หัวข้อ: [นิยาย] Romance Of My Own

[Manji+]

อย่าน้อยใจเลยนะ นิวนะ รับทราบครับ
คิดอย่างนิวเหมือนกัน หลังๆเนื้อเรื่องจะกลายเป็นเล่ารายละเอียด
เรื่องราวซับซ้อนมีบ้าง แต่ก็ไม่น่าจะมากแล้วครับ
มีตอนหลังๆอ่ะ อาจจะมีการสอดแทรกจุดประสงค์อะไรบ้าง

มั้งว่าบทที่ดีจริงๆน่าจะเป็น ฉบับทำงานและครอบครัวนะเนี่ย ปมเยอะสะใจ
แต่ตอนนี้ยังไม่มาเลยซักตอน
พี่แชมป์เขาคงมัวแต่เห่อลูกลืมน้องนุ่งแล้ว
รอต่อไป

ปล. รู้นะว่านิคชอบความค้าง บทสี่มาเมื่อไหร่ จะเอาให้ค้างให้สะใจเลย

[imageriz]

น้องมั้งวันนี้วันศุกร์แล้วนะ   

แล้วก็ช่วยดัน ๆๆๆๆ
 

[Manji+]

รับทราบครับพี่อิม มาแย้ว

บทที่ 29 ยาปลุก..





"แชมป์ เอาอะไรให้จอนกิน" เสียงที่สั่น มันแห้งพล่า เป็นเสียงที่ฟังแล้วเซ็กซี่มาก
"จอน ความจริงแล้ว.." ผมพลิกตัวไปเผชิญหน้ากับจอน ก่อนที่จะได้พูดอะไร จูบที่ร้อนแรง มันให้ความรู้สึกต่างจากปกติ แล้วนี่ไฟก็ยังเปิดอยู่  จอนไม่ผิดแน่ๆ ทำไมมันเก่งขึ้นวะ

"แชมป์ จอนอยาก..อยากมาก" เสียงที่สั่นเครือ ผมรับรู้ถึงความต้องการที่ผ่านมาทางสายตา ผมไม่รู้จะทำหน้ายังไงดี จะขำ จะรู้สึกผิด แต่ที่เห็นในขณะนี้ มันทำให้ผมมีความรู้สึกเดียวกับไอจอน
หน้าไอจอนตอนนี้ มันน่ารักมากจริงๆ
"แชมป์เหนื่อย นอนเหอะ" ผมแกล้งผลักมัน แรงที่ยึดผมไว้ มันแรงกว่าทุกครั้ง

"แชมป์ ยาปลุกเซ็กส์ใช่มั้ย" จอนมันถามผม ผมได้แต่จ้องนัยน์ตามัน มันคงรู้คำตอบแล้ว ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ

"ช่วยจอนด้วยนะ" สายตาอ้อนวอน หนุ่มที่หลายคนต่างใฝ่ฝัน กำลังขอผมให้ทำในสิ่งที่คนมากมายต้องการ


ทิฐิที่เคยมีละลายหายไปจนสิ้น ผมเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองถูกยาไปอีกคน จูบที่ลากไล่จากริมฝีปากที่แห้งผาก เสียงซี้ดซ้าดที่ดังในโสตประสาทตลอดเวลา กำลังเริ่มไล้วนไปทั่วตัว ผมไม่เล่นกับไอหนูปกติมันหรอก อยากรู้ว่าวันนี้มันจะแตกมั้ย ถ้าไม่จับ... แหแห


ลิ้นที่เริ่มฉกเข้าไปในร่อง ผมเกร็งลิ้น เริ่มจากช้าและเร็วขึ้น แรงขึ้น การตอบรับ เสียงที่ลอดฟันออกมา เจ้าของเสียงตอนนี้กำลังอยู่ในความสุขสวรรค์ชั้นเจ็ด ตัวที่กระสับกระส่าย

"เร็วๆ" เสียงที่ไม่นึกว่าจอนจะพูดออกมา


"ใส่เข้าไปเร็วๆ" ผมถึงกับอึ้ง




.......






เหงื่อที่ปริมาณมากไม่ต่างกันของคนสองคน ทำให้การขับเคลื่อนเป็นไปอย่างดี ดูจอนมันมีความสุขมาก อารมณ์และการตอบรับก็มากกว่าปกติ
"แชมป์ มันเบาๆ เหมือนจะ.." จอนมันพูด

"อะไร" ผมถาม
"จะออก.." เสียงที่พูดเริ่มหายไป


"อ้า อาอ า อาอาอ้า" มันคงคุมตัวเองไม่ได้ มันดูทุรนทุราย สะบัดหน้าไปมา ฟันที่ขบเข้าหากันแน่น มือที่บีบแขนผมต้องเป็นรอยปื้นแน่ๆเลย ทั้งที่ผมและมันต่างไม่ได้จับ ครั้งนี้คงเป็นอีกครั้งที่ไอจอนแตกได้โดยไม่ต้องใช้มือช่วย

"เหนื่อยมั้ย" ผมถาม จอนที่นอนหอบ ผมเองก็เหนื่อยไม่แพ้กัน อาจจะเหนื่อยกว่าด้วยซ้ำ ไม่มีคำตอบ จอนมันผลักผมลงไปนอน
"ท่า เกมส์นี้จะไม่จบง่ายๆ" จอนขึ้นคร่อมผม แล้วต่อโดยที่มันไม่ได้พัก และวันนี้ ผมกับจอนผ่านไปกี่รอบก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าผมเหนื่อยมาก ไม่ใช่แค่รุกอย่างเดียว แล้วยังต้องรับอีก



ยานี่ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ คงอีกนานกว่าจะใช้อีกที ผมได้แต่คิดในใจ แต่มันส์สะใจมาก อาจจะเป็นการชดเชยรอบปีที่ขาดหายไป





..........




"หมดสภาพคุณชายเลย" ผมพูด มือก็ขัดหลังให้ไอจอนไปด้วย นี่ต้องกลับมาอาบน้ำใหม่อีกรอบ
"เพราะใครล่ะ เจ็บไปหมดเลยเนี่ย" มันบ่น

"เจ็บอะไร" ผมถามพร้อมหัวเราะ มันได้แต่ฉีดน้ำใส่หน้าผม

"แต่รู้สึกยังไงบ้าง" ผมถาม
"......." เงียบ จอนมันเขินจนหน้าแดง

"บอกเร็วดิ" ผมง้องแง้งให้มันบอก มันนั่งก้มหน้างุดๆ "โคตรเสียวเลยใช่ม้า" ผมถาม มันได้แต่พยักหน้า "แชมป์เก่งอ่ะดิ" ผมหัวเราะ คราวนี้ น้ำสาดมาเต็มถัง

“ยังเขินอยู่อะดิ รู้มั้ยแชมป์ตื่นเต้นมากเลยนะ” ผมบอก
“อือจอนก็เหมือนกัน แต่” จอนมันหยุด

"ไปเอามาจากไหน ยาเนี่ย" จอนมันเริ่มถาม
"ฮิโระ" ผมตอบหงอยๆ

"เอาอีกแล้ว ไอตัวดี" จอนมันบ่น
"อย่าไปโทษมันเลย..." ผมพูด

"ไม่ได้โทษมัน มึงนั่งแหละตัวดี เอามาให้กูกิน" จอนมันบ่น ก่อนจะเปลี่ยนกลับมาถูหลังให้ผม
"แฮปปี้ก็โอแล้วนี่"ผมว่า

"ให้มันได้อย่างนี้ดิมึง อย่าให้ถึงคราวมึงมั่งนะ" มันพูดให้ผมเสียวสันหลังวาบ ผมไม่น่าหาไอเดียบรรเจิดแบบนี้มาเลย หลังจากนี้คงซวยอีกเยอะ เพราะไอยาบ้านี่ แต่นะไวเบรเตอร์ยังไม่ได้ใช้เลย



"เมื่อคืนเสียงดังเชียวนะ ทำเอาเราไม่ได้นอนไปด้วยเลย" เจ้าฮิโระพูดเสียงสดใส แต่หน้าตาที่แสดงอย่างที่มันบอกจริงๆ คำพูดลุ่นๆของมันทำเอาผมกับจอนหน้าแดงไปตามๆกัน



"เป็นไง สนุกใช่มั้ย"  มันยังขำ
"เงียบไปเลย" จอนมันว่าขึ้น เรียกได้เสียงเพียงหัวเราะที่ดังขึ้นของเจ้าต้นตอ

"นายต้องขอบใจเรามากกว่านะ จุนเป" ฮิโระพูดล้อเลียนที่ทำให้จอนต้องเขกหัวมันไปที ดูสองคนนี้มันเหมือนพี่น้องกันจิงๆ คงไม่แปลกที่ฮิโระมันจะห่วงจอนขนาดนั้น

“ระวังรอยพวกนั้นหน่อยนะ” ฮิโระมันชี้ มาที่ผมกับจอน
อ่าว ตายห่า รอยแดงๆเต็มทั้งคอเลย “เฮ้ยทำไงดีวะ” ผมหันไปถามไอจอน

“ติดกระดุมเด่ะ” จอนมันว่าเอามือติดกระดุมเชิ๊ตหน้าตาย
“แล้วเหมือนกันสองคนนี่อ่ะนะ” ผมไม่อยากดูเนิร์ดน้า

"ไปกันรึยัง" เสียงสาวน้อยสดใสที่ดังมาจากประตู เปิดพรวดมาให้พวกผมต้องตกใจ มือกระชับติดกระดุมโดยไม่ต้องให้ใครถามอีก ที่นี่เขาไม่นิยมเคาะประตูกันรึไง สาวน้อยคนที่โผล่หน้าเข้ามา เค้าโครงสัดส่วนที่ดูไม่ใช่เด็กมัธยมตามที่ได้ฟัง หน้าตาลม้ายคล้ายคลึงที่เห็นแล้วรู้ทันที น้องสาวเจ้าฮิโระมันแหงๆ หน้าเหมือนแม่ไอจอนซะ


สาวน้อยคนนี้มีตาที่น่าลุ่มหลง ความซุกซนที่แฝงอยู่ในรัศมีชนชั้นสูงในสายเลือด ต่างไปจากเจ้าฮิโระคนละเรื่อง ไอนี่ไม่มีมาดเอาซะเลย มีแต่ความเอาแต่ใจที่กินไม่ลงจิงๆ

"เรมิ" จอนเรียกเสียงดังดูจะดีใจเอามากๆ
"จุนเป" เรมิตะโกนก่อนจะวิ่งเข้ามากอด นี่ถ้าไม่ใช่น้องสาวมันอาจทำผมหึงเอาได้นะเนี่ย ก็ดูสวยซะขนาดนั้น แม้หน้าจะแต่งมาบางๆ บางกว่าคนที่ผมเห็นตามถนนมาก เห็นว่าคนญี่ปุ่นแต่งหน้ากันตั้งแต่เด็ก จนชำนาญเรื่องนี้กันแทบทุกคน

"เรมิ นี่เพื่อนพี่" จอนปล่อยตัวน้องสาวออกแล้วแนะนำผมให้รู้จัก มีเสียงกระแอมมาจากเจ้าฮิโระตัวดี
"ยินดีได้รู้จัก แชมป์คับ" ผมแนะนำตัวอย่างสุภาพพร้อมยื่นมือออกไป

"เช่นกันค่ะ เรมิค่ะ" สำเนียงอังกฤษที่เลิศหรูมาอีกคน มือน้อยๆค่อยมาสัมผัสมือผม เจ้าของมือสั่นๆ หน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ ก่อนที่มือจะมาจับโดนมือผม ก็มีคนมาคว้ามือออกไปซะก่อน แห้วเลยผม จะฝีมือใครที่ไหนล่ะ

"เรมิเรียนอยู่โรงเรียนหญิงล้วนมาตั้งแต่เด็ก เขาขี้อาย เป็นผู้ชาย อย่าไปถูกเนื้อต้องตัวโดยไม่จำเป็น" เสียงที่เหมือนเป็นคำสั่งมากกว่าคำบอกของคนขี้หึง เรียกได้เสียงหัวเราะจากเจ้าตัวดีที่รู้เรื่องดีจนเกินไป

"อย่าถือจอนมันเลย มันหวงน้องสาวมันมาก นายไปกับเราดีกว่า" ฮิโระมันไม่พูดป่าวเอามือมากอดคอผมเดินออกไป แต่ไอจอนก็มาลากออกไปอีก
"ก็บอกแล้ว ว่าแชมป์ไม่ชอบให้ใครมาทำอย่างนี้" จอนมันจัดระเบียบคนเขาทั่วไปหมด ที่ทำให้ไอตัวยั่วได้ใจเที่ยวแหย่ไปตลอดทาง

วันนี้โต้เป็นคนขับรถไปโดยมีค๊านั่งอยู่ข้างๆ และพวกผมสี่คนนั่งกันอยู่ข้างหลัง แน่นอนผมต้องนั่งริม นั่งติดไม่ได้แม้กระทั่งฮิโระและเรมิ ไอจอนมันจะห่วงความปลอดภัยของใครกันแน่ ของเรมิหรือของผม มันทำให้ผมต้องหัวเราะออกมาโดยไม่รู้ตัว

"มึงหัวเราะอะไร" จอนมันกระซิบให้ผมพอได้ยินกันสองคน ส่วนคนอื่นๆ นั่งคุยกันเป็นภาษาญี่ปุ่นที่ผมไม่รู้เรื่องซักนิด
"เปล่าซะหน่อย" ผมปฏิเสธไป

"ก็เห็นอยู่ว่าหัวเราะ บอกมานะ คงไม่ได้หลงสเน่ห์ของเรมิใช่มั้ย" คำพูดที่ทำเอาผมหัวเราะหนักขึ้น ให้คนที่นั่งคุยกันต้องหันมามอง
"ถ้าบอกว่าใช่ล่ะ" หน้าจอนตอนนี้มันทำให้ผมยิ่งขำมากขึ้น ผมชักแน่ใจแล้วล่ะว่าคนที่มันหวงคือใคร

"มึง.." ตาจอนมันเริ่มแดง
"พูดเล่นน่า จอน" ผมรีบปราม ไอคุณชายบ่อน้ำตาตื้นเอ๊ย ล้อเล่นไม่ได้เลย "จะให้พูดกี่รอบกันเนี่ย" คนที่ฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่องกลับขำออกมา ไอฮิโระนี่มันอ่านเหตุการณ์ออกตลอดเลยเหรอ มีเพียงอีกสามคนที่นั่งงง เรมิหันมามองผมกับจอนสลับไปมา เหมือนกำลังสงสัยอะไรซักอย่างงง  ส่วนตัวไอจอนเองน่ะเหรอ นั่งหน้าบูดเป็นตูดเป็ดอยู่ถัดจากผม

"อย่าโกรธหน่า ก็บอกว่าล้อเล่นไง" ผมพูด
"แหงดิ เรมิเขาน่ารักขนาดนั้น ใครเห็นใครก็ชอบ" จอนมันพูดเสียงดัง แม้โต้กับค๊าคงยังได้ยิน

"จอน" ผมปรามมันให้ใจเย็นลง
"หึงเขาเหรอ จอน" เสียงโต้ดังขึ้น เรียกเอาผมกลืนน้ำลายไม่ลงคอ

"ป่าวซะหน่อย" จอนมันพูดเสียงเซ็ง โต้กับค๊าก็ได้แต่หัวเราะ
"จอน เขาก็อย่างนี้แหละแชมป์ ขี้หวงไม่เข้าเรื่อง ตอนเด็กๆโต้อุ้มเรมิกับฮิโระเป็นไม่ได้ ไม่ยอมขึ้นซะทันทีเลย เป็นพี่ภาษาอะไรไม่รู้นะ" โต้เล่าอดีตยิ้มๆ

"ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละคับ" ผมพูดที่ได้แต่เขี้ยวที่ยิงวิบๆมาจากจอน
"ไม่ยุติธรรมเลย พูดให้เข้าใจกันหมดดิ พูดกันสี่คนแล้วสองคนตรงนี้ล่ะ" เสียงท้วงมาจากฮิโระที่เรมิเองก็ทำหน้าอยากรู้ไปกับเขาด้วย

"ไม่ใช่เรื่องของเด็ก" จอนมันพูด
"แก่กว่าปีเดียว อย่ามาพูดเลย" ฮิโระยังท้วงไม่เลิก

"แก่กว่าปีเดียวก็ ถือว่าเป็นผู้ใหญ่กว่า" จอนยังคงไม่เลิก
"นี่จอนกับฮิโระเขาทะเลาะกันอย่างนี้ประจำเลยเหรอคับ" ผมหันไปชวนคุยค๊า

"นี่น้อยลงแล้วล่ะ ยิ่งเรมิผสมโรงนี่ ยิ่งเข้าไปใหญ่ ตอนนี้คงยังเขินอยู่" ค๊าเล่าให้ฟัง แต่หลังผมถูกสะกิดเบาๆ
"พี่แชมป์ พูดให้เรมิเข้าใจด้วยซิ" หน้าที่อ้อนเอาผมซะละลาย อยากได้น้องสาวแบบนี้ซะแล้วสิ

"อือ ได้ๆ คุยภาษาอังกฤษกันละกันนะ" ผมพูด
"พี่แชมป์ใจดีจัง สมเป็นเพื่อนพี่จุนเปเลย ไม่เหมือนฮิโระ บ้า" ด่าพี่ชายตัวเองกันต่อหน้าซะอย่างนั้น

"เรมิ เดี๋ยวนี้กล้าว่าพี่อย่างนี้เหรอ" มือที่มาแกล้งจี้เอวน้องสาว ทำให้รถวุ่นวาย ผมหันไปมองหน้าไอจอน มันก็เอาแต่ยิ้ม ดูมันมีความสุขกับครอบครัวมันเหลือเกิน
“แต่ว่าพี่จอนกับพี่แชมป์ทำไมต้องติดกระดุมคอล่ะ ไม่ร้อนเหรอ” ง่าคำถามที่ผมและจอนตอบไม่ได้เกิดขึ้นแล้ว เหงื่อแตกพลั่กๆ แต่ปลดกระดุมคอไม่ได้ ใครก็ได้ปิดฮีทเตอร์หน่อย...


แม่จอนก็หันมามองผม มีแต่ไอฮิโระที่นั่งแอบหัวเราะคิกคัก ทิ้งปริศนาให้คนไม่รู้เรื่องได้แต่งง








จากชื่อตอน อาจทำให้ใครหลายๆคนผิดหวัง
พี่แชมป์ก็เงี้ยแหละครับ ต้องทำใจ 

[woradach]

เป็นยาที่น่ากลัวมากเลยง่ะ เหอๆ 

[zilveria]

ตายละ

ยาไรเนี่ยยยยย   

[cutekanny]

 ::อิจฉาเเชมป์กะจอนจัง...ทริปนี้ถือว่าฮันนี่มูน...ว่าเเต่ฮิโระคงนอนไม่หลับเลยดิ..

[Sith]

ท่าทางตอนนี้จะถูกใจหลายๆคน   

-------------------------------------------------

“โต้มีเรื่องจะเล่าให้จอนกับแชมป์ฟังนะ”

-------------------------------------------------

เตรียมพบกับ The Romance of My Own  Special Episode ที่จะมาไขปริศนาต่างๆ เร็วๆนี้!!

[C2U]

รอมาหลายวัน  ตอนยาออกฤทธิ์   
ถึงจะยังไม่ค่อยโฮก  แต่ก็น่ารักดี   

จอนยังขี้หึง ขี้หวง ไม่เปลี่ยน   

[imageriz]

อ๊ายยยย  น้องมั้ง ก็น่ารักดีนะ จอนนี่ขี้หึงนะ แต่น่ารักดีนะ

ตกลงแชมป์กับจอนติดใจใช่ไหมเนี๊ยะ 

[Manji+]

บทที่ 30 นักบวช





รถแล่นมาจอนที่ภูเขาลูกหนึ่ง มันเป็นอะไรที่ค่อนข้างหนาวสำหรับผม แม้จะใสเสื้อหนาวมาหลายชั้น ถึงหิมะจะยังไม่ตก ภูเขาหัวโล้นที่ต้นไม้ไม่ค่อยเหลือใบให้เห็นก็สวยไปอีกแบบ

“ฮ้า” ผมสูดลมหายใจลึกๆ รับรู้ถึงอากาศญี่ปุ่นแท้ๆ
“ดูไม่เครียดแล้วเนอะ” ไอจอนมันเดินมาทุ้งศอกอยู่ข้างๆ

“ก็ครอบครัวมึงเป็นกันเองขนาดนี้ จะให้กูเครียดไปถึงไหน” ผมว่าหัวเราะ
“ก็ดี” มันตอบแค่นั้นแล้วเดินไปสมทบกับกลุ่ม ผมมองไป พวกโต้เขายืนอยู่บันไดที่ค่อนข้างจะคดเคี้ยว
อยู่ตามแนวภูเขา โต้ถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่ไว้ในมือ

“จริงๆ ฤดูนี้ไม่ค่อยมีใครเขามาเคารพศพกันหรอก แต่โต้มีเรื่องจะคุยกับลูกสองคน” โต้เกริ่นขึ้น ผมถึงกับตกใจ
“เคารพศพ” ผมพูดตะครุบปากไว้ไม่ทัน

“ยายกูน่ะ” จอนมันว่า มันรู้แล้วนี่น่า ไม่บอกผมเลย ผมได้แต่ส่งเขี้ยววับๆให้มัน
“แล้วเดี๋ยวจะพาไปวัดต่อนะ” โต้บอก

“ไปเลยดีกว่า” ฮิโระตะโกนขึ้น มันกับเรมิคงเซ็งที่ฟังไม่รู้เรื่องอยู่สองคน
เมื่อเดินขึ้นไปถึงข้างบน บรรยากาศกลับเปลี่ยนไป ต้นหญ้าที่ยังเขียวอยู่ เพียงแต่ต้นไม้ออกจะโกร๋นไปบ้าง ศิลาหินขนาดมหึมาวางอย่างสะอาดสอ้าน บ่งบอกถึงการดูแลรักษาเป็นอย่างดี โต้กับค๊าเดินไปหยิบถังพร้อมกระบวยตักน้ำมา เรมิกับฮิโระเดินเข้าไปไว้ที่แท่นหิน ผมค่อยๆเดินตามไป แต่มีมือหนึ่งมาจับแขนผมไว้

“รู้มั้ย นี่แสดงว่าโต้กับค๊ารับแชมป์เป็นหนึ่งในครอบครัวแล้วนะ” จอนมันว่าอย่างภูมิใจ ผมได้แต่อมยิ้ม แต่พอเดินไปหยุดหน้าหลุมศพ ผมกลับต้องผงะ เพราะไม่เคยเห็นบรรยากาศอย่างนี้มาก่อน
“โต้มีเรื่องจะเล่าให้จอนกับแชมป์ฟังนะ” โต้พูดขณะเดินนำไปไปในวัดที่พื้นเย็น ขาแทบชา
นั่งรอพระรูปนึงที่ค่อยๆเดินออกมานั่งด้วยท่าทีสง่า แต่สิ่งที่น่าตกใจมากกว่านั้น

 “หรือที่โต้จะเล่าเรื่องสำคัญคือ พ่อที่แท้จริงของมึง” ยังไม่ทันจบ ผัวะ หัวผมถูกตบไป ขนมที่เพิ่งกินแทบสำลักออกมา
“ห่า นั่นน้ากูเว้ย”


“มึงนี่ ดูดีๆเด่ะ ไม่ได้เหมือนกูคนเดียว น้ากูเหมือนไอฮิโระเหมือนกันนะ” ผมถึงบางอ้อ ท่าทางเชื้อทางแม่ไอจอนจะแรงจริงๆ ลูกหลานออกมา ห้าห้า เหมือนกันเดะ ผมเริ่มได้สติ พยายามทำความเคารพ ดูน้าจอนนิ่งมาก เมื่อกี้คงเสียมารยาทน่าดู คืนนี้ผมจะโดนอะไรมั้ยเนี่ย





...............................




“โต้รู้จักน้าของจอนด้วยเหรอคับ”  ผมถามหลัง โต้พาเดินไปรอบๆวัด มีเพียงผมกับจอนที่ตามออกมา
“อือ รู้จักดีเลยล่ะ เขาเป็นเมทเก่าของโต้” โต้พูดกึ่งหัวเราะ ผมเกือบปล่อยก๊ากไปด้วย ท่าทางเอาเพื่อนมาเป็นพ่อสื่อแหงๆ แต่ก็ได้แต่คิดไว้ กระซิบกับไอจอนมันก็คิดเหมือนๆกัน จอนมันก็บรรยายนู่นนี่ไปเรื่อย ซึ่งผมไม่ได้สนใจ สิ่งที่ผมกำลังมองอยู่ตอนนี้คือ สายตาของโต้มันดูโหวงเหวงและว่างเปล่าจนน่าแปลกใจ



“พักตรงนี้ก่อนละกัน” ผมถึงกับสะอึก ช่วงเวลาที่ผมกลัวอาจจะมาถึงแล้ว ความหนาวที่ยิ่งทวีคูณขึ้น มันกลับอุ่นขึ้นมาในอีกเสี้ยววิที่มือมือหนึ่งมากุมมือผมไว้ 
โต้นั่งลงบนพื้นชานระเบียงของวัด หน้าตาที่จริงจัง การคุยครั้งนี้มันได้เปลี่ยนแนวคิดหลายๆอย่างของผมไปอย่างสิ้นเชิง เมื่อเราจะย้อนกลับไปใน เกือบสามสิบปีก่อน









ต่อ Special Episode-Tokyo Love Story I

[Manji+]

อยากได้ยานั้นบ้างจังเลย รู้สึกว่ามันจะแพงมาก ไม่มีปัญญาซื้อง่ะ

เมื่อคืน..นิดหน่อยคับเลยไม่ได้มาลง ชดเชยช่วงสอบ คืนนี้สองตนติดคับ

ต้นกำเนิดเรื่องราวโรแมนซ์ครั้งนี้ นายฮิโรชิอีกแล้วครับ

พบกันคืนนี้

[M@nfaNG]

ไม่ได้มาอ่านหลายวัน มีใช้ยาปลุกกันด้วย

[imageriz]

ไปอ้อนเฮียแชมป์ให้ซื้อให้ดิ่น้องมั้ง 

[Manji+]

ขอแล้วครับ พี่แชมป์ไม่ยอม
ถามว่า......จะเอาไปใช้กับใคร เป็นตัวเป็นตนก็ไม่มี.....

พี่อิมจัดการพี่แชมป์ให้มั้งหน่อยสิคับ

แทงใจดำง่ะ

[imageriz]

 

ขอแล้วครับ พี่แชมป์ไม่ยอม
ถามว่า......จะเอาไปใช้กับใคร เป็นตัวเป็นตนก็ไม่มี.....

พี่อิมจัดการพี่แชมป์ให้มั้งหน่อยสิคับ

แทงใจดำง่ะ

อ้าวไม่มีเป็นตัวเป็นตน แล้วจะไปใช้กับใครล่ะน้องมั้ง 

[snow_queen]

ขอเดาว่าพ่อกับน้าจอนต้องมี something กันมาก่อน
เพราะตอนที่บ้านจอนรู้เรื่องจอนกับแชมป์ ป้าหมอนเหมือนจะพูดอะไรเกี่ยวกับพ่อจอนแล้วก็ชะงักไป แล้ววันนี้พ่อจอนก็ท่าทางแปลกๆเหมือนมีอะไรในใจ
...จะเดาถูกมั๊ยนะ...

[Sith]

เอาไว้ฝึกความอดทนก็ได้นะ 

-----------------------------------

เตรียมตัวพบกับบทสำคัญของฮิโระไวๆนี้

[kunkai]

พี่นิคค้าบ
เป็นหนุ่มเชียร์นิยายไปแย้ว (แบบสาวเชียร์เบียร์)
ยังไงก็เกาะติดขอบจออยู่แว้ว
คิดถึงพี่แชมป์  กะพี่จอน
 :กอด1:พี่นิคกะManji+

[Sith]

กอดกุกกุ๊ก 

[Manji+]

Special Episode-Tokyo Love Story I





“พี่หมอน กรได้ทุนไปเรียนญี่ปุ่นล่ะ” เด็กหนุ่มผิวเข้มกระโดดโลดเต้น กลับบ้านไม้หลังเก่าๆ มีเด็กหญิงที่โตกว่าเล็กน้อยยืนยิ้มต้อนรับ
“พี่รู้ว่า กรต้องทำได้” หญิงสาวยิ้มให้อย่างอบอุ่น

“กรจะไปเรียน ทำงานหาเงินเยอะๆ แล้วกรจะได้สร้างบ้านใหญ่ๆ ให้พี่หมอนกับคุณป้าได้อยู่” เด็กหนุ่มที่ต้องอาศัยอยู่กับป้าและลูกสาวที่เป็นที่พึ่งที่เดียว เพราะตัวพ่อแม่ของเขาก็หย่ากันไม่มีใครที่พร้อมจะดูแลเขา ทำให้กรเองเป็นเด็กที่ดูเหมือนจะมีปัญหา แต่เขากลับใช้จุดนั้นในการฟันฝ่าร่ำเรียนจนเกินหน้าเพื่อนๆในโรงเรียน และการได้รับทุนครั้งนี้เองที่จะเปลี่ยนชีวิตของเขาจากหลังมือเป็นหน้ามือ




........................................





“นี่เป็นห้องเรียนของเธอ” เจ้าหน้าที่พากรมาส่งที่ห้องเรียน ตอนนี้เขาเดินทางมาถึงญี่ปุ่นแล้ว ความรู้ภาษาญี่ปุ่นของเขามีเพียงพอสื่อสาร ยังงูๆปลาๆกับการพูด เขากังวลกับทุกสิ่งโดยเฉพาะการเข้าเรียนกับคนญี่ปุ่นจริงๆ ในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงอันดับต้นๆในญี่ปุ่น ที่สำคัญเขาเป็นคนไทยเพียงคนเดียวในโรงเรียนแห่งนี้ ประตูถูกเปิดออก อาจารย์มาพาตัวเขาเดินไปในห้องเรียนที่ส่งเสียงอื้ออึงในภาษาที่กรไม่คุ้นเคยเลย

“แนะนำตัวเองหน่อยซิจ๊ะ” อาจารย์เอ่ย
“ผ..ผ.ผผมชื่อกร เป็นคนไทย ยินดีที่ได้รู้จัก” กรพูดออกไออย่างเก้ๆกังๆ เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดจากสาวๆหลายคนในห้อง มีคนถามอะไรหลายคนแต่ตัวกรเองก็ตอบไม่ถูก ก็ได้แต่ตามน้ำไปเรื่อยๆ อาจารย์ให้เขานั่งหน้าสุดในห้อง โดนขนาบไปด้วยเด็กผู้ชายใส่แว่นสองคน ที่จำกัดความได้ว่าเด็กเรียน การเรียนของกรดูจะเป็นไปอย่างไม่ราบรื่น เขาไม่เข้าใจและไม่สามารถทำความเข้าใจกับบทเรียนได้ แม้เพื่อนทุกคนจะดูกันเอง แต่เจ้าสองคนข้างเขาไม่เคยกล่าวแม้กระทั่งคำทักทาย





(หลายวันผ่านไป)




“สวัสดี” กรเริ่มชินกับการพูดญี่ปุ่นที่ต้องใช้ตลอดทั้งวัน เขาเลือกใช้กับคนๆข้างๆตัวทั้งสองคน
“สวัสดี” เสียงเบาๆตอบก่อนหันมามองผ่านกรอบแว่นหนาๆ ผมดผ้าที่บังหน้า มันดูยุ่งเหยิงและให้ความรู้สึกของเด็กเรียนอย่างหาไม่ได้สำหรับกร

“เราชื่อกร นายชื่ออะไร” กรเลือกที่จะสนใจกับคนที่ตอบคำถามเขา
“กงคุง”เสียงทวน

“กร ไม่ใช่กง” กรยังย้ำ
“กอนคุง” เขาพูดอีกรอบ

“เออ นี่แหละ” กรตอบ
“ผมชื่อฮิโรชิ” นั่นเป็นการทำความรู้จักของบุคคลสำคัญที่จะพาให้กรได้เจอกับว่าที่ภรรยาของเขาในอนาคต




..........................................



กรเริ่มปรับตัวได้หลังจากเวลาผ่านไปหลายเดือน อาจจะต้องขอบคุณไอเด็กเรียนที่เขาเคยกลั้นใจกล่าวทักทาย ตอนนี้ฮิโรชิ หรือฮิคุงกลายเป็นเพื่อนที่ซี้สุดสำหรับกร เขามีอะไรหลายๆอย่างที่คล้ายกัน แม้กรจะไม่ยอมรับว่าเขาเองเป็นเด็กเรียนแบบเดียวกับฮิคุง


ฮิคุงเองภายใต้หน้าอันเรียบเฉยเขาเป็นคนที่ร่าเริง และสนุกสนานตรงข้ามกับบุคลิกที่แสดงออกของเขา หลายๆครั้งที่กรเรียกร้องให้เขาแสดงออกกับทุกคนในตัวตนที่แท้จริงของเขา จนกรเองมารู้ในภายหลังสำหรับเหตุผลที่ทำให้ฮิคุงเป็นคนเก็บตัว และไม่มีใครกล้ามาคุยกับเขามากนัก

“ฮิ ดูสองคนนั้นดิ สมกันดีนะ คนหนึ่งก็หล่อ คนนึงก็สวย เหมือนเจ้าชายกับเจ้าหญิงเลย” กรมองไปที่คนสองคนพร้อมพูด เขาสะดุดตาคนสองคนนั้นอย่างจัง ความรู้สึกในอกของเขากำลังเรียกร้อง บางสิ่ง สิ่งที่เขาเองก็ไม่เคยเปิดรับ

“เขาไม่ได้เป็นแฟนกันหรอก” ฮิตอบเบาๆ
“นายรู้ได้ไง” กรถามอย่างรวดเร็ว ทำให้ฮิถึงกับอึ้ง

“นายไม่รู้จริงๆเหรอ ว่านั่นนะ พี่ชายกับน้องสาวเรา” คำตอบที่เหมือนน้ำแข็งสาดใส่กร เขาคิดว่าเขาสนิทกับฮิดี แต่เขาเองกลับไม่รู้จักครอบครัวของฮิโรชิเลย

เพราะทุกครั้งที่เขาถาม ฮิคุงจะไม่ตอบ แต่อย่างน้อยตอนนี้เขาก็เหมือนจะยอมรับกรในระดับหนึ่ง และที่สำคัญกว่านั้น ตาของกรยังคงมองไปที่สองคนนั่น คนหนึ่งมาดแบบองค์ชายทุกระเบียดนิ้ว ถ้าจำไม่ผิด เขาคือตัวแทนนักเรียนที่เรียกได้ว่าเพอร์เฟค เก่งทั้งการเรียนและการดูแลนักเรียนในตำแหน่งประธานนักเรียน



ส่วนอีกคน ความสวยที่สะดุดตาคนทั้งโรงเรียน มาดนางพญาแต่กลับดูไม่หยิ่ง เธอทักทายคนตลอดทางที่ผ่านมา เธอคนนี้คือนักเรียนดีเด่นทางการเรียนและกีฬายิมนาสติกลีลาบนลานเสก็ตที่เรียกว่ามนต์สะกดเจ้าหญิงหิมะ ยิ่งไปกว่านั้นชื่อเสียงสองคนนี้ที่ดังไปกว่านั้นคือ ลูกเจ้าของธุรกิจส่งออกหมื่นล้านอันดับต้นๆในญี่ปุ่น



   การรับข่าวสารครั้งนี้ทำให้กรถึงกับอึ้ง เด็กหนุ่มที่นั่งเรียนข้างเขา เที่ยวกันจนกลายเป็นซี้เขา คือหนึ่งในสามคนที่จะรับมรดกหมื่นล้านนั้นด้วย

“ฮิ ไมนายไม่เคยเล่าให้เราฟัง” กรบ่นอย่างน้อยใจ
“หือ” เสียงถามที่ไม่มั่นใจในคำถาม

“ทำไมนายไม่เคยเล่าให้เราฟัง” กรย้ำอีกครั้ง
“กลัวนายไม่กล้าคบกับเรา” ฮิก้มหน้าพูด เขาเป็นคนที่ดูไม่มีความเชื่อมั่น คงมีเหตุมาจากความเพอร์เฟคเกินไปของพี่และน้องของเขา

“จะไม่กล้าคบได้ไง แค่นายเป็นนายแบบนี้ มันก็ดีที่สุดสำหรับเราแล้ว” คำพูดของกรที่ทำให้ฮิโรชิเปิดใจที่จะไว้วางใจเพื่อนคนนี้
“กร ขอไปอยู่กับนายที่หอได้มั้ย” ฮิถามขึ้น

“อือ ได้ดิ” เป็นคำตอบที่งุนงง ตัวเขาเองก็รับไม่ทัน พอคิดอีกที ห้องที่แสนจะเล็กของเขาจะมีคนมาอยู่ด้วย ยิ่งไปกว่านั้นเป็นคนที่รวยระดับล้นฟ้าที่เขาไม่มีวันเทียบติด จนในที่สุดฮิก็ย้ายมาตามที่พูดจิงๆ ของติดตัวมาเพียงไม่กี่ชิ้น ทำให้กรได้รู้จักฮิดียิ่งขึ้น เขาเป็นคนที่เรียบง่าย ถ้าไม่บอก ยังไงก็ดูไม่ออกว่าเป็นเศรษฐีหมื่นล้าน

“กร นายนอนเตียงดิ เรานอนพื้น” ฮิโรชิที่กำลังปูพื้นแคบๆเพื่อจัดเป็นที่นอน
“ไม่ นายดินอนเตียง นายเป็นแขกนะ” กรยังค้าน

“เราแค่ขอมาอาศัย ให้เจ้าบ้านมานอนพื้นได้ไง” สงครามเล็กๆเกิดขึ้นจนสุดท้ายไม่มีใครได้เตียงไป สองคนลงมานอนอยู่บนพื้นแม้มันจะกว้างกว่าเตียงแต่ก็แคบสำหรับเด็กวัยรุ่นสองคนจะนอนได้อย่างสบายๆ

“นายไม่น่าลำบาก ไปนอนบนเตียงเหอะ” กรยังบอก ได้แต่เพียงการส่ายหน้าของแขกประจำ
“ขอบใจนะ นายทำให้เรารู้สึกเหมือนคนขึ้นมาหน่อย” คำพูดที่ก้องเข้าโสตประสาทของกร ความเจ็บช้ำที่แฝงมาในคำพูด

“ไหงพูดบ้าๆอย่างงั้นล่ะ” กรแย้ง
“กรไม่เข้าใจเราหรอก การอยู่ในสังคมแห่งความสำเร็จ มีเพียงเราคนเดียวที่ทำอะไรไม่ได้ พี่กับน้องของเราเก่งกว่าที่เราจะตามทัน เราเหมือนเป็นปมด้อยของบ้าน เชื่อมั้ยป่านนี้คงยังไม่มีใครรู้ว่าเราอยู่นี่” ฮิโรชิบ่นอย่างน้อยใจ ความรู้สึกที่แล่นเข้าสมองให้คว้าเอาเพื่อนซี้ตรงหน้ามากอดอย่างไม่ทันรู้ตัว


“เรามันแค่ส่วนเกิน ไม่มีเราสักคน บ้านเราคงดีกว่านี้” เสียงที่สะอึกสะอื้น กรทำได้เพียงแค่ปลอบใจเจ้าซี้ตรงหน้า เขาเคยอยากรวยอยากเก่ง แต่ตอนนี้เขากลับเห็นความเที่ยงธรรมบนโลก ไม่มีใครเพอร์เฟคได้บนโลกใบนี้





ปล. เนื้อเรื่องในนี้ต้องแต่งเองบางส่วนนะคับ มานไม่ใช่เรื่องของผม เลยต้องดำน้ำไปเท่าที่ทำได้ มีอะไรผิดพลาดก็ขออภัย ณ ที่นี้คับผม
อันนี้พี่แชมป์เขาแต่งเองด้วย ทำให้เนื้อเรื่องอาจจะไม่ละเอียดเท่าเรื่องตัวเองครับ

[Manji+]

Special Episode-Tokyo Love Story II





ในวันเกิดของฮิโรชิ กรเตรียมของขวัญพิเศษที่สุด ที่เขาเก็บเงินอดออม ทำงานมาเพื่อของขวัญแก่เพื่อนรักที่เขารู้จักมันดีมาก และอยากเอาข้อดีของมันมาให้คนอื่นเห็น


“ฮิโระ ไปเที่ยวกันไป” กรชวนหลังเลิกเรียนทั้งที่ยังไม่ได้บอกมันว่าเขาจะเซอร์ไพรซ์วันเกิดใก้
“วันนี้ที่บ้านมีงานน่ะ”

“อ่าว กี่โมง” กรถาม แผนเขาจะล้ม แต่มันคงทำให้ไอเพื่อนรักเขามีความสุขกับปาร์ตี้ครอบครัวก็โอเค
“ทุ่มนึง” ฮิตอบ

“ยังมีเวลานี่ รีบไปเหอะ” ไหงซะแผนเขาก็ยังไม่เสีย เขาลากฮิโรชิไปสถานที่ที่ไม่ได้ไปมานาน
ร้านตัดผม ค่าตัดผมที่ญี่ปุ่นแพงมาแต่ไหนแต่ไร กรเลือกที่จะตัดเองอยู่ประจำเพราะเขาไม่มีเงินมากพอที่จะเข้าร้าน ครั้งนี้ร้านตัดผมที่ฮิโระต้องใช้คือ ร้านประจำของเขา

“นั่งนิ่งๆ ถอดแว่นออก” การที่กรได้สั่งเจ้าเศรษฐีพันล้านทำให้เขาดูมีอำนาจขึ้นเยอะ เขาต้องสวมบทบาทจำลองที่ต้องตัดผมไอเพื่อนหัวยุ่งคนนี้ให้ออกมาดีที่สุด ถึงเขาจะเคยตัดผม เขาก็เคยตัดให้คนอื่นเพียงไม่กี่ครั้ง แล้วนี่ถ้าพลาดหัวเขาคงหลุดออกจากบ่าด้วยงานเลี้ยงคืนนั้น ผมที่ตกลงไปกองบนพื้น เปลี่ยนให้ไอเด็กเรียนคนเดิมกลายเป็นเด็กหนุ่มคนใหม่ที่ไม่เหลือเค้าเดิม ทั้งหน้าตา ท่าทาง บุคลิกมันคล้ายกับพี่ชายของมันอย่างมาก

“หล่อแล้ว” กรพูดเมื่อตัดเสร็จ เขาต้องเปลี่ยนการใช้เงินที่จะพาฮิไปตัดผมไปซื้ออย่างอื่นให้เพื่อที่ฮิจะได้ไปงานเลี้ยงในบุคลิกใหม่

“เดี๋ยวสระผมก่อน” ทุกอย่างกรจัดเสร็จสรรพ ที่ฮิต้องทำตามอย่างว่าง่ายฮิโระดูประหม่าไปจนสังเกตได้ อาจเป็นเพราะงานเลี้ยงสำคัญของที่บ้าน กรได้แต่เดา ไม่กล้าถามตรงๆ
“เสร็จแล้วใช่มั้ย” ฮิถามขึ้น หลังจากเช็ดผมเสร็จ

“ยัง นายยังไม่ได้ของขวัญวันเกิดจากเราเลย” กรหลุดปาก
“นายรู้เหรอ” ฮิถามอย่างดีใจ

“อือ” กรตอบพลางเกาหัว เขาหลุดอีกแล้ว “แต่ไง เด่วไปดูของขวัญที่จะให้นายกันดีกว่า”
“อือ” เสียงตอบรับอย่างเต็มอิ่มของฮิโรชิ ดูมันจะมีความสุขเป็นพิเศษในวันนี้



............................




“ยินดีต้อนรับค่ะ” พนักงานขายออกมาต้อนรับ
“ขอดูแว่นใหม่ๆหน่อยคับ” กรว่าพร้อมพยักเพยิดให้ฮิลองใส่

“นายชอบอันไหนก็อันนั้น” ฮิบอกง่ายๆ
“ได้ไง อุตส่าห์พามาเลือกเอง”กรว่า

“นายชอบเราก็ชอบ” คำพูดที่ทำเอากรสะดุด.....

 “อือ งั้นอันนี้” กรเลือกด้วยอาการรุมๆแปลกๆ เขาเริ่มไม่เข้าใจไอเพื่อนข้างตัว ที่วันนี้มันว่าง่ายจนหน้าแปลกใจ
“หกหมื่นเยนค่ะ ต้องรอตัดสักครู่นะคะ” หกหมื่น ตังไม่พอ กรได้แต่คิด นั่นเป็นเงินที่สูงมากในสมัยนั้น ดูฮิโระจะเข้าใจ เลยหยิบเงินมาจ่าย

“ขอแว่นให้เร็วที่สุดนะคับ ชาร์จได้เต็มที่” เขาว่ายิ้มๆ ยิ่งทำให้กรโกรธตัวเองแทบจะซุกแผ่นดินหนี
“นายตัดผมให้เราแล้วน่า แค่นั้นก็เป็นของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตเราเลยล่ะ” คำพูดทำให้กรอยากแทรกแผ่นดินหนีกว่าเก่า หน้าเขาคงแดงไปถึงไหน

“เป็นอะไรของมึงไอกร มึงจะอายทำห่าไร” เขาได้แต่คิดอยู่ในใจ
“ระหว่างรอ เราไปซื้อของอีกนิดหน่อย” คราวนี้คนนำเป็นฮิโรชิ เขาพาตระเวนย่านนั้นอย่างเชี่ยวชาญ
ก่อนไปโผล่ในร้านเสื้อผ้าที่ดูแพงเกินกว่ากรจะแตะ ฮิไปคุยกับพนักงานในร้านไม่กี่คำ กรก็ถูกลากไปจับแต่งองค์ออกมาในชุดพิธีของญี่ปุ่น


“ไปกันเหอะ” ฮิว่าง่ายๆก่อนเดินนำ
“เฮ้ยยังไม่จ่ายเงินเลย แล้วอีกอย่างมันแพงมากเลยนะแต่ละตัว” กรดึงฮิกลับมา

“เรียบร้อยแล้ว” ฮิพูดซ้ำๆจนกรเริ่มหงุดหงิด
“ราคาเท่าไหร่” กรตะโกนถาม จนฮิโรชิต้องหันมาอย่างตกใจ

“สี่แสนกว่า” ฮิตอบเบาๆ เขาคงไม่คิดว่ากรจะโกรธ
“หา สี่แสนกว่า” นั่นเป็นเงินที่กรสามารถกินอยู่ได้หลายเดือน มันคงไม่คุ้มที่จะเอามาซื้อเสื้อผ้า ที่เรียกว่าผ้ามาต่อๆกัน

“แล้วเราจะคืนนายยังไงหมด”
“ไม่เป็นไร ถือว่าค่าหอละกัน” ฮิยิ้มตอบ

“มันเป็นค่าหอเราได้สี่ปีเลยนะ” กรยังบูด
“ก็ขออยู่ไปเรื่อยๆ อาจเกินสี่ปีก็ได้ใครจะรู้” คำพูดที่เหมือนไฟชอตให้กรต้องคิดหนักอีกครั้ง



........................................




รถที่จอดอยู่หน้าหอโกโรโกโสคือรถไฮโซที่กรเคยอยากนั่งมานานแสนนาน คนขับถึงกับผงะในบุคลิกภาพของคูณหนูคนใหม่ที่บัดนี้ผมเผ้าเป็นทรงขึ้น แต่ก็ยังคงเลือกที่จะเงียบและพาคุณหนูไปส่งที่บ้าน การเข้าบ้านเพื่อนรักครั้งแรกทำให้กรงงเป็นไก่ตาแตก ทำไมมันอยากไปอยู่หอเรา ทั้งที่บ้านมันกว้างกว่าหลายร้อยเท่าเห็นจะได้

การปรากฏตัวครั้งนี้ของฮิโรชิเรียกความสนใจของทุกๆคน แม้กระทั่งครอบครัวของเขาเอง
“พี่ฮิโระ ไปทำอะไรมา” เจ้าหญิงหิมะที่เคยเห็นเพียงไกลๆมายืนอยู่หน้ากรในระยะเผาขน
“เรนะ นี่เพื่อนสนิทพี่ กอน” ฮิโระเน้นเสียง น้องสาวถึงกับขำ

“ยินดีที่ได้รู้จัก เรนะค่ะ”
“เช่นกัน กรคับ” ระดับภาษาเขาดีขึ้นมากหลังจากได้เมทเป็นเจ้าของสำเนียง กรคุยกับเรนะอย่างถูกคอ มันเหมือนถูกดึงไปในโลกส่วนตัวจนถูกกระชากให้หลุดมาอย่างแรง ในมือคุณชายใหญ่

“ใครเชิญตัวตลกที่ไหนมาเนี่ย” เสียงห้วนๆดังมาจากหลังเรนะ
“พี่ทาเคชิ นี่เพื่อนพี่ฮิโระนะ” เรนะตีเตือนพี่ชาย

“ไหนฮิโระล่ะ” ทาเคชิถามอย่างอารมณ์ดี เมื่อกี้คงเป็นมุก ที่กรขำไม่ออก
“นี่ไง” เรนะชี้

“ฮิโระ นายไปทำอะไรมา ไหนว่าจะไม่ยอมให้ใครมาตัดผมไง” ทาเคะล้ออย่างอารมณ์ดี
“กรมันตัดให้” คำตอบที่เรียกให้สองพี่น้องมองหน้ากรชั่ววูบ

“ดีแล้ว อย่างนี้นายเท่กว่าเยอะเลย” ทาเคะลูบหัวฮิโระอย่างเอ็นดู “นี่ที่นายแอบหนีไปทุกคืนพี่ยังไม่บอกใครนะ”


 “แอบไปกับสาวไหนฮึ”
“ผมไปอยู่กับกรมันหรอกน่ะ”

“อ่าว พี่ก็นึกว่าเราติดหญิง” คำพูดให้ฮิโระยิ้มออก ดูพี่ชายรักฮิโระมันมาก
ในงานพ่อแม่ของฮิโระก็อยู่ แต่มัวรับแขก ความสนใจจึงไม่ได้อยู่ที่เจ้าของวันเกิดซักเท่าไหร่








 


ไม่มีใครเข้าข้างมั้งเลย

ล้อเล่นคับ ยาน่ะได้มา เอาไปใช้กับคนข้างบ้านก็ได้

นิค สาวเชียร์นิยายเหรอ รับตำแหน่งมั้ยครับนิค ยังไงนิคก็เป็นนักเชียร์ในใจเฮียเสมอนะ

ชอบรูปของกุกกุ๊กจังน่ารัก


แล้วช่วงนี้ มาเร็วและแรงครับ กลัวลงไม่ทันอีก เจอกันครับ ถี่ยิบ

[imageriz]

   น้องมั้ง

รออ่านตอนต่อไปนะ 

 

[zilveria]

ย้อนไปถึงรุ่นพ่อเลยเหรอเนี่ย

รออ่านต่อคร้าบบบบบ

 

[Sith]

เปลี่ยนเป็นหนุ่มจะดีกว่านะ = =

[Manji+]

ได้เลยนิค เอาตำแหน่ง ROMO Leader ไปละกันนะครับ
แต่อาจจะต้องพ่วง spoiler ไปด้วย 55

ช่วงนี้ทู้เงียบมากมาย แต่มั้งก็ยังคงลง ยังไงเรื่องราวจะใกล้สู่ช่วงจบเร็วๆนี้ ยังไงช่วยเม้นท์ทิ้งทวนกันบ้างนะคร้าบ
เป็นกำลังใจให้เด็กยังสอบ

Special Episode-Tokyo Love Story III





การกลับมาเรียนครั้งนี้ทำให้ฮิโระกลายเป็นจุดสนใจของหลายๆคน ด้วยหน้าที่คมเข้ม แล้วช่วงนี้ฮิโระร่าเริงขึ้นมาก จนทาเคชิเองก็คงผิดสังเกต

“กร เรามีเรื่องอยากจะบอกน่ะ” ฮิเอ่ยขึ้นขณะกำลังนอนเล่นอยู่บนพื้นห้องเล็กๆ ที่บัดนี้เตียงกลายเป็นที่เก็บของแและที่นอนก็ถูกย้ายลงมาข้างล่าง
“หือ” กรหันหน้าไป จังหวะนอนที่ตัวใกล้กันอยู่แล้วยิ่งพลิกกลับมาติดอย่างนี้ หน้ามันห่างกันไม่กี่นิ้ว เหมือนเรียกเลือดให้สูบฉีดหน้าอีกฝ่าย

“ป่าว ไม่มีอะไรแล้ว” คำพูดกับอาการที่ถ้าไม่ผิดสังเกตก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว
“ฮิมัน....” กรเริ่มสงสัยในอาการเปลี่ยนไปของเพื่อนสนิท เขาควรเลือกที่จะจบเรื่องนี้ก่อนมีปัญหา

“ฮิโรชิ” ชื่อเต็มที่ถูกเอามาใช้ เรียกให้คนที่หลบตาต้องหันกลับมามองอีกครั้ง

“กูมีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อย” กรรวบรวมความกล้าก่อนจะเอ่ย
“เรื่องอะไร” ฮิเอ่ยถาม

“กูอยากรู้จักเรนะว่ะ” เสียงที่ทำให้บรรยากาศในห้องเงียบอีกครั้ง





.................


สุดท้ายฮิโรชิก็ไม่เคยทำให้เขาผิดหวัง กรกลายเป็นเพื่อนคนหนึ่งที่สนิทกับเรนะยิ่งกว่าผู้ชายคนไหนจะมีโอกาส ด้วยเรนะเองก็เป็นคนที่มีอัธยาศัยและมนุษยสัมพันธ์ที่ดี สองคนค่อยๆคุยกันถูกคอขึ้นเรื่อยๆ

แม้ทาเคชิจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับความสนิทของทั้งสอง แต่เสียงเดียวก็สู้สองเสียงไม่ได้อยู่แล้ว เพราะเรนะเองก็ถือหางข้าง ฮิโรชิ อาจจะเพราะ พี่ชายคนกลางเธอ น่าเอาอกเอาใจมากกว่า หรือ เธอเองก็รู้สึกถูกชะตาของชายไทยคนนี้ซะแล้ว

“ฮิโระ” กรชวนคุยขึ้น หลังจากที่บทสนทนาระหว่างสองคนจะเริ่มลดลงเรื่อยๆ
“ว่าไง” ฮิถามขึ้น โดยที่ยังนอนหันหลังให้

“กูไม่เหมาะกับเรนะเลย มึงว่าไหม”
“เรื่องแบบนี้ มันไม่เกี่ยวกับความเหมาะสมหรอก มันอยู่ที่ ความรู้สึกของคนสองคนที่มีให้กันมากกว่า”




นั่นเป็นคำพูดที่ช่วยให้กรได้ฝ่าอุปสรรคนานัปการ เขากลายเป็นบุคคลที่เรียนดีกว่านักเรียนญี่ปุ่นในโรงเรียน เขาพิสูจน์ให้คนรู้ว่า ถ้าเขาตั้งใจ เขาเองไม่ได้ด้อยศักยภาพกว่าคนญี่ปุ่นเอง และยังฝ่าฟัน จนเอาชนะหัวใจของสาวที่เปรียบเสมือนไอดอลอันดับหนึ่งของโรงเรียน

ไม่ใช่แค่หน้าตา แต่ฐานะที่ต่างชนชั้นกับกรเอง ก็เป็นขวากหนามที่เป็นบทพิสูจน์เพื่อยืนยันความรักของคนทั้งสอง






.................

“ไม่น่าเชื่อว่า กูจะได้มีวันนี้” กรพูดกับฮิในห้องเตรียมตัวงานแต่งงาน ที่ฝ่ายเจ้าสาวกลับเป็นฝ่ายที่ต้องจ่ายเงินมากกว่า
“ก็มึงพยายามมาขนาดนั้น นี่หว่า เอาชนะได้ทั้งพ่อกู พี่กู” เสียงเพื่อนซี้ที่ตอบรับพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่น

“ก็เพราะมึงด้วย มึงเป็นคนช่วยให้กูมีวันนี้” กรขอบคุณฮิโรชิ สายตาที่มองกลับเต็มไปด้วยความเบิกบาน แม้กรเองจะรู้ซึ้งถึงความเป็นจริงที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง
“ฮิโรชิ” กรเรียกเสียงสั่น งานกำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่นาน

“หือ” เสียงตอบรับซื่อๆ
“มึงคิดยังไงกับกู” กรถามเสียงเข้ม เขาหลุดปากกับสิ่งที่ไม่ควรถาม และเป็นคำถามที่ถูกเก็บอยู่ในใจมานาน เขาไม่ต้องการความเปลี่ยนแปลงกับเพื่อนซี้ของเขาคนนี้






“...........” ไม่มีเสียงตอบรับ ฮิโรชิเหมือนจะตกใจในสิ่งที่ถูกถาม






........................






หลังจากคำถามที่ไม่ได้รับคำตอบใดๆ หลังงานแต่งงานของกรผ่านไปไม่นาน นายฮิโรชิตัดสินใจบวชเป็นพระ โดยที่ไม่บอกสาเหตุใดๆ ท่ามกลางการคัดค้านจากทุกๆคน แม้จะโดนพ่อและแม่ของตัวเองบีบบังคับอย่างไร เขาก็ไม่เคยย้อนกลับมาทางโลก ปล่อยปริศนาทุกๆอย่างที่ใครก็ไม่สามารถหาคำตอบได้

ทุกคนต่างก้าวไปข้างหน้า ชื่อฮิโรชิถูกนำไปใช้ตั้งชื่อลูกของพี่ชายคนหนึ่งที่รักน้องชายของเขาอย่างยิ่ง ถ้าไม่มีนายฮิโรชิคนนั้น จอนคงไม่อยู่บนโลกนี้ และถ้าไม่มีนายฮิโรชิคนนี้ โต้คงไม่ยอมให้จอนคบกับผมเป็นแน่






ต่อบทที่ 31 Move in-Plan



ผมก็อยากเล่าให้มันละเอียดกว่านี้นะคับ แต่มันไม่ใช่เรื่องของผม ผมก็ไม่ค่อยรู้ แล้วที่เราได้ก็เพราะเจ้าตัวเขาอนุญาต แต่ผมไม่กล้าถามเซ้าซี้ ถ้าไม่เข้าใจยังไงถามมาแล้วผมจะไปถามเขาต่อให้ละกันนะ


อันนี้ พี่แชมป์ก็แถแหลก และ จบลงอย่างฉับพลัน มั้งเองก็ตามไม่ค่อยจะทัน
แต่ก็เป็นเค้าที่เป็นต้นเรื่องนี้ล่ะครับ

[Manji+]

ตอนแทรกค้าบ


บทที่ 30.5 บายเนียร์พี่ฮัท





“พี่ฮัท” ผมวิ่งทึกๆเข้ามาหาพี่ฮัท ที่นั่งเครียดอยู่กับแลปท๊อปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ
“ว่าไง ไอหนู ว่างเหรอ” พี่ฮัทขยับกรอบแว่นขึ้นมามองผม ช่วงนี้พี่เขามีปัญหาทางตาเลยต้องเปลี่ยนมาใส่แว่น เท่บาดใจผ... คนจริงๆ (แฮะๆ อย่าว่ากูนะจอน)

“ป่าวหรอกคับ พี่ฮัทใกล้จบแล้วนี่ อยากมาเล่นกับพี่ฮัทหน่อย เดี๋ยวจะไม่ค่อยเจอกัน” ผมปิดหน้าจอคอมพี่ฮัทลง ไอจอนเดินมาข้างหลัง ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
“จอน วันนี้ไม่หาอะไรให้แชมป์เล่นเหรอ ว่างมากวนพี่เนี่ย”

“ป่าวหรอกพี่ ไอแชมป์มันก็อย่างนี้แหละ อยู่เฉยๆไม่เคยได้ ซนไปทั่ว” บทสนทนายังกะผู้ปกครองคุยกัน
“อ่าวๆ เล่นด้วยแค่นี้ก็หาว่ากวน ไม่เล่นด้วยแล้วก็ได้” ผมแกล้งงอน

“อ่ะๆ อยากเล่นก็เล่น พี่ไม่ว่าแล้ว” พี่ฮัทลากผมกลับมา มือก็ขยี้หัวผม ผมแอบเหลือบสายตามองไอจอน มันก็ยิ้มๆไม่ว่าอะไร


เยส.... มันไม่หึงผมกับพี่ฮัทแล้ว
“พี่ฮัท จบแล้วจะทำอะไรคับ” จอนมันถาม

“กะจะไปเรียนต่อที่เมกาหน่ะ” สิ่งที่ผมฟังแล้วแทบช็อค
“ทำไมแชมป์ไม่รู้อ่ะ” ผมท้วงเสียงดัง

“ก็ไม่เห็นเคยถาม เดี๋ยวนี้เรื่องพี่ เรื่องน้องไม่เคยสนใจเลยหน่ะ เรา” พี่ฮัทตัดพ้อ ผมถึงกับเหวอ โดนเล่นเองมั่ง
“เมื่อไหร่” ผมถามต่อ

“ก็เร็วๆนี้” พี่ฮัทเป็นอีกคนที่ผมไปหาบ่อยๆโดยเฉพาะเวลาทะเลาะกับไอจอน แล้วถ้าพี่ฮัทไม่อยู่ ก็เหลือไอแทคคนเดียวอ่ะดิ (คิดเห็นแก่ได้อีกผม)




.......................




“ทำไมมานอนบ้านพี่ได้ล่ะวันนี้” ผมอาบน้ำซะตัวหอมฟุ้ง ออกมานั่งเล่นอยู่บนเตียงพี่ฮัท
“ก็อยากคุยนี่ เดี๋ยวพี่ฮัทก็จะไปเมกาแล้ว” ผมบ่น

“อีกตั้งนาน พี่ยังไม่จบเลยนะ” พี่ฮัทพูด
“ทำไมพี่ฮัทไม่บอกผมก่อน” ผมถาม ดูพี่ฮัทอึกอัก

“พี่ไม่รู้จะบอกยังไง”
“พี่ฮัท ผมยังไม่ได้ขอโทษพี่ฮัทเรื่องเมื่อตอนนั้นเลย” ตั้งแต่วันที่ผมคืนดีกับจอน เราจะคุยกันเรื่องทั่วไปมากกว่า ไม่ค่อยได้คุยเรื่องที่ผ่านมาเลย

“พี่ก็บอกแชมป์แล้วนี่ ว่ายังไงพี่ก็ยังเป็นพี่เราเหมือนเดิม พี่ก็ไม่ได้โกรธอะไรด้วย” พี่ฮัทนั่งลงข้างๆผม
“แล้วมานี่ จอนไม่ว่าอะไรเหรอ เดี๋ยวจะมีเรื่องอีกนะ” พี่ฮัทถาม คิ้วนี้เลิกขึ้นซะสูง กลัวอะไรค้าบ

“เมื่อกี้เพิ่งรายงานความเคลื่อนไหวเองพี่ ไม่เคยขาดการติดต่อเกินครึ่งชั่วโมง” ผมบ่นบ้าง
“จอนเขาหวงเรา เราน่าจะดีใจนะ” พี่ฮัทเอนตัวลงนอน

“ก็ไม่ได้รำคาญนี่นา” ผมล้มตัวลงข้างๆ
“พูดตรงๆ บ้างก็ได้นะเราหน่ะ” พี่ฮัทขยี้หัวผม

“แล้วพี่ฮัทยังไม่พูดกับแชมป์ตรงๆเลย” ผมมองหน้าพี่ฮัท ผมรู้สึกถึงสิ่งที่กั้นกลางระหว่างเราอยู่ ผมไม่อยากให้พี่เขาต้อง...
“มันใช้เวลานานในการสร้างนะแชมป์ ใช่ว่าเราจะทิ้งมันได้เพียงข้ามคืน” พี่ฮัทมองบนเพดาน

“เกี่ยวหรือเปล่า ที่จะไปเมกา” ผมถาม
“ก็นิดหน่อย ยังไงก็ต้องเรียนต่อ” พี่ฮัทบอก


“เผื่อจะเจอสาวน้อยน่ารักที่นู่น”

“พี่ฮัทไม่ได้เป็น....” ผมหลุดถามสิ่งที่ไม่ควรถาม
“แล้วไงล่ะแชมป์ ชีวิตคนไม่ได้อยู่ที่ความต้องการเราทั้งหมดนี่น่า” เสียงพี่ฮัทดูท้อๆ

“แล้วนั่นคือสิ่งที่พี่ต้องการเหรอ” ผมถาม ผมอยากให้พี่ฮัทได้สิ่งในสิ่งที่คนดีๆควรได้
“อือ นั่นล่ะที่พี่ต้องการ พี่อยากแต่งงาน มีลูกน่ารักๆ ใช้ชีวิตให้มีความสุข” ผมยิ้มตอบกับความฝันในอนาคตของพี่ฮัท

“แล้วแชมป์จะรอนะ” ผมพูด
“อือ รอดูละกัน” พี่ฮัทดึงผมเข้าไปกอด

“แชมป์รักพี่นะคับ”
“ขอบคุณคับ อยากให้เลี้ยงอะไรอีกล่ะ”

“เซเวนเซ่น พรุ่งนี้” ผมพูดแล้วเราก็หัวเราะไปกับความสบายใจในความเป็นพี่น้อง อีกครั้ง

[imageriz]

   น้องมั้ง

วันนี้มาลงหลายตอนนะ +1 ให้กับความขยันนะ

ปล.อ่านจบแล้ว แต่วันนี้เบลอ ๆ แล้วจะมาเม้นท์ให้พรุ่งนี้นะ

[zilveria]

แว้บม่อ่านต่อค้าบ

 

[Sith]

ตอนต่อไปได้เวลาเตรียมแต่งเจ้าสาวเข้าบ้าน 

[imageriz]

^
^
^
น้องรีบนอ่ะ  น้องนิค  มาทำให้อยากรู้
น้องมั้ง รีบ ๆ มาต่อนะ