ลำนำรักสีรุ้ง
ตอนพิเศษ หนึ่งเดือน (ขออภัยที่ชื่อตอนง่อยมากมาย แบบว่าคิดไม่ออกง่า) 
(วิว)
อากาศภายในห้องนอนซึ่งอยู่บนชั้นหกของหอกำลังสบาย อุณหภูมิไม่ร้อนไม่หนาวถึงแม้จะเปิดเพียงแค่พัดลมตั้งพื้น แสงอาทิตย์โพล้เพล้ภายนอกหน้าต่างระบายริ้วสีแดงและม่วงให้แทรกแซมไปบนผืนฟ้าอมเทา หลังจากมองไปข้างนอกสักครู่ผมก็ดึงสายตากลับมายังหนังสือเล่มที่อ่านมาตั้งแต่นั่งเอนหลังบนเตียงเมื่อตอนบ่าย ขณะเดียวกันช่วงขาที่เริ่มเป็นเหน็บจากการถูกใครบางคนเอาหมอนมาวางแล้วหนุนทับก็เริ่มออกอาการประท้วงให้ผมขยับเปลี่ยนท่า แต่เพราะเห็นว่าคนที่หนุนตักกำลังหลับสนิทก็เลยยังไม่อยากรบกวน แต่ถ้าผมเมื่อยขามากๆ จนทนไม่ไหวก็คงไม่ทนแล้วเหมือนกัน...
RRRrrrrr….
เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะข้างเตียงทำให้ผมรีบหันไปหยิบขึ้นกดรับ เพราะถึงแม้ว่าจะปรับระดับเสียงให้ต่ำเอาไว้ แต่ในห้องที่ไม่มีเสียงอื่นนอกจากเสียงพัดลมแบบนี้ แค่เสียงเรียกเข้าเบาๆ ก็ดังพอที่จะทำให้คนที่กำลังหลับขมวดคิ้วทั้งที่ยังไม่ลืมตาได้แล้ว
“ฮัลโหล หว้าเหรอ? ถึงขนส่งหรือยัง?”
พอเห็นว่าคนที่โทรมาคือน้องชายที่เรียนอยู่ ม. 2 ผมก็ถามทันทีโดยไม่ต้องทักทาย เพราะเย็นนี้หว้าต้องขึ้นรถทัวร์จากท่ารถขนส่งที่สกลนครเพื่อเดินทางมากรุงเทพฯ เนื่องจากช่วงนี้เพิ่งจะปิดเทอมภาคแรกได้ไม่นาน และน้องชายผมก็สมัครเรียนกวดวิชาที่นี่เอาไว้ ดังนั้นตั้งแต่พรุ่งนี้ไปจึงจะมาพักอยู่กับผมจนกว่าจะเรียนกวดวิชาจบคอร์ส ส่วนผมเองก็ไม่ได้กลับบ้านเพราะตั้งใจจะไปฝึกงานที่บริษัทของรุ่นพี่ซึ่งผมไปช่วยเป็นประจำ ดังนั้นแผนการนี้จึงลงตัวดีไม่มีปัญหา
“เพิ่งจะมาถึงแล้วก็ได้ขึ้นรถเนี่ย เพราะแม่กลัวหว้าจะลืมนั่นลืมนี่เลยมารื้อกระเป๋าแล้วช่วยจัดให้ใหม่ก่อนออกจากบ้าน พ่อเลยพามาส่งช้าเลย นี่พ่อเพิ่งจะกลับบ้านไปเอง”
ผมอดยิ้มแล้วท้วงไม่ได้ “โตจนจะเป็นหนุ่มแล้วยังปล่อยให้แม่ช่วยจัดกระเป๋าอีกนะเรา แต่มาอยู่หอแล้วพี่ไม่คอยโอ๋เหมือนแม่นะบอกไว้ก่อน”
“โถ่พี่วิว หว้าก็ไม่ได้ขอให้แม่ช่วยซะหน่อย แต่แม่บอกว่าหว้าขี้ลืมเลยไม่ไว้ใจนี่นา”
น้องชายผมโอดมาตามสาย ผมเลยสั่งสอนซ้ำให้เสียเลย “คราวหลังหว้าก็หัดจดไว้สิว่าต้องทำอะไรบ้างจะได้ไม่ลืม ยังไงพรุ่งนี้พอใกล้ๆ จะถึงหมอชิตก็โทรมาอีกทีด้วยล่ะ พี่จะได้ออกไปรับ”
“อืม...แล้วพี่วิวจะมารับหว้ายังไงอะ? นั่งแท็กซี่มาเหรอ? หรือใครขับรถมาส่ง?”
เสียงน้องชายผมช่วงท้ายประโยคฟังดูเจ้าเล่ห์ชอบกล แต่บางทีผมอาจจะหูเฝื่อนเองก็เลยไม่ได้ติดใจ คำถามนั้นทำให้ผมเหลือบตาลงมองคนที่พรุ่งนี้เช้าจะขับรถไปส่งที่หมอชิต แล้วก็เลยสางนิ้วเข้าไปในเรือนผมสีดำสนิทเบาๆ อาจเพราะเป้ไม่ได้ไปตัดผมมาหลายเดือน ช่วงนี้เลยผมยาวจนจะพันรอบนิ้วชี้ผมได้สองรอบอยู่แล้ว
“เดี๋ยวคงให้เพื่อนขับรถไปมั้ง คืนนี้เขามาค้างที่หออยู่แล้วด้วย ยังจำพี่เป้ที่เคยไปเที่ยวบ้านเมื่อปิดเทอมปีก่อนได้รึเปล่า?”
คำตอบของผมเรียกเสียงหัวเราะจากปลายสาย แต่ไม่รู้ทำไมฟังแล้วให้นึกอยากเขกหัวเจ้าของเสียงซะอย่างนั้น “อ๋ออออ....จำได้สิจำได้ ก็เพื่อนมหา’ลัยที่พี่วิวพามาบ้านก็มีแต่คนนั้นนี่ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าใกล้ๆ ถึงกรุงเทพฯ แล้วหว้าจะโทรหาอีกทีแล้วกัน ฝากสวัสดีแฟ...เอ๊ย! พี่เป้ด้วย หว้าจะกินข้าวกล่องที่เขาแจกละ บายยยย”
ผมกดตัดสายด้วยความรู้สึกตะหงิดๆ อย่างบอกไม่ถูกก่อนจะวางมือถือไว้ที่เดิม จากนั้นก็ก้มลงมองพ่อคุณชายที่นอนหนุนตักมาตั้งแต่หนึ่งชั่วโมงที่แล้ว เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นที่ใส่ทำให้เห็นกล้ามเนื้อเวลาร่างสูงใหญ่ขยับตัวได้อย่างชัดเจน ผมเลยรู้ว่าเป้คงรู้สึกตัวตื่นตั้งแต่ตอนที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ และตัดสินใจได้ว่าควรแก่เวลาที่จะปลุกหมอนี่อย่างจริงจังเสียที
“เป้...ตื่นได้แล้ว จะหกโมงเย็นแล้วนะ ขืนไม่ลุกเดี๋ยวคืนนี้ก็นอนไม่หลับหรอก”
ผมเรียกพลางพยายามจะเขย่าขาข้างที่โดนหนุนทับไปด้วย แต่พอเห็นอีกฝ่ายไม่หือไม่อือและเอาแต่นอนนิ่ง คราวนี้ผมเลยใช้สองมือผลักไหล่เจ้าคนที่นอนคว่ำและโอบเอวผมเอาไว้ ตั้งแต่ตอนที่บ่นว่าง่วงแล้วมาเบียดเบียนตักผมเมื่อชั่วโมงกว่าที่ผ่านมา พ่อคุณชายก็นอนหลับท่านี้มาตลอดโดยไม่เปลี่ยนท่าเลย ไม่เมื่อยบ้างหรือไงก็ไม่รู้
“อืม...”
คนถูกปลุกหดไหล่แล้วรัดแขนรอบเอวผมแน่นขึ้น แต่เรียวคิ้วเข้มที่ขมวดมุ่นก่อนเจ้าตัวจะฝังหน้าคว่ำลงก็บอกให้รู้ว่าคงไม่ค่อยชอบใจที่ถูกรบกวนการนอน ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าเวลาหมอนี่อยู่บ้านแล้วจะโดนพ่อกับแม่ตามใจยังไงบ้าง แต่เวลามาอยู่ห้องผมน่ะจะทำตัวงอแงเป็นเด็กๆ ไม่ได้หรอกนะ
“บอกว่าให้ตื่นไงเป้ ไม่งั้นก็นอนบนเตียงให้มันดีๆ วิวขาชาไปหมดแล้วนะ”
“อื้อออ...”
พอถูกบ่นใส่ ในที่สุดเจ้าเด็กโข่งตัวโตก็ยอมยันตัวขึ้นจากตักผมแม้จะดูออกว่าไม่ค่อยเต็มใจ มือใหญ่ข้างหนึ่งยกขึ้นเสยผมที่โดนทับซะจนไม่เป็นทรงออกจากหน้าผาก หน้าตายับยู่ยี่เนื่องจากถูกบังคับให้ตื่น แถมแก้มข้างที่นอนทับหมอนมาตลอดยังเป็นรอยกดทับจนแดงเป็นปื้นด้วย ผมเองถึงจะเจ็บขาจี๊ดหลังจากเป้ลุกไปเพราะเลือดลมเริ่มเดินสะดวกขึ้น แต่พอเห็นสภาพของคนตรงหน้าก็อดหัวเราะไม่ได้ เพราะพ่อคนหล่อของพวกสาวๆ เวลาเพิ่งตื่นก็ดูไร้สภาพพอๆ กับคนหน้าตาจืดๆ อย่างผมนี่แหละ
“เมื่อกี้หว้าโทรมาบอกว่าจะขึ้นรถคืนนี้ พรุ่งนี้เช้าน่าจะถึงหมอชิต เดี๋ยวเป้พาไปรับด้วยนะ”
ผมบอกพลางเอามือนวดขาข้างที่เป็นเหน็บไปด้วย แต่ครั้นจะขยับตัวเปลี่ยนอิริยาบถก็ทำเร็วๆ ไม่ได้เพราะมันทั้งชาทั้งจี๊ดไปหมด ความแปลกใจที่ไม่ได้ยินเสียงตอบจากคนตรงหน้าทำให้ผมเหลือบตาขึ้น และเห็นว่าเป้กำลังนั่งขัดสมาธิกอดหมอนที่ใช้หนุนเมื่อครู่โดยเอาคางเกยไว้แล้วทำหน้าไม่สบอารมณ์
“จริงๆ ไม่เห็นต้องห้ามเป้มาค้างช่วงที่หว้ามาอยู่ด้วยก็ได้นี่ น้องก็เคยเจอเป้มาก่อนแล้ว ถึงจะนอนรวมกันก็คงไม่มีปัญหาหรอกน่ะ”
ผมฟังแล้วก็ได้แต่เอนหลังพิงเตียงอย่างเดิมแล้วมองคนพูดอย่างระอา ก็จริงอยู่ว่าเป้กับหว้าเคยเจอกันแล้วตอนที่เป้ตามไปเยี่ยมบ้านผมหลังจากเราเพิ่งตกลงคบกันก่อนขึ้นปีสาม และเท่าที่จำได้ ถึงสองคนนี้จะไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ แต่ก็นับได้ว่าคุ้นเคยกันดีพอประมาณ แต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นเสียหน่อย
“ถ้าอย่างนั้นจะนอนกันยังไง? ก็เห็นอยู่ว่าห้องเล็กแค่ไหน ถ้าขืนมาอัดกันอยู่สามคนจริงๆ ก็ต้องมีคนนึงนอนบนพื้นน่ะสิ เป้จะยอมเป็นคนที่ต้องนอนพื้นไหมล่ะ?”
ผมถามพลางบุ้ยคางไปทางพื้นบริเวณหน้าห้องน้ำไปด้วย เพราะว่าห้องผมก็ไม่ได้ใหญ่โตกว้างขวาง แค่เป้ชอบมาค้างด้วยบ่อยๆ ก็ทำเอาห้องเล็กลงตั้งเยอะแล้ว ถ้าขืนหมอนี่ยังยืนกรานจะมานอนกับผมอีกทั้งที่มีหว้าอยู่ด้วยคงได้อึดอัดกันเข้าไปใหญ่ แถมถ้าอย่างนั้นเจ้าน้องชายผมคงได้สงสัยแน่ว่าทำไมเป้ก็มีบ้านแต่ยังต้องมาค้างที่หอผมอีก ผมไม่อยากให้น้องชายที่ยังเด็กตกใจที่พี่ชายดันมีแฟนเป็นผู้ชายเหมือนกันนี่นา
เป้ทำปากยื่นแล้วกอดหมอนแน่นขึ้น แล้วจู่ๆ ก็โยนหมอนที่กอดไว้ลงข้างเตียงแล้วฉุดขาผมข้างที่ยังไม่หายเป็นเหน็บเข้าหาตัวเองจนผมหงายหลัง อาการเสียวๆ ชาๆ จากการขยับตัวเร็วเกินไปบวกกับความตกใจทำเอาผมร้องเสียงดัง
“เฮ้ย! ทำบ้าอะไรเนี่ยเป้! มันเจ็บนะ!!”
ผมชันศอกขึ้นแล้วดิ้นขลุกขลักขณะที่เป้ดึงขาข้างนั้นของผมขึ้นไปพาดไหล่ขวาของตัวเอง ส่วนขาอีกข้างก็โดนช้อนขึ้นให้พาดบนแขนซ้าย ตอนนี้ร่างกายท่อนล่างของผมเลยทับอยู่บนหน้าขาเจ้าคนตัวใหญ่เต็มๆ ดูจากรูปการณ์แล้วยังไงก็ไม่ดีต่อสวัสดิภาพตัวเองแน่ๆ เป้ใช้มือข้างหนึ่งสอดนิ้วเข้าในมือผมแล้วกดไว้กับเตียง จากนั้นก็ยิ้มมุมปากแบบที่ดูแล้วน่าโดนเตะเป็นที่สุด
“เรื่องอะไรเป้จะนอนพื้น ที่ประจำเป้อยู่บนเตียงนี่นา หว้านั่นแหละต้องไปนอนพื้นเพราะมาทีหลัง”
พ่อตัวดีพูดไปก็ก้มลงพ่นลมหายใจอุ่นร้อนสลับกับไล้ริมฝีปากบนซอกคอผมไปด้วย ว่าแต่นี่มันตรรกะบ้าบออะไรของเขาเนี่ย!!??
“เรื่องนี้มันเกี่ยวกับมาทีหลังที่ไหนเล่า!! น้องมาอยู่ด้วยก็ต้องให้นอนเตียงสิ แค่เดือนเดียวนี่ทนหน่อยไม่ได้รึไง!!??”
ผมยังไม่เลิกดิ้นและใช้วิธีเตะไหล่หนาให้ออกห่างเพื่อให้ตัวเองพ้นจากสถานการณ์ที่กำลังเสียเปรียบ แต่พอพลิกตัวนอนคว่ำเพื่อจะคลานหนีลงจากเตียง ไอ้คุณชายที่พอตื่นจากนอนกลางวันปุ๊บก็ทำตัวเหมือนคนร้ายหื่นกามปั๊บก็ฉุดขาผมกลับไปแล้วคร่อมทับลงมาจากด้านหลังอีก แถมคราวนี้ยังเล่นโกงด้วยการดึงกางเกงผมทั้งตัวนอกตัวในลงพร้อมกันด้วย มือผมที่เมื่อครู่ตะกายยึดผ้าปูเตียงไว้เลยรีบเปลี่ยนเป็นลดลงไปรั้งกางเกงขึ้นสุดชีวิต
“เฮ้ย! เป้!! ไม่เล่นนะ!!”
“ทำขนาดนี้ใครเขาจะเล่น ถ้าวิวไม่ยอมให้เป้มาค้างด้วยตลอดทั้งเดือน เป้ก็ต้องขอมัดจำไว้ให้คุ้มก่อนสิ ไม่ต้องห่วงหรอก นี่เพิ่งหัวค่ำเอง ยังไงพรุ่งนี้ก็ตื่นทันไปรับหว้าแน่ๆ”
เป้พูดจบก็บิดคางผมให้หันไปรับจูบโดยที่กดร่างกายท่อนล่างลงเบียดกับสะโพกผมมากขึ้น และผมก็ได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ขณะที่โดนจับถอดเสื้อผ้าโดยที่เป้ไม่ยอมปล่อยมือหรือริมฝีปากผมให้เป็นอิสระอีกเลย กลับกลายเป็นว่ายิ่งผมดิ้นเท่าไหร่หมอนี่ยิ่งชอบใจ อุณหภูมิห้องที่น่าจะต่ำลงเพราะพระอาทิตย์ตกดินไปแล้วเลยกลับร้อนขึ้นเพราะความอุ่นจากผิวกายเปลือยเปล่าที่แนบสัมผัส กว่าจะรู้ตัวอีกทีเวลาก็ผ่านไปเป็นชั่วโมง และผมก็เหนื่อยหอบจนไม่เหลือเรี่ยวแรงจะดิ้นหนีอีกแล้วไม่ว่าเป้จะทำอะไร นี่มันไม่มีวิธีไหนจะใช้ดัดนิสัยเจ้าคนที่ชอบแถแล้วฉวยโอกาสกับผมแบบข้างๆ คูๆ มั่งเลยหรือไงนะ!?
++------++
(เป้)
ผมเหลือบตาดูนาฬิกาที่บอกว่าเป็นเวลาเกือบสามทุ่มก่อนจะหันกลับมามองคนที่นอนหลับตาอยู่บนเตียง หลังจากที่เพิ่งจบยกสุดท้ายไปและวิวขู่ผมเสียงเหนื่อยๆ ว่าถ้ายังไม่หยุดจะไม่คุยด้วยทั้งเดือนแล้ว พวกเราสองคนก็ยังไม่ได้สวมเสื้อผ้ากันเลย ผมเพียงแต่เข้าห้องน้ำไปเอาผ้าชุบน้ำมาช่วยเช็ดตัวทำความสะอาดให้คนที่นอนหมดแรง ผิวหน้ากับผิวกายของวิวยังเรื่อสีเลือดฝาดจากกิจกรรมที่พวกเราเพิ่งทำจบกันไป นัยน์ตาดำขลับทั้งสองข้างปิดสนิทก็จริง แต่ลมหายใจที่ยังติดหอบอยู่นิดๆ ก็ทำให้ผมรู้ว่าเจ้าตัวไม่ได้หลับ แต่คงจะเพลียจนคร้านจะลืมตามาทำตาดุใส่ผมเสียมากกว่า ริมฝีปากที่บวมแดงเล็กน้อยเพราะถูกจูบปิดเสียงไปเสียหลายทีดึงดูดให้ผมก้มลงไปจูบอีกทีเร็วๆ และคราวนี้วิวยอมหรี่ตาขึ้นมองผมช้าๆ แบบไม่ค่อยเต็มใจ พอเห็นผมยิ้มตอบให้ก็สะบัดหน้าหนีซะอย่างนั้น
“ขอโทษ ก็เดี๋ยวจะไม่ได้นอนเตียงเดียวกันตั้งเป็นเดือน เป้ก็ขอตักตวงเก็บไว้หน่อยสิ”
ผมยกมือของวิวขึ้นมาแนบบนริมฝีปากแล้วทำเสียงอ้อน คราวนี้คนที่เมื่อกี้หันหน้าหนีเลยหันกลับมามองผมตาดุ แต่แก้มสองข้างซับสีเลือดจนแดงก่ำ
“เงียบไปเลย เอะอะๆ ก็ตักตวงตลอด ทีหลังลองเป็นคนโดนทำดูบ้างสิจะได้รู้ว่ามันเหนื่อย!”
ผมแกล้งเลิกคิ้ว ก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งบนเตียงโดยไม่ปล่อยมือแล้วก้มลงมองวิวยิ้มๆ “ความจริงถ้าวิวอยากเป็นคนทำบ้างเป้ก็ไม่ว่าอะไรนะ แต่คิดอีกที...เป้ทำแหละดีแล้ว เพราะเป้ชอบเวลาได้อยู่ในตัววิวมากกว่านี่นา”
คราวนี้คนที่เมื่อกี้ก็หน้าแดงอยู่แล้วดูเหมือนจะยิ่งแดงกว่าเดิมเข้าไปอีก “อะ...ไอ้หน้าด้าน! คืนนี้ไม่ต้องมานอนใกล้ๆ เลยนะ!! ไปนอนบนพื้นโน่นเลยไป!!!”
พอพูดจบปุ๊บวิวก็พลิกตัวหนีผมแล้วคว้าผ้าห่มไปคลุมโปงซะมิด ผมมองท่าทางแบบนั้นแล้วก็ได้แต่หัวเราะ นี่ขนาดคบกันมาปีกว่าแล้วนะ ไอ้เรื่องที่ผมชอบพูดอะไรตรงๆ นี่ดูเหมือนยังไงก็ยังทำให้วิวเขินอยู่ดีสิน่า
“อย่าโหดนักสิ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเป้ก็ไม่ได้มานอนด้วยทั้งเดือนเลยนะ วิวจะใจร้ายให้เป้นอนบนพื้นจริงๆ เหรอ?”
ผมยังอดก้มลงไปกระซิบแหย่ไม่ได้ และได้คำตอบเป็นเสียงฮึ่มฮ่ำในคอจากคนที่ยังไม่ยอมหันมาหา ผมเลยยิ้มแล้วขยี้ผมของอีกฝ่ายเบาๆ จากนั้นก็ลุกเข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำใส่เสื้อผ้าบ้าง ไอ้การอาบลมห่มฟ้าต่อหน้าวิวทั้งคืนน่ะผมไม่อายหรอก แต่ผมกลัวว่าขืนนอนด้วยกันทั้งที่ตัวเองไม่ใส่อะไร เดี๋ยวจะพาลอดใจไม่อยู่ เผลอปล้ำวิวระหว่างที่หลับเข้า คราวนี้ไอ้ที่จะไม่ได้มานอนด้วยทั้งเดือนมันจะกลายเป็นนานกว่านั้นเอาน่ะสิ แค่เมื่อกี้ต้องกำราบคนที่ทั้งทุบทั้งเตะผมในยกแรกนั่นก็กินพลังงานไปไม่ใช่น้อยแล้ว
หลังจากอาบน้ำเสร็จและใส่เสื้อกล้ามตัวใหม่กับกางเกงขาสั้น ผมก็ชะโงกดูวิวที่ยังนอนคลุมโปงหันหลังให้อีกที แต่ดูเหมือนเจ้าตัวคงลุกไปใส่เสื้อผ้าระหว่างที่ผมอาบน้ำก่อนจะกลับมานอนใหม่ เสียงหายใจสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวหลับไปแล้ว ซึ่งก็คงจะเพราะความเหนื่อยมากกว่าอย่างอื่นเพราะปกติวิวไม่ใช่คนนอนเร็ว แต่ผมก็รู้กาลเทศะดีเกินกว่าจะปลุกอีกฝ่ายขึ้นมาแกล้ง เลยแค่หันไปเปิดแอร์ให้ก่อนจะหยิบบุหรี่กับไฟแช็คแล้วออกไปสูบที่ระเบียงหน้าห้อง
ท้องฟ้าในคืนเดือนแรมมีลมโชยแผ่วๆ และกลุ่มเมฆหนาครึ้มจนแทบไม่เห็นดาว แต่ตรงระเบียงก็ไม่ได้มืดมากเพราะได้แสงจากโคมไฟในห้องที่ส่องทะลุกระจกออกมาลางๆ ผมยืนเท้าศอกบนขอบระเบียงพลางสูบบุหรี่ไปสักพักก็รู้สึกว่ามือถือในกระเป๋ากางเกงสั่น พอหยิบขึ้นดูว่าใครโทรมาก็ได้แต่แยกเขี้ยวแล้วกดรับ
“ฮัลโหล?”
“พี่เป้เหรอ? นี่หว้าเองนะ พรุ่งนี้ต้องมารับผมที่หมอชิตกับพี่วิวใช่ม้า ฮ่าๆๆ”
ผมนึกหน้าคนพูดแล้วก็ได้แต่ยิ้มอย่างหน่ายๆ ถึงเราจะเคยเจอกันตอนผมไปบ้านวิวที่สกลนครแค่ครั้งเดียวก็จริง แต่ผมกับหว้าก็สนิทกันกว่าที่วิวคิด เพราะว่าไอ้เจ้าหนูนี่ดันรู้เรื่องที่ผมกับวิวเป็นแฟนกันไปแล้วทั้งที่พี่ชายพยายามปิดแทบตาย จะว่าไปก็ความผิดผมเองที่ดันแอบไปหอมแก้มวิวตอนกำลังหลับให้หว้าเห็นพอดี
“เออสิ เราน่ะทำพี่เกือบทะเลาะกับพี่วิวเลยนะ แล้วนึกยังไงถึงโทรมาตอนนี้? ขืนพี่เขารู้ว่าหว้ามีเบอร์พี่ คราวนี้ได้งานเข้ากันทั้งคู่แน่”
ปลายสายทำเสียงเหมือนกำลังห่อปากพ่นลม “ก็ผมนอนบนรถไม่หลับนี่นา จริงๆ เมื่อกี้ก็โทรเข้ามือถือพี่วิวแล้วแต่เขาไม่รับ ผมเลยลองโทรมาหาพี่เป้ดู กะว่าถ้าไม่รับเหมือนกันจะได้รู้ว่ากำลังอิ๊อ๊ะกันอยู่ แต่นี่แป๊บเดียวพี่เป้ก็รับแล้ว แสดงว่าไม่ได้อยู่กับพี่วิวอะดิ?”
ผมยิ้มมุมปากขณะใช้มือหนึ่งถือโทรศัพท์แนบหู ส่วนอีกมือคีบบุหรี่ลงจากปากแล้วพ่นควันออกช้าๆ หางตาปรายมองไปทางคนที่ยังหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงแล้วก็ยิ้ม ที่วิวไม่ตื่นมารับสายก็ไม่แปลกหรอก เพราะผมปิดเสียงเครื่องให้เองจะได้นอนพักผ่อนอย่างเต็มที่
“...เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าทำเป็นรู้มาก แล้วก็อย่าลืมล่ะว่าพี่วิวเขายังไม่อยากให้หว้ารู้เรื่องของพวกพี่ ดังนั้นมาอยู่นี่อย่าเผลอไปแซวพี่เขาหรือปากโป้งขึ้นมาเด็ดขาด ไม่งั้นไอ้ที่เคยตกลงกันไว้เป็นอันโมฆะทันที เข้าใจมั้ย?”
ผมกำชับก่อนจะยกบุหรี่ขึ้นดูดอีกอึกแล้วขยี้ก้นกรองลงบนดินในกระถางต้นไม้ตรงระเบียง และได้ยินหว้าลากเสียงยาวตอบกลับมา “คร้าบบบบบบๆๆ แหม พ่อบุญทุ่มของหว้าเอ่ยปากขอทั้งทีก็ต้องทำอยู่แล้ว อีกอย่างผมก็ไม่อยากโดนพี่วิวโกรธเหมือนกันล่ะ คนนั้นเวลาดุน่ากลัวยิ่งกว่าพ่ออีก”
ผมฟังแล้วก็หัวเราะ พอจะนึกออกว่าทำไมหว้าถึงได้ขยาดเวลาโดนพี่ชายดุ ถึงแม้สำหรับผมแล้วตอนวิวทำหน้าดุจะดูน่ามันเขี้ยวจนน่าดึงเข้ามากอดแรงๆ มากกว่าก็ตาม
ส่วนสาเหตุที่หว้าเรียกผมว่าพ่อบุญทุ่ม เพราะหลังจากที่รู้ว่าผมกับพี่ชายเป็นแฟนกันหลังจากผมไปเที่ยวบ้านคราวนั้น และรู้ว่าวิวยังไม่อยากบอกเรื่องผมกับครอบครัว เจ้าหนูนี่เลยมาแบล็คเมล์ขอค่าปิดปากจากผม แต่เหมือนแบบขำๆ ซะมากกว่าเพราะที่ขอก็มีแค่เวลาอยากได้ของเล่นบางอย่างหรือเวลาใช้ค่าโทรศัพท์เกินจากที่พ่อกับแม่กำหนดให้แล้วค่าขนมไม่พอจ่าย แต่โชคดีที่เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่บ่อยนัก และผมก็จะกำชับเสมอเหมือนอีกฝ่ายเป็นน้องตัวเองว่าต้องหัดดูแลการเงินหรือจำกัดความอยากมีอยากได้ เพราะอย่างวิวเองก็ไม่ใช่คนชอบใช้จ่ายฟุ่มเฟือย และหากเรื่องที่ผมกับหว้าช่วยกันสมรู้ร่วมคิดปิดบังคนที่บ้านให้ดันแตกขึ้นมาเมื่อไหร่ ถ้าวิวรู้ว่าผมเสียค่าปิดปากหว้าไปมากๆ ล่ะก็คงได้เป็นเรื่องใหญ่โตแน่
“รู้อย่างนั้นก็ดี แล้วก็เวลามาอยู่กับพี่วิวน่ะต้องดูแลพี่เขาดีๆ รู้มั้ย อย่าไปอ้อนหรือทำตัวน่าโมโหใส่ให้พี่เขาหงุดหงิดล่ะ”
ผมกำชับอีกครั้ง ทั้งที่รู้ดีว่าคนที่ชอบอ้อนและทำตัวน่าโมโหใส่วิวมากที่สุดก็น่าจะเป็นผมเอง แต่ผมก็อยากสงวนสิทธิ์ที่ว่าไว้แค่คนเดียวนี่นา
“พูดเหมือนพ่อกับแม่ผมอีกคนแล้วสิ วันนี้เจอแต่คนเทศน์เหมือนๆ กันเลยแฮะ ผมนอนดีกว่า ยังไงพรุ่งนี้เช้าอย่าลืมมารับที่หมอชิตด้วยนะ พี่เป้เองก็ดูแลพี่ชายผมดีๆ ด้วย ถ้าเกิดทำพี่วิวเสียใจล่ะก็ผมไม่ไว้หน้าแน่ๆ”
“ไม่มีทางอยู่แล้วไอ้หนู จะนอนก็นอนไปเลย พี่จะไปอ้อนพี่วิวต่อแล้ว”
ผมได้ยินเสียงจึ๊กจั๊กจากคู่สนทนาก่อนที่จะตัดสายไป เลยเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกงอย่างเดิมก่อนจะหันหลังพิงระเบียงแล้วแหงนหน้าขึ้นมองฟ้ายิ้มๆ จนกระทั่งคิดว่ากลิ่นบุหรี่น่าจะโดนลมพัดจนไม่ค่อยติดจมูกแล้ว จึงค่อยเลื่อนประตูกระจกแล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง หลังจากปิดโคมไฟแล้วก็ก้มลงแตะไหล่คนที่ยังนอนตะแคงแต่กินที่กลางเตียงอยู่คนเดียวเบาๆ
“วิวครับ ขอเป้นอนด้วยคนสิ”
“อืม...”
คนถูกขอส่งเสียงครางอย่างสะลึมสะลือพลางกระถดตัวเข้าไปอีกฝั่งหนึ่งของเตียงให้ ท่าทางคงจะเพลียจนลืมไปแล้วว่าไล่ผมให้ไปนอนพื้น พอผมเลิกชายผ้าห่มอีกด้านขึ้นและเอนตัวลงบ้าง คนที่นอนอยู่ก่อนก็พลิกตัวกลับมาทางผมแล้วซุกตัวเข้าหา แต่เหมือนคงทำไปด้วยความเคยชินมากกว่าเพราะเสียงลมหายใจเป็นจังหวะราบเรียบไม่สะดุด ผมเลยยิ้มแล้วตะแคงตัวไปจูบหน้าผากวิวเบาๆ จากนั้นก็โอบแขนข้างหนึ่งพาดบนเอวพอที่จะไม่ให้คนหลับรู้สึกอึดอัด
ผมระบายลมหายใจยาวแล้วหลับตาลงบ้าง ความสบายใจและไออุ่นจากคนในอ้อมแขนทำให้ผมข่มตาหลับทั้งที่ยังหัวค่ำได้อย่างไม่ยากเย็นนัก ถึงแม้จะเสียดายที่จะไม่ได้มาค้างด้วยไปอีกตั้งหนึ่งเดือน แต่เวลาเพียงแค่นั้นก็ถือได้ว่าสั้นจนไม่ต้องใส่ใจเลยหากเทียบกับอนาคตข้างหน้าที่เราสองคนจะใช้ร่วมกัน
จะมีสักกี่คนบนโลกที่โชคดี เจอคนที่เรารักและรับตัวตนทุกอย่างของเขาได้ เช่นเดียวกับที่เขาก็ตอบรับความรู้สึกและยอมรับความเป็นเราได้ทุกอย่าง ถึงแม้ในอดีตผมอาจจะเคยมีคนที่ทำให้รู้สึกแบบนั้นมาก่อนและเสียเธอให้คนอื่นไปแล้ว แต่สำหรับสิ่งที่ผมกับวิวมีให้แก่กันในตอนนี้ ผมเชื่อว่านี่คือปัจจุบันที่เราจะร่วมกันหล่อเลี้ยงให้มันกลายเป็นอนาคตอันมั่นคงอย่างไร้ข้อสงสัย
ก็ในเมื่อคนในอ้อมแขนผมคนนี้น่ะ...ได้รับทั้งตัวและหัวใจผมไปจนไม่เหลือจะมองคนอื่นแล้วนี่นา...
++---End---++
หวังว่าตอนนี้คงทำให้แฟนๆ เป้-วิวหายคิดถึงคู่นี้กันไปได้บ้างนะค้า แล้วพบกันใหม่เมื่อมีตอนใหม่ค่า~ 
หัวข้อ: ลำนำรักสีรุ้ง ตอนพิเศษ ของขวัญวันปีใหม่ p.47 (29/12/56) (อ่าน 463067 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก