บทที่ 27 ผมบอกเองน่าาาาาาา
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาพบกับเพดานสีขาว และกลิ่นที่คุ้นเคย กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ ผมรู้สึกชอบกลิ่นเหล่านี้ขึ้นมาทันที ถ้าเทียบกับกลิ่นเต่าของไอ้มืดที่ยังเหม็นติดจมูกของผมอยู่เนี่ย
“กร...ไอ้กร กรมันตื่นแล้วครับแม่” เสียงที่คุ้นเคย เป็นเสียงของพี่โอครับ หันไปคุยกับผู้หญิงอีกคน คุณแม่นั่นเอง
“ว่าไงเจ้าตัวดี คราวนี้บาดเจ็บในหน้าที่อีกรึป่าว” เสียงใสๆ กว่าขณะเดินเข้ามาใกล้ผม
“คะ...คุณแม่ ใช่ที่ไหนหละครับ…ผมโดนรุมตรีนมาต่างหาก” ผมตอบกระท่อนกระแท่นนิดหน่อย ปากมันตึงๆอะครับ หลังจากได้ฟังคำตอบจากผมคุณแม่ก็ตาโตขึ้นมานิดหน่อย
“แล้วเราเปิดก่อนรึป่าว” คุณแม่ถามเสียงเครียด
“ป่าวครับ นี้เลย” ผมว่าพลางชี้ไปที่รอยช้ำที่แก้มซ้าย
“ดีมาก” คุณแม่ยิ้มอย่างพอใจ
“แม่ว่าก็ดูไม่เป็นอะไรมากนะ ทำไมถึงสลบไปเป็นชั่วโมงเลยหละ” คุณแม่ถามอย่างสงสัย
เอ่อออ จะให้อธิบายยังไงดี มันก็พูดถึงสาเหตุลำบากอยู่เหมือนกันนะครับ
“แล้วเพื่อนผมหละครับ ที่ตัวดำๆหน่อย” นี้เป็นการอธิบายรูปพรรณของไอ้มืดที่แสนง่ายดาย
“คนไหนหละ ดำๆเนี่ย เพื่อนแกแต่ละคนดำๆทั้งนั้น” ออ สงสัยจะกว้างไป
“คนที่เต่าบินอะแม่” เป็นไงครับอธิบายแบบนี้ตรงตัวสุดๆแล้ว
“ออออออออออ แม่ให้รออยู่ข้างนอก...เจ้าโอ ไปตามน้องมาสิ” เดี๋ยวๆอย่าเพิ่งขอผมสูดหายใจให้เต็มปอดแปป
“เป็นไงบ้างวะเมิง สลบไปเป็นชั่วโมงกูโทรหาไอ้มาร์คไม่ติดเลยให้อาจาร์ยติดต่อแม่เมิงแทนเนี่ย” มันเดินเข้ามาปุ๊บก็พูดให้ฟังเป็นฉากๆ พอดีเลยครับมันบอกมาพอดีผมจะได้ไม่ต้องถาม
“ไม่เป็นไรมากหรอกเมิง ขอบคุณนะที่ช่วย” ผมรีบขอบคุณมันไว้ก่อน
“ไม่เป็นเหี๊ยไรหละ แขนหักเลยนะเมิง” ไอ้มืดมันโวยวาย โธ่เมิงจะโวยวายทำไม ที่นี้โรงพยาบาลนะเฟ้ยเค้าต้องการความสงบ
“เอ่อหนะ กูไม่เป็นไรหรอกแค่นี้จิ๊บๆ… เมิงยังติดต่อไอ้มาร์คไม่ได้ใช่มั๊ย...งั้นเมิงยังไม่ต้องบอกมันนะเดี๋ยวกูคุยกับพวกมันเอง” มันพยักหน้าตอบรับแบบงงๆ เอ่อ อย่างน้อยมันก็ตกลงแล้วหละวะ
“ว่าแต่ไอ้เฒ่าของกูเป็นยังไงบ้าง” ผมถามมันเสียงอ่อน โธ่ไอ้เฒ่าลูกพ่อ ถูกถีบซะกระเด็นขนาดนั้น
“กูให้พี่ยามเข็นไปเก็บไว้ที่โรงเรียนก่อน แต่จากสภาพแล้วกูว่าเมิงหาสุสานไว้ให้มันเถอะหวะ รอดยาก...ส่วนนี้โทรศัพท์เมิง แม่งงง อึดชิบหาย” มันกล่าวพร้อมส่งมือถือทัชสกรีนให้ผม
โธ่ ไอ้เหลี่ยมลูกพ่อ หน้าจอร้าวเลยทีเดียว เอาวะอย่างน้อยก็ยังใช้งานได้อยู่ ต้องยกความดีความชอบให้บัมเปอร์เคสสุดทนอันนี้ หุหุ เอาไว้ผมจะไปอุดหนุนเค้าอีก ของเค้าดีจริง
“เอ่อ...ขอบคุณมากนะเมิง เมิงกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ” ผมพยักหน้าขอบคุณไอ้มืดมันไปอีกรอบ
“เห้ ยังไม่สามทุ่มเลยนะเมิงนิก็รีบไล่กูกลับจัง หมดธุระแล้วเฉดหัวส่งเลยทีเดียว” ไอ้มืดโวยวายอีกครั้ง เมิงจะอยู่ต่อเพื่อ ไม่มีบ้านให้กลับรึไงวะ กูก็อุตส่าเกรงใจ
“สัด กูเกรงใจเมิง คุณแม่กูก็มาแล้วเมิงกลับไปเถอะ” ผมอธิบายด้วยเหตุผล เมิงอย่ามาของขึ้นใส่กูนะ วันนี้มันวันซวยพยายามจะอธิบายอะไรคนอื่นเข้าใจผิดตลอด
“เอ่อๆ อย่าลืมโทรบอกไอ้มาร์คกับอากิหละ” เอ่อ ขอบคุณที่เตือนนะเพื่อน
*********************************************************************************************************
“ตู๊ดดดดดดดดดดดดด ตู๊ดดดดดดดดดดดดด ตู๊ดดดดดดดดดดดดด……..ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด” เสียงสัญญาณโทรศัพท์ที่ไม่ถูกรับสายจนกระทั่งสัญญาณถูกตัด
ผมพยายามโทรหาไอ้มาร์คมันมา 4 รอบแล้ว แต่ละรอบก็เหมือนเดิมครับ ไม่มีคนรับ ไม่เป็นไรวะ เอาใหม่
“ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด” เห้ รอบนี้มันตัดสายผมทิ้งเลยทีเดียว อะไรของมันวะ โทรหาอากิก็ได้
“ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝากข้อความของ……” โอ๊ยยยยย นิก็มาเป็นเพลงหญิงลีเลย โทรหาไอ้มาร์คอีกรอบก็ได้วะ
“ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝากข้อความของ……” เชียร์ พวกมันปิดโทรศัพท์ใส่ผมทั้งคู่เลย ไอ้เพื่อนเวรเอ้ยยยยยยยย
หลังจากที่ผมไล่ เอ้ย เชิญคุณแม่กลับศูนย์ไปก่อน คืนนี้ผมนอนคนเดียวได้ครับ ยังไงก็พักที่ห้องพักผู้ป่วยรวมอยู่แล้ว เพื่อนๆเพียบ แถมมีแต่พี่พยาบาลสาวๆเดินตรวจกันตลอดทั้งคืนอีก คุณแม่ถึงวางใจยอมกลับไปพร้อมไอ้พี่โอ เมื่อพยายามโทรหาไอ้เพื่อนเวรทั้งสองคนแต่ไม่สำเร็จ ผมก็เริ่มเคลิ้มครับ ตามประสาคนป่วย คิดว่าคืนนี้น่าจะไข้ขึ้นไปตามระเบียบ นี้ผมโดนยำตรีนมานะครับ ช้ำไปทั้งตัว ยังดีที่หน้าหล่อๆของผมมีรอยปรากฏแค่ 2 หมัดซ้ายขวาเท่านั้น แต่ไอ้ที่ดูหนักสุดน่าจะเป็นแขนขวาที่แต่เดิมเข้าเฝือกข้อมือร้าวเอาไว้ ตอนนี้กลายเป็นแขนหักแทน ช่างมีการพัฒนาเสียจริงๆ พับพ่าสิ!
บ่นๆไปก็ชักง่วง แต่เหมือนลืมอะไรไปบางอย่าง แต่ก็ง่วงจนไม่อยากจะคิดอะไรอีก ช่างมันเถอะ คนป่วยก็ควรพักผ่อนครับ ไอ้เพื่อนสองคนนั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้คงโทรกลับมาเองแหละ ฝันดี ราตรีสวัสดิ์ครับ
*********************************************************************************************************
“ ตะแว๊ง ตะแว๊ง ตะแว๊ง แว๊ง แว๊ง แว๊งงงงงงงงงงงงงง” เหมือนจะได้ยินเสียงอันคุ้นเคยมาจากแดนไกล แต่ผมง่วงไงขี้เกียจจะสนใจมันอะ แต่กลับมีมือเหี่ยวๆมาเขย่าปลุกผม จากเบาๆจนแรงขึ้น
“ไอ้หนู ตื่น...ตื่นโว๊ย” โถ่ เขย่าขนาดนี้ ไม่ผลักตกเตียงไม่เลยหละ เป็นคุณลุงเตียงข้างๆนั่นเองครับ จากการสอบถามลุงแกเป็นพ่อค้าหมูพะโล้ เมื่อวานเกิดลื้นล้มจนข้อเท้าพลิก กระดูกกระเดี้ยวแกไม่ได้หักอะไรหรอกแค่เอ็นอักเสปเท่านั้นแหละ แต่ด้วยความที่แกน้ำหนักค่อนข้างมาก หมอเลยสั่งตรวจโรคแกเพิ่มอีกนิดหน่อย ก็อยู่ยาวๆไปครับ
“ครับๆลุง ตื่นละครับ” โอ๊ยยยย พูดแล้วเจ็บปากครับ สงสัยจะปากแตกด้วย เมื่อผมทนแรงปลุกมหาศาลไม่ไหว สุดท้ายก็ยอมแพ้ลืมตาขึ้น พยายามทรงตัวลุกขึ้นนั่ง อ่าว เช้ามืดแล้วนิหว่า พี่พยาบาลเดินกันให้วุ่น ไอ้ผมก็หลับซะสนิทเชียว
“เอ็งดูมือถือเอ็งหน่อยเถอะ ดังมาตั้งนานแล้ว แถมดังติดๆกันขนาดนั้นอีกเค้าอาจมีเรื่องด่วนก็ได้” ลุงแกชี้ไปที่มือถือบนหัวเตียงของผม ผมกล่าวขอบคุณเบาๆก่อนคว้ามันดู
“แทน แทน แทน แทนนนนนนน แถ่น แท้น แทนนนนนนน แถ่น แท้น แทนนนนนนนนนนนนนน” ยังไม่ทันได้เปิดแอปขึ้นมาอ่านเลยครับ เสียงเรียกโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาซะก่อน
“ไอ้กร ทำไมไม่อ่านข้อความวะ” เสียงไอ้มาร์คด่ามาจากปลายสาย
“สัด กูเพิ่งตื่นเนี่ย” ทีเมื่อคืนเมิงปิดเครื่องหนีกูยังไม่ว่าอะไรเลย
“เอ่อ...ตื่นแล้วก็อ่านข้อความด้วย เจอกัน บาย” เฮ้อ เดี๋ยวสิเพื่อน นี้เมิงโทรมาบอกให้กูอ่านข้อความ แค่เนี้ย
ข้อความอะไรนักหนาวะ ถึงขั้นต้องโทรมาบอกให้อ่าน ผมเข้าแอพไลน์ทันที ข้อความล่าสุดเป็นของไอ้มาร์คมันครับ ไอ้ที่ตะแว๊งๆเมื่อกี๊นั่นแหละ
-----------------------------------------------------
มาร์ค สักกะบาท : เชี่ยกร โทรมีไร
มาร์ค สักกะบาท : สัดดด โทรกลับไม่รับนะเมิง
มาร์ค สักกะบาท : ซวยแน่เมิง
มาร์ค สักกะบาท : พ่อเมิงตามหาเนี่ย
มาร์ค สักกะบาท : สัด เช้าแล้วเมิงตื่นแล้วโทรกลับด้วย
มาร์ค สักกะบาท : เมิงอ่านข้อความพ่อเมิงด่วน!!!
-----------------------------------------------------
พ่อคนไหนของมันวะ ทุกวันนี้กูก็มีแต่คุณแม่เนี่ย คือเมิงโทรมาหาเพื่อให้กูอ่านแค่เนี้ย
-----------------------------------------------------
AKIRA : แบตหมดครับกร กรมีอะไรรึป่าว
จ่ะ พวกเมิงพร้อมใจกันแบตหมดมากกกกกก
AKIRA : กรครับ อ่านไลน์คุณอาด้วยครับ
-----------------------------------------------------
ทำไมทุกคนพร้อมใจให้ผมอ่านไลน์ขนาดนั้น สรุปให้อ่านไลน์พ่อหรืออ่านไลน์อากันแน่วะ
พ่อของผมกับอาของอากิ……….
อ่อ พ่อคุณทูลหัว อะนะ
-----------------------------------------------------
PHUMMA : ถึงศูนย์รึยัง?
PHUMMA : ทำไมเธอเงียบไป
PHUMMA : ทำอะไรอยู่?
PHUMMA : หลับไปแล้วเหรอ
PHUMMA : กร
PHUMMA : กร เธอหลับแล้วเหรอ
PHUMMA : ……..
PHUMMA : เกิดอะไรขึ้น
PHUMMA : กร
PHUMMA : ……………………………….
-----------------------------------------------------
ชิบหายแล้วครับ นึกออกแล้วว่าลืมอะไร ลืมรายงานตัวกับพ่อนิเอง
โธ่ ก็เมื่อคืนเรื่องมันวุ่นๆ แถมยังง่วงมากอีก เลยลืมซะสนิทเลยอะ
OPPA’KORN : แหะ แหะ ขอโทษครับ ตื่นแล้วครับ
OPPA’KORN : ❤️❤️
ผมรีบส่งข้อความรับไปทันที แถมหัวใจให้อีก 2 ดวงเลยอะ เผื่ออีกฝ่ายจะอารมณ์เย็นขึ้น
“ตะแว๊ง” รอไม่นานอีกฝ่ายก็ตอบกลับมาครับ
PHUMMA : ทำไมเมื่อคืนไม่อ่านข้อความเลย
PHUMMA : รู้มั๊ยว่าเป็นห่วง ยิ่งไม่สบายอยู่
โอ๊ยยยยย ไม่ต้องเป็นห่วงเลยครับ ตอนนี้ไม่สบายหนักกว่าเดิมอีก
OPPA’KORN : ขอโทษครับ เมื่อวานผมเพลียๆเลยนอนไวอะ
PHUMMA : นอนไว? กี่โมง
OPPA’KORN : โอ๊ยยยย สักสองทุ่มผมก็นอนแล้ว
PHUMMA : แล้วโทรหาอากิตอนเกือบเที่ยงคืน?
เฮ้ยยยย รู้ได้ไง ข่าวเร็วไปป่าว
OPPA’KORN : ไอ้เล้งมันขอยืมโทรศัพท์ไปเล่นเกมครับ สงสัยเด็กมันคงโทรเล่น
PHUMMA : …………………..
OPPA’KORN : ผมผิดเอง ผมขอโทษครับ เดี๋ยวคืนนี้จะไม่ลืมบอกฝันดีเด็ดขาดเลย
OPPA’KORN : น้าาาาาาาาา ❤️❤️
PHUMMA : …………………..
OPPA’KORN : เดี๋ยวผมไปช่วยงานคุณแม่ก่อน ตั้งใจทำงานนะครับ สู้ๆ
เฮ้อออออ ต้องรีบหาจังหวะชิ่งครับ เดี๋ยวยาว
หลังจากที่ชิ่งหนีจากคุณพ่อ ‘พ่อคุณทูลหัว’ มาได้ ผมรีบต่อสายกลับหาไอ้มาร์คทันที
“เมิงคุยกับพ่อเมิงยัง” ทันทีที่มันรับโทรศัพท์ผมมันก็ถามหา พ่อผมเลยครับ
“เอ่อ...คุยแล้ว พวกเมิงแม่งไม่รับโทรศัพท์กู” ผมบ่นกลับ
“เอาน่า กูก็โทรกลับแล้ว เมิงไม่รับเอง” มันตอบกลับแบบไม่แคร์ สัดเมิงคงโทรกลับตอนกูหลับไข้ขึ้นอยู่มั้ง
“แล้วเมิงโทรกลับหาไอ้มืดรึยัง” ผมรีบถาม ลักษณะพวกมันคงยังไม่รู้เรื่องผมหรอกนะ
“ยัง มันมีเรื่องสำคัญป่าววะ…….มาร์คคคค กินข้าวครับบบ...แปปนะเมิง จ้าาาาา เดี๋ยวออกไป…...เอ่อ กูกะไปคุยกับมันที่โรงเรียนเนี่ย” นิเมิงจะไม่สนใจเพื่อนคนอื่นนอกจากอากิเลยหรือไง
“เอ่อ เรื่องกูเนี่ยแหละ…..เดี๋ยวพวกเมิงมาหากูก่อน แล้วอย่าเพิ่งบอกใครหละ โดยเฉพาะพี่ภูมิหนะ” ผมพยายามเกริ่นไว้ก่อน
“หาที่ไหนวะ เมิงจะโดดเรียนรึ” สงสัยไอ้มาร์คจะไม่รู้เรื่องจริงๆ ดีแล้วครับ แบบนี้ค่อยเคลียร์ง่ายหน่อย
“กูอยู่โรงพยาบาล” ผมกรอกเสียงลงไปเซ็งๆ
“ห๊ะ!...ไปทำห่าไรอีก ช่วงนี้เมิงมีทัวร์เดินสวนสนามเข้าโรงพยาบาลรึไงวะ” มันบ่นๆปนตกใจ
“เอ่อน่า มาก่อนเดี๋ยวเล่าให้ฟัง แล้วห้ามบอกพี่ภูมินะว่ากูเข้าโรงพยาบาลเนี่ย” ผมกำชับมันก่อนจะวางสาย
เฮ้อออออออออออออ
********************************************************************************************