กฏเล้าประกาศ 22/9/2019 จะลบนิยายที่ไม่มาต่อจนจบทิ้งทั้งหมดเล้าเป็ดรณรงค์ ให้ใช้เรียกนักเขียน นักอ่านแทน ไรท์เตอร์ รีดเดอร์ เพื่อให้เป็นเอกลักษณ์ของเว็บเรากันนะคะ
สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ
เราเลิกกันแล้ววันนี้ผมลื่นล้มที่หน้าระเบียงมือซ้ายแตกที่ข้อนิ้วกลางกับนาง เนื้อหลุดไปนิดหน่อย แต่เอาพลาสเตอร์ยาแปะไว้สองนิ้ว หัวเข่าซ้ายมีรอยเขียวช้ำ ๆตอนที่ล้มลงไป เจ็บมากมันเจ็บ หรือจะเรียกว่าจุกดีลุกขึ้นได้ก็พาตัวเองไปนอนบนเตียงนอนมองเพดานเงียบๆแล้วก็นอนหายใจเหนื่อยๆ อยู่อย่างนั้นสิบเอ็ดโมง มีดที่ใช้ปาดขวดน้ำโพลาลิสบาดนิ้วชี้ข้างขวา มีพลาสเตอร์ยาแปะไว้เรียบร้อยบ่ายกว่า ๆ ลื่นล้มนิ้วแตกสองนิ้ว ขาซ้ายเป็นรอยช้ำไม่รู้จะทำยังไงดี นอกจากนั่งมองนิ้วที่มีแต่พลาสเตอร์ยาแปะในหัวมีเรื่องราวมากมายเต็มไปหมดผมเลิกกับเขาแล้ววันนี้ทั้งที่เขาบอกว่าเสียใจขอไปทำใจซักพัก เดี๋ยวเขาก็หายผมทำเป็นอิดออดว่าอย่าหายไปนานนะ ทำใจไม่ได้ทั้งที่ในใจคิดว่า ยังไงซะคราวนี้ เราจะได้เลิกกันจริงๆ ซะทีผมถามเขาหลายครั้งว่า ตกลงจะเงียบๆ กันซักพักจริง ๆ เหรอทั้งที่ในใจคิดไว้ว่า เข้าทางแล้ว นี่แหละที่หวังไว้มานานผมอยากเลิกกับเขาไม่ใช่เขาไม่ดี เขาไม่น่ารัก หรือเขาไม่เข้าใจผมแต่เพราะเขามีครบหมดทุกอย่าง ผมถึงต้องเลิกกับเขาเขามีทุกอย่างที่ผมอยากได้นานวันไปผมจะถูกเขาครอบงำรักใครซักคนมันง่าย แต่มันก็ยาก บางทีมันอาจจะยากไปสำหรับผมที่ไม่ยอมเข้าใจว่าความรักมันคืออะไรผมหาเรื่องเลิกกับเขาหลายครั้งแล้ว แต่มันไม่สำเร็จผมหวังเอาไว้ว่าคราวนี้จะสำเร็จจริง ๆเหตุผลที่ผมอยากเลิกกับเขาไม่ใช่ว่าผมไม่รักเขา หรือเขาไม่รักผม หรือเราเข้ากันไม่ได้แต่เราจะต้องเลิกกันเพราะผมไม่พยายามเข้าใจความรักเลย ไม่พยายามและไม่ยอมเข้าไปทำความรู้จัก เอาแต่เดินหนี และถ้าวิ่งหนีได้ก็ทำถ้าจะผิด มันก็ผิดที่ผมเอง22 สิงหาคม 2552เวลา 22.20 น.