เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 09-03-2019 20:44:43
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•
สารบัญ
1.งานใหม่ (1 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3953045#msg3953045)|2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3953344#msg3953344)) 2.คืนรัง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3955636#msg3955636) 3.โรคจิต? 1 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3957846#msg3957846) |2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3958034#msg3958034) 4. โจ๊ก (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3960209#msg3960209)
5. ของฝาก (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3962238#msg3962238) 6. คนดัง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3964488#msg3964488) 7. ดินเนอร์ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3966690#msg3966690) 8. แฟนเก่า 1 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3968726#msg3968726) | 2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3968746#msg3968746)
9. ขอโอกาส (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3970917#msg3970917) 10. ทำบุญ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3973030#msg3973030) 11. ช่างแม่ง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3975362#msg3975362) 12.20 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3977697#msg3977697)
13.โดนอีกแล้ว (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3979569#msg3979569) 14.หึง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3982359#msg3982359) 15. ใครเอ่ย 1 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3984685#msg3984685)|2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3984940#msg3984940) 16. ใครเอ่ย2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3986281#msg3986281)
17. ข่าวลือ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3987885#msg3987885) 18. พยู (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3989919#msg3989919) 19. Miss You (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3991387#msg3991387)
—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
5. ของฝาก (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3962238#msg3962238) 6. คนดัง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3964488#msg3964488) 7. ดินเนอร์ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3966690#msg3966690) 8. แฟนเก่า 1 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3968726#msg3968726) | 2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3968746#msg3968746)
9. ขอโอกาส (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3970917#msg3970917) 10. ทำบุญ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3973030#msg3973030) 11. ช่างแม่ง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3975362#msg3975362) 12.20 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3977697#msg3977697)
13.โดนอีกแล้ว (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3979569#msg3979569) 14.หึง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3982359#msg3982359) 15. ใครเอ่ย 1 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3984685#msg3984685)|2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3984940#msg3984940) 16. ใครเอ่ย2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3986281#msg3986281)
17. ข่าวลือ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3987885#msg3987885) 18. พยู (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3989919#msg3989919) 19. Miss You (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69791.msg3991387#msg3991387)
—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
วงจรชีวิตของคนปกติทั่วไป คือ เกิด เรียนหนังสือ เรียนจบ ทำงาน แต่งงาน จากนั้นสร้างผลผลิตป้อนเข้าสู่วงจรเดิม หรือไม่ก็แต่งกับงานแล้วเก็บเงินไว้เลี้ยงตัวเองยามแก่ เขาเองก็เป็นอีกคนที่มีชีวิตสุดแสนจะธรรมดา ไม่หวือหวาทั้งสมัยเรียนหรือทำงาน ด้วยสภาพคล่องของครอบครัวมีจำกัดทำให้ไม่ค่อยได้ร่วมกิจกรรมกับคนอื่นเท่าไร อันที่จริงก็ไม่เคยเลย หลังจากเรียนจบคณะบริหารจากมหาฯลัยก็เข้าทำงานฝ่ายบุคคลของบริษัทขนาดเล็กแห่งหนึ่ง เล็กมากๆ จนทำได้ไม่ครบปีบริษัทก็ปิดตัว จากนั้นย้ายไปทำงานบริษัทใหญ่ขึ้น มั่นคงขึ้น เงินเดือนเพิ่มขึ้น แต่ค่าใช้จ่ายก็มากตามไปด้วย เงินเดือนก็สมกับคำว่าเงินเดือน ไม่เคยเหลือใช้เกินเดือนเลยสักครั้ง ฝืนทนเดินทางไปกลับจากบ้านอยู่ได้ครึ่งปีจึงลดรายจ่ายค่าเดินทางโดยการเช่าห้องพักใกล้ที่ทำงาน ใครจะรู้ว่าบรรลัยกว่าเดิม ค่าห้องก็ต้องจ่าย ค่ากับข้าวทุกมื้อต้องซื้อกินเอง ค่าน้ำ-ไฟ จิปาถะ หนักว่าค่ารถแต่ละเดือนอีก ถูๆ ไถๆ อยู่ได้ครึ่งปีก็หอบข้าวของกลับมาซุกตักพ่อแม่ มองหางานใหม่ใกล้บ้าน เงินเดือนดี หว่านใบสมัครครอบคลุมแทบทุกอาชีพที่ใกล้บ้าน งานใหม่เป็นพนักงานต้อนรับโรงแรม ซึ่งได้มายังไงก็ไม่รู้ แต่ใกล้บ้าน เดินทางสะดวกก็เอาไว้ก่อน จนลืมคิดไปว่าพนักงานโรงแรมต้องทำงานเป็นกะ และทุกครั้งที่เลิกดึกต้องเรียกแท็กซี่กลับบ้านก็ทำเอาใจฝ่อ เรียก 5 คัน แก๊ซหมด 3 คัน อีก 1 คันรอรับแขกต่างชาติของโรงแรม เหลือคันเดียวที่หน้าตาไม่น่าไว้ใจบวกคำพูดแปลกๆ แทบทุกครั้งที่เจอกัน
“เลิกดึกอีกแล้วเหรอน้อง หิวข้าวมั้ย มีร้านเด็ดอยู่ใกล้ๆ เดี๋ยวพี่พาไป น้องผอมไปนะ อวบๆ หน่อยจะดี”
“ไม่เป็นไรครับพี่ ที่บ้านเตรียมข้าวรอแล้ว” ตากลมๆ แทบถลนมองคนอายุคราวพ่อเรียกพี่เรียกน้อง เคยเรียกน้าก็โดนตัดพ้อต่อว่า ร่ำๆ จะเลี้ยวเข้าซอยเปลี่ยวจนต้องเปลี่ยนคำเรียก
“ใจร้ายจัง ชวนกี่ครั้งไม่เคยไปเลย กินข้าวกับพี่สักมื้อสิ แล้วเดี๋ยวพี่พาไปส่งบ้าน ฟรีเลย”
“เอาไว้ครั้งหน้านะพี่ วันนี้รีบกลับจริงๆ แม่ไม่สบายอยู่คนเดียวทั้งวันผมเป็นห่วง พี่ส่งผมที่เดิมเลยนะ” นิ้วไขว้กันแอบๆ บาปที่แช่งบุพการีจะได้เบาลง ส่วนอีกมือกำปากกาไว้แน่น ถ้าตุกติกเอามือเอื้อมมาแตะเหนือเข่าเมื่อไรพ่อแทงให้พรุนจริงๆ คนอะไรวะมือยาวยิ่งกว่าแม่นาค นั่งหลังเบียดประตูจนแทบทะลุยังเอื้อมมือมาแตะได้
“เด็กดีนะเนี่ย พี่ชอบเด็กแบบนี้ น่ารักน่าดูเอ็น เอ้ย เอ็นดู”
“แหะๆ ครับ” บทสนทนาชวนกระอักกระอ่วนดำเนินอยู่สิบกว่านาทีก็ถึงที่หมาย ยิ่งกว่าความน่ากลัวตลอดทางคือการจ่ายเงินเต็มเม็ดเต็มหน่วยไม่เอาเงินทอนให้มันหลอกลูบมือนี่แหละ นั่งทีไรเปลืองทั้งตัวเปลืองทั้งเงิน
กลับถึงบ้านพ่อแม่ตื่นเตรียมทำข้าวแกงขายพอดี บ้านของน่านนทีเป็นทาวเฮาส์สามชั้น ชั้นล่างเป็นห้องครัวล้วนๆ เพราะที่บ้านขายข้าวแกง ต้องใช้พื้นที่เยอะไม่มีที่สำหรับจอดรถ พ่อเลยต้องเอามอเตอร์ไซท์จอดในบ้าน หน้าบ้านตอนเช้าจะขายข้าวแกง มีทั้งใส่ถุงและตักราด แต่เราไม่ได้มีโต๊ะดีๆ ให้นั่ง แค่มีโต๊ะพับสองตัว เก้าอี้พลาสติกแปดตัว แบ่งๆ กันนั่งไป ส่วนใหญ่ก็เป็นคนในซอยนี้ที่ต้องไปทำงานหรือเรียนตอนเช้า โชคดีที่อยู่ใกล้หอพักเลยมีลูกค้าประจำหลายคน ชั้นสองเป็นห้องนั่งเล่นดูทีวี ห้องนอนพ่อกับแม่ แล้วก็ห้องพี่สาวซึ่งแต่งงานไปอยู่โคราชแล้ว ชั้นสามเป็นห้องนอนของเขาคนเดียว กับห้องนอนของพี่ชายที่ไม่ค่อยได้กลับเพราะทำงานที่แท่นขุดเจาะอยู่กลางทะเล ทำงานเดือนเว้นเดือน แต่ที่ไม่ค่อยกลับเพราะติดแฟน พอมีวันหยุดก็อยู่กับแฟน พอใกล้หมดวันหยุดถึงกลับมาให้พ่อแม่เห็นหน้าตามประสาลูกชายคนโปรด เมื่อก่อนบ้านเขาขัดสนกว่านี้มาก โชคดีที่ทุกคนเรียนจบมีงานดีๆ ทำ พ่อแม่เลยไม่ต้องทำงานหนักเหมือนเมื่อก่อน แต่บอกให้หยุดทำก็ไม่ยอม ขายของก็เหมือนเขามีสมาคมยามเช้า มีเพื่อนคุยไม่เหงา
“ไข่ยัดไส้เสร็จพอดี จะกินก่อนนอนมั้ย” แม่ตะโกนถามจากในครัว ได้กลิ่นเหมือนแกงเขียวหวานของโปรดเลย
“แกงยังไม่เสร็จเหรอแม่”
“ยัง เพิ่งใส่กะทิ”
“งั้นไม่เอาอะ เดี๋ยวตื่นมาค่อยกิน พ่อไปไหนล่ะแม่”
“ไปซื้อถุงแกง ไม่กินก็ไปนอนเถอะไป๊ หน้าเหี่ยวหน้าแห้งอุบาทว์จริง”
“โหหหห แม่น่ะ ยิ่งหงุดหงิดอยู่ จะชมลูกรักหน่อยก็ไม่ได้ ลูกต้องการกำลังใจ”
“ทำไม แขกโรงแรมทำอะไรอีก”
“เจอไอ้แท็กซี่โรคจิตอีกแล้ว”
“อะไรวะ มันยังไม่เลิกยุ่งกับเอ็งอีกเรอะ มันเมายาหรือเปล่า” เสียงพ่อนำเข้าบ้านก่อนเห็นตัวซะอีก
“ไม่รู้มัน เงินทอนตั้งยี่สิบก็ไม่ได้เอาด้วย เดี๋ยวมันหลอกจับมืออีก ขนลุก”
“มันจะไหวเหรอปิง เกิดวันดีคืนดีมันขับไปที่อื่นจะทำยังไง” แม่บ่นเสียงเบาด้วยความเป็นห่วง แต่พ่อออกแนวโมโหมากกว่า พ่อบอกว่าผมไม่ได้หน้าตาเหมือนผู้หญิง หน้าก็บ้านๆ หุ่นก็ธรรมดา ทำไมมันจ้องจะฟันลูกพ่อ พ่อไม่เข้าใจจิตใจคนโรคจิต
“กำลังมองๆ งานใหม่เหมือนกันแม่ รอเขาเรียกสัมภาษณ์อยู่ ผู้จัดการเขาแนะนำไปทางนั้น แต่เป็นนิติบุคคลคอนโดฯ นะแม่ ไม่ใช่โรงแรม เงินน้อยกว่าเดิมเพราะไม่มีทิป”
“พออยู่พอกินก็พอ บ้านไม่มีหนี้ไม่ต้องทนลำบาก” พ่อพูดเบาๆ เสมอเวลาจะพูดอะไรที่มันซึ้งกินใจ เขากับแม่แอบยิ้มให้ผู้ชายพุงพลุ้ยขี้อายที่ไม่กล้าบอกตรงๆ ว่าเป็นห่วง
“ไม่กินข้าวก็ไปนอนไป มานั่งให้ตาสว่างอยู่ได้” แม่พูดจบก็ง่วนกับกระทะเตรียมทำกับข้าวอีกเมนู ส่วนพ่อก็รับไม้ต่อในการปรุงรสแกงเขียวหวาน ไม่อยากจะคุย ผู้ชายบ้านนี้ทำกับข้าวเก่งกว่าผู้หญิงอีก แม่ก็ทำเก่งแต่พ่อปรุงรสออกมาถูกปากมากกว่า
เสียงโทรศัพท์ข้างหมอนดังสักพักก่อนมือขาวจะคลำหาแล้วกดรับโดยไม่ดูว่าใครโทรมา
“สวัสดีครับ” น่านนทีหยีตามองนาฬิกา เขาเพิ่งนอนได้สี่ชั่วโมงกว่า ตายังลืมไม่ขึ้น ไม่ต้องพูดถึงหัวเลยว่ายกขึ้นจากหมอนไหวหรือเปล่า
“สวัสดีค่ะ คุณน่านนทีหรือเปล่าคะ”
“ใช่ครับ น่านนทีพูดสายครับ”
“ค่ะ โทรจากบริษัท xxx นะคะ ที่คุณน่านนทีส่งใบสมัครงานมาในตำแหน่งนิติบุคคลคอนโด xxx ทางผู้จัดการพอใจในประวัติการทำงานมากนะคะ แต่ต้องขอสัมภาษณ์อีกรอบก่อน ไม่ทราบสะดวกวันไหนคะ” เสียงหวานปลายสายที่พอข่าวดีทำให้ตาเริ่มสว่าง หลังจากทบทวนตารางวันหยุดตัวเองก็นัดวันเวลาสัมภาษณ์งานเรียบแล้ว วางสายแห่งความหวังลงพร้อมรอยยิ้มบางแต้มริมฝีปากก่อนจะหลับต่อพร้อมความหวังครั้งใหม่…หวังว่าจะได้งาน หวังว่างานจะดีและทำได้นานๆ
------------- 50%----------
ไม่ได้อัพนิยายมานาน ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ :mc4: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 09-03-2019 21:03:26
เริ่มหัวข้อโดย: puiiz ที่ 09-03-2019 21:28:21
เริ่มหัวข้อโดย: pukpra ที่ 09-03-2019 21:31:27
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 09-03-2019 21:44:01
กลับมาแล้ว
เย้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Mint ที่ 09-03-2019 22:16:42
รออ่านๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: nutgen ที่ 09-03-2019 22:19:02
เริ่มหัวข้อโดย: PCRYA_OK ที่ 09-03-2019 22:37:55
เริ่มหัวข้อโดย: Patsz ที่ 09-03-2019 22:41:00
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 09-03-2019 23:14:16
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 09-03-2019 23:35:39
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D lufy ที่ 10-03-2019 07:17:20
เริ่มหัวข้อโดย: JaikOrn ที่ 10-03-2019 13:00:16
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 10-03-2019 14:06:31
บ๊ายบายแท็กซี่โรคจิต...ชีวิตช่วงนี้ของน่านนทีมีความสุขมาก งานใหม่อยู่ใกล้บ้านมากกว่าเดิม แถมไม่ต้องทำงานเป็นกะเลิกดึกๆ แม้เงินเดือนจะน้อยลงแต่อย่างที่พ่อบอก ในเมื่อไม่มีหนี้ก็ไม่ต้องทำงานหนักเหมือนคนมีหนี้ก็ได้ นิติบุคคลคอนโดก็คล้ายๆ ตอนทำงานฝ่ายบุคคลรวมกับพนักงานต้อนรับ เนื่องจากคอนโดฯ นี้ค่อนข้างหรูหรากว่าที่คิด ดังนั้นการแต่งกายเลยแทบไม่ต่างจากทำงานโรงแรม ห้องทำงานมีพนักงานรวมกันหกชีวิต คือฝ่ายนิติบุคคลและบัญชี แต่ก็ยังมีพนักงานฝ่ายอื่นๆ ที่ไม่ได้ประจำในห้องนี้อีก ทั้งพนักงานขับรถรับ-ส่ง พนักงานรักษาความปลอดภัย แม่บ้าน พนักงานบริการหรือ Concierge ซึ่งเป็นคนที่คอยให้ความช่วยเหลือลูกค้าไม่ต่างจากระบบโรงแรมเลย พี่ที่ทำตำแหน่งนี้ชื่อพี่ฝ้าย เป็นสาวสวยพูดเก่งยิ้มเก่งเหมาะกับหน้าที่ ตั้งแต่ที่พบกันวันแรกก็แทบจะตกหลุมรัก เสียดายที่ท้องป่องๆ ช่วยเบรกอาการใจง่ายเอาไว้
“แล้วตกลงพี่จะไม่หยุดจริงสิ เกิดคลอดระหว่างปฎิบัติหน้าที่จะทำยังไง” ปกติมื้อกลางวันจะสลับกันพัก ในห้องนิติฯ จะต้องมีพนักงานประจำอยู่ตลอดเวลา วันนี้เป็นเวรเขาเฝ้าห้องตอนเที่ยง ได้พักทานข้าวตอนบ่ายโมงครึ่ง พี่ฝ้ายเลิกงานบ่ายสองเลยออกมากินข้าวพร้อมกัน
“ก็ให้แกทำคลอดให้พี่ไง จองเป็นพ่อทูนหัวไม่ใช่เหรอ”
“พูดเป็นละคร เกิดคลอดจริงๆ ปิงชิงเป็นลมก่อนบอกเลย กลัวเลือด หลอน ขนลุก” เขายกแขนให้ดูขนอ่อนที่ตั้งชัน จริงๆ ก็ไม่ได้กลัวเลือดอะไรขนาดนั้น แต่ไม่เห็นจะดีกว่า ขนาดดูละครฉากคลอดลูกยังกลัวเลย อะไรจะร้องโหยหวนขนาดนั้น จำได้ว่าตอนมัธยมครูเคยเปิดคลิปแม่คลอดลูกให้ดูเพื่อกระตุ้นให้รักแม่มากขึ้น แต่กลายเป็นกระตุ้นความกลัวของเขาขึ้นมาแทน
“เออน่ะ เดี๋ยวหาคนใหม่ได้ก่อนก็ไปเอง นี่ยังหาไม่ได้ไง”
“ทำไมละ เงินดีกว่าปิงอีกนะ” ตำแหน่งพี่ฝ้ายแทบจะเหมือนผู้กอบกู้โลกสำหรับลูกบ้านหรือคนเช่าคอนโดฯ เลย ใครต้องการอะไรเพียงโทรมา คอนเซียซช่วยท่านได้ น้ำไม่ไหล ไฟไม่ติด ไม่มีข้าวกิน อยากจัดปาร์ตี้ จองตั๋วเครื่องบิน หารถรับ-ส่ง อยากไปเที่ยว หาแม่บ้าน พี่เลี้ยงเด็ก ล้างรถ ทุกความต้องการคอนเซียซช่วยท่านได้ แต่ไม่ใช่ว่าจะต้องลงมือทำเองนะ แค่คอยประสานหรือกระจายงานต่อเท่านั้น อย่างต้องการช่างซ่อม แม่บ้าน คนขับรถ หรือพนักงานที่ทางคอนโดฯ มีบริการอยู่ คอนเซียซจะช่วยรับเรื่องแล้วติดต่อไปแผนกนั้นๆ แต่ถ้านอกเหนือจากนั้นเช่นการจองตั๋วรถ หรือเครื่องบิน ทัวร์ คอนเซียซจะให้ความช่วยเหลือเอง หรือให้คำแนะนำเท่าที่ทำได้ ซึ่งพี่ฝ้ายคือที่หนึ่งในโลก ไม่เคยพูดคำว่าไม่ได้หรือไม่ทราบ ทำให้ได้รับคำชมเสมอ แน่นอนว่าเงินเดือนและโบนัสก็มากตาม การหาคนมาทำงานแทนก็ยากตามไปด้วย
“พี่ลาคลอดแค่สามเดือนนะ ใครจะอยากทำงานชั่วคราวแล้วต้องตกงานละ ถ้าคุณสมบัติถึงเขาไปหางานประจำถาวรไม่ดีกว่าเหรอ”
“พี่โจควบกะไม่ไหวจริงๆ เหรอพี่” พี่โจทำตำแหน่งเดียวกับพี่ฝ้ายแต่จะเข้างานบ่ายโมงเลิกสามทุ่ม ส่วนพี่ฝ้ายจะเข้างานหกโมงเช้าถึงบ่ายสอง หยุดวันจันทร์แต่ต้องสลับกันหยุด ส่วนฝ่ายนิติฯ ของผมทำงานเก้าโมงเลิกหกโมงเย็น หยุดวันอาทิตย์วันเดียว
“ไหวน่ะไหว แต่เขาจะจ่ายเงินสองเท่าให้มันมั้ยละ ถ้าให้มันก็เอา นี่เขาไม่ให้ไง”
“งานมันยากมั้ยพี่” จริงๆ เขาสนใจนะ แต่ถ้าไปทำแทนพี่ฝ้ายแล้วอีกสามเดือนเขาจะย้ายกลับมาตำแหน่งเดิมได้มั้ยเนี่ยสิ
“ไม่ยากหรอก แค่ต้องใจเย็นมากๆๆๆ มีสติ ทำไม ปิงสนใจเหรอ พี่ว่าปิงทำได้นะ”
“เอาจริงๆ ก็สนนะพี่ แต่พอพี่กลับมาแล้วปิงจะกลับมาตรงนี้ได้มั้ยล่ะ”
“อืม พี่ก็ไม่แน่ใจ เดี๋ยวลองถามผู้จัดการให้เอามั้ย นี่พี่ว่าปิงเหมาะจริงๆ นะ แกเคยทำโรงแรม ทำทั้งจัดซื้อ บุคคล บัญชี ต้อนรับ ความรู้แกถึง ภาษาก็ได้ ง่ายกว่างานโรงแรมเยอะ พี่จะบอกอะไรให้ อันนี้อย่าไปบอกใครนะ แฟนพี่เขาอยากให้ออกไปเลี้ยงลูกเลย แต่พี่ลังเลว่ะ เพิ่งสามสิบเองต้องไปเป็นแม่บ้านแล้วเหรอ พี่กลัวเหงา กลายเป็นยายเพิ้งอยู่บ้าน พี่เลยต่อรองเขาไว้ก่อนว่าคลอดก่อนค่อยว่ากัน หยุดงานตั้งสามเดือนเผื่อจะได้รู้ว่าอยู่ได้ไม่ได้ แต่ไม่อยากออกนะบอกตรงๆ แต่ก็ห่วงลูก สองจิตสองใจ ถ้าผู้จัดการเขาโอเคปิงต้องเอานะ เผื่อพี่ไม่กลับมาทำแกจะได้ทำต่อเลย ดีกว่านั่งอยู่ในนี้ตั้งเยอะ” พี่ฝ้ายกระซิบเบาๆ เพราะพี่เขาไม่ค่อยชอบบางคนในแผนกนี้ คือบางคนก็ทำงานแบบไม่กระตือรือร้น ต้องคอยให้พี่ฝ้ายโทรตามงานตลอด อย่างบางทีลูกบ้านแจ้งว่าไฟช่องจอดรถเขาเสีย จริงๆ หน้าที่เกี่ยวกับส่วนกลางคนดูแลคือนิติฯ แต่ก็เข้าใจได้ว่าพื้นที่ค่อนข้างกว้าง อาจหลุดรอดสายตาไปได้ แต่พอมีคนแจ้งพี่ฝ้าย แล้วพี่ฝ้ายแจ้งต่อก็ควรให้ช่างประจำคอนโดฯ ไปแก้ไขทันที ไม่ใช่ให้เขาโทรมาต่อว่าพี่ฝ้ายอีกรอบ บางคนเขาไม่ชอบฟังคนอื่นสั่งงาน ถือว่าคนละแผนก หาว่าพี่ฝ้ายทำตัวเป็นผู้จัดการมาสั่งเขา แต่จริงๆ มันคือหน้าที่ ไม่มีใครทำตัวล้ำเส้นใครสักหน่อย แต่พูดไปก็เท่านั้น แค่เห็นเขาสนิทกับพี่ฝ้ายยังพากันกีดกันเขาเลย ปกติเวลาพักไม่ต้องเหลือคนเฝ้าแค่คนเดียวก็ได้ ทีเวรคนอื่นเฝ้าก็เห็นเฝ้ากันสองคนบ้าง สามคนบ้าง แต่ถึงเวรเขาทีไรได้นั่งเฝ้าคนเดียว แล้วก็ไปกินข้าวคนเดียวทุกที เรื่องกินข้าวด้วยกันก็น้อยครั้งมาก ต่อให้พักพร้อมกันก็ไม่มีใครชวนจริงจัง ส่วนใหญ่น่านนทีเลยห่อข้าวที่บ้านไปนั่งกินกับแม่บ้านแทน งานดี เงินดี แต่ใช่ว่าเพื่อนร่วมงานทุกคนจะดี นี่คืออีกเหตุผลที่อยากลองเปลี่ยนตำแหน่ง
ไม่รู้ว่าพี่ฝ้ายไปพูดกับใครยังไง สุดท้ายผู้จัดการคอนโดฯ เลยเรียกเขาไปคุยพร้อมพี่ฝ้ายพี่โจ พี่ฝ้ายบอกผู้จัดการว่าเคยคุยกับเขาแล้วเรื่องประสบการณ์งานเก่าๆ สามารถนำมาปรับใช้ได้ เดี๋ยวพี่ฝ้ายพี่โจจะช่วยเทรนงานให้ ผู้จัดการเลยคุยเรื่องเวลาทำงานใหม่ว่าอยากให้ทำถึงสี่ทุ่มจะไหวมั้ย ถ้าเป็นผู้ชายสองคน ขยายเวลางานอีกหน่อย ปรับเงินเดือนอีกนิด พี่โจตกลงทันที ส่วนเขาไม่มีปัญหา พี่โจบอกว่าในเมื่อเป็นผู้ชายเหมือนกัน อย่างนั้นสลับกะกันทำงานรอบละเจ็ดวันได้ไหม เขาก็ไม่มีปัญหาอีกเช่นเดิม ฉะนั้นงานใหม่ในที่ทำงานเดิมจึงเริ่มต้นขึ้น
“งานพี่ฝ้ายตกลงปิงได้ทำจริงๆ ด้วย ไม่รู้พี่ฝ้ายไปพูดยังไงเขาเลยให้ปิงลองทำดู แต่ต้องไปอบรมก่อน”
“แล้วมันดีมั้ยล่ะ มันจะเหมือนตอนทำโรงแรมมั้ย กลับดึกๆ เดี๋ยวเจอไอ้พวกโรคจิตอีก”
“ถ้าพี่ฝ้ายกลับมาแล้วปิงจะกลับไปได้เหรอลูก ไหนว่าไม่ค่อยสนิทกับใครเขาเลย” พ่อแอบบ่นด้วยความเป็นห่วง ส่วนแม่ห่วงว่าหลังครบกำหนดลาคลอดเขาจะยังกลับไปทำตำแหน่งเดิมได้ไหม ถึงผู้จัดการจะบอกแล้วว่าได้แต่บรรยากาศในห้องทำงานยังต้องลุ้นกันอีกที
“ก็ต้องลองดูก่อน เงินมันดีนะแม่ ถ้ากลับไปทำนิติฯ ไม่ไหวจริงๆ ลาออกไปสมัครที่อื่นก็ยังดีกว่า เงินมันดีกว่าเยอะเลย ปิงก็เพิ่งรู้ว่าคอนโดฯ หรูๆ ที่นี่เขาเริ่มเน้นบริการหลังการขายแบบนี้แล้ว อย่างที่ปิงทำงานอยู่พี่ฝ้ายบอกว่าก่อนเริ่มสร้างยอดจองก็เกินครึ่งแล้วเขาถึงเริ่มสร้าง เพิ่งสร้างเสร็จสองปีได้มั้ง คนที่เขาซื้อไว้ปล่อยเช่ายังปล่อยห้องกันไม่ครบก็มี พวกรวยน่ะเนอะ บางทีเขาก็เก็บห้องทิ้งไว้รับรองแขกของเขา มันส่วนตัวกว่าไปพักโรงแรมอีก”
“เอาไงก็เอา แต่ถ้าเขาเรียกขึ้นห้องดึกๆ อย่าไปล่ะ เดี๋ยวเจอพวกโรคจิตแบบไอ้แท็กซี่คันนั้นจะไม่มีใครช่วยทัน”
“โหพ่อ ปิงคงไม่ดวงซวยขนาดนั้นมั้ง ขอเจองานดีๆ ทำได้ยาวๆ บ้าง อยากซื้อรถไว้ให้พ่อแม่ใช้แต่ไม่กล้าซื้อสักที กลัวตกงานก่อนเดี๋ยวไม่มีเงินผ่อน”
“จะซื้อมาทำไมเปลืองเงินเปล่าๆ บ้านเราก็ไม่มีที่จอด เก็บๆ ไว้เงินน่ะ” พ่อบ่นแต่แอบอมยิ้ม เขารู้หรอกว่าพ่อปลื้มใจเวลาลูกๆ ซื้ออะไรให้
“ศุกร์นี้พี่หมุดจะมานะ ได้โทรคุยกันรึยัง” แม่พูดถึงหมุด หรือสมุทร พี่ชายคนกลางที่ไม่เห็นหน้ามาเดือนกว่าแล้ว
“ไลน์มาบอกอยู่ว่าให้ไปซื้อของให้หน่อย ไปอยู่กับแฟนตั้งหลายวันไม่รู้จักไปซื้อเอง”
“ก็ไปซื้อให้พี่เขาหน่อย ซื้อของให้จนรู้ใจกันแล้ว คนอื่นจะไปรู้ใจเท่าได้ยังไง” แม่มีความห่วงพี่หมุดมากกว่าพี่ธารหรือเขานิดหน่อยเพราะทำงานไกลบ้าน อีกอย่างสมัยเรียนค่อนข้างเกเรทะเลาะกับพ่อบ่อย โดนตีบ่อย แม่ก็เลยโอ๋มากกว่า อีกอย่างคือแม่ไม่ค่อยชอบแฟนพี่หมุดคนนี้ เพราะไม่ค่อยเข้าหาผู้ใหญ่ พอพี่หมุดได้พักก็ต้องไปหาก่อน แล้วพอพี่หมุดกลับมาบ้านก็น้อยครั้งมากที่จะแวะมาหาพ่อกับแม่ แต่พี่หมุดชอบเขา พ่อแม่ก็เลยไม่อยากพูดอะไรมาก แต่พี่ธารนี่ไม่ได้เลย พูดถึงเป็นบ่นเป็นด่า ส่วนเขาคุยก็ได้ไม่คุยก็ดี เฉยๆ ไม่ได้สนิทอะไร
ก่อนย้ายตำแหน่งต้องไปอบรมคอร์สพิเศษที่สถาบันฝึกสอนก่อน แต่เป็นคอร์สระยะสั้นไม่ได้เต็มเวลาเหมือนคนอื่น จากนั้นก็ให้พี่ฝ้ายพี่โจช่วยสอนงาน ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี คอนเซียซสนุกมาก ความหงุดหงิดเดียวที่มีคือการเจอลูกบ้านที่เข้าใจยากเปลี่ยนใจง่าย นอกนั้นไม่มีปัญหาอะไร ถ้ามีส่วนไหนที่ยังไม่รู้ว่าต้องทำยังไงติดต่อใครที่ไหนก็ถามพี่ๆ ได้ทันทีโดยไม่มีใครหน้าหงิกหน้างอใส่
“พี่ฝ้ายบัตเลอร์ไม่มีทำไงดีล่ะ คิวเต็มทุกคนเลย” ลูกบ้านจะจัดงานปาร์ตี้ส่วนตัวที่ห้อง แต่บัตเลอร์ที่คอยดูแลประจำมีคิวจองไว้เต็มหมดแล้ว พี่โจบอกว่าปกติสิ้นเดือนหรือวันหยุดยาวจะเกิดเหตุการณ์นี้บ่อย ถ้าคืนนั้นเข้างานพอดีต้องคอยรับสถานการณ์เฉพาะหน้าให้พร้อม โดยเฉพาะรถรับ-ส่งแขกของลูกบ้าน
“โทรหาคุณเกียรติได้เลย ที่ปิงไปอบรมกับเขาจำได้มั้ย เดี๋ยวเขาจัดคนมาให้เอง ปกติถ้าเมดหรือบัตเลอร์ไม่พอเราโทรใช้บริการทางนั้นเสมอนะ จะไม่แชร์เวลาให้บัตเลอร์วิ่งไปวิ่งมาเด็ดขาด ให้คนขับรถอยู่โอทีคืนนั้นสองคนนะ เผื่อขับรถส่งแขกกลับ” เรื่องพวกนี้จะอยู่นอกเหนือจากหน้าที่นิดหน่อยเพราะลูกบ้านไม่ได้แจ้งความจำนงไว้ แต่พี่โจทำงานมานาน เคยอบรมบัตเลอร์ด้วย พี่โจสอนพี่ฝ้ายและเขาว่าทำงานนี้ต้องคิดให้รอบด้าน นอกจากความสะดวกสบายแล้วต้องคำนึงเรื่องความปลอดภัยเผื่อให้ด้วย เรื่องความเอาใจใส่เล็กน้อยๆ ตรงนี้สำคัญไม่น้อยกว่าการทำตามหน้าที่
“แล้วถ้าคืนนั้นไม่ต้องใช้คนขับรถล่ะพี่ เขายังจะจ่ายโอทีให้เหรอ”
“กรรมการบริหารชุดนี้จ่ายนะ ที่อื่นหรือคนอื่นเป็นยังไงพี่ไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่นี่เราต้องรักษาระดับให้เทียบเท่าโรงแรมให้มากที่สุด ไม่มีคำว่าไม่ออกจากปากพวกเรา” ประโยคสุดท้ายของพี่ฝ้ายปลุกความฮึกเหิมอันน้อยนิดในหัวใจ นิสัยส่วนตัวเขาไม่ใช่คนเรื่องมาก เน้นทำมากกว่าพูด และหัวรั้นนิดๆ ช่างเหมาะกับตำแหน่งนี้เหลือเกิน นี่คืออาชีพในฝัน
“สวัสดีครับ คอนเซียซยินดีรับใช้ครับ”
“แถวนี้มีคลินิกน้องหมาใกล้สุดตรงไหนคะ น้องพูม่าไม่ค่อยสบาย นอนซึมทั้งวันเลย”
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ มีโรงพยาบาลและคลินิกรักษาสัตว์สองแห่งใกล้ๆ นี้ ไม่ทราบว่าต้องการรถรับ-ส่ง หรือต้องการทราบเส้นทางเท่านั้นครับ”
“ขอโลเคชั่นก็พอค่ะ ขอบคุณนะคะน้องปิง”
“ยินดีครับ สักครู่จะส่งโลเคชั่นให้ทางไลน์นะครับ”
“ฮัลโหลคุณปิง เดี๋ยวจะมีร้านลูกโป่งไปที่ห้องผมนะ วันนี้วันเกิดมุก คุณปิงช่วยพาคนจากร้านไปเซ็ทลูกโป่งไว้ในห้องนอนให้ผมหน่อยสิ”
“ได้ครับ ไม่ทราบคุณวินด์เจาะจงให้ทางร้านเซ็ทรูปแบบไหนไว้หรือเปล่าครับ ผมจะได้ช่วยดูให้ตรงตามความต้องการ”
“มีครับๆ ผมระบุว่าเอาสีชมพูกับเงิน เดี๋ยวผมส่งรูปตัวอย่างให้ดูนะครับ ถ้าเสร็จแล้วคุณปิงส่งรูปให้ผมเช็คอีกทีนะ ขอสวยๆ นะครับ”
“รับทราบครับ หากทางร้านมาแล้วผมจะติดต่อคุณวินด์อีกครั้งนะครับ”
“พี่ปิงคะ ส้มรบกวนนิดนึง พอดีต้องปริ้นกระดาษขนาด A3 แถวคอนโดมีร้านปริ้นเปิดอยู่บ้างมั้ยคะ ต้องส่งพรุ่งนี้เช้าด้วย กลัวไม่ทันน่ะค่ะ”
“ตอนนี้ดึกมากแล้ว ร้านแถวนี้น่าจะปิดหมดแล้วนะครับ แต่สามารถใช้เครื่องปริ้นที่ห้องนิติบุคคลได้เป็นกรณีพิเศษครับ”
“โอ้ยยย ดีจังเลยค่ะ เดี๋ยวส้มลงไปหานะคะ ขอบคุณพี่ปิงมากๆ เลยค่ะ”
“ฮัลโหลคุณปิงงงง ผมโทรจากญี่ปุ่นนะ เครื่องน่าจะลงสุวรรณภูมิเที่ยงคืนครึ่ง ขอรถมารับด้วยนะครับ”
“รับทราบครับคุณชวิน ขอทราบรายละเอียดเที่ยวบินอีกครั้งนะครับ”
“พี่ปิงงงง น้องส้มส่งรายงานเรียบร้อยแล้วค่ะ ได้ B+ ด้วย วันนี้เลยชวนเพื่อนมาทำหม้อไฟกินกัน แต่หมูหมดแล้วน่ะค่ะ หนูกินกันดุไปหน่อย พี่ปิงหาคนไปซื้อของให้หนูหน่อยได้มั้ยคะ”
“ได้ครับ บอกรายการมาได้เลยครับ”
“โอเคค่า เดี๋ยวหนูจดแล้วเอาลงไปให้นะคะ ลุงคนขับรถไปซื้อให้เหมือนเดิมใช่มั้ยคะ”
“ใช่ครับ ยังไงแนะนำซื้อยาลดกรดมาด้วยก็ดีนะครับ ทานมื้อดึกหนักๆ เดี๋ยวจะนอนไม่สบายตัวครับ”
“รับทราบค่ะ เดี๋ยวลงไปหานะคะ”
ย้ายตำแหน่งใหม่ได้เดือนกว่าพี่ฝ้ายก็ลาคลอดซึ่งอายุครรภ์เกือบเก้าเดือนพอดี หลังจากไม่มีพี่ฝ้ายคอยช่วย งานที่เข้ามาก็มีขลุกขลักนิดหน่อยจากความกังวลส่วนตัว แต่ไม่กี่วันก็ปรับตัวได้ เนื่องจากห้องพักที่นี่มีบางส่วนที่ปล่อยเช่าโดยเจ้าของห้องให้ทางนิติฯ คอนโดเป็นคนดำเนินการ การบริการเลยแทบจะไม่ต่างจากตอนทำงานโรงแรม หลังจากพี่ฝ้ายลาคลอดได้สองเดือนก็เกริ่นกับเขาก่อนว่าจะลาออกมาเป็นแม่บ้านเต็มตัวตามประสาคุณแม่มือใหม่ที่หลงลูกสาวสุดๆ จากนั้นก็แจ้งกับผู้จัดการให้ทราบเพราะไม่อยากเอาเปรียบบริษัทฯ เราจากลากันด้วยน้ำตาเพราะต่อจากนี้คงไม่ค่อยได้เจอกัน แต่น่านนทีก็รับปากว่าจะไปเยี่ยมบ่อยๆ เพราะรักพี่สาวคนนี้เหลือเกิน จากนั้น...ปัญหาก็เกิด
ก่อนอื่นต้องยอมรับว่า Concierge Service ทำหน้าที่คล้ายๆ เลขาส่วนตัว เมื่อนึกถึงเลขาก็จะมีภาพสาวสวยหุ่นดียิ้มง่ายคุยเก่งทำงานเก่งตามมา เมื่อพี่ฝ้ายลาออกไปจึงเหลือหนุ่มวัยฉกรรจ์สองคน ทำเอาลูกบ้านผู้ชายบางคนแอบบ่นว่าไม่เจริญตาเจริญใจ ก็ไม่รู้ว่าบ่นจริงหรือเล่น แต่ผู้จัดการต้องเร่งหาพนักงานเพศหญิง 2 ตำแหน่งทันที เมื่อมีพนักงานเพิ่ม วันและเวลาทำงานจึงต้องเปลี่ยนตามเพราะผู้บริหารเห็นว่าคอนเซียซควรจะให้บริการ 24 ชั่วโมงแข่งกับร้านสะดวกซื้อ
“เมื่อก่อนมีแค่ฝ้ายกับโจ ผมเลยไม่ได้แบ่งตำแหน่งชัดเจน ตอนนี้คอนเซียซมี 4 คนแล้ว โจจะเลื่อนเป็นหัวหน้านะ หน้าที่โจเพิ่มขึ้นคือต้องจัดตารางทำงานให้ทุกคนรวมถึงตัวเองด้วย ผมไม่บังคับให้ผู้ชายต้องทำกะดึกอย่างเดียวเพราะตอนสัมภาษณ์งานระบุไว้แล้วว่าทำงานเป็นกะได้ เพราะงั้นโจจัดการได้ตามสบาย” ผู้จัดการพูดประโยคสุดท้ายจบ เขาแอบมองพี่โจอมยิ้ม คนกำลังอินเลิฟก็แบบนี้ ก่อนนี้ทำงานเลิกดึกตลอดไม่มีเวลาจีบสาว พอสลับเวลากับเขาเลยมีสาวๆ มาหลงกล ชื่อน้องไหมเด็กมหาฯลัยปี 2 แต่หน้าอกหน้าใจน่าจะปริญญาโทแล้วล่ะ
หลังจากประชุมกับหัวหน้าเสร็จพี่โจก็กลับเลยเพราะหมดเวลาทำงาน พนักงานใหม่อีกสองคนก็กลับด้วยเพราะวันนี้แค่เข้ามาเซ็นสัญญาก่อนเริ่มงานเท่านั้น เหลือเขานั่งคิดถึงอนาคตที่จะถึง ตอนทำงานในห้องนิติฯ ที่มีหลายคน ถึงจะอึดอัดแต่ก็ไม่เงียบเหงา บางคนก็อัธยาศัยดีคอยชวนคุยบ้าง พอมาทำคอนเซียซต้องนั่งที่ Main Lobby ก็แอบขาดความเป็นส่วนตัวไปบ้าง ตอนพี่ฝ้ายยังอยู่ก็ดีที่มีเพื่อนคุย แต่พอเหลือเวียนกะกับพี่โจสองคนวันๆ ได้เจอกันแค่ชั่วโมงเดียวก็รู้สึกเหมือนเด็กขาดความอบอุ่น อารมณ์เขาตอนนี้เหมือนตอนรู้ว่าแม่จะมีน้องใหม่ ทั้งตื่นเต้นและแอบกังวลว่าจะเข้ากันไม่ได้ แต่ที่คุยผ่านๆ วันนี้ก็ดูน่ารักดีทั้งคู่ ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี...เพี้ยง
“คุณชวินใจดีเนอะปิง ซื้อขนมมาฝากตลอดเลย เมื่อวานมีเพื่อนนั่งรอที่ล็อบบี้ตั้งนาน หล่อมาก หน้าเหมือนดาราเลย” ออมพนักงานใหม่ อายุรุ่นเดียวกับน่านนที เป็นคอนเซียซมือใหม่เหมือนกัน แต่ด้วยความอัธยาศัยดีและช่างกระตือรือร้นเลยเรียนรู้งานได้รวดเร็วแม้บางครั้งจะผิดพลาดบ้างแต่ก็พออภัยได้ ข้อเสียอย่างเดียวที่เห็นตอนนี้คือความช่างพูด หรือพูดมากเกินไป ทุกครั้งที่เห็นผู้ชายหน้าตาดีจะต้องแอบสะกิดเขาให้มองตลอด กับลูกบ้านบางคนก็ช่างฉอเลาะจนเหมือนสนิทกันมานาน พี่โจเคยเตือนนิดหน่อยว่าสนิทได้แต่อย่าลืมมารยาท ในเวลางานไม่ควรเรียกใครว่าพี่ว่าน้องต่อให้เราคิดว่าสนิทกับเขาก็ตาม
“ตอนไหนเหรอ ปิงไม่เห็นเจอ” เมื่อวานเขาก็เข้ากะเช้ารอบเดียวกับออม ปกติถ้าเจอคนหล่อต้องสะกิดแล้ว
“ตอนปิงไปดูห้องมีตติ้งน่ะ แต่เขานั่งมุมๆ เราก็ส่องไม่ค่อยชัดหรอก แต่ออร่าความหล่อมันทะลุทะลวงเลยไม่พลาด” พอออมพูดขึ้นมาเขาเลยนึกออกว่ามีช่วงหนึ่งเขาขึ้นไปช่วยช่วยห้องมีตติ้งให้ลูกบ้าน ที่นี่มีพื้นที่ส่วนกลางหลากหลายรูปแบบให้บริการ หนึ่งในนั้นคือห้องมีตติ้งซึ่งต้องติดต่อเพื่อจองห้องก่อน ส่วนความต้องการอื่นๆ ค่อยระบุภายหลังได้ เช่นเมื่อวานที่ลูกบ้านต้องการให้จัดคอฟฟี่เบรคโดยสั่งมาจากร้านคอฟฟี่ช็อปใกล้ๆ เขาแค่นำมาจัดใส่จานเสิร์ฟให้เท่านั้น
“เออพรุ่งนี้ปิงเปลี่ยนกะกับพี่โจนะ พี่โจบอกยัง”
“ยังนะ หรือบอกในไลน์ เราไม่ได้เช็ค อ้อ นี่ไง พี่โจบอกในกรุ๊ปไลน์แล้ว ทำไม ไปไหนกับใครคะ”
“จะเปลี่ยนประตูบ้านใหม่ ช่างเขาจะมาทำพรุ่งนี้เลยจะอยู่คุมเอง เดี๋ยวแม่รู้ราคาจะบ่นอีก”
“แพงเหรอ”
“มากกว่าที่คิด ตอนนี้เป็นบานเฟี้ยมแบบเวลาเปิดก็ดันตรงกลางไปชิดข้างบ้าน มันก็มองเห็นเหล็กที่ดันๆ ไปไง พี่ชายมันมาแล้วบ่นว่าไม่สวย เสียพื้นที่หน้าประตูไปตั้งเยอะ เก่าแล้วด้วย เลยจะเปลี่ยนเป็นแบบม้วนๆ ขึ้นไปเก็บเหนือประตู ติดต่อช่างเรียบร้อยแล้วไม่อยู่จ่ายตังค์ด้วยนะ”
“ฮ่าๆๆ พี่ปิงแม่งแสบ ไม่จ่ายจริงดิ”
“จริงๆ ก็ช่วยจ่ายแหละ แต่ไอเดียมันเองก็น่าจะออกเองทั้งหมดมั้ยละ อยู่ดีๆ ให้หารแบบไม่บอกไม่กล่าวเลย เกิดช็อตอยู่จะทำไง”
“อย่างปิงนี่นะช็อต วันๆ ไม่เห็นไปเที่ยวไหนเลย แต่งตัวก็ไม่แต่ง เสื้อผ้าแพงสุดคือสูททำงานนี่ล่ะมั้ง”
“เออน่า เก็บตังค์ผ่อนรถอยู่นี่ไง อยากดาวน์เยอะจะได้ผ่อนน้อยๆ เขาทำงี้ไม่ใช่เหรอ”
“ไม่อะ ออมดาวน์ 0% แล้วผ่อนยาวๆ ไม่อยากตึงมือเกินไป รู้นะว่าดอกเบี้ยมันเยอะแต่ถ้าไม่คิดก็ไม่เครียด ขอใช้ชีวิตวันๆ แบบสบายๆ ดีกว่า”
“อยากทำแบบนั้นเหมือนกันแต่พี่ๆ ไม่ให้นี่ดิ พูดมากๆ จะออกเงินดาวน์ให้อีกเลยไม่เอาดีกว่า” จริงๆ พี่หมุดกับพี่ธารนั่นแหละจะออกเงินดาวน์ให้ แต่เขาโตแล้วจะให้มาออกเงินแบบนี้ได้ไง ถ้าของชิ้นเล็กๆ จะไม่ปฎิเสธเลย อย่างโทรศัพท์เครื่องนี้พี่หมุดก็เป็นคนซื้อให้ เขาก็รับด้วยความเต็มใจ แม้จะแอบเซ็งตอนที่รู้ว่าไม่กี่วันต่อมาพี่หมุดต้องซื้ออีกเครื่องให้แฟนที่บ่นน้อยใจที่ตัวเองไม่ได้
“เออแกมันคนแปลก ของแพงล่ะไม่ชอบ ทีของกินล่ะแย่งชั้นตลอดเลย อย่านึกว่าไม่รู้นะว่านมกล้วยขวดสุดท้ายหายไปในพุงแกหมดแล้ว” ออมแกล้งทำเสียงดุใส่ ก็จริงของออม ของฝากของคุณชวินที่อยู่ในตู้เย็นห้องพักพนักงานได้ลงไปอยู่ในกระเพาะเขาตั้งแต่เช้าแล้ว
“วันนี้เรามาตั้งใจทำงานกันเถอะ เริ่มต้นวันสดใสด้วยพลังงานความหอมหวานจากนมกล้วยกัน” พูดจบฝ่ามือพิฆาตจากสาวร่างบางก็ฟาดหลังดัง ผั๊วะ...สดใสดีจริงๆ
:: จบตอน ::
:pig4:
: เรื่องนี้คิดว่าไม่เศร้านะคะ มีความอึนๆ ซึ้งๆ บางช่วง ไม่ถึงกับต้องเตรียมทิชชู่เน้อ น่าจะต้องเตรียมอย่างอื่นมากกว่า :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 10-03-2019 14:41:27
เริ่มหัวข้อโดย: MimoreQ ที่ 10-03-2019 14:49:17
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 10-03-2019 15:09:17
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 10-03-2019 15:13:06
เริ่มหัวข้อโดย: JaikOrn ที่ 10-03-2019 16:25:07
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 10-03-2019 17:17:51
ช่างเป็นคอนโดที่มีบริการยิ่งกว่าโรงแรมซะอีกนะเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 10-03-2019 17:18:14
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 10-03-2019 18:15:46
เริ่มหัวข้อโดย: Ta_ii ที่ 10-03-2019 18:46:27
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 10-03-2019 19:24:45
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 10-03-2019 19:26:33
ดีใจมากนะคะที่คุณจีกลับมาลงนิยายให้ชาวเล้าเป็ดอ่านกันนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ryze ที่ 10-03-2019 20:03:41
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 10-03-2019 23:54:25
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 11-03-2019 01:18:26
เริ่มหัวข้อโดย: สีหราช ที่ 11-03-2019 16:22:52
เริ่มหัวข้อโดย: ป่ามป๊ามป่ามปาม ที่ 12-03-2019 10:38:35
เริ่มหัวข้อโดย: Chobreadyaoi ที่ 12-03-2019 11:34:04
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 16-03-2019 14:15:05
แม้ว่าช่วงแรกของการปรับเวลาทำงานจะมีปัญหาบ้าง เพราะพนักงานสี่คนต้องเวียนกะกันให้ครบ 24 ชั่วโมง จากแนวคิดเดิมของผู้จัดการที่อยากให้มีคนเข้างานกะละสองคนก็เป็นไปไม่ได้เพราะชั่วโมงทำงานของแต่ละคนจะเกินกำหนดกฏหมายแรงงาน พี่โจเลยปรับเป็นวันพุธถึงจันทร์แบ่งเป็นสามกะ คือกะแรกหกโมงครึ่งถึงบ่ายสามครึ่ง กะที่สองบ่ายสามโมงถึงเที่ยงคืน กะสามห้าทุ่มครึ่งถึงเก้าโมงครึ่ง แต่ละสัปดาห์จะกำหนดไว้ว่าใครได้กะไหนของสัปดาห์นี้ ส่วนคนที่ปล่อยฟรีถ้าไม่มีงานสำคัญก็สามารถเลือกได้ว่าจะเข้ากะหนึ่งหรือสอง วันอังคารเป็นวันหยุด แต่ต้องสลับกันหยุดสัปดาห์ละสองคน คนที่มาทำงานแบ่งกะเข้างานหกโมงครึ่งถึงเที่ยงครึ่ง และเที่ยงถึงหกโมงเย็น ได้โอทีคนละสามชั่วโมง ทุกกะมีเวลาพักชั่วโมงครึ่ง งานหนักนิดหน่อย เวลาทำงานไม่ค่อยเหมือนคนอื่น แต่เงินดีมากแถมหัวหน้าคุยด้วยง่าย พนักงานทุกคนเลยมีความสุขทั่วหน้าจนคนในห้องนิติบุคคลพากันอิจฉา
“ทีหลังถ้าจะใช้ห้องมีตติ้งช่วยทำเอกสารส่งให้นิติฯ ด้วยนะคะน้องปิง ไม่ใช่บอกแต่ปากเปล่า คนอื่นเขาต้องจัดตารางลงแอพแจ้งลูกบ้านอีกนะ”
“ปิงทำเอกสารส่งให้ตั้งแต่วางสายจากลูกบ้านแล้วนะครับ อยู่ในตะกร้าที่เขียนว่าด่วนที่สุด”
“ไม่เห็นมีใครเห็นเลย ทีหลังเอาอะไรไปวางในห้องก็แจ้งคนในห้องด้วย ไม่ใช่พอได้ย้ายตำแหน่งก็ลืมงานเก่าๆ ไปหมดว่าเขาทำงานกันยังไง”
“ออมว่าพี่ไปคุยกับพี่สาดีกว่ามั้ยคะ เมื่อวานออมเข้าไปวางใบจองครัวยังเห็นใบของปิงวางอยู่ในตะกร้าเลย ออมบอกพี่สาแล้วว่าใบจองพี่ปิงค้างในตะกร้าอย่าลืมนะ แล้วก็วางของออม สรุปคือครัวของออมจองได้แต่ของปิงทุกคนตาบอดมองไม่เห็นเหรอ”
“เพราะเธอเอาไปซ้อนๆ กันทำให้คนอื่นเขายุ่งยากมากกว่า ทีหลังก็วางให้เรียบร้อย เดี๋ยวจองห้องนั้นห้องนี้ หัดโทรไปแจ้งด้วย”
“อ้าว ไหนบอกให้ทำเอกสารไม่ให้บอกปากเปล่า ตกลงยังไงคะ ถ้ายังนึกคำไม่ออกแนะนำกลับห้องนิติฯ ไปค่ะ นี่ล็อบบี้นะคะ มาทำเสียงดังแบบนี้ออมแจ้งผู้จัดการได้นะ เสียภาพลักษณ์คอนโดฯ ค่ะ” ออมพูดจบพี่หงส์ก็สะบัดหน้าเดินกลับห้องทำงานตัวเอง เขาแอบยกนิ้วโป้งให้ออมในการสู้ศึกครั้งนี้
“พวกห้องนิติฯ ทำไมชอบหาเรื่องปิงจัง แต่เอาจริงๆ ก็เหมือนไม่ชอบพวกเราทุกคนเลยนะ”
“ตอนแรกปิงทำงานห้องนั้นใช่มั้ยล่ะ แต่ตอนนั้นพี่ฝ้ายคอนเซียซเก่าน่ะเคยเล่าว่าพี่สาเขาจะฝากน้องเขามาทำ แต่พอผู้จัดการสัมภาษณ์งานแล้วเขาเลือกพี่เลย น้องพี่สาเขายังไม่ได้สัมฯ เลย”
“แพ้แล้วพาลว่างั้น แต่กับพี่โจก็ไม่เห็นเขาจะสนิทเลย พี่โจออกจะนิสัยดี ฮาด้วย”
“พี่โจเคยบอกพี่ว่าเขาไม่ชอบคอนเซียซทั้งหมดนั่นแหละ เหมือนเขาต้องรับคำสั่งเราอีกทีแต่จริงๆ ก็ไม่ใช่ งานมันคนละส่วนกันมันแค่ต้องประสานงานกันแค่งั้นเอง”
“อย่างนี้แหละปิง ออมเคยอยู่คอนโดฯ แฟนสมัยเรียนนะ ตีกับนิติฯ แทบทุกวัน ทำตัวใหญ่ เรื่องเยอะ มีของมาส่งก็ไม่รับให้เรา บางทีให้คนอื่นมาเซ็นรับของเราไปเฉย เวลาออมไปค้างกับแฟนนะชอบมองเหมือนเราเป็นเด็กใจแตกหอบผ้ามาอยู่กับผู้ชาย ซึ่งมันก็จริงแหละ แต่ไม่ใช่ใจแตก อย่างอื่นก็แตก ฮ่าๆๆ” น่านนทีส่ายหน้าให้กับความทะลึ่งของเพื่อนร่วมงาน
แสงไฟตามท้องถนนแดงฉานเป็นแนวยาวสมกับความขึ้นชื่อในเรื่องรถติด ท้องฟ้ายามค่ำคืนของเมืองที่ไม่ได้เห็นมานานทำให้ชายหนุ่มเหม่อมองอย่างนิ่งงัน สายตาคมกริบทอดมองไปตามตึกสูงและถนนบางเส้นที่ไม่คุ้นตา หลายปีแล้วที่เขาไม่ได้กลับมาอยู่ที่นี่ และเป็นคืนแรกเช่นกันที่เขาได้นอนบ้านที่ซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง ห้องหรูบนคอนโดฯ ลงทุนซื้อที่นี่ตั้งแต่ยังไม่เริ่มสร้าง ผ่านมาหลายปีเขาซึ่งเป็นเจ้าของเพิ่งได้เข้ามาอยู่อาศัย เหลียวมองรอบกาย ทั้งวัสดุและการตกแต่งที่เคยเลือกเองกับมือกลับดูแปลกตาเพราะรสนิยมบางอย่างก็เปลี่ยนไปตามกาลเวลา
เสียงโทรศัพท์ดังจากโซฟาทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจจากภาพเบื้องหน้าก่อนจะเดินมารับสายที่เข้ารู้ดีว่าเป็นใคร
“ว่าไงครับแม่”
“เป็นไงบ้างลูก ห้องเรียบร้อยดีไหมไม่เห็นโทรหาแม่เลย” เสียงนุ่มที่เพียงแค่ได้ฟังก็รู้ว่าหญิงสูงวัยปลายสายต้องเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างเรียบร้อยมากแน่ๆ
“เรียบร้อยดีครับแม่ แต่อาจจะเปลี่ยนพวกผ้าม่านกับพรมบางชิ้น เดี๋ยวผมค่อยตัดสินใจอีกที”
“อย่าลืมส่งรูปให้แม่ดูด้วยนะ ลีโอเขาก็อยากเห็นนะ”
“ได้ครับ แต่อีกสักพักนะแม่ ผมว่าผมเจ็ทแล็กนิดๆ หลับทั้งวันตอนนี้ตาสว่างมากเลย”
“ดูแลตัวเองดีๆ นะลูก ว่างก็โทรหาแม่โทรหาลีโอด้วย เขาคิดถึงนะ”
“ครับ วันนี้ผมก็ไลน์หาแล้ว พ่อบอกว่าแม่ร้องไห้คิดถึงผมเหรอ”
“ไปเชื่ออะไรตาอ้วนนั่น แม่เปิดละครดูแล้วมันอิน แค่นี้นะสิง ถ้านอนไม่หลับก็ลองแช่น้ำอุ่นดู พวกเทียบหอม อโรม่าที่แม่เคยให้ใช้ก็ซื้อมาเก็บไว้บ้าง หรือให้แม่ซื้อส่งให้มั้ย กลิ่นเดิมที่ลูกชอบ ที่ไทยมีขายรึเปล่าไม่รู้”
“เดี๋ยวผมลองหาซื้อก่อนแล้วกัน ถ้าไม่มีก็หากลิ่นคล้ายๆ กันก็ได้”
“จะไปเดินซื้อเองหรือลูก มันจะไหวเหรอ เกิดมีคนจำสิงได้ขึ้นมาล่ะ”
“น่าจะไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วล่ะครับ ไม่ได้กลับไทยตั้งหลายปี คนน่าจะลืมๆ ผมไปแล้ว แม่ไม่ต้องห่วงนะ”
“โอเคๆ งั้นแค่นี้นะลูก โทรหาแม่บ่อยๆ นะครับ”
“ครับผม รักแม่นะ รักพ่อด้วย”
หลังจากวางสายสิงหาเดินไปห้องนอนเล็กที่ตอนนี้ใช้เป็นห้องเก็บของ ของส่วนใหญ่อยู่ที่บ้านแม่ มีบางส่วนที่เขาฝากไว้กับเพื่อนและเพิ่งไปเอามา ส่วนใหญ่ก็เป็นกรอบรูป อัลบั้มรูป ถ้วยรางวัลต่างๆ ตั้งแต่สมัยเรียนจนถึงทำงาน รางวัลสีทองอันทรงเกียรติที่ครั้งหนึ่งเขาเคยได้รับถูกแกะออกจากห่อช้าๆ ป้ายสีเงินสลักชื่อรางวัลที่ใครหลายคนชื่นชมและอยากได้ ‘รางวัลนักแสดงนำชายยอดเยี่ยม’ รางวัลที่การันตีความสามารถและทำเป็นใบเบิกทางสู่วงการภาพยนตร์ของเขา ในลังยังมีรางวัลอีกหลายอันเขาไม่ได้หยิบออกมา เขาเพียงมองแล้วย้อนนึกถึงความหลังนิดหน่อยก่อนค่อยๆ ห่อกันกระแทกแล้วเก็บใส่ลังรวมกับรางวัลอื่นๆ
แกร๊ก…คลิก
เสียงดังจากนอกห้องทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งและหันขวับไปมอง เสียงแม้จะเบาแต่เขาได้ยินชัดเจน เหมือนเสียงเปิดและปิดประตู ไม่สำคัญว่าประตูไหน ที่สำคัญคือเขาอยู่คนเดียว เขาค่อยๆ ลุกขึ้นเดินออกนอกห้องนอน เหลียวมองรอบๆ แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก จนกระทั่ง
ตึก ตึก ตึก
เสียงเหมือนฝีเท้าคนกำลังวิ่งและทิศทางนั้นคือประตูหน้าห้อง เขารีบวิ่งตามเสียงไปก่อนจะเห็นประตูห้องกำลังปิด อีกฝ่ายวิ่งออกไปข้างนอกแล้ว เขารีบวิ่งตามเปิดประตูห้องทันทีแต่...ไม่มีใคร เดินมามองลิฟต์ก็ไม่มีการเคลื่อนไหว ยังคงขึ้นเลข 1 ตามปกติ สิงหาเสยผมอย่างหัวเสียที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ห้องชุดนี้ราคาแปดหลัก ทุกทางเข้าออกต้องมีการ์ดแสกนเพื่อรักษาความปลอดภัยให้ผู้อาศัย แม้กระทั่งโถงลิฟต์ก็มีประตูปิดกั้นไม่ให้คนนอกเข้ามากดลิฟต์ได้ แต่ละห้องก็เป็นลิฟต์ส่วนตัว ต้องใช้การ์ดในการเปิดลิฟต์และกดเลขชั้นซึ่งกดได้เฉพาะเลขห้องที่ตรงกับการ์ด คนที่เขาไม่อนุญาตจะบุกรุกขึ้นมาไม่ได้เด็ดขาด แต่นี่ถึงขนาดเข้ามาในห้องเขาได้ด้วยซ้ำไป ความโมโหทำให้เขาเดินไปกดโทรศัพท์หาพนักงานตรงล็อบบี้ทันที
“สวัสดีครับ คอนเซียซยินดีให้บริการครับ”
“ครับ เมื่อกี้มีคนบุกเข้ามาในห้องผม ตอนนี้วิ่งหนีไปแล้ว ช่วยให้รปภ.จับตัวไว้ด้วยนะครับ ผมจะรีบลงไป”
“ต้องขออภัยจริงๆ นะครับ ห้อง A201 ใช่มั้ยครับ เดี๋ยวผมจะรีบแจ้งรปภ.ทันที ขออนุญาตวางสายนะครับ” น่านนทีที่เข้ากะดึกถึงกับสะดุ้งลุกขึ้นยืนเมื่อพบเหตุฉุกเฉินที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน มีคนบุกรุกกกกก!!!
“น้าสิทธิ์ๆ มีคนบุกขึ้นห้องครับ พาคนไปดักที่บันไดหนีไฟกับโถงลิฟต์ทีครับ ดูจากกล้องวงจรปิดทีนะครับว่าหนีไปทางไหน” เขารีบหยิบวอขึ้นมาตะโกนขอความช่วยเหลือจากทีมรักษาความปลอดภัย ไม่กี่วินาทีทุกคนเหมือนไฟลนก้น วิ่งกระจายกำลังไปตามทางเข้าออกเพื่อมองหาผู้ต้องสงสัย น่านนทีรีบวิ่งไปโต๊ะซีเคียวริตี้ที่ล็อบบี้ส่วนหน้าเพื่อดูกล้องวงจรปิด
“เป็นไงน้า เห็นไหมว่าไปทางไหน ลงมาจากชั้น 20 นะ” ตากลมโตพยายามเพ่งไปตามจุดเข้าออกที่มีคนไปดักรอเกือบครบแล้ว
“ไม่เห็นมีเลย ใครจะขึ้นไปได้วะปิง”
“ไม่รู้สิพี่ เขาโทรลงมาเสียงเหวี่ยงมาเลย น้าลองย้อนเทปดูได้มั้ยว่าขึ้นไปจากทางไหนจะได้ไปดักทางนั้น”
“ย้อนดูตรงไหนละ ลิฟต์หรือบันได หรือลิฟต์ส่งของ”
“น้าลองดูตรงบันไดกับลิฟต์พนักงานก่อน เดี๋ยวปิงวิ่งไปเช็คประตูหน้าลิฟต์หลักก่อนว่ามันเสียรึเปล่า เดี๋ยววอหา” น่านนทีรีบวิ่งกลับเข้าตึกวิ่งผ่านล็อบบี้ก่อนจะเบรคเอี๊ยดจนเกือบล้มเมื่อเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนกอดอกหน้าเคาน์เตอร์คอนเซียซของเขา
“สวัสดีครับ ใช่คนที่โทรมาเมื่อครู่หรือเปล่าครับ” เขารีบก้าวเข้าไปหาอีกฝ่ายที่หันมามองพอดี ใบหน้ายุ่งๆ ที่บ่งบอกถึงความหงุดหงิดแต่ก็ไม่สามารถกลบรัศมีความหล่อที่ออมมักพูดได้ หล่อจนเข่าทรุดคือแบบนี้นี่เอง
“ใช่ผมเอง ได้ตัวมั้ย”
“ยังไม่เจอเลยครับ แต่รปภ. ไปดักทางเข้าออกไว้หมดแล้ว อีกส่วนกำลังไล่เช็คจากกล้องวงจรปิด ไม่ต้องห่วงนะครับ เราต้องจับคนร้ายได้แน่ๆ คุณนั่งรอตรงนี้สักครู่นะครับ ผมขอไปเช็คประตูหน้าลิฟต์ก่อน” น่านนทีพูดจบก็รีบวิ่งเลี้ยวผ่านห้องพัสดุตรงไปประตูกั้นโถงลิฟต์ที่มีลูกน้องน้าสิทธิ์มายืนดักอยู่ เขาลองเปิดๆ ดันๆ ก็ไม่สามารถเปิดได้ ลองเอาบัตรพนักงานตัวเองแสกนก็เปิดไม่ได้ แสดงว่าประตูไม่เสีย คนนอกเข้าออกทางนี้ไม่ได้แน่ๆ
“ประตูทำงานปกติ คนนอกไม่น่าจะเข้าจากทางนี้ได้นะครับ คุณลูกบ้านพอจะเห็นหน้าตาคนร้ายไหมครับ”
“ไม่เห็นเลยครับ พอดีได้ยินเสียงเลยวิ่งออกจากห้องนอนมาดู แต่เขาวิ่งหนีออกนอกห้องพอดี ไม่ได้ลงทางลิฟต์ มันมีทางเข้าออกของพนักงานอีกทางใช่มั้ย”
“ใช่ครับ แต่ปกติทางนั้นต้องเป็นคนที่ได้รับสิทธิจากลูกบ้านถึงเปิดได้เป็นครั้งคราว ต้องใช้บัตรแสกนเปิดเหมือนกันครับ แต่เดี๋ยวเราลองเช็คจากกล้องได้ รบกวนรอสักครู่นะครับ” น่านนทีรีบวิ่งกลับไปหาน้าสิทธิ์อีกครั้ง
“เป็นไงน้า เจอมั้ย ลูกบ้านลงมานั่งรอที่ล็อบบี้แล้วเนี่ย”
“ไม่มีเลยว่ะ รีดูครึ่งชั่วโมงก่อนนะ ในลิฟต์ทุกตัวก็ปกติ ไม่มีใครใช้”
“เขาบอกว่าวิ่งออกจากห้องเขาแต่ไม่ได้ลงทางลิฟต์หลัก น้าลองดูตรงโถงรับส่งของชั้น 20 ให้หน่อย” น้าสิทธิ์กับเขาจ้องภาพจากกล้องวงจรปิดที่ค่อยๆ เล่นถอยหลังไปเกือบชั่วโมง แต่ก็ไม่พบอะไรผิดปกติ ไม่มีใครเดินที่ชั้นนี้ ไม่มีใครแอบเข้ามา หรือออกไป
“อะไรอะน้า ไม่เห็นเจอใครเลย”
“ไอ้พวกนั้นที่ดักซุ่มอยู่ก็ไม่เจอนะ น้าวอถามแล้ว”
“มันจะแอบอยู่ชั้นไหนหรือเปล่า”
“แต่เอ็งก็เห็น...ไม่มีใครเข้า-ออกชั้น 20 เลยนะเว้ย”
“น้า....หรือว่า...”
“ไม่รู้เว้ย ดึกแล้วอย่าพูด ลูกบ้านคนไหนวะ คุ้นหน้ารึเปล่า อาจจะแกล้งเล่นก็ได้”
“เขาจะแกล้งทำไมล่ะ ยังนั่งหน้าบึ้งอยู่ตรงล็อบบี้เลย เอาไงดี”
“ก็ต้องบอกเขาตรงๆ ว่าไม่เจอ ถ้าเขาไม่พอใจให้เขามาเช็คตรงนี้ก็ได้”
“เอางั้นนะ งั้นเดี๋ยวปิงไปบอกเขาก่อน” น่านนทีเดินกลับไปที่ล็อบบี้หลักด้านใน มองผู้ชายร่างสูงที่ยังยืนพิงเคาน์เตอร์ทำงานของเขาอยู่ รวบรวมกำลังใจอันน้อยนิดก่อนจะเริ่มพูดอย่างตะกุกตะกัก
“ก่อนอื่นต้องขอโทษคุณลูกบ้านสำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนะครับ ทางเราได้ตรวจเช็คจุดเข้าออกทุกจุดแล้ว พบว่าไม่มีคนแปลกหน้า ประตูเข้าออกยังใช้งานได้ดี คนนอกไม่สามารถบุกรุกเข้าไปในลิฟต์หรือไปที่ห้องลูกบ้านได้ ทางฝ่ายซีเคียวริตี้ได้เช็คกล้องวงจรปิดย้อนหลังไปประมาณครึ่งชั่วโมงแต่ก็ไม่พบใครใช้ลิฟต์ขึ้นไปชั้นของลูกบ้านเลยใคร ในลิฟต์พนักงานหรือบันไดหนีไปก็ไม่พบใครเข้าออกเช่นกัน” เขาอธิบายรวดเดียวจบแล้วเหลือบมองคนตรงหน้าอย่างลุ้นๆ
“หมายความว่าไง คิดว่าผมโกหกงั้นเหรอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ แต่ทางเราไม่พบใครจริงๆ แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ เราจะจับตาดูทางเข้าออกให้ตลอดเผื่อว่ามีใครแอบอยู่ที่ชั้นอื่น”
“ผมอยากบอกว่าผมไม่ได้โรคจิตจนหาเรื่องแกล้งพนักงานที่นี่ แต่มีคนบุกรุกห้องผมจริงๆ และหวังว่าพวกคุณจะจับตัวได้”
“ครับ เราจะพยายามเต็มที่ คุณลูกบ้านได้ตรวจเช็คของในบ้านหรือยังครับว่ามีอะไรหายหรือเปล่า จริงๆ ที่หน้าประตูคุณลูกบ้านจะมีกล้องวงจรปิดอีกตัว แต่ทางพนักงานไม่สามารถเข้าดูได้ หากคุณต้องการต้องทำแสดงความจำนง มีเอกสารต้องกรอกนิดหน่อยแต่สามารถทำได้ตอนเช้านะครับเพราะตอนนี้ห้องนิติฯ ปิดไปแล้ว”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเช็คของในห้องก่อนแล้วกัน ถ้ามีปัญหาค่อยแจ้งคุณอีกที ขอบคุณนะครับ” สิงหาค่อยๆ ลดความหงุดหงิดตัวเองลงเมื่อเห็นความใส่ใจและพร้อมรับผิดชอบของพนักงานตรงหน้า
เขากลับเข้าห้องแล้วค่อยๆ มองสำรวจว่ามีอะไรเสียหายหรือหายไปหรือไม่ แต่ก็ไม่พบอะไร ทุกอย่างปกติ เปิดคู่มือการเปลี่ยนรหัสที่ประตูห้องแล้วจัดการซะ ถึงแม้ปกติจะใช้การ์ดแตะเพื่อเปิดแต่ก็สามารถกดรหัสผ่านได้ เขาต้องป้องกันตัวเองไว้ก่อน คืนนี้ช่างยาวนาน จากที่ไม่ง่วง เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยตาก็เริ่มปรือ ได้เข้านอนช่วงดึกคืนแรกหลังจากนอนกลางวันมาหลายวัน
“จริงๆ นะพี่โจ เขาวิ่งลงมาหน้าเครียดเลย ปิงว่าเขาไม่ได้เมานะ ไม่ได้กลิ่นเหล้าเลย สภาพหล่อเนี๊ยบสุดๆ “พี่โจมาเข้ากะเช้าเขาเลยได้รายงานเหตุด่วนเมื่อคืนให้ฟัง
“แล้วน้าสิทธิ์ว่าไง เช็คกล้องก็ไม่เจอเหรอ”
“ไม่เจอเลย หลอนกันทั้งคืนอะ”
“พูดไปเรื่อย บางทีเขาอาจลืมเปิดประตูค้างไว้ก็ได้ พอมันค่อยๆ งับปิดเขาเลยตกใจ ห้อง A201 ใช่มั้ย เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่นี่”
“เพิ่งซื้อเหรอ หรือเช่า ปิงไม่คุ้นหน้าเลย”
“ซื้อตั้งแต่ยังไม่เริ่มสร้างแต่เขาเพิ่งเข้ามาอยู่ ปกติมีแม่บ้านเข้าไปทำความสะอาดเดือนละครั้ง เป็นเพื่อนคุณชวิน”
“แล้วพี่จะเอาไงอะ จะแจ้งผู้จัดการมั้ย”
“ต้องแจ้ง อย่างน้อยต้องมีของส่งไปขอโทษเขา ปิงสั่งกระเช้าผลไม้ให้พี่ก่อนกลับแล้วกัน เดี๋ยวพี่โทรหาผู้จัดการก่อน” พี่โจช่างรอบคอบ เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องส่งของเลย มัวแต่หลอนจนต้องชวนน้าสิทธิ์มานั่งเป็นเพื่อน
สิงหาตื่นมาตอนสาย หลังจัดการธุระส่วนตัว รื้อของในห้องมาจัดต่อสักพักก็ได้รับสายจากผู้จัดการนิติบุคคลคอนโดฯ คำขอโทษมาในรูปแบบคำพูดและสิ่งของทำให้เขารู้สึกดีขึ้น กระเช้าผลไม้แม้จะไม่แพงมากแต่ก็เห็นถึงความใส่ใจ สำหรับผู้ชายแบบเขาได้กระเช้าผลไม้ดีกว่าได้ดอกไม้เยอะ
ช่วงบ่ายเขาออกไปเดินซื้อของใช้ส่วนตัวรวมทั้งพรมและผ้าเช็ดเท้าที่อยากเปลี่ยน ตอนเดินผ่านล็อบบี้พนักงานที่นั่งประจำเคาน์เตอร์ไม่ใช่คนเมื่อคืนแล้ว
การเดินซื้อของไม่ได้สะดวกอย่างที่คุยกับแม่ไว้ตอนแรก แม้จะห่างหายจากหน้าจอไปหลายปี แต่ก็ยังมีคนจำได้และเข้ามาทักทายด้วยความคิดถึง แต่ส่วนใหญ่เลือกจะมองเขาห่างๆ พร้อมยกโทรศัพท์ในมือแอบเป็นระยะ เขารีบซื้อของใช้จำเป็นให้ครบแล้วขึ้นบีทีเอสกลับคอนโดฯ
“ขอโทษนะคะ ขอถ่ายรูปได้มั้ยคะ” พนักงานออฟฟิศที่โหนราวอยู่ข้างๆ ถามเบาๆ ด้วยความหวังว่าดาราในดวงใจของเธอตั้งแต่สมัยเรียนจะตอบตกลง เธอชอบสิง สิงหา ตั้งแต่เขายังไม่ดัง ชอบในการพูดจาที่แสดงให้เห็นถึงทัศนคติดีๆ แม้จะหายหน้าไปหลายปีแต่เธอก็จำได้ไม่ลืม
“ได้ครับ” เสียงทุ้มตอบรับทำให้เธอกรีดร้องในลำคอ ค่อยๆ ยกโทรศัพท์ยืนไปด้านหน้าที่มีที่ว่างอันน้อยนิด สิงหาย่อตัวลงเพื่อให้ใกล้กันมากขึ้น ไม่รู้ว่ารูปที่กดนิ้วรัวๆ ไปจะชัดหรือไม่ แต่ตอนนี้เธอมองอะไรไม่ชัดแล้ว น้ำตามันเอ่อคลอขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ เธอยังจำสัมภาษณ์สดครั้งสุดท้ายได้ว่าเขาโดนสื่อรุมยังไง เห็นถึงสีหน้าที่ไม่เต็มใจ ความอัดอั้นที่ไม่สามารถพูดได้แต่แฟนคลับหลายคนรู้ เขาไม่ผิด เขาคือผู้ถูกกระทำ เขาไม่ควรต้องขอโทษ แฟนคลับรู้ดีว่าเขายินดีพูดมันออกมาเพื่อจบปัญหา หลายคอมเมนต์เขียนด่าว่าเขาไม่มีศักดิ์ศรี แต่ใครจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่ยิ่งใหญ่และมีเกียรติมากแค่ไหน
“หนูเป็นแฟนคลับพี่ตั้งแต่พี่เล่นเอ็มวีให้เพื่อนเลยนะคะ ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ เพื่อนหนูหลายคนก็เหมือนกัน เรารักพี่เสมอนะคะ ถ้าว่างๆ พี่เข้าไปในแฟนเพจตัวเองนะ ทุกคนยังเหมือนเดิม พี่ยังเป็นคนเดิมของพวกเราค่ะ” เธอพูดด้วยเสียงสะอื้นนิดๆ จนคนรอบข้างหันมามอง
“ขอบคุณนะครับ พี่เข้าไปอ่านบ่อยๆ ฝากขอบคุณทุกคนด้วย” สิงหาก้มศีรษะขอบคุณและยิ้มให้ก่อนเดินออกไปเมื่อถึงสถานีที่ต้องลง โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าภาพเหตุการณ์เล็กๆ ที่เกิดขึ้นจะมีคนแอบถ่ายและโพสต์บนโลกออนไลน์จนขึ้นอันดับการแชร์ที่ค่อนข้างสูง
สิงหากลับมาแล้ว
กลับถึงห้องด้วยความรู้สึกดีๆ แม้ตลอดเวลาสิงหาจะไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ บางครั้งที่เขาคิดถึงแฟนคลับที่พอจะสนิทกัน แฟนเพจที่กลุ่มแฟนคลับกลุ่มดั้งเดิมทำให้ยังคงมีการพูดคุยกันเองเสมอ มิตรภาพของคนกลุ่มนั้นทำให้เพจยังดำรงอยู่ นานๆ ครั้งก็มีการโพสท์คลิปหรือภาพเก่าๆ ของเขา เขาเห็นและรู้สึกขอบคุณ แต่ช่วงก่อนหน้านั้นเขายังไม่พร้อมจึงไม่มีการติดต่อกลับอย่างเป็นทางการ ตอนนั้นเขาไม่ได้คิดว่าจะกลับมาเลยไม่อยากรั้งคนกลุ่มนี้ไว้ แต่เมื่อตัดสินใจกลับมา คนแรกที่เขาควรทักทายไม่ใช่เจ้านายเก่า เพื่อนร่วมงานหรือผู้ใหญ่ที่เคยเรียกใช้งาน แต่คือกลุ่มคนเล็กๆ กลุ่มนั้น คนที่ไม่ว่าเขาจะก้าวไปไกลแค่ไหนก็จะเดินตามเขา คอยระวังหลัง ส่งเสบียง ปลอบใจ คนที่แม้เขาจะหยุดเดินก็ทำเพียงแค่หยุดรอ ไม่เดินหนีไปไหน
ไม่ได้เจอกันนาน กลับมาแล้วนะครับ ขอบคุณที่คิดถึงกัน
สิงหา
ข้อความสั้นๆ ถูกโพสท์ขึ้นบนแฟนเพจหลักของเขา ตั้งแต่มีแฟนเพจนี้น้องๆ กลุ่มที่สร้างขึ้นมาก็ตั้งเขาเป็นหนึ่งในแอดมิน จนวันนี้ก็ยังคงเป็นอยู่เหมือนเดิม
กระแสการต้อนรับจากคนคุ้นเคยดีเกินคาด เขาตอบกลับเกือบทุกคอมเมนท์ที่ด้านล่างโพสต์ของตัวเอง ส่งข้อความคุยส่วนตัวกับกลุ่มน้องแอดมิน เพื่อนสนิทในวงการบางคนที่เริ่มรู้ข่าวก็โทรมาหา ซึ่งเขาก็เลือกรับสายเฉพาะคนที่สนิทจริงๆ ไม่รับการสัมภาษณ์หรือติดต่อไปออกรายการใดๆ เขาแค่กลับมาไทย ไม่ได้หมายความว่าจะกลับเข้าวงการ
เพราะกระแสในโลกออนไลน์ทำให้ครั้งต่อมาที่สิงหาต้องออกมาข้างนอกลำบากมากขึ้น การใส่แว่นช่วยได้นิดหน่อยแต่ก็ยังมีคนจำเขาได้เยอะอยู่ดี ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นแฟนคลับจริงๆ แต่ส่วนใหญ่น่าจะเพิ่งรู้จักเพราะกระแสช่วงนี้เลยอยากถ่ายรูปด้วยขึ้นมา เขาตัดสินใจซื้อรถใหม่เพื่อความคล่องตัว ไปเดินจตุจักรซื้อต้นไม้ต้นเล็กๆ ไว้ตกแต่งห้องเพิ่มความสดชื่น ผ้าม่านได้ติดต่อคอนเซียซเรียบร้อย พนักงานสาวชื่อออมแนะนำร้านม่านประจำของโครงการซึ่งมีขนาดของหน้าต่างแต่ละห้องอยู่แล้วไม่ต้องมาวัดกันใหม่ แค่เลือกแบบเลือกสีรอสองสัปดาห์ก็เสร็จ ห้องนอนจากสีม่วงมะฮอกกานีก็เปลี่ยนเป็นน้ำตาล ห้องอื่นๆ ก็เปลี่ยนเป็นโทนสีน้ำตาลครีมทั้งหมด หลังจากม่านใหม่มาติดตั้งเรียบร้อยค่อยดูเป็นสไตล์เขาขึ้นมาหน่อย สิงหาถ่ายภาพมุมต่างๆ ของห้องแล้วส่งให้แม่ที่โทรมาทวงทุกวัน
“ทำไมไม่เอาสีฟ้าน้ำเงินบ้างล่ะลูก น้ำตาลซะทุกห้องเลย มันอึมครึมไปมั้ย” พอแม่เห็นรูปก็บ่นทันที ตรงข้ามกับพ่อที่ชอบโทนสีคล้ายๆ เขา แต่ผ้าม่านบ้านที่อังกฤษก็สีน้ำเงินฟ้า ห้องครัวชมพูอ่อนลายลูกไม้ด้วยซ้ำไป
“มันจะได้คลุมโทนไงครับ จริงๆ สีมันไม่มืดเท่าที่ส่งไปนะ”
“อืมๆ สิงชอบก็พอ แล้วเป็นไง ได้เจอเพื่อนๆ บ้างรึยัง ของฝากแม่อย่ากินเองหมดนะ เอาไปให้น้าหลวยด้วย” น้าฉลวยเป็นเพื่อนสนิทแม่ตั้งแต่สาวๆ ก่อนไปอยู่อังกฤษแม่กับน้าฉลวยเปิดร้านอาหารเหนือด้วยกัน แม่แค่ออกทุนเกือบทั้งหมดในช่วงแรก ส่วนน้าฉลวยจัดการในส่วนของครัวเพราะทำอาหารเก่ง รายได้ค่อนข้างดี ก่อนไปแม่เคยบอกจะขายหุ้นให้น้าทั้งหมดเพราะไม่อยากเอาเปรียบที่ไม่ได้ช่วยดูแล แต่น้าฉลวยยืนยันที่จะหุ้นกันเหมือนเดิมเพราะไม่อยากรู้สึกเหมือนตัดขาดกัน กลัวแม่ไม่กลับมาอีก สรุปแม่เลยเหลือหุ้นสามสิบเปอร์เซ็น ที่เหลือน้าฉลวยจ่ายคืนมาหมด ทุกเดือนก็มีการส่งบัญชีให้ดู มีเงินโอนเข้าบัญชีแม่เรื่อยๆ ตามกำไรในแต่ละเดือน ยิ่งน้าเปิดสาขาตามห้างรายได้ก็ยิ่งเพิ่มขึ้น แม่กับพ่อก็ส่งเงินมาหุ้นด้วยทุกสาขา พอรู้ข่าวว่าจะกลับมาน้าฉลวยกับแม่ก็ทำดราม่าบ่อน้ำตาแตกกันไปรอบหนึ่ง
“เอาไปให้น้าหลวยแล้วแต่ไม่เจอน้องๆ นะ น้าหลวยเขาไม่ค่อยสบาย แม่ได้โทรหาบ้างเปล่า”
“อ้าวเหรอ ไม่ได้โทรหาเลยตั้งแต่อาทิตย์ก่อน เป็นอะไรมากมั้ย”
“เห็นหมอเตือนว่าน้ำตาลหรือไขมันในเลือดสูงนี่แหละ แล้วก็ความดันสูง แกก็บ่นๆ ให้ฟังว่าลูกบังคับห้ามกินนั่นกินนี่ ผมว่าความดันขึ้นเพราะเถียงกับลูกนี่แหละ”
“นั่นสิ ทั้งแม่ทั้งลูกปากพอกันเลย งั้นแค่นี้ก่อนนะ แม่โทรหาน้าหลวยก่อน อ้อ แล้วเราน่ะหัดนอนห่มผ้าบ้าง นอนถอดเสื้อแล้วยังไม่ห่มผ้าอีก เดี๋ยวจะเป็นหวัด แล้วทีหลังไม่ต้องส่งรูปหุ่นตัวเองมาแล้วนะ ลีโอเห็นแล้วอิจฉาหุ่นลูกทุกที แค่นี้นะลูก” แม่พูดไปหัวเราะไปแล้วก็วางสาย ปล่อยเขายืนยิ้มงงๆ ว่าตัวเองส่งรูปถอดเสื้อไปให้แม่ดูตั้งแต่เมื่อไร เขาค่อยๆ เปิดโทรศัพท์เข้าแอพริเคชั่นไลน์เปิดดูบทสนทนาย้อนหลังระหว่างเขากับแม่ ล่าสุดคือส่งรูปในห้องไปให้ เขาค่อยๆ เลื่อนดูรูปภาพสิบกว่ารูปก่อนจะแตะนิ้วแล้วเลื่อนภาพที่เพิ่งผ่านไปกลับมาดูช้าๆ หนึ่งในสิบกว่าภาพที่ส่งไปเป็นภาพสิงหานอนหลับถอดเสื้ออยู่บนเตียงในห้องนอน ในภาพไม่มีอะไรแปลก ที่แปลกคือ...ใครถ่าย
—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ติชมได้ตามอัธยาศัยทั้งในทู้หรือในเพจน้า ตามอ่านทุกข้อความแต่อาจตอบไม่หมดนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 16-03-2019 14:16:09
คุณจีจริง ๆ ด้วยยยยยย
รอลุ้นชีวิตน้องปิงกันด้วยคน นี่เตรียมสำลีไว้ซับเลือด...เอิ่ม...นั่นแหละ
เริ่มหัวข้อโดย: mypink801 ที่ 16-03-2019 14:36:40
เริ่มหัวข้อโดย: JaikOrn ที่ 16-03-2019 14:50:03
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 16-03-2019 15:39:42
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 16-03-2019 17:43:31
ดีใจจัง ได้อ่านเรื่องสนุก ๆ อีกแล้ว
+1 ให้เลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 16-03-2019 18:22:09
ถ่าย
ภาพ
สิงห์
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 16-03-2019 20:43:12
เริ่มหัวข้อโดย: Rateesiri ที่ 16-03-2019 20:47:48
:mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 16-03-2019 21:25:03
:3123:
เริ่มหัวข้อโดย: lingphed2 ที่ 16-03-2019 22:22:03
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 16-03-2019 23:12:26
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 16-03-2019 23:38:36
เริ่มหัวข้อโดย: nada_dadida ที่ 16-03-2019 23:39:33
ขอบคุณที่กลับมาอัพนิยายนะคะ เฝ้ารอตลอดเลยย :impress3:
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 17-03-2019 03:13:30
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 17-03-2019 08:07:32
มาแบบนี้เราหลอนขึ้นมาเลย เผื่อหักมุม 5555
ปิงน่ารักดีนะ ใช้ชีวิตปกติแบบคนทั่วไปดี
พ่อแม่ก็น่ารัก มีความเอ็นดูและห่วงใยกันดีค่ะ ชอบ
สิงหางง เราก็อยากรู้ด้วย
ตั้งแต่มีใครวิ่งออกจากห้องละ
เริ่มหัวข้อโดย: Jimin39 ที่ 17-03-2019 09:06:20
เริ่มหัวข้อโดย: nnA ที่ 17-03-2019 12:31:46
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 17-03-2019 19:22:24
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 17-03-2019 23:22:27
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 18-03-2019 08:13:01
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 18-03-2019 10:13:50
ชักจะหลอนๆเหมือนน้องปิงซะแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 18-03-2019 10:15:50
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 18-03-2019 10:38:07
2. เดี๋ยวนะ อันนี้เกินคาดเดาของเราไปนิด ที่พอเห็นชื่อคุณจี ไม่ดราม่าบีบหัวใจน้ำตาหยดแหมะ ก็หวานๆฟินๆละมุนๆ นี่ทำไมมาแนวหลอนๆอ่ะ 55555 หลอนจริงหรือหลอนหลอกๆคะคุณจี จะได้เตรียมใจ :m29: :m23:
ตามอ่านแล้วรอลุ้นไปด้วยคนนะคะ และ ขอบคุณที่กลับมาค่ะคุณจี :man1:
เริ่มหัวข้อโดย: Nike_ ที่ 18-03-2019 14:00:37
คิดถึงพี่จีครับ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 18-03-2019 15:40:01
สนุกมากกกก รอตอนต่อไปค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: magarons ที่ 18-03-2019 18:08:43
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 18-03-2019 18:33:34
พนักงานคอนโดหรือป่าว แอบมีการ์ดอีกใบ
ต้องเช็คกับกล้องหน้าห้องล่ะ
เพราะดูท่าจะรู้จักทางในคอนโดดี
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 19-03-2019 01:43:08
เริ่มหัวข้อโดย: chaoyui ที่ 19-03-2019 02:16:47
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 19-03-2019 07:45:16
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 20-03-2019 17:22:07
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 20-03-2019 21:06:37
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 22-03-2019 20:52:49
เพราะมีเหตุการณ์ฉุกเฉินเกิดขึ้นครั้งแรกทำให้มีการเรียกประชุมพนักงานทุกแผนก ผู้จัดการเล่าคร่าวๆ ก่อนจะเริ่มชี้แนะมาตรการรับมือหากเกิดขึ้นอีก วันนั้นน่านนทีไม่ได้เรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยขึ้นไปช่วยลูกบ้านตรวจสอบภายในห้อง ซึ่งหากเกิดขึ้นอีกจะต้องมีฝ่ายซีเคียวริตี้ประกบลูกบ้านขึ้นไปดูแลความเรียบร้อยที่ห้องด้วย และถ้าลูกบ้านอยากตรวจสอบกล้องวงจรปิดบริเวณหน้าห้องตัวเองสามารถทำได้ทันทีแล้วค่อยทำเอกสารภายหลัง และสามารถแจ้งตำรวจหรือพาลูกบ้านไปแจ้งความบันทึกประจำวันได้เลย แม้จะไม่พบว่ามีอะไรเสียหายหรือไม่ก็ตาม แต่หากลูกบ้านไม่ต้องการก็ต้องมีการทำเอกสารเป็นหลักฐานไว้ด้วย
“เสียดายที่ไม่ได้อยู่ด้วย ขนาดปิงยังชมว่าหล่อแสดงว่าต้องหล่อมากกก” พี่นิดแอบแซวเพราะเขาเล่าให้ออมฟังย้ำๆ หลายรอบว่าลูกบ้านคนนั้นหล่อมากจริงๆ น่าจะหล่อกว่าเพื่อนคุณชวินที่ออมเพ้อหาอยู่ช่วงหนึ่งด้วย
“หล่อจริงๆ นะพี่นิด ขนาดลงมาชุดนอนยังหล่อเท่ หุ่นดีมาก หน้าบึ้งๆ ก็หล่อ”
“พูดอวยซะอยากเจอบ้างเลย ไปดีกว่า แฟนพี่มารับแล้ว ในตู้เย็นมีสลัดโรลของพี่อยู่กล่อง ดึกๆ หิวก็ไปเอามากินนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมีคนขโมยซะก่อน” พี่นิดแกล้งพูดเสียงดังก่อนเห็นกลุ่มนิติฯ กำลังเดินผ่านหลังไปพักช่วงบ่าย
“ครับ ขอบคุณนะพี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้เอาทอดมันมากฝาก” ทอดมันปลากรายฝีมือแม่ผมขึ้นชื่อมาก ทำทีไรมีคนต่อคิวซื้อหมดภายในไม่กี่นาที พี่นิดเป็นอีกคนที่ฝากซื้อประจำ
“เด็กดี ทำตัวดีๆ เจ้จะได้เอ็นดูนานๆ” นิ้วเรียวแกล้งลูบแก้มเขา ก่อนจะรีบวิ่งไปเมื่อแฟนโทรมาตามเป็นรอบที่สอง ถ้าออมคือเพื่อนจอมแสบ พี่นิดคืออาเจ้ขาใหญ่ประจำคอนโดฯ พวกนิติฯ ไม่เคยเถียงชนะเลยสักครั้ง แต่ทำไมอยู่ๆ เขารู้สึกเหมือนจะมีเรื่องยุ่งๆ อีกแล้วนะคืนนี้
สิงหาขับรถไปร้านอาหารของเพื่อนที่เคยแสดงหนังด้วยกัน แต่หลังจากแต่งงานสองปีก่อนก็เริ่มมาทำเบื้องหลังและเปิดร้านอาหารให้ภรรยาคอยดูแล ช่วงที่มีปัญหาตอนนั้นเขากำลังเดินสายโปรโมทหนังใหม่ สิงหาเข้าใจความอึดอัดของทีมงานและนักแสดงคนอื่นๆ ที่ต้องพลอยได้รับผลกระทบไปด้วย แต่คนเดียวที่ยังทำตัวเหมือนเดิม ไม่สนใจปัญหาส่วนตัวที่เกิดขึ้นและไม่ร่วมวิจารณ์ก็คือนักรบ ช่วงเวลาสั้นๆ ในห้องแต่งตัวก่อนงานแถลงข่าวครั้งสุดท้ายนักรบเดินมานั่งข้างๆ เขาในขณะที่คนอื่นตบบ่าปลอบใจคำสองคำก็รวมกลุ่มกันไปนั่งที่อื่น
“รู้มั้ยทำไมกูถึงชอบแสดงหนัง”
“ทำไมเหรอ”
“เพราะกูแค่อยากเป็นนักแสดง รับผิดชอบหน้าที่ตรงนี้แล้วจบกลับบ้าน ไม่ได้อยากเป็นดารา แค่พวกเรารับผิดชอบหน้าที่ตัวเองให้ดีก็พอแล้ว ส่วนอื่นๆ ถ้าเราเป็นคนเลวเดี๋ยวก็ไม่มีงานเอง หรือถ้าเหี้ยขนาดทำผิดกฎหมายก็ให้เป็นหน้าที่ของตำรวจ แต่ทุกวันนี้นักแสดงส่วนใหญ่เป็นดาราซะมาก ต้องเอาใจแฟนคลับ เอาใจนักข่าว แสดงแต่ด้านดีๆ ให้แฟนคลับดู ทำทุกอย่างให้อยู่ในกระแสเพื่อเรียกนักข่าวและไม่เถียงนักข่าว พวกนั้นจะได้ไม่เขียนด่าเสียๆ หายๆ แค่คำว่าข่าววงใน อักษรย่อนั้นนี้ก็ทำให้ชีวิตพวกเราฉิบหายได้แล้ว แปลกมั้ยละ” นักรบพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง ไม่ได้มีความขุ่นเคืองให้ได้ยิน แต่ทุกคำโดนใจสิงหาทั้งหมด เมื่อกระแสสังคมโหมซัดเราให้ลอยออกไปเผชิญกับมรสุมที่เราไม่ได้ก่อ คำพูดใดๆ ล้วนไร้ความหมาย ภาพลักษณ์ดีๆ ที่ผ่านมาเลือนหายไปจากใจคนเหล่านั้น นักรบช่วยกระชากสติเขาออกมาจากความขุ่นเคืองในช่วงนี้ นั่นสิ...เขาไม่ได้ทำผิดต่อใคร และไม่จำเป็นต้องรู้สึกอะไรกับเรื่องเหล่านี้ แต่ลึกๆ เขาก็ยังคงเสียใจอยู่ดี
“ขอบใจว่ะ หลังวันนี้แล้วไม่รู้จะได้เจอกันเมื่อไร คนอื่นอาจจะคิดไปเองว่ากูไปจากวงการนี้เพราะละอายหรืออะไรก็ตาม แต่กูอยากให้มึงรู้ว่ากูไปเพราะกูพอแล้ว ตอนนี้กูหมดใจกับคนรอบข้างกูทุกคน แต่กูยังรักการแสดงเสมอ”
“ไปเถอะ ไปเติมไฟให้ตัวเอง แล้วกลับมาให้ทุกคนรู้ว่าที่เสียไปคือนักแสดงมืออาชีพที่เหลือน้อยแล้วในบ้านเรา”
หลังจากนั้นในงานแถลงข่าวโปรโมตหนัง เขาถูกสัมภาษณ์จากพิธีกรเป็นคนสุดท้ายแต่เป็นคนที่ได้รับการยกมือถามจากนักข่าวเยอะที่สุด เสียงตะโกน แสงแฟลช จำนวนคนที่เริ่มกรูเข้ามาใกล้มากขึ้น ไม่มีการตอบคำถาม ไม่มีการอธิบาย เขาเพียงกล่าวคำขอโทษ ขอโทษแฟนคลับ เพื่อนร่วมงานและทีมงานของหนังเรื่องนี้ที่ต้องได้รับผลกระทบไปด้วย จากนั้นนักข่าวก็ละเลงข่าวกันไปเองว่าคำขอโทษนั้นแสดงว่ายอมรับข่าวฉาวที่เกิดขึ้น เพราะเป็นเรื่องจริง จึงรู้สึกผิดและออกมาขอโทษ กระแสสังคมไหลไปตามตัวหนังสือบนหน้าหนังสือพิมพ์และข่าวบันเทิง กว่าทุกคนจะรู้ตัว สิงหาก็ออกจากวงการ ออกจากประเทศ รวมถึงออกจากความทรงจำของหลายๆ คนไปแล้ว
“ไอ้ห่า ไม่เจอตั้งนาน หล่อขึ้นกว่าเดิมอีก” คำทักทายแรกของนักรบคือคำด่า แต่ไม่รู้ทำไมสิงหากลับรู้สึกดี เขาจำได้ว่าเมื่อก่อนเราไม่ได้สนิทกันมาก แต่เพราะนักรบเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ยังติดต่อเขาอยู่เสมอ แม้กระทั่งงานแต่งงานก็ชวนเขามาร่วมแต่ช่วงนั้นเป็นงานวันเกิดอายุเก้าสิบปีของคุณปู่ ญาติทุกคนต้องรวมตัวกันเพราะเป็นงานใหญ่ เขาเลยไม่ได้มา
“เออ แดดไม่ค่อยมีเลยขาวขึ้นนิดหน่อย มึงทำไมตัวเล็กลงวะ ไม่เล่นกล้ามแล้วเหรอ”
“ไม่ได้แสดงแล้วก็ไม่รู้จะฟิตทำไม เมียไม่ชอบด้วย”
“อยู่มั้ยวะ ซื้อน้ำหอมมาฝาก แม่กูเลือกให้ แต่ของมึงไม่มีนะ”
“อยู่ในครัว พอรู้ว่ามึงจะมาเลยลงครัวเอง นั่นไงยกอะไรมาแล้ว” นักรบมองไปด้านหลังสิงหา ภรรยากำลังยกจานอาหารเดินนำพนักงานถือถาดใหญ่มาอีกสองคน
“สิงสวัสดีค่ะ ลองชิมเมนูเด็ดของเฌอนะ ยำทวาย เมนูโบราณหากินยากนะ” สาวร่างสูงโปรง ใบหน้าหวานแม้จะไม่มีจุดเด่นเท่าหนุ่มหล่อสองคนในโต๊ะ แต่รอยยิ้มพิมพ์ใจทำให้คนมองรู้สึกมีความสุขไปด้วย นักรบเคยพูดในงานแต่งงานว่าเขาไม่ได้รู้สึกว่าเฌอพิเศษกว่าคนอื่น แต่ทุกครั้งที่ใช้เวลาร่วมกันเขารู้สึกถึงความธรรมดา เรียบง่าย เหมือนกับว่าช่วงเวลาแบบนี้ที่มีเธออยู่ข้างๆ นี่แหละ คือสิ่งที่ต้องเป็นและถูกต้องแล้ว เพราะงั้นชีวิตต่อจากนี้ไม่มีเธอคนนี้ไม่ได้
“สวัสดีครับ เอาอะไรมาเยอะเลย วันนี้ไม่เมานะบอกก่อน ยังขับรถไม่คล่อง” ตอนทำงานมีคนขับรถให้ตลอด พอกลับมาขับเอง ถนนหลายๆ เส้นทางเลยงงๆ ไปบ้างโดยเฉพาะเวลาขึ้นลงทางด่วน
“ไม่กี่อย่างเอง ถือว่าเลี้ยงต้อนรับกลับไง กินกันไปนะ เฌอไปดูในครัวก่อน”
“นั่งกินด้วยกันสิครับ กับข้าวเยอะเกิน”
“กินด้วยกันนี่แหละน้อง ไม่ได้คุยความลับอะไรหรอก” นักรบเลื่อนเก้าอี้ให้ภรรยานั่งข้างๆ ตนเองก่อนทั้งหมดจะเริ่มทานอาหารแล้วพูดคุยอัพเดทชีวิตกันและกัน
“ตกลงสิงจะไม่กลับมาแสดงเหรอ เสียดายนะ ในทวิตคนยังกรี๊ดที่สิงกลับมากันอยู่เลย” เฌอแอบเสียดายในฐานะคนหนึ่งที่ชอบผลงาน นักรบเองก็เคยเปรยให้ฟังบ่อยๆ ว่าอยากร่วมงานกับสิงอีก แต่จากการพูดคุยเหมือนสิงหาจะไม่ได้มีความคิดนี้เลย
“ตอนนี้อยากจัดการชีวิตตัวเองให้ลงตัวก่อน ถ้ามีบทหนังดีๆ ก็อาจจะรับ แต่ขอเล่นให้คนสนิทๆ ก่อน ถ้ามีคนติดต่อมาน่ะนะ” ที่เขาตัดสินใจกลับไทยส่วนหนึ่งก็เพราะคิดถึงงานแสดงแหละ แต่ยังลังเลที่จะรับงานหรือไปทำเบื้องหลัง อายุเยอะแล้วจะไปแข่งขันเด็กรุ่นใหม่ที่เกิดขึ้นทุกวันก็ไม่ไหว ช่วงนี้เลยขอปรับตัวดูลู่ทางไปก่อน
“กูได้บทหนังมาเรื่องหนึ่ง แต่ยังปรับแก้ไม่ลงตัวนะ อยากให้มึงแสดงว่ะ ขอเวลาสักสองสามเดือนถ้าลงตัวแล้วกูจะส่งให้อ่าน”
“ก็ได้ กูไม่รีบอะไร เดี๋ยวต้องไปดูที่ปลูกบ้านให้พ่อกับแม่ด้วย สุขภาพพ่อไม่ค่อยดี แม่อยากให้มาอยู่ไทย ที่โน่นฝนเยอะ อากาศมันชื้น กูยังป่วยบ่อยเลยช่วงแรกๆ”
“สิงไปอยู่อังกฤษมาใช่มั้ย ฝนทั้งปีนี่คือจริงมั้ย”
“ใช่ หน้าร้อนคือสวรรค์แล้ว แต่บ้านผมไม่ได้อยู่ในเมืองนะ ออกนอกเมืองมาหน่อยแต่บรรยากาศดี” นึกถึงบ้านก็คิดถึง ที่นั่นค่อนข้างเงียบสงบเหมาะกับการพักผ่อน ฟื้นฟูหัวใจตัวเอง
“พี่บอกว่าสิงกลับมาคนเดียวเหรอ แล้วกินอยู่ยังไง ผูกปิ่นโตที่นี่ได้นะ มีไลน์แมนส่งถึงที่” เฌอพูดจบนักรบหัวเราะก๊ากไม่เกรงใจภรรยา
“ไอ้เราก็นึกว่าเป็นห่วง เกือบหึงแล้วนะ ที่ไหนได้จะขายของ โถถถ น้องทำไมขายเก่งอย่างนี้คะ” คู่รักตรงหน้าเรียกกันพี่น้องน่ารักแบบนี้ตลอด แต่เผลอไม่ได้นักรบชอบแกล้งหยอกเฌอให้อีกฝ่ายหงุดหงิดส่งเสียงแว๊ดใส่
“พี่อะ ก็ห่วงนิดนึงแต่น้องก็ต้องทำหน้าที่ไง ขายได้เยอะๆ เดี๋ยวน้องเอาโบนัสให้พี่ผ่อนล้อแม็กซ์นะคะ ตอนนี้เก็บเงินได้หนึ่งล้อแล้วน้า”
“มึงดูดิ ล้อรถยังใช้ระบบผ่อนจ่ายเลย แล้วไม่ได้จ่ายถึงมือกูนะ หยอดกระปุก เรียงไว้เต็มบ้านเลย กระปุกล้อแม็กซ์เอย เฟอร์นิเจอร์เอย เครื่องเพลย์กูยังผ่อนอะคิดดู”
“ก็พี่ฟุ่มเฟือยนี่ โตจะสี่สิบแล้วยังจะเล่นเกม ที่บ้านมีตั้งหลายเครื่องยังจะซื้อใหม่อีก น้องเล่นด้วยก็ไม่ได้”
“น้องเล่นกากนี่คะ พอตายก็โวยวาย มึงมาก็ดีแล้วสิง เดี๋ยวกูลากเข้ากลุ่มไลน์ ส่งลิสต์ของที่ต้องสอยแล้วมาเล่นด้วยกัน เพื่อนๆ กูทั้งนั้น เดี๋ยวแนะนำให้รู้จัก เออมีไอ้ป๊อบด้วย มึงน่าจะรู้จักนะ ที่เคยเล่นเป็นน้องมึงเรื่องอะไรวะ”
“ป็อบ ปกรณ์เปล่า ถ้าคนนี้รู้จัก เคยคุยเรื่องกล้องกันอยู่”
“เออใช่ พวกมึงเล่นไลก้านี่หว่า เอาไว้ว่างๆ นัดเจอกัน” พวกเขานั่งกินไปคุยไปกว่าจะรู้ตัวก็ได้เวลาร้านปิด นักรับทำท่าจะชวนไปดื่มต่อที่บ้านแต่พรุ่งนี้เขามีธุระแต่เช้าเลยปฎิเสธไป
กลับถึงคอนโดฯ สิงหาเดินไปดูกล่องรับจดหมายว่าของที่ส่งจากที่บ้านมาถึงหรือยัง แต่ไม่มีอะไรนอกจากกระดาษประกาศจากนิติฯ แจ้งเรื่องมีลูกบ้านพบบุคคลไม่น่าไว้ใจในบริเวณพื้นที่คอนโดฯ หากมีใครพบเห็นบุคคลที่มีพฤติกรรมไม่น่าไว้ใจสามารถแจ้งได้ตลอดเวลา ประกาศนี้น่าจะมาจากเรื่องของเขาคราวนั้น เห็นการรับมือและป้องกันปัญหาก็นับว่าคุ้มกับราคาส่วนกลางที่นี่ เขาเดินกลับไปทางโถงลิฟต์ ผ่านล็อบบี้เห็นพนักงานชายคนเดิมกับคืนนั้น ไม่รู้ทำให้รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ ยิ่งเมื่ออีกฝ่ายหันมาสบตาแล้วต่างฝ่ายต่างนิ่งไปก็ยิ่งรู้สึก....เหมือนจะมีเรื่องเร็วๆ นี้ สิงหาสะบัดหน้าไร้ความคิดฟุ้งซ่านก่อนกดลิฟต์ขึ้นห้อง น่านนทีมองตามอีกฝ่ายที่หายเข้าลิฟต์ไปอย่างมึนๆ อยู่ดีๆ ก็รู้สึกขนลุก เหมือนคืนนี้จะมีเรื่องอีกแล้วสิ ตบปากสามที เพี้ยงๆๆ โชคร้ายหายไป
น่านนทีเปิดคลิปบล็อกเกอร์สายกินคนหนึ่งนั่งดู เผื่อถึงวันหยุดจะชวนพ่อแม่ตระเวนหาอะไรอร่อยๆ กิน เผื่อได้เมนูใหม่ๆ มาลองทำขาย ร้านกุยช่ายรถเข็นของพ่อค้าหนุ่มคนนี้เขาเห็นมาหลายคลิปแล้ว แต่ไม่มีเวลาว่างไปต่อแถวสักที พี่นิดเคยเล่าให้ฟังว่าแฟนไปต่อแถวซื้อมาให้ อร่อยมาก แป้งบางกำลังดี กุยช่ายไม่เหม็นเขียว ส่วนไส้อื่นไม่ชอบเลยไม่ได้ลองกิน เขาดูไปก็แอบหยิบหมูอบกรอบอัดแท่งมาเคี้ยวประทังความอยากของตัวเอง ปกติตรงเคาน์เตอร์ในล็อบบี้ห้ามพนักงานเอาอาหารมากิน แต่พวกลูกอมหรือเครื่องดื่มอนุโลมให้วางแอบๆ ได้ ในเมื่อลูกอมได้ หมูแท่งนี้ก็น่าจะไม่มีปัญหา ถึงแม้รูปร่างจะเหมือนอาหารหมาไปหน่อยก็เถอะ
กริ๊ง....กริ๊ง....
50%
:hao7:
อีกครึ่งที่เหลือขออัพพรุ่งนี้นะคะ
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 22-03-2019 21:10:29
เริ่มหัวข้อโดย: junjou ที่ 22-03-2019 21:25:52
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 22-03-2019 21:29:26
เริ่มหัวข้อโดย: wanida023 ที่ 22-03-2019 23:00:53
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 22-03-2019 23:24:03
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 22-03-2019 23:57:20
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 23-03-2019 09:46:56
:3123: :pig4: :3123:
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 23-03-2019 10:08:36
งาน
จะ
เข้า
ปิง
เลย
ผู้บุกรุก
คนหรือผี
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 23-03-2019 10:49:47
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 23-03-2019 12:47:21
กริ๊ง....กริ๊ง....
“สวัสดีครับ คอนเซียซยินดีให้บริการครับ”
“ครับ คือพอดีมีคนโทรเข้ามาที่ห้องผมหลายรอบแล้ว แต่ไม่พูดอะไร หมายเลขที่หน้าจอก็ไม่ขึ้นด้วย ผมแค่อยากรู้ว่าปกติห้องอื่นในคอนโดฯ สามารถกดหมายเลขต่อไปห้องอื่นได้มั้ยครับ เหมือนเบอร์ภายในน่ะครับ”
“โทรศัพท์ของลูกบ้านจะเป็นหมายเลขโทรศัพท์ส่วนตัวเลยครับ เช่นเดียวกับเวลาลูกบ้านติดต่อไปที่แผนกต่างๆ ก็เป็นหมายเลขโทรศัพท์ปกติไม่ใช่เบอร์ภายใน ส่วนเบอร์ภายในที่มีใช้ที่นี่จะเป็นการติดต่อระหว่างพนักงานแผนกต่างๆ เท่านั้นครับ”
“อืม แล้วถ้าคุณโทรเข้าห้องผมจะขึ้นหมายเลขโทรศัพท์เต็มๆ ใช่มั้ยครับ”
“ใช่ครับ”
“งั้นรบกวนคุณลองโทรเข้าห้องผมหน่อยนะครับ ผมอยากเช็คว่าโทรศัพท์เสียหรือเปล่าเพราะมันไม่โชว์เบอร์ตอนมีคนโทรมาน่ะ”
“ได้ครับ ไม่ทราบลูกบ้านอยู่เลขที่อะไรครับ”
“ห้อง A201 ครับ”
“อ่า...ครับ ขออนุญาตวางสายเพื่อโทรกลับก่อนนะครับ” น่านนทีหลุดเสียงครางเมื่อได้ยินหมายเลขห้อง แม้จะหวั่นใจลึกๆ ว่าเสียงคุ้นแต่ไม่คิดว่าจะใช่จริงๆ เขาดูเบอร์ลูกบ้าน A201 จากระบบในคอมพิวเตอร์จึงค่อยกดหมายเลข แล้วรอสายด้วยใจระทึก
อีกด้านของคนที่กำลังรอคอนเซียซคนเดิมโทรกลับ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นหลังจากวางสายไม่นาน และไม่แสดงหมายเลขที่หน้าจอ สิงหาถอนหายใจเมื่อเห็นว่าโทรศัพท์เขาน่าจะเสียจึงไม่แสดงเบอร์อย่างนี้ และเครื่องมันอาจจะรวนเลยส่งเสียงร้องบ่อยๆ แทบจะทุกสิบนาทีมากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว
“โอเคครับ เบอร์ไม่ขึ้นแสดงว่าโทรศัพท์ผมคงเสียจริงๆ ขอโทษที่รบกวนนะครับ”
“..........”
“ฮัลโหล ได้ยินมั้ยครับ”
“........”
“คุณครับ น่าจะไม่ได้ยินแน่เลย โทรศัพท์ผมเสียน่ะครับ ไม่ได้ยินคุณพูดเลย” สิงหาพยายามส่งเสียงดังขึ้นเผื่ออีกฝ่ายจะพอได้ยิน แต่เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับเขาก็ได้แต่วางสายไป และทันทีที่หันหลังเตรียมเดินเข้าห้องเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก สิงหารับสายทันทีเพราะคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะไม่ได้ยินเสียงเขาเลยโทรมาใหม่
“ฮัลโหล ได้ยินมั้ยครับ”
“......”
“ฮัลโหลๆ” สิงหาส่ายหน้าด้วยความปลงเมื่ออีกฝ่ายไม่มีการตอบกลับแม้จะพยายามตะโกนให้ดังขึ้นแค่ไหน ทำได้เพียงวางสายไปอีกรอบ และก็เหมือนเดิม ทันทีที่วางสายไปไม่กี่วินาที เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นใหม่
“ฮัลโหลๆ ได้ยินยังครับ” สิงหารีบส่งเสียงถามไปใหม่อีกรอบ ถ้ายังไม่ได้ยินเขาต้องลงไปบอกเจ้าตัวที่ล็อบบี้แล้วล่ะ ไม่งั้นไม่รู้จะเลิกโทรเมื่อไร
“คระ...ครับ ได้ยินชัดเจนดีครับ” น่านนทีตอบกลับ
“ขอโทษด้วยครับ เมื่อกี้ไม่ได้ยินเสียงเลย โทรศัพท์ผมน่าจะเสีย เลยต้องรบกวนโทรมาหลายรอบ” สิงหาขอโทษแกมขำเมื่อเสียงอีกฝ่ายทำให้นึกถึงหลานเขาเวลาถูกแม่ดุทั้งที่ไม่รู้ว่าผิดอะไร ฟังดูหงอๆ งงๆ แบบนี้เลย
“เอ่อ คือผมเพิ่งโทรติด โทรศัพท์คุณสายไม่ว่างตลอดเลย”
“....ว่าไงนะครับ”
“พอวางสายผมก็รีบกดเบอร์ แต่สายไม่ว่างน่ะครับ ผมกดมาสามสี่รอบแล้ว เพิ่งโทรติดครั้งนี้เองครับ”
“แน่ใจนะครับ”
“ครับ” สิงหาถามย้ำ น่านนทียืนยันคำตอบเดิม จากนั้นทั้งคู่ก็เงียบไปพร้อมกัน แต่ในความคิดกลับคล้ายคลึงกัน...เมื่อครู่ใครโทรเข้าห้อง A201
“ต้องการให้ช่างไปตรวจสอบโทรศัพท์ให้มั้ยครับ ผมจะแจ้งเรื่องให้ช่างเข้าไปตอนเช้าเลย” น่านนทีพยายามเสนอแนวทางแม้ยังไม่รู้ว่าปัญหานี้เกิดจากอะไร
“ผมคิดว่าไม่ต้อง เพราะตอนนี้เครื่องมันโชว์เบอร์คุณอยู่ คุณใช้เบอร์ที่ล็อบบี้โทรมาใช่มั้ยครับ มันขึ้น 02 อยู่”
“ใช่ครับ หรือให้ผมลองใช้มือถือผมโทรอีกรอบได้นะครับ เผื่อมันจะมีปัญหาเฉพาะกับเบอร์มือถือ”
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมลองโทรเข้าเองก็ปกติ”
“เอ่อ...ขอโทษที่ต้องถามนะครับ แต่ถ้าโทรศัพท์ทำงานปกติ งั้นที่มีคนโทรหาคุณดึกๆ แบบนี้คุณสงสัยว่าอาจจะมีคนแกล้งใช่มั้ยครับ”
“ตอนนี้ก็คิดอย่างนั้นครับ คือ...เอาอย่างนี้ เดี๋ยวผมลงไปคุยด้วยนะครับ เมื่อกี้โทรศัพท์ดังไม่หยุดเลย ตอนนี้ก็มีเสียงสายซ้อนด้วย ผมว่าจะถอดสายออกไม่งั้นไม่ได้นอนแน่ๆ คุณรอสักครู่นะครับ” สิงหาวางสาย และเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทันที ไม่มีหมายเลขแสดงบนหน้าจอ เขาถอดสายโทรศัพท์ทิ้งเพราะเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีใครโทรเบอร์บ้านหากันแล้ว คนสนิทก็โทรเข้ามือถือโดยตรงไม่ก็โทรฟรีจากแอพโซเชียลต่างๆ ซึ่งแม่เขาก็ใช้วิธีนี้เพื่อความประหยัด
น่านนทีวางสายแล้วเดินไปที่ตู้น้ำดื่มกดน้ำอุ่นใส่แก้ววางรอเจ้าของห้อง A201 ห้องเจ้าปัญหา เขายืนรอที่โซฟาไม่นานก็เห็นชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาหล่อเหลาในชุดนอนเดินตรงมา ทันทีที่เห็นหน้าอีกฝ่ายชัดๆ เขาถึงกับยืนเหวอ คราวก่อนเขาแค่คุ้นๆ ว่าหน้าตาเหมือนเคยเห็นที่ไหน แต่หลังจากคลิปบนรถไฟฟ้าดังกระหึ่มโซเชียล เขาเป็นคนหนึ่งที่ได้ดู หน้าตาแบบนี้มันใช่เลย
“สิง...หา”
“ครับ” สิงหาขานรับคนที่ยืนอ้าปากน้อยๆ อยากหัวเราะแต่กลัวอีกฝ่ายเขิน
“อ่า ขอโทษนะครับคุณสิง คือ...เชิญนั่งครับ ผมกดน้ำอุ่นให้ เผื่อช่วยให้หลับสบายขึ้นน่ะครับ”
“ขอบคุณนะครับ คุยกันสองครั้งแล้วผมยังไม่รู้ชื่อคุณเลย ผมสิงหาครับ”
“ผมน่านนทีครับ เรียกปิงก็ได้นะครับถ้าสะดวก”
“ครับปิง เรื่องคราวก่อนปิงก็อยู่ด้วย คราวนี้ก็อีก ปิงน่าจะพอรู้สถานะของผมตอนนี้บ้างแล้ว”
“คุณสิงคิดว่าเป็นพวกสโตรกเกอร์เหรอครับ” น่านนทีคิดได้แง่นี้อย่างเดียว สิงหาเคยโด่งดังหลายปี มีแฟนคลับทุกเพศทุกวัย ถึงเขาจะไม่ใช่แฟนคลับตัวยงเพราะไม่ค่อยได้ดูละครหรือหนัง ชอบดูรายการทีวีมากกว่า ซึ่งสิงหาแทบจะไม่ออกรายการพวกนั้นเลย
“ผมยังไม่คิดถึงขั้นนั้นหรอกครับ เพราะแทบไม่มีคนรู้ว่าผมพักที่นี่ ยกเว้น....แต่ผมคิดว่าไม่น่าจะเป็นคนนั้นเพราะผมจองตั้งแต่ยังไม่เริ่มสร้าง เบอร์โทรห้องน่าจะได้หลังจากนั้น น่าจะไม่มีใครรู้นะครับ”
“เป็นไปได้มั้ยครับที่จะมีคนรู้จักคุณพยายามโทรหา แต่โทรศัพท์เขาเสีย”
“ไม่น่าจะได้นะครับ คือผมไม่ได้ให้เบอร์ห้องใคร ผมเพิ่งกลับมาไม่ถึงเดือนเลยนะ”
“อยากไปลงบันทึกประจำวันไว้ก่อนมั้ยครับ อาจจะมีใครมือบอนกดสุ่มหมายเลขมั่วๆ แบบพวกโรคจิตน่ะครับ ตอนเด็กๆ ผมเคยลองกดเบอร์บ้านตัวเองเปลี่ยนสองเลขท้ายสลับกัน มันก็ไปติดบ้านคนอื่นนะครับ” น่านนทีอธิบายอย่างจริงจัง ตอนนั้นเขาโดนแม่ดุเพราะบ้านนั้นโทรกลับมาว่า สิงหามองคนหน้าใสพูดซื่อๆ เรื่องที่ตัวเองเพิ่งบอกว่าเป็นการกระทำของคนโรคจิต
“มันจะยุ่งยากเกินไปน่ะสิ ผมไม่อยากเป็นข่าว”
“ครับ ผมเข้าใจ ตอนนี้คลิปบนรถไฟฟ้ายังแชร์กันอยู่เลย”
“แล้วเรื่องคราวก่อนที่มีคนขึ้นห้องผมนี่ได้มีอะไรคืบหน้ามั้ย”
“ผมคุยกับพี่หัวหน้าซีเคียวริตี้แล้วนะครับ ลองให้เขาดูกล้องย้อนหลังไปหนึ่งวัน ไล่ดูทุกทางเข้าออกแต่ก็ไม่พบอะไรผิดสังเกตเลย”
“ตรงลิฟต์ส่งของล่ะครับ”
“ปกติเวลาลูกบ้านจะส่งเสื้อผ้าซักหรือมีการขนส่งของชิ้นใหญ่ๆ จะใช้ลิฟต์ส่งของใช่มั้ยครับ ถึงเราเรียกว่าลิฟต์แต่จริงๆ มันคือตู้ใหญ่ๆ หนึ่งใบ ลูกบ้านสามารถเปิดได้ตลอดเวลา แต่อีกฝั่งจะล็อคไว้ หลังประตูเป็นโถงทางเดินยาวๆ มีประตูเชื่อมต่อแต่ละห้อง ลิฟต์ที่ขึ้นมาแต่ละชั้นจะเหมือนลิฟต์ลูกบ้านเลยครับ พนักงานจะเปิดได้ต่อเมื่อได้รับคีย์การ์ดจากนิติบุคคลก่อน ต่อให้ส่งซักรีดรายเดือนพนักงานก็ไม่มีสิทธิเก็บคีย์การ์ดไว้ มีการลงชื่อยืมคืนคีย์การ์ดทุกครั้งครับ วันที่เกิดเรื่องเราเช็คแล้วว่าไม่มีพนักงานแผนกไหนยืมคีย์การ์ดไปเปิดลิฟต์เลยชั้น 20 เลย และไม่มีการยืมคีย์การ์ดห้องคุณสิงด้วย”
“ค่อนข้างรัดกุมมากเลยนะครับ ฟังแล้วไม่น่าจะมีคนนอกแอบบุกรุกเข้ามาได้เลย”
“ใช่ครับ ถึงที่นี่จะเปิดให้เข้าพักไม่กี่ปี แต่เรารักษามาตรฐานบริการระดับโรงแรม ไม่เคยมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นเลยครับ ปัญหาของคุณสิงเลยทำให้พวกเราตื่นตัวกันมากขึ้น วันนั้นผมเองก็ผิด น่าจะพาคุณไปลงบันทึกประจำวันหรือไม่ก็ให้ซีเคียวริตี้ขึ้นมาตรวจห้องคุณสักรอบก็ยังดี ถ้าคุณกลับขึ้นห้องแล้วพบคนร้ายอยู่ข้างในผมคงรู้สึกแย่มาก” น่านนทีสลดอีกครั้งเมื่อนึกถึงคำพูดพี่โจพี่ฝ้าย โชคดีที่สิงหาไม่เป็นอะไร ไม่งั้นพาดหัวข่าวทุกฉบับต้องมีชื่อเขาเอี่ยวด้วยแน่นอน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้ามีคนจะทำร้ายผมจริงๆ เขาคงไม่วิ่งหนีไป ปิงไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก” สิงหาปลอบคนที่นั่บไหล่ลู่ลง ถ้ามีหูมีหางหน่อยเขาคงเห็นหางลู่หูตกของจริง คนอะไรแสดงออกแต่ละอย่างได้ชัดเจนตรงกับอารมณ์เหลือเกิน ขนาดเขาแสดงหนังมาหลายเรื่องยังไม่ค่อยเจอคนเข้าถึงบทได้ไวขนาดนี้
“แล้วเรื่องโทรศัพท์จะทำยังไงดีครับ” เมื่อได้รับคำปลอบใจบวกกับคำพูดเป็นเหตุเป็นผลน่าเชื่อถือ ไหล่ที่งองุ้มก็กลับมาผึ่งผายทันที ตาเป็นประกายแวววับ ปัญหาใหม่ที่เพิ่งเกิดเขาต้องจัดการให้รัดกุมมากขึ้น
“ตอนนี้ผมถอดสายออกแล้ว อาจจะขอเปลี่ยนเบอร์ถ้าพรุ่งนี้ยังเป็นแบบเดิมน่ะครับ”
“ครับ ถ้ามีอะไรให้ช่วยโทรได้ตลอดเลยนะครับ ที่นี่มีพนักงานบริการ 24 ชั่วโมงเลย”
“ครับ ขอบคุณนะครับ ได้ฟังคำอธิบายระบบงานจากปิงแล้วผมก็สบายใจขึ้น บอกตามตรงตั้งแต่ซื้อที่นี่ก็เพิ่งได้อยู่จริงๆ ยังไม่ได้ลองใช้บริการส่วนกลางเลย ว่างๆ จะโทรมาขอรายละเอียดนะครับ”
“ยินดีครับ” น่านนทีส่งยิ้มให้จนอีกฝ่ายเดินลับเข้าลิฟต์ รอยยิ้มมุมปากค่อยๆ หุบลง ในสมองขบคิดแต่เรื่องที่เพิ่งได้รู้...เมืองไทยก็มีสโตรกเกอร์เหรอเนี่ย
หลังจากคืนนั้นสิงหาลองเสียบสายโทรศัพท์ใหม่แต่ก็ไม่พบสายแปลกๆ โทรมาอีกเลย ทุกอย่างกลับคืนสู่ความสงบ ลองคุยเรื่องนี้ให้นักรบฟังว่ามีดาราคนไหนเคยเจอแบบเขารึเปล่า ปรากฏว่ามีจริงๆ ต่อให้เป็นเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวที่ไม่เปิดเผย ไม่รู้คนเหล่านั้นหาเบอร์มาได้ยังไง แต่ส่วนใหญ่มักเป็นดารานักร้องผู้หญิงที่เจอ เขาสบายใจได้ไม่กี่วันก็เริ่มมีเสียงโทรศัพท์ดังตอนกลางดึกอีกครั้ง รูปแบบเหมือนเดิม โทรมาไม่พูด ไม่แสดงเบอร์ เขาเลยถอดสายออกอีกครั้ง
ช่วงนี้เขาพยายามพักผ่อนและออกกำลังกายให้เป็นเวลา หลังจากปรับจิตใจตัวเอง สิงหาตัดสินใจรับงานถ่ายแบบอีกครั้ง เริ่มต้นจากการถ่ายแบบเสื้อผ้าเด็ก พอเป็นวัยรุ่นก็เริ่มเล่นเอ็มวีแล้วรับงานแสดงต่อมาจนเป็นที่รู้จัก หายจากวงการไปนาน กลับเข้ามาใหม่ก็เริ่มต้นด้วยการถ่ายแบบอีก หลังออกกำลังกายอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเขายืนมองโทรศัพท์ที่ไม่ได้เสียบสายหลายวัน ไม่รู้ถ้าต่อสายใหม่จะโดนโทรแกล้งอีกหรือเปล่า เขายืนลังเลก่อนจะตัดสินใจปล่อยทิ้งไว้ตามเดิม ยังไงคนสนิทส่วนใหญ่ก็รู้เบอร์ใหม่เขาแล้ว เครื่องนี้ก็ปล่อยไปก่อนแล้วกัน
ออกจากโถงลิฟต์จะเดินไปตึกจอดรถ แต่เห็นน่านนทีกำลังเดินนำลูกบ้านผ่านมาทางนี้เขาเลยหยุดรอ จนอีกฝ่ายเดินไปทางห้องนิติฯ ปล่อยให้พนักงานด้านในรับเรื่องต่อก็เดินย้อนกลับมา
“สวัสดีครับคุณสิง จะออกไปข้างนอกเหรอครับ”
“ครับ วันนี้เข้ากะเช้าเหรอ ผมไม่ค่อยเจอปิงเช้าๆ เลย”
“ปกติสลับๆ กับอีกสามคนน่ะครับ แต่เดือนนี้อยู่กะดึกเยอะหน่อยเพราะตอนเช้ามีธุระน่ะครับ”
“อ้อ สู้ๆ นะครับ ผมแวะทักเฉยๆ”
“เดี๋ยวครับ ผมว่าจะถามเรื่องโทรศัพท์ ตอนนี้ยังมีโทรมากวนอีกมั้ยครับ”
“หลายวันก่อนมีครับ ผมเลยถอดสาย ยังไม่ได้เสียบคืนเลย”
“ผมลองปรึกษาหัวหน้าแล้ว เขาแนะนำว่าให้ลองเปลี่ยนเครื่องดูเผื่อจะแสดงเบอร์ จากนั้นเราค่อยเอาไปลงบันทึกประจำวันหรือบล็อคเบอร์ โทรศัพท์บ้านบางยี่ห้อแพงๆ รู้สึกจะมีบริการโอนสายด้วย ยังไงคุณสิงลองดูนะครับ”
“ก็ดีเหมือนกัน เดี๋ยวว่างๆ ผมจะลองหาข้อมูลดูนะ ขอบคุณปิงมากนะครับ” สิงหาขอบคุณอีกครั้ง อีกฝ่ายฉีกยิ้มกว้างด้วยความภูมิใจก่อนแยกย้ายกันทำหน้าที่ประจำวัน
นิตยสารที่สิงหามาถ่ายแบบขึ้นปกเป็นเพื่อนรุ่นพี่ของเฌอ นักรบโทรมาถามเขาก่อนว่าจะรับมั้ย แต่แค่ถ่ายแบบเซ็ทเดียว พร้อมบทสัมภาษณ์เกี่ยวกับการดูแลตัวเองนิดหน่อย ในเล่มนี้จะรวมหนุ่มหล่อวัยเลขสามขึ้นไปที่ยังคงดูดีอยู่ เสื้อผ้าที่ใส่จะเป็นสไตล์ของแต่ละคน สิงหาสวมเสื้อยืดสีขาวทับด้วยแจ็คเก็ทสูท กางเกงชิโนห้าส่วนรองเท้าหนังกลับ ดูไม่ลำลองหรือทางการมากเกินไป ทางท่าการโพสต์เป็นอย่างธรรมชาติ นั่งบนกล่องไม้หันข้าง เหลียวมอง อมยิ้มกับเสียงกรี๊ดเบาๆ ของทีมงานบางคน ไม่นานก็ได้ภาพถูกใจตากล้อง ย้ายมานั่งให้สัมภาษณ์สั้นๆ ตามสคริปที่ได้รับมาแล้ว ระหว่างสัมภาษณ์มีช่างภาพค่อยเก็บภาพเบื้องหลังสำหรับลงแฟนเพจเพื่อโปรโมตก่อนนิตยสารวางขาย
“ปกติพี่สิงดูแลตัวเองยังไงบ้างคะ”
“ช่วงนี้ก็เริ่มออกกำลังกายมากขึ้น แต่ถ้าตอนอยู่บ้านคือแทบไม่ออกเลย เน้นปั่นจักรยานไปโน่นมานี่ บางทีก็ว่ายน้ำถ้าอากาศดี ทำงานกับที่บ้านบางทีก็ใช้แรงไม่ต่างจากออกกำลัง”
“โห ขนาดไม่ค่อยได้ออก หุ่นยังฟิตเหมือนเดิมเลย อย่างนี้มีควบคุมน้ำหนักด้วยมั้ย”
“จริงๆ ผมเป็นคนกินเก่งนะ แต่ไม่ค่อยชอบอาหารเลี่ยนๆ อาหารอีสาน ส้มตำ ลาบ คอหมูย่างติดมันนี่ของโปรด นั่น! แอบกลืนน้ำลายใช่มั้ย” สิงหาแกล้งแซวคอลัมนิสต์สาวที่ผันตัวจากนักข่าวบันเทิงมา เขาเคยเห็นน้องคนนี้ตั้งแต่สมัยวิ่งตามพี่นักข่าวรุ่นใหญ่มาสัมภาษณ์ตามงานต่างๆ ได้เจอกันอีกทีกลับพบแนวทางที่ใช่ของตัวเองแล้ว
“นิดนึงค่ะ บ่ายแล้วด้วย งั้นคำถามต่อไปนะคะก่อนที่ท้องจะร้องออกมา พูดเรื่องการดูแลผิวพรรณหน่อยสิคะ ทำไมหน้ายังใสเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน”
“บ้านพ่อพี่อยู่เมืองบาธที่อังกฤษ ก็เป็นเมืองท่องเทียวแต่ออกแนวธรรมชาติ อากาศค่อนข้างดีเลยไม่รู้ว่าเกี่ยวด้วยหรือเปล่า อีกอย่างพอไม่ได้ทำงานที่ต้องแต่งหน้าตลอด หน้ามันก็เหมือนได้ฟื้นฟู มีทาครีมเยอะเหมือนกันแต่คุณแม่เป็นคนหามาให้ เน้นเพิ่มความชุ่มชื้น ลดริ้วรอย เพราะพี่เป็นพวกมือบอน มีช่วงนึงน่าจะแพ้แชมพู สิวขึ้นตามกรอบหน้าเคยเป็นมั้ย เวลาแกะๆ หัวสิวมันเพลินมาก รู้ตัวอีกทีเป็นรอยแล้ว ต้องมานั่งทาครีมตั้งนานกว่าจะหาย เตือนไว้นะครับทั้งผู้ชายผู้หญิง รอยสิวหายยากจริงๆ”
“ดูไม่ออกเลยนะคะว่าเคยมีรอยสิว หน้าใสมากจริงๆค่ะ สุดท้ายแล้วตอนนี้พี่สิงจะฝากผลงานใหม่ๆ หรือฝากบอกอะไรแฟนคลับหน่อยมั้ยคะ”
“จริงๆ ที่ผมกลับมาหลักๆ คือมาทำธุระให้ครอบครัว แต่พอดีมีคลิปออกไป ก็ขอบคุณคนที่ยังจำผมได้ ขอบคุณแฟนคลับที่รักผมเหมือนเดิม ตอนนี้ยังไม่มีผลอะไรอะไรใหม่ๆ แต่จากนี้จะพยายามออกกล้องให้ได้เห็นบ่อยๆ ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะครับ” สิงหาก้มหน้าลงนิดหน่อย ฝากตัวทั้งคนอ่าน และทีมงานหลายคนที่ลอบมองมาทางนี้ เสียงปรบมือดังขึ้นโดยที่ไม่รู้ว่าใครเริ่ม แล้วค่อยๆ แยกย้ายกันเตรียมถ่ายภาพของนายแบบคิวต่อไป
“ทำไมไม่เป็นนักข่าวแล้วล่ะ ตอนนั้นพี่เห็นเราขยันวิ่งไปตามกองถ่ายมากเลยนะ” สิงหาเดินคุยกับคอลัมน์นิสต์สาวที่อาสาเดินออกมาส่งถึงรถ เธอดีใจมากที่รู้ว่านักแสดงที่เธอชอบมากที่สุดจำเธอได้ และเอ่ยทักขึ้นมาก่อน
“นึกว่าพี่จำหนูไม่ได้แล้วซะอีก ตอนแรกหนูเลยไม่กล้าทัก”
“จำได้สิ แต่สวยขึ้นนะ”
“โหยพี่สิงอะ อย่าชมดิหนูเขิน จริงๆ พอเป็นนักข่าวไปสักพักหนูก็รู้สึกว่ามันไม่เหมาะกับหนูแล้วค่ะ เวลาไปถ่ายเบื้องหลังตามกองมันสนุกนะพี่ แต่ตอนไปสัมภาษณ์ตามงานอีเวนต์ ต้องคอยถามจี้ดราม่าของคนโน้นคนนี้ หนูไม่กล้าถาม สงสารด้วย บางครั้งเราก็รู้ว่ามันไม่ใช่ แต่ด้วยหน้าที่ก็ต้องทำให้เขาพูดว่าไม่ใช่ออกมาเพื่อที่จะได้ไปเขียนข่าวต่อ หนูไม่ได้รังเกียจอาชีพนักข่าวนะ แค่มันไม่เหมาะกับหนู” จริงๆ เธออยากบอกว่าตั้งแต่สัมภาษณ์ครั้งสุดท้ายของสิงหา งานนั้นเธออยู่ในกลุ่มนักข่าวที่รุมเขา ในฐานะแฟนคลับและนักข่าวบันเทิง เธอพอจะรู้เบื้องลึกมานิดหน่อย เหมือนกับนักข่าวหลายๆ คน บางคนรู้เยอะกว่าด้วยซ้ำ แต่ทุกคนก็ยังต้องรุมถามสิงหา ต้องการให้เขาพูดอะไรออกมา โดยไม่คิดถึงจิตใจเขาเลยว่า ต่อให้สิงหายอมรับหรือปฏิเสธ มันก็ไม่เกิดผลดีกับตัวเอง สุดท้ายนักแสดงที่โด่งดังในยุคนั้นทำเพียงเอ่ยคำที่ไม่จำเป็นต้องเอ่ย ‘ขอโทษ’ น้ำเสียงและแววตาในวันนั้นของสิงหาทำให้เธอรู้ว่าเขาหมดใจกับวงการบันเทิงแล้ว หมดใจกับคนรอบตัวที่รุมทำร้ายจิตใจเขา หาผลประโยชน์จากเขา หมดใจกับบรรดานักข่าวที่เคยเรียกพี่เรียกน้องแต่กลับจ้วงมีดแทงเขาตามคนอื่นง่ายๆ การทำให้คนๆ หนึ่งผิดหวังยังไม่มากเท่าการผิดหวังในตัวเอง ด้วยหน้าที่ซึ่งไม่สามารถต่อรองกับบอกอในตอนนั้น เธอยังคงเขียนข่าวตามกระแสหลัก กดดันเขา โจมตีเขา ประณามเขา นั่นคืองานสุดท้ายของเธอในฐานะนักข่าวบันเทิง
“ถ้าทำเรื่องที่ชอบ เดี๋ยวมันก็ดีเอง ถึงรถพี่แล้ว ขอบคุณนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดินมาใกล้แค่นี้เอง”
“เปล่า...ขอบคุณที่เข้าใจพี่ แต่เสียดายที่วงการข่าวเสียนักข่าวดีๆ ไปหนึ่งคน ไปนะครับ” สิงหายิ้มให้อีกครั้งก่อนเปิดประตูขึ้นรถแล้วค่อยๆ ขับออกไป เขามองกระจกหลังพบอดีตนักข่าวสาวยืนปิดหน้าจนมีเพื่อนเดินมาปลอบ อย่างน้อยวันนี้เขาก็ได้รู้ว่าในวันนั้นมีนักข่าวตัวเล็กบางคนแอบยืนอยู่ข้างๆ เขา
สิงหาขับรถด้วยรอยยิ้มกับการทำงานชิ้นแรก ความจริงคอลัมน์นี้มีนายแบบครบแล้ว แต่เนื่องจากเขากำลังเป็นกระแส ทางบอกอเลยติดต่อผ่านเฌอมา เมื่อคืนต้องยอมรับว่าเขานอนไม่ค่อยหลับด้วยความตื่นเต้นและวิตกนิดหน่อย แต่เมื่อเห็นการต้อนรับของหลายๆ คน ทำให้ใจชื้นขึ้นและอดขำตัวเองไม่ได้ที่คิดมากไป จริงอย่างที่นักรบบอกว่าสมัยนี้ข่าวดารามีให้อ่านทุกวัน ไม่นานคนก็ลืมเรื่องเก่าหมดแล้ว มีแต่เจ้าของเรื่องนี่แหละที่ฝังใจเอง เขาจอดรถในช่องจอดส่วนตัว หิ้วถุงข้าวกล่องที่แวะซื้อระหว่างทาง เสียงซอยเท้าดังจากด้านหลังเข้ามาใกล้ทำให้เขารีบหันกลับไปมองและเตรียมรับมือ คนที่วิ่งเข้ามาเป็นหญิงสาวมัดผมเรียบร้อยอยู่ในชุดเมดของคอนโดฯ
“พี่สิงคะ...คือ ขอถ่ายรูปได้มั้ยคะ”
“พี่ตกใจหมด คราวหน้าส่งเสียงมาก่อนนะ พี่เกือบโกยแน่บแล้ว ไปถ่ายนอกอาคารดีกว่า ในนี้มันมืด”
“ในนี้ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวคนอื่นเห็นหนูจะโดนดุว่ารบกวนลูกบ้านน่ะค่ะ”
“เอางั้นเหรอ งั้นหามุมสว่างๆ หน่อย” เขามองหาจุดที่สว่างที่สุดแล้วเดินนำเมดสาวไปเซลฟี่กันสามภาพก่อนแยกย้าย โดยทิ้งท้ายให้เขาเรียกใช้บริการได้ตลอดเวลา บอกว่าชื่อน้องแตงโม บอกตามตรงว่าเขาเกือบวิ่งจริงเพราะพอได้ยินเสียงฝีเท้าก็นึกไปถึงเสียงที่ได้ยินในห้องคืนนั้น รวมถึงเบอร์แปลกๆ ที่โทรมา บางทีอาจจะมีคนแกล้งเขาจริงๆ เพราะเรื่องที่เขาอยู่ที่นี่ไม่ใช่ความลับสำหรับคนที่นี่แล้ว
เขาเดินไปเช็คกล่องจดหมายตามปกติ ในนั้นมีซองจดหมายหนึ่งซองแต่ไม่มีจ่าหน้า
“คุณสิงหาคะ” ก่อนเขาจะเดินไปที่ลิฟต์ เสียงคอนเซียซสาวเรียกให้เขาหันกลับมา
“ครับ”
“สวัสดีค่ะ พอดีเมื่อสักครู่มีคนมาฝากของไว้ให้ค่ะ ทางนิติฯ น่าจะยังไม่ทันเอาใบแจ้งไปใส่กล่องจดหมาย สะดวกรับของตอนนี้มั้ยคะ เดี๋ยวดิฉันไปเอามาให้”
“ก็ได้ครับ ผมต้องไปด้วยมั้ย”
“ไม่เป็นไรค่ะ รบกวนคุณสิงหานั่งรอสักครู่นะคะ” ออมเก็บอาการสั่นไว้แล้วรีบเดินไปทางห้องนิติฯ ก่อนที่ตัวเองจะหลุดกรี๊ดออกมา เมื่อครู่ตอนสิงหาเดินผ่านเธอมันแต่ตื่นเต้นจนลืมเรียกเขาเอาไว้ ผู้ชายอะไรตัวหอมมาก อยากแอบจับมือมาดมให้ชื่นใจ เธอคิดอย่างทะเล้นแต่ไม่กล้าทำจริง
“พัสดุของลูกบ้าน A201 อยู่ไหน” ออมยืนกดกริ่งเรียกพนักงานฝ่ายนิติฯ หน้าช่องติดต่อเจ้าหน้าที่ซึ่งเป็นกระจกใสขนาดหนึ่งบานมีช่องว่างด้านล่างสำหรับรับส่งของ ไม่รู้วันซวยของเธอหรือไง คนที่เดินมาดันเป็นหงส์ คู่กัดประจำของเธอ
“อยู่นี่ ถามทำไม”
“ทำไมไม่มีใบแจ้งไปใส่กล่องจดหมาย เจ้าของเขามาแล้วนะ เอาของมาเลยเดี๋ยวเอาไปให้เขาเอง”
“อ้าว พี่สิงมาแล้วเหรอ พวกแก! พี่สิงหามาแล้วจ้า” สาวปากแดงรีบวิ่งกลับไปที่โต๊ะแล้วเติมเครื่องสำอาง ออมยืนมองด้วยความหงุดหงิดกับพนักงานแผนกนี้ ดูสภาพแล้วรู้เลยว่าเตรียมจะออกไปรุมขอถ่ายรูปแน่ๆ เธอรีบเปิดประตูห้องเข้าไปมองหาพัสดุพี่สิงหาของเธอ
“นี่ใช่มั้ย ฉันเอาไปแล้วนะ พวกเธอช่วยมีสติหน่อย ถ้าออกไปรุมขอถ่ายรูปเขาเมื่อไรจะฟ้องผู้จัดการให้หมดเลย”
“อะไรวะ เอามานี่เลย ฉันเอาไปให้เอง แกไม่ต้องยุ่ง”
“ช่วยไม่ได้ ไม่ยอมทำใบรับของให้เขาเอง ตอนนี้ถือเป็นหน้าที่ฉันแล้ว ไปล่ะนะ เดี๋ยวพี่สิงหาของฉันจะรอนาน อ๊ะๆ อย่านะ ถ้าตามออกมาจะฟ้องให้หมดเลย รบกวนความเป็นส่วนตัวลูกบ้าน!” ออมชี้นิ้วใส่สาวๆ ในห้องที่ทำท่าจะวิ่งตามออกมา รีบเดินถือถุงใส่กล่องกระดาษออกมายื่นให้สิงหาด้วยความสดใส วันนี้คือวันดีที่สุดในรอบปี นอกจากได้เจอพี่สิงหา ยังได้แกล้งพวกนิติฯ อีก มีความสุขจนต้องโทรไปแบ่งปันให้ปิงฟัง
น่านนทีวางสายจากออมที่รีบเล่ารีบวาง ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ว่าปากฉีกยิ้มกว้างไปแค่ไหน ความดีใจที่ได้เจอสิงหายังไม่เท่ากับได้แกล้งพวนิติฯ
“นั่งขำอะไรคนเดียว เป็นบ้าเรอะ” แม่ทักมาด้วยความรักเมื่อเดินมาเห็นว่าเขาตื่นแล้วหลังจากงีบหลับหน้าทีวี
“ขำออมมัน มีดาราอยู่ที่คอนโดฯ หล่อมาก ออมมันชอบมาก วันนี้ได้คุยกับเขาเลยโทรมากรี๊ดให้ฟังว่าตัวเขาหอมจนอยากกระชากมือเขามาดม แม่ฟังมันพูดดิ เขายิ่งเจอโรคจิตตามอยู่”
“ดาราคนไหน ผู้ชายเหรอ ทำไมไม่เห็นเล่าให้แม่ฟัง” ตอนแรกแม่ทำท่าจะเดินมาดูว่าเขาตื่นยัง จะได้ตั้งโต๊ะกินข้าวเย็น แต่พอได้ยินเรื่องดาราเท่านั้นล่ะ ทรุดตัวนั่งเบียดเขาเลย
“โหแม่ ตาเป็นประกายเลยนะ จะฟ้องพ่อ พ่อออออออ แม่จะมีกิ๊กกกกกกกกก”
“เฮ้ยยยยย แม่จ๋าเบื่อพ่อแล้วเหรอ” เสียงพ่อมาก่อนตัว พร้อมถาดใส่กับข้าวที่ถือขึ้นมาวางบนโต๊ะหน้าทีวี
“เอาเลยพ่อ จัดการเลย อยู่ดีๆ มาถามถึงผู้ชายคนอื่นนอกจากพ่อได้ไง พ่อเอาให้หนักเลยนะ” เขาแกล้งแหย่ก่อนจะเดินลงไปยกหม้อข้าวและจานขึ้นมา ช่วงนี้แม่ติดละครเลยชอบมานั่งกินข้าวหน้าทีวีเครื่องใหญ่ชั้นสอง เขาดูไม่ค่อยรู้เรื่องแต่ฟังแม่เล่าเกือบทุกวันที่ได้ดูก็รู้เรื่องหมดแล้วว่าใครเป็นยังไง เผลอๆ ยังผสมโรงได้ด้วย
หลังกินข้าวเสร็จเขานั่งดูข่าวเป็นเพื่อนพ่อแม่ก่อนจะแยกเข้าห้องอาบน้ำเตรียมนอนเพราะพรุ่งนี้เข้ากะหกโมงครึ่ง ก่อนนอนได้รับรูปภาพจากออมที่ส่งมาอวด พนักงานสาวยืนเอียงคอเล็กๆ ไปเกือบแตะไหล่ชายร่างสูงโปร่ง ทรงผมต่างจากเมื่อเช้าที่ไม่ได้เซ็ท ดูหล่อเนี๊ยบไปอีกแบบ ใบหน้าอมยิ้มน้อยๆ เหมือนเดิม จากที่ได้คุยหลายครั้งเขารู้สึกว่าดาราคนนี้เป็นคนสุภาพมาก ใจเย็นมาก ต่อให้เจอเรื่องแปลกๆ ขนาดนั้นก็ยังไม่วีนไม่เหวี่ยง มีแค่คิ้วขมวดให้รู้ว่ากำลังหงุดหงิด แต่น้ำเสียงท่าทางยังคงสุภาพเสมอ สมัยเรียนเขาไม่ค่อยได้สนใจดาราไทยเท่าไรเลยจำไม่ได้ว่าทำไมคนที่หล่อดูดีขนาดนี้ถึงหายไปจากวงการ แค่คุ้นๆ ว่ามีดราม่าอะไรสักอย่างแล้วข่าวก็เงียบหายไป คนที่ดูดีและดูเป็นคนดีขนาดนี้ไปมีเรื่องดราม่าอะไรกับใครจนถึงขนาดหายไปจากวงการ ที่เขาว่าวงการมายาก็คงจะจริง เรื่องลึกๆ คนธรรมดาคงเข้าไม่ถึง ตอนนี้รู้แค่ว่าลูกบ้านสุดหล่อเบอร์หนึ่งประจำคอนโดฯ เปลี่ยนจากมิสเตอร์เดวิด นายแบบลูกครึ่งที่นานๆ จะแวะมาทีเป็นสิงหา ห้อง A201 แขกประจำคอนเซียซรอบดึก เฮ้อ....ฉายานี้เหมือนจะไม่ค่อยดี ฟังเป็นลางยังไงไม่รู้ ตบๆๆ เพี้ยง เรื่องร้ายจงหายไปๆๆ
คนที่ถูกนึกถึงกลับมีสีหน้าต่างจากรูปถ่ายที่น่านนทีได้เห็น คิ้วขมวดอย่างหงุดหงิด มือเสยผมที่เซ็ทไว้จนยุ่ง อารมณ์ขุ่นมัวนี้เกิดจากเครื่องโทรศัพท์ตรงหน้าที่เขาทดลองเสียบสายกลับไปใหม่ หลายชั่วโมงก่อนก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติ จนเขาเตรียมตัวเข้านอน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา ไม่มีเบอร์ ไม่มีเสียงพูด และโทรไม่หยุด ความหงุดหงิดที่ได้รับของพร้อมจดหมายจากคนที่ไม่อยากนึกถึงเมื่อตอนค่ำบวกกับโทรศัพท์โรคจิตทำให้ความโมโหพุ่งขึ้นสูง เขากระชากสายโทรศัพท์จนหลุดด้วยความรำคาญ ได้แต่หวังว่าสองเรื่องแย่ๆ ของวันนี้จะไม่ได้เกิดจากคนๆ เดียวกัน
—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
อัพครบแล้วน้าาาา
สวัสดีค่าาาา เห็นทั้งชื่อเดิมๆ ชื่อใหม่ๆ (แต่หน้าเก่าหรือเปล่าไม่รู้) คิดถึงทุกคนนะคะ อ่านคอมเมนท์หลายคนต้อนรับการกลับมาดีมากกกกก ดีใจที่จำกันได้ แต่อะไรคือการบอกว่ายังไม่อ่านบ้างล่ะ ไม่กล้าอ่านบ้างล่ะ :sad4: อ่านเถอะน้าาาาา
มีคนถามหลายคนว่าเรื่องนี้แนวไหน ต้องเตรียมทิชชู่หรือผ้าเช็ดหน้ามั้ย ขอย้ำอีกครั้งนะคะ เรื่องนี้แนวฟีลกู๊ดดดดดด ไม่ดราม่าบีบหัวใจแน่นอนค่ะ ส่วนต้องเตรียมอะไรน้านนนนนนนนนน... :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 23-03-2019 13:38:28
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 23-03-2019 14:07:29
เริ่มหัวข้อโดย: wanida023 ที่ 23-03-2019 15:01:35
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 23-03-2019 15:27:40
เริ่มหัวข้อโดย: junjou ที่ 23-03-2019 15:44:38
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 23-03-2019 15:57:28
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 23-03-2019 16:11:26
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 23-03-2019 16:19:12
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 23-03-2019 18:49:06
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 23-03-2019 23:29:52
บังอาจ
มาแกล้ง
พี่สิงหา
หลายรอบ
แล้วนะ
อย่าให้เจอ
ถ้าเจอจะตบให้
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 23-03-2019 23:58:12
เริ่มหัวข้อโดย: JaikOrn ที่ 24-03-2019 00:22:04
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 24-03-2019 06:48:57
สงสารสิงหาเลย ทำเอาเครียดได้เลยนะนั่น
รู้นอกออกในได้แบบนี้ น่ากลัวมากนะคะ
ปิงก็ได้เจอคุณสิงบ่อยๆ เค้าจำกันได้ด้วย เอ็นดู
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 24-03-2019 08:13:07
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 24-03-2019 09:03:19
เริ่มหัวข้อโดย: gimini ที่ 29-03-2019 20:17:51
เริ่มหัวข้อโดย: thyme812 ที่ 29-03-2019 21:04:55
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 30-03-2019 14:21:54
ก่อนนิตยสารที่สิงหาถ่ายแบบจะวางแผงเขาตัดสินใจยังไม่รับงานอื่นเพื่อดูกระแสตอบรับ หากดีอย่างที่หวังค่อยเริ่มรับงานอื่นๆ ที่ติดต่อมา ช่วงที่ว่างอยู่ราวสองสัปดาห์เขาเร่งทำธุระให้ครอบครัว บินไปดูที่ดินของแม่ที่เชียงใหม่เพื่อเตรียมปลูกบ้านให้พ่อแม่กลับมาอยู่ถาวร เขาวีดีโอคอลคุยกับพ่อเพื่อให้ดูสภาพพื้นที่รอบๆ ว่าถูกใจไหม มันอยู่ห่างจากตัวเมืองไม่มาก ค่อนข้างสงบเงียบแต่จะเหงาเกินไปหรือเปล่า
“ส่วนใหญ่ก็มีบ้านคนนะครับ แต่เหมือนจะไม่มีคนอยู่ ปลูกห่างกันด้วย”
“มันเงียบเหมือนที่นี่มั้ย ดูเงียบๆ นะ”
“น่าจะพอๆ กัน ผมกลัวพ่อแม่จะเหงาน่ะสิ”
“แต่แม่เขาชอบนี่ ที่มรดกเขา”
“แต่ถ้าผมทำงานก็ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยนะ มันเหงานะ แม่ไม่ได้คิดถึงตรงนี้สิ แม่อยากให้พ่อพักผ่อน อากาศดีๆ แต่ผมว่าฝุ่นมันก็เยอะพอๆ กันนะ ไปหาบ้านอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพฯ ดีกว่า ที่นี่ก็สร้างไว้มาเที่ยวพอ”
“เอางั้นเหรอ ก็ดีนะ พ่ออยากอยู่กับสิง”
“ครับ ผมก็อยากอยู่กับพ่อ งั้นเดี๋ยวผมลองหาที่สวยๆ ที่กรุงเทพฯ นะครับ อาจไม่ได้ในเมืองมากแต่ผมก็ขับรถไปกลับได้ เดี๋ยวผมคุยกับแม่เอง”
“อืม เร็วๆ นะ เบื่ออยู่บ้านกันสองคนแล้ว”
“ครับ แค่นี้ก่อนนะครับ รักพ่อนะ” สิงหาโบกมือส่งยิ้มให้ลีโอพ่อแท้ๆ ของเขาที่ไม่ค่อยได้ใช้เวลาด้วยกันเท่าไร หลายปีก่อนลีโอเริ่มป่วยด้วยโรคซึมเศร้า แม่และเขาไม่มีความรู้เกี่ยวกับโรคนี้ แต่พบว่ามีอัตราการฆ่าตัวตายค่อนข้างสูงทำให้พวกเราพยายามทำทุกทางให้ลีโอหาย พวกเราตัดสินใจเดินทางไปเที่ยวหลายๆ เมืองหลายประเทศ ขับรถไปกันเอง เปิดแผนที่เอง ขับไปหลงบ้างน้ำมันหมดรถเสียบ้าง โชคดีที่ลีโอมีความรู้เรื่องเครื่องยนต์เลยแก้ปัญหาได้เกือบทุกครั้ง เราเที่ยวอยู่เกือบทั้งปี ให้ลีโอรู้ว่าครอบครัวรักเขาและต้องการเขา เขามีคุณค่าในตัวเองและในหัวใจพวกเราเสมอ หลังจากหยุดการท่องเที่ยวกับมาอยู่บ้านก็เริ่มหากิจกรรมเล็กๆ ให้ทำ คือการทำแยมส่งขาย พื้นที่บ้านของลีโอมีต้นไม้ค่อนข้างหลากหลาย ปกติแม่ชอบเก็บมาทำแยมไว้กินเอง แต่เวลามีญาติๆ เพื่อนๆ ได้ลองก็มักติดใจขอแบ่งกลับไปทุกที ลีโอเคยเป็นทหาร หลังปลดประจำการก็เป็นครูสอนภาษาจนเกษียณ มีบ้านเก่าที่ปล่อยให้เช่า ต่อให้ไม่ทำงานก็มีกินมีใช้ไม่ลำบาก แต่แม่เป็นห่วงว่าอยู่ว่างๆ จะเหงาจนอาการป่วยกลับมา ซึ่งจริงๆ เขาพาพ่อไปตรวจกับหมอประจำตัวแล้ว หมอก็ยืนยันว่าลีโอหายแล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้ยาอีก แต่หากมีอาการที่เป็นสัญญาณของโรคก็กลับมารักษาใหม่ได้ หมอยังนัดตรวจทุกสองเดือนแม้จะไม่รับยา ช่วงปีก่อนแม่กังวลว่าพ่อจะกลับมาเป็นอีกแต่หมอวินิจฉัยว่าเป็นลักษณะทั่วไปของผู้สูงอายุเท่านั้น เมื่อฮอร์โมนบางอย่างน้อยลงก็จะเริ่มมีนิสัยหรือความต้องการบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม อย่างขี้เหงามากขึ้น ถ้าเป็นภาษาไทยก็คงใช้คำว่าวัยทอง โชคดีที่ลีโอแค่มีอาการทางกายมากกว่าทางใจ คือเริ่มลงพุง ผมเริ่มบาง ขี้เหงามากขึ้นแต่ยังไม่ไปสู่การเป็นโรคซึมเศร้าแน่นอน
สิงหาเข้าเว็บไซต์หาที่ดินเปล่าที่มีประกาศขายตามเว็บที่น่าเชื่อถือ สนใจแปลงไหนก็ขับรถไปดูสถานที่จริง บางแปลงสวย อยู่ไม่ไกลมากแต่เข้าซอยค่อนข้างแคบ แถมด้านหลังติดกับตลาดนัดกลางคืน เสียงน่าจะดังรบกวนพอสมควร นักรบช่วยแนะนำบ้าง ที่ดินสวยจริงแต่ไปเส้นพุทธมณฑลมันไกลไปหน่อย ที่แปลงไหนสวยๆ เขาก็จะถ่ายรูปเลือกๆ ไว้ ดูพวกบ้านพร้อมที่ดินเผื่อไว้ด้วย ถ้าราคาไม่แพงมากและเดินทางสะดวกก็รับได้ บ้านเก่าใหม่ไม่สำคัญเพราะเขากะจะทุบทิ้งสร้างใหม่อยู่แล้ว แบบบ้านคร่าวๆ ได้คุยกับพ่อแม่เอาไว้ก่อนมาเรียบร้อย เพื่อนอีกคนที่ช่วยเขาเรื่องนี้ได้มากคือชวิน เพื่อนสนิทสมัยเรียนและอยู่คอนโดฯ เดียวกัน แต่ตั้งแต่กลับมาก็ได้เจอตัวครั้งเดียว รายนั้นก็บินไปต่างประเทศ เพิ่งจะกลับมาวันนี้เลยได้นัดกินข้าวด้วยกัน
“เป็นไงมึง ชินกับบ้านใหม่หรือยัง กูเคยเข้าไปดูตอนตกแต่งเสร็จแรกๆ ไม่กี่ครั้งเอง มึงไม่ได้เพิ่มอะไรเลยใช่มั้ย” ชวินเป็นลูกเจ้าของบริษัทอสังหาฯ เจ้าของคอนโดฯ โครงการที่เขาอาศัยอยู่ตอนนี้ ตัดสินใจซื้อที่นี่ส่วนหนึ่งก็เพราะแรงยุจากมันนี่ล่ะ
“ก็ดี เหมือนที่มึงโม้ไว้ทุกอย่าง เหมือนอยู่โรงแรม พนักงานดี” เขาแอบยิ้มขำคนเดียวเมื่อนึกถึงพนักงานที่ช่วยเขาไว้หลายครั้ง ไม่รู้อีกฝ่ายจะทำหน้าแบบไหนถ้ารู้ว่าโทรศัพท์โรคจิตนั้นยังรังควานเขาอยู่
“ถูกใจก็ดี กูกลัวมึงจะบ่นเห็นไม่ยอมกลับมาอยู่เลย ให้ปล่อยเช่าก็ไม่เอา ตกลงคือกลับมาเลยแน่นะ ไม่ใช่กลับมาแล้วไม่ชอบจะกลับไปอีกล่ะ กูเหงานะเว้ย”
“เหงาห่าอะไร เห็นมึงบินไปโน่นมานี่เป็นว่าเล่น”
“เออ บินไปดูร้านว่ะ กูไปเที่ยวญี่ปุ่นบ่อยใช่มั้ย มีครั้งนึงไปกับญาติๆ หลานกูพาไปกินขนมปังที่นั่น ร้านแบบเก่าๆ หน่อยแต่โคตรอร่อย ไปเที่ยวทีไรกูต้องแวะไปกิน นี่ก็เลยพยายามเจรจาขอซื้อเฟรนไชน์ให้เขามาเปิดที่นี่ พุดดิ้งเด็ดมากมึงต้องได้ลอง”
“จะรวยไปไหนวะ ปีก่อนก็เพิ่งเปิดร้านเนื้อย่างอะไรไปไม่ใช่เหรอ”
“เออ อันนั้นมันเป็นเทรนเฉยๆ มันก็ขายได้แหละ แต่กูไม่ค่อยกินบ่อย แต่ขนมปังนี่กินได้ทุกวัน เอาไว้เดือนหน้ากูไปอีกทีจะซื้อมาฝาก หรือมึงว่างมั้ย ไปเที่ยวด้วยกันดิ”
“ช่วงนี้ดูๆ ที่ให้พ่อแม่อยู่ ไหนมึงว่ามีที่เยอะ มีตรงไหนแบ่งขายอยู่มั้ยล่ะ”
“ถ้าของกูเองไม่มีว่ะ แต่พอจะรู้บางจุดนะ มึงอยากได้แถวไหนล่ะ ญาติกูกำลังว่าจะขายแถวรามอินทรา แต่มีบ้านเก่าอยู่นะ ไม่แพงหรอก น้าซื้อนานแล้วก็ปล่อยเช่าเป็นสิบปีจนบ้านมันเริ่มทรุด คนเช่าเขาไม่ซื้อต่อก็เลยจะขาย ถ้าจะเอาก็ทุบบ้านอัดดินใหม่ อีกที่ตรงเส้นบางนา อันนี้ไกลหน่อยของเพื่อนกูเอง ที่เปล่า มันมีพวกบ้านพร้อมที่อีกสองสามแปลงแต่กูจำไม่ได้ เดี๋ยวส่งข้อมูลให้ทางไลน์ ถ้ามึงสนใจกูพาไปดูได้ สองสามวันนี้กูว่าง”
“เออ ขอดูรามอินทราก่อนก็ดี กูคุ้นโซนนี้มากกว่าบางนาว่ะ บ้านเพื่อนแม่ก็อยู่ใกล้ๆ ด้วย”
“เดี๋ยวกูไปเอากุญแจบ้านจากน้าแล้วมะรืนพาไป กินนี่เสร็จไปเมาต่อห้องกูนะ กูไม่เจอมึงนานเลยเกร็งๆ ตอนแรก รู้งี้นัดเจอกันที่ห้องก็ดีไอ้ห่า แต่งตัวมานั่งห้องอาหารทำไมวะ ผู้ชายสองคน วิวโคตรโรแมนติก สยองฉิบหาย มึงก็ไม่ทักกันเลย” ชวินบ่นอุบแล้วรีบๆ กินข้าวให้เสร็จ เขาเองก็ขำ ตอนแรกยอมรับว่าแอบเกร็งเหมือนกันเพราะหลังๆ ไม่ค่อยได้ติดต่อ พอเพื่อนนัดที่ห้องอาหารโรงแรมหรูเลยยิ่งเกร็งไปอีก ที่ไหนได้บ้าพอกัน เพื่อนกันห่างกันแค่ไหนคุยไม่กี่คำก็ต่อติดแล้ว
สิงหากับชวินขับรถตามๆ กันกลับมาถึงคอนโดฯ แยกย้ายกันไปช่องจอดรถของแต่ละคน เมื่อเขาเดินเข้ามาที่ล็อบบี้ก็เห็นชวินกำลังยืนคุยกับน่านนที อีกฝ่ายพยักหน้ารัวๆ พร้อมจดอะไรยุกยิกไม่หยุด
“ทำอะไรวะ” เขาเดินมาหยุดข้างกันแล้วถามชวิน
“ฝากซื้อโซดาน้ำแข็ง ห้องกูมีแต่เหล้า มึงอยากได้กับแกล้มอะไรมั้ย”
“อยากกินแหนมในเซเว่นว่ะ มึงจะให้ปิงเขาไปซื้อเหรอ” ตอนนี้มันเที่ยงคืนกว่าแล้ว รบกวนคนอื่นไปซื้อของดึกๆ แบบนี้ไม่ไหวมั้ง
“ปิงจะให้ใครไปซื้อครับรอบนี้”
“ให้พี่หนุ่ยคนขับรถไปครับ”
“ไปซื้อเองก็ได้มึง เกรงใจเขา”
“ไม่ต้องเกรงใจครับคุณสิง เป็นบริการของเราอยู่แล้ว ลูกบ้านทุกคนสามารถเรียกบริการได้ครับ ไปซื้อของทำหมูกะทะก็เคยครับ แต่ลูกบ้านต้องจ่ายค่าบริการตรงนี้เพิ่มครั้งละ 50 บาทต่อหนึ่งจุดกรณีซื้อของในละแวกซอย นอกนั้นก็ขึ้นอยู่กับระยะทางครับ อย่างอันนี้คุณชวินให้ซื้อของที่เซเว่นกับยำมาม่า ซื้อสองที่ก็ 100 บาทครับ”
“จริงเหรอเนี่ย ถูกมากเลยนะสำหรับคนขี้เกียจ”
“ครับ แล้วคุณสิงอยากสั่งอะไรเพิ่มอีกมั้ยครับ” น่านนทียื่นกระดาษโน้ตที่จดให้อ่าน
“แค่นี้ก็พอครับ วันนี้ปิงอยู่เวรดึกเหรอ”
“ครับ เพิ่งเข้ากะเมื่อครู่เอง มีอะไรโทรเรียกได้ตลอดเวลานะครับ” คนตากลมฉีกยิ้มกว้างชวนให้อีกคนอยากยกมือลูบผมตงิดๆ สิงหาส่งยิ้มบางก่อนเดินตามชวินขึ้นห้อง
“แน่ะๆ เห็นนะว่าแอบส่งยิ้มให้น้องปิง จีบเลยดิ น่ารักดีนะเว้ย” เข้าลิฟต์ได้ชวินก็เอ่ยปากแซวทันที
“ไอ้ห่า เพิ่งเคยคุยไม่กี่ครั้งเอง”
“จีบๆ ไปเดี๋ยวก็รู้จักกันเองแหละ พวกไอ้เต้เคยมากินเหล้าห้องกูยังชมเลยว่าน่ารัก หน้าตาเรียบๆ แต่ตาโตยิ้มสวย ขาวโบ๊ะเลยนะมึง”
“ทะลึ่งนะมึง ไปๆ จัดเหล้ามา โทรหาไอ้พวกนั้นมาด้วยมั้ยละ ดึกแล้วมันจะออกมามั้ยวะ”
“เดี๋ยวกูลองโทรเรียก วันนี้วันศุกร์มันน่าจะว่าง ขอเปลี่ยนกางเกงก่อน มึงเอาขาสั้นกูมั้ยล่ะ” สิงหาเดินตามชวินไปทางห้องแต่งตัว ถอดกางเกงเปลี่ยนแล้วพาดไว้ในห้อง ระหว่างรอเพื่อนอีกสองคนมาสมทบเขาเดินสำรวจห้องชวินไปพลางๆ ห้องชวินจะใหญ่กว่าเขา เป็นห้องเพนเฮาส์ โครงการนี้มีแค่ 2 ห้อง พื้นที่กว้างกว่าเขาเท่าตัว นั่งคุยกันไม่นานน่านนทีก็โทรมาให้ลงไปรับของเพราะชวินยืนยันว่าจะลงไปรับเอง
“อ้าวคุณสิง ผมนึกว่าคุณชวินจะลงมาเอง นี่ครับของทั้งหมด ถือไหวมั้ย มีรถเข็นบริการนะครับ” น่านนทีรวบถุงที่วางบนเคาน์เตอร์แต่ลังเลว่าจะยื่นให้หรือหิ้วไปวางบนรถขนของดี
“ไม่เป็นไรครับ แค่นี้สบายมาก” สิงหายังคงยิ้มกว้างกับท่าทางกระตือรือร้น เจ้าของห้องที่บอกจะลงมารับเองดันใช้เขาลงมาพร้อมรอยยิ้มล้อเลียน เพื่อนสนิทแทบทุกคนรู้หมดว่าเขาชอบผู้ชาย และยิ่งชวินมันรู้ถึงขนาดว่าน่านนทีมีหลายๆ อย่างตรงสเป็กอย่างมาก เขาชอบคนยิ้มสวยตาโต ดูแล้วเพลินตา อีกฝ่ายยิ่งดูยิ่งเพลินจริงๆ
“งั้นเดี๋ยวผมช่วยถือไปส่งหน้าลิฟต์นะครับ” น่านนทีจะหยิบถุงที่หนักที่สุดแต่สิงหาแย่งไปก่อน แล้วยื่นถุงใส่พวกขนมห่อมาให้แทน
“ปกติวินมันให้ไปซื้อของบ่อยมั้ยครับ ผมว่าต้องบ่อยแน่ๆ”
“หลังๆ คุณชวินเดินทางบ่อยมากครับ ส่วนใหญ่จะฝากซื้อของเวลามีแขกมาหาที่ห้อง นอกนั้นจะใช้บริการรถรับส่งสนามบินมากกว่า บริการรถรับส่งนี่คุณสิงรู้หรือยังครับ”
“พอจะคุ้นๆ บ้างตอนตัดสินใจซื้อ แต่ลืมไปแล้วครับ” สิงหาหยุดยืนหน้าประตูโถงลิฟต์รอฟังคำอธิบายที่อีกฝ่ายกำลังตั้งใจพูด
“ครับ เรามีรถรับส่งสนามบินแต่ต้องโทรแจ้งล่วงหน้าอย่างน้อยหนึ่งวันนะครับ แล้วก็มีรับส่งที่ไหนก็ได้ในเมือง สำหรับคุณสิงใช้บริการได้เดือนละสองครั้ง แจ้งล่วงหน้าสามวัน สามารถเลือกรถที่จะใช้ได้มีรูปให้ดูในแอพคอนโดฯ นะครับ จองล่วงหน้าในแอพได้เลยหรือโทรมาแจ้งคอนเซียซก็ได้ครับ แล้วก็บริการรถตู้รับส่งรถไฟฟ้ามีรอบเช้าตอนเจ็ดโมงกับแปดโมง ถ้าไม่ทันก็นั่ง shuttle bus ได้ บริการ 24 ชั่วโมงเลยครับ หรือโทรเรียกไปรับที่รถไฟฟ้าก็ได้นะครับเวลากลับมา”
“หึๆ ปิงน่าจะไปเป็นเซลล์นะ ถ้าผมยังไม่ได้อยู่ที่นี่ รับรองเลยว่าฟังคุณพูดแล้วจะรีบควักเงินซื้อทันที”
“ปิงพูดเยอะไปเหรอครับ” คนพูดหางลู่หูตกลงไปอีกแล้ว
“ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น แค่จะชมว่าทำงานเก่งน่ะครับ ข้อมูลแน่นมาก ฟังแล้วน่าเชื่อถือ”
“อ้อ ครับ แหะๆ นึกว่าผมทำคุณสิงรำคาญ”
“ไม่หรอกครับ ผมชอบฟัง เอาถุงมาครับเดี๋ยวผมถือต่อเอง ขอบคุณนะ” สิงหายื่นนิ้วออกมาเกี่ยวถุงอีกใบที่น่านนทีส่งให้ เขาเดินเข้าลิฟต์หายไปน่านนทีถึงได้ถอนหายใจออกมา ถ้าออมรู้ว่าวันนี้เขาได้เห็นขาอ่อนคุณสิง มีหวังกรี๊ดสลบแน่นอน เพิ่งรู้ว่าคุณสิงก็มีขนหน้าแข้งเหมือนกัน แต่ขนดูเรียงเป็นระเบียบจัง คนอะไร แม้แต่ขนหน้าแข้งยังดูเป็นขนผู้ดี
“ยิ้มหน้าบานมาเลยนะ หวั่นไหวยัง” เดินเข้าห้องปุ๊บชวินแซวทันที ความจริงเขาก็ไม่ได้ยิ้มอะไรขนาดนั้น
“อะไรของมึงเนี่ย”
“น่ารักนะเว้ย โสด กูเล็งไว้ให้มึงตั้งแต่รู้ว่ามึงจะกลับมาแล้ว”
“เลอะเทอะว่ะ ไปเอาจานมาใส่ดิ หรือจะแดกในถุง”
“อ๊ะๆ มีกลบเกลื่อน จานอยู่ตรงนี้ไงครับคุณสิง ไม่เห็นเหรอ หรือความน่ารักมันบังตา” ชวินเลื่อนจานที่วางหลังขวดเหล้าออกมาให้เห็น ซึ่งตอนแรกสิงหาไม่เห็นจริงๆ
“...วย”
“โอ้ย! พี่สิงหยาบคาย”
“จะกินมั้ย ไม่กินกูกลับห้องแล้วนะ”
“แค่นี้ทำงอน กินครับลูกพี่ แหม” ชวินหยุดแซวก่อนเพื่อนจะเขินจนโกรธ แต่ที่พูดไปเป็นความจริง ครั้งแรกที่เห็นน่านนทีเขาก็นึกถึงสิงหา ตัวเขาไม่ได้ชอบเพศเดียวกันแบบอีกฝ่าย แค่รู้จักจนรู้ใจ และอยากให้เพื่อนมีใครเข้ามาในชีวิตสักที ส่วนหนึ่งเพราะหวังดี อีกส่วนเพราะรู้สึกผิด แม้จะเคยขอโทษไปแล้วแต่สิงหาก็แค่ยิ้มแล้วบอกว่า ‘ไม่ใช่ความผิดของมึง’
สองหนุ่มนั่งดื่มกันไม่นานเพื่อนสนิทอีกสองคนก็ตามมาสมทบ เสียงทักทายโหวกเหวกอย่างครึกครื้น บรรยากาศวันเก่าสมัยเรียนย้อนกลับ แต่ละคนยกเรื่องต่างๆ มาเผากันไม่หยุด ถือเป็นการอัพเดทชีวิตให้กันฟัง
“ไปอยู่โน่นตั้งนานมีแฟนสักคนเปล่า หนุ่มอังกฤษก็หล่อสไตล์ที่มึงชอบนี่” เต้เป็นเพื่อนอีกคนที่ชอบผู้ชายเหมือนกัน บางเรื่องเลยกล้าพูดกล้าถามลึกกว่าคนอื่น
“ไม่เลย อยู่กับพ่อแม่ตลอด พ่อกูไม่ค่อยสบายแต่ตอนนี้หายแล้ว”
“เออก็ดี แล้วแม่มึงล่ะ จะอยู่โน่นถาวรเลยเหรอ” โบ้เป็นเพื่อนของเต้ เรียนคณะเดียวกัน เลยพลอยมาสนิทกับเขาและชวินจนถึงทุกวันนี้
“เดี๋ยวก็ตามมาทั้งพ่อทั้งแม่นั่นแหละ กูมาหาที่ปลูกบ้านรอ พ่อเบื่อที่โน่น แม่ก็ไม่ค่อยชอบ เลยตกลงกันว่าจะมาอยู่รวมกันที่นี่ดีกว่า ไว้เบื่อๆ ค่อยไปพักที่โน่นปีละสองสามเดือน”
“ก็ดี แล้วมึงเอาไง กลับมาเป็นดาราเหมือนเดิมมั้ย กูเห็นข่าวยังพูดถึงมึงอยู่เลย”
“ว่าจะนะ แต่คงไม่รับเยอะเหมือนเมื่อก่อน เอาเฉพาะงานที่อยากรับจริงๆ”
“กูพูดเรื่องพี่หยกได้มั้ยวะ” เต้แอบถามเบาๆ เพราะกลัวสิงหาไม่พอใจที่พูดถึงอดีตผู้จัดการส่วนตัว
“ได้ดิ มีอะไร”
“เดือนก่อนกูไปดูละครเวทีรอบสื่อ เห็นเดินตามดาราวัยรุ่นคนหนึ่ง ไม่ค่อยดังหรอก เขาไม่ได้ทำงานให้มีนาแล้วเหรอวะ”
“ไอ้เหี้ยเต้ ทีหลังมึงต้องถามสิงมันว่าพูดถึงมีนาได้เปล่า ชื่อนี้สยองกว่าชื่อพี่หยกมั้ย ห่า มาทีเดียวสองคนเลย”
“เออน่ะ กูลืม มึงพอจะรู้ข่าวบ้างมั้ยละ กูอยากเสือก”
“ไม่รู้ว่ะ ไม่ได้ติดต่อพวกนั้นเลย แต่ไม่กี่วันก่อนทักมาหากูในเฟส แต่กูไม่ได้กดไปอ่าน”
“ใคร พี่หยกหรือมีนา มึงไม่ได้บล็อกไว้เหรอ”
“พี่หยกสิวะ กูไม่คิดว่าจะกล้าติดต่อกูอีกนี่หว่า แต่ถ้าให้เดากูว่ามีนาคงไม่อยากใช้งานต่อจากกูมั้ง”
“ผู้ชายใช้ต่อมึงได้ แค่ผู้จัดการจะรังเกียจอะไรวะ”
“ห่าเต้แม่ง พูดแต่ละอย่าง มึงเมาแล้วเปล่าเนี่ย”
“นิดนึง แต่มันอึดอัดนี่หว่า เพื่อนกูนะเว้ยแม่งโคตรดี แล้วดูพวกแม่งทำดิ มันต้องหนีไปนานแค่ไหน พวกมันยังหน้าระรื่นลอยหน้าเล่นละครอยู่ได้ ตอนได้รางวัลคู่รักแห่งปีนี่กูอยากจะอ้วก คู่รักหรือเพื่อนสาวไอ้ห่า คนเขารู้กันทั้งวงการว่าผัวยัยนั่นเป็นเมียไอ้สิงมาก่อน”
“พอแล้วน่ามึง เรื่องเก่าๆ พูดทำไมวะ สิงมันก็กลับมาแล้วไง”
“กูเจ็บใจที่ช่วยเพื่อนไม่ได้ไง แม่งโคตรแค้น เหี้ยฉิบหาย”
“พอๆๆ มึงเมาแล้ว ไป เดี๋ยวกูพาไปนอนในห้อง วินพวกกูนอนห้องเดิมนะ”
“เออๆ พามันไปเหอะ” ชวินโบกมือไล่โบ้ให้พยุงเต้ไปนอนให้ห้องนอนแขก ทิ้งเขากับสิงหาอยู่ในบรรยากาศอึมครึมที่คนเมาก่อขึ้น
“กูเคยได้ข่าวมาว่าพี่หยกทะเลาะกับมีนาเรื่องรับงานอะไรนี่แหละ แล้วจะไล่พี่หยกออก พี่หยกเลยขู่จะไปบอกความจริงเรื่องมึงกับสื่อ มีนาเลยจ่ายให้กี่ล้านไม่รู้แต่ก็ไล่ออกอยู่ดี แต่ออกไปแล้วก็ไม่รอด คอยตามพวกดาราหน้าใหม่ที่ไม่รุ่ง ก็โดนบีบจากผู้ใหญ่อีกทีนั่นแหละ ถ้าอยากอยู่ในวงการก็ต้องทน ดีกว่าพูดออกมาแล้วอยู่ต่อไม่ได้ คนมันลิ้นสองแฉก ใครจะไปไว้ใจเอาไว้ใกล้ตัวได้วะ” ชวินยกเหล้าดื่มหมดแก้ว เรื่องทั้งหมดไม่ใช่ความลับอะไรสำหรับเขาเพราะทั้งคู่ทะเลาะกันในงานอีเว้นบริษัทฯ เขาพอดี ทีมงานเลยแอบมากระซิบให้ฟัง เขารู้ว่าสิงหาไม่ได้สนใจคนพวกนี้แล้ว เพื่อนเขาเป็นผู้ชายที่ดีเกินไป มันโกรธ มันเกลียด แต่มันก็ปล่อยวางเป็นและเร็วมาก ตรงข้ามกับพวกเขาที่ยังแค้นแทนอยู่ และบางครั้งก็คอยตามข่าว อยากรู้จุดจบของพวกนั้น ขณะที่สิงหาเลือกจะตัดวงจรอุบาทว์ทิ้งไปเพื่อความสบายใจของตัวเอง แต่มันจะรู้มั้ยว่าคนที่ตัดไปกำลังพยายามกลับเข้ามา
“ขอบใจ จริงๆ พอได้ฟังก็รู้สึกสะใจดีนั่นแหละ กูไม่ใช่พระจะได้ปล่อยวางได้ขนาดนั้น ไม่กี่วันก่อนพีทมันก็เอาขนมกับจดหมายมาฝากไว้ให้” พัสดุที่สิงหาได้รับวันนั้นคือขนมลูกชุบร้านโปรด เขาเปิดกล่องเห็นเป็นลูกชุบก็เดาได้แล้วว่าจดหมายเป็นของใครเลยไม่ได้เปิดอ่าน บวกกับโทรศัพท์บ้าๆ นั่นอีกเลยโยนทิ้งลงถังขยะไปเรียบร้อย
“อ้าว วันก่อนมันเพิ่งโทรหากู บอกว่าอยากคุยกับมึง ให้กูนัดเจอให้ กูนึกว่ามันจะดอดเข้าทางกูอย่างเดียว มันก็ด้านเนอะ กล้ามาหามึงเองด้วย”
“ก็โชคดีที่กูไม่อยู่ ไม่งั้นยังนึกไม่ออกเหมือนกันว่าจะทำยังไง”
“ตั้งแต่เกิดเรื่องมันก็พยายามมาขอโทษกูนะ แต่แม่ง ไม่ว่ะ ถึงกูจะรู้จักมันก่อนมึงก็เถอะ แต่ให้เป็นเพื่อนกันต่อไม่ไหวจริงๆ พ่อแม่กูยังไม่ชอบเลย มึงอย่าใจอ่อนกับมันง่ายๆ อีกนะ”
“เออ กูรู้น่า กูเคยคิดนะว่าถ้าต่อยแล้วจบๆ ไปดีมั้ย แต่ก็รู้นั่นแหละว่าต่อให้ต่อยมันไปก็ไม่จบ ไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีกดีที่สุด”
“แรกๆ ไอ้เต้มันโกรธกูที่รู้เรื่องก่อนแต่ไม่บอกมึง กูก็เสียใจนะเว้ย แต่เหมือนน้ำท่วมปาก กูคิดว่าไม่มีอะไรจริงๆ อย่างที่มันตอแหล พอเรื่องแดงกูก็ช็อคเหมือนกัน บางทีเจอหน้ากันตามงานกูก็ต้องคุยเพราะหนีไม่ได้ แต่เหมือนคุยกับคนไม่รู้จักยังไงไม่รู้ ทำไมคนเรามันเลวได้ขนาดนี้วะ ทำไมมันยังทำตัวเหมือนเดิมได้ หรือจริงๆ ที่ผ่านมามันก็เสแสร้งให้พวกเราดู”
“อย่าไปสนใจเลย กูถึงบอกพวกมึงตลอดไงว่าช่างแม่งเหอะ กับเรื่องที่คำตอบไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นแบบนั้น จัดการกับความรู้สึกตัวเองง่ายกว่าเยอะ”
“สิง มึงแม่ง ถ้ากูชอบผู้ชายนะกูจะยอมเป็นเมียมึงเลย จีบน้องปิงให้ติดนะมึง คนนี้พวกกูช่วยกันสกรีนแล้ว แจ่ม น่ารัก ดูซื่อบื้อๆ ด้วย รับรองไม่หักอกมึงแน่ ขาวน่าฟัด ไอ้เต้บอก มึงไปคุยกับน้องเขาดิ” ระหว่างพูดความในใจมือก็ยังชงเองเติมเองดื่มเองไม่หยุด ลิ้นเริ่มควบคุมไม่ได้ สิงหาส่ายหน้าเมื่อเจ้าของห้องเริ่มเอนตัวนอนบนพื้น แน่นอนว่าเขาปล่อยให้มันนอนตรงนี้นี่แหละ ส่วนเขาที่มึนจนขี้เกียจลุกเก็บกวาดก็ใช้สิทธิความเป็นแขกนอนบนโซฟานุ่มๆ แล้วกัน
เกือบเที่ยงแต่ละคนเริ่มตื่นแยกย้ายกันกลับโดยนัดหมายว่าจะพยายามเคลียร์คิวให้ว่างเพื่อไปเที่ยวญี่ปุ่นกับชวิน ก่อนแยกย้ายทั้งเต้และชวินยังมาตบไหล่ย้ำให้จีบน่านนทีอีกครั้งจนเขาเริ่มไม่แน่ใจว่าเพื่อนแค่แซวเล่นหรืออยากให้ทำจริง วันถัดมาชวินพาไปดูที่ที่คุยกันไว้ ที่แรกอยู่รามอินทรา เนื้อที่ค่อนข้างกว้างกว่าที่ต้องการนิดหน่อย แต่เดินทางสะดวก สภาพแวดล้อมดี ติดกันมีบ้านหลังใหญ่หลายหลัง ด้านหลังเป็นหมู่บ้านจัดสรร ถนนในซอยค่อนข้างกว้าง ถึงจะต้องทุบบ้านเก่าทิ้งแต่ก็ดีกว่าที่คิดไว้เพราะบ้านมีขนาดแค่หนึ่งในสามของพื้นที่ เขาถ่ายรูปส่งให้พ่อแม่ดูว่าจะชอบหรือเปล่าแต่เขาค่อนข้างถูกใจ ส่วนตรงบางนาไกลไปหน่อย แต่ที่ดินสวย ขนาดกำลังพอดีไม่ต้องทุบอะไร ปรับหน้าดินพร้อมสร้างได้เลย ถ่ายรูปส่งให้สองคนนั้นตัดสินใจ ชวินส่งเขาที่คอนโดฯ แล้วขับรถกลับไปนอนบ้าน เขาเดินเข้าห้องด้วยความอ่อนเพลีย รู้สึกมึนๆ หนักๆ หัว น่าจะป่วยเสียแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 30-03-2019 14:24:24
“สวัสดีครับ คอนเซียซยินดีให้บริการครับ”
“ปิง แค่กๆ ผมสิงหาครับ”
“ครับคุณสิง เสียงคุณแย่มากเลย ไม่สบายใช่มั้ยครับ”
“ครับ ช่วยซื้อพวกยาลดไข้ให้หน่อยได้มั้ยครับ แค่กๆ”
“ไอด้วยใช่มั้ยครับ เดี๋ยวจะรีบซื้อให้ทันทีเลยครับ คุณสิงไปนอนพักก่อนนะครับ ขออนุญาตนำยาขึ้นไปส่งให้ที่ห้องพักเลยได้มั้ยครับ”
“ได้ครับ ขอบคุณครับปิง” สิงหาวางสายแล้วเดินไปทิ้งตัวนอนบนโซฟาที่ใกล้ที่สุด เกือบจะตัดการรับรู้ลงถ้าไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก
“ครับปิง”
“........” เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับสิงหาถึงได้รู้ว่าน่านนทีไม่ได้โทรกลับมา แต่ได้เวลาของโทรศัพท์โรคจิตอีกแล้ว เขากำลังจะวางสายแต่เหมือนได้ยินเสียงแว่วดังออกมา
“......คิกๆ” เหมือนเสียงหัวเราะเบาๆ สิงหากดวางสายแล้วดึงสายโทรศัพท์ออกก่อนไปทิ้งตัวนอนบนโซฟาตามเดิม
น่านนทีเดินเข้าห้องพักพนักงานที่มีตู้ยาสามัญประจำบ้านตั้งไว้ เลือกยาลดไข้ลดน้ำมูก แตะบัตรพนักงานเปิดตู้ล็อกเกอร์หยิบคีย์การ์ดห้อง A201 ออกมา พรุ่งนี้ค่อยทำเรื่องแจ้งขอใช้คีย์การ์ดฉุกเฉินออกจากลิฟต์ส่วนตัวมายืนกดออดหน้าห้องหนึ่งครั้งเป็นมารยาทก่อนแตะคีย์การ์ดแล้วเปิดเข้าไปด้านใน เดินพ้นประตูเหลียวหาไม่ยากก็พบสิงหานอนตะแคงห้อยขาบนโซฟา แต่พอเขาเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายก็ลืมตาแล้วขยับตัวลุกขึ้น
“ขอโทษทีนะครับ ได้ยินเสียงออดแว่วๆ กำลังจะลุกพอดีเลย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมกดครั้งเดียว ไปนอนในห้องมั้ยครับคุณสิง”
“ครับ” สิงหาค่อยๆ ลุก ไม่ได้อาการหนักขนาดเดินไม่ไหว แค่มึนหัวเพราะเมื่อครู่เผลอหลับไป ตอนนี้เลยเบลอๆ
“หน้าแดงมากเลยครับ เดี๋ยวผมช่วยพยุงนะครับ ห้องนอนไปทางไหน” น่านนทีรีบสอดมือโอบเอวอีกฝ่ายไว้แล้วหันซ้ายหันขวามองหาประตูห้องนอน สิงหาเดินนำคนที่สอดตัวมาอยู่ใต้วงแขนเหมือนเตรียมพร้อมรับถ้าเขาจะทิ้งตัวลงไป แต่หากทำจริงคงได้ทับจนแบนนั่นล่ะ
“คุณตัวร้อนมากเลย เสื้อชื้นเหงื่อไปหมด เช็ดตัวเปลี่ยนชุดหน่อยดีมั้ยครับ จะได้หลับสบาย”
“ก็ดีครับ ปิงรอแป๊บนะ”
“ไม่ต้องลุกเลยครับ เสื้อผ้าอยู่ไหนเดี๋ยวผมไปเอามาให้ นั่นห้องแต่งตัวใช่มั้ยครับ” เจ้าของห้องพยักหน้ารับ น่านนทีก็ไม่รอช้ารีบเดินไปจัดการเปิดตู้หลายบานจนเจอชุดนอนกับผ้าเช็ดตัว เดินไปในครัวหาชามใส่น้ำเอาไปเช็ดตัวให้สิงหาที่นั่งตาปรือพิงหมอนบนเตียงรออยู่
“มาครับ ถอดชุดเดิมออกก่อน” น่านนทีเอื้อมมือไปปลดกระดุมชุดนอนได้สองเม็ด กล้ามอกแน่นๆ ก็อวดโฉมให้ได้เห็น แล้วเขาก็เริ่มรู้ตัวว่า...กำลังแก้ผ้าคนอื่น สิงหาเห็นน่านนทีชะงักมือ ตาที่โตอยู่แล้วยิ่งเบิกโตมากกว่าเดิม แถมด้วยปากอิ่มอ้าออกน้อยๆ ก่อนที่ความคิดเขาจะฟุ้งซ่านมากขึ้นก็รีบดึงมือน่านนทีออกแล้วถอดเสื้อผ้าเอง
“เดี๋ยวผมทำเองครับปิง”
“อ่า ครับ นี่ผ้าเช็ดตัว ถูแรงๆ ไล่ไข้ออกหน่อยนะครับ” น่านนทีก้าวถอยหลังเล็กน้อย พยายามไม่มองกล้ามอกกล้ามท้องคนป่วย สิงหาก็ให้ความร่วมมือดี หยิบผ้าเช็ดตัวจุ่มน้ำบิดหมาดแล้วถูตัวจนรู้สึกสดชื่นมากขึ้น ยกเว้นข้างหลังที่ถูไม่ถึงจริงๆ
“คือ รบกวนเช็ดข้างหลังให้หน่อยครับ” เขายื่นผ้าให้คนที่ยืนอ้าปากหวอแทนคำตอบ เกือบจะดึงมือกลับแต่อีกฝ่ายรับไปเสียก่อน สิงหานั่งเอี้ยวตัวโชว์แผ่นหลัง ไม่นานผ้าเย็นๆ ก็เริ่มถูตั้งแต่หลังคอไล่ลงมาจนถึงเอว วนไปวนมาไม่กี่รอบก็เสร็จ แต่พยาบาลจำเป็นไม่ได้ใช้แรงถูไล่ไข้แบบที่สอน กลับใช้ระบบสั่นเบาๆ จนเขาเกือบหัวเราะออกมา ทำไมถึงเป็นคนน่ารักได้ขนาดนี้เนี่ย
“เดี๋ยวผมเอาน้ำมาให้นะ จะได้กินยา คุณสิงกินข้าวมื้อสุดท้ายตอนกี่โมงครับ”
“น่าจะราวๆ บ่ายสาม”
“ผมว่าหาอะไรกินรองท้องอีกนิดดีกว่าค่อยกินยา เดี๋ยวผมจัดมาให้นะ ขออนุญาตใช้ครัวนะครับ”
“ตามสบายเลย ให้ช่วยอะไรก็เรียกดังๆ นะ” สิงหามองส่งพยาบาลมือใหม่ เขานั่งมึนๆ รอด้วยความรู้สึกสบายตัวมากขึ้น
น่านนทีเดินมาที่ครัวแล้วเปิดตามตู้ต่างๆ ส่วนใหญ่เป็นตู้ว่างไม่มีอะไรเลยแม้แต่เครื่องครัว ในตู้เย็นมีพวกอาหารแช่แข็งพวกสปาเก็ตตี ข้าวผัดกระเพรา อาหารรสจัดๆ ทั้งนั้น เขาเดินตัดสินใจกลับลงมาชั้นล่าง แวะบอกน้าสิทธิ์ที่มานั่งเฝ้าเคาน์เตอร์แทนให้นั่งอยู่ต่ออีกนิด แล้วรีบวิ่งเข้าห้องพักหยิบโจ๊กคัพมาสองถ้วย ซุปสาหร่ายใส่ไข่อีกหนึ่งซอง กลับขึ้นมาบนห้องเทโจ๊กกับซุปใส่ชามเติมน้ำร้อนทิ้งไว้สักพักให้เม็ดข้าวอืดๆ หน่อย คนให้เข้ากันก็เสร็จเรียบร้อย ดูน่ากินกว่าโจ๊กเปล่าๆ มีสารอาหารเกือบครบถ้วน
“หอมจังเลย ปิงทำเองเหรอ” สิงหารู้ดีว่าในห้องไม่มีอาหารแบบนี้แน่นอน
“โจ๊กคัพครับ ผมวิ่งลงไปหยิบที่ห้องพักมา สูตรนี้ผมชอบทำกินเอง อร่อยแถมอยู่ท้องด้วย คุณสิงค่อยๆ กินนะครับ มันยังร้อนอยู่”
“ขอบคุณมากนะครับ ลำบากต้องวิ่งไปวิ่งมา”
“ไม่เป็นไรครับ ด้วยหน้าที่ก็ต้องดูแลลูกบ้านให้ดีที่สุดอยู่แล้ว”
“ดูแลลูกบ้านอย่างนี้ทุกคนเลยเหรอ”
“แน่นอนสิครับ เราบริการแบบวีไอพีเพื่อให้รู้ว่าทุกคนคือคนพิเศษของเรา” น่านนทีท่องสโลแกนด้วยความภูมิใจ ไม่ได้สังเกตประกายตาที่หม่นลงวูบหนึ่งของคนป่วย
“ผมนึกว่าตัวเองพิเศษกว่าคนอื่นซะอีก”
“อ่า...ก็...นิดนึงมั้งครับ แบบว่า...ปัญหาคุณสิงแต่ละเรื่องผมยังไม่เคยช่วยได้เลย ครั้งนี้ถือว่าแก้ตัวนะครับ แถมคุณสิงเป็นลูกบ้านคนแรกที่ผมได้ดูแลเต็มตัวด้วย”
“เต็มตัวคือยังไงครับ มีแบ่งกันเทคแคร์ด้วยเหรอ” สิงหาถามไปก็ตักโจ๊กทานไปเรื่อยๆ รสชาติบอกไม่ได้ว่าอร่อยหรือเปล่าเพราะปากไม่ค่อยรู้รส แต่ก็โล่งคอขึ้นเยอะ เสียดายที่น้อยไปหน่อย ตักไม่กี่คำก็ใกล้จะหมดซะแล้ว
“ไม่ใช่ครับ คือปิงเพิ่งทำงานที่นี่ไม่นาน ตอนแรกทำนิติฯ ก่อนแล้วก็ย้ายมาคอนเซียซ ลูกบ้านส่วนใหญ่จะเข้าอยู่นานแล้ว พวกระเบียบหรือบริการส่วนกลางต่างๆ ที่ปิงต้องท่องจำก็เลยไม่ค่อยได้ใช้จริง มีคุณสิงคนแรกเลยที่ปิงได้พูดให้ฟัง เพราะงั้น...บางทีเลยพูดมากไปหน่อยนึง”
“อ้อ สะสมข้อมูลไว้เยอะแต่ไม่มีคนให้ระบายออกใช่มั้ยครับ แค่กๆ”
“ประมาณนั้นแหละครับ คุณสิงอิ่มแล้วใช่มั้ย กินยาเลยครับจะได้นอนต่อ ดึกมากแล้ว” น่านนทีพูดจบสิงหาก็ทำตามอย่างว่าง่าย
“ตื่นมาถ้าไม่ดีขึ้นก็ไปหาหมอดีกว่านะครับ เรียกรถไปส่งได้เลยกรณีฉุกเฉินแบบนี้”
“ให้ข้อมูลผมอีกแล้วเหรอ”
“แหะๆ ก็มันจำเป็นนี่ครับ ผมลงไปก่อนนะครับ มีอะไรโทรได้ตลอด ขอให้หายเร็วๆ นะครับ” น่านนทีอวยพรก่อนยกชามไปล้างเก็บให้ ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าคนป่วยคอยมองตามจนลับสายตา ถึงพิษไข้จะทำให้มึน แต่ความรู้สึกที่ไม่ได้เกิดมานานคือของจริงแน่นอน อาจเพราะแรงยุจากเพื่อนหรือเกิดถูกใจเข้าจริงๆ ก็ไม่รู้ รู้แค่ตอนอีกฝ่ายกำลังจะไปเขาอยากเอื้อมมือไปรั้งเอาไว้...อยู่ดีๆ ก็เหงาขึ้นมา
หลังเลิกงานน่านนทีกลับถึงบ้านด้วยความกังวล ถึงจะบอกว่าอาการป่วยของสิงหาไม่หนัก แต่เมื่อไม่มีคนคอยดูแลมันก็ดูหนักไปหมดสำหรับเขา ปกติถ้าไม่สบายนิดๆ หน่อยๆ เขาก็จะถือโอกาสอ้อนพ่ออ้อนแม่ตลอด การนอนป่วยคนเดียวในห้องเป็นอะไรที่เขาไม่ชิน ก่อนกลับมาเขาก็บอกพี่นิดไว้แล้วว่าเที่ยงๆ บ่ายๆ ให้ลองโทรไปเช็คดู ถ้าอาการหนักขึ้นจะได้ช่วยเหลือทัน แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ มันรู้สึกตงิดๆ ว่าเป็นความรับผิดชอบของเขา ปล่อยวางไม่ได้เลย กินข้าวอาบน้ำแล้วก็ยังนอนคิดแต่เรื่องนี้ สุดท้ายตื่นมาบ่ายกว่าก็รีบโทรเช็คสถานการณ์ล่าสุด
“เขาเป็นไงบ้างพี่ คุณสิงน่ะ”
“เสียงแหบๆ พี่โทรไปไม่ติดหรอกแต่เขาโทรลงมาให้ซื้อข้าวกับยาไปให้ พี่ให้บัตเลอร์ขึ้นไปดูแลเรียบร้อย ไม่ต้องห่วงนะจ้ะ”
“เฮ้อ...ค่อยโล่งอกหน่อย ปิงเห็นแล้วสงสาร นอนซมอยู่คนเดียวในห้องทั้งคืนเลย”
“แหม พี่น่าจะเข้ากะเมื่อคืนนะ อยากดูแลจัง จะโอ๋ให้หายป่วยเลย”
“เจ้ๆ มีแฟนแล้วนะ เดี๋ยวฟ้องเลยนะ”
“อะไรเรา หวงเหรอ”
“หวงไรเล่า ก็แซวเล่นเฉยๆ”
“จ้า แซวเฉยๆ เห็นย้ำให้พี่ดูแลอยู่นั่น แถมยังโทรมาเช็คอาการอีก พี่ก็นึกว่าเราหลงเสน่ห์ดาราตามยัยออมไปอีกคนน่ะสิ”
“แหม ก็คนมันหล่อนี่นา แต่ไม่ได้หลงอะไรขนาดนั้นสักหน่อย”
“จ้าๆ แค่นี้ก่อนนะ ถ้ามีอะไรด่วนจะโทรแจ้งคุณบุรุษพยาบาลทันทีเลยค่ะ”
“พี่นิดอะ แค่นี้นะ” น่านนทีรีบวางสายท่ามกลางเสียงหัวเราะของอีกฝ่าย ก็ใบหน้าคุณสิงตอนป่วยมันชวนให้ใจบางนี่นา ทำตาปรือๆ อ้อนๆ หน้าแดงๆ น่าสงสารจะตายไป
คืนต่อมาน่านนทีออกจากบ้านก่อนเวลานิดหน่อย พร้อมหิ้วโจ๊กสี่ถุงใหญ่ติดมือมาด้วย เขาได้ข่าวจากพี่นิดแล้วว่าคุณสิงยังไม่หายป่วย นอกจากโทรลงมาสั่งอาหารแล้วก็ไม่ลงมาอีก ส่วนเบอร์โทรที่มีปัญหาคุณสิงทิ้งเบอร์โทรศัพท์มือถือไว้ให้คอนเซียซโดยเฉพาะ อันที่จริงพี่นิดแซวว่าคุณสิงฝากให้ปิงคนเดียว ซึ่งเขาก็รู้ว่ามันไม่จริงหรอก แต่ด้วยความเป็นห่วงเลยให้แม่ทำโจ๊กรสเด็ดมา ตอนแรกแม่จะไม่ทำเพราะเขาไม่ได้ป่วย กับข้าวที่บ้านเยอะแยะ แต่พอบอกว่าจะเอามาให้ดาราแม่รีบต้มข้าวตั้งแต่ตอนเย็น
“อ้าว ทำไมมาเร็ว อีกตั้งชั่วโมง”
“เอาโจ๊กมาให้คุณสิงด้วยน่ะพี่ มีเผื่อพี่กับออมด้วยนะ” น่านนทีหยิบโจ๊กสองถุงส่งให้ พี่โจรับไว้พร้อมขอบใจ พอรู้บ้างว่ามีลูกบ้านไม่สบายและน่านนทีก็เป็นคนดูแล
“จะเอาเบอร์ใช่มั้ย พี่นิดเล่าให้ออมฟังแล้ว อิจฉาอะ นี่ค่ะเบอร์คุณสิงของออม” ออมยื่นกระดาษโน้ตให้พร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม สงสัยพี่นิดแอบนินทาอะไรเขาไว้ชัวร์
“งั้นเดี๋ยวปิงลองโทรก่อนนะ” เขายิ้มแห้งๆ ให้พี่โจที่มองอย่างสงสัยที่เห็นออมยิ้มล้อเขาอยู่ เดินหนีไปนั่งหลบมุมก่อนจะกดหมายเลขโทรไป
“ครับ”รอไม่นานเสียงแหบๆ ก็ดังขึ้น เสียงแย่กว่าเมื่อวานนิดหน่อย
“คุณสิงครับ ผมปิงเอง เป็นยังไงบ้าง เสียงดูไม่ดีเลย”
“อ้อ ปิงเหรอ ไข้ไม่ค่อยสูงแล้ว แต่เจ็บคอน่ะครับ”
“คุณสิงนอนหรือยังครับ พอดีผมเอาโจ๊กมาฝาก เอาไว้กินตอนเช้าก็ได้ครับ”
“กินตอนนี้ก็ไหวครับ เดี๋ยวผมลงไปเอาที่ล็อบบี้นะ” พอสิงหาวางสายน่านนทีก็ลุกขึ้นเดินมายืนรอหน้าโถงลิฟต์ คนป่วยจะได้ไม่ต้องเดินไกล ด้านสิงหาที่แทบไม่มีไข้ เหลือแค่เจ็บคอนิดหน่อยกลับอยากอาการสาหัสขึ้นมา เขาส่ายหน้าให้กับความคิดตัวเองก่อนจะลงลิฟต์ไปหาพยาบาลคนเดิม
น่านนทีฉีกยิ้มโบกมือให้หลังประตูกระจก เมื่ออีกฝ่ายเดินออกมาเขารีบกวาดตามองผ่านๆ เห็นว่าหน้าไม่โทรมเท่าเมื่อคืนก็วางใจ
“นี่ครับโจ๊กทรงเครื่อง ฝีมือแม่ผมเอง รับรองอร่อยกว่าโจ๊กคัพแน่ๆ”
“รบกวนแม่ปิงแล้วสิ ฝากขอบคุณด้วยนะครับ”
“จริงๆ ขอถ่ายรูปสักใบให้แม่เป็นค่าโจ๊กแทนได้มั้ยครับ”
“ได้สิ แต่นี่ให้ผมสองถุงเลยเหรอ”
“อ๋อ อีกถุงของผมเอง พอดีรีบมาก่อนเวลางาน กลัวคุณสิงจะหลับก่อนน่ะครับ” จริงๆ เขาจะรอให้ตอนเช้าหลังเลิกงานก็ได้ แต่หลายครั้งที่เจอกันมักเป็นตอนดึกเสมอ เลยเดาว่าคุณสิงน่าจะนอนดึกเป็นกิจวัตร
“งั้นขึ้นไปกินด้วยกันมั้ยครับ บนห้องผม”
“เอ่อ ไม่ดีมั้งครับ” พนักงานห้ามขึ้นห้องลูกบ้านหากไม่มีหน้าที่ หัวหน้าและผู้จัดการย้ำกับทุกคนหลายครั้ง จริงๆ คือห้ามทำตัวสนิทสนมเกินควรด้วยนั่นแหละ ขนาดออมเป็นแฟนคลับคุณสิง ต่อหน้ายังต้องเรียกคุณสิงอย่างสุภาพเลย
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมจะได้มีเพื่อนกิน นะ” คนหล่อขี้อ้อนขนาดนี้ทำเอาใจบางลงไปเยอะ น่านนทีหันไปมองที่เคาน์เตอร์คอนเซียซ แอบเห็นออมหันหน้าหนีแทบไม่ทัน แอบมองเขาอยู่ล่ะสิ
“งั้นเดี๋ยวผมขอไปบอกเพื่อนก่อน คุณสิงรอแป๊บนึงนะ” น่านนทีรีบเดินกึ่งวิ่งมาบอกพี่โจว่าจะขึ้นห้องลูกบ้าน คิดข้ออ้างไว้เสร็จสรรพว่าไปเช็คโทรศัพท์ให้ โดยขอยืมเครื่องในห้องนิติฯ ไปลองเสียบสายบนห้องสิงหา แล้วเดี๋ยวจะเอาลงมาคืน ลูกบ้านจะได้ไม่ต้องเสียเงินซื้อเครื่องใหม่มาลองเอง เผื่อมันแก้ไม่หาย ปัญหานี้ของสิงหาทุกคนรู้อยู่แล้วเลยฟังขึ้น มีแค่ออมที่พยายามหลิ่วตาล้อเลียน แต่เขาก็พยายามปั้นหน้าขรึม เดินไปทางห้องนิติฯ แล้วถอดโทรศัพท์มาเครื่องหนึ่งก่อนเดินกลับมาหาสิงหา
“เอามาทำไมครับ” สิงหาถามขึ้นในลิฟต์ อยากช่วยถือแต่อีกฝ่ายไม่ยอม
“เดี๋ยวลองไปต่อสายห้องคุณสิงไงครับ ถ้ามีเบอร์โรคจิตโทรมาอีกจะได้รู้ว่าโชว์เบอร์มั้ย คุณสิงจะได้ไม่ต้องเปลืองเงินซื้อเครื่องใหม่มาลอง”
เข้ามาในห้องก็ได้ยินเสียงโทรทัศน์ แสดงว่าก่อนที่เขาจะโทรหาคุณสิงยังไม่นอนจริงๆ ด้วย น่านนทีแอบผ่อนลมหายใจ สิงหาเอาโจ๊กไปใส่ชามแล้วอุ่นไมโครเวฟให้ร้อนอีกหน่อย กลิ่นหอมของข้าวที่เคี่ยวกับน้ำซุปกระตุ้นความอยากอาหารขึ้นมาทันที ระหว่างที่สิงหาง่วนกับการอุ่นอาหาร น่านนทีขออนุญาตเอาโทรศัพท์ไปลองเสียบสาย ห้องคุณสิงถอดสายออกตลอดนี่เอง พี่นิดถึงบอกว่าโทรไม่ติดจนคุณสิงต้องให้เบอร์ส่วนตัวแทน คงโดนป่วนจนรำคาญ เขายืนมองโทรศัพท์ที่ต่อสายเรียบร้อย ยกหูฟังสัญญาณปกติ ตอนนี้ก็แค่รอโรคจิตโทรมาก็พอ
“อร่อยมากเลยปิง มีทั้งตับทั้งเซียงจี้ ของโปรดผมเลย ถ้าได้ไข่เยี่ยวม้าสักใบนะ สวรรค์ชัดๆ” นี่เขาไม่ได้อวยแม่น่านนทีจริงๆ นะ มันหอมอร่อย เนื้อโจ๊กก็หอมนวลมาก
“โหย ผมไม่รู้ว่าคุณสิงชอบไข่เยี่ยวม้าเหมือนกัน ไม่งั้นใส่มาให้แล้วครับ ผมก็ชอบ ยิ่งถ้าปรุงแซ่บๆ นะ เข้ากันโคตร”
“ใช่ ปกติผมจะปรุงเหมือนก๋วยเตี๋ยวเลย แต่ตอนนี้เจ็บคอเลยกินจืดๆ ปิงไม่ปรุงล่ะ”
“ลืมใส่เครื่องปรุงมาน่ะครับ ไม่เป็นไร ออริจินอลก็อร่อย”
“ปรุงได้นะ ในครัวมีพวกซองพริกน้ำส้มอยู่ เอามั้ยผมไปหยิบให้”
“เอาครับ ขอบคุณนะครับ” น่านนทียิ้มตาหยีให้กับความกรุณา เขาอยากกินรสจัดขึ้นอีกนิดจริงๆ แค่สิงหาลุกไปแป๊บเดียวเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขารีบวิ่งไปดูหมายเลขบนหน้าจอ แต่ไม่พบอะไร เสียงยังดังไม่หยุดจนสิงหาเดินกลับมา
“น่าจะเบอร์เดิมแน่ๆ ครับ ชอบโทรมาดึกๆ เมื่อวานก็โทร เหมือนจะได้ยินเสียงแว่วๆ ด้วยแต่ผมมึนๆ หัวเลยวางไปเลย”
“ถ้าเราไม่รับเขาจะหยุดโทรมั้ยครับ”
“เคยลองปล่อยก็โทรมาหลายรอบเกือบครึ่งชั่วโมงน่ะครับ ผมรำคาญก่อนเลยถอดสายออกตลอด”
“งั้นปิงลองรับนะ”
“ฮะ...ครับ ลองรับเลยครับ” ประโยคชวนคิดถึงทำเอาเขาเกือบหลุด น่านนทียกหูขึ้นมาฟังก่อนเหลือบมองผม
“นั่นใครครับ ฮัลโหล”
“เป็นไงครับ”
“ไม่มีเสียงอะไรเลย มันซ่าๆ เหมือนเสียงรอบๆ ตัวแต่เขาไม่พูด”
“ถอดสายแล้วไปกินต่อดีกว่าครับ เสียเวลาเปล่า” สิงหาดึงหูโทรศัพท์จากมือเล็กที่ยื้อไว้นิดหน่อย วางกลับเข้าที่แล้วดึงสายออกอีกครั้ง เดินนำน่านนทีกลับมานั่งบนพื้นพิงโซฟา อีกฝ่ายดูไม่ค่อยเกร็งเท่าตอนแรกที่เข้ามาในห้อง
“แล้วคุณสิงจะทำไงต่อ มันโทรป่วนไม่หยุดแบบนี้ลำบากนะครับ จะแจกเบอร์ส่วนตัวอย่างเดียวก็คงไม่ดีหรอก เดี๋ยวเจอโรคจิตหนักกว่าเดิม โทรเข้ามือถือ ที่นี้ล่ะยุ่งเลย”
“ก็คงต้องเปลี่ยนเบอร์ตัดปัญหาไปเลย เรื่องนี้ผมแจ้งปิงได้เลยหรือต้องไปทำเรื่องที่บริษัทโทรศัพท์เอง”
“ไปยกเลิกเองได้ครับ แต่ถ้าไม่สะดวกก็ทำหนังสือมอบอำนาจไว้ เดี๋ยวปิงเอาไปจัดการให้”
“จริงๆ ผมก็ว่างไปนะ แต่ว่าไม่รู้ต้องติดต่อที่ไหนยังไง ถ้ารบกวนปิงพาไปจะได้มั้ย”
“ได้ครับ คุณสิงสะดวกวันไหนนัดวันมาก่อน เดี๋ยวปิงขอดูตารางงานอีกที แต่ถ้าเป็นวันอังคารจะดีมากเลยครับ เพราะปิงหยุด”
“งั้นอังคารหน้าดีมั้ย พรุ่งนี้ผมมีธุระไม่รู้จะเสร็จตอนไหน”
“ถ้าอังคารหน้าปิงทำงานครึ่งวัน ว่างแค่ตอนบ่าย สะดวกมั้ยครับ”
“ตกลงครับ นัดกันแล้วนะ เออ เบอร์ที่โทรมาเมื่อกี้คือเบอร์ปิงหรือเปล่า”
“ใช่ครับ”
“ผมขอเมมไว้นะ”
“ได้เลยครับ มีอะไรฉุกเฉินโทรเรียกได้เลยครับ”
“อ่า...แจกเบอร์ลูกบ้านบ่อยเหรอครับ”
“ไม่นะครับ เฉพาะบางคนที่จำเป็นจริงๆ อย่างมีครั้งนึงน้องส้มนักศึกษาน่ะครับ เธอลืมรายงานเลยโทรมาให้ปิงช่วยเอาไปให้ที่มหาฯลัย ก็เลยต้องแลกเบอร์กันไม่งั้นคงหากันไม่เจอ”
“อ้อ ครับ” สิงหาแอบยิ้มนิดๆ เมื่อบันทึกเบอร์แล้วพบว่าไลน์ก็ขึ้นเหมือนกัน
“คุณสิงแอดไลน์มาเหรอครับ โห รูปนี้สวยจัง ที่ไหนครับเนี่ย” น่านนทีได้ยินเสียงแจ้งเตือนเลยหยิบขึ้นมาดู ชื่อไลน์คือ SingH! เดาว่าคือคนข้างๆ นี่ล่ะ รูปโปรไฟล์เป็นภาพสิงหานั่งบนสนามหญ้า ด้านหลังเหมือนปราสาทเก่าๆ ที่เคยเห็นในหนังแนวอัศวินขี่ม้าฟันดาบเลย
“ไหนครับ ผมจำไม่ได้ว่าใช้รูปอะไร” สิงหาเอี้ยวตัวมาดูรูปบนหน้าจอมือถือทำให้ไหล่แนบชิดกันมากขึ้น ไม่รู้ทำไมพักนี้อยากอยู่ใกล้คนๆ นี้จังเลย ขนตายาวเป็นแพเชียว
“นี่ครับ ปราสาทใช่มั้ยครับข้างหลัง”
“ใช่ครับ ปราสาทวอริก ตอนนั้นพาพ่อแม่ไปเที่ยว รูปนี้พ่อผมถ่ายให้ ฝีมือดีมั้ย”
“สวยครับ พ่อแม่ผมเคยถ่ายให้ตอนไปเที่ยวตลาดน้ำ รูปเกือบครึ่งมีนิ้วบังเลนส์ตลอด”
“น่ารักดีนะครับ จริงๆ ปิงแทนตัวเองว่าปิงกับผมตลอดก็ได้นะ เดี๋ยวผมเดี๋ยวปิง สับสนแทน” ตอนแรกเขาก็จะไม่ทักหรอก เหมือนน่านนทีจะลืมตัวเป็นพักๆ เดี๋ยวผมเดี๋ยวปิง ฟังจนมึน เขาเองก็อยากให้อีกฝ่ายแทนตัวเองด้วยชื่อมากกว่า ฟังดูสนิทกันมากขึ้น
“อ้าว แฮ่ๆ ไม่รู้ตัวเลย จริงๆ ถนัดแทนชื่อตัวเองมากกว่า แต่ปกติไม่เคยหลุดกับคนอื่นนะครับ เพราะคุยไม่ค่อยนานขนาดนี้ด้วยมั้ง ถ้าคุณสิงไม่ว่าอะไรก็ดี ปิงจะได้ไม่เกร็ง”
“ครับ อย่างนี้ฟังสบายกว่าเยอะ อิ่มแล้วใช่มั้ยครับ เดี๋ยวผมเอาไปล้างเอง”
“ไม่ต้องเลยครับ ปิงทำให้ คุณสิงกินยาล่าสุดตอนไหนครับ ได้เวลาอีกรอบรึยัง ไปเอามากินเลยดีกว่ามั้ยครับ”
“ก็ดีครับ จะได้หายขาดไปเลย งั้นผมฝากเก็บด้วยนะ” สิงหาปล่อยมือให้คนที่พยายามยื้อชามไปให้ได้ พอได้ไปก็ยิ้มกว้าง เดินลิ่วๆ ไปที่ครัว ได้ยินเสียงเปิดน้ำล้างชามให้เรียบร้อย เขาเดินเข้าห้องนอน หยิบถุงยาข้างหัวเตียงมาดู มียาลดไข้ที่กินทุกหกชั่วโมง ตอนนี้ก็ครบพอดี กลืนยาลงคอก่อนยกขวดน้ำขึ้นดื่ม ได้ยินเสียงโทรศัพท์ด้านนอกดังอีกครั้ง สงสัยปิงคงจะลองทดสอบใหม่ เขาเก็บถุงยาไว้ตามเดิมแล้วเดินออกมายืนข้างคนที่กำลังมองโทรศัพท์ห่างๆ
“ผมบอกแล้วว่ามันไม่เลิกโทรง่ายๆ หรอก เป็นชั่วโมงนั่นแหละมั้งครับ เอาสายออกเลยสบายใจกว่า” สิงหาพูดจบก็จะเดินไปถอดสายออกตามเดิม แต่ปิงรั้งแขนไว้ก่อน
“คุณสิง...เครื่องที่ดัง...มันเครื่องห้องคุณ”
“ใช่ครับ ของปิงวางอยู่ตรงนั้นไง” เขาชี้ให้ปิงเห็น หลังลองเครื่องแล้วไม่ได้ผลก็ถอดออกแล้วถือไปวางข้างๆ ตอนนั่งกินโจ๊ก ตอนนี้ก็ยังวางอยู่ที่เดิม
“...คุณ...เสียบสายเหรอครับ” ปิงกระซิบถามเสียงเบาพร้อมเบียดตัวเองเข้ามาใกล้
“เปล่าครับ ก็....ปิง....”
กริ๊งงงงง กริ๊งงงงงง
“ปิง....ไม่ได้เสียบเหรอ”
“......เปล่า”
กริ๊งงงงง กริ๊งงงงงง
—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
:katai5: :katai5: :katai5:
เจอกันตอนหน้าจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: imhiddenreader ที่ 30-03-2019 15:28:45
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 30-03-2019 19:34:32
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 30-03-2019 20:05:40
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 30-03-2019 20:17:31
o13
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 30-03-2019 20:26:05
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 30-03-2019 20:56:41
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 30-03-2019 20:57:56
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 30-03-2019 21:11:18
โจ๊กไม่โจ๊ก ตอนนี้ไม่คิดถึงของกินละนะ
คนบ้านั่นก็ขยันโทรมาจังเลย ป่วงจังนะคนเรา
มาหา มาเจอกันเลยดีกว่าไหม แบบนี้ไม่ไหวนะ
ว้าววว เค้าดูแลกันดีจังเลยค่ะ เป็นห่วงกันด้วย
แล้วที่สำคัญ คือ สิงหาสนใจปิงจ้า แจ่มว้าวมาก
ปิงน่ารัก น่าเอ็นดูด้วย สมกับที่ทีมเพื่อนบอก
ตาโต สดใส น่ารัก น่าจับฟัด 5555
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 30-03-2019 21:25:17
หวา คอนโดนี้ไม่น่าซึ้อแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 30-03-2019 21:34:18
เริ่มหัวข้อโดย: thyme812 ที่ 30-03-2019 21:39:44
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 30-03-2019 22:35:23
โทรศัพห์ดังทั่งๆที่ไม่ได้เสียบ
ไม่ใช่ห้องลับแล้ว
นี่มันห้องหลอนชัดๆ
แค่คิดว่าโรคจิตโทรป่วน
ก็ผวาจะตายแล้ว
แต่อันนี้ผีชัดๆจ้ะแม่จ๋า
กั๊วะกลัว~~~~
เริ่มหัวข้อโดย: JaikOrn ที่ 30-03-2019 23:16:54
เริ่มหัวข้อโดย: Anyann ที่ 31-03-2019 00:06:34
ที่คุณจีบอกว่าเป็นเรื่องฟีลกู๊ดคือพระนายช่วยกันปราบผีและพัฒนาความสัมพันธ์ไปพลางๆใช่มั้ยคะะะ 55555
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 31-03-2019 02:39:33
เริ่มหัวข้อโดย: FiZZ ที่ 31-03-2019 06:14:32
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 31-03-2019 07:38:08
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 31-03-2019 08:21:40
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 31-03-2019 08:58:50
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 31-03-2019 16:01:56
เริ่มหัวข้อโดย: Jimin39 ที่ 31-03-2019 17:03:33
เริ่มหัวข้อโดย: paladin.kn ที่ 31-03-2019 18:19:43
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 01-04-2019 11:26:57
อีกใจนึงก็อาจจะแค่โรคจิต
แต่นี่ชัดเจอแล้วสินะ
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 01-04-2019 23:17:31
เริ่มหัวข้อโดย: ป่ามป๊ามป่ามปาม ที่ 02-04-2019 20:14:33
นิยายเรื่องนี้ฟีลกู้ดจริงๆใช่มั้ยคะ ถ้าไม่นับเรื่องหลอนๆในห้องสิงหาก็คงจะฟีลกู้ดละนะ :laugh: คือเริ่มหลอนตั้งแต่ที่แม่สิงหาบอกว่าสิงหาถ่ายรูปตัวเองส่งไปให้แต่สิงหาไม่ได้ถ่ายนี่แหละ คือแบบสิงหาไม่ได้ถ่ายแล้วมันไปได้ยังไงเอ่ย :o
ขอเดานะขอเดา จากการทิ้งปมน้อยนิด(?) คิดว่าแตงโมคนที่แต่งชุดสาวเมดที่มาทักสิงหาขอถ่ายรูปด้วยก่อนขึ้นคอนโดเป็นโรคจิตที่ก่อกวน เพราะว่าสิงหาบอกว่าได้ยินเสียงฝีเท้าแล้วนึกถึงตอนอยู่ในห้องที่มีเสียงคนวิ่งออกไป แต่เรื่องโทรศัพท์นี่เดาไม่ถูกจริงๆ ถอดสายแล้วมีเสียงกริ๊งงงได้ไง แตงโมอาจจะเป็นผีด้วยก็ได้อะ ดูลับๆล่อๆ แบบผีแฟนคลับอย่างงี้ แล้วก็เป็นคน(ผี?)ในคอนโดด้วย เดาออกนอกทะเลไปเล้ยย
อยากรู้เรื่องอดีตของสิงหาต่ออีกง่ะ มีเรื่องอะไรกันนะ มีแฟนคนเดียวกับมีนา มีนาเลยสร้างข่าวมาใส่ร้ายสิง แต่ข่าวเรื่องอะไรหว่า
สนุกดีค่ะ เรื่องน่าติดตาม มาต่อเร็วๆนะคะ :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 02-04-2019 22:03:37
เริ่มหัวข้อโดย: melody ที่ 03-04-2019 14:00:24
คิดถึงการเขียนของคุณจีตลอด
แล้วเรื่องนี้ก็ไม่ทำให้ผิดหวังอีกเช่นเคย
หลอนนนนนๆ จะเป็นโรคจิตหรือกุ๊กๆกู๊กันแน่!!
เริ่มหัวข้อโดย: mookim ที่ 03-04-2019 22:05:58
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 04-04-2019 00:29:20
แต่ .... นี่คืออะไร มันผี มันเข้าสู่เรื่องลี้ลับแล้วววว
คุณจีไหนบอกฟีล กู๊ดไง
ฟีลกู๊ดต้องไม่มีผีนะคะ!!! แง๊~~~~ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: prueksa ที่ 04-04-2019 18:07:19
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 04-04-2019 18:18:11
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 05-04-2019 22:32:48
ทำไมต้องอ่านตอนจะห้าทุ่ม!
มันหลอนนนนนน
เริ่มหัวข้อโดย: Tuffina ที่ 06-04-2019 07:30:47
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 06-04-2019 10:07:07
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 06-04-2019 13:57:02
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 06-04-2019 14:27:27
5.ของฝาก
โซฟาเบาะหนังเรียบหรูกลางล็อบบี้ยามค่ำคืนไม่ค่อยจะมีโอกาสได้รับแขกจำนวนมากขนาดนี้มาก่อน สามชายหนึ่งหญิง แต่มีเพียงชายสองคนที่ร่างแนบสนิทจนแทบจะเกยกัน
“จริงๆ นะพี่โจ โทรศัพท์มันดังเอง ไม่ได้เสียบสายด้วย ปิงเป็นคนถอดสายเองกับมือ เกือบเดินไปรับแล้ว” น่านนทียกมือลูบอกปลอบตัวเอง
“......ไฟมันช็อตหรือเปล่า” โจพยายามเมินมือลูกน้องที่เกาะแขนดาราหนุ่มแน่น เบียดกระแซะจนแทบจะขึ้นไปนั่งบนตัก เมื่อครู่เขากับออมเตรียมเก็บของรอน่านนทีมาเปลี่ยนเวร แต่ไม่นึกว่าจะวิ่งหน้าตาตื่นลงมาทั้งคู่แล้วตะโกนว่าผีหลอก
“ไฟอะไรจะช็อต ถอดสายตั้งนานจนกินโจ๊กหมดไปชามเพิ่งจะช็อตเหรอ”
“ผีจริงๆ หรือคะคุณสิง”
“ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ไม่ได้เสียบสายจริงๆ ตอนแรกก็ไม่มั่นใจ พอเสียงมันเงียบเลยเดินไปดู หยิบเครื่องมาดูก็ไม่ได้เสียบสายอะไรไว้เลย แถมดังคามืออีกต่างหาก”
“โคตรหลอนเลยออม ถือเครื่องเปล่าๆ อยู่มันยังดังน่ะ รู้ตัวอีกทีก็ลากคุณสิงวิ่งเข้าลิฟต์มาแล้ว”
“แต่ปกติก็ไม่เคยเจออะไรใช่มั้ยครับ เครื่องอาจมีปัญหา” โจพยายามยกเหตุผลที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่เชื่อมาพูดให้ลูกบ้านสบายใจตามหน้าที่ แต่กลับได้รับสายตาไม่เชื่อถือจากลูกน้องตัวเอง
“จริงๆ เมื่อวานที่เผลอรับสายไป ผมคิดว่าตัวเองมึนไข้เลยได้ยินเสียงคนหัวเราะ ตอนนี้ไม่ค่อยแน่ใจแล้วสิ”
“เหอออ เสียงหัวเราะ! คุณสิงไม่เห็นเคยเล่าเลย ผีแน่ๆ ผีโทรศัพท์!” น่านนทีสะดุ้งเมื่อคิดไปถึงว่าตัวเองเคยพยายามคุยกับผี โชคดีที่ไม่ได้ยินเสียงอะไร
“คุณสิงจิตแข็งจังเลย คุยกับผีได้ด้วย”
“ผมนึกว่าพวกโรคจิตไง”
“อย่างงี้ตอนนั้นที่คุณเคยเห็นคนวิ่งออกจากห้องล่ะ คนหรือผี” น่านนทีถามจบ สายตาสามคู่จ้องอย่างรอคอยคำตอบ
“.......คนมั้ง”
“โหยยยย คุณสิงงงงง ผีแน่ๆ ผีชัวร์ ดูกล้องวงจรปิดทั้งตึกยังหาคนที่คุณว่าไม่เจอเลย คนอะไรล่องหนได้” มือเล็กเขย่าแขนอีกฝ่ายรัวๆ อยากให้อีกฝ่ายเห็นด้วย ซึ่งความจริงสิงหายังสับสนอยู่ เรื่องนี้เป็นเรื่องไกลตัว ตอนเด็กๆ ก็มีกลัวบ้างแต่ส่วนใหญ่กลัวความมืดมากกว่า เวลาเพื่อนเล่าเรื่องหลอนๆ ก็อินตามวัยแต่โตมาบางครั้งต้องไปถ่ายหนังกลางป่าดึกๆ เปลี่ยวๆ หรือวัดร้างก็ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไร
“พอๆ หยุดเขย่าคุณสิงได้แล้วน่าปิง ตอนนี้ยังตอบอะไรไม่ได้หรอก ได้ยินแค่เสียงโทรศัพท์ดังกันนี่ ใช่มั้ย” โจทนกับพฤติกรรมลูกน้องตัวเองไม่ไหว อยากเข้าไปจับขาเล็กๆ ที่เกยไปบนต้นขาอีกฝ่ายออกให้ แต่เมื่อเจ้าตัวไม่ได้รำคาญอะไรก็ช่วยได้แค่เอ่ยปรามนิดหน่อย
“นั่นแหละผี!!”
“โว๊ะ ไอ้ปิง! หยุดย้ำสักที นั่นห้องคุณสิงหานะ ย้ำอยู่ได้แล้วเขาจะอยู่ยังไงเล่า” โจกุมขมับกับความขี้กลัวของลูกน้อง เห็นทำงานดึกๆ ไม่เคยบ่นให้รู้มาก่อนว่ากลัว นี่มันกลัวจริงหรือหลอกแต๊ะอั๋งดารา
“เออ นั่นสิ คุณสิงงงง สงสัยที่เรานัดไปยกเลิกเบอร์คงไม่ต้องแล้ว เราเปลี่ยนไปวัดกันดีมั้ยครับ”
“ฮ่าๆๆ ปิง มีบริการไล่ผีให้ผมด้วยเหรอ” สิงหาหลุดหัวเราะเมื่อคนกลัวผียังไม่ลืมหน้าที่ตัวเอง
สุดท้ายได้เวลาเลิกงาน น่านนทีแทบจะกอดแขนพี่โจให้อยู่เป็นเพื่อนกันแต่โดนอีกฝ่ายดุแทน ก่อนกลับพี่โจกับออมกลับขึ้นไปที่ห้องพร้อมสิงหา เพราะตอนลงมารีบจนไม่ได้หยิบโทรศัพท์ห้องนิติฯ มาคืนด้วย
“น่าจะไม่มีอะไรแล้วล่ะครับ นั่นไงโทรศัพท์ที่ปิงเอาขึ้นมา” สิงหาหยิบโทรศัพท์ของตัวเองที่ตกกลางห้องวางไว้ตามเดิม ออมเดินไปหยิบอีกเครื่อง ถือโอกาสเหลือบมองสำรวจรอบๆ ห้อง ไม่ใช่แค่เพราะเป็นห้องดาราหนุ่มที่ชื่นชอบ แต่เพราะเป็นครั้งแรกที่เธอได้เข้าห้องลูกบ้านตั้งแต่ทำงานมา
“ถ้ามีอะไรโทรหาปิงได้ตลอดเลยนะครับ ต้องขอโทษจริงๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น” โจเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต้องทำยังไงกับเรื่องนี้ หากมันจริง เขาต้องแจ้งผู้จัดการหรือเปล่า แล้วจะมีผลกระทบกับลูกบ้านคนอื่นไหมหากมีข่าวลือออกมาว่าคอนโดฯ นี้มีผี
“ไม่เป็นไรครับ จริงๆ ผมก็ไม่ได้คิดมากอะไร” สิงหาตอบกลับแบบสบายๆ กับเรื่องนี้ เขาลงมาส่งทั้งคู่ถึงชั้นล่าง แอบมองน่านนทีที่ตอนนี้มีเพื่อนคุย น่าจะเป็นซีเคียวริตี้ที่อยู่หน้าล็อบบี้ สิงหากลับขึ้นห้องโดยไม่ได้รับรู้ถึงสายตาที่มองส่งพร้อมอวยพรให้โชคดีของอีกฝ่าย น่านนทีวอเรียกแจ็คซีเคียวริตี้หน้าตึกมาคุยเล่นเพราะยังไม่หายกลัว แจ็คชอบเล่นเกมเดียวกับเขาเลยมีเรื่องให้คุยกันเยอะ แต่คุยได้ไม่นานอีกฝ่ายก็ต้องไปนั่งประจำที่ เหลือเพียงเขาที่นั่งเงียบเหงาวังเวงกลางล็อบบี้ใหญ่ โซฟาหรูที่กระจายอยู่รอบๆ ดูไม่น่านั่งเหมือนวันอื่นๆ แต่กลายเป็นมุมอับที่น่าจะมีอะไรโผล่ได้ตลอดเวลา เขานั่งหลอนตัวเองสักพัก พยายามไม่มองตามมุมมืด อยู่ๆ หางตาก็เห็นเงาบางอย่างเข้ามาใกล้
“เฮ้ย!” น่านนทีสะโหยงลุกขึ้นเตรียมวิ่งหนี ดีที่หันมองเต็มตาแล้วพบว่าเป็นชายหนุ่มรูปหล่อไม่ใช่ผี แต่เป็นคนที่เจอผีมาหมาดๆ เหมือนกัน
“คุณสิง! ปิงตกใจหมด โหย เกือบวิ่งแล้วมั้ยล่ะ”
“โทษๆ ฮ่าๆ ผมตกใจไปด้วยเลย”
“คุณสิงจะไปนอนที่อื่นเหรอครับ” เกิดความรู้สึกโดดเดี่ยวขึ้นมาทันทีที่คิดว่าเพื่อนร่วมชะตากรรมจะจากไป
“เปล่าครับ ผมจะลงมาอยู่เป็นเพื่อน นอนบนห้องคนเดียวก็หลอนๆ เหมือนกัน ปิงนั่งคนเดียวก็หลอนใช่มั้ยล่ะ” สิงหาชูหมอนใบเล็กและผ้าห่มผืนบางให้อีกฝ่ายดู อุปกรณ์การนอนพร้อม
“แต่คุณสิงป่วยอยู่นะ กินยาไปแล้วใช่มั้ยครับ น่าจะนอนพักสบายๆ บนห้องดีกว่านะ”
“ผมกะว่าจะหาโซฟานอนแถวนี้ สักตีห้าหกโมงปิงค่อยปลุกก็ได้ ตอนนั้นคงไม่ค่อยน่ากลัวแล้ว ดีมั้ยครับ”
“ดีมากเลยครับ มีโซฟาตัวยาวตรงมุมนั้นน่าจะนอนสบายสุด ปิงพาไปนะ” ในเวลานี้ไม่มีการโชว์เก่งอะไรทั้งนั้น แค่แย้งพอเป็นพิธีในตอนแรก น่านนทีแทบจะอุ้มสิงหาไปนอนถ้าทำได้ เขาเดินกลับมานั่งที่เดิม มองดาราหนุ่มเอนตัวนอนอย่างไม่เรื่องมาก ลอบบี้ตอนกลางคืนไม่ได้เปิดแอร์ ที่นั่งของเขาก็มีแค่พัดลมทาวเวอร์ ด้วยกลัวอีกฝ่ายจะร้อนและถูกยุงกัดจนทำให้เปลี่ยนใจกลับขึ้นไปนอนบนห้อง น่านนทีเลยเดินไปห้องพักพนักงานหยิบพัดลมอีกเครื่องมาเปิดให้ สิงหาที่กินยาไปได้สักพักนอนหลับทันทีที่ล้มตัวลงนอน ความจริงเขาเตรียมจะนอนในห้องตัวเองแล้ว แต่นึกถึงหน้าตาเหมือนลูกหมาโดนทิ้งของน่านนทีทำให้ตัดสินใจลงมาข้างล่าง เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องเพราะได้รับการตอบแทนด้วยมือนุ่มๆ ที่จูงเขามานอนแถมยังห่มผ้าให้ พร้อมคำว่าฝันดี...นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ยินคำนี้จากคนอื่น
น่านนทีปลุกสิงหาตอนหกโมงเช้าให้ไปกลับขึ้นห้อง สิงหาบอกลาอีกฝ่ายแบบมึนๆ จากความง่วง กลับขึ้นห้องก็ทิ้งตัวนอนบนเตียงแล้วหลับยาวจนเกือบสิบโมง เขารีบอาบน้ำแต่งตัวขับรถไปรับเต้ที่บ้านแล้วให้เพื่อนขับไปดูทำเลเปิดร้าน อีกหนึ่งธุรกิจที่เขาตั้งใจกลับมาทำจริงๆ
ช่วงแรกที่ไปอยู่อังกฤษ นอกจากไปเที่ยวกับครอบครัว สิ่งหนึ่งที่สนใจคือการเดินตามตลาดของแต่ละเมือง ส่วนใหญ่จะไม่ใช่ตลาดสดแบบบ้านเรา ที่ชอบเดินคือโซนขายของเก่าสไตล์วินเทจ จนเริ่มซื้อเก็บ พ่อเห็นว่าเขาชอบเลยเล่าให้ฟังว่าสมัยหนุ่มๆ เคยเสี่ยงดวงกับการประมูลตู้คอนเทนเนอร์ ไม่ได้โชคดีเจอของมูลค่ามหาศาลอะไร แต่สนุกในการซ่อมแซมพวกมันให้ดีขึ้น เฟอร์นิเจอร์ในบ้านหลายชิ้นก็ได้มาจากตู้เหล่านั้น ซึ่งเขาชอบมาก เลยชวนพ่อไปประมูลเล่นกัน แต่พ่อเสนออะไรที่ใหญ่กว่าตู้ คือหาซื้อบ้านเก่ามาตกแต่งใหม่แล้วขาย บ้านหลายๆ หลังที่มีห้องเก็บของมักจะมีของเหลืออยู่ ช่วงที่แม่เริ่มสนุกกับการแปรรูปผลไม้ เขากับพ่อมีหน้าที่ช่วยนิดหน่อยก็เอาเวลาว่างมาหาซื้อบ้านเก่า เลือกของที่อยากเก็บไว้เองออกมา ปรับปรุงตกแต่งบ้านใหม่ แล้วประกาศขายในราคาที่สูงกว่าตอนซื้อ ซึ่งรายได้ดีมากและสนุก เขาเลยมีของเก่าสวยๆ หลากหลายสไตล์เก็บไว้เยอะมากจนต้องเช่าตู้คอนเทนเนอร์เก็บไว้ พอตัดสินใจกลับมาเลยเตรียมหาทำเลเปิดร้านขายเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งบ้านมือสอง
“จริงๆ ถ้าเปิดในเจเจมันก็มีกลุ่มลูกค้าเยอะนะ ถ้านึกถึงของแต่งบ้านเก่าๆ วินเทจๆ ส่วนใหญ่ก็ไปที่นั่น หรือไปก็ตามตลาดนัดใหญ่ๆ ง่ายสุดคือร้านเฟอร์นิเจอร์ แต่ไม่ใช่ของเก่าจริง”
“ในเจเจมันจะเก็บของได้ไม่เยอะน่ะสิ แล้วพื้นที่ตกแต่งก็ยากด้วย กูอยากได้เป็นตึกเลยมากกว่าจะได้เก็บสต็อคไปในตัว”
“กูแนะนำว่าให้มึงเปิดร้านอย่างที่มึงอยาก แต่ต้องเปิดช็อปเล็กๆ บนห้างด้วย จัดดิสเพลย์สวยๆ เวียนๆ ไป”
“เออ ขอดูค่าเช่าก่อน ไม่อยากลงทุนเยอะ ต้องสร้างบ้านอีก มีแต่รายจ่ายว่ะ”
“ห่า มึงเป็นดาราตั้งกี่ปี มีแต่เก็บเงินไม่เห็นเคยใช้ออก อย่างเดียวที่ซื้อคือคอนโดฯ หุ้นก็เล่น แถมแจมหุ้นกับพวกกูอีกตั้งหลายอย่าง ไม่กลับเข้าวงการมึงก็อยู่ได้น่า พ่อมึงก็รวย” เต้บ่นในความพอเพียงของเพื่อน เมื่อก่อนค่าใช้จ่ายที่มากสุดคือพาแฟนไปเที่ยว ซื้อของขวัญ นอกนั้นแทบไม่เคยอยากได้อะไรเลย เสื้อผ้าก็ชอบแนวเก่าๆ เสื้อมือสองก็ซื้อใส่ บางตัวแพงๆ ก็มีสปอนเซอร์ ของใช้ส่วนตัวแพงสุดคือนาฬิกา
“เออน่ะ โครงการกูเยอะ อยากเปิดบริษัทฯ ด้วย แต่เอาทีละอย่าง กลับมาไม่กี่วันก็หัวหมุนไปหมดแล้ว”
“มีอะไรให้ช่วยก็บอก กูว่าง” เต้ขับรถพาสิงหาไปดูตึกแถวตามย่านการค้าหรือบริษัทฯ ที่มีประกาศให้เช่ารอบเมือง สิงหาเคยขับรถวนๆ ดูมาบ้างและโทรสอบถามแล้ว วันนี้คือเข้าไปดูด้านในจริงๆ กว่าจะดูครบก็เกือบค่ำ
“จริงๆ ถูกใจอยู่สองที่นะ สามชั้น จะได้เก็บของได้เยอะหน่อย แต่ไม่มีที่จอดรถนี่สิปัญหา”
“เออ ปัญหาใหญ่ด้วย แต่กูมีไอเดียเสนอ หลังจากที่ขับรถให้มึงมาครึ่งวัน มึงอยากลองฟังมั้ย”
“พูดมา อย่าลีลา”
“เอาจริงๆ ตอนแรกกูนึกร้านมึงไม่ค่อยออก ในหัวมีแต่ร้านขายของแบบในเจเจหรือ สโตร์ใหญ่ๆ พวกอินเด็กซ์ เอสบี กูเลยแนะนำให้มึงขึ้นห้างไง ที่จอดรถก็ไม่มีปัญหา แค่เอาพื้นที่ห้างไว้โชว์ดิสเพลย์ เช่าโกดังเก็บของแล้วทำเพจทำเว็บไว้ขายก็ได้ แต่พอมึงเอารูปบ้านที่มึงแต่งไว้ขายให้ดู กูแม่งชอบว่ะ อยากหุ้นด้วย”
“ได้ดิ ไม่มีปัญหา ถ้าของมันขายดีใกล้หมดก็ต้องบินไปซื้อใหม่ ลงทุนใหม่ จริงๆ พ่อกูก็มีหุ้นด้วยแต่พ่อไม่มีปัญหาหรอก”
“คือกูมีไอเดีย เดี๋ยวนี้คนชอบหาร้านสวยๆ ไปนั่งถ่ายรูปกันเยอะ พวกคาเฟ่มีให้เกลื่อน เราลองหาบ้านเก่าสักหลัง ให้มีพื้นที่สวนด้วย แล้วก็เอาของที่มึงมีมาแต่ง ถ้าเป็นบ้านมันที่มีหลายห้อง แต่งได้หลายสไตล์ ติดป้ายราคา ใครเข้ามาชอบชิ้นไหนก็ซื้อกลับได้เลย มึงว่าไหวมั้ย”
“ก็น่าสน แต่กูไม่รู้เรื่องคาเฟ่นะ อีกอย่างของบางชิ้นมันแพง กลัวคนจะทำพังก่อนมีคนซื้อน่ะสิ”
“อันไหนแพงก็จัดโชว์ไว้ในห้องอย่างเดียว ให้เดินเข้าไปดูได้แต่เราไม่ตั้งโต๊ะเก้าอี้ให้นั่ง ทำที่นั่งในสวนพอ อาจทำห้องแอร์สักห้องแค่นั้น กูว่าเวิร์ค กูชอบ”
“เออ ฟังดูดี กูรับเรื่องตกแต่งอะไรพวกนี้ได้ แต่ขายกาแฟอะไรนี่มึงต้องจัดการเองแล้วล่ะ”
“ได้ งั้นเดี๋ยวกูขอเวลาหาทำเลใหม่ก่อน อยากได้สนามหญ้ากว้างๆ จัดสวนสไตล์อังกฤษ โคตรชิล รับรองเด็กมหาฯลัยเพียบ”เต้ยิ้มกรุ้มกริ่มจนสิงหาเดาออกถึงผลพลอยได้หากกลุ่มลูกค้าเป็นเด็กวัยนั้นจริงๆ สเป็คเพื่อนเขาเลย ไม่มีค่าเทอมใส่ชุดนักศึกษามาหาพี่ ประโยคนี้เต้พูดจริงทำจริง แต่มันก็ไม่ได้มั่ว คบหาจริงจังเป็นคนๆ เพียงแต่ชอบผู้ชายขี้อ้อน ชอบทำตัวเป็นเสี่ย ภาพพจน์เลยเหมือนเลี้ยงเด็กไว้เยอะ แต่ความจริงคือคบหาแบบแฟนตามปกตินี่แหละ
“แล้วแฟนเก่ามึงล่ะ โบ้มันบอกว่ากลับมาง้อนี่” เต้เพิ่งเลิกกับแฟนได้เกือบครึ่งปี แต่มันไม่ได้เศร้าอะไรเพราะระหองระแหงมานาน ทะเลาะกันเรื่อย แฟนคนล่าสุดก็เป็นเด็กมหาฯลัย ได้ข่าวว่าส่งเสียค่าเทอมอย่างดี ตามใจและเปิดตัวกับกลุ่มเพื่อนเรียบร้อย คบได้สองปีพอเรียนจบทำงานดันไปกิ๊กกับคนที่ทำงาน เต้จับได้ก็ทะเลาะเรื่อยๆ จนมันบอกเลิกเอง มันรักจริงแต่ไม่ชอบเจ็บนาน
“กูพอแล้ว ยิ่งคุยยิ่งรู้สึกว่าตัวเองโง่ที่เคยรักคนแบบนี้ ไม่กลับไปคบก็ได้แค่นอนแลกเงินกับกูก็ยังดี ได้ยินแบบนี้ถ้าเป็นมึงจะทำไง กูนึกว่าคบกับแฟนมาสองปี แต่จริงๆ คือเช่าอีตัวระยะยาว โคตรทุเรศตัวเอง” เต้เสยผมอย่างหงุดหงิด แม้จะผ่านมานานแต่ทุกครั้งที่นึกถึงก็ยังโมโหอยู่ดี สิงหาเปลี่ยนหัวข้อไปคุยเรื่องอื่นไม่อยากให้เพื่อนรู้สึกไม่ดี ถึงจะแสดงออกว่าโกรธแต่เขารู้ว่าลึกๆ มันคือความเสียใจ
กลับมาถึงคอนโดฯ ที่เคาน์เตอร์ไม่มีพนักงานนั่งเลยสักคน นึกขึ้นได้ว่าน่านนทีเคยบอกไว้ว่าหยุดวันอังคาร น่าจะเป็นวันหยุดของแผนกนี้ สิงหารู้สึกวูบโหวงนิดหน่อยที่ไม่ได้เจอ เบอร์โทรที่ได้มาก็ยังไม่กล้าโทรไปหาเพราะไม่รู้จะคุยอะไร เขาสลัดเรื่องฟุ้งซ่านออกจากหัวแล้วโทรไปคุยเรื่องร้านให้พ่อฟัง จากเดิมที่จะเปิดเล็กๆ พอให้พ่อแม่หายเหงา นั่งเฝ้าร้าน ซ่อมนั่นนี่นิดๆ หน่อยๆ ก็เหมือนจะเป็นโปรเจ็คใหญ่ขึ้นมา แต่ฟังแล้วเขารู้สึกสนใจ น่าสนุก เลยตัดสินใจไปก่อน ตอนนี้มาเล่าให้พ่อฟังก็หวังว่าพ่อจะเห็นดีด้วย
“ร้านมันคงวุ่นๆ กว่าเดิมตรงต้องขายเครื่องดื่มกับเบเกอรี่ พ่อว่าไงครับ ไหวมั้ย แต่ส่วนของอาหารเครื่องดื่มเพื่อนผมจะจัดการมาให้เอง”
“ก็ดีนะสิง พ่อชอบ มันน่าจะดีกว่านั่งเหงาๆ เฝ้าร้านนะ”
“แม่เอาด้วย แม่จะได้ทำสโคนทำแยมขาย ลูกก็รู้ว่าแม่ทำอร่อยที่สุด” แม่รีบพูดแทรกมา ท่าทางตื่นเต้นกว่าพ่อเสียอีก แม่ทำขนมง่ายๆ อร่อย ตั้งแต่ไปอยู่อังกฤษได้รับวัฒนธรรมการดื่มชามา ทำให้ครอบครัวเรามักนั่งดื่มชาพร้อมของว่างเป็นประจำ บางครั้งก็สโคน บางครั้งก็แซนวิช ถ้าแม่ขยันก็จัดเป็นเซ็ทแล้วไปปิกนิคที่สวนสาธารณะกันก็เคย
“ดีเลยครับ แล้วเรื่องบ้านพ่อแม่ว่าไง ถูกใจที่ไหนหรือว่าลองๆ ดูที่อื่นเพิ่มได้นะครับ”
“ที่รามอินทราก็ดีนะลูก เราไม่ต้องลุ้นด้วยว่าที่ข้างบ้านจะมีอะไรมาสร้างเพราะมันไม่ใช่ที่เปล่า เนื้อที่มันกว้างไปหน่อยแต่พ่อเขาชอบ”
“พ่อชอบต้นไม้เยอะๆ ที่มันมีอยู่แล้วไม่ต้องตัดออกนะ ส่วนตัวบ้านก็เอาตามที่คุยกันไว้ แต่พื้นที่มันใหญ่ขึ้นสิงก็ขยายสเกลมันนะ อยากขยายห้องไหนหรือเพิ่มห้องไหนก็ทำ สระว่ายน้ำตอนแรกจะไม่ทำก็ทำซะลูก เอาไม่ต้องใหญ่มาก ไว้ออกกำลังกาย”
“ได้ครับ เดี๋ยวหาสถาปนิกให้เขาออกแบบก่อน แล้วจะเอาให้พ่อดูอีกทีนะ”
“อืม ตอนนี้ที่นั่นกี่โมง ข้างนอกกระจกมันมืดแล้วนี่”
“สี่ทุ่มแล้วครับ สิงเพิ่งกลับถึงห้องก็โทรหาเลย วันนี้แม่ทำอะไรให้พ่อกินตอนเย็น”
“เสียใจด้วย วันนี้มีผู้ชายนัดเดทแม่ แม่จะออกไปดินเนอร์ใต้แสงเทียน” แม่แกล้งโชว์สวีทกอดแขนพ่อแล้วหอมแขนอวบๆ ดังฟอดให้พ่อเขินเล่น นั่งดูคู่รักหยอกกันสักพักพ่อก็ไล่ให้ไปอาบน้ำนอน ส่วนคู่รักทั้งสองคนเตรียมอาบน้ำแต่งตัวออกไปดินเนอร์อย่างที่บอกจริงๆ พ่อเป็นหนุ่มอังกฤษขี้อายแต่ขยันทำโรแมนติกมากๆ ส่วนแม่เขาเป็นหญิงไทยใจกล้า แต่กล้าแค่ในบ้าน ออกนอกบ้านชอบหวงเนื้อหวงตัวกับเขาพ่อลูกตลอด
น่านนทีที่ได้พักผ่อนเต็มที่ในวันหยุด รวมถึงตื่นสายในวันต่อมา กว่าจะลุกจากที่นอนก็เกือบแปดโมงเช้า ลงมาทันช่วยพ่อล้างหม้อเก็บ ตักข้าวราดแกงเขียวหวานกับไก่ทอดมานั่งกินข้างแม่ที่นอนดูทีวีเครื่องเล็กที่ชั้นล่าง มีกับข้าวใส่ถุงวางบนโต๊ะไว้เผื่อสายๆ มีใครอยากซื้อจะได้เรียกได้ พ่อนั่งข้างๆ พร้อมหยิบหนังสือพิมพ์อ่านข่าวกีฬา
“ศุกร์นี้พี่ธารจะมา ปิงรู้หรือยัง” แม่พูดถึงพี่สาวคนโตที่สร้างครอบครัวอยู่ที่ต่างจังหวัด ก่อนนี้เหมือนแม่หรือพ่อจะพูดให้เขาฟังคร่าวๆ แล้วว่าพี่สาวจะขึ้นมางานแต่งเพื่อนสมัยเรียน
“ที่ว่ามางานแต่งงานน่ะเหรอ”
“อืม มากันทั้งบ้าน แต่งวันอาทิตย์ วันเสาร์ชวนพ่อกับแม่ไปซาฟารี พาหลานไปเที่ยว ปิงทำงานกี่โมง ลางานไปด้วยกันสิ”
“ไม่เอาอะแม่ ร้อน เข้างานเช้าด้วย ขี้เกียจลา พ่อแม่ไปกันเหอะ พี่ธารมาทีไรพาลูกไปดูสัตว์ตลอด เบื่อมั่งเหอะ”
“เอ๊า ก็เด็กมันชอบ ตอนเด็กๆ เราก็ร้องจะไปเขาดินทุกวันหยุดเหมือนกันนั่นล่ะ”
“เขาดินมันยังเล็กๆ กว่าตั้งเยอะ”
“แก่แล้วก็งี้ ไม่เข้าใจจิตใจเด็กๆ หรอก”
“โหแม่ หลานยังไม่ทันมาเลยนะ หัวปิงเริ่มเน่าแล้วเนี่ย พ่อได้กลิ่นหัวเน่าปิงมั้ย” เขานั่งหยอกแม่เล่น ส่วนพ่อก็นั่งหัวเราะไม่ขอมีส่วนร่วม ได้หยุดพักผ่อน ใส่บาตรกรวดน้ำเรียบร้อยก็หายกลัวไปเยอะ แต่เจ้าของห้องนี่สิไม่รู้เจออะไรอีกหรือเปล่า วันนี้ก็ไม่รู้จะได้เจอกันมั้ย น่านนทีคิดถึงเรื่องวุ่นๆ ที่เจอช่วงนี้ คิดถึงลูกบ้านสุดหล่อที่คุยกันบ่อยมากจนสนิทกว่าคนเก่าๆ ตอนที่เล่าเรื่องผีให้พ่อแม่ฟัง พอแม่รู้ว่าคนนั้นคือสิงหาแม่ก็ทำหน้าปลาบปลื้ม ตาแทบจะเป็นรูปหัวใจ แม่บอกเหมือนพ่อสมัยหนุ่มๆ แต่เชื่อเถอะว่าไม่จริง แค่พูดยอให้พ่อไม่งอนเท่านั้น
“วันนี้ถ้าเจอพี่สิงก็อย่าลืมถ่ายรูปให้แม่ด้วยล่ะ แล้วไก่ทอดก็ห่อไปให้เขาด้วย บอกว่าแม่ฝากมานะ อย่าเอาความดีเข้าตัวนะเข้าใจมั้ย” ดูแฟนคลับรุ่นใหญ่เขาทำสิครับ
“จะเจอหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“ก็เอาไปเผื่อไง เขาชอบกับข้าวแม่ไม่ใช่เหรอ เอาไปเยอะๆ แกงอะไรก็ตักๆ ไปด้วย”
“อะแฮ่มๆ” พ่อแกล้งกระแอมเมื่อแม่เริ่มทำตัวเป็นแม่ยก
“อะไรจ๊ะพ่อ เย็นนี้เรากินอะไรกันดี ผัดไทยมั้ย พ่อบ่นอยากกินเมื่อวานนี่ ผัดไทยกุ้งสดตัวใหญ่ๆ เนอะพ่อเนอะ”
“โอ้โห้ แม่ยอมรับมาเลย แม่จีบพ่อก่อนใช่มั้ย ลีลาอย่างนี้ปิงว่าชัวร์เลย มีจ๊ะมีจ๋าด้วย ไม่เกรงใจลูกเลย” แม่หันมาค้อนขวับให้เขาแต่ไม่ปฏิเสธ เขากับพ่อหัวเราะดังลั่นกับเรื่องที่แม่ไม่เคยยอมรับ แต่พ่อเล่าว่าแม่จีบโดยทำปิ่นโตมาให้สมัยทำงานโรงงานเดียวกัน แม่ชอบอ้างว่าสงสารพ่อ เงินเดือนไม่เยอะยังต้องเสียเงินซื้อข้าวกิน บางทีเพื่อนคนอื่นห่อข้าวมา พ่ออยากห่อบ้างก็มีไข่ต้มพริกน้ำปลา แม่เห็นแล้วทนไม่ได้เลยทำปิ่นโตมาให้กินรวมกัน ถ้าใช้ศัพท์วัยรุ่นก็คือแม่อ่อยก่อน แต่พูดออกมาไม่ได้เดี๋ยวโดนแม่ตี
“เออ แม่รู้มั้ยว่าเมื่อก่อนทำไมคุณสิงเขาเลิกแสดงหนังหายไปเลย ปิงเห็นคลิปที่มีคนถ่ายที่บีทีเอส แฟนคลับเขาเยอะมากเลยนะ”
“แม่ก็จำไม่ค่อยได้มันหลายปีแล้ว ปกติแม่ชอบตามแต่ข่าวใครเป็นแฟนกัน ใครจีบกัน แต่ข่าวสิงหานี่...คุ้นๆ ว่าไปตีผู้หญิงนะ แต่เป็นคดีหรือเปล่าแม่จำไม่ได้เหมือนกัน”
“คุณสิงหาเนี่ยนะ!” เขาตกใจมากกับเรื่องนี้ นึกหน้าตาท่าทางราวเทพบุตรกับการทำร้ายร่างกายผู้หญิงไม่ออกเลย อยู่ดีๆ ก็มีคำๆ หนึ่งผุดขึ้นมาในหัว...ไม่จริง
“เออ แม่ก็ลืมๆ แล้ว ปิงก็หาในเน็ตสิ ข่าวเก่าๆ น่าจะมี”
“อืม...ไม่เอาอะ เรื่องของเขา ปิงคุยกับเขาตั้งหลายครั้งเขาดีมากเลยนะแม่ ดูใจเย็นมาก ไม่เคยเหวี่ยงเลย พูดครับๆ ตลอด”
“จะไปเอาอะไรกับวงการบันเทิง” แม่ใช้คำพูดอย่างผู้รู้จริง และมันก็เป็นเรื่องจริง บางทีเรื่องนี้อาจเป็นการดิสเครดิทสิงหาพระเอกอันดับต้นๆ ในตอนนั้นก็ได้
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 06-04-2019 14:29:35
“สวัสดีครับปิง” สิงหาฉีกยิ้มกว้างให้อีกคนที่ไม่ได้เจอหน้ามากว่าหนึ่งวัน
“สวัสดีครับคุณสิง แม่ปิงฝากกับข้าวมาให้เยอะมาก ถ้ากินไม่หมดเอาแช่ตู้เย็นไว้นะครับ” น่านนทีก้มลงเปิดลิ้นชักแล้วหยิบถุงใบใหญ่ ด้านในมีกับข้าวอยู่สี่ถุงแถมข้าวเปล่าถุงใหญ่อีกหนึ่ง
“โห เยอะมากเลย เกรงใจจัง ฝากขอบคุณคุณแม่มากๆ เลยนะครับ”
“แฮ่ๆ แม่บอกว่าขอค่ากับข้าวเป็นรูปถ่ายน่ะครับ”
“อ้อ ได้สิ คราวก่อนก็ยังไม่ได้ถ่ายให้เลย มาครับ แต่โทรมนิดนะครับ” สิงหาลูบผมให้เข้าทรงนิดหน่อย น่านนทีอดมองค้อนคนที่บอกว่าโทรมไม่ได้ สภาพคนโทรมเทียบกับเขาตอนพยายามดูดีที่สุดยังต่างกันราวฟ้ากับเหว
“ปิงมาถ่ายคู่กันด้วยสิครับ” สิงหาชวนหลังยืนเป็นแบบให้ถ่ายไปสองสามรูป น่านนทีไม่รอช้ารีบไปยืนข้างๆ ยื่นมือไปข้างหน้าเตรียมกดเซลฟี่กับดาราครั้งแรก
“ขยับมาใกล้ๆ ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมถ่ายให้นะ” สิงหาหยิบโทรศัพท์ในมือปิงมาถือไว้เอง ถอยไปยืนเยื้องด้านหลังนิดย่อตัวลงหน่อยแล้วกดถ่ายรัวๆ ไปหลายรูปจนน่านนทีเกือบหลุดหัวเราะกับความเร็วนิ้ว รูปที่ออกมาเลยดูเป็นธรรมชาติมากกว่ารูปอื่น
“น่ารักดี ส่งให้ผมด้วยนะ” สิงหามองรูปคู่รูปแรกแล้วรู้สึกอยากได้ จริงๆ อยากเอาโทรศัพท์ตัวเองมาถ่ายเหมือนกันแต่กลัวน่านนทีจะมองแปลกๆ อันที่จริงเขาเองก็รู้สึกแปลกๆ ที่เริ่มอยากใกล้ชิดอีกฝ่ายมากขึ้นทุกครั้งที่เจอ ความลังเลในคำยุยงของเพื่อนกับความรู้สึกตัวเองตีกันจนไม่ค่อยแน่ใจว่าที่สิ่งรู้สึกเกิดจากตัวเองจริงๆ หรือเพียงแค่อินตามแรงยุ แต่ไม่ว่าจะเกิดเพราะอะไร เขาก็ชอบ...ที่รู้สึกแบบนี้กับน่านนที
“ปิงครับ พรุ่งนี้ผมอยากใช้ห้องมีตติ้ง ต้องทำยังไงบ้าง” พรุ่งนี้เขานัดสถาปนิกมาคุยเรื่องบ้าน เป็นพนักงานบริษัทฯ ชวินที่มันเรียกใช้งานนอกบ่อยๆ ส่วนเรื่องซื้อขายชวินเป็นคนกลางติดต่อให้ จ่ายเงินแล้วโอนโฉนดอังคารหน้า เรื่องร้านเต้ก็กำลังมองหาทำเลดีๆ แล้วเดี๋ยวค่อยขับไปดูสถานที่จริง
“ปกติสามารถจองเองผ่านแอพได้เลยครับ เดี๋ยวปิงเช็คให้ก่อนนะครับว่าห้องว่างมั้ย” น่านนทีกดส่งรูปแล้วสิงหาแล้วเดินกลับไปที่หลังเคาน์เตอร์ เช็คดูห้องประชุมพบว่ายังว่างก็กดจองให้ทันที
“ห้องว่างพอดีเลย คุณสิงจะจองตอนช่วงกี่โมงถึงกี่โมงครับ”
“น่าจะสิบโมงถึงเที่ยง ไม่น่าเกินนี้ แต่ถ้าเกินผมต้องทำยังไง”
“ปิงเช็คแล้วพรุ่งนี้ยังไม่มีคนจองเลย ถ้าเกินแต่ไม่มีคนจองต่อก็ใช้ต่อได้เลยครับ แต่ถ้ามีคนจองก็ต้องออก แต่ด้านนอกห้องประชุมก็มีโต๊ะเก้าอี้บริการหลายจุด สามารถใช้ได้ตลอดเวลาแค่ไม่มีห้องกั้นกับโปรเจคเตอร์เท่านั้นเอง”
“โอเคครับ งั้นสิบโมงถึงเที่ยงนี่ล่ะครับ จะพยายามไม่เกิน”
“ให้จัดคอฟฟี่เบรกด้วยมั้ยครับ ถ้าเป็นเครื่องดื่มทั่วไป คุกกี้ บิสกิตจะมีบริการฟรีในห้องอยู่แล้ว แต่ถ้าต้องการของว่างอย่างอื่นด้วยจะมีค่าใช้จ่ายเพิ่ม”
“สิบโมงน่าจะกินข้าวกันมาแล้ว ขอกาแฟกับพวกคุกกี้ก็พอครับ”
“แขกคุณสิงมีกี่คนครับ”
“สองคนครับ”
“โอเคครับ คุณสิงอ้อมมาดูหน้าจอดีมั้ยครับ ปิงจะได้สอนใช้งานด้วย ถ้าเปิดแอพก็ทำตามขั้นตอนคล้ายๆ กันนี้เลย” น่านนทีขยับให้อีกฝ่ายเข้ามานั่งเก้าอี้อีกตัว
“ตรงนี้นะครับถ้าคุณสิงเข้าแอพก็จะเจอหน้าแบบนี้ คุณสิงก็เลือก Meeting Room เมื่อกี้ปิงไปดูตารางการจองตรงนี้ เห็นมั้ยครับว่ามันว่างอยู่แสดงว่าไม่มีคนจองไม่มีคนใช้งาน คุณสิงก็กดจองได้เลย แล้วก็ระบุเวลาลงไป” เสียงเจื้อยแจ้วอธิบายอย่างตั้งใจ แต่คนฟังกลับเริ่มเหม่อไปทุกที เขาชอบมองน่านนทีพูดนั่นพูดนี่ให้ฟัง เวลาน่านนทีตั้งใจพูดอะไรสักเรื่อง ตาจะเป็นประกาย ปากเล็กๆ มีรอยยิ้มนิดๆ ตลอดเวลาเหมือนสนุกเหลือเกินกับการได้พูดในสิ่งที่ตัวเองพยายามศึกษาออกมาให้คนอื่นฟัง... น่ารักจัง
“คุณสิงว่าอะไรนะครับ”
“หืม... เปล่านี่ครับ” สิงหาคิดว่าตัวเองแค่นึกในใจนะ หรือเผลอพูดออกมา...ไม่มั้ง
“งั้นต่อนะ เมื่อกี้ปิงสอนเฉพาะของห้องมีตติ้ง แต่พวกจองรถก็ทำเหมือนกันเลยครับ อ้อ อีกเรื่องคือเมื่อกี้ที่สั่งคอฟฟี่เบรคจะไม่มีให้ใส่รายละเอียดในแอพ แต่ปกติถ้าคุณสิงจองปุ๊บ คอนเซียซจะรู้ทันทีแล้วก็จะโทรไปสอบถามเพิ่มเติม”
“แล้วพรุ่งนี้ปิงเป็นคนเสิร์ฟหรือเปล่าครับ”
“ปกติจะเป็นเมดหรือบัตเลอร์แล้วแต่ลูกบ้านต้องการครับ แต่บางครั้งปิงก็ไปช่วยดูแลความเรียบร้อยอีกที แต่พรุ่งนี้ปิงเข้างานบ่ายสามคงไม่ได้ดูแลให้นะครับ” น่านนทีตอบไปโดยไม่ได้สังเกตแววตาหม่นลงวูบหนึ่งของอีกฝ่าย
วันรุ่งขึ้นในห้องมีตติ้งที่จองไว้ สิงหาลงมาก่อนเวลานัดนิดหน่อย ถึงอย่างนั้นก็ยังพบบัตเลอร์มาเตรียมจัดสถานที่รอแล้ว มีการจัดแจกันดอกไม้เล็กๆ ไว้พอให้สบายตาแต่ไม่เกะกะ เตรียมเครื่องโปรเจคเตอร์และกระดานไวท์บอร์ด สถาปนิกหนุ่มสองคนและสิงหานั่งคุยกันคร่าวๆ ถึงสไตล์บ้านที่อยากได้ แรกๆ ทั้งสองคนมีเกร็งบ้างเพราะทั้งคู่ยังเป็นมือใหม่ในวงการ ยิ่งรู้ว่าสิงหาเป็นเพื่อนเจ้านายและเป็นดาราด้วยยิ่งกังวลกันไปใหญ่ เมื่อสิงหาไม่ได้วางตัวห่างเหิน แต่พูดคุยด้วยง่ายและสนุกเหมือนคุยกับเพื่อนใหม่คนหนึ่งเลยทำให้การคุยงานราบรื่นมากขึ้น สิงหามีรูปอ้างอิงมาเปิดให้ดูจะได้เห็นภาพรวมชัดเจนมากขึ้น ก่อนหน้านี้เขากับพ่อได้ออกแบบคร่าวๆ เอาไว้แล้วว่าต้องการห้องจำนวนเท่าไร จัดตำแหน่งไว้ตรงไหน ตอนนี้แค่ปรับขนาดหรือตำแหน่งห้องนิดหน่อยให้สอดคล้องกับพื้นที่ ซึ่งสถาปนิกทั้งสองคนต้องไปดูสถานที่จริงด้วยตัวเองอีกครั้ง เขาค่อนข้างละเอียดในการจัดวางตำแหน่งห้อง ห้องรับแขกควรมีแสงธรรมชาติส่องทั่วถึง ห้องนอนต้องไม่โดนแดดเผาช่วงกลางวัน สระว่ายน้ำต้องอยู่ในมุมที่เป็นส่วนตัวหน่อย ทุกคำนึงถึงการใช้สอยมากกว่าความสวยงาม
“เรื่องตัวบ้านผมพอเข้าใจความต้องการคุณสิงแล้ว ส่วนนอกตัวบ้านจะมีโรงรถกับสระว่ายน้ำ โรงรถนี่ต้องการจอดกี่คันครับ”
“สักสามสี่คัน ไม่น่าเกินสี่คันครับ” เขาลองคำนวณจำนวนรถในอนาคตน่าจะมีประมาณสามคันที่ตั้งใจไว้ คือคันปัจจุบันที่เพิ่งซื้อมา ถ้าพ่อแม่มาเมื่อไรก็ต้องมีอีกคันไว้ให้ใช้ แล้วก็อาจจะซื้อรถตู้อีกสักคันเผื่อเดินทางไกลๆ จะได้นั่งสบายกว่า
“งั้นรายละเอียดเท่านี้ก็น่าจะพอแล้วครับ แล้วก็รูปที่คุณสิงให้ดูพวกนี้ส่งให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ”
“ได้เลยครับ ส่งทางไหนดี”
“ส่งอีเมลได้เลยครับ นี่นามบัตรส่วนตัวผมครับ”
“โอเคครับ ผมแอดไลน์ไปด้วยเลยแล้วกัน เผื่อมีอะไรก็ติดต่อมาได้ตลอด ผมอยากได้บ้านที่ตรงความต้องการมากที่สุด ใช้สอยได้จริงไม่เน้นสวยงามนะครับ อ้อ ส่วนบันไดหน้าบ้านนี่ขอสโลปด้วย” สิงหาดึงโน๊ตบุ้คมาเข้าอีเมลส่วนตัวแล้วส่งรูปไปให้อีกฝ่าย นัดเวลาส่งแบบร่างครั้งแรกแล้วก็แยกย้ายกัน เขาโทรหาชวินเพื่อขอบคุณเพื่อนอีกครั้ง สองคนที่ส่งมาน่าจะเป็นเด็กปั้นของมัน ไฟแรงแต่อีโก้ไม่สูง สถาปนิกบางคนมีแนวทางของตัวเองชัดเจนเกินไป ไม่ค่อยทำตามความต้องการของลูกค้า ยกเรื่องความสวยงามมาแย้งอยู่เรื่อยๆ แน่นอนว่าจ้างคนออกแบบให้ก็ต้องอยากให้บ้านสวยในระดับหนึ่ง แต่ต้องใช้งานง่ายและใช้งานได้จริง
กลับขึ้นมาบนห้องเช็คไลน์ที่เริ่มแจกให้คนรู้จัก บางคนก็ไปบอกต่อทำให้มีงานเริ่มติดต่อเข้ามา เขาเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบแกงจืดมะระยัดไส้มาอุ่นกินเป็นมื้อเที่ยง ยังเหลือกับข้าวอีกสองถุง รสมือแม่ของปิงอร่อยถูกปากเขาจริงๆ เมื่อวานเขาลองกินปลาดุกผัดพริกไปหนึ่งถุง ปลาทอดกรอบกำลังดี ชุ่มๆ พริกแกงรสจัด กินกับข้าวร้อนๆ ไปสองจาน ถ่ายรูปจานเปล่าสะอาดเกลี้ยงเกลาส่งให้น่านนทีเพื่อฝากชมคุณแม่ แล้วได้บอกฝันดีก่อนนอนเป็นของแถมอีกครั้ง
“สวัสดีครับคุณสิง จะออกไปข้างนอกเหรอครับ” น่านนทีทักอีกฝ่ายที่เดินออกจากลิฟต์มาหา
“ออกไปซื้อของน่ะครับ แม่ปิงทำอาหารอร่อยมากเลย ผมเพิ่งกินแกงจืดมะระหมดไปอีกถุง ปกติผมไม่กินมะระนะ แต่แม่คุณทำไม่ขมเลย”
“แค่รูปที่ส่งให้เมื่อวานแม่ก็แทบกรี๊ดแล้ว ถ้าชมบ่อยๆ มีหวังแม่ต้องเพ้อถึงคุณสิงหนักกว่านี้แน่ พ่อปิงตกกระป๋องพอดี”
“ฮ่าๆๆ อร่อยจริงๆ ครับ ไม่ได้อวย”
“แล้วเมื่อเช้าห้องมีตติ้งเรียบร้อยมั้ยครับ”
“ดีมากครับ มีบัตเลอร์มาดูแลแต่ผมบอกให้เขาช่วยเสิร์ฟก็พอ ไม่ต้องคอยดูแลจนหมดเวลา เออผมว่าจะถามปิงเรื่องบริการซักรีดกับแม่บ้านน่ะครับ อยากรู้เรื่องค่าบริการว่าคิดยังไง”
“ซักรีดมีเรทราคาแบบต่อชิ้นแล้วก็รายเดือน เดี๋ยวปิงเอาใบราคาให้นะครับ”
“งั้นเอาไว้ก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมต้องออกไปข้างนอกแล้ว ขากลับค่อยแวะมาใหม่ดีกว่า”
“ก็ได้ครับ เดี๋ยวปิงเตรียมเอกสารให้”
“ขอบคุณนะครับ เดี๋ยวซื้อขนมมาฝาก” สิงหาโบกมือแล้วแล้วเดินไปอาคารจอดรถ น่านนทีมองอีกฝ่ายเดินจากไปทั้งที่ข้างในกำลังกังวล ทำยังไงดีนะ คุณสิงดูไม่เครียดอะไรเลย หน้าตาสดใสหล่อเหมือนเดิม น่าจะไม่เจอผีหลอกแล้วล่ะมั้ง น้ำมนต์ที่เอามาฝากคงต้องเก็บกลับไปใช้เอง หรือจะให้แม่เอาผสมในอาหารดี น้ำมนต์นี่ถ้าปรุงรสใส่เครื่องแกงแล้วจะยังขลังมั้ยนะ ปัญหานี้เขาจะถามใครดี
เมื่อตัดสินใจจะรับงานในวงการบันเทิงโดยที่ยังไม่มีผู้จัดการส่วนตัว หลายๆ เรื่องเขาไม่คุ้นเคยเลยได้คำแนะนำจากนักรบให้ลองรับงานเอง ส่วนเรื่องบัญชีหรือสัญญาต่างๆ ถ้าต้องการชั่วคราวเดี๋ยวนักรบจะให้ผู้ช่วยตัวเองมาคอยดูแลให้ เอาไว้รับงานเต็มตัวค่อยหาผู้จัดการส่วนตัว ก่อนอื่นที่ต้องทำคือซื้อโทรศัพท์มือถือพร้อมเบอร์ใหม่ แล้วใช้เครื่องนี้เป็นเบอร์ส่วนตัว ส่วนเบอร์เก่าที่เริ่มมีคนรู้แล้วก็เอาไว้รับงานไปเลย เขาใช้เวลาไม่นานในการเดินเลือกของ แวะร้านเบเกอรี่เห็นเค้กใบเตยมะพร้าวอ่อนน่ากินเลยสั่งไปหลายชิ้น รวมกับขนมอื่นๆ อีกนิดหน่อย แยกกล่องใส่ไปฝากน่านนที
“ซื้อขนมมาเยอะจัง คุณสิงชอบเหรอครับ” น่านนทีมองถุงเบเกอรี่ร้านดังที่วางบนเคาน์เตอร์
“อันนี้ซื้อมาฝากปิงแล้วก็ถุงนี้ฝากให้พ่อแม่ปิงนะครับ ผมไม่เคยกินหรอกแต่เดินผ่านเห็นคนเยอะแล้วก็น่ากินดี”
“อร่อยครับ ปิงเคยกินไม่กี่ครั้ง ขี้เกียจต่อแถวซื้อ ขอบคุณนะครับ ซื้อมาเยอะเลย”
“ทั้งหมดนี้เพราะฝีมือแม่ปิงล้วนๆ กับข้าวช่วยชีวิตผมได้มาก ปกติซื้อแต่ข้าวกล่องมาเวฟ เวลาสั่งร้านอาหารคอนโดฯ ก็ไม่ค่อยได้รสถูกใจ”
“ปิงเห็นแล้วล่ะครับ เปิดตู้เย็นมาเจอแต่อาหารกล่อง จริงๆ ในซอยมีร้านอร่อยเยอะนะครับ กลางๆ ซอยมีก๋วยเตี๋ยวเรือชามเล็ก ปิงชอบกิน ร้านส้มตำยิ่งแซ่บมาก แต่เป็นรถเข็นนะครับ เขาจะเข็นมาจอดตรงวินมอเตอร์ไซต์ตอนเที่ยงๆ”
“ของโปรดผมเลย ไว้วันหลังจะลองนะครับ”
“อยากกินอาหารแนวไหนถามได้ครับ ในซอยนี้ปิงตระเวนกินมาเกือบทุกร้าน” แววตาโตๆ ที่มักเปร่งประกายเวลาพูดเรื่องงาน ตอนนี้แทบจะเปร่งแสงได้เมื่อพูดเรื่องของกิน ตัวเล็กๆ บางๆ ดูไม่ออกเลยว่ากินเก่ง
“ปิงรู้ตัวมั้ยเวลาพูดถึงของกินตาคุณวาวมากเลย”
“คุณสิงอะ อย่าแซวสิครับ ปิงแค่ชอบกินของอร่อย ไม่ได้ตะกละนะ”
“ไม่ได้แซวในแง่ไม่ดีนะครับ น่ารักดี”
“พอเลยครับ หยุดแซว อันนี้ใบเรทราคาที่คุณสิงถามไว้ครับ” น่านนทีรีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อเริ่มทนสายตาแปลกๆ ของสิงหาไม่ไหว
“ถ้าผมจะใช้บริการต้องทำยังไงบ้างครับ” สิงหายอมเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นแก้มอีกฝ่ายมีสีระเรื่อขึ้นเล็กน้อย แถมไม่กล้าสบตาเขาเหมือนทุกที
“แจ้งปิงหรือแจ้งนิติฯ ก็ได้ครับ ต้องการส่งซักวันไหนบ้างก็ระบุได้เลย ถ้ามีเรื่องด่วนต้องรีบซักก็โทรแจ้งได้ตลอด เวลาจะส่งซักก็เปิดตู้ตรงโถงหน้าห้องคุณสิงเลยครับ เอาตะกร้าผ้าวางไว้แล้วจะมีเมดไปเอาลงมา ซักรีดเสร็จก็จะเอาไปแขวนไว้ในตู้ตามเดิม หรือถ้าคุณสิงจ้างเมดดูแลห้องด้วยเขาก็จะมาหยิบไปจัดเรียงในตู้เสื้อผ้าให้”
“แต่ผมไม่อยากจ้างเมดประจำนี่สิ อยากให้เข้ามาทำความสะอาดสักสัปดาห์ละสองวันพอ”
“อย่างนั้นก็ให้เมดเข้าวันเดียวกับส่งซักเลยสิครับ”
“ทำได้เหรอครับ”
“ได้สิครับ คุณสิงระบุวันมาเลยว่าให้เมดเข้าวันไหนบ้าง เดี๋ยวปิงทำเรื่องแจ้งนิติฯ ให้ ถ้าระบุตัวเมดได้แล้วปิงจะพามาแนะนำตัวกับคุณก่อน”
“เอาเป็นวันจันทร์กับพฤหัสครับ ลองให้เมดทำดูก่อนว่าสองวันไหวมั้ย ถ้าไม่ไหวผมค่อยเปลี่ยนเป็นสามวัน อันนี้คือราคาเมดต่อครั้งใช่มั้ยครับ”
“ใช่ครับ ทำงานแปดชั่วโมง พักหนึ่งชั่วโมง ส่วนที่เป็นรายเดือนนี่คือทำทุกวัน มีแบบไปกลับหรือให้พักอยู่ด้วยเลยก็ได้”
“ผมเลือกเมดเองได้มั้ยครับ” สิงหานึกถึงแม่บ้านสาวที่เคยมาดักเจอ เขาไม่ได้รังเกียจเพียงแต่อาจดูไม่เหมาะสมถ้ามีผู้หญิงอายุไม่มากอยู่ในบ้านตัวเอง แถมเธอยังชื่นชมเขาด้วย มันจะกระอักกระอ่วนกันเปล่าๆ
“ได้ครับ แต่ต้องดูคิวว่างด้วยนะครับ บางคนทำงานดีลูกบ้านก็แนะนำต่อๆ กัน คิวจะยุ่งนิดนึง”
“ผมเลือกใครก็ได้ครับ ขอแค่อายุมากสักหน่อย”
“จริงสิ ปิงเกือบลืมเรื่องนี้เลย เดี๋ยวปิงระบุคนอายุสี่สิบขึ้นไปเลย รับรองปลอดภัย กันข่าวฉาวว่าพาสาวขึ้นห้องได้ด้วย” น่านนทีรีบจดบันทึกไว้กันลืม เป็นดารานี่ไม่ง่ายเลย เผลอพลาดนิดเดียวอาจเป็นข่าวได้ ยิ่งคุณสิงเพิ่งกลับมาไม่นาน ถ้ามีข่าวฉาวคงไม่ได้กลับไปแจ้งเกิดอีก พ่อบอกว่าคนเห็นผีคือคนมีบุญ ผีเลยมาขอส่วนบุญ คุณสิงหล่อแถมบุญดีขนาดนี้เขาต้องสนับสนุนทุกทางที่ทำได้
“ปิงดื่มน้ำอะไรน่ะครับ น้ำดีท็อกซ์เหรอครับ” สิงหาเหลือบมองข้างมือที่กำลังจดยุกยิก เห็นขวดน้ำมีอะไรลอยอยู่ด้านบน หรือจะน้ำดีท็อกซ์ที่แม่เขาเคยบังคับให้ดื่มช่วงนึง เอาผลไม้สดหมักน้ำแร่ก่อนเอามาดื่ม แรกๆ เขาก็ดื่มได้ แต่ให้ดื่มทุกวันก็ไม่ไหว เอาผลไม้ออกมากินดีๆ ดีกว่า
“อ่า....เปล่าครับ แฮ่ จะพูดไงดี” น่านนทีมองขวดน้ำมนต์ที่ตั้งไว้บนโต๊ะแทนยันต์ เอาจริงๆ เขาแค่วางไว้เฉยๆ ไม่ได้เอาไว้กันผีอะไรหรอก แต่เจ้าของตัวจริงถามมาแบบนี้เขาจะบอกไงดี จะโดนหาว่างมงามไหม หรือจะกลายเป็นการรื้อฟื้นเรื่องเก่าจนทำให้กลัวขึ้นมาอีก
“เหมือนผมได้กลิ่นหอมๆ ด้วย เหมือนพวกขนมไทยที่เขาอบควันเทียนเลย” สิงหาชะโงกหน้าไปใกล้เพื่อดมกลิ่นให้ชัดๆ เหมือนกลิ่นขนมไทยจริงๆ เขามั่นใจ ส่วนคนที่ยืนใกล้ขวดสะดุ้งถอยหลังไปแล้ว ไม่ใช่การหลีกทางให้อีกฝ่าย แต่ตกใจกลิ่นที่สิงหาพูดถึง เขานั่งคนเดียวตั้งนาน ไม่เห็นได้กลิ่นอะไรเลย นี่น้ำมนต์นะ มีแต่น้ำตาเทียนลอยน้ำอยู่ ไม่มีกลิ่นอะไรสักหน่อย
“คือ...อันนี้ปิงเอามาฝากคุณสิงน่ะครับ ปิงเห็นว่าคุณสิงเจออะไรแปลกๆ ก็เลย...เอาน้ำมนต์มาฝาก” น่านนทีใช้นิ้วชี้จิ้มๆ ดันขวดไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น แอบเอานิ้วมาดมก็ไม่เห็นได้กลิ่นอะไร เอ๊ะ หรือมีกลิ่นจางๆ สิงหาหยิบขวดน้ำขึ้นมาดู พบน้ำตาเทียนลอยอยู่ในขวดนิดหน่อย ตอนแรกเขานึกว่าเกล็ดส้มซะอีก
“อันนี้ใช้กินหรืออาบครับ”
“ก็จิบสักอึกแล้วที่เหลือค่อยอาบก็ได้ครับ จะได้ขลังจากภายใน” เมื่อสิงหาไม่มีท่าทางปฏิเสธหรือหาว่าเขางมงายเลยสบายใจมากขึ้น น้ำมนต์ขวดนี้มาจากวัดดังแถวบ้าน แต่ไม่ได้ดังเรื่องไล่ผีหรือของขลัง ดังเรื่องเลขเด็ด เห็นว่าสองสามงวดก่อนมีคนซื้อล็อตเตอรี่ในวัดถูกรางวัลที่หนึ่งด้วย
“โอเค เดี๋ยวผมขึ้นไปอาบเลย ขอบคุณปิงนะที่อุตส่าห์เอามาให้”
“แล้วคุณสิงเป็นไงบ้างครับ โทรศัพท์เครื่องนั้น...”
“ผมถอดเก็บใส่ตู้ไว้ ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรนะครับ ก็ไม่แน่ใจว่าวันนั้นมันอาจจะช็อตหรืออะไรก็ได้”
“ดีแล้วครับ มันอาจไฟช็อตเฉยๆ”
“หน้าตากับคำพูดคุณมันสวนทางกันมากเลยรู้ตัวมั้ย”
“ก็...พอจะรู้ครับ” เขายิ้มให้คนอ่านใจเก่ง ในหัวน่านนทีตอนนี้มีแต่คำว่าผีเต็มไปหมด
“อย่าคิดมาก ผมว่ามันแค่บังเอิญน่ะครับ ไม่มีอะไรหรอก” สิงหากลับเป็นฝ่ายต้องปลอบเมื่อเห็นพนักงานตัวเล็กเริ่มหน้าเสีย ท่าทางจะกลัวจริงๆ ตรงข้ามกับเขาที่ไม่ค่อยคิดอะไร ไม่ใช่ไม่เชื่อ เพียงแต่มันก็ยังไม่ได้เจออะไรจังๆ พอที่จะเชื่อได้เต็มร้อย
คืนนั้นสิงหาดื่มน้ำมนต์และนำที่เหลือในขวดมาอาบ ไม่ว่ามันจะจริงไม่จริง เชื่อได้หรือไม่ก็ตาม สำหรับเขาน้ำขวดนี้คือความหวังดีของน่านนที ไม่ใช่ของอันตราย ดังนั้นไม่มีเหตุผลที่จะแกล้งรับมาเฉยๆ แต่ไม่ใช้ น้ำมีกลิ่นควันธูปควันเทียน แต่พอฟอกสบู่กลิ่นก็หายไปหมด กลางคืนนอนหลับสบายด้วยความอิ่มใจจากความห่วงใยของอีกคน ตรงข้ามกับน่านนทีที่เลิกงานกลับบ้านด้วยความหวาดระแวงตลอดทาง กลับถึงบ้านเกือบตีหนึ่งพ่อลุกมาดูเหมือนทุกครั้งที่กลับดึก ถ้าเป็นวันอื่นเขาก็จะบอกให้พ่อไปนอน ถ้าหิวเดี๋ยวเขาหาข้าวกินเอง แต่วันนี้เขาดึงแขนพ่อให้เดินไปส่งบนห้องนอน
“พ่อๆ น้ำมนต์ขวดนั้นน่ะ ปิงเอาไปให้เขาแล้วนะพ่อ” เขารายงานคนที่ช่วยไปเอาน้ำมนต์จากวัดมาให้
“อืม ดีแล้ว จะได้สบายใจ”
“ปิงว่าไม่ได้ผลหรอก คืนนี้ปิงไปนอนด้วยนะ ขออาบน้ำแป๊บนึง พ่อนั่งรอนะ”
“ฮึ้ย โตแล้วน่า บ้านเราเองไม่มีอะไรหรอก”
“ก็มันกลัวนี่ คุณสิงเขาได้กลิ่นด้วย อยู่ดีๆ ก็ทักว่าหอมควันเทียน มันน้ำมนต์เฉยๆ ปิงกินตั้งแก้วนึง อาบอีกขวดยังไม่เห็นได้กลิ่นเลย” ยิ่งพูดยิ่งขนลุก กอดแขนพ่อแน่นขึ้นอีกนิดเพื่อความสบายใจ
“เหลวไหลน่า มันก็มีกลิ่นธูปกลิ่นดอกไม้ไง ลอยเต็มอ่างแบบนั้นก็ต้องมีกลิ่นบ้างสิ เราจมูกไม่ดีเอง”
“ห๊ะ! มีจริงดิ พ่อไม่หลอกนะ”
“ก็จริงสิ ตอนเขาทำพิธีมันก็มีธูปเทียน พ่อว่าเขาใช้ธูปหอมนา กลิ่นมันจะหอมหน่อย แล้วก็มีดอกบัวลอยในอ่างด้วย เราน่ะเพ้อเจ้อ ไปๆ ไม่หิวก็รีบนอน พ่อจะกลับห้องแล้ว”
“ไม่หลอกแน่นะ”
“เออสิ ไปๆ รีบไปอาบน้ำ เดี๋ยวพ่อนั่งรอ รีบๆ ล่ะ” พ่อเห็นว่าเขายังกลัวๆ เลยยอมรอในห้องเป็นเพื่อน เขารีบคว้าเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำทำเวลาสุดชีวิต นึกถึงความหลอนของตัวเองตลอดทางกลับบ้านแล้วขำ กลัวแม้แต่เสียงลม มิน่าคุณสิงทำหน้าแปลกๆ คงกลั้นขำเขาอยู่แน่ๆ โอยยย...โชว์โง่ให้เขาดูอีกแล้วสิเนี่ย
—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
มันก็จะฟีลกู๊ดๆ โกสๆ หน่อย :hao7: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 06-04-2019 15:12:37
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 06-04-2019 15:58:23
เริ่มหัวข้อโดย: prueksa ที่ 06-04-2019 16:15:07
ปิงน่ารัก
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 06-04-2019 16:31:37
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 06-04-2019 16:37:02
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 06-04-2019 16:37:45
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 06-04-2019 16:55:19
บรื๊อๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 06-04-2019 17:22:35
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 06-04-2019 17:50:25
เริ่มหัวข้อโดย: JaikOrn ที่ 06-04-2019 17:55:47
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 06-04-2019 20:51:35
คนอ่านใจบ่ดีเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 06-04-2019 22:19:18
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 06-04-2019 22:44:59
:3123: :pig4: :3123:
o13
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 07-04-2019 00:19:35
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 07-04-2019 02:02:03
เริ่มหัวข้อโดย: Anyann ที่ 07-04-2019 10:45:15
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 07-04-2019 14:29:13
สิงรุกๆ หน่อย ปิงดูซื่อบื้อๆ กว่าจะรู้ตัว อาจจะนานนะ
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 07-04-2019 21:12:53
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 08-04-2019 08:49:24
เริ่มหัวข้อโดย: wanida023 ที่ 08-04-2019 14:26:44
เริ่มหัวข้อโดย: melody ที่ 08-04-2019 16:58:13
ดูสดใสเกินไป อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 08-04-2019 18:22:19
แล้วอะไรคือหลุดปาก ไหนว่าแค่คิดไง
สงสัยจะได้เปลี่ยนงานเร็ว ๆ นี้ ไม่รู้ ปิง
ปิงน่าเอ็นดู หลอนถึงขั้นต้องไปขอน้ำมนต์
แล้วให้พ่อนั่งรออาบน้ำ แต่บ้านนี้น่ารักค่ะ
เอาใจใส่ ดูแลกันดีจังเลย แถมเผื่อคนอื่นด้วย
อยากรู้แล้วว่าที่สิงเห็นใครวิ่งออกจากห้อง
แล้วเสียงโทรศัพท์ดังได้ไง งงใจอยู่เลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Nungning ที่ 09-04-2019 04:02:46
2.คืนรัง
แม้ว่าช่วงแรกของการปรับเวลาทำงานจะมีปัญหาบ้าง เพราะพนักงานสี่คนต้องเวียนกะกันให้ครบ 24 ชั่วโมง จากแนวคิดเดิมของผู้จัดการที่อยากให้มีคนเข้างานกะละสองคนก็เป็นไปไม่ได้เพราะชั่วโมงทำงานของแต่ละคนจะเกินกำหนดกฏหมายแรงงาน พี่โจเลยปรับเป็นวันพุธถึงจันทร์แบ่งเป็นสามกะ คือกะแรกหกโมงครึ่งถึงบ่ายสามครึ่ง กะที่สองบ่ายสามโมงถึงเที่ยงคืน กะสามห้าทุ่มครึ่งถึงเก้าโมงครึ่ง แต่ละสัปดาห์จะกำหนดไว้ว่าใครได้กะไหนของสัปดาห์นี้ ส่วนคนที่ปล่อยฟรีถ้าไม่มีงานสำคัญก็สามารถเลือกได้ว่าจะเข้ากะหนึ่งหรือสอง วันอังคารเป็นวันหยุด แต่ต้องสลับกันหยุดสัปดาห์ละสองคน คนที่มาทำงานแบ่งกะเข้างานหกโมงครึ่งถึงเที่ยงครึ่ง และเที่ยงถึงหกโมงเย็น ได้โอทีคนละสามชั่วโมง ทุกกะมีเวลาพักชั่วโมงครึ่ง งานหนักนิดหน่อย เวลาทำงานไม่ค่อยเหมือนคนอื่น แต่เงินดีมากแถมหัวหน้าคุยด้วยง่าย พนักงานทุกคนเลยมีความสุขทั่วหน้าจนคนในห้องนิติบุคคลพากันอิจฉา
“ทีหลังถ้าจะใช้ห้องมีตติ้งช่วยทำเอกสารส่งให้นิติฯ ด้วยนะคะน้องปิง ไม่ใช่บอกแต่ปากเปล่า คนอื่นเขาต้องจัดตารางลงแอพแจ้งลูกบ้านอีกนะ”
“ปิงทำเอกสารส่งให้ตั้งแต่วางสายจากลูกบ้านแล้วนะครับ อยู่ในตะกร้าที่เขียนว่าด่วนที่สุด”
“ไม่เห็นมีใครเห็นเลย ทีหลังเอาอะไรไปวางในห้องก็แจ้งคนในห้องด้วย ไม่ใช่พอได้ย้ายตำแหน่งก็ลืมงานเก่าๆ ไปหมดว่าเขาทำงานกันยังไง”
“ออมว่าพี่ไปคุยกับพี่สาดีกว่ามั้ยคะ เมื่อวานออมเข้าไปวางใบจองครัวยังเห็นใบของปิงวางอยู่ในตะกร้าเลย ออมบอกพี่สาแล้วว่าใบจองพี่ปิงค้างในตะกร้าอย่าลืมนะ แล้วก็วางของออม สรุปคือครัวของออมจองได้แต่ของปิงทุกคนตาบอดมองไม่เห็นเหรอ”
“เพราะเธอเอาไปซ้อนๆ กันทำให้คนอื่นเขายุ่งยากมากกว่า ทีหลังก็วางให้เรียบร้อย เดี๋ยวจองห้องนั้นห้องนี้ หัดโทรไปแจ้งด้วย”
“อ้าว ไหนบอกให้ทำเอกสารไม่ให้บอกปากเปล่า ตกลงยังไงคะ ถ้ายังนึกคำไม่ออกแนะนำกลับห้องนิติฯ ไปค่ะ นี่ล็อบบี้นะคะ มาทำเสียงดังแบบนี้ออมแจ้งผู้จัดการได้นะ เสียภาพลักษณ์คอนโดฯ ค่ะ” ออมพูดจบพี่หงส์ก็สะบัดหน้าเดินกลับห้องทำงานตัวเอง เขาแอบยกนิ้วโป้งให้ออมในการสู้ศึกครั้งนี้
“พวกห้องนิติฯ ทำไมชอบหาเรื่องปิงจัง แต่เอาจริงๆ ก็เหมือนไม่ชอบพวกเราทุกคนเลยนะ”
“ตอนแรกปิงทำงานห้องนั้นใช่มั้ยล่ะ แต่ตอนนั้นพี่ฝ้ายคอนเซียซเก่าน่ะเคยเล่าว่าพี่สาเขาจะฝากน้องเขามาทำ แต่พอผู้จัดการสัมภาษณ์งานแล้วเขาเลือกพี่เลย น้องพี่สาเขายังไม่ได้สัมฯ เลย”
“แพ้แล้วพาลว่างั้น แต่กับพี่โจก็ไม่เห็นเขาจะสนิทเลย พี่โจออกจะนิสัยดี ฮาด้วย”
“พี่โจเคยบอกพี่ว่าเขาไม่ชอบคอนเซียซทั้งหมดนั่นแหละ เหมือนเขาต้องรับคำสั่งเราอีกทีแต่จริงๆ ก็ไม่ใช่ งานมันคนละส่วนกันมันแค่ต้องประสานงานกันแค่งั้นเอง”
“อย่างนี้แหละปิง ออมเคยอยู่คอนโดฯ แฟนสมัยเรียนนะ ตีกับนิติฯ แทบทุกวัน ทำตัวใหญ่ เรื่องเยอะ มีของมาส่งก็ไม่รับให้เรา บางทีให้คนอื่นมาเซ็นรับของเราไปเฉย เวลาออมไปค้างกับแฟนนะชอบมองเหมือนเราเป็นเด็กใจแตกหอบผ้ามาอยู่กับผู้ชาย ซึ่งมันก็จริงแหละ แต่ไม่ใช่ใจแตก อย่างอื่นก็แตก ฮ่าๆๆ” น่านนทีส่ายหน้าให้กับความทะลึ่งของเพื่อนร่วมงาน
แสงไฟตามท้องถนนแดงฉานเป็นแนวยาวสมกับความขึ้นชื่อในเรื่องรถติด ท้องฟ้ายามค่ำคืนของเมืองที่ไม่ได้เห็นมานานทำให้ชายหนุ่มเหม่อมองอย่างนิ่งงัน สายตาคมกริบทอดมองไปตามตึกสูงและถนนบางเส้นที่ไม่คุ้นตา หลายปีแล้วที่เขาไม่ได้กลับมาอยู่ที่นี่ และเป็นคืนแรกเช่นกันที่เขาได้นอนบ้านที่ซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง ห้องหรูบนคอนโดฯ ลงทุนซื้อที่นี่ตั้งแต่ยังไม่เริ่มสร้าง ผ่านมาหลายปีเขาซึ่งเป็นเจ้าของเพิ่งได้เข้ามาอยู่อาศัย เหลียวมองรอบกาย ทั้งวัสดุและการตกแต่งที่เคยเลือกเองกับมือกลับดูแปลกตาเพราะรสนิยมบางอย่างก็เปลี่ยนไปตามกาลเวลา
เสียงโทรศัพท์ดังจากโซฟาทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจจากภาพเบื้องหน้าก่อนจะเดินมารับสายที่เข้ารู้ดีว่าเป็นใคร
“ว่าไงครับแม่”
“เป็นไงบ้างลูก ห้องเรียบร้อยดีไหมไม่เห็นโทรหาแม่เลย” เสียงนุ่มที่เพียงแค่ได้ฟังก็รู้ว่าหญิงสูงวัยปลายสายต้องเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างเรียบร้อยมากแน่ๆ
“เรียบร้อยดีครับแม่ แต่อาจจะเปลี่ยนพวกผ้าม่านกับพรมบางชิ้น เดี๋ยวผมค่อยตัดสินใจอีกที”
“อย่าลืมส่งรูปให้แม่ดูด้วยนะ ลีโอเขาก็อยากเห็นนะ”
“ได้ครับ แต่อีกสักพักนะแม่ ผมว่าผมเจ็ทแล็กนิดๆ หลับทั้งวันตอนนี้ตาสว่างมากเลย”
“ดูแลตัวเองดีๆ นะลูก ว่างก็โทรหาแม่โทรหาลีโอด้วย เขาคิดถึงนะ”
“ครับ วันนี้ผมก็ไลน์หาแล้ว พ่อบอกว่าแม่ร้องไห้คิดถึงผมเหรอ”
“ไปเชื่ออะไรตาอ้วนนั่น แม่เปิดละครดูแล้วมันอิน แค่นี้นะสิง ถ้านอนไม่หลับก็ลองแช่น้ำอุ่นดู พวกเทียบหอม อโรม่าที่แม่เคยให้ใช้ก็ซื้อมาเก็บไว้บ้าง หรือให้แม่ซื้อส่งให้มั้ย กลิ่นเดิมที่ลูกชอบ ที่ไทยมีขายรึเปล่าไม่รู้”
“เดี๋ยวผมลองหาซื้อก่อนแล้วกัน ถ้าไม่มีก็หากลิ่นคล้ายๆ กันก็ได้”
“จะไปเดินซื้อเองหรือลูก มันจะไหวเหรอ เกิดมีคนจำสิงได้ขึ้นมาล่ะ”
“น่าจะไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วล่ะครับ ไม่ได้กลับไทยตั้งหลายปี คนน่าจะลืมๆ ผมไปแล้ว แม่ไม่ต้องห่วงนะ”
“โอเคๆ งั้นแค่นี้นะลูก โทรหาแม่บ่อยๆ นะครับ”
“ครับผม รักแม่นะ รักพ่อด้วย”
หลังจากวางสายสิงหาเดินไปห้องนอนเล็กที่ตอนนี้ใช้เป็นห้องเก็บของ ของส่วนใหญ่อยู่ที่บ้านแม่ มีบางส่วนที่เขาฝากไว้กับเพื่อนและเพิ่งไปเอามา ส่วนใหญ่ก็เป็นกรอบรูป อัลบั้มรูป ถ้วยรางวัลต่างๆ ตั้งแต่สมัยเรียนจนถึงทำงาน รางวัลสีทองอันทรงเกียรติที่ครั้งหนึ่งเขาเคยได้รับถูกแกะออกจากห่อช้าๆ ป้ายสีเงินสลักชื่อรางวัลที่ใครหลายคนชื่นชมและอยากได้ ‘รางวัลนักแสดงนำชายยอดเยี่ยม’ รางวัลที่การันตีความสามารถและทำเป็นใบเบิกทางสู่วงการภาพยนตร์ของเขา ในลังยังมีรางวัลอีกหลายอันเขาไม่ได้หยิบออกมา เขาเพียงมองแล้วย้อนนึกถึงความหลังนิดหน่อยก่อนค่อยๆ ห่อกันกระแทกแล้วเก็บใส่ลังรวมกับรางวัลอื่นๆ
แกร๊ก…คลิก
เสียงดังจากนอกห้องทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งและหันขวับไปมอง เสียงแม้จะเบาแต่เขาได้ยินชัดเจน เหมือนเสียงเปิดและปิดประตู ไม่สำคัญว่าประตูไหน ที่สำคัญคือเขาอยู่คนเดียว เขาค่อยๆ ลุกขึ้นเดินออกนอกห้องนอน เหลียวมองรอบๆ แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก จนกระทั่ง
ตึก ตึก ตึก
เสียงเหมือนฝีเท้าคนกำลังวิ่งและทิศทางนั้นคือประตูหน้าห้อง เขารีบวิ่งตามเสียงไปก่อนจะเห็นประตูห้องกำลังปิด อีกฝ่ายวิ่งออกไปข้างนอกแล้ว เขารีบวิ่งตามเปิดประตูห้องทันทีแต่...ไม่มีใคร เดินมามองลิฟต์ก็ไม่มีการเคลื่อนไหว ยังคงขึ้นเลข 1 ตามปกติ สิงหาเสยผมอย่างหัวเสียที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ห้องชุดนี้ราคาแปดหลัก ทุกทางเข้าออกต้องมีการ์ดแสกนเพื่อรักษาความปลอดภัยให้ผู้อาศัย แม้กระทั่งโถงลิฟต์ก็มีประตูปิดกั้นไม่ให้คนนอกเข้ามากดลิฟต์ได้ แต่ละห้องก็เป็นลิฟต์ส่วนตัว ต้องใช้การ์ดในการเปิดลิฟต์และกดเลขชั้นซึ่งกดได้เฉพาะเลขห้องที่ตรงกับการ์ด คนที่เขาไม่อนุญาตจะบุกรุกขึ้นมาไม่ได้เด็ดขาด แต่นี่ถึงขนาดเข้ามาในห้องเขาได้ด้วยซ้ำไป ความโมโหทำให้เขาเดินไปกดโทรศัพท์หาพนักงานตรงล็อบบี้ทันที
“สวัสดีครับ คอนเซียซยินดีให้บริการครับ”
“ครับ เมื่อกี้มีคนบุกเข้ามาในห้องผม ตอนนี้วิ่งหนีไปแล้ว ช่วยให้รปภ.จับตัวไว้ด้วยนะครับ ผมจะรีบลงไป”
“ต้องขออภัยจริงๆ นะครับ ห้อง A201 ใช่มั้ยครับ เดี๋ยวผมจะรีบแจ้งรปภ.ทันที ขออนุญาตวางสายนะครับ” น่านนทีที่เข้ากะดึกถึงกับสะดุ้งลุกขึ้นยืนเมื่อพบเหตุฉุกเฉินที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน มีคนบุกรุกกกกก!!!
“น้าสิทธิ์ๆ มีคนบุกขึ้นห้องครับ พาคนไปดักที่บันไดหนีไฟกับโถงลิฟต์ทีครับ ดูจากกล้องวงจรปิดทีนะครับว่าหนีไปทางไหน” เขารีบหยิบวอขึ้นมาตะโกนขอความช่วยเหลือจากทีมรักษาความปลอดภัย ไม่กี่วินาทีทุกคนเหมือนไฟลนก้น วิ่งกระจายกำลังไปตามทางเข้าออกเพื่อมองหาผู้ต้องสงสัย น่านนทีรีบวิ่งไปโต๊ะซีเคียวริตี้ที่ล็อบบี้ส่วนหน้าเพื่อดูกล้องวงจรปิด
“เป็นไงน้า เห็นไหมว่าไปทางไหน ลงมาจากชั้น 20 นะ” ตากลมโตพยายามเพ่งไปตามจุดเข้าออกที่มีคนไปดักรอเกือบครบแล้ว
“ไม่เห็นมีเลย ใครจะขึ้นไปได้วะปิง”
“ไม่รู้สิพี่ เขาโทรลงมาเสียงเหวี่ยงมาเลย น้าลองย้อนเทปดูได้มั้ยว่าขึ้นไปจากทางไหนจะได้ไปดักทางนั้น”
“ย้อนดูตรงไหนละ ลิฟต์หรือบันได หรือลิฟต์ส่งของ”
“น้าลองดูตรงบันไดกับลิฟต์พนักงานก่อน เดี๋ยวปิงวิ่งไปเช็คประตูหน้าลิฟต์หลักก่อนว่ามันเสียรึเปล่า เดี๋ยววอหา” น่านนทีรีบวิ่งกลับเข้าตึกวิ่งผ่านล็อบบี้ก่อนจะเบรคเอี๊ยดจนเกือบล้มเมื่อเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนกอดอกหน้าเคาน์เตอร์คอนเซียซของเขา
“สวัสดีครับ ใช่คนที่โทรมาเมื่อครู่หรือเปล่าครับ” เขารีบก้าวเข้าไปหาอีกฝ่ายที่หันมามองพอดี ใบหน้ายุ่งๆ ที่บ่งบอกถึงความหงุดหงิดแต่ก็ไม่สามารถกลบรัศมีความหล่อที่ออมมักพูดได้ หล่อจนเข่าทรุดคือแบบนี้นี่เอง
“ใช่ผมเอง ได้ตัวมั้ย”
“ยังไม่เจอเลยครับ แต่รปภ. ไปดักทางเข้าออกไว้หมดแล้ว อีกส่วนกำลังไล่เช็คจากกล้องวงจรปิด ไม่ต้องห่วงนะครับ เราต้องจับคนร้ายได้แน่ๆ คุณนั่งรอตรงนี้สักครู่นะครับ ผมขอไปเช็คประตูหน้าลิฟต์ก่อน” น่านนทีพูดจบก็รีบวิ่งเลี้ยวผ่านห้องพัสดุตรงไปประตูกั้นโถงลิฟต์ที่มีลูกน้องน้าสิทธิ์มายืนดักอยู่ เขาลองเปิดๆ ดันๆ ก็ไม่สามารถเปิดได้ ลองเอาบัตรพนักงานตัวเองแสกนก็เปิดไม่ได้ แสดงว่าประตูไม่เสีย คนนอกเข้าออกทางนี้ไม่ได้แน่ๆ
“ประตูทำงานปกติ คนนอกไม่น่าจะเข้าจากทางนี้ได้นะครับ คุณลูกบ้านพอจะเห็นหน้าตาคนร้ายไหมครับ”
“ไม่เห็นเลยครับ พอดีได้ยินเสียงเลยวิ่งออกจากห้องนอนมาดู แต่เขาวิ่งหนีออกนอกห้องพอดี ไม่ได้ลงทางลิฟต์ มันมีทางเข้าออกของพนักงานอีกทางใช่มั้ย”
“ใช่ครับ แต่ปกติทางนั้นต้องเป็นคนที่ได้รับสิทธิจากลูกบ้านถึงเปิดได้เป็นครั้งคราว ต้องใช้บัตรแสกนเปิดเหมือนกันครับ แต่เดี๋ยวเราลองเช็คจากกล้องได้ รบกวนรอสักครู่นะครับ” น่านนทีรีบวิ่งกลับไปหาน้าสิทธิ์อีกครั้ง
“เป็นไงน้า เจอมั้ย ลูกบ้านลงมานั่งรอที่ล็อบบี้แล้วเนี่ย”
“ไม่มีเลยว่ะ รีดูครึ่งชั่วโมงก่อนนะ ในลิฟต์ทุกตัวก็ปกติ ไม่มีใครใช้”
“เขาบอกว่าวิ่งออกจากห้องเขาแต่ไม่ได้ลงทางลิฟต์หลัก น้าลองดูตรงโถงรับส่งของชั้น 20 ให้หน่อย” น้าสิทธิ์กับเขาจ้องภาพจากกล้องวงจรปิดที่ค่อยๆ เล่นถอยหลังไปเกือบชั่วโมง แต่ก็ไม่พบอะไรผิดปกติ ไม่มีใครเดินที่ชั้นนี้ ไม่มีใครแอบเข้ามา หรือออกไป
“อะไรอะน้า ไม่เห็นเจอใครเลย”
“ไอ้พวกนั้นที่ดักซุ่มอยู่ก็ไม่เจอนะ น้าวอถามแล้ว”
“มันจะแอบอยู่ชั้นไหนหรือเปล่า”
“แต่เอ็งก็เห็น...ไม่มีใครเข้า-ออกชั้น 20 เลยนะเว้ย”
“น้า....หรือว่า...”
“ไม่รู้เว้ย ดึกแล้วอย่าพูด ลูกบ้านคนไหนวะ คุ้นหน้ารึเปล่า อาจจะแกล้งเล่นก็ได้”
“เขาจะแกล้งทำไมล่ะ ยังนั่งหน้าบึ้งอยู่ตรงล็อบบี้เลย เอาไงดี”
“ก็ต้องบอกเขาตรงๆ ว่าไม่เจอ ถ้าเขาไม่พอใจให้เขามาเช็คตรงนี้ก็ได้”
“เอางั้นนะ งั้นเดี๋ยวปิงไปบอกเขาก่อน” น่านนทีเดินกลับไปที่ล็อบบี้หลักด้านใน มองผู้ชายร่างสูงที่ยังยืนพิงเคาน์เตอร์ทำงานของเขาอยู่ รวบรวมกำลังใจอันน้อยนิดก่อนจะเริ่มพูดอย่างตะกุกตะกัก
“ก่อนอื่นต้องขอโทษคุณลูกบ้านสำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนะครับ ทางเราได้ตรวจเช็คจุดเข้าออกทุกจุดแล้ว พบว่าไม่มีคนแปลกหน้า ประตูเข้าออกยังใช้งานได้ดี คนนอกไม่สามารถบุกรุกเข้าไปในลิฟต์หรือไปที่ห้องลูกบ้านได้ ทางฝ่ายซีเคียวริตี้ได้เช็คกล้องวงจรปิดย้อนหลังไปประมาณครึ่งชั่วโมงแต่ก็ไม่พบใครใช้ลิฟต์ขึ้นไปชั้นของลูกบ้านเลยใคร ในลิฟต์พนักงานหรือบันไดหนีไปก็ไม่พบใครเข้าออกเช่นกัน” เขาอธิบายรวดเดียวจบแล้วเหลือบมองคนตรงหน้าอย่างลุ้นๆ
“หมายความว่าไง คิดว่าผมโกหกงั้นเหรอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ แต่ทางเราไม่พบใครจริงๆ แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ เราจะจับตาดูทางเข้าออกให้ตลอดเผื่อว่ามีใครแอบอยู่ที่ชั้นอื่น”
“ผมอยากบอกว่าผมไม่ได้โรคจิตจนหาเรื่องแกล้งพนักงานที่นี่ แต่มีคนบุกรุกห้องผมจริงๆ และหวังว่าพวกคุณจะจับตัวได้”
“ครับ เราจะพยายามเต็มที่ คุณลูกบ้านได้ตรวจเช็คของในบ้านหรือยังครับว่ามีอะไรหายหรือเปล่า จริงๆ ที่หน้าประตูคุณลูกบ้านจะมีกล้องวงจรปิดอีกตัว แต่ทางพนักงานไม่สามารถเข้าดูได้ หากคุณต้องการต้องทำแสดงความจำนง มีเอกสารต้องกรอกนิดหน่อยแต่สามารถทำได้ตอนเช้านะครับเพราะตอนนี้ห้องนิติฯ ปิดไปแล้ว”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเช็คของในห้องก่อนแล้วกัน ถ้ามีปัญหาค่อยแจ้งคุณอีกที ขอบคุณนะครับ” สิงหาค่อยๆ ลดความหงุดหงิดตัวเองลงเมื่อเห็นความใส่ใจและพร้อมรับผิดชอบของพนักงานตรงหน้า
เขากลับเข้าห้องแล้วค่อยๆ มองสำรวจว่ามีอะไรเสียหายหรือหายไปหรือไม่ แต่ก็ไม่พบอะไร ทุกอย่างปกติ เปิดคู่มือการเปลี่ยนรหัสที่ประตูห้องแล้วจัดการซะ ถึงแม้ปกติจะใช้การ์ดแตะเพื่อเปิดแต่ก็สามารถกดรหัสผ่านได้ เขาต้องป้องกันตัวเองไว้ก่อน คืนนี้ช่างยาวนาน จากที่ไม่ง่วง เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยตาก็เริ่มปรือ ได้เข้านอนช่วงดึกคืนแรกหลังจากนอนกลางวันมาหลายวัน
“จริงๆ นะพี่โจ เขาวิ่งลงมาหน้าเครียดเลย ปิงว่าเขาไม่ได้เมานะ ไม่ได้กลิ่นเหล้าเลย สภาพหล่อเนี๊ยบสุดๆ “พี่โจมาเข้ากะเช้าเขาเลยได้รายงานเหตุด่วนเมื่อคืนให้ฟัง
“แล้วน้าสิทธิ์ว่าไง เช็คกล้องก็ไม่เจอเหรอ”
“ไม่เจอเลย หลอนกันทั้งคืนอะ”
“พูดไปเรื่อย บางทีเขาอาจลืมเปิดประตูค้างไว้ก็ได้ พอมันค่อยๆ งับปิดเขาเลยตกใจ ห้อง A201 ใช่มั้ย เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่นี่”
“เพิ่งซื้อเหรอ หรือเช่า ปิงไม่คุ้นหน้าเลย”
“ซื้อตั้งแต่ยังไม่เริ่มสร้างแต่เขาเพิ่งเข้ามาอยู่ ปกติมีแม่บ้านเข้าไปทำความสะอาดเดือนละครั้ง เป็นเพื่อนคุณชวิน”
“แล้วพี่จะเอาไงอะ จะแจ้งผู้จัดการมั้ย”
“ต้องแจ้ง อย่างน้อยต้องมีของส่งไปขอโทษเขา ปิงสั่งกระเช้าผลไม้ให้พี่ก่อนกลับแล้วกัน เดี๋ยวพี่โทรหาผู้จัดการก่อน” พี่โจช่างรอบคอบ เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องส่งของเลย มัวแต่หลอนจนต้องชวนน้าสิทธิ์มานั่งเป็นเพื่อน
สิงหาตื่นมาตอนสาย หลังจัดการธุระส่วนตัว รื้อของในห้องมาจัดต่อสักพักก็ได้รับสายจากผู้จัดการนิติบุคคลคอนโดฯ คำขอโทษมาในรูปแบบคำพูดและสิ่งของทำให้เขารู้สึกดีขึ้น กระเช้าผลไม้แม้จะไม่แพงมากแต่ก็เห็นถึงความใส่ใจ สำหรับผู้ชายแบบเขาได้กระเช้าผลไม้ดีกว่าได้ดอกไม้เยอะ
ช่วงบ่ายเขาออกไปเดินซื้อของใช้ส่วนตัวรวมทั้งพรมและผ้าเช็ดเท้าที่อยากเปลี่ยน ตอนเดินผ่านล็อบบี้พนักงานที่นั่งประจำเคาน์เตอร์ไม่ใช่คนเมื่อคืนแล้ว
การเดินซื้อของไม่ได้สะดวกอย่างที่คุยกับแม่ไว้ตอนแรก แม้จะห่างหายจากหน้าจอไปหลายปี แต่ก็ยังมีคนจำได้และเข้ามาทักทายด้วยความคิดถึง แต่ส่วนใหญ่เลือกจะมองเขาห่างๆ พร้อมยกโทรศัพท์ในมือแอบเป็นระยะ เขารีบซื้อของใช้จำเป็นให้ครบแล้วขึ้นบีทีเอสกลับคอนโดฯ
“ขอโทษนะคะ ขอถ่ายรูปได้มั้ยคะ” พนักงานออฟฟิศที่โหนราวอยู่ข้างๆ ถามเบาๆ ด้วยความหวังว่าดาราในดวงใจของเธอตั้งแต่สมัยเรียนจะตอบตกลง เธอชอบสิง สิงหา ตั้งแต่เขายังไม่ดัง ชอบในการพูดจาที่แสดงให้เห็นถึงทัศนคติดีๆ แม้จะหายหน้าไปหลายปีแต่เธอก็จำได้ไม่ลืม
“ได้ครับ” เสียงทุ้มตอบรับทำให้เธอกรีดร้องในลำคอ ค่อยๆ ยกโทรศัพท์ยืนไปด้านหน้าที่มีที่ว่างอันน้อยนิด สิงหาย่อตัวลงเพื่อให้ใกล้กันมากขึ้น ไม่รู้ว่ารูปที่กดนิ้วรัวๆ ไปจะชัดหรือไม่ แต่ตอนนี้เธอมองอะไรไม่ชัดแล้ว น้ำตามันเอ่อคลอขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ เธอยังจำสัมภาษณ์สดครั้งสุดท้ายได้ว่าเขาโดนสื่อรุมยังไง เห็นถึงสีหน้าที่ไม่เต็มใจ ความอัดอั้นที่ไม่สามารถพูดได้แต่แฟนคลับหลายคนรู้ เขาไม่ผิด เขาคือผู้ถูกกระทำ เขาไม่ควรต้องขอโทษ แฟนคลับรู้ดีว่าเขายินดีพูดมันออกมาเพื่อจบปัญหา หลายคอมเมนต์เขียนด่าว่าเขาไม่มีศักดิ์ศรี แต่ใครจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่ยิ่งใหญ่และมีเกียรติมากแค่ไหน
“หนูเป็นแฟนคลับพี่ตั้งแต่พี่เล่นเอ็มวีให้เพื่อนเลยนะคะ ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ เพื่อนหนูหลายคนก็เหมือนกัน เรารักพี่เสมอนะคะ ถ้าว่างๆ พี่เข้าไปในแฟนเพจตัวเองนะ ทุกคนยังเหมือนเดิม พี่ยังเป็นคนเดิมของพวกเราค่ะ” เธอพูดด้วยเสียงสะอื้นนิดๆ จนคนรอบข้างหันมามอง
“ขอบคุณนะครับ พี่เข้าไปอ่านบ่อยๆ ฝากขอบคุณทุกคนด้วย” สิงหาก้มศีรษะขอบคุณและยิ้มให้ก่อนเดินออกไปเมื่อถึงสถานีที่ต้องลง โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าภาพเหตุการณ์เล็กๆ ที่เกิดขึ้นจะมีคนแอบถ่ายและโพสต์บนโลกออนไลน์จนขึ้นอันดับการแชร์ที่ค่อนข้างสูง
สิงหากลับมาแล้ว
กลับถึงห้องด้วยความรู้สึกดีๆ แม้ตลอดเวลาสิงหาจะไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ บางครั้งที่เขาคิดถึงแฟนคลับที่พอจะสนิทกัน แฟนเพจที่กลุ่มแฟนคลับกลุ่มดั้งเดิมทำให้ยังคงมีการพูดคุยกันเองเสมอ มิตรภาพของคนกลุ่มนั้นทำให้เพจยังดำรงอยู่ นานๆ ครั้งก็มีการโพสท์คลิปหรือภาพเก่าๆ ของเขา เขาเห็นและรู้สึกขอบคุณ แต่ช่วงก่อนหน้านั้นเขายังไม่พร้อมจึงไม่มีการติดต่อกลับอย่างเป็นทางการ ตอนนั้นเขาไม่ได้คิดว่าจะกลับมาเลยไม่อยากรั้งคนกลุ่มนี้ไว้ แต่เมื่อตัดสินใจกลับมา คนแรกที่เขาควรทักทายไม่ใช่เจ้านายเก่า เพื่อนร่วมงานหรือผู้ใหญ่ที่เคยเรียกใช้งาน แต่คือกลุ่มคนเล็กๆ กลุ่มนั้น คนที่ไม่ว่าเขาจะก้าวไปไกลแค่ไหนก็จะเดินตามเขา คอยระวังหลัง ส่งเสบียง ปลอบใจ คนที่แม้เขาจะหยุดเดินก็ทำเพียงแค่หยุดรอ ไม่เดินหนีไปไหน
ไม่ได้เจอกันนาน กลับมาแล้วนะครับ ขอบคุณที่คิดถึงกัน
สิงหา
ข้อความสั้นๆ ถูกโพสท์ขึ้นบนแฟนเพจหลักของเขา ตั้งแต่มีแฟนเพจนี้น้องๆ กลุ่มที่สร้างขึ้นมาก็ตั้งเขาเป็นหนึ่งในแอดมิน จนวันนี้ก็ยังคงเป็นอยู่เหมือนเดิม
กระแสการต้อนรับจากคนคุ้นเคยดีเกินคาด เขาตอบกลับเกือบทุกคอมเมนท์ที่ด้านล่างโพสต์ของตัวเอง ส่งข้อความคุยส่วนตัวกับกลุ่มน้องแอดมิน เพื่อนสนิทในวงการบางคนที่เริ่มรู้ข่าวก็โทรมาหา ซึ่งเขาก็เลือกรับสายเฉพาะคนที่สนิทจริงๆ ไม่รับการสัมภาษณ์หรือติดต่อไปออกรายการใดๆ เขาแค่กลับมาไทย ไม่ได้หมายความว่าจะกลับเข้าวงการ
เพราะกระแสในโลกออนไลน์ทำให้ครั้งต่อมาที่สิงหาต้องออกมาข้างนอกลำบากมากขึ้น การใส่แว่นช่วยได้นิดหน่อยแต่ก็ยังมีคนจำเขาได้เยอะอยู่ดี ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นแฟนคลับจริงๆ แต่ส่วนใหญ่น่าจะเพิ่งรู้จักเพราะกระแสช่วงนี้เลยอยากถ่ายรูปด้วยขึ้นมา เขาตัดสินใจซื้อรถใหม่เพื่อความคล่องตัว ไปเดินจตุจักรซื้อต้นไม้ต้นเล็กๆ ไว้ตกแต่งห้องเพิ่มความสดชื่น ผ้าม่านได้ติดต่อคอนเซียซเรียบร้อย พนักงานสาวชื่อออมแนะนำร้านม่านประจำของโครงการซึ่งมีขนาดของหน้าต่างแต่ละห้องอยู่แล้วไม่ต้องมาวัดกันใหม่ แค่เลือกแบบเลือกสีรอสองสัปดาห์ก็เสร็จ ห้องนอนจากสีม่วงมะฮอกกานีก็เปลี่ยนเป็นน้ำตาล ห้องอื่นๆ ก็เปลี่ยนเป็นโทนสีน้ำตาลครีมทั้งหมด หลังจากม่านใหม่มาติดตั้งเรียบร้อยค่อยดูเป็นสไตล์เขาขึ้นมาหน่อย สิงหาถ่ายภาพมุมต่างๆ ของห้องแล้วส่งให้แม่ที่โทรมาทวงทุกวัน
“ทำไมไม่เอาสีฟ้าน้ำเงินบ้างล่ะลูก น้ำตาลซะทุกห้องเลย มันอึมครึมไปมั้ย” พอแม่เห็นรูปก็บ่นทันที ตรงข้ามกับพ่อที่ชอบโทนสีคล้ายๆ เขา แต่ผ้าม่านบ้านที่อังกฤษก็สีน้ำเงินฟ้า ห้องครัวชมพูอ่อนลายลูกไม้ด้วยซ้ำไป
“มันจะได้คลุมโทนไงครับ จริงๆ สีมันไม่มืดเท่าที่ส่งไปนะ”
“อืมๆ สิงชอบก็พอ แล้วเป็นไง ได้เจอเพื่อนๆ บ้างรึยัง ของฝากแม่อย่ากินเองหมดนะ เอาไปให้น้าหลวยด้วย” น้าฉลวยเป็นเพื่อนสนิทแม่ตั้งแต่สาวๆ ก่อนไปอยู่อังกฤษแม่กับน้าฉลวยเปิดร้านอาหารเหนือด้วยกัน แม่แค่ออกทุนเกือบทั้งหมดในช่วงแรก ส่วนน้าฉลวยจัดการในส่วนของครัวเพราะทำอาหารเก่ง รายได้ค่อนข้างดี ก่อนไปแม่เคยบอกจะขายหุ้นให้น้าทั้งหมดเพราะไม่อยากเอาเปรียบที่ไม่ได้ช่วยดูแล แต่น้าฉลวยยืนยันที่จะหุ้นกันเหมือนเดิมเพราะไม่อยากรู้สึกเหมือนตัดขาดกัน กลัวแม่ไม่กลับมาอีก สรุปแม่เลยเหลือหุ้นสามสิบเปอร์เซ็น ที่เหลือน้าฉลวยจ่ายคืนมาหมด ทุกเดือนก็มีการส่งบัญชีให้ดู มีเงินโอนเข้าบัญชีแม่เรื่อยๆ ตามกำไรในแต่ละเดือน ยิ่งน้าเปิดสาขาตามห้างรายได้ก็ยิ่งเพิ่มขึ้น แม่กับพ่อก็ส่งเงินมาหุ้นด้วยทุกสาขา พอรู้ข่าวว่าจะกลับมาน้าฉลวยกับแม่ก็ทำดราม่าบ่อน้ำตาแตกกันไปรอบหนึ่ง
“เอาไปให้น้าหลวยแล้วแต่ไม่เจอน้องๆ นะ น้าหลวยเขาไม่ค่อยสบาย แม่ได้โทรหาบ้างเปล่า”
“อ้าวเหรอ ไม่ได้โทรหาเลยตั้งแต่อาทิตย์ก่อน เป็นอะไรมากมั้ย”
“เห็นหมอเตือนว่าน้ำตาลหรือไขมันในเลือดสูงนี่แหละ แล้วก็ความดันสูง แกก็บ่นๆ ให้ฟังว่าลูกบังคับห้ามกินนั่นกินนี่ ผมว่าความดันขึ้นเพราะเถียงกับลูกนี่แหละ”
“นั่นสิ ทั้งแม่ทั้งลูกปากพอกันเลย งั้นแค่นี้ก่อนนะ แม่โทรหาน้าหลวยก่อน อ้อ แล้วเราน่ะหัดนอนห่มผ้าบ้าง นอนถอดเสื้อแล้วยังไม่ห่มผ้าอีก เดี๋ยวจะเป็นหวัด แล้วทีหลังไม่ต้องส่งรูปหุ่นตัวเองมาแล้วนะ ลีโอเห็นแล้วอิจฉาหุ่นลูกทุกที แค่นี้นะลูก” แม่พูดไปหัวเราะไปแล้วก็วางสาย ปล่อยเขายืนยิ้มงงๆ ว่าตัวเองส่งรูปถอดเสื้อไปให้แม่ดูตั้งแต่เมื่อไร เขาค่อยๆ เปิดโทรศัพท์เข้าแอพริเคชั่นไลน์เปิดดูบทสนทนาย้อนหลังระหว่างเขากับแม่ ล่าสุดคือส่งรูปในห้องไปให้ เขาค่อยๆ เลื่อนดูรูปภาพสิบกว่ารูปก่อนจะแตะนิ้วแล้วเลื่อนภาพที่เพิ่งผ่านไปกลับมาดูช้าๆ หนึ่งในสิบกว่าภาพที่ส่งไปเป็นภาพสิงหานอนหลับถอดเสื้ออยู่บนเตียงในห้องนอน ในภาพไม่มีอะไรแปลก ที่แปลกคือ...ใครถ่าย—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ติชมได้ตามอัธยาศัยทั้งในทู้หรือในเพจน้า ตามอ่านทุกข้อความแต่อาจตอบไม่หมดนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 09-04-2019 05:49:13
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 09-04-2019 17:22:36
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: colorsplash ที่ 09-04-2019 20:13:28
แต่หลอนนนนมากกกก
สิงอยุ่ได้ไงไม่รู้
บรึ๋ยยยย
:katai1: :katai1: :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 10-04-2019 02:25:14
เริ่มหัวข้อโดย: zeit ที่ 11-04-2019 07:45:18
กลัวผีจะแย่แล้วมั้ง
ท่าทางจะเป็นรัก หลอนๆ กลิ่นอายผีๆ
ชอบจังเลย อ่านเพลินมาก บรรยายดี
เข้าถึงบรรยากาศแบบนั้นเลย
แต่ไม่เจอคนแบบคุณสิงหาบ้างเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 11-04-2019 16:21:36
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 12-04-2019 00:14:04
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 14-04-2019 01:23:32
6. คนดัง
ในยุคดิจิตอลที่คนเริ่มไม่ซื้อหนังสือ นิตยสารหลายๆ เล่มเลือกจะยุติการตีพิมพ์แล้วนำเสนอในรูปแบบออนไลน์ สิงหาไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับงานรูปแบบนี้มากนักว่าผลตอบรับจะเป็นยังไง แม้จะเลือกรับเป็นงานแรกตั้งแต่กลับมาก็ตาม วันแรกที่นิตยสารเริ่มวางแผงฉบับตัวอย่างตามร้านกาแฟชื่อดังให้หยิบฟรี เขาก็รู้สึกใจเต้นกับการรอคอย มีการโปรโมทบทความพร้อมคลิปเบื้องหลังบนแฟนเพจนิตยสาร สิ่งที่เขาได้รับภายนอกคือตัวเงินที่แน่นอนตั้งแต่วันถ่ายงาน ส่วนวันนี้คือภายในจิตใจที่ได้รับการเติมเต็ม มีการถามถึงร้านที่ยังมีนิตยสารแจกฟรีอยู่ มีการบอกพิกัดกันให้ตามไป โพสต์ถึงหนุ่มหล่อที่ตัวเองชื่นชอบ #สิงหา บนทวิตเตอร์เริ่มไต่ลำดับขึ้นเรื่อยๆ ผลการตอบรับแบบนี้เขาสามารถเช็คได้เองทันทีซึ่งเป็นเรื่องแปลกใหม่ เมื่อก่อนถ้าเป็นงานแสดงก็ต้องวัดที่เรตติ้งหรือรายได้ งานถ่ายแบบก็ยอดซื้อ แต่คราวนี้วัดกันที่ยอดแชร์และคอมเมนท์
สิงหาหล่อมากกกกกก น้ำลายจะไหล #สิงหา
บอกทีนั่นคือหนังหน้าคนอายุสามสิบ #สิงหา
กีสสสสสสส พี่สิงกลับมาแล้วววว หล่อโฮกกกกก
สามีขา ทิ้งเมียไปไหนตั้งนานนนน กลับมาให้ลงโทษเลยนะ
คนนี้ใคร หล่อมาก ดาราเก่าใช่มั้ย
เคยตบผู้หญิงนี่ คนแบบนี้ก็เป็นหนุ่มหล่อในฝันได้เหรอ #สิงหาออกไป
บอกเค้าว่าชั้นรักเค้า #สิงหา
ทำร้ายผู้หญิงแล้วหนีไปเมืองนอก โคตรเลว #สิงหา #มีนา
ใครจะว่ายังไงก็ช่าง สิงหาคือพระเอกเบอร์หนึ่งเสมอ พระเอกในจอนอกจอ
หล่อขนาดนี้ถึงเลวก็ยอมค่ะ #สิงหา
สิงหาถอนหายในเบาๆ แต่เสียงคนข้างๆ กลับดังมากกว่า
“เฮ้อ คุณสิงไม่ต้องคิดมากนะครับ พวกโซเชียลก็อย่างนี้แหละ ด่าเอาสนุกก็เยอะ ดูเฉพาะอันดีๆ ดีกว่า” น่านนทีเลื่อนข้อความบนทวิตให้อ่านแต่ข้อความดีๆ ตลกๆ ที่เขามานั่งข้างๆ คุณสิงในห้องสมุดของคอนโดฯ เพราะอยู่ดีๆ อีกฝ่ายก็เดินมาขอให้ช่วยสอนเล่นทวิตเตอร์ เขาเลิกงานพอดีเลยชวนมานั่งบนห้องสมุดชั้นสอง ไม่อยากนั่งที่ล็อบบี้ที่มีออมคอยจ้องตลอดเวลา
“ผมแค่อยากรู้ฟีดแบ็คน่ะครับ ถ้ามันดีก็จะได้เริ่มรับงานอื่นมากขึ้น แต่ถ้าไม่ดีก็อาจจะเลิกจริงๆ”
“ดีสิครับ นี่ไงคนชมตั้งเยอะ แถมพวกที่ด่ามาก็มีคนไปไฝว้แทนคุณสิงด้วย แฟนคลับเพียบ ไม่ต้องกลัวเลย” น่านนทีรีบเปิดข้อความตอบโต้ระหว่างคนสองกลุ่มให้ดูว่าคนที่ชอบมีมากกว่าคนที่มาด่า
“พวกที่ด่าๆ นี่ก็น่าจะเป็นแอคหลุม”
“แอคหลุมคือ...”
“ก็พวกสร้างไอดีเปล่ามาไว้ด่าคนอื่น แบบไม่ลงประวัติจริงๆ ให้คนตามได้ไง ส่วนใหญ่พวกที่ชอบด่าคนอื่นจะทำแบบนี้ แต่ปิงเห็นดาราบางคนก็สร้างไว้ตามคนอื่น กันแฟนคลับรู้เรื่องส่วนตัวน่ะครับ”
“อ้อ แล้วผมสร้างบ้างดีมั้ย”
“คุณสิงอยากเล่นมั้ยล่ะ อย่างปิงก็สมัครไว้ตามอ่านเวลามีดราม่าเพราะในทวิตมันอัพเดทเร็วกว่า แบบเรียลไทม์เลย”
“ปกติผมก็เล่นเฟซบุ๊กกับไลน์”
“ปิงก็เล่นแต่ไม่ค่อยอัพอะไร เอาไว้ตามข่าวมากกว่า” น่านนทีพูดเสียงเบาลง จริงๆ เขาก็อยากเล่นจริงจังเหมือนคนอื่น อยากอัพสเตตัสแล้วมีเพื่อนมาคอมเมนท์เยอะๆ แต่พอเรียนจบเขาก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกับเพื่อน ยิ่งทำงานเวลาไม่ตรงกับคนอื่นก็ยิ่งไม่ค่อยได้คุย เอาจริงๆ คือไม่ได้ไปเจอเพื่อนๆ นานแล้ว
“ผมแอดเฟสปิงได้มั้ย”
“ได้สิครับ แต่ปิงไม่ค่อยได้เล่นนะ ที่อัพเดทบ่อยสุดคือไอจี”
“ขอแอดหมดเลยครับ” สิงหายื่นโทรศัพท์ให้ ถึงจะรู้สึกเกรงใจนิดๆ แต่ดีใจมากกว่า เขาไม่ได้แอดเฟรนด์ใครนานแล้ว ส่วนใหญ่ที่คุยตอบโต้กันบ่อยๆ ก็คือพนักงานในคอนโดฯ นี้ทั้งนั้น ส่วนเพื่อนนานๆ จะแวะมากดไลค์ มันเป็นความห่างเหินแปลกๆ จนทำให้เขาเองก็ไม่กล้าจะทักไปหา บางทีอาจจะไม่ใช่แค่เพื่อนกันเฉยๆ เหมือนเมื่อก่อน คงเป็น...เพื่อนสมัยเรียนไปแล้ว
“เป็นอะไรครับ หน้าเศร้าจัง” สิงหาอดทักไม่ได้ วูบหนึ่งเขาเห็นความหม่นหมองในแววตา ปากเล็กยู่ลงนิดๆ
“แค่คิดอะไรนิดหน่อย นี่ครับแอดหมดแล้ว” น่านนทีคืนโทรศัพท์ให้สิงหาแล้วหยิบเครื่องตัวเองมากดรับเรียบแล้ว ภูมิใจนิดๆ ที่มีเพื่อนใหม่เป็นดารา
“มีอะไรไม่สบายใจบอกได้นะครับ คิดว่าผมเป็นเพื่อนอีกคนของปิง”
“โห ปิงจะมีเพื่อนเป็นดาราแล้วเหรอเนี่ย” น่านนทีพยายามทำเสียงร่าเริงแต่แววตากลับตรงกันข้าม ถึงจะเพิ่งรู้จักกันไม่นานแต่สิงหาไม่เคยเห็นอารมณ์นี้ของอีกฝ่ายมาก่อน ดูเศร้าเหงาหงอยจนอยากลูกหัวเกาคางสักสองสามที
“ยังไม่รู้เลยว่าจะได้ไปต่อในวงการหรือเปล่า เห็นกระแสแล้วแอบหวั่นเหมือนกัน แต่ไม่ได้เครียดคำพวกนั้นนะ ผมเข้าใจ ออกจะเฉยๆ มากกว่า”
“แล้วหวั่นเรื่องอะไรล่ะครับ ปิงว่ามันไม่มีอะไรหรอก อยู่ในกระแสดีกว่าไม่มีกระแสไม่ใช่เหรอ”
“สำหรับบางคนมันก็ใช่ แต่ผมเคยผ่านจุดนั้นมาแล้ว ขออยู่นิ่งๆ ทำงานไปเรื่อยๆ ไม่หวือหวาดีกว่า ผมอยากกลับไปแสดงหนังอีก แต่ถ้ามีกระแสแง่ลบเยอะ จะไปแสดงเรื่องไหนกับใครก็เกรงใจทีมงานคนอื่นที่เขาต้องโดนไปด้วย มันแย่นะ”
“งั้นลองรับแต่งานถ่ายแบบไปก่อนดีมั้ยครับ เอาไว้ให้คนชินๆ ตาแล้วค่อยกลับไปแสดง มีคนรอคุณสิงเยอะนะ แม่ปิงก็หนึ่งในนั้น”
“ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นล่ะครับ ขอบคุณปิงมากนะที่สอนเล่นทวิต แล้วนี่กลับบ้านเลยหรือเปล่าครับ”
“ครับ ช่วงสองอาทิตย์นี้เข้ากะเช้า มีอะไรเรียกปิงได้นะ ปิงชอบเวลามีคนโทรตาม ไม่งั้นนั่งเหงาๆ มันจะหลับ”
“ปกติตอนพักไปกินข้าวที่ไหนครับ”
“แล้วแต่ครับ ช่วงนี้ขี้เกียจก็ห่อมาบ่อยหน่อย ประหยัดด้วย”
“ผมฝากซื้อกับข้าวบ้านปิงได้มั้ย วันละสองถุงก็ได้ ข้าวเปล่าด้วย”
“ได้สิครับ ปิงเอามาให้ฟรีเลย”
“ไม่เอาฟรีสิครับ ของซื้อของขาย แค่คราวก่อนให้มาก็เยอะแล้ว ขอจ่ายเงินนะ”
“ก็...ไม่รู้แม่จะบ่นหรือเปล่า”
“ถ้าให้ฟรีผมคงไม่กล้ากินบ่อยๆ หรอก ให้ผมจ่ายเถอะ นะ”
“ก็ได้ครับ เดี๋ยวปิงจะทำเสียงอ้อนๆ เลียนแบบคุณสิง แม่คงไม่กล้าดุ”
“ก็กลัวไม่ได้กินของอร่อยนี่ครับ”
“โอเคๆ ไม่ต้องทำตาวิ้งใส่ปิงเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ปิงเอามาให้ กับสองข้าวสองนะ”
“ครับ ผมชอบรสเผ็ดๆ นะ เลือกอะไรก็ได้ที่เผ็ดๆ มาได้เลย”
“เดี๋ยวตอนเช้าปิงถ่ายรูปให้คุณสิงเลือกเองดีมั้ย แต่มันจะเช้าไปน่ะสิ ตีสี่ครึ่งคุณตื่นรึยัง...น่าจะยังเนอะ”
“น่าจะกำลังฝันหวานเลยตอนนั้น ปิงเลือกมาเลยก็ได้ ไม่เป็นไร”
“ไม่เอา ปิงอยากให้คุณเลือกเอง งั้นพอปิงกลับบ้านเดี๋ยวถามแม่ให้ว่าพรุ่งนี้จะทำอะไร แล้วค่อยโทรมาบอกดีมั้ยครับ ไม่
เห็นรูปแต่รับประกันรสชาติ”
“ดีครับ โทรมาก็ดี” จะได้คุยบ่อยๆ
กระแสตอบรับเป็นไปอย่างที่น่านนทีพูดไว้ คนชื่นชอบมีมากกว่า ต่อให้มีการโจมตีแง่ลบแต่กลับช่วยให้กระแสแรงขึ้นมากกว่าเดิม คลิปเบื้องหลังเป็นที่พูดถึงไม่แพ้กัน เสียงหัวเราะ ความเป็นกันเองระหว่างให้สัมภาษณ์และตลอดการถ่ายแบบ มีรายการเชิญไปสัมภาษณ์ แต่สิงหาไม่คิดกลับเข้าวงการด้วยวิธีนี้ การไปออกสื่อตอนที่ยังไม่มีผลงานใหม่ก็คือการนำเสนอเกี่ยวกับเรื่องเก่า สร้างกระแสแล้วก็ดึงตัวเองขึ้นมา เขาไม่มีความคิดจะทำแบบนั้น
“อันนี้บทให้น้องสิงอ่านก่อนนะ แต่สิงต้องรีบอ่านหน่อยเพราะเขาเปิดกล้องแล้ว” พี่อ้วนผู้จัดการส่วนตัวนักรบหยิบบทส่งให้สิงหา พี่อ้วนเป็นเกย์สาวร่างใหญ่ที่ดูแลนักรบมาตั้งแต่เข้าวงการ ตอนแรกนักรบจะให้ผู้ช่วยพี่อ้วนมาดูแลชายหนุ่มชั่วคราว แต่พอพี่อ้วนรู้ก็รีบขันอาสาอย่างออกนอกหน้า แถมยังต่อว่านักรบที่กีดกันไม่ให้หนุ่มสาวได้สนิทสนมกัน ที่นักรบไม่ให้พี่อ้วนมาตอนแรกเพราะเป็นห่วงสิงหาว่าจะกลัวนี่ล่ะ
“บทแทรกเหรอครับ”
“ไม่เชิงนะ จริงๆ ในเรื่องมีตัวนี้อยู่แล้วแต่ตอนแรกผู้กำกับจะไม่ถ่าย เป็นแค่เอ่ยลอยๆ หรือหาแสตนด์อินมาเล่นไม่เห็นหน้า แต่พอรู้ว่าสิงหากลับมาเขาก็เพิ่มฉากให้เลย พี่ธงชัยเขาเคยร่วมงานกับสิงใช่มั้ย เห็นเขาหาเบอร์สิงอยู่นะ”
“ครับ เคยเล่นหนังพี่ธงสองสามเรื่อง พี่อ้วนมีเบอร์พี่ธงมั้ย เดี๋ยวผมโทรหาแกสักหน่อย”
“มีจ้ะ แป๊บนะพี่หาก่อน สิงนั่งดูอันนี้ไปก่อนว่าสนใจงานไหน” พี่อ้วนยื่นแท็ปเล็ทให้ชายหนุ่มดูงานที่ติดต่อเข้ามา ส่วนใหญ่จะเป็นการถ่ายแบบ มีสัมภาษณ์ออนไลน์สามรายการ แต่ยังไม่ค่อยน่าสนใจเท่าไร บทหนังที่ได้มาเป็นหนังแนวโรแมนติก-ดราม่า นางเอกเคยมีแฟนหนุ่มแสนดีที่เกือบได้แต่งงาน แต่แล้วเขาก็ตายเพราะอุบัติเหตุ พระเอกคือคู่กรณีในอุบัติเหตุนั้น ความสูญเสียของเธอทำให้เขาติดค้างและพยามยามช่วยเหลือ เขาไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้เธอผูกพันกับคนที่ตายไปแล้วขนาดนั้น การเดินทางเพื่อระลึกถึงแฟนเก่าจึงเริ่มขึ้น เพื่อพิสูจน์ว่ารักนั้นไม่เกี่ยวกับเวลา...บทที่เขาได้รับคือแฟนเก่าที่ตายไปแล้ว แค่อ่านคร่าวๆ สิงหาก็สนใจ มันมีความลึกซึ้งในแง่มุมของคำว่ารักสอดแทรกอยู่ เขาอ่านแล้วยังรู้สึกอยากดู ถึงมันจะเศร้าแต่ต้องสวยงามมากแน่ๆ เขารีบตกลงรับเล่นทันที ส่วนงานอื่นก็เลือกถ่ายแฟชั่นเสื้อผ้ามาสองแบรนด์ เร็วๆ นี้น่าจะมีงานติดต่อเข้ามาอีก พี่อ้วนจะช่วยหามาเพิ่มอีกทาง
“ดีจังเลยนะครับ อย่างนี้ก็เรียกว่ากลับเข้าวงการเต็มตัวแล้ว” น่านนทีฟังเรื่องงานใหม่ของสิงหาแล้วรู้สึกยินดีกับอีกฝ่ายจริงๆ ปกติถ้าพูดเรื่องงานสิงหามักจะลังเลไม่แน่ใจ แล้วน้ำเสียงก็ไม่ได้มีความสุขแบบนี้ คงดีใจมากถึงขนาดโทรมาเล่าให้ฟัง ถ้าเขาอยู่ที่คอนโดฯ คงลงมานั่งคุยเหมือนทุกครั้งแน่ๆ
“ดีใจตรงจะได้กลับไปถ่ายหนังนี่แหละครับ ถึงจะไม่กี่ฉากแต่มันดีมาก แค่อ่านบทย่อยังอยากดู ถ้าหนังเข้าเมื่อไรปิงไปดูกับผมนะ” สิงหาหลุดปากชวนด้วยความดีใจ พอชวนแล้วก็รู้สึกเขินขึ้นมา
“ได้สิครับ ถึงเวลาอย่าลืมชวนแล้วกัน”
“ไม่ลืมแน่นอน ผมสัญญา”
“แล้วพรุ่งนี้เอาอะไรดีครับ เอาอย่างเดียวพอนะเพราะแม่ปิงอยากให้คุณสิงชิมห่อหมกฝีมือแม่ ไม่ได้ทำขายแต่ทำเผื่อคุณสิงโดยเฉพาะ”
“โหย ขอบคุณคุณแม่มากเลย ผมขอกับสองเหมือนเดิมนะ มะรืนผมไม่อยู่กว่าจะกลับห้องปิงคงเลิกงานแล้ว”
“ได้ครับ พรุ่งนี้มีผัดกระเพราหมูสับ แกงส้ม น้ำพริกกะปิ คั่วกลิ้งกระดูกหมู...”
“เอาคั่วกลิ้งกับน้ำพริกครับ” สิงหาชิงบอกโดยไม่ต้องรอให้น่านนทีพูดเมนูอาหารจนครบ
“เผ็ดๆ ทั้งนั้น คุณสิงกินเผ็ดกว่าปิงอีก”
“แม่ผมดุประจำ บอกว่าเผ็ดเกินเดี๋ยวท้องไส้ทะลุ ผมก็พยายามลดแล้วนะ”
“ต้องหายาลดกรด หรือนมไว้ในห้องบ้างนะครับ เวลาปวดท้องมันช่วยได้”
“ขอบคุณครับ แล้วตอนนี้ปิงทำอะไรอยู่ ผมโทรมากวนหรือเปล่า”
“ปิงนอนเล่นเฉยๆ พ่อแม่ไปงานศพเพื่อนบ้านตั้งแต่บ่ายยังไม่กลับ ปิงเลยอยู่คนเดียว”
“ผมก็อยู่คนเดียวเหมือนกัน พักงานมานานพอจะทำงานจริงๆ ก็เริ่มขี้เกียจยังไงไม่รู้”
“แล้วเมื่อก่อนคุณสิงต้องทำอะไรบ้างเหรอครับ แบบไปฟิตหุ่นอะไรงี้เหรอ”
“ประมาณนั้น ถ้าถ่ายแบบก็ต้องฟิตหน่อย ใส่เสื้อผ้าก็จะดูดีขึ้น แต่ถ้าเล่นหนังก็แล้วแต่บทเลยครับ เคยได้บทคนอ้วนก่อนถ่ายต้องเร่งทำน้ำหนักแทบแย่ ไม่ใช่กินเยอะๆ ให้อ้วนเฉยๆ ต้องมีนักโภชนาการคุม ไม่งั้นตอนลดจะลำบากมาก”
“คุณสิงเคยรับบทอะไรแปลกๆ หรือยากๆ มั้ย”
“ผมว่าปิงต้องไม่ใช่แฟนคลับผมแน่ๆ เลยใช่มั้ย”
“แฮ่ๆ เอาจริงๆ คือปิงไม่ค่อยดูหนังดูละคร สมัยเรียนส่วนมากติดเกม หนังก็ดูหนังฝรั่งมากกว่า กับพวกหนังผี”
“กลัวผีขนาดนี้ยังชอบดูหนังผีอีกเหรอ”
“ก็นั่นมันหนังไง ยิ่งพวกแวมไพร์ ผีดิบ ซอมบี้นะ ปิงชอบมาก ตื่นเต้นดี”
“อยากตื่นเต้นแวะมาห้องผมบ่อยๆ ก็ได้นะ มาลองเสียบโทรศัพท์ดูอีกสักที”
“โหยยยย คุณสิงอะ ปิงอยู่บ้านคนเดียวนะ อยากแกล้งกันสิ”
“โอเคๆ ไม่แกล้งแล้ว ปกติผมไม่ค่อยมีบทแปลกๆ นะ แต่เคยเล่นเป็นคนโรคจิต เป็นหนังร่วมทุนสร้างกับจีน ผมเล่นเป็นฆาตกรโรคจิต ชอบหลอกสาวๆ มาฆ่าหั่นศพแต่เก็บผมไว้ทำวิก แล้วก็เอาวิกไปใช้ในละครเวที”
“คุณสิ๊งงงง ไหนบอกจะไม่แกล้งไง”
“อ้าว ก็ปิงถามเรื่องหนังไง กลัวเหรอ”
“ผีวิก!!”
“ไม่ใช่ผีสิ วิกเฉยๆ ไม่ใช่หนังผีเลย แนวสืบสวน”
“ไม่อะ ผีวิกแน่นอน น่ากลัวออก คุณสิงแสดงได้ไง ไม่กลัวเหรอ ปิงไม่เคยกล้าเล่นวิกเลย สมัยเรียนเดินผ่านชมรมละครแล้วเห็นหุ่นมีวิกใส่อยู่ ปิงวิ่งแทบตกบันได หลอนมาก เดี๋ยวนี้วิกเขาทำจากผมจริงๆ แล้วนะคุณสิงรู้เปล่า ผมจริง! ผมใครก็ไม่รู้ เจ้าของอาจจะตายแล้ววิญญาณติดอยู่กับผมก็ได้ พอดึกๆ มันก็จะลอยไปหาร่างตัวเอง”
“ปิงครับ ตกลงผีวิกหรือกระสือ”
“มันก็คล้ายๆ กันนั่นแหละ น่ากลัว”
“โอเค งั้นเราคุยเรื่องอื่นดีกว่า เดี๋ยวจะหลอนไปมากกว่านี้ ปิงเล่าเรื่องตัวเองบ้างสิครับ ผมไม่ค่อยรู้เรื่องปิงเลย”
“ก็ได้ครับ แต่ปิงเล่าไม่เก่ง คุณสิงอยากรู้อะไรถามมาดีกว่า”
“เอาง่ายๆ ก่อน ตอนนี้ปิงอายุเท่าไร”
“ปีนี้เบญจเพสพอดีเลย คุณสิงเชื่อเรื่องเบญจเพสมั้ย เขาว่ากันว่าถ้าดวงตกจะเจอเรื่องแปลกๆ อย่างบางคนก็...” แล้วคนที่บอกว่ากลัวผีก็เริ่มเล่าเรื่องชวนหลอนต่างๆ ที่อ่านมาจากอินเตอร์เน็ท ครั้งนี้สิงหาไม่ห้ามอีกแล้ว เขานอนฟังเสียงคนขี้กลัวที่พยายามเล่าโดยใส่ลูกเล่นน้ำเสียงหนักเบาเพิ่มบรรยากาศ สิงหาฟังเรื่องคนหัวขาดที่ไม่รู้ตัวว่าตายแล้วขี่รถกลับบ้านได้ จนไปถึงคนที่โดนฆ่ายัดเพดานฝ้าโรงแรมแล้วกลายเป็นผีแค้นคอยออกมาหลอกแขกที่มาพักห้องนั้น เขาเกือบได้ฟังเรื่องที่สี่ถ้าไม่ได้ยินเสียงพ่อของน่านนทีตะโกนเรียกแทรกเข้ามา วันนี้เลยต้องบอกลากันแค่นี้ ยังไม่ดึกพอจะบอกฝันดีแต่เขาก็พูดออกไป...อีกครั้ง
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 14-04-2019 01:26:09
ก่อนเริ่มถ่ายทำสิงหาต้องไปแคสบทให้ผู้กำกับดูก่อนเพื่อความมั่นใจของทุกฝ่ายว่าความสามารถเขายังคงเหมือนเดิม บทที่ได้รับไม่ได้ซับซ้อนแต่ต้องแสดงออกถึงความรู้สึกให้ชัดเจนมากที่สุด ทั้งสีหน้า ท่าทาง แววตา ผู้กำกับและทีมงานให้สิงหาแสดงบทช่วงสำคัญของเรื่อง และเขาแสดงให้เห็นว่าเวลาไม่ได้พรากความสามารถไป ที่มากกว่าเดิมคือความเฉียบคมและการเข้าถึงบทที่ใช้เวลาได้เร็วกว่าเมื่อก่อน หลังเซ็นสัญญาค่าตอบแทน ฟิตติ้งชุด รับบทหนังฉบับเต็มมาอ่านได้ห้าวันก็เริ่มเข้ากองถ่ายทันที
รักนี้เหนือการเวลา เป็นเรื่องราวของรุ้งทอ หญิงสาวที่จมกับความทุกข์ของการสูญเสียว่าคนรักที่กำลังจะแต่งงานกัน เธอไม่สามารถผ่านความโศกเศร้าไปได้ ภาพจำของคนรักคอยหลอกหลอนเธอไปทุกที่จนเธออยากยอมแพ้ คนเดียวที่เฝ้ามองเธอคือปกป้อง ชายหนุ่มที่มีส่วนร่วมในอุบัติเหตุที่ทำให้คนรักเธอต้องจากไป แม้เขาจะไม่ใช่คนผิด แต่การมีคนตายจากเหตุการณ์รถชนครั้งนั้นทำให้ชีวิตเขาไม่เหมือนเดิมอีก เขาคอยเฝ้ามองผู้หญิงคนหนึ่งที่หัวใจสลาย จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี เธอยังคงเศร้าเสียใจ คนที่ทนไม่ไหวก็คือเขา การใช้ชีวิตไปวันๆ อย่างคนไม่มีหัวใจและมีแนวโน้มว่าจะละทิ้งทุกสิ่งแม้ชีวิตตัวเอง เขาก้าวเข้ามาในชีวิตเธอ ไม่ใช่เพื่อปลอบใจ แต่เพื่อเรียนรู้ อะไรทำให้เธอรักคนๆ หนึ่งได้มากขนาดนี้
“ชีวิตนี้มันมีอะไรอีกเยอะแยะ ยังมีอีกหลายคนที่เป็นห่วง ครอบครัว เพื่อน มองพวกเขาบ้าง อย่าคิดทำอะไรโง่ๆ ได้มั้ย”
“นายไม่เข้าใจหรอก แฟนนายไม่ได้ตายนี่”
“ต่อให้แฟนฉันตายฉันก็ไม่เป็นแบบเธอ ฉันรู้นะว่าจริงๆ เธอกับแฟนก็คบกันแค่ไม่กี่เดือนเอง” เขาไม่ได้อยากสบประมาท แต่จากที่สืบมาผู้ชายที่ตายไปฐานะค่อนข้างดีกว่าผู้หญิงคนนี้ ทั้งคู่คบกันไม่นานก็จะแต่งงาน คนรอบข้างหลายคนไม่ค่อยเห็นด้วย แถมบางคนยังคิดว่าเธอน่าจะปล่อยตัวเองให้ท้องเพื่อแต่งงานกับแฟนหนุ่มที่รวยกว่า แต่ผ่านมานานขนาดนี้ก็พิสูจน์แล้วว่าเธอไม่ได้ท้องก่อนแต่ง แต่ความรักความผูกพันของเธอกับคนตายในช่วงเวลาสั้นๆ ทำให้เขาไม่เข้าใจ หลายๆ คนไม่เข้าใจและบางคนก็เอือมระอาในการแสดงออกที่เหมือนจะมากเกินไป
“นั่นเพราะแฟนนายไม่ใช่คนแบบเขา ต่อให้ฉันคบเขาแค่วันเดียวฉันก็จะรักเขามากขนาดที่นายไม่มีวันนึกถึง”
“ถ้าเขาดีขนาดนั้นจริงก็พิสูจน์สิ พิสูจน์ให้เห็นว่าเขาคู่ควร” ส่วนหนึ่งของปกป้องร้องออกมาด้วยความอิจฉา อิจฉาผู้ชายที่ได้รับความรักจากผู้หญิงคนหนึ่งมากขนาดนี้
“คัท!! เยี่ยมมากทุกคน กัปตันสายตาแบบเมื่อกี้ดีมาก จำความรู้สึกเมื่อกี้ไว้นะ อิจฉานะแต่ไม่แสดงออก ไม่ใช่หึง ทำได้ดีมาก” พี่ธงชัยผู้กำกับเอ่ยชมกัปตันพระเอกของเรื่อง จีด้าที่แสดงเป็นรุ้งทอเดินมาแซวอีกฝ่ายที่ได้รับคำชมคนเดียวก่อนแยกกันไปพัก สิงหานั่งท่องบทและทำอารมณ์อยู่ในห้องพัก ฉากต่อไปเป็นฉากในความทรงจำของรุ้งทอ ครั้งแรกที่เจอคีตะ
บันไดหนีไฟบนตึกสูงมักว่างเปล่าเสมอ ยกเว้นวันนี้ที่มีเสียงร้องไห้ของรุ้งทอดังก้อง คีตะพนักงานหนุ่มที่หลบออกมาโทรศัพท์ยืนมองเธอจากช่องบันไดชั้นบน เขาวิ่งกลับไปโต๊ะทำงานตัวเองแล้วหยิบกล่องกระดาษทิชชู่พร้อมกดน้ำอัดลมกระป๋องที่ตู้ตรงทางเดิน แล้วรีบวิ่งกลับมาหาเธอ ไม่มีคำพูดจา แค่นั่งอยู่ข้างๆ เปิดฝาเครื่องดื่มส่งให้อีกฝ่ายรับไปถือไว้ น้ำตายังคงไม่หยุดไหล ความกดดันทุกๆ อย่างมันระเบิดออกมาเพราะคิดว่าจะไม่มีใครเห็น ตอนนี้เลยหยุดยาก คีตะคอยยื่นกล่องกระดาษทิชชู่ให้จนเธอเริ่มอายจึงหยุดร้องแล้วเอ่ยขอบคุณเบาๆ ก่อนรีบเดินหนีไป
รุ้งทอมักคิดว่าเธอเป็นคนดวงซวยเสมอ เข้าทำงานได้ไม่นานก็โดนหัวหน้าบ่นเรื่องการมาสาย ทั้งที่ความจริงเธอมาตรงเวลาแต่เครื่องแสกนนิ้วเข้างานมีปัญหาทำให้เธอต้องยืนรอ กว่าจะใช้ได้ก็เลยเวลาเข้างานแล้ว ฝ่ายบุคคลแจ้งว่าจะทำบันทึกแนบไว้ตอนสิ้นเดือนให้ว่าเธอมาตรงเวลา แต่พอสิ้นเดือนกลับไม่มีการแจ้งอะไรทั้งนั้น เธอมาสายถึงเจ็ดวัน ทุกวันมักมีเหตุให้ต้องล่าช้าเพราะคนอื่น ไม่ว่าจะการใช้ให้เดินเอกสารก่อนมาแสกนนิ้ว หรือแม้แต่การให้ลงไปซื้อกาแฟ เด็กใหม่ที่ยังไม่ได้บรรจุอย่างเธอจึงจำยอมอย่างพูดไม่ได้ ทางแก้ปัญหาคือมาก่อนเวลางานหนึ่งชั่วโมง ปัญหาอีกอย่างคืองานมักจะถูกโยนมาใส่ก่อนเวลาเลิกงานทำให้ต้องทำโอทีทั้งที่ยังไม่มีค่าโอทีให้ ตื่นเช้ากว่าคนอื่นกลับดึกกว่าคนอื่น อย่างเดียวที่พอจะทำให้มีความสุขจนผ่านแต่ละวันไปได้คือชายหนุ่มที่เริ่มเข้ามาในชีวิตเธอ
คีตะมักจะทำให้เธอหัวเราะอยู่เสมอ เขาเหมือนพ่อมดหรือผู้วิเศษ มีพลังในการอ่านใจคน คาดเดาเหตุการณ์ล่วงหน้า รู้ว่าต้องซื้อน้ำอัดลมเย็นๆ ให้เธอดื่มเวลาเธอเครียด การได้เรอออกมาทำให้เธอรู้สึกตัวเบาแฝงความสะใจนิดๆ คนแรกที่เคยฟังเธอเรอคือคีตะ คนที่สองคือปกป้อง เขายกมือบีบจมูกแต่ก็ยังยืนมองผู้หญิงบ้าดื่มน้ำอัดลมไปครึ่งลิตรแล้วตั้งหน้าตั้งตาเรอไม่หยุด เธอพาเขาไปทุกๆ ที่ที่มีเรื่องราวซ่อนอยู่ ครั้งแรกที่เดท ครั้งแรกที่จับมือ ขอคบกัน ฉลองวันเกิด ฉลองวันพระ คีตะเป็นผู้ชายที่โรแมนติกกึ่งๆ บ้า มีแม้แต่วันฉลองซื้อที่เหลาดินสอ การเดินทางไปที่ต่างๆ กับรุ้งทอทำให้ปกป้องรู้สึกสนุกและเริ่ม...รักเธอ การเดินทางย้อนรอยความรักของคนทั้งคู่มาจนถึงวันสุดท้ายของชีวิตคีตะ เขาย้อนกลับมาที่จุดเกิดเหตุ ถนนใต้ทางด่วนยามค่ำคืน เงยหน้ามองขึ้นไปด้านบนที่มีทางด่วนพาดผ่าน แม้จะดึกมากแล้วแต่การจราจรก็ยังมีสม่ำเสมอ
“รถผมเสียบนทางด่วน รุ้งรอก่อนนะ ผมโทรตามช่างแล้วเดี๋ยวก็คงมา ใจเย็นๆ นะ” คีตะพูดอย่างร้อนรน นอกรถฝนตกหนักจนแทบมองไม่เห็นทาง เขาแทบจะบินไปถ้าทำได้ รุ้งทอเป็นคนคิดมากเขารู้ พอเริ่มเตรียมงานแต่งแล้วได้ยินคนรอบข้างพูดว่าเร็วเกินไป เพิ่งคบกันไม่นาน ฐานะไม่เท่าเทียมระหว่างพนักงานใหม่กับผู้จัดการฝ่ายการตลาด แม้กระทั่งข่าวลือว่าท้องก่อนแต่ง เธอเริ่มกังวล อยากจะเลื่อนงานแต่งงานออกไป แต่เขาไม่อยากรออีกแล้ว เขารอมานานแล้ว ในที่สุดรถช่างก็มา เขาให้ช่างลากรถไปอู่แล้วเดี๋ยวเขาจะเรียกแท็กซี่ไปต่อเอง ไม่อยากเสียเวลารอซ่อมรถ ทั้งช่างและคีตะช่วยกันเกี่ยวตะขอใต้กันชนหน้า เสียงโครมเบาๆ ทำให้ทั้งคู่สะดุ้งแล้วขยับถอยห่างจากหน้ารถ ก่อนจะเห็นรถคันหนึ่งขับปาดออกมาจากท้ายรถแล้วรีบขับหนีไป ทั้งคู่มองกันอย่างตกใจและโล่งใจ ถึงชนแล้วหนีก็ช่างเถอะ ท้ายรถมีรถจอดอีกคัน ท่าทางจะเบรกสุดตัวหลังจากคันเมื่อกี้ชนท้ายรถเขาแล้วรีบขับหนีไป รถคันนั้นเริ่มตบไฟเลี้ยวเพื่อเปลี่ยนเลนหลบรถเขาที่จอดเสียอยู่ คีตะมองผ่านม่านน้ำฝนเห็นคนขับรถชัดเจนเพราะแสงไฟเจิดจ้าสาดส่องเข้ามา รถบรรทุกคันใหญ่วิ่งมาด้วยความเร็วและเบรกไม่ทัน ภาพนั้นเหมือนโดมิโน่ ตัวหนึ่งล้ม ตัวที่เหลือก็เริ่มล้มตาม เมื่อคันหนึ่งโดนชนด้วยความแรง มันจึงกระแทกรถคันที่จอดอยู่ แล้วก็กระแทกกับผู้ชายสองคนที่อยู่หน้ารถ คนหนึ่งกระเด็นไปกลางถนน อีกคน...ตกลงจากทางด่วน
“คัท!!” เสียงผู้กำกับตะโกนเรียกสติทีมงานและนักแสดงที่อินกับฝีมือการแสดงของทุกคนในฉากนี้ พวกเขาแทบจะวิ่งเข้าไปดึงสิงหาออกจากหน้ารถเมื่อเห็นแววตาตกใจระคนตื่นกลัวนั้น เพียงแค่มองสบตา คำพูดนับหมื่นเหมือนไหลออก คนที่ได้รับผลมากที่คนคือตัวประกอบที่แสดงเป็นคนขับรถ เขานึกว่าตัวเองผิดคิวแล้วชนเข้าไปจริงๆ ได้แต่ลูบอกตัวเองเมื่อเห็นทีมงานปลดสลิงจากด้านล่างแล้วส่งสัญญาณมือว่าปลอดภัย
“พี่สิงเป็นไงบ้าง โอเคมั้ย” กัปตันยืนตะโกนลงไปถามคนที่นอนแผ่บนเบาะรอง รุ่นพี่นักแสดงมากฝีมือคนนี้ช่วยให้พวกเขาเข้าบทได้เร็วมากๆ ทุกฉากที่เล่นกับสิงหาแทบจะไม่มีเทค ยกเว้นมุมกล้องหรือแสงไม่ได้อย่างใจผู้กำกับเท่านั้น แม้บทสิงหาจะน้อยแต่ดันมีฉากเสี่ยงตายเข้ามาทำให้ทุกคนเป็นห่วง เมื่อจบฉากนี้ก็ไม่มีคิวที่ต้องเข้าฉากร่วมกันแล้ว กัปตันค่อนข้างเสียดาย
“จุก!! ผมจะเป็นหมันมั้ยเนี่ย!” สิงหาแกล้งตะโกนถามทีมงานให้ได้หัวเราะกัน บทที่ยากที่สุดผ่านไปแล้ว ที่เหลือก็แค่ถ่ายเก็บซีนเดี่ยวนิดหน่อย
“เล่นเฉียบขึ้นนี่หว่าสิง จบเรื่องนี้พี่มีเรื่องใหม่รอแก้บทอยู่ มาเล่นเต็มๆ ให้พี่สักเรื่องสิวะ”
“ได้ดิพี่ ผมว่าง” วันนี้เขาถ่ายเสร็จเป็นคนสุดท้าย ก่อนกลับพี่ธงชัยเลยชวนเขาแวะกินข้าวด้วยกัน หรือพูดอีกอย่างคือเรียกมาบ่นย้อนหลัง พี่ธงชัยเป็นหนึ่งในผู้กำกับที่เขาร่วมงานบ่อย คุ้นเคยจนนับถือเป็นพี่กึ่งพ่อเพราะคอยสอนคอยให้ความรู้เขาเสมอ แต่หลังๆ นานๆ จะกำกับหนังสักเรื่อง เน้นละครมากกว่าเลยไม่ค่อยได้ร่วมงานกันไปช่วงหนึ่ง ตอนนี้ได้ข่าวว่ากลับมาทุ่มให้งานหนังเหมือนเดิมแล้ว
“ไม่รออ่านบทก่อนวะ เผื่อไม่ชอบ ไม่ได้บังคับนะเว้ยแต่อยากให้ลอง”
“ผมเชื่อพี่ ไม่ต้องพระเอกก็ได้ บอกตรงๆ นะพี่ ตอนที่กลับมาก็คิดว่าเออ ถ้าไม่กลับมาแสดงก็จะไปเปิดร้านขายของกับที่บ้านแล้ว จริงๆ ไม่กลับเข้าวงการมันก็อยู่ได้สบายดี แต่พอกลับเข้ากองถ่าย ได้ยินเสียงกล้อง เสียงพี่ เสียงทีมงาน ได้ต่อบทกับคนอื่น แม่งโคตรคิดถึงเลย”
“เออกูเข้าใจ มึงเป็นนักแสดง ไม่ต้องสนพวกข่าวบ้าบออะไร นักแสดงเกิดและตายก็ด้วยฝีมือเว้ยไม่ใช่ข่าวห่าเหวอะไรพวกนั้น กูเห็นบางคนเมายามากองถ่ายยังไม่มีใครทำอะไร มึงแม่งไม่ได้ทำเหี้ยอะไรจะไปขอโทษทำไม กูรอด่ามึงตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แต่เสือกโทรไม่ติด”
“โทษทีพี่ ช่วงนั้นมันอ่อนไหว”
“เออ มึงมันอ่อน รู้ตัวซะ กลับมาก็ทำตัวดีๆ ใครด่าไม่เข้าหูมึงด่าตอบไปบ้างก็ได้ ถ้ามึงเลวจริงก็ไม่มีใครจ้างมึง ไม่มีงานก็พิสูจน์ได้แล้วว่าไม่มีคนเอามึง แต่ตอนนั้นมึงทำอะไร ถอนตัวไป ต้องจ่ายค่าฉีกสัญญากี่ล้าน มึงติดหนังกูสองเรื่องนะบอกไว้ก่อน” พี่ธงชัยเคยเป็นพระเอกเก่า ฝีมือดี นิสัยดี เสียอย่างเดียวเวลาเมาชอบเรียกคนที่แกชอบมาด่า สิงหาจำได้ว่าตอนนั้นเขาเป็นแบรนแอมบาสเดอร์ให้สินค้าหลายตัว พอเกิดเรื่องแทบทุกบริษัทติดต่อมาขอยกเลิกสัญญา รายการบางช่องแจ้งเลื่อนออกอากาศที่เขาได้ไปถ่ายไม่มีกำหนด มีหนังแค่เรื่องเดียวที่ขอฉีกสัญญา นอกนั้นเขาเป็นคนยกเลิกเอง ซึ่งต้องจ่ายค่าเสียหายไปหลายล้าน
“เรียกว่าซื้อความสบายใจดีกว่าพี่ ตอนนั้นให้ทำงานต่อคงไม่ไหว ผมหงุดหงิด พ่อป่วยพอดีเลยได้โอกาส”
“โอกาสหรือข้ออ้าง พอๆ ไม่ต้องมาตีสำนวนกับกู ว่างๆ เข้าไปหาอาตู่ด้วย เขาบ่นถึงมึงตลอด แล้วเดือนหน้าวันเกิดซ้อมึง อย่าลืมมาด้วยล่ะ” พี่ธงชัยบ่นๆ สั่งๆ เสร็จก็เรียกคนขับรถที่นั่งโต๊ะข้างๆ ให้เดินตามออกไป ทิ้งเขาให้จ่ายเงินค่าอาหารเป็นการเอาคืนที่หนีไปไม่ร่ำลา บางความสัมพันธ์มันก็เริ่มต้นและสานต่อกันง่ายๆ แบบนี้ แต่บางอย่างหรือกับบางคน....กลับยากเหลือเกิน
“เดี๋ยวมีไปถ่ายอีกคิวก็หมดแล้วครับ จริงๆ บทนี้เขากะถ่ายแบบไม่เห็นหน้าตอนแรก แต่หน้าตาผมดีเกินกว่าจะตัดออกก็เลยต้องโชว์หน้าด้วย”
“โหคุณสิง มีใครหลงตัวเองได้เท่าคุณอีกมั้ยเนี่ย ถ้าไม่เสียดายไอติมนี่จะแหวะออกมาแล้วนะ” น่านนทีแกล้งวางช้อนที่แย่งตักไอศกรีมในกล่อง คนซื้อมาบอกว่าของฝาก แต่ไหงคอยแย่งช้อนตักแข่งกับเขาคำต่อคำแบบนี้ก็ไม่รู้
“จะแหวะแสดงว่าอิ่มแล้วใช่มั้ย งั้นที่เหลือของผม”
“อ้าว อย่าทำงี้สิครับ ไหนบอกของฝากไง ทำไมแย่งปิงกินจนจะหมดแล้วล่ะ”
“ปิงกินน่าอร่อยเกินไปผมก็อยากชิมมั่งสิ” สิงหาอมยิ้มให้กับความซื่อของคน ถ้าเป็นคนอื่นคงมีอายกับการจูบทางอ้อมแบบนี้ แต่คนนี้กลับหวงของกินอย่างเดียว หน้านิ่วคิ้วขมวด แก้มป่องเพราะพยายามตักไอศกรีมคำใหญ่ไปยัดไว้แล้วก็หลับตาปี๋เพราะความเย็นจัดภายในปาก เฮ้อ...ทำไมเป็นคนความรู้สึกช้าแบบนี้เนี่ย
“ปิงพอจะรู้จักร้านขนมไทยที่รับจัดกระเช้ามั้ย ผมอยากสั่งไปไหว้ผู้ใหญ่หน่อย”
“ร้านที่ปิงกินประจำไม่รู้รับจัดหรือเปล่า แต่น่าจะทำนะครับเพราะร้านใหญ่ เดี๋ยวปิงเช็คให้” คนบอกจะเช็คเดินถือกล่องไอศกรีมกลับไปหลังเคาน์เตอร์กดคอมพิวเตอร์หาร้านขนมที่ตัวเองชอบกิน อ่านรีวิวคร่าวๆ ว่ามีรับจัดกระเช้าก็พยักหน้าเรียกอีกฝ่ายให้มาดู ปากอมไอศกรีมจนแก้มป่อง นิ้วจิ้มหน้าจอสองครั้งให้อีกฝ่ายดูรูปตัวอย่างกระเช้าขนมไทย
“ดีครับ ผมชอบ ปิงสั่งให้หน่อยได้มั้ย เอาสามกระเช้า ไม่ๆ สี่ดีกว่า เอ้อ เปลี่ยนเป็นห้าเลย ห้ากระเช้าขอวันอังคารหน้า” วันนี้วันพฤหัส ร้านน่าจะทำทัน
“ตกลงห้านะครับ เอาแบบไหนดี ดูในเพจร้านมีหลายราคานะ”
“เอาแบบที่มีพวงมาลัยสาม แล้วก็แบบนี้อีกสอง ขนมเอาตามในรูปเลยนะครับ อ้อเพิ่มลูกชุบล้วนอีกหนึ่ง”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าปิงสั่งให้นะ” ตอนนี้ดึกแล้วไม่งั้นเขาคงไม่กล้าแอบกินขนมตรงนี้แน่ ช่วงนี้น่านนทีคิดว่าน้ำหนักเริ่มขึ้นเพราะสิงหาชอบซื้อของมาฝากบ่อยๆ ตอนนี้กลายเป็นสุดหล่อสายเปย์เบอร์หนึ่งขวัญใจชาวคอนเซียซไปแล้ว นอกจากหล่อยังใจดี ชอบซื้อของฝากมาให้พวกเขาบ่อยๆ แรกๆ ออมอยากจะเก็บไว้เป็นที่ระลึกไม่ยอมกิน แต่พอหลายครั้งเข้าออมก็เริ่มชินกับดาราหนุ่มคนนี้ไปแล้ว ถามว่าชินแล้วเลิกเพ้อหรือเปล่า คำตอบคือเปล่า นับวันยิ่งหนักกว่าเดิม ตอนนี้คุณสิงของออมทำอะไรก็ดีไปหมด น่ารักไปหมด เท่ไปหมด แถมยังชอบมีคำพูดประหลาดๆ มาแซวเขาให้หัวเราะบ่อยๆ บางครั้งแซวต่อหน้าสิงหาก็ทำให้เขาทำตัวไม่ถูก เหมือนจะร้อนหน้าร้อนหูนิดหน่อย
“ครับ พรุ่งนี้ปิงก็ทำงานเวลานี้ใช่มั้ย”
“ใช่ครับ มีอะไรหรือเปล่า”
“เสียดายจัง พรุ่งนี้ผมนัดกินข้าวกับเพื่อนที่ห้องชวิน ทำอาหารกินกันเองน่ะครับ เลยว่าจะชวนปิงไปด้วย แว้บไปได้มั้ย”
“ไม่ได้เลยครับ แต่ถ้าคุณสิงใจดีห่อมาให้ปิงชิมสักนิดจะดีมากเลย คุณชอบชวนปิงกินมื้อดึกตลอด คืนไหนไม่ได้กินนอนไม่หลับทุกที ต้องรับผิดชอบกระเพาะปิงนะ”
“รับผิดชอบทั้งตัวก็ได้”
“....แล้ว...จะทำอะไรกินกันเหรอ” น่านนทีชะงักไปนิดหน่อย ไม่ใช่แค่คำพูดแต่แววตาคุณสิงด้วยด้วย ออมเคยแซวว่าอีกฝ่ายชอบทำตาเจ้าชู้หว่านเสน่ห์ใส่เวลาคุยกับเขา กับคนอื่นก็คุยเฉยๆ ไม่มีอมยิ้มหรือทำตาวิ้งใส่แบบนี้
“ชาบูครับ ชวินมันจะเตรียมเนื้อเอง อ้อ ผมจะโชว์ฝีมือทำสเต็กด้วย เดี๋ยวผมทำมาให้ชิม รับรองติดใจ”
“ได้ครับ ปิงจะกินข้าวเย็นน้อยๆ เผื่อท้องรอสเต็กคุณสิงนะ”
“รับรองว่าอร่อยไม่ท้องเสียแน่ๆ ถ้าท้องเสียเดี๋ยวผมดูแลเอง”
“....พูดอย่างนี้แล้วปิงจะกล้ากินมั้ย”
“กินเถอะ ปกติผมไม่ทำให้คนอื่นกินหรอกนะถ้าไม่พิเศษจริงๆ”
“ก็...ก็....อืม”
“ดึกแล้วผมไม่กวนปิงละ เริ่มง่วงเหมือนกัน ตั้งใจทำงานนะครับ”
“ครับ คุณสิงก็...ฝันดีนะครับ”
“ขอบคุณครับ ฝันดีล่วงหน้าเหมือนกัน” สิงหาเดินยิ้มจากไป เขาหยอดทั้งอ้อมทั้งตรงขนาดนี้ ปิงจะทำซื่อไม่รู้เรื่องรู้ราวอีกก็ให้รู้ไปสิ คนอะไร...ซื่อบื้อได้น่ารักที่สุด
วันต่อวันเจ้าของห้องที่บอกจะเตรียมอาหารเองโทรตามสิงหาตั้งแต่หกโมงเย็นทั้งที่นัดกันสองทุ่ม เนื้อทุกอย่างซื้อสำเร็จมาแล้ว สำหรับใส่ชาบูก็สไลด์มา สำหรับทำสเต็กก็เป็นชิ้นขนาดสขนาดกำลังพอดี มีหมูคุโรบูตะ ปลาหิมะ และเนื้อสันนอก แค่หมักทิ้งไว้ก็เสร็จ ที่มีปัญหาคือคนอยากกินชาบูทำน้ำชาบูไม่เป็นและไม่ได้ซื้อสำเร็จมา รวมถึงน้ำจิ้มด้วย ก่อนที่ชวินจะแก้ปัญหาโดยการโทรลงไปให้คนไปซื้อเหมือนอย่างทุกที สิงหาลากเพื่อนสนิทขับรถออกมาที่ฟูดแลนด์ใกล้ๆ เปิดดูรีวิวในเน็ตแล้วซื้อเครื่องปรุงน้ำจิ้ม ผักต่างๆ ตามกระทู้นั้น กลับมาถึงห้องก่อนเวลานัดนิดหน่อย ทุกอย่างพร้อมรอเพื่อนอีกสองคนมา
“หอมว่ะสิง มีมันบดมั้ย กูเริ่มไม่อยากกินชาบูแล้ว” ชวินเดินป้วนเปี้ยนข้างหลังพ่อครัวที่ยืนย่างสเต็กบนกระทะ กลิ่นหอมของเนื้อและเครื่องเทศอบอวลไปทั้งครัว
“มีแต่สเต็ก มีไม่กี่ชิ้นเอง มึงไม่อิ่มหรอก”
“มีอย่างละตั้งสองชิ้น ให้ไอ้สองคนนั้นแดกชาบูไป กูขออย่างละชิ้นก็อิ่มแล้ว”
“ไม่ได้ อันนี้กูทำให้ปิง”
“อะไรวะ เห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อน ปิงตัวแค่นั้นชิ้นเดียวก็พอ อย่างมากก็สองชิ้น ที่เหลือกูจอง”
“เสียใจ อันนี้กูจะทำฝากไปให้พ่อแม่ปิงชิม ของมึงมีแค่เนื้อสองชิ้น”
“เฮ้ย ไม่เอาดิ คุณพี่สิงที่รัก ขอหมูอีกชิ้น ปลาก็ได้ นะๆ กูจองตั้งแต่มึงหมักแล้วนะ ขอเหอะ”
“เออๆ ก็ได้ เอาหน้ามึงไปไกลๆ ดิ๊ โน่นไอ้พวกนั้นมาถึงแล้วมั้ง ลงไปรับมันดิ” สิงหาได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเพื่อนเลยรีบไล่อีกฝ่ายไปไกลๆ ระหว่างทำเขาก็ถ่ายรูปส่งไปให้น่านนทีเรื่อยๆ อีกฝ่ายส่งสติ๊กเกอร์ตลกๆ กลับมา เป็นรูปตัวการ์ตูนน้ำลายไหลบ้าง โกรธบ้าง อันล่าสุดเป็นรูปหมูร้องไห้
“เดี๋ยวนี้เขาพัฒนาแล้วนะครับ มีคุยไลน์กันด้วย” เต้เดินเข้ามายืนด้านหลังแอบอ่านข้อความเงียบๆ สิงหารีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงขาสั้นของตัวเอง
“อะไร แค่นี้ต้องแอบ” โบ้ที่ยืนแอบอ่านอีกข้างบ่นเบาๆ แต่สิงหาสะดุ้งโหยงเพราะนึกว่ามีแค่เต้ที่อยู่ด้านหลัง เต้หัวเราะกับท่าทางของเพื่อนที่โดนพวกเขารุมหัวแกล้ง
“ตกลงยังไง จีบจริงจังแล้วใช่มั้ย” โบ้ถามด้วยความอยากรู้เพราะเขาเห็นรูปโปรไฟล์เล็กๆ ที่เป็นใบหน้าน่านนที หนุ่มร่างบางที่ชวินกับเต้แอบเชียร์มาสักพัก
“ก็คุยเรื่อยๆ ไม่รีบ”
“แต่ดีใช่มั้ยคนนี้ ไม่ได้จีบเพราะแรงยุพวกกูนะ” เต้รีบถามก่อน แต่จากประสบการณ์คราวก่อนสิงหาไม่น่าจะทำอะไรตามแรงยุเพื่อนง่ายๆ อีกหรอก
“เออ จีบเอง คุยแล้วสบายใจดี น่ารัก”
“ห่า ยิ้มนะมียิ้ม ชอบเขาก็บอกมา”
“เรื่องของกูน่ะ” สิงหาแกล้งยันเท้าเข้าที่สะโพกเต้ที่ยืนทำหน้าล้อเลียน วิธีทำให้พวกนั้นหยุดล้อคือย่างสเต็กมาปิดปาก แล้วรีบเริ่มมื้ออาหารอย่างจริงจัง เครื่องดื่มเต้กับโบ้เป็นคนเตรียมมา คราวนี้เน้นเหล้าสัญชาติญี่ปุ่นให้เข้ากับชาบู มีทั้งเหล้าบ๊วย สาเกและวิสกี้ ค่อยๆ ดื่มเพิ่มระดับกันไป แต่สิงหาพยายามประคองสติให้มากที่สุด เพราะเขายังต้องเอาอาหารว่างไปส่งพนักงานคนเก่งที่ล่าสุดเพิ่งส่งสติ๊กเกอร์หมูโกรธมาให้
“เอาอาหารว่างมาส่งแล้วครับ” สิงหาเดินหิ้วปิ่นโตลงมาด้านล่างเมื่อเพื่อนเริ่มตั้งวงดื่มกันจริงจังระหว่างดูบอล เขาเองก็ดื่มระหว่างมื้อไปไม่น้อย เดินยังตรงแต่หน้าอาจจะแดงนิดหน่อย
“คุณสิงหน้าแดงด้วย เมาหรือเปล่าครับ”
“นิดหน่อยครับ ยังไม่เมา ไปนั่งตรงโซฟาแป๊บนึงดีกว่า ผมเอาชาบูมาให้ชิมด้วย ยังร้อนๆ อยู่” เขาชูปิ่นโตสามชั้นให้ดู ชั้นบนสุดเป็นชาบูพร้อมเส้นอูด้งนิดหน่อยพอให้อิ่มท้อง ส่วนสเต็กสามชิ้นที่เหลือไว้ให้น่านนทีเอากลับไปกินที่บ้าน
“น้ำซุปหอมมากเลย น่ากินมาก ปิงกินเลยนะ” น่านนทียกชั้นปิ่นโตที่แยกออกมาขึ้นดมก่อนค่อยๆ ซดน้ำ ใช้ตะเกียบที่อีกฝ่ายเตรียมมาให้ค่อยๆ คีบเนื้อมาลิ้มรส ไม่ต้องจิ้มอะไรก็กลมกล่อมกำลังพอดี สิงหาพิงเบาะมองคนเคี้ยวแก้มตุ่ย ตาหยีเป็นสระอิเพราะมีความสุขกับอาหาร เห็นแล้วอดยิ้มตามไม่ได้ น่านนทีถามเรื่องวิธีหมักสเต็กวิธีย่างให้ออกมาน่ากินแบบนี้ เขาค่อยๆ ตอบอย่างไม่รู้เบื่อ กว่าจะรู้ตัวชาบูก็หมดไม่เหลือแม้แต่น้ำ แถมยังใช้ตะเกียบคีบสเต็กปลาหิมะมากินอีกเกือบครึ่งชิ้น คนกินเก่งลูบท้องที่ป่องขึ้นนิดหน่อยอย่างมีความสุข
“เห็นในรูปมีแต่พวกเหล้าญี่ปุ่น กินหลังซดซุปร้อนๆ คงฟินน่าดู ปิงไม่เคยกินเหล้านอกแปลกๆ แบบที่คุณสิงส่งรูปให้ดูเลย”
“ก็ไม่ได้แปลกอะไรนะ เหล้าบ๊วยมันก็จะหวานๆ หอมๆ หน่อย”
“แต่มันเหมือนกล่องนมเลย”
“แอลกอฮอลล์น้อยมาก อยากลองมั้ยครับ โบ้เอามาเยอะเดี๋ยวผมเอามาให้ลอง”
“ไม่เอาหรอกครับ ปิงทำงานอยู่นะอย่าลืม แค่มานั่งกินตรงนี้ก็เสี่ยงโดนร้องเรียนแล้ว” มุมนี้ก็คือมุมที่สิงหาเคยมานอน ค่อนข้างหลบสายตาคนอื่นและหลบมุมกล้องวงจรปิดที่ส่องมา มองเห็นแค่ด้านหลังไกลๆ แต่มองไม่เห็นอาหารบนโต๊ะแน่นอน
“งั้นไว้วันหยุดค่อยลองนะ ช่วงนี้พวกผมนัดกันบ่อย ยังเหลือที่ห้องชวินอีกเพียบ”
“ได้ครับ ขอชิมๆ นิดเดียวพอ ปิงดื่มไม่เก่ง”
“งั้นต้องลองอันนี้ เดี๋ยวผมเปิดรูปให้ดู กล่องชมพูแอลฯ น้อยสุด กล่องเขียวๆ นี่ก็ด้วย แต่กล่องเขียวอร่อยกว่า อันชมพูเหลือเยอะสุดเพราะไม่มีใครชอบเลย” สิงหาย้ายมานั่งข้างน่านนที หยิบโทรศัพท์เปิดอัลบั้มรูปที่ถ่ายไว้ให้ดู ปกติเขาไม่ชอบถ่ายรูปอาหาร แต่เพราะต้องการแกล้งให้คนหิวเลยถ่ายแทบทุกอย่างที่กินวันนี้
“กล่องมันน่ารักเกินกว่าจะเป็นเหล้าเนอะ ญี่ปุ่นนี่ทำแพ็คเกจเก่งจริงๆ” เขามองบรรดาเหล้าชนิดต่างๆ ที่สิงหาถ่ายรูปเก็บไว้ก็เดาได้ว่าคืนนี้คงอีกยาวไกลสำหรับชายหนุ่มกลุ่มนี้ นั่งคุยไม่นานเพื่อนๆ บนห้องเริ่มส่งข้อความมาแซว แถมน่านนทีที่กำลังดูรูปบนหน้าจอเห็นข้อความแจ้งเตือนพอดีเลยยิ่งทำหน้าไม่ถูก สิงหาอมยิ้มกับความช่างแกล้งของเพื่อนที่ช่วยให้สถานการณ์ระหว่างพวกเขาชัดเจนขึ้น
“พวกนั้นเริ่มป่วนแล้ว ผมกลับขึ้นไปก่อนดีกว่า”
“ครับ” น่านนทีแทบไม่กล้ามองหน้าคนข้างๆ อะไรคือ ‘อย่ามัวแต่จีบปิง กลับขึ้นมาได้แล้ว’
“ผมไปนะ” สิงหาลุกขึ้นยืน น่านนทีค่อยๆ ลุกขึ้นตาม หยิบปิ่นโตมาถือไว้ พรุ่งนี้ค่อยเอามาคืน
“จะไปจริงๆ แล้วนะ”
“ก็...ไปสิครับ”
“แล้ว...วันนี้ไม่บอกฝันดีเหรอครับ”
“....คุณสิงยังไม่นอนสักหน่อย”
“ปกติก็เคยบอกล่วงหน้านี่นา”
“.....ฝันดีครับ”
“ขอบคุณครับ ปิงก็ฝันดีล่วงหน้านะ” เขายื่นมือลูบผมนุ่มของอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนเดินจากมา ได้แต่หวังว่าคราวนี้จะเลิกแกล้งซื่อสักที อีกอย่างคือเขาได้แต่หวังว่าเมื่อครู่ปิงคงไม่เห็นรูปอื่นในโทรศัพท์เขา หรือว่าเห็นแต่ไม่ได้รู้สึกว่ามันผิดปกติ
“แม่ง...อะไรวะ” สิงหายืนอยู่ในลิฟต์เพียงลำพัง เลื่อนนิ้วดูรูปถ่ายในโทรศัพท์ ครั้งที่สองแล้วที่เขาเห็นรูปแปลกๆ พวกนี้แต่มีจำนวนมากกว่าเดิม บางรูปมีเขากำลังนอนหลับบนเตียงในห้องนอน บางรูปก็นอนงีบหลับบนโซฟา คำถามที่เคยถามตัวเองกลับมาอีกครั้ง เขากำลังนอน...แต่ใครถ่าย
—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
:katai5: :katai5: :katai5:
สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะ ขอให้เป็นวันหยุดที่มีความสุข ใครเดินทางก็ขอให้ปลอดภัยน้า
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 14-04-2019 02:05:23
:L2: :pig4: :L2:
:a5:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 14-04-2019 02:44:56
เริ่มหัวข้อโดย: imhiddenreader ที่ 14-04-2019 03:31:00
ใครถ่ายยยยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 14-04-2019 04:02:54
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 14-04-2019 09:10:02
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 14-04-2019 12:00:10
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 14-04-2019 12:28:21
อิผีอินโฟโต้
อิผีถ้ำมอง
อิผีโรคจิต แกมาดีหรือมาร้าย
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 14-04-2019 13:38:14
เริ่มหัวข้อโดย: paladin.kn ที่ 14-04-2019 13:56:25
เริ่มหัวข้อโดย: JaikOrn ที่ 14-04-2019 14:16:42
ปล. สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะคุณจี มีความสุข สุขภาพแข็งแรง อัพงานเขียนให้แฟนนักอ่านติดตามพี่สิงน้องปิงเรื่อยๆนะคะ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 14-04-2019 14:21:26
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 14-04-2019 17:44:09
ฮืออออออ ใช่ ใช่ไหมคะ?
เริ่มหัวข้อโดย: prueksa ที่ 14-04-2019 18:22:11
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 14-04-2019 19:28:20
แต่พอมาบรรทัดสุดท้ายของเรื่องความหลอนก็เริ่มกลับมาหลอกหลอนอีกแล้ว บรื๋อ!!!!!
o21 o21 o21 o21 o21
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 14-04-2019 20:53:40
เริ่มหัวข้อโดย: kun ที่ 14-04-2019 22:01:21
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 14-04-2019 22:47:42
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 14-04-2019 23:04:11
เริ่มหัวข้อโดย: เพียงเพื่อน ที่ 14-04-2019 23:13:38
เริ่มหัวข้อโดย: colorsplash ที่ 15-04-2019 15:12:32
แง่งงงง
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 15-04-2019 17:34:07
ทำไมมาดับฝัน ฟิน จิ้น แบบนี้
ปิงเอ้ยย สิงหาทำขนาดนี้ ไม่รู้สึกไรบ้างก็ให้รู้ไป
ปิงเขินน่ารัก แต่ก็เป็นตัวเองดี แล้วเรื่องกินเรื่องใหญ่ด้วยไง
คุณสิงจะมาแย่ง แล้วทำหวาน ปิงไม่ทันคิดหรอก 5555
สรุปมีใครแอบเข้าห้องจริงหรอคะ อยากรู้ใจจะขาด
เริ่มหัวข้อโดย: zeit ที่ 16-04-2019 11:04:29
ตอนนี่ค่อยๆรุก จริงๆก็รุกเยอะแล้วนะ
แต่ดูปิงจะไม่รู้ รู้แต่ตีมึน 55555
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 17-04-2019 11:20:15
ตอนนี้ดี ปกติทุกอย่าง แต่จบด้วยความน่ากลัวอีกแล้ว
นี่มั่นใจว่าคน แต่ไอ้โทรศัพท์ดังทั้งๆ ที่ไม่ได้เสียบสาย นี่ว่าวิญญาณหลอนล่ะ งืออออ
เริ่มหัวข้อโดย: Anyann ที่ 17-04-2019 12:27:46
นึกถึงถ้าเราเป็นพี่สิงคงอยู่ห้องนั้นไม่ได้ อาจจะไปเดทที่วัดกับน้องปิงละนิมนต์หลวงพ่อมาปัดเป่าที่ห้องแทน 55555
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 17-04-2019 16:14:46
รักก็เริ่ม :z1:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ คุณจี :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: tulakom5644 ที่ 17-04-2019 23:22:16
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 18-04-2019 10:44:45
รอ
รอ
รอ
รอดูว่าใครถ่ายภาพ
เปลี่ยนกุญแจห้อง
เปลี่ยนรหัสห้อง
เปลียนเปลี่ยนเป็นกลอนล็อคจากข้างในเลย
น้ำมนต์พร้อม สายสิญจน์พร้อม มีดหมอพร้อม
ข้าวสารเสก และผ้ายันต์พร้อมส่งให้แล้วนะพี่สิงห์
เริ่มหัวข้อโดย: tae1234 ที่ 18-04-2019 21:12:30
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 20-04-2019 11:04:22
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 20-04-2019 22:08:14
7. ดินเนอร์
ได้รับอาหารปิ่นโตจากดาราหนุ่มมาเพียงครั้งเดียว มารดาบังเกิดเกล้าตั้งใจตอบแทนกลับคืนเท่าตัว เริ่มจากบังคับให้น่านนทีถ่ายรูปแม่คู่กับสเต็กที่จัดใส่จานให้ดูดี ถ่ายรูปตอนกำลังกิน แล้วก็รูปที่กินหมดจนเหลือจานเปล่าๆ ส่งไปให้คนทำแนบคลิปเสียงหวานๆ ชมว่าอร่อยอย่างนั้นเนื้อนุ่มอย่างนี้ ทำเอาพ่อเหล่มองจนปวดตา
“นอกจากหล่อแล้วยังรักษ์โลกด้วย เราก็ต้องทำตามเขา อันนี้สวยมั้ย” ทำตามคือการซื้อตามนั่นเอง วิธีที่สะดวกและน่าจะได้ของเร็วสุดคือสั่งออนไลน์ แม่ชี้ปิ่นโตสีพาสเทลถามเขารอบที่สาม ก่อนนี้เป็นปิ่นโตเก็บความร้อนสีขาวธรรมดา
“เอาสามชั้นก็พอมั้งแม่ ห้าชั้นเยอะไป”
“อันสามชั้นมันไม่ลด อันนี้ลดตั้งสิบห้าเปอร์เซ็น หรือเอาสองอันเลยดี จะได้ส่งฟรีด้วย”
“อันเดียวก็พอมั้ง”
“อะแม่กดแล้ว อย่าลืมโอนเงินล่ะ พ่อจ๋าทำอะไรอยู่” แม่รีบจิ้มๆๆ แล้วลุกไปนั่งข้างพ่อ พยายามเอาใจอย่างออกนอกหน้า น่านนทีนั่งขำแม่ตัวเองแต่พอมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ยืนยันการสั่งซื้อเรียบร้อยก็เริ่มยิ้มไม่ออก เมื่อกี้จะสั่งแค่ปิ่นโตไม่ใช่เหรอ ทำไมมีถุงผ้า ขวดใส่ซอสแบบใช้ครั้งเดียว ไม้จิ้มรูปสัตว์ต่างๆ กระบอกใส่ซุปเก็บอุณหภูมิ และแน่นอนว่าปิ่นโตแบบสามชั้นและห้าชั้น
“อย่างนี้จะเรียกปิ่นโตสื่อรักได้มั้ยน้า” ออมแกล้งลากเสียงถามเมื่อฟังที่มาที่ไปของปิ่นโตสีหวานของเพื่อนร่วมงาน
“แค่ปิ่นโตก็พอ เบื่อออมตรงนี้อะ เล่าอะไรแล้วชอบแซว ทีหลังจะไม่เล่าแล้วนะ” น่านนทีแกล้งทำเป็นโกรธเพราะอีกฝ่ายชักจะแซวบ่อยเกินไป พาให้คนอื่นๆ ล้อเขาไปด้วย ขนาดพี่โจเดี๋ยวนี้ยังชอบเรียกว่าคุณสิงของปิง มันใช่ของเขาที่ไหนกันเล่า
“อะๆ ไม่แซวก็ได้ แล้วเมื่อกี้คุณสิงออกไปไหนล่ะ ไม่เห็นแวะคุยด้วยเลย” เมื่อครู่น่านนทีเอาปิ่นโตไปส่งให้ที่หน้าลิฟต์ ดาราหนุ่มก็รับแล้วรีบออกไปที่จอดรถ ไม่ได้แวะมายืนคุยเหมือนทุกครั้ง
“ไปกองถ่าย คุณสิงชอบสปอยล์ให้อยากดู บอกว่าปิงต้องร้องไห้แน่นอน ทำเอาไม่อยากดูแล้วเนี่ย กลัวมันเศร้า” เขาได้แต่บ่นเพราะรับปากอีกฝ่ายไปแล้วว่าจะไปดูด้วยกัน ตอนแรกบอกหนังรัก มีซึ้งๆ เศร้าๆ นิดหน่อย แต่ก็มีมุกตลก แต่ตอนนี้มาบอกว่าจะรอดูเขาร้องไห้ในโรงหนัง ยิ่งร้องไห้ง่ายอยู่ ถ้าน้ำตาแตกต้องโดนล้อหนักแน่ๆ เลย
“เมื่อไรหนังจะเข้าล่ะ อยากดูเหมือนกัน”
“อีกหลายเดือนล่ะมั้ง” ไม่ใช่แค่เขาไม่รู้ แต่นักแสดงเองก็ยังไม่รู้เช่นกัน คุณสิงเคยเล่าเบื้องหลังให้ฟังคร่าวๆ ว่าหลังจากถ่ายทำเสร็จต้องมีการตัดต่อ มีการมีต่อกับโรงหนังหาวันฉาย แล้วก็ต้องส่งให้กองเซ็นเซอร์ตรวจสอบก่อนด้วย บางเรื่องที่สุ่มเสี่ยงก็จะสั่งให้แก้ไขก่อนไม่งั้นคือห้ามฉาย หนังบางเรื่องที่เรตค่อนข้างสูงหรือเนื้อหาค่อนข้างมีประเด็นอ่อนไหวกับสังคมก็เลือกจะส่งเข้าประกวดที่ต่างประเทศก่อน หรือฉายที่ต่างประเทศก่อน พอได้รางวัลหรือมีกระแสสนับสนุนการเปิดทางในประเทศจะง่ายขึ้น โชคดีที่เรื่องนี้เป็นหนังรัก-ดราม่าธรรมดา สักสี่ห้าเดือนก็น่าจะได้ฉาย
“ฮัลโหลพี่ฝ้าย” น่านนทีรีบหยุดคุยแล้วรับโทรศัพท์เมื่อเห็นชื่อคนที่ไม่ได้เจอกันนาน หลังคลอดพี่ฝ้ายก็ทำหน้าที่คุณแม่ลูกอ่อนเต็มที่ เขาเคยไปเยี่ยมหลาน ซื้อของเล่นไปให้แต่ก็ไม่ได้บ่อย นอกนั้นก็มีโทรหากันบ้างให้หายคิดถึง
“ออกมาหาพี่หน่อย พี่อยู่หน้าตึก เร็วๆ นะ” พี่ฝ้ายรีบพูดรีบวางสาย สงสัยขับรถมาจอดด้านหน้าแน่ๆ น่านนทีบอกออมแล้ววิ่งออกมาหา มองเห็นกระจกข้างคนขับเปิดอยู่ คนขับสาวรีบโบกไม้โบกมือเรียก
“สวัสดีพี่ ไปไหนมา เอาตัวเล็กมาด้วยเปล่า”
“ไปธุระให้คุณสามีมาค่ะ ปิงเปิดประตูมาหยิบถุงนี่ไป พี่ซื้อมาฝาก ไปเที่ยวหาดใหญ่มา ฝากให้แม่ด้วยนะ พริกแกงอร่อย พี่ลองแกงกินเองแล้วแซ่บมาก” ฝ้ายหยิบถุงพริกแกงใต้หลายชนิดให้ดู เธอซื้อมาค่อนข้างเยอะเผื่อแม่น่านนทีจะใช้ทำขายด้วย
“หลานปิงล่ะ ไม่เอามาเล่นบ้างเลย”
“ฝากไว้บ้านแม่ เดี๋ยวจะขับไปรับแล้วเนี่ย ไม่ค่อยงอแงเอาไปทิ้งกับใครก็ไม่ร้องตาม สนุกว่ะ อยากเปิดอู่ปั๊มอีกคนแล้ว”
“โหเจ้ ใจเย็นๆ เอาให้ครบขวบก่อนมั้ย”
“เออ พูดไปงั้นแหละ แต่มันว่างๆ เลยเหงามือ ปิงล่ะเป็นไง งานยุ่งมั้ย”
“เหมือนเดิมล่ะพี่ แต่พวกนิติไม่ค่อยกล้าหาเรื่องล่ะ เจอออมกับพี่นิดเข้าไปจอดสนิท แต่ถ้ากับปิงก็ยังชอบแขวะเหมือนเดิม ชินแล้ว”
“เออ คิดถึงว่ะ ไว้ว่างๆ นัดกินข้าวกัน พี่ไปก่อนนะ จอดนานไม่ได้เกรงใจ ไปนะ”
“ครับผม ขอบคุณนะพี่” น่านนทีโบกมือบ๊ายบายจนรถขับออกไป เดินกลับมาที่เคาน์เตอร์เลือกขนมแบ่งให้ออมแต่อีกฝ่ายไม่เอา แค่ขอชิมไม่กี่ชิ้นก็พอ วันนี้เลยมีขนมแปลกๆ ชื่อข้าวฟ่างกวนกับสัมปันนีกินคู่กับชา หวานๆ หอมๆ กินแล้วนึกถึงคุณสิงที่ชอบเอาขนมไทยมาฝาก น่านนทีแอบดึงกล่องขนมที่ตอนแรกแบ่งไว้ให้พี่โจออกมาหนึ่งกล่อง และอีกกล่องจากในถุงที่จะเอากลับบ้าน โดยไม่รู้ว่ามีสายตาคนข้างๆ แอบเหล่มอง เธออยากบอกเพื่อนคนซื่อนี่เหลือเกินว่าการพยายามแอบของอีกฝ่ายนั้นไม่ได้ผล ยิ่งทำยิ่งมีพิรุธ อยากจะเอาไปฝากลูกบ้านสุดหล่อก็เอาไปเถอะ เธอเชียร์ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าจำเป็นต้องเชียร์หรือเปล่าเพราะอีกฝ่ายแสดงออกชัดเจนไม่ปิดบังอะไรเลย
ด้านสิงหาที่เริ่มรับงานมากขึ้น หนังเพิ่งถ่ายคิวสุดท้ายหมดไป ถ่ายแบบไปอีกสองเซ็ท ดูแบบร่างบ้านจากสถาปนิกแล้วก็เซ็นสัญญาเริ่มออกแบบที่ละเอียดขึ้น อังคารหน้ารับแปลนบ้านครั้งแรก เรื่องบ้านค่อนข้างหมดห่วง เหลือแต่ร้านที่เพิ่งจะมีเวลาว่างมาดูสถานที่จริง
“หลังนั้นเป็นร้านอาหารเหรอ จะมีปัญหาเรื่องที่จอดรถเปล่าวะ” สิงหาถามคนพามาอย่างไม่แน่ใจ ถ้ามีร้านสองร้านในซอยเดียวกันลูกค้าจะเอารถไปจอดไหน ถึงซอยจะกว้างแต่ไม่น่าจะพอ
“เป็นร้านเหล้า เปิดหกโมงเย็น เวลาไม่ชนกับเราหรอก เผลอๆ ลูกค้าเราก็พวกที่มารอร้านเหล้าเปิดเนี่ยแหละ มึงว่าไงล่ะ กูชอบหลังนี้ที่สุด ถนนกว้างจอดรถได้เยอะ ตัวบ้านอยู่เกือบติดกำแพงข้างหลัง เหลือข้างหน้าให้แต่งสวนหรือจอดรถเพิ่มก็ได้” เต้ลุ้นให้เพื่อนตกลงสักที จากที่เขาตระเวนหาทำเลคนเดียวมาหลายแห่ง ที่นี่ถูกใจที่สุด เขาเคยมานั่งดื่มเหล้าร้านนี้บ้าง มาทีไรก็อดมองบ้านหลังนี้ไม่ได้ นึกแล้วว่าไม่นานต้องขาย บ้านไม่มีคนอยู่นานแล้ว ห่างจากร้านเหล้าสองหลัง หลังหนึ่งได้ข่าวว่าร้านเหล้าซื้อไว้แล้ว เตรียมขยาย ส่วนอีกหลังติดกับหลังนี้เป็นบ้านเช่า มีนักศึกษามาเช่าอยู่เรื่อยๆ เพราะใกล้มหาฯ ลัย หลังหัวมุมแบบนี้ดีตรงที่จอดรถมีสองด้านนี่แหละ
“สวยดีนะ บ้านยังดีอยู่ ซื้อมาซ่อมนิดหน่อยสวยเลย กูชอบ”
“โอเคดีมาก ห่า ลุ้น กูจะบอกว่ากูจ่ายมัดจำไปแล้วเพราะมีคนเตรียมซื้อเหมือนกัน กูเลยจ่ายไปก่อน ถ้ามึงไม่เอากูเสียเงินฟรีแน่ๆ งั้นเดี๋ยวกูนัดโอนบ้านเลยนะ”
“เออ อาทิตย์นี้กูไม่ว่างนะ อังคารกับพุธหน้าถึงว่าง”
“ได้ๆ เดี๋ยวให้เลขาทำสัญญาให้ ไปเซ็นที่คอนโดฯ มึงได้มั้ยวะ เดี๋ยวตอนเดินเรื่องโอนโฉนดมึงทำหนังสือมอบอำนาจมาเดี๋ยวกูไปจัดการต่อเอง”
“งั้นอังคารนะ กูนัดสถาปนิกไว้พอดีจะได้ไม่ต้องออกไปไหน”
“เออๆ เดี๋ยวเรื่องรายละเอียดร้านค่อยคุยกันวันนั้นอีกทีกูจะได้เริ่มหาพนักงานหาแม่ครัวพ่อครัว”
“ได้ งั้นกูไปก่อนนะ” สิงหารีบบอกลาเพื่อนแล้วขับรถไปคุยงานต่อที่ร้านของเฌอ
บทหนังที่นักรบเคยเอ่ยถึงปรับแก้เรียบร้อย แน่นอนว่าตัวเอกของเรื่องเขาอยากให้สิงหารับไปแต่ก็ไม่อยากบังคับ วันนี้สิงหากับนักรบเลยนัดกินข้าวเพื่อคุยเรื่องหนังคร่าวๆ และให้บทหนังไปอ่านก่อน ทุกอย่างนักรบเตรียมพร้อมตั้งแต่ได้บทหนังเรื่องนี้มาจากงานประกวดเรื่องสั้น ช่วงเวลาที่ต้องปรับแก้บทนักรบก็หาโลเคชั่นรวมถึงทีมงานเตรียมไว้ นักแสดงบทอื่นก็มีการติดต่อไว้บ้างแล้ว ยกเว้นบทหลักที่ต้องเรียกมาแคสดูก่อน พระเอกก็มีตัวสำรองไว้ในใจ แต่ในใจลึกๆ นักรบรู้สึกว่าบทนี้ต้องเป็นสิงหาเท่านั้น
“ถ้าอ่านแล้วชอบแต่มีปัญหาเรื่องคิวหรืออะไรบอกมาตรงๆ นะ เดี๋ยวเลื่อนถ่ายให้ ขอแค่มึงยอมแสดงให้ก็พอ”
“โห พูดซะตัวแทบลอย เออน่า ช่วงนี้ยังไม่ได้รับงานหนังน่าจะว่างแหละ ขอไปอ่านก่อนแล้วจะรีบโทรบอก”
“เออ งั้นรีบๆ กลับไปอ่านเลย กูเชื่อว่ามึงต้องชอบ”
“อ้าว ไล่เลย กะดื่มกันสักหน่อยนะเนี่ย อะไรวะ”
“ไว้เมาวันหลัง เมาเดี๋ยวก็อ่านไม่รู้เรื่อง ไปๆ กลับไปได้แล้วไป” นักรบถึงขนาดดึงแขนให้อีกฝ่ายลุกขึ้น ความกระตือรือร้นนี้ทำให้สิงหาอดขำไม่ได้ สงสัยบทเรื่องนี้คงดีจริงถึงทำให้คนนิ่งๆ แบบนี้ตื่นเต้นออกนอกหน้า
บนอาร์มแชร์ตัวโปรดในห้องทำงานมีร่างชายหนุ่มเอนพิงพนักพาดขาไว้บนเก้าอี้รองขาด้านหน้า ในมือถือบทหนังเล่มใหญ่ที่เปิดอ่านไปแล้วกว่าครึ่ง ทุกครั้งที่อยากใช้เวลาอ่านอะไรนานๆ เขาชอบมานั่งตรงนี้ ตั้งแต่กลับมาถึงเขายังไม่ขยับไหน เริ่มอ่านก็วางไม่ลง บทแบบนี้นักรบถึงได้ตื่นเต้นนัก แค่เริ่มเปิดอ่านเขาก็จมลงสู่โลกแห่งตัวอักษร นักรบเคยเล่าว่าได้เรื่องนี้จากโครงการประกวดเรื่องสั้นที่เขามีโอกาสเป็นหนึ่งในคณะกรรมการ ซึ่งเรื่องนี้ไม่ได้รับรางวัลแต่นักรบถูกใจมาก เลยคุยกับคนเขียนแล้วขอซื้อพร้อมให้คนเขียนปรับแก้เพิ่มรายละเอียดมากขึ้น หากจะรับเล่นเรื่องนี้คงต้องทำเวิร์กช็อปอย่างน้อยสองเดือน ถ่ายทำน่าจะสองถึงสามเดือน รวมๆ ใช้เวลาครึ่งปีเป็นอย่างน้อย จำเป็นต้องมีเวลาว่างสำหรับเรื่องนี้มากจริงๆ แต่ถ้าไม่รับเขาต้องรู้สึกผิดต่อตัวเองแน่นอน
“ตกลง” รุ่งเช้าสิงหารีบโทรบอกนักรบทันที น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจของอีกฝ่ายทำเขายิ้มไปด้วย ตั้งแต่เคยแสดงหนังร่วมกันน้อยครั้งจะเห็นนักรบตื่นเต้นกระวนกระวาย หากมีเวลาว่างในกองถ่ายนักรบชอบที่จะไปนั่งคุยกับทีมงาน ให้ความสนใจเบื้องหลังมากกว่าเบื้องหน้า เมื่อได้เริ่มทำเบื้องหลังเต็มตัวจริงๆ ถึงได้ดูมีความสุขแบบนี้
“รู้ใข่มั้ยว่าต้องลงเวิร์คช็อป จะไปเรียนเองหรือให้กูหาให้”
“มึงแนะนำมาเลยก็ได้ เดี๋ยวเคลียร์งานสักหน่อยกูไปติดต่อเอง”
“เออๆ เดี๋ยวให้พี่อ้วนส่งรายละเอียดให้ จะเอาบทไปเริ่มท่องด้วยเลยมั้ย”
“ส่งมาเลยก็ได้ ถ้าแคสบทอื่นให้กูไปร่วมด้วยก็ได้นะ จะได้ลองบทตัวเองไปด้วย”
“เออ เดี๋ยวเริ่มเมื่อไรจะบอกอีกที ขอบใจว่ะ ดีใจที่มึงชอบเหมือนกัน”
“บทแบบนี้ใครก็อยากเล่น ขอบใจที่นึกถึงกู” สิงหาบอกลาด้วยรอยยิ้ม ในหัวคิดไปถึงการเริ่มเตรียมตัวสำหรับถ่ายหนังเรื่องนี้เป็นขั้นเป็นตอน ความตื่นเต้นดีใจทำให้เขาอยากแบ่งปันให้อีกคนได้รับรู้ คนที่มักจะแสดงออกมากกว่าเขาเสมอ
“โอ้โหหหหห เป็นพระเอกด้วย! สุดยอดเลย หนังของพี่นักรบ สุดยอดๆ คุณสิงเก่งสุดๆ ไปเลย” เสียงปรบมือดังควบคู่ใบหน้าฉีกยิ้มจนตาหยีทำให้สิงหาหัวเราะออกมา นี่ล่ะท่าทางที่เขาคิดไว้ในหัว น่านนทีไม่เคยทำให้ผิดหวังจริงๆ
“ยังไม่เริ่มแคสนักแสดงคนอื่นเลยครับ อีกนานเลยว่าจะเริ่มถ่าย ผมต้องไปเรียนเพิ่มเยอะด้วย ต้องลดน้ำหนักด้วย”
“ห๊ะ! ลดน้ำหนัก คุณสิงไม่เห็นอ้วนสักหน่อย”
“เอาไว้ใกล้ๆ เปิดกล้องค่อยลดก็ทัน แต่ต้องผอมกว่านี้สักห้าโล ดูป่วยๆ หน่อยน่ะ”
“โห ห้าโลเลยเหรอ ปิงแค่ลดได้ขีดเดียวก็ดีใจลั่นบ้านแล้ว แต่พอกินข้าวก็หนักเท่าเดิมอยู่ดี จริงๆ กินข้าวจานเดียวไม่น่ากลับขึ้นมาอีกโลได้เลย ปิงว่าตาชั่งมันเสียมากกว่า”
“ข้าวจานเดียวแต่ขนมหลายอย่างหรือเปล่า”
“ก็...ล้างปากไง ก็คุณสิงนั่นแหละทำปิงน้ำหนักขึ้น ชอบเอาขนมมาฝาก เออขนมเมื่อวานอร่อยมั้ยครับ คุณสิงชิมยัง”
“หวานไปนิดแต่กินคู่ชากำลังดีเลย เมื่อคืนผมนั่งอ่านบทจนเกือบเช้าก็ได้ขนมปิงช่วยชีวิตนี่แหละ”
“ไม่ใช่ของปิงหรอก พี่ฝ้ายคอนเซียซเก่าที่นี่เอามาให้ปิงเลยแบ่งให้คุณสิงไป พี่ฝ้ายเป็นคนสอนงานปิงน่ะครับ”
“แล้วตอนนี้ไม่ทำงานที่นี่แล้วเหรอ”
“เพิ่งคลอดน่ะครับเลยลาออกไปเป็นแม่บ้านเต็มตัว บ่นๆ อยากทำงานเหมือนกันแต่เวลาว่างไม่ได้มีเต็มเวลาเหมือนเมื่อก่อน ปิงเสียดายนะ พี่ฝ้ายเก่งมาก ขยันมาก เอาจริงๆ นะปิงว่าพี่ฝ้ายเหมือนแม่ทัพแต่พี่โจเหมือนกุณซือ พวกเรื่องวางแผนทำงานเอกสารพี่ฝ้ายก็เก่งแต่ชอบลุยมากกว่า ส่วนพี่โจนิ่งๆ นั่งวางแผนไป คุณสิงอย่าไปบอกคนอื่นนะว่าปิงแอบนินทาพี่โจ เดี๋ยวปิงโดนดุ”
“จะให้ไปบอกใครล่ะ ผมสนิทกับปิงคนเดียว ว่าแต่...ช่วงนี้อ่านนิยายจีนหนักใช่มั้ย”
“คุณสิงอะ นิยายจีนช่วงนี้กำลังมาแรงนะ ปิงก็อ่านตามๆ เขา”
“วันนี้เลิกงานตอนไหนครับ”
“บ่ายสามครึ่งครับ”
“สนใจไปกินข้าวเย็นกับผมมั้ย”
“ได้สิครับ ร้านในซอยอร่อยๆ ที่ปิงบอกยังไม่เคยพาคุณสิงไปลองเลย”
“เอาไว้คราวหน้านะ วันนี้ขอเชฟสิงโชว์ฝีมือก่อน เลิกงานแล้วโทรหาผมนะ เดี๋ยวผมลงมารับ”
“โอเค แล้วนี่คุณสิงจะออกไปข้างนอกเหรอ”
“ครับ ไปซื้อของเข้าห้องน่ะ ผมต้องไปแล้วล่ะ อย่าเบี้ยวนะครับเย็นนี้” สิงหาอ้อนวอนผ่านสายตาจนน่านนทีเป็นฝ่ายหันหน้าหนีแล้วรับคำอีกครั้ง ก่อนคนอ้อนจะเดินไปพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ ให้ได้อายยิ่งกว่าเดิม
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 20-04-2019 22:11:17
หลังจากเหตุการณ์ประหลาดหลายอย่างที่เกิดขึ้นในห้อง สิงหาไม่ได้นิ่งนอนใจ ถึงเขาจะไม่ได้กลัวมากมายแต่การพบว่าห้องของตัวเองมีบางอย่างไม่ปกติก็ยังให้ความรู้สึกไม่ปลอดภัยกับเขา ตั้งแต่วันที่พบว่าโทรศัพท์ของเขาถ่ายตอนนอนไว้หลายรูป เขาก็เริ่มสังเกตสิ่งรอบตัวมากขึ้น ก่อนนอนพยายามวางโทรศัพท์ไว้แนวขวางเฉียงสี่สิบห้าองศาทุกครั้ง บางครั้งหลังตื่นพบว่ามันไม่ได้อยู่ตำแหน่งเดิม และในเครื่องมีรูปปริศนาโผล่ขึ้นมา นอกจากนั้นยังมีตู้ในห้องนั่งเล่นที่เปิดค้างไว้ แรกๆ เขานึกว่าบานพับแม่เหล็กไม่ดีหรือเขาเปิดแล้วลืมปิด แต่มันไม่ใช่ ทุกอย่างทำให้เขาตัดสินใจซื้อกล้องวงจรปิดมาติดเพื่อดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“หอมจังเลยครับ มีอะไรให้ปิงช่วยมั้ย” น่านนทีเดินตามเข้าห้องก็ได้กลิ่นหอมของอาหารจนท้องเริ่มร้องก่อนเวลา
“กินตอนไหนดี ปิงหิวหรือยัง”
“ตอนนี้ก็คงเร็วไป สักสี่ห้าโมงเย็นก็ได้ครับ คุณยังไม่หิวใช่มั้ย”
“ยังครับ งั้นหาอะไรรองท้องก่อนมั้ย มีลูกชุบเหลือในตู้เย็น เอามั้ยครับ”
“ดีครับ ลูกชุบที่สั่งวันนั้นใช่มั้ย” น่านนทีเดินตามสิงหาไปถึงครัว มองถาดใส่ลูกชุบที่ตัวเองเป็นคนสั่งให้ วันนั้นสิงหาบอกให้สั่งกระเช้าขนมไทย เขาก็ไม่คิดว่าหนึ่งในนั้นจะมีสำหรับครอบครัวเขาด้วย จากที่เขาหัวเน่าอยู่แล้ว ตอนนี้ทั้งแม่ทั้งพ่อรุมกันปลื้มความมีน้ำใจของชายหนุ่มจนลูกแท้ๆ อยากโกนหัวทิ้งเพราะเหม็นหัวตัวเอง
“อร่อยดีนะ ผมเอาไปไหว้ผู้ใหญ่มามีแต่คนชม เขาทำสวย ไม่หวานด้วย”
“พวงมาลัยบนกระเช้าวันนั้นก็กินได้ใช่มั้ยครับ สวยมาก เหมือนของจริงมาก ตอนแรกปิงเห็นในรูปนึกว่าดอกไม้จริงๆ พอร้านเอามาส่งถึงรู้ว่าไม่ใช่”
“ก็น่าจะกินได้นะ แต่คงไม่มีคนกินหรอก น้ำตาลล้วนๆ แต่สวยจริง มานั่งนี่ดีกว่า ดูหนังดีมั้ย” สิงหาเดินนำกลับมาห้องนั่งเล่น พยายามหากิจกรรมมาทำไม่ให้บรรยากาศเงียบเหงาเกินไป
“คุณสิงเตรียมอาหารเสร็จแล้วเหรอครับ ไม่เหลืออะไรให้ปิงช่วยเลยเหรอ”
“ก็เหลือย่างซี่โครงหมู แต่อีกสักครึ่งชั่วโมงค่อยทำก็ได้ ผมหมักไว้อยู่ สปาเก็ตตียังไม่ได้ลวกเส้นแต่ซอสทำไว้แล้ว อ้อ เหลือสลัดยังไม่ได้ทำอะไร ใช้น้ำสลัดงาสำเร็จรูปนะครับ”
“โห ทำหมดเลย เดี๋ยวปิงคอยช่วยจัดจานก็ได้ คุณสิงท่าทางจะทำอาหารเก่ง”
“ไม่เก่งหรอกครับ ว่างๆ ถึงจะทำให้ตัวเองกิน เวลาเครียดๆ เบื่อๆ เข้าครัวช่วยได้นะ”
“ดีจัง ถ้าเครียดแล้วทำอาหารเลี้ยงแบบนี้ปิงอยากให้เครียดบ่อยๆ เลย”
“ไม่เครียดก็ทำให้ได้ครับ มีเดลิเวอรี่ส่งถึงที่ด้วยนะ”
“นั่นก็เกินไปครับ แค่นี้ก็โดนแซวเยอะแล้ว”
“แซวว่าอะไรเหรอ”
“ก็...นั่นกล่องอะไรเหรอครับ กล้องเหรอ ซื้อมาเยอะจัง” น่านนทีรีบพูดเปลี่ยนเรื่องเมื่อรู้ตัวว่าหลุดพูดอะไรออกไป จะให้พูดได้ไงว่าโดนแซวว่ากำลังโดนคุณสิงจีบ ขนาดพี่โจยังเคยถามเลยว่าตกลงเป็นแฟนกันหรือยัง อะไรจะคิดไปไกลขนาดนั้น แค่คุณสิงผูกปิ่นโตกับแม่เขาก็เลยต้องหิ้วมาให้ทุกวัน ไม่ใช่ให้กินฟรีสักหน่อย ส่วนคุณสิงที่เอาของมาให้บ่อยๆ ก็ตอบแทนที่แม่ชอบแถมอาหารให้มากกว่าปกติ เขาก็แค่เกรงใจเลยเอานั่นนี่มาให้เท่านั้นเอง
“กล้องวงจรปิดน่ะครับ ว่าจะมาติดไว้ในห้อง”
“ติดทำไมล่ะครับ ปิงว่ามันดูแปลกๆ นอกห้องก็มีอยู่แล้ว ปิงเคยเห็นเขาติดไว้ดูลูกหรือไม่ก็พวกหมาแมว บางคนก็แอบจับผิดแฟน คุณสิงติดทำไมเหรอครับ”
“ก็...ถ้าผมเล่าปิงจะกลัวมั้ยเนี่ย”
“โหหหหห พูดแบบนี้ล่ะรู้เลย ตอนขึ้นมานี่ก็ว่าจะไม่คิดแล้วนะ โอ้โหหหห คุณสิงงงงง”
“ฮ่าๆๆ ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย แค่ถาม ไม่พูดหรอก เดี๋ยวมีเด็กขี้กลัวหนีกลับก่อน” สิงหากลั้นหัวเราะ น่านนทีจ้องตาสองมือกอดตัวเองไว้แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่เล่าอะไรหลอนๆ ก็ค่อยๆ ลดมือลง รอสักพักก็ยังไม่พูดอะไร ความอยากรู้ทำให้เริ่มหงุดหงิดขึ้นมา
“คุณสิงก็เล่าแบบไม่ต้องหลอนมากได้มั้ยล่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ ปิงงงง กลัวแล้วจะฟังทำไมล่ะ พอๆ ไปเตรียมอาหารกันดีกว่า กินเร็วหน่อยเดี๋ยวผมไปส่งถึงบ้านเป็นบริการเสริม”
“ไม่ต้องหรอก ปิงกลับเองได้ นั่งรถไฟฟ้าแป๊บเดียวสองสถานีก็ถึง”
“เดี๋ยวผมจะออกไปข้างนอกด้วย แวะไปส่งได้ อยู่ไม่ไกลไม่ใช่เหรอครับ”
“ก็ไม่ไกล แต่ปิงเกรงใจ เดี๋ยวแม่บ่นด้วย”
“ผมว่าแม่ไม่น่าบ่นนะถ้าปิงพาผมตัวเป็นๆ เข้าบ้านน่ะ จริงมั้ย”
“อืม น่าจะจริง แม่ต้องกรี๊ดแน่ๆ เลย ถ้าเห็นพ่อหน้าบึ้งๆ ไม่ต้องกลัวนะ พ่อปิงไม่ดุแต่ขี้หวง ชอบหวงแม่” น่านนทีเล่าวีรกรรมความหึงหวงของพ่อกับแม่ให้สิงหาฟัง ระหว่างอีกคนเริ่มทำอาหาร ทั้งสองคนช่วยกันทำอย่างคล่องแคล่ว สิงหายืนอิงสะโพกหน้าเตาระหว่างรอเส้นสปาเก็ตตีสุก เสียงนุ่มพูดไปหัวเราะไปทำให้บรรยากาศดูสดใสขึ้นมา เป็นคนอารมณ์เปลี่ยนไปมาได้ไวดี แค่ชวนเปลี่ยนเรื่องนิดหน่อยก็ไหลตามได้เรื่อยๆ แต่ไหลไปไหลมาไหงกลับมาเรื่องเดิม
“จริงๆ คุณสิงเล่าให้ปิงฟังก็ได้นะ เรื่องกล้องน่ะ ปิงไม่กลัวหรอก แค่ทำท่าไปงั้นเอง”
“แน่ใจนะ” สิงหาเหล่มองคนไม่กลัวที่ม้วนเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปากคำใหญ่ หลังจากช่วยกันทำอาหารไม่ทานทุกอย่างก็พร้อมทาน คนตัวเล็กกินเก่งช่างคุยทำเหมือนไม่มีอาการอะไร แต่ไหล่ที่ห่อลงเมื่อกลับมาคุยเรื่องเดิมทำให้รู้ว่าโกหก
“ก็...กลัวนิดหน่อยแต่ฟังได้ ปิงอยากรู้ความคืบหน้าเหมือนกัน”
“งั้นกินให้เสร็จก่อนเดี๋ยวค่อยเล่า” ถ้าเขาเล่าตอนนี้น่านนทีคงกินต่อไม่ลง เผลอๆ อาจร้องอยากกลับบ้านเลยก็ได้
หลังอาหารมื้อใหญ่จบลงและช่วยกันล้างจานเก็บกวาดเรียบร้อยทั้งคู่ก็กลับมานั่งที่ห้องนั่งเล่น สิงหาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอัลบั้มรูปที่เขาแยกรูปแปลกๆ มารวมไว้ให้อีกฝ่ายดู
“รูปตอนนอนเยอะจัง ทำไมคุณสิงชอบถ่ายตัวเองตอนหลับล่ะครับ แถมเคยส่งให้ปิงด้วย กลัวท่านอนไม่เท่ห์เหรอ”
“ใครจะไปทำอย่างนั้นกันเล่า แล้วผมเคยส่งให้ปิงเมื่อไร”
“ก็วันนั้นที่ทำสเต็กให้ปิงไง ที่ส่งรูปมาเยอะๆ ก็มีรูปตอนนอนบนโซฟาส่งมา ปิงยังขำอยู่เลยว่าสงสัยทำอาหารเหนื่อยจนอยากทิ้งตัวหรือเปล่า เดี๋ยวปิงเปิดให้ดู” เขาหยิบโทรศัพท์มาเปิดบทสนทนาย้อนหลังไปหาภาพวันนั้นแล้วยื่นให้สิงหาดู เป็นรูปสิงหากำลังนอนหลับบนโซฟาตัวที่ทั้งคู่กำลังนั่งอยู่ตอนนี้ ไม่ใช่ห้องของชวินที่ไปทำอาหารกินวันนั้น
“รูปทั้งหมดถ่ายในห้องนี้และผมกำลังหลับทุกรูปเลย”
“ใช่ ปิงถึงถามว่าคุณสิงกลัวนอนไม่เท่ห์เหรอ”
“ผมนอนคนเดียวตลอด ยังไม่เคยมีเพื่อนคนไหนได้มาค้างเลย ถ้ามาก็ไปค้างห้องชวิน”
“อ๋อ ห้องคุณชวินเป็นเพนเฮาส์คงมีห้องรับแขกหลายห้องมากกว่าใช่มั้ยครับ”
“ปิงครับ ผมหมายความว่า รูปพวกนี้...ถ่ายตอนผมหลับและมีผมอยู่คนเดียวในห้อง”
“.....หลับจริงเหรอ”
“จริงสิครับ”
“มีรูปนอนบนโซฟาด้วยนะ”
“ใช่ ตัวที่เรานั่งอยู่นี่ไง”
“.....ฮือๆๆ คุณสิง ปิงอยากลุกแล้วอะ”
“โอเคๆ ไม่ต้องกลัว มันไม่มีอะไร ไปครับเดี๋ยวผมไปส่งบ้านนะ” สิงหาเห็นตากลมโตเริ่มมีน้ำคลอบางๆ ก็รู้ว่าอีกฝ่ายกลัวมาก ยังไม่ถึงกับร้องไห้แต่เสียงฮือๆ ที่ทำก็เรียกความน่าสงสารได้มากพอแล้ว
“ฮือๆๆ ปิงลุกไม่ได้ ก้าวขาไม่ออก”
“....อ่า...งั้นเดี๋ยวผมช่วย กอดคอผมไว้ก็ได้ โอเคนะ” สิงหารีบกลั้นหัวเราะกับท่าทางของคนขี้กลัว เงยหน้าน้ำตาคลอแต่ตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับสักส่วนบนร่างกาย เขาค่อยๆ โน้มตัวลงจับเอวอีกฝ่ายที่พบกว่าบางกว่าที่คิด รวบเอวแล้วดึงขึ้นช้าๆ สองแขนกอดคอเขาแน่น พอยืนได้ก็เปลี่ยนมากอดแขนแนบหน้าซุกต้นแขน ขยับเท้าห่างจากโซฟาจนเหยียบขึ้นมาบนเท้าเขา กว่าจะพากันออกจากห้องมาเข้าลิฟต์ได้ก็ทุลักทุเลเอาการ คนขี้กลัวหลับตากอดแขนเบียดขาตลอดเวลา สิงหาแทบจะอุ้มอีกฝ่ายเข้าเอวให้รู้แล้วรู้รอด ขึ้นมาบนรถถึงได้หายกลัวไปบ้างแต่เหมือนจะงอนเขาแทน
“เป็นอะไรครับ ทำหน้าแบบนี้ทำไม ผมไม่ได้แกล้งอะไรเลยนะ”
“ก็คุณสิงอะ”
“ก็ปิงบอกจะฟังเอง”
“ทำไมคุณสิงไม่เตือนก่อนว่ามันน่ากลัวว่าผีโทรศัพท์ เกิดปิงนั่งทับอยู่จะทำไง ตกใจหมดเลย”
“คิดมากไปได้ ในรูปผมนอนอยู่นะ ถ้านั่งทับคือทับหัวผมแล้วล่ะ ไม่ใช่ผี”
“ไม่รู้ล่ะ เผื่อไงเผื่อ ผีห้องคุณสิงน่ากลัวจังเลย น้ำมนต์ก็เอาไม่อยู่เหรอ หรือคุณสิงไม่ได้ใช้”
“ใช้สิครับ ทั้งกินทั้งอาบ”
“เดี๋ยวให้พ่อไปเอามาใหม่อีกรอบ กล้องที่ซื้อมาคุณสิงจะเอาไว้ถ่ายผีเหรอ”
“ก็...ประมาณนั้นมั้ง ผมเล่าได้มั้ยหรือฟังแค่นี้ดี” เขาแกล้งแหย่แต่ไม่คิดจะเล่าเรื่องตู้ที่เปิดได้เองพวกนั้นหรอก เดี๋ยวจะไม่กล้าเข้าห้องเขาอีก
“มีมากกว่านี้อีกเหรอ โหหหห น้ำมนต์ก็ช่วยไม่ได้ ต้องนิมนต์หลวงพ่อตัวเป็นๆ มาแล้วล่ะ เอามั้ยครับ ปิงติดต่อให้”
“แหม ยังลืมหน้าที่อีก สุดยอดคอนเซียซจริงๆ”
“ปิงไม่ได้พูดเล่นนะครับ คุณสิงกลับมาอยู่ก็ไม่เคยทำบุญขึ้นบ้านใหม่เลยนี่ ทำสักนิดก็ดีนะ เป็นสิริมงคล”
“คนอื่นเขาทำกันมั้ย ผมว่ามันเป็นห้องเองไม่ต้องก็ได้มั้ย”
“บางคนก็ทำนะ แต่บางคนก็เอาของมาไหว้ทำพิธีตรงศาลของคอนโดฯ แค่นั้น แล้วแต่คน แต่ห้องคุณสิงไม่ปกติไง ต้องทำนะ”
“อืม เดี๋ยวผมขอคิดดูก่อน ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลย หรือถ้าทำแต่ปิงมาคอยดูให้ได้มั้ย”
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่เจ้าของน่าจะอยู่เองนะ เอาไว้วันไหนว่างบอกปิงล่วงหน้าเดี๋ยวปิงไปดีลกับพระให้”
“ดีลเลยเหรอ”
“เอ้อ นิมนต์ๆ กลัวผีจนเบลอ แฮ่” คนกลัวผีหัวเราะขำตัวเอง บอกเส้นทางกลับบ้านให้คนขับแล้วก็เริ่มเล่าถึงวัดที่น่าจะมีพระเก่งๆ ด้านนี้ ทำให้เขารู้ว่าน้ำมนต์คราวก่อนมาจากวัดดังเรื่องเลขเด็ด ไม่ใช่ของขลังอาคมใดที่ผียังออกมาอาจเพราะใช้น้ำมนต์ผิดประเภทก็ได้ น่านนทีบอกว่าจะหาน้ำมนต์มาให้ใหม่ คราวนี้ต้องเลือกวัดให้ถูกสถานการณ์
“โถพี่สิง คราวก่อนก็ฝากขนมมาให้กระเช้าใหญ่ คราวนี้ยังมาส่งเจ้าปิงอีก น้าเกรงใจจัง” น่านนทีหันขวับมองแม่ตัวเองทันที อะไรคือการเรียกคนอื่นเป็นพี่แต่แทนตัวเองว่าน้า
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พอดีผมจะออกมาอยู่แล้ว มารู้จักบ้านไว้ก็ดี วันหน้าผมจะได้มาอุดหนุนถึงร้านไงครับ”
“น้าขายแต่ตอนเช้าน่ะสิ อยากกินอะไรให้ปิงเอาไปส่งดีกว่า”
“แม่ พ่อไปไหนล่ะ”
“อยู่บนห้อง พี่สิงเข้ามานั่งก่อนมา เดี๋ยวแม่หาอะไรให้กิน” แม่ตอบผ่านๆ แล้วหันมาสนใจดาราหนุ่มที่หล่อกว่าในรูปล้านเท่า รู้มาบ้างว่าเป็นลูกครึ่งแต่ไม่ได้ดูฝรั่งจ๋า มีเพียงตาสีน้ำตาลอ่อนที่พอจะบอกได้ว่าไม่ใช่ไทยแท้ ร่างกายสูงโปร่งหุ่นสมส่วนมองเห็นกล้ามแขนกล้ามอกกำลังพอดี เพียบกับลูกชายตัวแห้งของเธอแล้วสบายตากว่าเยอะ
“ไม่รบกวนดีกว่าครับ ผมมีธุระต่อ อีกอย่างหน้าบ้านน่าจะจอดนานไม่ได้” สิงหาหันไปมองรถตัวเองที่จอดถัดไปจากบ้านสองหลัง แม้จะมีรถจอดอยู่บ้างแต่ดูไม่ค่อยเหมาะถ้าจอดแช่นาน
“งั้นไว้คราวหน้าแวะมากินข้าวบ้านน้าได้นะคะ เดี๋ยวน้าโชว์ฝีมือทำชุดใหญ่ให้กิน”
“ได้เลยครับ ผมต้องหาเวลาว่างมาฝากท้องสักหลายๆ มื้อแน่นอน คุณน้าทำอาหารอร่อยมาก ตั้งแต่ผูกปิ่นโตผมก็ไม่ค่อยกินข้าวที่อื่นเลย หิ้วท้องกลับมากินที่ห้องตลอด ลิ้นผมไม่รับรสมือคนอื่นแล้ว คุณน้าต้องรับผิดชอบนะ”
“โถพี่สิงของน้า น้ารับค่ะ มาได้เลย นอกจากหล่อใจดียังปากหวานอีก น่ารักจังพ่อคุณ”
“แม่ๆ เกินไปๆ เดี๋ยวพ่อหึงนะ”
“น้าขอเซลฟี่ได้ไหมคะ”
“ได้สิครับ เอาเครื่องผมถ่ายนะ ผมจะได้มีรูปคุณน้าไว้ในเครื่องด้วย” สิงหารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก้าวเข้าไปใกล้ย่อตัวลงให้หน้าอยู่ระดับเดียวกัน ได้รูปมาหลายใบเขาก็ส่งให้น่านนทีแล้วให้ฝ่ายนั้นส่งต่อให้แม่ตัวเอง ก่อนนี้ก็คิดไว้แล้วว่าน่านนทีน่าจะเหมือนแม่ พอได้เจอตัวจริงแทบไม่ผิดจากที่คิด ผิวขาวเนียนสวย รูปร่างเล็ก มีเพียงดวงตาที่ไม่ได้กลมโตแบบลูกชาย ตาน่าจะได้พ่อมากกว่าแม่ เขายืนคุยอีกนิดหน่อยก็ขอตัวกลับโดยมีน่านนทีเดินมาส่งถึงรถ
“แม่ปิงน่ารักมากนะ ถ้าแม่ผมมาเมื่อไรต้องพามาเจอกันหน่อย รับรองต้องสนิทกันเร็วแน่ๆ”
“แม่คุยเก่งครับ คุยจนพ่อกับปิงหลับก็เคย”
“ผมว่าปิงไม่น่าหลับนะ ปิงก็คุยเก่งเหมือนแม่นั่นแหละ”
“คุณสิงงงง นี่ชมใช่มั้ย”
“ชมสิครับ คนคุยเก่งน่ารักนะ”
“เดี๋ยวปิงจะบอกแม่ให้ว่าคุณฝากชม”
“ปิงก็น่ารัก”
“....ไปได้แล้วมั้งครับ จอดนานเดี๋ยวเจ้าของร้านเขาออกมาว่า” ที่จอดรถตรงนี้เป็นหน้าร้านเสริมสวย จอดนานก็เกรงใจ อีกอย่างแดดเริ่มร้อน เขาคิดว่าตัวเองต้องรีบเข้าบ้านแล้วล่ะ
“เดี๋ยวคืนนี้ผมโทรหานะ”
“โทรทำไมครับ”
“อยากคุยเฉยๆ วันนี้ยังไม่ได้บอกฝันดีกันเลย”
“ก็ส่งไลน์มาเหมือนเดิมก็ได้”
“เจ็บนิ้ว ไม่อยากจิ้มโทรศัพท์”
“......”
“นะ ได้มั้ย”
“ก็...อย่าดึกนะครับ ปิงต้องตื่นเช้า”
“ครับ ปิงเข้าบ้านเถอะ ผมจะไปแล้ว” สิงหาเปิดประตูรถค้างไว้ รอจนอีกฝ่ายเดินไปถึงหน้าบ้านตัวเองค่อยเข้าไปในรถแล้วขับออกไป วันนี้ถือว่ามาฝากเนื้อฝากตัวอย่างไม่เป็นทางการไปก่อน วันหน้าค่อยมาฝากใจ สิงหาคิดขำๆ กับคำน้ำเน่าที่ผุดขึ้นมาในหัว ไม่รู้ว่าอีกคนจะรับฝากได้เมื่อไร รุกอ้อมๆ ก็ทำหน้าซื่อๆ ใส่ แต่พอรุกมากหน่อยก็ชอบหาเรื่องชิ่งหนีอีก บุกถึงบ้านแบบนี้จะหนีต่อไปอีกก็ให้รู้กัน
กล้องวงจรปิดสามตัวติดไว้ ห้องทำงานหนึ่ง ห้องรับแขกสอง ในห้องรับแขกกล้องตัวหนึ่งเห็นมุมกว้างเกือบทั้งหมดแต่ถ่ายไม่ถึงโถงหน้าประตูเลยต้องติดอีกตัว ทั้งสามจุดคือที่ๆ เขาเคยเห็นอะไรแปลกๆ บานตู้หนังสือเปิดค้างไว้ ประตูห้องที่เคยได้ยินเสียงคนเปิดแล้ววิ่งออกไป โทรศัพท์ที่ดังได้เอง ส่วนในห้องนอน โลเคชันรูปปริศนาที่เกิดขึ้นบ่อยเขาเลือกจะไม่ติดกล้องไว้ บางทีการไม่เห็นอะไรในห้องนี้น่าจะปลอดภัยมากกว่า ถึงจะไม่ได้กลัวแต่เพื่อความสงบในจิตใจเขาขอให้มันเป็นเซฟโซนไปก่อนแล้วกัน
วันถัดมาหลังจากตื่นน่านนทีก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำแต่งตัว เข้างานหกโมงครึ่งแต่ตอนนี้ตีห้ากว่าแล้ว เขาตื่นสายมาก วิ่งผูกไทด์ลงมาถึงชั้นล่าง พ่อรีบตะโกนบอกให้เดินช้าๆ เดี๋ยวตกบันได ส่วนแม่ตะโกนถามว่าพี่สิงของแม่จะกินอะไรวันนี้ ถือปิ่นโตเตรียมตักใส่ไม่ได้สนเลยว่าลูกชายวิ่งผมเปียกเสื้อยังไม่เอาเข้าในกางเกง
“ปิงกินข้าวไหมลูก ตื่นสายสิเรา พ่อเรียกตั้งนาน”
“หลับเพลินไปหน่อย พ่อตักใส่ปิ่นโตให้ปิงหน่อย เดี๋ยวไปกินที่โน่น แม่ของคุณสิงเอากุนเชียง แกงส้มกับกะเพรา พ่อของปิงเอากุนเชียงด้วยนะ” เขายืนแต่งตัวให้เรียบร้อยมองพ่อแม่แยกกันตักอาหารใส่ปิ่นโตคนละเถา แม่ตักให้ผู้ชายคนอื่น พ่อตักให้ลูกชายสุดที่รัก
“เอ้าเสร็จแล้ว เดี๋ยวพ่อไปส่งบีทีเอส ฝันดีเหรอลูก เห็นยิ้มตั้งแต่ลงมา” พ่อเอาปิ่นโตใส่ถุงผ้าใบใหญ่จะได้หิ้วง่าย
“เปล่ายิ้มสักหน่อย”
“ก็เห็นอยู่ว่ายิ้ม ฝันอะไรบอกมาแม่จะไปตีเลขเผื่องวดนี้ถูก”
“ไม่ได้ฝัน แค่หลับสนิทเฉยๆ ไปแล้วนะแม่ สวัสดีครับ” น่านนทียกมือไหว้แล้วรีบเดินหนี ใครยิ้มกัน แค่มุมปากมันยกขึ้นเฉยๆ ส่วนเรื่องฝันเขาก็ไม่ได้โกหก ถึงจะมีคนบอกให้ฝันดีแต่ไม่ได้ฝันอะไรเลยสักนิด แต่...มันก็ดี
น่านนทีมาถึงก่อนเวลาสิบนาทีเลยรีบไปนั่งกินข้าวในห้องพัก พ่อห่อข้าวใส่มาสองถุงเพราะต้องแยกไว้กินมื้อเที่ยงด้วย เขาตักข้าวเคี้ยวเร็วๆ แล้วรีบวิ่งไปสแกนบัตรเข้างานตรงเวลา ปล่อยพี่โจกลับบ้านไปพักผ่อน
“พี่สายสิบนาทีแน่ะ นึกว่าจะทัน รถไฟฟ้าเสียอีกแล้ว มาสายเลย เฮ้อ” พี่นิดนั่งซับเหงื่อเติมหน้านิดหน่อย เขากำลังเช็คทวิตเตอร์ก็เห็นมีคนบ่นบ้างแต่ไม่เยอะเพราะยังเช้าอยู่ ถ้าเสียช่วงแปดโมงรับรองเสียงด่ากระหึ่มโซเชียล
“ปิงก็เกือบสาย มาก่อนพี่แป๊บเดียวเอง นั่งยัดข้าวเมื่อกี้จุกเลย”
“ห่ออะไรมากิน วันนี้พี่ไม่ได้กินด้วยนะ จะแว้บไปกินกับแฟนแป๊บนึง”
“แล้วจะเสียดาย มีกุนเชียงกับคั่วกลิ้งหมูสับของโปรดพี่เลย”
“โอ๊ย อยากกินคั่วกลิ้ง บอกแม่เก็บให้พี่สักถุงได้มั้ย พรุ่งนี้ปิงค่อยเอามาให้พี่ก็ได้”
“พรุ่งนี้ทำอีกก็ได้ แม่เพิ่งได้เครื่องแกงใต้มาเต็มเลย คงทำบ่อยหรอก”
“เออๆ อย่าลืมนะ แกงเหลืองด้วยถ้าทำเอามาได้เลย เสียดายคั่วกลิ้งนะเนี่ย เฮ้อ”
“คุยอะไรกันครับ”
“คุณสิงสวัสดีค่ะ วันนี้ลงมาเช้าจัง”
“ตื่นมาฟิตเนสน่ะครับ เช้าๆ อากาศดี ไหนปิ่นโตผมครับปิง”
“เดี๋ยวปิงไปเอาให้” น่านนทีรีบวิ่งไปหยิบจากตู้เย็นในห้องพักมาให้ กลับมาเห็นสิงหายืนหัวเราะกับพี่นิด ไม่รู้คุยอะไรกัน แอบนินทาเขาหรือเปล่า
“ขำอะไรกันเหรอครับ เล่าให้ฟังมั่ง ไม่ได้นินทาปิงใช่มั้ย”
“นี่ปิง ก่อนออกจากบ้านได้ส่องกระจกมั้ย” นิดอมยิ้มขำกับความเปิ่นของน้อง จนป่านนี้ยังไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ
“หืม ทำไมเหรอครับ”
“ใส่รองเท้าอะไรมา” พอพี่นิดพูดเขารีบก้มมองรองเท้าตัวเอง ใส่ถุงเท้าเรียบร้อยแต่...รองเท้าแตะ
“มิน่า ปิงก็ว่าเท้ามันเบาๆ กว่าทุกวัน แฮ่ ทำไงดีล่ะ ถ้าต้องมีเดินไปไหนปิงไม่เดินนะวันนี้ เดี๋ยวโดนร้องเรียน”
“จ้ะ มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว เดินตัวเบาเลยนะ ถ้าไม่ลุกไปเมื่อกี้คุณสิงคงไม่เห็นก่อนแล้วบอกพี่อีกทีหรอก ขายหน้ามั้ยเรา”
“ไม่ขาย คุณสิงไม่ใช่คนชอบล้อหรอก ใช่มั้ยครับ”
“ครับ” ไม่รู้ทำไมแค่คำว่าครับคำเดียวมันเหมือนมีความหมายอื่นนอกจากนี้ อยู่ดีๆ ก็ไม่กล้ามองหน้าอีกแล้ว ยิ่งนึกถึงเสียงนุ่มๆ ที่โทรมาชวนคุยเมื่อคืนยิ่งรู้สึกไม่อยากมองหน้า คำว่าฝันดีเหมือนตัวหนังสือที่พิมพ์ส่งให้ ทำไมพอได้ยินแล้วมันถึงเหมือนมีความหมายแบบอื่น แบบ...ที่ทำให้นอนยิ้มทั้งคืน
“อังคารหน้าผมจองหน้ามีตติ้งอีกนะครับ จัดคอฟฟี่เบรกให้ผมด้วยนะ ช่วงสิบโมงถึงเที่ยงจัดสามชุด บ่ายโมงถึงบ่ายสองอีกสักห้าชุด ผมจองยาวสิบโมงถึงบ่ายสองได้เลยใช่มั้ยครับ”
“คุณสิงมีแขกสองชุดใช่มั้ยคะ จองยาวได้เลยค่ะ คอฟฟี่เบรกรับเป็นอะไรดีคะ”
“ตอนเช้าขอกาแฟกับขนมอะไรก็ได้ครับ มีอะไรอร่อยแนะนำมั้ยครับปิง”
“ถ้าร้านที่สั่งประจำหน้าตึกเค้กมะพร้าวอร่อยครับ แต่อาจจะเลอะไปหรือเปล่า บราวนี่อาจจะเหมาะกว่า บราวนี่ดาร์กช็อคกับมัทฉะอร่อยครับ ผู้ชายน่าจะชอบมากกว่า”
“ตกลงบราวนี่ครับ ตอนบ่ายขอน้ำผลไม้กับชาเบาๆ นะครับ ขนมเป็นคุกกี้ก็ได้ คุยธุระไม่นาน”
“ได้ค่ะ นิดจองห้องเรียบร้อยแล้วค่ะ ราคาขนมสำหรับจัดเบรกจะแจ้งอีกทีนะคะ”
“ครับ ขอบคุณนะครับ ผมไปนะ ไปนะปิง”
“ครับ” น่านนทีมองตามเจ้าของปิ่นโตเดินห่างไป แขนถูกศอกผู้หญิงใจร้ายกระแทกไม่หยุด
“อะไรพี่นิด”
“มองตาละห้อยเลยนะ เก็บอาการหน่อย”
“ตาละห้อยอะไร เพ้อเจ้อ พี่อย่าไปฟังออมมันมาก มันพูดไปเรื่อย”
“จ้ะ พี่ไม่ฟังใครทั้งนั้นล่ะ แค่ที่มองด้วยตาก็รู้หมดแล้ว แหม รู้ด้วยนะว่าแขกรอบเช้าเขาเป็นผู้ชาย ผู้ชายน่าจะไม่ชอบเค้กหวานๆ รู้เรื่องนัดส่วนตัวเขาได้ยังไงกันนะ” นิดไม่ได้ตั้งใจจับผิดแต่ได้ยินแล้วอดสงสัยไม่ได้ น่านนทีงับปากตัวเองแน่น ที่พูดไปแบบนั้นเพราะอีกฝ่ายเคยเล่าให้ฟังว่าจะนัดสถาปนิกมาคุยเรื่องบ้านอังคารหน้า สถาปนิกเป็นผู้ชายลูกน้องคุณชวิน นัดส่งแปลนบ้านครั้งแรก เขาเห็นภาพร่างคร่าวๆ แล้วด้วย สวยมาก มันแค่เรื่องพื้นๆ ที่บังเอิญรู้มาแค่นั้นเอง แต่เขาจะไม่พูดออกมาให้พี่นิดฟังหรอก
คนกำลังทำหน้านิ่งงับปากแน่นกลบเกลื่อนสะดุ้งเมื่อเสียงโทรศัพท์ตัวเองดัง พอหยิบออกมาเห็นชื่อคนที่กำลังมีประเด็นยิ่งร้อนตัวไปกันใหญ่ พี่นิดทำท่าจะแอบดูชื่อเขาเลยกดรับสายแล้วหันหลังให้
“ครับคุณสิง” หลุดพูดชื่อคนโทรมาปุ๊บ เสียงคนข้างๆ ก็หัวเราะออกมาแบบไม่เกรงใจกันเลย
“ผมมีรองเท้าคัทชูอยู่ ไม่รู้ปิงจะใส่ได้มั้ย เท้าปิงเบอร์อะไรครับ”
“คัทชูใส่ 40 ครับ แต่ 41 ก็พอได้”
“โห ห่างกันเยอะเลย ผม 44 เสียดายจัง”
“นั่นสิ ไม่เป็นไรครับ ปกติก็ไม่ค่อยเดินไปไหนอยู่แล้ว”
“คุณนิดบอกว่าเที่ยงนี้ปิงกินข้าวคนเดียวเหรอ”
“ครับ พี่นิดไปกินกับแฟน”
“กินด้วยกันมั้ยครับ”
“....คือ”
“นะครับ ผมก็กินคนเดียวเหมือนกัน นะ”
“ก็...แค่วันนี้นะครับ”
“งั้นปิงพักตอนไหนโทรมานะ ผมรอ”
“ครับ แค่นี้นะปิงทำงานก่อน” น่านนทีรีบวางสายแล้วหันกลับมานั่งตัวตรง ก้มๆ เงยๆ มองหน้าจอคอมพิวเตอร์บ้าง มองกระดาษบันทึกใบแจ้งต่างๆ ตรงหน้าจนได้ยินเสียงหัวเราะแบบไม่กลั้นของอีกคนถึงได้หยุดมองเลิ่กลัก เฮ้อ...อาการมันชัดขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย อีกคนก็เหลือเกิน มาถูกจังหวะให้คนได้แซวเขาตลอด
“พอแล้วน่าพี่นิด เดี๋ยวก็หายใจไม่ทันพอดี ไม่เห็นมีอะไรน่าขำสักหน่อย”
“จ้าๆ ไม่น่าขำเลย น่าเขินมากกว่า คนอะไรทำหน้านิ่งแต่หูแดงแจ๋ เด็กเอ้ย” นิดบีบหูที่แดงฟ้องอาการของคนปากแข็งเล่นจนเจ้าของรีบก้มหน้านอนฟุบหนี แถมยังนกนิ้วโป้งใส่อีก เธอก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมพระเอกหล่อระดับนั้นถึงมาสนใจเด็กคนนี้ แต่คนแบบน่านนทีจะให้บอกว่าไม่น่ารักคงไม่ได้ หน้าตาอาจจะสู้ระดับดาราไม่ได้ แต่ใครได้คุยจะบอกว่าคนๆ นี้ไม่น่ารักเป็นไปแทบไม่ได้เลย หวังว่าสุดหล่อประจำคอนโดฯ คงมองเห็นเหมือนกัน อย่ามาหลอกเล่นๆ ให้ช้ำใจเลยนะ
—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
ช่วงนี้กำลังหัดเล่นทวิต ใครเล่นฝาก #ห้องลับห้องรัก หรือ #สิงปิง ด้วยนะคะ จะพยายามเข้าไปอ่านคอมเมนต์ทุกที่นะคะ
:pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 20-04-2019 22:43:25
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 20-04-2019 23:11:03
เริ่มหัวข้อโดย: เพียงเพื่อน ที่ 20-04-2019 23:31:33
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 20-04-2019 23:34:16
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 20-04-2019 23:54:14
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 20-04-2019 23:56:37
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 21-04-2019 00:19:35
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 21-04-2019 00:55:23
:L2: :pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 21-04-2019 01:35:24
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 21-04-2019 02:06:54
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 21-04-2019 09:34:23
โอ๋ย คุณสิงห์ชัดเจนเกินไป
น้องปิงตั้งรับไม่ใหว
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 21-04-2019 11:14:01
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 21-04-2019 19:28:18
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 21-04-2019 21:53:05
กลัวผีขั้นสุดเลยนะนั่น
พี่สิงคะ น้องปิงเขาใส ๆ พี่ต้องใจเย็นนะ
เริ่มหัวข้อโดย: lukYRKM ที่ 21-04-2019 22:13:21
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 22-04-2019 00:20:04
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 22-04-2019 10:45:48
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 22-04-2019 18:49:41
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 22-04-2019 21:58:16
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: suginosama ที่ 23-04-2019 17:39:38
เรื่องน่ารักมากๆเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 24-04-2019 16:46:28
ปิงเอ๋ยปิดไม่มิดแล้ว :m20:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ น้องจี :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: สีหราช ที่ 25-04-2019 18:55:56
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 25-04-2019 21:45:34
เริ่มหัวข้อโดย: In_trawry ที่ 25-04-2019 22:48:35
ชอบมากเวลาเค้าอยู่ด้วยกัน :-[ :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 26-04-2019 00:47:58
ทำไมเค้าถึงตัวได้ขนาดนั้นนะ กล้องจะช่วยได้ไหมล่ะ
ปิงน่ารัก น่าเอ็นดู เป็นแบบนี้ จะไม่ให้คนอื่นแซ็วได้ด้วยหรอ
สิงก็ออกอาการชัดเจนมากจ้า มีแวะหา มีดินเนอร์
แถมยังบุกบ้าน จองกินข้าวมื้อโน่นนั่นนี่ แหมมมม
รอมื้อเที่ยงแล้วค่ะ ลุ้นกล้องจับภาพด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 26-04-2019 00:49:50
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 26-04-2019 11:25:58
เห็นชื่อคนเขียนเลยเข้าเลย
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 26-04-2019 12:35:17
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 26-04-2019 13:57:41
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 27-04-2019 22:07:10
“ความกว้างของบันไดเท่าไรครับ ผมกะว่าถ้าพ่อแม่อายุมากกว่านี้จะติดเก้าอี้เลื่อนตรงบันไดไว้ขึ้นชั้นสองน่ะครับ อันนี้ผมลืมแจ้งไว้ก่อน”
“ความกว้างน่าจะได้นะครับ เดี๋ยวเราเช็คให้อีกทีเพื่อความชัวร์ คุณสิงดูส่วนอื่นก่อนได้ครับ” เพื่อนร่วมงานอีกคนรีบเสิร์ซหาข้อมูลเรื่องนี้ทันที เขาอ่านรายละเอียดดูภาพประกอบแล้วพบว่าไม่มีปัญหากับแปลนบ้านเดิมที่ออกแบบมาจึงหันมาอธิบายสิงหาต่อ
“ด้านข้างส่วนนี้เราทำผนังเรียบไว้ เปิดเพดานชั้นบนออกตรงห้องรับแขกก็จะดูโปร่ง ผมทำเผื่อคุณสิงอยากทำลิฟต์น่ะครับ พอได้โจทย์มาว่าบ้านคุณสิงจะมีพ่อแม่อยู่ด้วยตรงนี้ผมเลยทำเผื่อให้คุณสิงต่อเดิมได้ภายหลัง ไม่กระทบกับส่วนที่ออกแบบไว้ด้วย แต่ผมลืมคิดเรื่องเก้าอี้เลื่อนไปเลย”
“อ้อ ดีครับ ผมชอบ อาจจะทำสองอย่างเลย ผมก็ลืมเรื่องลิฟต์ไปเหมือนกัน”
“ตรงนี้ที่คุณสิงให้ออกแบบเพิ่มนะครับ อยู่ข้างโรงรถ เป็นห้องโล่งๆ ติดหน้าต่างประตูแบบบานเลื่อน”
“โอเคครับ แบบนี้เลย” ห้องนี้จะทำเป็นห้องเก็บเครื่องมือช่าง ทำงานช่างต่างๆ เขาคุยเรื่องรายละเอียดเจาะลึกเกี่ยวกับการตกแต่งภายในเพิ่มอีกนิดหน่อยก็ปล่อยสองสถาปนิกหนุ่มกลับไป ส่งรูปทั้งหมดไปให้พ่อดูความคืบหน้า รอเวลานัดต่อไปอีกเกือบชั่วโมง แต่เพื่อนเขาน่าจะมาถึงก่อน
ระหว่างรอเขาหยิบงานส่วนตัวขึ้นมาเคลียร์ บิลค่าใช้จ่าย รายรับ จดบันทึกนัดหมายไปรับเช็ค จดตารางงานที่เซ็นสัญญาแล้วและงานที่รับปากไว้ ถ้ามีผู้จัดการส่วนตัวงานพวกนี้เขาไม่ต้องทำเอง ถึงจะมีพี่อ้วนผู้จัดการนักรบมาช่วยดูแลแต่ในเรื่องพวกนี้เขาก็ยังต้องทำเอง งานไม่ได้ยุ่งเท่าเมื่อก่อนแต่ทำเองทุกอย่างเขาก็เริ่มไม่ไหว ทั้งงานแสดง ทั้งสร้างบ้านสร้างร้าน คงถึงเวลาหาผู้จัดการส่วนตัวสักที
“จะหาจากไหนล่ะ มึงไม่ได้เซ็นสัญญากับค่ายไหนเลย คงต้องหาเองใช่มั้ย”
“เออ เดี๋ยวลองถามเพื่อนในวงการดู เผื่อใครพอจะดูแลกูเพิ่ม อย่างพี่อ้วนที่ช่วยกูตอนนี้ก็ดี แต่นักรบมันเป็นผู้จัดแล้วงานมันยุ่งกว่าเดิม พี่อ้วนก็ไม่ค่อยว่างหรอก แต่กูชอบนะ คุยง่าย ไม่ยัดเยียดอะไรที่กูไม่ชอบ”
“ก็ลองหาหน้าใหม่แล้วส่งให้เขาสอนงานได้มั้ยวะ เขาจะหวงวิชาเปล่า”
“พี่เขาเคยเกริ่นๆ เหมือนกันว่าลองให้ไปประกบพี่เขาสักเดือนเดี๋ยวก็เชี่ยวเอง เรื่องนี้ช่างมันก่อน เรื่องร้านเอาไงต่อ โครงสร้างทุกอย่างยังดีอยู่เลยนะ กูว่าซ่อมเป็นจุดๆ ทาสี เปลี่ยนหน้าต่างเป็นกระจกก็พอ”
“เออ แล้วแต่มึงเลย เอาให้เข้ากับงานมึงน่ะ เรื่องอาหารเครื่องดื่มล่ะ เอาแนวไหน เน้นกาแฟหรือขนม แต่ใจจริงกูอยากเน้นชา สไตล์อังกฤษไปเลย”
“ก็ดี เข้ากับบ้านด้วย เน้นอาฟเตอร์นูนทีไปเลย ถ้าขนมในเซ็ทแม่กูพอทำได้บางอย่าง เอาจริงๆ แม่กูอยากทำนั่นแหละ พวกสโคน แยม แม่กูทำอร่อยมาก นอกนั้นก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ ได้มั้ง”
“เออ เราก็ทำเซ็ทสไตล์อังกฤษ กับไทยให้เลือกดีมั้ย ขนมไทยก็เข้ากับชา หรือผสมๆ กัน”
“ทำเมนูให้เลือกเลยก็ได้ว่าเอาแบบไหน แยกหรือผสม แล้วก็ค่อยจัดเสิร์ฟ แล้วพวกอาหารจะมีมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก ยุ่งยาก อย่างมากก็มีสปาเก็ตตี้พอ ทำซอสสำเร็จไว้ ใครสั่งก็ลวกเส้นราดซอสเสิร์ฟ”
“เออ ตามนั้น พนักงานมึงจัดหาเองได้เลยนะ เดี๋ยวว่างไปดูบ้านอีกรอบแล้วลงรายละเอียดว่าจะปรับตรงไหน”
“กูคุยกับโบ้มันก็สนใจนะ มันเคยเปิดร้านกาแฟก่อนให้น้องมาทำต่อ กูเลยว่าจะให้มันช่วยตรงนี้ แต่มันคงไม่หุ้นด้วยหรอก”
“ไงก็ได้ตามใจ หุ้นก็ได้กูไม่ซีเรียส แต่มันจะว่างมาดูร้านเหรอ” โบ้เป็นคนเดียวที่มีงานประจำทำ คือเป็นอาจารย์สอนคณิตศาสตร์โรงเรียนมัธยมของครอบครัว ถึงจะเป็นกิจการของบ้านแต่มันเรียนมาโดยเฉพาะ เคยสอบบรรจุครูสอนโรงเรียนรัฐบาลก่อนจะออกมาสอนที่โรงเรียนตัวเอง แต่ก็กินเงินเดือนเหมือนอาจารย์คนอื่น
“มันจะเลิกสอนแล้วไปบริหารแทน แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไรนะ เคยได้ยินมันพูดถึงนานแล้ว”
“เออ เดี๋ยวลองถามมันดู แล้ววันนี้เอาไง ชวินมันอยู่ห้องมั้ยเนี่ย”
“ลองโทรหาดู เดี๋ยวกูโทรหาไอ้โบ้ แล้วสั่งอะไรมากินกันก็พอ”
“เออวิน อยู่ไหนวะ กูอยู่กับไอ้เต้ วันนี้กินเหล้าห้องมึงได้มั้ย”
“ไอ้ห่า โทรมาทำไมตอนนี้วะ กูยังไม่รู้จะกลับห้องตอนไหนเลย ไอ้เหี้ยพีทแม่งเกาะกูไม่ปล่อยเลยเนี่ย”
“อ้าว แล้วมึงไปเจอมันได้ไง”
“กูมางานที่ห้างแล้วเจอมันเนี่ย แม่งเดินตามกูตลอด จะขอไปห้องด้วย แม่มันก็มา มัดมือชกให้กูพากมันไปกินข้าวตามประสาเพื่อนบ้าง เหี้ยเหอะ กูไม่ได้ยุ่งกับมันหลายปีแล้วมั้ย เสือกพูดต่อหน้าคนอื่นอีก นักข่าวก็เยอะ แม่กูน้ำท่วมปากหน้าเจื่อนเลยเนี่ย”
“เฮ้อ มันอยากเจอกูใช่มั้ย”
“เออสิ มันเคยได้เบอร์เก่ามึงมา แต่โทรแล้วไม่มีคนรับเลยตื้อขอเบอร์มึงกับกู ตามติดตูดเป็นขี้เลย แค่นี้ก่อนนะ แม่งเดินมาละ” ชวินรีบวางสายเมื่อคนที่กำลังนินทาเดินตรงมาหา เขาเดาได้เลยว่าถ้ายังไม่วางสายต้องแย่งโทรศัพท์เขาไปคุยกับสิงหาแน่นอน
“คุยกับสิงใช่มั้ย”
“เสือกว่ะพีท”
“พูดดีๆ ได้มั้ยวะ กูก็เพื่อนมึงเหมือนกันนะ”
“เพื่อนเหี้ยๆ กูไม่คบเว้ย แม่งพอไอ้สิงกลับมามึงถึงเห็นว่ากูเป็นเพื่อน เมื่อก่อนไม่เห็นตามตอแยกูแบบนี้เลย”
“กูเคยพยายามเข้าหามึงแล้วนะ แต่มึงไม่คุยกับกู กูก็เสียใจนะที่เลิกกับสิงแล้วยังเสียเพื่อนอีก”
“ไม่ต้องมาดราม่าใส่กูเลย มึงทำตัวเอง แล้วก็เลิกยุ่งกับสิงมันได้แล้ว มันรำคาญ ต่างคนต่างอยู่สิวะ อย่าคิดว่าแม่ถึงคุมสื่อในมือแล้วจะบีบใครก็ได้นะเว้ย คราวนี้กูไม่ยอมแน่”
“มึงก็พูดไปเรื่อย กูแค่อยากคุยกับสิง ไม่ได้จะบีบอะไรสักหน่อย กูคบกันหลายปีมึงก็รู้ ทำไมเลิกกันแล้วต้องเกลียดกันไม่คุยกันด้วยล่ะ”
“ขนาดคบหลายปีมึงยังทำเหี้ยกับมันได้เลยพีท มึงหลอกมันแถมหลอกใช้กูด้วย ถ้ามึงสำนึกจริงมึงก็เลิกยุ่งกับพวกกูได้แล้ว ทางใครทางมัน”
“...แม่กูชวนคนอื่นไปกินข้าวที่โรงแรมต่อ แม่มึงก็ไป ถ้ามึงไม่ให้กูไปด้วยงั้นกูไปกับแม่ก็ได้ แล้วคอยดูว่าแม่มึงจะตอบคุณหญิงคนอื่นว่าไงที่มึงชิ่งกูทั้งที่รีบปากไว้แล้ว”
“กูบอกว่ามีธุระก็ได้ ไม่เห็นเป็นไร”
“แล้วแต่มึงนะ ถ้ามึงคิดว่าพูดไปแล้วข่าวสังคมพรุ่งนี้จะลงว่าอย่างนั้น หรือจะลงว่าคุณนายอสังหาฯ ร่วมงานเปิดตัวรถหรู แต่ไม่รู้ว่าบริษัทฯ กำลังมีปัญหาหรือเปล่าถึงได้สวมเครื่องเพชรซ้ำๆ มาหลายงานแล้ว เอ...โรงแรมที่กำลังสร้างจะสร้างเสร็จไหมน้า หรือลงว่าลูกชายเจ้าของอสังหาฯ ยักษ์ใหญ่ไร้มารยาท ชวนลูกชายนักธุรกิจดังทานข้าวประสาเพื่อนแต่ทิ้งไว้กลางงาน เอะ มีอะไรในก่อไผ่หรือเปล่า ได้ข่าวว่าเพื่อนสนิทอดีตพระเอกดังกลับมา หรือจะเกิดศึกชิงนางแบ่งข้างกันแล้ว สิงจะชอบข่าวสร้างกระแสให้ตัวเองแบบนี้หรือเปล่าน้า คิดว่าลงข่าวเรื่องไหนดี” พีทลอยหน้าลอยหน้าพูดถ้อยคำที่มักเขียนลงในข่าวซุบซิบให้เกิดความเสียหาย
“มึงมันเหี้ยพีท” ชวินด่าแล้วเดินหนีเข้ากลุ่มผู้คน แอบกระซิบกับแม่ถามว่ามีนัดต่อกับคนอื่นๆ จริงหรือเปล่า เมื่อรู้ว่าจริงเขาก็ได้แต่ถอนหายใจ จะอยู่ในวงสังคมจอมปลอมแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย บางครั้งเราก็ไม่เป็นตัวของตัวเอง เมื่อคนเลวคุมสื่อยักษ์ใหญ่ของประเทศ ขาวก็กลับเป็นดำ คนผิดก็กลายเป็นคนถูกได้เสมอ เขาได้แต่แอบส่งข้อความเล่าปัญหาที่เกิดขึ้นส่งให้สิงหารับรู้ก่อน ต่อให้พีทตามกลับไปที่คอนโดฯ ก็ใช่ว่าสิงหาจะยอมพบง่ายๆ
“ไอ้โบ้มาได้แต่ต้องรอโรงเรียนเลิกก่อน มันติดสอนอยู่”
“ไอ้พีทจะตามชวินมานี่”
“ห๊ะ”
“ชวินมันไปงานกับแม่แล้วเจอพีทกับแม่มันเหมือนกัน มันบอกโดนเล่นสงครามประสาทอยู่ทั้งแม่ทั้งลูก คนลูกจะตามกลับมานี่ด้วย”
“อ้าว แล้วเอาไง ไปหาร้านนั่งกินข้างนอกก็ได้ ดึกๆ ค่อยกลับ”
“กูว่าจะคุยกับมันนะ อยากรู้เหมือนกันว่าจะพูดอะไร”
“จะมีอาไร๊ ก็ตอแหลหน้าซื่อร้องไห้บีบน้ำตาเหมือนเดิม มึงจะใจอ่อนไหมเนี่ย”
“ถ้ากูใจอ่อนง่ายขนาดนั้นมันจะต้องทำแบบนี้เหรอ เอาจริงๆ ตอนนี้ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว คิอไม่ได้โกรธเหมือนตอนแรกแต่ก็ไม่คิดจะกลับไปคุยอีก”
“ถ้ามึงยืนยันอย่างนี้ก็ตามใจแล้วกัน แต่กูขออยู่ด้วย เผื่อแม่งเล่นลูกไม้อะไร ให้มันมาคุยห้องนี้ได้เปล่าวะ เป็นส่วนตัวหน่อย”
“ไม่รู้ว่ะ เดี๋ยวกูเช็คก่อนว่ามีใครใช้ต่อเปล่า” สิงหาหยิบโทรศัพท์ต่อสายถึงน่านนทีทันที อับดุลตัวน้อยของคอนโดฯ ถามอะไรตอบได้หมด ถึงแม้ว่าเช็คเองจะง่ายและเร็วกว่า แต่สู้ฟังเสียงหวานๆ เพราะๆ ของอีกคนไม่ได้
“ครับคุณสิง ว่าไงครับ”
“ปิงเช็คห้องมีตติ้งให้หน่อยสิครับว่าตอนเย็นถึงค่ำๆ มีใครจองไว้ไหม”
“แป๊บนะครับ อืม...ห้องว่างครับ คุณสิงจะจองต่อใช่ไหม”
“ใช่ครับ เอาสักสี่โมงถึงสองทุ่ม พอดีผมยังไม่แน่ใจเรื่องเวลาน่ะครับ”
“ได้ครับ ปกติช่วงเย็นไม่ค่อยมีคนใช้อยู่แล้ว ปิงจองให้จองเรียบร้อยแล้วนะ เอาคอฟฟี่เบรกด้วยไหมครับ”
“ไม่ต้องครับ อืม แล้วตอนนี้ปิงทำอะไรอยู่” วันนี้เขายังไม่ได้เจออีกฝ่ายเลยเพราะเป็นวันหยุด กับข้าวก็เป็นของที่สั่งเผื่อไว้ตั้งแต่เมื่อวาน นึกถึงวันที่กินมื้อเที่ยงด้วยกันแล้วอยากให้เป็นแบบนี้อีกบ่อยๆ เอ่ยชวนแล้วแต่น่านนทีกลัวจะถูกตำหนิเพราะอยู่ในเวลางานแต่ขึ้นห้องลูกบ้านทั้งที่ไม่มีหน้าที่ มันดูไม่ดีเดี๋ยวคนอื่นจะนินทา เขาเองก็เข้าใจแต่ก็อดเสียดายไม่ได้อยู่ดี
“รีดผ้าอยู่ครับ ปิงนึกว่าคุณสิงลืมซะอีกว่าปิงหยุด”
“ทำไมคิดงั้นล่ะ”
“ก็ที่โทรมาให้ปิงจองห้องไง”
“อันนั้นข้ออ้างเฉยๆ วันนี้ยังไม่เจอเลยอยากได้ยินเสียง”
“แค่กๆ” เสียงไอของเพื่อนข้างตัวเตือนสติให้รู้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียว เขารีบลุกเดินออกจากห้องปล่อยเต้นั่งหัวเราะคนเดียวไปก่อน
“ไม่สบายเหรอครับ” ตอนแรกเขาก็อายที่คุณสิงพูดอะไรเลี่ยนๆ แบบนี้ แต่พอได้ยินเสียงไอก็อดห่วงไม่ได้
“เสียงเพื่อนน่ะครับ เพิ่งคุยงานเสร็จเลยนั่งว่างๆ อยู่ เย็นนี้ว่าจะสั่งอะไรมากินกัน เสียดายปิงไม่อยู่ ไม่งั้นจะชวนไปกินด้วย”
“คุณสิงกับเพื่อนสนิทกันดีจัง นัดกินข้าวกันบ๊อยบ่อย”
“ผมเพิ่งกลับมานี่ครับ แล้วก็เตรียมเปิดร้านกับเพื่อนด้วย ก็ยุ่งๆ นิดหน่อย ทำอะไรเองหมดจนแทบไม่มีเวลาไปซื้อของเข้าห้องแล้ว”
“จดรายการมาแล้วปิงไปซื้อให้ก็ได้นะ หรือใช้บริการที่คอนโดฯ ก็ได้ พนักงานจะได้มีรายได้เสริมกัน”
“ตอนนี้อยากได้ผู้ช่วยมากๆ เลย ถ้ามีอย่างปิงอีกสักคนก็ดี ทำอะไรได้หมดทุกอย่าง”
“ปิงก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้น เดี๋ยวนี้อยากรู้อะไรกูเกิ้ลช่วยได้หมด เก่งกว่าปิงเยอะ”
“จริงๆ อยากชวนปิงมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้ผมจัง เดี๋ยวจะเริ่มถ่ายหนังแล้ว คงไม่ค่อยมีเวลาจัดการเรื่องอื่นเอง ปิงสนใจไหมครับ”
“แฮะๆ ปิงไม่เก่งขนาดนั้นหรอก งานที่ทำตอนนี้ก็ลงตัวแล้วด้วย ถ้าปฏิเสธคุณสิงไม่โกรธใช่ไหมครับ”
“ไม่โกรธหรอก อยู่คอนโดฯ ก็ดีครับ เวลาผมออกไปทำงานกลับมาเหนื่อยๆ เห็นหน้าปิงยิ้มแป้นให้ทีไรสดชื่นขึ้นมาเลย”
“....ยิ้มแป้นนี่จะหาว่าปิงหน้าบานหรือเปล่า”
“ไม่ใช่สักหน่อย งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ ถ้าเกิดเปลี่ยนใจเรื่องงานบอกผมได้นะ จะเก็บตำแหน่งไว้รอ”
“คุณสิงหาผู้จัดการจริงๆ เหรอครับ”
“จริงสิครับ แต่เพิ่งตัดสินใจเลยบอกแค่เพื่อนที่สนิทกันให้หาคนให้อยู่ เปลี่ยนใจยังทันนะ”
“ไม่ไหวจริงๆ แต่ปิงมีคนจะแนะนำ เป็นพี่ที่สอนงานปิงนี่แหละ รับรองเก่งกว่าปิงเยอะ แต่ว่าเขาทำงานเต็มเวลาไม่ได้นะครับ พี่เขามีลูกอ่อนอยู่บ้าน ไม่รู้จะทำงานได้วันละกี่ชั่วโมง คุณสิงลองบอกรายละเอียดให้ปิงมากกว่านี้ได้ไหม เดี๋ยวปิงไปคุยกับพี่ฝ้ายให้”
“งั้นไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันดีไหมครับ ผมทิ้งเพื่อนนั่งคนเดียวนานแล้ว พรุ่งนี้ปิงทำงานกี่โมง”
“บ่ายสามถึงเที่ยงคืนครับ”
“โอเค งั้นดึกๆ หน่อยผมลงไปคุยนะ เดี๋ยวจะลิสต์ให้คร่าวๆ ว่าผมอยากให้ทำอะไร ขอบคุณนะครับ”
“ครับ พรุ่งนี้เจอกัน อ้อ พรุ่งนี้ปิ่นโตฟรีนะครับ มื้อบังคับแม่ฝากบอก”
“โอเคครับ ฝากขอบคุณคุณแม่ด้วยนะ” สิงหาวางสายพร้อมรอยยิ้มเต็มใบหน้า หันกลับมาหุบยิ้มลงนิดหน่อย แกล้งเมินสายตาล้อเลียนของเพื่อนแล้วเดินนำขึ้นห้องก่อน ไว้ชวินมาถึงเมื่อไรค่อยลงมา
หลังขึ้นมาบนห้องสองหนุ่มก็เริ่มคุยเรื่องร้านกันต่อ หารูปแบบที่ชอบเป็นแนวทางการตกแต่ง จากที่เคยไปสำรวจมาแล้วมีสามห้องนอนสองห้องน้ำ โชคดีที่เป็นบ้านเก่า ครึ่งบนเป็นไม้ส่วนด้านล่างเป็นปูน ห้องน้ำทั้งสองห้องอยู่ด้านล่างหมด
“ห้องน้ำที่อยู่ข้างนอกโอเคแล้ว รีโนเวทใหม่ก็พอ แต่อันที่อยู่ในห้องนอนจะทำไง ห้องนี้ว่าจะใช้เป็นครัว”
“ทุบทิ้งเลย ชั้นล่างทำห้องแอร์หมด เอาห้องน้ำไว้ข้างนอก แล้วชั้นสองจะทำที่นั่งด้วยไหม”
“ชั้นล่างจะนั่งได้สักกี่โต๊ะวะ จริงๆ กูอยากทำชั้นบนด้วยสักห้อง แล้วแต่งคนละแนว เอาห้องที่มีระเบียง”
“เออดี ชั้นบนน่าจะได้อย่างมากห้าโต๊ะ ไม่ต้องเบียดกันเกินไป จะได้มีพื้นที่ตกแต่งเยอะกว่าข้างล่าง ส่วนสวนคงต้องหามืออาชีพมาจัดให้ จัดแบบสวนอังกฤษ มีโต๊ะนั่งสักสามสี่โต๊ะ แบ่งส่วนหนึ่งไว้ให้รถมอเตอร์ไซท์จอดด้วย มึงดูอันนี้ กูว่าสวยดี ต้นใหญ่ๆ ก็เอาเท่าที่มีไม่ต้องลงเพิ่ม ทำระแนงมีพวกไม้เลื้อย ไม่เอาสวนแบบฟอมอล”
“คิดเหมือนกัน ไม้ไม่ต้องใหญ่แต่ต้องแน่นๆ หน่อย ใส่น้ำพุบ่อน้ำกระจายๆ กันจะได้ชื้นๆ คราวก่อนที่เราไปตอนบ่ายแดดก็ไม่ส่องเท่าไร น่าจะไม่ร้อนมาก แต่พวกไม้เลื้อยนี่คงต้องใช้เวลาปลูกหน่อย”
“อืม ตอนไม้เลื้อยยังไม่โตก็เอาไม้กระถางห้อยๆ ไปก่อนได้ พวกรูปปั้นโต๊ะเก้าอี้ในสวนต้องซื้อใหม่นะ ส่วนใหญ่เฟอร์ฯ กูเป็นงานอินดอร์เกือบหมด”
“ได้ หาวันว่างไปเดินดูของด้วยกันสักวัน กูเคยแต่งสวนใหม่ที่บ้าน บางชิ้นสั่งทำใหม่ให้ถูกใจเราก็ต้องใช้เวลา ไปสั่งๆ รอไว้ก่อนก็ดี” พวกเขาเริ่มลงรายละเอียดลึกขึ้นทีละนิด ปรับตรงนั้นเปลี่ยนตรงนี้ หาความลงตัวที่ถูกใจทั้งสองฝ่าย กว่าจะรู้ตัวว่าเวลาผ่านไปนานมากแล้วก็ตอนชวินโทรศัพท์มาตามให้ลงไปข้างล่าง สิงหาเลยบอกให้ไปรอที่ห้องมีตติ้งก่อนเลย
“มึงจะลงไปด้วยเหรอ” สิงหาถามเต้ที่ลุกขึ้นเดินตามมาด้วย น่าจะคุยไม่นานไม่ต้องลงไปเป็นเพื่อนก็ได้ ชวินก็อยู่ด้วยอีกคน
“เออน่า กูอยากเสือก ไปดิ”
ในห้องมีตติ้งมีชายหนุ่มสองคนนั่งตรงข้ามกัน ชวินนั่งไขว้ขาสั่นปลายเท้าอย่างที่ชอบทำเวลาหงุดหงิด ชายหนุ่มอีกคนที่ใช้เล่ห์กลบีบบังคับคนอื่นจนมาถึงที่นี่ก็ไม่ได้มีอาการดีไปกว่ากัน ปลายเล็บสวยถูกฟันหน้าขบเบาๆ คิ้วขมวดมุ่น เสียงฝีเท้าที่ดังเข้ามาใกล้ทำให้เขากลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว คำทักทายของกลุ่มเพื่อนสนิทดังไม่เข้าหู มีเพียงใบหน้าที่ห่างหายไปหลายปีสะท้อนในแววตา กว่าจะรู้ตัวอีกทีภายในห้องก็เหลือเพียงพวกเขาสองคน คนอื่นยืนอยู่ด้านนอกกั้นด้วยประตูกระจก
“ไงพีท” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยทักอย่างสุภาพ
“...สิงหา” ทั้งๆ ที่พยายามติดต่อ ส่งข้อความ อีเมล หรือแม้แต่แอบมาดักรอแต่พีทไม่เคยคิดเลยว่าเมื่อเผชิญหน้าจริงๆ จะรู้สึกแบบนี้ คำพูดมากมายที่เตรียมไว้ แม้กระทั่งท่าทางสีหน้าที่เคยคิดว่าจะแสดงให้อีกฝ่ายสงสาร ทุกสิ่งคงไม่มีความหมายภายใต้สายตาว่างเปล่าของอดีตคนรัก เขาสูดหายใจลึกๆ เรียกกำลังใจให้ตัวเองแล้ววางท่าสุภาพเปี่ยมความมั่นใจดังเดิม
“สบายดีไหม ไม่ได้เจอกันตั้งนาน พีทเคยเอาขนมมาฝากให้ได้รับหรือเปล่า”
“สบายดีครับ ขนมได้รับแล้ว” เป็นการตอบคำถามที่ไม่มีการถามกลับตามมารยาท แต่จะกล่าวหาว่าไร้มารยาทก็ไม่ได้ในเมื่ออีกคนยังยิ้มให้ด้วยท่าทางสุภาพเช่นนี้ เป็นความสุภาพแฝงความห่างเหินที่ชวนปวดใจ แต่ก็กระตุ้นให้โมโหขึ้นมาด้วยเช่นกัน
“ไม่อยากคุยกับพีทขนาดนี้เลยเหรอ เรื่องมันก็ตั้งหลายปีแล้วสิงยังจะคิดมากอะไรอีก”
“ผมไม่ได้คิดอะไรเรื่องนั้นแล้ว จริงๆ เลิกคิดนานมากแล้ว ส่วนเรื่องอยากคุยหรือไม่อยากคุยเนี่ย ผมว่าพีทน่าจะเข้าใจได้นะ”
“พีทก็ขอโทษไปแล้วไง พีทมีความจำเป็นเหมือนกัน สิงจะให้พีททำยังไง พีทก็เสียใจไม่ต่างจากสิงนะ แถมพอเกิดเรื่องสิงก็ทิ้งพีทไป ปล่อยให้พีทอยู่คนเดียว ชวินมันก็ไม่คุยกับพีท จะหันไปคุยกับใครก็ไม่มี พีทเองก็ได้รับผลจากเรื่องที่พีทก่อไว้แล้ว สิงหายโกรธสักทีได้ไหม”
“ผมจะพูดกับพีทตรงๆ นะ ผมจะบอกเหมือนที่เคยส่งข้อความหาคุณเลย ว่าเราเลิกกันแล้ว เลิกกันตั้งแต่หกปีก่อน ทุกอย่างมันจบก็แค่นั้น ไม่ได้เป็นเพราะผมโกรธคุณ มันคนละเรื่องกัน”
“ถ้าไม่ได้โกรธทำไมต้องหลบหน้า”
“แล้วทำไมต้องเจอ”
“สิง!!”
“ถ้าคุณจะโวยวายแบบนี้ผมไม่คุยต่อนะ”
“....ก็สิงพูดแบบนั้นทำไมล่ะ”
“ผมพูดความจริง คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบโกหกหรือให้อะไรมันค้างคา เราเลิกกันก็ไม่จำเป็นต้องเจอกัน” มันเป็นตรรกะง่ายๆ ที่อีกฝ่ายแกล้งไม่เข้าใจ เขาเป็นคนธรรมดาที่ไม่มาหลอกตัวเองว่าเลิกกันก็เป็นเพื่อนกันได้
“สิงจะให้มันเป็นแบบนี้จริงๆ เหรอ จบกัน ไม่ต้องเจอไม่ต้องคุยกันอีก ลืมเรื่องของเราไป สิงทำได้เหรอ เราคบกันตั้งหลายปีนะ สิงลืมได้จริงๆ เหรอ”
“ผมไม่ได้บอกว่าจะลืม ผมก็ยังจำทุกอย่างได้ เพียงแค่ไม่ได้รักคุณแล้วแค่นั้น เรื่องอื่นต่อให้จำได้มันก็เป็นแค่เรื่องที่ผ่านไปแล้ว ไม่ได้รู้สึกอะไรอีกแล้ว”
“ไม่จริง! ถ้าสิงไม่รู้สึกอะไรทำไมต้องหายไปตั้งหลายปี ไม่ต้องโกหก พีทรู้ว่าพีทมันเลวที่ทำกับสิงแบบนั้น แต่พีทขอแก้ตัวได้ไหม ให้โอกาสพีทนะ เรากลับมาเป็นเพื่อนก่อนก็ได้ ไว้สิงสบายใจเราค่อยคบกันเหมือนเดิม”
“ผมว่าคุณเข้าใจผิดไปไกลแล้วล่ะ ที่ผมไม่กลับมาเพราะเรื่องส่วนตัวของผม ไม่ใช่เพราะปัญหาตอนนั้น แล้วเรากลับไปเป็นเพื่อนไม่ได้เพราะเราไม่เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน คุณเป็นเพื่อนชวินแล้วก็มาจีบผม เราเลยคบกัน ถ้าอยากกลับไปเป็นเพื่อนคุณต้องไปบอกชวินแล้วล่ะ ส่วนที่คุณรู้ตัวว่าเลวผมก็ดีใจด้วยจริงๆ ที่คุณรู้ เพราะผมก็รู้แล้วเหมือนกันผมเลยเลิกรักคุณไง คำตอบทุกอย่างมันก็แค่นี้”
“สิงหา!!”
“แล้วก็อย่ายุ่งกับเพื่อนผมอีก คราวหน้าต่อให้คุณไปขู่อะไรใครผมก็จะไม่ยอมมาเจอแบบนี้อีกแล้วนะ บ๊ายบายนะพีท”
“เดี๋ยว!...ถ้าสิงไม่รู้สึกอะไรจริงแล้วทำไมยังกลับมาอยู่ที่นี่ ที่นี่คือเรือนหอในฝันของเราไม่ใช่เหรอ”
“ตอนนั้นผมแค่คิดจะมีที่ให้เราอยู่ด้วยกันสบายๆ เป็นส่วนตัว ไม่ต้องกลัวเป็นข่าว ผมอาจเคยคิดว่าจะเป็นบ้านที่เราใช้ชีวิตร่วมกันก็จริง พยายามเอาใจคุณเลยซื้อแพงหน่อย แต่ไม่ได้โรแมนติกขนาดจะเรียกมันว่าเรือนหอ แล้วก็เพราะมันแพงนี่แหละเลยต้องกลับมาอยู่ให้คุ้มค่าสักหน่อย ไม่ได้เกี่ยวกับอะไรกับคุณอยู่ดี แค่เสียดายเงินน่ะ” สิงหาเดินจากไปพร้อมเต้ ชวินยืนรอนอกห้อง มองอดีตเพื่อนพยายามข่มกลั้นอารมณ์ตัวเอง เมื่อก่อนพีทเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาผิวพรรณดี ยิ้มสวยพูดจาไพเราะเป็นกันเอง เป็นคนที่รู้จังหวะในการเข้าหาคนอื่นทำให้คนอยู่ด้วยสบายใจ ถึงบางครั้งจะพูดจาโผงผางจนเหมือนไม่เกรงใจใครแต่กลับเป็นคนที่รู้กาลเทศะดี จะโกรธก็ทำได้ไม่เต็มที่ สมัยคบกับสิงหามีหลายครั้งที่ทะเลาะกันเพราะความเอาแต่ใจ แต่พีทก็จะเป็นฝ่ายขอโทษหยอกล้อจนสิงหาอารมณ์ดีแล้วเป็นฝ่ายตามใจเสมอ ความสัมพันธ์ที่ดูเหมือนจะเข้ากันได้ดีไม่มีปัญหากลับต้องยุติลงเมื่อรู้ทีหลังว่า ทุกเรื่องที่ผ่านมาส่วนหนึ่งเป็นเพียงการแสดง เป็นแค่เล่ห์เหลี่ยมกลโกงเพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ตัวเองต้องการโดยไม่สนใจความรู้สึกของคนอื่น ไม่สนผิดถูก
“สิงเปลี่ยนไปมากนะ” พีทหยุดยืนก่อนลงบันไดไปที่จอดรถสำหรับบุคคลภายนอก ชวินเดินตามมาเพราะอยากเห็นอีกฝ่ายออกไปกับตา กลัวจะเล่นลูกไม้อะไรอีก
“ทุกคนเปลี่ยน สิงเปลี่ยน กูก็เปลี่ยน แต่คนที่เปลี่ยนที่สุดคือมึง”
“กูไม่เชื่อว่าสิงจะลืมกูได้หรอก กูเป็นคนแรกของสิง เป็นรักแรก เมียคนแรก สิงไม่มีวันลืมได้หรอก”
“มึงหลงตัวเองมากไปแล้ว หรือมึงคิดว่าหลายปีที่ผ่านมาสิงจะไม่มีคนอื่นเลย คนแบบมัน แค่รูปร่างหน้าตาก็หาแฟนใหม่ได้สบาย ยิ่งนิสัยดีๆ แบบนี้อีก อ๋อ กูรู้แล้ว มึงกำลังเสียดายที่มันกลับมาแล้วดูดีกว่าเดิมใช่ไหมล่ะ ได้ข่าวว่าคนในวงการกำลังตามจีบมันใหญ่เลยนี่ ส่วนแฟนสาวของมึงล่าสุดเล่นบทอะไรนะ แม่หรือน้านางเอกนะ ตกเกรดแล้วใช่ไหมล่ะ”
“เรื่องของกูมึงไม่ต้องยุ่ง แล้วถ้ามึงมาแทรกเรื่องกูกับสิงอีก ไอ้ที่กูเคยพูดไว้รับรองว่าเกิดแน่ แล้วจะเลวร้ายกว่านั้นด้วย”
“มึงอย่าคิดว่าตัวเองคุมสื่อได้แล้วจะปิดหูปิดตาคนอื่นได้หมด สมัยนี้โซเชียลไปไวกว่ามึงเยอะ แล้วพ่อกูก็อยากรู้เหมือนกันว่ามึงจะลงข่าวแกล้งแม่กูยังไง แถมข่าวสามีเจ้าแม่สื่อซุกเมียนางงามเด็กไปด้วยดีไหม หรือไม่จำเป็นเพราะเดี๋ยวนางงามคงโดนแม่มึงเขี่ยออกจากวงการอยู่ดี” ก่อนมาถึงคอนโดฯ เขาโทรไปเล่าให้พ่อฟังแล้วว่าแม่ต้องไปกินข้าวกับแม่พีท ถึงจะมีคนอื่นอยู่ด้วยแต่ก็ไม่น่าไว้ใจ ปกติไปออกงานไหนมักควงสามีหรือไม่ก็ลูกชายไปด้วย ในงานก็จะมีเพื่อนสนิทแม่อยู่บ้างแต่งานวันนี้เพื่อนแม่กลับก่อน ไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกันทำให้เขาเป็นห่วงกลัวจะโดนแกล้ง การแกล้งของสังคมที่คนอื่นเรียกว่าไฮโซอาจไม่ถึงเลือดถึงเนื้อ แต่ทำให้เสียชื่อหรือหมดเงินได้หลายแสนหลายล้าน
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 27-04-2019 22:36:57
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 27-04-2019 22:53:20
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 27-04-2019 22:57:48
“คุยอะไรกัน เล่ามาให้หมด” เมื่อทุกคนรวมตัวกันที่ห้องชวินอีกครั้งเจ้าของห้องก็เอ่ยปากถามหลังจากโดนเจ้าของเรื่องบ่ายเบี่ยงมานาน
“คุยแค่ไม่กี่คำเอง ไม่มีอะไรหรอก” สิงหาอมยิ้มตอบสั้นๆ โบ้ที่เพิ่งเลิกงานมายังไม่รู้เรื่องราวอะไรได้แต่มองซ้ายขวางงๆ
“มีเรื่องอะไรกัน” เมื่อไม่มีใครตอบ แถมสิงหาก็เล่นสงครามประสาทกับชวินไม่เลิกเขาเลยหันมาถามเต้ที่นั่งหัวเราะเพื่อนอยู่
“วันนี้พีทมันมาคุยกับสิงมัน ปิดห้องคุยกันสองคนไอ้ชวินเลยอยากรู้ไง สิงมันก็ไม่เล่าบอกให้รอมึงมาก่อน”
“อ้อ งั้นสิงก็เล่าสิ อยากรู้เหมือนกัน ทำไมพีทมันมาที่นี่ได้ล่ะ”
“ตามชวินมาจากงานน่ะ กูเลยคุยให้จบๆ สักทีจะได้ไม่ต้องพยายามอีก”
“เออนั่นแหละ คุยว่าไงก็เล่าสักทีสิครับคุณสิง ลีลานะมึง” ชวินขว้างหมอนอิงใส่ท่ามกลางเสียงหัวเราะของเพื่อน ทำเหมือนมีเขาอยากรู้คนเดียวงั้นแหละ อยากทุกคนแต่ปล่อยให้เขาบ้าคนเดียว ไม่ยุติธรรมเลย แต่จะเลิกเซ้าซี้ก็ทำไมได้อีก เวร
“ก็ขอโทษ ขอคืนดี ขอโอกาสประมาณนั้น”
“แล้วมึงว่าไง”
“ไม่ว่าไง ก็บอกว่าจบกันแล้ว เลิกกันแล้ว ไม่ต้องมาหาอีก”
“แล้วไงอีก กูว่ามันต้องขอเป็นเพื่อนไปก่อนแน่ๆ เลย แล้วพอมึงใจอ่อนก็ค่อยกลับไปคบกัน ตามฟอร์ม”
“เออ พวกมึงก็เดาได้จะมาถามกูอีกทำไม”
“กูอยากรู้ว่ามึงตอบว่าไงมากกว่า ว่าไง”
“ก็บอกไม่เป็น กูกับพีทไม่เคยเป็นเพื่อนกันจะกลับไปเป็นเพื่อนได้ไง กูเลยบอกให้มันบอกมึงดีกว่า ฮ่าๆๆ”
“เหี้ย โยนขี้ให้กู ไม่เป็นเว้ย”
“เออ ก็แค่นั้น ไม่มีอะไรหรอก”
“แล้วมันจะเลิกจริงเหรอวะ นิสัยอย่างนั้นกูว่าไม่”
“กูก็ว่าไม่”
“อืม คิดว่าไม่เหมือนกัน”
“ก็แล้วแต่มัน ต่างคนต่างอยู่ ให้เจอกันตามงานกูก็คุยได้นะ ไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว”
“กลัวแม่งจะเล่นข่าวมึงน่ะสิ เรื่องเหี้ยๆ งานถนัดบ้านมัน”
“ก็ช่างมัน อะไรก็เกิดก็เกิด เมื่อก่อนตอนเกิดเรื่องกูบ้าไปเองด้วย จริงๆ มีวิธีรับมืออีกเยอะแยะแต่ตอนนั้นกูคิดไม่ออก เซ็งด้วย ปิดจ็อบแล้วหนีไปอยู่กับพ่อแม่สบายใจกว่า แต่จริงๆ ปัญหามันก็ไม่ได้จบแค่นั้น ตอนแรกๆ ที่กูไปกูคิดตลอดเลยนะว่าไมเกิดเรื่องแบบนี้กับกูวะ กูพลาดอะไรไปตอนไหน ทำไมคนนั้นอย่างนี้ ถ้ากูทำอย่างนั้นจะเกิดอย่างนี้ไหม คิดวนๆ มีแต่คำว่าถ้ากับทำไมจนแม่เป็นห่วง พาลจะป่วยกันทั้งบ้าน แต่ก็ดีว่ะที่เกิดเรื่อง ทำให้สนิทกับพ่อมากขึ้นด้วย”
“เออ คิดได้ก็ดี กูรู้ว่าเรื่องแค่นี้ทำอะไรมึงไม่ได้หรอก แต่พอมึงไม่เปลี่ยนเบอร์ไม่ติดต่อพวกกูเลยแม่งก็ลังเลเหมือนกันนะว่ามึงจะสติแตกไปหรือเปล่า ไอ้ชวินก็ไม่อยู่กับล่องกับรอยเอาแต่โทษตัวเอง”
“ขอโทษทีว่ะ ตอนนั้นรู้สึกอยากชัตดาวน์ตัวเองสักพัก พอมีอะไรทำเพลินๆ ก็ลืมทางนี้ไปเลย แรกๆ ก็โกรธเลยคิดว่าปล่อยให้รู้สึกผิดไปแหละดี พอหายโกรธก็เลยติดต่อพวกมึงไง”
“เพื่อนเลว ปล่อยกูเครียดจนผมร่วง” ชวินด่าขำๆ นึกถึงเรื่องราววันนั้นแล้วได้แต่ถอดหายใจ คำถามที่ไม่มีคำตอบสำหรับทุกคนคือคำว่าถ้าหาก แม้แต่สิงหาผู้ชายที่เขาและเพื่อนๆ คิดว่าเพอร์เฟ็กที่สุดก็ยังไม่พ้นจากคำถามนี้ โชคดีที่สิงหาเป็นคนเข้มแข็งและเด็ดขาดแต่กระทั่งเรื่องหัวใจ พีทลืมคิดถึงเรื่องนี้ถึงทำให้เสียผู้ชายดีๆ ไป
วันรุ่งขึ้นสิงหาตื่นแต่เช้าเพราะมีถ่ายรายการทำอาหาร พิธีกรและเจ้าของรายการคือดาราหนุ่มที่เขาเคยร่วมงานด้วย คอนเซ็ปรายการคือแขกรักเชิญต้องทำอาหารหนึ่งอย่างและต้องเลือกวัสดุต่างๆ เองจากซุปเปอร์มาร์เก็ทที่เป็นสปอนเซอร์รายการ
“ปกติทำอาหารกินเองบ่อยเหรอครับ ดูคล่องมากเลย” พิธีกรรุ่นพี่ถามเมื่อดูท่าทางคล่องแคล่วในการใส่ปรุงหมักหมูสับสำหรับทำมีทบอล
“ไม่บ่อยครับ ถ้าอยากกินอะไรถึงจะทำเอง หรือนัดกินข้าวกับเพื่อนก็จะช่วยๆ กันทำมากกว่า”
“พี่รู้มาว่าสิงไปอยู่อังกฤษมาหลายปี คิดถึงอาหารไทยไหม หรือว่าทำกินเองที่นั่น”
“ใช่ครับ ผมไปอยู่มาหกปี จริงๆ พ่อผมเคยเป็นทหารมาฝึกที่ไทยเลยชอบอาหารไทยนะ แม่เลยทำให้กินบ่อย แต่ผมทำอาหารไทยไม่เก่ง ใส่เครื่องครบนะแต่รสมือมันไม่ได้เคยเป็นไหมครับ”
“ใช่ๆ พี่ก็เป็น อย่างส้มตำไง ต่อให้ตำเป็นแต่อร่อยไม่เท่าซื้อตามร้านจริงๆ มันไม่แซ่บ”
“ใช่เลยพี่ ส้มตำคือเมนูปราบเซียน เวลามีงานวัดไทยที่นั่นผมจะไปเดินหาส้มตำกินตลอด คนไทยตำเองแซ่บมาก แต่กินบ่อยไม่ไหว อาหารไทยที่นั่นแพง”
“กลิ่นหอมมากเลยนะ อยากให้คนทางบ้านได้กลิ่น ใส่เนื้อมะเขือเทศสดแบบนี้รสชาติมันจะสดชื่นกว่ามะเขือเทศบดในกระป๋องนะครับ อันนี้แล้วแต่ความสะดวก บางคนรีบๆ มีแบบกระป๋องติดบ้านก็สะดวกดี”
“จริงครับ ถ้าผมทำกินคนเดียวก็ซื้อแบบกระป๋อง ลวกเส้นคลุกๆ ใส่หมูสับกินได้เลย แต่วันนี้ถ้าทำอย่างนั้นเดี๋ยวไม่ได้โชว์ฝีมือ”
“โอเคโชว์ได้เต็มที่เลย เชื่อว่ามีทีมงานสาวๆ หลายคนรอชิมแล้ว”
“เดี๋ยวทำสุดฝีมือเลย ไม่อร่อยบอกอร่อยนะครับ”
“ฮ่าๆๆ ตกลงไงเนี่ย”
“ล้อเล่นครับ อร่อยๆ” สิงหากระพริบตาข้างเดียวเล่นกับกล้องอย่างรู้จังหวะ โปรดิวเซอร์รายการและทีมงานคนอื่นยืนมองแล้วความโล่งใจ หลายครั้งที่แขกรับเชิญทำอาหารไม่เป็น ทางรายการจะมีการเซ็ทอาหารขึ้นมานิดหน่อย มีการเตรียมเครื่องปรุงส่วนผสมต่างๆ ตวงใส่ถ้วยไว้ให้เทปรุงได้เลย ไม่ต้องกังวลว่ารสชาติจะไม่อร่อย พอถึงช่วงให้คนอื่นชิมจะได้ไม่เสียหน้ามาก วันนี้เซ็ทครัวขึ้นมากลางห้างก็มีประชาชนยืนดูมากพอสมควร เสน่ห์ของสิงหาไม่ได้ลดลงตามกาลเวลา เขารู้จักพูดเปิดประเด็นต่อบทสนทนาให้ดูผ่อนคลาย รู้จังหวะและมุมกล้องดีมาก
หลังทำอาหารเสร็จ พิธีกรและสิงหาชิมกันคนละหลายคำ พิธีกรยอมรับว่าอร่อยกว่าที่เขาคิดไว้ เขาเดินเข้าหากลุ่มฝูงชนทื่ยืนดูการถ่ายทำ
“สวัสดีครับคุณป้า เห็นยืนมองตั้งแต่ต้นเลย ลองชิมไหมครับ” พิธีกรเดินตรงไปหาหญิงสูงวัยคนหนึ่งที่ยืนมองตั้งแต่ต้น ท่าทางน่าจะไม่ใช่แฟนคลับสิงหาแต่สนใจการทำอาหารมากกว่า สิงหาช่วยม้วนเส้นสปาเก็ทตีใส่ส้อมพอดีคำแล้วยื่นให้ ต่อให้ไม่ใช่แฟนคลับแต่เห็นหนุ่มหล่อใกล้ๆ คุณป้าก็อดหัวเราะเขินอย่างน่ารักออกมาไม่ได้
“ชิมแล้วบอกตรงๆ ไม่ต้องเห็นแก่หน้าหล่อๆ ของคนทำนะครับ แหม ดูท่าคำนี้จะอร่อยเป็นพิเศษด้วยสิ” พิธีกรแกล้งแซวเรียกเสียงหัวเราะรอบด้าน คุณป้าหยิบส้อมเข้าปากเคี้ยวอาหารช้าๆ รสเปรี้ยวของมะเขือเทศให้ความรู้สึกสดชื่นและมีกลิ่นหอมเฉพาะตัวมากกว่าซอสแบบสำเร็จ กลิ่นหอมของเครื่องเทศทั้งหมดกระตุ้นความอยากอาหารได้ดี มีทบอลที่เปลี่ยนมาใช้เนื้อหมูแทนก็ปรุงรสได้ดี มีกลิ่นหอมของออริกาโน ทอดเป็นก้อนกำลังดี ไม่ยุ่ยเละเสียรูปทรง
“อร่อยมากๆ ปกติป้าไม่ชอบพวกอาหารฝรั่ง กะจะดูไว้ไปทำให้หลานกินแต่มันอร่อยจริงๆ คนแก่ก็กินได้”
“คุณป้ายังไม่แก่ยังหน่อยครับ ยังแข็งแรงอยู่เลย”
“ปากหวานนะพ่อคุณ ป้าขอยืมสูตรไปทำเองบ้างนะ”
“ได้เลยครับ ของทุกอย่างซื้อได้จากในห้างเลย ตัวซอสทำไว้เยอะๆ แล้วเก็บใส่ตู้เย็นได้นะครับ พอจะกินก็ทอดหมูแล้วเอาซอสมาคลุก แม่ผมก็ชอบทำอย่างนี้”
“โอ จ้ะๆ เดี๋ยวป้าจะลองไปทำ”
“เอาล่ะครับ เพื่อไม่ให้คนอื่นยืนกลืนน้ำลายแก้หิว เดี๋ยวผมจะให้ทีมงานแบ่งใส่ถ้วนเล็กๆ ให้ลองชิมกันนะครับ รายการออกอาหารทุกวันเสาร์แปดโมงเช้า ฝากติดตามด้วยนะครับ” พิธีกรเห็นฝูงชนยังให้ความสนใจเลยเตรียมให้ทีมงานเอาอาหารที่เหลือในกะทะอีกนิดหน่อยไปแบ่งกันชิม แต่สิงหากลับขออาสาทำใหม่ ไหนๆ ส่วนผสมทุกอย่างก็มีพร้อม เสียเวลาไม่นานแต่ได้กินกันทั่วถึงกว่าเดิมจะดีกว่า
“ขอบคุณนะสิง เอ็งทำอาหารอร่อยว่ะ พี่เพิ่งรู้”
“เมื่อก่อนทำไม่ค่อยเป็นเลยพี่ วันๆ ทำแต่งาน พอไปอยู่นั่นได้ลองทำมันก็สนุกดี อีกอย่างมันง่ายกว่าอาหารไทยด้วย ถ้าให้ทำอาหารไทยนี่ยากเลย ผมใส่พวกซอสไม่ถูก”
“เออจริง อาหารเอเชียนี่ส่วนใหญ่ไปปรุงในกระทะในหม้อ แต่ฝรั่งเขาจะหมักๆ ไว้หรือทำซอสไว้ก่อน ใครกะน้ำหนักมือยังไม่เก่งก็ยากหน่อย”
“ผมเคยลองทำผัดฉ่าทะเล อยากกินมาก เครื่องปรุงพร้อม สูตรเขียนน้ำปลา 1 ช้อนโต๊ะ น้ำมันหอย 3 ช้อน ผมยืนงงเลย กะไม่ถูกว่าเหยาะกี่จึ๊กถึงเป็นหนึ่งช้อน เห็นคนทำเก่งๆ เขาไม่ต้องตวงกัน เหยาะๆๆ เสร็จ อร่อย ผมเสียเวลาตวงกว่าจะอร่อยพริกกระเทียมเกือบไหม้ตลอด ง่ายสุดคือให้แม่ทำ”
“ฮ่าๆๆ เออ เอ็งไปแสดงหนังก็พอ อย่ามาแย่งอาชีพพวกพี่ แล้วนี่กลับมาเต็มตัวแน่ใช่ไหม”
“ก็น่าจะงั้นนะพี่ ก็เริ่มรับงานแต่คงไม่รับละครเหมือนเมื่อก่อน พี่มีอะไรเรียกใช้ผมได้นะ ช่วงนี้ยังว่างๆ อยู่”
“พูดงี้แสดงว่ารับหนังไว้แล้วใช่มั้ย ของใครวะ”
“ของนักรบ แล้วพี่ไม่แสดงแล้วเหรอ”
“ไม่ค่อยว่ะ นานๆ จะรับละครสักเรื่อง ชอบทำอาหารมากกว่า สบายใจดี พี่มีเพื่อนทำรายการช่องยูทูบ มันอยากให้สิงไปออกอยู่นะ รายการอาหารนี่ล่ะ ไปกินตามร้านเก่าแก่ที่คนอาจจะไม่รู้จักแล้ว ไม่เน้นร้านกระแส อาจจะมีไปต่างจังหวัดแล้วแต่ว่าร้านอยู่ที่ไหนน่ะ สนใจไหม”
“ก็ได้นะ ขอแค่ไม่พูดเรื่องเก่าๆ ก็พอ”
“เออ พี่รู้น่ะ จริงๆ น่าจะพูดบ้างนะ พี่ไม่รู้หรอกว่าอะไรเป็นยังไงแต่พี่รู้ว่าเอ็งไม่ใช่คนผิดแน่ๆ พี่เอาใจช่วย มีอะไรให้ช่วยก็บอก เส้นสายพี่ยังพอมีอยู่บ้าง”
“ขอบคุณครับพี่” สิงหายกมือไหว้ ในใจรู้สึกผิดที่เขาเคยหันหลังให้กับหลายๆ คนเพียงเพราะคนไม่ดีไม่กี่คน คนรอบข้างชอบบอกว่าเขาเป็นคนดีอย่างนั้นอย่างนี้ แต่จริงๆ เขาก็แค่ผู้ชายธรรมดา เวลาโกรธก็โทษคนอื่น พาลเกเรไปเรื่อย เพียงแต่การแสดงออกไม่ได้เอะอะโวยวายเลยมองว่าใจเย็น ส่วนการกระทำนั้นตรงข้าม อย่างที่เขาหนีจากเพื่อนฝูงและวงการไป นี่ก็คือการแสดงความโกรธแล้วพาลอย่างหนึ่ง แต่เขามักจะมีสติคิดได้ปลงตกเร็วหน่อย แค่ตัดสินใจจากไปใช้ชีวิตกับครอบครัวได้สักเดือนภาวะอารมณ์ทุกอย่างก็กลับสู่ปกติ หาคำตอบให้คำถามในใจ แน่นอนว่าไม่ใช่การแบกรับความผิดทั้งหมด แล้วโทษตัวเองอย่างเดียวแน่นอน มีคนทำเรื่องไม่ดีใส่ เราไม่พอใจ โกรธ เกลียด เลิกคบ ทุกอย่างมันก็แค่นี้ แต่พีทกลับพยายามไม่เข้าใจ คนรักกันคบกันก็เพราะรัก ถ้าทำเรื่องเลวร้ายใส่อีกฝ่ายก็แสดงว่าไม่รักแล้ว เมื่อเขาไม่รักแถมยังทำเลวใส่อีกก็ไม่มีเหตุผลให้เรารักเช่นกัน ไม่รักก็ไม่คบ ส่วนเรื่องแย่ๆ พวกนั้นจะโกรธต่อหรือไม่มันก็สิทธิของเขา ไม่เกี่ยวอะไรกับอีกฝ่ายที่เป็นเพียงอดีตไปแล้ว
“ผมเขียนรายละเอียดงานคร่าวๆ ที่ต้องทำให้ได้มา ปิงลองเอาไปคุยดูนะครับว่าเขาพอทำได้ไหม ไม่ต้องขับรถตามผมไปทำงานด้วย ยกเว้นบางครั้งที่จำเป็นจริงๆ ก็อาจจะต้องไป อันนี้ต้องคุยกันอีกที” ถ่ายรายการเสร็จกลับมาถึงคอนโดฯ เห็นน่านนทีนั่งประจำตำแหน่งส่งยิ้มจนตาหยี เขาอดไม่ได้ต้องเดินเลี้ยวกลับมาหา ทักทายนิดหน่อยก่อนขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วถือกระดาษที่จดรายละเอียดงานลงมาคุยต่อ
“ไม่ต้องคอยตามดูแลเวลาไปถ่ายละครถ่ายรายการเหรอครับ ปิงเห็นในละครเขาตามประกบตลอดนี่”
“ไม่ต้องครับ ถ้าสมัยวัยรุ่นก็มีตามเหมือนกัน แต่ตอนนี้โตแล้วก็ไม่ต้อง แต่ถ้าผู้หญิงก็จะมีตามประกบนะส่วนใหญ่”
“ปิงเคยเห็นเขาไปถ่ายเบื้องหลังรายการหรือละครบางคนเขาก็มีผู้จัดการนะ”
“บางคนคิวงานเยอะก็ต้องมีประกบครับ ช่วยขับรถให้บ้างหรือช่วยดูแลความเรียบร้อย อย่างผมเมื่อก่อนก็ต้องมีเพราะผมไม่ขับรถเอง เวลาอยู่บนรถก็จะท่องบทไม่ก็นอนพัก ออกงานก็ต้องมีคนประกบหน่อย บางงานเขาเลทกว่าเวลาที่ตกลงไว้แต่เรามีงานต่อ ผู้จัดการก็ต้องไปเคลียร์ตรงนี้ให้ได้ หน้าที่ผู้จัดการส่วนตัวมีหลายอย่างครับ ต้องมีคอนเน็คชั่นเยอะๆ คอยหางานใหม่ๆ ให้ด้วย แต่ที่ผมหาตอนนี้เป็นกึ่งๆ ผู้ช่วยมากกว่า”
“อืม ส่วนใหญ่เน้นพวกงานเอกสาร สัญญา นัดหมาย มีซื้อของใช้ส่วนตัวด้วยเหรอครับ”
“พวกเสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัว น้ำหอม ครีมล้างหน้า บำรุงอะไรพวกนี้ผมไม่ค่อยมีเวลาไปเดินซื้อเอง อาจจะรบกวนเดือนละครั้ง แต่งานส่วนใหญ่เป็นเรื่องเอกสารกับติดต่อหน่วยงานหรือบริษัทฯ มากกว่า เดี๋ยวผมต้องเริ่มลงคอร์สเรียนการแสดงเพิ่ม เรียนภาษามือ แล้วช่วงนี้ก็เตรียมสร้างบ้าน ถ้าแปลนเสร็จก็เริ่มสร้างเลย มันจะต้องติดต่อช่างนัดคุยงานตรวจงานบ้าง บางทีผมอาจไม่ว่างเองถ้ามีคนมาช่วยตรงนี้ก็จะเบาภาระไปเยอะ แล้วก็มีร้านที่กำลังจะเปิดกับเพื่อนอีก ต้องติดต่อศุลกากรด้วยเพราะจะนำสินค้ามือสองมาขาย สรุปคือผมดูแลตัวเองได้ แต่อยากได้ผู้ช่วยดูแลเรื่องอื่นๆ ให้ผมต่ออีกทีน่ะครับ”
“โห คุณสิงงานเยอะจัง ปิงนึกว่าคุณจะว่างๆ รับแต่งานแสดงซะอีก โปรเจ็คคุณเยอะมากเลย”
“ผมก็เพิ่งรู้ตัวเหมือนกัน แล้วปิงคิดว่าคนที่ปิงจะติดต่อเขาจะทำไหวไหม”
“น่าจะไหวนะครับ พี่ฝ้ายคล่องมาก งานคุณสิงเหมือนเน้นโทรคุยซะส่วนมาก พอนัดๆ แล้วค่อยขับรถไปใช่ไหมล่ะ พี่เขาน่าจะทำได้ แล้วต้องไปเรียนงานกับคนอื่นด้วยเหรอครับ”
“ใช่ครับ ตอนนี้พี่อ้วนผู้จัดการส่วนตัวนักรบเป็นคนช่วยดูแลผมอยู่ แต่เดี๋ยวหนังจะเริ่มเปิดกล้องพี่เขาก็จะไม่ว่างอีก พี่ฝ้ายของปิงต้องไปประกบพี่เขาคอยเรียนรู้งานแล้วก็อาจได้คอนเน็คชั่นมาด้วย เหมือนพาน้องใหม่ในวงการไปแนะนำตัวกับคนอื่นๆ เวลาติดต่องานแทนผมก็จะสบายขึ้น ถ้าติดต่องานใหม่ให้ผมได้ก็ได้เปอร์เซ็นต่างหากครับ ไม่รวมกับเงินเดือนที่ผมเขียน”
“เห็นตัวเลขแล้วปิงอยากสมัครเองเลยเนี่ย แต่ฟังแล้วปิงคงไม่ไหวแน่นอน”
“ถ้าปิงเปลี่ยนใจผมยินดีรับนะ”
“ไม่เอาหรอก ปิงพูดเล่น แล้วพรุ่งนี้คุณสิงไม่มีงานเหรอครับ”
“มีธุระตอนบ่ายนิดหน่อย พรุ่งนี้ปิงก็ทำงานเวลานี้ใช่ไหม”
“ครับ อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์เลย ออมรถเสียปิงเลยเหมารอบดึกคนเดียว คุณสิงอดกินอาหารร้อนๆ ไปหลายวันหน่อยนะ” ปกติถ้าเขามาตอนดึกปิ่นโตจะถูกแช่ในตู้เย็นจนเช้าสิงหาถึงมาเอาไป อาหารมันก็จะเย็นมากหน่อยแต่ยังอร่อยเหมือนเดิม น่านนทีแอบภูมิใจในเสน่ห์ปลายจวักของแม่ตัวเอง
“อุ่นก็อร่อยเหมือนเดิมครับ แล้ววันนี้ในปิ่นโตมีอะไร ทำไมไม่คิดเงิน”
“แม่ทำของไปถวายเพลครบรอบวันตายตาน่ะครับ เลยแบ่งมาให้จะได้ได้บุญด้วย แล้วก็...มีน้ำมนต์ด้วยหนึ่งขวด”
“อันนี้ถูกวัดแล้วใช่ไหม”
“อันนี้แก้ขัดไปก่อนครับ พอดีหลวงพ่อพรมน้ำมนต์ให้ปิงเลยขอที่เหลือใส่ขวดมา แต่วัดนี้ก็ดังนะครับ พระอาจารย์เทศน์เก่ง ตอนสวดมนต์ข้ามปีคนไปจองที่กันเต็มวัดเลย”
“ปิงก็ไปเหรอ ผมไม่เคยเลย แต่โบ้เพื่อนผมมันไปบ่อย”
“ปิงก็ไม่เคยไป แม่กับพ่อไปแต่ไม่ค้างนะครับ สวดเสร็จก็กลับ แต่ปีก่อนไม่ได้ไปแล้ว คนเยอะเบียดกัน สวดหน้าหิ้งพระที่บ้านก็ได้”
“ตอนอยู่อังกฤษผมก็เคยไปนะครับ วัดไทยที่นั่นก็จัดเหมือนกันแต่ผมไปเดินซื้อของกินแล้วก็กลับ ไม่ได้สวดมนต์กับเขาหรอก”
“อาหารไทยที่นั่นเป็นไงครับ ปิงเคยทำงานโรงแรม ส้มตำเอย ต้มยำเลย ไม่ใช่รสคนไทยสักนิดแต่ต่างชาติชอบมาก”
“ถ้างานในวัดไทยส่วนใหญ่ก็คนไทยนี่แหละครับทำ แซ่บไม่ต่างจากที่นี่แต่ราคาแพงมาก ส้มตำอย่างถูกๆ ก็ครกละสองสามร้อย ขนาดผมยังกินบ่อยไม่ไหวเลยครับ”
“แพงจัง กลับมานี่คุณสิงก็กินให้หายอยากเลยสิครับ ร้านในซอยปิงไม่ได้พาไปกินสักที ถ้าอยากกินคุณสิงโทรลงมาสั่งก็ได้ ลูกบ้านสั่งบ่อย”
“ผมอยากกินหลายๆ อย่างน่ะสิ แต่เพื่อนผมไม่ชอบกินเลย ถ้าปิงว่างกินเป็นเพื่อนได้ไหมครับ จะได้สั่งหลายๆ อย่าง ผมชอบซุปหน่อไม้กับตับหวานด้วย ไม่รู้ที่ร้านมีรึเปล่า”
“มีครับ ตับหวานอร่อยปิงชอบ กับยำคอหมูย่าง”
“พูดแล้วน้ำลายจะไหล ปิงว่างวันไหนล่ะครับ จะได้นัดไว้ก่อน” สิงหาเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบเลยถามย้ำกึ่งบังคับให้ว่าง
“ก็...อังคารหน้าดีไหมครับ ปิงทำงานครึ่งเช้า กินตอนบ่ายพอดี”
“โอเค นัดกันแล้วนะ ห้ามเบี้ยวนะครับ”
“ไม่เบี้ยวหรอกครับ คุณสิงน่ะ”
“โอเคครับ งั้นผมขึ้นห้องก่อนนะ จะได้กินมื้อดึกด้วย เริ่มหิวเหมือนกัน ปิงตั้งใจทำงานนะครับ”
“ครับผม คุณสิงก็รีบพักผ่อนนะ”
“ครับ ก่อนนอนเดี๋ยวผมโทรหาอีกทีนะ”
“มีอะไรอีกหรือเปล่าครับ”
“โทรมาขอฝันดีไงครับ นะ”
“...ครับ”
ในห้องทำงานมีเสียงเพลงคลอเบาๆ ไม่ให้เงียบเหงาเกินไป มือข้างหนึ่งถือชามใส่ข้าวราดแกงเขียวหวานปลากราย มืออีกข้างยกน่องไก่ทอดแทะอย่างเอร็ดอร่อย ถึงจะดึกมากแล้วแต่มื้อสุดท้ายที่สิงหากินคือตอนบ่ายกว่า ถ้าไม่เห็นปิ่นโตเขาก็ลืมหิวไปเหมือนกัน สายตาคู่คมมองหน้าจอแล็ปท็อปที่ฉายภาพจากเมมโมรี่กล้องวงจรปิดที่ติดตั้งไว้ ภาพเร่งความเร็วไปเรื่อยๆ เขาเปิดเล่นทุกไฟล์ต่อกันจนหมด ไม่มีอะไรเคลื่อนไหวผิดปกติ มีภาพแม่บ้านที่จ้างให้ทำความสะอาด หลายครั้งที่ผ่านมาก็ทำงานเรียบร้อยดี ยิ่งเห็นภาพจากกล้องก็ยิ่งรู้สึกชื่นชมมาตรฐานพนักงานของที่นี่ ทุกคนทำงานเต็มที่ทั้งต่อหน้าและลับหลังลูกบ้าน ล่าสุดแม่บ้านเพิ่งแจ้งเขาว่าขอลดเวลาทำงานเป็นสี่ถึงห้าชั่วโมงต่อวันแทน เพราะห้องค่อนข้างเป็นระเบียบ ใช้เวลาไม่นานขนาดต้องทำเต็มวัน เรียกได้ว่าซื่อสัตย์ต่อหน้าที่มาก ผมหยิบเมมโมรี่จากกล้องในห้องนั่งเล่นตัวแรกออก ใส่เมมโมรี่จากกล้องตัวที่สองในห้องนั่งเล่น กล้องนี้จะเห็นไปถึงหน้าประตู ระหว่างมองภาพเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว มือก็ตักอาหารเข้าปากไปเรื่อยๆ จนหมดพร้อมคลิปจากกล้องพอดี เหมือนเมมโมรี่อันสุดท้ายจากกล้องในห้องนี้...ห้องทำงาน
—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
ตอนหน้าเราจะมาอัพดึกๆ นะคะ :m20: :m20: :hao7: :hao7:
ป.ล. 2 คนข้างบนกลับมาอ่านให้จบตอนก่อนน้าาาาาาาาาา
ห้องสวยๆ จ้า
cr.Pinterest
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 27-04-2019 23:42:00
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 28-04-2019 00:07:21
Sent from my iPad using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 28-04-2019 00:17:52
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 28-04-2019 00:23:52
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 28-04-2019 00:33:38
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 28-04-2019 01:50:58
เริ่มหัวข้อโดย: TamuNe ที่ 28-04-2019 03:24:34
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 28-04-2019 06:42:48
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 28-04-2019 07:29:32
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 28-04-2019 07:30:20
:pig4: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 28-04-2019 07:36:42
พี่สิงนี่ออกตัวแรงเหมือนกันนะ :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 28-04-2019 07:40:46
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 28-04-2019 08:38:50
เริ่มหัวข้อโดย: Tuffina ที่ 28-04-2019 09:05:19
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 28-04-2019 09:53:30
แก้คำค่ะ อยู่กับร่องกับรอย หรือเปล่าคะ
สนุกมาก ทั้งลุ้น ทั้งน่ารัก(น่านนที) ทั้งละมุน(สิงหา อยากได้ผช.แบบนี้)
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 28-04-2019 10:42:47
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 28-04-2019 13:13:38
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 28-04-2019 14:36:33
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 28-04-2019 15:15:47
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 28-04-2019 16:21:14
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 28-04-2019 18:31:14
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 28-04-2019 18:35:06
แต่เอาจริงๆ เจ็บกว่าเกลียดคือการไม่รู้สึกอะไรด้วยเลย
ซึ่งสิงแสดงออกชัดเจนนะ
แต่คิดว่าพีทคงมีบทอีกเรื่อยๆ
แต่อิผีในห้องเนี่ย เฉลยซักทีนะคะคุณจี
อยากรู้ว่าผีหรือคน >..<
เริ่มหัวข้อโดย: In_trawry ที่ 28-04-2019 19:46:02
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 28-04-2019 19:54:57
เริ่มหัวข้อโดย: mink2538 ที่ 28-04-2019 20:07:50
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 28-04-2019 21:58:12
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 28-04-2019 23:27:12
ไรท์รีบมานะคะ.. :katai4:
ลุ้นนนมากกก... :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: suginosama ที่ 29-04-2019 11:28:12
พีทนี่ร้ายจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 29-04-2019 18:02:02
เริ่มหัวข้อโดย: jin_kazu ที่ 29-04-2019 20:57:40
ส่วนน้องปิงน่ารักมากกกกก พี่สิงก็รุกน้องหนักมากกกก :-[
ส่วนพีทนี่น่ากลัวดูจิตๆ หวังว่าจะไม่ทำไรน้องปิงนะ
รออ่านตอนต่อไปค่าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 29-04-2019 21:44:20
เริ่มหัวข้อโดย: Funnycoco ที่ 30-04-2019 01:24:02
เริ่มหัวข้อโดย: kokilolylove ที่ 30-04-2019 01:34:10
คุณสิงอ้อนน้องปิงบ่อยๆนะครับ 55555 น้องปิงน่ารักเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 30-04-2019 01:40:03
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 30-04-2019 20:09:36
ในห้องทำงานที่นั่งอยู่ตอนนี้ไปอีก ใจจะวายแล้วนะ
สิงหาเป็นคนชัดเจนดี อดีตทำให้เราได้รู้ว่าใครดีไม่ดี
มิตรแท้ หรือศัตรู ก็ดูออก รอบข้างเป็นยังไง
และที่สำคัญทำให้รู้ว่า ครอบครัวรักเรามาก
เอ็นดูปิง จริงๆ อยากทำงานให้ใช่ไหมล่ะ
ยังไงไว้ให้พี่ฝ้ายมาเทรนต่อสิ เผื่ออนาคต
ชอบความถ่อมตัวของปิง
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 30-04-2019 22:18:49
ชอบที่สิงบอกพีท ไม่เคยเป็นเพื่อน กลับไปเป็นเพื่อนไม่ได้หรอก มันโคตรจริง
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 30-04-2019 23:16:07
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 01-05-2019 14:31:05
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Anyann ที่ 01-05-2019 19:53:04
เอาใจช่วยคุณสิงและรักน้องปิงเสมอ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 04-05-2019 16:07:17
เริ่มหัวข้อโดย: prueksa ที่ 04-05-2019 20:32:37
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 04-05-2019 21:47:29
9. ขอโอกาส
ในห้องทำงานส่วนใหญ่เป็นเฟอร์นิเจอร์บิวท์อิน ตู้หนังสือติดผนังด้านหนึ่ง อีกด้านเป็นโต๊ะทำงานยาวเกือบครึ่งของผนัง มีชั้นสำหรับวางของติดผนังด้านบน เก้าอี้ตัวโปรดที่มักนั่งอ่านหนังสือประจำอยู่ตรงมุมห้องติดกระจกซึ่งเป็นพื้นที่ว่างเล็กๆ ข้างตู้หนังสือ ตามผังห้องของคอนโดฯ เดิมห้องนี้คือห้องนอนเล็กแต่สิงหาให้ชวินแต่งใหม่เป็นห้องทำงาน ส่วนที่เป็นวอร์คอินคลอเซ็ทหน้าประตูเขาก็ปรับเป็นตู้เก็บของ จะว่าไปแล้วครั้งแรกที่เขาเจออะไรแปลกๆ ก็เกิดขึ้นตอนนั่งจัดของในห้องนี้
ดูคลิปจากกล้องหมดไปสองอันเขาก็พักสายตาเดินเอาชามไปล้าง อาบน้ำเตรียมตัวนอน หยิบแล็ปท็อปมานั่งดูบนเตียงในห้องนอน ไม่รู้ทำไมเขาถึงอยากจะเลื่อนเวลาเปิดคลิปที่เหลือออกไปเรื่อยๆ เหมือนมีสัญญาณเตือนภัยในหัวว่าอย่าเปิดดีกว่า ไว้ดูตอนเช้าดีกว่า แต่สุดท้ายเขาก็เลือกจะเปิดมัน ระหว่างเปิดคลิปแรกก็โทรหาพนักงานตัวน้อยด้านล่างสักหน่อย
“คุณสิงยังไม่นอนอีกเหรอ”
“กำลังจะนอนครับ อยู่บนเตียงแล้วตอนนี้ ปิงล่ะทำอะไรอยู่”
“ดูคลิปเที่ยวไต้หวันอยู่ครับ พาไปกินนั่นกินนี่ ปิงชอบดู มันเพลินดี แล้วคุณทำอะไรอยู่ทำไมยังไม่นอนครับ”
“ดูคลิปเหมือนปิงเลย” ถึงปากจะพูดแต่สองตายังคงจ้องภาพที่เล่นด้วยความกว่าปกติหลายเท่า ภายในห้องไม่มีอะไรผิดปกติ เขาคอยมองที่มุมหนึ่งของห้องเสมอ ตู้หนังสือติดผนังที่ชั้นล่างเป็นส่วนที่มีบานพับเปิดปิด ด้านในยังว่างเปล่าไม่มีอะไร แต่หลายครั้งเขาพบว่ามันเปิดค้างไว้
“คลิปอะไรเหรอครับ”
“เอ่อ...ก็...คลิป...คลิปเรื่องงานน่ะครับ ดูๆ ไว้เผื่อตอนร่วมงานจะได้ง่ายขึ้น” สิงหาไม่กล้าบอกว่าดูคลิปจากกล้องวงจรปิด ขี้กลัวขนาดนั้นไม่รู้ว่าถ้าพูดไปจะมีปฎิกิริยาอย่างไร เผลอๆ อาจงอแงขอให้ลงไปอยู่เป็นเพื่อนหรือลางานกลับบ้านเลยก็ได้ คิดแล้วก็ได้แต่แอบขำโดยที่ไม่รู้เลยว่าการตอบแบบอ้ำๆ อึ้งๆ ของสิงหาทำให้คนฟังคิดไปไกล แก้มขาวใสซับสีเลือดฝาดบางๆ ผู้ชายดูคลิปบนเตียงดึกๆ จะเป็นคลิปประเภทไหนได้อีกถ้าไม่ใช่ 18+
“ปิงครับ”
“ครับ” น่านนทีขานรับในลำคอเบาๆ ไม่กล้าส่งเสียงดังรวมถึงไม่กล้าเอาโทรศัพท์แนบหูด้วย กลัวจะได้ยินอะไรที่ไม่ถูกไม่ควร แบบอื้อๆ อ้าๆ น่ะ คุณสิงก็เหลือเกินเลย จะโทรก่อนหรือหลังจากนี้ก็ไม่ได้
“เดี๋ยวผมต้องวางแล้วนะ ปิงก็สู้ๆ นะครับ”
“ครับ คุณสิงก็ฝัน...เอ่อ...ฝันดีนะครับ” แก้มเนียนแดงเรื่อกว่าเดิมเมื่อนึกถึงไปฝันอื่นที่ไม่ใช่ฝันดี ให้ตายเถอะ คิดดีไม่ได้จริงๆ
“ครับ ฝันดีล่วงหน้าเช่นกันครับ” สิงหารอจนสัญญาณตัดไป ไม่ได้สังเกตว่าทำไมอีกคนพูดตะกุกตะกักไม่เหมือนทุกวัน สายตาเขาจ้องภาพตรงหน้าที่กดหยุดค้างไว้ ลังเลชั่วขณะก่อนย้อนกลับไปช้าๆ แล้วกดหยุดอีกครั้ง
ตู้หนังสือหลังเก้าอี้ทำงานที่เขาเพิ่งลุกออกมาเมื่อครู่มีบางสิ่งไม่ปกติ บานพับที่ปิดสนิทด้านล่างค่อยๆ แง้มออกช้าๆ แล้วเปิดจนสุด ค้างไว้เหมือนที่เขาเห็น สิงหากดหยุดแล้วย้อนกลับไปใหม่ วนดูสองสามรอบพบว่าเป็นการเปิดออกจริงๆ ไม่ใช่แม่เหล็กที่บานพับเสียแน่นอน เขามองหาความผิดปกติรอบห้องต่อไปเรื่อยๆ แต่ไม่พบอะไร ขณะที่กำลังจะกดเร่งความเร็วไปข้างหน้าโคมไฟในห้องสว่างขึ้น แล้วดับลง ก่อนจะสว่างขึ้นอีกครั้ง คราวนี้สว่างนานถึงหลายนาทีก่อนจะดับลง สิงหานั่งมองต่อไปเรื่อยๆ แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก เขาเร่งความเร็วคลิปต่อไปจนหมดทุกคลิปก็ไม่มีเหตุการณ์อะไรเพิ่มขึ้นจากเดิม เขาอาจจะไม่ใช่คนเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติมากนัก แต่เรื่องแปลกๆ ที่เจอมากับตัวเห็นมากับตาหลายครั้งเข้าเขาก็ไม่กล้าหาเหตุผลมาเถียงตัวเองได้อีก คืนนี้เป็นคืนแรกที่เขาเปิดไฟนอน
“เงินดีนะพี่ฝ้าย ช่วงนี้เขายังรับงานไม่เยอะมากพี่น่าจะไม่ยุ่งอะไร แต่พวกร้านหรือบ้านเขาที่กำลังสร้างพี่คงต้องคอยตามงานแทนแค่นั้นแหละ พี่ว่าไงล่ะ” น่านนทีรีบโทรหาพี่สาวคนสนิททันทีที่เลิกงานกลับมาถึงบ้าน แม้จะเริ่มง่วงแต่อยากให้เชียร์ให้อีกฝ่ายทำงานนี้จริงๆ นอกจากเงินดีเจ้านายยังใจดีด้วย
“เออก็น่าลอง ลูกยังไม่ขวบพี่ก็ไม่อยากไปทำงานเต็มตัวหรอก ช่วงนี้ดีหน่อยบ้านแม่สามีติดหลาน ช่วยเลี้ยงเกือบทุกวัน”
“พี่ลองคุยกับแฟนพี่ดูนะ เขาจะว่าหรือเปล่าออกมาทำงานน่ะ”
“พี่เคยคุยๆ แล้วเขาก็ไม่ค่อยอยากหรอก แต่ถ้างานแบบนี้เขาน่าจะโอเคนะ พี่ขอโทรคุยกับว่าที่เจ้านายอีกทีก่อน”
“อยากคุยกับดาราล่ะสิ ปิงรู้ทันหรอก”
“ย่ะ ขอฟังเสียงเก็บไปฝันก่อนไม่ได้เหรอ ทำไม่ทำค่อยว่ากัน” ฟังคำพูดทะเล้นของพี่ฝ้ายแล้วน่านนทีก็แกล้งขู่จะฟ้องพี่เขย พูดเล่นกันอีกไม่กี่คำก็ขอตัวไปนอนพัก แต่ไม่ลืมย้ำอีกครั้งว่าอยากให้รับงานนี้จริงๆ
ผ่านไปสองวันหลังจากดูคลิปจากกล้องวันนั้นสิงหาก็ไม่ได้เปิดดูอีก เขาลังเลว่าควรทำอย่างไรต่อ ใจหนึ่งเขานึกถึงน่านนทีก่อน อยากโทรไปเล่าแต่ก็รู้ว่าอีกฝ่ายคงตกใจแน่นอนเลยยั้งตัวเองไว้ นึกถึงเรื่องที่อีกฝ่ายเคยบอกว่าให้ทำบุญเลี้ยงพระเหมือนทำบุญขึ้นบ้านใหม่ ตอนนั้นเขาไม่ได้สนใจอะไรเพราะคิดว่าจะอยู่ไม่นาน ถ้าบ้านสร้างเสร็จก็จะขายคอนโดฯ หรือปล่อยเช่าแต่อยู่มาสักระยะเขาก็เริ่มชอบที่นี่เหมือนกัน ปัญหานี้บางทีอาจต้องพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยจริงๆ ไม่ว่าจะได้ผลหรือไม่ก็เพื่อความสบายใจของตัวเอง
“คุณสิง....ฮือ” มุมปากคนพูดคว่ำลง คิ้วขมวด ทำหน้าตาได้น่าสงสารที่สุด สิงหากำมือปิดปากที่พยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้ เขาลืมคิดไปว่าถ้าถามน่านนทีเรื่องทำบุญห้อง คนขี้กลัวจะต้องคิดโยงถึงสาเหตุได้ทันที
“อย่าทำเสียงอย่างนี้สิ ผมอุตส่าห์ไม่พูดอะไร แค่อยากให้ช่วยนิมนต์พระเฉยๆ เอง”
“แค่พูดถึงพระปิงก็โยงเรื่องได้หมดแล้ว แสดงว่ากล้องที่เพิ่งติดต้องถ่ายอะไรได้แน่ๆ เลยใช่ไหมครับ ฮือๆ”
“โธ่ปิง จะทำเสียงร้องไห้ทำไมล่ะครับ ผมนอนห้องนั้นทุกวันนะครับ มันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอก”
“ถ้าไม่กลัวคุณจะให้พระมาทำไมล่ะ มันถึงช่วงไคลแม็กแล้วใช่ไหม”
“ฮ่าๆๆ ปิง! ไม่ใช่หนังผีนะ จะมีช่วงอะไรแบบนั้นได้ไง”
“เฮ้อ...คุณสิงน่ะ ทำไมไม่เครียดเลยนะ ปิงกลัวแทนจะแย่ แล้วนี่ปิงต้องแจ้งให้ผู้จัดการฟังหรือเปล่าก็ไม่รู้ ปกติถ้าลูกบ้านมีปัญหาก็ต้องแจ้งทุกเรื่อง คุณสิงว่าไงดีครับ”
“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก ถ้าถึงไคลแม็กจริงๆ ผมบอกชวินก่อนดีกว่า” ยังไงคอนโดฯ นี้ก็เป็นกิจการครอบครัวชวิน ถ้ามีข่าวลืออะไรแปลกๆ ออกไปจะเป็นเรื่องยุ่งยากมากแค่ไหนเขาก็ไม่กล้าเดาเอง
“ก็แล้วแต่คุณสิงนะครับ ตกลงคือนิมนต์พระทำบุญขึ้นบ้านใหม่นะครับ เอาพระกี่รูปดีแล้วพวกอาหารของถวายคุณสิงจะเตรียมเองหรือให้ปิงจัดให้ดีครับ”
“ปิงจัดให้แล้วกัน ผมไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่เรื่องอาหารถวายพระอยากให้แม่ปิงทำได้ไหมครับ”
“ได้ครับ แล้วเรื่องวันนี่เอาสะดวกหรือฤกษ์ดี”
“เอาฤกษ์ดีๆ ดีกว่าครับ ปิงจัดได้เต็มที่เลย อืม เดี๋ยวผมดูคิวงานก่อน ขอแค่ไม่ตรงกับงานสำคัญก็พอ” สิงหาหยิบโทรศัพท์มากดดูสักพักก็บอกให้น่านนทีจดวันที่เขามีงานเอาไว้ คุยเรื่องรายละเอียดเพิ่มอีกนิดหน่อยสิงหาก็ตอบอะไรไม่ได้แล้วเพราะเขาไม่เคยจัดงานแบบนี้เอง จำนวนพระ ของที่ต้องเตรียม จำนวน ราคา เขาให้น่านนทีจัดการตามความเหมาะสมได้เลย
“เรื่องผู้ช่วยคุณสิงว่าไงบ้างครับ ปิงไปคุยกับพี่เขาแล้ว เขาบอกจะโทรหาคุณสิงอีกที”
“อ๋อ โทรมาแล้วครับ ก็มีรายละเอียดงานที่ต้องปรับเปลี่ยนกันนิดหน่อยเพราะมีลูกเล็ก อาจจะขับรถออกไปทำธุระให้ผมไม่ได้ทุกวัน แต่โดยรวมที่คุยก็โอเคนะครับ จัดตารางการทำงานคร่าวๆ ของตัวเองให้ผมฟังแล้วถือว่าดีเลย อีกสักอาทิตย์ก็จะเริ่มไปเรียนงานกับพี่อ้วนน่ะครับ ต่อไปปิงคงได้เจอคุณฝ้ายบ่อยขึ้นแน่นอน”
“ดีจัง เดี๋ยวต้องไปบอกให้เลี้ยงข้าวสักหน่อยแล้ว เงินเดือนดีกว่าปิงอีก”
“ตำแหน่งยังว่างสำหรับปิงนะครับ”
“ไม่เอา ปิงทำงานนี้ดีอยู่แล้ว คุณสิงรีบขึ้นไปกินข้าวสิครับ สายแล้วนะ” น่านนทีแกล้งไล่เพราะคนหน้าตาดีเริ่มโชว์สกิลอ่อยอีกแล้ว รู้ว่าเขาขี้เขินก็ชอบแกล้งให้เขินอยู่ได้
“เดี๋ยวปิงจะเลิกงานแล้วใช่ไหม เกือบเก้าโมงแล้ว”
“ครับ พี่นิดเพิ่งมาเมื่อกี้เอง สงสัยไปนั่งกินข้าวข้างใน เดี๋ยวพรุ่งนี้ปิงบอกเรื่องทำบุญอีกทีนะครับ ขอไปดูฤกษ์ยามดีๆ ก่อน”
“ได้ครับ มีอะไรโทรได้ตลอดนะ กลับบ้านดีๆ นะครับ”
“ครับ” น่านนทีโบกมือส่งยิ้ม ถึงจะอยู่ทำงานโต้รุ่งมาทั้งคืนแต่เจอคนหล่อออร่าพุ่งแต่เช้าก็ชวนให้สดชื่นดีเหมือนกัน ระยะนี้มีข่าวซุบซิบในกลุ่มลูกบ้านบ่อยๆ ว่าถ้าอยากตื่นเช้ารับวันใหม่แบบสดชื่นสดใสให้ไปออกกำลังกายห้องฟิตเนสตอนเช้า เพราะสิงหามักจะไปใช้ห้องช่วงนั้นประจำ ห้องฟิตเนสเลยได้รับความนิยมมากเป็นพิเศษ ขนาดที่ว่าบางวันห้องเต็มก็มี เฮ้อ...อยากบอกคุณสิงจังเลยว่าให้เลิกใส่เสื้อกล้ามโชว์ผิวขาวๆ อกแน่นๆ กับกล้ามท้องที่เห็นชัดทุกครั้งเวลาเสื้อชุ่มเหงื่อแนบลงไป ยิ่งวันนี้ใส่กางเกงขาสั้นอีกแล้ว ถ้ามีคนเลือดกำเดาไหลคาห้องฟิตเนสเขาจะไม่แปลกใจเลย
หลังจากปรึกษากับพี่โจแล้วได้ข้อสรุปเรื่องทำบุญว่าให้บัตเลอร์กับแม่บ้านเป็นคนดูแลเรื่องเตรียมสถานที่ เครื่องสังฆทานและของใช้อื่นๆ คอนเซียสจะเป็นฝ่ายติดต่อกับทางวัดให้ทั้งเรื่องนิมนต์พระ จัดเตรียมรถรับส่ง หรือแม้แต่การยืมของวัดอย่างเช่นอาสนะ โต๊ะหมู่บูชา ส่วนเรื่องอาหารครอบครัวน่านนทีรับไปจัดการเอง คนที่มีประสบการณ์ในการเตรียมงานนี้นอกจากพี่โจก็คือทีมบัตเลอร์ที่เริ่มงานตั้งแต่คอนโดฯ เปิดให้เข้าอยู่
“แม่ก็คิดๆ เมนูมาแล้วกัน เดี๋ยวปิงบอกคุณสิงอีกทีเผื่อเขาอยากเพิ่มอะไร”
“แล้ววันงานแม่ต้องไปด้วยไหม ไม่รู้จะตัดชุดทันหรือเปล่า”
“แม่ๆ เขาแค่จ้างทำกับข้าว ไม่ใช่ญาติเขาซะหน่อยจะไปทำไมเล่า”
“ปากเสีย ไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติไหม ให้ข้าวให้น้ำกันมานานขนาดนี้ ผู้ชายตัวคนเดียวจะทำอะไรเป็น ใครจะคอยดูคอยช่วย เราช่วยเขาได้ก็ต้องช่วยนะปิง อย่าทำแค่เพราะเป็นหน้าที่หรือเพราะเงิน”
“โหแม่ พูดซะปิงดูแย่เลย คุยกันทุกวันจนเหมือนเพื่อนคนหนึ่งไปแล้ว ไม่ได้ทำเพราะหน้าที่อย่างเดียวสักหน่อย แล้วให้ข้าวให้น้ำของแม่คืออะไร คนหรือหมา เดี๋ยวจะไปฟ้อง”
“ไม่ต้องมาใส่ร้ายแม่เลย เรานั่นแหละไปถามๆ ให้แม่ด้วยว่าแม่ต้องไปด้วยไหม ไปช่วยจัดสำรับไง”
“อยากไปก็บอก พ่อออออ แม่อยากขึ้นห้องผู้ชายยยยย” น่านนทีแกล้งโวยวายเสียงดังแล้ววิ่งหนีฝ่ามือแม่ขึ้นห้องนอน
นานแล้วที่น่านนทีไม่ได้คุยกับกลุ่มเพื่อน หลังจากตื่นนอนเกือบหกโมงเย็นเขาหยิบโทรศัพท์มาเช็คดูแจ้งเตือนที่ดังรัวๆ ตอนกำลังนอน เห็นไลน์กลุ่มของเพื่อนร่วมรุ่นที่คณะกำลังคุยกันเรื่องวันเลี้ยงรุ่น ประธานรุ่นขอคำตอบภายในพรุ่งนี้จะได้เตรียมตัวจอง แล้วก็ให้เริ่มโอนเงินสำหรับคนที่ไปร่วมงานให้เหรัญญิกของรุ่นด้วย เขาเลื่อนอ่านข้อความเจอเพื่อนสนิททั้งแพน เป๊บ ภัทร ช่วยกันเสนอความเห็น แต่กว่าเขาจะตื่นมาอ่านไลน์กลุ่มทุกคนก็หยุดคุยกันไปแล้ว มาทีไรตลาดวายทุกที เอาไว้ได้เวลาสถานที่แน่นอนค่อยโทรถามพวกนั้นว่าจะไปกันกี่โมงหรือนัดเจอกันที่ไหนก่อน หรือ...อาจไม่ไป
“ทำไมวันนี้หน้าบึ้งจังครับ ไม่ค่อยยิ้มเลย” สิงหาเพิ่งกลับจากงานเลยแวะทักทายพร้อมรับปิ่นโตเถาใหม่เหมือนทุกวัน ต่างกันตรงที่ร่างเล็กดูไม่ร่าเริง ยิ้มแต่ปากตาไม่ยิ้มเลยสักนิด
“มีเรื่องเครียดๆ นิดหน่อยน่ะครับ คุณสิงเพิ่งเสร็จงานเหรอ”
“ครับ ปิงมีปัญหาอะไรคุยกับผมได้นะ อาจช่วยไม่ได้แต่ยินดีรับฟังนะครับ”
“มันก็ไม่มีอะไรหรอกครับ เรื่องไร้สาระน่ะ ปิงคิดเวิ่นเว้อไปเอง” น่านนทีพยายามทำตัวให้ร่าเริงมากขึ้นแต่เห็นอีกฝ่ายทำสีหน้าไม่เชื่อถือก็เลยห่อไหล่ถอนหายใจหนักๆ ออกมาแทน
“มีอะไรเหรอครับ ถึงจะไร้สาระแต่ถ้าทำให้ปิงคิดมากขนาดนี้มันคงสำคัญกับปิงจริงๆ”
“ก็...นิดหน่อย เรื่องเพื่อนน่ะครับ”
“ทะเลาะกับเพื่อนมาเหรอ”
“เปล่าครับ ปิงเพิ่งเห็นว่าเขาจะจัดเลี้ยงรุ่นกัน พรุ่งนี้น่าจะตกลงวันกันได้ แต่ปิงไม่ค่อยอยากไปยังไงไม่รู้ มันก็อยากไปเจอเพื่อนนะแต่อีกใจก็ไม่อยาก คุณสิงเคยเป็นไหม”
“ถ้ากับเพื่อนสนิทเลยไม่ค่อยเป็นครับ แต่เพื่อนที่ไม่ได้สนิทมากก็จะเป็นเหมือนกัน บางทีไปแล้วมันอึดอัดก็ไม่ค่อยอยากไป”
“อย่างคุณสิงยังอึดอัดอีกเหรอ”
“ผมก็คนธรรมดานะ ยิ่งทำงานในวงการแบบนี้ก็ยิ่งวางตัวลำบาก บางทีเราแค่อยากไปนั่งคุยกับเพื่อนสบายๆ แต่มีคนเดินมาขอถ่ายรูปไม่หยุด สำหรับผมมันก็ไม่เป็นไรแต่เพื่อนจะรำคาญมากกว่า ถ้าผมบอกว่าขอไม่ถ่ายนะครับ ขอความเป็นส่วนตัว ข่าวก็จะไปลงว่าหยิ่งบ้าง ติสท์บ้าง ส่วนใหญ่ผมเลยเลือกอยู่ในที่ที่ตัวเองสบายใจมากกว่า” สิงหานึกถึงเรื่องเก่าๆ อาจจะเพราะเขามีโลกส่วนตัวสูง ไม่ค่อยเข้างานสังคมเท่าไร พอเกิดเรื่องเลยไม่มีคนออกหน้าแทน แรงโจมตีทั้งหมดเลยต้องแบกรักคนเดียวเต็มๆ ไม่มีใครแบ่งทอนมันไป ถึงจะทำงานมาหลายปี อายุก็ไม่น้อย แต่ชีวิตคือการเรียนรู้ที่ไม่จบสิ้น เรียนรู้จากประสบการณ์ของตัวเอง
“ปิงรู้สึกว่าตัวเองไม่มีเพื่อนยังไงไม่รู้ คือตอนเรียนเราก็เรียนด้วยกันตั้งแต่มัธยมนะ อาจไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกันแต่พอเข้ามหาฯลัยเรียนคณะเดียวกันก็เลยมาสนิทกัน กลุ่มปิงมีสี่คนแต่อีกสองคนเขาคบเป็นแฟนตอนปีสอง แล้วเพื่อนผู้หญิงอีกคนที่เหลือปิงก็ไม่ค่อยสนิท แล้วเขาก็มีแฟนต่างคณะ ไม่ค่อยไปไหนกับกลุ่ม พอช่วงทำโปรเจ็คจบปิงอยู่กับกลุ่มอื่นเพราะลงเรียนไม่เหมือนกัน มันเลยมีช่วงห่างๆ บ้าง แต่สามคนนั้นทำไมเขายังสนิทได้เหมือนเดิมปิงก็ไม่รู้ เหมือนปิงห่างออกมาคนเดียว อาจเพราะปิงไม่ค่อยไปเที่ยวด้วยแหละมั้ง พอเรียนจบทำงานคนละเวลาก็ยิ่งไม่เจอกันเลย แต่ปิงส่องเฟสฯ เพื่อนก็เห็นเขาคุยกันเฮฮาไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันด้วย พอจะมีงานเลี้ยงรุ่นปิงเลยงงๆ ตัวเองว่าจะไปดีไหม ถ้าไปจะนั่งคุยกับใคร หรือไม่ไปดี แต่เดี๋ยวเพื่อนจะหาว่าโลกส่วนตัวสูงไม่ร่วมกิจกรรมอีกหรือเปล่า เฮ้อ...คุณสิงว่าปิงทำไงดี” น่านนทีนั่งเท้าคางคิ้วขมวดมุ่น สิงหาที่เดินมานั่งข้างกันยิ้มเบาๆ เมื่อได้รู้ปัญหาที่ไม่ได้เรียกว่าใหญ่ แต่เป็นปัญหาโลกแตกที่ทุกคนต้องเคยเจอ
“ผมไม่รู้ว่าสำหรับปิงเพื่อนคืออะไรนะ แต่เพื่อนของผมต้องเป็นคนที่ใส่ใจกัน จริงใจต่อกัน ไม่มีเรื่องผลประโยชน์มาเกี่ยว ถ้าเป็นเพื่อนสนิทก็อาจพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง ไม่ต้องถึงกับรู้ความลับทุกอย่างก็ได้แต่ต้องคุยได้ ก่อนนี้ผมมีเรื่องโกรธชวินมันก่อนไปเมืองนอก ผมทิ้งโทรศัพท์ไม่ให้ใครติดต่อได้ ไม่คุยเลยหลายเดือน จนอารมณ์เย็นลง เคลียร์ความรู้สึกตัวเองแล้วก็ติดต่อกลับมาหามัน ตอนนั้นเราไม่เคยพูดเรื่องปัญหาเลย มันแค่บอกผมว่าขอโทษ ผมก็ขอโทษ แค่นั้นพอ เราอาจจะไม่ได้เคลียร์ใจอะไรกันเป็นคำพูดเยิ่นเย้อแต่เราเข้าใจกันว่ากูโอเคนะ ขอโทษนะ หลังจากนั้นถ้าอยากฟังคำอธิบายก็ค่อยว่ากัน ถ้าเขาเห็นเราเป็นเพื่อนเขาจะไม่ทำให้เราะอึดอัดในการอยู่ตรงนั้น ผมไม่ได้จะว่าร้ายเพื่อนปิงนะ แต่ผมเข้าใจเวลาเพื่อนในกลุ่มเป็นแฟนกันเนี่ย ถ้าจัดการมันดีมันจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้แหละ แล้วพอทิ้งไว้ไม่สนใจมันจะยิ่งห่างกัน ผมว่าปิงมีคำตอบในใจตัวเองนั่นแหละว่าปิงรู้สึกยังไง เพียงแต่ปิงอยากได้คำตอบชัดๆ จากคนอื่นแค่นั้น”
“อืม ปิงอยากรู้ว่าปิงไม่ดียังไงเหรอ ปิงอาจเป็นคนคุยกับคนอื่นไม่เก่งแต่กับเพื่อนปิงก็คุยสนุกตลอด เคยทำให้เพื่อนหัวเราะ ปิงไม่เที่ยวกลางคืนเพราะต้องช่วยแม่ขายของตอนเช้า แต่ถ้าไปกินพวกร้านหมูกระทะหรือเที่ยวตอนกลางวันดูหนังอะไรงี้ปิงก็พยายามไปตลอดถ้ามีเงินพอ แต่เหมือนมันจะไม่พอสำหรับทุกคนเลย ปิงเป็นเพื่อนที่ไม่ดีตรงไหนหรือเปล่า ทำไมเพื่อนถึงไม่ค่อยคิดถึงปิงเลย”
“ปิงครับ อย่าคิดมากเลย บางคนเขาก็แค่ไม่ได้เกิดมาเพื่อเข้ามาอยู่ในโลกเดียวกับเรา อาจอยู่ด้วยกันนานหน่อยแต่ถึงเวลาก็โคจรผ่านออกไป ปิงไม่ได้ผิดอะไร พวกนั้นก็อาจจะผิดหรือไม่ผิด คำว่าทำไมมันเป็นคำถามที่ไม่น่าถามตัวเอง เพราะคำตอบมันไม่มีวันจบสิ้น ปิงแค่ถามตัวเองพอว่ามีความสุขหรือเปล่า ผิดหรือเปล่าพอ ถ้าไปงานเลี้ยงรุ่นปิงจะสนุกไหม จะมีความสุขกว่าไม่ไปรึเปล่า หรือแม้แต่กับเพื่อนก็ตาม ปกติผมเห็นปิงร่าเริงมีความสุขทุกวัน ดึกแค่ไหนตาก็ใสแป๋วตลอดเวลา ยิ้มให้ทุกคน แต่กับเรื่องคนไม่กี่คนทำให้รอยยิ้มปิงหายไปเยอะเลย เพื่อนสมัยเรียนบางครั้งก็ไม่ต้องคบกันจนตายนะ แค่จำแต่เรื่องดีๆ แล้วไม่ทำลายมันลงก็พอ”
“คุณสิงพูดเหมือนอยากให้ปิงเลิกคบเพื่อนเลย”
“มันไม่ได้เรียกว่าเลิกคบหรอก ถ้าเราไม่ได้เกลียดกัน อาจจะห่างกันไป ไม่ได้เรียกว่าเพื่อนสนิท แต่ถ้ามีโอกาสได้เจอได้ทักทายเรายังเรียกเขาว่าเพื่อนได้เสมอนี่ครับ ดีกว่าจำไว้ตลอดว่าเขาคือเพื่อนสนิทแต่มีคำถามตลอดเวลาว่าทำไมๆๆ เพื่อนวัยเด็ก เพื่อนสมัยเรียน เพื่อนข้างบ้าน ทุกคนก็คือเพื่อนที่มีความทรงจำดีๆ กับเราช่วงเวลาหนึ่งทั้งนั้น อาจฟังเหมือนตีกรอบ ห่างเหินไปบ้าง แต่มันคือความจริง พอปิงโตขึ้น สังคมกว้างขึ้น จะมีอีกหลายคนที่ค่อยๆ เดินห่างเราไปเรื่อยๆ เราไม่ต้องถามเขาหรอกว่าเขาไปไหน แค่จำเขาไว้ก็พอ”
“...แต่ปิงก็จะไม่มีเพื่อนเลยนะ”
“ทุกวันนี้ปิงมีความสุขไหมครับ มีคุณโจ คุณนิด ออม ถึงจะทำงานร่วมกันแต่กับออมผมเห็นมีเรื่องเมาท์กันตลอดนี่นา หรือคุณฝ้ายที่ไม่ได้ทำงานด้วยแต่ก็ยังติดต่อเสมอจริงไหม มันอาจจะเริ่มจากเพื่อนร่วมงานก็จริงแต่ปิงก็ไม่ได้คุยแค่เรื่องงานกับทุกคนนี่ แถมมีนัดไปดูหนังไปซื้อของกันหลังเลิกงานหรือวันหยุดอีก ผมว่าไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมงานหรอก คนพวกนี้ก็คือเพื่อนใหม่ปิงไงครับ”
“อืม ถ้าคิดแบบนี้ปิงก็มีเพื่อนเยอะกว่าเมื่อก่อนอีก รวมคุณสิงไปด้วย” น่านนทียิ้มทะเล้นให้ แต่สิงหาเริ่มไม่อยากยิ้มแล้ว
“ก็ถือว่าได้ครับ เอาไว้มากกว่าเพื่อนค่อยว่ากันอีกที”
“....คุณสิงก็ชอบพูดอย่างนี้ตลอด อย่าแกล้งบ่อยนักสิครับ ปิงเบื่อโดนคนอื่นแซวแล้วนะ”
“ถ้าปิงสัญญาว่าจะไม่แกล้งซื่อใส่ผมอีก ผมก็จะไม่แกล้งหยอดต่อหน้าคนอื่น”
“ปิงไม่ได้แกล้งซื่อ”
“แสดงว่าซื่อจริงๆ ที่ผมโทรหาทุกวันบอกฝันดีทุกคืนมาเป็นเดือนคือปิงไม่เข้าใจว่าผมทำอะไรอยู่ งั้นเหรอครับ”
“ก็....คุยกันแบบเพื่อนใหม่ไง”
“ถ้าผมบอกตรงๆ ปิงยังจะแกล้งไม่รู้อยู่หรือเปล่า เอาไงดีครับ”
“...ปิงเป็นคนธรรมดาเองนะ หน้าตาก็ไม่ได้ดีอะไรด้วย”
“ครับ ผมรู้” สิงหาพูดจบน่านนทีอ้าปากเหวอน้อยๆ ถึงเขาจะพยายามทำเป็นไม่สนใจแต่เวลานี้สิงหาไม่ควรตอบแบบนี้ไม่ใช่เหรอ มันน่าจะพูดว่า ‘ไม่จริง ปิงก็หน้าตาดี’ หรืออะไรทำนองนี้นี่ ตามพล็อตละครไง ทำไมย้ำว่าเขาหน้าตาไม่ดีแทนล่ะ
“ก็ในเมื่อรู้แล้วมายุ่งกับปิงทำไมล่ะ”
“ก็ไม่ได้ชอบคนหน้าตาดีนี่ครับ”
“โห คุณสิง ไม่ต้องย้ำนักก็ได้ว่าปิงหน้าตาไม่ดีน่ะ แกล้งปิงอยู่หรือเปล่าเนี่ย”
“ฮ่าๆๆ แซวเล่น จริงๆ ปิงก็ไม่ได้หน้าตาแย่ ก็น่ารักใสๆ เทรนเกาหลีไง แต่ผมไม่ได้มองปิงที่หน้าตาไงครับ ผมแค่รู้สึกสนใจ อยากคุยด้วยบ่อยๆ พอคุยกันบ่อยๆ ก็อยากให้มันพัฒนามากขึ้น ผมพูดแบบนี้ไม่ได้เร่งอะไรปิงนะ แค่บอกให้รู้ไว้ แล้วก็เลิกแกล้งไม่รู้ได้แล้ว ถ้าปิงไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมเลย หรืออึดอัดก็บอกผมได้ ถ้าไม่กล้าพูดส่งไลน์มาก็ได้ ผมบอกตามตรงว่าตอนนี้ผมสนใจปิง ชอบ ยังไม่ได้ถึงกับรักอะไรแบบนั้น ผมแค่อยากให้เราค่อยๆ เริ่มเรียนรู้กันมากขึ้น ถ้าต่อไปปิงไม่โอเค คุยกันมากขึ้นแล้วก็ไม่ได้รู้สึกอะไรก็บอกผมได้ตลอด ถ้าปฏิเสธช่วงนี้ผมก็ยังไม่ถือว่าอกหัก อาจจะเสียใจนิดหน่อยแต่ไม่เป็นไร ปิงว่าไงครับ”
“...คุณสิงพูดเหมือนขอจีบเลย”
“อืม ก็ถ้าบอกแบบนั้นจะกดดันปิงไปหรือเปล่า ผมไม่อยากกดดันนะ ไม่ได้อยากคาดหวังว่าต่อไปเราจะเป็นยังไงด้วย แค่อยากรู้จักกันมากกว่านี้ก่อน เรียกจีบหรือเปล่าครับ”
“...ไม่กดดันแน่นะ”
“แน่ครับ”
“ถ้าสมมติว่าไม่ได้คบกันก็จะไม่โกรธปิงนะ ไม่แบบ...หายไป”
“ถ้าปิงไม่ได้ทำเรื่องร้ายแรงจนผมเกลียด ต่อให้ไม่ได้คบกันเราก็เป็นเพื่อนกันได้ แต่อาจขอเวลาไปทำใจนิดหน่อย”
“งั้น...ก็แล้วแต่คุณสิง ปิงไม่รู้เหมือนกัน”
“ถ้าแล้วแต่ผม ปิงก็ต้องให้เวลากับผมมากขึ้นนะ บางวันเราอาจออกไปหาอะไรกินกัน ดูหนัง หรือทำกิจกรรมอย่างอื่นมากกว่าแค่โทรคุยกัน ได้ไหมครับ”
“ก็ได้ ถ้าปิงว่างนะ คือบางทีปิงว่างแต่ปิงก็ขี้เกียจออกจากบ้าน คุณสิงอย่าชวนเที่ยวบ่อยนะ”
“ได้ ผมก็ไม่ค่อยชอบไปเที่ยวไหนเหมือนกัน”
“ปิงว่าคุณสิงขึ้นห้องไปได้แล้วครับ จะได้รีบนอน”
“ผมยังไม่ค่อยง่วงเลย นั่งเป็นเพื่อนปิงได้สบาย”
“ขึ้นไปเถอะครับ...ปิงอยากนั่งอายคนเดียว”
“....ฮึๆๆ โอเคครับ งั้น...ค่อยๆ อายไปนะ ผมขึ้นไปนอนก่อน ฝันดีล่วงหน้านะครับ” สิงหาลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ พยายามกลั้นหัวเราะ คนที่พยายามนั่งก้มหน้าคางชิดอกแต่ก็ยังปิดหูและแก้มแดงๆ ไม่มิดได้ยินก็หันมามองค้อนแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่นก่อนพูดตอบด้วยคำเดิมๆ แต่มีความหมายมากกว่าเดิม
“ฝันดีเช่นกันครับ”
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 04-05-2019 21:50:24
ไม่รู้เป็นเพราะบรรยากาศอุ่นๆ หวานๆ ยามย่ำคืนที่ผ่านมาหรือเปล่า เรื่องดีๆ เลยเกิดขึ้นกับน่านนทีโดยไม่ทันตั้งตัว เช้าวันถัดมาขณะกำลังกลับบ้าน เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้นแต่เขาไม่ได้สนใจจนกลับถึงบ้าน ข้อความจากเพื่อนที่แทบไม่เคยทักเขามาก่อน
‘ปิงจะไปงานเลี้ยงรุ่นเปล่า แพนมันนัดไปพร้อมกันหนึ่งทุ่มนะ เจอกันหน้าร้านก่อนค่อยเข้าไปพร้อมกัน’ ข้อความจากภัทรที่ส่งมาทำให้น่านนทีดีใจแล้วรีบตอบตกลงไปทันที ลืมความตั้งใจที่จะไม่ไปร่วมงานไปเสียสนิท เขาบอกกับตัวเองว่าต้องลองดู ช่วงนี้งานสบายขึ้นมีเวลาว่างกว่าเมื่อก่อนที่เปลี่ยนงานบ่อย ถ้าเพื่อนชวนไปไหนเขาก็จะลองไปดู ไหนๆ คบกันมาตั้งหลายปี จะหายหน้ากันเฉยๆ เหมือนลืมๆ กันไปมันก็รู้สึกไม่ดี
ในห้องประชุมของบริษัทฯ นักรบ วันนี้มีทีมงานหลักที่ลงตัวเรียบร้อยแล้วเข้ามาประชุมความคืบหน้า สิงหาได้รับเชิญให้เข้าร่วมประชุมด้วย คนเขียนบทหรือเจ้าของเรื่อง ผู้ช่วยผู้กำกับ ทีมงานฝ่ายต่างๆ ที่สำคัญก็ร่วมประชุมด้วย นักรบพูดเรื่องการเตรียมงานในขั้นตอนต่อไป การคัดเลือกนักแสดงบทอื่นๆ โดยยินดีรับฟังความเห็นทุกคนหากมีใครอยากเสนอคนที่เหมาะกับบท
“เรื่องตารางถ่ายทำเดี๋ยวให้พี่อ้วนแจ้งอีกทีนะสิง แต่ต้องเริ่มลดน้ำหนักลงได้แล้วนะ พยายามอย่าโดนแดดด้วยช่วงนี้ เอาขาวๆ ซีดๆ ไว้” นักรบหันมากำชับสิงหาอีกครั้ง ที่เขาเรียกให้สิงหาเข้าประชุมด้วยเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายสนใจงานเบื้องหลังเหมือนกัน
“ได้ แล้วตกลงบทพี่สาวนี่ใครเล่น เผื่อนัดไปเวิร์คช็อปด้วยกัน”
“ได้พี่แหม่มมาเล่นให้ โชคดีไป แต่เรื่องเวิร์คช็อปนี่เดี๋ยวดูอีกทีนะ พี่เขาคิวแน่นอยู่ จะพยายามให้ได้ก่อนเปิดกล้องสักครั้งสองครั้งก็พอ แล้วสิงไปติดต่อครูสอนภาษามือแล้วใช่ไหม เริ่มเรียนหรือยัง”
“มะรืนเริ่มวันแรก ส่วนโรงฯบาลพี่อ้วนบอกจะติดต่อให้เข้าไปสักสองสามครั้ง ต้องคุยกับทางหมอก่อน”
“พี่อ้วนว่าไงครับ คุยมาหรือยัง”
“หมอเขาให้ดูได้เป็นคนๆ นะ ตอนนี้ยังบอกว่ากี่คนต้องรอให้ญาติคนป่วยอนุญาตก่อน แต่ถ้าคุยแค่กับหมอนี่กี่ครั้งก็ได้แค่แจ้งล่วงหน้าไปหน่อยก็พอ”
“โอเค พี่อย่าลืมดูให้ตรงเคสเดียวกับบทหน่อยนะ”
“ได้จ้ะ อ้อแล้วก็สิง เรื่องลดน้ำหนักเดี๋ยวพี่พาไปคุยกับนักโภชนาการอีกทีนะ อย่าเพิ่งโหมลดเอง”
“คุณสิงอย่าตัดผมด้วยนะครับ ให้มันยาวอีกหน่อยดูยุ่งๆ จะดีกว่า ตอนนี้มันสั้นไป” ทั้งคนเขียนบทและพี่อ้วนผลัดกันกำชับการเตรียมพร้อมคนละอย่างสองอย่าง นักรบเลยนั่งคุยกับผู้ช่วยผู้กำกับเรื่องโลเคชั่นที่อยากได้ กว่าจะเลิกประชุมก็เกือบบ่าย ออกจากบริษัทฯ ได้ก็ตรงไปร้านอาหารที่นัดเพื่อนเอาไว้เพื่อคุยเรื่องร้านต่อ แต่ไม่ว่างานจะยุ่งมากแค่ไหนเขาก็ไม่ลืมส่งข้อความหาน่านนทีเพื่อบอกเล่าให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขากำลังทำอะไร เบื่อรถติด หิวข้าว อยากได้กำลังใจ และอีกฝ่ายก็ไม่ทำให้ผิดหวัง แม้จะไม่ได้ตอบอะไรมากมายแต่ก็มีสติ๊กเกอร์ตัวการ์ตูนส่งกลับมา บางครั้งก็มีคำพูดที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นใจเช่น ทำไมไม่กินครับ ทำไมไม่หาอะไรรองท้องก่อน รถติดมากเลยเหรอ ขับรถดีๆ นะครับ แถมอีกฝ่ายก็เริ่มพูดเรื่องส่วนตัวกับเขามากขึ้นโดยที่เขาไม่ต้องถามเอง อย่างเช่นเรื่องงานเลี้ยงรุ่นที่ตกลงจะไปเพราะเพื่อนชวน น้ำเสียงดีใจตอนเล่าทำให้เขาเป็นห่วงนิดหน่อย การอยู่กลุ่มเดียวกันไม่จำเป็นต้องสนิทเท่ากันทุกคน และหลายครั้งในกลุ่มเพื่อนมักจะมีคนหนึ่งที่สนิทน้อยที่สุด ในสถานการณ์นี้น่านนทีคือคนๆ นั้น แม้แต่กลุ่มเพื่อนของสิงหาเองก็มีเรื่องแบบนั้น ยิ่งตอนที่เขาคบกับพีท ความห่างเหินในกลุ่มก็ยิ่งมาก โบ้เป็นเพื่อนต่างคณะทำให้ไม่ค่อยได้เจอ ส่วนเต้ตอนแรกก็ยังดีๆ แต่พอเขาเริ่มทะเลาะกับพีทบ่อยเต้ก็เริ่มไม่ชอบพีท ถึงพีทจะมีเพื่อนสนิทอีกกลุ่มแต่งานของสิงหาทำให้มีเวลาว่างไม่มาก ถ้าว่างก็จะนัดเจอพร้อมๆ กัน ชวินที่เป็นคนกลางก็พลอยอึดอัด สถานการณ์แย่ๆ แบบนี้เกิดได้กับทุกคน อยู่ที่ว่าจะจัดการยังไง สิงหาพยายามประคับประคองความสัมพันธ์กับทุกคนให้ดีที่สุดเพราะทุกคนล้วนเป็นคนสำคัญ เพื่อนทุกคนก็ให้ความร่วมมือ ไม่มีการชวนกันไปไหนแล้วไม่ชวนอีกคนหรือห้ามอีกคนมา ทุกครั้งที่มีปัญหาก็จะพูดตรงๆ เพื่อเคลียร์ให้จบไม่ติดใจกัน มันไม่ได้ง่ายแต่ก็ไม่ยากเกินกว่าจะพยายาม แต่จากที่ฟังน่านนทีเล่า เหมือนจะไม่มีใครพยายามประสานความสัมพันธ์นี้เท่าไร แม้แต่ตัวน่านนทีเองก็อาจจะมีแค่การตั้งคำถามโดยไม่พยายามหาคำตอบและแก้ไขมัน จนเริ่มห่างเหินกันเหมือนทุกวันนี้
การติดต่อวัดหาฤกษ์สำหรับทำบุญขึ้นบ้านใหม่โจเป็นคนรับหน้าที่ โดยมีคำกำชับของน่านนทีที่ระบุให้หาวัดหรือพระที่มีของดีปราบผีเก่งๆ ตอนที่โจได้ยินแทบจะยกมือตบหัวลูกน้อง ถามไปถามมาถึงได้รู้ว่าปัญหาที่เกิดนอกจากโทรศัพท์วันนั้นยังมีอย่างต่อเนื่องและมากกว่าที่คิด คนที่ออกความเห็นให้ทำบุญก็คือลูกน้องตัวดีตรงหน้านี่เอง แต่จะให้เขาไปหาวัดดังเรื่องนี้ก็ไม่ใช่ง่าย เขาเลยเลือกวัดที่ใกล้ที่สุดเพราะเดินทางสะดวกและก็เป็นวัดดังที่คนนับถือมากอยู่แล้ว เป็นการตัดสินใจที่ไม่ค่อยได้รับการตอบรับจากคนที่นั่งข้างๆ
“เอาพระมาทั้งทีถ้าไล่ผีไม่ออกเราเสียชื่อเลยนะพี่โจ ปิงบอกให้หาวัดดังๆ หน่อย ไปไกลหน่อยก็ได้ไม่เป็นไรหรอก”
“ไอ้ปิง เราเป็นคอนเซียซไม่ใช่คนไล่ผีนะ จะมาเสียชื่ออะไร แล้ววัดนี้ก็ดังมันต้องมีดีบ้างสิ อย่าไปทำท่าขี้กลัวอย่างนี้ให้คุณสิงเห็นล่ะ เดี๋ยวเขาจะยิ่งคิดมาก บางทีมันอาจไม่มีอะไรก็ได้ ทำบุญสักหน่อยก็หาย”
“พี่โจก็พูดได้สิพี่ไม่ได้อยู่ห้องเขานี่ ปิงเห็นรูปถ่ายผี เอ้ย ไม่ใช่สิต้องรูปผีถ่าย มีตั้งหลายรูป คุณสิงตั้งกล้องถ่ายในห้องเลยนะแต่ปิงไม่กล้าดูหรอก เขาเจอมาหนักนะ เราต้องช่วยเขาสิพี่ ไหนตอนแรกบอกปิงว่าคอนเซียซต้องทำได้ทุกอย่างเพื่อความสุขของลูกบ้าน เนี่ย ลูกบ้านโดนผีหลอกก็ไม่เห็นช่วยได้เลย เอาพระมาหลอกคุณสิงทำบุญเฉยๆ มากกว่า”
“นี่ไอ้ปิง พระจริงนะเว้ยไม่ใช่พระปลอม พูดซะเสียหายกันหมด แล้วต่อให้ไปหาพระดังเรื่องปราบผีก็ไม่รู้จะช่วยได้จริงหรือเปล่า อาจมาหลอกคุณเขาเปล่า เราเป็นพุทธก็แก้แบบสายกลางไปก่อน ทำบุญให้ไปก่อนเผื่อเขาได้แล้วจะไปเกิด จบปัญหากันไป”
“แต่...”
“พอๆ ไม่ต้องพูด พี่ได้ฤกษ์มาแล้ว นิมนต์พระไว้แล้ว ศุกร์หน้า เลี้ยงเพล ไปบอกคุณสิงด้วย” โจพูดจบก็หันหลังหนี หยิบแฟ้มงานมานั่งอ่าน พยายามไม่สนใจเสียงบ่นพึมพำของคนอยากปราบผี เห็นท่าทางแบบนี้แล้วเขายิ่งนึกไม่ออกว่าอะไรทำให้ดาราหนุ่มหล่อขนาดนั้นมาสนใจได้ หรือว่าโดนของ
ยิ่งใกล้วันนัดเลี้ยงรุ่นน่านนทียิ่งตื่นเต้นและกังวล แต่ก็ไม่ยกเลิกแน่นอน เมื่อวันเสาร์มาถึงน่านนทีที่เพิ่งกลับมานอนเกือบเที่ยงก็รีบตื่นตั้งแต่ห้าโมงเย็น เตรียมชุดทำงานใส่กระเป๋าเพราะต้องเข้างานตอนห้าทุ่มครึ่ง ร้านที่จัดเลี้ยงเป็นร้านอาหารมีห้องคาราโอเกะหรืออยากฟังดนตรีสดก็มีเหมือนกัน แต่ทุกคนลงความเห็นให้จองห้องคาราโอเกะจะได้เป็นส่วนตัว เสียงดังได้ไม่ต้องเกรงใจใจ เขามาถึงก่อนเวลานัดครึ่งชั่วโมง มีเพื่อนบางคนเริ่มมาถึง ชักชวนให้เข้าไปในงานด้วยกันแต่เขายืนยันจะรอเพื่อนในกลุ่มก่อน
“วันนี้นอนไม่กี่ชั่วโมงเอง คืนนี้ปิงจะไหวไหมเนี่ย” สิงหาเพิ่งกลับถึงห้องเลยโทรมาให้กำลังใจอีกฝ่าย เมื่อคืนน่านนทีแอบบ่นกับเขาว่าร้องเพลงไม่เป็น แต่เพื่อนในกลุ่มชอบ มีคาราโอเกะแบบนี้สงสัยมีแย่งไมค์กันแน่ๆ แต่เจ้าตัวก็กังวลว่าจะมีใครยื่นไมค์มาให้ร้องเหมือนกัน ถ้าปฏิเสธไม่รู้จะทำงานกร่อยหรือเปล่า หัวเล็กๆ ไม่รู้คิดอะไรฟุ้งซ่านไปหมด
“ไหวครับ แต่อาจงีบหลับสักชั่วโมง ไม่มีใครจับได้แน่นอน”
“จะออกจากงานกี่โมง ให้ผมไปรับดีไหม จะได้นอนบนรถด้วย”
“ไม่ต้องหรอก ปิงไปเองได้ เดี๋ยวนั่งบีทีเอสไปแป็บเดียวถึง”
“แน่ใจนะ ผมไปรอรับได้นะ ร้านที่ปิงไปผมก็รู้จัก”
“ไม่เอา ปิงกลับเอง คุณสิงห้ามมานะ”
“โอเคๆ แต่ถ้าเปลี่ยนใจโทรมาได้ตลอด ห้ามเกรงใจกัน”
“ได้ครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะ เพื่อนปิงเดินมาแล้ว”
“ครับ ขอให้สนุกนะ”
“ขอบคุณครับ”
คำอวยพรของอีกสิงหาเหมือนจะไม่ค่อยได้ผล รอยยิ้มที่มีเมื่อได้เจอเพื่อนๆ ตอนแรกเริ่มค่อยๆ ตกลงเมื่อบรรยากาศวันเก่าๆ เริ่มกลับมาอีกครั้ง แพนกับเป๊บคู่หนุ่มหล่อสาวสวยยังคงตัวติดกันเหมือนเดิม เพื่อนร่วมรุ่นแซวตั้งแต่ก้าวเข้างาน แต่เหมือนบรรยากาศระหว่างทั้งคู่จะแปลกๆ เป๊บค่อนข้างติดโทรศัพท์ ส่วนแพนก็นั่งกอดอกหรือไม่ก็หันมาคุยกับภัทร แน่นอนว่ากระซิบกันแค่สองคน น่านนทีพยายามปล่อยวางความรู้สึกโดดเดี่ยวทิ้งไป สนุกกับเพื่อนคนอื่น ใครถามอะไรก็ตอบหรือไม่ก็เป็นฝ่ายชวนเพื่อนที่นั่งใกล้ๆ คุย แต่บทสนทนาไม่ค่อยรื่นไหลเท่าไร ไม่นานก็หมดหัวข้อคุยเพราะส่วนใหญ่คุยกันแต่เรื่องสมัยเรียน กิจกรรมที่เคยร่วมกันทำในวันเก่าๆ ที่เขาแทบไม่เคยมีส่วนร่วม ครอบครัวที่มีฐานะปานกลาง แถมมีลูกสามคนอายุใกล้ๆ กัน ค่าใช้จ่ายมันสูง คณะที่เขาเลือกเรียนมีค่าใช้จ่ายน้อยที่สุด งานก็น้อย มีเวลาว่างช่วยงานที่บ้านได้ เขารู้ว่าเงินมันหายากและพ่อแม่ก็ลำบากอยู่ เวลาใครชวนไปเที่ยวเขาก็เลยไม่ค่อยไป เพื่อนในห้องเคยนัดไปเที่ยวทั้งห้องที่เวียดนามเขาก็ไม่ไป หรือไปแค่ต่างจังหวัดแบบเหมารถค้างคืน เขาก็ไม่ได้ไป มันไม่ได้ผิดที่เพื่อนหรอกที่จะสนิทกันอยู่สองสามคน เขาเองที่ทำตัวแปลกแยก แต่มันก็ผ่านมาถึงตอนนี้ แก้ไขอะไรไม่ได้ ก็คงต้องปล่อยมันไปอย่างที่สิงหาบอก เพียงแต่...เสียดายเหมือนกันนะ
งานเริ่มไปได้เกือบสามทุ่มน่านนทีก็ขอตัวกลับก่อนด้วยข้ออ้างว่าต้องไปเข้างานต่อ แต่เพื่อนก็ไม่ถามอยู่ดีว่าเข้างานกี่โมง ภัทรกับแพนเดินออกมาส่งเขาหน้าร้าน แต่เหมือนหาโอกาสออกมาคุยกันลับตาคนอื่นมากกว่า เขาเดินนำจนพ้นร้านมาถึงริมถนน หันไปมองเพื่อนสองคนเดินควงแขนคุยกันสีหน้าเคร่งเครียด ภัทรเป็นคนที่หันมาเห็นว่าเขามองอยู่
“ไปแล้วนะ กลับเข้าไปเถอะ เดี๋ยวเรายืนเรียกรถตรงนี้แหละ”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวยืนเป็นเพื่อน แกน่าจะอยู่นานๆ หน่อย ทีหลังลางานไปเลยจะได้อยู่ดึกๆ กัน เผื่อไปเที่ยวไหนต่อ”
“ไว้คราวหน้านะ ไปเถอะ เดี๋ยวยืนคนเดียวได้ ยุงกัดเปล่าๆ”
“เออๆ โชคดีนะแก ไว้เจอกันใหม่”
“บายนะปิง ยังไม่ค่อยได้คุยกันเลยว่ะ ไว้นัดเจอกัน”
“เออ บ๊ายบาย” เขาโบกมือลาเพื่อนแล้วหันหลังให้ เตรียมมองหารถแท็กซี่ที่ผ่านมา ไม่ได้สนใจว่าเพื่อนจะเดินไปหรือยัง
ปริ๊น ปริ๊น
เสียงแตรรถดังมาจากคันที่กำลังขับออกจากร้านพอดี ทั้งเขาและเพื่อนรีบหลบให้พ้นทางทั้งที่ความจริงก็ไม่ได้ขวางอยู่แล้ว ปากที่หุบยิ้มไปนานแล้วเม้มแน่น คนยิ่งหงุดหงิดยังมาบีบแตรใส่อีก แถมยังจอดแช่ไม่ขับไปพ้นๆ สักที เขาพยายามชะเง้อผ่านหน้ารถมองหาแท็กซี่ ถ้าเผื่อมีคันว่างๆ มาตอนนี้แล้วคันนี้พุ่งออกไปพอดี แท็กซี่ไม่จอดเขาจะทำยังไง กำลังสองจิตสองใจว่าจะเดินห่างๆ ไปอีกหน่อยดีหรือเปล่า โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็สั่นซะก่อน เขาหยิบมาดูเห็นชื่อคนโทรรีบหันขวับมองเพื่อนที่ยืนห่างออกไปไม่กี่ก้าว คงไม่เห็นรูปใช่ไหม ไม่น่าเอารูปที่ถ่ายด้วยกันบันทึกตรงเบอร์เลย
“ครับคุณสิง”
“คุยกับเพื่อนเสร็จหรือยังครับ ผมจอดนานไม่ได้นะ”
“ห๊ะ อะไรนะครับ”
“ปิงลาเพื่อนเสร็จยัง ผมจอดนานไม่ได้มีรถกำลังจะออก”
“อย่าบอกนะว่าที่จอดหน้าปิงนี่รถคุณ”
“ใช่สิครับ ขึ้นรถเร็วๆ เลย มีรถมาจ่อแล้ว”
“อ้อ ครับๆ ไปนะพวกแก” เขารีบหันไปลาเพื่อนที่ยังยืนคอยอยู่ แล้วรีบเปิดประตูเข้าไปนั่งข้างคนขับทันที เปิดเร็วปิดเร็ว ไฟรถติดแป๊บเดียวน่าจะยังไม่ทันเห็นว่าใครขับ น่านนทีรีบเหลียวไปมองเพื่อนเห็นทั้งคู่มองเข้ามาในรถด้วยความสงสัย แต่คงไม่ทันเห็นอะไรหรอก คงงงว่ามีคนมารับแล้วจะยืนโบกรถทำไมมากกว่า
“คุณสิงมาได้ไง แล้วมาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย”
“คุยกับปิงเสร็จก็กินข้าวแล้วขับมาเลย โชคดีได้ที่จอดใกล้ทางออกพอดี ถ้าไม่เห็นปิงนี่คงรอเก้อเลย”
“ปิงบอกว่ากลับเองได้ไงครับ คราวหลังคุณสิงอย่าทำอีกนะ มันทำให้ปิงรู้สึกไม่ดีเลย” น่านนทีพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนสิงหาเริ่มหุบยิ้มลง นึกทวนคำพูดและท่าทางของอีกฝ่าย เป็นครั้งแรกที่เห็นน่านนทีโกรธ
“ขอโทษนะครับ สัญญาว่าต่อไปจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีก ไม่โกรธนะ”
“ไม่ได้โกรธนะแค่ไม่พอใจนิดหน่อย มันดูเหมือนปิงไม่ได้เรื่องต้องให้คนอื่นคอยช่วยตลอด ปิงไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้”
“โอเคครับ ผมเข้าใจแล้ว จริงๆ แค่เป็นห่วงเฉยๆ แล้วก็ว่างด้วย ถ้าพรุ่งนี้มีงานต่อให้ห่วงก็คงไม่ออกมาหรอกครับ สัญญาว่าครั้งหน้าจะไม่ทำอะไรตามใจแบบนี้อีก ผมกลัวมาดักรอเก้อเหมือนกัน”
“ขอบคุณนะครับ อย่าโกรธปิงนะที่พูดแบบนี้ ปิงชอบที่มีคนคอยห่วงแต่ไม่ชอบทำตัวให้คนอื่นห่วง คราวหน้าคุณสิงแค่โทรมาก็พอนะครับ”
“ได้ ดีกันแล้วนะ”
“ครับ เพิ่งสามทุ่มเอง ถึงคอนโดฯ ก่อนเวลาเยอะแน่เลย ปิงจะได้งีบก่อนสักชั่วโมง”
“จะไปแอบงีบตรงไหน ไปห้องผมไหม”
“ไม่ดีหรอกครับ ขึ้นห้องลูกบ้านบ่อยๆ เดี๋ยวโดนร้องเรียน ปิงนอนห้องพักพนักงานได้ มีเสื่อของพี่แม่บ้านเอามาปูก็นอนได้แล้ว”
“ยังไม่ถึงเวลางานนี่ครับ นอนห้องผมสบายกว่า นะ”
“ไม่เอา”
“ไม่เอาเพราะเกรงใจหรือกลัวผี”
“คุณสิงน่ะ! พูดอย่างนี้แล้วใครจะอยากไปล่ะ”
“ไปเถอะครับ นะ ผมอยากอยู่ด้วยนานๆ ไหนบอกจะให้โอกาสกันไง”
“ก็...”
“นะครับ ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวผมนั่งเฝ้ารับรองความปลอดภัยให้ ไปนะ”
“ก็ได้ครับ” น่านนทีตอบรับเบาๆ รู้สึกเหมือนแพ้ทางยังไงไม่รู้ น้ำเสียงนุ่มๆ อ้อนๆ แบบนี้ทำเอามือกระตุกอยากหาพวงมาลัยมาคล้องคอให้จริงๆ
น่านนทีกำลังนั่งคิดอย่างหงุดหงิด ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เมื่อคืนก่อนไม่น่าขึ้นไปนอนบนห้องสิงหาตามคำชวนเลย ถามว่าเจอผีหรือเปล่า คำตอบคือไม่ แต่น่ากลัวกว่าและจัดการยากกว่า นั่นก็คือ...ผู้จัดการคอนโดฯ หลังจากนอนพักผ่อนวันอาทิตย์แล้วตื่นมาทำงานเช้าวันจันทร์อย่างสดชื่น รอยยิ้มเบิกบานที่มอบให้ลูกบ้านสุดหล่อพร้อมปิ่นโตยามเช้าเป็นรอยยิ้มครั้งสุดท้ายของวัน เพราะตอนสิบโมงอยู่ดีๆ ผู้จัดการก็โทรมาเรียกไปพบที่ห้องทำงาน ถึงผู้จัดการจะค่อนข้างใจดีแต่ก็เข้มงวดมาก ข้อห้ามสำหรับพนักงานต่างๆ ต้องทำให้ได้ ห้ามฝ่าฝืน ที่เขาบอกบ่อยๆ ว่าขึ้นห้องลูกบ้านไม่ได้เพราะกลัวโดนร้องเรียนก็ไม่ใช่ข้ออ้าง วันนี้เขาโดนร้องเรียนจริงๆ
“หน้าหงิกทั้งวันเลย อย่าไปคิดมาก เขาก็แค่เตือนๆ ปิงก็ไม่ได้ทำอะไรน่าเกลียดสักหน่อย” ออมเอ่ยปลอบเมื่อรู้ว่าเพื่อนโดนเรียกไปตักเตือน
“ก็รู้ แต่ไม่ชอบคำว่าหาผลประโยชน์จากหน้าที่นี่ เราไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ แม่ง โคตรเซ็งเลย” จริงๆ ในใบร้องเรียนยังมีคำว่าพฤติกรรมไม่เหมาะสมด้วย รวมๆ ทั้งสองข้อหายิ่งทำให้หงุดหงิด
“แล้วใครร้องเรียนไปแกรู้ไหม พวกห้องนิติฯ น่ะชัวร์แต่ใครวะ ดึกขนาดนั้นยังไปแอบเห็นอีก”
“น้าสิทธิ์บอกว่าคืนนั้นพวกพี่สากินเลี้ยงกันที่ร้านหน้าซอยเนี่ย น้าเขาบอกว่าจอดรถทิ้งไว้แล้วนั่งคันอื่นออกไปกัน คงเห็นตอนปิงให้คุณสิงแวะร้านก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอย มันติดกับร้านเหล้าใช่ไหมล่ะ คุณสิงก็ลงมายืนด้วย ซวยโคตร”
“ยังดีที่มันไม่รู้ว่าแกขึ้นไปนอนบนห้องเขาด้วย ไม่งั้นคงยิ่งกว่านี้”
“ที่โดนเรียกเพราะเรื่องขึ้นห้องนี่แหละ ไม่รู้ว่ารู้ได้ไงเหมือนกัน สงสัยแอบตามเข้ามาด้วย ถ้าเห็นแค่ไปซื้อของข้างนอกก็ร้องเรียนไม่ได้หรอก นี่คำร้องเหมือนกล่าวหาลอยๆ ว่าให้ลูกบ้านหิ้วขึ้นห้องอะ ผู้จัดการเขาเลยถามอ้อมๆ ไงว่าสนิทสนมแค่ไหน แล้วก็เตือนว่าถึงสนิทก็อย่าขึ้นห้องลูกบ้านในเวลางานนะ” น่านนทีบ่นต่ออีกนิดหน่อยก็รีบปรับสภาพจิตใจให้กลับมาแจ่มใสเพื่อรับมือกับงานต่อไป แต่ก็เหมือนความวุ่นวายยังไม่จบสิ้น เพื่อนที่เขาเริ่มปลงว่าจะห่างๆ กันไปกลับเป็นฝ่ายติดต่อมาด้วยข้อความชวนให้โมโห
‘วันนั้นใครมารับปิงน่ะ หน้าคุ้นๆ เหมือนดาราเลย’
เขาพยายามคิด ว่าช่างมัน ถือว่าเป็นวันแย่ๆ วันหนึ่งก็พอ โดยที่ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่คิดตรงกับใจสิงหาตอนนี้เหมือนกัน
—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
ถามว่าติดกล้องช่วยอะไรได้ไหม คำตอบคือ...ช่วยให้หลอนกว่าเดิม :z3: :z3:
แต่ที่แน่ๆ คือ เขาจะจีบกันแบบเป็นทางการกันแล้วค่ะคุณณณณณณณณ :impress2:
เจอกันตอนหน้าค่าาาา :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 04-05-2019 22:14:57
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 04-05-2019 22:28:44
เรื่องอะไรที่วันนี้คุณสิงถึงคิดตรงกับปิง เรื่องวันแย่ๆ
ความหลอนยังคงอยู่
ขอบคุณนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 04-05-2019 22:34:52
เริ่มหัวข้อโดย: zeit ที่ 04-05-2019 22:43:06
อยากอ่านตอนต่อไปทันทีเลย
ถ้ายังทำงานอยู่ สถานะลูกบ้านและเจ้าหน้าที่ มีหวังโดนร้องเรียนอีก
ประเด็นนี้น่าคิด ปิงจะโดนเล่นเรื่องงาน และความรักจะก้าวหน้าไหม
สิงดูแล้วตอนนี้ยังไม่มีอะไร นอกจากเรื่องแฟนเก่าที่อาจจะตามมาวอแว เรื่องงานกำลังไปได้ดี
แถมตอนนี้จีบกันแบบเปิดเผย
แล้วเรื่องผีนี้ ตามจากตัวสิง หรือผีที่ห้องนั้น แต่น่าจะเป็นจากตัวสิงมากกว่า
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 04-05-2019 23:11:08
ปล.นิตินี่ ส. เหมือนกันนะ น่าตบจริง
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 04-05-2019 23:46:11
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 05-05-2019 02:00:01
ปิงสู้ๆ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 05-05-2019 04:08:21
เริ่มหัวข้อโดย: Funnycoco ที่ 05-05-2019 04:33:13
อยากอ่านต่ออีก :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 05-05-2019 06:17:54
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 05-05-2019 08:24:35
เริ่มหัวข้อโดย: JaikOrn ที่ 05-05-2019 08:48:49
เริ่มหัวข้อโดย: In_trawry ที่ 05-05-2019 09:01:04
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 05-05-2019 10:35:47
ถ้าคบกันแล้ว ปิงจะทำยังไงเนี่ย ไม่ต้องออกจากงานเลยหรอ ถึงจะขึ้นห้องแฟนได้
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 05-05-2019 10:52:55
เริ่มหัวข้อโดย: ptmsrn ที่ 05-05-2019 14:17:11
ทั้งเหล่านิติ ทั้งเพื่อนเก่าปิง พีทด้วย แล้วยังมีผีอี้กกก
คุณสิงกับปิงต้องสู้ๆนะ555555
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 05-05-2019 17:04:18
พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก..
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 05-05-2019 19:10:17
งานเข้าปิงเฉย
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 05-05-2019 22:29:24
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 05-05-2019 22:57:15
แต่เป็นเราก็ยอมให้ร้องเรียนนะ ทนความอ้อนของคุณสิงไม่ไหวหรอก อิอิ
ว่าแต่.....ทำไมหลอน!
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 06-05-2019 00:22:55
เริ่มหัวข้อโดย: Hazamii ที่ 06-05-2019 14:05:28
เริ่มหัวข้อโดย: Hazamii ที่ 06-05-2019 14:06:50
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 06-05-2019 15:10:19
ปิงจะได้ระวังตัวมากขึ้น ไม่ทำผิดกฎ
แต่ถ้าไม่หวังดี ก็พยายามได้ดีมากจริงๆ
เอ็นดูปิง แค่บอกว่าให้นิมนต์พระ ก็หลอนเลยจ้า 5555
ยังงงว่าคืออะไร ทำไมถึงมองไม่เห็นอะไรเลย
แต่มีเรื่องไม่ปกติเกิดขึ้น เราเป็นสิงจะหลอนกว่านี้อีก
สิงพาปิงไปทำงานด้วยนะ ที่ร้านที่จะเปิดใหม่นั่นก็ได้
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 06-05-2019 17:37:58
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 06-05-2019 22:56:48
เริ่มหัวข้อโดย: เพียงเพื่อน ที่ 07-05-2019 00:11:54
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 07-05-2019 14:15:49
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 07-05-2019 17:47:37
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 07-05-2019 22:06:24
ส่วนเพื่อนๆนี่สงสัยไม่เข้าเรื่อง ปกติไม่มีทักมาคุย ทีอย่างนี้ละ ทำเป็นอยากรู้ :katai3:
เริ่มหัวข้อโดย: milkshake✰ ที่ 08-05-2019 10:21:27
แต่เพราะน้องปิงน่ารัก พี่จะอดทน!!
เริ่มหัวข้อโดย: kokilolylove ที่ 08-05-2019 23:12:15
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 09-05-2019 10:21:53
น้องปิงอย่าคิดมากค่ะ ไม่เป็นไรนะ โอ๋เอ๋
เริ่มหัวข้อโดย: Stmmltww ที่ 10-05-2019 02:27:19
ขอบคุณมากค่า ชอบมากๆทั้งภาษาและก็เนื้อเรื่อง :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: suginosama ที่ 10-05-2019 11:45:13
คุณจีหักมุมตอนจบซะได้
สิงปิงน่ารักกก
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 11-05-2019 22:24:53
หลังจากประชุมกับทีมงานของนักรบวันนั้นก็มีความคืบหน้าไปมาก การแคสติ้งนักแสดงเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทุกคนได้บทของตัวเองมาท่องก่อนวันเปิดกล้อง สิงหาเริ่มเรียนภาษามือ และวันนี้ก็ต้องมาพบนักโภชนาการเพื่อลดน้ำหนัก พี่อ้วนเป็นคนนัดเขาให้มาที่ฟิตเนสมีชื่อแห่งหนึ่ง ที่นี่มีเทรนเนอร์และนักโภชนาการคอยดูแลให้คำปรึกษา มีคนในวงการบันเทิงใช้บริการค่อนข้างมาก แต่เขาก็ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอหนึ่งในไม่กี่คนที่ไม่อยากเห็นหน้า
“ได้ข่าวว่าคืนวงการแล้วนี่ ไม่รู้จะมีโอกาสได้แสดงด้วยกันอีกไหม ว่าไงคะพี่อ้วน มีหนังให้มีนาเล่นคู่สิงบ้างไหมคะ” หญิงสาวรูปร่างเล็กในชุดออกกำลังกายรัดรูปดูสดใสร่าเริง รอยยิ้มและประกายตาสามารถหลอกใครก็ได้คือจุดเด่นของเธอ มีนาในวันนี้ต่างไปจากอดีตที่มีภาพลักษณ์น่ารักสดใสนิดหน่อย การแต่งหน้าทำให้ดูเป็นผู้หญิงมีความมั่นใจบวกกับชุดที่สวมใส่รัดทรวดทรงยิ่งดูเซ็กซี่จนมีหลายคนแอบมองเธอ
“แหม อย่างมีนาจะมีคิวว่างให้พี่เหรอคะ ช่วงนี้เริ่มโปรโมทหนังที่จีนไม่ใช่เหรอ ถ้ามีคิวเหลือพี่จองตัวล่วงหน้าจริงๆ นะ บอกไว้ก่อน” พี่อ้วนรู้ดีถึงความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ และรู้ว่าตัวจริงของผู้หญิงคนนี้เป็นอย่างไร แต่เพราะชื่อเสียงและผู้ใหญ่ที่หนุนหลังทำให้ต้องยอมสวมหน้ากากเข้าหา
“สำหรับพี่มีนาให้ได้อยู่แล้วค่ะ แต่ปีนี้ค่อยค่อนข้างแน่นแล้ว เสียดายจังเลย”
“ไม่เป็นไร ถ้ามีนาว่างเมื่อไรบอกพี่ได้เสมอ แล้วนี่มีนามาทำอะไรคะ หุ่นแบบหนูไม่ต้องทำอะไรแล้วค่ะ ผอมกว่านี้จะไม่สวยนะพี่ว่า”
“เดือนหน้าจะไปมัลดีฟกับเพื่อนๆ แล้วก็คู่หมั้นน่ะค่ะ ช่วงนี้ต้องมาฟิตหุ่นหน่อยเดี๋ยวใช่ทูพีชไม่สวย สิงว่างไหมคะ ถ้าว่างไปด้วยกันสิ พีทก็ไปนะ” มีนายิ้มหวานเมื่อพูดถึงคู่หมั้นหนุ่ม รอยยิ้มนี้จริงใจอย่างที่สุด มันไม่ได้เกิดจากการความสุขเมื่อพูดถึงคนรักตัวเอง แต่เกิดจากการได้ตอกย้ำแผลอีกฝ่ายมากกว่า เธอไม่รู้ว่าทั้งหมดเป็นการคิดไปเองฝ่ายเดียว แผลนั้นหายนานแล้วและต่อให้ย้ำอีกกี่ครั้งก็ไม่รู้สึกอะไร
“ไม่ล่ะ ไม่ได้สนิทพอที่จะไปเที่ยวด้วยกันได้” สิงหาพูดจบก็ได้ยินเสียงกลั้นหัวเราะของคนที่มาด้วยกัน แต่มีนากลับไม่รู้สึกอะไรเพราะคิดว่าสิงหาพูดประชดด้วยความโกรธ คนบางคนก็ไม่ได้ฉลาดอย่างที่ตัวเองคิด
“น้องมีนาขา พี่ขอตัวน้องสิงไปก่อนนะ เลยเวลานัดพี่มาเยอะแล้ว เอาไว้เจอกันใหม่น้า” พี่อ้วนรีบกอดแขนสิงหาลากไปให้เร็วที่สุดก่อนที่จะหลุดหัวเราะออกมา นักรบเคยบอกแล้วว่าสิงหาไม่ใช่ผู้ชายแสนสุภาพอะไร เนื้อแท้เป็นผู้ชายปากจัดที่ด่าแบบสุภาพทั้งหน้ายิ้มๆ ได้ วันนี้ก็ได้เห็นแล้วว่าจริง ถ้าปล่อยให้คุยนานกว่านี้ไม่รู้มีนาจะหลุดกรี๊ดออกมาตอนไหน
“พี่อ้วนไม่ต้องรีบลากผมขนาดนี้ก็ได้ ผมไม่ทำอะไรเขาหรอกน่า”
“รู้จ้ะ แต่รายนู้นน่ะไม่แน่ ไม่เห็นเหรอว่าเพื่อนนางยกโทรศัพท์ขึ้นมาน่ะ ไม่รู้กดถ่ายไปหรือยัง”
“อ้าว ผมไม่ทันเห็นจริงๆ สงสัยได้ลงข่าวอีกแล้วมั้ง”
“ลงรูปหน้ายิ้มๆ ใส่กันก็ยังดีกว่านางเล่นลูกไม้อะไรขึ้นมานะ รีบชิ่งดีที่สุด เกิดนางแกล้งบีบน้ำตาขึ้นมาล่ะยุ่งเลย” พี่อ้วนพูดแทบไม่ขยับปากที่ฉีกยิ้ม สิงหาอดบ่นตัวเองไม่ได้ที่ไม่ระวังตัว ตอนนี้ก็ได้แต่เตรียมตัวเตรียมใจล่วงหน้าถ้ามีภาพหลุดขึ้นมาจริงๆ
นักโภชนาการและเทรนเนอร์ที่ติดต่อไว้จัดตารางการควบคุมอาหารและออกกำลังกายให้ เดิมทีพี่อ้วนต้องการให้สิงหามาเข้าฟิตเนสที่นี่แต่ไม่อยากเสี่ยงกับตัวปัญหาเลยให้เทรนเนอร์ไปที่คอนโดฯ สิงหาแทน พี่อ้วนดูไม่ค่อยสบายใจกับเรื่องวันนี้ แต่สิงหามองว่าอาจจะไม่มีอะไรหนักหนา เพราะถึงจะบอกว่าเขากลับคืนวงการ แต่ผลงานการแสดงก็ยังไม่ได้ฉาย ส่วนที่มีออกสื่อบ้างก็ไม่ใช่รายการที่อยู่ในกระแสหลัก ภาพที่แอบถ่ายไปคงใส่สีตีไข่ได้ไม่เยอะ ไม่เกิดผลอะไร กว่าเขาจะรู้ตัวว่าพี่อ้วนไม่ได้กังวลเกินกว่าเหตุ ปัญหาก็โผล่มาตรงหน้าแล้ว
‘อดีตคู่รักคู่จิ้นในวันวาน แม้จะเคยจบกันแบบไม่สวย แต่ภาพนี้จะยืนได้หรือเปล่าน้าว่าถ่านไฟเก่ากำลังจะคุ ไม่รู้คู่หมั้นหนุ่มหล่อจะเห็นรูปหรือยัง’
เพจซุบซิบข่าวดาราลงรูปสิงหากับมีนากำลังยืนยิ้มให้กัน ถ้ามองดีๆ จะเห็นไหล่พี่อ้วนที่ถูกตัดทิ้งไป ข้อความที่ลงเป็นเพียงการเปิดประเด็น คนที่หายหน้าจากวงการไปนานจนคนเกือบลืมไปแล้ว กับดาราสาวที่ยังคงโลดแล่นตามหน้าจอด้วยภาพพจน์ที่ดีมีคู่หมั้นไฮโซ ควงคู่ออกงานบ่อย เพียงไม่นานคอมเมนต์ก็เริ่มเพิ่มมากขึ้น ขุดคุ้ยประวัติเขาออกมา ข่าวคู่จิ้นในอดีต ข่าวฉาวต่างๆ ถูกตีแผ่บนโลกโซเชียลอีกครั้ง
แฟนเก่ามีนาจ้า ผู้ชายเลวมากเคยตบมีนาด้วย
จริง หน้าตัวเมีย รังแกผู้หญิง หนีไปเมืองนอกเพิ่งกลับมา มีนายังใจดีให้อภัยลงอีก
อย่ากลับไปนะพี่มีน วิ่งๆๆๆ นึกถึงพี่พีทไว้นะคะ
เขาเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ เมื่อก่อนเป็นแค่คู่จิ้นไม่ใช่แฟนสักหน่อย แล้วแฟนนางตอนนี้ก็เคยเป็นเพื่อนสนิทสิงหาด้วย
ใครจำวีรกรรมแมงดาไม่ได้ เอาคลิปไปดูเลยจ้า ทำร้ายผู้หญิง หน้าตัวเมียจ้า (แนบคลิป)
เพิ่งเคยเห็นคลิป อย่างเหี้ย ตบผู้หญิงได้ไง พีทนี่คือดีมาก เข้าไปช่วยก่อนเลย
เลวมาก ตบแล้วเดินหนีไปเลย มีนาล้มลงไปเลย น่าจะแจ้งตำรวจจับ
เรื่องจริงยิ่งกว่านั้นอีกจ้า ไม่ใช่แค่ล้มนะจ้ะ นางแท้งจ้า พ่อพระเอกดังเลยหนีไปนอกไป ทำผู้หญิงแท้ง เขาจะจับเข้าคุกชิ่งไปเลย
ดวงตาสามคู่เพ่งมองไปที่คนๆ เดียวในห้องซึ่งมีทีท่าเฉยเมยมากที่สุด ตรงข้ามกับเพื่อนๆ ที่เป็นห่วงและรีบนัดรวมตัวกันทันทีเมื่อรู้เรื่อง แน่นอนว่าคนแรกที่รู้คือชวิน
“มึงไปเจอกันได้ไงวะ อย่ามัวแต่นั่งยิ้ม เล่ามาให้หมด คนมาครบแล้ว”
“นี่มึงห่วงหรืออยากเสือกกันแน่วะ ตาเป็นประกายเลย” สิงหาแซวชวินที่เป็นตัวตั้งตัวตีในการประชุมนี้ แต่ยังมีคนที่อยากรู้ว่าชวินแต่เก็บอาการเก่งที่สุดคือโบ้ ทุกคนต้องรอโบ้เลิกงานแล้วมาถึงตอนสามทุ่มถึงอนุญาตให้เริ่มเล่าได้
“รีบๆ เล่าเลยสิง กูต้องรีบกลับนะ พรุ่งนี้กูมีประชุมเช้า” นี่ไงตัวจริงเสียงจริง โบ้คงเริ่มอยากรู้จนไม่ไหวเลยเร่งแบบมีข้ออ้าง
“ไม่มีอะไร วันก่อนไปฟิตเนสกับพี่อ้วนแล้วบังเอิญเจอ ถ้าดูดีๆ ในรูปจะมีแขนเสื้อพี่อ้วนติดมานิดๆ เมื่อเช้ายังโทรมาบ่นกับกูเลยที่โดนตัดรูปแกออกไป”
“เจอแล้วไง ทำไมคุยกันหน้าบานแบบนั้นวะ”
“กูทำหน้าปกติ คนที่หน้าบานน่าจะมีนาคนเดียวมั้ง แล้วส่วนใหญ่พี่อ้วนเป็นคนคุย กูฟังเฉยๆ พูดด้วยแค่คำสองคำเอง”
“ขอละเอียดๆ ดิ๊ พูดว่าอะไรบ้าง”
“ก็ชวนกูไปเที่ยวมัลดีฟ มีเพื่อนมีนาแล้วก็พีท”
“เหี้ย แม่งตั้งใจจะเยาะมึง เอาอะไรคิดวะ แม่งแย่งเมียชาวบ้านยังมาเยาะผัวเก่าเขาอีก กูงงกับความคิดมีนาจริงๆ นะ”
“คงคิดว่าสิงมันยังอาลัยไอ้พีทอยู่มั้ง คนมีปมก็แบบนี้ ทำร้ายคนอื่นกลบปมตัวเอง”
“แล้วใครเอารูปไปลงเพจวะ คุยกันไม่กี่คำก็ยังจะถ่ายทันอีก”
“พี่อ้วนบอกว่าเพื่อนมีนาถ่าย พอพี่อ้วนเห็นก็รีบพากูเดินหนีเลย แต่ไม่ทันอยู่ดี”
“คอมเมนท์เปิดประเด็นก็พวกๆ มีนานั่นแหละ หรือไม่ก็ไอ้พีท อย่างนี้งานมึงจะมีปัญหาเปล่า”
“ไม่มีหรอก หนังที่ถ่ายไปแล้วกูก็เป็นแค่ตัวประกอบด้วยซ้ำ อีกเรื่องยังไม่เริ่มถ่ายเลย กว่าจะถ่ายจะตัดต่อปีหน้าแหละมั้งได้ฉาย ถ้าจะมีผลคงพวกงานถ่ายแบบแค่นั้น แต่กูก็จะเริ่มลดน้ำหนักแล้ว ไม่ค่อยได้รับงานช่วงนี้พอดีเลย”
“โชคดีไป จริงๆ วันนี้พีทมันโทรมาหากูด้วยนะ แต่กูไม่รับ เบื่อจะฟังแม่ง”
“เออ ช่างมันเหอะ กูไม่ได้อะไร ถ้ามีคนถามกูก็คงบอกตรงๆ ผ่านมาหลายปีมันน่าจะหยุดได้แล้ว ถ้าจะเอาเรื่องเดิมๆ มาโจมตีอีกกูต้องพูดบ้างแล้วล่ะ ไม่งั้นตอนพ่อแม่กลับมาจะยุ่ง ไม่อยากให้เขารู้สึกไม่ดีเวลาเห็นข่าวกูอีก”
“เออ คิดงั้นก็ดี ถึงมึงจะไม่เดือดร้อนอะไร แต่คนอื่นเขาเสียใจแทนเยอะแยะ”
“พอๆ ถือว่าจบประเด็นนี้ ถ้ามีเรื่องอะไรอีกมึงรีบบอกพวกกูนะ อย่าให้ต้องโทรตามแบบวันนี้อีก”
“เออๆ ขอบใจเว้ย” สิงหารีบขอบคุณความห่วงใยปนอยากรู้ของเพื่อนๆ แล้วหันไปคุยเรื่องงานกันต่อ สรุปแล้วร้านกาแฟที่จะเปิดก็มีเพื่อนทุกคนร่วมหุ้นด้วย แน่นอนว่าหุ้นใหญ่สุดคือสิงหาเพราะสินค้าที่จะขายทั้งหมดเป็นของเขา แต่ล็อตต่อไปจะมีเต้เข้ามาร่วมด้วย ส่วนชวินเป็นคนรับดูแลเรื่องเบเกอรี่ที่จะสั่งมาจากโรงแรมฯ รายการที่จะสั่งมาจะสลับเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เพราะที่ร้านไม่ได้เน้นขายในส่วนนี้ โบ้จะดูแลเรื่องเครื่องดื่มโดยจัดหาบาริสต้ามาเอง เป็นอาจารย์ฝึกสอนที่บังเอิญได้รู้จักกันแล้วรู้มาว่าอีกฝ่ายสนใจงานด้านนี้มากกว่างานที่ตัวเองเรียนมา ตำแหน่งพนักงานอื่นๆ เต้จะเป็นคนรับสมัครเอง ร้านเริ่มปรับปรุงต่อเติมแล้ว คาดว่าอย่างช้าสองเดือนก็เสร็จ ปัญหาตอนนี้คือจุดขายของร้านที่เน้นเซ็ทอาฟเตอร์นูนที แต่แม่ของสิงหายังไม่ได้กลับมาจึงยังไม่มีคนทำ
“พวกแยมเดี๋ยวกูให้แม่ทำส่งมาให้ก่อน เรื่องอาหารเราก็มีแค่สปาเก็ตตี้ สลัด ง่ายๆ แค่นี้ใช่ไหม ถ้าแค่นี้กูทำซอสกับน้ำสลัดเก็บไว้ให้ก็ได้ พอจะเสิร์ฟก็คลุกๆ เสร็จ”
“มันจะน้อยไปรึเปล่า บางคนอยากกินอะไรหนักๆ เป็นมื้อใหญ่ล่ะ”
“จะเอาสเต็กด้วยดีไหมวะ ก็แบบง่ายๆ ฟิชแอนด์ชิพ สเต็กปลาแซลมอน สเต็กหมู เอาแบบธรรมดาราคาไม่ต้องแรงมาก เราเน้นกลุ่มนักเรียนนักศึกษาถึงวัยเริ่มทำงาน เน้นอร่อย บรรยากาศดี ราคาไม่แพง”
“ถ้าของไม่ดีจะดึงพวกกระเป๋าหนักๆ มาซื้อพวกเฟอร์นิเจอร์ได้เหรอวะ บางคนเขาก็ไม่เข้าร้านที่เด็กนั่งเยอะๆ นะ”
“ไม่เป็นไรมึง ถ้าร้านมันดัง ติดกระแสมีคนรีวิว คนที่อยากซื้อเขาก็เข้ามาเอง อีกอย่างกูจะทำเว็บไซท์ต่างหาก ที่นี่ก็เหมือนโชว์รูมไปในตัวนั่นแหละ”
“งั้นตกลงเอาตามที่ไอ้โบ้ว่านะ มีสเต็กง่ายๆ ด้วย ขอเมนูไม่ยาก แม่ครัวไม่ต้องใช้ฝีมือเยอะไม่งั้นเวลาลาออกร้านจะยุ่ง”
“เออได้ โบ้ช่วยทำเมนูแบบละเอียดมาให้หน่อยสิ ระบุมาเลยว่าร้านเราจะขายอะไรบ้าง ราคาเดี๋ยวค่อยคำนวณต้นทุนกันอีกที” ทุกคนเริ่มแจกจ่ายงาน ก่อนกลับสิงหาไม่ลืมชวนทุกคนมางานทำบุญแต่คนที่ว่างมามีเพียงชวินกับเต้ โบ้มีงานประจำเลยปลีกตัวออกมาไม่ได้ สิงหาอาสาเดินลงมาส่งเพื่อนถึงข้างล่างท่ามกลางรอยยิ้มกรุ้มกริ่มและเสียงแซว
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 11-05-2019 22:26:58
คืนนี้น่านนทีทำงานคู่กับออม ถูกวันถูกเวลามาก ช่วงนี้เขาพยายามไม่แตะโทรศัพท์เพราะข้อความวันนั้นของภัทร นึกโทษตัวเองที่ลืมไปว่าภัทรทำงานอะไร หลังจากเรียนจบแรกๆ เพื่อนคนนี้ก็ทำงานประจำที่บริษัท แต่ทำได้ราวๆ หนึ่งปีก็เริ่มออกมาขายเสื้อผ้าออนไลน์ จนตอนนี้มีร้านเป็นของตัวเอง มีเน็ตไอดอลหรือดาราเซเล็บโปรโมทสินค้าให้ตลอด เรียกว่าใกล้ชิดกับคนในวงการบ้างเหมือนกัน วันนั้นภัทรคงเห็นหน้าสิงหาจริงๆ แต่คงไม่แน่ใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะสนิทกับดารา แต่แค่พยายามไม่เปิดโทรศัพท์ไม่นานทำไมมีเรื่องใหญ่ขนาดนี้เกิดขึ้นได้ก็ไม่รู้
“แกว่าไงล่ะปิง คลิปมันเห็นชัดมากเลยนะ ต่อให้เดาได้ว่ามีนาหรือแฟนเธอเป็นคนตั้งใจถ่ายคลิปนี้เพื่ออะไรก็ตาม แต่คุณสิงเขาก็ตบผู้หญิงจริงๆ นะ”
“ไม่ได้ตบสักหน่อย แค่สะบัดแขนเฉยๆ ดูจากคลิปก็ไม่รู้โดนหน้าหรือเปล่า”
“เออๆ ไม่ได้ตบ แต่ก็ดูไม่แมนเปล่าวะ ล้มต่อหน้ายังไม่ช่วยเลย แล้วข่าวว่าทำร้ายร่างกายจนแท้งลูกอีก”
“อาจเป็นแค่ข่าวลือก็ได้ คุณสิงไม่ทำแบบนั้นหรอก ถึงจะรู้จักไม่นานแต่แกลองคิดดูสิ คนแบบคุณสิงเหรอจะเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบขนาดนั้น”
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่มันเชื่อมากกว่านิดหน่อยตรงที่เขาหนีไปเมืองนอกจริงๆ นี่แหละ ถ้าไม่จริงจะไปทำไมวะ กำลังดังเลยช่วงนั้น”
“ไม่รู้ ก็...อาจจะมีธุระส่วนตัวไง”
“เออๆ อย่าเพิ่งหน้าเสีย แต่นี่ตกลงเขาเป็นเกย์หรือไบวะ ทำไมมาจีบแกแต่ก็มีแฟนเก่าเป็นผู้หญิงด้วย หรือยังไง อันไหนจริงอันไหนหรอก”
“จะไปรู้ได้ไงเล่า พอๆ หยุดพูด คุณสิงเดินมาโน่นแล้ว” น่านนทีตาไวรีบสะกิดเพื่อนให้รู้ตัวก่อนสิงหาเดินมาถึง หน้าคมเข้มแต้มรอยยิ้มสุภาพอย่างที่เห็นอยู่เสมอยังคงเหมือนเดิม เขานึกภาพนี้กับคนในคลิปแล้วบอกไม่ถูกจริงๆ ว่ารู้สึกอย่างไร คำวิจารณ์ในโลกโซเชียลกำลังแรงและไปไกลมาก จากเพจแรกเพจเดียวก็เริ่มมีเพจอื่นแชร์ ไปจนถึงทวิตเตอร์ คำด่าทอยิ่งหยาบคายและรุนแรงมากขึ้น คนที่ไม่เห็นด้วยมักจะโดนรุมหาว่าหลงผู้ชายบ้างล่ะ โลกสวยบ้างล่ะ จนคนกลุ่มนั้นต้องหยุดแสดงความเห็นต่าง ไม่รู้ว่าคนต้นเรื่องได้อ่านบ้างหรือยัง เสียใจมากแค่ไหน ท้อกับการกลับเข้าวงการหรือเปล่า
“คืนนี้อยู่สองคนเลยเหรอเนี่ย นานๆ จะเห็นนะครับ” สิงหาเดินยิ้มทักทายอย่างเป็นกันเอง ออมรีบปรับสีหน้าแล้วคุยตอบเหมือนทุกครั้ง เธอเองก็ไม่ค่อยเชื่อข่าวพวกนั้นหรอก มันต้องมีสาเหตุ แต่เมื่อยังไม่รู้สาเหตุการที่จะเป็นห่วงเพื่อนตัวเองที่กำลังพัวพันกับอีกฝ่ายมันก็ไม่ใช่เรื่องผิด
“ปิงครับ เป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า” สิงหามองน่านนทีมาสักพักแล้ว ปากล่างถูกงับหายไปจนหมด บวกกับเสียงถอนหายใจ ใครเห็นก็มองออกว่าเจ้าตัวกำลังมีเรื่องกลุ้มใจ
“ออม ปิงขอตัวแป๊บนะ นั่งอยู่แถวนี้แหละ” น่านนทีตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ในเมื่อผู้ชายคนนี้กล้าที่จะขอโอกาสกับเขา ขอเข้ามาในโลกส่วนตัว เขาเองก็ต้องกล้าที่จะก้าวเข้าไปในโลกของอีกฝ่ายเหมือนกัน
โซฟารับแขกจุดที่อยู่ไกลเคาน์เตอร์มากที่สุด ค่อนข้างเป็นส่วนตัวเหมาะจะพูดคุย สิงหานั่งมองคนที่เดินพาเขามานั่งข้างๆ กันแต่ยังไม่เริ่มพูดอะไรออกมา พอเขาจะเริ่มถามก่อนอีกฝ่ายก็ชิงพูดขึ้นมา
“เรื่องคลิป...คุณสิงรู้หรือยังครับ”
“คลิป....มีนาน่ะเหรอ” สิงหาพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมสีหน้าวันนี้ของคนทั้งคู่ถึงได้แปลกๆ ตอนเดินเข้ามาทัก คงเห็นคลิปแล้ว หรือไม่ก็คงกำลังคุยเรื่องเขากันอยู่ ในใจวูบหนึ่งก็อดรู้สึกแย่ขึ้นมาไม่ได้เมื่อคิดว่าน่านนทีแปลกไปเพราะเห็นคลิปพวกนั้น และไม่ยิ้มให้เขาเหมือนเดิม
“ใช่ครับ ปิงเพิ่งเห็นแล้วก็ได้อ่านพวกคอมเมนท์ด้วย ความจริงมันเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณ ปิงไม่ควรถาม แต่คุณบอกเองว่าให้เราเรียนรู้กันมากขึ้น ปิงคิดว่าตัวเองมีสิทธิจะรู้เรื่องคลิปนี้นะ”
“แล้วปิงคิดว่าไงครับ เชื่อไหมว่าผมทำร้ายผู้หญิงจริงๆ”
“ไม่เกี่ยวกับเชื่อไม่เชื่อครับ ปิงเห็น มันก็แค่นั้น เห็นคุณกับผู้หญิงพูดอะไรกันสักอย่าง แล้วเธอก็พยายามดึงให้คุณกลับมาคุยตอนคุณเดินหนี เดินๆ หยุดๆ สุดท้ายคุณก็สะบัดแขน ส่วนเธอล้มลงไป ปิงเห็นแค่นี้ ปิงไม่เห็นเจตนาของคุณ ไม่เห็นแววตา ไม่ได้ยินเสียงพูด รวมถึงไม่เห็นด้วยว่ามือคุณโดนหน้าเธอหรือเปล่า แต่การที่เธอล้มแล้วคุณไม่ได้ช่วยมันก็ดูไม่ดีนะครับ”
“....ครับ ผมรู้ แต่ต่อให้ย้อนเวลากลับไปได้ ผมก็ไม่ช่วยเธอ ไม่ยื่นมือออกไปแน่นอน”
“บอกปิงได้ไหมครับว่าทำไม”
“มันเป็นอดีตไปแล้ว มันสำคัญกับปิงหรือครับ”
“ถ้ามันไม่ทำให้เกิดคำถามในใจก็ไม่สำคัญหรอกครับ แต่เมื่อปิงมีคำถามแล้ว มีความไม่แน่ใจเพราะความไม่รู้ คุณว่ามันสำคัญพอที่จะเล่าให้ปิงฟังไหม”
“นานๆ จะเห็นปิงซีเรียสนอกจากเรื่องงานนะ ปิงสัญญากับผมได้ไหม ถ้าผมเล่า ไม่ว่าปิงรู้สึกยังไงจะต้องบอกผมตรงๆ จะให้ผมเลิกติดต่อ หรือยังคุยกันเหมือนเดิมก็ต้องบอกนะครับ ผมไม่อยากเดาเองเหมือนกัน”
“ได้ครับ ปิงสัญญา”
“จริงๆ ผมกับพีท แฟนของมีนาตอนนี้น่ะครับ เคยเป็นแฟนเก่าผม” สิงหาเว้นจังหวะเพื่อมองหน้าน่านนทีให้ชัดๆ เห็นตากลมโตที่ดูหมองเมื่อครู่โตขึ้นมาเกือบหนึ่งเท่า
“ห๊ะ!!”
“จริงๆ ครับ คบกันหลายปี ตั้งแต่เรียนปีสอง พีทเป็นเพื่อนกับชวินมาก่อน มันเลยแนะนำให้ผมรู้จักกันแล้วก็คบกัน ปกติผมก็ไปไหนมาไหนกับแฟนตลอด ไม่ได้ปิดบังใครว่าชอบผู้ชาย แต่ครอบครัวพีทไม่ค่อยชอบก็เลยไม่เคยออกสื่อคู่ผมเท่าไร พีทโดนทางบ้านกดดันเรื่องนี้หนักมาก เรื่องภาพหลุดของเราไม่เคยมีสื่อไหนได้ไปเพราะบ้านพีทเป็นเจ้าของหนังสือพิมพ์แล้วก็นิตยสารหลายเล่ม มีหุ้นในทีวีช่องหนึ่งด้วย สมัยนั้นยังไม่เป็นดิจิตอลทีวี ช่องหลักๆ มีแค่ไม่กี่ช่อง เรียกว่าสื่อวงการบันเทิงแทบทุกอย่างบ้านพีทคุมไว้เกือบหมด ส่วนมีนาเป็นนักแสดงหน้าใหม่ตอนนั้น มีหนังที่แสดงคู่กันแล้วดังก็เลยกลายเป็นคู่จิ้นกัน ผู้จัดการผมก็เห็นว่าเป็นโอกาสดีจะได้กลบข่าวเป็นเกย์ที่กำลังเป็นกระแสด้วยเลยรับงานคู่กันเยอะมาก ต้องยอมรับว่ากระแสดีจนหาเงินได้เยอะ พีทก็ไม่มีปัญหาอะไร พอไปงานไหนด้วยกันสามคนก็เลยดูไม่น่าเกลียด พีทบอกว่ามันช่วยลดแรงกดดันที่บ้านได้ซึ่งผมเห็นด้วย เวลาให้สัมภาษณ์เรื่องความรักผมก็ไม่เคยพูดชัดๆ ว่าคบผู้ชาย ก็ตอบให้มันคลุมเครือเกาะกระแสไว้ จนวันหนึ่งผมเริ่มเบื่อ มันไม่ใช่ตัวเอง หลอกคนอื่นตลอดเวลา แฟนคลับรุ่นแรกๆ รู้อยู่ว่าผมคบพีทแต่เขาก็ช่วยปิด บางคนเห็นผมมีข่าวกับผู้หญิงก็ดีใจก็มี ผมพยายามจะเลิกสร้างกระแสกับมีนาแต่ทั้งผู้จัดการของผมทั้งของมีนาก็ขอร้องไว้ เพราะมีนาเพิ่งเริ่มดัง อยากให้มีงานมากกว่านี้ให้กระแสมันอยู่ตัวก่อน พีทก็กล่อมผมอีกคนผมเลยยอม ทุกอย่างมันปกติมาก จนวันหนึ่งมีนาเดินมาบอกผมว่าจะหมั้นกับพีท บอกว่าขอโทษ พีทก็ขอโทษที่ขัดครอบครัวไม่ได้ แค่หมั้นบังหน้าไปก่อน แต่ผมรับไม่ได้ อยู่ดีๆ ก็เหมือนมีคนเอาไม้มาตีหัวตอนเราเดินเล่น มันงงไปหมดว่าเกิดอะไรขึ้นตอนไหน งานหมั้นจะมีอีกไม่ถึงเดือน แต่ผมเพิ่งรู้ มันทั้งช็อค ทั้งเสียใจ ผมด่าทั้งคู่นั่นแหละ แต่ที่แย่กว่านั้นคือวันต่อมามีภาพหลุดของผมกับดาราหญิงอีกคนที่เคยแสดงหนังด้วยกัน เป็นภาพที่ยืนข้างกันในร้านเหล้า ภาพมันแนบชิดกันมากเพราะยืนชิดกันแล้วมือผมอยู่บนเอวเธอ จริงๆ มันไม่มีอะไรเลย เป็นงานเลี้ยงปิดกล้อง นักแสดงส่วนใหญ่ก็จะนั่งใกล้ๆ กับคนที่สนิทหรือนั่งกับผู้กำกับ ผมสนิทกับทีมเบื้องหลังมากกว่าก็เลยไปนั่งตรงนั้น เราเมาเกือบทุกคนเพราะหนังเรื่องนั้นมันดีมาก ทุกคนคาดหวังไว้สูง ดาราทีมงานเมากันหมด เรากอดคอร้องเพลงกับทีมงานสนุกมาก ผมจำได้ว่าเธอเมามากแล้วจะกลับก่อนเลยเดินบอกลาคนอื่นๆ จนมาถึงผม ผมช่วยพยุงไว้แป๊บเดียวเอง แต่เหมือนมีคนตั้งใจรอจังหวะพอดี ปัญหามันเกิดเพราะรูปมันแนบชิดเกินไปแถมเธอก็มีแฟนแล้ว ข่าวเลยกลายเป็นว่าผมนอกใจมีนาไปเป็นมือที่สามคนอื่น งานในรูปมันตั้งนานแล้ว หลายเดือนแล้วจนหนังตัดต่อเสร็จเตรียมเข้าฉายแต่เพิ่งมีคนเอารูปมาปล่อย แถมเป็นช่วงผมเพิ่งทะเลาะกับพีท หนังสือพิมพ์ที่ลงรูปก็เป็นของบ้านพีท ผมเลยรู้ตัวว่ากำลังโดนหักหลังครั้งใหญ่ มีนามีกระแสรักๆ ใคร่ๆ กับผม แทบทุกคนเชื่อว่าเราเป็นแฟนกัน ถ้าเธอจะหมั้นกับพีทมันแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่โดนโจมตี แต่ถ้าผมเป็นคนผิดก่อนทุกอย่างก็ง่ายขึ้น ตอนนั้นผมพยายามโทรไปขอโทษคนที่มีรูปหลุดกับผมก่อน ขอโทษแฟนเธอด้วย แต่ทุกคนเข้าใจ ให้สัมภาษณ์แก้ข่าวไปตามจริง คนส่วนใหญ่เชื่อจนเมื่อเกิดเรื่องในคลิปที่ปิงเห็น ตอนมีรูปหลุดพีทก็โทรมาขอโทษ บอกว่าแม่มันจัดการเองทั้งหมด มันไม่รู้เรื่อง เรื่องหมั้นก็จะแค่บังหน้าจริงๆ ไม่รู้ทำไมตอนนั้นแวบหนึ่งผมเชื่อนะ แต่ก็ขอเวลาก่อนยังไม่อยากคุยตอนที่ยังโมโห จนวันหนึ่งมีนามาดักเจอผมที่ลานจอดรถ เธอขอร้องให้ผมเลิกกับพีทเพราะเธอจะไม่ยอมถอนหมั้น เอาแต่พูดเรื่องนี้แล้วก็ห้ามไม่ให้ผมบอกสื่อด้วยว่าเราไม่ใช่แฟนกัน เธออยากได้กระแสว่าถูกผมนอกใจน่ะ ตอนนั้นผมรู้สึกว่าเธอน่ารังเกียจจนไม่อยากคุยด้วย แต่อยู่ดีๆ ผมก็เห็นพีทเดินมา ผมรู้ว่าทั้งคู่มาด้วยกันแน่ๆ มันเหมือนผมถูกหลอกซ้ำซากเป็นไอ้โง่ ถ้ามันอยากเลิกก็บอกออกมาเองตรงๆ ก็ได้ ไม่ต้องยุ่งยากให้ผู้หญิงมาบอก ผมพยายามเดินหนีแต่ก็อยากที่ปิงเห็น จริงๆ เธอใช้คำพูดแรงขึ้นเรื่อยๆ จนผมฟิวส์ขาดพยายามสะบัดเธอออก ปิงรู้ไหมตอนที่เธอหงายหลังล้มลงไปผมตกใจนะ แต่แค่วูบเดียว ลึกๆ ก็สะใจเหมือนกัน จากนั้นปิงก็น่าจะเดาได้ คลิปหลุด ข่าวออก โดนสื่อรุมด่า คนรุมด่า แล้วเป็นช่วงโปรโมทหนังพอดีอีก เจอสื่อเกือบทุกวัน เลวร้ายไปกว่านั้นคือมีรูปหลุดมีนานอนใส่ชุดผู้ป่วย ข่าวลือว่าเธอแท้ง ผมช็อคมาก คิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุแน่ๆ แต่ชวินเป็นคนบอกผมว่าไม่ใช่ มีนาแท้งได้สองสามเดือนมั้ง ปล่อยรูปเรียกกระแสได้พอดีเลย ชวินสารภาพกับผมว่ามันรู้ว่ามีนากับพีทแอบมีอะไรกันนานแล้ว ตอนแรกก็อ้างว่าเมา ขอร้องว่าอย่าบอกผม ชวินก็โดนพวกนั้นหลอกเหมือนกัน จนมันรู้ข่าวจากแม่ว่าทั้งคู่จะหมั้นกันมันก็ไม่กล้าบอกผมแล้ว ผู้จัดการผมก็รู้เรื่องแต่คอยปิดความลับให้ทั้งคู่เพราะเงิน ทุกวันต้องโดนคนจ่อไมค์ด้วยคำถามที่เหมือนคำด่า คนที่เคยชื่นชอบก็ด่าเรา เดินไปทางไหนมีแต่คนมองแล้วซุบซิบ แฟนก็โกหก เพื่อนก็โกหก คนที่ไว้ใจก็โกหก หาความจริงใจจากคนรอบข้างไม่ได้เลย มันเหนื่อยมากกับการยืนต่อหน้าผู้คนแบบนั้น ตอนนั้นพ่อผมเริ่มป่วย แม่ก็ไปๆ มาๆ สองประเทศ ผมเลยตัดสินใจไปอยู่กับพ่อแม่เลยดีกว่า จะเรียกว่าหนีก็ใช่ มันเหนื่อยจนอยากหนีไปให้ไกล...ผมนึกว่าไปไกลพอแล้ว...นานพอแล้ว” ระหว่างที่เล่าสิงหาได้แต่มองออกไปด้านนอก น้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเอง เขาอาจจะไม่เจ็บกับรักครั้งเก่าแล้ว แต่ความเสียใจในเรื่องเหล่านั้นยังคงมีอยู่ สายตาที่ผิดหวัง น้ำเสียงคาดคั้น เขาไม่อยากได้รับมันจากน่านทีแต่ก็ต้องยอมรับหากมันเกิดขึ้น สิงหาหันกลับมามองคนที่นั่งฟังอย่างสงบ ดวงตาคู่สวยแวววาวเมื่อมีน้ำหล่อเลี้ยงข้างในก่อนรวมตัวกันกลิ้งผ่านแก้มเนียน
“ปิง...อย่าร้อง”
“ปิงไม่ได้อยากร้อง แต่มันอิน” น่านนทีค่อยๆ ปาดน้ำตาออกไปให้หมด เรื่องที่ได้ฟังมันมากกว่าที่คิดไว้ แต่ไม่มีอะไรกระทบใจเขามากไปกว่าสายตาของคนพูดในประโยคสุดท้าย ความเสียใจ ผิดหวัง น้อยใจ เหงา เศร้า รู้สึกผิด ทุกอย่างส่งผ่านมาทางสีหน้าท่าทางนี้
“ทำไมตอนนั้นคุณสิงไม่แถลงข่าวไปล่ะครับ พูดความจริงออกไป”
“ไม่รู้สิครับ มันคงเป็นความผิดหวังน่ะ ผิดหวังที่คนอื่นมองเราแบบนั้น แล้วก็ผิดหวังตัวเองด้วย ถ้าผมไม่เห็นแก่ความดังและเงินตั้งแต่แรกก็คงไม่ยอมสร้างกระแสเพื่อเรียกงาน พอวันหนึ่งเกิดเรื่องจะปัดความผิดออกไปให้ตัวเองสะอาดคนเดียวก็ไม่ได้ ผมทำไม่ได้ ถ้าทำผมคงเกลียดตัวเองแน่ๆ ที่ผมไม่อธิบายอะไร ปล่อยให้เล่นข่าวกันไปเพราะส่วนหนึ่งมันก็เป็นความผิดผมที่สร้างปมปัญหาเอาไว้”
“แต่มันแค่เรื่องนิดเดียวเอง ปิงเห็นคนอื่นเขาก็สร้างกระแสเรียกงานกันทั้งนั้น เรื่องโดนกล่าวหาว่าทำร้ายผู้หญิงจนแท้งลูกมันร้ายแรงกว่านะครับ คุณไม่น่าปล่อยให้คนอื่นเข้าใจผิด”
“ตอนนั้นมันรู้สึกเบื่อน่ะครับ ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วก็เลยถือโอกาสใช้เรื่องนี้ฉีกสัญญากับบริษัทฯ”
“แต่ตอนนี้คนขุดเอาคลิปขึ้นมาใหม่อีกแล้ว คุณสิงจะทำยังไงต่อล่ะ ปล่อยไปเหมือนตอนนั้นไม่ได้แล้วนะ”
“ถ้ามีคนถามก็จะบอกความจริง ผมให้เวลาเขาได้กำไรจากเรื่องนี้มามากเกินไปแล้ว ถ้าเขายังไม่หยุดก็ต้องว่าไปตามสถานการณ์ อาจมีการฟ้องร้อง ผมอยากดูก่อนน่ะครับว่าข่าวจะไปไกลแค่ไหน”
“มีอะไรให้ปิงช่วยก็บอกนะ คุณสิงชอบทำท่าทางแบบสบายๆ ชิลๆ ปิงไม่เคยรู้เลยว่าคุณก็มีปัญหาเยอะเหมือนกัน”
“เรื่องนั้นผมไม่มองว่าเป็นปัญหาเท่าไร ตอนนี้ปัญหาของผมคือปิงมากกว่า ฟังเรื่องผมแล้วคะแนนผมตกฮวบบ้างหรือเปล่าเนี่ย”
“ก็...นิดหน่อย ขึ้นๆ ลงๆ”
“มีขึ้นๆ ลงๆ ด้วย”
“ก็คุณสิงยังมีเรื่องไม่เคลียร์นี่นา คะแนนมันก็เหวี่ยงแบบนี้แหละ”
“มีเรื่องไหนทำให้ปิงไม่มั่นใจอีกครับ ถามมาได้”
“เรื่อง...คลิป”
“คลิป...ก็อย่างที่เล่าไปไงครับ มีแค่คลิปเดียว”
“ไม่ใช่ คลิปวงจรปิดห้องคุณสิงไง...คุณสิงเห็นอะไรเหรอถึงได้ทำบุญบ้าน”
“โหปิง นี่คือปัญหาที่ทำให้คะแนนผมเหวี่ยงจริงๆ เหรอ เรื่องผีในห้องเนี่ยนะ”
“ก็ปิงกลัวผีนี่ แล้วมีแต่คนบอกว่าอย่างคุณสิงไม่น่ามาจีบปิง บวกกับเรื่องห้องมีผีอีก ปิงจะแน่ใจได้ไงว่าคุณไม่ได้โดนผีเข้าหรือโดนของ”
“ปิงครับ จินตนาการนี่ล้ำเลิศมาก ผมก็บอกอยู่ว่าผมชอบผู้ชาย เคยมีแฟนเป็นผู้ชาย จะแปลกอะไรที่ผมจะชอบปิงล่ะ ถ้าผมชอบออมหรือคุณนิดนี่สิแปลก”
“แต่...สภาพปิงไม่น่าจะทำให้คุณชอบนี่นา”
“ไม่เกี่ยวกับหน้าตาสักหน่อย ปิงก็หน้าตาดี แต่ที่ผมชอบคือเวลาเราคุยกันต่างหาก คุยแล้วสบายใจ อยากคุยอีกนานๆ อยากอยู่ด้วย ไม่เกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาเลย”
“เป็นคำตอบที่ดีแต่แอบเจ็บนิดๆ นะปิงว่า แต่ปิงไม่ได้หมายถึงหน้าตาตัวเอง คือ...ปิงก็เคยมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่...ปิงไม่ใช่แบบที่คุณสิงชอบแน่ๆ”
“ผมไม่ได้คิดมาก่อนนะว่าปิงชอบผู้ชายหรือเปล่า ผมแค่ชอบเลยลองจีบก่อน แต่ปิงพูดอย่างนี้ก็ดีครับ ผมจะได้สบายใจว่ามีโอกาสมากกว่าเดิม”
“คุณสิงน่ะ ไม่เข้าใจที่ปิงพยายามบอกเลย คือปิงเคยมีแฟนเป็นรุกนะ แบบ...นั่นแหละ ปิงคงไม่ใช่แบบที่คุณสิงต้องการ”
“หืม...ยังไงนะครับ ผมไม่ได้ซีเรียสว่าต้องเป็นคนแรกของปิงนะ”
“ไม่ใช่ๆ คุณสิงทำไมเข้าใจยากจัง คือปิงจะบอกว่าปิงเป็นรับนะ แล้วปิงก็รุกใครไม่เป็นด้วย ถึงจะดูแมนๆ แต่ให้รุกคนอื่นปิงทำไม่เป็นหรอก คุณสิงเปลี่ยนใจยังทันนะ”
“ฮ่าๆๆ ปิง เอาอะไรมาคิดเนี่ย ผมก็ไม่ได้อยากให้คุณทำอะไรผม แล้วคิดได้ไงว่าผมอยากให้คุณเป็นคนทำ ฮ่าๆๆ”
“อ้าว...ก็แฟนเก่าคุณไปทำสาวท้อง มันก็แปลว่า...เขาเป็นรุก แล้วคุณสิงก็....ไม่ใช่เหรอครับ”
“เด็กบ๊อง เอาเป็นว่าเรื่องนี้ไม่เป็นปัญหาสำหรับผมแล้วกัน ปิงสบายใจได้” สิงหาพยายามกลั้นหัวเราะสุดความสามารถ ยิ่งเห็นคนแก้มป่องกัดปากแน่นก็ยิ่งบังคับให้ตัวเองทำหน้านิ่งที่สุด แต่ก็ไม่สำเร็จ สุดท้ายเลยถูกน่านนทีไล่ให้กลับขึ้นห้อง ความรู้สึกของการถูกคนงอนใส่เหมือนมีอะไรปัดผ่านหัวใจให้จั๊กจี๋ น่ารักจริงๆ เลยนะ
----------------------------------
ตอนนี้รายละเอียดเยอะนิดนึง ขอแบ่งลงนะคะ ที่เหลืออัพคืนพรุ่งนี้ค่ะ
:katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 11-05-2019 22:50:16
ความจริงสิงน่าจะตอบโต้อะไรบ้างนะ มีนามาสร้างกระแสด้วยข่าวอีกแล้ว โซเชียลไปไวถ้าไม่ทำอะไรเลยปล่อยไปเพื่อดูท่าทีอีกฝ่ายมันก็ไม่ดีกับฝ่ายที่เป็นแฟนคลับของสิงนะ อินเพราะเป็นคลับสิงหาค่ะ :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 11-05-2019 23:00:45
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 11-05-2019 23:06:51
น้องปิงเปลี่ยนเรื่องดร่าม่าเป็นเรื่องลี้ลับได้เร็วจัง ป้าตามไม่ทันเลยจ้า :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 11-05-2019 23:23:40
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 11-05-2019 23:40:49
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 11-05-2019 23:47:08
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 12-05-2019 00:03:19
:L2: :pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 12-05-2019 01:06:20
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 12-05-2019 02:34:32
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 12-05-2019 03:50:13
หวังว่าวันนึงความจริงจะปรากฏ :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 12-05-2019 04:44:06
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 12-05-2019 05:16:06
เริ่มหัวข้อโดย: JaikOrn ที่ 12-05-2019 10:13:59
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 12-05-2019 10:53:00
นุ้งปิง อะไรเนี้ย.. มารุกรับ อะรวายยย..
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 12-05-2019 15:28:31
ต้องเป็นแฟนคลับที่เสียใจกับการที่
พี่สิงโดนใส่ร้ายแล้วพี่สิงก็ทิ้งทุกคนไปต่างประเทศ
ด้วยความเสียใจทำให้แฟนคลับคนนี้ฆ่าตัวตาย
และที่สำคัญแฟนคลับคนนี้ต้องเป็นพนักงานที่นี่แน่ๆ
5555555 ใครอย่าขัดการมโนของป้านะป้ากะลังอิน
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 12-05-2019 16:23:27
แต่ก็เป็นเวลาที่ดีค่ะ เพราะสิงหาเข้มแข็งแล้ว
เอ็นดูปิง จะบวกก็ไม่สุด จะลบก็ไม่สุด
มีความเวี่ยงของคะแนนด้วย น่ารักดี
ชอบที่ปิงตัดสินใจได้สักทีว่าจะก้าวเข้าไปในชีวิตสิงหา
และชอบที่สิงหาชัดเจนดี เปิดใจคุยกัน ชอบไม่ชอบ
ร้านสิงหา ต้องการผู้จัดการดูแลร้านไหมคะ หรือตำแหน่งไหนเปิด
พาปิงไปที เอ็นดูน้อง กลัวมีเรื่องอื่นมาอีก
ตลกทีมเพื่อนสิง มาพร้อมหน้าเพื่อสิ่งนี้
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 12-05-2019 18:30:42
แล้วยังมาหวังให้สิงหายกโทษให้หรอพีท
กล้ามากนะนาย
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 12-05-2019 18:59:29
เริ่มหัวข้อโดย: paladin.kn ที่ 12-05-2019 20:36:19
ปล.ปิงน่ารักมาก ความกลัวผีนี้
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 12-05-2019 21:08:39
ไม่ใช่คนรอบข้างสิงหาที่เริ่มสอบถามด้วยความเป็นห่วง ทางฝ่ายน่านนทีก็เป็นเช่นเดียวกัน น่านนทีถามสิงหาแล้วว่าสามารถเล่าความจริงให้คนอื่นฟังได้ไหม เพราะต้องมีคนมาถามเขาแน่นอน อย่างน้อยก็แม่คนหนึ่งล่ะ เมื่อเจ้าของเรื่องอนุญาต น่านนทีเลยกระจายความจริงให้คนสนิทฟัง ส่วนใครจะไปพูดต่อยังไงเขาไม่ได้ห้าม แม่เขากลายเป็นแฟนคลับตัวจริงตั้งแต่สิงหาเริ่มผูกปิ่นโต พอรู้ความจริงก็เริ่มเมาท์กับกลุ่มเพื่อนสูงวัยละแวกบ้าน ส่วนออมถือเป็นกระบอกเสียงชั้นดี หลังรู้เรื่องก็เริ่มหาข้อมูลย้อนหลังเพื่อยืนยันความจริง อย่างน้อยๆ รูปหลุดที่โดนกล่าวหาว่าเป็นมือที่สามก็หาหลักฐานได้ง่าย คลิปงานเลี้ยงปิดกล้องสามารถเห็นเหตุการณ์เกือบทั้งหมด เสื้อผ้าหน้าผมสถานที่ ทุกอย่างตรงกัน วันที่รูปหลุดกับวันที่เกิดเหตุในรูปจริงๆ ห่างกันเกือบครึ่งปี คนปล่อยต้องตั้งใจสร้างปัญหาให้ดาราหนุ่มหล่อของเธอแน่นอน การตอบโต้ทางโซเชียลจึงเริ่มขึ้นอย่างจริงจัง มีภาพหลักฐานพร้อมสรรพ ถึงจะแก้ข่าวเรื่องทำร้ายผู้หญิงไม่ได้ แต่เมื่อเรื่องแรกถูกเปิดโปง คนฉลาดก็คิดตามได้ไม่ยาก งานนี้มีการใส่ร้ายเป็นขบวนการ แฟนคลับบ้านหลักสิงหาได้โอกาสตอบโต้ เสียงชาวโซเชียลเริ่มแตก ท่ามกลางการต่อสู้อย่างดุเดือด สิงหาและน่านนทีไม่เคยรับรู้เลย
วันนี้ในคอนโดฯ ค่อนข้างคึกครื้น งานของลูกบ้านคราวนี้ไม่ได้ใหญ่ไปกว่าที่เคยจัด แต่เพราะเป็นลูกบ้านสุดหล่อคนดังที่กำลังมีกระแส ทุกฝ่ายที่มีส่วนร่วมเลยกระตือรือร้นมากเป็นพิเศษโดยเฉพาะสาวๆ ถ้างานทำบุญขึ้นบ้านใหม่มีก่อนหน้านี้ก็อาจได้รับสายตาแปลกๆ จากพนักงาน แต่ตอนนี้กระแสตีกลับ สิงหากลายเป็นดาราหนุ่มที่น่าสงสารถูกกลั่นแกล้งจนต้องออกจากวงการโดยไม่เคยกล่าวโทษใคร ภาพลักษณ์ดีๆ ในอดีตถูกนำกลับมาเล่าใหม่เพราะสิงหาไม่เคยตอบรับเชิญไปออกรายการไหนในช่วงนี้ นอกจากกลุ่มเพื่อนสนิทที่ขาดโบ้ไปคนเดียว ก็มีครอบครัวน่านนทีที่มาช่วยเตรียมสำรับอาหารเพลซึ่งสิงหาให้คนขับรถไปรับตั้งแต่เช้า พิธีต่างๆ ดำเนินไปอย่างราบรื่นโดยมีพ่อของน่านนทีคอยช่วยเหลืออย่างใกล้ชิด ความสุภาพทำให้เรียกคะแนนจากพ่อแม่ได้มากขึ้น หลังจากกรวดน้ำอุทิศส่วนบุญกุศล พระสงฆ์เริ่มประพรมน้ำพระพุทธมนต์ตามห้องต่างๆ
“ห้องนี้ขอเน้นๆ นะครับหลวงพ่อ เอาชุ่มๆ เลย ตรงตู้ด้วยครับ เขาเอาไว้เก็บหนังสือพวกเกี่ยวกับงานน่ะครับ สาดเยอะๆ จะได้โชคดีนะครับหลวงพ่อ” เสียงเจื้อยแจ้วเดินนำพระสงฆ์ไปตามห้องต่างๆ ตรงไหนที่สิงหาเคยเล่าว่ามีอะไรแปลกๆ ก็จะเอ่ยขอน้ำมนต์เน้นๆ หน่อย จากจุดนั้นไปจุดนี้ คนที่ได้ยินต่างยิ้มด้วยความเอ็นดูกึ่งจนใจ แม่น่านนทีแทบจะวิ่งไปดึงแขนมาตีที่พูดจาแปลกๆ ชวนหัวเราะ แถมยังทำตัวเหมือนเจ้าของห้องยิ่งกว่าเจ้าของตัวจริงที่เดินตามด้านหลังอีก
“ไม้จะบวมหรือเปล่าโยม เอาพอประมาณนะ”
“ครับๆ งั้นไปห้องต่อไป คือช่วงนี้ดวงเจ้าของห้องเขาไม่ค่อยดีนะครับ อยากได้เยอะๆ จัดหนักๆ หน่อย ตรงเตียงเอาเยอะๆ เลยครับ เปียกก็ไม่เป็นไรเดี๋ยวแห้ง เอ...ตรงไหนอีกดี อ้อๆ ตรงประตูห้องด้วยครับ หลวงพ่อแต้มเจิมตรงประตูห้องนอนด้วยได้ไหมครับ ห้องนอนก็สำคัญ....ขอบคุณครับ อ้อๆ หลวงพ่อครับๆ นิมนต์ตรงโซฟาเน้นๆ อีกรอบดีกว่าครับ เจิมโซฟาด้วยก็ดี ได้ไหมครับหลวงพ่อ”
“เพื่อความสบายใจของโยมมันก็ได้ล่ะนะ แต่คนเราคิดดีทำดี กตัญญูบุพการีก็เป็นยันต์คุ้มภัยที่ดีที่สุดแล้ว ถึงไม่ได้อยู่กับครอบครัวแต่พ่อแม่อยู่ในใจเราเสมอ โยมไม่ต้องคิดมาก ห้องออกจะสวย อยู่กันสองคน ไม่ต้องกลัวอะไรน่า ทำใจดีๆ ทำบุญเยอะๆ เดี๋ยวอาตมาให้สายสิณญจ์ไว้นะ เผื่อจะสบายใจมากขึ้น ดีไหมโยม” ตามปกติคนที่ถือขันน้ำมนต์นำพระสงฆ์ไปตามห้องต่างๆ จะเป็นหน้าที่ผู้ชายที่เป็นเจ้าบ้าน ซึ่งคนนั้นคือดาราหนุ่มที่เดินยิ้มตามเงียบๆ ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ตรงข้ามกับผู้ชายอีกคนที่เดินนำไปห้องต่างๆ ถ้ามองจากเรื่องนี้ทั้งสองคนต้องอยู่ด้วยกันที่นี่แน่นอน
“ดีครับหลวงพ่อ แต่...แหะๆ นี่ไม่ใช่ห้องผม ห้องคนนี้ครับ”
พิธีการต่างๆ เสร็จลงอย่างเรียบร้อย บัตเลอร์และแม่บ้านช่วยจัดการให้ห้องกลับคืนสู่สภาพเดิม พระสงฆ์และเด็กวัดรวมถึงพ่อแม่ของน่านนทีเดินทางกลับพร้อมกันโดยรถตู้ที่สิงหาจ้างไว้ แต่ในห้องรับแขกยังคงมีกลุ่มเพื่อนสนิทและน่านนทีนั่งอยู่
“ความจริงปิงยังไม่แน่ใจเลยนะว่าเราควรให้เจิมที่ประตูหน้าหรือเปล่า ถ้าเกิดผีออกจากห้องไม่ได้จะทำไงล่ะครับ” ชายหนุ่มยังคงครุ่นคิดถึงปัญหาหลัก ความจริงวันนี้เลยเวลาทำงานแล้ว แต่เขาไม่กลับพร้อมครอบครัวเพราะสิงหาชวนให้อยู่ต่อก่อน พรุ่งนี้เขาทำงานตอนบ่ายสาม ไม่ต้องรีบกลับไปนอน อยู่คอยตรวจสอบความเรียบร้อยของภารกิจหลักก่อนก็ดี
“อาจลอยออกทางหน้าต่างก็ได้นะปิง ผีไม่ต้องลงลิฟต์เหมือนคนหรอกมั้ง” ชวินเสนอความคิดขำๆ ตอนเห็นคอนเซียซคนเก่งเดินนำหลวงพ่อเข้าออกห้องเขาก็ยืนหัวเราะกับเพื่อนไปหนึ่งรอบ แต่ต้องรีบหยุดเมื่อได้รับสายตาข่มขู่จากเจ้าของห้อง
“จริงด้วย คุณชวินฉลาดจัง ปิงลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย ดีนะไม่ได้ให้หลวงพ่อเจิมที่ประตูระเบียงด้วย โล่งอกไปทีนะครับคุณสิง” เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกกับความสะเพร่าของตัวเอง เกือบขังผีไว้ในห้องแล้วไงล่ะ
“อืม...มันก็สบายใจขึ้นครับ” สิงหามองรอบๆ พูดไม่ออกกับรอยเจิมบนวอลเปเปอร์เหนือโซฟา ยังไม่รวมตู้หนังสือกับประตูห้องนอน มันก็ดูขลังดี แต่เยอะไปทุกมุมห้องแบบนี้ดูหลอนมากกว่า
“ทำไมต้องกลัวผีขนาดนี้ล่ะปิง ห้องนี้มีผีเหรอ” เต้ถามอยากอดใจไม่ไหว
“คุณสิงไม่ได้เล่าให้เพื่อนๆ ฟังเหรอ ต้องเล่านะครับ หลายหัวดีกว่าหัวเดียว” น่านนทีตาโตขึ้นเมื่อได้ยิน ก่อนหันมาหรี่ตาลงนิดๆ พูดกำชับสิงหาอย่างจริงจัง ถ้าแก้มไม่ป่องเกือบจะเรียกว่าดุได้แล้วเชียว
“ก็มีปิงอีกหัวแล้วไง”
“หัวเดียวเนี่ยหมายถึงหัวปิงนี่แหละ คุณสิงน่ะไม่ค่อยกลัว ไม่ค่อยออกความเห็นอะไรเลย ถามจริงๆ นะ คุณเชื่อหรือเปล่าว่าห้องนี้มีผีน่ะ หรือยังหาข้อพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์อยู่”
“ก็...หกสิบสี่ลิบครับ ยังไม่เต็มร้อย”
“อันไหนหกสิบ ผีใช่ไหมครับ”
“ใช่”
“ก็ยังดี แต่ปิงน่ะเกินร้อยไปแล้ว แค่โทรศัพท์วันนั้นก็หลอนจะแย่ ห้องนี้มีโทรศัพท์ผีสิงนะครับ คุณสิงเลยถอดออก บางวันไม่เสียบสายมันยังดังเองเลย น่ากลัวมาก” น่านนทีเลิกสนใจคนไม่กลัวผี หันมาแบ่งปันประสบการณ์ให้คนอื่นฟังดีกว่า
“จริงเหรอวะ โทรศัพท์เครื่องไหน” เต้ถาม ส่วนชวินมองไปทางตำแหน่งที่เคยมีโทรศัพท์วางไว้แต่ตอนนี้มีแจกันดอกไม้ตั้งอยู่
“เบอร์ห้องไง นานแล้ว หลังๆ ก็ไม่ได้ยินเสียงดังแล้วนะ”
“ใช่ครับ ไม่ได้ยินเสียง แต่มีผีตากล้องแทน คอยถ่ายรูปคุณสิงตอนนอน แล้วก็ผีตู้หนังสือด้วย” คนขี้กลัวยังไม่หยุดแบ่งปัน เริ่มดัดเสียงเล็กเสียงน้อยเล่าย้อนหลังเหตุการณ์ทั้งที่ประสบเองและสิงหาเล่า คนฟังแรกๆ ก็รู้สึกกลัวแทนแต่ได้ยินน้ำเสียงที่พยายามเล่าให้ตื่นเต้นบวกกับสีหน้าท่าทางของคนเล่า จากกลัวก็เริ่มเอ็นดู บางทีเรื่องผีๆ ก็ไม่ควรให้คนน่ารักเล่า
วงการบันเทิงแท้จริงแล้วถูกขับเคลื่อนด้วยผู้คนนอกวงการอย่างแท้จริง หนังเรื่องหนึ่งจะดังไม่ดังก็ขึ้นกับจำนวนคนดู แต่ไม่ใช่ตัวการันตีคุณค่าของมัน ดารานักแสดงก็เช่นกัน ความโด่งดังมีชื่อเสียงไม่ได้ขึ้นอยู่กับฝีมือการแสดงเท่านั้น แต่อยู่ที่กลุ่มผู้ชื่นชอบสนับสนุนด้วย นักแสดงมีคุณภาพบางคนเมื่ออายุเพิ่มมากขึ้น กลุ่มแฟนคลับน้อยกว่านักแสดงรุ่นใหม่ แต่ไม่ได้หมายความว่าฝีไม้ลายไม้ของพวกเขาจะน้อยกว่า ถึงความโด่งดังจะขึ้นอยู่กับกลุ่มคนนอกวงการ แต่คนในวงการสนใจเพียงคุณค่าที่แท้จริงเท่านั้น หากมีความสามารถก็จะมีพื้นที่ให้ได้แสดงออกเสมอ
“ช่วงนี้กระแสข่าวยังมีอยู่ รายการส่วนใหญ่ที่ติดต่อมาจะเชิญไปสัมภาษณ์เรื่องข่าวมากกว่านะคะ แต่ก็มีรายการที่ไม่ได้เน้นเรื่องนี้อย่างเดียว แต่จะพูดคุยประวัติตั้งแต่เด็กเลย รายการเดอะโชว์น่ะค่ะ คุณสิงสนใจไหมคะ” ฝ้ายโทรหาเจ้านายคนใหม่ หลังจากเริ่มทำงานหน้าที่ประจำแทบจะคล้ายกับหน้าที่เดิม คือคอยรับโทรศัพท์และแก้ปัญหา จัดตารางงานของสิงหาและตัวเอง ไม่จำเป็นต้องออกจากบ้านทุกวันถ้าวางแผนงานได้ดี สามีพอใจ เธอเองก็มีความสุข
“เขาจะเอาคิวช่วงไหนได้บอกหรือเปล่าครับ ผมกำลังเริ่มลดน้ำหนัก ถ้าน้ำหนักลงมากกว่านี้จะเลิกออกกล้องชั่วคราวแล้ว”
“ฝ้ายจำได้ค่ะเลยบอกไปว่าถ้าคุณสิงตกลงเราจะขอถ่ายเร็วที่สุด เขาก็ตกลงนะคะ แล้วแต่คุณสิงสะดวกเลย”
“ฝ้ายว่าไงครับ ผมไม่ค่อยได้ดูรายการพวกนี้เลย”
“รายการดีนะคะ ส่วนใหญ่จะคุยเรื่องชีวิตวัยเด็ก จุดหักเหในชีวิต ไม่ได้เน้นถามเรื่องข่าวเลยค่ะ ฝ้ายโทรถามพี่อ้วนแล้วพี่อ้วนก็ว่าดีค่ะ สคริปก่อนสัมภาษณ์มีอะไรก็ถามเราแค่นั้น ไม่นอกบทแล้วก็ไม่ใช่รายการสดค่ะ”
“งั้นก็ได้ครับ ฝ้ายจัดคิวได้เลย ขอภายในสองสัปดาห์นี้นะครับ”
“ได้ค่ะ แล้วก็เรื่องร้านที่ปรับปรุงยังไม่ได้สเป็กเครื่องสุขภัณฑ์ที่ต้องเปลี่ยนเลยนะคะ”
“อ้าว ผมลืมคุยเรื่องนี้กันเลย เดี๋ยวผมเลือกจากเว็บฯ แล้วส่งให้ฝ้ายแล้วกันนะ ขอเวลาสองวัน”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวฝ้ายบอกช่างให้ คุณสิงมีอะไรเพิ่มเติมไหมคะ”
“ว่างๆ ฝ้ายศึกษาพวกภาษีนำเข้าสินค้ามือสองให้ผมด้วยนะ แล้วก็เช็คราคาเช่าที่วางตู้คอนเทรนเนอร์ที่ท่าเรือด้วย นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วครับ”
“ได้ค่ะ ถ้ามีอะไรเดี๋ยวฝ้ายโทรหานะคะ สวัสดีค่ะ” ฝ้ายวางสาย จดงานที่ได้รับมอบหมายก่อนจะเดินไปหยอกลูกน้อยที่เพิ่งตื่นจากนอนกลางวัน ช่วงหลังคลอดเธอมีอาการซึมเศร้าและได้พบหมอเพื่อรับคำปรึกษา ต่อให้เป็นผู้หญิงแกร่งแค่ไหนเรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้นได้กับคุณแม่เกือบทุกคน ยิ่งเธอเปลี่ยนวิถีชีวิตจากสาวออฟฟิศมาเป็นแม่บ้านเต็มตัว ความไม่มั่นคงทางอารมณ์เลยมีให้เห็นชัดเจน การหากิจกรรมทำจะช่วยให้จิตใจผ่อนคลายได้ ทำให้ลดความเครียดและเห็นคุณค่าของตัวเองมากขึ้น ครอบครัวเลยเปิดโอกาสให้เธอรับงานนี้เต็มที่ สามารถทำงานที่บ้าน เลี้ยงลูก ดูแลครอบครัวและเยียวยาจิตใจไปพร้อมๆ กัน
ระเบียงห้องหรูบนตึกสูง ชายหนุ่มนั่งบนเก้าอี้บนระเบียงห้องคุยโทรศัพท์ข้ามประเทศกับครอบครัว คุณพ่อชาวอังกฤษพยายามยื่นโทรศัพท์ไปสุดแขนเพื่อให้ภรรยามายืนซ้อนด้านหน้าให้ลูกชายได้คุยด้วย
“พ่อแม่ว่าไงครับ อยากมาก่อนบ้านเสร็จไหม อีกสองร้านน่าจะเสร็จ จะได้มาทำขนมขายของเล่นๆ แก้เหงา”
“แล้วจะไปอยู่ไหนล่ะลูก บ้านเก่าก็ไม่ได้อยู่นานแล้ว สิงหาคนไปทำความสะอาดแล้วปล่อยเช่าดีไหม”
“ได้ครับ เดี๋ยวจัดการให้ ถ้าพ่อกับแม่อยากมาก่อนก็มาอยู่คอนโดฯ เดียวกับผมไง มันมีห้องว่างๆ ปล่อยเช่าอยู่” ถ้าไม่ติดว่าห้องนี้มีอะไรแปลกๆ เขาก็อยากให้พ่อแม่มาอยู่ด้วยกัน ถึงจะต้องรื้อห้องทำงานปรับเป็นห้องนอนก็ตาม
“เอาไงดีคะลีโอ อยากไปหาลูกไหม”
“เธอว่าไงล่ะ คิดถึงบ้านเกิดหรือยัง” ลีโอยิ้มให้อย่างผู้ชายใจดี เขาให้ภรรยาเป็นคนตัดสินใจถึงแม้ลึกๆ จะคิดถึงลูกมากแล้วก็ตาม
“งั้นเดี๋ยวขอแม่กับพ่อเคลียร์งานที่นี่ก่อนแล้วกัน ส่งของที่จะขายกลับไปก่อน แล้วเดี๋ยวพ่อแม่จะตามไปนะ สักสองสามเดือนแล้วกันนะคะลีโอ พวกบ้านเช่าต้องให้ญาติคุณมาคอยดูแลแทนด้วย บ้านหลังนี้อีก มีอะไรต้องจัดการเยอะเลย”
“โอเคที่รัก เดี๋ยวจัดการทางนี้เสร็จพ่อจะบอกอีกทีนะ”
“บายนะลูกรัก เข้าห้องได้แล้ว อย่าทิ้งเพื่อนให้นั่งคนเดียวนาน แค่นี้นะจ้ะ”
“ครับ รักพ่อแม่นะครับ บาย” สิงหาวางสายไป ภาพพ่อแม่หายไปจากหน้าจอ เขาวางโทรศัพท์ไว้บนหัวเข่า นั่งสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ พยายามเงี่ยหูฟังเสียงในห้องรับแขกซึ่งอยู่อีกด้านของประตูระเบียง เสียงเพลงอคูสติกจากเครื่องเล่นที่เปิดไว้ดังเบาๆ เหมือนทุกครั้งที่เขาชอบเปิดเวลาไม่ต้องการให้ห้องเงียบเกินไป และ...เสียงซ่าจากโทรทัศน์ที่เขาไม่ได้เป็นคนเปิด ชั่วขณะที่เขากำลังงงกับคำพูดของแม่ เมื่อเหลือบมองภาพตัวเองที่มุมจอโทรศัพท์...มีบางสิ่งนั่งอยู่ในห้อง
—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
เจอกันตอนหน้าจ้า ฝันดีนะทุกคนนนนนนน
:katai5: :hao7: :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: k00_eng^^ ที่ 12-05-2019 21:20:04
เริ่มหัวข้อโดย: Peterpanmama ที่ 12-05-2019 21:21:28
เริ่มหัวข้อโดย: jin_kazu ที่ 12-05-2019 21:27:33
แต่น้องปิงเข้าใจผิดได้น่าเอ็นดูจริงๆ พี่สิงเค้าไม่รับนะรู้กกกก
รอตอนต่อไปค่าาาาา ^^
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 12-05-2019 21:31:24
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 12-05-2019 21:42:49
Sent from my iPad using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 12-05-2019 21:46:58
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 12-05-2019 21:47:21
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 12-05-2019 21:49:27
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 12-05-2019 21:51:46
มาต่อด่วนๆๆๆ อยากรู้......
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 12-05-2019 21:53:38
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 12-05-2019 22:06:14
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 12-05-2019 22:13:03
" เขาเป็นรุก แล้วคุณสิงห์ก็ .....ไม่ใช่เหรอครับ " :m20:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ :L2:
ปล. แสดงว่าน้ำมนต์ของคนน่ารัก ไม่ขลังจริง :pigha2:
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 12-05-2019 22:31:12
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 12-05-2019 22:38:52
เริ่มหัวข้อโดย: Funnycoco ที่ 12-05-2019 22:50:34
มาต่อเถอะนะคะ :mew2:
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 12-05-2019 23:44:11
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 12-05-2019 23:47:18
:กอด1: :pig4: :pig4: :pig4: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 13-05-2019 00:06:07
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 13-05-2019 00:18:05
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 13-05-2019 00:31:11
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 13-05-2019 00:42:44
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 13-05-2019 00:46:09
โอ๊ยยยย :katai1: ทำไมดื้อด้าน บุญก็ทำให้ยังไม่ไปอี๊กกกกกก :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 13-05-2019 01:04:46
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 13-05-2019 01:58:28
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 13-05-2019 07:54:34
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 13-05-2019 08:30:17
ปล่อยให้พี่สิงเขามีเวลาส่วนตัวบ้าง
นี่อะไร เป็นผีขี้เหงา
หรือผีปาปารัชชี่ หืมม
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 13-05-2019 10:41:45
สนุกและลุ้นจริงๆ น้องปิงน่ารักสุด คุณสิงไปไหนไม่รอดละ แต่ต้องเคลียร์สิ่งที่แถมมาในห้องก่อนนะ
เริ่มหัวข้อโดย: gungchan ที่ 13-05-2019 10:49:56
มาให้กำลังใจน้องจี :กอด1: เช่นเดิม เพิ่มเติมคือ ทวงตอนต่อไปนะจีนะ :hao3:
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 13-05-2019 11:30:48
เริ่มหัวข้อโดย: suginosama ที่ 13-05-2019 11:35:06
อ่านไปก็แอบหลอนนิดๆค่ะ
ปิงน่ารักกก มาสายฮาใช่ไหมปิง 55 :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 13-05-2019 15:37:13
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 13-05-2019 15:49:37
โอยยยย การทำบุญไม่ได้ผล น้องปิงรู้ต้องร้องไห้แน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 13-05-2019 16:30:40
:ling3: :ling3: :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 13-05-2019 16:49:22
พี่ก็เดินตามหลังต้อยๆปล่อยน้องพูดไป
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 13-05-2019 17:34:41
:ling3:
555
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 13-05-2019 20:23:45
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 13-05-2019 21:20:06
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 13-05-2019 22:27:00
เริ่มหัวข้อโดย: www.maxdevil ที่ 13-05-2019 22:41:09
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 13-05-2019 23:00:42
แง้! ทำไมหลอนอีกแล้ววววว ฮรือออออ
ปิงน่ารัก ไม่แปลกใจเลยที่สิงจะชอบ
เริ่มหัวข้อโดย: magarons ที่ 14-05-2019 00:40:08
เริ่มหัวข้อโดย: bangkeaw ที่ 14-05-2019 01:26:52
เรื่องนี้จะหลอนมากกว่าฟีลกู้ดแล้วนะ
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 14-05-2019 03:31:27
เวลานี้ไม่ควรอ่านเลยจริงๆ 5555 สงสารตัวเองมากกว่าปิงอีก
เอ็นดูปิง ตลกด้วย คนอะไร ทำตัวเหมือนเจ้าของบ้าน
และทำตัวได้น่ากลัวมากจ้า จนทีมเพื่อนไม่ได้กลัวเลย
สิงหามองเห็นแล้ว คุณแม่ส่องเห็นไปอีก ใจเต้นรัวแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 15-05-2019 00:49:44
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 15-05-2019 13:51:31
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 15-05-2019 17:23:46
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 15-05-2019 21:35:28
เริ่มหัวข้อโดย: rainichxx ที่ 16-05-2019 03:26:54
มาแบบนี้ใจเราคือทะลุร่อยตามปิงไปแล้วเหมือนกัน
น่ากลัวขนาดหนัก แม้แต่นิมนต์พระมาแล้วก็ยังไม่ช่วย
เริ่มหัวข้อโดย: fronkdefroy ที่ 17-05-2019 01:32:07
เริ่มหัวข้อโดย: phatcha ที่ 17-05-2019 21:45:18
เริ่มหัวข้อโดย: JaikOrn ที่ 19-05-2019 13:35:12
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 19-05-2019 21:49:50
บางส่วนจากตอนที่ 10
ระเบียงห้องหรูบนตึกสูง ชายหนุ่มนั่งบนเก้าอี้บนระเบียงห้องคุยโทรศัพท์ข้ามประเทศกับครอบครัว คุณพ่อชาวอังกฤษพยายามยื่นโทรศัพท์ไปสุดแขนเพื่อให้ภรรยามายืนซ้อนด้านหน้าให้ลูกชายได้คุยด้วย
“พ่อแม่ว่าไงครับ อยากมาก่อนบ้านเสร็จไหม อีกสองร้านน่าจะเสร็จ จะได้มาทำขนมขายของเล่นๆ แก้เหงา”
“แล้วจะไปอยู่ไหนล่ะลูก บ้านเก่าก็ไม่ได้อยู่นานแล้ว สิงหาคนไปทำความสะอาดแล้วปล่อยเช่าดีไหม”
“ได้ครับ เดี๋ยวจัดการให้ ถ้าพ่อกับแม่อยากมาก่อนก็มาอยู่คอนโดฯ เดียวกับผมไง มันมีห้องว่างๆ ปล่อยเช่าอยู่” ถ้าไม่ติดว่าห้องนี้มีอะไรแปลกๆ เขาก็อยากให้พ่อแม่มาอยู่ด้วยกัน ถึงจะต้องรื้อห้องทำงานปรับเป็นห้องนอนก็ตาม
“เอาไงดีคะลีโอ อยากไปหาลูกไหม”
“เธอว่าไงล่ะ คิดถึงบ้านเกิดหรือยัง” ลีโอยิ้มให้อย่างผู้ชายใจดี เขาให้ภรรยาเป็นคนตัดสินใจถึงแม้ลึกๆ จะคิดถึงลูกมากแล้วก็ตาม
“งั้นเดี๋ยวขอแม่กับพ่อเคลียร์งานที่นี่ก่อนแล้วกัน ส่งของที่จะขายกลับไปก่อน แล้วเดี๋ยวพ่อแม่จะตามไปนะ สักสองสามเดือนแล้วกันนะคะลีโอ พวกบ้านเช่าต้องให้ญาติคุณมาคอยดูแลแทนด้วย บ้านหลังนี้อีก มีอะไรต้องจัดการเยอะเลย”
“โอเคที่รัก เดี๋ยวจัดการทางนี้เสร็จพ่อจะบอกอีกทีนะ”
“บายนะลูกรัก เข้าห้องได้แล้ว อย่าทิ้งเพื่อนให้นั่งคนเดียวนาน แค่นี้นะจ้ะ”
“ครับ รักพ่อแม่นะครับ บาย” สิงหาวางสายไป ภาพพ่อแม่หายไปจากหน้าจอ เขาวางโทรศัพท์ไว้บนหัวเข่า นั่งสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ พยายามเงี่ยหูฟังเสียงในห้องรับแขกซึ่งอยู่อีกด้านของประตูระเบียง เสียงเพลงอคูสติกจากเครื่องเล่นที่เปิดไว้ดังเบาๆ เหมือนทุกครั้งที่เขาชอบเปิดเวลาไม่ต้องการให้ห้องเงียบเกินไป และ...เสียงซ่าจากโทรทัศน์ที่เขาไม่ได้เป็นคนเปิด ชั่วขณะที่เขากำลังงงกับคำพูดของแม่ เมื่อเหลือบมองภาพตัวเองที่มุมจอโทรศัพท์...มีบางสิ่งนั่งอยู่ในห้อง
11. ช่างแม่ง
ทันทีที่เห็นภาพบางสิ่งนั่งอยู่บนโซฟาในห้องด้านหลังสิงหาพอดี เขารีบบอกลาครอบครัว กดวางสายแล้วคว่ำหน้าจอโทรศัพท์ไว้เหนือเข่า แม้ภาพที่เห็นในมุมหน้าจอโทรศัพท์แต่ก็มั่นใจได้ว่ามันมีบางสิ่งจริงๆ เสียงเพลงปนกับเสียงคลื่นแทรกของโทรทัศน์ไม่ได้ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลงเลย เขาลังเลที่จะหันกลับไปมองให้แน่ใจว่าสิ่งนั้นคืออะไร เพราะไม่รู้จริงๆ ว่าถ้าแน่ใจแล้วจะทำอะไรต่อ เสียงโทรทัศน์เงียบไปเหลือเพียงเสียงเพลงดังเบาๆ สิงหาตัดสินใจลุกขึ้นยืนหันกลับมามองในห้อง ไฟเปิดสว่างมองเห็นทุกมุมห้องรับแขก แต่ไม่พบอะไรผิดปกติ บนโซฟาที่เคยเห็นเงาร่างคล้ายคนก็หายไป สิงหาเดินเข้ามาด้านใน เลื่อนปิดบานประตูระเบียง ปิดม่าน ปิดเพลง เงี่ยหูฟังท่ามกลางความเงียบภายในห้อง...ไม่มีเสียงอะไรแปลกปลอมให้ได้ยิน แต่เขามั่นใจว่าเมื่อครู่ไม่ได้ตาฝาดแน่นอน
“สรุปแล้วมึงเจอผีหลอกก็เลยขอมานอนห้องกูว่างั้น ดีนะที่คืนนี้กูไม่ได้ไปค้างที่บ้าน” ชวินบ่นเพื่อนที่โทรหากลางดึกจนเขาต้องตื่นขึ้นมา สิงหาไม่ค่อยรบกวนใครดึกๆ แบบนี้เขาเลยคิดว่าเพื่อนน่าจะมีปัญหา ด้วยความเป็นห่วงจึงรีบรับสายแล้วลงไปรับเพื่อนมาบนห้อง แต่เรื่องที่ได้ฟังคือเรื่องผี เพื่อนกลัวผีเลยขอมานอนด้วย แต่เพื่อนไม่ยอมรับตรงๆ อ้างว่าบรรยากาศห้องไม่น่าปลอดภัยเลยขอมาค้างด้วย ความปลอดภัยจากผีน่ะสิ
“ไม่รู้ผีหรือเปล่า กูอาจจะตาฝาด”
“ฝาดไม่ฝาด พรุ่งนี้เช็คกล้องวงจรปิดก็รู้ มึงไปนอนห้องรับแขกไป กูจะไปนอนต่อแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปเชียงใหม่แต่เช้า เดี๋ยวกูวางคีย์การ์ดไว้ให้ใช้แล้วกัน” ชวินเดินงัวเงียกลับไปนอนต่อ ปัญหาไม่ใหญ่ไม่เล็กแบบนี้เขาช่วยไม่ได้จริงๆ แต่ก่อนนอนขอสวดมนต์สักหน่อยเพื่อความสบายใจของตัวเอง
วันนี้เป็นวันแรกที่จะมีคนไปส่งทำงานถึงคอนโดฯ ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ใช่ใคร คือพี่ชายที่ไม่ได้กลับบ้านมาเกือบสองเดือน พี่สมุทรของน่านนที
“เลิกเที่ยงคืนเลยเหรอวะ งานอะไรทำไมเลิกดึกขนาดนี้”
“ก็เลิกแบบนี้ตั้งนานแล้วเหอะ พี่หมุดจำไม่ได้เอง ปิงเคยเล่าแล้ว”
“เออๆ เดี๋ยวขากลับพี่มารับ”
“มารับทำไม ไม่ต้อง กลับเองได้”
“เออน่ะ เดี๋ยวจะออกไปเที่ยวกับเพื่อนก่อน ขากลับเดี๋ยวแวะรับ”
“ถ้าเมาก็ขับกลับบ้านไปเลย เดี๋ยวกลับเองได้”
“พูดมากว่ะปิง ลงไปเลยไป” สมุทรผลักหัวน้องชายเบาๆ มองน้องเดินเข้าตึกก่อนจะขับไปห้างสรรพสินค้าที่นัดแฟนสาวไว้ แฟนของเขาเป็นคนที่ไม่ค่อยเข้าหาครอบครัวเขาเท่าไร พี่สาวเขาเลยไม่ค่อยชอบ แต่น้องชายอย่างน่านนทีดีหน่อยที่เข้ากับคนง่าย ถึงเธอจะมีข้อเสียเรื่องนี้แต่ก็เป็นผู้หญิงที่ดี เป็นแฟนที่ดี หากตอนนี้เหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังเปลี่ยนไป
เลิกเที่ยงคืนนะ ห้ามเมา ไม่งั้นจะฟ้องพี่ธาร คืนนี้ค่อยคุยกัน
น่านนทีกดส่งข้อความหาพี่ชายที่มีท่าทางแปลกๆ ให้เดาก็คงทะเลาะกับแฟนแน่ๆ ปกติพี่ชายเขาจะทำงานหนึ่งเดือนหยุดหนึ่งเดือนแต่กลับมาอยู่บ้านแค่ไม่กี่วันสุดท้ายก่อนกลับไปทำงาน ส่วนเวลาอื่นๆ จะเอาให้แฟนสาวของตัวเองหมด
กลางล็อบบี้มีเจ้านายลูกน้องคู่ใหม่นั่งคุยงานกันอย่างเคร่งเครียด น่านนทีเดินผ่านไปลงเวลาเข้างานก่อนเดินกลับมายืนคุยกับพี่โจและออมที่กำลังจะได้เวลาเลิกงาน
“วันนี้มีอะไรพิเศษไหมครับพี่โจ”
“มี ห้องคุณส้มจัดปาร์ตี้เหมือนเดิมนะ พี่ลิสต์รายการของที่ต้องซื้อให้หนุ่ยไปแล้ว ตอนหกโมงของมาส่งปิงอย่าลืมเช็คให้ครบนะ” พี่โจสั่งงานอีกนิดหน่อย พอได้เวลาเลิกงานก็กลับไป น่านนทีนั่งเท้าคางมองสองคนตรงหน้านั่งคุยกันไม่นาน พี่ฝ้ายก็เก็บของลุกเดินมาหา
“ว่าไงพี่สาวคนสวย จะมาไม่เห็นบอกก่อน ปิงไม่ได้เอากับข้าวมาฝากเลย”
“เออลืม เอาไว้คราวหน้านะ วันนี้รีบจริงๆ อันนี้คุ้กกี้พี่ทำเอง ลองชิมดู พี่ไปก่อนนะ” ฝ้ายรีบยื่นถุงขนมให้แล้วโบกมือลา คนหนึ่งเดินไป อีกคนก็มาแทนที่
“อันนี้ปิ่นโตคุณสิงครับ น้ำพริกมะเขือ ปลาทูย่าง ผักต้ม แถมแกงจืดสาหร่ายอีกถุง เมนูเพื่อสุขภาพรับรองน้ำหนักไม่ขึ้น” น่านนทีร่ายรายการอาหารในปิ่นโตที่ยื่นให้ ตอนแรกสิงหาจะขอหยุดรับปิ่นโตเพราะต้องเริ่มลดน้ำหนัก แต่แม่ของเขาแทบใจสลายเมื่อได้ยิน ถึงขนาดขอโทรมาคุยกับสิงหาเองว่าจะทำอาหารสูตรลดน้ำหนักให้ อย่างดอาหารเลย แฟนคลับรุ่นแม่สงสารใจจะขาด
“ขอบคุณนะครับ อยากนั่งกินตรงนี้จังเลย”
“ไม่ได้นะครับ ถ้าดึกๆ แอบทำได้ แต่นี่บ่ายสามอยู่เลย”
“ก็ได้ครับ วันนี้ปิงเลิกเที่ยงคืนใช่ไหม ให้ผมไปส่งนะ”
“วันนี้พี่ชายปิงมารับ แล้วคุณสิงไม่ต้องรีบนอนเหรอ”
“พรุ่งนี้มีเรียนภาษามือตอนบ่ายอย่างเดียว แต่มะรืนมีถ่ายรายการ หมดงานนี้ก็พักยาวจนกว่าจะเริ่มถ่ายหนังเลย”
“ต้องเริ่มลดน้ำหนักจริงจังแล้วใช่ไหมครับ อยากลดบ้างจัง”
“ปิงก็ไม่ได้อ้วนนี่ ขนาดใส่สูทแบบนี้ผมยังว่าปิงผอมไปเลยนะ”
“มันออกแต่แก้มนี่แหละ ถ้าน้ำหนักขึ้นเมื่อไรแก้มแทบย้อยเลย คางห้อยด้วย อุบาทว์มาก อยากหน้าเรียวๆ แบบคุณสิงบ้าง”
“มีแก้มจะช่วยให้ดูเด็กนะ น่ารักดี”
“อยากให้มันเล็กกว่านี้นี่นา เฮ้อ ช่างมันเถอะ มันคงเป็นไปไม่ได้ คุณสิงเรียนภาษามือถึงไหนแล้วครับ ปิงอยากทำเป็นบ้างจัง”
“เพิ่งเรียนไม่กี่วันเอง ยังไม่ค่อยคล่องเลย ยากมาก บางทีถ้าไม่ไหวจริงๆ อาจจำเฉพาะที่ต้องใช้ในหนัง”
“ขนาดนั้นเลย นึกว่าคุณสิงจะสามารถซะอีก”
“ผมก็ไม่ได้เก่งไปหมดทุกอย่างนะ เวลาเรียนไม่พอด้วยแต่ก็เรียนๆ ไปก่อน ถ้าเปิดกล้องแล้วไม่รอดจริงๆ ก็ต้องใช้วิธีจำเอา แต่ผมก็อยากทำได้จริงๆ นะ อยากคุยกับพวกเขาด้วยภาษาเดียวกันบ้าง เขาคงมีความสุขที่เราพยายาม” สิงหานึกถึงวันแรกที่ไปคุยกับอาจารย์สอนภาษามือในมหาฯลัย ที่นั่นรับนักศึกษาที่มีความบกพร่องทางการพูดและการได้ยิน มีหลักสูตรสอนภาษามือ เขานั่งมองนักศึกษาที่คุยกันด้วยภาษามือ เพื่อนในกลุ่มบางคนก็ไม่ได้มีความบกพร่องแต่เขาอยากเรียนเพื่อสื่อสารกับคนกลุ่มนี้ บางคนที่บกพร่องทางการได้ยินก็สามารถพูดได้ออกเสียงได้ แต่เพราะเขาไม่ได้ยินเสียงตัวเองทำให้เขาออกเสียงไม่ถูก คนที่ไม่ได้บกพร่องแต่กำเนิดก็จะออกเสียงได้ชัดเจนกว่า บางครั้งเขาเห็นคนเหล่านั้นใช้ภาษามือพร้อมออกเสียงอือๆ อาๆ ค่อนข้างดัง นั่นก็เพราะเขาไม่ได้ยินเสียงตัวเอง การคุยกับผู้สอนภาษามือวันแรกคือการเรียนรู้บุคลิกของคนเหล่านี้ขณะพูดคุยกับคนอื่น ดูจังหวะการใช้มือ สีหน้าท่าทางที่ประกอบกัน เขาดีใจที่รับเล่นบทนี้จริงๆ ดีใจที่ได้เรียนรู้ภาษาที่สวยงามที่สุดแบบนี้
“คุณสิงได้ข่าวหนังตัวเองหรือยัง เรื่องที่ไปแสดงช่วงที่เพิ่งกลับมาน่ะครับ”
“อ๋อ รักนี้เหนือกาลเวลา ใกล้ฉายแล้วนี่ ทีมงานโทรมาบอกแล้ว เขาโปรโมตกันมาสักพักแล้ว อีกอาทิตย์กว่าก็เข้าโรง”
“ปิงได้ดูตัวอย่างแล้ว แต่ไม่มีหน้าคุณสิงเลย คุณเล่นเป็นแฟนเก่านางเอกใช่มั้ย ปิงจำเสียงได้”
“ใช่ ตอนแรกบทนี้เขาจะถ่ายแบบไม่ให้เห็นตัวแสดงเลย จะได้ความรู้สึกเหมือนมองผ่านเป็นความทรงจำดีๆ ของนางเอก ตอนหลังคือผมไปถ่ายเพิ่มแต่ก็ไม่ใช่ทุกซีนที่ต้องเห็นหน้าเหมือนกัน หนังเข้าแล้วไปดูด้วยกันนะ”
“แน่นอนครับ นอกจากปิงแล้ว แม่ก็คงลากพ่อไปดูด้วยเหมือนกัน แฟนคลับตัวจริง”
“ให้ผมหาบัตรมาให้ไหม เดี๋ยวพอหนังฉายทีมงานคงเอาให้ผมหลายใบเหมือนกัน เดี๋ยวผมแบ่งมาให้นะ”
“ไม่เอาครับ อยากสนับสนุนก็ต้องเสียเงินดูเองถึงจะถูก คุณสิงเอาบัตรไปให้ในเพจแฟนคลับดีกว่า ช่วงนี้ไม่ค่อยไปทักทายในเพจเลย เขาน่าจะคิดถึงคุณนะ”
“ผมก็ลืมคิดไปเลย งั้นเอาไปให้เพจจัดกิจกรรมแจกกันเองดีกว่า ขอบคุณที่เตือนนะครับ”
“ครับ คุณสิงขึ้นไปกินข้าวเถอะ เดี๋ยวต้องไปว่ายน้ำอีกนี่ครับ”
“วันนี้คงไม่ว่ายแล้ว มีงานต้องเคลียร์เยอะเลย บ้านใหม่จะยกเสาเอกแล้ว ต้องทำพิธีเหมือนกัน อาจจะขอให้แม่ปิงช่วยเหมือนเดิมนะครับ แต่ผมรอฝ้ายคอนเฟิร์มวันก่อนจะบอกอีกทีนะ” สิงหาพูดจบน่านนทีก็รับปาก ไม่จำเป็นต้องไปถามแม่ก่อน รายนั้นแสตนบายพร้อมซัพพอร์ตขวัญใจตัวเองเสมอ คุยกันเรื่องนี้จบก็ต่อด้วยเรื่องใหม่อย่างไม่รู้สึกเบื่อ จนน่านนทีต้องเอ่ยปากไล่ให้อีกคนกลับขึ้นห้องเป็นครั้งที่สามอีกฝ่ายถึงยอม ตอนนี้เป็นเวลาทำงาน เขาต้องจริงจังกับงานไม่ให้ใครฉวยโอกาสหาเรื่องมาตำหนิได้อีก พนักงานคนเก่งไฟแรงสูงหัวสั่นเบาๆ เมื่อโดนมือใหญ่โยกหัวเล่นก่อนเดินหนีไปอย่างจำยอม
“ใกล้เลิกงานแล้วทำไมหน้าบึ้งจังครับ” เสียงสิงหาดังจากโทรศัพท์ที่เปิดหน้าจอวางไว้ข้างๆ ถึงจะไล่ตัวให้ขึ้นห้องไปได้ แต่หลังจัดการกินข้าวอาบน้ำเสร็จก็เข้ามานั่งในห้องทำงาน โทรหาน่านนทีขอร้องกึ่งบังคับให้เปิดหน้าจอจะได้เห็นหน้ากัน เสียงพิมพ์งานก็อกๆ แก๊กๆ บ้างขีดเขียน เปิดหนังสือ ไม่ค่อยมีบทสนทนาแต่ช่วยให้หายเหงาไปได้
“เพื่อนส่งข้อความมาชวนไปกินข้าวพรุ่งนี้น่ะครับ”
“กลุ่มเดิมน่ะเหรอ ปิงไม่ค่อยอยากไปเหรอครับ”
“ก็วันนั้นที่คุณไปรับปิงที่ร้านน่ะ เพื่อนปิงตาดีเกินเลยเห็นว่าเป็นคุณ แต่เหมือนไม่แน่ใจเลยพยายามถามปิงหลายรอบแล้ว จนปิงขี้เกียจคุยด้วย”
“ผมไม่มีปัญหาอะไรนะถ้าปิงอยากบอกเพื่อน”
“แต่ปิงไม่อยากบอกนี่นา คุณสิงอย่าเข้าใจผิดนะ ปิงไม่ได้อยากปิดคนอื่น แต่แค่ไม่ได้อยากป่าวประกาศอะไร ปิงก็บอกไปแล้วว่าเพื่อน เพิ่งรู้จักกันไม่นาน แต่มันก็พยายามถามว่าใคร ชื่ออะไร รู้จักกันได้ไง ปิงว่ามันเกินไป ทีก่อนนี้แทบไม่เคยทักมาเลย ปิงทักไปเมนต์ไปก็ตอบแบบผ่านๆ พออยากรู้เรื่องคนอื่นก็มาจี้ถาม ปิงไม่ชอบ”
“อื้อหื้อ ท่าทางจะโมโหแล้วใช่ไหมเนี่ย ไม่ชอบก็ไม่ต้องไปครับ”
“แต่ปิงหงุดหงิดนี่ ทีวันนั้นนะนั่งซุบซิบกันสองคน ปิงพยายามชวนคุยตักอาหารให้ก็ไม่สนใจ ที่คุณสิงเห็นว่าเดินมาส่งปิงน่ะความจริงอยากหาเรื่องออกมาเมาท์กันต่อมากกว่า ปิงก็อยากรู้ว่าเมาท์อะไรกันปิงยังไม่ไปจี้ถามเลย เฮ้อ”
“ใจเย็นๆ ครับ พูดกับตัวเองว่า ‘ช่างแม่ง’ 3 ครั้ง แล้วหยุดคิดเรื่องนี้ อีกครึ่งชั่วโมงจะเลิกงานแล้ว พี่ชายมาถึงหรือยัง ผมยังแสตนบายรอไปส่งอยู่นะ”
“ส่งข้อความมาว่ากำลังจะถึงแล้วครับ งั้นปิงเตรียมเก็บของก่อนนะ พี่นิดมาถึงแล้ว”
“ถึงบ้านแล้วไลน์มาบอกด้วยนะ”
“โอเค แค่นี้นะครับ บ๊ายบาย” น่านนทีรีบกดวางสาย พยายามทำหน้านิ่ง หยิบนั่นจับนี่ เมินสายตาล้อเลียนของคนที่นั่งลงข้างๆ
“คนเราน่ะนะ ตัวติดกันเกินไปแล้วนะ”
“ตัวติดอะไรล่ะพี่นิด แค่โทรคุยเฉยๆ”
“เหรอจ้ะ แล้วไง ตกลงคบกันแล้วหรือยังจีบกันอยู่”
“เมื่อตอนบ่ายอุตส่าห์หลุดจากออมมาได้แล้วเชียวนะ พี่อย่าแซวเยอะสิ เดี๋ยวปิงทำตัวไม่ถูก”
“ไม่ได้แซว อันนี้ถามจริงๆ เห็นจีบกันมานานแล้ว เอาจริงๆ ก็แยกไม่ออกว่านี่จีบกันหรือคบกันแล้ว ตกลงยังไง”
“ยังไม่ได้คบ คุยกันเรื่อยๆ ก่อน พี่ว่าถ้าคบมันจะรอดเหรอ ปิงเป็นคนง่อยๆ เองนะ กะโหลกกะลามาก แล้วดูคุณสิงสิ หล่อก็หล่อ นิสัยก็ดี”
“ทำไมล่ะ กลัวโดนหลอกเหรอ พี่ว่าเขาไม่น่าจะมาหลอกอะไรปิงนะ”
“ปิงรู้ แต่มันหวั่นๆ ไม่ได้ ปิงไม่เคยคบใครจริงจังเลยนะ มีแบบแว่บๆ ให้งงๆ ไม่เคยมีมาคุยจริงจังแบบนี้ พี่ดูวันๆ คุณสิงทำงานสิ ทั้งเป็นดาราแล้วยังมีธุรกิจเยอะแยะ ส่วนปิงเป็นมนุษย์เงินเดือน ทำงานไปวันๆ เอง เราจะต่างกันไปไหม”
“อย่าคิดมากสิปิง เวลาปิงคุยกับเขามันก็ดูเข้ากันได้ไม่ใช่เหรอ ชีวิตทำงานแต่ละคนมันก็ไม่เหมือนกันอยู่แล้ว พี่เคยมีแฟนทำงานโรงแรมเหมือนกัน นึกว่าจะเข้ากันได้แต่กลับอยู่ด้วยกันยากมาก ชีวิตวันๆ ไม่มีผ่อนคลายเลย ปัญหาเธอปัญหาฉันเหมือนกันไปหมด นั่งบ่นเรื่องงานให้ฟังอีกฝ่ายก็บ่นเหมือนกัน ไม่ได้เจออะไรแปลกใหม่ สุดท้ายก็ไม่รอด เคยมีแฟนเป็นหมอ งานเขายุ่งกว่าเราอีก เครียดไม่ต่างกัน แต่เข้าใจกันมากกว่าคุยกับคนอาชีพเดียวกันอีก ถึงจะเลิกเพราะเขาไปเรียนต่อก็ตาม สุดท้ายเราก็เลือกคนที่เราอยู่แล้วมีความสุขก็พอ อย่าคิดอะไรมาก”
“ขอบคุณครับพี่นิด จริงๆ ปิงก็รู้แหละ แต่มันกล้าๆ กลัวๆ ไงไม่รู้ แต่คุณสิงไม่ได้เร่งอะไร ก็คุยกันเรื่อยๆ ไปก่อน”
“เออ ดีแล้ว อย่าเพิ่งตั้งกำแพงขึ้นมา” นิดตบไหล่ให้กำลังใจเพื่อนรุ่นน้อง สิ่งที่น่านนทีกังวล ทุกคนในแผนกก็เป็นห่วงเหมือนกัน แต่ไม่มีใครอยากพูดให้เสียกำลังใจ ความต่างของฐานะทางสังคมถือเป็นความกดดันอย่างหนัก แต่น่านนทีเหมือนไม่ได้กังวลเรื่องนี้มาก แค่ไม่มั่นใจในตัวเอง กังวลเรื่องความต่างทางอาชีพ การทำงาน แต่ไม่ได้กังวลเรื่องนิสัยหรือรูปแบบการใช้ชีวิตทั่วๆ ไป เห็นอย่างนี้ก็รู้แล้วว่ามีใจให้เขาแต่กลัวคบแล้วไปไม่รอดแค่นั้นเอง
น่านนทีนั่งรถกลับบ้านด้วยความมึนงง ถึงจะย้ำกับพี่ชายว่าห้ามเมาแต่นี่เป็นครั้งแรกที่พี่ชายไม่เมาจริงๆ ปัญหาน่าจะใหญ่ระดับวิกฤต แน่นอน เขาทำได้เพียงนั่งอย่างสงบเสงี่ยมจนถึงบ้าน เปิดประตูเข้ามาก็ได้ยินเสียงพ่อตะโกนลงมาจากชั้นสอง
“ปิง มาแล้วเหรอ กินข้าวไหมลูก”
“เดี๋ยวปิงหากินเอง พ่อนอนเลย”
“มีขนมจีบซาลาเปาในตู้เย็นนะ เหลือให้พี่เขาด้วยล่ะ”
“เดี๋ยวหมุดกินพร้อมน้องเนี่ยแหละ พ่อนอนเลย”
“อ้าวหมุดกลับมาพร้อมกันเหรอ กินข้าวไหม” พอพ่อรู้ว่าลูกคนกลางกลับมาด้วยเลยเดินลงมาจากห้องนอน สมุทรยิ้มมองพ่อและน้องชายพากันเดินเข้าครัวหามื้อดึกมากิน
“พี่หมุดกินข้าวเปล่า ปิงกินแค่ซาลาเปาขนมจีบ”
“ซาลาเปามีกี่ลูก ไส้อะไร”
“หมูสับกับหมูแดง มีอย่างละแพ็คกี่ลูกไม่รู้ เอาเปล่า”
“เออๆ เอามาอย่างละลูก พ่อไปนอนเถอะ ให้น้องมันทำเอง”
“เอาจ๊อปูด้วยไหมปิง พ่อเพิ่งซื้อมา ทอดแป๊บเดียว เอาไหมหมุด” เรื่องปากท้องของลูกสำคัญกว่าการพักผ่อนเสมอ พ่อของพวกเขายังคงวุ่นกับการหาอาหารให้ลูกๆ ตั้งกระทะใส่น้ำมันเปิดไฟเอาฮ่อยจ๊อปูมาทอดใส่จาน เทน้ำจิ้มบ๊วยใส่ถ้วย น่านนทีอุ่นขนมจีบซาลาเปาเสร็จก็ได้เวลาโอบเอวหนาๆ ของพ่อไปส่งถึงหน้าห้องนอน สองพี่น้องเอาจานอาหารขึ้นไปกินบนห้องนอนของน่านนที
“ไหนเล่ามา มีอะไรทำให้พี่ชายสุดหล่อของปิงเหี่ยวเฉาได้ขนาดนี้” น่านนทีเอ่ยปากถามพี่ชายที่ขอนอนด้วยในคืนนี้ เรื่องแปลกประหลาดในรอบสิบกว่าปี ตั้งแต่เรียนมัธยมพี่ชายขอมีห้องนอนเป็นของตัวเองและไม่อนุญาตให้เขาเข้าไปในห้องนอน อย่าว่าแต่นอนด้วยกันเลย แค่เข้าไปเล่นด้วยยังไม่ได้ หวงความเป็นส่วนตัวสุดๆ
“ยุ่งน่าอ้วน กินเสร็จก็ไปอาบน้ำนอน ขอยืมคอมฯ เล่นหน่อย” สมุทรเดินไปนั่งเปิดคอมพิวเตอร์ กดเข้าเว็บนั่นนี่ไปเรื่อยเปื่อยเพราะไม่รู้จะดูอะไร ถ้าเป็นเมื่อก่อนทุกวันหยุดจะมีโปรแกรมกินข้าวดูหนัง หรือหาที่เที่ยวใกล้ๆ กับแฟน แต่คราวนี้ไม่มีความจำเป็นต้องทำอย่างนั้นเพราะแฟนสาวของเขาไม่ว่าง ติดงาน ไม่สามารถปลีกตัวมาหาได้
“ไม่ต้องเล่นเลย เล่ามา ทะเลาะกับแฟนเหรอ” ใจหนึ่งน่านนทีก็ห่วงพี่ชายคนเก่ง แต่ใจหนึ่งก็อยากรู้และแอบลุ้นให้เรื่องที่เดาเป็นความจริง ไม่ได้มีอคติกับแฟนพี่หรอกนะ แต่ก็ไม่ได้ชอบอะไร
“ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวมานอนเล่า ไป” สมุทรเก็บจานลงไปล้าง อาบน้ำที่ชั้นล่างแล้วขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเดินเข้าห้องน้องชาย นอนรออีกฝ่ายอาบน้ำ เสียงเตือนจากโทรศัพท์ของน่านนทีดังติดๆ กันเขาเลยหยิบมาดูด้วยความอยากรู้
คุณสิง
ถึงบ้านหรือยังครับ ไม่เห็นส่งไลน์มาบอกเลย ถ้านอนแล้วก็ฝันดีนะครับ
“พี่หมุดอาบเร็วจัง ล้างจานหรือเปล่า อย่าทิ้งให้แม่ล้างตอนเช้านะ”
“ล้างแล้วน่า นี่ใคร” สมุทรหยิบโทรศัพท์ยื่นใส่หน้าน่านนทีจนเกือบชิด เจ้าของโทรศัพท์เหลือบมองนิดหน่อยก่อนเดินเลี่ยงไปตากผ้าเช็ดตัวไว้บนเก้าอี้ หยิบครีมมาทาตัวตามประสามคนผิวแห้งแต่ชอบนอนห้องแอร์เย็นๆ ปะแป้งข้างแก้มจนขาวนวล ขึ้นเตียงห่มผ้า เกือบจะแกล้งหลับสำเร็จแล้วเชียวถ้าไม่โดนดึงหมอนจนหัวกระแทกเตียง
“พี่หมุด!”
“อย่ามาเนียนๆ ใคร แฟนใหม่เหรอ พ่อแม่รู้ยัง”
“ไม่ต้องยุ่งเลย ยังไม่ได้เป็นแฟนกันแค่คุยๆ กันอยู่” น่านนทีลุกขึ้นนั่ง หยิบโทรศัพท์จากมือพี่ชายมากดส่งข้อความตอบกลับสิงหา ไหนๆ ก็เลี่ยงไม่ได้ ตอบกลับข้อความก่อนแล้วกัน เดี๋ยวคนส่งมาจะเป็นห่วงไปกว่านี้
“นั่นๆ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พามาให้สกรีนก่อนเลย”
“ไม่ต้องเลย สกรีนทีไรเหลวทุกที”
“เออใช่ วันนี้พี่เจอไอ้เติ้ลด้วย มันถามถึงปิงอยู่นะ กำลังโสด เพิ่งเลิกกับแฟน สนใจเขี่ยถ่านไฟเก่าเปล่า”
“พอเลยๆ บอกเพื่อนพี่ไปหาตัวตนให้เจอก่อนเหอะ ถ้ายังเลือกไม่ได้ว่าชอบผู้ชายหรือผู้หญิงก็ลองแต่งหญิงดูก็ได้นะ เผื่อเจอทางที่ใช่”
“ฮ่าๆๆ มึงก็ไปว่ามัน มันอาจเป็นไบฯ ก็ได้ไง”
“ไบโพล่าอะดิ เลิกกับปิงบอกชอบผู้หญิง พอคบผู้หญิงก็เลิกไปควงผู้ชายแท้ก้ามปูอีก ถ้าวันหนึ่งแต่งหญิงทำนมขึ้นมาปิงจะไม่แปลกใจเลยนะ หาตัวตนจนเพี้ยนไปแล้วล่ะ” ยิ่งนึกถึงแฟนเก่าของตัวเองยิ่งหงุดหงิด อาศัยความเป็นเพื่อนพี่ชายมาตีสนิท สุดท้ายจบกันแบบได้เลือด นอกจากเป็นแฟนคนแรกยังเป็นคนแรกที่โดนเขาต่อยด้วย หมดรักก็บอกดีๆ ไม่เห็นต้องมีกิ๊กวุ่นวายให้ซับซ้อน แล้วยังมาอ้างว่าไม่ชอบผู้ชายอีก เหตุผลตอแหลมากๆ ตอนนั้นพี่ชายเขาเลยโดนพ่อเรียกไปบ่นเหมือนกันที่แนะนำเพื่อนไม่ดีให้น้อง แล้วพี่เขาก็มาโกรธเขาอีกต่อหนึ่ง เกิดสงครามเย็นในบ้านอยู่เกือบอาทิตย์ สุดท้ายก็ดีกันเพราะพี่ชายสั่งหมูกะทะมากินที่บ้าน
“เออ ช่างมันเหอะ คุยเรื่องคุณสิงอะไรนี่ดีกว่า ไปรู้จักกันได้ไง โอเคหรือเปล่า”
“ไม่ต้องทำเป็นเปลี่ยนเรื่องเลย น้องโตแล้ว ไม่โดนใครหลอกง่ายๆ หรอก ตัวเองเหอะ สรุปทะเลาะกับแฟนหรือเลิกกันแล้ว”
“ไม่รู้เว้ย ไม่ค่อยได้คุยมาสองเดือนแล้ว บอกว่างานยุ่ง ไม่ว่าง เพื่อนพี่เคยส่งรูปให้ดูว่าไปงานวันเกิดผู้ชายที่ไหนไม่รู้ ถือเค้กให้ผู้ชายเป่าเทียน ลงคลิปในไอจีสตอรี่แต่ลบไปแล้ว พอพี่ถามก็หาว่าจับผิด นานๆ เจอกันก็ชวนทะเลาะ ขอห่าง ไอ้ห่า อยู่กลางทะเลยังไม่ไกลพอหรือวะ”
“คนมันจะเลิกแต่ไม่อยากพูดก่อนไง ผู้หญิงโดนทิ้งจะเพิ่มคะแนนความน่าสงสารอีกร้อยแต้ม ฉะนั้นพี่ห้ามบอกเลิกก่อน อยู่มึนๆ ให้อึดอัดเล่นไปก่อน พอมีหลักฐานก็แฉก่อนบอกเลิก เราจะได้เป็นผู้ชายอกหัก ความน่าสงสารจะทำให้มีแฟนใหม่เร็วขึ้นกว่าอัตราปกติ”
“รู้ดี มีแฟนแค่คนเดียวทำมาเป็นสอนพี่”
“เลิกโยงถึงเพื่อนตัวเองสักทีเถอะ ปิงกลัวนอนฝันร้าย แล้วตกลงจะเอาไงล่ะ”
“อัพเฟสฯ ไปแล้วว่า ขอห่างคืออะไร อยู่กลางทะเลยังห่างเธอไม่พออีกเหรอ หรือต้องไปนอกโลก”
“เยี่ยม! นั่นแหละดี เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องโทรไปเมาท์กับพี่ธาร รับรองตีรถมานี่แน่ งานนี้มีฉลองใหญ่”
“โอเว่อ ไปๆ นอน เดินไปปิดไฟด้วย เอาหมอนข้างมาให้กอดหน่อย”
“ไม่ให้ เดี๋ยวปิงนอนไม่หลับ เอาใบนี้ไปแทน” น่านนทีเดินไปหยิบหมอนอิงบนเก้าอี้ทำงานโยนให้ ปิดไฟกลางห้องแล้วเดินกลับมานอน เอนหลังลงก็พบมือพี่ชายที่แกล้งกางกินพื้นที่ สงครามบนเตียงเกิดขึ้นอีกครั้งหลังจากห่างหายไปนาน เสียงหัวเราะดังก้องห้องก่อนจะเงียบลงเหลือรอยยิ้มบนใบหน้าสองพี่น้องที่หลับไป
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 19-05-2019 22:01:19
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ตื่นรึยังปิง เพื่อนมาหาน่ะลูก” เสียงแม่ตะโกนเรียกอีกครั้งจนพี่ชายที่นอนข้างๆ หยิบหมอนมาฟาดใส่หน้าให้น่านนทีรีบขานรับแม่สักที
“ตื่นแล้วววว แม่ว่าไงนะ” น่านนทีพลิกตัวนอนหงาย กอดหมอนใบเล็กเตรียมเคลิ้มหลับอีกรอบ
“เพื่อนมาหาข้างล่าง นัดกันไว้ไม่ใช่เหรอลูก อย่าให้เพื่อนรอนานสิ ตื่นได้แล้วนะ”
“อื้ม....ใครอะแม่”
“เพื่อนลูกไง หนูแพนกับภัทรน่ะ ลุกได้แล้วนะ ได้ยินไหม”
“ครับๆ ตื่นแล้ว” น่านนทีขุดตัวเองขึ้นมานั่ง แต่หัวปักไปที่หมอนบนตัก นิ่งสนิทไม่มีการเคลื่อนไหว สมุทรลืมตามองท่าปักหัวของน้องแล้วผลักอีกฝ่ายเบาๆ ตุ๊กตาล้มลุกตัวใหญ่ก็เอนลงไปนอนแน่นิ่ง
“ปิง ตื่นนนนน”
“อื้อ”
“อื้อก็ลุก เดี๋ยวแม่ก็ขึ้นมาเรียกอีก พี่จะนอนต่อ”
“ฮือออ ปิงก็อยากนอนต่อ”
“ไปๆ รำคาญ”
“โอ้ยยยย ง่วงนอนนนน”
“หนวกหู!” เสียงตะโกนอย่างหงุดหงิดของพี่ชายทำให้น่านนทีค่อยๆ ตาสว่าง หันซ้ายหันขวาหยิบโทรศัพท์มาเช็คข้อความในไลน์ที่มักจะมีคนส่งมาอรุณสวัสดิ์เสมอ สิงหาเริ่มจากการบอกฝันดีทุกคืน จากนั้นก็เป็นอรุณสวัสดิ์ทุกเช้า น่านนทีได้รับและตอบกลับจนเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว
N.Ping
อะรุนซาหวาดดดดดดด
ข้อความที่ส่งไปบ่งบอกถึงความง่วงนอนได้ดี ก่อนลุกไปอาบน้ำก็หยิบผ้าห่มคลุมหัวแกล้งพี่ชายที่ได้นอนต่ออีกครั้งก่อนวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไป
คุณสิง
ตื่นเช้าจังวันนี้ ทำงานบ่ายสามไม่ใช่เหรอ
N.Ping
เพื่อนปิงบุกมาถึงบ้านเลยเนี่ย เฮ้ออออ ยังง่วงอยู่เลย ฮือๆๆๆ
อยากนอนต่อ
คุณสิง
ออกจากบ้านเร็วๆ แล้วมานอนต่อห้องผมก็ได้นะ สนไหม
N.Ping
สนนนนน แต่ต้องลงไปเคลียร์กับเพื่อนก่อนนะ ไม่รู้มาทำไม
ปิงบอกแล้วว่าไม่ไปๆ หงุดหงิดแต่เช้าเลย
คุณสิง
พูดช่างแม่งๆๆ แล้วลงไปไฝว้เลย สู้ๆ
N.Ping
บอกให้ช่างแม่ง แต่ทำไมเชียร์ให้สู้ละ ไม่เอาอะ สองรุมหนึ่งปิงแพ้ชัวร์
คุณสิง
เดี๋ยวผมไปช่วย
N.Ping
ไม่ต้องเลย มันมาสืบเรื่องคุณสิงนั่นแหละ ฮึ่ยยยย หงุดหงิด
อะไรนักหนาก็ไม่รู้ เกินคำว่าอยากรู้แล้วเนี่ย
คุณสิง
ฮ่าๆๆ ใจเย็นๆ ไปหาอะไรกินก่อนไป เผื่ออารมณ์จะดีขึ้น
N.Ping
ปิงก็ว่างั้นแหละ แค่นี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวแม่ขึ้นมาตามอีก
คุณสิง
ครับ มาถึงคอนโดแล้วทักมานะ
N.Ping
โอเค
ความหงุดหงิดอย่างแรกคือการตื่นนอนก่อนเวลา อย่างที่สองคือการอดกินข้าวผัดปูที่แม่เตรียมผัดให้เพราะต้องออกมานั่งร้านกาแฟในตอนเช้า มื้อแรกของวันคือช็อคโกแล็ตเย็นกับครัวซองต์แฮมชีส ราคาหลักร้อยที่สู้ข้าวผัดปูหอมๆ กับจ้อปูกรอบนอกนุ่มในจิ้มน้ำจิ้มบ๊วย เข้ากันสุดๆ
“ปิงทำงานกี่โมงน่ะ ลืมถามไปนึกว่าวันนี้หยุด” แพนมองเพื่อนที่ลากออกมาจากบ้าน ถึงเจ้าตัวจะยิ้มแต่ก็ดูไม่ค่อยมีความสุขกับอาหารตรงหน้า ต่างจากเธอและภัทรที่ชอบนัดกันไปนั่งตามคาเฟ่ต่างๆ เพื่อถ่ายรูปสวยๆ
“บ่ายโมงน่ะ เพราะงั้นเรานั่งนานไม่ได้นะ เดี๋ยวเข้างานสาย” ความจริงเริ่มงานบ่ายสาม แต่เขารู้สึกไม่อยากใช้เวลากับเพื่อนสองคนนี้นานเกินไปนัก อยากคบก็อยาก แต่ก็ไม่ค่อยอยากคุยด้วย...เฮ้อ
“อืม ถ้าได้เวลาไปเลยก็ได้ เรากับภัทรชอบนั่งชิวไปเรื่อยๆ ตอนบ่ายว่าจะไปเดินดูเสื้อผ้ากัน” แพนเองก็อยู่ในอารมณ์ไม่ค่อยร่าเริง แต่นึกว่าเดี๋ยวจะได้ไปเดินเล่นซื้อของก็คงผ่อนคลายขึ้น
“อืม แล้วเป็นไงบ้าง วันนั้นกลับกันดึกไหม เห็นรูปในไลน์กลุ่มไปต่อที่อื่นกันด้วยเหรอ” น่านนทีเห็นแพนไม่ค่อยสดใสเหมือนเดิมเลยชวนคุยต่อด้วยความเป็นห่วง
“ไปบางกลุ่มนะ เรากับเป๊บไม่ได้ไป”
“เป๊บไม่เห็นมาด้วยเลย หรือนัดเฉพาะสาวๆ”
“รายนั้นไม่ชอบรอเวลาเราช้อปหรอก ป่านนี้ไม่รู้ตื่นหรือยัง” แพนยิ้มเนือยๆ ไม่ค่อยอยากพูดเรื่องคนรักที่กำลังมีปัญหาให้น่านนทีฟัง ถึงจะเป็นเพื่อนมานานแต่น่านนทีเป็นเพื่อนผู้ชายแถมค่อนข้างเรียบร้อยมาก พอมีปัญหาเรื่องความรักเธอเลยเลือกจะคุยกับภัทรมากกว่า ทำให้หลังๆ ห่างเหินกันไปจนเริ่มรู้สึกแปลกๆ เมื่อนัดเจอกัน
“เออปิง ตกลงวันนั้นน่ะใครที่มารับแกเหรอ ดาราใช่ไหม ฉันเห็นหน้าไม่ชัดแต่คิดว่าใช่นะ สิงหาใช่เปล่า ที่กำลังเป็นข่าวน่ะ” ภัทรที่นั่งฟังเพื่อนสองคนคุยออกนอกประเด็นที่เธอต้องการรู้ไปนานจึงพูดโพล่งขึ้น
“นี่แกยังไม่เลิกซักเรื่องนี้อีกเหรอ ตกลงที่ไปตามถึงบ้านคืออยากรู้แค่นี้” แพนบ่นอย่างระอาในความอยากรู้ของเพื่อนสนิท ภัทรเคยมาเล่าให้เธอฟัง ถามย้ำว่าเธอเห็นเหมือนกันใช่ไหมคืนนั้น แต่ตอนนั้นเธอคิดเรื่องอื่นอยู่จึงไม่ค่อยได้สนใจรอบข้าง จะว่าเห็นก็เห็น แต่ก็ไม่รู้ว่าใคร
“ใจเย็นน่า แค่ถามเฉยๆ เอง ทำเป็นมีความลับกับเพื่อน” ภัทรแกล้งแซวเมื่อเห็นน่านนทีเริ่มไม่ยิ้มเหมือนเคย เธอก็รู้ล่ะว่าอีกฝ่ายไม่พอใจแต่เรื่องแค่นี้เอง แค่บอกมาว่าใครไม่เห็นจะเสียหาย บอกมาก็จบแล้ว
“แกก็ถามปิงดีๆ สิ เดี๋ยวปิงก็เล่าเองแหละ” แพนช่วยไกล่เกลี่ยให้บรรยากาศระหว่างทั้งคู่ดีขึ้น น่านนทีเป็นคนใจเย็นปกติก็ไม่ค่อยโกรธใคร ถามดีๆ เดี๋ยวก็ยอมบอกเองนั่นล่ะ แต่มาไล่จี้แบบนี้อีกฝ่ายคงรำคาญ
“ก็ถามหลายครั้งแล้วมันไม่บอกนี่ แฟนใหม่แกเหรอ”
“เราไปทำงานก่อนดีกว่า เอาไว้ถ้าพวกแกอยากนัดเจอเพราะคิดถึงกันค่อยติดต่อมา” น่านนทีเคี้ยวครัวซองต์ในปากให้หมดแล้วลุกขึ้นยืน มองเครื่องดื่มและขนมที่ยังเหลือด้วยความเสียดายแต่ก็ไม่อยากอยู่ต่อ
“ปิงใจเย็นๆ สิ นานๆ เจอกันที ภัทรมันก็ชอบแซวเล่นแบบนี้แกก็รู้” แพนจับข้อมือน่านนทีไว้ไม่ให้เดินไป เจ้าของมือเลื่อนมือหลบแต่ก็ยังยืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้เดินไป
“เออ แค่นี้ทำเป็นงอน”
“ไม่ได้งอน แต่ไม่ชอบ” ที่เขายังยืนอยู่เพราะหวังว่าเพื่อนจะรู้ตัวว่ากำลังล้ำเส้นทำสิ่งที่เขาไม่ชอบ เขาแสดงออกให้เห็นว่าไม่ชอบถึงขั้นนี่ ถ้าเป็นคนอื่นควรจะขอโทษแล้วเลิกพูดเรื่องนี้อีก
“เออๆ ขอโทษก็ได้ จำไว้เลยนะ มีความลับกับเพื่อนน่ะ” ภัทรขอโทษอย่างที่น่านนทีหวัง แต่ไม่มีความจริงใจ แถมท้ายด้วยคำต่อว่ากึ่งแซวซึ่งผิดที่ผิดเวลามาก ขนาดคนฟังอย่างแพนยังรู้สึกไม่ดีแทน
“พอเหอะภัทร” แพนช่วยห้ามเพื่อนให้ก่อนที่ทั้งคู่จะทะเลาะกันให้ได้อาย แค่ยืนเถียงกันกลางร้านเธอก็อายจะแย่แล้ว
“เราไปดีกว่าแพน ไม่อยากเข้างานสาย ไปนะ” เขาหยิบกระเป๋าสะพายลุกขึ้นเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์เฉพาะส่วนของตัวเองถึงแม้จะยังไม่ได้กินก็ตาม เขาเบื่อการดูฉากรับส่งเป็นลูกคู่ เหมือนเล่นตำรวจดีตำรวจเลว แต่สรุปคือพยายามง้างปากเขาทั้งสองคนนั่นแหละ ถ้าเป็นคนอื่นถามเขาจะไม่โมโหเลย แต่นี่ร้อยวันพันปีไม่เคยจะชวนไปไหน ทักไปหาก็ไม่ค่อยอ่านไม่ค่อยตอบ พออยากสอดรู้เรื่องคนอื่นล่ะบุกถึงบ้านเลย ช่างแม่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เบิ้ลให้สิบรอบยังไม่หายโมโหเลยเว้ย
“ฟังจากที่เล่าน่าจะนอนไม่พอกับโมโหหิวเนอะ งั้นรีบกินให้หมดเลยครับ จะได้อารมณ์ดีขึ้น” สิงหานั่งฟังน่านนทีเล่าจบก็สรุปแบบขำๆ ให้คนที่หิ้วอาหารมื้อเที่ยงมาส่งอารมณ์เย็นขึ้น
“คุณสิงอะ ไม่เข้าข้างปิงเหรอ” น่านนทีตักข้าวมันไก่เข้าปากคำใหญ่ ซดเกาเหลาเลือดหมูปรุงรสแซ่บๆ ให้โล่งคอก่อนตักข้าวคำใหม่ตามไปติดๆ ไม่ให้เสียจังหวะการเล่า และไม่รู้ตัวด้วยว่ากำลังนั่งกินยั่วน้ำลายคนอดอาหารอยู่
“ไม่ใช่ไม่เข้าข้างครับ ผมก็เห็นด้วยว่าเพื่อนคุณทำไม่ถูก แต่ในเมื่อปิงก็เดาได้แต่แรกว่าเพื่อนมาหาแบบมีจุดมุ่งหมายอื่นทำไมยังออกไปกับเขาให้อารมณ์เสียอีกล่ะ” สิงหาจิ้มสลัดโรลเข้าปากระงับความหิวตัวเอง ข้าวมันไก่เขาก็ไม่ได้กินนานแล้วเหมือนกันนะ
“ก็เล่นมาถึงบ้าน ปิงเหมือนน้ำท่วมปาก ไม่อยากให้พ่อแม่เป็นห่วงเลยออมาก่อนดีกว่า เดี๋ยวค่อยกลับไปเล่า”
“ต่อไปคงไม่มีอะไรแล้วมั้ง ปิงพูดชัดเจนไปแล้วนี่ ถ้าเขาเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ ต้องเข้ามาเคลียร์มาขอโทษบ้างล่ะ แต่นี่ไม่มีอะไรเลยใช่ไหม”
“อืม ไม่มีทั้งข้อความทั้งโทรมา ปิงว่าคงต้องพอแล้วล่ะ เบื่อเหตุการณ์เดิมๆ เอาไว้เจอกันเวลานัดรวมรุ่นก็พอ ไม่งั้นเสียสุขภาพจิต”
“ครับ ดีแล้ว กินเสร็จจะนอนสักงีบไหม เพิ่งบ่ายเอง”
“นั่นล่ะที่ต้องการ แล้วครูสอนภาษามือจะมาตอนไหนครับ”
“บ่ายสอง ปิงไปนอนในห้องผมได้เลยนะ”
“ปิงนอนตรงนี้ด้วยไม่ได้เหรอ” ตรงนี้ที่ว่าคือโต๊ะกินข้าวที่อยู่ติดกับครัว ตากลมโตจ้องอย่างอ้อนวอน ฟันบนงับปากล่างจนหายไปหมด คนมองเห็นแล้วอย่างดึงให้กลับคืนรูปสวยๆ ตามเดิม
“นอนไม่สบายหรอก นอนบนเตียงสบายกว่านะ”
“สบายตัวแต่ไม่สบายใจน่ะสิ...ปิงกลัวผีอะ”
“โธ่ ปิงครับ ผมก็อยู่นะ กลางวันแสกๆ ผีไม่หลอกหรอก”
“นะ ขอนอนตรงนี้นะ แค่ชั่วโมงกว่าเอง นะครับ เนี่ยเอาเก้าอี้มาเรียงๆ กันปิงก็นอนยาวได้แล้ว ปิงนอนง่าย”
“เอางี้ ปิงนอนที่โซฟาหน้าทีวีดีกว่า เดี๋ยวผมย้ายมานั่งเรียนตรงนี้เอง โอเคไหม”
“ก็...ก็ได้ ตรงโซฟามีรอยเจิมปิงจำได้ สาดน้ำมนต์เยอะด้วยความขลังน่าจะยังอยู่ งั้นปิงขอผ้าห่มสักผืนนะครับ เดี๋ยวจะรีบนอนเอาแรงเลย เวลามีน้อยต้องนอนให้คุ้ม”
“ได้ครับ ถอดสูทก่อนเนอะ เดี๋ยวผมเอาเสื้อผ้าให้ยืม”
“สุดยอดเลย ขอบคุณนะครับ” น่านนทีรีบกินให้หมดแล้วอาสาล้างจาน เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนอนหลับบนโซฟาอย่างรวดเร็ว โกรธง่ายหายเร็ว กินง่ายนอนง่าย...เลี้ยงง่ายจริงๆ
งานสุดท้ายก่อนเก็บตัวเตรียมถ่ายหนังคืออัดรายการเดอะโชว์ พิธีกรและทีมงานของรายการได้รับการยืนยันจากคนใกล้ชิดว่าทำงานแบบเป็นมืออาชีพ ไม่มีนอกมีในหรือหักหน้ากันกลางรายการแน่นอน สคริปต์คำถามทั้งหมดเขาได้อ่านระหว่างแต่งหน้าในห้องแต่งตัว บางคำถามก็ได้พูดคุยถึงคำตอบคร่าวๆ แล้วชี้จุดให้สิงหาเลือกตอบเฉพาะประเด็นที่น่าสนใจ รายการจะได้ไม่ยืดเยื้อ เพราะมีการพูดคุยกันก่อนระหว่างอัดรายการจึงราบรื่น ผู้ชมในห้องส่งก็ไม่รู้สึกเบื่อหน่ายด้วย
“ไม่คิดว่าเด็กๆ คุณจะดื้อได้ขนาดนั้นเลยนะ ผมนึกว่าจะออกแนวเด็กเรียน วิชาการอะไรพวกนี้”
“แม่ผมไม่ค่อยหวังเรื่องเรียนเท่าไรเลยไม่ได้บังคับเลย เรียนอะไรก็ได้ ไม่ชอบเรียนพิเศษก็ไม่ต้องเรียนแต่สอบมาห้ามตกนะ ต้องรับผิดชอบทางที่ตัวเองเลือก อย่างตอนมัธยมมีวิชาที่ผมมีปัญหาคือศิลปะ ไม่ใช่ไม่ชอบนะครับแต่มันเป็นวิชาที่เราต้องส่งงานเยอะ แล้วผมก็ติดเล่น ส่งงานไม่ตรงกำหนดตลอด พอตอนจะสอบปลายภาคผมดันมีรายชื่อในกลุ่มคนไม่มีสิทธิ์สอบ เพราะเราส่งงานไม่ครบก็คือมีคะแนนไม่พอ ต่อให้สอบก็สอบตกแน่ๆ พอแม่รู้เท่านั้นล่ะก้นลายเลย โดนตีก็เจ็บอยู่แล้วยังต้องนั่นปั่นงานส่งครูอีก แถมตอนปิดเทอมยังบังคับให้เรียนพิเศษศิลปะด้วย แต่เรียนคอร์สกับเด็กน้อยๆ ประมาณประถมนะ”
“ฮ่าๆๆ ทำไมคุณแม่ทำอย่างนั้นล่ะ”
“แม่อยากให้อายจะได้ไม่กล้าน่ะครับ ดีว่าเป็นวิชาศิลปะ ถ้าเป็นคณิตแล้วไปนั่งเรียนบวกลบกับเด็กป.1 ป.2 ผมคงอายกว่านี้”
“แสดงว่าคุณแม่จับจุดถูก จริงๆ แล้วสิงเป็นคนขี้อายเหรอครับ”
“ใช่ครับ ตอนเด็กๆ คือจะทำตัวไม่ถูกถ้าไปอยู่กับคนไม่สนิทหรือแปลกที่ อย่างเราโตแล้วไปนั่งในกลุ่มเด็กไม่กี่ขวบ แล้วน้องๆ มองเราแค่นี้ผมก็เขินแล้ว เดินห้างก็ไม่ชอบไปคนเดียว มันทำตัวไม่ถูกต้องมีเพื่อนไปด้วย ตอนเข้าวงการแรกๆ แม่ต้องตามไปทุกงานเลยครับ”
“พูดถึงเรื่องนี้ สิงนี่เข้าวงการตอนเล่นเอ็มวีใช่ไหมครับ” พิธีกรถามเพื่อปูถึงประวัติในวงการบันเทิงของเขา สิงหาเล่าโดยย่อๆ ในจุดที่น่าสนใจตามที่คุยกันไว้ ไม่มีการพูดเรื่องการออกจากวงการไป แต่ถามชีวิตความเป็นอยู่ในช่วงพักงานคร่าวๆ ก่อนวกกลับมาปัจจุบัน ฝากผลงานที่ใกล้เข้าฉายและฝากช่องตามติดตาม
“เสียดายจริงๆ ที่เวลาเรามีจำกัด บอกตามตรงว่าผมยังอยากคุยกับผู้ชายคนนี้ให้มากกว่านี้ เมื่อก่อนผมเคยได้ดูผลงานการแสดงของเขามากมายก็ชื่นชมในความสามารถอยู่แล้ว แต่น้อยครั้งที่จะได้พูดคุยกันแบบจริงจัง คุณรู้ตัวไหมว่าตัวเองเป็นคนมีเสน่ห์มาก วิธีพูด วิธีเล่าเรื่องของคุณมันน่าฟังไปหมด ถ้าใครเคยติดตามเขามาก่อนน่าจะคิดตรงกันกับผม สมัยก่อนช่วงที่คุณโด่งดังที่สุดก็ยังมีเสน่ห์เทียบไม่ได้กับตัวคุณในตอนนี้ และนี่คือ...สิงหาครับ”
เสียงปรบมือจากผู้ชมในห้องส่งดังขึ้นด้วยความเต็มใจในตอนบอกลา ก่อนกลับมีทั้งทีมงานและผู้ชมเดินมาขอลายเซ็น ขอถ่ายรูป ไม่ว่าข่าวคราวของเขาจะดังไปในทิศทางไหน อย่างน้อยวันนี้หลายคนก็ได้เห็นว่าดาราหนุ่มคนนี้ช่างเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ล้นเหลือ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มช่วยเพิ่มความน่าค้นหา รอยยิ้มบนใบหน้าที่มีตลอดเวลาดูเป็นคนอารมณ์ดี น้ำเสียงพูดทุ้มนุ่มสุขุมใจเย็นแฝงด้วยความจริงใจ ข่าวลือมากมายไม่สามารถทำมาผูกติดกับผู้ชายคนนี้ได้เลย
“หล่อว่ะพี่ เจอดารามาก็เยอะแต่สิงหาคือหล่อจริงๆ ไม่ได้เกี่ยวกับตานะ บอกไม่ถูกว่ะพี่” โปรดิวเซอร์รายการยืนคุยกับพิธีกรหลังปิดรายการ ทีมงานกำลังเคลียร์คนและเก็บอุปกรณ์
“เขาเรียกออร่า เมื่อก่อนพี่ก็เคยเจอตามงานนะแต่ไม่ได้คุยอะไรมาก คุยแล้วถึงรู้ว่าเป็นคนแบบนี้ มิน่าผู้ใหญ่หลายคนถึงเสียดายตอนออกจากวงการไป”
“ดีนะที่ตอนนี้ทีวีมีหลายช่อง ไม่งั้นคิดจะกลับมาก็คงเกิดยากเหมือนกัน”
“ก็ไม่แน่หรอก ได้ข่าวว่าผู้กำกับหนังหลายคนจ่อเรียกตัวมาแสดงแล้วนี่ คนมันเก่งยังไงก็รุ่ง รอให้มีงานใหม่ๆ ออกมาแล้วเรียกมาออกรายการอีกเถอะ เขาบอกว่ากำลังจะทำคาเฟ่กับเพื่อนๆ ด้วย ยังมีประเด็นให้คุยอีกเยอะ”
“ต้องดูฟีดแบ็กตอนนี้ก่อนนะพี่ ไปครับ เลิกงานกันดีกว่า ขอบคุณนะพี่ วันนี้ก็เยี่ยมเหมือนเคย” โปรดิวเซอร์หนุ่มยกมือไหว้ขอบคุณพิธีกรรุ่นพี่ก่อนแยกย้าย เขาไม่ได้เล่าเรื่องใบสั่งจากคนใหญ่คนโตของช่องหนึ่งให้คนอื่นฟัง ถึงจะพูดอ้อมๆ ว่าเป็นการรณรงค์ต่อต้านการใช้ความรุนแรงกับสตรี เด็ก คนชรา ห้ามทุกรายการร่วมงานกับดาราที่มีข่าวการใช้ความรุนแรง ต่อให้ไม่ระบุชื่อแต่ข่าวเก่าๆ ของสิงหาเพิ่งถูกขุดขึ้นมา คลิปยังมีการแชร์ต่อและพูดถึง คนทำงานเบื้องหลังต่างรู้ว่านี่คือการตัดเส้นทางในวงการ ไม่มีข่าว ไม่มีรายการ ก็ไม่มีกระแส ยังไม่ใช่การสั่งแบนแต่แทบไม่ต่างกัน แต่ก็มีความโชคดีตรงที่สื่อบันเทิงสมัยนี้มีหลายช่องทางมาก ทีวีดิจิตอลก็มีหลายช่อง สื่อออนไลน์อื่นๆ อีก ใบสั่งแบบนี้จึงมีอำนาจเต็มที่แค่ในช่องตัวเอง ส่วนช่องอื่นก็เพียงร่วมมือแต่ภายนอกเพื่อรักษามิตรภาพและผลประโยชน์ หากสิงหากลับมามีผลงานเรียกกระแสเมื่อไร คงมีคนใหญ่ๆ ออกมาฉีกหน้ากันให้เห็นแน่นอน
ภายในห้องนั่งเล่นสุดหรูของชวินได้รับรองการรวมกลุ่มของเพื่อนๆ อีกเช่นเคย โซฟาตัวใหญ่ที่เคยกระจายกันนั่งอย่างผ่อนคลายกับโล่งว่าง มีเพียงตรงกลางที่มีสามหนุ่มนั่งเบียด ไหล่ชนไหล่ กล้ามชนกล้าม สิงหายืนกอดอกมองเต้ตบเบาะนั่งที่ว่างข้างตัวเองเร่งให้เขารีบลงไปนั่งปิดท้ายแถว ตอนน่านนทีแสดงอาการกลัวผีมันก็น่ารักน่าเอ็นดูดีอยู่หรอก แต่มองผู้ชายสามคนนั่งเบียดกัน คนหนึ่งกอดหมอนอิง อีกคนเอาขาพาดบนโต๊ะด้านหน้าเพราะกลัวผีจับขา อีกคนยังเร่งให้เขาไปนั่งข้างๆ ไม่หยุดเพราะกลัวผีจะหลอกตามลำดับ ใครอยู่ริมโดนหลอกก่อน ถามจริงๆ ว่าพวกนี้สามสิบกันแล้วแน่ๆ ใช่ไหม
“เร็วๆ ดิสิง จะได้รีบเปิด มานั่งๆ” เต้เร่งอีกครั้ง ชวินใช้สิทธิเจ้าของห้องแย่งนั่งกลางไปแล้ว เขากับโบ้ที่ตั้งนั่งริมเลยรู้สึกโหวงๆ ถามว่าโบ้ไม่กลัวหรือ คำตอบคือมันไปเอาหมอนในห้องนอนสองใบมาวางปิดพื้นที่ว่างข้างตัวเรียบร้อยแล้ว
“อะไรของพวกมึงเนี่ย มึงด้วยชวิน วันนั้นกูหนีผีมานอนห้องมึงยังไม่เห็นมึงจะตกใจอะไรเลย มาวันนี้ทำเป็นกลัว”
“อ๋อ วันนั้นกูกลัวผีตามมึงมาด้วย กูเลยรีบชิ่งเข้าไปสวดมนต์ในห้อง” ชวินพูดเสียงนิ่งแต่จริงจัง เขาก็แอบหลอนตัวเองจนเกือบนอนไม่หลับ อยากชวนเพื่อนมานอนด้วยกันให้อุ่นใจแต่ก็กลัวมีแขกไม่ได้รับเชิญมาพร้อมเลย ตอนเช้าเลยรีบชิ่ง แถมยังให้เลขาหาเวลาว่างพาไปทำบุญเรียบร้อย คนอื่นอาจจะไม่เชื่อมาก แต่คนทำอสังหาฯ ขายแบบเขาผ่านเรื่องแปลกๆ มาเยอะ
“เออๆ แม่ง กูกะให้มาระดมความคิด ดูสภาพแล้วแม่งไม่น่าจะได้อะไรนะ”
“เออน่า ดีกว่ามึงดูคนเดียวนะ เปิดเหอะ เดี๋ยวกูต้องขับรถกลับไปนอนบ้านอีก” โบ้พูดอย่างหวั่นใจเมื่อนึกถึงขากลับ หรือจะเปลี่ยนใจนอนค้างดี
“โอเค เปิดแล้วนะ” สิงหาเสียบเมมโมรี่การ์ด กดรีโมทแล้วเดินมานั่งข้างเต้
ทุกคนเงียบเสียงลง ภาพจากกล้องวงจรปิดในห้องนั่งเล่นกำลังฉาย สิงหาปรับความเร็วผ่านช่วงอื่นๆ ที่ไม่เกี่ยวข้องจนมาถึงวันเกิดเหตุ ภาพเล่นตามความเร็วปกติ เขามองตัวเองเดินผ่านห้องนั่งเล่นไปที่ห้องนอน เปลี่ยนชุดออกมา เดินไปทางครัว เดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่น เปิดเพลง เปิดประตูระเบียงเดินออกไป นั่งบนเก้าอี้ วีดีโอคอลหาครอบครัว สายตาสี่คู่จ้องมองบรรยากาศในห้องนั่งเล่น มีเพียงเสียงเพลงดังเบาๆ เสียงสิงหาแทรกเข้ามานิดหน่อยจนแทบไม่ได้ยิน ทีวีไม่ได้เปิด
ซ่าาา ซ่าาาาา
ทีวีเปิดขึ้นมาพร้อมเสียงคลื่นแทรกทำให้สี่หนุ่มสะดุ้งโหยง สิงหารีบคว้ารีโมทกดหยุด ทั้งสี่คนเหลียวมองกันและกัน
“รีฯ ไหม”
“ดูต่อก่อนค่อยรีฯ” ชวินคนกลัวผมตอบอย่างกล้าหาญพลางหดขาที่เหยียดยาวมากอดไว้
ภาพเริ่มเคลื่อนไหวต่ออีกครั้ง สิงหาในภาพยังหันหลังยกโทรศัพท์ไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติในห้อง จนครู่หนึ่งเขาก็วางโทรศัพท์ไว้เหนือเข่า ตอนนั้นคือช่วงที่เขาเห็นเงาบางอย่างนั่งอยู่บนโซฟา แต่ในภาพจากกล้องไม่มีอะไรเลย โซฟาไม่มีคนนั่ง มีเพียงทีวีที่เปิดค้างไว้ แล้วไม่นานก็ดับไป สิงหาเดินกลับเข้ามาในห้อง ยืนงงอยู่หน้าทีวีเหลียวมองรอบๆ กดปิดเพลง ปิดทีวี ไม่นานก็เดินเข้าห้องนอนตัวเองเมื่อกลับออกมาก็เดินออกจากห้องพร้อมกดโทรศัพท์ไปด้วย
“ออกจากห้องก็มานอนที่นี่ ในกล้องก็เหมือนไม่มีอะไรแล้วนะ ลองรีฯ ดูก่อนไหม” สิงหาเล่าถึงเหตุการณ์ต่อจากในภาพ
“เออ ลองรีๆ ดู แต่กล้องมึงนี่ไม่ต้องใช้แบบมีเสียงก็ได้ ห่า หัวใจจะวาย” ชวินพยักหน้ายืนยันคำพูดของเพื่อน ลูบอกปลอบตัวเอง โชคดีที่วันนั้นที่ไม่ชวนเพื่อนไปนอนในห้องนอนด้วย
“ตอนแรกกูก็ปิดเสียงนี่แหละ แต่ตอนที่เห็นคลิปห้องทำงานกูเลยกลับไปเปิดเสียง เผื่อได้ยินอะไร”
“มึงจะอยากได้ยินอะไรเพื่อ ประสาทเหรอวะ” เต้เกาหัวจนยุ่ง อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว ทำไมยังไม่เลิกกลัวผีอีกวะ ถ้าเด็กรู้มีหวังหัวเราะตายห่า โคตรไม่คูลเลย
“พอๆ อย่าเถียงกัน รีฯ หมดวันแล้วมั้งเนี่ย ไม่มีอะไรเลยว่ะ” โบ้เบรกเพื่อนให้กลับเข้าประเด็น พร้อมตัดสินใจเด็ดขาดว่าคืนนี้จะไม่ขับรถกลับบ้านแน่ๆ
“เอาไงต่อล่ะ” สิงหาถามขึ้นมาลอยๆ อย่างคนรับมือกับปัญหาไม่ถูก ตอนนั้นไม่แน่ใจ พอดูคลิปให้แน่ใจก็ไม่รู้จะทำยังไงอยู่ดี ทั้งน้ำมนต์ ทั้งพระก็มาทำพิธีเต็มห้องไปหมดแล้วแต่ไม่ได้ช่วยอะไร นึกถึงวันที่น่านนทีมาขอนอนบนโซฟายังอดรู้สึกผิดในใจไม่ได้ ถ้าคนขี้กลัวรู้ว่าโซฟานั้นเคยมีผีนั่งอยู่ไม่รู้จะร้องไห้หรือเก็บไปฝันร้ายหรือเปล่า
“แต่วันนั้นตอนมึงนั่งตรงระเบียงมึงเห็นจริงๆ ใช่ไหม” โบ้ซึ่งมีสติที่สุดยังพยายามช่วยแก้ปัญหาให้ได้ อีกสองคนหันขวับตามสายตาโบ้ไปมองเจ้าของเรื่องอย่างรอคำตอบที่ลึกๆ ก็ไม่อยากฟัง
“มันก็เห็นผ่านโทรศัพท์ว่ะ กูเลยไม่มั่นใจ ก็เห็นเงาๆ กูตกใจเลยรีบวางโทรศัพท์” สิงหามองสายตาสามคู่มองเรียงกันอย่างคาดคั้น บางคนมีแววอ้อนวอนหน่อยๆ เหมือนอยากให้เขาตอบไม่เห็น
“ถ้าอยากรู้ว่าเห็นอะไรกูว่าต้องโทรถามแม่มันว่ะ แม่ต้องเห็นชัดแน่ๆ เลย” โบ้เสนอพร้อมมองสายตาอีกสามคู่ที่หันขวับกลับมาทางเขา
“เออ มึงถามยัง” ชวินหันกลับไปถามสิงหาโดยมีเต้พยักหน้าเป็นลูกคู่
“ไม่ถามเว้ย เดี๋ยวแม่กลัว”
“ก็ถามอ้อมๆ ก็ได้ แบบแม่ๆ วันนั้นที่เพื่อนสิงมาหาที่ห้องคือใครนะ มันลืมของไว้แต่สิงจำไม่ได้ว่าของใคร” ชวินช่วยคิดคำถามให้เสร็จสรรพ แต่คนเป็นลูกตัวจริงส่ายหัวให้กับความไร้สาระของเพื่อน
“แม่คงถามกลับว่าทำไมไม่โทรถามเพื่อนเองล่ะลูกว่าของใคร โง่รึบ้าคะ” ขนาดลูกคู่อย่างเต้ยังไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้
“แม่มันไม่หยาบคายแบบมึงหรอกได้ห่าเต้”
“เออ แต่ก็ไม่ควรถามไหมวะ”
“กูไม่ถามหรอก เดี๋ยวแม่เป็นห่วง”
“ลองรีฯ ดูใหม่อีกรอบเหอะ มันต้องมีอย่างอื่นนอกจากทีวีสิ คอยจ้องตรงรีโมทด้วยว่ามันขยับหรือเปล่า ลอยได้ไหม เผื่อผีแม่งมานั่งดูทีวีฟรีห้องมึงแต่กดไม่เป็น เพิ่มเสียงด้วยเผื่อได้ยินอะไร” ถึงโบ้จะพูดขำๆ แต่ทุกคนคิดจริงทำจริง ความอยากรู้มากกว่าความกลัวไปชั่วขณะ จะเสียใจย้อนหลังก็ไม่ทัน ความอยากรู้ทำให้คนตายได้ก็เพราะอย่างนี้นี่เอง
ภาพจากกล้องถูกฉายซ้ำอีกครั้งเพื่อดูอย่างละเอียด สิงหาเดินเข้าเปิดเพลง เดินไปที่ระเบียง นั่งลงบนเก้าอี้ กดโทรศัพท์ จากนั้นสักพักทีวีก็ติด สิงหากดหยุดแล้วย้อนภาพกลับไปใหม่ เพิ่มเสียงขึ้นอีกนิดแล้วกดเล่น เปิดประตูระเบียง นั่งลงบนเก้าอี้ กดโทรศัพท์ ก่อนทีวีจะติดรีโมทไม่มีการเคลื่อนที่ ในห้องนั่งเล่นไม่มีสิ่งใดเคลื่อนที่อย่างผิดปกติ ยกเว้นเพียงเสียง...
แกร๊ก.....
.
.
.
แอดดดดดดด
.
.
.
ซ่าาาาา
—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
:katai5: :katai5: :ling3:
ฝันดีจ้าาาาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 19-05-2019 22:18:26
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 19-05-2019 22:36:25
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 19-05-2019 22:44:18
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 19-05-2019 22:51:16
เริ่มหัวข้อโดย: JaikOrn ที่ 19-05-2019 23:24:47
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 19-05-2019 23:46:04
สงสารน่านนที55555
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 20-05-2019 00:03:01
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 20-05-2019 00:26:00
o13
:katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 20-05-2019 00:26:51
อ่านตอนเที่ยงคืนครึ่ง....
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 20-05-2019 00:32:49
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 20-05-2019 01:27:19
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 20-05-2019 01:54:13
:กอด1: :pig4: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 20-05-2019 02:02:56
เอาล่ะ หลอนกันไปอีกตอน :a5:
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 20-05-2019 02:12:08
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 20-05-2019 06:23:10
เริ่มหัวข้อโดย: jin_kazu ที่ 20-05-2019 07:35:31
นี่ถ้าน้องปิงรู้ว่าโซฟาที่ขอนอนมีบางสิ่งนั่งอยู่จะเป็นยังไงนะ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 20-05-2019 08:09:16
สรุปว่ามีผีจริง ๆ ใช่มั้ยคะ
:ling3: :ling3: :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 20-05-2019 08:56:44
คุณสิงเก่งมากเลย ยังกล้าอยู่ที่ห้องต่อได้เนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 20-05-2019 09:11:30
เริ่มหัวข้อโดย: fronkdefroy ที่ 20-05-2019 10:30:04
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 20-05-2019 10:55:23
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 20-05-2019 11:05:53
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 20-05-2019 11:31:08
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 20-05-2019 12:25:30
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 20-05-2019 13:04:38
กลุ้มใจแทนพี่สิง
ไม่รู้จะกลัวอิแม่ลูกมหาอำนาจกลั่นแกล้ง
หรือจะกลัวเจ้ผีเฝ้าห้องดี
นุ่งปิงช่วยพี่สิงหน่อย
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 20-05-2019 13:08:52
ปล.น้องปิงน่าแกล้งม๊าก อยากยุให้เปลี่ยนงานจะได้ขึ้นห้องพี่สิงแบบไม่น่าเกลียด
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 20-05-2019 14:13:00
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 20-05-2019 16:46:13
เริ่มหัวข้อโดย: Rateesiri ที่ 20-05-2019 16:56:28
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 20-05-2019 19:49:53
เริ่มหัวข้อโดย: www.maxdevil ที่ 20-05-2019 23:37:24
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 21-05-2019 00:27:30
เริ่มหัวข้อโดย: phatcha ที่ 21-05-2019 00:39:20
เริ่มหัวข้อโดย: paladin.kn ที่ 21-05-2019 00:55:19
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 21-05-2019 04:33:35
สิงหาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เราก็อยากรู้ว่าเป็นเพราะอะไร
แล้วทำไมแม่มองเห็น แต่สิงหาหันมองไม่เจอ เสียงทีวีหายไป
ตอนนี้นอกจากปิงจะหลอนแล้ว สิงหาพาเพื่อนหลอนด้วยเลยจ้า
เอ็นดูปิง ขอนอนในห้องครัว แต่พอตามใจสิงหา หารู้ไม่ โซฟาพรมน้ำมนต์ไม่มีผล
เข้าใจอารมณ์ปิงนะ ถามได้แต่ให้พอดี ไม่ใช่ทำแบบนี้ มาบุกบ้านด้วย
สิงหาฟังแล้ว เอ็นดูปิงมากกว่า ขำด้วยเหมือนเห็นน้องงอแง
แหมม คุณสิงหาเนียนนะคะ มีชวนมากินข้าวก่อน นอนพักไหม ดีจริง
รอลุ้นเลยค่ะ แค่เสียง แกร๊ก แรก ใจเราไปแล้ววว
เริ่มหัวข้อโดย: zeit ที่ 21-05-2019 06:33:11
แต่คือห้องพี่มีผีิื ทำอะไรได้มั้ง
หรือย้ายออกอย่างเดียว
ตอนนี้รู้ปัญหาแล้วว่าสมัยก่อนเกิดอะไร
Sent from my HMA-L29 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: rainichxx ที่ 21-05-2019 08:05:47
ฮือออ ไม่อยากคิดภาพถ้าปิงรู้เลย น้ำตาแตกแน่ โอยย
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 21-05-2019 10:34:21
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 21-05-2019 13:12:25
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 21-05-2019 16:36:10
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 21-05-2019 21:55:05
:ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 21-05-2019 23:50:48
เริ่มหัวข้อโดย: NY_JK ที่ 22-05-2019 16:33:28
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 23-05-2019 01:48:31
เริ่มหัวข้อโดย: suginosama ที่ 23-05-2019 17:09:46
ไม่ไหวแล้วค่ะ กลัวอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 25-05-2019 02:11:35
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 25-05-2019 10:54:40
เริ่มหัวข้อโดย: Philosophy ที่ 26-05-2019 01:49:24
เริ่มหัวข้อโดย: colorsplash ที่ 26-05-2019 18:38:42
งือออออออ ปิงนอนทับผีด้วยยยรู้ตัวมั้ยยยย :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 26-05-2019 21:53:40
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 28-05-2019 16:39:11
12. 20
บรรยากาศในห้องนั่งเล่นเงียบสนิทเหลือเพียงเสียงลมหายใจ พวกเขาทั้งสี่เพิ่งรู้ตัวว่าเป็นคนกลัวผีก็วันนี้ เสียงทีวีที่เปิดเองยังไม่น่ากลัวเท่าเสียงประตู กว่าจะทำใจให้เปิดคลิปของกล้องวงจรปิดในห้องทำงานก็เกี่ยงกันเดินไปเปิด สุดท้ายเจ้าของเรื่องต้องทำเอง ถามว่าเขากลัวไหม ตอบตรงๆ ชัดๆ เลยว่ากลัว คราวนี้กลัวจริงๆ ตั้งแต่ดูคลิปคราวก่อนที่เห็นตู้หนังสือเปิดได้เองเขาก็ใช้เวลาในห้องทำงานน้อยมาก ตอนกลางคืนแทบไม่เข้าไป คิดว่าตัวเองหลอนไปเองที่รู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆ ในห้องนั้น ใครจะไปคิดว่าเซนจ์เขาจะแรง
ภาพวีดีโอในกล้องกำลังรีฯ ไปช่วงเวลาเดียวกับห้องนั่งเล่น สิงหากดหยุดก่อนจะเปิดเสียงให้ดังขึ้น แต่เมื่อรับรู้ถึงสายตาแฝงแววข่มขู่อีกสามคู่เขาเลยเบาเสียงลง...เพื่อนก็ยังไม่ยอมถอนสายตากลับไป จนต้องกดปิดเสียงสามสหายถึงพยักหน้าให้อย่างพอใจ
ห้องทำงานไม่ได้เปิดไฟไว้ ภาพจึงเป็นภาพขาวดำ โต๊ะ เก้าอี้ ไม่มีอะไรเคลื่อนไหว สิงหาเล่าให้ฟังแล้วเรื่องตู้เปิดเองได้ ตู้หนังสือจึงเป็นจุดรวมสายตา บานพับชั้นล่างมุมขวาค่อยๆ แง้มออกช้าๆ
“แม่งงง” เต้หลุดด่าออกมา เขาไม่คิดจริงๆ ว่าจะเห็นภาพแบบนี้กับตาตัวเองติดต่อกันถึงสองช็อตเต็มๆ
บานพับเปิดกว้างจนสุด ด้านในว่างเปล่า ไม่มีอะไรอยู่ รวมถึงไม่เห็นอะไรออกมาด้วย จากนั้นประตูห้องทำงานค่อยๆ เปิดช้าๆ ปิดเสียงไปก็ไม่ค่อยช่วยอะไรเพราะเสียงประตูห้องจากคลิปก่อนหน้านี้ยังคงดังอยู่ในหัวทุกคน
แอดดดดดดดดด
ประตูถูกเปิดค้างไว้ไม่นานก็ค่อยๆ ปิดลง ทุกคนเพ่งความสนใจไปที่ตู้ซึ่งเปิดค้างอยู่ แต่มันก็ยังไม่ปิด สายตาสี่คู่กวาดมองหาความผิดปกติอื่นๆ ในห้อง นิ้วยาวๆ ของชวินค่อยๆ ยกขึ้นชี้ไปทางเก้าอี้ทำงานที่เริ่มขยับ เหมือนมีคนกำลังนั่งอยู่ เก้าอี้ล้อเลื่อนหมุนไปมาหันหน้าไปทางระเบียงแล้วหยุด ก่อนจะหมุนขวับหันกลับมาหากล้อง สี่หนุ่มสะดุ้งโหยงเหมือนมีคนมองผ่านมาทั้งที่เป็นเก้าอี้เปล่าๆ บานพับตู้หนังสือที่เปิดค้างไว้ค่อยๆ ปิดลง พร้อมกับทีวีที่ปิดสนิทเพราะเจ้าของห้องเอื้อมมือมาแย่งรีโมตมากด
“ไอ้เหี้ยๆๆๆ แม่งเอ้ย!” ชวินโยนรีโมตทิ้งทันทีที่กดผิด เขารู้สึกว่าถ้าถือรีโมตไว้นานผีในจออาจย้ายมาที่รีโมตได้
“แม่งๆๆ เหี้ยมากๆ แม่งไม่น่าดูเลย” เต้ยกสองมือตบตาตัวเองเบาๆ แล้วสลัดไล่สิ่งไม่ดีที่เพิ่งเห็นออกไป
“แล้วคืนนี้กูจะกล้านอนเหรอวะ ต่อไปกูจะกล้าปลอบนักเรียนตอนเข้าค่ายได้ไงว่าโลกนี้ไม่มีผี” โบ้คนที่จิตแข็งรองจากสิงหาบ่นเบาๆ
“......ห้องกูมีผีจริงๆ ด้วย”
“เออ!!!” ทั้งสามคนหันไปตะโกนตอบสิงหาที่มองเหม่อไปเบื้องหน้า ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ แต่เชื่อแล้วเหมือนจะใช้ชีวิตในห้องยากกว่าเดิม
บรรยากาศในห้างสรรพสินค้ายังมีคนเยอะเช่นเคย ปกติเขาจะไม่ค่อยมาห้างเท่าไร ถ้ามีวันหยุดก็จะนอนอยู่บ้าน อยากซื้ออะไรก็สั่งออนไลน์ นานๆ ครั้งจะมาเดินห้างแบบวันนี้ น่านนทีอยากตะโกนใส่หูพี่ชายรอบที่สิบว่าเลือกๆ สักที เสื้อยืดแบบไหนมันก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ
“ไม่รู้เรื่องแล้วอย่ามาทำเป็นบ่น เนื้อผ้ามันไม่เหมือนกัน แบบนี้เวลาเหงื่อออกแล้วมันแห้งเร็ว ไม่เหนียวตัว ซักแล้วก็แห้งง่าย”
“ก็รู้ว่าแบบนี้มันดีก็เลือกเลยสิ พี่จะเดินวนอีกกี่แบบล่ะ ปิงเมื่อยแล้ว”
“เออน่า เดินตามมา เดี๋ยวซื้อให้ด้วย” สมุทรหยิบเสื้อรุ่นเดียวกันใส่ตะกร้าเกือบครบทุกสี เดินย้ายไปอีกช่องเลือกกางเกงขาสั้นไว้ใส่นอน เสื้อกล้าม หันไปมองหุ่นน้องชายกะขนาดแล้วหยิบเผื่ออีกสองตัว เดินวนกลับไปที่เสื้อยืดหยิบเผื่อพ่ออีกสามสี กางเกงในหนึ่งโหล ถุงเท้าสามคู่
“เอาไหม”
“เอา” ตอนนี้พี่ถามอะไรก็เอาหมดล่ะ ถือเป็นค่าจ้างหิ้วของ เห็นเสื้อผ้าส่วนของตัวเองและพ่อแม่เพิ่มมากขึ้น แรงกายในการเดินถือของตามพี่ชายก็มีมากขึ้นตามลำดับ
“ซื้อจนหมดห้างแล้วมั้งเนี่ย ขนไปอะไรเยอะนักหนา”
“ก็เอาเก็บๆ ไว้ที่ห้องด้วย ขนมนี่เอาไปแบ่งๆ กันกิน ไม่ได้กินคนเดียวจนบวมแบบแกหรอก”
“ไม่ต้องมาแกล้งเลย ไม่ได้บวม แก้มมันห้อยเฉยๆ” เจ้าของแก้มห้อยยกมือนวดแก้มตัวเอง อยากดันให้มันแฟ่บลงแต่ก็ไม่สำเร็จสักที
“กินแต่ขนม ออกกำลังก็ไม่ออก เดี๋ยวก็อ้วน”
“ปล่อยให้อ้วนไปเลย เนื้อนิ่มๆ น่ารัก” น่านนทีดึงแก้มตัวเองยืดออกอย่างภูมิใจ เขาเป็นตุ๊ต๊ะของพ่อ ส่วนพี่ชายพี่สาวไม่มีโค้ดลับแบบนี้สักคน
“คนอะไรชมตัวเอง ไปเลย จะกินอะไรเลือกให้ได้สักที”
“ไม่รู้อะ กลับบ้านพาพ่อแม่ออกมากินด้วยกันเหอะ ชาบูสุกี้อะไรพวกนี้”
“บ่ายอยู่เลย กินมื้อเที่ยงเบาๆ กันก่อน ตอนเย็นค่อยพาพ่อแม่ออกมาก็ได้ พี่หิวแล้ว”
“เออๆ ก็ได้ กินไก่นี่มั้ยล่ะ มีเซ็ทไก่กับข้าวมีซุปกิมจิ โอ๊ะ มีเกี๊ยวซ่าด้วย แต่ไม่ค่อยมีผักเลย เอาสลัดอีกอย่าง แค่นี้ก็พอเนอะ” นิ้วชี้จิ้มค้างไว้บนเมนูหน้าร้านให้พี่ชายมองรายการอาหารที่เลือกเรียบร้อย สบสายตาคนที่รับปากว่าจะเลี้ยงอย่างขอความเห็น สมุทรอยากบอกน้องว่าแค่เซ็ทปีกไก่สิบกว่าชิ้นนั่นก็เรียกว่าแค่นี้ไม่ได้แล้ว ยังไม่รวมอาหารที่สั่งเพิ่มอีก
“อ้วนเอ้ย” คนพี่แกล้งผลักหัวน้องก่อนเดินกอดคอพาเข้าร้าน นานๆ จะตามใจเด็กผู้หิวโหยสักที โดยที่ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าภาพความสนิทสนมนี้มีปาปารัสซี่ฝึกหัดแอบถ่ายเอาไว้
ภาพผู้ชายสองคนเดินพูดคุยกันอย่างสนิทสนมกลางห้าง เดี๋ยวจับแก้ม เดี๋ยวจับหัว กอดคอ โอบไหล่ ปาปารัสซี่หยิบโทรศัพท์ตัวเองกลับคืนมาจากเป้าหมาย
“กูไม่ได้อยากยุแยงอะไรนะ แค่ไม่อยากรู้อะไรแล้วปิดมึงเหมือนเมื่อก่อน บังเอิญเห็นพอดีเลยถ่ายมาให้” ชวินรีบแก้ตัวก่อนเพื่อนเข้าใจผิด เขาเคยพลาดมาแล้วที่ปิดเพื่อนด้วยความหวังดี คราวนี้จะไม่พลาดอีก
“ไม่มีอะไรหรอก ปิงบอกว่าวันนี้ไปซื้อของเป็นเพื่อนพี่ ตอนกินข้าวยังส่งรูปมาให้ดูเลย ดูในรูปก็หน้าคล้ายๆ กันอยู่นะ แต่หน้าพี่ชายคล้ายพ่อมากกว่า”
“เออ กูก็คิดว่าเป็นญาติกันนั่นแหละ แค่ถ่ายมาเฉยๆ ตกลงมึงกับปิงถึงไหนกันแล้ว”
“เรื่อยๆ เขาก็รู้แหละว่ากูจีบ”
“โอเคใช่ไหม”
“เออ ดี น่ารักกว่าที่คิดไว้เยอะ” คิดถึงคนน่ารักที่ตัวจริงดุกว่าที่คิด ดูเป็นคนสดใสร่าเริง แต่ก็คนจริงจังและจริงใจมาก อย่างเรื่องเพื่อนที่มีปัญหา แม้จะบ่นโน่นนี่แต่ก็ไม่เคยบอกว่าคนๆ นั้นไม่ดี แค่บ่นพฤติกรรมที่ทำให้ไม่ชอบ ขนาดสิงหาเคยแอบไปรอรับยังโดนดุมาแล้ว โชคดีที่มีอะไรก็พูดกันตรงๆ อธิบายให้เข้าใจแล้วก็ไม่เก็บปัญหามาคิดมากอีก เขาชอบคนแบบนี้ ไม่ได้อยากมีคนรักที่ถึงขนาดเป็นเพื่อนคู่คิดหรือที่ปรึกษา แค่เป็นผู้รับฟังที่ดี อยู่เคียงข้างกันในวันที่เขาเหนื่อยก็พอ จะทะเลาะกัน งอนกัน เขาไม่มีปัญหาในการเป็นฝ่ายง้อก่อน ขอแค่อีกฝ่ายยอมให้ง้อ ยอมรับฟังและพร้อมเรียนรู้กันไปเรื่อยๆ น่านนทีเป็นคนแบบนั้น เมื่อบอกว่าอยากเรียนรู้กัน ก็เหมือนอีกฝ่ายยินดีเปิดโหมดตัวเองทันที จากที่เคยแกล้งซื่อไม่รับรู้อะไร ก็เริ่มแสดงความเป็นตัวเองมากขึ้น อะไรไม่ชอบก็คุยกันตรงๆ อย่างเวลางานเมื่อก่อนเขาหาข้ออ้างไปนั่งเล่นนั่งคุยด้วยได้ แต่พอเปิดโหมดเรียนรู้ปุ๊บ อย่างเดียวที่ทำได้คือวีดีโอคอลหากันเท่านั้น ส่วนนอกเวลางานก็ได้ไปกินข้าวหรือรับส่งที่บ้านบ้างตามโอกาส แรกๆ น่านนทีแทบจะไม่ยอมเลยเพราะชอบพึ่งพาตัวเอง การที่มีคนรับส่งจะทำให้ดูเหมือนเป็นคนดูแลตัวเองไม่ได้ เรื่องนี้เลยต้องอธิบายเหตุผลกันอีกรอบว่าเขาไม่ค่อยมีเวลาว่างที่ตรงกัน ช่วงนี้กำลังเก็บตัว มีเวลาว่างก็อยากใช้เวลาร่วมกันให้มากที่สุด ไม่ใช่เพราะเป็นช่วงทำคะแนนแต่เขาเป็นคนชอบดูแลคนอื่นแบบนี้อยู่แล้ว
“คงเยอะโคตรๆ เลยใช่ไหมถึงยิ้มไม่หุบแบบนี้ เอาเหอะ เห็นมึงมีความสุขก็ดี” ชวินยิ้มล้อเพื่อนสนิท เขาดีใจกับเพื่อนจริงๆ ถึงแม้ฐานะหรือหน้าที่การงานของน่านนทีจะไม่ค่อยเหมาะกับสิงหาเท่าคนอื่น แต่คนที่เหมาะสมก็ใช่ว่าจะดี ฉะนั้นพวกเขาอยากเห็นเพื่อนมีความสุขกับคนที่ดีก็พอ
ในโรงภาพยนตร์รอบสุดท้ายของห้างฯ มีผู้ชมไม่มากนัก ที่นั่งแถวสุดท้ายมีชายหนุ่มสองคนนั่งคู่กัน คนหนึ่งนั่งไขว้ขาวางศอกไว้บนที่วางแขนนั่งอย่างเรียบร้อย พยายามไม่วอกแวกไปที่คนข้างๆ ซึ่งยังไม่หยุดนิ่งตั้งแต่นั่งลง มือหนึ่งกอดถังป็อปคอร์นไว้บนตัก อีกมือหยิบเข้าปากไปเรื่อยๆ พอเบื่อรสเค็มของชีสก็จะควานลึกไปข้างล่างที่มีอีกรสคาราเมลหวานๆ แก้เลี่ยน ช่วงตัวโน้มเข้าหาเพื่อคุยถึงตัวอย่างหนังที่ดูแล้วชอบ สิงหาเป็นคนชอบดูหนังเงียบๆ ไม่ชอบคุยหรือกินอะไรระหว่างดู แต่ไม่ได้มีปัญหาถ้าคนที่มาด้วยจะกิน ขอแค่ไม่ชวนคุยก็พอ ตอนนี้ก็ทำได้เพียงลุ้นว่าคนช่างพูดจะหยุดพูดตอนไหน
ป็อปคอร์นที่หมดไปเกือบครึ่งถังถูกวางไว้บนพื้นข้างๆ ทันทีที่หนังเริ่มฉาย น่านนทีพิงเบาะตั้งใจดูด้วยความตื่นเต้นกว่าทุกเรื่อง นักแสดงตัวเป็นๆ นั่งอยู่ข้างๆ จะไม่ได้ตื่นเต้นได้ยังไง เป็นความรู้สึกแปลกใหม่สุดๆ แต่ความตื่นเต้นนั้นก็อยู่ได้เพียงไม่นาน เมื่อฉากแรกของหนังดึงดูดความสนใจไปจนหมด
หนังรักที่เปิดเรื่องมาด้วยบรรยากาศในงานเผาศพ แขกในงานมีจำนวนค่อนข้างมาก หลังจากวางดอกไม้จันทน์ แขกเหรื่อทยอยกันกลับเหลือเพียงเจ้าภาพและคนใกล้ชิด มุมหนึ่งของวัดมีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนมองบรรยากาศอันโศกเศร้าด้วยความเสียใจไม่น้อยไปกว่าคนอื่น เขาคือปกป้อง ชายซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของอุบัติเหตุที่ทำให้มีคนตาย
ปกป้องเป็นผู้ชายธรรมดาที่ใช้ชีวิตตามปกติเหมือนคนทั่วไป เรื่องเดียวที่เคยทำให้ต้องขึ้นโรงพักคือเสียค่าปรับขับรถเร็ว ใช้ชีวิตอย่างมีสีสันตามประสาหนุ่มโสดที่ค่อนข้างมีฐานะดี แต่หลังจากเกิดอุบัติเหตุครั้งใหญ่จนมีคนเสียชีวิต เขาเอาตัวเองออกมาจากเรื่องนี้ไม่ได้ ยิ่งเห็นภาพรุ้งทอ แฟนสาวของคนตายยืนร้องไห้จนหมดสติในงานศพเขายิ่งรู้สึกผิด เขาเฝ้าติดตามชีวิตเธอ รับรู้ว่าทั้งคู่กำลังจะแต่งงานกัน เขาคิดว่าเธอต้องใช้เวลามากกว่านี้เพื่อทำใจจึงได้แต่คอยดูอยู่ห่างๆ ด้วยความห่วงใย แต่เหมือนยิ่งนานไปเธอยิ่งแย่ เวลาไม่ได้ช่วยเยียวยาหัวใจเธอ
ฉากที่สองพระ-นางโต้เถียงกันดึงอารมณ์ของผู้ชมแบ่งเป็นสองฝ่าย บางคนรู้สึกว่าพระเอกพูดถูก นางเอกไม่พยายามทำใจเลย ทำให้คนรอบข้างเป็นห่วง ช่วงแรกทุกคนก็ห่วง แต่เมื่อเห็นพฤติกรรมที่ยังวนเวียนกับคนรักที่ตายไปแล้วไม่หยุด จากความห่วงใยก็เริ่มเอือมระอา และเริ่มตีตัวออกห่าง บางคนก็รู้สึกร่วมไปกับนางเอก ความทรงจำบางเรื่องมันก็ชัดเจนเหมือนเพิ่งเกิดขึ้น ไม่แปลกอะไรที่นางเอกจะยังเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา แต่ทุกคนก็คิดเหมือนปกป้อง ทำไมความรักเพียงไม่กี่เดือนของเธอถึงลึกล้ำจนทำให้เธอคิดจะทิ้งชีวิตที่เหลือไป...เธอรักเขามาก และเขาคู่ควรหรือ...คีตะ
เนื้อเรื่องเริ่มสลับฉากในอดีตกับปัจจุบัน ปกป้องกับรุ้งทอพระนางของเรื่องเดินทางไปตามสถานที่ในความทรงจำของรุ้งทอ มีการทะเลาะโต้เถียงแนวพ่อแง่แม่งอน เป็นมิตรภาพที่เริ่มจากการขัดแย้ง สงสัย และเรียนรู้กันและกัน ประตูบานเล็กๆ ในหัวใจของปกป้องเริ่มเปิดแง้มออกมามองเธอโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว หรืออาจจะไม่อยากยอมรับ
ฉากการเล่าเรื่องอดีตในช่วงแรกแทบจะไม่เห็นหน้าสิงหา การพบเจอกันที่บันไดก็เห็นเพียงด้านหลัง หรือด้านหน้าช่วงริมฝีปากล่างลงมา รวมถึงฉากการเจอกันครั้งต่อๆ ไป ความสนิทสนมที่เพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็ว มีเพียงภาพเงาหลัง หรือส่วนใดส่วนหนึ่งของใบหน้า เทคนิคการถ่ายทำคล้ายกำลังดูมิวสิควีดีโอ ช่วยดึงความสนใจได้เป็นอย่างดี ฉากสารภาพรักที่เรียบง่ายในร้านหมูกะทะ ภาพคู่รักที่จับมือกันไปในที่ต่างๆ และใช้เวลาร่วมกัน โดยไม่รู้ตัวผู้ชมเริ่มหลงใหลไปกับดวงตามีเสน่ห์คู่นั้น ริมฝีปากยามยิ้มและหัวเราะ ฝ่ามือที่คอยจับจูง ประคองหลังหรือโอบไหล่ยามเดินฝ่าฝูงชน ถึงจะไม่ได้เห็นหน้าแต่ในใจทุกคนก็คิดตรงกันว่าคีตะช่างเป็นแฟนหนุ่มที่ดีเหลือเกิน ช่างเอาใจใส่ มีอารมณ์ขัน และดูจะรักรุ้งทออย่างมากมายเหลือเชื่อ
ความเปลี่ยนแปลงไม่คาดฝันมาถึงเมื่อคีตะต้องย้ายไปทำงานที่ประเทศญี่ปุ่นกะทันหัน การไปครั้งนี้มีกำหนดอย่างต่ำสองปี ความรักของเขากับรุ้งทอเพิ่งเริ่มต้น เขาไม่อยากไปจากเธอจึงตัดสินใจขอเธอแต่งงานแม้จะเพิ่งคบกันได้เพียงหกเดือน ขอให้เธอย้ายไปอยู่ด้วยกันที่นั่นในฐานะภรรยา ความรักที่กำลังเบ่งบานทุกวันในใจเธอทำให้เธอตอบตกลงแม้จะยังหวาดหวั่นกับการตัดสินใจครั้งใหญ่ในชีวิต ผู้จัดการหนุ่มกับพนักงานสาว ความต่างของหน้าที่การงานและฐานะทำให้ถูกมองไม่ดีเมื่อทั้งคู่ตัดสินใจแต่งงาน ส่วนหนึ่งมองว่าเร็วเกินไป ส่วนหนึ่งก็ว่าไม่เหมาะสม แต่คีตะยังคงยืนกรานและจับมือรุ้งทอเตรียมงานแต่งอย่างมีความสุขทุกวัน...จนถึงวันสุดท้ายของชีวิต
ทั้งที่ทุกคนรู้อยู่แล้วว่าคีตะต้องตาย แต่เมื่อเหตุการณ์ตอนเกิดอุบัติเหตุอันเป็นจุดเริ่มเรื่องเกิดขึ้น ในใจก็ยังหวังให้เกิดปาฏิหาริย์ เช่นเดียวกับรุ้งทอนางเอกของเรื่อง เสียดายที่ปาฏิหาริย์นั้นไม่เกิดขึ้น คนรักของเธอเสียชีวิต ในวันแรกของงานศพเธอร้องไห้เสียใจเช่นเดียวกับคนในครอบครัวแฟนหนุ่ม ถึงรักครั้งนี้จะเกิดขึ้นเร็ว แต่เขาทำให้เธอมั่นใจว่าชีวิตแต่งงานจะต้องเป็นไปด้วยดี รุ้งทอเป็นหญิงสาวตัวคนเดียว แม่เสียชีวิตนานแล้ว ส่วนพ่อมีครอบครัวใหม่ หลังเรียนจบเธอพยายามไม่พึ่งทางบ้านพ่อมากนักด้วยความเกรงใจ เธออาจจะเป็นผู้หญิงน่าเบื่อ คิดในแง่ลบมากกว่าบวก โทษตัวเองก่อนโทษคนอื่น ทำให้โลกของเธอดูหม่นๆ แต่เมื่อคีตะเข้ามาก็เหมือนมีแสงไฟนำทาง คนที่บอกว่าเธอตั้งใจจับเขาก็ไม่ผิด เธอยังไม่พร้อมแต่งงานแต่เพราะกลัวจะเสียเขาไปเลยตกลง วาดฝันถึงอนาคตที่จะมีชีวิตที่ดี เธอแปลกใจทุกครั้งเวลามองตาคีตะ มองเห็นความรักมากมายในแววตาเขา ผู้ชายแสนดีคนนี้ทำไมถึงรักเธอมากมายแบบนี้ เป็นความรักที่หนักแน่นจนทำให้เธอเชื่อมั่นทุกสิ่งที่เขาพูด แต่ความฝันนั้นแตกสลายในพริบตา เขาไม่อยู่แล้ว มันจบแล้ว ต่อไปนี้เธอต้องเดินต่อไปเพียงลำพัง
ในตอนบ่ายวันที่สองหลังงานเผาศพเสร็จสิ้น รุ้งทอได้รับโทรศัพท์จากสตูดิโอที่จัดงานแต่งงาน ทางนั้นรู้แล้วว่าฝ่ายเจ้าบ่าวเสียชีวิตจึงติดต่อเพื่อคืนเงินมัดจำส่วนหนึ่ง รุ้งทอต้องไปรับของบางส่วนที่สั่งทำที่ร้าน รวมถึงรูปพรีเวดดิ้งที่ได้ถ่ายไปแล้ว เงินส่วนหนึ่งที่ได้คืนมาเธอใส่ซองเตรียมนำไปคืนให้ครอบครัวคีตะ หยิบเอ็กเทอร์นอลฮาร์ดดิสที่เอาไปโหลดรูปจากทางร้านกลับมาเปิดดู ภาพของเธอกับคีตะในชุดเสื้อยืดคู่รักยืนข้างจักรยานในสวน เธอจำได้ว่าเชือกผูกรองเท้าผ้าใบหลุดแล้วคีตะก้มลงผูกให้ ช่างภาพแอบถ่ายเอาไว้ด้วย รูปนับร้อยทำให้นึกถึงความสุขในวันนั้น น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาเมื่อมองรอยยิ้มที่จะไม่ได้เห็นจากตัวจริงอีกแล้ว มีไฟล์วีดีโออยู่หลายไฟล์ น่าจะเป็นเบื้องหลังที่ไว้ตัดต่อไปฉายในงานแต่ง แต่มีคลิปหนึ่งที่แปลกกว่าอันอื่น เหมือนเป็นการตั้งกล้องสัมภาษณ์ และมีคีตะเป็นผู้ถูกสัมภาษณ์
“ตรงนี้เดี๋ยวผมจะตัดเสียงผมออก แล้วขึ้นตัวหนังสือในคลิปนะครับ โอเคนะ” เสียงจากหลังกล้องพูดขึ้น คลิปนี้เดิมทีจะใช้เปิดในงานแต่งงาน เป็นการเซอร์ไพรส์ที่เจ้าบ่าวตั้งใจเตรียมไว้ให้เจ้าสาวโดยเฉพาะ แต่เมื่อไม่มีงานแล้วทางทีมงานเลยเอาไฟล์ต้นฉบับใส่มาให้ด้วย
“โอเค เริ่มเลยๆ ตื่นเต้นว่ะ” ในกล้องคีตะเซ็ทผมตัวเอง ปาดเหงื่อที่ไม่มีบนหน้าผาก ยกแก้วน้ำขึ้นจิบก่อนจะพยายามนั่งให้นิ่ง
“คำถามแรกนะครับ ใครจีบใครก่อน” คำถามแสนง่าย เขาตอบอย่างไม่ลังเล
“ก็ต้องผมสิ”
“ทำไมถึงชอบเจ้าสาว”
“เธอ...น่ารักดี บอกไม่ถูกเหมือนกัน เห็นแล้วรู้สึกอยากรักขึ้นมาทันทีเลย” คีตะยกมือเสยผม จับใบหูก่อนย้ายมาปิดปากตัวเองที่ยิ้มไม่หุบด้วยความเขินอาย
“งั้นเล่าครั้งแรกที่เจอกันให้ฟังหน่อย”
“เอ่อ...ไม่รู้เธอจะโกรธรึเปล่า ถ้ารุ้งฟังจบแล้วอย่าเพิ่งโกรธนะ คืนนี้เราต้องเข้าหอกันนะ ห้ามไล่ออกนอกห้องเด็ดขาด” อาการกลัวเมียก่อนแต่งทำให้ทีมงานหลุดหัวเราะจนเสียงเข้ามาในกล้อง
“ผมว่าเจ้าสาวน่าจะโอเค เล่าเลยครับ”
“จริงๆ รู้จักตั้งแต่เด็กแล้ว บ้านอยู่ซอยเดียวกัน ตอนมัธยมก็เรียนที่เดียวกัน เราอายุห่างกันสี่ปี ตอนผมอยู่มอห้าเธอเป็นน้องใหม่มอหนึ่ง วันแรกที่เจอเหมือนเธอจะจำทางกลับบ้านไม่ได้เพราะลงรถผิดซอย ผมเดินผ่านเห็นเด็กผู้หญิงยืนน้ำตาคลอกำกระโปรงแน่น รู้ตัวอีกที่ก็เดินเข้าไปหาแล้วพาไปส่งบ้านเพราะเธอจำบ้านเลขที่ตัวเองได้ มือน้อยๆ กำนิ้วผมได้สามนิ้วเอง แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกว่าอยากให้มือนี้จับผมไว้ต่อไป เหมือนรักแรกพบเลยครับ”
“เรื่องนี้เจ้าสาวไม่รู้เหรอครับ” ทีมงานทุกคนตั้งใจฟังความลับของเจ้าบ่าวด้วยความซาบซึ้งยินดีแทนเจ้าสาวที่มีคนแอบรักนานขนาดนี้
“เธอจำไม่ได้หรอกมั้ง เพราะหลังจากนั้นไม่นานประมาณมอสองมอสามเธอก็ย้ายบ้านส่วนผมก็เข้ามหาฯลัยเลยไม่ได้เจอกัน จนเรียนมหาฯลัย ตอนนั้นผมไปหาเพื่อนที่มหาฯลัยเธอ เห็นเธอนั่งกับกลุ่มเพื่อนแต่ก็ไม่กล้าเข้าไปทัก ได้แต่แอบตามเธอรวมถึงให้เพื่อนคอยถ่ายรูปถ่ายคลิปส่งมาให้ตลอด สุดท้ายเพื่อนบอกว่าเธอมีแฟนแล้ว ตอนนั้นก็อกหักเลย แอบร้องไห้ใต้ฝักบัวไปทั้งคืน เป็นหวัดโดนแม่ดุอีก” เขาพยายามเล่าให้ขำเพราะไม่อยากให้เจ้าสาวรู้สึกไม่ดี ตอนนั้นอาจจะเศร้าเสียใจแต่ตอนนี้เขามีความสุขมาก
“จากนั้นก็ไม่เจอกันเลยเหรอครับ”
“ใช่ครับ แล้วก็บังเอิญมาทำงานที่เดียวกัน เห็นเธอตั้งแต่เข้ามาสัมภาษณ์ เดินเด๋อๆ เข้าลิฟต์ ยืนอยู่ข้างหน้าผม ตัวเกร็งเชียว ชีวิตเธอมักจะเจอปัญหาบ่อยๆ ไม่รู้ทำไม แต่ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องดีเพราะทำให้ผมได้เข้าไปจีบเธอ”
“เล่าวิธีจีบให้ฟังหน่อย” ทีมงานถามจบ คีตะหวนคิดถึงเรื่องเก่าๆ แล้วหลุดหัวเราะ
“ไหนๆ จะสารภาพแล้ว เอาเป็นเรื่องที่เธอไม่รู้ดีว่า คือแถวที่ทำงานเรามีออฟฟิศเยอะมาก เรียกแท็กซี่หรือวินฯ ยาก บางวันฝนตกเธอยืนเรียกรถทั้งตัวเปียกๆ แต่ก็ไม่มีคันไหนรับ ผมต้องเดินไปดักหน้าเธอไกลๆ แล้วโบกเอง ก็ติดสินบนไปร้อยสองร้อยให้รถไปจอดรับเธอ แต่เรื่องนี้เธอไม่รู้หรอก วันนี้ก็คงรู้แล้ว หมดเงินไปเยอะเหมือนกันตอนนั้น เพื่อนร่วมงานเธอบางคนก็เป็นเพื่อนของลูกน้องแผนกผม บางทีผมก็ใช้อำนาจโดยมิชอบให้คอยรายงานความเคลื่อนไหว วันไหนเธอเครียดก็จะไปดักเอาน้ำอัดลมให้เธอดื่ม ยังไม่ทันสิ้นเดือนบางทีเงินเธอก็เริ่มเหลือน้อย เริ่มต้มมาม่ากินตอนเที่ยง ผมเห็นแล้วปวดใจ ผู้จัดการแผนกเธอเลยเลี้ยงมื้อเที่ยงทั้งแผนกบ่อยๆ แต่ทั้งหมดก็มาเก็บเงินที่ผมนี่แหละ เรื่องเล็กๆ อย่างได้กินของอร่อยและฟรี หรือโบกแท็กซี่ครั้งเดียวก็ได้ขึ้น เธอก็ยิ้มอย่างมีความสุขได้แล้ว ความสุขของเธอเล็กๆ แค่นี้เอง และความสุขของผมก็คือเธอ”
“ได้ข่าวว่าคุณมีวันครบรอบให้ฉลองเยอะมาก”
“ใช่ครับ นอกจากวันที่ขอเธอเป็นแฟนที่เราจะฉลองทุกเดือนก็มีวันที่จับมือกัน วันฉลองซื้อที่เหลาดินสอความจริงคือวันแรกที่ผมพบเธอเมื่อ 10 ปี 4 เดือน 21 วันก่อน วันฉลองซื้อปากกาคือวันแรกที่ได้คุยกับเธอตอนงานกีฬาสีมอสอง วันฉลองซื้อกระเป๋าคือวันแรกที่ได้เจอกับเธออีกครั้งที่มหาฯลัย วันซื้อแก้วน้ำคือวันที่เธอเดินชนผมในโรงอาหาร วันซื้อต่างหูคือวันที่ผมรู้ตัวว่าอกหัก วันนี้ก็เลยจะฉลองครั้งเดียวพอเพราะไม่อยากจำ จริงๆ ก็มีอีกหลายวันเลย บอกหมดคงยาว”
“คุณดูรักเจ้าสาวมากๆ เลยนะครับ สุดท้ายอยากบอกอะไรถึงเธอ”
“ก็...ขอโทษที่ไม่ได้เล่าให้ฟังก่อน รุ้งอย่าตกใจนะ อยากขอบคุณที่วนเวียนอยู่ใกล้ๆ จนเราได้กลับมาเจอกันอีก ขอบคุณที่เปิดใจให้กัน ผมรู้ว่ารุ้งยังกลัวว่าเรื่องของเราจะไม่ราบรื่นหรือเปล่า เร็วเกินไปไหม ผมอยากบอกรุ้งว่าผมรอรุ้งมานานมากแล้ว ให้รอนานกว่านี้ก็รอได้ แต่ขอรออยู่ข้างๆ รุ้งได้ไหม ให้เวลาค่อยๆ พิสูจน์ว่าผมรักรุ้งมากและรักรุ้งคนเดียวเสมอมา บางทีรุ้งอาจจะยังจำผมไม่ได้แต่ก็ไม่เป็นไร เราค่อยๆ สร้างความทรงจำใหม่ขึ้นมาร่วมกันก็พอ...ขอบคุณที่แต่งงานกัน...รักรุ้งมากนะ รักมาก...จริงๆ” ภาพสุดท้ายค้างไว้ที่รอยยิ้มเจิดจ้าจนแสบตา หยดน้ำตาไหลลงข้างแก้มแทนคำพูดมากมายในใจ...รัก เธอคือความรักของเขา
ในที่สุดปกป้องก็ได้คำตอบ เขาไม่ได้กำลังแข่งกับความรักของเธอ แต่แข่งกับความรักของคีตะ ของผู้ชายคนหนึ่งที่ทำทุกอย่างเพื่อคนที่ตัวเองแอบรักมาตลอด ความรักของรุ้งทอไม่ลึกล้ำเท่าเขา ไม่หนักแน่นเท่าเขา เพราะงั้นตอนนี้เธอจึงเสียใจมากเมื่อได้รู้ความจริง ปกป้องไม่ได้ทำลายความรักของเธอ แต่ทำลายความฝันของเขา...ความฝันของผู้ชายที่รอเธอเงียบๆ มาสิบกว่าปี ความรักของเขายังคงอยู่...และมันจะอยู่ในใจเธอตลอดไป
บทสรุปการเดินทางของรุ้งทอกับปกป้องจบลงแล้ว เธอไม่คิดสั้นอีกต่อไป แต่ความเสียใจนี้ไม่รู้เมื่อไรจะหายดี มันต้องใช้เวลา อาจจะนานสักหน่อยแต่เธอยินดีที่จะอยู่กับความเศร้าและความทรงจำนี้
“อย่าคิดสั้นอีกนะ ไม่ใช่เพื่อผม แต่เพื่อคนที่รักคุณมากขนาดนั้น อยู่ต่อไปให้ได้ ให้คนอื่นเห็นว่าความรักของเขามันสวยงามแค่ไหน คุณไม่ใช่แค่คนรักของเขา แต่คือความรักของเขาทั้งชีวิต...อยู่เพื่อเขาเถอะ” เขาเพียงสนใจรุ้งทอและเริ่มชอบ อนาคตเขาอาจจะจีบเธอ หรือแค่คบอย่างเพื่อน แต่เขาสัญญากับตัวเองว่าจะไม่หายไปไหน จะไม่ทิ้งเธอให้อยู่ลำพัง เพื่อชดเชยให้กับความรักที่ยิ่งใหญ่ของผู้ชายคนหนึ่งที่เขาได้มีโอกาสรู้จักผ่านการเดินทางครั้งนี้
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 28-05-2019 16:40:23
บนรถยามค่ำคืนเงียบสนิทแต่ไม่ค่อยสงบ เสียงสูดน้ำมูกของคนตาบวมยังมีให้ได้ยินเป็นระยะ ป็อปคอร์นเกือบครึ่งถังวางอยู่บนตัก บางครั้งก็หยิบเข้าปากทั้งๆ ที่ยังสะอื้น
“ไหนบอกว่าหนังรักไง ดูตัวอย่างก็น่ารักดี หลอกลวงคนดูชัดๆ”
“ก็หนังรักไงครับ เกี่ยวกับความรักล้วนๆ เลยนะ” สิงหาหัวเราะด้วยความเอ็นดูแต่เหมือนคนตาแดงจะไม่พอใจ
“มันหนังดราม่าต่างหาก สงสารคีตะมากเลย อีกนิดเดียวจะได้แต่งงานกันแล้ว” น่านนทีนึกถึงฉากในหนังที่รุ้งทอเปิดคลิปของคีตะแล้วน้ำตาก็ยิ่งรื้นขึ้นมา อีกนิดเดียวก็ได้แต่งงานกันแล้ว
“ใจเย็นๆ นะ บางทีคีตะอาจจะดีใจก็ได้ที่อย่างน้อยความตายของเขาก็ทำให้ผู้หญิงที่เขารักเข้มแข็งขึ้น อย่าคิดมากเลยครับ”
“มันเศร้านี่นา ถึงจะขำช่วงต้นๆ เวลาปกป้องตามรุ้งไปที่ต่างๆ ก็เถอะ ฉากที่รุ้งเล่าเรื่องคีตะก็ขำดี ดูน่ารักดี แต่พอมาตอนเปิดคลิป ไอ้ที่ขำมาครึ่งเรื่องหายไปหมดเลย”
“แล้วปิงชอบไหม คิดว่าเรื่องนี้เป็นไง”
“ดูตาปิงสิ นี่ล่ะคำตอบ อินขนาดน้ำตาแตกเลย คุณสิงเห็นคนอื่นที่ออกมาไหม มีคนร้องไห้ตั้งเยอะ เห็นหน้าคุณสิงเต็มๆ นิดเดียวเอง แต่อารมณ์มาเต็มมาก เป็นตัวแย่งซีนในเรื่องเลยนะเนี่ย” มือที่เปื้อนป็อปคอร์นป้ายเช็ดกางเกงตัวเองก่อนมาปาดน้ำตาที่หางตาให้หมดแล้วกินป็อปคอร์นที่เหลือต่อ
“ปิงชอบก็ดีครับ เอาจริงๆ ผมก็ไม่คิดว่าจะตัดต่อออกมาได้ดีแบบนี้ ภาพสวยมาก เพลงก็ดี ผมชอบหนังของพี่ธงชัยตรงการตัดต่อนี่แหละ เขามักจะมีมุมกล้องแปลกๆ ทำให้ภาพมันมีมิติขึ้น ดูไม่น่าเบื่อ”
“ทำไมตอนโปรโมตหนังไม่เห็นคุณสิงไปกับดาราคนอื่นเลยล่ะครับ เหมือนจะมีงานเดียวที่ออกข่าวเองมั้ง” น่านนทีเหลียวมองหาขวดน้ำในรถเพราะคอเริ่มแห้ง สิงหาเลยหยิบจากข้างประตูฝั่งคนขับส่งให้ ตามด้วยทิชชู่ไว้เช็ดปากเช็ดมืออีกหนึ่งห่อ น่านนทีหัวเราะเมื่อรู้ตัวว่าสภาพตอนนี้คงดูไม่จืด ร้องไปกินไป ดูดนิ้วเสร็จก็เช็ดหน้าเช็ดกางเกง แต่เมื่อสิงหาไม่ว่าอะไรเขาก็ไม่สนใจ หยิบทิชชู่หนึ่งแผ่นมาเช็ดนิ้วเช็ดปากแล้วกินต่อ
“มันไม่ได้อยู่ในสัญญาน่ะครับ ก็ไปเฉพาะรอบสื่อวันแรกเท่านั้น อีกอย่างผมไม่ออกไปโปรโมตจะทำให้ตัวคีตะน่าสนใจมากขึ้น ไม่งั้นคนดูชินกับหน้าผมแล้วตอนช่วงต้นๆ คงไม่อินเท่าไร”
“แต่หนังดีมากเลยนะ คุณสิงแสดงเก่งมาก จริงๆ เรียกว่าเป็นพระเอกของเรื่องก็ยังได้เลย”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกปิง ผมว่าเป็นเพราะปิงตั้งใจมาดูผมมากกว่า เลยโฟกัสที่บทผมมากกว่าคนอื่น แอร์ไทม์ในเรื่องผมมีแค่ยี่สิบนาทีได้มั้ง แถมออกมาแบบไม่เห็นหน้าอีก”
“ตอนที่เปิดคลิปแล้วมีฉากแฟลชแบครัวๆ แบบให้เห็นหน้าคุณสิงคือดีมากเลย บางฉากเห็นแค่ตาก็สื่ออารมณ์ได้ด้วย สุดยอด ยิ่งฉากจบที่ร้องไห้ทั้งหน้ายิ้มนี่ปิงน้ำตาไหลพรากเลยอะ มันจะเรียกว่าดราม่าก็ไม่เชิง มันแค่รู้สึกซึ้งมาก แบบจะรักอะไรขนาดนั้น ดูรักแบบ ร๊ากกกกกรัก”
“ฮ่าๆๆ หนังจบอารมณ์ไม่จบใช่ไหมแบบนี้” นอกจากหนังจะออกมาดี อาการคนดูแบบนี้ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกดีขึ้นไปอีก โดยเฉพาะคนๆ นั้นคือน่านนที สิงหาไม่ได้อยากเปรียบเทียบน่านนทีกับพีท แต่ก็อดนึกไม่ได้ว่าพีทไม่เคยแสดงออกอย่างนี้เลยเพราะเป็นคนไม่ชอบดูหนังไทย ถ้าบังคับให้ดูส่วนใหญ่พีทจะชมแค่เรื่องนี้หล่อ เรื่องนี้แต่งตัวดี ไม่ค่อยอินกับบทในเรื่องของเขา ต่างกับคนนี้ที่ทั้งหัวเราะ ร้องไห้ แล้วก็พูดถึงฉากนั้นฉากนี้ไม่หยุด ไม่ได้ชมเพื่อเอาใจเขา แต่ชมเพราะประทับใจในตัวหนังจริงๆ
“ก็มันอินนี่ เดี๋ยวปิงต้องพาพ่อกับแม่มาดูอีกรอบ แล้วจะแกล้งถ่ายน้ำตาแฟนคลับรุ่นเดอะส่งมาให้ดูนะครับ”
“แกล้งแม่มากๆ ระวังโดนตีนะ”
“แม่ชอบแกล้งตีปิงทุกวันอยู่แล้วล่ะ” แม่เขาชอบตีก้น ถ้าพูดแหย่อะไรตอนเดินผ่านจะต้องฟาดก้นเขาทุกที แรงบ้างเบาบ้าง บางทีเขาก็แกล้งกลับด้วยการกอดแม่แล้วเขย่าตัวแรงๆ
“เออผมลืมบอกปิงให้หาห้องเช่าให้ผมเลย ที่คอนโดฯ น่ะครับ”
“ที่บอกว่าพ่อแม่คุณสิงจะกลับมาก่อนกำหนดน่ะเหรอ คุณสิงอยากได้ห้องขนาดไหน”
“อยากได้แบบเดียวกับห้องผมเลย ขออยู่ชั้นใกล้ๆ กันก็ดีครับ”
“ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ปิงเช็คให้นะ พ่อแม่มาเมื่อไรครับ”
“อีกเดือนสองเดือนนะ แต่ผมกลัวถึงเวลาจะไม่มีห้องว่างที่ถูกใจเลยจะเช่าทิ้งไว้ก่อน หรือปิงว่าไงดี”
“ปิงไปถามพวกฝ่ายขายให้ก่อนดีกว่า ตรงส่วนนี้ปิงไม่ได้ดูแลเลยไม่ค่อยรู้รายละเอียด ร้านคุณสิงใกล้เสร็จแล้วเหรอ” น่านนทีจำได้ว่าสิงหาคุยว่าจะให้พ่อแม่มาช่วยดูแลร้านในส่วนของสินค้ามือสอง พี่ฝ้ายก็วุ่นเรื่องซื้อตู้คอนเทรนเนอร์ไปตั้งที่บ้านเก่าคุณสิงเพื่อเก็บเฟอร์นิเจอร์ที่กำลังส่งมาทางเรือ
“เกือบเสร็จแล้วครับ เหลือเก็บรายละเอียดนิดหน่อย พวกงานม่านงานสวนน่ะ เอาไว้ของล็อตแรกมาถึงเมื่อไรผมจะพาปิงไปดูนะ”
“ต้องทำพิธีอะไรอีกหรือเปล่าครับ แม่ปิงกำลังบ่นไม่ได้เจอคุณสิงเลยตั้งแต่ไปช่วยงานตอกเสาเข็มบ้านใหม่ ช่วงนี้ปิงคะแนนตก หัวจะเน่าแล้วเนี่ย”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ลืมคิดเลย เขาต้องทำใช่ไหม”
“ปิงก็ไม่รู้ แต่ถ้าทำมันก็น่าจะดีนะ”
“เดี๋ยวผมไปคุยกับพวกนั้นก่อนแล้วกัน ปิงจะแวะกินอะไรไหม จะถึงบ้านแล้วนะ” สิงหาถามเมื่อใกล้ขับถึงถนนที่มีอาหารขายยามดึก ถ้าเลยจากย่านนี้ก็ถึงแยกบ้านน่านนทีแล้ว
“คุณสิงหิวไหม ปิงกินป็อบคอร์นจะหมดถังคนเดียวเลย”
“หิวเหมือนกัน แต่ผมลดน้ำหนักอยู่เนี่ยสิ”
“เฮ้อ คุณสิงเก่งจัง วันๆ กินแต่ผักก็ยังอยู่ได้ ส่งปิงที่บ้านเลยครับ ปิงไม่หิวหรอก”
“แล้วพรุ่งนี้เอาไง ให้ผมมารับไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันไหม จะได้เจอพี่ฝ้ายของปิงด้วย” พรุ่งนี้สิงหาจะไปดูความคืบหน้าที่บ้านใหม่ แล้วก็ไปซื้ออุปกรณ์เครื่องมือช่างไปติดตั้งที่บ้านเก่าซึ่งเตรียมห้องทำงานช่างเอาไว้แล้ว ตัวบ้านถึงจะเก่าแต่สภาพยังดี ของข้างในทั้งของแม่และของเขาก็มีอยู่เต็มไปหมด ลานหน้าบ้านส่วนหนึ่งต่อเติมเพิ่มไว้เป็นห้องทำงานช่างแบบง่ายๆ เหลือพื้นไว้สำหรับวางตู้คอนเทนเนอร์ คนที่ไม่อยากให้ทำอะไรกับบ้านนี้มากที่สุดไม่ใช่แม่แต่เป็นพ่อ พ่ออยากมาเห็นบ้านที่เขากับแม่เคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน
“ก็ได้ครับ”
วันรุ่งขึ้นตอนเที่ยงสิงหาก็โทรบอกน่านนทีก่อนที่จะเข้ามารับถึงบ้าน ตลอดการเดินทางไปร้านอาหารแถวคอนโดฯ มีเพียงเสียงสหายต่างวัยคุยกันอย่างออกรส
“ปิงไม่ได้เจอหลานนานแล้วนะเนี่ย เอาไว้หยุดคราวหน้าปิงไปหาที่บ้าน” น่านนทีที่นั่งด้านหน้าเอี้ยวตัวผ่านช่องว่างข้างคนขับมาคุยกับพี่สาวคนสนิท เมื่อครู่ไม่มีที่ให้จอดรถ ฝ้ายเป็นคนลงไปเรียกน่านนทีเลยได้สวัสดีพ่อแม่ของรุ่นน้องนิดหน่อย ส่วนสิงหาได้แต่นั่งบนรถแล้วเปิดกระจกลงมาสวัสดีตอนแม่เดินออกมามองดาราขวัญใจตัวเอง
“เออ จะมาก็โทรบอกก่อนล่ะ ช่วงนี้พี่ต้องออกมาดูทั้งร้านทั้งบ้านให้คุณสิง บางวันก็ไม่อยู่บ้านนะ”
“โอเค จะไปแล้วเดี๋ยวโทรหา เป็นไงครับคุณสิง พี่ฝ้ายเก่งแบบที่ปิงอวยไว้เลยใช่ไหม” น่านนทีหันมองคนขับที่นั่งยิ้มแอบฟังพวกเขาคุยกัน
“ใช่ครับ ฝ้ายทำงานคล่องมาก พี่อ้วนก็ฝากชมมานะว่าเรียนรู้งานเร็ว เรื่องงานในวงการไม่ต้องกังวลนะครับถ้าหางานให้ผมไม่ได้ เมื่อก่อนผมรับพวกงานละครด้วย มันก็จะมีงานโชว์ตัวออกรายการโน่นนี่เยอะ แต่ตอนนี้ผมอยากรับแต่งานหนังอย่างเดียวมากกว่า สักปีละเรื่องก็พอแล้ว”
“มีละครติดต่อมาเยอะนะคะตั้งแต่หนังเริ่มฉาย แต่ฝ้ายก็บอกปัดไปอ้อมๆ หมดแล้วล่ะ พวกรายการหรืองานโชว์ตัวช่วงนี้ก็ติดต่อมาเยอะ แต่น้ำหนักคุณสิงลงไปเยอะแล้วไม่เหมาะจะออกรายการจริงๆ เสียดายนะคะ”
“อีกสามเดือนได้มั้งครับถึงจะเริ่มปรับน้ำหนักขึ้นมาเป็นปกติได้ ตอนนี้ยังต้องลดลงอีกหน่อย”
“เห็นหน้าแม่ปิงตอนคุณสิงไปที่บ้านเมื่อกี้ไหมล่ะ อีกนิดจะร้องไห้แล้วนะนั่น แฟนคลับปวดใจเห็นคุณสิงผอมลง” เขาหัวเราะแม่ตัวเองที่พอรู้ว่าสิงหาขับรถมาจอดหน้าบ้านแต่ลงไม่ได้ก็รีบวิ่งออกมามองหา พอเห็นสิงหาเปิดกระจกลงมาก็เอามือกุมกันแน่นเหมือนปลื้มใจที่พ่อพระเอกรูปหล่อทักทาย ทำเหมือนคนไม่เคยเจอกันนานทั้งที่ไม่กี่วันก่อนก็เพิ่งมาส่งเขาถึงบ้าน
“ฮ่าๆๆ ปิงก็ชอบไปแซวแม่ตัวเอง ผอมแบบสุขภาพดีก็โอเคล่ะครับ”
“ปิงก็อย่างนี้ล่ะค่ะ ชอบแกล้งแม่ตัวเอง แต่พอพี่สาวพี่ชายกลับมาทีตัวเองก็เป็นแค่หมาหัวเน่า งอนแม่ไม่สนใจ เด็กโข่งเอ้ย”
“มันเป็นการแสดงเหอะ ไม่ได้งอนจริงๆ งอนเพื่อความบันเทิงเฉยๆ” อันที่จริงเมื่อก่อนก็มีงอนจริงบ้างตอนเด็กๆ แอบน้อยใจว่าแม่รักพี่ชายพี่สาวมากกว่า พ่อก็เลยโอ๋เขามากหน่อย
“จ้าๆ อยู่กับคุณสิงมากๆ ก็อย่าไปงอนเพื่อความบันเทิงล่ะ งอนจริงๆ ก็ได้ ใช่ไหมคะ” ฝ้ายหันไปแหย่เจ้านายหนุ่มที่นั่งอมยิ้มไม่ตอบคำถาม ได้คุยกับพี่โจหลายครั้งเลยรู้ว่าสองคนนี้มีซัมติงบางอย่าง ไม่รู้ว่าจีบกันอยู่หรือว่าคบกันแล้ว ที่สำคัญคือกำลังโดนคนในคอนโดฯ จับตามองแน่นอน พนักงานคบกันน่ะไม่มีปัญหาหรอก แต่พนักงานกับลูกบ้านคบกันนี่สิเรื่องใหญ่
“ใครจะไปงอน เนอะคุณสิงเนอะ”
“ครับ” แค่ครับคำเดียวทำไมน่านนทีฟังแล้วอยากแยกเขี้ยวใส่ไม่รู้
กว่าจะจบมื้ออาหารและแยกย้ายกันน่านนทีก็รู้สึกเหมือนหน้าเกือบไหม้เพราะฝ้ายเอาแต่หาเรื่องแซว ส่วนคู่กรณีนอกจากไม่ช่วยแล้วยังยิ้มรับให้ได้อายมากกว่าเดิม ฝ้ายกลับมาเอารถที่จอดทิ้งไว้ที่คอนโดฯ ของสิงหาขับกลับบ้าน ส่วนสองหนุ่มค่อยๆ แอบเข้าลิฟต์หลบสายตาพนักงานคนอื่นขึ้นมาบนห้อง
“ถ้าบ้านเก่าคุณสิงก็ยังดีอยู่ทำไมไม่อยู่ต่อล่ะครับ ทำไมต้องสร้างใหม่หรือมาอยู่คอนโดฯ” น่านนทีวางเสื้อสูทพาดกับพนักโซฟาเดี่ยวไว้กันยับ นั่งรอสิงหาที่เอาของไปเก็บในห้องนอนก่อนจะมานั่งข้างๆ กัน เปิดโทรทัศน์ดูรอเวลาก่อนน่านนทีจะไปทำงาน
“บ้านมันเก่ามากแล้วครับ ผมอยากได้บ้านกว้างๆ กว่านั้น แถมหลังบ้านเขาปลูกเป็นหอพัก เมื่อก่อนอยู่บ้านทีไรชอบระแวงว่ามีคนกำลังแอบมองผมก็เลยเช่าคอนโดฯ อยู่แทน”
“อ๋อ ปิงเข้าใจ ดูบ้านปิงสิเป็นตึกแถวติดๆ กันไปหมด บางทีคนทะเลาะกันเสียงดังก็ได้ยิน ปิงก็อยากมีบ้านเป็นหลังๆ มีพื้นที่ให้ปลูกต้นไม้นะ แต่พูดเรื่องนี้ทีไรพ่อแม่ก็ชอบบ่นให้เก็บเงินไว้ๆ จะซื้อรถก็ไม่มีที่จอดอีก ไม่รู้ให้ปิงเก็บเงินไว้ทำไมเหมือนกัน”
“ทำไมพ่อแม่ไม่อยากย้ายล่ะครับ”
“กลัวย้ายไปแล้วขายของไม่ได้ คือพ่อแม่เขาชอบทำงาน ชอบทำกับข้าว ให้หยุดขายอยู่บ้านเฉยๆ ก็ไม่ยอม ลูกๆ เรียนจบหมดแล้วก็เอาเงินให้ใช้นะ แต่พ่อแม่ก็เก็บอย่างเดียวเลย”
“กลัวย้ายไปแปลกที่แล้วจะเหงาหรือเปล่า ตอนแรกแม่ผมก็ไม่กล้าไปอยู่กับพ่อนะ กลัวนั่นนี่ไปเรื่อย พอดีพ่อป่วยแม่เลยต้องไป แต่ก็เสียดายบ้านอีกนั่นแหละ ผมจะขายก็ไม่ให้ จะปล่อยเช่าก็กลัวทำบ้านเสีย พ่อก็ห้ามเหมือนกันผมเลยเอาบ้านมาทำโกดังเก็บของซะเลย” สภาพบ้านเก่าของเขายังดีแต่ไม่พร้อมอยู่ เพราะก่อนย้ายไปเขากับแม่ขายเฟอร์นิเจอร์บางส่วนไปเกือบหมด พวกตู้เสื้อผ้า ที่นอน เตียงที่ทำจากไม้ แม่กลัวว่าไม่มีคนอยู่เดี๋ยวปลวกจะขึ้นก็เลยขายบ้างแจกบ้างให้คนแถวนั้น บางส่วนก็นำไปบริจาค
“เออเรื่องห้องที่คุณสิงถามปิงขอรายละเอียดให้แล้วนะ น่าจะอยู่ที่เคาน์เตอร์ คุณสิงอยากลงไปดูเลยไหมครับ”
“เดี๋ยวค่อยลงก็ได้ครับ ยังไม่ได้เวลาทำงานเลย กว่าจะแอบขึ้นมาได้ อยู่นานๆ นะ”
“คุณสิงไม่โกรธนะที่ปิงแอบๆ แบบนี้ ถ้าเป็นเวลางานคงไม่เท่าไร แต่ขึ้นมาบนห้องแบบนี้ถ้ามีคนเห็นแล้วเอาไปฟ้องอีกปิงจะซวยเอา”
“เขามีกฎห้ามพนักงานคบกับลูกบ้านเหรอครับ” สิงหาไม่ได้คิดมากเรื่องนี้ เพราะอันที่จริงกรณีของเขาน่าจะทำให้น่านนทีลำบากมากกว่า
“ก็ไม่ได้ระบุชัด เพียงแต่ให้ระวังเรื่องความเหมาะสมในการติดต่อลูกบ้านน่ะครับ ปิงก็เข้าใจนะว่ามันดูไม่ดีจริงๆ แต่ก็นั่นแหละ...ปิงก็ไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน”
“ไม่ได้คิดจะเลิกคุยกับผมนะ” สิงหามองหน้าอีกคนไม่ยอมให้หลบตา หากปัญหานี้ทำให้น่านนทีเครียดเขาต้องรีบแก้ไข ไม่ปล่อยให้กลายเป็นเรื่องใหญ่จนมากระทบความสัมพันธ์
“ไม่หรอกครับ ปิงไม่คิดว่าการที่เราคุยกันจะเป็นเรื่องผิด แต่ในมุมมองของคนอื่นมันก็พูดยาก ปิงเคยทำงานโรงแรมมาก่อน ถ้ามีพนักงานขึ้นห้องพักไปกับแขกแล้วบอกว่าสนิทกันเพราะแขกมาพักประจำเลยคุยกันบ่อย มันก็ฟังดูไม่ดีจริงไหมครับ เหมือนใช้หน้าที่เอื้อผลประโยชน์ส่วนตัว ถ้าไม่ทำงานที่นี่แล้วจะสนิทกับแขกได้ยังไง ต่อให้ไม่มีเรื่องชู้สาวก็เถอะ”
“ผมจะทำให้ปิงมีปัญหาเรื่องงานรึเปล่าเนี่ย ผมลืมคิดเรื่องนี้จริงๆ นะ”
“ตอนนี้ก็คงไม่เป็นไร ถ้ามีก็ค่อยว่ากัน”
“เดี๋ยวผมเร่งคนงานสร้างบ้านให้เสร็จเร็วๆ เลย ถ้าผมย้ายออกปิงก็ไม่มีปัญหาแล้ว” ทางแก้เดียวที่เขาพอจะนึกออกก็คือทางนี้ ถ้าไม่ได้อยู่ที่นี่จะคบกันก็ไม่ผิด ง่ายมาก
“โห พูดเหมือนง่าย บ้านคุณสิงกว่าจะสร้างเสร็จ ตกแต่งอีก ปีนี้จะเสร็จเหรอ”
“ตามกำหนดคือสิ้นปี คิดว่าน่าจะเสร็จตามกำหนดนะ เพราะทีมงานทั้งหมดมาจากบริษัทชวินหมดเลย ถ้าช่างหนีงานเมื่อไรผมจะไปลากมันมาสร้างแทน”
“โหดกับเพื่อนด้วยเหรอเนี่ย” น่านนทีแกล้งทำตาโตมองคนโหด แต่คนโหดไม่สะทกสะท้านอะไรเลย
“ยกเว้นปิงคนเดียวดีไหม”
“ไม่ต้องหยอดเลย ทีตอนกินข้าวไม่เห็นช่วยปิงเลย ปล่อยให้พี่ฝ้ายรุมอยู่ได้”
“รุมอะไร ผมก็เห็นฝ้ายพูดเรื่องจริงนี่นา” อยากให้น่านนทีงอนใส่ก็คือจริง อยากง้อก็จริงอีก น่ารักก็จริง พูดเก่งแต่เต็มใจฟังก็จริง ฝ้ายพูดอะไรก็จริงไปหมด คำพูดที่ทำให้เขาได้ผลประโยชน์ตรงๆ แบบนี้จะไปขัดทำไม
“จริงๆ คุณสิงเป็นคนเจ้าชู้เงียบใช่ไหม ไม่ใช่พ่อพระแสนดีแบบคีตะเลยสักนิด เอาวิญญาณคีตะกลับมาเข้าร่างเดี๋ยวนี้” น่านนทีอยากโถมตัวไปเขย่าตัวสิงหา แต่แค่ขยับแล้วสิงหามองตาพราวเขาก็หยุด เรื่องอะไรต้องวิ่งไปเข้าปากเสือที่อ้าปากรอแบบนั้น เป็นคนหลอกแต๊ะอั๋งได้เนียนที่สุด ถ้าโถมเข้าไปจริงๆ อย่างน้อยๆ ก็ต้องหลอกจับเอวแน่ๆ เพิ่งกินอิ่มๆ เอวเป็นห่วงเลย ไม่ให้จับหรอก
“ไม่มีทาง ใครจะบ้าแอบรักเป็นสิบปีแล้วไม่บอกก็ช่าง ผมไม่เอาด้วยคน ถ้าชอบก็บอก อยากได้ก็จีบ แอบมองเงียบๆ ให้เสียใจไปวันๆ ผมไม่ไหวนะ” สิงหานึกถึงคีตะในเรื่องแล้วพบว่าแทบไม่มีส่วนไหนเหมือนตัวเขาเลย อย่างน้อยเขาไม่มีทางแอบมองคนที่รักเงียบๆ แบบนั้นแน่นอน
“แสดงว่าคุณไม่เคยแอบรักใครเลยใช่ไหม สงสัยมีแต่คนแอบรักมากกว่า”
“ไม่เคยแอบเลยจริงๆ อย่างที่ปิงรู้ ผมเคยมีแฟนคนเดียว ก่อนหน้านั้นก็ไม่ได้สนใจใครขนาดที่อยากจีบด้วย”
“กับแฟนเก่าคุณสิงก็ไปจีบก่อนเหรอ” น่านนทีแอบอึ้งนิดหน่อย ฟังวีรกรรมแฟนเก่าที่ชื่อพีทแล้วไม่เข้าใจว่ามีดีอะไรให้คนแบบสิงหาตามจีบได้
“ถ้าบอกว่าเขาตามจีบผมจะฟังดูอวดตัวไปไหม”
“ปิงว่ามันน่าเชื่อถือกว่า ฟังวีรกรรมเขา แล้วก็ฟังจากคนอื่นเล่าให้ฟัง ปิงคิดไม่ออกว่าเขามีอะไรให้คุณสิงชอบถึงขั้นตามจีบได้ เอาจริงๆ นะ ตอนนี้ปิงยังนึกไม่ออกเลยว่าทำไมคุณคบกันได้ตั้งหลายปี” เขาไม่อยากบอกว่าแอบไปค้นข่าวเก่าๆ มาอ่าน ความจริงก็ไม่ได้ตั้งใจค้นแต่ออมชอบเปิดให้ดู ก็เลยอ่านดูนิดๆ ผ่านๆ ไม่ได้อยากรู้สักนิด
“ตอนเพิ่งคบกันมันยังเรียนกันอยู่ก็มีความสุขตามวัย เฮฮากับเพื่อนๆ แต่พอทำงานเยอะขึ้นหลังเรียนจบอะไรมันก็เริ่มเปลี่ยน ถ้าย้อนกลับไปได้ผมก็คงคบกับเขาอยู่ดี ช่วงเวลาที่ดีมันก็มีเยอะ เพียงแต่เรื่องแย่ๆ มันร้ายแรงมากเกินไปเท่านั้น”
“แรกๆ ที่คบกันเขาดีมากเลยเหรอครับ” น้ำเสียงน่านนทีสลดลงนิดหน่อยโดยไม่รู้ตัว จากรูปตามข่าวที่เห็นเขาก็รู้ว่าแฟนเก่าสิงหาหน้าตาดีมาก ฐานะดีมาก เป็นดารานายแบบได้สบายเลย
“ผมไม่ได้บอกว่าเขาดีกว่าคนอื่นนะ แต่ตอนนั้นที่คบกันมันก็ดีพอแล้ว เหมือนมีเพื่อนแต่พิเศษกว่าเพื่อนคนอื่น ทำอะไรได้มากกว่า”
“........” ทำอะไรได้มากกว่า!! น่านนทีทวนคำแล้วแอบตาโตกับเหตุผลที่ได้ยิน
“คิดไปถึงไหนล่ะนั่น ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นเลยนะ” สิงหาแกล้งแซวคนแก้มเริ่มแดง แก้มใสอะไรขนาดนั้น
“อะไรเล่า ปิงไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย” เขาปฏิเสธเสียงแข็ง แต่ทำไมคำนั้นมันติดหูก็ไม่รู้ ทำอะไรได้มากกว่า!!
“แล้วถ้าผมหมายถึงเรื่องนั้นล่ะ”
“ทะลึ่งว่ะ!”
“ฮ่าๆๆ ขึ้นว่ะเลยเหรอ ก็คนเป็นแฟนมันต้องพิเศษเรื่องนั้นอยู่แล้วไหมล่ะ มันเป็นเรื่องธรรมชาติ ส่วนอื่นมันก็ดี มีอะไรก็พูดกันตรงๆ ทะเลาะกัน เอาแต่ใจบ้าง ผมก็มีหน้าที่ง้อ คอยตามใจไปเรื่อย ถ้าผมเล่าแล้วปิงห้ามงอนนะ โอเคไหม”
“โอเค เรื่องอดีตปิงไม่ใส่ใจหรอก ใครๆ ก็มีแฟนเก่า ปิงก็มี เพราะงั้นเล่ามาเลยครับ”
“ผมว่าเราเปลี่ยนมาเรื่องแฟนเก่าปิงก็ดีนะ” สิงหาอยากเปลี่ยนเรื่องทันทีที่ได้ยินคำนี้ นานๆ ทีอีกฝ่ายจะพูดเรื่องแฟนเก่าตัวเอง
“อ้าว อะไรอะ ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลย มันค้างคานะ เดี๋ยวปิงต้องลงไปทำงานแล้วด้วย เร็วๆ ครับ เล่ามา”
“งั้นคราวหน้าปิงต้องเล่าเรื่องแฟนเก่าปิงบ้างนะ แลกกัน”
“โอเค ดีล” น่านนทียื่นมือมาจับกับสิงหาแทนคำสัญญา พอจะดึงมือกลับอีกฝ่ายแกล้งรั้งไว้จนต้องทำตาดุใส่ถึงยอมปล่อย บอกแล้วว่าคนนี้เป็นพวกตีเนียนเก่ง แป๊บๆ หลอกจับมืออีกละ
“คือผมไม่ชอบเปลี่ยนแฟนบ่อย เคยคิดว่าถ้าคบใครก็จะคบกันไปนานๆ พอมีแฟนก็เลยพยายามประคับประคองทุกอย่างให้ไปกันรอด คือพีทก็มีหลายอย่างที่ผมชอบถึงคบได้นาน เคยทะเลาะจะเลิกกันก็บ่อย บางทีผมเหนื่อยไม่อยากง้อแต่มันรู้ตัว ก็เข้ามาง้อมาคลอเคลียผมก็หายละ พอเลิกกันครั้งนี้เพื่อนก็ห่วงนั่นล่ะว่าเดี๋ยวจะเข้ารอยเดิม แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก ผมชอบคนขี้อ้อนนะบอกไว้ก่อน ชอบให้มานัวเนีย มันรู้สึกน่ารักดี ถ้าเกิดผมกับปิงทะเลาะกันแล้วผมโกรธ ปิงแค่มากอดแขนผมอ้อนๆ แค่นี้ก็หายแล้ว”
“ใจอ่อนแบบนี้ไงครับเลยโดนหลอก” เขาเหล่มองแขนแบนๆ ที่กล้ามหายไปเกือบหมด ให้ไปกอดแขนนี้แล้วอ้อนเนี่ยนะ ไม่เอาด้วยหรอก
“โหปิง หักมุมกันแบบนี้เลยเหรอ จะหยอดทำคะแนนสักหน่อย”
“เล่าเรื่องแฟนเก่าทำคะแนนเนี่ยนะ คะแนนติดลบน่ะสิ” เขามองคนมีความคิดประหลาดไม่เหมือนชาวบ้าน มีการทำคะแนนวิธีนี้ด้วยเหรอ
“ก็แสดงความจริงใจก่อนคบไง ผมแค่อยากบอกว่านิสัยอะไรผมก็รับได้หมด ขอแค่ไม่โกหกกันก็พอ ที่คบกับแฟนเก่าได้นานเพราะผมเคยเชื่อว่ามันไม่เคยโกหกผม ตอนที่รู้เรื่องก็เลยเสียใจมากที่ไว้ใจคนผิดมาตลอด ที่ต้องใช้เวลาทำใจนานก็เพราะนั่งนึกย้อนหลังว่ามีเรื่องไหนที่โกหกกันหรือเปล่า มันแย่นะ กลายเป็นว่าความทรงจำดีๆ หลายๆ เรื่องของเรามันไม่สวยงามเหมือนเดิม”
“ปิงก็ไม่ชอบคนโกหก ไม่ชอบคนโลเลด้วย ถ้าคุณสิงเปลี่ยนใจก็อย่าหลอกปิงนะ”
“สัญญาครับ ตกลงคบกันนะ”
“เอ่อออ.....ทำไมมาเข้าเรื่องนี้ได้ล่ะ ปิงว่าปิงลงไปทำงานดีกว่า” น่านนทีมองนาฬิกาแล้วลุกเตรียมไปทำงาน ไปก่อนเวลาสักห้านาทีสิบนาทีไม่เป็นไรหรอก
“เดี๋ยวสิครับ ให้คำตอบผมก่อน” สิงหาจับข้อมือคนลุกหนีไว้ ไม่ยอมให้เดินไปไหน เลื่อนมือลงมาจับที่มือนิ่มๆ แต่เล็กกว่าเขาเยอะเลย
“ก็...คุณสิงรอไม่ไหวแล้วเหรอ เราเพิ่งคุยกันไม่นานเองนะ” สิงหาดึงมือให้เขานั่งลงข้างๆ ตามเดิมแต่เขายื้อแขนเอาไว้ รู้สึกว่าการนั่งลงไปไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไร
“รอไหวครับ แต่รอสิบปีแบบในหนังไม่เอานะ”
“ไม่นานขนาดนั้นหรอก”
“งั้นบอกเวลาคร่าวๆ ได้ไหม” เขาถามแบบไม่ได้ต้องการเร่งรัด สิงหาเชื่อว่าถ้าถึงเวลาเราจะรู้ได้เอง สำหรับเขาตอนนี้อยากคบเลยไหมก็คืออยาก แต่ถ้ายังไม่พร้อมก็ไม่เป็นไร
“ก็...ไม่รู้เหมือนกัน ใกล้แล้วมั้ง”
“ใกล้แค่ไหน ตอนนี้เต็มร้อยให้กี่คะแนนดี”
“อืม...ยี่สิบ”
“โหปิง กดคะแนนเกินไปรึเปล่า อย่าใจร้ายนักสิครับ” เขย่ามือที่จับไว้เบาๆ เจ้าของมือแกล้งมองรอบๆ ห้องไม่หันมาสบตากันเลย
“...ก็อีกยี่สิบจะเต็มร้อยไง”
“.....ขอบคุณครับ ดีใจนะเนี่ย อยากกอดขึ้นมาเลย”
“ไม่ต้องเลย วันนี้ทะลึ่งหลายรอบแล้วนะ ตกลงเป็นคนอย่างนี้ใช่ไหม”
“ไว้เต็มร้อยแล้วผมให้พิสูจน์นะ”
“งั้นลดเหลือเจ็ดสิบพอ”
“ใจร้ายไม่ให้ออกจากห้องนะ”
“คุณสิง! ห้ามแกล้ง!! แล้วมือนี่ก็ปล่อยเลย ปิงต้องไปทำงานแล้ว” คนโวยวายขอมือคืนแต่สะบัดเบาๆ ยังไงก็ไม่หลุด คนที่จับไว้ก็ไม่ยอมปล่อยสักที
“โอเค ไม่แกล้งก็ได้ ห้ามหักคะแนนกันนะ ไปครับเดี๋ยวผมลงไปด้วย”
“มือน่ะมือ เนียนเลยนะ”
“ซ้อมให้ชินมือเฉยๆ ไปเร็ว เดี๋ยวเข้างานสาย” สิงหาทำเป็นเหลียวมองมือที่จับไว้แต่ก็ไม่ปล่อยออก เดินนำออกจากห้องเข้าลิฟต์ก็ยังจับมือนิ่มๆ ที่เจ้าของทวงคืนแต่ไม่พยายามยื้อไปเอง น่านนทีทำเป็นมองเลขลิฟต์ค่อยๆ น้อยลง ไม่สนใจสายตาสิงหาที่จ้องอยู่ใกล้ๆ รู้สึกถึงลมหายใจข้างขมับอุ่นๆ ลิฟต์หยุดชั้นล่างสุดมือของทั้งคู่ถึงค่อยๆ คลายออกจากกัน...ซ้อมไว้ก่อนนะ
—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
หวานๆ จ้าาาาาาา
:mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Tuffina ที่ 28-05-2019 17:14:59
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 28-05-2019 17:22:27
เริ่มหัวข้อโดย: Peterpanmama ที่ 28-05-2019 17:31:01
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 28-05-2019 18:12:57
เป็นผีมาดี
และเป็นผีจิ้นวาย
ไม่งันหนูปิงรำบากแน่
ทำไมเรารู้สึกว่า พี่ธารกับชวินเคมีเข้ากันอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 28-05-2019 19:16:57
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 28-05-2019 19:18:37
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 28-05-2019 19:25:20
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 28-05-2019 19:54:35
ว่าแต่ทำไมคุณสิงยังกล้าอยู่ในห้องจะจิตแข็งเกินไปแล้ว :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 28-05-2019 20:29:55
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 28-05-2019 20:38:12
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 28-05-2019 20:55:49
เริ่มหัวข้อโดย: janehsih ที่ 28-05-2019 21:41:44
ตอนนี้หวานๆ จริงๆ
แต่ตอนที่เล่าเรื่องหนังอะ ก็คือน้ำตาซึม สงสารคีตะ
เริ่มหัวข้อโดย: rainichxx ที่ 28-05-2019 21:44:13
มาจากไหนก็ไม่รู้ ต้องการอะไรก็ไม่ทราบ
น่าจะเป็นผีจากในห้องมั้ย เพราะข้างนอกคุณสิงก็ยังไม่เจออะไร ปกติดีทุกอย่างเลย :mew5:
เริ่มหัวข้อโดย: Funnycoco ที่ 28-05-2019 21:44:54
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 28-05-2019 21:54:18
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 28-05-2019 22:51:48
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 28-05-2019 23:16:27
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 28-05-2019 23:28:43
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 28-05-2019 23:52:41
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 29-05-2019 00:21:01
:กอด1: :pig4: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 29-05-2019 01:48:31
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 29-05-2019 03:50:48
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 29-05-2019 05:18:04
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 29-05-2019 05:56:08
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 29-05-2019 05:56:58
คราวนี้มีคนไม่กล้าขึ้นไปด้วยอีกแต่ๆ5555
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 29-05-2019 06:02:36
แต่น่าเอ็นดูมาก ปิงจริงใจดี ซื่อตรงด้วย แต่เด๋อมาก
ทำเนียนไม่อยากให้จับมือ แต่ไม่ยอมสะบัดแรงนะคนเรา
ชอบความรู้ทันของปิง และคุณสิงชอบที่ปิงเป็น
คุณสิง จะมาเนียนอยากให้ปิงเป็นทุกอย่างไม่ได้นะ
อยากง้อ อยากถึงตัวหรอ แหมมม นิดหน่อยก็เอา
แต่ไม่เนียนเท่า ขอคบแบบจังหวะต่อเนื่อง นึกว่าปิงจะอินตามหรอ 5555
สรุปในห้อง มีจริงใช่ไหมคะ เราหลอนมาก บอกเลย
แล้วตอนนี้สิงหาอยู่ได้ยังไงล่ะ แถมพาเพื่อนหลอนยกทีมจ้า
ถ้ามีจริง เค้าเป็นใครกันคะ ทำไมถึงอยู่ยง
ทำบุญ พรมน้ำมนต์อะไรแล้ว ก็ยังไม่ไปไหน
หรือต้องทำแบบระบุตัวตน
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 29-05-2019 07:49:15
แต่ห้องผีสิงนี่ น่ากลัวชะมัด คุณสิงยังจะกล้าอยู่ต่ออีกนะ บรื้อออออ
เริ่มหัวข้อโดย: zeit ที่ 29-05-2019 07:51:45
ชอบหนังที่สิงหาเล่น คิดภาพออกเลยว่าถ้าเป็นหนังจะภาพสวยแน่ๆเลย
รอคบกัน
ตอนนี้สิงค่อยๆขยับสถานะ ใกล้ไปอีกนิด
ปิงน่ารักเช่นเคย
Sent from my HMA-L29 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 29-05-2019 10:33:28
สิ่งลี้ลับคืออะไรกันเนี่ย :ling2:
เริ่มหัวข้อโดย: suginosama ที่ 29-05-2019 10:44:06
ยิ้มแก้มแตก
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 29-05-2019 17:21:06
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 29-05-2019 17:25:37
แต่ฉากเก้าอี้หมุนขวับมาทางกล้องนี่น่ากลัวมาก
หลอนผีมากกว่าความหวานของสิงอีก
ผีชนะมากตอนนี้
ฮืออออ เมื่อไหร่จะหาทางกำจัดผีออกไปได้
รู้สึกว่าชวินหลอกขายห้องผีสิงให้เพื่อนอ่ะ!!!! :angry2:
เจ้าของโครงการต้องรับ ผิด ชอบ! 555
เริ่มหัวข้อโดย: JaikOrn ที่ 29-05-2019 18:32:59
เอ็นดูน้องปิงผู้อินกับคีตะ//นี่ก็อินค่ะ :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 29-05-2019 19:37:32
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 29-05-2019 22:24:24
เริ่มหัวข้อโดย: gungchan ที่ 30-05-2019 14:51:01
กลายเป็นคู่สิงปิงหวานกลบหลอนไปเลย อิอิ
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 31-05-2019 17:22:50
มาหวาน :o8:
+1 เป็นกำลังใจให้นะครับ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 01-06-2019 09:46:41
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 03-06-2019 22:25:33
ผ่านครึ่งเดือนหลังจากหนังเรื่องรักครั้งนี้เหนือกาลเวลาเข้าฉาย รายได้เป็นไปตามที่นักวิจารณ์ประเมินไว้ กระแสหนังรักในบ้านเรายังคงขายได้เรื่อยๆ ถ้านักแสดงระดับแม่เหล็กมาช่วยดึง แต่ที่เหนือกว่าการคาดคิดคือการแสดงของสิงหาที่กลับมารับเล่นเรื่องนี้อย่างกะทันหัน ทางผู้กำกับเคยให้สัมภาษณ์ว่าเดิมทีบทนี้จะใช้เพียงแสตนอินเท่านั้นเพราะหาคนที่เหมาะสมไม่ได้ สิงหาคือคีตะในจินตนาการของผู้เขียนบทเพราะงั้นเขาจึงเหมาะกับบทนี้มากที่สุด และเขาก็ไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง แฟนคลับของกัปตันซึ่งแสดงเป็นปกป้องพระเอกของเรื่องไม่ค่อยพอใจที่สิงหามาแย่งซีน แต่ก็เป็นเพียงส่วนน้อยเท่านั้นเพราะไม่ว่าอย่างไรแอร์ไทม์ในเรื่องของสิงหาก็มีแค่ยี่สิบกว่านาที แถมฉากที่เห็นหน้าทั้งหมดมีราวๆ ห้านาทีเท่านั้น ที่สามารถถึงความสนใจของผู้ชมมาอยู่ที่เขาได้ต้องชมเชยฝีมือการแสดงที่ถ่ายทอดออกมาได้ลึกซึ้งทุกฉาก การเก็บรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เช่นการโอบไหล่ก่อนเป็นแฟนนางเอกตอนเดินเบียดกับฝูงชนก็ใช้เพียงแค่ปลายนิ้ว แสดงให้เห็นถึงความให้เกียรติคนที่แอบรักปนความประหม่า หรือการจับมือประสานนิ้วแนบแน่นตอนเป็นแฟนกันแล้วก็แสดงให้เห็นถึงความจริงใจและทะนุถนอมรุ้งทออย่างดี รายละเอียดเหล่านี้ผู้กำกับบอกว่าสิงหาเป็นคนเพิ่มเข้ามาเอง นับว่าเป็นการกลับคืนวงการอย่างสมศักดิ์ศรีของสิงหาจริงๆ
“ผอมลงเยอะจังวะ พี่ก็ไม่คิดว่าจะลงเยอะแบบนี้ กี่โลแล้ว” ธงชัยผู้กำกับหนังนัดสิงหาออกมาหาข้างนอก แต่สิงหาขอเข้าไปหาที่บ้านแทน เมื่อสิงหามาถึงเขาถึงกับตกใจกับรูปร่างสิงหาในตอนนี้
“เกือบสิบแล้วพี่ กำลังโทรมผมเลยไม่อยากนัดกับพี่ข้างนอกไง”
“เออๆ ดีแล้ว พี่ว่าจะชวนไปออกรายการด้วยกันหน่อย เห็นสภาพแล้ว อย่าเลยว่ะ” ธงชัยสำรวจหุ่นดาราหนุ่มแล้วบ่นด้วยความเสียดาย กระแสหนังได้รับการตอบรับดีกว่าที่คิด หลังจากช่วงแรกที่มีการเดินสายโปรโมตเหล่านักแสดงนำในเรื่องก็ว่างเว้นการออกรายการ แต่ตอนนี้รายได้หนังกำลังขยับไปใกล้ร้อยล้าน รายการต่างๆ จึงเริ่มติดต่อมาอีกครั้ง
“ผมบอกแล้วว่าออกงานไม่ไหวจริงๆ เดี๋ยวทำภาพคีตะในฝันคนดูพังหมด”
“เล่นบทอะไรวะ ทำไมต้องผอมขนาดนี้ คนป่วยเหรอ”
“ประมาณนั้น ขออุบไว้ก่อน ถ้าหนังเข้าพี่ต้องไปดูนะ รับรองพี่ต้องชอบ”
“เออ ได้ข่าวอยู่ ไอ้รบประคบประหงมเหมือนลูกเลยนี่ กี่เดือนจะถ่ายเสร็จ พี่มีหนังเรื่องใหม่อยู่เรื่องอยากให้เอ็งมาเล่น” นักแสดงที่ผันตัวไปทำเบื้องหลังนั้นมีอยู่มาก แต่น้อยคนจะรักษามาตรฐานได้ดีจนสู้คนรุ่นก่อนได้ นักรบเป็นหนึ่งในนั้น ผู้กำกับหลายคนไม่ได้มองเขาเป็นนักแสดงแล้ว แต่มองในฐานะผู้กำกับที่มีฝีมือคนหนึ่ง จุดเด่นของนักรบคือความกล้าในการเลือกบทและความละเอียดของงาน
“ถ่ายสองเดือนครับ แต่ถ่ายจบต้องใช้เวลาทำน้ำหนักเพิ่มอีกนะพี่”
“ไม่เกินสามเดือนทันเปล่าวะ พี่จะถ่ายหนังสั้นเฉลิมพระเกียรติ หุ่นไม่ต้องฟิตมากก็ได้ เล่นเป็นอาจารย์ในมหาฯลัย”
“ได้พี่ ผมอยากเล่น ไม่ต้องแคสใช่ไหมครับ”
“เออไม่ต้อง แต่ตอนปลายปีพี่จะเตรียมแคสเรื่องใหม่นะ เอาบทไปลองอ่านก่อน ได้ข่าวว่าไม่รับละครแล้วเหรอวะ” ธงชัยยื่นบทหนังที่เตรียมไว้ให้ สิงหาเปิดดูคร่าวๆ เมื่อก่อนเขาเคยเล่นทั้งละครและหนังในวันสำคัญต่างๆ มาหลายเรื่อง ส่วนใหญ่เนื้อหาไม่ซับซ้อน แต่บทพูดจะมีความสำคัญมากกว่า
“ครับ ละครมันใช้เวลาเยอะไป อายุเยอะแล้ววิ่งหลายงานไม่ไหวแล้ว”
“ไม่ต้องตอแหลกูเลย มึงเบื่อออกทีวีล่ะสิ” ธงชัยบ่นอย่างคนรู้ทัน
“ประมาณนั้นพี่ หนังปีละเรื่องสองเรื่องก็พอ แต่ถ้าพี่ทำละครแล้วอยากให้ผมไปออกสักคิวก็ได้นะครับ เรียกใช้ได้เสมอ”
“ไปบอกอาตู่มึงโน่นไป เห็นบ่นเสียดายที่มึงไม่รับงานละครอยู่ ไม่รับสักเรื่องทิ้งทวนวะ”
“อาโทรมาคุยเหมือนกัน ผมเลยขอเป็นปีหน้าดีกว่า ไปเล่นตอนนี้กระแสคงไม่ดีเท่าไร รอให้มีหนังออกมาสักสองสามเรื่องก่อน อาก็บ่นว่าผมคิดมากแต่ก็ต้องยอมรับว่ามันจริง อาเลยขอล็อคคิวปีหน้าไว้แทน อาจจะกลางๆ ปี” สิงหานึกถึงผู้มีพระคุณในวงการของเขาอีกคน ถึงจะไม่อยากรับงานละครแต่งานของอาตู่เขาไม่สามารถปฏิเสธได้จริงๆ โชคดีที่อาตู่เข้าใจและไม่ได้บังคับ บทละครที่จะให้เล่นน่าจะถูกเลือกมาอย่างดีแล้วว่าเหมาะสม สิงหาเลยรับปากอย่างสบายใจ
“เออ ดีแล้ว ตอนนี้ละครมันมีหลายช่องหลายแนว ซีรีย์สั้นๆ ก็มีเยอะ อย่าทิ้งช่วงนานนัก เข้าใจไหม”
“ครับ”
“แล้วก็เรื่องข่าวเก่าๆ ที่ก่อนนี้โดนขุดขึ้นมาน่ะ รู้ไหมว่าฝีมือใคร”
“เรื่องเดิมๆ ก็เดาได้ไม่ยาก พี่ได้ข่าวอะไรมาเหรอ” ก่อนจะมาที่บ้านธงชัย สิงหาก็เดาไว้อยู่แล้วว่าน่าจะมีเรื่องอะไรที่จำเป็นต้องคุยต่อหน้า ไม่อย่างนั้นแค่เรื่องบทหนังสั้นสามารถให้ฝ้ายมารับไปหรือเรียกเมสเซนเจอร์ไปส่งก็ได้
“มีผู้กำกับละครหลายคนเขาได้คำเตือนลับๆ จากผู้ใหญ่ช่องหนึ่งน่ะนะว่าไม่ให้เรียกเอ็งไปร่วมงาน ไม่ให้เสนอข่าวด้วย”
“เรื่องนี้ผมไม่รู้เลยพี่ แต่พอเดาได้ว่าฝีมือใคร แล้วอย่างนี้ผมจะไปเล่นละครให้อาตู่ได้เหรอ หนังสั้นพี่อีก”
“สบายมาก มือมันไม่ได้ยืดยาวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไม่งั้นจะมีงานละครติดต่อไปหาได้ไงจริงไหม ไอ้ที่เอาอยู่ก็มีแค่ช่องตัวเองช่องเดียวนั่นแหละ ผู้ใหญ่ช่องอื่นเขาก็รับปากไปงั้นๆ ให้เป็นหนี้บุญคุณกันไว้ สร้างหนี้กับคนอื่นไว้เยอะถึงเวลาไม่รู้จะใช้คืนเขาได้หมดหรือเปล่า อย่างนี้ล่ะคนเรา พอมีอำนาจก็ใช้จนชิน เอ็งก็อยู่เฉยๆ ไว้ ไม่ต้องไปตอบโต้อะไรล่ะ ผู้ใหญ่บางคนเขาคุมเชิงกันอยู่ ตั้งใจทำงานดีๆ ก็พอ ถ้ามีคุณค่าพออยู่ตรงไหนก็มีคนเห็น เข้าใจไหม”
“เข้าใจครับ ขอบคุณพี่จริงๆ นะที่ดีกับผมเสมอเลย” สิงหาอยู่คุยกับธงชัยอีกพักใหญ่ก็ขอตัวกลับด้วยความสุขใจ ปัญหาที่เขาไม่สนใจแต่กลับมีคนมากมายเป็นห่วงและใส่ใจเสมอ ต้องขอบคุณคนเหล่านั้นจริงๆ
เคาน์เตอร์กลางล็อบบี้คืนนี้ก็เงียบสงบเหมือนเคย น่านนทีเพิ่งงอนแม่ก่อนออกจากบ้านเพราะแม่หนีไปดูหนังกับพ่อสองคน ทั้งที่เขาบอกไว้แล้วว่าให้รอไปดูด้วยกันอีกรอบแต่แม่ก็อ้างว่าหนังรักต้องไปดูกับแฟนสองต่อสอง ก้างตัวอ้วนอย่างเขาไม่เกี่ยว ตอนแรกก็ไม่งอนหรอก มางอนตรงตัวอ้วนนี่แหละ กางเกงก็หดได้ยังไงไม่รู้ กลับถึงบ้านทีไรเอวเป็นรอยกางเกงทุกที
“ทำอะไรอยู่ครับ แอบดูคลิปผมเหรอ” สิงหาเดินเงียบๆ มาก้มมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่น่านนทีเปิดค้างไว้ เขาพบว่าเป็นแฟนเพจตัวเองที่เพิ่งอัพคลิปขอบคุณแฟนคลับที่ไปดูหนังของเขา
“อุ่ย ตกใจหมดเลยครับ มาเงียบๆ ถืออะไรมาเต็มเลย หอมจัง” ตาโตจ้องมองถุงในมือสิงหาที่ส่งกลิ่นหอมออกมา ถ้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นกลิ่นหมูปิ้ง
“จมูกไวตลอด ผมแวะไปหาเพื่อนมาเลยซื้อมาฝาก หมูสะเต๊ะของว่างมื้อดึกครับ” สิงหายกถุงของฝากวางบนเคาน์เตอร์ ในถุงมีหมูสะเต๊ะชุดเล็กยี่สิบไม้หนึ่งกล่อง น้ำจิ้ม อาจาด ขนมปังปิ้งไว้กินคู่กัน แถมด้วยเฉาก๊วยนมสดแยกน้ำแข็งเรียบร้อยอีกหนึ่งแก้ว ทั้งหมดซื้อมาจากร้านอาหารของเฌอปรางแฟนนักรบ
“โหย คุณสิงอะ ชอบซื้อของมาให้กินจนปิงน้ำหนักขึ้นแล้วเนี่ย วันนี้แม่ก็เรียกปิงว่าอ้วน” น่านนทีบ่น ลองเปิดกล่องดูก็เห็นหมูสะเต๊ะสีเหลืองวางเรียงจนเต็มกล่องหอม น้ำจิ้ม อาจาดอยู่ในถ้วยเล็กๆ มีฝาปิดพร้อมเปิดให้จิ้มกินตลอดเวลา ขนมปังแม้จะไม่ร้อนแล้วแต่ลองเอานิ้วแตะๆ ก็ยังคงความกรอบอยู่ นิ้วเล็กๆ ที่ทำเป็นเขี่ยนั่นแตะนี่ เปิดฝาน้ำจิ้มชิมรส ตาโตวาววับอย่างถูกใจแต่ปากยังขมุบขมิบพูดเรื่องโดนแม่บ่นไม่หยุด...มือก็ไม่หยุดเช่นกัน หมูไม้แรกเข้าปากไปแล้ว
“ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับ น้ำหนักขึ้นนิดหน่อยไม่น่าเกลียดหรอก ผมว่ากำลังพอดีนะ”
“ปิงก็บ่นไปงั้นล่ะ ยังไงก็กินอยู่ดี ขอบคุณนะครับ วันนี้ออกไปทั้งวันเลยเหรอ” น่านนทีสังเกตใบหน้าคนที่นั่งลงข้างๆ แก้มมีเลือดฝาดมากกว่าปกติแบบนี้ สงสัยไปดื่มมาแน่เลย
“ไปคุยงานกับผู้ใหญ่แล้วก็แวะไปดูบ้านดูร้าน ว่าจะกลับตั้งแต่เย็นแล้วแต่เพื่อนโทรตามไปคุยเรื่องวันเปิดกล้องอีก ยาวเลย”
“เมาด้วยใช่ไหมเนี่ย หน้าแดงเลย”
“นิดหน่อยครับ แต่ไม่ได้เมาแล้วขับนะ ให้ลูกน้องเพื่อนขับมาส่งข้างหน้า” ได้คุยกับพี่ธงชัยแล้วก็ไปคุยกับนักรบต่อทำให้อารมณ์ดีกว่าปกติ นักรบก็เตือนเรื่องมีคนแอบขัดขาเขาเหมือนกันแต่ผู้กำกับหน้าใหม่ที่บารมียังไม่มากก็ทำได้แค่เตือนๆ ช่วยอะไรเขาไม่ได้เท่าพี่ธงชัย แต่แค่นี้ก็ต้องขอบใจมากแล้ว คุยไปดื่มไปกว่าจะแยกย้ายนักรบก็ต้องให้พนักงานในร้านตัวเองขับรถเขามาส่งถึงที่ เขาเลยให้ค่าแท็กซี่ตอบแทนอีกฝ่ายไป
“ดีแล้วครับ เออใช่ ทำไมคลิปในแฟนเพจไม่เห็นผอมแบบนี้ล่ะ ถ่ายไว้ล่วงหน้าเหรอ” น่านนทีวางไม้เปล่าๆ ที่เคยมีหมูอยู่ไว้ในถุง อยู่ดีๆ หมูเข้าปากเขาไปได้ยังไงสามไม้ ไม่ทันตั้งตัวเลย เขารีบปิดกล่องยับยั้งชั่งใจตัวเอง หมูคำสุดท้ายที่เหลือในปากก็พยายามเคี้ยวให้ช้าลงนิดหน่อย หยิบขนมปังล้างคาวในปากสักคำ
“ฝีมือพี่ฝ้ายของปิงนั่นล่ะ สั่งให้ผมอัดคลิปเก็บไว้ก่อนเริ่มลดน้ำหนักเยอะเลย กลัวหายไปนานเดี๋ยวแฟนคลับจะหาย ฝ้ายนี่สุดยอดจริงๆ ทำงานแบบครอบคลุมทุกเรื่องเลยจริงๆ” สิงหาหยิบทิชชู่ส่งให้เมื่อเห็นน่านนทีตั้งใจจะหยุดกิน
“ดีแล้วครับ ถ้าลงคลิปตอนนี้แฟนคลับช็อคแน่นอน ผอมจนเหมือนคนป่วยเลย” เขาแกล้งพูดให้เกินจริง สิงหาผอมลงแต่ก็ไม่ได้ดูป่วย
“นั่นล่ะที่ผู้กำกับต้องการ วันนี้ผมไปเจอมาก็ชมใหญ่เลยว่าตรงกับบทมาก ลงทุนขนาดนี้ถ้ายังไม่ตรงมันคงต้องเล่นเองลดเองแล้วล่ะ”
“แต่สุขภาพโอเคอยู่ใช่ไหม กล้ามหายไปหมดเลย”
“รู้ด้วยว่าผมมีกล้าม”
“ไม่ได้รู้ ก็...ปิงแค่หมายถึงก่อนนี้หุ่นดีไง ก็น่าจะมีกล้าม” น่านนทีเพิ่งรู้ตัวว่าหลุดชมออกไป ความจริงก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร ใครๆ ก็เห็นว่าสิงหาหุ่นดี แต่พอโดนจี้ถามมันเหมือนเขาไปแอบมองหุ่นอีกฝ่าย จริงๆ ก็แอบมองนั่นแหละ ชอบเดินตัวเปียกเหงื่อจากฟิตเนสมาหาเขาบ่อยๆ ทำไมล่ะ
“มีซิคแพ็คด้วยน้า มีวีเชฟด้วย เอาไว้ฟิตหุ่นกลับมาเมื่อไรจะให้ดูนะครับ”
“ปิงไม่ได้อยากเห็นสักหน่อย”
“จริงอะ” สิงหาชะโงกหน้าไปมองคนที่หันหน้าหนีแต่น่านนทีเอามือมาดันหน้าเขาออกไม่ให้เข้าไปใกล้
“คุณสิงงงง เดี๋ยวนี้ชอบแกล้งปิงนะ เดี๋ยวหักคะแนนเลย”
“ปิงก็ขู่เก่งเหมือนกันนั่นล่ะ แล้วเมื่อไรจะประกาศผลสักทีล่ะครับ”
“ไหนคุณสิงว่าจะไม่เร่งปิงไง”
“ไม่ได้อยากเร่ง แค่อยากมีปิงเป็นแฟนแล้ว...ยิ่งนานผมยิ่งห้ามอาการตัวเองไม่ค่อยอยู่นะ บอกไว้ก่อน” เขาพูดตามตรงอย่างรู้ตัวเองดี จากแค่สนใจ ชอบ เมื่อใกล้ชิดมากขึ้น ใช้เวลาด้วยกันมากขึ้น เขาก็ยิ่งมือไม้ปั่นป่วน มีบางครั้งที่อยากทำอย่างใจคิดแต่ก็รู้ว่ายังไม่ถึงเวลา
“อา...อาการอะไร”
“ปิงรู้ตัวไหมว่าเป็นคนที่คุยด้วยแล้วน่ารักมาก....บางทีผมก็อยากกอด อยากหอมแก้ม อยากรัดแรงๆ สักที ถ้าผมเผลอทำลงไป...ปิงจะโกรธไหม”
“โกรธ....ยังไม่เป็นแฟน ห้ามทำ” น่านนทีสั่งเสียงแข็ง ถ้าทำเขาจะโกรธจริงๆ แต่เสียงห้ามของเขาฟังแล้วไม่ค่อยดุเท่าไรเลย หวังว่าอีกคนจะยอมเชื่อ
“ก็นี่ไงผมเลยอยากเป็นแฟนเร็วๆ กลัวปิงโกรธ”
“ถึงเป็นแฟนก็ห้ามแกล้งแรงๆ” เขามองคนตาเมาที่ยังพยายามหาข้ออ้างในการแกล้งเขาให้ได้ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่เก้าอี้เขาเลื่อนมาจนชิดมุม แถมคนขี้แกล้งยังตามมานั่งเบียดปิดทางออก
“นิดเดียวก็ไม่ได้เหรอ ไหนปิงบอกเคยแกล้งกอดแม่แรงๆ นี่”
“ก็นั่นปิงแกล้งคนอื่นได้ คนอื่นห้ามแกล้งปิง”
“แล้วถ้าผมอยากทำแรงๆ ล่ะ หอมแก้มแรงๆ ได้ไหม เอาให้แก้มบี้เลย”
“....คุณสิงอะ ตาตัวเองตอนนี้เจ้าชู้มากเลยรู้ตัวไหมครับ เมาชัวร์เลยเนี่ย”
“พูดความจริงไม่เรียกว่าเจ้าชู้นะ ผมพูดแค่กับปิงคนเดียวด้วย”
“ไม่เอาไม่คุยเรื่องนี้แล้ว ขึ้นห้องไปนอนได้แล้วครับ ปิงว่าคุณสิงเมาแน่ๆ เลย ไปเลยปิงจะตั้งใจทำงานแล้ว”
“งั้นเดี๋ยวผมวีดีโอคอลหาก่อนนอนนะ”
“ครับ ขึ้นไปเลย เร็วๆ”
“มัดจำได้ไหม”
“คุณสิงงงงง อีกนิดปิงจะโกรธแล้วนะ” น่านนทีส่งเสียงดุ แต่แก้มแดงๆ ไม่ได้ทำให้ดูดุขึ้นมาเลย
“โอเคๆ ไปแล้วครับ รอรับสายผมด้วยล่ะ” ก่อนเดินไปสิงหาไม่ลืมลูบหัวให้กำลังใจพนักงานคนขยันเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือเลื่อนมือลงลูบแก้มนิ่มเบาๆ แต่หัวใจเจ้าของแก้มเต้นไม่เบาเลยตอนนี้
ถึงปากจะบอกว่าไม่เมาแต่สภาพร่างกายก็ไม่ไหวจริงๆ อาจเป็นเพราะน้ำหนักลดลงไปมากแถมท้องก็ว่างทำให้เมามากกว่าปกติ สิงหาพาตัวเองมาถึงห้องได้ก็เดินมาทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาหน้าทีวี คิดเพียงว่าจะพักสายตาสักครู่ค่อยไปอาบน้ำนอน แต่กลับหลับลึกลงไปโดยไม่รู้ตัว
ตุบ
เสียงที่ดังขึ้นกะทันหันปลุกสิงหาตื่นขึ้นมา เขานอนลืมตามองเพดานห้องรับแขกอย่างมึนงงปนตกใจ เมื่อครู่อยู่ดีๆ เขาก็รู้สึกเหมือนกำลังตกจากเหววูบหนึ่งเลยตื่นขึ้นมา เหลียวมองรอบกายเห็นขาข้างหนึ่งขอตัวเองหล่นจากโซฟาลงมาบนพื้น นี่เองที่เป็นสาเหตุอาการวูบและเสียงดังที่ทำให้ตื่น สิงหาหลับตาลงคิดจะพักสายตาอีกสักครู่ค่อยลุกเข้าห้องนอน
วูบบบ
สิงหาสะดุ้งจนต้องลุกขึ้นมานั่ง มองไปยังปลายเท้าตัวเองข้างหนึ่งที่ตอนนี้อยู่เลยเบาะโซฟาไปแล้ว ตอนที่เคลิ้มจะหลับอีกรอบเข้ารู้สึกเหมือนมีคนดึงขา....ใช่! มีคนดึงขาเขาจนเท้าเลยเบาะออกไป สิงหามองเท้าตัวเอง พยายามหาสิ่งที่ไม่ปกติ เท้าเขายังรู้สึกได้ กระดิกได้ ไม่มีอาการชา เขาไม่แน่ใจว่าเมื่อครู่คือฝันหรือเกิดขึ้นจริงๆ
จนกระทั่ง...สัมผัสเย็นๆ เกิดขึ้นรอบข้อเท้าอย่างกะทันหัน
“เฮ้ย!!” สิงหาสะบัดข้อเท้าเหมือนต้องการให้บางสิ่งหลุดออกไปทั้งที่มองไม่เห็น ลุกขึ้นยืนได้ก็วิ่งกลับเข้าห้องนอน ล็อคประตู เปิดไฟ ก้าวถอยหลังสองสามก้าวสายตาจ้องมองประตูห้องนอนที่ปิดสนิทอย่างระแวดระวัง พยายามเงี่ยหูฟังเสียง...อะไรก็ตามที่อยู่อีกฝั่งของประตู
โชคดีที่คืนนี้ไม่มีเสียงอะไรให้ได้ยิน แต่สิงหาก็ไม่กล้าออกจากห้องนอนตัวเองแล้ว รวมถึงไม่กล้าหลับตาไปทั้งคืน ความหวาดผวาในคืนนี้ทำให้เขาลืมคนขยันที่นั่งรอสายอยู่ชั้นล่าง เมื่อนึกขึ้นได้ก็ไม่สามารถโทรไปหาได้แล้ว...โทรศัพท์อยู่บนโซฟา
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 03-06-2019 22:27:36
“กูว่าผีแม่งออกมาจากตู้ว่ะ ถ้าเราเอาตู้ออกก็น่าจะแก้ได้” เต้เสนอความคิดขึ้นมาคนแรก ซึ่งตรงกับความคิดของอีกสองคน
“ลองไหม เดี๋ยวกูช่วยย้าย” ชวินตอบรับอย่างแข็งขัน ผีอยู่ในตู้ ย้ายตู้ออกไปก็คือย้ายบ้านผีไป ปัญหาจบ
“มันเป็นบิวท์อิน คงต้องรื้อเลย เรื่องใหญ่อยู่นะ” สิงหาไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไร ถ้าแค่ในตู้มีผีแล้วต้องรื้อห้องใหม่มันดูวุ่นวายเกินไป
“งั้นลองเอาพระไปวางในตู้ กูให้ยืม” ชวินแนะนำอีกทางที่น่าจะช่วยได้ เหมือนเวลาโดนสุนัขฉี่ใส่ล้อรถ พอเอาขวดน้ำไปวางมันก็จะไม่มาฉี่อีก ผีก็น่าจะเช่นกัน เอาพระไปวาง ผีก็น่าจะสิงตู้ไม่ได้อีก...ทำไมคิดเองแล้วรู้สึกบาปเอง ความรู้สึกบาปอยู่แค่ชั่ววูบเมื่อโบ้เอ่ยค้านด้วยสิ่งที่อาจเกิดขึ้นจริง
“เกิดผีแม่งออกจากตู้ไปอยู่ตรงอื่นล่ะ เกิดไปอยู่ที่เตียงแทน มึงจะเสี่ยงเหรอ หลอนกว่าเดิมนะมึง”
“ลองหาพระอาจารย์เก่งๆ มาทำพิธีไล่ผีดีไหมวะ” เต้แนะนำทางที่ดีที่สุดในการแก้ปัญหา ชวินกับโบ้พยักหน้าคล้อยตาม
“แต่ก็เพิ่งทำบุญบ้านไปนะ” สิงหาย้ำให้เพื่อนทั้งสามนึกขึ้นได้ วันทำบุญก็ยังมากันอยู่เลย
“ก็เพราะมึงทำบุญนั่นแหละ ผีได้รับบุญเลยออกมาขอบคุณมึงนี่ไง” ชวินพูดในสิ่งที่คิดมานาน
“แล้วถ้ากูไล่แม่งไม่เฮี้ยนกว่าเดิมเหรอ”
“ไม่รู้ว่ะ ได้บุญแล้วอาจจะมีพลังมากขึ้นก็ได้ ช่วงนี้ก็ทำบาปเยอะๆ หน่อยมึง เขาว่าคนมีบุญจะเห็นผี กูจะพยายามกินเหล้าเที่ยวหญิงขโมยเงินพ่อให้บ่อยที่สุด” คำพูดนี้ของชวินทำเอาโบ้ส่ายหน้าอย่างระอา ความเชื่อหลุดโลกแบบนี้มีแต่คนแบบมันนั่นล่ะคิดได้แถมทำจริงด้วย สิงหาต้องรีบค้านก่อนที่เพื่อนจะทำบาปหนักไปกว่าเดิม
“คนมีบุญน่ะเห็นแค่ผี แต่ถ้าทำบาปเยอะๆ อาจโดนผีสิงได้นะ เหมือนในหนังไง ผีไม่ค่อยสิงพระเอกเท่าไร ชอบสิงคนป่วยกับคนดวงตก”
“พวกมึงอย่าเพิ่งนอกเรื่อง เอาให้ชัวร์ก่อนว่าเป็นผี ไม่ใช่มีคนแกล้งนะ”
“โหไอ้โบ้ ใครจะไปแกล้งมัน มึงทำได้เหรอ ให้ตู้เปิดเอง ประตูเปิดเอง” เต้มองหน้าโบ้ที่ยังพยายามคิดในแง่ดี นอกจากเจ้าของห้องที่จิตใจแข็งแกร่งขนาดอยู่ร่วมกับผีได้ ก็มีโบ้นี่ล่ะที่ยังพยายามจะพิสูจน์ว่าผีคือผี
“ก็พูดเผื่อๆ ไปงั้น เดี๋ยวกูต้องพาเด็กไปเข้าค่ายแล้วด้วย แม่งอยากหลอกตัวเองต่อไปว่าไม่กลัวผีจัง” โบ้พูดเสียงอ่อน ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อ แต่เขาเป็นอาจารย์ เดี๋ยวก็ต้องพานักเรียนไปเข้าค่าย มีทั้งค่ายลูกเสือ ค่ายนักกีฬา ค่ายเยอะแยะไปหมด แต่ละสถานที่ก็มีแต่ขึ้นอันดับแหล่งรวมผีทั้งนั้น ค่ายกลางป่าเอย โรงเรียนเอย มีที่ไหนมีเรื่องผีน้อยกว่าหนึ่งเรื่องบ้าง เขาเสียใจ เพี่อนไม่เข้าใจความพยายามของเขา
“เราดูคลิปตั้งหลายอันก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกตินะ คนเข้าออกห้องสิงมันก็มีแค่ตัวมันเองกับแม่บ้านแล้วก็ปิง ตัดปิงออกไปเพราะท่าทางไม่กล้าหลอกผีใครแน่ๆ ส่วนแม่บ้านก็ไม่เคยเปิดตู้อะไรของมันเลย ตัดเรื่องฝีมือคนออกไปได้เลยเหอะ” เต้พยายามวิเคราะห์ให้เพื่อนฟัง
“กูเห็นรายการทีวีที่มีเล่าเรื่องผี มีอาจารย์ไล่ผีในรายการด้วย มึงลองไปติดต่อมาได้ไหมวะ” โบ้แนะนำรายการที่เขาเคยดูผ่านๆ บางครั้งมีผีเข้ากลางรายการ บางครั้งก็ไปพิสูจน์ตามบ้านที่เขาว่าเฮี้ยน
“อย่าเชียวนะมึง เกิดเป็นข่าวขึ้นมาบ้านกูซวยแน่ เฟสสองกำลังสร้างมึงจะทำให้หุ้นบ้านกูตกไม่ได้นะ” ชวินรีบค้าน ต่อให้กลัวแค่ไหนก็ต้องคำนึงถึงปัญหาที่จะตามมา ถ้ามีข่าวผีคอนโดฯ เฮี้ยนหนัก ดาราหนุ่มอยู่ไม่ได้เชิญอาจารย์มาปราบ แค่นึกก็สยองแล้ว ข่าวลือต่างๆ จะตามมา การร้องเรียนจากคนที่ซื้อห้องไป ความน่าเชื่อถือลดลง คอนโดฯ เฟสสองที่กำลังสร้างอาจจะมีปัญหาขายไม่ได้เป้าตามยอด น่ากลัวกว่าผีคือปากคนนี่แหละ
“นี่ถือเป็นความรับผิดชอบของมึงเลยนะ ตึกก็ของบ้านมึง ห้องนี้มึงก็ช่วยสิงมันแต่ง แถมเป็นคนลากมันมาซื้อที่นี่เองด้วย มึงนั่นแหละต้องช่วยมันไล่ผี” เต้โยนภาระให้เพื่อนรับผิดชอบ เพราะปัญหานี้ยากเกินไป เขาคิดอะไรไม่ออกแล้ว
“กูก็ไม่รู้ แต่ห้ามเป็นข่าวเด็ดขาด”
“กูมีเรื่องอัพเดทพวกมึงอีกอย่าง” สิงหาที่นั่งเงียบฟังเพื่อนๆ พูดได้จังหวะพูดแทรก กวาดสายตามองตาเพื่อนทั้งสามคน ในใจนึกลุ้นปฏิกิริยาของเพื่อนๆ แต่เพื่อนๆ ไม่มีใครอยากฟังเลยสักนิด
“ไม่ต้องก็ได้” ชวินปฏิเสธก่อนคนแรก
“นั่นสิ”
“กูก็ไม่ได้อยากรู้เท่าไร” ตามด้วยเต้และโบ้ เป็นครั้งแรกที่ทั้งสามคนสามัคคีกัน แต่สิงหาไม่สนใจสามคนที่ส่ายหัวไปมา
“วันก่อนกูเมากลับมานอนหลับตรงโซฟา กูว่าผีจับขากูว่ะ”
“ไอ้เหี้ยสิง!! กูบอกว่าไม่อยากรู้ไง” ชวินตะโกนด่าเพื่อนพร้อมปาหมอนอิงใส่หน้าคนเล่าที่นั่งหัวเราะสะใจเมื่อเห็นอาการของคนฟัง
“แม่งกวนตีน เดี๋ยวไม่ช่วยเลย” โบ้ทำได้เพียงบ่นเพราะไม่เหลือหมอนอิงให้ปาใส่แล้ว
“เอาน่า จะได้มีข้อมูลครบๆ ไง กูเอาเมมฯ กล้องมาเปิดดูแล้วเหมือนมีคนผลักขากูลงพื้นกูเลยสะดุ้งตื่น พอเคลิ้มๆ จะหลับต่อก็ลากขากูเลย ในกล้องแม่งเห็นเลยนะว่าตัวกูเลื่อนจนเท้าเลยเบาะโซฟา พอกูลุกขึ้นนั่งอยู่ดีๆ ข้อเท้าแม่งก็เย็นเหมือนมีคนจับ”
“ไอ้เหี้ยยยยยยย ทำไมมันโหดจังวะ แล้วมึงทำไงต่อ” เต้คนกลัวผีเดินมาหยิบหมอนอิงบนพื้นขึ้นแล้วนั่งลงบนพื้นข้างหน้าสิงหา เมื่อครู่เขานั่งริมสุด ย้ายลงมาอยู่ตรงนี้รู้สึกอบอุ่นขึ้นเยอะ
“ก็วิ่งเข้าห้องนอน ไม่กล้านอนยันเช้าเลยว่ะ”
“แต่มึงก็ยังกล้าอยู่ห้องคนเดียวเนอะ นับถือใจมึงเลยว่ะ” ชวินที่กลายเป็นคนนั่งริมเริ่มทำตามเต้ เดินมานั่งแปะหลังกับโซฟาอยู่ระหว่างขาสิงหากับโบ้ ประจันหน้ากับเต้อย่างคนฉลาดกว่า
“ไม่ให้อยู่ห้องจะให้กูไปไหนล่ะ”
“เอาไงดีล่ะ หาพระเหอะ” เต้ยังคงแนะนำเหมือนเดิม ผีกับพระเป็นของคู่กัน เจอผีก็ต้องวิ่งหาพระ
“บอกไว้ก่อนนะว่าปิงเคยเอาน้ำมนต์วัดดังๆ มาให้กูแล้วสองรอบ แม่งไม่ช่วยอะไรเลย ทำไมกูรู้สึกว่ายิ่งสนใจมันมากๆ มันยิ่งโผล่มาให้เห็นวะ แรกๆ ไม่เห็นมีอะไร พอกูเริ่มติดกล้องเท่านั้นล่ะ มาเป็นตัวเลย”
“ถ้ายิ่งหายิ่งเจอ อย่างนั้นพวกเราก็ลองไปดักจับผีกันสักครั้งดีไหม ไปนอนค้างห้องมันสักพัก จะได้รู้ๆ กันไป” โบ้รู้สึกว่าคำแนะนำนี้เข้าท่าที่สุด จะทนหลอนตัวเองไปวันๆ ไม่ได้ ต้องพิสูจน์ให้รู้ชัดกันไปเลย
“มึงจะรู้อะไรอีก ที่เจอๆ มายังรู้ไม่พอเหรอ” ชวินไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไร
“กูหมายถึงเอาวิธีที่แต่ละคนคิดมารวมๆ กัน เอาพระไอ้ชวินไปวางในตู้ หาน้ำมนต์ข้าวสารเสกอะไรก็ได้เตรียมไว้ แล้วดูว่าผีออกจากตู้ได้ไหม ถ้าออกมาก็เอาน้ำมนต์สาดใส่เลย ตอนทำบุญบ้านมันทำแบบสุ่มๆ อาจจะไม่โดนผีก็ได้ คราวนี้ก็เอาให้โดน”
“มึงจะกล้าหาญเกินหน้าเพื่อนไปแล้ว ดูหน้ากูกับไอ้เต้ด้วย” แค่โบ้เริ่มพูด ชวินก็ย้ายฝั่งไปนั่งข้างเต้แล้ว แบ่งข้างกันให้เห็นชัดๆ ระหว่างคนกลัวผีกับคนแกล้งไม่กลัวผี
“หรือมึงจะให้สิงมันไปหาหมอผีตามรายการดังๆ มาไล่ล่ะ เกิดเป็นข่าวขึ้นมามึงซวยนะ”
“แม่ง ไม่มีทางเลือกอื่นหรือวะ” ชวินอยากช่วยเพื่อน แต่ถามใจตัวเองแล้วว่าไม่ไหว อยากช่วยห่างๆ อย่างห่วงๆ มากกว่า
“ตอนนี้คิดไม่ออก คิดได้แค่นี้ ดูพวกหนังผีที่สร้างจากเรื่องจริงสิวะ พอดักจับมันทีไรก็มักจะไล่มันได้ทุกที ไม่งั้นก็ออกมาหลอนไปวันๆ” แฟนหนังสยองขวัญอย่างโบ้แนะนำตามที่คิด สิงหาก็เห็นด้วย ทำให้มันจบๆ ไปรวดเดียวดีกว่า
“แต่หนังผีทุกเรื่องหมอผีคนแรกที่มาปราบแม่งจบไม่สวยทั้งนั้นเลยนะ มึงจะเสี่ยงเหรอ” ชวินก็ชอบดูหนังเหมือนกัน แต่จุดจบหมอผีไม่ค่อยดีเท่าไรเลย มีเรื่องหนึ่งตอนจบภาคแรกแม่หมอโดนผีฆ่าตาย
“โน่นก็ไม่เอา นี่ก็ไม่เอา แล้วมึงจะเอาไง” โบ้นึกออกทันทีว่าหนังเรื่องอะไร อยากเห็นด้วยแต่ต้องค้านไว้ก่อน ไม่งั้นไม่เถียงกันไม่จบสักที
“ไม่เอาไงอะ กูกลัวผี แค่นั้นแหละ”
“อยู่กันตั้งสี่คนจะกลัวอะไรวะ หรือจะทิ้งเพื่อนนอนให้ผีหลอกไปเรื่อยๆ คอนโดฯ ก็ของมึง คนชวนมันมาอยู่ก็มึง คนแต่งห้องให้ก็มึง พอถึงเวลามันอยู่ไม่ได้มึงจะไม่รับผิดชอบเหรอ เดี๋ยวกูฟ้องสคบ. นะ”
“ไอ้ห่า พูดไปเรื่อย เอาไงล่ะ แล้วแต่พวกมึงแล้วกัน” ชวินสูดหายใจลึกๆ เริ่มฮึดทำใจกล้า สี่คนต่อหนึ่งผีจะกลัวอะไร ถ้าคนอื่นเอาด้วยเขาก็เอา
“ก็ลองทำตามไอ้โบ้บอกก่อนไหม เผื่อเวิร์ค” เต้ยอมรับข้อเสนอของโบ้ คนมากทำอะไรก็ดี
“เออก็ได้ งั้นทุกคนต้องหาเวลาให้ตรงกันนะ อีกสองวันกูมีบินยังมาค้างไม่ได้ จันทร์หน้าถึงกลับ แต่ก็มีงานยาวเลย กำลังปิดไตรมาสแรก ไม่ค่อยมีวันว่างติดๆ กันเลยว่ะ” ชวินนึกถึงตารางงานตัวเองที่ยังยุ่งๆ อยู่ ตอนนี้อยากให้ยุ่งอีกสักครึ่งปีแต่เป็นไปไม่ได้ สงสารเพื่อนก็สงสาร แต่สงสารตัวเองมากกว่า
“เดี๋ยวกูเช็คงานก่อน” เต้หยิบโทรศัพท์เปิดเช็คตารางงานตัวเองในปฏิทิน โบ้เองก็เช่นกัน ที่นี่ไกลจากที่ทำงานเขามาก ถ้ามีประชุมเช้าเขาต้องตื่นเช้ามากเพื่อเดินทาง ต้องหาวันที่ค่อนข้างว่างไม่มีประชุมหรือสอนช่วงเช้าติดๆ กัน ที่ทำงานเต้ก็ไกลจากที่นี่ เขาก็ต้องหาวันที่ไม่มีงานสำคัญช่วงเช้าเช่นกัน ทุกคนพยายามหาวันที่ตรงกัน ใช้เวลาเถียงกันอยู่นานเพราะจะให้ว่างตรงกันต้องรออีกเป็นเดือน ตรงข้ามกับตัวปัญหาที่หลังจากอัพเดทความหลอนใส่เพื่อนก็นั่งกดโทรศัพท์ส่งข้อความจีบเด็กไม่สนเสียงแซวของเพื่อนฝูง
SingH@
ใกล้เลิกงานแล้วใช่ไหม ให้ผมไปส่งนะ
N.Ping
ว่างเหรอ เพื่อนมาหาไม่ใช่เหรอครับ
SingH@
นัดเจอกันเฉยๆ ไม่ค้างครับ เดี๋ยวก็จะกลับกันละ
นะ ให้ไปส่งนะครับ
N.Ping
ไม่ได้เมาใช่ไหม ถ้าเมาปิงไม่ให้ไปนะ
SingH@
ไม่ได้ดื่มอะไรเลย ปาร์ตี้เกี๊ยวซ่าถาด แต่ผมไม่ได้กินเลย
N.Ping
น่าสงสารคนอดอาหารจัง ถ้าไม่เมาก็ไปได้
เลิกงานบ่ายสามครึ่งเหมือนเดิมครับผม
SingH@
โอเคครับ แวะซื้อเกี๋ยวเตี๋ยวลุยสวนอีกนะ
ตอนนี้หิวมากเลยครับ
N.Ping
ได้ครับ แค่นี้ก่อนนะ ปิงตั้งใจทำงานก่อน
SingH@
ครับ สู้ๆ
ตั้งแต่ขึ้นมาบนรถน่านนทียังพูดไม่หยุด เล่าเรื่องงานบ้าน เรื่องที่บ้านบ้าง เรื่องพี่ชายที่เพิ่งเลิกกับแฟนเพราะจับได้ว่าฝ่ายหญิงไปแอบมีคนอื่น แต่พอพี่ชายน่านนทีบอกเลิกอย่างเด็ดขาดฝ่ายหญิงก็เริ่มกลับมาง้อ ช่วงนี้ไลน์กลุ่มครอบครัวของน่านนทีเลยมีประเด็นร้อนแรงให้ได้คุยกันทุกวัน เท่าที่สิงหาฟังมารู้สึกจะไม่มีใครชอบแฟนพี่ชายคนนี้เลย แม่อาจจะไม่พูด ลูกรักใครก็รักด้วย ส่วนพ่อนั่นน่านนทีแอบเมาท์ว่าพ่อไม่ชอบตรงที่มือไม้แข็งไม่เข้าหาผู้ใหญ่ เคยไปเที่ยวด้วยกันทั้งบ้านก็ไม่ช่วยล้างจานหรือทำกับข้าวเลย พ่อเลยไม่ค่อยชอบ ผู้ใหญ่ส่วนมากเขาก็อยากได้สะใภ้ที่มาช่วยแบ่งเบาภาระในบ้าน เป็นคนคอยดูแลความเรียบร้อยในชีวิตประจำวัน ส่วนผู้ชายต้องขยันทำงานดูแลให้ผู้หญิงของตัวเองอยู่ดีกินดีมีความสุข
“ตอนนี้ถึงจะดูว่าแม่เป็นหัวเรี่ยวหัวแรง คอยทำกับข้าวขาย แต่พ่อคือใช้แรงงานขับรถไปซื้อของมาทำ ยกหม้อล้างจาน เมื่อก่อนพ่อทำงานโรงงานกับแม่เนี่ยแหละ แต่พอแม่ท้องพี่ธารก็ลาออกเลย แล้วก็ขายกับข้าวแทน พอมีพี่หมุดพ่อก็ลาออกมาช่วยแม่ เมื่อก่อนขายแบบมีโต๊ะเก้าอี้นั่งกินในร้าน แต่ตอนนี้ทำขายแบบทั้งวันไม่ไหวละ พี่ธารพี่หมุดไม่ให้ทำด้วย อยากให้อยู่บ้านเฉยๆ แต่เขาไม่เอา กลัวเป็นอัลไซเมอร์ มันเป็นได้ด้วยเหรอคุณสิง ให้อยู่บ้านสบายๆ รับเงินเดือนจากลูกแค่เนี้ยจะป่วยเลยเหรอ”
“ก็ไม่แน่นะปิง คือบางทีผู้ใหญ่เขาเจอจุดเปลี่ยนในชีวิตเขาก็ไม่ชิน มันก็มีผลกับจิตใจ คนเคยทำงานเป็นสิบๆ ปีจะให้หยุดเลยเขาคงใช้ชีวิตไม่ถูก อย่างพ่อผมเมื่อก่อนเป็นทหารอเมริกันนะ ไปสมัครเพราะอยากเป็น พอปลดประจำการก็เป็นครูอยู่พักหนึ่งแล้วก็ป่วยแบบไม่รู้ตัว เป็นโรคซึมเศร้า จริงๆ มันเป็นตั้งแต่ปลดทหารแล้วล่ะ ผมว่าคนไทยดีอย่างนะ ประเทศเราไม่รวย ชนชั้นแรงงานมีเยอะ สังเกตคนแก่ตามต่างจังหวัดสิ อายุเยอะแต่แข็งแรง บางคนยังทำไร่ทำนาได้ ส่วนคนเมืองวันๆ วิ่งเข้าแต่โรงพยาบาล ต่างประเทศก็เหมือนกันนะ พ่อผมเคยไปรักษาตัวในโรงพยาบาลช่วงที่แม่ยังไม่ได้ย้ายไปถาวร ท่านไม่มีคนดูแลก็ต้องไปให้แพทย์ดูแล แต่พอผมกับแม่ไปเยี่ยม เห็นคนป่วยคนอื่นเหมือนพ่อเราแล้วผมรับไม่ได้เลย การดูแลมันดีแต่ผมทนให้พ่ออยู่แบบนั้นไม่ได้ แม่ก็เลยย้ายไปส่วนผมก็ไปๆ มาๆ ก่อนจะย้ายตามไป” สิงหาเล่าเรื่องครอบครัวให้ฟังเพราะบางทีน่านนทีก็ยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจความต้องการผู้ใหญ่ สมัยก่อนตอนเขาทำงานได้เงินมากๆ ก็เคยให้แม่เลิกทำงาน แต่แม่ก็บ่นเหมือนกันว่ามันเหงา จะให้แม่ป่วยเหรอ เมื่อก่อนไม่เข้าใจ แต่พอต้องพักงานไปอยู่ต่างประเทศไม่ได้ทำงานอะไรก็รู้สึกเหงาเหมือนกัน กับผู้สูงอายุบางครั้งเขาก็ทำงานเพื่อแก้เหงา เพื่อให้ตัวเองยังมีคุณค่า เป็นเรื่องของจิตใจมากกว่าผลตอบแทน
“น่าสงสารนะครับ แล้วตกลงพ่อแม่คุณสิงจะมาเมื่อไร ทันวันเปิดร้านไหม” น่านนทีถามเพราะล่าสุดสิงหายกเลิกเรื่องให้หาห้องเช่าไปก่อนเพราะพ่อแม่สิงหายังกลับมาไม่ได้
“ตอนแรกก็ว่าอีกเดือนสองเดือน แต่ตอนนี้ไม่แน่เหมือนกัน อาจสามสี่เดือนเพราะกำลังหาคนซื้อบ้านอยู่ ที่ผมเคยเล่าให้ฟังว่าพ่อชอบซื้อบ้านมารีโนเวทไง บางหลังเราก็ปล่อยเช่า บางหลังก็ขาย ตอนนี้มันมีที่ปล่อยเช่าอยู่หลายหลัง พ่อแม่เขาอยากขายให้ได้สักหลังสองหลังก่อนค่อยมา ส่วนที่ไม่ขายก็ปล่อยเช่าเหมือนเดิม แต่ต้องหาญาติมาคอยดูแลแทน ตอนนี้ก็เตรียมแพ็คของส่งล่วงหน้ามาก่อน แต่ตัวกลับมาไม่ทันเปิดร้านแน่ๆ” สิงหาแอบนึกเสียดายแต่ก็เคารพการตัดสินใจของทั้งคู่ พ่อแม่บางคนก็ไม่ได้อยากมากินๆ นอนๆ ให้ลูกเลี้ยงไปวันๆ โดยเฉพาะพ่อแม่ของเขาที่ยังชอบทำงานหาเงินเองอยู่ ถ้าขายบ้านได้ก็มีเงินเก็บไว้ใช้จ่ายส่วนตัว
“จะขายได้เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ บ้านน่าจะแพง”
“ก็มีหลายขนาด จริงๆ บางหลังมีคนสนใจนานแล้วแต่ติดที่มีคนเช่าอยู่ ต้องไปคุยกับเขาว่ารอได้ไหม ถ้าให้คนเช่าออกเราต้องแจ้งเขาล่วงหน้าเหมือนกัน มันช้าตรงต้องเจรจาทั้งคนเช่ากับคนซื้อเนี่ยแหละ”
“อย่างนี้สโคนที่คุณสิงจะให้แม่ทำล่ะ มันอยู่ในเซ็ตอาฟเตอร์นูนทีไม่ใช่เหรอ”
“ก็ให้แม่ส่งสูตรมาลองทำเองก่อน ถ้าไม่ไหวก็จะจ้างคนอื่นทำส่ง แม่ปิงทำเป็นไหม” สิงหาหันหน้ามาถามเมื่อนึกถึงฝีมือทำอาหารที่เขายังติดใจ
“ไม่มีทาง ขนมห่างไกลจากฝีมือแม่มาก ขนมไทยแม่ยังทำไม่ค่อยรอดเลย” น่านนทีส่ายหน้าแทนคำตอบ ให้ทำกินเองที่บ้านพอได้ แต่ทำขายไม่ไหว นึกถึงบัวลอยที่แต่ละเม็ดเท่าหัวแม่มือแล้วรู้สึกหนืดในลำคอ อย่าให้สิงหาชิมขนมฝีมือแม่เขาจะดีที่สุด ไม่อยากทำลายภาพลักษณ์แม่ครัวเอก
“ผมเคยช่วยแม่ทำอยู่ แต่ไม่เคยต้องทำเองทั้งหมด เดี๋ยวจะลองทำให้ปิงชิมนะ”
“ได้ ทำวันที่ปิงหยุดนะ ปิงอยากไปดู”
“ได้ เดี๋ยวหาวันว่างทำขนมแล้วไปปิกนิกกัน” พอสิงหาพูดเรื่องปิกนิก น่านนทีก็รีบเสนอไอเดียว่าต้องเตรียมอะไรบ้าง จะไปที่ไหนถึงจะได้ถ่ายรูปสวยๆ เสียงเจื้อยแจ้วดังอยู่ตลอดเส้นทางกลับบ้าน
วันนี้น่านนทีก็มาทำงานแต่เช้าเหมือนเดิม อาหารปิ่นโตที่สิงหาเคยสั่งประจำก็ห่างๆ ไปเพราะต้องให้น้ำหนักลงไปอีกสองกิโลกรัมก่อนเริ่มถ่ายซีนแรกอีกหนึ่งสัปดาห์ ช่วงนี้เลยทานได้เพียงผลไม้กับไข่ต้มวันละครึ่งฟองเท่านั้น งานรอบเช้าสำหรับคอนเซียซจะยุ่งมากกว่ารอบดึกในส่วนของการจัดคิวรถรับส่งบริการลูกบ้าน หรือซื้อของสำหรับทำมื้อเช้า งานส่วนใหญ่จึงเป็นงานด่วนแต่ไม่ใหญ่ งานใหญ่จะเป็นงานรอบบ่ายที่ทำงานตั้งแต่บ่ายสามครึ่งถึงเที่ยงคืน เวลาแห่งการนัดหมายและสังสรรค์ บัตเลอร์ แม่บ้าน และคอนเซียซจะต้องประสานงานกันตลอดเพื่อจัดงานให้ลูกบ้านแต่ละคน น่านนทีเพิ่งหมดคิวงานจองรถรอบเช้าเสร็จสิ้น ลูกบ้านทุกคนที่จองรถพร้อมคนขับไว้ได้เดินทางออกจากคอนโดฯ เรียบร้อยแล้ว งานลุล่วงแต่ทำไมพี่โจที่เข้าเวรคู่กันถึงทำหน้าไม่ค่อยดีก็ไม่รู้
“มีอะไรหรือเปล่าพี่”
“พี่น่ะไม่มีหรอก คนที่มีคือแกว่ะปิง ผู้จัดการเรียกพบที่ห้อง”
“เรียกปิง! ทำไมล่ะ”
“มีคนร้องเรียนน่ะสิ แต่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร รีบไปเถอะอย่าให้เขารอนาน” โจตบบ่าให้กำลังใจลูกน้อง น้ำเสียงผู้จัดการที่โทรมาเมื่อครู่ไม่ได้เข้มงวดหรือเกรี้ยวกราดอะไร น่าจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ เขามองส่งลูกน้องคนสนิทไปจนลับตา เห็นน่านนทีหยุดยืนที่ทางออกนอกอาคารเพราะมีคนเดินเข้าไปหา มองไกลๆ น่าจะเป็นพวกฝ่ายนิติบุคคลฯ
“ตอนแรกก็แค่นึกว่าเด็กเส้นเลยได้ย้ายฝ่าย ที่ไหนด้วย...มีทางลัดแบบนี้นี่เอง”
“ได้ข่าวว่าตอนทำงานโรงแรมก็ทำตัวแบบนี้นะ เลยอยู่ไม่ยืดไง”
“พี่พูดอะไรพูดตรงๆ เลยดีกว่า ไม่ต้องมายืนขวางแล้วทำเป็นคุยกันเองสองคน ถ้าไม่คุยกับปิงก็หลีก” น่านนทีพูดไปเพราะไม่อยากเสียเวลาฟังคำพูดเสียดสีแบบนี้ แต่ก็ไม่คิดว่าทั้งสองคนจะหลีกทางให้จริงๆ
“คนเราน่ะนะเขาถึงบอกว่าอย่าตะกละให้มาก กินเล็กๆ น้อยๆ ก็ไม่เปื้อนให้คนอื่นเขาเห็นหรอก” สาก้าวถอยหลังเบี่ยงทางเดินให้แต่ใช่ว่าเธอจะหยุดพูด เอ่ยปากพูดกับเพื่อนสนิทแต่สายตาจับจ้องเป้าหมายไม่วางตา
“เสียดายว่ะ ตอนแรกมาอยู่คอนโดฯ อุตส่าห์ไปเมาท์ให้เพื่อนฟังว่ามีดารามาอยู่ ตอนนี้เห็นแล้วจะอ้วก โคตรมั่ว พนักงานระดับล่างก็ยังจะหิ้ว” ดาราที่หงส์พูดถึงก็คือสิงหา หลายครั้งที่เธอจอดรถทิ้งไว้ที่นี่แล้วไปเดินซื้อของก่อนกลับ หรือกินเลี้ยงกับเพื่อนๆ เธอแอบสังเกตแล้วพบว่าทั้งสองคนสนิทกันเกินเพื่อนแน่ๆ หลายครั้งที่กลับมาเอารถแล้วเห็นทั้งสองคนนั่งคุยกันดึกๆ ที่หลังเคาน์เตอร์ บางทีก็นั่งรถออกไปด้วยกันหรือมาพร้อมกัน ความหล่อของดาราหนุ่มเลยตกฮวบลงไปเมื่อไปสนิทกับคนที่เธอเกลียด
“สงสัยอดอยากนั่นล่ะ ไม่อ่านข่าวในเน็ตเหรอ นิสัยเหี้ยจะตาย ผู้หญิงคนไหนจะยอมยุ่งด้วย ก็ต้องหิ้วพวกตัวแบบนี้นั่นแหละ” สาชอบอ่านข่าวซุบซิบดาราเลยตามอ่านข่าวสิงหาอยู่พักใหญ่ พฤติกรรมของผู้ชายคนนี้ใช่ว่าจะดี ต่อให้มีแฟนคลับมาแย้งว่าเป็นการจัดฉากแกล้งหรืออะไรก็ตาม ผู้ชายจริงๆ เขาไม่ทำร้ายผู้หญิงหรอก หน้าตัวเมียชัดๆ เสียดายที่ตอนแรกแอบปลื้ม
ในห้องทำงานของผู้บริหารระดับหัวหน้ามีความเคร่งขรึมชวนให้พนักงานใจสั่นได้เสมอเมื่อต้องเข้ามานั่งในห้องนี้ ห้องผู้จัดการ แม้จะเป็นครั้งที่สองที่ถูกเรียกพบแต่น่านนทีก็ไม่ได้รู้สึกชินขึ้นมาเลย
“นี่ก็ครั้งที่สองแล้วนะที่มีคนร้องเรียนเรื่องพฤติกรรมของคุณ คราวนี้มีรูปถ่ายปรินท์แนบมาด้วย หลักฐานค่อนข้างชัดเจนนะครับ” ผู้จัดการถอนหายใจกับปัญหาของสองแผนกที่ไม่ค่อยลงรอยกัน นิติบุคคลฯ แผนกซักรีด พนักงานรักษาความปลอดภัย บุคคลเหล่านี้ทำงานโดยรับการจัดสรรเงินเดือนจากคณะกรรมการคอนโดฯ ส่วนที่นำมาจัดสรรก็คือเงินส่วนกลางที่ทางลูกบ้านเป็นผู้จ่าย ส่วนฝ่ายขาย การตลาด คอนเซียซ บัตเลอร์ เมด เป็นพนักงานที่ได้รับการอบรมให้ทำงานเฉพาะทาง ตำแหน่งและเงินเดือนจะขึ้นตรงกับบริษัทฯ ที่ได้รับการจ้างให้มาบริหารคอนโดฯ นั่นหมายความว่าตำแหน่งเหล่านี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับกรรมการคอนโดฯ และไม่ได้รับเงินเดือนจากที่นี่ แต่ได้รับจากบริษัทฯ โดยตรง ถึงจะมีการโยกย้ายตำแหน่งกันบ้างแต่ในส่วนของการเซ็นสัญญาก็ทำแยกกันอย่างชัดเจน และการทำงานร่วมกันแต่ไม่สามารถระบุได้ชัดว่าใครใหญ่กว่ามักจะทำให้เกิดปัญหาเป็นประจำ
“ผมยอมรับนะครับว่าเป็นรูปจริง แต่ผมไม่คิดว่าตัวเองทำอะไรเสื่อมเสียตรงไหน การสนิทสนมกับลูกบ้านก็เป็นไปอย่างเหมาะสม ไม่ใช่รับเงินแล้วขึ้นห้องหรือให้ลูกบ้านหิ้วไปข้างนอกอย่างที่มีคนกล่าวหานะครับ” น่านนทีแทบสะกดอารมณ์ตัวเองไม่ไหว ตัวต้นเหตุคือพี่สาพี่หงส์แกงค์นิติบุคคลฯ เหมือนเดิม แถมยังมาพูดจาถากถางเขาเมื่อครู่อีก ในใบร้องเรียนมีการกล่าวหาว่าเขาขึ้นไปบริการเสริมให้ลูกบ้าน มีการบริการนอกสถานที่ด้วย เขาอาจจะไปไหนมาไหนกับสิงหาบ่อยขึ้นจริง แต่ไม่เคยมีพฤติกรรมอะไรที่ไม่เหมาะสม จับมือยังไม่เคยเลย
“ผมเข้าใจและไม่ได้เชื่อทั้งหมดที่มีคนรายงานหรอก แต่คุณต้องเข้าใจด้วยว่าเรามีระเบียบของเรา ที่ต้องมีมาตรการไม่ให้พนักงานสนิทสนมกับลูกบ้านก็เพราะกลัวจะเกินข้อครหาแบบนี้”
“แต่ผมไม่ได้ทำอะไรเสื่อมเสียถึงคอนโดฯ นี้จริงๆ นะครับ”
“ผมได้ข่าวมาหลายทางนะ ผมรู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่ระเบียบก็ต้องรักษา เข้าใจนะ”
“ครับ....ผมโดนไล่ออกเหรอ” เสียงถามแหบพร่าจนแทบสั่น ชีวิตการทำงานแต่ละแห่งแม้จะสั้นแต่ไม่เคยโดนไล่ออกมาก่อนเลย
“ไม่ถึงขั้นนั้นหรอก แต่จะออกใบเตือนลงบันทึกไว้ก่อน ถ้ามีคนร้องเรียนเรื่องนี้แบบมีหลักฐานเข้ามาอีกก็อาจจะต้องย้ายไปประจำที่อื่นหรือร้ายแรงที่สุดก็คือเชิญออก ผมก็ไม่ได้อายุมากขนาดจะขัดขวางความรู้สึกคนหนุ่ม แต่เรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวก็ต้องแยกให้ขาดเพื่อความเป็นระเบียบขององค์กรเรา คุณเข้าใจนะครับ” ผู้จัดการยิ้มปลอบใจ ที่จริงคนในรูปถ่ายเขาก็พอจะรู้มาบ้างว่าเป็นเพื่อนสนิทกับเจ้าของคอนโดฯ นี้ หากมีเรื่องขึ้นมาจริงๆ สุดท้ายก็คงมีคำสั่งระงับการไล่ออกอยู่ดี
“ถ้าเป็นนอกเวลางานผมสามารถติดต่อกับลูกบ้านได้ไหมครับ”
“ได้ครับ ไม่มีปัญหา เพียงแต่จะให้ดีก็ควรเปลี่ยนเครื่องแบบออก ถือว่าผมแนะนำส่วนตัวนะ รูปที่ถ่ายมามันเห็นชัดว่าเป็นพื้นที่ของคอนโดฯ และคุณก็ใส่เครื่องแบบพนักงานอยู่ ตรงนี้ล่ะที่มันไม่เหมาะ ถ้านอกเวลางานคุณอยากนัดไปไหนกันหรือขึ้นไปบนห้องลูกบ้าน ถ้าไม่ใส่เครื่องแบบมันจะดูดีกว่า ที่นี่ไม่ใช่โรงแรม เราเลยไม่ได้เข้มงวดขนาดห้ามติดต่อลูกบ้านเป็นการส่วนตัวเลย ขอแค่ให้เกียรติสถานที่ทำงานและเครื่องแบบก็พอ”
“อ๋อ เข้าใจแล้วครับ ตรงนี้ผมลืมคิดไปจริงๆ ต้องขอโทษด้วยนะครับ สัญญาว่าจะไม่เกิดขึ้นอีก” น่านนทีผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก ยอมรับว่าหลังๆ ไม่ค่อยได้ระวังตัวเท่าที่ควร
“ดีแล้วครับ หัวหน้าคุณก็ชมบ่อยๆ ว่าคุณขยันและตั้งใจทำงาน ผมก็ไม่อยากเสียพนักงานเก่งๆ ไป ยังไงก็ระมัดระวังมากกว่านี้นะ”
“ขอบคุณครับผู้จัดการ” น่านนทีเดินออกจากห้องผู้จัดการด้วยรอยยิ้มแบบมึนๆ นี่เป็นการเรียกพบเพื่อตักเตือนหรือแนะแนวทางการแอบคบคนในที่ทำงานกันแน่ แต่ก็ช่างเถอะ เขาไม่โดนไล่ออกก็ดีแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 03-06-2019 22:30:09
ในห้องแต่งตัวสำหรับฟิตติ้งชุดครั้งสุดท้ายมีเพียงสิงหาคนเดียวที่นั่งอยู่ ครั้งนี้เป็นการฟิตติ้งครั้งที่สองเพราะครั้งแรกน้ำหนักเขายังลดไม่มากพอ เมื่อลองสวมเสื้อผ้าจึงเป็นเพียงการฟิตติ้งคร่าวๆ ดูสไตล์และสีสันให้เหมาะสมเท่านั้น ส่วนไซต์จริงต้องมาวัดใหม่วันนี้ เสื้อผ้าส่วนใหญ่จะใช้ขนาดมากกว่าไซต์จริงหนึ่งเบอร์เพื่อไม่ให้เน้นรูปร่าง และทำให้ดูผอมมากขึ้น ทรงผมมีการเล็มข้างหน้านิดหน่อยเพื่อไม่ให้บังสายตาเวลาแสดง สิงหายืนมองชายหนุ่มในกระจกที่สวมเสื้อยืดคอกลมสีขาวหม่นที่เกิดจากอายุการใช้งาน กางเกงวอร์มขายาวตัวโคร่ง ชายร่างผอมสูงดูอมโรคและไร้เรี่ยวแรง แก้มตอบจนเห็นกระดูกโครงหน้าชัดเจน ชายขี้โรคในกระจกคือเขานั่นเอง
“สุดยอดเลยพี่ ผมว่าตัวเองผอมมากที่สุดในชีวิตแล้วนะ แต่ไม่คิดว่าจะผอมได้อีก ถ้าใครผลักตอนนี้มีปลิวแน่นอน” สิงหาหันซ้ายหันขวามองดูตัวเองในกระจก ใบหน้าที่ผ่านการแต่งแต้มเล่นแสงเงาที่ช่างแต่งหน้าเรียกว่าคอนทัวกับเฉดดิ้งทำให้ดูแก้มตอบ ขอบตาลึกดำคล้ำ ปากแห้ง ช่วงคอจนถึงไหล่ก็มีการลงสีจนดูผอมกว่าความเป็นจริงอีกเท่าตัว
“เสียดายหน้ายังใสไปหน่อย ดีว่าแต่งหน้าแล้วออกมาใช้ได้ ไม่งั้นก็แค่ผู้ชายผอมๆ ทั่วไปนั่นแหละ” ช่างแต่งหน้าประจำกองถ่ายมองผลงานด้วยความพอใจ เดิมทีสิงหาก็ผอมตามเป้าของผู้กำกับ แต่ถ้าเข้ากล้องแล้วภาพจะไม่ได้ดูผอมมากเนื่องจากเลนส์กล้องและการจัดไฟ ปัญหานี้เลยต้องแก้ด้วยการแต่งหน้าช่วยอีกทาง
“นั่นสิ ต้องชมทีมคอสตูมกับช่างแต่งหน้าจริงๆ ตอนนี้ผมเหมือนคนอดข้าวอดน้ำมาสามปี ขอข้าวหน่อย หิวข้าวจังเลย” สิงหาแกล้งแบมือขอข้าวไปทางทีมงาน เรียกเสียงหัวเราะจากบรรดาผู้หญิงได้ แต่เรียกความหมั่นไส้แกมอิจฉาจากทีมงานชายได้มากกว่า คนอะไรผอมโทรมขนาดนี้ก็ยังหล่อกว่าพวกเขา
เนื่องจากวันนี้เป็นการฟิตติ้งรอบสองของสิงหาคนเดียวจึงมีเฉพาะทีมงานที่เกี่ยวข้องไม่กี่คน รวมถึงนักรบที่มาดูแลความเรียบร้อย หลังเสร็จงานนักรบก็บังคับสิงหาให้ขับรถไปส่งที่ร้านแล้วรั้งตัวให้กินอาหารด้วยกันก่อนกลับ ถึงจะบอกว่ากินด้วยกันแต่ในความเป็นจริงมีเพียงนักรบที่นั่งกินอาหารเต็มโต๊ะ ส่วนสิงหามีสลัดผลไม้น้ำใสหนึ่งชาม
“ที่เรียนภาษามือตกลงคล่องแน่นะ ออกกองต่างจังหวัดครูเขาไม่ว่างตามไปทุกคิวนะเว้ย”
“เออน่า กูให้ครูทำคลิปบทยาวๆ ไว้ให้แล้ว แต่ถ้าทำได้อยากให้ตามไปด้วยมากกว่าว่ะ ถ้าผิดขึ้นมาในกองจะมีใครรู้ไหมว่ากูทำผิด”
“ก็ต้องหาคนอื่นแทนนั่นแหละ กูให้เขาแนะนำนักเรียนมา จ้างเป็นพาร์ทไทม์รายวันไป ไปกลับพร้อมกองคงไม่มีปัญหาหรอก” นักรบนึกถึงโลเคชั่นที่ต้องไปถ่าย มีออกต่างจังหวัดหลายฉากเหมือนกัน แต่ไปแค่อยุธยา เดินทางไปกลับได้สบาย
“ดีแล้ว ตอนนี้เตรียมงานไปถึงไหนแล้วล่ะ พร้อมยัง”
“พร้อม ตอนนี้กูพร้อมมาก มึงเล่นให้เต็มที่นะ เอาให้สุด บทไม่ต้องเป๊ะแต่อารมณ์ต้องได้ เออๆ บทบางช่วงก็ต้องเป๊ะเหมือนกัน แต่เล่นๆ ไปเหอะ เดี๋ยวกูคัตเอง”
“มึงว่าหนังจะมีปัญหาเปล่าวะ ไม่ได้แช่งนะ แต่กูกลัวจะทำมึงซวยไปด้วย” เขายอมรับว่ายังกังวลและไม่อยากให้เพื่อนเจอปัญหา
“แค่มึงยอมออกมาแก้ต่างให้ตัวเองบ้างกูก็พอใจแล้ว ปัญหามาก็แก้ไป ก่อนหน้านี้กูวิ่งงานฟรีให้หลายเจ้าเหมือนกันนะ จะไม่มีคนออกมาช่วยกูเลยเป็นไปไม่ได้ โซเชียลก็มีไม่ต้องไปกลัว กูปากหมาอยู่แล้วด้วย มากัดลับหลังเมื่อไรจะลากออกมากัดโชว์สื่อเลย”
“เออๆ อย่าเพิ่งขึ้น กูแค่พูดเผื่อไว้ ขอให้ไม่มีแล้วกัน”
“อย่าไปคิดเยอะ อะไรดีก็ทำ พอใจทำก็ทำ อย่าทำตัวเป็นพระเอกนอกจอนัก เหี้ยบ้างก็ได้”
“เหมือนมึงน่ะเหรอ”
“เออ เหมือนกูนี่แหละรุ่ง ถ่ายหนังจบกูต้องไปถ่ายละครต่ออีก แสดงเป็นมือที่สามด้วย หน้าอย่างกูทำไมไม่ค่อยได้เล่นเป็นคนดีเลยวะ”
“ไม่ใช่หน้าอย่างมึง แต่นิสัยอย่างมึงต่างหาก แม่งนึกถึงเปิดกล้องก็สยองเหมือนกัน มึงเพลาๆ มือกับกูหน่อยล่ะ กูยังไม่เคยโดนมึงกำกับ” สิงหานึกถึงข่าวเบื้องหลังและจากคำบอกเล่าของคนอื่น ฝีมือกำกับของนักรบเรียกว่าเข้มงวดละเอียดยิบทุกซีนจนทำนักแสดงรุ่นใหม่ร้องไห้คากองมาแล้ว
“เออน่า เชื่อมือกู งานนี้กูหวังรางวัลนะเว้ย” นักรบพูดอย่างเชื่อมั่น สิงหาถอนหายใจเมื่อดูท่าทางของผู้กำกับแล้ว เรื่องนี้คงโหดน่าดู แต่ถ้าคว้ารางวัลมาได้จริงๆ ก็คุ้ม เขาทุ่มเต็มที่เหมือนกัน
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่สิงหาจะว่างไปส่งน่านนทีเพราะจะเริ่มเปิดกล้องถ่ายทำแล้ว แต่น่านนทีกลับบ่ายเบี่ยงไม่ยอมให้เขาไปส่งเหมือนเคย เมื่อก่อนถ้าเข้างานรอบดึกเลิกเที่ยงคืนน่านนทีไม่เคยปฏิเสธเขาเลย นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่เริ่มคุยกัน แถมข้ออ้างว่าอยากนั่งแท็กซี่กลับเองก็ฟังไม่ขึ้น อะไรคือไม่ได้นั่งกลับดึกๆ นานคิดถึง คิดถึงแท็กซี่เนี่ยนะ พฤติกรรมแปลกๆ ของอีกฝ่ายทำให้สิงหายืนกรานไม่ยอมรับแม้คนตาโตจะส่งสายตาอ้อนวอนอย่างไรก็ไม่ใจอ่อน ลงมาสตาร์ทรถรอเพื่อกดดันอีกฝ่าย จนน่านนทีต้องยอมเดินหลบๆ สายตาคนอื่นมาขึ้นรถที่จอดรอหน้าประตูเชื่อมลานจอดรถกับล็อบบี้ ใบหน้าอิ่มใสเม้มปากตัวเองอย่างไม่พอใจที่อีกคนขัดใจแล้วใช้วิธีนี้บังคับ
“ไม่ต้องงอนผมเลยนะ ปิงไม่มีเหตุผลเลย ผมบอกปิงก่อนแล้วว่าวันนี้เป็นวันสุดท้าย เดี๋ยวก็ไม่ค่อยว่างเจอ ตอนแรกปิงก็โอเคนี่ ทำไมอยู่ดีๆ มาเบี้ยวกันล่ะ”
“ก็เอาไว้วันหลังก็ได้ คุณสิงก็ไม่ได้ย้ายไปไหนนี่นา” น่านนทีเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“ไม่ต้องทำเสียงแบบนี้ใส่เลยนะ ปิงผิดนะครับ เมื่อวานก็ไม่เห็นบอกว่าจะยกเลิกนัดเลย”
“ก็ปิงลืมนี่นา วันนี้ตอนบ่ายคุณสิงก็ทำงานปิงก็งานยุ่งเลยลืมบอกอีก” สองแขนยกกอดอกตัวเองแน่น พยายามมองวิวด้านนอกตลอดทาง
“ห้ามเหวี่ยงนะครับ เราต้องคุยด้วยเหตุผลดีๆ สิ” สิงหาเอื้อมมือวางบนขาน่านนที ตบเบาๆ ให้ใจเย็นๆ แล้วหันมาคุยกัน
“ก็ปิงบอกแล้วว่าเดี๋ยวปิงกลับเอง วันอื่นคุณสิงค่อยไปส่งคุณสิงก็ไม่ฟังปิงอะ”
“ก็ปิงไม่มีเหตุผลไง”
“ก็แล้วทำไมต้องมากดดันปิงด้วยเล่า ปิงไม่ชอบให้มาจอดรถรอแบบนี้นะ” เป็นครั้งที่สองแล้วที่โดนกดดันให้ขึ้นรถด้วยมุขแบบนี้ เขารู้ว่าผิดที่ผิดนัดแต่ไม่เห็นต้องกดดันกันแบบนี้เลย ความรู้สึกที่โดนขัดใจทำให้น้ำตาคลออย่างอึดอัด
“ปิงก็ให้เหตุผลมาก่อนว่าทำไมจะกลับเอง เดี๋ยวนี้ถ้าเลิกดึกผมก็ไปส่งตลอด ทำไมวันนี้ไม่ให้ไป พี่ชายก็ยังไม่มาไม่ใช่เหรอ” สิงหาเห็นคนตาโตเริ่มเสียงสั่นก็กลัวจะร้องไห้ออกมา เขาพยายามพูดให้เสียงนุ่มนวลขึ้น จับมืออีกฝ่ายลูบปลอบเบาๆ
“ก็...ปิงอยากกลับเอง”
“ปิง...เราสัญญากันแล้วไงว่าจะไม่โกหกกัน นะ คุยกันดีๆ นะครับ”
“ก็ปิงกลัวคนอื่นเห็น”
“เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นไรเลย” สิงหาถามอย่างแปลกใจ กว่าสองเดือนมานี้เขารับส่งน่านนทีบ่อยมากก็ไม่เคยมีปัญหานี่นา
“ปิงเพิ่งโดนผู้จัดการเรียก มีคนร้องเรียนแล้วแอบถ่ายรูปปิงกับคุณสิงด้วย” น่านนทีมองมือตัวเองที่ถูกกุมเบาๆ พูดเหตุผลของตัวเองออกมาอย่างคนรู้ตัวว่าทำผิด
“ถ่ายรูป! แล้วผู้จัดการว่ายังไงครับ”
“ก็แค่ตักเตือน ถ้ามีคนถ่ายรูปส่งมาอีกก็อาจโดนย้ายหรือไล่ออก”
“ผมทำให้ปิงมีปัญหาเหรอ ขอโทษนะครับ” สิงหาบีบมือขอโทษและให้กำลังใจ เขาไม่รู้จริงๆ ว่าพนักงานคนเก่งของเขามีปัญหาในที่ทำงาน แถมปัญหายังเกิดขึ้นเพราะเขาอีก
“ไม่เกี่ยวกับคุณสิงหรอก พวกนั้นจ้องหาเรื่องปิงมาตั้งนานแล้ว นิติฯ กับคอนเซียซไม่ค่อยถูกกัน”
“ถ้าไม่เกี่ยวแล้วทำไมวันนี้ไม่ยอมกลับกับผมล่ะ กลัวโดนถ่ายรูปเหรอ”
“ปิงไม่ได้กลัวโดน คือ...ก็ไม่เชิงไม่กลัว ก็ไม่อยากโดนแต่ที่ไม่ชอบคือโดนแอบถ่ายแล้วเอาไปพูดไม่ดีมากกว่า” เหตุผลจริงๆ ของเขาคือเรื่องนี้ เขาไม่ชอบฟังพวกนั้นพูดถึงสิงหาในแง่ไม่ดี มันไม่ยุติธรรม เหมือนพวกคอมเมนต์ในโซเชียล ถือว่ามีมือจะพิมพ์อะไรก็ได้ไม่ต้องรับผิดชอบความรู้สึกคนอื่น ไม่ได้รู้จริงเลยสักนิด
“เขาพูดถึงปิงไม่ดีเหรอครับ พูดว่าไงบ้าง”
“พวกนั้นไม่เคยพูดถึงปิงดีๆ อยู่แล้ว แต่ที่แย่คือพูดถึงคุณสิงไม่ดีต่างหาก ปิงไม่ชอบ พวกกบในโคลน แย่ยิ่งกว่าในกะลาอีก ข่าวลือในเน็ตมันเชื่อไม่ได้ มีคนแก้ข่าวแล้วก็ยังจำผิดๆ มาด่าอยู่ได้ พวกนี้ไม่มีวันสลัดโคลนพ้นน้ำได้”
“โห ด่าแบบปรัญชา” สิงหาแอบหัวเราะคนโกรธแต่ยังอุตส่าห์คิดศัพท์ใหม่ขึ้นมา เป็นการด่าคนที่น่ารักที่สุด
“ใช่ นอกจากโลกแคบแล้วยังโง่อีก ถ้าไม่เห็นว่าแก่กว่าปิงยืนด่าให้เสียผู้ใหญ่แล้ว ทีตัวเองชอบแอบจอดรถทิ้งไว้ที่คอนโดฯ ปิงยังไม่เอาไปฟ้องเลย”
“ทำไมครับ เขาห้ามจอดเหรอ” สิงหาเบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่นจะได้ไม่เครียด
“พนักงานถ้ามาทำงานก็จอดได้ เลิกงานก็ต้องขับกลับไป แต่พวกนั้นชอบมาจอดแช่แล้วไปเที่ยว บางทีวันหยุดก็เข้ามาจอดฟรีเพราะมันใกล้บีทีเอสไง”
“อ้อ นิสัยไม่ค่อยดีนะ แต่ปิงก็ทำตัวไม่น่ารักนะวันนี้ คราวหน้าอย่าทำอีกนะ มีอะไรก็บอกเหตุผลผมตรงๆ คุยกันตรงๆ ห้ามใช้อารมณ์กลบเกลื่อน ตกลงไหม”
“ปิงจะพยายามแล้วกัน แต่คุณสิงห้ามกดดันปิงแบบนี้อีกนะ สองครั้งแล้วนะเรื่องจอดรถกดดันเนี่ย ปิงรู้สึกไม่ดีเลย”
“ครั้งแรกผมยอมรับครับว่าผิด เพราะเราไม่ได้นัดกันก่อน แต่ครั้งนี้ไม่ยอมรับครับ ถ้าปิงมีเรื่องอะไร งอนหรืออะไรเราก็ต้องคุยกัน ไม่ใช่เอาไว้วันหลังอ้างโน่นนี่ไปเรื่อย ผมไม่รู้ว่าปิงมีเหตุผลอะไร ผมทำอะไรผิดหรือปิงมีเรื่องอะไรหรือเปล่า มันก็จะคิดมากนอนไม่หลับรู้สึกไม่ดีไปทั้งคืน แล้วเวลาฟุ้งซ่านมันก็จะคิดแต่เรื่องแย่ๆ ไปหมด ผมไม่อยากให้เรารู้สึกแบบนั้น”
“ก็แล้วถ้าปิงยังไม่พร้อมคุยล่ะ” เขารู้ว่าสิงหาพูดถูก ถ้าวันนี้เขาไม่ขึ้นรถมา กลับถึงบ้านก็คงคิดมากว่าสิงหาจะโกรธหรือเปล่า จะเข้าใจเขาไหม หรือพรุ่งนี้ควรอธิบายว่าอะไรดี คงฟุ้งซ่านจริงๆ
“ถ้าเราคบกันแล้วมีปัญหา ทะเลาะกัน ปิงไม่พร้อมพูดผมก็โอเค แต่คืนนั้นต้องอยู่ด้วยกัน อย่างน้อยก็สบายใจกว่าต่างคนต่างไปคิดมากคนเดียว”
“โห ต้องอยู่ด้วยกันเลย” น่านนทีแกล้งทำเสียงโอเวอร์
“ช่ายยย อยู่ด้วยกัน นอนด้วยกัน อะไรๆ ด้วยกัน” เห็นคนทำเสียงแซวเริ่มยิ้มได้เขาก็สบายใจ แกล้งพูดให้เขินมากขึ้น จับมือย้ายมาวางบนตักเขาแทน
“ไม่ใช่ละๆ วกมาทะลึ่งอีกแล้ว แวะร้านขนมให้ปิงเลย” น่านนทีดึงมือตัวเองคืนมาแล้วชี้ร้านขนมหวานร้านประจำให้อีกฝ่ายเตรียมจอด ร้านนี้เปิดตอนเย็นปิดดึกมาก มีทั้งน้ำแข็งไส เต้าทึง บัวลอย อร่อยทุกเมนู
“ไหนบ่นอ้วน ยังจะกินขนมอีก”
“ซื้อไปฝากพ่อกับแม่ไว้กินตอนเช้า โห่ไรอะ ไหนบอกปิงไม่อ้วนไง”
“ไม่อ้วนๆ นุ่มๆ นิ่มๆ กำลังพอดี เนอะ”
“เหมือนโดนหลอกด่ายังไงก็ไม่รู้ เนอะ”
“ฮ่าๆๆ”
—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
คำเตือน...ตอนนี้มีกุ๊กๆ กู๋ ควรอ่านตอนเช้า
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 03-06-2019 23:03:30
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 03-06-2019 23:14:26
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 03-06-2019 23:23:49
เป็นเราย้ายไปนอนบ้านเพื่อนแล้ว
น่ากลัว ฮืออออ
เริ่มหัวข้อโดย: Philosophy ที่ 03-06-2019 23:24:55
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 03-06-2019 23:26:26
ปิงเอ๊ยยยยย จะกลิ้งได้แล้ว
คุณสิงก็ไม่อ่อนโยนเลย แอทแทกรัว ๆ
ส่วนเรื่องอื่น.....อืม....นั่นแหละ
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 03-06-2019 23:30:26
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 03-06-2019 23:34:55
เริ่มหัวข้อโดย: JaikOrn ที่ 03-06-2019 23:42:50
ปรับอารมณ์มาที่ฝ่ายนิติฯนี่อยากเข้าไปดีดปากทุกคนที่ว่าพี่สิงน้องปิง เอาให้ปากบวมพูดไม่ได้เลย :angry2:
เห็นด้วยกับพี่สิงมีปัญหาควรหันหน้าคุยกันนะน้องปิง อย่าทิ้งให้เป็นปม :katai5:
สุดท้าย .. คำเตือนกุ๊กกู๋ของคุณจีในตอนท้ายนั้น หวังดีเป็นที่สุดค่ะ 555 แต่ไม่ทันล้าววว :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: janehsih ที่ 04-06-2019 00:01:46
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 04-06-2019 00:12:17
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 04-06-2019 00:27:10
ระหว่างรอว่างตรงกันจะเจออะไรอีกมั้ย
:katai1: :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 04-06-2019 01:03:49
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 04-06-2019 01:37:27
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 04-06-2019 01:58:08
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 04-06-2019 08:43:01
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 04-06-2019 09:05:56
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 04-06-2019 11:31:52
ดีนะมาอ่านตอนเช้า :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 04-06-2019 12:23:40
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 04-06-2019 12:53:18
เริ่มหัวข้อโดย: suginosama ที่ 04-06-2019 13:51:23
ฮือฮือ กลัวอ่ะ 4 คนคิดว่าจะปราบผีได้ใช่ไหม!!
ปิงกับคุณสิงก็ยังน่ารักเหมือนเดิมค่ะ แต่ 2 ป้ามหาภัย น่านัก
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 04-06-2019 15:36:07
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 04-06-2019 15:57:31
มาหลอกพี่สิงทำไม
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 04-06-2019 17:00:31
ปล. ทำไมคำเตือนมาอยู่ด้านล่างล่ะคะ :ling3: :ling3: :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 04-06-2019 17:29:23
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 04-06-2019 19:11:07
ในเรื่องการจีบปิงนั้น ถ้าคนอ่านเป็นปิงจะยอมทุกอย่างเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Sorada ที่ 04-06-2019 19:19:04
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 04-06-2019 20:44:58
อยากฟาดปากอิคนด่าน้องปิงมาก ตัวเองดีตายแหล่ะ เกลียดนัก ชั้นจะฟ้องคุณชวิน !
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 04-06-2019 21:17:27
สิงหาก็จิตแข็งมากนะ หลอน ตกใจ แต่ไม่ถึงกับอยู่ไม่ได้น่ะ
ชอบความตั้งใจทำงานของสิงหา และความชัดเจนกับปิง
คุณสิงไม่โวยวาย แต่บอกให้ปิงรู้ ถามกันให้เข้าใจ
มีแต่เด็กน้อยเราที่งอแง เอ็นดูมากเลยเนาะ เจ้าก้างตัวอ้วน 5555
แล้วคนพวกนั้นคืออะไร ว่างมากก็ไปทำงานตัวเองให้ดีค่ะ
แน่ใจนะว่าไม่ชอบสิงหา ไม่ใช่ไม่ชอบปิงแล้วอิจฉามากหรอกหรอ
5555 สิงหาร้ายมากค่ะ เพื่อนไม่ฟังหรอ ไม่เป็นไร จะเล่า
พากันหลอนถ้วนหน้าจ้า แล้วจะเจอจังๆ กันไหมล่ะนั่น
เอิ่มม แค่ชื่อตอนก็หลอนแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 04-06-2019 21:46:18
เริ่มหัวข้อโดย: tae1234 ที่ 04-06-2019 22:38:14
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 04-06-2019 23:46:28
และฮึ่มมมมม พวกเธอกล้าดียังไงมาแกล้งน้องปิงข
องช้านนน!!!
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 05-06-2019 00:03:27
เริ่มหัวข้อโดย: fronkdefroy ที่ 05-06-2019 01:43:32
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 05-06-2019 10:55:55
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 05-06-2019 16:18:35
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 05-06-2019 21:42:16
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 05-06-2019 22:45:11
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 05-06-2019 22:46:08
อ่านแล้วอึดอัด!!! อยากไปสาดน้ำมนต์ ข้าวสารเสกใส่ตู้ห้องสิงมากกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: zeit ที่ 06-06-2019 20:38:05
คือแต่ก็ไม่ใช่ผีอามาตที่จองล้าง คือยังดีตรงนี้
น้องปิง จะมีแฟนก็ไม่ผิด แต่สนิทในคอนโดแต่มองจริงๆก้อาจไม่สมควรจริงๆ อาจจะต้องปรับ
คนเรายังไงก็หนีไม่พ้นการนินทา
คนอิจฉาที่ได้ดีก็เยอะ แลเวอนาคตจะได้แฟนเลิศก็จะอิจฉาเป็นพิเศษ
ความสัมพันธ์ค่อยๆขยับแล้ว ดูกันไปเรื่อยๆ
ส่วนงานคุณสิงหา เรื่องงานถือว่าตามมาตาฐานของคนมีฝีมือ ก็จะเปล่งแสง
Sent from my HMA-L29 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 07-06-2019 17:00:36
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ :L2:
ปล. เตือนตอนอ่านจบแบบนี้นะ :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: Nbear ที่ 07-06-2019 22:49:52
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 13-06-2019 22:19:04
ภายในสวนหย่อมสำหรับพักผ่อนมุมหนึ่งของโรงพยาบาลจิตเวช ชายร่างผอมผมยาวนั่งหันหลังให้กับทางเดิน เก้าอี้ไม้หินอ่อนที่ยังเว้นที่ว่างมีหญิงสูงวัยเดินมานั่งลงพร้อมส่งนมอุ่นให้คนคุ้นเคย มือผอมจนนิ้วแต่ละนิ้วแทบจะเหมือนกิ่งไม้แห้งรับแก้วไปกุมไว้ เขาชอบความอุ่นร้อนในมือ รอยยิ้มแสนซื่อส่งให้คนที่ใจดีกับเขาเสมอมา
“เพชรรอแม่นานไหม หิวข้าวหรือยัง” ชนิกาแพทย์หญิงประจำโรงพยาบาลเอ่ยถามชายหนุ่มที่เธอเอ็นดูเหมือนลูกชาย
“ไม่หิวครับ” มือสองข้างกางนิ้วครบสิบนิ้วยกขึ้นไขว้กันกลางอกก่อนเลื่อนแยกออกไปพร้อมส่ายหน้า ชนิกาลุกขึ้นจูงมือชายหนุ่มเดินนำไปทางศูนย์อาหารของโรงพยาบาลฯ แม้เขาจะบอกว่าไม่ แต่หลังจากรับการตรวจแล้วต้องนั่งรอเธออีกเกือบสองชั่วโมงก็น่าจะมากพอให้หิวแล้ว
“คัต!” เสียงนักรบตะโกนลั่น สิงหาหันมองผู้กำกับหลังจอมอนิเตอร์อย่างไม่เข้าใจว่าเขาทำอะไรผิดอีก บทพูดไม่มี มีแค่ภาษามือท่าเดียวซึ่งเขาทำถูกแน่นอน
“เกือบได้แล้วครับ ขออีกนิดเดียว พี่แดงจับตรงข้อมือดีแล้วครับ แต่พอสิงลุกเดินแล้วก็ปล่อยเลย เปลี่ยนมาแตะหลังแทน แตะไม่นาน บทนี้คุณหมออาจจะรักเพชรเหมือนลูกก็จริงแต่ก็เว้นระยะไม่ต้องสนิทขนาดจับมือเดิน ส่วนสิงพอพี่แดงจับก็ก้มมอง อย่าเร็วนัก มองจนเขาเอามือออก พอเอามือแตะหลังค่อยอมยิ้มนิดๆ นิดเดียวอย่าเยอะ ยิ้มแบบไม่ให้รู้ว่ายิ้ม เพชรดีใจที่หมอจับมือพาไปกินข้าวแต่นิสัยเขาไม่ใช่คนแสดงออกแบบนั้น โอเคนะ” นักรบพยายามอธิบายนิสัยตัวละครให้นักแสดงเข้าใจมากขึ้น เพราะพระเอกของเรื่องเป็นผู้ป่วยทางใจมาก่อน ความลึกซึ้งของอารมณ์ต่างๆ ที่ถ่ายทอดออกมาจึงไม่ชัดเจนเหมือนคนอื่น เป็นตัวละครที่ดูเหมือนเรียบง่ายแต่มีมิติมาก
“เออ ได้” สิงหาตอบรับผู้กำกับจอมโหด เดินกลับมานั่งตำแหน่งเดิมแอบซุบซิบกับนักแสดงรุ่นใหญ่ที่เข้าฉากด้วยกัน
“ยิ้มยังไงไม่ให้รู้ว่ายิ้ม ทำยังไงเหรอสิง” พี่แดงนักแสดงวัยสี่สิบกว่าถามนักแสดงรุ่นน้องมากฝีมือ ซีนนี้เป็นซีนสุดท้ายสำหรับวันนี้แล้ว สิงหาเป็นคนที่โดนสั่งคัตบ่อยที่สุด ยืดอกมากไปไม่ได้ เดินหลังตรงก็ไม่ได้ ต้องนั่งตัวงอนิดๆ เหมือนคนไม่มั่นใจในตัวเอง บุคลิกภาพไม่ดี ผมยาวไม่เป็นทรง ชอบเอามือจับตะเข็บชายเสื้อ รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ สิงหาต้องจำและทำให้ได้ และเขาก็ทำได้ดีจนพี่แดงยังแอบชื่นชมในใจ
“ไม่รู้เหมือนกันพี่ อยากด่ามันแบบไม่ให้มันรู้ว่าด่าเหมือนกัน อันนี้น่าจะง่ายกว่า” สิงหาบ่นกึ่งแซว แต่ความอยากด่าเพื่อนคือของจริง กิติศัพท์ที่ได้ยินมานับว่าไม่เกินเลย
วันนี้ต้องถ่ายทั้งหมดสี่ซีน พรุ่งนี้อีกสามเป็นฉากในโรงพยาบาลฯ ทั้งหมด ทุกซีนถ่ายทำตั้งแต่เช้าจนเย็น นักแสดงเดินทางแบบไปกลับแต่ทีมงานค้างคืนที่นี่รวมทั้งผู้กำกับด้วย ซีนสุดท้ายผ่านไปด้วยดี ทีมงานเริ่มเก็บของ นักแสดงและตัวประกอบแยกย้ายกันหมดแล้ว เหลือเพียงพระเอกของเรื่อง ผู้กำกับ คนเขียนบท ที่ยังนั่งคุยกันอย่างเคร่งเครียด
“วันนี้เทคถี่หน่อย แต่ก็น่าจะจำรายละเอียดได้แล้วใช่ไหมวะ ท่าทางการเดินนั่งยิ้มพูด พวกนี้สำคัญหมด อย่าหลุด เพชรเป็นเด็กที่ความจำเสื่อมเพราะเห็นเหตุฆาตกรรมในครอบครัว เขามีอาการทางจิตอ่อนๆ ทำให้ไม่ยอมพูด ถึงจะโตแล้วแต่ถ้าเขายังไม่ยอมพูดแสดงว่าเขามีความหวาดระแวงซ่อนอยู่ มันต้องออกมาทางท่าทางทุกขณะที่เดิน กิน นอน”
“แต่ในบทบอกว่าเพชรไว้ใจหมอมากที่สุด ตอนอยู่ด้วยก็น่าจะทำตัวต่างจากเวลาอื่นไม่ใช่เหรอ”
“จริงครับ มันต่างแต่ไม่มากขนาดจะเป็นปกติ เพราะนิสัยไม่มั่นใจในตัวเองแล้วก็หวาดระแวงคนอื่น ต่อให้เขาไว้ใจใครแต่มันเป็นความเคยชินแล้วที่จะไม่กล้าแสดงออก ต่อให้ชอบที่หมอใจดีเขาก็ไม่ยิ้มกว้าง ไม่หัวเราะ แต่เขาจะดีใจลึกๆ อยากให้หมอจับมือนานๆ ก็จะมองมือที่ถูกจับไว้นานหน่อย เขาจะแสดงออกทางตามากกว่า”
“ผมพอจะเข้าใจแล้ว ซีนพรุ่งนี้น่าจะดีขึ้น”
“เออ กลับไปพักผ่อนซะ พรุ่งนี้ซีนสุดท้ายยากกว่านี้อีก ขอแบบเทคเดียวผ่านนะ ก่อนถ่ายค่อยลงรายละเอียดอีกที” นักรบปล่อยให้พระเอกของเรื่องกลับไปพักผ่อน ส่วนเขานั่งคุยรายละเอียดสำหรับงานวันพรุ่งนี้กับผู้ช่วยผู้กำกับและทีมงานต่อ
สิงหากลับถึงคอนโดฯ อย่างหมดสภาพ แค่วันแรกก็เล่นเอาพลังเกือบหมด ภาษามือที่เรียนมาสองเดือนสามารถใช้ได้อย่างคล่องแคล่วแต่เมื่อต้องใช้ร่วมกับการแสดงก็มีติดขัดบ้าง บางจังหวะต้องขอความเห็นจากล่ามภาษามือแล้วค่อยปรับแก้ ใจจริงเขาอยากเจอน่านนทีมาก อยากขอกำลังใจ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าไปถึงกองเจ็ดโมง เริ่มถ่ายซีนแรกแปดโมง แต่วันนี้น่านนทีเข้างานกะดึกเขาเลยทำได้เพียงวีดีโอคอลไปหาก่อนนอน
“หน้าตาดูเพลียจังครับ เหนื่อยมากเลยเหรอ”
“ผมโดนเทคถี่มากเลยปิง งานมันละเอียดกว่าที่เตรียมตัวไว้ หลุดคาแรคเตอร์ไม่ได้เลย”
“สู้ๆ นะครับ คุณสิงทำได้ ปิงรู้ พรุ่งนี้ก็ต้องออกแต่เช้าใช่ไหมครับ”
“ใช่ ออกตีห้ากว่าไปถึงก็คงเกือบเจ็ดโมง ถ้าออกสายกว่านี้ผมกลัวรถติด” จากที่นี่ขับไปอยุธยาก็ราวๆ หนึ่งชั่วโมง เผื่อเวลานิดหน่อยไม่สายแน่นอน
“ยังหาคนขับรถไม่ได้เหรอครับ วันนี้ยังดูเหนื่อยขนาดนี้ พรุ่งนี้จะไหวเหรอ”
“ยังหาไม่ได้เลย ปิงลองถามๆ คนขับรถที่คอนโดฯ ให้หน่อยสิ เผื่อมีใครสนใจ”
“ก็คุณเล่นหาแค่สองเดือนเอง ใครๆ ก็อยากได้งานประจำทั้งนั้น คุณสิงไม่จ้างยาวๆ ไปเลยล่ะ”
“ผมยังไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน ช่วงนี้ขับเองมันก็สะดวกดี ผมกลัวจ้างมาแล้วพอปิดกล้องไม่มีงานเขาจะว่างน่ะสิ”
“ก็ยังมีร้านที่ต้องไปดูแลไม่ใช่เหรอครับ ไหนจะบ้านที่กำลังสร้าง บ้านเก่าที่ทำเป็นออฟฟิศอีก แต่ละที่มันก็ห่างกันอยู่นะ ส่วนงานในวงการปิงว่าเดี๋ยวก็มีเรื่อยๆ เองถ้าคุณอยากรับ ช่วงก่อนก็มีงานติดต่อมาเยอะไม่ใช่เหรอครับ ติดแค่กำลังโทรมเลยไม่รับแค่นั้นเอง” เรื่องงานของสิงหาเขาได้รู้จากปากเจ้าตัวเอง แล้วก็จากพี่ฝ้ายที่เล่าให้ฟังเรื่อยๆ เหมือนจะอยู่เงียบๆ แต่โปรเจ็คเยอะแยะไปหมด ขนาดร้านที่ร่วมหุ้นกับเพื่อนยังไม่ค่อยมีเวลาไปเลือกเฟอร์นิเจอร์มาตกแต่ง ฝ้ายต้องเป็นคนไปถึงโกดังสินค้าแล้วถ่ายรูปของแต่ละชิ้นส่งให้สิงหาเลือกก่อนขนย้ายมาวางที่ร้าน รอสิงหาว่างมาจัดวางต่อเอง ยังดีที่หน้าที่อื่น ทั้งรับสมัครพนักงาน ส่งพนักงานไปฝึกฝีมือ ซื้ออุปกรณ์รวมถึงรายละเอียดปลีกย่อยอื่นๆ เป็นหน้าที่ของหุ้นส่วนแบ่งๆ กันรับผิดชอบตามความถนัด ไม่งั้นสิงหาคงซูบผอมเกินความต้องการของผู้กำกับหนังแน่ๆ
“อืม งั้นผมจ้างประจำเลยก็ได้ เดี๋ยวพ่อแม่มาจะได้ไม่ต้องเสียเวลาหาอีก ปิงลองถามๆ ให้ผมหน่อยนะ ถ้าไม่มีเดี๋ยวผมให้เพื่อนช่วยหาให้ ขอคนขับรถเก่งแต่ไม่ขับเร็ว ไม่สูบบุหรี่ นอกนั้นอายุเท่าไรเพศไหนก็ได้”
“ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ปิงถามๆ ให้ คุณสิงพักผ่อนเถอะครับ ตาปรือแล้ว พรุ่งนี้แวะมาหาปิงก่อนไปด้วยนะ แม่ปิงทำเมี่ยงปลาทูห่อเป็นคำๆ ไว้ให้ สงสัยน้อยใจที่คุณไปซื้อกินร้านอื่น”
“ฝากขอบคุณแม่มากๆ เลยครับ ปิงนั่นแหละพาไปซื้อ ผมเห็นว่ามันต้องเสียเวลาห่อเลยไม่อยากรบกวนแม่ บอกแม่อย่าน้อยใจนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ซื้อโรตีสายไหมเจ้าดังมาฝาก” อีกคนที่มีส่วนทำให้สิงหาลดน้ำหนักสำเร็จคือแม่ของน่านนที หลังจากที่รู้ว่าเขาต้องลดน้ำหนัก คุณแม่ถึงกับขอรายการอาหารที่นักโภชนาการบอกให้เขากินมาจัดเมนูให้ แต่เมื่อถึงช่วงท้ายที่ยังต้องรีดน้ำหนักออกเลยทานได้เพียงผลไม้เขาเลยขอยกเลิกปิ่นโตชั่วคราว ด้วยกลัวผู้ใหญ่จะน้อยใจสิงหาถึงกับไปอธิบายและขอโทษด้วยตัวเองถึงที่ เรียกคะแนนนิยมจากแม่น่านนทีเพิ่มขึ้นเท่าตัว
“ฝากแม่หรือลูก”
“ขนมฝากแม่ แต่หัวใจน่ะฝากลูก”
“แหวะ น้ำเน่ามากคุณสิง ฮ่าๆๆ อย่าเล่นมุกนี้บ่อยนะ ปิงขนลุก” น่านนทีหัวเราะแต่แอบใจเต้น ทั้งที่รู้ว่าหยอดให้เขินแต่เขาก็ยังอุตส่าห์เขินจริง
“ฮ่าๆๆ ผมก็ขำตัวเองเหมือนกัน ปิงอยากกินอะไรก็ลองๆ ส่งรูปบอกพิกัดผมมานะ นอกจากโรตีสายไหมผมนึกอย่างอื่นไม่ออก” วันนี้ในกองถ่ายก็มีโรตีสายไหมให้ทีมงานกับนักแสดงกินกันเขาเลยคิดจะซื้อมาฝาก ของฝากอยุธยานอกจากสิ่งนี้ก็นึกอย่างอื่นไม่ออกจริงๆ
“กุ้งๆๆ กุ้งแม่น้ำตัวใหญ่ๆ เอามาเผาอร่อยมากกกก”
“โอเค งั้นพรุ่งนี้ผมเลิกกองแล้วเอาไปให้ที่บ้านเลยนะ พรุ่งนี้ก็เข้างานห้าทุ่มครึ่งใช่ไหม”
“ใช่ครับ ขอบคุณน้าาา ไปนอนได้แล้วครับ พรุ่งนี้เจอกัน ฝันดีครับ”
“ฝันดีครับ ปิงก็ตั้งใจทำงานนะ” สิงหาโบกมือบ๊ายบายคนในจอ รอยยิ้มแต้มมุมปากตลอดเวลาแม้จะคุยเพียงครู่เดียวก็ทำให้มีความสุขได้เสมอ เขาวีดีโอคอลไปหาพ่อแม่อีกรอบหลังจากเมื่อครู่โทรไปแต่ไม่มีคนรับ เขาเลยโทรหาน่านนทีแทน
“ว่าไงลูก เมื่อกี้แม่ดูลีโออยู่นอกบ้าน ทำอะไรอยู่ จะนอนแล้วเหรอ”
“ครับ วันนี้เปิดกล้องคิวแรก หมดพลังเลย พ่อแม่ทำอะไรกันอยู่”
“ที่รักมาคุยกับลูกก่อน ฉันจะไปล้างมือ” แม่ของสิงหาโบกมือเรียกสามีที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำ ลีโอรีบเช็ดมือให้แห้งแล้วรับโทรศัพท์มาถือแทน รอยยิ้มกว้างฉายชัดเต็มใบหน้าด้วยความคิดถึง เคยอยู่ด้วยกันสามคนมาตั้งหลายปี ตอนนี้แยกกันอยู่คนละประเทศมาหลายเดือนแล้ว
“ทำอะไรกันอยู่เหรอครับ”
“แม่ลูกเขากลัวดอกไม้ที่เลี้ยงไว้จะตายเลยไปเดินถามเพื่อนบ้านมา นี่ก็นั่งย้ายลงกระถางกัน เดี๋ยวเขาจะมาเอาไปดูแลต่อ”
“แค่พวกต้นเล็กๆ ใช่ไหมครับ” สิงหานึกถึงสวนหน้าบ้านที่สามคนพ่อแม่ลูกช่วยกันปลูกช่วยกันจัดอย่างลำบากในช่วงแรก แต่ก็ประสบผลสำเร็จ ต้นไม้ดอกไม้เจริญเติบโตแข็งแรง ผลิดอกสวยงามให้บ้านสดชื่นขึ้น
“ใช่ ต้นใหญ่ๆ ก็ปล่อยไว้เหมือนเดิม มันไม่ตายง่ายๆ หรอก แต่พวกดอกไม้ ไม้พุ่มถ้าไม่รดน้ำใส่ปุ๋ยมันอยู่ไม่รอด ตอนแรกจะขนไปไทยแล้วนะ ดูความขี้หวงของแม่สิ”
“ผมก็เสียดายนะพ่อ เราไปเดินเลือกมาปลูกกันเองกับมือ รุ่นแรกไม่ออกดอกแถมเกิดเป็นหย่อมๆ ต้องไปหาวิธีเลี้ยงไปซื้อรุ่นสองมาลงใหม่อีก เสียดายนะครับ”
“จริงหรือเปล่าสิง เสียดายเหรอลูก พ่อไม่ให้เขาก็ได้นะ ปลูกไว้เหมือนเดิม ให้สตีฟมาคอยดูสักอาทิตย์ละสองครั้งน่าจะไหว ตั้งเวลาสปริงเกอร์ไว้ก็ได้ ไม่มีปัญหาเลย” ลีโอเห็นว่าลูกเสียดายความทรงจำที่มีร่วมกันก็เปลี่ยนใจ อยากเก็บไว้เป็นที่ระลึกถึงความทรงจำดีๆ เหมือนกัน
“จะยุ่งยากไปสิครับ เกรงใจลุงด้วย แต่ให้แค่ต้นเล็กๆ ตายง่ายพอนะ ต้นใหญ่ไม่ให้”
“เอางั้นเหรอ เก็บไว้ก็ได้นะ พ่อก็อยากเก็บ”
“เก็บอะไรกันพ่อลูก ไม่ต้องเก็บ ขุดแล้วขุดเลย อยากได้ก็ค่อยไปปลูกกันใหม่ที่ไทย ไม่ต้องมาบีบน้ำตาใส่กันค่ะพ่อลูก” แม่เดินเช็ดมือมานั่งข้างๆ สามี มองลูกชายที่ซูบผอมแต่ยังดูสดใสเช่นเดิม
“ใครบีบน้ำตา เธอก็พูดไปเรื่อย” ลีโอบ่นด้วยความเขินอายที่ถูกแซว ยังดีที่ลูกชายเข้าข้างเขา
“นั่นสิพ่อ แม่ไม่เข้าใจหัวอกสุภาพบุรุษอย่างเราเลย”
“อ๋อ จะรุมแม่ใช่ไหม ใช่ไหมที่รัก”
“เปล่า ผมเป็นกลาง” ลีโอโบกไม้โบกมือให้วุ่น เขาแทบจะบอกว่ายอมแพ้แทนคำว่าเป็นกลางด้วยความกลัวภรรยาน้อยใจ สามคนพ่อแม่ลูกคุยกันไม่นาน เมื่อเห็นลูกชายท่าทางอ่อนเพลียจึงรีบลาให้ลูกได้นอนพักผ่อน ลีโอมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ดับไปด้วยความชื่นใจ ตั้งแต่สิงหาไปประเทศไทย ไม่เคยมีวันไหนจะไม่โทรมาหา ถึงห่างกันคนละทวีปแต่ก็ได้คุยกัน ได้เห็นหน้ากัน เขารู้ว่าลูกชายเป็นห่วง กลัวเขาจะเหงา คิดมากแล้วกลับมาป่วย เขาอาจจะเหงาเพราะคิดถึงลูก แต่ไม่มีวันกลับไปป่วยอีกแน่นอน เขาอยากอยู่กับลูกและภรรยาไปอีกนานๆ ความสุขในแต่ละวันเกิดขึ้นง่ายๆ เพียงแค่คิดถึงลูกชายคนนี้
“อีกสองเดือนก็ได้ไปหาลูกแล้วนะคะ” เธอโอบกอดสามี ซบไหล่หนาๆ นิ่มๆ รู้ดีว่าสามีเธอคิดถึงลูกไม่น้อยกว่าเธอ เขาได้ใช้เวลาร่วมกับลูกน้อยมากจึงพยายามถนอมทุกเวลาและความทรงจำเอาไว้
“ถ้าขายไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เราปล่อยเช่าเหมือนเดิมแล้วไปหาลูกดีกว่า” ลีโอนึกถึงคนล่าสุดที่สนใจบ้านแต่ขอเวลาไม่เกินสองเดือนเพราะเขาเตรียมขายบ้านเก่าตัวเองเพื่อนำเงินมาซื้อเช่นกัน ตอนนี้ก็ได้แต่สัญญากันปากเปล่าเท่านั้น หากอีกฝ่ายเปลี่ยนใจเขาจะไม่รออีก
“ขอบคุณนะคะ ฉันเห็นเขาผอมแบบนี้แล้วอดเป็นห่วงไม่ได้” แม้เธอจะชินกับบทบาทนักแสดงของลูกชาย แต่ไม่มีแม่คนไหนไม่เห็นห่วงเมื่อเห็นลูกตัวเองซูบผอม หรือบางครั้งต้องรับบทที่กระทบต่อสภาพจิตใจ ลูกชายของเธอเป็นคนมีผลสวรรค์ หลายคนต่างชื่นชม นำรางวัลมากมายกลับมาให้พ่อแม่ แต่น้อยคนจะรู้ความลำบากของเขา ไม่ว่าจะทางกายหรือทางใจ
“อย่าคิดมาก เขาทำงาน สิงเป็นคนแข็งแรงเหมือนผม เป็นลีโอจูเนียร์”
การถ่ายทำวันที่สองในซีนแรกไม่ค่อยราบรื่นอย่างที่หวัง นักรบเลยสั่งพักกอง เลื่อนซีนแรกไปเป็นซีนสุดท้ายแล้วถ่ายซีนสองและสามก่อน ซีนสองเป็นการกลับมาพบกันครั้งแรกของเพชรกับบุปผา พี่สาวซึ่งต้องโทษหลังจากก่อเหตุฆาตกรรมและถูกตัดสินโทษจำคุกสิบปี อาการทางจิตที่มีอยู่แล้วเหมือนเชื้อโรคร้ายที่ค่อยๆ เพาะเชื้อแล้วกระจายสู่ร่างกายตลอดเวลาสิบปีที่อยู่ในเรือนจำ ในช่วงสองปีแรกเธออยู่ในกลุ่มนักโทษที่มีอาการทางจิตที่ต้องเฝ้าระวัง ไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากห้องขังมาทำกิจกรรมกับนักโทษคนอื่นเพราะมีพฤติกรรมรุนแรง ทำร้ายร่างกายผู้อื่น หลังจากได้รับการตรวจจากจิตแพทย์และรับยาอย่างต่อเนื่อง อาการก็ทุเลาจนสามารถร่วมห้องขังกับนักโทษทั่วไป
แต่ปีสุดท้ายเมื่อใกล้พ้นโทษอาการทางจิตก็เริ่มกลับมา ความจริงอาการนี้มักเกิดกับนักโทษที่ติดคุกหลายปี ความกังวลและหวาดกลัวต่อโลกภายนอก กลัวสังคม กลัวการไม่เป็นที่ยอมรับของครอบครัว กลัวความเปลี่ยนแปลง บุปผาที่มีอาการทางจิตอยู่แล้วจึงโดนความเปลี่ยนแปลงนี้กระตุ้นขึ้นมา สามเดือนก่อนพ้นโทษนอกจากจะทำร้ายคนอื่นก็เริ่มทำร้ายตัวเอง เมื่อใกล้ถึงวันพ้นโทษเจ้าหน้าที่ช่วยติดต่อญาติเพื่อให้รับตัวไปรักษาต่อ แต่เธอไม่มีคนมารับเพราะรังเกียจการกระทำของเธอ มีเพียงเพชรคนเดียวที่ยินดีรับไปดูแล และด้วยความช่วยเหลือของหมอชนิกาจึงมีรถจากโรงพยาบาลจิตเวชไปรับบุปผาถึงเรือนจำในวันพ้นโทษ ถึงจะบอกว่าเป็นการพบกันแต่ก็เพียงแค่การมองบุปผาที่ลงจากรถโรงพยาบาลแล้วนั่งรถเข็นเข้าไปรับการตรวจจากจิตแพทย์ก่อนเข้ารับการรักษาในฐานะผู้ป่วยใน ไม่มีบทพูดของสิงหา แต่ต้องถ่ายทอดอารมณ์ผ่านสายตาเพียงอย่างเดียว
“พักกองเหรอครับถึงโทรมาได้” น่านนทีถามคนที่โทรมาทันทีหลังจากส่งข้อความมาเช็คแล้วว่าเขาไม่ได้กำลังนอนอยู่
“เหลือซีนสุดท้ายแล้วแต่ยาก ผมเลยขอพักก่อน อารมณ์มันซับซ้อนเกินไปผมยังจับอารมณ์ที่ต้องแสดงออกมาไม่ได้” สิงหาเล่ากึ่งบ่น บทนี้เป็นคนใบ้ที่มีอาการทางหวาดระแวงอ่อนๆ ต้องมารับรู้ประวัติครอบครัวตัวเองครั้งแรกตั้งแต่ความจำเสื่อม ตามบทที่ผู้กำกับและคนเขียนบทต้องการคืออาการตกใจ เหมือนจะจำอดีตขึ้นมาได้ร่างกายเลยมีปฏิกิริยาป้องกันตัวเองอัตโนมัติ
“ใจเย็นๆ นะ ปิงเชื่อว่าคุณทำได้ ให้เวลากับตัวเอง ไม่ต้องกดดัน คนอื่นรอได้ รอไม่ได้ก็ต้องรอ”
“ฮ่าๆๆ ปิงนี่”
“ก็มันจริงนี่ครับ นี่ใคร สิงหานะ อยากได้งานดีต้องรอหน่อย เดี๋ยวองค์ลงความเทพจะตามมา ใช่ไหมครับ”
“ครับ ขอบคุณนะ เดี๋ยวผมนั่งทวนบทต่อก่อน กลับแล้วจะโทรหานะครับ”
“โอเค สู้ๆ นะ” แม้วางสายไปแล้วสิงหาก็ยังมีรอยยิ้มติดหน้า เขายกมือตบแก้มเบาๆ สองสามครั้งก่อนรวบรวมสมาธิ วาดภาพเพชรขึ้นมาในหัว นึกถึงประวัติวัยเด็ก ประสบการณ์ที่ได้พบเจอ ความยากลำบากในการใช้ชีวิตคนเดียว ความกลัวที่ฝังลึกในจิตใจที่ไม่เคยรู้สาเหตุ อาการตื่นตระหนกที่เกิดขึ้นเวลาเห็นเลือด สิงหาย้อนนึกไปถึงประสบการณ์ของตัวเอง นึกถึงความหวาดกลัวของตัวเอง นึกถึงการได้รับข่าวที่ตัวเองไม่ทันเตรียมใจ จดจำอาการและความรู้สึกตอนนั้นมาโยงกับอาการของเพชร ความสงสัย แปลกใจ กังวล และหวาดกลัว
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 13-06-2019 22:24:49
พ่อของเพชรและแม่ของบุปผาต่างเป็นพ่อหม้ายแม่หม้ายทั้งคู่ พงษ์ศักดิ์พ่อของเพชรเป็นคนงานก่อสร้าง ส่วนวิมาดาแม่ของบุปผาเคยเป็นสาวโรงงานแต่เมื่อแต่งงานใหม่ก็ลาออกมาเป็นแม่บ้านรับจ้างซักรีด เมื่อสิบปีก่อนตอนเพชรอายุ 15 ปีและบุปผาพี่สาวอายุเพียง 19 ปี ได้เกิดเหตุการณ์ที่เป็นข่าวใหญ่อยู่ช่วงหนึ่ง บุปผาวางแผนฆ่าพ่อเลี้ยงและแม่แท้ๆ ทั้งคู่ถูกวางยาแล้วอาศัยช่วงที่กำลังอ่อนแรงใช้มีดในครัวกระหน่ำแทงจนเสียชีวิต เพชรเด็กชายวัยสิบห้าตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะได้ยินเสียงแปลกๆ ในห้องพ่อแม่จึงเดินมาดู และได้รู้เห็นการฆาตกรรมโหดครั้งนี้ เดิมทีบุปผาก็ตั้งใจฆ่าน้องต่างพ่อคนนี้เช่นกัน แต่ไม่ทราบเพราะอะไรหลังจากแทงไปที่ท้องแผลเดียวก็หยุดมือ กว่าจะมีเพื่อนบ้านรู้เห็นก็เมื่อตอนที่บุปผาเดินตัวเปื้อนเลือดออกไปข้างนอก จากการสอบสวนเธอให้การว่าต้องการฆ่าแม่และพ่อเลี้ยงจึงวางแผนมานาน เพราะแค้นที่พ่อเลี้ยงข่มขืนเธอหลายครั้ง แต่แม่แท้ๆ กลับไม่เชื่อเธอ ถึงเหตุจะเกิดจากการถูกล่วงละเมิดทางเพศ แต่ไม่สามารถหักล้างกับความผิดที่ก่อได้ เธอจึงต้องโทษจำคุกทั้งหมด 15 ปี แต่ได้รับลดหย่อนเหลือ 10 ปี วันนี้เธอออกมาแล้ว และมาพบน้องชายคนเดียวที่รอดชีวิต
ฉากนี้หมอชนิกาจำเป็นต้องเล่าประวัติครอบครัวให้เพชรฟังเพื่อประเมิณสภาพจิตใจก่อนให้สองพี่น้องพบกัน บุรุษพยาบาลและทีมช่วยเหลือรออยู่นอกห้องหากเพชรมีอาการแพนิคกำเริบ และมันก็เกิดขึ้นจริงๆ
สิงหาที่สวมบทของเพชรเริ่มใช้ปลายนิ้วลูบตะเข็บชายเสื้อเร็วขึ้น นิ้วเริ่มกดน้ำหนักจนกลายเป็นการขยำ ตัวค่อยๆ สั่น หายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ แม้จะมีเสียงปลอบหรือมือที่ลูบแผ่นหลังก็ไม่สามารถดึงสติเขากลับมาได้ พี่แดงรู้สึกได้ว่าตัวสิงหาสั่นระริกเหมือนคนกำลังหนาว เป็นการสั่นไปทั้งตัว ไม่เหมือนการสั่นแบบตั้งใจ เสียงหายใจเริ่มสั้น ได้ยินเสียงออกจากปากสิงหาเป็นครั้งแรก มันทั้งแหบและโหยหวน แยกไม่ออกว่าเป็นเสียงร้องหรือพูด เสียงนั้นหยุดลงพร้อมการหยุดหายใจ แม้จะรู้ว่านี่คือการแสดงแต่พี่แดงก็ยังอดตกใจไม่ได้ เธอรีบร้องเรียกขอความช่วยเหลือ ทีมตัวประกอบที่รออยู่หลังประตูห้องรีบเปิดเข้ามาพร้อมอุปกรณ์ช่วยเหลือ สิงหาในบทของเพชรค่อยๆ อาการดีขึ้นเมื่อได้รับยา
“คัต!!” เสียงคัตของของผู้กำกับดึงสติสองนักแสดงหลักให้กลับคืนมา พี่แดงทรุดนั่งลงบนพื้น ถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอถูกการแสดงของสิงหาดึงไปจนลืมว่ามันคือการแสดง เธอคิดว่าเขาจะชักจริงๆ ถึงได้ตะโกนว่า ‘ช่วยด้วย’ แทนที่จะพูดว่า ‘พยาบาล’ สิงหาที่ถูกทีมตัวประกอบยกมานอนอยู่บนเตียงคนไข้ก็มีสภาพไม่ต่างกัน เขากลั้นหายใจไปนานมากๆ จนเกือบทนไม่ไหว ได้แต่ฉวยจังหวะที่ถูกยกมาวางบนเตียงหลบมุมกล้องแอบสูดหายใจเข้าสั้นๆ
“พี่ตกใจหมดเลยสิง นึกว่าสิงจะชัก”
“ผมก็เกือบตายเหมือนกัน กลั้นหายใจนานไป ไม่อยากเทคอีก”
“สุดยอดๆๆ เก่งทั้งคู่เลย”
“แต่เมื่อกี้พี่พูดผิดนะ ใช้ได้เหรอ”
“ได้พี่ ไม่เป็นไร ดูสมจริงมากกว่า สิงสุดยอดเลยว่ะ เสียงร้องเมื่อกี้เล่นเอาขนลุกทั้งกอง ทำได้ไงวะ”
“ก็ไม่ดื่มน้ำเลยตั้งแต่เช้าเนี่ย คอแห้งไปหมดแล้ว” สิงหาลุกขึ้นนั่ง แกล้งบ่นขอความเห็นใจ ความจริงเขาเคยหัดเปลี่ยนเสียงตัวเองตอนอ่านนิทานให้หลานๆ ฟัง ช่วงวันหยุดยาวหรือคริสมาสต์ญาติๆ จะมารวมตัวกัน หลานๆ จะชอบฟังเขาเล่านิทานมากเพราะเปลี่ยนเสียงเวลาเล่านิทานได้สมจริง เวลาทำเสียงมังกรคำรามเด็กๆ จะหวีดร้องวิ่งวนรอบห้องเหมือนกำลังหนีมังกรจริงๆ ความสามารถที่ได้มาต้องขอบคุณหลานๆ จริงๆ
“เอ้าๆๆ พระเอกบ่นแล้ว น้ำๆๆ เอาน้ำให้พระเอกหน่อย” นักรบตบบ่าชื่นชมสิงหาสองสามครั้ง หันมาทางทางพี่แดงที่ยืนยิ้มชื่นชมสิงหาไม่ต่างกัน การถ่ายทำวันนี้จบไปอย่างสวยงามเกินที่หวังไว้ แม้จะล่าช้าไปสักหน่อยก็ไม่เป็นไร
ปาร์ตี้กุ้งแม่น้ำเผาเล็กๆ ในบ้านของน่านนทีดำเนินไปอย่างครึกครื้น เสียงพูดคุยและหัวเราะแทบไม่มีจังหวะหยุด หลังพูดเรื่องนี้จบก็ถามเรื่องโน้นต่อ คนที่ครองบทสนทนาทั้งหมดคือแม่ของน่านนที ส่วนคนที่พูดน้อยแต่มือทำงานหนักมากที่สุดคือน่านนที สองมือเลอะไปด้วยเปลือกกุ้งและมันกุ้ง เดี๋ยวแกะส่งให้แม่ให้พ่อ เดี๋ยววางให้สิงหา แต่หลักๆ คือเข้าปากตัวเองโดยเฉพาะหัวกุ้งที่ไม่แบ่งใคร
“ดีนะพรุ่งนี้ยังได้พักบ้าง ขับรถไปกลับทุกวันเหนื่อยแย่ แล้วนี่ยังต้องลดน้ำหนักอีกเหรอ” แม่น่านนทีมองสิงหาด้วยความสงสาร รูปร่างที่เคยอกผายไหล่ผึ่งมีเนื้อหนังหุ่นดีฟิตแน่นเหมือนนายแบบ ทุกวันนี้ผอมจนเสื้อหลวมโคร่ง แก้มตอบไปหมด หัวอกแฟนคลับได้แต่มองด้วยความเป็นห่วง
“ช่วงนี้ก็ยังคุมๆ ให้เท่าเดิมก่อน แต่ก็กินได้เยอะขึ้นกว่าเดิม ส่วนพรุ่งนี้ผมต้องไปแสตนบายรอเหมือนกันครับ เผื่อเขาถ่ายเสร็จเร็วก็จะได้ถ่ายเพิ่มซีนผมอีก นักแสดงอีกคนจะได้ไม่ต้องมาใหม่วันมะรืน” คิวเสริมของพรุ่งนี้เป็นการขอร้องของนักรบ เพราะมีนักแสดงอีกคนที่เขาต้องถ่ายฉากที่โรงพยาบาลแค่สามซีน และมีเพียงซีนเดียวที่เข้าฉากกับสิงหา เขาได้แต่ไปนั่งรอลุ้นวันพรุ่งนี้ให้ได้ถ่ายซีนนั้น จะได้ลดคิวที่ต้องขับรถมาถ่ายที่นี่ได้อีกหนึ่งคิว
“โถ อย่างนี้ไม่ต้องนั่งรอทั้งวันเลยเหรอ เกิดรอแล้วไม่ได้ถ่ายไม่เสียเที่ยวแย่ ขับรถเป็นชั่วโมง”
“ก็ไปนั่งรอเล่นๆ ตอนบ่าย ไม่เหนื่อยหรอกครับ ผมชอบนั่งดูเบื้องหลังอยู่แล้ว”
“นี่ก็กินไม่หยุดเลย คนอื่นเขาอิ่มกันหมดแล้วเห็นไหมปิง”
“ก็ปิงยังไม่อิ่มนี่ แม่ก็นั่งคุยกันไปสิ”
“เสียมารยาทนะเรา รีบๆ กินแล้วไปอาบน้ำแต่งตัว อย่าให้คุณเขารอ”
“ขออีกสองตัว สามตัวแล้วกัน อีกแป๊บนะครับคุณสิง นั่งคุยกับแม่หรือไม่ก็ไปนั่งดูทีวีกับพ่อก็ได้”
“งั้นผมไปดูทีวีนะ”
“ไปเลยลูก มือเลอะไปล้างตรงซิงค์ก่อนได้นะพ่อคุณ” แม่ส่งเสียงบอกทางจนพ่อที่กินอิ่มแล้วแยกตัวไปนั่งดูมวยชั้นบนต้องเหลียวลงมามอง น่านนทีเงยหน้ามองขึ้นไปพอเลยเลยแกล้งกระทุ้งศอกใส่แม่เบาๆ ให้มองตามสายตาไป
“ว่าไงจ้ะพ่อ เอาผลไม้ล้างปากไหม กินคาวแล้วก็ต้องกินหวานเนอะ เดี๋ยวแม่ทำให้ แป๊บเดียว” น่านนทีเหล่มองแม่กุลีกุจอเปิดตู้เย็นหาผลไม้มาปอกแล้วจัดใส่จาน เดินขึ้นไปนั่งข้างพ่อชั้นบน ไม่นานก็ได้ยินเสียงเชียร์มวยของหนุ่มสองวัยดังลั่น น่านนทีส่ายหัวกับคอมวยทั้งสอง เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยดูกีฬา ให้นั่งดูเป็นเพื่อนพ่อก็ได้แต่เชียร์แบบนี้ไม่เป็น ถือว่าพ่อได้เพื่อนดูมวยคนใหม่แทนลูกชายคนรองที่ไม่ค่อยอยู่บ้านแล้วกัน
การทำงานของสิงหาเป็นไปอย่างราบรื่นมากขึ้นเมื่อได้คนขับรถประจำตัวคอยขับรถรับส่งให้ คนขับรถคนนี้เต้เป็นคนแนะนำมา อายุสามสิบกว่า ฝีมือดี ไว้ใจได้ กำลังเรียนปริญญาตรีหลักสูตรการศึกษานอกโรงเรียนอยู่ ต้องไปเรียนทุกวันพุธ สิงหาได้ฟังแล้วก็ประทับใจในความใฝ่เรียนเลยตกลงรับและให้วันหยุดสัปดาห์ละสองวัน บางวันก็ขับรถไปส่งสิงหาที่กองถ่ายแล้วก็ไปขับรถให้ฝ้ายทำธุระตามที่ต่างๆ พอเลิกกองก็ค่อยมารับเขาหรือบางครั้งสิงหาก็ติดรถนักรบกลับ
“แกได้ดูคุณสิงเมื่อคืนไหม หล่อมากกกก ในทีวีกับตัวจริงแทบไม่ต่างกันเลย” ออมเล่าถึงรายการเดอะโชว์ที่สิงหาไปเป็นแขกรับเชิญ บางคนชอบพูดว่าดาราในจอกับนอกจอไม่เหมือนกัน ต่อหน้ากล้องก็คือการแสดงทั้งนั้น แต่ออมซึ่งได้เจอและพูดคุยกับสิงหาบ่อยๆ รู้ว่าคำพูดนี้ใช้กับสิงหาไม่ได้ ผู้ชายคนนี้ไม่ว่าในจอนอกจอก็เหมือนกัน อัธยาศัยดี สุภาพแต่ก็มีความขี้เล่นเป็นกันเอง เป็นคนจิตใจดีน่าคบหา ไม่แปลกใจที่กลุ่มแฟนคลับดั้งเดิมยังคงเหนียวแน่นอยู่ เพราะผู้ชายคนนี้ไม่เคยทำให้คนของตัวเองผิดหวัง แฟนคลับเลยไม่ต้องเผื่อใจว่าเขาจะทำอะไรไม่ดี ส่วนพวกแฟนคลับที่พอเจอข่าวลือใส่สีตีไข่แล้วพากันย้ายข้างนั้นไม่ควรเรียกว่าแฟนคลับ เป็นแค่คนที่ชอบดาราตามกระแสเท่านั้น ใครดังก็ชอบ ใครไม่ดังก็ลืม ใครมีข่าวฉาวก็ด่า จริงเท็จไม่จำเป็นต้องหาคำตอบขอแค่ด่าตามกระแสไว้ก่อนก็พอ
“ตอนแรกจะนอนแล้ว แม่ไปเคาะเรียกถึงห้อง แกน่าจะไปคุยกับแม่ฉันว่ะ”
“เอาเบอร์มาสิ ฉันคุยได้นะ ในเพจแฟนคลับก็มีแต่รุ่นใหญ่ทั้งนั้นล่ะ น่าจะลากแม่แกมาด้วยจะได้มีเพื่อน”
“แม่คงแอบไปกดเพจแล้วล่ะ” น่านนทีพูดถึงความเป็นไปได้ที่ค่อนข้างสูง
“แต่เสียดายนะ พิธีกรไม่ถามเรื่องเก่าๆ เลย น่าจะถามจะได้เปิดโอกาสให้คุณสิงพูด เบื่อพวกเมนต์แต่เรื่องเก่าๆ เห็นแล้วรำคาญตามาก”
“ยังมีอยู่เหรอ”
“เยอะแยะไปแก พวกแอดมินเพจกำลังเช็คชื่ออยู่ สงสัยเป็นพวกเดิมๆ ที่เคยโจมตีนั่นล่ะ น่าจะคนของมีนาไม่ก็ตัวมีนากับเพื่อนลุยเองแต่ใช้ล็อคอินปลอม เข้าไปคอมเมนต์ด่าในเพจรายการเดอะโชว์ ประสาทมาก” ออมยิ่งพูดอารมณ์ยิ่งขึ้น ก่อนนี้เธออาจจะเป็นคนนอกที่ติดสินอะไรจากข่าว คำว่าไม่มีมูลฝอยหมาไม่ขี้เป็นคำที่เธอเชื่อมาโดยตลอด จนกระทั่งได้รับรู้เรื่องของสิงหา เธอถึงได้รู้ว่า คนบางคนทำตัวได้แย่แค่ไหน เหมือนตัวเงินตัวทองที่ผลุบๆ โผล่ๆ เดี๋ยวขึ้นบกเดี๋ยวลงน้ำ พอเขาดังก็โผล่จากน้ำขึ้นมาหาเรื่องด่าแล้วก็มุดหนีเพราะกลัวโดนจับได้
“ด่าเยอะเหรอ สงสารคุณสิงว่ะ ทำงานก็เหนื่อยพอแล้วยังเจอเรื่องบ้าๆ แบบนี้อีก ทำไมไม่ต่างคนต่างอยู่วะ”
“เขาว่ามีนากำลังจะตกกระป๋องนะ หลังๆ ไม่ค่อยมีรูปคู่กับแฟนเท่าไร แต่มีรูปหลุดแฟนตัวเองกับนายแบบนั่งจับมือกัน แกไม่รู้เหรอ” ออมถามคนที่ควรจะรู้ดีกว่าเธอ แต่น่านนทีส่ายหน้าทันที เขาไม่ค่อยตามข่าวดาราเท่าไร แฟนมีนาก็คือพีทแฟนเก่าสิงหา ไม่ได้แปลกอะไรถ้ามีรูปหลุดกับผู้ชาย แต่แปลกตรงหลุดมาได้ยังไงในเมื่อที่บ้านคุมสื่อบันเทิงอยู่ในมือ เรื่องของพีทกับสิงหาเขาไม่ได้เล่าให้คนอื่นฟัง เพียงแค่บอกว่ามีนากับสิงหาไม่เคยเป็นแฟนกัน ข่าวนอกใจก็คือไม่เป็นความจริง แต่สุดท้ายพอออมไปสนิทกับกลุ่มแอดมินในเพจแฟนคลับก็เลยรู้เรื่องเอง
“จริงๆ รูปก็ไม่ได้น่าเกลียดนะ เหมือนนั่งดูแฟชั่นโชว์ข้างๆ กันแล้วมือไปวางทับมืออีกคน มันเป็นภาพถ่ายไม่รู้หรอกว่าจับมือกันคือแค่สะกิด”
“เหมือนตอนคุณสิงโดนเลย ที่มีรูปโอบเอวตอนนั้นน่ะ”
“เออใช่ หรือว่ามีนาทำเองวะ หาเรื่องแฉคนอื่นตัวเองจะได้มีกระแส ชัวร์เลย แกฉลาดว่าปิง สุดยอดเลย ไม่ได้ละ ฉันต้องไลน์ไปบอกในกลุ่มก่อน” ออมเลิกสนใจน่านนทีเมื่อได้ประเด็นที่น่าสนใจและอาจเป็นความจริง ส่วนคนเปิดประเด็นยังนั่งมึนเพราะตัวเองแค่พูดเรื่อยเปื่อยไม่ได้คิดลึกขนาดนั้น
เมื่อเพื่อนร่วมงานมีกิจกรรมส่วนตัวทำ น่านนทีเลยหยิบโทรศัพท์มากดเช็คกระแสสิงหาจากรายการเมื่อคืน ส่วนใหญ่เป็นไปในทางชื่นชม มีเพียงเล็กน้อยที่ขุดเรื่องเก่าขึ้นมาโจมตี คำด่าก็คำเดิมๆ น่าจะคนกลุ่มเดิมจริงๆ ด้วย นึกถึงคนออกไปทำงานที่ต่างจังหวัดเกือบทุกวันแล้วสงสาร ถ้าได้อ่านคอมเมนต์พวกนี้จะรู้สึกแย่แค่ไหน ยิ่งคิดก็ยิ่งเห็นใจ อดไม่ไหวต้องส่งกำลังใจเป็นใบหน้าตัวเองส่งยิ้มชูนิ้วโป้งแทนคำชมไปให้อีกฝ่าย
“ถ่ายรูปตัวเองส่งให้คุณสิงเหรอ”
“อืม คุณสิงบอกเวลาเห็นเรายิ้มแล้วรู้สึกสดชื่น มีกำลังใจ”
“หลงตัวเอง” ออมใช้เท้าดันเก้าอี้เพื่อนออกห่างด้วยความอิจฉา น่านนทีที่ได้ข้อความตอบจากสิงหาไม่สนใจอีกตอบโต้ เอาเวลามาคุยกับคนไกลดีกว่า
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 13-06-2019 22:27:42
“อ้าว มาได้ไง” น่านนทีกลับมาถึงบ้านเดินผ่านชั้นสองก็เห็นคนที่ไม่อยากเจอนั่งอยู่ข้างพี่ชายตัวเองที่เพิ่งกลับมาวันนี้
“โหปิง ดูทักกัน คิดถึงเลยมาหาไม่ได้เหรอ” เติ้ลเพื่อนสมุทรและเป็นแฟนเก่าน่านทีชิงตอบแทนทั้งที่รู้ว่าที่น่านนทีร้องทักคือสมุทร ไม่ใช่ตัวเอง
“สาบานต่อหน้าหลอดไฟว่าพูดจริง”
“เรื่องดิ แล้วนี่ทำงานอะไร ใส่สูทซะด้วย น่ารักขึ้นนะเรา” เติ้ลมองสำรวจน้องเพื่อนอย่างเอ็นดู ครั้งหนึ่งเขายอมรับว่านึกรักเด็กคนนี้จริงๆ น่านนทีเป็นน้องที่น่ารักของสมุทร เขาอยากมีน้องแบบนี้เลยค่อนข้างใจดีด้วย รู้ตัวอีกทีก็เผลอใจรักมากกว่าน้อง ใจเด็กมันกำลังเขวเพราะมีปัญหากับเพื่อนเลยเป๋มาง่าย แรกคบอะไรก็ดี ที่ไม่ดีคือเขามันเลวเนี่ยแหละ ทุกวันนี้ที่แอบเสียดายคือตอนนั้นไม่น่าจีบเลย ถ้าไม่เคยเป็นแฟน ตอนนี้น้องมันน่าจะเคารพเขาอยู่ ไม่ใช่เอะอะด่า เอะอะไล่ เห็นแล้วยิ่งหมั่นเขี้ยว อยากแกล้งให้โวยวาย แต่เดี๋ยวเพื่อนเตะออกจากบ้านเลยต้องห้ามใจตัวเอง
“พี่หมุดเพิ่งมาเหรอ พ่อแม่ล่ะ” น่านนทีไม่สนใจคนชอบกวนโมโห ถอดเสื้อสูทพาดแขนมองหาพ่อแม่แต่ไม่เห็น
“แม่ไปข้างบ้าน พ่อหลับอยู่ในห้อง พรุ่งนี้พี่จะไปงานแต่งเพื่อนที่เขาใหญ่ ไปด้วยเปล่า กลับตอนเย็นเผื่อได้แวะเที่ยว”
“พรุ่งนี้ทำงาน งานแต่งใครอะ”
“งานแต่งไอ้ดิษฐ์ จำได้เปล่า หัวหน้าห้อง ตัวสูงๆ ขาวๆ” สมุทรตอบผ่านๆ เพราะกำลังสนใจหนังใหม่ที่เปิดดูอยู่ คนทำงานห่างไกลความเจริญก็มักจะตามกระแสไม่ค่อยทัน หนังภาคต่อเรื่องนี้เขาชอบมาก เสียดายที่เข้าฉายเขาอยู่ที่แท่นกลางทะเล กว่าจะกลับขึ้นฝั่งก็ออกจากโรงฯ ไปหมดแล้ว
“คุ้นๆ มั้ง นึกหน้าไม่ออก ซื้อของฝากมาให้ด้วยล่ะ” เขาพยายามนึกถึงหน้าเพื่อนของพี่ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าหน้าที่นึกออกใช่คนที่พูดถึงหรือเปล่า
“ยังจะเอาของฝากอีกเหรอ แม่บอกมีคนซื้อของมาให้ไม่เว้นวัน”
“คนมันฮอตอะ จะทำไม” น่านนทีพูดอวดใส่พี่ชาย ส่วนเพื่อนพี่นั้นเขาพยายามมองข้ามๆ ไป
“ค่ำๆ สั่งหมูกระทะให้หน่อยนะปิง เดี๋ยวเพื่อนพี่จะมาค้างกันที่นี่” เพื่อนๆ รวมตัวกันมาค้างที่นี่เพราะเช่ารถตู้ไว้ให้มารับตอนเช้ามืด จะได้ไม่เสียเวลาไปวนรับทีละจุด
“ทำไมไม่ไปนั่งที่ร้านกันเล่า นั่งกินในบ้านก็เสียงดัง”
“ขี้บ่นจังแก้มยุ้ย กินเบาๆ ไม่เสียงดัง รับรอง” คนไม่ได้รับความสนใจเริ่มหาเรื่องใหม่อีกรอบ
“เชื่อก็โง่แล้ว กินแล้วก็ล้างด้วยล่ะ อย่าทิ้งให้แม่มาล้างนะ”
“เออน่า ไปไหนก็ไปไป๊ ขี้บ่นว่ะ” สมุทรโบกมือไล่น้องชายแต่เอาเท้ายันเอวเพื่อนที่ทำเล่นหูเล่นตากับน้องชายตัวเองอยู่ รู้ว่ามันไม่คิดจะกลับมาจีบน้องแต่อดหวงปนรำคาญไม่ได้
มื้อเย็นวันนี้ที่บ้านน่านนทีมีแขกมากกว่าทุกวัน เพื่อนสมุทรมารวมตัวกันห้าคนและค้างคืนที่นี่ทั้งหมด เสียงพูดคุยรื้อฟื้นความหลังของเพื่อนร่วมรุ่นที่ไม่ค่อยได้นัดรวมตัวดังลั่นบ้าน ปาร์ตี้หมูกระทะดำเนินไปอย่างคึกครื้น พ่อแม่ขอแยกตัวเข้าไปดูโทรทัศน์ในห้องนอน น่านนทีถูกพี่ชายลากลงมาร่วมวงในฐานะรุ่นน้องของพี่ๆ ปัญหาระหว่างเขากับเติ้ลไม่ได้ใหญ่จนทำให้เข้าหน้ากันไม่ติดหรือทำให้พี่ชายมีปัญหากับเพื่อน ก็แค่เรื่องของคนรักกันคบกันแล้วก็เลิกกัน มานึกย้อนถึงวีรกรรมเมื่อก่อนก็กลายเป็นเรื่องขำขันไป อาจเพราะไม่ได้รักลึกซึ้งมากพอเลยไม่เจ็บปวดกับเรื่องเก่า...แต่กำลังจะปวดหัวกับปัญหาใหม่เพราะแฟนเก่ามากกว่า
ไฟมันแรงงงงง หมูหรือคนจะไหม้ก่อนกัน
รูปปาร์ตี้หมูกระทะที่ล้อมวงด้วยชายล้วน บนกระทะมีเนื้อสัตว์นานาชนิดวางกันแน่น ช่องใส่น้ำซุปก็มีทั้งผักทั้งวุ้นเส้น แต่ละคนแย่งกันปิ้งแย่งกันคีบ บรรยากาศดูสนิทสนมกลมเกลียวแม้แต่น่านนทีและเติ้ลที่นั่งข้างกัน แถมในรูปเติ้ลยังคีบหมูใส่จานให้น่านนทีด้วย ปัญหาคงไม่มีถ้าเพื่อนพี่ชายไม่แอบถ่ายแล้วลงรูปในเฟสบุ้ค พร้อมติดแทคชื่อทุกคนในภาพ คอมเมนต์คนที่พอจะรู้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เลยถามกันมามากมายว่าถ่านไฟเก่าคุแล้วเหรอ กลับมาคบกันเหรอ น่านนทีตอบกลับแค่รูปหมีหน้าบึ้ง สมุทรช่วยอธิบายแทนน้องชายว่าไม่ได้คบ แต่คนไกลอย่างสิงหามองรูปแบบนี้แล้วใจหาย รู้ว่าแค่รูปถ่ายไม่มีความหมายอะไร แต่รู้ก็ส่วนรู้ เชื่อใจไหมก็ตอบได้ว่าเชื่อเต็มร้อย แต่...ก็หึงอยู่ดี
ข้อตกลงในการศึกษากันและกันระหว่างสิงหากับน่านนทีมีไม่กี่ข้อ หลักสำคัญคือห้ามโกหกกัน มีอะไรต้องคุยกันเพื่อไม่ให้เกิดความเข้าใจผิดจนเกิดเป็นปมปัญหาภายหลัง เพราะงั้นเมื่อเขารู้สึกไม่สบายใจกับรูปภาพที่เห็น จึงตัดสินใจมาคุยกับอีกฝ่ายทันทีในวันถัดมาที่กลับมาถึงคอนโดฯ แม้จะเหนื่อยและเพลียแต่ก็ปล่อยวางความรู้สึกนี้ทิ้งไว้ไม่ได้ น่านนทีเห็นท่าทางจริงจังของสิงหา คำปฏิเสธที่จะไม่ขึ้นไปหาบนห้องหลังเลิกงานก็ต้องกลืนลงคอ เมื่อเลิกงานตอนบ่ายสามครึ่งก็รีบหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าสำรองใต้โต๊ะทำงานไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำชั้นล่าง แล้วโทรเรียกสิงหาให้ลงมารับ
“มีเรื่องอะไรด่วนเหรอครับ คุณสิงดูเหนื่อยมากเลย น่าจะนอนก่อนสักงีบ”
“ผมงีบไปเมื่อกี้แล้วปิงไม่ต้องห่วง ไม่ต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้น หิวไหมครับ”
“ไม่หิวเลย มานั่งคุยกันก่อนดีกว่า คุณจะได้นอนต่อ” น่านนทีเดินนำไปนั่งที่โซฟาแต่สิงหาเดินมาจับแขนไว้แล้วลากไปทางโต๊ะกินข้าวแทน
“คุยตรงนี้ดีกว่า เดี๋ยวผมชงชามาดื่มด้วย” ตั้งแต่โดนลากขาบนโซฟา เขตนั้นก็กลายเป็นพื้นที่หวงห้ามอีกแห่งนอกจากห้องทำงาน
“น้ำทับทิมครับ ลองชิมดู คนในกองเขาทำขายผมเลยสั่งมาเต็มตู้เลย สดชื่นดี” สิงหายื่นขวดน้ำผลไม้พร้อมแก้วให้น่านนที ส่วนของตัวเองมีชาพีชหอมๆ ร้อนๆ
“ว่ามาเลยครับ ปิงพร้อมแล้ว” น่านนทีเปิดขวดยกดื่มไปครึ่งขวดเพื่อย้อมใจ ตอนแรกที่เดินไปหาตรงเคาน์เตอร์แล้วบอกว่าเลิกงานให้ขึ้นมาคุยนั้นดูเคร่งเครียดมาก แต่ตอนนี้ดูสบายๆ จนเดาอาการไม่ถูก
“คือเมื่อวานผมเห็นรูปที่เพื่อนพี่ชายปิงแท็คหาปิงน่ะครับ ที่กินหมูกระทะที่บ้าน”
“อ๋อ ครับ อ๋ออออ......” แค่สิงหาเกริ่นนำเขาก็นึกถึงรูปนั้นออก พอนึกถึงรูปก็นึกถึงแคปชั่นในรูปรวมถึงคอมเมนต์ น่านนทีอยากจะอ๋อให้ถึงหูคนถ่ายและบรรดาขายุทั้งหลายจริงๆ
“นั่นล่ะครับ ผมไม่ได้คิดมากตามคอมเมนต์เพื่อนพี่คุณนะ ผมรู้ว่าไม่มีอะไร แต่มันหึง”
“ก็...ไม่มีอะไรจริงๆ นี่ ไม่ต้องหึงหรอก” น่านนทีอยากอธิบายให้อีกฝ่ายเชื่อใจ แต่ทำไมเสียงตัวเองมันเบาๆ งุ้งงิ้งๆ จัง
“ผมรู้แต่มันห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้นี่นา ตอนเห็นรูปผมไม่พอใจมากๆ คนในรูปคือแฟนเก่าปิงจริงๆ ใช่ไหม” คนขี้หึงยิ้มออกเมื่อเห็นท่าทางคนข้างๆ ที่มือไม้ไม่อยู่นิ่ง เดี๋ยวจับผม จับจมูก แก้มใสแดงระเรื่อ
“ใช่ เพื่อนพี่หมุดชื่อพี่เติ้ล แต่เลิกกันไปนานมากแล้วนะ คบตั้งแต่ตอนเรียกปีสาม คบแค่ปีเดียวเอง”
“ผมหล่อกว่า”
“โอ้ววว ช่ายยยย คุณสิงหล่อกว่าอยู่แล้ว หล่อที่สุดในโลก” เขาเหลียวมองพระเอกสุดหล่อสุดมั่นใจในตัวเองแล้วอยากหัวเราะก๊าก
“ทำไมคบกันนานจังเลย เฮ้อ ผมงี่เง่าใช่ไหม มันหงุดหงิดน่ะ ปิงอย่ารำคาญนะ” สิงหารู้ว่าตัวเองงี่เง่าไร้สาระ เรื่องรูปมันไม่มีอะไร แต่เขาแค่ไม่ชอบ ไม่อยากเห็น ไม่อยากให้คนอื่นแซวน่านนทีกับใครก็ไม่รู้ที่ไม่ใช่เขา
“ฮ่าๆๆ ไม่รำคาญหรอก ตลกมากกว่า ทีคุณกับแฟนเก่าคบตั้งกี่ปีปิงยังไม่อะไรเลย อย่าคิดมาก พวกนั้นมานอนค้างที่บ้านคืนเดียวแล้วก็ไปงานแต่งที่เขาใหญ่ ไม่มีอะไรหรอก กับพี่เติ้ลนี่ปิงก็คิดแค่ว่าเพื่อนพี่แค่นั้น ที่หลงไปคบคือเสียดายเวลามาก คุณสิงคิดดูสิ มันฝ่าตีนพี่หมุดมาแอบจีบปิงนะ พอคบกันมันก็มีกิ๊ก ปิงรำคาญมาก เหมือนมันสนุกเวลาปิงจับผิดได้แต่ปิงไม่สนุกด้วย พอจะเลิกก็มาง้อ ปิงเบื่อๆ เพื่อนตอนนั้นก็เลยทนๆ ไปดีกว่าไม่มีอะไรทำ แต่พอปิงทนมันมาบอกเลิกปิงเฉยเลย ปิงโมโหเลยต่อยให้” เป็นรักแรก แฟนคนแรกที่ไม่หลงเหลือความรักอยู่อีก มีแต่ความแค้นและเสียดายเวลาล้วนๆ มันคือความผิดพลาดในชีวิตที่ไม่อยากพูดถึง
“เขาเป็นไบฯ เหรอ”
“ใช่ ทั้งไบเซ็กส์ชวลทั้งไบโพล่าเลย ผีเข้าผีออก ก่อนคบปิงมีแฟนเป็นผู้หญิง เป็นกะเทยแต่งหญิงก็มี แล้วก็มาคบปิง มันก็รุกตลอดนะ อยู่ดีๆ ก็อยากเป็นรับ ไปได้กับเทรนเนอร์ฟิตเนส โอยยยย อย่าให้พูดเลย ตอนนั้นปิงช็อคมาก กิ๊กมันหัวไหล่เท่าหัวปิงอะ ตีกิ๊กไม่ได้ก็ต้องตีมันแทนเนี่ยแหละ ใช้ชีวิตสุดเหวี่ยงเกิน ปิงยังคุยกับพี่หมุดอยู่เลยว่าถ้ามันไปทำนมปิงจะไม่แปลกใจเลย”
“เขาอาจจะฟรีในเรื่องเพศมากๆ ก็ได้นะ ในต่างประเทศมีเยอะ บางคนเป็นเกย์รับแต่ก็แต่งงานมีลูกกับผู้หญิงที่เป็นเลสเบี้ยน เป็นรสนิยมทางเพศของเขาน่ะ”
“แต่ก็ไม่ควรให้คนอื่นเดือดร้อนนะ บางทีควรหาจุดยืนตัวเองให้เจอ ไม่ใช่พอผัวใหม่จะบอกเลิกก็มาอ้างกับปิงว่าสับสน มันไม่ได้สับสน มันเป็นคนมั่วแล้วก็กลัวโดนผัวซ้อม”
“อันนั้นก็คงจริง ปิงใจเย็นๆ นะ ผมไม่หึงแล้วล่ะ” สิงหาลูบหลังปลอบคนอารมณ์ขึ้นจนแทบเห็นไฟในตาลุกพรึ่บ ท่าทางไฟรักไม่น่าจะคุขึ้นมาได้อีก มีแต่ไฟแค้นล้วนๆ
“ใช่ คุณสิงไม่ต้องหึงเลย ปิงเป็นคนตรงๆ กับเรื่องความรักนะ ถ้าตกลงจะคุยกันปิงก็ไม่ยุ่งกับคนอื่นเลย ไม่สนใครด้วย คุณสิงก็เห็นว่าจริงๆ ปิงเป็นคนขี้เกียจ เลิกงานก็กลับบ้าน นอน วันหยุดก็นอนอยู่บ้าน ไม่ค่อยได้สนใจใครหรอก”
“ช่วงนี้ผมงานเยอะเลยไม่ค่อยได้นั่งคุยกันแบบนี้ มันเลยแอบกังวลนิดๆ ตอนเห็นรูปอยากไปเมนต์ว่าหวงก็ไม่ได้เพราะยังไม่ได้เป็นอะไรกัน ปิง...พร้อมรึยังครับ”
“พร้อม...อะไร” คำถามแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้เขาสับสน น่านนทีจ้องตาคนถามด้วยแววตาว่างเปล่าเพราะตามความคิดไม่ทันจริงๆ
“คบกัน เป็นแฟนกัน”
“...คุณสิงแน่ใจแล้วเหรอ ปิงมีข้อเสียเยอะนะ เวลาหงุดหงิดปิงชอบพาลด้วย บางทีก็พูดไม่คิด” ตั้งแต่เริ่มคุยกันสิงหาไม่เคยเร่งรัดเลยสักครั้ง เคยถามแค่ครั้งเดียวแต่เมื่อยังไม่พร้อมก็ไม่ว่า การกระทำทุกอย่างเสมอต้นเสมอปลาย น่านนทีเองก็รู้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกับสิงหา เขาไม่หลอกตัวเอง ไม่โกหกว่าไม่รู้สึก แต่ก็ไม่รู้ทำไมตอนนั้นถึงยังไม่พร้อม
“ก่อนนี้ที่ผมไม่เร่งปิงเพราะผมรู้สึกว่ามันยังขาดอะไรสักอย่างไป มันยังไม่ถึงเวลาที่ใช่ แต่พอเห็นปิงอยู่กับคนอื่น พอรู้สึกตัวว่าหึง ผมก็รู้ว่ามันใช่แล้วล่ะ ปล่อยไม่ได้แล้ว ไม่อยากรอแล้ว ผมไม่รู้หรอกว่าปิงจะมีข้อเสียอะไรมากแค่ไหน ปิงก็ยังไม่รู้ข้อเสียของผมเหมือนกัน แต่ถ้าต่อไปเรายังทำเหมือนทุกวันนี้ มีอะไรก็คุยกันตรงๆ เคลียร์กันแบบไม่ใช้อารมณ์ ไม่โกหกกัน ข้อเสียหรือปัญหาอะไรมันก็ไม่ทำให้เราเลิกกันได้หรอก ยกเว้นว่าเราไม่รักกันแล้วก็เท่านั้น ถ้ามีวันนั้น ผมจะบอกปิงตรงๆ เหมือนวันนี้” คำพูดและสายตาที่มุ่งมั่นทำให้หัวใจคนฟังเต้นแรงในจังหวะที่มั่นคง ไม่ใช่ความรู้สึกหวั่นไหวชั่ววูบเพราะคำพูดไม่กี่คำ แต่เพราะทุกคนที่พูดช่างตรงกับใจเขา ไม่มีคำโกหกไพเราะให้ได้ยินว่าจะรักตลอดไป คนเราเมื่อจะเลิกไม่ต้องอ้างเหตุผลสวยหรู มันแค่ไม่รักก็แค่นั้น สิงหาไม่พูดคำหวานเอาใจ แต่เลือกพูดความจริง สัญญาว่าจะพูดความจริงสำคัญกว่าคำหวานใดใด
“จะไม่มีปัญหากับงานใช่ไหมครับ”
“อาจจะมี หรืออาจจะไม่ แต่ผมเลือกได้ว่างานกับชีวิตส่วนตัวอะไรสำคัญกว่า ไม่ต้องกังวลนะ ถ้าวันหนึ่งผมอยู่ในวงการไม่ได้เพราะเป็นเกย์ มันเป็นเพราะจิตใจและความคิดของพวกเขายังไม่พัฒนา ไม่ใช่ความผิดของเรา”
“ก็...ถ้าคุณสิงสัญญาว่าจะไม่โกหกกัน ไม่มีการใช้ความรุนแรงเวลาทะเลาะกัน ห้ามขาดการติดต่อเกินห้าวันด้วย”
“ได้ครับ ผมไม่เคยใช้ความรุนแรงเวลาทะเลาะกันอยู่แล้ว ไม่โกหกปิงด้วย ส่วนถ้าผมต้องขาดการติดต่อจะบอกปิงก่อนล่วงหน้านะครับ”
“แล้วคุณสิงไม่มีข้อเรียกร้องบ้างเหรอ ต้องบอกก่อนนะเผื่อปิงทำไม่ได้”
“ขอแค่ไม่โกหกก็พอ ตกลง...เป็นแฟนกันนะ” มือข้างหนึ่งมาวางบนโต๊ะ กางออกเล็กน้อยรอคำตอบจากอีกคน ไม่ต้องรอนาน มือที่เล็กกว่าค่อยๆ วางบนให้เขาได้เกาะกุมไว้ กุมมือ...กุมหัวใจ
“ก็...อื้ม เป็นแฟนกัน”
ความดีใจนี้ต้องบอกให้โลกรู้ ความคิดสิงหาได้รับการสนับสนุนจากน่านนที เริ่มด้วยการถ่ายรูปแก้วชากับขวดน้ำผลไม้วางคู่กัน ติดแคปชั่นวันเดือนปีตามด้วยแฮชแท็คอักษรย่อที่น่านนทีบอกให้ใส่ไว้ อัพลงอินสตาร์แกรมหลัก ส่วนรูปกุมมือของทั้งคู่อัพลงอินสตาร์แกรมส่วนตัว ไอดีทั้งสองเกิดความเคลื่อนไหวแตกต่างกัน แฟนคลับที่เห็นเพียงแก้วน้ำเริ่มเดาไปในทิศทางต่างๆ แปลความหมายอักษรย่อแบบเดาสุ่ม ส่วนบรรดาคนสนิทเริ่มเข้ามาแสดงความยินดีในอินสตาร์แกรมส่วนตัว และสิงหาก็พร้อมอวดเต็มที จากการยินดีก็เริ่มเอ่ยแซวด้วยความหมั่นไส้
เพื่อนสนิททุกคนพร้อมใจกันอยากฉลองในโอกาสพิเศษนี้ เมื่อเพื่อนอยากสิงหาก็ตามใจ เพราะเป็นโอกาสที่เหมาะจะฉลองที่สุด กว่าจะหาวันว่างได้ตรงกันของทั้งห้าคนก็คือกลางเดือนซึ่งใกล้ถ่ายหนังเสร็จพอดี แถมร้านก็อยู่ในขั้นตอนสุดท้ายก่อนเปิดจริง ระบุวันเวลาเรียบร้อยเขาก็บอกให้เพื่อนในกลุ่มเป็นคนจัดการเรื่องอาหารมาเองว่าอยากกินอะไรเพราะเจ้าของห้องไม่มีเวลา และแฟนเจ้าของห้องไม่สะดวกจะซื้อของหิ้วขึ้นห้องมาให้ ปาร์ตี้ครั้งนี้จัดที่ห้องสิงหา เพื่อนทุกคนเตรียมเก็บเสื้อผ้ามาค้างเต็มที่ น่านนทีก็ถูกชวนให้ค้างด้วยซึ่งสิงหาสนับสนุนความคิดนี้ เพื่อนๆ ต่างคุยกันในกลุ่มไลน์กันอย่างคึกคัก ใครจะเตรียมเครื่องดื่มอะไรมา มีใครได้ของใหม่เอามาลอง ของเก่าที่เคยดื่มด้วยกันหมดหรือยัง ส่วนสิงหาก็ปลีกตัวไปคุยกับน่านนทีสองคน ความหวานไม่ได้มากขึ้นแต่ความสุขและรอยยิ้มของทั้งคู่ก็ทำให้คนอื่นรู้ว่ากำลังมีความสุข คุยกันทุกวันเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือสถานะที่เปลี่ยนไป
“บอกฝันดีครับพี่สิงให้ฟังก่อนแล้วจะปล่อยไปนอน” สิงหาแกล้งรั้งคนง่วงนอนไว้ น่านนทีไม่ยอมเรียกเขาว่าพี่ เอาแต่บอกว่าไม่ชิน ไม่ถนัด แต่เขาคิดว่ามีอะไรมากกว่านั้น ทุกครั้งที่บอกให้เรียกพี่ น่านนทีจะกัดปากตัวเองอย่างประหม่า กวาดสายตามองซ้ายมองขวา กว่าจะยอมพูดออกมาเบาๆ แก้มก็แดงฟ้องอาการตัวเอง
“ไม่เอา ง่วงแล้ว ไม่เล่นนะ นะๆ”
“โอเคๆ ฝันดีนะครับ ฝันถึงกันนะ”
“ครับ ฝันดีครับ...พี่สิง” เสียงอู้อี้ของคนซุกหน้าในผ้าห่มฟังแทบไม่ได้ยิน แต่กลับทำให้คนฟังยิ้มแก้มปริ...น่ารักจริงๆ นะเนี่ย
“สิงโว้ย!! เข้าฉากกกกกก” นักรบหยิบโทรโข่งตะโกนเรียกลั่นกอง พระเอกหนุ่มสะดุ้งรู้ตัวว่าเหม่อจนลืมไปว่าอยู่ในกองถ่าย เสียงทีมงานและนักแสดงที่แอบมองหัวเราะลั่นกับอาการสะดุ้งของพระเอกหนุ่ม หลายคนพอจะเดาได้และบางคนก็เสียดาย ท่าทางพระเอกสุดหล่อของพวกเราคงจะมีแฟนแล้ว
คืนก่อนถึงวันนัดหนึ่งวัน เต้แวะเอาของมาเก็บในห้องสิงหาก่อนจะขับรถเลยไปนอนค้างที่บ้านพ่อแม่
“ขนอะไรมาเยอะจังวะ” สิงหาช่วยเต้ยกกล่องเครื่องดื่มขึ้นมาหนึ่งลัง กระเป๋าเป้อีกหนึ่งใบ ขณะที่เต้ลากขนาดกลางหนึ่งใบและขนาดใหญ่อีกใบ
“ของจำเป็นทั้งนั้น ที่คุยในไลน์กลุ่มไง” เต้ลากกระเป๋าตัวเองไปไว้ในห้องนอนเพื่อนก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาจัดของในกระเป๋าอีกที
“ว่าแต่ปิงโอเคนะ” เขาลากๆ วางๆ แล้วเดินตัวปลิวออกจากห้องมากดลิฟต์รอสิงหาที่เดินตามมา
“โอเคดิ กับพวกมึงก็เคยเจอบ่อยๆ อยู่แล้ว เดี๋ยวกูโทรขอพ่อแม่เขาอีกที” สิงหาแตะคีย์การ์ดกดลิฟต์ลงไปส่งเพื่อนชั้นล่าง
“มึงคุยเรื่องเดียวกับกูรึเปล่าเนี่ย” เต้จ้องเพื่อนอย่างจับผิด สิงหาไม่น่าใจเย็นขนาดนี้ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับน่านนที แฟนมันกลัวผีมากไม่ใช่หรือไง
“อะไรวะ ไม่ใช่ห่วงที่ปิงจะมาค้างกับกูครั้งแรกเหรอ”
“ไอ้ห่า อายุตั้งเท่าไรกันแล้วจะห่วงเพื่อ! อย่าบอกนะว่ามึงไม่อ่านไลน์เลย” พูดจบเขามองสิงหาที่ยกมือเกาท้ายทอยอย่างเก้อเขิน มิน่าถึงส่งแต่สติ๊กเกอร์ ที่แท้ไม่ได้สนใจเพื่อนๆ เลย
“กูไม่ค่อยว่าง เห็นพวกมึงพิมพ์กันเยอะก็เปิดผ่านๆ เฉยๆ ก็เห็นคุยกันเรื่องใครเอาเหล้าอะไรมาไม่ใช่เหรอ” ช่วงก่อนนี้เขาถ่ายแต่ฉากหนักๆ เวลาเห็นแจ้งเตือนในไลน์กลุ่มก็เลื่อนอ่านบรรทัดสุดท้าย วันหนึ่งพวกมันคุยกันเป็นร้อยข้อความเขาไม่ขยันย้อนอ่านทั้งหมดหรอก
“เหี้ยแล้วไอ้สิง มึงลืมใช่ไหมเนี่ย ที่นัดกันมาจับผีห้องนี้ไง พวกกูไม่ใช่จะค้างเพราะมึงมีแฟนใหม่นะ พวกกูค้างเพราะจะดักจับผี ไอ้ห่า แล้วเสือกชวนปิงมาอีก”
“อ้าว ก็มึงบอกปาร์ตี้สละโสด แล้วก็เตรียมงานวันเปิดร้าน” ร้านที่ร่วมหุ้นกับเพื่อนๆ เสร็จเรียบร้อยแล้วทุกอย่าง บาริสต้าประจำร้านก็ผ่านการฝึกอบรบเรียบร้อย รวมถึงพนักงานตำแหน่งอื่นๆ ก็ส่งไปอบรมคอร์สต่างๆ สำหรับทำงานบริการ ภายในร้านเหลือเก็บรายละเอียดนิดหน่อยให้ทุกคนเลยจะใช้โอกาสรวมตัวครั้งนี้จัดการทุกอย่างให้เสร็จสรรพ เขาก็คาดหวังว่าจะได้พาน่านนทีไปที่ร้าน หลังจากเคยพาไปตอนที่ยังรีโนเวทไม่เสร็จ
“ถ้าแค่นั้นจะหาวันยากอะไรขนาดนี้เล่า กินเสร็จแยกย้ายกันกลับบ้านนอน ร้านก็นัดเจอกันกลางวันเมื่อไรก็ได้ ต้องมาค้างทำห่าอะไร มึงๆๆ ไอ้ห่าสิง ไม่ยอมอ่านไลน์ ระวังปิงโกรธนะมึง” เต้อยากด่าเพื่อนที่สะเพร่าไม่อ่านไลน์กลุ่ม แต่ก็อยากสมน้ำหน้า ไม่รู้จะโดนแฟนทิ้งเพราะผีหลอกหรือเปล่า
“เหี้ยแล้ว ปิงโคตรกลัวผีเลย...พรุ่งนี้ก็ยังไม่ต้องดักไง วันถัดไปค่อยเริ่ม”
“มึงไปคุยกับไปพวกนั้นเอง พวกกูอุตส่าห์เคลียร์งานมานอนค้างเลยนะ มีเวลาห้าวันถ้าพรุ่งนี้ไม่เริ่มก็ลดลงไปหนึ่ง แต่กูว่าคนมากขึ้นอีกหนึ่งก็ดีนะเว้ย จะได้อุ่นใจ”
“อุ่นเหี้ยไร เดี๋ยวปิงร้องไห้”
“เรื่องของมึงเลย แก้ปัญหาเองนะครับ แต่บอกไว้ก่อน ไอ้ชวินไปเช่าพระพุทธรูปไว้ให้มึงแล้ว พรุ่งนี้เอาเข้าห้องก็ขอให้ปิงไม่ถามแล้วกัน โชคดีเว้ย” เต้โบกมือลาเพื่อนเดินออกไปขึ้นรถตัวเอง ทิ้งปัญหาใหญ่ไว้กับเพื่อน...ขอให้พรุ่งนี้ผีอย่าออกมาหลอกเลยนะ...สาธุ
—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
ในส่วนของคำเตือนตอนที่แล้วนั้นนนนน... :katai5: :katai5: :katai5:
น่าจะรู้ตั้งตัวตั้งแต่เลขตอนและชื่อตอนแล้ววววว :hao7: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 13-06-2019 23:09:23
เริ่มหัวข้อโดย: janehsih ที่ 13-06-2019 23:15:39
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 13-06-2019 23:42:54
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 13-06-2019 23:44:24
น้องร้องไห้แน่
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 14-06-2019 00:28:17
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 14-06-2019 00:54:01
แต่พี่สิงอ่านไลน์กลุ่มหน่อยก้ดี
ว่าแล้วต้องลืม 55555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: Philosophy ที่ 14-06-2019 01:28:33
เริ่มหัวข้อโดย: rainichxx ที่ 14-06-2019 02:44:17
ว่าแต่จะฉลองที่น้องยอมตกลงคบ ด้วยการดักจับผีกันหรอ 5555
ฮือออ สงสารปิงล่วงหน้าไว้เลย น้องงง
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 14-06-2019 04:21:38
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 14-06-2019 09:29:07
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 14-06-2019 10:09:48
เริ่มหัวข้อโดย: Tuffina ที่ 14-06-2019 10:26:13
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 14-06-2019 10:55:33
แต่ไม่แน่นะ ยิ่งกลัวยิ่งได้ใกล้ชิด พี่สิงก็อาจจะได้กำไรนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 14-06-2019 10:57:58
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 14-06-2019 11:20:52
คุณผีอย่าเพิ่งมานะ สงสารน้องปิง แค่เห็นอุปกรณ์จับผี น่าจะขึ้นสมองแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 14-06-2019 15:18:15
ถ้าโผล่เป็นตัวเป็นตนแล้ว
บทไม่เด่นจะโมโหแล้วนะ
น้องปิงจะร่วมขบวนการปราบผีแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 14-06-2019 17:44:04
เริ่มหัวข้อโดย: zeit ที่ 14-06-2019 19:28:03
ดีใจจังเลยยยยยย
ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ชอบที่จะเรียนรู้
ต่อไปจะมาล่าท้าผีกันละ
Sent from my HMA-L29 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 14-06-2019 19:39:48
ว้าววว ยินดี ดีใจ จุดพลุฉลองให้สิงหาจ้า
ตกลงคบกันแล้วนะ ไม่ต้องรออะไรอีกแล้ว
แต่อาการหึง และใส่ใจ รอคุยรอเคลียร์
คือคำตอบของทุกอย่างของการเริ่มต้นที่ดี
เหมือนปิงบอก ไม่มีคำพูดสวยหรู แต่ดูจากความจริงใจ
ปิง จะให้คุณสิงมานั่งรอปิงกินกุ้งอีกสามตัว ได้หรอ
แต่ก็ได้สินะ คนเค้ารัก เลยยอมให้ไง ชิชิ
แล้วที่ว่าจะมาตามล่านั้น เหมือนเต้บอกค่ะ ควรบอกปิง
เริ่มหัวข้อโดย: suginosama ที่ 14-06-2019 20:56:15
สงสารปิงล่วงหน้าค่ะ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 14-06-2019 21:32:47
ปาร์ตี้จับผี ฉลองสละโสด น่าสนใจจริงๆ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 14-06-2019 22:03:23
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 15-06-2019 01:33:49
:กอด1: :pig4: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: lovenine ที่ 15-06-2019 08:42:11
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 15-06-2019 15:45:20
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 15-06-2019 19:54:56
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 15-06-2019 23:10:37
แต่เป็นแฟนกันแล้วก็ต้อง
มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้านนะปิง 555
จะปล่อนให้สิงเจอผีหลอกคนเดียวไม่ด้ายยย
โดนหลอกไปพร้อมๆ กันเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 16-06-2019 08:21:44
ตอนหน้าผีจะโผล่มาหรือเปล่านะ มากันเต็มห้องไปหมดเลย 55555
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 16-06-2019 12:59:31
อ่านรวดเดียสเลยย
เค้าเป็นแฟนกัรแล้วส
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 16-06-2019 13:02:03
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 17-06-2019 08:57:02
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 17-06-2019 22:10:42
เริ่มหัวข้อโดย: Tonson777 ที่ 17-06-2019 23:11:18
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 18-06-2019 13:30:02
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 20-06-2019 22:28:54
สรุปการเปิดตัว กลายเป็นงานจับผี :jul3:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ น้องจี :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 20-06-2019 22:33:47
เริ่มหัวข้อโดย: kikie26 ที่ 22-06-2019 19:51:25
น้องปิงคนซื่อก็น่าเอ็นดูวววว ได้ใจพี่สิงคนหล่อไปเต็มๆ
แก๊งเพื่อนพี่สิงก็ดี ส่วนคุณผีนี่สิ สงสัยมากกก มาได้ไง มาทำไม
เรื่องรักก็เขินหรอกนะ แต่เรื่องผีนี่สิ แอบหลอนเบาๆ
รอช่วยจับผีค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 22-06-2019 22:17:40
15. ใครเอ่ย
การถ่ายทำดำเนินมาถึงช่วงท้าย ช่วงเดือนแรกกองถ่ายปักหลักอยู่ที่อยุธยาและนนทบุรี หลังจากนั้นก็ย้ายกองมาปักหลักในกรุงเทพฯ ทำให้ทุกคนเดินทางได้สะดวกมากขึ้นรวมถึงสิงหา วันนี้เขามาถึงกองถ่ายตั้งแต่ตีสี่ ถ่ายตั้งแต่เช้ามืดจนถึงห้าโมงเย็น คนขับรถมาจอดรอได้สักพักสิงหาก็บอกลาทีมงานและนักแสดงมาขึ้นรถ ออกจากบ้านเช่าที่เป็นโลเคชั่นถ่ายทำก็มุ่งหน้าไปรับน่านนทีที่บ้าน
“ถ้าปิงซุ่มซ่ามทำของที่ห้องพักก็ดุได้เลยนะพี่สิง รายนี้ชอบซุ่มซ่าม ขนาดแค่ในบ้านตัวเองอะไรเปลี่ยนที่นิดหน่อยก็เดินชนตลอด ทนไม่ไหวก็ไล่ขึ้นแท็กซี่กลับมาได้เลย” แม่ยืนฝากฝังลูกชายคนเล็กด้วยความเป็นห่วง นานๆ ลูกจะขอไปนอนค้างที่อื่น
“โหแม่ ปิงขึ้นไปเอากระเป๋าแป๊บเดียวเผาใหญ่เลยนะ ไม่ได้เป็นขนาดนั้นสักหน่อย”
“ไปนอนห้องเขาก็ทำตัวดีๆ นะลูก ห้องเขามีแต่ของสวยๆ แพงๆ อย่าลืมหยิบปิ่นโตไปด้วยล่ะ แม่เขาเตรียมของกินไว้ให้” พ่อโบกพัดคลายร้อน มองลูกชายหิ้วกระเป๋าเป้ลงมาจากห้อง คนเป็นพ่อเป็นแม่มีหรือจะดูไม่ออกถึงความสัมพันธ์ของลูกชายกับเพื่อนใหม่ลูกคนนี้ ทั้งหน้าตาฐานะหรือแม้แต่อาชีพ ไม่มีอะไรที่ทำให้มาสนิทกันได้เลย แต่อีกคนกลับค่อยๆ เข้ามามีบทบาทในชีวิตของลูกชาย เริ่มจากผูกปิ่นโต ช่วยงานบุญ จนเริ่มไปรับไปส่ง พ่อคุยกับแม่หลายครั้งว่ามันยังไง มันจะดีหรือถ้าปล่อยไป แต่เห็นลูกมีความสุขมากขึ้นทุกวันก็ได้แต่ยอมรับด้วยความเป็นห่วง หวังว่าคนที่แม่ค้นหาประวัติจนผันตัวเป็นแฟนคลับจะดีจริง ไม่มาหลอกให้ลูกของพ่อเสียใจ
“ไปแล้วน้า นอนสองคืนเองเดี๋ยวก็กลับ มากอดก่อน อย่าพากันนอนดึกล่ะ เดี๋ยวปิงโทรหา สวัสดีครับผม” น่านนทีเดินไปหยิบปิ่นโตตามที่พ่อบอก แวะกอดแม่แล้วเหวี่ยงไปมาเบาๆ จนได้ยินเสียงบ่นก็ปล่อย เดินมากอดพ่อแน่นๆ อีกครั้ง ก่อนเดินตามสิงหาที่ไหว้ลาพ่อแม่ออกจากบ้าน พ่อเดินมาส่งถึงข้างรถ กำชับว่าอย่าลืมโทรมา ใจคนที่ไม่ค่อยไปค้างนอกบ้านเริ่มแกว่ง พ่อแม่ต้องเหงาแน่ๆ เลย หันไปกอดอีกสักที โบกมือบ๊ายบายแม่อีกรอบก่อนขึ้นรถจากมา
“ปกติไม่ค่อยไปค้างนอกบ้านเหรอปิง” สิงหาถามน่านนทีที่นั่งคนเดียวด้านหลัง หน้าตาเริ่มหงอยตั้งแต่กอดลาพ่อแม่ ขึ้นรถยกมือไหว้สวัสดีคนขับรถแล้วก็เหลียวไปมองพ่อแม่ที่เดินกลับเข้าบ้าน เพิ่งจะหันหน้ากลับมาตอนรถพ้นซอยบ้าน
“แทบไม่เคยเลย เพื่อนสนิทปิงเป็นผู้หญิงไง จะไปค้างด้วยก็ไม่ได้ พอตอนพวกมันอยู่หอก็มีแฟนอีก ปิงก็ไปค้างไม่ได้อีก ตื่นเต้นนะเนี่ย” น่านนทีคิดว่าเข้าใจพ่อแม่เพื่อนดี ถึงเขาจะไม่สนใจผู้หญิง แต่เขาก็คือผู้ชายคนหนึ่ง จะให้ไปเที่ยวค้างคืนกับลูกสาวคนอื่นมันก็ยังดูไม่ดีอยู่ดี แต่เรื่องแอบอยู่หอพักกับแฟน ถ้าพ่อแม่ไม่รู้ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
“ผมมีแผนจะชวนปิงไปเที่ยวด้วย อย่างนี้จะไปได้ไหมครับ ไปหลายวันนะ”
“ได้สิ ไม่มีปัญหาหรอก พ่อแม่ปิงไม่ได้หวงอะไร แต่ส่วนใหญ่ปิงไม่ค่อยได้ไปไงก็เลยห่วงนิดนึง เคยไปเที่ยวทะเลกับพี่หมุดพ่อแม่ก็ไม่ว่า ถ้าไปค้างคืนส่วนใหญ่ปิงไปกับกลุ่มพี่หมุดมากกว่า คุณสิงจะชวนไปไหนเหรอ”
“ยังไม่รู้เลย แค่อยากไปนอนพักผ่อนต่างจังหวัด ตั้งแต่กลับมายังไม่ได้เที่ยวเลย” สิงหายอมรับว่าห่างหายจากงานแสดงไปนานแต่เขาเชื่อมั่นในตัวเองว่าความสามารถยังมีอยู่ แต่คิดไม่ถึงว่าตัวละครล่าสุดที่ได้รับบทบาทนี้จะทำให้เขาเครียดได้ขนาดนี้ ถ่ายทำเสร็จเมื่อไรต้องหาเวลาว่างไปปรับสภาพจิตใจตัวเองสักนิด
“ช่วงนี้มีที่เที่ยวฮิตๆ เยอะเลยนะ ปิงชอบนั่งดูคลิปในยูทูป สวยๆ ทั้งนั้น คุณสิงเน้นกินหรือเน้นถ่ายรูปล่ะ”
“เน้นนอน”
“โหหห นอนอยู่บ้านก็ได้เหอะ”
“ฮ่าๆๆ ก็ผมอยากไปนอนเปลี่ยนบรรยากาศเฉยๆ พักผ่อนสมอง ไปดูไว้ก่อนเผื่อพ่อแม่มาถึงจะได้พาไปไง พ่อแม่ผมไม่ค่อยชอบที่คนเยอะๆ ให้นอนในโรงแรมทั้งวันก็ได้ถ้าบรรยากาศดี อยากได้แนวนั้นน่ะ มีแนะนำไหมครับคุณคอนเซียซ”
“อ๋อออ ถ้าแนะนำในฐานะคอนเซียซก็มีเยอะเลยครับ ถ้าเน้นธรรมชาติช่วงนี้ขึ้นเหนือก็ดี อากาศจะเย็นกว่าภาคอื่นหน่อย เชียงใหม่เชียงรายหรือน่านก็เป็นตัวเลือกที่ไม่เลว หลังๆ กระแสท่องเที่ยวที่น่านมาแรง อย่างคุณสิงน่าจะเคยไปเชียงใหม่เชียงรายบ้างแล้ว ที่สวยๆ ก็ยังเป็นที่เดิมๆ แต่น่านเพิ่งฮิตเป็นกระแสไม่นาน ลองไปน่านก็ดีนะครับ หรือถ้าอยากไปทะเลก็ลงใต้ไปเลย นอกจากกระบี่ ภูเก็ต ระนอง ปิงแนะนำพังงากับสตูล ที่พักติดหาด เป็นธรรมชาติมาก ถ้าถึงห้องเดี๋ยวปิงเปิดรีวิวในเว็บให้ดู” พอสิงหาเอ่ยถึงหน้าที่ตัวเอง ความรู้และข้อมูลที่สั่งสมมาเริ่มพรั่งพรูออกจากปากเล็กๆ ไม่หยุด แนะนำที่นั่นต่อด้วยที่นี่ ถ้าไปจังหวัดนี้ต้องลองไปกินอาหารพื้นเมืองขึ้นชื่ออันนั้น ถ้าไปที่นี่อย่าลืมซื้อของฝากประจำจังหวัด หากินยาก เสียงแจ้วๆ พูดจนคนขับรถยังแอบอมยิ้มกับความช่างจ้อ
ในลิฟต์ระหว่างขึ้นห้องน่านนทีก็ยังไม่หยุดพูด จบเรื่องแนะนำที่เที่ยวต่อเรื่องสถานที่ที่ตัวเองเคยไปเที่ยวกับวีรกรรมต่างๆ ส่วนใหญ่เป็นการเผาพี่ชายพี่สาวทั้งนั้น สิงหาช่วยหิ้วปิ่นโต มองกระเป๋าใบเล็กที่เจ้าของถือไว้ในมือ เทียบกับสัมภาระของเพื่อนตัวเองแล้วต้องส่ายหน้าเบาๆ ถ้าน่านนทีเตรียมมาเยอะได้ครึ่งหนึ่งของพวกนั้นจะดีมากเลย
“คุณสิงส่ายหน้าทำไมครับ ไม่เชื่อหรือว่าพี่ๆ ชอบแอบแกล้งปิงลับหลังจริงๆ”
“ไม่ใช่ ผมเชื่อว่าพี่ชายปิงต้องแกล้งปิงแน่ๆ เป็นธรรมดาของน้องคนเล็กที่มักโดนแกล้ง แต่เขาก็แกล้งเพราะรักนั่นแหละ ทำไม ปิงแอบโกรธย้อนหลังด้วยเหรอ”
“ไม่ใช่ แต่บางทีก็นึกแค้นเหมือนกัน สองคนนั้นเวลารวมหัวกันชอบแกล้งแต่ปิง มีแค่พ่อที่เข้าข้างปิงคนเดียว ส่วนแม่ก็นั่งหัวเราะ ปิงเลยหยวนๆ ถือว่าสองต่อสอง จริงๆ ที่โกรธเพราะบางครั้งแกล้งแรงไปไง อย่างแกล้งทิ้งปิงไว้ในปั๊มแล้วขับรถออกไปงี้ กว่าจะไปขับรถวนกลับมารับตั้งเกือบครึ่งชั่วโมง ไม่เห็นสนุกเลย” เขารักพี่ๆ นะ แต่เวลาพี่ๆ รวมตัวกันแกล้งเขาแล้วมันโมโห อยากด่าแรงๆ แต่เคยโดนพ่อตีเลยไม่กล้าด่าอีก ช่างเถอะ เรื่องพวกนี้มันผ่านมานานแล้ว เขาโตแล้วไม่ค่อยมีใครแกล้งแล้วล่ะ ที่เล่าให้สิงหาฟังเพราะจะได้รู้ว่าเขาไม่ชอบให้แกล้งแรงๆ ยิ่งเคยบอกว่าอยากแกล้งเขา พอเริ่มคบกันตอนนี้เลยระแวงว่าจะโดนอะไรหรือเปล่า โชคดีที่ที่ผ่านมาไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากเดิมเท่าไร ยกเว้นเดี๋ยวชอบแตะนั่นแตะนี่ ไม่ได้หวงตัวนะ แค่ไม่ชอบให้จับเอวโดยไม่บอกก่อน มันแขม่วพุงไม่ทัน เนี่ย! แค่เดินออกจากลิฟต์ก็แตะหลังอีกแล้ว
น่านนทีนั่งมองเพื่อนสิงหาที่ทยอยกันเอาข้าวของที่เตรียมมาไปจัดเก็บ ก่อนนี้ตอนที่มาถึงห้องสิงหาก็โทรไปบ่นเพื่อนแล้วรอบหนึ่ง เพราะเพื่อนทั้งสามไม่ยอมมาเตรียมอาหารรอแต่ไปนั่งรอบนห้องชวิน พอลงมาถึงห้องก็ทำตัวแปลกๆ ซุบซิบกันเสียงดังแต่ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง นอกจากกระเป๋าเสื้อผ้าที่เตรียมมายังมีอาหาร ขนม เครื่องดื่ม และ...พระพุทธรูป
“คุณชวินเอาพระมาทำไมเหรอครับ” น่านนทีมองคนอุ้มพระที่ยังหาที่วางไม่เจอ ทำท่าจะเดินไปทางห้องทำงานแต่ก็เดินย้อนกลับมาห้องนั่งเล่น เขานั่งมองอยู่ในครัวมาสักพักแล้ว
“เอาไว้ไหว้ไงปิง ห้องสิงมันไม่มีพระเลย เราคนไทยนับถือพุทธก็ต้องมีพระติดห้องนะ” ชวินตะโกนตอบแฟนเพื่อนที่นั่งกินขนมบนเก้าอี้สตูลหน้าเคาน์เตอร์ครัว ส่วนเจ้าของห้องจัดแจงเอาหม้อไฟฟ้ามาต่อสายเสียบกลางห้องนั่งเล่น บอกให้ย้ายไปกินในครัวก็ไม่ไป ให้เอาพระไปไว้ในตู้ก็ไล่ให้เอาไปไว้เอง ถ้าเขากล้าเข้าไปเองจะต้องยืนอุ้มพระอยู่ทำไม ส่วนเต้กับโบ้บอกจะเอากระเป๋าไปเก็บในห้องแต่งตัวสิงหา เข้าไปสิบนาทีแล้วยังไม่ออกมาเลย ทีตอนจะลงมาล่ะแย่งกันขออุ้ม พอมาถึงเกี่ยงกันเอาไปวาง…ไอ้พวกป๊อด
“แล้วจะไปวางไว้ตรงไหนล่ะครับ ห้องคุณสิงไม่มีตรงไหนวางได้เลย” น่านนทีลุกจากเก้าอี้มาช่วยมองหา ห้องของสิงหาไม่ค่อยมีชั้นวางสูงสำหรับวางพระพุทธรูปได้ แถมยังองค์ใหญ่ขนาดนี้ยิ่งหาที่ยาก
“ว่าจะเอาไว้ในห้องทำงานมันน่ะปิง มีตู้หนังสืออยู่”
“ไอ้เหี้ยวิน” สิงหาที่วุ่นกับการเตรียมอาหารเพราะแฟนเริ่มหิวหันมาด่าเพื่อนทันที
“อะไรมึง ไว้ห้องทำงานน่ะดีนะ การงานจะได้ราบรื่น” ชวินทำหน้าซื่อ พูดแนะนำเพิ่มความน่าเชื่อถือให้คนตาแป๋วยืนฟัง
“เอาไปวางโต๊ะหัวเตียงก่อน พรุ่งนี้ค่อยไปไว้ที่ตู้” สิงหาแนะนำ ตอนนี้เขากำลังปรุงซุปสำเร็จรูปในหม้อยังไม่สามารถวางมือได้ เพื่อนอีกสองคนก็หายหัว ไม่มีใครช่วยเขาเลย
“เอาไปไว้เลยก็ได้ เดี๋ยวปิงช่วย” คนอยากช่วยเดินลิ่วนำไปที่ห้องทำงาน สิงหาหันขวับไปจะห้ามแต่อีกฝ่ายถึงหน้าประตูห้องแล้ว
“มาสิครับคุณชวิน หนักนะ ถือนานแล้ว” คนใจดีถอยหลังกลับมากวักมือเรียก ไม่ได้สังเกตว่าสองมือที่อุ้มพระกำลังสั่น สองขาค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ อยากปฏิเสธแต่...ไม่ทัน
แอดดด
น่านนทีเปิดประตูเข้าห้องไปแล้ว สิงหารีบวางงานทุกอย่าง ลากชวินเดินเข้าห้องตามน่านนทีไปติดๆ คนกลัวผีแต่ขี้ลืมมันเป็นเรื่องดีใช่ไหม สิงหารู้ว่าแฟนตัวเองขี้กลัวมากเลยไม่เล่าอัพเดทเกี่ยวกับผีในห้อง ปล่อยให้อีกฝ่ายเข้าใจไปเองว่าทำบุญห้องแล้วช่วยไล่ผีได้ ไม่ใช่ยิ่งไล่ยิ่งเฮี้ยน
“ไว้ที่ตู้นี้ใช่ไหมครับ ชั้นยังว่างอยู่เลย วางช่องนี้น่าจะได้ คุณชวินลองเอามาวางสิครับ ปิงว่าน่าจะพอดีนะ” น่านนทียืนมองตู้หนังสือบิวท์อินติดผนัง ส่วนใหญ่ยังว่างไม่มีอะไรวาง มีบางช่องที่เก็บถ้วยรางวัลต่างๆ มีหนังสือบ้างนิดหน่อย
“เอาวางตรงนี้ก็ได้ปิง เปิดให้หน่อยครับ” ชวินนั่งลงที่หน้าตู้ชั้นล่างสุดริมสุด เขาจำได้ แม้จะเห็นแค่จากคลิปก็ตาม แต่จำได้แม่น...มุมนี้เลย
“อ้าว ทำไมไว้ชั้นล่างล่ะ พระต้องไว้สูงๆ”
“เอ้อ...คือ ผมไปดูฮวงจุ้ยมา มุมนี้ดี วางแล้วดี เปิดสิวะสิง” ชวินพยักหน้าให้เจ้าของห้อง บอกตามตรงเขาไม่ได้ตั้งใจจะนั่ง แต่พอเห็นตู้แล้วเข่ามันอ่อน มือไม้ก็เริ่มอ่อน จะอุ้มพระไม่ไหวแล้ว
สิงหาเปิดตู้ให้เพื่อน ถามว่ากลัวไหม ก็มีหวั่นๆ บ้าง แต่มือสั่นให้คนที่ยืนงงอยู่กลางห้องเห็นไม่ได้ ด้านในตู้โล่งว่างอย่างที่ควรจะเป็น เพื่อนสะกิดหลังแล้วส่งพระพุทธรูปใส่มือเชิงบังคับ เขาค่อยๆ วางลงในตู้ พื้นที่ของตู้มีขนาดพอดี เหลือความสูงนิดหน่อย วางเรียบร้อยก็เลื่อนให้เข้าไปข้างในอีกนิด ยกมือพนมท่องนโมสามจบ เพื่อนที่นั่งข้างหลังก็เริ่มท่องตาม น่านนทีที่ยืนงงเลยนั่งลงท่องด้วย กราบพระสามครั้งแล้วปิดตู้เป็นอันจบภารกิจ
“อ๊าก!!!” เสียงชวินร้องตะโกนประสานกับอีกสองเสียงจนสิงหาสะดุ้ง ผงะห่างจากตู้ตามสัญชาตญาณ น่านนทีที่กำลังจะลุกก็ตกใจจนเซเกือบล้ม
“ไอ้พวกเหี้ย!!! เสือกมายืนหน้าประตู กูหันมาตกใจหมด ไอ้ห่านี่”
“ขอโทษๆ ก็เห็นหายไปเงียบๆ เลยมาดู มาๆ ออกมาเหอะ” เต้กวักมือเรียกคนในห้องให้ออกมา เขากับโบ้เอากระเป๋าไปเก็บในห้องแต่งตัวสิงหาแล้วก็ยืนถ่วงเวลารอให้ใครสักคนเอาพระพุทธรูปไปเก็บในตู้ แต่พอเสียงข้างนอกห้องเงียบ สองคนเพื่อนเกลอก็เริ่มใจไม่ดี ข้างนอกมีสามข้างในมีสอง สุดท้ายเลยเดินตามๆ กันออกมามองหาเพื่อน เห็นประตูห้องทำงานแง้มอยู่เลยจับมือกันทำใจกล้าเดินมาดู ทันยกมือไหว้ก่อนปิดตู้พอดี ใครจะไปคิดว่าเจ้าของพระจะหันมาเห็นแล้วตกใจขนาดนี้ เล่นเอาตกใจตามไปด้วยเลย
“คุณสิงๆ...อืม” น่านนทีเดินมาจับชายเสื้อสิงหาตอนเดินเบียดกันออกจากห้องทำงาน ใจหนึ่งก็อยากถาม แต่อีกใจก็คิดว่าไม่ถามดีกว่า ถ้าไม่พูดออกมาก็คือไม่รู้ เมื่อไม่รู้ก็ไม่ต้องกลัว แต่อาการของเพื่อนๆ สิงหามันส่อพิรุธเหลือเกิน...อยากรู้แต่ไม่อยากกลัว ทำยังไงดี
“ว่าไงครับ” สิงหาปิดประตู ดึงมือที่จับเสื้อมากุมไว้ พาเดินมานั่งลงกลางห้อง ปล่อยให้แขกอีกสามคนจัดอาหารเครื่องดื่ม
“ถ้าปิงถามปิงคิดว่าต้องกลัวแน่เลย ปิงควรถามไหม”
“ไม่ควรครับ”
“ฮือออออ กลัวแล้วอะ” เสียงครางฮือแบบไม่มีน้ำตาทำให้สิงหาหัวเราะออกมา แม้แต่ชวินก็หลุดยิ้ม ขนาดยังไม่บอกอะไรยังทำท่าจะร้องไห้ มือเกาะติดสิงหาไม่ปล่อยเหมือนลูกเป็ดเดินตามแม่
“อ้าว ฮ่าๆๆ เอาน่า มีพระแล้วไง”
“ฮือออ พระเป็นๆ ยังเอาไม่อยู่ พระจำลองจะเอาอยู่เหรอ”
“โห พูดซะหมดความขลังเลย คนอยู่เยอะแยะ ไม่มีอะไรหรอกน่า ก่อนนี้ก็มาห้องบ่อยไม่เห็นเป็นไรเลย อย่าคิดมาก ไอ้พวกนี้มันบ้า” คนบ้าสามคนแทบอยากจะด่ากลับคนไม่บ้า เห็นผีแล้วกลัวเรียกว่าบ้า แล้วไอ้คนที่เห็นก็แล้ว โดนลากขาก็แล้ว แต่ยังอยู่ร่วมกับผีได้ควรเรียกอะไร
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 22-06-2019 22:34:16
นี่เอารูปอาหารมาเบี่ยงเบนความสนใจใช่ไหมคะ? 555555 ว่าปิงกลัวขึ้นสมอง เรานี่ก็ไม่ต่างนะ ทั้งกลัวทั้งอยากอ่าน 5555 รอลุ้น 50% หลังดีกว่า ว่าจะมาไหม? งืออออ
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 22-06-2019 22:35:26
บรรยากาศในห้องนั่งเล่นอบอวลด้วยกลิ่นอาหารหอมฟุ้ง หม้อชาบูสองช่อง ช่องหนึ่งเป็นน้ำดำสไตล์ญี่ปุ่น อีกช่องเป็นหม่าล่าสไตล์จีน กระทะไฟฟ้าสำหรับย่างเนื้อ เครื่องดื่มนานาชาติวางข้างตัวแต่ละคนตามชอบ ความอึมครึมในช่วงแรกหายไปเมื่ออาหารเริ่มวาง แอลกอฮอลล์เริ่มมา น่านนทีไม่ใช่คนชอบดื่มแต่ตอนนี้เขาไม่อยากมีสติเท่าไร
“ปิงเพิ่งรู้ว่ามาจีบเพราะแรงยุของเพื่อนนะเนี่ย ไอ้เราก็นึกว่าเสน่ห์แรงเลยมีพระเอกมาจีบ โห่ หมดกัน”
“อย่าไปฟังพวกมันมาก มันแค่แนะนำเฉยๆ ผมไม่ได้จีบเพราะคนอื่นยุหรอกน่า แค่เห็นเพื่อนแนะนำจังเลยลองๆ ดูสิว่ามีอะไรดี” สิงหาแก้ตัวเมื่อเพื่อนพยายามอวดอ้างความดีของตัวเอง
“แล้วมีอะไรดี” น่านนทีรอคำตอบอย่างคาดหวัง...แล้วก็ผิดหวัง
“กินเก่งดี”
“โห ว่างี้เลยเหรอ ไหนบอกไม่อ้วน เนี่ยแล้วก็ชอบมาแซว” คนโดนแซววางตะเกียบเปล่าลงบนจาน ส่วนกุ้งที่เพิ่งคีบมาเข้าไปอยู่ในปากแล้ว
“บอกว่ากินเก่งไม่ได้บอกว่าอ้วนเลย กำลังพอดี” มือยื่นมาลูบเอวนิ่มๆ ที่เจ้าของหวงนักหวงหนา ลูบแป๊บเดียวก็ถูกตีมือ
“มือๆ ไม่ต้องมาจับเลย ชอบแอบจับเอวอะ ช่วงนี้อ้วน ห้ามจับ”
“โอเคๆ กินต่อ เอาหม่าล่าอีกมั้ยครับ” สิงหาตักเบคอนที่อีกฝ่ายชอบกินในซุปหม่าล่าขึ้นมาเตรียมใส่ถ้วยให้ แต่เมื่อเจ้าตัวปฏิเสธเขาก็รับมาจัดการเอง ช่วงวันหยุดยาวนี้เขามีหน้าที่ต้องทำคือเพิ่มน้ำหนักตัวเองให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ ก่อนกลับไปถ่ายฉากจบของเรื่อง
“ไม่เอา เผ็ด พี่โบ้อันนี้ของปิง ปิงจองไว้” ตะเกียบประจำตัวกดลงบนข้าวโพดในหม้อซุปน้ำดำจนโบ้ต้องถอยทัพเพราะคีบขึ้นมาไม่ได้
“อะไรวะ มีจองด้วย”
“ในชามยังมีอีกท่อน เอามาใส่สิครับ อันนี้ปิงจองก่อน” น่านนทีเอาตะเกียบกดข้าวโพดในน้ำซุปค้างไว้ไม่ยอมให้คนอื่นแย่ง เขาเล็งไว้ตั้งแต่เริ่มกินแล้ว ข้าวโพดต้มน้ำซุปจะหวานหอมมากๆ เป็นไอเท็มเด็ดของหม้อ พอๆ กับมันหมูบนกระทะหมูย่าง
สิงหามองเพื่อนสนิทกับคนรักแย่งของกินกันเหมือนเด็กๆ เขาไม่รู้ว่าด้วยอาชีพหรือนิสัยส่วนตัวถึงทำให้น่านนทีเป็นคนปรับตัวเข้ากับคนอื่นได้ง่าย ผูกมิตรเก่ง นั่งคุยกันไม่นานก็เรียกพี่เรียกน้อง มีแต่เขาที่ยังคงเป็น ‘คุณสิง’ อยู่คนเดียว
พื้นที่ห้องนั่งเล่นถูกเคลียร์เรียบร้อย ของทุกอย่างยกไปวางในครัวรอแม่บ้านมาเก็บกวาดวันพรุ่งนี้ โทรทัศน์กำลังฉายการถ่ายทอดสดฟุตบอลพรีเมียร์ลีกนัดสำคัญ เครื่องดื่มเริ่มเหลือน้อยลงเมื่อเกมการแข่งขันเริ่มดุเดือด เขาตะโกนเชียร์สลับข่มเต้ที่เชียร์คนละทีมโดยมีชวินช่วยเสริมเป็นระยะ เต้กับโบ้เชียร์ทีมเดียวกันแต่โบ้นั่งเชียร์นิ่งๆ ปล่อยให้เต้ลุยเดี่ยวมาปะทะฝีปาก กองเชียร์อายุน้อยนั่งหัวเราะตาเยิ้มอยู่ข้างๆ เป็นคนเดียวที่มือไม่ว่างสักข้าง ทั้งขวดเบียร์ ทั้งข้าวโพดทาเนยที่ไปเวฟมาแบ่งกันแทะกับชวิน การแข่งขันจบลงพร้อมความสะใจของกองเชียร์ คนแพ้อย่างเต้ได้แต่หงุดหงิด แพ้ทั้งในจอนอกจอ หันมามองกองเชียร์...นอนคอพับบนโซฟาไปซะแล้ว
“ไปนอนเหอะมึง ดึกแล้ว ปิงสลบไปแล้วนั่น” โบ้ลุกขึ้นเก็บรวบรวมขวดเครื่องดื่มต่างๆ กองรวมกันบนโต๊ะ หันมองแฟนเพื่อนที่หลับไปตั้งแต่เริ่มครึ่งหลัง
“เออ กูไม่อาบน้ำนะ ค่อยอาบตอนเช้า” ชวินลุกขึ้นพร้อมพูดความตั้งใจที่คิดเอาไว้โดยมีเต้พยักหน้าสนับสนุน
“เหม็นจะตายมึง ถ้าไม่อาบนอนนอกห้อง” เจ้าของห้องอย่างสิงหาปฏิเสธความคิดนี้ กลิ่นไม่ใช่เล่นๆ ถ้าไม่อาบน้ำนอนไม่ไหวแน่ๆ
“โหไอ้สิง ไอ้เพื่อนรัก อาบสิทำไมจะไม่อาบ เหม็นตัวเองจะแย่แล้ว อี๋ ห้องน้ำอยู่ไหนน้า ขออาบในห้องนอนก่อนล่ะจ้า” ชวินรีบเปลี่ยนความคิด เดินตรงไปหน้าห้องนอนก่อนจะเดินย้อนกลับมา
“มีใครอยากอาบพร้อมกูไหม จะได้เร็วๆ”
“กูๆ กูอาบ ไปๆ ของวางไว้งี้แหละ เช้าค่อยมาเก็บ” เต้รีบลุกเดินไปกอดคอชวินเพื่อนรัก บอกโบ้กับสิงหาที่ยังจะชักช้าเก็บแก้วเก็บขวดกันอยู่ เจ้าของห้องมองหน้าเพื่อนสลับกับซากของกินกลางห้องแล้วก็ต้องเห็นด้วย ยอมรับว่าเมาและขี้เกียจเหมือนกัน
“ปิง ปิงครับ ไปนอนในห้องไป ลุก” สิงหาสะกิดปลุกคนเมาหลับคนแรก น่านนทีสะบัดหน้าหนีคนกวนใจก่อนปรือตาขึ้นมอง เห็นหน้าแฟนใกล้ๆ ได้ยินเสียงคนอื่นแว่วมา เขาเหลียวมองรอบห้องเห็นโทรทัศน์ปิดไปแล้ว มีเพียงเขานั่งอยู่บนโซฟาคนเดียวเลยค่อยๆ ลุกขึ้นตามแรงดึงที่ช่วยฉุด เดินงัวเงียตามเจ้าของห้องเข้ามาในห้องนอน
“เดี๋ยวก่อนมึง ให้ปิงอาบก่อน มึงสองคนไปอาบห้องข้างนอกก็ได้” สิงหาเดินประคองหลังน่านนทีมาจนถึงในห้องรีบตะโกนห้ามเพื่อนที่กำลังค้นเสื้อผ้าในกระเป๋า
“ไม่เอา กลัว” เต้ส่ายหน้าดิก ชวินก็เช่นกัน
“กลัวเหี้ยอะไร ก็อาบตั้งสองคน เอาไอ้โบ้ไปด้วยดิ อาบพร้อมกันไปเลยจะได้เร็วๆ”
“แอ๊ะๆๆ ไล่เพื่อนออกจากห้องมีเหตุผลอะไรรึเปล่าน้า” ชวินนึกขำกับความเนียนของเพื่อน จะทำอะไรน้า ไล่เพื่อนออกนอกห้องหมดเลยแบบนี้
“จะไปไม่ไป” เจ้าของห้องเริ่มเสียงแข็งใส่ คนง่วงนอนที่ยืนเซมองการเถียงกันของทั้งสี่คนด้วยสายตาว่างเปล่า คำพูดไม่ได้เข้ามาในหัวเลย ตอนนี้น่านนทีอยากทิ้งตัวลงนอนต่อมาก
“ไปก็ได้ ไปกันพวกเรา เจ้าของห้องเขาไล่แล้ว” ชวินกอดคอเต้และโบ้เดินไปหยิบเสื้อผ้าก่อนเดินออกจากห้องนอน ทิ้งคู่รักอยู่ในห้องตามลำพัง
“ปิงไปอาบเลยครับ ไม่ต้องฟังพวกมันมาก ถ้าเมามากไม่ต้องล็อคประตูนะ”
“ไม่เมาๆ แค่มึนๆ ง่วงๆ ปิงขอยืมผ้าเช็ดตัวหน่อยครับ”
“อยู่ในห้องน้ำเลยครับ เปิดลิ้นชักดูมีพวกแปรงสีฟันด้วยนะถ้าไม่ได้เอามา”
“โอเคๆ” น่านนทีค้นเสื้อผ้าในกระเป๋าตัวเอง เดินตัวปลิวผ่านห้องแต่งตัวเข้าไปในห้องน้ำ ตาที่หรี่ปรือโตขึ้นมาเกือบเท่าปกติ ผนังห้องด้านหนึ่งที่ติดกับอ่างอาบน้ำเป็นกระจกเต็มบาน มองเห็นวิวตอนกลางคืนสวยมาก เขาวางเสื้อผ้าไว้บนอ่างล้างหน้าแล้วเดินไปมองใกล้ๆ เอาหน้าผากแปะกระจกมองลงไปข้างล่าง ไม่เคยมองวิวกลางคืนของที่ทำงานตัวเองมาก่อนเลย ไฟสว่างเต็มไปหมด
“ปิงครับ ไหวรึเปล่า”
“ไหวๆ ปิงดูวิวเฉยๆ เพิ่งรู้ว่าอ่างอาบน้ำอยู่ตรงนี้เลย ตอนอาบน้ำคงเซ็กซี่น่าดู” เขาหันมาแซวเจ้าของห้องที่เดินมายืนข้างๆ น่านนทียอมรับว่าตอนแรกก็เมาอยู่หรอก แต่พอหลับไปงีบหนึ่งก็เริ่มมีสติขึ้นมาบ้าง นานๆ จะมีโอกาสสังสรรค์กับคนอื่นแบบนี้เขาเลยดื่มเยอะไปหน่อย
“ยังไม่เคยแช่เลย ลองไหมครับ” สิงหาก้มหน้าถามคนตาโตใกล้ๆ ไม่รู้น่านนทีเมาหรือเปล่า แต่เขาเมาแน่ๆ ใจจริงก็ไม่คิดจะไล่เพื่อนไปเพราะหวังอะไร แค่ห้องน้ำกับห้องแต่งตัวมันเชื่อมกัน ประตูห้องน้ำก็เป็นกระจกฝ้าอีก เขาอยากให้แฟนอาบน้ำอย่างสบายใจแล้วเขาก็จะได้สบายใจด้วย สรุปคือหวงนิดๆ นั่นแหละ
“ไม่ต้องก้มลงมาเลย ออกไปได้แล้วครับ ปิงอยากอาบน้ำนอนแล้ว” เขาย่นคอหนีคนที่ก้มหน้าลงมา แต่หนีมือที่โอบเอวไว้ไม่ได้
“อยากกอดปิงจัง คืนนี้ขอนอนกอดได้ไหม”
“ฮื้อออ คุณสิงอะ เมาแล้วแน่ๆ”
“เมาแต่สติเต็มร้อยนะ ไม่อยากขอตอนพวกนั้นอยู่เดี๋ยวปิงอาย นะ พวกนั้นนอนบนพื้น มองไม่เห็นหรอก”
“...กอดอย่างเดียวนะ” คนแก้มแดงตอบรับเบาๆ ไม่เข้าใจทำไมสิงหาชอบขอนั่นขอนี่ ยิ่งขอมันยิ่งอายไม่รู้หรือไง
“ไม่ทำอย่างอื่นหรอก เดี๋ยวพวกมันเห็น ผมหวง”
“ก็ได้ แต่ห้ามกอดเอว พุงกำลังป่อง ปิงเขิน” เขาพูดพลางจับมือสิงหาออก แต่เจ้าของมือรั้งไว้เขาเลยพยายามดันให้มือลงมาแปะที่สะโพกแทน
“โอเคครับ ขอหอมแก้มด้วยได้ไหม” สิงหาก้มลงกระซิบขอเบาๆ ข้างหูนิ่ม ทิ้งสัมผัสริมฝีปากไว้ข้างขมับเบาๆ
“ไม่ต้องเลย ออกไปได้แล้ว ขอไปเรื่อยเลยอะคุณสิง ออกไปนะ นะๆ”
“หอมแก้มทีเดียวแล้วออกเลย สัญญา”
“คุณสิงอ่าาาา ห้ามแกล้งสิ” น่านนทีซอยเท้าอยู่กับที่ อยากวิ่งหนีเหมือนกันแต่เจ้าของมือกอดไม่ปล่อยสักที เขาไม่ได้หวงตัวแต่มันเขิน ทำไมต้องทำให้เขินด้วย
“ไม่ได้แกล้ง อยากหอมจริงๆ หรือปิงหอมผมก็ได้ นะ”
“ไม่เอา”
“น่า ครั้งเดียว นิดเดียว เดี๋ยวออกไปเลย”
“คุณสิงอะ”
“นะครับ นะๆ” คนอยากหอมก้มหน้าลงมาใกล้ แต่เจ้าของแก้มก้มหน้าหนี
“....”
“นะ ข้างนี้ก็ได้ เร็วๆ เดี๋ยวพวกนั้นมา” สิงหาตัดสินใจเป็นฝ่ายโดนหอม หันข้างยื่นแก้มให้อย่างรอคอย
“คุณสิงน่ะ!” ยิ่งโดนเร่งน่านนทียิ่งทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าหอมแต่ก็ไม่อยากโดนแซว
“เร็วครับ นับหนึ่งถึงสาม หนึ่ง...สอง....”
จุ๊บ!
“อ๊ะ....อื้อออ” น่านนทีตกใจ แก้มที่ควรได้หอมกลับกลายเป็นริมฝีปากอีกคนที่ฉวยโอกาสหันมา มือข้างหนึ่งรองรับด้านหลังเมื่อผงะหนี ใจเต้นรัวแรงจนกลัวอีกฝ่ายได้ยิน ฝ่ามือยกดันแผงอกสิงหา เอนตัวชิดจนแนบไปกับกระจก ปากที่แนบสนิทบดเบียดเบาๆ สัมผัสชื้นลากผ่านปากล่างก่อนดูดกลีบปากช้าๆ แล้วปล่อยให้เป็นอิสระ เสียงหอบหายใจดังข้างหู เขาไม่แน่ใจว่าเสียงของตัวเองหรือสิงหาดังกว่า นอกจากใจที่เต้นแรงก็มีหน้าที่รู้สึกชาๆ หวิวๆ ไปหมด สิงหากอดน่านนทีพิงไปที่กระจก ก้มลงซบไหล่ปรับลมหายใจและอารมณ์ตัวเองให้กลับมา แผ่นอกที่แนบชิดกันรู้สึกได้ถึงหัวใจที่กำลังเต้นกระหน่ำของทั้งสองคน
“อย่าโกรธนะที่โกหก ความจริงอยากจูบปิงมากกว่า”
“...อืม” เสียงตอบรับดังในลำคอเบาๆ
“ไม่ได้ทำเพราะเมาด้วย ปิงโอเคนะ”
“อืม”
“เขินเหรอ” แม้ไม่เห็นหน้าแต่สิงหาพอจะเดาอาการแบบนี้ของน่านนทีได้ ยิ่งเขินมากยิ่งพูดน้อยเสียงยิ่งเบา แต่เพิ่มความน่ารักอีกเท่าตัว
“คุณสิงงงงง”
“ผมก็เขิน ตอนนี้ต้องหน้าแดงแน่เลย ปิงอย่าเพิ่งมองหน้าผมนะ”
“ฮิๆๆ อยากเห็น” น่านนทีอยากเอาคืนที่ชอบแกล้ง แต่โดนกอดแน่นจนมองหน้าอีกฝ่ายไม่ถนัด จะดันตัวออกเพื่อมองให้ชัดก็โดนขู่ซะก่อน
“เดี๋ยวจูบอีกนะ”
“ฮื้ออ...พอแล้ว”
“ผมว่าผมต้องออกไปแล้วล่ะ ไม่งั้นเตลิดแน่เลย” สิงหาบอกอย่างคนรู้อาการตัวเองดี หลายปีมานี้เขาไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับใคร อะไรๆ มันเลยเซนซิทีฟ
“ก็ไปสิ”
“...อยากอาบด้วยจัง”
“คุณสิงงงงง ออกไปเลย”
“โอเคๆ ไปแล้วครับ” สิงหาค่อยๆ ปล่อยมือ เหลือบมองคนที่ก้มหน้าเอียงแก้มแนบอก ผู้ชายที่ไม่ได้หน้าตาน่ารักอะไรมาก ตัวก็ไม่เล็กไม่เตี้ยไม่น่าถนอม แต่ไม่ว่าทำอะไรก็รู้สึกน่ารักไปหมด อยากกอด อยากหอม อยากอยู่ใกล้ สำหรับน่านนทีเขาสามารถนั่งกอดนั่งหอมได้ทั้งวันเลยจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 22-06-2019 23:03:35
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 22-06-2019 23:13:05
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 22-06-2019 23:17:12
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 22-06-2019 23:50:40
เริ่มหัวข้อโดย: janehsih ที่ 22-06-2019 23:52:24
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 23-06-2019 02:59:32
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 23-06-2019 03:09:15
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 23-06-2019 07:42:12
ร่ารักมากกกกก
เขินมากกก
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 23-06-2019 07:48:23
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 23-06-2019 08:10:03
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 23-06-2019 08:39:52
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 23-06-2019 09:58:15
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 23-06-2019 10:15:16
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 23-06-2019 11:03:17
:กอด1: :pig4: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 23-06-2019 11:36:19
เริ่มหัวข้อโดย: JaikOrn ที่ 23-06-2019 12:09:24
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 23-06-2019 12:30:28
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 23-06-2019 12:36:14
เริ่มหัวข้อโดย: Tonson777 ที่ 23-06-2019 18:28:48
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 23-06-2019 18:51:25
ตอนท้ายเรื่องมีความน่ารักมุ้งมิ้ง อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: lukYRKM ที่ 23-06-2019 20:16:57
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 23-06-2019 21:18:21
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 23-06-2019 21:30:03
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 23-06-2019 21:51:06
ห้องน้ำสองห้อง ห้องหนึ่งใช้สามคน อีกห้องใช้ทีละคน แต่ทำเวลาสู้สามคนนั้นไม่ได้ โชคดีที่สิงหาตัดใจเดินกลับมานั่งบนเตียงก่อนเพื่อนทั้งสามจะเข้าห้องไม่กี่นาที เมื่อน่านนทีอาบเสร็จเขาก็ใช้ห้องน้ำต่ออย่างรวดเร็ว จากนั้นก็มายืนมองชายหนุ่มสองคนช่วยกันปูที่นอนบนพื้นที่ว่างข้างเตียง จัดการเอาผ้าห่มสำรองมาปูพื้นจนหนานุ่มนอนสบายตัว หมอนห้าใบเรียงชิดกันบ้างแนวนอน บ้างแนวตั้งเพราะพื้นที่ไม่พอ สิงหายืนกอดอกมองชวินและน่านนทีนอนทดสอบความนุ่มของที่นอน
“ปิงก็มองตั้งนานว่าขนอะไรกันมาเยอะมาก ที่แท้มันคือที่นอนที่เอง นิ่มมากเลย”
“ปกติไอ้พวกนี้ไปค้างห้องพี่บ่อยไง บางทีก็นอนห้องรับแขก บางทีก็นอนรวมกันเลยซื้อติดห้องไว้ นอนสบาย” ชวินนอนลงข้างๆ น่านนที หลับตาพริ้มอย่างพึงพอใจกับความนุ่มสบายนี้
“เดี๋ยวนะทั้งสองคน ทำอะไรกันอยู่เหรอ” สิงหาอดใจไม่ไหวต้องถามสองคนที่คุยกันเองเออเองเสร็จสรรพ
“ก็ลองนอนไง ตรงนี้ปิงจองแล้วนะ ขอนอนกลาง”
“เออ กูนอนถัดจากปิง มึงนอนอีกฝั่ง ไอ้เต้นอนข้างกู โบ้นอนข้างไอ้สิงนะ” ชวินชี้ตำแหน่งนอนของแต่ละคนตามที่ตกลงกับน่านทีเอาไว้
“ได้ ปิดไฟเลยนะ” โบ้ยอมรับความคิดนี้ เตรียมเดินไปปิดไฟกลางห้อง
“เดี๋ยวๆๆ ปิงครับ เตียงก็มีจะลงมานอนเบียดกับพวกนี้ทำไมล่ะ”
“อ้าว ไม่นอนรวมๆ กันเหรอ จะได้นอนคุยกัน” น่านนทีมองสิงหาที่ยืนเท้าเอวมองลงมา ปกตินอนค้างบ้านเพื่อนมันก็ต้องนอนคุยกันไม่ใช่เหรอ ถ้าอีกคนนอนบนเตียงอีกคนนอนพื้นมันจะไปคุยกันสนุกได้ไง
“ใช่ๆ นอนรวมกันนั่นแหละ” เต้สนับสนุนความคิดนี้ เขานอนริมก็ได้ขอคนเยอะๆ เข้าไว้
“มึงจะบ้าเหรอ แคบขนาดนี้จะกระดิกตัวยังไม่ได้”
“นอนได้ๆ คุณสิงลองมานอนสิ ปิงว่ามันได้นะ” น่านนทีเอนตัวลงนอนให้ดู ชวินก็ขยับนอนตะแคงเพื่อเพิ่มพื้นที่ว่าง นอนเบียดๆ กันหน่อยเพื่อความอุ่นใจ
“ใช่ๆ มึงลองนอนก่อน”
“ปิงครับ นอนบนเตียงนะ” สิงหานั่งบนขอบเตียง ส่งสายตาอ้อนวอนแฟนให้เปลี่ยนใจ ให้นอนรวมกันน่ะได้แต่ไม่ใช่วันนี้ ไหนสัญญาว่าจะให้นอนกอดไง
“แต่ปิงอยากนอนกลางนี่นา” น่านนทีลุกนั่งกอดหมอน เห็นสายตาสิงหาแล้วใจอ่อน รู้หรอกว่าต้องการอะไร ถ้านอนรวมกันแล้วคนอื่นเห็นตัวเองโดนกอดคงอายเหมือนกัน
“งั้นเดี๋ยวให้นอนริมนี้ดีไหม ข้างล่างก็เป็นโบ้ ข้างๆ เป็นผม กลางเหมือนกัน”
“....งั้นก็ได้ พี่โบ้นอนชิดๆ เตียงนะ ปิงนอนไม่ดิ้น รับรองว่าไม่ร่วงมาทับแน่นอน”
“ได้ครับ งั้นย้ายหมอนขึ้นไปเลย” โบ้ยิ้มส่งกำลังใจให้สมาชิกใหม่สมาคมคนกลัวผี ที่นอนจัดเรียงลำดับเรียบร้อยตามที่วางไว้ ได้ยินเสียงสิงหากับน่านนทีเถียงกันนิดหน่อยในความมืด เพื่อนสนิททั้งสามพยายามนอนนิ่งเงี่ยหูฟังแต่เสียงเงียบลงไปแล้ว
บรรยากาศยามค่ำคืนเงียบสงบท่ามกลางกลุ่มคนที่หลับใหล ฤทธิ์แอลกอลฮอล์ทำให้ทุกคนหลับลงไปในเวลาอันรวดเร็ว ไม่มีใครรับรู้ถึงเสียงดังภายในห้องทำงานนั้น ประตูที่ค่อยๆ เปิดออก เสียงโทรศัพท์ที่ห่างหายไปนานกลับมาดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนทุกอย่างจะคืนสู่ความสงบ
“......ไป....ไป” เสียงพึมพำของชายหนุ่มดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ปลุกคนคนง่ายตื่นง่ายที่สุดขึ้นมา แวบแรกที่ตื่นน่านนทียังคงงัวเงีย ได้ยินเสียงใกล้ๆ เลยจับแขนสิงหาที่พาดเอวเบาๆ แทนการตอบรับว่าตัวเองได้ยินแล้ว
“ไป.......ฮือ.....” เสียงยังคงดังและจับใจความไม่ได้ และไม่ใช่เสียงพูดจากคนข้างตัว เขาค่อยๆ ลืมตามองหาต้นเสียง พบร่างที่ลุกขึ้นนั่งกลางที่นอนด้านล่าง เป็นชวินนั่นเองที่กำลังพูดบางอย่าง น่านนทีค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งขานตอบเพราะคิดว่าอีกฝ่ายขอความช่วยเหลือ อาจจะอยากไปเข้าห้องน้ำแต่ไม่กล้าไปคนเดียว
“พี่จะไปเข้าห้องน้ำเหรอ ไปสิปิงเข้าด้วย” น่านนทีจับแขนสิงหาออกจากตัว เปิดผ้าห่มเตรียมลุกแต่คนชวนยังนั่งพูดงึมงำอยู่ เขาจ้องคนที่กำลังพูดบางอย่างด้วยความสงสัย เปิดโคมไฟหัวเตียง มองคนนั่งพูดไม่หยุดอย่างแปลกใจ เขาพยายามฟังว่าอีกฝ่ายพูดอะไร เมื่อได้ยินประโยคนั้น...ความกลัวก็เริ่มคืบคลานขึ้นมา น่านนทีมือหนึ่งเขย่าสิงหา อีกมือควานลงไปข้างเตียงปลุกโบ้คนที่นอนใกล้ชวินที่สุด สองหนุ่มตื่นขึ้นมาไล่เลี่ยกัน ลืมตามองเจ้าของมือที่สะกิดปลุก ก่อนมองตามสายตาน่านนทีไปที่ชวิน โบ้สะดุ้งโหยงขึ้นมานั่งเบียดน่านนทีบนเตียง ส่วนน่านนทีเมื่อสิงหาตื่นก็กระถดตัวถอยไปชิดจนแทบนั่งเกยบนตัก มือเล็กๆ ชี้คนที่นั่งส่งเสียงไม่หยุด
....ชวินนั่งหลับตา.....พูดซ้ำไปซ้ำมา.....
“ไปเล่นกันเถอะ”
เสียงเล็กๆ ดังออกมาจากปากนั้นเป็นเสียงของเด็กผู้ชาย โบ้เป็นคนแรกที่ตั้งสติได้ก่อน เขาคว้าสร้อยพระของตัวเองไปคล้องคอเพื่อนที่มีอาการประหลาด สิงหาลงจากเตียงช่วยเขย่าตัวชวินเพื่อปลุกให้ตื่นขึ้น น่านนทีวิ่งไปเปิดไฟกลางห้องแล้วกระโดดกลับขึ้นเตียงเอาผ้าห่มคลุมตัว ความชุลมุนปลุกเต้ตื่นขึ้นมา มองความโกลาหลที่เกิดขึ้นอย่างมึนงงและตกใจ เมื่อเขาตื่น ชวินที่ถูกเพื่อนอีกสองคนช่วยกันปลุกก็ค่อยๆ ลืมตา หยีตามองหน้าเพื่อนกลางแสงไฟด้วยความสับสน
“อะไรวะ”
“เออ เกิดอะไรขึ้นวะ” เต้ถามตามชวินอีกคน มองหน้าสิงหา น่านนทีและโบ้แล้วรู้สึกว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
“ไอ้เหี้ย....แม่ง มึงละเมอเมื่อกี้รู้ตัวไหม โคตรหลอนไอ้ห่า” โบ้ทรุดนั่งอย่างหมดแรง สิงหาขยับไปนั่งห้อยขาบนเตียง ลูบหลังปลอบน่านนทีเบาๆ
“ไม่เป็นไรนะ ไม่มีอะไรแล้ว”
“กูเนี่ยนะละเมอ”
“เออ! เหี้ยเอ้ย กี่โมงแล้ววะ” โบ้มองหานาฬิกา เขารู้สึกว่าเพิ่งนอนได้ไม่นานเอง
“ตีสี่อยู่เลย มันละเมอเหรอ กูตกใจหมด” เต้หยิบโทรศัพท์กดดูเวลาบอกเพื่อน มองสีหน้าคนบนเตียงที่ยังปลอบกันไม่เลิก สังหรณ์เล็กๆ บอกตัวเองว่าไม่น่าใช่แค่ละเมอ
“คุณสิงได้ยินใช่ไหม มันไม่ใช่เสียงพี่ชวินเลย” น่านนทีกอดแขนสิงหาแน่น ตัวที่สั่นค่อยๆ สงบลง
“ครับ ไม่ต้องไม่คิด มันตื่นแล้ว ไม่มีอะไรแล้ว”
“ปิงว่าไงนะ” ชวินได้ยินคำพูดน่านนทีแล้วได้แต่งง เขาไม่รู้ตัวเลยจริงๆ
“มึงละเมอแต่เป็นเสียงเด็ก แม่งชวนไปเล่นกัน ไอ้เหี้ย ขนลุก! ไม่ใช่เสียงมึงเลยเมื่อกี้” โบ้ตะโกนตอบด้วยความหวาดกลัวไม่หาย เขาที่นอนข้างมันที่สุดก็ได้ยินเสียงนั้นชัดไม่แพ้กัน
“กูโดนผีเข้าเหรอ” ชวินบ่นกับตัวเอง เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ส่วนเต้คนที่ไม่รู้อะไรเหมือนกันขยับออกห่างจากเพื่อนเรียบร้อย
“ไม่รู้เว้ย ใครตื่นมาเจอก่อน มึงหรือปิง” สิงหาถาม เขายังสับสนกับเหตุการณ์เมื่อครู่เช่นกัน พวกเขาเป็นเพื่อนสนิทมานาน กินนอนด้วยกันบ่อย ชวินไม่ใช่คนนอนละเมอแน่ๆ...ไม่ใช่มัน
“ปิงได้ยินเสียงนึกว่าคุณสิงเรียก พอตื่นเห็นพี่ชวินนั่งอยู่เลยนึกว่าหาเพื่อนไปฉี่ แต่...นั่นแหละ ปิงเลยปลุกคุณสิงกับพี่โบ้”
“มึงโอเคไหม” โบ้ถามด้วยความเป็นห่วงและอยากให้แน่ใจ
“เออ ลองขยับตัวดิ๊ คุมร่างตัวเองได้เปล่า” เต้ถามเพื่อนที่นั่งงงกับสิ่งที่เกิดกับตัวเอง เขานึกยินดีที่ไม่ได้ตื่นขึ้นมา
“...ได้ๆ นี่ไง ไอ้เหี้ย กูโดนจริงๆ เหรอวะ กูนึกว่าฝัน” ชวินสะบัดผ้าห่มออก ขยับแขนขาลุกขึ้นยืนเพื่อยืนยันอาการ
“มึงฝันว่าอะไร” เต้หลุดปากถามด้วยความอยากรู้
“ก็...”
ปัง!!!
“เหี้ย!!!”
เสียงดังข้างนอกห้องทำให้ทุกคนสะดุ้ง บนเตียงกลายเป็นที่รองรับร่างของชายหนุ่มห้าชีวิตที่กรูมากองรวมกัน มองประตูห้องด้วยความหวาดหวั่น เสียงดังที่เกิดขึ้นมาจากด้านนอกไม่ใช่ที่ประตู แต่เดาไม่ออกว่าคือเสียงอะไร ทุกคนกลั้นหายใจรอฟังเสียงที่อาจเกิดขึ้นอีก แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น อย่างไรก็ตาม คืนนี้ถูกกำหนดไว้แล้วว่าไม่มีใครสามารถนอนต่อได้ลง
หลังจากฝืนตัวเองให้ตื่นตัวตลอดเวลาจนถึงเช้า ทุกคนก็เริ่มผ่อนคลาย ประสาทที่ตึงเครียดทั้งคืนเริ่มอ่อนล้า พื้นข้างเตียงกลายเป็นแหล่งรวมพลของชายหนุ่มห้าคนให้นอนเบียดกัน น่านนทีนอนระหว่างสิงหากับโบ้ ชวินถูกเพื่อนลงมติให้นอนริมโดยมีเต้คั่นกลาง แบ่งแยกออกเป็นสามกลุ่ม คนนอนละเมอ คนไม่ตื่น คนตื่นมาโดนหลอก แสงแดดยามเช้าพัดพาบรรยากาศแปลกๆ เมื่อคืนออกไปทำให้ทั้งหมดกล้าหลับตาลงนอนต่อ
“...ข้าแต่พระสงฆ์ผู้เจริญ ข้าพเจ้าทั้งหลาย ขอถวายภัตตาหาร กับทั้งบริวารทั้งหลายเหล่านี้แด่พระภิกษุสงฆ์ ขอพระภิกษุสงฆ์จงรับ ซึ่งภัตตาหาร กับทั้งบริวารทั้งหลายเหล่านี้ของข้าพเจ้าทั้งหลาย เพื่อประโยชน์ เพื่อความสุขแก่ข้าเจ้าทั้งหลาย สิ้นกาลนานเทอญ” สิ้นคำถวายสังฆทานที่มีโบ้เป็นคนนำ ทุกคนแตะตัวกันรอรับศีลรับพรจากหลวงพ่อ น้ำมนต์เย็นๆ สาดใส่ตามร่างกาย เสียงคนนั่งข้างสิงหาขอร้องหลวงพ่อให้พรมน้ำมนต์เยอะๆ พร้อมขอที่เหลือใส่ขวดน้ำที่เตรียมมา คนนั้นเป็นใครไปไม่ได้นอกจากน่านนที
เมื่อทุกคนตื่นมาช่วงบ่ายก็พร้อมใจกันอาบน้ำแต่งตัวออกจากห้อง แวะกินอาหาร ซื้อชุดสังฆทานแล้วก็มาทำบุญที่วัดใกล้คอนโดฯ หลังถวายสังฆทานเพื่อความสบายใจของทุกคนเรียบร้อย ห้าหนุ่มเดินมานั่งริมสระน้ำในวัดรับลมเย็นๆ รู้สึกสบายใจมากขึ้นถึงขนาดมีบางคนอยากย้ายมานอนในวัดแทนห้องเพื่อน
“นอนวัดดีไหมวะ” ชวินถามสิ่งที่คิดในใจออกมา
“อย่าบ้าน่า มึงก็รู้อยู่แล้วว่าต้องเจออะไรแน่ๆ พอเจอแล้วมากลัว” สิงหาบ่นเพื่อนที่พูดเสียบรรยากาศ ไม่เห็นเหรอว่าน่านนทีเกือบพยักหน้าเห็นด้วยแล้ว ถ้าแฟนเขาไม่กล้าไปที่ห้องอีกจะทำไง เรื่องใหญ่กว่าผีอีกนะ
“อ๋อ ที่ทุกคนนัดมาค้างคือจะมาดักจับผีเหรอ โหยยย แล้วก็ไม่บอกปิงก่อน”
“จริงๆ ก็นัดฉลองที่ปิงคบกับสิงมันนั่นล่ะ แต่พอดีเห็นว่าไหนๆ คนก็เยอะกว่าเดิมแล้ว แถมนานๆ จะว่างตรงกันยาวๆ อีก...ดีนะเนี่ยที่มีปิงอยู่ด้วย ไม่งั้นถ้าเมื่อคืนไม่มีใครตื่นก็ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง” โบ้อธิบายแทน มันเป็นความบังเอิญและความผิดพลาดทางการสื่อสาร บวกกับความเห็นแก่ตัวนิดๆ พลาดแล้วพลาดเลย คนเยอะสิดีตามความคิดเต้
“บางทีไม่ตื่นก็ดี ทำไมผีห้องคุณสิงเฮี้ยนจังเลย”
“ต้องถามชวินมันเลยครับ ห้องนี้มันก็เลือกให้ คนตกแต่งให้ก็มันอีก แต่เห็นใจที่ละเมอเมื่อคืน จะให้อภัยแล้วกัน”
“ตกลงว่ามันต้องเรียกละเมอหรือผีเข้าวะ หรือผีอำ” เต้งงกับคำเรียกอาการนี้ เพื่อนแต่ละคนเรียกไม่เหมือนกันเลย
“ผีอำมันต้องขยับไม่ได้ นี่มันนั่งพูดแสดงว่าผีเข้า” โบ้พูดในสิ่งที่คิด แต่น่านนทีไม่เห็นด้วย
“แต่ผีเข้าในหนังต้องทำตัวแปลกๆ แบบโวยวายๆ ไม่ใช่เหรอครับ ปิงว่าละเมอ”
“ถ้าละเมอทำไมเสียงมันเปลี่ยนล่ะ” สิงหาค้าน ไม่น่าจะมีใครละเมอเปลี่ยนเสียงตัวเองเป็นเด็ก
“เออจริง เสียงแบบเด็กๆ มึงไม่ได้แกล้งหลอกพวกกูนะ” โบ้เริ่มเห็นด้วยกับสิงหา ถามย้ำชวินอีกครั้งเผื่อเพื่อนเล่นพิเรนวางแผนแกล้งทุกคน
“จะแกล้งหลอกทำเหี้ยอะไร กูตาขาวที่สุดในกลุ่มมึงก็รู้”
“แล้วตอนนั้นมึงรู้สึกยังไง ตอนกูเอาพระคล้องคอให้ก็ไม่เห็นร้องเลย เขย่าตั้งนานกว่าจะตื่น” ยิ่งคุยยิ่งสับสน ถ้าผีเข้าเจอพระน่าจะร้องแล้วดิ้นทุรนทุรายไม่ใช่เหรอ
“ไม่รู้สึกอะไรเลย กูคุ้นๆ ว่ากำลังฝันนะ”
“เออ ตกลงฝันว่าไง” เต้นึกได้ว่าเขาถามคำถามนี้ไปแล้วยังไม่ได้คำตอบก็เกิดเรื่องขึ้นซะก่อน
“อืม...เหมือนมีคนมาชวนกูเล่น เหมือนกูเป็นเด็กแล้วเพื่อนมาชวนไปเล่นด้วย แต่ในฝันกูไม่อยากไป พอมึงปลุกกูก็ตื่น”
“เหี้ยแม่ง ผีจะเอามึงไปอยู่ด้วยเหรอวะ”
“ไอ้ห่า แม่งอย่าพูดให้หลอนดิ๊ กูว่าไม่ใช่แบบนั้นนะ กูไม่รู้สึกกลัวเลย เหมือนมาชวนไปเล่นจริงๆ” ชวินลูบแขนตัวเองด้วยความกลัว ไม่รู้ว่าโชคดีหรือร้ายที่ไม่รู้สึกตัวเลย แถมในฝันก็เหมือนแค่วูบเดียวตื่น
“เห็นหน้าไหมครับ” น่านนทีถามรายละเอียดในฝัน เผื่อช่วยอะไรได้ หรือใครอาจรู้จัก
“จำไม่ได้เลยปิง มันเบลอ จำได้แค่ว่าชวนไปเล่น”
“ตอนแรกที่ปิงตื่นปิงนั่งฟังสักพัก สำเนียงพูดมันแปลกๆ คุณสิงได้ยินไหม” เขาหันมาถามสิงหาที่ดูตั้งสติได้เร็วที่สุด
“ผมได้ยินแค่ไปเล่นกัน แต่ก็เหมือนพูดไม่ชัดเท่าไรนะ”
“ปิงว่าเสียงเหมือนเด็กพม่าร้านส้มตำแถวบ้านเลย พูดไทยไม่ค่อยชัดปิงเลยฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง”
“ไอ้เหี้ย ผีเออีซี” เต้ตบบ่าชวินแทนคำชม อย่างน้อยก็ไม่ใช่ผีไทยธรรมดา
“ฮ่าๆๆ ไอ้ห่าเต้ มึงก็คิดได้เนอะ” โบ้หัวเราะกับความคิดเพื่อน แต่พอมีชื่อนี้ก็ลดความน่ากลัวไปได้เยอะ ดีกว่าเรียกว่าผีพม่าหรือผีเด็ก
“มิน่าไม่กลัวพระไทย มึงซวยแล้ว ต้องหาพระพม่ามาปราบ” เต้คิดว่าความคิดนี้ถูกต้อง ไม่งั้นจะเฮี้ยนขนาดนี้ได้ยังไง
“ผีคนงานก่อสร้างหรือเปล่า ชวินตอนสร้างคอนโดฯ มีคนงานตายไหมวะ” สิงหาถามเจ้าของคอนโดฯ ปกติงานก่อสร้างใหญ่ๆ ก็มักมีอุบัติเหตุอยู่แล้ว
“กูว่าไม่มีนะ กูตามงานตลอดเพราะอยากอยู่เอง จำได้ว่าไม่มี แต่เดี๋ยวเอาให้ชัวร์ขอโทรหาพ่อก่อน” ชวินลุกขึ้นเดินห่างจากกลุ่มเพื่อโทรหาพ่อตัวเอง เขารวบรวมสติ ถามด้วยน้ำเสียงร่าเริงไม่ส่อพิรุธให้พ่อเป็นห่วง เมื่อได้คำตอบก็เดินกลับมาบอกเพื่อนให้หนักใจกว่าเดิม
“พ่อกูบอกว่าตอนก่อสร้างไม่มีใครตายที่ตึกแน่นอน มีบาดเจ็บสาหัสบ้างแต่ไม่ตายนะเว้ย”
“งานยากเลย แล้วตกลงผีเด็กนี่มาจากไหนล่ะ” ความหวังที่จะเป็นผีคนงานหายไป โบ้แอบบ่นด้วยความเสียดาย อย่างน้อยถ้ารู้ที่มาก็อาจช่วยได้ง่ายขึ้น อย่างตามหาญาติคนตายมาทำพิธีเรียกวิญญาณอะไรก็ว่าไป
“ปิงทำงานที่นี่น่ะ เคยมีเด็กตายที่ห้องไหนบ้างเปล่า” เต้ถามน่านนที คนที่น่าจะรู้ความเป็นไปในคอนโดฯ ดีที่สุด
“ไม่มีนะครับ ลูกบ้านส่วนใหญ่ค่อนข้างมีอายุ อยู่ในวัยทำงาน บางห้องอยู่เป็นครอบครัวแต่ก็ไม่เคยได้ยินว่ามีคนตายที่ห้องนะ หรือว่าหลงมาจากที่อื่น”
“ผีหรือหมา” สิงหาแกล้งแซวเพราะไม่อยากให้เครียด อยากน้อยตอนนี้ก็รู้อะไรมากขึ้นกว่าตอนแรก
“แฮ่ๆ ก็พูดเผื่อๆ ไว้ แล้วเราจะทำยังไงกันต่อล่ะ”
“อย่างน้อยเราก็รู้แล้วว่าเป็นผีเด็ก ความน่ากลัวมันก็น้อยลงหน่อย ไม่มีใครรู้จักพระอาจารย์เก่งๆ ด้านนี้บ้างเหรอ หรือเราควรทำบุญแบบระบุเลยว่าให้ผีตัวนี้” สิงหาบอกความคิดตัวเอง ทุกคนพยักหน้าน้อยๆ เห็นด้วย รู้เพิ่มหนึ่งอย่างยังดีกว่าไม่รู้อะไร แต่ก็ไม่ได้ทำให้กลัวน้อยลงเลย ทุกคนนอกจากสิงหาคิดตรงกัน
“บ้านกูมีพระอาจารย์ที่เคารพอยู่ ซินแสก็มี เวลาจะสร้างอะไรต้องทำพิธีหมดล่ะ แต่ถ้าต้องให้พ่อพาไปนี่สิ เรื่องใหญ่นะ” ชวินแนะนำแต่ยังไม่อยากให้เรื่องถึงผู้ใหญ่ มันดูไร้สาระถ้าต้องให้พ่อเข้ามาช่วย
“นี่ยังใหญ่ไม่พอหรือวะ มึงจะโดนสิงอยู่แล้วนะเว้ย” เต้ค้านความคิดเพื่อนทันที มันลืมหรือไงว่าตัวเองโดนอะไร
“เออว่ะ ไอ้เหี้ยกูลืมว่าคราวนี้คนโดนเต็มๆ คือกู แต่พ่อกูอยู่ภูเก็ต กลับอาทิตย์หน้าว่ะ” ชวินรู้สึกขึ้นมาทันทีว่าต้องช่วยสิงหาแก้ปัญหานี้ให้ได้ เพราะนอกจากเป็นปัญหาของเพื่อน ยังเป็นปัญหาตัวเองด้วย...ทำไมโดนหนักคนเดียวเลยวะ
“แล้วพวกอุปกรณ์อะไรที่ขนกันมานั่นล่ะ ไม่มีอะไรช่วยได้เลยเหรอ” สิงหาถามถึงกระเป๋าต่างๆ ที่ยังไม่ได้เปิด
“ส่วนใหญ่เป็นกล้องดักถ่ายสัตว์ มันมีเซ็นเซอร์ถ้าอะไรผ่านมันจะถ่ายรูปไว้ หรือถ่ายเป็นคลิปวีดีโอก็ได้ กูเอามาห้าตัว ติดให้ทั่วห้องเลย จะได้ไม่ต้องมาลุ้นเวลารีฯ ดูกล้องวงจรปิด” เต้แนะนำอุปกรณ์ที่ตัวเองขนมาอย่างภูมิใจนำเสนอ
“เอาแบบเน้นๆ ไปเลยว่างั้น” น่านนทีขำความเห็นของเต้ แต่เขาก็ไม่เคยดูคลิปจากกล้องวงจรปิด คงออกความเห็นไม่ได้ว่าอะไรดีกว่า
“แล้วก็มีสายสิญจน์ กูเอาของโรงเรียนมาว่าจะเอามาพันตู้ คงไม่ทันแล้วมั้ง” โบ้แนะนำของตัวเองบ้าง เป็นสายสิญจน์ที่เหลือจากงานบุญที่โรงเรียน ผ่านพิธีเรียบร้อยแล้ว
“คงต้องฝากความหวังไว้ที่พ่อมึงแล้วนะ เดี๋ยวพ่อแม่กูจะมาแล้ว ถ้าเจออะไรหนักๆ กูหนีไปนอนกับพ่อแม่ได้ แต่อยากให้มันจบไปสักทีมากกว่า ห้องหลายสิบล้านนะมึง อยู่ยังไม่ครบปีเลย” สิงหาขอความร่วมมือทุกคน แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็แค่ย้ายไปนอนห้องพ่อแม่ หวังแค่มันจะไม่หนักไปกว่านี้
“ก็เกือบแล้วนะ เออ มึงกลับมาเกือบปีแล้วนี่หว่า เร็วว่ะ” ชวินนึกขึ้นได้เลยเอ่ยทัก เหมือนสิงหาเพิ่งกลับมาไม่นานนี้เอง
“เออนั่นแหละ แล้วพวกเราไปไหนกันต่อดี จะห้าโมงเย็นละ” สิงหาขอความเห็นทุกคน เกือบหมดวันแล้วแต่แทบไม่ได้ทำอะไรนอกจากมาทำบุญที่วัด
“กลับห้องไอ้สิงกันเถอะ ยังสว่างอยู่ รีบไปตั้งกล้องตอนนี้ดีกว่า ไม่งั้นดึกแล้วกูไม่เข้าห้องทำงานมันนะบอกไว้ก่อน” เต้เสนอความคิดอย่างกล้าหาญ จะเข้าห้องนั้นรีบเข้าตอนพระอาทิตย์ยังไม่ตกดีที่สุด
“กูไม่อยากเข้าแม่งสักห้อง คืนนี้กูจะกล้านอนไหมเนี่ย” ชวินเริ่มคิดหนักกับการกลับไป
“แดกให้เมาแล้วหลับไปให้หมด คืนนี้ปิงก็ซัดหนักๆ เลยนะ จะได้ไม่ตื่นมาหลอนก่อนคนอื่น” โบ้แนะนำในสิ่งที่เคยห้ามเพื่อนบ่อยๆ คืนนี้ต้องเมาหลับเท่านั้นจึงจะปลอดภัย
“โหยยยย มันใช่ทางแก้ที่ไหนกันเล่า คุณสิงควรเลือกคบเพื่อนบ้างนะ”
“ผมเห็นด้วยกับพวกมันนะ คืนนี้จัดหนัด ให้เมาหลับไปเลย...จะได้ทำมากกว่าเมื่อคืน” ประโยคสุดท้ายเขาก้มลงกระซิบข้างหูน่านนที แต่บรรยากาศที่เงียบสงบแบบนี้ กระซิบเบาแค่ไหนคนใกล้ๆ ก็ได้ยิน เอาเถอะ เพื่อนๆ เห็นแก่ความสุขของสิงหา จะไม่พูดแซวออกมาแล้วกัน
“คุณสิง!!! ในวัดนะ บาปปากไหมนั่น ไปๆ เอาน้ำมนต์ไปพรมในห้องด้วย สายสิญจน์ก็ต้องพัน พี่โบ้คืนนี้ขอเช่าพระที่คอสักองค์นะ เอาวางไว้ใต้หมอนจะได้อุ่นใจ”
“ไปตีกับชวินเอาเลยครับ มันยังไม่ถอดคืนพี่เลย” โบ้พูดจบน่านนทีหันขวับไปมองข้างหลัง ชวินเดินรั้งท้ายลากขาช้าๆ เหมือนอยากฝากชีวิตที่เหลือไว้ในเขตวัดอันศักสิทธิ์ เขาก้าวถอยหลังไปหาคนที่ครอบครองพระเครื่องไว้เต็มคอ ต่อรองขอจี้พระสักองค์มาหนุนนอนคืนนี้ แต่การเจรจาไม่ประสบผลสำเร็จโดยง่าย ชวินกลัวพลังจากสร้อยลดลงจะทำให้เกิดเรื่องขึ้นอีก ยังยืนกรานไม่ยอมถอดคืนเจ้าของและไม่แบ่งให้น่านนที สุดท้ายสิงหาต้องแยกทั้งคู่ออกจากกันก่อนจะมีการกระชากสร้อยเกิดขึ้น เดินกลับมาขึ้นรถเจ้าของรถอย่างสิงหาก็หยิบสร้อยพระที่แขวนไว้ตรงกระจกมองหลังส่งให้น่านนที รอยยิ้มปลาบปลื้ม ตาหยีจนแทบปิดครั้งแรกของวัน น่านนทีรีบพนมมือก่อนสวมใส่ หันไปส่งสายตาเยาะเย้ยคนขี้งกด้านหลังอย่างคนชนะ เรียกเสียงหัวเราะจากคนที่มองการทะเลาะของคนทั้งคู่ตลอดทาง
ภายในห้องของสิงหา กล้องดักถ่ายสัตว์ของเต้ถูกกระจายไปตามมุมต่างๆ ทั่วพื้นที่น่าสงสัย เสียงดังปังเมื่อคืนยังหาต้นตอไม่ได้เพราะกว่าทุกคนจะตื่นแม่บ้านก็เข้ามาทำความสะอาดห้องเรียบร้อย ทุกคนได้แต่คาดเดาว่าเป็นเสียงประตูห้องทำงาน ห้องนั่งเล่นมีกล้องสองตัว โถงทางเดินหน้าประตูอีกหนึ่ง ในครัวหนึ่ง พื้นที่ระหว่างห้องทำงานและห้องน้ำด้านนอกอีกหนึ่ง เหลือกล้องสองตัว สายสิณญจน์หนึ่งม้วน น้ำมนต์สองขวด สำหรับติดตั้งในห้องทำงานโดยเฉพาะ
สิงหาเจ้าของห้องใจกล้าเป็นคนเดิมนำแบบไม่มีใครเดินตามแม้กระทั่งแฟนตัวเอง เขาต้องเดินกลับออกมาลากเพื่อนที่ยืนเกาะกลุ่มกันเดินเข้ามาด้วย เขาไม่ได้ไม่กลัว แค่ไม่แสดงออกก็แค่นั้น
สิ่งแรกที่ทุกคนมองคือตู้ด้านล่าง มันยังคงปิดสนิทเช่นเดิม สิงหาถูกดันนำหน้าให้เป็นคนเปิดตู้ออกมองสภาพข้างใน มือหนาค่อยๆ เอื้อมไปเปิดออกช้าๆ ท่ามกลางใจที่เต้นกระหน่ำของสี่ชีวิตด้านหลัง เสื้อยืดด้านหลังถูกยื้อไว้แน่นจนยับด้วยมือของน่านนที หากมีอะไรในตู้ลากสิงหาเข้าไปเขาจะได้ดึงสิงหาไว้ทัน แต่เหตุการณ์นั้นไม่ได้เกิดขึ้น ข้างในตู้ยังคงมีพระพุทธรูปตั้งอยู่ในสภาพสมบูรณ์เหมือนเดิม ทุกคนค่อยผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก เริ่มกระจายกันติดตั้งเครื่องลางของขลังและอุปกรณ์ตามจุดต่างๆ อย่างรวดเร็ว ตู้หนังสือมีกระจกปิดสนิท สิ่งของด้านในมีไม่มาก น้ำมนต์ในมือน่านนทีถูกพรมไปทั่วทั้งตู้ มือปาดป่ายไปตามจุดต่างๆ อย่างคล่องแคล่ว ปากอิ่มขมุบขมิบท่องนโมตลอดเวลา ผ่านจากตู้มาประตูห้อง โต๊ะทำงาน เหลือก้นขวดเลยกลับมาที่ตู้ใหม่จนหมด เต้กับชวินช่วยกันพันสายสิญจน์รอบตู้ แม้ระหว่างนั้นหน้าตาจะเปียกน้ำมนต์ที่น่านนทีสาดใส่ไปบ้างก็ไม่ย่อท้อ ยังคงหาทางพันให้รอบแล้วมัดอย่างแน่นหนา โบ้ติดตั้งกล้องดักถ่ายสองจุดในห้อง คาดว่าจะครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมด ส่วนสิงหาถูกน่านนทีดึงชายเสื้อไว้ให้เดินตามไปรอบๆ ห้อง ขั้นตอนทั้งหมดดูเหมือนยุ่งยากแต่ความจริงใช้เวลาไม่นาน ทั้งห้าแทบจะวิ่งออกจากห้องเมื่อเสร็จภารกิจ เหงื่อไหลท่วมตัวทั้งที่อากาศไม่ได้ร้อน ต่างมโนกันไปเองว่าภายในห้องอากาศเย็นกว่าปกติทั้งที่ไม่ได้เปิดเครื่องปรับอากาศด้วยซ้ำ สองคู่ซี้ต่างวัยเริ่มคุยกันเพ้อเจ้อหนักขึ้นจนสิงหาต้องแยกออกจากกันก่อนจะเริ่มมโนว่าในห้องมีกลิ่นเหม็น ขนาดเต้และโบ้ยังอดหัวเราะขำกับอาการของทั้งคู่ไม่ได้ สิ่งที่เจอมันหลอนพออยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องมโนต่อให้น่ากลัวขึ้นกว่าเดิม
อาหารมื้อค่ำย้ายมานั่งกันที่ห้องครัว กลางโต๊ะอาหารวันนี้นำเสมอเมนูเกาหลีบูเดชิเกด้วยฝีมือของเต้กับน่านนที ระหว่างทางกลับมาอยู่ดีๆ ทั้งคู่ก็คุยกันเรื่องอาหารอย่างถูกคอจนชักชวนคนอื่นให้ทำเมนูนี้กินกันที่ห้อง สิงหาจึงต้องจอดแวะให้เพื่อนและแฟนลองไปซื้อของด้วยความรวดเร็ว หม้อไฟถูกตั้งบนโต๊ะ สองคนสี่มือช่วยกันเรียงส่วนผสมลงในหม้ออย่างพิถีพิถันเพราะจะถ่ายรูปก่อนกิน สามคนที่ไม่มีส่วนช่วยเลือกจะนั่งกินอาหารอย่างอื่นที่ซื้อสำเร็จมา มีทั้งลูกชิ้นทอดน้ำจิ้มรสเด็ดที่ปากซอยคอนโดฯ ไก่ทอดหาดใหญ่กับข้าวเหนียวร้อนๆ ข้าวผัดปูที่น่านนทีขอให้ขับเลยคอนโดฯ ไปเกือบท้ายซอยเพื่อซื้อมา และที่ขาดไม่ได้คือเครื่องดื่มดับสติที่เหลืออยู่อีกมาก
อาหารทุกอย่างหมดไปอย่างรวดเร็วเมื่อไม่มีโทรทัศน์มาดึงความสนใจ ทุกคนช่วยกันจัดเก็บไปไว้ในครัวรอแม่บ้านมาเก็บกวาดเช่นเดิม กระติกน้ำแข็ง เครื่องดื่มถูกย้ายเข้าไปในห้องนอนเพื่อดื่มต่อ ความเร็วในการดื่มเร็วขึ้นเท่าตัว ไม่มีใครลืมว่าต้องพยายามเมาให้หลับเพื่อผ่านคืนนี้ไปให้ได้ ยกเว้นสิงหาที่ยังดื่มตามจังหวะปกติ มีเตือนน่านนทีด้วยความเป็นห่วงบ้างนิดหน่อย ฝ่ามือเท้าไปด้านหลังอีกฝ่าย บางครั้งก็ยกขึ้นลูบเอวเบาๆ เจ้าของเอวนิ่มเพียงแค่หันมามองบางครั้งแต่เลิกที่จะห้ามปรามไปแล้ว แขม่วตอนนั่งมันยากแถมยังอิ่มมาก ทำได้เพียงปล่อยวาง เดี๋ยวค่อยลดน้ำหนักวันหลัง
ปัง!!
วงสนทนาหยุดลงอย่างพร้อมเพรียงเมื่อได้ยินเสียงแปลกปลอมแต่คุ้นเคย...เสียงนั้นอยู่ห่างออกไปแต่ไม่มีใครไว้ใจว่ามันจะไม่เข้ามาใกล้เลยสักคน เต้ลุกขึ้นวิ่งมาล็อคประตูห้องนอน แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไร ใช่ไม่ใช่ จะมาไหม แต่เพื่อความอุ่นใจเขาได้แต่ทำอย่างนี้ ล็อคไว้แล้วรีบถอยกลับไปนั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ
สายตาห้าคู่มองจ้องไปที่ประตูอย่างจดจ่อ...ด้านนอกไม่ได้มีเสียงอะไร ภายในห้องมีเพียงเสียงจากภาพยนตร์จากโทรทัศน์ สิงหาเหลือบมองนาฬิกา เที่ยงคืนกว่าแล้ว...นั่งคุยกันจนลืมเวลา เมาแต่ยังไม่ง่วง ยังไม่มีใครนอน แต่...มันเริ่มแล้ว
.
.
..แกร๊ก...
.
..........แกร๊ก........
.
.
.
ก๊อก...
.....ก๊อก...
.........ก๊อก........
—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
สำหรับคืนนี้....หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
:ling3: :ling3: :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: aisen ที่ 23-06-2019 22:09:10
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 23-06-2019 22:20:04
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 23-06-2019 22:25:25
ขอสวีทหวานได้ไหมทม
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 23-06-2019 22:26:36
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 23-06-2019 22:30:43
เริ่มหัวข้อโดย: natpicko ที่ 23-06-2019 22:41:35
เริ่มหัวข้อโดย: Tuffina ที่ 23-06-2019 22:42:09
เริ่มหัวข้อโดย: magarons ที่ 23-06-2019 23:01:09
เริ่มหัวข้อโดย: janehsih ที่ 23-06-2019 23:33:55
อ่านๆ มากำลังหลอนได้ที่ เจอผีเออีซีเข้าไป ถึงกับขำออกเสียง :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: NUTSANAN ที่ 23-06-2019 23:35:37
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 23-06-2019 23:39:23
เริ่มหัวข้อโดย: Tonson777 ที่ 24-06-2019 00:02:50
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 24-06-2019 00:04:29
อ่ะ ๆ มาอ่านอีก 50% ตอนกลางวันเพราะลองอ่านตอนกลางคืนแล้วผ้าห่มก็ไม่ช่วยอ่ะ เฮี๊ยนหนักกว่าเดิม :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 24-06-2019 00:57:36
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 24-06-2019 01:17:14
เริ่มหัวข้อโดย: Funnycoco ที่ 24-06-2019 01:20:01
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 24-06-2019 01:29:50
รอกุ๊กกุ๊กกู๋ เปิดตัวทำไมมาอยู่ห้องนี้ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 24-06-2019 01:41:47
เริ่มหัวข้อโดย: paladin.kn ที่ 24-06-2019 01:46:42
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 24-06-2019 02:41:10
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 24-06-2019 04:42:45
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 24-06-2019 06:04:03
เริ่มหัวข้อโดย: JaikOrn ที่ 24-06-2019 07:38:27
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 24-06-2019 09:05:11
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 24-06-2019 10:01:47
:ling3: :ling3: :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 24-06-2019 11:08:47
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 24-06-2019 12:22:17
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 24-06-2019 12:43:00
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 24-06-2019 13:07:05
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 24-06-2019 15:49:09
เริ่มหัวข้อโดย: suginosama ที่ 24-06-2019 16:37:01
คืนนี้จะนอนได้ไหม :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: wanida023 ที่ 24-06-2019 17:41:27
โชคดีไม่อ่านตอนกลางคืน... อือออ
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 24-06-2019 18:52:29
:L2: :pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 24-06-2019 18:55:35
เริ่มหัวข้อโดย: www.maxdevil ที่ 24-06-2019 20:51:54
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 24-06-2019 21:59:03
แล้วไหน ทำไมหลอน ใจเต้นแรงไปหมดแล้วค่ะ
เอ็นดูปิง กลัวก็กลัว กล้าก็ส่วนหนึ่ง คนไม่ทันคิดอะเนาะ
ตลกสิงหา ยังพยายามไปต่อ ไม่รอใคร เผื่อได้มากกว่ากอด
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 24-06-2019 22:36:11
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 24-06-2019 22:56:31
ชวินนีต้องได้เป็น
พี่สะใภ้หนูปิงแน่ๆเราคิดงี้แหละ
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 24-06-2019 22:59:21
เริ่มหัวข้อโดย: TamuNe ที่ 24-06-2019 23:03:10
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 24-06-2019 23:27:25
เริ่มหัวข้อโดย: DARALIS ที่ 25-06-2019 12:57:34
ขอบคุณตัวเองที่อ่านกลางวัน ไม่งั้นแย่แน่ๆ :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 25-06-2019 21:55:33
+1 ให้กับการต้องลุ้นต่อไป ว่า ใครเอ่ย ? :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: 9nawKIHAE ที่ 26-06-2019 00:30:58
หลอนจ้าาา ไม่มีกลัวคนเลยนะ ผีสมัยนี้ :laugh: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: minibusez ที่ 26-06-2019 13:22:30
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 26-06-2019 20:49:47
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 26-06-2019 22:33:18
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 27-06-2019 03:48:07
ขยายอาณาเขตหลอน
สงสารสิงจับใจ ไม่ไหวก็ไปเช่ารร. อยู่ก่อนนะ
กว่าชวินจะถามพ่อเรื่องพระอาจารย์อีกเป็นอาทิตย์ อย่าอยู่ห้องคนเดียวเลย
น้ำมนต์ สายสินญจ์ พระพุทธรูปก็เอาไม่อยู่
ผีอะไรเนี่ยยยยย คุณจีเฉลยด่วนๆ :serius2:
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 27-06-2019 08:05:43
:a5:
:hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: baka_bunny ที่ 27-06-2019 16:15:32
เริ่มหัวข้อโดย: Mint ที่ 28-06-2019 00:02:50
:sad4: :sad4: :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 28-06-2019 00:43:57
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 29-06-2019 15:39:13
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 29-06-2019 23:35:37
ความเดิมจากตอนที่แล้ว
อาหารทุกอย่างหมดไปอย่างรวดเร็วเมื่อไม่มีโทรทัศน์มาดึงความสนใจ ทุกคนช่วยกันจัดเก็บไปไว้ในครัวรอแม่บ้านมาเก็บกวาดเช่นเดิม กระติกน้ำแข็ง เครื่องดื่มถูกย้ายเข้าไปในห้องนอนเพื่อดื่มต่อ ความเร็วในการดื่มเร็วขึ้นเท่าตัว ไม่มีใครลืมว่าต้องพยายามเมาให้หลับเพื่อผ่านคืนนี้ไปให้ได้ ยกเว้นสิงหาที่ยังดื่มตามจังหวะปกติ มีเตือนน่านนทีด้วยความเป็นห่วงบ้างนิดหน่อย ฝ่ามือเท้าไปด้านหลังอีกฝ่าย บางครั้งก็ยกขึ้นลูบเอวเบาๆ เจ้าของเอวนิ่มเพียงแค่หันมามองบางครั้งแต่เลิกที่จะห้ามปรามไปแล้ว แขม่วตอนนั่งมันยากแถมยังอิ่มมาก ทำได้เพียงปล่อยวาง เดี๋ยวค่อยลดน้ำหนักวันหลัง
ปัง!!
วงสนทนาหยุดลงอย่างพร้อมเพรียงเมื่อได้ยินเสียงแปลกปลอมแต่คุ้นเคย...เสียงนั้นอยู่ห่างออกไปแต่ไม่มีใครไว้ใจว่ามันจะไม่เข้ามาใกล้เลยสักคน เต้ลุกขึ้นวิ่งมาล็อคประตูห้องนอน แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไร ใช่ไม่ใช่ จะมาไหม แต่เพื่อความอุ่นใจเขาได้แต่ทำอย่างนี้ ล็อคไว้แล้วรีบถอยกลับไปนั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ
สายตาห้าคู่มองจ้องไปที่ประตูอย่างจดจ่อ...ด้านนอกไม่ได้มีเสียงอะไร ภายในห้องมีเพียงเสียงจากภาพยนตร์จากโทรทัศน์ สิงหาเหลือบมองนาฬิกา เที่ยงคืนกว่าแล้ว...นั่งคุยกันจนลืมเวลา เมาแต่ยังไม่ง่วง ยังไม่มีใครนอน แต่...มันเริ่มแล้ว
.
.
..แกร๊ก...
.
..........แกร๊ก........
.
.
.
ก๊อก...
.....ก๊อก...
.........ก๊อก........
*-.-*-.-*-.-*-.-*-.-*-.-*-.-*-.-*-.-*-.-*-.-*-.-*
16. ใครเอ่ย2
ท่ามกลางความเงียบที่เกิดขึ้นชั่วขณะหลังเกิดเสียงดังจากนอกห้องนอน ไม่มีใครคาดคิดว่าจะมีเสียงอะไรดังขึ้นมาอีกเหมือนเช่นเมื่อคืน มันควรเป็นแค่เสียงที่ดังหนึ่งครั้งแล้วเงียบหายไป พวกเขาคิดผิด...ไม่มันเงียบ...และมันไม่หยุด
.
ก๊อก
.
ก๊อก
.
ก๊อก
.
กลุ่มคนในห้องที่เคยนั่งรวมกันลุกขึ้นไปยืนชิดกำแพงข้างหัวเตียง ตำแหน่งที่ไกลจากประตูห้องนอนมากที่สุด เสียงเคาะไม่ดังแต่พลังคุกคามมีมากเกินพอ
“เหี้ยแล้วๆๆ มันต้องการอะไรวะ” เต้เป็นคนแรกที่ส่งเสียงออกมาก่อนเพราะทนความเขย่าขวัญนี้ไม่ไหว
“เอาไงดีวะ” สิงหาเองก็ทำตัวไม่ถูก เขาไม่เคยเจออะไรแบบนี้
“สวดมนต์กันดีไหม” โบ้ฝ่ายธรรมะคิดออกเพียงอย่างเดียว และเริ่มสวดมนต์ในใจไปเรียบร้อย
“ทั้งพระทั้งสายสิญจน์ยังเอาไม่อยู่ มึงแน่ใจนะว่าอยากสวด ถ้าหนักกว่าเดิมล่ะ” ชวินอดบ่นไม่ได้ ยิ่งเจอพระยิ่งดุยังจะสวดอีก โบ้เองก็เริ่มคล้อยตามนิดหน่อยเลยค่อยๆ หยุดสวดในใจไปก่อน
“ฮืออ คุณสิง น่ากลัวจัง เคาะทำไมอะ” น่านนทีเกาะอยู่ข้างหลังสิงหา และยืนแทรกระหว่างโบ้กับชวิน ตำแหน่งนี้ปลอดภัยรอบด้าน สิงหาคว้ามือคนข้างหลังมาลูบปลอบเบาๆ แต่มืออีกฝ่ายกระตุกออกเมื่อได้ยินข้อเสนอเสี่ยงตายของแฟนตัวเอง
“ลองไปเปิดดูดีไหม”
“โหไอ้เหี้ย มึงก็ใจกล้าเกินไปละ เห็นใจพวกกูด้วย เอาไว้มึงอยู่คนเดียวก่อนนะค่อยไปเปิด” เต้บ่นเจ้าของห้องที่โชว์กล้าไม่เห็นใจคนอื่น เกิดเปิดไปแล้วไอ้ที่อยู่ข้างนอกมันเข้ามาจะทำยังไง
“แต่ที่นัดรวมตัวกันก็เพราะจะทำอย่างนี้ไม่ใช่เหรอ ไม่งั้นจะเอาคนเยอะๆ มาทำไม ถ้าแค่ตั้งกล้องกูอยู่ห้องคนเดียวก็ได้นะ” สิงหาทวนจุดมุ่งหมายเดิมของภารกิจให้เพื่อนฟัง ทุกคนได้ยินแล้วก็ยอมรับว่าจริง ตอนนั้นเคยคิดว่ามันจะง่ายเพราะเห็นเจ้าของห้องอยู่คนเดียวได้ไม่น่าจะน่ากลัวมาก แต่ที่ของจริงมันไม่ใช่เลย
“เอาไง เสียงเงียบไปละ ออกไปตอนนี้จะได้รู้ๆ ไปเลย” สิงหาถามย้ำอีกครั้งเมื่อทุกคนไม่ตอบอะไรกลับมา สำหรับเขาอยากให้มันจบๆ ไปเสียที จะเกิดอะไรก็ให้รู้ๆ กันไปเลย
“เออดิ มึงนำไปเลย” เต้ทำใจกล้าตอบรับคำชวน โบ้ก็พยักหน้าเห็นด้วย ไหนๆ ก็ทำใจมาเจอตั้งแต่แรกแล้ว มันอาจจะมากกว่าที่คิดแต่อย่างที่เต้บอก คนเยอะขนาดนี้จะทำอะไรได้
“ปิงรอในห้องนะ พี่ชวินรอด้วยกันเนอะ” น่านนทีผละจากหลังสิงหามากอดแขนชวิน เขาไม่กล้า เขาไม่ได้เตรียมใจมาก่อน ขออยู่ห่างๆ ในที่ปลอดภัยดีกว่า
“แน่ใจนะปิงว่าอยากอยู่กับมันสองคน” สิงหาหันมาถามแฟนตัวเองที่ยืนเกาะติดชวินอยู่ ไม่รู้จะเรียกว่าใครเกาะใครดี ไอ้คนโตกว่าก็ไม่ได้ดูพึ่งพาได้เลยนะ แถมยังเรื่องเมื่อคืนอีก น่านนทีสบตาสิงหาแล้วเหลียวมองข้างตัวอีกครั้ง ภาพเมื่อคืนย้อนกลับมาพร้อมเสียงที่ยังจำติดหู มือเล็กค่อยๆ ปล่อยแขนชวินแล้วย้ายไปกอดแขนสิงหาแทน
“ไปเหอะ เสียงเงียบแล้ว ใจๆ หน่อยเว้ย ห้าต่อหนึ่งเลยนะเว้ย” โบ้ปลุกใจเพื่อน ปลอบใจตัวเองเดินตามสิงหาไปถึงหน้าประตู
แกร๊ก แกร๊ก
“เหี้ย!!” โบ้คนกล้าของเพื่อนกระโดดถอยหลังครั้งเดียวเกือบถอยไปทับน่านนที ความกล้าที่เพิ่งปลุกขึ้นมาหลุดหายไปเมื่อเห็นลูกบิดประตูถูกหมุนจากด้านนอก สิงหาที่กำลังเอื้อมมือจะเปิดประตูถึงกับชะงัก ก้าวถอยหลัง เหลียวมองเพื่อนที่เมื่อครู่ยังเดินตามกันติดๆ ตอนนี้ไปยืนชิดประตูระเบียงกันหมด มันใช่ทางออกไหม เกิดผีเข้าห้องมาได้ทางรอดเดียวคือโดดระเบียงหนีตายนะนั่น แถมคนที่ยืนชิดระเบียงที่สุดคือแฟนเขาเอง เมื่อครู่ยังกอดแขนกันอยู่เลย
ในฐานะเจ้าของห้องสิงหารวบรวมความกล้าอีกครั้ง ส่งสายตาทั้งข่มขู่ทั้งอ้อนวอนให้อีกสี่คนเดินกลับมา ต่างคนต่างผลักแต่ก็ค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้ คนที่อยู่ห่างจากสิงหาที่สุดไม่ใช่ชวินคนจิตอ่อน แต่เป็นแฟนเจ้าของห้องที่ขยำเสื้อชวินแน่น ใบหน้าซบอยู่ข้างหลังแต่ยังเหลือบตามองข้ามไหล่ส่งกำลังใจให้
“จะเปิดละนะ” สิงหาส่งสัญญาณก่อนเปิดให้ทุกคนเตรียมพร้อม
“.......”
แกร๊ก....แอดดดดดด
เหี้ย!!!! เสียงอุทานในใจทุกคนดังขึ้นพร้อมกันเมื่อสิงหาค่อยๆ บิดลูกบิดแล้วเปิดประตูช้าๆ แล้ว...ก้าวถอยหลังทีละก้าวจับลูกบิดไว้แน่นจนประตูเปิดออกมากขึ้นเรื่อยๆ คนทั้งสี่ที่ยืนกลางห้องเบิกตาโตไม่กล้าขยับเผชิญหน้ากับสิ่งที่อยู่นอกห้อง ส่วนคนใจกล้ากลับหลบอยู่หลังบานประตู
สิงหาได้แต่ขอโทษเพื่อนและแฟนอยู่ในใจ เดิมทีก็ใจกล้าอยู่หรอก แต่พอสัมผัสความเย็นจากลูกบิดประตูแล้วเขาดันนึกไปถึงความเย็นรอบข้อเท้าตัวเองคืนที่โดนลากขา จากที่จะเปิดประตูออกไปเผชิญหน้าอย่างกล้าหาญเลยทำได้แค่ถอยมาหลบข้างหลังแบบนี้
“มีอะไรไหมวะ” สิงหามองหน้าเพื่อนแต่ตีความไม่ออก ทุกคนเหมือนช็อกไปแล้ว
“โหไอ้เหี้ย! มึงยังกล้าถามอีกนะ” โบ้ด่าเพื่อนกึ่งโมโห ไม่ทันได้เตรียมใจก่อนเลยยืนอยู่ใกล้สิงหาที่สุด เป็นทัพหน้าที่เผชิญข้าศึก ส่งมาตายชัดๆ
“โทษๆ ตกลงไม่มีอะไรนะ”
“เออ!!!” สามเพื่อนซี้ตอบกึ่งตะคอก
“คนเราจะเห็นธาตุแท้กันจริงๆ ก็ช่วงเวลาวิกฤตินี่ล่ะเนอะ” น่านนทีส่งสายตาตัดพ้อต่อว่า
“ขอโทษนะครับ นะๆ ไม่ตั้งใจจริงๆ อยู่ดีๆ ก็สังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาน่ะ ไม่โกรธนะครับ” สิงหาได้ยินคำตัดพ้อก็รีบเดินมาปลอบ จับมือน่านนทีที่กำเสื้อด้านหลังชวินจนยับมากุมไว้ กอดเอวลูบหลังลูบหัว เมื่อครู่เขาไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
“เอาไงต่อ ออกไปดูข้างนอกกันไหม ไฟข้างนอกทำไมสว่างวะ” โบ้สายตาจดจ่ออยู่นอกประตู ห้องนอนอยู่ติดกับครัวและโต๊ะอาหาร ถัดไปถึงเป็นห้องนั่งเล่น แสงไฟจากข้างนอกที่ส่องมาจนถึงทางเดินหน้าห้องค่อนข้างสว่าง น่าจะเป็นแสงจากในครัว
“ตอนเข้ามาไม่ได้ปิดไฟสักดวงจะไม่สว่างได้ไง ถ้ามันมืดค่อยหลอน” เต้ผลักหัวเพื่อนที่ปลุกความหลอนขึ้นมาอีก ไฟไม่ได้ปิดกันเองดันลืมแล้วหลอนตัวเอง หลอนแค่ของจริงก็เกินพอแล้ว
“เออๆ ไปเหอะ สว่างก็ไม่ค่อยน่ากลัว” โบ้หัวเราะกลบเกลื่อน ตอนนี้มองอะไรก็ผิดปกติไปเสียหมด ความกล้าหดเหลือครึ่งเดียวแล้ว
“มึงเดินนำ” ชวินบอกโบ้เพราะตอนนี้น่าไว้ใจกว่าสิงหา ถ้าไม่เกรงใจแฟนเด็กมันเขาจะเข้าไปถีบจริงๆ ดีนะไม่มีอะไรอยู่หลังประตู
“ไอ้เหี้ยสิงเลย มาไถ่โทษเลยมึง” โบ้หันมาสั่งเพื่อนที่ปลอบแฟนตัวเองไม่หยุด อย่าว่าแต่น่านนทีที่ตกใจเลย พวกเขาทุกคนก็ตกใจ ช็อกกว่าเจอผีคือไม่คิดว่าคนแบบมันจะแอบหลังประตูเนี่ยแหละ คนดีนี่พอจะเลวสักทีเล่นเอาเกือบช็อก
“เออๆ ปิงเกาะกลุ่มอยู่กับพวกนี้ก่อนนะ พวกมึงเดินตามมาติดๆ นะเว้ย ห้ามทิ้งกูเดินนำคนเดียว”
“ไม่มีใครทำร้ายเพื่อนแบบนั้นนอกจากมึง ไปเร็วๆ จากกลัวผีกูเริ่มโมโหมึงแล้วเนี่ย ดีนะไม่มีอะไร ไอ้เหี้ยผีนี่ก็แม่งเลือกคนหลอกนะ พอไอ้ห่าสิงออกไปเสือกไม่โผล่ กูมานอนคืนเดียวเสือกเข้าฝัน เหี้ยทั้งผีเหี้ยทั้งเจ้าของห้อง” ชวินที่กลัวจนโมโหบ่นเพื่อนด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่พาให้คนอื่นหัวเราะแทน คนบ้าอะไร กลัวจนโกรธ ด่าทั้งคนด่าทั้งผี
แม้ห้องนอนจะอยู่ติดกับห้องครัวและโต๊ะอาหาร แต่การออกแบบห้องทำให้มีทางเดินลึกเข้ามาสองสามก้าวก่อนจะพบประตูห้องนอนอยู่ขวามือ สิงหาชะโงกหน้าออกจากห้อง เหลียวมองออกไปทางซ้าย ไม่มีอะไรผิดปกติ เขาค่อยๆ ก้าวออกมาจนพ้นทางเดิน หันกลับไปมองกลุ่มคนข้างหลังที่ยังแย่งกันเกาะขอบประตู เรื่องที่เพิ่งก่อทำให้ภาพลักษณ์เสียหาย ถึงเวลาต้องแก้ตัว เขาก้าวออกไปหน้าเคาน์เตอร์บาร์ที่คั่นระหว่างครัวและโต๊ะอาหาร มองซ้ายขวาให้แน่ใจว่าไม่มีอะไร ไฟกลางห้องนั่งเล่นไม่ได้เปิดไว้ มีเพียงไฟดวงเล็กตรงทางเดินหน้าประตูหน้าที่ให้แสงสว่าง
“มีอะไรไหมวะ”
“ไม่มี พวกมึงเดินออกมาดิ ไม่งั้นกูไม่เดินต่อนะ” ห้องที่น่ากลัวลำดับสองคือห้องนั่งเล่น กำแพงที่กั้นระหว่างโต๊ะอาหารกับโซฟาทำให้มองไม่เห็นตำแหน่งที่เคยเกิดเรื่อง สิงหาพยายามไม่มองไปที่จอโทรทัศน์เพราะกลัวมันจะสะท้อนภาพอะไรในนั้น ไม่รู้ทำไมวันนี้เขาปอดแหกเป็นพิเศษ ปกติอยู่คนเดียวก็ไม่เคยกลัวขนาดนี้
“มึงถอยมาเดินกับพวกกูก็ได้ เจออะไรก็เจอพร้อมๆ กันดีกว่า กูไม่อยากตกใจสองต่อ” เต้เรียกเพื่อนให้ถอยกลับมาดีกว่าเดินนำหน้าคนเดียว ไม่ว่าอย่างไรเขาก็รู้สึกว่าคนยิ่งเยอะยิ่งดี เกาะกลุ่มกันไว้อุ่นใจกว่า
“ใช่ๆ คุณสิงเดินมานี่นะ มาๆๆ” น่านนทีกวักมือเรียกคนที่ยืนห่างออกไปไม่กี่ก้าว แต่เขาไม่กล้าก้าวเท้าออกจากกลุ่ม แถมพี่ๆ กลุ่มนี้ก็ดูใจกล้าน่าเชื่อถือกันทั้งนั้น น่านนทีกำชายเสื้อโบ้แน่น แต่ก็มีคนกำชายเสื้อเขาต่ออีกที แถมคอยดึงไม่ให้เดินเร็วด้วย ไม่ต้องสงสัยนาน คนนั้นคือชวินคนขี้ป๊อด แขนข้างหนึ่งล็อกแขนเต้ อีกข้างขยำเสื้อน่านนที ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็คงตายหมู่แน่นอน
“ไม่น่าจะมีอะไรแล้วนะ เราออกมากันตั้งนานยังไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย” สิงหาเดินกลับมาหาทุกคนแต่ยังทำหน้าที่ผู้นำกลุ่มอยู่ ทุกคนเกาะติดไม่ห่าง น่านนทีเดินตามติดข้างหลังมือหนึ่งรั้งแขนเขาไปกอดไว้แน่น เดินไม่ค่อยสะดวกแต่อุ่นใจขึ้น
ทุกคนค่อยๆ ก้าวสลับฟังเสียงรอบข้าง เหลียวมองรอบตัว ก้าวแล้วมอง หยุดแล้วมอง แล้วก้าวต่อ ระยะทางไม่ไกลแต่ความตึงเครียดทำให้เสียงหายใจหนักหน่วงมากขึ้น ถึงจะคืบคลานกันอย่างเชื่องช้าแต่สุดท้ายทุกคนก็พ้นเขตห้องครัวมาที่ห้องนั่งเล่น ความมืดสลัวทางซ้ายมือที่แสงไฟทางเดินส่องไม่ถึงทำให้ไม่มีใครกล้าหันไปสอดส่องเหมือนเมื่อครู่ จังหวะก้าวเดินหยุดลงชั่วขณะ ก่อนสิงหาจะเริ่มพยักหน้าขอแรงสนับสนุนแล้วเดินต่อไปจนถึงสวิทช์ไฟ สวิทช์ปุ่มแรกที่คลำเจอถูกกดลงไป
พรึ่บ
แสงไฟดาวน์ไลท์สี่จุดตามมุมห้องสว่าง ไฟดวงเล็กและให้แสงสว่างน้อยกว่าโคมไฟกลางห้องแต่ทั้งสี่จุดก็สว่างพอให้เห็นทั่วทุกมุมห้อง น่านนทีก้มหน้าซุกหลังสิงหาแน่น ไม่กล้าเงยหน้ามอง เงี่ยหูคอยฟังเสียงคนอื่นก่อนหากมีอะไรไม่ชอบมาพากล
“โอเค....โอเคๆ...ไม่มีอะไร” โบ้พูดเบาๆ แสงแม้จะน้อยแต่ก็มองเห็นจุดอับทั่วห้อง ดีกว่าเปิดดวงใหญ่ที่สว่างจ้าทีเดียวให้ตาพร่า ทุกคนช่วยกันมองสำรวจรอบห้อง แม้แต่โถงทางเดินประตูหน้าก็ยังชะโงกหน้าไปมอง สิงหามองไปที่โซฟาตำแหน่งเดิมก็ไม่พบอะไรผิดปกติ ใจที่แขวนไว้ค่อยๆ ลอยลงมาอย่างโล่งอก
“ไอ้เหี้ย......เหี้ยแล้ว.....” ชวินพูดเสียงเบาจนแทบกระซิบแต่คนข้างๆ อย่างเต้ได้ยินชัด เขาหันกลับมาถามเพื่อนที่ก้มหน้าลงแต่สีหน้าเคร่งเครียดกว่าเดิม
“อะไรไอ้วิน” เต้ถามย้ำอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่ามือเพื่อนเริ่มสั่น
“...หะ..เหี้ย.....ถอยทัพเถอะ” ชวินเร่งเร้าเพื่อนไม่หยุด เสียงเริ่มสั่นไม่ต่างจากมือทั้งสองข้าง เขากระตุกแขนตัวเองดึงเต้และน่านนทีให้ถอยมาใกล้ๆ แต่น่านนทีขืนตัวไว้เพราะเริ่มกลัวอาการแปลกๆ ของอีกฝ่าย
“ฮือออ พี่ชวินอย่าแกล้งนะ”
“ถอยๆ ไอ้เหี้ย ถอย!” ชวินสั่งเพื่อนเสียงแข็ง เนื้อตัวสั่นสะท้านพยายามก้มหน้ามองเพียงปลายเท้าตัวเอง เพื่อนๆ ยังคงสับสนไม่เข้าใจ แต่เห็นอาการกลัวจนตัวเกร็งก็เริ่มใจไม่ดี ทุกคนค่อยๆ ก้าวถอยหลังตามแรงดึงต่อๆ กัน แต่ถอยแค่ไม่กี่ก้าวชวินที่เป็นคนถอยนำก็หยุดชะงักทำให้ทุกคนหยุดตาม เสียงหอบหายใจด้วยความกลัวของชวินถี่จนแทบเป็นเสียงคราง น่านนทีกอดแขนสิงหาแน่นครางฮือในลำคอด้วยความกลัว น้ำตาเริ่มปริ่มขอบตา
“ถอยต่อสิวะ” เต้กระตุกแขนเพื่อนเบาๆ ให้เดินต่อ มันเป็นคนอยู่ท้ายสุดถ้าไม่ถอยต่อคนอื่นก็เดินไม่ได้
“....นะ...ใน...กระจก...ไอ้เหี้ย กระจก!” ชวินจิกปลายเท้าลงบนพื้น เงยหน้ามองตรงไปด้านหน้าไม่กล้าก้มลงแม้แต่นิดเดียว สิงหามองหน้าเพื่อนก่อนมองไปทางประตูระเบียงที่เป็นกระจกทั้งบาน ภาพสะท้อนในกระจกคือกลุ่มชายหนุ่มยืนเกือบชิดกันจนไม่มีช่องว่าง สิงหาอยู่ด้านหน้าสุดมีโบ้ยืนอยู่ข้างๆ ด้านหลังมีน่านนทีกอดแขนไว้แน่น เต้อยู่เยื้องไปด้านหลังโบ้ ส่วนชวินอยู่เดินคู่กับเต้ ประกบหลังน่านนทีอีกที
.
.
และหลังชวิน...มีใครบางคนกำลังยืนอยู่
.
.
“เหี้ย! วิ่ง!!!” สิงหาตะโกนเมื่อเห็นภาพสะท้อนจากกระจก เขารวบเอวน่านนที กระชากแขนชวินวิ่งกลับไปทางห้องนอน เต้และโบ้วิ่งตามมาติดๆ เข้าห้องนอนครบทุกคนโบ้ก็รีบกดล็อกประตูห้องแล้วถอยไปรวมกลุ่มกับเพื่อนบนเตียง
“ฮืออออ คุณสิง ปิงกลัว”
“ไม่เป็นไรๆ เราอยู่ในห้องแล้ว เข้ามากันครบใช่ไหมวะ ไอ้เต้ล่ะ” สิงหารวบตัวน่านนทีมากอดปลอบ เนื้อตัวอีกฝ่ายสั่นไม่หยุด ขนาดเขาเองยังรู้สึกสั่นในอกกับสิ่งที่เห็น
“กูอยู่นี่ๆ ไอ้ชวินโอเคไหมวะ อย่าช็อกนะมึง แม่งมันตัวสั่นไม่หยุดเลยว่ะ” เต้ตะโกนบอกเพื่อนระหว่างลูบหลังเพื่อนที่สั่นไปทั้งตัว พยายามจับหน้าให้อีกฝ่ายมองตัวเองเพื่อเรียกสติ
“..กะ..กู...”
“ใจเย็นๆ เหี้ยเอ้ย มึงเห็นใช่ไหม” สิงหาเห็นอาการเพื่อนไม่ค่อย ส่วนคนรักตัวเองดีขึ้นแล้ว เขาหันไปกอดไหล่เขย่าแรงๆ ให้เพื่อนสงบใจและมีสติ กระตุ้นให้เพื่อนพูดออกมาดีกว่าเงียบไว้เพราะกลัวเพื่อนจะช็อก
“เห็น!!” ชวินพยักหน้าตอบอย่างหนักแน่น เขาเห็น เขาเห็นจริงๆ เห็นเต็มๆ เลย
“ปิงไม่เห็นๆ ไม่ต้องเล่านะ ปิงกลัว”
“โอเคๆ อย่าเพิ่งพูดกัน ดูไอ้ชวินก่อน” สิงหาบอกให้เพื่อนช่วยกันดูอาการชวินก่อน ถ้าไม่ไหวจริงๆ ต้องโรงพยาบาลเขาก็ไม่รู้ว่ามันจะยังกล้าฝ่าออกไปนอกห้องอีกไหม
“ใจเย็นมึง พระอยู่ที่คอๆ จับไว้ สวมมนต์เข้า ท่องนะโมอะไรก็ได้” โบ้ล้วงสร้อยพระในคอเสื้อชวินออกมาให้อีกฝ่ายเอามือกำไว้ โชคดีที่เขาไม่ได้ทวงพระคืน
“เหี้ยๆ....มะ...แม่ง....” ชวินทรุดนั่งเข่าอ่อนอยู่บนเตียง เอนหลังพิงหัวเตียง มือหนึ่งจับแขนสิงหา อีกมือลากเต้มานั่งข้างๆ ด้านหน้ามีโบ้และน่านนทีที่ยังอยู่ในอ้อมแขนสิงหา เขาพยายามระงับอาการสั่นยะเยือกในอกแต่ทำได้ยาก โดยเฉพาะแผ่นหลังที่สั่นจนแทบกระตุก
“พี่ชวินใจเย็นๆ นะ ไม่มีอะไรๆ ปลอดภัยแล้ว” น่านนทีเห็นอาการชวินแล้วความเป็นห่วงมีมากกว่าความกลัวของตัวเองเลยเอ่ยปลอบ ไม่รู้ว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ละคนถึงกลัวจนหน้าซีดตัวสั่นกันไปหมด แม้แต่สิงหาที่กอดเอวเขาไว้ก็ยังมือสั่นในตอนแรก โชคดีที่หลับตาสนิท มองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น
บรรยากาศภายในห้องตึงเครียดกว่าทุกครั้ง ไม่มีใครกล้าพูดอะไรนอกจากเอ่ยปลอบชวินเป็นพักๆ จนอีกฝ่ายสงบสติอารมณ์ลง สายตาทุกคนจับจ้องที่ประตูห้อง บางครั้งก็กวาดสายตาไปรอบๆ ห้องอย่างหวาดระแวง จากหลายๆ ครั้งไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นในห้องนี้ พวกเขาเลยค่อนข้างเบาใจ ยกเว้นสิงหาที่รู้ว่ามีหลายครั้งที่รูปถ่ายปริศนาในโทรศัพท์ถูกถ่ายจากภายในห้องนี้...ที่นี่ก็ไม่ปลอดภัยเช่นกัน
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 29-06-2019 23:36:41
เวลาผ่านไปนานเกือบชั่วโมง ทุกคนเริ่มผ่อนคลายแต่ยังไม่กล้าขยับเขยื้อนออกจากเตียง โบ้ท่องบทสวดมนต์แทบทุกบทที่เขารู้จนหมด ไม่รู้ว่าช่วยได้หรือไม่แต่ทุกคนสบายใจและยกมือพนมสวดตามเท่าที่จำได้
“เงียบไปนานแล้ว เอาไงกันต่อดี” ภารกิจคืนที่สองย่ำแย่กว่าคืนแรก โบ้หันมองหน้าเพื่อนๆ อย่างขอความเห็น แต่คราวนี้จุดรวมสายตาไม่ใช่สิงหาอีกแล้ว ชวินคือคนที่น่าเป็นห่วงที่สุดและมีอำนาจการตัดสินใจ
“....พวกมึงแน่ใจนะว่าห้องนอนปลอดภัย” ชวินขอความมั่นใจจากเพื่อน ถ้าในนี้ปลอดภัยก็ไม่มีปัญหาที่จะอยู่แบบเมื่อคืน
“กูว่าไม่ อย่าลืมเรื่องที่มึงโดนเมื่อคืน แต่อยู่ในนี้ก็ดีกว่าข้างนอก” เต้ตอกย้ำดับความคิดในแง่ดีของคนอื่น
“ถ้าคืนนี้เราไม่นอนก็ไม่น่าจะมีปัญหา” สิงหาแนะนำทางออกที่ดีที่สุดตอนนี้ ถึงห้องนอนอาจจะไม่ปลอดภัยแต่ก็ยังดีกว่าข้างนอก อย่างน้อยตอนที่มีสติตื่นอยู่ก็ไม่เคยมีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้น
“เออ กูไม่นอน กูไม่กล้านอนบอกตรงๆ เลย” ชวินยอมรับคำแนะนำ ต่อให้ไม่บอกก็คิดว่าไม่มีใครกล้าหลับตาลง
“ปิงก็ไม่นอนด้วย อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว” น่านนทีสนับสนุน ความจริงเขาอยากกลับบ้านตอนนี้เลย แต่ก็ไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างนอกทุกคนถึงกลัวแบบนี้
“แต่กูไม่ค่อยอยากอยู่ในห้องนี้ต่อแล้วว่ะ สังหรณ์ใจยังไงไม่รู้” โบ้อยากสนับสนุนความคิดนี้แต่ในอกหวั่นๆ อย่างบอกไม่ถูก ตราบใดที่ยังอยู่ที่นี่เขารู้สึกไม่ปลอดภัย
“ปากเสียไอ้เหี้ย หลอกวันละนิดละหน่อยก็พอแล้ว” ชวินค้านความคิดแง่ร้าย คืนนี้เจอกันมาหนักแล้ว ยังจะมีอะไรได้อีก
“แต่กูก็คิดเหมือนมันนะ” สิงหาปัดความคิดแง่ดีของชวินทิ้งไป ทุกคนอาจคิดว่าเขาใจกล้าถึงอยู่ห้องนี้คนเดียวได้ แต่ความจริงคือส่วนใหญ่เขาใช้เวลาอยู่เพียงในห้องนอน และปกติก็ไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้ ครั้งล่าสุดที่โดนจังๆ คือโดนลากขา นอกนั้นก็ไม่มีอะไร บางอาทิตย์ก็ได้ยินเสียงอะไรดังบ้างแต่น้อยมากๆ วันนี้คือวันปล่อยผีของจริง
“เหี้ย ไม่หรอก” ชวินพยายามค้านเพื่อปลอบใจตัวเอง แต่เพื่อนไม่ค่อยเห็นด้วย ข้างนอกก็ไม่กล้าออกไป ข้างในก็ใช่ว่าปลอดภัย สุดท้ายทุกคนช่วยกันคนละไม้ละมือขนเครื่องนอนเข้าไปอาศัยอยู่ในปราการด่านสุดท้ายของคืนนี้...ห้องน้ำ
โครงการล่าผีเป็นอันล้มพับไปอีกหนึ่งคืน หลังจากตาค้างมาทั้งคืนทุกคนก็รีบเผ่นหนีออกจากห้องเมื่อแสงแดดส่องสว่างตอนหกโมงเช้า สร้างความประหลาดใจให้โจและนิดที่กำลังมอบหมายงานช่วงเช้าที่ด้านล่าง ห้าหนุ่มหอบของส่วนตัวเท่าที่จำเป็นเดินกึ่งวิ่งตามกันไปขึ้นรถสิงหา ปลายทางคือบ้านของน่านนที
เสียงพูดคุยสลับกันเล่าถึงเหตุการณ์สยองขวัญเมื่อคืนให้ผู้ใหญ่ในบ้านฟัง แน่นอนว่าเสียงลูกชายเจ้าของบ้านดังที่สุด พูดเยอะที่สุด แต่ทำให้เรื่องดูน่ากลัวน้อยลงมากที่สุด
“แล้วพอคุณสิงหันไปเห็นนะพ่อ แทบจะอุ้มปิงเข้าเอว แถมลากพี่ชวินติดมือวิ่งกลับเข้าห้องนอนอย่างไว เท้าปิงแทบไม่แตะพื้นเลย รู้ตัวอีกทีขึ้นไปนั่งขดบนเตียงแล้ว น่ากลัวมากเนอะพี่ชวินเนอะ” น่านนทีเล่าไปก็ลูบอกปลอบตัวเองไปด้วย สิงหากับชวินอยากมองค้อนให้ตากลับ คนที่ไม่เห็นไม่รับรู้อะไรเลยเพราะมัวแต่หลับตาปี๋กลับเล่าไม่หยุดถึงสิ่งที่ไม่ได้เห็น แถมยังมีอารมณ์นอนหลับในอ่างอาบน้ำอย่างสบายใจอยู่คนเดียว คนเห็นเต็มๆ จนเริ่มหนาวๆ ร้อนๆ อย่างชวินอยากจะเน้อ...อให้ถึงดาวอังคาร
“มิน่าตอนนั้นเจ้าปิงขยันขอน้ำมนต์จังเลย ที่แท้ไปเจอดีกันมานี่เอง” พ่อน่านนทีพูดเมื่อนึกถึงเรื่องเก่า
“เมื่อก่อนมันแค่ผลุบๆ โผล่ๆ ไม่เคยหนักเท่าสองคืนนี้เลยครับพ่อ คนที่โดนหนักสุดคือชวินเนี่ยแหละ ไม่รู้ว่าผีมันโกรธที่เอาพระไปใส่ตู้หรือเปล่าเลยจัดหนักอยู่คนเดียว” สิงหาอธิบายให้พ่อน่านนทีฟังก่อนจะเข้าใจผิดว่าห้องเขาผีดุ อันที่จริงก็ดุ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ดุมาก
“มันก็ไม่แน่นะพ่อว่า ถ้าไม่จิตอ่อนสุด หรือบุญเก่ามีเยอะ เขาว่าคนมีบุญจะมีผีมาขอส่วนบุญนะ อย่าเพิ่งคิดกันในแง่ร้าย” พ่อน่านนทีเอ่ยปลอบเพื่อนกลุ่มใหม่ของลูกชายที่มาขออาศัยนอนเช้านี้ เขาปลอบลูกชายตัวเอง เดินไปเด็ดใบทับทิมหน้าบ้านของเพื่อนบ้านแล้วเรียกทุกคนมาล้างหน้าล้างมือจากน้ำแช่ใบทับทิม โบราณเขาเชื่อว่าสามารถไล่สิ่งอัปมงคลที่ติดตัวกลับมาบ้านได้ แถมด้วยยาลดไข้ให้ชวินเป็นพิเศษอีกสองเม็ด จากนั้นก็ไล่ให้ทุกคนขึ้นไปอาบน้ำนอนพักผ่อนให้สบายใจ
ห้องนอนเล็กๆ ของน่านนทีต้องรองรับแขกมากขนาดนี้เป็นครั้งแรก เดิมทีเขาจะไปนอนห้องพี่ชายกับสิงหาแล้วให้อีกสามคนนอนห้องตัวเอง แต่ทั้งสามคนค้านเสียงแข็ง สิงหาเองก็สองจิตสองใจ สุดท้ายก็ไปเอาฟูกสำรองมาปูนอนเรียงกันห้าคนเหมือนเดิม
เริ่มบ่ายคล้อยหลายคนก็ทยอยตื่นขึ้นมาแต่ยังไม่มีใครลุกไปไหน แต่ละคนหยิบโทรศัพท์มากดทำธุระของตัวเอง น่านนทีเป็นคนสุดท้ายที่ตื่นขึ้นมาตอนเกือบบ่ายสอง วันนี้เขาเข้างานตอนห้าทุ่มครึ่ง อยากนอนต่ออีกสักพักแต่ตาสว่างแล้ว เหลียวมองรอบตัวบางคนก็เล่นเกม บางคนก็เข้าโซเชียลอัพเดตข่าวสาร สิงหาเข้าไลน์กลุ่มกองถ่ายเผื่อมีคิวแทรกด่วน ทุกคนคนพยายามเอาตัวเองออกจากเรื่องเมื่อคืน แต่ก็รู้ดีว่า...ไม่พูด...ใช่ว่าไม่คิด ต่างเหลือบมองกันไปมาจนคนขี้กลัวอันดับสองอย่างน่านนทีต้องถอนหายใจดังๆ แล้วลุกขึ้นนั่งมองชายหนุ่มตัวโตๆ บ้างนั่งบ้างนอนแต่เบียดกันจนจะได้เสียกันอยู่แล้ว
“ปิงว่าเรามาคุยกันเถอะ ที่นี่น่าจะปลอดภัยที่สุดแล้ว”
“ชวินมึงอะ โอเครึยัง” สิงหาถามเพื่อนที่อาการดีขึ้น อย่างน้อยก็ไม่เป็นไข้เหมือนเมื่อเช้า
“ไม่ว่ะ ไม่โอ ไม่มีทางโอ” ชวินลุกขึ้นนั่งหยิบหมอนมาวางบนตัก สภาพร่างกายดีขึ้นแต่จิตใจ...ไม่เลย
“แต่ปัญหานี้ต้องรีบแก้นะครับ คืนนี้ปิงทำงานกะดึกคนเดียวด้วย สงสารปิงบ้าง”
“ลางานสักวันดีกว่าไหม ปิงอยู่คนเดียวไหวเหรอ” สิงหาอดเป็นห่วงไม่ได้ คืนนี้เขายังว่างมานั่งเป็นเพื่อน แต่ถ้าคนอื่นเห็นแล้วทำเรื่องร้องเรียนอีกมันจะยิ่งแย่
“ก็กำลังคิดอยู่เหมือนกัน มันคงไม่ลงลิฟต์มาเองหรอกมั้ง ไม่งั้นคงหลอกไปทั้งตึกแล้ว” น่านนทีลังเลแต่นึกขึ้นได้ว่าคืนนี้ไม่ได้ทำงานคนเดียวเลยไม่กลัวมากเท่าไร อีกอย่างบริเวณชั้นล่างก็ไม่เคยมีอะไรน่ากลัว อันที่จริงทั้งคอนโดฯ ก็น่ากลัวอยู่ห้องเดียว...ห้องแฟนตัวเอง
“ตามใจปิงนะ แต่ถ้าอยากให้ไปนั่งเป็นเพื่อนก็ได้นะครับ”
“อย่ามัวแต่ห่วงแฟนดีกว่าไหม หลังจากนี้มึงจะอยู่ห้องนั้นยังไงกูอยากรู้” เต้เริ่มหมั่นไส้คู่รักที่ทำเหมือนมีกันอยู่สองคนในห้อง
“อ๋อ กูจะเช่าอีกห้องรอพ่อแม่กลับมาอยู่พอดี เดี๋ยวกูไปนอนห้องนั้นแทน ไม่มีปัญหา ปิงหาห้องให้ผมได้เลยนะ แต่ไม่ต้องอยู่ใกล้ห้องผมแล้วนะ ขอคนละฝั่งเลยก็ดี ขอแบบด่วนๆ” สิงหาพูดในสิ่งที่ตัดสินใจได้ตั้งแต่คืนก่อน ช่วงที่ยังไม่ได้ห้องใหม่ก็อาศัยนอนห้องชวินไปก่อน
“ห้องที่ตอนนั้นปิงดูๆ ไว้ยังว่างนะ เดี๋ยวปิงให้พวกตึกหน้าจัดการให้” ตึกหน้าที่น่านนทีพูดถึงคือตึกโชว์รูมฝ่ายขายเดิมที่ตอนนี้มีฝ่ายขาย การตลาด และห้องผู้จัดการรวมอยู่ที่นั่น เรื่องเช่าหรือซื้อต้องให้ทางนั้นดูแล เขาทำเพียงรับเรื่องไว้แล้วส่งต่อ
“ได้ครับ”
“ไอ้ห่าสิง กูเพิ่งรู้ว่าสกิลการเอาตัวรอดของมึงนี่ชั้นสูงเลยนะ นี่กะหลอกพวกกูมาโดนผีหลอกก่อนย้ายห้องใช่ไหม” เต้ด่าเพื่อนที่แอบวางแผนเอาตัวรอดไว้ ถ้ามันคิดจะย้ายหนีพวกเขาไม่ต้องมาช่วยก็ได้
“บ้าเหรอวะ กูต้องหาห้องให้พ่อแม่อยู่แล้ว ที่คิดจะย้ายนี่เพิ่งคิดได้เมื่อวาน มึงน่ะคิดมาก มาๆ เรื่องผีเอาไงต่อดี” สิงหาชักจูงเพื่อนกลับมาช่วยกันแก้ปัญหา แม้จะโดนขว้างหมอนใส่บ้าง โดนยันด้วยเท้าบ้างแต่ก็ไม่ถือสา ยกเว้นเสียงหัวเราะของน่านนทีคนเดียวที่ทำให้รู้สึกอายขึ้นมานิดหน่อย
“มาๆ เข้าโหมดจริงจังกันหน่อย สรุปสองวันที่เจอมาใครมีความคิดยังไงเกี่ยวกับผีในห้องบ้าง” โบ้ดึงสติทุกคนกลับมาจากสงครามฝ่าเท้า
“ปิงว่าเป็นผีเด็กเออีซีแน่ๆ จะพม่าลาวกัมพูชาอันนี้ปิงไม่แน่ใจ หรืออาจเด็กดอยก็ได้ คือพูดไทยไม่ชัดแน่นอน” น่านนทีพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดเอาไว้
“อันนี้ทุกคนเห็นตรงกัน น่าจะเป็นเด็กใช่ไหม” สิงหาถามย้ำและทุกคนพยักหน้ารับ
“เออไอ้ห่า เห็นเต็มๆ ตาเมื่อคืนยังไม่พอเหรอ” ชวินด่าเพื่อนที่ยังย้ำคำเดิมให้เขาขนลุก หยิบผ้าห่มคลุมขึ้นมาถึงอกเพิ่มความอบอุ่นให้ตัวเอง
“เอาจริงๆ คือกูมองไม่ทันว่ะ พอไอ้สิงบอกให้วิ่งก็วิ่งเลย” เต้นึกภาพเหตุการณ์แล้วไม่ค่อยมั่นใจ ทุกอย่างมันเร็วมากเขาไม่แน่ใจว่าเห็นหรือไม่เห็น หรือจินตนาการไปเอง
“กูเห็นแวบๆ ไม่แน่ใจเหมือนกัน” โบ้เองก็ไม่ค่อยมั่นใจ มันเป็นจังหวะหันหลังกลับแล้วกวาดสายตาผ่านไปพอดี
“กูเห็น” สิงหาพยักหน้ายืนยัน เขาแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาดหรือคิดไปเอง
“กูสิเห็นเต็มๆ” ชวินยืนยันเสียงแผ่ว ไม่ได้อยากเห็นเลย อยากแกล้งลืมๆ หรือหลอกตัวเองว่าตาฝาดเหมือนกัน
“ปิงไม่เห็นอะไรเลย”
“จ้ะ แทบจะสิงหลังแฟนตัวเองแบบนั้นคงเห็นหรอกจ้ะ” ชวินเหน็บคนตาโตทำหน้าซื่อด้วยความหมั่นไส้แกมเอ็นดู ลองเห็นแบบที่เขาเห็นคงแหกปากร้องไห้ทั้งคืน
“พวกมึงเห็นอะไรกันวะ” เต้ถามด้วยความอยากรู้ นานๆ จะเห็นสิงหากลัวขนาดบอกให้วิ่งหนีแสดงว่าต้องน่ากลัวมาก ความกลัวเมื่อคืนของเขาส่วนหนึ่งก็มาจากอาการของคนอื่นๆ
“ให้ชวินเล่าดีกว่า มึงเห็นตั้งแต่ตอนไหน” สิงหาให้คนต้นเรื่องเล่า เพราะเขาก็เห็นแวบเดียวตอนที่เพื่อนหยุดเดิน แต่เป็นแวบที่ชัดมาก
“....เหี้ย แม่งไม่อยากเล่าเลยว่ะ” ชวินปลุกปลอบใจตัวเอง กำพระที่คอไว้แน่นก่อนเริ่มเล่าให้ทุกคนฟัง
“ตอนแรกที่เดินกันผ่านครัวมาตรงห้องนั่งเล่น ตอนยังไม่เปิดไฟกูก้มมองแค่เท้าตัวเอง พอไฟติดถึงเงยหน้ามอง เห็นพวกมึงสำรวจกันจังกูเลยทำบ้าง กะจะมองผ่านๆ เฉยๆ ตอนแรกก็ไม่อะไร เสือกมองไปทางกระจกตรงระเบียง แม่ง...ไอ้ห่าเต้ยืนข้างกูใช่ไหมล่ะ กูก็เห็นภาพสะท้อนในกระจกว่ามันยืนใกล้โซฟา แต่ตรงโซฟาแม่งมีเงาคนนั่งอยู่ กูคิดว่าตาฝาดแต่แม่งมีคนนั่งจริงๆ เป็นเด็กผู้ชาย พอกูรู้ตัวว่าไม่ใช่พวกเราแน่ๆ เลยบอกให้พวกมึงถอย กูก็ไม่กล้ามองอะไรอีก ก้มหน้าดึงเสื้อปิงดึงแขนไอ้เต้ให้มันห่างๆ โซฟามา พอถอยไม่กี่ก้าวอยู่ดีๆ แม่งรู้สึกวาบๆ ข้างหลัง แล้วก็เห็นมีขาเล็กๆ ดำๆ อยู่ข้างหลังขากู ถ้าถอยอีกก้าวเดียวก็เหยียบพอดีกูก็ไม่กล้าขยับอีก ตอนไอ้สิงพาวิ่งกูจะช็อกแล้ว ทะลุผ่านผีหรือแม่งเข้ามาสิงในตัวแล้วก็ไม่รู้ เหี้ยเอ้ย” ชวินลูบหัวลูบอกตัวเองที่นึกแล้วก็ยังสั่นไม่หาย
“โห...ไอ้เหี้ย ทำไมมันหลอกแต่มึงจังวะ” เต้ได้ยินว่าเขาเคยยืนอยู่ใกล้ผีมาก่อนก็อดขนลุกไม่ได้ ตอนก่อนจะวิ่งเขาเห็นแวบๆ ว่ามีเงาอะไรในกระจกแค่นั้น
“ตอนมันหยุดเดินกูหันไปมองกระจกตามที่มันบอกก็เห็นเหมือนกันว่ะ มีเด็กยืนชิดหลังมันพอดี เหมือนกำลังยกมือขึ้นจะจับหลังกูเลยพาวิ่งก่อนเลย แต่ตอนวิ่งกูไม่เห็นตัวนะ เห็นแค่ในกระจก ชวินมึงเห็นนอกกระจกด้วยเหรอ”
“เออสิวะ ตอนแรกก็เห็นในกระจก พอเดินถอยแม่งมาเต็มๆ ตีนเลย ดำๆ หน่อยแต่กูไม่เห็นหน้านะ” ชวินเดาสีผิวจากเท้าที่เห็นตอนก้มหน้าเท่านั้น ขาเล็กๆ แต่ระดับความหลอนไม่เล็กเลย สิงหานึกถึงภาพที่เห็นเมื่อคืน ถ้าประเมินจากความสูงน่าจะอายุราวสิบขวบบวกลบนิดหน่อย ขนาดตัวประมาณเด็กประถมทั่วไป
“สรุปคือเด็กนั่นแหละชัวร์ ไม่งั้นคงไม่ชอบเล่นโทรศัพท์หรือดูทีวีขนาดนี้” โบ้สรุปพฤติกรรมผีออกมา
“จริงด้วย ในห้องทำงานก็มีแค่เปิดปิดตู้ ส่วนใหญ่หนักๆ คือห้องนั่งเล่นเพราะมีทีวีไง เมื่อก่อนมีโทรศัพท์บ้านอีก บางทีก็เอามือถือคุณสิงมาถ่ายรูปเล่น นี่มันพฤติกรรมเด็กชัดๆ” น่านนทีสนับสนุนความคิดนี้
“เออจริง ไหนจะเข้าฝันชวนชวินไปเล่นอีก ชวินมึงลองหาข่าวหน่อยว่าเคยมีเด็กตายที่ตึกไหม หรืออาจเป็นคนรู้จักมึงรึเปล่า ไม่งั้นทำไมโดนหนักคนเดียว” เต้รู้สึกว่าผีเด็กน่าจะเกี่ยวข้องกับชวินมากกว่าเจ้าของห้องอย่างสิงหา บางทีที่อีกฝ่ายสามารถอยู่ในห้องผีสิงอย่างปลอดภัยได้นาน อาจจะเป็นเพราะเป้าหมายของผีไม่ได้อยู่ที่สิงหามาตั้งแต่แรก
“ก็เคยถามพ่อให้แล้วไง พ่อบอกไม่มี แล้วถ้าเป็นคนรู้จักกูจะมาสิงห้องคนอื่นทำไม ขึ้นไปไม่กี่ชั้นก็ห้องกูแล้ว” ชวินไม่คล้อยตามเพื่อนง่ายๆ เขาไม่ยอมรับเด็ดขาดว่าตัวเองคือเป้าหมาย
“พวกมึงว่ากล้องที่ตั้งไว้จะถ่ายติดไหมวะ เมื่อคืนมีใครได้ยินเสียงกล้องบ้าง” โบ้นึกถึงเครื่องบันทึกหลักฐานในห้อง เมื่อคืนมีเหตุการณ์เกิดขึ้นหลายอย่าง น่าจะเก็บหลักฐานได้บ้าง
“ไม่ได้สังเกตเลยว่ะ อาจจะติดก็ได้” เต้นึกถึงกล้องของตัวเองที่ตั้งให้บันทึกเป็นภาพถ่าย ถ้าถ่ายไม่ติดผีก็ต้องติดพวกเขาที่วิ่งเข้าออกห้องแน่นอน
“แล้วพวกเราจะเอายังไงต่อ กลับไปเก็บของย้ายไปห้องชวินดีกว่าไหม” โบ้แนะนำอย่างรู้ใจเพื่อน เวลานี้ไม่มีใครกล้าพอจะกลับไปนอนห้องสิงหาอีกต่อไป
“กูสนับสนุน” เต้ยกมือสนับสนุนทันที
“กูไม่กลับไปห้องนั้นแน่ๆ กูยอมแพ้ กูป๊อด” ชวินยกสองมือแทนการสนับสนุนและยอมแพ้
“แล้วมึงล่ะสิง เอาไง มึงอยู่คนเดียวไม่ได้นะเว้ย กูเป็นห่วง เกิดโดนเข้าฝันแบบชวินแล้วไม่มีคนคอยปลุกจะทำยังไง อย่ากลับไปนะมึง” โบ้ถามเจ้าของห้องผีสิงที่นั่งนิ่ง
“เออ กูก็หลอนๆ เหมือนกัน” สิงหาก็เห็นด้วยกับเพื่อนเพียงแค่ขี้เกียจยกมือเป็นเด็กๆ ต่อให้เพื่อนไม่กลัวเขาก็ไม่กล้า
ภารกิจแม้จะไม่สำเร็จแต่ก็มีความคืบหน้า อย่างน้อยก็รู้ว่าผีในห้องเป็นเด็กที่มีความเป็นเด็กจริงๆ สิ่งที่เขาวนเวียนอยู่ใกล้มักจะเป็นของชอบของเด็ก ห้องครัวห้องน้ำคือสถานที่ปลอดภัย แต่ถึงจะได้ข้อสรุปแบบนี้ก็ไม่ได้ทำให้กลัวน้อยลง หลังจากร่วมทานอาหารมื้อแรกตอนเกือบบ่ายสามที่บ้านน่านนทีเรียบร้อย สี่หนุ่มก็เดินทางไปทำธุระที่ร้าน ส่วนน่านนทีไม่ได้ไปด้วยเพราะคืนนี้ต้องทำงานทั้งคืนสิงหาเลยให้พักผ่อนต่อที่บ้าน คืนนี้ค่อยเจอกันที่คอนโดฯ
“กูให้ฝ้ายไปรอที่ร้านแล้ว ถ้าจัดการที่ร้านเสร็จเร็วก็ไปชิมขนมที่โรงแรมแล้วค่อยกลับห้อง โอเคไหม” สิงหาพูดถึงโปรแกรมที่วางไว้ ผีก็ต้องจัดการ งานก็ต้องเคลียร์ สามสหายผู้ร่วมทางอยากตอบว่าไม่โอเคแต่ทำไม่ได้ ตอนนี้ไม่ใช่ปัญหาของสิงหาคนเดียวแล้ว เพราะทุกคนลงความเห็นตรงกันว่าเป้าหมายของผีน่าจะเป็นชวินมากกว่า คนขี้ป๊อดชอบค้านเลยกลายเป็นฝ่ายสนับสนุนกึ่งบังคับให้ทุกคนช่วยกันไล่ผีโดยเร็วที่สุด
“โอเค แต่คืนนี้ตกลงเรายังไม่ไปเก็บของที่ห้องนะ กว่าจะกลับคงมืดแล้ว ไว้ค่อยไปตอนเช้า” ชวินย้ำสิ่งที่ได้ตกลงกันไว้อีกรอบ ของในห้องมีแค่เสื้อผ้าแต่สามารถยืมเสื้อผ้าชวินที่ห้องใส่ได้ กระเป๋าสตางค์ โทรศัพท์ ของจำเป็นอื่นๆ ก็หยิบติดตัวออกมาจากห้องตั้งแต่เช้าแล้ว ตอนนี้ของสำคัญที่ยึดเหนี่ยวจิตใจอันดับสองรองจากสร้อยพระคือใบทับทิม ถุงพลาสติกใบใหญ่อัดแน่นด้วยกิ่งใบทับทิมที่พ่อน่านนทีไปเด็ดมาให้ หลังเข้าออกห้องสิงหาทุกคนต้องล้างหน้าด้วยสิ่งนี้ ความเชื่อโบราณแต่ใครจะไปรู้ว่าช่วยได้หรือไม่ได้ อย่างน้อยตอนนอนอยู่ห้องน่านนทีก็ปลอดภัยไม่ฝันแปลกๆ ก็แล้วกัน
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 29-06-2019 23:37:37
ชั้นสองของบ้านเป็นไม้ทั้งหมดและแทบไม่ได้ปรับแก้ มีเพียงสองห้องที่อยู่ส่วนหน้าและมีระเบียงเท่านั้นที่ปรับแก้บางส่วน เช่นรื้อผนังกั้นห้องออกแล้วตีผนังใหม่เป็นหนึ่งห้องใหญ่ เปลี่ยนประตูหน้าต่างเป็นกระจกบานใหญ่ ห้องนอนอีกสองห้องเอาไว้คงเดิมเพื่อทำเป็นโชว์รูมเล็กๆ สำหรับจัดวางสินค้ามือสองที่นำเข้ามา แน่นอนว่าเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งในร้านหลายชิ้นที่มีป้ายราคาแขวนไว้สามารถซื้อกลับไปได้
“ตอนนี้เรื่องจดทะเบียนร้านฝ้ายจัดการเรียบร้อยหมดแล้ว พนักงานที่รับไว้ทั้งหมดก็อบรมตามคอร์สที่คุณชวินส่งให้เกือบครบแล้วนะคะ งานที่ยังค้างตอนนี้ก็มีแค่ตกแต่งสวนที่คุณสิงบอกจะเก็บงานเอง แล้วก็โต๊ะไม้ในสวนที่คุณโบ้บอกเอามาไว้ไม่เห็นส่งมาเลยค่ะ ถ้าจะเข้ามาวันไหนต้องบอกฝ้ายก่อนนะคะ งานหลักๆ ส่วนใหญ่เรียบร้อยพร้อมเปิด ส่วนอันนี้เป็นเมนูร้านที่สั่งแก้รอบสองเขาส่งใหม่ให้ดูค่ะ ลองเช็คดูก่อนนะคะ อันนี้ตัวอย่างแก้วกับถุงกระดาษที่สั่งไว้ ถ้าโอเคแล้วฝ้ายจะได้คอนเฟิร์มให้เขาผลิตเลย” ฝ้ายหยิบทั้งเมนู แก้วน้ำสำหรับสั่งกลับบ้านรวมทั้งถุงกระดาษที่มีโลโก้ร้านมาให้เจ้านายและหุ้นส่วนของร้านได้ตรวจสอบ ร้านนี้เธอค่อนข้างมีส่วนร่วมแทบทุกขั้นตอนจนรู้สึกผูกพัน คาดหวังว่าเมื่อเปิดกิจการลูกค้าที่เข้ามาจะชอบบรรยากาศของที่นี่แบบเธอ ร้านชาสไตล์อังกฤษที่มีเจ้าของเป็นหนุ่มหล่อถึงสี่คน นี่มันสวรรค์ของสาวๆ ชัดๆ
“ไอ้ที่รองแก้วก่อนใส่ถุงคุณฝ้ายสั่งซื้อแล้วใช่ไหมครับ” โบ้ตรวจสอบถุงกระดาษดูตำแหน่งโลโก้ที่สั่งแก้พบว่าอยู่ในตำแหน่งที่ต้องการแล้ว เขาส่งต่อให้คนอื่นดูแล้วหยิบเมนูมาดูบ้าง
“ใช่ค่ะ สั่งถาดรองแก้วสองช่องอย่างเดียวนะคะ ถ้ามากกว่านี้ถุงกระดาษอาจขาดได้ ฝ้ายถ่ายรูปตัวอย่างไว้อยู่ค่ะ นี่นะคะ” ฝ้ายเปิดรูปภาพให้เพื่อนเจ้านายดู อันที่จริงความคืบหน้าของงานทั้งหมดมีการส่งต่อให้เลขาหรือผู้ช่วยหุ้นส่วนทุกคนหมดแล้ว แต่เธอเข้าใจดีว่าทุกคนน่าจะงานยุ่งกันหมดเลยไม่มีเวลาดูรายละเอียดปลีกย่อย ขนาดสิงหาเจ้านายของเธอเองบางครั้งยังหลงๆ ลืมๆ ต้องให้เธอโทรตามงานหลายครั้ง บางครั้งก็ตามไปคุยงานถึงกองถ่าย ครั้งแรกที่ไปก็น่าตื่นตาตื่นใจเหมือนกัน สิงหาเคยเปรยว่าอยากพาน่านนทีมาบ้างแต่ฝ่ายนั้นทำงานไม่เป็นเวลา ถ้ามีเวลาว่างก็อยากให้นอนพักผ่อนสบายๆ มากกว่า โถ...พูดซะน่าเอ็นดูจนอยากไปลากคอน้องชายคนสนิทมาเฝ้าพ่อพระเอกของเธอถึงกองถ่ายจริงๆ
“ผมโอเคทั้งหมดนะ ไม่มีอะไรแก้เพิ่ม คนอื่นว่าไง” สิงหาตรวจสอบทุกอย่างแล้วพบว่าเรียบร้อยดี ตรงตามแบบที่สั่งแก้ทุกอย่าง
“โอเคแล้วล่ะ ถ้าต่อไปมันมีปัญหาอะไรก็ค่อยๆ ปรับแก้ตามความเหมาะสม ขอแค่มีของพร้อมก็พอ ยึดหลักรักษ์โลกไว้เป็นคอนเซ็ปต์ของร้านด้วย” เต้ย้ำถึงอีกหนึ่งคอนเซ็ปต์ของร้านที่ต้องทำให้ได้
“เออ โอเค ผ่าน” ชวินพยักหน้าแล้วหันไปทางโบ้ ฝ่ายนั้นก็พยักหน้ารับ เป็นอันจบงานที่ยังค้างคาอยู่
“ผ่านเหมือนกัน เหลือแค่ไปชิมขนมที่โรงแรมกับให้สิงเก็บงานในสวน จะทำวันไหนล่ะ” โบ้ถามสิงหาที่มีธุระยุ่งในช่วงนี้ ไม่รู้จะว่างอีกเมื่อไร
“ในสวนแค่เอาดอกไม้มาแต่ง พรุ่งนี้มะรืนก็ได้ ของเตรียมไว้หมดแล้ว” สิงหาตอบอย่างที่คิดแต่จะมีโอกาสเอื้ออำนวยหรือไม่ยังตอบไม่ได้ ต้องดูสถานการณ์วันต่อวัน
“โต๊ะผมเอาไปขัดลงสีใหม่อยู่ ตอนนี้ยังอยู่ที่โรงเรียนอยู่เลย เดี๋ยวจ้างนักการขนมาส่งให้สักวันจันทร์แล้วกันนะครับ อาทิตย์นี้ผมไม่ได้เข้าโรงเรียนเลย” โบ้นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ตอบฝ้ายถึงเรื่องโต๊ะ มันเป็นโต๊ะไม้เก่าๆ ในโรงเรียนของเขา เดือนที่แล้วทางโรงเรียนซื้อโต๊ะหินอ่อนมาเพิ่มเพราะสะอาดกว่าโต๊ะไม้ ตากฝนแล้วที่นั่งก็ไม่ชื้น เขาเลยขอโต๊ะเขาที่สภาพยังดีอยู่มาใช้ต่อ แต่ต้องซ่อมแซมให้ดูสะอาดขึ้นก่อน
“ได้ค่ะ มาวันไหนโทรบอกฝ้ายล่วงหน้านะคะจะได้มาเปิดประตูให้ แล้วเรื่องบ้านข้างๆ ตกลงว่าไงคะ เขาขายไหม” ฝ่ายถามสิงหาที่เคยพูดเรื่องนี้ให้ฟัง แต่ยังไม่มีความคืบหน้า
“ขายครับ แต่เขาให้รอสัญญาเช่าบ้านหมดก่อน อีกสี่เดือนนั่นล่ะ”
“ก่อสร้างช่วงเปิดร้านลูกค้าจะไม่ด่าเอาเหรอวะ” โบ้ไม่ค่อยเห็นด้วยถ้าจะเปิดร้านแล้วมีการก่อสร้างอยู่ข้างๆ
“ถ้าวันไหนเสียงดังมากๆ ก็ปิดร้านก่อน รั้วก็ไม่ต้องทุบ เอาให้งานเสร็จค่อยทุบ” ชวินแนะนำแผนงานก่อสร้างคร่าวๆ บ้านข้างๆ จะซื้อไว้เพื่อขยายสวนให้ใหญ่ขึ้น ตัวบ้านจะทุบทิ้งทั้งหมด ส่วนจะเพิ่มเรือนกระจกหรือปรับเป็นที่จอดรถต้องดูผลประกอบการของร้านก่อน
ทุกคนเริ่มเดินสำรวจพื้นที่แต่ละส่วนอย่างละเอียด พรุ่งนี้นัดพนักงานของร้านเข้ามาช่วงเที่ยงเพื่อทดสอบการบริการในสถานที่จริงอีกครั้ง หลังส่งไปฝึกอบรมจากที่อื่นมา สิงหาเดินนำเพื่อนเพื่อบอกรายละเอียดที่จะตกแต่งเพิ่ม ข้างร้านที่ต่อเติมเป็นเรือนกระจกแบบปิดตกแต่งด้วยต้นไม้ตามมุมต่างๆ ดูสดชื่น ต้นไม้ในนี้จะเป็นต้นไม้จริงปลูกใส่กระถางเพื่อสะดวกในการดูแลและขนย้าย ส่วนดอกไม้สิงหาจะเอาดอกไม้ปลอมมาแต่งทั้งหมด ไม่ว่าจะแซมไปตามต้นไม้หรือบนไม้ระแนงที่ทำไว้ เพื่อความสะอาดและดูแลรักษาง่ายจึงไม่ใช้ดอกไม้จริง ส่วนสวนด้านนอกจะมีทั้งดอกไม้จริงและปลอมปนกันไป ช่วงนี้ดอกไม้ที่ปลูกยังไม่ออกดอกจึงเน้นดอกไม้ปลอมมากหน่อย ทุกคนเห็นชอบด้วยเพราะความสะอาดเป็นสิ่งจำเป็น ถึงไม้ดอกไม้จริงจะสวยหอมสดชื่นมากกว่า แต่เวลาดอกไม้ร่วงลงใส่แก้วน้ำหรือจานอาหาร คงไม่มีใครชอบเท่าไร
หลังแยกกับฝ้ายทั้งสี่คนก็แวะร้านอาหารกินมื้อค่ำทั้งที่ไม่ค่อยหิว ความสามัคคีของทุกคนเป็นเรื่องน่าประทับใจ แม้สิงหาบอกว่าจะไปรับน่านนทีที่บ้านเพื่อไปทำงานที่คอนโดฯ ทุกคนก็ยังพร้อมใจกันเห็นด้วย ไม่มีใครอยากให้น่านนทีเดินทางมาเอง รวมถึงไม่มีใครอยากรีบกลับไปคอนโดฯ เท่าไร แต่น่าเสียดายที่น่านนทีปฏิเสธและขอมาเอง สี่หนุ่มเลยได้แต่คอตก อารมณ์เศร้าซึมเมื่อต้องกลับคอนโดฯ แบบไม่มีข้ออ้างให้ตัวเอง
ภายในห้องนั่งเล่นทั้งสี่คนนั่งลงด้วยความผ่อนคลาย นี่คือห้องของชวิน ถือว่าเป็นสถานที่ปลอดภัยได้ น้ำแช่ใบทับทิมก็ใช้ล้างหน้ากันครบ น้ำที่เหลือวางไว้หน้าห้อง ส่วนกิ่งใบทับทิมที่เหลือแช่ในตู้เย็นเพื่อคงความสด สองกิ่งเล็กๆ วางอยู่ข้างกายชวิน พร้อมหยิบใช้งานได้ทันท่วงที
“คืนนี้คงไม่มีอะไรหรอก อาบน้ำกันเหอะ” ชวินบอกเพื่อนและชวนให้อาบน้ำพร้อมกันอีกวัน ถึงจะปลอดภัยแต่ในใจยังหวิวๆ
“อาบกันก่อนเลย เดี๋ยวกูว่าจะลงไปนั่งเป็นเพื่อนปิง” สิงหาดูนาฬิกา ใกล้เวลาเริ่มงานแล้ว ลืมถามไปว่าคืนนี้เข้างานกี่คน ถ้าอยู่คนเดียวเขาน่าจะต้องนั่งเป็นเพื่อนอีกคนข้างล่างทั้งคืน
ล็อบบี้คอนโดคืนนี้ค่อนข้างคึกคักเพราะได้รับรองแขกหลายคน น่านนทีมองสามหนุ่มที่นั่งทำกิจกรรมของตัวเอง บ้างเล่นโทรศัพท์ บ้างเปิดโน้ตบุ๊ก แต่ทุกคนนั่งชิดติดกันจนน่านนทีอึดอัดแกมสงสาร ถ้าเป็นเขาก็คงพยายามแทรกตัวลงไปตำแหน่งกลางระหว่างเพื่อนเหมือนที่ชวินทำ
“ผมลืมถามปิงว่าทำงานกี่คนเลยลงมาอยู่เป็นเพื่อน พวกนั้นมันเลยตามมาด้วย”
“น่าสงสารคุณชวิน คงฝังใจ” น่านนทีมองไปทางชวินที่สีหน้าไม่ค่อยดีเหมือนตอนอยู่ที่บ้านเขา
“แล้วปิงไม่กลัวแล้วเหรอ” สิงหาถามอย่างแปลกใจที่น่านนทีดูเข้มแข็งกว่าที่คิด ไม่นับตอนร้องไห้เมื่อคืน
“ก่อนออกมาอาบน้ำมนต์แช่ใบทับทิมไปแล้วรอบหนึ่ง ดื่มอีกขวด แล้วก็พกมาด้วย ปิงว่าปิงโอเค” น่านนทีพยักหน้าหนักแน่น วันนี้เขาพร้อมทั้งกายทั้งใจ
“งั้นไปห้องอีกไหม”
“ไม่!!” เขาส่ายหน้าจนคอแทบเคล็ด ที่บอกว่าพร้อมคือพร้อมที่จะทำงานอยู่ข้างล่างนี้ไม่ใช่พร้อมขึ้นไปลุยข้างบน
“ฮ่าๆๆ แล้วบอกโอเค ตกลงคืนนี้อยู่ได้นะ ผมจะได้พาพวกนั้นขึ้นไป”
“อยู่ได้สบายมา มีออมอยู่ด้วยทั้งคน”
“ไม่ต้องห่วงนะคะพี่สิง ถ้ามีอะไรเดี๋ยวโทรเรียกค่ะ” ออมที่นั่งใกล้ๆ ทำเป็นไม่สนใจได้แต่เงี่ยหูฟังรีบหันมาบอกเสียงหวานใส และได้รับผลตอบแทนเป็นรอยยิ้มสุดหล่อของเทพบุตรตรงหน้า
“โอเคครับ ฝากด้วยนะ”
“ค่า”
สิงหาเดินกลับไปหากลุ่มเพื่อนที่ดูคึกคักกว่าตอนอยู่บนห้อง พวกนั้นบอกว่าคนยิ่งมากยิ่งปลอดภัย เขาไม่อยากเถียงให้ยิ่งกลัวเพราะคิดว่าไม่น่าจริง เมื่อก่อนเขาอยู่ห้องคนเดียวไม่เคยโดนหลอกหนักแบบนี้ พอมีคนมามากขึ้นความหลอนยิ่งทวีคูณตามจำนวนคน เหมือนคนยิ่งเยอะยิ่งหลอกสนุกมากกว่า
“เขาเป็นอะไรกันเหรอปิง” ออมมองไปทางสี่หนุ่มที่เดินหายเข้าไปในลิฟต์อย่างสงสัย ทำไมต้องลงมาอยู่เป็นเพื่อนน่านนที หรือมีใครมาหาเรื่องเพื่อนเธออีก
“อยากรู้จริงๆ อะ เตือนไว้ก่อนนะว่าอย่ารู้ดีกว่า” น่านนทีหรี่ตาลงทำสุ้มเสียงมีลับลมคมใน
“....ถามจริง” ออมตอบแบบกล้าๆ กลัวๆ ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรทำไมต้องทำตาเล็กตาน้อยใส่
“จริงๆ นี่อยากเล่ามากเลยนะ แต่สงสาร เดี๋ยวไว้ปิงเล่าให้พี่โจฟังก่อน ต่อไปกะดึกอาจใช้คนสองคนไปอีกสักพัก”
“ร้ายแรงขนาดนั้น” เธอขยับเก้าอี้เข้าไปใกล้ด้วยความอยากรู้
“ขนาดนั้นเลย แต่อย่าเพิ่งอยากรู้ เอาไว้เล่าตอนกลางวัน”
“โอ้ว....เหมือนจะพอเดาได้ซะงั้น ไม่ต้องเล่าละ เรื่องนี้ไม่ค่อยอยากรู้” ออมรีบขยับเก้าอี้ห่างออกมา เริ่มจะเดาออกแล้วว่าเกี่ยวกับอะไร ไอ้เรื่องที่ไม่ควรเล่ากลางคืนมันมีไม่กี่เรื่องหรอก
“ฮ่าๆๆ อยากเล่านะเนี่ย เสียใจเลย”
“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวตีปากเลย ไปเลย ฉันจะนั่งดูซีรีส์เงียบๆ” ออมยกมือขู่คนที่ตั้งท่าจะอ้าปากเล่า น่านนทีหัวเราะคิกคักที่นานๆ จะแกล้งเพื่อนได้ นึกถึงสี่หนุ่มที่กลับขึ้นไปข้างบน หวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาไม่กล้าบอกสิงหาว่าอยู่ข้างล่างปลอดภัยกว่าอยู่กับชวินเยอะ ก่อนนี้ก็เคยไปห้องสิงหาออกบ่อย ไปนอนงีบก็เคยแต่ไม่มีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นเลย นี่ไปค้างกับเพื่อนๆ สิงหาครั้งเดียว โห...เหมือนรวมความหลอนที่ต้องเจอทั้งชีวิตมาทุ่มใส่รวดเดียว ขอเอาใจช่วยขบวนการปราบผีอย่างห่างๆ แบบห่วงๆ ตรงนี้แล้วกัน
ค่ำคืนนี้ผ่านไปอย่างสงบ สี่หนุ่มที่ประสาทตึงเครียดมาสองคืนพักผ่อนอย่างวางใจเมื่อไม่มีอะไรรบกวน แต่ทุกคนยังยืนยันที่จะนอนรวมกันที่ห้องนอนของชวิน น่านนทีก็ทำงานด้วยความราบรื่น ไม่มีเหตุการณ์สั่นประสาท ตอนเช้าก่อนเลิกงานเขาตัดสินใจเล่าให้โจฟังในฐานะหัวหน้าคอนเซียซ ส่วนออมหนีกลับไปก่อน ไม่ขอรับรู้อะไรทั้งนั้น เมื่อไม่รู้ก็ไม่กลัว
“....ไม่ได้หลอกเล่นใช่ไหมปิง” โจนั่งฟังน่านนทีเล่าประสบการณ์ขนหัวลุกให้ฟังแล้วได้แต่อึ้ง
“จริงๆ พี่โจ ไม่เชื่อถามพวกคุณสิงได้เลย โดนกันทุกคน แต่ปิงปิดตาเลยไม่ค่อยเห็นกับเขา”
“แล้วอย่างนี้ปิงจะเข้ากะดึกคนเดียวได้ไหม”
“หึ ไม่มีทาง ปิงเลยบอกพี่นี่ไง ช่วงนี้ใจไม่ค่อยดีเลย ถ้าให้ปิงเข้าดึกขอมีเพื่อนอยู่สักคนนะ ขอสักอาทิตย์สองอาทิตย์ให้ลืมๆ ก่อน” เขารีบปฏิเสธ เหตุผลที่เล่าให้โจฟังก็เพราะเรื่องงานที่ล่ะ หากให้อยู่ดึกอีกก็ได้แต่ต้องมีเพื่อนสักคน ไม่งั้นเขาจะลางานจริงๆ ด้วย วันลายิ่งเหลือเยอะอยู่
“เออๆ พี่เข้าใจ เดี๋ยวจัดตารางงานให้ใหม่ ลงกะเช้ากับบ่ายสลับๆ ไปก่อน พี่อยู่ดึกเอง แต่ถ้าวันไหนพี่ไม่ไหวจะหาคนอยู่คู่ให้”
“ขอบพระคุณอย่างสูงเลยครับ แล้วเรื่องนี้ต้องรายงานผู้จัดการไหมพี่ คุณชวินเขาไม่ให้คุณสิงหาหมอผีตามทีวีมาเพราะกลัวเป็นข่าวนะ” เขายกมือไหว้ขอบคุณหัวหน้างานแสนใจดีแล้วปรึกษาหาทางออกให้เจ้าของห้องต่อ ปัญหานี้เป็นทั้งเรื่องส่วนตัวและส่วนรวม ในฐานะคอนเซียซที่ช่วยได้ทุกเรื่องก็ช่วยใช่ไหม...รึเปล่า
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ เอาไงดี ปิงคุยกับคุณชวินให้หน่อยได้ไหมล่ะ”
“คุยว่า”
“ก็ให้เขาบอกผู้จัดการไป เผื่อมีห้องอื่นโดน”
“ไม่น่าจะมีหรอก คุณสิงโดนมาหลายเดือนแล้วนะ ตั้งแต่ตอนมาอยู่ใหม่ๆ เลยที่ว่ามีคนวิ่งเข้าห้องเขาน่ะ นั่นก็สงสัยว่าไม่ใช่คนเหมือนกัน ถ้าห้องอื่นโดนคงร้องเรียนกันนานแล้ว”
“แล้วอยู่ไปได้ไงวะนั่น หลอนตายห่า” โจนึกถึงดาราหนุ่มที่เดินหล่อๆ โฉบไปโฉบมาให้เห็นบ่อย ไม่เคยรู้มาก่อนว่าแต่ละคืนต้องผ่านอะไรมาบ้าง
“เขาอยู่คนเดียวไม่โดนไง พอคุณชวินไปห้องโดนหนักเลย แต่เดี๋ยวเขาคงจัดการอะไรบ้างล่ะ คุณชวินเขารอพ่อเขากลับมาอยู่ ว่าจะหาพระหาซินแสมาไล่ผีที่ห้อง”
“ถ้าถึงระดับนั้นลงมาพี่ว่ามันเรื่องใหญ่นา ต้องบอกผู้จัดการให้รู้เรื่องก่อน เกิดมาทำพิธีกันแล้วเขารู้ทีหลังมันไม่ดี เดี๋ยวพี่ไปบอกเองดีกว่า เผื่อทางนั้นมีอะไรให้ช่วย”
“พี่ช่วยได้เหรอ”
“ได้ก็บ้าแล้ว ก็แค่เผื่อช่วยได้ อย่างเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไง อย่างต้นทับทิมที่นี่ก็มี ตรงทางเข้าก็มีต้นหนึ่ง ในสวนข้างตึกนี่ก็มี ปิงไปบอกเขาด้วยล่ะ อาจต้องใช้อีก”
“พูดเหมือนแช่งเลยอะ” น่านนทีอดท้วงแทนขบวนการปราบผีไม่ได้
“วุ้ย ไอ้นี่ ไปๆ เลิกงานแล้วก็กลับบ้านไปนอน คืนนี้เข้าดึกเหมือนเดิมไปก่อน เดี๋ยวปรับตารางใหม่จะบอกอีกที พรุ่งนี้มะรืนนั่นล่ะ แต่ปิงอาจต้องควบกะนะ เปลี่ยนกะทันหันมันยุ่งนิดหน่อย”
“ได้พี่ ปิงเข้าใจ งั้นปิงกลับล่ะนะ” น่านนทียกมือไว้สวัสดี เก็บของเดินออกจากคอนโดฯ ส่งข้อความไปหาสิงหาแล้วว่ากำลังกลับบ้าน ส่วนทางนั้นก็กำลังเตรียมตัวออกไปทำธุระที่ร้านต่อเหมือนกัน สิงหาเล่าว่าเมื่อคืนปลอดภัย ทุกคนหลับสนิท ชวินหลับปุ๋ยตลอดคืนไม่ตื่นมาทำเพื่อนๆ หลอนเลย
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 29-06-2019 23:40:27
เมื่อน่านนทีกลับถึงบ้านก็ส่งข้อความไปบอกสิงหาเหมือนทุกครั้ง ทางด้านนั้นกำลังออกไปจัดการธุระที่ร้านต่อ สิงหาเล่าให้ฟังถึงข้อสรุปสุดท้ายว่าร้านนี้จะเน้นขายชามากกว่ากาแฟ เป็นร้านชาชื่อว่า ทีไทม์ (Tea Time) เมนูอาหารมีเสริมขึ้นมานิดหน่อย ภายในร้านเน้นการนั่งจิบชาพักผ่อนท่ามกลางบรรยากาศธรรมชาติ มีดนตรีคลอเบาๆ แค่ฟังที่บรรยายเขาก็อยากไปสัมผัสของจริงแล้ว
“ตกลงกับสิงหานี่ยังไง มีอะไรจะเล่าให้พ่อแม่ฟังไหม” พ่อถามลูกชายคนเล็กที่เพิ่งกินข้าวเสร็จก็มานอนแผ่หราอยู่หน้าโทรทัศน์ ช่วงนี้เขาเห็นความสนิทสนมของลูกชายกับดาราหนุ่มแล้วได้แต่ปลง เมื่อก่อนไม่เคยเห็นจับมือถือแขน วันนี้เดี๋ยวแตะหลังเดี๋ยวโอบเอว ไอ้ลูกเราก็จับมือบ้างเกาะแขนบ้าง ที่เคยกังวลคงเป็นจริงไปแล้ว
“ก็...เพิ่งตกลงคบกันสักพักละ พ่อแม่ว่าไงอะ” เขานอนแหงนหน้าไปมองพ่อแม่ เห็นสีหน้าเป็นกังวลนิดหน่อยแต่ไม่ได้คัดค้าน
“เขาดีกับปิงใช่ไหม” พ่อลูบหัวทุยของลูกชายให้กลับไปนอนดีๆ
“ดีพ่อ ดีมากกกกกก เขาก็เป็นอย่างที่พ่อเห็นเนี่ยแหละ สุภาพใจดี แต่สนิทมากๆ ก็เป็นคนกวนคนหนึ่ง แต่ก็เป็นคนดีมากๆ”
“เขาเป็นดารานะ ปิงจะไหวเหรอลูก แม่เห็นพวกแฟนดาราโดนแฟนคลับรุมด่าในเน็ตแล้วอดห่วงไม่ได้ ขนาดตัวเขาเองยังโดนเลยนะ” แม่รู้ดีว่าสิงหามีทั้งคนที่ชื่นชอบและชิงชัง เวลาเธออ่านคอมเมนต์แรงๆ เกี่ยวกับดาราหนุ่มก็อดสงสารอีกฝ่ายไม่ได้ที่ต้องกลายเป็นเป้าโจมตีทั้งที่ไม่มีความผิด และไม่ได้ทำใครก่อน แต่ความสงสารนั้นยังเทียบไม่ได้กับความเป็นห่วง หากลูกชายเธอต้องไปอยู่ในจุดเดียวกันนั้น
“ปิงก็หวั่นๆ แต่ไม่มาก คงได้แค่เตรียมทำใจถ้าโดนขึ้นมาจริงๆ”
“คบก็คบกันเงียบๆ ไป ไม่ต้องไปออกข่าวอะไรนะ คนมันจ้องหาเรื่องมีเยอะ คบกันแอบๆ เงียบๆ ไปก็ดีนะแม่ว่า”
“คนธรรมดายังมีคนเกลียดเลยแม่เอ๊ย จะให้คนมันชอบลูกเราทุกคนไม่ได้หรอก ลูกเราไม่ได้เป็นคนไม่ดี ถ้าคบแล้วเงยหน้ามองคน เดินถนนปกติไม่ได้ก็ไม่ต้องคบ อยู่แบบแอบๆ ทำไม ทุเรศเปล่าๆ ไม่ได้ไปขอใครกิน ไม่ได้เป็นชู้ใครด้วย ถ้าเขาให้ทำแบบนั้นไม่ต้องทนนะลูก ถ้าเขามองค่าของเราน้อยกว่าชื่อเสียงตัวเองก็ปล่อยเขาไป” พ่อค้านอย่างไม่เห็นด้วยและไม่ยินยอม ลูกของเขา เขาเลี้ยงมากับมือ ถ้าต้องก้มหน้าก้มหัวให้คนอื่น เก็บเนื้อเก็บตัวเพราะกลัวเสียงด่าของคนที่ไม่ได้รู้จักลูกเขาเลย เขาไม่ยอม ถ้ารับไม่ได้ก็ไม่ต้องคบ ลูกคนเดียวเขาเลี้ยงไหว
“ปิงรู้ พ่อแม่ไม่ต้องห่วงนะ คุณสิงเขาไม่แคร์อะไรพวกนั้นหรอก แค่ปกติเขาไม่ค่อยชอบออกรายการอะไรเท่านั้น ไม่ใช่ว่าคบปิงแล้วจะแอบอะไร จริงๆ เขาก็เคยพูดเหมือนกันว่าเขาไม่คิดจะปิดเรื่องปิง ถ้ามีคนถามเขาก็จะบอกตรงๆ แต่คงไม่บอกว่าปิงเป็นใครแค่นั้น บางทีพวกในเน็ตกับนักข่าวก็น่ากลัวพอๆ กัน ชอบสืบนั่นเสาะนี่ ปิงก็เห็นด้วย เราก็คบกันไปอยู่กันไปเฉยๆ ไม่ปิดแต่ก็ไม่อวด สบายใจกว่า” น่านนทีลุกขึ้นนั่งจับมือพ่อแม่ปลอบโยนทั้งสอง เขารู้ดีว่าพ่อแม่เป็นห่วง ขนาดมีแฟนเป็นคนธรรมดายังกลัวอีกคนจะมาทำให้เสียใจ กลัวคนอื่นจะมองลูกไม่ดี แล้วนี่คบกับคนที่ยืนท่ามกลางแสงสว่างเป็นที่จับจ้องของผู้คน หากจะไม่กังวลเลยเป็นไปไม่ได้ แต่เขาได้เลือกแล้ว เลือกที่จะไว้ใจความจริงใจที่สิงหาแสดงให้เห็นตลอดหลายเดือนที่รู้จักกัน เชื่อใจว่าอีกฝ่ายสามารถจับมือก้าวต่อไปในวันข้างหน้า และหากหกล้มเขาก็รู้ดีว่านอกจากสิงหาแล้ว ยังมีสองมือเหี่ยวๆ นี้คอยประคับประคองเขาให้ลุกเดิน
“ถ้าเขาว่างั้นมันก็ดี เห็นวนเวียนมาสักพักก็ดูท่าทางเป็นผู้ใหญ่ดี” พ่อลูบหัวลูกชายคนเล็กเบาๆ เห็นความเชื่อมั่นที่ลูกแสดงออกก็ได้แต่ทำใจและยอมรับในการตัดสินใจของลูก
“เขาคบกับปิงตอนนี้ก็ดีนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่เขายังดังมากๆ แม่คงค้านหัวชนฝา ดูแล้วมันวุ่นวายหาความสงบไม่ได้ ว่างๆ ก็ชวนพี่เขามากินข้าวบ่อยๆ” แม่แกล้งหยิกแก้มที่นับวันจะบวมมากขึ้นจากการดูแลของพระเอกในดวงใจ เห็นลูกเข้มแข็งและมีความสุข แค่นี้ก็พอ
“ครับผม รักพ่อแม่นะ ไม่ต้องคิดมากนะ”
พนักงานของร้านทีไทม์ทุกตำแหน่งมารวมตัวกันครบทุกคนเป็นครั้งแรก รวมถึงได้พบเจ้านายตัวจริงครบทุกคนครั้งแรกด้วยเช่นเดียวกัน หลายคนตื่นเต้นดีใจเมื่อรู้ว่าหนึ่งในเจ้านายคือดาราหนุ่มหล่อ แถมตัวจริงหล่อกว่าในทีวีเยอะ เจ้านายอีกสามคนก็หน้าตาดีไม่แพ้กัน พนักงานทุกคนแม้แต่ฝ้ายอดเห็นใจเจ้านายทั้งสี่ที่มีงานค่อนข้างยุ่งไม่ได้ ดูจากหน้าตาท่าทางอิดโรยของทุกคนแล้วคงอดหลับอดนอนเพื่อหาวันหยุดมารวมตัวกันเพื่อเตรียมเปิดร้านนี้โดยเฉพาะ โดยเฉพาะคุณชวินที่มีนามสกุลคุ้นหูในฐานะไฮโซ ขอบตาคล้ำแบบนี้น่าจะโหมงานหนักหลายวัน ความสงสารเห็นใจของพนักงานทำให้ทุกคนให้ความร่วมมือกับการจัดระบบร้านและทดลองงานบริการทุกขั้นตอนอย่างเคร่งครัด
หลักสูตรอบรมมากมายที่ชวินแนะนำให้ฝ้ายส่งพนักงานไปเรียนรู้ได้ผลดีตามที่คาด ไม่ว่าจะเป็นหลักสูตรอบรมการทำงานเป็นทีม หลักสูตรหัวใจงานบริการ หลักสูตรการจัดดอกไม้ หลักสูตรการตกแต่งจานอาหาร รวมถึงหลักสุตรการชงชา กาแฟ การทำลาเต้อาร์ต พนักงานทุกคนรู้สึกประทับใจในการลงทุนให้ความรู้ของเจ้านายทั้งสี่คนมาก ร้านชานี้ดูเรียบง่ายแต่มีมาตรฐานการบริการระดับโรงแรม แน่นอนว่าพนักงานทุกคนต้องเซ็นสัญญาการทำงานอย่างน้อยหนึ่งปี ห้ามลาออกก่อนกำหนดไม่อย่างนั้นจะมีค่าปรับตามราคารวมทุกคอร์สที่ได้อบรมมา
ปกติแล้วรถยนต์ของลูกบ้านในคอนโดฯ จะมีช่องจอดส่วนตัวโดยจำนวนช่องกับจำนวนห้องผันตามกัน ห้องขนาด 3 ห้องนอนมีที่จอดรถสองช่อง ห้องขนาดหนึ่งและสองห้องนอนมีที่จอดรถหนึ่งช่อง โดยมีที่จอดแบ่งเป็นสองตึก หนึ่งตึกใหญ่เป็นตึกจอดรถโดยเฉพาะจะอยู่แยกออกไปจากตัวอาคารที่พัก และอีกตึกที่อยู่ติดกับอาคารที่พักแต่มีเพียงสี่ชั้นเพื่อไม่ให้บังวิวที่ห้องของผู้พักอาศัย แน่นอนว่าผู้ที่ได้รับอภิสิทธิ์ในการจอดรถที่นี่คือบรรดาเจ้าของห้องที่มีราคาสูงเช่นชวิน หรือลูกบ้านที่จองห้องและจ่ายเงินทั้งหมดเป็นลำดับแรกๆ เช่นสิงหา...แต่ถึงที่จอดรถจะใกล้ลิฟต์ เดินทางสะดวกสบายแค่ไหนก็ไม่ใช่สถานที่พักอาศัย...เช่นที่สี่หนุ่มกำลังนั่งค้างอยู่ในรถมากว่าครึ่งชั่วโมง
“ไปเหอะมึง ยิ่งช้ายิ่งมืดนะเว้ย” สิงหาปลุกใจเพื่อนและตัวเองให้ขยับออกจากรถสักที กว่าจะเสร็จงานที่ร้าน แวะซื้ออาหารข้างทางง่ายๆ ฝ่ารถติดในวันฝนตก มาถึงคอนโดฯ ก็สองทุ่มแล้ว...แพลนที่วางไว้จะเข้าห้องไปหยิบกล้องดักส่องสัตว์เลยชะงักอยู่ที่ลานจอดรถ
“มึงแม่งขับช้า มืดแล้วไอ้เหี้ย” ชวินด่าสิงหาที่ทำหน้าที่สารถี รู้ดีว่าไม่ใช่ความผิดเพื่อน แต่ด่าแล้วสบายใจขึ้นมาหน่อย
“กูจะรู้เหรอว่าฝนจะตก เนี่ยสองทุ่มกว่าแล้ว ถ้ามาถึงแล้วขึ้นไปก็เพิ่งจะสองทุ่ม ยิ่งนั่งนานก็ยิ่งดึก มึงเอาเหรอ”
“กูขึ้นไปรอที่ห้องได้ไหมล่ะ” ชวินพยายามหาทางเลี่ยง ไม่ได้เอาตัวรอด แค่ไม่อยากไปด้วยเดี๋ยวเพื่อนเป็นห่วง
“มึงกล้าขึ้นไปคนเดียวเหรอ” เต้เหล่มองพร้อมแกล้งขู่คนทิ้งเพื่อน
“เต้มึงไปกับกู”
“ไม่ได้ ภารกิจกูสำคัญกว่าต้องใช้คนเยอะกว่า” สิงหาค้านทันที ถ้าให้ไปสองคนล่ะก็...ไม่มีทาง
“ไอ้เหี้ยสิง แม่ง...กูรอนอกห้องได้ไหมล่ะ” ชวินบ่น แต่โบ้สนับสนุนสิงหาเต็มที่เขาเลยไม่มีพวกเพราะเต้ก็เลือกจะอยู่กับอีกสองคนเช่นกัน
“เออๆ ได้ ยอมๆ แม่งเหอะ ชักช้า ไปๆๆ” โบ้ตอบแทนทุกคน เขาเห็นด้วยกับสิงหาว่าควรรีบขึ้นไปให้จบๆ ยิ่งดึกยิ่งไม่ปลอดภัย
สี่หนุ่มยืนหน้านิ่งแต่ใจไม่สงบเลยสักคน ชั่วขณะที่กำลังทำใจลิฟต์ก็เปิดที่ห้องสิงหาเรียบแล้ว โบ้กับสิงหาเดินนำออกไปก่อน เต้เดินตามออกมาโดยมีชวินรั้งท้าย มือกำแขนเพื่อนแน่นเพื่อความอุ่นใจ
“ตกลงรอนี่แน่นะ” สิงหาหันมาถามเพื่อนย้ำก่อนเปิดประตู แต่ชวินเริ่มไม่มั่นใจ ระหว่างยืนรอหน้าห้องคนเดียวกับเดินเข้าไปข้างในกับอีกสามคน
“...ไปด้วย” ชวินอยากยกมือตบปากตัวเองที่หลุดพูดออกไป แต่ให้เลือกระหว่างอยู่คนเดียวกับอยู่กับเพื่อน เขายังมีทางเลือกอื่นอีกเหรอ
สิงหาเปิดประตูเดินเข้าห้องนำไปก่อน เขารีบเดินไปเปิดสวิทซ์ไฟดวงที่ใกล้ที่สุด เพื่อนทุกคนบ้างดึงเสื้อบ้างเกาะแขน เดินตามมาติดๆ ไฟทางเดิน ไฟห้องนั่งเล่นสว่างจ้าหมดทุกดวง โบ้เดินไปเปิดไฟในครัวให้อย่างรู้หน้าที่ ทุกคนมองหน้ากันแล้วรีบเดินไปหยิบกล้องดักถ่ายที่ติดตั้งไว้ ในครัว ห้องนั่งเล่น ทางเดินไปประตูหน้า กล้องทุกตัวถูกรวบเก็บด้วยความรวดเร็ว เหลือเพียง...ห้องทำงาน
ชวินช่วยเพื่อนหิ้วถุงดำใส่ขยะที่นำมาใส่กล้องไว้ในมือ เต้หิ้วอีกหนึ่งถุงเช่นกัน โบ้และสิงหายืนจ้องหน้ากันก่อนเดินไปทางหน้าห้องทำงาน ทำใจกล้าเก็บกล้องอีกตัวตรงจุดนี้ส่งให้เต้รับไปใส่ถุง ทุกคนเผลอกลั้นลมหายใจโดยไม่รู้ตัว เงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวภายในห้องทำงาน...ทุกอย่างเงียบสงบ
สิงหาเอื้อมมือไปแตะลูกบิด เหลียวมองเพื่อนให้ทุกคนเตรียมความพร้อมก่อนเปิดประตู มือหนึ่งจับลูกบิด อีกมือจับแขนโบ้ไว้ อย่างน้อยถ้าเพื่อนอีกสองคนวิ่งหนีก็ยังเหลือโบ้ที่เขาจับเอาไว้เป็นเพื่อน สองคู่ซี้ขี้กลัวด้านหลังเกาะแขนกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ขยับเข้าใกล้โบ้มากขึ้นตามแรงดึงเสื้อจากมืออีกฝ่าย โบ้ตัดสินใจเด็ดขาด ถ้าสิงหาไม่ปล่อยให้เขาวิ่งหนี เพื่อนทั้งสองคนนี้ก็ต้องหนีไม่ได้เช่นกัน ความในใจของทุกคนถ่ายทอดออกมาทางสายตาและการกระทำ สิงหาสบตาเพื่อนเป็นครั้งสุดท้ายค่อยๆหมุนลูกบิดประตูแล้วผลักออกไป
ภายในห้องมืดสนิท สิงหารีบก้าวไปข้างหน้าแล้วตะปบสวิทซ์ไฟข้างประตูให้เปิดขึ้น
พรึ่บ
แสงไฟสว่างจ้าทั่วทั้งห้อง สายตาสามคู่เพ่งมองไปยังตู้ชั้นล่าง ไม่ต้องสำรวจนานก็มองเห็นความผิดปกติ...มันเปิดอยู่ เสียงสูดลมหายใจทั้งสามดังแทบพร้อมกัน ยกเว้นชวินที่ก้มหน้าเลี่ยงสายตาไปมองแผ่นหลังเพื่อนแทน
สิงหากระตุกมือเบาๆ ให้เดินตามเข้าไปข้างใน ห้องนี้มีกล้องสองจุด จุดแรกอยู่ใกล้ประตู เมื่อเดินตามสิงหาเข้ามาโบ้ก็เอื้อมมือไปปลดสายรัดดึงกล้องส่งข้างหลังไปให้เต้เก็บไว้ แต่ถุงของเต้เต็มแล้วเขาเลยส่งต่อให้ชวิน ชวินรับกล้องมาใส่ถุงดำในมือตัวเอง
ปัง!!
“เหี้ย!!” ชวินเงยหน้ามองด้วยความตกใจ ชั่วขณะที่เขาปล่อยมือจากเพื่อนแล้วรับกล้องมา ประตูห้องทำงานก็กระแทกปิดลงตรงหน้า มันปิดกั้นเขาไว้นอกห้องเพียงลำพัง
“พวกมึง...เหี้ยเต้! เปิดประตูดิ๊ เล่นเหี้ยไรกัน!” ชวินตะโกนด่าเพื่อนเสียงสั่น พยายามบิดลูกบิดแต่ก็ยังเปิดไม่ได้ เขาคิดว่าประตูล็อกจากด้านในโดยฝีมือของเพื่อนทั้งสามที่ตั้งใจแกล้ง
สิงหา โบ้และเต้หันขวับไปมองประตูพร้อมกัน เต้เป็นฝ่ายเดินมาถึงประตูก่อนพร้อมได้ยินเสียงด่าจากชวินที่ด้านนอก เขาพยายามหมุนลูกบิดแต่มันเปิดไม่ออก
“เหี้ยแล้วๆ กูเปิดไม่ออก!! ไอ้ชวิน!! อย่าแกล้งนะมึง!!” คนด้านนอกยังด่าไม่หยุด คนด้านในก็คิดว่าเพื่อนที่อยู่คนเดียวด้านนอกแกล้งเช่นกัน สิงหาที่เดินไปแกะกล้องเมื่อครู่รีบเดินกลับมาแทรกตัวอยู่ข้างเต้ เขาลองจับลูกบิดหมุนดู มันไม่ได้ล็อกเพราะบิดได้รอบ แต่เปิดไม่ออกเหมือนถูกดึงอยู่ ลำพังแรงของชวินคนเดียวไม่สามารถดึงประตูต้านแรงพวกเขาได้แน่นอน โบ้หันหลังให้เพื่อนเพื่อมองรอบห้องอย่างไม่ไว้ใจ โดยเฉพาะประตูตู้ที่ยังเปิดอยู่
“ไอ้เหี้ย!!! มึง!!” ชวินเริ่มรู้ตัวว่าเพื่อนไม่ได้แกล้ง เต้พยายามตะโกนบอกให้ชวินลองปล่อยมือจากลูกบิดหรือให้ลองกระแทกประตูให้เปิดแต่ก็ทำไม่ได้ ทุกคนเริ่มร้อนรน สามคนข้างในเริ่มเป็นห่วงคนที่อยู่ลำพังด้านนอก
“ไอ้ชวิน!! มึงออกไปก่อน ลงไปข้างล่างหาคนมาช่วย ออกไปก่อน!!” สิงหาตัดสินใจให้เพื่อนหนีไปก่อน ถ้าคนดวงซวยเป็นพวกเขาแทนก็ยังดีกว่าเป็นชวินคนเดียว
ชวินฟังคำพูดสิงหาแล้วรีบหันหลังกลับเตรียมวิ่งหนีไปขอความช่วยเหลือ เท้าที่จะก้าวไปข้างหน้าหยุดชะงักแล้วกระโดดถอยหลังมาพิงประตูห้องน้ำที่อยู่ฝั่งตรงข้ามห้องทำงานแทน...มีบางสิ่งยืนอยู่ข้างเขามาตลอด
.
...และ.....
.......มัน......
.
..........กำลังหันมา..........
—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
เพื่อไม่ให้ทุกคนรู้สึกสับสนว่าจะหิวหรือหลอนดี ตอนนี้เลยไม่มีรูปภาพประกอบนะคะ
ฝันดีทุกคนนนนนนนนนนน
:z2: :z2: :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 30-06-2019 00:00:52
ขอให้เคลียร์กับน้องผีให้ได้นะคะ อย่าแกล้งกันเลย กลัวแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 30-06-2019 00:23:52
เริ่มหัวข้อโดย: janehsih ที่ 30-06-2019 00:30:31
ถ้าเป็นเราคงช็อคตาย
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 30-06-2019 00:57:55
:hao5: :hao5: :hao5:
สงสารชวินอ่ะ ขวัญหายหมดแล้ว แงงงงงงงงงงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 30-06-2019 02:23:34
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 30-06-2019 03:34:38
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 30-06-2019 03:56:48
ต้องรออีกเจ็ดวันถึงจะรู้ว่าชวินยังมีชีวิตรอดหรือเปล่า
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 30-06-2019 04:09:26
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 30-06-2019 05:37:14
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 30-06-2019 07:25:39
อ่านยังไม่ครบดี กลัว
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 30-06-2019 07:43:59
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 30-06-2019 08:05:17
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 30-06-2019 08:20:37
แต่อ่านตอนเช้า ใช่ว่าจะไหวนะคะ หนูดุนะ พี่จะไม่ไหว
สงสารเต้มากเลยค่ะ ทำไมถึงมาหาเต้นะ เกี่ยวกันยังไง
รู้จักหรอ หรือว่าเต้เป็นคนเฮฮา จิตอ่อนหรอ หรือยังไง
ยิ่งตอนนี้โดนล็อคอยู่ด้วยกันไปอีก ถ้าเต้ไม่สลบ
คือหลังจากนี้ก็ปล่อยเต้ไปเหอะ
ยิ่งคนมาอยู่ด้วยกันเยอะ เหมือนจะมีคนมาเล่นด้วยแบบนี้หรอ
ทำบุญก็แล้ว อะไรก็แล้ว หรือไม่ได้ระบุตัว หรือเค้าไม่เข้าใจ
ตลกปิงมาก เอ็นดูคนมองไม่เห็น แต่เล่าเป็นตุเป็นตะ
เอ็นดูความอยากมองค้อนของสิงหาและเต้ 5555
แต่เด็ดสุด คือ หลบหลังประตู คุณสิงหาทำดีค่ะ
และดีที่เค้าไม่อยู่หลังประตูด้วยกัน
พ่อถามแล้วนะ ชัดเจนดีมากค่ะ และปิงก็เปิดใจ
ครอบครัวปิงน่ารักนะ พ่อแม่เอ็นดูแก้มยุ้ยมากเลย
ก็ห่วงมากเป็นธรรมดาเนาะ คนน่ารักและก็เด๋อมากอยู่
อยากรู้แล้วค่ะ เป็นใคร มาจากไหน ต้องการอะไร
เริ่มหัวข้อโดย: JaikOrn ที่ 30-06-2019 10:39:00
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ ลุ้นมากกกก :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: Tonson777 ที่ 30-06-2019 10:45:32
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 30-06-2019 11:31:23
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 30-06-2019 12:19:49
เริ่มหัวข้อโดย: khaeg_smo ที่ 30-06-2019 12:23:03
เริ่มหัวข้อโดย: LalaBam ที่ 30-06-2019 12:27:51
แล้วปลายเตียงนี่คือกระจกไปอีก หลอนคูณสอง
ปล. ขออนุญาตแนะนำ
แม้ห้องนอนจะอยู่ติดกับห้องครัวและโต๊ะอาหาร แต่การออกแบบห้องทำให้มีทางเดินลึกเข้ามาสองสามก้าวก่อนจะพบประตูห้องนอนอยู่ขวามือ สิงหาชะโงกหน้าออกจากห้อง เหลียวมองออกไปทางซ้าย ไม่มีอะไรผิดปกติ เขาค่อยๆ ก้าวออกมาจนพ้นทางเดิน หันกลับไปมองกลุ่มคนข้างหลังที่ยังแย่งกันเกาะขอบประตู เรื่องที่เพิ่งก่อทำให้ภาพพจน์เสียหาย ถึงเวลาต้องแก้ตัว เขาก้าวออกไปหน้าเคาน์เตอร์บาร์ที่คั่นระหว่างครัวและโต๊ะอาหาร มองซ้ายขวาให้แน่ใจว่าไม่มีอะไร ไฟกลางห้องนั่งเล่นไม่ได้เปิดไว้ มีเพียงไฟดวงเล็กตรงทางเดินหน้าประตูหน้าที่ให้แสงสว่าง
ภาพลักษณ์ ภาพที่เกิดขึ้นในใจของคนที่เห็น มักเกิดจากลักษณะ การกระทำ หรือพฤติกรรมของบุคคล องค์กร
ภาพพจน์ คำพูดที่ทำให้เห็นภาพ มักใช้ในความหมายว่าถ้อยคำหรือสำนวนโวหารในวรรณคดี
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 30-06-2019 13:02:50
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 30-06-2019 14:09:48
ถ้าใครเจอตรงไหนพิมพ์ผิดหรือใช้คำไม่ถูกต้องแจ้งได้เรื่อยๆ นะคะ บางคำผิดหลายจุดอาจกลับไปแก้ที่ต้นฉบับอย่างเดียวหรือตอนล่าสุดอย่างเดียว อย่างคำที่แจ้งมามีใช้ผิด 3 จุด ขอแก้แค่ตอนล่าสุดนี้นะคะ ที่เหลือจะแก้ที่ต้นฉบับแทนค่ะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
:L2: :pig4: :L2:
ป.ล. สำหรับตอนล่าสุดนี้น้านนนนนนน อยากบอกทุกคนมานานแล้วว่า...ใช่ค่ะ คุณห่วงผิดคนแล้ว ชวิ๊นนนนนน หนีปายยยย :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: NUTSANAN ที่ 30-06-2019 14:44:04
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 30-06-2019 15:09:00
เริ่มหัวข้อโดย: Tuffina ที่ 30-06-2019 15:34:25
เริ่มหัวข้อโดย: NuTonKaw ที่ 30-06-2019 15:46:01
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 30-06-2019 16:29:33
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 30-06-2019 16:33:36
หลอกได้ขนาดนี้แปลว่าพลังมาก และบาปมาก มาหลอกหลอนทำให้คนกลัว ตัวเองยิ่งบาป ไม่ไปผุดไปเกิด
นี่ว่าผีเด็กตนนี้ มีอะไรเกี่ยวข้องกับชวินแน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: gungchan ที่ 30-06-2019 16:40:18
หรืออันที่จริง การมีภาพประกอบเป็นอาหาร มันอาจจะทำให้ลดทอนความสะพรึงกลัวจากการหลอนของผีน้อย AEC :hao3:
:call:
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 30-06-2019 16:43:37
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 30-06-2019 17:37:34
เริ่มหัวข้อโดย: zeit ที่ 30-06-2019 17:40:22
ทำไมคราวนี้มาจัดหนักจัดเต็มขนาดนี้
อยู่มานานก็ไม่เยอะขนาดนี้ หรือเอาพระเข้าห้องเลยมาให้เห็น
ความสัมพันธ์ขยับเพิ่มอีกนิด พ่อแม่ปิงรีบรู้
เหลือพ่อแม่สิง
ร้านใกล้เปิด รอหนังฉาย
จะมีดราม่าอะไรอีกไหมน้าาาา กับพวกแฟนคลับ ข่าวคาวๆนี่ไวจริง
Sent from my HMA-L29 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 30-06-2019 18:09:08
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 30-06-2019 18:15:25
น่ากลัวมากของมากของมากที่สุด หลอนไปอีก อ่านไปขนลุกไป แถมยังต้องคอยมองรอบ ๆ ตัวอีก กลัวจะมีสิ่งที่ไม่คาดคิดโผล่มาบ้าง แค่ในเรื่องก็มากพอแล้ว อย่าออกมาข้างนอกเลย บรื๋อ :ling3: :ling3: :ling3:
อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงลัดดาแลนด์เลย เปลี่ยนจากอยู่ในตู้เย็นมาอยู่ในตู้แทน ขนหัวลุก
ชวิน จะเป็นยังไงบ้าง กลัวนางช็อกจนหมดสติจริง ๆ ผีก็ช่างเลือกถูกคนขวัญอ่อนด้วยนะ ตอนหน้าคงจะลุ้นมากกว่านี้แน่เลย
อ่านตอนกลางวันเท่านั้นที่พอช่วยได้ กลางคืนใจไม่แข็งพอ :ling3: :ling3: :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: booboos ที่ 30-06-2019 19:46:25
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 30-06-2019 20:27:25
เริ่มหัวข้อโดย: www.maxdevil ที่ 30-06-2019 21:32:01
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 30-06-2019 22:34:34
เปลี่ยนจากฉากปะทะน้องผีเออีซี เป็นผีผ้าห่มแทนได้ไหมคะ o18
ขอตัดอารมณ์นี้ดสนึงอ่ะค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: paladin.kn ที่ 30-06-2019 23:59:53
:ling3: :ling3: :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 01-07-2019 09:53:45
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 01-07-2019 10:50:50
ลุ้นตอนต่อไปค่ะ
ปล.ดีนะที่เราอ่านตอนกลางวัน ลดความกลัวไปได้หน่อยนึง
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 01-07-2019 12:05:51
เริ่มหัวข้อโดย: tianqin ที่ 01-07-2019 12:18:17
เริ่มหัวข้อโดย: OrangeryLemon ที่ 01-07-2019 14:11:49
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 01-07-2019 16:43:01
ยิ่งตอนท้ายนี่น่ากลัวสุดละ ผีขี้เล่นหรือผีหลอกดุกันแน่
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 01-07-2019 21:05:05
:L2: :pig4: :pig4: :pig4: :L2:
o13
เริ่มหัวข้อโดย: suginosama ที่ 01-07-2019 22:04:21
กลัวมากค่ะ โหย เราไม่ไหวอ่ะ ถ้าเจอแบบชวิน
:a5: :a5: :a5: :ling3: :ling3: :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 01-07-2019 22:21:59
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 01-07-2019 23:49:50
สงสารชวินที่สุดล่ะตอนนี้
ไม่รู้ว่าน้องผีผูกพันธ์อะไรกับชวิน โฟกัสเป็นพิเศษเชียว
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 03-07-2019 06:50:30
เรื่องราวฟีลกู๊ดมากก จีบกันน่ารักดี การขยับความสัมพันธ์ชวนเขินมาก เป็นความกู๊ดๆระหว่างคนกับคนนะคะ 5555 เรื่องน้องเออีซีนี่จะน่ากลัวก็น่ากลัวอยู่หรอกค่ะ แต่ดันขำความตุ้งแช่ของบรรดาสี่สหายผจญภัยก่อนทุกที รับส่งความกลัวกันโบ๊ะบ๊ะๆ55555 ถ้าเป็นเรา เราจะฝากคุณป้าแม่้บ้านมาเก็บกล้องให้ 55555 ตอนล่าสุดนี่... กรีดร้องแรงงงงง อย่าให้กลัวนะ กลัวมากๆเข้าเดี๋ยวคุณชวินด่าเสียผีเลย!!
เราชอบตัวละครพี่เติ้ลมากเลย เป็นคนที่ด่าได้เต็มปากเต็มคำดี5555 เป็นคนเสียสติที่น่าเอ็นดูเหมือนกันนะ
เริ่มหัวข้อโดย: colorsplash ที่ 03-07-2019 13:13:15
ชัดเจนแล้วว่าผีตัองเกี่ยวกับชวินแน่นอนนนนน
งือออออ
น่ากลัววววววววววว
:katai1: :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 03-07-2019 18:10:09
+ 1 ให้เป็นกำลังใจนะครับ น้องจี :L2:
ปล. รอความหลอนครั้งต่อไป
ปล. 2 สรุปที่สปอยไว้ อิ อิ .... :hao4:
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 03-07-2019 21:56:08
โอ้ยยย
สงสารชวินนนน
แง้ๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 03-07-2019 23:47:32
ต้องเขียนข้อห้ามไว้บนหัวเรื่องว่าอย่าอ่านตอนกลางคืน :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 04-07-2019 11:40:16
คือเราขำคนโดนผีหลอกแบวปล่อยก๊ากก
ชวินเขาขอโทษ
เดี๋ยวส่งพี่ธารพี่ชายปิงไปช่วย
เริ่มหัวข้อโดย: baka_bunny ที่ 05-07-2019 11:19:59
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 06-07-2019 22:01:19
ความเดิมตอนที่แล้ว
พรึ่บ
แสงไฟสว่างจ้าทั่วทั้งห้อง สายตาสามคู่เพ่งมองไปยังตู้ชั้นล่าง ไม่ต้องสำรวจนานก็มองเห็นความผิดปกติ...มันเปิดอยู่ เสียงสูดลมหายใจทั้งสามดังแทบพร้อมกัน ยกเว้นชวินที่ก้มหน้าเลี่ยงสายตาไปมองแผ่นหลังเพื่อนแทน
สิงหากระตุกมือเบาๆ ให้เดินตามเข้าไปข้างใน ห้องนี้มีกล้องสองจุด จุดแรกอยู่ใกล้ประตู เมื่อเดินตามสิงหาเข้ามาโบ้ก็เอื้อมมือไปปลดสายรัดดึงกล้องส่งข้างหลังไปให้เต้เก็บไว้ แต่ถุงของเต้เต็มแล้วเขาเลยส่งต่อให้ชวิน ชวินรับกล้องมาใส่ถุงดำในมือตัวเอง
ปัง!!
“เหี้ย!!” ชวินเงยหน้ามองด้วยความตกใจ ชั่วขณะที่เขาปล่อยมือจากเพื่อนแล้วรับกล้องมา ประตูห้องทำงานก็กระแทกปิดลงตรงหน้า มันปิดกั้นเขาไว้นอกห้องเพียงลำพัง
“พวกมึง...เหี้ยเต้! เปิดประตูดิ๊ เล่นเหี้ยไรกัน!” ชวินตะโกนด่าเพื่อนเสียงสั่น พยายามบิดลูกบิดแต่ก็ยังเปิดไม่ได้ เขาคิดว่าประตูล็อกจากด้านในโดยฝีมือของเพื่อนทั้งสามที่ตั้งใจแกล้ง
สิงหา โบ้และเต้หันขวับไปมองประตูพร้อมกัน เต้เป็นฝ่ายเดินมาถึงประตูก่อนพร้อมได้ยินเสียงด่าจากชวินที่ด้านนอก เขาพยายามหมุนลูกบิดแต่มันเปิดไม่ออก
“เหี้ยแล้วๆ กูเปิดไม่ออก!! ไอ้ชวิน!! อย่าแกล้งนะมึง!!” คนด้านนอกยังด่าไม่หยุด คนด้านในก็คิดว่าเพื่อนที่อยู่คนเดียวด้านนอกแกล้งเช่นกัน สิงหาที่เดินไปแกะกล้องเมื่อครู่รีบเดินกลับมาแทรกตัวอยู่ข้างเต้ เขาลองจับลูกบิดหมุนดู มันไม่ได้ล็อกเพราะบิดได้รอบ แต่เปิดไม่ออกเหมือนถูกดึงอยู่ ลำพังแรงของชวินคนเดียวไม่สามารถดึงประตูต้านแรงพวกเขาได้แน่นอน โบ้หันหลังให้เพื่อนเพื่อมองรอบห้องอย่างไม่ไว้ใจ โดยเฉพาะประตูตู้ที่ยังเปิดอยู่
“ไอ้เหี้ย!!! มึง!!” ชวินเริ่มรู้ตัวว่าเพื่อนไม่ได้แกล้ง เต้พยายามตะโกนบอกให้ชวินลองปล่อยมือจากลูกบิดหรือให้ลองกระแทกประตูให้เปิดแต่ก็ทำไม่ได้ ทุกคนเริ่มร้อนรน สามคนข้างในเริ่มเป็นห่วงคนที่อยู่ลำพังด้านนอก
“ไอ้ชวิน!! มึงออกไปก่อน ลงไปข้างล่างหาคนมาช่วย ออกไปก่อน!!” สิงหาตัดสินใจให้เพื่อนหนีไปก่อน ถ้าคนดวงซวยเป็นพวกเขาแทนก็ยังดีกว่าเป็นชวินคนเดียว
ชวินฟังคำพูดสิงหาแล้วรีบหันหลังกลับเตรียมวิ่งหนีไปขอความช่วยเหลือ เท้าที่จะก้าวไปข้างหน้าหยุดชะงักแล้วกระโดดถอยหลังมาพิงประตูห้องน้ำที่อยู่ฝั่งตรงข้ามห้องทำงานแทน...มีบางสิ่งยืนอยู่ข้างเขามาตลอด
.
...และ.....
.......มัน......
.
..........กำลังหันมา..........
-------------------------------------------------------------------
17. ข่าวลือ
ชวินกลั้นหายใจกับบางสิ่งตรงหน้า ร่างเล็กของเด็กชายผิวคล้ำปรากฏอยู่ข้างกายเขาโดยไม่ทันตั้งตัว เสียงเพื่อนในห้องตะโกนเรียกเขาตลอดเวลาแต่เขาไม่กล้าแม้แต่จะออกเสียงผ่านลำคอ ร่างนั้นค่อยๆ หันมาทางเขาเหมือนรู้ว่ามีคนจ้องอยู่ ...มัน...ค่อยๆ หันมา...ช้าๆ
ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ
เสียงหัวใจดังจนแทบทะลุออกมานอกอก เสี้ยววินาทีที่ใบหน้านั้นกำลังหันมาชวินจับลูกบิดประตูห้องน้ำที่ยืนพิง หมุนแล้วรีบก้าวถอยเข้าไปอยู่ด้านใน
ปัง!
เขาปิดประตูห้องน้ำพร้อมกดล็อก สายตาจับจ้องมองด้านหน้า ภาวนาให้บางสิ่งข้างนอกนั่นไม่สามารถตามเข้ามาได้ เสียงเพื่อนเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะเริ่มตะโกนถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง เหมือนรู้ว่ามีบางสิ่งกำลังเกิดขึ้นกับเขา ชวินค่อยๆ ก้าวถอยหลังไปช้าๆ จนยืนชิดกำแพงตรงข้ามประตู ดวงตาเบิกโพลงไม่กล้าแม้แต่กะพริบตา
ความเย็นจากบางสิ่งแผ่กระจายทั่วฝ่ามือ มือข้างขวาของเขาเริ่มสั่นระริกจนลามไปทั่วตัว สายตาที่จ้องไปข้างหน้าลดระดับลงมองมือตัวเอง...มีมือเล็กๆ สีดำจับมือเขาอยู่ มัน!....ยืนอยู่ข้างๆ
“....ไปเล่นกันเถอะ”
สามหนุ่มที่ถูกขังอยู่ในห้องทำงานเริ่มรู้ถึกความผิดปกติของเพื่อนที่อยู่คนเดียวด้านนอก ชวินเงียบหายไปครู่หนึ่งแล้ว ประตูนี้ยังคงเปิดไม่ออกไม่ว่าจะพยายามอย่างไรก็ตาม โบ้หยิบโทรศัพท์ส่วนตัวโทรหาชวินแต่อีกฝ่ายไม่รับสาย ทุกคนมองหน้ากันเพื่อหาทางออกจากห้องให้เร็วที่สุด พวกเขาพยายามพังประตูแต่ในห้องไม่มีอุปกรณ์อะไรจะช่วยได้
โบ้เหลียวมองหาของรอบห้องก่อนจะหยุดสายตาที่พระพุทธรูปในตู้
“พระ!”
ทันทีที่โบ้พูดจบ เต้ที่อยู่ใกล้ตู้ที่สุดรีบอุ้มพระพุทธรูปจากในตู้ขึ้นมา เดินไปที่ประตูแต่ก็ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรต่อ เขาเหลียวมองเพื่อนเพื่อถามความเห็น โบ้ได้แต่ส่ายหน้า เขาพูดออกไปเพราะสิ่งเดียวที่น่าจะช่วยสู้กับผีได้คือพระ แต่ให้เอามาทำอะไรก็ต่อก็ไม่รู้เหมือนกัน สิงหาเองไม่มีคำตอบให้ ตั้งแต่เอาพระมาวางในตู้ เรื่องต่างๆ มันก็เริ่มหนักมากขึ้น เขาไม่คิดว่านี่เป็นความคิดที่ดีแต่ก็ไม่กล้าโต้แย้ง
เต้หันซ้ายหันขวาอย่างคนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่อุ้มพระเอาไว้รอการตัดสินใจของเพื่อน สิงหาตัดสินใจพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์เพียงอย่างเดียวในห้องอีกครั้ง
“ลองเอาพระไปแตะๆ ประตูดู เผื่อเปิดได้”
“โบ้มึงรู้บทสวดเยอะ ลองสวดสักบทสิวะ” เต้เดินไปยืนหน้าประตู ลองยกพระพุทธรูปแตะลูกบิดบ้างแนบไว้ที่ประตูบ้าง สุดท้ายขอเพิ่มความพลังด้วยบทสวดมนต์จากโบ้ สิงหาลองบิดลูกบิดอีกครั้งแต่ครั้งนี้พนมมืออธิษฐานขอให้ความดีทั้งหลายคุ้มครองและให้ความช่วยเหลือจากอันตรายครั้งนี้
กริ๊ก
แอดดดดด
“เปิดได้แล้ว” สิงหาหันมาบอกเพื่อนอีกสองคนที่ยืนชะงักค้างไปเพราะไม่คิดว่าวิธีนี้จะเปิดได้จริงๆ ถึงแม้ความกลัวจะยังมีอยู่ในใจแต่ความเป็นห่วงเพื่อนมีมากกว่า เสียงชวินเงียบหายไปนานแล้ว ทุกคนรีบกรูกันออกมานอกประตู เต้ตะโกนเรียกเพื่อน โบ้ทำใจกล้าเดินไปตามหาชวินถึงโซนห้องครัว สิงหาปิดประตูห้องทำงาน เดินผ่านเพื่อนไปถึงห้องนอน อย่างน้อยห้องนี้ก็เคยปลอดภัย เพื่อนของเขาอาจจะเข้ามาหลบที่นี่ แต่ทุกคนก็ต้องผิดหวังเมื่อมองหารอบๆ แล้วไม่เจอ แม้กระทั่งเต้ที่เปิดประตูห้องออกไปมองถึงหน้าลิฟต์ก็ไม่มีแม้แต่เงา
“เหลือห้องน้ำยังไม่ได้ดู” สิงหานึกขึ้นได้ถึงอีกห้องที่พวกเขาลืมไป เขาเดินตรงไปที่ห้องน้ำใหญ่ในห้องนอนตัวเอง ส่วนโบ้กับเต้เดินไปที่ห้องน้ำเล็กหน้าห้องทำงาน
โบ้เป็นคนเปิดประตู แสงไฟในห้องน้ำสว่างจ้าผ่านประตูที่ค่อยๆ เปิดอ้าออกทำให้ทั้งสองคนใจชื้น ในนี้เปิดไฟเอาไว้แสดงว่ามีคนอยู่ แต่เมื่อเปิดประตูออกจนสุด สิ่งที่เห็นตรงหน้าไม่ได้ทำให้พวกเขารู้สึกดีขึ้นเลย เพื่อนสนิทของพวกเขาอยู่ในห้องนี้จริงๆ ร่างสูงยืนพิงผนังตรงข้ามประตู สองตาเบิกโพลง ใบหน้าขาวซีดและร่างกายกำลังสั่นเทาไปทุกส่วน
“ไอ้สิง! เจอแล้ว อยู่นี่!!” เต้รีบตะโกนเรียกสิงหา โบ้เดินกึ่งวิ่งไปถึงตัวชวิน สองมือละล้าละลังไม่กล้าแตะร่างที่กำลังสั่น พวกเขาเคยหยอกกันเล่นๆ ขำๆ ว่ามันต้องเป็นเป้าหมายของผีแน่ ต้องโดนหนักสุดแน่ แต่ไม่คิดว่าเพียงครู่เดียวที่แยกกันจะทำให้เพื่อนมีอาการแบบนี้
“มันเป็นไงบ้าง ชวิน! ชวิน!!” สิงหาเดินมายืนตรงหน้าชวิน แต่สายตาอีกคนไม่ได้จ้องมาที่เขาเลย เหมือนมองผ่านไป มองอะไรบางอย่างที่น่ากลัวที่สุดในชีวิต
“ชวิน!!!” โบ้ช่วยตะโกนเรียกสติเพื่อน แต่แววตานั้นยังคงเลื่อนลอยอยู่ เต้น้ำตาคลอเบ้าด้วยความสงสารเพื่อน เขารู้ว่ามันขี้กลัว แต่มันไม่ใช่คนขี้ขลาดที่เจออะไรนิดหน่อยก็ช็อกได้ สิ่งที่มันเพิ่งเจอคงน่ากลัวมากถึงได้เป็นแบบนี้
“พามันไปที่ห้องก่อน ถ้าไม่ดีขึ้นก็ส่งโรงฯบาล” สิงหาค่อยๆ โอบไหล่เพื่อนที่สั่นจนกระตุก โบ้ช่วยประคองเอวดันให้ชวินค่อยๆ ก้าวเท้าเดินออกไป แต่อีกคนไม่ยอมขยับ สุดท้ายสิงหาเลยต้องแบกเพื่อนขึ้นหลังแล้วให้อีกสองคนช่วยกันประคอง เต้วางพระพุทธรูปไว้บนเคาน์เตอร์ล้างหน้าเดินตามเพื่อนออกไป ทุกคนลงความเห็นว่าอาการชวินไม่ปกติ ให้ส่งโรงพยาบาลเลยจะดีกว่า พวกเขาช่วยกันแบกเพื่อนลงลิฟต์มาถึงชั้นล่างท่ามกลางความตกใจของโจที่กำลังทำงานอยู่ เขารีบโทรเรียกรถพยาบาลมารับผู้ป่วยฉุกเฉิน สีหน้าสี่หนุ่มไม่ค่อยดีเท่าไรโจถึงไม่กล้าซักถาม ได้เพียงคาดเดาว่าน่าจะเกี่ยวกับเรื่องที่น่านนทีเล่าให้ฟัง ซึ่งท่าทางจะหนักเกินกว่าที่เขาคิดเอาไว้
ในห้องพักผู้ป่วยพิเศษ ชวินนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงผู้ป่วยหลังได้รับการรักษาจากแพทย์ที่วินิจฉัยตามคำบอกเล่าของเพื่อนทั้งสามว่าผู้ป่วยได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจทำให้เกิดภาวะช็อกชั่วขณะ หลังจากให้ยาเพื่อคลายเครียดและทำให้นอนหลับ ตื่นมาก็จะดีขึ้นแล้วค่อยตรวจเพิ่มเติมพรุ่งนี้เช้า
“มันช็อกน่ะปิง ตอนนี้น่าจะโอเคแล้ว ปิงไม่ต้องมาหรอก” สิงหาคุยโทรศัพท์กับน่านนทีที่โทรมาหาหลังทราบเรื่องจากโจ
“แล้วคุณสิงกับคนอื่นล่ะครับ โอเคไหม”
“ยังงงๆ กันอยู่ แต่ไว้เช้าผมค่อยเล่าดีกว่า เดี๋ยวปิงจะกลัว คืนนี้ทำงานกับออมเหมือนเดิมหรือเปล่า”
“ครับ ออมก็นั่งอยู่ข้างๆ ตอนมาถึงพี่โจเล่าให้ฟังปิงตกใจหมด พี่โจบอกหน้าทุกคนซีดมากเลย” น่านนทีรีบโทรมาหาด้วยความเป็นห่วงหลังรู้เรื่องจากโจและฝ่ายซีเคียวริตี้ที่นั่งอยู่ด้านหน้า ซึ่งโจตัดสินใจไม่เล่าอะไรให้ฟัง เพียงแค่บอกคนอื่นว่าลูกบ้านป่วยหนักเท่านั้น
“ผมก็ตกใจเหมือนกัน กลัวเพื่อนเป็นอะไร” ความตกใจของเขามีมากขนาดที่แบกเพื่อนตัวใหญ่กว่าลงมาจากห้องได้ ตอนนี้เลยปวดเอวนิดหน่อย
“ถึงมือหมอแล้ว คุณสิงไม่ต้องเครียดนะ เดี๋ยวตอนเช้าเลิกงานปิงแวะไปหานะครับ”
“ได้ งั้นปิงทำงานต่อเถอะ มีอะไรโทรหาผมนะครับ”
“โอเค พักผ่อนนะ ฝันดีครับ” น่านนทีวางสายไป เขารับรู้ได้ถึงความกังวลในน้ำเสียงของอีกคน อย่าว่าแต่ฝ่ายนั้นที่ช็อกเลย ขนาดเขาที่ไม่ได้เจอกับตัวยังอยากช็อกตาม ไอ้ผีที่ออกมาหลอกแบบเฮี้ยนๆ มันน่าจะมีแค่ในหนังในละครไม่ใช่หรือไง
“ไงวะ ปิงถึงคอนโดฯ แล้วเหรอ” โบ้ทักสิงหาที่ขอตัวออกไปนั่งคุยโทรศัพท์กับแฟนที่นอกห้อง
“เออ โจเขาเล่าให้ปิงฟังก็เลยเป็นห่วง กลัวจะเป็นอะไรหนัก”
“นี่ก็หนัก” โบ้พยักหน้าไปทางคนที่นอนหลับสนิทบนเตียงคนไข้
“เออ กูรู้...แม่ง ปวดหัวเลยว่ะ” สิงหาเดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เต้ ยกมือกอดบ่าเขย่าเบาๆ ปลอบใจ มันคงรู้สึกผิดที่ตัวเองอยู่ใกล้ชวินที่สุดแต่ช่วยเพื่อนไม่ทัน
“เฮ้อ ทำไมเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะ ตอนแรกก็ขำๆ ตลกดี แต่นี่มันเกือบตายเลยนะเว้ย มันต้องการอะไรวะ” เต้บ่นด้วยความสงสารเพื่อนและสงสัยกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทำไมมันยิ่งหนักขึ้นทุกๆ ครั้งที่เจอ
“กูว่าเราเลิกยุ่งกับห้องนั่นเถอะ ช่างมัน เหมือนยิ่งค้นก็ยิ่งเจอหนักขึ้น บางทีมันอาจไม่ชอบให้เราไปยุ่งก็ได้” สิงหาตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก รวมถึงไม่ให้เพื่อนๆ ยุ่งด้วย
“ก็จริง เมื่อก่อนมึงอยู่เฉยๆ ไม่เห็นโดนแบบนี้ อาจเป็นเพราะเราไปยุ่งกับมันก็เลยโดนดีเข้าให้” โบ้ยอมรับการตัดสินใจจากเจ้าของห้องแต่โดยดี เต้เองก็เช่นกัน
“ว่าไงว่าตามกัน สงสารชวินมันว่ะ แม่งโดนตลอดเลย”
“ต้องโทรบอกพ่อมันไหมวะ” โบ้ถาม
“ดูอาการพรุ่งนี้ก่อนดีกว่า เผื่อดีขึ้นค่อยให้มันตัดสินใจเอง” สิงหาพูดจบก็ไล่ให้ทุกคนไปอาบน้ำ คืนนี้ทุกคนนอนรวมกันบนพื้นห้องเหมือนเดิม แม้จะมีห้องพักสำหรับญาติแต่ก็ไม่มีใครกล้าปล่อยเพื่อนนอนป่วยอยู่เพียงลำพัง ความตึงเครียดของค่ำคืนนี้ทำให้ยากที่จะนอนหลับ โบ้เลยตัดสินใจลุกไปขอยากับนางพยาบาลโดยโกหกว่ามีอาการน้ำมูกไหลเลยได้ยาแก้แพ้ซึ่งมีฤทธิ์ทำให้ง่วง ยาที่เหมาะที่สุดในคืนนี้ ยาแก้แพ้สำหรับทุกคนที่แพ้ให้กับผีตัวเล็กๆ แต่ความน่ากลัวไม่เล็กเลย
รุ่งเช้าน่านนทีหมดเวลาทำงานก็เดินออกจากคอนโดฯ แวะซื้อข้าวเหนียวสี่ห่อ หมูปิ้งสิบไม้ โจ๊กหมูเด้งสี่ถุงก่อนเรียกแท็กซี่ไปโรงพยาบาล ลงจากแท็กซี่เดินเข้ามาในตึก กำลังมองหาลิฟต์เพื่อขึ้นไปชั้นบนก็เห็นชายหนุ่มหน้าตาดีแม้จะโทรมไปสักนิดแต่ก็หล่อที่สุดในสายตาเขา
“ซื้ออะไรมาเยอะเลยครับ” สิงหาที่ลงมารอรับแฟนถึงชั้นล่างเดินเข้ามาหาแล้วแย่งถุงอาหารทั้งหมดไปถือเอง แตะแขนเบาๆ ให้เดินตามไปที่ลิฟต์ เช้านี้พวกเขาตื่นตั้งแต่เจ็ดโมงเพราะพยาบาลเข้ามาดูอาการของคนไข้ที่ยังหลับสนิท สามหนุ่มที่นอนเกะกะบนพื้นห้องเลยต้องรีบลุกแยกย้ายกันอาบน้ำล้างหน้ากันอย่างเคอะเขิน
“อาหารเช้าครับ พี่ชวินเป็นยังไงบ้าง”
“ยังไม่ตื่นเลย หมอฉีดยาให้เมื่อคืน นอนไม่ค่อยเต็มอิ่มกันมาหลายคืนด้วยเลยหลับยาวหน่อย”
“สงสารจัง ทำไมโดนอยู่คนเดียวเลย”
“ผมจะปล่อยเรื่องนี้ไปแล้วล่ะ อันตรายเกินไป ถ้ายังไม่หยุดก็ไม่รู้จะโดนอะไรอีก เออ เรื่องห้องเช่าปิงได้ถามให้หรือยัง”
“ถามแล้ว เจ้าของอยู่ภูเก็ต ถ้าคุณสิงโอเคกับค่าเช่าก็โอนเงินแล้วเข้าอยู่ก่อนได้เลย เดือนหน้าเขาขึ้นมาค่อยทำสัญญากัน เดี๋ยวพวกฝ่ายขายคงโทรมาบอกคุณสิงวันนี้เรื่องเลขบัญชีกับรายละเอียดในสัญญา”
“ง่ายดีจัง อ้าว สงสัยชวินมันตื่นแล้ว” สิงหาเปิดประตูห้องพักเข้ามาก็ได้ยินเสียงโบ้และเต้กำลังยิงคำถามใส่ชวินด้วยความเป็นห่วง เขาวางถุงอาหารไว้ที่โต๊ะรับแขกแล้วเดินนำน่านนทีเข้าไปในส่วนห้องพักผู้ป่วยที่อยู่ด้านในอีกชั้น
“ตกลงว่าไง ถ้าพูดไม่ออกก็พยักหน้าก็ได้ อย่าเงียบสิวะ พวกกูใจไม่ดี” เต้กำลังถามกึ่งบ่นเพื่อนที่อยู่ดีๆ ก็ลืมตาตื่นขึ้นมา เขากับโบ้รีบพุ่งปราดมาถึงข้างเตียง แย่งกันถามอาการด้วยความเป็นห่วงแต่อีกฝ่ายก็ยังเอาแต่นอนนิ่ง ยังดีที่แววตาไม่เลื่อนลอยเหมือนเมื่อคืน
“หึๆๆ ฮ่าๆๆๆ นานๆ จะเห็นพวกมึงห่วงกูขนาดนี้ ฮ่าๆๆ” ชวินหัวเราะเสียงดังลั่นห้อง เขาพยายามกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นหน้าเพื่อนที่แย่งกันชะโงกหน้าอยู่เหนือเตียง มีการแตะหน้าผากวัดไข้ด้วย ความน่ารักของเพื่อนทำเอาเขาขนลุก
“ไอ้เหี้ย! ใจหายหมด” โบ้หลุดด่าเพื่อนที่ทำให้ตกใจ
“แม่ง เอาความห่วงใยกูคืนมา” เต้มองชวินด้วยความโกรธ อุตส่าห์เป็นห่วงแทบตาย กลัวตื่นมาจะช็อกจนเป็นบ้า ลืมไป มันบ้าอยู่แล้ว
“โทษๆ ไม่ได้ตั้งใจแกล้ง ตอนแรกเบลอๆ พวกมึงก็แย่งกันถามไม่หยุด อ้าว ปิง อยู่ด้วยเหรอ”
“ปิงเพิ่งเลิกงานเลยแวะเอาข้าวเช้ามาฝาก พี่ชวินโอเคแล้วเนอะ” น่านนทีเดินมาหยุดข้างเตียง มองสีหน้าคนป่วยที่ดูสดใสค่อยหายห่วงบ้าง
“ครับ ขอแค่ไม่อยู่ในห้องนั้นทุกอย่างก็โอเคหมด” ชวินพยายามส่งยิ้มให้แต่มันดูฝืดเหลือเกินเมื่อพูดถึงห้องของสิงหา
“เล่าได้ไหมวะว่าเกิดอะไรขึ้น หรือถ้ายังไม่พร้อมก็ไม่เป็นไรนะเว้ย สบายใจค่อยเล่า” เต้ตบบ่าให้กำลังใจเพื่อนเบาๆ
“สรุปคือยังไงก็ต้องเล่าว่างั้น”
“เออดิ กูอยากรู้บอกเลย เป็นห่วงก็ส่วนเป็นห่วงนะเว้ย แต่ความเสือกนี่ห้ามใจตัวเองไม่ไหวจริงๆ โทษทีว่ะ”
“ไอ้เหี้ย”
“ปิงกลับไปพักผ่อนก่อนก็ได้นะ ไม่ต้องฟังหรอกเดี๋ยวจะกลัวเปล่าๆ” สิงหาบอกแฟนขี้กลัวของตัวเองที่ยืนทำตาโตอยู่ข้างๆ เหมือนกำลังลุ้นว่าจะเล่าอะไรออกมาเมื่อไร ถ้าชวินเล่าปุ๊บคงรีบยกมือปิดหูตัวเองทันที โชคดีที่คนที่โดนผีหลอกหนักสุดไม่ใช่น่านนที
“น่ากลัวมากไหมครับ ปิงก็อยากรู้เหมือนกัน”
“พี่ช็อกนอนโรงฯบาลแบบนี้ ปิงว่ามากหรือน้อยล่ะ”
“แฮ่ๆ น่าจะมากเนอะ งั้นปิงกลับก่อนนะ เรื่องนี้ปิงไม่ไหวจริงๆ ยังต้องทำงานดึกๆ ที่นั่นอีกนาน สู้ๆ นะครับทุกคน” น่านนทีระงับความอยากรู้ไว้เพียงเท่านี้ ขอเอาใจช่วยห่างๆ ก็พอ สิงหาให้เพื่อนกินอาหารเช้ารอก่อนระหว่างเขาลงมาส่งน่านนทีด้านล่าง
บรรยากาศยามสายของโรงพยาบาลมีผู้คนเดินเข้าออกตลอดเวลา ทั้งเจ้าหน้าที่ ทั้งผู้ป่วย สิงหานั่งอยู่ข้างๆ น่านนทีบนม้านั่งในสวนเล็กๆ ในโรงพยาบาล
“คุณสิงไม่ต้องเครียดนะ ปิงว่าพี่ชวินไม่เป็นอะไรมากหรอก”
“ผมไม่คิดว่าเรื่องจะหนักถึงขั้นนี้จริงๆ นะ ตอนแรกที่นัดกันผมยังแอบขำพวกมันอยู่เลย แต่ตอนเปิดประตูห้องน้ำไปเจอมันยืนช็อกตาค้างอยู่ผมทำอะไรไม่ถูกเลย ถ้าเกิดมันเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง เราไม่น่าทำอะไรพวกนี้เลย”
“ไม่เป็นไรนะ เพื่อนๆ ไม่โทษคุณสิงหรอก มันเป็นเรื่องไกลตัว ต่อให้วันนี้ไม่เกิดวันหน้าอาจจะเกิดก็ได้ ยังดีที่เกิดเรื่องตอนอยู่กันหลายคน คุณสิงช่วยเพื่อนไว้นะครับ” น่านนทีลูบหลังปลอบคนที่กำลังขวัญเสีย ถึงภายนอกจะดูเข้มแข็งเป็นผู้นำคนอื่นตลอด แต่เขารู้ว่าสิงหาเป็นคนที่แคร์ความรู้สึกคนรอบตัวมาก คอยเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นเสมอ ไม่มีใครคิดว่าผีในห้องนั้นจะทำอันตรายจนมีคนเข้าโรงพยาบาล ตัวน่านนทีเองก็ยังคิดไม่ถึง อย่างมากเขาก็แค่กลัวจนร้องไห้แค่นั้น
“......จริงๆ ผมก็กลัวนะ แต่มันก็คือบ้านผม คนไทยยังตั้งศาลพระภูมิเจ้าที่ในบ้านเลย นางกวักเอย กุมารเลย ความเชื่อพวกนี้ผมก็เจอมาตั้งแต่เด็ก พอรู้ว่าในห้องน่าจะมีผีผมก็เลยเฉยๆ เขาไม่ทำอะไรเราก็ต่างคนต่างอยู่ จนวันที่โดนจับขานั่นล่ะผมเลยอยากรู้ว่าเขาต้องการอะไร มันแค่ความอยากรู้เท่านั้นเองนะ เมื่อก่อนบ้านเพื่อนแม่ก็เจอแบบนี้ในบ้าน เห็นผู้หญิงในฝัน บางทีก็เห็นเดินในบ้าน เจอบ่อยๆ เลยตั้งหิ้งเอาดอกไม้เครื่องดื่มวางให้ทุกวันพระ คือถ้าเขาต้องการแบบนั้นผมก็จะได้ทำให้ แต่ไม่ใช่มาทำร้ายคนแบบนี้”
“มิน่า เคยเจอมาเยอะนี่เองเลยไม่ค่อยกลัว แต่ถึงไม่กลัวปิงก็ไม่อยากให้กลับไปนอนห้องนั้นคนเดียวนะ ปิงว่ามันอันตรายเกินไป”
“ครับ ผมคงไม่ไปหรอก เออปิงยกเลิกแม่บ้านให้ด้วยนะ กลัวเข้าไปแล้วเจอดีเข้าอีกคน”
“โอเค เรื่องห้องเช่าถ้าจะย้ายเข้าไปอยู่เมื่อไรบอกปิงนะ เดี๋ยวปิงช่วยย้าย คุณสิงมีอะไรให้ช่วยบอกได้ตลอดนะ แต่ห้ามไปที่ห้องคนเดียวเด็ดขาด”
“โอเคครับ ไม่ต้องห่วงนะผมไม่ไปหรอก ไปครับเดี๋ยวผมส่งขึ้นแท็กซี่ ถึงบ้านแล้วส่งข้อความมาด้วยนะ”
“ได้ครับผม อย่าเครียดนะๆ ทุกคนปลอดภัย พี่ชวินปลอดภัย ปิงก็ยิ่งปลอดภัย อย่าคิดมาก”
“หึๆ โอเค ขอบคุณนะ” สิงหาลูบหัวกำลังใจน้อยๆ ของเขาเบาๆ เดินพาน่านนทีไปขึ้นแท็กซี่ที่หน้าโรงพยาบาล ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ปล่อยให้ความวิตกกังวลทั้งหมดมลายหายไปแล้วนำกำลังใจที่ได้รับเข้ามาแทนที่ น่านนทีพูดถูก ตอนนี้ทุกคนปลอดภัยแล้ว และเหมือนจะปลอดภัยมากๆ โดยเฉพาะคนป่วยที่ใช้อภิสิทธิ์แย่งหมูเด้งในโจ๊กจากชามของคนอื่น
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 06-07-2019 22:04:22
หลังกินมื้อเช้าและฟังหมอเข้ามาตรวจอาการเรียบร้อยทุกคนก็เริ่มผ่อนคลายมากขึ้น ชวินสามารถกลับบ้านได้แต่เจ้าตัวอ้างว่ายังรู้สึกอ่อนเพลียและที่บ้านไม่มีคนคอยดูแล เลยขอพักต่อที่โรงพยาบาลอีกคืน หมอก็อนุญาตเพราะคนไข้ที่เพิ่งผ่านเหตุการณ์จนเกิดอาการช็อกควรมีคนดูแลอย่างใกล้ในช่วงนี้ ถึงหน้าตาคนไข้จะดูสดใสเหมือนปกติแต่ความเครียดจากแววตาและท่าทางที่พยายามซ่อนไว้ยังมีให้เห็น หมอยังคงให้ยาคลายเครียดและให้พักผ่อนต่ออีกหนึ่งคืน
“พวกกูยังไม่ได้โทรบอกที่บ้านมึงนะ กะว่าถ้าวันนี้อาการไม่ดีค่อยบอก มึงโทรไปบอกพ่อมึงหน่อยก็ดี” สิงหาแนะนำเพื่อนให้โทรไปบอก
“กูก็ว่าจะโทรเหมือนกัน คงกลับไปนอนบ้านสักพักว่ะ พวกมึงด้วยนะ ย้ายที่นอนจากห้องไอ้สิงไปบ้านกูแล้วกัน”
“ตามใจมึงเลย แต่มะรืนกูต้องไปถ่ายหนังต่อแล้วคงค้างได้คืนเดียว”
“กูยังว่างถึงวันจันทร์เลย” เต้ตอบรับอย่างกระตือรือร้น เขานอนที่ไหนก็ได้ยกเว้นห้องสิงหา
“กูด้วย เสาร์อาทิตย์โรงเรียนปิดแต่วันอาทิตย์กูว่าจะเข้าไปขนโต๊ะเก้าอี้ไปไว้ที่ร้าน”
“เออ งั้นเอางี้ พรุ่งนี้ออกจากโรงฯบาลไปชิมเค้กที่โรงแรมกูก่อน แล้วมะรืนไอ้สิงกับกูเข้าร้านไปเก็บงานให้เสร็จ โบ้เอาไอ้เต้ไปช่วยกันขนโต๊ะ เอาเรื่องร้านให้เสร็จก่อนจะได้ทดลองเปิดร้านก่อนฤกษ์จริง” ชวินแบ่งงานให้เพื่อนอย่างรวดเร็ว สำหรับพวกเขาถ้าเป็นเรื่องงานจะต้องตั้งใจทำให้ลุล่วงเสมอ อาจเพราะถูกครอบครัวฝึกให้ทำงานมาตั้งแต่เล็ก ต่อให้ล้มหมอนนอนเสื่อ แต่งานต้องเดินต่อไป ที่สำคัญคือที่ร้านไม่มี....นั่นล่ะ
“ได้ ตามที่มึงบอกเลย แล้วตกลงที่พูดเรื่องงานที่คือจะบ่ายเบี่ยงเรื่องผีเนอะ หรือยังไง เล่าไม่เล่า” เต้พยักพเยิดใส่คนที่เลี่ยงพูดเรื่องอื่นด้วยสีหน้าจริงจัง โถ ทำเป็นเครียด อยากเลี่ยงประเด็นก็บอกมา
“ไอ้เหี้ยเต้ มึงก็ช่วยเออออกับกูไปก่อนก็ได้นะ แล้วอย่าเรียกว่าผี แม่งขนลุก” ชวินรีบซุกแขนลงในผ้าห่มเมื่อรู้สึกไปเองว่าหนาว
“ไม่เรียกผีให้เรียกอะไร แคสเปอร์เหรอ” เต้ยังคงต่อปากต่อคำกับเพื่อนต่อ
“ไม่เอา แคสเปอร์ก็ยังตรงไป เรียก...เออีซี” ชวินนึกถึงคำที่เคยใช้เรียกกันวันก่อน ชื่อนี้เหมาะที่สุด ไม่เจาะจง ไม่น่ากลัว
“โห ดูอินเตอร์เนอะ ตกลงว่าไง เล่าสักที”
“หน้ามึงตอนนี้โคตรขี้เสือกเลยรู้ตัวไหม” ชวินอมยิ้มขำเต้ที่พาตัวเองมานั่งที่ปลายเตียง อยากยกเท้าถีบมันให้กลิ้งลงไปจริงๆ
“เออรู้ เล่ามา”
“....เฮ้อ....ถ้ากูช็อกอีกมึงเรียกหมอมาเลยนะ ห่า แค่นึกก็ขนลุกแล้วมึงดูดิ” ชวินยกแขนให้เพื่อนดู เส้นขนบนท่อนแขนตั้งชันเรียงตัวจนผิวหนังดูเป็นตุ่มๆ อย่างเห็นได้ชัด โบ้กับสิงหาหลุดหัวเราะคนกลัวผีอันดับหนึ่งขึ้นมา ทุกคนพยายามกลั้นหัวเราะแม้แต่เจ้าของแขนเองก็ด้วย
“เมื่อคืนตอนแรกที่ประตูห้องปิดใส่หน้ากูนึกว่าพวกมึงแกล้ง พยายามดันแต่ก็สู้แรงพวกมึงไม่ได้ ตอนได้ยินเสียงพวกมึงตะโกนกันกูก็ยังไม่เชื่อนะ คิดว่าพวกมึงแกล้งหลอกกูจริงๆ แต่แป๊บเดียวก็ตงิดๆ ว่าไม่น่าใช่ แม่งตะโกนกันแบบจริงจังมาก ยิ่งบอกให้กูวิ่งหนีไปกูเลยรู้ละว่าไม่ได้แกล้ง กูก็จะวิ่งนั่นแหละ แต่พอจะวิ่งแม่งหันมาเห็นยืนอยู่ข้างๆ กูเลย”
“เหี้ย....มาเต็มๆ อีกแล้วเหรอวะ” เต้ยกขาสองข้างขึ้นจากพื้นแล้วแบ่งผ้าห่มคนไข้มาคลุมขาตัวเอง ใต้เตียงมันโล่งๆ เย็นๆ พิกล สิงหากับโบ้นั่งอยู่ที่โซฟาข้างเตียง ปล่อยให้เต้ทำหน้าที่ซักถามเพียงคนเดียว
“เออดิ ขากูแม่งแข็งไปหมด ถ้าจะวิ่งหนีก็ต้องวิ่งผ่านตัวเออีซีไป เกิดแม่งผลุบเข้าสิงกูขึ้นมาจะทำไง กูถอยไปยืนชิดประตูห้องน้ำ ตอนนั้นคือไม่กล้าขยับไม่กล้าหายใจด้วย แต่เหี้ยแม่ง เออีซีเสือกขยับก่อน มันหันหน้ามาเว้ย
“โอ้วววว มึงเห็นหน้ามันเต็มๆ เลยดิ”
“ไม่เห็น แค่หัวมันเริ่มหันมาหูกูก็แว่วไปเองว่าได้ยินเสียงแก๊กๆๆ เหมือนหนังผีเวลาบิดหัวน่ะ แค่เอียงมานิดเดียวกูเปิดประตูห้องน้ำแล้วขังตัวเองอยู่ข้างใน กูพยายามยืนให้ไกลประตูที่สุด ตอนนั้นพระเอยบทสวดเอยไม่อยู่ในหัวกูเลย กูท่องอย่างเดียวคือ อย่านะมึงๆๆ อย่าเข้ามานะมึง อย่านะมึงๆ”
“ตอนที่ประตูเปิดไม่ได้พวกกูก็หาทางพังประตูกัน มันใช้เวลาไม่นานเลยนะถ้านับจากตอนที่เสียงมึงเงียบไป ตอนนั้นคงโดนแล้ว ห้านาทีได้มั้ง” สิงหานึกทบทวนเหตุการณ์ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก
“สำหรับกูแม่งนานเหี้ยๆ กูคิดว่ากูรอดแล้วนะ เพราะไม่มีเสียงเคาะประตูเหมือนคืนก่อนๆ รู้ตัวอีกทีแม่งยืนจับมือกูอยู่ข้างเลย เหี้ยมากแม่งเอ๊ย” ชวินพูดพร้อมถูทั้งข้อมือฝ่ามือตัวเองเหมือนมีอะไรบางอย่างติดอยู่ สายตาทุกคู่มองมือคู่นั้นที่มันถูจนเริ่มแดง แขนสั่นนิดๆ ถึงคำบอกเล่าจะพยายามให้ตลก แต่อาการทางกายมันไม่ใช่เลย มันกลัวมากและพยายามหลอกตัวเองว่าไม่กลัว อาการมันยังไม่ปกติจริงๆ โชคดีที่มันรู้ตัวและหมอน่าจะสังเกตเห็นเลยได้นอนรักษาตัวต่ออีกคืน
“เออๆ ใจเย็นๆ เว้ย ไม่มีอะไรแล้ว ถอดพระที่คอมาถือไว้ก็ได้ กำพระเอาไว้” โบ้ลุกขึ้นลูบหลังเพื่อน ดึงสร้อยพระในคอเสื้อออกมาให้อีกฝ่ายเห็นแล้วจับมือชวินให้กำเอาไว้
“เหี้ย...กูว่ากูรู้จักมันนะ ไอ้เออีซีเนี่ย” ชวินหลับตาพยายามลืมภาพที่ติดตาแต่เขาทำไม่ได้ เขาไม่ได้เห็นชัดเลย แต่เพราะความไม่ชัดนี่เองที่ทำให้มันฝังอยู่ในหัวตลอดเวลา
“จริงเหรอวะ เห็นหน้าเหรอ” เต้ถาม
“ไม่ว่ะ กูไม่กล้าก้มมอง พอรู้สึกเย็นๆ ที่มือเลยก้มไปมองเห็นหน้ามันแวบเดียวแต่มันคุ้น เสียงที่มันพูดก็คุ้น” มันเป็นความคุ้นเคยที่บอกไม่ถูก ไม่น่าจะใช่คนสนิทแต่เขาต้องเคยเจอมาก่อนแน่นอน
“มันพูดกับมึงด้วย” สิงหาถามในสิ่งใหม่ที่เพิ่งรู้ เป็นครั้งแรกที่ผีเด็กนั่นสื่อสารออกมา ปกติมีแต่แวบไปแวบมาตลอด ความหวังที่จะไล่ผีออกจากห้องได้เริ่มกลับมา แต่เมื่อได้ฟังว่าผีเด็กนั่นพูดอะไรก็ต้องผ่อนลมหายใจทิ้งอย่างหมดหวังอีกครั้ง
“เออ พูดเหมือนเดิมเลย ชวนกูไปเล่นด้วย กูแม่งนึกว่าตัวเองสลบไปนะ อยู่ดีๆ ภาพมันก็ตัดแล้วมาตื่นที่นี่เลย”
“ตอนมึงขังตัวเองไว้ในห้องน้ำมึงได้ล็อกห้องหรือเปล่า” โบ้ถาม
“ล็อก กูกลัวเออีซีมันเปิดประตูเข้ามา พอล็อกแล้วก็เลยยืนลุ้นเสียงเคาะประตูไง ปกติแม่งโคตรมีมารยาท เคาะประตูทุกคืน คราวนี้เสือกเหี้ยเข้ามาไม่บอกไม่กล่าว”
“แต่ตอนพวกกูเข้าไปช่วยมึงประตูไม่ได้ล็อกนะ” โบ้พูดในสิ่งที่ตัวเองกำลังสงสัย เขาจำได้แม่นว่าประตูห้องน้ำไม่ได้ล็อก ไม่งั้นคนเสียเวลาพังประตูเข้าไปอีกนาน
“กูล็อก!!”
“ไม่ๆ คือกูอยากจะบอกว่าเออีซีมันช่วยเปิดประตูให้พวกกู ไม่งั้นต้องเสียเวลาพังประตูกันอีก ไม่ง่ายนะเว้ย” โบ้รีบอธิบาย เขาไม่ได้ไม่เชื่อเพื่อน แต่เขาคิดว่าเออีซีอาจไม่ตั้งใจทำอันตรายอะไร ไม่งั้นคงไม่ช่วยปลดล็อกประตู
“ช่วยเหี้ยไร ถ้าช่วยกูจะมาอยู่ที่นี่แบบนี้เหรอ”
“เรื่องความน่ากลัวก็ส่วนหนึ่งไง แต่มันอาจจะไม่ได้อยากทำอะไรมึง ไม่งั้นกูว่ามึงโดนหนักกว่านี้อีก”
“ไม่รู้ว่ะ มาดีมาร้ายกูก็กลัวหมดล่ะ ห้องพระที่บ้านพ่อกูยังกลัวเลย” ชวินเถียงเสียงอ่อนลง ไม่ยอมคล้อยตามโบ้ง่ายๆ
“จะช่วยไม่ช่วย ดีหรือร้ายก็ช่างมันเถอะ ไม่ต้องไปยุ่งอีกหรอก” สิงหาตัดปัญหาที่กำลังเถียงกันอยู่ ไม่ว่าอะไรก็ตาม ปล่อยมันไป ช่างมัน ชีวิตคนสำคัญกว่า
“กูก็อยากเห็นด้วยกับมึงนะสิง ถึงจะยังกลัวแต่กูว่าเราต้องไปต่อ ไม่อยากยอมรับหรอกว่าเออีซีมันมาดี แต่กูรู้สึกว่ามันเป็นเด็กจริงๆ ว่ะ ตอนโดนจับมือกูไม่ได้รู้สึกว่าผีจะเอาไปอยู่ด้วยแบบตัวตายตัวแทนอะไรแบบนั้นเลยนะ กูรู้สึกว่ามันชวนกูเล่นด้วยจริงๆ เหมือนเวลาหลานกูชวนวิ่งเล่นด้วยกันเลย เพียงแต่ตัวเออีซีแม่งเย็นเกินไปหน่อย” ชวินถอนหายใจเซ็งๆ กับความใจอ่อนของตัวเอง กลัวก็กลัวแต่ลึกๆ มันรู้สึกสงสารอย่างไรไม่รู้
“สรุปคือกลัวเกินไปเองเลยช็อกใช่ไหม ผีไม่ได้ทำอะไรมึง” เต้สรุปอาการของเพื่อนเรียบร้อย
“บอกให้เรียกเออีซีๆ ไอ้ห่านี่ เออๆ กูคนมันอ่อน ถ้ามึงโดนมึงก็เป็นเหมือนกูนี่แหละ ขนาดวันนั้นไอ้สิงเห็นแวบๆ ยังวิ่งเลย”
“พอๆ ไม่ต้องเถียงกัน เดี๋ยวพยาบาลมาไล่พอดี มึงไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว นอนพักอีกสักหน่อย มือมึงยังสั่นอยู่เลย ไม่ต้องทำเป็นปากดี กูว่าจะกลับคอนโดฯ ไปเอาเสื้อผ้า มีใครจะไปด้วยไหม” สิงหาเมินหน้าไม่สนใจสายตาสองคู่จากคนบนเตียงที่มองมาอย่างล้อเลียน เรื่องแบบนี้ใครเขากล้ากัน
“กูไปๆ เดี๋ยวขนของมาหมดเลยก็ได้ ไปนอนบ้านชวินแล้วก็คงไม่ได้กลับไปคอนโดฯ พวกมึงอีก” โบ้อาสาอีกคน ของยังอยู่ที่คอนโดฯ ไปขนมาทีเดียวพรุ่งนี้จะได้ไปบ้านชวินเลย
“เออ กล้องกูเมื่อคืนมีใครหยิบมาไหม ตอนเกิดเรื่องกูโยนถุงทิ้งไว้ไหนไม่รู้ว่ะ” เต้ถามถึงของที่ตั้งใจไปเอามาเมื่อคืน แต่สุดท้ายหายไปจากมือตอนไหนไม่รู้
“ถุง....กูถือโยนไว้อยู่หน้าห้องน้ำ...มั้ง” ชวินบอกเสียงอ่อน เขาเดาๆ เอาเพราะจำไม่ได้เหมือนกัน
“ของกูไม่รู้เหมือนกัน อาจจะในห้องทำงาน” เต้เสียงอ่อนยิ่งกว่า แถมยังก้มหน้าหลบสายตาเพื่อน ที่บอกอย่างนี้เพราะตั้งใจแล้วว่าจะไม่ไปด้วย
“ถามหาทำไม มึงอยากดูเหรอ” โบ้มองสองคนบนเตียงที่พยายามโยนภาระหนักให้เพื่อน
“อยาก เราโดนหลอกกันโคตรเยอะเลยนะ มันต้องถ่ายติดช็อตเด็ดๆ บ้างสิ”
“เดี๋ยวกูไปเอามาให้ก็ได้ ค่อยดูพร้อมกันที่บ้านชวิน” สิงหาเห็นด้วยกับเต้ เขาเองก็อยากเห็น ยิ่งชวินบอกว่าคุ้นเสียงคุ้นหน้า ถ้ามีภาพถ่ายติดหน้าก็อาจจะรู้อะไรมากกว่านี้ แก้ปัญหาได้ตรงจุดมากกว่า เขาอุตส่าห์ปล่อยวาง แต่คนโดนดียังไม่เข็ดก็ได้แต่ตามใจ
เมื่อทุกคนแบ่งหน้าที่กันเรียบร้อย สิงหากับโบ้สองคนกล้าของกลุ่มก็กลับมาที่คอนโดฯ ทั้งสองคนเลือกที่จะไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของเต้กับโบ้ รวมถึงจัดเสื้อผ้าให้ชวินสองชุดสำหรับใส่ออกจากโรงพยาบาลวันพรุ่งนี้ หยิบสัมภาระทั้งหมดลงมาเก็บไว้ในรถก่อนจะกลับขึ้นไปใหม่อีกครั้ง ปลายทางคือห้องของสิงหา
ชายหนุ่มผู้กล้าสองคนยืนจ้องประตูห้องมาสักพักแล้ว ทั้งคู่พยายามเอียงหูแนบประตูห้องฟังความเคลื่อนไหวข้างใน ไม่มีเสียงอะไรผิดปกติ พวกเขายืนสงบนิ่งทำใจและไว้อาลัยให้ตัวเอง ไม่น่าทำใจกล้าเกินหน้าเพื่อนเลย มาแค่สองคนใจมันหวิวๆ ชอบกล สิงหาหยิบคีย์การ์ดแตะเพื่อปลดล็อกประตู พยักหน้าส่งสัญญาณให้โบ้ก่อนเปิดประตูเข้าไปช้าๆ โชคดีที่มาตอนกลางวัน แสงแดดจากข้างนอกส่องเข้ามาภายในห้องนั่งเล่นทำให้ทั่วพื้นที่ค่อนข้างสว่าง ไม่มีบรรยากาศอึมครึมเหมือนที่ผ่านมา ทั้งคู่เข้าไปในห้องนอนสิงหาก่อนเพื่อเก็บเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นลงกระเป๋าลากใบใหญ่ คาดว่าหลังจากโอนเงินค่าเช่าห้องและค่าประกันห้องเรียบร้อยก็คงไปอาศัยห้องเช่าชั่วคราว ของทุกอย่างถูกกวาดใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็วแล้วลากกระเป๋าไปวางไว้หน้าลิฟต์ เดินกลับเข้ามาด้านในเพื่อทำภารกิจสำคัญอีกครั้ง
สองมือใหญ่ของชายหนุ่มกุมกันแน่นอย่างไม่เคยทำมาก่อน ซ้ายมือของสิงหาคือห้องทำงาน ขวามือของโบ้คือห้องน้ำ สถานที่โคตรอันตรายที่สุดในห้อง แต่กล้องดักถ่ายที่ต้องมาเอาน่าจะอยู่ข้างในนี้ โบ้เลือกจะเปิดประตูฝั่งตัวเองก่อน อย่างน้อยห้องน้ำก็เพิ่งเคยโผล่มาครั้งแรก อาจจะมีหรือไม่มีก็ได้ แต่ห้องทำงานนั้นเป็นที่รู้กันว่า...มีแน่นอน
ประตูเปิด ไฟเปิด ถุงดำที่เป็นเป้าหมายวางอยู่ใกล้ประตูมาก กล้องข้างในหล่นออกมานอกถุงสองตัว เขารีบกวาดใส่ถุงด้วยมือข้างเดียวแล้วพากันเดินออกจากห้องน้ำ ปิดประตูให้เบาแต่เร็วที่สุด สายตาสองคู่หันขวับไปทางซ้ายแทบจะเวลาเดียวกัน และคิดตรงกันว่า...ห้องน้ำไม่มี...เหี้ยเอ๊ย ห้องทำงานมีแน่ๆ อยู่ที่ว่ามันจะออกมาให้เห็นหรือเปล่าแค่นั้น
สิงหาบีบมือให้กำลังใจกันและกัน โบ้บีบตอบกลับมา มือที่ประสานกันชุ่มไปด้วยเหงื่อ แรงบีบรัดของทั้งคู่ไม่น้อยกว่ากัน หากเกิดเหตุฉุกเฉินไม่มีทางสลัดหลุดแน่นอน สิงหาค่อยๆ เอื้อมมือไปแตะลูกบิดแล้วหมุนเบาๆ
แอดดดดดดดดด
เหี้ยยย....เปิดปุ๊บก็เจอเลย ไม่ใช่เออีซี แต่คือถุงใส่กล้องอีกถุงที่ตามหา...อยู่หน้าตู้
“...เหี้ยแล้วไง” โบ้เบิกตาโตกับเป้าหมายที่ต้องการ ตำแหน่งนั้นแทบจะเหมือนกับระเบิด...โคตรไม่ปลอดภัย
“เอาไงดีวะ”
“หาอะไรมาเขี่ยได้ไหมวะ”
“....มึงจับประตูไว้อย่าให้มันปิด เดี๋ยวกูวิ่งเข้าไปหยิบแล้วรีบวิ่งออกมา” สิงหาตัดสินใจให้ทุกอย่างจบเร็วที่สุดดีกว่า วันนี้เขารู้สึกไม่ค่อยดี ไม่ควรอยู่นาน
“เข้าไปด้วยกันก็ได้ เกิดอะไรขึ้นจะได้ช่วยกันทัน”
“ถ้าประตูล็อกแบบเมื่อคืนล่ะ มึงดันประตูไว้นั่นแหละดีแล้ว”
“....เออๆ แล้วรีบวิ่งออกมาเลยนะ วิ่งออกนอกห้องเลย”
“ได้ มึงอย่าวิ่งก่อนล่ะ”
“เออน่า เอายัง”
“เหี้ย ใจไม่พร้อมเลยว่ะ แต่ไม่อยากอยู่นาน เอานะ ดันประตูไว้นะมึง” สองมือที่กุมกันไว้ค่อยๆ ปล่อยออกจากกัน โบ้ใช้ทั้งตัวยืนพิงประตูที่เปิดไว้ ขาข้างหนึ่งยันอยู่ข้างนอก ข้างหนึ่งคาไว้ด้านใน หากมีแรงอะไรดันประตูกลับมาเขาสามารถสู้แรงนั้นได้ชั่วคราว สิงหามองท่าเตรียมพร้อมของเพื่อนแล้วค่อยใจชื้นขึ้น อย่างน้อยก็ไม่ใช่ท่าเตรียมวิ่งหนี เขามองไปที่ถุงหน้าตู้ช่องนั้นที่ปิดสนิทอยู่ สูดลมหายใจเฮือกใหญ่เข้าปอด ก่อนก้าวเข้าไปในห้องเต็มตัว สับเท้าวิ่งไปใกล้ถุง ย่อตัวลงกวาดกล้องที่หล่นอยู่รอบๆ เข้าไปให้ถุงด้วยความรวดเร็ว สองตาจับจ้องบานตู้ที่ปิดสนิท แต่ไม่รู้จะปิดอีกนานไหน เก็บกล้องทุกตัวใส่ถุงเรียบร้อยก็ลุกหันหลังวิ่งออกจากห้อง
แอดดดด
“เหี้ย! ตู้เปิดๆๆๆ” โบ้ที่ยืนมองอยู่เห็นจังหวะที่สิงหาลุกขึ้น พร้อมๆ กับตู้ที่ค่อยๆ เปิดออก พริบตาที่สิงหาวิ่งมาถึงตรงหน้าเขาก็หันหลังขวับ วิ่งผ่านห้องนั่งเล่น เลี้ยวไปทางเดินหน้าประตู เอื้อมมือคว้าลูกปิดแล้วกระชากเปิดออก วิ่งจนถึงหน้าลิฟต์ที่กดเรียกเอาไว้
“ปิดๆๆๆๆๆ” สิงหาวิ่งเข้าลิฟต์ตามหลังโบ้มาปิดๆ มือหนึ่งกำถุงใส่กล้อง อีกมือลากกระเป๋าเดินทางของตัวเอง นิ้วมือโบ้กดรัวๆ ให้ลิฟต์ปิด จนเมื่อมันปิดสนิท ทั้งสองค่อยทิ้งร่างลงไปนั่งกองกับพื้นพร้อมๆ กัน
“แม่งเอ๊ย มันเปิดใช่ไหม กูเหมือนได้ยินเสียงตอนกำลังลุก” สิงหาเสยผมปาดเหงื่อบนหน้าผากตัวเอง ปลายนิ้วสั่นเล็กน้อยแต่ไม่นานก็หยุด
“เออ กูเห็นเต็มๆ ตาเลย พอมึงลุกแม่งก็เปิด ไอ้ห่า กลางวันก็ไม่หลับไม่นอน เด็กเหี้ย”
“อย่าเพิ่งด่าไอ้ห่าโบ้ ยังไม่พ้นตึกเลย”
“ขอโทษ ล้อเล่น อย่ามานะ” แน่นอนว่าคำขอโทษนี้ไม่ใช่สำหรับสิงหาคม
สองเพื่อนสนิทผู้ร่วมชะตากรรมตกลงกันว่าจะไม่เล่าเรื่องนี้ให้คนป่วยอย่างชวินฟัง แต่เมื่อกลับมาถึงห้อง ทั้งคำถามแบบซักไซ้ไปทุกเรื่องของเต้ สีหน้าอยากรู้แต่ไม่อยากฟังของชวิน ทำให้สองผู้เคราะห์ร้ายหมั่นไส้เลยเล่าเรื่องทุกอย่างที่เจอออกมาแบบละเอียดยิบ...คืนนั้นนางพยาบาลบ่นกับสี่หนุ่มที่ร้องขอยานอนหลับซึ่งไม่สามารถจ่ายยาให้ได้ ทั้งสี่คนเลยได้แต่ตาค้างจนผล็อยหลับไปเอง
วันรุ่งขึ้นหลังจากหมอตรวจอาการอีกรอบ ชวินก็จ่ายค่าห้องค่ารักษาแล้วนั่งรถไปโรงแรมฯ ของที่บ้านเพื่อกินอาหารเที่ยงแล้วแวะชิมเบเกอรี่ที่ร้านกาแฟในโรงแรมเพื่อเลือกเมนูที่จะสั่งทำไปขายที่ร้าน ปกติแล้วร้านของโรงแรมไม่ทำส่งให้ร้านอื่นข้างนอก แต่เจ้าของร้านและเชฟคือพี่สาวของชวินเอง ทุกอย่างเลยลงตัว พนักงานของร้านที่ส่งมาอบรมที่นี่ก็มานั่งร่วมโต๊ะเพื่อช่วยออกความเห็น รวมถึงฝ้ายและคนขับรถที่ตามมาสมทบ
“พวกทาร์ตต่างๆ ต้องมีแน่นอน ช่วงแรกเอาอย่างเดียวไปก่อน เอาเป็นฟรุตทาร์ต สีสันมันสวยดี” เต้แนะนำในฐานะคนชอบถ่ายรูป
“เอาสองเลย เลมอนอร่อย” โบ้ผลักเลมอนทาร์ตไปให้เพื่อนช่วยกันชิม ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
“งั้นสองนะ แล้วอะไรอีก” สิงหาจดรายละเอียดลงไป งานเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้ถือเป็นงานส่วนตัว ถ้าได้รายละเอียดครบถ้วนค่อยปรึกษาฝ้ายตอนวางบิลก็พอ ปกติเขาเรียกใช้งานฝ้ายเกินขอบเขตมากแล้ว วันนี้ถือว่ามานั่งพักผ่อนก็พอ
“เมนูเบสิกของทุกร้าน บานอฟฟี่ ทีรามิสุ ชีสเค้ก” เต้แนะนำ
“ชีสเค้กสั่งเป็นปอนด์ เอาพวกเป็นชิ้นๆ ก่อน ทาร์ตสอง บานอฟฟี่ ทีรามิสุ ใครอยากเสนออะไรอีก” ชวินรีบเบรกเพื่อนก่อน ทาร์ตกับเค้กไม่เหมือนกัน ความจริงเค้กบางชนิดที่ร้านนี้ก็ทำเป็นเป็นชิ้นเล็กๆ ไม่ใช่เป็นปอนด์แล้วตัดแบ่ง แต่ความต้องการของร้านเราเลือกจะสั่งทำเป็นปอนด์ไปก่อน เพราะมีราคาต้นทุนถูกกว่ามาก
“มาการอง” โบ้แนะนำบ้าง เมนูนี้เขาไม่ค่อยชอบเพราะหวานเกินไปสำหรับเขา แต่ต้องยอมรับว่าร้านนี้ทำกลิ่นและรสชาติออกมากำลังดี
“ใช่ เอาทุกรสเลย” สิงหาสนับสนุน เขาชอบกินกับชาร้อนๆ
“ทุกรสไม่ได้ มันมีซิคเนเจอร์ของที่นี่ ห้ามสั่งไปขาย เอาไปครั้งละห้าหกรสพอ เวียนๆ ไป ยกเว้นอันนี้ห้ามจ้ะ” ชลธิชาพี่สาวชวินรีบขัดเพื่อนสุดหล่อของน้องชายที่ไม่ได้พบกันนาน รอโอกาสพูดแทรกนานแล้ว เธอรู้จักเพื่อนน้องชายกลุ่มนี้ตั้งแต่ยังเรียนกันไม่จบ ตอนนั้นสิงหาดังมาก เธอยังเคยขอลายเซ็นมาเก็บไว้แล้วก็เอาไปให้เพื่อนในกลุ่มตั้งหลายครั้ง ไม่เจอกันหลายปี หล่อขึ้นกว่าเดิมล้านเท่า แม้จะผอมไปหน่อยแต่ดูหนุ่มกว่าน้องชายที่หน้าซีดๆ ของเธออีก
“งั้นผมสั่งครั้งละหกรส พี่จัดให้เลยก็ได้ครับ เวียนๆ ให้ผมหน่อย” สิงหายิ้มให้พี่สาวเพื่อน จดรายละเอียดเพิ่มลงไป
“งั้นพี่แนะนำมัฟฟินอีกอย่าง พี่ทำอร่อยนะ” เธอเลื่อนจานมัฟฟินที่ยังไม่มีคนชิมให้สิงหาได้ลอง เมนูนี้เป็นของโปรดลูกชายที่ไม่ชอบกินเค้ก มัฟฟินช็อกโกแลต หอมๆ หวานๆ แถมยังมีความขมของช็อกโกแลตชิปสูตรพิเศษใส่ลงไปตัดความหวาน
“ได้ครับ งั้นมาต่อที่เค้กนะ ทำลิสต์ไว้สักสามเซ็ทว่าจะสั่งอะไร พอจับกระแสที่ลูกค้าชอบได้เราค่อยหาตัวยืนพื้น” สิงหาชิมแล้วพยักหน้าเห็นด้วย รสกำลังดี ช็อกโกแลตเข้มข้น เขาส่งจานให้ทุกคนช่วยชิมแล้วก็ได้รับการยอมรับเป็นอีกหนึ่งเมนูของร้าน
สิงหาหยิบกระดาษแผ่นใหม่ให้ทุกคนเสนอรายการที่ตัวเองชอบแล้วค่อยลงความเห็นกันอีกที ทั้งเจ้านายลูกน้องร่วมกันออกความเห็นอย่างเป็นกันเอง เหล่าลูกจ้างต่างรู้สึกดีที่ได้มีส่วนร่วมในการเปิดร้าน แม้กระทั่งรายการเบเกอรี่ก็ยังมีส่วนร่วมด้วย ความผูกพันของทุกคนเริ่มต้นตั้งแต่ร้านยังไม่เปิดกิจการด้วยซ้ำ ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณความคิดของชวินที่เป็นคนแนะนำ การเปิดร้านสักร้านไม่ยาก หาลูกค้าก็ไม่ยาก ขอแค่ทำเลดี ของดีจริง รายได้ก็เข้ามา แต่คนที่จะทำงานให้เรานั้นหายาก ร้านอาหารร้านหนึ่งอาจต้องปิดกิจการหากแม่ครัวพ่อครัวลาออก ลูกค้าอาจมีอิทธิพลต่อร้านจนเปรียบเหมือนพระเจ้า แต่บรรดาลูกน้องคือครอบครัวของเราที่ต้องคอยดูแล เมื่อเกิดปัญหาคนทั่วไปคงไม่ทำร้ายพ่อแม่พี่น้องเพื่อปกป้องคนนอกแน่นอน
จบเรื่องร้าน เจ้านายทั้งสี่โบกมือลาลูกน้องเดินทางกลับบ้าน สิงหาแยกไปคุยกับฝ้ายและคนขับรถ เพราะช่วงนี้ยังเป็นช่วงพักผ่อนของเขา คนขับรถเลยคอยขับรถให้ฝ้ายแทน เขาแจ้งเรื่องที่จะเช่าห้องเพิ่ม ให้ฝ้ายจัดการโอนเงินค่าเช่าค่าประกันห้องไปให้ ส่วนสัญญาเดี๋ยวเขาจะไปเซ็นเองทีหลัง มะรืนเขาต้องกลับไปถ่ายหนังแต่ช่วงนี้เขาไปค้างบ้านชวินก่อน เดี๋ยวจะส่งแผนที่ให้คนขับรถมารับอีกที แจกแจงรายละเอียดงานให้แต่ละคนเสร็จก็เดินกลับมานั่งรวมกับเพื่อนที่จิบชาแก้เลี่ยน ก่อนจะอพยพไปนอนค้างบ้านชวิน
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 06-07-2019 22:13:20
เสียงรายการโทรทัศน์ดังขึ้นในช่วงเวลาประจำของบ้าน เวลาพักผ่อนของครอบครัว วันนี้น่านนทีก็ต้องไปทำงานกะดึกอีกวัน พรุ่งนี้เลิกงานเก้าโมงครึ่งเขาต้องรีบกลับมานอนแล้วกลับไปทำงานใหม่ตอนบ่ายสาม เป็นการสลับกะกับพี่โจก่อนถึงรอบที่ต้องเปลี่ยนจริงๆ เวลานอนอาจจะรวนนิดหน่อยแต่สบายใจมากขึ้น
“ถ้าอยู่ไม่ได้ก็โทรมาบอก เดี๋ยวไปนั่งเป็นเพื่อน ได้ใช่ไหม” สมุทรที่เพิ่งกลับมาบ้านวันนี้พูดกับน้องชายที่เล่าปัญหาหลอนๆ ให้ครอบครัวฟังทันทีที่ตื่นขึ้นมาตอนค่ำ เห็นวงจรการใช้ชีวิตของน้องชายแล้วอดเป็นห่วงสุขภาพไม่ได้ กินนอนไม่เป็นเวลาเหมือนคนอื่นเขา ถ้าทำงานนานกว่านี้ต้องมีผลเสียแน่ เพียงแค่ตอนนี้ยังไม่เห็น ที่เห็นได้ชัดก็มีพวงแก้มใสๆ ที่ดูจะบวมขึ้นทุกครั้งที่กลับมาบ้าน น้ำหนักขึ้นจนอยากล้อแต่ก็เบื่อง้อเวลามันงอน
“เข้าไปได้ แต่คงไม่มีอะไรหรอก ใกล้ๆ ก็มีพวกซีเคียวอยู่ แต่ให้โต้รุ่งช่วงนี้น้องไม่ไหว บอกเลย”
“ว่างๆ ก็พามาแนะนำกับพี่ด้วย หัวสูงนะมึง คบดารงดารา” สมุทรแกล้งพูดแขวะน้องชายที่ถือชามข้าวราดแกงมานั่งกินหน้าโทรทัศน์ก่อนไปทำงาน
“พูดกับน้องดีๆ” พ่อเอ่ยปราม ไม่ชอบได้ยินลูกพูดไม่เพราะ การศึกษาเขาไม่สูงแต่เขาชอบให้ลูกๆ พูดกันเพราะๆ พูดมึงกูใส่กันเดี๋ยวต่อไปก็ไม่เคารพกัน พี่ก็ต้องทำตัวเป็นพี่ที่ดี น้องก็ต้องเป็นน้องที่น่ารัก
“พวกดารามันเจ้าชู้จะตายพ่อ ไอ้ปิงมันจะไปรู้เรื่องอะไร เอ๋อๆ แบบนี้”
“พี่หมุดนั่นแหละเอ๋อ คุณสิงออกจะดี เนอะแม่เนอะ หล่อไม่เท่าเขาแล้วอิจฉาอะดิ”
“ไม่อิจฉาเลยครับ หล่อแต่สายตามีปัญหา มาคบอะไรเด็กกะโหลกกะลา วันๆ ยังปั้นขี้มูกกินอยู่เลย”
“แคะเฉยๆ ไม่ได้กิน วุ้ย ตัวเองไม่เคยแคะเลยรึไง” น่านนทีรีบดึงนิ้วออกจากจมูก กับข้าวมันเผ็ดน้ำมูกเลยไหล ตอนเช็ดออกมามันมีก้อนๆ ก็เลยอยากเช็ดให้มันสะอาด โล่งๆ จมูกแค่นั้นเอง
“พ่อแม่ดูๆ แล้วเขาก็ดี ไม่ได้เข้ามาแบบหวือหวา เรียบๆ เรื่อยๆ รู้จักเข้าหาผู้ใหญ่ ไม่ใช่ไปแอบๆ คบหากัน พ่อว่าดีนะคนนี้” นานๆ ทีพ่อจะพูดชมใครสักคนแสดงว่าดาราคนนั้นน่าจะดีจริง อีกทั้งคำพูดของพ่อมีคำสอนแฝงอยู่ ปัญหาของแฟนเก่าเขากับครอบครัวมีรอยบาดเล็กๆ ให้เห็นตลอด เธอเข้ากับครอบครัวของเขาไม่ได้เลย และไม่เคยพยายาม อาจเป็นเพราะตอนเริ่มต้นต่างฝ่ายต่างเข้าหากันโดยไม่เปิดเผยกับผู้ใหญ่ ความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งทางกายทำให้บางครั้งการไปเผชิญหน้าครอบครัวของอีกฝ่ายก็ทำให้รู้สึกอึดอัด หลายๆ คนมักพูดติดปากในกลุ่มเพื่อนว่าคนนั้นเมียคนนี้ผัว แต่ไม่มีใครกล้าพูดต่อหน้าคนในครอบครัวแน่นอน
“ดีเกินไปผีเลยมาอยู่ด้วยเลยเนี่ย พ่อแม่รู้จักหมอผีเก่งๆ บ้างไหม เรียกไปปราบผีห้องนั้นที” น่านนทีรีบพูดเปลี่ยนเรื่องเพราะเห็นพี่ชายหน้าสลดลง คงยังคิดมากเรื่องแฟนเก่า บอกให้เลิกกันตั้งนานแล้วก็ทนอยู่ได้ เข้ากับใครในบ้านไม่ได้สักคน แต่เอาเถอะ ในเมื่อเลิกแล้วน้องที่ดีอย่างเขาก็จะไม่ซ้ำเติมพี่
“เรื่องแบบนี้ใครจะไปรู้ แม่เห็นรายการในทีวีชอบเอาคนมาเล่าเรื่องผีนี่ มีพวกหมอผีหมอดูเก่งๆ ตั้งเยอะ พี่สิงเขาน่าจะติดต่อไปทางนั้นนะ” แม่รีบแนะนำในฐานะแฟนรายการทีวี ดูแทบทุกรายการของทุกช่อง ที่ไม่ดูคือโฆษณา ช่วงเวลาที่หงุดหงิดที่สุดคือทุกช่องโฆษณาพร้อมกัน
“เขาไม่อยากเป็นข่าวไงแม่”
“นิมนต์พระไปสวดสักรอบพ่อว่าน่าจะดีขึ้นนะ คราวก่อนมันทำบุญบ้าน ไม่ได้สวดเรียกผีตรงๆ มันเลยแก้ไม่ได้ไง”
“เดี๋ยวนะพ่อ เรียกหรือไล่ น้องมันจะให้ไล่นะ ไม่ใช่เรียก เดี๋ยวก็มากันเพียบ”
“เรียกนั่นแหละถูกแล้ว เหมือนเวลามีคนตายไง เขาก็ต้องหาพระไปทำพิธีเรียกให้ผีกลับบ้าน หรือเรียกไปวัด บางทีเขายังไม่รู้ตัวว่าตาย หาทางกลับไม่ได้ก็มี” พ่อยิ้มขำกับคำพูดของลูกชายคนโต แต่เขาไม่ได้พูดผิด พิธีเรียกผีกลับบ้านมันมีจริงๆ คนทั่วไปเขาก็ทำกัน
“จำตอนงานยายไม่ได้หรือไง ที่เอาพระไปเรียกที่ห้องดับจิตโรงพยาบาลน่ะ เรายังพาน้องวิ่งหนีอยู่เลย” แม่แซวลูกชายคนกลางที่เคยทำวีรกรรมไว้เมื่อตอนยังเด็ก ขอตามผู้ใหญ่ไปดูเขาทำพิธี แล้วก็เกิดกลัวไปเอง อุ้มน้องวิ่งหนีร้องไห้จ้ากันทั้งคู่
“น้องมันปอดแหกเองเหอะ หมุดไม่ได้กลัวอะไรมากเลย เห็นน้องร้องก็เลยพาวิ่ง” สมุทรใส่ร้ายน้องทันที เพราะตอนนั้นยังเด็กทั้งคู่ น่านนทีก็อายุไม่กี่ขวบน่าจะจำไม่ได้ ซึ่งก็จริงเพราะคนถูกกล่าวหานั่งมองตาแป๋ว คุณยายเสียตั้งแต่เขายังเรียนประถม เขาพอจะจำได้บ้างนิดหน่อยแต่เรื่องที่กำลังพูดกันอยู่ไม่ได้เลย
“มิน่าโตมาปิงกลัวผีมาก สงสัยเพราะพี่หมุดพาไปวันนั้นแน่เลย”
“พอกันล่ะทั้งธารทั้งหมุด ชอบแกล้งจ๊ะเอ๋น้องดึกๆ บางทีเดินขึ้นบันไดก็แกล้งจับขา น้องเข้าห้องน้ำก็แกล้งปิดไฟ ร้องไห้แทบทุกวัน พ่อเขาตีก็ไม่เข็ด เห็นน้องร้องล่ะหัวเราะชอบใจกันอยู่สองคน” แม่พูดวีรกรรมความแสบของพี่ๆ ที่ชอบแกล้งน้องเล็กอย่างน่านนที แกล้งน้องแล้วก็โดนพ่อตี แต่ก็ไม่เคยจะโกรธเกลียดน้อง กลับรู้สึกรักและสงสารน้องมากขึ้น ตอนเธอตั้งท้องน่านนทีเธอทำงานหนักมากเพราะมีลูกอีกสองคนต้องดูแล สุขภาพเลยไม่ค่อยดี น่านนทีเกิดมาจึงตัวเล็กมาก ต้องอยู่ในตู้อบเกือบเดือน สุขภาพก็ไม่ค่อยดี เด็กๆ เป็นโรคหอบ วิ่งเล่นนิดหน่อยก็หอบ ร้องไห้หนักๆ ก็หอบ สามีเธอจึงโมโหทุกครั้งที่พี่ๆ พากันแกล้งจนน้องร้องไห้แล้วบางครั้งอาการหอบก็กำเริบ แต่เด็กวัยนั้นยังไม่เข้าใจว่าหอบหมายถึงอะไร ทรมานแค่ไหนกับการหายใจไม่เต็มปอด ถึงจะถูกดุถูกตีแต่ทุกคนก็รักน้อง ทั้งสามพี่น้องก็รักกันและช่วยดูแลกันและกัน แบ่งเบาภาระพ่อแม่ได้มาก จนถึงวันนี้ทุกคนก็เรียนจบมีอนาคตดีๆ รออยู่ สร้างความปลื้มใจให้พ่อแม่มากเหลือเกิน
สี่เพื่อนสนิทพยายามใช้เวลาว่างจัดการงานที่ร้านให้เรียบร้อย ทุกคนแกล้งทำเป็นลืมเรื่องที่ผ่านมาไม่กี่วันนี้ ถุงดำที่เต็มไปด้วยกล้องดักถ่ายยังวางกองอยู่มุมห้องนอน ไม่มีใครเอ่ยปากเสนอให้เปิดกล้องมาดู ชวินโทรตามพ่ออีกครั้งให้รีบกลับมาเพราะลูกชายสุดที่รักกำลังเจอปัญหาใหญ่ แต่พ่อย่อมรู้ทันลูกว่าปัญหาที่ว่าไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตาย จึงยืนยันวันเดินทางกลับเหมือนเดิมคือพุธที่จะถึง ซึ่งเพื่อนๆ ทุกคนก็ต้องแยกย้ายกันกลับไปทำงานของตัวเองแล้ว สิงหาเป็นคนแรกที่กลับไปทำงานก่อน แต่ยังคงกลับมานอนที่บ้านชวินจนถึงวันอาทิตย์ แน่นอนว่าช่วงนี้เขาไม่ได้เจอน่านนทีเลย จนถึงวันนี้...วันแรกที่จะได้เจอน่านนทีและ...กลับคอนโดฯ
“คืนนี้ผมก็กลับแล้วนะ คงไปนอนห้องใหม่เลย ชวินจะอยู่บ้านรอพ่อมันก่อน ปิงเลิกงานตอนไหนครับ” สิงหาโทรคุยกับคนรักในช่วงพักกอง น้ำหนักที่พยายามกินให้เพิ่มยังไม่ได้ตามเป้าที่ผู้กำกับต้องการ แค่เวลาห้าวันน้ำหนักขึ้นมาได้หนึ่งกิโลกรัมก็เก่งแล้ว แต่ปัญหานี้แก้ง่ายโดยช่างแต่งหน้าที่จัดการแต่งให้เขาผอมกว่าความเป็นจริงตั้งแต่ฉากแรก ตอนนี้ก็แค่ไม่แต่งหน้าแบบนั้นอีกก็พอ
“เลิกเที่ยงคืนเหมือนเดิมครับ คุณสิงล่ะ”
“น่าจะไปถึงคอนโดฯ ดึกหน่อย ผมไปส่งปิงกลับบ้านนะ”
“ช่วงนี้พี่หมุดมันอาสารับส่งปิงอยู่ คุณสิงกลับมาเหนื่อยๆ ก็รีบพักผ่อนดีกว่า”
“แต่เราไม่เจอกันสองวันแล้วนะ ตั้งแต่ที่โรงพยาบาล ผมคิดถึง” สิงหาพูดเสียงหวาน พยายามอ้อนให้คนรักใจอ่อน
“ปิงก็คิดถึง แต่ปิงอยากให้คุณสิงพักผ่อนเยอะๆ มากกว่า นะครับ” น่านนทีเกือบหลงไปกับคำว่าคิดถึงแล้ว แต่อยากให้อีกคนพักผ่อนมากกว่า ช่วงนี้มีแต่เรื่องหนักๆ ขับรถกลางคืนคนเดียวเขาเป็นห่วง
“ทำไงดีล่ะ แค่ได้ยินเสียงก็อยากเจอแล้ว”
“คุณสิงอะ....ชอบหยอด เป็นแฟนแล้วไม่ต้องจีบก็ได้”
“พรุ่งนี้หยุดใช่ไหมครับ นอนค้างเป็นเพื่อนผมนะ”
“ไม่หยุดครับ อังคารที่แล้วหยุดไปค้างที่ห้องแล้วไง อังคารนี้ทำงานครึ่งวันตอนเที่ยงถึงหกโมงเย็น แล้วอาทิตย์หน้าเราจะได้เจอกันทุกวันเพราะปิงเข้ากะเช้า” น่านนทีทวนตารางงานตัวเองให้ฟัง แอบขำคนที่พยายามหาข้ออ้างให้ได้อยู่ด้วยกันคืนนี้ อยากตะโกนดังๆ ว่าชวนผิดที่แล้ว คอนโดฯ นี้เขาไม่มีวันนอนค้างอีก ถ้าให้ไปที่อื่นละก็ได้ บอกวันเวลาสถานที่มาเลย
“ผมชอบให้เลิกดึกมากกว่า จะได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน”
“โธ่...ไม่งอแงนะครับ คุณสิงก็ถ่ายหนังใกล้เสร็จแล้วนี่ พอว่างจะเจอปิงเมื่อไรก็ได้อยู่แล้ว”
“เฮ้อ ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น งั้นแค่นี้นะครับ คืนนี้เจอกัน”
“ครับผม ตั้งใจทำงานนะ” น่านนทีบอกลาอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม เขาเองก็อยากให้สิงหาไปส่งเหมือนกัน แต่พรุ่งนี้สิงหามีคิวถ่ายตั้งแต่ตีสี่ ถ้าเสียเวลาขับรถไปส่งเขา กว่าจะได้กลับมานอนพักผ่อนก็ได้เวลาตื่นพอดี เฮ้อ...คิดถึงเหมือนกันนะ
ผ่านพ้นวันหยุดไปอย่างสบายใจ กล้องดักถ่ายของเต้ยังคงอยู่ในถุงดำที่ตอนนี้ย้ายไปวางไว้ในห้องพระที่บ้านชวิน ทุกคนลงความเห็นว่าจะนัดมาเปิดดูอีกครั้งพร้อมพ่อชวินที่นี่ ร้านทีไทม์ตกแต่งเรียบร้อยและพร้อมเปิดบริการในวันเสาร์ที่จะถึงนี้ โดยจะทดลองเปิดก่อนระยะหนึ่งเพื่อดูความเรียบร้อยจากนั้นเต้เป็นคนรับหน้าที่จัดงานเปิดร้านอย่างเป็นทางการอีกที รายชื่อแขกที่จะเชิญมาก็จัดการเรียบร้อย เหลือการ์ดเชิญที่มอบหมายให้เต้กับชวินช่วยกันเลือกเพราะน่าจะมีเวลาว่างมากที่สุด ส่วนโบ้ต้องพานักเรียนไปเข้าค่ายธรรมะที่วัด สถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดก็คือที่ที่น่ากลัวที่สุด ทุกคนรู้ซึ้งถึงคำว่าพระไม่ช่วยอะไร ที่ไหนมีพระที่นั่นมีผี และที่วัดมีคนตาย...ทุกคนไว้อาลัยให้โบ้
ความวิตกกังวลตลอดหลายวันที่ผ่านมาทำให้ทุกคนไม่ได้ให้ความสนใจในเรื่องรอบตัว ตรงข้ามกับโลกโซเชียลที่กำลังเกิดข่าวลือและรูปลับที่ถูกปล่อยแล้วส่งต่อๆ กัน รูปแรกมีชายหนุ่มสองคนนั่งเคียงคู่กันบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งหันหลังและมองไม่เห็นหน้ากำลังบางมือบนแผ่นหลังของอีกคน อีกรูปน่าจะเป็นเหตุการณ์ในเวลาไล่เลี่ยกัน ชายหนุ่มคู่เดิมเดินเคียงข้างกัน และอีกคนที่มีรูปร่างสูงกว่าวางมือไว้บนสะโพกคนข้างๆ แน่นอนว่ามองไม่เห็นหน้าเช่นเดิม มีเพียงคนเดียวในรูปที่มองเห็นใบหน้าชัดเจนทั้งสองรูป...สิงหา
ดาราอักษรย่อ ส.เสือ ย่องควงแฟนหนุ่มตรวจเลือดที่โรงพยาบาล
เฮ้ย ใช่เปล่าวะ หรือคนหน้าเหมือน ส.สิง ใช่เปล่าวะ
อ้าว ตกลงเป็นตุ๊ดเหรอ กูหลงหมั่นไส้มันตั้งนาน
สายเหลืองเว้ยสายเหลือง
เสียดายความหล่อค่ะ ผู้หญิงไทยอยู่ยากขึ้นทุกวัน
ไม่ใช่หรอกมั้ง อาจจะเพื่อนกันก็ได้
เป็นเอดส์ล่ะมั้ง เดินปลอบกันแบบนี้ ได้ข่าวนานแล้วว่ามั่วมาก
ไหนว่าเคยเป็นแฟนมีนาไง ตกลงอีแอบเหรอ
คนข้างๆ ใครวะ ทำไมไม่ลงรูปชัดๆ
อุตส่าห์ชอบคีตะ เสียดายจัง
กูนึกแล้ว ผีเห็นผี เห็นครั้งแรกบอกเลยว่าเพื่อนสาว
—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 06-07-2019 22:24:27
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 06-07-2019 22:28:11
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 06-07-2019 22:36:06
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 06-07-2019 22:50:40
เริ่มหัวข้อโดย: janehsih ที่ 07-07-2019 00:01:25
ปล.ใครมันปล่อยรูปเนี่ยยยย นายคีตะหรือเปล่า
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 07-07-2019 00:07:00
ส่วน AEC รอชวินนึกให้ออกว่าน้องเป็นใคร เกี่ยวกับห้อง หรือ ตัวชวินเอง :sad3:
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 07-07-2019 00:09:26
คุณสิงโดนเล่นงานอีกแล้ว วิบากกรรมคงไม่หมดง่ายๆ สินะ :hao4:
เริ่มหัวข้อโดย: Tonson777 ที่ 07-07-2019 00:09:48
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 07-07-2019 01:15:40
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 07-07-2019 02:33:21
ส่วนพี่สิงหางานเข้าโดยที่ยังไม่รู้ตัวเลย
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 07-07-2019 02:45:05
แต่คุณสิงโดนอีกแล้ว โอ๊ยยยย อยู่กันดีๆไม่ได้ใช่มั้ย :fire:
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 07-07-2019 03:26:19
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 07-07-2019 03:54:37
โบ้กลัวจนโมโหลืมตัวด่าน้อง AEC ความหลอนลดฮวบเลย กลายเป็นAECขี้เหงาน่าสงสารไปเลย
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 07-07-2019 04:47:42
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 07-07-2019 08:00:03
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 07-07-2019 08:14:02
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 07-07-2019 09:51:35
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 07-07-2019 10:08:25
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 07-07-2019 11:48:17
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 07-07-2019 14:33:17
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 07-07-2019 18:39:12
แต่ก็แอบบสงสัยว่า ถ้ามีความเกี่ยวข้องกับชวินแล้วน้องมาอยู่ที่ห้องของสิงหาทำไม
ทำไมไม่ไปหาชวินที่ห้องเลยล่ะ ปล่อยให้มาผจญภัยในห้องห้องของสิงหาอยู่ได้ ให้หัวใจวายเล่น
คนอ่านก็ลุ้นจนมีเกร็งตามชวินไปติด ๆ เลย แล้วยังจะเหลือ camera traps ที่ยังไม่ได้เปิดดูอีก OMG ลุ้นกันให้เกร็งไปเลยตอนเปิดดู :katai1: :katai1: :katai1: ภาวนาว่าคงไม่มีภาพน้องติดอยู่หรอกเนาะ น้องเขาอาจจะไม่ชอบถูกถ่ายรูปก็ได้นะ :ling3: :ling3: :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: JaikOrn ที่ 07-07-2019 20:34:15
ผีก็กลัว หิวก็หิว เมนูขนมหวานมาหมดเลยยยยย อ่านไปก็อยากกินตั้งแต่ข้าวเหนียวหมูปิ้ง โจ๊กหมูเด้ง ชีสเค้ก มัฟฟิ่น ทีรามิสุ ทาร์ตผลไม้ มาการอง ร้านทีไทม์จะเปิดแล้ว ความหลอนความหิวรอตอนหน้าใช่ไหมคะ ^^
รอความหวานด้วยค่ะ ^^ :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 07-07-2019 23:29:15
ชวินต้องอาบน้ำมนต์แล้ววววว
และชวินน่าจะรุ้จักน้องเออีซีแน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 07-07-2019 23:53:50
พี่ขนลุกเลย
อ้าว ผียังไม่ไป ข่าวก็มา ยังไงดี
เริ่มหัวข้อโดย: baka_bunny ที่ 08-07-2019 14:34:10
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 08-07-2019 16:27:49
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 08-07-2019 17:02:03
เขาเป็นแฟนกันแล้ว จ้า ไม่เคยแอบเหอะ
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 08-07-2019 19:21:31
ไม่งั้นอาจจะหนักกว่าแค่หลอนก็ได้
ยังงงใจว่าทำไมต้องเป็นชวิน พอบอกว่าเหมือนคุ้น คุ้นยังไงล่ะทีนี้
เพราะคุ้นหรอ เค้าถึงมาหา มาชวนไปเล่นด้วยกัน หลอนมากค่ะ
มีจับมือถือแขน เย็นยะเยือกไปถึงปอดเลย ไม่ต้องมีฮอลคูลใดๆ
แล้วหนักกว่าอะไร คือกลางวันไง กลางวันจะออกมาเล่นแบบนี้ไม่ได้
สิงหากับโบ้ก็โน่นเลยจ้า แชมป์นักวิ่งห้าสิบเมตร เส้นชัยคือลิฟต์
สงสารทีมสิงหาน่ะ ไม่ได้หลับไม่ได้นอน หลอนกันตาตั้ง
รอพ่อชวินมาค่ะ ไม่รู้จะช่วยได้ไหม ต้องมีอะไรเชื่อมโยงน่ะ
ตลกปิง เอ็นดูด้วย อยากรู้ก็อยาก แต่ถ้ามากไป ไม่ต้องแล้วก็ได้
ชอบความแหย่กันของสมุทรปิง แต่ก็ห่วงน้องมาก มีหวงเบาๆ
เริ่มหัวข้อโดย: mildmildss ที่ 08-07-2019 22:24:10
เริ่มหัวข้อโดย: Celestia ที่ 09-07-2019 05:10:11
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 09-07-2019 22:30:28
โดนจนได้ สำหรับสิง :ling3:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ น้องจี :L2:
ปล. น่าจะหลอนอีกหลายตอน :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 10-07-2019 02:35:44
เริ่มหัวข้อโดย: DraCo_SLa13 ที่ 10-07-2019 05:21:43
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 10-07-2019 18:30:06
เค้าขำอ่ะที่พี่โดนผีหลอก
เค้าขอโทษ มันอดขำไม่ใหวจริงๆ55555
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 10-07-2019 20:59:25
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 11-07-2019 22:23:51
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 12-07-2019 11:29:03
เริ่มหัวข้อโดย: suginosama ที่ 12-07-2019 20:09:06
ความเออีซีไม่ทันหาย รูปถ่ายมาอีกแล้วค่ะ
กำลังลุ้นเลย รอค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: zeit ที่ 14-07-2019 12:03:57
แต่คิดว่ามีจะเกี่ยวข้องกับชวินแน่ๆ
สิง จบเรื่องนั้นต่อเรื่องนี้ิ
ข่าวแบบนี้น่าจะโดนไม่น้อยแน่ๆ
แต่ตามสไตล์สิงก็จะเงียบๆผล่อยให้จบไปเอง
Sent from my HMA-L29 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 14-07-2019 21:58:34
18. พยู
ในยุคที่สื่อโซเชียลมีอิทธิพลต่อชีวิตประจำวัน การกระทำต่างๆ ทุกคนเริ่มแสดงออกผ่านช่องทางส่วนตัวออนไลน์ แต่มันส่วนตัวจริงหรือในเมื่อมีผู้คนอีกมากมายสามารถมองเห็น คำพูดบางคำที่ไม่กล้าพูดต่อหน้าคนอื่นในชีวิตจริง กลับถูกพิมพ์แล้วส่งออกไปอย่างง่ายดายโดยไม่มีการหยุดคิดสักนิดว่าควรไม่ควร จะมีผลกระทบอะไรหรือไม่ การคิดในใจเป็นเรื่องยาก การโพสต์ระบายความในใจกลับง่ายดายเพียงปลายนิ้ว แล้วเรียกการกล่าวหาประณามแสดงความคิดเห็นต่อคนที่ไม่สนิทว่าเป็นการแสดงความคิดเห็นส่วนตัว...ไม่มีคำว่าส่วนตัวในโลกของโซเชียล
“ฝากขอโทษพ่อแม่ปิงด้วยนะที่ทำให้เดือดร้อน เดี๋ยวผมเข้าไปขอโทษด้วยตัวเองอีกที” สิงหาโทรหาคนรักทันทีที่รู้เรื่องรูปหลุด เขามีธุระยุ่งหลายอย่างเลยไม่ได้เช็กข่าวสารอะไร ฝ้ายเป็นคนโทรมาบอกเรื่องนี้รวมถึงทิศทางคำวิจารณ์ที่เป็นลบมากกว่าบวก โชคดีที่รูปนั้นมองไม่เห็นใบหน้าของน่านนที มีเพียงคนสนิทที่รู้เรื่องอยู่แล้วเท่านั้นที่มองออกว่าเป็นรูปของใคร
“คุณสิงไม่ต้องคิดมากนะ รูปนั้นก็ไม่ค่อยเห็นหน้าปิงเท่าไร พ่อแม่ปิงโอเค พี่หมุดก็มีแซวนิดหน่อยแต่แค่ขำๆ ไม่ต้องเครียดนะครับ” น่านนทีปลอบคนที่งานยุ่งจนเขาคิดว่าจะไม่รู้ข่าวนี้ ตัวเขาเองก็เพิ่งรู้จากออมเหมือนกัน
“ผมกลัวต่อไปมันจะลงรูปปิงแบบเห็นหน้าชัดๆ นี่สิ”
“...แต่ปิงไม่ใช่ดารานะ”
“กลัวไหมครับ” สิงหาจับน้ำเสียงที่ค่อนข้างกังวล ไม่สดใสเหมือนทุกครั้งได้ น่านนทีไม่ใช่คนในวงการ การอ่านข่าวกับการเป็นข่าว ความรู้สึกมันต่างกันเยอะ
“....นิดหน่อย ทำตัวไม่ถูกมากกว่า” น่านนทีก็ไม่ได้รู้สึกดีกับรูปหลุดครั้งนี้นัก เขาไม่คิดว่าจะมีคนแอบถ่ายแม้แต่ในโรงพยาบาล แถมยังวิจารณ์เกินจริงไปมาก
“ผมขอโทษนะที่ทำให้เดือดร้อน”
“ไม่ต้องขอโทษปิงแล้ว ถึงปิงจะเอ๋อๆ หน่อยแต่ก็แยกแยะได้นะว่ามันไม่ใช่ความผิดของคุณสิงเลย ตั้งแต่เริ่มคุยกันปิงก็ทำใจไว้แล้วว่าอาจจะต้องมีข่าวสักวัน ไม่ต้องห่วงเรื่องปิงหรอก ห่วงตัวเองก่อน มันจะมีผลกับงานรึเปล่า”
“ก็มีบ้าง โชคดีที่หนังยังไม่เสร็จ ถ้าเจอข่าวช่วงหนังเข้าฉายคงแย่เหมือนกัน”
“แล้วคุณสิงจะทำไงต่อ ปิงว่าคุณต้องออกมาพูดอะไรบ้างนะ อย่าเงียบเหมือนเมื่อก่อน ไม่ใช่เพราะปิงกลัวข่าวเสียหายมาถึงตัวเองนะ แต่เพราะว่ามันไม่แฟร์กับคุณสิง กว่าจะลดน้ำหนักจนผอมได้เท่านี้มันยากแค่ไหน อยู่ดีๆ หาว่าป่วยเป็นโรคนั่นนี่ ไม่รู้ถึงความทรมานตอนอดอาหารของคนอื่นบ้างเลย” น่านนทีบ่นอย่างเห็นใจ ส่วนคนฟังได้แต่ยิ้มขำ พยายามกลั้นเสียงหัวเราะไม่ให้หลุดเข้าหูคนเป็นห่วง
“เดี๋ยวผมลองปรึกษานักรบมันก่อน ไม่ค่อยอยากให้ข่าวเกี่ยวกับหนังหลุดออกไปก่อนเริ่มโปรโมต อาจให้สัมภาษณ์ทางโทรศัพท์แทน”
“ก็ดีครับ ถ้าจะออกข่าวเมื่อไรบอกปิงก่อนนะ มีแฟนคลับรุ่นใหญ่รอเชียร์อยู่ที่บ้านหนึ่งคนถ้วน” คนพูดหัวเราะคิกคักที่ได้แอบแซวแม่ตัวเอง รายนั้นเป็นห่วงลูกและสงสารพระเอกขวัญใจของตัวเอง อยากจะโพสต์บอกทุกคนว่าเป็นคนทำปิ่นโตลดน้ำหนักส่งให้แทบทุกวัน แต่ก็เกรงใจเลยให้เขามาแอบๆ ถามก่อนว่าแม่โพสต์ได้ไหม ตอนนี้ก็รู้แล้วว่ายังไม่ได้ ไว้สิงหาให้สัมภาษณ์เมื่อไรค่อยดูกระแสอีกที
“หนึ่งคนเองเหรอ” สิงหาถามย้ำถึงจำนวนแฟนคลับ แม่ก็ส่วนแม่นะ
“มีแฟนคลับหนึ่ง แฟนครับอีกหนึ่ง พอใจหรือยังครับ”
“น่ารัก”
“ไม่ต้องชมเลย ไปทำงานได้แล้วครับ ปิงทำงานต่อละ” น่านนทีให้กำลังใจคนที่กำลังเตรียมเข้าฉากสุดท้าย วันนี้ก็จะมีกินเลี้ยงปิดกล้อง พรุ่งนี้ก็ยังต้องตื่นเช้าเข้าร้านทีไทม์ที่จะทดลองเปิดวันแรก หลังจากรู้จักกันมากขึ้น เขารู้แล้วว่าสิงหาเป็นคนไฮเปอร์คนหนึ่ง อยู่ว่างไม่ได้ต้องหางานให้ตัวเองทำตลอดเวลา ตรงข้ามกับเขาที่อยากนอนนิ่งๆ อยู่บนเตียงทั้งวัน
เสียงปรบมือดังรอบสถานที่ถ่ายทำฉากสุดท้าย สิงหายกมือไหว้ขอบคุณทีมงานทุกคนรอบตัว วันนี้มีเขาเข้าฉากเพียงลำพัง หลังการถ่ายทำเสร็จสิ้น ทีมงานทุกคนรีบเก็บของเพื่อไปร่วมงานเลี้ยงปิดกล้องที่ร้านอาหารของนักรบ นักแสดงในเรื่องทยอยกันเดินทางมาร่วมงาน นักแสดงหลายคนผลัดกันขึ้นไปร้องเพลงสร้างความสนุกสนาน แม้แต่สิงหาก็ยังถูกบังคับให้ร้องสักหนึ่งเพลง แต่เมื่อทุกคนได้ฟังเสียงที่นำดนตรีไปหลายจังหวะเลยผลักพระเอกไปยืนเต้นเป็นแดนเซอร์แทน
“เสียงร้องมึงแม่งห่วยเหมือนเดิมไอ้เหี้ย คนอะไรจับจังหวะไม่เคยได้” นักรบหัวเราะเพื่อนที่เพอร์เฟกต์ไปแทบทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องนี้ที่ไม่เคยพัฒนาขึ้นเลย
“ดนตรีแม่งช้าเอง กูไม่ผิด” สิงหาหัวเราะขำกับข้ออ้างของตัวเอง ถ้าร้องตรงจังหวะ คีย์ก็เพี้ยน พอถูกคีย์จังหวะก็เพี้ยนอีก
“ไหนว่าจะชวนแฟนมาด้วย กลัวรูปหลุดอีกเหรอวะ” ตอนนี้ที่โต๊ะมีเพียงเขากับสิงหาสองคน เลยไม่ต้องกังวลที่จะพูดเรื่องส่วนตัวของอีกฝ่าย
“พรุ่งนี้เขาทำงานหกโมงเช้าโน่น พามาไม่ไหวว่ะ เลิกดึกเกิน” สิงหาชวนน่านนทีแล้ว ตอนแรกอีกฝ่ายก็อยากมาเมื่อรู้ว่าจะพามาเปิดตัวกับเพื่อนอีกคน แต่ต้องทำงานตอนเช้าสิงหาเลยห้ามไว้ก่อน
“ว่างๆ ก็พามา คนนี้ตัวจริงนะ”
“มีคนเดียวเว้ย น่ารัก เดี๋ยวค่อยนัดกันอีกที”
“แล้วเรื่องข่าวเอาไง พวกรายการบันเทิงเริ่มพาดพิงถึงหลายช่องแล้วนะ เรื่องหนังกูคงไม่ค่อยกระทบเท่าไรเพราะยังไม่ได้เริ่มตัดต่อเลย แต่ผู้ใหญ่เขาก็ไม่ค่อยโอเคหรอก กูเองก็เป็นห่วงมึงด้วย” ตัวนักรบเองไม่ได้กังวลเรื่องข่าว แต่ผู้ใหญ่ที่เป็นสปอนเซอร์กังวลเกี่ยวกับผลกระทบต่อหนัง ถึงจะยังไม่ได้เข้าฉายวันนี้พรุ่งนี้ แต่ถ้าไม่แก้ปัญหาก็ไม่มีใครรับประกันได้ว่าวันเข้าฉาย หนังจะไม่ถูกโจมตีด้วยการขุดข่าวนี้ขึ้นมาอีก
“ว่าจะให้สัมภาษณ์ทางโทรศัพท์ว่ะ ไม่อยากไปออกกล้อง”
“ดีแล้ว กูไม่อยากให้คนเห็นมึงช่วงนี้ด้วย เอาไว้น้ำหนักเท่าๆ เมื่อก่อนค่อยออก กูยังอยากให้รายละเอียดหนังยังเป็นความลับอยู่” หนังเรื่องนี้นักรบทุ่มเทกับมันไปมาก เขาคาดหวังไกลว่าเรื่องรายได้ หากตัดต่อเสร็จทันเขาจะส่งประกวด ได้รางวัลก็ดี ถ้าไม่ได้ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์
“เสียดายรูปที่หลุดออกไปเหมือนกันนะ คนคงเห็นแล้วล่ะว่ากูผอมลงมาก”
“แค่รูปสองรูปไม่เป็นไรหรอก คนยังไม่ติดตามาก อย่ามีเป็นคลิปแล้วกัน”
“มึงมีรายการไหนแนะนำไหมวะ ขอที่ถามดีๆ ไม่จี้กูเยอะ กูยังไม่อยากพาดพิงคนอื่น”
“พวกรายการข่าวเช้าไง เอาที่ไม่ใช่รายการบันเทิงข่าวบันเทิงนะ ถ้าข่าวช่วงเช้าคนทำงานแม่บ้านจะดูเยอะ คำพูดนักข่าวก็จะไม่แรงมาก อย่าไปพวกรายการเย็นๆ ค่ำๆ พวกนั้นชอบจี้ให้มึงตอบพาดพิงไปถึงคนอื่น ว่าแต่มึงรู้แล้วเหรอว่าฝีมือใคร”
“คนจ้องหาเรื่องกูมีไม่เยอะนะ น่าจะพวกเดิมแต่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวทำเองหรือพวกแฟนคลับที่ไม่ชอบกูอยู่แล้ว” สิงหายังไม่ได้ให้เพื่อนช่วยสืบ ตอนนี้ปัญหาเกิดจากใครไม่สำคัญเท่าจะแก้ไขยังไง
“ได้ข่าวว่าคู่นั้นถอนหมั้นกันเงียบๆ ไปแล้วนี่ กูว่าพีทมันเริ่มเปิดตัวนะ ควงนายแบบไปงานปาร์ตี้บ่อย ตอนงานประกาศรางวัลเดือนที่แล้วกูก็เจอ เดินเข้างานคู่กันกับมีนา แต่หลังงานเลิกไปปาร์ตี้กับนายแบบที่มันกำลังดัน กอดซบกันทั้งงาน” นักรบเองก็พอจะรู้จักพีทแฟนเก่าสิงหา ยิ่งกับมีนานี่เคยได้ร่วมงานกันด้วยซ้ำ พอเขามาทำเบื้องหลัง ข่าววงในต่างๆ เหมือนจะรู้ลึกยิ่งกว่าเดิมเพราะทำงานพบปะผู้คนหลายกลุ่มมากขึ้น เส้นสายก็เริ่มมีเยอะขึ้นตามไปด้วย
“แล้วมีนาไม่วีนแย่เหรอ” สิงหาไม่ได้สนใจคู่นั้นนานแล้ว พวกนั้นก็ไม่ได้มายุ่งอะไรกับเขา พีทเคยส่งข้อความแล้วก็พยายามโทรมาบ้าง แต่พอเขาไม่ตอบกลับก็เงียบหายไปเอง
“กูไม่เห็นในปาร์ตี้นะ น่าจะไม่ได้ไป เขาลือว่ากำลังจะไปเป็นบ้านเล็กคนใหญ่คนโต ตอนแรกที่ยื้อคู่หมั้นไว้คงเพราะยังหาทางไปไม่ได้นี่แหละ ผู้ใหญ่เขาว่าเส้นใหญ่อยู่ เร็วๆ นี้คงมีผลงานใหม่ๆ ออกมาเยอะอยู่หรอก”
“กูไม่ได้ข่าวเลยว่ะ บ้านพีทมันยอมให้เปิดตัวด้วยเหรอ”
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่ข่าวไม่ออกนะ เห็นได้ตามงานเฉยๆ คงช่วยๆ กันปิดอยู่มั้ง ช่วงนี้มีนาคงพยายามขุดกระแสมึงกับพีทขึ้นมาให้ตัวเองน่าสงสารเหมือนเดิม รูปหลุดมีไม่เยอะอาจเพราะบ้านพีทมันช่วยตามเก็บให้ก็ได้ กลัวไปพาดพิงลูกสุดที่รัก”
“เฮ้อ...แม่งจะคบจะเลิกก็ยังมาสร้างความเดือดร้อนให้กูเหมือนเดิม เซ็งว่ะ”
“กูบอกตามตรงนะสิง ถึงสมัยนี้คนจะเปิดรับมากขึ้น ซีรีส์เกย์มีเยอะ นักแสดงเพศที่สามก็เข้ามามีบทบาทในวงการมากขึ้น แต่ในวงการการแสดง คนกลุ่มนี้ก็ยังได้รับแค่บทตลกหรือตัวร้ายอยู่ดี ส่วนคนที่ไม่ได้เป็นจริงๆ ก็ได้แสดงซีรีส์เฉพาะกลุ่มไป ไม่มีใครเอาเกย์จริงๆ ไปแสดงซีรีส์เกย์ เพราะเขากลัวคนจะไม่ดู ส่วนนักแสดงหน้าใหม่ที่เกิดจากซีรีส์พวกนั้นก็ไม่มีสักคนได้ก้าวเข้ามาเล่นละครปกติ ยกเว้นจะเลิกรับงานซีรีส์ วงการนี้มันไม่ได้เปิดกว้างจริงๆ หรอก มันแค่เปิดอีกประตูให้เดินเข้าไปในห้องที่เล็กกว่าเดิม”
“กูรู้ คนแบบกูมันเป็นกลุ่มคนส่วนน้อย คนที่ชอบจริงๆ รับได้จริงๆ ก็มีน้อย ละครบางเรื่องมีตัวแสดงเป็นเกย์แต่ก็เป็นแค่บทน้องพระเอกบ้าง หลานพระเอกบ้าง หรือลูกตัวร้ายไปเลย กูเข้าใจนะว่ามันยากในวัฒนธรรมของเรา สังคมของเรา เขาไม่อยากให้ทำออกมาแล้วกลายเป็นส่งเสริมหรือเป็นตัวอย่างไม่ดี อันนี้กูเข้าใจ แต่นักแสดงบางคนที่เปิดตัวว่าคบเพศเดียวกันทำไมถึงโดนดอง จากนางเอกพระเอกก็กลายไปเป็นบทพระรองบ้าง ตัวประกอบบ้าง เผลอๆ ก็หายหน้าจากวงการไปเลย ฝีมือมันไม่เกี่ยวกับเรื่องรสนิยมทางเพศไม่ใช่เหรอวะ ทำไมพอบอกว่าชอบผู้ชายต้องให้ไปแสดงเป็นกะเทย หนังต่างประเทศพอเข้าไทยมีบทเพศที่สามต้องพากษ์เสียงแหลมๆ มันไม่ใช่นะเว้ย แค่เป็นเกย์ไม่ได้มีปัญหากล่องเสียง จะทำเสียงแหลมทำเหี้ยอะไร”
“บางคนแม่งก็ยังไม่เข้าใจว่าอะไรคือการเหยียดคนอื่น ตีตราคนอื่น เรื่องพวกนี้ต้องใช้เวลาในการเปลี่ยนรูปแบบความคิดดั้งเดิมออกไป พวกซีรีส์หรือหนังเฉพาะกลุ่มพวกนี้มันก็ดี ถึงกลุ่มคนดูจะแคบแต่ก็ยังดีที่มีให้เห็น ให้ความคิดคนมันได้งอกเงยไปในทิศทางอื่นบ้าง”
“ถ้ามึงไม่คิดอะไร กูอยากให้มึงลองๆ หาบทหนังเกี่ยวกับเพศที่สามสักเรื่อง เกย์ กะเทย ทอม อะไรก็ได้ ทำให้มันดีให้มันถูกต้องในโลกจริงๆ แล้วกูจะมาแสดงให้ บทอะไรก็ได้”
“ชัวร์รึเปล่า พูดแล้วของขึ้นเลยนะเนี่ย อยากลองเหมือนกัน” นักรบรู้สึกไฟลุกท่วมกับความคิดของสิงหา เขาได้ตามข่าวหนังไทยเรื่องหนึ่งที่เกี่ยวกับคู่รักเกย์ ได้รางวัลจากต่างประเทศ แต่ในประเทศเราเองเข้าฉายเพียงบางแห่งเท่านั้น บางจังหวัดไม่มีให้ชมเลยด้วยซ้ำ
“เออจริง รีบๆ หน่อยแล้วกัน เผื่อกูต้องลาวงการอีกรอบ”
“ไอ้ห่า เอะอะจะหนีอย่างเดียว เดี๋ยวต่อยคว่ำเลย สู้สิวะสู้”
“เออ สู้อยู่แล้ว คราวนี้มีคนต้องปกป้อง ไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้ว ค่อยมีแรงสู้หน่อย” เขาพูดแล้วฉีกยิ้มกว้างเมื่อนึกถึงคนที่ตัวเองต้องปกป้อง คนแก้มนิ่มๆ ที่ห่วงเขาเหลือเกิน กลัวว่าคนจะไม่เข้าใจความลำบากในการอดอาหารของเขา
“คิดได้ก็ดี ไอ้ห่า ไม่สู้เพื่อตัวเองก็ยังดีที่สู้เพื่อแฟน มึงนี่มันขี้อวดเหมือนกันนะ” นักรบเอ่ยแซวเพื่อนที่รับมือกับปัญหาครั้งนี้ได้ดีกว่าเดิม ทั้งคู่มีเวลานั่งคุยกันเพียงลำพังไม่นานก็ถูกนักแสดงและทีมงานลากออกไปร้องเพลงอีกรอบ ไม่มีใครสงสัยในตัวสิงหาเกี่ยวกับข่าวเลย ทุกคนรับรู้และเห็นมาตลอดว่าพระเอกคนนี้ทุ่มเทมากแค่ไหน อดทนมากแค่ไหน หลายคนอดสงสารไม่ได้ที่สิงหาไม่ได้รับความยุติธรรม หลายคนอยากออกไปช่วยโต้ตอบ แต่รายละเอียดการถ่ายทำหนังเรื่องนี้ต้องเก็บไว้เป็นความลับ ทุกคนเลยทำได้เพียงให้กำลังใจและเฝ้ารอวันที่คนอื่นจะรู้ความจริง
เรื่องข่าวครั้งนี้แทบไม่มีผลกระทบอะไรกับน่านนทีเลย พ่อแม่เป็นห่วงอยู่บ้างแต่เชื่อมั่นในการตัดสินใจของลูก เมื่อลูกเข้มแข็งและยืนยันว่ารับได้ไม่มีปัญหา ทุกคนในครอบครัวก็ได้แต่ให้กำลังใจและคอยเฝ้าดูอยู่ข้างหลัง เพื่อนร่วมงานที่รับรู้ตั้งแต่เริ่มจีบกันก็รู้ความจริงทุกอย่างอยู่แล้ว โดยเฉพาะโจที่รู้ว่าทำไมสิงหากับน่านนทีถึงไปอยู่ที่โรงพยาบาล เรื่องนี้เขารายงานถึงผู้จัดการคอนโดฯ เรียบร้อย ทางนั้นก็กำลังหนักใจกับปัญหานี้เหมือนกันแต่ยังไม่มีโอกาสเข้าไปคุยกับสิงหาเป็นการส่วนตัว น่าจะเป็นเพราะยังหาทางช่วยลูกบ้านคนนี้ไม่ได้เช่นกัน แต่ก็ยังมีคนสองจำพวกที่ดูจะเป็นเดือดเป็นร้อนมากกว่าเจ้าของเรื่อง หนึ่งคือกลุ่มเพื่อนเก่าอย่างภัทรและแพน ทั้งส่งข้อความทั้งโทรมา เขาอาจจะรับสายถ้าไม่บังเอิญไปเห็นท็อปคอมเมนต์ที่มีคนกดไลก์มากที่สุด
คนในรูปน่าจะเป็นเพื่อนเราเอง เคยเห็น ส. ขับรถมารับดึกๆ ไม่รู้ไปไหนกัน เห็นชอบนัดเจอกันตอนดึกบ่อยๆ
น่านนทีอ่านแล้วอยากจะตอกกลับให้แสบ แต่ถ้าพิมพ์อะไรลงไปก็จะเป็นการชี้ทางให้คนอื่นตามมาวุ่นวายกับเขาแทนเลยได้แต่นิ่งเฉยไว้ แน่นอนว่าแม่ของเขาเองก็ได้อ่านข้อความนี้แล้วและรู้ว่านี่คืออดีตเพื่อนที่ไม่เจอกันนาน เขาเลยรีบฟ้องว่าสองคนนั้นเคยทำอะไรกับเขาไว้บ้าง ต่อไปถ้าบุกมาหาที่บ้านอีกให้ไล่ไปเลย บอกว่าเขาไม่อยู่ไม่ว่างอะไรก็ได้ ส่วนอีกพวกที่เดือดร้อนหนักว่าเพื่อนเก่าของเขาก็คือสองคนตรงหน้าตอนนี้
“ทำเป็นเชิด ขึ้นห้องลูกบ้านเป็นว่าเล่น ที่ไหนได้...” หงส์ลุกขึ้นจากที่เก้าอี้ทำงาน คล้องแขนสาเพื่อนสนิทตรงมาหาน่านนทีทันทีที่อีกฝ่ายเดินเข้ามาในห้องทำงานนิติบุคคลคอนโดฯ
“พวกหาจ็อบเสริมให้คนอื่นหิ้วขึ้นห้องง่ายๆ มันก็มีจุดจบแบบนี้ล่ะ ไม่รู้ใครเอาโรคมาติดใคร” สารับลูกต่อจากเพื่อนอย่างรู้ใจ ยกยิ้มให้กันเมื่อเห็นน่านนทีนิ่งเงียบเถียงไม่ออก
“น่าจะพอๆ กันนะ ก่อนมาอยู่นี่ได้ข่าวว่าไปอยู่เมืองนอกตั้งหลายปี คงมั่วตั้งแต่ที่นั่นแล้วกลับมาหาเงินไปรักษาตัวมั้ง ส่วน.....นี่ ก็เคยทำงานโรงแรมมาก่อน คงขึ้นห้องกับแขกบ่อยไม่ต่างจากที่ทำอยู่ที่นี่หรอก”
“พูดจบหรือยัง” น่านนทีวางเอกสารที่นำมาส่งลงในถาดต่างๆ จนเสร็จก็เงยหน้าขึ้นมองคู่ซี้ที่หลอนกว่าผีบนห้องสิงหา นึกแล้วไม่มีผิดว่าถ้าเข้ามาห้องนี้จะได้รีบเข้ามาพูดแขวะ
“ทำไม แค่นี้ทนฟังไม่ได้” สาสะบัดเสียงถามเพราะไม่พอใจสีหน้าท่าทางของน่านนทีที่ทำเหมือนไม่เดือดร้อนอะไร
“เปล่า ถ้าพูดจบแล้วจะได้กดปิด เวลากดอัดอะไรที่มันไร้สาระมันจะเปลืองเมมฯ นะรู้เปล่า” เขายกโทรศัพท์มือถือที่ยังแสดงว่าบันทึกเสียงให้สองคนตรงหน้าดู หนึ่งในนั้นรีบเอื้อมมือออกมาจะคว้าไปเมื่อรู้ตัวว่าถูกอัดเสียงที่พูดเมื่อครู่
“อ๊ะๆ อย่านะ จะขโมยของเหรอ ขโมยของโดนไล่ออกนะบอกไว้ก่อน” เขารีบยกมือหนีจนอีกฝ่ายคว้าไม่ทัน เพื่อป้องกันการขโมยเลยเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงเอาไว้อย่างรวดเร็ว ถ้ากล้าล้วงเขาจะแจ้งข้อหาลวนลาม
“อัดไปก็เท่านั้น ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด” หงส์กอดอกเถียง เธอไม่ได้ทำอะไรผิด ที่พูดไปทั้งหมดใครๆ ก็พูดกัน ถ้าจะเอาเรื่องพวกเธอก็ไปเอาเรื่องคนในอินเทอร์เน็ตโน่น
“หมิ่นประมาทผู้อื่นโทษตามกฎหมายนะรู้รึยัง” น่านนทีพูดอย่างเป็นต่อ เขาคิดอยู่แล้วว่าอาจต้องถูกร้องเรียนหรือถูกสองคนนี้มาหาเรื่อง ออมกับพี่นิดเลยแนะนำให้จัดการอย่างนี้ พวกนี้จะได้กลัวแล้วเลิกยุ่งสักที
“พวกเราพูดความจริง แกขึ้นห้องลูกบ้านจริงๆ ใครๆ ก็เห็น” สาเถียงอย่างไม่ยอมแพ้
“ก็ไม่ได้ผิดกฎหมายนี่ อย่างมากก็โดนไล่ออก แต่พวกทำผิดกฎหมายนี่มีสิทธิ์ติดคุกนะ ถึงไม่ติดก็ต้องขึ้นศาล เตรียมเงินจ้างทนายไว้หรือยัง ผมมีทนายส่วนตัวนะบอกไว้ก่อน อายุก็ไม่น้อยแล้ว แค่น้องตัวเองเข้าทำงานที่นี่ไม่ได้ไม่เห็นต้องพาลคนอื่นเลย โตๆ กันแล้ว”
“ถ้าแกไม่เข้ามาน้องฉันก็ได้มาทำไปนานแล้ว ใช้เส้นไหนเข้ามาหรือเปล่าก็ไม่รู้ พวกชอบใช้ทางลัด” สากำมือแน่น พยายามห้ามตัวเองไม่ให้ก่อเรื่องในที่ทำงาน ยิ่งตอนนี้น้องสาวเธอต้องไปทำงานโรงแรมเหมือนที่เธอเคยดูถูกน่านนทีเอาไว้ก็ยิ่งเพิ่มความเจ็บใจมากขึ้น
“ประสาทหรือเปล่าถามจริง ตอนเข้ามาตอนแรกปิงยังไม่รู้จักใครเลยจะใช้เส้นได้ยังไง แล้วพอย้ายมาคอนเซียซปิงก็ต้องสอบสัมภาษณ์เหมือนคนอื่น พอตำแหน่งที่แผนกพี่ว่างทำไมไม่เอาน้องตัวเองมาล่ะ อ้อ ทำไม่ได้สินะ เพราะสมัครแล้วแต่ผู้จัดการไม่รับ เขาดูกันที่ความสามารถไง เขาไม่รับเด็กเส้น”
“อย่างน้อยน้องฉันก็ทำตัวดีกว่าคนบางคนดีแต่ทำเรื่องเสียหาย คราวนี้เป็นข่าวออกทีวีขนาดนี้ แกโดนไล่ออกแน่”
“ใช่ เราอย่าไปเสียเวลากับพวกไม่ดูเงาหัวตัวเองเลย จะตกงานอยู่แล้วยังปากดี” หงส์กอดแขนเพื่อนสนิทไม่ให้ส่งเสียงดังไปกว่านี้ แค่นี้ทุกคนในห้องก็หันมามองหมดแล้ว เธอเดินกลับไปส่งเพื่อนที่โต๊ะทำงานอีกฝ่ายแล้วก้มลงซุบซิบกันต่อ น่านนทีมองส่งด้วยความโมโห เรื่องเดียวที่เขากลัวก็คือเรื่องงาน ในโซเชียลจะว่าอะไรก็ไม่กระทบกับชีวิตเขา แต่ถ้าที่ทำงานไล่ออกนี่สิปัญหาใหญ่แน่ๆ แม้พี่โจจะบอกให้เขาสบายใจว่าผู้จัดการรู้เรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ แล้วและไม่ได้เรียกพบเขาก็ตาม
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 14-07-2019 21:59:57
หลังจากสิงหาขอคำแนะนำจากเพื่อนและผู้ใหญ่หลายคนก็ให้ฝ้ายตอบตกลงรับการขอสัมภาษณ์จากรายการข่าวยามเช้าของช่องดังช่องหนึ่ง เดิมทีทางรายการต้องการให้ไปนั่งอ่านข่าวร่วมรายการด้วยแต่สิงหาได้โทรไปอธิบายถึงความจำเป็นเกี่ยวกับหนังของนักรบที่ยังต้องเก็บตัวจนกว่าน้ำหนักจะกลับมาปกติ
“พรุ่งนี้ผมจะให้สัมภาษณ์แล้วนะ ชวินบอกให้ไปนอนค้างบ้านมัน ไอ้เต้ก็ไป มันบอกจะร่วมเป็นสักขีพยานการลุกขึ้นสู้ครั้งแรก บ้าไหมล่ะ” หลังจากปิดกล้องสิงหาก็วุ่นอยู่ที่ร้าน วันนี้เป็นวันแรกที่ได้กลับมาทำหน้าที่ขับรถไปส่งน่านนทีกลับบ้าน
“โหหหห พูดซะปิงอยากไปด้วยเลย”
“ปิงงงงง เว่อน่า”
“ฮ่าๆๆ ก็ปกติคุณชอบทำชิลๆ ทำไมล่ะ มีปัญหาอะไรมาก็ทำเหมือนเป็นเรื่องคนอื่น ง่ายๆ สบายๆ ไม่เดือดร้อน ขนาดห้องผีสิงยังทนอยู่ได้ตั้งหลายเดือน ปิงจะบอกให้แม่อัดคลิปเก็บเอาไว้” น่านนทีพูดอย่างหมายมั่นว่าต้องทำให้ได้ คนขับรถวันนี้เลยผลักหัวเบาๆ ไปหนึ่งที
“ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย”
“ขนาดนั้นเลยยยยย แล้วทำไมครั้งนี้ถึงตัดสินใจแบบนี้ล่ะครับ”
“เพราะปิงไง”
“ฮะ! ปิงเนี่ยนะ”
“ใช่ ก็กลัวพ่อแม่แฟนไม่ปลื้มไง แล้วยังพี่แฟนอีก เพิ่งรู้ว่าพี่หวง” สิงหาเหล่มองน้องสุดหวงของพี่ชาย คืนก่อนเขาโทรไปตอนน่านนทีกำลังอยู่กับครอบครัวที่บ้าน ได้ยินเสียงพี่ชายบ่นเสียงดังให้ได้ยินตลอดว่าให้รีบวางสายบ้างล่ะ ดึกแล้วให้รีบไปนอนบ้างล่ะ หนักๆ เข้าก็แย่งโทรศัพท์น้องมาพูดแทนว่าขอนัดเจอ...เหมือนจะนักเลงหน่อยๆ ยังไม่ทันตอบอะไรน่านนทีก็แย่งโทรศัพท์คืนแล้วก็รีบบอกลาก่อนวางสายไป
“เอาจริงๆ สิครับ ไม่พูดเล่นนะ”
“พูดจริงๆ คราวนี้มันไม่ใช่ปัญหาของผมคนเดียว ไม่เหมือนคราวก่อนๆ นะ ตอนนั้นมันไม่มีอะไรให้ห่วงให้กังวล ใครจะคิดยังไงด่ายังไงผมก็เฉยๆ แต่ถ้ามันกระทบคนอื่นมันก็อีกเรื่อง อย่างเคยมีรูปหลุดกับดาราคนอื่นผมก็ออกมาเคลียร์ ยิ่งคราวนี้คนนั้นคือแฟนเราเอง ใครจะไปทนได้จริงไหมครับ”
“ดีใจนะเนี่ย...ฮืออออ...ซึ้งอะ” น่านนทีรู้สึกตื้อๆ ในอกจึงแกล้งส่งเสียงร้องไห้ออกมากลบเกลื่อน คนที่ไม่ค่อยทำอะไรเพื่อตัวเองเท่าไร ยอมทนให้คนอื่นเข้าใจผิด ยอมให้คนอื่นด่าว่า ยอมจากไปไกล แต่ครั้งนี้มาบอกว่าทำเพื่อเขา...ก็ดีขนาดนี้แล้วจะไม่ให้รักได้ไง
“แต่ก็แอบเกร็งๆ นะ ไม่ได้รู้สึกดีเท่าไร กลัวเขาถามอะไรที่ไม่อยากตอบ”
“เขาไม่ส่งสคริปต์ให้ก่อนเหรอ”
“ส่ง แต่มันรายการสดไงครับ ไม่ได้ออกรายการสดนานแล้ว ไม่รู้ผลตอบรับจะเป็นยังไงด้วย”
“สู้ๆ คุณสิงทำได้อยู่แล้ว อะไรจะเกิดก็เกิด คุณสิงไม่ต้องคิดมากนะ ไม่ต้องคิดแทนปิงด้วย ถ้าปิงบอกว่าไม่เป็นไรก็คือไม่เป็นไรจริงๆ” น่านนทีส่งยิ้มให้คนคิดมาก สิงหาจับมืออีกฝ่ายกุมไว้บนตักตัวเอง ใช้ปลายนิ้วนวดหลังมือที่กุมไว้เบาๆ
“ปิงไม่เป็นแต่ผมเป็นนี่ อยากได้กำลังใจ”
“ตอนเช้าปิงจะรีบโทรหาเลย”
“อยากได้ตอนนี้ด้วย”
“.....ไม่น่าจะใช่อย่างที่ปิงคิดเนอะ” น่านนทีเอียงคอมองหน้าคนที่อมยิ้มส่งสายตาวิบวับ มือนี่ก็ไม่หยุดลูบสักที
“น่าจะใช่เนอะ” สิงหาเลี้ยวเข้าซอยแล้วซ้อนมอเตอร์ไซต์ที่จอดอยู่ เย็นๆ แบบนี้ในซอยหาที่จอดยาก หน้าบ้านน่านนทีที่เคยว่างก็มีรถของสมุทรจอดอยู่ วันนี้คงไม่ได้ลงไปไหว้ผู้ใหญ่อีกเช่นเคย
“อะไรอ่าาาา...ไม่ต้องทำตาวิบวับเลย ถึงบ้านปิงแล้ว” เขาพยายามดึงมือตัวเองกลับแต่สิงหาไม่ยอมปล่อย แถมดึงรั้งจนแทบเอนไปทั้งตัวอีก
“ขอจูบหน่อยครับ นะ คิดถึง”
“ไม่เอา คนเดินเต็มเลยเห็นไหมเนี่ย จอดนานไม่ได้นะ” พยายามมองซ้ายมองขวา คนอื่นเห็นไม่เท่าไร แต่กลัวพี่ชายที่อยู่บ้านเดินออกมาเห็นนี่สิ
“หอมแก้มก็ได้ เร็วๆ เลย” สิงหาเอียงแก้มข้างซ้ายรอ แต่น่านนทีก็ยังไม่ยอม ส่ายหน้าจนผมยุ่ง มือถูกปล่อยเป็นอิสระแต่เอวดันถูกจับไว้แทน
“ไม่เอา คนเยอะ คุณสิงอะ ปล่อยมือเลยยยยย”
“หอมก่อน”
“ไม่เอา คนมันเยอะ ดูดิ นะๆๆ”
“มันเขี้ยวว่ะ อย่าอ้อนบ่อยเดี๋ยวผมใจแตก แค่นี้ก็ได้” แค่นี้ของสิงหาคือยกมือที่ฝ่ายมาหอมรัวๆ แล้วจบด้วยจูบหนักๆ แช่ไว้ที่หลังมือ ก่อนจะยอมปล่อยเจ้าของมือเดินหน้าแดงลงจากรถ ได้ยินเสียงบ่นเบาๆ จับใจความไม่ได้แต่ให้ความรู้สึกคันยิบๆ ในหัวใจ...น่ารักขึ้นทุกวันเลย
พิธีกรในรายการมีนักข่าวของทางสถานีสองท่านและนักแสดงที่กำลังมีผลงานละครตอนนี้อีกหนึ่งท่านเป็นแขกรับเชิญ ทั้งสามอ่านข่าวประจำวันช่วงเช้า อัปเดตสถานการณ์ประจำวัน มีศิลปินวงดังที่กำลังจะมีคอนเสิร์ตมาร้องเพลงโชว์ก่อนจบช่วงเบรก หลังจบโฆษณาก็จะเป็นช่วงสุดท้ายของรายการซึ่งจะมีการโทรหาสิงหาในช่วงนี้
กลางห้องนั่งเล่นหรูภายในบ้านของชวินกลายเป็นฐานบัญชาการหลักของกลุ่มเพื่อนที่มาคอยให้กำลังใจอย่างพร้อมหน้า แม้โบ้จะมาไม่ได้ก็ยังอุตส่าห์วิดีโอคอลมาขอมีส่วนร่วม รวมถึงพ่อแม่สิงหาที่ส่งข้อความมาให้กำลังพร้อมรอชมรายการผ่านทางออนไลน์ที่ต่างประเทศ
“เอาล่ะค่ะ มาถึงอีกข่าวที่กำลังเป็นประเด็นในทวิตเตอร์” นักข่าวสาวเกริ่นนำก่อนเข้าสู่หัวข้อข่าว สิงหาสบตบกับเพื่อน ถือสายที่ได้รับการติดต่อจากรายการเอาไว้ สามหนุ่มจดจ่ออยู่กับรายการบนหน้าจอโทรทัศน์เพื่อจะได้เห็นความเป็นไปในรายการด้วย
“จริงๆ ผมว่ามันลามไปทั้งโซเชียลแล้วนะข่าวนี้ มีลงข่าวด้วยเมื่อวาน แต่ของสำนักพิมพ์อะไรผมไม่เอ่ยชื่อแล้วกัน เพราะเขาใช้อักษรย่อ รูปก็เซนเซอร์”
“แต่ในเน็ตนี่ไม่มีเซนเซอร์เลยนะคะ พูดถึงตอนนี้หลายคนพอจะรู้แล้วแต่ก็ต้องอธิบายก่อนเผื่อมีคนไม่รู้ คือรูปเนี่ยมันถูกปล่อยลงในเพจกระซุบกระซิบเพจไม่ได้เอารูปมาลงนะคะ เป็นแฟนเพจคนหนึ่งเอารูปมาลง” แขกรับเชิญช่วยอธิบายถึงที่มาที่ไปของรูป โดยมีนักข่าวชายช่วยเสริมข้อมูล
“เพจนี้ปกติเขาจะลงข่าวดารานักแสดงอยู่แล้วนะต้องบอกให้ท่านผู้ชมรู้ก่อน เหมือนเพจที่คอยอัปเดตข่าวบันเทิงในประเทศ พวกอักษรย่อนี่ก็ลงบ่อย คนอ่านก็ชอบเข้าไปเดา”
“ใช่ค่ะ คราวนี้เขาก็ลงข่าวอื่น แต่มีคนที่ติดตามเพจนี้เนี่ย เอารูปที่เป็นประเด็นมาลง แล้วก็มีข้อความว่า ดาราอักษรย่อ ส.เสือ ย่องควงแฟนหนุ่มตรวจเลือดที่โรงพยาบาล เป็นข้อความที่แรงมากๆ เลยนะคะ” นักข่าวสาวเริ่มพูดเข้าประเด็น ใจของสิงหาและเพื่อนเต้นแรงขึ้นเพราะความตื่นเต้น
“ใช่ครับ ในรูปก็เห็นหน้าชัดมากด้วยว่าดาราคนนั้นคือใคร เราพูดชื่อเลยแล้วกันว่าคนถูกกล่าวหาคือคุณสิงหา หล่อมากๆ นะครับคนนี้ หนังเรื่องล่าสุดที่เขารับบทคีตะนี่ภรรยาผมนั่งร้องไห้เลย ผมว่าหลายคนน่าจะยังจำได้”
“ใช่ค่ะ หนังดีมาก พิณเป็นแฟนหนังพี่สิงหาเลยค่ะ หล่อกว่าเมื่อก่อนด้วย” แขกรับเชิญเอ่ยชมนักแสดงรุ่นพี่ที่เคยร่วมงานตอนเธอเพิ่งเข้าวงการใหม่ๆ
“ครับ แล้วรูปที่หลุดมาเนี่ยมองเห็นหน้าคุณสิงหาชัดมากนะ แต่อีกคนเนี่ยมองไม่เห็นหน้า รูปมีสองรูปแค่นั้นนะครับ หลังๆ มีคนขุดรูปเก่าๆ หลายปีมาแล้วอันนั้นไม่เกี่ยวเลยนะ มีรูปในหนังในละครสมัยก่อนบ้าง มั่วไปหมด รูปหลุดจริงๆ มีแค่สองรูปนี้นะ”
“ในรูปเราจะเห็นเลยว่าคุณสิงผอมมาก ผอมกว่าตอนเล่นเป็นคีตะอีก บวกกับที่หาว่าไปตรวจเลือด ข่าวมันก็เลยแรง คนแชร์รูปต่อๆ กันเยอะมาก วันนี้เราก็เลยติดต่อคุณสิงหาไปเพื่อถามเรื่องรูปนี้ให้ทุกคนหายสงสัย”
“ครับ สวัสดีครับคุณสิงหา” นักข่าวชายกล่าวทักทายสิงหาที่ทีมงานเปิดเสียงเข้ามาในห้องส่งเรียบร้อย
“...สวัสดีครับ สวัสดีแฟนรายการทุกคนด้วยนะครับ” สิงหาส่งสัญญาณให้ชวินปิดโทรทัศน์เพราะสัญญาณแทรกกับโทรศัพท์ที่คุย
“ค่ะ สวัสดีค่ะคุณสิง เป็นยังไงบ้างคะ สบายดีนะคะ” นักข่าวสาวกล่าวทักทาย ลึกๆ เธอเองก็ตื่นเต้นที่ได้คุยกับพระเอกขวัญใจคนหนึ่งของเธอ
“ครับ ขอบคุณครับ ผมตื่นเต้นนะเนี่ย ไม่ได้สัมภาษณ์รายการสดนาน”
“ฮ่าๆๆ เพื่อไม่ให้ตื่นเต้นนาน ผมเข้าเรื่องเลยแล้วกัน เรื่องรูปน่ะครับ ตกลงยังไง ใช่รูปคุณสิงหาจริงๆ หรือเปล่าครับ”
“อ้อ ใช่ครับๆ คนในรูปคือผมจริงๆ” สิงหาปรับอารมณ์ตัวเองอย่างรวดเร็ว ตั้งใจฟังคำถามอย่างมีสติ
“โห ผอมมากเลยนะคะ คีตะยังติดตาพิณอยู่เลยค่ะ” แขกรับเชิญอุทานออกมาด้วยความตกใจ เธอพอจะรู้บ้างว่าตอนสิงหารับบทคีตะเป็นการถ่ายเสริมเข้าไป ระยะเวลาจากตอนนั้นถึงตอนนี้ไม่กี่เดือนแต่สิงหาผอมลงไปเยอะมาก
“ครับ พอดีน้ำหนักลงมาเยอะมากเหมือนกัน”
“ทำไมผอมลงล่ะครับ ป่วยตามที่ข่าวบอกหรือเปล่า”
“ไม่ได้ป่วยเลยครับ คือผมลดน้ำหนักเพื่อแสดงหนังเรื่องใหม่ ช่วงก่อนนี้ก็เลยเก็บตัวถ่ายหนัง ตอนนี้กำลังทำน้ำหนักให้กลับมาเท่าเดิมให้เร็วที่สุดเพราะรับอีกงานไว้เหมือนกัน ถ้าป่วยก็คงป่วยเพราะท้องอืดเพราะต้องกินเยอะมากช่วงนี้” สิงหาให้ข้อมูลเกี่ยวกับหนังเท่าที่นักรบบอกให้เปิดเผยได้
“ตกลงไม่ป่วยนะครับ สุขภาพแข็งแรงดี” นักข่าวชายถามย้ำ
“ครับ แข็งแรงดีครับ ตอนลดน้ำหนักก็มีนักโภชนาการมีเทรนเนอร์คุมตลอด”
“งั้นขอถามได้ไหมคะว่าทำไมไปที่โรงพยาบาล คือรูปที่สองตอนเดินมันเห็นป้ายโรงพยาบาลพอดี คนเลยเข้าใจไปตามคนที่เอารูปมาลง”
“ไปโรงพยาบาลจริงครับ พอดีเพื่อนสนิทผมป่วยก็เลยพาส่งโรงพยาบาลแล้วก็นอนค้างที่นั่น สภาพก็เลยโทรมๆ หน่อยเพราะอดนอน ชุดที่ใส่ก็ใส่ซ้ำข้ามวัน เรื่องนี้สามารถตรวจสอบได้ครับ มีพยานเป็นคนป่วยที่มานั่งอยู่ข้างๆ ผมด้วยตอนนี้” สิงหาส่งโทรศัพท์ให้ชวินรับช่วงต่อตามที่ตกลงกันไว้ ชวินขอมีส่วนร่วมด้วย
“สวัสดีครับ ผมชวิน xxxxx นะครับ”
“อ๋อออ คุณชวิน ลูกชายคุณxxxxxx ใช่ไหมคะ สรุปคือคนป่วยคือคุณชวินหรือคะ” นักข่าวสาวทวนประวัติเพื่อให้ผู้ชมทางบ้านรับรู้ด้วย หลายๆ คนอาจจะไม่รู้ว่าสองคนนี้เป็นเพื่อนสนิทกัน แต่นักข่าวหรือคนในวงการยังพอจำได้เพราะทั้งคู่เคยออกงานสังคมด้วยกันบ่อย
“ใช่ครับ จริงๆ ตอนนั้นเพื่อนๆ นัดกันไปนอนที่คอนโดฯ สิงหา แล้วผมป่วยพอดี อันที่จริงคือหมดสติน่ะครับ สิงกับเพื่อนๆ ก็เลยพาส่งโรงพยาบาล มีการเรียกรถพยาบาลมารับถึงคอนโดฯ มีหลักฐานตรงนี้เป็นข้อพิสูจน์ได้ ผมป่วยคนเดียว ไม่มีใครตรวจเลือดอะไรนอกจากผมที่โดนตรวจ คนอื่นแค่ไปนอนเฝ้าไข้เฉยๆ” นอกจากเขาอยากช่วยสิงหา เขาก็อยากช่วยตัวเองด้วย ถ้าใครเกิดเจาะลึกลงไปจนพบว่าเขานอนป่วยเพราะอาการช็อก แถมยังได้รับยาคลายเครียดกลับมารักษาตัวต่ออีกคงไม่ดีต่อหน้าตาตัวเองเท่าไร
“สรุปคนป่วยคือคุณชวินเหรอครับ ตอนนี้หายดีแล้วใช่ไหมครับ ผมถามได้ไหมว่าป่วยเป็นอะไร”
“ตอนนี้แข็งแรงดีครับ น่าจะโหมงานหนักไป เครียดๆ เรื่องงาน พักผ่อนน้อยด้วย พอจะนัดรวมตัวกับเพื่อนเลยพยายามเคลียร์งาน กลายเป็นโหมงานหนักกว่าเดิม พอหยุดพักจริงๆ เลยวูบไปเลย เพื่อนก็ตกใจกันหมด แต่ตอนนี้ปกติดีทุกอย่างแล้วครับ ผมก็แปลกใจนะว่าเรื่องแค่นี้ทำไมเป็นข่าวใหญ่โต” ชวินพูดอย่างลื่นไหล แต่เท้าทั้งถีบทั้งยันเต้ที่นอนปิดปากกลั้นเสียงหัวเราะจนตัวสั่นอยู่บนพื้น ขนาดโบ้ที่โผล่หน้าในโทรศัพท์ยังหัวเราะจนภาพสั่น...โดนผีเล่นงานหนักเลยวูบมากกว่า
“นั่นสิคะ อาจเป็นเพราะคุณสิงดูผอมไปมาก คนไม่เชื่อก็มีนะคะ แต่ก็จะคิดว่าป่วยเป็นอย่างอื่นแทน สรุปคุณสิงหาไม่ป่วยนะคะ”
“ครับ ผมสบายดีครับ คนป่วยตัวจริงก็แข็งแรงดีแล้วเหมือนกัน” สิงหารับโทรศัพท์กลับคืนมาจากชวิน
“โอเคค่ะ แฟนคลับทุกคนหายห่วงได้แล้วนะคะ แถมยังไปแอบมีผลงานใหม่ให้รอชมอีก คุณสิงคะ หนังที่ว่านี่ถ่ายเสร็จหรือยัง ต้องรออีกนานไหมคะ หรือมีผลงานอะไรเร็วๆ นี้ให้ติดตามบ้างไหม”
“หนังเพิ่งถ่ายทำเสร็จครับ แต่จะเข้าฉายเมื่อไรต้องรอทางทีมงานแจ้งข่าวอีกที ส่วนผลงานอื่นๆ ตอนนี้ยังไม่มีนะครับ แต่มีธุรกิจส่วนตัวที่ร่วมหุ้นกับเพื่อนอีกสามคนเปิดร้านชาเล็กๆ ตอนนี้ยังเป็นช่วงทดลองเปิดอยู่ ถ้าใครมองหาคาเฟ่ บรรยากาศสบายๆ จิบชาชิมเค้กกลางสวน หรือชอบเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งบ้านสไตล์อังกฤษ แวะไปที่ร้านทีไทม์กันได้นะครับ ที่อยู่ร้านเข้าไปดูในแฟนเพจ TeaTime ได้เลย”
“โอเคค่ะ หนังอาจจะต้องรอเปิดตัวกันอีกที แต่ระหว่างรอก็แวะไปอุดหนุนกันได้นะคะ ขอบคุณนะคะคุณสิง”
“ครับๆ ขอบคุณมากครับ” สิงหากดวางสาย หันมองหน้าเพื่อนทีละคน ต้องขอบคุณทั้งสามคนช่วยเขาผ่านช่วงเวลาน่าอึดอัดนี้ไปได้ ไหล่หนาเอนพิงโซฟา ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ระบายความตื่นเต้นและอึดอัดออกไปจนหมด...โชคดีที่พิธีกรไม่ถามนอกสคริปต์เลย
“โล่งเลยสิ กลัวอะไรขนาดนั้นวะ” เต้ถามสิงหาที่นั่งทำท่าหมดแรง
“กูไม่อยากให้ปิงวางตัวลำบาก แล้วก็ไม่อยากโกหกว่าปิงเป็นเพื่อนด้วย”
“ดีแล้ว โซเชียลแม่งน่ากลัว เป็นโลกที่ไม่มีศีลธรรมเท่าไร” ชวินเห็นด้วยกับสิงหา ถ้าไม่จำเป็นไม่มีใครอยากเป็นจุดศูนย์กลางของข่าวหรอก
“เออจริง แต่กูว่าเดี๋ยวแม่งก็ขุดกันต่ออยู่ดีว่าอีกคนในรูปคือใคร” เต้รู้เหมือนกับที่เพื่อนทุกคนรู้ คนนอกมักอยากรู้เรื่องคนอื่นเสมอ ยิ่งเรื่องที่ปิดไว้มากๆ ก็จะยิ่งกระตุ้นให้คนอยากขุดคุ้ย คนที่ทำดีมากๆ จะยิ่งถูกจับผิด
“อย่างน้อยกูไม่เป็นเอดส์ คนในรูปก็ต้องไม่เป็น แค่นี้ก็พอแล้ว จะขุดเจอไม่เจอก็ช่างมัน เดี๋ยวกูโทรหาพ่อแม่ก่อน ดูข่าวจบแล้วแน่ๆ เลย” สิงหาลุกขึ้นไปโทรศัพท์หาครอบครัวที่หน้าบ้านเพื่อความเป็นส่วนตัว รอสายไม่นานพ่อก็กดรับวิดีโอคอลจากเขา รอยยิ้มจากพ่อและแม่ที่ส่งมาทำให้เขาสบายใจและรู้ว่าสิ่งที่ทำถูกต้องแล้ว
“สิงเก่งมากๆ ลูก พ่อภูมิใจในตัวสิงมาก”
“แม่ด้วย แม่รักลูกนะ ขอบคุณที่ครั้งนี้ลูกตัดสินใจออกมาพูด ลูกไม่เคยทำให้แม่ผิดหวังเลย”
“ขอบคุณครับ ขอโทษที่ครั้งนั้นผมไม่ได้ปกป้องตัวเองเลย ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะครับ” เขานึกถึงหลายปีก่อนที่เก็บกระเป๋าไปอยู่ต่างประเทศ มันเป็นการตัดสินใจที่ดีที่จะไปอยู่กับครอบครัวพร้อมหน้ากัน แต่มันไม่ถูกต้องเมื่อเขาทิ้งปัญหาไว้ข้างหลัง เขาอาจจะไม่แคร์กับข่าว แต่มีคนแคร์และเสียใจแทนเขา
“ไม่เป็นไรเลย พ่อชอบดูสิงในทีวี แค่เสียงยังหล่อมาก ดีมากๆ” ลีโอยิ้มกว้างอย่างภูมิใจในลูกชายคนเดียวของตัวเอง ไม่ว่าสิงหาจะตัดสินใจทำผิดหรือถูก เขาไม่เคยทำร้ายคนอื่น เป็นสุภาพบุรุษและรักครอบครัว แค่นี้ก็พอแล้ว
“ไม่ต้องคิดมากนะลูก บางครั้งสิงก็คิดถึงคนอื่นมากไป ใส่ใจตัวเองน้อยไป พอห่างกันแม่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ว่าจะทำอะไรเกินตัว แม่อาจจะสอนให้เราเข้มแข็งอดทนมากจนเกินคนปกติไปล่ะมั้ง กับบางเรื่องหรือบางคน เราไม่ต้องทนมากก็ได้ เข้าใจไหมคะ”
“ครับ ผมรักพ่อกับแม่มากนะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมเข้มแข็งดีแล้ว อยากให้พ่อแม่มาอยู่ด้วยกันเร็วๆ จะได้พาปิงมาแนะนำด้วย”
“ย่ะ อยากอวดแฟนก็บอก เห่อเหลือเกิน” แม่สะบัดเสียงใส่อย่างหยอกล้ออาการเห่อแฟนของลูก มีการส่งรูปถ่ายให้ดูแล้วก็เห็นว่าหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู วีรกรรมต่างๆ ที่ได้ฟังก็ดูจะเป็นคนอารมณ์ดี ทำให้สิงหามีความสุขมากกว่าเดิม
“แม่เขาน้อยใจ เธอกำลังจะตกกระป๋องนะ รู้หรือเปล่า” เขาเอ่ยแซวภรรยาที่ชอบกังวลถึงคนรักของลูก กลัวว่าจะหักอกสิงหาอีก กลัวว่าจะดีได้ไม่นาน ยิ่งสิงหาพูดถึงคนรักบ่อยแค่ไหนพ่อแม่ก็ยิ่งห่วง แต่ในความเป็นห่วงก็มีความสุขที่เห็นลูกชายเปิดใจมีความรักครั้งใหม่ และดูจะมีรอยยิ้มมากขึ้นทุกวัน
“คุณสิตก ไปๆ ดึกแล้ว พ่อแม่ไปนอนก่อนนะลูก”
“ครับ ฝันดีนะครับ รักแม่นะ รักพ่อด้วย”
“รักลูกเหมือนกัน” ลีโอส่งยิ้มให้ลูกชายก่อนวางสายแล้วหันมายิ้มให้คู่ชีวิต โอบกอดยอดหญิงของเขาเข้านอนเหมือนเช่นทุกค่ำคืน เฝ้ารอวันที่จะกลับไปอยู่พร้อมหน้าอีกไม่นาน
สิงหาเดินกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นอีกครั้ง กลางโซฟาตัวใหญ่มีชวินและคุณกฤษณะ เจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์ของประเทศนั่งเคียงข้างลูกชายที่กำลังทำหน้าบึ้ง ท่าทางจะโดนพ่อบ่นอะไรอีกเช่นเคย
“พ่อตื่นเช้าจังครับ” สิงหานั่งลงข้างเต้ เหลือบตามองโทรศัพท์ก็ยังมีภาพของโบ้นั่งหน้านิ่งอยู่ ยังไม่ได้วางสายไป
“ปกติตื่นเช้ากว่านี้อีก แต่เมื่อคืนกลับดึกเลยสายหน่อย สิงโอเคใช่ไหม สัมภาษณ์อะไรนั่นน่ะ” เขามองหน้าเพื่อนลูกที่ไม่ค่อยได้เจอหน้าเลยตั้งแต่กลับมา สิงหาเคยเป็นเด็กหนุ่มที่ผู้ใหญ่หลายคนให้ความเอ็นดู มีสัมมาคารวะ อ่อนน้อมถ่อมตน เรื่องฝีมือการแสดงไม่ต้องพูดถึง กวาดรางวัลไปแทบทุกเวที แต่วงการบันเทิงไม่ได้ต้องการคนดี มันเป็นโลกที่มีกฎของมันเอง มีกลไกของมัน เขาเป็นนักธุรกิจที่ไม่ยอมให้ลูกชายเข้าไปในโลกใบนั้นเด็ดขาด
“ดีเลยครับ พิธีกรเขาไม่นอกสคริปต์เลย ฟีดแบ็กจะเป็นยังไงก็ช่างมัน ถือว่าได้ออกมาอธิบายชัดเจนแล้ว ถ้าใครยังเล่นข่าวติดโรคอะไรอีกก็คงต้องใช้ทนาย” สิงหาได้ปรึกษาทนายไว้บ้างแล้วในการเอาผิดคนที่โพสต์รูปนั้นลง
“ดีแล้ว เมื่อก่อนไม่ค่อยมีใครกล้าฟ้องรายการทีวี เดี๋ยวนี้ถ้ารายการไหนดังจริงต้องโดนฟ้อง ความคิดคนมันเป็นอย่างนี้ ถ้าไม่โดนฟ้องถือว่าเจาะข่าวไม่ลึกพอ รายการไม่ดังพอ บ้าบอกันไปหมด”
“แล้วนั่นชวินมันเป็นอะไร นั่งหน้าหงิก อีกนิดมันคงสะบัดหน้าให้พ่อแล้ว” สิงหามองเพื่อนที่ทำท่าทางประหลาดไม่หยุด
“ฮ่าๆๆ กำลังจ้องมันอยู่เนี่ยว่าเมื่อไรจะหยุดทำ ไม่ได้น่าดูเลย” เต้หัวเราะเพื่อนที่ยังไม่หยุดเหล่ตามองพ่อตัวเอง พอพ่อหันไปมันก็สะบัดหน้าใส่
“อย่าไปสนคนปัญญาอ่อนเลยลูก ขี้กลัวก็เท่านั้น ปัญหาขี้ปะติ๋วหาทางแก้ไม่ได้”
“เรื่องผีที่ห้องผมน่ะเหรอครับ” สิงหาเดาว่าเพื่อนคงเล่าเรื่องให้ฟังบ้างแล้ว และพ่อชวินน่าจะมีทางออกที่ดีให้
“ใช่สิ พ่อก็ถามตั้งหลายวันแล้วว่ามีปัญหาอะไรให้มันเล่าก็ไม่เล่า บอกรอเล่าพร้อมเพื่อน เมื่อกี้เจ้าเต้เลยเล่าให้ฟัง โถ โดนผีเด็กหลอกจับไข้เลย ไอ้ลูกตัวแดงๆ ของพ่อ ทำแม่วุ่นวายตุ๋นไก่ให้กินตั้งหลายหม้อ” กฤษณะแกล้งหยิกแก้มลูกแรงๆ ตัวก็โตไม่ได้น่ารักเหมือนเด็กๆ ยังทำท่าทางประหลาดให้เพื่อนหัวเราะอีก
“ผีมันเด็กแต่ฝีมือการหลอกมันไม่เด็กนะพ่อ ลองพ่อไปเจอแบบผมมีหวังช็อกตาตั้งคาห้องน้ำไปแล้ว”
“แล้วเอ็งไม่ช็อกเรอะ ทำมาคุย โทรไปอ้อนให้แม่รีบกลับ ไม่กล้าอยู่บ้านคนเดียว มันน่าจับไปนอนกินนมใหม่นะแบบนี้ เอาเปลไหมลูก เอ่เอ๊ๆ”
“โหย พ่อ! เกินไปๆ ไม่ได้ขนาดนั้นสักหน่อย ไอ้พวกนี้มันไม่โดนมันก็หัวเราะออกสิ ไม่เชื่อถามเลย ตอนนั้นมีใครไม่กลัวบ้าง ขนาดไอ้สิงยังอุ้มแฟนวิ่งหนีผีเลย” ชวินรีบโยนไปทางเพื่อนบ้าง เขาไม่ได้กลัวคนเดียว เพียงแค่โดนหนักอยู่คนเดียวเลยอาการหนักสุด
“ก็...ตอนนั้นแฟนอยู่ด้วย เป็นห่วงแฟนไง”
“พอๆ ไหนเล่ามา ตกลงมีอะไร มันเรื่องใหญ่ขนาดจะไปรบกวนพระอาจารย์เลยเหรอ” กฤษณะถามจบ สามหนุ่มก็เริ่มช่วยกันเล่าเรื่องต่างๆ ที่ได้ประสบมากับตัว ส่วนคนที่เจอมาหนักที่สุดกลับเอ่ยถึงน้อยที่สุด เขามีความเชื่อส่วนตัวว่าการพูดถึงเออีซีบ่อยๆ จะช่วยเพิ่มพลังให้กับมัน ถ้าต้องเจอกันอีกครั้งหน้าอาจจะหลอกหนักกว่าเดิม
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 14-07-2019 22:03:01
หลังจากทุกคนผลัดกันเล่าเรื่องจนจบ ผู้อาวุโสเพียงคนเดียวในห้องก็นิ่งเงียบไป เขาเองก็ไม่คิดว่าสิ่งที่ลูกและเพื่อนไปเจอมาจะหนักหนาขนาดนี้ โชคดีที่ลูกชายเขาไม่เป็นอะไรมาก
“เนี่ย ขนาดพ่อฟังยังอึ้งเลย” ชวินพูดข่มพ่อตัวเองที่ยกกาแฟดื่มจนหมดแล้วเมื่อฟังจบ นั่งอึ้งไปเลย
“...ก็งั้นๆ แล้วนี่คือยังไม่ได้เปิดกล้องดู”
“ยังครับ โบ้มันให้รอก่อน ช่วงนี้มันไม่ว่างมาค้างด้วย” สิงหาตอบแทนโบ้ที่ไม่สามารถส่งเสียงได้เพราะทำงานอยู่ แต่ยังฟังบทสนทนาของทุกคนตลอดเวลา
“พ่อว่าไงอะ มีทางไล่ผีเปล่า พระหรือซินแสก็ได้”
“ฮื่อ พระอาจารย์ท่านไม่ยุ่งเรื่องพวกนี้หรอกน่า เรื่องแบบนี้ต้องหาพวกหมอผี คนทรงเจ้าอะไรพวกนั้น” เขาส่ายหน้าให้ลูก แม้เรื่องมันจะใหญ่แต่จะให้พระชั้นผู้ใหญ่แบบนั้นมาไล่ผีเนี่ยเหรอ ไม่มีใครเขาทำกันหรอก
“แต่พ่อแน่ใจนะว่าตอนสร้างไม่มีเด็กตายที่ตึกเราน่ะ”
“เอ็งก็คอยคุมงานอยู่ มีไม่มีจำไม่ได้หรือไง อีกอย่างพ่อว่ามันไม่น่าเกี่ยวกับตึกนะ พวกเราคงกลัวกันจนหลงทิศกันหมดแล้วใช่ไหมเนี่ย” เขามองสบตาเพื่อนลูกไล่ไปทีละคน แต่ไม่มีใครดูจะเข้าใจความหมายที่สื่อถึงเลย
“หาว่าผีคือใครมันยาก หาว่าทำไมมันสิงอยู่ในตู้ง่ายกว่า” เขาเฉลยเมื่อทุกคนนิ่งเงียบ
“.....จริงด้วย ทำไมมันชอบอยู่ในตู้” สิงหานึกทวนแล้วพบว่าจริง ในเมื่อตู้มีผี จะมัวเสียเวลาว่าผีมาจากไหนทำไมในเมื่อไม่รู้จักผี หาว่าตู้มาจากไหนง่ายกว่า
“แต่มันตู้บิวท์อินนะ ไม่ใช่พวกตู้เก่าอะไร ผมสั่งบิวท์อินให้สิงมันเอง” ชวินไม่คิดว่าตู้จะมีผี เพราะมันสั่งทำขึ้นไม่ใช่ของมือสอง
“ก็นั่นล่ะ ไปดูที่ร้านนั้นเลย ตู้ทำจากไหน ไม้ของตู้มาจากไหน ตามตู้ไปเดี๋ยวเจอเอง” กฤษณะยกข้อมือดูเวลา เห็นภรรยาที่แต่งตัวเสร็จแล้วเดินมาผ่านหน้าห้องไปก็รู้ว่าได้เวลาออกไปธุระแล้ว
“ทำไมพวกเราคิดกันไม่ได้วะเนี่ย” เต้บ่นความโง่ของตัวเอง เข้าถ้ำผีตั้งหลายรอบดันคิดไม่ออก พาตัวเองไปซวยแท้ๆ
“เรามัวแต่จะไล่ผีไง หาแค่ว่าผีคือใคร ไม่ได้คิดว่ามันมาจากไหน” สิงหาตอบกึ่งบ่นตัวเอง ตอนแรกก็มีคนเสนอให้เอาตู้ออกเหมือนกัน แต่เขาคิดว่ามันไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา ไม่ได้คิดตามรอยตู้เลย คิดแต่จะไล่ผีออกไปอย่างเดียว
“กูว่าเรามัวแต่กลัวผีขึ้นสมองมากกว่า” ชวินรู้สึกแย่ที่สุดในสามคน เขามั่นใจมากว่าไม่เกี่ยวกับตู้ แต่พอมันอาจเกี่ยวเลยรู้สึกหงุดหงิด ในใจลึกๆ ยังคิดค้านอยู่ ถ้ามันอยู่แค่ในตู้จะไม่ว่าอะไรเลย นี่มันเพ่นพ่านทั่วห้องแล้ว จะใช่เพราะตู้จริงๆ เหรอ
“ตกลงไปตามร้านบิวท์อินก่อน ได้เรื่องยังไงมาเล่าให้พ่อฟังด้วย พ่อออกไปทำงานก่อนล่ะ” ผู้ใหญ่ที่ชี้ทางสว่างให้แก๊งล่าผีเดินจากไปนานแล้ว สามหนุ่มยังนั่งนิ่งนึกทบทวนความทรงจำตัวเองว่าเคยมีสักครั้งไหมที่คิดจะไปตามรอยตู้บิวท์อิน
“ทำไมเราไม่เคยไปตามตู้เลยวะ ตามแต่ผี ทำไมโง่ได้พร้อมเพรียงกันสุดๆ” เต้งงกับความโง่ของทุกคนรวมทั้งตัวเอง
“นั่นดิ ไอ้สิงมึงอะ ก็รู้ตั้งแต่แรกว่าผีมาจากตู้ ทำไมถามกูแต่ว่ามีคนตายในห้องไหม ทำไมไม่คิดถึงตู้ก่อนวะ” ชวินโบ้ยให้เพื่อนเจ้าของความคิดตามหาผี แต่สิงหาใช่ว่าจะยอมรับ
“มึงเลยไอ้เหี้ย ห้องกูทุกห้องมึงเป็นคนแต่งให้ ตู้นั่นมึงก็สั่งทำ ไปเอาไม้อะไรมาทำให้กูวะ”
“มิน่าผีตามแต่ไอ้ชวิน มึงไปตัดบ้านใครมาทำตู้ใช่ไหม” เต้ขยับเบียดกับสิงหา แกล้งให้ชวินกลัวเล่น แล้วก็ไม่ผิดหวังเมื่อเพื่อนที่นั่งคนเดียวย้ายฝั่งมานั่งแทรกกลาง
“ไอ้พวกเหี้ย กูไม่ใช่ช่างไม้ แค่สั่งทำ...แม่ง พอพ่อบอกกูก็เหมือนจะนึกอะไรได้เลยว่ะ”
“อะไร/อะไร”
“เด็กเออีซีนั่นไง...กูว่ากูเคยเจอจริงๆ ด้วย ถ้าเป็นเด็กคนเดียวกับที่กูคิดน่ะนะ....แต่แม่ง น้องมันตายแล้วเหรอวะ” ชวินหน้าสลดลงเมื่อนึกไปถึงใครบางคนที่เคยได้รู้จักกัน
“ร้านที่ว่าอยู่แถวไหน ออกไปดูกันเลยดิ กูโดดงานทั้งแล้ว” เต้ชวนเพราะไหนๆ วันนี้ก็ว่างทั้งวัน สิงหาช่วงนี้ก็รับหน้าที่เฝ้าร้านก่อนเริ่มถ่ายหนังสั้นอีกสองอาทิตย์
“ไอ้โบ้ มึงว่าไงล่ะ ทำเงียบนะมึง สายก็ไม่ตัด” ชวินมองเพื่อนในหน้าจอโทรศัพท์ นั่งเงียบฟังคนอื่นคุยกัน งานยุ่งก็แทนที่จะทำงานแล้วค่อยมาเสือกย้อนหลังก็ได้
“เออๆ กูคุมเด็กซ้อมอยู่ พวกมึงไปกันเลย แล้วไม่ต้องโทรมาเล่านะ กูอยู่ในป่า ไม่อยากรู้” โบ้พูดจบก็รีบตัดสายไปทันที เขาต้องทำหน้าที่คุมเด็กนักกีฬาโรงเรียนมาเข้าค่ายฝึกซ้อมร่วมกับโรงเรียนอื่นโดยทำการติดต่อค่ายทหารเอาไว้เพื่อขอยืมสถานที่พัก และรอบบริเวณก็มีแต่ต้นไม้....เขาไม่พร้อมฟังการตามรอยผีครั้งนี้เท่าไร เอาไว้กลับเข้าเมืองค่อยให้เพื่อนเล่าให้ฟัง
สามหนุ่มอาศัยรถของชวินมายังสถานที่ผลิตเฟอร์นิเจอร์บิวท์อิน เดิมทีที่คอนโดฯ มีการจ้างงานตกแต่งแบบเหมากับบริษัทฯ ที่มีร่วมงานกันประจำอยู่แล้ว แต่ห้องของสิงหาเป็นการตกแต่งเพิ่มเติมภายหลังพร้อมๆ กับห้องของชวินเอง ชวินเลยเลือกใช้อีกบริษัทฯ ที่รับงานหน่วยเล็กกว่าแต่คุณภาพไม่เล็กเลย ปกติก็คุ้นเคยกันดีเพราะบางทีก็แนะนำให้ญาติให้เพื่อนประจำ งานละเอียด มีงานไม้แท้ให้เลือกใช้ วัสดุมีคุณภาพ ทำงานเร็วไม่เบี้ยวงาน ชวินขับรถไปที่บริษัทฯ โดยไม่ได้โทรไปบอกก่อน เขาขับรถเข้าซอยเลี้ยวเข้าไปทางประตูข้าง สำหรับรถบรรทุกขนสินค้าเข้าออกจากโกดัง สายการผลิตและโกดังจะอยู่ด้านหลังของอาคารสองชั้นเล็กๆ นี้
“ทำไมมันดูเงียบๆ วะ เขาหยุดหรือเปล่า” สิงหามองผ่านประตูเข้าไปข้างใน ไม่เห็นมีคนเลยแม้แต่คนเดียว
“ประตูเปิดอยู่นะ ไม่ปิดหรอก บริษัทฯ มันเล็กไง สงสัยกิจการไม่ค่อยดี” เต้สำรวจแล้วน่าจะเปิดทำการอยู่ ไม่งั้นคงปิดประตูไปแล้ว แต่ทำไมไม่มียามเฝ้าหน้าประตูเลย
“เออ แต่...โกดังหายไปไหนวะ กูจำได้ว่ามันอยู่ติดประตูเลยนะ” ชวินมองบรรยากาศเงียบเหงากว่าที่เขาจำได้ ไม่ได้แวะมานานแล้วอะไรๆ ก็เปลี่ยนได้ แต่โกดังสินค้าหายไปไหน ไม่เห็นเฟอร์นิเจอร์สักชิ้นเลย
“เขาย้ายแล้วหรือเปล่า ใช่บริษัทฯ เดิมที่มึงจ้างไหม อ่านป้ายดูดิ๊” เต้ที่นั่งคู่คนขับชี้ให้ชวินอ่านป้ายบริษัทฯ ดูจากภายนอกที่นี่ไม่น่าใช่บริษัทฯ รับทำเฟอร์นิเจอร์บิวท์อินเลย
“.....ไม่ใช่ว่ะ” นี่ไม่ใช่ชื่อบริษัทฯ ที่เขารู้จัก
“เอาไงล่ะ มาถึงแล้ว ลงไปถามคนแถวนี้ดีไหมว่าเขาย้ายไปไหน” สิงหาเสนอ ชวินเลยขับรถตรงเข้าไปในซอย พยายามมองหาคนผ่านไปผ่านมาแต่ช่วงเที่ยงแดดร้อนๆ
“พี่ครับๆ ขอโทษนะครับ ผมขอถามอะไรหน่อย” ชวินรีบจอดรถเปิดกระจกเรียกวินมอเตอร์ไซต์ที่ขับผ่านมา
“ครับ ว่าไง”
“บริษัทฯxxxx ที่เขารับทำบิวท์อิน เมื่อก่อนเขาอยู่ตรงนั้นน่ะครับ ตอนนี้ไปไหนแล้วเหรอ”
“อ๋อ ย้ายไปท้ายซอยโน่นเลย ลึกหน่อยนะ”
“เขายังทำอยู่ใช่ไหมพี่ ยังไม่เจ๊ง”
“ทำอยู่ๆ แต่เล็กลง ทำที่บ้านเขาเอง”
“ผมจ้างพี่ขี่นำไปหน่อยได้ไหม ผมไปไม่ถูก”
“ได้ๆ” วินมอเตอร์ไซต์รีบกลับรถตัวเองแล้วขี่นำเข้าไปในซอย ที่บอกว่าลึกคือเกือบสุดซอยและเลี้ยวหลายรอบ โชคดีที่ชวินให้คนนำเข้ามา หลังจ่ายค่าจ้างเรียบร้อยทั้งสามคนยืนมองป้ายเล็กๆ หน้าโกดังขนาดใหญ่ ท่าทางกิจการจะไม่ดีเลยลดขนาดลงเป็นร้านขายเฟอร์นิเจอร์เท่านั้น มองจากประตูใหญ่เข้าไปเห็นโต๊ะตู้เตียงตั้งโชว์อยู่เต็มไปหมด มีป้ายบอกราคา แต่มองดูดีๆ ก็ยังมีเฟอร์นิเจอร์ที่ไม่ใช่แบบสำเร็จพร้อมขายกำลังขึ้นโครงอยู่ น่าจะมีลูกค้าสั่งทำ รายละเอียดและความสวยงามของงานเทียบเท่างานตามศูนย์การค้าใหญ่ๆ ได้เลย
ชวินเดินนำเข้าไปหาคนงานในร้านที่กำลังเลื่อยไม้อัด เสียงฝีเท้าที่เข้ามาใกล้ทำให้หนุ่มร่างผอมเงยหน้าขึ้นมอง
“มาสั่งของเหรอครับ ติดต่อตรงนั้นได้เลยนะครับ หรือเดินชมก่อนก็ได้ มีที่ทำเสร็จแล้วตรงโน้น” เขาชี้มือไปทางด้านหลัง ตู้คอนเทนเนอร์หนึ่งตู้มีป้ายติดไว้ว่าสำนักงาน
“ผมมาหาลุงโชค อยู่ไหมครับ” ชวินถามถึงเจ้าของบริษัทฯ ที่เขายังจำชื่อได้ ชายแก่อายุมากกว่าพ่อเขา รูปร่างใหญ่แต่ใจดี
“มาหาพ่อเหรอครับ อยู่ในบ้าน เดี๋ยวผมไปตามให้ ให้บอกว่าใครมาหาครับ” คนที่ชวินคิดว่าเป็นคนงานกลับเป็นลูกชายเจ้าของร้าน
“บอกว่าชวินแวะมาหา เคยเป็นลูกค้าประจำนานแล้ว”
“ได้ครับ พี่ไปรอในสำนักงานก็ได้ ตรงนี้ฝุ่นมันเยอะ” ชายหนุ่มที่ชวินคิดว่าเป็นคนงาน ที่แท้คือลูกชายเดินไปสั่งงานลูกน้องให้มาทำต่อแล้วเดินไปทางบ้านหลังใหญ่ สามหนุ่มมองหน้ากันแล้วเดินไปยืนรอหน้าสำนักงานเพราะไม่อยากถือวิสาสะเปิดเข้าไปเอง
รออยู่ไม่น่านชายหนุ่มคนเดิมก็เดินมาตะโกนเรียกพวกเขาให้ตามเข้าไปที่บ้าน ทุกคนค่อยโล่งอกที่มาถูกที่จริงๆ เสียที แต่ลึกๆ ก็ตื่นเต้นกับสิ่งที่กำลังจะได้รู้หรืออาจจะไม่รู้อะไรเลยก็ได้ ทั้งเต้และสิงหาไม่ได้สังเกตว่าชวินเงียบขรึมลงตั้งแต่มาถึง ตั้งแต่จอดรถจนเข้ามาด้านใน ชวินพยายามกวาดตามองหาคนที่เคยรู้จัก...เด็กเล็กๆ คนหนึ่ง แต่ก็ไม่พบ....เสียงที่เคยพูดกับเขานานมาแล้ว กับเสียงในคืนนั้นเริ่มซ้อนทับกัน เขาอยากปฏิเสธว่าไม่จริง ไม่ใช่ แต่...เด็กคนนั้นอยู่ไหนกัน
ในห้องรับแขกบนโซฟามีชายร่างผอมนั่งรออยู่ เมื่อเห็นชวินเขาก็ยิ้มอย่างดีใจที่ลูกค้าเจ้าใหญ่เจ้าเก่าแวะเวียนมาหา บางทีอาจจะมีงานใหม่มาให้เหมือนเดิม
“สวัสดีครับลุงโชค จำผมได้ไหมครับ”
“สวัสดีครับๆ นั่งเลยนั่งๆ จำได้สิครับ คุณชวินเจ้าสัวน้อยไง ลุงขาไม่ค่อยดีเดินมากไม่ได้เลยต้องให้เดินมาถึงบ้าน ขอโทษด้วยนะหนุ่มๆ” โชครับไหว้เด็กรุ่นลูกทั้งสามคน บอกให้ทวีลูกชายเอาน้ำเอาขนมมาเสิร์ฟแขก
“ไม่เป็นไรครับ ผมมารบกวนถึงที่ก็เกรงใจแล้ว” สิงหากล่าวอย่างเกรงใจ แต่ทวีเดินไปแล้ว
“ลุงสบายดีไหมครับ ทำไมผอมจนผมเกือบจำไม่ได้”
“ก่อนนี้ป่วยนิดหน่อย ตอนนี้แข็งแรงแล้วแต่ขามันเคยหัก พอหายก็เดินไม่ค่อยไหว คุณชวินมาหาถึงที่ มีงานอะไรอีกหรือเปล่า เห็นร้านเล็กๆ แต่ยังรับงานไหวนะ”
“เอ่อ...ตอนนี้ยังครับ พอดีผมมีเรื่องอยากถามคุณลุงหน่อย” ชวินรู้สึกอึดอัดที่พูดทำลายความหวังของคนตรงหน้า เขารับรู้ได้ถึงความยากลำบากกว่าเดิม กิจการคงไม่ดีเท่าเมื่อก่อน ประกายแห่งความหวังในตาถูกส่งมาอย่างชัดเจน
“อ้อ แหม ลุงก็นึกว่าจะได้งานใหญ่นะเนี่ย ไม่เป็นไรๆ แต่ถ้ามีงานนึกถึงลุงบ้างนะ งานยังเนี้ยบเหมือนเดิม มีอะไรอยากถามพูดมาได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ” โชคเสียใจนิดหน่อยที่ความหวังดับวูบ แต่อย่างน้อยก็ยังมีคนนึกถึง วันข้างหน้าอาจจะมีงานมาให้ก็ได้
“คือ...ประมาณสองปีก่อนผมเคยจ้างลุงทำบิวท์อินให้ห้องผมที่คอนโดฯ กับห้องเพื่อน ลุงจำได้ไหมครับ” เกือบเจ็ดปีที่บ้านสิงหาจากไปในช่วงที่คอนโดฯ ยังสร้างไม่เสร็จ หลังจากสร้างเสร็จแล้วเขาก็ไม่ได้กลับมาดู ห้องนอนที่ตั้งใจจะทำเป็นห้องทำงานจึงไม่ได้รีโนเวตตามที่สิงหาสั่งไว้ตั้งแต่ซื้อเพราะชวินไม่แน่ใจว่าเพื่อนจะกลับมาอยู่ที่นี่อีกหรือเปล่า ถ้าต้องการขายคอนโดฯ ห้องที่มีสองห้องนอนจะขายได้ง่ายกว่าเขาเลยไม่ได้รีโนเวตตามความต้องการสิงหา จนเมื่อสิงหาบอกให้ทำเพราะว่ามีแพลนจะกลับมาจึงได้เริ่มรีโนเวตห้องใหม่ พร้อมกับห้องของชวินที่อยากตกแต่งใหม่ด้วย
“....จำได้สิ จำได้” เสียงพูดของลุงโชคแหบพร่าอยู่ในลำคอ เขาจำได้...ไม่มีวันลืม มือเหี่ยวย่นที่เต็มไปด้วยริ้วรอยสั่นเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเรื่องบางอย่างขึ้นมา
“คือ ผมอยากรู้ว่าตู้หนังสือที่เคยสั่งบิวท์อินไป มัน....มีอะไรผิดปกติไหมครับ” ชวินไม่ได้สังเกตเห็นอาการผิดปกตินี้ แต่สิงหากับเต้มองเห็น ทั้งสองคนสบตากัน รู้สึกว่ามาถูกที่แล้ว
“พวกคุณหมายความว่าไง จะบอกว่าเราทำของไม่ดีส่งขายเหรอ” ทวีวางถาดใส่แก้วน้ำลงบนโต๊ะ แล้วรีบไปยืนข้างพ่อ ท่าทางพร้อมช่วยเหลือและปกป้องเต็มที่
“ไม่ใช่ๆ ไม่ใช่แบบนั้น อืม....งั้นผมถามเรื่องอื่นก่อน ผมจำได้ว่าตอนมาที่นี่ หมายถึงตรงบริษัทฯ เดิมที่หน้าซอยน่ะครับ ลุงมีคนงานเป็นพม่าคนหนึ่งกับลูกชายตัวเล็ก ผมจำชื่อเด็กไม่ได้แล้ว ตอนนี้ยังอยู่ไหมครับ ผมไม่เห็นเลย”
“......ไม่อยู่แล้วล่ะ ไม่อยู่ทั้งคู่เลย” โชคก้มหน้าหลบตาคนถาม ทวีลูบหลังพ่อเบาๆ อีกมือนวดหน้าอกพ่อด้วยความเป็นห่วง
“ผมว่าพอแค่นี้ดีกว่า พ่อผมเป็นโรคหัวใจ อย่าถามต่อเลยครับ”
“แต่ว่า....” ชวินอยากถามต่อ แต่ก็กลัวคนตรงหน้าจะเป็นอะไร ลูกชายลุงโชคพยายามกระซิบปลอบพ่อตัวเองเสียงเบา
“แสดงว่ามีเรื่องอะไรใช่ไหมครับ....เรื่องแปลกๆ...เกี่ยวกับตู้” โชคถามเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน
“ใช่ครับลุง ผมเป็นเจ้าของห้องที่มีตู้นั้นอยู่” สิงหาตอบในฐานะเจ้าของ เรื่องนี้มีลับลมคมในบางอย่าง และสองพ่อลูกนี้ก็รู้ด้วย
“พ่อครับ พ่อไปพักเถอะ เดี๋ยวผมคุยต่อเอง พ่อไม่ต้องพูด” ทวีพยุงโชคลุกขึ้น
“....พูดกับคุณเขาดีๆ นะ เราผิดนะลูก อย่าโกหกนะเข้าใจไหม”
“ครับๆ ผมพาพ่อไปนอนในห้องนะ ไม่เครียดนะเดี๋ยวความดันขึ้น เอายาไหม” ลูกชายช่วยประคองพ่อที่เดินกะเผลกขึ้นไปบนบ้านชั้นสอง ปล่อยสามหนุ่มนั่งรอที่ห้องรับแขก
สิงหามองเพื่อนสนิทที่เอาแต่นิ่งเงียบ สองมือกำแน่น เคร่งเครียดผิดปกติ
“มึงเป็นอะไรหรือเปล่า”
“กูจำเด็กนั่นได้แล้ว...กูว่าใช่...เมื่อก่อนเคยวิ่งเล่นช่วยพ่อทำงานที่นี่แหละ เป็นคนงานพม่า ลูกชายอายุแปดเก้าขวบ ตัวขาวๆ คอยวิ่งเอาน้ำมาเสิร์ฟ....เหี้ย แม่ง กูพยายามมองหาแล้วนะ แต่ไม่เจอเลย กูไม่อยากให้เป็นเด็กนั่นเลยว่ะ”
“คุณหมายถึงพยูเหรอ” ทวีลูกชายลุงโชคเดินกลับมานั่งแทนที่พ่อ
“ใช่ๆ พยู เมื่อก่อนเคยล้อว่าชื่อเหมือนพยูนบ่อยๆ” ชวินอมยิ้ม นึกถึงเด็กที่ครั้งหนึ่งเคยเกาะขาพ่อส่งยิ้มอายๆ แนะนำตัวเองว่าชื่อพยู...แปลว่าขาว
“มันตายแล้ว ทั้งพ่อทั้งลูกนั่นแหละ”
“เหี้ย!....โทษที” เต้หลุดปากออกมาเมื่อคนเล่าไม่เกริ่นนำให้ได้เตรียมใจกันเลย
“เล่าได้ไหม” สิงหาถาม
“คุณต้องบอกมาก่อนว่ามาทำไม ถามถึงพยูทำไม”
“ห้องทำงานผมมีตู้หนังสือบิวท์อินจากที่นี่ ผมอยู่ได้เกือบปีแล้ว แรกๆ ตู้มันก็แค่เปิดเองได้ มีเสียงเปิดนั่นนี่ แต่ล่าสุดเราเห็นเด็กคนหนึ่ง ก็ผีเด็กนั่นล่ะ เอาเป็นว่าทำจนผมอยู่ห้องตัวเองไม่ได้ ชวินก็เพิ่งออกจากโรงพยาบาลเพราะโดนหนักกว่าเพื่อน อาจจะเพราะมันรู้จักเด็กคนนั้นก็เลยหนักหน่อย” สิงหาเป็นคนเล่าเอง เพราะชวินมัวแต่นั่งก้มหน้า มือข้างหนึ่งกุมมือตัวเองแน่น มือข้างนั้นที่ผีเด็กเคยจับมันในห้องน้ำ
“ผมขอร้องอะไรสักอย่างก่อนที่ผมจะเล่าได้ไหม”
“ถ้าไม่เกินไปก็ได้ พวกเรามาที่นี่แค่อยากรู้เด็กนั่นต้องการอะไรแค่นั้น” สิงหามองหน้าเพื่อนที่พยักหน้าตอบรับเช่นกัน
“ถ้าฟังจบแล้วพวกคุณอย่าเอาผิดกับพ่อผม ที่พ่อทำไปเพราะไม่มีทางเลือกและไม่คิดว่าจะมีปัญหาอื่นตามมา”
“ก็....ถ้าไม่ร้ายแรงผิดกฎหมายก็โอเค เล่ามาเถอะ”
“ที่บริษัทฯ เก่าพวกคุณคงเคยเห็นกันมาแล้ว ด้านหลังจะมีโกดังไว้กินสินค้าที่สำเร็จพร้อมนำไปติดตั้ง ปกติพยูกับพ่อจะนอนเฝ้าโกดัง จริงๆ มันมีห้องพักเล็กๆ ข้างหลังให้นอนแต่เด็กมันก็ชอบมานอนเล่นกับพ่อในโกดัง เดินทำตัวเป็นยามน้อยตรวจรอบๆ...แล้วคืนหนึ่ง...มันก็มีขโมยจะเข้ามา ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในคืนนั้นเพราะผมกับพ่อนอนกันที่นี่ เรารู้ตัวอีกทีตอนมีคนมาเรียกบอกว่าไฟไหม้โกดัง กว่าไฟจะดับของในโกดังก็ไหม้เกินครึ่ง น้าโพนพ่อพยูโดนทุบตายอยู่ข้างหลังโกดัง เราเจอศพตอนไฟดับหมดแล้ว ส่วนพยู....ตายอยู่ในตู้หนังสือของคุณ ชั้นล่างสุด....เด็กมันคงเข้าไปแอบ พอควันไฟมันเยอะก็ขาดอากาศหายใจ พยูมันซื่อ พ่อมันคงบอกให้แอบไว้ พอควันเยอะมันก็ยิ่งไม่กล้าออกมา ตอนนั้นลูกค้าที่รู้ข่าวก็ไม่ยอมรับของที่ทำเสร็จแล้ว บางคนก็ขอเงินคืนครึ่งหนึ่งหรือไม่ก็ต้องทำใหม่ส่งให้ เครื่องมือบางอย่างก็โดนขโมยไปบางอย่างก็พัง ไฟมันลามไปบ้านข้างๆ ต้องเสียเงินให้เขาอีก พ่อผมเกือบจะฆ่าตัวตายแล้ว เราไม่มีทางเลือก อะไรทำเงินได้ก็ต้องเอาไว้ก่อน ตอนนั้นตู้ของคุณมันถึงกำหนดส่งพอดีเราเห็นว่ามันไม่เสียหายอะไรก็เลยเอาไปติดตั้งให้ อย่างน้อยก็จะได้มีเงินก้อนมาหมุน พ่อผมไม่ได้ตั้งใจ แต่มันจำเป็น ผมขอโทษแทนพ่อด้วยนะครับ” ทวียกมือไหว้สิงหาและชวิน เขาร้องไห้ทุกครั้งเมื่อนึกถึงเด็กตัวเล็กที่เคยวิ่งเล่นสร้างเสียงหัวเราะให้คนงาน แรงงานต่างด้าวที่ซื่อสัตย์ขยันขันแข็ง ทั้งสองคนไม่มีญาติที่นี่ เขากับพ่อเลยช่วยจัดงานศพเล็กๆ ให้
“.....แม่ง ไม่รู้จะพูดอะไรเลยว่ะ” เต้ฟังแล้วได้แต่สงสารคนตาย รู้สึกไม่ดีที่เอาตู้ที่มีคนตายมาขายให้เพื่อนเขา แต่ก็รู้สึกสงสารลุงโชคที่ต้องเจอปัญหานี้อีก
“กูเคยมานั่งคุยเรื่องแบบบ่อยๆ บางทีก็ซื้อของเล่นมาฝากเด็กมัน ช่วงนั้นมาบ่อยจนสนิท เวลามาถึงพยูก็จะวิ่งเอาน้ำมาให้ เขย่ามือแล้วก็...ไปเล่นกันเถอะ....ใช่...ทำไมเพิ่งจะจำได้วะ” ชวินนวดหัวตา เช็ดน้ำตาตัวเองออก เพราะถูกควันไฟผิวเลยดำๆ แปลกๆ รองเท้าไม่ใส่ แต่...เด็กมันก็ยังจำเขาได้ จำว่าเคยซื้อของเล่นมาให้ เคยเล่นด้วยกัน มันไม่ได้ตั้งใจหลอก แค่วิ่งมาหาเหมือนทุกครั้ง
“น้องมันไม่รู้ตัวหรือเปล่าว่าตายแล้ว” สิงหาฟังแล้วได้แต่เดาถึงความเป็นไปได้
“ก็อาจจะ คงจำชวินได้เลยมาหาแต่มัน” เต้ลูบไหล่เพื่อนเบาๆ เรื่องนี้คงสะเทือนใจมันมาก อาจจะไม่ได้สนิทอะไรกับเด็กที่ตาย แต่เป็นความสงสารในความบริสุทธิ์ของเด็กคนหนึ่ง เพราะไม่รู้ว่าตายแล้ว พอเห็นคนรู้จักเลยทำอะไรแบบเดิม
“แล้วเราจะทำยังไงต่อดี” สิงหาเองก็เริ่มไปต่อไม่ถูก รู้สึกสงสารเด็กที่ไม่เคยเห็นหน้าเช่นกัน
“ความจริงที่เราย้ายมาทำตรงนี้ไม่ใช่แค่เพราะขาดทุนตอนไฟไหม้อย่างเดียวนะ...แต่เราอยู่ที่นั่นต่อไม่ได้” ทวีเอ่ยขึ้นมาขัดจังหวะสามหนุ่มที่กำลังช่วยกันวางแผนขั้นต่อไป
“อย่าบอกนะว่าเด็กพยูนั่นก็มาหลอกที่นี่เหมือนกัน” เต้รีบถาม
“ดึกๆ บางคืน...ที่นั่น...จะได้ยินเสียงคนทุบประตู เสียงตะโกน...เสียงพ่อของพยู”
—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
เริ่มหัวข้อโดย: @rnon ที่ 14-07-2019 22:37:13
เด็กน้อยคงเหงา คงอยากเล่นกับชวิน อยากคุยด้วยเท่านั้นเอง
เอาล่ะสิ พอรู้แล้วจะทำไงต่อดี
:ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 14-07-2019 22:46:18
ทั้งพ่อทั้งลุกเลยหรอ
พยูเดียวก็นอนไม่ได้แล้วง่าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 14-07-2019 23:06:17
เริ่มหัวข้อโดย: janehsih ที่ 14-07-2019 23:14:43
แต่ก็ขนลุกตอนท้าย โอ้ยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 14-07-2019 23:20:48
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 14-07-2019 23:43:26
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 14-07-2019 23:44:18
เริ่มหัวข้อโดย: Funnycoco ที่ 15-07-2019 00:24:12
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 15-07-2019 00:50:31
ทำบุญให้เขาซะนะ TT
เริ่มหัวข้อโดย: JaikOrn ที่ 15-07-2019 00:51:59
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 15-07-2019 01:34:55
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 15-07-2019 02:16:40
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 15-07-2019 02:50:49
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 15-07-2019 06:35:46
น้องเสียไปแล้วแก้ไขไม่ได้พี่ๆ คงต้องไปช่วยเหลือน้องพยูแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 15-07-2019 07:36:51
เริ่มหัวข้อโดย: kikie26 ที่ 15-07-2019 08:02:33
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 15-07-2019 10:08:35
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 15-07-2019 11:37:45
พี่สิงหล่อจัง อยากได้แฟนแบบนี้
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 15-07-2019 12:43:40
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 15-07-2019 12:51:43
เริ่มหัวข้อโดย: suginosama ที่ 15-07-2019 13:16:23
น้องน่าสงสารสุดๆค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 15-07-2019 15:11:08
เค้าสงสารพยู
สงสารลุงโชคด้วย
สงสารชวินด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: www.maxdevil ที่ 15-07-2019 22:21:10
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 15-07-2019 22:42:30
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 15-07-2019 23:06:22
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 16-07-2019 00:25:02
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 16-07-2019 06:14:23
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 16-07-2019 08:40:51
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 16-07-2019 09:14:56
ส่วนที่โรงงานทำเฟอร์นิเจอร์พ่อของน้องคงอาจจะรอน้องพยูอยู่ก็ได้
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 16-07-2019 10:11:12
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 16-07-2019 11:11:38
เริ่มหัวข้อโดย: zeit ที่ 16-07-2019 13:05:38
พอเจอคนรู้จักก็เลยชวนเล่นด้วย
Sent from my HMA-L29 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 16-07-2019 14:02:34
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 16-07-2019 16:07:29
:3123: :pig4: :3123:
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 16-07-2019 17:33:07
น้องกับพ่อคงรอคอยกันและกันอยู่
คงต้องเชิญวิญญาณน้องมาที่โกดัง ให้เจอกับพ่อ จะได้สงบทั้ง 2 ดวงวิญญาณ
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 16-07-2019 22:12:37
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 16-07-2019 22:54:11
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 17-07-2019 01:54:17
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 17-07-2019 03:26:15
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 17-07-2019 10:41:27
เด็กน้อยและพ่อน่าสงสารมากเลย พ่อก็คงตามหาลูก
ทีนี้จะทำไงกันต่อล่ะ พยูอาจยังไม่รู้ตัวว่าจากโลกจริงๆ ก็ได้
ตลกชวิน ดูทำเคืองพ่อสิ แล้วพ่อก็เอ็นดูลูกมากเลยนะ
แล้วทีมเพื่อนแต่ละคน คือ ทุ่มเทมากค่ะ เพื่อการนี้
วุ้ยยย ปิงน่ารัก ทำไมเค้าไม่สงสารคนอดอาหารใช่ไหม
ทำคุณสิงหลงแล้วหลงอีก อยากได้กำลังใจก้อนใหญ่ด้วย
สองสาวนั้นก็เป็นบ้าหรอ ป่วนเหลือเกินนะ ไม่เลิกรา
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 17-07-2019 13:29:45
โอ้ยยย คุณพ่อค่าตัวแพงจริงๆ จ้า 5555
ก่อนหน้านั้นหลอนกันสนุกเลย -_-
เริ่มหัวข้อโดย: baka_bunny ที่ 17-07-2019 13:42:04
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 17-07-2019 20:31:15
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 17-07-2019 22:47:20
สงสารพยูๆๆๆ
โถ่ๆๆๆๆๆ
พ่อก้ต้องหาลูกแน่เลยอะ
แง้ๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Cheese[C]ake ที่ 19-07-2019 00:49:21
เริ่มหัวข้อโดย: KizzllKizz ที่ 19-07-2019 00:57:35
:ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: Cheese[C]ake ที่ 20-07-2019 13:47:37
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 21-07-2019 15:55:16
19. Miss You
บนชั้นสองของร้านทีไทม์กลายเป็นห้องประชุมชั่วคราวของสามหนุ่ม หลังจบภารกิจตามหาที่มาของตู้ เรื่องที่ได้รับรู้มากเกินกว่าจะปรับความรู้สึกได้ในเวลานี้ ตอนแรกที่ได้รับรู้เรื่องของลุงโพนกับพยู ทุกคนโดยเฉพาะชวินอยู่ในอาการเศร้าซึมด้วยความสงสารในชะตากรรมสองพ่อลูก แต่เมื่อฟังเรื่องราวต่อจากนั้นพวกเขาก็เริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าความสงสารที่มีให้จะกลบความกลัวไปได้หรือเปล่า บางที...อาจกลัวมากขึ้นกว่าเดิม
“เฮ้อ...หนีผีลูกมาเจอผีพ่อ ทำไมยิ่งหายิ่งเจอยิ่งยุ่งวะ” เต้บ่นเปิดนำเพื่อนๆ ที่กำลังอึดอัดอยู่เช่นกัน
“ดีนะกูเจอแค่พยู ถ้าเจอลุงโพนมีหวังช็อกตายของจริง” ชวินรู้สึกดีใจแปลกๆ แต่รวมๆ ก็คือดีใจ พยูที่ห้องสิงหาอย่างมากก็โผล่ตรงนั้นตรงนี้ หนักสุดคือประชิดตัว แต่ลุงโพน...ทำเสียงดังปึงปัง ส่งเสียงร้องตะโกน บางครั้งก็ตะโกนว่าช่วยด้วย บางครั้งก็ตะโกนว่าตายซะๆ ที่หนักที่สุดคือลากขากับบีบคอ
ช่วงหลังเกิดไฟไหมลุงโชคพยายามรับงานมากขึ้นเพื่อหาเงินใช้หนี้ ทำงานหามรุ่งหามค่ำ บางคืนก็นอนค้างที่บริษัทกับคนงาน ตกดึกรู้สึกมีคนบีบคอแต่โชคดีที่ลูกน้องรีบปลุกให้ตื่น พนักงานที่นั่นหลายคนเคยโดนเจอเหตุการณ์แบบเดียวกันจนเริ่มมีคนขอลาออก ครั้งที่หนักที่สุดจนทำให้ต้องย้ายมาเปิดโกดังที่บ้านเพราะทำงานในโกดังตอนดึกแล้วรู้สึกเหมือนมีคนดึงขาไว้จนหกล้มขาหัก ตอนนี้แผลหายดีหมดแล้วแต่ก็เดินไม่ปกติเหมือนเมื่อก่อน ทางแก้ของลุงโชคคือเรียกพระมาทำพิธีแล้วก็รื้อโกดังทั้งหมดทิ้ง ที่ตั้งบริษัทเดิมก็ขายให้คนอื่นเพื่อแก้ปัญหาการเงินและปัญหาลุงโพน....แต่ทุกวันนี้คนที่นั่นก็ยังคงได้ยินเสียงร้อง และเสียงทุบประตูโกดังที่ไม่มีแล้ว
“โบ้กลับมามะรืนใช่เปล่า เอาไว้มันมาค่อยนัดคุยกันอีกทีว่าจะทำไงต่อ” สิงหาเองก็มึนกับเรื่องนี้เช่นกัน ปมที่คิดว่าจะแก้กลับมีมากขึ้นมาอีกหนึ่ง ดีที่ตอนนี้เขาก็ไม่ได้ไปนอนที่ห้องตัวเองแล้ว ปัญหานี้จึงพักเอาไว้ก่อนได้ ตัวชวินเองก็กลับไปนอนค้างที่บ้าน มันถึงขนาดขอไปนอนห้องพ่อแม่เพราะกลัวจะโดนผีเข้าอีก
ทุกคนตกลงพักปัญหาเรื่องพยูเอาไว้ชั่วคราวแล้วหันมาเตรียมงานวันเปิดร้านกันต่อ เต้แนะนำให้สิงหากับชวินชวนผู้ใหญ่หรือคนในวงการมาร่วมงานสักหน่อย เอาเฉพาะคนที่สนิทๆ กันก็ได้ ขอแค่คนนั้นมีกลุ่มแฟนคลับตามมาด้วยก็พอ พวกเขาไม่ได้จัดงานยิ่งใหญ่อะไร ไม่มีการเชิญนักข่าว แค่แจ้งในทราบทางแฟนเพจของร้านเท่านั้น แต่ก็น่าจะมีนักข่าวมาร่วมงานบ้างเพราะสิงหากำลังเป็นที่จับตามองช่วงนี้ น่าเสียดายที่ครอบครัวสิงหามาไม่ทันวันงาน แต่พ่อแม่สิงหายินดีที่จะไม่ร่วมงานอยู่แล้ว เดี๋ยวค่อยมาแสดงความยินดีส่วนตัวกันภายหลังก็ได้ ทุกคนแบ่งการ์ดเชิญเพื่อนำไปเชิญแขกของตัวเอง การ์ดเชิญที่พิมพ์มามีสองกลุ่ม กลุ่มแรกคือผู้ใหญ่ที่พวกเขานับถือ เช่นพ่อแม่ รุ่นพี่ที่สนิท อาจารย์สมัยเรียนที่ยังแวะเวียนไปหาเสมอ อีกกลุ่มคือกลุ่มเพื่อนของแต่ละคน ทั้งสี่คนทำงานไม่เหมือนกัน ฉะนั้นจึงมีเพื่อนที่สนิทสนมกันอีกกลุ่มที่พอจะคุ้นเคยกันบ้าง ส่วนกลุ่มแฟนคลับของสิงหานั้นจะมีการนัดมีตติ้งกันวันอื่น สิงหาเป็นคนให้ฝ้ายจัดการนัดหมายวันเวลากับกลุ่มแฟนคลับ ต้องเลือกวันหยุดที่ทุกคนสะดวกมามากที่สุด งานนี้ถือเป็นงานเลี้ยงขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจที่เขาเหล่านั้นมอบให้สิงหามาตลอดหลายปี
ชั้นล่างของบ้านถูกใช้เป็นพื้นที่สำหรับปาร์ตี้หมูกระทะอีกครั้งหนึ่ง แต่สมาชิกรอบนี้มีเพียงคนในครอบครัวของน่านนทีกับสิงหาเท่านั้น คนที่ตื่นเต้นดีใจ เอาอกเอาใจ เดี๋ยวคีบหมูให้ ตักวุ้นเส้นใส่ถ้วย เกือบจะป้อนข้าวผัดให้แล้วถ้าสามีไม่กระแอมเสียงดังขัดจังหวะก่อน ช้อนคันนั้นเลยเลี้ยวจากปากแดงอมชมพูของหนุ่มลูกครึ่งมาที่ปากสีคล้ำเหี่ยวๆ แห้งๆ ของคนข้างกายแทน
“อ้ำพ่ออ้ำ อร่อยใช่ไหมฝีมือแม่ เนี่ยแม่รู้ใจว่าพ่อชอบหมูหมักนุ่มๆ เอาอีกคำไหม”
“โหแม่ เนียนเลยน้า สับขาหลอกเก่งงงงง” น่านนทีเอ่ยแซวแม่ตัวเองที่เอาใจสิงหาจนพ่อแทบหึง
“เงียบๆ ไป นั่งข้างพี่สิงเขาก็ไม่รู้จักบริการเขาบ้าง ช่วงนี้เขากำลังเร่งเพิ่มน้ำหนัก ต้องกินเยอะๆ ใช่ไหมจ๊ะ” แม่มองค้อนให้ลูกชายคนเล็กก่อนหันมาเอาใจคนแก่ขี้งอนข้างตัว
“ครับแม่ มีคิวถ่ายหนังสั้น อ้วนอีกนิดน่าจะดีกว่า ผู้กำกับเขาบอกมา” สิงหาเล่าเรื่องหนังสั้นที่เขาไปฟิตติ้งชุดกับรับบทมาท่องแล้ว อาตู่ผู้กำกับขอให้น้ำหนักมากขึ้นกว่านี้อีกสักสองสามโล ช่วงนี้น่านนทีเลยขยันชวนเขากินตลอด อาหารปิ่นโตเริ่มกลับมาในรูปแบบเพิ่มน้ำหนัก ทั้งผัดกะเพราหมูกรอบ พะโล้คากิ แกงเทโพใส่หมูสามชั้น ส่วนวันนี้ก็หมูกระทะ หมูหมักนุ่มๆ หอมๆ ฝีมือแม่แฟน
“งั้นกินเยอะๆ เลย ชอบกินอะไรบอก หมูกับตับแม่หมักไว้ในตู้เย็นอีกเพียบ”
“ขอบคุณครับ แม่ก็กินเยอะๆ นะครับ” สิงหาคีบปลาลวกใส่ถ้วยให้ คนสูงอายุกินปลาดีกว่าเนื้อสัตว์อื่นเพราะย่อยง่าย แม่น่านนทียิ้มปลื้มกับเนื้อปลาชิ้นสวย ค่อยๆ ละเลียดกินจนสามีหมั่นไส้ สบตาส่ายหน้าให้กับลูกชายคนรองที่เริ่มหมั่นไส้คนโปรดของแม่ตัวเองเหมือนกัน
พ่อแม่นั่งกินหมูกระทะจนอิ่มก็แยกตัวไปนั่งดูโทรทัศน์ที่ชั้นบน ปล่อยเด็กๆ นั่งกินกันต่อข้างล่างพร้อมออฟชั่นเครื่องดื่มมึนเมาที่เสริมเข้ามา
“ปิงไปซื้อน้ำแข็งไป” สมุทรไล่น้องที่ความเร็วมือกับปากยังไม่ลดลง ส่วนเขากับแฟนน้องเริ่มเน้นเครื่องดื่มมากกว่าอาหารแล้ว
“ซื้อทำไม มีเต็มกระติกเลย นี่ไง” น่านนทีลากกระติกมาเปิดให้พี่ชายดู น้ำแข็งเหลือเกือบครึ่งกระติก ในตู้เย็นก็มีอีกถุง
“งั้นไปซื้อกับแกล้มมาหน่อยไป ปลาหมึกเผ็ดๆ ก็ได้ เข้ากับเบียร์ดี”
“กินนี่ก็แกล้มได้ หมูหมักเหลือตั้งเยอะ เสียดาย หรือจะเอาหมูมะนาว เดี๋ยวลวกๆ แล้วทำน้ำยำราดให้” น่านนทีตาวาว หมูมะนาวไม่ได้กินนานแล้ว หมูหมักนุ่มๆ นี่น่าจะเหมาะพอดี
“ไอ้อ้วน ไปไกลๆ ที่ไหนก็ได้ พี่จะคุยกับพี่สิง โอเคไหม” สมุทรมองน้องชายที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ทั้งที่รู้ว่าเขากำลังไล่ อยากไปฟ้องพ่อเหลือเกินว่าบ้านนี้มีกบฏ ทั้งลูกคนเล็กทั้งเมียพ่อ พากันปกป้องไอ้พระเอกนี่เกินไปแล้ว
“ก็คุยไปสิ ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”
“อ้วน”
“เออๆ ไปก็ได้ ห้านาทีนะ คอยปิ้งหมูให้ด้วยเดี๋ยวกลับมากิน คุณสิงไม่ต้องกลัวนะ มีอะไรตะโกนเรียกแม่ได้เลย มีกองหนุนคอยช่วยอยู่แล้ว” น่านนทีพูดจบก็รีบลุกหนีฝ่ามือพี่ชายขึ้นไปนั่งรวมกับพ่อแม่ที่ชั้นลอยบนชั้นสอง พอพ่อรู้ว่าสมุทรขอคุยกับสิงหาตามลำพังก็ยิ้มปลื้มใจใหญ่
หลังจากน่านนทีลุกไป สิงหาก็วางแก้วในมือลงเช่นเดียวกับสมุทร บรรยากาศเริ่มจริงจังขึ้น สิงหาเคยฟังเรื่องแฟนเก่าของน่านนทีมาบ้างจึงรู้ว่าคนคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทของสมุทร เขาคิดว่าตัวเองพอจะเข้าใจสมุทรบ้าง เมื่อน้องชายต้องเสียใจเพราะเพื่อนตัวเอง ไม่มีพี่ชายคนไหนนิ่งเฉยได้หรอก และเมื่อน่านนทีมีความรักอีกครั้งกับเขา พี่ชายอย่างสมุทรจึงเป็นห่วงมากกว่าเดิม ขนาดคนใกล้ตัวที่รู้จักกันดียังทำให้เสียใจมาแล้ว เขาเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ ไม่แปลกที่คนคนนี้จะกังวล
“ผมรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งเรื่องของคนอื่น ผมไม่รู้ว่าปิงมันเคยเล่าอะไรให้พี่ฟังแค่ไหนนะ แล้วก็ไม่รู้ว่าพี่เป็นคนยังไงด้วย พ่อแม่อาจจะบอกว่าพี่ดี ปิงมันก็ว่าดี แต่คนดีๆ อาจไม่ใช่แฟนที่ดีก็ได้” สมุทรรินเครื่องดื่มเพิ่มให้อีกฝ่าย
“พี่เข้าใจ เราไม่เคยได้ทำความรู้จักกันมาก่อนก็ไม่แปลกที่จะห่วงน้อง แต่พี่กับปิงไม่ได้คบกันฉาบฉวย เราเรียนรู้กันจนมั่นใจแล้วถึงตกลงคบกันจริงจัง ถ้ากลัวว่าพี่จะมาหลอกปิงก็สบายใจได้”
“แต่งานพี่มันต้องเจอคนหน้าตาดีๆ กว่าปิงมันตั้งเยอะ ไหนจะข่าวอีก เห็นปิงมันเข้มแข็งแบบนี้แต่มันก็ร้องไห้เป็น” สมุทรรู้จักน้องชายมาทั้งชีวิต น้องของเขาเป็นคนที่ไม่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น ชอบอยู่ในพื้นที่ปลอดภัยของตัวเอง มีบางครั้งที่อยากทำตัวออกนอกลู่นอกทางแต่ก็ยังอยู่ในกรอบของคำว่าเด็กดีของพ่อแม่ เพื่อนสนิทอาจจะมีไม่เยอะแต่ก็ไม่เคยมีศัตรู นี่อาจเป็นครั้งแรกที่น้องชายของเขาโดนใครที่ไหนก็ไม่รู้ด่าด้วยถ้อยคำหยาบคายขนาดนี้ ตอนแรกที่รู้เรื่องเขายอมรับว่าบอกให้เลิกคบกันซะ เขาไม่ชอบที่อยู่ดีๆ น้องต้องโดนลากไปด่าทั่วอินเทอร์เน็ตแบบนั้น
“เรื่องข่าวพี่ต้องขอโทษด้วย ก่อนนี้พี่ขอโทษพ่อกับแม่ไปแล้ว พี่ก็ขอโทษสมุทรด้วยอีกคนที่ทำให้ปิงเดือดร้อน พี่ห้ามความคิดคนอื่นไม่ได้ แต่พี่จะจัดการปัญหานี้ถ้ามันลามมาถึงปิง ตอนนี้ก็รวบรวมหลักฐานส่งให้ทนายแล้ว ถ้าคนในเน็ตยังไม่หยุดโจมตีก็จะให้ทนายจัดการตามกฎหมาย ไม่ต้องห่วงนะ พี่ไม่ได้นิ่งเฉยหรือพูดแก้ข่าวให้ตัวเองแล้วจบแค่นั้น แต่ทุกอย่างมันมีขั้นตอน ปิงเองก็ไม่อยากให้เรื่องบานปลายใหญ่โตด้วย”
“จะทำอะไรก็ทำ ขอแค่อย่าให้ปิงมันโดนอะไรมากกว่านี้แล้วกัน”
“ไม่รู้ปิงได้เล่าเรื่องพี่ให้ฟังบ้างหรือเปล่า แต่พี่อยากบอกว่าทั้งชีวิตพี่มีแฟนแค่สองคน ปิงคือคนที่สอง พี่ไม่ใช่คนเจ้าชู้หรือคบกันใครเล่นๆ ไปวันๆ พี่จะไม่โกหกว่าไม่เคยเจอใครน่าสนใจมากกว่าปิง ทั้งในวงการนอกวงการหรือแม้แต่ที่อังกฤษที่ไปอยู่หลายปี มันก็มีคนที่ดูดี น่าคบหา น่าจะไปกันได้ดี แต่ก็ไม่เคยรู้สึกอยากก้าวเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับใครเพราะรู้สึกว่ามันไม่ใช่ ไม่ได้อยากเดินไปข้างๆ กัน แต่ปิงมีบางอย่างที่ทำให้อยากเข้าหา ยิ่งรู้จักก็ยิ่งสบายใจ พี่อายุสามสิบแล้ว ไม่ได้ต้องการความหวือหวาหรือหวังแค่เรื่องเซ็ก ทุกอย่างมันผ่านการคิดทบทวนและเตรียมพร้อมดีแล้ว พี่อยากให้ความรู้สึกของเราทั้งคู่หนักแน่น มั่นคง ถึงได้ค่อยๆ ทำความคุ้นเคยกัน เมื่อเรามั่นใจกันและกันและความรู้สึกมันมั่นคงแล้ว อนาคตเราอาจทะเลาะกัน หรือมีปัญหาอื่นเข้ามาอีก แต่พี่เชื่อว่าเราทั้งคู่จะผ่านมันไปได้”
“....พี่รู้ไหม ถ้าพี่พูดต่ออีกนิดผมจะแย่งแฟนน้องแล้วนะ เท่เหี้ยๆ ช่วงนี้กำลังเปลี่ยวอยู่ด้วย หล่อ รวย ดีแบบนี้น่าสนเหมือนกันนะ”
“ไอ้พี่หมุด!! จีบแฟนน้องได้ไง!” น่านนทีลุกขึ้นยืนบนชั้นลอยของบ้าน มองตาเขียวใส่พี่ชายที่แอบหยอดคำหวานให้สิงหา
“โว้ย!! บอกให้ไปไกลๆ ไง มานั่งแอบฟังอยู่ได้ ไอ้เด็กเจ๋อ” สมุทรเงยหน้าตะโกนว่าน้องชายที่ชะโงกหน้ามองลงมาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ เด็กเจ๋อรีบผลุบหน้ากลับเข้ามาแล้วโบ้ยความผิดให้ผู้สมรู้ร่วมคิด
“พ่อแม่ก็ฟังเหอะ ปิดเสียงทีวีแล้วเนี่ยไม่รู้เหรอ”
“พ่อเปล่านะ พ่อง่วงแล้ว ไปอาบน้ำนอนก่อนล่ะ” พ่อกดปิดโทรทัศน์แล้วลุกเดินเข้าห้องนอนก่อน กะว่าจะแอบฟังต่อสักหน่อย เจ้าตัวดีดันทำเสียเรื่องหมด
“แม่ไปด้วย กินเสร็จแล้วเก็บให้เรียบร้อยด้วยนะ พี่สิงถ้าเมาค้างก็ได้นะจ๊ะ” แม่ตะโกนบอกสิงหาแล้วรีบเดินไปหาพ่อที่เปิดประตูห้องรออยู่ แต่ทำไมต้องทำหน้าดุใส่แม่ด้วย
“แม่...”
“อะไรล่ะพ่อ ก็ด่านมันเยอะเดี๋ยวโดนจับ ให้นอนกับเจ้าหมุดไงพ่อก็”
“ครับ ขอบคุณนะครับพ่อแม่ ฝันดีครับ” สิงหาตะโกนขอบคุณ อมยิ้มกับความน่ารักของครอบครัวนี้ น่านนทีเดินกลับมานั่งที่เดิม ส่งยิ้มหวานให้แบบเขินๆ แสดงว่าได้ยินหมดทุกประโยคแน่ๆ เลย
“มาให้ตบกะโหลกสักทีดิ๊” สมุทรลากแขนน้องแต่น้องชายเอนตัวหนี เขาเลยแกล้งล็อกท้ายทอยเขย่าให้มึนเล่นๆ
“อะไรเล่า ก็แม่เป็นคนหรี่เสียงอะ”
“ปิงได้ฟังก็ดีครับ ผมอาจไม่เคยพูดกับปิงแบบนี้แต่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้จริงๆ นะ” สิงหาพูดย้ำกับน่านนทีอีกครั้ง
“ปิงรู้ ขอบคุณนะครับ” น่านนทียิ้มรับ แตะมืออีกคนเบาๆ แทนคำขอบคุณในหลายๆ เรื่องที่พยายามคิดและทำเพื่อให้คบกันได้นานๆ โดยที่เขาไม่เคยรู้เลย เขาแค่รู้สึกว่ามันเป็นแบบนี้ก็ดีนะ เริ่มจากการพูดคุย ทำความรู้จักกัน ชั่งวัดน้ำหนักในใจตัวเองไปเรื่อยๆ จนวันหนึ่งก็ตอบตัวเองได้ว่ามันพอแล้วล่ะ ใช่แล้วล่ะ ต้องเป็นคนนี้เท่านั้นจริงๆ
“ถ้าวันข้างหน้าความรู้สึกของผมเปลี่ยนไป ผมสัญญาว่าจะบอกปิงตรงๆ เหมือนวันที่เดินเข้ามาขอจีบปิง ปิงเองก็ต้องทำเหมือนกันนะ”
“ครับ เราจะไม่โกหกกัน สัญญาด้วยหมูหมักชิ้นนี้เลย แบ่งคนละครึ่งเลย”
“เกือบแล้วๆ เกือบโรแมนติกแล้ว” สมุทรพูดแทรกขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ เห็นท่าทางมุ่งมั่นในการใช้ช้อนตัดแบ่งหมูชิ้นใหญ่เป็นสองส่วนแล้วป้อนให้สิงหาเขายิ่งอยากกุมขมับ ถ้ามันแบ่งครึ่งจริงๆ ก็คงดูดีขึ้นมาหน่อย แต่นี่แบ่งไม่เท่ากันแถมเลือกชิ้นเล็กว่าป้อนคนอื่นอีก
“อะไรเล่า ก็ถ้ากินไปมันจะไปกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายไง หนักแน่นกว่าพูดลอยๆ หรือเอาของมาแลกกันอีก”
“เออๆ ตามใจวิถีคนอ้วนเลย”
“พี่หมุด!!”
“อะๆ ชิ้นนี้ยกให้ แหม ยิ่งมีความรักนี่แก้มยิ่งกลมเนอะ เริ่มไม่ค่อยห่วงอย่างอื่นนอกจากน้ำหนักละ” สมุทรคีบตับและหมูที่สุกได้ที่บนเตาใส่ถ้วยน้องชาย เอาใจอีกฝ่ายก่อนที่จะโดนโกรธจริงๆ
“.........” น่านนทีไม่ยอมคีบอะไรเข้าปาก จ้องตาพี่ชายเขม็ง ชอบล้ออยู่เรื่อย ล้อบ่อยๆ คนมันเสียความมั่นใจเหมือนกันนะ เขาไม่ได้อ้วนขนาดนั้นสักหน่อย
“ไม่อ้วนหรอกครับ กินไปก็ย่อย เดี๋ยวค่อยออกกำลังกายก็ได้” สิงหาเอ่ยปลอบคนขี้งอนที่จ้องตาพี่ชายแต่ก็ยังเหลือบมองหมูบนเตาเพราะกลัวจะไหม้
“อ้วนเอ๊ย ยังไม่รู้ตัวอีก เขาไล่ไปออกกำลังกายแล้วเนี่ย”
“ไปไกลๆ เลย”
“ไกลอะไรล่ะ ไหนบอกจะทำหมูมะนาวให้ ไปดิ๊ ลุกเดินซะมั่ง เอวเป็นชั้นหมดแล้ว” สมุทรแกล้งแซวน้องชายที่เดินหน้างอเข้าครัวไปทำหมูมะนาวให้ โดนแซวหนักๆ เข้าก็ทำท่าถือมีดขู่ให้กลัว สิงหามองสองพี่น้องแกล้งกันอย่างมีความสุข เขาเป็นลูกคนเดียวแถมญาติก็น้อย ไม่เคยมีบรรยากาศพี่น้องแบบนี้ พอน่านนทียกจานหมูมะนาวกลับมาวางแล้วนั่งข้างๆ เขาเลยถือโอกาสหันไปกระซิบให้กำลังใจ
“ไม่เป็นไรนะครับ ตัวนิ่มๆ ก็น่ารักดี ผมชอบ” สิงหายิ้มให้คนรักแต่อีกฝ่ายกลับทำตาโตอ้าปากค้าง ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของสมุทรที่ดังกว่าเดิม...เขาพูดอะไรผิดเหรอ
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 21-07-2019 15:57:35
หลังจากให้สัมภาษณ์วันนั้นกระแสข่าวต่างๆ ก็เป็นไปในทิศทางที่ดีขึ้น มีบางส่วนที่ยังกล่าวหาโจมตีเพราะเชื่อข่าวลือมากกว่าแต่ก็ไม่มีผลเสียอะไรในวงกว้าง สิ่งเดียวที่ยังมีผลต่อเนื่องคือการพยายามติดต่อกลับมาของพีท ถึงขนาดติดสอยห้อยตามเพื่อนกลุ่มอื่นของชวินมาร่วมงานเปิดร้านทีไทม์ในวันนี้ด้วย
“ทำไมมันกล้าเชิญตัวเองมาวะ กูล่ะงง” ชวินมองพีทนี่นั่งคุยกับเพื่อนอีกกลุ่มของเขา คนกลุ่มนั้นเริ่มลุกขึ้นยืนเตรียมตัวกลับเพราะงานใกล้เลิกแล้ว ผู้ใหญ่หลายท่านก็กลับไปเกือบหมดเช่นกัน
“เขาก็ห้อยตามเพื่อนมึงมาไง มาในนามเพื่อนมึงอะ” เต้หันไปมองก็รู้ว่ากลุ่มนั้นคือแขกของชวิน พวกลูกคุณหญิงคุณนายทั้งหลาย เคยเจอกันบ้างตามงานแต่ไม่สนิทด้วย
“แต่กูไปแอบกระซิบถามแล้ว มันบอกไม่ได้ชวน ยังฝากกูมาขอโทษไอ้สิงเลยเนี่ย” ชวินเล่าเรื่องที่แอบไปสืบมาด้วยตัวเอง เรียกว่าพีทมีความพยายามบวกหน้าด้านขั้นสุดแล้ว
“ช่างเหอะ ไม่ต้องไปสนใจก็จบ” คนที่น่าจะเดือดร้อนที่สุดกลับนิ่งที่สุด ก้มหน้ากดส่งข้อความคุยกับคนรักไม่คิดจะสนใจคนอื่นเลย ขายชุดชาได้ก็ส่งข้อความไปอวดรอบหนึ่ง พอขายผ้าปูโต๊ะได้ก็อวดอีกรอบ สงสัยคงอยากให้น่านนทีปั๊มดาวความดีใส่หลังมือแบบเด็กอนุบาลล่ะมั้ง
“แล้วแต่มึงนะ มันเดินมาละ ไม่สนใจกูว่าไม่จบนะ” โบ้ยกแก้วเครื่องดื่มบังปากตัวเองขณะพูดถึงคนที่กำลังเดินตรงมา ทุกคนหันขวับไปมองตามสายตาโบ้อย่างไม่เก็บอาการ ยังไม่ทันตั้งตัวพีทก็เดินเข้ามายืนในกลุ่มอย่างแนบเนียน
“ยินดีด้วยนะ ทุกคนเลย เคยพูดว่าอยากหุ้นกันเปิดร้านเล็กๆ ตั้งแต่สมัยเรียน แต่ไม่คิดว่าจะเปิดร้านชานะเนี่ย ไอเดียนี้มาจากสิงแน่ๆ เลย ไปอยู่อังกฤษนานเลยติดวัฒนธรรมที่โน่นมาแล้วใช่ไหม” พีทเดินมานั่งเก้าอี้ที่ว่างอยู่ข้างชวิน
“ไอเดียทุกคนช่วยๆ กันมากกว่า ความจริงผมแค่จะเปิดร้านขายเฟอร์นิเจอร์” สิงหาตอบกลับอย่างสงบไม่มีท่าทางอึดอัดเหมือนอีกสามคน แค่เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเพราะน่านนทีขอตัวทำงานก่อน แอบบ่นว่าเขาเอาแต่ส่งข้อความมาอวดของกินอยู่ได้ วันนี้ไม่ได้แวะไปหาด้วย คงต้องเอาไปฝากวันหลัง
“สิง...พีทขอคุยด้วยสักครู่ได้ไหม” พีทมองหน้าสิงหาอย่างขอร้อง เขาพยายามทำทุกทางแล้วแต่เข้าไม่ถึงตัวเลย ชวินก็ไม่ยอมคุยกับเขาด้วยเช่นกัน
“คุยตรงนี้ก็ได้ ยังไงผมก็ต้องเล่าให้พวกนี้ฟังอยู่ดี”
“.....ก็ได้ พีทแค่อยากขอโทษเรื่องรูปหลุดน่ะ” พีทถอนหายใจ รู้ว่าทุกอย่างไม่มีวันเหมือนเดิมอีกแล้ว และจริงอย่างที่สิงหาบอก ต่อให้คุยกันส่วนตัว สุดท้ายสิงหาก็เล่าให้เพื่อนฟังต่ออยู่ดี
“ฝีมือมึงเหรอ” ชวินถามสวนขึ้นมา เอากำหมัดแน่นด้วยความโกรธ
“เปล่าเว้ย ฝีมือพี่หยกกับมีนา” พีทรีบพูดเพราะไม่อยากถูกเข้าใจผิด
“พี่หยกเนี่ยนะ ไหนว่าทะเลาะกับมีนาทำไมไปร่วมมือกันได้” ชวินไม่ค่อยอยากเชื่อเพราะเท่าที่รู้ อดีตผู้จัดการสิงหากับมีนาทะเลาะแตกหักกันไปนานแล้ว
“เส้นสายพี่หยกเขาเยอะตั้งแต่ดูแลสิงแล้วไง ถึงตอนนี้จะไม่ได้ดูแลดาราเกรดเอแล้วแต่หูตายังมีอยู่ มีคนส่งรูปให้เขา เขาก็เลยมาบอกกู แต่กูไม่ได้สนใจเลยไม่ติดต่อกลับ รู้ตัวอีกทีก็เห็นรูปหลุดในเน็ตแล้ว พอโทรไปถามก็บอกมีนาซื้อไปห้าหมื่นแล้วตอนนี้ก็ไปทำงานกับมีนาเหมือนเดิมแล้วด้วย” พีทเล่าด้วยความหงุดหงิด นึกโกรธตัวเองในเรื่องนี้ สองคนนั้นเคยทะเลาะขึ้นขั้นตบตีกันมาแล้ว เขาก็ไม่คิดว่าจะไปแอบติดต่อกันได้อีก
“ผีเน่ากับโลงผุจริงๆ” เต้ฟังแล้วอดส่ายหน้าไม่ได้ ลึกๆ ทุกคนก็คิดว่าน่าจะเป็นฝีมือมีนามากกว่าพีท แต่ทุกคนลืมพี่หยกไปเสียสนิท
“ขอโทษจริงๆ นะสิง ถ้ารู้ว่าจะเป็นเรื่องใหญ่พีทคงซื้อเก็บไว้ให้”
“ไม่เป็นไรครับ ขอบใจนะที่มาบอก” สิงหาส่งยิ้มให้ ปัญหานี้เขาแก้ไขไปแล้ว มันจบแล้ว ถ้ายังมีต่อก็ให้เป็นเรื่องของกฎหมาย
“ขอโทษเรื่องที่ผ่านมาด้วยนะ จริงๆ อยากเคลียร์มากเลย มันอึดอัด...ได้ไหม” พีทพยายามเอ่ยขอร้องอีกครั้ง
“ในงานมีนักข่าวอยู่ด้วยนะพีท ผมกลัวมีรูปหลุดอีก เดี๋ยวแฟนผมเข้าใจผิด เรื่องที่ผ่านๆ มาก็ลืมๆ ไปเถอะ ผมไม่คิดอะไรแล้ว”
“....ถ้าขอนัดเคลียร์วันหลังก็คงไม่ยอมอยู่ดีใช่ไหม”
“ครับ”
“....ไม่อยากพูดตรงนี้จริงๆ นะเนี่ย ดูไอ้พวกนี้ดิ หูกางแทบกระดิกอยู่แล้ว” พีทมองกลุ่มเพื่อนที่เคยสนิทอย่างแสนเสียดาย โดยเฉพาะชวินที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กที่สนิทที่สุด
“ด่ากูเป็นหมาเดี๋ยวมีสวนนะบอกเลย คนละกลุ่มกันแล้วตีกันได้ไม่ผิด” ชวินแกล้งกระดิกเท้ายั่ว พอหมดอีโก้ก็มาทำตัวน่าสงสาร คนที่เสียใจที่สุดคือเขาเนี่ยแหละ...เฮ้อ
“เออๆ...ตอนนั้นก็ขอโทษจริงๆ แล้วกันที่นอกใจ มันกดดันเรื่องที่บ้านด้วยแล้วก็อยากลองด้วยนั่นแหละ ตอนแรกมีนาก็ว่าเล่นๆ ไม่ต้องจริงจัง ไม่คิดว่าจะปล่อยท้องเหมือนกัน แต่พีทเคยมีอะไรกับมีนาแค่สองครั้งเองนะ ยังงงอยู่เลยว่าทำไมติดง่ายจัง” เขาถอนหายใจก่อนพูดออกมา มันเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิต หลังเรียนจบสิงหารับงานเต็มเวลา เวลาว่างที่เคยมีให้ก็หายไป ส่วนเขาตอนนั้นยังลังเลเรื่องเรียนต่อหรือออกมาทำงานเลยดี เริ่มเข้าไปเรียนรู้งาน ที่ชอบที่สุดคือถ่ายแฟชั่นลงนิตยสาร แล้วเขาก็เริ่มสนิทกับมีนาจากจุดนี้ ครั้งแรกที่เกิดขึ้นเพราะเขาทะเลาะกับสิงหาเรื่องเดิมๆ คืออีกฝ่ายเบี้ยวนัดไปเที่ยวต่างประเทศเพราะมีคิวถ่ายหนังงอกมาสามคิว อาจจะเป็นเพราะความเมา หรือความใจง่ายของเขากับมีนาที่ทำให้มีความสัมพันธ์กัน เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีอารมณ์ทางเพศกับผู้หญิงได้ มันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาด ในความรื่นรมย์มีความขยะแขยง มีความสะใจและ...สบายใจ ครั้งที่สองเป็นการเริ่มต้นจากเขาเอง เขาอยากรู้ว่าตัวเองทำได้จริงๆ ไหม เคยพยายามลองกับผู้หญิงคนอื่นแต่ก็ไม่ได้ แต่พอเป็นมีนา ทุกอย่างมันง่ายมาก เราเข้ากันได้ดี...ดีมากจริงๆ
“โดนหลอกหรือเปล่า” ชวินขัดจังหวะคนหวนนึกถึงความหลัง แค่มองเขายังรู้เลยว่าพีทรักมีนาจริงๆ ไม่ใช่คบกันบังหน้าแบบที่เคยปรามาสไว้ตอนแรก
“ไม่อะ ท้องจริง คงหวังจับจริงๆ นั่นแหละแต่โชคดีที่เด็กมีบุญไม่ได้มาเกิดกับแม่แบบนั้นก็เลยแท้งไป ตอนพ่อแม่รู้ว่าพีทมีลูก ทุกอย่างแม่งโคตรดี พ่อกลับบ้านแทบทุกวัน แม่ก็อารมณ์ดี แต่เขาก็ไม่อยากได้สะใภ้มีข่าวเสียๆ จับปลาหลายมือเลยช่วยมีนาใส่ร้ายสิง จะด่าว่าเลวก็ได้ ตอนที่รู้ว่ากำลังจะมีลูกมันดีใจจริงๆ นะเว้ย พวกมึงไม่เคยเป็นพ่อคนไม่เข้าใจหรอก มันตื่นเต้นด้วย กลัวด้วย ทั้งเรื่องลูก ทั้งเรื่องสิง พอต้องเลือกใครสักคนเลยเลือกลูก” พีทยิ้มเศร้าเมื่อนึกถึงลูกที่ครั้งหนึ่งเขาเคยเฝ้ารอ แอบพากันไปฝากครรภ์ พอแท้งก็ปลอบใจมีนาว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวเราค่อยมีใหม่ ตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าลูกของเขาแท้งเพราะสุขภาพมีนาไม่ดีจริงๆ หรือ...เธอตั้งใจ
“แต่มีนาแท้งก่อนจะปล่อยคลิปที่ลานจอดรถไม่ใช่เหรอ เธอแท้งนานแล้ว แต่พีทก็ยังหมั้นกับมีนา ที่พีทเลือกไม่ใช่ลูก แต่คือมีนา” สิงหาแย้ง ถ้าอยากเคลียร์กันก็ต้องพูดความจริงออกมา
“...ขอโทษนะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไปรักยัยบ้านั่นได้ ไม่ใช่ไม่รักสิงนะตอนนั้น แต่มันเริ่มน้อยลงทุกวันได้ยังไงไม่รู้ สิงก็น่าจะรู้สึกใช่ไหมว่าพีทเปลี่ยนไป แต่สิงไม่พูดอะไร มีนาอาจมีหลายๆ อย่างที่พีทต้องการให้สิงเป็น ชอบปาร์ตี้ ไปเที่ยวต่างประเทศ พูดหวานๆ ใส่ ชอบทำเซอร์ไพรส์...มีนาเป็นทุกอย่างที่พีทชอบ แต่พีทก็ไม่อยากเลิกกับสิง พีทสับสน เรื่องทุกอย่างมันเลยเกิดขึ้น”
“คนเราโตขึ้นอะไรๆ ก็เปลี่ยน แต่ไม่ใช่หัวใจ มันไม่ใช่ว่ามีนาเป็นอย่างที่พีทชอบหรอก พีทแค่ไม่รักผมแล้วเลยมองหาความสบายใจจากที่อื่น แต่อาจจะเพราะเราผูกพันกันมานานพีทก็เลยลังเลที่จะเดินจากไป ที่วันนั้นเราเลิกกันมันไม่ใช่ว่าใครเปลี่ยนหรือพีทชอบใครมากกว่าหรอก พีทแค่ไม่รักผม...แค่ไม่รัก แค่นั้น” สิงหามองสบตาพีท เขาไม่ได้พูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองหรือประชดประชัน เขาพูดให้พีทยอมรับความจริง คนรักกัน...เลิกกันเพราะเหตุผลเดียว คือไม่รักแล้ว เมื่อไม่รัก ก็เลยไม่พยายามที่จะทำให้ความสัมพันธ์มันดีขึ้น เมื่อไม่รักก็เลยยอมแพ้ให้อะไรง่ายๆ แต่เพราะไม่อยากเป็นคนผิดถึงได้โทษอย่างอื่น
“....ฮึก....ขอโทษนะ พีทแม่งเลวว่ะ” พีทมองดวงตาคู่คมที่มีประกายอ่อนโยนและเข้มแข็ง มีความเด็ดเดี่ยวชวนให้คนหลงใหล ในดวงตาคู่นี้เคยมองมาที่เขาด้วยสายตาอีกแบบ แต่วันนี้ไม่เหลือแล้ว ยังดีที่ไม่มองเขาด้วยความเกลียดชัง สิงหาเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดที่เขาเคยเจอมาทั้งชีวิต เป็นเขาเองที่ไม่คู่ควร ตอนนี้แม้แต่การเป็นเพื่อนก็ไม่คู่ควร สิงหาพูดถูก...เขาไม่ได้รักสิงหาแล้ว เลิกรักไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้เหมือนกัน การอยู่ด้วยกันกลายเป็นความอึดอัด มองหาตำหนิอีกฝ่ายเพื่อปลอบใจตัวเองว่าไม่ได้เลือกผิด...สุดท้ายก็พังทุกอย่าง
“คนเราเลิกรักกันได้ ไม่มีใครผิด มันผิดที่พีทโกหกผมก็แค่นั้น แต่ไม่เป็นไร เพราะผมก็ไม่ได้รักพีทแล้วเหมือนกัน” สิงหายิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อพูดคำนี้ในวันที่หัวใจเขามีคนอื่นดูแล
“เหมือนจะเจ็บนิดๆ แฮะ”
“ได้ข่าวว่าพักนี้เปิดตัวตามงานถี่ พ่อแม่ไม่ว่าแล้วเหรอ” เต้ถามเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ ถึงเขาจะไม่รู้สึกสนิทสนมกับเพื่อนคนนี้เหมือนเดิมแต่ก็ไม่ชอบเห็นใครนั่งร้องไห้
“เขาก็ปลงๆ นะ มีนาสร้างเรื่องไว้เยอะตอนหมั้นกัน พ่อกูไปแอบมีน้องชายให้กูด้วย อายุเกือบสิบขวบแล้ว ปิดมิดมาก แม่ช็อกไปเลย” พีทเล่าเรื่องครอบครัวที่พลิกผันอย่างเหลือเชื่อ แต่กลับเป็นเรื่องดีสำหรับเขา
“เวรกรรม แล้วทำไงล่ะ หย่าเหรอ” ชวินอึ้ง เขาเคยได้ยินจากพ่อมาบ้างว่าพ่อของพีทแอบควงอดีตนางงาม แต่น่าจะควงกันไม่นานนี่นะ หรือมีมากกว่าสอง
“คนแบบพ่อแม่กูคิดว่าเขาจะหย่ากันให้เสียหน้าไหมล่ะ น้องกูอยู่สิงคโปร์กับแม่เขา แม่น้องไม่เอาพ่อกูด้วย ขอแค่ค่าเลี้ยงดู พ่อบินไปหาเป็นว่าเล่น แม่จับไม่ได้มาสิบกว่าปี โคตรเจ๋ง เดี๋ยวนี้น้องก็มาอยู่ที่บ้านบ้างช่วงปิดเทอม มัธยมคงย้ายมาเรียนที่นี่ถ้าแม่ทำใจได้น่ะนะ ช่วงนี้กูเลยสบายหน่อย พ่อมีลูกชายไว้สืบทอดละกูก็ไม่ต้องโดนกดดัน ส่วนแม่เครียดเรื่องเมียน้อยพ่อก็ปลงไปเยอะ ขอแค่กูไม่แต่งหญิงออกงาน พ่อแม่รับได้หมด” พีทพูดอย่างสบายใจ ช่วงนี้เขาก็ควงคนนั้นคนนี้ไปเรื่อยยังไม่ได้จริงจัง ส่วนผู้หญิงคงไม่เอาอีกแล้ว เข็ดจริงๆ
“เดี๋ยวกูให้แม่ตามส่องพ่อบ้างดีกว่า ตีกอล์ฟบ่อยเหลือเกินช่วงนี้ แม่ก็ไม่ตามไปเลยสักสนาม ไม่ได้ๆ กูไม่อยากมีน้อง” ชวินแกล้งแซวถึงพ่อตัวเอง
“ห่า นินทาพ่อตัวเองเดี๋ยวกูจะฟ้อง” เต้ด่าเพื่อนขำๆ บรรยากาศผ่อนคลายมากขึ้น แม้จะไม่เหมือนสมัยก่อน แต่เคลียร์กันให้จบไปชัดๆ ก็ดี อย่างน้อยเจอกันตามงานจะได้เข้าหน้ากันติด เคยสนิทกันมาหลายปี นอกจากเรื่องที่นอกใจสิงหา ส่วนอื่นๆ พีทก็นับว่าเป็นเพื่อนที่ใช้ได้
“งั้นกูกลับก่อนนะ ขอให้ร้านดังๆ ฮิตๆ นะ ขอบคุณนะสิง แล้วก็ขอโทษอีกครั้งจริงๆ ขอโทษพวกมึงด้วยที่กูเป็นเพื่อนที่เหี้ยไปหน่อย ถ้าหายโกรธกูแล้วก็นัดเจอกันบ้างนะ คิดถึงพวกมึงว่ะ” พีทลุกขึ้นบอกลาเพื่อนเก่า บีบไหล่ชวินแทนคำขอโทษอีกครั้ง
“ไป เดี๋ยวกูไปส่งที่รถ ขอบใจที่มานะเว้ย” ชวินเดินกอดคอพาพีทเดินจากไป นอกจากสิงหา คนที่เสียใจและลำบากใจที่สุดก็คือชวินซึ่งเป็นคนกลางนี่แหละ สำหรับสิงหา พีทไม่เคยเป็นเพื่อน มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะกลับไปคุยกันเหมือนเพื่อน แต่ชวินไม่ใช่ สองคนนี้เป็นเพื่อนกันผ่านทางพ่อแม่มาตั้งแต่เด็ก ทุกคนก็ได้แต่หวังว่าความสัมพันธ์แบบนั้นจะกลับมาเหมือนเดิมได้สักวันหนึ่ง
หลังจบงานเปิดร้านทุกคนก็กลับมาที่บ้านชวินตามนัดหมาย ภายในห้องดูหนังของบ้านไม่ได้ปิดไฟมืดเหมือนเช่นทุกครั้ง ไฟทุกดวงเปิดสว่างจนหมด แม้กระทั่งประตูห้องก็มีเก้าอี้ไปดันให้เปิดไว้ กฤษณะมองพฤติกรรมลูกชายและกลุ่มเพื่อนอย่างระอา ถ้าจะกลัวกันขนาดนี้จะเข้ามาในห้องนี้ทำไม ไปนั่งที่สนามหญ้าหน้าบ้านก็ได้ สว่างๆ โล่งๆ
“ตอนตั้งกล้องผมเซ็ตให้มันถ่ายรูปอย่างเดียวไม่มีคลิป เพราะงั้นทุกรูปที่เปิดดูคือรูปที่มีอะไรเคลื่อนไหวหน้ากล้องนะ เตรียมใจกันไว้ด้วย” เต้ซึ่งเป็นเจ้าของกล้องรับหน้าที่ดึงข้อมูลในเมมโมรี่กล้องทั้งหมดใส่ไว้ในคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก แล้วเชื่อมต่อกับจอโปรเจคเตอร์ คนอื่นอาจจะไม่สังเกตแต่ชวินมองเห็นว่ามือเพื่อนแอบสั่น
“เอาล่ะนะ” เต้ถอยกลับมานั่งรวมกับเพื่อนเมื่อทุกอย่างพร้อม ความสงสารที่มีให้พยูและพ่อไม่ได้ทำให้ความกลัวน้อยลงเลย
ภาพแรกที่เปิดขึ้นมากล้องบริเวณห้องครัว คืนนั้นมีเสียงเคาะประตูห้อง ถ้ากล้องจับความเคลื่อนไหวได้ก็ต้องถ่ายอะไรออกมาบ้าง และก็ไม่ผิดหวัง ภาพที่เปิดขึ้นเห็นโต๊ะกินข้าว ทุกคนแอบสะดุ้งเบาๆ แล้วพยายามมองหาสิ่งผิดปกติในภาพนี้
“อันนี้น่าจะกล้องที่ตั้งบนเคาน์เตอร์ตรงครัว” เต้เปิดภาพต่อไปเรื่อยๆ หลังแน่ใจว่าไม่มีใครเห็นอะไร
ภาพหลายภาพคล้ายๆ กัน คือความว่างเปลี่ยน เป็นมุมโต๊ะกินข้าวบ้าง หน้าประตูห้องบ้าง มุมครัวบ้าง มีภาพห้าหนุ่มเดินเกาะกลุ่มกันผ่านหน้ากล้อง สร้างความเขินอายและเสียงหัวเราะให้ผ่อนคลายขึ้น วันนั้นมันน่ากลัวจริงๆ แต่พอเห็นภาพตัวเองแล้วตลกมากกว่า หน้าแต่ละคนดูไม่ได้เลย แม้แต่ภาพที่สิงหากอดเอวน่านนทีจนแทบจะกลายเป็นอุ้มก็ยังมี ส่วนชวินนั้นหน้าเหยเกทุกรูป
เต้ไล่เปิดไปเรื่อยๆ จนถึงภาพในห้องนั่งเล่น ช่วงที่ชวินเห็นเงาในกระจก ทุกคนพยายามมองเงาสะท้อนที่กระจกในภาพแต่ก็ไม่มีอะไรเลย ภาพเหตุการณ์แทบจะทำเป็นหนังสั้นได้แต่คงเป็นหนังตลกมากกว่าหนังผี เพราะแม้แต่กล้องในห้องทำงานก็ไม่สามารถถ่ายอะไรติดมาได้ มีภาพที่ตู้เปิดแต่ไม่เห็นตัวพยู เห็นเพียงพระพุทธรูปที่อยู่ข้างใน
“ภาพที่มันล้มๆ นี่คือวันที่เข้าไปเก็บกล้องใช่ไหมวะ” โบ้เอียงคอมองภาพกลับหัวและภาพมืดๆ น่าจะเป็นตอนที่กล้องอยู่ในถุงดำ
“วันที่ชวินโดนขังเดี่ยวไง รีบคว้าใส่ถุงไม่ได้กดปิดมันก็ถ่ายไปเรื่อยๆ” เต้เอ่ยตอบ พยายามแก้ไขภาพกลับหัวให้กลับมาอยู่แนวปกติก่อนเลื่อนไปภาพต่อไป
“ขนาดกล้องที่ชวินถือเข้าห้องน้ำไปด้วยยังถ่ายไม่เห็นอะไรเลย เห็นแต่โถส้วม” โบ้เสียดาย นึกว่ากล้องที่อยู่กับชวินจะถ่ายอะไรได้บ้าง ถ่ายพยูไม่ได้ก็น่าจะติดหน้าเหวอๆ ของชวินก็ยังดี
“แต่มันก็ยืนยันได้น่ะแหละว่าพยูเดินผ่านกล้องไปจริงๆ” สิงหาสรุปข้อมูลที่ได้จากภาพให้แบบง่ายๆ ถ่ายอะไรไม่ติด แต่เพราะมันถ่ายเนี่ยแหละถึงแสดงว่ามีอะไรผ่านกล้องจริงๆ และกล้องถ่ายผีได้จริงเพียงแค่มองไม่เห็นเท่านั้นเอง
“แล้วเอาไงต่อ พ่อว่าไงดี” ชวินกระแซะเบียดพ่อตัวเอง นึกถึงเหตุการณ์ในรูปแล้วขนลุกวาบๆ ยันท้ายทอย พยายามเอาความสงสารมากลบ ขนหายลุกไปได้สองสามเส้นเอง
“สิงแน่ใจเหรอว่าในห้องนั่นมีแค่ผีลูก” กฤษณะถามสิงหาและดึงแขนตัวเองจากมือลูกชายที่พยายามนั่งเบียด
“ถ้าฟังจากที่เขาเล่าเรื่องลุงโพนมา ผมคิดว่ามีแค่พยูนะครับ ห้องผมไม่ได้เฮี้ยนขนาดนั้น ไม่มีเสียงตะโกนเสียงทุบประตูอะไรด้วย”
“แต่เคยโดนลากขาไม่ใช่เหรอ เด็กไม่น่าจะลากไหวนะ”
“เออใช่ หรือว่าผีลุงโพนวะ” เต้นึกขึ้นได้ว่าเพื่อนเคยโดนลาก เด็กไม่น่าจะลากได้
“แต่พยูก็ดันประตูขังพวกผมสามคนในห้องไหวนะครับ ตอนนั้นทำยังไงก็เปิดไม่ได้” สิงหาค้านตามความเชื่อของเขา เขายังจำความเย็นรอบๆ ข้อเท้าได้ ถ้าความเย็นตอนนั้นคือมือของผีที่จับเขา ก็น่าจะเป็นขนาดมือของเด็กมากกว่าผู้ใหญ่
“บางทีผีก็อาจมีพลังมากกว่าคนนะครับพ่อ” โบ้เอ่ยสนับสนุนความคิดสิงหา
“แต่เด็กไม่น่าลากขาคนอื่นเล่นแบบนั้นนะพ่อว่า”
“ไม่แน่หรอกพ่อ เมื่อก่อนเคยเล่นซ่อนหากัน บางทีไปแอบตามซอกผมก็เคยลากเขาออกมาเหมือนกัน พยูมันแค่อยากเล่นด้วยน่ะ” ชวินช่วยสรุปให้จากความสนิทส่วนตัว
“ดูเข้าอกเข้าใจกันดีเนอะ จริงๆ สิงไม่ต้องทำอะไรก็ได้นะ ขายห้องให้ชวินซะ แค่นี้ก็หมดปัญหา”
“พ่อออออ หลายสิบล้านนะพ่อนะ ซื้อมาแต่อยู่ไม่ได้ไม่คุ้มนา”
“ก็ไหนว่าเด็กมันแค่อยากเล่นด้วย ก็ไปเล่นด้วยซะหน่อยจะเป็นไร น้องมันเหงา”
“โห่ พ่อไม่พูดเล่นดิ จริงจังนะเนี่ย จะทำให้ไงต่อบอกมา”
“พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน เดี๋ยวลองถามๆ คนอื่นให้”
“ถามตอนนี้เลยนะพ่อ สงสารพยูมัน”
“นั่นไง ก็บอกให้ไปเล่นกับเด็กมันซะหน่อยจะได้เลิกสงสาร”
“โวะ! มันทำได้ที่ไหนเล่า สงสารอยากให้น้องมันไปเกิด ไม่ได้อยากให้มันหายเหงา” ชวินเกาหัวที่เถียงสู้พ่อไม่ได้ ชอบไหลไปเรื่อย เดี๋ยวก็ไปเป่าหูแม่เรื่องตีกอล์ฟจริงๆ ซะเลย
“บ่นๆ เดี๋ยวไม่ช่วยเลย ไปๆ ออกไปนั่งข้างนอกได้แล้ว อุตส่าห์เตรียมใจ ไม่เห็นมีอะไรเลย” กฤษณะลุกเดินนำหนุ่มๆ ออกจากห้อง แยกตัวไปกดโทรศัพท์หาความช่วยเหลือโดยมีสายตาของลูกชายมองส่งอย่างมีหวัง
ระหว่างที่รอพ่อของเพื่อนหาทางช่วย สิงหาใช้เวลาให้คุ้มค่าด้วยการโทรหาครอบครัว เล่าบรรยากาศวันเปิดร้านในวันนี้ให้ทั้งคู่ฟัง สโคนและแยมที่จ้างให้พี่สาวชวินทำโดยใช้สูตรจากแม่ของเขาก็ได้รับคำชมจากหลายๆ คน
“แต่รสมันหวานกว่าที่แม่ทำนิดหน่อย”
“ใช่ แม่ก็กลัวปัญหานี้อยู่เหมือนกัน แต่กลิ่นมันหอมกว่าใช่ไหม” แม่สิงหาขมวดคิ้วมุ่น นึกอยู่แล้วว่ารสชาติต้องเพี้ยนไปจากเดิม
“ใช่ครับ”
“ที่ไทยเป็นเมืองร้อน ผลไม้จะหอมหวานมากกว่า เดี๋ยวแม่กลับไปจะลองปรับสูตรเอง”
“สิงให้คนไปเอาของที่ส่งมาไปไว้บ้านเก่าแล้วนะ ยังไม่ได้ไปดูเลยว่าเป็นอะไร พ่อแม่ส่งอะไรมาเหรอครับ” สิงหาเปลี่ยนเรื่องคุย ไม่อยากให้แม่คิดมาก เขาแค่แกล้งบ่นเพื่อให้แม่รีบกลับมาเร็วๆ
“พวกเสื้อผ้าของใช้ ไปเอามาจัดห้องรอได้เลยแม่จะได้ไม่ต้องแกะเอง” แม่ชิงตอบก่อนพ่อจะพูดแทรกแต่พ่อก็ไม่ยอม
“เอาไปไว้ที่ห้องก็พอสิง เดี๋ยวพ่อไปจัดการเอง ของมันเยอะ” ลีโอไม่อยากให้ลูกเหนื่อยเพิ่ม แค่ทำงานแต่ละวันก็ดูยุ่งจนไม่มีเวลาพักผ่อนแล้ว
“งั้นเดี๋ยวสิงเอาไปใส่ห้องไว้ก่อนแล้วกัน ว่างๆ ค่อยแกะดู พ่ออย่าลืมไปซื้อพวกชุดชากลับมาเยอะๆ นะ พวกผ้าปูโต๊ะด้วย มีคนชมเยอะเลยว่าสวย วันนี้ก็ขายไปหลายชุดเหมือนกัน”
“แม่เขาไปซื้อผ้ามาเยอะเลย บอกจะเอาไปตัดเอง ถูกกว่า ขนมก็จะทำ ผ้าปูโต๊ะผ้าม่านก็อีก สิงบ่นแม่หน่อยนะ ขยันเกินไปแล้ว” ลีโอบ่นให้ลูกชายฟัง แต่ละวันแทบไม่อยู่ติดบ้าน เดินหาของฝากของขายแทบทั้งวัน ขนาดบอกว่าถ้าหมดก็กลับมาซื้อไปใหม่ได้ก็ยังไม่ยอมหยุด
“พ่อพูดถูกนะครับ เย็บผ้าเองเดี๋ยวก็ปวดหลังปวดตา ไม่คุ้มเลย” แค่พ่อพูดถึงผ้าปูโต๊ะฝีมือแม่เขาก็รู้แล้ว ที่นั่นมีผ้าลายสวยๆ รวมถึงลูกไม้สวยๆ แต่ขั้นตอนการเย็บขอบจะยุ่งยาก เขาเคยเห็นแม่นั่งเย็บมือเป็นวันๆ จนปวดหลังมาแล้ว
“เอาน่า แม่ก็ทำเล่นๆ ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวหาช่างเย็บให้เองแหละ อย่าบ่นมากทั้งพ่อทั้งลูกเลย”
“แม่ก็อย่าทำอะไรเกินตัวสิครับ สิงกับพ่อเป็นห่วง”
“แม่รู้น่า ไม่ทำเยอะหรอก เห็นผ้าแล้วมันคันมือ ไม่ได้เย็บนาน ขอแม่ทำสักผืนสองผืนนะ นะคะที่รัก”
“สองผืนพอนะ ผืนเล็ก” ลีโอทำมือกะขนาดให้ดูว่าเผื่อเล็กขนาดไหน ภรรยามองค้อนใส่แต่ก็ต้องตกลงไปก่อน
“ผ้าปูโต๊ะเล็กๆ สองผืน สัญญาค่ะ”
“สิงจำไว้ด้วยนะว่าแม่สัญญาว่าไง”
“ครับ ผ้าปูโต๊ะเล็กๆ สองผืน ถ้ามากกว่านี้จะให้นั่งๆ นอนๆ ไม่ให้ทำงานอะไร อยู่บ้านให้สิงกับพ่อเลี้ยงพอ เข้าใจไหมครับ” สิงหาย้ำคำสัญญาให้แม่ฟังชัดๆ
“ใช่ เข้าใจไหมครับ” ลีโอพูดตามลูกบ้าง
“ค่า เข้าใจแล้วค่ะ” เธอมองผู้ชายข้างกายสลับกับคนในจอเล็กๆ สีหน้าท่าทางถอดแบบกันมาจริงๆ แล้วอย่างนี้เธอจะกล้าขัดใจได้อย่างไร
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 21-07-2019 16:15:14
“หาหมอไหมลูก พ่อว่าอาการหนักนะ” กฤษณะแซวลูกชายที่นั่งยิ้มเหมือนคนไร้สติ ไม่รู้ดีใจที่จะช่วยผีเด็กพยูได้หรือดีใจที่ตัวเองจะไม่ต้องโดนผีหลอกอีกกันแน่
“พ่อไม่เข้าใจจิตใจอันบอบบางของชวินหรอก พ่อไม่เคยรู้ว่าลูกชายคนนี้ผ่านอะไรมาบ้างกว่าจะกลับมานั่งตรงหน้าพ่อได้อย่างนี้”
“พอๆ ไม่งั้นจับส่งโรงฯ บาลจริงๆ นะ”
“ส่งไปเลยพ่อ นับวันยิ่งเพี้ยน” เต้บ่นเพื่อนที่เล่นใหญ่เกินหน้านักแสดงตัวจริงที่นั่งใกล้ๆ ชวินกำลังจะเอ่ยเถียงแต่แม่บ้านเดินเข้ามาแจ้งพอดีว่าแขกที่ให้รถไปรับมาถึงแล้ว
ชายสูงวัยรูปร่างผอมสูงผิวคล้ำเดินตามแม่บ้านเข้ามาถึงห้องรับแขก เจ้าบ้านอย่างกฤษณะลุกขึ้นรับไหว้จากคนอายุอ่อนกว่าแล้วเรียกมานั่งข้างๆ
“เด็กๆ นี่อาวุฒิ เป็นลูกศิษย์พระอาจารย์ที่พ่อบอก วุฒิคนนี้ชวินลูกชายพี่ น่าจะคุ้นกันอยู่แล้วนะ ส่วนนี่สิงหา โบ้ เต้ เพื่อนลูกชายพี่เอง”
“สวัสดีครับๆ ไม่เจอกันนาน พี่สบายดีนะ”
“เรื่อยๆ ล่ะช่วงนี้ กำลังทำงานใหญ่เลยยุ่งๆ ไม่ค่อยได้ไปหา เราล่ะสบายดีนะ” กฤษณะถามไถ่ทุกข์สุขเพื่อนรุ่นน้องที่ไม่ได้เจอกันมาหลายเดือน ผู้ใหญ่คุยกันเหมือนลืมจุดประสงค์หลักวันนี้ไปแล้ว ชวินที่ใจร้อนกว่าเพื่อนเลยแอบสะกิดเอวพ่อเบาๆ
“มีสะกิดๆ ไอ้เด็กพวกนี้มันใจร้อน คงเบื่อฟังเราคุย เข้าเรื่องกันเลยแล้วกัน”
“ครับพี่ ผมยังไม่รู้อะไรเลยนะครับ อาจารย์บอกให้มาช่วยผมก็มา พี่ณะมีเรื่องอะไรเหรอครับ”
“ไม่ใช่เรื่องพี่หรอก ปัญหาของเด็กๆ น่ะ พวกนี้ไปเจอผีมา ให้เขาเล่าเองแล้วกัน” กฤษณะเปิดโอกาสให้กลุ่มเด็กๆ เป็นคนเล่า ทุกคนผลัดกันเล่ารายละเอียดทุกอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง มีเกินจริงบ้างนิดหน่อยจากคำพูดชวินแต่สิงหาก็ช่วยแก้ไข วุฒินั่งฟังอย่างตั้งใจ ไม่มีอาการแปลกใจหรือตกใจในเรื่องราวที่ได้ยิน สมัยก่อนเขาเคยบวชฝากตัวเป็นลูกศิษย์ก้นกุฏิพระอาจารย์อยู่สิบสี่พรรษา ก่อนจะสึกออกมาเพื่อดูแลบุพการี แต่ยังคงถือศีลเคร่งครัดสม่ำเสมอ งานบุญใดไม่เคยนิ่งเฉย งานบางอย่างที่พระอาจารย์ไม่สะดวกมาช่วยก็จะมีลูกศิษย์ช่วยๆ กันแบ่งเบาภาระ ครั้งนี้ก็เช่นกัน
“อืม...เท่าที่อาฟังแล้ววิญญาณเด็กน่าจะบริสุทธิ์มาก ตอนมีชีวิตเป็นเด็กดีไม่เกเรความชั่วมีน้อย บาปมีน้อย ตอนตายไม่มีความแค้น วนเวียนอยู่แต่ความทรงจำตัวเอง ทำเรื่องเดิมๆ ที่เคยทำ วิ่งเล่น แอบคนร้าย รอพ่อ ที่หนุ่มๆ คิดมาอาก็เห็นด้วย ส่วนคนพ่อนี่ก่อนตายเขารู้ตัว เขาสู้ มีความโกรธแค้น ความกลัว เป็นห่วงลูก จิตขณะตายเขายึดติดตรงนั้นก็วนเวียนแค่นั้น จิตก่อนตายเนี่ยสำคัญ ไม่ว่าจะพูดในแง่ธรรมะหรือวิทยาศาสตร์ก็คล้ายๆ กัน ถ้าหากไม่เชื่อเรื่องผีน่ะนะ”
“คล้ายกันยังไงเหรอครับ” โบ้ถามอย่างสนใจเพราะไม่เคยมีใครบรรยายเรื่องแบบนี้ให้ฟังมาก่อน
“อาไม่พูดถึงเรื่องตายนะ อันนี้ยกตัวอย่างง่ายๆ ถ้าขับรถกลับบ้านดึกๆ ดื่มมานิดหน่อยมึนๆ ถนนนี่มืดเลย แล้วอยู่ดีๆ ปัง! สติเราวูบดับไป ตื่นมาอีกทีคิดว่าจะคิดว่าตัวเองอยู่ที่ไหน”
“ในรถ” เต้ตอบคนแรก
“บ้าน” ตามด้วยชวิน
“โรงพยาบาล” โบ้และสุดท้ายคือสิงหา
“โรงฯ บาลเหมือนกันครับ”
“นี่ไงที่อาบอก จิตสุดท้ายขณะนั้นยึดติดกับอะไรก็จะวนเวียนไปกับสิ่งนั้น อาบอกแค่ว่า ปัง! อาจคิดไปว่ามีรถชน ไม่น่าจะหนักก็น่าจะตื่นมาอยู่ในรถเหมือนเดิม หรือรู้นั่นแหละว่ารถชนแน่ๆ คงวูบไปฟื้นที่โรงพยาบาลเลย ส่วนที่ตอบว่าบ้านอาจเคยทำ เมาแล้วขับกลับมาถึงบ้านได้ไงว้า”
“ฮ่าๆๆ” ชวินหัวเราะไม่สบตาพ่อเพราะเคยทำจริงๆ
“นั่นล่ะที่ลุงจะบอก พ่อลูกคู่นี้วนเวียนในสิ่งที่ยึดติดก่อนตาย คนหนึ่งอยู่ในตู้ คนหนึ่งอยู่ที่โกดัง”
“แล้วทำไมเขาไม่มาหากันล่ะครับ ในเมื่อก็คิดถึงกันอยู่” สิงหาถาม
“ในเรื่องพวกนี้ไม่มีใครพิสูจน์ได้ว่าวิญญาณมีการติดต่อสื่อสารกันหรือเปล่า แต่อาเชื่อเรื่องเวลา เวลาเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น จิตหรือวิญญาณก็เช่นเดียวกัน เมื่อเขาวนเวียนในช่วงเวลาหรือในสถานที่ที่เขาคิดถึง นั่นคือห้วงเวลาของเขา ที่เล่าว่าไปเอาของในห้องตอนกลางวันก็ยังออกมาหลอก ความจริงในห้วงเวลาที่เขาวนเวียนอยู่มันอาจไม่มีกลางวันกลางคืนก็ได้ อาไม่รู้หรอกว่าอะไรทำให้เขาออกมาแสดงตัวบ่อยขึ้น อาจเพราะจำชวินได้ หรือเพราะอย่างอื่น เราไม่จำเป็นต้องรู้ ตอนนี้ก็รู้แค่ว่าเขาเป็นเด็กที่วนเวียนที่นั่นเพื่อรอพ่อมารับ ส่วนพ่อเขาก็กำลังโกรธแค้นและปกป้องลูกตัวเองอยู่เช่นกัน”
“หมายความว่าลุงโพนก็อาจจะไม่รู้ตัวว่าตายแล้วงั้นเหรอครับ” ชวินถาม ถ้าพยูออกมาหาเขาบ่อยๆ เพราะไม่รู้ตัวว่าตาย ลุงโพนก็น่าจะเป็นเหมือนกัน
“ก็อาจจะ ที่เล่ามาคือเขาสู้ยิบตาเลยใช่ไหม เขาคงโดนทำร้ายหนัก อาจจะสลบไปก่อนที่จะโดนฆ่าก็ได้ เป็นแค่การคาดเดา แต่ที่ยืนยันได้คือเสียงตะโกน เขาตะโกนว่าอะไรนะ” วุฒิถามชี้นำให้ชายหนุ่มกลุ่มนี้คิดตาม ดูจากท่าทางการพูดจาน่าจะเป็นคนหนุ่มที่เปิดกว้างทางความคิด คนแบบนี้คุยด้วยง่ายและทำให้งานนี้ง่ายกว่าเดิม
“....ช่วยด้วย....คนที่นั่นได้ยินเสียงร้องว่าช่วยด้วย” ชวินเอ่ยตอบ
“ใช่...เขาร้องให้ช่วย ไม่ใช่ช่วยแค่เขา แต่ช่วยลูกเขาด้วย ลูกน้อยที่เขาเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อไม่ให้โจรเข้าไปในโกดัง” วุฒิมองลูกชายเพื่อนรุ่นพี่ที่มีสีหน้าสลดลง ความสนิทสนมกับสองพ่อลูกนี้ตอนมีชีวิตทำให้เกิดความสงสาร แต่สงสารมากไปก็ไม่ดี ทำให้จิตใจเป็นทุกข์เปล่าๆ คนเป็นคนตายอย่างไรก็อยู่คนละโลก การยึดติดแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดี
“ผมอยากช่วย อาแนะนำวิธีช่วยพ่อลูกคู่นี้ได้ไหมครับ”
“อาต้องบอกก่อนนะว่าอาไม่ใช่หมอผีคนทรงเจ้าอะไรแบบนั้น และที่วนเวียนอยู่นี่อาก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าเป็นวิญญาณทั้งดวง หรือแค่เสี้ยวดวงจิตที่ยึดติดก่อนตาย”
“มันต่างกันเหรอวุฒิ” กฤษณะเอ่ยถามครั้งแรกเพราะเขาไม่เคยสนใจเรื่องนี้มาก่อน แต่เคยได้ยินได้ฟังมาบ้าง
“ก็แทบไม่ต่าง อย่างของขลังบางอย่างหรือสถานที่บางแห่งที่ผู้คนนับถือ เรานับถือที่ความดีเขาใช่ไหมพี่ คนดีมีบุญมากตามความเชื่อตายแล้วต้องขึ้นสวรรค์หรือไปเกิด แต่ทำไมของยังขลังอยู่ ทำไมยังตั้งศาลกราบไหว้ขอนั่นนี่หรือกระทั่งมีคนเคยเห็น ตัวผมเองเชื่อว่านั่นเป็นแค่เสี้ยวดวงจิตที่ยังอยู่ นานวันเข้าก็จะเสื่อมสลายไป ของขลังบางอย่างนานๆ ไปก็ไม่ขลัง หรือพวกบ้านผีสิงที่ว่าเฮี้ยนๆ แต่คนรุ่นหลังไปลองของกันเป็นว่าเล่นบอกไม่เห็นเจออะไร มันอาจเคยมีแต่เสื่อมสลายไปแล้ว”
“นั่นหมายความว่าถ้าในห้องสิงเป็นแค่เสี้ยว เราก็ไม่ต้องทำอะไรก็ได้ เดี๋ยวก็หายไปเอง” กฤษณะตีความตามคำพูดอย่างรวดเร็ว
“ห้องสิงนี่ผมไม่แน่ใจนะ เหมือนเขาจะเป็นดวงจิตทั้งดวงมากกว่า เพราะการกระทำเขาไม่ได้วนลูป แต่พ่อเขาที่โกดังผมว่าเป็นแค่เสี้ยวดวงจิตนะ ไม่งั้นคงไม่ทำอะไรซ้ำๆ เดิมตลอด ขนาดรื้อโกดังทิ้งก็ยังทุบอยู่เลย ของมันไม่มีแล้วเขาทุบอะไร ที่เขาทุบคือความทรงจำที่ยังยึดติดเอาไว้ในช่วงเวลาก่อนตาย หรือแม้แต่การที่เขาดึงขาคนโน้นคนนี้ก็บอกไม่ได้ว่าเป็นเศษเสี้ยวหรือดวงวิญญาณ เพราะเราไม่เห็นเหตุการณ์ต่อสู้ของเขา มันพูดยากเหมือนกันนะพี่ แต่ให้เดาคิดว่าคนพ่อนี่น่าจะแค่เสี้ยว” วุฒิพยายามอธิบายให้ทุกคนเข้าใจ เขาเองไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญแม้จะเคยแก้ปัญหาแบบนี้ให้หลายคน แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่มานั่งเปิดตำราแล้วแก้ได้เลย ต้องลองเดาทางกันทั้งนั้น
“งั้นเราจะทำยังไงล่ะ ที่นึงอยู่ครบ อีกที่มีเสี้ยวเดียว” กฤษณะมองหน้าลูกชาย ลึกๆ เขาก็สงสารและไม่ต้องการให้ลูกต้องยุ่งเกี่ยวกับปัญหานี้อีกแล้ว ต้องหาทางแก้ และแก้ให้เร็วที่สุด
“ต้องลองดูก่อน ถ้าเขาผูกพันกับลูกมาก แค่เสี้ยวเดียวก็มีผล” วุฒิพูดอย่างหนักแน่น สองพ่อลูกที่ต้องตายจากกันในสภาพนี้ชวนให้สงสารพอแล้ว ถ้าช่วยให้ทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกันได้เร็วเท่าไรก็ยิ่งดี แต่เขาสังหรณ์ใจว่าเรื่องนี้มันไม่ง่าย
เสียงริมฝีปากเป่าลมระบายความเผ็ดภายในปากดังสลับเสียงสูดเส้นเข้าปากคำใหญ่ ปากเล็กๆ อมเส้นขนมจีนน้ำยาป่าไว้เต็มปาก เคี้ยวจั๊บๆ เด็ดผักชีฝรั่งใส่ปากตามเข้าไป เคี้ยวไปกลืนไป หมดคำก็หยิบปีกไก่ทอดมาแทะต่อ
“คุณสิงอิ่มแล้วเหรอ ไก่ทอดอร่อยนะ เข้ากัน”
“ผมกินเร็วอิ่มเร็ว เดี๋ยวแทะไก่เป็นเพื่อน” สิงหาหยิบปีกไก่มานั่งแทะจริงๆ น่านนทียิ้มแป้นแก้มกลมดิกเพราะตักขนมจีนคำใหม่เข้าปากคำใหญ่ เส้นในจานหมดแล้ว เติมอีกสักครึ่งจับพอ ตักน้ำยาราดโชกๆ ลูกชิ้นปลากรายสองลูกเน้นๆ เด็ดผักใส่เยอะๆ ถั่วงอกเอย ผักดองเลย ขาดไม่ได้คือผักชีฝรั่งที่เข้ากันมากๆ ผักชักเยอะไปละ น้ำแห้งเลย เติมน้ำยาอีกนิด มองเส้นไม่เห็นเลย เติมเส้นหน่อยแล้วกัน
“ดูมันกินนะพี่สิง เติมไปเรื่อย” แม่น่านนทีอดแขวะลูกชายตัวเองไม่ได้ คนอื่นเขาอิ่มกันแล้วเจ้าตัวดีนี่ยังไม่หยุด วันนี้สิงหาพามาส่งหลังเลิกงานเพราะเธอย้ำกับลูกชายแล้วว่าให้ชวนมา จะทำขนมจีนน้ำยาหม้อใหญ่ อยากให้มาลอง แต่คนที่ถูกใจคือคนที่ทั้งมือทั้งปากเลอะไปหมดนี่ล่ะ
“ฮ่าๆๆ ของชอบเขาครับ บ่นตลอดว่าอยากกินๆ แต่แม่ทำอร่อยจริงๆ นะครับ ผมก็ไม่ได้กินนานแล้วเหมือนกัน”
“ชอบก็เติมอีกนิด แข่งกับเจ้าปิงหน่อย เห็นลูกกินทีแม่ใจสลาย เหมือนแม่เลี้ยงให้อดๆ อยากๆ”
“แม่อะ ก็แม่ทำอร่อย แซ่บดี หอมกระชายด้วย ซื้อข้างนอกปลาก็น้อยแถมไม่หอมอีก แม่ต้องภูมิใจสิที่ลูกรักฝีมือแม่ขนาดนี้”
“จนคนอื่นเขาอิ่มหมดละ เรายังเติมไม่หยุดเลย”
“แม่อะ”
“ให้ลูกกินไปเถอะน่า แม่ขึ้นมาดูทีวีกับพ่อมา” พ่อตะโกนลงมาช่วยลูกรักจากชั้นสอง น่านนทีลอยหน้าลอยตาอวดแม่ที่มีคนเข้าข้าง”
“เหลือไก่ไว้ให้พี่เขาด้วยล่ะ ไม่ใช่กินเพลิน อิ่มก็พอ”
“กินไปเลยลูก หมดเดี๋ยวทอดใหม่ หมักไว้ตั้งเยอะ” พ่อยังคงตะโกนช่วยอีกครั้งจนแม่หมั่นไส้แกล้งบีบแก้มป่องๆ จนขนมจีนเกือบทะลักออกจากปาก
“แอ๊!!” น่านนทีดึงหน้าหนีแม่ตัวเองอย่างยากลำบากเพราะกลัวอาหารพุ่งออกมา แค่นี้สิงหาก็นั่งหัวเราะเขาจนอิ่มแล้ว
หลังผู้ใหญ่แยกตัวไป น่านนทีก็เริ่มถามความคืบหน้าของแก๊งปราบผี โดยกำชับให้สิงหาเลือกใช้คำที่ไม่น่ากลัว หรือข้ามอะไรที่น่ากลัวๆ ไปให้หมดเลยก็ได้ เล่าย่อๆ แบบไม่ต้องหลอนมาก สิงหาอมยิ้มก่อนเรียบเรียงคำพูดก่อนเล่าเรื่องพยูให้ฟัง แน่นอนว่าเรื่องของพยูกับพ่อไม่น่ากลัวแต่กลับน่าสงสารมากกว่า คนเตรียมตัวยกมือปิดหูก็ย้ายมาปาดน้ำตาตัวเองแทน เป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่งเท่านั้นเอง พ่อของพยูก็น่าสงสาร คงเป็นห่วงลูกมาก
“แล้วตกลงต้องทำอะไรบ้างถึงจะช่วยพ่อลูกคู่นี้ได้”
“ตอนนี้ก็ต้องหาวันก่อนว่าเขาเสียชีวิตวันไหน ถ้าทำพิธีวันครบรอบวันตายก็อาจจะได้ผลดีกว่า แต่ถ้าต้องรอนานมากก็ไม่จำเป็น แล้วก็ต้องไปติดต่อเจ้าของที่คนใหม่นั่นด้วยเพราะเราต้องไปทำพิธีที่นั่น พวกนี้ชวินกับเต้อาสาจัดการเอง”
“แล้วตู้คุณสิงล่ะ ต้องรื้อด้วยไหม”
“ต้องรื้อไปด้วย น่าจะต้องเผาทิ้งหรือไม่ก็เอาไปบริจาคให้วัดก็ได้ ต้องถามอาวุฒิอีกที” เรื่องตู้เขาเคยถามอาวุฒิแล้วว่าที่พยูออกมาอาละวาดหนักจะเกี่ยวกับพระพุทธรูปที่เอาไปใส่หรือเปล่า อาวุฒิไม่ได้ตอบอะไรแค่ถามให้คิดว่าคนดีต้องกลัวพระไหม...วิญญาณบริสุทธิ์ดวงหนึ่ง ทำไมต้องกลัวพระ
“เผาไม่ดีกว่าเหรอ ในเมื่อน้องติดอยู่ในตู้ เขาจะได้ไปเกิด”
“อาวุฒิบอกว่าเรื่องผีเนี่ยไม่เคยมีใครรู้จริงหรอก ส่วนมากลองผิดลองถูกทั้งนั้น อาศัยความเชื่อของตัวเองทดลองไปเรื่อย ตัวอาวุฒิเองเชื่อว่าพยูยึดติดกับคำพูดของพ่อมากกว่า ตอนเจอพวกโจรลุงโพนอาจบอกให้ลูกไปซ่อนตัว ส่วนตัวเองก็ปิดประตูโกดังอยู่ข้างนอกแล้วตะโกนหาคนมาช่วย ที่เด็กยึดติดจริงๆ อาจเป็นคำพูดของพ่อ ไม่ใช่ตู้ แต่นี่ก็แค่การเดาเอาเองล้วนๆ ถ้าทำพิธีแล้วเขาหายไป ตู้ก็เอาไปบริจาคตามวัดตามโรงเรียนจะเกิดประโยชน์กว่า ไม้แท้นะ แผ่นใหญ่เนื้อแข็ง ทำประโยชน์ได้มากกว่าเผาทิ้งเฉยๆ ถือว่าทำบุญให้สองพ่อลูกได้อีกทาง”
“ยังไงก็ได้ ขอแค่ไม่เอากลับไปตั้งในห้องเหมือนเดิมก็พอ”
“ตกลงสงสารหรือกลัวเนี่ย ตาแดงหมดแล้ว” สิงหาดึงทิชชู่เช็ดมือตัวเองก่อนส่งอีกแผ่นให้คนรักซับน้ำตา แต่น่านนทีเอาไปเช็ดปากแล้วหยิบปีกไก่มาแทะต่อ
“ก็สงสาร แต่ไม่ต้องเจอกันได้ไหมเล่า เดี๋ยวพาไปหาพ่อ”
“พูดเหมือนจะไปทำพิธีด้วยเลย ว่าไงครับ สนใจไหม”
“ไม่เอาอะ ปิงกลัว” เขาส่ายหัวจนหน้าสั่น ขออยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ เหมือนเดิม
“ไม่อยากเห็นเหรอ ไหนๆ ก็เคยเจอเขาที่ห้อง ถือว่าไปอโหสิกรรมครั้งสุดท้าย” สิงหาแกล้งตื้อเอ่ยชวนอีกครั้ง
“ขออโหสิที่บ้านได้ไหม เดี๋ยวใส่บาตรให้ทุกวันเลย นะๆๆ ปิงไม่ไปนะ”
“ครับ ผมก็ล้อเล่น ไม่ต้องไปน่ะดีแล้ว เดี๋ยวผมพะวงเปล่าๆ แค่ชวินคนเดียวก็ห่วงจะแย่แล้ว กลัวมันโดนอะไรอีก ทั้งพยูทั้งลุงโพน มันดันรู้จักทั้งคู่เลย”
“พี่ชวินจะไปเหรอ เดี๋ยวก็ช็อกอีกหรอก” พูดถึงชวินเขาก็เป็นห่วงเหมือนกัน พ่อบอกว่าคนจิตอ่อนโดนผีหลอกง่าย แล้วนี่จะไปพิธีไล่ผีด้วย ถ้าเกิดโดนสิงอีกรอบหรือเห็นอะไรจังๆ อีกจะทำไง
“มันร้องไห้เลยนะตอนรู้เรื่อง กลัวจะช็อกอีกเหมือนกัน แต่มันยืนยันว่าจะไปส่งน้องกับพ่อ”
“แล้วพ่อแม่คุณสิงตกลงจะมาเมื่อไร ปิงตื่นเต้น” น่านนทีเปลี่ยนเรื่อง เขารู้เท่าที่อยากรู้แล้ว เอาไว้จบเรื่องค่อยให้สิงหาเล่าให้ฟังอีกที
“วันจันทร์หน้าโน่นเลย ไม่ใช่จันทร์ที่จะถึงนี้นะ มาถึงเช้ามืดเลย สนใจไปรับพ่อแม่ผมด้วยกันไหม”
“ไม่เอา ปิงเขิน ขอรอต้อนรับที่คอนโดฯ แทนนะ”
“จองตัวไปดินเนอร์แล้วนะ ห้ามลืมห้ามเบี้ยว”
“ครับๆ ไม่เบี้ยวหรอกน่า”
“เฮ้ยๆๆๆ ทำอะไรกัน โห ไอ้อ้วน แทะกระดูกเป็นกองเลย เหลือให้พี่บ้างเปล่าเนี่ย” เสียงสมุทรดังลั่นบ้านเมื่อเดินเข้ามาแล้วเห็นน้องชายนั่งกับแฟนตามลำพัง ถึงบรรยากาศจะไม่ได้สวีตแต่คนโสดแบบเขาเห็นแล้วอิจฉา
“โอ๊ย! พูดมาก เหลือตั้งเยอะแยะ กองนี้มันของคนอื่นรวมๆ กันเหอะ ไม่ใช่ของปิงคนเดียวสักหน่อย”
“ไปเอาจานมาให้พี่ดิ๊ รถโคตรติด เมื่อยขาไปหมดแล้ว” สมุทรนั่งลงบนเก้าอี้ แย่งแก้วน้ำน้องมาดื่ม จะแย่งไก่ด้วยแต่มันรู้ตัวเอามือหลบทัน
“ไปเอาเองงงงง เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้วเนี่ย”
“ก็ไปเอาให้หน่อย บริการพี่ชายหน่อยไม่ได้ไง”
“ฮึ่ยยยย เรื่องมาก กินเสร็จล้างเองด้วย” เขาบ่นแต่ก็ต้องลุกไปหยิบจานหยิบช้อนส้อมให้ ไม่งั้นก็โดนแกล้งไม่หยุดสักที
“ทำไม อิ่มแล้วเหรอ กินเป็นเพื่อนก่อน”
“อิ่มแล้ว....เดี๋ยวแทะไก่เป็นเพื่อนก็ได้ เอาอีกไหมอะ เดี๋ยวทอดใหม่ให้” น่านนทีตาปรอยมองปีกไก่สามปีกที่เหลือในจาน
“ฮ่าๆๆๆ โทษๆ มันหลุดนะ อย่างอนนะ” สิงหาหลุดหัวเราะเมื่อเห็นแววตาใสซื่อของแฟนตัวเอง อะไรคือกินเป็นเพื่อน นี่นั่งกินมาเกือบชั่วโมงยังไม่อิ่มอีกเหรอ ฟังเรื่องพยูไปกินไปเพลินใหญ่เลยนะ
การทำพิธีช่วยพยูและพ่อไม่ใช่เรื่องง่าย ด้วยปัญหาของเวลาและสถานที่ ชวินกลับไปคุยกับลุงโชคอีกครั้งเพื่อสอบถามวันและเวลาตายของสองพ่อลูก ลุงโชคและลูกชายยินดีให้ความร่วมมือทุกอย่าง วันครบรอบวันตายคือวันที่xxเดือนหน้า ส่วนเรื่องสถานที่นั้นลุงโชคยินดีจะไปคุยกับเจ้าของใหม่ให้ เพราะฝ่ายนั้นก็เจอปัญหาเหมือนกัน น่าจะอยากให้ทำพิธีมากพอๆ กัน อาวุฒิแนะนำว่าให้ทำพิธีในวันครบรอบวันตาย โดยเริ่มจากพิธีเรียกวิญญาณพยูที่ห้องสิงหา รื้อตู้แล้วย้ายมาประกอบใหม่ที่ที่ตั้งโกดังเก่า จากนั้นค่อยเรียกวิญญาณลุงโพน สุดท้ายคือพิธีสวดให้สองพ่อลูกได้หลุดพ้นจากโลกนี้
ช่วงนี้สิงหามีเทรนเนอร์ส่วนตัวรับหน้าที่ส่งปิ่นโตอาหารเพิ่มน้ำหนักให้ทุกวันจนน้ำหนักอยู่ในเกณฑ์ที่ผู้กำกับต้องการก็เริ่มถ่ายทำหนังสั้นทันที เนื่องจากเป็นหนังสั้นเฉลิมพระเกียรติซึ่งจะฉายในวันหยุดราชการตอนสิ้นปี บทพูดจึงค่อนข้างสำคัญโดยเฉพาะรายละเอียดสำคัญทางวิชาการ ทุกครั้งที่มีเวลาว่างเขาจะนั่งท่องบทอยู่เสมอ
กระทั่งตอนนี้ที่เขากำลังยืนรอที่จุดผู้โดยสารฝั่งขาเข้าก็ยืนอ่านบทที่จะถ่ายในวันพรุ่งนี้สลับกับเหลือบมองข้างหน้าตลอดเวลา ผู้คนรอบข้างมีบางส่วนที่เหลือบมองมาทางเขา แม้จะใส่แว่นสวมหมวกแต่ช่วงนี้มีข่าวบ่อย คนที่จำเขาได้ก็เลยมีอยู่บ้าง บางคนก็เดินเข้ามาขอถ่ายรูปด้วย บางคนก็ชมว่าหล่อกว่าในหนัง บางคนแสดงตัวว่าเป็นแฟนคลับตั้งแต่สมัยก่อน ดีใจที่เขาไม่ได้ผอมเหมือนในรูปแล้ว รอยยิ้มที่เขามีให้ทุกคนได้รับการตอบกลับมาอย่างดี หลายคนที่แอบมองอยู่ห่างๆ จึงเริ่มเข้ามาขอถ่ายรูปมากขึ้นอย่างคาดไม่ถึง กว่าคนจะเริ่มบางตาลงจน ใบหน้าหวานๆ ของหญิงไทยสูงวัยคนหนึ่งก็มายืนอยู่ตรงหน้า ข้างกายมีฝรั่งรูปร่างสูงใหญ่ ลงพุงนิดๆ ใบหน้าคมเข้มแต่มีรอยยิ้มใจดี ทั้งคู่ยืนส่งยิ้มมาให้เขา เป็นรอยยิ้มแห่งความคิดถึง และ...ภาคภูมิใจ
“พ่อ แม่...คิดถึง...ที่สุดเลยครับ”
—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้วววว ก็ใกล้จบแล้วน้า
เรื่องนี้จะทำหนังสือนะคะ ก่อนจบจะทำแบบสำรวจยอดจองนิดนึง ใครสนใจฝากติดตามด้วยน้า
Fanpage : Gwa.Novel (https://www.facebook.com/Gwa.Novel)
Twitter : Gwa_Novel (https://twitter.com/gwa_novel)
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 21-07-2019 17:25:45
เริ่มหัวข้อโดย: magarons ที่ 21-07-2019 17:29:59
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 21-07-2019 17:39:44
เริ่มหัวข้อโดย: Tonson777 ที่ 21-07-2019 17:58:22
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 21-07-2019 18:25:48
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 21-07-2019 19:59:38
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 21-07-2019 20:27:51
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 21-07-2019 20:36:49
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 21-07-2019 21:08:44
เขาจิ้นหมุดชวินอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 21-07-2019 21:21:29
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 21-07-2019 21:22:57
เริ่มหัวข้อโดย: heaven13 ที่ 21-07-2019 21:44:17
ชอบความรักของสิงหากับปิง
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 21-07-2019 21:50:00
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 21-07-2019 21:55:25
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 21-07-2019 22:08:11
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 21-07-2019 22:23:00
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 21-07-2019 22:53:39
คุณพ่อคุณแม่มาแล้วปิงพร้อมยังงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 21-07-2019 23:11:14
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 21-07-2019 23:12:53
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 22-07-2019 00:30:44
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 22-07-2019 01:40:41
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 22-07-2019 07:21:36
น่ารัก และน่าหยิกมากค่ะ จะไม่ให้ขำกันได้ไง
มองของกินตาปรอย ทักอ้วนหน่อยก็งอน
ไม่ให้กินก็ไม่ได้ บอกว่าฝีมือแม่อร่อย
ยิ่งฟังเพลินก็กินเพลินด้วยเลย น่าเอ็นดู น่าจิ้มแก้มมาก
โอยยย พอมีคนรู้วิธีมา กลายเป็นหลอนไปอีกแบบค่ะ
อยากช่วยก็อยาก กลัวก็กลัว แต่ประเด็นคือ ทำไมสังหรณ์ว่าไม่ง่าย
ตรงนี้แหละ ทำหลอน ตอนทำพิธีจะเป็นยังไงไม่รู้บ้าง
ยิ่งไม่อยากคิดถึงตอนรื้อตู้เลย ถ้าพยูคิดว่าเป็นที่ของเค้า
อยากให้พ่อโพนกับพยูเจอกัน แล้วจะได้หมดห่วงนะ
ร้านพรีแล้ว ตกแต่งสวยมากค่ะ ทีไทม์จริงๆ เลย
สวนอังกฤษมาก หุ้นส่วนก็ลงตัว พ่อแม่สิงหาก็โอเค
พ่อแม่สิงหาน่ารักดีค่ะ มีแหย่มีหยอก
ตลกพ่อปิง ทำไมแกล้งแม่แบบนั้น หรือเอ๊ะ เคืองจริง 5555
สมุทรก็ชอบแหย่น้อง ก็แหย่สนุกอะเนาะ มันเขี้ยว
พีทคะ เคลียร์แล้ว จบแล้วเนาะ มันยากที่จะกลับมา
แต่กับชวิน คงไม่นาน อาจจะต้องให้เวลาอีกนิด
พ่อชวินน่ารักดี ทั้งรักและเอ็นดูลูก ดูแหย่แต่ละอย่าง
แล้วอะไรคือหลอนพ่อไปตีกอล์ฟบ่อยคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 22-07-2019 09:19:46
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 22-07-2019 10:06:41
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 22-07-2019 12:54:55
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 22-07-2019 16:01:16
พ่อกับแม่ของพี่สิงมาแล้ว ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมกันสักที เดี๋ยวพอได้มาเจอกับครอบครัวของปิงคงจะเข้ากันได้ดีเชียว
ปล.ปีกไก่และขนมจีนน้ำยาน่ากินมาก
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 22-07-2019 23:09:48
เริ่มหัวข้อโดย: suginosama ที่ 22-07-2019 23:12:03
สงสารน้องกับพ่อ ขอให้ทำพิธีสำเร็จด้วยเถอะค่ะ :monkeysad:
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 23-07-2019 11:50:22
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 23-07-2019 12:53:06
เริ่มหัวข้อโดย: Cheese[C]ake ที่ 23-07-2019 13:49:43
เริ่มหัวข้อโดย: baka_bunny ที่ 24-07-2019 14:33:03
นี่ก็หวังว่าน้องพยูและพ่อจะไปสู่สูขตินะคะ :sad11:
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 28-07-2019 16:20:44
กลายเป็นลุ้นเรื่องน้องพยู มากกว่าลุ้นเรื่องสิงปิงไปแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 28-07-2019 19:10:10
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 28-07-2019 21:12:02
20. ครอบครัว
เมืองหลวงของประเทศไทยขึ้นชื่อเรื่องรถติด ติดไปทุกหนแห่ง ซอยเล็กซอยน้อย ถนนสองเลนสี่เลน แม้แต่ทางด่วนก็ยังติด สิงหาที่มีคนขับรถให้จนเริ่มชินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดเมื่อต้องมาขับเอง แต่มากกว่านั้นก็กังวลถึงผู้โดยสารอีกสองคนที่นั่งอุดอู้มากว่าชั่วโมงแล้ว
“จากไปตั้งนาน กลับมาก็ยังติดเหมือนเดิม” แม่สิงหานั่งที่เบาะหลังคนขับบ่นออกมา มองไปด้านนอกก็มีแต่รถและรถ คนอยู่กับต้นไม้ดอกไม้มานานแบบเธอเริ่มรู้สึกไม่ค่อยชิน ไม่รู้สามีเธอจะโอเคกับที่นี่หรือเปล่า
“หิวข้าวกันรึยังครับ แวะหาอะไรกินแถวนี้ก่อนดีไหมแม่” สิงหาสบตาแม่ในกระจกมองหลัง เดิมทีเขาอยากพาพ่อแม่กลับไปพักผ่อนที่คอนโดฯ เลย นั่งเครื่องมาหลายชั่วโมงจะได้ผ่อนคลาย แต่แม่อยากไปบ้านเก่า ไปไหว้อัฐิตายายที่ยังเก็บไว้ในห้องพระที่นั่น
“ที่รักว่าไงคะ หิวรึยัง” เธอเอื้อมมือแตะไหล่สามีที่อมยิ้มมองรอบตัวอย่างมีความสุขอยู่คนเดียว
“หาอะไรกินแถวๆ นี้ก็ได้สิง แม่ลูกเป็นไข้ ต้องกินยานะ” ลีโอจับมืออุ่นๆ ของภรรยาแล้วถือโอกาสฟ้องลูกชาย
“อ้าว แม่ทำไมไม่บอกผมก่อน ก็ว่าตัวอุ่นๆ งั้นกินข้าวแล้วกลับคอนโดฯ เลยนะ วันหลังค่อยไปบ้านเก่า”
“แม่อยากไปไหว้ตายายที่บ้านก่อน นะคะลีโอ”
“ไปได้สิง แม่เป็นไข้นิดเดียว เดี๋ยวกินข้าวกินยาแล้วมานอนพักบนรถนะ รถน่าจะเป็นแบบนี้นาน จะได้นอนนิ่งๆ สักตื่น” สุดท้ายเขาก็ใจอ่อนตามเคย แถมยังต้องกล่อมลูกให้ตามใจแม่ไปอีกคน
“โธ่ พ่อครับ ตอนนี้มันเวลาไปทำงาน รถมันเลยติด สายหน่อยถนนก็โล่งขึ้น ไม่ติดแบบนี้ทั้งวันหรอก” สิงหาอยากบ่นแต่เขารู้ดี ถ้าแม่อ้อนพ่อเมื่อไร เขากลายเป็นหมาหัวเน่าทุกที
“พ่อเคยมาล่าสุดตอนสิงเรียนจบ มันก็ติดแบบนี้ กี่ปีมาแล้วนะ” ลีโอนึกถึงความทรงจำครั้งล่าสุดในประเทศนี้ เขาจำได้ว่ามาวันเรียนจบปริญญาของลูก แต่คนเยอะมาก ตอนนั้นลูกเขาดังมาก ต้องถ่ายรูปกับทุกคนจนเกือบหมดวัน ดีที่สิงหาให้ช่างภาพเก็บรูปครอบครัวไว้ก่อนแล้ว เขาเลยมีรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกเซตใหญ่ที่ดูกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ
“สิบปีได้แล้วครับ” สิงหายิ้มให้พ่อเมื่อนึกถึงวันเก่าๆ ตอนนั้นเขาต้องให้ตากล้องที่จ้างมาเก็บภาพครอบครัวก่อนเข้าไปในห้องประชุมเพื่อรับพระราชทานปริญญาบัตร พอออกมาก็โดนเพื่อนในวงการและแฟนคลับรุม จำได้ว่าตอนหันไปเห็นพ่อแม่นั่งเฝ้าของขวัญอยู่ที่โต๊ะ แม่นั่งยิ้มปลื้มมองตรงมาที่เขาสลับกับหันไปลูบไหล่ปลอบพ่อที่มองใบปริญญาของเขาแล้วก้มหน้าร้องไห้ ตลอดชีวิตในช่วงการร่ำเรียนของเขาไม่เคยมีพ่อมาร่วมงานเลยสักครั้ง ครั้งแรกและครั้งเดียวคือวันรับปริญญาครั้งนั้น
“มีร้านข้าวต้มปลาแถวบ้านเก่าอร่อยมาก ที่ผมเคยเล่าให้พ่อฟังว่าไปกินหลายชามแล้วเพิ่งรู้ว่าลืมเอาเงินไป จำได้ไหมครับ”
“ที่ว่าเขาจะเรียกตำรวจมาใช่ไหม”
“ใช่ๆ นั่นแหละครับ ไม่ได้ไปนานแล้ว อร่อยมาก พ่อต้องลอง” สิงหาชวนพ่อคุยตลอดทาง ส่วนแม่เขาก็โทรคุยกับน้าฉลวยเพื่อนสนิท นัดแนะกันเรียบร้อยว่าจะไปหากันวันไหน ให้ทำเมนูไหนรอ
สิงหาขับรถต่อถึงร้านข้าวต้ม เฮียเจ้าของร้านยังจำลูกค้าขาประจำได้ สามคนพ่อแม่ลูกเต็มอิ่มกับมื้อนี้เต็มที่ก่อนมุ่งหน้ากลับบ้านหลังเก่า แม่พาพ่อฝรั่งร่างใหญ่ไปไหว้ตายายในห้องพระ ใช้เวลาอยู่ข้างในอยู่นานจนลีโอขอตัวออกมาก่อน สองพ่อลูกเดินไปดูของในตู้คอนเทรนเนอร์ตู้ล่าสุดที่ส่งมาเก็บไว้ ด้านในเป็นสินค้าสำหรับขาย มีบางส่วนสิงหาไม่เคยเห็น ลีโอเล่าให้ลูกฟังว่าชิ้นไหนได้มาอย่างไร วางแผนจะซ่อมแซมกันเรียบร้อยแม่ก็เดินออกมาชวนกลับคอนโดฯ
ห้องเช่าที่กลายเป็นที่อยู่หลักในทุกวันมีสองห้องนอน สามห้องน้ำ ผังห้องเหมือนกับห้องของสิงหา ต่างกันแค่การตกแต่งกับวิวของห้องที่มีด้านหนึ่งมองออกไปเห็นตึกจอดรถเพราะอยู่เพียงชั้นแปด ห้องนี้จึงมีราคาถูกกว่านิดหน่อย พ่อและแม่เดินสำรวจห้องก่อนที่จะโดนลูกชายไล่ให้ไปนอนพักผ่อนเมื่อเห็นทั้งคู่หาวกันไม่หยุด
สิงหาใช้เวลาว่างลงมาหาโจที่ด้านล่างเพื่อปรึกษาเรื่องวันทำพิธี คืนนั้นต้องมีการรื้อตู้หนังสือในห้องทำงานซึ่งน่าจะมีเสียงดัง เขาไม่มั่นใจว่าเสียงจะรบกวนห้องอื่นหรือไม่จึงต้องมาพูดคุยกันก่อน โจรับเรื่องเอาไว้ ปัญหานี้เขาตัดสินใจเองไม่ได้ ต้องแจ้งไปทางผู้จัดการก่อน ปกติยามวิกาลจะไม่อนุญาตให้มีการปรับปรุงซ่อมแซมห้องแม้ว่าผนังของห้องจะแยกส่วนกับห้องอื่นก็ตาม แต่ครั้งนี้น่าจะยกเว้นเพราะมีเหตุจำเป็นจริงๆ ปัญหาคือจะต้องแจ้งห้องอื่นในชั้นที่ติดกันหรือไม่ ถ้าจะแจ้งจะแจ้งว่าอะไร
“นานแล้วนะไม่ได้กินแกงส้มแบบนี้เลย ทำเองก็มือไม่ถึงทุกที” แม่สิงหาตักน้ำแกงซดติดกันหลายครั้ง อาการอ่อนเพลียยังมีอยู่บ้าง รู้สึกง่วงนอนตลอดเวลาแต่สามีและลูกชายก็ปลุกให้ตื่นตอนบ่ายสาม ถ้านอนนานกว่านี้คืนนี้จะนอนไม่หลับ ต้องฝืนตัวเองเพื่อปรับเวลานอน
“ชอบก็กินเยอะๆ ครับ ช่วงนี้เขาฮิตกินยำกัน พ่อลองดูครับ ไม่เผ็ดมาก มีปลาร้านิดหน่อยแต่ไม่เหม็น” สิงหาตักกุ้งลวกในยำใส่จานพ่อที่ไม่ค่อยกล้าตัก ด้วยสีสันของพริกดูน่ากลัวแต่พริกสดเม็ดใหญ่ๆ แบบนี้เผ็ดน้อยกว่าพริกแห้งหรือพริกขี้หนูเยอะ ฝรั่งแบบพ่อเขากินได้สบาย
“แม่เห็นคลิปรีวิวแล้วอยากเหมือนกัน แต่กินดิบไม่ไหว ดีแล้วที่สั่งมาแบบสุกๆ” แม่เพลิดเพลินกับการเอาเส้นขนมจีนคลุกน้ำยำมาก กินขนมจีนแบบสำเร็จมานาน เส้นไม่เหนียวนุ่มเท่าขนมจีนเส้นสดแบบนี้เลย
“แม่ปิงก็ทำกับข้าวอร่อยนะครับ สิงฝากท้องไว้ประจำ ไว้คราวหน้าผมจะพาไปฝากท้องบ้านปิงสักมื้อ” เขาเพิ่งบอกยกเลิกปิ่นโตกับแม่คนรัก แม้จะเสียดายและเกรงใจแต่ก็กลัวแม่ตัวเองน้อยใจเช่นกัน อาหารรสมือแม่ดีที่สุด แต่ถ้าแม่ขี้เกียจทำมื้อไหนค่อยไปฝากท้องที่บ้านแฟน
“เกรงใจเขาลูก ชวนออกไปหาอะไรกินดีกว่า”
“งานยากเลยครับ แม่ปิงเหมือนกับน้าฉลวยเลย อยากกินอะไรให้บอก เดี๋ยวแม่ทำให้ ปิงเลยไม่ค่อยชอบออกไปกินข้าวนอกบ้าน”
“อย่างงี้แหละลูก นิสัยแม่ครัวเป็นอย่างนี้หมด ซื้อเขากินมันไม่ถูกปากเท่าทำเอง แต่แม่ขี้เกียจคอยเก็บล้าง ถ้ากินมื้อใหญ่ไปนั่งตามร้านง่ายกว่า”
“อยากให้พ่อแม่เจอปิงเร็วๆ จังเลยครับ ตอนนี้น่าจะมาทำงานแล้ว” สิงหามองดูเวลา ตอนนี้สี่โมงเย็นแล้ว น่านนทีคงมาถึงตั้งแต่บ่ายสาม แต่รายนั้นส่งข้อความมาย้ำว่าอย่าพาพ่อแม่ลงไปหา บอกว่าตัวเองเป็นเด็ก พบกันครั้งแรกต้องเป็นฝ่ายขึ้นมาหาจะเหมาะกว่า เสียดายที่วันนี้นั่งทำงานคนเดียวเลยปลีกตัวมาไม่ได้
“อวดจริงๆ เลยนะคนนี้น่ะ” เธอสะกิดสามีให้มองรู้ชายที่ยิ้มแก้มปริเวลาพูดถึงคนรัก
“นั่นสิ นานๆ จะเห็นสิงยิ้มตลอดเวลาแบบนี้” ลีโอสังเกตตั้งแต่มาถึงแล้วว่าสิงหาพูดถึงคนรักบ่อยมาก อยากพามาให้เจอแต่อีกฝ่ายขอเตรียมตัวเตรียมใจก่อน
“น่ารักมากครับพ่อ ดีใจที่เขาเป็นคนไม่ค่อยเที่ยว ชอบอยู่บ้าน ไม่งั้นคงไม่โสดมาถึงผม”
“จ้าๆ ยิ้มจนปากจะฉีกแล้ว ตกลงพรุ่งนี้ลูกทำงานใช่ไหม แม่จะได้ไปหาน้าฉลวยเอง”
“ครับ ติดถ่ายหนังอีกสี่วันก็หมดคิวแล้ว แต่ผมให้พี่เก่งมาคอยขับรถให้พ่อแม่นะ ตอนเช้าไปส่งผมที่กองถ่ายแล้วก็กลับมาที่นี่เลย เลิกกองเดี๋ยวผมกลับเอง”
“พ่อว่าจะชวนแม่ไปดูรถสักคัน อยากได้คันใหญ่ๆ พวกรถตู้ก็ได้ นั่งสบายๆ หน่อย แม่เขาบอกเมื่อก่อนลูกนอนในรถตู้เวลาไปทำงานใช่ไหม พ่ออยากได้แบบนั้นล่ะ” ลีโอพูดเรื่องที่คุยกับภรรยาก่อนมาแล้ว สิงหามีงานเยอะ ขนาดไม่ค่อยได้รับงานในวงการแต่ก็มีธุระยุ่ง จะใช้รถคันเดียวกันก็ไม่สะดวก แล้วรถสิงหาก็คันเล็ก นั่งไม่สบาย
“ผมก็ดูๆ ไว้เหมือนกันแต่อยากรอพ่อแม่มาช่วยเลือกเลยยังไม่ได้จอง” เขาเคยใช้เวลาว่างชวนน่านนทีไปดูรถที่โชว์รูมเป็นเพื่อน รายนั้นแอบบ่นตลอดว่าอยากซื้อรถไว้ให้พ่อแม่ใช้บ้าง แต่พ่อแม่ไม่ยอมท่าเดียว แถมยังอวดรวยใส่ลูกอีกว่าถ้าอยากได้ซื้อเองไปนานแล้ว คนแก้มนิ่มเลยออกอาการน้อยใจพ่อไปสองมื้อแล้วถูกง้อด้วยฮ่อยจ๊อปูของโปรด
“สิงไปดูคันไหนไว้ ให้คนขับรถพาพ่อไปได้ไหม ถ้าชอบเหมือนกันเดี๋ยวพ่อซื้อให้เอง”
“พูดอย่างนี้อยากได้สปอร์ตสักคันเลย” สิงหารู้ตัวว่าหลุดพูดเรื่องที่แม่ไม่ชอบ แน่นอนว่าโดนบ่นทันที
“เอามาทำไม นั่งได้สองคน ปล่อยพ่อแม่นั่งเหงาอยู่บ้านเหรอ รถชวนตายอย่างนั้นอย่าซื้อเชียวนะ”
“รู้แล้วครับ แม่ก็ห้ามผมตั้งแต่สมัยก่อนแล้ว ผมเคยอยากได้หรือไง”
“ถ้าอยากได้ก็ซื้อ แต่ขับระวังๆ หน่อย” ลีโออยากตามใจลูกชาย สิงหาขับรถเก่ง ไม่ขับเร็ว ถ้าลูกชอบก็น่าซื้อเก็บไว้สักคัน เลือกดีๆ ราคาก็ไม่ตก ถือเป็นการลงทุน
“ลีโอคะ”
“ที่นี่รถมันติดจะตาย จะขับเร็วได้สักเท่าไรกันเชียว สิงหาโตแล้ว เขาไม่เคยทำให้เราผิดหวังไม่ใช่เหรอ”
“ไม่เป็นไรครับพ่อ ผมแค่หยอกเล่นเฉยๆ ไม่ชอบนั่งรถแบบนั้นเหมือนกัน ชอบรถครอบครัวคันใหญ่ๆ เก็บของได้เยอะๆ มากกว่า ถ้าพ่อไปดูรถแล้วให้พี่เก่งช่วยคุยกับเซลล์นะครับ วันนั้นเขาบอกจะลดจะแถมอะไรเต็มไปหมดผมจำไม่ได้แล้วแต่พี่เก่งจำได้ เรื่องเครื่องยนต์เขาก็มีความรู้ดีกว่าผมด้วย” สิงหากลับมาคุยเรื่องรถที่ได้ไปดูเอาไว้บ้างแล้วสองรุ่น เรื่องเงินเขาไม่ขัดพ่อที่จะซื้ออะไรราคาเท่าไร เพราะรู้ว่าพ่อมีเงินเก็บค่อนข้างมากเพียงแต่ไม่ค่อยชอบใช้เงินพร่ำเพรื่อ ข้อนี้เขาคล้ายพ่อมาก ถ้าเราจะจ่าย มักจะจ่ายเพื่ออะไรที่เป็นความต้องการจริงๆ ราคาไม่เกี่ยง อย่างการที่พ่ออยู่ว่างจนซื้อบ้านเก่ามารีโนเวตนี่ก็คือการใช้เงินแบบหนึ่ง แถมยังก่อให้เกิดรายได้เพิ่มขึ้นมาอีก ทุกวันนี้เลยไม่ค่อยมีรายจ่ายสักเท่าไร
วันรุ่งขึ้นสิงหาไปกองถ่ายแต่เช้า ลีโอก็ตื่นเช้าเช่นกัน เขาช่วยปิ้งขนมปังทาแยมที่ภรรยานำมาด้วยทำแซนด์วิชง่ายๆ ให้ลูกชายเป็นมื้อเช้าง่ายๆ
“ขอบคุณครับพ่อ อย่าพากันเที่ยวทั้งวันนะครับ กลับมาพักผ่อนบ้าง ที่นี่มีห้องสมุดที่ชั้นสอง มีสระว่ายน้ำ ฟิตเนส ถ้าอยากไปพ่อโทรไปถามคอนเซียซข้างล่างได้เลยครับ”
“พ่อจำได้แล้ว ไปทำงานเถอะ”
“ไปนะครับ รักพ่อนะ เจอกันตอนเย็นครับ” สิงหาเดินมาสวมกอดพ่อแน่นๆ แล้วรีบถือแก้วกาแฟกับแซนวิชไปกินบนรถ ระหว่างทางไปทำงานเขาบอกพี่เก่งคนขับรถเอาแล้วว่าให้พาพ่อแม่ไปทำธุระที่ไหนบ้าง ส่วนตอนเย็นเขากลับเอง ไม่ต้องไปรับ
ช่วงพักกองรอเข้าฉากสิงหาใช้เวลาว่างในการโทรหาน่านนที นัดเวลาพาไปพบครอบครัวบนห้องที่คอนโดฯ คืนนี้
“ปิงตื่นเต้นจังเลย ไม่เคยพบพ่อแม่แฟน ปิงต้องทำยังไงบ้าง นี่ปิงบอกแม่ให้ทำปลาทูต้มเค็มกับสะตอผัดกุ้งไว้ให้ แม่คุณสิงชอบแน่นะ” น่านนทีไม่อยากบอกคนรักเลยว่าเขาโดนแม่ดุเมื่อวานที่ไม่ยอมไปพบพ่อแม่สิงหาที่ห้อง ให้ผู้ใหญ่คอยตัวเองว่างเป็นเด็กไม่มีมารยาท ทำงานอยู่ข้างล่างแต่ไม่ยอมขึ้นไปหา เขาอุตส่าห์จะลงมาเพราะอยากเจอแฟนลูกชายแต่กลับเล่นตัว น่านนทีก็พยายามจะเถียงแล้วว่าไม่ได้เล่นตัว แต่มันตื่นเต้น แม่ก็ไม่ยอมฟัง หยิกพุงเขาไปสองที คราวนี้พ่อไม่ช่วยด้วย แปรพักตร์เป็นแฟนคลับสิงหากันไปหมด
“ชอบมากครับ อยู่โน่นไม่ได้กินเลย แม่บ่นก่อนกลับมาเองว่าอยากกิน วันนี้ไปร้านเพื่อนแม่เขาก็ขายอาหารเหนือ คงไม่มีสะตอหรอกครับ”
“เฮ้อ...ตื่นเต้นๆๆ ใจเต้นตุบๆๆ เลยเนี่ย” คนตื่นเต้นจนตื่นนอนผิดเวลาเดินซอยเท้ากลับไปกลับมาในห้อง มือทุบอกตัวเองเบาๆ
“ฮ่าๆๆ เพิ่งเที่ยงเอง หยุดตื่นเต้นก่อน ค่ำๆ ค่อยตื่นเต้นใหม่”
“ฮือออ จะร้องแล้วนะ”
“โธ่ ปิงครับ ไม่งอแงนะ พ่อแม่ผมใจดีมาก ไม่มีอะไรน่ากลัวเลย ตอนผมไปคุยกับบ้านปิงยังน่ากลัวกว่าอีก”
“พ่อแม่ปิงตลกจะตาย ไม่เห็นน่ากลัว” น่านนทีเดินกลับมานั่งบนเตียง ยู่ปากใส่คนปลายสายอย่างไม่เห็นด้วย
“พ่อกับพี่หวงลูกชายขนาดนั้นยังบอกไม่น่ากลัว”
“คนมันน่ารักอะนะ ใครๆ ก็หวงเป็นธรรมดา” น่านนทีแกล้งชมตัวเองแต่ลึกๆ ก็เชื่อว่าเป็นความคิดที่ถูก เขาน่ารักที่สุดในบ้านแล้ว
“ครับๆ คนน่ารัก ผมไปกินข้าวก่อนนะ เดี๋ยวต้องเข้าฉากละ” สิงหามองเห็นอาตู่ผู้กำกับกวักมือเรียกที่โต๊ะอาหารก็รีบบอกลาปลายสาย
“โอเค สู้ๆ” น่านนทีให้กำลังใจอีกฝ่าย หลังจากวางสายใบหน้ายิ้มแย้มเริ่มสลดลง ใจเต้นตุบๆ ทั้งตื่นเต้นทั้งกังวล เขารู้ว่าพ่อแม่สิงหาต้องดีแน่ๆ ไม่มีปัญหาเรื่องรับไม่ได้ที่ลูกคบผู้ชายอะไรแบบนั้น แต่มันเป็นความกังวลว่าจะพลาดทำอะไรผิดหรือเปล่า กลัวอีกฝ่ายไม่ประทับใจหรือผิดหวัง กังวลมากกว่าตอนตัดสินใจคบกับดาราอีก
แม้จะอยากให้เวลาหมุนไปช้าๆ ซึ่งมันทำไม่ได้ เวลายังคงเดินตามปกติและตอนนี้น่านนทีอยู่ในลิฟต์เตรียมขึ้นไปพบพ่อแม่คนรักบนห้อง ออมที่อุตส่าห์ย้ายเวลาทำงานมาคู่กับเขาให้กำลังใจก่อนสิงหาจะลงมารับ มือใหญ่ที่กุมมือเอาไว้อบอุ่นเหมือนทุกที ต่างจากมือเขาที่เย็นและชื้นไปด้วยเหงื่อ
“ไหวไหมเนี่ย ปิงกลัวอะไรครับ ไม่คิดมากสิ นะ” สิงหามองใบหน้าเหยเก คิ้วขมวดตลอดเวลาของคนรักก็เริ่มสงสาร
“กลัวพ่อแม่คุณสิงไม่ชอบปิงอะ ฮืออออ กลัวอะ ปิงเอ๋อๆ กินเก่งไปวันๆ เองนะ กลัวจังเลย”
“ไม่คิดมากครับ ถึงห้องละ ใจเย็นๆ อย่าร้องไห้นะ โธ่...ทำไงดีละ” สิงหารวบคนขี้กลัวมากอดปลอบ โยกตัวเบาๆ ให้อีกฝ่ายผ่อนคลาย
“เดี๋ยวนะ ขอฮึบก่อน....ฮึบ....ฮู่วๆ” น่านนทีส่งเสียงฮึบๆ ระงับอาการตัวเอง วิ่งกระโดดดึ๋งๆ อยู่บริเวณโถงหน้าลิฟต์จนสิงหาต้องแอบหัวเราะ คนที่กระโดดจนเหนื่อยเดินมายืนหอบอยู่ข้างหน้า พยักหน้าให้ด้วยสายตามุ่งมั่น
“พร้อมแล้ว โกๆๆ”
สิงหาอมยิ้ม ลูบผมคนรักเบาๆ ก่อนแตะคีย์การ์ดเปิดประตู เดินนำอีกฝ่ายเข้ามาด้านใน โทรทัศน์ภายในห้องกำลังส่งเสียงรายการข่าวประจำวันช่วงค่ำ ถอดรองเท้าไว้ที่ตู้หน้าประตู เดินเข้ามาถึงห้องรับแขก ชายหญิงสูงวัยคู่หนึ่งนั่งอิงแอบกันบนโซฟาตัวใหญ่ น่านนทีสบตาผู้ใหญ่ที่ส่งรอยยิ้มนำมาให้ เขาค่อยๆ ยกมือไหว้ทั้งคู่แล้วมอบรอยยิ้มตอบกลับ เสียงสิงหาแนะนำตัวให้รู้จักกันอย่างเป็นทางการอีกครั้ง ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ได้รับความอบอุ่นจากอ้อมกอดจากชายหญิงคู่นั้น
“ยินดีที่ได้เจอ สิงอวดไว้เยอะมาก”
“ดีใจที่ได้เจอกันสักทีนะลูก ขอบใจสำหรับมื้อค่ำนะคะ ฝากขอบคุณพ่อแม่หนูด้วย”
“ไม่เป็นไรครับ ปกติแม่ปิงก็ชอบทำอาหารให้คุณสิงบ่อยๆ อยู่แล้ว ถ้าอยากกินอะไรบอกปิงได้เลยนะครับ”
“จ๊ะ ท่าทางกินเก่งอย่างที่สิงเขาว่าจริงๆ”
“ดีแล้วๆ กินเยอะๆ แข็งแรง” ลีโอชม แต่เป็นคำชมที่ชวนให้คนฟังเขินอาย ไม่รู้ว่าสิงหาไปเล่าอะไรให้พ่อแม่ตัวเองฟังบ้าง ทำไมทั้งคู่ถึงรู้ว่าเขากินเก่ง
สิงหาเพิ่งกลับมาจากกองถ่าย ยังไม่ได้กินมื้อเย็น พ่อแม่เองก็หิ้วท้องรอ น่านนทีเลยช่วยนำอาหารไปอุ่นแล้วจัดโต๊ะให้ สิงหาห่ออาหารกองถ่ายกลับมาด้วย กับข้าวมื้อนี้เลยอุดมสมบูรณ์มากกว่าปกติ
“คุณพ่อพูดไทยชัดมากเลยนะครับ พูดเก่งมากด้วย คุณสิงเคยบอกว่าพ่อพูดไทยได้แต่ปิงไม่คิดว่าจะชัดแบบนี้” น่านนทีแปลกใจกับลีโอมากที่สุด ฝรั่งรูปร่างสูงใหญ่ แม้จะอายุเยอะและไม่ได้หุ่นดีแต่ดูออกว่าสมัยหนุ่มน่าจะมีกล้ามใหญ่กว่าลูกชายแน่ๆ หน้าตาไม่ได้ดูใจดีแต่ทุกครั้งที่พูดแววตาเหมือนส่องประกายออกมา...เป็นพ่อลูกที่เหมือนกันมาก
“จีบสาวไทยต้องหัดภาษาไทย หัดกินอาหารไทย พอมีลูกก็เลยยิ่งต้องเรียน จ้างครูมาสอน” ลีโอเล่าถึงความพยายามของเขา ใครว่าจีบสาวไทยง่าย ไม่ง่ายเลยสำหรับผู้หญิงไทยคนนี้
“เก่งมากๆ เลยครับ ภาษาไทยยากมาก” น่านนทีพูดในฐานะคนที่เคยต้องสอบซ่อมภาษาไทยสมัยเรียนมัธยม
“ใช่ ยากมากๆ แต่สนุกมากๆ มีเสียงวรรณยุกต์ด้วย” ลีโอเล่าเรื่องตลกสมัยหัดเรียนภาษาไทยใหม่ๆ พูดผิดพูดถูก ผันเสียงผิดเพี้ยนประจำ เคยเกือบทะเลาะกับภรรยาเพราะออกเสียงผิดจากคำชมเป็นคำด่ามาแล้ว น่านนทีนั่งหัวเราะร่วน ความกังวลหายไปสิ้น ไม่แปลกใจที่สิงหาจะเป็นผู้ชายที่อบอุ่นใจดีแบบนี้ เพราะได้พ่อแม่แบบนี้เลี้ยงดู คนที่แค่ได้พูดคุยก็รู้ถึงความจริงใจในแววตา รอยยิ้ม นึกภาพสมัยพ่อสิงหาเป็นทหารถืออาวุธสู้รบกับคนอื่นไม่ออกเลยจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 28-07-2019 21:14:15
ความกังวลของน่านนทีหายไปเหมือนไม่เคยมีอยู่จริง แม้แต่วันที่นัดรวมกันทั้งสองครอบครัวที่ร้านอาหารของเฌอแฟนนักรบ น่านนทีก็เป็นตัวตั้งตัวตีโทรนัดเวลากับแม่ของสิงหาเอง ทำหน้าที่แนะนำสองครอบครัวให้รู้จักกัน และทั้งสี่คนก็สนิทสนมกันอย่างรวดเร็วๆ เหมือนคุ้นเคยกันมานาน ในห้องอาหารส่วนตัวเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะพูดคุย ความเกร็งของพ่อแม่น่านนทีตอนแรกที่เห็นฝรั่งตัวใหญ่หมดไปเมื่อได้ยินลีโอทักทายเป็นภาษาไทย นักรบแอบเข้ามาเสิร์ฟอาหารด้วยตัวเองเพื่อดูหน้าแฟนของเพื่อนที่ไม่พามาเปิดตัวสักที
พรึ่บ
“ไฟดับเหรอ” สิงหาเอ่ยขึ้น จู่ๆ ไฟในห้องอาหารก็ดับสนิท เขาหันไปมองทางประตูเห็นแสงไฟจากด้านนอกลอดเข้ามา เสียงเพลงในร้านยังคงดังแต่ในห้องไฟกลับดับสนิท มองเงาตะคุ่มที่ข้างประตู พยายามมองให้ชัดว่าเป็นใครเพราะน่านนทีเพิ่งลุกไปเข้าห้องน้ำ แต่ดูจากรูปร่างไม่น่าจะใช่
“Happy Birthday to you. Happy Birthday….” เสียงร้องเพลงดังขึ้นทันทีที่ประตูเปิด น่านนทีถือเค้กวันเกิดเดินนำผองเพื่อนสนิทสิงหาเข้ามาด้านในทีละคน รอยยิ้มกว้างปนเขินอายของคนลืมวันเกิดตัวเองทำให้คนรอบข้างหัวเราะ แม่เดินมากอดเอวลูกชายเอาไว้ พ่อกอดไหล่ขนาบอีกข้าง คนทั้งคู่กังวลว่าจะมาไม่ทันวันเกิดลูกชาย แต่เจ้าของวันเกิดกลับลืมวันเกิดตัวเองเสียสนิท งานวันนี้จัดขึ้นด้วยความร่วมมือของทุกคนโดยมีน่านนทีเป็นแกนนำ
“...Happy Birthday to youuu” เสียงร้องเพลงจบลง สิงหาหลับตาอธิษฐานในใจก่อนเป่าเทียนบนเค้กก้อนสวยตรงหน้า ไฟในห้องสว่างพรึ่บด้วยฝีมือเจ้าของร้านที่แอบเดินเข้ามาปิดเอง คำอวยพร ของขวัญ คำหยอกล้อของทุกคนทำให้สิงหามีความสุขในวันนี้มากกว่าทุกปี หลายปีแล้วที่เขาฉลองกันเล็กๆ แค่สามคนพ่อแม่ลูก อาจมีญาติฝั่งพ่อมาร่วมบ้างแต่ไม่เคยมีบรรยากาศอบอุ่นใจ พร้อมหน้าพร้อมตาเช่นวันนี้
“ขอบคุณนะครับแม่ รักแม่นะ” สิงหาก้มกราบแนบอกผู้หญิงที่เขารักมากที่สุดในชีวิต กอดแน่นๆ กระซิบบอกรักข้างหู แถมด้วยหอมแก้มอีกหนึ่งที
“ขอให้มีความสุขแบบนี้ตลอดไปนะลูก แม่รักลูกเสมอนะครับ” แม่หอมแก้มลูกชายซ้ายขวา ลูกที่เธอรักและภูมิใจที่สุด หลายคนชมเธอเสมอว่าเลี้ยงลูกเก่ง ลูกชายนิสัยดีมาก แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย เธอก็เหมือนแม่คนอื่นๆ ที่ต้องทำงานหนักจนแทบไม่มีเวลาให้ลูกในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ สิงหาเคยเกเร เคยทำสิ่งผิดพลาด สองคนแม่ลูกต่างลองผิดลองถูกมาก่อน ต่างเป็นคนสอนกันและกันเรื่องการใช้ชีวิต ถ้าเธอเก่งที่เลี้ยงลูกให้เป็นคนดี สิงหาก็เก่งที่ทำให้แม่กลายเป็นแม่ที่ดี
“ขอบคุณนะครับพ่อ รักพ่อนะครับ” สิงหาทำแบบเดียวกันกับลีโอ กราบแนบอก หอมแก้มฟอดใหญ่ ตบท้ายด้วยอ้อมกอดแน่นๆ ของผู้เป็นพ่อ
“รักลูกที่สุด ลูกคือของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตพ่อเสมอ” ลีโอกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น หอมขมับลูกชายแรงๆ ในชีวิตทหาร เขาเคยเห็นจุดต่ำสุดของมนุษย์ ผ่านสมรภูมิที่ขัดต่อมโนธรรมในใจ ไม่มีคำว่าดีเลว ถูกผิด มีเพียงทำตามคำสั่ง ความกดดันบีบคั้นจนสะสมเป็นอาการป่วย สิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวให้เขาอยากอยู่ในโลกนี้ไม่ใช่ภรรยาที่เขารัก แต่คือลูกชายที่เขาคิดถึงสุดหัวใจ เขายึดลูกไว้เป็นโลกทั้งใบ อยากเข้มแข็งเพื่อคอยปกป้องดูแลแม้ลูกจะโตมากแล้ว อยากโอบกอดให้ความอบอุ่นในวันที่ลูกเหนื่อยล้าจากปัญหาที่รุมเร้า ให้กำลังใจกันและกัน จับมือเดินไปด้วยกัน จนถึงวันที่ลูกเข้มแข็งและกลับมายืนอย่างสง่างามเช่นวันนี้
“พ่อก็คือของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตผมเหมือนกัน...ที่สุดจริงๆ”
ยามค่ำคืนในย่านที่พักอาศัยค่อนข้างเงียบสงบ แม้จะได้ยินเสียงรถตามท้องถนนแต่ก็ไม่รบกวนพักผ่อนของผู้คนแถวนี้ น่านนทีอยู่ที่นี่มานานจนชินกับการนอนฟังเสียงรถ มันอาจจะต่างจากบนตึกสูงของสิงหาที่เงียบสงบและมีวิวสวยๆ สบายตา แต่ขาดความอบอุ่น เขาเคยคิดว่าสิงหาต้องรู้สึกเหงาแน่ๆ ที่ต้องอยู่คนเดียวทุกคืน หลายๆ ครั้งที่อีกฝ่ายมักจะโทรมาหาเขาก่อนนอน ตอนนี้ดีแล้ว...ไม่ต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว
“ยิ้มอะไรครับ”
“ก็...แค่คิดว่าดีจังที่ได้จัดงานวันเกิดให้คุณสิง วันนี้คุณยิ้มกว้างที่สุดเลยรู้ไหม” น่านนทีหันไปฉีกยิ้มกว้างให้คนที่ขับรถมาส่งครอบครัวเขาแล้วโอ้เอ้ไม่ยอมกลับบ้านตัวเอง ตอนนี้เลยนั่งเล่นคุยกันที่หน้าโทรทัศน์บนชั้นสอง ส่วนพ่อแม่ขอตัวไปนอนก่อนแล้ว
“ขอบคุณนะครับ ความจริงอายุขนาดนี้แล้วก็ไม่ค่อยซีเรียสเรื่องงานวันเกิดหรอก แทบจะเลิกจัดงานวันเกิดตั้งแต่เรียนจบมัธยมแล้วด้วยซ้ำ ส่วนมากก็แค่ไปทำบุญกับแม่ ไปกินข้าวกันสองคน นอกนั้นคือมีเพื่อนๆ ในวงการจัดให้ แต่พอไปอยู่กับพ่อมาหลายปี พ่อผมจัดให้ทุกปีเลยนะ เข้าครัวช่วยแม่ทำของโปรดให้ผมตลอด”
“พ่อดูรักคุณสิงม๊ากมากนะครับ ไม่เคยเห็นคุณสิงโหมดขี้อ้อนแบบนี้เลย” เขาเคยคิดว่าตัวเองเป็นลูกช่างอ้อนแล้วนะ แต่เจอโหมดสิงหาอ้อนแล้วต้องยอมแพ้เลย เดี๋ยวก็หอมแก้มแม่ เดี๋ยวก็กอดพ่อโอบพ่อ
“ครอบครัวผมไม่ได้อบอุ่นมาตั้งแต่เด็กนะ เราเพิ่งสนิทกันตอนผมโตแล้ว ตอนนี้ก็เลยยังอยู่ในช่วงเห่อพ่ออยู่” สิงหาอมยิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เรื่องครอบครัวเคยเป็นเรื่องละเอียดอ่อนมากสำหรับเขา ไม่เคยเปิดเผยให้ใครรู้มาก่อน
“เหรอครับ ปิงไม่รู้เลย แต่ก็ดูรักกันมากๆ เลยนะ”
“เอาไว้ว่างๆ ผมเล่าเรื่องพ่อแม่ให้ฟังนะ”
“ได้ครับ เมื่อไรก็ได้ แต่ตอนนี้คุณสิงต้องกลับแล้วล่ะ ดึกมากแล้วนะ จะได้รีบกลับไปนอน”
“ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ากลับมาอยู่ไทยเกือบปีแล้วนะเนี่ย จำได้ว่าฉลองวันเกิดปีที่แล้วเสร็จปุ๊บ ไม่กี่วันก็บินมาที่นี่เลย เร็วเหมือนกันนะ หนึ่งปีแล้ว เรารู้จักกันมาหนึ่งปีแล้วนะเนี่ย”
“แล้วคบกันมากี่เดือนแล้ว จำได้เปล่า”
“....ผมเริ่มง่วงๆ ละ คงต้องกลับแล้วล่ะ” สิงหาลุกขึ้นเดินนำคนรักลงมาชั้นล่าง พยายามนึกว่าวันที่ขอคบคือวันอะไรเดือนอะไรแต่จำไม่ค่อยได้ จำได้แค่ว่าหึงและหวงมากก็เลยคิดว่าถึงเวลาแล้ว ต้องคบจริงจังแล้วเอ่ยปากออกไป
“โห คนเราน้า บอกคิดถึงอย่างนั้น อยากอยู่ใกล้อย่างนี้ แต่วันขอเป็นแฟนดันจำไม่ได้ จะงอนแล้วนะเนี่ย”
“ขอโทษนะครับ วันเกิดตัวเองสามสิบกว่าปียังจำไม่ได้เลย ผมไม่ใช่คนโรแมนติกเท่าไร ไม่โกรธนะ”
“.....”
“โกรธเหรอ”
“ฮ่าๆๆ อยากให้คุณสิงเห็นหน้าตัวเองจัง ฮ่าๆๆ ปิงก็จำไม่ได้ เอาจริงๆ วันเกิดคุณสิงเนี่ยปิงก็ไม่รู้หรอก พอดีพี่ฝ้ายมาถามเพราะแฟนคลับคุณสิงอยากจัดเซอร์ไพรส์ให้แต่มาขอคำแนะนำว่าจัดที่ไหนดี อ๊ะ! ปิงหลุดบอกไปแล้ว ทำไงดีล่ะ คุณสิงต้องเล่นเนียนๆ นะ อย่าให้คนอื่นรู้นะว่าปิงหลุดปากบอก” คนหลุดปากบอกความลับเริ่มเครียด แต่คงไม่มีใครรู้หรอกว่าเขาเป็นคนหลุดบอก
“ผมใจหายหมด กลัวปิงคิดมาก บอกไว้ก่อนนะว่าเรื่องนี้ผมห่วยมาก ถ้าปิงซีเรียสผมจะบันทึกเตือนความจำไว้ แต่ให้จำเองนี่บอกเลยว่ายากมาก”
“ไม่เป็นไรหรอก ปิงไม่ซีเรียส วันอะไรก็ไม่สำคัญหรอก ขอแค่คุณสิงยังเหมือนเดิมก็พอ”
“ตกลงครับ ผมจะเป็นคนเดิมของปิงเสมอนะ” เขาโอบเอวน่านนทีเข้ามากอดไว้ กดจูบเบาๆ ข้างขมับ นานๆ ทีน่านนทีจะพูดอะไรหวานๆ ปกติร้องหาแต่ของหวานเป็นอย่างเดียว
“ขอบคุณนะครับ ไปครับ ปิงออกไปส่งที่รถ ดึกแล้ว คุณสิงต้องกลับแล้วจริงๆ ห้ามโอ้เอ้”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมเดินไปเอง ปิงปิดบ้านอยู่ข้างในก็พอ”
“โอเคๆ ขับรถดีๆ นะ ถึงแล้วส่งข้อความมาบอกด้วย”
“แล้วตกลงวันทำพิธีปิงจะไม่ไปด้วยจริงเหรอ” ก่อนจากกันคืนนี้สิงหาไม่วายหันมาแกล้งอีกฝ่ายเล่น แล้วก็ได้ผลทุกครั้ง
“ม่ายยยยย” น่านนทีส่ายหน้าจนผมยุ่ง แก้มกลมๆ สั่นกระเพื่อมน่าหยิก
“ไหนๆ ก็เคยเจอ ไม่ไปส่งหน่อยเหรอ”
“ไม่เอา เดี๋ยวปิงจุดธูปที่บ้านก็พอ คุณสิงอะ ห้ามพูดนะ ห้ามบอกด้วยว่าทำพิธีวันไหน เผื่อปิงเข้ากะดึกพอดี เดี๋ยวหลอน”
“ครับๆ ล็อกบ้านเลย เดี๋ยวผมยืนรอ” สิงหาไม่แกล้งแหย่คนรักอีก เขายืนรอจนน่านนทีปิดประตูบ้านเรียบร้อยถึงเดินไปขึ้นรถแล้วขับกลับบ้านตัวเองบ้าง ใช่แล้ว ที่นั่นคือบ้าน ที่ที่มีครอบครัวของเขารออยู่
ความอบอุ่นจากงานวันเกิดหลายคืนก่อนยังไม่ทันจางหาย ข่าวร้ายก็มาเยือนชีวิตสิงหาอีกครั้ง เมื่อก้าวเท้าเข้าสู่วงการบันเทิง ชีวิตก็ไม่มีคำว่าส่วนตัวอีกต่อไป มีคนลงรูปเขาวันที่ไปรับพ่อแม่ที่สนามบินหลายคน คนที่เห็นรูปในโซเชียลต่างเข้ามาชื่นชมแต่มีเพียงไม่กี่คนที่สร้างกระแสขึ้นมาในแง่ลบ
ตื่นเต้นมากกกกก ไปรอแฟนแล้วเจอพอดี ไม่หยิ่งเลย ตัวจริงขาวมากกกก
โอ๊ยยยย อิจฉา อยากถ่ายรูปบ้าง พี่สิงไม่ค่อยออกอีเวนต์เลย เจอตัวยากมาก เป็นของแรร์ไปแล้ว
สิงหาไปต่างประเทศเหรอ หล่อกว่ารูปหลุดตอนนั้นตั้งเยอะ ไม่โทรมด้วย
ตัวจริงหล่อมาก เราก็เห็น กลับมาไฟลต์เช้าพอดี เดินออกมาเจอสิงหามารอรับเราด้วยยยย
อย่ามโนจ้า พี่สิงเขามารับพ่อแม่เขาต่างหาก เราแอบถ่ายมานิดนึง น่ารักมากกก พ่อพี่สิงหล่อมากกกกกกก อยากเรียกแดดดี๊
อยากได้สิงหาเป็นพ่อของลูกมากค่ะ ตอนนี้มั่นใจแล้วว่าแก่ไปก็ยังหล่อ คุณพ่อขาาาาา
ใครเคยติดตามดาราคนนี้ตั้งแต่เมื่อก่อนจะจำได้ว่าผู้หญิงในรูปคือแม่สิงหา แต่ฝรั่งข้างๆ นั่นไม่ใช่พ่อแท้ๆ นะจ๊ะ อย่ามโน
สิงหาเป็นลูกกำพร้าจ้า ใครไม่เชื่อค้นรูปครอบครัวมายืนยันได้เลย มีแต่แม่นะจ๊ะขอบอก
อย่ามโนนะจ๊ะพวกแฟนคลับ หล่อได้พ่ออะไรยะ ฝรั่งในรูปคือพ่อใหม่มัน หน้าไม่ได้เหมือนกันเลย ใครๆ ก็รู้ว่าแม่สิงหาเป็นเมียเก็บฝรั่งมาก่อน นี่ผัวใหม่แม่จ้า ไม่ใช่พ่อ
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 28-07-2019 21:24:40
ข่าวลือทุกครั้งมาแบบไม่ทันตั้งตัวเสมอ แต่ครั้งนี้รุนแรงและเลวร้ายที่สุด สิงหาทราบข่าวจากฝ้ายที่โทรมาบอกยามดึก เธอเล่าให้ฟังว่าเมื่อตอนค่ำแอดมินในเพจบ้านหลักของสิงหาโทรมาบอก สิงหาฝากขอบคุณไปเรียบร้อย พร้อมเร่งให้นัดวันรวมตัวจะได้จัดมีตติ้งสักที
“แล้วคุณสิงจะทำยังไงต่อคะ ให้ฝ้ายติดต่อนักข่าวหรือรายการเดิมดีไหม”
“ตอนนี้มีรายการไหนเล่นประเด็นนี้หรือยังครับ”
“เท่าที่เช็กสื่อใหญ่ๆ ยังไม่มีนะคะ มีแต่พวกเพจซุบซิบดาราเจ้าเดิมนั่นล่ะที่ขยี้อยู่ที่เดียว”
“ฝ้ายคอยตามข่าวทางทีวีให้ผมหน่อยนะ ถ้ามีที่ไหนเสนอข่าวก็เก็บๆ คลิปไว้ให้ด้วย แล้วติดต่อทนายไว้เลย”
“ได้ค่ะ คุณสิงจะคุยกับทนายเลยหรือให้ฝ้ายคุย”
“ฝ้ายโทรไปเล่าให้เขาฟังก่อนก็ได้ ให้เขาช่วยเราเก็บหลักฐานรวมกับครั้งก่อนเลย ผมเชื่อว่าเป็นกลุ่มเดิมนั่นล่ะ ให้เขาลองตรวจสอบอีกทีแล้วพรุ่งนี้ผมจะโทรไปคุยอีกที”
“ได้ค่ะ งั้นแค่นี้นะคะ ฝ้ายโทรหาทนายก่อน”
“ครับ รบกวนด้วยนะ” สิงหากดวางสายท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่จ้องมองด้วยความสนใจ
“มีอะไรวะ” คนแรกที่ทนไม่ไหวคือชวิน หลังจากเตรียมตัวกันมานานในที่สุดก็ถึงวันทำพิธีช่วยพยูกับพ่อ ขบวนการช่วยเหลือผีจึงมารวมตัวกันที่ห้องเช่าของสิงหา ข้าวของเครื่องใช้เตรียมไว้พร้อม ตอนค่ำมีการลงไปจุดธูปที่ศาลของคอนโดฯ บอกกล่าวสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งขออนุญาตและขอความคุ้มครองเรียบร้อย พ่อแม่สิงหาที่เพิ่งรู้เรื่องก็ตกใจไม่น้อย แน่นอนว่าสิงหาคนแสนดีโดนแม่ดุไปตามระเบียบที่มีอะไรไม่ยอมบอก ที่สำคัญคือแม่เคยเห็นผีพยูตอนวิดีโอคุยกับสิงหาด้วย
“มีคนถ่ายรูปพ่อแม่ที่สนามบิน แล้วก็ปล่อยข่าวลือแย่ๆ พ่อแม่ไม่ต้องสนใจนะครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง”
“อืม แม่ไม่สนใจหรอก แม่สนพิธีคืนนี้มากกว่า” ความสนใจของพ่อแม่มีมากขนาดที่ว่าเพิ่งรู้เรื่องนี้เมื่อเช้าก็รีบไปซื้อชุดขาวมาใส่ร่วมพิธีคืนนี้ สิงหาไม่อยากให้ทั้งคู่ไปด้วยเพราะเป็นห่วง แต่แม่ยืนยันว่าอยากไป อย่างน้อยครั้งหนึ่งแม่ก็เคยเห็นพยูในห้องเหมือนที่ชวินเคยเห็น ส่วนพ่อของเขานั้นไม่เคยเห็นพิธีแบบนี้มาก่อน สมัยที่ชอบซื้อบ้านมารีโนเวตกันก็เคยมีเรื่องแปลกๆ ในบ้านบ้าง แต่เราไม่ได้สนใจ พอตกแต่งใหม่เสร็จก็ขายต่อ ไม่เคยต้องมานั่งแก้ปัญหาแบบนี้
พิธีวันนี้แบ่งเป็นสองสาย สายแรกที่ปัญหาน่าจะหนักกว่านำขบวนโดยอาวุฒิที่จะไปทำพิธีเรียกวิญญาณของทั้งลุงโพนที่โรงพยาบาล เหตุการณ์คืนนั้นมีขั้นตอนการกู้ชีพลุงโพนในรถพยาบาล แม้สัญญาณชีพจะกลับมาหนึ่งครั้งแต่ก็ดับไปในรถก่อนถึงโรงพยาบาล อาวุฒิเลยจะย้อนเส้นทางเรียกวิญญาณของลุงโพนจากโรงพยาบาลกลับไปที่โกดัง พิธีที่นั่นมีอาวุฒิ กฤษณะของพ่อชวิน ลุงโชคและคนงาน ส่วนสายที่สองคือห้องของสิงหา คนทำพิธีคืออาป้อง ลูกศิษย์อีกคนที่พระอาจารย์ให้มาช่วยเหลือ อายุมากกว่าพวกสิงหาไม่ถึงสิบปี แต่การันตีที่จำนวนพรรษาว่าเคยบวชเรียนตั้งแต่ประถมจนเรียนจบปริญญา กลุ่มของสิงหาทั้งสี่คน ทวีลูกชายลุงโชคและคนงานที่มาช่วยรื้อตู้ พิธีเรียกวิญญาณคนตายกลับบ้านไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่สำหรับคนทั่วไป หากมีคนเสียชีวิตก่อนรับศพไปประกอบพิธีกรรมทางศาสนาพุทธก็จะมีการเรียกวิญญาณในที่ที่คนนั้นเสียชีวิตให้กลับบ้าน หรือวัด แต่พิธีวันนี้ไม่ใช่แบบนั้น อาวุฒิใช้คำว่าไม่ใช่กิจของสงฆ์ คนทำพิธีของเพียงมีศีลธรรมเพียงพอก็พอ
จากการคาดเดาเวลาตายของลุงโพนจะเกิดก่อนพยู เมื่อถึงเวลาเที่ยงคืนทางฝั่งของอาวุฒิก็เริ่มทำพิธี จากนั้นอีกครึ่งชั่วโมง ขบวนของสิงหาก็เริ่มเข้าไปในลิฟต์เพื่อขึ้นไปชั้นบน...ห้องของสิงหา
ติ๊ง
เสียงข้อความจากโทรศัพท์ของสิงหาดังขึ้นท่ามกลางความเงียบภายในลิฟต์โดยสาร สายตาทุกคนในลิฟต์ตวัดมองด้วยความตกใจ บางคนเช่นชวินถึงกับสะดุ้ง ปากขยับด่าแบบไม่มีเสียงทันที
“ขอโทษครับ ลืมปิดเสียง” สิงหาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดปิดเสียง เห็นมีรูปส่งมาจากน่านนทีเลยกดเข้าไปดูสักหน่อย เสียดายน่านนทีไม่ให้บอกว่าทำพิธีวันไหน วันนี้เขาเลยไม่ได้ขอกำลังใจจากคนรักเลย
ปิงรู้เรื่องข่าวลือแล้ว พี่ฝ้ายบอกคุณยุ่งอยู่ปิงเลยไม่โทรมา แต่ถ้าอยากคุยก็โทรมาหาปิงได้นะ ถึงจะหลับก็จะรีบตื่นมาคุยด้วยทันที อย่าคิดมากนะครับ ปิงรู้ว่าคุณสิงรับมือได้แต่ถ้าเหนื่อยอยากพัก ปิงอยู่ตรงนี้เสมอนะ แล้วก็ Happy Anniversary สุขสันต์วันครบรอบหนึ่งปีที่รู้จักกันนะครับเจอหน้ากันครั้งแรกก็ประทับใจมาก ปีต่อๆ ไปอาจจำไม่ได้แต่ความรู้สึกยังเหมือนเดิมนะ
พรุ่งนี้จะหิ้วปิ่นโตไปฝาก ลงมาเอาด้วยนะ
ฝันดีนะครับ
สิงหายืนอมยิ้มกับรูปคนรัก หน้าง่วงๆ แก้มป่องๆ ทำนิ้วเป็นรูปหัวใจดวงเล็ก เขาเองก็จำได้ถึงวันแรกที่ได้เจอกันในสถานการณ์ไม่ปกติเท่าไร แต่ก็สร้างความประทับใจตั้งแต่แรกเห็น คนแก้มป่องที่จริงจังกับทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องกิน
“มึงยิ้มอะไรวะ” เต้พยายามชะโงกหน้ามาอ่านแต่สิงหาเก็บโทรศัพท์ไปเสียก่อน
“ปิงส่งมาวันครบรอบที่รู้จักกันครั้งแรก” สิงหายิ้มอวดเพื่อน แอบเขินคนอื่นในลิฟต์นิดหน่อย
“วันนี้เนี่ยนะ” โบ้ถามย้ำ
“เออ”
“ไอ้เหี้ย วันนี้จริงๆ อะ” ชวินด่าเมื่อสิงหาตอบแบบไม่รู้สึกรู้สา ตรงข้ามกับคนอื่นที่ตาแทบเหลือกกันหมดเมื่อได้ยิน
“....เออ...เหี้ย...” เขาสะดุ้งวาบในใจเมื่อรู้แล้วว่าเพื่อนถามทำไม
“ใช่ เหี้ยเลย ครบรอบวันตายผีในห้องด้วย ฉลองเลยไหมล่ะ” ชวินด่าประชดพ่อคนชิวประจำกลุ่ม ยังมีหน้ายืนยิ้มในลิฟต์ สมน้ำหน้ามัน
“.....มึง...กูเพิ่งนึกออก...” สิงหาอ้ำอึ้ง อยากพูดแต่ก็กลัวทำให้บรรยากาศเลวร้ายลงไป วันนั้นเขาคิดว่ามีคนแอบเข้าห้องเลยโทรไปให้น่านนทีช่วย เขาจำได้ว่าตัวเองนั่งจัดของในห้องทำงาน แล้วได้ยินเสียง...ประตูห้อง เสียงที่ไม่ได้มาจากห้องอื่น แต่เป็นเสียงประตูหน้าห้อง ประตูที่พยูไม่เคยยุ่งเกี่ยวเลย....แล้ววันนั้น...ใครเปิด
“....ถึงแล้ว” ประตูลิฟต์เปิดออก สิงหาเลือกที่จะไม่พูดเรื่องที่เพิ่งคิดได้ออกไปให้คนอื่นกังวล ชวินดันให้เขาเดินนำออกมาจากลิฟต์ แปดชีวิตยืนเบียดกันหน้าประตูห้องโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีอะไรรออยู่ด้านใน
ห้องพักที่ไม่มีคนอาศัยมานาน แม้จะสวยหรูแค่ไหนก็ทำให้ทุกคนขนลุก คนใหม่ที่ไม่เคยมาเดินตามอย่างกังวล พวกเขาพอจะได้ฟังวีรกรรมของพยูมาบ้าง บอกได้เลยว่าน้อยกว่าคนพ่อเยอะ ทวีและคนงานค่อนข้างสงสารมากกว่ากลัว พวกเขาถือเป็นผู้โชคดีที่ได้มาร่วมขบวนนี้ ดีกว่าไปเจอคนพ่อ ส่วนแก๊งล่าผีดั้งเดิมทั้งสี่ จากที่เคยสงสารก็ถูกปัดทิ้งเมื่อเข้ามาอยู่ในบรรยากาศเดิม สิงหากับโบ้ช่วยกันเดินเปิดไฟในห้องนั่งเล่นและห้องครัว สำรับอาหารคาวหวานที่จัดใส่จานมาจากข้างล่างอยู่ในมือของสิงหา โบ้และเต้ ส่วนชวินถือถุงของเล่นที่นำมาให้พยูโดยเฉพาะ ทวีและคนงานถือเครื่องมือสำหรับรื้อตู้และอาป้องมีดอกไม้ธูปเทียนทำสำหรับทำพิธี ของทุกอย่างเตรียมพร้อมอยู่ในมือ...จุดหมายคือห้องทำงาน
อาป้องรู้ดีว่าถึงจุดนี้ไม่มีใครกล้านำหน้าแล้วจึงเป็นคนนำแทน เขาเดินไปเปิดประตูห้องทำงานอย่างสงบนิ่ง ด้านในห้องมืดสนิท กดเปิดสวิทช์ไฟข้างประตูจนมองเห็นภายในห้องชัดเจน เดินนำมาถึงกลางห้อง ทุกคนเกาะกลุ่มเดินตามไม่ห่าง ความกลัวที่กลุ่มของสิงหาแสดงออกมาเริ่มส่งผลต่อกลุ่มทวีด้วย ทั้งสองกลุ่มเกาะติดกันทุกย่างก้าว สำรับอาหารถูกวางไว้บนโต๊ะทำงาน อาป้องจุดธูปหนึ่งดอกปักลงในถ้วยใส่ข้าวสาร ชวินหยิบของเล่นในถุงออกมาวางทีละชิ้น มีบล็อกตัวต่อ รถบังคับแปลงร่างเป็นหุ่นยนต์ เกมตกปลา สุดท้ายคือลูกฟุตบอลสำหรับเด็ก ของเล่นที่ครั้งหนึ่งพวกเขาเคยเล่นด้วยกัน
“ตั้งสติ จิตใจหนักแน่น อย่ายึดติด อย่าใจอ่อน เดี๋ยวจิตตก” อาป้องพูดเตือนสติชวินที่เริ่มเหม่อลอย เต้รีบประกบเพื่อน ทุกคนเตือนแล้วว่าชวินน่าเป็นห่วงที่สุด หนึ่งคือเป็นคนใจอ่อน สองคือความสัมพันธ์ส่วนตัวกับพยู พิธีเรียกวิญญาณก็คือการเรียกด้วยความเชื่อล้วนๆ เหมือนเวลาที่พ่อแม่ไปรับลูกที่ห้องเรียน เมื่อครูเรียกชื่อ ไม่ใช่แค่เจ้าของชื่อเท่านั้นที่ได้ยิน...พิธีนี้ก็เช่นเดียวกัน
“ตั้งใจนะทุกคน ปักธูปคนละดอก เรียกพยูให้ออกมากินข้าว บอกเขาดีๆ ว่าเราจะพาไปหาพ่อ พ่อเขาชื่ออะไรนะ”
“ชื่อโพนครับ” สิงหาตอบ
“บอกว่าจะพาไปหาพ่อโพน ไม่ต้องบอกว่าพากลับบ้านนะ เดี๋ยวเขาตามไปบ้านด้วย บอกเขาไปหาพ่อโพน เราจะรื้อตู้ อย่าตกใจ พาไปหาพ่อโพน ใครกลัวพูดในใจก็ได้ ใจนิ่งๆ สงบเข้าไว้ ตู้นี้ใหญ่กว่าที่อาคิด ตอนรื้อออกเลื่อยแผ่นใหญ่ๆ ให้เล็กลงก็ได้จะได้ขนง่ายๆ ใครเห็นหรือได้ยินอะไรอย่าร้อง หลับตาสวดมนต์ไป อาจะสวดพระอภิธรรมแล้วนะ” อาป้องเริ่มนั่งลงที่พื้น ทุกคนขยับหาที่นั่งลงเบียดๆ กันแล้วพนมมือ สงบจิตใจตัวเอง คนที่รู้จักบทสวดก็สวดตาม คนที่ไม่รู้ก็กล่าวคำบอกกล่าวถึงพยูในใจ
แอดดดดดด
ทุกคนสะดุ้งตกใจเมื่อบานตู้ตรงหน้าค่อยๆ เปิด อาป้องแม้จะสะดุ้งเช่นกันแต่ก็ยังมีสติดีอยู่ บทสวดยังต่อเนื่อง สี่หนุ่มและกลุ่มช่างขยับเบียดจนแทบนั่งเกยกัน จากที่เคยนั่งให้ชิดอาป้องมากที่สุดก็เริ่มขยับออกห่าง ชวินตัวสั่นอย่างไม่ตั้งใจ แม้จะสงสารแค่ไหน แต่ความกลัวหยั่งรากฝังลึกไปแล้ว พยู...ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยสักครั้ง
เสียงบทสวดยังดำเนินต่อไป คลอไปด้วยเสียงก๊อกแก๊กด้านหลังของทุกคน ทุกคนเดาได้ว่าเสียงน่าจะมาจากบล็อกตัวต่อไม้ จากนั้น...
ตุบ ตุบ ตุบ
ลูกฟุตบอลลอยลงจากด้านบนตกลงบนพื้นที่ว่างข้างหน้าชวิน บอลเด้งเรียดพื้นไปชนขอบตู้แล้วเด้งกลับมา....แรงส่งจากสิ่งที่มองไม่เห็นทำให้บอลเด้งกลับไปชนขอบตู้ซ้ำอีกครั้ง...และอีกครั้ง
“....พอๆ กับพ่อมันเลย” เสียงคนงานพูดขึ้น
“น้องพยู....อย่าเพิ่งเล่นนะ กินข้าวก่อนนะ....พวกพี่เอาของกินมาให้เต็มเลย” สิงหากล่าวกับสิ่งที่มองไม่เห็น เต้และโบ้เริ่มพูดตาม
“ใช่ๆ น้องพยูกินข้าวกินขนมดีกว่านะ อร่อยๆ ทั้งนั้น”
“แม่ง...เล่นไม่หยุดเลยว่ะ”
“มึงลองพูดดิ เผื่อน้องฟังมึง” สิงหาบอกชวินที่ยังนั่งก้มหน้าหลับตาอยู่คนเดียว
“.....พยู” ชวินปรือตามองแวบหนึ่งก่อนรีบหันหน้าหนี
กึก!
ลูกฟุตบอลหยุดทันที ทุกคนพร้อมใจกันบอกให้ชวินพูดต่อไป “พูดต่อๆ”
“...พะ..พยู...กินข้าวก่อนนะ อย่าเพิ่งเล่น” ชวินเอ่ยเสียงสั่น เขาพยายามมองหัวเข่าตัวเอง ไม่สนใจลูกฟุตบอลที่หยุดนิ่งข้างหน้า ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรในห้องนอกจากเสียงบทสวด
สถานการณ์กลับมาสู่ปกติ อาป้องส่งสัญญาณให้คนงานเริ่มรื้อตู้ ทุกคนลุกขึ้นช่วยกันขนของในตู้ไปวางไปบนโต๊ะทำงานบ้าง บนพื้นบ้าง ไม่นานก็เคลียร์จนโล่ง คนงานเริ่มใช้เครื่องมือสำหรับรื้อถอน กลุ่มสิงหาและอาป้องถอยไปยืนรวมกันที่หน้าประตูเพื่อให้มีพื้นที่ทำงานมากขึ้น
“อย่ากลัว เขามาดี มีอะไรก็บอกเขาดีๆ ให้เขากินเยอะๆ อยู่เฉยๆ เดี๋ยวพากลับไปหาพ่อ คิดมากกลัวมาก สงสารมาก ทำให้จิตเราดิ่งลง ไม่ดี ทำใจให้นิ่ง” อาป้องสวดจบแล้วก็มายืนบีบมือให้กำลังใจชวินที่ยืนท่ามกลางวงล้อมเพื่อน มือชื้นไปด้วยเหงื่อ ร่างกายสั่นเทาและสะดุ้งเป็นระยะจนทุกคนเป็นห่วง
“อาครับ...ขะ...เขา...”
“อารู้ๆ ใจเย็นๆ เขามาดี เขารู้”
ปัง!!
เสียงที่ดังขึ้นทำให้ทุกคนในห้องหยุดชะงัก คนงานที่กำลังรื้อตู้ผงะห่างออกจากตู้แต่ชั่วครู่ก็รู้ว่าเสียงไม่ได้มาจากที่นี่ สายตาทุกคนมองไปตามทิศทางของเสียง...นอกห้อง
“ไม่เป็นไรๆ ทำงานต่อไป เขาคงออกไปเล่นข้างนอก ทำต่อเร็วๆ” อาป้องขมวดคิ้วคอยฟังเสียงด้านนอก กลุ่มสิงหาที่ยืนใกล้ประตูที่สุดเริ่มถอยห่างจากประตูแล้วมองหน้ากันอย่างสับสน...ประตูห้องไม่ได้เปิดออกเหมือนทุกครั้ง หรือว่าพยูจะเดินทะลุประตูออกไป
“ชวินเขยิบมานี่” โบ้ดึงมือเพื่อนให้เดินตามแต่เพื่อนยืนก้มหน้านิ่ง สิงหาคิดว่าชวินคงกลัวจนก้าวขาไม่ออกเลยโอบไหล่เพื่อนดันให้เดินไปข้างหน้าแต่อีกฝ่ายขืนตัวต้านไว้
“ห่างๆ ประตูหน่อยดีกว่า ไปยืนมุมโน้นกัน” สิงหาปลอบเสียงเบา ไม่อยากให้เพื่อนกลัวจนช็อกแบบคราวก่อน คนงานเร่งมือเต็มที่ แต่สายตากวาดมองไปรอบๆ สลับกับกระซิบถามกันเองตลอดเวลา ทวีมองมาที่กลุ่มเจ้าของห้อง เห็นทุกคนแสดงความเป็นห่วงชวินก็รู้สึกระแวงมากกว่าเดิม พวกเขาคิดว่าลุงโพนดุแล้ว...พยูดุกว่าอีกเหรอ
“...พะ..พวกมึง....” ชวินปากสั่น เขาพยายามจะบอกเพื่อนถึงบางสิ่ง....
ปัง!!!
เพล้ง!
“เหี้ย! ตกใจหมด” คนงานที่กำลังงัดไม้จากผนังตกใจจนค้นเกือบหลุดมือ
“ทำไมคราวนี้น้องทำเสียงดังจังเลย เหมือนได้ยินเสียงอะไรแตกด้วย” สิงหาเงี่ยหูฟังความเป็นไปด้านนอก พยายามนึกว่ามีอะไรข้างนอกที่สามารถแตกได้บ้างในตำแหน่งนั้น
“คงไม่ชอบให้รื้อบ้านเขามั้ง พยายามบอกเขาว่าเราทำอะไรอยู่ เรามาดี” อาป้องปลอบทุกคนไม่ให้กลัว พี่วุฒิบอกเขาว่าวันนี้ต้องทำพิธีพร้อมกันสองที่ แต่ที่นี่ไม่น่าจะร้ายแรงเท่าอีกที่ ให้เลือกระหว่างเด็กกับผู้ใหญ่ เขาก็เลือกมาที่เด็ก แต่ไม่เห็นบอกกันก่อนว่าเด็กคนนี้จะอารมณ์ร้ายแบบนี้
“พยู ใจเย็นๆ นะ เดี๋ยวรื้อตู้เสร็จจะพาไปหาพ่อโพน เอาตู้ไปด้วย” โบ้หันไปพูดกับสิ่งที่มองไม่เห็นนอกห้อง หวังว่าจะได้ยินแล้วหยุดทำเสียงปึงปังสักที
“ใช่ๆ ใจเย็นๆ อย่าซนนะ เดี๋ยวพาไปหาพ่อโพน” เต้ช่วยกล่อมแบบกล้าๆ กลัวๆ
“....อะ...อาป้อง....ผมว่า....ข้างนอกไม่ใช่พยู” ชวินเอ่ยบอกเสียงเบาแต่ทุกคนรอบตัวได้ยินชัดเจน แม้กระทั่งทีมรื้อตู้ก็ยังเงี่ยหูฟังอย่างสนใจ
“ทำไมครับ ชวินรู้เหรอ” เขาถามคนที่สีหน้าซีดเซียวมากที่สุดในห้อง คนที่ถูกกำชับให้คอยดูแลเป็นพิเศษอาการน่าเป็นห่วงจริงๆ
“....พะ...พยู....ยังจับมือผมอยู่เลย” ชวินก้มมองมือข้างขวาตัวเอง ความเย็นรอบฝ่ามือเหมือนกันวันนั้นในห้องน้ำไม่มีผิด เพื่อนสามคนที่กึ่งดึงกึ่งลากเมื่อครู่ผงะออกห่าง เว้นที่ว่างให้สิ่งที่มองไม่เห็นข้างๆ ชวิน ทวีและเหล่าคนงานหยุดมืออีกครั้ง สายตาจับจ้องที่มือคนพูด เสียงด้านนอกที่ได้ยินสร้างความหวาดหวั่นเป็นระยะ แต่ด้านในกลับมีสิ่งที่มองไม่เห็นสร้างความหวาดกลัวมากกว่า...นึกว่าออกไปเล่นข้างนอก สรุปคืออยู่ในนี้มาตลอดสินะ
“ทำงานต่อไป ไม่ต้องสนใจ ใครไม่สบายใจก็สวดมนต์ไป ยึดพระธรรมไว้ในใจ ความตั้งใจดีจะปกป้องตัวเอง” อาป้องปลุกปลอบใจทุกคนอีกครั้ง เสียงสวดมนต์ของเหล่าคนงานดังคลอเบาๆ ท่ามกลางบรรยากาศที่ไม่สงบข้างนอกและเหมือนจะดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ
สิงหาเจ้าของห้องฟังเสียงต่างๆ พลางขมวดคิ้ว เขาเดาว่าเสียงแรกคือเสียงประตูหน้า ต่อมาน่าจะเสียงประตูห้องนอนหรือระเบียง อาจจะมีแก้วหรือแจกันตกแตก เสียงเหล่านั้นดึงความทรงจำที่ลืมไปแล้วกลับมา ครั้งแรกที่ได้พบน่านนทีเพราะเขาคิดว่ามีคนแอบเข้าห้อง ได้ยินเสียงประตู เห็นเงาคนวิ่งออกไปจึงวิ่งตามไปถึงหน้าลิฟต์...ต่อมาก็คิดไปว่าครั้งนั้นคือพยู โดยลืมไปว่าพยูไม่เคยยุ่งกับประตูหน้าห้อง ไม่เคยพยายามออกไปข้างนอก...ครบรอบหนึ่งปีที่เขากลับมา ตรงกับวันครบรอบวันตายของพยูและ...ลุงโพน
“ผมว่าข้างนอกน่าจะเป็นลุงโพน” สิงหาพูดในเรื่องที่ค่อนข้างมั่นใจ
“ไหนบอกว่าเขาไม่เคยมาที่นี่” อาป้องถามย้ำ ข้อมูลที่ได้มาคือที่นี่มีแต่วิญญาณเด็ก
“ตอนแรกก็คิดอย่างนั้นครับอา เพิ่งนึกออกว่าวันแรกที่ผมมาอยู่ห้องนี้ก็ได้ยินเสียงคนเปิดประตู เหมือนเห็นเงาคนในห้องวิ่งออกไปข้างนอก เสียงประตูดังแบบนี้เลย...ผมว่านั่นไม่น่าใช่พยู”
“เวร...” หัวหน้าขบวนแบบเขาแทบกุมขมับ ถึงจะไม่ได้เตรียมใจมาก่อนแต่มาถึงตอนนี้ก็ถอยไม่ได้แล้ว ไม่ว่าจะหนึ่งหรือสอง ขั้นตอนทุกอย่างก็เหมือนกัน ขอแค่ทุกคนมีจิตใจตั้งมั่นอยู่ที่การช่วยเหลือสองพ่อลูกก็พอ
“แล้วเอาไงต่อดี ต้องไปคุยกับ...ข้างนอกไหม” โบ้ลังเลว่าจะทำอะไรต่อ ทุกคนก็เช่นกัน
“เราให้พ่อลูกเขาเจอกันที่นี่เลยสิ ไหนๆ ก็มาแล้ว” ทวีเสนอ ในเมื่อพ่อลูกอยู่พร้อมหน้าแล้วก็น่าจะง่ายขึ้น
“.....มันไม่ง่ายอย่างนั้น อาคิดว่านะ พี่วุฒิเคยพูดให้ฟังเรื่องจิตขณะตายไหม ยึดติดอะไรก็จะติดอยู่ที่นั่น ต่อให้โผล่มาให้เราเจอพร้อมๆ กัน แต่ในโลกของคนตายอาจไม่ใช่ที่เดียวกันก็ได้” อาป้องพูดถึงเรื่องที่มีการถกเถียงกันเสมอในกลุ่มคนที่สนใจเรื่องนี้ ตามที่รุ่นพี่พูดถึงกรณีนี้ คนพ่อก่อนตายน่าจะยึดติดกับลูกมาก ขณะตายถูกทำร้ายสาหัส วิญญาณอาจมีการกระจัดกระจายจึงต้องช่วยทำพิธีเรียกให้รวมกันให้มากที่สุด เสี้ยวหนึ่งอาจมาโผล่ที่นี่เพราะยึดติดกับลูก เขาอาจไม่รู้ว่าที่นี่ไม่ใช่โกดัง อาจตามตู้มาเหมือนพยู หรือตามพยูมา ไม่มีใครตอบได้
“แล้วเราต้องทำยังไงต่อ” สิงหาถาม
“ทำตามแผนเดิม ต้องไปรวมกันที่โกดังที่เกิดเหตุ รื้อตู้ให้เร็วขึ้นอีก ช่วยๆ กัน” อาป้องพูดจบ สิงหากับโบ้ก้าวเข้าไปช่วยทีมรื้อตู้
“มึงโอเคใช่ไหม” เต้เดินมายืนข้างมือที่ไม่ได้เกร็งอยู่ของชวิน บีบไหล่ให้กำลังใจเพื่อนที่เจอหนักกว่าคนอื่นเสมอ
“อืม.....ยังจับมือกูอยู่เลย”
“เหี้ย....ย”
ตู้ไม้ถูกรื้อเป็นชิ้นๆ ชิ้นใหญ่มีเชือกรัดรวมกันเพื่อให้ยกง่าย ชิ้นเล็กมีถุงใบใหญ่ใส่เรียบร้อย สิงหาโทรบอกโจที่นั่งทำงานด้านล่างว่าทุกอย่างพร้อมแล้ว โจมีหน้าที่ขึ้นมาช่วยเปิดประตูลิฟต์ขนของหน้าห้องสิงหา ลิฟต์มีขนาดใหญ่ขนย้ายสะดวกกว่าและไม่ต้องขึ้นลงห้องนี้หลายรอบ
“เสียงเงียบไปนานแล้ว ไม่มีอะไรแล้วมั้ง” เต้เงี่ยหูฟังข้างนอกมาสักพักเอ่ยขึ้น
“น้องยังอยู่กับชวินไหม” อาป้องถามชวินที่เลิกยืนตัวแข็งมาสักพัก ช่วยเก็บไม้ใส่ถุง เก็บของเล่นที่เอามาใส่ถุงไปทำพิธีต่อที่โกดัง
“….!!.....เอ่อ....ยังเย็นๆ มืออยู่ครับ” ชวินลืมไปเสียสนิท พอถูกทักเท่านั้นล่ะ....ยังอยู่!
“งั้นเดี๋ยวอานำออกไปก่อน ชวินเดินต่ออา อย่าเดินห่างกันมาก พวกแบกไม้ไหวไหม”
“ไหวครับพี่ แต่เดินช้าๆ นะ ตอนขนผ่านประตูนี่น่าจะติดนิดหน่อย” คนงานพยักหน้าแข็งขัน ไม่มีเสียงดังแปลกๆ กำลังใจก็เริ่มกลับมา
“งั้นพวกขนไม้มาก่อนเลย เอาออกจากห้องนี้ได้แล้วคนอื่นค่อยตาม ชวินมานี่” อาป้องจัดขบวนเตรียมออกจากห้องโดยมีตัวเองนำ ตามด้วยชวินและคนงานสองคนที่แบกไม้แผ่นใหญ่ ทวีและคนงานอีกคนขนไม้แผ่นเล็กลงมาหน่อยแต่ขนาดยาวแม้จะเลื่อยหั่นครึ่งแล้วก็ตาม กลุ่มสิงหาอีกสามคนประกอบท้าย หิ้วไม้ชิ้นเล็กที่อัดอยู่ในถุงหลายใบ ส่วนเครื่องมือช่างต่างๆ ทิ้งไว้ที่นี่ก่อน
แอดดดดดดด
ผู้นำขบวนเปิดประตูห้องทำงานเดินออกไปอย่างเยือกเย็น เขาเดินไปจนถึงห้องนั่งเล่น พบกรอบรูปตกแตกอยู่บนพื้นทางใกล้ห้องครัว หันกลับมามองคนงานและชวินที่ยังไม่ก้าวเท้าออกจากห้อง พยักหน้าให้สัญญาณเดินตาม ชวินขยับหนึ่งก้าว...มือยังเย็นอยู่ เขาก้าวอีกสองก้าว...พ้นประตูห้องทำงานแล้ว...มือข้างขวาก็ยังเย็นอยู่ ความรู้สึกที่มือตอนนี้นอกจากความเย็นคือน้ำหนักจากสิ่งที่มองไม่เห็น เขาเดินแข็งๆ กลั้นใจก้าวไปยืนชิดอาป้อง มืออีกข้างที่ว่างจับชายเสื้ออีกฝ่ายแน่น ขณะที่คนงานกำลังขยับหาเหลี่ยมหามุมเอาไม้แผ่นใหญ่ออกให้พ้นประตู ชวินยืนหลับตา ไม่กล้ามองอะไรทั้งสิ้น
ทีมของทวีและคนงานช่วยกันจนแผ่นไม้ผ่านประตูออกมาได้ เต้ โบ้และสิงหาเดินตามออกมาติดๆ อาป้องดูความพร้อมของทุกคนก่อนเคลื่อนขบวนต่อ เขาดึงมือชวินออกจากชายเสื้อมาจับไว้แทน ในใจท่องบทสวดพร้อมอธิษฐานของให้สิ่งศักดิ์คุ้มครอง บอกกล่าววิญญาณสองพ่อลูกให้ติดตามไปที่โกดัง บอกว่าเขาและคณะมีเจตนาดี ไม่ได้คิดมุ่งร้ายทำลาย ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยการภาวนาด้วยกุศลจิตจนถึงประตูหน้า
แกร๊ก
............เสียงลูกบิดประตูดังท่ามกลางความเงียบสงัด...
แกร๊ก แกร๊ก
เขาพยายามบิดลง ดึง บิดแล้วดึง แต่ประตูเปิดไม่ออก สิงหาชะโงกมองจากด้านหลังแล้วแหวกขอทางมาเปิดเองในฐานะเจ้าของห้อง
แกร๊กๆๆ
กึงๆๆ
แกร๊กๆ
“.....ไม่ได้ล็อก.....เราโดนขัง” สิงหาหันมาบอกข่าวร้ายกับทุกคน สี่หนุ่มแก๊งล่าผีที่เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาแล้วขยับเบียดตัวแทรกมาอยู่ท่ามกลางคนอื่น ชวินที่หลับตาเดินมานานรีบลืมตาแย่งตำแหน่งที่ดีที่สุดคือระหว่างอาป้องและสิงหา สายตามองช่องว่างระหว่างคนทั้งคู่ที่หน้าประตู ขาก้าวไปยืนกึ่งกลาง หันหลังแนบประตูห้อง สายตาหันกลับไปมองเพื่อนๆ และผู้ร่วมขบวนทั้งหมด
สุดสายตาที่ห่างออกไปไม่ไกล...
.....กลางห้องนั่งเล่น....
.........มีอีกคนกำลังยืนอยู่...
—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
Fanpage : Gwa.Novel Twitter : Gwa_Novel
เริ่มหัวข้อโดย: imhiddenreader ที่ 28-07-2019 21:45:13
:a5: :a5: :a5:
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 28-07-2019 21:56:06
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 28-07-2019 21:58:08
เริ่มหัวข้อโดย: JaikOrn ที่ 28-07-2019 22:09:30
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 28-07-2019 22:15:48
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 28-07-2019 22:17:27
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 28-07-2019 22:21:56
หวังว่าผีลุงโพนคงไม่ได้เข้าสิงโจ
แล้วมาเข้าห้องสิงหาหรอกนะ
หึ่ยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 28-07-2019 22:54:37
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 28-07-2019 22:57:41
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 28-07-2019 23:11:03
เริ่มหัวข้อโดย: aisen ที่ 28-07-2019 23:14:27
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 28-07-2019 23:28:34
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 28-07-2019 23:37:33
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 28-07-2019 23:43:26
เริ่มหัวข้อโดย: kikie26 ที่ 28-07-2019 23:49:34
ยังมีใครอีกกกกกก แงงงงง
ครึ่งแรก น่ารัก อบอุ่น ครึ่งหลังเย็นจนขนลุกเลย ลุ้นมากกกก
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 28-07-2019 23:58:49
:hao7: o13 :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 29-07-2019 00:05:43
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 29-07-2019 00:35:54
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 29-07-2019 00:44:58
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 29-07-2019 08:37:26
เริ่มหัวข้อโดย: KizzllKizz ที่ 29-07-2019 08:51:44
:sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: Peterpanmama ที่ 29-07-2019 09:40:57
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 29-07-2019 10:01:04
เริ่มหัวข้อโดย: khaeg_smo ที่ 29-07-2019 11:55:04
จะร้องไห้แล้ว ยังโชคดีนะที่อ่านตอนกลางวัน
เริ่มหัวข้อโดย: In_trawry ที่ 29-07-2019 12:37:37
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 29-07-2019 14:02:02
สงสารชวิน พ่อลูกแรงจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 29-07-2019 15:53:14
เริ่มหัวข้อโดย: suginosama ที่ 29-07-2019 17:52:30
:monkeysad:
เริ่มหัวข้อโดย: janehsih ที่ 29-07-2019 18:28:16
เริ่มหัวข้อโดย: Cheese[C]ake ที่ 29-07-2019 18:34:07
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 29-07-2019 20:23:37
เริ่มหัวข้อโดย: Tonson777 ที่ 29-07-2019 21:02:39
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 29-07-2019 22:08:34
เริ่มหัวข้อโดย: Tuffina ที่ 29-07-2019 23:06:00
เริ่มหัวข้อโดย: kik_taki ที่ 29-07-2019 23:21:24
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 30-07-2019 00:40:16
สงสารชวินที่สุดเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 30-07-2019 11:06:33
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 30-07-2019 22:50:40
ห้องลับตอนนี้เริ่มไม่ลับละนะ ชวินไหวไหม สงสารชวินมากค่ะ
รุนแรงมากค่ะ มีปฏิกิริยาตอบกลับมากด้วย พยูคือฟังชวิน
แต่อีกหนึ่งนี่สิ ชวินเห็นเป็นใคร แล้วมาได้ยังไง
ถ้าเป็นพ่อโพนก็ยังดีไป แต่ถ้าไม่ใช่ คือหนักกว่าเดิมอีกนะ
ครึ่งท้ายนี่หลอนแบบกู่ไม่กลับจ้า มาสยบความหวานของคุณสิงกับปิงเฉย
ที่ปิงอวยพรมา ให้กำลังใจมา งานนี้สิงหายิ้มฟรีนะคะ ตอนนี้ใจสั่นแล้วจ้า
พ่อแม่สิงหาน่ารักมากค่ะ พ่อผูกใจไว้ที่ลูกมาก ช่วยเรื่องป่วยได้เยอะเลย
แม่ก็เข้าใจโลกมาก ถึงจะห่วงลูกมาก แต่ก็ผ่านอะไรกันมาเยอะ ทำใจได้กับข่าว
ตลกนักรบ มีความพยายามมากค่ะ ลงทุนมากจริง เห็นสมใจละเนาะ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: www.maxdevil ที่ 30-07-2019 23:05:53
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 30-07-2019 23:25:59
ปรับอารมณ์แทบไม่ทัน
เริ่มหัวข้อโดย: heaven13 ที่ 31-07-2019 08:00:59
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 31-07-2019 18:10:44
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 31-07-2019 21:06:54
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 01-08-2019 06:27:05
คิดว่าถ้าตัวเองเป็นชวิน จะต้องเข้มเเข็งเบอร์ไหนที่จะบอกออกมาได้ว่า อ๋อ.. ตรงนั้นไม่ใ่ช่พยูหรอก พยูจับมือเราอยู่ ตรงนั้นมีอีกคน แม๋!!! ช็อคตาย//สงสัยอย่าง ทำไมต้องถ่ายรูปคุณสิง เป็นเอฟซีหรอ5555555
แอบหิวตามทุกครั้งจริงๆนะที่คุณเขียนฉากกินอาหาร หลอนทุกครั้งที่มีคำว่า ตุ๊บ! แกร็ก! สั้นๆได้ใจความแต่อัดแน่นด้วยความรู้สึกจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Cheese[C]ake ที่ 02-08-2019 11:45:33
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D lufy ที่ 02-08-2019 11:48:36
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 02-08-2019 16:30:23
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 04-08-2019 21:15:14
ความเดิมตอนที่แล้ว
แกร๊ก
............เสียงลูกบิดประตูดังท่ามกลางความเงียบสงัด...
แกร๊ก แกร๊ก
เขาพยายามบิดลง ดึง บิดแล้วดึง แต่ประตูเปิดไม่ออก สิงหาชะโงกมองจากด้านหลังแล้วแหวกขอทางมาเปิดเองในฐานะเจ้าของห้อง
แกร๊กๆๆ
กึงๆๆ
แกร๊กๆ
“.....ไม่ได้ล็อก.....เราโดนขัง” สิงหาหันมาบอกข่าวร้ายกับทุกคน สี่หนุ่มแก๊งล่าผีที่เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาแล้วขยับเบียดตัวแทรกมาอยู่ท่ามกลางคนอื่น ชวินที่หลับตาเดินมานานรีบลืมตาแย่งตำแหน่งที่ดีที่สุดคือระหว่างอาป้องและสิงหา สายตามองช่องว่างระหว่างคนทั้งคู่ที่หน้าประตู ขาก้าวไปยืนกึ่งกลาง หันหลังแนบประตูห้อง สายตาหันกลับไปมองเพื่อนๆ และผู้ร่วมขบวนทั้งหมด
สุดสายตาที่ห่างออกไปไม่ไกล...
.....กลางห้องนั่งเล่น....
.........มีอีกคนกำลังยืนอยู่...
21. พร้อมหน้า
ความชุลมุนเล็กๆ ที่เกิดขึ้นหน้าประตูห้องทำให้ไม่มีใครสังเกตเห็นความผิดปกติ กลุ่มของสิงหาเบียดแทรกคนอื่น พาตัวเองไปอยู่ใกล้อาป้องให้มากที่สุด คนที่ไม่รู้เหตุการณ์ถูกขังครั้งก่อนอย่างกลุ่มของทวีพยายามรักษาตำแหน่งตัวเองไม่ให้ถูกเบียดออกไปอยู่นอกวง โดยที่ลืม...ใครบางคนไป
ชวินยึดตำแหน่งที่ดีที่สุดได้ก็รีบหันหลังพิงประตู ชั่วขณะที่หันหน้ากลับไปมอง
...ใครบางคนยืนอยู่กลางห้อง...
“เฮ้ย!” ชวินร้องเสียงหลง ผงะจนแผ่นหลังกระแทกประตู คนที่เหลือสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ สายตาทุกคู่มองตามสายตาชวินไป ห่างจากกลุ่มพวกเขาไม่ไกล บริเวณหน้าโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่น มีชายรูปร่างสูงใหญ่ยืนหันหลังอยู่
“ไอ้น้อย!!” เสียงตะโกนของหนึ่งในคนงานดังขึ้น เขากับเพื่อนช่วยกันขนไม้แผ่นใหญ่ตามหลังชวินเดินออกมา เมื่อประตูห้องเปิดไม่ได้พวกเขาจึงวางแผ่นไม้พิงข้างฝาไว้ก่อน ไม่มีใครรู้ว่าน้อยไปยืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไร
“พี่น้อย!” ทวีตะโกนเรียกลูกน้องแต่อีกฝ่ายยังคงยืนนิ่ง
“น่าจะไม่ปกติแล้วล่ะ ทำไมยืนนิ่งเลย” โบ้สังเกตท่าทางการยืนที่ดูเกร็งๆ พิกล แขนขากางออกเล็กน้อยและสั่นสะท้านเบาๆ เวลาตะโกนเรียก
“ผีเข้าหรือเปล่า” เต้สรุปความคิดที่อยู่ในหัวทุกคนออกมา ผีเข้า อาการแบบนี้ในห้องแบบนี้ ผีเข้าแน่นอน
“ไอ้น้อย!! ผีเข้ามึงเหรอ!” กลุ่มชวินได้ยินเสียงคนงานตะโกนแล้วอยากจะร้อง โอ้โห...ห ทำไมกล้าถาม ไม่กลัวเขาหันมาตอบหรือไง
“ใช่พยูหรือเปล่า” สิงหาถามอย่างไม่แน่ใจ
“ไม่ว่ะ...กูว่าไม่น่าใช่” เต้พูดพร้อมมองไปทางชวินที่ยังยืนเกร็งมืออย่างผิดปกติ ชวินพยักหน้าแทนการยืนยัน...ใช่ พยูยังจับมืออยู่ตรงนี้ แสดงว่าตรงนั้น...ไม่ใช่พยู
“หรือว่า....” สิงหากลืนคำพูดสุดท้ายลงคอ เสียงคนงานที่พยายามตะโกนเรียกชื่อน้อยก็หยุดลง เกิดความเงียบสงัดขึ้นอีกครั้งในห้อง ชื่อที่ดังขึ้นในใจทุกคนหลุดออกจากปากของทวี
“....ลุงโพน”
กึก...กึก
ราวกับเป็นการตอบรับ ร่างของน้อยค่อยๆ ขยับด้วยท่าทางไม่ปกติ ขาแต่ละข้างขยับทีละก้าวอย่างแข็งทื่อและบังคับทิศทางไม่ค่อยได้ ท่อนขาเดินไปชนตู้วางของหน้าโทรทัศน์แล้วชนซ้ำๆ เหมือนพยายามตีวงหมุนตัว ศีรษะของน้อยค่อยๆ หันมาช้าๆ พร้อมลำตัวที่ในที่สุดก็เลี้ยวพ้นตู้ได้ สายตาแปดคู่หน้าประตูเบิกกว้างมองคนที่มองจ้องกลับมาใต้แสงไฟกลางห้อง
“ลุงโพนใช่ไหม พวกเรามาดีนะ มาพาพยูไปหาลุง กลับไปที่โกดังบ้านลุงกันนะ อย่าทำร้ายคน” อาป้องพูดกับบางสิ่งที่เชื่อว่าควบคุมร่างของน้อยอยู่ ขณะที่เจ้าของร่างดูเหมือนคนไม่มีสติ ดวงตาเบิกโพลงแต่ใบหน้าไร้ความรู้สึก
“อาป้อง...ใช่ลุงโพนแน่เหรอ” ชวินถามอย่างไม่แน่ใจ กับพยูเขาแค่รู้สึกกลัวผีตามปกติ แต่ร่างที่ยืนกลางห้องเขารู้สึกมากกว่านั้น...อันตราย
“อาก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“เขา...หยิบไอ้นั่นทำไม” โบ้มองตามมือของน้อยที่หยิบแจกันใส่ดอกไม้แห้งขึ้นมา มือข้างนั้นค่อยๆ ยกขึ้นสูง กิ่งไม้บางกิ่งร่วงลงสู่พื้นเมื่อแจกันยกขึ้นสูงเหนือหัว
“เฮ้ย!!”
เพล้ง!!!
เสียงร้องประสานของทุกคนดังขึ้นขณะพยายามหลบแจกันที่ถูกขว้างมา แจกันแตกกระจายอยู่บนพื้น ไม่มีใครได้รับอันตราย ยังไม่ทันตั้งตัวก็เห็นคนขว้างคว้าของชิ้นใหม่ใหญ่กว่าเดิม...โคมไฟตั้งพื้น
ทั้งแปดคนหาที่หลบกันจ้าละหวั่น คนงานคนหนึ่งโดนเศษแจกันใบที่สองกระเด็นบาดที่แขน ชวินกอดแขนอาป้องไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยว อาป้องเอี้ยวตัวทางซ้ายเขาก็ไปซ้าย ก้มหมอบบนพื้นเขาก็นั่งลงข้างๆ ให้คนอื่นบังอยู่ข้างหน้าอีกที สิงหาและคนอื่นๆ แยกกันหลบ บางคนหนีออกจากทางเดินหน้าประตูไปยืนหลบที่ครัว บางคนอาศัยแผ่นไม้ที่พิงข้างฝามาเป็นกำบัง หลังพายุสิ่งของสงบลง ทุกคนเริ่มเงยหน้ามอง ตรวจสอบความปลอดภัยของกันและกัน สิงหาเกาะกลุ่มอยู่กับชวิน อาป้อง และคนงานอีกคนที่ดึงแผ่นไม้มาบังขวางด้านหน้าเอาไว้ คนที่เหลือวิ่งไปหลบที่ครัว ทุกคนชะโงกหน้ามองร่างหนึ่งเดียวที่ยังอยู่กลางห้องนั่งเล่น
“อะ...อา...อาป้อง” ชวินปากสั่นใจสั่นทุกขณะที่เห็นน้อยก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
“มันเดินตรงมานี่แล้ว” สิงหาช่วยคนงานจับแผ่นไม้เอาไว้แน่นหนา กลุ่มคนในครัวชะโงกหน้ามองแต่ไม่กล้าส่งเสียง
“อาป้อง ทำไงดี” ชวินก้าวถอยหลังไปชิดประตูตามเดิม มือข้างหนึ่งควานหาลูกบิดประตู แต่ผลยังเหมือนเดิม...ประตูเปิดไม่ออก
“....อาก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“อา!! อย่าพูดงี้สิครับ อาต้องทำได้” ชวินก้าวมายืนชิดอาป้องตามเดิม มองไปข้างหน้าอีกครั้ง น้อยยืนประจันหน้ากับสิงหาและคนงานเสียแล้ว
“ดันไว้ๆๆ ช่วยกันดันไว้ก่อน” สิงหาร้องบอกคนงานที่ทำท่าจะถอยหนีเมื่ออีกฝ่ายมายืนจนชิดและดันเข้ามาเรื่อยๆ
“ใครที่ไม่ใช่เจ้าของร่าง ออกจากร่างไปเถอะ อย่าสร้างเวรสร้างกรรมกับคนอื่น รับบุญแล้วไปเกิดภพใหม่เถอะนะ” อาป้องพยายามสื่อสารกับวิญญาณที่อยู่ในร่างคนงาน
“ไม้จะหักๆ ดันไม่ไหวแล้ว” คนงานข้างสิงหาร้องบอก ไม้แผ่นนี้เป็นไม้รองหลังตู้จึงบางกว่าส่วนอื่นมาก
“ดันชิดกำแพงไปเลย ข้างซ้ายๆ” ชวินร้องบอกพร้อมก้าวเข้าไปช่วยดันไว้อีกแรงด้วยมือข้างเดียว
“เฮ้ย!! พวกในครัวน่ะมาช่วยกันก่อน” สิงหาตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ สี่ชีวิตในครัวกรูกันออกมาตามเสียงเรียก เมื่อเห็นสิงหาดันร่างที่ดิ้นรนถูกไม้ดันชิดกำแพงก็เข้ามาช่วยดันไว้อีก มือของน้อยที่ปัดป่ายพ้นแผ่นไม้กระแทกโดนใบหน้าหลายคนที่อยู่ใกล้ รอยแตกร้าวของไม้ยิ่งยาวขึ้นเรื่อยๆ จนเกือบถึงกึ่งกลาง
“หาอะไรมามัดสิวะ” เต้พลาดโดนมือของน้อยทิ่มเข้ามาโดนตารีบก้มหน้าหลบมาดันช่วงกลางแผ่นไม้เอาไว้ รอยแตกเริ่มยาวขึ้นจนไม้ค่อยๆ หักงอ
“มัดตรงไหนได้วะ ดันกันไว้อย่างนี้” โบ้ยืนถือสายไฟของชิ้นส่วนโคมไฟที่แตกใกล้ตัวมาถือไว้ แต่ยังหาทางเข้าไปมัดไม่ได้
สิงหามองขึ้นมองลงแล้วรีบบอกตำแหน่ง “มัดขาๆ”
“เร็วๆ ไม้จะหักแล้วๆ หักแล้วๆ” ชวินตะโกนบอกเพื่อนเขาดันอยู่ข้างสิงหาและรู้สึกว่าไม้ไม่เป็นแผ่นตรงเหมือนเดิม จนในที่สุดไม้ก็หักและร่างน้อยก็พยายามพุ่งเข้าใส่กลุ่มคน
“ช่วยกันจับ!” สิงหาประจันหน้าร่างใหญ่รีบปล่อยมือจากแผ่นไม้ ยกมือดันตัวอีกฝ่ายให้กลับไปชิดกำแพงแต่แรงมหาศาลที่ดันกลับมาทำให้เขากระเด็นออกไปชนคนอื่นจนล้มลง
“โอ๊ย!! อึก!” เสียงร้องดังขึ้นก่อนขาดหายไปเพราะแรงบีบที่ลำคอของทวี มือใหญ่ที่โผล่พรวดมาตรงหน้าทำให้ไม่ทันตั้งตัว รู้ตัวอีกทีก็ถูกสองมือของน้อยบีบคอไว้แน่น อากาศขาดห้วงไปทันที
“เฮ้ย! ดึงๆ” เต้ดันสิงหาให้ลุกขึ้น เงยหน้ามองภาพตรงหน้าอย่างตกใจ ทวีพยายามใช้สองมือง้างมือที่บีบคอตัวเองออกแต่ก็สู้แรงไม่ไหว เต้ลุกขึ้นมาช่วยพร้อมทุกคน
“ดึงไม่ออก ไอ้เหี้ย” สิงหาทั้งง้างนิ้วทั้งดึงแขนทุบแขน แต่อีกฝ่ายไม่กระเทือน ทุกคนรู้ว่านี่ไม่ใช่ความตั้งใจของน้อยจึงไม่มีใครอยากทำรุนแรง แต่เมื่อเหตุการณ์บานปลายถึงขั้นนี้ ความเกรงใจจึงเริ่มน้อยลง คนงานพยายามต่อยท้องและหน้าน้อย เผื่อจะทำให้อีกฝ่ายคืนสติ
สิงหากับเพื่อนช่วยกันง้างแขนออกมาได้สำเร็จหนึ่งข้าง แต่ทวีอ่อนแรงจนทิ้งมือลงข้างตัวไปแล้ว “เร็วๆ เอามันออกไป ทวีหน้าเขียวแล้ว”
“ช่วยด้วย!! ช่วยด้วย!!! ตาย! ตายซะ!!!” เสียงแหบร้องตะโกนออกจากปากคนที่กำลังบีบคอคนอื่น
“เสียงไอ้โพน!! ผมจำได้ เสียงไอ้โพน!” กลุ่มคนงานที่ช่วยทวีผงะออกด้วยความตกใจ เหลือเพียงกลุ่มสิงหาที่ยังง้างแขนข้างหนึ่งเอาไว้
“เสียงใครก็ช่างมาช่วยกันก่อน! เจ้านายพี่จะตายแล้วเนี่ย!!” สิงหาไม่สนใจว่าเสียงใคร เขาไม่รู้จักไม่ว่าจะน้อยหรือลุงโพน แต่คนคุ้นเคยอย่างกลุ่มคนงานและชวินต่างหวาดผวาไปกับเสียงร้องนั้น
“ล็อกแขนไว้ๆ” อาป้องก้าวเข้ามาช่วยอีกแรง ทวีถูกช่วยออกอย่างปลอดภัย นอนหอบหายใจเฮือกใหญ่เข้าปอดโดยมีชวินดูแล ทุกคนหาทางกดร่างน้อยไว้บนพื้น
“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!!”
“กดไว้ก่อนๆ แรงเยอะฉิบหายเลย” เต้กดขาที่ทั้งถีบทั้งเตะไปมาให้หยุดนิ่ง แต่แรงคนหกคนสู้ร่างที่ร้องโหยหวนนี้ไม่
“อย่า!! อย่าฆ่าผม!! ช่วยด้วย!!!”
“เหี้ยเอ๊ย!! แม่ง!! คืนนั้นเขาก็ร้องอย่างนี้ใช่ไหมวะ” โบ้ทั้งสงสารและทั้งกลัว ร่างที่ทำร้ายคนอื่นไปทั่วกลับร้องขอความช่วยเหลือ...ร้องขอชีวิต
“อย่าทำผม...อย่าทำ ช่วยด้วย”
“นึกถึงพระพุทธ พระธรรมไว้ ทุกคนตั้งสติ อาจะลองสวดมนต์ดูเผื่อจะทำให้สงบลง แต่ถ้าไม่ได้คงต้องพาเขาไปที่โกดังทั้งแบบนี้ล่ะ”
“ทำเลยครับอา แรงเขาเยอะ พวกผมระบมไปหมดแล้ว” สิงหาบอก เขาใช้เข่ากดท่อนแขนอีกฝ่ายไว้บนพื้น ใช้สองมือล็อกหัวไหล่ไม่ให้ดิ้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เหี้ย!!!!”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณสิงหาครับ อยู่ข้างในกันหรือเปล่า” เสียงโจตะโกนถามจากข้างนอกทำให้ทุกคนใจชื้นขึ้น...นึกว่ามีมาเพิ่ม
“โจเหรอ พวกเราอยู่ในนี้”
“มีอะไรให้ช่วยไหม ผมได้ยินเสียงร้องให้ช่วย”
“ประตูมันล็อก เปิดไม่ออก หาคนมาพังจากข้างนอกให้หน่อย”
“...เดี๋ยวผมลองเปิดจากข้างนอกก่อน รหัสประตูอะไรครับ” โจตะโกนถาม เมื่อได้เลขรหัสจากเจ้าของห้องก็รีบกดทันที น่าเสียดายที่การกดรหัสก็ใช้ไม่ได้ผล โจยืนลังเลข้างนอก ประตูหรูหราบานนี้ใช่ว่าจะพังได้ง่ายๆ ต้องมีเครื่องมือช่วย แต่ตอนนี้เขาจะไปหาคนงานและเครื่องมือจากที่ไหน เสียงวุ่นวายภายในห้องดังเล็ดลอดให้ได้ยินเป็นระยะ จนเขาเริ่มเป็นห่วงทุกคนมากกว่าเดิม โจตัดสินใจลงไปชั้นล่างเพื่อหาทางช่วยเหลือ
ภายในห้องวุ่นวายกว่าที่ใครจะคาดคิด ผู้ชายคนเดียวถูกรุมล้อมด้วยคนเกือบทั้งห้องก็ยังสู้แรงแทบไม่ไหว เสียงแหบร้องตะโกนทำให้ความกลัวมีความสงสารปะปนจนเริ่มกลายเป็นความโศกเศร้า อาป้องเดาว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นคือความรู้สึกก่อนตายของลุงโพน เขาต่อสู้ อาฆาต หวาดกลัว เหนือสิ่งอื่นใดคือความอาลัยรักลูกชายเพียงคนเดียว มือบีบคอคนร้าย ร้องตะโกนโวยวายขอความช่วยเหลือ เสียงร้องด้วยความโกรธแค้นระคนหวาดกลัว โกรธแค้นที่คนร้ายสองคนรุมรังแกคนไม่มีทางสู้ เขาพยายามยื้อยุดสุดชีวิต มือหนึ่งบีบคอคนที่กดทับตัวเองไว้ อีกมือดึงรั้งไม่ให้อีกคนฉวยโอกาสทำร้ายเขา หรือเข้าไปด้านในโกดังที่มีลูกชายตัวน้อยหลบซ่อนอยู่ เขาต่อสู้สุดชีวิต...แม้แต่ในโลกหลังความตาย
“ลุงโพน!! หยุด!” ชวินร้องตะโกนใส่ร่างที่ดิ้นรนไม่หยุด เสียงร้องและน้ำตาจากคนตายทำให้ความสงสารมีมากกว่าความกลัว เขาไม่อยากเห็นลุงโพนต้องเจ็บ
“ใจเย็นๆ มีคนมาช่วยแล้ว ใจเย็นๆ”
“ขออำนาจพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ช่วยให้วิญญาณดวงนี้สงบ อย่าทำร้ายคนให้เกิดบาปต่อกัน นึกถึงพระไว้นะลุงโพน ทุกคนมาช่วยแล้ว นึกถึงพระไว้ อย่าทำบาปอีก เดี๋ยวได้เจอลูก ทุกคนตั้งจิตให้มั่น พยายามบอกเขา” อาป้องยกมือพนมก่อนถอดสร้อยพระในคอส่งให้สิงหาที่นั่งกดอยู่ด้านบน เขารับสร้อยพระมา พยายามหาจังหวะสวมแต่ทำได้ยากยิ่ง แม้จะถูกกดแขนขาและดันตัวให้นอนราบแต่ก็ยังพยายามดิ้นรนต่อสู้ บางครั้งใช้เล็บจิก ใช้ปากกัด พอฉวยจังหวะที่มือหลุดก็หวดใส่คนที่รุมล้อมใกล้ตัว
“ลุงโพน...พยูอยู่นี่ไง มารับลูก...” ชวินที่ไม่ได้ช่วยเหลือคนอื่นเพราะอาป้องห้ามไว้ยืนมองทุกคนด้วยความอัดอั้นตันใจ ความเย็นที่ฝ่ามือเขาบอกให้รู้ว่าพยูยังยืนอยู่ตรงนี้ แต่...สองพ่อลูกคู่นี้กลับไม่สามารถมองเห็นกันได้
“อย่าพูด!!”
“อาป้อง...”
“เขาเป็นวิญญาณที่ไม่มีสตินึกคิด ถ้าคุณพูดให้เขามารับจะแน่ใจได้ไงว่าที่พาไปคือลูกเขา ไม่ใช่คุณ” อาป้องแทบอยากหันไปด่าคนที่ยังไม่รู้สถานการณ์ตัวเอง ใจอ่อน จิตอ่อน ยังจะกล้าร้องเรียกหาผีอีก
“....ทำไมเขาไม่เห็นพยู”
“อย่าเพิ่งไปคิด อย่าให้จิตตก ยืนนิ่งๆ อยู่ตรงนั้น ไม่ก็ไปหาอะไรมาให้พวกนี้มัดตัวเขาไว้ก่อน บางทีเราอาจต้องพาเขาไปที่โกดังทั้งอย่างนี้”
“ในถุงมีเชือกเหลืออยู่” ชวินนึกถึงของที่เขาโยนเข้าถุงตอนช่วยเก็บของในห้อง นั่งลงค้นถุงใส่ไม้พบม้วนเชือกที่ยังใช้ไม่หมด มีฟิล์มยืดห่ออาหารที่ใช้พันไม้ห่อรวมกันเหลืออีกหลายม้วน เขาบอกให้ทุกคนจับมือน้อยทั้งสองข้างมาพันรวมกันก่อน เมื่อเห็นว่าใช้ได้ผลก็ใช้เชือกรัดเพิ่มอีกชั้น แล้วพันส่วนต่อๆ ไป สิงหาได้จังหวะสวมสร้อยคอให้คนที่นอนน้ำตาไหลร้องขอให้ช่วย...ก่อนตาย...เขาก็ร้องขอความช่วยเหลือแบบนี้ใช่ไหม
“ไปช่วยกันหาทางเปิดประตูไป ตรงนี้เดี๋ยวอาดูเอง” อาป้องบอกกับสิงหาและชวิน ส่วนเขานั่งลงข้างร่างที่พูดพึมพำและพยายามยังดิ้นรนอยู่ตลอด ในพระธรรมคำสอนไม่เคยมีบทสวดสำหรับขับไล่วิญญาณร้าย ตลอดระยะเวลาการบวชเรียน พระอาจารย์ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับศาสตร์มืด นั่นไม่ใช่กิจของสงฆ์ แต่เพราะความเชื่อและเรื่องเหล่านี้อยู่รอบตัวเสมอ ทุกคนจึงมีหนทางแก้ไขในแบบของตนเอง สำหรับเขาทำได้เพียงสวดมนต์ภาวนาให้ดวงวิญญาณนี้สงบลง
“กุสะลา ธัมมา อะกุสะลา ธัมมา อัพยากะตา ธัมมาฯ กะตะเม ธัมมา....”
กริ๊ก
แอดดดดดดด
เสียงแปลกปลอมดังขึ้น คนที่จับร่างของน้อยแทบผงะหนี คิดว่ามี...มาเพิ่ม หันไปมองตามเสียงพบประตูหน้าห้องค่อยๆ เปิดอ้าออก สิงหากับชวินที่กำลังหาทางเปิดสะดุ้งถอยหนีมาตั้งหลักรวมกับทุกคน ใบหน้าที่โผล่เข้ามาให้เห็นทำให้ทุกคนแทบร้องไห้โฮ
“มีใครเป็นอะไรไหมครับ” โจถามกลุ่มชายหลากหลายวัยที่มะรุมมะตุ้มกันอยู่บนพื้น เขาลงไปทำเรื่องเบิกกุญแจห้องสิงหาเป็นกรณีฉุกเฉิน แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเหมือนกันตอนที่ไขกุญแจห้องแล้วประตูเปิดได้ ไม่รู้เป็นเพราะลูกกุญแจหรือสร้อยพระในมือ
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 04-08-2019 21:18:16
“เปิดประตูไว้ๆๆ” สิงหากับชวินร้องตะโกนลั่นเมื่อโจทำท่าจะก้าวเข้ามาข้างใน แล้วประตูค่อยๆ ปิดลง โจรีบดันประตูให้เปิดอ้าไว้ตามคำสั่ง
“เอาไงต่อครับอา” สิงหาถามความเห็น
“ใครแรงเยอะๆ เอาคนลงไปก่อน ที่เหลือช่วยกันขนของให้หมด”
“แล้วผมล่ะอา” ชวินถาม
“ลองออกไปนอกห้องดูว่าเขายังตามไหม ถ้าตามก็ลงไปรอที่รถเลย” อาป้องสั่งโดยไม่ได้ดูสีหน้าคนฟังบ้างเลย ชวินยืนอ้าปากค้างกับภารกิจเฉพาะตัว มองกลุ่มคนที่กำลังหาทางแบกร่างของคนที่กำลังดิ้นอยู่บนพื้น สลับกับประตูห้องที่เปิดกว้างด้วยฝีมือของโจ
“ท่องนโมแล้วเรียกเขาไปเรื่อยๆ ไม่มีอะไรหรอก ไปเร็วๆ ครับ” อาป้องหันมาเร่งอีกครั้ง ชวินกลั้นใจสู้ ท่องนโมสามจบในใจแบบยกมือข้างเดียว ลูบผมลูบหน้าก่อนเดินไปที่หน้าประตูช้าๆ เขาหยุดยืนที่กรอบประตูห้อง เส้นแบ่งระหว่างภายในกับภายนอก โจมองอย่างเอาใจช่วยแม้จะไม่เข้าใจแต่ก็ไม่ต้องการถาม
ขาซ้ายค่อยๆ ก้าวออกไปด้านหน้า แตะลงบนพื้นโถงหน้าลิฟต์ มือขวาที่มีบางสิ่งเกาะติดมาตลอดยังคงเย็นยะเยือก ขาขวายกขึ้นแล้วก้าวตามออกไปวางชิดกับข้างซ้าย ร่างเกือบทั้งร่างอยู่นอกกรอบประตูยกเว้นมือขวาที่เขายื่นค้างไว้ในห้อง ชวินสบตาโจที่ยืนอยู่ใกล้ที่สุด เอื้อมมือซ้ายจับแขนอีกฝ่ายไว้
“ขอจับหน่อยนะ ถ้าผมถูกดึงเข้าห้องรีบดึงผมไว้นะ”
“อ่า....ครับ ได้ครับ” โจตกใจกับคำร้องขอแต่ก็พยายามช่วยเหลือ เขาใช้ขาข้างหนึ่งยันประตูห้องให้เปิดไว้ สองมือที่เหลือจับแขนชวินไว้แน่น เตรียมพร้อมรับเหตุฉุกเฉินเต็มที่
มองเห็นความมุ่งมั่นของอีกฝ่ายชวินก็เริ่มใจชื้น แขนข้างขวาค่อยๆ รั้งกลับเข้ามาใกล้ตัวเรื่อยๆ เขาพยายามสัมผัสความรู้สึกที่มือให้ได้มากที่สุด ตอนนี้ยังคงเย็นอยู่เหมือนเดิม ท่อนแขนครึ่งบนจนถึงข้อศอกแนบชิดลำดับ ท่อนแขนครึ่งล่างค่อยๆ ดึงเข้ามาใกล้ มองกรอบประตูที่พื้น ใกล้พ้นระยะมากขึ้นทุกที...ข้อมือพ้นออกมาแล้ว จากนั้นเป็นฝ่ามือ ปลายนิ้วแต่ละนิ้วค่อยๆ พ้นออกมาเรื่อยๆ เขายื่นมือออกไปด้านหน้าช้าๆ แขนข้างขวาเริ่มห่างจากตัวไปที่ด้านหน้ามากขึ้น และ...มือยังคงรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกเช่นเดิม
“....ออกมาแล้ว....ออกมาแล้วอาป้อง!” ชวินพูดย้ำกับตัวเอง มองมือข้างนั้นอย่างฉงน ความเย็นที่ฝ่ามือนี้คงไม่ใช่อาการป่วยแน่ๆ เพราะยิ่งนานเขายิ่งรู้สึกถึงรูปร่างของนิ้วเล็กๆ กำลังกุมมือเขาอยู่ เขารู้สึกแม้กระทั่งนิ้วโป้งเล็กๆ เย็นๆ แตะที่หลังมือ ส่วนอีกสี่นิ้วอยู่ที่ฝ่ามือ...พยูจับมือเขาตลอดเวลาจริงๆ
ด้านในห้องที่สู้แรงอาละวาดมาพักใหญ่เริ่มเหนื่อยล้า แม้จะทั้งพันทั้งมัดตัวเอาไว้แต่แรงดิ้นก็ยังมีเหลือ กว่าพวกเขาจะหาทางดึงตัวน้อยขึ้นมายืนได้ทุกคนก็แทบหมดแรง สิงหากับคนงานอีกสองคนรุมกอดคนที่กำลังดิ้นจนเกือบเสียหลักลงไปนอนอีกครั้ง เขาพยักหน้าให้คนงานของทวีแล้วเป็นฝ่ายออกแรงดันร่างน้อยให้เคลื่อนตัวออกไปนอกห้อง อาป้องเดินตามมาตลอดทาง เขาเดินผ่านชวินที่ยืนตัวแนบผนังเพื่อหลีกทางให้ ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะเดินตามอาป้องรั้งท้ายมาอีกที
“ไปลิฟต์ขนของยังไงครับโจ” สิงหาหันมาถามคนที่ยังยืนเปิดประตูให้ โจละล้าละลังเพราะคนในห้องก็กำลังขนไม้เดินตามออกมา เขาเลยช่วยดันประตูเอาไว้ก่อน
“รอก่อนๆ เอาไม้ออกมานอกห้องให้หมดก่อนค่อยไป เผื่อมันล็อกอีก” เต้ตะโกนบอกพวกข้างนอก ตอนนี้ที่ไหนก็ไม่ปลอดภัย ใครจะรู้ว่าลุงโพนจะออกจากร่างน้อยแล้วกลับมาอาละวาดในห้องอีกหรือเปล่า
เต้ โบ้ ทวี ช่วยกันแบกไม้ทุกอย่างออกมากองไว้นอกห้องด้วยความรวดเร็ว โจมองความเรียบร้อยในห้องแล้วค่อยๆ ปิดประตู
เสียงหอบหายใจของทุกคนดังประสานเสียงร้องครวญครางจากร่างที่ถูกมัด โจเดินนำทุกคนไปเปิดประตูขนของที่ออกแบบคล้ายตู้บานใหญ่ เมื่อเปิดออกพบผนังตู้ด้านหลังเปิดกว้างจนมองเห็นทางเชื่อมด้านในที่มีไว้สำหรับพนักงาน สิงหาและคนงานช่วยกันอุ้มร่างที่ยังออกแรงดิ้นเดินตามโจไปจนถึงลิฟต์ขนของขนาดใหญ่
“ลิฟต์ใหญ่พอ ไปขนไม้มาให้หมดแล้วลงไปพร้อมกันเลย” สิงหาบอกเพื่อนให้ทำเวลาหน่อย ร่างของน้อยเริ่มดิ้นรนน้อยลงทุกที ถ้าลุงโพนไม่อยู่ในร่างนี้แล้วเขาก็ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องดีหรือร้ายกว่าเดิม
ปฏิบัติการครั้งนี้ไม่มีอะไรเป็นไปตามแผนที่วางไว้ ทุกอย่างต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้าและทำอย่างเร่งรีบ แม้จะได้รับบาดเจ็บกันบ้างเล็กน้อยแต่ในที่สุดทุกคนก็ช่วยกันขนทุกอย่างใส่รถเตรียมเดินทางไปโกดังเพื่อทำพิธีขั้นสุดท้าย
“คนขับใจแข็งๆ นะ วันนี้เราเจออะไรที่ไม่คิดว่าจะเจอแล้ว ระหว่างทางก็เดาอะไรไม่ได้ ถ้าเห็นอะไรอย่าตกใจ เดี๋ยวเกิดอุบัติเหตุ ชวินนั่งข้างอา คอยโปรยเหรียญเวลาผ่านทางแยกนะ คนขับไม่ต้องขับเร็วเจอทางแยกก็ชะลอหน่อย ระวังเหรียญไปโดนรถคันอื่นด้วย” อาป้องบอกขั้นตอนต่อไปให้ทุกคนฟัง รถที่จะขับไปโกดังมีสองคัน คันแรกคือรถบรรทุกของทวีที่ตอนนี้มีกองไม้อยู่ข้างใน ร่างของน้อยสงบนิ่งไปแล้ว สิงหากับคนงานอีกสองคนจะนั่งข้างในเผื่อน้อยอาละวาดขึ้นมาอีก ทวีเป็นคนขับ มีอาป้องและชวินนั่งข้างๆ ส่วนรถยนต์อีกคันมีโบ้เป็นคนขับ เต้ โจ และพ่อแม่สิงหาที่ขอตามไปด้วยความเป็นห่วงและอยากรู้
ตลอดระยะทางจากคอนโดฯ ไปโกดังเก่ามีแต่ความเงียบสงบ ทุกคนแทบไม่กล้าพูดคุย อาป้องท่องบทสวดตลอดเวลา ชวินมีหน้าที่โปรยเหรียญทุกครั้งที่ทวีขับรถผ่านทางแยก สิงหาและคนงานอีกสองคนนั่งพิงผนังรถพักผ่อนแต่ก็เฝ้าระวังร่างที่หลับไปตั้งแต่ขับออกจากคอนโดฯ มาได้สักระยะ ในความมืดมิดทุกคนมองไม่เห็นอะไร สิงหาใช้โทรศัพท์แทนไฟฉายส่องสว่างตลอดทาง ในรถยนต์ที่ขับตามหลังค่อนข้างผ่อนคลายมากกว่า พ่อแม่ของสิงหาไม่เอ่ยถามอะไรในสถานการณ์ที่ดูตึงเครียดแบบนี้ จากที่เพียงแค่อยากรู้ ณ ตอนนี้พวกเขาเป็นห่วงลูกชายตัวเองและเพื่อนๆ ลูกมากกว่า บาดแผลตามตัวแต่ละคนไม่นับว่าน้อย โจที่นั่งมาด้วยยังนึกสับสนตลอดเวลาว่าเขามาทำไม แค่ช่วยขนของใส่รถก็น่าจะพอแล้ว ที่เคาน์เตอร์คอนเซียซตอนนี้ต้องให้น้าสิทธิ์มานั่งทำงานแทนทั้งที่ไม่ใช่หน้าที่ของตัวเอง
ในซอยที่มืดสนิท รถสองคันขับตามกันเข้าไปจอดด้านใน ทีมอาวุฒิกลับจากโรงพยาบาลมาถึงที่นี่นานแล้ว โต๊ะอาหารคาวหวาน ดอกไม้ธูปเทียน ของใช้อื่นๆ เตรียมไว้พร้อมสรรพ เมื่อรถบรรทุกจอดสนิท พ่อของชวิน เจ้าของบริษัทคนใหม่และลุงโชคก็เดินเข้ามาหา กลุ่มจากรถยนต์ลงจากรถเดินมาสมทบ สภาพของเต้และโบ้ทำให้ทุกคนตกใจ พ่อแม่สิงหาเดินไปทักทายพูดคุยกับกฤษณะพ่อของชวิน ทวีดับเครื่องลงจากรถทันที อาป้องก้าวข้ามคันเกียร์ลงจากรถฝั่งคนขับมาหาเพื่อนรุ่นพี่ เขาส่ายหน้าให้อย่างหนักใจ
“หนักเลยเหรอ” อาวุฒิถาม
“มากันครบ ทั้งพ่อทั้งลูกเลย”
“อ้าว”
“แต่เขายังไม่เจอกันนะ คนพ่ออาละวาดหนักเลย ส่วนคนลูกเกาะติดชวินไม่ปล่อย นั่งตักมาบนรถด้วยเนี่ย ชวิน ลงมาเถอะ ถึงแล้ว” อาป้องตะโกนบอกคนที่นั่งตัวแข็ง ตลอดทางมีเพียงมือที่ขยับเวลาโปรยเหรียญ
“ให้ผมลุก....เลยเหรอ”
“ก็...บอกเขาก่อนก็ได้” อาป้องบอกอย่างกล้ำกลืน เขาคงรู้สึกไปเองว่าหน้าขาข้างที่ติดกับชวินเย็นเป็นพักๆ ตลอดทาง เหมือน...ใครแกว่งขามาโดน
ทวีเปิดประตูรถบรรทุก ความมืดภายในทำให้คนด้านนอกไม่กล้าผลีผลาม ได้แต่ส่งเสียงเรียกเบาๆ
“ถึงแล้วนะ ข้างในเป็นไงกันบ้าง” เต้ร้องถามนำไปก่อน
“โอเค ออกไปได้เลยใช่ไหม” สิงหาหยีตาสู้แสงมองหน้าเพื่อนไกลๆ
“ออกมาเลยๆ” เต้ชะโงกหน้าเข้าไปมอง เห็นชายสามคนนั่งเบียดกันอยู่ในรถ ส่วนร่างเจ้าปัญหานอนสงบนิ่งที่พื้น สิงหากับคนงานช่วยกันยกร่างที่หมดสติไปแล้วส่งไปให้คนข้างนอกช่วยกันรับ ตอนนี้พวกเขาสามคนหมดแรงจะแบกแล้ว ได้แต่ส่งต่อให้เต้ โบ้และทวีช่วยกันพาน้อยไปนอนบนเสื่อที่ปูไว้ใกล้โต๊ะพิธี อาป้องเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นแลกเปลี่ยนกับอาวุฒิเรียบร้อย ทีมทางโรงพยาบาลไม่เจออะไรหวือหวาแบบพวกเขาเลย หนักสุดคือได้กลิ่นควันไฟ...แค่นั้น
สิงหาเดินไปกอดพ่อแม่ที่มองลูกชายด้วยความเป็นห่วง แขนข้างขวาและตามฝ่ามือทั้งสองข้างมีรอยแผลบ้างลึกบ้างตื้นแต่เลือดหยุดไหลแล้ว น่าจะเป็นช่วงชุลมุนกันบนพื้นเลยไปถูกเศษแจกันเข้า ที่น่าสงสัยคือรอยเลือดที่มุมปาก ไม่แน่ใจว่าพลาดโดนหมัดคนโดนผีเข้าหรือโดนพวกเดียวกันเอง
ระหว่างรอผู้ทำพิธีปรึกษากันให้เรียบร้อย ทุกคนเริ่มสำรวจร่างกายตัวเอง ทวีเดินไปกอดไหล่พ่อ รู้สึกเจ็บคอตลอดเวลาแม้กระทั่งตอนกลืนน้ำลาย พรุ่งนี้น่าจะช้ำจนเห็นรอยชัดแต่โดยรวมค่อนข้างดีกว่าคนงานที่ไปด้วยกัน สามคนนั้นมีบาดแผลไม่ต่างจากสิงหา โดยเฉพาะน้อยที่ยังไม่ได้สติ
“คนนี้เขาสนิทกับคนตายมากหรือเปล่า” อาวุฒิเดินมาถามทวีและลุงโชค คำตอบเป็นไปตามการคาดเดา น้อยเป็นเพื่อนสนิทลุงโพน
“มันสนิทกัน เริ่มงานพร้อมๆ กันตั้งแต่โพนมันยังไม่มีลูกโน่น” ลุงโชคตอบ
“คนจิตตกจะโดนครอบงำง่ายหน่อย เดี๋ยวจะเริ่มพิธีต่อแล้วนะ ใครคิดว่าไม่ไหวออกไปก่อนเลย เดี๋ยวเกิดปัญหาอีก ใครอยู่ต่อก็ขอให้คิดดีเข้าไว้ เรามารวมกันเพื่อช่วยพ่อลูกให้ได้เจอกัน ให้ได้พ้นทุกข์ อย่าไปยึดติดอะไรเขาไว้ให้เป็นกรรมต่อกันนะ” อาวุฒิบอกคนที่รายล้อมรอบตัว เขาเดินนำไปที่โต๊ะพิธี เริ่มจุดธูปเทียน เช่นเดียวกับที่อาป้องทำที่คอนโดฯ จากนั้นเริ่มนั่งลงสวดบทอภิธรรมคู่กับอาป้อง ทุกคนนั่งลงด้านหลัง ยกมือพนมอธิษฐานในใจให้สองพ่อลูกได้พบกัน
ชวินนั่งข้างอาป้อง เขาไม่ได้พนมมือตามคนอื่นเพราะรู้สึกว่าพยูยังอยู่ตรงนี้ ถุงของเล่นวางไว้รวมกับของอื่นๆ ที่ลุงโชคเตรียมไว้ให้สองพ่อลูก เมื่อเสียงบทสวดเริ่มได้ไม่นาน...ความเย็นที่ฝ่ามือค่อยๆ เลื่อนออกช้าๆ ชวินรู้สึกใจกระตุกวูบหนึ่ง อยากรั้งมือที่มองไม่เห็นนี้ให้อยู่ต่ออีกนิด
“อย่ารั้งเขา ปล่อยเขาไป พนมมือบอกเขาให้เรียกหาพ่อ พ่อมารับแล้ว” อาป้องร้องบอกเมื่อเห็นแววตาหมองหม่นของชวิน ชายหนุ่มหลับตา ถอดหายใจดึงสติตัวเองกลับมา ลืมตามองภาพของเล่น เสื้อผ้า กองไม้จากตู้ที่รื้อมา
พยู...ถึงบ้านแล้วนะ พ่อมารับแล้ว ปลอดภัยแล้ว...ไปหาพ่อนะพยู
ตึง
.
ตึง
เสียงลูกฟุตบอลใบเดิมที่ชวินนำมาให้ยังคงเป็นของเล่นที่ชื่นชอบของเด็กน้อย ลูกฟุตบอลใบนั้นเด้งขั้นลงบนพื้น ก่อนจะถูกแรงที่มองไม่เห็นเตะไปข้างหน้า ซ้ายบ้าง ขวาบ้าง เมื่อไปไกลกลุ่มคนมากเกินไปก็เริ่มกลับมาทิศทางเก่า
ลุงโพน พยูปลอดภัยแล้วนะ พยูมาหาแล้ว มารับลูกไปนะ พยูมารอแล้ว
พยู เรียกหาพ่อนะ ให้พ่อมารับ ไปอยู่กับพ่อโพนนะพยู ปลอดภัยแล้ว
อะไรที่เคยล่วงเกินไว้ขออโหสิกรรมกันให้หมดในชาตินี้ โพนมารับพยูไปอยู่ด้วยนะ พยูรอนานแล้ว มารับลูกไปนะ พยูรออยู่
เสียงภาวนาในใจของแต่ละคนมีแต่ความปรารถนาดีต่อสองพ่อลูกที่ล่วงลับไปแล้ว หวังให้พ่อลูกที่ตายจากกันได้อยู่ร่วมกันอีกครั้ง ไม่มีใครต้องรอ ไม่มีคนต้องหวาดกลัว ไม่มีใครต้องโกรธแค้น ไม่มีใครต้องอ้างว้างอยู่ลำพังอีกต่อไป
เหตุปัจจะโย อารัมมะณะปัจจะโย อธิปะติปัจจะโย อนันตะระปัจจะโย....
.
.
สัมปะยุตตะปัจจะโย วิปปะยุตตะปัจจะโย อัตถิปัจจะโย นัตถิปัจจะโย วิคะตะปัจจะโย อะวิคะตะปัจจะโย
ตึง
.
ตึง....
.
.
ตุบ ตุบ ตุบ
.
.
.
.........พยูเอ๊ย
.
.
.........พ่อจ๋า........
เสียงแผ่วเบาดังล้อมากับสายลมพัดผ่านหูทุกคนในที่นี้ มันอาจเป็นเพียงความคิดฟุ้งซ่านไปเอง หรือเป็นเพียงเสียงกิ่งไม้ไหวผสมจินตนาการที่อยากให้เป็น สายลมที่พัดเสียดผิวหนังตลอดคืนไม่ได้หนาวเย็นอีกแล้ว แสงแดดยามรุ่งสางเริ่มทอที่เส้นขอบฟ้า พิธีเสร็จสิ้นอย่างเรียบง่าย มีเพียงชวินที่นั่งอมยิ้มทั้งน้ำตา มีเพียงเขาที่ได้ยินคำลาจากเด็กชายตัวน้อย
ขอบคุณนะครับพี่ชาย
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 04-08-2019 21:24:15
ลานกว้างที่ใช้ทำพิธียังมีกลุ่มคนจับกลุ่มนั่งพูดคุยกันเบาๆ แม้จะเหนื่อยล้าแต่ปลอดโปร่งโล่งใจมากกว่า น้อยฟื้นขึ้นมาหลังจบพิธีนั่งร้องโอดโอยเพราะความเจ็บปวดทั่วร่าง และจำไม่ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ลุงโชคกับทวีเดินไปขอบคุณเจ้าของสถานที่ที่มาร่วมพิธีด้วย กล่าวขอโทษขอโพยกันกับปัญหาที่อีกฝ่ายต้องประสบตั้งแต่ซื้อที่ตรงนี้มา จากนั้นก็พาคนงานทั้งสามคนไปหาหมอทำแผลให้เรียบร้อย
อาวุฒิเผาเศษไม้บางส่วนทิ้ง และขอไม้ที่ยังพอใช้งานได้ไปใช้ต่อ มันอาจกลายเป็นโต๊ะเรียนสำหรับเณรน้อยที่มาบวชเรียน หรือตู้รับบริจาคในวัด หากวิญญาณสองพ่อลูกยังคงมีส่วนหนึ่งยึดติดกับสิ่งนี้อยู่ก็จะได้รับผลบุญต่อเนื่องไป
กฤษณะขอบคุณเพื่อนรุ่นน้องทั้งสองคนที่มาช่วยแก้ปัญหาให้เด็กๆ เขาขอตัวกลับไปก่อนพร้อมชวินที่มีอาการเซื่องซึมจากความเครียดตลอดคืน รอยยิ้มก่อนจากที่ส่งให้เพื่อนๆ แม้จะฝืนอยู่บ้างแต่ก็มีความโล่งใจปะปนอยู่ อาป้องส่งสร้อยพระของตัวเองให้ชวินคล้องคอเอาไว้ ร่างกายไม่มีบาดแผลเหมือนคนอื่น แต่ความผูกพันทางใจกับวิญญาณดวงหนึ่งที่ยึดติดเขามานานมีผลกระทบไม่น้อย หากชวินไม่ดีขึ้นเขาแนะนำให้ไปถือศีลที่วัดสักระยะ คนจิตอ่อนและอ่อนไหวง่ายแบบนี้ไม่ค่อยปลอดภัย ยิ่งเคยสัมผัสสิ่งเหนือธรรมชาติมาแล้วครั้งหนึ่ง ใครจะบอกได้ว่ามันจะไม่มีครั้งต่อๆ ไป
โจยังคงทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีจนได้รับคำชมเชยจากเจ้าของคอนโดฯ อย่างกฤษณะที่บังเอิญเจอกันที่นี่ เขาใช้เวลาว่างก่อนเริ่มพิธีโทรไปบอกน้าสิทธิ์ให้หาลูกน้องขับรถตู้มาที่นี่ เพราะตอนกลับคาดว่าจะมีปัญหาเรื่องการเดินทาง ซึ่งก็เกิดขึ้นจริงๆ ชวินและพ่อกลับไปแล้ว โบ้ขับรถตัวเองมาจึงแยกตัวกลับไปได้เลย สิงหา พ่อและแม่ เต้ อาวุฒิ อาป้อง คือความรับผิดชอบของโจที่ต้องพาไปส่งให้ถึงปลายทาง
ดวงตากลมโตยิ่งโตขึ้นทุกขณะที่ฟังคำบอกเล่าจากคนรัก พ่อแม่สิงหานั่งฟังไปด้วยอมยิ้มขำไปด้วยเมื่อมองท่าทางแฟนลูกชายที่ดูจะตื่นเต้นเหมือนเด็กได้ฟังนิทานก่อนนอน แต่พอสิงหาเล่าถึงตอนที่น่ากลัว หรือใช้คำว่าผี เสียงใสๆ ก็จะรีบตะโกนอย่างเช่นตอนนี้
“ตอนแรกก็ไม่ได้คิดว่าเป็นผีลุงโพนอย่างเดียวนะ กลัวเป็นผีที่อื่นโดนเรียกมาด้วย”
“ไม่เอาๆ ใช้คำอื่น เรียกพ่อเออีซีเหมือนเดิมก็ได้” น่านนทีแทบยกมือตีปากคนเล่าที่นั่งหัวเราะชอบใจ นี่ไม่ใช่การเล่าครั้งแรก แต่เป็นการเล่าแบบละเอียดนาทีต่อนาทีครั้งแรก สิงหาปวดหัวกับแฟนตัวเอง คนอะไรกลัวผีที่สุดแต่ชอบฟังเรื่องผี ฟังไปก็กลัวไป กลัวขนาดที่ว่าวันต่อมาหลังทำพิธีโจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้น่านนทีฟัง แม้โจจะมาร่วมตอนท้ายและบอกลูกน้องแค่ว่าตามพวกสิงหาไปทำพิธีมา เล่าเพียงแค่นี้น่านนทีถึงกับต่อสายตรงถึงสิงหากลางดึกให้ขับรถไปส่งที่บ้านหลังเลิกงาน แล้วก็พยายามเลี่ยงการฟังเวอร์ชันเต็มแต่ร้องขอสปอยล์เป็นช่วงๆ จนกระทั่งวันนี้ที่ออกมาทำธุระกับครอบครัวเขา
“ยาวไปไหม”
“นะๆๆ เล่าต่อ แล้วไง พอเขาโยนๆ ของใส่แล้วยังไงต่อ”
“ก็หลบกันวุ่นเลย เงยหน้ามาอีกทีโผล่มาประชิดตัวละ ดีที่มีไม้ดันอยู่”
“โอยยย น่ากลัวจังเลยนะครับคุณแม่ แล้วไงต่อ” คนขี้อ้อนกอดตัวเองทำท่าทางสั่นกลัวให้พ่อแม่สิงหาได้หัวเราะกันอีกรอบ
“ก็สู้ๆ กัน ตอนแรกไม่อยากทำหรอก แต่แรงเขาเยอะมาก ตัวก็ไม่ใหญ่นะแต่แรงเยอะ หกเจ็ดคนยังสู้แรงไม่ไหว ต่อยผิดต่อยถูก ผมว่าที่ปากแตกนี่น่าจะเป็นศอกเต้นะ เหมือนเห็นแวบๆ รู้ตัวอีกทีลงไปนอนกองบนพื้นแล้ว กว่าจะจับได้แทบหมดแรง”
“พี่โจนี่ก็ใจกล้าจริงๆ แถมยังดวงดีอีก บอกว่าไปเจอพ่อพี่ชวินด้วย คุณสิงรู้ไหมว่าพ่อพี่ชวินโทรมาชมกับผู้จัดการคอนโดฯ ด้วยนะ ได้หน้าไปเลย” น่านนทีแอบอิจฉาหัวหน้าตัวเองนิดหน่อยแต่ก็ต้องยอมรับว่ายังไม่สามารถทำหน้าที่ดูแลลูกบ้านได้ดีขนาดนั้น ต่อให้รักหน้าที่นี้แค่ไหนก็ไม่ขอยุ่งด้วย ขนาดรู้ว่ามันอันตรายเขายังแอบเห็นแก่ตัวทิ้งให้สิงหาไปเผชิญชะตากรรมกับคนอื่นเลย ความว่ารู้สึกผิดไหม คำตอบคือไม่ แค่แอบอายนิดหน่อย
“ผมไม่รู้ว่าปิงอยากได้หน้า ไม่งั้นก็ชวนมาด้วยกันแล้ว”
“หึ ไม่เอา ปิงกลัว เนอะคุณพ่อเนอะ”
“ตอนแรกพ่อนึกว่าจะเหมือนในหนังเสียอีก ที่มีด้ายมาล้อมแล้วก็มีผีโผล่มา แต่ที่ทำกันเหมือนพิธีทำบุญที่แม่เคยทำเวลาเราซื้อบ้านเก่ามาเลย” ลีโอพูดถึงพิธีไหว้เจ้าที่ที่ภรรยาเขามักจะทำทุกครั้งที่ซื้อบ้านเก่ามารีโนเวต เธอบอกว่าเพื่อบอกกล่าวสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรือเจ้าของเก่าว่าเราจะทำอะไร เวลาขายจะได้ขายได้เร็วๆ และราคาดี ไม่รู้ว่ามันได้ผลหรือไม่ แต่บ้านที่ขายทุกครั้งก็ไม่เคยขาดทุน บางหลังได้กำลังเกินเท่าตัว
“อาๆ ที่มาทำพิธีให้เขาบอกว่าพิธีไล่ผีในหลักคำสอนมันไม่มี ถ้ามีก็คือศาสตร์อื่น ไม่ใช่พุทธแท้ ที่เขาทำก็คือพิธีทำบุญนี่แหละครับ บทสวดก็ทั่วๆ ไป ที่ทำให้พิธีสำเร็จเป็นเรื่องของพลังใจที่มุ่งมั่นตรงกัน ไม่มีอะไรยืนยันว่ามันสำเร็จ แต่ที่เราได้คือความสบายใจ”
“แต่เหมือนพี่ชวินไม่ค่อยสบายเท่าไรเลย”
“นั่นสิ แม่ว่าเขาใจอ่อนไปนะ หวั่นไหวง่ายแบบนี้ไม่ดีเลย ได้ยินคุณป้องเขาเตือนๆ ก็ไม่คิดว่าจะหนักถึงขั้นนี้” แม่สิงหาถอนหายใจสงสารเพื่อนสนิทลูกชายที่ไปถือศีลกินเจอยู่ที่วัด
“พวกผมคิดว่ามันต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ ตั้งแต่แรก ชวินมันเป็นคนใจอ่อน ยิ่งมันรู้สึกผิดที่จำน้องไม่ได้ทั้งที่เคยสนิทกันมันก็ยิ่งเสียใจ แล้วเด็กก็เหมือนจะติดชวินมันด้วย อาวุฒิบอกว่าการติดต่อของชวินอาจเป็นการสื่อสารผ่านจิตสัมผัส ประมาณสัมผัสที่หก พอน้องเขาไปแล้ว ตรงที่เคยเชื่อมต่อมันโดนตัดขาด ความรู้สึกมันก็เลยยังไม่คงที่ ถ้าเปรียบง่ายๆ ก็เหมือนเวลาผู้หญิงตั้งอุ้มท้องเก้าเดือนพอคลอดแล้วจะมีช่วงที่ฮอร์โมนไม่ปกติ ก็ต้องดูแลรักษาดีๆ
“แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้าง”
“ดีขึ้นเยอะเลยครับ พ่อมันไปด่าเตือนสติทุกวันเดี๋ยวก็หาย”
“เมื่อไรจะกลับมาเหรอคุณสิง ไปอยู่วัดหลายวันแล้วนะ”
“มะรืนก็กลับ โทรไปหาก็บอกสบายใจดีแล้ว แต่ขอทำบุญให้สองพ่อลูกอีกนิด” สิงหานึกไปถึงวันนั้น หลังกลับจากทำพิธีทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านพักผ่อน แต่ชวินเป็นคนเดียวที่นอนไม่หลับและเริ่มมีอาการไข้ รู้สึกใจสั่น หวิวๆ ในอก สุดท้ายเลยโดนพ่อตัวเองหิ้วไปทิ้งไว้ที่วัดให้ถือศีลกับอาป้อง จนตอนนี้ก็ผ่านมาห้าวันแล้ว
“กลับวันไหนบอกปิงบ้างนะ จะไปช่วยพี่ชวินล้างห้องน้ำวัด”
“ว่างวันไหนไปเลยก็ได้ เผื่อวันกลับปิงทำงาน” ช่วงนี้สิงหาค่อนข้างว่างจากงานแสดง เหลือเพียงงานถ่ายแบบที่เพิ่งเซ็นสัญญาไป เวลาว่างส่วนใหญ่เลยทุ่มเทให้กับครอบครัวที่กำลังเห่อลูกชายคนใหม่ ออกจากบ้านทีไรก็หนีบออกมาด้วย พากันชวนไปกินนั่นกินนี่ตามใจไกด์แก้มป่องตลอด
“ไม่ได้สิ เขาต้องล้างวันสุดท้ายก่อนกลับ คุณสิงไม่เคยไปถือศีลที่วัดใช่ไหมเนี่ย”
“ไม่เคยครับ แต่เคยบวชนะ ต้องล้างห้องน้ำเหมือนกัน ถือศีลก็ต้องทำเหรอ” สิงหามีสีหน้าเหลอหลาให้น่านนทีเห็นเป็นครั้งแรก คนฟังอย่างน่านนทีและแม่สิงหาหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู
“ต้องทำเหมือนกัน ไปอาศัยกินนอนที่วัด เข้าห้องน้ำไปตั้งกี่ครั้ง ของของเราทั้งนั้น นั่นล่ะ พี่ชวินกลับวันไหนบอกปิงด้วย ห้ามลืม”
“รับทราบครับที่รัก”
“แล้วพ่อกับแม่ต้องไปไหนต่อครับ” น่านนทีตีเนียนเปลี่ยนเรื่องพูด คบกันมานานแต่ก็ไม่ชินสักที แถมแก้มกลมๆ ก็ชอบแดงฟ้องอาการแทบทุกครั้งที่ได้ยินคำหวานจากอีกฝ่าย
“ไปเปิดบัญชีธนาคารก็เสร็จแล้วลูก แต่แม่ว่าจะเปิดสักสองธนาคารนะ ของแม่กับลีโอ คงไม่ต้องรอคิวนานอีกนะ” ช่วงเช้าหมดเวลากับการย้ายชื่อของลีโอเข้าไปในทะเบียนบ้านในฐานะคู่สมรสที่มีการจดทะเบียน กว่าจะเสร็จเดินเรื่องเอกสารเรียบร้อยก็หมดเวลาไปครึ่งวัน รถคันใหม่ที่สั่งจองไว้จะได้เดือนหน้า ส่วนรถสิงหานั่งได้เพียงสี่คน วันนี้สิงหาจึงทำหน้าที่คนขับรถพาครอบครัวไปทำธุระเอง
“ไม่นานหรอกครับ ปกติที่นานคือเคาน์เตอร์ฝากถอนกับจ่ายบิล ยิ่งวันธรรมดาแบบนี้คนยิ่งน้อย” น่านนทีเอ่ยบอก เขาเป็นคนเลือกให้สิงหาขับมาที่ห้างฯ นี้เพื่อกินมื้อเที่ยงและทำธุรกรรมต่อเอง ที่นี่ใกล้คอนโดฯ ในวันธรรมดาแบบนี้คนใช้บริการมีไม่เยอะมากนัก สิงหาเองก็ได้รับความเป็นส่วนตัวด้วย
“งั้นเราไปกันเลยไหม ปิงอิ่มหรือยัง” สิงหาถามคนรักที่ใช้ช้อนคนถ้วยของหวานไปมา ไม่แน่ใจว่าคนเล่นๆ หรือยังอยากกินอีก
“อิ่มแล้วครับ เดี๋ยวปิงไปซื้อชานมแล้วตามไปที่ธนาคารได้ไหม ร้านชาอยู่ข้างหน้านี่เอง แต่คิวมันยาว”
“งั้นผมพาพ่อแม่ไปก่อนนะ ปิงรีบตามไปนะ” สิงหาลูบแก้มกลมเบาๆ ไม่อยากล้อเลยว่ายังไม่อิ่มอีกเหรอ อาหารใต้รสจัดที่แม่เขาอยากกินเป็นมื้อเที่ยงวันนี้ น่านนทีแนะนำเมนูเด็ดอย่างเชี่ยวชาญ เริ่มที่ใบเหลียงผัดไข่ เมนูง่ายๆ แต่อร่อยจนต้องสั่งกลับบ้าน แกงเหลืองปลากะพงรสชาติจัดจ้านสมกับเป็นพริกแกงใต้ หมูสามชั้นคั่วเกลือกรอบๆ เค็มๆ ดับความเผ็ดร้อน และยังมีอีกหลายรายการที่ร่ายยาวจนสั่งมาเต็มโต๊ะ แต่ทุกอย่างก็หมดเกลี้ยงด้วยฝีมือการเก็บกวาดของคนอยากกินทั้งสอง สิงหาสบตากับพ่อตลอดมื้ออาหาร โดยเฉพาะตอนที่ทั้งคู่สั่งสาคูแคนตาลูปมาล้างปากกันสองคน
ครบกำหนดเจ็ดวันชวินที่จิตใจกลับมาสู่ภาวะปกติก็กลับมาใช้ชีวิตปกติที่บ้าน เพราะผู้ปกครองยังไม่อยากให้อยู่คนเดียวที่คอนโดฯ วันที่ล่ำลาพระอาจารย์และอาป้อง เพื่อนสนิททุกคนรวมถึงน่านนทีไปช่วยกับล้างห้องน้ำ ซื้ออุปกรณ์ต่างๆ ถวายวัดเพื่อเป็นการทำบุญอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้สองพ่อลูกในภพอื่น ผลบุญที่ได้ทำเห็นผลเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ สิงหาสบตาคนรักและเพื่อนๆ ที่ล้อมวงกันดูรายการบันเทิงที่มีการสัมภาษณ์นางเอกชื่อดังเกี่ยวกับข่าวลือในช่วงนี้ สิงหาถอนหายใจอย่างโล่งอก ทุกสิ่งที่รอมานานในที่สุดก็ถึงเวลาเสียที
วันนี้สิงหาขับรถพาครอบครัวและน่านนทีมาที่โรงพัก ทนายความและฝ้ายมารออยู่ก่อนแล้ว ระยะเวลาไม่กี่วันที่ผ่านมาเขามัวแต่ยุ่งกับการพาครอบครัวไปทำธุรกรรมต่างๆ รวมถึงการเคลียร์ห้องที่เกิดเหตุ เขาจ้างลุงโชคให้มาทำห้องทำงานใหม่ อาป้องบอกไว้แล้วว่าตำแหน่งห้องนี้ทำห้องทำงานหรือพระก็ได้ เขาจึงเลือกทำห้องทำงานเหมือนเดิม แต่ให้ออกแบบตู้ใหม่สำหรับเป็นหิ้งพระที่ชั้นบนสุดด้วย
ช่วงที่เขาไม่ใส่ใจโลกโซเชียล ใช่ว่าโซเชียลจะไม่สนใจเขา เมื่อมีข่าวลือของครอบครัวสิงหาให้เล่น ประเด็นจากรูปถ่ายแค่ใบเดียวถูกขุดคุ้ยกันอย่างกว้างขวาง ข่าวลือทุกอย่างถูกขุดขึ้นมาอีกครั้ง และมีข่าวลือใหม่ที่ระบุว่าเขาเป็นเกย์และเคยใช้มีนาบังหน้า แต่ความจริงแอบรักเพื่อนสนิทตัวเองอย่างพีท พอเธอคบกับพีท สิงหาเลยไม่พอใจจนเกิดเรื่องราวเมื่อหลายปีก่อน หลังกลับมาจากต่างประเทศก็มาวุ่นวายกับพีท ทำให้เธอกับคู่หมั้นต้องเลิกกัน มีรูปถ่ายวันเปิดร้านที่ตัดภาพคนอื่นเหลือเพียงเขากับพีทมาเป็นหลักฐาน
แน่นอนว่าเมื่อมีประเด็นอื่นเข้ามา นักข่าวบันเทิงจึงเริ่มทำงาน มีการติดต่อมาทางฝ้ายแต่เขาให้ปฏิเสธการให้สัมภาษณ์ออกไปก่อน เขาอยากรอดูท่าทีของมีนา แล้วก็ไม่ผิดหวังเมื่อเธอไปออกงานแล้วมีนักข่าวมารุมล้อม คำถามตรงประเด็นที่ว่าจริงหรือไม่ที่เขาคบเธอบังหน้า เขาเป็นเกย์ เขาทำให้เธอกับคู่หมั้นเลิกกัน ถามแม้แต่เรื่องครอบครัวของเขา คำตอบของเธอมาพร้อมสีหน้าอัดอั้นตันใจ น้ำตาคลอระหว่างให้สัมภาษณ์ เธอไม่ขอตอบเรื่องคนอื่น ขอพูดแต่ในส่วนของตัวเองว่าเธอเพิ่งเลิกรากับคู่หมั้นหนุ่มจริงๆ พีทเป็นแฟนคนแรกของเธอ เคยวางแผนแต่งงานกัน ตอนนี้เธอเสียใจมาก และขอโทษแฟนคลับทุกคนที่เชื่อมั่นในตัวเธอแม้เธอจะเคยโกหกด้วยเหตุจำเป็นบางอย่าง แต่บางเรื่องเธอไม่สะดวกจะพูด....ไม่มีการกล่าวชื่อเขา แต่ทำให้ทุกคนนึกถึงเขา วาทศิลป์ของมีนาก้าวหน้าขึ้นทุกวัน
“น่าเสียดายจัง น่าจะฟ้องหมิ่นประมาทเธอได้” น่านนทีบ่นตั้งแต่ออกจากโรงพักมาถึงร้านอาหาร เขามาเป็นกำลังใจให้สิงหาลงบันทึกประจำวันและแจ้งความการหมิ่นประมาทคนในโซเชียล ส่วนมีนานั้นทนายบอกว่ายังไม่จำเป็น ต่อให้ฟ้องไปก็ไม่ได้ผลลัพธ์ที่ดี การแจ้งความฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายจากคนที่ปล่อยข่าวจะได้ผลมากกว่า เพราะสิงหาได้หลักฐานการซื้อขายรูปของเขากับน่านนทีที่โรงพยาบาลมาจากพีท มีทั้งข้อความในไลน์ที่อดีตผู้จัดการเขาส่งไปเสนอขายพร้อมแนบรูปตัวอย่างไปด้วย รวมถึงบันทึกการสนทนาที่พีทแอบบันทึกไว้ตอนโทรไปถามว่าขายรูปไปให้ใคร
ส่วนมือดีที่คอยปล่อยข่าวลือในโซเชียล พีทก็ช่วยค้นมาให้ว่าเป็นพวกของมีนา มีทั้งกลุ่มผู้จัดการส่วนตัวกับผองเพื่อน และกลุ่มแฟนคลับมีนา คนแรกที่เริ่มกล่าวร้ายคือกลุ่มผู้จัดการ พีทได้ข้อความจากไลน์กลุ่มพวกนั้นว่ามีนาเป็นคนสั่งให้ทำ มีการโอนเงินค่ารูปถ่ายวันเปิดร้านให้แหล่งข่าวของมีนาที่ไปวันนั้น ค่าจ้างปั่นข่าวลือตามสื่อต่างๆ แม้กระทั่งค่าจ้างให้นักข่าวบันเทิงช่องหนึ่งในการตั้งคำถามแทบทุกงานที่เธอไปปรากฏตัว
ทนายความช่วยวางขั้นตอนอย่างเป็นระบบ เริ่มจากการลงบันทึกประจำวัน แจ้งความ ปล่อยข่าวนี้ในโซเชียลว่าสิงหาจะทำเดินคดีกับคนผิด รอให้กระแสแรงขึ้นมาแล้วค่อยดำเนินการฟ้องร้องโดยระบุชื่อผู้กระทำผิดพร้อมขบวนการ ถึงขั้นตอนนั้นค่อยระบุมีนาในฐานะจำเลยที่ถูกฟ้องร้อง ไม่ว่าในชีวิตจริงหรือโลกโซเชียล คนทำผิดก็คือคนทำผิด ไม่มีใครสามารถอ้างได้ว่านั่นเป็นพื้นที่ส่วนตัวที่สามารถแสดงความคิดเห็นอะไรก็ได้ ทุกคนมีสิทธิแสดงความคิดเห็นเท่ากัน แต่ไม่มีสิทธิหมิ่นประมาทหรือล่วงละเมิดผู้อื่น ไม่ว่าที่ไหนก็ตาม
“อยากฝากฟ้องอีกสักคนจังเลย” น่านนทีบ่นเบาๆ ตัวเขาก็มีคู่กรณีเหมือนกัน เป็นคู่เวรคู่กรรมที่โผล่มาทุกครั้งเวลาสิงหามีข่าวไม่ดี เป็นพวกโรคจิตที่ไม่ชอบเห็นเขาสนิทสนมกับดาราที่ตัวเองชอบ เลยพยายามหาข้ออ้างให้ตัวเองว่าสิงหาน่ะไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ ไม่คู่ควรที่พวกเธอจะชื่นชอบ แต่เหมาะสมแล้วกับคนไม่ดีแบบเขา สารพัดคำพูดจิกกัด ทั้งที่จริงๆ ก็แค่อิจฉานั่นแหละ
“ใครครับ ถ้าเกี่ยวกับคดีนี้ก็ฟ้องรวมได้เลย”
“คนที่ทำงานน่ะครับ ชอบเดินมาเหน็บ หาว่าปิงขายตัวให้คุณสิงหิ้วขึ้นห้อง แบบนี้ฟ้องรวมได้ไหมครับ”
“ฟ้องได้ครับ แต่ฟ้องแยกดีกว่า เพราะเป็นการหมิ่นประมาทซึ่งหน้า ส่วนคุณสิงหาผิดพรบ. คอมพิวเตอร์กับหมิ่นประมาทด้วยการโฆษณา สองข้อหาครับ แยกฟ้องรับค่าเสียหายเป็นของตัวเองดีกว่านะครับ สนใจไหม” ทนายความส่วนตัวของสิงหาให้คำแนะนำเต็มที่
“แต่ปิงไม่เคยเก็บหลักฐานไว้เลยนะ”
“ถ้ามีพยานก็ทำได้ครับ”
“โห...ยากเลย มีเรื่องทีไรตัวต่อตัวตลอด เอาไว้คราวหน้าปิงจะเตรียมเก็บหลักฐานบ้าง” น่านนทีรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมา เขาบอกสิงหาเสมอว่าการปกป้องตัวเองเรื่องที่ถูกต้อง เพราะงั้นเขาก็ต้องทำด้วย ไม่เกี่ยวกับเงินค่าปรับหลักแสนที่จะได้มาเลยสักนิด
“มีรายการหนึ่งติดต่อเข้ามานะคะ ฝ้ายเป็นแฟนรายการนี้มาหลายปี มันไม่ใช่รายการในกระแสเท่าไรแต่แขกรับเชิญทุกคนมีชีวิตที่น่าสนใจทั้งนั้น คุณสิงน่าจะลองไปนะ” ฝ้ายเห็นแววตาน้องชายคนสนิทก็รู้ว่าอีกฝ่ายเริ่มคิดฟุ้งซ่านจึงเลิกสนใจ หันมาคุยเรื่องงานกับเจ้านายของเธอต่อ
“สมัยเข้าวงการใหม่ๆ อยากไปออกมากเลย ผมชอบพิธีกร สมัยก่อนมีสองคนนะ ผมชอบทั้งคู่เลย”
“ตกลงรับนะคะ”
“รับครับ...พ่อแม่โอเคนะ ปกติรายการนี้เขาจะถามประวัติส่วนตัว แนวคิด มุมมองของแขกรับเชิญ บางเรื่องก็เจาะลึกหน่อย ผมไม่เคยสัมภาษณ์หมดเปลือกแบบนี้เท่าไร จะได้พูดเรื่องพ่อกับแม่เพื่อแก้ข่าวไปด้วยเลย”
“แม่โอเค แก่ๆ กันแล้ว เราทำอะไรเป็นอะไร ใจเราตัวเรารู้ดีที่สุด” เธอบีบมือลูกชายให้กำลังใจ สิงหาไม่เคยให้เปิดเผยเรื่องครอบครัวมาก่อน ไม่แปลกที่จะมีคนไม่รู้และเข้าใจผิด สำหรับข่าวลือพวกนั้นเธอไม่รู้สึกอะไรกับมัน สมัยก่อนแค่มีควงกับฝรั่งก็ถูกเพื่อนบ้านดูถูกว่าเป็นเมียเก็บบ้าง เมียเช่าบ้าง ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้มีอะไรกันเลยนะ มันเป็นเรื่องปกติในกลุ่มคนที่ด้อยการศึกษาและยังไม่เจริญทางความคิด ยิ่งตอนเธออุ้มท้องเลี้ยงลูกเพียงลำพัง คำครหาต่างๆ เธอได้ฟังจนเบื่อ แค่ตัวหนังสือไม่กี่ตัวบนจอจากคนที่ไม่กล้ามาพูดต่อหน้า ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอะไรกับมันได้เลย
“แล้วแต่สิงกับแม่เลย แต่พ่อจะดีใจมากถ้าได้ไปดูลูกให้สัมภาษณ์ด้วย” ลีโอโอบไหล่ภรรยาให้เอนมาพิงอกเขา แค่สิงหาตัดสินใจใช้กฎหมายแก้ปัญหาเขาก็พอใจแล้ว ครอบครัวเขาผ่านอุปสรรคหลายอย่างมาด้วยกันเยอะมาก มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนที่ต้องใช้เวลาทำความเข้าใจและเรียนรู้ ทุกคนเคยทำผิดพลาด เคยล้มเหลว แต่ความสัมพันธ์ของเขาและคู่ชีวิตไม่ใช่เรื่องผิดพลาด สิงหาไม่ได้เกิดจากความผิดพลาด เขาอยากให้สิงหาเล่าให้ทุกคนได้ฟัง ให้ทุกคนได้รู้ว่าลูกชายของเขาเกิดจากความรักของพ่อและแม่ เป็นความภาคภูมิใจสูงสุดในชีวิตเขา
—¤÷(`[ ♌ ♡ ▽ ]´)÷¤—
Fanpage : Gwa.Novel Twitter : Gwa_Novel
ตอนหน้าตอนจบนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 04-08-2019 22:00:13
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 04-08-2019 22:03:55
ตอนหน้าจะจบแล้ว โหหห ยังอยากอ่านต่ออยู่เลย ยอมรับว่าเนื้อเรื่องเกินคาดคิดไปมาก แต่ก็สนุกจนทิ้งกลางทางไม่ได้ ทั้งกลัว ทั้งอยากอ่านต่อ สนุกจริงๆค่ะเรื่องนี้ สุดยอด
รอชมตอนจบ รอดูข้อสรุปของมีนา กับเพื่อนร่วมงานปิง (ต้องควรโดนจริงๆ แก๊งค์นี้) :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 04-08-2019 22:06:48
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 04-08-2019 22:22:36
เริ่มหัวข้อโดย: www.maxdevil ที่ 04-08-2019 22:27:02
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D lufy ที่ 04-08-2019 22:38:35
ตอนนี้มาครบรสจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 04-08-2019 22:49:37
เริ่มหัวข้อโดย: mamacub ที่ 04-08-2019 23:01:05
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 04-08-2019 23:27:08
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 04-08-2019 23:40:36
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 04-08-2019 23:41:23
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 05-08-2019 00:05:49
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 05-08-2019 00:14:54
พอมาเจอน้องปิงขอไปซื้อชานมไข่มุกก่อนถึงกับหลุดขำ 55555 ความน้องปิงนี้
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 05-08-2019 00:51:56
หมดเรื่องตื่นเต้นแล้ว คงเป็นเรื่องเคลียร์ปัญหากวนใจซักทีเน๊าะ :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 05-08-2019 01:38:24
เริ่มหัวข้อโดย: Tonson777 ที่ 05-08-2019 07:20:19
เริ่มหัวข้อโดย: KizzllKizz ที่ 05-08-2019 07:35:00
เหลือแต่ปัญหาในวงการของสิงนี่แหละ ยัยมีนาก็กัดไม่ปล่อย
:เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 05-08-2019 08:48:49
:3123: :pig4: :3123:
เริ่มหัวข้อโดย: Cheese[C]ake ที่ 05-08-2019 08:57:20
เริ่มหัวข้อโดย: JaikOrn ที่ 05-08-2019 09:01:58
ส่วนน้องปิงคนกลัวผีก็น่าเอ็นดู คงอยากไปช่วยพี่สิงแต่ใจไม่กล้าล่ะนะ ไม่เป็นไรเป็นกำลังใจให้พี่ิสิงนั้นแหละดีที่สุด ดีใจที่ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีค่ะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: suginosama ที่ 05-08-2019 10:33:18
เรื่องของสิงหากำลังจะไปในทิศทางที่ดีแล้ว ดีใจมากค่ะ
ปิงยังคงสดใสน่ารักเหมือนเดิม
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 05-08-2019 10:34:51
สงสารชวินด้วย ไม่รู้จะเจอผีตัว
อื่นอีกใหม ดวงจิตเปิดแล้วแบบนี้
ผีตัวอื่นติดต่อง่ายเลย(เมื่อไรพี่ชายปิงจะเจอชวินฉ
สิงหาสู้ๆนะ
เดี๋ยวเรื่องร้ายๆก็ดีเอง
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 05-08-2019 10:45:56
สนุกมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 05-08-2019 12:05:09
เริ่มหัวข้อโดย: fammykiki ที่ 05-08-2019 12:41:09
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 05-08-2019 13:41:00
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 05-08-2019 14:13:58
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 05-08-2019 21:23:17
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 05-08-2019 21:43:06
เชียร์คุณสิงห์ให้ฟ้องให้หมด แล้วก็พูดความจริงไปเลยในรายการตั้งแต่เรื่องพีท คนอย่างมีนาเห็นเขาเงียบหน่อยทำตัวเหมือนคุมได้ทุกอย่าง
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 05-08-2019 21:49:10
แต่ขนาดตอนเช้า ก็ยังขนลุกซู่ซ่ามาก
ในที่สุดพ่อโพนพยู ก็ได้เจอกันแล้วนะ ไปสู่สุขคตินะคะ
สงสารชวิน ความผูกพันอะเนาะ แถมพยูยังไว้ใจชวินมากด้วยนะ
แต่แอบขำ ตอนจะลงรถ ถามไปได้ว่า ลงได้เลยหรอ ก็น้องนั่งตักไง
ชอบความพ่อของพ่อชวิน ถึงจะมีบ่นมีแหย่บ้าง ก็ทั้งรักทั้งห่วงลูก
ตลกโจ ขึ้นรถตามเค้าไปทำไมคะ แต่ไม่เป็นไรเนาะ ได้คำชม
ปิงเอ้ย ทำพี่เอ็นดูไปเท่าไหร่แล้ว ยังไปขโมยพ่อแม่พี่เค้าอีก
น่าจับบีบแก้มจังเลยคนเรา อยากรู้ก็อยาก กลัวก็กลัว
สิงหาบรรยายอาการซะเห็นภาพความตาโตของปิง
พ่อแม่สิงหาเข้มแข็งมากค่ะ ผ่านเรื่องหนักมากันมากแล้ว
เจอเรื่องนี้อีกสักเรื่องจะเป็นไรไปเนาะ
คนไม่ดี ก็ต้องได้รับบทเรียนนะคะ ไม่เลิกไม่ราจริงเลย ต้องเจอ
เริ่มหัวข้อโดย: nisaday ที่ 05-08-2019 22:38:22
แล้วก็เอ็นดูพี่ชวินมาก จิตใจอ่อนโยนเหลือเกิน
เริ่มหัวข้อโดย: janehsih ที่ 05-08-2019 23:48:57
นี่อยากเห็นมีนาโดนฟ้องมาก อยากสมน้ำหน้านาง นิสัยเลวมาก
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 08-08-2019 12:46:58
แต่เรื่องราวก็เศร้ามากๆ
คุณจีจะแต่งเรื่องชวินแยกออกมาไหมคะ
จากเหตุการณ์นี้ชวินก็กลายเป็นหนุ่มจิตอ่อน เจอผีบ่อยๆ จนเจอหนุ่มจิตแข็ง ผีไม่กล้าเข้าใกล้ ชวินเลยต้องอยู่ใกล้ผช.คนนี้ ผีจะได้ไม่มากวน 555555
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 10-08-2019 21:36:42
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 11-08-2019 14:27:54
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 11-08-2019 16:07:39
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 11-08-2019 22:20:55
มาต่อเรื่องคนที่ชอบว่าร้าย เอาให้สุดไปเลย :z1:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ น้องจี :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 12-08-2019 08:57:45
มาหรือยัง
มารอน้องปิง
กับพี่สิง
อยู่ที่นี่จ้ะ
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 12-08-2019 22:13:41
22. ขอบคุณ
ช่วงเย็นวันนี้เป็นการกินข้าวพร้อมหน้าทั้งครอบครัวอีกครั้ง ความสนใจของทุกคนพุ่งตรงไปที่จอโทรทัศน์ รายการข่าวบันเทิงช่วงค่ำ พิธีกรหญิงชายรับส่งบทสนทนาอย่างลื่นไหล กล่าวถึงประเด็นที่กำลังเป็นที่สนใจเพราะมีการแจ้งความเกิดขึ้น แน่นอนว่านั่นคือข่าวของสิงหา หลังจากแจ้งความครั้งแรกไปก็มีครั้งที่สองตามมาหลังจากนั้นไม่กี่วัน นักข่าวที่เคยพลาดการสัมภาษณ์ที่หน้าโรงพักรีบมารวมตัวกันทันทีในวันนี้
“คุณสิงหาคะ วันนี้มาตามเรื่องคดีที่แจ้งความไว้ครั้งก่อนหรือเปล่าคะ”
“เปิดเผยรายชื่อคู่กรณีได้ไหมคะ”
“วันนี้มาแจ้งความใหม่ใช่ไหมครับ เกี่ยวกับข่าวลือในเพจดังหรือเปล่าครับ” เสียงบรรดานักข่าวตะโกนถาม แย่งกันยื่นไมโครโฟนไปให้ใกล้ที่สุด ผู้จัดการส่วนตัว ทนายความยืนประกบด้านข้างไม่ให้เกิดการเหนี่ยวรั้ง สิงหาหยุดยืนก่อนเดินถึงรถไม่กี่ก้าว เขาส่งยิ้มให้นักข่าวที่เคยคุ้นหน้าคุ้นตา
“ขอบคุณพี่ๆ นักข่าวที่ให้ความสนใจนะครับ เรื่องนี้ยังอยู่ในขั้นตอนการส่งฟ้อง ผมไม่สะดวกจะเปิดเผยรายละเอียด ขอพูดแค่บางเรื่องที่คุณทนายอนุญาตสั้นๆ นะครับ วันนี้ผมและทนายมาแจ้งความเพิ่มครับ คู่กรณีเป็นคนกลุ่มใหม่ ไม่ใช่กลุ่มเดียวกับรอบแรก แต่คดียังเป็นคดีหมิ่นประมาทเหมือนเดิมครับ”
“สรุปไม่ใช่แค่แจ้งความแต่มีการฟ้องร้องใช่ไหมคะ”
“ฟ้องใครบ้างคะ คนในโซเชียลหรือทางเพจที่เอารูปมาลงคะ”
“แล้วเรื่องครอบครัวตกลงยังไงคะ จะเปิดเผยเรื่องนี้เมื่อไร”
“วันนี้ผมขอพูดแค่เรื่องคดีนะครับ ส่วนเรื่องอื่นผมไม่เคยปิดบังอะไร อย่าใช้คำว่าเปิดเผยหรือไม่เปิดเผยเลย ถ้าผมตั้งใจปิดจริงคงไม่มีรูปให้คนเอามาปล่อยเต็มไปหมดแบบนี้ แต่ก็ต้องขอความเป็นส่วนตัวให้ครอบครัวของผมด้วย ขอบคุณครับ ขอบคุณพี่ๆ ทุกคนนะครับ” สิงหายกมือไหว้แล้วรีบเดินไปขึ้นรถที่จอดรอไว้
ภาพตัดไปที่พิธีกรในห้องส่งก่อนจะเข้าสู่ช่วงพักโฆษณา สายตาสามคู่ย้ายจากหน้าจอโทรทัศน์มาที่แหล่งข่าวชั้นดีซึ่งกำลังดูดหัวกุ้งอย่างเอร็ดอร่อย
“อะอาย” เสียงจากปากที่เต็มไปด้วยข้าวคลุกมันกุ้งราดน้ำจิ้มซีฟู้ดดังอู้อี้
“รู้เรื่องกับเขาไหมเนี่ย” พี่ชายถามน้องชายคนเล็กที่ยังไม่หยุดกินสักที
“อู๊”
“กินให้เสร็จๆ สิ ซกมกจริงๆ” แม่เริ่มบ่นเพราะฟังไม่รู้เรื่อง
น่านนทีกลืนข้าวในปากลงคอคำใหญ่ ซดน้ำต้มยำให้โล่งคอก่อนตอบ “....ก็บอกว่ารู้ไง”
“ไอ้ครั้งแรกน่ะรู้ แต่นี่เขาแจ้งความอีกครั้ง เราน่ะรู้กับเขาไหม” แม่ถามย้ำ เรื่องแจ้งความครั้งแรกลูกชายเธอไปเป็นพยานที่สถานีตำรวจด้วย แต่ครั้งที่สองมาไม่เห็นเล่าให้ฟัง
“หึ อันนี้ไม่รู้เลย กินข้าวเสร็จค่อยโทรไปถาม”
“ตะกละจริงๆ รู้ไหมว่าเหนียงห้อยแล้ว” สมุทรแกล้งเอานิ้วจิ้มเนื้อนิ่มใต้คาง เจ้าของเนื้อนิ่มหันขวับทำตาแข็งเสียงแข็งใส่
“พี่หมุด!!”
“เอ๊า ก็พูดจริง ยังๆ ยังจะหยิบก้ามปูไปอีก”
“ปิงรู้หรอกว่าพูดเพราะอยากได้ชิ้นนี้ ฝันนนนน” น่านนทีชูก้ามปูชิ้นใหญ่ล่อหน้าพี่ชายอย่างสนุก แม่ทำปูผัดผงกะหรี่สองตัว มีก้ามสี่อัน คนละหนึ่งพอดี
“ก็ปิงกินไปแล้วข้างนึง ชิ้นนี้ของพี่”
“เรื่องดิ อยู่ในมือใครก็ของคนนั้นนะจ๊ะ” ใช่ เขากินแล้ว เนื้อแน่นหวานมาก...อยากกินอีก
“จำไว้นะๆ คราวหน้าไม่มีกินอย่ามาบ่น จะไม่ซื้ออะไรมาฝากอีกเลย”
“โอ๋ๆๆ แค่นี้งอน น้องหยอกเล่น หยอกๆ อะ คืน”
“คืนก็ปล่อย” สมุทรส่ายหน้าเอือมน้องชายที่ยังใช้นิ้วจิกเนื้อปูเข้าปากตัวเอง เอาเปรียบพี่ชายได้ก็หัวเราะชอบใจ
“มันติดมืออะ ฮ่าๆ”
“สงสารเขานะ ตั้งแต่กลับมาแสดงหนังมีแต่ข่าวแย่ๆ เสียดายฝีมือนะ พ่อว่าเขาแสดงเก่ง” พ่อเลิกสนใจสงครามบนโต๊ะอาหาร เอ่ยพูดถึงคนคุ้นเคยอย่างสิงหา
“เขาก็บอกว่าชินนะพ่อ แต่ปิงว่าลึกๆ ก็ต้องเสียใจแหละ แค่มีคนเปิดประเด็นอะไรเข้าหน่อยก็หันมาโจมตีเขา เออออตามๆ กัน ไม่ได้รู้จริงสักนิด เวลาออกไปข้างนอกก็ต้องคอยยิ้ม มีคนมาขัดจังหวะกินข้าวก็ต้องยิ้ม นึกสภาพสมัยดังๆ ไม่ออกเลยว่าจะขนาดไหน” สิงหาเคยเล่าวีรกรรมช่วงดังมากๆ สมัยก่อนไม่ค่อยมีอีเวนต์โชว์ตัวตามห้างฯ มากเหมือนสมัยนี้ นานๆ จะมีสักครั้ง
ส่วนใหญ่คือเดินสายโปรโมตหนังหรือละครตามต่างจังหวัด มีรายการวาไรตี้ไปนั่งคุยนั่งพูดค่อนข้างเยอะ เวลาอยากดูหนังต้องแอบไปดูรอบดึก เลือกโรงที่คนไม่เยอะ เดินเล่นในห้างฯ นี่แทบไม่เคยเลย เพราะจะโดนรุมตลอด ของใช้ส่วนตัวมีผู้จัดการกับคุณแม่คอยซื้อให้ ตอนที่กลับมาแล้วออกไปซื้อของที่ห้างฯ ครั้งแรกตื่นเต้นมาก แต่ก็วัดใจกันไปว่าคนน่าจะลืมแล้ว แล้วก็จริง เดินเล่นอย่างสบายตัวมากจนแอบเศร้าใจที่คนอื่นลืมเขาเร็วกว่าที่คิด
“งานแบบนั้นมันก็ต้องแลกความเป็นส่วนตัวไป แต่ก็ไม่จำเป็นต้องตามใจแฟนคลับตลอดเวลา ดาราก็อาชีพหนึ่งเหมือนกัน คนอื่นควรจะมีสามัญสำนึกและมารยาทบ้าง ไม่ใช่ร้องปาวๆ ว่าเป็นคนของประชาชน ต้องยิ้มแย้มเป็นผีบ้าพร้อมคุยตลอดเวลา นั่นคนบ้า ดาราบางคนเขาก็ขายความสามารถ ไม่ใช่หน้าตาอย่างเดียว แต่ส่วนใหญ่จะเอาหน้าตาเบิกทางก็เถอะ”
“โหหหหห พูดดีอะ สุดยอดเลย น้ำตาคลอเลยอะพี่หมุดดูดิ แม่ปลื้มไหม พี่ชายปิงโคตรเท่เลย”
“ไปแซวพี่เขาเดี๋ยวก็โดน” แม่เตือนอย่างหวังดี คนพี่ก็ชอบหยอก คนน้องก็ชอบเอาคืน แต่พอพี่เขาเล่นแรงๆ ด้วยก็โมโห
“ใช่แม่ มันสมควรจะอดของฝากเดือนหน้า”
“โอ๋ๆ น้องพูดเล่น น้องก็ชมไง กินนะๆ อะ แบ่งกุ้งให้เลยน้า” น่านนทีตักกุ้งนึ่งตัวโตๆ ใส่จานพี่ชายอย่างเอาใจ
“แล้วหัวมันไปไหน แดกแต่มันกุ้งมิน่าถึงอ้วน”
“พี่หมุด!”
“พอๆ แหย่กันไปแหย่กันมาเดี๋ยวก็ทะเลาะกันจนได้ ปิงก็กินให้มันดีๆ หมุดก็อย่าแหย่น้อง” พ่อต้องเบรกสองพี่น้องอีกครั้ง ช่วงนี้ลูกชายคนเล็กอ่อนไหวกับน้ำหนักตัวเองเป็นพิเศษ
“อืม พ่อแม่ ปีหน้าหมุดย้ายขึ้นฝั่งแล้วนะ ไม่ต้องไปอยู่แท่นแล้ว” สมุทรพูดเรื่องสำคัญที่เขาตั้งใจนำมาบอกที่บ้านวันนี้
“ทำไมล่ะ” พ่อถาม
“ได้เลื่อนตำแหน่ง เขาจะให้เข้าโรงงานที่ระยองแทน ก็ดีนะพ่อ จะได้กลับบ้านบ่อยขึ้น”
“จะกลับบ่อยจริงเหรอออ เดี๋ยวก็อ้างขี้เกียจขับรถ” น่านนทีแอบดีใจลึกๆ ที่จะได้เจอพี่ชายบ่อยขึ้น แต่ไม่อยากแสดงออกให้อีกฝ่ายเห็น
“ตามที่คุยกับหัวหน้าไว้น่าจะอยู่โรงงานสักสามปีห้าปีแล้วย้ายเข้าสำนักงานใหญ่ที่นี่ หมุดเลยว่าจะซื้อบ้านสักหลัง เวลากลับมาจอดรถนอกบ้าน พ่อแม่ก็จะได้ไม่ต้องระแวงกลัวรถหายทุกคืน ดีไหมแม่ พ่อ”
“แล้วแต่ลูกเถอะ พ่อแม่แก่แล้ว มันติดบ้าน เพื่อนบ้าน ลูกค้าอยู่ตรงนี้หมด” แม่ถอนหายใจ เรื่องบ้านไม่ใช่ครั้งแรกที่ลูกๆ พูดขึ้นมา แต่เธอกับสามีไม่อยากย้ายไปไหนจริงๆ
“เนี่ย คุยเรื่องย้ายบ้านทีไรก็พูดงี้ตลอด น้องมันก็อยากย้าย พี่ธารเขาก็อยากซื้อให้แต่พ่อแม่ไม่เคยยอมเลย พวกผมโตกันหมดแล้ว พี่ธารก็แต่งงานฐานะมั่นคง การงานผมก็ดี ไอ้ปิงก็ดี พวกเราไม่อยากให้พ่อกับแม่เหนื่อย ตื่นเช้าทำกับข้าวงกๆ บางวันร้อนๆ ก็เวียนหัวเวียนหน้า อายุเยอะแล้วนะ หมุดว่าเลิกขายดีไหม”
“....เฮ้อ พ่อแม่แก่แล้ว อยู่ว่างๆ มันก็เหงานะลูก ได้ทำอะไรงานนิดๆ หน่อยๆ ได้คุยกับคนเก่าๆ มันชินแล้ว เอาแม่ไปไว้ในบ้าน วันๆ กินกับนอนมันจะป่วยเอาน่ะสิ”
“คนแก่ก็อย่างนี้ล่ะลูก ติดที่ ถ้าอยากมีบ้านก็ซื้อแล้วไปอยู่กันสองคนพี่น้อง วันหยุดพ่อแม่ไปค้างด้วยดีไหมล่ะ” พ่อเสนอความคิด อยากให้อยู่บ้านสวยๆ สบายๆ เหมือนกัน
“ไม่เอา...ไม่อยากให้พ่อแม่อยู่กันสองคน” น่านนทีเอ่ยค้านเสียงเบา
“โตแล้วลูกเอ๊ย พ่อแม่อยู่กันได้ ไม่เหงาหรอก” พ่อลูบหัวลูกชายคนเล็กที่ก้มหน้าก้มตา ยกมือปาดน้ำตาข้างแก้มตัวเองออก
“น้องมันยังไม่โตเลย เนี่ย พูดแค่นี้ยังร้องไห้เลย เอาไว้หมุดจะหาบ้านใกล้ๆ ที่นี่แล้วกัน เราก็ไปอยู่รวมกันนี่แหละ ถ้ายังอยากขายของก็ทำที่บ้านแล้วขนใส่รถมาตักขายที่นี่ก็ได้ บ้านนี้ก็ไม่ต้องขาย พ่อแม่มาขายของนั่งเล่นที่นี่ พอตอนเย็นก็กลับไปนอนบ้าน เอางั้นนะ”
“ลำบากไปหมุดเอ๊ย พ่อแม่อยู่กันเองได้ แข็งแรงดีไม่ได้เจ็บไข้มีโรคประจำตัวที่ไหน แค่แวะมาเยี่ยมมานอนค้างบ้างให้หายคิดถึงก็พอ”
“ฮือออ ไม่เอาอะ ไม่ให้อยู่กันสองคน”
“เนี่ย น้องมันโตที่ไหนล่ะพ่อ มันติดพ่อกับแม่จะตาย เดี๋ยวให้ปิงมันหัดขับรถ มันอยากซื้อรถตั้งนานก็ไม่กล้าซื้อเพราะบ้านไม่มีที่จอด เดี๋ยวว่างๆ เราค่อยขับๆ หาบ้านแถวนี้ดู เวลาพ่อแม่มาขายของก็ให้ปิงมันขับมาส่ง หรือไม่พ่อก็ขับมาเอง เดี๋ยวหมุดว่าจะซื้อคันใหม่ คันนี้ก็เอาไว้ใช้ที่บ้าน”
“เงินเยอะเหลือเกินนะ เก็บๆ ไว้บ้างลูก” แม่ปรามเมื่อฟังแผนการใช้เงินของลูกชาย
“ยังไม่ซื้อตอนนี้หรอกแม่ รอโบนัสออกก่อน แต่บ้านน่ะซื้อแน่ๆ พ่อแม่เตรียมใจไว้เลยนะ ระหว่างตัวเองเหงากันสองคน กับทนเห็นปิงมันร้องไห้เนี่ย จะทนอะไรได้มากกว่ากัน”
“เฮ้อ....มันหลายตังค์สิลูก เช็ดๆ มือหน่อยปิง หน้าเลอะเทอะหมด เดี๋ยวก็แสบตา” พ่อส่งกล่องทิชชูให้ ทั้งแก้มทั้งปากเลอะเทอะไปหมด
“ก็พ่ออะ พูดทำไมว่าจะอยู่กันสองคน”
“พอๆ หยุดร้อง ร้องยังไงปากไม่หยุดแดกเลย” สมุทรผลักหัวน้อง สงสารเด็กติดพ่อแม่ก็สงสาร แต่ก็ขำปากที่ยังไม่หยุดกินสักที ทั้งน้ำลายน้ำตา ไอ้อ้วนเอ๊ย
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 12-08-2019 22:17:48
เมื่อข่าวการแจ้งความครั้งที่สองและการฟ้องร้องของสิงหาเปิดเผยออกมา กระแสข่าวลือด้านลบเริ่มมีมาอีกระลอก หลายคนเดาว่าสิงหาน่าจะแจ้งความและฟ้องร้องพวกที่โพสต์กล่าวหาในแง่ลบ บางคนแสดงความสะใจที่เห็นคนที่ชอบโพสต์ข้อความแรงๆ ตามคนอื่นทั้งที่ไม่ได้รู้จริงโดนจัดการบ้าง บางคนใช้ข้ออ้างว่าดาราคือคนสาธารณะ ต้องรับคำวิจารณ์ได้ ไม่ควรฟ้องร้อง คนอื่นก็โดนไม่เห็นมีใครทำให้เป็นเรื่องใหญ่
คนบางคนก็ยังไม่เข้าใจคำว่าหมิ่นประมาท หรือสิทธิเสรีภาพ การพูดถึงนักแสดงว่าเล่นแข็งเป็นหุ่นยนต์ หน้าซีดเป็นศพ แต่งตัวเหมือนคนบ้า นี่เรียกว่าวิจารณ์และใช้คำเปรียบเปรยที่ค่อนข้างแรงซึ่งไม่ควรเท่าไร ส่วนการบอกว่าผอมโทรมเพราะติดโรคจากคู่ขา หรือการกล่าวหาว่าผู้หญิงคนหนึ่งเป็นเมียน้อยเมียเก็บคนอื่น นี่คือการดูหมิ่นคนอื่น ถือเป็นการหมิ่นประมาทซึ่งผิดกฎหมาย
“มันจะไม่เกิดผลเสียกับคุณสิงเหรอครับแบบนี้” น่านนทีถามด้วยความเป็นห่วง เรื่องคดีหมิ่นประมาทเขาเข้าใจว่าจะฟ้องร้องเฉพาะกลุ่มของมีนาที่มีการจ้างวาน
“ก็อาจจะมีคนไม่เข้าใจ แต่พวกคนที่ไม่เกี่ยวกับกลุ่มมีนาผมคงแจ้งความเฉยๆ แค่ให้มีการขอโทษยอมรับผิดก็พอ” สิงหามองคนนั่งกินขนมครกใบเตยสีเขียวสดที่เขาซื้อมาฝากจากข้างสตูดิโอถ่ายแบบ วันนี้เขาออกไปถ่ายงานตั้งแต่เช้าจนค่ำ พอเลิกงานเลยแวะรับคนรักมาทำงานกะดึกที่คอนโดฯ
“ดีแล้วครับ ไม่ใช่ว่าปิงสงสารพวกนั้นหรอกนะ นักเลงคีย์บอร์ดแบบนั้นควรโดนจัดการซะบ้าง แต่ปิงไม่อยากให้วุ่นวายเดี๋ยวจะได้ฉายาแรงๆ ติดตัวมาเปล่าๆ” เขาไม่อยากเห็นสิงหามีข่าวฉาวเท่าไร ภาพลักษณ์มันสร้างยากแต่ทำลายง่ายมาก ขนาดปกป้องชื่อเสียงตัวเองและครอบครัว ยังโดนหาว่าหน้าตัวเมียรังแกผู้หญิงบ้างล่ะ เป็นพระเอกติสม์แตกโลกส่วนตัวสูงบ้างล่ะ ทุกวันนี้เขาแทบไม่ดูรายการบันเทิงของไทยแล้ว นั่งดูละครหรือซีรีส์ต่างประเทศสบายใจกว่า
“ไม่ต้องคิดมากนะ ผมรับได้ เมื่อก่อนปลายปากกาของนักข่าวมีผลต่อเรา สมัยนี้ก็เปลี่ยนจากนักข่าวเป็นมือคีย์บอร์ด วงการนี้ก็แบบนี้”
“อย่าว่าแต่วงการบันเทิงเลย พวกนักเลงคีย์บอร์ดมีอยู่ทุกที่ ลองใครโพสต์อะไรสร้างประเด็นขึ้นมาคนก็ไปรุมกันแล้ว อย่างวันก่อนเห็นข่าวที่ผู้หญิงออกมาโพสต์คลิปว่าแฟนนอกใจไปติดเด็กร้านเหล้าไหม คนพากันหาตัวเด็กเสิร์ฟในคลิปกันใหญ่ พากันไปรุมด่าเขาในเฟซบุ๊ก ผู้ชายก็ออกมายอมรับว่านอกใจจริงแล้วก็ขอเลิกกับแฟนจริง แต่พวกในเน็ตก็ไม่ยอมจบ ยังไปขุดประวัติทั้งคู่มาด่า เรื่องของคนอื่นแท้ๆ แถมผู้ชายก็ยอมรับผิดแล้วด้วย กลายเป็นประเด็นให้นักข่าวเอามาออกข่าวได้ไง ปิงล่ะงง”
“ผมว่าเดี๋ยวนี้คนให้ความสำคัญกับเรื่องรอบตัวมากไป บางอย่างเราควรสนใจจริง แต่การไปพิมพ์ด่าคนอื่นไม่ใช่การแก้ปัญหา ทุกปัญหามีวิธีการจัดการของมัน บางเรื่องอาจแก้ตอนนี้ไม่ได้ก็ต้องรอให้ถึงเวลาที่เหมาะสม แล้วมันจะมีทางออกเสมอ การใช้ความรุนแรงไม่ว่าทางคำพูดหรือการกระทำ ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น บางทียิ่งด่ายิ่งหงุดหงิดกว่าเดิมอีก”
“ใช่ เหมือนแม่ปิงไง ดูละครแล้วชอบอิน ด่าแม่พระเอกลั่นบ้านเลยช่วงนี้ ใครเบรกไม่ได้ด้วยนะ มองตาขวางเลย ช่วงนี้เลยไปเมาท์กับเพื่อนบ้านบ่อยๆ ไง คอละคร”
“นั่นแหละ บางครั้งคนก็มองว่าผมใจเย็นเกินไป แต่จริงๆ ไม่ใช่หรอก มันมีหงุดหงิดมีโมโหบ้าง แต่เลือกจะไม่ตอบโต้เพราะไม่อยากเสียเวลามากกว่า แต่บางเรื่องก็ไม่ควรทนบ่อยๆ ผมไม่ชอบให้คนมายุ่งเรื่องครอบครัว บางทีผมก็อยากถามมีนานะว่าเป็นอะไรมากรึเปล่า ทำไมทุกครั้งที่จะเลิกจะคบกับใครชอบสร้างข่าวแล้วดึงผมไปเอี่ยวตลอด”
“ปิงว่าเขาคงคิดว่าคุณสิงจะไม่เอาเรื่องไง อย่างที่อ้างว่าคุณสิงนอกใจครั้งนั้นก็คงคิดว่าคุณไม่กล้าตอบโต้แน่นอน อย่างน้อยก็ไม่กล้าออกไปบอกว่าไม่ได้คบกับเธอแต่มีแฟนเป็นผู้ชาย ยิ่งคุณนิ่งตลอดเธอก็ยิ่งได้ใจทำเรื่อยๆ จนชิน คนแบบนี้มีจริงๆ นะ ตอนเด็กๆ ในซอยมีป้าอยู่คนชอบด่าเด็กนักศึกษาที่เช่าห้องอยู่กับแฟนลอยๆ เวลาเขาลงจากหอก็บ่นลอยๆ ว่าสงสารพ่อแม่ส่งมาเรียนดันมามีผัวบ้างล่ะ จนวันหนึ่งผู้ชายทนรำคาญไม่ไหวไปตบแก เรื่องใหญ่เลย ออกข่าวด้วย”
“ปิงคิดว่าแบบนี้ควรสงสารป้าหรือป้าสมควรโดนแล้ว” สิงหาคุ้นๆ ว่าเคยได้ยินข่าวทำนองนี้บ่อยมาก
“มันพูดยากนะ คือปิงได้ยินแกด่าไปเรื่อยทุกวัน บางทีก็เคยด่าปิงแรงๆ ก็คิดว่าวันหนึ่งคงต้องโดนแน่ๆ พอโดนจริงก็แบบ นั่นไง นึกแล้ว เจอคนจริงก็โดนแบบนี้ แต่มันก็สงสารนะ แกแก่แล้ว"
"ถ้าไม่ใช้ความรุนแรงทุกอย่างอาจจะจบง่ายมาก เวลามีปัญหาผมชอบกลับมามองตัวเองก่อน ถ้ารำคาญมากอาจแค่เดินไปด่าสักยกสองยก หรือด่าแรงมากก็แจ้งความ ถ้ามันแก้ไม่ได้อีกหรือวุ่นวายเกินไปก็ย้ายหอหนี ไปอยู่ที่อื่น ไม่ใช่ว่าไปเพราะกลัวเขา ไม่ผิดทำไมต้องหนีที่หลายคนชอบพูด บางทีก็แค่ไปเพื่อตัดปัญหา เพื่อความสบายใจของตัวเอง ไม่ต้องเสียเวลาไปกับคนพาล ทางออกมันมีเยอะถ้าเราใช้เวลาใช้สติกับมันมากพอ”
“นี่ไงถึงบอกว่าคุณสิงใจเย็น”
“เวลาปิงมีเรื่องกับพวกนิติฯ ก็ไม่เคยใช้กำลังเหมือนกันนี่ครับ”
“เอาตรงๆ บางทีก็อยากผลักให้ล้มเป็นโดมิโนเหมือนกัน แต่กลัวโดนไล่ออก” น่านนทีพยักหน้าอย่างขึงขัง เวลาเห็นสาวนิติฯ มาลอยหน้าลอยตาใส่บางทีก็อยากเอานิ้วจิ้มตา แค่คิดก็ยิ้มได้เลยไม่ได้ทำจริงสักที
“ใช่ แบบนั้นล่ะ ถ้าเรานึกถึงสิ่งอื่นที่มันสำคัญมากกว่า เราจะไม่ทำอะไรให้มีปัญหาตามมาหรอก แต่จุดความพอดีมันก็มี ถ้าเขายังระรานปิงไม่หยุดก็ต้องแจ้งผู้จัดการนะ การสอดส่องว่าลูกบ้านคนไหนเข้าออกตอนไหนกับใคร แถมยังแอบถ่ายรูปอีก ผมในฐานะลูกบ้านคอนโดฯ ก็ไม่พอใจเหมือนกัน”
“โหหหห ดุนะเดี๋ยวนี้ ไปร้องเรียนให้ปิงหน่อยสิ นะๆ” คนช่างอ้อนแกล้งเขย่าแขนแถมท้ายด้วยการซบไหล่
“เอาไว้คราวหน้าจะช่วยละกัน ว่าแต่เมื่อวานร้องไห้ทำไมยังไม่เล่าเลย” สิงหาถามคนขี้แยที่แอบร้องไห้ตอนคุยกันเมื่อคืนนี้ น้ำเสียงแหบติดสะอื้น พอถามก็บอกว่ายังไม่อยากพูด เดี๋ยวร้องไม่หยุด ปล่อยเขานอนเป็นห่วงทั้งคืน
“พี่หมุดคุยเรื่องซื้อบ้านใหม่แต่พ่อแม่ก็เหมือนเดิม ไม่อยากย้าย อยากขายของ กลัวไปแปลกที่จะเหงา ไม่มีเพื่อน เป็นอย่างนี้ตลอดเวลาคุยกันเรื่องบ้าน” มือเล็กหยิบขนมใส่ปากตัวเองสลับป้อนคนซื้อมาบ้าง นึกถึงเรื่องบ้านทีไรก็อยากร้องไห้เพราะคำพูดของพ่อกับแม่
“แล้วทำไมถึงคุยเรื่องนี้กันอีกล่ะครับ”
“พี่หมุดมันได้เลื่อนตำแหน่ง ไม่ต้องไปประจำที่แท่นเดือนเว้นเดือนแล้ว ก็จะได้กลับบ้านบ่อยขึ้น แต่คุณก็เห็นว่าหน้าบ้านปิงมันจอดรถยาก เวลาพี่หมุดกลับบ้านทีไรพ่อแม่นอนหลับไม่สนิททุกทีล่ะ กลัวรถหาย จริงๆ ปิงก็อยากมีบ้านสวยๆ ปลูกต้นไม้อะไรแบบนี้นะ แต่พ่อแม่อะดื้อ คราวนี้ถึงกับไล่ให้ปิงไปอยู่กับพี่หมุด พ่อแม่จะอยู่บ้านกันเองสองคน คุณสิงคิดดูดิ อยู่ดีๆ ก็ไล่ปิงออกจากบ้านอะ น้ำตาแตกเลย เดี๋ยวพอไม่อยู่ด้วยก็นั่งเหงากันสองคน ปิงรู้หรอก”
“คนแก่อย่างนี้ล่ะครับ ค่อยๆ หากิจกรรมเสริมให้เขาทำ บางทีถ้าเขาชอบมากๆ อาจจะลดเวลาทำงานน้อยลง แต่ยังไงก็ต้องมีกิจกรรมให้ทำนะ ไม่งั้นเดี๋ยวป่วยแบบพ่อผม พอว่างแล้วคิดมาก เขากลัวตัวเองไม่มีคุณค่ากับลูกหลาน กลัวเป็นภาระ”
“พ่อคุณสิงก็เป็นเหรอ”
“ทั้งพ่อทั้งแม่เลย เมื่อก่อนแม่ผมก็ชอบทำงาน แม่เป็นเคยพนักงานบัญชีในโรงงาน แล้วก็ตัดเสื้อผ้าขายด้วย ตอนหลังก็เปิดร้านอาหารเหนือกับเพื่อน ทำหลายอย่างมาก ขนาดผมให้เงินเดือนใช้ก็ยังขยันทำขนมฝากขายตามร้านบ้างอะไรบ้าง จนพ่อป่วยแม่ถึงไปดูแลพ่อที่อังกฤษ ก็ถือเป็นหน้าที่ใหม่ วุ่นทั้งวัน ของชอบเขาเลย”
“ปิงถามได้ไหมว่าพ่อคุณสิงหายดีหรือยัง”
“ก็งดยามาสองปีกว่าได้ ตอนนั้นพ่อเป็นโรคซึมเศร้า พ่อเขาแอบเก็บเรื่องผมกับแม่ไปคิดมากนานแล้ว เราอยู่กันทางนี้ไม่เคยรู้มาก่อนจนเขาเริ่มป่วย อืม...พรุ่งนี้ต้องไปอัดรายการแล้ว ในสคริปต์ต้องพูดเรื่องครอบครัวเยอะเหมือนกัน แต่ผมอยากเล่าให้ปิงฟังก่อน เพราะในรายการผมไม่สามารถพูดได้หมดทุกเรื่องแน่นอน” สิงหาเลี้ยวจอดที่ช่องจอดรถส่วนตัว เปิดไฟในรถเพื่อมองหน้าคนขี้อ้อนที่ซบไหล่มาตลอดทาง
“ไปนั่งข้างหลังดีกว่า ผมอยากกอดปิง” สิงหาเปิดประตูลงไปนั่งเบาะหลัง น่านนทีอาศัยความรวดเร็วปนขี้เกียจปีนข้ามมาอย่างทุลักทุเล แล้วก็นั่งอยู่ในอ้อมกอดพร้อมขนมในมืออย่างว่าง่าย
“แม่ผมมีเพื่อนสนิทชื่อน้าฉลวย เมื่อก่อนเขาไปอยู่เมืองนอก มีสามีฝรั่งอายุมากกว่า ไปอยู่ไม่นานหรอกก็กลับมาอยู่ที่นี่ สามีเขาก็พาลูกหลานมาเที่ยว พ่อผมเป็นเพื่อนกับลูกเขา มาเจอแม่ก็ปิ๊งกัน ก็แอบกิ๊กกัน พอพ่อกลับไปก็ส่งจดหมายคุยกันหลายเดือน แล้วพ่อก็มาหาแม่ จนแม่ท้อง ก็ท้องก่อนแต่งนั่นแหละ ยายกับญาติๆ โกรธมาก อายชาวบ้าน พ่อก็ขอแม่แต่งงาน ชวนไปอยู่เมืองนอกด้วยกันสองคน ให้ปิงทายว่าแม่ตอบว่าไง”
“ไม่ไปแน่ๆ เลย”
“ผิด แม่ไป แม่บอกขอลองไปดูก่อน แต่ไปแล้วสังคมมันไม่เหมือนที่นี่ ภาษาอังกฤษแม่ได้แบบงูๆ ปลาๆ ปกติมีน้าฉลวยคอยเป็นล่ามให้ ไปอยู่โน่นไม่มีเพื่อนไม่มีญาติ ตอนนั้นพ่อสมัครเป็นทหารที่อเมริกาแล้ว ถ้าพ่อไปทำงานแม่ก็ต้องอยู่คนเดียว แม่ทนเกือบสองเดือนก็ขอกลับ ต้องรีบกลับถ้าท้องแก่กลัวขึ้นเครื่องไม่ได้ พ่อเลยพาแม่บินไปอังกฤษก่อน ไปหาปู่กับย่า จัดงานแต่งเล็กๆ จดทะเบียนกัน แล้วก็กลับมาจดทะเบียนที่นี่ด้วย แต่พวกเขาเลือกจะไม่อยู่ด้วยกัน”
“อ้าว”
“ผมใช้ชีวิตตอนเด็กแบบงงๆ นึกว่าพ่อแม่หย่ากันแล้วมาตลอด จำได้ว่าตอนประถมต้องกรอกอะไรสักอย่างเกี่ยวกับครอบครัว ก็กรอกชื่อพ่อแม่ไปแล้วติ๊กช่องหย่า แม่เห็นเลยเรียกมาคุย บอกว่าไม่ได้เลิกกับพ่อนะ แค่แยกกันอยู่ ไม่ได้หย่า”
“แล้วคุณพ่อไม่ได้มาหาคุณสิงเลยเหรอ”
“มาสิ มาตลอด จดหมายส่งมาหาแม่ตลอด บางครั้งก็โทรมา หรือมาหาอย่างน้อยก็ปีละครั้ง แต่ผมคิดว่าเขามาเพราะเป็นพ่อเฉยๆ เวลาโดนคนอื่นล้อเรื่องพ่อแม่ผมจะโกรธมาก ไม่เข้าใจว่าสถานะของพวกเขาคืออะไร ญาติผมเคยพูดว่าพ่อทำประกันให้ พ่อเป็นทหาร ถ้าตายผมกับแม่ก็ได้เงิน มันเจ็บนะ เคยได้ยินพ่อแม่ก็ทะเลาะกันทางโทรศัพท์แต่ฟังภาษาอังกฤษไม่ออก
จำได้ว่ามีช่วงหนึ่งพ่อหายไปเลยสองสามปี ผมคิดว่า เอาละ เลิกกันชัวร์ แต่ก็ไม่ใช่ มันเป็นครอบครัวที่ไม่ได้อบอุ่นเลย มีแต่ความไม่แน่ใจ สับสน ทำไมบ้านเราไม่เหมือนบ้านอื่น ช่วงมอต้นที่พ่อหายไปผมก็เริ่มกลับบ้านดึก กินเหล้าสูบบุหรี่กับเพื่อน แล้วอยู่ดีๆ พ่อก็มา มาคุยกัน” สิงหานึกถึงวันแรกที่ได้พูดกับลีโอเป็นภาษาไทย แม้จะแค่ไม่กี่ประโยคแต่เขาจำสำเนียงเพี้ยนๆ นั่นได้ชัดเจน
“พ่อบอกว่า...พ่อรักผมมาก รักแม่มาก แต่ทุกคนมีความฝัน มีหน้าที่ไม่เหมือนกัน พ่อแม่อาจจะเห็นแก่ตัวที่ไม่นึกถึงคนกลางอย่างลูก แต่เลือกจะเดินตามทางที่ตัวเองต้องการ มันไม่เป็นอะไรถ้าผมจะเกลียดพ่อ แต่อย่าทำให้แม่เสียใจอีก หน้าที่ของลูกชายนอกจากต้องเป็นเด็กดีแล้ว ต้องเป็นสุภาพบุรุษ...ดูแลแม่แทนพ่อด้วย” สิงหาอมยิ้มน้ำตาคลอขณะเล่า นึกภาพฝรั่งร่างใหญ่ผิวกร้านแดดนั่งหลังตรงจับมือเขาเบาๆ อย่างทะนุถนอม พูดภาษาไทยถูกๆ ผิดๆ บอกเขาว่า...ขอโทษ...ที่ไม่ได้อยู่ด้วย ร้องไห้...แล้วบอกว่ารักลูกมากที่สุดในโลก
“ฟังดูทั้งคู่ก็รักกันนี่ครับ ทำไม...ไม่หาทางอยู่ด้วยกันให้ได้”
“ที่เขาไม่อยู่ด้วยกันเพราะแม่ไม่ชอบเมืองนอก ไม่อยากพึ่งพ่อคนเดียว แม่แคร์ปากชาวบ้านที่ว่าจะไปเกาะผัวฝรั่งกิน เดี๋ยวก็โดนทิ้งเหมือนน้าฉลวย แม่แคร์คำพูดญาติและสุดท้ายคือสงสารยาย ยายผมอายุมากแล้ว ถ้าแม่ไปก็ไม่มีคนดูแลเพราะยายมีลูกคนเดียว แม่อยากพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าเลี้ยงลูกคนเดียวได้ และจะเลี้ยงให้ดีด้วย
ส่วนพ่อ...ลีโอสารภาพกับผมว่าตอนเดทกับแม่เขาไม่เข้าใจวัฒนธรรมที่นี่เท่าไร แล้วก็ได้ยินความเชื่อผิดๆ จากเพื่อนเขาเหมือนกันว่าสาวไทยชอบหลอกเอาเงินไปให้ญาติๆ ใช้ ต่างคนต่างลังเล แต่พอแม่ท้องเขาดีใจมากนะ อยากให้แม่ไปอยู่ด้วย อยากช่วยเลี้ยง อยากเห็นผมเกิด ตอนแม่บอกว่าไม่อยากอยู่ที่นั่นพ่อก็เสียใจเหมือนกัน แม่บอกให้พ่อทำหน้าที่ของตัวเอง แม่ก็จะทำหน้าที่ของแม่ จริงๆ คือขอเลิกอ้อมๆ นั่นแหละ พ่อกลัวแม่ทิ้งเลยจับแต่งงานซะ
แต่ความรักทางไกลมันไม่ง่าย มันมีช่วงที่ทะเลาะกัน อยากเลิก อยากหยุด บางครั้งก็เลยหายหน้าไป บางครั้งแม่ก็ไม่รับโทรศัพท์ จนผมเริ่มทำตัวมีปัญหาเขาถึงได้รู้ตัวว่าผมทนไม่ไหวแล้ว ตอนยายเสียพ่อก็ชวนไปอยู่ด้วย ตอนนั้นพ่อปลดประจำการกลับไปอยู่บ้านเป็นครูสอนภาษาที่อังกฤษแล้ว แต่ผมกำลังดังเลยช่วงนั้น แม่ก็เลิกทำงานละ ปกติแม่จะทำงานหาเงินเอง เงินที่พ่อส่งให้แม่จะใช้แค่ส่วนของผม ของตัวเองก็หาใช้เอง คำด่าคนอื่นมันฝังใจ แต่อยู่ดีๆ ก็เลิกคิดมาก โทรไปบอกพ่อว่าจะเอาเงินที่พ่อส่งให้ไปเปิดร้านอาหารกับน้าฉลวย พ่อดีใจมาก ส่งเงินมาให้อีกก้อน มันเหมือนเป็นสัญญาณน่ะว่าแม่ไม่คิดมากแล้วนะ
จากนั้นอาการป่วยของพ่อก็เริ่มแสดงออก เขารู้สึกมาตลอดว่าเสียใจที่ไม่มาอยู่กับครอบครัว คิดไปเองว่าผมกับแม่สบายแล้ว ไม่ต้องการเขาแล้ว เขาหมดคุณค่า แต่พ่อลืมคิดไปว่าตอนนั้นแม่ก็ผิดเหมือนกันที่มีทิฐิ ปากแข็งด้วย ไม่ยอมชวนพ่อมาอยู่ด้วยแต่ดันบอกพ่อว่าจะเลี้ยงลูกคนเดียว แม่ก็รักพ่อมาตลอดนั่นแหละ พอรู้ว่าพ่อป่วยก็รีบไปดูแล พอผมอกหักก็หนีไปให้พ่อดูแลอีกทอดหนึ่ง พ่อไม่อยากเห็นผมเศร้าเลยไม่กล้าป่วยเลย”
“ตั้งแต่เด็กพ่อแม่คุณสิงไม่เคยอยู่ด้วยกันเลยเหรอ” น่านนทีเงยหน้าถามด้วยความไม่เข้าใจ ผู้ชายที่ใจดีและอบอุ่นขนาดนี้ โตมาในครอบครัวที่...ไม่ค่อยสมบูรณ์ได้อย่างไร
“นานๆ ครั้ง ถ้าพ่อมาก็จะนอนโรงแรม แม่ก็พาผมไปเจอไปกินข้าว แต่ไม่ได้เข้าบ้านเพราะยายไม่ชอบ บางปีแม่ก็บินไปหา ตอนเด็กๆ ผมไม่เคยยอมไปเลย แม่ไปคนเดียวตลอด จนใกล้เข้ามหาฯลัยถึงไปกับแม่บ้างถ้ามีเวลา”
“....ฟังแล้วปิงบอกอารมณ์ไม่ถูกเลย มันเศร้าแต่ก็ฟังออกว่าพ่อแม่รักกันมาก ไม่ได้อยู่ด้วยกันเลยแต่รอกันมานานขนาดนี้...คุณสิงไม่โกรธคุณพ่อแล้วใช่ไหม”
“ไม่แล้ว จริงๆ ไม่เคยโกรธเลย มีแต่ความไม่เข้าใจมากกว่า พ่อบอกว่าเขาเคยอยากเปิดโอกาสให้แม่มีคนใหม่นะ เขารักผมกับแม่มากๆ จนกลัว ตอนไปสงครามพ่อจะหายไปเลยนานๆ ไม่อยากให้แม่คิดถึง ไม่อยากให้ผมจำพ่อได้ อยากให้เกลียดไปเลย เขาไม่อยากพูดออกมาเองว่าให้แม่มีคนอื่น ถ้าเกิดโชคร้ายตายในสงครามจริงๆ แม่จะได้ไม่เสียใจ ผมก็จะได้ไม่เสียใจ จริงๆ อาการของโรคซึมเศร้ามันเริ่มฝังตัวไว้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วล่ะ แต่เราไม่รู้”
“ดีจังที่หายแล้ว แถมเป็นซูเปอร์คุณพ่อที่หล่อสุดๆ ปิงว่าคุณสิงได้ความใจเย็นมาจากพ่อ ส่วนความเข้มแข็งอดทนมาจากแม่แน่ๆ ถ้าใครนินทาแม่ปิงแบบนั้นนะ แม่เอาแกงไปสาดทั้งหม้อแน่นอน”
“แม่ปิงเป็นสายลุยไง บางทีผมก็เสียดายนะ อยากมีพี่น้องแบบปิงบ้าง แต่พ่อแม่เอาแต่รักกันไกลๆ ไม่ได้ปั๊มน้องให้เลย”
“มีคุณสิงคนเดียวก็พอแล้ว” คนพูดเอาใจเงยหน้าส่งยิ้มหวานให้ ได้รับการตอบแทนเป็นจูบหวานๆ แผ่วเบา
“ปากหวานนะวันนี้...ขอบคุณนะครับที่ตั้งใจฟัง ผมอยากพูดเรื่องพวกนี้ให้ใครสักคนฟังมานานแล้ว” สิงหากอดรัดคนในอ้อมแขนแรงๆ เขาชอบอยู่กับน่านนทีมากๆ ชอบความสบายใจแบบนี้ ความสุขแบบนี้
“คุณไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลยเหรอ อย่างพวกเพื่อนๆ”
“พวกนั้นเห็นด้วยตัวเองมันก็ไม่ถามแล้ว มันก็รู้แค่ว่าพ่อแม่แยกกันอยู่แต่ไม่ได้หย่าแค่นั้น”
“พี่ชวินเป็นไงบ้าง ไม่กลับมาคอนโดฯ เลย” น่านนทีถามถึงพี่ชายคนใหม่ที่หายหน้าหายตาไปเลย
“แม่มันกลัวเลยกักไว้ที่บ้าน ห้ามกลับบ้านเกินสี่ทุ่ม ห้องที่นี่อาจจะปล่อยไว้ให้แขกพ่อแม่มาพัก คงไม่ได้มาอยู่อีกแล้ว” ช่วงนี้แหล่งรวมตัวของกลุ่มย้ายจากห้องชวินเป็นบ้านชวินแทน ล่าสุดที่ไปเจอกันก็ปกติดีแล้ว
“เสียดายจัง ห้องคุณชวินหรูสุดเลย”
“ห้องผมก็ว่าจะปล่อยขายนะ ตอนนี้กำลังขอซื้อห้องที่เช่าอยู่ กำลังเจรจากันว่าจะขายห้องโน้นให้แทน ราคาแพงกว่าก็จ่ายเฉพาะส่วนต่างมา” เรื่องนี้เขาพูดกับครอบครัวแล้วเห็นตรงกัน ห้องที่เคยเกิดเรื่องราวแบบนั้นไม่ควรกลับไปอยู่อีก ถึงมันจะปลอดภัยแล้วแต่พ่อแม่ก็เป็นห่วง
“ปิงเห็นให้ช่างมาทำห้องใหม่ นึกว่าคุณสิงจะกลับไปอยู่ เฮ้อออ โล่งอก” น่านนทีดันตัวเองมาจ้องหน้าคนพูดให้แน่ใจว่าพูดจริงหรือเปล่า เขากังวลเรื่องนี้มากๆ กำลังหาโอกาสพูดอยู่พอดี
“ทำไมครับ กลัวมากเลยเหรอ” สิงหาแกล้งล้อคนขี้กลัว และอีกฝ่ายก็ยอมรับโดยดี
“ก็กะว่าถ้ากลับไปอยู่ปิงจะไม่ไปหาที่ห้องเด็ดขาด มันจำฝังใจเกินไป”
“เอาน่ะ อย่าไปคิดมาก ต่างคนต่างอยู่กันไป ตกลงพรุ่งนี้ให้ผมไปรับไหม” สิงหามองดูเวลา ใกล้เวลาทำงานของน่านนทีแล้ว เขาเดินนำลงจากรถ ถือปิ่นโตกับข้าวที่คนรักเอามาให้ลงมาด้วย
“ไม่ต้องแล้วครับ พี่หมุดอาสาไปส่ง จริงๆ คืออยากไปดูด้วยนั่นแหละ” พี่ชายเขาเป็นแฟนคลับรายการนี้มาหลายปี โอกาสดีแบบนี้ไม่พลาดแน่นอน
“ชวนพ่อแม่มาด้วยก็ได้นะ พวกชวินก็มาเหมือนกัน”
“เดี๋ยวจะลองชวนนะ แม่คงอยากไป” น่านนทีส่งยิ้มให้คนรักก่อนเดินแยกไปทำงาน ปล่อยสิงหากลับไปหาครอบครัวที่รออยู่
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 12-08-2019 22:19:22
บรรยากาศในห้องอัดรายการค่อนข้างเงียบ มีจังหวะให้หัวเราะ ปรบมือบ้างเล็กน้อยแต่อบอวลไปด้วยความรู้สึกอบอุ่นจากผู้ชายซึ่งกำลังถ่ายทอดเรื่องราวของตัวเองให้คนอื่นได้ฟังครั้งแรก บริเวณแถวหน้ามีครอบครัวสิงหานั่งกันพร้อมหน้า กลุ่มเพื่อนสนิททั้งสามคนนั่งรวมกับครอบครัวน่านนทีที่ด้านข้างซึ่งเป็นมุมที่กล้องไม่จับภาพมา
“แม่คุณสิงเก่งมากเลยนะ เลี้ยงลูกได้ดี” สมุทรเอ่ยชม
“คุณฝรั่งเขาก็ดีนะ มั่นคงดี ปกติได้ยินแต่ว่าฝรั่งเจ้าชู้” พ่อชมเพื่อนใหม่อย่างไม่น้อยหน้า
“กว่าจะได้อยู่ด้วยกันต้องรอกันมาตั้งกี่ปี แหม ไอ้พวกมือบอนในเน็ตก็เลวจริง ไปด่าแม่เขาอย่างนั้นอย่างนี้ พ่อลูกเขาหน้าเหมือนกัน ท่าทางก็เหมือนกัน พูดกันไปเรื่อย” แม่บ่นเสียงไม่เบาแถมยังมีเสียงสนับสนุนจากกลุ่มผู้ชมรายการแถวหลัง มีเพียงน่านนทีที่ยิ้มอย่างภูมิใจที่ได้รับรู้เรื่องทั้งหมดอย่างละเอียดมาแล้ว ในรายการสิงหาไม่ได้พูดเรื่องระยะเวลาการคบกัน หรือการท้องก่อนแต่งของแม่ ไม่เรื่องที่พ่อเคยตั้งใจจะทิ้งครอบครัว หรือแม่ที่ตัดขาดการติดต่อกับพ่อ เรื่องพวกนั้นมันไม่สำคัญสักนิด ระยะทางมันไกลและยาวนาน ไม่แปลกที่จะมีอุปสรรคเข้ามาทดสอบชีวิตคน
“พอผ่านช่วงวัยรุ่น คุณเริ่มเข้าวงการได้ยังไง” พิธีเปิดคำถามใหม่เพื่อนำเข้าสู่หัวข้อเกี่ยวกับชีวิตการทำงาน
“คนจะเริ่มรู้จักผมจากการเล่นมิวสิควิดีโอ แต่จริงๆ ผมเริ่มถ่ายแบบเสื้อผ้าเด็กตั้งแต่ช่วงสิบสามสิบสี่แล้ว มีถ่ายแบบ ถ่ายโฆษณาเล็กๆ น้อยๆ ไปเรื่อยแต่ยังไม่ดังจนไปเป็นพระเอกมิวสิคตอนอายุประมาณสิบเจ็ด จากนั้นก็เริ่มมีงานละคร ภาพยนตร์ติดต่อมาเรื่อยๆ”
“ทำไมถึงเริ่มมารับงานแสดง คุณไม่ได้เรียนด้านนี้ไม่ได้คลุกคลีกับงานแสดงมาก่อนจริงไหม ผมว่ามันยากนะ”
“ยากมากครับ ปกติถ่ายแบบหรือโฆษณาเราไม่ต้องสวมบทบาทเป็นคนอื่น แต่งานแสดงไม่ใช่เลย คนแรกที่ดึงผมมาคืออาตู่ ให้มารับบทน้องพระเอกก่อน อาส่งผมไปเรียนการแสดง เวลาเข้าฉากก็แอบดูวิธีทำงานของคนอื่นเขา อาก็จะคอยเรียกมานั่งข้างๆ คอยสอนงานตลอด ต้องขอบพระคุณอามากๆ เลยครับที่ให้โอกาส แล้วก็ต้องขอบคุณพ่อผมด้วย” สิงหาหันไปทางกล้องเพื่อกล่าวขอบคุณผู้กำกับที่ปั้นเขาขึ้นมา และหันไปขอบคุณพ่อที่นั่งอยู่ไม่ไกล
“คุณพ่อมีส่วนช่วยด้วยเหรอครับ”
“พ่อเป็นคนชอบดูหนังฟังเพลงมากๆ ชอบส่งแผ่นหนังดีๆ มาให้ จริงๆ คืออยากให้ผมพูดภาษาอังกฤษให้เก่งนั่นแหละ แต่กลายเป็นว่าผมชอบดูหนังตามพ่อไปเลย”
“อันนี้ขอถามนอกเรื่องหน่อย ผมนั่งสังเกตตลอดเลย ไม่รู้ผู้ชมที่นี่เห็นหรือเปล่าว่าคุณลีโอนั่งฟังไปยิ้มไป นี่คือคุณพ่อฟังภาษาไทยออกใช่ไหมครับ” พิธีกรหันไปมองพ่อแม่สิงหาที่นั่งจับมือกันตลอดเวลา กล้องจับภาพทั้งคู่ชั่วขณะก่อนกลับมาที่สิงหา
“ฮ่าๆๆ ใช่ครับ พ่อพูดได้ฟังได้ พูดไทยกันตลอดเลยครับ ตอนเด็กๆ ผมไม่เก่งภาษาอังกฤษเลย ไม่ขยันด้วย พ่อก็เลยส่งทั้งแผ่นหนังทั้งหนังสือการ์ตูนมาให้ แต่แรกๆ ผมก็ดูแบบไม่เข้าใจนั่นแหละ ซับไทยไม่มีนะครับ แต่มันก็สนุกดี พ่อเขาก็เลยไปแอบเรียนภาษาไทยเพราะอยากคุยแบบไม่ต้องมีแม่เป็นล่าม แล้วอยู่ดีๆ วันหนึ่งก็มาพูดต่อหน้าผมเลย”
“เก่งมากๆ เลยนะครับ บอกได้ไหมว่าครั้งแรกคุณพ่อพูดว่าอะไร”
“พูดเยอะมาก ตอนนั้นผมกำลังเป็นวัยรุ่น ทำตัวเกเรมากๆ อยู่ดีๆ พ่อก็มาสอนแบบผู้ชายคุยกัน บอกว่า...อย่าทำให้แม่เสียใจ ให้เป็นสุภาพบุรุษ...ดูแลแม่ และ...รักผมที่สุดในโลก” สิงหาหันไปสบตาพ่อที่ฟังอย่างตั้งใจ เขาไม่เคยบอกพ่อว่าเขาจำคำพูดวันนั้นได้ทุกประโยค จำสีหน้าของพ่อได้ และมันทำให้เขามีความสุขมากแค่ไหนที่รู้ว่าพ่อรัก
“อ่า...ผมว่าคุณสิงหาเพิ่งทำคุณพ่อร้องไห้ล่ะ เชื่อแล้วว่าฟังรู้เรื่องทุกอย่างจริงๆ เราจะพักเบรกกันก่อน กลับมาช่วงหน้ากับคำถามที่หลายๆ คนอยากรู้และเขาไม่เคยพูดที่ไหนมาก่อน...เรื่องหัวใจ” พิธีกรพูดตัดเพื่อพักเบรก สิงหาลุกจากที่นั่งเดินไปนั่งคุกเข่ากอดเอวฝรั่งตัวใหญ่ที่ยังร้องไห้เพราะรักเขามากไม่เปลี่ยนแปลง
ภายในบ้านทาวเฮ้าส์หลังเล็กเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะพูดคุยของคนวัยเดียวกันสี่คน ไม่น่าเชื่อว่าระยะเวลาไม่นานที่ทั้งสองครอบครัวทำความรู้จักกัน พ่อแม่ของแต่ละฝ่ายจะสนิทสนมจนถึงขั้นชวนกันจัดปาร์ตี้ที่บ้านสลับกันแล้วแต่ว่าใครจะเสนอเมนูเด็ดอะไร รอบนี้บ้านตึกแถวของน่านนทีได้ต้อนรับครอบครัวสิงหา
พ่อแม่ทั้งสี่คนช่วยกันลงมือทำอาหารมื้อใหญ่อยู่ในครัวชั้นล่าง ส่วนลูกๆ แยกกันพักผ่อนในห้องของตัวเอง น่านนทีเพิ่งเลิกงานกลับมาบ้านตัวเองพร้อมครอบครัวสิงหา พี่ชายอย่างสมุทรยังไม่ตื่น คนขับรถอย่างสิงหาทิ้งตัวลงนอนมองคนรักหลับตาพริ้ม แก้มกลมบี้บนหมอนจนปากอิ่มยู่เล็กน้อย นิ้วซนของคนแอบมองแตะเบาๆ ที่ปากล่างเจ้าของห้อง
“ฮืออออ อย่ากวน”
“มีขู่ด้วย” คนโดนขู่ไม่เกรงกลัว ยื่นหน้าแตะปากเบาๆ กวนคนง่วงนอนเล่น
“คุณสิงอะ อย่ากวนนะ ปิงง่วง” น่านขดตัวเป็นก้อนกลม ซุกหน้าผากในอ้อมอกคนขี้แกล้งให้อีกฝ่ายลูบผมกล่อมจนเคลิ้มจะหลับต่อ
“ไม่รอกินข้าวเช้าเหรอ พ่อแม่กำลังเร่งทำนะ” สิงหากระซิบถามเสียงเบา
“เดี๋ยวตื่นมากิน”
“เดี๋ยวกินเสร็จผมก็กลับแล้วนะ”
“อื้ออ ไม่เอา อยู่ก่อน” เขากอดเอวอีกคนแน่น ยกขาก่ายเหนี่ยวรั้งอีกทาง
“ต้องพาพ่อไปโกดัง”
“......อยู่กับปิงก่อน” เสียงพูดแผ่วเบาคำสุดท้ายก่อนจมอยู่ในห้วงฝัน คนโดนกอดนอนอมยิ้ม ก้มลงหอมหน้าผากเนียน แนบริมฝีปากทิ้งไออุ่นเอาไว้ ปล่อยให้เสียงหัวใจเต้นในจังหวะมั่นคงกล่อมอีกคนนอนหลับฝันดี
หลังนอนไปสามชั่วโมง น่านนทีตื่นอีกครั้งตอนเที่ยงกว่า เสียงภายนอกเงียบสนิท นอนนึกถึงช่วงเวลาก่อนหลับว่าสิงหาพูดอะไรบ้าง เหมือนว่าจะเอาของที่โกดัง...แล้วยังไงอีกนะ
“ตื่นรึยังครับ”
“อุ๊ย...ตกใจหมดเลย ปิงนึกว่าคุณสิงไปแล้ว” เจ้าของห้องนอนเหลียวไปมองคนพูดที่นั่งเปิดคอมพิวเตอร์เล่นเกมมาพักใหญ่
“มีเด็กอ้อนเลยไปไหนไม่ได้เลย” สิงหากดเซฟเกม ไว้มาสร้างบ้านต่อวันหลัง
“อ้าว แล้วพ่อแม่คุณล่ะ”
“ให้พี่เก่งพาไป พ่อแม่ปิงกับสมุทรก็ไปนะ เหลือเราสองคนเฝ้าบ้าน”
“แล้วพ่อแม่ปิงไปทำไม”
“ไปดูของเก่าที่โกดัง พ่อผมอวดไว้เยอะ พี่ชายปิงก็คันไม้คันมืออยากลองวิชาเหมือนกัน” สิงหาดึงคนที่ยังนอนบิดขี้เกียจให้ลุกขึ้นนั่ง
“มีงี้ด้วย”
“หายง่วงยังครับ กวยจั๊บเสร็จแล้วนะ แต่ปิงต้องทำเอง ผมทำไม่เป็น”
“โอยยย ท้องร้องขึ้นมาเลยเนี่ย ไปๆ เดี๋ยวปิงล้างหน้าก่อน หิวๆๆๆ” น่านนทีรีบล้างหน้าล้างตา มุ่งตรงสู่ครัวทำมื้อเที่ยงให้ตัวเอง ส่วนสิงหาที่กินพร้อมครอบครัวแล้วนั่งดูโทรทัศน์รอที่ชั้นลอย พบข่าวเกี่ยวกับน่าสนใจเข้าพอดี
“สรุปคือน้องมีนาคือหนึ่งในจำเลยที่คุณสิงหาส่งฟ้องใช่ไหมคะ” พิธีการถามดาราสาวที่ให้สัมภาษณ์ทางโทรศัพท์ โดยส่วนตัวเธอเคยร่วมงานกับดาราสาวมาหลายครั้งจึงค่อนข้างสนิทสนม
“ใช่ค่ะ มีนาก็เพิ่งทราบเรื่องนี้ไม่นาน”
“แต่ในรายชื่อจำเลยมีผู้จัดการส่วนตัวของคุณมีนาแล้วก็ผู้ช่วยคนใหม่ที่เป็นผู้จัดการเก่าคุณสิงหาด้วย อีกสองสามชื่อก็มีแหล่งข่าวเปิดเผยว่าเป็นคนของคุณมีนานะคะ ก่อนหน้านี้ไม่รู้เรื่องมาก่อนจริงๆ เหรอคะ” พิธีกรอีกคนหนึ่งถามจี้ถึงรายชื่อทั้งหมดที่มีการส่งฟ้อง พบว่ามีแต่คนสนิทของดาราสาวทั้งหมด ความรู้สึกส่วนตัวของเธอไม่เหมือนกับพิธีกรคู่ เธอไม่สนิทสนมกับใครเป็นพิเศษจึงพูดอย่างเป็นกลางที่สุด
“ไม่รู้เลยจริงๆ ค่ะ มีนาขอพูดแค่ในส่วนของตัวเองนะคะว่ามีนาไม่รู้เรื่องจริงๆ พอรู้ว่าตัวเองโดนฟ้องมีนาก็พยายามติดต่อไป ยังไงเราก็รู้จักกันมานาน มีนาไม่อยากให้เรื่องมันบานปลาย มีอะไรก็น่าจะคุยกันได้ แต่ยังติดต่อสิงหาไม่ได้เลยค่ะ ได้แต่คุยผ่านทนาย” เสียงหวานทอดเสียงอ่อนอย่างน่าสงสาร
“อย่างนี้คือคุณสิงหาไม่เจรจาด้วยถูกต้องไหมคะ”
“ก็ยังไม่ถึงขั้นขอเจรจานะคะ มีนาว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันมากกว่า มีนาก็แค่อยากเคลียร์ในส่วนของตัวเอง เพราะเราบริสุทธิ์ใจจริงๆ ส่วนคดีมีการยื่นฟ้องแล้วก็ต้องดำเนินขั้นตอนไปตามนั้นน่ะค่ะ”
“ค่ะ พี่เข้าใจนะคะ ทางรายการก็พยายามติดต่อคุณสิงหาเหมือนกันแต่คุณสิงหาไม่สะดวกพูดเกี่ยวกับคดี ขอบคุณน้องมีนามากเลยนะคะ เอาล่ะค่ะ ตอนนี้ทางเราก็ทำได้แค่เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ผ่านเหตุการณ์นี้ไปได้ แฟนคลับก็อย่าเพิ่งทะเลาะกันนะคะ ปล่อยให้เป็นเรื่องของพวกเขา เราคนนอกก็ไม่ได้รู้อะไรมาก”
“ส่วนอีกกลุ่มที่ถูกแจ้งข้อหาที่โพสต์ข้อความหมิ่นประมาทก็ได้ลงข้อความขอโทษคุณสิงหาและครอบครัวทางโซเชียลของตัวเองโดยเปิดให้เป็นสาธารณะ และมีการขอโทษต่อหน้าเรียบร้อยแล้วเมื่อวานนี้ ไม่อยากจะนอกเรื่องนะคะแต่อดไม่ได้จริงๆ ดูคลิปที่เขาขอโทษกันแต่สายตาพี่โฟกัสที่พ่อคุณสิงหาอย่างเดียวเลย”
“หล่อมากนะคะ เหมือนดาราฮอลลีวูดเลย” สองพิธีกรสาวเริ่มเบี่ยงประเด็นก่อนนำเข้าสู่ข่าวบันเทิงหัวข้อต่อไป
“เธอขอเจรจาเหรอ” น่านนทีที่นั่งกินกวยจั๊บบนพื้นข้างๆ หันมาถามเจ้าของเรื่อง
“อืม แต่ตอนแรกโทรมาด่านะ เบอร์เก่าผมอยู่กับฝ้ายแล้วไง ฝ้ายรับพอดีเลยรีบกดบันทึกเสียงไว้ ข้อความก็มี ผมว่าเขาแปลกๆ ไปนะ ปกติไม่เคยด่ากราดแบบนี้” สิงหาเดาว่าทนายฝ่ายนั้นคงเตือนให้เจรจาเมื่อรู้ว่าเธอทำอะไรไปบ้าง
“คุณสิงไม่เห็นข่าวเหรอ ที่โดนแฉว่าเป็นเมียน้อยน่ะ”
“เห็นครับ แต่ไม่ได้อ่านรายละเอียด” สิงหานึกถึงข่าวสองสามวันก่อนที่เต้ส่งมาให้อ่าน
“มีคนเขาไปถามเมียหลวงไงว่าเลิกกับสามีแล้วเหรอ เห็นมีนาออกงานกับสามีเขาบ่อยๆ เมียหลวงเขาเลยบอกว่ายังมีทะเบียนสมรสอยู่ แต่เรื่องอื่นไม่ตอบ เขาเลยจี้มีนาไงว่าตกลงมีความสัมพันธ์อะไร แต่ก็ไม่ได้ถามตรงๆ หรอก แต่ในเน็ตมีคนปล่อยรูปเวลาควงกันไปออกงานสังคมด้วยไง นั่งเชิดเป็นคุณนายเลย” น่านนทีเชิดคางขึ้นให้ดูเป็นตัวอย่างแต่ก็ต้องรีบก้มลงเพราะไส้หมูในปากจะลื่นลงคอ
“ปากร้ายเหมือนกันนะเนี่ย”
“โห่ คุณสิงไม่ได้ตามข่าวแบบปิง น่าหมั่นไส้มาก แล้วพอข่าวโดนฟ้องออกมานักข่าวเลยมาจี้เรื่องนี้แทน คงไม่อยากยุ่งกับผู้มีอิทธิพลนั่นล่ะ หากินกับดาราง่ายกว่า”
“สงสารผมไหม โดนรังแกตลอดเลย”
“ไม่สงสารหรอก เพราะคุณสิงก็ชอบรังแกปิง” น่านนทีก้มหน้าบ่น แก้มเริ่มแดงระเรื่อเมื่อนึกถึง...ทำไมตัวเองถึงหลับลึกได้ขนาดนั้นเนี่ย
“รังแกเมื่อไรกัน ไม่เคยสักหน่อย”
“งั้นรอยที่คอปิงมาได้ยังไง ทะลึ่งอะ ชอบฉวยโอกาส” คนโดนรังแกดึงคอเสื้อโชว์รอยสีแดงระเรื่อใต้ร่มผ้าหลายรอยเป็นหลักฐาน
“ก็ปิงนอนน่ารักทำไมล่ะ” สิงหาหัวเราะ ไม่มีข้อแก้ตัว ตอนแรกก็แค่กอดๆ หอมๆ แต่เวลาคนขี้เซาส่งเสียงงึมงำมันรู้สึกน่ารักบอกไม่ถูก รู้ตัวอีกทีปากก็แนบสนิทใต้คอเสื้ออีกฝ่ายไปแล้ว
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลย ตกลงคดีมันจะจบยังไงอะ” น่านนทีเห็นคนนั่งยิ้มสื่อความหมายให้ก็รีบเปลี่ยนเรื่องกลบเกลื่อน ไหนพ่อสอนให้เป็นสุภาพบุรุษไง โกหกชัดๆ
“ก็คงยืดเยื้อหน่อยแต่ไม่เป็นไร ผมว่าง”
“ไม่ดีเลยเนอะคนแบบนี้ สนุกกับความทุกข์ทั้งของตัวเองและของคนอื่น น่าจะตั้งใจทำงานไป หน้าตาดี แสดงก็ไม่แย่ มีโอกาสเยอะกว่าคนอื่นแต่ไม่ใช้ให้ดี” น่านนทีนึกถึงผู้หญิงคนนั้น เขาเคยได้ดูผลงานของเธอหลายเรื่อง แม่ก็เคยเป็นแฟนละคร ไม่น่าทำเรื่องพวกนี้ ไม่คุ้มเลย
“บางคนก็ไม่ได้ทำงานเพราะรักในงานที่ทำ แต่ชอบความโดดเด่นที่ได้จากงานมากกว่า คนแบบนี้มีทุกวงการ”
“พวกนักเลงคีย์บอร์ดก็คงเป็นแบบนี้เหมือนกัน รู้ว่าด่าคนอื่นมันผิด แต่ชอบที่จะโดดเด่นออกมาเพื่อแสดงว่าฉันแตกต่าง” บางคอมเมนต์ก็พูดง่ายๆ ว่าแค่แสดงความเห็นส่วนตัว ถ้ามันส่วนตัวจริงก็น่าจะพูดในใจ ไม่น่าปล่อยให้คนอื่นอ่านเลย น่านนทีนึกถึงตอนเด็กที่เคยด่าพี่หยาบๆ เขาโดนพ่อตีปากร้องไห้เป็นชั่วโมง หลังจากนั้นก็ด่าในใจตลอดเวลาใครแกล้ง
“มันเป็นวิธีที่ผิด แต่เพราะมียอดไลก์หรือการติดต่องานเข้ามา บางคนถึงขนาดได้แสดงหนัง มันทำให้คนพวกนี้คิดผิดๆ ว่าที่ทำมันดี ถูกต้อง มีคนสนับสนุน ถูกต้องกับถูกใจมันต้องแยกกัน” ระยะหลังสิงหาติดตามข่าวในวงการพบว่าเดี๋ยวนี้การเข้าวงการเปลี่ยนไปจากเดิมมาก ไม่อาศัยโมเดลลิ่ง ไม่ต้องเดินเตร็ดเตร่ตามห้าง แค่ทำตัวให้เด่นให้แปลก อัดคลิปให้คนอื่นดู เดี๋ยวก็ได้ออกรายการ มีคนตั้งฉายาว่าเป็นไอดอลทั้งที่ไม่ได้เป็นแบบอย่างที่ดีให้ใคร แล้วก้าวมายืนในฐานะดารานักแสดง
“ใช่เลย มันปุ่มกด Like ไม่ใช่ Right ซะหน่อย”
“แต่คนนี้ทั้งถูกต้องและถูกใจเลยนะ” สิงหาจิ้มแก้มนิ่มเบาๆ แต่ได้รับสายตาไม่ไว้วางใจกลับมาแทน
“หยอดจังเลยอะ มีพิรุธนะเนี่ย”
“อยากให้กำลังใจไงครับ มะรืนจะได้ไม่เบี้ยวนัด”
“มะรืน...อ๊ากกกก งานมีตติ้ง ฮืออออ” น่านนทีร้องโวยวาย เขาแกล้งลืมจะได้ไม่ตื่นเต้นล่วงหน้าหลายวัน นี่เหลืออีกตั้งหนึ่งวันหนึ่งคืนแน่ะ
“ทำเสียงร้องไห้อีกแล้ว”
“ก็ปิงกลัวนี่ ถ้าแฟนคลับคุณสิงไม่ชอบปิงล่ะ ฮือๆ รอเลยนะ” ปากสีแดงสดจากการปรุงรสจัดเบ้ลงเป็นท่าเตรียม เห็นข่าวแฟนคลับแอนตี้แฟนดาราแล้วเขากลัวมากเลย
“คัดมาดีแล้วน่า ส่วนใหญ่มีแต่คนเก่าๆ ที่ติดตามเพราะชอบตัวผมจริงๆ ชอบผลงาน ฝ้ายกับแอดมินเพจช่วยกันคัดมาอย่างดี อย่าเครียดนะ” สิงหาลูบหลังปลอบ พรุ่งนี้เขาต้องเข้าไปจัดสถานที่หลังปิดร้านกับเพื่อนๆ มีทีมงานของเต้มาช่วยด้วยอีกแรง
“เครียดอะ ขอไปตักเพิ่มอีกนิด ฮือออ อยากได้หมูกรอบปลอบใจ” คนขาดความมั่นใจพูดจริงทำจริง เดินถือชามเปล่าลงไปเติมเครื่องเติมเส้นที่ด้านล่าง กลับขึ้นมาวางชามใบเดิมลงบนโต๊ะญี่ปุ่น สิงหาชะโงกมองแล้วอมยิ้ม...เยอะกว่ารอบแรกอีก
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 12-08-2019 22:44:10
“กูกางจอตรงนี้นะ น่าจะเห็นทั่วถึง” ชวินขอความเห็นจากเพื่อน เขากำลังจะติดตั้งจอโปรเจคเตอร์สำหรับเปิดชมรายการที่จะออกอากาศในวันพรุ่งนี้
“เดี๋ยวกูลองนั่งหลังเสาก่อนว่าเห็นเปล่า” โบ้ลองเดินไปนั่งที่โต๊ะของพวกเขาเอง ขยับคอนิดหน่อยก็มองเห็นจอได้ไม่ลำบากเลยยกนิ้วโป้งให้เพื่อนทำต่อ แล้วเดินไปช่วยลูกน้องแพ็กของขวัญที่สิงหาเตรียมให้แฟนคลับทุกคนที่มาร่วมงาน
“ไอ้สิง! ทำไมไม่รับโทรศัพท์ พวกมึงด้วยไอ้ห่า ไม่มีใครรับสายปิงสักคนเลย”
“อ้าว ไม่เห็นได้ยิน โทรศัพท์กูอยู่ไหนวะ” สิงหาคลำกระเป๋ากางเกงตัวเอง ก่อนนึกขึ้นได้ว่าวางบนโต๊ะบนชั้นสองตอนนั่งคุยงานกัน ชวินกับโบ้รีบมองหาโทรศัพท์ตัวเองแล้วเดินตามสิงหาขึ้นไป ทั้งกระเป๋า โทรศัพท์ โน้ตบุ๊กกองอยู่บนโต๊ะทุกอย่าง
“ปิงโทรหาผมเหรอ พอดีลืมโทรศัพท์ไว้ชั้นสองเลยไม่ได้ยิน”
“แม่เขาอยากรู้ว่าทำอาหารไปเพิ่มได้ไหม มันจะเยอะไปหรือเปล่า”
“แม่ใครครับ” เขาถามเพราะไม่แน่ใจ อาหารที่จัดเลี้ยงวันพรุ่งนี้เป็นอาหารนานาชาติ เสิร์ฟแบบโต๊ะจีนคือวางไว้ให้ที่โต๊ะเลย แต่ของหวานเครื่องดื่มต้องบริการตัวเอง ครอบครัวน่านนทีรับหน้าที่อาหารคาวเป็นหลัก และมีครอบครัวสิงหาเป็นทัพเสริมบางเมนูเช่น ฟิชแอนด์ชิป แต่หลักๆ จะทำขนมสัญชาติอังกฤษที่ไม่มีขายในร้าน และบางส่วนได้รับการสนับสนุนจากร้านพี่สาวชวิน
“แม่ปิงเอง แม่อยากทำทอดมันเพิ่ม จริงๆ คือทำเรียบร้อยแล้วแค่โทรมาบอก ทางนั้นเป็นไงบ้าง ใกล้เสร็จรึยังครับ”
“เกินครึ่งแล้วครับ จัดโต๊ะตำแหน่งโต๊ะเสร็จแล้วแต่ยังไม่ได้เอาจานอะไรมาวางเลย น่าจะอีกสักชั่วโมงสองชั่วโมง เอ้อ เหลือแพ็กของขวัญด้วย กลับไม่ทันเจอปิงแน่ๆ เลย”
“ไว้เจอกันพรุ่งนี้ที่ร้านเลยก็ได้ ไม่ต้องมารับนะ ให้พี่หมุดเอารถขนของไปอยู่แล้ว”
“ครับ งั้นแค่นี้นะ ผมจัดร้านต่อก่อน” สิงหาวางสาย เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า มองรอบร้านว่ายังขาดเหลืออะไร โต๊ะยังไม่ได้ปูผ้า ต้องปูก่อนแล้วค่อยจัดจานจัดแจกัน ดอกไม้ค่อยจัดใส่ตอนเช้า
“โบ้มาช่วยกูจัดโต๊ะหน่อย ไอ้เต้ผ้าปูโต๊ะยาวที่มึงเอามาล่ะ”
“อยู่ในถุงใบใหญ่ๆ น่ะ โน่นๆ หน้าตู้เค้ก” เต้มองหาแล้วตะโกนบอกเพื่อน มือคอยหยิบของใส่กล่องส่งให้ลูกน้องผูกโบมือเป็นระวิง แขกไม่เยอะแต่งานละเอียดมากๆ งานนี้ เพื่อนๆ ทุกคนตั้งใจมาช่วยและอยากเห็นงานนี้เกิดขึ้นอย่างสมบูรณ์แบบ สำหรับสิงหาเป็นงานขอบคุณแฟนคลับ สำหรับเพื่อนๆ มันคืองานเลี้ยงต้อนรับอย่างเป็นทางการ
ชายหนุ่มร่างชุ่มเหงื่อสี่คนนั่งเรียงกันที่บันไดหน้าร้าน รับลมยามค่ำคืนหลังเหน็ดเหนื่อยกันมาหลายชั่วโมง ทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้เรียบร้อย งานครั้งนี้ไม่มีคนนอก มีเพียงคนที่รักและปรารถนาดีต่อสิงหาเท่านั้น
“ขอบใจพวกมึงนะเว้ย” สิงหามองแสงไฟสลัวในสวน เอ่ยคำพูดที่อยู่ในใจออกมา
“สบายน่า งานหนักกว่านี้ก็ลุยกันมาแล้ว” เต้เหยียดขาตรง บีบนวดหัวเขาที่เมื่อยจากการนั่งคุกเข่าจัดของขวัญมานาน
“ไอ้เหี้ย พูดให้หลอนทำไมวะ” ชวินหันไปด่าคนพูด
“กูยังไม่ได้พูดเจาะจงอะไรเลย แค่พูดรวมๆ”
“กูไม่ได้หมายถึงเรื่องวันนี้...ขอบใจว่ะ ทุกคนเลย” สิงหาเน้นย้ำคำสุดท้ายอีกครั้ง และเพื่อนทุกคนเข้าใจตรงกัน
“มึงรู้ใช่ไหมว่าพวกกูไม่เคยมั่นใจเลยว่ามึงจะไม่ไปไหนอีก มึงเป็นคนใจเย็นนะ แต่มึงก็ใจแข็งด้วย” เต้ถอนใจใส่นักแสดงผู้แสนดีของทุกคน แต่ในความใจดีก็มีความเด็ดขาดและเฉยชาซ่อนอยู่
“ที่พวกกูทำทุกอย่าง ทั้งแนะนำให้หาแฟน ทั้งร่วมหุ้นร้าน ทั้งหมดก็แค่อยากหาอะไรรั้งมึงไว้ที่นี่” ชวินสารภาพตามตรง การยุให้เพื่อนจีบน่านนทีตอนนั้นส่วนหนึ่งเพราะอยากให้มีอะไรสักอย่างรั้งสิงหาไว้ สิงหาคิดไปเองว่าไม่ว่าอยู่ที่ไหนความเป็นเพื่อนก็เหมือนเดิม นานๆ เจอกันที จัดทริปไปเที่ยวด้วยกันก็ได้ แต่สำหรับพวกเขามันไม่ได้ พวกเขาอยากให้สิงหาอยู่ที่นี่ อยู่ร่วมกัน สานฝันของตัวเองไปพร้อมๆ กัน มองดูทุกข์สุขของกันและกัน
“คนอื่นอาจไม่รู้ว่ามึงรักอาชีพนี้แค่ไหน แต่พวกกูรู้ ที่นี่เหมาะกับมึง อาชีพนี้เหมาะกับมึง เวลามึงเล่าว่ารับงานใหม่ทีไรตามึงเป็นประกายเหมือนตกหลุมรักทุกที” โบ้นึกถึงใบหน้าภูมิใจทุกครั้งที่ได้รางวัลของเพื่อน แม้จะเคยได้มาแล้ว แม้เวทีนั้นจะเล็ก แต่สิงหาภาคภูมิใจกับมันเสมอ หลายครั้งที่แอบไปนั่งในโรงหนังคนเดียวเพื่อซึมซับบรรยากาศของคนดู ฟังคำวิจารณ์แล้วหาทางพัฒนาตัวเอง...คนที่ทุ่มเทเพื่องานที่รักขนาดนี้ ทำไมต้องไปทำอย่างอื่นอีก
“กูดีใจนะที่พ่อแม่มึงมาอยู่ด้วย มันเป็นหลักประกันให้พวกกูมั่นใจว่ามึงจะไม่ไปไหนอีก มึงอาจชอบพูดไปเรื่อยว่าคนอื่นรู้จักมึงไม่มากเลยคิดว่ามึงดี จริงๆ มึงไม่ได้ดีขนาดที่เขาพูดกัน แต่มันไม่จริงหรอกเว้ย มึงดีว่ะเพื่อน มึงเป็นเพื่อนที่ดีของทุกคน ไม่เคยเอาเปรียบใคร ไม่เคยนิ่งเฉยเวลาเพื่อนทำผิด ไม่เข้าข้างใครเวลาพวกกูทะเลาะกัน มึงเป็นคนคอยเคลียร์ คอยดึงให้ทุกคนกลับมา ไม่มีมึงก็ไม่มีพวกกูอย่างทุกวันนี้” เต้ตั้งใจพูดเรื่องที่พวกเขาสามคนเคยคุยกันเอง และยอมรับกันเงียบๆ มานานแล้ว เมื่อก่อนสิงหาเป็นคนที่มีงานยุ่งมากที่สุด แต่เป็นคนที่ให้เวลากับเพื่อนมากที่สุดในกลุ่มเช่นกัน เวลามีปัญหาทุกคนจึงเลือกสิงหาก่อนเสมอ และเมื่อถึงคราวสิงหาบ้าง...พวกเขากลับทำอะไรไม่ได้เลย
“มึงสอนให้พวกกูเห็นว่าเป็นคนดีเขาทำยังไง เป็นลูกที่ดีต้องทำยังไง วันที่มึงจากไปพวกกูโกรธมาก ทำไมแม่งไม่ให้โอกาสพวกกูแสดงความเป็นเพื่อนบ้างวะ ทำไมไม่ให้พวกกูได้ปลอบมึงบ้าง กูรู้สึกว่าตัวเองยังทำดีกับมึงไม่พอ” ชวินทุบหลังสิงหาเบาๆ ระบายความโกรธ เขาผิด เขาทำเพื่อนผิดหวัง เขาอยากแก้ไข แก้ตัว แต่สิงหาไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ทำหน้าที่ของเพื่อนที่ดี
“คิดมากว่ะ พวกมึงดี ดีทุกคนเลย บางครั้งกูก็งี่เง่า ทำอะไรไม่ค่อยคิด โกรธบ้างพาลบ้าง แต่พวกมึงก็อดทนกับกู ไม่โกรธที่อยู่ๆ ก็หายไป...ขอบใจที่ทำทุกอย่างเพื่อกู...ทุกๆ อย่างเลย” สิงหายกแขนสองข้างกอดคอชวินและโบ้ เต้ที่อยู่ริมสุดยอมทำตัวตลก เดินมานั่งตักสิงหาแล้วกอดคอทุกคนรวมกันท่ามกลางเสียงหัวเราะ และโวยวายของคนโดนนั่งทับแต่ก็ไม่ผลักใครออกไป มิตรภาพไม่ได้หายไปตามกาลเวลาหรือระยะทางก็จริง แต่...อยู่ด้วยกันดีกว่า
บ้านหลังสีขาวท่ามกลางต้นไม้ดอกไม้ดูร่มรื่นสบายตา ดอกไม้จริงดอกไม้ปลอมปะปนกันให้ความรู้สึกสดชื่น หลังจากร้านทีไทม์เปิดอย่างเป็นทางการก็ได้รับความนิยมเกินความคาดหมาย ลูกค้าหลายคนแวะเวียนมาบ่อยจนกลายเป็นลูกค้าประจำ วันนี้เป็นวันแรกที่ร้านปิดทำการเพื่อจัดงานมีตติ้งแฟนคลับหนึ่งในเจ้าของร้าน...สิงหา
ทุกโต๊ะในร้านมีผ้าปูสีสวยคลุมไว้ ช้อนส้อมจานชามแก้วน้ำวางเรียงรายพร้อมต้อนรับกลุ่มคนที่ทยอยกันมาถึง ดอกไม้บนแจกันบนโต๊ะสวยงามส่งกลิ่นหอมด้วยฝีมือการจัดของแม่สิงหา สิงหากับแม่ช่วยกันต้อนรับคนที่เดินเข้าร้านอย่างเป็นกันเอง
ครอบครัวน่านนทีตั้งครัวไทยด้านหลังร้านเพื่อเตรียมอาหารที่ต้องทำร้อนๆ เตาแก๊สสองหัวแข่งกันทำเวลา ด้านหนึ่งทอดฟิชแอนด์ชิปโดยฝรั่งร่างใหญ่ มีผู้ช่วยตัวเล็กกว่าคอยซับน้ำมันออกจากปลาแล้วจัดใส่จาน ช่วยไปชิมไปจนปากมัน อีกด้านมีทอดมันปลากรายส่งกลิ่นหอมของเครื่องแกง หอมขนาดที่ฝรั่งขอแบ่งใส่จานมายืนกินแบ่งกับแฟนลูกชาย
งานดำเนินไปอย่างครึกครื้น มีการเล่าเรื่องวีรกรรมของสิงหาสมัยแรกๆ ความไม่ประสาในวัยหนุ่ม วีรกรรมของแฟนคลับรุ่นบุกเบิกที่เคยนั่งตุ๊กตุ๊กตามรถกองถ่ายเกือบรอบเมือง
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของคนในร้านสร้างความปลื้มใจให้กับคนเฝ้ามอง สิงหาเป็นผู้ชายที่เกือบเพอร์เฟ็ก ยกเว้นเรื่องร้องเพลง แฟนคลับหลายคนให้เขาลองร้องสักท่อนเพราะอยากสักของจริงว่าเพี้ยนแค่ไหน และสิงหาไม่เคยทำให้ผิดหวัง...เสียงเหินเป็นยังไงทุกคนได้รู้ซึ้งกับหูตัวเองอีกครั้ง
“อันนี้ก็อร่อยนะ เค้กเวลส์ คล้ายๆ คุกกี้นิ่มไส้ลูกเกด ปกติที่ร้านไม่ได้ทำขาย อันนี้แม่คุณสิงทำมาเฉพาะวันนี้เลย” หลังเสิร์ฟอาหารขึ้นโต๊ะเรียบร้อย คนชอบดูแลอย่างน่านนทีก็พาตัวเองมายืนบริการที่หน้าโต๊ะขนมและเครื่องดื่ม
“ขอบคุณค่ะพี่ อันนี้หวานมากไหมคะ อยากกินแต่กลัวเลี่ยนจังพี่” สาวน้อยวัยมัธยมปลายมองโถแก้วใบใหญ่ใส่ขนมที่ไม่คุ้นตา มีทั้งครีมทั้งผลไม้เต็มไปหมด
“มันเป็นครีมสดนะ ไม่หวานมาก ตรงชั้นๆ นี่เป็นเยลลี่ มีผลไม้เปรี้ยวๆ หวานๆ ตัดเลี่ยนด้วย อร่อย เชื่อพี่ พี่ชิมแล้ว” คนรู้จริงคะยั้นคะยอให้ลอง เมนูนี้พ่อคุณสิงเคยทำให้กินแล้วเขาชอบมาก ผลไม้ตระกูลเบอร์รี่ทั้งหลายให้รสหวานอมเปรี้ยว กินแล้วชื่นใจมาก
“น้องปิงมานั่งได้แล้วค่ะ รายการจะมาแล้วนะ” แม่สิงหาตะโกนเรียกคนที่ยังง่วงกับการบริการไม่หยุด เธอหันไปชมพ่อแม่ที่เลี้ยงเด็กขยันคนนี้มา ลูกชายคนกลางอย่างสมุทรก็เอาการเอางาน คุยถูกคอกับสามีเธอจนเกือบจะเป็นเพื่อนต่างวัยถ้าไม่ติดว่าจะเป็นการเทียบรุ่นกับพ่อตัวเอง
“ครับๆ เดี๋ยวตักขนมให้น้องๆ อีกนิด ตกลงเอานะ สภาพมันไม่สวยแต่อร่อย เอาใส่แก้วไปแบบนี้ น้องล่ะเอาไหมครับ เอานะ เมนูไหนที่ร้านไม่มีขายน่ะต้องเอาไปกินให้คุ้ม จบงานมาห่อกลับได้นะ พวกพี่เตรียมกล่องใส่ให้แล้ว” เขาพูดไม่หยุด ลืมความกลัวความอายไปหมดเพราะสนุกกับบรรยากาศที่ไม่เคยสัมผัส ไม่ได้สนใจสายตาสองคู่ที่ลอบสบตาแล้วพยักหน้าให้กันอย่างมีความนัย
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ พี่น่ารักจัง สายกินเหมือนหนูเลย”
“หนูเป็นเอฟซีพี่นะคะ ดูแลพี่สิงไปนานๆ นะคะ สู้ๆ ค่ะ” แฟนคลับรุ่นใหม่โบกมือบ๊ายบายก่อนกลับมานั่งรวมกับเพื่อนที่โต๊ะ เธอเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่เพิ่งติดตามสิงหาหลังจากชอบบทบาทคีตะของเขา ยิ่งค้นหายิ่งรักยิ่งอยากติดตามต่อไปเรื่อยๆ เป็นกลุ่มแฟนคลับรุ่นสองที่หนักแน่นมั่นคงไม่แพ้รุ่นบุกเบิก ที่พวกเธอติดตามคือผลงานของเขา ไม่ใช่ชีวิตส่วนตัวของเขา เพราะงั้นไม่ว่าครอบครัวเขาจะเป็นอย่างไร คนรักจะเป็นใคร พวกเธอไม่ก้าวก่าย ขอแค่คนๆ นั้นรักพี่สิงของทุกคนจริงๆ และดูแลผู้ชายคนนี้แทนพวกเธอให้ดีเท่านั้นก็พอ
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 12-08-2019 23:00:30
“มาถึงคำถามที่คุณบอกว่าไม่อยากพูดเลย แต่วันนี้จะยอมพูดนิดหน่อย ทำไมถึงไม่ชอบพูดเรื่องความรักครับ” พิธีกรเอ่ยถาม
“คือผมคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวที่ละเอียดอ่อนมากๆ ไม่อยากให้เขาได้รับผลกระทบจากการที่คบกับผม”
“แต่มันมีข่าวเก่าๆ ที่ถูกพูดถึงกันเยอะ ทุกวันนี้ก็ยังพูดกันอยู่ หลายคนก็สงสัยมันเป็นยังไงกันแน่เพราะคุณเองไม่เคยพูดชัดๆ เลย แล้วเนื้อหามันก็เปลี่ยนไปเรื่อยจนผมงงเหมือนกัน เรื่องนี้พอจะพูดได้ไหม มันเรื่องเก่าแล้ว” เขาถามด้วยความสงสัยและเห็นใจกับข่าวที่รุ่นน้องในวงการประสบมา เริ่มตั้งแต่ว่าเป็นแฟนกับนางเอกดัง จากนั้นก็นอกใจ ทำร้ายร่างกายแฟน ต่อมาดันมีข่าวว่าเป็นเกย์ แย่งแฟนนางเอกดัง เรื่องนี้คนที่มีสติดีเดาเรื่องจริงไม่ยากว่าใครโกหกใครพูดจริง แต่ปัญหาคือแขกรับเชิญคนนี้ไม่เคยพูดออกมา
“เอาเป็นว่าทั้งชีวิตผมมีแฟนแค่สองคน เป็นคนนอกวงการทั้งคู่ครับ”
“ไม่ใช่คนที่มีข่าว”
“ถ้าคนที่เป็นคนในวงการก็ไม่ใช่ครับ” เขาไม่พาดพิงถึงใคร แค่พูดเรื่องตัวเองเท่านั้น พูดในสิ่งที่ควรพูดเพื่อปกป้องคนที่รัก
“คนแรกคบนานไหม ได้ข่าวว่าคบตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ”
“คบนานครับ คบตั้งแต่เรียนมหาฯลัยจนเรียนจบทำงาน หกเจ็ดปีได้”
“นานเหมือนกันนะ เอาเป็นว่าผมไม่ถามแล้วกันว่าทำไมเลิกกัน มันเป็นเรื่องส่วนตัวเกินไป แต่เท่าที่ได้ข้อมูลคือ เลิกกับคนแรกแล้วก็ไปอยู่เมืองนอกเลย”
“ฮ่าๆๆ ฟังดูเหมือนอกหักแล้วหนีไปนอกเลย ก็...ประมาณนั้นครับ มันหลายอย่าง ไม่ใช่แค่อกหักจากแฟนอย่างเดียว”
“ก็คือช่วงที่มีข่าวเยอะๆ ตอนนั้นเลย” พิธีกรถามย้ำ เขามองออกว่าสิงหาไม่อยากโยงไปถึง แต่เขาต้องการให้คนอื่นที่เคยปรามาสผู้ชายคนนี้นึกถึงเหตุการณ์นั้น ให้รู้ว่าหลายๆ คนเคยทำร้ายคนคนนี้อย่างไรบ้าง
“ก็...ครับ แต่เรื่องอกหักมันก็ส่วนหนึ่งนะ คบมานานก็มีเป๋บ้าง แต่เรื่องข่าวและเรื่องพ่อทำให้ผมตัดสินใจไปมากกว่า” สิงหายิ้มขอบคุณ แต่ก็ตอบผ่านๆ แบบจนใจ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อยากไปโยงถึงคนอื่น
“ยังไงครับ เกี่ยวกับคุณพ่อด้วยเหรอ”
“ครับ คือคุณพ่อผมป่วยก่อนหน้านั้นสักระยะ คุณแม่ก็ไปดูแลคุณพ่อที่โน่น”
“ถามได้ไหมว่าคุณพ่อป่วยเป็นอะไร”
“เป็นโรคซึมเศร้าครับ แต่ว่ารู้ตัวเร็วแล้วก็รีบรักษา มันเป็นโรคละเอียดอ่อนมากเลยนะครับ คุณแม่ก็เครียดผมก็เครียด แล้วประจวบกับผมมีข่าวอีก มันมีแต่ความรู้สึกแง่ลบเข้ามาในชีวิต ตอนนั้นเรื่องแฟนบอกตรงๆ ว่าไม่ได้เสียใจขนาดที่รู้สึกว่า...ไปดีกว่า แต่เป็นเพราะข่าวแย่ๆ ช่วงนั้น
ผมเคยเห็นดาราคนอื่นเวลาโดนรุมสัมภาษณ์ก็รู้สึกสงสารนะเขานะ พอเจอกับตัวเองมัน...เสียใจครับ ยอมรับว่าเสียใจมาก รู้สึกไม่ดีเลย...ไม่ชอบเลย” สิงหาเริ่มขรึมลงเมื่อนึกย้อนกลับไป ไม่ว่าเมื่อไรเรื่องนี้ก็ทำให้รอยยิ้มเขาจางลงได้เสมอ มันยังคงเหลือรอยแผลเล็กๆ ให้มองเห็นอยู่ แต่สักวันมันจะจางหายไป
“เพราะนักข่าวเหรอครับ”
“เพราะหลายๆ คนเลยครับ บางคนบอกว่ารู้จักผมมานานแต่ตอนนั้นด่าผมแรงที่สุดเลย นักข่าวบางคนเคยเรียกพี่เรียกน้องแต่ใช้ไมโครโฟนเป็นอาวุธไปแล้ว คำพูดทุกคนมันมีผล ผมได้แต่คิดว่าทำไมเขาคิดกับผมแบบนี้ ทำไมเขาทำแบบนั้น ผมไม่เคยทำอะไรเขาเลยนะ คนอื่นก็ต้องเดือดร้อนเพราะผม ไปไหนก็ต้องขอโทษเขาเพราะผมทำให้เขาเดือดร้อน พอดีกว่า เหนื่อย ไม่มีความสุขเลย ไปอยู่กับพ่อแม่ดีกว่า ผมก็เลยไป” วันที่บินจากไปเขาไม่ได้ไปอย่างนกปีกหัก แต่เป็นนกที่ถูกถอดขนจนเลือดซิบ ความเชื่อมั่นในตัวเองถูกสั่นคลอน ความไว้ใจไม่มีเหลือ ความโกรธความผิดหวังบดบังความช่วยเหลือและกำลังใจจากคนที่หวังดี
“ตอนนั้นกะว่าจะไม่กลับมาเลยหรือแค่ไปพักใจ”
“กะว่าจะไม่กลับมาเลยครับ เพราะแม่ก็จะย้ายไปอยู่กับพ่อถาวรอยู่แล้ว พอผมเลิกงานในวงการก็ไม่มีอะไรที่นี่อีก แต่มันเป็นการตัดสินใจที่ดีนะครับ อย่างที่บอกว่าผมกับพ่อไม่เคยใช้เวลาร่วมกันนานๆ เลย พอไปอยู่ด้วยกันตอนที่หัวใจเราไม่แข็งแรง เราเหมือนเด็กหัดเรียนรู้กันทั้งครอบครัวเลย
ช่วงปีแรกๆ พวกเราไปเที่ยวกันหลายประเทศมาก นอนกลางป่า ขึ้นเขา ตกปลาในทะเลสาบน้ำแข็ง ทำหมดทุกอย่างที่อยากทำ พอเบื่อเที่ยวก็กลับมาอยู่บ้าน พ่อเขาชอบงานช่าง ชอบซื้อบ้านมารีโนเวตแล้วขายต่อ ผมก็เลยเอาบ้าง ซื้อมาซ่อม ซ่อมเสร็จขาย เฟอร์นิเจอร์เก่าๆ ก็ซ่อมขายบ้างเก็บบ้าง ผ่านไปสามสี่ปีพ่อก็หายป่วยเฉยเลย” สิงหาเล่าเองยังขำเอง อยู่ดีๆ พ่อก็เดินมาบอกว่าลืมกินยามาเป็นเดือนแล้ว ความคิดแง่ลบมันหายไปหมด คิดแต่ว่าพรุ่งนี้ทำอะไรดี เดี๋ยวชวนแม่ชวนเขาไปทำอะไรดี มีแต่คิดถึงพวกเขาสองคนแม่ลูกตลอดเวลา
“เรียกว่าทำกิจกรรมเยอะจนลืมป่วยใช่ไหมครับ”
“ต้องชมที่คุณพ่อเป็นคนเข้มแข็งด้วย ตอนไปหาพ่อสภาพผมก็ไม่ค่อยดีเท่าไร ผมไปแบบหมดอาลัย พ่อเขารู้สึกว่าตัวเองป่วยไม่ได้แล้วนะ ต้องดูแลลูก ตอนเด็กไม่มีโอกาสเลย ตอนนี้แหละโอกาสมาแล้ว เขาก็พยายามรักษาตัวเองเพราะพ่อรักผมมาก อยากอยู่กับผมไปนานๆ”
“ผมเชื่อคุณพ่อรักคุณมากและคุณก็รักคุณพ่อมากจริงๆ ดูจากรอยยิ้มเวลาคุณพูดถึงพ่อแล้วมันชื่นใจแทน แล้วต่อจากนั้นทำไมตัดสินใจกลับมา” พิธีกรอดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ ทุกครั้งที่นักแสดงหนุ่มคนนี้พูดถึงครอบครัวจะต้องหันไปมองพ่อแม่ของตัวเอง พูดให้สองคนตรงนั้นฟัง มากกว่าการมองกล้องหรือมองพิธีกรอย่างเขา
“ก็เรื่องอาการป่วยนี่แหละครับ ที่นั่นอากาศมันจะชื้นๆ พ่อแม่ป่วยบ่อยมาก ทั้งคู่เลย แต่พ่อจะหนักหน่อย ก็เลยคุยกันว่ากลับมาอยู่ไทยดีกว่า อากาศดีกว่า ตอนนั้นผมยังไม่รู้เรื่องฝุ่นน่ะนะ แต่พอมาแล้วพ่อก็โอเคนะครับ ยังไม่ป่วยอะไรเลย” ยกเว้นอาการท้องอืดอาหารไม่ย่อยเวลาไปตระเวนกินร้านดังเป็นเพื่อนแม่กับคนรักของเขา
“มีสิ่งหนึ่งที่เราจะได้ยินเสมอเมื่อคุณกลับมา ไม่ว่าจะพาดหัวข่าวหรืออะไรก็ตาม เขาใช้คำว่า ‘อดีตพระเอกชื่อดัง’ มันทำให้คุณรู้สึกลังเลหรืออะไรไหม ความโด่งดังสมัยก่อนหายไปหมดแล้ว คนรุ่นใหม่ไม่รู้จัก จำไม่ได้”
“ถามว่ามีผลไหมก็มีนะครับ แต่ไม่มาก ไม่ได้ทำให้ลังเลที่จะกลับมารับงาน ก่อนอื่นเลยต้องยอมรับว่าผมดังขึ้นมาในยุคที่คนกำลังชอบดาราลูกครึ่งฝรั่ง โอกาสเข้ามาเพราะรูปร่างหน้าตา แต่เมื่อมันผ่านไป ความนิยมของคนเปลี่ยน เราก็ต้องยอมรับให้ได้ ผมคงไม่ไปหาทางลดอายุตัวเอง หรือทำหน้าใหม่ให้เข้ากับความชอบ มันเป็นการฝืนตัวเอง แค่เปิดใจแล้วยอมรับมัน แล้วทำงานให้มันออกมาดี คนบอกว่าผมไม่ดังแล้วไม่เป็นไร แต่คุณชอบผลงานผมไหม ถ้าชอบก็ขอบคุณ ถ้าไม่ชอบช่วยวิจารณ์มาผมจะได้ไปปรับปรุงตัว”
“พออายุมากขึ้นความดังมันไม่ได้สำคัญเท่ากับความดีและความสามารถ แนวคิดนี้นำไปใช้ได้กับทุกอาชีพเลยนะครับ ทีนี้ขอย้อนกลับไปเมื่อครู่ คุณบอกว่ามีแฟนสองคน แล้วอีกคนนี่คือคนปัจจุบันนี้ใช่ไหม ผมเกือบลืมเรื่องนี้ไปเลย”
“ครับ เพิ่งคบได้ไม่นาน แต่ก็ดีครับ...ดีมาก” สิงหาฉีกยิ้มกว้าง และยิ่งกว้างขึ้นเมื่อหันไปมองคนที่พยายามนั่งตัวลีบข้างพี่ชาย เพื่อนๆ อมยิ้มแซวแต่ไม่กล้าแสดงอะไรมากให้ถูกสงสัย
ก่อนจะมารายการนี้สิงหาได้คุยกับหลายๆ คน ทั้งผู้ใหญ่ในวงการ ทั้งเพื่อนสนิทอย่างนักรบ การชอบผู้ชายด้วยกันไม่ผิด การเปิดเผยก็ไม่ผิด และถ้าจะโดนกีดกันในเรื่องของงานแสดงในอนาคตก็ไม่ผิด ไม่มีใครผิด เพราะเวทีนี้ต้องใช้ความสามารถในการแสดงทำให้คนอื่นเชื่อว่าเราคือคนคนนั้นในเรื่อง คนดูเขามีความคาดหวังในตัวพระเอกนางเอก ถ้าภาพพจน์เรามันไม่ใช่อย่างที่เขาหวัง เขาก็ไม่ผิดที่จะไม่สนับสนุน ผู้ใหญ่ที่ไม่ป้อนงาน ไม่เสนอบทดีๆ ให้ก็ไม่ผิดเพราะทุกอย่างมีราคาที่ต้องจ่ายไปและมันต้องคุ้มค่า
...โลกใบนี้ยังไม่พร้อม วงการนี้ยังไม่พร้อม ผู้ชมยังไม่พร้อม ไม่มีใครผิด...แค่ไม่พร้อม...
“ท่าทางจะดีจริงๆ ถึงยิ้มกว้างแบบนี้ คนนี้ก็นอกวงการเหมือนกัน”
“ใช่ครับ” สิงหาพยักหน้ายืนยัน รักครั้งนี้ดีกว่าที่คาดฝันไว้ น่านนทีพร้อมที่จะรับฟังและทำความเข้าใจเขาเสมอ สิ่งหนึ่งที่ต้องขอบคุณคือการบอกกับเขาตรงๆ ว่าอย่าเปิดเผยเรื่องของเราให้คนนอกรู้ ไม่ต้องเลือกระหว่างคนรัก...หรืองานที่รัก ความรักเป็นเรื่องส่วนตัว ขอแค่เขายังเหมือนเดิมเสมอ ยังรักษาสัญญาก็พอ
“เอาล่ะ ผมจะไม่ถามเรื่องหัวใจเยอะนะครับ มาเรื่องนี้ทีไรตอบสั้นเหลือเกิน แต่ยิ้มกว้างขนาดนี้ก็เชื่อแล้วว่ากำลังอินเลิฟจริงๆ มาพูดเรื่องงานกันดีกว่า กลับมาก็มีถ่ายหนังเลย คือจะกลับคืนวงการแน่นอนใช่ไหมครับ”
“ครับ งานแรกที่รับเพราะผมสนิทกับผู้กำกับ เคยสัญญาว่าจะเล่นหนังให้แล้วก็หายไปนาน ก็เลยรับเล่น แต่พอได้กลับไปทำงานที่รักอีกครั้ง ความรู้สึกทุกอย่างมันกลับมา ผมรักที่ยืนหน้ากล้อง ชอบเวลาต้องนั่งท่องบท คิดว่าถ้าเป็นตัวละครตัวนี้นิสัยแบบนี้ต้องทำหน้ายังไง แสดงท่าทางยังไง มัน...มีความสุขมากครับ”
“แต่ก็ยังมีข่าวแง่ลบออกมา จะไม่ท้อใจแบบเมื่อก่อนแน่นะ” พิธีกรถามกึ่งแซว ดาราในวงการนี้เข้าๆ ออกๆ กันเยอะ แต่นักแสดงมากฝีมือเริ่มน้อยลงไปทุกวัน
“คราวนี้ผมเลือกวางตัวเองในจุดที่ตัวเองต้องการจริงๆ แล้วครับ”
“ยังไงครับ”
“เมื่อก่อนผมจะรับหมดทุกงาน หนัง ละคร ออกรายการเกมโชว์ วาไรตี้ ทั้งที่ผมก็ไม่ได้ถนัดเลย ผมชอบงานแสดง ชอบที่จะเป็นนักแสดง ไม่ต้องรู้จักก็ได้ว่าผมเป็นใคร ชื่ออะไร ชีวิตส่วนตัวเป็นยังไง รู้จักผมผ่านเรื่องที่คุณดู บทที่ผมเล่น ชื่นชอบผมจากสิ่งที่ผมรักก็พอ”
“ผมในฐานะคนรุ่นเก่าคนหนึ่งต้องบอกว่าผู้ชายคนนี้มีอะไรมากกว่าที่คุณจะตัดสินเขาง่ายๆ เขาอาจจะไม่ได้พูดอะไรที่ไหนมากมาย มันไม่ได้แปลว่าเขายอมรับในสิ่งที่คนอื่นพูด เขาแค่รู้ตัวเองดีว่าเขาเป็นใคร และต้องการทำอะไร นักแสดงมากฝีมือของเรา...สิงหา”
เสียงปรบมือดังในห้องส่ง หน้าจอโปรเจคเตอร์ดับลงหลังจบรายการ แต่เสียงปรบมือภายในร้านยังดังก้องอย่างยาวนาน สิงหาลุกขึ้นยืน ยิ้มให้กับพ่อแม่ที่บอกรักผ่านสายตา ยิ้มขอบคุณเพื่อนสนิทที่ไม่เคยทอดทิ้งกัน ยิ้มให้กับครอบครัวเล็กๆ ที่ต้อนรับเขาเสมอ ยิ้ม...ให้กับคนรัก...ที่ทำให้เขาได้เป็นตัวของตัวเอง ได้ทำสิ่งที่รัก คอยรับฟังและให้กำลังใจ...เป็นความสุขของเขา
“ก่อนอื่นที่อยากบอกทุกคนก็คือคำขอโทษ ขอโทษที่วันนั้นหันหลังเดินจากไปโดยไม่ได้ล่ำลา ขอโทษที่เคยโกหก เคยทำให้ผิดหวัง และก็ขอบคุณทุกคนที่ยังรออยู่ตรงนี้เสมอ ขอบคุณคอยสนับสนุนแม้จะหายไปหลายปี ไม่มีผลงานอะไรก็ยังคิดถึงกันอยู่ ขอบคุณที่ให้การต้อนรับ ให้กำลังใจ ไม่รู้ว่าวันหน้ามันจะเป็นยังไง
แต่อยากบอกทุกคนว่า...ขอบคุณมาก
...ขอบคุณ...”
......... จบ .........
Fanpage : Gwa.Novel Twitter : Gwa_Novel
จบแล้ววววว รู้สึกใจหาย เราอยู่กันมานานถึงครึ่งปีกันเลย ดีใจที่ตัวเองแต่งได้จบตามจำนวนตอนและระยะเวลาคิดไว้ ไม่ดองไม่หายด้วยจ้า
ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องนี้แล้วชอบ แม้มันจะไม่มี nc เลย ไม่มีแม้แต่คำบอกรักของคู่รัก แต่ทุกคนก็รับรู้ว่าพวกเขารักกัน ความรักมันสามารถแสดงออกทางการกระทำได้ชัดเจนกว่า
เรื่องที่อยากบอก อยากแบ่งปัน ถ่ายทอด ก็ได้บอกเล่าผ่านตัวหนังสือไปเกือบหมดแล้ว แต่ก็อยากจะบอกตรงๆ อีกครั้ง
ขอโทษทุกคนที่เคยติดตามจีมานานมากๆ แล้ว ขอโทษที่ดองเรื่องเพียงใจและยังแต่งไม่จบสักที ขอโทษที่ผิดสัญญา ปล่อยให้หลายคนรอมาห้าหกปี และก็ยังต้องรอต่อไป
ขอบคุณคนเก่าๆ ที่ให้กำลังใจเสมอ ขอบคุณที่ให้อภัยกัน เป็นห่วงกัน และต้อนรับการกลับมาหลังจากหายไปนานมาก ขอบคุณคนใหม่ๆ ที่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่ก็เปิดโอกาสให้ได้รู้จักกันผ่านนิยายเรื่องนี้
ขอบคุณเพื่อนๆ ที่เป็นเป็นหนึ่งในแรงผลักดันและคอยช่วยเหลือ ทั้งตรวจคำผิด วิจารณ์เนื้อหาหรือจุดบกพร่อง
ขอบคุณทุกคนมากๆ ค่ะ
G_wa
ปล. ตอนพิเศษยังไม่แน่ใจว่าจะอัปให้อ่านเมื่อไรนะคะ แต่มีมาให้อ่านแน่ๆ อาจจะ 1-2 ตอน
ปลล. สำหรับคนที่สนใจหนังสือรบกวนทำแบบสำรวจจำนวนให้หน่อยนะคะ คลิก (https://forms.gle/J5fYLy7drWyxEF9N6) รายละเอียดอื่นๆ ติดตามข่าวได้ทางทวิตเตอร์/เฟซบุ๊ก
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 12-08-2019 23:08:16
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วมีความสุขทุกที (แม้จะขนลุกร่วมด้วยบางที)
คุณ G_WA สำนวนดีขึ้นทุกเรื่องที่ได้อ่าน สิ่งที่เหมือนเดิมคือความน่าติดตามของเนื้อเรื่องที่ทำให้เราวางไม่ลง
ขอบคุณที่กลับมา ขอบคุณที่แบ่งปันค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 12-08-2019 23:23:28
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 12-08-2019 23:38:52
เริ่มหัวข้อโดย: Tonson777 ที่ 12-08-2019 23:41:49
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 13-08-2019 00:50:32
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 13-08-2019 01:05:12
:pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 13-08-2019 01:08:04
เอ็นดูความร้องไห้ไปแต่ปากก็ยังกินอยู่ของปิง....น้องงงงงง 5555
ขอบคุณคุณจีนะคะ ชอบทุกเรื่องของคุณจีเลย (กอดดดดดดด)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 13-08-2019 01:30:04
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 13-08-2019 02:15:37
ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันเรื่องราวดีๆ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 13-08-2019 02:21:26
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 13-08-2019 08:02:12
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 13-08-2019 11:43:19
มาน้ำตาซึมรอบสอง กับ Talk ของคุณจี งือออออ ดีใจเหมือนกันค่ะ ที่คุณจีกลับมา รอมาตลอดเลย หวังว่าจะได้อ่านเรื่องใหม่มาเรื่อยๆนะคะ love u ka :man1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: baka_bunny ที่ 13-08-2019 12:18:37
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 13-08-2019 12:24:17
:กอด1: :L2: :3123: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :3123: :L2: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Kanni ที่ 13-08-2019 13:31:34
เริ่มหัวข้อโดย: graciej ที่ 13-08-2019 13:36:48
เริ่มหัวข้อโดย: geeargon ที่ 13-08-2019 15:56:13
ขอบคุณคุณ G_wa นะคะ ที่ได้สร้างนิยายน่ารักๆเรื่องนี้ขึ้นมา (แม้ว่าช่วงของลุงโพนกับน้องพยูจะไม่ค่อยน่ารักเท่าไหร่ :ling3:)
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 13-08-2019 17:08:42
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 13-08-2019 18:35:34
แค่เห็ชื่อผู้แต่งเราก็ตัดสินจได้เลยว่าจะอ่าน
เรื่องนี้
ชอบมากค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะ
จะรอติดตามผลงานชิ้นต่อไปค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: suginosama ที่ 13-08-2019 19:47:39
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: JaikOrn ที่ 13-08-2019 20:00:48
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 13-08-2019 23:18:30
เริ่มหัวข้อโดย: KizzllKizz ที่ 14-08-2019 11:32:28
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้ให้ได้อ่านกันนะคะ
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D lufy ที่ 14-08-2019 17:00:23
เป็นเรื่องที่ดำเนินเรื่องแบบตื่นเต้น ปนสยองขวัญนิดหน่อย ส่วนความรักเรียบเรื่อย อบอุ่น น่ารักค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Psycho ที่ 14-08-2019 18:17:06
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 14-08-2019 19:22:44
ชอบทั้งสองครอบครัวเลยค่ะ
บ้านปิง ก็อบอุ่น ดูแลกัน อยู่ด้วยกัน เข้าใจกัน
บ้านสิงหา ก็อบอุ่น เริ่มต้นไม่ดี แต่ระหว่างมีดีกว่า
เอ็นดูความอ้อนของปิง ความงอแงใดๆ ความเจ้าแก้ม
ชอบกินทุกสิ่ง แนะนำได้ทุกอย่าง แก้มย้อยก็ไม่ทน
แต่เรื่องกินอย่าให้ได้พลาด น่าจับบีบแก้มมาก
เจอปิงอ้อนไป สิงหาไปต่อไม่เป็นเลย แถมลักหลับด้วย
สิงหาเป็นคนดีในโมเมนท์ที่ใช่ จากอดีต ทำให้เรียนรู้
แล้วอยู่กับตัวเองและคนรอบข้างที่รัก และใส่ใจ
ครอบครัว เพื่อน คนรัก สิงหามีให้พร้อมเสมอ
ทีมเพื่อนสิง คือ ดีมากค่ะ รอเวลาให้เพื่อนกลับมา
มีความผูกมัดให้อยู่ใกล้ตัว ใกล้ตา มากกว่าอยู่ห่างกัน
พอหมดห้องลับแล้ว เรื่องรักก็ยิ่งน่าเอ็นดู
ถึงจะไม่มี nc แต่ได้มีมุมมองความรักที่ดีอีกแบบ
และไม่จำเป็นต้องแสดงออกในรูปแบบนั้นเสมอไป
ห้องลับทำให้ใจวาย และห้องรักทำให้ใจละลาย
เป็นความวายที่ทำเราเพ้อมากค่ะ มีแต่ความเอ็นดู
ตอนจบ อยากรู้เลยค่ะ ว่าสายตาสองคู่ที่คอยมองปิง
จะเป็นใคร ใจคิดว่าเป็นพ่อแม่สิงหา แต่ก็ไม่อยากเดาค่ะ 5555
ตอนพิเศษ ไม่รีบค่ะ รอได้ ขอแค่มาเจอกันอีกก็พอค่ะคุณจี
ขอบคุณมากนะคะสำหรับการกลับมาส่งต่อนิยาย
ให้ได้อ่าน ได้อินกับความหลอน ความน่ารัก ความสนุก
เห็นชื่อตอนแรก ก็ดีใจมากแล้ว ที่ได้อ่านนิยายของคุณจีอีก
และจะเป็นกำลังใจให้ต่อไปนะคะ รอคอยเสมอค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 14-08-2019 22:17:54
เริ่มหัวข้อโดย: heaven13 ที่ 14-08-2019 23:06:41
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 15-08-2019 08:46:06
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 15-08-2019 11:15:24
ดีใจกับสิงหาที่ได้เปิดใจคุยถึงเรื่องราวที่ผ่านมา มิตรภาพของเพื่อนที่ไม่เคยทิ้งกัน ความรักที่พร้อมเข้าใจซึ่งกันและกัน
นิยายเรื่องนี้ครบรสมากทั้งสนุก เฮฮา ตื่นเต้น ลุ้นระทึกหัวใจจะวาย อบอุ่น เศร้า รัก มันดีมากจริง ๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: clairon ที่ 15-08-2019 18:41:01
ขอบคุณที่กลับมานะคะคุณ G_wa
คุณสิงหาดีแบบนี้หามาจากไหนค่ะอยากได้ 555
น้องปิงก็ว่าง่ายรู้เรื่องเข้าใจอะไรง่ายๆไม่งี่เง่า
ชอบน้องอ่ะ น้องน่ารัก
เรื่องนี้สนุกเนื้อเรื่องมีมาให้ลุ้นเรื่อยๆ พร้อมกับพัฒนาการชีวิตรัก ชีวิตในการกลับมาเข้าวงกาของสิงหา เราติดตามจนแอบใจหายแบบเงียบๆ 555
จบแล้ว งื้อ แอบน้ำตาไหลสงสารน้องพยู เราสงสารน้อง ขิให้น้องเกิดมีความสุขมากๆนะลูก :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: mickeyz.min ที่ 15-08-2019 18:50:40
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 15-08-2019 20:14:14
ขอบคุณคุณจีนะคะ รอติดตามนิยายเรื่องต่อไปค่ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: ReiiHarem ที่ 15-08-2019 21:48:15
เริ่มหัวข้อโดย: Cheese[C]ake ที่ 15-08-2019 23:38:16
ดีมากๆ นิยายสนุกมากๆ มีความรักความอบอุ่นของครอบครัว เพื่อน คนรัก แอบมีระทึกขวัญนิดๆ เป็นเรื่องที่ละมุนมากเลย
ขอบคุณ G_WA มากๆ ติดตามคุณอยู่เสมอ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 15-08-2019 23:45:17
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 16-08-2019 00:49:43
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 16-08-2019 01:13:19
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 16-08-2019 10:16:47
ตั้งแต่ระเบียงรัก เรื่องของโก้ ยังรอเรื่องของตี๋เช่นเดิมครับ
:L2: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: sugarcane_aoi ที่ 16-08-2019 15:00:26
ขอบคุณไรท์ ที่เขียนผลงานดีๆให้ได้อ่านกัน มีหลากหลายรสชาด น่ารัก มุ้งมิ้ง ตลก หลอน รวมถึงความรักของครอบครัว เพื่อน และคนรัก สนุกจริงๆค่ะ จะติดตามผลงานของ G_wa ในเรื่องต่อๆไปนะคะ :pig4: :3123:
เริ่มหัวข้อโดย: cirrus ที่ 16-08-2019 23:24:26
ต้องเคยโดนซาแซงหนักๆมาแล้วเป็นปมแน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 17-08-2019 13:55:01
หลอนมากตอนเรื่องของพยู คือไม่กล้าอ่านตอนกลางคืนเลย 55555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 17-08-2019 15:15:37
สนุกมากๆ ตื่นเต้น และแอบกลัวน้องเออีซีด้วย
ชอบมากๆๆๆๆๆ อยากฟัดแก้มน้อง
จะมีตอนพิเศษให้พี่เค้าได้ฟัดน้องมั้ยน้าาาาาา
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: SuPeRDonGDanG ที่ 17-08-2019 17:04:27
เป็นนิยายที่ล่าเรื่องเออีซีได้อย่างลงตัวมาก บอกไว้ก่อนเลยว่าเป็นเรื่องแรกที่ใช้เวลาในการอ่านนานขนาดนี้
เนื่องจากว่าอ่านไปหลอนไป เลยไม่กล้าที่จะอ่านตอนกลางคืนค่ะ
อ่านแล้วก็สงสารพยูกับลุงโพน
ที่จริงก็อยากรู้ตอนจบของมีนานะคะ ว่าผลสรุปจะออกมาแบบไหน
อยากให้ ฟค. นางตาสว่างสักที
:katai1:
เอาเป็นว่ารวมๆแล้วนิยายสนุกมากค่ะ ภาษาสวยไม่เวิ่นเว้อเกินไป
อ่านแล้วไม่เบื่อ เนื้อเรื่องชวนติดตามให้อ่านตลอด
จะบอกว่ายิ่งอ่านยิ่งวางไม่ลงก็ไม่ได้ เพราะวางตอนกลางคืนช่วงหลอน 55555
รอซื้อใน ebook นะคะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Amamiya ที่ 17-08-2019 23:42:44
เริ่มหัวข้อโดย: Action19852 ที่ 18-08-2019 01:56:44
o13 o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: abc_b ที่ 18-08-2019 19:57:06
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกกุญแจ ที่ 19-08-2019 01:25:14
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องดีๆเรื่องนี้ด้วยนะฮะ
เริ่มหัวข้อโดย: Gatjang_naka ที่ 19-08-2019 12:59:13
เริ่มหัวข้อโดย: Geawgard ที่ 22-08-2019 21:57:23
เริ่มหัวข้อโดย: songsa1234 ที่ 27-08-2019 22:08:32
ลุ้นระทึกตลอดเวลา
เริ่มหัวข้อโดย: Khratiin ที่ 31-08-2019 10:29:48
นิยายสนุกมาก ลุ้นมากตอนช่วยผีน้อยกับพ่อของเขา น้ำตาซึมหลายๆตอนเลยค่ะ ประทับใจ
:katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: sk_bunggi ที่ 01-09-2019 23:02:09
#คุณสิงเป็นผู้ชายละมุน#ภายใต้ความละมุนเป็นเสือของน้องปิง ก๊ากกกกกก :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: pummy09 ที่ 05-09-2019 16:51:53
ที่แน่ๆๆ ก็ผีนี่ล่ะค่ะ ไม่นึกว่าจะมี 55555+
หยุดอ่านนิยายวายไปช่วงนึง กลับมาอ่านใหม่ได้อ่านเรื่องสนุกๆๆแบบนี้ดีจังเลยค่ะ
ขอบคุณมากนะคะที่เขียนให้ได้อ่านกัน ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: fukuroki ที่ 08-09-2019 21:47:12
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 08-09-2019 23:25:54
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: ornthetime ที่ 11-09-2019 11:21:20
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 24-09-2019 16:00:28
เริ่มหัวข้อโดย: mareeyah ที่ 27-09-2019 02:35:06
เอาล่ะ!! ตอนนี้พร้อมที่จะหลอนละ :call:
เริ่มหัวข้อโดย: mareeyah ที่ 29-09-2019 12:37:34
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 29-09-2019 20:21:55
เริ่มหัวข้อโดย: mareeyah ที่ 29-09-2019 23:58:20
เริ่มหัวข้อโดย: yuyuhaku ที่ 01-10-2019 09:11:50
พลอตแปลกชวนหลอนมาก
อ่านดึกๆนี่มีสะดุ้งเบาๆ
เริ่มหัวข้อโดย: amito ที่ 03-10-2019 09:19:36
เรื่องคุณของคุณจียังคงสร้างความประทับใจเราได้เหมือนเดิม
สนุกแบบต้องวางทุกอย่างที่ทำอยู่มาอ่านรวดเดียวจบ
ลุ้นมากว่า น้องพยูจะออกมาจ๊ะเอ๋กันตอนไหน
เอาใจช่วยสิงหาให้กลับมาได้อีกครั้ง
อบอุ่นกับความรักของทั้งสองครอบครัว
ความเข้าใจและความแน่นแฟ้นของผองเพื่อน (ถึงอยู่ไกล ถ้าใจมันได้ ยังไงก้อต่อกันติด)
และหิวทุกครั้งที่น้องปิงกิน
ขอบคุณนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ti0590 ที่ 05-10-2019 07:53:02
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 08-10-2019 16:15:01
รายละเอียดหนังสือ
-ห้องลับ ห้องรัก (2 เล่มจบ)
-ปก 4 สี เนื้อในกระดาษถนอมสายตา
-ขนาดกระดาษ A5 จำนวนหน้าต่อเล่ม 350+ หน้า (เนื้อหาตอนหลักประมาณ 640 หน้า)
-ภาพประกอบนิยาย 4 สี 1 ภาพ
-ภาพประกอบนิยาย ขาว-ดำ 1 หน้า
-ตอนพิเศษทั้งหมด 5 ตอน (ประมาณ 100 หน้า)
ของแถม
- ที่คั่น 4 อัน
- การ์ด 1 อัน
ราคา 820 บาท (รวมค่าจัดส่ง)
- หนังสือชุดละ 750 บาท (ไม่รวมค่าจัดส่ง)
- ค่าจัดส่ง 70 บาท ชุดต่อไปบวกเพิ่มชุดละ 20 บาท (ส่งแบบ eco-post)
- ถ้าเกิน 6 ชุดให้ติดต่อเพื่อสอบถามราคาก่อน
*eco-post คือการส่งแบบใหม่ของไปรษณีย์ไทย คล้ายแบบพัสดุลงทะเบียนซึ่งได้ยกเลิกไปแล้ว
------------------------
1.ระยะเวลาเปิดโอนเงิน
ตั้งแต่วันที่ 5 ตุลาคม - 25 ธันวาคม 2562
2.โอนเงินมาที่
ธนาคารไทยพาณิชย์ สาขาเดอะมอลล์ นครราชสีมา
บัญชีออมทรัพย์
เลขที่บัญชี 813-223514-7
ชื่อบัญชี Rujirut Prompunjai
**การโอนเงินรบกวนโอนมาเป็นเศษสตางค์ เช่น 820.01 , 820.25
เพื่อความสะดวกรวดเร็วในการเช็ค**
3.การแจ้งโอนเงิน
คนที่โอนเงินมาแล้วให้แจ้งรายละเอียดการที่
https://forms.gle/iHV1nenJRLoni3R57 (https://forms.gle/iHV1nenJRLoni3R57)
หากใครที่แจ้งมาแล้วยังไม่ได้รับการติดต่อกลับเกิน 5 วัน ให้ติดต่อกลับมาใหม่ทางอีเมล Gwa.Gbookอย่าแสดงเมลบนบอร์ด
หรือส่งข้อความมาที่แฟนเพจhttps://www.facebook.com/Gwa.Novel
4.การจัดส่งหนังสือ
เริ่มจัดส่งหนังสือประมาณวันที่ 31 มกราคม 2563
(หากมีการเปลี่ยนแปลงจากกำหนดเดิมจะแจ้งล่วงหน้าก่อนถึงวันจัดส่ง)
ติดตามความคืบหน้าได้ทางแฟนเพจและทวิตเตอร์นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: เขมกันต์ ที่ 11-10-2019 21:51:34
สุดท้ายขอบคุณอีกครั้งค่า
เริ่มหัวข้อโดย: wetter ที่ 14-10-2019 20:51:43
แต่เรื่องนี้ไม่คิดว่าจะมาแนวนี้เลยนะคะ ไม่ได้เตรียมใจสำหรับกุ๊กกู๋เลย ฮือ :sad4:
ไม่ทำให้ผิดหวังเลยค่ะ สนุกมาก ทุกตัวละครมีความหมายหมด คุณสิงคือดีมาก ครอบครัวและเพื่อนๆก็ดี น้องปิงคือน้องมากกก เอ็นดูความพูดเจื้อยแจ้วของน้อง น่าบีบจริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆและหวังว่าจะได้อ่านผลงานใหม่ๆอีกนะคะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: JJAY.K ที่ 20-10-2019 19:35:34
ขอบคุณคุณ G นะครับสำหรับนิยายดี ๆ แบบนี้
:pig4: :pig4: :pig4:
ปล.มีคำผิดบ้างนิดหน่อย แบ่งไทม์ไลน์ของเรื่องดี ๆ ตรวจทานอีกครั้งน่าจะสมบูรณ์เลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: Maeo ที่ 20-10-2019 21:02:34
เนื้อเรื่องชวนติดตาม
แอบน่ากลัวนิดๆค่ะ
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: jessiblossom ที่ 28-10-2019 00:11:55
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 30-10-2019 21:05:05
เริ่มหัวข้อโดย: ss.suttida ที่ 03-11-2019 16:01:46
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 16-11-2019 16:13:12
ตอน คอนเซียซ ปะทะ นิติฯ
ข่าวการฟ้องร้องของสิงหาถูกตีแผ่ในวงกว้าง นอกจากจะมีคู่กรณีเป็นดาราสาวชื่อดัง ยังมีคนในวงการ อาทิเช่น ช่างแต่งหน้า นักข่าว ประเด็นนี้จึงร้อนระอุมาก แต่ก็เป็นธรรมดาของคนบางคนที่คิดไม่ได้ ตราบใดที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองก็จะไม่รู้ตัวว่าสิ่งที่ตัวเองทำก็ผิดไม่ต่างจากคนอื่น
“ฉันว่าพวกนั้นกำลังนินทาแกแน่ๆ เลย” ฝ้ายกระซิบบอกน่านนที วันนี้เธอมารับสิงหาไปฟิตติ้งเสื้อผ้าสำหรับถ่ายแบบคอลเลคชั่นใหม่ของห้องเสื้อชื่อดัง แต่ยังไม่ถึงเวลานัดเลยชวนน้องชายคนสนิทมากินข้าวเที่ยงหลังเลิกงาน แถมยังบังเอิญมานั่งร้านเดียวกับคู่ปรับอย่างสากับหงส์
“ธรรมดา พี่เชื่อไหม ปิงโคตรเซ็งเลยตอนคุณสิงเอาหลักฐานไปฟ้องหมิ่นประมาทอะ สองคนนั้นด่าปิงโคตรบ่อยแต่ปิงลืมเก็บหลักฐานไว้ ไม่งั้นนะได้สามแสนฟรีๆ เลย” เรื่องนี้เขาเคยถามทนายแล้วว่าคำด่าแบบไหนถือเป็นการหมิ่นประมาทบ้าง
“นี่คืออยากหาเรื่องหรือหาเงิน”
“ก็ทั้งสองอย่าง แต่ถ้าเอาคืนได้แล้วได้เงินด้วยมันสะใจกว่าไง เสียดายอะ แล้วเหมือนมันรู้ตัวว่าปิงจ้องจะเอาเรื่องอยู่เลยไม่มาด่าต่อหน้าอีกเลย” เรื่องนี้น่านนทีบ่นกับสิงหาหลายครั้ง และเคยถูกดุกลับมาหนึ่งครั้ง ซึ่งเขายอมรับว่าตัวเองผิดจริง ต่อให้สองคนนั้นตั้งใจหาเรื่อง ทำเรื่องร้องเรียนไปกี่ครั้งมันก็แก้ไขความจริงที่เขาทำผิดระเบียบบริษัทฯ จริงๆ ไม่ได้ ทำผิดก็ต้องยอมรับว่าผิด หลังจากโดนดุครั้งนั้นเขาก็พยายามไม่ใส่ใจสองคนนั้น หันมาระมัดระวังตัวไม่ให้ทำผิดอีก แต่พอโดนพูดเสียดสีบ่อยๆ เข้าก็เริ่มทนไม่ไหวอีกแล้ว
“ก่อเรื่องเก่งกันทั้งแผนก เดี๋ยวก็หาได้เองแหละ”
“อยากรีบๆ ไง พี่แววหัวหน้านิติฯ จะลาออกแล้วนะ” น่านนทีบ่นปัญหาใหม่ให้ฟัง ถึงอย่างไรก็ทำงานที่เดียวกัน ต้องมีการติดต่อประสานงานกันตลอด แค่คิดว่าต่อไปแผนกนั้นจะไม่เหลือคนดีที่คุยงานด้วยได้ก็เซ็งล่วงหน้าแล้ว
“แล้วใครมาแทน ดันขึ้นหรือรับสมัครใหม่”
“พี่โจบอกว่ากำลังไฟต์กันอยู่ คนในแผนกก็อยากดันตัวเองแต่ผู้จัดการคอนโดฯ เขาเสนอให้รับคนใหม่ คอนโดฯ เพิ่งเปิดไม่กี่ปี อายุงานแต่ละคนยังไม่พอดันหรอก”
“เออ รับสมัครเข้ามาดีกว่า นิติฯ ต้องบริหารเงินส่วนกลางทั้งหมดเลยนะ ค่าขยะ ค่าน้ำค่าไฟทั้งในทั้งนอกตึก ไหนจะเงินเดือนแม่บ้าน ซีเคียวฯ ช่างซ่อมอีก พวกที่เหลือๆ นี่ไม่เห็นมีใครจะมีแววบริหารได้เลย ทำงานเช้าชามเย็นชามทั้งนั้น”
“ปิงโคตรอยากยุให้พี่นิดไปสมัครเลย พี่นิดเก่งรอบด้านเหมือนพี่เลย ดุด้วย พวกนั้นไม่กล้าเถียงสักคน”
“แกจะบ้าเหรอ คอนเซียซคนน้อยอยู่แล้ว แค่นี้ก็แทบไม่กล้าลางานกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ทำคอนเซียซรับเงินจากบริษัทฯ แม่ดีกว่า รับจากคอนโดฯ” ฝ้ายรีบเบรกความคิดอีกฝ่าย
“พวกนั้นแอบพิมพ์อะไรก็ไม่รู้ ปิงต้องไลน์บอกออมก่อน” น่านนทีที่แอบเหล่มองโต๊ะอีกฝ่ายตลอดเวลารีบหยิบโทรศัพท์ส่งข้อความหาคู่ซี้ทันที
“บอกทำไม”
“คราวก่อนพี่สาเอาออมไปด่าบนเฟซบุ๊กหาว่าใส่สั้นมาอ่อยลูกบ้าน ออมตามไปด่าในนั้นจนเขาบล็อกเลย ให้คนอื่นแอบเข้าไปส่องก็ไม่มีอะไรนะ สงสัยแอบไปสมัครเฟซฯ ใหม่ไว้ด่า ออมมันหาทางเข้าไปส่องอยู่” ถึงสองคนนั้นจะไม่ได้ระบุชื่อแต่คำบรรยายที่โพสต์ไว้ก็สื่อถึงออมชัดเจน
“โห ความทุ่มเทของพวกแกเนี่ยนะ”
“ปิงน่ะไม่อะไรหรอก เฉยๆ อย่ามาด่าต่อหน้าก็พอ แต่ออมบอกว่าต้องรู้เขารู้เรา จะได้พร้อมรับมือตลอดเวลา” น่านนทีพูดไปก็ส่งข้อความหาเพื่อนไปด้วย
“อ้าว คุณสิงมาแล้วว่ะ” ฝ้ายพูดจบ สิงหาก็เดินมาถึงโต๊ะพอดี
“กินเสร็จหรือยังครับ”
“เสร็จแล้วค่ะ นั่งคุยกันเฉยๆ” ฝ้ายรีบหยิบเงินในส่วนของตัวเองวางไว้ น่านนทีมองปิ่นโตเถาเล็กที่อีกฝ่ายวางไว้ตรงหน้า จมูกเล็กยื่นไปดมใกล้ๆ แต่ไม่ได้กลิ่น
“ไส้อั่วครับ กินได้เลยนะ แม่ผมทำเองเลย” สิงหาแกล้งดันท้ายทอยอีกคนจนจมูกจิ้มไปบนปิ่นโต มือเล็กยกตีท้องแข็งๆ ของอีกฝ่ายแล้วก็สะท้อนใจ เฮ้อ...กล้ามกลับมาแน่นอีกแล้ว ส่วนเขาใกล้จะต้องเปลี่ยนไซต์กางเกงอีกรอบแล้วเหมือนกัน
“น่าจะให้ปิงขึ้นไปเอาที่ห้องเอง” น่านนทีหยิบเงินออกมาวางพอดีกับค่าอาหารแล้วลุกขึ้นเดินนำทั้งคู่ออกมา ไม่อยากให้สิงหาอยู่ในสายตาสองสาวนิติฯ นานๆ แอบมองกันตาเป็นประกายแต่ต่อหน้าก็ทำเป็นมาจิกกัดเรื่องเป็นเกย์
“ไม่มีใครอยู่เลย พ่อแม่ไปเฝ้าร้านกันแต่เช้าแล้ว กำลังแต่งห้องที่ร้านกันสนุกเลย”
“น่าจะบอกปิงก่อน จะได้ไปกินข้าวที่นั่นเลย แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว ง่วงนอน”
“งั้นก็รีบกลับครับ ผมต้องไปละ เดี๋ยวโทรหานะ” สิงหาลูบหัวคนตาปรอยเบาๆ อิ่มแล้วก็ง่วง เลี้ยงง่ายจริงๆ
“ครับผม บ๊ายบายพี่ฝ้าย”
“เออๆ มีอะไรมาอัปเดตกันด้วยล่ะ เรื่องนั้นน่ะ” ฝ้ายพยักหน้าส่งสัญญาณแล้วเดินตามสิงหาไปขึ้นรถที่จอดรออยู่
หลังจากแยกย้ายน่านนทีโทรถามความคืบหน้าจากออม แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะไม่ได้ข่าวอะไรเลย ทั้งหงส์และสาระวังตัวมากขึ้นเมื่อมีข่าวการฟ้องร้องของสิงหา ตอนนี้เขารู้แล้วว่าการที่ถูกสองคนนั้นเข้ามาพูดจาหาเรื่องต่อหน้ายังน่ารำคาญน้อยกว่าการถูกมองแล้วป้องปากซุบซิบแบบตั้งใจให้เห็น ทุกครั้งที่ถามว่ามองอะไร พวกนั้นจะตอบว่าเปล่า แล้วหันไปหัวเราะใส่กันอย่างสนุกสนาน
“คงตั้งใจยั่วโมโหปิงน่ะ บางทีอาจไม่ได้พูดอะไรเลยก็ได้” สิงหาปลอบคนหงุดหงิด วันนี้เขาว่างทำหน้าที่สารถีไปส่งอีกฝ่ายกลับบ้าน แต่เห็นหน้างอๆ แล้วก็อดเอ็นดูไม่ได้ ช่วงนี้เหมือนมีเรื่องกวนใจบ่อย
“โห ฟังแล้วโมโหกว่าเดิมอีก”
“ก็อย่าไปเต้นตามเขาสิครับ ทำเฉยๆ ซะ หรือมองแล้วหัวเราะกับเพื่อนบ้างก็ได้”
“ปิงไม่อยากหาเรื่องกลับไปกลับมานี่นา อยากมีเรื่องไปฟ้องผู้จัดการบ้าง คุณสิงช่วยหน่อยสิ”
“ช่วยยังไงครับ” เขาจับมือนิ่มๆ มาลูบปลอบให้ใจเย็น ปัญหาแบบนี้เขาก็แก้ไม่ถูก
“ก็ที่เคยบอกว่าไม่พอใจที่โดนแอบถ่ายแล้วเอารูปไปฟ้องผู้จัดการไง”
“แต่ผมไม่มีหลักฐานนะ”
“มันแนบไปกับใบร้องเรียน น่าจะยังอยู่กับผู้จัดการ...ปิงไปขอมาดีไหม” น่านนทีพูดเสียงเบา ไม่แน่ใจในความคิดนี้ของตัวเองเหมือนกัน
“ไปขอเพื่อให้ผมเอามาเป็นหลักฐานไปบอกผู้จัดการเนี่ยเหรอ...ซับซ้อนไปไหมครับ ผู้จัดการปิงก็รู้อยู่แล้วว่ามีรูปนี้ ปิงจะต้องไปฟ้องอีกทำไมล่ะ”
“ก็ให้เขาไปว่าสองคนนั้นบ้างไง แอบถ่ายรูปลูกบ้านมันก็ผิดเหมือนกันนะ รุกล้ำความเป็นส่วนตัวนะเนี่ย”
“เขาอาจจะเคยตักเตือนไปแล้วก็ได้นะ ไม่งั้นคงมีรูปเยอะกว่านี้” สิงหาให้เหตุผลอย่างใจเย็น เขาเชื่อว่าที่คู่ปรับของคนรักไม่กล้าแอบถ่ายรูปไปร้องเรียนอีกน่าจะเป็นเพราะมีการเตือนเรื่องนี้ไปแล้ว
“คุณสิงคิดงั้นเหรอ”
“ครับ ลองหาวิธีอื่นดูดีกว่านะ”
น่านนทีพยายามสงบจิตใจตัวเองไม่ให้เต้นไปตามการยั่วยุของคนอื่น มุ่งความสนใจไปที่ความคืบหน้าคดีของสิงหา มีนาพยายามติดต่อผ่านทนายขอชดใช้ค่าเสียหายเป็นเงินห้าแสนบาทเพื่อจบคดี แต่สิงหาไม่ได้ต้องการเงินแม้ว่ามันจะมากกว่าค่าปรับตามมาตรฐานหากชนะคดี สิงหาต้องการแค่คำขอโทษแบบเป็นลายลักษณ์อักษร และต้องลงสื่อทุกช่องทาง ทั้งหนังสือพิมพ์และโซเชียล ซึ่งมีนาไม่ยินยอม การเจรจาไกล่เกลี่ยจึงล้มเหลว ทนายความของสิงหามั่นใจในพยานและหลักฐาน ต่อให้ต้องสู้ถึงสามศาลก็จะชนะทั้งหมด เท่าที่ชวินมารู้มาจากวงใน มีนาถูกถอดจากละครทั้งหมด ส่วนหนึ่งเป็นคำสั่งจากช่อง อีกส่วนเป็นความต้องการของมีนาเอง
“ปิงไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงถอนตัว ถ้าจะถอนสู้ยอมความรับผิดไปให้จบๆ ไม่ดีกว่าเหรอ พฤติกรรมเธองงๆ นะปิงว่า” น่านนทีนอนพิงอกสิงหาอ่านข่าวบนโซฟาอย่างอารมณ์ดี วันนี้เป็นวันหยุดเขาเลยมานั่งเล่นที่ร้านทีไทม์ของสิงหา
“ผมก็ว่าแปลก ชวินมันยังงงเลย ปกติถ้ามีโอกาสในอยู่หน้าจอไม่ว่างานอะไรเธอก็ทำหมดนะ อยู่ดีๆ ทำไมเลือกจะถอยออกมา” สิงหาโอบเอวคนรักหลวมๆ มองจอโน้ตบุ๊กบนตักอีกคนผ่านๆ ไม่ได้ให้ความสนใจกับเรื่องคนอื่นมากนัก
“พี่ชวินก็ไม่รู้เหรอ”
“มันเดาว่าน่าจะเกี่ยวกับคนที่เธอคบอยู่ คนนั้นเขาอาจสั่งมา”
“ตกลงจะเลิกเป็นดารา ไปเป็นเมียเก็บจริงๆ น่ะเหรอ ปิงเห็นเมียหลวงเขายังออกงานออกข่าวกันอยู่เลยนะ” บางครั้งเขาก็ไม่เข้าใจความคิดของผู้หญิงคนนั้นเลย
“ตอนเจอกันที่ศาลครั้งแรกเธอมีบอดี้การ์ดด้วยนะ สมัยก่อนไม่มีหรอก มีแค่ผู้จัดการส่วนตัวกับช่างแต่งหน้าคอยเดินตาม”
“โห อย่างกับเมียมาเฟีย คงเลือกแล้วมั้งระหว่างความดังกับอิทธิพลปลอมๆ แบบนั้น นักข่าวก็ไม่กล้าเล่นเลย ทีกับดารานี่ด่าเก่ง พอเป็นเมียน้อยคนมีอำนาจเข้าหน่อยเงียบกันหมด” ยิ่งพูดยิ่งหงุดหงิดกับความไม่ยุติธรรมนี้ มือขาวเอื้อมหยิบช้อนตักเค้กแครอทเข้าปากคำใหญ่แล้วเอนตัวลงนอนเคี้ยวงับๆ ตามเดิม ห้องนี้ยังตกแต่งของโชว์ไม่เสร็จ ประตูห้องก็ปิดไว้ ไม่มีลูกค้าเข้ามาอยู่แล้ว จะกินจะนอนท่าไหนก็ได้ ว่าแล้วก็ชะโงกหน้างับหลอดดูดชาเขียวปั่นอีกอึกใหญ่
“คงอยู่แบบนี้ไม่ได้นานหรอก เขาอายุเยอะมากแล้ว ถ้ามีนาหวังจะมีลูกมัดใจคงยาก แถมลูกหลานเมียหลวงเขาก็โตกันหมด ไม่มีทางปล่อยให้ผลประโยชน์มาถึงคนนอกหรอก อย่างมากก็เป็นบ้านเล็กแบบนี้ต่อไป แต่ถ้าเขาเบื่อเมื่อไรคงไม่มีหวังกลับเข้าวงการนี้อีก”
“ปิงไปแอบค้นประวัติมา มีนาไม่ใช่คนแรกที่เป็นเมียเก็บเขาด้วย ระดับนางงามก็มี พอเลิกกันก็หายไปอยู่เมืองนอกเลย มีรูปหลุดโป๊ๆ เต็มเลย คลิปก็มี เขาว่าเมียหลวงจ้างคนตามถ่ายเก็บไว้ พอผัวเบื่อก็จัดการเช็กบิลรวดเดียวจบเกม”
“ปิงแอบดูคลิปโป๊เหรอ” สิงหาเหล่ตามองคนนอนเล่า แก้มใสแดงเรื่อเมื่อรู้ตัวว่าหลุดพูดอะไรไป
“อะไรเล่า” เขาแค่ดูแวบๆ ไม่ได้เห็นอะไรเยอะแยะสักหน่อย
“ทะลึ่งนะเรา”
“ไม่ต้องล้อเลย มือเนี่ยก็เลิกลูบด้วย ชอบแอบแต๊ะอั๋งอยู่เรื่อย” มือเล็กแกล้งตีมือปลาหมึกของอีกคนที่พอเผลอก็เลื่อนจากลูบเอวขึ้นมาแปะที่แผ่นอก ไม่รู้ตั้งใจหรือเปล่า ทำไมนิ้วโป้งมันเฉี่ยวไปเฉี่ยวมาบ่อยจัง
“ก็มันนิ่มดี จับแล้วอยากฟัดแรงๆ” สิงหาย้ายมือไปบีบเอวนิ่มอย่างมันเขี้ยว
“โห ด่าว่าอ้วนเลยเถอะ”
“ยังไม่อ้วนครับ แบบนี้ดีแล้ว ผมชอบ รู้ไหมตอนเด็กๆ ผมติดตุ๊กตามากนะ บนเตียงจะมีตุ๊กตาเต็มไปหมดทั้งตัวใหญ่ตัวเล็ก เวลานอนพิงแล้วมันนิ่มดี ยิ่งแบบที่มีเม็ดๆ ใส่ข้างในผมชอบมาก บี้เพลินมือมากเลย” คนพูดดึงมือเล็กมาบีบปลายนิ้ว บีบเนื้อที่อุ้งมือ นุ่มๆ อุ่นๆ ถึงเขาจะเป็นนักแสดงไม่ได้ทำงานหนักอะไรแต่ดันชอบทำงานช่างมาก มือเลยไม่เนียนนิ่มเหมือนน่านนที
“แต่นี่มือปิงจริงๆ นะ ไม่ใช่ตุ๊กตา ถูมากเดี๋ยวขี้ไคลออก”
“ปิงมือสวยไปหน่อย ต้องอ้วนอีกนิดนิ้วจะได้อวบๆ”
“คุณสิงงงงง ตกลงนี่ตั้งใจขุนกันใช่ไหม มิน่าหาของกินให้ตลอดตั้งแต่จีบเลยนะ ไม่เอาแล้ว ปิงจะตั้งใจลดน้ำหนักให้ได้” น่านนทีกำมือหนีไม่ให้อีกฝ่ายเล่นอีก จะดึงมือหนีก็ถูกคว้าไว้แน่น ไม่นานก็แทรกนิ้วประสานได้สำเร็จ พร้อมให้รางวัลเจ้าของมือเป็นจูบเบาๆ ข้างขมับ
“อย่าเลย นะครับ เอาแค่นี้ก็ได้ น่ารักดี ผมชอบ นะ” สิงหานวดมือหอมมือเอาใจจนน่านนทีใจอ่อนยอมรับปากที่จะไม่ลดน้ำหนัก แต่คงต้องงดขนมดึกๆ ลงบ้าง ไม่งั้นจุดจบสายกินแบบเขาคงเป็นโรคเบาหวานแน่ๆ
ความสงบในแต่ละวันทำให้น่านนทีล้มเลิกความคิดเกี่ยวกับสองสาวนิติบุคคลไป แต่เพื่อนสนิทอย่างออมไม่ได้ปล่อยวางไปด้วย เธอยังคอยสอดส่องความเคลื่อนไหวทุกช่องทางของคนทั้งคู่ พยายามหาทางจับผิดทุกอย่าง จนในที่สุดก็ถึงวันที่สองคนนั้นพลาด
พนักงานทุกคนมีไลน์กลุ่มของแต่ละแผนก และมีกลุ่มรวมทุกแผนกเพื่อความรวดเร็วในการแจ้งข่าวสาร บางครั้งที่ต้องการคุยส่วนตัวกับคนอื่นก็สามารถหาชื่อคนคนนั้นจากในไลน์กลุ่มนี้ได้
“แกดูนี่ แจ็คมันส่งให้ฉัน” ออมยื่นโทรศัพท์ในน่านนทีดูรูปการคุยไลน์ระหว่างแจ็คกับหงส์ เป็นข้อความที่ไม่มีเรื่องชู้สาว มีเพียงการถามว่าพรุ่งนี้ใครในแผนกซีเคียวริตี้อยู่กะกลางคืน
“แล้วไงอะ” น่านนทีอ่านจบด้วยความรวดเร็วเพราะมีแค่การถามตอบไม่กี่ประโยค คำตอบของแจ็คคือพรุ่งนี้แจ็คทำงานสามทุ่มถึงตีห้ากับเพื่อนร่วมงานอีกหนึ่งคน
“ฉันไปถามมาแล้ว ปกติถ้าสองคนนั้นจะแอบจอดรถทิ้งไว้จะต้องมาเช็กก่อนว่าใครอยู่ดึก เพราะผู้จัดการเคยเรียกไปเตือนเรื่องนี้แล้ว พวกนางเลยระวังตัวแจเลย”
“ขนาดระวังนะเนี่ย” เขานึกถึงความผิดที่พนักงานทำบ่อยที่สุดนอกจากมาสายก็คือการจอดรถนี่แหละ มีทั้งแอบไปจอดที่จอดรถส่วนบุคคลของลูกบ้าน หรือจอดในส่วนของแขกแต่นอกเวลาทำงานของตัวเอง คอนโดมิเนียมทุกแห่งมักมีปัญหาเรื่องที่จอดรถไม่เพียงพออยู่แล้ว ที่นี่ถือว่ามีเพียงพอกับจำนวนห้อง แต่ก็ยังน้อยเกินไปเพราะบางคนก็ไม่ได้มีรถคันเดียว อย่างเช่นสิงหาที่ตอนนี้มีรถสองคัน
“ถ้าน้าสิทธิ์อยู่ก็ทำไม่ได้หรอก แต่นี่เป็นพวกแจ็คไง นางเลยไม่กลัว”
“แล้วทำไงต่อล่ะ แอบถ่ายรูปเหรอ” เขาถามเนือยๆ ไม่ได้ตื่นเต้นเท่าไรเพราะมันเป็นเรื่องเดิมๆ แต่ก็ยังดี
“ก็เออสิ พรุ่งนี้พวกนิติฯ จะไปเลี้ยงส่งพี่แววกัน แต่กินร้านใกล้ๆ นี่เอง สองสามทุ่มก็คงเสร็จ ไม่ดึกหรอก”
“ถ้าเลี้ยงส่งแบบนี้ผู้จัดการคงไม่ว่ามั้ง คนอื่นก็คงจอดทิ้งไว้เหมือนกัน”
“ไม่รู้ว่ะ ทำไมนางต้องเช็กกับแจ็คก่อนล่ะ นางมีพิรุธ”
“เออจริง งั้นเอาด้วย” น่านนทีพยักหน้าอย่างแข็งขัน อาจมีลับลมคมในอะไรมากกว่านั้นก็ได้ โอกาสทวงความยุติธรรมมาถึงแล้ว เขาจะต้องไม่พลาด
------- 50 % ------
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 19-11-2019 10:49:32
เริ่มหัวข้อโดย: G_wa ที่ 19-11-2019 15:37:23
วันต่อมาน่านนทีกับออมเริ่มงานตอนบ่ายสาม แต่จิตใจกระวนกระวายอยากให้ถึงตอนกลางคืนเร็วๆ หกโมงเย็นกลุ่มคนจากแผนกนิติฯ เริ่มเดินออกจากห้องทำงาน ออมแกล้งเดินไปซื้อกาแฟข้างนอก มองคนในแผนกนั้นเดินจับกลุ่มกันออกไปในซอยแล้วรีบกลับมาเล่าให้คู่ซี้ฟัง
“เดินไปกันหมดเลยว่ะปิง”
“นั่นไง นึกแล้วเชียว กินเลี้ยงใกล้ๆ นี่เอง ขับไปก็หาที่จอดยากอีก ตื่นเต้นเก้อเลยอะ” ผู้จัดการเคยบอกไว้แล้วว่าห้ามจอดรถนอกเวลางานเกินสองทุ่ม เดินไปกันหมดแสดงว่าใกล้ๆ แถวนี้แล้วก็เลิกไม่ดึกชัวร์
“อย่าเพิ่งถอดใจน่า รอตอนเลิกก่อน ถ้าดึกมากก็ผิดอยู่ดี จับได้ยกก๊วนไม่ดีเหรอ”
“ไม่เอาอะ สงสารพี่แวว” น่านนทีตอบ ออมพยักหน้าหงอยๆ อย่างเห็นด้วย สองคู่ซี้นั่งประจำเคาน์เตอร์ทำงานอย่างตั้งใจต่อไป ถึงปากบอกว่าสงสาร แต่ใจก็ยังอยากแก้เผ็ดสองคนนั้นอยู่ดี
เวลาผ่านไปจนสามทุ่มกว่า แจ็คส่งเสียงมาทางวิทยุสื่อสารว่าแผนกนิติฯ กำลังแยกย้ายกลับ เหลือเพียงสากับหงส์ที่ยังไม่เข้ามาเอารถที่จอดทิ้งไว้
ออมพยักหน้าให้น่านนทีอย่างหนักแน่น เดินออกไปดักซุ่มที่ประตูด้านข้างซึ่งมีรถของหงส์จอดอยู่
“ทำไมยังไม่มาอีก นานแล้วนะ” น่านนทีนั่งยองๆ จนเริ่มเมื่อย ลุกขึ้นปัดยุง ชะเง้อมองก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา
“นั่นดิ ถ้าออกจากร้านพร้อมคนอื่นก็ต้องเดินมาถึงได้แล้ว เกือบยี่สิบนาทีแล้วเนี่ย ยุงก็เยอะ”
“กลับไปที่เคาน์เตอร์เถอะ ถ้าเข้ามาเมื่อไรแจ็คก็วอมาบอกเอง” น่านนทีชวนเพื่อนเดินคอตกกลับมา ภารกิจนี้ยุ่งยากจนเขาเริ่มรำคาญ ทำไมการดักถ่ายรูปคนอื่นมันถึงลำบากขนาดนี้ การสอดรู้เรื่องคนอื่นนี่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย
โจมารับช่วงต่อตอนห้าทุ่มครึ่ง คอนเซียซสามคนกำลังนั่งปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องงานเซอร์ไพรส์ขอแต่งงานของลูกบ้านที่ติดต่อขอใช้สถานที่บริเวณสระว่ายน้ำที่ชั้น 5 ทางคอนเซียซต้องประสานงานทั้งการตกแต่งสถานที่ เตรียมอาหารเครื่องดื่ม แจ้งลูกบ้านเรื่องงดใช้สระว่ายน้ำตามวันและเวลาที่ระบุมา รวมไปถึงความพร้อมเรื่องที่จอดรถสำหรับแขกในงาน ขั้นตอนทุกอย่างต้องจัดเตรียมและเคลียร์พื้นที่ให้เสร็จสิ้นภายในเวลาสองชั่วโมง เมื่อไม่ให้รบกวนลูกบ้านท่านอื่น
“มาแล้วนะๆ ได้ยินไหม” เสียงจากวิทยุสื่อสารดังขึ้นตอนที่น่านนทีกับออมจะแยกย้ายกันกลับ
“ได้ยินๆ ถึงไหนแล้ว” ออมรีบคว้าวิทยุสื่อสารขึ้นมาพูดตอบโต้ โจมองลูกน้องตัวเองอย่างสงสัย น่านนทีส่งยิ้มแหยให้
“เพิ่งเข้ามา เดินผ่านไปเมื่อกี้” แจ็คส่งเสียงบอก
“ไปเร็วๆ แก” ออมวางวิทยุแล้วคว้าแขนเพื่อนลากไปที่ประตูด้านข้างอย่างรวดเร็ว โทรศัพท์ในมือทั้งคู่แยกกันเปิดโหมดถ่ายรูปและวิดีโอ คนรับหน้าที่ถ่ายภาพเคลื่อนไหวคือน่านนที
ทั้งคู่มองรถเป้าหมายแล้วรีบวิ่งไปซ่อนตัวอยู่ท้ายรถฝั่งตรงข้ามเพื่อให้ได้มุมที่ใกล้และชัดขึ้น เสียงฝีเท้าเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ น่านนทีกับออมโผล่สายตาพ้นขอบกระโปรงหน้ารถมองคนที่กำลังเดินตรงมาด้วยฝีเท้าซวนเซ ไม่มั่นคงเหมือนปกติ ออมรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปไว้อย่างรวดเร็ว น่านนทีก็ไม่น้อยหน้า หามุมที่เห็นชัดที่สุดแล้วกดซูมเข้าไปให้เห็นหน้าและทะเบียนรถที่จอดฝั่งตรงข้าม คนถูกแอบถ่ายไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด มีเพียงอาการโซเซก่อนหยิบกุญแจรถกดเปิดแล้วเข้าไปนั่ง ไม่นานก็ขับออกไป
“อ้าว ทำไมมาคนเดียววะ”
“นั่นดิ หรือแยกกันกลับ”
“ช่างเถอะ คนเดียวก็สะใจเหมือนกัน” ออมยิ้มกว้างเมื่อทำภารกิจสำเร็จ แม้จะเสียเวลารอจนเลิกงานแต่ก็คุ้ม สองคู่ซี้เดินกลับเข้าไปหยิบกระเป๋า เสียเวลาอธิบายให้โจฟังนิดหน่อยก็แยกย้ายกันกลับด้วยรอยยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อไม่ถูกตำหนิหรือห้ามปราม อันที่จริงแทบจะเรียกว่าสนับสนุนด้วยการแนะนำให้ส่งทั้งรูปและคลิปไปทางไลน์ของผู้จัดการเลย ใบร้องเรียนเดี๋ยวโจจะพิมพ์แล้วไปยื่นให้ผู้จัดการเอง ทั้งสามคนนัดกันว่าจะร้องเรียนเรื่องนี้วันมะรืนเพื่อไม่ให้ดูเป็นการตั้งใจจับผิดเกินไป
“ยิ้มใหญ่เลยนะ ดีใจขนาดนั้นเลย” คนขับรถส่งกลับบ้านเอ่ยแซวคนรักที่ยิ้มไปเล่าไปอย่างอารมณ์ดี
“โชคดีนะที่เขากลับดึกกว่าคนอื่นขนาดนี้ ถ้าห่างกันไม่มากก็คงฟ้องผู้จัดการไม่ได้หรอก”
“แต่อย่างมากก็แค่โดนตักเตือนเองไม่ใช่เหรอ”
“เขาเคยโดนเตือนไปแล้ว ถ้าทำผิดเรื่องเดิมอีกก็อาจจะไม่ได้โบนัสปลายปี มีผลเรื่องปรับเงินเดือนด้วย”
“แล้วอย่างที่ปิงเคยโดนเรียกล่ะ”
“ของปิงมันร้ายแรงกว่า ก็อาจโดนไล่ออกหรือสั่งย้าย แต่ก็ต้องยอมรับ ปิงทำใจได้ สงสารก็แต่คุณสิง จะไปส่งปิงทั้งทีก็ต้องไปจอดรถรอข้างนอกมืดๆ อย่างนี้” เพราะสถานที่ทำงานกลายเป็นสถานที่ต้องห้าม เวลาไปรับไปส่งก็จะจอดรถห่างจากคอนโดฯ หน่อย แต่บ้านสิงหาตกแต่งใกล้เสร็จแล้ว ไม่นานปัญหานี้ก็จะหมดไป
“ตื่นเต้นดี ผมชอบ” คนพูดแกล้งทำเสียงแหบพร่าชวนคิดลึก
“นับวันยิ่งดูคึกๆ แปลกๆ นะ เอาคุณสิงคนเดิมกลับมาให้ปิงเดี๋ยวนี้นะ” มือเล็กคว้าหมับเข้าที่แก้ม แม้เนื้อจะไม่ค่อยมีก็ยังพยายามดึงออกมา
“ฮ่าๆๆ โอย...อย่าดึงแก้มครับ เจ็บๆๆ”
“นี่มันเรียกแก้มได้ที่ไหน ที่มันแค่ผิวหนังส่วนหนึ่งเท่านั้นเอง แก้มต้องนิ่มๆ แบบนี้นี่” น่านนทียืดแก้มตัวเองให้อีกคนเห็น เนื้อแห้งๆ แบบนั้นมันไม่ควรเรียกว่าแก้ม มันคือของปลอม
“ไม่นิ่มแต่หอมนะ ลองไหม”
“ไม่เนียนเลย อยากให้หอมแก้มก็บอกตรงๆ” คนขี้เขินสะบัดหน้าหนี รู้ว่าเวลาขอแล้วเขาจะเขินมากกว่าปกติก็ชอบขอนั่นขอนี่อยู่ได้ ทำๆ ไปให้จบๆ ก็ได้ไม่เห็นต้องขอ
คนขี้ขอชะโงกหน้ามากระซิบใกล้ๆ “อยากให้จูบมากกว่า”
“นั่นก็ตรงเกินนนน” เขารีบผลักหน้าคนขี้แกล้งออกไป จังหวะไฟแดงก็เป็นใจเหลือเกิน พอผลักหน้าคนขับก็ฉวยมือเขาไปจุ๊บอีกแล้วเห็นไหม
“ทำไมน่ารักจังวันนี้ ยิ้มแป้นตลอดเลย เห็นแล้วอยากบีบ” สิงหาคว้ามือนิ่มมาวางแปะบนหน้าขาตัวเอง เดี๋ยวจับเดี๋ยวลูบด้วยความเคยชินไปแล้ว
“ก็ปิงมีความสุข เฮ้อ โลกนี้ช่างมีความยุติธรรม”
“ดีใจจนเพี้ยนไปแล้วแฟนผม” สิงหาแกล้งส่ายหน้าระอา แต่รอยยิ้มที่มีปิดบังความเอ็นดูที่มีให้ไม่มิด น่านนทีแกล้งทำเป็นงอน ใช้หน้าผากโขกหัวไหล่คนขับรถเบาๆ ก่อนอ้อนให้พาไปกินบะหมี่เกี๊ยวกุ้งก่อนกลับบ้าน
หลายวันหลังจากส่งเรื่องร้องเรียนถึงผู้จัดการเรียบร้อยแล้ว สองคู่ซี้ทำได้เพียงรอฟังข่าวจากคนอื่น เรื่องที่ร้องเรียนไปคือการจอดรถนอกเวลางานซึ่งเป็นความผิดเล็กน้อยเท่านั้น แต่ก็เป็นความสุขใจเล็กๆ ที่ได้เอาคืนบ้าง
“ว่างนักหรือไงถึงเที่ยวหาเรื่องคนอื่น ปัญหาตัวเองยังเอาไม่รอด ไม่รู้จักสำนึก” เสียงหงส์ดังขึ้น เธอเดินตามหลังน่านนทีเข้ามาในห้องพักพนักงาน เขามองใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธของอีกฝ่ายแล้วเลือกจะเมินเฉย ถือแก้วไปกดน้ำร้อนเพื่อชงชาผลไม้ไปดื่มระหว่างวัน
“ไอ้ปิง!” หงส์กำหมัดจนเล็บที่ต่อมาจิกลงไปบนเนื้อ
“ทีใครทีมันสิ แค่นี้ทำมาโวยวาย ผิดก็ต้องยอมรับนะ ทีหลังจะได้ไม่ทำอีก”
“บอกตัวเองเถอะ หิ้วกันขึ้นห้องไปกี่รอบแล้วล่ะกับผัวเกย์ของแกน่ะ ทุเรศ”
“พูดอย่างนี้อยากโดนฟ้องหมิ่นประมาทอีกคนใช่ไหม” น่านนทีหันขวับจ้องตาคนพูดอย่างเอาจริง ครั้งนี้เขาพร้อมปะทะ
“ฉันพูดความจริง ผัวแกมันเป็นเกย์ แกก็เป็นเกย์ ไม่รู้ใครผัวใครเมียกันแน่ ทำไมฉันต้องทำงานที่เดียวกับพวกทุเรศแบบนี้ด้วย สกปรก” เมื่อเห็นความไม่พอใจผ่านสีหน้าน่านนที หงส์ก็เริ่มพอใจที่ยั่วให้อีกฝ่ายโกรธได้ ความจริงเธอไม่ได้สนใจเลยว่าใครจะได้กับใคร ยกเว้นมันคนเดียวที่ไม่ถูกชะตาตั้งแต่ทำงานด้วยกันวันแรกแล้ว
“ดีเลย ด่าแรงดี ห้องนี้มีกล้องวงจรปิดด้วยนะ หลักฐานพร้อม” น่านนทีชี้ไปทางกล้องวงจรปิดที่มุมห้อง แต่เขาไม่รู้หรอกว่ามันบันทึกเสียงได้ชัดแค่ไหน
“ไอ้ปิง!! ไอ้บ้า ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด อยากฟ้องก็ฟ้อง คนเขาจะได้รู้กันให้ทั่วว่าแกกับดารานั่นเป็นผัวเมียกัน ไม่กลัวเสียชื่อก็เอาสิ ฟ้องเลย”
ใช่ว่าเขาจะใจเย็นได้อย่างที่แสดงออก เขาพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ ใช้สมองมากกว่าอารมณ์แบบคนโง่ตรงหน้า “....อย่างป้าก็ดีแต่ด่าคนอื่นลับหลังเท่านั้นล่ะ ถึงจะไม่ฟ้องศาลแต่ก็ฟ้องผู้จัดการได้ นินทาลูกบ้านในทางเสื่อมเสีย โดนไล่ออกแน่ๆ”
“ไอ้ปิง!! แก!”
“ถ้าเข้ามาสาดจริงๆ นะ” น่านนทีชูแก้วที่น้ำร้อนให้อีกฝ่ายเห็น หงส์มองแล้วได้แต่กำมือแน่น เหลียวมองของใกล้มือมีชั้นวางขนมเล็กๆ เลยหยิบขึ้นมาแล้วปาลงพื้นข้างเท้าน่านนที จากนั้นก็กวาดขวดโหลชากาแฟ บางส่วนตกแตกกระเด็นแฉลบไปที่ขาน่านนที โชคดีที่เป็นกางเกงขายาวเลยไม่มีแผล ถ้าไม่มีกล้องวงจรปิดเธอคงโยนใส่หน้าอีกฝ่ายไปตรงๆ แล้ว
น่านนทีมองคนที่สะบัดหน้าเดินออกไปหลังจากทำห้องเละเทะ เขาค่อยๆ วางแก้วน้ำในมือลง มือสั่น ตัวชา ใจเต้นแรงจนแทบทะลุจากอก ทั้งหมดไม่ได้เกิดจากความกลัว แต่เป็นความโกรธที่ระบายออกไปไม่ได้ ถึงแม้อยากทำคืนบ้างแต่ไม่เคยมีความคิดไปถึงขั้นลงไม้ลงมือแบบนี้ ถ้าหงส์พุ่งเข้ามาจริงๆ เขาคงทำได้แค่วิ่งหนี ไม่กล้าสาดน้ำร้อนใส่คนอื่นแน่นอน เขามองของที่กระจัดกระจายบนพื้นก่อนเดินหลบออกจากห้อง ในเมื่อไม่ได้เป็นทำคนก็ไม่จำเป็นต้องเก็บ ให้คนที่ตั้งใจก่อเรื่องมาเก็บเองแล้วกัน
เสียงฟุบจากแรงนั่งของเพื่อนร่วมงานทำให้ออมหันมามองอย่างตกใจ เธอกำลังนั่งดูซีรีส์ติดพัน เพื่อนคนดีเธอของเธอเดินหายไปครู่เดียวทำไมกลับมาหน้าบึ้งอารมณ์เสียขนาดนี้
“เป็นไรแก”
“โดนป้าหงส์มาหาเรื่องอะดิ เกือบโดนตบแล้วเนี่ย”
“เฮ้ย เมื่อกี้น่ะเหรอ แล้วโดนทำอะไรเปล่า” ออมรีบลากเพื่อนมาสำรวจร่างกาย
“ขู่ว่าจะเอาน้ำร้อนสาดเลยขว้างของใส่ ในห้องพักอะเละเลย ไม่ได้เก็บด้วย”
เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก ไม่เจ็บตัวก็ดีแล้ว “เออดีแล้ว ไม่ต้องไปทำ แม่ง มันจ้องหาโอกาสตอนแกอยู่คนเดียวแน่ๆ เลย แล้วมันว่าไงบ้าง”
“ก็ด่าตามประสาคนโลกแคบอะ ด่าไปถึงคุณสิงโน่น โคตรโมโหเลย”
“ใจเย็นๆ ด่าแรงเลยเหรอ ฟ้องเลยดิ”
“ไม่เอาหรอก สงสารคุณสิง เดี๋ยวก็เป็นข่าวอีก”
“เออ ใจเย็นๆ เว้ย มือสั่นเลย อย่าเครียดๆ อย่าร้องนะเว้ย”
“โมโหอะ ทำไมต้องด่าคุณสิงด้วยล่ะ พวกในเน็ตก็เหมือนกัน เห็นเขาใจดีหน่อยก็เลยทำร้ายเขาง่ายๆ เหรอ”
“เออ เข้าใจ เขียนใบร้องเรียนเลยไหม เดี๋ยวเดินไปเอาให้ หรือจะบอกทางไลน์ไปก่อน” ออมพูดเอาใจเพื่อนที่เริ่มตาแดงเป็นกระต่าย ถ้าน้ำตาหยดเมื่อไรเธอสาบานเลยว่าจะรีบโทรไปบอกพี่ฝ้ายให้ฟ้องคุณสิงทันที
“เดี๋ยวปรึกษาพี่โจก่อน” น่านนทีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความปรึกษาหัวหน้าตัวเองก่อน ฟ้องสองเรื่องติดมันดูเป็นคนขี้ฟ้องเกินไป เดี๋ยวจะขาดความน่าเชื่อถือ
โจรู้เรื่องทั้งหมดก็รีบเสนอแนวทางแก้ปัญหาอย่างรวดเร็ว การร้องเรียนคู่กรณีคนเดิมถึงสองครั้งติดมันดูไม่ดีเท่าไร ผู้จัดการอาจไม่ค่อยชอบใจ ฉะนั้นให้จัดการปัญหากันเองแบบง่ายๆ จะได้ผลมากกว่า
ทั้งสองฟังคำแนะนำแล้วดำเนินการทันที น่านนทีวิ่งกลับไปที่ห้องพักพนักงาน สภาพด้านในยังเหมือนเดิม เขาถ่ายรูปทั้งหมดเอาไว้ก่อนเดินกลับมา กดพิมพ์ข้อความส่งเข้าไปในไลน์กลุ่มพนักงานประจำคอนโดฯ
ทำผิดระเบียบไม่พอ พอโดนร้องเรียนก็มาอาละวาดใส่คนอื่น ใครทำเอาไว้ไปจัดการด้วย ของที่พังก็ซื้อมาใช้คืนด้วย – ปิง
แนบรูปหลักฐานความเละเทะในห้องส่งให้พนักงานทุกคนได้ดู จำนวนคนอ่านแล้วเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมคำถามที่ว่าใครทำ บางคนเดินเข้าไปดูถึงที่เกิดเหตุแล้วส่งรูปมาให้เห็นว่าน่านนทีไม่ได้ส่งรูปปลอมไป แต่มีคนทำห้องพักเละเทะจริงๆ ออมไม่รอช้า รีบระบุชื่อคนทำให้ทุกคนไปเอาเรื่องได้ตามสบาย
พี่หงส์เป็นคนทำ เขาไม่พอใจที่ปิงฟ้องเรื่องจอดรถนอกเวลางานวันเลี้ยงส่งพี่แวว – ออม
แน่นอนว่าคู่ซี้อย่างสารีบเข้ามาแก้ตัวแทนเพื่อน รวมถึงพนักงานในแผนกนิติฯ คนอื่นด้วย
แค่นี้ทำไมต้องฟ้อง วันนั้นไปเลี้ยงส่งพี่แววกันทั้งแผนก กลับดึกกันทุกคน คนอื่นก็จอดทิ้งไว้เหมือนกัน พี่แววยังจอดเลย ทำไมต้องจ้องหาเรื่องหงส์ตลอด – สา
ออมหัวเราะคิกคักข้างๆ เพื่อน ก่อนส่งรูปคืนนั้นในทุกคนเห็น น่านนทีพิมพ์ตอบโต้กลับไป
คืนนั้นกลับกันตอนสามทุ่มกว่ากันไม่ใช่เหรอ คนอื่นก็กลับกันหมด มีพี่หงส์คนเดียวกลับตั้งเที่ยงคืนกว่า แล้วไม่ใช่แค่ครั้งแรกด้วย ทำบ่อย ใครๆ ก็เห็น – ปิง
ใช่ บางทีก็ไปจอดที่จอดของลูกบ้านแล้วทิ้งกุญแจให้ผมคอยเลื่อนรถให้ แบบนี้ไม่ไหวนะ ผมกลัวโดนด่าเหมือนกัน – แจ็ค
แจ็คเป็นกำลังเสริมชั้นดีโดยที่ไมได้ร้องขอ น่านนทีกับออมนั่งหัวเราะกับการบ่นของแจ็ค ที่สำคัญคือจำนวนคนอ่านไลน์ใกล้ครบแล้ว หวังว่าหนึ่งในนั้นจะมีผู้จัดการคอนโดฯ อยู่ด้วย การตอบโต้ของฝั่งนิติฯ เงียบลงไปเมื่อมีแจ็คเข้ามาร่วมด้วย น่านนทีส่งข้อความส่วนตัวไปขอบคุณ พร้อมสัญญาว่าจะเอาเมนูเด็ดที่บ้านมาตอบแทน
การปะทะคารมจบลงด้วยบรรยากาศคุกรุ่น หลังจากนั้นทุกครั้งที่เจอหน้าไม่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งก็ต้องสะบัดหน้าใส่กันอยู่เสมอ การแอบมองแอบซุบซิบที่กระตุ้นความหงุดหงิดหายไป เปลี่ยนเป็นต่างคนต่างอยู่เหมือนอยู่ในสงครามเย็นระหว่างแผนก จนกระทั่ง...
“ไล่ออก!!”
“จริงดิพี่นิด ไล่ออกเลยเหรอ”
“เออสิ เดี๋ยวคงมีประกาศออกมา เพิ่งไล่ออกเมื่อเช้า เดินร้องไห้ขึ้นรถออกไปเลย” นิดเล่าให้คู่ซี้ที่มาเข้างานต่อจากเธอฟังถึงเหตุการณ์ตอนเช้า ตอนแรกเธอก็ไม่รู้เรื่องแต่แจ็คมากระซิบบอกอีกที
“โห แค่ขว้างชั้นขนมใส่ปิงมันเองนะ โทษร้ายแรงจัง” ออมยังไม่ค่อยแน่ใจกับข่าวนี้ พนักงานทะเลาะกันควรมีการลงโทษทั้งคู่ แต่น่านนทีก็ไม่ได้โดนเรียกพบ ไม่มีการลงโทษหรือตักเตือน เธอเลยไม่คิดว่าเรื่องนั้นจะร้ายแรงถึงขั้นไล่ออก ของที่เสียหายคนทำก็รับผิดชอบชดใช้ไปแล้วด้วย
นิดรีบเบรกความคิดไม่เข้าท่าของทั้งคู่ “ใช่ที่ไหนล่ะ ปิงมันเป็นเจ้าของคอนโดฯ หรือไงถึงแตะไม่ได้ คิดอะไรกัน”
“อ้าว แล้วโดนเรื่องอะไร” น่านนทีถามเบาๆ ความจริงเขาแอบคิดเข้าข้างตัวเองไปเหมือนกันนะ สรุปไม่เกี่ยวกับเขาเหรอ
“แจ็คมันเล่าว่าไปแอบยุ่งกับลูกบ้าน ที่ชอบจอดรถทิ้งไว้เพราะไปกับลูกบ้านเนี่ยแหละ ไปเปิดห้องใกล้ๆ ชั่วโมงสองชั่วโมงเสร็จก็มาขับรถกลับบ้าน”
น่านนทีทำหน้าไม่ถูกเมื่อรู้สาเหตุ “โห แล้วด่าปิงซะขนาดนั้น สรุปตัวเองทำเอง”
“ใครจับได้เหรอ ทำไมเก่งจัง” ออมถาม
“เมียเขาสิจับได้ ผู้ชายมีเมียแล้ว ก็อยู่ที่นี่ด้วยกันแต่ชอบแวบหายดึกๆ บ่อยๆ เมียเลยแอบตาม เมื่อคืนตีกันนัวเลยที่หน้าตึก แจ็คมันยังไปช่วยหงส์ไว้เลย โดนถ่ายคลิปประจานในเฟซบุ๊กด้วย สงสารมันเหมือนกันนะ”
“สงสารที่โดนประจานนะ แต่ไม่สงสารที่โดนตบเลย” ออมพูดตรงๆ ผู้หญิงแบบนั้นไม่ได้มีความน่าสงสารเลย แต่การโดนประจานก็เป็นเรื่องผิดกฎหมาย
“สรุปที่ชอบด่าปิงนี่คือกลบเกลื่อนความผิดตัวเองเหรอเนี่ย เฮ้อ บอกอารมณ์ไม่ถูกเลย พี่นิดเจอเขาด้วยเหรอ ทำไมยังกล้ามาทำงาน” น่านนทีคิดแล้วก็อดเห็นใจนิดๆ ไม่ได้ ถึงเขาจะอยากเอาคืนแต่ก็ไม่เห็นด้วยกับการแฉคนอื่นบนอินเทอร์เน็ตแบบนี้
“ไม่ได้มาทำงานย่ะ มาเก็บของแล้วก็ไป ผู้จัดการคงโทรไปบอกมั้งว่าไม่ต้องมาทำงานแล้ว ในเพจคอนโดฯ น่ะเมียหลวงเอารูปหงส์ไปแฉไว้เต็มๆ เลย ทั้งรูปทั้งชื่อเบอร์โทรตำแหน่งงาน มีรูปสาด้วยนะ”
“อ้าว เขาเกี่ยวด้วยเหรอ” น่านนทีถาม ส่วนออมรีบหยิบโทรศัพท์เข้าไปเช็กในเพจคอนโดฯ
“เหมือนจะทำทั้งคู่ ไม่รู้นะ เมียหลวงเขาปล่อยรูปเต็มเลย มีรูปสามีเขาไปเที่ยวทะเลกับเพื่อน แล้วมีหงส์กับสาในรูปด้วย กอดเอวกันแน่นเลยล่ะ” นิดเปิดโทรศัพท์ให้ดูรูปที่คู่กรณีของหงส์นำมาแฉ ในนั้นมีรูปเดียวที่มีสาอยู่ด้วย นอกนั้นเป็นรูปหงส์กับผู้ชายคนนั้น มีทั้งรูปคู่ รูปหมู่ รูปไปเที่ยวตามที่ต่างๆ หรือแม้แต่ไปงานเลี้ยง ตีกอล์ฟ แสดงว่าหงส์ค่อนข้างเปิดตัวเหมือนกัน
“ไซด์ไลน์เหรอ รุ่นนี้ได้ด้วยเหรอ” ออมดูรูปแล้วได้ข้อสรุปแบบนี้ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าแค่ทำแบบชั่วคราว หรือเลี้ยงดูกันจริงจัง เรื่องนี้มีแต่คนที่เกี่ยวข้องเท่านั้นที่รู้
หลังจากนั้นผู้จัดการคอนโดฯ ก็เรียกหัวหน้าทุกแผนกไปประชุม ก่อนมีประกาศเป็นลายลักษณ์อักษรแจ้งเรื่องการปลดพนักงานออกเพราะทำผิดระเบียบร้ายแรง คนที่ถูกไล่ออกมีเพียงหงส์คนเดียว โจเล่าว่าผู้จัดการเรียกทั้งสองคนไปคุยแล้ว ทั้งคู่ยืนยันตรงกันว่าสาไม่ได้มีความสัมพันธ์กับลูกบ้านในคอนโดฯ นี้ รูปที่ไปเที่ยวสาไปเป็นเพื่อนหงส์เท่านั้น และไม่ได้มีการติดต่ออะไรกับผู้ชายในรูปอีก แน่นอนว่าพนักงานบางส่วนเชื่อ แต่บางส่วนก็ไม่
“ไม่รู้เขาได้ไอเดียการฟ้องจากคุณสิงหรือเปล่า ถึงไปฟ้องเมียลูกบ้านว่าหมิ่นประมาทตัวเอง” น่านนทีเล่าความคืบหน้าของอดีตเพื่อนร่วมงานที่กำลังมีคดีฟ้องหมิ่นประมาทกันอยู่ให้สารถีส่วนตัวฟัง
“ตามหลักกฎหมายมันก็ฟ้องได้อยู่แล้ว จะผิดจะถูกก็ไม่มีใครมีสิทธิด่าหรือประจานคนอื่น”
“มันก็จริง แต่เมียหลวงเขาฟ้องกลับไง หมิ่นประมาทอย่างมากก็ได้สามแสน แต่ไปเป็นชู้คนอื่นนี่มันเรียกได้ตามฐานะใช่ไหม”
“ใช่ อยู่ที่ฐานะคนฟ้องเลย เอาไปฟ้องหย่าได้อีกต่อ”
“เขาว่าไม่หย่านะ ผู้ชายรวยมากเหมือนกัน เฮ้อ ไม่รู้ทำไมทำตัวแบบนี้เนอะ ด่าปิงประจำแต่ตัวเองทำหมดเลย”
“ช่างเขาเถอะครับ เขาไปก็ดีแล้ว ปิงจะได้ไม่ต้องรำคาญอีก”
“ใช่ สบายตาขึ้นตั้งเยอะ คุณสิง! เลยๆๆ จอดก่อนๆ เลยร้านบะหมี่ปิงแล้ว” มือนิ่มตีต้นขาคนขับป้าบๆ เพราะกลัวเลยร้าน
“วันนี้ก็จะกินเหรอ” สิงหาเปิดไฟเลี้ยวเตรียมหาที่จอดแต่ไม่มีว่างเลย
“ใช่ หิวมาก จอดเลย โห เลยมาตั้งไกลแล้ว คุณสิงอะ” แก้มกลมป่องนิดๆ เมื่อหันไปมองระยะทางที่ต้องเดินย้อนไป
“เดี๋ยววนกลับไปให้ก็ได้ หรือจะเลยไป ข้างหน้ามีก๋วยเตี๋ยวเป็ดนะ บะหมี่กินหลายวันติดแล้ว เปลี่ยนเมนูดีไหม”
คนหิวแต่ขี้เกียจเดินเริ่มลังเล “.....อืม ก็ได้ ตามใจคุณสิงเลย”
“หืม...ฮ่าๆๆ โอเค ตามใจผมนะ” สารถีจำเป็นขับตรงไปข้างหน้าตามใจตัวเอง จุดหมายปลายทางคือร้านเด็ดอีกร้านตามเสียงเรียกร้องจากกระเพาะของคนรักที่นั่งตาวาวอยู่ข้างๆ แก้มใสเนียนนุ่มเป็นก้อนกลมเมื่อเจ้าตัวฉีกยิ้มกว้างตอนมองเห็นเป้าหมายใกล้เข้ามา
“ถึงแล้วๆๆ ท้องร้องจ๊อกๆ เลยเนี่ย”
“ไปครับ เติมพลังกัน” สิงหาพยักหน้าชวนคนรักเดินลงจากรถ กินมื้อดึกเป็นเพื่อนน่านนทีอีกครั้ง ส่วนฟิตเนสวันพรุ่งนี้คงต้องเพิ่มเวลาออกกำลังอีกสักชั่วโมง
จบ
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 19-11-2019 19:47:35
เริ่มหัวข้อโดย: mamacub ที่ 19-11-2019 21:28:21
เริ่มหัวข้อโดย: wan ที่ 19-11-2019 23:01:35
เริ่มหัวข้อโดย: Khratiin ที่ 20-11-2019 12:38:31
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 21-11-2019 08:37:16
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 22-11-2019 21:49:29
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 22-11-2019 23:08:06
เริ่มหัวข้อโดย: suginosama ที่ 23-12-2019 10:48:20
แล้วก็ถึงว่าหงส์กับสาชอบหาเรื่องปิงจัง ทำเองนี่เอง
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 30-12-2019 09:39:32
แต่ก็นะ บางทีการเฉยก็ไม่ได้ช่วยอะไรจริงๆ ค่ะ
ยิ่งเฉยยิ่งได้ใจก็มีเยอะไป
สิงหาต้องเอ็นดูปิงไปอีกนานแน่นอน
กินก็อร่อย อ้อนก็น่ารัก เขินก็น่าฟัด
อยู่เฉยๆ ก็จับนุ่ม นวลมือไปหมดสินะ
ขอบคุณมากนะคะสำหรับตอนพิเศษ เป็นของขวัญคริสต์มาสเนาะ
จะมีของขวัญปีใหม่บ้างไหมคะ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 10-02-2020 11:36:22
เริ่มหัวข้อโดย: nuch-p ที่ 14-02-2020 23:07:53
เริ่มหัวข้อโดย: eunbee2523 ที่ 15-02-2020 00:44:00
ปล. นานแค่ก็รอ รอมาตั้งแต่ตามอ่านพี่เอ็กซ์น้องเจ อิอิ
คิดถึงคุณจีเสมอนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: thebrownbear ที่ 27-03-2020 06:32:27
เริ่มหัวข้อโดย: Mushroom_mus ที่ 01-04-2020 03:09:39
เริ่มหัวข้อโดย: ● MaYa~Boy ● ที่ 03-04-2020 00:26:45
เริ่มหัวข้อโดย: แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง ที่ 08-04-2020 16:17:43
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: nOn†ღ ที่ 14-04-2020 10:26:01
เริ่มหัวข้อโดย: yochiki1404 ที่ 06-05-2020 09:20:13
อ่านตอนที่พยูออกมาตอนตีหนึ่งแล้วต้องเข้าห้องน้ำ หลอน ๆ อยู่นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Bebii123 ที่ 04-09-2020 23:57:02
เริ่มหัวข้อโดย: nuch-p ที่ 07-09-2020 15:20:38
เริ่มหัวข้อโดย: aoihimeko ที่ 07-09-2020 17:47:21
เริ่มหัวข้อโดย: Freezz ที่ 10-09-2020 19:51:10
เริ่มหัวข้อโดย: ิbatatak ที่ 13-11-2020 09:06:29
เริ่มหัวข้อโดย: Chanik ที่ 24-11-2020 23:34:34
เราชอบนิสัยใจคอตัวละครทุกตัวเลย ไม่งี่เง่าเหมาะสมกับวัยด้วย
มีอะไรก็คุยกันตรงๆ ไม่คิดไปเองจนเป็นปัญหาให้น่าหงุดหงิด
เวลาจะหวานก็หว๊านหวาน บทจะหลอนก็ทำเราขนลุกซู่เลย
ถ้าคุณมีเรื่องอื่นด้วยเราจะไปลองอ่านนะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Nung66669 ที่ 26-11-2020 03:50:07