2.คืนรังแม้ว่าช่วงแรกของการปรับเวลาทำงานจะมีปัญหาบ้าง เพราะพนักงานสี่คนต้องเวียนกะกันให้ครบ 24 ชั่วโมง จากแนวคิดเดิมของผู้จัดการที่อยากให้มีคนเข้างานกะละสองคนก็เป็นไปไม่ได้เพราะชั่วโมงทำงานของแต่ละคนจะเกินกำหนดกฏหมายแรงงาน พี่โจเลยปรับเป็นวันพุธถึงจันทร์แบ่งเป็นสามกะ คือกะแรกหกโมงครึ่งถึงบ่ายสามครึ่ง กะที่สองบ่ายสามโมงถึงเที่ยงคืน กะสามห้าทุ่มครึ่งถึงเก้าโมงครึ่ง แต่ละสัปดาห์จะกำหนดไว้ว่าใครได้กะไหนของสัปดาห์นี้ ส่วนคนที่ปล่อยฟรีถ้าไม่มีงานสำคัญก็สามารถเลือกได้ว่าจะเข้ากะหนึ่งหรือสอง วันอังคารเป็นวันหยุด แต่ต้องสลับกันหยุดสัปดาห์ละสองคน คนที่มาทำงานแบ่งกะเข้างานหกโมงครึ่งถึงเที่ยงครึ่ง และเที่ยงถึงหกโมงเย็น ได้โอทีคนละสามชั่วโมง ทุกกะมีเวลาพักชั่วโมงครึ่ง งานหนักนิดหน่อย เวลาทำงานไม่ค่อยเหมือนคนอื่น แต่เงินดีมากแถมหัวหน้าคุยด้วยง่าย พนักงานทุกคนเลยมีความสุขทั่วหน้าจนคนในห้องนิติบุคคลพากันอิจฉา
“ทีหลังถ้าจะใช้ห้องมีตติ้งช่วยทำเอกสารส่งให้นิติฯ ด้วยนะคะน้องปิง ไม่ใช่บอกแต่ปากเปล่า คนอื่นเขาต้องจัดตารางลงแอพแจ้งลูกบ้านอีกนะ”
“ปิงทำเอกสารส่งให้ตั้งแต่วางสายจากลูกบ้านแล้วนะครับ อยู่ในตะกร้าที่เขียนว่าด่วนที่สุด”
“ไม่เห็นมีใครเห็นเลย ทีหลังเอาอะไรไปวางในห้องก็แจ้งคนในห้องด้วย ไม่ใช่พอได้ย้ายตำแหน่งก็ลืมงานเก่าๆ ไปหมดว่าเขาทำงานกันยังไง”
“ออมว่าพี่ไปคุยกับพี่สาดีกว่ามั้ยคะ เมื่อวานออมเข้าไปวางใบจองครัวยังเห็นใบของปิงวางอยู่ในตะกร้าเลย ออมบอกพี่สาแล้วว่าใบจองพี่ปิงค้างในตะกร้าอย่าลืมนะ แล้วก็วางของออม สรุปคือครัวของออมจองได้แต่ของปิงทุกคนตาบอดมองไม่เห็นเหรอ”
“เพราะเธอเอาไปซ้อนๆ กันทำให้คนอื่นเขายุ่งยากมากกว่า ทีหลังก็วางให้เรียบร้อย เดี๋ยวจองห้องนั้นห้องนี้ หัดโทรไปแจ้งด้วย”
“อ้าว ไหนบอกให้ทำเอกสารไม่ให้บอกปากเปล่า ตกลงยังไงคะ ถ้ายังนึกคำไม่ออกแนะนำกลับห้องนิติฯ ไปค่ะ นี่ล็อบบี้นะคะ มาทำเสียงดังแบบนี้ออมแจ้งผู้จัดการได้นะ เสียภาพลักษณ์คอนโดฯ ค่ะ” ออมพูดจบพี่หงส์ก็สะบัดหน้าเดินกลับห้องทำงานตัวเอง เขาแอบยกนิ้วโป้งให้ออมในการสู้ศึกครั้งนี้
“พวกห้องนิติฯ ทำไมชอบหาเรื่องปิงจัง แต่เอาจริงๆ ก็เหมือนไม่ชอบพวกเราทุกคนเลยนะ”
“ตอนแรกปิงทำงานห้องนั้นใช่มั้ยล่ะ แต่ตอนนั้นพี่ฝ้ายคอนเซียซเก่าน่ะเคยเล่าว่าพี่สาเขาจะฝากน้องเขามาทำ แต่พอผู้จัดการสัมภาษณ์งานแล้วเขาเลือกพี่เลย น้องพี่สาเขายังไม่ได้สัมฯ เลย”
“แพ้แล้วพาลว่างั้น แต่กับพี่โจก็ไม่เห็นเขาจะสนิทเลย พี่โจออกจะนิสัยดี ฮาด้วย”
“พี่โจเคยบอกพี่ว่าเขาไม่ชอบคอนเซียซทั้งหมดนั่นแหละ เหมือนเขาต้องรับคำสั่งเราอีกทีแต่จริงๆ ก็ไม่ใช่ งานมันคนละส่วนกันมันแค่ต้องประสานงานกันแค่งั้นเอง”
“อย่างนี้แหละปิง ออมเคยอยู่คอนโดฯ แฟนสมัยเรียนนะ ตีกับนิติฯ แทบทุกวัน ทำตัวใหญ่ เรื่องเยอะ มีของมาส่งก็ไม่รับให้เรา บางทีให้คนอื่นมาเซ็นรับของเราไปเฉย เวลาออมไปค้างกับแฟนนะชอบมองเหมือนเราเป็นเด็กใจแตกหอบผ้ามาอยู่กับผู้ชาย ซึ่งมันก็จริงแหละ แต่ไม่ใช่ใจแตก อย่างอื่นก็แตก ฮ่าๆๆ” น่านนทีส่ายหน้าให้กับความทะลึ่งของเพื่อนร่วมงาน
แสงไฟตามท้องถนนแดงฉานเป็นแนวยาวสมกับความขึ้นชื่อในเรื่องรถติด ท้องฟ้ายามค่ำคืนของเมืองที่ไม่ได้เห็นมานานทำให้ชายหนุ่มเหม่อมองอย่างนิ่งงัน สายตาคมกริบทอดมองไปตามตึกสูงและถนนบางเส้นที่ไม่คุ้นตา หลายปีแล้วที่เขาไม่ได้กลับมาอยู่ที่นี่ และเป็นคืนแรกเช่นกันที่เขาได้นอนบ้านที่ซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง ห้องหรูบนคอนโดฯ ลงทุนซื้อที่นี่ตั้งแต่ยังไม่เริ่มสร้าง ผ่านมาหลายปีเขาซึ่งเป็นเจ้าของเพิ่งได้เข้ามาอยู่อาศัย เหลียวมองรอบกาย ทั้งวัสดุและการตกแต่งที่เคยเลือกเองกับมือกลับดูแปลกตาเพราะรสนิยมบางอย่างก็เปลี่ยนไปตามกาลเวลา
เสียงโทรศัพท์ดังจากโซฟาทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจจากภาพเบื้องหน้าก่อนจะเดินมารับสายที่เข้ารู้ดีว่าเป็นใคร
“ว่าไงครับแม่”
“เป็นไงบ้างลูก ห้องเรียบร้อยดีไหมไม่เห็นโทรหาแม่เลย” เสียงนุ่มที่เพียงแค่ได้ฟังก็รู้ว่าหญิงสูงวัยปลายสายต้องเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างเรียบร้อยมากแน่ๆ
“เรียบร้อยดีครับแม่ แต่อาจจะเปลี่ยนพวกผ้าม่านกับพรมบางชิ้น เดี๋ยวผมค่อยตัดสินใจอีกที”
“อย่าลืมส่งรูปให้แม่ดูด้วยนะ ลีโอเขาก็อยากเห็นนะ”
“ได้ครับ แต่อีกสักพักนะแม่ ผมว่าผมเจ็ทแล็กนิดๆ หลับทั้งวันตอนนี้ตาสว่างมากเลย”
“ดูแลตัวเองดีๆ นะลูก ว่างก็โทรหาแม่โทรหาลีโอด้วย เขาคิดถึงนะ”
“ครับ วันนี้ผมก็ไลน์หาแล้ว พ่อบอกว่าแม่ร้องไห้คิดถึงผมเหรอ”
“ไปเชื่ออะไรตาอ้วนนั่น แม่เปิดละครดูแล้วมันอิน แค่นี้นะสิง ถ้านอนไม่หลับก็ลองแช่น้ำอุ่นดู พวกเทียบหอม อโรม่าที่แม่เคยให้ใช้ก็ซื้อมาเก็บไว้บ้าง หรือให้แม่ซื้อส่งให้มั้ย กลิ่นเดิมที่ลูกชอบ ที่ไทยมีขายรึเปล่าไม่รู้”
“เดี๋ยวผมลองหาซื้อก่อนแล้วกัน ถ้าไม่มีก็หากลิ่นคล้ายๆ กันก็ได้”
“จะไปเดินซื้อเองหรือลูก มันจะไหวเหรอ เกิดมีคนจำสิงได้ขึ้นมาล่ะ”
“น่าจะไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วล่ะครับ ไม่ได้กลับไทยตั้งหลายปี คนน่าจะลืมๆ ผมไปแล้ว แม่ไม่ต้องห่วงนะ”
“โอเคๆ งั้นแค่นี้นะลูก โทรหาแม่บ่อยๆ นะครับ”
“ครับผม รักแม่นะ รักพ่อด้วย”
หลังจากวางสายสิงหาเดินไปห้องนอนเล็กที่ตอนนี้ใช้เป็นห้องเก็บของ ของส่วนใหญ่อยู่ที่บ้านแม่ มีบางส่วนที่เขาฝากไว้กับเพื่อนและเพิ่งไปเอามา ส่วนใหญ่ก็เป็นกรอบรูป อัลบั้มรูป ถ้วยรางวัลต่างๆ ตั้งแต่สมัยเรียนจนถึงทำงาน รางวัลสีทองอันทรงเกียรติที่ครั้งหนึ่งเขาเคยได้รับถูกแกะออกจากห่อช้าๆ ป้ายสีเงินสลักชื่อรางวัลที่ใครหลายคนชื่นชมและอยากได้ ‘รางวัลนักแสดงนำชายยอดเยี่ยม’ รางวัลที่การันตีความสามารถและทำเป็นใบเบิกทางสู่วงการภาพยนตร์ของเขา ในลังยังมีรางวัลอีกหลายอันเขาไม่ได้หยิบออกมา เขาเพียงมองแล้วย้อนนึกถึงความหลังนิดหน่อยก่อนค่อยๆ ห่อกันกระแทกแล้วเก็บใส่ลังรวมกับรางวัลอื่นๆ
แกร๊ก…คลิกเสียงดังจากนอกห้องทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งและหันขวับไปมอง เสียงแม้จะเบาแต่เขาได้ยินชัดเจน เหมือนเสียงเปิดและปิดประตู ไม่สำคัญว่าประตูไหน ที่สำคัญคือเขาอยู่คนเดียว เขาค่อยๆ ลุกขึ้นเดินออกนอกห้องนอน เหลียวมองรอบๆ แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก จนกระทั่ง
ตึก ตึก ตึกเสียงเหมือนฝีเท้าคนกำลังวิ่งและทิศทางนั้นคือประตูหน้าห้อง เขารีบวิ่งตามเสียงไปก่อนจะเห็นประตูห้องกำลังปิด อีกฝ่ายวิ่งออกไปข้างนอกแล้ว เขารีบวิ่งตามเปิดประตูห้องทันทีแต่...ไม่มีใคร เดินมามองลิฟต์ก็ไม่มีการเคลื่อนไหว ยังคงขึ้นเลข 1 ตามปกติ สิงหาเสยผมอย่างหัวเสียที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ห้องชุดนี้ราคาแปดหลัก ทุกทางเข้าออกต้องมีการ์ดแสกนเพื่อรักษาความปลอดภัยให้ผู้อาศัย แม้กระทั่งโถงลิฟต์ก็มีประตูปิดกั้นไม่ให้คนนอกเข้ามากดลิฟต์ได้ แต่ละห้องก็เป็นลิฟต์ส่วนตัว ต้องใช้การ์ดในการเปิดลิฟต์และกดเลขชั้นซึ่งกดได้เฉพาะเลขห้องที่ตรงกับการ์ด คนที่เขาไม่อนุญาตจะบุกรุกขึ้นมาไม่ได้เด็ดขาด แต่นี่ถึงขนาดเข้ามาในห้องเขาได้ด้วยซ้ำไป ความโมโหทำให้เขาเดินไปกดโทรศัพท์หาพนักงานตรงล็อบบี้ทันที
“สวัสดีครับ คอนเซียซยินดีให้บริการครับ”
“ครับ เมื่อกี้มีคนบุกเข้ามาในห้องผม ตอนนี้วิ่งหนีไปแล้ว ช่วยให้รปภ.จับตัวไว้ด้วยนะครับ ผมจะรีบลงไป”
“ต้องขออภัยจริงๆ นะครับ ห้อง A201 ใช่มั้ยครับ เดี๋ยวผมจะรีบแจ้งรปภ.ทันที ขออนุญาตวางสายนะครับ” น่านนทีที่เข้ากะดึกถึงกับสะดุ้งลุกขึ้นยืนเมื่อพบเหตุฉุกเฉินที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน มีคนบุกรุกกกกก!!!
“น้าสิทธิ์ๆ มีคนบุกขึ้นห้องครับ พาคนไปดักที่บันไดหนีไฟกับโถงลิฟต์ทีครับ ดูจากกล้องวงจรปิดทีนะครับว่าหนีไปทางไหน” เขารีบหยิบวอขึ้นมาตะโกนขอความช่วยเหลือจากทีมรักษาความปลอดภัย ไม่กี่วินาทีทุกคนเหมือนไฟลนก้น วิ่งกระจายกำลังไปตามทางเข้าออกเพื่อมองหาผู้ต้องสงสัย น่านนทีรีบวิ่งไปโต๊ะซีเคียวริตี้ที่ล็อบบี้ส่วนหน้าเพื่อดูกล้องวงจรปิด
“เป็นไงน้า เห็นไหมว่าไปทางไหน ลงมาจากชั้น 20 นะ” ตากลมโตพยายามเพ่งไปตามจุดเข้าออกที่มีคนไปดักรอเกือบครบแล้ว
“ไม่เห็นมีเลย ใครจะขึ้นไปได้วะปิง”
“ไม่รู้สิพี่ เขาโทรลงมาเสียงเหวี่ยงมาเลย น้าลองย้อนเทปดูได้มั้ยว่าขึ้นไปจากทางไหนจะได้ไปดักทางนั้น”
“ย้อนดูตรงไหนละ ลิฟต์หรือบันได หรือลิฟต์ส่งของ”
“น้าลองดูตรงบันไดกับลิฟต์พนักงานก่อน เดี๋ยวปิงวิ่งไปเช็คประตูหน้าลิฟต์หลักก่อนว่ามันเสียรึเปล่า เดี๋ยววอหา” น่านนทีรีบวิ่งกลับเข้าตึกวิ่งผ่านล็อบบี้ก่อนจะเบรคเอี๊ยดจนเกือบล้มเมื่อเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนกอดอกหน้าเคาน์เตอร์คอนเซียซของเขา
“สวัสดีครับ ใช่คนที่โทรมาเมื่อครู่หรือเปล่าครับ” เขารีบก้าวเข้าไปหาอีกฝ่ายที่หันมามองพอดี ใบหน้ายุ่งๆ ที่บ่งบอกถึงความหงุดหงิดแต่ก็ไม่สามารถกลบรัศมีความหล่อที่ออมมักพูดได้ หล่อจนเข่าทรุดคือแบบนี้นี่เอง
“ใช่ผมเอง ได้ตัวมั้ย”
“ยังไม่เจอเลยครับ แต่รปภ. ไปดักทางเข้าออกไว้หมดแล้ว อีกส่วนกำลังไล่เช็คจากกล้องวงจรปิด ไม่ต้องห่วงนะครับ เราต้องจับคนร้ายได้แน่ๆ คุณนั่งรอตรงนี้สักครู่นะครับ ผมขอไปเช็คประตูหน้าลิฟต์ก่อน” น่านนทีพูดจบก็รีบวิ่งเลี้ยวผ่านห้องพัสดุตรงไปประตูกั้นโถงลิฟต์ที่มีลูกน้องน้าสิทธิ์มายืนดักอยู่ เขาลองเปิดๆ ดันๆ ก็ไม่สามารถเปิดได้ ลองเอาบัตรพนักงานตัวเองแสกนก็เปิดไม่ได้ แสดงว่าประตูไม่เสีย คนนอกเข้าออกทางนี้ไม่ได้แน่ๆ
“ประตูทำงานปกติ คนนอกไม่น่าจะเข้าจากทางนี้ได้นะครับ คุณลูกบ้านพอจะเห็นหน้าตาคนร้ายไหมครับ”
“ไม่เห็นเลยครับ พอดีได้ยินเสียงเลยวิ่งออกจากห้องนอนมาดู แต่เขาวิ่งหนีออกนอกห้องพอดี ไม่ได้ลงทางลิฟต์ มันมีทางเข้าออกของพนักงานอีกทางใช่มั้ย”
“ใช่ครับ แต่ปกติทางนั้นต้องเป็นคนที่ได้รับสิทธิจากลูกบ้านถึงเปิดได้เป็นครั้งคราว ต้องใช้บัตรแสกนเปิดเหมือนกันครับ แต่เดี๋ยวเราลองเช็คจากกล้องได้ รบกวนรอสักครู่นะครับ” น่านนทีรีบวิ่งกลับไปหาน้าสิทธิ์อีกครั้ง
“เป็นไงน้า เจอมั้ย ลูกบ้านลงมานั่งรอที่ล็อบบี้แล้วเนี่ย”
“ไม่มีเลยว่ะ รีดูครึ่งชั่วโมงก่อนนะ ในลิฟต์ทุกตัวก็ปกติ ไม่มีใครใช้”
“เขาบอกว่าวิ่งออกจากห้องเขาแต่ไม่ได้ลงทางลิฟต์หลัก น้าลองดูตรงโถงรับส่งของชั้น 20 ให้หน่อย” น้าสิทธิ์กับเขาจ้องภาพจากกล้องวงจรปิดที่ค่อยๆ เล่นถอยหลังไปเกือบชั่วโมง แต่ก็ไม่พบอะไรผิดปกติ ไม่มีใครเดินที่ชั้นนี้ ไม่มีใครแอบเข้ามา หรือออกไป
“อะไรอะน้า ไม่เห็นเจอใครเลย”
“ไอ้พวกนั้นที่ดักซุ่มอยู่ก็ไม่เจอนะ น้าวอถามแล้ว”
“มันจะแอบอยู่ชั้นไหนหรือเปล่า”
“แต่เอ็งก็เห็น...ไม่มีใครเข้า-ออกชั้น 20 เลยนะเว้ย”
“น้า....หรือว่า...”
“ไม่รู้เว้ย ดึกแล้วอย่าพูด ลูกบ้านคนไหนวะ คุ้นหน้ารึเปล่า อาจจะแกล้งเล่นก็ได้”
“เขาจะแกล้งทำไมล่ะ ยังนั่งหน้าบึ้งอยู่ตรงล็อบบี้เลย เอาไงดี”
“ก็ต้องบอกเขาตรงๆ ว่าไม่เจอ ถ้าเขาไม่พอใจให้เขามาเช็คตรงนี้ก็ได้”
“เอางั้นนะ งั้นเดี๋ยวปิงไปบอกเขาก่อน” น่านนทีเดินกลับไปที่ล็อบบี้หลักด้านใน มองผู้ชายร่างสูงที่ยังยืนพิงเคาน์เตอร์ทำงานของเขาอยู่ รวบรวมกำลังใจอันน้อยนิดก่อนจะเริ่มพูดอย่างตะกุกตะกัก
“ก่อนอื่นต้องขอโทษคุณลูกบ้านสำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนะครับ ทางเราได้ตรวจเช็คจุดเข้าออกทุกจุดแล้ว พบว่าไม่มีคนแปลกหน้า ประตูเข้าออกยังใช้งานได้ดี คนนอกไม่สามารถบุกรุกเข้าไปในลิฟต์หรือไปที่ห้องลูกบ้านได้ ทางฝ่ายซีเคียวริตี้ได้เช็คกล้องวงจรปิดย้อนหลังไปประมาณครึ่งชั่วโมงแต่ก็ไม่พบใครใช้ลิฟต์ขึ้นไปชั้นของลูกบ้านเลยใคร ในลิฟต์พนักงานหรือบันไดหนีไปก็ไม่พบใครเข้าออกเช่นกัน” เขาอธิบายรวดเดียวจบแล้วเหลือบมองคนตรงหน้าอย่างลุ้นๆ
“หมายความว่าไง คิดว่าผมโกหกงั้นเหรอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ แต่ทางเราไม่พบใครจริงๆ แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ เราจะจับตาดูทางเข้าออกให้ตลอดเผื่อว่ามีใครแอบอยู่ที่ชั้นอื่น”
“ผมอยากบอกว่าผมไม่ได้โรคจิตจนหาเรื่องแกล้งพนักงานที่นี่ แต่มีคนบุกรุกห้องผมจริงๆ และหวังว่าพวกคุณจะจับตัวได้”
“ครับ เราจะพยายามเต็มที่ คุณลูกบ้านได้ตรวจเช็คของในบ้านหรือยังครับว่ามีอะไรหายหรือเปล่า จริงๆ ที่หน้าประตูคุณลูกบ้านจะมีกล้องวงจรปิดอีกตัว แต่ทางพนักงานไม่สามารถเข้าดูได้ หากคุณต้องการต้องทำแสดงความจำนง มีเอกสารต้องกรอกนิดหน่อยแต่สามารถทำได้ตอนเช้านะครับเพราะตอนนี้ห้องนิติฯ ปิดไปแล้ว”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเช็คของในห้องก่อนแล้วกัน ถ้ามีปัญหาค่อยแจ้งคุณอีกที ขอบคุณนะครับ” สิงหาค่อยๆ ลดความหงุดหงิดตัวเองลงเมื่อเห็นความใส่ใจและพร้อมรับผิดชอบของพนักงานตรงหน้า
เขากลับเข้าห้องแล้วค่อยๆ มองสำรวจว่ามีอะไรเสียหายหรือหายไปหรือไม่ แต่ก็ไม่พบอะไร ทุกอย่างปกติ เปิดคู่มือการเปลี่ยนรหัสที่ประตูห้องแล้วจัดการซะ ถึงแม้ปกติจะใช้การ์ดแตะเพื่อเปิดแต่ก็สามารถกดรหัสผ่านได้ เขาต้องป้องกันตัวเองไว้ก่อน คืนนี้ช่างยาวนาน จากที่ไม่ง่วง เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยตาก็เริ่มปรือ ได้เข้านอนช่วงดึกคืนแรกหลังจากนอนกลางวันมาหลายวัน
“จริงๆ นะพี่โจ เขาวิ่งลงมาหน้าเครียดเลย ปิงว่าเขาไม่ได้เมานะ ไม่ได้กลิ่นเหล้าเลย สภาพหล่อเนี๊ยบสุดๆ “พี่โจมาเข้ากะเช้าเขาเลยได้รายงานเหตุด่วนเมื่อคืนให้ฟัง
“แล้วน้าสิทธิ์ว่าไง เช็คกล้องก็ไม่เจอเหรอ”
“ไม่เจอเลย หลอนกันทั้งคืนอะ”
“พูดไปเรื่อย บางทีเขาอาจลืมเปิดประตูค้างไว้ก็ได้ พอมันค่อยๆ งับปิดเขาเลยตกใจ ห้อง A201 ใช่มั้ย เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่นี่”
“เพิ่งซื้อเหรอ หรือเช่า ปิงไม่คุ้นหน้าเลย”
“ซื้อตั้งแต่ยังไม่เริ่มสร้างแต่เขาเพิ่งเข้ามาอยู่ ปกติมีแม่บ้านเข้าไปทำความสะอาดเดือนละครั้ง เป็นเพื่อนคุณชวิน”
“แล้วพี่จะเอาไงอะ จะแจ้งผู้จัดการมั้ย”
“ต้องแจ้ง อย่างน้อยต้องมีของส่งไปขอโทษเขา ปิงสั่งกระเช้าผลไม้ให้พี่ก่อนกลับแล้วกัน เดี๋ยวพี่โทรหาผู้จัดการก่อน” พี่โจช่างรอบคอบ เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องส่งของเลย มัวแต่หลอนจนต้องชวนน้าสิทธิ์มานั่งเป็นเพื่อน
สิงหาตื่นมาตอนสาย หลังจัดการธุระส่วนตัว รื้อของในห้องมาจัดต่อสักพักก็ได้รับสายจากผู้จัดการนิติบุคคลคอนโดฯ คำขอโทษมาในรูปแบบคำพูดและสิ่งของทำให้เขารู้สึกดีขึ้น กระเช้าผลไม้แม้จะไม่แพงมากแต่ก็เห็นถึงความใส่ใจ สำหรับผู้ชายแบบเขาได้กระเช้าผลไม้ดีกว่าได้ดอกไม้เยอะ
ช่วงบ่ายเขาออกไปเดินซื้อของใช้ส่วนตัวรวมทั้งพรมและผ้าเช็ดเท้าที่อยากเปลี่ยน ตอนเดินผ่านล็อบบี้พนักงานที่นั่งประจำเคาน์เตอร์ไม่ใช่คนเมื่อคืนแล้ว
การเดินซื้อของไม่ได้สะดวกอย่างที่คุยกับแม่ไว้ตอนแรก แม้จะห่างหายจากหน้าจอไปหลายปี แต่ก็ยังมีคนจำได้และเข้ามาทักทายด้วยความคิดถึง แต่ส่วนใหญ่เลือกจะมองเขาห่างๆ พร้อมยกโทรศัพท์ในมือแอบเป็นระยะ เขารีบซื้อของใช้จำเป็นให้ครบแล้วขึ้นบีทีเอสกลับคอนโดฯ
“ขอโทษนะคะ ขอถ่ายรูปได้มั้ยคะ” พนักงานออฟฟิศที่โหนราวอยู่ข้างๆ ถามเบาๆ ด้วยความหวังว่าดาราในดวงใจของเธอตั้งแต่สมัยเรียนจะตอบตกลง เธอชอบสิง สิงหา ตั้งแต่เขายังไม่ดัง ชอบในการพูดจาที่แสดงให้เห็นถึงทัศนคติดีๆ แม้จะหายหน้าไปหลายปีแต่เธอก็จำได้ไม่ลืม
“ได้ครับ” เสียงทุ้มตอบรับทำให้เธอกรีดร้องในลำคอ ค่อยๆ ยกโทรศัพท์ยืนไปด้านหน้าที่มีที่ว่างอันน้อยนิด สิงหาย่อตัวลงเพื่อให้ใกล้กันมากขึ้น ไม่รู้ว่ารูปที่กดนิ้วรัวๆ ไปจะชัดหรือไม่ แต่ตอนนี้เธอมองอะไรไม่ชัดแล้ว น้ำตามันเอ่อคลอขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ เธอยังจำสัมภาษณ์สดครั้งสุดท้ายได้ว่าเขาโดนสื่อรุมยังไง เห็นถึงสีหน้าที่ไม่เต็มใจ ความอัดอั้นที่ไม่สามารถพูดได้แต่แฟนคลับหลายคนรู้ เขาไม่ผิด เขาคือผู้ถูกกระทำ เขาไม่ควรต้องขอโทษ แฟนคลับรู้ดีว่าเขายินดีพูดมันออกมาเพื่อจบปัญหา หลายคอมเมนต์เขียนด่าว่าเขาไม่มีศักดิ์ศรี แต่ใครจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่ยิ่งใหญ่และมีเกียรติมากแค่ไหน
“หนูเป็นแฟนคลับพี่ตั้งแต่พี่เล่นเอ็มวีให้เพื่อนเลยนะคะ ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ เพื่อนหนูหลายคนก็เหมือนกัน เรารักพี่เสมอนะคะ ถ้าว่างๆ พี่เข้าไปในแฟนเพจตัวเองนะ ทุกคนยังเหมือนเดิม พี่ยังเป็นคนเดิมของพวกเราค่ะ” เธอพูดด้วยเสียงสะอื้นนิดๆ จนคนรอบข้างหันมามอง
“ขอบคุณนะครับ พี่เข้าไปอ่านบ่อยๆ ฝากขอบคุณทุกคนด้วย” สิงหาก้มศีรษะขอบคุณและยิ้มให้ก่อนเดินออกไปเมื่อถึงสถานีที่ต้องลง โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าภาพเหตุการณ์เล็กๆ ที่เกิดขึ้นจะมีคนแอบถ่ายและโพสต์บนโลกออนไลน์จนขึ้นอันดับการแชร์ที่ค่อนข้างสูง
สิงหากลับมาแล้วกลับถึงห้องด้วยความรู้สึกดีๆ แม้ตลอดเวลาสิงหาจะไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ บางครั้งที่เขาคิดถึงแฟนคลับที่พอจะสนิทกัน แฟนเพจที่กลุ่มแฟนคลับกลุ่มดั้งเดิมทำให้ยังคงมีการพูดคุยกันเองเสมอ มิตรภาพของคนกลุ่มนั้นทำให้เพจยังดำรงอยู่ นานๆ ครั้งก็มีการโพสท์คลิปหรือภาพเก่าๆ ของเขา เขาเห็นและรู้สึกขอบคุณ แต่ช่วงก่อนหน้านั้นเขายังไม่พร้อมจึงไม่มีการติดต่อกลับอย่างเป็นทางการ ตอนนั้นเขาไม่ได้คิดว่าจะกลับมาเลยไม่อยากรั้งคนกลุ่มนี้ไว้ แต่เมื่อตัดสินใจกลับมา คนแรกที่เขาควรทักทายไม่ใช่เจ้านายเก่า เพื่อนร่วมงานหรือผู้ใหญ่ที่เคยเรียกใช้งาน แต่คือกลุ่มคนเล็กๆ กลุ่มนั้น คนที่ไม่ว่าเขาจะก้าวไปไกลแค่ไหนก็จะเดินตามเขา คอยระวังหลัง ส่งเสบียง ปลอบใจ คนที่แม้เขาจะหยุดเดินก็ทำเพียงแค่หยุดรอ ไม่เดินหนีไปไหน
ไม่ได้เจอกันนาน กลับมาแล้วนะครับ ขอบคุณที่คิดถึงกัน
สิงหาข้อความสั้นๆ ถูกโพสท์ขึ้นบนแฟนเพจหลักของเขา ตั้งแต่มีแฟนเพจนี้น้องๆ กลุ่มที่สร้างขึ้นมาก็ตั้งเขาเป็นหนึ่งในแอดมิน จนวันนี้ก็ยังคงเป็นอยู่เหมือนเดิม
กระแสการต้อนรับจากคนคุ้นเคยดีเกินคาด เขาตอบกลับเกือบทุกคอมเมนท์ที่ด้านล่างโพสต์ของตัวเอง ส่งข้อความคุยส่วนตัวกับกลุ่มน้องแอดมิน เพื่อนสนิทในวงการบางคนที่เริ่มรู้ข่าวก็โทรมาหา ซึ่งเขาก็เลือกรับสายเฉพาะคนที่สนิทจริงๆ ไม่รับการสัมภาษณ์หรือติดต่อไปออกรายการใดๆ เขาแค่กลับมาไทย ไม่ได้หมายความว่าจะกลับเข้าวงการ
เพราะกระแสในโลกออนไลน์ทำให้ครั้งต่อมาที่สิงหาต้องออกมาข้างนอกลำบากมากขึ้น การใส่แว่นช่วยได้นิดหน่อยแต่ก็ยังมีคนจำเขาได้เยอะอยู่ดี ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นแฟนคลับจริงๆ แต่ส่วนใหญ่น่าจะเพิ่งรู้จักเพราะกระแสช่วงนี้เลยอยากถ่ายรูปด้วยขึ้นมา เขาตัดสินใจซื้อรถใหม่เพื่อความคล่องตัว ไปเดินจตุจักรซื้อต้นไม้ต้นเล็กๆ ไว้ตกแต่งห้องเพิ่มความสดชื่น ผ้าม่านได้ติดต่อคอนเซียซเรียบร้อย พนักงานสาวชื่อออมแนะนำร้านม่านประจำของโครงการซึ่งมีขนาดของหน้าต่างแต่ละห้องอยู่แล้วไม่ต้องมาวัดกันใหม่ แค่เลือกแบบเลือกสีรอสองสัปดาห์ก็เสร็จ ห้องนอนจากสีม่วงมะฮอกกานีก็เปลี่ยนเป็นน้ำตาล ห้องอื่นๆ ก็เปลี่ยนเป็นโทนสีน้ำตาลครีมทั้งหมด หลังจากม่านใหม่มาติดตั้งเรียบร้อยค่อยดูเป็นสไตล์เขาขึ้นมาหน่อย สิงหาถ่ายภาพมุมต่างๆ ของห้องแล้วส่งให้แม่ที่โทรมาทวงทุกวัน
“ทำไมไม่เอาสีฟ้าน้ำเงินบ้างล่ะลูก น้ำตาลซะทุกห้องเลย มันอึมครึมไปมั้ย” พอแม่เห็นรูปก็บ่นทันที ตรงข้ามกับพ่อที่ชอบโทนสีคล้ายๆ เขา แต่ผ้าม่านบ้านที่อังกฤษก็สีน้ำเงินฟ้า ห้องครัวชมพูอ่อนลายลูกไม้ด้วยซ้ำไป
“มันจะได้คลุมโทนไงครับ จริงๆ สีมันไม่มืดเท่าที่ส่งไปนะ”
“อืมๆ สิงชอบก็พอ แล้วเป็นไง ได้เจอเพื่อนๆ บ้างรึยัง ของฝากแม่อย่ากินเองหมดนะ เอาไปให้น้าหลวยด้วย” น้าฉลวยเป็นเพื่อนสนิทแม่ตั้งแต่สาวๆ ก่อนไปอยู่อังกฤษแม่กับน้าฉลวยเปิดร้านอาหารเหนือด้วยกัน แม่แค่ออกทุนเกือบทั้งหมดในช่วงแรก ส่วนน้าฉลวยจัดการในส่วนของครัวเพราะทำอาหารเก่ง รายได้ค่อนข้างดี ก่อนไปแม่เคยบอกจะขายหุ้นให้น้าทั้งหมดเพราะไม่อยากเอาเปรียบที่ไม่ได้ช่วยดูแล แต่น้าฉลวยยืนยันที่จะหุ้นกันเหมือนเดิมเพราะไม่อยากรู้สึกเหมือนตัดขาดกัน กลัวแม่ไม่กลับมาอีก สรุปแม่เลยเหลือหุ้นสามสิบเปอร์เซ็น ที่เหลือน้าฉลวยจ่ายคืนมาหมด ทุกเดือนก็มีการส่งบัญชีให้ดู มีเงินโอนเข้าบัญชีแม่เรื่อยๆ ตามกำไรในแต่ละเดือน ยิ่งน้าเปิดสาขาตามห้างรายได้ก็ยิ่งเพิ่มขึ้น แม่กับพ่อก็ส่งเงินมาหุ้นด้วยทุกสาขา พอรู้ข่าวว่าจะกลับมาน้าฉลวยกับแม่ก็ทำดราม่าบ่อน้ำตาแตกกันไปรอบหนึ่ง
“เอาไปให้น้าหลวยแล้วแต่ไม่เจอน้องๆ นะ น้าหลวยเขาไม่ค่อยสบาย แม่ได้โทรหาบ้างเปล่า”
“อ้าวเหรอ ไม่ได้โทรหาเลยตั้งแต่อาทิตย์ก่อน เป็นอะไรมากมั้ย”
“เห็นหมอเตือนว่าน้ำตาลหรือไขมันในเลือดสูงนี่แหละ แล้วก็ความดันสูง แกก็บ่นๆ ให้ฟังว่าลูกบังคับห้ามกินนั่นกินนี่ ผมว่าความดันขึ้นเพราะเถียงกับลูกนี่แหละ”
“นั่นสิ ทั้งแม่ทั้งลูกปากพอกันเลย งั้นแค่นี้ก่อนนะ แม่โทรหาน้าหลวยก่อน อ้อ แล้วเราน่ะหัดนอนห่มผ้าบ้าง นอนถอดเสื้อแล้วยังไม่ห่มผ้าอีก เดี๋ยวจะเป็นหวัด แล้วทีหลังไม่ต้องส่งรูปหุ่นตัวเองมาแล้วนะ ลีโอเห็นแล้วอิจฉาหุ่นลูกทุกที แค่นี้นะลูก” แม่พูดไปหัวเราะไปแล้วก็วางสาย ปล่อยเขายืนยิ้มงงๆ ว่าตัวเองส่งรูปถอดเสื้อไปให้แม่ดูตั้งแต่เมื่อไร เขาค่อยๆ เปิดโทรศัพท์เข้าแอพริเคชั่นไลน์เปิดดูบทสนทนาย้อนหลังระหว่างเขากับแม่ ล่าสุดคือส่งรูปในห้องไปให้ เขาค่อยๆ เลื่อนดูรูปภาพสิบกว่ารูปก่อนจะแตะนิ้วแล้วเลื่อนภาพที่เพิ่งผ่านไปกลับมาดูช้าๆ หนึ่งในสิบกว่าภาพที่ส่งไปเป็นภาพสิงหานอนหลับถอดเสื้ออยู่บนเตียงในห้องนอน ในภาพไม่มีอะไรแปลก ที่แปลกคือ...ใครถ่าย
—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ติชมได้ตามอัธยาศัยทั้งในทู้หรือในเพจน้า ตามอ่านทุกข้อความแต่อาจตอบไม่หมดนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
