หัวข้อ: [นิยาย] Romance Of My Own

[Manji+]

บทที่ 31 Move in-Plan





“เน่ เราใกล้จะเรียนจบกันแล้วอ่ะ เอาไงต่อดี” จอนมันถามขึ้น เวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว นี่เราจะจบปีสี่กันแล้วเหรอ
“เรียนต่อดิ ถามแปลกๆ” ผมว่าขณะกำลังนั่งปั่นงานบนโต๊ะ ตอนนี้ไม่ว่าบ้านผมหรือ บ้านไอจอนก็มีเซทโต๊ะทำงานสำหรับคนสองคน เรียกได้ว่า อยู่แทบจะไม่ห่างกันเลย เมื่อที่บ้านก็รู้ เพียงแต่ว่าเราไม่ได้จะทำอะไรกันบ่อย เกรงใจที่บ้านอ่ะนะ ถึงจะรู้แล้วก็ตาม


“แต่ว่าแชมป์กับจอน จะยังได้เรียนที่เดียวกันอยู่เหรอ” จอนมันถาม
“จอนจะไปเรียนที่ญี่ปุ่นต่อเหรอ” ผมถาม ไม่มีคำตอบ มันเป็นสายตาที่จ้องมาในตาผม เหมือนต้องการให้ผมตอบแทน


“ถ้าจอนอยากเรียนที่ญี่ปุ่น เราไปเรียนด้วยกันก็ได้” ผมบอก
“อ่าว แชมป์ อยากเรียนที่เมกานี่ ทำไมเปลี่ยนอ่ะ” จอนมันตกใจ

“เทียบระหว่างเรียนเมกา กะได้อยู่กับจอน ไม่เห็นต้องคิดมาก” ผมตอบแค่นี้ ไอคุณชายบ่อน้ำตาตื่น ก็ทำตาซึ้งอีกแล้ว

“แต่ว่านะ แชมป์ไม่รู้เรื่องภาษาญี่ปุ่นเลย จะไปเรียนไงเนี่ย” ผมเริ่มกังวล
“เรื่องนี้ไม่ต้องกังวล อาจารย์ดีๆนั่งอยู่นี่ทั้งคน” จอนมันพูดไปหัวเราะไป

“แต่ที่จริง.....”
“หือ” ผมถาม

“จอนขอโต้แล้วล่ะ ว่าจะไปเรียนเมกากับแชมป์” อ่าวไอนี่ก็พอกัน ฝันของพวกผมสองคน หายไปหมดและ รู้สึกว่าอยู่กับจอนแล้ว ฝันผมนับวันจะหายไปเรื่อยๆ หรืออันที่จริงฝันของผมเป็นจริงแล้ว การที่มีจอนอยู่ข้างๆ ที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับมันอย่างนี้
“อ่าว เอาไงล่ะนี่” ผมขำ

“เรื่องเรียนต่อที่ไหนไม่สำคัญแล้ว ขอแค่ได้อยู่ด้วยกันก็พอ” ผมว่า
“อือ” จอนมันยิ้มตอบ

“ยังงั้น เราคงต้องเลือกกันแล้ว ว่าต่อไปจะทำอะไร จะได้เลือกเรียนต่อถูก” ผมพึมพำ มือยังปั่นงานไปด้วย
“จอนคุยกับโต้ไว้แล้วล่ะ จอนอยากให้แชมป์มาทำงานกับจอนที่บ้าน” จอนมันพูดเสียงอ่อยๆ

“หา อย่างนี้ แชมป์กลายเป็นคนถูกแต่งเข้าอ่ะดิ ไม่เอาหรอก” ผมบ่น
“ก็แชมป์อ่ะ บ้านแชมป์มีพี่น้องตั้งหลายคน โต้(พ่อจอน)กับค๊า(แม่จอน)มีจอนคนเดียว มันก็ไม่มีทางอื่นนี่” จอนมันบ่นหงุงหงิง

“รู้มั้ย ชวนแบบนี้มันหมายความว่าไง หะ” ผมถาม
“ก็อยากให้ย้ายมาอยู่ด้วยกันอ่ะ” จอนมันพูดงุดๆ

“เอางั้นจิง จริงจังกับแชมป์แล้วเหรอคับ จะขอให้ move in together เนี่ย” การย้ายมาลองอยู่ด้วยกันมันค่อนข้างเป็นเรื่องใหญ่ที่ผมคิดไว้ แล้วที่บ้านผมคงจะต้องรู้เรื่องทุกคนเป็นแน่ เว้นแต่ ใช้ในนามการทำงาน
“แชมป์อ่ะ จดทะเบียนกันเลยมั้ย จอนมั่นใจนะ” ผมละขำกับจอนมันจริงๆ

“จะให้แชมป์ไปทำอะไรอ่ะ ดูงานโต้กับค๊าทำนี่ ท่าทางจะโหดเอาเรื่อง” ผมพูดพร้อมนึกถึงเวลาพ่อแม่จอนทำงานเท่าที่ผมเห็น
“แต่รู้มั้ย โต้กับค๊าได้อยู่กันตลอดเวลานะ ไม่ว่าจะไปไหน” จอนมันพูดยิ้มๆ ผมได้แต่หัวเราะ ไอนี่คิดไกลจริงๆ

“ยังงั้น คงต้องฝากจอนแล้วนะ โต้กับค๊าจะไม่ว่าเอาเหรอ ให้แชมป์ไปทำงานด้วย” ผมเริ่มหวั่นๆ
“ไม่ต้องห่วง โต้กับค๊าเป็นคนขอมาเอง เขารักแชมป์จะตาย” จอนมันว่า ผมก็ได้แต่แอบปลื้ม

“ป๊าม้า(พ่อแม่ผม) จะยอมเหรอ ให้แชมป์ไปอยู่กับจอนน่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ที่บ้านยังไม่รู้จะต่อยังไงเลย ลูกตั้งหลายคน ขาดแชมป์ไปไม่เป็นไรหรอก” คำพูดที่ทำให้รู้สึกโหวงๆในใจ

“แชมป์” จอนมันคงจับเสียงผมได้
“จอน งานจะส่งพรุ่งนี้อยู่แล้ว รีบทำเหอะ” ผมชี้ไปที่งานที่ยังกองอยู่บนโต๊ะ

“อ้า ปั่นๆๆ” จอนมันคงลืมไป งานมหาลัยปีสุดท้ายนี่โคตรเยอะเลย แล้วหัวหน้ากลุ่มอย่างไอจอนมีเหรอจะรอด งานหนักกว่าใครเพื่อน ตัวผมน่ะเหรอ ไม่ต่างกับจอนมันหรอก อยู่ด้วยกันยังงี้ ให้มันทำคนเดียวก็นะ




เหนื่อย ไม่ค่อยทำการบ้าน???? มานานแล้ว



งั้น  สักหน่อยละกัน






ต่อบทที่ 32 Double Viagar.



มาต่อให้แล้วค้าบ
ช่วงนี้ เงียบเป็นป่าช้าเลยทู้นี้
ไม่เป็นไรยังคงลงอย่างต่อเนื่อง อีกกี่บทหว่า ไม่น่าจะเกินสิบนะ

ใกล้แล้ว ภาคสี่นี่ท่าทางจะนาน  ไม่มีข่าวคราว

[imageriz]

เฮียแชมป์ทำงานไม่เหนื่อยเหรอ

แล้วยังจะมาทำการบ้านอีก...........

[zilveria]

ชื่อตอนต่อไปนี่มันยังไงน้าาาา


คาวที่แล้วยังไม่พอเหรอคับ พี่แชมป์
อิอิ


 

[naraku48]

น่ารัก ดีอะ ชอบ ๆ คับ มาต่อเร็ว นะคับ

[Sith]

อาจจะไม่ใช่อย่างที่คุณคิด

--------------------------------------

"รู้มั้ยฮิโระได้เป็นแฟนกับยุยแล้วนะ..."
"ทำไมอยู่ๆพูดถึงฮิโระ  หรือว่าน้ำส้ม...เมื่อกี้"

--------------------------------------

กอดกุกกุ๊กกับเฮียมั้ง   

ไปละดีก่า ลัลล้า 

[Manji+]

บทที่ 32 Double Viagar





“เหนื่อยจัง” จอนมันกระโดดขึ้นบนเตียง หลังจากตกลงว่าจะนอนซักที ปาเข้าไปตีสองครึ่ง
“อยากขยันทำแทนคนอื่นเขานี่” ผมบ่นขำๆ ไอจอนมันใจดี ไม่ค่อยให้งานหนักคนอื่น ทำเองมันทั้งนั้น

“ก็ คนอื่นอาจทำไม่ได้ก็ได้” จอนมันว่า
“คิดอย่างนี้ ต่อไปไม่ต้องทำเองทุกอย่างเรอะ” ผมลูบหัวมัน

“สบายจัง ลูบนานๆนะ” จอนมันนอนกระดึบมาหนุนตักผม
“จะว่าไป เราไม่ได้ทำการบ้าน หลายวันแล้วเนอะ” ผมสะกิด พูดเสียงที่แฝงในๆ ดูงานที่ทำไปกองเป็นภูเขา นั่งทำงานกันทั้งวัน ไม่มีอารง อารมณ์อะไรเลย

“ทะลึ่ง งานยุ่งอย่างนี้ เอาเวลาไหนไปทำอะไร” จอนมันดึงท้องผมเล่น
“เป็นอาทิดแล้วน้า วันนี้เลยมั้ย” ผมถามเสียงตื่นเต้น

“อ่ะ ไม่เอา แชมป์อ่ะทะลึ่งทุกทีเลย ถ้าไม่มีอะไรพวกนี้จะอยู่ได้ซักกี่วันล่ะเนี่ย” จอนมันว่า
“อย่าว่าแชมป์เลย ตัวจอนเองเหอะ เดี๋ยวอย่ามาขอนะ” ผมพูด

“จอนไม่เหมือนแชมป์หรอก” จอนมันว่า
“ว่างี้ พนันกันเลยดีกว่า”ผมเริ่มไฟแห่งการแข่งขันลุกโชนอีกแล้ว

“ได้ ใครทำเรื่องนี้ก่อนแพ้ ไม่ว่าจะให้อีกฝ่าย หรือตัวเอง” ฟังดูเหมือนหนังซักเรื่อง
“ชนะแล้วได้อะไร” ผมถาม

“อะไรก็ได้ จากอีกฝ่าย” จอนมันว่า
“เริ่มเลย” ผมท้า เกมนี้ผมต้องชนะให้มันรู้ไป ว่าจอนจะไม่อยากได้แชมป์ แต่วันนี้เราต้องนอนก่อน เหนื่อยโคตร



............................




“รู้มั้ย ฮิโระกับยุยเขากลับมาคบกันแล้วนะ ส่วนนึงก็เพราะแชมป์น่ะรู้มั้ย มันฝากมาขอบคุณ”
“อือ” ผมตอบหูอื้อ ตาลายหลังจากผ่านมาสิบกว่าวัน ไม่ว่าผมจะยั่วยังไง จอนมันไม่มีท่าทีจะมีความต้องการ มีแต่ผมที่นับวันยิ่งแย่ลง ในสมองคิดแต่เรื่องใต้สะดือ ทำไมผมเป็นคนอย่างนี้ ผมจะแพ้เหรอ ความรู้สึกตอนนี้ เหมือนความต้องการมันพุ่งปี้ด จอนมันเหมือนจะรู้

“แชมป์ จอนง่วงจัง ขอหนุนตักหน่อยดิ” จอนมันเดินมาไม่ขอคำอนุญาต หัวไอจอนมันอยู่ห่างไอหนูที่ไม่เป็นไอหนู มันเตรียมพร้อมทำงาน ความรู้สึกของผมตอนนี้มันไม่ธรรมดา มันรู้สึกเหมือน..

“ทำไมอยู่ๆพูดเรื่องฮิโระขึ้นมา จอน เมื่อกี้น้ำส้มที่จอนเอามาให้แชมป์...” ผมถาม
“อ่าว รู้แล้วเหรอ” จอนมันเริ่มต้นหัวเราะ


 “ยาที่แชมป์เคยเอามาให้จอนกินไง” หน้านายฮิโระที่เอายาปลุกเซ็กซ์ให้ผมเอาไปให้ไอจอนมันกินตอนอยู่ญี่ปุ่น

“จอนเล่นสกปรก แล้วอย่างนี้...” ผมเริ่มควันออกหู นี่เล่นกันอย่างนี้ อารมณ์ตอนนี้เริ่มจะควบคุมไม่ไหว ข้างในมันร้อนไปหมด สิ่งที่ต้องการมีเพียงคนที่นั่งอยู่ข้างหน้า ถ้าทำได้ ผมคงจะกลืนกินจอนมันทั้งตัว
“อย่างนี้ นายจะได้รู้จอน” ผมว่า อารมณ์มันหลุดอย่างสิ้นเชิง เสื้อผ้าจอนถูกกระตุกหลุดภายในไม่กี่วิ
ตัวจอนเองก็ร้อนไม่แพ้กัน หน้ามันออกจะแดงๆ


“อย่าบอกนะว่า”

“แฟร์ๆไง ทั้งสองฝ่าย” จอนมันพูด คิดได้เนอะ ผมเริ่มขบติ่งหูจอน ไล่ลิ้นไปทั่ว ฤทธิ์ยาดูศัพท์คุณยังคงดีเหมือนเดิม ต่างกันที่ว่าครั้งนี้ผมโดนด้วย ตัวจอนเองก็ไม่แพ้กัน เสียงที่หลุดลอดออกมา เราเหมือนจะไม่กลัวคนได้ยินเลยวันนี้ อายก็อาย แต่เสียงมันบอกความเสียวซ่านเป็นที่สุด ผมคิดอะไรไม่ออกแล้ว

“แชมป์ จอนจะไม่ไหวแล้ว” ยังไม่ทันจะไปไหน ฤทธิ์ยานี่เกินร้อยจริงๆ ผมยังไม่ได้แตะต้องจอนน้อยแม้แต่นิด
“ใจเย็นๆจอน” ผมหยุดเปลี่ยนไปจูบปากจอนแทน


“ไหนๆก็ไหนๆ จะได้สนุกกันให้สุด”
ผมลงไปดูดลูกเชอร์รี่ จอนมันคงไม่ไหวจริงๆ เสียงซี้ดซ้าดมันดังไม่หยุด


“อ้าาาาาา” ก่อนที่ตัวจะกระตุกปล่อยน้ำที่คั่งค้างมานาน มันเป็นครั้งที่ไกลสุด มันกระจายไปทั่วบริเวณ
“เร็วจัง” ผมพูดเย้ยๆ


“แล้วแชมป์จะรู้” มันพลิกตัวผมลงแทน ลิ้นที่ไล่จากแผงออก ไล่ลงไปถึงสะดือผ่านจุดที่ผมอยากให้มันทำ ลงไปที่.....
“จอนเดี๋ยว...ๆ” เสียงผมเริ่มขาดหาย ลิ้นอุ่นๆที่แตะลงที่ก้นผม นี่แผนไอจอนมันใช่มั้ย ผมไม่มีกำลังพอที่จะปฎิเสธ สัมผัสที่ได้รับ มันดึงความรู้สึกไปทั้งหมด


“จอน ๆ ๆ” ผมได้แต่เรียกชื่อจอน การลงลิ้นแต่ละครั้ง ทำผมกระตุกได้ มิน่าตอนนั้น ไอจอนถึงได้....

“แชมป์จะได้รู้ ว่าตอนนั้นจอนเป็นยังไง” มันพูดขำๆ กะแก้แค้นไว้แล้วดิ มันเริ่มสอดนิ้วเข้ามาตามความเคยชิน สัมผัสที่ได้รับมันช่างไวกว่าเดิม ความเจ็บก็แทบจะไม่รู้สึก มีเพียงความรู้สึกเดียว

“เร็วๆ จอน อือ...ๆๆ” เสียงที่ตอนนี้จอนเป็นฝ่ายคุมเกมส์ ผมแพ้อย่างสิ้นเชิง สัมผัสที่ยังไงก็ยังแรงไม่พอในความรู้สึก ทั้งที่จอนมันเหงื่อแตกซิกๆ เราทั้งสองคนอยู่ในสภาพไม่ต่างกัน เหงื่อที่หยดเป็นจังหวะ

“แรงกว่านี้อีก” ความอายละลายหายไปหมด ผมนึกถึงไอจอนวันนั้น จอนมันไม่ได้แตะไอหนูผมแม้แต่อย่างใด และตอนนี้มันใกล้ถึงขีดสุดแล้ว
“อย่าเอามือปิดหน้าดิ แชมป์” จอนมันดึงมือผมที่อายแล้วต้องเอาหลังแขนปิดตาไว้

“จอน ๆๆ แชมป์จะ..” จอนมันหยุดซอย ถอดพลัวะออกมา แล้วเอาปากครอบลงไป พร้อมกับที่ตัวผมถึงขีดความอดทน มันเป็นการแตกที่แรงมาก ผมไม่เคยรู้สึกแรงขนาดนี้มาก่อน ความสุขน่ะเหรอไม่ต้องพูดถึง สุดยอดจริงๆ ไหนจะฤทธิ์ยา กะไอที่ค้างคามานานเป็นหลายวัน แต่พอปล่อยออกไปนี่ดิ ความอยากยังไม่หยุด ผมผลักจอนลง เราบรรเลงกันไปหลายยก กว่าฤทธิ์ยาจะหมด คำว่าฟ้าเหลืองนี่เข้าใจได้แจ่มชัด มันทั้งเหนื่อย ทั้งหมดแรง พอความอยากหมด ความอายก็เข้ามาแทน คิดสิ่งที่ทำไปเมื่อกี้ หน้ามันร้อนผ่าวไปหมด ผ้าปูเตียงนี่คงต้องซักเองแล้วล่ะ

"รู้สึกไง" จอนมันถาม
"....." ผมไม่รู้จะตอบไงดี

"มันส์ใช่ม้า ไม่นึกว่าโดนแล้วก็สนุก หึหึ" จอนมันพูดแทงใจดำ

"กูโดนมาก่อนนี่" มันพูดให้ผมคิดไปถึงตอนไปญี่ปุ่นกัน

"อือ" ผมพูดไม่ออก จอนมันหัวเราะกับคำตอบผม
“นานๆ แชมป์จะหงอขนาดนี้นะ” ผมเอาหัวมุดไปในอ้อมแขนคนข้างๆ รสสัมผัสมันช่างอบอุ่นที่ไม่อยากแยกจาก ทั้งที่เรายังอยู่ด้วยกัน ผมกลับรู้สึกว่าเวลาอาจทำให้เราต้องห่างกัน ยิ่งเราโต เราทำงาน กอดของผมคงแรงพอให้จอนรู้สึก

"ว่าไง คุณหนู กอดแรงขนาดนี้ คิดอะไรอยู่เหรอ" จอนมันกอดตอบพร้อมไล้นิ้วไปมากับผมผม
"ไปฮ่องกงกันอีกมั้ย จอน" ผมถามไปทั้งที่ก็ไม่มีจุดมุ่งหมายอะไรเลย

"อือ ไปเมื่อไหร่ดีอ่ะ" การตอบที่ว่าง่าย สมกับจอนมันอยู่แล้วล่ะ
"เมื่อไหร่ก็ได้" ความคิดมันหมุนวน ผมเองก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เหตุการณ์เมื่อกี้ทำให้ผมเริ่มคิดถึงครอบครัว ผมจะอยู่กับจอนได้ตลอดไปจริงรึเปล่า แล้วถ้าคนรู้กัน จะว่ายังไง

จอนเลื่อนหน้าลงมาจ้องตาผม "แชมป์ จอนยังอยู่กับแชมป์เสมอนะ" คำพูดที่เหมือนปัดเอาความกังวลผมมลายหายไป หน้าเปื้อนรอยยิ้มอันนี้ ทำให้ผมยิ้มได้เสมอ

"จอน แชมป์อยากรู้จริงๆ ทำไมจอนถึงชอบแชมป์" เสียงผมที่จริงจัง ให้ผมได้แค่หน้ายิ้มๆของจอน
"จอนเองก็เคยคิดนะ ว่าทำไมถึงชอบแชมป์ แต่คิดยังไงก็ไม่แน่ใจ มันเป็นทุกอย่างที่เป็นแชมป์ ความเอาแต่ใจ ความดื้อ หน้าตาก็งั้นๆ" ผมเริ่มหน้าบูด


"ล้อเล่นน่า น่ารักขนาดนี้ แต่แชมป์รู้มั้ย ทุกครั้งที่จอนอยู่กับแชมป์ มันเป็นความสบายที่ไม่เคยหาได้จากที่ไหน ทุกครั้งที่แชมป์ยิ้ม ทุกครั้งที่แชมป์จับมือจอน ไม่ว่ายังไง จอนก็ขาดแชมป์ไม่ได้ จะว่ายังไงก็ไม่รู้นา" จอนมันพูดเรื่อยๆ

"แล้วแชมป์ล่ะ ชอบจอนตรงไหน" เสียงคาดคั้น

"ไม่รู้ดิจอน แชมป์ไม่เคยคิดว่าจะชอบผู้ชาย แต่กับจอน จอนทำให้แชมป์สบายใจ มีความสุขที่เห็นจอนมีความสุข อะไรที่ทำให้จอนดีใจ นั้นอาจจะเป็นความสุขของแชมป์" พูดจบ น้ำตาจอนมันไหลตะแคงลงมา
"เอ้ย บ้าไรวะ ร้องทำไม" ผมถาม ไร้ซึ่งคำตอบ มีแค่การกอดตอบที่แน่น แน่นขึ้นเรื่อยๆ


"แชมป์จะอยู่กับจอนตลอดไป" ผมให้คำสัญญาก่อนจะจุมพิตเบาๆที่หน้าผากของคนที่ยังนอนนิ่ง
"แชมป์ ไม่ไปฮ่องกงแล้ว ไปยุโรปแทนได้มั้ย" จอนถามขึ้น

"ทำไมอ่ะ" ผมงง
"ไปจดทะเบียน" มันตอบก้มหน้างุดๆ

"ทะเบียนอะไร" ผมถาม ทั้งที่เริ่มเข้าใจ
"ทะเบียนสมรสไง ที่นู่นเขาอนุญาต" จอนมันพูดแจ้วๆ

"ไอ้บ้า คุณชายนี่คิดได้แต่เรื่องพวกนี้กันเหรอ เราจดทะเบียนไปแล้วได้อะไรล่ะ แค่รักกันได้อยู่ด้วยกันก็พอแล้ว การแต่งงานก็เหมือนแค่การเขียนกระดาษ ขอให้แค่แชมป์รักจอน จอนรักแชมป์ มันก็พอแล้วนี่" ผมว่า

"แต่จอนอยากได้แชมป์ อยากมีความเป็นเจ้าของในตัวแชมป์อย่างเด็ดขาดนี่" ผมได้แต่หัวเราะกับความคิดมัน
"คิดว่าทะเบียนสมรสจะเอาเค้าอยู่เหรอคับ" ผมถามจอน

"เค้า ...ห้าห้า พูดจาตลก" จอนมันหัวเราะกับคำที่ผมหลุดออกไป

"ต้องให้กูพูดว่าตัวเองด้วยป่ะ" มันแซวผมซะหน้าชา
"แล้วไง อยากพูด เค้ากับตัวเอง หรือจะเรียกที่รักดี" ผมประชดมัน ตาประกายเป็นแววขึ้นมาทันที

"อือ ต่อไปอยู่สองคนเรียกที่รัก แล้วแทนตัวเองว่าเค้ากันนะ" ผมถึงกับตาโต
"เกิดไปหลุดข้างนอกไม่ตายเหรอ" ผมว่า

"ก็ชอบนี่ ไม่รู้ล่ะ จะเรียก" ให้ไอจอนเป็นยังงี้ แก้ยังไงก็ไม่ทัน การตัดสินใจครั้งนี้อาจผิดพลาดทำให้คนรู้ไปทั่ว ไม่น่าเล้ย ผม...







ต่อบทที่ 33  Hong Kong Day Trip



ไม่มีคนเล้ยยยยย

[zilveria]

มีคนค้าบบบบบบ


 

ยาไรอะ  แรงดีจิง ๆ   

[Manji+]

ขอบคุณน้องหลอดไฟ ช่วงนี้เด็กๆยังสอบกันอยู่เหรอค้าบ หรือคนหายไปแย้ว
คิดในแง่ดีก่อน เดี๋ยวคงกลับมากัน มั้งก็จะลงต่อไป


บทที่ 33  Hong Kong Day Trip






"ที่รัก จองตั๋วไปเที่ยวฮ่องกงแล้วนา" เสียงกรอกมาทางโทรศัพท์
"ค้าบๆ เท่าไหร่" ผมถาม


"ไม่รับ จากนี้ไป โต้บอกว่ามีอะไร ให้เค้าจ่ายไปเลย"
"จอนอ่ะ จอนก็รู้..." เสียงกระแอม ค่อกแค่กมาให้ผมรู้

"ที่รักอ่ะ ที่รักก็รู้ พอใจมั้ย" ผมถาม
"อือๆ" เสียงตอบรับความพอใจ
   
"ก็เค้าไม่ชอบนี่" ผมเริ่มชินกับการพูดเลี่ยนๆอย่างนี้แล้วสิ
"ไม่ชอบก็ต้องไปคุยกับโต้เอง เขาก็บอกว่าไม่ยอมเหมือนกัน" แค่คิดถึงการต้องไปคุยกับโต้ ผมยอมแพ้จิงๆ ไม่มีทางชนะ

"เราก็เหมือนครอบครัวเดียวกันแล้ว เงินเค้าก็เหมือนเงินตัวเองนะแหละ" ฟังแล้วผมแทบอ้วก
"ไม่ไหวแล้ว กูไม่พูดกับมึงแล้ว โคตรเลี่ยน กูทนไม่ไหว" ผมบ่น เสียงหัวเราะเอิ้กอ้ากดังกลับมา

"กูก็ว่างั้น กูกับมึงนี่ พูดเลี่ยนอย่างนั้นแล้ว ตลกสาดๆ" คำหยาบล้วนๆหลุด ออกมา นี่ก็อาจเป็นความสบายอย่างนึงของเราสองคน ไม่ต้องมีกฏมากมาย อยู่ให้มันสุข ให้มันสนุก
"จอน แล้วมึงคุยกับพ่อมึงให้หน่อยดิ กูไม่อยาก" ผมยังบ่น

"แชมป์ ทำใจเหอะ พ่อกูนับมึงเป็นหนึ่งในบ้านแล้ว หลังจากนี้ มึงจะไม่ได้ออกเงินเองแล้ว" จอนมันว่า
"กูไม่ได้แต่งเข้าบ้านมึงนะเว้ย" ผมเริ่มหัวเสีย

"แชมป์ ใจเย็นก่อนดิ โต้เค้ามีเงินเยอะแยะ ใช้ไม่หมดอยู่แล้ว ให้เค้าใช้อะไรที่เค้าใช้แล้วมีความสุขมั่งเหอะ" จอนพูดให้ผมถึงกับหยุด

"นี่โต้เค้าว่ามา ตอนจอนบอกว่ายังไงแชมป์ก็ไม่ยอม" ผมแพ้ทางโต้จิงๆ ไม่มีทางสู้ได้
"แล้วกูจะตอบแทนยังไงล่ะ" ผมถาม

"ดูแลกูให้ดีๆ" จอนมันพูดพร้อมหัวเราะ
"สาด" นี่มึงว่าเองและ

"กูพูดจิง โต้บอกแค่มึงทำให้กูมีความสุข ก็พอ เค้าว่าเค้าไม่มีเวลาให้กู ถ้าเงินเค้าพอช่วยอะไรได้บ้าง เค้ายอมทุกอย่าง" พูดมาให้ผมสะอึก ความรู้สึกอึดอัด ไม่ใช่อึดอัดที่ทางจอน แต่อึดอัดในความเป็นตัวเอง ที่มีปัญหากับเงินมาตลอด
"....." ผมได้แต่คิดเอง

"กูไปหามึงนะ" เสียงที่พูดมาทำเอาผมตกใจ
"ทำไมอ่ะ" ผมถาม

"แค่อยากไปน่ะ" จอนมันรู้ มันเข้าใจสิ่งที่ผมคิด บางทีในตอนนี้มันอาจเป็นคนที่รู้จักผมดีที่สุด มากกว่าแม้แต่ตัวผมเอง
"ไม่ต้องอ่ะจอน แค่มึงเข้าใจกูก็พอแล้ว เรายังต้องคบกันอีกนาน ไอที่เวลามีปัญหาแล้วต้องอยู่ข้างกันตลอดมันยาก" ผมบ่น

"แต่กูรู้ กูไม่อยากอยู่คนเดียวเวลาคิดเรื่องพวกนี้ กูอยากเจอมึง แล้วไอเรื่องตลอดไม่ตลอดมึงก็คอยดู กูรู้ว่ากูเคยขาดอะไร แล้วกูจะไม่ให้คนที่กูรักเป็นเหมือนกูสมัยก่อน รวมถึงลูกของเราในอนาคต"
"มึงอย่าเว่อ " ผมว่า

"ไม่เว่อ กูคิดเรื่องรับเด็กมาเลี้ยง กูอยากเลี้ยงเด็กกับมึงอ่ะ กูว่าเค้าต้องโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดี" จอนมันไปซะ
"มึงคิดไปถึงนู่นได้ไง เอาเป็นว่า กูไม่เป็นไร มึงไม่ต้องมา" ผมบอก

"งั้นมึงมาหากู" จอนมันเล่นง่าย
"อือ เดี๋ยวไป" ผมตอบ

"ให้มันได้อย่างงี้สิที่รัก" จอนมันเสียงดีใจ ผมล่ะคิดหน้ามันออกเลย ผมเองก็อยากเจอหน้ามัน อยากอยู่ด้วย มันคงไม่ต่างกัน อีกอย่างตัวจอนเองอยู่บ้านคนเดียว มันก็คงเหงา


ถึงปากผมจะบอกไม่เป็นไร แต่ผมก็รู้ว่ามันมีปัญหา ถ้าไอจอนมันปล่อยจริงๆ

ปัญหาอาจจะเกิด

ความรู้สึกมันเหมือนต้องการใครซักคนที่อยู่ข้างๆ มันอาจเป็นความรู้สึกของผม บางทีความห่วงใยอย่างเดียวอาจไม่พอ

ผมเป็นคน ยังต้องการการดูแลเอาใจใส่ และใครซักคนมาอยู่ข้างๆ เวลาเราต้องการ


“ขอบใจนะจอน” ผมพูดเบาๆ ไอจอนคงไม่ได้ยิน วันวานที่ต้องอยู่คนเดียว มีอะไรก็ต้องผ่านมันด้วยตัวเอง
"อือแชมป์ โต้บอกอีกเรื่อง เรียนจบแล้ว ย้ายมาอยู่กับจอนที่นี่เลยนะ" คำนี้ที่ทำผมอึ้งไปกว่าเดิม ผมจะเอาเหตุผลอะไรไปบอกคนอื่นล่ะ

"ไม่ต้องพูดเรื่องคนอื่น แค่มึงอยู่กับกู มึงจะไม่สนคนอื่น มึงเคยพูดไว้นี่" จอนมันดักทาง
"แล้วพ่อแม่กูล่ะ มึงว่าง่าย" ผมหาเหตุมาอ้าง

"เดี๋ยว โต้กับค๊าคุยให้" ผมล่ะหมดปัญญาจิงๆ พอโต้กับค๊าลงมาเล่นเอง ชีวิตผม โดนจองทางไปแล้วล่ะ




จอน จอน จอนและจอน




............................





ในที่สุดก็มาถึงวันหยุดที่ผมกับจอนห่างหายมาแสนนาน เรามาพักที่โรงแรงเดิมกับเมื่อสี่ปีก่อน ความรู้สึกห่างไปเนิ่นนาน ผมทิ้งตัวลงไปบนเตียง ตอนไปเช็คอินเข้าโรงแรม แล้วบอกว่าเตียงเดียว พนักงานถามถึงสองครั้งพร้อมอธิบายเตียงให้ฟัง แค่ครั้งแรกก็อายพออยู่แล้ว พนักงานมองหน้าผมกับจอน แล้วยอมพยักหน้าแฝงเลศนัยว่าเข้าใจแล้ว ผมนี่หน้าชา ไอจอนก็ทำไม่รู้ไม่ชี้

"ดูหน้าพนักงานเมื่อกี้ดิ" ผมบ่น
"อิจฉาเรามั้ง" จอนมันว่าหัวเราะ

"พ่อมึง เขาคงงงอ่ะ ผู้ชายสองคนนอนเตียงเดียวกัน
"ก็ขี้หนาว นอนเบียดๆจะได้อุ่นๆ" จอนมันว่าหน้าทะเล้น

"อือๆ เขาคงคิดอย่างนั้นล่ะ" ผมประชด จอนได้แต่หัวเราะแหะๆ   

"ไปไหนดีอ่ะ" ผมถาม
"อ่าว ไม่มีที่อยากไปเหรอ เห็นอยากมา" จอนมันถามที่ได้เพียงเสียงหัวเราะแหะๆของผม

"อยากกินโจ๊กอ่ะ" ผมว่าง่าย
"รวยจัง มาฮ่องกงกินโจ๊ก" จอนมันพูดไปหัวเราะไป

"แฟนดันรวยช่วยไม่ได้" ผมแดกดันมัน เลยโดนล้มลงมาทับ
"รวยแล้วผิดยังไงอ่ะ แชมป์ก็ไม่ได้จนนี่" จอนมันกระซิบ

"เทียบกะจอนและ ไม่มีไรเลย" ผมพูด
"เว่อ ได้อย่างก็เสียอย่างแหละแชมป์ อยากเป็นแบบจอนเหรอ พ่อแม่ไม่เคยอยู่บ้าน" จอนมันพูดยิ้มๆ นี่มันประชดชีวิตดีๆนี่เอง

"ไหนว่าจะเลิกพูดแบบนี้แล้วไง ก็แชมป์อยู่แล้วนี่" ผมกอดจอน
"อือ จอนเปลี่ยนไปตั้งเยอะ ไม่เห็นเหรอ มีแชมป์อยู่ด้วย จอนไม่เหงาแล้วล่ะ" จอนว่าง่ายๆ ตาของจอนเปลี่ยนไปจิงๆ 

"ถึงคราวจอนต้องให้แชมป์บ้างแล้วล่ะ"
"ให้อะไร แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ" ผมตอบยิ้มๆ

"ถ้าพอแล้ว แชมป์คงไม่ทำหน้ายังงี้หรอก แชมป์คิดเรื่องที่บ้านอยู่ใช่มั้ย" จอนมันพูดรู้ใจผมอีก ช่วงหลังๆผมไม่ได้คุยกับพ่อแม่เท่าไหร่ เหมือนพอพวกท่านรู้ ความสัมพันธ์มันเริ่มห่างออกไป ผมใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับจอน ถึงอยู่กับที่บ้านก็ไม่มีเรื่องจะคุยกัน
"จอน จอนเองก็ไม่ต่างกับแชมป์หรอก" ผมพูดเสียงสั่นๆ

"จอนให้ทุกอย่างกับแชมป์แล้วนะ ขอให้ได้อยู่กับแชมป์ จอนก็มีความสุขแล้วล่ะ"


"ถ้าแชมป์ต้องจากจอนไป จอนคงไม่เหลืออะไรในชีวิตเลยนะ" จอนมันพูด ตาที่มองทะลุไปถึงหัวใจผม ผมจะทิ้งจอนได้ยังไง คนที่ทำให้ผมยืนหยัดได้ถึงทุกวันนี้ก็เพราะจอนเหมือนกัน
"อย่าพูดอย่างนั้นดิจอน ถ้าแชมป์ตายไปจะทำไงล่ะ" ผมถาม

"แชมป์อย่าพูดอย่างนั้นนะ ถ้าตายก็ตายพร้อมกัน จอนอยู่ไม่ได้หรอกถ้าแชมป์ไม่อยู่" มันเป็นคำพูดที่ทำให้ผมน้ำตาไหลออกมา นานๆผมจะร้องเพราะคำพูดอย่างนี้ มันไม่ใช่เพราะคำหวานลื่นหู แต่เป็นสายตาที่แสดงความจริงใจ
"จอน ถึงไม่มีแชมป์ จอนก็ต้องอยู่ต่อไป โต้กับค๊า เขาจะทำยังไงถ้าจอนไม่อยู่ แชมป์จะอยู่กับจอนตลอดไป แต่ถ้าแชมป์ต้องเป็นอะไร จอนต้องสัญญานะว่าจอนจะต้องอยู่ต่อไป" ผมพูด


"อย่าพูดให้เหมือนในหนังดิ ตอนหลังคนพูดต้อง...." จอนมันโกรธเสียงเขียว
"มันจะไม่เป็นอย่างนั้น" ผมพูด ส่งยิ้มให้จอนที่ตอนนี้หน้าตาเครียดเหลือเกิน

"ยิ้มหน่อยสิ คนดี"

"ใครจะยิ้มออกล่ะ" จอนมันว่า
" ยิ้มนะ แชมป์ยังอยู่กับจอนนะ ไม่ไปไหนทั้งนั้น จะอยู่กับจอนตรงนี้"

"แชมป์" จอนเรียก
"หือ" ผมถาม

"ย้ายมาอยู่ด้วยกันเลยเถอะ" จอนมันขอ
"จอน ขอคุยกับป๊าม๊าก่อนได้มั้ย" ผมพูดเสียงกังวล

"โทษที จอนพูดไปงั้นแหละ" จอนมันแกล้งหัวเราะ
"แชมป์อยากอยู่กับจอนนะ" ผมเอาหัวไปหนุนบนอกจอน


"ฟังเสียงหัวใจจอนดิ คิดเหมือนแชมป์รึเปล่า" จอนมันถึงหัวเราะออก
"เราก็เสี่ยวได้ใจแล้วนะ แชมป์" จอนมันว่า



"อยู่กับที่รักทั้งวันไงล่ะคับ" ผมโบ้ยให้มัน




หวานครับ



อยากไปเที่ยวกลางคืนกับจอนดูมั่งแล้วสิ





ต่อบทที่ 33.2 Hong Kong Night Trip

[woradach]

ซึ้งจังเยย แชมป์กะจอนนี่เป็นคู่ที่น่ารักมากมายเลยง่ะ 

ขอให้รักกันและอยู่ด้วยกันตลอดไปนะคับ

[imageriz]

ขอให้แชมป์กับจอน รักกันตลอดไปนะ

 

[Sith]

ยินดีต้อนรับสู่ปัญหาครั้งใหม่  จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อมีหนุ่มๆแบกปัญหามาส่งถึงที่

-------------------------------------

“มึงยังรักกูอยู่รึเปล่า จอน”

-------------------------------------

ไปละค้าบ  ลัลล้า 

[snow_queen]

ไม่ได้เข้ามาหลายวัน..อัพไปหลายตอนเลย +1ให้คนขยัน
ช่วงนี้อ่านแบบสบายใจ เหมือนอะไรๆเริ่มลงตัว
แต่จะมีปัญหาครั้งใหม่อีกหรือนี่
แต่เชื่อว่าปัญหาอะไรผ่านเข้ามา ทั้งแชมป์และจอนก็จะผ่านไปได้ เพราะที่เคยเจอมาน่าจะหนักที่สุดแล้วหล่ะ

[snoopy]

ซึ้งอ่ะ 
หวานๆ ฮาๆ

+1 ให้

[naraku48]

น่ารักจังเลย เปนกำลังใจให้คับ

[kunkai]

มาแล้วก๊าบบบบบ......
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน   ล่วงหน้าไปเยอะเลย
ขอมอบ :3123:ใหManji+  ขยันเป็นเลิศ
ขอมอบ :L2:ให้พี่นิค    เชียร์นิยายได้ยอดเยี่ยม
เข้ามาอ่านตาแฉะเลย
ไปหายาหยอดตาก่อนน๊า
แล้วจามาเกาะขอบจอรออ่านต่อค๊าบบบบบ.......

[paryjt]

โอ่ย  อ่านแล้ว  hypersugaremia  เลย  หวานจนน้ำตาลจะทะลักออกมาทางทวารทั้ง 5 แล้ว  555

แต่ก้อน่ารักได้ใจจริง ๆ

อยากได้อย่างงี้มั่งอ่ะ

[zilveria]

ฮิ้วววววว

น่ารักเจง ๆ

ขอบคุณน้องมั้งที่เอาลงให้อ่านนะคับ 
ชอบบบ   

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
กอดให้หายคิดถึง นิวกลับมาแล้ว อิๆ
จากนี้จะมาตามอ่านต่ออ่านมาจนทันนี่เหนื่อยนะเนี่ย คิดว่ามั้งจะรอกันบ้างม่ายมีอะ
อ่านตอนไว้อากราแล้วกลัวจริงๆเลยเฮอะ

[Manji+]

อยากรอนิวอยู่เหมือนกันอ่า
แต่ต้องรีบแล้ว เดี๋ยวผิดสัญญาครับ จะจบเร็วๆนี้แล้วมั้งครับ
มีสัญญาสำคัญ 55


วันนี้กลับมากันเยอะดีจังค้าบ ดีใจ นึกว่าจะไม่มีใครมาอ่านซะแล้วสิ

บทที่ 33.2 Hong Kong Night Trip





“รักคืออะไรคับ”
“ความรู้สึกดีๆ ความเอาใจใส่ดูแลกันไงจ๊ะ”

“แล้วจะหามันได้ยังไงล่ะฮะ”
“มันจะมาหาเราเองจ๊ะ”

“งั้นมันก็ไปหาทุกคน ใช่มั้ยฮะ”
“หนึ่งความรัก จะมีให้คนเป็นคู่ๆนะจ๊ะ แชมป์ ”

“งั้นก็ต้องสองคนถึงจะมีรักได้สิฮะ”
“ใช่จ๊ะ ถ้ามีมากกว่าสองมันก็ไม่ใช่ความรัก ก็เหมือนแชมป์เอาความรักที่มีอยู่ครึ่งนึงไปให้คนอื่นไงจ๊ะ แล้วแชมป์จะเหลืออะไรล่ะ” คำพูดนี้อาจจะทำให้ผมงงในตอนเด็ก แต่ตอนนี้ผมเข้าใจมันชัดเจน


“ลูกเคยได้ยินมั้ย แชมป์       ถึงคนจะพูดว่าความรักที่แท้จริงไม่ต้องการสิ่งตอบแทน แต่มันก็ต้องการความรักและความซื่อสัตย์เป็นการตอบแทนเหมือนกันนะจ๊ะ ถ้าลูกจะรักใครซักคนจริงๆ ลูกก็ต้องรักเขาให้สุดหัวใจและคนๆนั้นจะเป็นคนๆเดียวที่จะสั่นคลอนหัวใจของลูกได้” เป็นประโยคที่คลับคล้ายคลับคลาว่าได้ยินมาจากไหน มันเหมือนฝังรากหย่อนลึกไปในจิตใต้สำนึก



“ครับ ถ้าแชมป์รักใคร แชมป์จะไม่มองคนอื่นเลย แชมป์จะรักเขาให้สุดหัวใจและให้เขาเป็นคนๆเดียวที่จะสั่นคลอนหัวใจแชมป์ได้”

“รักแท้ไม่ใช่สิ่งหายาก เพียงแต่มันประกอบด้วยบุคคลสองฝ่ายที่ต่างต้องการมอบรักแท้ให้แก่กัน ซื่อสัตย์ต่อกัน ถ้าคุณเป็นคนหนึ่งที่ต้องการรักแท้ แต่คุณกลับไม่หยิบยื่นรักแท้ให้ใคร แล้วเมื่อไหร่ล่ะที่คุณจะได้พบมัน”







.............................






“จอน กูว่ากูเริ่มเมาแล้วอ่ะ” เราเลือกมาเที่ยวในผับแห่งหนึ่งในฮ่องกง ที่ไอจอนไปสรรหามาจากไหนก็ ไม่รู้ ว่ามีพวกเพื่อนๆเยอะเหลือเกิน
“อย่ามาโม้เลยมึง” จอนมันรู้ ผมไม่ชอบกับบรรยากาศที่นี่เลย ดูแต่ละคนจ้องไอจอนยังกะจะจับฉีกกินเนื้ออย่างนั้นล่ะ

“มึงอยากมาเที่ยวทำไมอ่ะ” ผมบ่น
“ก็เที่ยวกันสองคน นานๆครั้ง เห็นอยู่เมืองไทยมึงก็ชอบเที่ยว”

“นั่นมันตอนกูกะมึง พักอยู่นี่” ผมอ้าง
“เอาหน่า เต้นหน่อย” เพลงที่เร็วขึ้น เอาๆก็เอาวะ อย่าให้ใครมายุ่งกะจอนนะ กัดหูแหว่งเลย เริ่มเมาอาการหึงก็เริ่มชัด ผมเป็นพวกเมาแล้วจะโคตรขี้อ้อนและโคตรขี้หึงอ่ะคับ ไม่เหมือนไอจอนเมาแล้วหื่นเอ้า หื่นเอา

“ทำไมคนชอบมาเบียดจัง” ผมเริ่มพูดเสียงเล็กลงเรื่อยๆ ก็มันมาววววนี่
“ก็ในผับนี่คับ” ไอนี่เมาแล้วพูดเพราะ

“จอน แชมป์ ง่วงแล้วอ่ะ อยากนอนจัง” ผมเริ่มเอามือวางสะเปะสะปะ คนเขาไม่สนใจแล้วล่ะคับ แต่ละคู่ล้วงเอาล้วงเอา ล้วงข้าวเกรียบกินน่ะคับ ง่ะ
“อีกซักพักนะ จอนอยากเต้นเพลงช้ากับแชมป์อีกซักหน่อยนะคับ”

“ก็ได้ ตามใจจอนนะ แต่กลับแล้วจอนตามใจแชมป์หน่อยสิคับ”
“เมาจริงรึเปล่า แกล้งจอนเหรอคับ” จอนมันหน้าแดงขึ้นมาเชียว บรรยากาศเริ่มเข้าเพลงช้า คนเริ่มเต้นรำเป็นคู่ๆ ชายหญิงแทบไม่มีเลยคับ ที่เบียดกันแน่นๆหน่ะ ผู้ชายทั้งนั้นคับ


คนฮ่องกงหน้าตาดีเยอะนะคับ แล้วไม่นึกว่าจะมีเยอะขนาดนี้



“สนใจ..ด้วยกันมั้ยคับ” คนที่เต้นอยู่ข้างๆหันมาถามผมกับจอน จ้องไอจอนมานานแล้วสิมึง หนุ่มหน้าตาดีสองคนที่เต้นอยู่ข้างๆหันมาชวนผมกับไอจอนไปสวิง กล้ามากนะเนี่ย

ผมกำลังจะไล่ให้เขาไปไกลๆ ไอจอนก็หันมายิ้มกับผม


“สนใจมั้ยคับ” เท่านั้นแหล่ะคับ จบกันเลยอารมณ์สนุกผม ผมสะบัดมือไอจอนออกแล้วเดินออกมาเลย ไอจอนมันคงงง วิ่งตามออกมา


“แชมป์เป็นอะไร” จอนมันถามผมตกใจ
“มึงถามกูว่าอะไร”

“กูแซวมึงเล่น” จอนมันพูด
“แซวเล่น พูดมาได้ ถ้ากูตกลง มึงว่าไง” จอนมันเงียบเลยคับ ผมไม่ได้อยากให้มันก้มมองพื้น



ผมอยากให้มันพูดแค่ว่า “ไม่” น้ำตาผมไหลออกมาจากทั้งสองตาเลย


“มึงเงียบทำไม ตอบกูสิ” ผมเขย่าแขนไอจอน
“กูแค่...” จอนมันหยุด แค่นั้นก็พอให้ผมรู้แล้ว ว่าถ้าผมตอบตกลงมันจะว่าไง





.................





เรากลับมาในห้องพัก ต่างคนต่างเงียบ ผมเลือกที่จะนอนลงโดยที่ยังไม่ได้อาบน้ำ

“อาบน้ำก่อนมั้ย แชมป์” จอนมันถามผมเบาๆ มันคงรู้ว่าผมโกรธมาก
“มึงคิดยังไง ถึงถามกูอย่างนั้น” ผมถามคำถามที่อึดอัดอยู่ในใจผมตลอดทางกลับ

“กูถามมึงเล่นๆ”
“มึงจะโกหกกูอีกเหรอ” ผมลุกจ้องหน้าไอจอน ผมไม่ได้พูดเล่น

“ก็กูเคยเห็นในหนังที่เขา....” จอนมันทำท่าเขิน ผมไม่มีอารมณ์หัวเราะไปกับมันหรอก
“มึงรู้มั้ยว่านั้นหมายความว่ายังไง” ผมถามเสียงแข็ง จอนมันถึงกับค้าง

“.......” จอนมันเงียบได้แต่มองหน้าผมแล้วกลืนน้ำลาย
“มึงยังรักกูอยู่รึเปล่า จอน” น้ำตาผมคลออีกแล้ว มันยอมจริงๆเหรอ ถ้าจะเห็นผมมีอะไรกับคนอื่น





............................






“แทค มึงว่ากูกับไอจอนจะคบกันรอดมั้ย” คำถามที่ผมเคยถามเพื่อนซี้ผมดังขึ้นในหัว
“ไมมึงถามขึ้นมาวะ” แทคมันนอนอยู่ข้างๆผม หันมามองผมอย่างสนใจในคำถาม

“ก็มึงเป็นคนรู้จักกูกับไอจอนดีนี่หว่า” ผมพูดเขินๆ
“ป่านนี้มึงยังจะเขินกับกูอีกเหรอ” ไอแทคมันตบหัวผม

“มึงอ่ะ กูไม่ได้หน้าด้านอย่างมึงนี่”
“กูว่า....” ผมรอฟังอย่างตั้งใจ


“อย่ามาทำตาแป๋วใส่กูดิ เผลอปล้ำมึง นี่ความผิดมึงนะ” แทคมันแซวผม

“เร็วๆดิ” ผมนั่งลุ้นคำพูดแทค
“กูเชื่อนะว่ามึงสองคนจะคบกันได้ อยู่กันจนแก่” ผมยิ้มกับคำตอบ

“แต่กว่าจะถึงตอนนั้น ทั้งมึงกับไอจอนคงปวดหัวกันตายไปข้างนึงก่อน ขยันหาเรื่องกันทั้งคู่” แทคมันว่าขำๆ

“ไมมึงคิดอย่างนั้นอ่ะ” ผมยังถาม
“กูว่าพวกมึงสองคนเหมือนกันมั้ง” มีมั้งมาทำไมล่ะเว้ย

“มึงดูดิมึงกะไอจอน นิสัยเหมือนกันยังกะแกะ”

“กูเนี่ยนะ เหมือนกับไอจอน” ผมไม่สามารถสังเกตได้เลยว่าอะไรของเราที่เหมือนกันมั่ง
“หน้าพวกมึงก็คล้ายๆกัน คนนึงจีน คนนึงญี่ปุ่น แล้วนิสัย แล้วก็.....” ไมมันเหมือนกันเยอะจังวะ

“ความรักเดียวใจเดียวมั้ง” พอมันหยุดตรงนี้ มันมองหน้าผม



“ใช่มั้ย”
“....” ผมหน้าม้านเลยทีเดียว


“ไม่งั้น มึงหรือไอจอนคงมีชู้ไปทั่วแล้วล่ะ” กิ๊กก็พอ ชู้นี่แรงไปมั้ย
“ก็มันสำคัญนี่ ถ้ารักหลายๆคนแล้วมันจะเป็นรักเหรอ” ผมถาม

“ก็มึงคิดไง อีกหลายๆคน เขาไม่คิดอย่างนั้นนี่” ผมยิ้มรับคำตอบ
“แล้วมึงล่ะ แทค” ผมถามยิ้มๆ

“มึงก็รู้” แทคมันมองหน้าผม




“แชมป์ สมมตินะ ถ้าไอจอนมันเกิดนอกใจมึง มึงจะทำไงวะ..........”
“ไม่มีทาง กูมั่นใจ” ผมพูดอย่างเชื่อมั่น

“ก็บอกว่าสมมติไง” แทคมันถามซ้ำ
“............”






“แล้วเราจะเดินไปด้วยกันได้เหรอ ความไว้ใจที่มีมันก็คงจะพังหมด กูไม่รู้หว่ะ” ผมบอกเสียงเบา





“แชมป์ มึงจะเลิกกับมันเลยเหรอ” คำถามที่ค้าง....








 
 

[Sith]

นิยามรักของคนมากกว่าสองมันก็มีนะ  เพราะมันเป็นนิยามส่วนบุคคล 

เฮียมั้งรีบมาไวไปแหะ มะหนุกเยย บุ่ยๆ

[woradach]

จริงอย่างชื่อตอนว่าครับ ความไว้ใจเปราะบางจริงๆ ถ้าเราสองคนไม่แสดงด้วยการกระทำที่ทำให้อีกฝ่ายไว้ใจได้มันก็มีโอกาสที่จะจบลงง่ายๆ ผมก็เป็นคนที่จะทำให้ไว้ใจยากมาก แต่ทำลายง่ายมากแล้วก็เมื่อพังแล้วก็จบกัน ผมแค่อยากให้ทั้งจอยนและแชมป์แสดงความจริงใจด้วยการกระทำที่จริงใจต่อกันทั้งสองฝ่ายมากๆ แต่ก็ห้ามขาดเรื่องคำพูดด้วย เพราะว่าบางครั้งถ้าอีกฝ่ายไม่สามารถจับความรู้สึกของอีกฝ่ายจากการกระทำได้เราก็ต้องพูดให้เข้าใจกัน ผมเป็นคนนึงที่ชื่นชมในความรักของพี่แชมป์กะพี่จอนมากเลยหล่ะครับ น่ารักจิงๆ ไม่อยากให้ผิดใจกัน แล้วความสัมพันธ์ต้องจบกันไป 

ปล. บางครั้งการลองใจก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีเสมอไปนะครับ แต่มีบ้างก็เพื่อต้องการรู้ว่าที่จริงแล้ว รักของเค้าเพียงเพื่อการครอบครองหรือรักที่บริสุทธิ์กันแน่
ปล2. ขอให้รักระหว่างพี่แชมป์กะพี่จอนเป็นรักทีบริสุทธิ์ครับ

[cutekanny]

ไม่ได้เข้ามซะนาน...คิดถึงมั้งกะเฮียเเชมป์เฮียจอนมากมาย...ขยันอัพจังเลย+1
จอนไม่น่าคิดเลยเถิดงั้นเลยอ่า... ..เราเป็นเเชมป์ก็คงโกรธเหมือนกัน..แต่ไงเเชมป์ก็อย่าโกรธนานนะสงสารจอนคนเราก็ต้องมีพลั้งพลาดกันบ้าง

[zilveria]

เล่นอย่างงี้ก้ไม่ขำจิง ๆ แหละเนอะ

ถ้าเป็นผม ผมก้คงคิดอย่างที่แชมป์คิด


แต่ก้ต้องให้โอกาสกันบ้างมั้งคับ  กว่าจะมาถึงวันนี้มันก้ไม่ง่าย  เสียดายถ้าต้องเลิกกันเนอะ   

[imageriz]

อืม  แบบนี้ไม่หนุกเลยนะ จอน   

[zilveria]

ไมหายไปนานจังคับ
มาต่อเร็วๆ เถ๊อะะะะ

[ISACBTMN]

จอนทำเกินไปนะ สงสารอ่ะ

[Manji+]

..............................

“รักสิ ทำไมจอนจะไม่รักล่ะ” จอนมันรีบตอบ
“แล้วทำไมมึงถึงอยากให้กูกอด จูบ หรือมีอะไรกับคนอื่นเหรอ” ผมถามจอนตรงๆ ไอจอนมันร้องออกมาเลยคับ

“ป่าวนะแชมป์ จอนไม่ได้คิดขนาดนั้น” มันปฏิเสธ
“แล้วมึงจะให้ทำอะไรถ้าเขาสวิงกิ้งกัน นั่งมองหน้ากัน เล่นไพ่กันเหรอ” ผมขึ้นเสียง

“แชมป์” จอนมันสะอึก ทรุดนั่งลงบนเตียง
“กูทำให้มึงได้นะ ถ้ามึงอยากเห็นกูมีอะไรกับคนอื่น เอาเลยมั้ย” ผมถามจอน 


“มึงพูดอย่างนั้นแสดงว่ามึงเบื่อกูแล้วล่ะสิ อยากหารสชาติใหม่ๆ กูเคยคิดว่ามึงจะไม่เหมือนคนอื่น” จอนมันร้องดังขึ้นเรื่อยๆ มันทำให้น้ำตาผมไหลออกมา 


“กูยอมเพราะกูรักมึงนะ กูจะกลับไปเรียกไอสองคนนั้นมา”
“แชมป์ อย่านะ กูขอโทษ กูไม่ได้คิดถึงขนาดนั้นจริงๆ อย่าโกรธนะ กูทนไม่ได้หรอก อย่าว่าแต่กอดเลย แค่จับมือ กูก็ไม่ให้ อย่านะแชมป์ กูก็รักมึงนะ”

“จอนมึงเห็นความสัมพันธ์ของกูกับมึงมีค่าแค่ไหน หรือมึงอยากให้เป็นฟรีเซ็กซ์ กูสัญญากับมึงแล้วว่าถ้ามึงไม่ไล่ กูก็จะอยู่กับมึง มึงมีโอกาสเลือกนะ”
“กูขอโทษ ไม่เอาแล้วจริงๆ มึงอย่าทำหน้าอย่างนี้เลย กูขอร้อง” จอนมันนั่งกอดขาผมข้างเดียว น้ำตามัน
พรั่งพรูออกมา

“กูเมา กูไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย มึงอย่า....”
“หยุดร้องเถอะ จอน กูไม่ว่าอะไรมึงแล้ว” ผมเช็ดน้ำตาที่ไหลทั้งสองข้างแก้ม

“กูแค่อยากรู้ มึงทนดูได้เหรอ” ผมถามจอน เหมือนกระตุ้นให้น้ำตามันไหลออกมาอีก มันได้แต่ส่ายหน้า
“ถ้าเมื่อไหร่ที่กูทำอย่างนั้น มึงถือว่ากูผิดคำสัญญาได้เลย แล้วมึงจะทิ้งกูอีกก็ได้ แต่มึงเชื่อกูนะ กูไม่มีทางทำอย่างนั้น” จอนมันพูดสะอึกสะอื้น

“หยุดร้องเถอะ กูดีใจแล้ว แค่ได้ยินมึงบอกว่ามึงจะไม่ทำ กูคงทนไม่ได้ ถ้ากูจะเห็นมึงมีอะไรกับใครก็ตาม”
“กูก็เหมือนกัน” จอนมันกอดผม แล้วร้องออกมา มันดูเหมือนเป็นเพียงความผิดพลาดเพียงเล็กน้อย แต่มันเกือบทำให้กำแพงในใจเกิดรอยร้าว



ผมเชื่อมั่นในความรักแท้ของคนสองคนนะครับ ถ้ามันยังยืนหยัดอยู่บนความไว้เนื้อเชื่อใจ ความซื่อสัตย์และความรัก แต่คุณมั่นใจเหรอว่ามันจะไม่เปลี่ยนแปลง ถ้าคุณรู้สึกไม่พอกับคนที่คุณรัก


ถ้าคุณยังต้องการคนอื่น ผมยืนยันในความรักเพื่อคนๆเดียว

ถ้าผมรักใคร ผมจะไม่ยอมให้อะไรมาสั่นคลอน แน่นอนผมยังไม่ตายด้าน เห็นคนหน้าตาดีๆ ผมก็มีอารมณ์ แต่ความมีอารมณ์นั้น ผมอยากปลดปล่อยกับคนๆเดียว





คนที่ครอบครองหัวใจผมทั้งดวง



ผมคงทำอะไรใครไม่ได้ แม้ว่าผมจะมีอารมณ์แค่ไหน ถ้าในใจผมยังยืนยันและร้องเรียกแต่คนที่มันรัก








......................





“ไม่ว่ะแทค กูตัดสินใจแล้ว” ผมยิ้มกับเพื่อนรักผม ที่ตอนนี้ทำหน้างงไปแล้ว


“กูไม่มีทางเลิกกับจอน ถ้าไอจอนไม่ทิ้งกูไป ถ้ามึงจะมีอะไรกับใครจริงๆ มันคงเป็นความจำเป็นที่มันเลือกไม่ได้ ไม่ว่ายังไงกูก็เลิกรักมันไม่ได้หรอก” ผมตอบคำตอบจากในใจ



“แล้วอีกอย่าง ถึงจะสมมติก็เถอะ เชื่อกูไอจอนไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นหรอก”
“อย่ามาทำให้กูเสียดายมึงไปมากกว่านี้ได้ป่ะ” ไอแทคมันตบหัวผม ครั้งนี้โคตรแรงเลย
“ไอห่า กูเจ็บ”

[Manji+]

บทที่ 34  ทางเลือกสุดท้าย






"ปีสี่นี่เบื่อเนอะ ไม่ค่อยได้ทำไรเลย" ผมบ่นกับไอจอนนี่นั่งหาววอดๆอยู่ข้างๆ
"นั่นดิ ว่างจัง" จอนมันตอบเสียงง่วงๆ


"เอ่อ แชมป์ จอนอยากคุยกับแชมป์ เรื่องเรือนหออ่ะ" เสียงเบาลงแทบจะกระซิบ
"สาด นี่มันมหาลัย นะเว้ย" ผมด่ามัน

"ไม่เห็นเป็นไร อยากดูแบบเลยอ่ะ จะได้เริ่มสร้าง" จอนมันว่า
"มึงนี่เพิ่งตื่นใช่มั้ย ไปล้างหน้าซะก่อนไป" ผมไล่มัน ดูมันอิดออดก่อนจะเดินไปอย่างไม่เต็มใจนัก





"พี่แชมป์ ไปซื้อของกับหนูมั้ย" น้องปีสองที่ผมเคยได้ข่าวว่าชอบจอนซะหัวปักหัวปำ เดินมาชวนผมไปเที่ยว ผมถึงกับเหวอ ไร้คำตอบใดๆ
"งานนี่ต้องใช้บัตรเชิญใบนี้ด้วยนะคะ" เจ้าหล่อนยังชวน จริงๆแล้วผมกับน้องเขาไม่ได้รู้จักอะไรกันเลย เพียงแต่มีน้องมาแนะนำให้รู้จักอีกทีนึง

"ยิ่งไปกว่านั้นมีของน่ารักๆเยอะแยะเลยนะคะ"
พอได้ยินอย่างนั้นผมเริ่มสนใจขึ้น "หาของแปลกๆให้ไอจอนมันดีกว่า" ผมคิดเลยตอบตกลงน้องเขาไป
"ไปกับใครล่ะ" ผมถาม

"ไปกับหนูกับเพื่อนหนูค่ะ ไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ" น้องเขาพูดจาออดอ้อน ดูๆหน้าน้องเขาก็น่ารักใช้ได้ ไม่น่ามาหลงไอจอนเลย จอนมันเดินกลับมาพอดี

“พี่จอนสนใจไปด้วยมั้ยคะ หนูชวนพี่แชมป์ไปซื้อของ” ไอเด็กนี่เอากูเป็นสะพานนี่หว่า
“ถ้าพี่แชมป์ไป พี่ก็ต้องไปอยู่แล้วล่ะ”


“แชมป์อยากไปเหรอ”จอนหันมาถามผม

“อ...อือ”ผมตอบไม่เต็มเสียง
“ถ้าแชมป์อยาก จอนก็อยาก”


“งั้นพี่ไป” จอนหันไปบอกน้องคนนั้น แต่ท่าทางน้องเขาคงไม่ดีใจแล้วล่ะ


คงคิดในใจแต่ว่า “มันเป็น....” 



“หนูให้ตั๋วพี่สองคนไปเลยละกันค่ะ ไม่รบกวนแล้วนะคะ” น้องเขาวางตั๋วแล้วรีบออกไป
“...........”

“จอนไม่เกินไปเหรอวะ ไปพูดอย่างนั้น” ผมถาม
“กูไม่สน ขอแค่มึงไม่คิดมาก ไม่งอนกูก็โอเค กูไม่อยากให้ใครมาทำให้มึงกับกูทะเลาะกัน” ผมซึ้งเลยที่มันพูด มันยอมตัดทุกอย่างจริงๆ

“จอน ขอมือมึงหน่อยดิ” ผมว่า จอนมันก็ยื่นมาให้


“มึงใส่แหวนข้าวเดียวกะกูได้แล้วล่ะ”


“มึงจะให้กูใส่มือซ้ายเหรอ” จอนมันถามตื่นเต้น
“เออ เปลี่ยนเลยป่ะ” ผมว่าแต่มันยื่นมือมาให้ผม

“เปลี่ยนให้ด้วยดิ กูไม่ถอดเองหรอกนะ”
ผมว่าง่ายเกินไปมั้ย ผมถอดแหวนจากมือขวาของมันมาใส่เป็นข้างซ้าย (ใต้โต๊ะนะ แหะๆ)

“ทีนี้ คนคงไม่ต้องถามเรื่องกูกะมึงแล้วมั้งเนี่ย” ผมบอกจอน
“ช่างดิ ไม่สน” ช่วงนั้นนิตยสารเคยเอาจอนมันไปลงหนังสือในนามไฮโซในเมืองไทย แม้มันจะไม่ยอมให้สัมภาษณ์เท่าไหร่ (ผมนี่ล่ะคนไม่ยอม เดี๋ยวจะมีปัญหาตามมาอีก) ยิ่งประเจิดประเจ้อมาก จอนมันอาจถูกเผาหรือแชร์ข้อมูลผ่านเนทกันสนุก ไม่เอาแบบสี่มดนะค้าบ


“แล้วเมื่อกี้ กูไม่ได้พูดเล่น” ไปช่วยกันดูของ เรือนหอจะเสร็จแล้วนะเว้ย” จอนยังย้ำ
“เรือนหอเหี้ยไร กูไม่เห็นรู้เรื่อง” ผมบ่น ยังนึกว่ามันยังแซว

“ก็บ้านข้างหลังที่เกือบเสร็จนั้นไง” มันพูด ผมนึกไปถึง ไอบ้านที่สร้างตั้งแต่ตอนผมคืนดีกับไอจอนใหม่ๆ แล้วไหนบอกว่าเรือนรับรองแขก
“นั่นเรือนรับรองแขกไม่ใช่เหรอ” ผมถาม

“กูอำมึง” มันพูดหน้าตาย
“แล้วๆ....” ผมงงเป็นไก่ตาแตก ไม่รู้จะเริ่มยังไง

“เอาหน่า กูมีร่างแบบให้เลือก เดี๋ยวเย็นนี้ไปเจอ มัณฑนากรพร้อมกู” มันพูดรวบรัดตัดความแล้วผมจะแทรกตรงไหนอ่ะ

“มึงอ่ะ ให้ได้อย่างนี้ดิ ไปหาไอแทคดีกว่าไป” เดี๋ยวนี้ความสัมพันธ์ผมกับจอนดูจะเปิดโล่งและเปิดเผยจนเกินไป จนคนเริ่มที่จะไม่ต้องสงสัยอะไรอีกจริงๆเราก็ดูแมนทั้งสองคน ยังมีอีกหลายคนที่ค้านสุดๆว่าดูยังไงเราสองคนก็ไม่ใช่

“เดี๋ยวนี้ มันสวีทจะตาย ไปได้ดีนะ เพราะพ่อสื่ออย่างกูนะเนี่ย ” จอนมันพูดถึงแป้งที่มันทำให้ไอแทคมันได้คบกับแป้งจนตกลงปลงใจเป็นแฟนกันได้เกือบปีแล้ว






.................................





“ว่าไง มึง พอมีแฟนไม่เคยเห็นหัวเพื่อน” ผมด่าไอแทคตั้งแต่เจอหน้า
“ใครว่า พวกมึงอ่ะ ไม่เคยมีเวลาให้กู” ไอแทคมันเดินหัวเราะชอบใจมา ดูมันเปล่งปลั่งขึ้นนะเนี่ย

“กินไรดี” ผมถามทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้วล่ะ
“พิซซ่า” คำตอบแทบจะพร้อมกันจากสามปาก ไม่เข้าใจทำไมต้องกินพิซซ่า เวลามาเจอกันอย่างนี้

“แป้ง เป็นไงมั่งมึง” จอนมันถาม ผมน่ะยังอัพเดทกะไอแทคอยู่เรื่อยๆ ไม่ต้องถาม
“ก็ดี กูเพิ่งคบแฟนคนแรก ยังมีอะไรที่ต้องปรับอีกเยอะ แต่ก็ดี เขาเข้าใจกูหลายๆเรื่อง มันเหมือนเรามานั่งปรับทุกข์กันซะมากกว่า”

“เอ่อ แชมป์ กูยังไม่บอกมึงอย่าง” แทคมันเขี้ยวพิซซ่าตุ่ยๆไป พูดไป
“หือ” ผมเองก็ไม่แพ้กัน

“กูบอกแป้งไป ว่ากูยังรัก รักแรกกูอยู่” มันพูดให้ผมอึ้งๆ รวมไปถึงไอจอนที่ดูหน้าจะทั้งอึ้งทั้งบูด
“แล้วไง” ผมถามอย่างอยากรู้

“แป้งเขาก็รับได้” มันบอกผมก็โล่ง
“ก็ดีแล้ว แต่ มึงก็ไม่น่าจะยึดติดอะไรมากมาย” ผมยังเตือน

“ขอซักเรื่อง เลิกพูดได้มั้ย” มันบ่นๆ
“แล้วแป้งก็รู้ว่าเป็นมึง” ประโยคนี้ทำให้ผมแทบหล่นจากเก้าอี้

“สัด แล้วถ้าเขาเอาไปพูดล่ะ” ผมถาม
“กูรู้น่า ว่าใครควรบอก ใครไม่ควร ตอนแรกเขาคิดว่าจะเป็นไอจอนซะให้ได้” มันพูดให้ผมขำจนน้ำตาเล็ด ดูหน้าไอจอนมันเหมือนจะสื่อว่า ขำเอี้ยไร

“น่าจะให้คิดว่าเป็นไอจอนไปซะ จะได้หมดเรื่อง” ผมว่าขำๆ
“มันจะไม่จบอ่ะดิ ในเมื่อแป้งเขาก็ยังชอบไอจอนอยู่บ้าง” คำพูดที่ทำให้ผมหงายหลังอีกรอบ

“นี่ไง คนออกจะชอบกูเยอะ” จอนมันได้ที ผมเลยตบหัวมันในฐานะ เพื่อนของแฟนของคนที่ยังชอบมัน เอ๊ะ แปลว่าอะไร ก็หึงน่ะแหล่ะ

“แล้ว มึงจะเอาไง” ผมถาม
“ก็แฟร์ ไม่ใช่ว่ากูจะทำได้ฝ่ายเดียว     ทุกๆคนมันก็ไม่สมบูรณ์แบบกันหรอก ต่างคนต่างมีปัญหากันทั้งนั้น”


“เอาหน่า แทค มึงยังมีกู ..................กะไอจอน” ผมรีบพูดด้วยรังสีมาคุ ตอนที่มีแต่คำว่ากู
“กูรู้ ก็ไม่ได้คิดมาก วันนี้มาฉลองเว้ย ไม่ได้จะมาซีเรียส มา กินๆ” ดูมันไม่เครียดเท่าไหร่นี่หว่า






.....หลังจากกินเสร็จ.....





“แทคก็ว่าถึงเวลาที่มึงต้องตัดใจจากไอแชมป์มันแล้วล่ะวะ” จอนมันพูดจริงจัง
“......” ไอแทคได้แต่มองหน้า

“กูกะไอแชมป์ จะย้ายไปอยู่ด้วยกัน หลังจากเรียนจบ” จอนมันพูดหนักๆ
“ไม มึงไม่บอกกูวะแชมป์” แทคมันหันมามองผมแทน

“กูเพิ่งรู้วันนี้ เหมือนกันว่ะ” ผมได้แต่นั่งดูดน้ำ บรรยากาศมันเครียดๆ
“ไม่เป็นไร กูก็รู้ ซักวันกูเองก็ไม่ควรฝืน” แทคมันพูดพร้อมบิดขี้เกียจ

“กูขอโทษ ที่กูเที่ยวทำตัวให้ความหวัง” ผมพูด
“เฮ้ย คิดงั้นไมวะ กูอยากให้มันเป็นอย่างนั้นจนสุดทางเอง มึงไม่ต้องห่วง กูก็ยังรักมึง ถึงกูจะไม่แน่ใจว่าแบบไหน แต่ไม่ต้องกลัว กูมีทางเดินของกูเองเหมือนกัน” มันบอกด้วยสายตาที่มุ่งมั่น


“อือ กูเชื่อมึง” เราสามคนจับมือกันแทนคำสัญญาที่จะไม่จางหาย มิตรภาพที่จะมีตลอดไป








ต่อตอนอวสาน  Romance of Our owns

[Manji+]

......................






“ปะป๋า กลับมาแล้วค้าบ” เสียงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่มันกลับคุ้นหูยิ่งกว่าเสียงไหนที่เคยได้ยิน มันทำให้อารมณ์ดีขณะที่ก้มหน้าอยู่กับงาน

“ว่าไงคับ มาให้ปะป๋าหอมหน่อย” เด็กชายตัวเล็กๆหน้าใสๆ เดินเข้ามาในอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อแต่โดยดี หน้าน่ารักอย่างนี้พ่อแม่จะน่ารักขนาดนี้ เหมือนพ่อหรือแม่กันนะ
“วันนี้ ชอนเล่นกับเพื่อนๆที่โรงเรียนสนุกมากเลยคับ” เด็กน้อยพูดชื่อตัวเองที่มันฟังคุ้นแสนจะคุ้น

“เหรอคับ สนุกก็ดีแล้ว”
“กำลังสนุกอยู่เลย ป่าปี๊อ่ะซิ ไม่ยอมให้ชอนเล่นต่อ ปะป๋าไปบอกปี๊ให้หน่อยนะ นะ นะค้าบ” เด็กคนนี้เอานิสัยขี้อ้อนมาจากใคร

“จ๊ะ จ้า ไปหาป่าปี๊กับปะป๋าดีกว่านะ” เด็กน้อยเดินจูงมือผู้เป็นพ่อไปอย่างมีความสุข
ทำไมบ้านมันเหมือนที่เคยอยากได้ บรรยากาศที่ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ บ้านสองชั้น มีสระว่ายน้ำอยู่ล้อมรอบ เสียงน้ำไหล ได้ยินขณะเดิน หลังคนๆหนึ่งที่ดูคุ้นตา กำลังทำกับข้าวในชุดผ้ากันเปื้อน

“ไปฟ้องอะไรปะป๋ามาอีกล่ะ” เสียงดังขึ้นทำให้ผมอมยิ้ม
“ปะป๋าบอกเลย” เด็กน้อยหลบหลังคนเป็นพ่อหวังเป็นที่พึ่ง

“อย่าหวังเลย ปะป๋าเขาอยู่ข้างป่าปี๊อยู่แล้ว ใช่มั้ยพ่อตัวยุ่ง” หน้าที่หันมา คนที่ติดตาตรึงใจ จะใครอีกล่ะ




“จอน” ผมคิดก่อนจะตกใจตื่นขึ้นมาในฝันที่หวานยิ่งกว่าฝันครั้งไหนๆ เพราะอะไรถึงตื่นเหรอคับ จอนทำกับข้าวอะไรเป็นที่ไหน แค่มาม่าต้มได้ก็บุญแล้ว



หรือว่าลางบอกเหตุ เขาว่ากันว่าคนที่ฝันแบบนี้ พร้อมแล้วที่จะ.................

.


..

...





แต่งงาน

[Manji+]

นิคจ๋า รับช่วงต่อแทนได้มั้ย ช่วงนี้เยไม่ว่างเยยง่ะ กว่าจะเข้ามาแต่ละที

ค้างตอนนี้กว่าอีกตอนจะมาไม่รู้เมื่อไหร่ด้วยแฮะ
กลัวโดนประท้วง
แต่ช่วงนี้ทู้เงียบ คนคงกลับบ้านกัน ช้าหน่อยอย่าวันกันนะครับ


ทำไมช่วงนี้ขาประจำหายไปเยอะจังง่ะ ทู้เงียบ
Cum เอ้ย Come back to me