หัวข้อ: ปรัชญาช่างกลฯ ภาค อารยะ-อิท By aoikyosuke

[nanao]

เสียดายแทนยะจริง ๆ คนอ่านก็เลยอดอ่าน 555+

[FOAM]

งอนกันไปงอนกันมาคู่นี้

จะมีมือที่สามมั๊ยเนี่ยยยยย

[YO DEA]

น่ารักจัง

[[€]ŝĊörŦ]

ทำไมงอนกันได้งอนกันดี

แทนที่จะพูดกันให้มันเคลียร์ๆ เนาะ

ชอบเข้าโหมดความคิดกันตลอดเลย หุหุ

แต่ก็ยังดีที่อารยะเริ่มรู้ใจอิทมากขึ้นๆ

[LEO]

...+1  = 589 ให้คุณแนนคนขยันครับ

...เฮ่อ ...กว่าจะอ่านทัน...รอตอนจบครับ

[nbee]

ม่าย  จะจบแล้วเหรอเนี่ย

แล้วช่างกลคู่ไหนเตรียมจ่อคิวต่อล่ะนี่

ยังไงก็จะติดตามต่อครับ

[nanalonely]

ในที่สุดก็มาถึงตอนสุดท้ายแล้วนะคะ รู้สึกไหมว่าไม่อยากให้จบเลย ภาคนี้เป็นภาคที่แนนโพสนานที่สุดยิ่งโพสทุกวัน แล้วกลับมาอ่านซ้ำเรื่อยๆ ยิ่งหลงรักน้องอิทขึ้นทุกทีว่าทำไมน่ารัก อยากยืดเวลาออกไปอีกจัง

ต้องขอบคุณ คุณเท็นที่แต่งเรื่องน่ารักๆมาให้อ่าน ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและเป็นกำลังใจให้นะคะ ถ้ามีเรื่องผิดพลาดประการใดจากการโพสแนนขอน้อมรับนะคะ


ตอน     ทุก ๆ วันของเรา (จบ)




“แยม เย่ เย่ แยม แยม”

อิทธิพลเรียกลูกสาวที่ก้าวเดินเตาะแตะ เตาะแตะเข้ามาหา แล้วก็ปรบมือชอบใจ โดยมีสายตาของทั้งย่าเล็กย่าใหญ่และแม่ของอารยะ มองตาม ด้วยความลุ้นระลึก ว่าเด็กหญิงจะก้าวเดินได้หรือไม่

ก้าวที่หนึ่ง ก้าวที่สอง และเมื่อถึงก้าวที่สาม เด็กหญิงก็ล้มลง และร้องไห้จ้า
และก็เป็นอิทธิพลที่เข้าไปคว้าตัวลูกสาวได้ก่อน

เด็กหญิงแยม ถูกอุ้มขึ้นจนตัวลอย โดยมีฝ่ามืออุ่น ๆ ของพ่อ ลูบไล้เส้นผมของเด็กหญิง และกดให้ซบลงที่ไหล่

“แยมเก่ง ไม่เอาแล้ว ไม่ร้องแล้ว เอ่เอ้ แยมเก่งจังเลย แยมลูกพ่ออิทเก่งที่สุดเลย”

ทั้งย่าเล็กและย่าใหญ่ พากันยืนยิ้ม เมื่อเห็นภาพสองพ่อลูกที่กอดกัน

“โอ้ย หลานข้าก็เก่งอย่างนี้แหละ มีพ่อมันแหละ ที่โง่ กว่าจะพูดได้ ข้าล่ะกลั๋ว กลัว ว่ามันจะเป็นใบ้ เห็นไม่ยอมพูดเลยตอนเด็ก ๆ พอโตขึ้นมาล่ะก็ มันเถียงแม่ฉอด ๆ “

ย่าเล็กเล่าถึงเรื่องราวหนหลัง เมื่อครั้งที่อิทธิพลยังเด็กแล้วก็มองค้อนลูกชาย

“อัจฉริยะนะเจ๊ จะให้พูดแจ้ว ๆ เหมือนคนอื่นได้ไง โห่ ไรว๊า เนอะแยมเนอะ”

อิทธิพลตอบกลับแม่ของตัวเองแล้วก็โดน ย่าใหญ่ตบหัวเข้าให้

“โห่ ไอ้อิท ถ้าข้ารู้ว่าโตมาเอ็งจะช่างหาเรื่องมาให้ข้ากับแม่เอ็งปวดหัวอย่างนี้นะ ข้าเอาขี้เถ้ายัดปากเอ็งตายไปตั้งแต่เกิดแล้ว”

เสียงบ่นของย่าใหญ่ ทำให้อิทธิพลหันไปมองแล้วก็อมยิ้ม

“วางแผนฆ่าอิทตั้งแต่เด็กเลยนี่หว่า แม่ก็ใจร้าย ย่าก็ใจยักษ์ ไปแยมไป อยู่กับคนแก่มาก ๆ เดี๋ยวแยมเบื่อ เนอะ”

ร่างที่กำลังจะก้าวเดินหนี ทำให้อารยะหัวเราะ
ก็มันเป็นแบบนี้ไง งอแง งอแง แบบนี้ไง ดูยังไงก็น่ารักไม่เบื่อง่าย ๆ ยิ่งเดี๋ยวนี้ อารมณ์ดี ๆ มีการอ้อนแบบไม่รู้ตัวด้วย ไม่หลงตอนนี้ ก็ไม่รู้จะไปหลงไอ้อิทมันตอนไหนแล้ว

“แต่ยะตอนเด็ก ๆ เคยไม่พูดยังไงก็ยังไม่พูดอยู่อย่างนั้น ใช่มั้ยยะ ยัยดาสิ พูดแจ๋ว ๆ ทุกวัน “ แม่ที่เงยหน้าถามลูกชาย ทำให้อารยะหุบยิ้ม ก่อนจะก้มหน้าลง ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

แม่รักดามากกว่า
แม่ห่วงดามากกว่า
แม้แต่ตอนนี้ แม่ก็รักดามากกว่าอยู่ดี

ใบหน้าที่กลับมาขมวดคิ้วมุ่น ทำให้อิทธิพลต้องหันไปมอง

อารยะเดินมาทิ้งกายลงนั่งที่เก้าอี้ แล้วก็ส่งยิ้มเจือจางไปให้แม่ ที่ยืนมองหลานสาวอยู่ ไม่ทันได้นึกถึง ว่าจนถึงวันนี้ ลูกชายก็ยังเป็นคนขี้น้อยใจอยู่เหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยนแปลง

เด็กหญิงถูกทั้งย่าเล็กและย่าใหญ่คว้าไปอุ้ม และหญิงวัยกลางคนสามคน ก็พากันลงไปนั่งที่พื้น วุ่นอยู่กับการหยอกล้อกับหลานสาว แถมยังหัวเราะกันอย่างมีความสุข

“เฮ้ย”

อิทธิพลเดินมาทิ้งกายลงนั่งเคียงข้างคนที่นั่งหน้าเครียด ถึงแม้อารยะจะยิ้มบ้าง เมื่อหันไปเห็นว่าหลานสาวมีคนรักและเอาใจใส่ แต่เมื่อนึกถึงตัวเองแล้วก็ ยิ้มอย่างเศร้า ๆ

“ตอนเด็ก ๆ เคยมีใครห้อมล้อมอย่างนี้เหมือนแยมหรือเปล่านะ จำได้ว่า ทั้งพ่อกับแม่ พากันโอ๋ยัยดา ตอนที่ร้องไห้ แต่ ทุกคนบอกว่าเป็นพี่ห้ามร้องไห้ ต้องดูแลน้อง แล้วตอนนี้ไม่มีน้องให้ดูแล แต่ก็ยังมีใครให้ดูแลอยู่ อยากจะอ้อนแบบเด็ก ๆ แบบนั้นบ้างแต่คงทุเรศน่าดูเลยเนอะ”

คำพูดที่เอ่ยออกมาจากความรู้สึกที่แท้จริง ทำให้อิทธิพลกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

เรื่องน้อยใจ เป็นมานานแล้ว ไอ้ยะมันชอบคิดว่า พ่อกับแม่ ไม่รัก ทั้งที่ตอนนี้ พ่อของมันที่เคยงี่เง่า ตอนนี้ ก็ยังได้ข่าวว่า อยากให้พาหลานไปเที่ยวที่บ้าน แต่ก็ยังทิฐิอยู่ เห็นว่า แม่ของไอ้ยะ เอารูปแยมไปให้ดู เลยอยากเห็นหน้าหลาน แต่ก็ยังคงทำเป็นหน้าเข้ม ไม่ยอมเอ่ยบอกออกมาตรง ๆ แต่เป็นการเปรย ๆ แค่นั้นเอง

ตอนนี้อะไรหลายอย่างมันก็เข้าที่เข้าทาง มีแต่ไอ้ยะนี่แหละ ที่ยังชอบทำหน้าเครียดอยู่

ถ้าอารมณ์ดี ๆ มันจะแกล้งแหย่ แกล้งอำให้โมโห แต่บางทีมันก็เงียบๆ ไม่ยอมพูดอะไรมากนัก
ต้องถาม มันถึงได้พูด แล้วนี่ตกลงเราเป็นอะไรกันวะเนี่ย
มันมาค้างที่บ้านทุกวันหยุด แล้วก็มีอะไรกัน แต่ไม่ได้เป็นอะไรกันไม่ได้เป็นคนรู้จักกัน ทั้งที่บางทีก็งี่เง่าใส่กันทะเลาะกันบ้าง แต่ก็มาหาเหมือนเดิม ยังเป็นห่วงเหมือนเดิม ยังคอยมาดูแล เวลาไม่สบาย หรือเวลาที่ทุกข์ใจ

แล้วถ้าอีกคนหนึ่งไม่สบายใจ มันก็ต้องแบ่งความรู้สึกให้รับรู้กันบ้างสิ ไม่ใช่เก็บเอาไว้คนเดียวอย่างนี้
เหมือนไม่เชื่อใจกันอย่างนั้นแหละ

“เออ ไม่มีใครรักหรอก คิดแบบนี้ต่อไปแล้วกัน”

ทั้งที่ปากก็พูดแบบนี้ แต่ดวงตาคมกลับจ้องมองใบหน้าของคนที่นั่งหน้าเครียดอยู่ และใช้นิ้วชี้แตะไปที่หน้าผากของคนตรงหน้า แล้วก็กดเล่นอยู่อย่างนั้น

“หน้าตาก็งั้น ๆ เทียบอิทไม่ได้เลย แต่พอขมวดคิ้วแบบนี้ หน้ายิ่งดูทุเรศขึ้นอีก แบบนี้ ก็เป็นคนไม่รู้จักต่อไปแล้วกัน อย่าคิดเลื่อนขั้นเป็นอย่างอื่นเลย ช่วยไม่ได้ ที่พี่คนนี้ เกิดมาหน้าตาหล่อ คนบางคนก็เลยหมองไปเลยเวลานั่งคู่กันแล้วยิ่งขมวดคิ้วด้วยนะ ไม่ไหว ไม่ไหว”

คำพูด เหมือนเป็นเรื่องจริงจัง แต่ใบหน้าคมกลับอมยิ้มทำให้อารยะ หัวเราะกับคำพูดของคนที่ส่งยิ้มให้

“ก็คนคนนี้ไม่ยอมบอกว่ารักไง เลยต้องทำหน้าเครียด กลุ้มใจด้วย ถ้าบอกว่ารักแล้วจะเลิกทำหน้าแบบนี้ก็ได้ แต่คงไม่ไหว รอจนแยมแต่งงาน น้องอิท ก็คงไม่บอกว่ารักหรอก เพราะน้องอิท ชอบบอกว่าไม่รู้จักกัน ใช่มั้ยล่ะ”

คำพูดตัดพ้อ มาพร้อมกับที่อารยะทำหน้าเศร้าเรียกร้องความสนใจ แต่อิทธิพลกลับหัวเราะท่าทางของอีกฝ่าย
อ้อนเหรอ ตลกว่ะ คิดว่าทำแบบนี้น่ารักตายเลย น่าถีบมากกว่า เดี๋ยวกูก็ถีบให้หัวทิ่มเลยไอ้ห่ายะ

“อ้าว จะให้บอกได้ไง ก็เราไม่รู้จักกันนี่หว่า ไปหาแยมดีกว่า นั่งเครียดต่อไปแล้วกันนะ จะเป็นกำลังใจให้ จงเครียดต่อไปคนเดียวก็แล้วกัน ไปดีกว่า”

ร่างที่กำลังลุกขึ้นยืน แถมยังหัวเราะที่ได้แกล้งอีกฝ่ายได้ แต่ก็ต้องกลับมานั่งลงที่เดิม เมื่อถูกดึงแขนเอาไว้ พร้อมกับที่อารยะกระซิบบอกเสียงเบา

“เรื่องที่เครียดอีกอย่างหนึ่งก็คือ.....นั่งมองหน้าน้องอิทแล้ว...อยาก.....แบบนี้จะทำยังไงดี”

เสียงที่กระซิบทุ้มต่ำในลำคอ ที่ข้างหู และแกล้งทำเสียงกระเส่า และดวงตาหวานเชื่อมที่ทอดมองมาพร้อมกับใบหน้ายิ้ม ๆ ของอีกฝ่าย ที่จ้องมาแบบมีความหมาย

ทำให้ใบหน้าคมของคนฟัง ถูกย้อมไปด้วยสีเลือด
แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ อาย ถึงวันนี้ก็ยังไม่เลิกอาย เวลาโดนพูดล้อแบบนี้ ไม่เข้าใจว่าทำไมยังเขินอยู่ แต่มันก็เขิน อิทธิพลขบริมฝีปากตัวเองไว้ และทำหน้าให้นิ่งที่สุด รักษามาดเอาไว้สุดชีวิต ก่อนจะใช้นิ้วจิ้มไปที่กลางหน้าผากของอารยะ พยายามทำหน้าเคร่งขรึมใส่ และพูดด้วยมาดนิ่ง ๆ

“โห่ ไอ้ไก่อ่อนเอ้ย ปากดี...แน่จริงคืนนี้เจอกันเด่ะ เดี๋ยวจะสงเคราะห์ให้”

พูดจบอิทธิพลก็ต้องรีบผละจาก กลัวว่าอารยะจะเห็นใบหน้าของตัวเองที่แสดงความรู้สึกของตัวเองอย่างชัดเจนอิทธิพลเดินจากไปแล้ว โดยที่อารยะนั่งอมยิ้ม เลิกขมวดคิ้ว ต้องแหย่เล่นบ้าง เพราะเวลาน้องอิททำหน้าแบบนั้นแล้ว ทำให้อยากเข้าไปกอดให้แน่น ๆ ไม่อยากปล่อย อยากจะแกล้งให้หน้าแดงแบบนี้ทุกวัน

ปากดีจริง ๆ อิทเอ้ย ไก่อ่อน ไก่อ่อน ขยันว่าจริง ๆ นะ แต่ไอ้คนที่อิทว่า ก็ทำให้ร้องครางเสียงอ่อนเสียงหวานได้นี่นา ชอบไม่ใช่เหรอ เห็นพอใจทุกครั้งที่ทำนี่ แล้วยังจะทำเป็นปากเก่งอีกแล้ว อิทเอ้ย น่ารักจริงๆ เลยว่ะ แฟนใครเนี่ย

ใบหน้าที่เอาแต่ขมวดคิ้วมุ่น และครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา มีรอยยิ้มระบายเจือจาง เมื่อนั่งมองคนที่เดินจากไป

ทุกวันที่ได้เจอกัน ทุกวันที่ได้พูดคุยกัน ทุกวันที่มีความสุขบ้างมีความทุกข์บ้างปะปนกันไป แต่ก็ยังมีคนให้ห่วงใยมีคนให้เดินเคียงข้าง กว่าจะผ่านมาถึงตรงนี้ได้ ต้องอาศัยความเข้าใจและการให้อภัยมากเท่าไหร่กันนะ
พรุ่งนี้เป็นยังไงก็ยังไม่รู้ รู้แต่เรื่องของวันนี้ และพยายามจะทำทุกอย่างให้มันดีที่สุด เพื่อให้ไม่ต้องมานั่งเสียใจภายหลัง

ทุกวันที่เป็นแบบนี้ มันก็ดีแล้ว ไม่ต้องมีความสุขที่สุด แต่มีคนที่เดินไปด้วยกัน
มันก็เพียงพอแล้ว เพียงพอแล้วจริง ๆ

อารยะลุกขึ้นยืนและจ้องมองตรงไปที่ ใครคนหนึ่งที่กำลังอุ้มลูกสาว หัวเราะกันอย่างมีความสุข
ก่อนจะก้าวเท้าเดินไปแย่งอุ้มหลานด้วยอีกคน

“แยม มาหาลุงยะดีกว่า ลุงยะใจดีที่สุดแล้ว”

เสียงหัวเราะยังคงดังก้องไปทั่วทั้งบ้าน ถึงแม้บางวันจะเป็นเสียงทะเลาะเอะอะโวยวายบ้าง แต่ก็เพื่อให้แต่ละวัน มันผ่านไปหาวันที่สามารถหัวเราะได้ และยิ้มได้อย่างพอดี จะมีความสุขมากที่สุด ก็เมื่อรู้จักความทุกข์แล้ว
และวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันของคนสองคน และคนที่รักที่อยู่รอบข้าง ที่ยังดำเนินต่อไป




Fin



   



ปอลอ แนน+1 ให้ทุกคนที่อยู่ในตอนที่41แล้วนะคะ 
                   

[Kipper]

แนนมาแล้ว...มาแล้ว
ขอบคุณคร๊าบ

 :monkeysad:จบแล้วเหรอเนี่ย
ทามมายอ่านจบแล้วมันรู้สึกเหงา ๆ อ่ะแนน

+1 เหมือนเดิมค๊าบ

[Walkman]

..อ่านจนจบเลย

ชอบมากๆคับ..

[the_pooh9]

  +1
ขอบคุณจ้า นู๋แนน
ที่อุตส่าห์แบ่งปันเรื่องราวดีดี น่ารักๆ ให้อ่านกัน
น่ารักทั้งหมดเล้ยนะ 

[april]

+1 ให้แนนค่ะ

ที่อุตส่าห์โพสเรื่องนี้จนจบ

มาตามอ่านทุกวันเหมือนกัน น่ารักมาก


ขอบคุณค่ะ 

[nanalonely]

หงอยย

ม๊ายย ม่าย อยากให้จบเลย

แง แง คิดถึงน้องแยมม

คิดถึงพ่ออิทอ่ะ

หงอยย

[golf]

ขอบคุณมากนะค่ะ ที่นำเรื่องดีๆ มาให้อ่าน

ว้า....จบแล้ว คิดถึงแยม น้องอิท ไอ้ยะ

มีตอนพิเศษรึป่าว

[andy_kwan]

ป้า+1ให้นู๋แนนแล้วนะ
ขอบคุณที่ขยันโพสท์ ให้ป้าขยันอ่านตาทด้วย

[r4inbow]

+1 ให้แนนจ๊ะ
รออ่านตอนต่อไปเน้ออออ

[[€]ŝĊörŦ]

เย้ๆ...

จบแล้ว...

มันก็ซึ้งๆ อะน๊า

แต่ว่ามันรู้สึกเหงาๆ พิกล แหะๆ

ปล. +1 ให้พี่แนนเหมือนเดิม

ปล.2 น่าจะมีตอนพิเศษนะนี่ อิอิ

[nanao]

จบแล้ววว  อยากอ่านต่อไปเรื่อย ๆ จัง

ขอบคุณ คุณเท็น คนแต่ง
และก็คุณแนน คนโพส นะครับ 

[tatum1234]

 :เฮ้อ:จบแล้ว ใจหายเหมือนกันนะเนี้ย แต่ไม่เป็นไรเด้วไปอ่านอีกเรื่องก็ได้


 :L2:ขอบคุณคุณแนนมากๆเลยที่มีเรื่องสนุกๆมาให้อ่านกัน ขอบคุณอีกครั้งครับ

[nanalonely]

เย้ๆ...
จบแล้ว...
มันก็ซึ้งๆ อะน๊า
แต่ว่ามันรู้สึกเหงาๆ พิกล แหะๆ
ปล. +1 ให้พี่แนนเหมือนเดิม
ปล.2 น่าจะมีตอนพิเศษนะนี่ อิอิ

แล้วอยากอ่านตอนพิเศษกันไหมหล่ะคะ

ขอดูก่อนว่ามีคนอยากอ่านมากหรือเปล่า

ขอเล่นตัวส่งท้ายหน่อย เป็นเด็กดีมาหลายตอนแล้ววว >_<

[LEO]

^
^
อย่าๆ  อย่าเล่นตัว ดาๆๆดะ...เดี๋ยวไม่สวยน๊า

[||WiTHOuT_YoU||]

จบซึ้งมากมาย ขอให้มีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง มีน้องให้นู๋แยมเร็วๆนะอิทธิกะยะ แล้วใครจะท้องหละเนี่ย
 

[akaipee]

จบแล้ว  ขอบคุณแนนนะค่ะที่ลงจนจบอ่ะ 

หวานดี  น่ารักอ่ะ  จะรอเรื่องต่อไปค่ะ 

[FOAM]

น่ารักมากมาย

ตอนพเศษๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[[€]ŝĊörŦ]

อยากอ่านสิพี่แนน

ตอนพิเศษๆๆๆๆๆๆ

แต่ถ้าพี่แนนไม่เอามาให้อ่าน

จะทำแบบนี้เลย 

[Kipper]

เข้ามารอตอนพิเศษครับแนน
เอาแบบหวาน ๆ น๊า

[Bg LoVe NT]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด

ไม่อยู่หลายวัน

คิดถึงน้องแนนพ่ออิทลุงยะจัง

 

อร๊ายยยยยยยยยยยยยย

จบแล้วเหรอ

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ

น้องแนนจ๋า ขอตอนพิเศษอย่างด่วน

+1 รอตอนพิเศษ

[golf]

แนนอย่าใจร้ายกันเลย

เอาตอนพิเศษมาลงเร็วๆ นะจ๊ะ

 

[patee]

+1 ให้คุณแนนจ้า

รอตอนพิเศษนะ

[three]

ขอบพระคุณมากๆนะครับผมสำหรับเรื่องดีๆที่เอามาให้อ่านแล้วมีความสุขขึ้นมาอ่ะครับ

[r4inbow]

อยากอ่านตอนพิเศษจังเรยค๊ะคุนแนน . .. ...


ไม่อยากให้จบเลยง๊ะ คู่นี้ Y^Y
เป็นเรื่องที่ต้องเข้ามาอ่านทุกวัน แล้วมีความสุข

จะรอตอนพิเศษเน้อออ
+1 ให้แนนเหมือนเดิมจ้าาา