หัวข้อ: ปรัชญาช่างกลฯ ภาค อารยะ-อิท By aoikyosuke

[nanalonely]

:m5:ขอโทษนะคะที่มาอัพซะดึกเลย ช่วงนี้แนนงานเยอะนะคะ
ยังไงจะพยายามมาอัพให้ไม่เกินห้าทุ่มแล้วกันนะคะ
มันจะเยอะและยุ่งจนกว่าจะหลังปีใหม่ไปแล้วนะคะ 


ตอน     ดูแลคนป่วย




“ชูมือขึ้นก่อน จะถอดเสื้อให้”

อารยะเอ่ยบอกกับคนที่ค่อยปรือตาตื่นขึ้น แขนที่ค่อย ๆ ยกขึ้นอย่างช้า ๆ พร้อมกับที่อิทธิพลหลับลงอีกครั้ง
เมื่อเสื้อยืดผืนหนา ถูกดึงออกทางศีรษะพ้นไปจากตัว
ผ้าขนหนูชุบน้ำ สัมผัสเบา ๆ ที่ใบหน้าให้คลายความร้อน และสัมผัสมาตามลำคอที่มีไอร้อน ให้คลายความร้อนลงบ้าง ก่อนจะลากไล้มาที่แผ่นอก และเรียวแขน

ผิวแก้มที่แดงเรื่อ ริมฝีปากแห้งผาก ดวงตาคมแดงก่ำปรือตาตื่นขึ้นอีกครั้ง
เมื่อร่างกายถูกพลิกให้หันไปอีกทาง เพื่อจะได้ใช้ผ้าเช็ดให้ที่แผ่นหลัง

และกลับมานอนเหมือนเดิม

“นอนให้เช็ดตัวง่ายเลยนะ ถ้าเป็นเวลาปกติ ไม่รู้จะทำอะไรบ้างนะเนี่ย อิทยิ่งไม่มีแรงอยู่”

คำพูดหยอกล้อทำให้อิทธิพลนิ่วหน้า ก่อนจะเอ่ยบอกเสียงเบา

“จะทำจริง ๆ เหรอ ไม่สงสารกันบ้างเลยใช่มั้ย”

คำพูดตัดพ้อ แต่เหมือนเป็นการอ้อนขอความเห็นใจอยู่ในที ยิ่งทำให้อารยะอมยิ้ม ก่อนจะวางมือลงบนขอบกางเกงและค่อย ๆ รูดรั้งให้หลุดจากร่างกายของคนป่วย อย่างง่ายดาย

“เช็ดก็ต้องเช็ดให้หมด แต่เช็ด ๆ แล้วอย่ามามีอารมณ์แล้วกัน เดี๋ยวได้ปล้ำคนป่วยแน่”

เสียงที่เอ่ยมีแววขบขัน แต่อิทธิพลกลับหัวเราะออกมา

มันก็มีเขิน ๆ อยู่บ้าง ที่ต้องนอนแก้ผ้าให้ไอ้ยะเช็ดตัวให้ แต่เมื่อก่อน ไม่ได้คิดอะไรกัน เพราะมันก็เรื่องปกติอยู่แล้ว ตอนที่เป็นเพื่อนกัน อาบน้ำด้วยกันก็บ่อย เลยไม่คิดว่าจะต้องอายอะไรนักหนา แต่เขินมากกว่า
ถ้าโดนแซวจะเขิน

ผ้าเย็น ๆ สัมผัสไปทั่วร่างอย่างอ่อนโยน ไม่เว้นแม้แต่ส่วนกึ่งกลางของร่างกาย

“น้องชายสงสัยจะป่วย นิ่งสนิทเลย”

คำพูดหยอกล้อ ทำให้อิทธิพลปรือตาขึ้นมอง หน้าแดงเพราะพิษไข้หรือเปล่าไม่รู้ แต่รู้ว่าเขิน
“อ้าว กูไม่สบายนะเว้ย จะให้แข็งแรงอย่างมึงได้ไง ไอ้กามไก่อ่อนยะ”

เพราะคนป่วย พูดอะไรเรื่อยเปื่อย อารยะเลยแกล้งเหนี่ยวรั้งร่างกายของอีกฝ่ายให้ตื่นตัว

“เฮ้ย กูไม่มีแรง ไอ้กาม หยุดเดี๋ยวนี้เลย”

เสียงที่เอ่ยบอกพร้อมกับที่นัยน์ตาคมทอดสายตามองมา เหมือนเอ็ดอยู่ในทำให้อารยะหยุดมือ และเช็ดร่างกายที่มีไอร้อน ต่อไปเรื่อย ๆ

“จะปลุกอารมณ์ซะหน่อย เผื่อจะยอม ไม่ยอมได้ไง ผิดแผนเลย”

เสียงบ่นงึมงำ ทำให้อิทธิพลหัวเราะจนตาหยี
“หัวเราะอีก เดี๋ยวหายก่อนเหอะ เจออะไรไม่รู้ด้วย”

อารยะแกล้งทำเสียงเข้มในลำคอ และสวมเสื้อและกางเกงนอนให้คนป่วยเรียบร้อยแล้ว

“เดี๋ยวกลับก่อนนะ” ร่างที่กำลังจะก้าวลุกจากเตียง เหมือนจะทิ้งกันไป
ให้ความรู้สึกเหมือนการลาจาก มันแปลก ๆ เหงา แม่ก็อยู่ป้าก็อยู่ แยมก็อยู่
แต่เหงา คนป่วยมักจิตใจอ่อนแอ จริงหรือเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่า อยากร้องไห้
มันเหงา ๆ โหวง ๆ ในอกพิกล ไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย

“ให้หลับก่อนไม่ได้เหรอ”

น้ำเสียงแหบพร่าและนัยน์ตาคมหรุบลงต่ำ ทำให้อารยะต้องถอนหายใจยาว ตั้งใจว่าจะกลับ แต่ตอนนี้ไม่กล้ากลับแล้ว เพราะคนป่วยอ้อนให้ใจอ่อน แล้วก็เป็นห่วงด้วย ไม่กล้าทิ้ง ก็ดูทำหน้าเข้าสิ เหมือนจะร้องไห้แบบนี้
ใครจะกล้าไปไหนได้ล่ะ

“ไม่ไปแล้ว เอ้า หลับตา หลับตา เดี๋ยวนั่งตรงนี้แหละ”

ร่างที่ทิ้งกายลงนั่งที่ข้างเตียง ทำให้อิทธิพลยิ้มออกมาได้ ก่อนจะค่อยหรี่ตาลงอย่างว่าง่าย
และวางมือไว้บนหลังมือของอารยะให้รับเอาไว้

ฝ่ามือที่ให้ความเย็น ฝ่ามือที่เย็นสบาย
ปลายนิ้วที่ไล้เรื่อยที่ข้อนิ้ว สัมผัสอบอุ่นอ่อนโยน จนรู้สึกได้
อบอุ่น ไม่เคยรู้มาก่อน ว่าความอบอุ่นที่ได้รับ จะมากมายถึงเพียงนี้
ลมหายใจที่ติดขัด เป็นระยะ ใบหน้าที่ยังแดงก่ำ ดวงตาคมที่ปิดสนิท เป็นสัญญาณให้รู้ว่าคนป่วยเข้าสู่นิทราแล้ว

และเมื่อกำลังจะดึงมือออก กลับถูกรั้งเอาไว้ พร้อมกับเสียง อือ ออ ในลำคอ

ขนาดหลับ ยังไม่ยอมปล่อยมือเลย ถ้าเวลาปกติ ไม่ได้เป็นอะไร อ้อนแบบนี้บ้างแบบที่ว่าอ้อนแล้วทำอะไรได้
ก็คงดี

แต่นี่.....................

ทรมานกันชัด ๆ

“เดี๋ยวหายก่อนเถอะ คอยดู เจอทบต้นทบดอกแน่ อิทเอ้ย”




TBC…


 


ปอลอ แนน+1 คืนให้คนที่บวกให้แนนแล้วนะคะ 
                    

[wan]

จิ้มแนน 

ใกล้เป็นความจริงแล้ว +1 ให้กับความขยัน

[ririmu]

สั้นได้อีก...................

แต่รอได้ค่ะ ยังดีได้น้ำตาลหวาน ๆ จากคู่นี้เค๊า

พี่แนนงานเข้า ไม่เป็นไร สีทนด้ายยยยยยย

+1 พี่แนนสู้ ๆ รักษาสุขภาพด้วยนะคร๊า......

[both^^]

หายเร็วๆนะหนูอิท

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด

[nbee]

ขี้อ้อนซะ อิทของเราเอ้ย ยะนี่

แบบนี้ก็ไม่ไกลเกินแล้ว

สู้ต่อไป

[yumyam]

น่ารักทั้งคู่

[the_pooh9]

  จิ้มๆๆๆๆๆๆๆ+1
ขีอ้อนจังน้ะ สุดหล่อ อิอิ
น่ารักจริง พ่อใครกันเนี่ย
นู๋แยมจ๋า   
:L2:ฝากเยี่ยมคนป่วยนะนู๋แนน
OHO!!!!!OHO!!!!!!

[ChigoRita]

หง่าาาาา ไม่ได้มาอ่านตั้งหลายวัน หวานไปขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย

ตอนนี้เราก็ไม่สบาย แต่ไม่เห็นมีใครมาดูแลเลย พี่ยะมาดูแลหน่อยจิ

วันๆกินแต่ข้าวต้ม ไม่ก็โจ๊ก จนหน้าจะกลายเป็นอ้วกอยู่แล้วอ่ะ

[akaipee]

  ::น่ารักได้อีกค่ะ   ดีจังที่ตื่นมาเปิดคอมอีกรอบ  

[[€]ŝĊörŦ]

เปิดใจให้กว้างๆ นะอิทนะ

หายแล้วก็ตกลงปลงใจได้แล้ว

อารยะก็บอกไปตรงๆ ได้แล้ว

ไม่ใช่กึ่งเล่นกึ่งจริงอยู่ หุหุ

ลุ้นสุตตัวจนตูดโก่งแร้วเนี๊ยะ

       

ปล. +1 ให้พี่แนนเป้นกำลังใจในการทำงานนะครับ

ไม่ต้องเครียดเรื่องการลงนิยายน๊า สู้ๆ ลุยกะงานดีกว่านะคับ   

[Kipper]

อร๊ากกกก...ชักอยากจะเป็น อิท ขึ้นมาซะงั้นตรู

  คร๊าบบแนน   
งานก็ยุ่งยังแบ่งเวลามาอัพนิยายให้อีก
ซึ้งใจจริง ๆ เลย

[mantdash]

โอ้ หวานจังตอนนี้ ขอบคุณครับ

[va_yu]

แวะมาดูคนอ้อน น่ารักมากคู่นี้

[april]

แวะมาดูคนป่วย
อ้อนกันจังเลยนะ น้องอิท 

+1สำหรับคนขยันค่ะ

[Bg LoVe NT]

ป่วยแล้วอ้อนน่ารักเชียวอิท

แต่ว่า

รีบหายเหอะนะอิทนะ

 

[FOAM]

หายไปสี่วัน น่ารักขึ้นเป็นกองเลยยยยยยย

[||WiTHOuT_YoU||]

 
อิทธิเริ่มใจอ่อนหละ ยะออกจะดูแลดีเป็นพิเศษซะขนาดนี้ หายป่วยสงสัยจะมีรางวัลให้ชิมิ
 

[HaLF333]

โฮะๆๆๆๆๆๆ....
พ่ออิทอ้อนได้ใจ..
หายไข้เมื่อไหร่ คงจะโดน :oo1:ไม่ใช่น้อย...
 


แนนจ๋า งานเยอะใช่มั้ย สู้ๆ นะค่ะ..
+1 แถมกอดแนน 

[tatum1234]

  ไม่อยู่หลายวันกลับมาอ่านแบบรวดเดียวสามตอน หวานซะ อิอิ

[nanao]

รออ่านตอนย่ะทบต้นดอกกะอิท 

[the_pooh9]

+1
รอ
 

[โพ่มือคลี่]

อัพอีกตอนนึงน๊า

[three]

อ้อนแบบนร้น่ารักจังเลยอ่ะ

[oaw_eang]

น่ารักจริงๆ ด้วย

[Junrai_Hyper™]

เวลาป่วยไม่ขึ้นจิงๆ เหรอ

แล้วคืนนั้นหมายความว่่างัยฟร่ะ

[echisen]

อ่านมันแย้วฮับบบ ชอบค๊าบบบ โหดดี อิอิ ชอบฮับบ มีหลายอารมณ์ดี
เศร้า น่าสงสาน แต่ชอบตอนจีบมากเลยอ่ะ พระเอกเราทำไปได้ 555
ตอนหลังๆน่ารักมากฮับบบ ชอบบบบบ
สนุกฮับบบบบบบบ
รออ่านตอนต่อไปฮับ

[nanalonely]

เมื่อวานกลับมาถึงบ้านเกือบเที่ยงคืนหมดแรง เลยไม่ได้มาอัพให้
มาอัพวันนี้ เกือบหาทู้ไม่เจอ ตกไปอยู่ซะข้างล่างเลย อ๋อยยย ยิ่งตาลายอยู่ 





ตอน     คนขี้อาย




หายป่วยแล้ว ก็ซ่าได้เหมือนเดิม อารยะนั่งมองคนป่วยสามวัน ที่ไม่เหลือเค้าของคนป่วยเลยในวันนี้
ร่างนั้นเดินว่อนไปว่อนมา และชะโงกหน้าเข้าไปดูลูกสาว ที่นอนอยู่ในเปล ให้ย่าเล็กไกวเปล
แล้วก็เห็นว่าโดนเอ็ด ให้ถอยออก เพราะกลัวจะเอาไข้หวัดไปติดแยมเอาได้

เห็นเจ้าตัวเดินบ่น แล้วอีกซักพักก็เดินกลับไปที่เปลอีก แล้วก็โดนไล่ออกมาอีก
เป็นแบบนี้กี่รอบแล้ว ไม่เห็นจะหยุดเดินเลย

แล้วอารยะก็ได้แต่หัวเราะคนเดียวเงียบ ๆ ทุกครั้ง ที่เห็นอิทธิพลเดินบ่นพึมพำคนเดียว

สุดท้าย เลยต้องลุกขึ้นยืนและเดินไปลากแขนคนที่เพิ่งหายป่วย ออกมาให้ห่างจากแยมที่นอนเล่นอยู่ในเปล

"ดึงทำไมวะ กูจะเล่นกับแยม ยุ่งจริงเว้ย แม่ง"

อิทธิพลหันมาเอ็ดคนที่ดึงแขนให้เดินมานั่งที่เก้าอี้ด้วยกัน

"เข้าห้องได้แล้ว นอนได้แล้ว ไปนอนเลย เดี๋ยวจะกลับบ้านแล้วเนี่ย ทำไมชอบนอนดึก เดี๋ยวไข้กลับอีก ซ่าดีจริง ๆ ไปเร็ว เข้าห้อง ได้แล้ว ไปนอน ไปนอน"

ไอ้ยะ นี่มันเป็นพ่อกูตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ชอบสั่งชิบหายเลย ข้าวมันก็จะป้อน แถมจะเช็ดตัวให้อยู่ได้ กามชิบหายเลยแม่ง
เช็ดไม่เช็ดเปล่า มีแตะนั่นแตะนี่ตามใจชอบ นึกว่าไม่รู้หรือไง ว่ามึงอ่ะ แม่งบ้ากาม โห่ เห็นชัดเลย ไอ้สายตาวิบวับ วิบวับของมึงอ่ะ แม่ง มองมาก ๆ มันก็อายนะเว้ย
ก็มัน.........ก็มัน.........อ่อนโยนเกินไป เกินปกติอ่ะ เลยเขิน ทำตัวไม่ถูก ไม่นึกว่ามันจะทำอะไรแบบนี้เป็น ก็เลยทำตัวไม่ถูกขึ้นมา

อิทธิพลเดินตามคนที่จูงมือให้เข้าห้อง กำลังจะนั่งบนเตียง แล้วเตรียมอ้าปากด่า เรื่องนั้นเรื่องนี้ซะหน่อย
ก็พอดี กับที่ไอ้คนจูงมันนั่งก่อน แล้วใช้มือตีขาตัวเอง แปะ แปะ สองที แล้วมันจะตีทำห่าอะไรของมันวะนั่น ตีไม่ตีเปล่า มองหน้าอีก มองแบบยิ้ม ๆ อีก

"นั่งตัก...มาเร็ว"

อารยะเรียกคนที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าให้นั่งลงมา แต่อิทธิพลกลับทำหน้าไม่ถูก เมื่อได้ยินคำชวนของอารยะ ที่นั่งยิ้มกริ่ม
นั่งตัก ห่า นั่งตัก กูเนี่ยนะ นั่งตัก เคยให้แต่สาวนั่งตัก ให้แยมนั่ง แล้วนี่ให้กู นั่งตักมัน นั่งตักไอ้ยะเนี่ยนะ ควายเหอะ ไม่เอาด้วยคนหรอกแม่ง

"เร็ว....นั่งนี่มาเร็ว"

เมื่อเห็นว่าอิทธิพล ยังยืนนิ่ง อารยะก็เลยดึงให้ลงมานั่ง แต่ก็เห็นว่าเจ้าตัวขืนตัวเอาไว้แถมยังส่ายหน้าไม่ยอมมาอีก
อะไร คนเป็นแฟนกัน ไม่เห็นแปลกเลย นั่นไง ว่าแล้ว เขิน เขินนี่หว่า หน้าแดงแล้วนั่น เออคนเรานี่แปลกดีนะ ทีทำอะไรทะลึ่ง ๆ ไม่เขิน
พอจะกอดจะหอมหน่อย แทบจะถีบให้ติดฝา ไม่ยอมให้ทำ ไอ้อิทนี่มันเป็นคนยังไงกันวะเนี่ย

"นั่งตักมึงเหรอ ไอ้บ้า กูไม่บ้ากับมึงหรอก กูนอนดีกว่า"

นี่แหละวิธีหนีของเขาเลย ไอ้คุณอิทธพลเนี่ย นี่เลยวิธีหนี ไม่เอา ก็อยากให้นั่งนี่หว่า นาน ๆ ที จะเป็นไรไป

"นะ นั่ง นั่ง เร้ว น้องอิท"

เมื่อเห็นว่า อิทธิพลเอาแต่ปฏิเสธ อารยะก็เลยต้องเรียกด้วยการพยักหน้า แล้วเรียกชื่อเล่นที่แม่ของอารยะใช้เรียกชื่อของอิทธิพล
แล้วก็ได้เห็นว่า นอกจากไม่นั่งแล้ว ไอ้อิทมันยังด่าเข้าให้อีก

"ไม่นั่งโว้ย กูจะนอนแล้ว กูง่วงนอน"

คนที่เคยออดอ้อน น่ารัก เมื่อสามวันก่อน หายไปแล้ว เหลือแต่อิทธิพล ที่โรแมนติกไม่เป็น หวานไม่เป็น คนเดิม ที่กลับมา
ใบหน้าที่ยิ้ม ๆ ของคนชวนให้นั่งตัก เลยขมวดคิ้วมุ่น แล้วก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ น้ำเสียงที่ร่าเริง กลับเข้าสู่สภาวะปกติ
เคร่งขรึมเหมือนเดิม
"อือ นอนก็นอน งั้นเดี๋ยวกลับบ้านแล้วแหละ อย่านอนดึกมากนักก็แล้วกัน เดี๋ยวไข้กลับ"

อารยะที่ทำท่าจะลุกขึ้นยืน ใบหน้าเคร่งขรึม นั้นทำให้อิทธิพลใจเสีย
อ้าว ทำไมง่ายอย่างนี้ล่ะ กลับจริงเหรอ เพิ่งมาแป๊บเดียวเอง จะไปแล้วเหรอ

"กลับแล้วจริงเหรอ ไม่อยู่ต่ออีกหน่อยเหรอ...." ไม่เคยง้อใคร แต่ง้อไอ้ยะ กูต้องบ้าแน่ ๆ เลย จะกลับก็กลับสิวะ ทำไมกูต้องไปรั้งมันด้วยเนี่ย

"อือ กลับแล้ว ไปนะ" อารยะเอ่ยบอกและทำท่าว่าจะกลับจริง ๆ นั่นแหละ คนดื้อ ๆ หวานไม่เป็นก็เลยหน้างอ

"ไม่อยากนั่งตักหรอก ตัวหนักขนาดนี้ กูกลัวมึงเมื่อยขา ไม่ได้ตัวเบา ๆ เหมือนสาว ๆ นี่"

น้ำเสียงที่งอแง งอแง ตัดพ้อ เหมือนเด็ก ๆ อิทมันรู้บ้างมั้ย ว่าทำแบบนี้ มันทำให้ไอ้ยะคนนี้ยิ้มได้
อ๋อ เพราะกลัวว่าจะบ่นว่าตัวหนักนี่เอง ถึงได้งอแง เอ้อ แบบนี้ นี่เขาเรียกว่าน่ารักแล้วแหละ อิทเอ้ย

"ก็ไม่นั่งแล้วจะรู้เหรอ ว่าบ่นหรือไม่บ่นว่าหนัก แล้วนั่งมั้ยล่ะ ดิ เร้ว เดี๋ยวกลับแล้วน๊า มาให้ชื่นใจหน่อยเร็ว น้องอิท"

ก็เพราะล้อแบบนี้ไง กูถึงไม่อยากจะเข้าใกล้มึง เรียกมาได้น้องอิท น้องอิท อยู่ด้วยกันทีไร แม่งเรียกงี้ทุกที ทุเรศชิบหาย
อิทธิพลเดินปึงปัง มาล้มตัวลงนั่งที่หน้าขาของอารยะ แบบเซ็ง ๆ แถมยังทำหน้าบึ้ง นั่นยิ่งทำให้อารยะหัวเราะชอบใจ

หน้างอหงิก แต่แก้มแดง แถมหันหน้าไปอีกทาง จะมองเห็นเหรอแบบนั้น

มือที่วางอยู่ของอิทธิพลถูกอารยะจับให้มาโอบรัดที่รอบคอของตัวเอง แล้วอิทธิพลก็เลยต้องจำใจทำตาม แต่ในใจกลับเต้นระทึก
เขินว่ะ ให้ทำเหี้ยอะไรของมันวะเนี่ย กอดเกิดห่าอะไรวะเนี่ย อายว่ะ

"ไหนหนัก ไม่เห็นหนักเลย"

คำพูดเรียบเรื่อย พร้อมกับที่อารยะเงยหน้าขึ้นมอง คนหน้างอ แล้วก็เลยโอบรัดรอบเอวของร่างนั้นเอาไว้แน่น
แล้วก็เลยนิ่งกันไปทั้งสองคน

นั่งกันเงียบ ๆ นิ่ง ๆ ไม่ได้คุยอะไรกันอยู่อย่างนั้นเป็นนาน
เรียวแขนที่โอบรอบคอของอารยะจึงค่อยกระชับแน่นขึ้น พร้อมกับที่ร่างที่นั่งนิ่ง ๆ อยู่ด้านบนค่อยแตะปลายจมูกเข้าที่แก้มของคนให้นั่งตัก
และผละออกอย่างช้า ๆ

อารยะยังนิ่งเงียบอยู่เหมือนเดิม แต่ภายในใ หัวใจกำลังเต้นรัว แทบไม่เป็นจังหวะ
ไอ้อิท อยู่ดี ๆ มาหอมแก้มเฉยเลย คิดอะไรของมันกันล่ะเนี่ย บทจะน่ารักขึ้นมา มันน่ารักขาดใจเลย

ใบหน้าที่เคร่งขรึม เงยหน้าขึ้นมองคนที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แถมมองไปทางอี่น เหมือนไม่รับรู้เรื่องที่เกิดขึ้น นั่นยิ่งทำให้อยากหัวเราะแทบตาย
อิทหนออิท ไม่รู้จะทำยังไงกับมันดี ให้ตายเถอะวะ

"นี่ถ้าไม่ติดว่า สัญญาคือวันอาทิตย์นะ จะซัดซะวันนี้เลย แต่ต้องกลับบ้านแล้ว ไหนมาหอมทีดิ คืนนี้จะได้นอนหลับ ไม่งั้นเดี๋ยวคิดถึงตายเลย"

แม้จะพูดออกไปอย่างนั้น แต่อิทธิพลก็ยังแกล้งลอยหน้าลอยตาทำเหมือนไม่ได้ยิน จนอารยะต้องเงยหน้าไปแตะปลายจมูกเข้าที่แก้ม และผละออก
เจ้าของแก้มหอม ๆ ก็ยังทำเหมือนไม่สนใจกันอีก แต่หน้ายิ่งแดงไปกันใหญ่

เฮ่อ คนเรา ฟอร์มมันเยอะจริง ๆ น่าจะป่วยนาน ๆ เวลาป่วย น่าร้าก น่ารัก อ้อนอ้อนแบบนั้น น่ารักดีจะตาย แต่พอหายแล้ว ฟอร์มจัดจริง ๆ

อิทธิพลลุกขึ้นยืนแล้วอย่างเสียดายเล็ก ๆ
จริง ๆ แบบนี้ก็ชอบ แต่มันเขิน ไม่รู้เป็นอะไร พอทำอะไรแบบนี้แล้ว มันทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะพูดอะไร แล้วก็ไม่รู้จะทำหน้ายังไงด้วย
มันแปลก ๆ อาศัย ทำเป็นนิ่ง ๆ เข้าไว้ คงพอกลบเกลื่อนความอายไปได้บ้าง นิด ๆ หน่อย ๆ

"นอนดีกว่า ดึกแล้ว เอ้า มาเร็ว เดี๋ยวห่มผ้าให้"

อารยะวางมือลงบนหมอน และเรียกให้อิทธิพล มานอนบนเตียง ร่างนั้นทิ้งกายลงนอนอย่างว่าง่าย และจ้องมองคนที่ส่งเข้านอนตลอดสามวันที่ผ่านมา
ใจหายพิกล จะกลับแล้วนี่หว่า มาหาแป๊บเดียวเอง แล้วก็กลับ เหงา ๆ ยังไงไม่รู้ว่ะ กูเป็นบ้าแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย

"อย่าจ้องสิ หลับตาได้แล้ว อิทหลับแล้วเดี๋ยวค่อยกลับก็ได้"

อารยะนั่งอยู่ที่ข้างเตียง และจับมือของอิทธิพลเอาไว้ เป็นแบบนี้มาตลอดสามวัน จนเหมือนเป็นเรื่องปกติ แล้วก็มีเรื่องนี้เรื่องเดียวจริง ๆ ที่อิทมันไม่งอแง
ถ้าจับมือก่อนนอน มันจะไม่ว่าอะไร แต่จะยอมให้จับดี ๆ

สิ่งที่อารยะไม่ทันได้คิด แล้วก็เพิ่งได้รู้ก็คือ ไม่นึกว่าตัวเองจะเป็นคนแบบนี้ไปได้
คนที่ทำอะไรเลี่ยน ๆ หวาน ๆ อย่างไม่น่าเชื่อ นี่เป็นตัวของตัวเองหรือเปล่า แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เข้าใจ
รู้แต่ว่าอยากทำ ทำแบบนี้แล้วมีความสุข แล้วก็ชอบมากด้วย

แต่คนที่ไม่เข้าใจตัวเองมากกว่า ก็คืออิทธิพล

ถูกกอด ก็เขิน
ถูกหอมแก้ม ก็เขิน

ถูกทำนั่นทำนี่ มันเขิน ๆ อาย ๆ แปลก ๆ แต่มีความสุขอย่างไม่น่าเชื่อ
แปลกดี คนรักกัน เขาเป็นแบบนี้กันทุกคนหรือเปล่า

แต่ที่รู้แน่ ๆ ก็คือ ตอนนี้มีความสุข มีความสุขอย่างไม่น่าเชื่อ แทบไม่น่าเป็นไปได้เลย คนที่แทบจะฆ่ากันตายเพราะความแค้นใจเมื่อหลายเดือนก่อน
จะรักกันได้มากขนาดนี้ ตลกนะเนี่ย คนเรานี่ก็แปลก ทั้งที่ไม่คิดว่าจะกลายเป็นแบบนี้ได้ แต่ก็เป็นไปแล้ว

อารยะผุดลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ เมื่อรับรู้ได้ว่า คนบนเตียง ผล็อยหลับไปแล้ว จึงได้ก้าวเดินไปปิดไฟให้
ก่อนจะหันกลับไปมองคนที่นอนนิ่ง ๆ อยู่บนเตียง และส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนไปให้

"ฝันถึงกันบ้างนะอิท" อารยะเดินจากไปแล้ว

ห้องทั้งห้องมืดมิดลง แต่ดวงตาของอิทธิพล กลับค่อย ๆ ปรือขึ้น และหันไปมองคนที่เดินออกจากห้อง
จ้องมองแผ่นหลังที่จากไป แล้วเอ่ยบอกเสียงเบา

"ไอ้ยะ....น้องอิทรักมึงวะ...เหี้ยแม่ง..กูไม่ชอบเลย น้องอิท น้องเอิท ห่าอะไรวะ ทุเรศชิบหาย"

เสียงบ่นงึมงำกับตัวเองในความมืด พร้อมกับที่ใบหน้าคมอมยิ้ม เพราะอายตัวเอง และรีบดึงผ้าห่มมาคลุมร่างเอาไว้
พร้อมกับขบริมฝีปากแน่น

แม่ง ไอ้อิท ไอ้อิทททททททททททท มึงพูดเหี้ยอะไรของมึงไปวะเนี่ย ไอ้ห่าอิทเอ้ย อายมั้ยล่ะเนี่ย อายโว้ยยยยยยยยย พูดเหี้ยอะไรไปวะเนี่ยกู




TBC....


:m26:แอบมาประชาสัมพันธ์เรื่องของคุณเท็น เห็นว่าเรื่องนี้คนอ่านน้อย

แนนฝากเรื่อง [นิยาย] เพราะรัก(แน่เหรอ).....ครับผม By aoikyosuke ด้วยนะคะ

เป็นอีกเรื่องนึงของคุณเท็น แนนว่าสนุกไม่แพ้เรื่องอ่นๆของคุณเท็นเลยนะคะ  


ปอลอ แนน+1 คืนให้คนที่บวกให้แนนแล้วนะคะ 
                   

[Kipper]

กะลังนึกถึง แนน อยู่เลยว่า

งานยุ่งมากหรือเปล่าถึงไม่อัพนิยาย

ในที่สุดก็มา

  ครับแนน  +1 เป็นกำลังใจให้หายเหนื่อยครับ 

[nbee]

เย้  วันนี้แนนมาแต่หัวค่ำเลย

..............

2 คนนี่ก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลย หยอกกันไปหยอกกันมา

แต่อย่างน้อยอิทก็ยอมรับแล้วแหล่ะว่ารักยะน่ะ

สงสัยตอนหน้าอาจมีเฮนะเนี่ย

[patee]

น้องอิทหัวใจอ่อนลงแล้วจริงๆ

บอกรักไอ้คุณยะแล้ว