ตอน เพราะว่า......ผม
“พูดว่าอะไรนะ ไหนฟังไม่ชัด ฟังไม่ค่อยถนัด แน่จริงหันมาพูดอีกทีซิ”
ถูกล็อคคอ จากผู้ไม่ประสงค์ออกนาม ผู้ไม่ประสงค์ออกนาม หน้าหล่อเกินทน
ยิ่งมองใกล้ ๆ ยิ่งอยากหนีไปให้ไกล ๆ ตอนแรกผู้ไม่ประสงค์ออกนามทำท่าจะปล่อย
แต่ไหงตอนนี้พี่ท่านถึงได้กระทำการล็อคคอสายใจเช่นนี้
จากทำหน้าเฉย เวลานี้ดวงตาที่จ้องมองมันมีความรู้สึกบางอย่างแฝงมาด้วย
รวมทั้งรอยยิ้มแปลก ๆ ที่ชวนให้ทำอะไรไม่ถูกขึ้นมานั่นอีก
ไอ้ที่เห็นเนี่ย มันอะไรกัน
สายใจเริ่มทำตัวไม่ถูก หน้าเลิ่กลั่ก หันซ้ายหันขวา หาตัวช่วย
พยายามปลดมือที่ล็อคคอให้ออกห่าง แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยได้ผล
เพราะยิ่งพยายามก็เหมือนจะถูกรั้งเข้าหา จากแค่ล็อคคอ เลยกลายเป็นโอบไหล่และรั้งให้เข้าหา
อย่าทำอะไรกูเลยครับ แค่นี้ก็กลัวจาตายห่าแล้วจ่ะ พี่เวย์
พี่เวย์คนดี หน้าตาดี อย่าทำอะไรสายเลยนะ
สายไม่ได้ตั้งใจจะพูดอย่างที่พูดเลยซักกะติ๊ดเดียวเลยจริง ๆ นะ ขอรับรองด้วยเกรียรติของลูกเสือสำรองว่าไม่ได้อยากจะพูดแบบนั้นจริง ๆ
อย่าไปเชื่อคำพูดเพ้อเจ้อของสายเลยนะจ๊ะพี่เวย์
“พูดกับพี่อย่าหลบตา มีอะไรก็ว่ามา ถ้าแน่จริง”
ไม่แน่จ้า ตอนแรกก็แน่อยู่ แต่ตอนนี้ไม่แน่แล้ว ที่ผมเคยพูดอะไรไปเนี่ย พี่อย่าได้เก็บเอาไปคิดจริงจังเลย อย่าได้เก็บเอาไปคิดอะไรให้มากความขนาดนั้น
แล้วไอ้นี่มันอะไรอีกวะ
โอบไหล่แล้วรั้งเข้ามากอดเนี่ย ยังพอทน แต่ฝ่ามืออุ่น ๆ ที่เริ่มแตะแผ่ว ๆ และลูบไล้เล่นที่หลังมือของผมนี่มันอะไรกัน
นี่มันอะไรอีกวะเนี่ย
ลูบ ๆ คลำ ๆ อยู่ได้ จะขูดหาเลขกันหรือไงนี่ สายไม่เข้าใจเลยจริง ๆ
“พี่เวย์ ผมง่ะ คือแบบนี้นะ ผมจะอธิบายให้ฟังว่าจริง ๆ แล้วที่ผมพูดเมื่อกี้เนี่ยมัน คือแบบว่ามันมีเหตุนะพี่เวย์ พี่เวย์ อย่าเพิ่งเข้าใจอะไรผิดไปคือเรื่องมันเป็นแบบนี้นะ”
ตั้งท่าจะอธิบาย มือหนึ่งแกะมือที่โอบไหล่ อีกมือก็ต้องจัดการกับฝ่ามือ ที่มาลูบ ๆ คลำ ๆ แตะ ๆ ที่หลังมือให้ออกห่างให้ได้
“ไม่เอาไม่อยากฟัง ง่วงนอนแล้ว” หา อะไรนะ นี่มันกี่โมงกี่ยาม นี่มันกี่โมงกี่ยามกันครับ ทำไมถึงได้มาง่วงเอาเวลานี้ ไม่ ไม่ ไม่ สายยังไม่ง่วง
แล้วนี่มันเรียกว่าง่วงห่าอะไร ตาหวานขนาดนั้น
ตาแบบนี้เขาไม่เรียกง่วงนอนแล้ว นี่เขาเรียก…………….
“ที่จะอธิบายเนี่ย อธิบายว่าสายไม่ชอบพี่ใช่มั้ย แล้วก็จะอธิบายว่าสายไม่ชอบเวลาที่พี่เข้าใกล้ ไม่ชอบให้พี่กอด ไม่ชอบนิสัยเอาแต่ใจตัวเองของพี่ แล้วที่สำคัญ สายไม่ได้ชอบพี่เลยสักนิดเดียว สายจะบอกพี่อย่างนี้ใช่มั้ย”
หา
ไม่ ไม่ ไม่ คือไม่ใช่แบบนั้น คือแค่จะอธิบายว่า ผมง่า คือผม แบบว่างี้นะ
คือเรื่องมันก็มีอยู่ว่า
เงียบ
แล้วสายใจที่คิดว่าตัวเองต้องหาทางอธิบายเรื่องราวมากมายก็เลยต้องนั่งนิ่งเงียบ
เพราะเริ่มไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอธิบายที่ตรงไหนดี อีกฝ่ายถึงจะเข้าใจ
และเพราะความเงียบของสายใจ ที่ทำอะไรไม่ถูก
ทำให้เวนิชต้องหันกลับมามองคนที่ถูกรั้งเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน
อยู่ ๆ ก็เงียบ
ไม่มีคำอธิบาย
คิดว่าจะมีคำพูดออกมาจากปากของสายใจ แต่ก็มีเพียงความเงียบงัน
จากที่โอบไหล่ก็เลยต้องจำใจปล่อยมือออกอย่างช้า ๆ
หรือว่าที่ผ่านมา จะคิดไปเองฝ่ายเดียว
“สายไม่ชอบพี่ ที่พี่เอาแต่ใจ”
“สายไม่ชอบพี่ ที่พี่เป็นคนนิสัยไม่ดี”
“สายไม่ชอบพี่ ที่พี่เป็นคนแบบนี้ ไม่ชอบ และไม่เคยชอบ ที่พี่มาวุ่นวายกับสาย แบบนี้ใช่มั้ย”
คำถามมากมายทำให้สายใจนิ่งเงียบยิ่งกว่าเดิม
ผมชอบพี่
แต่ผมไม่รู้ว่าพี่จะชอบผมได้มากเท่าที่ผมชอบพี่หรือเปล่า
พี่ทำเหมือนผมเป็นเด็ก
อยากแกล้งเล่นเวลาไหนก็ได้ เวลาที่พี่แกล้งผม พี่เคยคิดถึงใจผมบ้างมั้ย
ผมเองก็ไม่รู้ ผมรู้แต่ว่าพี่คงสนุกที่ได้ทำแบบนั้น
บางครั้งพี่ก็ทำเหมือนไม่ใส่ใจว่าผมจะคิดยังไง
บางครั้งก็ทำให้โมโห มีอีกหลายครั้งที่ทำให้เสียใจ
ทำกับผมสารพัด
แล้วจะให้ผมเชื่อว่าพี่ชอบผมจริง ๆ หรือไง
ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกที่มีในส่วนลึกของจิตใจออกไปยังไง
รู้แค่ว่าเมื่อหันไปมองคนที่ผละจากและถอยห่างไปนั่งเงียบ ๆ แล้วรู้สึกว่าภายในใจมันโหวงเหวงล่นวูบลง และเหมือนกับว่าจะทนไม่ได้ขึ้นมา
“พี่เวย์”
เรียกชื่อคนที่ถอยไปนั่งห่าง ๆ และก็เห็นว่าฝ่ายนั้นหันกลับมามอง
มองนิ่ง ๆ
นิ่งเงียบ
และเหมือนเตรียมจะลุกขึ้นเดินหนี
“พี่”
เอ่ยเรียกและขยับกายเข้าไปใกล้ ๆ คนที่กำลังจะถอยหนี
สายใจเป็นบ้า
เวลานี้คงเป็นบ้าไปแล้ว
ไม่รู้เพราะอะไรถึงได้ใจกล้า แตะฝ่ามือที่ข้างแก้มของคนที่ตัวเองเคยนึกกลัวอยู่ตลอดเวลาว่าจะทำเรื่องไม่ดีใส่
ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ทำอะไรงี่เง่าลงไปได้มากมายขนาดนี้
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงทำให้ไม่ยอมคิดอะไรให้ถี่ถ้วนก่อนจะพูดคำพูดบางอย่างออกมา
คำพูดที่ทำให้เวนิชนิ่งอึ้งและไม่อยากหยุดทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้อีก
ดวงตากลมโตที่จ้องตรงมา เปิดเผยให้เห็นทุกความรู้สึก ทุกความคิดที่ไม่อยากยอมรับและเคยวิ่งหนีมานาน
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะะอะไรถึงได้ทำเรื่องโง่ ๆ ด้วยการโน้มใบหน้าเข้าหาและแตะริมฝีปากแผ่ว ๆ ที่ริมฝีปากของคนที่นิ่งเงียบ
ไม่รู้เพราะอะไรถึงทำเรื่องโง่เง่าขนาดนี้
รู้แค่ว่าอยากบอกบางสิ่งบางอย่างออกมา บางสิ่งที่พยายามเก็บกดเอาไว้มานานแสนนานและไม่เคยคิดอยากให้อีกฝ่ายรับรู้
“ผมรักพี่ พี่รู้มั้ยว่าผมรักพี่ ทั้งที่พี่ทำกับผมสารพัด ผมก็ยังรักพี่ ผมมันโง่ ที่ถึงวันนี้ก็ยังรัก ผมมันโง่เพราะผมไม่อยากให้พี่รู้ว่าผมรักพี่ขนาดไหน ผมไม่อยากให้พี่รู้เลย เพราะผมกลัวว่าพี่จะหัวเราะเยาะเอาทีหลัง พี่รู้บ้างมั้ยพี่เวย์”
แค่อยากให้รู้ แค่อยากให้เข้าใจ
ไม่ได้หวังอะไรอีก
แค่เพียงเท่านั้น
แค่อยากจะบอกเท่านั้น
แต่เพราะคำพูดนั้น ที่ทำให้เวนิชที่นิ่งเงียบและกำลังคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา
ถึงกับนิ่งอึ้ง
ความรู้สึกแรกที่ได้รับคือความดีใจ
ความประหลาดใจ และไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้ยินคำพูดนี้จากปากของสายใจ
ไม่อยากเชื่อแต่ก็ต้องเชื่อ
เชื่อมากขึ้นเมื่อรั้งร่างที่อยู่ตรงหน้าเข้ามาหา และสายใจไม่ได้ขัดขืนและพูดอะไรออกมาอีกเลยสักคำ
ดีใจ
จนต้องยิ้มออกมา ยิ้มกว้างและถอนหายใจเฮือกใหญ่ เหมือนยกภูเขาออกจากอก
ได้รู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยอยากรู้
ได้รับฟังทุกสิ่งที่เคยอยากจะฟังมาตลอด และไม่เคยกล้าเอ่ยถามตรง ๆ เพราะไม่คิดว่าสายใจจะยอมบอกอะไรออกมา นอกจากทำท่าเฉไฉไปเรื่อย
“พูดแบบนี้เองนะ พูดแบบนี้ออกมาเอง ต่อให้ร้องไห้ คราวนี้พี่ก็จะไม่ยอมใจอ่อนอีกแล้วนะ คอยดู”
TBC…
ขอความร่วมมือใช้อีโมไม่เกิน 2 ตัวนะคะ
หัวข้อ: เพราะรัก(แน่เหรอ).....ครับผม โดย aoikyosuke ตอนที่ 50-53(จบ) 21/03/2012 (อ่าน 271638 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก