Crime and Love Scene Investigation
๘๗. Answer
“ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าเธอกับเจ้าฮ่องเต้หลานชายของฉัน เป็นอะไรกัน” คำพูดของผู้สูงวัยดังก้องอยู่ในหูของจีน ขณะที่เขากำลังเดินไปที่ห้องฉุกเฉิน “แต่ฉันคิดว่า เธอควรจะต้องเป็นคนรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้” จีนเองนั้นก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเริ่มต้นจากตรงไหนก่อนดี อาการจับต้นชนปลายไม่ถูก มันทำให้เขาไม่สามารถคิดอะไรออกได้
จีนเดินเข้าไปในห้องฉุกเฉินที่ตอนนี้เงียบสงบกว่าเมื่อก่อนหน้านี้มาก ที่มีแต่เสียงโหวกเหวกโวยวาย ร้องสั่งการเพื่อช่วยคนเจ็บให้รอดพ้นจากอาการวิกฤต จีนมองไปที่เตียงที่เขาเห็นว่า ทางทีมหมอและพยาบาลดันเตียงรถเข็นที่ฮ่องเต้นอนอยู่เข้าไป พี่พยาบาลร่างเล็กคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น พอดีกับที่เธอนั้นกำลังจะรูดผ้าม่านข้างเตียงนั้นไปทางด้านข้าง
“ร้องไห้มาหรือไงจีน ตาบวมหมดแล้ว” ผ้าม่านเมื่อถูกเลื่อนเปิดออก ทำให้จีนมองเห็นเจ้าของน้ำเสียงที่เอ่ยทักขึ้นมา ด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล ยิ่งทำให้จีนที่รับรู้ว่า เขาได้เสียเพื่อนไปตลอดกาลนั้น ทั้งตกใจทั้งดีใจทั้งงุนงงผสมปนเปกันไปหมด แต่สีหน้าของจีนก็ปรับเปลี่ยนไป เห็นเลือดฝาดขึ้นที่แก้มทั้งสองข้าง และแววตานั้นก็ดูสดใสขึ้น แม้จะมีหยาดน้ำใสรื้นขึ้นมาคลอหน่วย
“ฮ่องเต้” จีนเรียกชื่ออีกฝ่ายออกมาด้วยความโล่งใจ โดยที่เห็นฮ่องเต้พยักหน้าเรียกให้เขาเดินเข้าไปหา “ตกใจมากเลยใช่มั้ย” จีนพยักหน้ายอมรับกับสิ่งที่อีกฝ่ายถามมา “ไม่เป็นไรแล้วนะ” ฮ่องเต้บอกกับจีนด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยน จีนมองผ้าพันแผลผืนใหญ่ที่อยู่รอบแขนรอบไหล่ของอีกฝ่าย
“พี่ต้องขอโทษเราสองคนด้วยจริง ๆ นะ คือตอนนั้นทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก มันเลยสับสนไปหน่อย” พี่จากทีมกู้ภัยคนนั้น ที่เข้ามาสอบถามรายละเอียดจากจีน ตอนเกิดเรื่องที่ห้างหรู เดินเข้ามาหาจีนและฮ่องเต้ สีหน้าแสดงความรู้สึกผิด ที่ก่อนหน้านี้ บอกกับจีนให้จีนทำใจเอาไว้ล่วงหน้าได้เลย
“ชื่อดันมาคล้ายกันเนี่ยสิ คนนี้ชื่อฮ่องเต้ ส่วนอีกคนนั้น เรียกเต้เฉย ๆ” พี่เจ้าหน้าที่เองมาถึงตอนนี้ ก็พลอยโล่งอกไปด้วย “สบายใจได้แล้วนะ” พี่เจ้าหน้าที่พูดจบ ก็ขอตัวก่อน ปล่อยให้พยาบาลเข้ามาตรวจดูแผลของฮ่องเต้ สักพักก็เหลือเพียงแค่จีนกับฮ่องเต้ ได้อยู่ด้วยกัน
“โอเคก็ดีแล้ว งั้นเรากลับก่อน” จีนพูดขึ้น เมื่อความเงียบและการมองกันไปมองกันมา ระหว่างเขากับฮ่องเต้นั้น กำลังทำให้ใจเต้นแรงผิดปกติ “ไม่อยู่ดูแลกันหน่อยหรือ ใจร้ายจัง” นอกจากน้ำเสียงจะน้อยใจอย่างที่สุดแล้ว สายตาของฮ่องเต้ก็ออดอ้อนอีกฝ่ายอย่างเต็มที่เช่นกัน
“พยุงหน่อย เราทำอะไรคนเดียวไม่ไหวหรอก” ประโยคนั้นทำให้คุณย่าที่กำลังจะเดินเข้าไปหาหลานชายตัวดี บอกให้ทุกคนที่กำลังเดินตามมา ให้พากันออกไปก่อน “นี่มันหลานฉัน แน่สิ ฉันรู้เรื่องเกี่ยวกับมันทุกอย่างนั่นแหละ พวกแกคิดว่าใครกัน ที่จะเนรมิตความต้องการของมัน ได้ดีเท่าย่าคนนี้ ไหนจะเรื่องหมอ เรื่องพยาบาลพิเศษ ที่ให้ไปดูแลพี่ชายของเจ้าหนุ่มน้อยนั่น” ทุกคนก็พากันโล่งอก ที่คุณย่าไม่ได้มีปัญหาอะไร กับเรื่องหัวใจของหลานชายของตัวเอง
“นั่งตรงนี้ก่อน” จีนพูดขึ้นโดยมีฮ่องเต้เดินเกาะแขนของเขาจนแน่น ฮ่องเต้นั้นนั่งลงบนเก้าอี้ที่ด้านหน้าแผนกยาของโรงพยาบาล ทำเสียงโอดโอยแบบที่ใคร ๆ ก็รู้ว่า เกินจริงไปมาก “โอ้โห ไอ้หนุ่ม นี่ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาล่ะเนี่ย” เสียงคุณตาที่นั่งอยู่ไม่ไกลกันถามขึ้น พลางหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“นิดหน่อยน่ะครับ” ฮ่องเต้หัวเราะพลางทำหน้าภูมิใจ “ผมแค่ปกป้องเขาเอาไว้ แค่นั้นเอง” ก่อนจะชี้นิ้วไปที่จีน ว่าตัวเองนั้น ฮ่องเต้เป็นคนปกป้องจีนเอาไว้ “เออ ดี ๆ เอ็งสองคนรักกันก็ดีแล้ว” คุณตาคนดังกล่าวพูดจบ ก็พอดีกับที่พยาบาลเดินพาคุณตาอีกคนมาถึงพอดี
“ไปยุ่งอะไรกับเขา ตาเฒ่า” เสียงพูดนั้นดุแบบไม่จริงจังนัก “ไอ้หนุ่มนี้มันไปฟัดกับหมามา ช่วยเมียมันเอาไว้ได้” จีนพยายามจะอธิบาย แต่คุณตาทั้งสองคนหัวเราะกันเสียงใส ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดเลย ส่วนฮ่องเต้นั้น นั่งยิ้มกริ่มอารมณ์ดีแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“สุขภาพแข็งแรงดีทั้งคู่ แต่คราวหน้า คุณตาต้องมาให้ตรงตามนัดคุณหมอนะคะ ทั้งสองคนนั่นแหละค่ะ ไม่ต้องเถียงกัน” พยาบาลที่ดูคุ้นเคยสนิทสนมกันดีกับคุณตาทั้งสองพูดสำทับ ก่อนจะเดินกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง ฮ่องเต้กับจีนมองไปที่คุณตาทั้งสอง ที่ช่วยกันพยุงให้อีกฝ่ายลุกขึ้นจากเก้าอี้
“ไปก่อนนะไอ้หนุ่ม หายเร็ว ๆ ล่ะ ส่วนเอ็งอีหนู ดูแลมันให้ดี” เสียงคุณตาสั่งการทั้งฮ่องเต้และจีน “ไปได้แล้ว พี่แดน เดี๋ยวไปทำบุญให้จวงมันต่ออีก” อีกฝ่ายพูดเตือน “แล้วไหนถุงยาของใครบ้าง” ถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ “ก็นี่ของฉัน เขียนชื่อว่าจัน ส่วนอีกอันก็ของพี่ยังไงล่ะ” คุณตาทั้งสองคนเดินจากไป ทิ้งเอาไว้เพียงฮ่องเต้กับจีน ที่มองตาค้าง กับคำตอบจากเรื่องเล่าของพี่จ๋า ที่ไม่คิดว่า จะได้รับมันในคราวนี้
***********************************
คำแปลเนื้อร้องเป็นภาษาอังกฤษ โดย Jay J
https://www.youtube.com/watch?v=S5umLFbT2tgลังเล - พีพี กฤษฎ์
ใกล้ได้แค่ไหนที่ดูยังไม่น่าเกลียด
How close is not too terribly close?
อยู่ไกลแค่ไหน ที่ฉันจะไม่ต้องเสี่ยง
How far is not too awfully risky for me?
ต้องเก็บอาการแค่ไหนให้ดูเป็นแค่เพียง
How much I need to keep it to myself?
คนเพิ่งรู้จักกัน
To say that we’ve just recently met
ต้องห่างกันอีกนิด เดี๋ยวมันจะดูใกล้ไป
Keep us away a bit, cause it may be that close
แต่หากว่าฉันหายก็กลัวว่าเราต้องห่าง
But if I’m away, afraid we will be too distant
จะต้องเข้าไปชิดหรือต้องมีช่องว่าง
Then should we be right next or a gap in between
ที่เว้นไว้ระหว่างเรา
So there’s space to breathe
คิดเก็บไปคิดและบางทีเก็บไปฝัน
Thinking, and thinking and now dreaming
เรื่องเธอกับฉันอีกแล้วไง
About you and me all again
คิดได้แต่คิดแต่ไม่เคยตอบคำถามที่ค้างคาในใจ
Keep thinking but never asking the questions in mind
ไม่ใช่ไม่รู้สึกแต่ฉันก็ไม่รู้
Not that I’m not feeling it, but hey not so sure
ว่าฉันจะรู้สึกได้เท่าไร
How much I should invest in it
คิดวนไปอย่างนี้
Keep circling over and over
อยากหลบตาแต่ก็กลัวจะเสียเวลาได้มองเธอ
Want to avoid but it wastes my time checking you out
อยากเก็บความลับเอาไว้
Can’t let all the secrets out
ก็กลัวเธอจะเผลอตกไปเป็นของใคร
Then the fear of you becoming someone else’s
ถ้าช้าเกินไปกว่านี้
If I act one minute too slow
ไม่อยากให้เธอรู้แต่ถ้าเธอไม่รู้ก็คงจะไม่ดี
Don’t want to spill all the tea, but it isn’t good you have no clue
ต้องบอกกับเธอตอนไหน หรือว่าเป็นตอนนี้
Must I tell you now, or when should that be?
เธอทำให้คนหนึ่งเขาต้องลังเล
You’re causing all my reluctance
ก็ใจฉันกำลังเซเพราะเธอ
And my heart’s swaying because of you
เธอทำให้คนหนึ่งเขาต้องลังเล
You make me all reluctant
ก็ใจฉันกำลังเซเพราะเธอ
Now my heart sways just for you
หัวข้อ: สืบลับ สืบรัก: CLSI ๘๗. Answer_21.05.2024 (อ่าน 6847 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก