หัวข้อ: ○ Mpreg ○ คราม ○ -- บทที่ 7 -- ○ หน้า 12 ○ 30.08.2020 ○

[unicorncolour]

รออยู่นะ 

[iNklaNd]

มีให้โหวตพระเอกไหม
จะกดโหวตให้คุณหมอ ไม่ชอบธาริตอ่า

[O-RA DUNGPRANG]

เฮ่อ!!!ไม่รู้จะเชียร์ใครดีอะแต่ก็แอบเอนเอียงไปทางธาริตหน่อย ๆ   

[kikilululu]

ยิ่งรู้อดีตครามเรายิ่งเจ็บใจ คาร์แรคเตอร์แบบนี้คือลูกรักเราเลยยยยย
ซื่อๆด้วยคือน้องเป็นน้องที่แท้จิงฮือ ไม่อยากให้อะไรมาแผ้วพาน
อยากจะสวดส่งคนที่ทำมห้ครามเสียใจ 

[m_ilk_y]

 
คิดถึงตอนเลิกกันต้องหน่วงมากแน่เลยยย
วงวารนุ้งคราม

[มะเขือม่วง]

 

[ursleepingxd]

ตอนนี้ไม่มีน้อนคีน ; w ; คิดถึงน้อน 

[graciej]

 

[shoi_toei]

ตอนจีบคือดี แต่สาเหตุที่เลิก น่าจะมาจากบ้านฝั่งพระเอกกก

[boboman]

น้องคีนน่ารักน่าเอ็นดูมาก 
ตอนอดีตนี้ยังหวานๆ อยู่นะเนี่ย แต่เห็นแวบๆ ที่ธาริตทำกับครามในอดีต น่าด่าจริงๆ
สมควรแล้วที่ครามจะใจแข็ง เหอะ -^-

[TanyaWikit]

"คราม" ดูเป็นผู้ชายที่ละเอียดอ่อนมาก
ความเป็นแม่ในตัวสูง เห็นได้จากทุกความคิด ก่อนที่จะปฏิบัติต่อ น้องคีน
 

"ธาริต" เริ่มต้นจากความเจ้าชู้ โดยแท้จริง  คงต้องมาดูว่าทำอะไรไว้บ้าง
แม้จะมาเริ่มความรัก "น้องคีน" เพราะสายใยผูกพันสายเลือด
แต่แผลที่ทิ้งไว้ มันคงทำให้ "คราม" เจ็บช้ำเจียนตาย

มารอคนเขียนนะคะ 

[่patsaporn]

ปิ๊งกันน่ารักดี น่าจะเป็นรักครั้งแรกของครามด้วย
มีคสามว่าแอบมองกัน คิดถึงกัน น่ารัก
ขอบคุณค่ะ

[Tulah]

บทที่ 5

วันนี้ครามตื่นแต่เช้า เขาหุงข้าวเต็มหม้อ ตั้งใจจะทำอาหารไปถวายเพลพระที่วัดเนื่องในวันครบรอบวันตายของป้า ปกติครามไม่ได้เข้าวัดทำบุญอะไรกับใครเขาบ่อย ๆ จะเรียกว่าเป็นคนห่างศาสนาก็คงได้ เพียงแต่ครามรู้สึกผิดและเสียดายโอกาสที่ไม่เคยได้ดูแลป้าให้สมกับบุญคุณที่แกเลี้ยงมาเลยสักครั้ง ดังนั้นวันครบรอบในทุก ๆ ปีครามจะลุกมาทำกับข้าวที่ป้าชอบไปถวายพระเพื่อความสบายใจ

เขาได้ยินเสียงรถจอดหน้าบ้าน ธาริตคงมาแล้ว ทีแรกครามไม่ได้เล่าอะไรให้ฟัง แต่เขาดึงดันจะติดสอยห้อยตามครามไปตลาดเมื่อวาน วันนี้ถึงอาสาเป็นคนขับรถพาครามไปวัด

“โอ้โห หอมฟุ้งไปถึงหน้าบ้าน” คนตัวใหญ่ว่า ในมือหอบข้าวของพะรุงพะรัง แต่ก็ยังไม่วายเดินมาหอมแก้มครามเป็นกำลังใจตอนเช้า

“หอมอะไรเล่า ยังไม่เสร็จสักอย่างเลย” ทีแรกครามนึกว่าเขาจะมาสายกว่านี้ แค่รอครามขึ้นรถแล้วก็ไป แต่ดูท่าแล้วคงจะตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง

“หอมแก้มคนนี้ไง” ธาริตวางถุงจากห้างสรรพสินค้าแล้วก็หันมาขโมยหอมแก้มเจ้าของบ้านอีกข้างให้ครบคอร์ส

“ฉวยโอกาส...” ครามส่ายหัว หากรอยยิ้มกว้างของเจ้าตัวกลับเป็นหลักฐานชี้ชัดว่ามีคนปากไม่ตรงกับใจอยู่แถวนี้เอง

แต่ก่อนก็ออกจะเป็นสุภาพบุรุษดีแท้ พอครามตกหลุมพรางปุ๊บ ธาริตก็กลายร่างเป็นพวกมือปลาหมึกไปเสียอย่างนั้น ยังดีที่เขามือไวกับครามคนเดียว เพราะถ้าไปมือไวกับคนอื่นครามก็คงได้น้ำตาเช็ดหัวเข่า

“รางวัลของธาต่างหาก”

ธาริตเอาถุงมากาง หยิบน้ำขวดแพ็คเล็กและน้ำผลไม้มาวางด้วยกัน อีกถุงเป็นผลไม้ห้าอย่างจัดรวมมาในกล่องพลาสติกขนาดย่อมจำนวนเก้าที่ เมื่อคืนเขาก็ลืมถามว่าครามจะถวายพระกี่รูป สุดท้ายเลยให้แม่บ้านจัดมาเป็นเลขมงคล

“มาแล้วก็คดข้าวใส่ถุงให้หน่อยครับ ระวังร้อนนะมันเพิ่งสุก”

ครามเด็ดดอกโสนสีเหลืองสด ก้มตรวจดูให้ดีอีกทีว่าไม่มีก้านแข็ง ๆ หรือดอกเสียรวมลงไปด้วยก่อนจะตอกไข่ใส่รวดเดียวหกใบ เหยาะน้ำปลาเอาให้ได้รสนิดหน่อย ไม่ให้เค็มมาก เผื่อว่าพระท่านจะฉันกับน้ำพริก

วันนี้เขาทำอาหารธรรมดา มีแกงจืดตำลึงใส่หมูสับอย่างหนึ่ง ไข่เจียวดอกโสน ผัดเผ็ดซี่โครงหมู น้ำพริกกับผักแนม และฟักทองผัดไข่ใส่ใบโหระพา ป้าไม่เคยบอกว่าชอบหรือไม่ชอบอะไร เพียงแต่ครามสังเกตเอา อย่างไหนป้าทำบ่อย อย่างไหนป้าตักกินเยอะหรือหมดก่อนใครเพื่อนก็จะจำไว้

“ให้ทำอะไรอีกบ้าง” ธาริตคดข้าวใส่ถุงให้แล้ว แต่ไม่ได้ผูกยางให้เพราะไม่รู้ว่าจะผูกให้มันพอง ๆ เหมือนแกงจืดที่ครามตักใส่ถุงไว้แล้วได้อย่างไร

“ธาช่วยเด็ดโหระพาให้ที ครามล้างหมดแล้ว” คนพูดหมายถึงผักสารพัดอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะ มือเรียวถือตะหลิวเตรียมจะกลับไข่เจียวฟูพอง

“ครับเจ้านาย” ธาริตรับคำ เห็นว่าครามจัดโหระพาแยกไว้ในกาละมังสแตนเลสใบหนึ่ง ส่วนในถาดกลมใบใหญ่มีผักลวกไว้แล้ว เขาลองนับดูแล้วมีสี่อย่าง ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กนี่ตื่นตั้งแต่กี่โมง

พอครามทอดไข่เสร็จก็เทน้ำมันที่เหลือครึ่งหนึ่งใส่ชามกระเบื้องแยกไว้ เขาโยนกระเทียมบุบใส่กระทะ เทฟักทองหั่นพอดีคำลงไป เติมน้ำสะอาดนิดหน่อยให้สุกง่ายถึงค่อยใส่ไข่

“เมื่อไหร่จะย้ายมาเป็นแม่บ้านให้ผมสักที” ธาริตยืนมองครามโรยใบโหระพาที่เขาเด็ดให้ลงกระทะแล้วปิดเตาทันที ปกติเขาเป็นพวกกินยากอยู่สักหน่อย แต่อะไรที่ครามทำ เขาก็กินได้หมดไม่มีเหลือ

“ก็ไม่เห็นมาขอนี่” ครามหัวเราะ แกล้งกระเซ้าไปอย่างนั้น

ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมาครามไปนอนที่คอนโดเขาบ้าง ส่วนเขาเองก็แวะมานอนที่บ้านครามบ้าง ทีแรกครามกังวลว่าธาริตจะทนลำบากไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่เจ้าตัวก็พิสูจน์แล้วว่าต่อให้มีแค่พัดลมตัวเดียวกับฟูกปูพื้นก็นอนได้ ครามซื้ออาหารข้างทางมากินเขาก็กินด้วย จะไม่สะดวกสบายอย่างที่เคยอยู่อย่างไรธาริตก็อยู่ได้

ตอนนี้น่ากลัวจะมีแต่ครามที่อยู่ไม่ได้หากไม่มีเขาไปสักคน

“โธ่ ขอตั้งแต่เรียนปีแรกจนจะเรียนจบอยู่แล้วคนแถวนี้ยังไม่ใจอ่อนสักที” ธาริตยื่นจานใหญ่ให้ครามตักอาหารใส่ ส่วนตัวเขาก็หลบไปเก็บกาละมังเปล่ามาซ้อนกัน รอเอาไปใส่สิงก์ล้างจานหลังบ้าน

“เรียนจบก่อนค่อยมาว่ากัน”

“จริงเหรอ... ขอชัด ๆ อีกทีได้ไหม” ธาริตทำตาโต ในใจพองฟูยิ่งกว่ามีใครเอานุ่นมายัดใส่อก ก่อนหน้านี้ครามบ่ายเบี่ยงมาโดยตลอด แต่หนนี้เขาเห็นประกายความหวังเรืองรองอยู่ไม่ไกล เนื่องจากเขากำลังทำเรื่องขออนุมัติจบการศึกษาแล้ว

“พูดทีเดียว ถ้าหูตึงก็ช่วยไม่ได้” ครามหลบตาเขาอีกแล้ว คบกันมาจนถึงไหนต่อไหนเจ้าตัวก็ยังติดนิสัยอายแล้วต้องมุดหน้าหนีอยู่ทุกทีไป

“โธ่...” คนตัวใหญ่กว่าครวญ ถ้าไม่ติดว่าเป็นวันทำบุญเขาก็อยากจะอุ้มครามพาดบ่าแล้วเข้าห้องนอนปิดประตูล็อกให้สิ้นเรื่อง



เกือบสิบโมงธาริตกับครามก็มาถึงวัดแถวบ้านที่เก็บอัฐิป้า สองหนุ่มช่วยกันขนของลงจากรถ ครามขึ้นไปกราบเรียนเจ้าอาวาส แล้วนำกับข้าวขึ้นไปถวาย

ธาริตกับครามเดินเคียงกันมา ในมือคนตัวสูงกว่ามีถังน้ำใบเล็กกับผ้าขี้ริ้วติดมาด้วย ครามหยุดอยู่หน้าช่องเก็บอัฐิ ยกมือไหว้บอกป้าว่าวันนี้ครามมาหา เอาอาหารมาถวายพระ และจะมาทำความสะอาดป้ายชื่อให้

ชายหนุ่มจุ่มผ้าแห้งลงถัง บิดหมาด ๆ แล้วส่งให้คราม เขาเห็นคนรักตาแดง มองป้ายหินอ่อนที่สลักเพียงชื่อไร้รูปภาพ ครามลูบผ้าเช็ดเอาฝุ่นที่เกาะหนาออกไป ตอนอยู่คนเดียวครามคงเหงาน่าดู

“ผมมาขอครามครับ” ครามหันขวับเมื่อได้ยินเสียงจากด้านหลัง เห็นธาริตกระพุ่มมือไหว้

“น่าเสียดายที่ผมรู้จักครามช้าเกินไป เราถึงไม่ได้เจอกัน” เสียงทุ้มยังเอ่ยต่อไป ครามก้มหน้า ไม่กล้ามองเขา กลัวว่าน้ำตามันจะล้นขอบตาออกมาจริง ๆ

“วันนี้ผมมาขออนุญาตดูแลครามกับคุณป้า สัญญาว่าจะรักและปกป้องดูแลครามไปจนตลอดชีวิต”

“พูดแบบนี้เปลี่ยนใจไม่ได้แล้วนะ” ครามกระพริบตา หยดน้ำใสไหลเลียบแก้มกลม ขนตายาวชุ่มน้ำ ปลายจมูกแดงเรื่อ

“ไม่เคยคิดเปลี่ยนใจเลย” ธาริตดึงคนตัวบางมาใกล้ เช็ดน้ำตาให้ครามแต่อีกฝ่ายเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด มือใหญ่จึงเลื่อนมากอบกุมมือคราม แรงบีบเบา ๆ ที่ครามสัมผัสได้เหมือนกับจะย้ำคำ

“ตั้งแต่มาไหว้ ยังไม่เคยแนะนำเลย นี่ธา... แฟนคราม คบกันมาเกือบสองปีแล้ว” ครามนึกเสียดาย ธาริตน่าจะได้มีโอกาสมากราบป้าสักครั้ง

“เลื่อนขั้นเป็นว่าที่สามีแล้วครับ” นิ้วเรียวหยิกสีข้างเขา ธาริตร้องโอดโอย แต่ครามขมวดคิ้วใส่ หาว่าเขาไม่สำรวมกิริยา ทำเสียงดังรบกวนคนอื่น

“ถึงจะไม่เคยพูดกัน แต่ครามรู้ว่าป้าก็รัก ไม่งั้นจะเลี้ยงมาจนโตขนาดนี้ได้ยังไงเนอะ” คนพูดสูดน้ำมูก เสียงสั่นหน่อย ๆ เมื่อนึกถึงอดีต

“ต่อไปนี้ป้าไม่ต้องห่วงครามแล้วนะ ครามรู้แล้วว่าจะอยู่ต่อไปยังไง...”



ธาริตกับครามเดินต่อมาทางท่าน้ำ สิบเอ็ดโมงกว่าแล้ว แดดร้อนเปรี้ยง แต่ริมน้ำข้างแพมีต้นไม้ใหญ่น้อยต็มไปหมด ธาริตเห็นว่าลมเย็นโชยมาจากทางนั้นจึงชวนครามแวะให้อาหารปลา ชายหนุ่มจ่ายเงินซื้อขนมปังปลาด้านหน้ามาสองแพ ของเขาแพหนึ่ง ของครามอีกแพหนึ่ง มือเรียวยื่นแบงก์ยี่สิบให้ แต่คนตัวใหญ่บอกว่าไว้คราวหน้า

“เคยคิดอยากเรียนต่อไหม” ธาริตแกะปากถุงขนมปัง ยื่นให้ครามแล้วเอาอันในมือคนรักที่ยังไม่แกะมาถือแทน เขาเอนตัวพิงราวเหล็ก หันหลังให้แม่น้ำ ไม่คิดสนใจดูปลาทั้งที่เป็นคนชวน

...ก็เขาอยากดูคราม ไม่ได้อยากดูปลา...

ครามบิขนมปัง ขว้างมันออกไปไกล ๆ พอเห็นปลาตะเพียนหางแดงกระโดดพ้นน้ำตามติดขนมปังก้อนก็หัวเราะชอบใจ แค่ครามยิ้มก็เหมือนไฟทุกดวงในโลกของคนมองถูกเปิด ทั้งสว่างจ้าและอบอุ่น ธาริตชอบคราม ชอบทุกอย่างที่เป็นคราม เคยบอกทุกวัน บางวันก็วันละสองสามหน บอกเจ้าตัวเป็นครั้งที่ร้อยหรือพันแล้วก็จำไม่ได้

“คงไม่แล้ว ทำงานมานาน ถ้าคิดจะเรียน ก็นึกไม่ออกว่าจะเรียนอะไร” ในหัวครามคิดถึงชื่อสาขาต่าง ๆ ที่เขาพอจะศึกษาต่อได้ มันผุดขึ้นมาไม่เท่าไหร่แต่ก็ไม่ได้น่าสนใจอะไรเลย

“ทำไมอยู่ ๆ ถึงถามล่ะ” มือเรียวโยนขนมปังไปทางซ้ายและขวาเพื่อความเท่าเทียม ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่สามารถให้อาหารปลาทุกตัวในแม่น้ำได้แม้ใจจะอยาก

“เปล่า ผมแค่เสียดายโอกาส ถ้าครามได้เรียนต่อ คงไปต่อยอดอาชีพได้มากกว่านี้” ธาริตไม่ได้มองว่างานของครามมีปัญหาอะไร เพียงแต่รู้สึกว่าการเป็นพนักงานเฟรนไชน์องครามไม่ได้ยั่งยืนในระยะยาวหากจะต้องทำจนเกษียณคงไม่ไหว เขาเองก็ไม่ได้อยากให้คนรักลำบาก

หากครามบอกมาว่าอยากเรียน เขาจะส่งให้เรียน ถ้าครามบอกว่าชอบร้านกาแฟ เขาก็จะหาทำเลดี ๆ แล้วเปิดร้านให้มันเป็นเรื่องเป็นราวไป

“ต่อให้เรียนจบปริญญาตรี ครามก็คงกลับมาชงกาแฟเหมือนเดิม ไม่รู้จะเรียนต่อไปทำไม”

ความฝันของครามชัดเจนตั้งแต่เข้าทำงานเป็นบาริสต้า มันอาจจะดูเล็กน้อยสำหรับใคร แต่กลับเป็นก้าวเริ่มต้นที่ยิ่งใหญ่ในความรู้สึกของคราม

“ธาอายหรือเปล่าที่มีแฟนเรียนไม่สูง” ครามสบตาเขา ธาริตจบเมืองนอก มีปริญญากับเกียรติบัตรติดเต็มฝาบ้าน แต่ครามไม่ใช่ บางทีครามยังกังวลด้วยซ้ำว่าตัวเองอาจจะเป็นแกะดำเพียงตัวเดียวในวงสังคมของธาริต

“รักคราม ไม่ได้รักใบปริญญา ต่อให้จบแค่ป.สี่ก็รัก” เขาส่ายหน้า เห็นแววตาไม่มั่นใจในตัวเองของคนรักแล้วอยากจะดึงเข้ามากอด “ครามนั่นแหละอึดอัดไหม ที่คบกันก็ต้องคอยหลบ ๆ ซ่อน ๆ”

“ไม่หรอก ครามเข้าใจ ไม่ใช่ทุกคนจะรับได้ อีกอย่างแม่เขาคงหวังกับธาไว้มาก” ครามโยนขนมปังจนหมดมือแล้ววางสัมผัสอุ่น ๆ ลงบนหลังมือของธาริต

ถึงจะไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง แต่ก็สัมผัสได้ว่าธาริตถูกมารดาตีเส้นให้เดินมาตั้งแต่ยังเด็ก จะให้มาแข็งข้อเอาตอนโตคงจะมีแต่เสียกับเสีย เขาเองก็ไม่ได้อยากจะมีเรื่องมีราวอะไร ถ้าต้องเปิดเผย แต่ธาริตกับมารดาจะผิดใจกัน ครามก็ไม่เอาด้วย

“เฮ้อ เอาอย่างนี้...” ธาริตถอนใจ ไม่อยากจะคิดถึงปัญหาที่แก้ไขไม่ได้อีกต่อไป “ถ้ารู้แล้วว่าอยากชงกาแฟ ผมจะหาคอร์สให้เรียน”

“ไม่ต้องหรอก ก่อนทำงานบริษัทก็ส่งเรียน ตอนนี้ถ้ามีอะไรใหม่ ๆ เขาก็ให้ไปอบรม” ครามว่า พลางรับขนมปังแถวใหม่จากเขา เสียงเล็ก ๆ บ่นนิดหน่อยที่ธาริตชวนลงมาแต่ใช้แรงงานให้เขาโยนอาหารปลาอยู่คนเดียว

“งั้นเรียนทำขนมมั้ย” ธาริตเสนอ เขาเห็นมีคอร์สสอนทำขนมระยะสั้นเต็มไปหมด แต่ถ้าจะเรียนกอร์ดอง เบลอ ตามสมัยนิยมคงต้องส่งครามเรียนภาษาด้วย

“คิดจะเรียนอยู่เหมือนกัน แต่ค่าเรียนแพงมาก บางที่ขนมอย่างเดียว คิดค่าเรียนตั้งสองหมื่น สอนแค่สามชั่วโมงเอง ถ้าเรียนไปเรื่อย ๆ คงหมดตัวก่อนได้เปิดร้าน” ครามคิดแล้วก็ขนลุก เขาเคยติดต่อขอเรียนทำแยมโรล แต่พอเห็นค่าเรียนยังไม่รวมค่าอุปกรณ์ก็ถอยกรูด

“ก็เรียนไป ผมจ่ายให้” ธาริตรู้ว่าครามเป็นคนประหยัด จะใช้จ่ายอะไรแต่ละทีก็คิดแล้วคิดอีก ต่างจากเขาที่รู้สึกว่าเงินหาง่าย เวลาใช้ก็เลยใช้ง่าย นิสัยนี้แหละที่ทำให้โดนครามตีมือมาหลายครั้งหลายหน

“ไม่เอา เงินขนาดนั้นเอามาฝึกเองดีกว่า” ลงทุนซื้อเตาอบกับอุปกรณ์ทั้งหมดยังถูกกว่าตั้งโข สมัยนี้จดสูตรเอาจากในเว็บก็ได้ สงสัยอะไรก็กด ๆ เข้าไปหา ง่ายนิดเดียว

“อย่างนั้นจะไปรู้ได้ยังไงว่ามันอร่อยจริงหรือเปล่า” ธาริตหัวเราะ ขอแบ่งขนมปังจากครามครึ่งหนึ่ง

“ก็ให้ธากินไง” ครามมองหน้าธาริตแล้วยิ้มกว้าง เดี๋ยวนี้ที่ร้านมีเมนูกาแฟทดลอง ลูกค้าประจำอย่างเขาก็ช่วยชิมแถมยังวิจารณ์อย่างละเอียดอีกต่างหาก

“ผมจะรู้เรื่องที่ไหนกัน” ธาริตส่ายหัว เขากินก็แยกได้แค่ถูกปากกับไม่ถูกปาก ไม่เหมือนพวกเชฟหรือคนทำงานด้านอาหารโดยตรง ที่แค่มองก็รู้แล้วว่ารสชาติที่ถูกต้องควรเป็นอย่างไร

“อันไหนธากินหมดก็แปลว่าอร่อย ธากินคำสองคำก็ไม่อร่อย ตัวเองกินง่ายที่ไหน” ได้ยินครามว่าอย่างนั้น ธาริตเลยเลิกแบ่งขนมปัง เขาโยนลงไปทั้งสี่ห้าก้อนที่ติดกันแล้วดึงมือครามมาจับไว้

“ดื้อจริง ๆ งั้นไปซื้ออุปกรณ์กัน เริ่มตั้งแต่วันนี้เลย”



หลังรถยนต์ของธาริตใส่ของมาแน่นเอี้ยด เขาเล่นพาครามไปวีรสุ พนักงานแนะนำอะไรเขาก็เห็นดีด้วยหมด ไม่ว่าจะเป็นอุปกรณ์จำพวกภาชนะ ถ้วยตวง ตะกร้อตี ทั้งแบบตีมือและเป็นอัตโนมัติ

อันที่จริงครามรั้งเขาแล้ว แต่รั้งไม่อยู่เท่าไหร่ โชคดีที่ในครัวที่คอนโดมีเตาอบบิลด์อินมาให้ ไม่อย่างนั้นเชื่อเถอะว่าตาคนนี้ต้องบ้าจี้ตามที่เขาเชียร์ขายแน่ ๆ

“เอาไว้มีกำไรแล้วผมจะจ่ายคืนให้” คนพูดมองธาริตจัดเครื่องใช้ไฟฟ้าในครัว ส่วนข้าวของอื่น ๆ ครามก็จัดการล้างเช็ดและเก็บเข้าชั้นเรียบร้อย

เขาดูมีความสุขมาจนครามประหลาดใจ ไม่ทันรู้ตัวว่าเป็นแผนการตะล่อมให้ครามย้ายมาอยู่ด้วยกันเป็นการถาวร

“เริ่มจากจ่ายด้วยขนมสักอย่างก่อนเป็นไง” ธาริตนั่งลงบนโซฟาข้างคนรัก กดจมูกลงกับแก้มนุ่มแล้วดึงสมุดจดกับสารพัดใบเสร็จออกจากมือครามเสร็จสรรพ

ครามเป็นพวกบ้าทำบัญชีแต่ไม่ได้ถึงกับขี้เหนียว เขาเพียงแค่ต้องการรู้ว่าเงินในแต่ละเดือนมันหายไปไหนบ้างเท่านั้น บนโต๊ะกระจกด้านหน้ามีใบเสร็จ ใบรับประกัน รวมถึงบรรดาแคตตาล็อกอุปกรณ์ทำขนม คนตัวน้อยกำลังนั่งแยกมันออกจากกัน เผื่อว่ามีอะไรขัดข้องจะได้กลับมาค้นถูก

“ขี้เห่อ” ครามว่า แต่ก็กดจูบลงข้างแก้มเขาบ้าง แค่เขาแสดงออกว่ารักครามเหลือล้น ต่อให้ไม่ต้องออกสตางค์สักแดงครามก็รักเขาแทบถวายชีวิตแล้ว

“ยอมรับ... นี่ไงเขาแถมสูตรมาด้วย” เขาหยิบหนังสือพิมพ์ภาพสี่สีเล่มบางมาเปิดดู มีทั้งเมนูของความของหวาน

“แน่สิ ก็ธาเล่นซื้ออย่างกับจะเปิดร้านวันนี้พรุ่งนี้” ครามเอียงหัวพิงไหล่เขา เหล่มองสูตรอาหารในมือธาริต ไม่ใช่เขาคนเดียวหรอกที่ตื่นเต้น ครามก็ด้วย

“นี่ไง เค้กเลม่อนน่ากินแฮะ” เสียงทุ้มพึมพำ แต่ครามไล่สายตาดูวัตถุดิบก็ส่ายหน้าแล้ว เขาไม่ได้ซื้อมะนาวเหลืองติดมาด้วย เป็นอันว่าไม่ผ่านตั้งแต่เริ่ม

“มีของที่ไหน เอาอันนี้ได้มั้ยง่ายหน่อย” ครามชี้หน้าฝั่งซ้าย มันเป็นคุกกี้ช็อกโกแล็ต เขาว่าน่าจะง่ายที่สุดแล้ว ของที่ซื้อมาก็มีครบหมดพอดี

“โอเค แต่ขอค่าจ้างเป็นหนูทดลองก่อนนะ” ธาริตปิดหนังสือ โยนมันกลับลงไปบนโต๊ะแล้วรวบเอวครามไว้

“คอยดูเถอะจะขุนให้อ้วนเป็นหมู” หากบนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มอ่อนหวาน เขาเงยหน้าขึ้น แตะจูบบนริมฝีปากของคนรักเร็ว ๆ แล้วผละออก

“แค่นี้” ธาริตเลิกคิ้ว ไม่ยอมคลายกอด

“จะเอาแค่ไหนเล่า” ครามมุดหน้าหนี ถ้ามากกว่านี้สงสัยว่าจะได้ฤกษ์ทำคุกกี้พรุ่งนี้เช้า

“นักเรียนสอบตก สงสัยต้องให้สอบซ่อม” ธาริตเชยคางครามขึ้น สายตาคนพูดพราวระยับจนครามใจสั่น

ริมฝีปากหยักทาบลงมาแน่นสนิท ครามหลับตา ความรู้สึกของธาริตเข้มข้นจนสัมผัสได้แจ่มชัด แรงดูดดึงขบเม้มไม่เบาเลย เขารุกล้ำเข้ามา ไล่ต้อนคราม เว้นจังหวะให้เอาคืน แต่ยิ่งเอาคืนเท่าไหร่ กลับยิ่งรู้สึกพ่ายแพ้เท่านั้น

ลมจากเครื่องปรับอากาศปะทะผิวกายจนครามต้องหดตัว เขาดันคนตัวเล็กกว่าให้นอนลงกับโซฟา ลอกคราบครามจนแทบไม่เหลืออะไรในขณะที่ตัวเองยังครบชุด ตากลมมองเขา ธาริตหัวเราะนิดหน่อยแล้วถึงดึงเสื้อยืดเนื้อดีออกทางหัว

ธาริตผิวพรรณดี รูปร่างก็ดีด้วย ครามไม่ค่อยเห็นเขาออกกำลังกายมากเท่าไหร่ อย่างดีก็มีลงไปวิ่งที่ฟิตเนสบ้าง พาครามไปเล่นน้ำสระบ้าง เวลาเห็นลอนจาง ๆ บนหน้าท้องเขาทีไรถึงนึกประหลาดใจทุกที

“ลวนลามเหรอ ต้องคิดค่ามองนะแบบนี้” ธาริตโน้มตัวลงมาหา เขาใช้มือข้างหนึ่งยันตัวไว้

“เป็นหนี้หัวโตแล้วมั้งป่านนี้” ครามหัวเราะ รับจูบเขาอย่างไม่ขัดขืน

แทบไม่มีตารางนิ้วไหนบนร่างกายครามที่เขาไม่สัมผัส ปลายนิ้วมือใหญ่ลูบไล้ลงบนตุ่มไตไวสัมผัส หนักเข้าเขาก็ครอบปากลงมาด้วย

เขาทรมานครามอย่างอ่อนหวาน เลื่อนมือลงมากอบกุมแรงอารมณ์ทั้งหมดของคราม ขยับมือถี่กระชั้น เขารู้ว่าต้องหนักตรงไหน เบาตรงไหน ครามถึงจะร้องออกมาจนสุดเสียง

“ฮะ อื้ออ” มือเรียวเผลอจิกลงบนโซฟา ธาริตตาไวเลยจัดการดึงมือครามมาจูบ

“พบคนทำลายข้าวของ แบบนี้สงสัยจะโดนปรับเป็นสองยก”

ก่อนหน้านี้ธาริตอดทนได้ดีมาตลอด เขาสุภาพและให้เกียรติ คอยระวังที่จะแตะต้องตัวครามตั้งแต่ก่อนคบกัน กระทั่งหลังคบกัน มากสุดก็แค่จูบ เขาบอกว่ารอครามพร้อม ถ้าไม่พร้อมก็ไม่ทำ ครามรักเขาในข้อนี้ ถึงบางครั้งเขาอาจจะรักครามมากไปหน่อย ถึงจูบจนครามหมดเรี่ยวหมดแรงแล้วค่อยปล่อยตัว

จนเข้าเดือนที่แปด ครามกับเขาไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น วันนั้นครามเพิ่งจะรู้ว่าเขาอดทนมามากมายขนาดไหน ธาริตฟัดเขาจนจมเตียง จนอุปกรณ์ป้องกันในลิ้นชักหัวเตียงไม่มีเหลือแล้วเขาถึงยอมหยุด

“ตายแน่ ๆ” ความอดทนของธาริตเป็นข้อดีและข้อเสีย เขาไม่เคยล่วงเกินหากครามไม่พร้อม ในขณะที่ข้อเสียของเขาคือทำให้ครามหมดแรงเพราะเขา ‘ทน’ เกินไป

ร่างบอบบากถูกยกขึ้นจากโซฟา มุ่งตรงไปยังห้องนอน ธาริตใช้เท้าเตะประตูปิดแล้ววางครามไว้บนเตียง คนนอนหันหน้าหนีเมื่อมองเห็นบางส่วนที่แข็งกร้าวของเขา

“แค่นี้ก็อาย?” ธาริตยิ้ม มองครามมุดเข้าผ้าห่มทั้งที่รู้แก่ใจว่าอะไรจะเกิดขึ้น

เขาตามลงไป ดึงเอาผ้านวมเกะกะออกจากตัวคราม เขานึกหมั่นไส้ที่ครามชอบมุดมันนักเลยโยนทิ้งข้างเตียงไปเสียเลย ธาริตก้มลงจูบ แทรกตัวลงระหว่างสองขาเรียว บางส่วนของครามถูกับหน้าท้องเขา คราบเหนียวใสเปรอะเป็นสายยืดยาว

เจ้าของห้องจับมือคราม นำพามันลงมาสัมผัสตัวเขา มือเรียวแตะลง มันร้อนผ่าวอย่างกับไฟ ธาริตแทรกนิ้วเข้าไปในตัวคราม เขาชอบฟัดครามก็จริง แต่ไม่ได้ทำบ่อย เพราะเจ้าตัวมักจะบอกว่าต้องไปทำงาน เดี๋ยวยืนนาน ๆ ไม่ไหว เขาก็ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นข้ออ้างหรือไม่ แต่ก็ตามใจคราม

“ฮ้า..อา”

ร่างบอบบางสะดุ้งเฮือก กี่ครั้งก็ยังไม่ชินสักที นิ้วของธาริตแตะโดนส่วนที่ทำให้สมองของเขาขาวโพลน ครามเผลอหยัดตัวขึ้น อีกฝ่ายยิ่งแกล้งทำเป็นเดี๋ยวโดนเดี๋ยวไม่โดน

“ธา..อย่าแกล้ง” ครามว่า นิ้วเรียวบีบถูปลายนิ้วลงบนตัวตนใหญ่โต ขยับรูดรั้งจนสุด วินาทีนี้ครามรู้แล้วว่าเขาควบคุมธาริตได้ หากครามขยับมือช้า เขาก็มีสมาธิแกล้งครามมาก แต่ถ้าครามขยับไวขึ้นมา เป็นธาริตเองที่จะทนไม่ไหว

ธาริตตระโบมจูบ ฝังรอยไว้บนหน้าอกขางกันกับยอดอกสีชมพูเข้มที่ผ่านการกลั่นแกล้งรังแกมาจนช้ำ เขายกตัวขึ้น หยิบเอาซองสีเงินมาแกะ สวมครอบยางบาง ๆ ลงบนตัวตนก่อนจะแยกขาครามออก ร่างสูงใหญ่เคลื่อนตัวเข้าหาอย่างระมัดระวัง เขารู้ว่าครามกลัวเจ็บยิ่งกว่าอะไรดี

...ไม่ว่าอะไรก็ตามที่เสี่ยงจะต้องเจ็บตัวหรือเจ็บใจ ครามมักจะไม่ค่อยเสี่ยง...

“ธา..” ครามยกมือไขว่คว้า ข้างหนึ่งเหนี่ยวลำคอแข็งแรง ส่วนอีกข้างธาริตจับประสานเอาไว้แนบแน่น

“ครับ” ธาริตกระซิบ บอกครามว่าเขายังอยู่ด้วยกันตรงนี้ เป็นต้นเหตุของความอบอุ่นและความรู้สึกอื่น ๆ ที่กลางลำตัวของคราม เขาสัมผัสได้ถึงความนุ่มนวลที่รัดรึง ความถี่ของมันเป็นสัญญาณว่าเขากำลังจะส่งครามขึ้นไปสูงเฉียดเมฆ

“ฮะ อ๊าา...ธา! ” ครามกอดเขา เสร็จสมอย่างรุนแรง คงไม่รู้ตัวว่าในตัวครามบีบรัดจนเขาปวดหนึบไปหมด

ครามหูอื้อตาลาย เขาพลิกตัวครามไปไหนก็ต้อยตามง่ายดาย ธาริตขอให้ครามหันหลัง เขาหยิบหมอนใบใหญ่มาให้คนรักกอด เพราะรู้ว่าหลังจากเสร็จสม แรงแขนของครามคงไม่มีเหลือจะยันตัวสู้กับเขา

ครามทรงตัวด้วยเข่า กอดหมอนเอาไว้แล้วซุกหน้าลงไป ความรู้สึกตอนธาริตขยับเข้าหาชัดเจน ลึกล้ำจนน้ำเสียงไพเราะกรีดร้องลงกับนุ่น ร่างกายใหญ่โตทาบทับลงมา ริมฝีปากหยักจูบครามที่ไหล่

เสียงหายใจถี่รัวของธาริตทำครามใจเต้น ไฟในตัวที่คล้ายจะมอดดับไปโหมกระพือขึ้นอีกครั้ง ร่างของครามไถลไปด้านหน้า ดีว่าธาริตยังมือไว เอาหมอนอีกใบมาบังหัวคราม ไม่อย่างนั้นกระแทกหัวเตียงแน่ ถึงมันจะบุนวมหุ้มหนังอย่างไร เขาก็คอยระวังให้เสมอ

เมื่อเห็นแล้วว่าครามสู้แรงไม่ไหวจริง ๆ เขาถึงขยับตัวเอนลงนอนตะแคงข้าง ดึงคนรักเข้ามากอดแนบแน่นจนหลังชิดอก ตำแหน่งหัวใจสองดวงเกือบจะทาบทับกันพอดี

ธาริตแทรกท่อนขาของตัวเองไว้ระหว่างเรียวขานวลขยับเกี่ยวให้ครามไว้ใจแยกมันออก ทิ้งน้ำหนักทั้งหมดไว้กับเขา เขาดำดิ่งเข้าหา ได้ยินเสียงครามครางหวีดจึงใช้มือปรนเปรอให้ด้วย

“ธา...”

“ครับ แบบนี้ดีหรือเปล่า”

ในหัวครามเห็นแต่สีขาวโพลน ได้ยินเสียงธาริตอยู่ข้างหูก็อุ่นใจ เขาไม่ทันคิดอะไรอีกแล้ว รู้เพียงว่าทั้งร่างถูกกอดรัดไว้ ล่องลอยขึ้นด้วยสัมผัสจากมือใหญ่ และยิ่งลอยสูงขึ้นอีกเมื่อตัวตนของธาริตกระทบเข้ากับส่วนไวสัมผัสในตัว

“ธา.. มัน.. อึก. ดีเกินปะ ฮ๊าา กะ.. เกินไป”

ครามจิกเล็บสั้นกุดลงบนแขนเขา ได้ยินเสียงลมหายใจถี่รัวของธาริตดังแข่งกันกับเสียงกระทบเบื้องล่าง เขาตอกตัวตนเขาลึก คล้ายจะฝากฝังความรู้สึกทั้งหมดไว้กับวิญญาณของคราม

ทุกจังหวะที่เขาเข้าหา ครามหยัดตัวตอบ รู้เพียงว่าอีกแค่เอื้อมมือเดียวครามจะคว้าเอาเมฆมากอดได้ เขาส่งครามขึ้นสู่จุดนั้นจริง ๆ ครามหวีดร้องสุดเสียง รู้สึกเหมือนท้องฟ้าของตัวเองสว่างเรืองรองด้วยพลุไฟชุดที่สีสวยงามที่สุด พลุของเขา...ที่แม้แต่ธาริตก็ไม่มีสิทธิ์ได้เห็น

มือเรียวลูบหน้าท้องตัวเองเบา ๆ มันอุ่นวาบในตอนที่ธาริตย้ำถึงความมีตัวตนของเขาในร่างกายของคราม มีมือใหญ่ทาบทับลงมาด้วย ธาริตไม่ยอมขยับตัวออกจนครามต้องถองศอกใส่อกเขาเพราะอึดอัด แบบนี้ถึงขยับตัวออกไปได้

แต่ออกไปได้ไม่เท่าไหร่ แค่ช่วงมัดอุปกรณ์ป้องกันทิ้ง เขาก็ดึงครามไปกอดอีก กอดเฉย ๆ โดยไม่มีคำพูดอะไรออกจากปาก หากมันเอ่อล้นออกจากสายตาหวานเชื่อม

คราวนี้ธาริตมองเห็นใบหน้าของคนรักชัดเจน ตากลม ๆ เอ่อล้นไปด้วยคราบน้ำตา ครามไม่ได้ร้องไห้ เขาระมัดระวังอยู่ตลอด แต่หลังร่วมรักกันก็เป็นอย่างนี้ทุกที สองแก้มกลมขึ้นสีชมพูคงทั้งขัดเขินทั้งเหนื่อย เขาจำไม่ได้ว่าจูบครามไปกี่หน แต่คงมากพอที่จะทำให้ริมฝีปากเรียวขึ้นสีอย่างที่เป็น เขาประทับจูบลงบนหน้าผาก เปลือกตา และริมฝีปาก มือใหญ่กุมมือครามไว้ จรดจูบลงบนมือเรียวที่เขารักนักหนา ครั้งนี้ธาริตเห็นอะไรบางอย่าง...

...เขาว่านิ้วนางซ้ายของครามโล่งเกินไป...

------------------------------------------

[may27]

  เพราะอดีตแบบนี้ไง  ถึงทำครามเจ็บเจียนตาย ถ้าไม่มีลูก  ครามจะอยู่ยังไง ฮือๆๆๆๆๆ

[O-RA DUNGPRANG]

รักมากขนาดนี้แล้วเหตุผลอะไรถึงได้ทำร้ายครามได้ขนาดนั้นล่ะธาริตแล้วมันเพียงพอที่จะทำให้ครามให้โอกาสอีกครั้งหรือเปล่าแต่ก็คงยากล่ะนะ 

[Ti0590]

รักครามขนาดนี้ อุปสรรคคือแม่แน่ๆเลย แล้วทำไมตอนนั้นถึงปล่อยครามล่ะ เจ้าบ้าธา 

[m_ilk_y]

 
กลิ่นดราม่ากำลังจิมาแล้ววว
ไม่อยากให้น้องครามเจ็บเลยอ่ะะะะะะะ

[หมอตัวเปียก]

เพราะรักมาก ถึงเจ็บมาก คงยากที่จะง้อให้กลับคืน

[weedear]

อยากอ่านต่อออออออออ

[mystery Y]

รอๆ

[Leenboy]

ถ้ารักขนาดนี้ทำไมทำให้ครามเจ็บช้ำ?

[totorobabii]

อดีตหวานหอมมากก ปัจจุบันครามถึงเจ็บมากขนาดนี้สินะ...

 

[Jiraapp]

อุปสรรคเกิดจากแม่มันก็ต้องมีแน่ ๆ แหละ แต่ธาริตเนี่ยสิมันมีเหตุการณ์อะไรที่ทำให้เธอต้องไล่ครามทำครามเสียใจขนาดนั้นล่ะ ครบกันมา 2 ปีเด้อความไว้เนื้อเชื่อใจมันจะไม่มีเชียวเหรอ #ทีมหมอรดิศ หึ!!

[Funnycoco]

คือรักกันขนาดนั่น แต่ธาริตต้องทำอะไรที่ครามเสียใจมากแน่ๆ

[iceman555]

 

[BAKA]

เพราะรักมาก ก็เลยเจ็บมากสินะคราม ฮืออออ

[Pin_12442]

ครามทั้งรักทั้งไว้ใจ สงสารครามมาก ถ้าตอนนั้นไม่มีลูก เหลือตัวคนเดียวคงเหมือนตายทั้งเป็น

[Itra-Nee]

อดีตหวานจนน้ำตาลขึ้น และ...

หลังจากนี้มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมธาริตถึงทิ้งครามได้ทั้งที่รักมากขนาดนั้น 

[mybear_sr]

ขออยู่ทีมคุณธาริตค่ะ ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่าเขาน่าสงสาร เรื่องที่ทิ้งครามเขาคงมีเหตุผลแน่ๆ ดูเขารักครามมากเลยนะ เขาน่าจะยอมเลิกกับครามเพราะความปลอดภัยของครามแบบแม่ขู่ไรงี้ อาจจะคิดว่ายอมอยู่ห่างๆแค่ได้เฝ้ามองครามก็พอแต่ครามดันหนีหายไปเลย(มองโลกในแง่ดีไว้ก่อน5555) ขอให้เขาเป็นคนดี เราชอบตอนเขาอยู่กับเจ้าอ้วนนนนนน ส่วนคุณหมอคาแรกเตอร์พระรองมาก ไม่ใช่พระเอกหรอก คนเขียรได้โปรดอย่าล่มเรือธาริตครามของเรา/อ้อนวอน

[miikii]

ตอนนั้นมันดีมากเลยนะ