หัวข้อ: กรู(ไม่เคย)เกลียดเมิงจริงๆนะ..ไอ่เลว

[dengerous]

มาต่อกันนิดๆหน่อยๆ

"เมิงรู้มั้ย..." มันพูดเสียงสั่นแล้วเอามือขยี้ตา ไม่รู้คิดไงผมเอื้อมมือไปจับแขนมันไว้

"..." มันจ้องตาผม

"รู้มั้ยว่ากรู...รอเวลาที่เราจะพูดกันดีๆอีกครั้ง" มันกลืนน้ำลายและโน้มตัวเข้ามา "นานแค่ไหน.."

"ห...หือ" ผมก็ทำได้แค่ทำเป็นไม่รู้เรื่อง

"มอส..."

"อ...อะไร"

"รู้มั้ยว่า...กรูรอเวลาให้เมิงเรียกชื่อของกรูมานานแค่ไหน"

"..." เท่านั้นแหละครับผมโพกอดมันเข้าเต็มๆเลย มันกอดตอบและกอดผมแน่นขึ้น "ก...กรู ขอโทษ"
   จบคำพูดของผมมันก็ประทับจูบลงบนริมฝีปากของผมอีกครั้ง ความรู้สึกในตอนนี้มันเกินกว่าความเข้าใจในสมองของผม ผมสับสน หาทางออกไปเจอ โกรธ ร้อน แต่ก็ยอม ตอนนี้เข้าใจเลยว่าคนใจง่ายมันเป็นยังไง...มันสัมผัสตัวผมด้วยสองมือของมัน ปากก็ลูบไล้ไปด้วยคอและแผงอก เสียงอู้อี้ดังอยู่ในลำคอของผมเป็นระยะ จนในที่สุด...มันก็ผลักผมนอนราบมันละโลมจูบไล่ลงไปเรื่อยๆจนถึงท้อง โอ๊ยยยย...อะไรมันจะขนาดนี้เนี่ย เหมือนจะขาดใจตายไปเลยจริงๆมันยังคงจูบไปทั่วจนมาถึงจุดสำคัญ ผมจับหัวมันไว้ มันเงยหน้ามองมาที่ผมแล้วพยักหน้าเป็นเชิงของร้อง แล้วจะให้ผมทำยังไงละ.....ก็ยอมน่ะสิ
   มันค่อยๆปดตะขอกางเกงผมออก ขนลุกไปทั้งตัวเลย...หัวใจฉูบฉีดเลือดแรงดีชะมัด แต่นั่นก็ไม่เท่ากับการที่จู่ๆมันก็โอบอุ้มความเป็นชายของผมไว้ด้วยปากของมัน
"โอ๊ยยย~"
   ผมร้องเสียงหลงแต่นั่นไม่ทำให้มันหยุดเลย ไอ่บ้านั่น...มันยังคงทำกิจกรรมของมันต่อไป แต่เปลี่ยนจากปากเป็นมือ แล้วจูบไปทั่วตัวเลย
"มอส...โกขอนะ"

"..."
   ผมหลับตาปีแล้วบ่ายวันนั้นมันก็ได้ขโมยความบริสุทธิ์ในฐานะผู้ชายแท้ๆของผมไป แต่แปลกดีที่การกระทำของมันกลับทำให้ผมเองมีความสุขพิกล นั่นคงไม่ใช่เพราะว่าผมชอบแน่ๆแต่คงจะเป็นเพราะ มันทำทุกอย่างเพราะความรักจริงๆแต่ละถ่วงท่ามันจะพร่ำถามผมเรื่อยว่าเจ็บมั้ย?? (หึหึ >///<) ก่อนจะดำเนินการต่อ...ผมรู้เลยว่ามันคงจะมีความสุข เหอะๆ ก็แหงแหละไอ่ชั่ว!!
"เหนื่อย..." มันพุดเสียงล้าทิ้งตัวลงนอนข้างๆผม

"หึ..." จู่ๆสมองด้านชั่วๆของผมก็กลับมาทำงานได้อีกครั้ง "กรูจะกลับ"

"เฮ้ยยย!!" มันกดผมไว้

"เมิงก็ได้ในสิ่งที่เมิงต้องการ..." ผมมองหน้ามัน "แล้วจะเอาอะไรอีก!!"

"ฮ...เฮ้ย!! มอส!!! เมิงเป็นอะไรของเมิงเนี่ย?? กรูงงไปหมดแล้วนะ"

"กรูก็ไม่รู้เหมือนกัน...ว่าเมิงเป็นอะไรของเมิง!!" ผมตะคอกใส่มัน นี่กรูเป็นอะไรเนี่ย?? ทำไมรู้สึกกับมันแปลกไปกับเมื่อชั่วโมงที่แล้วละ?

"อ...อะไร เมิงก็มีความสุขไม่ใช่หรอ??" มันเกาหัว

"...ไม่!!" ผมสะบัดตัวมันออกไปแต่มันก็กดไหล่ผมลงกับเตียง ยื่นหน้าเข้ามาใกล้

"กรูไม่ชอบให้เมิงเป็นแบบนี้เลยนะมอส...มันทำให้ใจกรูทรมาน"

"....."

"อย่าเป็นแบบนี้กันอีกเลย..." ตามันค่อยๆแดงก่ำ ผมเองก็เช่นกัน

"..."

"เรา...พูดดีๆกันได้มั้ย?? อย่างน้อยๆ ก็ขออีกครั้ง...อยากได้ความรู้สึกแบบนั้นอีกครั้ง"

"..." ผมเงียบ มันหลับตา แล้วผมก็รู้สึกถึงหยดน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากดวงตาของมันตกกระทบลงบนแก้ม

"มอส...กรูรักเมิง!!"
  มันกอดผมแน่น ตัวมันสั่นไปหมด ผมรู้สึกได้ถึงแรงเต้นของหัวใจมัน ทั้งแรงและเร็ว นี่ใช่มั้ย?...นี่ใช่มั้ยทที่เมิงต้องการบอกกรู ไอ่เลว...กรูเข้าใจทุกอย่าง สิ่งที่เมิงทำ การกระทำเลวๆของเมิง มันก็เพื่อคำๆนี้...กรูรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมานี้กรูทำให้เมิงเจ็บมามากแค่ไหน...แต่ทำไม? ทำไมกัน สมองของกรูมันไม่สามารถทำในสิ่งที่หัวใจของกรูเรียกร้องได้ วันนี้เมิงคงจะมีความสุขแล้วสินะ...กรูก็ถือว่ากรูได้ชดใช้ในส่วนที่เมิงเจ็บปวด ส่วนตัวกรูเอง จะขอรับกรรมที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ วันนี้...กรูก็อยากบอกเมิงนะโก ว่ากรูมีความสุข มีความสุขที่ได้เห็นหัวใจของเมิงจริงๆ กรู...(ไม่เคย) เกลียดเมิงจริงๆนะ...ไอ่เลว!!
"ปล่อย!!"
   ผมผลักมันออกจากตัว ลุกขึ้นจากเตียงแล้วคว้าเอาเสื้อผ้ามาใส่ มันนั่งมองผมด้วยสายตาวิงวอน ผมกัดฟันหันหลังให้มัน แต่งตัวเสร็จก็เดินออกจากห้องทันที นี่มันไม่ใช่...สิ่งที่กรูควรจะได้รับ กรูทำให้เมิงได้แค่นี้จริงๆโก...กรูทำอะไรเกินกว่านี้ไม่ได้แล้ว~
  ผมเปิดรั้วแล้วเดินไปข้างๆถนน ที่หน้าต่างนั่น ภาพไอ่โกยืนมองผมด้วยสายตาแบบนี้...กรูจะไม่ลืมเลยจริงๆถ้าเกิดวันไหนกรรมมันดลให้กรูกับเมิงต้องมาเจอกันอีก วันนั้นแหละมั่ง ที่กรูจะยอมรับความรักของเมิงจริงๆ ผมปาดน้ำตาที่ไม่เคยไหลรินออกมามากมายขนาดนี้มาก่อน

....น้ำตา....

คือ...สิ่งที่กรูสมควรจะได้รับ

เพื่อ...แลกกับความทรมานตลอดหลายปีที่เมิงได้จากกรู

เรื่องวันนี้...กรูจะจดจำไว้ เพราะกรูมีความสุข

...กับเมิง...

*******************
ไม่มีอะไรจะพูด

[Poes]

อ้าว มอสเป็นไรเนี่ย  ทำแบบนี้ทำไมสงสารโก

[→Yakuza★]

อรายของมอสฟระ ผีเข้ารึไง 




....ไม่มีหัวใจรึไง....

[LEO]

...อ่านถึงตรงกลางตอน  แล้วมีความสุข  ยังไม่ทันซึมซับเลย  หายไปแล้วตอนท้ายตอน

...มอส!!!  กลับมาก่อน!!!

[-~iK@iZ_KunG~-]

เฮ้อ เป็นไรไปอีกหรอครับ



รีบ ๆ มาต่อน๊า



ค้างมากมายเลย

[wiintz_]

ทำไมมอสเลือกที่จะทำให้ใจทั้ง 2 ดวงเจ็บ

ทั้งๆที่มีโอกาสเลือกให้มีความสุข

ทำไมต้องทรมานตัวเอง

[crazykung]

เอิ่มอาไรอะคนแต่ง-*-

มันดูขัดๆไงก็ไม่รู้เนาะ

แรกๆ ก็ งงแต่พอจะเข้าใจ

แต่หลังๆนี่ เริ่มประหลาดคนแล้วอะ

สงสัยก่าตัวละครมากมาย

[sharp2]

ขอสิบตอนรวดเลยคราบ


ห้าห้าห้า้ห้า

[LingNERD*]

เข้ามาสับสน มอสเปงไรไปอะ

[panang]

ขอร่วมสับสนไปกับมอสอย่างเป็นทางการ

[Please.ii]

โหยยย


มอส คงรู้สึกผิกมากนะนั่น  !!!


เรื่องนี้ยังอีกยาวไกลแน่เลยค๊าาา


สนุกค๊าาา   

[||WiTHOuT_YoU||]

เฮ้อ มอสเป็นไร สงสัยช็อคเพราะโดนเปิดซิงมั้ง สมองกลับหละ เวรกรรม
 

[Jeremy_F]

ตัยหอง!!!  :sad3:มอสอย่าลงโทษตัวเองเลย โกคงไม่อยากให้มอสเป็นแบบนี้ 

 

[mantdash]

งงมากมาย มอสเปนอารายว้า รับไมไ่ด้ที่ตัวเองชอบผู้ชายเรอะ 

[maxtorpis]

เจ็บปวด

[namtaan]

 

เค้าอ่านแล้วเข้าใจว่า มอสเข้าใจความรู้สึกของโกช่ายม้าย
รู้ว่าโกเจ็บมานานช่ายม้าย
มอสเลยจะทำให้ตัวเองเจ็บบ้างชดเชยสิ่งที่ทำกับโกไว้บ้างช่ายม้าย

แต่เค้าไม่เข้าใจอ้ะ เค้าไม่เข้าใจเลยว่าทำแบบนี้แล้ว โกจะรู้สึกดีขึ้นได้ไงอ้ะ
โกไม่ยิ่งเจ็บหนักกว่าเดิมเหรอ
มอสมันเป็นไรฟะ 

คนแต่งเป็นไรอ้ะ หายไปนานแล้วยังกลับมาทรมานจิตใจคนอ่านอีก

[menano]

เย่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ตามมาอ่านจนทันแล้ว

แต่ว่าอ่านมาทันถึงตอนเครียดพอดีเลย

มีไรกันแล้วอ่ะ

บอกรักแล้ว

ไมไม่เข้าใจกันหว่า 

รอตอนหน้าจ้า

[nana]

มอสเป็นอะไรอ่ะ ไม่เข้าใจ

[akike]

ทำไมง่ะ

น่าจะเข้าใจกันแล้วเชี่ยว

ไหง๋มอสยิ่งเดินหนีหันหลัง

อย่าบอกว่ามอสจะลาออกแล้วหนีไปที่อื่นนะ

[yr_meteor]

โกวิ่งไปตามมอสเร็วววววว 


ยังไงคู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกันหรอกเนอะ

  

[imageriz]

ทำไม 

งง 

ทำไมอ่ะ  ทำไมมอส  เอ่อ...ไม่เข้าใจมอสเลยอ่ะ 

[Ottomechan]

งง


มอสเป็งไรอ่ะเนี่ย


 

[boboaje]

  . . .. เซ็กซ์ ไม่ใช่คำตอบเหรอเนี้ย   .. . . พลาดได้ไงเนี้ยยยย ยย ย ย ย  . .. . .ลีลาไม่เร้าอะดิ โกเฮ๊ยย ย ยทำใจว่ะ . . . ..

[dengerous]

ต่อๆๆๆๆๆ มอสโกกกกกกกก

   เช้าวันนี้ผมมาทำงานเหมือนเคยๆต่างกันก็แต่ความรู้สึกที่มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว รู้สึกเหมือนคนไร้วิญญาณเลยกรู...ผมเดินคอตกเข้าไปในที่ทำงานแต่พอเห็นพี่นิดก็ปั้นยิ้มให้แก ใครจะรู้ว่าตอนนี้ผมเองสับสนไปหมด นี่...กรูเป็นอารายเนี่ย โอ๊ยยยย!
"เอ่อ!!!! มอส!!" พี่นิดตระโกนเรียกผมมาแต่ไกล

"ครับ..."

"ผู้จัดการเรียกด่วนเลยนะ"

"..."

"อ่าว...ทำหน้างงอยู่ได้ รีบไปซิ เดี๋ยวก็โดนหรอก!!" พี่นิดย้ำ อะไรเนี่ย...จะเรียกกรูไปด่าหรอ
   
ก๊อกกกกกก! ก๊อกกกกกก!
   ยังไม่ทันจะได้ยินเสียงอะไรประตูก็เปิดออก จู่ๆไอ่เลวก็จับมือผมไปโดยยังไม่ทันที่จะตั้งตัวอะไรมันก็โผเข้าสวมกอดผม
"มอส...เป็นอะไร? ทำไมเมื่อวาน..." มันพูดเสียงสั่นผมรู้ว่าถ้าปล่อยมันพูดอะไรมามากกว่านี้ผมคงจะใจอ่อนแน่ๆเลยดักคอมันก่อน

"พอเถอะ..."

"..." มันค่อยๆปล่อยแขนที่กอดผมไว้ออกช้าๆ

"เรียกมา...มีอะไรรึป่าว?"

"มอส...นี่ ทำอะไรอยู่?"
   มันพูดเสียงสั่นมองหน้าผมไม่ละสายตาเลย แววตาของมันบ่งบอกถึงความสับสนในตัวผม แต่ผมเองก็ไม่น้อยไปกว่ามันหรอก ผมเองก็สับสนตัวเองเหมือนกัน... ทำไมกัน? ทั้งๆที่อยากจะกอดมันอย่างที่เคยทำไปโดยไม่รู้ตัวเหมือนเมื่อวานนี้ แต่ตอนนี้สมองกลับสั่งให้ยืนอยู่นิ่งเหมือนคนไร้หัวใจ เหมือนคนไม่มีหัวใจ...
"อืม..." ผมสูดหายใจเข้าฟอดใหญ่ "ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย?..."

"มอส..." มันขมวดคิ้วแล้วกุมมือผมแน่น

"ไปนะ..."
   ผมปล่อยมือจากมัน รู้เลยว่าถ้าขืนยังมองตาของมันอยู่แบบนี้ต้องใจอ่อนแน่ๆ ไม่ไหวแล้ว โก...กรูรู้ว่าที่ผ่านมากรูเลวกับเมิงมากแค่ไหน กรูทำให้เมิงทรมานแค่ไหน กรูทำให้เมิงสับสน กรูทำให้เมิงเสียในสิ่งที่เมิงต้องการ กรูทำให้หัวใจของเมิงทรมาน แต่ตอนนี้...กรูแค่อยากให้เมิงเลิกผูกมัดกับกรู เมิงควรจะมีชีวิตในส่วนที่เมิงอยากจะมี บริษัทนี้ที่แห่งนี้มันไม่เหมาะกับเมิงจริงๆนะ ถ้าเมิงคิดจะทำเพื่อกรูแล้ว...กรูขอบใจเมิงจริงๆแต่ถ้านั่นมันทำให้เมิงต้องเหนื่อยมากขนาดนี้ ก็...หยุดมันเถอะนะ โก...
"มอส!!..."
  มันเดินตามหลังแล้วกอดผมโดยไม่ทันจะได้ตั้งตัว วินาทีนั้นจู่ๆน้ำใสๆก็ไหลอาบสองแก้มของผมโดนไร้สาเหตุ โก...อย่าทรมานตัวเองเพราะกรูอีกเลย~ ผมกัดฟัน
"ปล่อยเถอะ..."  ผมพยายามแกะมือมันออกแต่ในตอนนั้นเองงง

"ผู้จัดการค....คะ"
บึกกกกกก! บึก บึก บึก!
  เราสองคนหันไปดูตรงมุมบันไดนั่น พนักงานสาวมองมาที่เรา หน้าเธอเหมือนเห็นผี เหอะๆก็คงแน่ละ ดูสภาพของกรูกับไอ่เลวนี่สิ ผมแกะมือมันออกจากตัวผมทันที

"เอ่อ...ไม่มีอะไรครับ"
  ผมพูดแล้วรีบวิ่งไปหาผู้หญิงคนนั้นช่วยเก็บของที่ตกลงบนพื้นให้พี่แก แต่ดูหน้าตาแกจะยังไม่หายเอ๋อ จริงๆนะ

"คุณครับ..."

"...."

"คุณครับ..." ผมยื่นของให้เธอ

"อ...อ๋อ ขอบคุณคะ"
  แล้วชีก็ค่อยๆเดินขึ้นบันไดไปหาไอ่เลว ผมได้ทีหันไปมองหน้ามันแวบหนึ่งแล้วเดินลงไปทันที โอ๊ยยย...อะไรเนี่ย รับรองเลยไม่เกินเที่ยงจากสถานะชายโสดคงกลายเป็นเกย์หื่นแน่ๆ เอ่อ...ชั่งเถอะไงก็ไม่แคร์สื่ออยู่ละ 55+

  แล้วก็เป็นอย่างที่คิดแต่ยังไม่ทันจะเที่ยงข่าวมันก็แพร่ไปทั่วบริษัท สายตาแต่ละคู่ที่มองผมก็เปลี่ยนไป หึหึ แล้วใคร...จะสนละ ผมนั่งทำงานที่โต๊ะต่อไปแต่จู่ๆก็มีมือมาจับที่ไหล่ ผมค่อยๆหันไปมองเจ้าของมือช้าๆ
"อ่าว...พี่นิด มี อะไรรึป่าวคับ"  พี่นิดยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ น่ากลัววะ...เหอะๆ

"ตกลง...ผู้ชายคนนั้นเป็นไบ หรือว่า...เกย์" แกอมยิ้ม อ๊ากกกกกกกกกกกกก! จะบ้าตายเลยกรู

"...ห หือ" ผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วหันไปตั้งหน้าทำงานเหมือนเดิมๆ พี่แกบีบไหล่ผมแรงขึ้น

"ทำไปเถอะ...ไม่เห็นผิดที่ตรงไหน"
  แกพูดแล้วเดินจากไปปล่อยให้ผมทำตัวไม่ถูกเลย หึหึ คำแนะนำของพี่นิดนี่ได้ใจจริงๆเหอะๆ ผมแอบแลๆแกอยู่ ก่อนจะถอนหายใจฟอดใหญ่อีกครั้งหนึ่ง ไม่ๆๆๆ...ถ้าทำตามใจแล้วความผิดมันยิ่งเพิ่มพูนเพราะฉะนั้น ไม่ๆๆ...ไม่เด็ดขาด


  ผมหันไปดุนาฬิกามันตีบอกเวลาสองทุ่ม เหอะๆนี่อีกแล้วหรอเนี่ย? ทำงานไม่รู้ตัวเลยกรู ผมมองไปรอบๆไม่มีใครอยู่เลยนอกจากผม ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ผมอมยิ้มขำตัวเองสะบัดหัวขจัดความตึงเครียดออกไปก่อนจะเก็บของบนโต๊ะให้เข้าที่ก่อนจะหิ้วกระเป๋าใบเดิมขึ้นบ่า ผมเดินไปปิดไฟมองดุความเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกจากออฟฟิต เดินมาจนถึงประตูบริษัทสูดหายใจเข้าฟอดใหญ่ เอ่อ...จู่ๆก็รู้สึกหนาวๆขึ้นมาวะ

เฮ้ยยย...

"ว่าไง..." ไอ่เลวยกมือขึ้นทักผม

"น...นี่"

"เดี๋ยวกรูไปส่ง" มันพูดแล้วเดินเข้ามาหาผมดึงเอากระเป๋าไปแล้วเดินกลับไปเปิดประตู

"เอ่อ..."

"เร็วดิๆๆ"
   มันเร่ง ผมก็เลยจำใจต้องขึ้นรถไป เฮ้อ...เมื่อไหร่เรื่องนี้มันจะจบเนี่ย จุดจบของมันเป็นแบบไหนกันแน่ กรูจะได้อยู่กับเมิง หรือกรูต้องหายตัวไปทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จบแบบไหนมันถึงจะสวยงามและเจ็บปวดน้อยที่สุด อย่างน้อยๆถ้าจุดจบเรื่องนี้กรูต้องอยู่กับเมิงจริงๆ กรูอาจจะมีความสุข แต่ภายในใจความรู้สึกผิดที่มีมันคงไม่เลือนหายไปง่ายๆแน่ๆ แล้วเมิงละ จุดจบแบบไหนกันที่เมิงต้องการ...

"มอส...เป็นอะไรรึป่าว?"

"ป่าวนิ.."

"ถ้าเรื่องเมื่อวานมันทำให้เมิงรู้สึกไม่ดี..."

"..."

"เมิงจะด่า จะเตะ ต่อย ถีบ ยิง แทง หรืออะไรกับกรูก็ได้นะ" มันหันมามองผมเป็นระยะ "ขอแค่ เหมือนเดิม.."

"อืม..ไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้นหรอก?"

"แล้วเพราะอะไร?"

"กรูถามหน่อย...เมื่อวานที่เมิงทำ ทำไปทำไม?"

"เพราะกรู...เพราะกรู..."

"เพราะมีอยากทำ...เมิงรอเวลานี้มานานแล้ว ที่กรูพูดถูกมั้ย??"

"ก...ก็ใช่ แต่ มันมีความหมายมากกว่านั้น?"

"..." ผมหันไปมองหน้ามัน "อะไร?"

"กรูอยากให้เมิงอยู่กับกรู..." มันกลืนน้ำลายแล้วหันมามองผม "ตลอดไป~"

"...ด้วยเซ็กซ์"

"ใช่...นั่นคือวิธีเดียวที่กรูรู้ว่าจะทำให้เมิงหันมาสนใจกรูบ้าง??" มันหลุดพูดคำนี้ออกมาเท่านั้นแหละ น้ำโหกรูขึ้นอีกแล้ว!!!!!!

"เมิงคิดว่า กรูจะยอมเป็นเมียเมิงด้วยเรื่องบ้าๆแบบนี้รึไง ถ้าเมิงคิดว่านี่คือวิธีเดียวที่จะทำให้กรูอยู่กับเมิงได้นะ กรูบอกไว้เลยว่า เมิงคิดผิด ผิดมาก!!!" ผมตะคอกออกไปอย่าหัวเสีย บรรยากาศในรถเรื่องร้อนระอุ ตาผมเหลือบไปมองที่มือมัน มันจับพวงมาลับแน่น ดูมันเองก็กดดันไม่น้อย

"แล้วเมิงจะให้กรูทำอะไร?..." มันพูดเสียงค่อย

"อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เรื่องแบบนี้" ผมย้ำคำแล้วหันไปหามันจังหวะเดียวกันกับมันหันมามองผมพอดี

"เมิงจะให้กรูร้องไห้อีกซักกี่ครั้งถึงจะพอ..."
  เท่านั้นแหละคับผมหันกลับทันที ไม่มีคำพูดอะไรระหว่างผมกับมันซักพักหนึ่ง จู่ๆสมองส่วนใดก็มิรู้ได้กลับสั่งการให้พูดบางอย่างออกไป

"ถ้ากรูจะไป...แล้วเมิงจะว่าไง" มันหันมามองที่ผม เงียบไปอีกซักพัก

"นี่...เมิงไม่เคยมองเห็นกรูเลยจริงๆด้วย..."
   พูดจบจู่ๆมันก็หักเลี้ยวรถเข้าข้างทางที่มีแต่ดง จนหัวใจผมแทบจะหยุดเต้น สาดดดดดด...อะไรของเมิงเนี่ย มันบีบแตรเสียงดังสนั่น ผมมองออกไปด้านนอกผู้คนเหมือนกำลังรุมด่ามัน
"ไอ่***....เมิงทำอะไรของเมิงเนี่ย!!"
   ผมตะคอกใส่มันอีกครั้ง มันหันมามองหน้าผมแล้วเปิดประตูรถลงไป ปังงงงงง! มันปิดประตูรถใส่ผม นี่เมิงเป็นสาดอะไรอีกเนี่ย?? ผมลงรถตามมันไป

"ไอ่เลว!!...ทำอะไรของเมิงเนี่ย" ผมเดินตามหลังมัน เหมือนมันกำลังคลั่ง

"ไม่ต้องมายุ่ง!!" มันตระโกนกลับมา

"ยุ่งสิ!! กรูจะกลับบ้าน..."

"ก็ขับกลับไปสิ!!"

"ไม่...เมิงหยุดเดินได้แล้ว!!"
   ผมตระโกนไป แล้วมันก็หยุดเลย เฮ้อออ...ได้ผลซักที มันหันมามองที่ผม ชี้นิ้วมาที่หน้าผม เฮ้ยจะทำอะไรวะ? มันหันหน้ากลับเข้าหาถนน เฮ้ยๆๆ ไม่ใช่แล้ว...ผมรีบวิ่งเข้าไปหามัน แต่มันก็เหมือนแกล้งทำท่าจะเดินฝ่าไอ่ฝูงรถมากมายนั่นไป ไม่นะ!! สาดหยุดเดี๋ยวนี้....มันเดินไปเกือบๆกลางถนน เสียงบีบแตรไล่มันดังถี่คิดยังไงก็ไม่รู้ก็รู้ว่ามันไปไกลแล้วก็ก็ยังโผเข้าไปหามัน...
"เฮ้ย!!..." มันร้องเสียงหลงพอเห็นผมวิ่งเข้าไปหามัน มันดึงตัวผมไว้แล้วพาวิ่งเข้าไปที่เกาะกลางถนน อ๊ากกกกกกกกก...กร฿จะตายให้ได้ ไอ่เอี้ยเอ้ย ทำอะไรของเมิงเนี่ย คิดว่าเป็นแมวเก้าชีวิตรึไงสาดดดด!! โอ๊ยยยย! กรูจะตาย...

"สาดดดด...เมิงทำอะไรเนี่ย??"

"5555++++5555++++5++" มันหัวเราะไม่หยุด แต่เอ๊ะ...เดี๋ยวนะ นี่กรูอยู่ในอ้อมกอดเมิงตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ผมพยายามจะออกห่างจากมันแต่มันก็หันมาทำหน้าดุ!!

"อยากตายรึไง?"

"ปล่อยดิวะ...คนเห็น ไม่อายรึไง??"

"ไม่...แค่นี้ก็มีความสุขละ~" มันยิ้ม เหอะๆ นึกไงไม่รู้ก็ยิ้มตามมัน

"เมิงอยากตายรึไงละ...เหอะๆ"

"ถ้าตายแล้วทำให้คนแถวนี้เขารักกรูมากขึ้นกรูก็จะยอมอีกซักครั้ง..."

"นี่...เมิงถึงขนาดยอมตายเลยหรอ?" ผมขมวดคิ้ว หึหึ...แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยกรูอีกนะ ไฟรถราผ่านไปผ่านมาโหๆๆ บรรยากาศแบบนี้มัน...หนังน้ำเน่าชัดๆ

"ยอมดิ...กรูก็ยอมมาทุกอย่างแล้ว ยอมอีกอย่างจะเป็นไรละ จริงมั้ย?" มันพูดแล้วกอดผมแน่นอีกครั้ง โอ๊ยยย~ อึดอัดโว้ยยยยยยยยยยยย...แต่ก็ รู้สึกอุ่นดีจัง~

**************************
อิอิ...ก้ออยากให้ทุกคนร๊าก มอสโกมั่กมากกกกก  เคยมั้ยที่ทำอะไรลงไปโดยทั้งๆที่คิดว่ามันไม่มีเหตุผลจะต้องทำ แต่ก็ดันทำลงไป...เพราะอะไรหว่า???

[LingNERD*]

 

มอส

มอสจะยอมใจอ่อนมะเนี่ย

[crazykung]

ค่อยยังชั่ว นึกว่าจะตายไป เลยประมาณนั้น

อืมคนแต่งสู้ๆ

อาจจะยังสับสนอยู่บ้างนะ แต่ก็เอิ่มมม รักแล้วรักเลย

จามีปัญหาไรอีกไหม

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

สู้ๆน๊า ร๊ากมอสโกมากๆๆๆๆๆๆ

แล้วจะรออ่านต่อคราบอิๆ

[Ottomechan]

รักเค้าแล้วอ่ะจิเนี่ย


><


มอสอย่าคิดมาก



ใจอ่อนไปเถอะ


+1 ให้ สู้ๆต่อไปนะคร๊า

[snoopy]

โกเค้ายอมขนาดนี้แล้วนะมอส
 

[||WiTHOuT_YoU||]

มอสเอ๊ย ยอมๆไปเหอะ โกเค้าอุตส่าลงทุนขนาดนี้แล้วนะเนี่ย ไม่อยากให้ต้องเสียไปก่อน แล้วถึงจะเห็นนะ มันเศร้า