หัวข้อ: เพราะรัก(แน่เหรอ).....ครับผม โดย aoikyosuke ตอนที่ 50-53(จบ) 21/03/2012

[nevergoodbye]

พึ่งมาอ่านครั้งแรก ชอบมากๆเลยค่า
เข้ามารอด้วยคนน๊า

[Rafael]

จะมาต่อมั้ยอ่า โหกำลังหวานได้ใจเลยอ่า
อิอิ ขอบคุณนะคะ

[roseen]

 

[nanalonely]

ยังมีใครรออ่านน้องสายอยู่มั๊ย


ตอน  เรื่องเล่าเช้านี้



“อ้าวว่าไงไอ้วัชสบายดีนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

สายใจผู้อยู่ในอาการหน้าซีด ยืนหัวเราะร่า และกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

มันคือสภาพที่น่าลำบากใจ แต่ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่ยกมือขึ้นเกาหัวและพยายามทักทายคนที่ไม่อยากเจอหน้า และทำหน้าตาให้ปกติที่สุด

ซึ่งไม่ต่างจากคนที่เพิ่งโผล่หน้าออกมาจากห้องที่อยู่อีกห้อง
ที่มีสภาพหน้าตาและท่าทีแสนกระอักกระอ่วนไม่ต่างกัน

“เอ้ออออ ก็สบายดี แล้วเป็นไง สบายดีเหมือนกันใช่มั้ย ไม่เจอกันซะนานเลย
หลายเดือนเหมือนกันเนอะ เหอะ เหอะ เหอะ ฮ่า ฮ่า”

ทักทายกันพอเป็นพิธีแล้วก็ต้องต่างฝ่ายต่างหน้าเจื่อน มองกันไปคนละทิศละทาง

อืมมมมมม

สภาพอย่างนี้ควรจะพูดอะไรต่อไปดี นอกจาก หันหน้ากลับมายิ้มให้กันอีกครั้ง
ยิ้มให้กัน แต่เป็นยิ้มแหย ๆ ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าต่างคนต่างฝืน และปั้นหน้าใส่กัน

“น้องสายก็สบายดี ใช่มั้ย น้องสาย”

ใครบางคนในสภาพล่อแหลมเต็มที นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว ผมเผ้ายุ่งเหยิง แต่สภาพหล่อเกินห้ามใจ เดินออกมายืนหน้าห้องของตัวเอง และเดินมากอดสายใจเอาไว้ โชว์พาวเวอร์เต็มที่ด้วยการก้มลงมาแตะปลายจมูกเข้าที่ข้างแก้มของคนที่กำลัง ยืนตัวแข็งทื่อ

ไอ้
ไอ้
ไอ้
ไอ้
ไอ้พี่เวย์ ไอ้พี่เวย์ ไอ้พี่เวรเป็นนิจ ไอ้พี่เวร ไอ้พี่เวร

“เอ่อ วัช วัช คือว่า ง่า”

สุดจะอธิบายให้ใครเข้าใจได้

สายใจยืนตัวแข็งทื่ออ้าปากพะงาบ พะงาบ ไร้ซึ่งการแก้ตัว เพราะหลักฐานชัดเจนจนหมดข้อสงสัย

“มึง.....ไอ้สาย....มึง...มึงสร็จพี่กูแล้วเรอะ”

เออ


ขอบใจที่ทักกูแบบนี้
ดูเหมือนมึงเป็นห่วงกูมากเลยเนอะ

แล้วมึงจะถามทำไมคำถามโง่ ๆ แบบนี้ มึงเห็นแล้วมึงยังไม่รู้อีกเหรอ
ว่ากูเสร็จพี่มึงแล้ว หรือมึงจะต้องให้กูเอาป้ายมาแปะบนหน้าผากประกาศให้คนทั้งโลกรับรู้ด้วย มึงถึงจะเข้าใจ

ตกลงว่า พวกมึงสองคนพี่น้อง จะทำให้กูอายไปถึงไหนวะ

แม่ง กูอยากจะบ้า

“วาด ทำมายวาดทึ้งออกมาก่อน พ้มยางอาบน้ำม่ายเสร็จเล้ยยยย”

หือ
ใครวะ
หือออออออออ

โอ้วววววววววววววววว แดเนียล แดเนียล นี่นะ

แดเนียลไม่ใช่เรอะ
โอ้วววววววววววว ขอบใจแดเนียล แต้งกิ๊วโซมัช ที่ออกมาในเวลานี้
และ...........
ขอบใจที่แต่งตัวได้เซ็กซี่สุดยอด
ขอบใจอย่างมาก ที่ออกมาแล้ว......ไม่ดูตาม้าตาเรือ มาจูบไอ้วัชโชว์ให้ดูเป็นขวัญตา ขอบใจยูมาก ที่มาช่วยให้ไอรอดตายในเวลานี้

จากที่กำลังจะตายเพราะอับอายขายหน้า

ตอนนี้สายใจกำลังเริงร่า พร้อมกับที่หน้าเจื่อน ๆ ซีด ๆด้วยความอาย
กำลังยิ้มกว้าง แทบอยากจะถลาไปกอดชายหนุ่มผมทองตัวโต
ที่เดินออกมาจากห้องของไอ้วัช

“กู้ดมอนิ่ง มอนิ่งคิส นาคร้าบบบบบ วาด โอ้ว ฮาโหล นองสายช่ายม้ายยย แต๊งกิ๊วที่ทำให้วาดกะพ้ม เข้าจายกันได้ ขอบคุณมาก ๆ คราบบบบบ”

ไม่เป็นไร หน้าที่อยู่แล้ว การทำให้คนรักกันมันเป็นหน้าที่ของสายใจคนดีคนนี้เอง อย่าได้เกรงใจไปเลย แต่เรื่องของธุรกิจที่ตกลงกัน ก็อย่าลืมซะล่ะ

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

สายใจกำลังเริงร่า
ไอ้วัชจากถือไพ่เหนือกว่า ตอนนี้กำลังเริ่มหน้าเจื่อน
ใบหน้า กลายเป็นหน้าซีดเผือด เมื่อแหงนหน้ามองไอ้ฝรั่งตัวโตที่ยืนยิ้มกริ่มอยู่ข้าง ๆ

“แดเนียล ยูอยากตายขนาดนี้ทำไมยูไม่บอกไอตรง ๆ”

โอ้วววววววว วาดทำไมต้องโกรธด้วย คงจะอายมากสินะ แต่ไม่เป็นรายยยย
ของแบบนี้ เป็นเรื่องปกติของคนรากกกก กานนน

นาน ๆ ไปวาดก็จะชินไปเอ๊งงงง

และ....

“ไม่ได้พบกันนานเลย สบายดีเหรอ”

เป็นคำทักทายของใครคนหนึ่งที่ทำให้ไอ้วัชและสายใจต้องหันมามอง

ใครไม่เจอกันนานวะ

ก็เจอกันอยู่บ่อย ๆ แต่พยายามเลี่ยงการเผชิญหน้า

แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องนี้

แต่เป็น

“พ้มสบายดี แล้วคุณล่ะ”

คำทักทายง่าย ๆ แต่แฝงไปด้วยความหมายบางอย่าง
ไม่มีใครรู้นอกจากคนสองคนที่มองหน้ากัน เหมือนไม่อยากจดจำไม่อยากใส่ใจแต่กลับต้องมาพบเจอกันอีกครั้ง

แหม่ พอทีนี้ พูดภาษาไทยซะชัดเจนเลยนะ เอ้อออออ แดเนียลนี่มันเก่งแฮะ

ไอ้วัชกำลังนึกชื่นชมแดเนียลอยู่ในใจอย่างล้นเหลือ โดยไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย

ความเงียบเข้าครอบงำ

และเริ่มรู้สึกถึงรังสีอำมหิตอย่างรุนแรงของ.............

“ภรรยาของคุณสบายดีเหรอ”

คำถามตรงชัด

และทำให้สายใจต้องเงยหน้าขึ้นมองไอ้พี่เวย์ที่อยู่ด้านหลัง น้ำเสียงแบบนั้น
มันแสดงให้รู้ว่ากำลังโมโห

โมโหเรื่องอะไร
แล้วทำไมสองคนนี้ถึงได้รู้จักกัน


สองคนนี้รู้จักกันมาก่อนหมายความว่าไง


“พ้มและเธอไม่ได้พบกันนานแล้ว”


คำตอบง่าย ๆ และทำให้ไอ้วัชต้องหันไปมองคนที่อยู่ด้านหลังและเงยหน้าขึ้นมองด้วยความไม่เข้าใจ

ภรรยาอะไรวะ

ภรรยา

มีเมียแล้วเหรอ อ้าว แล้วทำไม............

ทำไม...ถึงได้

“ทำไมเรื่องนี้ไอไม่รู้”

ผิดหวังอย่างแรง และหันไปมองคนที่ยืนทำหน้าเจื่อนอยู่ข้าง ๆ

“ขอโทษที่พ้มไม่ได้บอก แต่พ้มและภรรยาเป็นอดีตไปแล้ว”

อดีตห่าอะไร กูไม่อยากรู้หรอก กูรู้แต่ว่าตอนนี้กูโมโหโว้ยยยยยยยย
ไอ้แดเนียล ทำไมทำแบบนี้วะ

หลอกกันชัด ๆ ทำไมต้องหลอกกันด้วย

ทำไม

ทำไม

ไม่สนใจว่าใครกำลังมอง ไม่สนใจว่าใครจะสนเรื่องของตัวเองหรือไม่
รู้แต่ว่าช็อค และผิดหวัง ยืนนิ่ง ๆ มองหน้าคนตรงหน้าอย่างผิดหวัง

ไม่มีคำตอบ ไม่มีคำอธิบาย

วัชและแดเนียลยืนมองหน้ากันนิ่ง แต่ไอ้พี่เวรเป็นนิจที่มาทิ้งระเบิดเอาไว้
กลับเดินหนีกลับเข้าห้องไปหน้าตาเฉย

อ้าว เฮ้ยยยยยย แล้วทำไมเรื่องเป็นแบบนี้ล่ะ

สายใจที่เหมือนไม่มีพื้นที่จะอยู่ กลายเป็นส่วนเกิน ยืนทำหน้าเลิ่กลั่ก

และไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นจากตรงไหนดี

สุดท้ายมองซ้ายมองขวาด้วยความมึนงง ก่อนจะวิ่งตามคนที่เพิ่งเดินเข้าห้องไป

และพบว่า

เอ่อ พี่เวย์

กำลังยืน ยืนนิ่ง ๆ อยู่ข้างหน้าต่าง

และทำหน้าไม่สบอารมณ์อย่างแรง

อ่า

แล้วสายควรทำยังไงดีหว่า

“พี่เวย์”

เรียกแล้ว แต่ทำไมทำเหมือนไม่ได้ยิน ทำไมทำเหมือนไม่สนใจกันเลย

“พี่เวย์” เรียกอีกเป็นครั้งที่สอง แต่ก็ไม่เห็นมีปฏิกิริยาอะไรของร่างที่ยืนนิ่งเงียบห่างออกไป

ถ้าเป็นแบบนี้ ก็เข้าใจแล้วล่ะ

เข้าใจแล้ว


ถ้ายังไง สายกลับก่อนก็ได้นะ พี่คงมีเรื่องบางอย่างกำลังคิดอยู่ และดูเหมือนว่าสายจะเข้าไปในความคิดของพี่ไม่ได้ สาย....คงเป็นส่วนเกินทางความคิดของพี่ไปแล้วล่ะในเวลานี้

เรื่องราวหลาย ๆ อย่างของพี่ สายไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง

ถึงแม้ร่างกายจะผูกพันกันแล้ว

แต่ดูเหมือนว่า ในเวลานี้ จิตใจจะสื่อไม่ถึงกันเอาซะเลย

“อืม......ผม....กลับก่อนก็ได้นะ”

ลุกขึ้นยืนและเดินก้มหน้าก้มตากำลังจะก้าวขาออกจากห้อง

มันแย่ที่ได้รู้ว่า คนที่ทำเหมือนว่ารักกัน กลับทำเหมือนไม่รักกันเอาซะเลย
ไม่เคยเล่า

ไม่เคยบอกเรื่องราวที่ผ่านมาให้รับรู้

ไม่เคยบอกอะไรเลย ไม่เคยบอกว่าคิดอะไร ไม่มีอะไรที่จะทำให้รู้ได้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ในหัวบ้าง

แล้ว แบบนี้..........จะเรียกว่าเป็นคนรักกันได้ยังไง

คิดอย่างนั้น และสายใจก็ได้แต่นึกท้อใจอยู่คนเดียว

พี่เวย์ไม่เคยบอกอะไรเลย ก็รู้ว่าช่วยแก้ปัญหาอะไรไม่ได้ แต่อย่างน้อย
ถ้าไว้วางใจกันบ้างสักนิด ก็น่าจะบอกเล่ากันฟังบ้าง แต่พี่เวย์มันก็ไม่ทำ

มันไม่ทำ

เพราะมันไม่เคยไว้วางใจ
ไม่เคย..........ไว้ใจกันเลย
ถ้าอย่างนั้นแล้ว........แบบนี้จะเป็นคนรักกันได้ยังไง

“น้องสาย”

หือ

เรียกทำไมเหรอ

หันหน้ากลับมามองคนที่ยืนนิ่งอยู่ข้างหน้าต่าง และในเวลานี้ดวงตาสีฟ้าเข้มกำลังมองตรงมา และส่งยิ้มน้อยๆ มาให้

ยิ้ม

และกำลังจ้องมองตรงมา

มอง นิ่ง ๆ อย่างมุ่งมั่น

และกำลังก้าวเท้าเดินเข้ามาหา

เดินเข้ามาใกล้ ๆ เดินเข้ามาหาและรั้งฝ่ามือเย็นชื้นของสายใจมากุมเอาไว้

“สายคงไม่เข้าใจ แต่ที่อยากจะบอกคือพี่ขอโทษ ที่ทำเหมือนเมินเฉย พี่ไม่ใช่คนดีอะไร ทุกอย่างที่ผ่านมา เรื่องก่อนหน้านี้ ก่อนที่จะได้มาเจอกับสาย พี่จะบอกทั้งหมด จะบอกทุกเรื่อง แค่เพียงสายบอกกับพี่แค่คำเดียว ตอนนี้เราเป็นคนรักกันใช่มั้ย”

อืม

อยากรู้อยากเห็นมาก

เรื่องห่าอะไรก็เล่ามาเหอะ ระทึกมาก ช่วยเล่ามาซะที ก่อนที่จะน้อยใจไปมากกว่านี้ ไม่อยากต้องมานั่งเดา มันเสียเวลา เสียสุขภาพจิต เสียกำลังใจ

“เราเป็นคนรักกันใช่มั๊ย”

อืม เราเป็นคนรักกัน อันนั้นมันก็ใช่

หือ

เรา

กูกะไอ้พี่เวย์เนี่ยนะ เราเหรอ

เราเหรอพี่ เราเหรอ

เรางั้นเหรอ เราเป็นคนรักกันงั้นเหรอ

อ่า คงใช่มั๊ง คงจะใช่

“ว่าไง ถ้าอยากรู้ ก็บอกก่อนสิ ว่าเราเป็นคนรักกันใช่มั๊ย”

ทำไมมึงเป็นคนช่างเซ้าซี้ขนาดนี้วะไอ้พี่เวย์ เห็นมั้ยเนี่ย กูก้มหน้าก้มตาจนหน้าจะติดพื้นอยู่แล้ว จะถามทำไมมากมายวะ

“อืม”

ตอบแบบโคตรอาย แล้วสายใจก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตามองพื้นไม่เงยหน้าขึ้นมามองเลยสักนิด

“อืม คืออะไร ไม่เข้าใจ”

อืมก็คือใช่ไง ทำไมเข้าใจอะไรยากจังวะ

“อืม ก็คืออืมนั่นแหละ”

ตอบแบบไม่รู้จะตอบยังไง แต่ก็ไม่เห็นจะได้ฟังเรื่องที่อยากฟังเลยสักนิด

เงียบ บรรยากาศเงียบ ๆ อึมครึม จนสายใจต้องเงยหน้าขึ้นมามอง

เป็นไรวะ ทำไมเงียบ เงียบทำไมหว่า

เงยหน้าขึ้นและก็ต้องรีบถอยออกห่าง เพราะว่าหน้ายิ้ม ๆ และสายตาของคนที่มองนิ่งตรงมา ชักจะยังไง ยังไงพิกล

อ้าว แบบนี้ก็ซวยแล้วสิกู

แหม่ ดูท่าจะรอดยากยังไงไม่รู้

“พี่เวย์ เล่าก่อนเด่ะ อยากรู้” ทำเหมือนอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ และก็เห็นว่าคนที่ยิ้มจนตาหยี กำลังส่ายหน้า และทำเหมือนแกล้งจะไม่เล่าให้ฟังกันดื้อ ๆ

“เล่าสิ อยากรู้ นะพี่เวย์ อยากรู้จริง ๆ โว้ย”

อยากรู้ ก็จะเล่า แต่ก่อนเล่า ก็บอกมาก่อนสิ ว่าเราเป็นอะไรกัน

“เออออออออออ เราเป็นคนรักกัน พอใจยังวะ เล่าได้หรือยังเนี่ย”

ก็แค่เนี้ยะ ทำไมต้องอายด้วย
อีกหน่อยก็ว่าจะถามบ่อย ๆ

ยังไงซะก็ต้องพูดบ่อยๆ อยู่แล้ว หัดพูดตอนนี้แหละดี พูดเยอะ ๆ มาก ๆ
เวลาต้องพูดอีกก็จะได้ชิน น้องสายนี่มันก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ย สอนง่ายแบบนี้มันน่าสอน

“มานั่งตรงนี้สิ”

นั่งตรงนี้ เออ นั่งก็ได้

ก็แค่นั่ง นั่งเฉย ๆ นั่งข้าง ๆ

นั่งแล้วก็แค่ถูกรั้งเข้ามากอด แล้วก็ซบหน้าเข้ากับอกของคนกอด แล้วก็แค่ตั้งใจฟังเรื่องราวของคนที่กอดเอาไว้

ก็แค่รู้สึกว่าพี่เวย์ตัวอุ่นดี
เวลากอดแบบนี้แล้ว รู้สึกว่าเป็นคนเหมือนกัน เป็นคนที่มีชีวิตจิตใจ
มีความรู้สึกเหมือนคนทั่วไป ไม่ใช่คนที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับเรื่องรอบตัว

แค่รู้สึกว่า เหมือนเราจะได้เข้าใกล้กันเพิ่มมากขึ้น ทั้งร่างกาย และจิตใจ
รู้สึกว่าเรา

กำลังกลายเป็นคนรักกัน
สายใจนั่งนิ่ง ๆ ในอ้อมแขนของคนที่กอดเอาไว้

และตั้งอกตั้งใจฟังเรื่องราวที่ไม่เคยรู้ไม่เคยฟังมาก่อน
จะเข้าใจ จะพยายามทำความเข้าใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็จะตั้งใจฟัง

“ก่อนที่พี่จะมาเจอสาย พี่................”






TBC…..



ขอบคุณที่เข้ามอ่านนะคะ

แนนขอแจ้งว่าเรื่องที่แนนขอคุณ เท็นมาโพส แนนไม่ได้ทิ้งไปไหน การที่แนนไม่ล็อคอินเข้ามา ไม่ได้หมายความว่าแนนลืมหรือละเลยต่อการโพส เพียงแต่ตอนนี้แนนมีเรื่องที่ต้้องทำมาก ถ้าคนที่อ่านเว็บเด็กดีด้วยจะรู้ว่านอกจากร้านขายฟิคแล้ว แนนมีจัดงานฟิคด้วย ทำให้แนนอาจจะทำอะไรล่าช้า ถ้ามีอะไรสามารถเมลมาแจ้งแนนได้นะคะ แนนเช็คเมลทุกวัน แต่รบกวนอย่าเพิ่งมาโพสเนื้อเรื่องต่อ เพราะเรื่องของคุณเท็นที่แนนขอมาทุกเรื่อง อยุ่ในความรับผิดชอบของแนน ถ้ามีปัญหาอะไร คนที่จะต้องแก้ไขคือแนน แนนเลยไม่อยากให้มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น

ถ้าคนที่อ่านเรื่องของคุณเท็น ที่แนนโพส จะรู้ว่าแนนจะโพสเรื่องเกี่ยวกับคุณเท็นหรือข่าวคราวของคุณเท็น แนนจะต้องได้รับอนุญาติมาจากเท็นก่อน ไม่ใช่ว่าอยากโพสแล้วจะโพสได้เลย อยากให้เข้าใจแนนสักนิดนะคะ

[anajulia]

น้องสายน่ารักตามเคย
แต่แบบว่า เราก็อยากรู้อดีตของคนรักของน้องสายเหมือนกันนี่นา แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
โวยวายๆๆๆๆๆ

[roseen]

 

[Nabee]

เกิดอะไรขึ้นก่อนที่พี่เวย์จะมาเจอน้องสายหล่ะเนี่ย...อยากรู้จริง ๆ เลยอ่ะ =^= b


แต่เหนือสิ่งอื่นใด...คาดว่าคนที่ได้รับผลกระทบจากระเบิดที่พี่เวย์ทิ้งไว้มากที่สุดคงจะหนีไม่พ้น แดเนียล...

แล้วนี่วัชจะทำยังไงกับแดเนียลหล่ะเนี่ย...สงสัยงานนี้งานใหญ่งานหลวงเลยหล่ะแดเนียล...งุงิงุงิ


น้องสายกะพี่เวย์ยังสติลความหวาน และความน่ารักไว้เหมือนเดิม...

อยากอ่านต่อจัง...แต่คงต้องรอต่อไป =w= b

[Jesale]

อืม พี่เวย์กับแดเนียล น่าจะมีเรื่องไม่ถูกกันมานาน หรือเรื่องแฟนเก่าพี่เวย์
งานเข้าแล้วมั้ง ......

[NUTSANAN]

กรี๊ส ส
รอนานมากกกก
น้องสายน่ารักอะ
แต่แดเนียลนี่อะรไรร
มีเมียแล้วทำไมไม่บอกกกกกกกกกกกกกก
 

[maicy]

หายไปนาน  ได้อ่านต่อซักที ขอบคุณน้องเเนนนะคะ เเล้วก็คุณเท็นคนเเต่งด้วย รักษาสุขภาพนะคะ รออ่านต่อค่ะ 

[drasil]

ขอบคุณทั้งคนโพสและคนแต่งค่ะ

[namtaan]

บวก 1 แต้ม ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้น้องแนนนะคะ
รอได้เรื่อยๆค่ะ มาต่อเมื่อสะดวก แจ้งข่าวคราวกันบ้างก็ขอบคุณมากค่ะ

ต่างคนต่างมีคนของกันและกันไปแล้ว ทั้งสายและวัช
แต่สำหรับคนสองคน พี่เวย์และแดเนียล อดีตก็คงไม่น่าจำแน่เลย
กำลังคิดว่า ภรรยาของแดเนียลกับอดีตคนรักของพี่เวย์เป็นคนเดียวกันหรือเปล่า หรือประเด็นอื่นๆกันแน่ะ

ต้องลุ้นต่อไปซะแล้ว

[Nus@nT@R@]

สงสัยภรรยาเก่าแดเนียลต้องเป็นอะไรสักอย่างกับพี่เวย์มาก่อนแน่ๆ

[Junrai_Hyper™]

เหอเหอ น้อสายยยยยยยยยยยยย มาสายนะเนี้ยะ

[Rafael]

เข้ามารอนะคะ อิอิ

[choijiin]

 

น้องสายยยยยยยยยยยยยยยยย


ตามอ่านมา 3 วัน 


ในที่สุดดดดดดดดดดดดดดดด


ตามทันซะที


มานั่งรอให้กำลังใจทั้งคุณเท็น และคุณแนนนะคะ


ขอบคุณมากค่ะ


น้องสายของพี่เวย์น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก

[Ticha]

I Love Godzilla

 

[pollapat]

เข้ามาอ่านต่อ หลังจากลืมไปนานว่าอ่านนิยายคุณเท็นเรื่องนี้อยู่ ... รอได้ ไม่ว่ากันอยู่แล้นนน   

[winamp]

คู่นี้น่ารักจังเลยอ่ะ

[MoMoRin]

เรื่องมันเยอะว่างั้น....
แต่ก็นะ...กว่าจะรักกันได้ ทำเอาเราลุ้นจนเหนื่อยเลยเนี่ย

[Þrestigë]

แปะ ! เดี๋ยวมาอ่านน๊า

[entirom]

กว่าจะรักกันได้
เล่นเอาเหนื่อย
ลุ้นจนเมือยไปตามๆๆกัน

[drasil]

แวะเข้ามาดู
หายกันไปนานเลยเน้อ

[Mickii]

อยากรู้ต่ออ่ะ มันเหมือนมีเงื่อนงำอะไรบางอย่าง


น้องสายน่ารักอ่ะ พี่เวย์เคลียร์ให้กระจ่างเลยนะ

หวังว่าวัชกะแดเนียลคงไม่มีปันหากันหรอกเนอะ รอๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Rafael]

จะมาต่อไหมน้า
คุณเท็นขา ...

[katte]

น้องสายน่ารัก >< ไม่ได้อ่านนานมาก
เคยอ่านที่บอร์ดคุณเท็นรอบหนึ่ง
อ่านที่เล้าเป็นรอบที่สอง
พี่เวย์น้องสาย คู่ขวัญตลอดของดิฉันนน~~~~~

ขอบคุณคนโพสนะคะ

[nangu]

มาต่อไวๆ นะคร๊าฟฟฟฟฟฟฟ

ชอบน้องสายใจจัง จะมาขอสมัครเป็นแฟนคลับครับ อิอิ

ถ้ามีอย่างงี้สักคนคงดี ~

[nanalonely]

ยังมีใครรออ่านน้องสายอยู่มั๊ย


ตอน  พิสูจน์แล้วว่าทำได้จริง



การมีคนรักที่อายุมากกว่า
และเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองแบบสุด ๆ
มันช่างน่าปวดหัว

เรื่องแกล้งให้หัวหมุนถือเป็นงานอดิเรกเลยก็ว่าได้
ไม่รู้ว่าสนุกสนานอะไรกับการแกล้งนักหนา

แกล้งเสร็จแล้วก็อารมณ์ดี เริงร่าหัวเราะชอบใจ
ไม่รู้หรือไงว่าทางนี้โกรธแทบตาย แบบหัวฟัดหัวเหวี่ยง แต่สุดท้ายก็เข้าสู่วิถีชีวิตเดิม ๆ เป็นแบบนี้อยู่ตลอด วนไปวนมาก ซ้ำ ๆ ซาก ๆ

คือ.....ไปไหนไม่รอด แม้จะมีบางครั้งที่โคตรโมโหและสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ติดต่อไม่ยุ่งเกี่ยวด้วยอีกแล้ว ยังไงก็จะไม่สนใจชีวิตไอ้พี่เวรเป็นนิจอีกเด็ดขาด

แต่สุดท้าย วิธีการง้อแบบแสนประหลาดที่ไม่รู้ว่าไปขุดมาจากไหนนักหนา ก็ทำให้หนีไปไหนไม่พ้น

เข้านอกออกในที่บ้านเป็นว่าเล่น

ที่สำคัญกว่านั้น ตอนนี้อีก๊อดซิลล่าหมาที่น่ารัก เป็นโรคโฟเบียกลัวพี่เวรจนถึงขั้นประสาทหลอน เห็นที่ไหนวิ่งหางจุกตูดที่นั่น

แค่ได้ยินเสียงบีบแตรรถ หรือเสียงรถมาจอดที่หน้าบ้าน อีก๊อดก็พร้อมชิ่งหนีทันที
วิ่งไปแอบที่ไหนได้มันก็ไป สถานที่อำพรางตัวมีที่ไหน อีก๊อดเอาไว้หมด แอบแบบเงียบสงบ แต่ก็ไม่เคยรอด

เพราะพี่เวรเป็นนิจ ไม่รู้จงเกลียดจงชังอะไรอีก๊อดนักหนา มาถึงก็สอดส่ายสายตามองหา รื้อค้นและตามหาตัวจนเจอทุกครั้ง เรียกว่าถ้าไม่เจออีก๊อดซิลล่าที่บ้าน แปลว่ายังมาไม่ถึงบ้านนี้

และตอนนี้พี่เวย์ก็กำลังเข้าสู่เทศกาลตามล่าหาอีก๊อดอีกแล้ว

“พี่จะไปแกล้งมันทำไม มันกลัวพี่จะตายห่าแล้ว”

บ่นไปก็เท่านั้น

พูดไปก็ไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้น

เพราะไอ้หนุ่มลูกครึ่ง ตัวโต ตาสีฟ้าเข้ม และหล่อกระชากใจ กำลังเดินวนไปวนมาค้นหาแถว ๆ ผ้าม่านที่มีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ด้านหลังผ้าม่านผืนนั้น

“อ่า เฮลโล มายด๊อก สบายดีนะจ๊ะ”

มันคงจะสบายดีหรอก เห็นหน้าพี่แบบนั้นอ่ะ พี่เห็นสภาพหมาของผมมั๊ย
มันตาค้าง ตัวเกร็งไปแล้ว หมาใบ้แดกเป็นยังไง ถ้าใครไม่เคยเห็น ให้มาดูสภาพอีก๊อดซิลล่าในเวลานี่

“มานี่สิ มาเล่นกันเถอะ”

มันอยากเล่นกะพี่ตายห่าเลยเนอะ แล้วก็ไปลากมันออกมาอีก แล้วก็อุ้มมันมา แล้วก็.....

ลาก่อน ก๊อดซิลล่าหมารัก ชาติหน้าเราคงได้พบกันอีก

“ตลกว่ะ ดูหน้ามันสิ”

มันช็อคพี่ หมามันช็อค ขนาดพี่เอามันวางลงกับพื้นมันยังไม่กล้าไปไหนเลย
เพราะมันฉี่แตก เยี่ยวราดเต็มพื้นสนามไปแล้ว

ขอบคุณทุกความน่ากลัวสยดสยอง ที่แม้ใบหน้าจะหล่อเหลาไม่เหลือเค้าโจรให้เห็น
แต่ยังคงความเพี้ยนและเฮี้ยนได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย

“ขยันแกล้งมันเนอะ”

สายใจบ่นไปรอบที่ร้อย และก็เห็นว่าพี่โคตรหล่อคนนั้น กำลังยืนทำหน้าหล่อและจ้องมองมาแบบไม่วางตา ซึ่งถือเป็นกิริยาอาการแบบปกติของพี่ท่าน ที่ชอบทำให้คนบางคนใจสั่นเล่นได้ ถึงจะมีความสุข

มั่นใจตัวเองเหลือเกิ๊นนนนน

มองแล้วก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสู้สายตาด้วย เพราะจะเริ่มทำตัวไม่ถูกจริง ๆ

ใช้ขายันพื้นสนามหญ้าและแกว่งชิงช้าไปมา

เฮ่ออออออออ

หนีไม่พ้นจริง ๆ ทำยังไงก็หนีไม่พ้น

พี่เวรเป็นนิจบอกว่า อย่าคิดหนีให้ยาก เพราะนอกจากจะหนีไม่พ้นแล้ว
จะทำให้รักเพิ่มขึ้นทุกวัน ๆ จนแทบไม่อยากไปไหน

ใครจะไปเชื่อ

เชื่อก็..........

.......รักแล้ว..........

ก็เพราะว่ารักแล้วนี่แหละ......มันก็เลยไปไหนไม่รอดอยู่นี่ไง

“อยู่บริษัทเราเป็นเจ้านายกับเด็กฝึกงาน แต่อยู่บ้าน เราเป็นแฟนกัน”

เหรอออออออออ

อยู่ไหนก็มีสภาพไม่ต่างกันไม่ใช่เหรอ
มันขึ้นอยู่กับสภาพอารมณ์ของท่านไม่ใช่หรือไงครับ

“ถ้าสายจะทำงานที่นี่เลยพอจะเป็นไปได้มั้ย”

หือ

อะไรยังไง

สายใจหยุดขาที่กำลังแกว่งชิงช้า เพราะว่าคนตัวโตกว่า เดินมาช่วยแกว่งให้

“พี่ชอบการทำงานของน้องสายนะ อันนี้จริงจัง”

จริงจังเลยเหรอ

ยังไงล่ะที่ว่าจริงจัง

“น้องสายแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกจากกันได้ดีมาก อันนี้พี่ยอมรับเลย เวลาทำงานก็เรียนรู้ได้ไว ถ้าน้องสายสังเกตดี ๆ มันมีงานแปลก ๆ ให้น้องสายทำด้วย แต่พี่ก็ไม่เห็นน้องสายถามว่ามันคืออะไร เห็นก้มหน้าก้มตาทำ แล้วก็ทำออกมาได้ดีกว่าพนักงานประจำบางคนซะอีก”

เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย แบบนั้นเลยเรอะ

ปลื้มนะนี่

เล่นชมกันซึ่งๆ หน้า

“ตอนแรกที่น้องสายมาฝึก พี่ก็ไม่คิดว่าจะทำได้ดีขนาดนี้ แต่น้องสายหัวดีแล้วก็คล่องกว่าที่คิดไว้เยอะ อันนี้ยอมรับ ถือเป็นการทาบทามไว้ก่อน ฝึกเสร็จแล้วเนี่ย เข้ามาทำที่นี่เถอะ เรื่องค่าตอบแทนไม่เกี่ยง ถ้าทำงานคุ้ม”

เป็นไงล่ะ

อึ้ง

อึ้งไปเลยล่ะสิ ไม่อยากเชื่อใช่มั้ยว่าไอ้สายใจคนนี้จะทำได้

“พี่จ้างแพงป่าวล่ะ มันอยู่ที่ความสามารถในการจ้าง ถ้ามีคนจ้างแพงกว่า สายก็ต้องไปที่เขาให้แพงกว่า ถูกป่าว”

ถือเป็นการต่อรองไปในตัว

งานส่วนงาน แฟนส่วนแฟน มันไม่เกี่ยวกัน

เรื่องผลประโยชน์ไอ้สายไม่เคยยอมขาดทุน ล้านเปอร์เซ็นต์

“เคี่ยวว่ะ เรียกมาดีกว่า ว่าจะเอาเท่าไหร่ ถ้าตั้งใจทำงาน แล้วทำได้ดีกว่านี้ เท่าไหร่ก็เท่ากัน ไม่เกี่ยง แต่ทำงานต้องให้คุ้มเงินนะ ไม่งั้นไม่จ้าง ทำสัญญาจ้างกันปีต่อปีเอาป่าวล่ะ”

ใครจะยอมเสียโอกาส
ในสายงานนี้ บริษัทไอ้พี่เวรเป็นนิจมาเป็นอันดับต้น ๆ
ใครไม่เลือกก็โง่แล้ว แต่เลือกทั้งทีมันก็ต้องให้คุ้มกันหน่อย

“ขอคิดดูก่อนพี่”

จริง ๆ จะโอเคก็ดูจะเป็นการใจง่ายจนเกินไป
มันต้องเว้นระยะเวลาเอาไว้เพื่อเพิ่มมูลค่าตัวให้ตัวเองหน่อย

สายใจเข้ามาฝึกงานที่บริษัทของพี่เวรเป็นนิจเป็นเวลามากกว่าสองเดือน
ไม่ได้คิดจะทำและหาที่ฝึกงานได้ที่บริษัทอื่นแล้ว

แต่เพราะคำท้าหาว่าไม่กล้ามาฝึกงานที่บริษัทพี่เวย์นั่นแหละ

ถึงได้ต้องยอมรับคำท้า แล้วก็มาฝึกกันให้รู้ไปว่าถ้าคนเราตั้งใจอะไรก็ทำได้หมด
ทั้งงานเอกสาร งานติดต่อสื่อสาร แม้จะไม่ได้ทั้งหมด
แต่ก็พยายามแสดงศักยภาพของตัวเองออกมาให้เต็มที่เท่าที่จะทำได้

เพื่อให้เห็นว่า ถึงแม้เวลาอยู่ด้วยกัน จะติงต๊อง เป็นแค่เด็กเอ๋อ ๆ ไม่น่าเชื่อถือ
แต่เวลาที่ต้องทำงาน เวลาที่มีอะไรต้องทำต้องรับผิดชอบ
ก็พิสูจน์ตัวเองและพยายามทำให้เต็มที่ เพื่อไม่ให้ใครมาดูถูกเอาได้

“ได้ทีล่ะเอาใหญ่เชียวนะ”

อ้าว

ของแบบนี้มันก็ต้องมีบ้างแหละ
จะให้เป็นไอ้สายใจบ้า โดนปั่นหัวเล่นตลอดเวลามันก็ไม่ใช่เรื่องแล้วพี่

“พี่มองหน้าน้องสาย น้องสายก็ไม่มองหน้าพี่เลย”

จะมองได้ยังไง เวลาทำงานก็คือทำงาน มันก็ต้องแยกแยะให้ออก
ไม่ให้ใครเขามาว่าเอาได้

ถ้านอกเวลาก็อีกเรื่อง เห็นบ้า ๆ แบบนี้ แต่ก็รู้จักแยกแยะนะพี่เวย์

“พี่เวย์ แล้วแดเนียลไปนอนที่คอนโด้เหรอวันนี้ พี่ถึงได้กระเด็นมานอนบ้านสายได้”

ถามแล้วก็เงยหน้ามองคนแกว่งชิงช้าที่กำลังทำหน้าเบะ

สะใจ

แต่ก็น่าเห็นใจเล็ก ๆ

แดเนียลกับพี่เวย์ เคยรักชอบผู้หญิงคนเดียวกัน ผู้หญิงคนนั้นที่มาเป็นนางแบบให้ตอนทำโปรเจคเมื่อครึ่งปีก่อน สวยระดับนางแบบ บินตรงส่งมาจากนอก ชนิดที่สายใจเห็นแล้วก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะไม่มีอะไรจะมาเทียบ

และถึงตอนนี้ไอ้พี่เวย์กับแดเนียลจะไม่มีเรื่องราวอะไรติดค้างต่อกันแล้ว

แต่ก็ใช่ว่า จะดีกันซะเมื่อไหร่

ต่างฝ่ายต่างก็วางฟอร์มใส่กัน เลี่ยงได้ก็เลี่ยง หลบได้ก็หลบ

แล้วยิ่งตอนนี้แดเนียลมาเป็นเป็นแฟนไอ้วัชด้วย

ไอ้พี่เวย์เลยอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แม้จะเก็กหน้าเป็นพี่ชายมาดเข้มแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากนัก เพราะไอ้วัชดูท่าจะเทใจให้แดเนียลไปซะหมด

ไอ้พี่เวย์ก็เลยทำอะไรไม่ได้

คิดแล้วก็สะใจเล็ก ๆ ปนสมน้ำหน้าด้วย

แบบไอ้พี่เวย์มันก็ต้องเจอแบบนี้แหละ มันต้องมีใครซักคนที่ทำให้พี่เวย์จ๋อยได้

“ไอมีสยูโซมัช ไม่งั้นไม่มาค้างด้วยหรอก ลากไปค้างที่ทำงานก็ได้”

เหอะ

เอะอะก็จะให้ค้างที่ทำงาน ไอ้ห้องส่วนตัวของพี่เวย์ข้างหลังห้องทำงานนั่นน่ะ ไม่จำเป็นไม่ค่อยอยากเข้าหรอก

แหล่งศูนย์รวมแห่งความบันเทิงของพี่เวย์มันเลย

ไกลหูไกลตาคนเมื่อไหร่ ก็หาเรื่องแต่จะทำอะไรแปลก ๆ ประหลาดทุกที

ใครหลงกลเข้าไปก็โง่แหละวะ

“ป่ะ อาบน้ำขึ้นนอนกันเหอะ พ่อกับแม่กลับมากี่โมงวันนี้”

ก็รู้ว่าไม่กลับ ถามแต่ละอย่างกวนประสาทเนอะ

ถามแล้วก็ทำเป็นอมยิ้ม กวนได้อีกนะพี่เวย์ อมยิ้มไม่พอ ยังจะจ้องหน้าอีก

แล้วทำไมไม่ไกวชิงช้าต่อ

มือน่ะจะเลื้อยไปไหนมากมาย

แล้วปลายนิ้วชี้ที่แตะลงที่ข้างแก้มแล้วเกลี่ยเล่นนี่มันอะไร

แล้วอมยิ้มทำไม

มีอะไรตลก

ยิ้มอะไรวะ มองหน้าแบบนี้หาเรื่องกันชัด ๆ

ชัดเจนมาก....

“นะ”

ไม่

พอ พอ เลิกพูด

นะอะไร ไม่เข้าใจทั้งนั้นแหละ

“พร้อม.....”

ไว้ก่อน

ไม่พร้อม

สายใจผู้ที่ต้องการเปลี่ยนเรื่อง เงยหน้าขึ้นเพื่อจ้องมองสายตาที่ชักไม่ค่อยเป็นปกติที่ทอดมาองมา ของพี่เวย์ ไม่ธรรมดาอีกแล้ว ไอ้รอยยิ้มประหลาดนี่อีก มันอะไรกัน
สายใจรีบเตรียมตัวชิ่งเข้าบ้าน
แต่ก็ช้ากว่าใครบางคน ที่คว้าข้อมือเอาไว้อย่างรวดเร็ว

“อาบน้ำด้วยกัน”

เยี่ยมไปเลยครับท่าน เหอ เหอ เหอ

สายใจกำลังจะดับอนาถเพราะโดนลากแขนให้เดินตาม

ขืนตัวเองและส่ายหน้าไม่ยอมไป ก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรดึขึ้น

เพราะไอ้พี่เวรเป็นนิจเปลี่ยนเป้าหมายการจู่โจมจากลากแขน คราวนี้ทำท่าจะกลายเป็นอุ้ม

“ไปทำไม ม่ายอาววววววววววว”

ช่วยด้วยโว้ยยยยยยยยยยยย อีก๊อดซิลล่าหมารัก มาช่วยเจ้านายมึงหน่อยเร้ววววววววว

ชักดิ้นชักงอ ไม่ยอมเข้าบ้าน แทบจะลงไปดิ้นตายบนพื้น
ร้องโวยวายขอความช่วยเหลือจากอีก๊อดซิลล่าหมารัก ที่เฝ้าฟูมฟักเลี้ยงดูมาแต่อ้อนแต่ออก แต่ก็ต้องยอมรับว่าขอความช่วยเหลือผิดคน อีก๊อดซิลล่าไม่ใช่หมาที่จะขอพึ่งพาอาศัยได้ ตอนนี้แค่มันได้ยินเสียงกระแอมของพี่เวย์มันก็วิ่งหนีหางจุกตูดราวกับเห็นปิศาจร้ายอยู่ตรงหน้า

อยู่ดี ๆ พี่เวย์ก็เลิกภารกิจแบบกะทันหัน

ไม่ลากไม่ดึง ไม่อุ้ม แต่หันมามองหน้าสายใจที่กำลังตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก และกำลังหาทางหนีทีไล่ให้กับตัวเอง

หยุดยืนเฉย ๆ ไม่ยืนเปล่า

ในมุมสี่สิบห้าองศาที่สายใจเห็น

พี่เวรเป็นนิจ ยกมือขึ้นเสยผมหนึ่งครั้ง ด้วยภาพสโลโมชั่น
ก่อนจะลดระดับสายตาลงและหรี่ตาเล็กน้อย กระพริบตาหนึ่งครั้ง
จ้องมองใบหน้าของสายใจไม่วางตา

ปลดกระดุมแขนเสื้อทั้งสองข้าง และจุดหมายใหม่คือการปลดกระดุมเสื้อ

เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา

คราวนี้พี่ท่าน ก็เลยสวมวิญญาณอดีตนายแบบมืออาชีพ

ปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด

ปลดไม่พอ ยังมองหน้าสายใจเป็นระยะ ๆไม่ให้คลาดสายตา เหมือนกำลังเล่นสงครามประสาท

“ต้องการ....น้องสายตอนนี้ เวลานี้”

น้ำเสียงแผ่ว ๆ คำพูดจริงจัง และสายตาที่จ้องนิ่งมาเหมือนเหยี่ยวจ้องจะกินเหยื่อ

สุดท้าย สายใจก็ได้แต่ต้องยืนนิ่งสงบและไว้อาลัยให้กับความไร้ความสามารถในการต่อต้านของตัวเอง

เดินคอตก หน้าแดงเถือก ใจสั่น
เข้าบ้านอย่างเรียบร้อย ไม่ต้องให้ลากให้ดึงกันอีก

โดยมีพี่เวรเป็นนิจเป็นผู้โอบเอวและพาเดินเข้าบ้าน

พี่เวรเป็นนิจบอกว่า อย่าคิดหนีให้ยาก เพราะนอกจากจะหนีไม่พ้นแล้ว
จะทำให้รักเพิ่มขึ้นทุกวัน ๆ จนแทบไม่อยากไปไหน

คำพูดนี้ สายใจพิสูจน์มาด้วยตัวเองแล้ว
และยอมจำนนกับความสามารถขั้นสุอยอดของไอ้พี่เวย์

พี่เวรเป็นนิจเป็นผู้มีความสามารถมากระดับโคตรเซียน

เพราะมันได้แสดงให้ประจักษ์ต่อหน้าสายตาสาธารณชนแล้วว่าทำได้อย่างที่พูดจริง ๆ


TBC…..



ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ

แนนจะโพสให้รวดเดียวจนจบเลยนะคะ ขอโทษที่หายไปนานไม่ทำหน้าที่ เนื่องจากงานที่รับผิดชอบมีมาก+ความเวิ่นส่วนตัวในช่วงหลัง 

[nanalonely]

ตอน  งานใหญ่



ผู้อำนวยการฝ่ายผู้แสนจะมียศฐาบันดาศักด์ใหญ่โตในบริษัท ยังคงแต่งตัวเรียบง่ายตามสบาย สไตล์เดิม ดีขึ้นมาหน่อยตรงที่ ตอนนี้ไม่เหลือเค้าหน้าโจรหนวดครึ้มให้เห็นอีกแล้ว

มีแต่สุภาพบุรุษหนุ่มหล่อในชุดลำลองที่มองตรงไหนใคร ๆ ก็ว่าเท่ห์
เป็นที่หมายปองต้องตาต้องใจของสาว ๆ ในบริษัท

เดี๋ยวก็ได้ยินว่าคุณเวย์หล่อมาก เท่ห์ หล่อสุด ๆ บาดตาบาดใจกว่าเมื่อก่อน
บ้างก็ว่าอยากให้เป็นแบบเดิม ดูเร้าใจเร้าอารมณ์
ไม่รู้ว่าสาวคนไหนชอบแบบไหน แต่ที่แน่ ๆ ไอ้พี่เวย์อดีตโจรหน้าหนวด
มันเป็นที่นิยมชมชอบของสาว ๆ ในบริษัทแบบจริงแท้แน่นอน

พี่สาวครับ
พวกพี่กำลังโดนไอ้พี่เวรมันหลอกตาด้วยหน้าตาหล่อ ๆ ของมันซะแล้ว
ถ้าพวกพี่ได้รู้ว่าสายใจคนนี้ได้พบเจออะไรมาบ้าง
พี่จะอึ้งจนพูดไม่ออก นิสัยแต่ละอย่างสุดยอดไปเลย ทั้งเคี่ยว ทั้งเหนียว ทั้งงก
ทั้งชอบแกล้งหมา ชอบหาเรื่องกวนประสาทได้ทุกวัน หาเรื่องแกล้งกันได้วันละเป็นร้อยรอบ ถ้าพี่ได้รู้ความจริง พวกพี่จะเลิกใฝ่ฝันหาไอ้พี่เวย์จริง ๆ สาบานได้

และดูสิ่งที่พี่เวรเป็นนิจมันทำ

การเดินไปเดินมาในแผนกของพี่ท่านดูแล้วไม่ต่างอะไรจากนายแบบมาเดินบนแคทวอร์ค ซึ่งพี่ท่านก็เคยเป็นมาก่อนจริง ๆ

หล่อตายห่าเลย ทำเป็นแอ็คท่าทำเป็นทำหน้าเข้ม

ใครจะคิดว่ายังไงแต่สายคิดว่า

อืมมมม
คิดว่าพี่เวย์มันก็..........

เออ

มันก็จริงตรงที่

จาเท่ห์ปายหน่ายว๊า ไอ้พี่เวรเป็นนิจเอ้ยยยยยย

สายใจ นักศึกษาฝึกงานผู้แอบลอบชำเลืองสายตามองไปที่ท่านผู้อำนวยการที่เพิ่งเดินผ่านหน้าไปได้แต่ถอนหายใจคนเดียวเงียบ ๆ

กำลังง่วนอยู่กับการจัดหน้ากระดาษให้เข้าที่ เพื่อพิมพ์รายงานที่ถูกส่งมอบหมายมาให้ทำ
ก็มีอันต้องหยุดชะงัก เพราะพี่สาวขาสวยที่เคยเห็นกันเมื่อคราวก่อนที่มาหาไอ้พี่เวย์

ยื่นหน้าเข้ามากระซิบถามเบา ๆ
และเป็นคำถามที่สายใจแทบจะหล่นจากเก้าอี้

“น้องสายคะ ไม่ได้นอนมาทั้งคืนหรือเปล่า พอดีเมื่อกี้คุณเวนิชสังเกตเห็นว่าแอบหาวนอน เลยฝากให้มาถามน้องสายน่ะค่ะ”

พี่สาวขาสวย ผู้เคยมอบขนมคุ้กกี้ให้เมื่อครั้งก่อนเอ่ยถามและขมวดคิ้วมุ่นเพราะกลัวว่าสายใจจะถูกจับผิด เดี๋ยวจะเลยเถิดไปถ้าหากทำงานผิดพลาด เพราะเธอมีหน้าที่รับผิดชอบการฝึกงานของสายใจโดยตรง

.......ไม่ได้นอนมาทั้งคืนเหรอ........
แน่ล่ะ

มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว

ไม่ได้นอนอยู่ เออ ก็ใช่น่ะเซ่.....ก็เพราะไอ้คุณเวนิชของพี่นั่นแหละ
ที่มันทำให้ผมไม่ได้หลับได้นอน
แล้วมันยังจะมีหน้ามาถามกวนประสาทในเวลาทำงานอีก
หมดเวลางานก่อนเถอะวะ เอาคืนแน่ ๆ ใจเย็นไว้ไอ้สาย ใจเย็นไว้ ฮึ่มมมมม

ได้แต่ขมวดคิ้วมุ่น และนึกโมโหฮึดฮัดอยู่ในใจแต่ทำอะไรไม่ได้

มิน่าล่ะ ตอนที่ไอ้พี่เวย์มันเดินผ่านหน้าไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน มันถึงได้ยิ้มแปลก ๆ
ทั้งที่เวลาทำงาน หน้าก็ไม่เคยมองกันด้วยซ้ำ

ดูความกวนตีนของมันเซ่ ดูสิ่งที่ไอ้พี่เวย์ทำ น่าโมโหจริงโว้ยยยยยยยยยยย

“เที่ยวกลางคืนหรือเปล่าคะ ถ้ายังไงพี่ว่าลด ๆ ลงหน่อยดีกว่านะ เดี๋ยวจะมีผลกับคะแนนประเมินจะแย่เอานะคะ”

ครับ

แย่แน่ละครับ

ถ้ามีผล มันก็แย่แน่ ๆ อยู่แล้ว แต่สายใจคนดีคนนี้ไม่เคยเที่ยวกลางคืนครับ
ถ้าจะไม่ผ่านการฝึกงานก็เพราะไอ้ผู้อำนวยการของพี่นั่นแหละครับ

“เมื่อคืนดึกไปหน่อยครับ วันหลังผมจะไม่ให้เป็นแบบนี้อีกครับพี่”

กัดฟันพูดออกไปและได้แต่ยิ้มแหย ๆ

แอบมองไปที่ห้องกระจกที่เปิดโล่งของไอ้พี่เวรเป็นนิจ ก็เห็นว่ายืนคุยงานอยู่กับลูกค้า
แต่ก็ทันได้หันมาสบตากันเล็กน้อย

สังเกตจากรอยยิ้มที่จุดที่มุมปากของไอ้พี่เวรแล้วอยากจะฆ่ามันให้ตายจริง ๆ

แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจาก เบะหน้าแล้วลงไปนั่งที่เก้าอี้
และตั้งหน้าตั้งตาใส่อารมณ์กับคีย์บอร์ดอย่างเมามันส์เพื่อระบายอารมณ์

ไอ้พี่เวย์ ไอ้พี่เวย์ ไอ้พี่เวย์ ไอ้พี่เวย์ ไอ้พี่เวย์

แม่งแกล้งได้แกล้งดี

นี่เห็นกูเป็นแฟนมั้ยเนี่ย ทำไมถึงได้แกล้งได้ทุกวี่ทุกวัน แกล้งไม่เคยหยุดเคยพอ

ทำไมถึงได้เป็นคนแบบนี้วะ

น่าโมโห

โมโหไอ้พี่เวรเป็นนิจ จริงโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

“ก่อนที่พี่จะมาเจอสายพี่...................”

พี่เวรเป็นนิจเงียบไปเมื่อคราวก่อนที่ทำท่าเหมือนจะเล่าบางอย่างให้ฟัง
ตอนนั้นทำหน้าเหมือนคนอมทุกข์ แบกโลกเอาไว้ทั้งใบ

เห็นทำหน้าเหมือนกึ่งอยากจะเล่า แต่ไม่กล้าเล่า
สุดท้ายสายใจก็เลยได้แต่ถอนหายใจ และนิ่งเงียบเพราะเข้าใจดีว่า
บางครั้งเรื่องบางอย่างถ้าอึดอัดใจที่จะเล่า การไม่เล่าคงดีซะกว่า

ถึงเป็นคนรักกันแล้ว

แต่ก็ใช่ว่าจะมีพื้นที่ส่วนตัวไม่ได้ และพี่เวย์ก็มีพื้นที่ส่วนตัวเต็มไปหมด
ไม่ได้อยากจะเข้าไปให้ถึงพื้นที่นั้น

แต่แค่อยากรับฟัง อยากจะแบ่งเบาภาระทางจิตใจบ้าง
แต่ถ้าไม่อยากเล่า จะไปบังคับขืนให้เล่าเพื่ออะไร

20.40 น.

เลิกงานแล้ว
และการนั่งอยู่ในห้องพักหลังห้องทำงานซึ่งเป็นเหมือนพื้นที่ใช้สอยส่วนตัวของพี่เวย์
ก็ทำให้สายใจรู้สึกสบายใจมากขึ้น

คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เหยียดขาเต็มที่ และดึงเสื้อออกนอกกางเกง

เสื้อผ้ายับย่นเพราะมีบางครั้งที่นึกเบื่อ ๆ เซ็ง ๆ ก็คว้าหมอนลงไปนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้น ลอบมองไอ้พี่เวย์ที่ขนาดเลิกงานแล้วแต่ก็ยังหอบงานมาทำที่ห้องนี้ต่อไม่เลิก


เหนื่อยมั้ยวะ

ฝึกงานยังว่าเหนื่อยเลย

แล้วพี่เวย์ที่ต้องรับผิดชอบงานจริง ๆ จะเหนื่อยขนาดไหน

เห็นทำหน้ายุ่ง ขมวดคิ้วมุ่นเป็นพัก ๆ แต่ก็ยังไม่ละสายตาจากกองเอกสารตรงหน้า
เห็นแล้วก็เหนื่อยแทน

เมื่อช่วงบ่าย นึกโมโหที่โดนพี่เวย์แกล้ง
แต่ตอนที่เดินเข้ามาในห้องพัก หลังเลิกงานและเห็นพี่เวย์ยังยุ่งวุ่นวายอยู่กับเอกสารไม่เลิกก็เลยต้องเลิกล้มความตั้งใจที่จะเอาคืน เปลี่ยนเป็นหามุมสงบ นอนกลิ้งไปกลิ้งมาแทน ไม่กล้ารบกวนเพราะเห็นว่ายุ่งจริง ๆ และคงไม่มีเวลามาเล่นด้วย

“อื้มมมมมมมมม”

สายใจเงยหน้าขึ้นอีกครั้งเพื่อมองไปที่คนตัวโตที่บิดตัวไปมาซ้ายขวา และเหลือบสายตามามองเป็นระยะเหมือนรู้สึกตัวว่ากำลังโดนแอบมองอยู่

“คุณมีปัญหาสงสัยอะไรหรือครับ คุณสายใจ”

ทำเป็นเข้ม

เหอะ

อย่ามาทำเป็นวางมาดผู้บริหารหน่อยเลย นึกว่าสายจะกลัวหรือไงพี่

“โทรสั่งพิซซ่ามากินกันดีกว่า พี่หิวแล้ว สายเลี้ยงพี่นะ เงินเดือนออกแล้ว ต้องเลี้ยงพี่ไม่ใช่ให้พี่เลี้ยงสายอยู่ฝ่ายเดียว”

สุดยอดไปเลยครับ

ระดับผู้บริหาร แต่ให้เด็กฝึกงานเลี้ยงพิซซ่า ถ้าเป็นผู้บริหารคนอื่นคงน่าแปลกใจ แต่เป็นไอ้พี่เวย์ เรื่องนี้ถือว่า ธรรมดามากกกกกกกกก

“แล้วจะได้อะไรตอบแทนถ้าเลี้ยงพิซซ่าพี่เวย์”

ต่อรองเล่นไปงั้น ๆ และเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเป้ที่กองอยู่บนพื้นข้าง ๆ
ค้นหาบัตรส่วนลดในกระเป๋าสตางค์แล้วก็นับเงินที่มีอยู่ ซึ่งดูแล้ว คาดว่าคงจะไม่พอ

“ตังค์ไม่พอ เอานาฬิกาจำนำไว้ก่อนได้ป่าวพี่”

แกล้งกวนประสาทให้โมโหเล่น

แล้วก็เห็นว่าพี่เวย์ทำหน้าบูดหน้าบึ้งขึ้นมาทันที
แอบอมยิ้มเล็ก ๆ และลุกขึ้นยืน เดินไปยื่นแขนข้างที่ใส่นาฬิกาไปตรงหน้าของพี่เวรหน้าเข้มที่ตอนนี้กำลังนั่งกอดอกและมองสายใจด้วยหางตา

“เอาตัวมาขัดดอกดีกว่า เดี๋ยวคิดราคาพิเศษให้”

จนได้

ขุดหลุมฝังตัวเองนี่เก่งนัก

สายใจเบะหน้าและทำท่าจะเดินหนี แต่ก็โดนคว้าข้อมือเอาไว้ไม่ให้เดินไปไหนได้
แถมซ้ำด้วยการถูกทั้งลากทั้งดึง ขืนตัวก็แล้ว แกะมือที่กุมเอาไว้ออกก็แล้ว แต่พอได้ยินเสียงฮึดฮัดในลำคอเหมือนไม่พอใจของคนที่จะดึงมากอด ก็เลยมีอันต้องจำใจมานั่งเกยอยู่บนตักของพี่นายแบบมาดเท่ห์โดยไม่มีข้อโต้แย้งขัดขืนอีก

และเมื่อได้อย่างใจไอ้พี่เวย์หน้าบึ้งก็กลายเป็นพี่เวย์หน้ายิ้มและในเวลานี้พี่เวย์มันก็กำลังอมยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก

“โนวววววว”

ต้องรีบเอ่ยปากห้ามเพราะนั่งเฉย ๆ คงไม่พอ เพราะพี่เวย์มันเริ่มลวนลามด้วยการวางมือไว้บนหน้าขาของสายใจและเริ่มลูบไล้แบบจริงจัง

“พี่เวย์ พี่รู้อะไรเกี่ยวกับสายหมดเลยเนอะ แต่ทำไมสายไม่เห็นรู้เรื่องพี่เลยวะ”

เพราะคิดมานาน แล้วก็ได้โอกาสที่จะพูด

ไม่บอกก็ไม่เซ้าซี้ แต่ถ้าบอกก็ดี

“โปรดอย่าถามว่าฉันเป็นใคร เมื่อในอดีต และโปรดอย่าถามว่าในอดีต ฉันเคยร้ากกกกครายยยย”

เพลงเก่าได้ใจ

เก่าเก็บตั้งแต่สมัยคุณปู่แล้ว ยังจะเอามาร้องอีก

สรุปว่าไม่เล่า

ไม่เล่าเหมือนเดิมนั่นแหละ

ก็ไม่ว่ากัน

“อย่าน้อยใจ อย่าเสียใจเพราะคนเมื่อก่อนไม่ใช่พี่ตอนนี้ พี่คนเมื่อก่อนไม่น่าจดจำหรอกคนนี้น่าจำกว่าเยอะ”

ไม่เกี่ยวว่าจะตอนนี้หรือตอนไหน

ยังไงมันก็คือไอ้พี่เวย์คนเดียวกัน

ก็แล้วแต่ท่านเถิด

“พี่เป็นเด็กบ้านแตกพลัดถิ่นไปอยู่กับเจสซี่ หมายถึงคุณยายของพี่น่ะ พี่กับไอ้วัชเป็นลูกพ่อเดียวกันแต่คนละแม่ แดเนียลเป็นแฟนของแฟนเก่าพี่ ตอนนี้มาชอบไอ้วัช แล้วมีอะไรอีกที่สายคิดว่าสายไม่รู้ อยู่ใกล้ชิดกันมาก ๆ มันก็รู้แล้วก็ซึมซับไปเองแหละ เราก็ค่อย ๆ เรียนรู้กันไปสิ”

จะว่าไปก็จริง
ที่จริงเรื่องของไอ้พี่เวย์ก็ไม่มีอะไรซับซ้อนเลย
อย่างที่รู้ ๆ กัน

แล้วก็ไม่เห็นว่ามันจะน่าสนใจตรงไหน
อย่างที่ไอ้พี่เวย์มันว่าจริง ๆ

“เรื่องที่สำคัญกว่านั้นมีอยู่นะ....”

หือ

มีเรื่องสำคัญด้วยเหรอ เรื่องอะไรวะที่ว่าสำคัญ

ตั้งอกตั้งใจฟัง

ยิ่งเห็นสีหน้าเครียด ๆของไอ้พี่เวย์ที่เลิกเล่นกลายเป็นจริงจัง คราวนี้ยิ่งต้องตั้งใจฟังเข้าไปใหญ่

“ตอนบ่ายที่พี่คุยกับลูกค้า เขาขอร้องมาเพราะเอเลน่าเจาะจงมาว่า ถ้ามาเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์ให้กับสินค้าของลูกค้าเรารอบนี้ อยากให้สายเป็นผู้ร่วมดูแลในช่วงพักเบรกการทำงานของเธอด้วย สายจะว่ายังไง”

เอเลน่า

ผู้หญิงสวยเกินมนุษย์คนนั้น
ที่เห็นแล้วยังต้องอ้าปากค้าง เพราะตะลึงในความสูง และสวยชนิดไม่เคยพบเคยเจอ

เอเลน่าที่ว่า.....

ใช่เอเลน่าที่..........

กระพริบตาปริบ ๆ สองสามที แล้วก็มองหน้าของไอ้พี่เวรเป็นนิจให้เต็มตา
และเห็นว่าพี่เวย์กำลังทำหน้าลำบากใจอยู่

เอเลน่า

เหมือนแกล้งกัน

ดีแท้ เข้าใจเจาะจงหาคนดูแลจริง ๆ อย่าบอกนะว่าไอ้พี่เวย์ก็ตอบตกลงไปแล้ว

ถ้าใช่ก็

ขอบคุณมากครับ

ขอบคุณจริง ๆ ที่ลากสายใจคนนี้ไปหาแฟนเก่าของพี่จนได้
นี่จะตอกย้ำความด้อยในทุกด้านของข้าพเจ้าไปถึงไหน

หรือไอ้สายใจ เด็กฝึกงานมันยังดูห่างชั้นจากพี่เวย์ไม่มากพอ


TBC…..



ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ

 

[nanalonely]

ตอน  แรกพบสบตาเมื่อเจอะหน้าเธอ



กับเอเลน่าสาเหตุที่เราต้องเลิกกัน เพราะเอเลน่าอยากก้าวหน้าในอาชีพการงาน
แต่พี่อยากสร้างครอบครัวเล็ก ๆ ใช้ชีวิตอย่างสงบ ๆ ที่เมืองไทย

อยากหลีกหนีความวุ่นวาย อยากใช้ชีวิตอย่างสงบ ๆ

ถึงเรารักกันมากแค่ไหน แต่เพราะเราต่างอยากมีชีวิตของตัวเอง

เอเลน่าอยากให้พี่เป็นในสิ่งที่พี่ไม่ได้เป็น

ส่วนพี่อยากให้เอเลน่าเป็นอย่างที่พี่ต้องการ

เราคิดไม่เหมือนกัน

เราถึงต้องจากกัน และเพราะเอเลน่ากำลังคบหากับแดเนียลที่เป็นลูกชายของเอเจนซี่

คราวนี้เราก็เลยมีเหตุผลหลอก ๆ ที่เอาไว้บอกคนอื่นถึงสาเหตุที่เราเลิกกัน

เพราะเราไปด้วยกันไม่ได้
และเจอคนใหม่ที่ใช่กว่า

ทั้งที่จริง ๆ แล้ว เรายังรักกันอยู่

พี่กลับมาเมืองไทย มาในสภาพที่ไม่อยากยอมรับอะไร
ดื้อด้านดึงดันที่จะกลับมา มานับหนึ่งมาเริ่มต้นใหม่กับสถานที่ ที่ไม่เคยมา
พบเจอผู้คนที่ไม่เคยพบ รู้จักใครที่ไม่เคยรู้จัก

พยายามทุกวิถีทางที่จะลบตัวตนแบบเก่าๆ ออกไปให้หมด
เพื่อดึงตัวตนที่แท้จริงที่หายไปกลับมาให้ได้

พี่เป็นคนแบบนี้
งี่เง่า บ้าบอ ไม่เคยง้อและไม่อยากแคร์ใคร
ไม่อยากสนใจใครอีกแล้ว พยายามใช้ชีวิตเพื่อตัวเอง
จนกระทั่งมาเจอ..........น้องสาย

หน้าตาแบบนี้ นิสัยใจคอแบบนี้ มันน่าแกล้ง มันน่าหาเรื่อง ทุกอย่างที่ทำไป
สายก็รู้ว่าพี่ทำไปเพราะอะไร

สนองความต้องการของตัวเองล้วน ๆ
สนองความบ้าบอ ความไร้สาระ ความงี่เง่าที่พี่ไม่เคยทำกับใคร

ทุกอย่างพี่มาลงที่น้องสายหมด

ไม่สนใจว่าจะรับได้หรือไม่ ไม่สนใจว่าจะคิดยังไง ไม่สนและไม่เคร์เลยจริง ๆ
ว่าจะถูกมองเป็นไอ้บ้าสติแตก หรือจะถูกมองในแง่ร้ายแค่ไหน

เพราะพี่ไม่สนใจว่าสายจะรับได้หรือไม่
ตอนนั้นที่พี่คิด คือ อยากทำอะไรแบบสุด ๆ แบบที่คนอื่น ๆ เขาไม่ทำกัน
อยากรู้ว่ามันจะเป็นยังไง

แล้วมันก็เป็นอย่างที่เห็น

ทุกครั้งที่พี่ทำตัวบ้าบอ สติแตก กับสายมากแค่ไหน พี่ก็ได้รับกลับมาเท่านั้น
เหมือนทุกอย่างมันสะท้อนกลับเข้าตัวเองหมด

พี่ไม่ต้องมีฟอร์ม ไม่ต้องทำท่าเป็นคนดี
คิดอย่างที่อยากจะคิด พูดอย่างที่อยากจะพูด
และเป็นอย่างที่อยากจะเป็น

อยู่กับน้องสาย พี่สบายใจ และรู้สึกว่าตัวตนที่หายไปของตัวเองกลับมาแล้ว
มีคนที่ยอมรับสิ่งที่เราเป็นได้
มีคนที่เราอยู่ด้วยแล้วไม่อึดอัดใจ

คน ๆ นั้นไม่ได้มีอะไรเลิศเลอกว่าใคร ๆ เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง
แต่เขามีสิ่งพิเศษกว่าคนอื่น ตรงที่ เขาคือ “น้องสาย”

ทุก ๆ สิ่งทุก ๆ อย่างที่รวมกันขึ้นเป็นน้องสายนั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้พิเศษกว่าคนอื่น

ถ้าถามว่า เพราะอะไรถึงได้รักน้องสาย ทั้งหมดที่พี่บอกนั่นแหละ คือเหตุผลว่าทำไม

ที่เคยบอกว่า

“โปรดอย่าถามว่าฉันเป็นใคร เมื่อในอดีต และโปรดอย่าถามว่าอดีตฉันเคยรักใคร รู้ไว้อย่างเดียว เดี๋ยวนี้รักเธอ และรักตลอดไป รักมากแค่ไหน กำหนดวัดได้ด้วยดวงใจฉัน”

นั่นน่ะเรื่องจริง ไม่ใช่แค่ร้องเล่น ๆ ให้น้องสายหงุดหงิดโมโหหรอกนะ

ส่วนเรื่องงาน

งานก็คืองาน
เรื่องส่วนตัวก็คือเรื่องส่วนตัว

การที่เอเลน่าอยากให้น้องสายเทคแคร์เป็นการส่วนตัวนั้น น้องสายมีสิทธิ์ปฏิเสธงานนี้ได้ตามที่ต้องการ พี่ไม่ว่า และไม่ตำหนิ

เพราะตัวพี่เอง กว่าที่จะยอมรับงานที่มีเอเลน่าเป็นผู้ร่วมงานด้วยเมื่อครั้งก่อน พี่ก็คิดแล้วคิดอีก นั่งคิดนอนคิด และสุดท้ายก็คิดได้ว่า

เราโตแล้ว

ต้องมีความรับผิดชอบ

ต้องแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกจากกันให้ได้

รู้มั้ยว่ามันยากแค่ไหน กับการที่ต้องนึกถึงเรื่องราวในอดีต และหวั่นใจว่าตัวเองจะทำไม่ได้ กลัวว่าจะไม่สำเร็จ กลัวจะกลายเป็นตัวถ่วงและทำให้งานล่ม

แต่สุดท้าย มันก็ผ่านไป

ผ่านไปได้ด้วยดี

มันคือความพยายาม ที่นำความสำเร็จมาให้

พี่ไม่ขอร้องหรือวิงวอนให้น้องสายทำ
พี่ไม่บังคับหรือฝืนใจ

มันก็แค่บทพิสูจน์หนึ่ง
ถ้าน้องสายผ่านมันไปได้ พี่ก็ยินดีด้วย
แต่ถ้าน้องสายไม่ยินยอมและไม่สมัครใจ พี่ก็ไม่โทษน้องสายเลย

เพราะพี่คือตัวการดึงน้องสายให้มาอยู่ในสภาพน่าอึดอัดใจแบบนี้
พี่ต้องรับผิดชอบความรู้สึกของน้องสายด้วย ไม่ใช่คิดแต่ความสำเร็จในเรื่องงานอย่างเดียว


ถ้างานสำเร็จ แต่ความรู้สึกของน้องสายเสียไป
ก็ถือว่า พี่ประสบความสำเร็จในเรื่องงาน แต่เรื่องส่วนตัวล้มเหลวสิ้นดี

ครับพี่เวย์

ยอมรับจากใจเลยนะ
ว่าพี่..........ได้ใจผมไปเต็ม ๆเลยครับพี่เวย์.............

นั่นคือการพูดเปิดใจครั้งแรกของไอ้พี่เวรเป็นนิจและเป็นครั้งที่สายใจอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก มันคือการยอมเปิดเผยเรื่องราวชีวิตของตัวเอง ทั้งที่เจ้าตัวไม่เคยคิดจะบอก
และทำเหมือนมันเป็นสุดยอดความลับที่ไม่ต้องการให้ใครค้นหา

ไม่เคยคิดว่าแคร์
แต่จริง ๆ แล้วไอ้พี่เวย์มันแคร์มาก

ไม่แน่ใจความรู้สึกที่พี่เวย์มีให้
แต่มันก็ชัดเจนเมื่อเจ้าตัวยอมเปิดปากพูดออกมา

เคยสงสัยมานานว่าคนอย่างพี่เวย์มันจะมีใจรักใคร่จากใจจริงให้กับคนธรรมดาแบบนี้ได้ยังไง และก็เพิ่งได้รู้จากปากของเจ้าตัว ที่ไม่เคยพูดอะไรจากความรู้สึกจริง ๆ ซะที

ไม่มีอะไรให้หวั่นใจอีกแล้ว

ถ้าไม่เชื่อใจ ก็คงยากที่ไปด้วยกันต่อได้

ความเชื่อใจคือพื้นฐานสำคัญของการคบหากัน มันคือสิ่งที่จะรักษาความสัมพันธ์ให้ยืนยาว

ความเชื่อใจ การเอาใจใส่ ความเข้าใจ ยอมรับได้ในสิ่งที่อีกฝ่ายเป็นโดยไม่รู้สึกอึดอัดใจ
สำหรับการประคับประคองความสัมพันธ์ในรูปแบบของคนรักกัน

เพราะอย่างนั้นในเวลานี้ สายใจจึงได้มาอยู่ตรงนี้

นั่งอยู่ตรงหน้าหญิงสาวชาวต่างชาติ ที่มีสีผมสีบรอนซ์ทอง ใบหน้าสวยงามหมดจด ใครเห็นก็ต้องมองจนเหลียว สวยจนไม่อยากเชื่อว่าจะมีคนสวยสมบูรณ์แบบ แบบนี้อยู่ในโลก

สวยจนสายใจเองก็เคลิบเคลิ้มไปกับสิ่งที่ตาเห็น

“ยินดีที่ได้รู้จักมากค่ะ ซายใจ”

เอ่อ

คือว่าผมชื่อสายใจ ไม่ใช่ซายใจ ครับ

“ยะ ยะยินดีมาก ๆ ครับ”

พูดแทบไม่ออก เพราะรัศมีของเอเลน่าช่างแผ่ซ่านจนหัวใจสั่นสะท้านไปถึงทรวง

พูดไทยชัดชิบบบบบบบบบหาย แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก กูล่ะกลัวแทบตาย
ตอนที่รู้ว่าเอเลน่าอยากให้เทคแคร์เป็นการส่วนตัว แบบไร้ผู้ติดตาม
แค่คิดว่าจะต้องพูดจาสื่อสารกันก็ขนหัวลุกแล้ว มั่นใจมากด้วยว่าคงได้คุยภาษาใบ้จนมือหงิกแน่ ๆ
ที่สำคัญคือไม่รู้จะสื่อสารกันเข้าใจหรือเปล่านี่แหละปัญหาใหญ่

“คุณน่ารักมากค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว ทำไมเวย์ถึงได้กลับมาเป็นปกติได้เร็วนัก”

เอิ่ม

เหรอ

มันดูง่ายขนาดนั้นเลยเหรอครับ นางฟ้า

เอ้ยยยย คุณเอเลน่า

คือหน้ากูก็แบบนี้
นิสัยใจคอก็........ไม่ใช่ว่าจะเป็นคนดี

แค่มานั่งจิบกาแฟยามบ่ายกันแค่นี้

มันจะทำให้ดูกันทะลุปรุโปร่งได้ขนาดนั้นเลยเหรอครับ ผมนี่เป็นคนที่ดูออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอครับเนี่ย

“เอ่อ ผะ ผมกับพี่เวย์คือเรา ง่า...อย่าเข้าใจผิดคุณเอเลน่าคือแบบนี้เรื่องมันเป็นแบบนี้ง่าครับ”

พูดไม่ออก บอกไม่ถูก เมื่อเห็นใบหน้ายิ้ม ๆ ของเอเลน่าที่เหมือนบ่งบอกชัดเจนว่ารับรู้ความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดาของสายใจและพี่เวรเป็นนิจ แต่ก็ไม่คิดจะขัดขวางหรือสร้างปัญหา

“ฉันอยากก้าวหน้า เวย์เองก็อยากก้าวหน้าในแบบของเขาค่ะ แย่หน่อยที่การก้าวหน้าของเรามันเป็นทางแยกที่มาบรรจบกันไม่ได้ เราต่างอยากมีชีวิตของตัวเอง ฉันอยากมีชีวิตของฉัน และเขาก็อยากมีชีวิตของเขาเช่นกันค่ะ อยู่ข้าง ๆ เขานะคะ ฉันอยากให้คุณอยู่ข้าง ๆ เขา อยู่บนเส้นทางที่ฉันไปอยู่กับเขาไม่ได้”

น้ำตาแทบร่วง

ซึ้งจนน้ำตาจะไหล

สวยขนาดนี้

จิตใจโคตรดีขนาดนี้

ไอ้พี่เวย์เสือกเลิกด้วยง่าย ๆ ได้ไงวะ โคตรงี่เง่าชิบหายเลย

เป็นกูนะ จะยอมทิ้งทุกอย่างไปอยู่กับเอเลน่าเลยจริง ๆ ไอ้พี่เวย์ ไอ้เฮงซวย
เลิกกับผู้หญิงที่ทั้งสวย ทั้งเก่ง ทั้งจิตใจดีแบบนี้ได้ยางงายฟระ แม่งเลวเจง ๆ เลยเว้ย

สายใจผู้อยู่ในภวังค์แห่งความดีงาม
กำลังกร่นด่าพี่เวรเป็นนิจอยู่ในใจ

ดวงตาจับจ้องไปที่ใบหน้าสวยคม ของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าด้วยความชื่นชมจากใจจริง

กระพริบตาปริบ ๆ หลงใหลได้ปลื้มไปกับนางฟ้าที่อยู่ตรงหน้า

“ฉันอยากให้ซายใจมารับประทานอาหารกับฉันอีก ถ้าหากฉันมาที่นี่ในครั้งหน้า
ซายใจจะรังเกียจฉันมั้ยคะ”

ไม่เลยครับ

ยินดีมากมาย

อยากให้มาใจแทบขาด

ขอให้บอกคำเดียว อยู่ที่ไหน สายใจก็จะมาหาเอเลน่านะครับ

ยิ้มจนตาหยี ยิ้มจนแก้มปริ หลงใหลได้ปลื้มอย่างออกหน้าออกตา
ชนิดที่ว่าปิดเอาไว้ก็ไม่มิด

“ซายใจน่ารักค่ะ ฉันเข้าใจแล้วจริง ๆ ว่าทำไมเวย์ถึงได้เลือกคุณ”

เอ่อ

ผมเป็นผู้ที่ถูกเลือกเหรอครับ

มันช่างน่ายินดีเสียนี่กระไร ถ้าหากเอเลน่าจะได้รู้ว่าไอ้พี่เวรมันทำอะไรกับผมไว้บ้าง
เอเลน่าคงจะตกใจไม่น้อยทีเดียวครับ

“ง่า.........ไม่หรอกคร้าบบบบ ผมง่ะ ก็แบบว่าไม่ได้เรื่องได้ราวอะไรเล้ยยยยยยยย”

การสนทนาที่น่าอึดอัดในสองสามนาทีแรก

กลายเป็นการสนทนาที่สนุกสนานออกรส

สายใจไม่ต้องนั่งหลังตรง ตัวเกร็งอีกแล้ว

คุยไปยิ้มไป คุยไปหัวเราะไป

ยิ่งมองหน้านางฟ้าแล้วคุยไปด้วย ยิ่งมีความสุขเพิ่มขึ้นหลายเท่า

ผิดกับพี่เวรเป็นนิจ ที่นั่งกอดอกและยกกาแฟแก้วที่ขึ้นจิบด้วยความเครียด

เพราะเป็นห่วงสายใจมาก จนต้องแอบตามมาดูอยู่ห่าง ๆ
ปลอมตัวด้วยการสวมหมวกแก๊ป และสวมแว่นตาดำ เอาไว้เป็นการอำพรางใบหน้า

สั่งกาแฟแก้วแล้วแก้วเล่ามากิน และจับตามองพฤติกรรมของสายใจและเอเลน่าอยู่ห่างๆ ด้วยความเป็นห่วง

แต่ตอนนี้ความเป็นห่วงหายไปแล้ว

กลายเป็นความรู้สึกอื่นขึ้นมาแทนที่

ยอมรับในใจรู้สึกหึงหวงแฟนใหม่ที่คุยกันอย่างออกรสกับแฟนเก่าของตัวเอง

ยิ่งเห็นรอยยิ้มหวานเชื่อมของสายใจแล้ว ยิ่งอยากจะสั่งสอนซะให้เข็ด

“ไหนว่าเครียดนักเครียดหนา พอทีนี้ล่ะคนละเรื่องกันเลย แล้วดูทำเข้า ยิ้มหวาน ๆ ทำหน้าน่ารักแบบนั้นอีก เอเลน่าก็พอกัน ยิ่งเห็นอะไรน่ารักยิ่งอยากเข้าใกล้ นิสัยของเธอเคยเป็นแบบไหนก็เป็นแบบนั้น แก้ไม่หายเลยจริง ๆ หรือไงกันนะ พอกันทั้งสองคนเลยจริง ๆ”

TBC…..



ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ