หัวข้อ: - - มาลาสุราลัย - - ตอนที่22 - - 06/08/62

[aukuzt]

พระสวามีท่านช่างไร้ใจและไร้ความอ่อนโยนยิ่งนัก

[Leenboy]

สงสารซูฮวา โถๆๆๆๆ

[AkuaPink]

 
 

[kaokorn]

ซูฮวาว่าง่ายจนน่าสงสารเลย หานชินอ๋องทำดีๆนะ เดี๋ยวจะโดนเกลียดไม่รู้ตัว สั่งจังเลย ฮึย!

[hikkie]

คือไม่เคยมา หลอกเป็นอาจารย์ตั้งนาน พอเฉลยว่าเป็นสามีก็เรียกสิทธิเต็มที่ นี่สงสารน้องนะ

[labelle]

เอ็นดูซูฮวา คือเด๋อไปเลยน่ะ ตอนที่รู้ว่าหยางจินคือท่านอ๋อง
แล้วอะไรคือขัดขืน พอคิดคำแม่สอน แล้วสมยอมโดยดี
รักไม่รัก ไม่เป็นไร แต่น้อยใจที่ท่านสามีไม่อ่อนโยนเอาซะเลย

ท่านอ๋องก็ทำตัวเยี่ยงชายชาติทหารเกิน ลืมหรอว่านี่พระชายา
ไม่ใช่ใครที่ไปเจอระหว่างรบ ใจร้ายกับน้องเหลือเกินนะคนเรา
ให้ซูฮวางอนน่าจะดีเนาะ จะได้เอ็นดูน้องกว่านี้

มาได้จังหวะกันมากค่ะ และดีที่ทุกคนรู้จักท่านอ๋อง
ยกเว้นบรรดาคนที่บ้านทั้งหลายที่ไม่เคยเห็นหน้าเจ้าบ้าน
ก็ต้องเจอแบบนี้แหละ ตอนทำซูฮวาไม่เห็นสงสารน้องเลย

[•♀NoM!_KunG♀•]

ร้ายยยย

[Ac118]

พระสวามีดุดันยิ่งนัก  พระชายาน้อยชอกช้ำหมดแล้วว

[Leenboy]

รออยู่นะ หายไปซะนานเลย

[bun]

ครั้งแรกสามีก็เบรคไม่อยู่ซะแล้ว

[patee]

 

[nikkou]

บทที่๑๒

 

 

เมื่อรุ่งสางมาเยือนซูฮวาพบว่าตนเองป่วยเป็นไข้ ร่างกายหนักอึ้งราวกับโดนก้อนหินทับถ่วง หลี่หมิงเข้ามาป้อนยาและเช็ดตัวให้ร่างบางที่ช้ำไปทั่วตัว      สาวใช้คนสนิทรู้สึกแย่จนอยากจะร้องไห้แต่ก็ต้องกลั้นไว้เพราะถ้าเห็นเธอร้องละก็ซูฮวาน้อยต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่แน่ๆ

สาเหตุก็เพราะชายผู้ฝากร่องรอยเอาไว้ทั่วร่างของซูฮวา หลังจากผ่านพ้นราตรีแรกไปเขาก็ออกจากวังอ๋อง และไม่กลับมาอีกเลย

ซูฮวานอนซมอยู่บนเตียงอยู่นาน จนล่วงเข้าวันที่สิบจึงลุกขึ้นมาเดินเหินได้ เนื่องจากไม่ได้ออกจากห้องเลยตลอดสิบวันซูฮวาจึงต้องตกใจกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของวังอ๋อง

ฮูหยินเฉินซื่อและอนุทั้งสามมีความผิดฐานใส่ร้ายพระชายาและหลอกลวงพระมเหสีทำให้พวกนางโดนลงโทษสถานหนักไม่ตายก็พิการ พวกบ่าวไพร่ที่ออกหน้าสนับสนุนนางในงานเลี้ยงก็เช่นกัน ผู้ที่เหลือรอดอย่างบ่าวไพร่คนอื่นๆ ก็โดนขับออกจากวังไปจนหมด

บ่าวไพร่ในวังอ๋องยามนี้จึงดูบางตา ทุกคนล้วนเป็นหน้าใหม่ที่ซูฮวาไม่เคยพบมาก่อน แต่ได้ยินจากหลี่หมิงมาว่าทุกคนเป็นคนที่หานชินอ๋องส่งมาให้จึงวางใจไปเปลาะหนึ่ง

แต่ซูฮวากลับมีปัญหาอยู่อีกหนึ่งอย่าง...

ร่างบางออกมาเดินเล่นในสวนเพียงลำพัง และบังเอิญเจอเข้ากับฮูหยิน   รองเจียงปิง นางเป็นผู้เหลือรอดเพียงคนเดียวในวังอ๋องแห่งนี้ และนับเป็นสตรีที่อันตรายที่สุดด้วย แม้ซูฮวาจะบ้าๆ บอๆ แต่ก็ไม่ได้เลอะเลือนจนลืมไปว่าตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาแม่นางผู้นี้จับมือกับเฉินซื่อแน่นขนาดไหน

“ถวายบังคมพระชายาเพคะ” เจียงซื่อฉีกยิ้มกว้างขณะย่อกายทำความเคารพพระชายาเอก

ซูฮวาหรี่ตามองนางเพื่อประเมินสถานการณ์

ที่ผ่านมานางจำยอมร่วมมือกับเฉินซื่อเพราะนางเป็นเพียงฮูหยินรอง

ที่ผ่านมานางคิดร้ายกับซูฮวาจริงแต่พอเห็นจุดจบของเฉินซื่อแล้วนางก็คิดได้และกลับใจทัน

หรือที่ผ่านมาจวบกระทั่งบัดนี้เจียงปิงก็ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะขจัดซูฮวาออกไปให้พ้นทาง

พระชายาน้อยคิดหนัก ขณะกำลังชั่งใจว่าจะปฏิบัติตนอย่างไรกับเฉินซื่อดีหลี่หมิงกับเสี่ยวซุนก็วิ่งเข้ามากันซูฮวาเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง

“นางมารร้าย! คิดจะทำอะไรท่านซูฮวากัน ห๊า!?” เสี่ยวซุนผู้เก่งกับเด็ก สตรีและคนชราตวาดเสียงเข้ม ทว่าการขู่ฟ่อๆ เป็นลูกงูหัดแผ่แม่เบี้ยของเสี่ยวซุนนั้นไม่ได้สร้างความสะทกสะท้านใดๆ ให้แก่เจียงซื่อเลย นางปิดปากหัวเราะอย่างมีจริตก่อนจะเดินจากไปโดยไม่ได้กล่าวอะไร

“นางไม่ได้ทำอะไรท่านใช่ไหมเพคะ” หลี่หมิงรีบพลิกซ้ายพลิกขวาเพื่อตรวจสอบร่างกายของผู้เป็นนายทันที

แต่หลี่หมิงก็พบไม่สิ่งผิดปกติอะไร จะมีก็แต่รอยจุมพิตจางๆ ตรงซอกคอที่หานชินอ๋องชายใจทรามฝากฝังเอาไว บัดนี้แม้มันจะจางไปมาก แต่ทุกครั้งที่นางช่วยซูฮวาเปลี่ยนเสื้อนางกลับรู้สึกเจ็บปวดราวกับตนเองโดนเอง

นางผูกใจอาฆาตแค้นหานชินอ๋องไปแล้ว แต่ผู้เป็นนายกับกล่าวถึงเขาขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“เจ้าคิดว่าท่านอาจารย์จะรอข้าอยู่ที่ป่าไผ่แห่งนั้นไหม”

คำถามนี้ของซูฮวาส่งผลต่อหลี่หมิงอย่างมาก สาวใช้นางนี้อยากจะปาดคอรีดเลือดของหานชินอ๋องออกมาให้หมดตัว มีอย่างที่ไหน พระชายางดงามถึงเพียงนี้แต่ชินอ๋องอย่างเขากลับไม่ยอมกลับวัง! หลังจากย่ำยีนายท่านน้อยของเธอเสร็จก็จากไปไม่หวนกลับ

“พระชายา ฮือ...”

“หลี่หมิง เจ้าร้องไห้ทำไม! ข้าแค่ถามถึงท่านอาจารย์เอง หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา” ยิ่งซูฮวาแสดงความเป็นห่วงหานชินอ๋องหลี่หมิงยิ่งเจ็บแค้นจนแทบกระอักเลือด

พอเห็นหลี่หมิงสะอื้นจนตอบอะไรไม่รู้เรื่องแล้วซูฮวาเลยหันไปส่งสายตาถามเสี่ยวซุนแทนว่าเกิดอะไรขึ้น นายทหารองครักษ์ผู้ใส่ซื่อรีบประสานมือตอบตามความจริง “หลังจากทราบว่าท่านอาจารย์คือหานชินอ๋องข้าก็แอบตามสืบอย่างลับๆ ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่กลับวังแล้วไปพักอยู่ที่ใด”

“ยอดเยี่ยม” ซูฮวากล่าวชมด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม นานๆ ทีนายคนนี้จะทำอะไรฉลาดๆ เป็นบ้าง

“กระหม่อมพบว่าหานชินอ๋องอาศัยอยู่ในวังของเทียนชินอ๋องที่ป่าไผ่แห่งนั้นนั่นเอง กระหม่อมเชื่อว่าหากเราไปยังป่าไผ่พระชายาจะได้พบกับหานชินอ๋อง  พ่ะย่ะค่ะ” หลี่หมิงแทบจะกรี๊ดออกมา ตอนนี้นางอยากรีดเลือดออกจากหัวเสี่ยวซุนแทนแล้ว

“เจ้า!” นิ้วเรียวของสาวใช้จิ้มหน้าผากองครักษ์โง่จึกๆ ดวงตาคู่กลมของนางเดือดดาลราวกับมีไฟสุม!

จะบอกวิธีพบหานชินอ๋องให้พระชายาทราบทำไม!? เจ้าอยากเห็นเจ้านายน้อยของเจ้าต้องเสียน้ำตาเพราะถูกชายชั่วข่มเหงรังแกอีกงั้นหรือ! ภายในใจของหลี่หมิงมีคำก่นด่าอยู่นับพันหมื่นทว่านางยังไม่ทันได้สั่งสอนเจ้าโง่เสี่ยวซุนให้สาสมซูฮวากลับกล่าวแทรกขึ้นมาก่อนว่า

“เสี่ยวซุน เจ้าไปเตรียมกระบี่ให้ข้าที ไม่ได้ฝึกนานแล้วกลัวร่างกายจะทื่อ ส่วนหลี่หมิง เจ้าไปบอกให้คนเตรียมรถม้าให้ทีนะ” ซูฮวากล่าวพลางเดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อเปลี่ยนชุด

ซูฮวามักจะเลือกใส่เสื้อผ้าสีเรียบๆ ที่ดูทะมัดทะแมง เส้นผมยาวสลวยก็รวบมัดเอาไว้เป็นก้อนไม่ปล่อยให้มันรุงรังเกะกะการฝึก หลังจากสลัดคราบ        พระชายาผู้สูงศักดิ์กลายเป็นคุณชายน้อยเสร็จแล้วคุณชายสามแห่งสกุลมู่ก็เดินออกมาขึ้นรถม้า

ซูฮวา หลี่หมิง เสี่ยวซุน และคนขับรถม้าเดินทางออกจากวังอ๋องมุ่งหน้าไปยังป่าไผ่

นานแล้วที่ซูฮวาไม่ได้มาเยือนที่แห่งนี้ ก็นับตั้งแต่งานเลี้ยงน้ำชานั่นแหละ เมื่อเห็นศาลาหลังคุ้นตาตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกลร่างบางก็วิ่งดุ๊กๆ เข้าไปด้วยความ     ดีใจ คงเพราะเอาแต่นอนมาหลายวันพระชายาน้อยจึงรู้สึกคึกคักเป็นพิเศษ ชักกระบี่ที่เหน็บออกมาเริ่มตวัดเป็นท่วงท่าตามที่ท่านอาจารย์เคยสอน

หลี่หมิงทอดมองคนตัวเล็กซุกซนร่าเริงด้วยความสงสาร

นางไม่อยากจินตนาการเลยยามที่หานชินอ๋องปรากฏกายเขาจะปฏิบัติกับพระชายาของเขาอย่างไร

แต่ถึงแม้ว่านางจะแช่งให้หานชินอ๋องหลงทางหรือหาทางกลับวังของเทียนชินอ๋องไม่เจออย่างหนักหน่วงเพียงใดก็ตาม ทว่าเมื่อถึงเวลาเลิกงาน บุรุษร่างสูงเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาทว่าดุดันจนชวนหลบตาก็เดินเข้ามาใกล้

คิ้วคมเลิกขึ้นอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นว่าใครกำลังนั่งเอากระบี่เขียนพื้นเป็นอักษรคำว่าอาจารย์อยู่

ซูฮวาที่เล่นคนเดียว เอ้ย ฝึกคนเดียวจนเหนื่อยเงยหน้าขึ้นมาเมื่อสัมผัสการเคลื่อนไหวของผู้มาเยือน ในวินาทีแรกที่ทั้งสองสบตากันพระชายาน้อยก็พ่ายแพ้อย่างรวดเร็ว ดวงตาคู่กลมใสเสมองไปทางอื่น ราวกับทำใจอยู่ไม่นานซูฮวาก็ลุกขึ้นและเดินตรงมาหาหยางจิน

หยางจินขมวดคิ้วมองชายาของตนที่มาดักรออยู่คล้ายไม่พอใจ

แต่เมื่อได้ยินคำทักทายแรกจากซูฮวาสีหน้าของชายหนุ่มก็เปลี่ยนไป

“คารวะท่านอาจารย์ งานวันนี้เป็นอย่างไรบ้างขอรับ เหนื่อยไหม เข้ามานั่งพักในศาลาก่อนสิ” กล่าวจบก็ผายมือไม่ทางศาลาที่มีพวกหลี่หมิงนั่งรออยู่

“เจ้ามาที่นี่มีจุดประสงค์อะไร” หยางจินคิดว่าตนรู้คำตอบอยู่แล้วแต่ก็อดถามออกมาไม่ได้

“ข้าอยากฝึกวิชากับท่าน วันนี้ท่านอาจารย์สะดวกหรือไม่” มู่ซูฮวาในคราบคุณชายน้อยประสานมืออย่างเรียบร้อย ท่าทีสุภาพนอบน้อมราวกับศิษย์สนทนากับอาจารย์จริงๆ มิใช่ภรรยากำลังพูดคุยกับสามี

น่าแปลกที่อาการไม่พอใจในทีแรกของหยางจินมลายหายไปจนสิ้น

“ตามข้ามาสิ” เสียงทุ้มกล่าวพลางชี้ไปทางริมแม่น้ำที่อยู่ไม่ไกลจากศาลานัก

ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาหยางจินไม่ได้สอนซูฮวาอยู่ข้างศาลาอย่างเดียวแต่เขามักหาโอกาสพาซูฮวาไปประลองกับตนที่ริมแม่น้ำเพราะอยากให้เจ้าลูกศิษย์น้อยคุ้นเคยกับสภาพภูมิประเทศหลากหลายรูปแบบ แม้ว่าซูฮวาจะอ่อนแอเป็นทุนเดิมแต่หลังจากได้อาจารย์ฝีมือดียามนี้ระดับฝีมือไม่นับเป็นพวกปลายแถวแล้ว

“ศิษย์ขอบคุณอาจารย์”

หลี่หมิงได้แต่มองร่างเล็กของผู้เป็นนายเดินตามชายใจร้ายไปต้อยๆ

ในทางกลับกัน เมื่อหยางจินพาซูฮวามาถึงริมแม่น้ำเขากลับไม่ได้เริ่มทดสอบฝีมือของลูกศิษย์แต่กลับเอ่ยถามในสิ่งที่ค้างคาใจ “เจ้ามีอะไรอยากจะกล่าวกับข้าหรือไม่”

“หืม อะไรหรือ” คนงามเอียงคองุนงง

หน้าตายามสงสัยของพระชายานั้นน่ารักจนคนมองอยากกระโจนเข้าไปขย้ำ

“ตอนนี้เหลือเพียงแค่เราสองคนสามีภรรยา เจ้าอยากจะพูดอะไรก็พูดได้ไม่ต้องเกรงใจ” ส่วนหนึ่งหยางจินยังคงปักใจเชื่อว่าซูฮวามาดักพบตนที่ป่าไผ่แห่งนี้เพราะต้องการขอให้เขากลับวังหรือไม่ก็มาหาเพราะความคิดถึง

“สามีภรรยาอะไรกัน ที่นี่มีแค่อาจารย์กับศิษย์ ไม่ใช่หรือ” มู่ซูฮวาตอบด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ

ร่างสูงเลิกคิ้วอย่างแปลกใจอีกครั้ง คราวนี้ชายหนุ่มเลือกที่จะเงียบและพิจารณาดวงตาของพระชายาตน ว่ากันว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ ยามนี้   พระชายาน้อยมีแววตาตัดพ้อก็จริงแต่หาได้ตัดพ้อเรื่องที่เขาร่วมราตรีเสร็จก็จากมาโดยไม่บอกกล่าว

ซูฮวากำลังเสียใจที่หยางจินหยิบยกสถานะสามีภรรยามาพูด ณ สถานที่แห่งนี้

“ซูฮวายอมรับว่าซูฮวาคือชายาของท่าน ความจริงข้อนี้ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนหรือเมื่อใดก็ไม่อาจแปรเปลี่ยน แต่ซูฮวาเคยบอกท่านอาจารย์ไปแล้วว่าซูฮวาไม่อยากยึดถือหลักคุณธรรมของภรรยา ความฝันชั่วชีวิตของซูฮวาก็คือการได้ฝึก     วรยุทธ ร่ำเรียนวิชาความรู้ ใช้ชีวิตเฉกเช่นบุรุษ

แต่เล็กจนโตซูฮวาไม่ได้ทำในสิ่งที่ซูฮวาต้องการเลย กระทั่งได้มาเจอท่าน ณ ที่ตรงนี้ท่านยอมรับข้าเป็นศิษย์และสั่งสอนข้าอย่างไม่เคยแบ่งแยก ดังนั้นซูฮวาขอร้องท่านอาจารย์ นอกจากสถานที่นี้ซูฮวาคือภรรยาของท่าน แต่ตรงนี้ซูฮวาขอเป็นศิษย์ของท่านได้ไหม”

นี่เป็นครั้งแรกที่ซูฮวาใช้คำแทนตัวเองว่าซูฮวา

หยางจินยังคงเงียบ ทว่าเขาไม่ได้ประเมินอะไรชายาของตนอีกแล้ว เพียงแต่หยิบเอาสตรีนางหนึ่งในความทรงจำอันแสนห่างไกลขึ้นมาทาบเทียบชายาตัวน้อยของตน

หยางจินถอนหายใจ

ไม่ว่าจะมองอย่างไรซูฮวาก็ไม่มีส่วนใดคล้ายนางคนนั้นแม้แต่น้อย ทว่า หยางจินก็ยังคงหวาดหวั่น

ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาเบาๆ เพื่อไล่ความคิดสัพเพเหระออกจากหัว

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็เลิกทำหน้างอแงเป็นสตรีได้แล้ว! จับอาวุธขึ้นมาซะ อย่าปล่อยให้อาจารย์ของเจ้าต้องรอนาน”

ได้ยินดังนั้นคนตัวเล็กก็รีบเงยหน้าขึ้นมาด้วยรอยยิ้มกว้าง รอยยิ้มของคนงามย่อมมีพลังทำลายล้างไม่ธรรมดา หานชินอ๋องผู้เก่งกาจถึงกับต้องหลบสายตาไปทางอื่นเพราะเขาตั้งปณิธานเอาไว้แล้วว่ายามอยู่ในป่าไผ่แห่งนี้จะเป็นอาจารย์จินให้เจ้าลูกศิษย์ตัวน้อยผู้นี้

อาจารย์น่ะ เขาไม่เกิดอารมณ์กับรอยยิ้มของลูกศิษย์หรอกนะ

เพราะหยางจินกำลังเผลอศิษย์ตัวน้อยเลยถือโอกาสลอบโจมตี แต่ถ้าคนระดับซูฮวาก็ลอบโจมตีสำเร็จหานชินอ๋องคงไม่มีฉายาเด็ดหัวม้าด้วยมือข้างเดียวหรอก มือหนาตวัดดาบปัดป้องการโจมตีของเด็กน้อย

และแล้วทั้งสองคนก็เริ่มฝึกวิชากันอย่างจริงจัง

ซูฮวาสัมผัสได้ดี แม้ว่าท่านอาจารย์จะออมกำลังเอาไว้มากแบบมากๆ แต่เป็นการออมกำลังเพราะกำลังสั่งสอนผู้ที่มีวรยุทธด้อยกว่า ทุกการเคลื่อนไหวล้วนแฝงไปด้วยการชี้แนะถึงจุดอ่อนที่ซูฮวาควรรีบอุด หาใช่การต่อสู้เชิงหยอกล้อหรือดูแคลน

ท่านอาจารย์จินก็เป็นเสียแบบนี้

ไม่เคยดูแคลนความปวกเปียกของซูฮวา พร้อมสอนอย่างใจเย็น

ซูฮวาจึงชอบอาจารย์จินมากกว่าหานชินอ๋อง ทั้งๆ ที่พวกเขาเป็นคนเดียวกันแท้ๆ



-----------------------------------------------

พิหานไม่ได้มีฝาแฝด แล้วก็ไม่ได้เป็นไบโพลาร์นะคะ 5555555555555555555

เวลาเราปฏิบัติกับคนอื่น เราก็จะแบ่งแยกว่าเขาเป็นใคร ในที่นี้พิหานแกแยกระหว่างเมียกับศิษย์ออกจากกัน ซึ่ง... ไม่รู้ว่ามันเป็นข้อดีมั้ย อารมณ์คล้ายๆคนที่ไม่เอาเรื่องงานมาปนกับเรื่องส่วนตัวอะค่ะ

#มาลาสุราลัย

[arjinn]

ต้องกลับไปที่วัง เพื่อทำหน้าที่สามีบ้างนะท่านอ๋อง
อย่าเอาแต่เป็นพระอาจารย์อย่างเดียว

แต่จริงๆ แล้วต่างอย่าลืมว่า ก็คือคนๆ เดียวกัน

ยัยผู้หญืงที่เหลืออยู่ จะเป็นภัยไหมหนอ

[Leenboy]

ซูฮวาฝึกยุทธ์ เยอะๆนะ เวลาชินอ๋องหลับ จับตัดเลย
5555

[B52]

 

[patee]

หานชินอ๋องนายมันน่า   

[lovenine]

เฮ้อออ รอลุ้น ต่อ จ้า^^

[•♀NoM!_KunG♀•]

จ้ะ

[Ac118]

สามีใจร้ายไม่เป็นที่สนใจ เฝ้าคะนึงหาแต่อาจารย์
คิดสิ ท่านอ๋องคิด! ท่านเป็นสามีที่แย่แค่ไหน

[snowboxs]

ท่านอ๋องคงเคยผิดหวังจากรักกับสตรีอื่น(แฟนเก่า)
แล้วก็มาเหมารวมทำร้ายจิตใจของซูฮรา
รอให้หลงรักน้องก่อนเหอะ จะสมน้ำหน้าให้

[nikkou]

บทที่๑๓

 

 

หลังจากวันนั้นซูฮวาก็มารอหยางจินที่ศาลาซึ่งรายล้อมด้วยต้นไผ่เสมอ จนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วว่าถ้าหากกลับจากกองทัพเขาจะเห็นรอยยิ้มของคนงามที่เฝ้านับถอยหลังรอตนอยู่

“ข้าก็สงสัยอยู่ว่าทำไมท่านแม่ทัพถึงไม่อยู่ชี้แนะเหล่าทหารต่อหลังเลิกงาน ที่แท้ท่านแม่ทัพก็แอบรับลูกศิษย์ตัวน้อยไว้เลี้ยงดูในป่าไผ่นี่เอง” ถังเฟยเดิน ออกมาจากที่ซ่อน

ถังเฟยผู้นี้เป็นนักสอดรู้สอดเห็นที่มีความพยายามมากทีเดียว

หลังจากเขาได้ยินข่าวลือจากเหล่าชาวบ้านว่าหานชินอ๋องกลับจวนเพื่อช่วยพระชายาจากการถูกใส่ร้ายถังเฟยก็เห็นว่าหานชินอ๋องมักจะเลิกงานตรงเวลาซึ่งมันผิดวิสัย

ทีแรกถังเฟยคิดว่าหัวหน้าของตนติดใจพระชายาคนงามจึงรีบกลับบ้านไปนอนกอดเลยแอบไปดักรอที่หน้าวังอ๋องแต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของหานชินอ๋อง เขาเลยหันมาใช้กลยุทธ์สะกดรอยตามแทนว่าหลังเลิกงานแล้วหานชินอ๋องไปไหน

แต่การสะกดรอยยอดฝีมืออย่างหยางจินไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ถังเฟยใช้เวลาอยู่หลายวันกว่าจะทำสำเร็จ และเมื่อเขาแอบตามท่านแม่ทัพเข้ามาในป่าไผ่เขาก็ค้นพบความจริงว่าหานชินอ๋องนั้นไม่ได้กลับไปนอนกอดภรรยาคนงามที่บ้าน แต่มาวิ่งเอาดาบฟาดกะบาลภรรยาคนงามอยู่กลางป่าไผ่

ถังเฟยเครียดจนหน้าหมองเพราะคิดว่าหานชินอ๋องผู้บ้าเลือดกำลังจะเปลี่ยนดอกไม้งามเป็นอาวุธสังหาร แต่เมื่อเขาลอบสังเกตดูดีๆ จึงทราบว่า         หานชินอ๋องกำลังฝึกวิธีป้องกันตัว การหนีเอาตัวรอด อุดช่องโหว่ให้พระชายาตัวน้อยอยู่

ฝึกฆ่าคนกับฝึกป้องกันตัวนั้นนับเป็นคนละโลกกันเลย ถังเฟยยอมรับกรณีหลังได้มากกว่า อย่างไรหานชินอ๋องก็มีศัตรูเยอะแยะแถมพระชายาน้อยยังงดงามเสียจนน่าฉุด ทหารองครักษ์ของซูฮวาก็ดูไม่ได้ความเท่าไร คิดไปคิดมาถังเฟยก็นั่งแอบอยู่จนกระทั่งสองศิษย์อาจารย์ฝึกวิชาเสร็จ

คล้อยหลังร่างบางถังเฟยก็ออกมาจากที่ซ่อน

“ข้าก็กำลังคิดอยู่ว่าเจ้าจะยอมออกมาเองดีๆ หรือจะให้ข้าลากคอออกมา” เสียงทุ้มกล่าว

คนฟังหัวเราะร่วน เขารู้ดีว่าหานชินอ๋องจับได้นานแล้วว่าตนแอบซุ่มดูอยู่

“ท่านไม่ตามพระชายาน้อยกลับวังล่ะ” ในเมื่อถือความลับของคนเย็นชาเสียจนน่าสยองผู้นี้เอาไว้ได้ถังเฟยก็ขอหยิบยกขึ้นมาหยอกล้อเสียหน่อย

“พวกชาวบ้านลือกันว่าท่านนอนค้างที่วังคืนหนึ่งแล้ว อยากรู้จริงๆ ว่าค่ำคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง” ถังเฟยผู้ยึดหลักสอดรู้สอดเห็นเป็นที่หนึ่งดวงตาเป็นประกายพราวระยับ

ทว่าในขณะที่กำลังหัวเราะคิกคักชอบใจอยู่คมดาบของบุรุษที่ไม่ใช่เพื่อนเล่นของถังเฟยก็ฟาดเข้ามา เจ้าตัวรีบกระโจนหลบจนตาเหลือก “ข้าขอโทษ ข้าผิดไปแล้ว!”

เมื่อเห็นลูกน้องคนสนิทหกล้มคลุกคลานมีสภาพอเนจอนาถแล้ว        หยางจินจึงยอมหยุดดาบในมือ

เห็นถังเฟยไร้สาระแบบนี้ก็เป็นถึงรองแม่ทัพ แถมตระกูลถังของเขาก็ไม่ธรรมดาเลย ถังฟ่าน บิดาของเขาเป็นถึงอดีตแม่ทัพใหญ่แห่งแผ่นดินแต่เพราะประสบเข้ากับชะตากรรมบางอย่างจึงถูกประหารและตระกูลถังก็ตกต่ำลงจนกระทั่งหยางจินยอมรับถังเฟยเป็นมือขวา ตระกูลถังจึงฟื้นฟูกลับมาได้อีกครั้ง

“ท่านอย่างโกรธเลยน่า! ยามท่านโกรธจะน่ากลัวเหมือนมารร้ายเลยนะ สาวๆ พาลหนีกันหมด” เพราะท่านเป็นคนน่ากลัว ไม่พูดพร่ำทำเพลงคิดจะลงมือก็ลงมือเลยแบบนี้ไงชาวบ้านถึงได้เข้าใจผิดเห็นเจ้าหูโปชายร่างยักษ์ที่มักติดสอยห้อยตามหานชินอ๋องไปทุกที่เป็นหานชินอ๋องแทน

ภายนอกของชายร่างยักษ์ดูบึกบึนน่าเกรงขามก็จริงอยู่ แต่หารู้ไม่ว่าหัวใจของพี่หูโปนั้นบอบบางราวกับกระดาษแก้ว

คนที่น่ากลัวทั้งร่างกายและจิตใจแท้ที่จริงแล้วคือหยางจินผู้นี้ต่างหาก! ถังเฟยซึ่งติดตามหานชินอ๋องมานานร่ำร้องในใจ

“ข้าว่าข้าควรพาท่านไปเปลี่ยนบรรยากาศเสียหน่อย พวกเราไปทานมื้อเย็นกันที่หอหยุนเซียวเถอะ!” ครั้งสุดท้ายที่หยางจินยอมไปทานอาหารเย็นร่วมกับลูกน้องก็คือคราวที่พบซูฮวาครั้งแรกนั่นเอง

แต่วันนั้นเกิดเรื่องหลายอย่างขึ้นสุดท้ายหยางจินจึงได้เปลี่ยนบรรยากาศจริงแต่เปลี่ยนจากบรรยากาศมาคุเป็นบรรยากาศมาคุกว่า ถังเฟยรีบเดินนำผู้เป็นนายออกจากป่าไผ่ หยางจินถอนหายใจแต่ก็ยอมเดินตามไปด้วยเพราะช่วงนี้เขาอารมณ์ดี

แต่จากอารมณ์ดีๆ ถังเฟยก็สามารถทำให้หยางจินอารมณ์เสียได้

หลังจากที่ทั้งสองคนทานมื้อค่ำในหอหยุนเซียวเสร็จมือขวาของแม่ทัพใหญ่ก็เอ่ยเชื้อชวนหานชินอ๋องไปยังย่านโคมแดง

ย่านโคมแดงคือแหล่งรวมหอนางโลมราคาแพงแห่งเมืองหลวงต้าจินเอาไว้

“เจ้าเป็นสุนัขหรือไรถึงได้เทียวปัสสาวะเรี่ยราดไปเรื่อย” หยางจินตำหนิลูกน้องที่หลอกพาตนมาย่านโคมแดงเพราะท่านแม่ทัพไม่ใช่ชายที่นิยมเด็ดดอกไม้ริมทาง

เหล่าสตรีเมื่อเห็นบุรุษรูปร่างหน้าตาดีแต่งกายมีฐานะสองคนเดินผ่านร้านก็รีบกุลีกุจอเข้ามาเชิญชวนเข้าร้าน พวกนางล้วนเป็นนางคณิกาที่ปรนเปรอความใคร่ของเพศชายมาหลายสิบหลายร้อยคนแล้ว แต่ส่วนใหญ่จะมีแต่ตาแก่มักมาก การเจอชายหนุ่มหล่อเหลาอย่างพวกหยางจินจึงเป็นเรื่องโชคดีในรอบสิบปีเลยทีเดียว

ถังเฟยหัวเราะชอบใจ “ข้ามีร้านที่มากับพี่หูโปประจำ ท่านสนใจไหม นางอันดับหนึ่งของหอนี้งดงามล่มเมือง”

พอได้ยินคำว่างามล่มเมืองหยางจินก็ถอนหายใจ

พระมารดาของเขาถูกยกย่องว่างดงามล่มเมือง หลังจากสิ้นพระมารดาซูฮวาก็ได้รับตำแหน่งคนงามอันดับหนึ่งไม่มีสองนี้ไปแทน บัดนี้แม้แต่นางคณิกาแห่งหอนางโลมก็ถูกชื่นชมว่างามล่มเมือง

เมืองอะไรทำไมล่มง่ายปานนั้น? เอะอะล่ม เอะอะล่ม หากเป็นเมืองของข้าศึกก็คงดีแม่ทัพอย่างเขาจะได้ไม่เสียเวลาตีชิงมากนัก

“ท่านทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ ไม่ลองไปดูด้วยตาตนเองหน่อยล่ะว่านางคณิกาผู้นี้พอมีค่าในสายตาของท่านหรือไม่” ถังเฟยกล่าว แต่พอเห็นสีหน้าที่เริ่มขุ่นมัวขึ้นเรื่อยๆ ของผู้เป็นนายเจ้าตัวก็ได้แต่หัวเราะเสียงแห้ง

“ข้าขอโทษ ความจริงแล้วนางก็แค่งามธรรมดา ที่กล่าวกันว่าล่มเมืองก็แค่ข่าวลือที่เจ้าของหอปล่อยออกไปเพื่อเรียกแขกเท่านั้น” ถังเฟยเลิกพูดปด ตัวเขาเคยพบทั้งอดีตพระมเหสีหานและพระชายาน้อยซูฮวามาแล้ว เขาย่อมแบ่งแยกฟ้าสูงแผ่นดินต่ำได้ อะไรคือความเลอค่าที่แท้จริงถังเฟยเข้าใจดี

“อย่างน้อยก็เดินวนรอบหนึ่งก่อนเถอะ! ถือว่าเปิดหูเปิดตา!” ถังเฟยไม่คาดหวังอะไรตั้งแต่แรกแล้ว เขาก็แค่อยากเห็นปฏิกิริยาของหานชินอ๋องยามถูกเหล่านางโลมแห่แหนออกมาล้อมหน้าล้อมหลังเท่านั้น

และถังเฟยก็ได้เห็นในสิ่งที่อยากเห็น

หยางจินเกลียดสตรีที่พะเน้าพะนออ้อนวอนขอให้บุรุษมาร่วมหลับนอนด้วยเป็นที่สุด ทุกครั้งที่เจอสตรีหรือบุรุษประเภทอ้าขาให้ง่ายๆ หยางจินมักจะทำหน้าเหมือนอยากจะฆ่าคนขึ้นมา และถ้ายังตอแยไม่เลิกหยางจินก็จะจับโยนออกไป ซึ่งคำว่าโยน ย่อมไม่ได้ปลิวไปแค่ใกล้ๆ หยางจินจะโยนทั้งทีย่อมโยนไปให้พ้นสายตา คนโดนโยนก็บาดเจ็บกระอักเลือกไปตามระเบียบ

“สมน้ำหน้าท่านแล้ว แล้วก็ขอบคุณท่านมากที่ยอมอดทนให้ข้าแกล้ง” หลังจากเดินวนรอบย่านโคมแดงรอบหนึ่งคุณชายรูปงามทั้งสองท่านก็เดินออกมาโดยที่ไม่ได้เสียน้ำสักหยด

หยางจินถอนหายใจ

“ถ้าบิดาของข้าใจแข็งอย่างท่านก็คงดี!” แล้วก่อนจะแยกทางกันถังเฟยก็ กล่าวออกมาเช่นนี้

บุรุษหนุ่มมาดบัณฑิตทว่าเป็นถึงรองแม่ทัพก้มหัวคารวะหานชินอ๋องก่อนจะหมุนกายเดินจากไปอีกทางหนึ่ง

หลังสิ้นบิดาตระกูลถังตกต่ำจนน่าเศร้า ยิ่งโตพอจะรู้ว่าบิดาโดนประหารด้วยโทษอะไรถังเฟยก็ยิ่งโกรธเคืองบิดาของตนเป็นเท่าทวี แต่นั่นก็เป็นเรื่องของถังเฟย

เมื่อเหลือตัวคนเดียวแล้วหยางจินก็เกิดนึกถึงใครบางคนเข้า

คงเพราะเดินร่อนไปทั่วย่านโคมแดงจึงเกิดอารมณ์ขึ้นมาบ้าง

ในที่สุดหานชินอ๋องก็ตัดสินใจกลับบ้าน เมื่อเจ้าบ้านมาเยือนเหล่าบ่าวไพร่ซึ่งเป็นคนที่เขาหามาเองก็รีบวิ่งออกมาต้อนรับ แต่สิ่งแรกที่เขาถามหากลับเป็นพระชายา “ซูฮวาเล่า”

ทว่าคำตอบที่ได้รับกลับทำให้คิ้วหนาขมวดเป็นปม

“พระชายาอยู่ในสวนพ่ะย่ะค่ะ” หัวหน้าพ่อบ้านคนใหม่กล่าว เขามีแซ่หลี่ทุกคนจึงเรียกเขาว่าเหล่าหลี่

เหล่าหลี่เคยติดตามถวายการรับใช้หยางจินในชายแดนมาแล้วครั้งหนึ่งก่อนจะกราบทูลขอกลับมาดูแลเมียที่ป่วยในเมืองหลวง บัดนี้หานชินอ๋องไหว้วานให้ตนกลับมาดูแลจัดการเรื่องในวังอ๋องเหล่าหลี่ผู้ภักดีจึงรีบมาทันที

“ปกติก็นอนดึกแบบนี้หรือ” หยางจินถาม ทว่าชายหนุ่มไม่ได้ต้องการคำตอบจริงจังนัก เขาเพียงแค่บ่นกับตัวเองก่อนจะเดินไปทางสวนดอกไม้ในวังของตนโดยไม่ให้เหล่าหลี่และข้ารับใช้ทั้งหลายตามมาด้วย

ร่างสูงเดินเข้ามาสวนดอกไม้ซึ่งบัดนี้นอกจากจะไม่มีดอกไม้แล้วแม้กระทั่งใบไม้ยังเริ่มเปลี่ยนสีและร่วงโรย เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าสารทฤดูกำลังจะมาเยือน อากาศในต้าจินเองก็เริ่มเย็นลงนี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้หยางจินต้องขมวดคิ้วเมื่อเขาเห็นร่างบางในชุดผ้าบางกำลังนั่งแกว่งขาเล่นอยู่ในศาลาริมน้ำ

ซูฮวากัดขนมน้ำตาลปั้นที่แวะซื้อมาจากย่านการค้าหลังจากฝึกวิชากับท่านอาจารย์เสร็จ ใบหน้าหวานดูมีความสุขยิ่งนักยามได้ลิ้มรสของหวานเป็นเด็กๆ หยางจินหยุดพินิจใบหน้างามที่ดูไม่มีแววฉลาดเฉลียวและดวงตาคู่โตที่จับจ้องไปข้างหน้าแบบเหม่อลอย

ช่างไม่ระแวดระวังเอาเสียเลย ถึงจะอยู่ในวังอ๋องแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีอันตราย

ดวงตาคู่คมตวัดมองไปยังทิศเรือนหลัง ที่ตรงนั้นมีร่างบอบบางของสตรีที่เขาจำได้ลางๆ ว่าเป็นรองฮูหยินของตน นางกำลังจับจ้องมายังพระชายาน้อยด้วยแววตาอ่านยาก

หยางจินถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปในศาลาส่งผลให้คนที่กำลังแทะน้ำตาลปั้นอย่างมีความสุขมีสีหน้ากระอักกระอ่วนในฉับพลัน

“เหตุใดจึงมานั่งคนเดียว พวกหลี่หมิงเล่า” หยางจินเพิกเฉยต่อสีหน้าราวกับผิดหวังของซูฮวา

ทว่าแม้ภายนอกจะทำเป็นไม่สนใจแต่ลึกๆ แล้วหยางจินก็อดรู้สึกแปลกแปร่งมิได้

ใครใช้ให้ทุกครั้งที่เขากลับจากทำงานและเดินเข้าไปในศาลากลางป่าไผ่แห่งนั้นแล้วจะต้องได้รับรอยยิ้มหวานที่งดงามยิ่งกว่าสิ่งใดด้วยเล่า คราวนี้เขาก็เดินเข้ามาในศาลาเหมือนกันแท้ๆ แค่ไม่ได้มาในฐานะของอาจารย์จินก็เท่านั้นเอง        มู่ซูฮวากลับทำหน้าเหมือนโดนบังคับให้กินยาขมซะอย่างนั้น

“พวกหลี่หมิงนอนแล้ว แต่ข้าเห็นว่าคืนนี้พระจันทร์เต็มดวงงดงามดีก็เลยออกมานั่งดู” ซูฮวาเบือนหน้าไปทางอื่นคล้ายไม่อยากสบตากับพระสวามี

“กินของหวานยามนี้เจ้าไม่กลัวอ้วนหรือ” หยางจินมองไปยังขนมน้ำตาลปั้นก้อนใหญ่ในมือเรียวที่พร่องไปกว่าครึ่งแล้ว

“อ้วนก็ยอม! น้ำตาลปั้นเจ้านี้หวานล้ำไม่ธรรมดาเลย” พอพูดถึงเรื่องของกินบนใบหน้าของพระชายาก็ปรากฏรอยยิ้มอีกครั้ง

หานชินอ๋องมองภาพอันมีพลังดึงดูดสูงส่งตรงหน้าก่อนจะค่อยๆ โน้มหน้าเข้าไปหาเจ้าของรอยยิ้ม

“ข้าขอชิมหน่อยได้ไหม” รอยยิ้มประดับตรงมุมปากของคนยิ้มยาก

“อื้ม!” พระชายาน้อยเป็นเด็กมีน้ำใจอยู่แล้ว เมื่อพระสวามีอยากกินขนมซูฮวาก็ไม่คิดหวง ยกไม้เสียบน้ำตาลปั้นขึ้นมาหมายจะยื่นให้หยางจินทว่าคนตัวสูงกว่ากลับเพิกเฉยต่อน้ำตาลปั้นรสเลิศ

เสี้ยววินาทีที่ซูฮวากำลังจะถามว่าท่านไม่ชิมน้ำตาลปั้นแล้วหรือริมฝีปากอุ่นร้อนก็ทาบทับลงมา

ร่างบางตกใจจนเกือบทำของหวานในมือร่วง อยู่ดีๆ ท่านก็ก้มลงมาจูบกลางสวนเช่นนี้ท่านไม่อายฟ้าดินบ้างหรือ! แต่ซูฮวาก็ทำได้เพียงร้องท้วงในใจเท่านั้นเพราะยามนี้ริมฝีปากยังถูกอีกฝ่ายครอบครองอยู่

อีกด้านหนึ่ง ชายผู้ขอชิมของหวานก็กำลังตักตวงความหวานที่ไม่อาจหาได้จากที่ไหนอีกแล้วอย่างกระหายอยาก หยางจินคิดว่าตัวเขาค่อนข้างจะเสียอาการมากไปหน่อยแล้ว แม้ว่าในสวนจะมีเพียงแค่พวกเขาแต่ก็ไม่ได้แปลว่าพวกบ่าวหรือทหารยามจะไม่เดินผ่านมาทางนี้

หากใครมาเห็นใบหน้าขวยเขินยามถูกขโมยจูบของคนในอ้อมแขนเขาเข้าจะทำอย่างไรเล่า

แม้จะเกิดอาการหวงของแต่หานชินอ๋องก็หยุดไม่ได้แล้ว

ยิ่งชิมยิ่งติดใจ มือหน้ารั้งท้ายทอยของคนในอ้อมแขนให้เงยหน้าจนได้มุมที่แนบจูบได้ถนัดขึ้น ลิ้นร้อนของชายหนุ่มไล้เลียหยอกเอินกับปลายลิ้นน้อยๆ ที่พยายามหดหนีเหมือนกลัวกันอยู่

ช่างน่ารังแกยิ่งนัก

“อื๊อ...” ซูฮวาที่ถูกจู่โจมมานานแล้วเริ่มหายใจไม่ทัน มือเรียวข้างที่ไม่ได้ถือน้ำตาลปั้นเอาไว้เริ่มตบแปะๆ บนแผ่นหลังกว้างเพื่อร้องขอให้อีกฝ่ายปล่อยตนเป็นอิสระเสียที

หานชินอ๋องไม่ใจร้ายกับภรรยาของตน แต่ก็ไม่ได้ใจดีเช่นกัน

ชายหนุ่มไม่ได้หยุดการกระทำของตนเพียงแต่เลิกรุกล้ำอย่างเร่าร้อน หยางจินหันมาขบเม้มกลีบปากสีสดของซูฮวาเบาๆ จุมพิตเน้นๆ หลายต่อหลายครั้งอย่างอ่อนโยนจนคนโดนจูบหน้าแดงไปหมดแล้ว กระทั่งซูฮวาเริ่มปรับลมหายใจกลับมาเป็นปกติหยางจินก็สอดลิ้นเข้ามาตักตวงความหวานอีกครั้ง

ในขณะที่ซูฮวาตั้งคำถามในใจว่าพระสวามีจะจูบตนเช่นนี้จนเช้าเลยหรือร่างสูงก็ผละตัวออก

“ฮือ...” ซูฮวาครางงึมงำในลำคอ ใบหน้าหวานฉายแววแง่งอนปนเขินอาย ช่างน่ารักจนคนมองอยากจะรักแรงๆ จะแย่แล้ว

หยางจินยกยิ้มมุมปาก ทั้งสีหน้าทั้งแววตาดูมีความสุขมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “ข้าเชื่อแล้วว่าหวานล้ำไม่ธรรมดาจริงๆ”

เมื่อได้ยินเสียงทุ้มกล่าวหยอกเย้ายอกย้อนประโยคที่ตนเคยโอ้อวดสรรพคุณของเจ้าขนมในมือมู่ซูฮวาก็หน้าแดงแปร๊ด นึกอยากโยนเจ้าน้ำตาลปั้นออกไปให้พ้นสายตาแต่ก็ไม่กล้าทำเพราะเสียดายของ

“ฮึ่ย” ในเมื่อทำอะไรไม่ได้เลยพระชายาน้อยก็ได้แต่นั่งฮึดฮัด

หยางจินเหลือบมองกลุ่มทหารประจำวังอ๋องที่กำลังจะเดินลาดตระเวนผ่านมาทางนี้ก่อนจะรั้งศีรษะของพระชายาน้อยมาแนบอก เขาคิดว่าสีหน้าของซูฮวายามนี้มีเพียงตนเท่านั้นที่มีสิทธิ์มอง ความจริงเมื่อครู่เขายังชิมของหวานไม่หนำใจเลย ที่หยุดก็เพราะสัมผัสได้ว่าเจ้าทหารพวกนี้กำลังจะเดินผ่านมานี่แหละ

“ซูฮวา เข้าห้องกันเถอะ”



----------------------------------------

ด่าพิหานได้เต็มที่เลย แต่อย่าด่าเรา #คลานหนี

[snowboxs]

ตอนนี้ยังไม่รักยังไม่หลงยังหวงขนาดนี้
ถ้ารักขึ้นมา คงหวงหนักมาก
และหวังว่าจะแค่พระชายาคนเดียวนะ

[Ac118]

ซูฮวาอย่าลูกอย่าตามปายยย จะมาชวนเข้าห่งเข้าห้องอะไร นี่ขนาดยังไม่รู้ตัวว่าหลงเมียนะ อยากจะแหมมมมมมมมม ให้ถึงจวนท่านอ่อง

[arjinn]

เข้าห้อง เข้าห้อง เข้าห้อง ... จัดไป

ยัยรองฮูหยิยไรนั่น แอบน่ากลัว น่าจะมีแผนบางอย่าง

[B52]

 

[Leenboy]

หลงเมียที่แท้ทรู

[patee]

 

[Leenboy]

หลงเมียที่แท้ทรู

[darinsaya]

  น่ารักดี

[LadySaiKim]

รองฮูหยินนางคือตัวร้ายที่แท้จิงแน่นอน