หัวข้อ: ข้าไม่อยากแต่ง!!! ตอนพิเศษและแจ้งข่าวดี 100 เปอร์ 20/12/2562

[mild-dy]

 

[Billie]

 

[Letter123]

15

               เมื่อนัดเวลาเรียบร้อยเสี่ยวอิงก็ขอตัวกลับจวนไปขออนุญาตบิดาเสียก่อนส่วนผมก็กลับจวนพร้อมกับท่านพ่อเพื่อเตรียมมื้อเย็น ถึงแม้จะอยู่ใกล้ทะเลแต่การกินอาหารทะเลบ่อยๆก็ไม่ดีต่อสุขภาพวันนี้ได้ปลาทะเลมาผมเลยจะทำลวกจิ้มกับบะหมี่ปลา ผัดผักอีกอย่าง ผมทำน้ำซุบไว้เรียบร้อยเมื่อใกล้เวลาอาหารก็ให้ท่านป้าลวกปลาแล้วค่อยตั้งโต๊ะ

               “น้ำร้อนมาแล้วขอรับนายน้อย”

               “ขอบใจมากซื่อจู” ผมหยิบกล่องชาที่ถือออกมาจากห้องมาวางบนโต๊ะ กล่องชาบุด้วยผ้าสีเงินเหมือนกับอีกกล่องที่ให้พี่เว่ยไป อ่า จะเรียกว่าเห็นกล่องชาแล้วนึกถึงอีกคนเลยทีเดียว ป่านนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง เฮ้อยิ่งเห็นก็ยิ่งคิดถึง

               พอๆ

               เลิกคิดเพราะยิ่งคิดผมยิ่งรู้สึกวูบโหวงเหมือนความกระตือรือร้นหายไป ผมจะต้องพัฒนาตัวเองเมื่อพี่เว่ยกลับมาจะได้ประหลาดใจ สิ่งที่ผมทำทุกอย่างเป็นการหวังผลสองทางทั้งเป็นการเพิ่มพูนความรู้และเงินทองทำให้ตนเองนั้นมีคุณค่าในตัวเองไม่เพียงแค่เป็นบุตรชายของอดีตราชครูที่รอเพียงการออกเรือนเท่านั้น ผมเลิกหวังที่จะแต่งเข้าแล้วครับได้แต่ปลงกับตำแหน่งที่จะต้องแต่งออกแล้วล่ะครับ ขนาดลงทุนฝึกวิชายุทธ์กล้ามเนื้อยังไม่ขึ้นแต่กลับทำให้หุ่นผมดีขึ้นกว่าเดิมไปอีก

               ได้แต่ปลงและปล่อยวาง

               และอีกอย่าง......หากครบสองปีแล้วทั้งผมและพี่เว่ยยังไม่เปลี่ยนไปผมจะได้ยืนเคียงข้างอย่างไม่ต้องรู้สึกละอายใจ แต่หากว่าอีกสองปีแล้วใจคนเปลี่ยนผมก็จะได้มีสิ่งที่เป็นของผมไม่จำเป็นต้องรอโดยทิ้งเวลาเสียเปล่า แม้เหล่าเงาที่รับรู้ความคิดนี้ของผมจะพยายามบอกว่านายของตนนั้นไม่มีทางเปลี่ยนไป ผมได้แต่ยิ้มรับแต่ไม่พูดอะไรออกไป

               กาลเวลาผันแปรแล้วใจคนจะไม่เปลี่ยนไปเหรอ ยิ่งการไปต่างบ้านต่างเมืองพบเจอกับผู้คนมากมาย เอาเถอะผมก็เผื่อใจไว้แล้วล่ะนะ มือเทชาลงถ้วยแล้วยกขึ้นจิบระหว่างที่รอเสี่ยวอิง ท่านพ่อตอนนี้อยู่ที่ห้องหนังสือส่วนพี่ใหญ่ยังไม่กลับแต่คิดว่าอีกไม่นานก็คงกลับแล้ว ไม่นานบ่าวก็เดินนำเสี่ยวอิงมาหากแต่ผู้ที่มาด้วยนั้นผมไม่คุ้นหน้าหากแต่มีความคล้ายคลึงกับเสี่ยงอิง รึจะเป็นพี่ชาย??

               “พี่อวี้หลิงข้ามาแล้ว เอ่อ นี่พี่ใหญ่ข้า” ผมประสานมือคารวะผู้สูงวัยกว่า

               “คารวะคุณชายโม่”  คุณชายใหญ่ตระกูลโม่เพียงพยักหน้า ผมเลยเชื้อเชิญให้นั่งโดยที่ให้เสี่ยวอิงนั่งข้างๆ ส่วนคุณชายใหญ่นั้นนั่งถัดไปจากเสี่ยวอิง

               “นี่เป็นน้ำชาที่ข้าทำเองเจ้าลองชิมดู” ผมรินน้ำชาใส่ถ้วยอีกถ้ยนั้นให้ซื่อจูยกไปให้คุณชายโม่ เสี่ยวอิงยกชาขึ้นจิบตากลมนั้นเปล่งประกายชอบใจ

               “รสดียิ่ง ข้าจะร่วมทำด้วยพี่อวี้หลิง” ผมยิ้ม ก่อนที่จะขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วกระซิบถามสหายต่างวัย

               “นี่พี่ใหญ่เจ้าตามมาเพราะเหตุอันใด”

               “ข้าก็ไม่รู้” เสี่ยวอิงกระซิบตอบกลับมา

               “งั้นพรุ่งนี้เราไปดูที่กันพี่ใหญ่ข้าไปดูไว้แล้วแต่พรุ่งนี้ถึงจะว่างพาข้าไป”

               “ดียิ่ง” ระหว่างที่พวกผมคุยกันนั้น คุณชายโม่ก็นั่งจิบชาไม่พูดไม่จา

               “ซื่อจูเจ้าไปหยิบกระดาษกับพู่กันให้ข้าที” เพราะต้องร่างสัญญาที่ทำร่วมกันแม้จะคบหาเป็นสหายแต่การทำแบบนี้ก็จะทำให้สะดวกใจทั้งสองฝ่าย

               “นี่ขอรับ”

               ผมร่างข้อตกลงและการร่วมถือหุ้นทั้งเงินที่ร่วมทุนและผลตอบแทนแม้จะเรียกว่าการลงทุนร่วมแต่ผมก็ยังถือว่าเป็นหุ้นส่วนใหญ่ ซึ่งเสี่ยวอิงก็เห็นด้วยโดยมีผู้ปกครองนั่งกำชับอยู่ข้างๆ

               “คุณชายไป๋ช่างฉลาดยิ่ง หากทำการค้าเช่นเดียวกับข้าคงลำบากแล้ว”

               “ท่านกล่าวเกินจริงแล้ว ข้าแค่มีความรู้น้อยนิดเท่านั้น” ผมว่าอย่างถ่อมตัว เพราะมันเป็นเรืองจริงผมไม่คิดการณ์ใหญ่อย่างการทำการค้าเช่นตระกูลโม่หรอกนะ

               “เรียกข้าว่าพี่เวินอย่างที่เจ้าอิงเรียกเถิด” ผมยิ้มรับ เมื่อตกลงกันได้เรียบร้อยก็ถืงเวลาที่จะทานมื้อเย็นผมเลยชักชวนแกมบังคับให้สองพี่น้องตระกูลโม่

               “คารวะท่านลุงไป๋ขอรับ”

               “อ่าว เจ้าก็มาด้วยกันรึ”

               “ขอรับท่านลุงเพราะกลัวเจ้าอิงไปเล่นซน”

               “ข้าซนที่ไหนกันพี่ใหญ่” ผมขำกับท่าทางร้อนตัวของเสี่ยวอิง จากที่ฟังท่านพ่อและตระกูลโม่คงจะสนิทสนมกัน อย่างนี้วาสนาด้ายแดงของพี่ใหญ่ก็ผ่านฉลุยแล้วสิ ในหัวผมคิดวางแผนมองเสี่ยวอิงอย่างหมายมั่นปั้นมือ ท่านพ่อหันไปคุยกับพี่ใหญ่เวินเรื่องการค้าของพี่ใหญ่เวิน

               “หลิงเอ๋อร์พี่กลับมาแล้ว” เสียงที่มาก่อนตัวนั่นทำให้เสี่ยวอิงขยับนั่งตัวตรง พี่ใหญ่ชงักเมื่อเข้ามาแล้วเห็นแขกที่นั่งอยู่ข้างๆผม

               “พี่ใหญ่ นั่งก่อนสิขอรับ” ผมลุกขึ้นดึงแขนพี่ใหญ่ให้นั่งแทนที่ตัวเองยกชารินให้พร้อมเสร็จสรรพแล้วค่อยไปนั่งข้างพี่ใหญ่อีกที เมื่อนั่งข้างกันแล้วพี่ใหญ่ก็ดูมีท่าทางตัวแข็งแปลกๆ

               “พี่ใหญ่ตอนนี้เสี่ยวอิงเป็นผู้ร่วมลงทุนกับข้าแล้วนะ”

               “งั้นหรือ ดีแล้วล่ะ”แววตาของพี่ใหญ่ฉายแววเอ็นดูพร้อมกับมือที่ลูบผม เพราะพี่ใหญ่เป็นคนแบบนี้ไงเล่าผมถึงอยากจะสนับสนุนให้พี่ใหญ่มีคู่ดีๆ

               หลังจากที่คุยกัน รื่อยเปื่อยผมก็รับรู้ว่าพี่ใหญ่กับพี่ใหญ่เวินนั้นเป็นเพื่อนซี้กัน และที่ตามติดน้องชายมาด้วยเพราะอยากมาเจอหน้าผมเพราะก่อนหน้านี้นั้นเมื่อตอนเข้าเมืองหลวงแล้วขอไปหาแต่พี่ใหญ่ก็ห้ามไม่ให้มาเจอผมโดยมีข้ออ้างสารพัดแบบจนพี่ใหญ่เวินเลิกที่จะสนใจ  ช่างเป็นความหวงที่ไม่สามารถเข้าถึงได้จริง ๆ  พอถึงมื้อเย็นบะหมี่ปลาก็ดูจะได้รับความนิยมเพราะแต่ละคนต่างขอเพิ่ม เมื่อเสร็จสิ้นทุกอย่างก็เดินไปส่งสองพี่น้องโม่ที่หน้าจวน พี่ใหญ่ก็ยังคงนิ่งได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย

               อ๊ะ แต่อย่าคิดว่าผมไม่เห็นนะว่าแอบคีบอาหารใส่ชามเสี่ยวอิงนะ ดูท่างานกามเทพผมก็ทำได้ดีเหมือนกัน ล่ำลากันเสร็จก็แยกย้ายเข้าเรือนนอน ก่อนนอนผมก็หยิบสมุดออกมา อีกหนึ่งกิจวัตรของผม คือการเขียนบันทึกว่าวันนี้ทำอะไรไปบ้าง และ คิดถึงคนที่เดินทางไกลแค่ไหน

               อ่า

               เมื่อไหร่จะครบสองปีนะ

[B52]

 

[fc_fic]

 

[patee]

 

[arij-iris]

พบคนซึน 1 อัตราล่ะ 

[patchylove]

 

[no.fourth]

 

[miikii]

เขาดูออกหมดแล้วพี่ใหญ่ 

[Keawmikami]

 
พี่ใหญ่

[JokerGirl]

ห่างกันแป๊บเดียวก็คิดถึงแล้วเนอะ ส่วนพี่ใหญ่นั้นทั้งขี้หวงน้องและซึนจ้าต้องมีอะไรมากระตุ้นดีรึเปล่าน้อ

[Letter123]

วันต่อมาผมและเสี่ยวอิงมาดูตึกที่จะสร้างโรงน้ำชาซึ่งเป็นตึกที่อยู่ทางเข้าเมืองตรงความต้องการของผมพอดี เมื่อสำรวจแล้วก็คิดว่าคงต้องปรับปรุงอีกเล็กน้อย โดยจ้างช่างไม้ให้ทำชั้นสองให้เป็นห้องส่วนตัวส่วนด้านล่างจัดทำพื้นใหม่ ส่วนการจ้างคนงานนั้น ผมให้ซื่อจูเป็นหลงจู๊ เลือกคนงานที่เห็นว่าขยันและซื่อสัตว์ส่วนแม่ครัวทำขนมนั้นผมก็เลือกเอาจากคนในบ้านเพราะคุ้นเคยกับเมนูอาหารของผม เผลอแปบเดียวก็ผ่านไปเดือนหนึ่ง เพราะมีเรื่องให้ทำมากมายทำให้รู้สึกว่าเวลานั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว วันนี้เป็นวันเปิดร้าน ผมแล้วเสี่ยวอิงต่างมาอยู่ที่ร้านแต่เช้าตรู่ เพื่อเตรียมการพร้อมกับทั้งสองครอบครัวที่มาพร้อมกัน เมื่อได้ฤกษ์เหล่าสิงโตก็ออกมาเชิดพร้อมกับประทัดถูกจุด
   สิ้นเสียงประทัดและควันไฟผมกับเสี่ยวอิงก็ออกมายืนยังหน้าโรงน้ำชาหลานฮวา เพราะชาที่ร้านจะทำมาจากดอกไม้และผลไม้เสียส่วนใหญ่การใช้ชื่อดอกไม้ก็ดูไม่สิ้นคิดเกินไปนัก ทันทีที่ผู้มาร่วมยินดีได้ยลโฉมเจ้าของโรงน้ำชาต่างก็ต้องตกบ่วงความงามดั่งดอกไม้งานในช่วงฤดูหนาว
   “ข้าไป๋อวี้หลิงขอขอบพระคุณทุกท่านที่มาร่วมยินในการเปิดโรงน้ำชาของพวกเราในวันนี้”
   “เนื่องจากเป็นวันเปิดร้านทางเราจะลดราคาครึ่งหนึ่งเพื่อเป็นการขอบคุณทุกท่าน” เพียงเท่านั้นก็มีเสียงฮือฮาจากผู้มามุง ความคิดนี้ทีแรกผมคิดเอาไว้ว่าจะทำสามวันแต่การทำแบบนั้นเหมือนเป็นการลดคุณค่าในตัวสินค้าของเราผมเลยเลือกที่จะลดวันหนึ่งแม้ทุกคนจะคิดว่าเป็นการขาดทุนก็ตามแต่ว่าแบบนี้ก็จะทำให้ทุกคนรู้จักร้านของพวกเรา
   เมื่อเปิดร้านทั้งเหล่าคุณชายที่ร่ำเรียนมาด้วยกันและเหล่าคุณหนูที่ผมให้คนแอบกระจายข่าวเกี่ยวกับชาผลไม้ที่ช่วยเสิร์ฟความงามต่างเดินเข้าร้าน โชคดีที่ผมเตรียมคนงานและแจกแจงหน้าที่ไว้อย่างดี บรรดาเหล่าคุณชายคุณหนูขึ้นไปยังชั้นสองส่วนผู้คนธรรมาก็เปิดให้นั่งที่ชั้นล่าง แม้จะมีวัฒนธรรมตะวันตกแต่ก็ยังคงแบ่งวรรณะกันอยู่ แต่ผมก็ติวเข้มเด็ก ๆ ให้บริการด้วยรอยยิ้มทุกคน
   “คุณชายไป๋ ชาพีชของท่านถูกปากมากเลยเจ้าค่ะ”
   “แต่ข้าชอบชาผิงกัวมากกว่า”
   “ขนมที่กินกับชานั้นก็อร่อยยิ่ง”
   “เรียนคุณหนูท่านสามารถเลือกชาและขนมกลับจวนได้ขอรับในราคาครึ่งหนึ่ง”
   “ดียิ่ง ข้าขอชุดนี้ สองชุด”
   “ข้าเอาด้วย”
   “ข้าด้วย” และบรรดาคนงานก็ต่างจดรายการที่เหล่าคุณหนูคุณชายสั่งกลับบ้าน ขนมที่ทำวันนี้มีทั้งของทานเล่นและขนมทางตะวันตก ที่ผมเค้นความรู้และลองผิดลองถูกที่จะทำเตาอบ คุกกี้ผลไม้สารพัดอย่างถูกเนรมิตขึ้น แต่ผมก็ยังไม่ลืมขนมไทยที่มีขนมตระกูลทองที่เสิร์ฟพร้อมกับชาที่มีรสขมเล็กน้อย และดูท่าจะเป็นที่ถูกอกถูกใจหลายๆคน
   “ขอให้การค้าพวกเจ้าเจริญรุ่งเรืองนะ” ผมคำนับท่านลุงโม
   “ขอบพระคุณขอรับท่านลุง”
   “พี่อวี้หลิงดูท่าร้านเราจะประสบความสำเร็จนะขอรับ” ผมยิ้มแล้วส่ายหน้ากับความคิดไร้เดียงสาของเจ้าตัว
   “ผ่านสามเดือนก่อนเถิด”
   ตอนนี้ทั้งวรยุทธ์และการเรียนผมต่างพัฒนาขึ้นมากสามารถป้องกันตัวเองได้แล้ว ส่วนเดือนหนึ่งที่ผ่านมาวาสนาด้ายแดงของพี่ใหญ่นั้นช่าง..
   น่าสงสาร
   น่าสงสารพี่ใหญ่ที่ทำตัวปากไม่ตรงกับใจแม้อยากจะพูดคุยกับเสี่ยวอิงแต่ก็ต้องเป็นอันทะเลาะเพราะฝีปากพี่ใหญ่นั้นทำให้เสี่ยวอิงโมโห สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการะปะทะฝีปากกัน กามเทพอย่างผมเริ่มระอาจนอยากจะบีบคอพี่ใหญ่ ทีกับน้องแล้วทำตัวอ่อนโยนแล้วกับผู้ที่แอบชอบทำไมถึงได้กวนประสาทเขานักล่ะ
   ใช่ครับ
   พี่ใหญ่แอบชอบเสี่ยวอิง สหายสองคนนี้ช่างเหมือนกันกระทั่งรสนิยมในการเลี้ยงต้อย เห็นท่านพ่อว่าชอบตั้งแต่เสี่ยวอิงยังเด็กอยู่ นี่ไม่ใช่แค่พรากผู้เยาว์แล้วพี่ใหญ่เป็นขั้นที่เหนือกว่าสินะ
   “เสี่ยวอิง เจ้าคิดว่าพี่ใหญ่ข้าเป็นเช่นไร” เมื่ออยู่กันตามลำพังผมก็ถามโยนหินถามทาง
   “พี่ใหญ่พี่อวี้หลิง....... เป็นคนกวนประสาทและนิสัยไม่ดียิ่ง ข้าไม่แม้จะอยากคุยด้วยซ้ำ” อ่า  พี่ใหญ่ท่านทำอะไรลงไป
   “เจ้าไม่ชอบพี่ใหญ่ข้าจริงๆหรือ”
   “ใช่ ข้าไม่ชอบ” เสี่ยวอิงยืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่น วาสนาด้ายแดงของพี่ใหญ่ช่างเป็นงานหนักเสียจริง  “พี่อวี้หลิงข้าทำบัญชีเสร็จแล้วข้าขอกลับจวนเลยนะขอรับ”
   “จะกลับได้เช่นไร ดึกดื่นเช่นนี้ รอพี่ใหญ่ข้าไปส่งเถอะ”
   “ไม่ต้องหรอกขอรับ ข้าเหนื่อยเกินที่จะทะเลาะกับคนผู้นั้นแล้ว อีกอย่างคนของข้าก็รออยู่ด้านนอก” แม้จะสังหรณ์ใจไม่ดีเพียงใดแต่ผมก็ต้องยอมเพราะคนตรงหน้านั้นเมื่อตัดสินใจไปแล้วจะไม่มีทางเปลี่ยนใจ
   “งั้นรึ เดินทางดีๆนะ” คล้อยหลังเสี่ยวอิงออกไปผมก็วิ่งไปหาพี่ใหญ่
   “พี่ใหญ่ขอรับ เสี่ยวอิงกลับไปแล้วข้าสังหรณ์ใจไม่ดีเลยขอรับ” การค้าที่รุ่งเรืองย่อมแลกกับการขัดแข้งขัดขากับผู้อื่น เมื่อพี่ใหญ่ได้ยินก็สบถพุ่งทะยานออกไปทันที
   .
   ไป๋อวี้จิ้งได้แต่คาดโทษร่างเล็กในใจ ก่อนหน้านั้นโม่เวินได้เตือนเรื่องผู้ที่จ้องจะทำร้ายเพราะการคุ้มกันภัยของตระกูลเจ้าตัวถึงไม่ได้อยู่ดูแลได้แต่ฝากฝังเขาไว้แต่เจ้าตัวก็ดูเหมือนจะไม่รู้ตัวเลยสักนิด ปปลายเท้าสะกิดหลังคาพุ่งทะยานไปยังทางกลับจวนตระกูลโม่ หากแต่ใจขอเขาต้องหล่นไปเบื้องล่างเมื่อกลิ่นคาวเลือด
   “อิงเอ๋อร์”ข้าร้องเรียกพร้อมกับกระโดดไปยังเบื้องหน้าพร้อมกับยกกระบี่ขึ้นกันคมดาบที่ฟาดลงมาแล้วซัดฝ่ามือจนร่างนั้นปลิวกระแทกต้นไม้สิ้นใจทันที เขาไม่สนใจร่างนั้นอีกต่อไปก่อนที่จะพุ่งเข้าไปใช้กระบี่ฟาดฟันปลิดชีพ เมื่อจัดการเหล่าคนร้ายเขาก็รีบเดินกลับไปหาร่างเล็กที่นั่งพิงล้อรถม้าอย่างอ่อนแรง ใบหน้าหวานนั้นซีดเผือดไร้สีเลือด
   “อิงเอ๋อร์ เจ้าเจ็บตรงไหนรึไม่” เขาไม่กล้าที่แม้จะแตะต้องร่างเล็ก
   “เจ็บ” เสียงหวานนั้นแหบแห้งก่อนที่เปลือกตานั้นจะปิดลง
   “อิงเอ๋อร์!!” มือใหญ่รีบจับชีพจร สายตาคมมองเห็นรอยแดงชุ่มตรงเอวเล็ก “ ข้าขอโทษ” พึมพำขอโทษก่อนที่จะดึงสายรัดเอวออกแหวกสายเสื้อ เขาหยิบผงห้ามเลือดออกจากอกเสื้อโรยเข้าที่แผล พร้อมกับฉีกเสื้อตัวในของคนเจ็บบรรจงพันแผลอย่างเบามือ กวาดสายตามองทั่วร่างเมื่อไม่เห็นบาดแผลที่ได้อีกเขาก็ค่อยๆอุ้มร่างบางขึ้นแนบอกแล้วทะยานกลับสู่จวน
   .
   .
   จวนตระกูลไป๋ถูกจุดโคมสว่างทั่วทั้งจวนเมื่อคุณชายใหญ่อุ้มคุณชายน้อยตระกูลโม่มาที่จวนพร้อมกับตะโกนเรียกหาหมอเสียงดัง ทุกคนถูกตามตัวมายังเรือนรับรอง ด้านนอกนั้นมีคุณชายน้อยและนายท่านรอฟังข่าวด้านนอก
   
**************************************************************************
ลงเต็มแล้วจ้าาาาาาา

โอ๊ยน้องอิงโดนลอบทำร้าย ส่วนพี่ใหญ่เรานั้นเป็นสายซึนที่ปากจัดค่ะ

ดีใจที่ทุกคนชอบนะคะ 

ขอบคุณทุกคนมากค่ะ

ปล. พี่ใหญ่คือขั้นกว่าของการกินเด็กค่ะ

[JokerGirl]

น้องอิงบาดเจ็บขนาดนี้พี่ใหญ่ต้องเลิกซึนได้แล้ว ชีวิตคนเราสั้นนักนะพี่ใหญ่ อย่าเป็นอะไรมากนะน้องอิง

[B52]

 

[arij-iris]

ลดความซึนบ้างก็ดีนะ พี่ใหญ่ 5555

[♥►MAGNOLIA◄♥]

 

[Keawmikami]

 

[Mayana]

น้องอิงลู๊กก.. 

[miikii]

น้องเจ็บบบบบบ แต่ถ้าพี่ใหญ่ยังพูดไม่ดีกับน้องอีกนะ 

[Jibbubu]

งวดนี้น้องคงดูพี่ใหญ่ดีขึ้นล่ะนะ

[shiroinu]

 “คุณชายไป๋ ชาพีชของท่านถูกปากมากเลยเจ้าค่ะ”
อันนี้ต้องเป็นชาลูกท้อหรือดอกท้อรึเปล่าคะ? ถ้าหมายถึงpeach น่าจะเป็นลูกท้อ หรือตั้งใจจะใช้ชื่อพีช? หรือพิมพ์ผิดรึเปล่าคะ 

พึ่งเห็นอีกอัน
ผมให้ซื่อจูเป็นหลงจู๊ เลือกคนงานที่เห็นว่าขยันและซื่อสัตว์>>อันนี้อ่านแล้วแอบสะดุ้งเบาๆ

รอติดตามตอนต่อไปจ้า

[Leenboy]

สนุกมากกก  รอๆๆๆ

[patee]

รออ่านต่อค่ะ

[Letter123]

“คุณชายไป๋ ชาพีชของท่านถูกปากมากเลยเจ้าค่ะ”
อันนี้ต้องเป็นชาลูกท้อหรือดอกท้อรึเปล่าคะ? ถ้าหมายถึงpeach น่าจะเป็นลูกท้อ หรือตั้งใจจะใช้ชื่อพีช? หรือพิมพ์ผิดรึเปล่าคะ 

พึ่งเห็นอีกอัน
ผมให้ซื่อจูเป็นหลงจู๊ เลือกคนงานที่เห็นว่าขยันและซื่อสัตว์>>อันนี้อ่านแล้วแอบสะดุ้งเบาๆ



รอติดตามตอนต่อไปจ้า

แง้ขอบคุณที่เตือนค่ะ เดี๋ยวจะแก้ให้นะคะ

[AkuaPink]

 
 

[Letter123]

16
   ภายในเรือนรับรองนั้นหมอมากฝีมือที่สุดในเมืองถูกตามตัวมากลางดึกเพื่อรักษาคุณชายน้อยตระกูลโม่  บาดแผลช่วงแขนนั้นแม้จะไม่ยาวนั้นหากแต่คมกระบี่นั้นบาดลึกลงไปหากไม่ได้ยาห้ามเลือดของคุณชายใหญ่ไป๋ช่วยไว้ ลมหายใจสุดท้ายคงขาดลงเป็นแน่ ทั้งยังบาดแผลช้ำอีกหลายจุด
   “ท่านหมอเป็นเช่นไรบ้าง”
   “โชคยังดีที่คุณชายใหญ่ยื้อไว้ได้ทันเวลา ข้าทำแผลและห้ามเลือดให้แล้ว คุณชายน้อยโม่เสียเลือดไปมาข้าจะเขียนเทียบยาไว้ให้ ตอนนี้ก็อย่าให้คุณชายน้อยโม่ขยับตัวมาก อีกทั้งคืนนี้อาจมีไข้ขึ้น”
   “ชอบคุณท่านหมอมากขอรับ” ร่างสูงใหญ่ประสานมือขอบคุณท่านหมอที่เรียกได้ว่าถูกลักพามายามดึกนั้นแม้แรกๆจะไม่พอใจหากแต่เมื่อเห็นคนเจ็บท่านหมอกลับลงมือรักษาทันที เขาให้บ่าวอีกคนเดินไปรับเทียบยาจากท่านหมอเพื่อไปต้มยา เมื่อท่านหมอเดินออกไปบิดาและน้องชายก็เดินเข้ามา
   “เป็นอย่างไรบ้าง”
   “เพราะเสียเลือดไปมากขอรับ ท่าหมอเขียนเทียบยาให้แล้วขอรับ”
   “พ่อจะให้คนไปแจ้งตระกูลโม่” เมือได้ยินว่าปลอดภัยแล้ว ผู้สูงวัยเดินออกจากห้องเพื่อสั่งการณ์ให้คนไปแจ้งตระกูลโม่ที่รอฟังข่าวอยู่ เพราะตอนนี้ที่จวนตระกูลโม่นั้นมีเพียงแต่ฮูหยินใหญ่และฮูหยินผู้เฒ่าเพราะห่วงเรื่องความปลอดภัยจึงให้รอฟังข่าวที่จวน ไป๋อวี้จิ้งนั่งลงที่เก้าอี้เล็กข้างเตียง มือใหญ่เลื่อนไปกุมมือเล็กไว้
   “เสี่ยวอิงปลอดภัยแล้วพี่ใหญ่ ข้าจะให้คนชงชามาให้นะขอรับ” เพราะรู้ตอนนี้พี่ใหญ่คงกำลังว้าวุ่นใจ เพราะหากพี่ใหญ่ตามไปไม่ทันเสี่ยวอิงคง.. ตอนนี้คงต้องปล่อยให้พี่ใหญ่ดูแลรักแรกด้วยตัวของตัวเองแล้ว
   คล้อยหลังน้องชายอวี้จิ้งก็ทำได้เพียงมองร่างเล็กใบหน้าหวานที่ปกติแล้วเมื่อเจอะเจอกันจะแดงระเรื่อตอนนี้กลับไร้สีเลือด ริมฝีปากเล็กที่คอยทุ่มเถียงกับเขาทุกเวลากลับขาวซีด ในหัวของเขาได้แต่คิดวนไปวนมา ว่าหากเขาไปไม่ทัน หากเขาไปช้ากว่านี้อีกเพียงนิด ร่างเล็กจะเป็นเช่นไร ในใจของเขานั้นบีบรัดเมื่อเห็นร่างโปร่งล้มลงไปกับตา
   “พี่ขอโทษ” หากเขาตามออกไปเร็วกว่านี้น้องคงไม่เจ็บตัว หากเจ็บตัวแทนได้เขาคงทำไปแล้ว
   “คุณชายข้านำยาและน้ำชาจากคุณชายมาให้ขอรับ” เสียงซื่อจูด้านนอกทำให้เขาร้องอนุญาตออกไปชากลิ่นหอมและกลิ่นของยาโชยเข้ามาทันทีที่ประตูถูกเปิดออก
   “วางไว้ แล้วออกไปเถอะ” ซื่อจูทำตามแล้วเดินออกไปพร้อมปิดประตูให้เรียบร้อย กลิ่นชาหอม ๆ นั่นช่วยทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้น มือใหญ่เอื้อมไปหยิบถ้วยยาขึ้นมาเป่าจนเย็นลง เมื่อท่านหมอแจ้งว่าอาจมีไข้ แล้วจัดเทียบยาแก้ไข้มาด้วย มือใหญ่วางทับที่หน้าผากเนียน และสัมผัสได้ถึงความร้อนจึงรีบร้อนลุกขึ้นไปสั่งให้บ่าวที่อยู่หน้าห้องไปนำน้ำร้อนและผ้ามาให้ ไม่นานน้ำร้อนก็ถูกยกเข้ามา และเขาก็เป็นคนที่จัดการใช้ผ้าอุ่นคอยเช็ดตัวให้น้อง เพราะเคยชินแล้วกับการที่ดูแลทหารหากแต่การกระทำนั้นแฝงไปด้วยความอ่อนโยน เมื่อวางผ้าลงบนหน้าผากเพื่อให้ซับความร้อน และก็ถึงงานยากเมื่อต้องป้อนยาคนเจ็บ เพราะไม่อยากให้กระทบกระเทือนบาดแผล มือใหญ่ตักยาแล้วค่อย ๆ  ป้อนยาให้กับร่างเล็กหากแต่คนเจ็บก็ไม่รู้สึกตัวแถมยังสำลักยาออกมาอีก  เมื่อไม่มีทางเลือกเขาก็มีทางเลือกเพียงทางเดียว
   “พี่ขออภัยเจ้าด้วย” ก้มกระซิบขออภัยก่อนที่จะยกยาขึ้นดื่มแล้วก้มลงแนบลงที่ริมฝีปากบางได้รูป ค่อย ๆ บรรจงป้อนยาให้กับคนป่วยเมื่อผละออกมาก็เห็นว่าคนป่วยนั้นยอมกลืนยาลงไป เขาก็บรรจงป้อนยาจนหมดถ้วยเมื่อวางถ้วยยาลงก็หยิบผ้าค่อย ๆ เช็ดคราบยาที่มุมปากอย่างแผ่วเบา แม้จะบอกว่าเป็นการป้อนยาหากแต่รสหวานยังคงจารึกอยู่ในใจ
   .
   .
   เมื่อดูแลจนรุ่งสางทั้งเช็ดคลายความร้อนทั้งป้อนยา อาการไข้ก็ลดลงจากเมื่อคืนนักสีหน้าขาวซีดนั้นเริ่มมีเลือดฝาดขึ้นมาบ้าง ทำให้เขาวางใจ แม้จะไม่ได้นอนทั้งคืนก็ตาม
   “พี่ใหญ่ ข้าขอเข้าไปนะขอรับ”
   “เข้ามาเถอะ”
   “เสี่ยงอิงเป็นเช่นไรบ้าง”
   “ไข้ลดลงแล้วล่ะ เจ้ามีเรื่องอันใดรึหลิงเอ๋อร์”
   “ฮูหยินผู้เฒ่าและฮูหยินโม่มาขอรับ” เขาเพียงพยักหน้ารับรู้ หากผู้อาวุโสทั้งสองมาเห็นว่าเขาอยู่เพียงลำพังกับน้องคงมิเป็นเรื่องดี เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงลุกขึ้น
   “เจ้าเข้ามาดูแลเสี่ยวอิงเถิดพี่จะกลับเรือนไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า”
   “ข้าจะดูแลให้อย่างดีเลยขอรับ” เมื่อน้องรักให้คำมั่นเขาก็เดินออกจากห้องไปยังเรือนตน เพื่อผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ใส่ตั้งแต่ที่ไปช่วยน้อง
   เมื่อพี่ใหญ่ออกไปผมก็เดินเข้าไปนังแทนทีทำทีเป็นคนดูแลเสี่ยวอิงไม่เช่นนั้นพี่ใหญ่คงดูไม่ดีในสายตาว่าที่แม่ยายแน่ๆ อย่าถามว่าทำไมท่านพ่อถึงไม่ห้ามก็เพราะว่าพี่ใหญ่นั้นเมื่อตัดสินใจทำอะไรลงไปแล้วไม่มีทางที่จะห้ามได้อีกอย่างก็รู้ใจพี่ใหญ่ดีจึงไม่ห้าม
   “นายน้อยขอรับ นายท่านพาฮูหยินผู้เฒ่าและฮูหยินโม่มาแล้วขอรับ” ซื่อจูที่ผมสั่งให้ไปดูต้นทางไว้รีบวิ่งมาแจ้งผมทันที ผมเลยรีบตรวจดูในห้องเมื่อไม่เห็นว่ามีอะไรที่จะเป็นหลักฐานชี้ถึงพี่ใหญ่ก็รีบกลับมานั่งที่เดิมพร้อมกับซื่อจูที่ยืนอยู่ถัดไปเบื้องหลัง
   “อิงเอ๋อร์ อิงเอ๋อร์ของย่า” เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเดินเข้ามาก็นั่งลงข้างเตียง มือเหี่ยวย่นยกขึ้นลูบตามหน้าตาของเสี่ยวอิง
   “ท่านแม่เจ้าคะ ใจเย็นก่อนเถิดเจ้าค่ะ เสี่ยวอิงปลอดภัยแล้ว” ฮูหยินโม่ได้แต่เอ่ยปลอบใจแก่แม่สามี วางใจเมื่อเห็นสีหน้าของบุตรชายนั้นไม่ได้ย่ำแย่อย่างเช่นที่กังวล
   “คารวะฮูหยินผู้เฒ่า ฮูหยินโม่ขอรับ”
   “ตายจริงข้าเสียมารยาทแล้ว นี่คงเป็นคุณชายน้อยอวี้หลิงสินะ ได้ยินเสี่ยวโม่เอ่ยถึงอยู่ประจำ”
   “ขอรับ” เป็นฮูหยินผู้เฒ่าหันมาทักพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาที่หางตา เบาๆ ผมเลยยิ้มตอบ ก่อนที่จะได้พูดคุยอะไรกันอีกพี่ใหญ่ก็เดินเข้ามา
   “คารวะฮูหยินผู้เฒ่า ฮูหยินโม่ขอรับ”
   “คุณชายใหญ่ ตระกูลโม่เป็นหนี้บุญคุณท่านแล้ว” เป็นฮูหยินที่กล่าวขึ้น
   “มิเป็นไรขอรับ ข้าเต็มใจช่วย” ฮูหยินโม่สังเกตถึงแววตายามที่คุณชายเอ่ยถึงบุตรชายตนก็เดาได้ถึงแปดส่วน ในใจก็รู้สึกชอบใจ เมื่อคนที่ต้องตาบุตรชายคนเล็กของตนนั้นเป็นคุณชายใหญ่ตระกูลไป๋ ที่ถูกล่ำลือในเรื่องรักเดียวใจเดียวหากบุตรชายตนได้ตบแต่งออกไป คงไม่ต้องช้ำใจกับการที่ต้องใช้สามีร่วมกับสตรีและบุรุษอื่น อีกทั้งนิสัยใจคอคุณชายใหญ่ผู้นี้ก็เป็นที่เลื่องลือ หน้าที่การงานรึก็เป็นถึงรองแม่ทัพแม่ทัพ ในใจยิ่งยกให้คุณชายใหญ่อยู่สูงกว่าคุณชายตระกูลไหน หวังก็เพียงบุตรชายตนจะมีใจให้คุณชายใหญ่ผู้นี้บ้าง
   “ข้าว่าเราออกไปกันเถิด ให้เสี่ยวอิงพักผ่อนเงียบ ๆ เถอะ” ท่านพ่อเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นผู้คนในห้อง ซึ่งทั้งฮูหยินผู้เฒ่าและฮูหยินโม่แม้อยากจะอยู่ต่อหากแต่เหตุผลที่ประมุขไป๋กล่าวนั่นถูกต้องจึงยอมเดินออกไป มีเพียงซื่อจูที่อยู่เฝ้า เมื่อเดินมายังห้องโถงทุกคนนั่งประจำตำแหน่ง บ่าวก็นำชาที่นายน้อยสั่งเตรียมไว้มาทันที
   “คุณชายใหญ่ท่านจับตัวผู้ร้ายได้หรือไม่” ถ้วยชาถูกยกขึ้นจิบเพียงนิดแล้วถูกวางลง ฮูหยินผู้เฒ่าเป็นผู้เอ่ยปากถาม
   “ไม่มีคนรอดขอรับ” ฮูหยินผู้เฒ่าพยักหน้าแล้วถอนหายใจยาว เมื่อไม่มีคนรอดก็มิรู้ว่าจะไปสืบว่าผู้ใดเป็นผู้บงการ
   “ตอนนี้อิงเอ๋อร์ยังไม่ฟื้น คงต้องรบกวนประมุขไป๋เสียแล้ว”
   “ไม่ต้องเกรงใจ อย่างไรเสียทั้งข้าและโม่ฉิงก็เป็นสหายกันมานาน” พูดคุยกันอยู่นานทั้งสองก็ขอตัวกลับไปที่จวนเหลือเพียงแค่เสี่ยวม่อบ่าวติดตามของเสี่ยวอิงไว้ดูแลนายน้อยตน เมื่อทั้งฮูหยินผู้เฒ่าและฮูหยินโม่จากไป พี่ใหญ่ก็ลุกไปยังเรือนรับรองทันที ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเฝ้าเสี่ยวอิง
   ผ่านมาครึ่งค่อนวัน คนป่วยก็ฟื้นได้สติอวี้จิ้งรีบลุกไปหาทันทีพร้อมกับน้ำอุ่นที่เทเตรียมไว้
   “อย่าขยับ แผลเจ้าจะปริได้”อวิ้จิ้งรีบห้ามปรามคนเจ็บที่จะลุกจากเตียง
   “แค่กๆ”
   “ดื่มน้ำก่อน” น้ำเสียงทุ้มนุ่มอ่อนโยนจนคนเจ็บได้แต่แปลกใจ เหตุใดคนผู้นี้ถึงได้มาดูแลเขาได้ เมื่อน้ำไหลผ่านลำคอแห้งผากทำให้คนป่วยรู้สึกดีขึ้น
   “เหตุใดจึงเป็นท่าน”
   “เจ้าต้องการอะไรอีกหรือไม่” อวี้จิ้งเลือกที่จะไม่ตอบคำถามหากแต่เอ่ยถามกลับ
   “ไม่ ข้าไม่ต้องการอันใด” 
   “อืม” มีเพียงความเงียบงันภายในห้อง หากแต่การกระทำของร่างสูงก็ทำเอาใจดวงน้อยเต้นรัวเมื่อมือใหญ่แตะตามหน้าและลำคอ
   “มิมีไข้แล้ว เจ้าหิวหรือไม่”
   “หิว” โม่อิงบอกด้วยเสียงอันเบา ตอนนี้ทั่วทั้งร่างต่างเจ็บปวดหากแต่ที่แขนนั้นรู้สึกเยี่ยงหินที่ทับเอาไว้  เขามองดูคุณชายใหญ่ที่วางถ้วยน้ำลงแล้วลุกไปสั่งให้บ่าวไปยกสำรับมา แล้วก็กลับมานั่งข้าง ๆ เช่นเดิม
   “เจ้าปวดแผลรึไม่ กินข้าวเสร็จพี่จะทำแผลให้”
   พี่
   พี่รึ
   ตากลมเบิกกว้างเมื่อคุณชายใหญ่ที่คอยค่อนแคะ และทะเลาะกับเขาทุกอยู่ทุกเมื่อ เหตุใดถึงได้ทำตัวเปลี่ยนไปและการเปลี่ยนไปของร่างสูงก็ทำให้ใจเขาปั่นป่วน
   .
   .      
   เมื่อสำรับถูกยกเข้ามาอวี้จิ้งก็ยกชามโจ๊กแค่ได้กลิ่นเขาก็รับรู้ได้ว่าเป็นฝีมือน้องชาย เมื่อเย็นลงเขาก็วางชามลงแล้วหันไปประคองคนเจ็บให้ลุกขึ้นนั่งพิงอกกว้าง
   “ทำไมต้องให้ข้าพิงท่านด้วยเล่า”
   “เจ็บคอก็เงียบเสียเถิด”
   “แค่กๆ ท่าน”
   “อย่าดิ้น”
   แม้จะเสียงแหบเพียงใดก็ยังคงต่อปากต่อคำกับเขาอยู่ช่างเป็นคนป่วยที่ดื้อเสียจริง คงเห็นว่าไม่เป็นผลเลยยอมนอนนิ่ง เอื้อมไปหยิบชามโจ๊กแล้วค่อยๆตักป้อนคนป่วยจนหมดชาม
   “อิ่มรึไม่”
   “อิ่มขอรับ”  เสี่ยวม่อนั้นเมื่อเข้ามาเก็บสำรับก็ต้องหน้าแดงหลบลี้ออกจากห้องไปทันที ปล่อยให้นายทั้งสองอยู่ตามลำพัง อวี้จิ้งมองคนป่วยที่ไม่ดื้อยอมให้เขาจับพิงเสาเตียงเพื่อที่เขาจะได้ทำแผลให้ ผ้าพันแผลถูกแกะอย่างเบามือขัดกับภาพรองแม่ทัพแห่งกองพยัคฆ์ อวี้จิ้งพยายามทำแผลให้อย่างเบามือเท่าที่จะทำได้ สมาธิจดจ่ออยู่กับการทำแผลยิ่งกว่าการวางแผนการรบเสียอีก ตลอดการทำแผลนั้นร่างเล็กนั้นแทบไม่รู้สึกเจ็บอะไร
   “ขอบคุณ” น้ำเสียงที่อ่อนลงนั่นทำให้เขาละจากแผลตรงหน้า เงยขึ้นสบตากลมเมื่อเห็นรอยยิ้มหวานก็ทำให้มุมปากหนายกขึ้น
   รอยยิ้มที่เห็นนั่นทำให้คนเจ็บรู้สึกร้อนฉ่าที่ใบหน้า
   ตั้งแต่รู้จักกันมานั้น ร่างสูงมิเคยที่จะยิ้มให้เขา
   ช่างเป็นรอยยิ้มที่.....น่ามองยิ่ง
***************************************

ก็ปล่อยพี่ใหญ่เขาดูแลคนเจ็บไปนะคะ 

ก่อนอื่นเลย ขอโทษด้วยจริงๆ เพราะไม่ได้ลงเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว งานเยอะเลยค่ะ โดยปกติแล้วทุกๆ 25 ถึงสิ้นเดือนเราจะต้องทำสรุปคนไข้ ทำเสร็จก็เพลียแล้ว ช่วงนี้กดดันตัวเองเรื่องเขียนนิยายเรื่องนี้ด้วย ยอมรับเลยว่าพอพิมพ์ไปแล้วเครียด เพราะอยากให้มันดีกว่านี้เลยเครียดนิดหน่อย  เลยพักตัวเองด้วยอาทิตย์หนึ่ง กลับมาแล้วค่ะ ถึงแม้ไม่เต็มร้อยแต่ก็จะพยายามนะคะ ขอบคุณที่ยังติดตามกันนะคะ

รัก

[AkuaPink]

 
 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พี่ใหญ่ ทั้งได้หน้า ทั้งถูกใจตัวเองไปเต็มๆ 

[JokerGirl]

คนรักเค้าก็อยากดูแลกันล่ะนะ เสี่ยวอิงเริ่มเอนเอียงไปทางพี่ใหญ่ล่ะ