หัวข้อ: ++++ผมกับมัน ไอ้พระเอกซีรี่ย์วาย!!!++++ซีนที่72 ทั้งหมดอาจจะไม่จริง UP 1/4/64

[mab]

เอาแล้วๆ มันมีเงื่อนงำอะไรนะ
บีๆ วาฬๆ 

[psychological]

ซีนที่13 เริ่มต้นเดท


แล้วผมกับไอ้นภก็มาปรากฏตัวที่ ห้างหรูกลางใจเมืองตอน9โมงเช้า

“เดี๋ยวๆ…มึงจะรีบมาที่นี่ทำไม… ห้างมันยังไม่เปิด” ผมถามไอ้นภด้วยความสงสัย

“เออน่า ตามมาเหอะ เร็วๆ เรามีเวลาแค่45นาที”

พอพูดจบไอ้นภผู้ซึ่งไม่เคยอธิบายอะไรให้ใครฟัง ก็ลากผมเดินออกจากลานจอดรถ ตรงขึ้นไปยังทางเข้าห้างด้านหลัง พอผ่านประตูเข้ามาก็เจอกับผู้จัดการพร้อมด้วยบรรดาผู้ช่วยกำลังยืนรอต้อนรับ จากนั้นก็พาพวกผมตรงไปยังร้านเสื้อผ้าแบรนด์เนมหรูราคาแพงแห่งหนึ่งที่กำลังเปิดรออยู่

“วันนี้ขอลองคอลเลคชั่นใหม่ทั้งหมดนะครับ”ไอ้นภโปรยยิ้มหวานหว่านเสน่ห์ใส่ทุกคน

“ยินดีค่ะ!!!” พนักงานตอบโดยพร้อมเพรียงกัน
 
“อ้อ แต่วันนี้ผมขอให้นายแบบลองชุดให้ดูนะครับ”

“ได้เลยค่ะ!!” จากนั้นเหล่าพนักงานก็รีบกระจายตัวไปหยิบเสื้อผ้ากันอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยวนะ ปกติเวลาจะลองชุดนี่มึงให้นายแบบลองใส่ให้ดูก่อนเหรอ” ผมกระซิบถามไอ้นภด้วยความสงสัย

“เปล่า ปกติไม่ต้องลองหรอก เค้ารู้ไซด์กูดี กูเป็น ambassadorให้แบรนด์นี้อยู่”ไอ้นภตอบยิ้มๆ

“อ้าว แล้ววันนี้มึงจะให้นายแบบใส่ให้ดูทำไม ไหนว่ารีบ แล้วไหนหละนายแบบ ยังไม่มาเหรอ”ผมหันไปดูรอบตัวก็ไม่ยักจะเห็นใคร

“นายแบบก็อยู่ตรงหน้ากูนี่ไง” ไอ้นภตอบพร้อมกับจ้องมาที่หน้าผม

“เดี๋ยว…..อย่าบอกนะ…ว่า”

“เออ มึงนั่นแหละ นายแบบของกู” ไอ้นภตอบ………จะอะไรของมึงอี๊กกกกกกก

“พร้อมแล้วค่ะ!!!” พนักงานกรูกันกลับเข้ามาพร้อมกับเสื้อผ้าเต็มราว

“ตอนนี้เหลือเวลาอีกแค่30นาที ทุกอย่างต้องเสร็จ เพราะถ้ามึงมัวแต่อู๊ดอี๊ดชักช้า รู้ใช่มั๊ยว่าอะไรจะเกิดขึ้นตอนห้างเปิด” ไอ้นภกระซิบขู่พร้อมกับยิ้มมุมปากใส่

“อะไรจะเกิด” ผมใจคอไม่ดีเวลามันทำหน้าแบบนี้……ไอ้นภเลื่อนหน้ามาใกล้กว่าเดิมแล้วกระซิบเบาๆว่า

“อ้าว  กูลืมบอก ทางร้านลงIGให้แฟนคลับรู้ว่ากูจะมาลองชุดเช้านี้”

เท่านั้นแหละ ผมรีบอัญเชิญวิญญาณหมาหรืออะไรสักตัวให้สิงร่างแล้วรีบวิ่งไปลองชุดให้มันโดยด่วน…. จำเอาไว้นะไอ้นภ…..สักวันกูจะเอาคืน!!

โอย….พนักงานก็เอาไซด์อะไรมาให้เนี่ย…..ไม่ต้องลองก็รู้ว่าใส่ไม่ได้….ไม่ไหวแล้ว……พี่ครับทรงนี้เอาไซด์38L สูทตัวนี้เอา40R อันนี้ไม่ได้ขอใหญ่ขึ้นเบอร์นึง ทรงนี้ยี่ห้อนี้มันเล็กกว่าปกติ รองเท้าขอเบอร์11…..บลาบลาบลา…… สุดท้ายผมต้องกำกับเองไม่งั้นมีหวังลองชุดให้มันดูไม่ทันเวลาแน่ๆ


………………………………


“พอใจมึงรึยัง” ผมหอบแฮ่กๆตอนวิ่งกลับมาขึ้นรถสำเร็จ

“ก็ใช้ได้อยู่นะ”ไอ้นภยิ้มพร้อมกับขับรถออกไปโดยมีเสียงกรี๊ดของแฟนคลับดังแว่วๆมาจากทางหน้าห้างเป็นซาวด์ประกอบ

“มึงเป็นบ้าอะไรอยู่ๆก็ให้กูไปลองชุดให้มึงดูทั้งคอลเลคชั่น”ผมโวย

“อ้าว ก็ถ้าไม่ให้มึงมาลอง กูจะรู้ได้ไงว่ามึงควรใส่ชุดอะไร”ไอ้นภยังคงตอบตาใส

“ลองชุดเดียวก็พอไหม กูไม่ได้จะไปออกงานที่ไหน มีแต่อยู่หอกับไปคณะแค่เนี้ย”

“ใครบอกว่ามึงจะไม่ไปออกงาน”ไอ้นภหันมาถาม

“งาน..งานอะไร??” ผมงง

“คืนนี้มีงานเปิดตัวสินค้า กูเป็นพรีเซนเตอร์”

“แล้ว…เกี่ยวอะไรกับกู” งงไปอีก

“ก็มึงต้องไปออกงานกับกูคืนนี้!!”

“………………….. ม่ายยยยยยยยย!!!..................กูไม่ไป!!! กูไม่ชอบคนเยอะๆ”

“ไม่ไปไม่ได้!!! วันนี้เป็นเดทของเรา มึงต้องอยู่กับกูทั้งวัน กูจะไม่ปล่อยให้อะไรมาพรากมึงไปจากกูได้หรอก!!!”ไอ้นภตอบ……มันบ้าไปแล้ววววววว

“ก็ไหนมึงบอกว่ายกเลิกงานไปหมดแล้วไง!!”

“กูบอกว่าเกือบหมด!!! มีแค่อันนี้อันเดียวที่ยกเลิกไม่ได้ ถ้าเบี้ยวกูโดนปรับอานแน่!!!”

“มึงก็ไปทำงานสิเว้ย!!!”

“ไม่ได้!! กูจะอยู่กับมึง!!! กูตั้งใจทำอะไรแล้วกูต้องทำให้ได้!!!”

“กูไม่ไปโว้ย!!”ผมว้ากกลับ

“ได้!!!…..ถ้ามึงไม่ไป….กูจะเอารูปที่กูถ่ายมึงตอนลองชุดเมื่อกี้ไปลงIGร้าน และ IGกู!!! ดูสิว่ามึงจะหนีคนเยอะๆอย่างที่มึงกลัวได้มั๊ย!!! ฮ่าๆๆๆๆ” ไอ้นภระเบิดหัวเราะเหมือนตัวร้ายที่มีอาการทางจิต……..ไอ้โรคจิต!!……ไอ้ฆาตกร!!

“เออๆๆ ไปก็ได้ แต่กูไม่มีชุด” ผมรู้ว่าต่อต้านไปก็ไม่น่าสำเร็จใช้วิธีต่อรองแทนละกัน

“มี กูสั่งให้ไปส่งที่หอแล้ว”

“เชรี่ยยย…..มึงวางแผนไว้หมดแล้วใช่มั๊ย….แต่กูบอกก่อนนะว่ากูไม่ถ่ายรูป แล้วมึงก็ห้ามเอาชื่อกูไปลงด้วย”

“ได้สิ กูหวงมึงจะแย่ กูไม่แบ่งให้ใครหรอก” ไอ้นภตอบแบบผู้ที่ได้รับชัยชนะ

“เออๆ….แล้วมึงจะพากูไปไหนต่อ…..ไอ้ที่คนเยอะๆแบบเมื่อกี้ไม่เอานะ กูขี้เกียจวิ่ง กูเหนื่อย”

“อ๋อ กูคิดไว้แล้ว”ไอ้นภตอบด้วยน้ำเสียงที่มีอะไรแอบแฝง

“ทำเสียงแบบนี้จะไปไหน” ผมถามด้วยความระแวง

“ไปป่อเต็กตึ๊ง!!!”





.................................



เดี๋ยวรีบมาต่อนะฮะ

[DrSlump]

 

ไปเดทอะไรกันที่ปอเต็กตึ๊ง?

[p_phai]

ไปทำไร

[direkraj]

  ไปทำไรครับ

[mab]

  จะไปทำม๊ายยยยยย

[cavalli]

 

[psychological]

มาต่อเย็นนี้นะฮะ

[Dee^daY]

ไปทำบุญ ต่ออายุ

[psychological]

ซีนที่14 ป่อเต็กตึ๊ง


“ห๊ะ….มึงจะพากูไปเดทที่ป่อเต็กตึ๊งเนี่ยนะ” ผมไม่เข้าใจตรรกะของมันจริงๆครับ

“เออ ก็กูจะพามึงไปทำบุญ”

“อ้อ…ดีๆ เป็นสิริมงคล ยิ่งซวยๆอยู่” ทำบุญก็ดี……ดวงซวยมาตั้งแต่เจอมึงแล้ว

“เมื่อก่อนแม่ชอบพากูมาทำบุญที่นี่…...”อยู่ๆไอ้นภก็เปลี่ยนอารมณ์
 
“แล้วตอนนี้ล่ะ” ผมถาม

“มาไม่ได้แล้ว แม่เสียไปหลายปีแล้ว ตอนนี้เลยได้แต่มาทำบุญให้” ไอ้นภเล่าต่อ

“……เสียใจด้วยนะ…...”

“ ไม่เป็นไร มันผ่านไปนานละ…..ว่าแต่มึงฟังเรื่องของกูหน่อยได้ไหม….”

“ได้สิ”

ตลอดทางที่ไอ้นภขับรถไป มันก็เปิดใจเล่าเรื่องชีวิตของมันให้ผมฟัง ทั้งเรื่องพ่อ เรื่องแม่ เรื่องป้าสมทรง ชีวิตวัยเด็กของมัน ตลอดจนความเป็นอยู่ที่ผ่านมาว่าเป็นยังไง มันอยู่รอดมาได้ยังไง ทำไมไม่มีเพื่อน และทำไมไม่เข้าใจความรัก…. ตลอดเวลาที่ผมนั่งฟัง….ผมรู้สึกได้ถึงความจริงใจและซื่อตรงจากสิ่งที่มันเล่า…..รับรู้ได้ถึงความพยายาม และความอดทนจากวิธีที่มันคิด และสัมผัสได้ถึงความเหงาและความโดดเดี่ยวของคนๆนึง….

“ถ้าพ่อแม่ของมึงยังอยู่ เค้าคงภูมิใจในตัวมึงมากๆเลยนะ ……..เพราะมึงเป็นคนสำคัญของเค้า…….”ผมบอกไอ้นภ พร้อมกับเอามือไปปาดน้ำตาบนใบหน้าของมันที่ค่อยๆไหลออกมาตอนที่พูดถึงอดีต

“ขอบคุณนะ….” นภหันมายิ้มเล็กๆให้ผมก่อนที่จะเอามือของผมไปกุม

“ไม่เป็นไร” ผมยิ้มตอบแล้วก็กุมมือมันกลับ…..ยอมให้มันวันนึงครับ……ไอ้นภขับรถมาเรื่อยๆจนถึงที่จอดรถ

“มึง….”

“ว่าไง”

“กูก็อยากให้มึงภูมิใจในตัวกูด้วยเหมือนกันนะ” ไอ้นภเอามือผมไปจูบเบาๆหนึ่งที ก่อนที่จะหันมาส่งสายตาที่ไม่มีใครสามารถจะต้านทานได้ให้กับผม……ตูม!!!! สภาพจิตของผมระเบิดเป็นโกโก้ครั้นช์!!! นี่กูเขินมันอยู่ใช่ม๊ายยยยยยยย!!!!


……………………


ระหว่างที่พวกผมลงมาทำบุญ  เอาจริงๆ..ผมประหลาดใจกับไอ้นภหลายสิ่ง..…เริ่มจากการปลอมตัวที่แสนจะห่วยแตกของมันก่อน… แค่ไหนเหรอครับ….ก็แค่ใส่แว่นหนาๆอันเดียวแล้วคล้องคอด้วยกล้องถ่ายรูป เสร็จแล้วมันบอกผมด้วยความภาคภูมิใจว่านี่แหละสุดยอดของการปลอมตัว!!…..เอิ่ม….สุดยอดของการดูออกง่ายสัดๆต่างหากล่ะครับ….แต่ที่พีคกว่านั้นก็คือดันไม่มีใครจับได้เลยว่ามันคือ นภศูล!!!....

ผมว่าจริงๆสาเหตุน่าจะมาจากท่าทางและคำพูดที่มันเปลี่ยนไปเหมือนกับคนละคนต่างหาก เวลามันแต่งตัวแบบนี้มันจะเรียกตัวเองว่า’น้ำ’ แล้วท่าทางทุกอย่างของมันก็กลายเป็นคนที่ชื่อ’น้ำ’จริงๆ …..ซึ่งเรื่องนี้ก็ทำเอาผมทึ่งกับความสามารถของมันมากๆ สมกับที่ได้ฉายาว่านักแสดงอัจฉริยะครับ

ส่วนเรื่องที่ทำให้ผมประหลาดใจกับมันมากที่สุดน่าจะเป็นเรื่องที่มันรู้จักกับทุกคนที่ทำงานอยู่บริเวณนั้น ไม่ใช่รู้จักธรรมดานะครับ มันจำชื่อทุกคนได้หมด ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหน้าที่ ป้าแม่บ้าน อาสาสมัคร รวมถึงแม่ค้าที่ขายของอยู่ข้างทาง ไอ้นภในร่างของ’น้ำ’ดูไม่ถือตัวเลย พูดคุยอย่างเป็นกันเอง ให้ความสำคัญกับทุกๆคนอย่างเท่าเทียม และที่สำคัญ…..มันกำลังมีความสุข…..สำหรับผมตอนนี้มันดูน่ามองมากกว่าตอนที่มันเป็นดาราซะอีก…..

“มองอะไร” อยู่ๆไอ้นภก็ลากผมออกมาจากภวังค์

“เปล่า…เอ่อ….กูจะบอกว่ามึงเก่ง” นี่ผมเป็นอะไรเนี่ย….ทำไมใจเต้น

“จริงอะ ไม่ใช่มองเพราะกูน่ารักเหรอ” ไอ้นภยิ้มยั่ว

“……เอ่อ…คือ…อืม!!….รีบไปเถอะ….”ผมเถียงมันไม่ออกครับคราวนี้ ได้แต่รีบจูงมันกลับไปที่รถ…..ซึ่งไอ้นภเองก็ไม่พูดอะไรได้แต่อมยิ้มแล้วเดินตามผมมาโดยดี


…………………………………


ถึงตอนนี้ผมก็ไม่ได้คาดหวังอะไรกับไอ้นภแล้วล่ะครับว่ามันจะพาผมไปไหนต่อ เพราะดูจากสองแห่งที่ไปมามันไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่าเดทของคนปกติวัยนี้เลย…..ร้านอาหารนี้ก็ด้วยเช่นกัน…… ‘ร้านอาหารเริงลีลาศ’…….

ไอ้นภผู้กำลังมีความสุขแบบสุดๆลากผมมาร้านอาหารเก่าแก่ที่มีแต่ลูกค้าขาประจำเป็นบรรดาคุณลุงคุณป้าผู้ชื่นชอบการเต้นลีลาศและร้องเพลง…..ใช่ครับเรามาเดทกันที่นี่……แต่ถามว่าผมชอบไหม บอกเลยว่าสุดๆครับ!!! เพราะที่ร้านนี้อาหารอร่อยมากกกกกกกก บรรยากาศก็ดีแถมบรรดาคุณลุงคุณป้าก็น่ารักจริงๆ ยิ้มแย้มทักทายพวกผมเหมือนเป็นลูกเป็นหลานตลอดเวลา

ระหว่างทานข้าว พวกผมก็นั่งดูคุณลุงคุณป้าออกไปเต้นลีลาศกัน บางคนก็สลับขึ้นไปร้องเพลง เอาจริงๆถ้าทุกคนปิดหน้าผมจะนึกว่าทุกคนยังหนุ่มยังสาวอยู่เลยครับ แข็งแรงและมีความสุขกันมาก

“เบื่อไหมที่กูพามาที่นี่” ไอ้นภถามขึ้นมาขณะกำลังก้มหน้าแกะกุ้ง

“ไม่เบื่อ กูชอบ”

“ค่อยโล่งอกหน่อย นึกว่ามึงจะด่ากูซะแล้ว ว่าทำไมพามาเดทที่แบบนี้” ไอ้นภเงยหน้ามายิ้มตาเป็นประกาย

“ดีกว่าไปห้างเยอะเลย อาหารก็อร่อย คุณลุงคุณป้าก็น่ารัก แต่แค่งงว่าทำไมมึงรู้จักร้านแบบนี้” ผมหยิบกุ้งมาแกะบ้าง

“ก็….ร้านที่กูจะนั่งกินได้แบบสงบๆเนี่ยมันไม่ได้จะหากันง่ายๆนะ……มาที่นี่ดีกว่า….เหมือนได้มาคุยกับญาติผู้ใหญ่” ไอ้นภตอบพร้อมกับก้มหน้าก้มตาพยายามแกะกุ้งตัวเดิมที่ยังไม่เสร็จ……ก็จริงของมันครับ สถานะของไอ้นภ มันคงไปนั่งกินที่ไหนแบบคนปกติไม่ได้…….แถมญาติมันก็ไม่มีอีก….เวลาที่มันมาที่นี่คงเหมือนได้มารู้จักปู่ย่าตายายที่ไม่เคยมี

“แล้วคนที่นี่เค้าไม่รู้จักมึงเหรอ”ผมสงสัย

“รู้สิ….แต่ทุกคนรู้จักกูในฐานะ’น้ำ’ ไม่ใช่ดาราที่ชื่อนภศูล…..เฮ้ย..ดูสิ สวยมะ” ไอ้นภตอบพร้อมกับยิ้มชูกุ้งที่พึ่งบรรจงแกะเสร็จอย่างภูมิใจ…..

“เออ สวย”ผมยิ้มขำในความเป็นเด็กของมัน

“อะ อ้ามมมมม” ไอ้นภยื่นกุ้งมาจ่อปากผมพร้อมเสียงประกอบ…….

“เดี๋ยวๆ จะป้อนอะไร อายเค้า… มึงอุตส่าห์แกะ ก็กินไปสิ”ผมตอบพร้อมมองซ้ายมองขวาด้วยความเขิน

“ทำไมล่ะ การทำดีให้กับคนที่เรารู้สึกดีด้วย มันน่าอายตรงไหน”ไอ้นภตอบเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา…..แต่… บึ้ม!!.....สภาพจิตของผมขณะนี้ระเบิดเป็นโกโก้ครั้นซ์อีกครั้ง……เขินนนนนนนน……เอ้า…กินก็ได้ ขืนไม่กินมันคงจ่อปากผมต่อไปเรื่อยๆไม่เลิกแน่…..งั่ม!!

“เก่งมาก เคี้ยวละเอียดๆนะ” ไอ้นภส่งสายตายิ้มเป็นประกาย…..โอย….. อานุภาพทำลายล้างมันน่ากลัวจริงๆ!!! ....ทำอะไรไม่ถูกแล้ว…..เอาไงดีวะ…….ป้อนคืนแม่งเลย!!!!

“เอ้า อ้าปาก!!”ผมพูดพร้อมกับยื่นกุ้งที่ผมเพิ่งแกะเสร็จให้มันบ้าง…..


!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!เฮ้ย….มันงับกุ้งไปพร้อมกับนิ้วโผมมมมมมมมม !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!






 ………………………


ฝากติชมหน่อยนะคร๊าบ

[Tassanee]

 

[p_phai]

 

[direkraj]

 

[DrSlump]

 

[psychological]

เย็นนี้มาต่อนะฮะ

[cavalli]

 

[psychological]

ซีนที่15 งับนิ้ว!!

มึงจะงับนิ้วกูทำม๊ายยยยยยยยยยยยยย!!!!!! ปล่อยยยยยยยยย!!!!!!!!......ได้แต่กรีดร้องอยู่ในใจครับ….กลัวโวยวายแล้วคุณลุงคุณป้าหันมาเห็นจะหัวใจวายเอา…..แถมตอนผมจะชักนิ้วกลับ มันดันจับข้อมือผมแน่นไม่ยอมให้ผมดึงกลับ!!!.... แล้วมันก็ดูดนิ้วมผม!!!!!! ……ม่ายยยยยยยย!!!!!

มึงจะดูดนิ้วกูในร้านอาหารไม่ด้ายยยยยยย……เดี๋ยวนะ……ที่ไหนก็ไม่ด้ายยยยยยยยยย หยุดดดดดดดดด!!!!

“น้ำ! ลูก! มาช่วยป้าร้องเพลงหน่อยจ๊ะ” เสียงสวรรค์ของคุณป้าร้องเรียกไอ้นภ

“ได้ครับผม” ไอ้นภยอมปล่อยมือผมแต่โดยดีก่อนจะหันไปรับคำ….โอย รอดแล้วกู…

“เดี๋ยวกูกลับมาดูดมึงต่อนะ” ไอ้นภยื่นหน้ามากระซิบกับผมเบาๆก่อนจะลุกเดินไปขึ้นเวที…..ไอ้บ้า….ไอ้โรคจิต!!!.....โว๊ย!!!....แล้วกูจะหน้าแดงทำไม!!

“เพลงนี้สำหรับสาวๆทุกคนในนี้นะครับ…...” ไอ้นภพูดออกออกไมค์….เหล่าบรรดาคุณป้าก็ยิ้มเขินบิดไปมากันเป็นแถบๆ…..สัญชาติญาณการหว่านเสน่ห์ของมันช่างสูงยิ่งนัก…

“………..และก็สำหรับคนสำคัญของผมด้วย….”ไอ้นภทิ้งท้ายพร้อมชำเลืองมาสบตาผมนิดนึงก่อนหันไปคุยกับคุณลุงนักเปียโน……แล้วทำไมผมต้องใจสั่นกับสายตาสองวินาทีของมันเนี่ย!!!

……………………….

เมื่อไอ้นภเริ่มต้นร้องเพลง…..ผมต้องยอมรับจริงๆว่าผมตกใจในความสามารถของมัน…..ผมคิดว่ายังไงมันก็คงร้องเพลงได้บ้าง ….แต่ไม่เคยคิดเลยครับ ว่ามันจะร้องเพลงออกมาได้เพราะขนาดนี้…..ถึงแม้ว่าเพลงนี้จะเป็นเพลงเก่าที่ผมไม่รู้จัก…..แต่พอคนที่ร้องเป็นมัน…..ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกว่าผมคุ้นเคยกับเพลงที่มันร้องเหลือเกิน…..อาจจะเป็นเพราะเนื้อหาที่มันถ่ายทอดออกมาด้วยเสียงและอารมณ์ที่ทำให้ผมเชื่อว่ามันกำลังมีความรักจริงๆ….เหมือนกับเนื้อเพลงที่กำลังบรรยายถึงความหมายและเส้นทางของความรัก…… มันชัดเจนจนทำให้ความทรงจำเก่าๆของผมผุดขึ้นมาอีกครั้ง……..

……………………….

“ขอบคุณครับ” ไอ้นภกล่าวขอบคุณหลังจากร้องเสร็จ ทุกคนในร้านปรบมือกันใหญ่

“น้ำ!! เอาอีกเพลงลูก!! พวกป้าชอบ!!” คุณป้าจากฟลอร์ลีลาศตะโกนขอเพลง

“ได้สิครับ ถ้าสาวๆขอ ผมจะใจร้ายได้ยังไง………”ไอ้นภตอบพร้อมโปรยยิ้มหวานหว่านเสน่ห์ของมัน……เหล่าป้าๆก็แอบกรี๊ดกร๊าดเบาๆพร้อมยืนบิดเป็นเกลียวอีกตามเคย…..ผมว่าจริงๆมันเคยเป็นพระเอกลิเกมาก่อนแน่ๆ อ้อนเก่งขนาดนี้

“…….แต่กลัวสาวๆจะเบื่อผมซะก่อน…..วันนี้ขออนุญาตให้เพื่อนผมได้มีโอกาสมาร้องเพลงให้หนุ่มๆสาวๆในนี้ฟังหน่อยได้ไหมครับ….” ไอ้นภพูดต่อ

“ได้สิลูก เอาเลยๆ” ลุงๆป้าๆปรบมือรัว

……เอ๋……..เพื่อนที่มันพูดถึง…..คือ…..กูเหรอ!!!!........ม่ายยยยยยย!!!!!!!

“มาเร็วพ่อหนุ่ม ไปร้องให้ป้าๆฟังหน่อย” คุณป้าอีกคนพูดพร้อมคว้ามือผมลากออกไปที่เวทีทันที……..ทุกคนในร้านปรบมือเชียร์เป็นจังหวะ……ทำไมคุณป้าแรงเยอะอย่างงี้!!!!.......ที่คือผลจากการเต้นลีลาศทุกวันใช่ม๊ายยยยยย!!!.......มือผมยังถือกุ้งอยู่เลย!!!!......ม่ายยยยยยย!!!!!

สุดท้ายผมก็มายืนถือกุ้งเก้ๆกังๆอยู่บนเวทีจนได้…..เอาล่ะสิจะร้องเพลงอะไรดี……เพลงเก่าๆก็ร้องไม่เป็นด้วย…..อิ๊บหายละ……คุณลุงคุณป้าครับหยุดปรบมือก่อน…..กดดันมาก……โชว์ยืนกินกุ้งแทนได้ไหมครับ……..ม่ายยยยยย………เดี๊ยววววววว…….ไอ้นภ!!! มึงจะพรากน้องกุ้งไปจากมือกูไม่ได้!!!!........กูทำอะไรไม่ถูก!!!

ยังไม่ทันได้มีสติ…..ไอ้นภก็เอาผ้าเย็นมาเช็ดมือให้ผมแล้วก็ยัดเยียดไมค์ให้ทันที

“เอ่อ…คือ….เอ่อ…..ผม……ร้องเพลงเก่าไม่เป็นครับ” ผมสารภาพออกไมค์

“ไม่เป็นไรลูก เพลงอะไรก็ได้ วันก่อนป้ายังขึ้นไปร้องเพลง ‘พักก่อน’ ของmilliอยู่เลย ฟังกับหลานบ่อย” ป้าคนนึงตะโกนขึ้นมา…..ในร้านส่งเสียงเชียร์หัวเราะกันเกลียว…….นี่สินะที่เรียกว่าอย่าประมาทรุ่นใหญ่

ในเมื่อทุกคนเปิดโอกาสให้ผมร้องเพลงอะไรก็ได้ งั้นผมร้องเพลงที่ผมรู้สึกอินที่สุดกับมันละกัน…..แต่อนิจจา….คุณลุงนักเปียโนไม่รู้จัก……….งั้นเล่นเองแมร่งเลย!!!!

“ขออนุญาตเล่นเปียโนไปด้วยร้องไปด้วย….นะครับ…. เอ่อ….พี่ๆ….” ผมหยอดบ้าง….ไหนๆแล้วก็เอาให้สุด!!!

“กรี๊ดดดดดด ถูกใจ พูดถูกใจชั้นที่สุด กรี๊ดดดดดด” สำเร็จ!!!…คำว่าพี่จากปากเด็กหนุ่ม สามารถปลุกวิญญาณความเป็นสาวรุ่นของคุณป้าทั้งหลายได้เป็นอย่างดี……ไอ้นภเองก็ทำหน้าประหลาดใจกับผมมากเหมือนกัน

“วันนี้ผมจะร้องเพลง….วาฬเกยตื้นครับ…..”

…………………………

เอาจริงๆผมไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่ได้ออกมาร้องเพลงให้คนอื่นฟังครับ…..โดยเฉพาะเพลงนี้……เพลงที่ผมขอบคุณคนแต่งไม่รู้กี่ครั้งที่ทำให้ผมรู้สึกว่า ผมไม่ได้กำลังผ่านจุดนั้นคนเดียว……มีคนอื่นที่กำลังเข้าใจผมอยู่ด้วยเช่นกัน….

ถึงตอนนี้จะผ่านช่วงเวลานั้นมานาน แต่ผมก็ยังไม่แน่ใจว่าหัวใจของผมจะกลับมาแข็งแรงเต็มที่อีกทีเมื่อไหร่…..หลายครั้งที่ผมคิดว่าสามารถผ่านไปได้แล้ว แต่สุดท้ายมันก็ผุดขึ้นมาอีก…… ผมอยากให้ความรู้สึกเหล่านี้จบไปพร้อมกับเพลง….เพื่อผมจะได้ก้าวต่อไปซะที……

……………………….

“ขอบคุณครับ” ผมขอบคุณหลังจากเล่นจบ….คุณลุงคุณป้าก็ปรบมือให้ผมดังไม่แพ้เพลงของไอ้นภ….เฮ้อ…..เดินลงจากเวทีได้อย่างโล่งอก

“โห มึงเก่งมาก กูช็อก ” ไอ้นภพูดพร้อมแสดงสีหน้าประหลาดใจอย่างหาที่สุดไม่ได้

“เออ ขอบคุณ กูก็แค่เล่นมั่วๆไปงั้นแหละ” ผมตอบ

“มั่วอะไรของมึง กูเห็นมึงเล่นพริ้วอย่างกับอะไรดี”

“เออๆ นั่นแหละ พอเล่นได้หน่อยนึง…..มึงก็ไปร้องต่อเถอะ ป้าๆเรียกมึงอยู่นู่น…..กูขอไปเข้าห้องน้ำก่อน” ผมตอบพร้อมกับพยายามเบี่ยงเบนความสนใจ…..จริงๆตอนนี้ผมยังสลัดอารมณ์เหล่านั้นได้ไม่หมดครับ ผมอยากรีบปลีกตัวออกไปจัดการมันให้เร็วที่สุดเพราะไม่อยากให้ใครรู้หรือเห็นผมเวลากำลังอ่อนแอ

“มึง…..เป็นอะไรรึเปล่า…..”ไอ้นภถามผมด้วยความเป็นห่วงขณะที่เดินตามมาติดๆ

“….ไม่เป็นไร…. กูแค่จะไปห้องน้ำ” ผมพยายามหันมายิ้มตอบ…..

ไอ้นภดูเหมือนจะยังไม่เชื่อ……มันรวบผมมากอดทันทีเมื่อลับตาคน

“เฮ้ย!! มึงจะกอดกูทำไม”ผมดิ้น

“บี!!หยุด!! มึงตอบมาก่อน มึงมีอะไรในใจ!!” ไอ้นภสั่งอย่างเด็ดขาดจนผมต้องอยู่นิ่งในอ้อมกอดของมัน

“ไม่มีอะไรจริงๆ กูคงแค่อินกับเพลง”ผมฝืนฉีกยิ้มให้มันดู

“บี…..มึงแสดงไม่เนียน….”

“กูรู้….แต่ตอนนี้กูอยากให้มึงเชื่อว่ากูยังโอเค …..ได้มั๊ย”ผมมองตาไอ้นภ

“…ก็ได้….กูจะตามใจมึง….แต่เอาเป็นว่า…..ถ้ามึงมีอะไรอยากจะเล่าให้ใครสักคนฟัง มึงอย่าลืมนะว่ากูคนนึงล่ะที่พร้อมจะรับฟังมึงเสมอ” ไอ้นภพูดอย่างจริงจังและจริงใจ

“อืม…..กูจะไม่ลืม….ขอบคุณนะ…..”ผมยิ้มให้มัน

“อืม….แล้วก็อีกอย่าง”

“อะไร”

“มึงจำไว้นะ…….กูจะเสียใจมาก ถ้ามึงไม่ได้นึกถึงกูเป็นคนแรกเวลาที่มึงต้องการกำลังใจ”

มันเลื่อนมือมากุมมือผม…….ผมเลยกุมมือมันกลับ…

“ได้ กูจะจำเอาไว้”


…………………….




ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านนะครับ พรุ่งนี้จะรีบมาต่อ

[fc_fic]

 

[mab]

มีอะไรทุกข์ใจก็เปิดใจคุยกันไปเลยบีๆ

[cavalli]

 

[DrSlump]

 

[direkraj]

 

[p_phai]

 

[river]

คนดูชิวๆ ดันมีอะไรในใจมากกว่าซะงั้น

[direkraj]

ช่วยมาต่อหน่อยนะครับ

[AkuaPink]

 
 

[psychological]

ซีนที่ 16 ไปงาน

ช่วงบ่ายวันนี้เราอยู่ที่’ร้านเริงลีลาศ’กันจนถึงเย็นครับ เพราะหลังจากทานข้าวเสร็จ พวกผมก็โดนลากไปร้องเพลงบ้าง โดนจับให้ลองเต้นบ้าง เอาจริงๆผมไม่เคยได้ทำอะไรแบบนี้เลย แต่พอได้ลอง…มันก็สนุกมากๆจนไม่อยากจะเชื่อ โดนเฉพาะการเต้นจังหวะไจว์ฟ เหงื่อผมงี้ท่วมเลยครับ

“ขอบคุณนะ ที่พากูมาวันนี้”ผมขอบคุณไอ้นภตอนเรากลับขึ้นรถ

“ยินดีครับ” ไอ้นภหันมายิ้มหวานตอบ…..ทำไมผมรู้สึกเขินเวลามันพูดเพราะเนี่ย

“เขินเหรอ” …….สัด!!! ทำไมดูออก!!!

“เปล่ากูแค่ชอบเวลามึงพูดเพราะ” ผมตอบพร้อมหลบสายตาไม่อยากให้มันได้ใจ

“งั้นต่อไปกูจะพูดเพราะกับมึงดีมั๊ย”

“เอาที่มึงเป็นมึงเถอะ” พวกผมยิ้มให้กัน

……………………………..

“ม่ายยยยยยยยย กูไม่อยากปายยยยยย ปล่อยกูเถอะ ม่ายยยยยยยยยย” ผมร้องคร่ำครวญอีกครั้งเมื่อกลับมาถึงหอแล้วรู้ตัวว่าต้องถูกไอ้นภลากไปงานจริงๆ

“ไม่ได้!!! มึงสัญญาแล้ว!!! อย่ามาอู๊ดอี๊ด!!!” ไอ้นภพูดพร้อมกับพยายามบังคับให้ผมไปแต่งตัว

“ม่ายยยยยยยยยยยย”

“แต่งตัว!!!”

“ม่ายยยยยยยยยยยยยยย”

“ได้!!! ถ้ามึงไม่ยอมไปดีๆ กูจะฉีกเสื้อผ้ามึงออกให้หมด!!! แล้วเล่นสนุกกับร่างกายของมึงจนมึงยอม!!!” ไอ้นภขู่!!!......ไม่สิ……มันไม่ได้ขู่…….มันทำจริงแน่ๆ…….กูกลัวแล้ววววววว……มึงจะเล่นสนุกอะไรกับร่างกายกู!!!

“พอๆๆ ยอมแล้วๆ ไม่อู๊ดอี๊ด ไม่งอแง จะรีบไปแต่งตัวเดี๋ยวนี้!!” พูดเสร็จผมก็รีบวิ่งหนีตายไปทันทีครับ

……………………………

ป้าสมทรงเรียกช่างผมและช่างแต่งหน้ามาแปลงร่างให้ผมกับไอ้นภกว่า2ชั่วโมง จนตอนนี้เราพร้อมจะไปงานด้วยชุดสูทเต็มยศแล้วครับ

“บี!!! ตายแล้ว!!!” ป้าสมทรงวี๊ดทันทีที่เห็นผมลงมาที่รถ

“อะไรครับ….ใครเป็นอะไร” ผมตกใจ

“ตายๆๆ นี่ไปอยู่ที่ไหนมา”ป้าสมทรงพูดพร้อมกับจับผมหมุนซ้ายหมุนขวาให้ป้าแกดู

“มาจากบนหอครับ”ผมตอบแบบงงๆ

“อันนั้นป้ารู้ แต่ที่ป้าหมายถึง คือไปอยู่ไหนมา ควรมาเซ็นสัญญาเข้าสังกัดป้าตั้งนานแล้ว”ป้าสมทรงยิ้มแล้วเอามือถือออกมาถ่ายรูปผมรัวๆ

“แหม ป้าสมทรงก็ยอผมเกินไป ใครเค้าจะจ้าง”

“ถ้ามี ป้ารับงานเลยนะ” ป้าสมทรงบอก

“ฮ่าๆๆ ได้ครับ ถ้ามีคนชอบของแปลก ผมจะรีบเซ็นต์สัญญาให้เลย” ผมขำ….อย่างผมเนี่ยนะ คงยากครับ

“…มึงน่ารักจะตาย…”ไอ้นภพูดกับตัวเองขึ้นมาเบาๆ

“เมื่อกี้มึงพูดว่าอะไรนะ” ผมหันไปถามเพราะได้ยินไม่ถนัด

“เปล่าๆ…ไม่มีไร รีบไปกันเถอะ จะได้รีบกลับ”ไอ้นภดันผมกับป้าขึ้นรถทันที

…………………………..

และแล้วก็มาถึงหน้างาน……โห…..คนอย่างเยอะครับ……ที่ด้านหน้ามีแฟนคลับของศิลปินดารามารอกันแน่น……แล้วไอ้นภจะฝ่าฝูงชนลงจากรถไปยังไงล่ะเนี่ย

“บี….กูจะลงไปก่อน…..ส่วนมึงอยู่กับป้าสมทรงไว้นะ…..ห้ามเดินร่อนเร่ไปไหนคนเดียว…..เดี๋ยวกูให้สัมภาษณ์เสร็จจะรีบมาหา เข้าใจมั๊ย”ไอ้นภหันมาบอกผมก่อนจะเตรียมตัวลง

“เข้าใจคร๊าบ”ผมตอบ

“ดีมาก…ไปล่ะ”ไอ้นภพูดเสร็จก็เปิดประตูลงจากรถไป

ทันทีที่ประตูเปิดออก แล้วบรรดาแฟนคลับเห็นไอ้นภ……เสียงกรี๊ดก็ดังลั่นขึ้นมาทันที…….ดังจนผมนึกว่ากำลังอยู่หน้าลำโพงตัวใหญ่ๆสักสิบตัว……..รู้สึกได้ถึงคลื่นเสียงที่กระแทกเข้ามา….ขนาดผมที่อยู่ในรถยังขนลุกได้ขนาดนี้…..ถ้าอยู่ข้างนอกจะขนาดไหน…..สุดยอดมากครับ……ดีนะที่ผมไม่ต้องลงด้านหน้า ไม่งั้นมีหวังยืนฉี่ราดทำอะไรไม่ถูกแน่ๆ

“เดี๋ยวเราจะวนรถไปก่อนแล้วค่อยลง บีเตรียมตัวนะลูก” ป้าสมทรงบอก

“ครับผม”

“ดีมากจ๊ะ….. อ้อ ถ้านักข่าวมาสัมภาษณ์ไม่ต้องตอบอะไรนะ ทำแค่สองอย่าง ยิ้มกับพยักหน้า แต่ถ้าจวนตัวจริงๆให้บอกว่าป้าสมทรงจะเป็นคนตอบจ๊ะ”

“ครับผม”

……เอ๋……เดี๋ยวนะ……เมื่อกี้ป้าบอกจะมีนักข่าว?...สัมภาษณ์?......ใคร?....ยังไง?........กู???.......เดี๊ยววววววววว……ทำไมวนมาหน้างานอีกที!!……ไม่ได้จะเข้าทางอื่นเร๊อะ!!! …….ม่ายยยยยยยยยยย!!!!

“ออกไปได้เลยจ๊ะ” ป้าสมทรงเปิดประตู

“เดี๋ยว…เอ่อ…..”ผมช็อกไม่ยอมลง

“ต้องลงแล้วลูก”ป้าสมทรงเริ่มดัน

“เดี๋ยว…ครับ…..ป้า….” แว๊ก!! ป้าจะถีบผมลงจากรถแบบนี้ไม่ได้ !@#!@$#!$@!$

กรี๊ดดดดดดดด อร๊ายยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดด อร๊ายยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดด อร๊ายยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดด อร๊ายยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดด

คลื่นเสียงกรี๊ดเยี่ยงอัลตร้าโซนิคของฝูงชนกระแทกเข้าร่างผมเต็มๆทั้งตัว…..ใครก็ได้ช่วยผมที!!!! ฉี่จะราดแล้วววววววววว!!!!!!

“บี ยิ้มสิลูกยิ้ม….ดีมาก…”ป้าสมทรงลงมายืนจับแขนผมกระซิบ……ครับ ยิ้มครับ….

“เดินสิลูกเดิน….ช้าหน่อย….ดีมาก…..เดี๋ยวไปหยุดตรงจุดถ่ายรูปนะ…. ยิ้มด้วยลูกยิ้ม….แบบเป็นธรรมชาติ….ดีมาก….” ป้าสมทรงโปรยยิ้มไปทั่วขณะพาผมเดิน แถมยังกระซิบผ่านไรฟัน โดยที่ปากแทบไม่ขยับ…..กำกับทุกอย่างแบบมืออาชีพ…….กราบ……

แล้วนั่น!!! นักข่าว!!!! กล้อง!!! เข้ามาใกล้ขึ้น…..ใกล้ขึ้น……วิ่งเข้ามาแล้ว!!!!

ม่ายยยยยยยยยย……….แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกก


…………………………….


ฝากผู้อ่านที่น่ารักทุกท่านช่วยติชมหน่อยนะฮะ

[p_phai]

 

[fc_fic]

[mab]

เป็นดาราหน้ากล้องตามไอ่น้ำไปอีกคนละน๊าน้องบีบี