Special track 2 : สี่ปีเพลย์ลิสต์ของนัท"แต่งตัวเสร็จรึยังวะบอม … ช้าแบบนี้เดี๋ยวไม่ทันรถไฟนะเว้ย"
"แป๊บนะมึงงงง …"
"บอม … ต้องให้กูบุกเข้าไปมั้ย"
"เชี่ยถั่ว แป๊บบบบบ … โอ้ยยยย ก็มึงจัดชุดเชี่ยไรให้กูเนี่ยยย กูไม่มั่นว้อยยยย"
เราคบกันมาได้สี่ปีแล้วครับ … บอมก็ยังคงเป็นบอมคนเดิม แต่งตัวแบบเดิมๆ เสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบคู่เดิม
ผมล่ะกลุ้มใจโคตรๆ
ผมเคยแอบเอาเสื้อผ้ามันไปซ่อนนะครับ (ตอนนั้นไม่กล้าเอาไปทิ้งกลัวมันจะเคือง) ก็โดนมันงอนแบบใหญ่โตมโหฬาร ต้องง้อแทบแย่กว่ามันจะหายโกรธ หลังจากเหตุการณ์นั้นผมกับมันก็ทำข้อตกลงกันว่า มันจะแต่งตัวตามสไตล์เดิมของมัน แต่ถ้าผมจะขอให้มันเปลี่ยนแนวบ้างเป็นบางครั้งบางคราวมันก็จะแต่งให้ … และตอนนี้เป็นการมาเที่ยวต่างประเทศครั้งแรกของผมกับบอม แน่นอนว่าผมขอเป็นคนจัดคอสตูมให้บอมครับ
บอมออกมาจากห้องน้ำทำหน้ายู่ในเสื้อยืดโอเวอร์ไซส์สีแดง ลายคาดขาวที่แขน กางเกงดำ
"เสื้อแดงแปร๊ดเลยอ่ะมึง วัวกระทิงจะไล่ขวิดกูไส้แตกตายมั้ยเนี่ย"
"นี่ญี่ปุ่นนะบอม ไว้ไปสเปนกูค่อยเลือกสีอื่นให้มึง"
"นี่กูจะร้องไห้แล้วนะ โคตรไม่มั่นเลยอ่ะถั่ว"
ผมเดินไปจับบ่าของบอมแล้วเอ่ย
"มึงแต่งตัวแบบนี้ก็น่ารักจนทำกูใจสั่นจะแย่อยู่แล้ว ถ้ามึงไม่อยากออกไปโชว์ตัวข้างนอก จะอยู่ในห้องทั้งวันกูก็ไม่ว่านะ กูมีแผนสำรอง …"
"อะ … ไอ้ห่าถั่ว ไม่เอาว้อย!! … มึงแม่งหื่นตลอด ไปๆ จะพากูไปเที่ยวไหนก็รีบไป … "
ร่างบางที่ตอนนี้หน้าแดงก้มหน้าเอ่ยเสียงสั่น
ผมกลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่จนบอมชกที่แขนดังอั้ก
"แรงควายชิบหายนะมึง" ผมหยอก
บอมแลบลิ้นใส่แล้วรีบเดินออกจากห้องไป
น่ารักแบบนี้ชักจะไม่อยากพาไปเที่ยวข้างนอกแล้วนะครับเนี่ย จุดหมายแรกวันนี้คือวัด Sensoji ย่านอาซากุสะ จุดหมายยอดนิยมของนักท่องเที่ยว …
ผมเช็คแผนที่นิดหน่อย แล้วพาบอมเดินไปสถานีรถไฟใต้ดิน …
อากาศในฤดูใบไม้ร่วงนี่ดีมากนะครับ เหมาะกับการเดินเที่ยวมาก แต่บอมดูจะหนาวหน่อย
"ไหวมั้ยบอม จะเอาเสื้อเพิ่มมั้ย"
"เย็นๆหน่อยว่ะมึง แต่ไหวนะ"
ผมเอาแขนโอบคอบอมแล้วกระชับให้ตัวมันมาชิดกับร่างของผม บอมมองหน้าผมแล้วยิ้มน้อยๆ
"ฉวยโอกาสว่ะ …"
"ก็นิดนึง หลังๆแฟนเล่นตัว แตะนิดแตะหน่อยก็ไม่ได้ เลยต้องอาศัยฉวยโอกาสแบบนี้แหละ"
ผมพูดหยอกๆ แต่ดูบอมจะจริงจังกับคำพูดของผมมากพอตัว …
"เหรอวะมึง … กูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ"
"เห้ยยยย กูขอโทษ กูล้อเล่นนนน มึงไม่ต้องจริงจังขนาดนั้น"
"อืมๆ"
บอมพยักหน้า แต่ผมก็รู้แหละว่ามันยังคิดมากอยู่ ได้แต่ตีตัวเองแรงๆไปทีนึงครับ ที่เล่นอะไรไร้สาระให้มันคิดมาก
แต่จริงๆช่วงนี้ผมก็ไม่ได้"ยุ่ง"อะไรกับบอมมากนะครับ กลับมาถึงคอนโดทีบอมแทบจะหัวถึงหมอนแล้วหลับไปเลย
เพราะมันเองรับจ็อบงานเสริมเยอะแยะไปหมด ทั้งสอนพิเศษ แต่งเพลง และงานฟรีแลนส์อื่นๆ
ยิ่งช่วงที่ก่อนมันจะมาเที่ยวมันแทบไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ ผมก็บอกมันแล้วนะว่าให้เพลาๆลงหน่อยเพราะผมกลัวมันป่วย
แต่มันก็ยืนยันจะทำเพราะมันไม่อยากเป็นภาระให้กับผม พอเป็นแบบนี้เวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันก็น้อยลงกว่าปกติมาก แต่ผมก็ขัดบอมไม่ได้ล่ะครับ
…
หลังจากขึ้นจากสถานีรถไฟใต้ดิน Asakusa เดินไปไม่นานก็ถึงแลนด์มาร์คประจำวัดอาซากุสะ Kaminarimon gate ที่มีโคมสีแดง
"หูยยย โคมโคตรใหญ่เลยว่ะถั่ว เดี๋ยวมึงถ่ายรูปให้กูหน่อยดิ … "
ผมรับมือถือจากมันมารอจังหวะให้คนน้อยลงนิดหน่อย แล้วกดชัตเตอร์
"ไหนๆมึง เป็นไงมั่ง …"
บอมวิ่งมาดูรูปในมือถือ
"เชี่ย!! เดี๋ยวนะ นี่เสื้อกูแดงเท่าโคมแล้วรึเปล่าวะเนี่ย …"
"ฮ่าๆๆๆ"
"ขำเชี่ยไรวะมึง"
"ก็มึงน่ะโวยวายเป็นเด็กน้อยเลย … มาๆ เซลฟี่กันหน่อย"
ผมกดชัตเตอร์มาได้รูปที่ไอ้บอมพยายามฝืนยิ้มหน้าแข็งคู่กับผมที่พยายามกลั้นขำขั้นสุดคู่กับโคมแดงที่สีใกล้เคียงกับเสื้อของบอม
"ปะๆ เดี๋ยวกูพาไปเดินช้อปปิงแก้เซ็งนะ"
ผมกับบอมเดินผ่าน Nagamise dori ถนนขายของที่ระลึกด้านหน้าของวัด Sensoji บอมดูตื่นตาตื่นใจกับของกุ๊กกิ๊กที่ขายอยู่ แวะเข้าร้านนู้นร้านนี้ แป๊บเดียวก็ได้ของฝากคนที่ไทยเยอะแยะ … และแน่นอนครับ ผมเป็นคนจ่าย บอมบอกว่าเป็นการชดเชยกับที่ทำให้มันไม่มั่นใจ
เสร็จจากการช้อปปิ้งเป็นส่วนใหญ่ ไหว้พระเป็นส่วนน้อย ผมก็พามันไปย่าน Akihabara เพราะมันขอไว้ว่ามันอยากไปซื้อเครื่องเกมกับหมุนตู้กาชาปอง …
โคตรจะเด็กน้อย …
แต่ผมก็ชอบที่มันเป็นเด็กน้อยง้องแง้งแบบนี้ล่ะครับ
หลังจากหาซื้อของที่มันต้องการได้ครบก็เย็นแล้ว ผมก็พามันไปกินข้าวที่ร้านข้าวหน้าเนื้อเจ้าอร่อยในย่านนั้น …
แต่ตอนนี้ทำไมบอมมันดูซึมๆไปก็ไม่รู้
"เป็นอะไรไปวะบอม … ทำไมดูเงียบๆ"
ร่างบางก้มหน้างุดแล้วส่ายหัว
"บอม … มีอะไรไม่สบายใจก็บอกกูมา"
"มึงอย่าด่ากูนะ"
"กูจะไปด่ามึงทำไมวะ"
"กู … กูทำแหวนหาย … ฮึก" บอมเริ่มกลั้นสะอื้นไม่อยู่
"ห้ะ …" ผมตกใจนิดหน่อย รีบย้ายไปนั่งข้างๆร่างบางแล้วเอามือลูบหัวมันเบาๆ
"ไม่เป็นไรนะมึง … รู้ตัวเมื่อไหร่ว่าหายน่ะ"
"ฮือ … เมื่อกี้เลยมึง … กูขอโทษนะ"
"ไม่เป็นไรๆ งั้นเดี๋ยวไว้ไปเดินย้อนหากัน"
ผมกับบอมเดินย้อนเส้นทางที่เราเดินมา พยายามสอดส่ายสายตาหาแหวนที่อาจจะตกหล่นอยู่ แต่ใจจริงผมก็รู้ล่ะครับถ้าหล่นหายจริงโอกาสได้คืนก็คงน้อย … เราย้อนกลับไปถามหาที่ร้านที่เราเข้าก็ไม่มีใครเก็บแหวนได้เลย เดินวนอยู่นานก็ไม่มีวี่แววครับ
"ไม่น่าเลยกู … ฮึก" บอมทำท่าจะร้องไห้อีกรอบ จนผมต้องรีบเดินไปกอดปลอบ
"มันไม่เป็นไรจริงๆ … ของมันหายกันได้ อย่างมากก็เดี๋ยวไปซื้อใหม่นะมึง"
บอมส่ายหัวดิก
"มันไม่เหมือนกันอ่ะถั่ว … คุณค่าทางใจอันนั้นมันเยอะนะมึง ฮือ …"
"ของถ้ามันหายไปแล้วก็หายไปนะบอม …"
ร่างบางแหงนหน้ามองผมด้วยตาที่ชื้นไปด้วยน้ำตา
"มึงไม่โกรธกูเหรอ"
ผมส่ายหัวเป็นคำตอบ
"ไม่อ่ะ … เหตุการณ์มันเกิดขึ้นได้ กูเข้าใจ กูจะไม่เอาเรื่องพวกนี้มาเป็นอารมณ์หรอก แหวนมันก็แค่สิ่งของ สิ่งที่กูรักไม่ใช่แหวนแต่คือมึง เพราะฉะนั้นกูคิดว่าความทรงจำกับการที่มึงอยู่ข้างกูตอนนี้ต่างหาก ที่กูว่ามันสำคัญกว่าสิ่งของไหนๆ"
"ถั่ว … กูขอโทษนะ"
ผมกระชับกอดร่างบางจนแน่น
"เลิกขอโทษกูได้แล้ว สิ่งที่มึงต้องทำตอนนี้คือยกโทษให้ตัวเองนะ … เข้าใจมั้ย"
"อะ … อื้อ ขอบคุณนะมึง"
หลังจากเดินวนอยู่อีกแป๊บนึง ผมก็พาบอมกลับโรงแรม
"ไปล้างหน้าล้างตาหน่อยไป ตาบวมหมดแล้วเนี่ย" ผมพูดพลางลูบหัวของร่างบางเบาๆ
บอมพยักหน้า แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ส่วนผมก็นั่งจัดของอยู่ข้างนอก
"เฮ้ย!!!!"
"มีอะไรวะบอม!!!"
ผมรีบวิ่งเข้าไปดูในห้องน้ำ ก็เจอบอมกำลังหยิบแหวนขึ้นมาจากขอบอ่างล้างหน้า
"เจอแล้วไอ้ถั่ว … กูลืมไว้ที่นี่เอง ฮือ …"
บอมโผเข้ากอดผมแน่น
"ขี้อีโมแล้วยังขี้ลืมอีกนะมึง" ผมพูดแหย่ๆ
"กูขอโทษนะ …"
"เห้ยกูล้อเล่น ทำไมซีเรียสจังวะบอม"
"ก็ … ตอนแรกกูโคตรเสียดายเลยนะ ของที่มึงให้กู กูเก็บไว้ทุกชิ้นเลย มันเป็นความทรงจำดีๆ บางทีกูเอามานั่งย้อนดูแล้วกูมีความสุขน่ะ"
"อืม …"
"แหวนอันนี้ก็โคตรจะสำคัญสำหรับกูนะนัท เพราะเป็นของชิ้นแรกที่มึงให้ตอนที่เราคบกัน"
ผมพยักหน้าจำได้ เพราะผมขอจองตัวมันด้วยแหวนวงนี้
"แล้วเป็นไง ตอนนี้หายเศร้ารึยัง"
"อื้อ … ตอนนี้กูอารมณ์ดีละ" บอมแหงนมองหน้าผมแล้วยิ้ม
"งั้น …" ผมค่อยๆกระชับกอดร่างบางให้มาชิดกับร่างของผมมากขึ้น
"มะ … มีอะไรวะถั่ว" บอมจ้องมองผมด้วยสายตาที่หวาดหวั่น …
"ไม่มีอะไรบอม กูแค่อยากกอดมึงเฉยๆ" ผมพูดพลางเอาคางลงไปเกยที่ไหล่
เรากอดกันอยู่แบบนั้นชั่วครู่ผมก็ผละตัวออก
"งั้นเดี๋ยวกูไปจัดของลงกระเป๋าก่อน เดี๋ยวมึงอาบน้ำก่อนเลยก็ได้นะ"
ผมเดินมาหยิบของออกจากถุงกระดาษที่ซื้อมาแล้วค่อยๆเรียงลงกระเป๋าเดินทาง
ระหว่างนั้นผมได้ยินเสียงฝีเท้าของบอมเดินเข้ามาใกล้ๆ ร่างบางยื่นมือมากอดผมจากด้านหลัง
ลมหายใจของบอมดูจะไม่เป็นจังหวะปกติสักเท่าไหร่
"บอม มีอะไรรึเปล่า" ผมหันไปด้านหลัง ก็เจอเรือนร่างเปลือยเปล่าของบอมกำลังโอบกอดผมอยู่
"เห้ย บอม …" ผมอุทานด้วยความตกใจ
"นัท … "
"วะ … ว่า … "
"มึงอยู่นิ่งๆนะ" บอมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"ดะ ได้"
มันค่อยๆยื่นหน้ามาประทับจูบผมด้วยความแผ่วเบา และพยายามแทรกลิ้นเข้ามาในช่องปากของผมด้วยความเงอะงะ
ผมค่อยๆปล่อยให้ร่างบางชอนไชลิ้นเข้ามาในช่องปากของผมอย่างช้าๆ จากนั้นจึงหันตัวมาประจันหน้ากับบอม
มือของร่างบางป่ายปะพยายามจะถอดกระดุมเสื้อเชิ้ตของผมด้วยความยากลำบาก
ผมจึงค่อยๆประคองมือของร่างบางมาช่วยปลดกระดุมเสื้อของผม บอมค่อยๆถอดเสื้อของผมออก แล้วค่อยๆถอนปากออกมาแล้วซุกไซร้ไปตามซอกคอของผม ในขณะที่มือค่อยๆเลื่อนไปตามร่างล้วงไปในที่กางเกง
"บอม … ทำไมรุกหนักจังวะ" ผมถามเสียงสั่น
"ไม่ชอบเหรอ" บอมค่อยๆขยับริมฝีปากไล่ขบเม้มที่ติ่งหูของผม
"ปะ เปล่า … อืออ" มือบอมขยับเข้าไปถึงแก่นกายที่แข็งเต็มที่ของผม ณ วินาทีนั้นผมรู้สึกสติหลุดกระเจิงไปไกล ร่างบางค่อยๆขยับมือแต่ดูเหมือนจะไม่ได้มาก ผมจึงปลดกางเกงออก เพื่อให้บอมขยับถนัดขึ้น …
"กูให้มึงอยู่นิ่งๆไม่ใช่เหรอนัท" พูดจบร่างบางก็งับเข้ามาที่ซอกคอ แล้วค่อยๆขยับกลับไปที่ติ่งหูของผมอีกครั้ง
" … ขะ ขอโทษ"
ผมรู้สึกไม่ชินกับการที่บอมมันทำตัวเป็นแบบนี้ อารมณ์ที่ผมรู้สึกตอนนี้มันคือความตื่นเต้นผสมความแปลกใจและความอยากรู้ว่าร่างบางจะทำอะไรต่อ และด้วยลีลาของบอมตอนนั้นทำให้ผมตกเป็นผู้ตามอย่างว่าง่าย
ร่างบางเอามือกวาดของที่กองอยู่บนพื้นหลบออกไปและผลักผมนอนหงายลงไปบนพื้น ถอดกางเกงของผมออก จากนั้นเจ้าตัวก็ขยับมานั่งข้างๆ ค่อยเอาลิ้นเลียจู่โจมยอดอกผมแบบไม่ทันตั้งตัวจนผมเผลอครางด้วยความเสียว มืออีกข้างของมันล้วงลงไปใต้กางเกงในของผมอีกครั้งและขยับขึ้นลงด้วยจังหวะจากช้าและเริ่มเร็วขึ้นเรื่อยๆ
"ซี้ดด … บะ บอม กูเสียว"
ร่างบางไม่ได้ตอบอะไรแต่เจ้าตัวเริ่มขยับ
หันหน้าเข้าหาแก่นกายของผม ถอดกางเกงในออกจากนั้นก็ค่อยๆ ก้มหน้าลงไปที่หว่างขา ใช้ลิ้นร้อนของมันตวัดเลีย สลับกับใช้ริมฝีปากดูดเม้มแก่นกายของผม
"อ้ะ … อา" สติผมเริ่มหลุดลอยออกไปทุกที
บอมค่อยๆเร่งจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ แล้วผ่อนช้าลง แล้วกลับมาขยับปากขึ้นลงด้วยความรวดเร็วอีกครั้ง การเคลื่อนไหวแบบนี้มันแทบทำให้ผมเป็นบ้า
"บอม … มึงอย่าแกล้งกูแบบนี้"
คนรักของผมค่อยๆถอนปากออกแล้วใช้มือค่อยๆขยับขึ้นลงด้วยจังหวะที่เนิบช้ากว่าเดิม
"กูเปล่าแกล้งนะ"
"บอม … กูจะทนไม่ไหวแล้ว กูขอร้องล่ะ อย่าทรมานกู อ้ะ …" ยังไม่ทันสิ้นประโยคมันก็ขยับมือด้วยจังหวะที่เร็วขึ้นจนผมต้องแอ่นเอวขึ้นรับกับจังหวะมือ …
แต่แล้วมันก็ค่อยๆขยับช้าลงอีกครั้ง
"บอม … กู … "
ร่างบางค่อยๆครอบปากลงบนแก่นกายของผมอีกครั้ง คราวนี้มันเริ่มขยับในจังหวะที่เร็วขึ้นกว่าครั้งก่อน
ผมเอามือจับที่หัวของบอมพยายามกดมันตามจังหวะ ไม่ให้มันขยับช้าลงแบบครั้งก่อน
"ซี้ด อาา … บอม ดีครับ ... จะไม่ไหวแล้วนะบอม"
ผมเกร็งตัวลุกขึ้นมองร่างบางที่กำลังขยับหัวขึ้นลงอย่างบ้าคลั่ง
แล้วผมก็ปลดปล่อยความอัดอั้นของผมออกมาจนหมด เข้าไปในปากของบอม
ผมหอบหายใจด้วยความเหนื่อย ทิ้งตัวลงนอนบนพื้นอย่างหมดแรง
"ฮ้า … บอม กูขอโทษนะ … "
ร่างบางค่อยๆขยับขึ้นมาคร่อมบนตัวของผมแล้วประทับจูบอีกครั้ง กลิ่นและรสที่ผมสัมผัสได้แตกต่างจากครั้งแรก นั่นยิ่งกระตุ้นความปรารถนาภายในของผมให้พลุ่งพล่าน
มือผมก็ลูบไล้ไปตามสะโพกขาวเนียน แต่ก็ถูกมือของมันห้ามไว้
"ใครอนุญาติให้มึงทำแบบนี้"
"อะไรวะ บอม … กูเริ่มกลัวแล้วนะเนี่ย "
"กลัวกูก้อดีแล้ว …" มือบางเริ่มป้วนเปี้ยนแถวๆแก่นกายของผม จนส่วนอ่อนไหวของผมเริ่มขยายตัวอีกครั้ง
"แล้วนี่มึง … จะทำอะไร" ผมถามด้วยความสงสัยปนความกลัวหน่อยๆ คือดูจากรูปการณ์ตอนนี้ ถ้าปล่อยไปตามอารมณ์ของบอม ผมคิดว่ามีแนวโน้มที่ผมจะเสียเอกราชสูงมาก …
"กู … จะจัดการมึงไง"
"ห้ะ …"
"นั่นแหละ"
"เดี๋ยว บอม … มึงใจเย็นๆก่อนนะ คือกู … อื้อ"
บอมประกบปากผมอีกครั้ง พลางรูดแก่นกายของผมขึ้นลงอย่างช้าๆ จนผมจำต้องหยุดการสนทนา แล้วครางอืออาอยู่ในลำคอ
ร่างบางค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบถุงยางและเจลหล่อลื่นที่อยู่ในกระเป๋าเดินทาง สายตาของผมคอยมองตามมือบอมไปด้วย ผมทำใจแล้วล่ะครับ ว่าวันนี้ผมต้องโดนแน่นอน
แต่กลับกลายเป็นว่าเรื่องที่ผมกังวลไม่เกิดขึ้น … บอมฉีกถุงยางออกจากซอง ค่อยๆสวมมันบนแก่นกายที่แข็งเต็มที่ของผมจากนั้น บีบเจลเนื้อใสออกมาป้ายไปตามนิ้วมือของตัวเอง แล้วค่อยๆ ป้ายลงบนแก่นกายและช่องทางคับแน่นของมัน แล้วมันก้อค่อยๆนั่งทับลงมาอย่างช้าๆ
"อึ๊ก …"
บอมอุทานออกมาพร้อมกับใบหน้าบิดเบี้ยวเล็กน้อย
"ฮึก บอม ช้าๆ"
"อื้ออ…"
"อย่าเกร็งนะบอม …ค่อยๆ หายใจเข้าออกลึกๆ"
ผมที่หายตกใจค่อยๆลุกขึ้นมาดึงร่างบางมารับจูบจากปากผม
"อ้ะ … "
มือของบอมกอดคอของผมไว้แน่น ในขณะที่เจ้าตัวค่อยๆทิ้งร่างลงมามากขึ้นอย่างช้าๆ
"เจ็บมากไหม"
บอมส่ายหัวช้าๆ ส่งยิ้มให้ผมแล้วเริ่มทิ้งตัวลงมาจนสุด
"ฮึกกก …" ผมเผลอครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน
"ลึกจัง อ้ะ"
"อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวอีกแป๊บมันจะดีขึ้น"
"อื้อ" บอมเริ่มหอบหายใจไม่เป็นจังหวะ
ผมยื่นหน้าไปจูบปากของร่างบาง ในขณะที่มือของผมก็ทำหน้าที่รูดส่วนอ่อนไหวของบอมขึ้นลงเพื่อให้มันคลายเจ็บ
"นัท … งั้นกูขยับล่ะนะ"
ผมพยักหน้าแล้วปล่อยให้บอมจัดการขยับร่างของมันขึ้นลงอย่างช้าๆ สักพักเมื่อร่างบางผ่อนคลายมากขึ้นมันก็เริ่มเร่งจังหวะเร็วขึ้น ผมเอามือไปจับที่สะโพกของบอมแล้วขยับสวนกับมัน จนบอมครางออกมาไม่เป็นภาษา ผมและบอมเร่งจังหวะให้เร็วมากกว่าเดิม
"ไม่ไหวแล้วนะนัท … อ้ะ"
"กูก็เหมือนกัน …"
น้ำของบอมก็พุ่งออกมาเปรอะไปตามหน้าท้องของผม
ส่วนผมปลดปล่อยความอุ่นเข้าไปในร่างของบอมในการกระแทกอันหนักหน่วงในครั้งสุดท้าย
บอมค่อยๆขยับให้แก่นกายของผมหลุดออกจากช่องทางคับแคบของมันแล้วนอนซบลงบนอกของผมอย่างหมดแรง
ผมนอนกอดร่างบางอยู่พักใหญ่ก่อนจะประคองมันไปจัดการชำระล้างร่างกาย เปลี่ยนเสื้อผ้าและพามันมานอนบนเตียง
"คึกอะไรขึ้นมาวะบอม ทำซะกูตกอกตกใจหมด"
"ก็กูเห็นมึงบ่นว่ากูแตะนิดแตะหน่อยไม่ได้ แถมตอนในห้องน้ำอีก คือกูก็รู้นะว่ามึงน่ะหื่นอยู่ แต่พอมึงบอกแค่อยากกอด มันก็รู้สึกแปลกๆน่ะ … คือกูกลัวมึงคิดมากว่ากูไม่ยอมมีอะไรด้วย … กูเลยแพลนว่า กูจัดการมึงเองเลยดีกว่า" ผมเห็นว่าตอนนี้บอมหน้าแดงด้วยความเขินอาย ผมก็ยิ้มกว้างให้มัน
"ช่วงที่ผ่านมากูยุ่งๆจนไม่ได้มีเวลาให้มึงเลย … กูขอโทษนะ"
"ไม่เป็นไรๆ … " ผมลูบหัวบอมเบาๆ
"แต่เอาจริงๆ วันนี้กูตกใจมากนะบอม กูนึกว่ามึงจะเอากูทำเมียซะแล้วนะ รุกไล่ซะขนาดนั้น"
"ห้ะ ?!? เหรอวะไอ้ถั่ว … เชี่ย …" บอมหน้าแดงหนักกว่าเดิมไปอีกครับ มันก้มหน้างุดแล้วพูดต่อเบาๆ
"ได้ที่ไหนล่ะ กูทำไม่เป็นน่ะสิ …"
ท่าทีของบอมตอนเขินอายเรื่องนี้มันน่ารักปนน่าขำ จนผมกลั้นไม่ไหว หัวเราะจนตัวโยน
"หัวเราะอะไรวะมึง ก็คนมันไม่ได้อยากจะทำนินา"
"เข้าใจแล้วครับ … เข้าใจแล้ว"
"แต่ถ้ามีวันนึงที่กูอยากลอง มึงจะยอมให้กูลองมั้ย" ร่างบางมองค้อนแบบเคืองๆพลางถามด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
"ก็ถ้าอยากลอง … กูก็ไม่ขัดนะ" บอมเงยหน้ามองผมด้วยความแปลกใจ
ผมยิ้มแล้วขยับตัวเข้าไปกอดบอมจนแน่น
"อะไรที่มึงอยากทำ กูยินดีที่จะให้มึงทำทั้งหมดแหละ เพราะกูรักมึงมากนะบอม"
คู่สนทนาของผมพยักหน้าแล้วยิ้ม
"กูก็รักมึงมากเหมือนกัน"
*********************************************************
จบบริบูรณ์แล้วนะครับ สำหรับคู่ของ นัทxบอม
ขอขอบคุณสำหรับทุกๆการอ่านและคอมเม้นต์นะครับ
หัวข้อ: The Playlist : Special track 2 สี่ปี (END) (19/08/63) (อ่าน 14498 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก