อีกสองวันจะจบค่ายแล้ว
งานในค่ายใกล้เสร็จและเป็นไปตามกำหนดการที่วางเอาไว้
ส่วนเรื่องอาการบาดเจ็บของนน ตอนนี้เพื่อนตัวเล็กของเขาหายเป็นปกติแล้ว
“สีหมดว่ะมึง ที่พัสดุก็ไม่มีแล้ว”
เทมที่กำลังทาสีหน้าต่างห้องเรียนอยู่ได้ยินรุ่นน้องฝ่ายพัสดุเดินมาคุยกับเพื่อนที่เป็นหัวหน้าฝ่ายดูแลเรื่องทาสี
“กูบอกแล้วว่าให้ซื้อมาเยอะกว่านี้ กูก็คำนวณให้แล้ว แต่มึงเถียงกูเองว่าแค่นี้ก็พอ”
“เออออ กูขอโทษ กูนึกว่ามันจะพอจริงๆ”
“เห้อ คงต้องไปซื้อใหม่”
“ต้องใช้อีกเท่าไหร่ เดี๋ยวกูไปซื้อเอง หน้าที่ฝ่ายกู”
“น่าจะสองถัง แต่มึงมีรถยนต์หรอ กูเห็นโรงเรียนมีแต่รถมอไซค์ มึงขับไม่เป็นนี่”
“เออว่ะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูให้เพื่อนในฝ่ายขับให้”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพี่ไปเอง”
เทมที่ฟังทั้งสองคนเถียงกันอยู่แทรกขึ้น
“...”
“เอ่อ...”
“เอ้า ทำหน้างั้นทำไม เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้ บอกรายละเอียดมาเลย”
“ดะ ได้ครับ แป๊บนะพี่เทม”
จากนั้นทั้งสองคนก็จัดการบอกรายละเอียดต่างๆ ให้ประธานค่ายรับรู้ ก่อนที่เทมจะคาบรถมอเตอร์ไซค์ของโรงเรียนขับเข้าสู่ตัวเมืองที่อยู่ไกลพอสมควร
เทมต้องขับรถเกือบสิบห้านาทีกว่าจะถึง แถมยังต้องวนรถหาร้านสีอีกหลายรอบเพราะเขาหลงทาง
ครืดดด
เสียงข้อความดังขึ้นจากโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงระหว่างที่เขาจ่ายเงินพนักงานอยู่
เจต : อยู่ไหนครับ
เขายังไม่ได้บอกอีกฝ่ายว่าตัวเองออกมาข้างนอก
เทม : ในเมือง
เจต : ไปทำไร
เทม : มาซื้อสี
เจต : หืม ทำไมมึงต้องเป็นคนไปซื้อ
เทม : ก็รุ่นน้องพัสดุขับรถไม่เป็น
เทม : เลยอาสามา
เจต : ไปกับใคร
เทม : คนเดียว
เจต : คราวหลังไปไหนก็บอกด้วยสิ
เจต : กูเดินตามหามึงทั่วเลย
เทม : อืม
เจต : แล้วจะกลับยัง
เทม : ใกล้ละ กำลังจ่ายเงิน
เทมตอบไปเท่านั้นก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าเพื่อรับเงินทอนจากพนักงาน
ถังสีสองถังหนักพอตัว เขาต้องซ้อนมันไว้ที่หว่างขาเพื่อกันไม่ให้ตก
มันทำให้เทมต้องขับรถอย่างทุลักทุเล
เพราะทั้งสองถังซ้อนกันสูงพอสมควรจึงทำให้มันบดบังพื้นถนน จนกระทั่งตอนที่เทมเลี้ยวเข้าสู่ประตูของโรงเรียน มันทำให้เขามองไม่เห็นหลุมที่อยู่บนพื้นถนน จนเขาเสียหลักหักเลี้ยวรถไปข้างทาง เฉี่ยวกับต้นไม้
โครม!
แล้วความโกลาหลก็เกิดขึ้น
ด้วยความมึนจากแรงกระแทก ทำให้เทมไม่รู้ว่าเหตุการณ์หลังจากนั้นวุ่นวายขนาดไหน
เสียงคนร้องตะโกนชื่อเขา
เสียงคนวิ่งกรูกันเขามา
รู้สึกตัวอีกที เขาก็อยู่บนหลังของเจต
หางตารู้สึกถึงความเปียกและแสบนิดๆ
คิ้วแตก
เทมไม่เห็นว่าสีหน้าของคนที่ให้เขาขี่หลังอยู่ตอนนี้เป็นอย่างไร เขารู้สึกได้แค่ลมหายใจหอบถี่ของอีกฝ่ายเท่านั้น เพราะทั้งคู่ขนาดตัวเท่าๆ กัน ทำให้การที่เขาขี่หลังอีกฝ่ายอยู่ตอนนี้จึงไม่ใช่เรื่องที่ง่ายนัก
เจตพาเทมมายังห้องพยาบาลก่อนจะให้ฝ่ายพยาบาลจัดการปฐมพยาบาลคนเจ็บ โดยระหว่างนั้นเจตก็อยู่ข้างๆ ทั้งลูบหัว กุมมือ รวมถึงถามไถ่ว่าเขาเจ็บตรงไหนอีกไหม
สรุปคือเทมคิ้วแตกและขาแพลง
ที่หางคิ้วของเขามีปลาสเตอร์แปะไว้ และที่ข้อเท้าก็มีผ้าก๊อซสีขาวพันอยู่
“...”
หลังจากปฐมพยาบาลเสร็จ เจตก็มานั่งยองๆ ลงด้านหน้าเขา แล้วยกขาเขาขึ้นจับเบาๆ
“...”
“เจ็บไหม”
“นิดหน่อย”
“ไม่น่าไปคนเดียวเลย”
“แค่ไปซื้อสี”
“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ควรจะหาคนไปถือช่วย”
“...”
“คราวหลังทำอะไรระวังกว่านี้หน่อยสิ”
“...”
“กูเป็นห่วงมึงมากนะรู้มั้ย”
“...”
“กูไม่อยากเห็นมึงเจ็บ”
สายตาของทั้งคู่สอดประสานกันโดยที่แต่ละคนก็รู้ดีว่าดวงตานั้นสื่อถึงอะไร
เจตมองเทมด้วยสายตาที่แสดงออกถึงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน
เขาออกมายืนรอเทมที่ด้านหน้าอาคาร แล้วเขาก็เห็นภาพรถของเทมล้มลงไปกับตา จังหวะนั้นเข้าทั้งตกใจทั้งกลัวว่าอีกคนจะเป็นอะไรไป เขาวิ่งสุดชีวิตเพื่อจะให้ไปถึงอีกฝ่ายให้เร็วที่สุด
ส่วนสายตาของเทมเอง ก็มองเจตด้วยความรู้สึก...ขอบคุณ
ขอบคุณที่อีกฝ่ายเป็นห่วงเขา...
“ขอโทษ คราวหลังจะระวังกว่านี้”
“อืม” เจตพยักหน้ารับเบาๆ “งั้นปะ ขึ้นหลังกู”
“เดี๋ยวดิ จะไปไหน”
“ไปหาหมอไง”
“ไม่ต้องไปก็ได้มั้ง กูไม่เป็นไร”
“มึงรู้ได้ไง ไปให้หมอตรวจดูให้แน่ใจดีกว่า มาขึ้นมา” เจตว่าแล้วหันหลังให้เขาขึ้น
สุดท้ายเทมก็จำต้องยอมยกแขนขึ้นพาดไหล่อีกฝ่ายเพื่อขึ้นขี่หลัง ให้เจตพาตนเองไปยังสถานีอนามัยประจำหมู่บ้าน
ระหว่างที่หมอตรวจ เจตก็อยู่กับเขาตลอด คอยกุมมือเขาไหว เหมือนกลัวว่าเขาจะวิ่งหนีไปจากตรงนั้น
เทมไม่ได้ปฏิเสธหรือต่อต้านการกระทำนั้น เพราะบางที่มันก็ทำให้เขารู้สึก...สบายใจ
สรุปแล้วเทมไม่ได้เป็นอะไรมาก หมอให้ยาแก้ปวดกลับมากินเพราะหลังจากผ่านคืนนี้ไปเขาอาจจะรู้สึกปวดกล้ามเนื้อที่ฟกช้ำขึ้นมา และเขาต้องใช้ไม้ช่วยพยุงเวลาเดินไปสักพัก
“บอกแล้วว่ากูไม่เป็นไร” เทมพูดขึ้นขณะขี่หลังอีกคนออกมาจากห้องตรวจ
เจตยังไม่ยอมให้คนเจ็บเดินด้วยตัวเอง
“อืม ก็ดีแล้ว”
“...”
“...”
“ยังไงก็...ขอบคุณนะที่เป็นห่วง...”
“หึหึ...ก็...” เจตชะงักเท้าหยุดเดินก่อนจะหันไปทางอีกคนที่ตอนนี้เอาคางเกยไหล่เขาอยู่ “มีแฟนคนเดียว ถ้าไม่ห่วงแฟนแล้วจะให้ห่วงใครล่ะครับ”
“...”
คำพูดนั้นทำเทมรู้สึกชาวาบที่หัวใจ
เป็นครั้งแรกที่ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นเพราะเจต...
...เป็นความรู้สึกที่ทำให้เทมหวังอยู่ลึกๆ ว่านั่นจะเป็นสัญญาณที่ดี...
...สัญญาณที่บอกว่าเขาจะสามารถรักเจตได้ในสักวัน
====
เขารักกันนนนนน เขารักกันแหละดูออกกกก
เจตทำดีด้วยขนาดนี้ เทมต้องหวั่นไหวเขาสักวันแหละนะ
ฮ่าๆ ขอบคุณทุกกำลังใจและการติดตามนะคับ
เจอกันตอนหน้าฮะ รักกก
หัวข้อ: The end of love story. [yaoi] ตอนที่ 36 {13/6/20} (อ่าน 3686 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก