หัวข้อ: กรู(ไม่เคย)เกลียดเมิงจริงๆนะ..ไอ่เลว

[PoP~Pu]

โกอย่าเอาแต่เงียบเซ่!!! มอสก็อย่าเอาแต่ด่าเด้!!!

แล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกันห๋า!!!
แล้วเมื่อไหร่คนแต่งจะมาต่ออะ  อยากอ่านๆๆๆ

[kdds]

ต้องรอคนเขียนมาไขความกระจ่างต่อไวๆ
มามะๆๆๆ

[RN]

Happy New Year 2009

      สุขกายสุขใจ

[nOn†ღ]

เหมือนมอสจะเข้าใจโกผิดนะเนี่ย

อย่างนี้ต้องมีเคลียร์ด่วนนนน 


Have a great Year. Happy New Year 2009

 

[namtaan]

สวัสดีปีใหม่นะจ๊ะคนแต่ง ขอให้มีความสุขมากๆ
ร่ำรวยๆ สุขภาพแข็งแรงนะ

ปล.1 ขอบคุณnamtaan  อีกแล้วที่มาพิสูจน์อักษรให้ อิอิ ว่างๆมาพิสูจน์คนเขียนมั่งดิ เหอะๆๆ

ปล.2 เป็นกำลังใจให้ทุกคนน๊าคร๊าฟฟฟ

ปล.3 ง่วงอีกแล้ว

ปล.4 ไปนอนดีกว่า

ปล.5 หยุดพิมพ์เหอะเมิงงงงง

ปล.1 ถูกจายยยยยย เอาไป +1

ปล.2 เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยอ้ะ

ปล.3 เค้าก้อง่วง

ปล.4 ยังเค้ายังไม่นอน

ปล.5 มาพิมพ์ต่อให้ไว เค้าอยากอ่านตอนต่อไป จนป่านนี้เค้ายังไม่รู้ โกมานเลวตรงหนายยยยยยยย
 

***อยากรู้ป่าวละว่าโกเลวยังไง...เอิ๊กๆ มาใกล้ๆดิเดี๋ยวบอกให้ๆๆ

เค้าไม่เห็นว่าโกจาเลวตรงหนายเลยนิ ที่ผ่านมาเนี่ย รับผิดช่วยเพื่อนช่ายปะ
มีแต่มอสอ้ะ ด่าว่าโกตลอดเลยอ้ะ

ไหนๆ บอกมาดิ ว่าโกเลวยางงาย.......โห กระซิบ แล้วจาได้ยินเหรอ
อ๋อๆๆๆๆๆ กัวคนอื่นรู้ก่อน
โหย รีบเฉลยเหอะ เค้าอยากรู้กานท้างน้านนนนนนน

[marchmenlo]

  ก็บอก ๆ เค้าไปดิ ว่า...........เออนั้นแหล่ะ

[nana]

   :L2:สวัสดีปีใหม่ค่ะ


ขอให้มีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรงนะค่ะ

[maxtorpis]

พูดแรงปาย มอสเอ่ย

[YO DEA]

เอ่อคือ.....


เศร้า

[Jeremy_F]

  รอนะคร๊าบ 

 

[-~iK@iZ_KunG~-]

รีบ ๆ มาต่อน๊า


รอตอนต่อไปครับ

[Jeremy_F]

  คิดถึง มอส-โก แล้วอ่ะคร๊าบ

 

[Asahi]

 

อยู่ม๊า~ย
สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังครับ
 

[namtaan]

หยุดยาวจริงๆเล้ย

 

[dengerous]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก....วันหยุดยาวววววววว ปีใหม่นี้ไปเที่ยวไหนกันบ้างเอ่ย???? เล่าให้ฟังมั่งดิคร๊าฟฟฟ อยากรู้ว่าลูกๆเป็ดไปไหนกันมาบ้างงงง ส่วนผม เฮ้อ...อดเที่ยว ต้องอยู่ช่วยงานที่บ้าน ไม่ใช่เพราะเด็กดีนะ 555+ เขาเอาเงินมาล่อผมอ่าครับ เอิ๊กๆ แต่ก็ดีนะ...ได้อยู่กับครอบครัว(ซึ่งปกติก็เจอกันทุกคนอยู่แล้ว พยายามจะมองในแง่ดีไง??) คิดถึงผู้อ่านทุกคนมากๆเลยครับ...ตอนนี้ก็ปีใหม่แล้วนะครับ 2552 กันแล้ว เราควรจะเริ่มทำสิ่งดีๆ มีความสุขกับตัวเองและคนที่เรารักกันเยอะๆ ใครที่ลำบากอยู่ก็สู้ๆนะครับ ผมคนนี้เชื่อว่าในความลำบากนั้นต้องมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เราต้องอดทนทำมัน ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ทุกคนเลยนะคร๊าฟฟฟฟฟ  เราจะต้องผ่านอุปสรรคเพื่อพิชิตยอดเขาแห่งความสุขกันน๊าๆๆๆๆๆ จุ๊ฟฟฟ เป็ดทุกตัวววววว....


    เช้าวันนี้ผมตื่นไปทำงานแต่เช้าเช่นเคยแต่จะแปลกกว่าทุกวันก็คือ วันนี้ผมแต่งตัวธรรมดามากขึ้นไม่ได้ใส่เสื้อเชิตกับเนคไทเหมือนเดิมๆ ผมใส่เสื้อยืดคอกลมกับกางเกงยีนส์และนั่นมันคงธรรมดามากจนคนอื่นๆในบริษัทหันมองกันคนละนิดละหน่อย 55+ ก็ดีแล้ว...

   วันนี้งานเยอะโคตรก็มันเกือบจะกลางเดือนแล้วไงงานก็ต้องเร่งกันเป็นยกใหญ่ บทจะว่างก็ว่าง บทจะยุ่งนี่ก็เล่นเอาหัวปั่นเหมือนกันนะเนี่ย...ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอไอ่เลวนั่นเลยเห็นพี่นิดเขาบอกว่ามันไปดูงานที่กรุงเทพ เอ่อ...ก็ดีแล้วละ เมื่อคืนแม่ก็โทรมาหาถามว่าอยู่สุขสบายดีนะ ได้งานยังตามประสาแม่ห่วงลูก แต่ก็ดูแม่เขาสบายใจขึ้นที่ผมได้งานแล้ว แต่แม่ไม่รู้หรอกว่าผมน่ะ...เอ่อ ชั่งเถอะ!!!

"น้องมอส...เสร็จยังคะ" พี่นิดหันมาเร่งผม

"อ๋อ...ใกล้แล้วพี่ แป๊บหนึ่งนะครับ"

   เวลามันผ่านไปอย่ารวดเร็วในแต่ละวันผมเองก็แถบจะไม่รู้เลยว่าเวลาแต่ละนาทีนั้นมันมีไว้ทำอะไรนอกจากตั้งหน้าตั้งตาปั่นงาน ไม่รู้สิมันรู้สึกว่างๆยังไงก็ไม่รู้ ไฟในบริษัทผิดลง เหลือแต่บริษัทออฟฟิตที่ผมนั่งอยู่คนเดียว เขากลับกันหมดแล้วแต่ผมกะว่าจะเคลียร์งานให้เสร็จก่อนเผื่อพรุ่งนี้จะมีเวลาว่างพักหายใจกับเขามั่ง... ตาก็มองจอคอม มือก็ยกกาแฟขึ้นซด
   เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาสามทุ่มตรง ผมมองไปที่นาฬิกาก่อนตัดสินใจเซฟงานเอาไว้แล้วปิดคอม โอ๊ยยย...บิดขี้กียจนิดหน่อยก็จะเดินเอาแก้วกาแฟไปล้าง แล้วก็จัดการเก็บทุกอย่างจนเรียบร้อย ทีนี้ก็ได้เวลากลับบ้านแล้วกรูๆๆๆ


   วงเวียนชีวิตกรูเป็นเช่นนี้อยู่ทั้งอาทิตย์ จนมาถึงวันนี้มันคงจะเป็นวันสุดท้ายแล้วแหละเพราะนี่ก็ใกล้จะสิ้นเดือนแล้วพวกนิตยาสารเขาก็เตรียมการกันเสร็จแล้วที่นี้ก็เหลือแต่เคลียร์เรื่องการตีพิมพ์ ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่ส่วนของผมแล้ว แต่ที่วันนี้ยังอยู่ดึกก็เพราะความแรดของผมเองแหละก็อาจจะเป็นเพราะความเคยชิน หึๆไม่ได้หวังเอาโอทีหรืออะไรนะ ก็แค่อยากอยู่น่ะ โอ๊ยยยย...แต่ก็ได้เวลากลับแล้วแหละ

   ผมกำลังเดินไปที่ประตู หันหลังไปมองในบริษัทว่าถูกอย่างเรียบร้อยแล้ว จึงหันกลับแต่จู่ๆประตูก็ถูกดันเข้ามา หือ...ใครน่ะมาดึกๆดื่นๆ ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้ว...นั่น
"ไอ่...เลว" ผมพูดเสียค่อยไม่รู้ทำไมจู่ๆหัวใจก็เต้นรัวขึ้นมาซะงั้น

"...พอดีแวะมาแถวนี้เห็นประตูเปิดอยู่เลยเข้ามาดู"

"...."

"แล้วนี่...ทำไมยังไม่กลับละ"

"...." ไอ่เลว...นี่เมิงจริงๆหรอ

"มอส..."

"ห...หือ อ...อ๋อ พอดีกรูเคลียร์งานน่ะ จะกลับพอดี"

"อ๋อ...ไปส่งมั้ย"

"...ห...หือ อ...อืม"
   แล้วผมก็ขึ้นรถไปกับไอ่เลว(อีกแล้ว)...นี่มันเกิดอะไรขึ้น เพราะอะไร เพราะรู้สึกผิดหรอที่พูดกับมันแรงไปในตอนนั้น แล้วก็ไม่มีโอกาสได้ขอโทษมันเลย นี่...กรูเป็นอะไรเนี่ย บรรยากาศในรถเงียบยิ่งกว่าป่าช้า หน้าตามันนิ่ง ไม่พูดหรือเคลื่อนไหวใดๆนอกจากตั้งหน้าตั้งตาขับรถ เหมือนมันดูแปลกๆไป โอ๊ยยย...ผมอึดอัดมากทำตัวไม่ถูกเลยบอกตรงๆ ผ่านไปซักพักก็ถึงหอผม ผมลงจากรถแล้วขอบคุณมัน ก่อนจะยืนมองท้ายรถของมันที่เคลื่อนตัวออกไป... เฮ้อ...ผมถอนหายใจ

   เช้าวันนี้ผมก็ไปทำงานปกติจนตกเย็นวันนี้คงจะอยู่ดึกไม่ได้แล้วแหละแต่ตอนนี้ทุกคนก็ออกไปหมดแล้ว นี่ก็หกโมงแล้ว...กลับดีกว่า เฮ้อ...กลับไปก็ไม่รู้จะทำอะไร ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมช่วงนี้ดูแปลกๆวะกรู อาการอกหักกำเริบหรอ...ผ่านมานานแล้วนะเมิง
"อ่าว..วันนี้ไม่อยู่ดึกหรอ" เสียงหนึ่งทักขึ้นขณะที่ผมกำลังจะสะพายกระเป๋า

"หือ...อ๋อ ไม่ละ"

"งานเสร็จแล้วหรอ" มันพูดหน้านิ่งเอามือล้วงกระเป๋าแล้วเดินมาที่ผม

"แล้วนี่..." มันเดินเข้ามาใกล้ ใกล้ซะจนหน้ามันแทบจะติดกับหน้าผมอยู่แล้ว ผมหายใจเหม็นๆของมันกระทบกับหน้าผม "คิดถึงกรูมั้ย??" เท่านั้นแหละผมรู้เลยว่ามันกลับมาแล้ว

"หึ...หึ...หึหึ"

"หัวเราะอะไร..."

"ป่าว...กรูกลับก่อนนะ เมิงอยู่ดึกหรอ" ผมถามมันขณะที่มือก็จัดของบนโต๊ะให้เข้าที่ แต่ทันทีที่ผมหันกลับไปหามันก็เห็นมันยืนอ้าแขนทั้งสองข้างออก

"ขอ...กรูกอดเมิงหน่อยได้มั้ย?"

"ห...หือ กรู! กอดกรูหรอ?"

"อืม...กรูไม่ไหวแล้วจริงๆ กรูเหนื่อย"
   มันพูดผมรู้ว่าคำว่าเหนื่อยสำหรับมันแล้วเป็นเรื่องที่ทุกข์มากจริงๆ คิดดูสิอายุเท่าแต่มันเป็นถึงผู้จัดการขณะที่ผมเป็นเพียงพนักงานบริษัท แล้วมันจะเหนื่อยกว่าผมกี่เท่า

"นะ..." มันพูด ผมไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงจริงๆ

"เป็นอะไรรึป่าว..."
   มันหุบแขนแล้วดึงเก้าอี้ของผมไปนั่ง ผมพึ่งสังเกตเห็นว่าหน้าตามันดูโทรมมากๆเหมือนคนอดนอน ไม่รู้หรอกนะว่าหลายวันที่มันหายไปทำอะไรมา แต่นั่นคงจะทำให้มันเหนื่อยมากๆแน่ๆ

"กรูเหนื่อยมากๆเลย...เฮ้อ..." มันถอนหายใจ ผมเดินเข้าไปใกล้มัน จบที่ไหล่มัน...

"ใจเย็นๆ...มีอะไรเล่าให้กรูฟังได้มั้ย?"

"...เมิงจะฟังเรื่องขอบกรูหรอ?" มันเงยหน้ามาถามผม ประโยคนี้เล่นเอาตัวผมร้อนผ่าว

"อืม..เล่ามาสิ" ผมดึงเก้าอี้มานั่งใกล้มัน

"กรูไปดูงานมา...หลายวันนี้เหนื่อยมาก ได้นอนแค่วันละสองสามชั่วโมง กรูต้องแบกรับภาระมากมาย มันไม่ใช่แค่บริษัท แต่ชีวิตของพนักงานทุกคนอยู่ที่กรูหมด กรูต้องดุแลทุกเรื่อง ต้องรับผิดชอบ...กรูเหนื่อย เหนื่อยจริงๆนะ มอส.." มันมองมาที่ผม

"อืม...กรูเข้าใจ"

"ถ้าเลือกได้กรูก็ไม่อยากจะเป็นถึงผู้จัดการหรอกนะ"

"หือ...แล้วทำไมเมิงถึงเลือกที่จะมีบริษัทนี้ขึ้นมาละ" ไม่รู้ว่าคำถามผมมันไปจี้จุดอ่อนของมันที่ตรงไหน เพราะนั่นทำเอามันก้มหน้าก้มตาหูมันแดงผ่าว...มันเงียบไปนานมาก

"มอส..." มันกลืนน้ำลาย แต่ก็ยังคงก้มหน้าอยู "เมิงชอบบริษัทนี้มั้ย"

"ห...หือ" มันถามแปลกๆ "ช...ชอบสิ กรูก็ชอบงานแบบนี้อยู่แล้วนิ"

"อืม...แต่กรูไม่ชอบเลย ถ้าเลือกได้กรูอาจจะเป็นหมอหรือวิศวะ"

"อ่าว...แล้วเมิงมาทำบริษัทนี้ทำไมละ หือ?"

"เมิงชอบงานศิลป์หรอ?..."

"ใช่ กรูชอบ ทำไมหรอ?"

"นั่นแหละ...เหตุผลของกรู"
   เงียบครับ สมองประมวลผมด้วยคำตอบของมัน ไม่มีอะไรจะต้องพูดอีกแล้ว ผมจุกคับ จุกไปหมดแล้ว หัวใจเต้นแรงขึ้นมากกว่าปกติเหมือนกับไปวิ่งมาร้อยกิโล บรรยากาศตอนนี้เหมือนอยู่ที่ห้องมืดๆตาผมมองไม่เห็นอะไรเลย หัวใจที่เต้นแรงเหมือนจะหยุดลงง่ายๆ สมองประมาวลถาพและเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นและนั่นก็ยิ่งเพิ่มความสับสนให้กับผมมากขึ้น ไม่รู้...ไม่รู้เลยว่าจะทำอะไรต่อไป

   ผมนั่งอยู่กับมันอย่างนั้น จบเสียงนาฬิกาตีบอกเวลาหนึ่งทุ่ม...
"...อืม กรูดีขึ้นแล้วละ เมิงกลับบ้านเถอะ"

"..." มันลุกขึ้นผมมองมัน

"เฮ้ยยย...เป็นไร"

"ห...หือ ป่าวๆ" แล้วผมก็ลุกขึ้นตามมัน "นี่...เมิงจะอยู่ถึงกี่โมง"

"อีกซักพักแหละ..."

"ยังไง...ก็อย่ากลับดึกนักละ"

"อืม...อันเน่ เป็นห่วงกรูก็พูดมาตรงๆเถอะ" เอ่อ...เมิงนี่ประจำเลยนะ ชอบทำให้บรรยากาศเสียจริงๆ

"เหอะๆ หรอ?...กรูไปแล้วละ"

"อืม...แล้วพรุ่งนี้เจอกัน"

"อะไร...พรุ่งนี้กรูหยุด"

"อ๋อ...อืมๆ"

   แล้วผมก็เดินออกจากบริษัทไม่รู้สิ...ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน จู่ๆก็รูสึกคิดถึงเรื่องเก่าๆขึ้นมาจริงๆนะ บางทีคนเลวจริงๆแล้ว....

....บางที คนเลว...

...จริงๆแล้ว อาจจะเป็นผมเอง!!...

*********************
เฮ้ยยยย...เศร้าแทนมอสดีจริงๆเนอะ ไม่รู้จะจัดการกับอารมณ์ตัวเองยังไง ก็อย่างว่าแหละก่อกรรมกับเขามาเยอะ คงถึงคราวชดใช้กรรมจริงๆเหอะๆ สมน้ำหน้า ฟังไว้ๆๆ ลูกเป็ดก็อย่าไปทำกรรมกับใครเค้าละ เดี๋ยวจะเหมือนคู่นี้ ไม่ดีๆ...อิอิ หรือชอบ??...

[Poes]

คุยดีๆกันแล้ว 

[namtaan]

"มอส..." มันกลืนน้ำลาย แต่ก็ยังคงก้มหน้าอยู "เมิงชอบบริษัทนี้มั้ย"

"ห...หือ" มันถามแปลกๆ "ช...ชอบสิ กรูก็ชอบงานแบบนี้อยู่แล้วนิ"

"อืม...แต่กรูไม่ชอบเลย ถ้าเลือกได้กรูอาจจะเป็นหมอหรือวิศวะ"

"อ่าว...แล้วเมิงมาทำบริษัทนี้ทำไมละ หือ?"

"เมิงชอบงานศิลป์หรอ?..."

"ใช่ กรูชอบ ทำไมหรอ?"

"นั่นแหละ...เหตุผลของกรู"

^
^
ซึ้งมั้ยมอสเอ๋ย 

   แล้วผมก็เดินออกจากบริษัทไม่รู้สิ...ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน จู่ๆก็รูสึกคิดถึงเรื่องเก่าๆขึ้นมาจริงๆนะ บางทีคนเลวจริงๆแล้ว....

....บางที คนเลว...

...จริงๆแล้ว อาจจะเป็นผมเอง!!...

^
^
เฮ้อ!!!!!!!

[~Kalianeko~]

....บางที คนเลว...

...จริงๆแล้ว อาจจะเป็นผมเอง!!...

เอ่ออ   ผมก็ว่างั้นคับ  เพราะผมว่าโกไม่ได้เลวสักทีเลย  เหอๆ


    โอ๋ๆ   ยังไงก็รักมอสนะคับ 

[yr_meteor]

น่าซึ้งใจแทนมอสจริง ๆ

ดูก็รู้ว่าที่โกทำไปเพราะใคร??? 

แต่เจ้าตัวเค้าจะรู้มั้ยเนี่ย 

[YO DEA]

เพื่อความรักใช่ไหม???


Y-Y

[-~iK@iZ_KunG~-]

....บางที คนเลว...

...จริงๆแล้ว อาจจะเป็นผมเอง!!...

เอ่ออ   ผมก็ว่างั้นคับ  เพราะผมว่าโกไม่ได้เลวสักทีเลย  เหอๆ


    โอ๋ๆ   ยังไงก็รักมอสนะคับ 

เห็นด้วยครับ


อิอิ

[speedboy]

น่าสงสารจังอะคร้าบ

เป็นกำลังใจให้นะคร้าบ


 

[||WiTHOuT_YoU||]

โกออกจะดีแสน ดี สงสัยมอสอาจจะยังไม่รู้ตัวมั้ง ว่าทำอะไรลงไปมั้ง
 

[LingNERD*]

ตกลงมอสเลวหรอ คิคิ

[mantdash]

ตอนนี้โดนมากมาย +1 อย่างด่วนครับ อิอิ

ทำเพื่อคนที่ตัวเองรักได้ขนาดนี้เจ๋งมากเลยนะเฮียโก 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

นานๆที มอสจะนิ่งๆไม่ด่า โก นะเนี่ย

แหมแต่เหตุผลของโก มานช่างชวนฝัน 

[maxtorpis]

just LOVE

[nOn†ღ]

มอสเริ่มเห็นความดีของโกแล้วสิเนี่ย 

[nana]

นึกว่าจะกอดแน่นๆสักที

[Jeremy_F]

โก ยังมีอีกหลายเรื่องที่ไม่ได้เล่าให้มอสฟังเลย, เรื่องของเบลล์...??

โกทำทุกสิ่งอย่างเพื่อมอส