หัวข้อ: [นิยาย] Romance Of My Own

[Manji+]

ขอบใจน้องนิคที่มาทำหน้าที่แทน รอบนี้ไข่เพิ่มครับ รายละเอียดและน้ำเน่ามากขึ้น

ตามอ่านทันละ ขยันอัพมากมาย น่ารักจริงๆทั้งคนเขียน คนโพส

แต่ไม่น่ามาตามทันตอนพายุเข้าเลย..มันบีบหัวใจ..

จริงๆก็เป็นคู่รักอีกคู่ที่น่ารักนะ
น้องจอนออกจะขี้งอนและประชดแรงไปหน่อย รักมากก็หึงมากเนอะ
น้องแชมป์ก็เป็นคนที่คิดมาก ชอบตัดสินใจอะไรคนเดียว
แต่ก็เข้าใจนะว่าสิ่งที่แชมป์ทำทุกครั้งก็เพราะคำว่ารักและหวังดีจริงๆ
แต่อนาคตของทั้งคู่ ก็ต้องตัดสินใจด้วยกัน มีอะไรต้องคุยกันนะ

จะติดตามให้กำลังใจต่อไปนะคะ
ปล. รีบโพสให้ทันวาเลนไทน์นี่ จะไปเซอร์ไพรซ์ใครหรือเปล่าหนอ

ขอบคุณคุณ ราชินีหิมะด้วย วิเคราะห์แม่นมาก และพี่เขาก็ไม่หายซะด้วยสิ เสมอต้นเสมอปลาย ดีป่ะเนี่ย


ตอนนี้คนเริ่มคิดว่าพี่แชมป์เข้าใจผิดซะงั้น....


แอบนอกรอบนิดนึง

คิดว่าเน่าป่ะครับ ไอตอนเดินมาหน้าไปหน้าประตูแล้วได้ยินพอดีเนี่ย

ผมว่าเหมือนหนังไทย เน่ามากมาย ถามพี่แชมป์ประมาณสี่รอบ เกือบโดนพี่เขาเตะ

คอนเฟิร์ม จริงๆครับ เน่ากว่านิยายอีก [/color]


ไอคำว่า "อึ๊บสั่งลา" นี่ น่ารักไปนิดนะครับ คุณจันทร์แดง

[Ak@tsuKII]

ไอคำว่า "อึ๊บสั่งลา" นี่ น่ารักไปนิดนะครับ คุณจันทร์แดง

อ๊ากกกกกกกก       อยาก +1  ให้กับชื่อนี้  จันทร์แดง           แต่บวกไม่ได้  เพราะเพิ่งบวกไป  ไว้พรุ่งนี้นะ  รอก่อน  อิอิ     Manji+คุงเข้าใจตั้ง   

[Sith]

คิดภาพตอนคนอ่านลุ้นแล้วโดนตัดจบได้ใจจิงๆ   

[Manji+]

^คนข้างบนเนี่ย ตัดสินใจไม่ถูก ว่าจะบวกหรือลบคะแนนดี ซาดิสได้ที่เชียว

+1 ให้ทุกคนที่มาเป็นกำลังใจในหน้านี้ค้าบ

มาแวะแนะนำเพลง ลองฟังครับ สำหรับตอนต่อไป

http://www.imeem.com/nabiya-2u/music/uXYE_N4D//

ไม่ไว้ใจตัวเอง-แพรว


แล้วใครรู้ว่าเอาเพลงimeem มาลงทำไงอ่ะ ไปอ่านแล้วทำม่ายเป็น ขอความช่วยเหลือหน่อยค้าบ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

ท่าทาง วิน จะกวนได้โล่นะเนี่ย

แล้วจะรอดูว่า จะเกิดไรขึ้นอิๆ

[Sith]

โอ้ย อ่า เอาอีก 

[cutekanny]

^คนข้างบนเนี่ย ตัดสินใจไม่ถูก ว่าจะบวกหรือลบคะแนนดี ซาดิสได้ที่เชียว

+1 ให้ทุกคนที่มาเป็นกำลังใจในหน้านี้ค้าบ

มาแวะแนะนำเพลง ลองฟังครับ สำหรับตอนต่อไป

http://www.imeem.com/nabiya-2u/music/uXYE_N4D//

ไม่ไว้ใจตัวเอง-แพรว


แล้วใครรู้ว่าเอาเพลงimeem มาลงทำไงอ่ะ ไปอ่านแล้วทำม่ายเป็น ขอความช่วยเหลือหน่อยค้าบ

น้องมั้งลองใช้เพลงใน...ijigg ดูนะจ๊ะ 

1.ทำการค้นหาไฟล์เพลงที่ต้องการจากเวป ijigg จากตัวอย่างใช้เพลง ไม่ไว้ใจตัวเองของต้ยละกันนะ...หาของเเพรวมะเจออ่า   หลังจากหาเพลงได้แล้วให้ทำการ copy url หน้าเวปนั้นมาเลยครับ ก็จะได้ว่า
 
 http://http://www.ijigg.com/songs/V244ECEPA0
2.ทีนี้เรามาดู code ที่ใช้ใส่เพลงกัน
Code:

[ flash  =315,80]http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?

songID=XXXXXXXXXX&Autoplay=Y[/flash ]
 
จะมีอยู่ 2 ส่วนที่เราต้องทำการแก้
   
2.1 XXXXXXXXXX คือส่วนที่ได้จากอักษรสีแดงที่ขีดเส้นใต้ของ url ในข้อ 1
   2.2 Autoplay=Y คือส่วนที่บอกว่าต้องการให้เพลงเล่นอัตโนมัติเลยหรือเปล่า
         ถ้า        Autoplay=0  คือต้องกดเพื่อทำการเล่นเพลงด้วยตัวเอง
         แต่ถ้า     Autoplay=1  คือเล่นอัตโนมัติ

เเล้วก็จะได้โค้ด

 ..น้องมั้งจางงมะเนี่ย...

เอาเป็นว่า...หากสับสนประการใด...เข้าไปอ่านได้ตามลิงค์นี้จะละเอียดกว่ามากมาย..(บอกตั้งเเต่เเรกก็สิ้นเรื่อง...เหอๆ)

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7149.140

รีที่ 152 จ้า

ขอยกความดีนี้ให้เเก่ Asahi ที่ได้เคยเเนะนำข้าพเจ้าไว้...


ปล.น้องมั้งรีบมาอัพต่อเร็วๆนะ........เครียดๆเจ๊จะบ้าตาย...งานนี้เเชมป์คิดไปเองแหงๆ..ตกลงวินคือ?เเละเกี่ยวข้องไรกับเเชมป์...

[Manji+]

http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2AABFFEPA0&Autoplay=1


บทที่ 7 พัก






ตอนนี้ก็เพิ่งจะเจ็ดโมงกว่าเอง ผมขับรถมาถึงทะเลแห่งหนึ่งแล้ว ตอนนี้น้ำตาผมหยุดแล้ว ผมเพียงแต่ต้องการเวลาที่จะตัดใจ ไม่อยากทำให้ผมกับไอจอนเข้าหน้ากันไม่ติด


ถ้ามีเวลาพักกันทั้งสองฝ่าย มันคงไม่ยากเกินไปที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม สิ่งเหล่านี้มันคิดได้แค่สมอง แต่ทำไมใจของผมไม่ยอมทำตามเลย ผมพยายามคิดเรื่องอื่น ก่อนหน้านี้ ผมกลับบ้านจัดกระเป๋าแล้วบอกที่บ้านว่ามีค่ายต่างจังหวัดประมาณอาทิตย์นึง ซึ่งแม่ผมก็แปลกๆใจ แต่ก็ไม่ได้ท้วงอะไร คงเพราะแม่เชื่อว่าผมดูแลตัวเองได้มั้ง ประมาณแปดโมง โทรศัพท์ของผมดังขึ้น ผมหยิบขึ้นมาดู มันเป็นเบอร์ของไอจอน


ผมทำอะไรไม่ถูก ใจนึงก็อยากคุย แต่ผมรู้ว่ามันจะไม่มีอะไรดีขึ้น ผมคงใจอ่อนแน่ๆ ถ้าผมคุยกับมัน ผมต้องเลือกที่จะเข้มแข็งไว้ ผมเลือกที่จะปิดโทรศัพท์ ใจผมยังคงกังวลว่ามันจะเป็นยังไง มันจะดีใจ หรือเสียใจ แต่ผมมั่นใจว่ามันคงจะดีใจมากกว่า เมื่อผมเลือกทางออกที่ดีที่สุดให้มันแล้ว  ตอนนี้ผมควรจะทำอะไรดี ผมไม่รู้ว่าผมควรจะไปไหน ติดต่อใคร หรือทำอะไร ผมทำอะไรไม่ถูก จะออกมาเป็นอาทิตย์


ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี ผมกลัวที่จะต้องเจอไอจอนผมไม่รู้จะทำตัวยังไงถ้าเจอกับมันตอนนี้ ผมจะไม่ไปที่ๆผมกับไอจอนเคยไปด้วยกัน มันคงจะยิ่งทำให้ผมลืมไม่ได้และอาจจะเจอไอจอนเข้า ผมนั่งดูชายทะเลไปเรื่อยๆ ผมทั้งยิ้มทั้งร้องไห้ให้กับตัวเอง เวลาที่ผ่านมามันช่างสนุกและเศร้าไปได้ๆพร้อมๆกัน วันเวลาของผมตอนนี้มันผ่านไปโดยไม่มีอะไรเลย แล้วที่มหาลัยเค้าจะว่ายังไง ผมได้แต่คิด แต่ไม่ว่าจะคิดอะไร ภาพไอจอนยังคงเข้ามาในความคิดของผมตลอด



“แป้ง คงจะโชคดีมากเลยเนอะ” ผมได้แต่พูดกับตัวเอง ผมอิจฉาแป้ง นี่ถ้าผมหรือไอจอนซักคนเกิดมาเป็นผู้หญิงเรื่องนี้คงจะไม่จบอย่างนี้ ไม่แน่ ตัวผมไม่ดีอะไรเลย ไอจอนมันอาจเบื่อที่ตัวผมก็เป็นได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่ทำให้อะไรดีขึ้น ผมพยายามขับรถเวียนเที่ยว แล้วผมก็ไปหยุดที่โรงแรมที่ริมหาด ผมเข้าไปติดต่อพนักงานเพื่อเข้าพัก


ดูพนักงานก็งงๆ ที่ผมมาพักคนเดียว ผมไม่มีเงินสดเลยต้องจ่ายบัตรเครดิตไป ซึ่งผมคงจะคิดผิดแน่ๆ ที่ทำอย่างนั้น ผมเก็บของในห้องพัก แล้วเดินไปตามทางชายหาดเรื่อยๆ ผมซื้อหนังสือมาอ่าน ผมใช้ชีวิตไปอย่างเรื่อยเปื่อยอยู่ในห้อง


ไม่ว่าจะเปิดไปกี่หน้า ผมอ่านไม่รู้เรื่องซักหน้าจนผมต้องตัดสินใจออกไปบาร์ตอนกลางคืนในโรงแรม กลัวก็กลัว แต่ความเศร้ามันมีเยอะกว่า


ผมไม่สนใจอะไร อย่างน้อยก็ยังอยู่ในโรงแรม ผมเดินดิ่งไปที่บาร์
“น้อง ขออะไรแรงๆมาแก้ว” ผมพูดเหมือนในหนัง จริงๆคือไม่รู้จักว่าควรกินอะไรดี เมื่อแก้วเหล้ามาอยู่หน้าผม ผมยกซดคำเดียวหมดด้วยความสะใจ ซึ่งมันก็ได้ผล ความแสบที่ผ่านหลอดอาหาร มันทำให้ผมแทบสำลัก







แต่อารมณ์นี้ มันไม่มีอะไรให้เสีย ผมนั่งดื่มจนสติเริ่มจะหลุดลอย สมองมันเบลอๆแทบจะไม่รับรู้ถึงสิ่งรอบตัว ผมเดินออกจากบาร์ก่อนจะเซล้ม มีเด็กเสริฟคนนึงมาช่วยพยุงผม ผมแทบจะจำอะไรไม่ได้ รู้สึกเพียงแต่ว่าถูกแบกไปที่ห้องโดยใครก็ไม่รู้ ซึ่งเขาถามอะไรผม ผมก็ตอบไป นี่คงเป็นการตัดสินใจที่โง่ที่สุดแน่ๆ เมื่อมันไม่มีใครที่อยู่ในห้องผม ถูกปล้นขึ้นมาทำไงล่ะวะ





“คืนนึงเท่าไหร่ รู้มั้ย” เสียงถามขำๆ เปลือกตามันหนักเป็นพิเศษ แรงรับรู้แทบไม่เหลือ


“เห็นว่าหน้าตาไว้ใจได้หรอกนะ เซอร์วิสพิเศษคืนนึงละกัน” ใคร




ใครเป็นคนพูด

“แล้ว เซอร์วิสพิเศษ คืออะไร”.....




.....................................

ต่อสองรวดตอบแทนพี่Cutekannyผู้ใจดีที่มาสอนการลงเพลงค้าบ
+1 น้า

[Manji+]

7.2 เหตุเกิดจากความเหงา




ผมตื่นขึ้นมา ความมึนกินสมองซะชาไปหมด ก่อนจะปรับรับภาพที่ผมนอนอยู่บนเตียง เสื้อก็ไม่มี ผมมองซ้ายก่อนจะมองขวา


ภาพที่ทำให้ผมตกใจมากที่สุด ใครซักคนที่ผมไม่รู้จัก เขานอนคว่ำหน้ากับเตียงทำให้ผมมองหน้าไม่ชัด รู้แค่ว่าผมต้องเช็คสภาพตัวเองก่อน

สติที่เลือนลางมันมีบอกแต่ว่าผมฝันถึงไอจอนมันเมื่อคืน ผมคงไม่ได้.......


“เฮ้ยๆ ตื่นๆ” ผมเขย่าไอคนข้างๆ มันสลึมสลือก่อนจะส่งยิ้มมาให้ ดูมันก็เป็นคนสะอาดดี แต่ท่าจะเป็นเด็กประมาณมหาวิทยาลัย อายุคงพอๆกับผม
“ตื่นแล้วเหรอ” คำถามที่ควรเป็นของผม ถูกมันแย่งไปพูด


“เมื่อคืน เกิดอะไรขึ้น” ผมกลั้นใจถามไป
“เห็นสภาพแบบนี้แล้วคิดว่าเกิดไรล่ะ” ไอคนนั้นมันพูดยิ้มๆ ภาพบางอย่างผุดมาในสมอง เหมือนผมฝันว่าจะจูบไอจอนมันเมื่อคืน

“ไอสัด มึงทำอะไรกู” ผมขึ้นเสียงก่อนจะกระโดดออกจากเตียงด้วยความขยะแขยงทั้งตัวเองและคนที่อยู่ข้างๆ
“เฮ้ย ใจเย็นๆดิคับ ไม่เห็นต้องขึ้นกูขึ้นมึง” มันลุกขึ้นมานั่ง หน้าตามันเรียบร้อยเกินกว่าจะอยู่ในสภาพนั้น เสื้อผ้าก็ยังปกติดี ไม่ได้ยับซักเท่าไหร่

“............” ผมยืนรอฟัง
“เมื่อคืน เราเห็นนายเมาไม่รู้เรื่องอยู่ที่บาร์ข้างล่าง ก็เลยอาสาขึ้นมาส่ง” มันเริ่มอธิบาย

“นั่นไม่ใช่สิ่งที่เราอยากรู้”
“นายนี่พูดตรงดีเนอะ นายเป็นเกย์ป่ะเนี่ย” มันก็ถามผมตรงๆไม่ต่างกัน

“........” ผมเงียบ
“ถ้าไม่ใช่ก็ไม่เห็นต้องกลัว คนอย่างผมมีเกียรติพอ” มันพูดกวนๆ กูไม่ใช่ผู้หญิง

“เราก็ไม่ได้นอนนี่หรอก เพียงแต่เมื่อเช้ากลัวนายจะตื่นแล้วตกใจก็เลยกะมารอ แต่เผลอหลับไปหน่ะ”  “เอ่อแล้วมาคืนกุญแจนี่ด้วย โทดทีที่ถือวิสาสะ แล้วยังเปลี่ยนชุดให้นาย เมื่อคืนนายอ้วกหน่ะ” อารมณ์ผมเย็นขึ้นลงเยอะ

“โทดที เราตกใจไปหน่อย ขอบใจที่ช่วยเรานะ” ผมพูด
“พูดดีๆก็เป็นนี่” อ่าว สาดนี่เอาไงกะกู

“ขอบใจ นายเป็นคนดีนะ นายมีโอกาสขโมยของ ทำอะไรก็ได้ตอนเราไม่รู้เรื่อง” ผมยังขอบคุณมันรู้สึกโล่ง
“ไม่เป็นไร หายดีก็ดีแล้ว พูดกูมึงก็ได้นะ มึงดูน่าคบดี วันหลังอย่าไปเมาอย่างนั้นอีกล่ะ อยู่ม.ไรแล้วล่ะมึงน่ะ” ไอนี่มันปากดีจิงๆ

“มหาลัย” ผมบอกเริ่มเซ็งๆ
“อ่าวนึกว่ามอสี่ริกินเหล้า คออ่อนดีเนอะ” มันกัดผมได้ตลอดเวลา
“
ให้มันน้อยๆหน่อย มึงอ่ะอยู่ปีไรอ่ะ”
“ไม่ถามว่าเราอยู่ม.ไหนบ้างเหรอ” มันถามหัวเราะ

“กูอยู่ปีหนึ่ง” มันทำผมตกใจ ปีเดียวกันนี่หว่า
“อย่ามาล้อเล่น” ผมพูด

“พูดจิง แล้วไมมาเที่ยวที่นี่คนเดียวล่ะ” มันถามแทงใจดำผม
“.....”

“แล้วเมาซะอย่างนั้น คงอกหักอ่ะเด่ะ” มันอ่านนิยายมากไปป่ะ แต่ก็จริงอ่ะนะ
“เรียนอยู่ไหนอ่ะ” ผมเลือกที่จะเฉ

“หือ” มันคงงงกับที่ผมเปลี่ยนเรื่องไปเร็ว ผมกำลังรอคำตอบ เสียงโทรศัพท์มันดังขึ้น มันวางทิ้ง
“คงต้องไปแล้ว”มันลุกเดินออกจากห้อง ผมเดินตามไปส่ง มันดูเป็นคนลึกลับ

“แต่อีกอย่าง ดูหน้านายอย่างนี้ ไม่นึกว่าจะจูบเก่งเป็นบ้า” มันพูดแค่นั้นก่อนจะวิ่งออกไป
“เฮ้ย” ผมมัวแต่ตกใจ

“ไหนว่าไม่มีอะไรวะ” ผมตะโกน

“อย่าไปไหนก่อนล่ะ เดี๋ยวโทรมาหาที่ห้องนะ” มันมีเบอร์ผมได้ไง แล้วเมื่อคืนผมจูบมันเหรอ คำถามวิ่งมามากมาย แต่ตัวมันกลับวิ่งหายไปแล้ว ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อ เอ่าเข้าให้บุรุษนิรนาม

[Manji+]

7.3




ผมกลับสร้างเรื่องปวดหัวให้ตัวเองอีก ผมยังทำใจเรื่องเก่าไม่ได้ก็สร้างเรื่องใหม่ให้ปวดหัวกันอีก ผมควรจะทำยังไง ผมหยิบมือถือมากำอยู่ในมือ อยากคุยกับคนที่ผมอยากเจอที่สุดในตอนนี้ ถ้ามันยังเหมือนเดิม แล้วรู้เรื่องนี้มันต้องฆ่าผมแน่ๆ
..........................
ผมกำลังจะสั่งอาหารของโรงแรมมาประทังชีวิต หลังจากร้องต่ออีกยก ผมหวังว่าน้ำตาผมจะหมดได้แล้ว ตายังบวมๆ อายคนก็เลยไม่อยากออกไปกินข้างนอก ผมเลือกสั่งราดหน้ากับของกินเล่นอีกหลายจานไปทางรูมเซอร์วิส เตรียมตัวกินให้ลืมใครบางคน หลังจากกำลังรออาหารไปซักสิบนาที โทรศัพท์ก็ดังขึ้น


“ฮัลโหล” ผมรับอย่างระแวง คงไม่ใช่ใครที่ผมหนีมาใช่มั้ย
“ว่าไงมึง ไปกินข้าวกันป่าว” เสียงที่ถามมา ผมยังไม่รู้เลยว่าใคร

“โทรผิดห้องมั้งครับ” ผมวางสายไป แล้วโทรศัพท์มันก็ดังขึ้นอีก
“มึงนั่นแหละ อย่าวางสายดื้อๆสิ” เสียงยังตอบมา

“อ๋อ นายโรคจิตเมื่อเช้าใช่มั้ย” ผมเพิ่งคิดออก

เจ้าของเสียงได้แต่ตอบรับด้วยการหัวเราะ

“เราอยู่ถิ่นนี้ เดี๋ยวจะพาไปกินร้านอร่อยๆ”

“ขอบใจนะ แต่เราสั่งอาหารไปแล้ว” ผมบอก
“อ่าวเหรอ ไม่เป็นไร นายเตรียมตัวละกัน เด๋วไปรับที่ห้อง” มันตัดบทก่อนจะวางสาย

“เฮ้ย เดี๋ยวดิ” ไม่ทัน มันวางสายใส่หูผมไปก่อนแล้ว เอาไงวะ ผมไม่ได้คิดไรมาก กำลังเซ็งอยู่ มีเพื่อนใหม่ก็น่าจะดีกว่านั่งคิดฟุ้งซ่านไปคนเดียว ผมแต่งตัวได้ซักพัก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
ผมเปิดออก

“เตรียมตัวเสร็จยัง” มันเดินเข้ามาอย่างถือวิสาสะ
“แล้วอาหารที่สั่งทางโรงแรมไว้ล่ะ” ผมท้วง

“แคนเซิลไปแล้ว” มันตอบพร้อมกวาดตาไปรอบๆก่อนจะมาหยุดที่ผม
“ไม ตามึงตาแดงอย่างนั้นล่ะ” มันถามขึ้น

“อย่าถามได้มั้ย ว่าแต่ มึงชื่ออะไร” ผมถามขึ้น

“กูชื่อแชมป์” ก่อนที่จะโดนหาว่าไร้มารยาทที่ไม่บอกชื่อตัวเองก่อนถาม
“ไม่บอกได้มั้ย” มันทำหน้ากวนตีน

“ก็ได้ ถ้าอยากให้เรียกมึงว่า ไอโรคจิตต่อไป” มันหัวเราะ คนบ้าอะไรเส้นตื้นชิบ
“น่ารักดีนะ ไอโรคจิตเนี่ย  วินครับผม”

“แค่นี้แหล่ะ หิวแล้วอ่ะ”
“ไป รับรองอร่อยถูกใจ กินแล้วลืมเรื่องอกหักแน่นอน” รู้ได้ไงวะ ว่ากูอกหักเนี่ย

 
....................................

“ร้านฝรั่งเศสร้านนี้ดังมากเลยนะ ไม่จองนี่ไม่ได้กินหรอก” วินมันพูดอวดๆ
“แล้วมึงจองไว้เหรอ” ผมถาม

“ป่าว” คำตอบง่ายๆก่อนมันจะเดินลิ่วๆไปที่เคาน์เตอร์ของร้าน

“เข้ามาสิ” มันกวักมือเรียกผม
“ไหนบอกว่าต้องจองไง” ผมถามหลังจากที่เราได้ที่นั่งวิวดีเกือบที่สุดในร้าน

“อ่าว กูมีเส้นน่ะ” มันหัวเราะ เอา ตลกได้ทั้งวัน
“ไม่เห็นคนจะเยอะเลย” ผมถามอีก ก็ดูไม่ค่อยมีคนนี่

“เขาจองไว้ เดี๋ยวอีกซักพักก็ทยอยมา” ก็จริงของมัน หลังจากนั้นคนก็เข้ามาเต็มร้าน แล้วยังมีคนรอคิวยาวเหยียด ยังกะมาเที่ยวที่นี่แล้วต้องมากินร้านนี้ไม่งั้นไม่ถึงที่
“ไว้ กูเลี้ยงละกัน ขอบคุณที่ช่วยเมื่อคืน” ผมบอก

“ไม่ต้องหรอก พอดีวันนี้กูมีบัตรกินฟรี” มันตอบยิ้มๆ
“งั้นพากูมาทำไม” ผมถามงงๆ

“ก็ไม่ทำไม หาเพื่อนกินข้าว” มันตอบง่ายๆ สายตาที่ดูเจ้าเล่ห์
“ไม่งั้นกูจะตอบแทนมึงยังไง” ผมยังรู้สึกติดค้าง

“ก็นั่งกินข้าวเป็นเพื่อนกูไง” มันตอบคำตอบที่ผมขี้เกียจเถียง กลัวมันจะเกินเลย ไอนี่พิลึกคนจริงๆ
“มึงนี่แปลกดีนะ ถ้าอยากมีเพื่อน แล้วทำไมถึงมาที่นี่คนเดียวล่ะ” ผมถาม

“ก็ที่นี่ บ้านกูนี่น่า”มันตอบเหมือนเสียไม่ได้
“อ๋อ” ผมตอบแค่นั้นแล้วก็หยุด สมองคิดไปถึงหน้าคนที่ไม่อยากนึกถึงอีกแล้ว ทำไมคิดถึงมันขึ้นมานะ

“ไมทำหน้าเศร้างั้นล่ะ หนีออกจากบ้านมาเหรอ” มันถามพอดีกับที่อาหารจานแรกมาเสิร์ฟ ผมเลยมีข้ออ้างที่จะหาเรื่องแกล้งไม่ได้ยินซะงั้น
“ไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร ยังไงเราก็เพิ่งเจอกัน” มันตอบแกมน้อยใจ

“เออ หนีออกจากบ้านมา อกหัก มีอะไรมั้ย” ผมตอบ ดูมันตาเป็นประกายเชียว
“มึงยอมบอก” อ่าว   ถ้าคิดว่าจะไม่บอก แล้วถามมาทำไมวะ

“มึงนี่พิลึกอย่างที่คิดจริงๆ” ผมหัวเราะ
เราเริ่มคุยกันถูกคอ มันอาจจะเริ่มที่ผมเปิดใจ เล่าเรื่องต่างๆให้มันฟังในทุกๆอย่าง  ไม่บอกแต่ชื่อ ไอจอน


ไม่รู้เหมือนกันทำไมผมถึงกล้าเล่าเรื่องแบบนี้กับคนที่เพิ่งเคยเจอ ผมอาจจะอยากระบายความรู้สึกกับใครสักคน  และมันก็เลือกที่จะไม่ถามซอกแซก ตัวมันเองกลับไม่เล่าอะไรเกี่ยวกับตัวเองเลย

“แล้ววินล่ะ” ผมถามขึ้น
“.....................” มันเงียบ

“กูยังเล่าเลย” ผมท้วง
“กูไม่เคยมีแฟนนี่ จะให้เล่าอะไร” มันบ่น หน้ายังมันถึงไม่ได้เรียกว่าหล่อ แต่บุคลิกก็ถือว่าหาแฟนได้ไม่ยาก

“เอาเรื่องทั่วไปก็ได้” ผมถาม
“เอาเรื่องประมาณไหนล่ะ” มันถามเอือมๆ

“ไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า” ผมทำงอนบ้าง
“จ้าๆ เล่าแล้ว แกล้งนิดแกล้งหน่อยก็งอน นี่ไม่ใช่เกย์แน่เหรอ” มันถาม ผมนี่ควันออกหู

“ที่มึงพักน่ะ บ้านกู ห้องกู กูกลับมานี่ทุกอาทิตย์ ก็มาเจอพ่อแม่ แต่ท่านก็ยุ่งๆ แล้วเมื่อคืนก็เจอมึงไปเมาเรี่ยราดอยู่ที่บาร์ก็เลยช่วยลากไปส่ง พอใจป่ะ” มันเล่าคร่าวๆ
“อ่าว นั่นบ้านมึงเหรอ อย่างนี้ได้พักฟรีแล้วสิท่า” ผมแซว

“อือ ไม่ต้องจ่ายหรอก” มันยิ้ม
“ไม่เอาหรอก นั่นมันธุรกิจ เพื่อนก็ส่วนเพื่อนสิ” ผมเริ่มจะชอบนิสัยใจคอมันแล้ว เลยนั่งคุยอะไรไปเรื่อย
ยิ่งคุยเหมือนรู้จักกันมาหลายปี นั่งกินอาหารสุดไฮโซฟรีของมันไปคุยไป จนสุดท้ายมันก็มานั่งคุยเล่นกันผมในห้อง

“มึงไม่เคยมีแฟนจิงดิ” เราวนกลับมาที่เรื่องเดิมจนได้
“จิง ก็หาไม่ได้นี่หว่า”มันพูดเซ็งๆ

“หน้าอย่างนายไม่ยากหรอก สปอร์ตอีกต่างหาก” ผมพูด มันก็ได้แต่ยิ้มๆ
“เมื่อคืน นั้นจูบแรกกูเลยนะ” มันพูดสิ่งที่ทำให้ผมเฝื่อนคอ

“โทดที เมื่อคืนเราเมา จำอะไรไม่ได้เลย” ผมขอโทษ
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้หวงจูบแรก จูบสอง อะไรอยู่แล้ว” มันตอบเขินๆ

“....”

“ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์”  ประโยคเด็ดที่อยู่ในหัว





“มีรักก็มีทุกข์อยู่แล้ว ดันมีแฟนเป็นผู้ชายด้วยกันไม่มหาซวยเหรอ”

“เฮ้ย มึงรู้” ผมตกใจแทบจะกระโดดจากเก้าอี้
“ตอนมึงเมา มึงพูดอะไรออกมาตั้งเยอะ แล้วกูก็รู้ว่าแฟนมึงชื่อจอน”

“................”

“คบไป สุดท้ายมันก็จบ จะคบไปทำไม”   คำถามที่ได้ยินยิน แล้วทำได้เพียงโคลงหัวไปมาเชิงปฏิเสธ




“ถ้าคิดอย่างนั้น ใครจะกล้ามีรักล่ะ มึง”

“.. คนที่ชอบหาเรื่องใส่ตัว”
“ครับ กูคงเป็นคนนึงแหละที่หาเรื่องใส่ตัว แต่ความสุขที่เราได้รักใคร ได้ทำเพื่อใคร การได้อยู่กับคนที่เรารักอ่ะนะ........”

“........” คนไม่อยากมีรักทำหน้าตั้งใจฟัง

“มึงรู้มั้ย รักอ่ะ

Hot like Hell
Smell like Aroma
ทรงคุณค่า  like Seaweed
Sweet like Paradise
กินแล้ว Bright  เหมือนยาบ้านะเว้ย”

“มิน่า แชมป์     มึงลงแดงหนักหนา แค่ไม่เจอหน้าแฟนมึงพักเดียว”
“.....กูไม่มีแฟน     กูเลิกไปแล้ว” หน้าใครบางคนปรากฏในหัว มันทำให้ยิ้มพราวที่นั่งเสแสร้งแกล้งทำมันหายไป


“ว่าแต่มึงไม่คิด หามั่งเหรอวะ วิน”
“ห่า ไม่ใช่ไม่คิดเว้ย”

“ไม่ใช่ไม่หาแต่หาไม่ได้ จะเจอซักที ก็ชวดมีแฟนแล้วอีก 55”
“................พูดอย่างนี้ ................หรือมึงจะมาเป็นแฟนใหม่กู วิน”


“...............”


“กูไม่ได้อยากพูดหรอกนะ แต่กูก็พอดูออกว่ามึงอ่ะ....”
“ห่า อย่าพูดนะ”

“เออหน่า กูเข้าใจ ไม่บอกใคร สัญญา”
“เอี้ยนี่ เพิ่งเจอกู กูดูออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ”

“คงไม่ ถ้ามึงไม่ ให้ท่า กูซะขนาดนั้น”
“เชี่ยนี่ หลงตัวเองชิบหาย” มันหัวเราะขำๆ

“อยากอยู่คุยกับมึงนะ แต่กูกลับไปหาแม่กูก่อนดีกว่า”
“กูอาจจะใกล้กลับกรุงเทพแล้วเหมือนกัน ไว้โทรหาละกัน” ผมยิ้มให้วิน

“เออ กลับก่อนละกัน กูวางเบอร์มือถือไว้นี่นะ มีไรโทรมาได้” มันเขียนยุกยิกบนโต๊ะก่อนจะเดินออกไป



ผมกำลังถอดเสื้ออกเตรียมจะอาบน้ำ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
“มันลืมอะไรไว้แหงเลย” ผมคิดแล้วเดินไปเปิดประตูทั้งสภาพย่างนั้น





ภาพเบื้องหน้าที่ต่างคนต่างตกใจ








ผมปิดประตูแทบไม่ทัน






...










รอบนี้สามรวดตอบแทนคนอ่านให้ไม่ข้างในตอน

แต่ค้างตอนจบแทน  :haun4:ทำไมต้องรีบปิดประตูน้อ

[Ak@tsuKII]

:z13:ขอจิ้มคนโพสต์ก่อน  +1   

-----------เดี๋ยวเม้นตามจ้า

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง      จอนรึป่าวอ่ะ?   

ดีนะเนี่ยที่แชมป์เจอวิน   ถ้าโดนคนอื่นหิ้วไปล่ะจะทำไง

[imageriz]

  น้องมั้งสำหรับ 3 ตอนรวด + 1


    สำหรับทำให้ค้าง ตอนจบ


แล้วแชมป์เจอใครอ่ะ   

[C2U]

เอ๊ยยยยยยยยย   ค้างอ่ะ


แชมป์เจอใคร   อยากให้เป็นจอนจัง   

[┗◎┗◎]

ค้างอ่ะ ค้างๆๆๆๆๆๆ    อย่าเป็นจอนนะ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

งะค้างนะเนี่ย ไงๆก็จะรอ

ท่าทาง บัตรเครดิตที่รูดไป จะทำให้จอนหาเจออิๆ

[Sith]

เพราะผ้าหลุด กร๊าก 

ตัวละครโปรดผมมาแย้ว ~ (ชอบเฮียวินกวนได้ใจดี  )

[zilveria]

ครายหว่าาาาา 

[cutekanny]

+1.. :pig4:ขอบคุณสำหรับ 3 ตอนรวด....นะน้องมั้ง
เเต่............มานนนนนนนนนนนนค้างงงงงงงงงงงง ...เกิดอะไรขึ้นวินได้เห็นของดีเเชมป์หรอ...ไม่นะเค้าหวงไว้ให้จอน....
ปล.ยังรักจอนเสมอ...เชื่อว่าที่เเชมป์เข้าใจผิดเพราะฟังไม่ได้ศัพท์เเล้วจับมากระเดียดมากกว่า... o18พี่ก็ว่าไปเรื่อย..

[snow_queen]

+1 สำหรับความขยัน (จริงๆอยากจะ-นะเนี่ยที่มาแกล้งค้างแบบนี้)
ยังไงอย่าค้างนานนะ เรื่องนี้ Romance นะคะ ห้าม Drama นาน

หวังว่าคนที่มาเคาะประตูจะเป็นจอนนะ อยากให้เรื่องคลี่คลายเร็วๆ
สงสารทั้งคู่ไม่อยากให้เศร้านาน อ่านแล้วเศร้าตาม..เฮ้อ..

[MonsterP]

+1 ไปเรยค้าบ ขยันมาก และ ขยันค้างจิงๆ อิอิ รีบๆ ต่อนะค้าบรอค้าบ

[imageriz]

 

มารอ

[M@nfaNG]

ขยันลงมากๆค่ะ
แต่ว่าหนีมาแบบนั้น...แล้วมาเจอคนใหม่อีกซึ่งท่าทาง...น่ารักดี
เอาไงดีจ๊ะแชมป์..แต่ว่ามันค้างงงงง

[Ak@tsuKII]

รอ   

ร๊อ 

รอ

 

[Sith]

ค้างนานๆเยยเฮียมั้ง   

[SunLoveMoon]

พอตามทันก็ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงซะงั้น
รออยู่นะ
อ่านอยู่เสมอ
ขอ แบบ ยาวๆ ทีละหลายๆตอน
แบบไม่ค้างงงง ด้วย
กด + ให้เป็นกำลังใจ 

[Manji+]

บทที่ 8 เรื่องจริง
 




ผมปิดประตูไปแล้ว แต่อีกฟาก คนที่ยืนอยู่หน้าประตูเป็นคนสองคนที่ผมไม่คิดว่าจะเจอมากที่สุด


ผมยังไม่พร้อมที่จะเจอมันตอนนี้ แล้วที่สำคัญมันรู้ได้ยังไง ทั้งที่ผมไม่ได้ติดต่อใครเลย แต่ที่แย่ที่สุด คงเป็นสภาพของ หนึ่งคนในนั้นมันดูย่ำแย่มากๆ ผมทำอะไรไม่ถูก ผมได้แต่ยืนหน้าประตูอยู่อย่างนั้น

“แชมป์ มึงเปิดประตู กูรู้ว่ามึงอยู่ในนั้น” เสียงเพื่อนรักของผมตะโกนเข้ามา ผมยังเลือกที่จะไม่ตอบ “ทำไมมึงชอบสร้างปัญหาอย่างนี้วะ” วันนี้ไอแทคมันขึ้นเสียงกับผมอย่างที่ไม่เคยได้ยินมานานแล้ว

“แชมป์ กูรู้ว่ามึงฟังอยู่ มึงออกมาคุยกับกูก่อนได้มั้ย” คราวนี้เป็นเสียงที่ไม่ดังมาก แต่มันทำให้น้ำตาผมไหลออกมา
“ถ้ามึง ยังไม่ยอมออกมา กูจะเรียกให้แม่บ้านมาเปิดประตู กูจะเรียกแม่บ้านมาเปิดเองนะเว้ย หนึ่ง สอง “ ไอแทคยังคงตะโกนมา

“แทค มึงพาจอนกลับไปก่อนได้มั้ย ขอเวลากูอีกสักพัก” ผมบอกผ่านประตู
“ถ้า มึงยังไม่เปิด กูจะบอกมึงอย่างนึง แม่มึงรู้เรื่องมึงกับไอจอนแล้ว” ผมถึงกับอึ้งกับคำพูดที่ได้ยินจากไอแทค

“เปิดเด่วะ” แทคมันเตะประตู ทำไมมันถึงหงุดหงิดขนาดนี้ ผมคงไม่มีทางเลือก ผมเปิดประตูออก แต่ผมเดินกลับไปนั่งที่เตียง แทคมันเดินเข้ามา มันกำลังจะด่าผมอีก

แต่พอมันมองหน้าผมที่น้ำตายังคงไหล มันก็หยุด “มึงนี่น่า อยู่ดีๆไม่ว่าดี ชอบหาเรื่อง ไม่ต้องร้องแล้ว”มันเดินมาจับไหล่ผม ผมยิ่งร้องออกมามากขึ้น

“วะ พวกมึงคุยกันเองละกัน กูออกไปเดินเล่นนะ คุยเสร็จค่อยโทรบอกกูนะ” แทคมันพูดแล้วเดินออกไป ตอนนี้ในห้องเหลือเพียงผมกับไอจอน มีเพียงเสียงสะอื้นจากคนสองคน

“จอน กูยังไม่อยากเจอมึงตอนนี้ ขอเวลากูก่อนได้มั้ย” ผมพูดละล่ำละลัก จอนมันไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินเข้ามาใกล้ มันดึงผมไปกอดแน่นมาก ตัวมันยังคงสั่น
“ไหน มึงบอกว่ามึงจะไม่ทิ้งกู มึงสัญญากับกูแล้วนะ” จอนมันพูดเสียงสะอึก

“กู..ไม่..ได้..ทิ้งมึง ก็มึง..” ผมพูดต่อไม่ได้  #$%$#^%*&^*&^(&^%(^@# มันฟังไม่รู้เรื่อง
“ใจเย็นๆ กูอยู่กับมึงแล้ว ไม่ต้องรีบ” จอนมันปลอบผม ผมสูดลมหายใจเข้า พยายามสงบสติอารมณ์

“ก็ มึงรัก...คนอื่น กูก็แค่ถอยออกจากชีวิตมึง” ผมผละออกจากกอดมัน ผมไม่กล้าที่จะสบตา
“ทำไมมึงถึงคิดอย่างนั้น” จอนมันถาม ตอนนี้ดูมันเป็นผู้ใหญ่จัง

“กูได้ยินที่มึง คุยกับไอแทค”
“นี่ กูคงยังแสดงความรักให้มึงเห็นไม่พอ มึงเลยไม่เชื่อว่ากูรักมึงจริงๆใช่มั้ย”

“มึงดีเกินไปรู้มั้ย กูเลยรู้ว่ามึง   ไม่อยากทำให้กูเสียใจ” ผมบอกสิ่งที่ค้างอยู่ในใจไป
“กูอยากด่ามึง ให้ตายกันไปข้างรู้มั้ย แต่กูเห็นมึงเป็นอย่างนี้แล้ว กูด่ามึงไม่ลงเลยรู้มั้ย” จอนมันลูบหัวผม

“มึงเลิกดี กับกูเหอะ อย่าปล่อยให้มันคาราคาซังได้แล้ว” ผมปัดมือมันออก
“ก็กูถึงไม่ปล่อยให้มันคาราคาซังแล้ว ตอนนี้แม่มึงก็รู้แล้ว ว่ากูรักมึง และรักมึงคนเดียว เข้าใจมั้ย”
ประโยคนี้ทำให้ผมต้องตกใจอีกครั้ง ผมนึกว่าไอแทคมันแค่ขู่ พอได้ฟังจากไอจอน ผมต้องตายแน่ๆ

“มึงบอกอะไรแม่กู” ผมถามมันอย่างตกใจ
“กูบอกกับแม่มึงว่ากูรักมึง รักมึงมาก และไม่ได้รักแบบเพื่อน” จอนจ้องเข้ามาในตาผม

“แต่มึงไม่ต้องกลัวหรอก กูจะบอกพ่อแม่กูเหมือนกัน กูจะไม่ปิดบังท่านอีกแล้ว และถ้าเป็นไปได้ เราคงไม่ต้องแอบเป็นแฟนกันอีกแล้ว กูจะบอกทุกคนว่ากูเป็นแฟนกับมึง”

“ไอห่านี่ แล้วกูจะคุยกับแม่กูยังไง มึงทำไปทำไม” ผมเริ่มหน้าเสีย
“กลับไปแล้ว แม่มึงบอกให้กูกับมึง ไปคุยกับท่านพร้อมกัน กูขอโทษ กูไม่มีทางเลือก ถ้ากูไม่บอกกูก็หาตัวมึงไม่ได้ แล้วกูก็ไม่อยากให้เกิดปัญหาอย่างนี้อีก” จอนมันเสียงหงอยๆ

“ตายห่าแน่เลยกู พ่อกูรู้รึยัง” ผมถามมัน ใจเริ่มไม่ดี ผมจะคุยยังไงกับแม่เนี่ย
“พ่อมึงยังไม่รู้ แม่มึงบอก ว่าคุยกันก่อนแล้วเด๋วเอาไงก็ค่อยตัดสินใจอีกที”

“เฮ้อ” ผมถอนใจเฮือกใหญ่
“มึง ไม่ต้องกังวล ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น กูจะอยู่ข้างมึงเสมอ” จอนบีบมือผม

“ในฐานะเพื่อนใช่มั้ย ในเมื่อกูกับมึงจะเลิกกันอยู่...” จอนเอามือมาปิดปากผม
“ใครจะเลิกกัน” มันขึ้นเสียง

“แล้วเรื่อง มึง กับ แป้ง” ผมพูดไม่ค่อยออก
“ไม่มีเรื่องกูกับแป้ง เข้าใจมั้ย กูไม่ได้คิดอะไรกับเค้า แล้วกูก็บอกแป้งแล้ว ว่ากูมีแฟน แล้วกูก็รักแฟนกูมาก เข้าใจมั้ย” จอนเสียงดังเหมือนจะย้ำคำนั้นให้ผมฟัง

“แล้วที่มึงคุยกับแป้งตลอด แม้กูจะเจ็บขา มึงก็ไม่เห็นจะสนใจกู มึงสนใจแป้งมากกว่ากู” ผมได้แต่ระบายความรู้สึกออกไป มือของจอนจับที่ไหล่ของผม
“ มึงยังหึงอยู่อีกเหรอ “ มันถาม

“ป่าว กูไม่ได้หึง” ผมตอบ
“มึงนี่ปากแข็ง”

“แล้วไง ถ้ากูหึง มันผิดมั้ย” ผมเริ่มขึ้นเสียงมั่ง
“ไม่ผิดดิ ไม่ผิดเลย กูอยากให้มึงหึงกูบ้าง มึงดูไม่ค่อยแยแสกูเลยนี่หว่า กูก็แค่ยั่ว แป้งเขาดูมีใจให้กู แต่กูมีมึง กูก็เลยจะติดต่อไอแทคให้ ก็เลยเล่าเรื่องไอแทคเพลินไปหน่อย” จอนมันอธิบายหน้าตาย

“มึงก็เลยจะช่วย ไป ดามอกเค้า ว่างั้น” ผมบอกเซ็งๆ หันหน้าไปทางอื่น
“หึๆ กูดีใจจัง มึงหึงกูขนาดนี้” มันกอดผมมาจากด้านหลัง

“มึงไม่ต้องห่วง มึงเชื่อใจกูนะ ว่ากูรักมึงคนเดียว และจะรักคนเดียวตลอดไป” ผมอึ้งกับคำพูด

“มึงอย่าพูดก่อนเลย จอน อะไรมันก็ไม่แน่ กูไม่อยากคาดหวังอะไรมาก”
“เดี๋ยวนี้ มึงกลายเป็นพวกท้อแท้อย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” จอนยิ้ม

“มึงไม่รู้หรอก ว่ากูรู้ กูรู้ดี กูเลยไม่อยากคาดหวังอีก มันเจ็บ มึงเป็นคนบอกกูเองนี่ ว่ามึงก็ไม่แน่ใจว่ามึงจะเปลี่ยนไปมั้ย” น้ำตาผมเริ่มคลอ
“ทำไมกูจะไม่รู้ มึงรู้มั้ยตอนกูตามหาตัวมึง กูเจ็บ กูร้อนรนขนาดไหน ก็ถึงกับวิ่งพล่าน ในที่สุดกูก็ต้อง
ให้แม่มึงช่วย” จอนบรรยาย

"แล้วที่กูบอกว่ากูไม่แน่ใจ นั่นกูแซวมึงเล่น เด๋วมึงได้ใจไปหว่านเสน่ห์คนเค้าไปทั่ว"

"ห่า มึงดิตัวดี หน้าตาก็ดี แล้วยังทำมนุษยสัมพันธ์ดี เด๋วเหอะ คนจะตบแย่งมึงไม่รู้ตัว" ผมดักคอมัน
"ไม่เอาแล้ว กลับมหาลัย กูจะประกาศว่ากูมีแฟนแล้ว ไม่สงไม่สนแล้ว" มันพูดไม่แยแส

"ไม่ต้องหรอก มึงจะได้มีตัวเลือกไว้" ผมพูดอ่อยๆ
"มีมึงคนเดียว กูก็ไม่รู้จะเอาเวลาไหนไปเลือกตัวเลือกอื่นอีก มึงเล่นคับใจกูอยู่อย่างนี้" ผมอึ้งกับมุกเสี่ยวๆที่เอาผมไปได้หมดใจ

“เออ แล้วมึงหากูได้ไง” ผมถามเมื่อนึกขึ้นมาได้
“กูก็เสี่ยงดู”

“เสี่ยง” ผมถาม
“ก็ให้แม่มึงเช็คการใช้บัตรเครดิตของมึง ว่ามึงอยู่แถวไหนแล้วมันก็บอกอยู่ว่ามึงใช้จ่ายค่าโรงแรมนี้”

“ทำไมมึงถึงแสนรู้อย่างนี้ว้า” ผมควรจะดีใจใช่มั้ย ที่ผมไม่ต้องนั่งอมทุกข์เข้าใจผิดไปมากกว่านี้
“ไม่หรอก ไอแทคเป็นคนเสนอความคิดเห็นมาหน่ะ ตอนนั้นกูทำอะไรไม่ถูก กูกลัวมึงจะลืมกู แล้วตอนมึงกลับไปมึงจะไม่รักกูเหมือนเดิม” ตาจอนมันเริ่มแดงๆ

“มึงไม่ต้องกลัวหรอก แค่อาทิตย์เดียวกูจะลืมมึงได้ไง อย่าว่าอาทิตย์เดียว ซักสิบปีกูยังไม่รู้เลย ว่ากูจะลืมมึงได้มั้ย” ผมบอกจอน
“จริงเหรอ” หน้าจากหมาหงอยกลายเป็นลิงเริงร่าซะทันที

“พูดเล่น” ผมตอกไป
“อ้า แชมป์อ่ะ กำลังหวานเลย”

“ถ้าไม่จริงกูจะพูดทำไม ดันถามอีก” ผมกดมันลงบนเตียง
“ใครจะรู้ มึงชอบโกหกกู บอกว่าไม่มีอะไร มึงยังหนีกูมาอีก” ภาพวันนั้นกลับมา มันยังเรียกเลือดให้สูบฉีดแรง

“แต่มึงยอมกูอย่างนั้น กูไม่ดีใจเลยรู้มั้ย ยังงั้นต้องเอาใหม่” จอนมันพลิกตัวขึ้นมาคร่อมผม
“เฮ้ๆ ไอแทครออยู่ เด๋วนี้ทะลึ่งจริงนะ ไม่ค่อยสมเป็นคุณชายเลยนะ”

“อยู่กับมึง ให้กูเป็นอะไรกูก็ยอม ส่วนไอแทคหน่ะให้มันรอไปเถอะ” ปากของจอนเริ่มขบติ่งหูผม แล้วลิ้นก็เริ่มไล่
“มึงไม่โกรธกูเลยเหรอจอน” ผมถามจอนเบาๆ

“โกรธ โกรธมาก กูอยากจะด่ามึง แต่ก็บอกแล้ว กูเห็นมึงก็รู้แล้วว่ามึงก็คงเสียใจมาพอแล้ว กูเลยลงโทษมึงอย่างนี้ดีกว่า” เสื้อผมเริ่มถูกถอดออก ความเสียวซ่านเริ่มแปลบที่ยอดอก

“จะเอาจริงเหรอ จอน ไม่ได้เตรียมอะไรเลย”  ผมถามเสียงสั่นๆ ตอนนี้อารมณ์ผมก็เริ่มกระเจิง
“ไม่เป็นไรหรอก กูเชื่อใจมึง” ผมก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลยซะเลย ก็ดันไปทำให้เรื่องมันยุ่งยาก แต่ผมไม่ยอมให้มันกลับหน้าที่ตลอดหรอก มันต้องผลัดกัน กว่าจะเสร็จก็ปาไปหลายชั่วโมง ผมไม่น่าเลย  กลายเป็นว่าต้องสลับๆกันไป แต่นะเพื่อจอนวะ




................





“มึงเคลียร์กัน หรือมึงมัวแต่เอากันวะ” ตอนนี้ไอแทคเริ่มบ่นเป็นหมีกินผึ้ง พร้อมขับรถไปด้วย มันคงพร้อมสุดเพราะผมกับไอจอนยังเหนื่อย (เพราะไม่ค่อยได้นอนหรอกนะ)
“ก็ทั้งสองอย่าง “ไอจอนพูดอารมณ์ดี

“แชมป์ มึง” ไอแทคหันมามองผม ผมก็โบ้ยๆ
“ไปฟังอะไรมัน ก็เคลียร์กันเฉยๆ มันหลายเรื่องหน่ะ” ผมบอกไอแทค ไอจอนหนอ เด๋วจะโดน

“แชมป์ มึงนี่เริ่มเหมือนพวกผู้หญิงเข้าทุกวัน ชอบคิดเองเออเอง”
“มึง ลองมาเป็นกูดิ ได้ยินอย่างนั้นมึงจะไม่คิดเหรอ” ผมท้วง

“ถ้าเป็นกู กูคงกระชากคอเสื้อถามกันเลยล่ะ ไม่ต้องหนีมาแบบนี้อย่างมึง” แทคมันบ่น
"กูยังไม่รู้เลยที่พวกมึงว่าเด็กไอจอน แล้วจะยกอะไรให้มึง มันเรื่องอะไร" ผมถามไอแทคถึงเรื่องวันก่อนที่มันคุยกับไอจอน

"  อ๋อ มึงได้ยินตอนอยู่บ้านไอจอนดิ มิน่า" มันขำซะ
"ว่าไง มึงจะเอาอะไรจากมัน" ผมถาม

"กูก็อยากได้มึงนะ แต่มันยกให้กันไม่ได้ ไอจอนมันจะให้กูลองจีบเด็กที่ชื่อแป้ง โดยที่มันจะเป็นพ่อสื่อให้ แล้วเห็นมึงก็อยากให้กูมีแฟน ก็เลยกะว่าจะลอง" แทคอธิบายยาวยืด นี่ผมคิดไปได้ว่าผมจะถูกทิ้ง ขายหน้าตัวเองจิงๆ
“ ZZZ....” เสียงคนหลับมาจากไอจอน

“อ่าว หลับซะแล้ว” ผมมองหน้าไอจอนตอนหลับ มันดูใสซื่อดีจัง
“มันตามหามึงให้ทั่วเลยรู้มั้ย ถึงกูไม่อยากพูดก็เหอะ มึงทำถูกแล้วล่ะที่เลือกมัน มันรักมึงมากจิงๆ” แทคมันพูดอ่อยๆ

“แต่กูก็โชคดีมากรู้มั้ย ที่มีมึงเป็นเพื่อน ถ้าไม่มีมึงกูกับมัน ก็คงไม่ผ่านอุปสรรคไปง่ายๆอย่างนี้”
ผมบอกแทค
“นี่ ง่ายแล้วเหรอ ถ้ากูคิดไม่ออก ป่านนี้ไม่รู้ไอจอนจะขับรถทั่วประเทศรึยัง มันไม่ยอมเรียนหนังสือ มันจะหามึงให้เจอให้ได้ เห็นอย่างนั้น กูก็สงสารมัน” ไอแทคเล่าให้ผมฟัง



ผมรู้สึกดีกับไอจอนมากขึ้นไปอีก มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นทุกวัน ถึงจะมีเรื่องทะเลาะกันง้องๆแง้งๆบ้าง ผมปาดผมที่ตกลงมาของไอจอน แล้วก็นั่งอมยิ้ม



“นี่ มึงอย่าลืมเด่ะ ว่ากูคิดยังไง อย่ามาหวานแถวนี้ได้ป่ะ” เสียงท้วงมาจากคนขับรถ
“โทษที” ผมบอกไปเขินๆ “แล้วอีกเรื่อง แม่กูอ่ะ ว่าไงบ้าง”

“เออ เรื่องนั้นกูก็ไม่รู้หรอก แม่มึงใจเย็นกว่าที่กูคิด กูดูไม่ออกหว่ะ มึงต้องไปคุยกันเอง” แทคบอก ผมได้แต่ถอนหายใจ ตลอดมาแม่ผมคงไม่เชื่อเลย เพราะตั้งแต่เด็ก ผมก็ออกจะติดเจ้าชู้ซะด้วยซ้ำ

ตอนนี้มีแฟนดันกลายมาเป็น.ผู้ชาย คิดไปคิดมา มือยักษ์ตบมาที่หัวผม แทบจะชนหน้าต่าง
“มึงทำไรอ่ะ” ผมคำหัวป้อยๆ

“แล้วมึงคิดว่ากูทำกับมึงอย่างนั้นได้เหรอ กูรู้ว่ามึงไม่ใช่ของที่จะยกให้กันได้นะเว้ย มึงคิดว่ากูเป็นเพื่อนรักมึงจิงป่ะวะ”แทคมันบ่น
“กูก็ตกใจ ใครจะรู้ล่ะมึง เป็นมึงล่ะ” ผมหันไปมองหน้ามันที่บอกคำตอบ


“มึงคงกระชากคอมาถามอีกอ่ะดิ” ผมพูด ไอแทคก็ได้แต่หัวเราะรับ


“แต่ต่อจากนี้ มีอะไรมึงบอกกูนะ” แทคมันพูดไปหันไปหน้าต่าง มันคงเขิน
“อือ ยังไงก็ขอบใจมึงนะ” ผมบอกไอแทค

“เออหน่า เพื่อนกันนี่หว่า” ถึงมันจะเป็นพวกผ่าซากอย่างนี้ แต่เรื่องความจริงใจต้องยกให้มันเลย
ตอนนี้ผมเคลียร์ปัญหาใจไปเรียบร้อย



เหลือก็แค่เรื่องที่บ้าน นี่จะไม่มีเวลาให้หยุดพักกันบ้างเลยเหรอ จอนนี่มันคงสบายใจแล้วอ่ะดิ ปล่อยผมเครียดอยู่คนเดียว เอาเหอะ เห็นแก่ความดีมัน เครียดคนเดียวก็ได้วะ อ่าวแต่ผมลืมเรื่องไอวินแล้ว ค่อยโทรบอกมันละกัน


แล้วแม่ผมล่ะ ยังไม่พร้อมเจอเลยจริงๆ







TBC



โทษทีค้าบ ไม่ได้ตั้งใจให้ค้างนานอบ่างนี้ ช่วงนี้งานเข้าครับ ไม่มีเวลาเลย
นิวคุงค้าบ ทำไมช่างหลักแหลมรู้วิธีด้วย มั้งไม่เคยรู้เลยครับว่ามันเช็คกันได้ เผื่อหนีออกจากบ้านจะได้รอบคอบไว้บ้าง
มาทำให้หายค้างกันแล้ว กะว่าคืนนี้จะลงอีกทีมั้ย ขอดูก่อนครับ

ยังไง วาเลนไทน์ไม่ทันแล้วล่ะค้าบ เลื่อนๆ

[Ak@tsuKII]

^
^

จิ้ม   ก่อนค่อยอ่าน


มาแว้ววววววววววว  รอตั้งนาน  อิอิ 

----------

[M@nfaNG]

คืนดีกันแล้วดีจังเลย แต่แอบเสียดายวินน่ะซิ

[imageriz]

 :เฮ้อ:คืนดีกันสักที 



  คราวหน้าคราวหลังก็คุยกันให้เข้าใจก่อน

[Manji+]

ทำไมรุสึกเหมือนตัวเองโดนด่าซะงั้น

ไปด่าพี่แชมป์ค้าบ จะเม้นท์ไปแปะให้พี่เขาอ่าน เป็นดิวตี้ประจำ

ด่าเข้าๆ