ก่อนอื่นขอขอบคุณ RealReal มากค่ะ ที่ชี้จุดผิดให้ เดี๋ยวจะไปแก้ค่ะ
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ผ่านมาให้กำลังใจ, มาบวกให้, และมาเม้นให้มากๆ เลยนะคะ 
ใกล้จบแล้วนะ ขอบอก 
......
ตอนที่ 19 : ให้ ความตั้งใจของผมตอนที่บินกลับมาจากเชียงใหม่ คือ กลับมาทำให้ไอ้พีโตขึ้น เลิกทำร้ายตัวเองและคุณหญิง
และตอนนี้ก็ดูเหมือนจะประสบความสำเร็จแล้ว
ไอ้พีไม่แตะเหล้ามาหลายเดือน เข้าไปช่วยคุณหญิงทำงานที่บริษัท และดูเหมือนมันจะไม่โมโหก้าวร้าวเหมือนแต่ก่อน มันอ่อนโยนขึ้นจนผมรู้สึกว่ามันหล่อวันหล่อคืน
แต่หัวใจของผมเจ็บแปลบทุกครั้งที่คิดถึงว่า คนแบบไอ้พีมันไม่สามารถรักผมได้
"กูต้องแต่งงานมีลูกมีหลาน มึงให้กูได้หรือเปล่า" คำนั้นเป็นความจริงที่ผมเองได้แต่จนปัญญาไม่อาจฝืน
และทำให้ผมเลิกคิดจะให้มันมารักผม ผมเพียงแต่รอให้ไอ้พีแข็งแรงอยู่ได้แม้ไม่มีผมอยู่ข้างๆ แล้วผมก็จะไป
ถ้ามันมีคนรักมันแท้จริงสักคน มันต้องอยู่ได้แน่ผมคิด
"พี นายไม่ไปเดทกับใครบ้างเหรอ" ผมถามมันขณะที่เราทานของว่างกันอยู่ที่โต๊ะนั่งเล่นหน้าบ้าน
"ทำไม " มันถามงงๆ พลางยื่นมือไปแอบตบหัวเจ้าปูนิ่มที่อยู่ในอ่าง
"ก็ไม่เห็นคุณมาลินีมาหานายเลยหลายเดือนแล้ว" ผมตอบ
"เขาทิ้งกูไปแล้ว ตอนกูเมา กูตะเพิดเขาไปตั้งเยอะ ใครจะทนได้" ไอ้พีตอบหน้าเฉยๆ
"เหรอ นั่นสินะ นิสัยเสียแบบนั้นใครจะทนไหว" ผมพูดพร้อมหัวเราะ
"มึงไง" มันตอบหน้าตายแต่ทำเอาหน้าผมร้อนวูบ
"นายไม่หาแฟนใหม่มั่งล่ะ จะได้มีคนคอยดูแล ให้ช่วยหาก็ได้นะ เราพอรู้จักสวยๆ หลายคน" ผมขันอาสา
"มึงอยากให้ลูกมึงตายเหรอ " ไอ้พีพูดพร้อมกับลุกขึ้นโดยมีอ่างไอ้ปูนิ่มอยู่ในมือ ทำท่าเหมือนพร้อมที่จะทุ่มอ่างของไอ้ปูนิ่มลงบนโต๊ะให้แตก
กระจายได้ตลอดเวลา หน้าตามันแดงก่ำเหมือนคนโกรธจัด
"เฮ้ย อย่านะ นายเป็นอะไร คุยกันอยู่ดีๆ" ผมถามพลางพยายามแย่งอ่างคืนแต่มันตัวสูงกว่ามาก
"มึงเป็นเชี่ยอะไร จะมาหาแฟนให้กู กูมีปัญญาหาเองโว้ย" มันตะคอกใส่ผม
"กะ กูหวังดี"
"ไม่ต้องหวังดี ไม่ต้องรักกู ความรักมึงมันตอแหลทั้งนั้น แม่งเขี่ยกูให้คนอื่นง่ายเหรอๆ"
ไอ้พีทุ่มอ่างไอ้ปูนิ่มลงบนโต๊ะสุดแรงจนอ่างแก้วแตกกระจายไปทั่วด้วยความโกรธจัด แต่ไอ้ปูนิ่มได้งับมือมันไว้ทัน
"โอ้ยๆๆ ไอ้เชี่ย ปูเน่า แม่งมัน น่าเกลียดน่าทุเรศทั้งพ่อทั้งลูกเลย " มันสลัดไอ้ปูนิ่มไปมา
จนไอ้ปูนิ่มตกลงบนพื้นหญ้า ผมได้แต่จ้องมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วตรงหน้าอย่างทำอะไรไม่ถูก
"คอยดูนะ กูจะหาแฟนมาให้มึงดู อย่ามาร้องไห้ให้กูเห็นแล้วกัน"
มันตะคอกใส่หน้าผมก่อนเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงเตะทุกอย่างที่ขวางตีนมันขึ้นไปบนตึก
ไอ้ปูนิ่มไต่มาบนเท้าผมตอนไหนไม่รู้ "พ่อขอโทษนะลูก เจ็บไหม" ผมพูดพร้อมกับจับมันมาไว้ในอุ้งมือ
..................
หลังจากวันนั้นไอ้พีก็ไม่พูดอะไรกับผมเลย แววตาเฉยชาหยามเหยียดที่หายไปนานกลับมาอีกครั้ง
แม้ยามค่ำคืนมันจะยังตักตวงหาความสุขบนร่างกายผมเหมือนเดิม แต่มันไม่เหมือนเดิม
มันทำเหมือนมาระบายเพื่อคลายอารมณ์ ไม่เคยพูดคุย ไม่กอดผมไว้ในอ้อมแขน พอมันเสร็จก็หันหลังให้ผมทันที ความรู้สึกอ้อยอิ่งระหว่างเราหายหมดสิ้น ผมคิดถึงความรู้สึกนั้นจนแอบน้ำตาซึม
"คุณยายครับ การมีลูกนี่มันดียังไงครับ" ผมถามยายขณะกำลังเตรียมอาหารเย็นด้วยกัน
"นั่นแน่ คิดจะหาสะไภ้ให้ยายล่ะสิ ถึงถาม" ยายล้อผม
"เปล่าครับ ผมแค่อยากรู้" ผมตอบเบี่ยงๆ
"อืมส์ ยายเอาประสบการณ์ที่มีแม่ของหนูมาเล่าแล้วกันนะ" ยายบอก
"ครับตอนนั้นยายรู้สึกไงบ้าง"
"การมีแม่หนู ยายรู้สึกเหมือนมี อีกร่างหนึ่งเพิ่มขึ้นมา ก่อนมีแม่หนู ยายก็ต้องรักและดูแลตัวเอง" ยายนิ่งนิดหนึ่งก่อนเล่าต่อ
"แต่พอมีแม่หนูยายต้องรักและดูแลแม่หนูให้เท่าหรือมากกว่าตัวเอง ยายคิดแบบนั้นในตอนนั้น"
"แล้วยายมีความสุขไหมครับ" ผมถามต่อ
"นั่นคือความสุขที่สุดในชีวิตยาย ไม่มีสิ่งใดเปรียบ" ยายพูดเสียงพร่า
"ขอโทษครับ ผมกวนยายอีกละ" ผมรู้สึกผิดที่ไปทำให้ยายเศร้า
"ไม่ๆ ลูก ยายเองก็อยากพูดมันเป็นความทรงจำที่วิเศษเกินบรรยาย" ยายผมพูดต่อ
"อืมส์" ผมพยายามเข้าใจ
"การมีลูกคือการเกิดใหม่อีกครั้งของชีวิตพ่อแม่ และมันเป็นอะไรที่มีค่ากว่าสมบัติใดๆที่มี" ยายเล่า
"แสดงว่าการแต่งงานก็ก่อให้เกิดสิ่งสำคัญนี้สินะครับ" ผมถามต่อ
"ใช่แล้วลูก สิ่งสำคัญที่สุดของการแต่งงานคือการมีลูกที่จะมาเป็นของขวัญที่วิเศษที่สุดในชีวิตคู่"
ผมรู้สึกอิจฉาไอ้พีที่มันจะได้มีโอกาสสัมผัสกับสิ่งวิเศษแบบนั้น เป็นสิ่งที่ผมเองก็อยากมี แต่ไม่อาจทำได้อย่างมัน
ถ้าผมเป็นไอ้พีผมก็คงเลือกที่จะมีแฟนเป็นหญิงและเดินไปสู่ชีวิตที่มีจุดหมายปลายทาง ไม่ใช่เป็นชีวิตที่ขาดๆ วิ่นๆ ไร้ทิศทางเช่นชีวิตผม
................
"พีแม่เห็นหนูดวงตา ลูกสาวคุณชามาหาแกที่ออฟฟิศบ่อยๆ คบกันอยู่หรือเปล่า"
คุณหญิงถามไอ้พีขณะที่เราทานอาการค่ำด้วยกัน ไอ้พีเงยหน้าจากจานเหลือบมาจ้องตาผมก่อนตอบว่า
"ครับ เราเป็นแฟนกัน" ผมรู้สึกเจ็บแปลบแต่ก็ยินดีไปกับมัน
"ตายแล้ว คนนี้แกเล่นๆ ไม่ได้นะพ่อแม่เขาใหญ่โตไม่น้อยไปกว่าเรานะลูก" คุณหญิงว่า
"ผมก็ไม่เล่นนี่ครับ" ไอ้พีตอบแต่ตายังเหยียดมาทางผมไม่วาง
"หมายความว่าไง" คุณหญิงถาม
"ถ้าแม่พร้อมก็หมั้นให้ผมได้เลย" ไอ้พีเอ่ยเสียงเรียบ แต่สายตาที่เย็นเชียบมันส่งมาให้ผมแทน
"ต๊าย จริงหรือนี่ งั้นเดี๋ยวแม่จะคุยกับผู้หลักผู้ใหญ่ก่อน ต๊าย ดีใจๆ" คุณหญิงตื่นเต้นใหญ่
"บุ้งดีใจไหมลูก ไอ้พีจะเป็นฝั่งเป็นฝาซะที" คุณหญิงหันมาหาแนวร่วม
"ดีใจครับ" ผมตอบเบาๆไม่ยอมมองหน้าใคร
ผมยินดีกับมันจริงๆ แต่ตัวผมก็เจ็บหนักไม่น้อย
แม้เตรียมตัวจะเจอเรื่องแบบนี้ ไว้นาน พอเอาเข้าจริงๆ ผมก็ทนไม่ไหว ลุกขึ้นเดินหนีจากโต๊ะอาหารเข้าไปในห้องนอนซบหน้าลงบนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง
................
"พี เราอยากให้นายมีความสุขนะ ดูแลตัวเองดีๆ มีครอบครัวที่อบอุ่น" ผมเอ่ยเบาๆ กับคนที่หลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดผมตอนนี้
"มีลูกเยอะๆ นะ ไว้วันหนึ่งเราจะกลับมาเยี่ยมหลานๆ" ผมพูดจบก็จูบมันเบาๆ ที่แก้ม ก่อนลุกจากห้องไอ้พีไปหอบกระเป๋าและไอ้ปูนิ่มไปโบก
แท็กซี่ที่หน้าบ้านเพื่อเดินทางกลับไปเชียงใหม่
ไปหนนี้ผมคิดว่ากว่าจะได้กลับมาคงอีกนาน
นานพอที่ผมจะมองหน้าไอ้พี เมีย และลูกๆมันได้อย่างสนิทใจ
"ปูนิ่มนายเป็นลูกพ่อนะ และพ่อก็ดีใจที่มีนายอยู่ใกล้ๆ เสมอ" ผมลูบหัวไอ้ปูนิ่มที่นอนหลับอยู่เบาๆ ขณะอยู่ในรถแท็กซี่
มองไปนอกกระจกรถ ผู้คนในเมืองกรุงที่ไม่เคยหลับใหล
จะมีใครที่มีชีวิตขาดๆ เกินๆ แบบผมบ้างไหมนะ
ถ้ามีเขาอยู่ได้อย่างไร หรืออยู่เพื่อจะหายใจไปวันๆ เหมือนผมตอนนี้
จบตอนที่ 19
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
