++++ผมกับมัน ไอ้พระเอกซีรี่ย์วาย!!!++++ซีนที่72 ทั้งหมดอาจจะไม่จริง UP 1/4/64
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ++++ผมกับมัน ไอ้พระเอกซีรี่ย์วาย!!!++++ซีนที่72 ทั้งหมดอาจจะไม่จริง UP 1/4/64  (อ่าน 55784 ครั้ง)

ออฟไลน์ psychological

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 253
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
                                                     

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*********************************************************************




++++ ผมกับมัน ไอ้พระเอกซีรี่ย์วาย!!! ++++



ความรักมักมีเส้นทางของมันเองเสมอ
บางทีเราก็ไม่รู้หรอกว่าเมื่อไหร่เราจะได้เดินบนเส้นทางนั้น
คนสองคนที่เหมือนอยู่คนละโลกกัน ใครจะรู้ว่าวันนึงพวกเค้าอาจจะพึ่งรู้ตัวว่าเค้าคือครึ่งหนึ่งของกันและกันก็ได้


..................................................

ขอฝากเรื่องนี้ไว้ให้นักอ่านที่น่ารักทุกท่านนะครับ
ตั้งใจว่าจะไม่ดอง จะพยายามนำมาลงอย่างสม่ำเสมอ
หากมีข้อติชม ก็ขอยินดีน้อมรับทุกความเห็นครับผม :pig4:
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 01-04-2021 16:09:06 โดย psychological »

ออฟไลน์ psychological

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 253
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-0
++++ผมกับมัน ไอ้พระเอกซีรี่ย์วาย!!!++++


ซีนที่1 การเดินทางครั้งใหม่



“ผมรักคุณ”

ทันทีที่ชายหนุ่มสารภาพความในใจกับหญิงสาว ทุกอย่างก็ขาวโพลนไปหมดก่อนที่ชายหนุ่มจะหมดสติล้มลงไปบนพื้น

เวลานั้นเป็นเวลาเดียวกับที่ชายหนุ่มอีกคนโดนรถชนกระเด็นไปกองกับพื้น กลิ้งลงไปนอนไร้สติอยู่ข้างทาง
“ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยย…….” เสียงกรีดร้องของหญิงสาวอีกคนดังก้องในความมืด

……………………….

หลายเดือนต่อมา

……………………….


วันนี้เป็นวันแรกครับที่ผม นาย “บี” หนุ่มหน้าตี๋  จะเข้าไปรายงานตัวในฐานะนักศึกษาปี1 คณะทันตะ ที่ผมฝันเอาไว้ ถามว่าตื่นเต้นแค่ไหน ตอบเลยว่าเต็มร้อย แต่ความพร้อมแค่ไหน บอกเลยว่าเป็นศูนย์ แหะๆ

ทำไมน่ะเหรอครับ ก็เพราะว่าเมื่อวานผมพึ่งได้หอใหม่ ที่เก่าอาม่าเจ้าของตึกอยู่ๆก็เลิกกับผัว หอบผ้าหอบผ่อนหนีไปไหนก็ไม่รู้ ส่วนอากงผัวแกที่ยังหย่าไม่ทันเสร็จ ก็รีบไล่คนเช่าออกเพราะจะเอาห้องไปให้บรรดาเมียน้อยอยู่ ……เฮ้อ……. ความซวยก็มาตกที่ผมสิครับ ของที่ขนมาแล้วก็ต้องขนออกอย่างทุลักทุเล ลิฟท์ก็ดันเสีย ต้องยกทุกอย่างลงเองทางบันไดจากชั้น4ไปลานจอดรถ  ขึ้นลงกันไม่รู้กี่รอบ แถมตอนจะย้ายเข้าหอใหม่ก็ยังมีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้วิ่งมาชนจนของตกกระจายแล้วไม่ขอโทษอีก

แต่ผมคงเลือกอะไรมากไม่ได้หรอกครับ เพราะรอบๆแถวนี้มันดันมีแค่ไอ้หอร้างผีสิงนี่ที่เดียว ที่ยังเหลือห้องว่างอยู่ ให้พอย้ายเข้ามาแบบฉุกเฉินได้ แถมตอนจะนอนก็พึ่งมารู้ตัวว่าไอ้ชุดนักศึกษาที่ซื้อมาดันใส่ไม่ได้อีก เพราะเจ้เจ้าของร้านดันใส่ถุงผิดมาให้ กว่าจะหาชุดมาได้ก็แทบตายกันไปเลยทีเดียว

“บีขา~~~~~~~~~~~~” เสียงเรียกแสนหวานดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง

“ว่าไงแม้น” ผมหันไปทักทายอย่างคุ้นเคย

ครับ เสียงนั้นมาจากแม้นหรือ นาย แมนสรวง AKA แม้นเดือน เพื่อนรุ่นน้องตั้งแต่ชั้นม.6 จริงๆผมเป็นรุ่นพี่มันปีนึง แต่ว่าผมไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนมา1ปี เลยกลับมาเรียนกับมันเทอมนึงก่อนที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัย

“เป็นแฟนกันนะ” แม้นถามพร้อมรวบแขนผมไปกอด

“ไม่จ๊ะ” ผมตอบกลับไปอย่างไม่ต้องคิด ถามว่าตกใจกับความเป็นมันไหม แรกๆก็มากครับ แต่หลังจากที่มันถามผมมาเกิน100ครั้ง ผมก็เลยเฉยๆไม่สะทกสะท้านอีก เอาจริงๆมันก็นิสัยดีมากนะ ชอบเอาอกเอาใจ ถ้าไม่ติดที่มันเป็นผู้ชายตัวล่ำหน้าหล่อสัด และสูง185เท่าผม ป่านนี้ผมคงยอมเป็นแฟนมันไปแล้วแหละ

“อีแม้น ปล่อยๆๆๆๆ อายคนอื่นเค้า” อ้อยพิษ หญิงสาวที่ดูสมชายชาตรีมากกว่าแม้น รีบวิ่งมาแยกผมสองคนให้ออกจากกัน

“อีอ้อยพิษ อีมารพจญ” แม้นหันไปแว๊ดด่าอ้อยพิษเบาๆพอได้ยิน

“ทำปากดี รอให้พ่อมึงมาเห็นก่อนเถอะย่ะ จะได้ตายห่าไปพร้อมกัน ดูสิยังจะแรดได้อีกมั๊ย อีแมนสรวง” อ้อยพิษชี้หน้าด่าไอ้แม้นรัวๆพร้อมรวบแขนผมไปกอดแทน

“อีอ้อยพิษ บอกแล้วไงว่าให้เรียกกูว่าแม้นเดือน!! อี!@!@#$@#%@#$%” แมนสรวงของขึ้นชี้หน้าด่ากลับ

ขอแนะนำเพิ่มเติมนะครับ อ้อยพิษ หรือ ชื่อจริง นางสาวอ้อยพิศ วอร์เรนเบิร์ก ลูกครึ่งไทยอังกฤษ หญิงสาวหน้าสวยผมสั้นหุ่นนางแบบ แต่สันดานสวนทางกับหน้าตา ด่าเก่งขี้โวยวาย แล้วชอบบ่นว่าไม่มีผู้ชายมาเหลียวแล…..ถามว่าชื่อนี้มันคิดเองหรือเพื่อนตั้งให้……ตอบว่าไม่……นี่คือชื่อจริงๆที่พ่อแม่ตั้ง….….ที่มาคือ ตอนเกิด Daddy ชอบกินอ้อย ส่วนแม่ชื่อพิศ เลยเอามารวมกันตั้งชื่อลูก…….ถามว่ามีใครบูลลี่ชื่อมันมั๊ย……ตอบว่าไม่มีใครกล้า…..ขี้วีนสัดครับ!!!

จริงๆแล้ว พ่อของแมนสรวง AKA แม้นเดือน กับอ้อยพิษนั้นเป็นเพื่อนกัน  สองคนนี้ก็เลยได้รู้จักกันตั้งแต่เด็กและสนิทกันมาก ด่ากันตลอดเวลา เข้าใจว่าบรรดาพ่อๆคงอยากจะจับคู่ให้ไอ้สองคนนี้สุดๆ แต่ติดตรงที่ท่านนายพลพ่อของหนูแม้นไม่รู้ว่า ลูกชายของตนจริงๆแล้วเป็นลูกสาว หรืออาจจะรู้แต่พยายามหนีออกจากโลกแห่งความเป็นจริง แกล้งทำเป็นไม่รู้ ส่งเด็กชายแมนสรวงเข้ายิมต่อยมวยเตะบอลมาตั้งแต่เด็กๆ จนมันสูงล่ำดั่งทุกวันนี้


………………………….


หลังรายงานตัวเสร็จ พวกเราก็เลยจะแยกย้ายกันกลับ เอาจริงๆที่คณะผม ปีหนึ่งผู้หญิงเยอะมากครับมาจากสารพัดที่ ผู้ชายปีนี้นี่น้อยมากนับหัวได้ คงมีไม่ถึง10คน แต่นับตามรูปลักษณ์ภายนอกนะครับ เรื่องจิตใจภายในเดี๋ยวค่อยว่ากันอีกที

วันนี้ทั้งวันพวกผมก็ได้แต่ยิ้มทักทายแนะนำตัวกันนิดๆหน่อยๆ กว่าจะจำกันได้ครบ หรือสนิทกันจริงๆก็คงหลายอาทิตย์อยู่ อ้อ แต่อย่าคิดว่าคณะผมจะมีแต่พวกคนที่ใส่แว่นดูเนิร์ดๆนะครับ ไม่มีซะหละ แต่ละคนเสื้อผ้าหน้าผมพร้อมมาก สมกับเป็นมหาวิทยาลัยที่ขึ้นชื่อว่าคนเชยอยู่ไม่ได้ ตามคอนเซ็ป “ทันตะมอนี้ เรียนดีไม่มีเนิร์ด” ซึ่งก็ไม่รู้ว่าใครตั้ง

“นี่บีขารู้มั๊ย ปีนี้นภศูลเข้ามาเรียนปีหนึ่งคณะเราด้วยนะ” หนูแม้นอยู่ๆก็ยื่นหน้าเข้ามาพูดในระยะประชิด

“ใครอะ นภศูล” ผมถามไปงงๆ

“อ้าว ไม่รู้จักเหรอ นภศูลไง ดาราวัยรุ่นที่กำลังดัง เล่นหนังเล่นละครตั้งหลายเรื่อง กำลังจะกลับไปโกอินเตอร์ด้วยนะ” อ้อยพิษตอบพลางจิกหัวหนูแม้นให้กลับมาอยู่ตำแหน่งเดิม

“ไม่รู้จัก ไม่ได้ดูทีวี” ผมตอบ ก็จะเอาเวลาไหนไปดูหละครับกลับไทยมาก็อ่านหนังสือหัวฟูวนไปไม่งั้นก็สอบไม่ติดสิ

“นี่ไงๆ” แม้นส่งมือถือให้ดู


+++นภศูล เซอร์ไพรส์แฟนคลับ ประกาศข่าวดีสอบเข้าทันตะ มหาลัยดังได้ หลังเตรียมตัวแค่สองเดือน+++


“เฮ้ย ….ตลกละ….เตรียมตัว สองเดือนเนี่ยนะ”

“ค่ะ นั่นแหละ ดาราที่ได้ชื่อว่าอัจฉริยะ จะอะไรก็ทำได้หมด…..ไม่เหมือนดิฉัน….เตรียมมาหลายปียังเกือบไม่ติดแหนะค่ะ” อ้อยพิษตอบอย่างละเหี่ยใจ

…………………………….

 :hao5:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 02-05-2020 01:37:46 โดย psychological »

ออฟไลน์ psychological

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 253
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-0
ซีนที่2

วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก พวกเด็กคณะผมก็รีบไปเข้าเรียนกันแต่เช้า ก็มีแต่ผมนี่แหละครับที่เกือบสาย เพราะมัวแต่จัดของจนดึก ข้าวเย็นเมื่อวานก็ไม่ได้กิน เช้ามาก็รีบวิ่งมาเรียนอีก แต่ยังดีที่หอใกล้คณะมากเลยยังมาทัน ไปถึงก็รีบเข้าไปทางหลังห้องเพราะพวกหนูแม้นกับอ้อยพิษไลน์มาบอกว่าจองที่ไว้ให้แล้ว ซึ่งเป็นอันรู้กันว่า จะได้เข้าๆออกๆห้องสะดวกหน่อย พวกผมนี่จริงๆเป็นเด็กหลังห้องมาตลอดตั้งแต่ม.ปลายแล้วครับ เข้ามหาลัยก็ขอยืนยันตามอุดมการณ์เดิม 555

เวลาเรียนนี่อ้อยพิษจะตั้งใจมากครับ เรียกว่าจดเอาเป็นเอาตาย เอามือถือมาอัดเสียง ไม่ยอมให้หลุดอะไรไปทั้งสิ้น  ต่างกับไอ้แม้นที่นางหยิบตะไบออกมา….. ใช่ครับ…… นางนั่งตะไบเล็บฟังเลคเชอร์!!! นี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่พวกผมไปนั่งข้างหน้าไม่ได้ ไม่งั้นเดี๋ยวอาจารย์จะอกแตกตายกันซะก่อน

เห็นบ้าๆแบบนี้จริงๆ แม้นมันเก่งมาก สอบเข้ามาด้วยคะแนนอันดับ1ของคณะเลยนะครับ สามารถสอนทุกคนได้แม้ฟังแค่ผ่านๆ  ไม่มีการจดอะไรทั้งนั้น เว้นแต่เนื้อหาที่นางคิดว่าออกสอบแหงๆ นางถึงยอมวางตะไบแล้วหยิบปากกามาจด ซึ่งไอ้ที่จดมาเนี่ยออกข้อสอบไป90%เลยทีเดียว …..เทพสัดๆครับ….. ส่วนผมก็เรียนแบบสบายๆฟังบ้างจดบ้างหลับบ้างตามเรื่องตามราว เดี๋ยวถ้าไม่ทันจริงๆค่อยเอาสมุดอ้อยพิษไปอ่านแล้วก็ให้แม้นมันสอน อิๆ

คาบแรกจบไปด้วยดีครับยังตามทัน ระหว่างรออาจารย์คาบต่อไป ผมดันเผลองีบไปก่อน แต่ก็แป๊บเดียวแหละครับอาจารย์คาบต่อไปเริ่มสอนผมก็ตื่นเงยหน้าขึ้นมาฟัง แต่อ้าว…..ใครวะมานั่งข้างๆ เมื่อกี้ยังไม่มีเลย…..แม่ง!!!….หล่อสัดครับ!!!

คนข้างๆผมที่อยู่ๆก็โผล่มาเรียนคาบสอง เป็นหนุ่มหน้าคมผิวขาว คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ปากบางได้รูป แก้มมีเลือดฝาด แต่งตัวเนี๊ยบ เซ็ทผมมาอย่างดี โคตรน่ามองครับ ขนาดผมเป็นผู้ชายยังอดมองมันไม่ได้

“มึงมองเชี่ยอะไร” อยู่ๆไอ้คนข้างๆก็หันมาถามด้วยคำพูดที่สวนทางกับหน้าตาเป็นที่สุด

“โทษทีๆ พึ่งตื่นน่ะ เราบีนะ นายชื่อไร” ผมถามเสียงอ่อย

“………นี่มึงพูดจริงหรือเล่น……นี่มึงไม่รู้จักกูเหรอ” ไอ้หน้าหล่อขมวดคิ้ว

“……เอ่อ…..ไม่รู้ว่ะ เค้ามีการแนะนำตัวแล้วเหรอ สงสัยเราพลาดไป โทษทีๆ”

“…..กู…..นภ…..”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ผมยิ้มให้

“…..นี่มึงไม่รู้จริงๆเหรอ…...” ไอ้หน้าหล่อขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม

“……อืม…….” ก็กูไม่รู้จริงจริงงงงงงง


มันจ้องหน้าผมเหมือนเห็นตัวประหลาดอีกสักพัก


“…..เออ…….”

จากนั้นก็หันไปเรียนโดยไม่ได้คุยอะไรกันอีก ผมก็หลับๆตื่นๆไปจนเที่ยงนั่นแหละครับรู้ตัวอีกทีไอ้หน้าหล่อมันก็หายไปแล้ว

………………………….


ช่วงพักเที่ยงพวกผม3คนก็ออกไปทานข้าวเที่ยงที่โรงอาหาร ผมงี้แทบจะกระโจนเข้าไปที่ร้านข้าวแกงเลยครับ ขออะไรก็ได้ที่จะได้กินเร็วๆ เพราะตอนนี้น้ำย่อยคงหลั่งออกมาย่อยอวัยวะภายในผมหมดแล้วมั้ง หิวสัด แต่เวรกกรมก็ชักพา คนต่อคิวกันมืดฟ้ามัวดิน กว่าจะได้ซื้อกว่าจะได้นั่งก็ปาไป20นาที

“นี่ๆ….มันแปลกๆมั๊ย ทำไมคนมันเยอะผิดปกติ” อ้อยพิษถามขึ้นทันทีที่พวกผมนั่งลง

“จริง เยอะเกิน อ้าว อีนั่นมันอีมนตรี เภสัชนี่ อีนั่นอีมานพ วิศวะ อีเอ๋บัญชี ทำไมชะนีกับเก้งมันว่ารวมกันหมดเลยยะ” หนูแม้นผู้รอบรู้ตอบและถามด้วยความสงสัย

“ช่างมันเถอะ กินๆๆ หิวจะแย่แล้ว” ผมรีบชวนพวกมันกินก่อนผมจะเป็นลม

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด กรี๊ดๆๆๆ แอร๊ยยยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดด แอร๊ยยยยยยยยย”

ข้าวในปากผมแทบพุ่ง ตกใจที่อยู่ๆหมู่มวลมหาประชาชนในโรงอาหารก็กรี๊ดขึ้นมาพร้อมกันอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับลุกพรวดออกจากเก้าอี้ของตนไปด้วยความเร็วสูง …….เอ่อ……นั่น…..ผู้หญิงโต๊ะนั้นมันถกกระโปรงกระโดดข้ามโต๊ะใช่มั๊ย.......

“อะไรของมัน….กรี๊ดดดดดดดดดด” หนูแม้นพูดอยู่ดีๆก็กรี๊ดแล้ววิ่งพรวดไปอีกคน แถมเผลอถีบอ้อยพิษล้มคว่ำหล่นจากเก้าอี้พร้อมจานข้าวที่ปลิวกระเด็นตามไปด้วย
 
ผมตกใจรีบลุกไปพยุงอ้อยพิษขึ้นมา……เชี่ย…… นึกว่าดูหนังผี…… ข้าวปลาอาหารต่างๆกระจายติดตามหัวของอ้อยพิษเต็มไปหมด

“อีแม้นนนนน มึง ตายยยยยย…..อ๊ะ…….กรี๊ดดดดดดดด”อ้อยพิษคำรามด้วยความโกรธก่อนจะวิ่งกรี๊ดออกไปอีกคน พวกมึงเป็นบ้ากันไปหมดแล้ววววววววว

ผมหันชะเง้อไปดู สิ่งที่เห็นก็คือคนเกือบทั้งโรงอาหารรวมทั้งป้าแม่ค้าไปยืนรุมออคนสองคนพร้อมร้องกรี๊ดๆเหมือนกำลังดูคอนเสิร์ตอะไรสักอย่าง

“ทุกคนคะๆ อยู่ในความสงบค่ะ ทุกคนคะ…..” เสียงเล็กๆจาก1ใน2คนที่กำลังโดนล้อมพยายามตะเบงเสียงสู้ออกมา

“กรี๊ดดดดดดด กรี๊ดๆๆๆๆ อร๊ายๆๆๆ กรี๊ดดดด”

“ทุกคนคะ….เอ่อ…ทุก…..”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กรี๊ดๆๆ กรี๊ดดดดดด”

“ทุก……..”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด อร๊ายยยยยย กรี๊ดดดดดด”

“เฮ้ยยยยย หยุด!!! ฟัง!!!” เสียงเล็กๆเมื่อตะกี้เปลี่ยนเป็นเสียงห้าวใหญ่เหลือกำลัง ประหนึ่งครูฝึกรด.สั่งจัดแถวตอนโกรธ

“…………………….....”

ได้ผล ทุกคนหน้าเหวอเงียบสนิท

“ขอบคุณค่ะ ป้าสมทรงขอนะคะ วันนี้น้องมาเรียนวันแรก อยากให้ทุกคนเป็นกันเอง อย่าเสียงดังค่ะเดี๋ยวคณบดีมาไล่ออก ไม่อยากให้น้องโดนไล่ออกใช่ไหมคะ ต้องทำยังไงคะ ถูกต้องค่ะ ยิ้มได้ มองได้แต่อย่าจับ อย่าควัก อย่าลวนลามทางเพศค่ะ” เสียงครูฝึกรด.หายไปกลายเป็นสาวน้อยเสียงใสเหมือนเดิม

ทุกคนพยักหน้ารับแต่สายตายังคงจ้องไปที่ไอ้คนตัวสูงข้างๆป้าสมทรงอย่างหื่นกระหายไม่เปลี่ยน แต่ก่อนที่คนในวงจะเข้าไปรุมขย้ำอีกครั้ง ไอ้คนข้างๆป้า ก็หันมาเห็นผมแล้วโบกมือให้

“บี!! เราอยู่นี่!!”

หืม…… ใคร …….กู………เหรอ

“ขอตัวนะครับ ตามสบายนะครับทุกคน ขอเวลาเจอเพื่อนก่อนครับ” ไอ้คนตัวสูงส่งยิ้มพูดกับทุกคนก่อนที่จะถอดแว่นกันแดดออกแล้วรีบฝ่าฝูงชนมาทางผม…..อ้าว…..ไอ้นภนี่

“ไปกันบี” ไอ้นภมาถึงตัวพร้อมกับจับข้อมือผมแล้วลากออกไปทันที……..อะไรของมึงงงงงงง………ไปไหนนนนนนนน……….เฮ้ย………..ข้าวกู!!!!!...........กูหิววววววววววววววว!!!!

 :sad4:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 30-04-2020 17:59:29 โดย psychological »

ออฟไลน์ AkuaPink

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2033
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1

ออฟไลน์ BomBarDA

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 1
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0

ออฟไลน์ Dee^daY

  • ไม่เคย ทำให้ใครเดือดร้อน
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4067
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +330/-6
เนื้อเรื่องน่ารักดี

ออฟไลน์ psychological

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 253
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-0
ซีนที่3

“เฮ้ยยยยยยยย หยุดก๊อนนนนนน  มึงจะลากกูไปไหนนนนนนนน” ผมร้องเสียงหลง หลังจากที่ถูกไอ้หน้าหล่อลากกึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นตึกเรียนไป

“สัด!!! ตามมาเงียบๆ เดี๋ยวแม่งต่อยท้องให้สลบเลย” ไอ้หน้าหล่อมันไม่หันมาดูดำดูดีผมเลยครับ แถมพูดขู่กลับมา…..เอ่อ….เอาจริงๆ……คิดว่ามันไม่ได้ขู่…..มันน่าจะเอาจริง เงียบก็ได้กู……อ้าวเฮ้ย…..มึงจะลากกูเข้าห้องน้ำทำม๊ายยยยยยยยยย……นี่มันเปลี่ยวไม่มีคนนะเว้ยยยยยยยย…….มึงจะทำอะไรกู!!!......ครับ….ได้แต่กรีดร้องในใจ

ไอ้หน้าหล่อมันลากผมเข้าห้องน้ำเสร็จ มันก็สะบัดมือผมออกทันที แล้วก็รีบหันไปล็อกประตู ก่อนที่จะเดินพรวดเข้ามาประชิดผมจนติดกำแพง

“เฮ้ย!! มึง!!!” ไอ้หน้าหล่อจ้องหน้าผมเขม็งขณะที่มือข้างนึงของมันกำลังยันกำแพง โดยที่มีผมอยู่ระหว่างมันกับกำแพง!!

“อะ….อะไร” ผมตอบด้วยความเหวอ

“มึงไม่รู้จักกูแน่นะ” ไอ้หน้าหล่อขมวดคิ้วถามพร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้

“เออ….กูจะไปรู้จักมึงได้ยังไง…พึ่งเจอกันวันนี้” กูกลัวแล้วปล่อยกูเห๊อะ

“…………….ดี……………” ไอ้หน้าหล่อยิ้มนิดๆแล้วผละออกจากผม……เฮ้อ….รอดแล้วกู

“ตั้งแต่วันนี้ไปมึงต้องเป็นเพื่อนกู!!! เข้าใจมั๊ย เป็นเพื่อนกู!!! ต่อไปมึงต้องอยู่กับกูตลอดเวลาที่อยู่ที่คณะ มึงต้องช่วยกันคนอื่นออกไปจากกู ต้องทำทุกอย่างที่กูบอก” อยู่ๆมันก็หันมาชี้หน้าสั่ง……อะไรอี๊กกกกกกก

“เข้าใจมั๊ย!!!” ไอ้หน้าหล่อมันพุ่งเข้ามาหาผมอีกรอบคราวนี้ใช้สองมือยัน……กูกลัวมึงแล้ววววววววว

“เออๆ เข้าใจแล้วๆ” ผมรีบตอบ

“ดี…..เอามือถือมา” ไอ้หน้าหล่ออยู่ๆก็กระชากเอามือถือผมไป

“เฮ้ย มึงจะเอามือถือกูไปทำอะไร”

“เมมเบอร์กู แล้วอันนี้ไลน์กู”ไอ้หน้าหล่อกดๆๆแล้วยัดมือถือคืนให้ผม

“………….”

“ห้ามให้ช่องทางการติดต่อกูกับใคร มึงติดต่อได้คนเดียว ถ้าหลุดไปรับรองมึงตายแน่ เข้าใจมั๊ย เข้าใจมั๊ย!!”

“ เข้าใจแล้ววววว”

“ดีมาก กูชื่อ นภ……นภศูล…… อ้อ…….ยินดีกับมึงด้วยที่มึงได้เป็นเพื่อนคนแรกและคนเดียวของกู”

กูไม่ได้ยินดีกับมึงงงงงงงงงงงงงง มึงบ้าไปแล้ววววววววววววววว


……………………………………



ภาพตัดกับมาที่ห้องเรียนในภาคบ่าย ไอ้นภลากผมไปนั่งริมสุดหลังห้อง นิสัยมันดูดีขึ้นผิดหูผิดตาเวลาอยู่กับคนทั่วไป ต่างกับสันดานที่มันทำกับผมในห้องน้ำเมื่อกี้อย่างกับคนละคน…….นี่ถ้ามันพกมีดด้วย ผมว่ามันคือฆาตกรโรคจิตดีๆนี่เองหละครับ……เฮ้อ…….บอกตรงๆตอนนี้ลืมหิวลืมง่วงกันไปเลยเพราะ สายตาของคนทั้งห้องจับจ้องมาที่ผมกับไอ้นภเป็นระยะพร้อมทั้งเสียงซุบซิบๆเต็มไปหมด

แน่นอนว่าผมเรียนไม่รู้เรื่อง คงต้องไปฝากผีฝากไข้กับหนูแม้นเหมือนเดิมให้มันช่วยสอน สมองผมตอนนี้ปั่นป่วนไปหมดงงก็งง อยากถามก็ไม่มีโอกาสถาม ระหว่างเรียนมันก็ไม่พูดอะไรเลย ผมทำได้แค่แอบหันไปมองมันเป็นพักๆ….ไม่ใช่พิศวาสนะครับ แต่เป็นระแวงครับ ระแวง!!!

ในที่สุดบทเรียนวันนี้ก็จบลง แต่ทันทีที่อาจารย์สอนเสร็จ ไอ้หน้าหล่อมันก็วิ่งพรวดออกไปเลยทันทีครับ แบบไม่ให้ใครรู้ตัว มันคงมีงานต่อหรือไม่ก็คงกลัวว่าถ้าไม่รีบไปคงมีฝูงชนในห้องวิ่งกรี๊ดเข้ามาทึ้งมันอีก……ใช่ครับ……มันคิดถูก…….ฝูงชนวิ่งกรี๊ดมารุมทึ้งจริงๆ…….แต่ไม่ใช่มันนะครับ……กูนี่แหละครับที่โดน!!!

“เธอๆ นภศูลไปไหน”
“นภศูลกลับไปแล้วเหรอ”
“ไม่นะๆ ม่ายยยยย”
“ยังไม่ได้จับมือเลย”
“เธอเป็นเพื่อนนภศูลเหรอ”
“มีเบอร์เค้ามั๊ยๆ”
“อุฮิ ฮี่ๆๆๆๆ”
“อร๊ายยย หนีไปอีกแล้ว”
“@!$@#%@#$^$#^%#%&^^&.”

กูกลัวแล้วววววววววววววววว……..โดยเฉพาะไอ้เสียงหัวเราะสุดหลอนนั่น……..แต่เอาเถอะ……ตอนนี้ผมเข้าใจความรู้สึกไอ้หน้าหล่อมันแล้วครับ……เป็นผม ผมก็คงวิ่งป่าราบเหมือนกัน…..กว่าจะออกมาได้ก็ต้องถึงมือหนูแม้นกับหนูอ้อยพิษ……ที่ช่วยกันขวางฝูงนักศึกษาซอมบี้ให้ผมรีบวิ่งหนีออกไปจากห้องอีกคน…….นี่มันวันซวยอะไรของกู!!!!

พอวิ่งพ้นอาคารเรียนมาได้ ก็นึกว่าจะจบ มายืนหอบแฮ่กๆอยู่ข้างทางได้แค่แป๊บเดียว เสียงเจ้ากรรมนายเวรจากคณะข้างๆก็ดังขึ้นอีก

“นั่นไงๆ เพื่อนของนภศูล”
“กรี๊ดดดดด ใช่ๆ”
“เธอๆคุยด้วยหน่อย”
“กรี๊ดดดดดดด ขอเบอร์นภศูลหน่อย”
“กรี๊ดดดดดดด”

เชรี่ยยยยยยยยยยยย………ฝูงนักศึกษาซอมบี้อีกกลุ่มเริ่มวิ่งตามผมแล้วครับ……..ช่วยด้วย!!!!

ผมวิ่งไปไกลแค่ไหนไม่รู้ รู้แต่ว่ายิ่งวิ่งผ่านตึกคณะอื่นไปมากเท่าไหร่กองทัพซอมบี้ก็มากขึ้นเท่านั้น กูจะตายมั๊ยเนี่ยยยยยยย……แต่ก่อนที่ผมจะวิ่งไปจนหมดลม รถสปอร์ตสุดหรูโคตรแพงก็ขับปาดหน้าผมตรงสามแยกระหว่างทาง…….ทำเอาผมล้มก้นกระแทก

“ขึ้นมา เร็วๆ” คนขับรถหรูเปิดกระจกออกมาเรียก……ไอ้หน้าหล่อนั่นเองครับ!!!

ถามว่าจะขึ้นดีมั๊ย….. ไม่ต้องคิดครับ!!! ให้วิญญาณหมาแถวบ้านสิงรีบวิ่งขึ้นรถมันทันที หลังจากที่ขึ้นไปหอบแฮ่กๆอยู่บนรถมันได้ไม่ถึงสองเฮือก มันก็ขับพุ่งออกไปอย่างช่ำชอง เรียกว่าเหยียบมิดคันเร่ง……เฮ้ย…..มึงจะชนอาจารย์ป้าไม่ด้ายยยยยยยยย…….เชี่ยยยยยยยยยยยยยย………@#$@#!%$^#@@!!!

สุดท้ายมันก็ขับออกมาจอดนอกมหาลัยในที่ๆไม่มีคนโดยไม่ได้ชนใครตาย…..5นาทีบนรถมัน ทำให้ผมรู้สึกเหมือน5ชั่วโมง……นี่สินะที่เค้าว่ากันว่าเวลากำลังจะตาย ทุกอย่างจะดูช้าลง……แต่กูไม่อยากตายตอนนี้!!!!

 “มึงลงไปได้ละ”

“ห๊ะ”

“กูบอกให้ลง จะรีบไปทำงาน ลง!!!” มันถลึงตาตะคอกใส่ผม

“เออๆ ขอบใจ”  ผมรีบลงจากรถมันแทบไม่ทัน พอผมลงเสร็จไอ้นภมันก็ขับพุ่งออกไปเลย ปล่อยผมยืนเหวออยู่คนเดียว

“แม่งเอ๊ย ขอให้ยางแม่งระเบิด” ผมบ่นขึ้นมาหลังจากเห็นรถมันเลี้ยวหายลับไปจากสายตา…..อ้าว….รถใครวิ่งกลับมา…..เชรี่ยยยย……กลับมาทำไมอี๊กกกกก

“เอาไป” ไอ้หน้าหล่อเปิดกระจกออกมาพูดพร้อมกับปาถุงใส่ผม แล้วก็ขับออกไปเลย……อะไรอีกเนี่ย……
ฉิบหาย!!!! กูอยู่ไหน!!! แล้วจะกลับหอยังไง!!!


 :m31:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 30-04-2020 17:59:14 โดย psychological »

ออฟไลน์ bun

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2374
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-5
ชีวิตคงวุ่นวายอีกนาน

ออฟไลน์ psychological

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 253
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-0
ซีนที่4

กว่าผมจะเดินระเห็จระเหินหาทางกลับไปถึงหอได้นี่ก็แทบแย่ หลงไปหลงมาเกือบตกคลองตายเพราะเดินตามmap…..สัดมากครับ ……มันจะพาผมทะลุกำแพงบ้าง เดินข้ามคลองแบบไม่มีสะพานบ้าง……กูไม่ใช่X-Men!!!!!

พอเข้าห้องปุ๊บ สิ่งแรกก็คือคลานไปนอนบนเตียง เหนื่อยก็เหนื่อย แรงก็ไม่มี หิวจนหายหิว แล้วก็กลับมาหิวใหม่ เอาจริงๆตอนนี้ก็เกิน24ชมแล้วครับที่ไม่ได้กินข้าวเลย  อ้อ กินไปได้ครึ่งคำ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้ ผมนี่นึกว่าตัวเองหลุดไปต่างโลก…..แฟนตาซีสัด!!!

ตอนนี้สิ่งแรกที่คิดได้ว่าต้องทำ ก็คือการหาของกิน แต่ แต่ แต่ อย่าว่าแต่ออกไปหาข้าวกินที่ร้านเลย คลานไปตู้เย็นยังไม่ไหว….ผมลองล้วงเป้ที่อยู่ข้างตัวดู เผื่อฟลุ๊คล้วงไปเจอเศษลูกอมสักเม็ดก็ยังดี แต่นั่นก็แค่ความฝันลมๆแล้งๆ….มีแต่สมุดกับปากกา…..แล้วก็ถุงที่เมื่อกี้ไอ้หน้าหล่อปาใส่

มีด…..มันต้องเป็นมีดเปื้อนเลือด……ไอ้นี่มันบ้า …….มันเป็นฆาตกร…….มันต้องโยนความผิดมาให้กู……กูกลัวแล้ววววววววว…….อ้าว……แซนวิช……..แอบรู้สึกผิดที่เผลอคิดร้ายกับมันไป จริงๆมันก็เป็นคนดีเหมือนกันนี่หว่า…….อ้าว มีกระดาษโน้ตแปะด้วย
 
+++++แดกไปซะ กูกินเหลือ+++++++

 สัด!!!!!!! 

ว่าแต่แซนวิชอะไรของมันกลิ่นแปลกๆ……..เชรี่ยยยยยย……..แซนวิชปลาทูพริกขี้หนูสวน!!!!!!

………………………………..


ด้วยความที่เหนื่อยปางตาย ผมก็สลบไปทันทีหลังจากยัดแซนวิชไอ้หน้าหล่อเสร็จ ….. รู้ตัวอีกทีก็เช้า….ถามว่าตื่นเองไหม ….ตอบเลยว่าเปล่า…..สะดุ้งตื่นเพราะไอ้ข้างห้องมันทำเสียงดังเหมือนกำลังโวยวายอะไรสักอย่างอยู่ เสียงมันดังต่อเนื่องจนผมนอนต่อไม่ได้…..พอเหลือบไปดูนาฬิกา สัด!!! 6โมงเช้า!!!! มึงทำบ้าอะไรกันตอนนี้ !!!

ไหนๆก็นอนต่อไม่ได้ ผมเลยรีบอาบน้ำแต่งตัว ออกไปมหาวิทยาลัย กะจะไปกินข้าวเช้าสักหน่อย กลัวเจอเรื่องบ้าบอแบบเมื่อวานจะอดข้าวตายอีก

พอผมถึงโรงอาหารคณะ แทนที่จะได้เดินเข้าไปสบายๆ กลับต้องค่อยๆย่องเข้าไป ……ทำไมเหรอครับ…….ก็กลัวจะเจอฝูงนักศึกษาซอมบี้อีกอะสิ!!!.... โชคดีตอนนี้แทบไม่มีคน คงเพราะเช้าอยู่คนเลยยังไม่มา…….พอผมซื้อข้าวเสร็จ กำลังจะกิน ก็พึ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้ขอบคุณสองสาวอ้อยพิษกับแม้นเลยที่ช่วยผมออกมาจากห้องเมื่อวาน……แต่พอหยิบมือถือออกมาเท่านั้นแหละ…ช็อค!!!

62 missed calls
221ข้อความในlineที่ยังไม่ได้อ่าน

ฉิบหายแล้ว!!! สรุปไอ้สองตัวมันโทรมารัวๆตั้งแต่เย็นจนมืด อ้าว มีไอ้นภด้วย….ผมดันหลับสนิทจนไม่รู้เรื่อง ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร ไอ้แม้นก็โทรเข้ามาทันที

“ว่าไงแม้น”

“อยู่ไหน!!!! บีขายังไม่ตายใช่มั๊ย” หนูแม้นแผดเสียงใส่แบบที่ไม่รู้ว่ากำลังด่าหรือว่าเป็นห่วง

“ขอโทษ~~~~ ยังอยู่ ยังไม่ตาย ตอนนี้อยู่โรงอาหาร”

“โอเคค่ะ อยู่นิ่งๆนั่งหายใจเข้าออกเฉยๆ ห้ามไปไหน กำลังไปหานะคะ” หนูแม้นพูดเสร็จก็วางหูใส่

ผมรู้ตัวว่าเดี๋ยวคงโดนชุดใหญ่แน่ๆ สิ่งที่ผมต้องทำเลยก็คือ …….นั่งอยู่เฉยๆไม่ไปไหน……..แล้วรีบยัดข้าวในจานให้มากที่สุด!!!! เพราะถ้าพวกมันมา กูไม่ได้แดกแน่ๆ!!!

“อึก แค่กๆ” ติดคอสิครับ หลังจากยัดไปได้ครึ่งจาน ……เชรี่ย….ต้องไปซื้อน้ำ
“อะ…แดกซะ เดี๋ยวตายห่าก่อน”

ใครสักคนยื่นน้ำเลม่อนโซดามาให้ตรงหน้า…….ผมควรจะรับดีไหมครับ…….แน่นอนว่าไม่……ไม่รอ……เดี๋ยวติดคอตาย….. ผมรีบรับไปดูดพรวดๆ…….เฮ้อ……รอดแล้วกู

“ขอบใจ…….เชรี่ย!!!” ผมหันไปขอบใจไอ้คนที่ยื่นน้ำให้ได้ครึ่งประโยค ก็ตกใจสะดุ้งแทบหงายหลัง เพราะไอ้คนนั้นก็คือไอ้นภครับ

“ทำไมมึงไม่รับสายกู” ไอ้นภถามไม่ให้ตั้งตัว
“กูหลับ”
“ทำไมไม่ตื่นมารับ”
“กูหลับลึก”
“ทำไมหลับลึก”
“กูเหนื่อย”
“ทำไมเหนื่อย”
“มึงยังจะถามอีก!!”ผมโวย
“ทำไมไม่ตอบไลน์”
“กูยังไม่ได้เปิด”
“ทำไมยังไม่ได้เปิด”
“มึงเป็นพนักงานสอบสวนเหรอ”
“ไม่ แต่กูเป็นเพื่อนมึง”
“………..”
“ทำไมเงียบ”
“ขอบคุณ”
“ดี ยังมีสมอง”
“สัด!!”

“บีขา~~~~~” เสียงโหยหวนลอยมา ไอ้นภสะดุ้ง โดดมาหลบหลังผมทันทีด้วยความเร็วสูง …..เสียงนั่นไม่ใช่ใครครับ หนูแม้นกับอ้อยพิษนั่นเอง

“ใครวะ” ไอ้นภกระซิบถาม
“เพื่อนกูเอง ไม่ต้องกลัว” ผมตอบ….. ก็แน่ล่ะสิ มึงน่ากลัวสุดแล้ว
“ว้าย…นภศูล ทำไมมาอยู่กับบีขา”หนูแม้นถามด้วยความตกใจหลังจากเห็นไอ้นภที่สิงอยู่ข้างหลังผม

“รู้จักกันมาก่อนจริงๆเหรอ”อ้อยพิษถามต่อไม่รอช้า

“เปล่า คืองี้ ……” “อุ๊ป” ไอ้นภเอามือมาปิดปากผมตอนยังพูดไม่จบ

“ใช่แล้วครับ เราเป็นเพื่อนกัน” ไอ้นภตอบด้วยรอยยิ้มและเสียงนุ่มนวล

“แต่เมื่อวานบีขายังบอกว่าไม่รู้จักนภศูลอยู่เลย…...อ๊ะ! “ แม้นยังพูดไม่จบไอ้นภก็เอานิ้วมาแตะที่ริมฝีปากนาง

“ความลับนะครับ” พร้อมกับขยิบตาให้…..เท่านั้นแหละ…. ไอ้สองตัวนี้มันก็อ่อนละทวยลงไปกอง แมร่ง หล่อสัด

หลังจากไอ้สองตัวตั้งสติกันได้แล้วก็เลยนั่งคุยกันว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นบ้าง คุยกันไปคุยกันมาไอ้สองตัวนี้ก็ตกหลุมเสน่ห์ไอ้หน้าหล่อเรียบร้อย ไอ้นภจะให้ทำอะไรก็ทำ ยอมเป็นการ์ดให้มันซะงั้นแลกกับการที่ไอ้นภยอมfollow IGส่วนตัวของสองคนนั้น…… คือพวกมึงยังไม่รู้ตัวใช่ไหมว่ากำลังกลายเป็นเหยื่อ!!! หนีปายยยยยย!!!!

………………

หลังจากที่ไอ้หน้าหล่อนั่งเรียนข้างผมตลอดช่วงเช้า ตอนเที่ยงป้าสมทรงผู้จัดการก็มาลากตัวมันออกไปสัมภาษณ์กับนักข่าว กลับมาอีกทีก็คาบบ่าย หนูแม้นเล่าให้ฟังว่า นภศูลงานยุ่งมาก ทำงานแทบไม่ได้พัก มีแต่คนต้องการตัว แค่พรีเซนเตอร์สินค้าก็ปาไป10อย่าง มาเรียนได้ก็บุญแล้ว ดูๆไปก็เหนื่อยแทนครับ…..พอถึงคาบสุดท้ายวันนี้มันก็วิ่งออกไปก่อนอีกตามเคย

LINE
“มึง” ผมทัก
“ว่า”
“เย็นนี้มีเข้าประชุมเชียร์”
“แล้ว?”
“ไม่เข้าเหรอ”
“ไม่”
“ไปไหนเดี๋ยวกูบอกพี่ให้”
“ไปเนปาล”
“สัด”
“ไปถ่ายรายการ เดี๋ยวเสร็จแล้วตามไป”
“Ok”

ครับ อย่างที่บอก…. วันนี้มีประชุมเชียร์วันแรก ซึ่งพี่ปี2ขอความร่วมมือระดับสูงสุดให้ปี1ทุกคนเข้า……ไม่ใช่บังคับนะครับ แต่อารมณ์แบบถ้าไม่เข้ามึงตายยยยยย……อะไรประมาณนี้

………………………………..

 :m1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 30-04-2020 17:58:56 โดย psychological »

ออฟไลน์ fc_fic

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-7

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ psychological

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 253
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-0
เย็นนี้มาต่อนะครับ :impress2:

ออฟไลน์ psychological

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 253
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-0
ซีนที่5


ณ ห้องซ้อมเชียร์


หลังจากที่ทุกคน(ยกเว้นไอ้นภ) ถูกต้อนจากห้องเรียนไปเข้าห้องซ้อมเชียร์กันจนหมด พวกพี่ๆปี2ก็สั่งให้พวกเรานั่งแยกเป็น2กลุ่ม โดยที่ให้กลุ่มพวกผู้ชายที่ทั้งชั้นปีมีแค่7คนมานั่งข้างหน้า ส่วนพวกผู้หญิงอีก70กว่าคนไปนั่งด้านหลัง

ตอนแรกหนูแม้นก็จะตีเนียนไปอยู่กลุ่มสาวๆ แต่ถูกรุ่นพี่ดักคอซะก่อนว่าเค้าแบ่งตามบัตรประชาชน ไม่ใช่จิตวิญญาณ หนูแม้นเลยจำยอมต้องมานั่งหน้าบูดกับพวกผมข้างหน้า

พรึ่บ!!!! อยู่ๆไฟก็ดับลง คนในห้องกรี๊ดลั่น……แต่ทำไมเสียงกรี๊ดจากกลุ่มข้างหน้ามันดังกว่าฟะ???

“สวัสดีค่ะ พี่พลอยปี2นะคะ ขอบคุณมากนะที่มาเข้าห้องซ้อมเชียร์ วันนี้พี่จะเป็นคนมาดำเนินรายการให้ค่ะ”
พี่พลอยคนสวยพูดช้าๆเนิบๆค่อยๆกึ่งเดินกึ่งลอยออกมาจากหลังเวทีพร้อมไฟspotlightที่ฉายตาม
 
“อย่างที่รู้กันคณะเราเป็นคณะที่มีแต่สาวๆเป็นส่วนใหญ่ ดังนั้นคณะของเราเลยยกเลิกธรรมเนียมพี่ว้ากไปนะคะ การจะให้พี่ๆเสียงดังใส่น้องๆ ก็ดูจะไม่เหมาะ พี่เองก็คงทำไม่ได้ ดังนั้นเรามาร่วมมือกันด้วยความเต็มใจ ดีมั๊ยคะ” พี่พลอยถามเสียงใสเหมือนแม่พลอยจากสี่แผ่นดิน

“ค่ะ/ครับ….”

“ถามว่าดีมั๊ย!!!!!” อยู่ๆเจ้แกก็องค์ลงแผดเสียงถามอย่างโหดสัดๆ!!!

“ดีค่ะ/ครับ!!!!” ……. ไหนว่าเสียงดังไม่ได้!!! นี่มันตะโกนใส่แล้ว!!! พี่ว้ากตัวแม่ชัดๆ!!!!

“ดีมากค่ะ อย่างที่ทราบกัน ว่าจากนี้เป็นต้นไป พวกน้องจะมีกิจกรรมที่ต้องเข้าร่วม ซึ่งก็ไม่ได้มากมายอะไร แค่ซ้อมเชียร์ รับสายรหัส เลือกหลีดคณะ เลือกชมรม เลือกประธานชั้นปี เลือกตัวแทนลงแข่งกีฬาfreshy ทำกิจกรรมงานfreshy night เลือกดาวเดือนคณะ จัดงานทันตะการดนตรี ทำทั้งหมดภายในเทอมนี้ แค่นี้เองค่ะ”

เดี๋ยว!!!!...... ทั้งหมดที่พูดมาคุณพี่ใช้คำว่า “แค่” เร๊อะ!!!!.......แล้วไอ้ทันตะการดนตรีมันคืออะไร!!!

“เพื่อเป็นการไม่เสียเวลา วันนี้เรามาเริ่มการเลือกนักกีฬาลงแข่งแต่ละประเภทกันก่อนนะคะ น้องๆผู้หญิงค่อยๆเลือกกันไปตามความถนัดได้เลยค่ะ ถ้าประเภทไหนมีคนสมัครเยอะเกินเดี๋ยวเราทดลองจัดซ้อมแข่งก่อนได้ ไม่ต้องห่วง เสร็จแล้วเรามาซ้อมเชียร์กันค่ะ …….ส่วนผู้ชายข้างหน้านี้…….ไม่มีสิทธิ์……เชิญออกไปได้เลยค่ะ” พี่พลอยหันมาพูดพร้อมผายมือไปสู่ทางออก พวกผมได้แต่มองหน้ากันเหรอหรา ทำไมไม่มีสิทธิ์ งงสิครับ

“บอกให้ออกไป๊!!!!!!!!”

“ครับ!!!!!” พวกผมวิ่งกันออกไปแทบไม่ทัน…..

…………………………….

ตอนนี้พวกผู้ชายทั้งหมดถูกส่งมาเจอกับ เจ้มอลลี่ ประธานฝ่ายกีฬาปี2

“พวกน้องรู้ใช่มั๊ยว่า ผู้ชายทุกคนจะถูกห้ามเข้ากิจกรรมเชียร์ ไม่มีสิทธิเลือกชนิดกีฬาใดๆที่จะเข้าแข่ง” เจ้มอลลี่อยู่ๆก็โพล่งขึ้นมา

“ห๊ะ ทำไมล่ะพี่ พวกผมทำอะไรผิด” พวกผมโวย

“ยังจะมาถามอีกว่าทำไม!!! รุ่นก่อนว่าวิกฤติแล้วที่มีผู้ชายอยู่แค่ยี่สิบ!!!! แข่งอะไรก็แพ้เค้าหมด แต่นี่…..นี่อะไร……รุ่นนี้ทั้งรุ่นดันมีผู้ชายแค่7!!! รู้มั๊ยว่าพวกชั้น ปวดหัวมากแค่ไหนในการที่จะต้องวางแผนให้!!!! วิกฤตแล้ว!!! วิกฤติแล้ววววว!!!!!!!!” เจ้มอลลี่อยู่ๆก็คลุ้มคลั่งจิกหัวตัวเองขึ้นมา

พวกผมก็ช็อคสิครับ ไอ้แม้นพรวดมาหลบหลังผมด้วยความรวดเร็ว แต่ละคนถอยกรูดออกมาคนละก้าวสองก้าว

“ก็อย่างที่บอกแหละ ว่ามีแค่7คน แต่กีฬาชายดันมีทั้งหมด 10รายการ ดังนั้นพวกน้องทุกคนต้องถูกบังคับลงแข่ง !!!ห้ามอู้ ห้ามขาด ห้ามลา ห้ามอู๊ดอี๊ด เข้าใจมั๊ย!!!!”

“ครับ!!!!”

“ดีมากจ๊ะ” หลังวี๊ดเสร็จ เจ้มอลลี่ก็หยิบหวีออกมาสางผม พร้อมกับพูดแบบปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น……น่ากลัวสัด!!!

“แล้วมีกีฬาอะไรบ้างคะคุณพี่”ไอ้แม้นถามขึ้น

“ก็มีเปตอง บาสเก็ตบอล ฟุตบอล ฟันดาบ ปิงปอง เทนนิส วอลเลย์บอล แบตมินตัน ว่ายน้ำและชกมวย”

“อ้าว คุณพี่ แล้วฟุตบอลทำไงอะ มีไม่ถึง11” แม้นถามต่อ

“อ๊าฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ชั้นถามมาให้แล้ว!!!!.......” อยู่ๆเจ้ก็ระเบิดเสียงหัวเราะขึ้นมาขณะสางผม พวกผมสะดุ้งถอยห่างจากเจ้กันไปอีก

“ปีนี้ท่านอธิการบดีอนุญาตให้แข่งแบบรวมคณะได้เป็นกรณีพิเศษ ทันตะกับอักษร เพราะทางนั้นเองก็มีผู้ชายแค่6 พอรวมกันก็เลยกลายเป็น13 ตัวจริง11สำรอง2ครบพอดี” เจ้ตอบอย่างภาคภูมิใจ

อิ๊บหายละผมว่า….ลำพังคนไม่พอก็ว่าแย่แล้ว นี่ไปรวมกับอักษรที่ขึ้นชื่อว่าไม่มีใครเตะบอลอีก แพ้ตั้งแต่รอบแรกแหงๆ….

“เอาล่ะๆ พี่ให้เวลาครึ่งชม ตกลงกันให้เสร็จนะว่าใครจะลงอะไร เดี๋ยวเจ้กลับมา แต่ถ้ากลับมาแล้วยังไม่เสร็จ…รู้ใช่มั๊ยว่าจะเป็นยังไง อ๊าฮ่าๆๆๆๆๆๆ” เจ้พูดเสร็จก็เดินออกไปทันที

ตอนนี้พวกผมทั้ง6คนก็ได้แต่มองตากับปริบๆ ไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อกันดี แต่ด้วยเวลาอันจำกัด ผมเลยเปิดประเด็นให้ก่อน

“เอางี้นะ เรามาแนะนำตัวกันอีกทีละกัน จะได้รู้ว่าใครถนัดอะไร เราชื่อบี ปกติก็เล่นบาส เตะบอล ว่ายน้ำพอได้ ส่วนนี่ แมนสรวง โอ๊ย!!” แม้นหยิกแขนผมเต็มแรง

“แม้นเดือนจ้ะ เรียกเราว่าแม้นเฉยๆก็ได้ เราอ่อนแอไม่ค่อยได้เล่นอะไรหรอก” สัด!!! มึงล่ำกว่าใครทั้งหมดในที่นี้อี๊กกกกก!!

“อย่าไปเชื่อ มันเตะบอลเป็น”ผมแฉ

“อร๊าย บีขา!!!!”

“เราชื่อตรอง ปกติเราก็เตะบอล เล่นบาส ตีเทนนิส เคยเรียนฟันดาบมาบ้าง” ตรองผู้ชายหน้าคมตัวสูงตอบ

“กูชื่อบอล เล่นได้หมด แต่ไม่เอาวอลเล่นะ ไม่ใช่ทาง” บอลผู้ชายหน้าเถื่อน บุคลิกไปทางเด็กช่างตอบ…..อ้าวแล้วมึงจะแอบมองไอ้แม้นแล้วหน้าแดงทำไม

“เออ เราชื่อ มินนี่นะ เล่นวอลเล่ เปตองได้จ๊ะ” มินนี่ผู้ตัวเล็กดูบอบบางของจริง ดูผ่านๆนึกว่าเป็นทอมเรียบร้อย

“เราตี๋ เอ่อ เราเล่นปิงปองก็พอได้” ตี๋หนุ่มตาชั้นเดียวขี้อายดูไม่มั่นใจในตัวเองตอบ

ส่วนไอ้นภที่ไม่มีใครรู้ว่ามันเล่นอะไรเป็นบ้าง ทุกคนเลยเห็นพ้องต้องกันว่าอย่าไปคาดหวังกับมันมากจะดีกว่า แถมไม่รู้ว่าวันจริงมันจะติดงานมาแข่งได้รึเปล่าด้วยซ้ำ ก็เลยจัดประเภทกีฬาเท่าที่ได้กันไปก่อน ความเห็นลงรอยกันบ้าง โวยวายกันบ้าง สุดท้ายสรุปว่าได้ชื่อดังนี้

เปตอง -มินนี่
ฟันดาบ -ตรอง
ปิงปอง -ตี๋
เทนนิส -บอล
แบตมินตัน -แม้น
ว่ายน้ำ –บี
ชกมวย- บอล
วอลเลย์บอล -ทุกคน
บาสเก็ตบอล -ทุกคน
ฟุตบอล -ทันตะ+อักษร


“ดีมากทุกคน เดี๋ยวเจ๊จะหาคนมาเทรนให้ในแต่ละประเภทนะ” เจ้มอลลี่อารมณ์ดีหลังจากที่กลับมาเห็นว่าพวกเราตกลงกันได้

“ส่วนการซ้อม เราจะเริ่มกันวันนี้เลย…..ออกไปวิ่งรอบสนามกีฬา10รอบ เดี๋ยวนี้!!!” เจ้มอลลี่สั่งเสียงเหี้ยม

ม่ายยยยยยยยยยยยย……………………………….



 :m15:

ออฟไลน์ fc_fic

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-7

ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19

ออฟไลน์ psychological

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 253
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-0
ขอบคุณคร๊าบ เย็นนี้มาต่อนะครับ :impress2:

ออฟไลน์ psychological

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 253
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-0
ซีนที่6

ระหว่างที่ผมนอนหอบแฮ่กๆหมดแรงอยู่ใต้ตึกคณะ  อยู่ๆก็มีคนมาสะกิดหัว…ใครวะ

“เชรี่ย!!!” ผมแหกปากลั่น จริงๆก็คงไม่ตกใจอะไรเท่าไหร่หรอกครับถ้าไอ้สิ่งที่หันไปเห็นไม่ใช่ตีน!!!

“มึงมานอนเหงื่อท่วมอะไรตรงนี้” ไอ้หน้าหล่อถาม

“กูไปวิ่งมา”

“วิ่งทำไม”

“พี่ปี2ให้ผู้ชายซ้อมวิ่ง”

“เพื่อ?”

“ก็ซ้อมก่อนลงแข่งกีฬา”

“น้ำหน้าอย่างมึงเนี่ยนะจะลง”ไอ้นภถาม

“เออ น้ำหน้าอย่างกูนี่แหละ แล้วก็น้ำหน้าอย่างมึงด้วย”

“เกี่ยวอะไรกับกู”

“อ้าว ก็ผู้ชายมันมีแค่7 ถ้ามึงไม่ลงแล้วจะแข่งยังไง”

“เดี๋ยวมึงก็รู้”

“อร๊ายยยยย น้องนภศูล กลับมาแล้วเหรอคะ!!!” อยู่ๆเสียงอีเจ้มอลลี่ก็ดังมาแต่ไกล พร้อมๆกับที่ไอ้นภกระชากคอเสื้อผมขึ้นมาให้ยืนบังมัน…..ไอ้เลว!!! คอเสื้อรัดคอกู!!!

“ใคร”มันกระซิบ

“เจ้มอลลี่ ประธานกีฬาปีสอง”ผมตอบ ไอ้นภเลยออกจากการสิงผมไปคุยกับเจ้เอง

“สวัสดีครับพี่มอลลี่”ไอ้นภเข้าโหมดพระเอก

“ว้ายยยยย จำชื่อเจ้ได้ด้วยเหรอ”อีเจ้ชะงัก

“จำได้สิครับ พี่ออกจะน่ารักและใจดีขนาดนี้”ไอ้หน้าหล่อป้อนคำหวาน

“อร๊ายยยย นภศูลก็พูดเกินไป พี่เขิน”อีเจ้พูดพลางหยิบหวีมาฟาดผมแก้เขิน

“พึ่งไปทำงานมาเหรอคะ”

“ใช่ครับ ต้องขอโทษพี่มอลลี่มากเลย ที่ผมกลายเป็นคนเกเร ไม่ได้มาช่วยคนอื่นๆ พี่ๆคงเหนื่อยมากเลยสินะครับ”ไอ้นภพูดพร้อมส่งสายตาพระเอกหมาหงอย

“อร๊ายยยยย ไม่เป็นไรเลย แค่นภศูลไปเล่นละครดีๆให้พวกพี่ดูในทีวีก็ถือเป็นสิ่งหล่อเลี้ยงจิตใจพวกพี่แล้วค่ะ”

“จริงเหรอครับ”

“จริงค่ะ”

“ผมดีใจจัง ถึงแม้ว่าผมจะไม่ค่อยได้มาซ้อมเลยก็ตามงั้นเหรอครับ” ไอ้นภทำตาเป็นประกายพร้อมกับจับมืออีเจ้มากุมแนบอกของมัน

“อร๊ายยยยยยยย อร๊ายยยย อร๊ายยยย ไม่เป็นไรเลยค่ะ ไม่เป็นไร ไม่ต้องซ้อม นานๆทีมานั่งเป็นกำลังใจให้พวกพี่ก็พอ อร๊ายยยยยยยย ไม่ๆๆๆ ไม่ต้องมาเลยก็ได้ค่ะไปทำงานได้เลยค่ะ ใครว่าอะไรพี่จะไปตบมันเอง วันจริง มาถึงแข่งได้เลยค่ะ อร๊ายยยยยย”

“ขอบคุณมากครับพี่มอลลี่” ไอ้นภตอบด้วยสีหน้าซึ้งใจ ก่อนที่จะเอามืออีเจ้ไปจุ๊บเบาๆ……เท่านั้นแหละครับ อีเจ้ก็เป็นบ้าไปโดยสมบูรณ์ ร้องกรี๊ดๆ เฉกเช่นหญิงวิกลจริตวิ่งขึ้นตึกไปทันที

“อะ หมดเรื่อง….กูไม่ต้องซ้อมแล้ว” ไอ้นภกลับมาทำหน้ากวนทีนอีกครั้ง……กูเชื่อแล้วว่ามึงเป็นนักแสดง!!!

“แล้วคนอื่นไปไหน”

“แม้นเสร็จแล้ว มินนี่เป็นลมตั้งแต่รอบ3 คนอื่นไม่รู้”จริงๆแม้นเดือนวิ่งครบคนแรกแบบไม่มีเหงื่อสักหยดด้วยสิครับ

“แล้วทำไรต่อ” ไอ้หน้าหล่อถาม

“เสร็จแล้ว ก็กลับได้เลย พรุ่งนี้มีนัดซ้อมต่อตอนเย็น”

“เออดี ห้ามแพ้ อย่าให้เสียชื่อคณะ ถ้ามึงแพ้มึงโดนดีแน่ กูกลับล่ะ” พูดเสร็จมันก็กลับไปเลย ปล่อยให้ผมยืนเหวอกับมันอยู่คนเดียว

…………………………

เช้ามายังไม่ทันหายเหนื่อยดีก็ต้องลากสังขารมาคณะตั้งแต่ไก่โห่ ในห้องเรียนพวกผู้หญิงทุกคนล้วนดูสดชื่นคึกคักโดยเฉพาะอ้อยพิษที่ขณะนี้กลายเป็นหัวหน้าแก๊งของสาวๆในรุ่นไปแล้ว ตรงข้ามกับสภาพพวกผู้ชายที่ตอนนี้แต่ละคนดูเพลียกันหนักมาก เว้นแต่นังหนูแม้นที่ไม่มีท่าทีจะสะเทือนกับอะไรเลย

“ไม่เหนื่อยเหรอ”ผมถาม

“ไม่นี่…..อุ้ย…..เหนื่อยมากเลยบีขา ไม่มีเรี่ยวแรงเลย”อยู่ๆแม้นก็ตัวเล็กเกาะแขนผมด้วยความอ่อนแอซะงั้น

“ตอแหล!!!มันจะไปเหนื่อยอะไร เมื่อก่อนพ่อมันให้ฝึกโหดกว่านี้อีก ชั้นเห็นมันเตะกระสอบทรายปั๊กๆๆๆ โอ๊ย อีแม้น เอาตะไบมาทิ่มกูทำม๊ายยยย”

“อีอ้อยพิษ อีสาระแน!!!”

หลังจากที่เรียนบ้างหลับบ้างจนถึงคาบสุดท้าย ตอนนี้ผมก็ยังไม่เห็นเงาหัวไอ้หน้าหล่อเลย มันไลน์มาสั่งให้ผมจองที่ให้แต่เช้า แต่จนตอนนี้เรียนเสร็จแล้ว มันก็ยังไม่มาซะงั้น …..เป็นเชรี่ยอะไรของมัน….อ้าว….เหมือนมันเลี้ยงกุมารทอง ด่ามันปุ๊บมันก็โทรมาปั๊บ
 
“มึง”
“ว่าไง ทำไมไม่มาเรียน”
“ไม่ใช่เรื่องของมึง “
“เออๆ แล้วเย็นนี้จะมาซ้อมมั๊ย”
“ไม่”
“Okงั้นเราไปบอกพี่ให้”
“มึงไม่ต้อง กูให้ป้าสมทรงไปบอกปี2แล้วว่ามึงกับกูไม่เข้า”
“เออๆ…เดี๋ยวนะ….มึงว่าอะไรนะ  มึงกับกู?”
“เออ มึงก็ไม่ต้องเข้า เพราะมึงต้องไสหัวออกมาเจอกูเดี๋ยวนี้!!!”

แล้วมันก็วางหูใส่ผมไปซะงั้น……อะไรของมันวะ

“สวัสดีจ๊ะ” อยู่ๆป้าสมทรงโผล่มาจากไหนไม่รู้ พรวดมากระซิบข้างหู

“สวัสดีครับป้า” ผมยกมือไหว้แทบไม่ทัน

“แหมๆ หุ่นดีใช้ได้นะ หน้าก็โอเค เดี๋ยวเสริมจมูกนิด ตาไม่ต้อง ไปสายดาราจีนได้ ว่าแต่มีสังกัดรึยังจ๊ะ ตายๆๆๆ เดี๋ยวเรื่องนี้ค่อยคุย ไปหานภก่อนดีกว่าเดี๋ยวมันอาละวาด” ป้าแกเล่นพูดเองตอบเองอยู่คนเดียว พอพูดเสร็จก็ล็อคแขนลากผมไปที่รถทันที….. อะไรอี๊กกกกกกกกกกกกกกก

หลังจากผมโดนโยนเข้ามาในรถตู้สีดำ ป้าสมทรงก็สั่งให้คนขับรถขับออกไปทันที…..นี่ถ้าไม่รู้จักไอ้คนพวกนี้มาก่อน ผมคงคิดว่าพวกมันต้องเป็นอาชญากรมืออาชีพในคดีลักพาตัวแน่ๆ!!! คิดนั่นนี่ได้ไม่ทันไรป้าก็สั่งให้จอดรถ เปิดประตูแล้วลากผมลงมาทันที

“ป้าจะพาผมไปไหนครับ อ้าว หอผม ป้าพาผมมาส่งเหรอครับ”

“เดี๋ยวนะจ๊ะ” ป้าพูดเสร็จก็หันซ้ายหันขวาพอเห็นไม่มีคน ก็ลากผมขึ้นหอไปทันที….. เดี๋ยวๆๆๆๆ …..ป้าส่งผมตรงนี้ก็พอ ……ป้าจะบุกขึ้นหอผมทำไม…… ป้าจะปล้ำผมเหรอ!!!! ไม่ได้นะ ผมชอบผู้หญิง!!!! เดี๋ยวๆๆๆๆ เฮ้ยยยยยย…….สลัดมือป้าไม่หลุด!!!!……. กูร้องจริงๆนะเว้ย!!!!……แมร่ง แรงคนหรือควาย กูต้านป้าไม่อยู่!!!!…….เฮ้ยยยยยยยยย…….เลยห้อง……ห้องผมอยู่ข้างๆ….เอ้า,,,,ป้าเปิดประตูอีกห้องทำไม….โครม!!

ครับ……อีป้าเปิดประตูเสร็จก็ถีบผมลงไปนอนบนเตียง!!!!……แล้วอีป้าก็หันปิดประตู!!!!!......แต่อีป้าออกไปนอกห้องครับ………พากูมาห้องนี้ทำม๊ายยยยยยยย…..ตุ๊บ!!!.......ก่อนที่สมองผมจะประมวลผลอะไรทันอยู่ๆก็มีผู้ชายกำยำร่างใหญ่ขึ้นมาคล่อมบนตัวผม…..ผลักอกผมแล้วจับแขนผมสองข้างกดลงบนเตียง…….เชรี่ยยยยยยยยย

“มึงชอบกูมั๊ย” อยู่ๆไอ้คนที่จับกดผมมันก็ถามออกมา……กูยังไม่รู้เลยว่ามึงเป็นใคร……เชรี่ยยยยย……อ้าว…..นี่มันไอ้นภนี่…….ทำบ้าอะไรของมึง!!!!

“ถามว่ามึงชอบกูมั๊ย”ไอ้นภถามซ้ำอีกครั้งแต่คราวนี้มันไม่ถามเปล่า มันก้มหน้าลงมาเหมือนจะจูบผม เฮ้ย!!! สัด!!!! ใกล้ไปแล้ว!!!! เกือบแล้ว!!!! เฮ้ยจมูกชนกันแล้ว เฮ้ยยยยยย!!!!!! เดี๋ยวนะ…ทำไมกูไม่ดิ้น… ดิ้นก็ได้วะ!!!!!

“กูชอบผู้หญิง!!!ปล่อยกู!!!” ผมดิ้นสุดแรงพร้อมร้องโวยวาย……แต่สัดมากครับสู้แรงมันไม่ได้ มันเอามือมาปิดปากผม……มึง……มึงจะทำอะไรกู อย่า!!!!

“โอเค มึงผ่าน” ไอ้นภพูดพร้อมกับลุกออกจากเตียง

“ทำเชี่ยอะไรของมึงงงงงงงง”ผมโวย

“ทดสอบเฉยๆ”

“ทดสอบ???? จับกูกดเนี่ยนะ”

“เออ กูอยากรู้ว่ามึงชอบผู้ชายรึเปล่า”

“เชี่ย ถามดีๆก็ได้ไหมวะ แมร่งไม่ต่อยก็บุญแล้ว”

“ถ้ากูถามมึงดีๆ กูจะรู้ความจริงได้ไง มึงอาจจะหลอกกูก็ได้ พอกูเผลอมึงก็ปล้ำกู”

“สัด!!! แรงอย่างมึงใครจะปล้ำได้”

“ไม่รู้สิ ทำได้ตั้งหลายวิธี วางยา งัดห้อง มีดจี้ ปืนขู่ กูรอดมาหมดละ” …..นี่แมร่งคงผ่านอะไรมาเยอะสินะ….

“เออๆๆๆ แล้วมึงอยากรู้ทำไม”

ไอ้นภไม่ตอบครับ….มันทำหน้าเครียดแล้วเดินไปที่โต๊ะก่อนที่จะหยิบแฟ้มอะไรสักอย่างขึ้นมา มันนิ่งอยู่พักนึงก่อนที่จะโยนแฟ้มนั้นมาให้ผม…..อะไรของมันวะ…….แต่……พอผมเปิดอ่านเท่านั้นแหละ……นี่มัน!!!!!!……ก็บทละครธรรมดานี่หว่า….

“อะไรของมึง”

“…..,มึงช่วยกูหน่อย”

“ช่วยอะไร”

“ช่วยกู….ซ้อมละครหน่อย”

“ห๊ะ!!! ซ้อมละคร??”

“เออ”

“ทำไมมาขอกู กูเล่นละครไม่เป็น ทำไมไม่ไปให้ป้าสมทรงช่วยวะ”

“ไม่ได้”

“คนอื่นล่ะ”

“ไม่มี ถ้ามีกูจะมาขอร้องควายอย่างมึงทำไม มึงช่วยฉลาดหน่อยได้มั๊ย ถ้าทำได้กูทำไปแล้ว”

“อะไรของมึง จริงๆแฟนคลับมึงก็มีเยอะแยะ ทำไมไม่ไปขอมาสักคนวะ ขี้คร้านมันจะมาต่อแถวให้เลือกยาวเป็นกิโล”

“ก็บอกว่าไม่ได้ไง ต้องเป็นมึงเท่านั้น!!!!”

“เรื่องเยอะอะไรของมึง ทำไมต้องเป็นกู!!!!”

“ก็มึงเป็นเพื่อนคนเดียวของกู!!!”

“………………...” สัด!!! พูดแบบนี้แล้วกูจะปฏิเสธยังไง

“นะ ช่วยหน่อย”ไอ้นภทำหน้าหงอย

“เออๆๆๆๆๆๆ ก็ได้”

“ก็แค่เนี้ย แมร่งเล่นตัวอยู่ได้” อ้าว ด่ากูอีก

“แล้วจะให้ซ้อมยังไง กูซ้อมไม่เป็น”

“มึงไม่ต้องทำไรมาก อยู่เฉยๆ แล้วคอยให้กูจีบ”

อ้อ……..เอ๋………เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย


................................

 :m31:

ออฟไลน์ fc_fic

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-7

ออฟไลน์ psychological

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 253
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-0
ซีนที่7 จีบ


“จีบ????? จะจีบกูเนี่ยนะ”

“เออ” ไอ้นภตอบหน้าตาเฉย

“มึงหัวกระแทกอะไรมา"

“เปล่า”

“เฮ้ย!!! รึว่ามึงแอบชอบกูเพราะกูหล่อ “

“บี…ตั้งสติ…ส่องกระจกก่อนมั๊ย” ไอ้นภทำหน้าเวทนาใส่….ด่ากูสัดยังเจ็บน้อยกว่า!!

“แล้วมึงจะจีบกูทำไม”

“ก็กูบอกแล้วว่าจะให้มึงช่วยซ้อมละคร”

“แล้วทำไมมึงไม่ไปให้พวกผู้หญิงช่วย กูบอกอ้อยพิษให้ก็ได้”

“ไม่ได้ ต้องเป็นมึงเท่านั้น”

“ทำไมต้องเป็นกู!!”

“ก็มันเป็นซีรี่ย์วาย!!!!”ไอ้นภกลั้นใจบอก

“…………………”
“………………….”

“เดี๋ยวนะ อะไรคือซีรี่ย์วาย” ผมงง

“นี่มึงไม่รู้จักซีรี่ย์วาย????”

“ก็เออสิ กูไม่ได้ดูทีวี เอาจริงๆ ตอนแรกมึงเอง กูก็ไม่รู้จัก”

“เออๆๆ กูเชื่อแล้วว่ามึงไม่ได้ดูทีวี คืองี้กูจะอธิบายง่ายๆให้ไอ้คนหลงยุคอย่างมึงฟัง ซีรี่ย์วายก็คือละครทั่วไปนี่แหละที่พูดถึงความรัก แต่เปลี่ยนจากพระเอกนางเอกที่เป็นผู้ชายผู้หญิง มาเป็นผู้ชายกับผู้ชาย”

“อ้อ เค้าฮิตกันเหรอ”

“ก็เออสิ แล้วนี่มันก็เป็นซีรี่ย์วายเรื่องแรกของกูด้วย แถมเป็นโปรดักชั่นใหญ่สุดร่วมทุน3ประเทศ กูพลาดไม่ได้
 และกูก็จะทำไม่ได้ถ้าไม่มีมึง”

“อ้าวทำไมมึงจะทำไม่ได้ เห็นไอ้แม้นคุยให้ฟังนักหนาว่ามึงอัจฉริยะอย่างงั้นอย่างงี้ ทำอะไรได้หมด แสดงได้ทุกบทบาท กวาดรางวัลมาทุกสำนัก”

“ก็กูแสดงบทนี้ไม่ได้!! กูไม่เข้าใจตัวละคร กูไม่เข้าใจความรักของผู้ชายกับผู้ชาย!!!!!”

“…..ทำไมอะ ต้องเข้าใจด้วยเหรอ”

“ก็เออสิ กูเป็นนักแสดงอาชีพนะเว้ย กูต้องเข้าใจ ทุกบททุกตัวละคร ถ้ากูไม่เข้าใจ มึงจะให้กูเล่นออกมายังไง กูทำให้คนดูผิดหวังไม่ได้ กูต้องทำการบ้าน”

“ถ้ามึงได้บทบู๊ มึงทำไง” ผมสงสัย

“กูเรียนมาหมดแล้ว ขี่ม้า แข่งรถ ยิงปืน ยิงธนู ต่อยมวย ยูโด“

“นี่ถ้ามึงเล่นบทคนจนมึงทำไง”

“กูเคยไปอยู่ชุมชนแออัด ปลอมตัวไปนั่งขอทานจริงๆมาแล้ว”

“เออ กูกราบ ว่าแต่ทำไมมึงไม่ไปให้ครูสอนการแสดงสอน ครูมังคุด ‘โรงเรียนดราม่ากันล่ะสิ’ ก็ได้นี่คนที่ดังๆอะ”

“ก็ครูมังคุดนี่แหละให้กูมาลองสนิทกับเพื่อนผู้ชายดู แล้วมึงก็ดันเป็นเพื่อนคนเดียวของกู!!”

“ห๊ะ เพื่อนคนเดียวของมึง???”

“เออ!! กูไม่เคยมีเพื่อน กูทำงานตั้งแต่เด็ก คนรอบตัวกูก็มองกูเป็นดารา ไม่มีใครมองกูว่าเป็นกู นับวันยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ มึงไม่รู้หรอกว่ากูดีใจแค่ไหนตอนที่กูรู้ว่ามึงไม่รู้จักกู และมึงอยากรู้จักที่กูเป็นกู!!!” ไอ้นภหลบตาผม แต่หูมันกำลังแดง

เชี่ยย……ตื้นตันสัดครับ ฟังแล้วก็สงสาร มันคงผ่านอะไรมาเยอะจริงๆแบบที่ผมจินตนาการไม่ออก

“เออๆๆ ก็ได้ๆ” ผมยอมมันครับ

“จริงนะ” ไอ้นภหันมาสบตาผม

“เออ”

“เยี่ยม กูจะจีบมึงให้สาสมเลยคอยดู” ไอ้นภตาเป็นประกาย เอ่อ นั่นมึงแน่ใจใช่มั๊ยว่าที่พูดนั่นคือการจีบ

“เดี๋ยวนะ แล้วทำไมเมื่อกี้มึงต้องกลัวกูชอบผู้ชาย ถ้ากูเป็นจริงๆ การซ้อมน่าจะง่ายขึ้นกว่าไหม”

“ก็ถูกส่วนนึง แต่อย่างที่บอก กูกลัวมึงปล้ำกู”

“สัด!! ว่าแต่นั่นคือส่วนนึงเหรอ แล้วส่วนที่เหลือล่ะ”

“อ้อ ในเรื่องคือพระเอกต้องตามจีบเพื่อนสนิทที่เป็นผู้ชายแท้ๆให้เลิกกับแฟนผู้หญิงแล้วกลายมาเป็นชอบผู้ชายไง ดังนั้นมึงอะเหมาะสุดแล้ว ถ้ากูทำให้มึงมาชอบกูได้แสดงว่ากูพร้อมไปถ่ายละคร!!!!”

“เชรี่ยยยยยยยยยย……มึงตั้งใจจะเปลี่ยนกูให้ชอบผู้ชาย!!!!”

“กูไม่ได้จะเปลี่ยนมึงให้ชอบผู้ชาย แต่กูจะเปลี่ยนมึงให้มาชอบกู”

……………………………..

หลังจากที่ผมได้ล่วงรู้ถึงสาเหตุและเจตนาของไอ้นภแล้ว มันก็ไล่ผมกลับห้อง มันบอกได้เวลาซิดอัพและวิดพื้น500ทีของมัน ผมอยู่ไปก็เกะกะซะเปล่าๆ พอผมกลับมาถึงห้องก็รีบโทรไปหาหนูแม้นเพื่อถามถึงสถานการณ์ที่คณะ ไม่ใช่จะขยันอะไรหรอกครับ ก็แค่กลัวอีเจ้มอลลี่อาละวาดควักลูกตาฐานไม่ไปซ้อม แต่ผิดคาด อีเจ้สั่งการว่าห้ามใครรบกวนผมกับไอ้นภ เพราะพวกผมกำลังทำเพื่อผู้หญิงทั้งประเทศ!!! เอ่อ….ครับ

พอสบายใจแล้วผมเลยไปอาบน้ำ พออาบเสร็จก็ถึงเวลาแห่งความสุขของผม นั่นก็คือการยืนตากแอร์
ให้ตัวแห้ง!!! เมื่อก่อนโดนที่บ้านดุประจำเพราะกลัวจะไม่สบาย แต่พออยู่คนเดียวก็เลยทำทุกครั้งที่มีโอกาส

ตึงๆๆๆ
“ไอ้บี เปิดประตู” ครับตัวยังไม่ทันแห้งดีเสียงไอ้นภก็มาดังที่หน้าประตู

“อะไรของมึง เคาะเสียงดัง ใช้มือหรือใช้ตีนวะ”

“ตีน” ไอ้นภตอบหน้าตาเฉย พร้อมกับเดินเข้ามาในห้องโดยยังไม่มีใครเชิญ กูล่ะอยากจะให้นักข่าวมาเห็นสันดานมึงจริงๆ
“มาทำไม ต้องวิดพื้นซิดอัพไม่ใช่เหรอ”

“เสร็จแล้ว”

“ห๊า…อย่างละ500อะนะ” ช็อก!! ถ้าเป็นผมใช้เวลาทั้งวันคงไม่เสร็จ

“เออ ก็ปกติเปล่าวะ ว่าแต่มึงเถอะแก้ผ้าทำไม” ไอ้นภก้มมองลงต่ำ

“สัด…กูพึ่งอาบน้ำเสร็จ แล้วกูก็ยังนุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่”

ไอ้นภไม่ตอบอะไร ได้แต่มองผมจากหัวเลื่อนลงมาตัวแล้วมองลงไปจรดเท้า แล้วก็ไล่ขึ้นมาใหม่ มองขึ้นมองลงอยู่อย่างงั้นจนผมเริ่มกลัว

“มึง……มึงมองอะไร” ผมเริ่มเอามือปิดร่างกาย

“กูว่าถ้ามึงเวทดีๆหน่อย หุ่นมึงน่าจะพอใช้ได้อยู่นะ”

“จริงเหรอ ทำไงดีวะ กูอยากหุ่นดี” ผมได้ยินคำนี้ก็สนใจทันที

“เดี๋ยวกูให้เทรนเนอร์ก็มาสอนให้ แต่ก่อนอื่นวันนี้กูขอเถอะนะ”พูดเสร็จไอ้นภก็ใช้แรงควายของมันเหวี่ยงผมลงบนเตียงอย่างแรง

อะไรของมึ๊งงงงงงงงงงง ครั้งที่สองของวันแล้วนะเว้ยยยยยยยยยยยยยย

“ไอ้นภ เดี๋ยวๆ มึงจะทำอะไรอีก!!” ก่อนจะทำอะไรช่วยบอกกูก่อน….ผ้ากูจะหลุด…กูกลัวแล้ว

“อ้าว ก็ซ้อมบทบนเตียงไง ไหนๆมึงก็ถอดเสื้อผ้าแล้ว” เชรี่ยยยยยยยยยยยย …….กูจะโดนมันข่มขืนวันนี้เลยเหร๊อ…….ม่ายยยยยยย…….อย่าทำกู…..กูกราบล่ะ……อ้าว…….มันลงมานอนข้างๆซะงั้น

“อะไรของมึงเนี่ย”ผมถาม

“อ้าวก็บทคนรักคุยกันไง ท้ายๆเรื่อง เป็นแฟนกันก็ต้องมีซีนนอนคุยกัน” ไอ้นภตอบหน้าตาเฉย

“มึงบ้าไปแล้ว กูยังไม่ทันเป็นคนรักกับมึงเลย”

“อ้าว ก็เวลาเล่นละคร เค้าถ่ายกันเป็นซีนๆ ตามความสะดวกของฉาก ไม่ได้ถ่ายไล่จากตอนแรกไปตอนจบซะหน่อย เปลืองค่ากองค่าทีมงานตายห่า มึงก็ซ้อมๆกับกูไปเหอะ กูจะได้เข้าใจไวๆ” ไอ้นภร่ายยาว

“แต่กูไม่ได้กำลังถ่ายละครกับมึง!!! มึงเข้าใจไหม!!!! ถ้ามึงจะซ้อมละครแบบถ่ายงานจริงแบบนี้ชาติหน้ามึงก็ไม่เข้าใจหรอกว่าคนสองคนมันจะรักกันได้ยังไง ถ้ามึงอยากเข้าใจนะ มึงต้องค่อยๆเริ่ม ค่อยๆสร้าง ทุกความรักมันมีรายละเอียด ก็เหมือนตัวมึงนั่นแหละ ไม่ใช่อยู่ๆมึงเกิดมาแล้วมึงก็เป็นมึงเลย มึงต้องสร้าง มึงต้องพยายาม มึงต้องผ่านประสบการณ์ มึงต้องมีความเชื่อ  มึงต้องมีความเป็นตัวมึงเอง ความรักก็เหมือนกัน ความรักของคนคู่นึงมันจะไม่มีทางเหมือนใคร มันปลอมแปลงกันไม่ได้ เข้าใจไหม ความรักมันไม่มีทางลัดหรือสูตรสำเร็จหรอกนะ มันต้องมีเส้นทางของมัน ถ้ามึงอยากเข้าใจ …..มึงต้องเดินไปตามทางของมัน…..” ผมระเบิดความหมายของคำว่ารักให้ไอ้นภฟังตามความรู้สึกของผม

“……………………………...”

“มึงเงียบทำไม”ผมถาม……ไอ้นภนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะถามผมกลับมา

“บี….มึงเคยมีความรักมั๊ย”

“…………………….”

“……..มึงเล่าให้กูฟังหน่อย…..”ไอ้นภถามต่อพร้อมกับส่งสายตาที่อ่อนโยนมากๆมาให้ผม….

“……….เคย….แต่กูยังไม่อยากพูดถึง” ผมตอบพร้อมกับต้องเบี่ยงหน้าหลบสายตาคู่นั้น….ผมไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น

“ ไม่เป็นไร ถ้าวันไหนมึงพร้อมมึงค่อยเล่าให้กูฟังละกัน แต่วันนี้กูรู้อยู่อย่างนึงนะ”

“รู้ว่า?” ผมหันกลับไปถาม

“รู้ว่า….ถ้าวันนึงมึงมีความรัก กูเชื่อว่าความรักของมึงคงเป็นความรักที่ดีมากแน่ๆ…..”



 :o8:

เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อนะฮะ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 01-05-2020 23:48:56 โดย psychological »

ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19

ออฟไลน์ fc_fic

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-7

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ psychological

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 253
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-0
เย็นนี้มาต่อนะฮะ :-[

ออฟไลน์ psychological

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 253
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-0
ซีนที่8 สายรหัส

“อะ กูไปละ” ไอ้นภอยู่ดีๆก็ลุกขึ้นจะเดินกลับห้อง

“อ้าว ไม่ซ้อมต่อเหรอมึง”

“ไม่ละ วันนี้กูว่ากูพอละ มึงก็รีบๆใส่เสื้อผ้าได้แล้ว อุบาทว์!!!” ไอ้นภคืนร่างเดิมครับ

“สัด!!!”ผมอวยพรไล่หลังมัน

หลังจากไอ้ตัววุ่นวายกลับไป ห้องก็เงียบลงอีกครั้ง แต่การมาของมันครั้งนี้ทำให้เสียงในใจผมกลับดังกว่าเดิม ความทรงจำที่ผมอยากจะลืม ก็กลับฟุ้งขึ้นมาอีก…..เฮ้อ…… ผมยังรักคุณอยู่เลย…..จะมีวันที่ผมสามารถพูดประโยคที่คุณอยากให้ผมพูด…ได้ไหมนะ…..

…………………………………..


เช้าวันรุ่งขึ้น ผมตื่นมาด้วยความรู้สึกสดใส ปลอดโปร่ง พร้อมที่จะออกไปรับอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า……กับผีอะไรล่ะครับ!!!!.......ไอ้เสียงประหลาดจากห้องข้างๆมันดังมาปลุกผมตั้งแต่ตี5ครึ่ง……แถมไม่ใช่แค่แป๊บเดียว นี่มันดังต่อเนื่องมาจนจะ20นาทีอยู่แล้ว!!!! อาบน้ำแต่งตัวเสร็จมันยังไม่เงียบ!!! โว๊ย!!! มันต้องเป็นไอ้นภแน่ๆเพราะข้างห้องผมมีแต่มัน!!! สัด!!! กูจะออกไปด่ามึง!!!! อ้าว….ด่าในใจเสร็จเสียงก็เงียบซะงั้น…..
 
โครมๆๆ!!! ทำเอาผมสะดุ้ง!! จู่ๆเสียงเคาะหรือเตะประตูไม่รู้ก็ดังขึ้นมาจากหน้าประตูห้องผมแทน แมร่ง จังหวะอย่างกับซีนในหนังผี!!!!

“ตื่นยัง ไปคณะได้แล้ว วันนี้มีซ้อมบาสเช้า” ไอ้นภนั่นเองครับ

“อะไรของมึงเนี่ย แล้วมึงรู้ได้ไงว่ามีซ้อม”

“ป้าสมทรงรู้” ไอ้นภตอบ…ป้าสมทรงนี่ผู้จัดการหรือกุมารทองครับ

“แล้วมึงจะไปเช้าทำไม ไหนว่าจะไม่ซ้อม”

“ใครบอกจะไม่ซ้อมเลย กูจะโดดแค่วันที่กูไปทำงานเฉยๆ”

“เออๆๆ รีบไป กูเตรียมตัวเสร็จละ”

“เออ จะว่าไปมึงนี่ก็ตื่นเช้าผิดคาดนะ” ไอ้นภถามด้วยความแปลกใจ

“ก็เพราะมึงไม่ใช่หรือไงวะ!!!”

……………………………………..

ที่สนามบาสคณะ เช้านี้เป็นครั้งแรกที่พวกผู้ชายทั้ง7อยู่กันครบ สิ่งแรกที่ต้องทำก็คือวางแผนการแข่ง ซึ่งไม่ใช่แค่บาสแต่รวมถึงบอลและวอลเล่ด้วยที่ต้องรวมกันเป็นทีม ตอนนี้ทุกคนเข้าใจถึงสถานการณ์เป็นอย่างดี ว่าเมื่อเทียบกับคณะอื่น ปีหนึ่งชายคณะเราตอนนี้ก็คงเหมือนพระรอง ช่วยดำเนินเรื่องได้แต่ไม่ใช่ตัวหลัก ไม่ได้หวังถึงอันดับหนึ่งแต่อย่างน้อยๆก็ขอพยายามให้เต็มที่ ซึ่งก็ดีกว่าการยอมแพ้ตั้งแต่ต้นแล้วกลายเป็นตัวประกอบที่ไม่มีบทบาทอะไรเลย

แต่ยังไงซะเป้าหมายการเป็นพระรองของทีมเราก็ยังดูเหมือนจะอีกไกล…..ไกลมากๆ……ทำไมน่ะเหรอครับ ก็เพราะว่าหลังจากที่ลองแบ่งทีมแข่งแบบ4-3แล้วนั้น……

“ไอ้เชรี่ย มึงส่งมา”
“สัด ทำไมมึงชู๊ตไม่ลง”
“แมร่ง ทำไมมึงอ่อน”
“มินนี่หน้ามืด”
“อร๊าย แม้นไม่ถนัดจริงๆค่ะ”
 “แมนสรวงอย่าอู้”
“ใครเรียกกู แมนสรวง มึงตาย!!”
“!#$!@%$!$%@%^#$%^#@%$^%#$”

ครับ ตามที่ได้ยิน หนทางมันยังคงอีกไกลจริงๆ…….

…………………………….

เรื่องราวการซ้อมแบบบ้าบอคอแตกของพวกผมที่ต้องซ้อมวนไปทั้งเช้าทั้งค่ำจนสับสนประเภทกีฬาไปหมดก็ดำเนินมาจนถึงวันศุกร์ วันนี้จะเป็นวันแรกครับที่พวกผมได้หยุด ก่อนที่กายหยาบของทุกคนจะสลายไปซะก่อน จะมีก็แต่หนูแม้นที่ไม่เคยดูเหนื่อยเลย และไอ้นภที่มาซ้อมบ้างประปรายจนหาความเหนื่อยไม่ได้

สัปดาห์หน้าจะมีการเลือกหลีดและดาวเดือนคณะ…..อันนี้ผมล่ะไม่อยากจะจินตนาการเลยครับว่าการซ้อมมันจะนรกมากขึ้นแค่ไหน เพราะจำนวนผู้ชายที่มีอยู่เท่านี้ ยังไงก็คงต้องถูกเกณฑ์ไปร่วม การฝึกต่างๆต้องมากขึ้นอีกแน่ๆ!!

ส่วนสาเหตุจริงๆที่วันนี้ได้หยุด ไม่ใช่เพราะอีเจ้มอลลี่มันสงสารหรอกนะครับ แต่เป็นเพราะหลังเลิกเรียนจะมีงานเปิดสายรหัส ซึ่งอีเว้นท์นี้ถือเป็นงานที่สำคัญมากๆ น้องๆปีหนึ่ง จะได้เจอรุ่นพี่ตามสายรหัสของตนเอง จะมีทั้งการแนะนำเรื่องการเรียน การทำกิจกรรม การใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัย และที่สำคัญที่สุดพี่ๆจะพาไปเลี้ยงข้าว……เย่!!

แต่เมื่อไปถึงลานกิจกรรม พวกเราก็พบว่าที่คณะนี้ไม่มีอะไรได้มาโดยง่ายครับ พี่ๆที่น่ารักทั้งหลายก็ไม่ได้อยู่ๆจะโผล่มาแสดงตัวแบบนางฟ้าแม่ทูนหัว เป็นคณะทันตะทั้งที ต้องมีความหิน ต้องมีความวิชาการ ก็เลยต้องมีคำถามเป็นปริศนาให้แก้ ซึ่งเวลาที่ให้ก็มีแค่30นาที ถ้าไม่เสร็จตามเวลาจะถูกลงโทษ……เมื่อพี่ดินประธานรุ่นปี2ให้สัญญาณ ทุกคนก็รีบปรี่ไปที่บอร์ดพื่อรับคำถามของสายรหัสตัวเองตามที่ถูกแปะไว้

“หยุด!!!…..มึงจะไปไหน”ไอ้นภกระซิบพร้อมกระชากแขนผมไว้

“ไปเอาคำถามไง”

“ มึงจะทิ้งกูเหรอ ” ไอ้หน้าหล่อทำเสียงตัดพ้อ…..ก็พอเข้าใจได้….เพราะตอนนี้รอบๆตัวมันมีแต่คนจ้องด้วยสายตาหื่นกระหาย

“เออๆ….ไปเอาคำถามด้วยกัน”

“เออ ไปดิ แมร่ง ชักช้าอยู่นั่นแหละ”ไอ้นภตอบพร้อมกับลากผมไป…..ผมตามอารมณ์มันไม่ทันครับ…..เอาจริงๆ…..ผมว่ามันไม่ได้เป็นนักแสดงหรอก ผมว่ามันเป็นบ้า!!!


++++++++++++พี่รหัสของน้องคือคนที่หล่อที่สุด++++++++++++


ครับ...นี่คือข้อความที่ผมได้....นี่กูอยู่ที่ไหนเนี่ย…แดนสนทยาใช่ไหม…….นอกจากความฝันที่จะได้พี่รหัสสาวสวยใจดีเป็นคนปกติจะพังพินาศไปแล้วยังต้องพบความจริงว่าผมจะได้พี่รหัสเป็นผู้ชายที่มั่นหน้าอีก!!!

“หึ” ไอ้หน้าหล่อชะโงกมาดูคำถามผมและส่งเสียงเย้ยในลำคอเบาๆ

“อะไรของมึง” ผมหันไปถามด้วยความหงุดหงิด

“ปัญญาอ่อน รู้ทั้งรู้ว่าในนี้กูอะหล่อสุด”ไอ้นภตอบด้วยความมั่น…..ก็จริงของมึงแหละ

“แล้วมึงได้อะไร”ผมถามพร้อมหันไปดูของมันบ้าง


++++++++ไม่รู้จะถามอะไรดี เอาเป็นตะโกนเรียกชื่อพี่หมิว เดี๋ยวพี่จะรีบวิ่งไปหานะคะ++++++++


เอ่อ…..ทำไมมันง่ายจังวะ เดี๋ยวนะ พี่หมิว……นั่นมันดาวคณะปี2นะเว้ยเฮ้ยยยยยยย……กูอิจฉา~~~~~

“อ้าว ทำไมไม่ตะโกนเรียกล่ะจะได้เจอสายรหัส” ผมถามด้วยความเซ็ง …..มึงรีบๆเรียกแล้วจะได้รีบๆไสหัวไปสักที

“ไม่อะ ไม่อยากเจอ”ไอ้นภตอบ…..สัด!!!!!!!

ตอนนี้ช่างหัวมันละกัน สนใจมันมากเดี๋ยวบ้า เอาเวลาไปหาสายรหัสดีกว่า จะได้แยกย้ายไปให้จบๆ แต่ เอ…..ใครวะหล่อสุด……มองผู้ชายหล่อไม่เป็นด้วย……มีแค่ไอ้นภนี่แหละที่ดูแล้วรู้ว่าหล่อเลย…….ตายห่า…….เหลือ5นาที……คนอื่นเค้าเจอกันไปหมดแล้ว เหลือแต่กูกับไอ้นภอยู่2คน

“น้องนภใจร้าย ไม่เรียกพี่ซะที พี่รอตั้งนาน ออกมาเองก็ได้” พี่หมิวอยู่ๆก็วิ่งถลาออกมาเอง….เชี่ย……ทำแก้มป่อง….น่ารักเชรี่ยๆ

“อีก2นาที”พี่ดินประกาศ

ฉิบหายละเหลือกูคนเดียว เอาไงดีวะ วิ่งแม่ง หาพี่ที่ไม่มีน้องอยู่ ต้องเจอแหละวะ แต่หันไปหันมารอบๆ พวกพี่ๆมันก็เจอน้องกันหมดแล้ว เอาวะ วิ่งก่อนแล้วกัน…..อ้าวเชี่ย…..มึงดึงแขนกูทำไม..ไอ้นภภภภภภภภภภภ….แม่งแรงเยอะ…..ดิ้นไม่หลุด…….ม่ายยยยยยย

“มึงห้ามทิ้งกู”ไอ้นภหันมากระซิบเสียงโหด

“หมดเวลา” พี่ดินประกาศ……อิ๊บหายแล้วววววววว

สรุปผมเป็นคนเดียวที่โดนทำโทษครับ พี่ดินประกาศให้คนที่หาสายรหัสไม่เจอออกมาข้างหน้า…..แน่นอนผมเดินคอตกออกไปด้วยใจสลาย……ดูดิซุบซิบกันไม่หยุด…..กูอาย….อ้าวสัด……ไอ้หน้าหล่อมึงเดินตามกูออกมาด้วยทำไม

“เอ่อ น้องครับ น้องออกมาทำไมครับ” พี่ดินถามผ่านไมค์แล้วยื่นไมค์ไปให้ไอ้นภตอบ

“ผมทำให้บีหาไม่ทัน บีคอยช่วยผม ผมเลยขอออกมาด้วยครับ” ไอ้นภตอบด้วยเสียงห่วงใยสีหน้าอบอุ่น……ไอ้คนเลว……มึงแค่ไม่อยากโดนรุมทึ้งตรงนั้นคนเดียวต่างหาก กูรู้!!!

“กรี๊ดดดดดดดดดด อร๊ายยยยยยยยย เท่!!! กรี๊ดดดดดดดดด อร๊าย กรี๊ดๆๆๆๆ กรี๊ดดดดด”

เสียงคนในลานกรี๊ดกับคำตอบของมันกันสนั่น……..พวกมึงโดนหลอกแล้วววววว…………ทุกคนอย่าไปเชื่อ…….มันหลอกลวง……….มันเป็นฆาตกร………หนีปายยยยยยยย

“เอาล่ะครับๆ เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา เรามาเริ่มเกมลงโทษกันเลยดีกว่า สิ่งที่น้องต้องโดนทำก็คือ เกมป็อกกี้!!!!
กติกาง่ายๆ
1. หยิบป๊อกกี้มา 1 แท่ง
2. คาบไว้คนละด้าน
3.ค่อยๆกินจนกว่าจะหมดทั้งแท่ง
4.หักก่อนถือว่าแพ้ทั้งคู่จะต้องทำซ้ำไปเรื่อยๆจนกว่าจะชนะ”

“กรี๊ดดดดดดดดดด อร๊ายยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดด อร๊าย กรี๊ดๆๆๆๆ กรี๊ดดดดด”

ทำไมกรี๊ดดังกว่าเมื่อกี้อีกกกกกกกกกก กูกลัวแล้ววววววววววว

“มา ทำให้เสร็จ”ไอ้นภพูดเสร็จหยิบป็อกกี้ใส่ปากคาบมาจ่อหน้าผมซะงั้น

“เออ”ผมงับไปพร้อมกับหลับตาปี๋
สัด!!!!  สัด!!!!  สัด!!!!  สัด!!!!  สัด!!!!  สัด!!!!  สัด!!!!  สัด!!!!  สัด!!!!  สัด!!!!  สัด!!!!  สัด!!!!  ใครคิดเกมนี้!!!!!

“กรี๊ดดดดดดดดดด อร๊ายยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดด อร๊ายยยยยยย กรี๊ดดดดด”

เชี่ย……ใกล้มาก…..ใกล้มากกกกก……จะถึงแล้ว…….จะถึง…..อุ๊บ

“กรี๊ดดดดดดดดดด อร๊ายยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดด อร๊าย กรี๊ดๆๆๆๆ กรี๊ดดดดด”

จูบแรกของกู!!!!!!!!!


..................................


 :-[

ฝากติชมด้วยนะฮะ

ออฟไลน์ fc_fic

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-7

ออฟไลน์ bun

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2374
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-5
นภนี่ยังไงอยู่นะ

ออฟไลน์ psychological

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 253
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-0

ออฟไลน์ เกี๊ยวกงจื่อ

  • 「ごめん、惚れちゃったかも・・・」
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 10
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
อ่านเพลินดี​ ปักหมุด​ติดตาม​ครับ​  :hao3:

ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19

ออฟไลน์ p_phai

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2302
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +154/-6

ออฟไลน์ pepperpro

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 99
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-1
นภ เราหวงเพื่อนมากไปไหมหนู แต่อย่างไงก็ช่างอ่านต่อไปเรื่อยๆ เนื้อเรื่องสนุกน่ารักดีนะครับ

ออฟไลน์ psychological

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 253
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-0
เย็นนี้มาต่อนะฮะ :impress2:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด