Chapter 21
คนที่ชอบ(1)
Lm'Part
ถ้าถามว่าที่แม่มาหาผมครั้งนี้มีข้อดีไหม ผมบอกเลยว่ามากแต่ข้อดีนั้นไม่ได้มีผลกับผมนะแต่เป็นไอ้อิฐต่างหาก ซึ่งมันก็ดีตรงที่อย่างน้อยแม่ผมก็โอเคกับไอ้อิฐแค่นี้ผมก็สบายใจแล้ว
“ กูจะไปถ่ายแบบ ไปด้วยปะ ”
“ ถ่ายแบบอะไรวะ ” ผมถามไอ้ไม้ หรือว่ามีคนจ้างมันถ่ายแบบวะ
“ ของคณะไง ถ่ายกับน้องด้วย ” พอมันพูดแบบนั้นแล้วผมก็อ๋อทันที แต่วันหยุดแบบนี้ผมไม่อยากออกไปไหนว่ะ
“ ไปดูน้องด้วยก็ดี น้องเริ่มซ้อมรับน้องละ ” เหมือนมันรู้ว่าผมจะไม่ไปเลยยกเอาเรื่องน้องมาอ้าง
น้องปี1คณะผมเริ่มซ้อมรับน้องกันแล้วจริงๆคณะอื่นก็เริ่มซ้อมแล้วเหมือนกัน เพราะน้องใหม่ก็ใกล้จะเข้ามาแล้ว พวกผมปี2ซึ่งจะขึ้นปีสามก็ต้องไปดูความเรียบร้อยของน้องเพื่อที่จะเตรียมความพร้อมในการรับน้องใหม่ในเทอมหน้า
บางคนก็ชอบการรับน้องแต่ผมคนหนึ่งแหละที่ไม่ชอบ ผมไม่ค่อยชอบคนเยอะและหน้าตาผมก็ไม่ได้ดูเป็นมิตรกับใครเท่าไหร่ซึ่งมันเลยเหมือนไม่อยากยุ่งกับใครไปในตัวไม่รู้ว่าเป็นข้อดีหรือข้อเสีย แต่ก็นั่นแหละครับสุดท้ายผมก็เข้าร่วมกิจกรรมรับน้องตั้งแต่วันแรกจนถึงวันสุดท้ายของการรับน้องอยู่ดี
“ สรุปจะไปปะ ” ในขณะที่ไอ้ไม้ดูพร้อมมากแต่ผมยังไม่อาบน้ำเลย
“ อาบน้ำก่อนจะรอปะ ถ้าไม่รอก็ไปก่อน ”
“ รีบไปอาบเดี๋ยวรอกว่ามึงจะปั่นจักรยานถึง ไปกับกูนี่แหละดีละ ” ผมพยักหน้าให้มันก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำ
“ ขาวว่ะไอ้ลม ” ผมทำหน้างงทันทีที่ไอ้ไม้พูด
" อะไรขาววะ ”
“ มึงไง ”
เมื่อกี้ผมเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวที่คาดเอวเอาไว้ แล้วอยู่ๆไอ้ไม้ก็มานั่งจ้องผมซะอย่างนั้น
“ ขนลุกว่ะ ”
“ ถ่ายไปอวดไอ้อิฐดีปะ ”
“ กวนตีน ”
“ กูน่าจะได้ของตอบแทนแน่ๆ ”
“ หุบปากแล้วออกไปข้างนอกเลยไป ”
“ เขินอะดิ้ ” ทำไมผมต้องเขินด้วยวะก็มีเหมือนกันอะ
ผมเดินมายังตู้เสื้อผ้าก่อนจะหาตัวที่มันน่าจะโอเคสำหรับออกไปข้างนอก เสื้อผ้าผมเยอะนะแต่มีแค่สีขาวกับสีดำ
“ กูแนะนำให้มึงใส่สีดำ ” เหมือนไอ้ไม้จะรู้ว่าผมตัดสินใจไม่ได้ระหว่างเสื้อเชิ้ตสีขาวกับสีดำมันจึงพูดขึ้น
“ จะดูกูเปลี่ยนเสื้อผ้า? ”
“ ได้หรอ ”
“ ไอ้สัส ออกไป ” ไอ้ไม้หัวเราะก่อนจะเดินออกไป ชอบให้ด่าไม่งั้นไม่ไปไอ้นี่
สุดท้ายผมก็เลือกเสื้อสีดำตามไอ้ไม้นั่นแหละส่วนกางเกงก็เลือกยีนส์ขาดเข่าตามแบบนิยมทั่วไป ผมไม่ใช่คนที่มีรสนิยมในการแต่งตัวเท่าไหร่มีอะไรก็ใส่ๆไป เพราะปกติก็ไม่ค่อยได้ไปไหนอยู่แล้วก็จะมีบ้างเหมือนอย่างเช่นวันนี้ น่าจะโอเคที่สุดสำหรับออกไปข้างนอกที่ไม่ได้ใส่เสื้อช็อปล่ะมั้ง
“ ดูเหมือนคณะไอ้อิฐจะมีซ้อมเหมือนกันนะ ไปดูปะ ” เพิ่งมาถึงก็จะชวนผมไปที่อื่นอีกแล้ว
“ จะไปหาไอ้เฟรม? ”
“ แสนรู้ว่ะ ” ว่าแล้วมันก็กอดคอผมให้เดินตาม
ผมเข้ามาภายในห้องที่เขาจัดเตรียมเพื่อถ่ายแบบ เอาไว้โปรโมทคณะตัวเองตามจริงไอ้ไม้มันไม่ต้องมาก็ได้ เพราะยังไงน้องก็ต้องถ่ายอยู่แล้ว แต่มันบอกว่าถ่ายไปก็ไม่ได้เสียหายอะไรเช็คเรตติ้งด้วยไรงี้
“ มึงนั่งรอตรงนี้แล้วกัน ” ผมพยักหน้าให้ไอ้ไม้ก่อนที่มันจะเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดนักศึกษา
เวลาไอ้ไม้อยู่ในชุดนักศึกษาแล้วมันดูเรียบร้อยดูเด็กเรียนขึ้นเป็นกอง แต่มันไม่ค่อยใส่ส่วนใหญ่จะใส่สื้อช็อปซะมากกว่า
“ หวัดดีครับพี่ลม ”
รุ่นน้องที่เป็นเดือนเดินเข้ามาทักผมเมื่อหมดคิวตนเอง น้องมันเลื่อนเก้าอี้แล้วนั่งลงข้างๆผม
“ จำผมได้ปะ ”
“ จำไม่ได้ ”
“ ล้อเล่นปะเนี่ยพี่ ” น้องมันพูดก่อนจะหัวเราะ ผมจำชื่อมันไม่ได้ครับแต่จำหน้ามันได้
“ ผมชื่อไบร์ท จำได้ยัง ” ได้แต่นึกอ๋ออยู่ในใจ ไอ้ไบร์ทเป็นเดือนเกษตรปี1หน้าตามันก็เหมาะกับเดือนนั่นแหละครับมีแต่คนบอกว่ามันนิสัยดีจากที่ไอ้ไม้บอกอะนะ
“ อืม ” ผมหันไปมองไอ้ไม้ว่าถ่ายไปถึงไหนแล้ว ไอ้รุ่นน้องตรงหน้ามันก็จ้องหน้าผมจนต้องหันกลับมามอง
“ มีอะไร ”
“ พี่คบกับพี่อิฐวิศวะหรอ ” มันถามยิ้มๆ
“ ทำไมคิดงั้น ”
“ โถ่พี่ ในเฟสเขาแชร์กันออกจะเยอะแยะใครเขาจะไม่คิดล่ะ ” สรุปคือรู้กันทั้งมอว่างั้น
“ ไม่ได้คบ ”
“ แค่คู่จิ้นหรอพี่ ” มันทำหน้าเหมือนผิดหวังก่อนจะถามต่อ อะไรของมันวะ
“ งั้นมั้ง ”
“ แฟนผมชอบอิฐลมมากเลยนะพี่ นึกว่าจะเป็นคู่จริงซะอีกว่าจะเอาไปโม้กับแฟนผมชะหน่อย ”
เดี๋ยวก่อน มันจะอะไรขนาดนั้นวะ
“ ไม่คบกันแน่หรอพี่ ”
“ ...ก็ไม่แน่ ”
พอผมพูดแบบนั้นไอ้ไบร์ทมันก็เบิกตากว้างทำหน้าตกใจทันทีก่อนจะหยิบมือถือตัวเองออกมาแล้วพิมพ์อะไรบางอย่าง ผมไม่ได้สนใจหรอกว่ามันจะพิมพ์อะไรถึงแม้ว่ามันจะเกี่ยวกับผมก็เถอะ
A_d: อยู่ไหนอะ
LM: คณะ
A_d: หิวข้าวว
LM: แล้ว?
A_d: ซื้อข้าวมาให้หน่อยย
ผมปิดหน้าจอมอถือก่อนจะคิดว่าคณะไอ้อิฐไม่มีข้าวให้กินรึไง พอดีกับไอ้ไม้เดินมา
“ ไปกินข้าวกันปะ ”
“ ไปดิ ” จะได้ซื้อไปให้ไอ้อิฐด้วย
“ มึง ”
“ อะไร ” ผมหยุดเดินเมื่อไอ้ไม้มันเรียก
“ ซื้อไปกินคณะวิศวะกันดีกว่า กูจะซื้อของไปให้ไอ้เฟรมด้วย ” ผมพยักหน้าให้มันก่อนมันจะเดินนำผมไปที่รถ
“ ไอ้อิฐฝากมึงซื้อข้าวใช่ปะ ”
“ ทำไมรู้ ”
“ เดาไง ” แม่นไปไหมวะ
ไอ้ไม้ยิ้มก่อนจะออกรถไปยังร้านประจำของพวกผมเมนูประจำก็คงไม่พ้นผัดกะเพราอีกตามเคย ไอ้อิฐก็เหมือนกันกินอยู่ได้เกือบทุกวัน
“ พี่อิฐคะ น้ำค่ะ ” ผมมองคนพี่ยิ้มให้รุ่นน้องพร้อมกับรับแก้วน้ำ ก็ดูมีอะไรกินนี่หว่า
“ หวงอะดิ แค่รุ่นน้องเองมึง ”
“ หวงอะไร ”
“ ไอ้อิฐ! ” ทำไมชอบใช้เสียงจังวะคนมองมากันหมดละ ส่วนเจ้าของชื่อก็ยิ้มหน้าบานตามสเตปก่อนมันจะเดินมาหาพวกผม
“ เห็นไม่ตอบแชทนึกว่าจะไม่มา กำลังหิวพอดีเลย ” ไอ้อิฐว่าพลางแย่งถุงข้าวกล่องจากมือของผมไปถือเอง
“ ไม่ใช่ว่ากินไปแล้วหรอ ”
“ เปล๊า ยังไม่กิน ”
“ ตอแหลไอ้อิฐ ” หนึ่งดอกจากไอ้ไม้
“ ขอบใจที่ชม ”
“ นั่นไงไอ้ลมมันยอมรับว่ามันตอแหล เอาข้าวกล่องคืนเลยมึง ”
“ หุบปากแล้วไปหาไอ้เฟรมเลยมึงอะ ” ไอ้อิฐชี้หน้าไอ้ไม้ก่อนไอ้ไม้จะหัวเราะแล้วยอมเดินไปหาไอ้เฟรมแต่โดยดี
“ แล้วนี่กินข้าวยัง ”ไอ้อิฐถามขณะที่ผมกับมันเดินมาถึงโต๊ะ
“ ยัง ”
“ อยากมากินกับกูอะดิ้ ” บางทีมันก็ควรจะดูหน้าผมด้วยนะก่อนจะเล่นอะ
กูหิวข้าวเว้ย!
“ อ้าวพี่อิฐเพิ่งกินข้าวไปเมื่อกี้หิวอีกแล้วหรอคะ ถ้าไม่อิ่มทำไมไม่เรียกมิวล่ะจะได้เอามาให้เพิ่ม ” มือที่กำลังจะเปิดกล่องชะงักไอ้อิฐหันมามองผมก่อนจะยิ้มให้ ตอแหลอย่างที่ไอ้ไม้ว่าจริงๆสินะ
“ เอ่อ ”
ผมไม่ได้สนใจว่ามันจะเอ่อหรืออะไรแต่ที่สนใจคือข้าวตรงหน้า ต้องรีบกินให้อิ่มครับไม่งั้นผมโมโหหิวใส่มันแน่ๆ
" ค่อยๆกินก็ได้เดี๋ยวกูกินเป็นเพื่อน " ผมหันไปมองมันนิ่งๆยังจะมีหน้ามาบอกว่าจะกินเป็นเพื่อนผมอีก
“ กินให้หมดด้วย ” ผมบอกมัน
“ หะ ”
“ ที่กูซื้อมา กินให้หมด ”
“ ได้เลยครับผม… ”
เอาจริงๆผมก็โมโหมันไม่ลงหรอก ให้ตายสิ
“ เดี๋ยวกูจะดูน้องจนถึงตอนเย็น อยู่ด้วยปะ”
“ จะให้กูอยู่ทำไม ”
“ อยู่เป็นกำลังใจ ”
“ น่าจะมีเยอะแล้วนะกูว่า ” ดูจากสายตารุ่นน้องหลายคนที่มองมันก็เยอะพอสมควรนะ มีหลายคนที่อยากเดินเข้ามาแต่คงเพราะเห็นผมนั่งอยู่ล่ะมั้งเลยไม่มีใครกล้าเข้ามา
“ แต่กูอยากได้จากมึงนี่ ” ว่าแล้วไอ้อิฐก็ยิ้มตามสเตปของมัน และนั่นก็ทำให้ผมปฏิเสธมันไม่ได้สักที
ผมแพ้รอยยิ้มของมันว่ะ
“ นะลม ”
“ เออ ”
แต่ช่วงหลังๆมานี่ผมว่าผมแพ้มันบ่อยเกินไปนะ
..........................
“ พี่อิฐคะ ดูเอกสารตรงนี้ให้ปลาหน่อยได้ไหมคะ ” ผมยืนมองภาพไอ้อิฐกับผู้หญิงคนหนึ่งกำลังคุยกันอยู่ ตามจริงผมจะเดินไปหามันนั่นแหละเพราะบอกมันว่าวันนี้ผมจะแวะมาหา เนื่องจากมันก็ต้องดูน้องอีกตามเคย
ไอ้อิฐมีคนชอบเยอะ อันนี้ผมรู้
และบางทีผมก็ลืมไปว่ามันเคยเป็นเดือนมหาลัย
“ ทำไมไม่เดินเข้าไปหามันล่ะ ” ผมหันหลังไปมองก็พบว่าติณณ์เดินมาหาผม
“ .... ”
ผมไม่ได้ตอบอะไร ติณณ์จึงมองตามที่ผมกำลังมองอยู่ก่อนจะพูดว่า
“ ถ้าชอบมันก็บอกมันบ้างนะ อย่าปล่อยให้มันคิดเองคนเดียว ”
ผมอาจจะเป็นคนไม่ค่อยพูดก็จริงแต่ไม่ใช่ว่าผมจะไม่รู้สึก และผมก็รู้สึกชัดขึ้นว่า ผมน่ะชอบไอ้อิฐเข้าแล้วจริงๆ
ชีวิตผมมีมันเป็นส่วนหนึ่งไปแล้ว และผมคงไม่ปล่อยมันไปไหนแน่ๆ
“ แต่ต่อให้มึงไม่บอก มันก็ชอบมึงอยู่ดี ”
“ ทำไมคิดงั้น ”
“ มึงไม่คิดว่าสิ่งที่มันทำให้มึงมันเกินคำว่าชอบหรอ ” เรื่องนั้นผมก็ตอบไม่ได้หรอก ยกเว้นเจ้าตัว
“ ไปกันเถอะ ” ผมพยักหน้าให้ติณณ์แล้วเดินตามหลังไป
“ ลม ” เสียงร่าเริงของไอ้อิฐทักผมทันทีที่เดินมาถึง
“ จะกลับยัง ”
“ เสร็จพอดีเลย ”
“ หุบยิ้มบ้างก็ได้มั้ง แหมม ”
“ มึงอะหุบปากไอ้แคมป์ ” ไอ้อิฐหันไปแยกเขี้ยวใส่แคมป์ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้ผมอย่างเคย
“ มีมาหาด้วยอะ มีความแฟนเนาะ ”
ผมยิ้มเมื่อศิลป์พูดแบบนั้น ผมว่ามันเป็นเรื่องปกติของผมกับไอ้อิฐนะแค่ครั้งนี้ผมเป็นฝ่ายมาหามันก็เท่านั้น
“ เห้ยย มียิ้มด้วยสรุปเป็นแฟนกันแล้วหรอ ” ศิลป์ถามอย่างตื่นเต้นตามปกติของเจ้าตัวที่มักจะเป็นเสมอเมื่อถามถึงเรื่องผมกับไอ้อิฐ
“ ตอนนี้ยัง...แต่วันหลังก็ไม่แน่ ”
“ ... ”
“ .... ”
เงียบ
ผมพูดอะไรผิดรึเปล่าวะ
ผมมองไอ้อิฐที่มันเหมือนจะอึ้งๆก่อนจะได้สติแล้วเรียกผมชะตกใจ
“ ลม! ”
“ เชี้ยย ”
“ เพื่อนเราจะเป็นฝั่งเป็นฝาแล้วพวกมึงงงง ”
“ แม่งมาว่ะ ”
เอ่อ ผมว่าผมพลาดมากเลยนะ จากตอนแรกไม่อายตอนนี้ผมเริ่มจะอายแล้วล่ะ
" ที่พูดเมื่อกี้…พูดจริงหรอ "
พอเดินออกจากตึกวิศวะมาสักพักไอ้คนข้างๆมันก็หันมาถามผมอย่างกระตือรือร้น
ไอ้อิฐมันเหมือนเด็ก แต่ก็มีความเป็นผู้ใหญ่เหมือนกัน
“ กูเคยโกหกหรอ ”
“ แม่ง…โคตรน่ารักเลยว่ะ ” ชมอย่างเดียวก็ได้ไม่ต้องมายีหัวกู
“ เผื่อมึงลืมว่ายังไม่ได้คบกันนะ ”
“ วันนี้ยังแต่วันหลังไม่แน่ไง ” ย้อนคำพูดผมอีก
หน้าตาดูมีความสุขจนผมเริ่มจะหมั่นไส้ละ แต่ผมคงไม่ได้หมั่นไส้มันจริงๆหรอกเพราะผมก็มีความสุขเมื่อเห็นมันเป็นแบบนี้เหมือนกัน
“ กูดีใจนะที่มึงพูดแบบนั้น ”
“ อืม ”
และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมกับไอ้อิฐเดินกลับหอด้วยกัน มันกลายเป็นความเคยชินทั้งผมและไอ้อิฐไปแล้ว
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
