(ต่อค่ะ)
"เราก็ไปกันเถอะ" พี่เติมเต็มชวนผมพร้อมกับจับมือผมด้วย พอขึ้นมานั่งบนรถพี่เติมเต็มก็สตาร์ทรถและเปิดแอร์เย็นฉ่ำแต่ยังไม่ขับออกไป พี่เติมเต็มเอื้อมไปที่เบาะด้านหลังหยิบกระเป๋าที่ดูก็รู้ว่าใส่แล็ปท็อปอยู่ พี่เติมเต็มส่งให้ผม
"ขอบคุณนะครับ แล้วก็ขอโทษที่ผมยืมมาแล้วแต่ไม่รักษาของทิ้งไว้ในห้อง แถมยังไม่ล็อคห้องอีก ดีนะที่ไม่หาย"
"ตอนแรกพี่ไม่ได้คิดอะไรเลยนะ แต่พอคนเก่งพูดแบบนี้ พี่ก็เลยคิดว่างั้นพี่ควรจะลงโทษคนเก่งดีมั้ย"
"ลงโทษเหรอครับ" ผมถามกลับ พี่เติมเต็มยิ้มให้ผมและบอกว่า
"ไว้รอให้คนเก่งหายก่อนเนอะแล้วค่อยว่ากัน"
ตอนแรกผมไม่เข้าใจคำว่าหายของพี่เติมเต็ม แต่เพราะสายตาที่มองมามันแสดงออกชัดเจนเลยว่าหายที่ว่าหมายถึงอะไร ผมก็เลยเงียบไม่พูดอะไรที่มันเข้าตัว พี่เติมเต็มก็แค่หัวเราะแต่ไม่ได้พูดอะไร
"เราจะนั่งอยู่ในรถแบบนี้เหรอครับ" ผมถามเพราะพี่เติมเต็มไม่ขับรถออกไปสักที พี่เติมเต็มดึงมือผมไปจับไว้และจูบเบาๆที่นิ้วมือของผม ก่อนจะถอนหายใจออกมา
"มีอะไรเหรอครับ" ผมถามด้วยความเป็นห่วง
"คนเก่งต้องอยู่ดูแลแม่กับป้าใช่มั้ยล่ะ พี่ก็ต้องกลับไปทำโปรเจ็คเหมือนกัน ไม่ดีเลย ... เรายังไม่เคยห่างกันเลยนะ" น้ำเสียงพี่เติมเต็มดูหงอยลงมากๆเลย
"เมื่อสองสามวันก่อนเรายังห่างกันเลย" ผมพูดแซวขึ้นมา
"อันนั้นไม่นับสิ เพราะตอนนั้นเราไม่ได้ห่างตัว เรายังเจอกันอยู่ถึงแม้พี่จะฟอร์มจัดไม่คุยกับคนเก่งก็เถอะ" ผมอดหัวเราะพี่เติมเต็มไม่ได้ ยอมรับด้วยแฮะว่าตัวเองฟอร์มจัด
"แค่ไม่กี่วันเองครับ เมื่อก่อนผมไม่เจอพี่เต็มเป็นปีๆผมยังอดทนและผ่านมันมาได้เลย" ผมบอก
"ใช่สิ ได้พี่มาเป็นแฟนแล้วนี่ จะทิ้งจะขว้างยังไงก็ได้ แค่ไม่กี่วันเองเหรอ ... หึ!"
ผมโน้มตัวไปมองพี่เติมเต็มใกล้ๆ ผมต้องกลั้นยิ้มไว้เพราะพี่เติมเต็มทำหน้าเหมือนงอนผมเลย
"พี่เต็มครับ"
"....." เงียบครับ หันหน้าออกไปข้างนอกด้วย
"พี่เต็ม" ผมเรียกซ้ำและใช้มือเขย่าที่แขนพี่เติมเต็ม พี่เติมเต็มก็เลยหันมาทางผม
จุ๊บ!
ผมจูบที่ริมฝีปากของพี่เติมเต็มแบบเร็วๆครั้งหนึ่งก่อนจะกลับมานั่งตามปกติ สีหน้าพี่เติมเต็มดูตกใจมากเลยครับ
"ขอยืมคำพูดไอ้วินหน่อยนะ คนเก่งมาทำแบบนี้ตอนนี้พี่ก็แย่สิ จะจับฟัดก็ไม่ได้" พี่เติมเต็มพูดพร้อมกับโน้มตัวมาใกล้ผม
"ฟัดอะไรเล่า" ผมพูดออกมาเบาๆแต่รู้ว่าตัวเองหน้าแดงมาก พี่เติมเต็มใช้มือมาเกลี่ยที่แก้มของผมเบาๆ
"อยากลองบนรถดูมั้ย" ผมหดคอเล็กน้อยตอนที่พี่เติมเต็มกระซิบที่ข้างหู ผมเงียบไม่ตอบอะไร แต่ในใจก็แอบคิดตามที่พี่เติมเต็มพูด ... บนรถเหรอ
"ชอบทำหน้ายั่วอีกแล้ว"
"ไม่ได้ทำสักหน่อย" ผมรีบบอกเพราะผมมั่นใจว่าไม่ได้ทำหน้าแบบนั้นแน่ พี่เติมเต็มลูบหัวผมไปมาเบาๆก่อนที่จะถอนหายใจออกมา
"เฮ้ออออ ... ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเราต่างคนก็ต่างมีหน้าที่ จะคิดถึงยังไงก็ต้องอดทน"
ผมยิ้มให้กับคำพูดพี่เติมเต็ม
"พี่เต็มกลับเลยก็ได้นะครับ" ผมหยิบมือถือมาดูเวลาตอนนี้บ่ายสองโมงกว่าแล้ว
"ทำไมให้กลับเร็วจัง พี่ยังไม่อยากกลับเลย"
"ผมไม่อยากให้พี่เต็มถึงค่ำมากเกินไป" ผมบอกพี่เติมเต็มเพราะไม่อยากให้พี่เขาขับรถเวลากลางคืน
"เพิ่งจะบ่ายสองเอง"
"กลับตอนนี้แหละครับ ถ้าค่ำกว่านี้ผมเป็นห่วงนะ"
"เล่นพูดอ้อนแบบนี้พี่ก็ต้องยอมนะสิ"
"ดีมากครับ"
"แล้วรายงานที่ต้องส่งอีกเยอะมั้ย เดี๋ยวพี่จัดการไปปริ้นท์แล้วก็เอาไปเข้าเล่มให้เลย จะได้ส่ง"
"อีกนิดหน่อยครับ ถ้าผมทำเสร็จเดี๋ยวผมบอกพี่เต็มอีกทีนะครับ"
"ตกลงครับ"
"จริงสิ ผมต้องกลับไปเอากระเป๋าที่ใส่เสื้อผ้ามาเมื่อคืนที่บ้านพี่เต็มด้วย"
"ถ้างั้นไปเลยมั้ย เดี๋ยวพี่ขับรถกลับมาส่งที่โรงพยาบาลอีกที"
"ครับ ไปเลยดีกว่า"
หลังจากนั้นพี่เติมเต็มก็ขับรถพาผมไปเอากระเป๋าและพวกของใช้ส่วนตัวที่บ้านพี่เติมเต็ม ก่อนที่พี่เติมเต็มจะขับรถกลับมาส่งผมที่โรงพยาบาลอีกครั้งหนึ่ง
"ไม่อยากกลับเลย แต่ก็ต้องกลับ เฮ้อออ" ตอนที่รถมาจอดหน้าโรงพยาบาลพี่เติมเต็มก็ดูเหมือนจะงอแงขึ้นมาอีกรอบ ผมก็ได้แต่ยิ้มให้
"ยิ้มอะไร ดูคนเก่งเฉยๆยังไงก็ไม่รู้ที่เราจะไม่ได้เจอกัน ไม่คิดถึงกันเลยรึไง"
"ต้องคิดถึงอยู่แล้วครับ เมื่อก่อนผมเคยไม่เจอพี่เต็มตั้งสองปีเพราะพี่เต็มเข้าเรียนมหาลัย ตอนนั้นผมคิดถึงพี่เต็มมากเลยนะ อยากเจอ อยากไปหา แต่ตอนนั้นด้วยระยะทาง แล้วก็ผมต้องเตรียมตัวเข้ามหาลัยด้วย อีกอย่างเห็นใครๆก็พูดกันว่าพี่เต็มคบกันกับพี่อิงค์ ผมยิ่งไม่กล้าไปเจอพี่เต็มใหญ่เลย ขนาดพี่เต็มกลับมาบ้านผมยังไม่กล้ามาหาเลย กลัวพี่รำคาญ"
พี่เติมเต็มใช้มือมาเกลี่ยแก้มผมเบาๆไปมา พร้อมกับสายตาที่อ่อนโยนมากไป
"ผมแค่จะบอกพี่เต็มว่าให้อดทนหน่อยนะครับ แค่ไม่กี่วันเอง ผมยังอดทนคิดถึงพี่เต็มมาตั้งหลายปี"
"คนเก่ง"
"ครับ"
"จูบอีกได้มั้ย"
"เมื่อกี้ตอนอยู่ที่ห้องนอนพี่เต็มก็ .. จูบ .. ไปแล้วไง"
"ก็อยากจูบอีกอะ"
ผมเม้มปากอยู่สักพักก่อนจะมองออกไปนอกรถว่ามีคนเดินผ่านไปมามั้ย ผมก็เลยพยักหน้า พี่เติมเต็มก็รีบดึงผมเข้าไปใกล้และจูบผม
"ไม่ดีเลย" หลังจากที่พี่เติมเต็มปล่อยให้ริมฝีปากผมเป็นอิสระ พี่เติมเต็มก็บ่นขึ้นมา ผมสวมกอดพี่เติมเต็ม
"เอาไว้โทรคุยกันนะครับ"
"เฮ้อออ ครับๆๆ"
"ผมไปแล้วนะ ขับรถดีๆนะครับ ถึงแล้วค่อยโทรมานะ อย่าโทรมาระหว่างที่ขับรถ ผมเป็นห่วง"
พี่เติมเต็มพยักหน้าและใช้มือมาบีบที่แก้มผมเบาๆ ผมมองหน้าพี่เติมเต็มนิดหนึ่งก่อนจะโน้มตัวเข้าไปใกล้และหอมแก้มพี่เติมเต็มแรงๆ
ฟอด!
หลังจากนั้นผมก็รีบลงจากรถมา พี่เติมเต็มลดกระจกรถลงมา พร้อมชี้นิ้วเหมือนคาดโทษผม ผมยืนหัวเราะแฟนตัวเองก่อนจะโบกมือให้ ไม่นานพี่เติมเต็มก็ขับรถออกไป
ผมขึ้นมาที่ห้องพักฟื้นของแม่และป้า พบว่าท่านทั้งสองกำลังนอนดูโทรทัศน์กันอยู่
"ตื่นแล้วเหรอครับ"
"หอบอะไรมาเยอะแยะลูก" ป้าผมถาม
"กระเป๋าเสื้อผ้ากับแล็ปท็อปครับป้า หนูจะเอามาทำงานส่งอาจารย์ด้วย" ผมเอาของไปวางไว้ที่โซฟาก่อนจะเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ที่อยู่ตรงกลางระหว่างเตียงของแม่และป้า
"แม่ครับ ป้าครับ พี่เต็มฝากขอโทษที่ไม่ได้ขึ้นมานะครับ พอดีพี่เขาจะต้องกลับไปทำงานกลุ่มกับเพื่อนน่ะครับ ผมเลยให้พี่เต็มเขากลับเลย จะได้ไม่ค่ำ"
"ขอโทษอะไรกัน ให้พี่เขากลับไปดีแล้วจ้ะ เสียงานเสียการเรียนหมด" แม่ผมบอก
หลังจากนั้นผมก็สอบถามถึงอาการของแม่กับป้าอยู่สักพัก ผมก็ย้ายไปนั่งที่โซฟาเพื่อที่จะรีบพิมพ์รายงานให้เสร็จ โชคดีมากที่เมื่อวานผมเอาสมุดโน๊ตที่จดเนื้อหาคร่าวๆใส่ไว้ในกระเป๋าที่ใส่แล็ปท็อป ทำให้ผมไม่ต้องเสียเวลามากนัก
ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงก็มีข้อความทางไลน์เข้ามา
teimtem : วีดีโอคอลได้มั้ย
ผมกดเข้าไปอ่านก่อนจะมองไปที่แม่กับป้าที่เพิ่งทานข้าวเสร็จไปสักพักกำลังดูข่าวกันอยู่
ผมลังเลใจนิดหน่อยเพราะผมกับพี่เติมเต็มไม่เคยวีดีโอคอลคุยกันเลย ขนาดแค่โทรปกติยังน้อยเลยครับ เพราะพอเราเป็นแฟนกันเราก็เจอกันตลอด
teimtem : ตอบช้า
konkengg : อีกสิบนาทีนะครับ
ผมตอบพี่เติมเต็มก่อนที่จะขออนุญาตแม่กับป้าว่าจะออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก แต่แค่ก้าวพ้นประตูเท่านั้น ยังไม่ถึงสิบนาทีตามที่ผมบอกเลย พี่เติมเต็มก็โทรมาแล้ว วิดีโอคอลมาเลยครับ
ผมเสียบหูฟังและกดรับสายแต่ยังไม่ได้เปิดกล้องฝั่งผม ฝั่งทางพี่เติมเต็มน่าจะอยู่ที่คอนโดครับ หน้าพี่เติมเต็มออกจะบึ้งๆนิดหน่อย ผมอดขำออกมาไม่ได้
(เปิดกล้องเดี๋ยวนี้)
"เพิ่งเดินออกมาจากห้องครับ กำลังจะเดินไปที่สวน เดี๋ยวถึงสวนก่อนนะครับ" ผมตอบออกไป
(เปิดกล้องครับ) น้ำเสียงดุขึ้นมาทันที ผมก็เลยต้องตามใจ ผมเปิดกล้องทางฝั่งผม
"เดี๋ยวถึงสวนค่อยคุยนะครับ ... นะ" ผมบอกเพราะไม่อยากเดินไปคุยไป พี่เติมเต็มแค่พยักหน้าตอบกลับมา และได้ยินเสียงคนคุยกันดังมาจากทางฝั่งของพี่เติมเต็ม คงจะเป็นเพื่อนๆของพี่เติมเต็ม
"โอเค ถึงแล้วครับ" ผมบอกทันทีที่หาที่นั่งได้ โชคดีหน่อยที่ตอนนี้คนไม่มานั่งเล่นที่นี่น้อยมาก
(กินไรหรือยัง) พี่เติมเต็มถามผม
"ยังเลยครับ เพิ่งจะห้าโมงเย็นเอง" ผมบอก
"แล้วถึงนานแล้วเหรอครับ" ผมถามต่อ
(ถึงเกือบยี่สิบนาทีแล้ว ว่าจะโทรหาตั้งแต่มาถึงแต่ไอ้พวกนี่มันพากันมาซะก่อน) พี่เติมเต็มบอกพร้อมกับได้ยินเสียงของเพื่อนๆพี่เขาดังลั่นห้อง ดูเหมือนกำลังคุยกันเรื่องของกิน สักพักเสียงก็ค่อยๆเบาและเงียบลง
(เข้ามาคุยในห้องดีกว่า ข้างนอกเสียงดัง)
"ครับ"
อยู่ๆมันก็เกิดเดธแอร์ขึ้นมา พี่เติมเต็มเองก็ไม่พูดอะไร เอาแต่จ้องหน้าผมผ่านหน้าจอมือถือ ผมเองพอเจอแบบนี้มันก็อดเขินไม่ได้
"พี่เต็ม .... " เมื่อเห็นว่าเงียบไปนานผมก็เลยจะเป็นคนที่เริ่มบทสนทนาแต่พี่เติมเต็มก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน
(คิดถึง)
ตอนนี้ผมไม่กล้ามองที่หน้าจอมือถือตัวเองเลยครับ ไม่กล้ามองหน้าของพี่เติมเต็ม มันรู้สึกเขินไปหมด มือไม้ก็เหมือนจะเกะกะไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน
(เงียบเลย ไม่มองหน้าด้วย)
"ก็มันเขินนี่"
(พี่ก็เขิน ไม่เคยคุยกันแบบนี้เลย ... มันก็รู้สึกดีเนอะ ใจเต้นแรงเลยเนี่ย) พี่เติมเต็มพูดพร้อมกับใช้มือจับที่หน้าอกตัวเองไปด้วย
"ผมก็คิดถึงพี่เต็มนะ"
(โอ๊ยยยย อยากกอด) เสียงพี่เติมเต็มดังมากจนผมแทบจะถอดหูฟังออก เหมือนพี่เติมเต็มตะโกนมากกว่าพูดปกติ
" .... เหมือนกันครับ" ผมพูดออกไปอย่างที่ตัวเองคิด
หลังจากนั้นเราก็คุยกันอยู่จนแบตผมแจ้งเตือนเหลืออีกแค่นิดเดียวแบตมือถือผมจะหมดแล้ว ผมมองดูเวลาไม่น่าเชื่อว่าผ่านมาเกือบสองชั่วโมงแล้วที่เราคุยกัน ไม่คิดว่าเราจะมีเรื่องคุยกันเยอะขนาดนี้
"พี่เต็มครับ แบตผมจะหมดแล้ว" ผมบอกพี่เติมเต็มที่ตอนนี้ออกมานั่งทำงานที่ห้องรับแขกกับเพื่อนๆแล้ว แต่ดูเหมือนพี่เขาไม่ค่อยได้ช่วยเพื่อนสักเท่าไหร่เพราะส่วนใหญ่จะคุยกับผมมากกว่า
(อ้าว หมดไวจัง)
"ไม่ไวครับ คุยกันตั้งสองชั่วโมงเลยนะ"
(เหรอ ไม่เห็นรู้สึกเลย .... ถ้างั้นเดินกลับไปที่ห้องได้แล้ว ไม่ต้องวางสายนะ ให้พี่เห็นว่าถึงแล้ว)
"ที่นี่โรงพยาบาลนะครับ ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก เจ้าหน้าที่เดินตลอดเลย"
(ความเป็นห่วงมันไม่เลือกสถานที่ ... โอเคมั้ย)
"โอเคครับ" ผมตอบรับ หลังจากนั้นก็เดินขึ้นมาที่ห้องพักฟื้นของแม่และป้า ผมยิ้มให้ท่านทั้งสองเล็กน้อย
"หายไปนานเลยลูก" แม่ผมถาม ผมได้แต่ยิ้มขอโทษแม่ไป
"ผมถึงห้องแล้วนะ" ผมนั่งลงที่โซฟาและบอกพี่เติมเต็ม
(โอเค ชาร์จแบตไว้ด้วยนะ เดี๋ยวพี่โทรหาตอนดึกๆนะ)
"ครับ"
(จุ๊บหน่อย) ผมตาโตเลยครับที่ได้ยินพี่เติมเต็มพูดแบบนี้
"แม่กับป้าก็อยู่" ผมพยายามพูดเสียงให้เบาที่สุด แล้วพี่เติมเต็มก็หัวเราะผม
(พูดเล่นครับ แต่อยากให้ทำจริงนะ)
" ... ไว้คราวหน้าล่ะกันครับ"
กว่าจะวางสายได้ พี่เติมเต็มก็ยื้อเวลาจนแบตผมมันร้องเตือนและปิดตัวเองโดยอัตโนมัติ ผมควานหาสายชาร์จแบตมือถือในกระเป๋า และเสียบชาร์จไว้ตรงปลั๊กที่อยู่ตรงโซฟา หลังจากนั้นผมก็เดินไปนั่งคุยกับแม่และป้า โดนแซวนิดหน่อยครับประมาณว่านึกว่าผมนั่งรถตู้ตามพี่เติมเต็มกลับไปแล้ว
.
.
.
แม่กับป้าผมท่านนอนหลับไปช่วงสามทุ่มนิดๆครับ ผมปิดไฟที่อยู่กลางห้อง แต่เปิดไฟที่ระเบียงไว้แทนเพราะโซฟาอยู่ติดกับระเบียง ผมอาบน้ำและมานั่งพิมพ์รายงานต่อ ผมมองดูเวลาที่หน้าจอมือถือ ตอนนี้ประมาณห้าทุ่มกว่าๆ ผมไม่แน่ใจว่าพี่เติมเต็มจะโทรมาตอนไหนและจะโทรมามั้ย พี่เติมเต็มยังไม่ได้ทักไลน์มาหาผมแสดงว่าพี่เขาน่าจะยังทำงานอยู่เพราะปกติแล้วพี่เติมเต็มจะไม่จับมือถือเลยถ้าต้องทำงานหรือเรียนอยู่ ผมลังเลใจนิดหน่อยแต่ก็ตัดสินใจส่งข้อความไปหาทางไลน์
konkengg : ดึกแล้ว ไม่ต้องโทรมาก็ได้นะครับ
konkengg : พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน
konkengg : คิดถึงนะครับ
ผมส่งเสร็จผมก็รออยู่สักพักแต่ข้อความยังไม่ถูกอ่าน ผมก็เลยวางมือถือไว้ที่โซฟาและเก็บแล็ปท็อปให้เรียบร้อยก่อนที่จะเดินไปเข้าห้องน้ำและแปรงฟันอีกรอบ เพราะเมื่อสักพักผมเพิ่งจะดื่มนมเข้าไป
ผมเปิดไฟที่หน้าห้องน้ำเอาไว้ และเดินมานั่งที่โซฟาก่อนจะจัดหมอนและผ้าห่มที่ติวเตอร์น้องชายของพี่เติมเต็มแวะเอาให้ผมเมื่อตอนหัวค่ำ ติวเตอร์บอกว่าพี่เติมเต็มโทรไปสั่งติวเตอร์ให้เอามาให้ผมเพราะกลัวผมนอนไม่สบาย ผมนั่งกอดผ้าห่มอยู่สักพัก ติวเตอร์บอกว่าเป็นผ้าห่มของพี่เติมเต็มแต่เป็นผืนใหม่ที่เพิ่งซัก ผมดมกลิ่นดู ... ไม่รู้สิ มันเพิ่งซักแต่ผมรู้สึกผมได้กลิ่นของพี่เติมเต็มอยู่เต็มไปหมด
ผมลุกเดินไปดูแม่กับป้า ก่อนที่จะเดินไปปิดไฟที่ระเบียงก่อนจะมาล้มตัวลงนอน พอดึกมาแอร์ค่อนข้างเย็นเลยครับ หลังจากจัดแจงท่านอนและห่มผ้าเรียบร้อย ผมก็หยิบมือถือขึ้นมา ผมก็ต้องแปลกใจเพราะมีสายที่ผมไม่ได้รับหลายสิบสายทั้งโทรปกติและโทรไลน์ ผมกดเข้าไปดูเป็นพี่เติมเต็มครับ
teimtem : ไม่รับสาย
teimtem : อยู่ไหน
teimtem : จะโมโหแล้วนะ
และอีกหลายข้อความที่เหมือนจะโกรธจะงอนหรือจะตัดพ้อ ผมยิ้มออกมาทันที
teimtem : อ่านไม่ตอบ
ผมยิ้มให้กับมุมเด็กๆของพี่เติมเต็ม
konkengg : ครับ
teimtem : ไปไหนมา
konkengg : ไปแปรงฟันมาครับ
konkengg : ไม่ได้เปิดเสียงมือถือ
teimtem : จะนอนแล้วเหรอ
konkengg : ใช่ครับ
teimtem : ยังไม่ได้เห็นหน้าก่อนนอนเลย
ผมอ่านข้อความล่าสุดแล้วใจเต้นแรงเลยครับ ไม่คิดว่าพี่เติมเต็มจะมีโมเม้นท์อะไรแบบนี้ด้วย
konkengg : แม่กับป้านอนแล้วครับ
konkengg : ปิดไฟในห้องแล้วด้วย
teimtem : หงุดหงิดเลย
konkengg : แล้วทำงานเสร็จหรือยังครับ
teimtem : ยังเลย แต่จะเร่งให้เสร็จคืนนี้
teimtem : อีกนิดเดียว
หลังจากนั้นผมกับพี่เติมเต็มก็พิมพ์คุยกันอยู่อีกสักพัก พี่เติมเต็มก็ขอตัวไปทำงานต่อ
teimtem : ฝันดีนะ ห่มผ้าด้วย
konkengg : ครับ ฝันดีครับ
ผมยิ้มให้กับหน้าจอมือถืออยู่สักพัก ก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ แต่ดูเหมือนผมจะช้ากว่าอีกคนไปแค่นิดเดียว พี่เติมเต็มโพสเฟซบุ๊กและแท็กมาหาผมด้วย และเป็นข้อความที่ผมตั้งใจจะโพสคล้ายๆแบบนี้เหมือนกัน
Teimtem Paisanworrakit อยู่กับ Konkengg Peimthaworn
อนึ่ง . . คิดถึงเป็นอย่างมาก ❤️
มีคนเข้าไปกดไลค์อย่างรวดเร็ว แค่ไม่กี่นาทีก็เป็นร้อยแล้ว มีคอมเม้นเข้ามาอีกพอสมควร พี่เติมเต็มชอบโพสและแท็กหาผมเป็นประจำครับ จากตอนแรกที่มีหลายคนพยายามหาช่องทางที่จะติดตามหรือรู้จักผมก็รู้จากพี่เติมเต็มเนี่ยแหละ มีคนขอเป็นเพื่อนในเฟซบุ๊กผมมาเยอะมากจนช่วงแรกเฟซบุ๊กผมค้างไปเลย แต่พี่เติมเต็มไม่ได้ให้ผมรับทุกคนเป็นเพื่อนหรอกนะครับ พี่เติมเต็มจะเป็นคนมาดูและจะเลือกให้ว่าคนไหนกดรับได้
ผมเลื่อนอ่านคอมเม้นท์ไปเรื่อยๆ พวกเพื่อนๆพี่เขาก็เข้ามาแซวกันเยอะมาก
Thorn Saharit : ติดเมียชิบหาย
Touchpol Suppamongkol : ไม่ค่อยสนใจทำงาน คุยแต่มือถือ
Techin Prompattana : @Konkengg Peimthaworn เพื่อนพี่อาการหนักมาก
เชื่อมั้ยครับว่า ถึงแม้พี่เติมเต็มจะแท็กอะไรหาผมก็ตาม ผมก็ไม่เคยที่จะเข้าไปคอมเม้นท์เลย มีแค่กดหัวใจให้แค่นั้น ผมยอมรับว่าผมค่อนข้างกลัวและเกรงใจแฟนคลับและคนที่ติดตามพี่เติมเต็มอยู่ ผมกลัวว่าแฟนคลับพี่เติมเต็มจะไม่ชอบผมแล้วจะพาลเกลียดพี่เติมเต็มไปด้วย ผมก็เลยพยายามเลี่ยงทุกอย่าง โพสถึงพี่เติมเต็มหรือเคยลงรูปคู่ก็ไม่เคยแท็กพี่เขาเลย รวมทั้งคอมเม้นท์ผมก็ไม่เคย แต่วันนี้ผมอยากลองเปลี่ยนแปลงดู ผมคิดว่าพี่เติมเต็มคงจะชอบ และผมก็อยากทำ ผมตัดสินคอมเม้นท์ไปที่ใต้โพสต์ล่าสุดของพี่เติมเต็ม
Konkengg Peimthaworn : @Teimtem Paisanworrakit ❤️ อนึ่ง ... คิดถึงมากเหมือนกันครับ
TBC.
#เติมเต็มรัก
ninewara✿
◕ ขออภัยที่ผู้แต่งหายไปนานเลย เนื่องด้วยติดภารกิจหลายอย่างทางบ้านค่ะ
◕ หวังว่าผู้อ่านจะยังไม่ลืม #พี่เติมเต็มน้องคนเก่งนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
