หัวข้อ: ...เวรกรรมตามทันในภพนี้..ตอนพิเศษ ผ้ากันเปื้อน...=> หน้าที่ 17 (26/09/2020)

[Dezair]

เวรกรรมตามทันในภพนี้
By: Dezair
………………………….
ตอนที่ 17


   ครองภพเพิ่งกลับเข้ากรุงเทพ หลังจากไปออกกองต่างจังหวัดหลายวัน ค่ำนี้ ชายหนุ่มนัดแนะนักแสดงรุ่นพี่อย่างร่มธรรมไปกินข้าวด้วยกันที่ร้านประจำของพวกเขา


   ร้านอาหารเล็กๆใจกลางเมืองที่ร่มธรรมเคยพามา บัดนี้มันก็กลายมาเป็นร้านประจำไปแล้ว  แม้เวลานี้ พวกเขาจะดังกว่าเดิมอีกมาก แต่ร้านเล็กๆร้านนี้ก็ยังมอบความเป็นส่วนตัวแต่เป็นกันเองให้อย่างเคย ทันทีที่สองนักแสดงหนุ่มไปถึงร้าน พนักงานก็พาไปยังห้องส่วนตัวชั้นสองที่ร่มธรรมโทร.มาจองไว้


   แม้จะเป็นส่วนตัว แต่พวกเขาก็ไม่ได้ใกล้ชิดกันมากไปกว่าที่แสดงออกยามอยู่ต่อหน้ากล้อง เพียงแต่สิ่งที่เพิ่มเติมเข้ามาคือการเอาใจใส่ของร่มธรรม


   “ครองเอาอะไรเพิ่มอีกมั้ย”


   “มัสมั่นล่ะ เอามั้ย เห็นเมื่อวานคอลมาบ่นว่าอยากกิน”


   “ช่วงนี้ทำงานหนัก ต้องกินให้มากๆหน่อยนะ แต่กินผักพอแล้ว ต้องกินเนื้อสัตว์เพิ่ม”


   เพราะตารางงานแน่นขนัด หลายวันที่ผ่านมา เวลาพักผ่อนรวมกันยังไม่ถึงสิบสองชั่วโมงด้วยซ้ำ ทั้งๆที่สมควรจะอ่อนล้าอิดโรย แต่พอมาเจอร่มธรรมที่ช่างดูแลและช่างจดช่างจำรายละเอียด หัวใจของนักแสดงหนุ่มรุ่นน้องก็อิ่มเอิบ


   พวกเขากินข้าวไป พูดคุยกันไป ไม่มีใครรีบร้อน ดูเหมือนต่างคนต่างรู้เงียบๆถึงตารางงานอีกฝ่าย


   คืนนี้ว่าง พรุ่งนี้เช้าก็ว่าง


   หลังมื้ออาหาร เพราะวิษณุและรินฤดีไม่ได้มาด้วย อีกทั้งพี่สาวของร่มธรรมยังนำรถกลับไปแล้ว ร่มธรรมจึงต้องกลับพร้อมครองภพ แต่...ไหนๆเราก็อุตส่าห์มีเวลาว่างตลอดทั้งคืน แล้วช่วงที่ผ่านมา หลังจากงานฉลองที่พวกเขาออกงานคู่กัน ก็ไม่ได้เจอกันอีก อาศัยเทคโนโลยีในการเห็นหน้า ได้ยินเสียง วันนี้พอมีเวลาว่าง...ก็อยากใช้เวลาด้วยกันอีกหน่อย


   แต่...จะชวนโต้งๆ ครองภพก็กลัวว่าร่มธรรมจะปฏิเสธ ก็เลย...ยกเรื่องของฝากมาเป็นข้ออ้าง


   “แวะเอาของฝากที่คอนโดของผมก่อนนะ แล้วผมจะไปส่งที่คอนโดคุณ”


ปากว่าจะไปส่ง แต่นั่นก็ต้องหลังจากเราได้คุยกันให้หายคิดถึงก่อน ให้สมกับที่ไม่ได้เจอกันนานขนาดนั้น


   แต่...ประเด็นเรื่องแวะคอนโดของครองภพยังไม่สู้ประเด็นเรื่องของฝาก


“ของฝาก?” หนุ่มรุ่นพี่ที่เคยปรามไม่ให้ซื้อของฝากหันขวับมองคนที่นั่งประจำตำแหน่งคนขับ


“...พี่บอกแล้วไงว่าไม่ต้องซื้อ”


“พี่ธากับแม่ฝากมาหรอก เขาไปอิตาลีกันมา”



ร่มธรรมหันไปจ้องคนอ้างพี่ชายและมารดา คนอายุน้อยกว่าเลิกลั่ก แต่ก็ยังหนักแน่นกับคำตอบเดิม


“ผมไม่ได้บอกให้เขาซื้อนะ เขาซื้อมาฝากคุณเอง”


“คราวหลังบอกคุณแม่กับพี่ชายของครองว่าไม่ต้องซื้อ”


“ก็เขาอยากซื้อ คนครอบครัวผม ใครห้ามได้ที่ไหนล่ะ”


“พี่เห็นมีแต่ครองนี่ล่ะที่ห้ามไม่ได้ ดื้อ” ร่มธรรมคาดโทษ แต่ก็มีท่าทีผ่อนคลาย ครองภพจะไม่ถือสาที่อีกฝ่ายดุเหมือนเขาเป็นเด็กก็แล้วกัน


“เอาเป็นว่า รอบนี้คุณก็รับไปก่อน แล้วรอบหน้า ผมจะบอกให้”


ก็เห็นจะต้องเป็นแบบนั้น แล้วพอต้องรับของฝากจากครอบครัวของคนข้างกาย ร่มธรรมก็ชักกังวลขึ้นมาเหมือนกัน


“พี่ไม่มีของฝากอะไรให้ครอบครัวของครองเลย”


“ไม่ต้องหรอก วันๆอยู่แต่ในกอง คุณจะฝากอะไรให้ที่บ้านผมล่ะ”


“แต่พี่เกรงใจ”


“ถ้าเกรงใจก็เซ็นสัญญาเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้บริษัทครอบครัวผมต่อ”


“เรื่องนั้นทำอยู่แล้ว”


“งั้นก็...เซ็นสัญญากับผม”


“หือ? เซ็นอะไร”


“เป็นแฟนผม”


ร่มธรรมกะพริบตาปริบๆ เหมือนจะโรแมนติกแต่คำพูดตรงไปตรงมากลับทำให้เขาหัวเราะชนิดที่คนพูดรู้สึกเขม่น เหลือบมามอง พอถูกจ้องแบบนั้น หนุ่มรุ่นพี่เลยต้องรีบยกสองมืออย่าถือสา


“ขอโทษๆ พี่ไม่คิดว่าครองจะ...”


“จะอะไร” หนุ่มรุ่นน้องแสนตรงเผงชักเคือง หันมาถามเสียงห้วน


“ไม่คิดว่าจะพูดตรงๆ”


“ก็ผมเป็นแบบนี้”


“อืม...นั่นสินะ ก็เป็นครองจริงๆนั่นแหละ”


“แล้ว...คุณว่าไง”


“ว่าไงอะไร”


“อย่าโยกโย้สิ”


“ก็...ไม่ได้คิดว่าเป็นอย่างอื่นนี่นา”


ครองภพกะพริบตาปริบๆ หันมามอง ร่มธรรมยิ้ม แม้ในรถจะมืด แต่รอยยิ้มของเขากลับสดใสพร่างพราว


“ไม่ได้คิดเป็นอย่างอื่นนอกจากแฟนนี่นา”


หนุ่มรุ่นน้องพูดไม่ออก แล้วก็กลายเป็นเขินวาบขึ้นมาในอกจนต้องเม้มปากหันไปมองทางอื่น


“เลิกตะลึงแล้วก็ถอยรถออกจากซองได้แล้ว จะถึงมั้ยคืนนี้”


พอถูกหยอกเข้าแบบนั้น ก็ทำเอาคนประจำตำแหน่งคนขับเพิ่งรู้ตัวว่ายังไม่ได้ขับรถออกจากลานจอดรถเลยด้วยซ้ำ เพราะ...มัวแต่ขอเป็นแฟน



คิดมาถึงตรงนี้ หนุ่มใจร้อนผู้ลืมดูสถานที่ก็ตั้งใจมั่นว่าถ้าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะต้องเป็นความลับตลอดไป เรื่องหนึ่งที่จะเป็นความลับเช่นกัน ก็คือ...สถานที่ที่ความสัมพันธ์ถูกระบุชัดเจน...


...ในรถที่จอดอยู่ในลานจอดเล็กๆของหน้าร้านอาหาร...


กับประโยคตรงๆ ไร้ความโรแมนติกของครองภพ


‘เซ็นสัญญากับผม’


‘เป็นแฟนผม’


และคำตอบแฝงแววทั้งรักผสมเอ็นดู ที่มาพร้อมกับรอยยิ้มสดใสของร่มธรรม


‘ก็...ไม่ได้คิดเป็นอย่างอื่นนอกจากแฟนนี่นา’


……………………


จากร้านอาหารถึงคอนโดของครองภพนั้นไม่ไกล สถานะที่ชัดเจนของความสัมพันธ์ไม่ได้ทำให้บรรยากาศระหว่างกันเปลี่ยนแปลงเลยสักนิด


ในรถยังคงมีชีวิตชีวาและสดใส เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะ พอมาถึงคอนโดแล้วครองภพยกของฝากจากพี่ชายและมารดาออกมาให้ คราวนี้เสียงร่มธรรมดุขึ้นเล็กน้อย ย้ำว่าให้บอกกับที่บ้านว่าไม่ต้องซื้ออีก แล้วพอเจ้าของคอนโดยกของฝากของตัวเองมาแอบใส่เข้าไปด้วย คราวนี้ร่มธรรมตาเขียว


“นี่อะไร กะหรี่พัฟนี่ไม่ใช่ของฝากจากอิตาลีที่คุณแม่กับพี่ชายของครองไปแน่ๆ” พูดแล้วหยิบถุงกะหรี่พัฟชื่อดังของฝากจังหวัดสระบุรีขึ้นมา


ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าชิ้นนี้มาจากใคร ในเมื่อครองภพเพิ่งกลับจากออกกองที่จังหวัดสระบุรี


“ก็...ผม...ซื้อกินแล้วอร่อย”


“พระเอกไม่กินขนมอย่างครองภพเนี่ยนะ ซื้อกะหรี่พัฟ?! เอาใหม่...ให้พูดอีกรอบ”


“ผมซื้อกินจริงๆ ถามพี่ณุก็ได้...เอ่อ...จริงๆ ผมซื้อมาชิมไปคำนึง มันอร่อยดี ก็เลยซื้อ...ฝาก”



คำสุดท้ายนั้นเบาเพราะรู้ว่าตนเองฝ่าฝืนคำสั่งห้ามซื้อของฝากอีกแล้ว แต่มันอดได้ที่ไหน เห็นอะไรแปลกตา กินอะไรอร่อยก็ต้องคิดถึงคนที่ไม่ได้มาด้วยกันไม่ใช่หรือ


“ผมซื้อฝากที่บ้านด้วย แล้วก็ซื้อฝากคุณด้วย ช่วยคนขายซื้อด้วย”


แต่คนอย่างครองภพมือเติบ ดูเถอะ ซื้อฝากเขาก็ยังซื้อมาตั้งกี่ชิ้น ใครจะกินเยอะขนาดนี้


“ครอง...”


“เผื่อคุณเอาไปฝากคุณรินกับคุณโรจน์ ฝากคนที่ร้านกาแฟด้วย”


ร่มธรรมยังนิ่ง เท่านี้ก็รู้แล้วว่าทั้งหมดที่พูดไปฟังไม่ขึ้น คนดื้อเลยต้องหาทางเผ่น


“ผม...ไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน...” เขาพูดเสียงเบา ท่าทางทั้งหงอทั้งจ๋องนั้นน่าสงสาร ยิ่งตอนหมุนตัวเดินคอตกเข้าห้องนอน ร่มธรรมก็หมดใจจะดุ แถมยังเอ็นดูอีกต่างหาก


หนุ่มรุ่นพี่หันกลับไปมองกล่องกะหรี่พัฟของฝาก ถึงจะออกปากว่าไม่อยากให้ครองภพลำบากต้องซื้อหามาให้เขา แต่พออีกฝ่ายยังยืนกรานซื้อมาให้ ก็ราวกับบอกเป็นนัยว่าครองภพคิดถึงกัน เท่านี้...ความสุขก็อิ่มเอิบไปทั้งหัวใจ


...ไว้อาบน้ำเสร็จจะขอบคุณก็ได้...


...ไว้...จะบอกว่าถ้าอดใจไม่ซื้อไม่ได้ ก็ซื้อแค่ชิ้นเดียวมาฝากก็ได้...


...แล้ว...ไว้...เราไปเที่ยวด้วยกันก็ได้ จะได้ไม่ต้องซื้อของฝากอีก...


พอคิดอย่างนั้น ร่มธรรมก็ยิ้มจางแล้วส่ายศีรษะระอาใจตัวเอง


ไม่รู้จะเอาหน้าไปสู้ครอบครัวของครองภพได้อย่างไร ในเมื่อเขาตามใจอีกฝ่ายขนาดนี้ แค่เห็นท่าทางหงอยๆนั่นหน่อยก็อดไม่ได้แล้ว ไม่รู้พ่ายแพ้อะไรกับครองภพนักหนา


ชายหนุ่มคิดสะระตะ พลางหยิบกะหรี่พัฟไปอุ่นหนึ่งชิ้น


ไหนๆคนซื้อก็ตั้งใจซื้อ แล้วคนห้ามซื้ออย่างเขาก็ใจอ่อนแล้ว ยังไงก็...กินให้เป็นดูเป็นกำลังใจคนซื้อสักชิ้นแล้วกัน


ครัวในคอนโดของครองภพมีอุปกรณ์ครบครัน ก่อนหน้านี้ไม่ได้มีทุกอย่างครบถ้วนแบบนี้ แต่ไม่รู้เมื่อไหร่ที่อุปกรณ์เพิ่มเข้ามาทีละอย่างสองอย่าง ล่าสุดมีกระทั่งเครื่องผสมอาหาร ร่มธรรมถึงกับร้องถามว่าครองภพจะทำอาหารหรือ แต่คนซื้อทำหน้ายู่ แล้วบ่นอุบอิบ ‘เผื่อคุณอยากทำอะไรต่างหาก’ พอได้ยินแบบนั้น ความสงสัยใดๆก็หมดไปโดยปริยาย เพราะรู้แล้วว่าทุกอย่างในครัวนี้ คนไม่ทำอาหารอย่างครองภพซื้อมา ‘เผื่อ’ เขา


กะหรี่พัฟถูกอุ่นจนร้อน หอม กรอบ ร่มธรรมก็ตัดแบ่งครึ่ง หมายจะกินคนละคำสองคำกับครองภพ แต่พอถือออกมาที่โซฟา คนที่หงอยจนเข้าไปอาบน้ำก็ยังไม่ออกมา เขาจึงทรุดตัวนั่งรอ แต่เพราะตนเองก็โหมงานจนแทบไม่ได้พักผ่อน พอได้เอนกายอย่างสบายใจที่โซฟาแล้ว ก็เผลอหลับไม่รู้ตัว


ร่มธรรมรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่รู้สึกถึงสัมผัสเย็นชื้นแนบกับหน้าผากของเขา


เปลือกตาเปิดขึ้นอย่างง่วงงุน ดวงตาปรับโฟกัสอยู่ไม่กี่วินาทีก็เห็นเจ้าของสัมผัสยืนอยู่ตรงหน้า มองตรงมาด้วยความห่วงใย


“ไม่สบายรึเปล่า”


“หือ? เปล่า”


“ถ้างั้นก็ไปอาบน้ำเถอะ จะได้มานอน” ครองภพเห็นอีกฝ่ายนั่งหลับแบบนี้ก็ลืมความรู้สึกจ๋องๆเมื่อครู่ไปหมด ร่มธรรมเหนื่อยขนาดนี้ เขายังหาเรื่องดื้อดึงทำแต่เรื่องขัดใจอยู่อีก


“อืม...ครอง แปรงฟันรึยัง พี่อุ่นกะหรี่พัฟไว้ชิ้นนึง คืนนี้แบ่งกันกินคนละครึ่งเนอะ จะได้ไม่อิ่มมาก”



แต่คนที่ทำงานเหนื่อยแล้วยังต้องรบกับคนดื้อเงียบอย่างเขา กลับยังใจดีแม้กระทั่งยอมกินของฝากที่สั่งว่าห้ามซื้อ หัวใจครองภพเหลวเป็นน้ำ จากตอนแรกรู้สึกหงอ กลายเป็นรู้สึกห่วงที่เห็นอีกฝ่ายหลับคอพับ ตอนนี้มีความรู้สึกผิดร่วมด้วย


“คุณ...ไม่โกรธเหรอ...”


“โกรธ? เรื่องของฝากน่ะเหรอ” ร่มธรรมย้อนถาม หนุ่มรุ่นน้องมองนิ่ง ราวกับอยากรู้ความรู้สึกนึกคิด


“...ก็...จริงๆก็เข้าใจว่าทำไมอยากซื้อของมาฝาก ในเมื่อห้ามไม่ได้ คราวหลังก็ไม่ต้องซื้อเยอะ ตกลงมั้ย”


เพียงเท่านั้น ดวงตาของครองภพก็เป็นประกายแวววาว คนละเรื่องกับเมื่อครู่นี้อย่างสิ้นเชิง


 ร่มธรรมยิ้มจางแล้วส่ายศีรษะ ครองภพเป็นคนชัดเจนจริงๆ หากรู้จักผิวเผิน ย่อมเห็นเขาเป็นคนนิ่งเฉยไม่พูดไม่จาเผลอๆมองเป็นขี้เต๊ะอีกต่างหาก แต่หากรู้จักลึกซึ้งแล้วจะรู้ว่าเขาช่างเป็นคนที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา เรื่องใดที่เขาชอบหรือไม่ชอบ แค่ดูสายตา ดูสีหน้าก็เห็นชัดเจน


“ครองกินไปก่อนเลยนะ พี่ไปอาบน้ำก่อน”



เพราะเคยมาค้างที่นี่หลายครั้งแล้ว การที่คอนโดของครองภพมีข้าวของเครื่องใช้ของเขาไม่ใช่เรื่องแปลก ชายหนุ่มลุกจากโซฟา แต่พอหมุนตัวจะเดินไปอาบน้ำ ก็กลับถูกคว้ามากอดจากด้านหลัง


   ไม่ต้องนึกเลยว่าใครกันจะกล้าถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้ ถึงขั้นรัดเอาไว้ทั้งตัว เกยใบหน้าข้ามไหล่มากระซิบที่ข้างหู


   “คุณ...ใจดีกับผมอีกแล้ว...”


   น้ำเสียงของครองภพนั้นทั้งแหบพร่าและเต็มไปด้วยความรู้สึก หัวใจของคนฟังกระตุก แต่ยังทำใจกล้าตบมือเบาๆลงกับแขนที่โอบร่างเขา แล้วหันไปยิ้มให้


   “อยากให้ใจร้ายเหรอ”


   พอเห็นรอยยิ้มและดวงตาใสแจ๋วของคนในอ้อมแขนแล้ว ครองภพก็รับรู้ว่าสิ่งที่เขาคาดหวัง คงไม่ใช่เวลานี้


ชายหนุ่มรุ่นน้องวางหน้าผากลงกับไหล่ของคนรัก ไม่รู้จะพูดอย่างไรว่าเขาต้องการมากกว่าความใจดี


แต่...คราวก่อนร่มธรรมก็เคยตกใจกับการกระทำของเขามาแล้วครั้งหนึ่ง หากมีครั้งที่สอง...ครองภพก็ไม่รู้ว่าความมั่นใจของเขาจะเหลือสักเท่าไหร่


   ท่าทางเหมือนมีเรื่องในใจแต่ไม่กล้าพูด ทำไมร่มธรรมจะดูไม่ออก เขาเม้มปากมองกลุ่มผมของคนรักแล้วคำพูดของพี่สาวพี่ชายของเขาก็ดังเข้ามาในหัว


   ‘ผู้ชายด้วยกัน...ใครจะเป็นฝ่ายยอมลดอัตตาของตัวเองลง’


   ‘พร้อมที่จะเดินไปข้างหน้ากับเขามั้ย กับคนดีๆ ที่เขารักร่มขนาดนี้น่ะ’


   ...ใช่...กับคนดีๆที่รักกันขนาดนี้...


   คนอายุมากกว่ายิ้มจางกับตัวเอง


...ไม่เห็นต้องถามเลย ว่าใครจะเป็นฝ่ายลดอัตตา ในเมื่อความสัมพันธ์นี้...อีกฝ่ายคือครองภพ...


...เป็นครองภพที่เขารัก เป็นครองภพที่เขาหวังแต่จะให้มีความสุข...


เมื่อตัดสินใจแล้ว ร่มธรรมจึงก้มหน้าลงหากลุ่มผมชื้นๆหลังสระผมนั่น กลิ่นยาสระผมหอมฟุ้ง แต่ไม่สู้ความรู้สึกที่อบอวลในใจของเขา


   สัมผัสเบาๆที่กลางศีรษะทำเอาครองภพชะงักกึก ไม่ทันตั้งสติเงยหน้ามอง ก็ได้ยินเสียงของคนที่เขากอดดังขึ้นเบาๆ


   “ครอง...อาบน้ำกับพี่อีกรอบมั้ย”


   ไม่มีคำตอบ


   ที่โซฟาปราศจากเจ้าของห้องและแขกผู้มาเยือนเมื่อทั้งสองย้ายเข้าไปในห้องน้ำ


ทิ้งกะหรี่พัฟที่ถูกอุ่นจนร้อนเอาไว้เช่นนั้น




………………………

[Dezair]

สายน้ำโปรยปรายลงมาจากฝักบัว ทั้งๆที่น้ำเย็น แต่ไม่ต้องเปิดเครื่องปรับน้ำอุ่น เนื้อตัวที่แนบชิดกันและกันกลับให้สัมผัสร้อนผะผ่าว หยาดน้ำตกกระทบผิว ไหลลงสู่เบื้องล่าง แต่ไม่มีใครสนใจมันเลย


ต่างคนต่างมัวเมาอยู่กับจูบที่บดเบียดเข้าหากัน


   ครองภพจูบเก่ง


   ไม่รู้ไปฝึกมาจากไหน แต่ทั้งบดทั้งเบียด รู้จักรุกไล่และถอยห่าง แต่ก็ไม่ทิ้งระยะ ถอนจูบออกให้หายใจแล้วก็ประกบเข้าหาใหม่


   แต่พอห่างนานเกินไป ก็กลายเป็นถูกอีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามางับริมฝีปากล่างของเขา


ร่มธรรมก็ใช่ย่อย


   วิธีการจูบของหนุ่มรุ่นพี่ไม่ได้จัดจ้านร้อนแรง แต่ลุ่มลึก ละมุนละไมและยั่วเย้า โดยเฉพาะการงับริมฝีปากล่างแล้วดูดเบาๆ


   แล้วอย่างนี้จะปล่อยให้ห่างนานได้อย่างไรกัน


   ยิ่งจูบ ความรู้สึกในอกก็ยิ่งซาบซ่าน วิ่งพล่านไปทั่วร่างกาย ยิ่งสองกายเบียดชิด เปลือยเปล่า แนบเนื้อไปหมดทุกส่วน ก็ยิ่งระงับอารมณ์ไม่อยู่


   อารมณ์หวาม...วิ่งขึ้นสมองจนในหัวขาวโพลนคิดอะไรไม่ออกนอกจากจูบกันให้มากขึ้น สัมผัสกันให้มากขึ้น


   อารมณ์หวาม...วิ่งไปที่มือ ทำให้ร้อนผ่าวลากไล้ผ่านที่ใดก็เหมือนจะจุดไฟบนผิวที่เปียกชื้น


   อารมณ์หวาม...วิ่งลงไปที่เท้า ทำให้รู้สึกเหมือนแผ่นดินโคลงเคลงยืนแทบไม่อยู่ จนต้องเกร็งขึงไปทั้งขา


   และที่สำคัญ วิ่ง...ลงไปที่กลางลำตัว


   ความแข็งขืนที่สัมผัสกันและกันนั้น พาเอาใบหน้าแดงก่ำ โดยเฉพาะครองภพที่ผิวขาวจัด


   เห็นสีหน้าคนอายุน้อยกว่าแล้ว ก็พลอยให้ร่มธรรมยิ้มจางอย่างเอ็นดู...แต่ไม่วายหยอก...ด้วยการขยับเอวช้าๆ ให้ส่วนที่สัมผัสกันเสียดสี


   “อ่า...” ครองภพอายุน้อยกว่า ประสบการณ์ด้านนี้เรียกได้ว่าเป็นศูนย์ เขาอาจจะไม่ได้มีชั้นเชิงอย่างอีกฝ่าย และนั่นหมายความว่าความยับยั้งช่างใจก็เป็นศูนย์เช่นกัน


   มือร้อนผละจากแผ่นหลังของร่มธรรมวกมาที่เบื้องหน้า แล้วกอบความแข็งขืนทั้งสองเอาไว้ด้วยกัน คราวนี้เป็นคนพี่ที่สะดุ้งโหยง


   “อื้อ!”



เพราะถูกสัมผัสอย่างกะทันหัน หนำซ้ำยังเป็นการจับที่ออกจะ ‘กระด้าง’  ต่อให้จะเคยมีประสบการณ์ความสัมพันธ์แบบนี้มาบ้าง แต่ก็ไม่ใช่ความสัมพันธ์กับคนที่มี ‘เหมือนกัน’ แถมร่มธรรมก็ไม่จัดเจน พอถูกกอบกุมแล้วเริ่มชักรูด จากที่เมื่อครู่ยังหยอกเย้าแกล้งหมุนเอวเข้าหาก็กลายเป็นขยับตัวหมายจะผละออก


   “แน่จริงอย่าหนีสิ” ครองภพมือไว รัดเอวคนจะหนีด้วยแขนข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้าง แน่นอนว่ายังรูดรั้งความร้อนผ่าวที่ชูชัน


   “อื้อ...ค...ครอง...ป...ปล่อย...อ๊ะ...” 


สัมผัสเสียดสีทำให้ช่องท้องเย็นวาบ มือของครองภพไม่ได้นุ่มนวลอย่างผู้หญิง ตรงกันข้าม ตามประสาชายหนุ่มที่ชื่นชอบกีฬาผาดโผน มันจึงทั้งสากทั้งกระด้าง อีกทั้งสัมผัสของเขาก็ไม่ได้อ่อนโยน ยิ่งรับรู้ว่าต่างคนต่างตื่นตัวและแข็งเกร็งเพราะอารมณ์รักพุ่งพล่าน ข้อมือก็ยิ่งขยับเป็นระวิง ในขณะที่ปาก...พอได้ยินคำว่าปล่อยก็วกกลับไปประกบจูบปิดปากหนุ่มรุ่นพี่เสียเลย


   “ให้ปล่อยจริงเหรอ” พอถอนจูบออกมาถาม มือก็ยิ่งขยับไม่หยุด ร่มธรรมครางเครือ เนื้อตัวสั่นเทา


   “...ร่ม...ให้ปล่อยจริงเหรอ” เขาถามซ้ำ ลงน้ำหนักมือกับส่วนปลายเป็นพิเศษ


   “ม...ไม่...”


   “ไม่เอาแล้วเหรอ” ฝ่ามือขยับเคลื่อนช้าลง แต่พอจะคลายออกก็กลายเป็นมือของร่มธรรมที่คว้ามือของคนรักรุ่นน้องเอาไว้


   “ม...ไม่ได้ให้ปล่อย...อื้อ...” ร่มธรรมดุก่อนจะครางสะท้านเมื่อมือของครองภพเริ่มขยับขึ้นลงอีกครั้งแล้วเกี่ยวปลายนิ้วของเขาให้ขยับไปพร้อมกัน


   ถึงจะเคยผ่านความสัมพันธ์แนบชิดแบบนี้มา แต่ร่มธรรมไม่เคยแนบชิดกับผู้ชายด้วยกัน การช่วยกันแบบนี้ย่อมไม่เคยเป็นประสบการณ์ของเขา มันทั้งตื่นเต้น รสสัมผัสแปลกใหม่ ไหนจะสัมผัสที่เสียดสีกัน ไหนจะฝ่ามือของเขา ไหนจะฝ่ามือของครองภพ


   “แต่เมื่อกี้คุณบอกให้ปล่อย...”


   “ม...ไม่พูดแล้ว...อื้อ...ครอง...”


   “งั้นผมไม่ปล่อยแล้วนะ”


   “อ๊ะ...”


   “เร็วกว่านี้อีกได้ใช่มั้ย”


   “อื้อ...”


   “ไปด้วยกัน...นะครับ...” สิ้นประโยคนั้น ครองภพก็เบียดจูบเข้าหา มือของเขารูดรั้งพามือของร่มธรรมให้ช่วยกันชักนำความรู้สึกให้พุ่งทะยาน


   เสียงครางดังอื้ออึงอยู่ในคอ จูบร้อนแรงมัวเมา อารมณ์เสียวซ่านวิ่งพล่านไปทั่วทั้งร่าง ขาเหยียดเกร็ง มือข้างหนึ่งโอบรัดร่างคนรักเอาไว้แน่น อีกมือช่วยกันรูดรั้งพาความสุขให้ทะลักทลาย


   “อื้อ!”


แล้วความรักก็กลั่นตัวเป็นหยาดขาวพุ่งเลอะจนถูกสายน้ำจากฝักบัวชะล้าง


พวกเขากอดกระชับ บดจูบแนบแน่น พอปล่อยให้ต่างคนต่างเป็นอิสระจากสัมผัสบดเบียดบนริมฝีปากก็พากันหอบหายใจหนักจนเสียงก้องไปทั้งห้องน้ำ


   ความแข็งแกร่งที่บวมเป่งอ่อนตัวลงในมือของพวกเขา แต่พอครองภพลองกระชับฝ่ามือเข้าหากันเล็กน้อย เขาก็ถึงกับครางเบาๆ ส่วนหนุ่มรุ่นพี่ถึงกับสะดุ้งโหยงขนลุกชันเพราะเพิ่งปลดปล่อยหมาดๆ


   “เซ็กซี่...”



คนอายุน้อยกว่าชม แนบจูบเข้าหาใหม่ ร่มธรรมตัวอ่อนไปหมด สัมผัสที่ริมฝีปากชวนให้เคลิบเคลิ้ม อ้อมกอดร้อนผ่าวใต้สายน้ำเย็นก็ทำให้สั่นสะท้าน การแนบชิดของส่วนที่ไวต่อความรู้สึกที่อยู่ในอุ้งมือของพวกเขาก็ยิ่งทำให้เบาหวิว


   จูบบดเบียดดูดคลึง จนกระทั่งลมหายใจช้าลงแล้ว อารมณ์ลุกโหมสงบลง แต่ริมฝีปากของครองภพยังเอาแต่แนบประทับไม่หยุด เดี๋ยวข้างแก้มบ้าง เดี๋ยววกกลับมาที่ริมฝีปากของร่มธรรมบ้าง เดี๋ยวก็ไล้ลงสู่ลำคอและลาดไหล่บ้าง


   อารมณ์ที่สงบไปแล้ว เลยทำท่าเหมือนจะปะทุขึ้นมาอีก


   มือร้อนผ่าวตัดกับสายน้ำเย็นลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังของหนุ่มรุ่นพี่ ก่อนจะลงสู่เนื้อสะโพก เขาไม่ได้บีบขย้ำจนเนื้อปลิ้น แต่เค้นคลึงนวดเฟ้นหนักๆ


   “อื้อ...” ร่มธรรมสะท้านวาบ ครองภพผละใบหน้าออกห่างเล็กน้อย แววปรารถนาในดวงตาเรียวไม่ได้ลดทอนลงเลย มันยิ่งร้อนแรง...และร้อนแรงมากขึ้นอีกเมื่อจู่ๆมือของเจ้าตัวเปลี่ยนจากนวดเฟ้นเป็นบีบขย้ำก้อนกลมสองข้างแรงๆ


   “ค...ครอง...” ราวกับประสาทสัมผัสทั้งเนื้อตัวของร่มธรรมตื่นตัว ไม่ว่ามือของครองภพจะไล้soydหรือขย้ำแรง ก็ล้วนทำให้หัวใจกระตุก ยิ่งปลายนิ้วกรีดผ่านร่องกลางสะโพก ร่มธรรมก็ยิ่งสั่นระริก ฝังหน้าลงกับลาดไหล่ของคนรัก


เสียงน้ำจากฝักบัวแทบดังกลบเสียงครางอื้ออึงแผ่วเบาในลำคอของคนที่กำลังถูกฝ่ามือของครองภพปั่นป่วนอารมณ์ แต่เพราะพวกเขาอยู่ใกล้กันมากเหลือเกิน ความรัญจวนที่ไหลพล่านไปทั่วร่างของร่มธรรมถูกเปิดเผยด้วยความเปลี่ยนแปลงของความเป็นชายที่เริ่มแข็งขืนอีกครั้ง


   ร่มธรรมรู้


   ครองภพก็รู้


   ยิ่งครองภพรู้ เขาก็ยิ่งอดใจไม่ได้อีกแล้ว


   “ผมต้องการคุณ...” เขากระซิบเบาที่ข้างหูคนรัก ปลายนิ้วแตะเบาบนส่วนที่เร้นอยู่ระหว่างก้อนเนื้อสะโพก ทำเอาเจ้าของร่างสะท้านเฮือก เงยหน้าขึ้นมามอง


   สายตาของครองภพไม่ได้ลดความปรารถนาลงเลย


   ร่มธรรมทั้งหวาดทั้งหวั่น แต่เพราะคนตรงหน้าคือครองภพ คือชายหนุ่มที่มุ่งมั่นและเอาจริงเอาจัง คือชายหนุ่มที่ไม่ว่าเมื่อไรก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกมากมายที่มีให้แก่เขา


   เขาเอง...ก็มีความรู้สึกมากมายให้แก่ครองภพเช่นกัน


   “ครอง...ออกไปรอข้างนอกแป็บนึงได้มั้ย”


   “...พี่...ขอเวลาหน่อย...”


ในคราวแรก สายตาของครองภพมีคำถาม แต่พอเห็นคนออกปากหลบสายตาไปทางอื่น เขาก็พอรู้ว่าร่มธรรมขอเวลาเพื่อเตรียมตัวเตรียมใจ


   “ให้ผมช่วยเถอะ...” เขากระซิบบอก จูบแก้มปลอบประโลม แต่อีกฝ่ายสั่นหน้าน้อยๆ


   “พ...พี่ทำได้...”


   พูดแล้วก็หน้าแดงก่ำ เมื่อคิดถึงสิ่งที่ตนเองหาข้อมูลเอาไว้ ร่มธรรมตัดสินใจแล้วว่าเขาจะเป็นฝ่ายละทิ้งอัตตาของตนเอง



สำหรับเขา ความเป็นชายไม่ใช่เรื่องใหญ่ สิ่งที่ใหญ่กว่า คือการรักษาครองภพเอาไว้ให้มีลมหายใจ มีความสุข และมีอนาคตที่ดี


   “...ขอเวลา...แป็บเดียว...” ร่มธรรมก้มหน้าพูดอู้อี้ ก่อนจะรับรู้ถึงสัมผัสร้อนที่แนบลงกับหน้าผากของเขา


   “ผมจะรอ...”


   “...แต่ถ้ามีอะไร ก็เรียกนะ...”


   ครองภพยอมผละออกจากห้องน้ำไป ทิ้งคนรักเอาไว้ในนั้นตามที่เจ้าตัวขอเวลา แต่เมื่อออกมาแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหันมองบานประตูห้องน้ำด้วยความเป็นห่วง เขาคว้าเสื้อคลุมมาสวมลวกๆ หูเงี่ยฟังเสียงจากในห้องน้ำก็ยังได้ยินแต่เสียงน้ำจากฝักบัว



นอกเหนือจากอารมณ์หวามและความต้องการที่มีต่ออีกฝ่ายในฐานะคนรักกันแล้ว เวลานี้เขาห่วงร่มธรรมกว่าอะไรทั้งหมด


แม้เขาจะไม่มีประสบการณ์ในความสัมพันธ์แบบผู้ชายด้วยกัน แต่โลกอินเตอร์เน็ตเปิดโลกทัศน์หลายอย่าง และเขาเชื่อว่าตนเองก็หาข้อมูลมามากพอที่จะทำให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี หากร่มธรรมขอให้เขาช่วยเหลือ เขาก็พร้อม ในเมื่อความสัมพันธ์ที่จะก้าวเดินเป็นความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งคู่ ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่เขาจะปล่อยให้อีกฝ่ายเผชิญกับความตื่นตระหนก หรือความกังวลเพียงผู้เดียว


แต่ในเมื่อร่มธรรมขอเวลา เขาก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการทำใจให้สงบ และนั่งนิ่งๆอยู่ที่ปลายเตียง


จนกระทั่ง...ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร บานประตูห้องน้ำถึงเปิดออก


   ชายหนุ่มรุ่นน้องหันมองทันที แล้วพอสบตากับคนที่ก้าวเท้าออกมาจากห้องน้ำในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำ เขาก็ถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่


   ทั้งๆที่ชุดคลุมอาบน้ำมิดชิด แต่จินตนาการบอกกับรู้ว่าใต้ชุดนั้นไม่มีเครื่องนุ่งห่มชิ้นใดอีกเลย และ...ร่มธรรม...พร้อม


   สายตาของครองภพนั้นร้อนแรงราวกับไฟ คล้ายจะแผดเผาให้คนถูกมองหลอมละลายตรงนี้ จนคนถูกจ้องต้องรีบหลบตา แล้วพอไม่กล้าสบตา ก็ย่อมไม่ทันเห็นว่าเจ้าของดวงตาเรียวคู่นั้นลุกจากปลายเตียงเดินเข้ามาหาแล้ว


   “อ๊ะ...” แค่เพียงสองแขนของหนุ่มรุ่นน้องโอบรอบตัว ร่มธรรมก็ถึงกับสะดุ้งโหยง พวกเขาต่างอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำเนื้อนุ่ม แต่ใต้เสื้อคลุมเหล่านี้มีแค่เนื้อหนังมังสาของมนุษย์ที่กำลังอยู่ในห้วงอารมณ์รัก


   มันร้อนผ่าว วูบวาบ


   เพียงแค่สวมกอด เพียงแค่ลมหายใจเป่ารดกันและกัน ก็ราวกับเสื้อคลุมนั้นไม่มีความหมาย


   ร่างกายของคนที่อยู่ในอ้อมกอดสั่นเทา ดูก็รู้ว่าทั้งหวาดทั้งหวั่น ครองภพใจหาย รู้สึกเหมือนตนเองกำลังจะรังแกอีกฝ่าย


   “ถ้าคุณไม่พร้อม...”


   ร่มธรรมเงยหน้ามองคนพูด


   “ไหนว่าจะไม่รอ”


   “ก็คุณ...”


   ร่มธรรมปากสั่นจนต้องเม้มปาก ซบหน้าลงกับไหล่ของอีกฝ่าย แต่ก็ยังทำใจกล้าจับแขนสองข้างของครองภพให้โอบรอบกายตนเอง เพียงเท่านั้นหัวใจของครองภพก็เหลวเป็นขี้ผึ้งถูกไฟลน


   เขากดจูบลงกับศีรษะเปียกชื้นของคนรัก สองแขนกอดรัดร่างของหนุ่มรุ่นพี่มากขึ้น ความรู้สึกของร่มธรรมมากมายเพียงใด ไม่ต้องให้บอกกล่าว เขาก็เข้าใจ


   เพราะรัก ถึงได้ยอมเพียงนี้


   เพราะรักมาก ถึงได้มอบทุกสิ่งอย่างแก่เขา


   ครองภพเองก็จะตอบแทนทุกการกระทำของร่มธรรมด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน


   เขาจะรัก


   และรักให้มาก


   จะดูแลร่มธรรมไปจนกว่าจะถึงวันที่ชีวิตนี้สิ้นสุด


   เนื้อตัวของร่มธรรมยังเย็นชื้น พอถอดเสื้อคลุมออก เลยชวนให้ผิวกายสั่นสะท้าน ครองภพโอบประคองเอาไว้ ลากไล้ฝ่ามือร้อนผ่าวของตนเอง ทิ้งไอระอุให้คลายหนาว ในขณะที่ริมฝีปากดูดซับริมฝีปากของคนรัก เรียกร้องและเร่งเร้า ดึงดูดร่มธรรมเข้าสู่ห้วงที่เต็มไปด้วยแสงสีขาวจนพร่าเบลอ


   กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่แผ่นหลังแนบลงกับเตียงแล้ว


   วินาทีแรก ร่มธรรมสั่นสะท้านด้วยความหวั่นใจ แต่เมื่ออีกฝ่ายทาบกายลงทับ มอบรสจูบให้กับริมฝีปากของเขา ปลอบประโลมด้วยฝ่ามือที่ลูบไล้อ่อนโยน และปลายลิ้นที่เกี่ยวกวัดดูดดึงชักนำอารมณ์ให้เคลิบเคลิ้ม ร่างกายที่เกือบจะเกร็งเครียดก็พอจะคลายความกดดันลง


   ไอเย็นของเครื่องปรับอากาศไม่อาจทำให้ร่างกายสั่นสะท้านได้เท่ากับอารมณ์ที่เริ่มลุกโหม ยิ่งเมื่อสองขาค่อยๆถูกแยก หัวใจของร่มธรรมก็ยิ่งเต้นรัว


ดูเหมือนครองภพเองก็รู้ว่าคนรักกังวล เขาเรียกความสนใจด้วยการจูบ แตะสัมผัสทุกอณูผิวอย่างเชื่องช้าและอ่อนโยน แต่พอแตะปลายนิ้วลงกับปากทางร้อนผ่าว คนใต้ร่างก็สั่นสะท้านขึ้นมาอีก


   “ร่ม...มองผม...”



ครองภพถอนริมฝีปากออกมา กระซิบเบา เขาขยับใบหน้าให้ห่างออกมาเล็กน้อยเพื่อให้สามารถสบตากันได้


   “สบตาผม...”


   ดวงตาเรียวของครองภพนั้นลุ่มลึกและเต็มไปด้วยความรู้สึก เพียงแค่จ้องมองเข้าไปในนั้นก็ราวกับถูกดึงดูดเข้าไปในโลกที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของคนรัก จนกระทั่ง...ความเจ็บชำแรกเข้ามา


   “อื้อ!” ร่มธรรมข่มตาแน่น ทุกอย่างก็หยุดชะงัก


   ผ่านไปอึดใจหนึ่ง พอความเจ็บทุเลาลง จึงลืมตาขึ้นมอง เมื่อนั้นถึงได้เห็นว่าร่างที่อยู่เหนือร่างกายของเขากำลังหอบหายใจฮัก เกร็งร่างกายไม่ให้ขยับเข้าไปมากกว่านี้ ทั้งๆที่อารมณ์แข็งขืนถึงเพียงนั้น


   ครองภพยอมหยุดทุกการกระทำทั้งๆที่อารมณ์ล้นปรี่ เพียงเพราะร่มธรรมร้องเบาๆ


   ไม่ใช่แค่เขาที่ทำทุกอย่างเพื่อคนที่เขารัก แต่คนที่รักก็ยอมทำทุกอย่างเพื่อเขาเช่นกัน

   

...โชคดีเหลือเกินที่ได้รักคนแบบนี้...



...โชคดีเหลือเกินที่ได้รับความรักจากคนแบบนี้…


   สองแขนของร่มธรรมโอบรอบคอคนอายุน้อยกว่าแล้วรั้งลงมาหา ก่อนจะยืดใบหน้าขึ้นไปจูบที่ริมฝีปากของหนุ่มรุ่นน้องเบาๆ


   “ต่อเถอะ...”


   “แต่คุณ...” ในดวงตาของครองภพมีแววไม่แน่ใจ แต่ร่มธรรมยิ้มให้ สีหน้าดูทั้งทรมานทั้งแสนสุข


   “ไม่เป็นไร”


   “แน่ใจเหรอ?”


   “อืม” แล้วก็ต้องครางเสียงเบา เมื่อความแข็งแกร่งของครองภพแทรกเข้ามาอีก แต่เมื่อพยายามผ่อนคลายร่างกาย เรียนรู้กับประสบการณ์แปลกใหม่ ร่มธรรมก็พบว่ามันไม่ใช่เรื่องน่ากลัวเลย


   ไม่น่ากลัวเลย...เพราะอีกฝ่ายเป็นครองภพ ที่ทั้งรักและดูแลเขา


   จนกระทั่งทุกอย่างแนบสนิท...


แต่ครองภพก็ยังรอจนกระทั่งร่างกายของคนรักปรับตัวกับความคับแน่นและอึดอัดนั่นได้แล้ว รอ...จนกระทั่งต้องให้เป็นฝ่ายร่มธรรมอนุญาตอย่างเสียวซ่านด้วยการส่ายสะโพกเบาๆ คนที่พยายามอดทนอดกลั้นถึงได้ครางห้าว ดวงตาเรียววาววับจ้องมองคนที่ยังไม่รู้ตัวว่าจะต้องประสบพบเจอกับอะไรหลังจากนี้


   “คุณน่ะ...หาเรื่องใส่ตัว...” เขาก้มลงกระซิบกับริมฝีปากบวมช้ำ ก่อนจะบดจูบลงหา ในขณะที่เบื้องล่างถอนกายออกจนเกือบสุดความยาว


   การขยับกายโดยการดึงความคับแน่นออกไปโดยไม่บอกกล่าวแถมยังไม่ยอมให้หยุดพักหายใจหายคอ ทำเอาร่มธรรมเกร็งเฮือกจิกแผ่นหลังแน่นเพื่อระบายความเสียวซ่าน


   การเชื่อมกายเหลือเพียงส่วนปลายเพียงนิดเดียว ครองภพก็ถอนจูบออก แต่ไม่ทันที่ร่มธรรมจะได้หายใจ ความคับแน่นนั้นก็แทรกกลับเข้ามาอีกด้วยจังหวะเดิม


   ยาว


ไร้การหยุดพัก


จนแนบสนิท


   “อ่า...” พอทุกอย่างแนบชิด คิดว่าอีกฝ่ายจะปล่อยให้พัก แต่เปล่าเลย ครองภพถอนกายออกอีกครั้ง...ด้วยจังหวะเดียวกับเมื่อครู่นี้


   “อื้อ!”


   การถอนออกและแทรกสอดกลับเข้าไปเพิ่มความเร็วขึ้นทีละน้อย แต่ละครั้งที่แนบสนิททำให้อึดอัดจนแผ่นหลังของร่มธรรมเว้าโค้งจากพื้นเตียง



ยามภายในกายโหวงเหวงเพราะถูกถอดถอนคล้ายจะสบายอกสบายใจแต่กลับรู้สึกร้อนผ่าวอยากได้การเติมเต็ม ยามภายในกายถูกเติมเต็มด้วยความอึดอัดคับแน่นก็กลับทั้งรัดทั้งตอดราวกับชื่นชมยินดี


“ค...ครอง...อ๊ะ...”


ครองภพเป็นคนหนุ่มไร้ประสบการณ์ที่ถูกความกำหนัดครอบงำไปแล้ว ยิ่งเมื่อได้ยินเสียงร้องเรียกชื่อ ยิ่งเมื่อได้รับการโอบกอดแนบแน่นของคนรัก ยิ่งถูกตอดรัดทุกการเคลื่อนสอด อารมณ์ก็ยิ่งโหมกระพือ


เขาขยับกายเร็วขึ้น หนักขึ้น ยามกระแทกเข้าหาก็แนบแน่นจนมิด ยามดึงรั้งออกก็รวดเร็วจนแทบสุดความยาว จากจังหวะช้าที่หนักแน่น กลายเป็นเร็วจนแทบหายใจไม่ทัน ในขณะที่ร่างข้างใต้ไม่ได้ขยับกายหนีเลยสักนิด หยัดร่างตอบสนองการกระแทกกระทั้น พากันจ้วงกระโจนไปกับอารมณ์หวาม


เสียงลมหายใจหอบกระชั้น ความร้อนผุดพรายกลั่นเป็นเหงื่อจนเนื้อตัวชื้นฉ่ำ ริมฝีปากบดจูบสลับกับครางเครือเรียกชื่อจนกระทั่งห้วงสุดท้ายของอารมณ์


“อ๊า!”


ความรักที่แสนร้อนผ่าวระเบิดออกมาในอ้อมกอดของกันและกัน


   ลมหายใจหอบหนัก หัวใจเต้นถี่จนได้ยินเสียงก้อง ต่างคนต่างเหนอะหนะและเหนื่อยอ่อน แต่ร่างกายกลับยังแนบสนิทกันทุกสัดส่วน เนื้อตัวบางส่วนเปรอะเลอะ แต่ไม่ได้ทำให้พวกเขาสนใจมากไปกว่าความสัมพันธ์ที่ก้าวไปข้างหน้าในค่ำคืนนี้


   ครองภพถอนจูบออก ถอยใบหน้าออกมาเล็กน้อย ดวงตาเรียวทอดมองใบหน้าแดงก่ำของคนรัก เม็ดเหงื่อผุดพรายเต็มกรอบหน้า เขาไล้ปลายนิ้วไล่หยาดเหงื่อออกให้แผ่วเบา คนที่หลับตาหอบหายใจ ลืมตาขึ้นมอง ก่อนจะเผยรอยยิ้มให้


   รอยยิ้มที่ครองภพคิดเสมอว่ามันสวยเหลือเกิน


สวย...จนตกหลุมรักซ้ำแล้วซ้ำอีก


   เขาก้มลงจูบเบาๆที่ริมฝีปากที่ยังแย้มยิ้มหวาน ก่อนจะเบี่ยงศีรษะไปซุกหน้าผากลงกับลาดไหล่ของร่มธรรม แล้วงึมงำเสียงเบา แน่นอนว่าแม้จะใกล้กันเพียงนี้ก็ฟังไม่ถนัด


   “ครองพูดอะไรเหรอ” ร่มธรรมหันไปถาม คนที่ซุกหน้าลงกับไหล่ของเขาเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาเรียวในยามนี้ยังคงเต็มไปด้วยความรักและต้องการ


   มันวาววับไม่ต่างจากเมื่อครู่นี้เลย ร่มธรรมสะท้านเมื่อรับรู้ว่าความอึดอัดในร่างกายถูกถอนออกไป


   “พักแป็บนึง...”


คนฟังยังไม่เข้าใจ แต่เมื่ออีกฝ่ายขอพัก ก็สมควรจะเป็นเช่นนั้น เขายิ้มจาง ลูบหลังคนรักที่ยังนอนทับเขาอยู่


“ได้สิ”


ครองภพนิ่งไป คราวนี้ดวงตาของเขาอ่อนแสงลง ดูน่าเห็นใจ


“...ผมหมายถึง...พักแป็บนึง แล้วผมขออีกได้มั้ย”



ร่มธรรมชะงักตาค้าง แต่พอเห็นสายตาของคนรักที่ทั้งอ้อนทั้งขอ เขาก็พบว่าตนเองไม่ใช่แค่ใจอ่อนเวลาครองภพหงอ แต่เวลาครองภพอ้อน ก็ใจแข็งไม่ได้ด้วย


แล้วพอใจแข็งไม่ได้ ก็ทำได้เพียง ‘พักแป็บนึง’ แล้วหลังจากนั้น...ก็ไม่ได้พักอีกเลย



ติดตามตอนต่อไป (พฤหัสหน้าค่ะ)



   ตอนหน้าจะเป็นบทส่งท้ายของเรื่องนี้แล้วค่ะ หลังจากบทส่งท้าย จะมีตอนพิเศษอีก 1 ตอน (พิมพ์ทันแค่ตอนเดียวจริงๆค่ะ TT) แล้วบัวจะขอลาไปสักแป็บ เพราะต้องเรียนให้จบค่ะ (เสียดายตังค์ค่าเทอม ฮ่าฮ่า)

   แต่ในช่วงที่ลา ถ้ามีตอนพิเศษเรื่องเก่าๆเรื่องไหนเขียนเสร็จ จะเอามาลงเช่นเคย ลุ้นกันได้ว่าจะเป็นเรื่องไหนค่ะ ฮ่าฮ่า

   ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตามและทุกกำลังใจเช่นเคย

   เจอกันพฤหัสหน้าค่ะกับบทส่งท้ายนะคะ

[BitterCucumber]

โอ้ยยยย ดีมากค่าาาาาาาาา ความเตรียมพร้อม ความคิดถึงอีกฝ่ายทุกเวลา ความใส่ใจในทุกท่วงท่า ชอบมากเลยอ่าาาาาา   ความรักมันฟุ้งไปหมดเลย 

//ว่าแต่ ครองไม่ได้ใช้นิ้วขยายให้พี่ร่มก่อนสอดใส่เหรอ หรือตัดตอนนั้นออกไป555

[iceman555]

 

[ืniyataan]

เคลื้มเลย..ยยยยยยย   

[cavalli]

 



และในที่สุดดดดดดด

[mab]

พักแป๊บบบบบหนึ่ง แล้วก็ไม่ได้พักอีกเลย 
ทำไงได้ ครองมันยังหนุ่ม พลังมันเหลือเฟือ
ลุกไหวมั้ยพี่ร่ม ถามร่างกายดู...

หืออออ ตอนหน้าจบแล้ว.. วันพฤหัสฯ ของฉัลลลล

สู้ๆ นะคะ เรียนให้จบแล้วมาลงตอนพิเศษให้พอหายคิดถึงบ้างนะคะ
รอเสมอค่ะ 

[•♀NoM!_KunG♀•]

งื้ออออออ

[PrimYJ]

คืนนี้อีกยาวไกล

[PharS]

 

[Heroyj]

เขาได้กันแล้ว  ยินดีกับน้องครองด้วยค่า 555

[k2blove]

ละมุนกันไป  แต่คืนนี้ยาวไกล เห็นใจพี่ร่มด้วยนะครอง ว่าแต่พี่ร่มก็เห็นใจครองด้วยวัยหนุ่มไฟแรงงี้

[Ginny Jinny]

 

[valenna yy]

 

[Ac118]

  จุดพลุ! ยินดีด้วยน้องครอง ในที่สุดพี่ร่มเป็นของครองแล้ววว

โง้ยยย พี่ร่มตามใจเก่ง ยอมทุกอย่างเลย น้องอ้อนขอต่อก็ยอม ไม่ได้พักยันเช้า งื้ออ
น้องครองดูแลพี่ร่มดีๆเลย เจ้าเด็กหืดหาดดด

ขอให้เรียนจบด้วยเกรดงามๆค่ะ
เป็นกำลังใจให้ สู้ๆนะคะคุณบัว
จะรอลุ้นตอนพิเศษแก้เหงานะคะ 

[mikimj]

มันดวียยยย์

ต่างคนต่างใส่ใจซึ่งกันและกัน ดีงามมากกก

[งงปะ]

 :L1:ตานๆ 
ใครไหวไปก่อนเลย เราไม่ไหว

[LadySaiKim]

 

[miikii]

มีคนโดนกินค่ะ 

[LifePo-YuGu]

โอ้ววววววววววว   
เราไม่ไหวววว เลือดหมดตัวแล้ววววว 

[Dezair]

เวรกรรมตามทันในภพนี้
By: Dezair
บทส่งท้าย
………………………



   วงการบันเทิงยังคงเดินต่อไป คลื่นลูกเก่าลูกใหม่ซัดซาดไปกับกระแสความนิยมที่มีขึ้นมีลง


ครองภพและร่มธรรมยังคงมุ่งมั่นในสายอาชีพนี้ พวกเขาเรียนรู้และเติบโต อาศัยทั้งพรสวรรค์และพรแสวง ใช้ทั้งฝีมือและโอกาส ผลักดันตนเองให้ยืนหยัดในวงการอย่างสง่าผ่าเผยและน่าภาคภูมิใจ


แต่ในเมื่อมีคนสนับสนุนผลักดัน มีคนเห็นความสามารถ มีคนเห็นประโยชน์ ก็ย่อมมีคนขัดแข้งขัดขา มีคนไม่เห็นความสามารถ และมีคนเห็นว่าขวางประโยชน์


ข่าวลือไม่ใช่เรื่องที่จะควบคุมได้ โดยเฉพาะข่าวลือเรื่องความสัมพันธ์ของร่มธรรมและครองภพ แน่นอนว่าพวกเขาย่อมไม่ยอมรับสถานะนี้ ให้อย่างไรปัจจัยหนึ่งที่มีผลต่อการประสบความสำเร็จในอาชีพนักแสดงก็คือจริตของสังคม ดังนั้น พวกเขาย่อมต้องรักษาความรู้สึกที่มีต่อกันเอาไว้เป็นความลับ


   อย่างไรก็ตาม สังคมต่างรับรู้กันว่าร่มธรรมเคยช่วยชีวิตครองภพ และรับรู้ว่าพวกเขาเคยผจญกับกรณีเบญญามาด้วยกัน ก็พอจะทำให้เข้าใจว่าความสนิทของพวกเขาเป็นมิตรภาพที่สวยงาม


   แต่แม้จะเข้าใจ ความสัมพันธ์ของร่มธรรมและครองภพก็ยังเป็นเรื่องให้นักข่าวหยิบยกมาตั้งคำถามอยู่เนืองๆ


   ถามครองภพ ครองภพก็ย้ำแต่คำว่าผู้มีพระคุณ ถามร่มธรรม ร่มธรรมก็พาคุยไปเรื่องอื่น สุดท้าย...หวยเลยมาออกที่รามิล


   รามิลในฐานะพระเอกเก่าที่ยังโลดแล่นอยู่ในวงการบันเทิงในฐานะผู้จัด แถมยังเป็นคนพาร่มธรรมกลับเข้าวงการ และทำให้ร่มธรรมกับครองภพได้ร่วมงานกัน เขาย่อมเป็นหนึ่งในคนที่ถูกนักข่าวตั้งคำถาม


   “ร่มกับครองน่ะหรือ เอาจริงน่ะ? อีเว้นท์นี้ไม่มีสองคนนั้นนะครับ” ชายหนุ่มย้อนถามหน้าตายิ้มแย้ม สมกับเป็นอดีตพระเอกแห่งชาติ แม้จะเกษียณตนเองจากอาชีพนักแสดงแล้ว แต่ก็ยังรักษาภาพลักษณ์ได้อย่างดี


   “ถ้าถามผมล่ะก็...จะว่าไงดี Twin Flames นะ ผมคิดถึงคำนั้น”


   แน่นอนว่าเกิดเป็นเทรนด์ของการค้นหาความหมายของคำว่า Twin Flames ขึ้นมาทันที แม้ภายหลังจะมีข่าวลือว่าเป็นชื่อซีรี่ส์เรื่องใหม่ที่รามิลกำลังจะเป็นผู้จัด แต่ก็ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่ารามิลต้องการหมายถึงซีรี่ส์ของตัวเอง หรือต้องการพูดถึงความสัมพันธ์ของครองภพและร่มธรรม


   ฝั่งแฟนคลับ ‘พี่ร่มน้องครอง’ บอกว่ารามิลต้องการบอกว่าพี่ร่มน้องครองเป็นเนื้อคู่กันแน่ๆ


   ฝั่งแฟนคลับ ‘น้องครองพี่ร่ม’ บอกว่ารามิลลึกซึ้งสุดๆ เพราะคำนี้กินความหมายยิ่งกว่าคู่แห่งพรหมลิขิตอีก


   ฝั่งแฟนคลับ ‘ครองภพ’ บอกว่าร่มธรรมมีบุญคุณต่อครองภพน่ะใช่ แต่ก็มีอีกหลายคนที่เคยช่วยเหลือครองภพมาก่อน ถ้าอย่างนั้นก็คงเรียก Twin Flames ไม่ได้ เรียก Millions Flames ดีกว่า


   ฝั่งแฟนคลับ ‘ร่มธรรม’ บอกว่า ร่มธรรมอายุขนาดนี้แล้ว ผ่านทั้งอาชีพนักแสดงและทำธุรกิจ หากจะนับคนที่ร่วมหัวจมท้ายไปกับร่มธรรม ก็ควรเรียก Millions Flames เช่นกัน


   ในเมื่อกระแสทางแฟนคลับแตกออกเป็นหลายส่วน นักข่าวเลยไปถามกับเจ้าตัวอย่างครองภพ


   “Twin Flames เหรอครับ ก็ดีครับ”


   “คุณครองหมายถึง ยอมรับที่คุณรามิลบอกว่าเป็น Twin Flames ของคุณร่มหรือคะ”


   “ต้องยอมรับหรือไม่ยอมรับด้วยหรือครับ”


   “สรุปว่าคุณครองกับคุณร่มตอนนี้ยังสนิทกันมั้ยคะ”


   “เขาเป็น...”



ครองภพกำลังจะตอบคำตอบเดิม แต่นักข่าวรอบตัวประสานเสียงกันขึ้นมาเสียก่อน


   “ผู้มีพระคุณของผม!”


   นักแสดงหนุ่มอึ้งงัน หน้าตาเหรอหราไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะกลายเป็นกระแสข่าวในอินเตอร์เน็ตว่าพระเอกหนุ่มรูปหล่อพูดน้อยเจอนักข่าวย้อนจนชะงัก พอคนได้ดูคลิปสัมภาษณ์ก็พากันหัวเราะด้วยความเอ็นดูเขา


   ประเด็น Twin Flames เมื่อถามครองภพแล้วไม่ได้อะไรเพิ่ม นักข่าวก็เลยหันไปจ่อไมค์ถามร่มธรรมแทน


   “Twin Flames? เป็นคำที่ดีนะครับ”


   “คุณรามิลบอกว่าคุณร่มกับคุณครองเป็น Twin Flames ค่ะ”


ร่มธรรมเลิกคิ้ว แล้วยิ้มจาง ไม่ได้มีท่าทีตกใจราวกับเตรียมตัวสำหรับประเด็นนี้มาแล้ว


    “ครองช่วยผมไว้เยอะมากเลยครับ ตอนผมกลับเข้าวงการใหม่ๆ ก็ได้เขาคอยช่วยหลายอย่าง ถ้าไม่ได้เขา ผมก็คงไม่ได้อยู่ในวงการต่อแล้ว” เขาไม่ตอบเรื่อง Twin Flames แต่เล่าเรื่องอื่นแทน


   “หมายความว่าคุณร่มเคยคิดจะออกจากวงการอีกรอบหรือคะ”


   “ตอนนั้นนะครับ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ตอนนี้อยากทำงานในวงการ อยากเล่นละครอีกเยอะๆ อยากออกรายการอีกหลายๆแบบ อยากพัฒนาตัวเองต่อไปครับ”



ร่มธรรมเก่งเรื่องเบี่ยงประเด็นด้วยท่าทางสุภาพ ดังนั้นสุดท้ายแล้ว คำสัมภาษณ์ของเขาจึงไม่ใช่การตอบคำถามเรื่อง Twin Flames แต่อย่างใด


   แม้ต่างคนต่างเลี่ยงที่จะพูดถึงความสัมพันธ์ แต่กระแสความนิยมในตัว ‘ทั้งคู่’ ก็ยังไม่ซา แต่การจะดึงพวกเขาไปออกรายการหรืออีเว้นท์เป็นเรื่องยาก ต้นสังกัดของครองภพไม่อยากให้ศิลปินมีกระแสในทิศทางนั้นมากเกินไป ในขณะที่ร่มธรรมเองก็ต้องวางตัวให้ความนิยมของเขาอยู่ตรงกลางระหว่างแฟนคลับเดี่ยวและแฟนคลับคู่ อย่างไรก็ตาม เพราะกระแสซีรี่ส์ของผู้กำกับฉายดังเป็นพลุแตก งานประกาศรางวัลของวงการบันเทิงย่อมต้องมีรางวัลสำหรับซีรี่ส์เรื่องดัง


   ครองภพและร่มธรรมออกงานร่วมกัน แยกกันมา แยกกันเข้างาน แต่ขึ้นเวทีด้วยกันและรับรางวัลพร้อมกัน


   เสียงประกาศรางวัล เสียงประกาศชื่อ ตามมาด้วยเสียงปรบมือ และทีมงานที่เข้ามาเชิญให้ขึ้นเวที


   ร่มธรรมก้าวเท้าออกไปยืนเบื้องหน้าของเวที ข้างแท่นวางรางวัล


   มีคำกล่าวว่า นักแสดงคือดาราเจิดจรัส มีรูปทรัพย์หล่อสวย มีทรัพย์สินมั่งคั่ง เป็นที่จับจ้องของสังคมรอบข้าง แต่สำหรับร่มธรรม ‘ดาราเจิดจรัส’ คือภาพเบื้องหน้าที่ปรากฏแก่สายตาของนักแสดงเช่นเขาในขณะนี้


   นักแสดงจะเจิดจรัส ก็เพราะคนมากมายสนับสนุนเช่นนี้ต่างหาก 


   แสงไฟ แสงแฟลชนับร้อยนับพัน พร่างพรายอยู่ในความมืดของหอประชุมขนาดใหญ่ เขามองภาพตรงหน้าด้วยไม่คาดคิดว่าชีวิตของเขาจะพลิกผันมาถึงตรงนี้


   หากวันนั้น รินฤดีไม่คะยั้นคะยอให้กลับมารับงานอีกครั้ง


   หากวันนั้น คิดจะถอยออกจากเส้นทางนี้อีกหน


   หากวันนั้น ไม่ได้ใครหลายคนเตือนสติให้ตระหนักว่าอะไรคือสิ่งที่ต้องการ อะไรคือชีวิต อะไรคือจิตใจ


   วันนี้...คงไม่ได้ยืนตรงนี้


   มือของเขาเอื้อมไปหยิบป้ายรางวัลคริสตัลระยิบระยับ บนนั้นระบุชื่อรางวัลและชื่อของเขา


   ‘รางวัลนักแสดงนำยอดเยี่ยม ประจำปี...’


   ‘ร่มธรรม’


   ชื่อของเขา กับรางวัลที่เป็นเหมือนแรงใจแรงกายให้กับเส้นทางนี้


   “ผม...เคยถอยออกไปจากที่แห่งนี้เมื่อหลายปีก่อน เคยคิดจะไม่กลับมาอีก เคยคิด...แม้แต่จะล้มเลิกความตั้งใจของตนเอง โชคดีที่คนรอบข้างช่วยผมเอาไว้ เตือนสติผม ผลักดันผม”


ภาพของรินฤดีที่คะยั้นคะยอให้เขารับงาน ภาพขององอาจที่กดนิ้วลงมาตรงตำแหน่งหัวใจของเขา ภาพของครองภพที่จับจ้องและตอกย้ำให้เขาตระหนักว่าอะไรคือชีวิตของเขา


หากไม่มีคนเหล่านั้น เขาคงอยู่ในอีกโลกหนึ่ง ไม่ใช่โลกที่ตนเองได้ยืนอยู่กลางเวที มีผู้คนนับร้อยนับพันห้อมล้อมเช่นนี้


ร่มธรรมเองก็ไม่รู้ว่าโลกใดดีกว่ากัน ไม่รู้ว่าหากเขาเลือกอีกเส้นทางหนึ่ง ชีวิตจะประสบความสำเร็จมากกว่านี้หรือไม่


แต่...ในเมื่อเขาเลือกแล้ว เขาเลือกที่จะเดินในเส้นทางนี้ เลือกที่จะอยู่ในโลกใบนี้ ไม่มีเหตุผลอะไรต้องกลับไปคร่ำครวญถึงการเลือกในอดีต หรืออนาคตจะเป็นเช่นไร


ในเมื่อชีวิตในปัจจุบัน คือโอกาสของการมีชีวิต


“พอผมกลับเข้ามาแล้ว ตัวผมคนเดียว ไม่มีวันทำให้ผมได้มายืนอยู่ตรงนี้ คนมากมายช่วยเหลือผม เป็นกำลังใจให้ผม สนับสนุนผม ทั้งในสายอาชีพและในชีวิตส่วนตัว”


ภาพของรุ่งโรจน์ รามิล อัจฉราและธาดา ทีมงานมากหน้าหลายตา แฟนคลับและคนที่รักเขา แม้กระทั่งเบญญา ชายนุ่งโจง และหนุ่ยที่ทำให้เกิดเรื่องราวอันตรายให้กับชีวิตของเขาและครองภพ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าถ้าไม่ใช่เพราะเบญญารักเขามากขนาดนั้น ก็คงไม่อวดกับรามิล และถ้าไม่ใช่เพราะชายนุ่งโจง เขาก็อาจจะไม่ได้เจอและรู้จักกับครองภพแล้วสานสัมพันธ์กันอย่างทุกวันนี้


หากมีเรื่องใดบิดพลิ้วแม้เพียงเล็กน้อย ชีวิตที่เขาเป็นอยู่ในปัจจุบันนี้ อาจจะไม่ใช่เช่นนี้เลยก็ได้


“ขอบคุณทุกคนที่ทำให้ผมมาถึงจุดนี้ ต่อจากนี้ ผมจะพยายามให้มากขึ้น จะสร้างผลงานที่เป็นความภาคภูมิใจของทุกคน การสนับสนุนของพวกคุณไม่ว่าจะเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อวานนี้ วันนี้ หรือวันต่อไป จะมีค่าสำหรับผมเสมอ ขอบคุณมากครับ” น้ำเสียงของเขาแหบพร่า ถอยห่างออกจากโพเดี่ยม ยกมือไหว้แล้วตามด้วยโค้งกายต่ำ นิ่งค้างอยู่เช่นนั้น


เสียงตบมือดังกระหึ่ม ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นมา


บนอัฒจรรย์มีป้ายไฟเป็นชื่อเขาจากเหล่าแฟนคลับ บอกให้รู้ว่านี่คือคนกลุ่มใหญ่ที่สนับสนุนเขาให้มาถึงจุดนี้ มีป้ายชื่อครองภพอยู่อีกมุมหนึ่ง นั่นก็กลุ่มคนกลุ่มใหญ่ที่สนับสนุนคนรักของเขา และมี...ป้ายชื่อเขาและครองภพเคียงกัน นี่ก็อีกกลุ่มที่พร้อมจะสนับสนุนทั้งเขาและครองภพ


ร่มธรรมยิ้มจางด้วยความภาคภูมิใจ ที่ทำให้ชื่อของตนเองได้ขึ้นมาเจิดจรัสอยู่ท่ามกลางความมืดในหอประชุมขนาดใหญ่ ที่ภูมิใจไม่น้อยไปกว่ากันคือพอเหลือบมองไปอีกข้างก็เห็นชื่อของครองภพอยู่ด้วย


โอกาสเช่นนี้ ไม่รู้ชีวิตนี้จะได้เห็นอีกหรือไม่ แต่ปัจจุบันนี้มันเกิดขึ้นตรงหน้า


ชายหนุ่มโบกมือให้กับผู้คนในหอประชุม ก่อนจะหมุนตัวเพื่อเดินกลับไปยืนเคียงข้างนักแสดงนำที่รับรางวัลร่วมกัน


   ชั่วจังหวะที่หันกลับไป สายตาประสานกันเพียงอึดใจเดียว ต่างคนต่างรับรู้ ทว่าไม่มีใครพูดอะไร


   “ขอเชิญคุณครองภพรับรางวัลครับ” เสียงของพิธีกรดังขึ้น ครองภพเดินไปยืนที่จุดเดียวกับร่มธรรมเมื่อครู่


   ดวงตาดุของชายหนุ่มกวาดมองไปรอบกาย ป้ายชื่อของเขาอยู่มุมหนึ่ง ป้ายชื่อของร่มธรรมอยู่อีกมุมหนึ่ง มีป้ายชื่อพวกเขาทั้งคู่ด้วย เขาไม่รู้ว่าสิ่งใดน่าดีใจกว่ากัน ระหว่างมีคนมากมายสนับสนุนการทำงานของเขา มีคนมากมายสนับสนุนการทำงานของร่มธรรม และมีคนมากมายสนับสนุนการทำงานของพวกเรา


   แต่...มันอาจไม่จำเป็นเลย ที่จะต้องเทียบความดีใจ


   ในเมื่อความดีใจก็คือความดีใจ


   ความดีใจทำให้มีความสุข


   เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว


   “ผมพูดไม่เก่ง...” เขาก้มหน้าลงหาไมโครโฟนบนโพเดี่ยม ประโยคสั้นๆของเขาที่ออกตัวสมกับฉายา ‘หล่อพิกุลจะร่วง’ ทำเอาเกิดเสียงหัวเราะร่วนในหอประชุม


ครองภพเว้นวรรคหายใจ กลืนความตื้นตันลงคอ แต่หยาดน้ำใสคลอหน่วย


   เขาไม่ใช่คนร้องไห้ง่าย ในเวลางานนั้นเรื่องหนึ่ง แต่เวลาที่เป็นครองภพ หากไม่ใช่เรื่องที่มีผลต่อจิตใจมากมาย เขาไม่เคยร้องไห้เลย


ครองภพผู้เติบโตมากับความพยายามอย่างหนักเพื่อฝ่าฝันในแวดวงอุตสาหกรรมบันเทิง เหนื่อยยากแค่ไหนก็ต้องลุกขึ้นมาสู้ต่อ ทุกข์ทรมานแค่ไหนก็ทำได้แค่กัดฟันแล้วพยายามให้มากขึ้นอีก แต่วันนี้...วันนี้เหมือนมีดอกไม้บานสะพรั่งอยู่รอบตัวเขา


มันสดใส อบอุ่น พร่างพรายด้วยประกายระยิบระยับ


   ข้างหน้าคือคนที่สนับสนุนเขา ทั้งครอบครัว แฟนคลับ และทีมงาน ส่วนข้างหลัง...คือคนที่เป็นแรงกายแรงใจ เป็นคนที่แม้บอกใครไม่ได้ว่ามีความสัมพันธ์เช่นไร แต่พวกเขาจะเคียงข้างกัน ดูแลกัน คอยสนับสนุนกันและกันเช่นนี้ต่อไป


   เขารู้ว่าเมื่อวันพรุ่งนี้มาถึง วันนี้จะกลายเป็นอดีต เขายังต้องพยายามต่อไป ต้องสู้ต่อไป ต้องฟันฝ่าต่อไป แต่อย่างน้อย...วันนี้...จะเป็นความทรงจำที่แสนงดงามของเขา...ตลอดไป


   “...แต่ผมจะพยายามให้มากกว่านี้ จะตอบแทนรางวัลนี้ด้วยความพยายามของผม จะไม่ทำให้คนที่มอบรางวัลนี้ให้ผมต้องเสียใจ ทุกการสนับสนุนของพวกคุณทุกคนจะต้องไม่เสียเปล่า ผมจะพยายามต่อไปครับ”



ครองภพถอยหลังออกมาจากโพเดี่ยมแล้วโค้งกายต่ำ เสียงปรบมือดังกระหึ่ม จนกระทั่งเขาเงยหน้าขึ้นมา กวาดสายตาเก็บภาพความทรงจำที่แสนสวยงามนี้เอาไว้ให้ได้มากที่สุด แล้วจึงหมุนตัว เพื่อกลับไปยืนเคียงข้างนักแสดงที่ขึ้นรับรางวัลร่วมกัน


   สายตาประสานกันอีกครั้ง ไม่มีใครส่งยิ้มให้ใคร แต่ในดวงตาที่สบกันมีประกายแห่งความยินดีมอบให้


   ครองภพและร่มธรรมยืนเคียงข้างกันบนเวที ในมือมีรางวัลนักแสดงนำยอดเยี่ยม พวกเขาถ่ายรูปร่วมกัน มีทั้งภาพทั้งคลิปเป็นร้อยเป็นพันในค่ำคืนนี้ ที่จะกลายเป็นความทรงจำอันงดงามว่าครั้งหนึ่งพวกเขาได้พบกัน ได้ร่วมงานกัน สนับสนุนและผลักดันกันและกัน ช่วยเหลือและประคับประคองกัน    


จนกระทั่งวันนี้...ได้ยืนข้างกัน เป็นที่ประจักษ์แก่สายตาคนจำนวนมาก


เรา...จะใช้โอกาสทั้งหมดที่มี เคียงข้างกันในปัจจุบัน แล้วก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน เหมือนอย่างที่เราก้าวมาด้วยกัน จนได้มายืนข้างกัน ณ ที่แห่งนี้

‘ครองภพ’


‘ร่มธรรม’


‘นักแสดงนำชายยอดเยี่ยมประจำปี’

อดีต...ไม่รู้ว่าพลัดพรากกันมากี่ครั้ง


   อนาคต...ยังมาไม่ถึง และไม่แน่ไม่นอน


   แต่ปัจจุบัน...คือโอกาส...


โอกาสของชีวิตนี้ หัวใจนี้ ความรู้สึกนี้...



โอกาส...ของชีวิตที่ชื่อ ‘ครองภพ’ และ ‘ร่มธรรม’



FIN

[Dezair]

สวัสดีค่ะ


เวรกรรมตามทันในภพนี้ #เวรกรรมฯ เดินทางมาถึงบทส่งท้ายของเรื่องแล้วค่ะ


ตลอด 4 เดือนที่ผ่านมา เราทุกคนล้วนพบเจอปัญหาใหญ่ บัวเองก็เช่นกัน บางช่วงดิ่งลงไปมาก แต่ก็เพราะได้เขียนเรื่องนี้ ได้รับรู้ว่ามีคนอ่านที่มีความสุขกับเรื่องนี้ ถึงได้ฮึดตัวเองกลับขึ้นมาได้ ขอบคุณนะคะ ที่เข้ามาอ่านงานของบัว ขอบคุณที่ให้งานของบัวได้สร้างความสุขให้ ดีใจทุกครั้งที่ได้รู้ว่างานของบัวเป็นส่วนหนึ่งของการทำให้วันพฤหัสเป็นวันดีๆค่ะ


เรื่อง เวรกรรมตามทันในภพนี้ ถึงแม้จะมีเรื่องของชาติก่อน แต่บัวตั้งใจจะสื่อถึงปัจจุบันค่ะ และเรื่องนี้ไม่ได้ตีความคำว่าเวรกรรมคือการทำดีได้ดี หรือทำชั่วได้ชั่ว แต่คือการผูกสัมพันธ์กันด้วยการกระทำ


ตัวละครร่มธรรม (ชื่อร่มธรรมหมายถึงความดี ชื่อสุนทรวิจักษ์ก็หมายถึงความดี) ชาติที่เป็นคุณหลวงถึงจะใจดี มีเมตตา และเอ็นดูแผน แต่ก็หูเบา ส่วนหนึ่งเพราะสมัยนั้นไม่ได้มีหลักฐานอย่างอื่นมากไปกว่าสิ่งที่เห็นตรงหน้า ก็เลยตัดสินด้วยอารมณ์ชั่ววูบ  ในพาร์ทอดีต บัวไม่ได้เล่าว่าคุณหลวงรู้สึกยังไงที่ไล่แผนออกจากบ้าน แต่ในชีวิตที่เป็นร่มธรรม เขาคือคนที่ไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน มองปัจจัยทุกๆอย่าง ส่วนหนึ่งก็เพราะบางสิ่งจากในอดีตที่ติดอยู่ในใจเขาไม่ให้ตัดสินทุกอย่างด้วยอารมณ์ค่ะ


ครองภพ (ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่า ครอบครอง ส่วน ภพ ตั้งใจให้อิงกับชื่อเรื่องค่ะ) ชาติที่เกิดเป็นแผน เขายากจน ถูกส่งมาอยู่บ้านคุณหลวงเพื่อแทนค่าเช่าที่นา สร้อยพระที่คุณหลวงจะให้ ก็ไม่ได้ (และต้องรอมาจนถึงชาตินี้ ที่ได้สร้อยจากร่มธรรม) แถมยังถูกใส่ความ คุณหลวงเคยเมตตาเอ็นดูก็กลายเป็นโกรธเกลียด วาระสุดท้ายของชีวิต พูดไปก็ไม่มีคนฟัง เป็นเด็กหนุ่มที่อาภัพมากๆคนหนึ่ง พอมาเกิดเป็นครองภพ เลยติดนิสัยไม่พูด แต่ใช้วิธีแสดงออกด้านอื่นแทน ก็เลยเป็นเหตุผลหนึ่งที่ครองเข้าวงการเพราะเขาคิดว่าเขาอยากแสดงออกความรู้สึกด้วยวิธีอื่นๆ


บัวตั้งใจให้ในชาติที่เป็นคุณหลวงกับเด็กรับใช้ในบ้าน ไม่ได้มีความสัมพันธ์ในเชิงชู้สาวเลยแม้แต่นิดเดียว อย่างที่บอกว่าบริบทในสมัยนั้นไม่ได้เอื้อให้เกิดความรู้สึกแบบนั้นสำหรับคุณหลวงและแผนเลย แต่ในชาติปัจจุบัน มีปัจจัยหลายอย่างที่เอื้อต่อความรู้สึกลึกซึ้ง จนพัฒนาไปเป็นคนรักกันได้


จริงๆมันเป็นเรื่องที่น่าสงสัย ในกรณีที่มีเรื่องอดีตชาติ คนเราจะเป็นเกิดมาเป็นคู่กันในทุกๆชีวิตได้จริงหรือไม่ เพราะการจะพบเจอกันได้ มันต้องอาศัยความพอดีของเวลา สถานที่ ฯลฯ การจะรักกันได้ ก็ต้องอาศัยทั้งบริบทต่างๆในสังคมมาประกอบ เพราะฉะนั้น เลยกลายมาเป็นคอนเซ็ปต์ของเรื่องนี้ ที่ว่าปัจจุบันสำคัญค่ะ เพราะชาติภพปัจจุบัน มันมีโอกาสให้พวกเขารักกัน การจะรอไปจนถึงชีวิตหน้าก็ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันหรือไม่ ดังนั้น ต้องรักกันในชาตินี้ค่ะ ฮ่าฮ่า


ในส่วนของเรื่องราวในอดีต ก็ตั้งใจจะสื่อออกมาเป็นชิ้นๆ ไม่ได้เป็นพาร์ทยาวๆ เพราะทั้งครองภพและร่มธรรมล้วนเกิดมาอยู่ในปัจจุบันแล้ว อดีตอาจจะส่งต่ออะไรบางอย่างมา แต่ในเมื่อรับรู้ทั้งหมดไม่ได้ จุดโฟกัสจึงเป็นปัจจุบันของชีวิตพวกเขาค่ะ


“เวรกรรมตามทันในภพนี้” นอกจากจะเน้นคอนเซ็ปต์ที่ปัจจุบันสำคัญแล้ว ยังสื่อถึงนายช่วงด้วยค่ะ นายช่วงติดตามดูแลคุณหลวงมาตั้งแต่ชาติก่อนๆ พยายามกีดกันแผนมาตลอด ยึดติดแต่กับคุณหลวง ไม่ยอมไปผุดไปเกิด จนกระทั่งชาตินี้ เวรกรรมตามทันนายช่วง ด้วยการที่แผน/ครองภพ เป็นคนที่คุณหลวง/ร่มธรรมจับต้องได้ แต่นายช่วงทำไม่ได้ โอกาสของการมีชีวิตของครองภพ เป็นสิ่งที่นายช่วงไม่มี ถึงนายช่วงจะพยายามทำให้ทั้งสองคนแยกกันอีก แต่คราวนี้มีคนที่ไม่ยอม ก็เลยกลายเป็นว่า เวรกรรมตามทัน(นายช่วง)ในภพนี้(โดยคนที่ชื่อครองภพค่ะ)


นายช่วงคือตัวละครที่ติดอยู่ในอดีต ไม่รับรู้ปัจจุบัน ส่วนเบญญา คือคนที่ติดอยู่ในโลกของตัวเอง ไม่รับรู้ปัจจุบันเช่นกัน


ส่วนตัวประกอบที่มีซีนที่สุดด้วยความบราค่อนอย่างพี่ธาดา มีหลายคนทายว่าพี่ธาดาเป็นคุณเทพ อันนี้ถูกค่ะ ตอนเป็นคุณเทพ เพราะพึ่งพาแผนมาตลอด พอมาเป็นพี่ธาดา ก็เลยสนับสนุนน้องสุดลิ่มทิ่มประตูไปเลยค่ะ


ส่วนตัวละครอื่นๆ ทั้งแม่อัจ ทั้งพี่ๆของร่ม คุณแนท เบญญา รามิล และผกก. รวมถึงตัวละครต่างๆ ที่อยู่ในชาติภพนี้ บัวไม่ได้เจาะจงว่าพวกเขาเคยเจอกับพี่ร่มและน้องครองในชาติไหนค่ะ เพราะทั้งพี่ร่มและน้องครองก็เกิดมาหลายครั้งแล้ว


ทีนี้มาที่ตัวเลขอายุ จริงๆเคยเกริ่นไว้แล้วว่าอายุของพี่ร่มน้องครองที่เป็น 28 22 และอายุที่ห่างกัน 6 ปีเพราะมันมีนัยบางอย่าง ครองภพเข้าวงการตอนอายุ 16 ซึ่งในชาติที่เกิดเป็นแผน เขาตายตอนอายุ 16 ค่ะ แผนเข้ามาอยู่ในบ้านของคุณหลวงตอนอายุ 13 คุณหลวงส่งให้เรียนหนังสือ และพออายุ 16 ก็เกือบจะได้เข้าโรงเรียนฝึกหัดอาจารย์


ตลอด 3 ปีในบ้านนั้นแผนได้รับความเมตตาจากคุณหลวงมาตลอด จนกระทั่งตาย


อายุ 16 เป็นอายุที่แผนตาย อายุ 16 เลยเป็นอายุที่ครองเข้าวงการ และนายช่วงที่ติดตามคุณหลวงรู้ว่าแผนคือครองภพและกำลังจะมาเจอร่มธรรมในวงการ จึงพยายามทำให้ร่มออกจากวงการ


แผนได้รับความเมตตาสามปี แต่หลังจากนั้นกลับต้องตายด้วยความโกรธแค้น เขาเกิดมาแล้ว 2 ชาติซึ่งล้วนไม่ได้เจอคุณหลวงอีกเลย จนกระทั่งชาติที่สามที่เกิดเป็นครองภพ ความโกรธแค้นผูกพันในโชคชะตาของเขา เลยทำให้เขาไม่มีโอกาสได้เจอร่มไปเลยหกปี (สองเท่าของชีวิตที่เคยได้รับเมตตาจากคุณหลวงนั่นเองค่ะ ฮ่าฮ่า)


ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆที่แทรกอยู่ในเรื่อง ที่เก็บเอาไว้มาเฉลยท้ายเรื่องค่ะ ฮ่าฮ่า (จริงๆยังมีพวกเหตุการณ์อุบัติเหตุต่างๆที่เกิดขึ้น ว่าใครเป็นคนทำ นายช่วงทำ? หรือเพราะความประมาท? ซึ่งเรื่องเหล่านี้เป็นปลายเปิดค่ะ)


ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตลอด 4 เดือน ขอบคุณที่เป็นความสุขของบัวมาตลอด 4 เดือน หวังว่าเรื่องนี้จะเป็นความสุขของคนอ่านเช่นกันนะคะ ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ


พบกันใหม่สัปดาห์หน้ากับตอนพิเศษเรื่องนี้ค่ะ (จบจริงแต่ก็มีตอนพิเศษจริงๆค่ะ ฮ่าฮ่า)

[anntonies]

ขอบคุณคุณบัวมากๆเลยนะคะที่เขียนนิยายสนุก น้ำดีอีกหนึ่งเรื่องให้เราอ่าน 
พอมาอ่านเฉลยช่วงทอล์คมีว้าวหลายเรื่องเลยค่ะ
ชอบสุดน่าจะเป็นคุณเทพคือพี่ธาดา ทำไมนะทำไม 
ทำไมเราคิดไม่ถึง คนอ่านหลายคนเก่งจริงๆค่ะ


เราชอบตรงที่เรื่องนี้มีความเป็นจริงอยู่
สุดท้ายครองภพกับร่มธรรมก็ไม่ได้บอกทุกคนว่าคบกัน
เพราะมันเป็นอะไรที่ค่อนข้างพูดยากในสังคมไทยค่ะ 
แต่อย่างน้อยก็เอาไปคิดต่อได้ว่าการส่งสายตากันนั้นมันมีอะไรลึกซึ้งกว่านั้น
เผื่อเอาไปใช้กับคู่ที่เราชิปได้เลย (หยอกนะคะ) 5555555555555555 

คุณบัวทำให้วันพฤหัสเป็นวันที่มีค่ามากๆเลยค่ะ

เราอ่านนิยายของคุณบัวจนกลายเป้นกิจวัตรประจำวันพฤหัส

ยังไงช่วงนี้ก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะคุณบัว 

[iceman555]

 

[ืniyataan]

รักเลยค่ะ...

[mab]

ขอบคุณคุณบัวมากๆ เลยนะคะที่สร้างน้องครองกับพี่ร่มให้เราได้นั่งรอเพื่อจะพบเจอเขาทุกๆ วันพฤหัสฯ ทำให้แต่ละอาทิตย์ที่ผ่านไปมีอะไรให้รอคอยบ้าง 

จะรอตอนพิเศษ และนิยายเรื่องอื่นๆ ที่คุณบัวจะแต่งในอนาคตอีกนะคะ  เป็นกำลังใจให้ค่ะ

ปล. น้องครองกับพี่ร่ม เราขออวยพรให้พวกเธอสองคนรักกันไปจนแก่จนเฒ่านะจ้ะ   

[river]

มีหลายประเด็นที่เอามาเฉลย
ถ้าไม่บอกไม่รู้นะเนี่ย

ขอบคุณค่า เรื่องสนุกมากเลย

[cavalli]

 


ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ถึงแม้ว่าจะไม่อยากให้จบก็ตาม

 

[miikii]

เก่งมากๆทั้งสองคน
แต่เรื่องตัวเลขคิดไม่ถึงเลยค่ะ 555555555
 

[•♀NoM!_KunG♀•]

ขอบคุณเรื่องราวดีๆ ขอบคุณมากๆ