EP.13.1 ภารกิจวันแรก การกลับไปเป็นนักเรียนอีกครั้ง
Part’ s แจ็ค พวกผมเดินมาหยุดที่ตรงบันไดตึกที่พวกผมเห็นตามแผนผังคือห้องธุรการ ผมคิดว่าพวกผมควรจะต้องขึ้นไปสอบถามเจ้าหน้าที่หรือครูที่ดูแลก่อนว่าพวกผมจะได้เรียนที่ห้องไหนกัน
“ขึ้นไปถามเขาก่อนที่จะไปทานข้าวดีกว่าวะ จะได้รู้ว่าเรียนห้องไหน” ไอ้ดิวพูดพวกผมพยักหน้า และผมก็พากัเนดินเข้าไป มาหยุดที่หน้าห้อง เขามีช่องให้ติดต่อ
“มึงสองคนไปถามแล้วกัน พวกกูยืนตรงนี้ ช่องนิดเดียวแออัดว่ะ” ติ๊กพูด ผมกับดิวก็เข้าไปติดต่อกับเจ้าหน้าที่
“ขอโทษนะครับผมมาติดต่อเรื่องห้องเรียนครับ” ผมเห็นมีครูผู้หญิงนั่งอยู่ เขาก็เดินเข้ามาหาผม
“ติดต่อเรื่องอะไรนะคะ” เจ้าหน้าที่ถามพวกผม
“ผมเพิ่งจะย้ายมาใหม่ครับ “ผมพูด
“ย้ายมาใหม่เหรอคะ เอ๊ะ ขอบัตรนักเรียนด้วยค่ะ มีไหมคะ” คุณครูมารศรี ผมดูจากป้ายชื่อ
“พวกผมเป็นหลานของคุณภาคย์ ครับที่เป็น เจ้าของโรงเรียนนี้ครับ” ผมพูด
“อ้อ.... ขอโทษทีค่ะ รอสักครู่ค่ะ จะดูให้ค่ะ” ครูมารศรีพูดและพวกผมก็ยืนรอ ไม่นานครูมารศรีก็เดินกลับมาที่หน้าเคาน์เตอร์
“ในเอกสาร แจ้งว่าเข้าเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ค่ะ เรียนห้อง 5 /8 “พวกผมก็พยักหน้าว่าใช่
“ดิฉันคิดว่าหนังสือและตารางเรียนทุกคนน่าจะได้รับกันหมดแล้ว” ครูมารศรีพูด
“ใช่ครับ “ผมตอบแทนทุกคน
“เวลายังเหลือเยอะเลยค่ะ ไปหาอะไรทานก่อนแล้วกันนะคะ ไปห้องอาหารถูกไหมคะ” ครูเขาถามผมว่าไปถูกไหม
“ครับ พอดีผมแวะดูแผนผังมา ก็น่าจะไปไม่ถูกครับ” ผมพูด
“ไม่ยากเลยค่ะ แค่เดินตามป้ายไปค่ะ เดี๋ยวก็เจอค่ะ” พี่เขาพูด ผมหันมามองหน้ากัน นี้คือคำแนะนำที่ดีที่สุดในการบอกทางเหรอ ไม่มีตรงไปเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา หรือว่าอะไรทีเป็นรายละเอียดที่มากกว่าการบอกว่าให้เดินไปตามป้ายเหรอ แต่ผมดูหน้าเธอสองรคน ไม่น่าจะทำงานเป็น ผมเลยพยักหน้าว่าไปเดินหาเองดีกว่า
“ลูกหลานเจ้าของโรงเรียนนี้เก่งและหน้าตาดีจังเลยนะคะ ขอให้สนุกกับการเรียนวันแรกของที่นี้นะคะ มีปัญหาอะไรมาบอกได้เลยนะคะ” เจ้าหน้าที่บอกผมก่อนจะรีบปิดกระจกและหันไปเม้าส์มอยกันต่อ ผมก็ยิ้มแหยๆ กันสองคนกับไอ้ดิว
“ไปห้องอาหารกันเถอะว่ะ พวกเราเรียนได้เรียนชั้นมัธยมปีที่ 5 ห้องที่ 8 “ผมบอกทุกคน
“ไปหาอะไรทานเถอะ หิวมาก” ติ๊กพูดทุกคนพยักหน้า
“จะว่าไป โรงเรียนพ่อมึงก็ใหญ่ดีวะติ๊กโรงเรียนนี้นะ แต่นักเรียนกับโรงเรียนไม่ค่อยสมดุลกันเลยว่ะ “ผมพูด และหันไปมองนักเรียนที่เดินผ่านไปมา มันดูน้อยมาก
“เออวะ กูก็คิดแบบนั้นว่ะ ดูน่าจะมีนักเรียนมากกว่านี้ แต่ช่างเถอะ เราแค่มาเรียนๆ และก็กลับ จะไปแคร์ทำไมวะ” ไอ้ติ๊กพูด พวกผมเดินไปเรื่อยเพื่อหาป้ายว่าทางไปห้องอาหาร
“ถึงซะทีโคตรหิวเลย” ไอ้ดิว มันหิวเก่งจริงๆ
“ใช่ หิวไส้จะขาดแล้วเนี่ยะ” พายพูด พอพวกก้าวเท้าเข้าไปในห้องอาหารก็พบว่ามีทุกสายตาหันมารอพวกผมอยู่แล้ว พวกเขามองมาที่พวกผมกันหมด จนพวกผมแทบจะก้าวเท้ากันไม่ออก และที่สำคัญที่ว่างมันอยู่ในสุดเลยครับ
“มาแล้ววะ ไอ้พวกลูกคุณหนู” ผมได้ยินโต๊ะข้างๆ ซุบซิบกันใหญ่เลย
“ใช่...มาแล้ว...แล้วจะทำไม ไม่เคยเห็นก็ ไหว้ซิครับมึงครับ” ติ๊กหันขวับไปถามทันควัน ปากมันจะไวอะไรเบอร์นั้น พวกผมหันไปดึงมันกลับมาแทบจะไม่ทัน พวกนั้นก็หาได้สะทกสะท้านอะไรไม่
“แต่ต้องไหว้สวยน่ะ ไหว้ไม่สวยพวกกูไม่รับ” ติ๊กพูด พวกนั้นเริ่มมองหน้ากัน ไอ้ดิวรีบเข้าไปดึงไอ้ติ๊กออกมาซะก่อน
“ติ๊กเดินเข้าไปเถอะมึงครับ มึงหิวไม่ใช่เหรอ รีบเดินไปเถอะน่ะ อาหารเช้าไม่ควรเน้นโปรตีนมากไป” ไอ้ดิวมันอธิบายจนผมเองก็เห็นภาพ ตอนหันไปมองพวกนี้กระดิกเท้ารอ มันหลายตีนจริงๆ ด้วย
“และดูจากจำนวนเท้าเหล้านี้แล้วมันเยอะเกินความจำเป็นที่ร่างกายควรจะได้รับนะมึงและเป็นยิ่งตีนพวกนี้ด้วยอย่าหากิน ไปหาอาหารนิ่มๆ อร่อยข้างหน้าโน้น” ดิว กระซิบบอกติ๊ก แอ้ก็พยักพเยิดให้มันหยุดปากดีและรีบเดินเข้าไปซะ
ติ๊กก็สะบัดบ๊อบพร้อมกับเดินเชิ้ดหน้าเข้าไปแบบไม่สนใจทุกสายตา เดินแบบมั่นมากเหมือนเดินอยู่บนแคทวอล์คไม่มีผิด ผมหันมามองหน้ากันก่อนจะเดินตามกันเข้าไปเช่นกัน นี่มันเริ่มหนักมากขึ้น คือทำไมเขามองพวกผมเป็นตัวประหลาดกันไปหมด ขณะที่กำลังเดินผ่านกลุ่มนักเรียนที่นั่งเขาก็หันมามองผมเหมือนสิ่งแปลกประหลาดที่เพิ่งจะมาถึงโลกยังไงยังงั้นจริงๆ
“พวกมึงจะไขว้กับเพื่อนกูใช่ไหม ...ไอ้นี่อ่ะ “ไอ้ติ๊กหันไปพูดและมันถามว่าพวกนั้นจะไขว้กับไอ้ดิวใช่ไหม เพราะมันเจาะจงชี้มาที่ไอ้ดิว แน่นอนไอ้ดิวมันถึงกับสะบัดหน้าไปมองไอ้ติ๊ก พร้อมนิ้วกลาง
“ไอ้นี่ในต่อยคนสลบมาเยอะแล้ว อยากลองไหมล่ะ” ยังอีก
“พอไอ้ติ๊ก” ไอ้ดิว
“ไอ้ติ๊กมึงหยุดโฆษณาชวนเชื่อให้กูได้แล้ว กูไม่รับงานอะไรทั้งนั้นช่วงนี้ พ่อกูเพ้งเล็งกูอยู่ติ๊ก สาด!” ไอ้ดิวพูดและพายก็ลากติ๊กให้เดินออก
“หาที่นั่งก่อนว่ะ” ผมบอกทุกคนเพราะว่าคงต้องปรึกษากันก่อนจะเริ่มต้นจากอะไรดี แต่ที่แน่ๆ พวกผมเริ่มกลัวสายตาที่มองมาที่พวกผมแล้วเนี่ยะ
“สวัสดีครับ” พวกผมก็ต้องสะดุ้งพร้อมกันเพราะว่ามีเด็กหนุ่มผมเกรียนมายืนทักทายพวกผมถึงที่
“น้องทักพวกพี่เหรอครับ” ไอ้ดิวมันถามกลับ
“ใช่ครับ” คนพูดยิ้มตาหยีมาให้พวกผม
“เออ...พวกพี่ใช่ .. คุณ แจ็ค คุณบอย คุณดิว คุณแอ้ คุณติ๊กและคุณพายไหมครับ” แสดงว่ารู้จัก เพราะว่ามันเอ่ยชื่อพวกผมทุกคนเลยและถูกต้องซะด้วย
“ใช่ครับน้อง “แอ้มันหันไปตอบแทน
“แล้วนายเป็นใครอ่ะ” พายถามกลับทันที
“ผมเป็น” พวกผมก็ตั้งใจฟัง
“ลูกแม่แป้ดครับ” พอได้คำตอบก็ทำหน้างงกันซิครับ ใครวะลูกแม่แปด ผมหันมามองหน้ากันเลิกลักทันที
“แล้วใครครับแม่แป้ด” ไอ้ดิวถามกลับอีกที
“แม่แป้ดก็คือ...” คนเด็กตรงหน้าทำท่าจะตอบและพวกผมก็ยืนรอลุ้น
“แม่ครัวครับ!” แล้ววันนี้พวกผมจะได้รู้ไหมครับเพราะแม่ครัวนะใครกันวะ หันมามองหน้ากันและพยักหน้าพร้อมกัน ไอ้นี่มันอยากลองของ
“เอางี่..มึงกวนตรีนว่ะ” ไอ้ติ๊กพูด
“พวกกูจะรู้ไหมครับ ว่าแม่แป้ด ที่เป็นแม่ครัวและเป็นแม่ของมึงนะคือใคร? และที่สำคัญคือ… มึงน่ะคือใคร????” ไอ้ติ๊กพูด พวกผมกอดอกมองหน้ามัน และกระดิกเท้าด้วย ตั้งแต่หน้าประตูมาเจอมาเยอะจะมาลงก็ไอ้นี่แหละพวกผม
“ลืมไปครับปกติทุกคนจะรู้จักแม่ผมหมด” ไอ้คนตรงหน้าผมพูดและเกาหัวแก้เก้อ
“แต่ยกเว้นพวกกู!!!!” พวกผมพูดออกมาพร้อมกันหมดยกเว้นบอยที่ยืนกั้นหัวเราะอยู่ พวกผมมองหน้าไอ้เด็กตรงหน้า
“ตกลงยังไงของมึงเนี่ย” ติ๊กถามอีกที
“ท่านผู้อำนวยการนะครับ เขาให้แม่ผมเป็นคนดูแลจัดการเรื่องอาหารให้คุณๆ ครับและคนนั้นก็คือแม่แป้ดของผมครับพี่” ทำเอาพวกผมถึงบ้างอ้อเลย
“ที่หลังมึงพูดแบบนี้ตั้งแต่ทีแรกซิวะ ไอ้..ชื่ออะไรนะ” ผมพูดขึ้นและลืมชื่อมันเลย
“ป๊อดครับ ผมชื่อป๊อดครับ”
“ไอ้ป๊อด..พวกกูนั่งโต๊ะไหนวะ “ผมถาม
“พี่ต้องไปนั่งในห้องพิเศษครับ ตรงนี้ผมว่าพี่คง ไม่กล้านั่ง” ไอ้ป๊อดพูด
“เฮ้ย!! ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกมั้งป๊อด พวกกูน่ะ ไม่ใช่เทวดา นั่งได้เหมือนคนอื่น” ดิวรีบพูด
“ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะครับ” ไอ้ป๊อดพูดแต่เสียงมันเบาลง
“อ้าวแล้วมึงหมายความว่าไงละ ไอ้นี่” พายอีกคน
“คือ พี่ไม่เห็นสายตาที่พวกเขามองพวกพี่เหรอครับ พี่จะกินลงเหรอครับ” ไอ้ป๊อดพูดช่างมีเหตุผล พวกผมหันหลังกลับไปมอง สายตาไม่รู้กี่คู่ที่มองพวกผมอยู่ จริงของมัน เห็นแบบนี้จะกินลงไหมวะ
“หรือไม่พี่อาจจะไม่ทันได้กินเลยก็ได้นะครับ ถ้าพี่ไม่เข้าไปนั่งด้านใน ตอนนี้” ไอ้ป๊อดพูด พวกผมหันไปมองแต่ล่ะคน เหมือนพวกผมไปเผาบ้านมันมาเลย โกรธแค้นเครื่องโกรธโทษฉันใย…
“อู้ยย...นี้เขายังไม่เลิกมองกันอีกเหรอวะ มองจ้องขนาดนี้กูก็เขินว่ะ กินไม่ลงอ่ะ “พายพูด
“เออว่ะ” ผมหันไปมองรอบๆ อีกครั้ง
“เอา ๆ ไอ้ป๊อดพาไปดิ พวกกูนี้หิวมาก” ไอ้ดิวพูดและพวกผมก็เดินตามไอ้ป๊อดไป มันพาพวกผมเข้าไปในห้องอาหารห้องหนึ่ง ผมเดินเข้าไปก็มีมุมจัดอาหารไว้เหมือนในโรงแรมเลย
“เชิญเลยครับ อาหารพร้อมแล้ว แม่ผมทำสุดฝีเท้าเลยนะครับ” ไอ้ป๊อดพูดผมสะบัดหน้าไปมองมันพูดผิดไหม
“อะไรป๊อดสุดฝีเท้า ......สุดฝีมือหรือเปล่า” ไอ้ดิวถามป๊อด
“สุดฝีเท้าคือแม่ผมรีบชนิดไฟลนก้นกันเลยครับพี่” ไอ้ป๊อดพูด พวกผมหันไปมองหน้ามันพร้อมกัน ผมว่ารอบนี้มันโดนแน่ๆ
“เพราะว่าอาหารพวกพี่นะครับ มันเยอะครับ แม่ผมก็ไม่รู้ว่าพี่ชอบแบบไหนกัน จะไทยจะฝรั่งหรือว่าจีน จะเป็นสายสุขภาพหรือไม่สุขภาพ แม่ผมจัดมาหมดครับพี่ หันไปดูซิครับ” ไอ้ป๊อดมันพูดและชี้ไปที่โต๊ะ เยอะจริงๆ ด้วย
“นี้กินกันได้ทั้งโรงเรียนเลยเนี่ย” ไอ้ดิวมันพูด
“อายุเท่าไหร่ป๊อด” ผมถามไอ้ป๊อด
“อายุ 13 ปีครับ ผมเพิ่งเข้าม.1” ผมพยักหน้าเบาๆ
“อย่าตากแดดมากไปน่ะ” ไอ้ดิวมันพูด
“เป็นห่วงกลัวว่าผมจะดำเหรอครับ ป๊อด..” ถามพวกผม
“มึงแก่แดดไปแล้วว่ะ “ผมพูด
“เออ...เฮอะๆ “มันทำท่าหัวเราะกลบเกลื่อน
“งั้นผมขอตัวไปช่วยแม่ผมก่อนนะครับ ช่วงนี้นักเรียนเริ่มเข้ามาทานอาหารเช้ากันครับค่อนข้างจะยุ่ง” ไอ้ป๊อดพูดและทำท่าจะเดินออก
“ขาดเหลืออะไรเรียกป๊อดได้ครับ” ป๊อดหันมาบอกพวกผม
“อืม” ผมพยักหน้า
“เรียกแล้วจะมาในทันทีเหรอ” พายหันไปถามป๊อด
“ไม่ทราบครับว่าจะมาได้ทันทีไหมแต่เรียกได้ครับให้เรียกเฉยๆ แต่ป๊อดจะมาได้ไหมไม่รู้จริงๆ ครับ” ไอ้ป๊อดพูดพวกผมหันไปมองไอ้ป๊อดพร้อมกันอีกครั้ง
“อ้าว!! แล้วมึงจะบอกพวกกูทำไมวะว่าขาดเหลืออะไรให้เรียกป๊อด เพราะว่าตัวมึงเองยังไม่รู้เลยว่าจะมาได้ไหม แค่บอกเอาไว้ว่า ช่วยเหลือตัวเองก็แค่นั้น” ไอ้ติ๊กพูด
“เข้าไปเถอะ ไปช่วยแม่มึงเถอะ” ผมรีบบอกไอ้ป๊อดมันให้รีบกลับเข้าไป
“ขอบคุณครับพี่” ไอ้ป๊อดพูดขอบคุณผม
“เพราะถ้าขืนยังยืนอยู่นาน มึงอาจจะไม่ได้ไป .....มึงอาจจะหมอบอยู่ตรงนี้เพราะว่าโดนบาทาพวกกูซะก่อน รองเท้ายิ่งใหม่ๆ อยู่ด้วย ยังไม่ได้เตะใคร พวกกูจะเตะมึงคนแรก” ผมหันไปบอกป๊อดมัน พยักหน้าให้มันรีบเข้าไปซะ
“อู้ย แรง!” ไอ้ป๊อดพูด
ผมก็พากันเดินไปตักอาหารที่ตัวเองทาน มีอาหารมากมายให้เลือกแต่ก็เป็นอาหารธรรมดาแบบที่โรงแรมทั่วไปมี มีข้าวต้ม มีขนมปัง มีผักสลัด พวกผมก็นั่งทานกันไปอย่างเพลิน จู่ๆ ก็มีนักเรียนชายสองคนเดินมายืนที่ตรงกระจก ยิ้มๆ ให้พวกผมและมันก็แปะกระดาษที่เป็นรูปวาดแบบดูไม่ค่อยเหมือนรูปวาดเท่าไหร่แต่ดูรู้ว่าเป็นรูปคนที่กำลังมีเพศสัมพันธ์กันทางประตูหลัง ผมเห็นบอยหน้าเสียไปนิดหนึ่งเพราะมันแปะที่ตรงบอยพอดีและพวกมันก็หันมาหัวเราะกันและเดินจากไป ผมนี้ขึ้นเลย ผมลุกขึ้นจะออกไปต่อยปากมันแต่
“หมับ” บอยดึงแขนผมไว้ ไอ้ดิวก็ทำท่าจะลุกเช่นกัน
“อะไรของมันวะ “พายพูดทุกคนมองหน้ากัน
“เชี่ยเอ๊ย!” ผมเองที่สะบดออกมา
“นี้มันอะไรกันว่ะ โรงเรียนนี้ พวกเราจะอยู่รอดถึงหนึ่งอาทิตย์ไหมวะ “ติ๊กพูด
พวกผมนี้คิดหนักเลย ตอนแรกคิดว่าหมูๆ แค่มาเรียนก็จบนะ สบายๆ แต่นี่ไม่ใช่ ตอนแรกพวกผมยังนั่งขำกันอยู่เลยที่ได้ยินบทลงโทษแบบนี้แต่ว่าตอนนี้พวกผมขำกันไม่ออกแล้วครับ เพราะว่าแค่วันแรกยังต้องระแวดระวังบาทากันขนาดนี้
“รีบๆทานกันเถอะ จะได้เวลาเข้าแถวแล้วน่ะ” แอ้พูดขึ้น ผมเดินกลับมานั่งทาน โดยมีบอยบีบแขนผมเอาไว้ ผมนั่งทานกันไปด้วยความหวาดระแวงว่าจะมีอะไรมาอีกไหม แต่ก็ไม่มี พอทานเสร็จก็หันมามองหน้ากันว่าพากันลุกไปทำธุระส่วนตัวกันก่อนดีกว่า และก็พากันลุกขึ้นพร้อมกันทันที
“อ้าวจะไปแล้วเหรอครับพี่ๆ “ไอ้ป๊อดมันเดินเข้ามาถามพวกผม
“จะไปแล้วป๊อด” ผมหันไปตอบป๊อด
“ยังไม่ได้เวลาเข้าแถวเลยครับ อีกตั้ง 15 นาที” ไอ้ป๊อดพูดพร้อมกับมองหน้าพวกผม
“พวกพี่ว่าจะไปเข้าห้องน้ำกันก่อนว่ะ ว่าแต่ห้องน้ำไปทางไหนวะป๊อด” ไอ้ดิวถามป๊อด
“นี้ครับเดินอ้อมไปทางด้านหลังนี้ครับ” ไอ้ป๊อดพูดพร้อมกับชี้นิ้วไป
“พวกพี่ระวังหน่อยน่ะ ห้องน้ำนี้แก้งพวกพี่แฮ๊กเขาเฝ้าอยู่น่ะครับพี่” ไอ้ป๊อดพูด
“ทำไมอ่ะ นี่มันตั้งแก้งเก็บค่าเข้าห้องน้ำโรงเรียนพ่อกูด้วยเหรอว่ะ” ติ๊กถามป๊อดทันที
“เดี๋ยวน่ะ จะเข้าห้องน้ำยังต้องจ่ายเงินอีกเหรอ มันไม่รวมอยู่ในค่าเทอมเหรอป๊อด!!” พายพูด พวกผมหันไปมองไอ้ป๊อด มันคือเรื่องจริงเหรอ
"แล้วถ้าคนที่เขาไม่มีตังจ่าย เขาไม่ต้องอั้นไปเข้าที่เดียวที่บ้านเหรอป๊อด!! มันโหดไปไหมวะ???"น้องพายผม คิดไกลเกิน
“ไม่ใช่ครับพี่ ที่ผมให้ระวังนะเพราะว่าพวกพี่เขาไม่ชอบหน้าพวกพี่ตั้งแต่รู้ว่าจะมาเรียนกันแล้วพี่” พวกผมก็ต้องชักเท้ากลับ หันมองหน้าไอ้ป๊อด ตั้งแต่รู้ว่าพวกผมจะมาเลยเหรอ
“อ้อ!!” พวกผมอุทานพร้อมกัน ก่อนจะสะบัดหน้าไปมองไอ้ป๊อดตรงที่พวกนั้นมันไม่ชอบหน้าพวกผม "เพื่อ!!!"พวกผมอุทานถามพร้อมกันเลย แบบไม่ได้นัดหมาย
“แล้วพวกกูไปทำอะไรให้พวกเขาไม่ชอบขี้หน้าพวกกูว่ะ หน้าตามันกูยังไม่เคยเห็นเลยป๊อด ” ไอ้ดิวหันไปถามไอ้ป๊อด ผมก็พยักหน้าว่าเห็นด้วย
“หรือว่ามันจะเก็บพวกกูเหรอ” พายพูด
“ไม่ใช่ขนาดนั้นหรอกครับพี่ ผมแค่เตือนว่าให้พวกพี่นะระวังนะกันหน่อยครับ” ไอ้ป๊อดพูด
“แล้วทำไม มึงไม่แนะนำห้องน้ำอื่นวะ” ไอ้ดิวถามป๊อดกลับ
“เออว่ะ” พวกผมพูดพร้อมกัน
“จะมีอีกก็ต้องเดินย้อนไปถึงใกล้หน้าประตูเลยอ่ะ แล้วพวกพี่จะวิ่งมาเข้าแถวกันทันไหมอ่ะครับ” ไอ้ป๊อดพูด
“ใจวะป๊อด มึงทำให้พวกกูรู้สึกดีตั้งแต่ก่อนจะก้าวขาเข้าห้องน้ำเลย” ผมหันไปพูดเชิงประชดไอ้ป๊อด ป๊อดมันก็ยิ้มให้พวกผม ผมหันมายักไหล่ไปเถอะ ไปเข้าห้องน้ำกัน
“พี่ครับ ตอนเที่ยงมานั่งที่เดิมนะครับ” ไอ้ป๊อดบอกพวกผม
“อืมม ก็คงอย่างนั้นว่ะ ว่าแต่ห้องนั้นเฉพาะพวกพี่หรือมีคนอื่นมานั่งด้วยวะ” ผมหันไปถามไอ้ป๊อด
“พวกผมพึ่งจะทำไว้ให้พวกพี่เลยครับ กั้นแบบลวกๆ ไปหน่อย เพราะว่า… “ไอ้ป๊อด พวกผมหันมาหามันอีกแล้วมีอะไรที่ให้พวกผมลุ้นได้ตลอด
“อย่าให้พวกกูลุ้นมากได้ไหมป๊อด ...บอกมา!!” ไอ้ดิว มันเริ่มนอยด์เหมือนพวกผม ฮาๆ
“มึงจะให้พวกกูลุ้นอะไรหนักหนาไอ้ป๊อด!! เดี๋ยวมึง็ได้ลุ้นว่ากูจะถึบมึงไหมแต่ที่แน่ๆ กูว่ากูต้องถีบมึงแล้วแหละ” ติ๊กพูด
“โธ่พี่ใจเย็นๆ ดิ” ไอ้ป๊อดพูด
“ผมได้ยินว่าแก้งในโรงเรียนนี้จะซิวพวกพี่กันนะครับ แต่เหตุผลอะไร ผมไม่รู้นะครับพี่ และแม่ผมคิดว่าให้พวกพี่นั่งโซนนี้จะปลอดภัย ขึ้นมาหน่อยนึงนะครับ” ไอ้ป๊อดพูด พวกผมก็พยักหน้ากันก็ยังดี ปลอดภัยขึ้นมาหน่อย
“มันตั้งปณิธานว่าจะซิวพวกกูกันเลยเหรอวะป๊อด นี้คือจุดมุ่งหมายหลักในชีวิตมันเลยเหรอวะป๊อด” ไอ้ดิวมันหันไปถาม ไอ้ป๊อดมันก็ยิ้มๆ
“กูก็นึกว่าให้มาเรียนสบายๆ และกลับบ้าน ที่ไหนได้ให้กูมาอยู่ในแดนประหารนี้เอง จริงอย่างที่มึงพูดเลยว่ะแจ็คว่าลุงหนี่งไม่น่าจะให้เราผ่านด้านง่ายๆ วะ” ดิวพูดขึ้น ผมหันมามองหน้ากัน หมดคำพูด
“งั้นพวกพี่ไปแล้วว่ะ ขอบใจว่ะป๊อด” ผมบอกป๊อด
“ไปเถอะวะ เข้าห้องน้ำและไปหาที่ยืนรอเข้าแถวกัน” ผมหันมาพูดพร้อมกับจุงมือบอยไปด้วย
“เข้าห้องน้ำหรือเปล่าบอย” ผมถามบอย เขาพยักหน้าว่าเข้า
บอยหยิบมือถือมาดูเหมือนรออะไรอยู่และเขาก็เก็บลงกระเป๋าไป ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม พวกผมเดินไปตามที่ป๊อดมันบอกพวกผมแต่ว่ามันก็เตือนให้พวกผมระวังตัว พวกไอ้พี่แฮ็ก หน้าตาเป็นยังไงพวกผมยังไม่รู้จักมันเลย พอพวกผมเดินไปจนใกล้ถึงก็เจอเลยแก้งหนึ่งนั่งอยู่ บางคนก็สูบบุหรี่ ทุกคนหันมามองทางพวกผมนี่มันโรงเรียนไม่ใช่เหรอทำไมมันมายืนสูบบุหรี่กันได้หน้าตาเฉยมาก
“กูว่ากูอั้นฉี่ดีกว่าไหมที่จะเดินผ่านพวกมันไปเข้าห้องน้ำนะ” ไอ้ติ๊กหันพูด
“เออวะ ฉี่ไม่ออกเลยดูหน้าพวกมันดิ นี้นักเรียนหรือนักเลงว่ะ” ไอ้พายพูด ผมหันมามองหน้าไอ้ดิว เอาไงดี มือผมก็กุมมือบอยไว้
“เอาน่ะ เราแค่มาเข้าห้องน้ำ” ดิวพูด พวกผมก็พยักหน้าและทำใจดีสู้เสือเดินให้ผ่านพวกมันไปผมไม่แน่ใจว่าผมจะอายุเท่าพวกนั้นไหมแต่พวกผมจบมัธยมปลายกันเร็วกว่าคนอื่น
“ดูพวกลูกคุณหนูซินี่มันเดินหนีบกลัวตูดเหรอวะ ฮาๆ “ผมไม่ได้มองหน้ามันนะว่าใคร เพราะตอนนี้ได้แต่นับ 1 ถึง 100 เพื่อให้ใจเย็นที่จะไม่หันไปมีเรื่องกับพวกมัน
“เย็นไว้แจ็ค อย่าให้มีเรื่องเลยว่ะ “ดิวกระซิบที่ข้างหูผม
“เขาบอกว่าชายได้ชายแม่งเหนือชาย อยากลองว่ะ “อันนี้ผมกับไอ้ดิวหยุดกึกพร้อมกันเลย ผมหันมามองหน้ามัน มึงจะเย็นอยู่ไหมดิว
“คนที่ไอ้หน้าแขกมันจูงนะ น่า...” ผมได้ยินแบบนั้น ไม่ต้องรออะไรครับ
“ผลั่ก!” ผมหันไปปล่อยหมัดที่ใบหน้ามันแบบเต็มๆ จนหน้าสะบัดและผมเองก็สะบัดมือครับ หน้ามันแข็งมาก เพิ่งรู้ว่าหน้าด้านเป็นแบบนี้นี่เอง ผมเงยหน้าขึ้นมาว่าจะเข้าไปซ้ำอีกสักที่แต่
“แจ็ค!” บอยรีบถึงแขนห้ามผมทันที ไอ้คนที่ถูกผมต่อยมันทำท่าจะลุกขึ้นมาอีก
“ปากดีนะมึงอ่ะ ชายได้ชายของพวกกูคือ ได้กระทืบปากพวกผู้ชายปากดีอย่างพวกมึงนี่น่ะ อยากลองอีกไหมวะ จะได้รู้ว่าใครเหนือใคร ใครจะยกมือไหว้ใคร?” ผมถาม ไอ้ดิวมันมายืนข้างๆ ผม ตอนแรกมันจะห้ามแต่ผมว่ารอบนี้มันลุยด้วยแน่นอน มันถลกแขนเสื้อรอพวกปากหมาพวกนี้แล้ว
“ไอ้สัส!” มันลุกขึ้นมาจะเข้ามาใส่ผม ผมก็ยืนรอซิ ไม่กลัวหรอกครับ แต่ที่พยายามเลี่ยงมาตั้งแต่หน้าประตูเพราะไม่อยากให้พวกผมดูเป็นนักเลงและที่ผมถูกส่งมาที่นี้ก็เพราะโดนทำโทษไม่อยากได้โทษเพิ่มแต่นี่มันเหลืออดจริงๆ ถลกแขนเสื้อรอเลยผม และไอ้ดิวผมว่ามันพร้อมช่วยผมอยู่แล้ว
“กริ่งๆ” ที่ดังสนั่นหวันไหว “เสียงไรวะดิว” ผมถามไอ้ดิว
“เสียงสัญญาณว่าให้พากันไปเข้าแถวได้แล้วว่ะ” ไอ้ดิวมันกระซิบบอกผม
“นี้พวกนายทำอะไรกัน ไปเข้าแถวกันได้แล้ว” พวกผมได้ยินเสียงใครสักคนงตะโกนมา ผมหันไปมองดูจากการแต่งตัวน่าจะเป็นครูอาจารย์ที่นี้
“โชคดีนะมึง ถ้ากูเจออีก มึงอย่าหวังว่าจะยืนหน้าหล่อแบบนี้น่ะ หมอบที่บาทากูนี่” ไอ้คนที่ผมซัดหน้ามันไป หันมาชี้หน้าผม และเดินออกไป ผมหันมามองทุกคนที่ทำท่าตกใจและบอยก็เข้ามาดึงแขนผมไว้
“ไปเข้าห้องน้ำก่อนเถอะว่ะ ใช้เวลานานในการเข้าแถว และกว่าจะเสร็จฉี่จะแตกพอดี” ไอ้ดิวพูด และพวกผมก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ ทำภารกิจส่วนตัวกัน ห้องน้ำก็ไม่ได้ถึงกับสกปรกแต่ถามว่าสะอาดไม่ก็ไม่น่ะสำหรับพวกผม
“ห้องน้ำไม่สะอาดเลยว่ะ “ไอ้ติ๊กทำท่าขนลุกขยะแขยง
“กูฉี่ไม่ลงว่ะ” ติ๊กพูด
“มึงจะอั้นก็ตามใจนะแต่กูเข้าแล้วว่ะ” ไอ้ดิวพูดและมันก็ตรงเข้าไปทันที
“เออ ติ๊กฉี่ไปเถอะมันก็ไม่ถึงกับสกปรกมากหรอก” แอ้หันไปบอกติ๊ก
“บอยละเข้าได้ไหม” ผมถามบอย
“พอได้แจ็ค” บอยพูดกับผม พวกผมก็พากันเข้าห้องน้ำที่ว่างอยู่ พอเสร็จกิจก็ออกมายืนตรงอ่างล้างมือ ความรู้สึกไม่อยากออกไปเลย บรรยากาศไม่น่าเรียนแถมยังเหมือนพวกผมเป็นพวกแปลกแยกยังไงก็ไม่รู้
“นี้เรื่องบ้าอะไรกันวะ ทำไมเราต้องมาทนอะไรแบบนี้ด้วย ไม่เข้าใจจริงๆ ว่ะ “ผมพูดขึ้นเอามือเสยผม จัดแต่งทรงผมไปด้วยก่อนจะหันมามองทุกคน
“Rrrrrr” ไอ้ติ๊กมันกำลังกดมือถือโทรหาใครสักคน
“ติ๊ก มึงโทรหาใครวะ” ผมหันไปถามติ๊ก
“โทรหาพ่อกูดิว่ะ” ติ๊กหันมาบอกผม ผมพยักหน้า ไอ้ติ๊กมันกดแล้วกดอีก และมันก็เปิดสปีคเกอร์ด้วยพวกผมก็เฝ้ารอ จนกระทั่ง
//สวัสดีค่ะบ้านคุณภาคย์ค่ะ// ไอ้ติ๊กมันโทรเข้าเบอร์บ้าน
//ป้าประนอม ผมขอสายพ่อหน่อยครับ นี้ผมติ๊กนะป้า//
//คุณท่านเหรอคะ แล้วทำไมคุณติ๊กไม่โทรเข้าเบอร์มือถือท่านละคะ//
//พ่อไม่รับอ่ะ พ่อทำอะไรอยู่ครับป้า//
//ท่านนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ค่ะและคุยกับคุณตุ๊ด้วยค่ะ// คนใช้บ้านของติ๊กพูด
//อะไรกัน ผมกดจนมือหงิกพ่อไม่รับสายเลยและพี่ตุ๊ด้วย ป้าส่งโทรศัพท์ให้พ่อผมหน่อยได้ไหมครับ ผมมีเรื่องด่วนครับ//
//ได้ค่ะคุณติ๊ก // คนใช้ที่บ้านติ๊กพูด และเสียงเดินเท้าดังลอดออกมาจากลำโพงโทรศัพท์ของติ๊กที่ถือสายรออยู่
//คุณท่านค่ะ คุณติ๊กโทรมาค่ะ เห็นบอกว่าพยายามโทรเข้ามือถือแล้วคุณท่านไม่รับสายค่ะ//
//ใช่แล้ว ผมตั้งใจไม่รับเองและฝากบอกคุณติ๊กด้วยว่า ว่าผมไม่ว่างคุยและนี่เขาควรจะพากันไปเข้าแถวได้แล้วไม่ใช่รึ มันได้เวลาแล้ว// พ่อของติ๊กบอกป้าประนอม คนใช้ในบ้าน พวกผมที่ได้ยินกันทั้งหมดก็หันมามองติ๊กพร้อมกันหมด
//ค่ะคุณภาคย์//
//คุณติ๊กค่ะ คุณพ่อ...ตรูดๆๆ // นั้นติ๊กมันก็กดวางสายไปเลย
“พ่อน่ะพ่อ” ติ๊กพูดก่อนจะหันมามองหน้าพวกผม ผมก็หยิบมือถือมากดโทรหาพ่อผมบาง
“ตรูดๆๆๆ” สายไม่ว่างเหมือนกัน แสดงว่าบรรดาพ่อๆ คงไม่ยอมรับสายใครทั้งนั้นแน่นอนให้พวกผมแก้ปัญหาเอาเองใช่ไหมเนี่ย ผมหันมามองหน้ากัน
“ตายๆ วันนี้จะรอดกลับบ้านไหมวะ “พายพูด
“เฮ้ย! ไปเข้าแถวกันเถอะว่ะเพราะถึงยังไงก็ออกไปไม่ได้ เขาล๊อกประตูแล้ว โทรหาใครให้มารับก็เป็นไปไม่ได้ ถอยหลังไม่ได้อยู่แล้วต้องเดินหน้าว่ะ “ไอ้ดิวพูดและมองหน้าพวกผม บอยก็พยักหน้าให้ผมออกไปได้แล้ว
“เอาว่ะ มันก็ไม่มีตัวเลือกอื่นอยู่แล้ว “ผมพูดและพากันเดินออกมา มองไปรอบๆ ก่อนและรีบเดินจั้มอ้าวออกไป ผมเห็นเป็นลานอเนกประสงค์ตั้งแต่ตอนเดินไปห้องอาหารแล้ว ผมคิดว่านั้นคงเป็นที่เข้าแถวหน้าเสาธงแน่ๆ และใช่จริงๆ ด้วยมีนักเรียนเข้าแถวกันแล้ว และกำลังจะร้องเพลงชาติ
“อ้าว! พวกเธอไปไหนกันมา รีบไปเข้าแถวเลยน่ะ “คุณครูที่ยืนหน้าเสาธงรีบบอกพวกผมและชี้ไปว่าแถวไหนที่พวกผมควรจะวิ่งไป ครูเขารู้ได้ยังไงก็ไม่รู้ หรือว่าเป็นเพราะว่าพวกผมหน้าตาแปลก ดูใหม่ด้วยมั้ง ผมรีบวิ่งไป แต่แถวที่ครูบอก มีไอ้แว่นหนายืนทื่ออยู่คนเดียว ผมหันมามองหน้ากันถูกห้องแน่นเหรอ ทำไมมีคนเดียวเอง
“นักเรียนค่ะเข้าแถวค่ะ เพื่อนรอนานแล้วค่ะ” ครูอีกคนที่ยืนประกาศอยู่ด้านบนเวที พวกผมก็พยักหน้าและทำตามที่ครูสั่ง พวกผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้เพราะว่าโรงเรียนที่เคยเรียนก็เป็นโรงเรียนอินเตอร์มาก่อน
“ทั้งห้องมีไอ้แว่นนี้คนเดียวเหรอวะ” ไอ้ดิวมันหันมาถามผมเพราะตอนนี้พวกหนุ่มๆ เหลือน้อยยืนข้างหน้าพวกผม ผมได้แต่มองไปรอบๆ ทุกห้องแถวยาว แต่ล่ะห้องก็น่าจะเกือบสามสิบคนต่อห้อง แต่ทำไมห้องที่ผมมาเข้าแถวมันมีคนเดียว...แปลกมากทั้งห้องมีไอ้แว่นนี่คนเดียวจริงๆ เหรอ
“ห้ามคุยกันนะคะขณะเข้าแถวคะนักเรียน!” ครูที่ยืนคุมแถวเข้ามาบอกพวกผม ผมก็รีบหยุดสนทนาและทำกิจกรรมหน้าเสาธงเหมือนคนอื่นๆ เขาทำ พวกผมก็ไม่กล้าถามไอ้คนที่สวมแว่นยืนอยู่หัวแถว ดูมันตั้งใจทำพิธีหน้าเสาธง พวกผมเลยไม่กล้าขัด ตั้งใจว่จะรอให้เสร็จเรียบร้อยก่อน
TBC...
ภารกิจนี้ที่ไม่หมูอย่างที่เขาคิดเอาไว้ เขาจะเจอะไรกันอีก ที่เรียกว่าบททดสอลที่ลุงหนึ่งมอบให้พวกเขา
หัวข้อ: (รีไรท์)Mpregรักวุ่นวายผู้ชายเขารักกัน(ภาคน้องๆ)EP.68 เจ็บที่พูดไม่ได้ (อ่าน 3269 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก