เพลย์ลิสต์ที่ 7 ปกป้องในขณะที่ผมกำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศวันอาทิตย์อันแสนสุขสงบของผม
Rrrrrrrrr ….
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห็นชื่อคนโทรมาแล้วแอบแปลกใจ …
ไอ้นัท ร้อยวันพันปีมันไม่เคยโทรหานะครับ ส่วนมากจะฝากพี่ดิวไม่ก็เบียร์ให้เป็นคอลเซนเตอร์ส่งข้อความมาให้ผมซะมากกว่า
“ฮัลโหลว่าไงวะถั่ว”
“รับโทรศัพท์กูได้แสดงว่ายังไม่ตายสินะ”
“เชี่ยถั่ว กวนตีนกูแต่หัววันเลยนะมึงงงง”
“อาบน้ำแล้วใช่มั้ย ....”
“ยังอ่ะ … ทำไมวะ”
“กูให้เวลาสิบห้านาที อาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย เดี๋ยวกูไปรับ วันนี้มึงต้องไปเป็นเพื่อนกูที่สนามบอล โอเคนะ”
“เดี๋ยวๆๆๆๆๆมึง ไอ้ถั่ว ไม่เอาโว้ย ทำไมกูต้องไปวะ ”
“บอม …”
“อะ … อะไร”
“กูดูกูเกิ้ลแมปแล้ว … มึงเหลือเวลาอีก 13 นาทีครึ่งนะ …” แล้วนัทมันก็ตัดสายไป
ชิชะไอ้ถั่ว !!! ทำมาเป็นสั่งกูแบบนี้ !!! มึงรู้จักกูน้อยไปซะแล้ว …
...
10 นาทีผมก็มานั่งรอไอ้มาเฟียอยู่ใต้คอนโดแล้วครับ อิโถ่ เหลือเวลาอีกตั้งสามนาทีครึ่ง หึหึหึ
ไอ้นัทในชุดบอลวนรถเข้ามาที่ใต้คอนโดตรงเวลาเป๊ะ … จอดรถเสร็จผมแทรกตัวขึ้นไปนั่งเซ็งๆบนรถ
“มึงต้องอธิบายแล้วนะ ว่าทำไมกูต้องไปนั่งแกร่วดูมึงเตะบอลด้วยเนี่ย”
“เพื่อนกูชวนไป แต่จริงๆแล้วกูไม่ได้อยากไปเท่าไหร่ กูจะได้ใช้มึงเป็นข้ออ้างหนีออกมาได้”
“นี่กูต้องเสียเวลาอันมีค่าของกู เพราะเหตุผลนี้เหรอวะเนี่ย”
“ถือซะว่าเป็นการตอบแทนที่กูเคยไปช่วยมึงไว้ละกัน”
โดนทวงบุญคุณกันแบบนี้ผมก็เถียงไม่ออกล่ะ
นัทขับรถอยู่พักนึงก็มาจอดที่สนามบอลหญ้าเทียมของเอกชนเจ้าหนึ่งใจกลางเมือง
"เดี๋ยวกูฝากมึงไปซื้อน้ำไว้ให้พวกกูหน่อยละกัน"
นัทพูดพลางยื่นถังคูลเลอร์มาให้
"ลากกูมาเป็นสวัสดิการให้พวกมึงสินะ …"
"หรือมึงไม่อยากบริการกู"
"ก็ไม่อ่ะ"
"โหย น่าน้อยใจว่ะ อุตส่าห์ไปช่วยมึง …."
"เออๆๆๆๆๆ ไม่ต้องพูดแล้วโว้ยยยยยยย" ผมรีบตัดบทแล้วรีบพุ่งไปซื้อน้ำตามคำสั่ง
คิดดูสิครับการที่เราต้องวิ่งฝ่าเปลวแดดอันร้อนแรงของเมืองไทยไปร้านขายน้ำที่ไม่ได้อยู่ใกล้ๆ นี่มันน่าเซ็งขนาดไหน
แถมคูลเลอร์ที่ต้องลากไปลากมานี่ก็ไม่ใช่เบาๆ ... ก็งงๆอยู่นะครับว่าทำไมผมต้องมาทำตามคำสั่งไอ้นัทมันด้วย
ผมค่อยๆลากคูลเลอร์อันหนักอึ้งเข้าไปในสนามบอลด้วยความหงุดหงิด พอไปถึงข้างสนามผมก็ทิ้งตัวลงนั่ง
ไอ้นัทที่เริ่มเตะบอลไปแล้วก็วิ่งมาหา …
"ขอบใจนะบอม" นัทหยิบน้ำออกจากคูลเลอร์เปิดขวดแล้วดื่มจนเกือบหมด
"เพิ่งเล่นแป๊บเดียว ทำไมดูเหนื่อยขนาดนี้วะไอ้ถั่ว"
"กูไม่ได้เตะบอลนานแล้ว"
"หรือมึงอ่อน ไล่ตามคนอื่นไม่ทันวะ"
"ไล่คนอื่นไม่ทัน แต่กูไล่เตะมึงได้นะ"
"สัดถั่ว"
"พาใครมาด้วยวะไอ้นัท" ชายร่างสูงไล่เลี่ยกับนัทเดินเข้ามาหยิบน้ำแล้วถาม
"เพื่อนในวงกูเอง … ชื่อบอม นี่เพื่อนกู บีม"
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ" ผมยิ้มให้กับบีมอย่างเป็นมิตร
"แล้วไม่มาเตะด้วยกันเหรอ … เดี๋ยวไว้สลับตัวกันก็ได้อยู่นะ"
"ไม่เป็นไรครับ คือผมไม่เก่งเรื่องกีฬาเลยครับ แหะแหะ"
"อ่าวเหรอ … แล้วถ้าไม่เล่นมึงจะให้เค้ามานั่งแกร่วทำไมวะไอ้นัท" บีมหันไปถาม
"ก็แม่งบอกว่างๆ เลยขอตามมาน่ะ ไม่ต้องไปสนใจไรหรอก"
อ่าวไอ้ห่าถั่ววววว โบ้ยกูไปอี้กกกกกผมเอาหูฟังออกมานั่งฟังเพลงแก้เบื่อระหว่างที่ดูไอ้นัทกับเพื่อนเล่นบอล
ลีลาความคล่องนัทมันก็พอได้อยู่นะครับ เลี้ยงบอลหลบซ้ายหลบขวา
แต่อ้าว … สะดุดขาตัวเองลงไปล้มกลิ้งบนสนามแล้ว
ผมนั่งขำจนตัวโยน พอดีกับจังหวะที่ไอ้นัทมันหันมามองพอดี …
ผมนี่ต้องรีบฮึบกลั้นขำแทบแย่ …
เล่นได้สักพักนัทก็ส่งสัญญาณขอเปลี่ยนตัว แล้วเดินมาหาผม
"เท่มากเลยนะมึง"
"หืม?" นัทขมวดคิ้ว
"ตอนมึงกลิ้งบนสนามอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ"
"เดี๋ยวกูจะเตะให้มึงไปกลิ้งบนสนามบ้างดีมั้ย"
"มะ ไม่เอาค้าบ ..."
"เชี่ยย … โคตรเหนื่อย"
นัททิ้งตัวลงข้างๆผม หอบหายใจแรง
"ไอ้ถั่วขยับไปไกลๆหน่อย เหงื่อท่วมตัวเลยมึง …"
"รังเกียจเหงื่อกูเหรอ"
"ไม่ใช่แค่เหงื่ออ่ะ รังเกียจมึงทั้งตัวนี่แหละ"
นัทขยับตัวมาล็อคคอผมแล้วเอามือขยี้หัวผมอย่างแรง
"ไอ้ห่าาาา เปียกหมดแล้วววววว" ผมโวย
"มันเขี้ยวชิบหาย" นัทรำพึงเบาๆ
ห้ะ"อะไรของมึงวะถั่ว เมื่อกี้มึงพูดว่าไงนะ"
"เปล่า … ไม่มีอะไร" นัทหยุดขยี้หัวของผมแล้วดูจะนิ่งๆไป
"งั้นมึงปล่อยกูก่อนแฉะไปหมดแล้วเนี่ยยยย"
นัทคลายแขนออกจากคอ ผมหลุดจากวงแขนมันมาได้ก็รีบหยิบทิชชู่จากกระเป๋ามาเช็ด
"ถ้าสิวขึ้นกูจะไปเก็บค่าหมอจากมึงนะ"
"ไปหาหมอหน้ามึงก็คงไม่ได้ดีไปกว่านี้หรอก"
"เอออออ กูมันหน้าเหียก พอใจยังงง … แม่งงง สกปรกชิบหาย"
"เหงื่อกูสะอาดน่า"
"นี่มึงไปเอาความมั่นใจแบบผิดๆมาจากไหนวะ"
นัทยักไหล่ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้
"เฮ้ย!!! ระวัง!!!"ผมหันไปตามเสียงก็เห็นลูกบอลหลุดจากในสนามพุ่งตรงมาหาผมด้วยความรวดเร็ว
ด้วยความตกใจผมหลับตาปี๋เอามือขึ้นมากัน
ปึก!!!! เสียงบอลกระทบตัวดังลั่น
พอค่อยๆลืมตา ผมก็เห็นบอลกลิ้งอยู่ไกลๆจากตัวของผม
แต่ด้านหน้ามีไอ้นัทเอาตัวมาบังผมเอาไว้
"นะ นัท …"
กายสูงมองสำรวจผมอยู่ชั่วครู่ ถอนหายใจโล่งอกแล้วค่อยๆขยับลงไปนั่งท่าเดิม
"ทำไมมึงไม่หลบวะ หลับตาปี๋แบบนั้นมันจะช่วยมึงได้มั้ยเนี่ย"
"กูตกใจนิหว่า … ว่าแต่มึงเป็นอะไรรึเปล่าวะถั่ว เจ็บตรงไหนมั้ย"
"นิดหน่อย ไม่มากหรอก"
บีมกับเพื่อนในทีมวิ่งเข้ามาดูผมกับนัทที่ข้างสนาม
"เฮ้ย กูขอโทษว่ะ … กูกะพลาดไป"
"ไม่เป็นไรมึง นิดเดียว"
"แต่เสียงกระแทกดังลั่นเลยนะ เดี๋ยวกูขอดูหน่อย"
บีมเลิกเสื้อบอลของนัทก็เห็นรอยช้ำขนาดใหญ่ที่ด้านหลังของมัน
"เชี่ย … กูขอโทษนะนัท มึงเลยเจ็บตัวเลย" ผมเอ่ยกับกายสูงเสียงสั่น
"เฮ้ย … แค่ช้ำนิดหน่อย กูไม่ได้ถึงตายมั้ย แต่ถ้าบอลมันอัดโดนหน้ามึง กูว่ามันจะแย่กว่าที่กูหลังช้ำนะ"
"นัท ..."
"หน้ามึงยิ่งแย่ๆอยู่ บอลอัดหน้าแม่งคงยิ่งเละไปกว่าเดิม …" ผมหน้ายู่
ในขณะที่เพื่อนในกลุ่มของมันหัวเราะชอบใจ แล้วแยกย้ายกันไปเล่นต่อ
ตอนนี้นอกจากผมจะรับบทเป็นสวัสดิการแล้ว ต้องมารับบทเป็นหน่วยพยาบาลประคบน้ำแข็งให้ไอ้นัทอีกด้วย
"โอ้ยๆ ประคบดีๆดิวะบอม"
"นี่ก็ดีแล้วนะมึง ไหนว่าช้ำแค่นิดหน่อยไง"
"ก็แค่กูไม่อยากให้มันม่วงเยอะ … โอ้ยๆๆๆ เชี่ยบอม นี่มึงใช้มือหรือตีนวะเนี่ย"
"กูใช้กีบเท้าหน้าโอเคมั้ย"
"อ่าว มึงเป็นควาย? ไม่ใช่หมาเหรอ"
"สัดถั่ว" ผมขยี้ถุงน้ำแข็งไปแรงๆที่หลังนัท
"โอ้ยย เจ็บๆๆๆ … ไม่สำนึกบุญคุณกูแล้วนี่มึงจะฆ่ากูเหรอ"
"เอออออ ตายได้ก็ดี กูจะได้ไม่ต้องมานั่งปวดหัวกับมึงแบบนี้"
"แต่กูไม่ยอมตายง่ายๆหรอกนะ กูขอกวนตีนมึงจนสาแก่ใจก่อน ฮ่าๆๆ"
"กวนประสาทเก่งจริงๆนะมึง ..."
นัทนั่งนิ่งๆอยู่ครู่หนึ่ง ก็หันมาหาผมแล้วเอ่ย
"เอ้อ … บอม …"
"หืม?"
"มึงไม่ต้องคิดไรมากนะ …"
"ทำไมวะถั่ว"
"กูรู้ว่าเดี๋ยวมึงก็จะรู้สึกผิดที่ทำให้กูเจ็บตัว"
"..."
"เอาเป็นว่าอย่าคิดมากละกันมึง กูเจ็บมันเป็นเรื่องเล็กมากๆ แต่ถ้ามึงเจ็บตัวหรือไม่สบายใจเนี่ย …"
กายสูงหันมามองหน้าผมอยู่พักนึงแล้วเอ่ย
"มันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับกูนะ"ผมนิ่งมองมันแล้วพยักหน้า …
“ขอบใจนะมึง …”
ผมตอบนัทเบาๆ … คือเอาจริงๆผมก็ไม่ค่อยเข้าใจจุดประสงค์ของคำพูดมันสักเท่าไหร่หรอก
แต่ทำไมพอมันพูดแบบนี้แล้วใจผมมันเต้นแปลกๆพิกลนะ
-------------------------------------------------------------------
ดูเหมือนบอมจะเริ่มหวั่นไหวนิดๆแล้วนะ จะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ติดตามต่อตอนหน้านะครับ
หัวข้อ: The Playlist : Special track 2 สี่ปี (END) (19/08/63) (อ่าน 14496 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก