ตอนที่ 17 วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก หลังจากกลับมาจากบ้านผมก็ยังไม่ได้เจอพี่ปืนเลย แต่คุยกันเกือบทุกวัน พี่ธันก็ยังถามถึงพี่ปืน หลังจากที่พี่ธันถูกงูกัดจนต้องเข้าโรงพยาบาล พี่ธันก็ดูเหมือนจะยอมรับในตัวพี่ปืนแล้ว อย่างนี้ผมก็เบาใจหน่อย
วันแรก ผมก็ประเดิมตื่นสายเลย ไอ้เต้เกือบจะกระโดดถีบผมอยู่แล้ว ยังดีที่ที่ผมลืมตาขึ้นมาซะก่อน ห่าไม่รักกูเลยอ่ะ เทอมนี้ผมเอามอเตอร์ไซค์มาด้วย ถึงจะขับรถยนต์ได้แล้ว แต่ก็ยังไม่ค่อยคล่องซักเท่าไร แต่วันนี้คงต้องอาศัยไอ้เต้เหมือนเดิม มอเตอร์ไซค์เอาไว้ขี่ไปซื้อของกิน
ผมกับไอ้เต้วิ่งกระหืดกระหอบเข้าห้องเรียน ยังดีไอ้ดีนจองที่นั่งไว้ให้ เกือบสาย เป็นการเปิดเทอมวันแรกที่ดีจริงๆ
“พวกมึงวันแรกก็สายเลยนะสัด”
เป็นคำทักทายจากไอ้ดีนที่ดีจริงๆ ถ้ามึงไม่จองที่ให้กู กูกระโดดถีบมึงไปแล้ว
“เออ ไอ้มีนสิ เสือกตื่นสาย”
“ตลอดนะมึงอ่ะ มึงกลับบ้านกันก็ไม่ชวนกู”
ไอ้ดีนหันไปทำหน้าเบ้ใส่ได้เต้
“เออ สัด หุบปากไป”
วันนี้ยังไม่มีอะไรมาก อาจารย์อธิบายแผนการสอนจนเกือบหมดคาบแล้วเลิกคลาส วันนี้ผมมีเรียนแค่ช่วงเช้าตอนบ่ายว่าง สบายฉิบหาย แต่แค่วันเดียวนะ วันอื่นมีเรียนบ่ายเยอะอยู่เหมือนกัน
“เดี๋ยวเลิกเรียนไปกินข้าวหน้ามอกันกูนัดพี่ออมไว้”
ไอ้เต้มันชวนตอนที่เรากำลังนั่งเรียนกัน เปิดเทอมวันแรกก็ได้เจอหน้าแฟน กูอิจฉาเลย
“เออๆ กูก็อยากกินร้านหน้ามอ ไอ้มีน มึงต้องเลี้ยงข้าวกู ข้อหาที่ไม่ชวนกูไปเที่ยวบ้านมึง”
ไอ้ดีนสนับสนุน หลังจากที่มันรู้ว่าไอ้เต้กับพี่ออมได้ไปเที่ยวที่บ้านผม มันก็งอนผมที่ไม่ชวนมัน
“เออๆ เรื่องเยอะจริงมึงเนี่ย”
หลังจากเลิกคลาสเราก็เดินทางไปหน้ามอกัน วันนี้ไอ้พี่ปืนมันไม่ได้เข้ามอ มันบอกว่าต้องช่วยงานพ่อที่บ้าน วันศุกร์ดโน่นถึงจะกลับคอนโด ช่วงนี้งานพี่มันเยอะ ได้แต่โทรคุยกัน ก็ดีแล้วแหละ อยู่ใกล้ไม่ไหว คอยแต่จะลวนลามกู เดี๋ยวเกิดกูใจอ่อนแล้วจะยุ่งอีก
Rrrrrrrrrrrrrr
“ว่าไงพี่”
[อืม มึงอยู่ไหน]
“จะไปกินข้าวหน้ามอ”
[ไปกับใคร]
ทำไมพี่มึงเสียงเข้มขนาดนั้น กูแค่ไปกินข้าว
“ไอ้เต้ ไอ้ดีน มีไรอ่ะ”
[เปล่า อย่ากลับมืดนะ ไม่งั้นมึงเจอดีแน่]
“หึ พี่มึงจะตีกูเหรอ กูไม่กลัวหรอก”
[มึงก็รู้ว่ากูไม่ทำมึง แต่กูจะทำอย่างอื่น…]
“สัด เอาอีกแล้วนะ วกมาเรื่องนี้ตลอด”
[หึ…กลับดีๆอย่าเถลไถล]
“เออ รู้แล้วน่า”
เดี๋ยวนี้ตามติดกูยิ่งกว่าเงา ไปไหนโทรจิกตลอด ห้ามเถลไถล ห้ามกลับมืด นี่กูได้แฟนหรือได้แม่เพิ่ม ตอนแม่กูอยู่ยังไม่โทรจิกกูทุกวันขนาดนี้เลย
“ใครโทรมาวะ”
“ไอ้พี่ปืนอ่ะดิ บอกกูว่าอย่าเถลไถล กูไม่ใช่เด็กน้อยซะหน่อย”
“พี่เขาเป็นห่วงมึงไง พี่ปืนดีจะตาย เท่ด้วย หล่อด้วย กูนี่อิจฉามึงเลย”
ไอ้ดีนปัญญาอ่อน เวลามันงอน กูนี่ต้องเสียพลังงานง้อพี่มันขนาดไหนมึงไม่รู้หรอก
“บุญขนาดไหนแล้วมึงอ่ะได้พี่ปืนเป็นแฟน โคตรเพอร์เฟค โคตรไอดอลอ่ะ”
“สัด พวกมึงเพื่อนกูป่ะเนี่ย พูดซะกูนี่หมาเลย ไอ้พวกเชี่ย”
“ไปกินข้าวเหอะ กูหิวแล้ว อย่าลืมนะไอ้มีนเลี้ยงกูด้วย กูงอนอยู่”
ไอ้พวกเวร นี่กูมีแต่เพื่อนแบบนี้อ่ะนะ ไม่เคยเข้าข้างกูเลยแล้วก็งอนพาลให้กูเลี้ยงข้าวอีก
หลังจากกินข้าวหน้ามอเสร็จ ผมกับไอ้เต้ก็แยกย้ายกับไอ้ดีน แล้วไอ้เต้ก็แวะมาส่งผมที่หอ แล้วบอกว่าจะไปค้างกับพี่ออม ! ไอ้ห่าเต้ ทิ้งเพื่อนไปนอนกับแฟนอีกแล้ว ปล่อยกูนอนหอคนเดียวอีก ช่วงนี้มันเป็นแบบนี้บ่อยๆ
รู้สึกเหงาๆ มึนๆอึนๆ โทรหาพี่ปืนดีกว่า อยากเห็หน้า อยากได้ยินเสียงพี่มัน
Rrrrrrr
[มีอะไรรึเปล่า]
“กูโทรหาพี่มั่งไม่ได้รึไง”
[เปล่า ปกติไม่คอยโทรหากูนิ วันนี้เป็นอะไร]
“ไม่มีไร ไอ้เต้มันไปค้างกับพี่ออมอีกแล้ว”
[อืม...เหงาเหรอ ให้กูร้องเพลงกล่อมมั้ย]
“ตลกนะพี่มึงอ่ะ ได้ยินพี่แทนบอกว่าพี่ร้องเพลงไม่เป็น”
[อือ ไม่เป็น แต่เล่นกีตาร์กล่อมมึงนอนได้นะ]
“โห ลงทุนจริงๆ แล้วพี่ทำอะไร”
[เคลียร์งานที่บริษัท]
น่าสงสารพี่มันไหนจะเรื่องเรียน ไหนจะช่วยงานที่บ้านอีก
“ยังไม่กลับเหรอ”
[อืม…เดี๋ยวก็กลับ อยากมานอนกับกูมั้ย]
“เชี่ย ตลอดเลย คิดแต่เรื่องลามก”
[เปล่า แค่นอนเฉยๆ ถ้ามึงไม่พร้อมกูก็อดทนได้]
…พูดเหมือนกูผิดอ่ะ รู้สึกไม่ดีเลย กูทำพี่มึงต้องอดทนขนาดนั้นเลยเหรอ
“…ก…กูยังไม่พร้อม แต่…พี่มึงต้องรอกูนะ อย่าไป…กับใคร”
[อืม…กูก็มีมึงคนเดียวแหละ]
“อืม…แค่นี้แหละ”
[อืม นอนเหอะ ฝันดีครับ]
“ฝันดี…คิดถึงพี่นะ”
ฉิบหาย พี่มันจะหาว่ากูอ่อยพี่มันมั้ย แต่กูเหงาอ่ะ ไม่ได้เจอหลายวันแล้ว เห็นหน้าแค่ในจอมือถือ
ได้แต่นอนกอดไอ้ปืนใหญ่กะเจ้าปิกาจู โอ้ย เหงาๆ ผมไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ แต่ก่อนมีเกม มีการ์ตูนอ่านก็อยู่สบายๆไม่เคยเหงา พอมีไอ้พี่ปืนเข้ามาในชีวิต อะไรๆมันก็เปลี่ยนแปลงไปหมด พี่มันทำผมกลายเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร
“เป็นอะไรของมึง ทำหน้าเหมือนหมาขาดอาหารเม็ด”
“ไอ้เชี่ยเต้ มึงนี่ยังไง ว่ากูเป็นหมาตลอด ตัวตัวเลยมั้ย แม่ง”
“เตี้ยแค่หัวนมกู เสือกห้าว ก็กูรำคาญมึงอ่ะ เป็นอะไรทำหน้าแบบนี้มาสองวันแล้ว ผัวทิ้งเหรอ”
“สัด กูยังไม่มีเหอะ”
“เรื่องพี่ปืนอ่ะดิ พี่มันติดงาน กูก็เห็นว่าเขาโทรหามึงทุกวัน”
ก็จริงพี่ปืนโทรมาทุกวันเลย แต่กูเหงาอะให้ทำไง
“เปล่า กูแค่เซ็งๆ”
“เขาไม่มาหามึง มึงก็ไปหาเขาดิ ให้กูไปส่งมั้ย”
เฮ้ย พี่มันไม่คิดว่ากูแรดเหรอะ ไปหาผู้ชายถึงที่เลยอ่ะ
“มึงไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น เป็นแฟนกัน ไปหากันมันก็เรื่องปกติป่ะวะ ยังจะเรื่องมากอีก”
“จะดีเหรอ กูควรจะไปเหรอ”
“มันก็เรื่องของมึงว่าจะไปหรือไม่ไป แต่กูมีของจะให้นะ แป๊บ”
แล้วไอ้เต้มันก็ไปรื้อค้นอะไรในตู้เสื้อผ้าของมันดังกุกกักๆ ซักพักมันก็ชูถุงกระดาษใบไม่ใหญ่นักให้ดู
“อ่ะ พี่รหัสมึงฝากมาให้ แต่ตอนแรกกูยังไม่อยากให้มึงซักเท่าไร”
“อะไรวะ”
“มึงลองเปิดดู”
ผมลองแง้มปากถุงดู WTF! ถุงยาง 0.01 บางเฉียบกับเจลหล่อลื่นขวดฟ้า มึงรักเพื่อนมากอ่ะ บอกเลย
“เชี่ย อะไรของมึงเนี่ย ทำไมมึงเป็นคนแบบนี้วะ”
“ไม่ใช่ของกู พี่ออมฝากมาให้มึงไง ไม่เชื่อมึงโทรถามเองเลย”
“พี่กู? พี่ออมอ่ะนะ ไม่น่าจะเป็นไปได้”
ห่า พี่กูเนี่ยนะ พี่ออม แม่งไม่น่าใช่คนแบบนี้นะ กูต้องโทรไปถามซักหน่อยแล้ว เชี่ยเต้แกล้งกูแน่นอน
Rrrrrrrrrr
[ว่าไงไอ้มีน]
“พี่ออม พี่ฝากอะไรไอ้เต้ม๊า พี่แม่ง”
[อะไรของมึง ขอประธานหน่อย กูงง]
“ก็…ของที่พี่ฝากไอ้เต้มาอ่ะ”
[อ๋อ! ถุงยางกับเจล?]
“เออดิ แม่ง พี่เป็นคนแบบนี้เหรอะ”
[ตอนซื้อ…กูก็อายเหมือนกัน แต่พอคิดถึงครั้งแรก…แม่ง กูสงสารมึงขึ้นมาเลย กูหวังดีนะ]
“ยังไงอ่ะพี่”
…กูเริ่มตื่นเต้นเพราะพี่ออมนี่แหละ
[ก็มัน…เจ็บโคตรๆอ่ะ คือแบบกูเดินไม่ได้ไป 3 วันเลย]
“จริงเหรอพี่แล้วไงต่อ”
[หลังจากนั้น…ครั้งต่อไปก็…ไอ้มีนกูเขิน]
“พี่บอกกูก่อน กูจะได้ทำใจ”
นี่ไอ้พี่ปืนมันก็หยอดกูอยู่ทุกวัน ซักวันกูคงไม่รอด แต่รู้ไว้ก่อนก็ดีกูจะได้ตั้งหลักทัน
[ก็แบบ…แบบว่า…]
โอ้ย พี่ออมพี่จะทำให้กูอยากรู้จนอกจะแตกตายอยู่แล้ว
“ยังไงพี่ พูดดิ”
[ก็แบบ…มันก็รู้สึกดี…รู้สึกดีอ่ะ]
“คือจะไม่เจ็บอีกใช่มั้ยพี่”
“เออ…แบบนั้นแหละ”
อ๋อ แค่เจ็บครั้งเดียว ทำไมกูจะทนไม่ได้ เรื่องจิ๊บจ๊อย สบายอยู่แล้วไอ้มีนเอ้ย
“เป็นไงมึงเชื่อกูรึยังว่าพี่มึงฝากมาให้ แล้วยังมาด่ากูอีก”
“…เออ”
หลังจากฟังพี่รหัสบรรยายเรื่องอย่างว่า…ผมก็ทำใจรับสภาพ คนเรารักกันอยู่ด้วยกัน มีอะไรกันมันก็เป็นเรื่องธรรมดา! แต่ครั้งแรกพี่ออมบอกว่าเจ็บมากกกก แต่ก็แค่ครั้งแรก เพราะฉะนั้น ทนสิครับรออะไร ไหนๆก็ไหนแล้ว เอาวะ ลองซักตั้งคงไม่ทำให้กูตายหรอกน่า…ใช่มั้ยครับ?
ลบเรื่องใต้สะดือในสมองไปก่อนครับ กูต้องเรียนก่อน ! ว่าแล้วก็พากันวิ่งเข้าห้องเรียนด้วยสภาพสุดทุเรศกันทั้งสามคนเลย ไอ้สัดดีนมานอนค้างที่หอ เราทั้งสามเลยนอนดูแฮรี่พอตเตอร์กัน ดูไปได้ 3 ภาคก็ไม่ไหว พากันสลบเหมือด ตื่นมาตอนเช้าก็เกือบ 8 โมงเพราะลืมตั้งนาฬิกาปลุก แล้วยังต้องทำสงครามแย่งเข้าส้วมกันอีก บอกเลยว่าตอนนี้แต่ละคนสภาพอุบาทสัดๆเลย ไอ้เต้หมดสภาพการเป็นเดือนมอไปเลย ไอ้ดีนหน้าเหี้ยกว่าเดิม ส่วนผมไม่ต้องพูดถึง แปรงฟันทันก็บุญแล้ว ขี้ตานี่ยังไม่ได้แคะเลย
“ว่าไงมึงที่กูบอกอ่ะ จะไปหาพี่ปืนมั้ย วันนี้วันศุกร์พอดี มึงก็มีเวลานอนรักษาตัว 2 วันเลยนะ”
“สัด ยังไม่เลิกนะมึงอ่ะ อยากให้กูไปขนาดนั้นเลยรึไง”
“เอ้า กูก็สงสารลุงรหัสกูอ่ะดิ มีแฟนแต่ไม่ได้แอ้ม”
“อะไร ยังไง ไอ้เต้ไอ้มีน เล่าให้กูฟังมั่งดิ”
ไอ้ดีนขี้เสือกเอาอีกแล้ว โรคขี้เสือกกับโรคเรียกร้องความสนใจกำเริบอีกแล้ว
“ก็ไอ้มีนไง แม่ง ง้องแง้ง คิดถึงพี่ปืนแต่เสือกไม่ไปหาเขา”
“ไอ้เต้มึงหุบปากเลย ไอ้ดีนมึงด้วยไม่ต้องอยากเสือกเรื่องของกู”
“จริงๆกูก็ไม่อยากเสือก แต่หน้ามึงอ่ะดูดิ ดูเหมือนถูกผัวทิ้งเลย”
“สัด หุบปากไปเลยมึง”
“แล้วตกลงมึงจะเอายังไง เย็นนี้จะให้กูไปส่งที่คอนโดพี่ปืนเลยมั้ย”
“…เออ แม่ง…”
ถึงกูจะหน้าหนาอยู่บ้างแต่กูก็เขินเป็นนะ
หลังจากเลิกเรียนผมก็หอบผ้าหอบผ่อนเพื่อจะไปอยู่กับผู้ชาย เอ่อ…ฟังดูเหมือนผมนี่โครแรดอ่ะ แค่ไปนอนเฉยๆหรอก ไม่ได้ตั้งใจจะไปทำอย่างอื่น พี่ปืนมันยังเคยบอกว่าหากผมยังไม่พร้อมพี่มันก็รอได้ ผมแค่อยากเจอพี่มันเฉยๆหรอก ไม่ได้มีอะไรจริงๆนะ
“มึงอย่าลืมเอาของที่พี่ออมฝากมาให้เอาไปด้วยล่ะ”
“สัด ไม่ต้องกูไม่เอาไปหรอก”
“ถ้ามึงเจ็บขึ้นมาอย่าหาว่ากูไม่เตือน”
“…”
ใครจะเอาไป แม่ง เดี๋ยวพี่ปืนมันก็จะหาว่ากูไปอ่อยมันอ่ะดิ กูก็เสียหายสิ
“เร็วๆมึง กูจะได้ไปหอพี่ออมต่อ”
“นี่มึงหวังดีกับกูหรือจะได้ไปค้างกับแฟนได้สะดวกๆกันแน่”
“เออ ก็ทั้งสองอย่างแหละ เรื่องมากจริงมึงนี่เร็วๆเข้า”
ไอ้ห่า ไอ้เพื่อนเลว ไม่รักกูเลย พยายามจะเขี่ยกูให้พ้นๆมากกว่ามั้งเนี่ย
ผมเดินขึ้นคอนโดพี่ปืนไป ไม่ได้บอกมันล่วงหน้าด้วยไม่รู้มันอยู่รึเปล่านะ
‘ก๊อกๆ’
เงียบ…เอาใหม่
‘ก๊อกๆ’
ประตูเปิดออกช้าๆ แต่เป็นใครคนนึงที่ผมไม่รู้จักมาเปิดประตู
“มาหาใครคะ”
มีสาวสวยนางนึงมาเปิดประตู สวยมากครับ สวยแบบผู้ใหญ่ๆ ตัวเล็กๆตาโตๆ ตัวขาวมากแล้วก็หอมด้วย เอ่อใครอ่ะ นี่พี่ปืนแอบพาสาวมาซุก แล้วบอกกูว่าทำงานไม่ว่างเจองั้นเหรอ ช็อกเลย
“เอ่อ…ผมมาหาพี่ปืนครับ”
“อ๋อ ปืนอาบน้ำอยู่เดี๋ยวค่ะ เข้ามาก่อนมั้ยคะ”
“เอ่อ…ไม่ดีกว่าครับ”
แล้วผมก็เดินออกมาเลย หน้าผมร้อนมาก เหมือนมีน้ำตาเอ่อออกมาด้วย ผมรีบปาดมันออก จะมาร้องไห้งอแงไม่ได้ ผมรีบโบกมอไซค์รับจ้างกลับหอพักทันที
ไม่ไหวแล้วทำใจไม่ได้ อารมณ์แฟนนอกใจมันเป็นแบบนี้นี่เอง ไม่เอาแล้ว ผมจะกลับไปอยู่ในโลกของผมเหมือนเดิมดีกว่า เสียใจอ่ะ มันเจ็บอยู่ในอกจนผมต้องร้องไห้ออกมาเพื่อระบาย ดีที่ไอ้เต้มันไม่อยู่ แล้วผมก็นอนร้องไห้อยู่คนเดียว เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ตื่นอีกทีเพราะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
Rrrrrrrrrrr
เป็นเบอร์ไอ้พี่ปืนโทรเข้ามา ผมไม่อยากรับสายเลยปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้น
Rrrrrrrrrrr
ปิดเครื่องหนีแม่งเลย ผมลุกขึ้นมามองตัวเองในกระจก หน้าเยินมากอ่ะ ร่องรอยน้ำตายังเลอะใบหน้าอยู่เลย ตาปูดเป็นปลาทองเลย พอนึกถึงเรื่องไอ้พี่ปืนก็อยากจะร้องอีกรอบ ไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาดีกว่า
ผมปล่อยให้สายน้ำจากฝักบัวไหลรดตั้งแต่หัวจรดเท้า ยืนโง่ๆอยู่อย่างนั้น ก้มมองมือตัวเองที่ซีดจากการที่แช่น้ำอยู่นาน ก็เลยออกมาแต่งตัวและล้มตัวลงนอนอีกครั้ง อยากจะนอนไปจนไม่อยากจะตื่นขึ้นมาอีกเลย
ผมนอนไปไม่รู้นานเท่าไร ตอนนี้รู้สึกเจ็บคอมาเลย จึงอยากจะลุกขึ้นมาหาน้ำดื่มจึงค่อยๆลืมตาขึ้น
“อืม…เจ็บคอจัง”
ปวดหัวด้วย สงสัยผมจะเป็นไข้ให้เข้าแล้ว
“นอนไปก่อน เดี๋ยวกูรินน้ำให้”
หืม! เสียงใคร แล้วเข้ามาให้ห้องผมได้ไง ผมพยายามลืมตามอง แต่เปลือกตาผมก็หนักอึ้งจนทำให้ลืมตาได้อย่างยากลำบาก
“เป็นยังไงบ้าง ตัวมึงยังร้อนอยู่เลย”
เสียงไอ้พี่ปืนนี่หว่า พี่มันมาได้ไง พี่มันผยุงผมนั่งที่หัวเตียง ผมค่อยๆกวาดตามองไปรอบๆ เฮ้ยนี่มันไม่ใช่ห้องผมนี่หว่า ที่นี่ที่ไหน แต่ดูเหมือนมันไม่ใช่คอนโดไอ้พี่ปืนด้วยเพราะผมคุ้นเคยกับเตียงนอนพี่มันดี
“…”
“กินน้ำก่อน”
พี่มันค่อยๆเอาหลอดดูดน้ำมาจ่อที่ปากผม
“ทำไมมึงถึงเป็นไข้ได้ ไปทำอะไรมา หืม?”
เสียงพี่มันฟังดูอบอุ่นอย่างประหลาด แต่กูยังไม่ลืมที่พี่มึงก่อคดีไว้นะ
“…พี่มาได้ไง”
“ที่นี่บ้านกูเหอะ”
“…แล้วกูมาอยู่ที่นี่ได้ไง”
เสียงผมแหบมากอ่ะ เจ็บคอฉิบหาย
“มึงไม่ต้องพูดหรอก นอนดีๆเดี๋ยวกูไปเอาข้าวต้มมาให้”
“…เดี๋ยวสิ บอกกูก่อน”
ผมคว้ามือไอ้พี่ปืนที่กำลังลุกไปจากเตียง อยากรู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ไง นี่พี่มึงลักพาตัวกูมาเหรอ จะมากไปแล้วนะ
‘ก๊อกๆ’
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมเลยปล่อยมือพี่มัน พี่ปืนเดินไปเปิดประตูให้ใครคนนึงเข้ามา
“เป็นไงบ้างลูก หน้ายังแดงอยู่เลย ตัวยังร้อนอยู่รึเปล่า”
สาวสวยคนนั้นมาได้ไง ไอ้พี่ปืนมึงเกินไปแล้วจริงๆพาสาวสวยมาเย้ยผมถึงนี่ แต่ที่นี่บ้านพี่มันนี่หว่า เออนั่นแหละ ผมป่วยขนาดนี้ยังพาสาวมาเยาะเย้ย คิดจะพามาให้ผมเห็นจะได้เป็นข้ออ้างเรื่องบอกเลิกผมรึไง
สาวสวยวางชามข้าวต้มลงที่โต๊ะหัวเตียงแล้วมาลูบคลำตัวผม เย้ย! อย่าบอกะว่าจะเล่น 3P อ่ะ ผมไม่เอาด้วยหรอก
“ตัวยังร้อนอยู่ น้าเดือนเอายาแก้ไขมาด้วยมั้ย”
น้าเดือน? ชื่อน้าเดือนเหรอ ชื่อแปลกๆนะ แต่สวยอ่ะ พี่ปืนมันคงยังชอบผู้หญิงอยู่แน่เลย แนวที่พี่ปืนชอบเป็นแบบสาวใหญ่เหรอ ใช่เซ้! ผมมันผู้ชายนี่ แถมเป็นเด็กง๊องแง็งอีก ไม่มีนมด้วย แต่ผมมีไข่นะ
“…เอ่อ”
ให้ผมได้พูดบ้างได้มั้ย แต่พอจะอ้าปากพูด มันก็จุกอยู่ที่อก ไม่รู้จะพูดอะไรออกมา
“ให้น้าป้อนข้าวต้มให้มั้ยคะ น้องมีน”
โหเรียกกูซะเพราะเลย น้า? เรียกชื่อตัวเอง? น่ารักอ่ะ เอ่อ ไม่ใช่เวลาเล่น ออกไปเถอะครับน้ำตาผมจะไหลแล้ว
“ผมป้อนเอง มึงนั่งดีๆดิ กูป้อนข้าวต้มให้ จะได้กินยาต่อ”
ไอ้พี่ปืนมันเขี่ย? พี่คนสวยแทบกระเด็นออกไปเลย พี่มึงจะทำอย่างนี้กับสาวไม่ได้ ถึงจะเป็นศัตรูหัวใจของผมก็เถอะ ไม่มีความอ่อนโยนเลย
“อ้าปากสิ อ๊า”
พี่มึงทำเหมือนกูเป็นเด็ก แต่เป่าให้กูก่อนก็ดีนะ ควันโขมงขนาดนั้นลวกปากกูตายห่าเลย
“เป่าก่อน”
“อืมๆ”
แล้วพี่มันก็เป่าข้าวต้มในช้อน แล้วป้อนเข้าปากผม
“อื้อ ช้อนกระแทกปากอ่ะ”
“…ไม่สบายยังตลกอีกนะมึง กินเร็วๆ”
ก็จริงอ่ะ พี่มึงก็ป้อนเบาๆดิ ตักข้าวก็เต็มช้อนขนาดนั้น
“น้าไม่คิดเลยนะ ว่าปืนจะทำอะไรแบบนี้ได้”
พี่คนสวยที่ชื่อ ’น้าเดือน’ ยืนมองไอ้พี่ปืนป้อนข้าวผมแล้วก็ยิ้มเหมือนคนบ้า! ก็ไม่เชิงหรอก แต่ผมอยากจะว่าพี่เขาแบบไม่ดีๆไง
“ก็ได้เตี้ยมันดื้อ ก็ต้องทำแบบนี้แหละ น้าเดือนออกไปได้แล้ว เดี๋ยวเตรียมผ้ากับกะละมังใส่น้ำให้ผมหน่อย จะเช็ดตัวให้ไอ้เตี้ยมัน”
“ค่า! ได้ค่า! แหม! น้าอยู่เป็น กขค.ไม่ได้เลยน้า”
แล้วพี่คนสวยชื่อ ’น้าเดือน’ ก็ออกจากห้องไป
“พี่ไม่ต้องมาดูแลกูขนาดนี้ก็ได้นะ เดี๋ยวพี่คนสวยนั่นจะไม่พอใจเอา”
“…อะไรของมึง เป็นอะไร ใครพี่คนสวย?”
“ก็พี่น้าเดือนอ่ะ เดี๋ยวเขาก็งอนพี่หรอก”
“น้าเดือน? จะงอนกูทำไม”
“ก็เขาเห็นพี่มาดูแลกูไง”
“อย่าบอกนะว่ามึงเข้าใจว่าน้าเดือนเป็นอะไรกับกูอ่ะ”
“…ไม่ใช่เหรอ ก็กูไปเจอพี่เขาที่คอนโด…”
“อ้อ กูเข้าใจแล้ว”
“หืม พี่เข้าใจอะไร ?”
“นี่มึงหึงกูกับน้าเดือน? ”
“…กูเปล่า…”
//////////////Part ปืน////////////////
ไอ้เตี้ยเอ๊ยยย นี่มันเข้าใจผมกับน้าเดือนผิดแน่ๆ ก่อนที่ผมจะรู้ว่ามันเป็นไข้ก็เมื่อตอนผมอยู่ที่คอนโด น้าเดือนบอกว่าตอนที่ผมกำลังอาบน้ำอยู่มีหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักมาหา แต่พอน้าเดือนบอกให้เข้ามารอในห้อง หนุ่มน้อยคนนั้นก็วิ่งหนีไปเลย น้าเดือนบอกว่างงมาก จะเดินตามออกไปก็มีโทรศัพท์เข้า เลยต้องปล่อยไปอย่างนั้น ผมก็คิดว่าต้องเป็นไอ้เตี้ยแน่นอนที่มา เลยโทรหามัน มันก็ไม่รับสาย ผมก็เลยคุยงานกับพ่อต่อ แล้วคิดว่าหลังจากคุยงานเสร็จจะไปหามันที่ห้อง ตอนที่น้าเดือนเปิดประตูพ่อผมก็นั่งทำงานอยู่ที่โซฟาในห้องนะ ถ้าไอ้เตี้ยมันยอมเข้าไปในห้องผม มันก็จะไม่เข้าใจผิดอย่างนี้เลย
น้าเดือนคือน้องสาวแม่ผมที่เสียชีวิตไปตั้งแต่ผมอยู่ประถม น้าเดือนทำหน้าที่เป็นทั้งน้าของผม พี่เลี้ยงและเป็นแม่! ที่บอกว่าเป็นแม่ เพราะน้าเดือนกำลังจะแต่งงานกับพ่อผมในอีก 2 เดือนข้างหน้าด้วย สองคนนี้แอบซุ่มคบกันมาหลายปี จริงๆผมก็รู้และ แต่ก็เรื่องของพวกเขา ก็พวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ พ่อผมก็เป็นพ่อหม้ายมาหลายปี อยากจะแต่งงานใหม่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ไอ้เตี้ยนี่เข้าใจผิดไปเยอะเลย คงได้เวลาที่ผมจะต้องตามง้อมันบ้างแล้วล่ะ
/////////////End ปืน////////////////
จบตอนที่ 17 
หัวข้อ: ###Yes or No### ใช่หรือไม่ ? ความรู้สึกนี้! ตอนจบ 22/08/2020 (อ่าน 7521 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก