หัวข้อ: ภารกิจตามหา king

[anna1234]

  ยังไม่มาต่ออีกเหรอ

[wan]

บรรยายซะเหมือนเข้าไปในซาวน่า มีแต่คนมองจ้องจะกิน

แต่ รู้สึกว่ายังไง นครก็คงมีรัศมีป้องกันเอาไว้แล้วด่านหนึ่ง

คงต้องผจญภัยกับสิ่งต่าง ๆ ในค่ายทหารแห่งนี้อีกหลายเดือน 

ขอบคุณนะครับ และเป็นกำลังใจให้

ปล. จัดการกับปลัด ฯ ขิกของหมอยังไง ช่วยบอกด้วย 

[barbie]

แล้วเรื่องทางรักสองเราพี่หมอจะไม่เล่าตอนเหรอค่ะ อยากรู้จักว่าเรื่องอะไรนะเป็นเหตุให้พี่วัตรตัองนอนนอกห้องตั้ง3วัน จะบอกได้ไหมค่ะ

[Ak@tsuKII]

นครสู้ๆ   ชีวิตจับพลัดจับพลู  จริงๆ   

[kiyomine]

555 พี่หมอ ไปงานเลี้ยง ป่านนี้ยังไม่มาเรยยย

พี่หมอ พี่วัตร ถ้า ทางรักฯ ทำเป็นหนังสือแล้ว บอกด้วยนะค้าบ

[thanawat]

“พี่ ผมขอเถอะครับ คนนี้ผู้กองฝากมา” หมู่ศรีไพรขัดขึ้น
“เออ ฉันให้  แต่ตอนฝึกอย่าว่ากันนะเว้ย” นครได้ยินก็มีความรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ เหมือนกัน
“หมายถึงอะไรหมู่ไพร” นครเริ่มใจคอไม่ดี
“ไม่เป็นไรหรอก หมู่เขาก็พูดโดยใช้หลักจิตวิทยาเท่านั้น” หมู่ศรีไพรปลอบ ก็ขอให้มันจริงก็แล้วกัน อย่าให้ต้องมีใครต้องเป็นอะไรมาก นครรีบเก็บของทั้งหมดเข้าที่ ซึ่งส่วนมากก็ไม่มีอะไรหรอกก็ชุดฝึกเท่านั้น เพราะนครมาแบบฝากเข้ามา ซึ่งมันก็หมายถึงการเกินโควตาอยู่แล้ว แต่ด้วยความที่ต้องการฝึกฝน จึงได้เข้ามา เครื่องใช้หลายส่วนจึงไม่มีกับเขา ก็คงต้องใช้กับหมู่ศรีไพรไปก่อน
“ให้เวลาอีก สิบนาที แล้วลงไปร่วมกันข้างล่าง จับคนช้าห้านาย” เสียงสิบเวรที่เดินไปเดินมาที่โรงนอน พลทหารหลายคนเริ่มทำเสร็จก็ทยอยลงข้างล่างไปรอ หมู่ศรีไพรก็ยังคงนั่งอยู่ที่ปลายเตียง นครจึงไม่ยอมลงไปด้วย เมื่อถึงเวลาสิบเวรก็เป่านกหวีด
“ปรี๊ด ๆ ๆๆๆๆ ทุกคนร่วมตัวกันที่หน้ากองร้อย” พลทหารทั้งหมดรวมกันเป็นแถว ตามความสูงของระดับไหล่
“พวกไหนที่ลงมาก่อนเพื่อน ก้าวออกมาด้านข้าง” สิบเวรร้องถาม พลทหารที่รู้ตัวว่าลงมาก่อนเพื่อน ๆ ก็ก้าวออกมาด้านขวาของแถว หลายคนมองหน้ากัน ไม่รู้ว่าคนส่วนใหญ่หรือส่วนน้อยจะโดน
“พวกมึงไม่มีความสามัคคีกัน คอยแต่เอาเปรียบกัน ทิ้งแม้กระทั้งเพื่อนฝูงที่นอนรอความตายอยู่เบื้องหลัง หรือว่ามึงอยากเป็นฮีโร่ กูจะให้มึงเป็น ลงคลองข้างทาง” สิ้นเสียงคำสั่งคนส่วนน้อยที่ลงมาจากโรงนอนก่อนจำเป็นต้องลงไปกลิ้งในคลองข้างถนน
“พวกที่เหลือ มอบลง” ไอระอุจากพื้นดินแทรกเข้าอณูผิวหนัง
“พวกมึงขึ้นมาแล้วทำให้เสื้อผ้าพวกมึงแห้งทำยังไงก็ได้” สิ้นเสียงคำสั่งพลทหารที่อยู่ในคลองรีบลุกขึ้นไปนอนกลิ้นคลุกฝุ่น
“พวกที่เหลือลุก จัดแถว” พลทหารทั้งหมดลุกขึ้นจัดแถว ไม่ต้องห่วงความหล่อหรอก ต้องเข้าใจและสามัคคีกันให้มาก
“หน้าเดิน” สิ้นเสียงสั่ง ด้านหน้าก็หน้าเดิน แต่เพราะเพิ่งจะเข้ามาก็ยังไม่รู้ว่าจะเดินอย่างไร ผลก็คือเหยียบเท้ากันล้มระเนระนาด
“พวกมึกชอบคลานใช้ไหม คลานไปเลย” พลทหารทั้งหมดก็ต้องคลาน ไม่มีเสียงบ่นแม้แต่น้อย
“ลุก จัดแถว” เป็นอย่างนี้เสียส่วนใหญ่
“ครูพี่เลี้ยงไปช่วยสอนวิธีเดินวิ่งที” ครูพี่เลี้ยงจึงต้องมาทำการสอนให้ช่วงคราวก่อน ก่อนที่จะสอนจริวในวันรุ่งขึ้น
“วันนี้จะพาพวกมึงไป ทัศนาจรรอบค่ายกัน” สิบเวรกล่าว
“พร้อมแล้วก็จัดแถว” สิ้นเสียงพลทหารทั้งหมดก็รีบจัดแถวตามระดับไหล่อีกครั้ง
“หน้าเดิน” สิบเวรพาเดินไปตามกองร้อยต่าง ๆ กองร้อยแรกคือ ร้อยสนับสนุนการรบ กองร้อยอาวุธเบาที่สาม กองร้อยอาวุธเบาที่สอง กองร้อยอาวุธเบาที่หนึ่ง บก.พัน บก.จังหวัด และกองร้อยสนับสนุนการช่วยรบ ระหว่างที่เดินก็จะมีการวิ่งสลับกันไปบ้าง จนมาถึงหลังค่าย ที่มีป่าไมยราบและป่าสาบเสือ
“หมอบ กลิ้ง” พลทหารทั้งหมดก็ต้องทำตาม จนสะใจสิบเวร จึงกลับเข้ามาภายในค่าย นครไม่ต้องพูดถึง ตัวยิ่งขาวอยู่แล้ว โดนขนาดนั้นก็มีเลือดไหลซิบ ๆ บ้าง
“เป็นไงบ้างน้อง เจ็บตรงไหนบ้าง” ครูพี่เลี้ยงคนหนึ่งเขามาจับที่แขน
“เออ ไม่เป็นไรครับ” พอจำได้ว่าเป็นคนเดียวที่พูดกันในห้องน้ำ ก็เลยถอยออก
“ไม่เป็นไรได้ไง ให้พี่ดูไหม”
“ขอบคุณครับ แต่ไม่เป็นไรจริง ๆ”
“อย่างนั้นคืนนี้พี่จะไปทายาให้นะครับ” ส่งสายตาหวานมาให้ นครรีบตามให้ทันเพื่อน ๆ สถานที่ต่อมาก็คือโรงอาหาร ที่มีกลิ่นอาหารลอยออกมา
“แถวหยุด ขวาหัน เข้าที่ละแถว ครูพี่เลี้ยงดูด้วย” ตอนนี้หมู่ศรีไพรหายไปไหนแล้วหว่า
“น้อง พี่ซื้อยานวดมาแล้วนะ” พลางชูขวดยา นครเงียบเป็นดีที่สุด พอเข้าไปในโรงอาหาร รู้เลย รู้ซึ้งถึงอาหารที่เลี้ยงหมูแล้ว มะเขือหนึ่งไร่ไก่หนึ่งตัวหาซากแทบไม่เจอ มีแต่น้ำไหลนองเต็มตลิ่ง ข้าวเป็นข้าวแดงที่หมดคุณภาพแล้ว ก็ต้องทำใจกินเข้าไป เมื่อความหิวมันเข้ามาแล้วนี้
“กินได้ไหมน้อง ถ้าไม่ได้คืนนี้พี่จะเตรียมไว้ให้” คนเดิมมาอีกครั้ง มานั่งข้าง ๆ เลย ส่งสายตาหวานมาให้
“ไม่ครับ ขอบคุณครับ” นครรีบตัดบท
“ไม่เป็นไรหรอก พี่จะไปที่เตียงเลย” สายตาเพื่อนหลาย ๆ คนหันมามอง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะกลัวการถูกทำโทษ วันนี้ก็เล่นอวบมาทั้งวัน
“ไม่ครับ ผมอยู่กับหมู่ศรีไพรไม่มีปัญหาอะไรครับ”
“ก็ไม่เป็นไรครับ อย่างนั้นคืนนี้พี่ไปนอนคุยได้ไหมครับ”
“พี่ไม่กลัวหมู่ศรีไพรหรือครับ” นครทำใจดีสู้ไว้
“ไม่หรอก คืนนี้เวรหมู่ไพร เตียงแกน้องก็นอนคนเดียว พี่จะไปคุยด้วย” อาวไม่รู้นะนี้
“ไม่สะดวกครับ เดี๋ยวโดนทำโทษกันหมด”
“ไม่เป็นไร พี่ไปคุยเบา ๆ” จะไปให้ได้ว่างั้นเถอะ
“อิ่มแล้วลุก จัดแถวหน้าโรงเลี้ยง” เสียงสิบเวรดังขึ้นก่อน พลทหารทั้งหมดออกไปจัดแถวรอกลับกองร้อย   

[april]

คืนนี้นครจะรอดมั๊ยนี่ 



พี่หมอหายเหนื่อยหรือยังคะ 

[yunjaelover]

คืนนี้  นคร จะรอดมั้ยเนี่ย
แล้วพี่มาโปรดไปไหน จะรู้มั้ยว่านครจะเจออะไร
รู้สึกว่าสถานการณ์ล่อแหลม ให้นครเสียตัวมากๆเลย ไอ้พี่คนนั่น มันไม่คุยอย่างเดียว แน่ๆ

............... ................

[tawada_j]

จะรอดไหมนคร???

โดนรุกมากมาย

[A-ram 70]

เอาแล้วมั้ยละนคร

คืนนี้จะเจออารายยยยยยยย


ระวัง!!!!!!!!คุณจะซวยไม่รู้ตัว

[RAKDEK_KA]

อุ้ย ....  พี่หมอเพิ่งกลับจากงานเลี้ยงเหรอค่ะ

อ่ะ ล้อเล่นนะ

[nOn†ღ]

คืนนี้มีเรื่องแน่ ไม่รู้ใครจะเสร็จใคร 

[THIP]

รอด ไม่รอด 

[dahlia]

คืนนี้ครูพี่เลี้ยง จะได้นวดแต่ นคร คนเดียว หรือมีตัวแถมโผล่มาให้นวดด้วยอีกคน  อยากรู้จริงๆๆ 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[Asahi]

คืนนี้แล้วสินะ
หึหึหึ
 

[mma419109]

   มาลุ้นกันว่าใครจะนวดใครกันแน่ ฮี่ ฮี่

[StillLoveThem]

..คุณปลัด..นี่ประสบการณ์ตรงหรือเปล่า..
ได้ความรู้เรื่องในค่ายเยอะดีเนอะ
..แต่นายเอกของฉันเหมือนกวางน้อย...ใน..ดงเสือเลย...
..อย่าลืม..ไปตามสิงโต มาคอยช่วยกวางน้อยด้วยนะ..
ไม่งั้นโดนขย้ำแน่ๆๆๆมันรอเวลาจะฟัดอยู่..
 

[[€]ŝĊörŦ]

เหอะๆ...

ระวังก้นไว้ด้วยนะนคร ฮ่าๆ

ถูกเพ่งเล็งเป็นพิเศษเลย

 

+1 ให้พี่หมอ&พี่ปลัด

[nai_nai]

ลุ้นระทึกขวัญ

นครจะรอดคืนนี้ไหมเอ่ย

รอด........

ไมรอด......

 

[RealReal]

ตื่นตุ้น เอ้ย! ตื่นเต้น มะรุนายเอกจะเสียตัว ณ ค่ายทหารรึเปล่าหนอ หมู่ไพร ไปเข้าเวรแร้นงี้ พี่มาโปรดจะมาช่วยได้ป่าวหว่า พี่คับ (คิดว่าเป็นพี่เราอะนะ) ช่วยมาไขข้อข้องใจเราเร็ว ๆ เน่อ รอ ๆๆๆ 

ป.ล. จะ  ให้กำลังใจก้อมะได้เรากลัวโดนเจี๋ยน  (หึหึ)  แทนละกันนะ

[thanawat]

8 (รอดไม่รอด)
   หลังจากกลับมาจากไปทานข้าวกันแล้ว สิบเวรให้พัก สิบนาที พวกพลทหารก็จะรวมกลุ่มกันภายในอาคารโรงนอนนั้น ต่างก็ดูบาดแผลที่ได้ จากการฝึกในวันแรก หลาย ๆ คนเริ่มมีอาการคิดถึงบ้าน แต่ก็ไม่ได้คิดนานหรอก เพราะสิบเวรและครูพี่เลี้ยงจะเดินผ่านไปผ่านมาให้ตกใจเล่น ๆ
“ปรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงนกหวีดบอกสัญญาณให้รวมตัวกันหน้าร้อยฝึก พลทหารทุกคนวิ่งกันเข้าแถวตามลำดับ เตรียมตัวเคารพธงชาติ เวลาสิบแปดนาฬิกา 
“จัดแถว พวกมึงนี้ช้าจริง จะเอาสักทีไหม” เงียบ ไม่มีเสียงใด ๆ เกิดขึ้น ทุกคนก้มหน้า
“จะปล่อยให้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เวลา สิบห้านาที แล้วลงมารวมกันที่นี้” สิ้นเสียงคำสั่งบอกว่าไปได้ ทุกคนวิ่งขึ้นโรงนอน แต่เมื่อเหยียบขั้นบันใดขั้นแรก
“ปรี๊ดๆๆๆๆๆๆ” ทุกคนหยุดชะงัก
“ไอ้คนไหนที่มันทำเสียงดัง ม้วนหน้าลงมา” ผลก็คือ คนที่อยู่บนบันไดต้องม้วนหน้าลงมาจากชั้นบน และตามลงมาเรื่อย ๆ ส่วนที่ยังไม่ขึ้นก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ต้องมาเจออะไรอีกไหมหว่า นครก็มีส่วนรวมเช่นเดียวกัน เมื่อลงมาหมดแล้ว สิบเวรจึงให้ขึ้นไปใหม่อีกครั้ง คราวนี้ต้องค่อย ๆ ขึ้นแบบไม่ให้มีเสียงเลย เย็นนั้นการอาบน้ำของเหล่าทหารใหม่ก็เป็นไปด้วยดี ต่างคนต่างอาบให้เสร็จ กังวลกับเวลาที่เสียไปด้วย
“มึงชื่ออะไรไอ้หน้าขาว” เสียงทักจากด้านหลัง
“นครครับ แล้วคุณชื่ออะไร”
“เฮ้ยไม่ต้องเรียกคุณหรอกวะ เราก็เท่า ๆ กันกูชื่อพิทักษ์ เรียกทักเฉย ๆ ก็ได้ ” ผู้ชายตัวใหญ่สูง ๆ ที่นุ่งผ้าขาวม้า เปลือยท่อนบน มือถือขัน มายืนอยู่ปลายเตียง
“ยินดีครับคุณทัก ผมนครหรือคอนก็ได้เช่นกัน”
“มึงมาจากอำเภอไหนวะ ตัวขาวแบบนี้ไม่ใช่คนในพื้นที่แน่ ๆ”
“ผมมาจาก กรุงเทพครับ เพิ่งกลับมา”
“โชคดีหรือโชคร้ายกันแน่วะที่มาเป็นทหาร” พิทักษ์สายศีรษะ
“มึงมัวแต่คุยอยู่นั้นแหละ เดียวนกหวีดก็ดังหรอก ได้พิทักษ์” เพื่อนอีกคนพูดข้ามเตียง เป็นผลให้พิทักษ์รีบไปใส่เสื้อผ้า ตอนนี้ไม่มีใครอายใครแล้ว ขึ้นมาถึงก็สลัดผ้าออกจากตัวปล่อยให้น้องน้อยออกมาโชว์กันว่าเล่น นครเห็นยังอายแทนเลย แต่ก็ทำเป็นปกติ นั่งทาแป้งหมู่ไพร
“คอน นี้เพื่อนกูอีกคน ไอ้เกรียงสิทธิ์” พิทักษ์เรียกข้ามเตียงมาแนะนำเพื่อนบัดดี้
“ยินดีเกียงสิทธิ์”
“เช่นกันวะเพื่อน ให้เราเรียกนายว่าคอนได้ไหม” เกรียงสิทธิ์ เดินมานั่งที่เตียงหมู่ไพร รูปร่างหน้าตาออกจะตี๋ ๆ สักหน่อยแต่ดันตัวสูง
“ได้ครับ ไม่มีปัญหา” นครรีบใส่เสื้อผ้า
“ผิวนายเนียนจัง ไม่น่ามาโดนแบบนี้เลย” เกียงสิทธิ์บ่น
“ทำไงได้ ก็มันได้มาแล้วนี้ครับ” นครตอบตามตรง พิทักษ์เข้ามาร่วมสมทบ หลาย ๆ คนที่ขึ้นมารีบแต่งตัวกัน บางคนก็ลงไปด้านล่างแล้ว
“เราว่า ไปข้างล่างกันก่อนดีไหมคอน” เกรียงสิทธิ์ชวน
“อือ ไปกันเดียวโดนทำโทษอีก” นครเห็นด้วย
“อะไรวะไอ้พวกนี้ กูจะมานั่งด้วยก็เสือกจะลงไปข้างล่าง”
“มึงจะนั่งให้พ่อมึงมาเรียกหรอไอ้ทัก” เกรียงสิทธิ์พูดให้ แล้วรีบดึงนครให้ลุกตาม ลงไปข้างล่าง พิทักษ์จึงตามลงมาด้วย
“พวกมึงนี้ ได้เพื่อนใหม่แล้วทิ้งกูนะมึง” ผู้ชายตัวทึกสูงใหญ่ ผิวสีดำแดง พูดมาตามหลัง
“ไม่ทิ้งครับ ทัก ก็รีบตามลงมาซิ”
“เออ ไอ้นี้ตัวใหญ่ชะเปล่านะมึง ขี้น้อยใจไปได้”
“ก็มันน่าไหมละ กูอุตสาห์เข้ามาทักมันก่อน มึงก็ดันสนิทกับมันก่อน” สองคนที่เดินลงไปก่อนจึงต้องยืนรอ คนตัวใหญ่ขี้ใจน้อย พอมาถึงพร้อมกัน นครก็เลยกอดคอทั้งสองคนเข้าหัวตัวเอง
“เป็นไง ไม่ต้องน้อยใจ ก็เพื่อนกันทั้งนั้น เดี๋ยวเข้าไปนี้ก็จะมีเพื่อนอีกเยอะแยะ” เมื่อเดินเข้าไปในห้องก็พบเพื่อน ๆ หลายคนนั่งจับกลุ่มสนทนาโดยมีครูพี่เลี้ยงคอยดูอยู่ห่าง ๆ เพื่อป้องกันการหลบหนีของพลทหารใหม่ และอีกอย่างก็คอยหากิจกรรมต่าง ๆ เข้ามาให้พลทหารใหม่ทำตลอดจะได้ไม่ต้องคิดถึงบ้าน ทั้งสามคนเลือกมุมหนึ่งของห้องที่มีหน้าต่าง แต่ก็มองอะไรไม่เห็นแล้วเพราะมันมืดแล้ว
“ไอ้คอนมึงจับฉลากได้หรือวะ” พิทักษ์ถามขึ้น
“เปล่าครับ พอดีมีคนฝากเข้ามาครับ”
“เฮ้ย ยอมหรอวะคอน ขนาดผมยังต้องจับฉลากมา” เกรียงสิทธิ์กล่าว
“อาว ตกลงกูคนเดียวที่สมัครมา” พิทักษ์เอย
“อาว แล้วทำไมจึงสมัครมาละ” นครสงสัย
“ก็กูอยากหล่อเหมือนศรรามนี้หว่า”
“บ้าดาราหรอ ไอ้ทัก” เกรียงสิทธิ์ว่าให้
“ก็ สาว ๆ บอกกูว่า ศรรามหล่ออย่างนั้น หล่ออย่างนี้ อีกอย่างได้เป็นทหารแล้งเท่ห์” ทำยืดอกน่าภูมิใจ
“ใช่มันก็น่าภูมิใจ ใคร ๆ เขาก็อยากจะเป็นทหารกันทั้งนั้น” นครกล่าว

“ว้าย ตายแล้ว ครูก็ อย่าจับหนูซิคะ” เสียงน้องเทืองดังมาจากประตูทางเข้าทำให้ทั้งสามหันไปมองก็เห็นครุฝึกกำลังลวนลาม
“เอาน่า เย็นนี้พี่ไปหาได้ไหม”
“อุ้ยได้ซิคะ ยอมคะยอม” จีบปากจีบคอทำดัดจริต
“อย่างนั้นพี่ฟากรอยหน่อย” พร้อมกับจับหน้าอกน้องเทือง ซึ่งน้องเขาก็ยอมแล้วรีบวิ่งเข้ามาในห้อง
“สวัสดีค่ะเพื่อน ๆ ดิฉันเจนจิรานะคะเรียกน้องเจนก็ได้” เจ้าหล่อนแนะนำตัวเองเสร็จสรรพ แปลกว่าทำไมจึงมีน้องเทืองหลุดเข้ามาได้ แต่ก็เป็นสีสันดี เพราะจากที่บางคนเศร้า ๆ ก็เริ่มยิ้มได้
“น้องเจนฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” โค้งคำนับ
“พลทหารพิเชนทร์ เป็นอะไร” เสียงครูฝึกพูด
“เป็นกระเทยคะ วาย เป็นทหารครับ” เปลี่ยนเสียงทันทีทันใด
“หลุดเข้ามาได้ไง แบบนี้พลทหารทั้งกองร้อยมิได้แย่กันหรอ”
“ไม่ครับ ครู พวกผมชอบ ยิ่งไอ้กริช ยิ่งชอบครับ” ครูพี่เลี้ยงแซว
“มึง ระวังตัวดี ๆ นะ ไอ้นั้นมันเอาลุกไม่ขึ้นแน่” ครูฝึกหันมากำชับพลทหารเจนจิรา เอ้ย พิเชนทร์
“บ่ ย้าน ดอกคะครูหนูชอบ” เอายังไปต่อปากต่อคำทำตาหวานใส่อีก

“ปรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงนกหวีดดังขึ้น พลทหารทุกคนรวมตัวกันเรียบร้อย หมู่ศรีไพรใส่ปลอกแขนสีแดง แสดงให้รู้ว่าเป็นสิบเวรหรือไม่ก็ผู้ช่วยสิบเวรในคืนนี้
“ต่อไปเราจะมีการเรียนภาคทฤษฏีกันในเวลานี้จนถึงสองทุ่มครึ่งทุกวัน สำหรับวันนี้จะให้ผู้กองร้อยฝึก ร้อยโทคำนึงมาให้โอวาทแก่พลทหาร ท่านจะแนะนำการอยู่ร่วมกันของพวกเราในที่นี้ ทั้งหมดตรง” พลทหารทั้งหมดลุกขึ้นยืนทำความเคารพผู้กองคำนึง มาให้โอวาท ส่วนมากจะเป็นเรื่องโดยทั่วไปเพราะจะมีการบรรยายในเนื้อหาในวันต่อ ๆ ไป จากนั้นครูฝึกท่านอื่น ๆ ก็จะพาพลทหารร้องเพลงมาร์ช ต่าง ๆ ของทหาร ทั้งสามเหล่าทับ จนถึงเวลาสองทุ่มครึ่งจึงขึ้นไปทำพิธีศาสนากิจ จนเสร็จสิ้น
“วันนี้จะให้พวกเราพลทหาร ไปกางมุ่งเข้านอนกันเร็วกว่าปกติ อย่างลืมพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าเวลาห้านาฬิกา และตอนเข้านอนรอฟังเสียงแตรสัญญาณด้วย จากนั้นจะปิดไฟ ใครที่จะลงไปข้างล่างต้องขออนุญาตสิบเวรเท่านั้น เข้าใจไหม”
“เข้าใจครับ” เปล่งเสียงโดยพร้อมเพียง
“อย่างนั้นไปได้ ค่อยด้วย ผู้กองท่านอยู่ข้างล่าง” จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไปที่เตียงนอนของตัวเอง ค่อย ๆ เอาขามุ่งขึ้นมาเสียบไว้ก่อน แต่ยังไม่กาง เพราะรอให้สัญญาณก่อน แล้วนั่งรอกันที่ข้างเตียงหน้าตู้เหล็ก ยังไม่มีใครกล้าที่จะขึ้นไปนอนบนเตียง แล้วก็คุยกันเบา ๆ ลักษณะกางวางเตียงนอนจะเป็นแบบสี่แถวหัวเตียงชนกันสองฝั่งเรียงกันไปจนสุด แล้วหลังตู้เหล็กก็ชนกัน ปล่อยที่ว่างตรงกลางและฝั่งชายขวา
“ไอ้คอนมึงจะนอนที่นั้นหรือวะ ที่นอนสิบเวรนะมึง” พิทักษ์หันมาคุยกับนคร
“ก็มันไม่มีแล้วนี้ครับ”
“มานอนกับกูก่อนไหม พรุ่งนี้คงได้อันใหม่”
“นอนกับเราก็ได้คอน”เกียงสิทธิ์เดินมาแล้วนั่งลงข้าง ๆ
“ขอบคุณทุกคน ไม่เป็นไรผมนอนได้ครับ”
“แน่ใจหรอ เราเป็นห่วงวะ เราได้ยินไอ้ครูพี่เลี้ยงคุยกันตอนไปล้างตัวนะคอน”
“คงไม่เป็นไรมาก หมู่ไพรไม่ทิ้งผมแน่ครับ” บอกเพื่อนให้ความสบายใจ
“อือ ถ้าอย่างนั้นเกิดอะไรขึ้นก็ร้องหน่อยแล้วกันนะเพื่อน”
“ใช่ กูอยู่ใกล้มึงสุด กูจะช่วยมึงทันที แต่ตอนนี้กูขอนอนก่อนวะปวดไปทั้งตัว” ว่าแล้วก็ล้มตัวนอนบนเตียง
“ไอ้นี้ระวังหน่อยซิ คนอื่นเขายังนั่งอยู่ข้าง ๆ เตียงกัน มึงนี้นอนเลย แล้วก็โดนหรอก” เป็นผลพิทักษ์กลิ้งลงจากเตียงแทบไม่ทัน
“แล้วคอนเป็นคนที่ไหน” เกรียงสิทธิ์ถามเพื่อนต่อ
“คนทุกทีครับ” อึ้ง เกรียงสิทธิ์อึ้ง รับมุขไม่ทัน
“อารมณ์ขันก็เป็นนะมึง” พิทักษ์คลานมาที่ปลายเตียง
“ผมเป็นคนเหนือครับ ก็ไปเรียนหนังสือที่กรุงเทพ แล้วก็มาเป็นทหารอยู่ที่นี้”
“แล้วพ่อแม่มึงละคร”
“พ่อแม่ยังอยู่ครบครับ มีน้องอีกสองคน ผมเป็นคนโต ครอบครัวเราทำไร่ส้มเล็ก ๆ”
“อืม ผมก็เป็นลูกชายคนเดียวของบ้านครับ ไม่มีพี่น้อง พ่อแม่ทำร้านอาหารที่ตัวจังหวัด ถ้าเราได้พักผมจะพาพวกเราไปทานกัน”
“กูกินเยอะนะมึงไอ้เกรียง”
“แล้วแต่ จะมีพุงใส่ พ่อทำอาหารอร่อยด้วยนะทัก”
“แล้วนายละทัก”
“กูก็ไม่มีอะไรมากมาย เป็นลูกคนจน ๆ ทำไร่ทำนา ตัวกูถึงโตยังกะควายนี้ไง ก็มีแต่แม่ กับน้อง ๆ อีกเจ็ดคนรวมทั้งกูด้วยเป็นคนที่สาม กูไม่รู้พ่อกะแม่กูขยันอะไรกันนักหนา ถึงผลิตลูกได้มาปานนี้ ขนาดตอนพ่อกูตาย น้องคนเล็กกูอยู่ในท้องอยู่เลย ก็อดอยาก ๆ นี้ละหว่ากูก็เลยสมัครมาเป็นทหารเลยปล่อยให้พี่สาวสองคนกูเลี้ยงแม่เลี้ยงน้อง ๆ ไปก่อน ก็อยากจะเรียนต่อนายสิบด้วย”
“แล้วทักจบอะไรมาครับ” นครถามขึ้น
“ก็ปวส.เครื่องยนต์ ทำไมหรอ”
“ไม่มีไรก็ต่อได้ครับ ต้องขยันหน่อย”
“ผม ปวส.คอมพิวเตอร์ แล้วคอนจบอะไรมา” เกรียงสิทธิ์ถามขึ้น
“ผมปริญญาตรีเกษตรศาสตร์ครับ”
“อาว งั้นมึงก็อายุมากกว่าพวกกูซิ” พิทักษ์เอยขึ้น
“ผม 21 ครับ” เกรียงสิทธิ์เอย
“กู 21 เท่ามึง”
“ผม 23 ครับ แต่ไม่เป็นไร เราก็เป็นเพื่อนกันได้นี้ครับ”  พอดีกับเสียงแตรให้สัญญาณการเข้านอนดังขึ้น ทั้งสามต้องแยกย้ายกับรีบกางมุงเข้านอน ก่อนไฟฟ้าจะดับลง นครล้มตัวนอนเอามือก่ายที่หน้าผาก กำลังคิดถึงอนาคตของตัวเอง สิบเวรขึ้นมาตรวจตราอีกครั้ง
“ใครนอนไม่หลับ” เสียงสิบเวรถาม แต่ก็เงียบ
“ใครนอนไม่หลับบ้าง” ถามขึ้นอีกครั้ง
“ผมครับ” เสียงตอบจากใครไม่รู้
“รอไปรอหมู่อยู่ข้างล่าง” แล้วเสียงลุกจากเตียงก็ดังขึ้น
“ผมด้วยครับ” แล้วตามด้วยการลุกจากเตียงนอน ลงไปประมาณ ห้าคน เพราะเตียงนอนนครอยู่ติดกับประตู
“พวกมึงลงมาทำไม” เสียงสิบเวรถามขึ้น
“พวกผมนอนไม่หลับครับ” เสียงตอบพร้อมกัน
“หรอ งั้นพวกมึงรอบกองร้อยห้าสิบรอบ ตะโกนดัง ๆ ด้วยว่านอนไม่หลับ” จากนั้นเสียงตะโกนผมนอนไม่หลับครับก็ดังรอบกองร้อย เป็นเสียงกล่อมที่ดีมากๆ เลย คนที่อยู่บนโรงนอนอดกลั่นหัวเราะไว้ หลาย ๆ คนเริ่มหลับเข้าสู่นิทรากันแล้ว เปลือกตาของนครก็เริ่มหนักอึ้งเช่นกัน กำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทราก็ต้องตกใจเมื่อมีคนมาเปิดมุงขึ้น แล้วเอนตัวลงนอนข้าง ๆ นครขยับจะลุกขึ้น
“แจ็กพี่เอง” จำเสียงนี้ได้
“เงียบ แล้วนอนเฉย ๆ” เจ้าของเสียงยังคงสั่งต่อ นครนอนตามปกติ พยายามข่มตาให้หลับลงไปด้วย จนสักครู่ใหญ่ ก็กำลังจะหลับลง ก็มีมือเข้ามาดึงผ้าห่มออกจากตัว
“น้องจ๋า พี่มาแล้ว อาวทำไมมีอีกสองขา ใครมานอนก่อนกูแล้ววะ” เสียงครูพี่เลี้ยงดังขึ้น ปลุกให้นครตื่น
“ก็ของกูนี้ไง” พร้อมกับยันเท้าติดหน้าอก ทำให้คนที่ถูกยันตกเตียง
“ใครวะ ใครกล้ามาถีบกู” ลุกขึ้นจะหาเรื่อง เพื่อนอีกคนวิ่งมาเปิดไฟสว่างจ้า
“มันกล้าดียังไง มาถีบกู” ดึงมุงออกจนหมด ก็ปรากฏคนตัวสูงนั่งมองหน้า นครนั่งข้างหลัง
“ผู้.......ผู้กองอัศวิน” ลนร่าน 
“เออ แล้วมาทำอะไร” มาโปรดถามคืน
“คือ .....คือ.....เออ....” หาคำตอบไม่ได้ 

[april]

พี่มาโปรด มาช่วยแล้ว 

นึกว่านครจะแย่เสียอีก

[RAKDEK_KA]

 


จิ้มก่อน  อ่านทีหลัง


 

[Simply Blue]

ให้มันรู้เสียบ้างเด็กใคร 55555

ว่าแต่เตียงทหารมันนอเข้าไปได้อย่างงั้ยสองคนหว่า  แล้วผู้กองมางั้ย หรือกะมาลักหลับหว่า แล้วใครย่องมาอีกคน หรือเป็นหมู่ไพร  แอบงงกับระบบการจัดที่พักของทหารเกณฑ์นิดๆๆ  

แต่พล็อดเรื่องน่าสนใจติดตามมากๆๆๆๆเลยอ่ะ  สนุกดี ชอบบบบบบบ  

[A-ram 70]

ใครมันบังอาจมาเข้าถ้ำเสือ

อย่างนี้ต้องโดน

[dahlia]

ผู้กองมาเองเลย สุดยอดดดดดดดดดดด   

ผู้กองสั่งวิ่งรอบกองร้อยหาคำตอบให้เจอเลย

[RAKDEK_KA]

 

สมน้ำหน้า รู้ซะมั่งไผ่ป็นไผ

[fannan]

เป็นไงล่ะท่านผู้กองมาเองเลยรอดมาได้



5555555555




แล้วยังงี้ท่านผู้กองจะมาช่วยได้ตลอดเหรอ





เอานครไปฝึกเองเลยจิจะได้ไม่มีใครมายุ่งอิอิ

[korn_ken]

ต่อด่วนๆ

มีสายรายงานว่าจะมีคนตีกัน

5555