ตอนที่ 58 รักยิ่งใหญ่
ตอนสายของวันนี้มีบุคคลที่ไม่คาดคิดมาปรากฏตัวที่ไร่เขตแผ่นดิน ทำให้เลือดในกายของกอหญ้า
และแผ่นดินสูบฉีดพล่านเลยทีเดียว
“พี่ดินขานิชาคิดถึงนะคะไม่เจอหน้าหลายเดือนเลย วันนี้พานิชาชมไร่หน่อยสิคะ”
นิชาสาวสวยลูกสาวของเสี่ยทวีปนั่นเอง
“พี่ข้าว ขิมขอโทษกับเรื่องที่แล้วมา พี่ข้าวอภัยให้ขิมได้มั้ยคะ”
อดีตคนรักที่สลัดรักกอหญ้าอย่างไม่มีเยื่อใยก็มาด้วย
“อ้าว! นี่คนรักเก่าของนายเหรอ มาขอคืนดีสินะ ดีๆกันไปเลยสิ รออะไรล่ะ จะได้เลิกยุ่งกับพี่ดินของฉันซะที”
นิชาพูดออกมาอย่างเผยไต๋จนได้ว่าที่มาถึงไร่วันนี้ด้วยจุดประสงค์ใด
“อะไรกันคุณปากแดง พี่ดินเป็นของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่…แล้วก็ผมเกี่ยวอะไรครับคุณ ผมจำไม่ได้ว่าเคยรักคุณนะ”
กอหญ้าพูดแล้วเดินไปเกาะแขนพี่ดิน ทำเอาสองสาวที่มาวันนี้จ้องเขาเขม็งอย่างกับไม่เคยเห็น
“พี่ข้าวเราเคยรักกันนะ พี่ข้าวเลิกประชดขิมแบบนี้เถอะ ขิมมาขอโทษแล้วเนี่ยยกโทษให้ขิมเถอะ”
เด็กสาวที่รูปร่างหน้าตาสะสวยหุ่นอวบอั๋น หน้าอกหน้าใจที่ดูมีมากเกินตัวเธอจีบปากพูดเหมือนเรื่อง
ที่เธอทำมันเป็นเรื่องเล็กๆที่จะยอมกันได้ง่ายๆอย่างนั้น แผ่นดินมองอดีตคนรักของกอหญ้าด้วยอาการนิ่งเฉย
“ยังไงเหรอครับ ผมก็ไม่ได้โกรธหรือประชดอะไรคุณนี่นะ ผมถามหน่อยเถอะไปอยู่ที่ไหนกันมาครับ
เราสองคนจะแต่งงานกันอยู่แล้วไม่ได้ดูข่าวกันเลยรึไง พวกคุณมาผิดที่แล้วละครับถ้าจะมาเพื่อทวง
ถามอะไรแบบนี้”
กอหญ้าพูดมีเหน็บแนมค่อนแคะไปบ้างตามประสาคนไม่ยอมลงให้ใคร แผ่นดินแอบยกยิ้มพอใจ
“อะไรกันคะพี่ดิน จะแต่งงานกันไปได้ยังไงล่ะผู้ชายเนี่ยนะ ฟ้าผ่าตายสิ”
นิชาเริ่มเสียงดังขึ้นเมื่อได้ยินแบบนั้น
“งั้นใครอีกหลายๆคู่ที่แต่งกันก็ถูกฟ้าผ่าตายไปหมดแล้วสินิชา พูดจาชุ่ยๆไปได้ นี่คนรักของผม
อย่าคิดที่จะเข้ามาแทรกกลางเลยนิชามันไม่เป็นผลหรอก ถ้ามาเพื่อเที่ยวชมไร่เดี๋ยวผมหาคนพา
ไปแต่ถ้าเข้ามาด้วยจุดประสงค์อื่น ที่นี่ไม่ต้อนรับ”
แผ่นดินพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ และเป็นการประกาศออกไปในตัวว่าห้ามยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขา
นิชาฟังหน้าเครียดกำมือแน่น
“พี่ข้าวฟังขิมหน่อย ขิมถอนหมั้นกับตฤณแล้ว เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะแล้วพี่ข้าวก็กลับไปรับงาน
กลับไปอยู่กรุงเทพฯกันนะคะ”
ขิมพูดและทำท่าจะเดินเข้าไปหากอหญ้า แผ่นดินฟังแล้วหน้าตึงขึ้นมาทันทีเขา ไม่ชอบใจที่เด็กสาว
ตรงหน้ามาตอแยคนรักของเขาแถมยังจะมาพากอหญ้าไปจากเขาอีก
“คุณจะหมั้นหรือถอนหมั้นกับใครยังไงมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผม คนที่ผมรักและจะแต่งงานด้วยมีเพียงพี่ดินเท่านั้น”
กอหญ้าพูดชัดถ้อยชัดคำและสรรพนามเรียกขานก็เปลี่ยนไปตั้งแต่ก้าวแรกที่พบหน้ากันแล้ว
“พี่ดินทำไมเป็นไปได้ถึงขนาดนี้ ก็แค่ผู้ชาย มันมีอะไรดีรึก็เปล่า นิชาไม่คิดเลยว่าพี่จะหลงมันจนโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้
จะอะไรกันนักหนา…เป็นเพราะมีมันเข้ามา…มันทำให้พี่ดินกลายเป็นพวกวิปริตผิดเพศ ถ้าไม่มีมันสักคน…”
นิชาพูดทิ้งท้าย หน้าตาที่เคยสวยงามกลายเป็นดุดันขึ้นมาอย่างกับเป็นคนละคนกัน กอหญ้าแค่ปรายตา
มองผ่านๆอย่างไม่ใส่ใจ อยากพล่ามก็พล่ามไป เขาไม่สนเสียอย่าง
“นิชากลับไปเถอะ ผมจะเป็นยังไงจะรักใครหรือไปชอบใครมันก็เรื่องของผมนะ มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลย
เท่าที่ผมรู้เราไม่เคยคบกัน คุณเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า ผมไม่เคยให้ความหวังคุณด้วย
ผมชัดเจนตั้งแต่แรกแล้ว ผมจะบอกอะไรให้นะนิชาต่อให้โลกนี้มีคุณเป็นผู้หญิงหรือมนุษย์คนเดียวผม
ก็ไม่มีวันชอบคุณ เข้าใจซะบ้าง”
แผ่นดินพูดอย่างเหลืออด เขาไม่คิดจะรักษาน้ำใจใครอีกในเมื่อมายืนพูดจาดูหมิ่นทั้งเขาและกอหญ้า
ได้ขนาดนี้เขาก็ไม่ไว้หน้าเช่นกัน
วาจาที่แผ่นดินพูดออกไปกระตุ้นโทสะของนิชาเข้าจนเส้นความอดทนของเธอขาดผึง
เธอเปิดกระเป๋าสะพายแล้วล้วงวัตถุสีดำเงาออกมา แผ่นดินเบิกตากว้างและเป็นไปอย่างอัตโนมัติ
ที่มือหนาคว้าคนรักเข้ามากอดไว้แนบอกพร้อมกับกดศีรษะของกอหญ้าให้ซบลงกับบ่าของเขา
“รักมันมากสินะ นี่ขนาดนิชาจะส่งมันไปตายพี่ดินยังจะเอาตัวมาปกป้องมันอีก”
คำพูดของนิชาทำให้คนในอ้อมกอดมีการขืนตัวเพื่อจะหันมองดูเหตุการณ์ที่เจ้าตัวไม่ทันได้เห็นว่า
ตอนนี้ปลายกระบอกปืนได้หันมาที่ตนแล้ว
“เอาสิ! นิชาจะนับถึงสิบถ้าพี่ดินไม่หลบก็ตายพร้อมกับมันไปเลย”
แผ่นดินมองใบหน้าบูดบึ้งและดูเหยเก ผิดไปจากที่เคยเห็น เขาไม่ได้กลัวตายที่เห็นปืนแต่
เขากลัวว่าไอ้วัตถุชิ้นนั้นมันจะทำร้ายคนที่เขารัก…ไม่มีวัน เขาจะปกป้องกอหญ้าด้วยชีวิต
“พี่ดินปล่อยกอหญ้าเถอะนะ”
กอหญ้าร้องขอแต่แผ่นดินยิ่งรัดไว้แน่นเข้าไปอีก
“นิชาถึงคุณจะฆ่าผมหรือกอหญ้า คุณก็หนีเงื้อมมือของกฎหมายไปไม่พ้นเปลี่ยนใจยังทันนะ
ชีวิตของคนทุกคนมีค่าไม่ว่าจะเป็นใคร เรามาคุยกันดีๆดีกว่ามั้ยอย่าใช้อารมณ์เพราะการตัดสิน
อะไรสักอย่างด้วยอารมณ์ไม่เคยให้ผลดีกับใครคุณเองก็รู้”
กอหญ้าพยายามเบี่ยงตัวออกจากอ้อมกอดที่รัดแน่นจนเขาแทบจมเข้าไปในอก
“อย่าพูด! มันสายเกินไปแล้วในเมื่อเลือกมัน! รักกันมากนักละก็ตายไปพร้อมกับมันเลยแล้วกัน ฮ่ะฮ่าฮ่า”
นิชาพูดอย่างกราดเกรี้ยว และเงยหน้าขึ้นหัวเราะเสียงดังลั่น
“พี่ดินปล่อยกอหญ้า เขาต้องการชีวิตของกอหญ้าก็ให้เขาเอาไป พี่ดินยังมีลูกมีใครอีกหลายๆคน
รักษาชีวิตพี่ไว้ให้พวกเขาเถอะอย่ามาแลกกับคนอย่างกอหญ้าเลย แค่นี้กอหญ้าก็รู้ซึ้งดีแก่ใจแล้ว
ว่าพี่ดินรักแม้แต่ชีวิตของพี่ก็ให้กันได้ ขอบคุณที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างให้กันมาตลอด ถึงแม้จะเป็น
ช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม รักพี่ดินนะครับ…รักมาก”
กอหญ้าจูบปลายคางของคนรัก ในระหว่างที่เขาพูดกับพี่ดินเขาได้ยินเสียงนับของนิชา
กอหญ้าพูดจบพร้อมๆกับที่นิชาก็นับครบพอดี กอหญ้าเอาแรงที่มีทั้งหมดมาเป็นพลังขับเคลื่อน
เขาเอาหัวกระแทกปลายคางพี่ดินเต็มแรงจนพี่ดินเซถลาและอ้อมกอดก็หลุดเพราะไม่ทันได้ระวัง
กอหญ้ายืนเป็นเป้ากระสุนอยู่ตรงนั้น เสียงปืนที่แผดก้องออกมาสองนัดซ้อน ท่ามกลางเสียงกรีดร้อง
ที่ไม่รู้ว่าเป็นของใคร
กอหญ้าไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใดๆ หันมองพบว่าปืนไปอยู่ในมือของมิ่งแล้วตอนนี้
และนิชานั่งกองลงไปกับพื้นเอามือปิดหน้ากรีดร้องตัวสั่นงันงกอย่างคนที่คุมสติตัวเองไม่ได้
และนั่นร่างของผู้หญิงที่ฟุบอยู่กับพื้น
กอหญ้าสังหรณ์ใจจึงวิ่งเข้าไปแล้วทรุดนั่งตรงร่างนั้นที่มีเลือดสีแดงฉานไหลทะลักตรงกึ่งกลางลำตัว
“แม่! ไม่นะ! พี่ดินช่วยคุณแม่ด้วยช่วยแม่ของกอหญ้าด้วย ไม่จริงใช่มั้ย แม่ต้องไม่เป็นอะไร
แม่ครับเราได้เจอกันแล้วอย่าเป็นแบบนี้ ไม่เอาแบบนี้สิ ฮืออออ”
กอหญ้าเข้าไปกอดร่างของมารดาไว้ร้องไห้น้ำตานองหน้าและพรั่งพรูคำพูดออกมา
แผ่นดินรีบดึงตัวกอหญ้าออกห่างแล้วเข้าไปดูคนเจ็บแทน
“คุณน้าทิพย์อดทนนะครับ มิ่งไปเอารถออกเร็ว ขวัญแจ้งตำรวจ ไอ้สนเว้ย! คุมตัวนังบ้านั่นไว้ที
กอหญ้าทำใจดีๆนะ คุณน้าอย่าหลับนะครับอดทนนะเราจะไปหาหมอกันแข็งใจไว้นะครับ
…รถมาแล้วไปกันกอหญ้า”
แผ่นดินอุ้มแม่เลี้ยงข้าวทิพย์ที่มีเลือดไหลออกมาเต็มเสื้อไปที่รถ
เขาวางท่านนอนราบที่เบาะหลัง
กอหญ้ากระโดดขึ้นรถแม้จะยังเบลอๆกับเหตุการณ์ที่เกิดอย่างปัจจุบันทันด่วน แม่เลี้ยงข้าวทิพย์นอนนิ่ง
เลือดออกมากจนกลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั้งคันรถ
“พี่ดินแม่หายใจมั้ย กอหญ้าไม่ให้แม่เป็นอะไร แม่ต้องอยู่กับกอหญ้าอยู่กับน้อง ฮือฮือ”
กอหญ้าสะอื้นไห้ไม่หยุด แผ่นดินเห็นคนเจ็บที่สลึมสะลือและชีพจรเริ่มอ่อน
“มิ่งๆโยนผ้าที่แกโพกหัวมาให้ที กอหญ้ามากดปากแผลไว้ไม่ต้องแน่นมากนะ พี่จะเป่าปากท่านแล้วจะปั๊มหัวใจ
กอหญ้าตั้งสติไว้ทำใจดีๆเราต้องช่วยกันนะ คุณน้าจะต้องปลอดภัยเมื่อถึงมือหมอ
ไอ้มิ่งมึงขับเร็วแบบเต็มๆตีนหน่อยสิวะ!”
มิ่งเหงื่อแตกแต่เมื่อเห้นนายดินสั่งและขบกรามจนเป็นสันนูน บ่งบอกว่าเจ้านายกำลังเครียดเอามากๆ
มิ่งจึงเหยียบคันเร่งแทบมิดตามคำสั่ง ถือเป็นช่วงเวลาที่ดีที่โรงเรียนเข้าและรถที่สัญจร
ไปทำงานก็บางตาไปกว่าครึ่ง
“กอหญ้าใจเย็นๆนะ คุณน้าท่านเสียเลือดมาก กดแผลห้ามเลือดไว้นะ มีสตินะกอหญ้า มิ่งมึงเหยียบได้อีกมั้ยวะ
เมียกูสติจะแตกแล้วเนี่ย”
แผ่นดินเครียดอย่างหนัก เขากำลังกลัวจนมือไม้สั่นพยายามประคองสติ เขากลัวว่าคนตัวบางข้างๆนี้
จะรับการสูญเสียไม่ได้อีกแล้ว …กลัวจนจับขั้วหัวใจเลยทีเดียว
“กอหญ้าคนดี คุณแม่ท่านจะไม่เป็นไรครับทำใจดีๆไว้นะ”
แผ่นดินปลอบคนรักมือก็กดปั๊มหัวใจคนเจ็บไม่หยุด
“มิ่งมึงเห็นมั้ย! เมียกูไม่รับรู้อะไรเลย”
มิ่งมองนายดินกับคุณกอหญ้าที่เบาะหลัง คนเป็นนายเครียดจนเส้นเลือดแทบจะพุ่งออกจากดวงตาอยู่แล้ว
ส่วนอีกคนที่ดูเลื่อนลอยและดูเปราะบางอย่างกับแก้วบางๆที่หากไม่ระวังเผลอไปกระทบกับอะไรหน่อย
ก็จะแตกออกได้โดยง่าย นายดินช่างสังเกตแล้วก็แม่นยำในการคาดคะเนเสียด้วยสิ
มิ่งเลี้ยวรถเข้าโรงพยาบาลทันที
“เตรียมตัวเถอะนายถึงโรงพยาบาลแล้ว”
มิ่งพุ่งรถไปจอดที่ส่วนหน้าของทางเข้าแผนกฉุกเฉินและเมื่อรถจอดเหล่าเจ้าหน้าที่ต่างกรูกัน
เข้ามาหาคนเจ็บและพาเข้าห้องไป แล้วก็เป็นไปตามระเบียบที่ญาติถูกกันออกมา
มิ่งไปหาที่จอดรถบนอาคารและรีบเร่งพาตัวเองไปสมทบกับคนเป็นนายทั้งสองทันที
“นายดินครับ แม่เลี้ยงท่านโดนยิงไปนัดเดียวเพราะจังหวะที่ผมพุ่งไปแย่งปืนทำให้
วิถีกระสุนเบนไปที่อื่นน่ะครับ”
มิ่งบอกกับเจ้านายที่นั่งกอดคนรักแนบกับบ่าและลูบหัวลูบหลังปลอบไม่ได้หยุด
มิ่งไม่เห็นว่าคุณกอหญ้ามีสีหน้ายังไงในตอนนี้เพราะหันหน้าเข้าผนัง
“อืม…นัดเดียวก็เอาเรื่องเหมือนกันว่ะมิ่ง ตะกี้ข้าโทรไปบอกพ่อเลี้ยงอเนกแล้วเดี๋ยวท่านคงมา
ดีนะที่ปั๊มหัวใจให้คุณน้าทิพย์ท่าน”
แผ่นดินถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่าในตอนที่พูด
“พี่ดิน แม่เจ็บเพราะกอหญ้า เราไม่น่าเจอกันเลย ท่านต้องมาเจ็บแบบนี้ไม่ดี…ไม่ดีจริงๆ”
กอหญ้าได้แต่โทษตัวเองอยู่อย่างนั้น
‘คุณแม่อย่าเป็นอะไรนะฮะ หากเราแม่ลูกเจอกันแล้วต้องเป็นแบบนี้ กอหญ้าขออยู่โดยไม่ต้องได้พบ
…ไม่ต้องรู้ว่าใครเป็นแม่…ดีกว่า…ไม่เอาแบบนี้’
“กอหญ้าไม่โทษตัวเองนะไม่มีใครอยากให้เกิด คุณน้าทิพย์ท่านรักกอหญ้าถึงได้ปกป้องอย่าคิดมากไปเลย
หากคุณน้าทราบว่ากอหญ้านั่งโทษตัวเองแบบนี้ท่านคงไม่ชอบใจและท่านจะเสียใจมากที่ทำให้กอหญ้
าไม่มีความสุข ไม่ดื้อนะครับ…คนดีของพี่”
กอหญ้านิ่งฟังและดันตัวเองออกจากบ่าของคนตัวโตและจ้องมองคนรักด้วยแววตาสั่นไหว
และน้ำตาที่เอ่อท้นเปื้อนแก้มใส
“คุณแม่จะหายใช่มั้ยพี่ดิน ท่านจะไม่ทิ้งกอหญ้ากับน้องใช่มั้ย กอหญ้าไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี้เลย
ที่ท่านมาหาหลายต่อหลายครั้งกอหญ้าไม่เคยที่จะเรียกท่านว่าแม่เลยสักครั้ง
ทั้งที่ข้าวหอมก็บอกเสมอให้เปิดใจกับท่าน กอหญ้าละอายใจจริงๆที่ตอนท่านดีๆไม่คิดที่จะเรียกท่าน
มาเรียกตอนที่ท่านเจ็บและไม่ได้ยินอย่างนี้ พี่ดินกอหญ้าปวดใจเหลือเกินแล้ว”
กอหญ้าพูดทุกสิ่งที่ค้างคาใจด้วยใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา แผ่นดินไล้ปลายนิ้วกรีดเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ
“อย่าคิดมาก ท่านต้องหายแน่นอนและท่านจะกลับมาหากอหญ้าของพี่นะครับ
ตอนนี้ให้หมอผ่าเอากระสุนออกก่อนนะ กอหญ้าของพี่ต้องเข้มแข็งและอดทนรอ
เรามารอฟังข่าวดีกันนะครับ คุณน้าทิพย์ท่านจะต้องกลับมาฟังคนดีของพี่เรียกท่านว่าแม่
ท่านจะต้องกลับมาฟังแน่ๆเชื่อพี่นะ”
แผ่นดินจับปอยผมไปทัดไว้ให้ที่หลังใบหู และโน้มจมูกไปจรดที่หน้าผากมนอย่างปลุกปลอบขวัญ
“กอหญ้า…จะเชื่อพี่ดิน จะเชื่อ…เชื่ออย่างนั้น”
กอหญ้าทิ้งศีรษะลงซบบ่าของแผ่นดินอีกครั้ง บ่ากว้างและอกที่กำยำอบอุ่นนี้ให้ความรู้สึกปกป้อง
และปลอดภัยเสมอมา เจ้าตัวดันตัวออกเล็กน้อยแล้วไล้ปลาบนิ้วไปทั่วกรอบหน้าของพี่ดินและ
จูบที่ปลายคางที่ช้ำแดงจนออกสีม่วง ดีเท่าไหร่แล้วที่ไม่ถึงกับคางแตก ขนาดว่าหัวเขาเองที่โดน
กระแทกยังปูดขึ้นมาและเจ็บเอาการอยู่เหมือนกัน
“กอหญ้าขอโทษนะที่ทำพี่ดินเจ็บและทำให้คุณแม่เจ็บไปด้วย…ไม่ดีเลยเนอะ…ขอโทษนะครับ”
กอหญ้าพูดแล้วลูบปลายคางของเขาแผ่วๆ แผ่นดินลืมไปแล้วว่าโดนคนตัวเล็กนี่ทำร้ายไว้เพราะ
เจ้าตัวเลือกที่จะเป็นเป้าของกระสุนเสียเองแบบนั้น เขาก็โกรธไม่ลงเหมือนกัน
“พี่เจ็บแค่นี้มันเทียบไม่ได้เลยกับการที่กอหญ้าปลอดภัย ขอบคุณที่ยังอยู่กับพี่…ตรงนี้”
แผ่นดินเอาคางกดคลึงที่ไหล่ของคนรักเบาๆ จนเมื่อประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกและเจ้าหน้าที่
เข็นเตียงของคนเจ็บออกมา เขาและกอหญ้าผุดลุกขึ้นพร้อมๆกัน
“คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ กระสุนไม่โดนจุดสำคัญแต่เสียเลือดมากอยู่สักหน่อยแต่ก็ถือว่าโชคดี
มากที่พาคนไข้มาได้ทันเวลา และมีการปฐมพยาบาลเบื้องต้นกันมาดี”
คุณหมอพูดจบ ทั้งกอหญ้าและแผ่นดินหันมาสวมกอดกัน แล้วพ่อเลี้ยงอเนกก็มาถึงและเดินไป
ที่เตียงคนเจ็บที่ยังคงให้เลือดอยู่
“คุณน้าทิพย์ปลอดภัยแล้วครับ รอท่านฟื้นเพราะเพิ่งผ่าเอากระสุนออกครับ”
แผ่นดินรับหน้าและบอกเล่าอาการให้พ่อเลี้ยงอเนกทราบ
“อืม ดีมากแล้วที่ไม่โดนจุดสำคัญ ดีจริงๆ”
พ่อเลี้ยงอเนกกุมมือภรรยาไว้ ใบหน้าที่เครียดๆในก้าวแรกที่เห็น ผ่อนคลายลงมากเมื่อได้ฟังผล
“ขอโทษนะครับที่คุณแม่ เอ่อ…คุณน้าทิพย์เป็นแบบนี้เพราะผมเองครับ”
กอหญ้าเอ่ยปากขอโทษคนในครอบครัวของมารดา
“เรียกเค้าว่าแม่เถอะนะกอหญ้า ถ้าเขารู้คงดีใจมากที่รอคอยคำนี้มาตั้งนาน…ยอมเรียกเสียทีนะเรา
ที่แม่เราเค้ายอมเจ็บครั้งนี้ก็เพราะรักเรานั่นแหละนะอย่าไปคิดวิตกอะไรให้มันมากมายปเลย
มันไม่ใช่ความผิดอะไรของนายนะ”
พ่อเลี้ยงอเนกพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกันเองจนคนฟังมีสีหน้าที่ดีขึ้นฉับพลัน
“ผมขอเฝ้าเอ่อ…คุณแม่…นะครับ”
กอหญ้ารีบอาสาอยู่เฝ้าไข้เพราะโอกาสที่เขาจะทดแทนคุณท่านอยู่แค่เอื้อมนี้แล้ว
เพื่อที่จะได้ไม่รู้สึกผิดไปมากกว่านี้
“อืม…ตามใจเรานะแต่เดี๋ยวข้าวหอมก็จะมาแล้ว ก็ดีจะได้มีเพื่อนเฝ้า”
พ่อเลี้ยงอเนกพูดอย่างยินยอม
“อ้าว! น้องข้าวหอมมีเรียนไม่ใช่เหรอครับทั้งพรุ่งนี้ด้วย”
กอหญ้าพูดเพราะเขากับน้องสาวคุยโทรศัพท์กันแทบทุกวันจนพลอยรู้ตารางเรียนของน้องไปแล้ว
“แม่เค้าทั้งคนอ่ะนะ ใครจะไปห้ามอะไรได้ล่ะไว้พี่น้องคุยกันเอาเองแล้วกันนะ”
พ่อเลี้ยงอเนกพูดเพราะรู้นิสัยลูกสาวที่ติดแม่เอามากๆได้เป็นอย่างดี คู่นี้แทบจะไป
กินนอนเฝ้ากันที่หอเลยก็ว่าได้
“กอหญ้านี่เราก็เพิ่งหายป่วยเองนะ ให้ข้าวหอมเฝ้าไปก่อนเถอะวันนี้น่ะ”
แผ่นดินเห็นคนรักเพิ่งหายป่วยจึงอยากให้กลับไปพักที่บ้านสักคืนค่อยมาเปลี่ยนเวรเฝ้า
“พี่ดินกอหญ้าหายแล้วนะฮะ อีกอย่างที่คุณแม่เป็นแบบนี้กอหญ้าก็มีส่วนนะให้กอหญ้า
ได้ดูแลท่านเถอะครับ นะพี่ดิน”
แผ่นดินมองคนรักที่ออกอาการดื้อคงห้ามกันไม่ฟังแล้วลองเป็นแบบนี้ เพราะดูได้จากสายตา
ที่มุ่งมั่นขนาดนั้น
“ครับๆงั้นก็ได้ เดี๋ยวพี่ให้ขวัญเอาของใช้มาให้แล้วกัน”
กอหญ้าพยักหน้าจนผมกระจายเมื่อถูกตามใจ
“คุณแม่ครับ กอหญ้าขอโทษที่เป็นต้นเหตุให้คุณแม่เจ็บ”
กอหญ้ากุมมือมารดาไว้เมื่อท่านลืมตา
“ไม่หรอกลูก แม่ทำหน้าที่ของแม่แค่นั้นเอง แค่แม่ได้ปกป้องลูกก็ดีใจที่สุดแล้วถึงจะต้องตายแม่ก็ยอม
แม่ดีใจนะกอหญ้าที่ลูกอภัยให้แม่และยอมเรียกแม่ว่าแม่…แค่นี้ก็เกินพอแล้ว”
กอหญ้าได้ฟังอย่างนั้นจึงสวมกอดท่านไปเพียงเบาๆ ท่านยกมือขึ้นมากอดตอบแม้แค่แผ่วๆ
แต่กอหญ้าก็รู้สึกเต็มตื้นแล้ว อ้อมกอดที่เขาโหยหามาตลอด…อ้อมกอดของแม่มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
‘หายเร็วๆนะครับ แล้วกอหญ้าจะกอดแม่ให้แน่นๆเลย’
กอหญ้าวาดหวังไว้ในใจ
“พระคุ้มครองนะลูก ดีที่สุดที่ลูกแม่ปลอดภัย ดีจริงๆ”
แม่เลี้ยงข้าวทิพย์ตบหลังลูกเบาๆ
“คุณแม่ก็ปลอดภัยแล้วเหมือนกัน หายเร็วๆนะคะ”
ข้าวหอมเข้ามากอดและหอมแก้มท่านอีกคน
“พี่กอหญ้าไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลย เนี่ยท่านเป็นสุดยอดคุณแม่ของพวกเรา
แล้วก็ห้ามโทษตัวเองเลยนะคะ คุณพ่อบอกน้องแล้ว เนี่ยนะคะไม่ว่าจะเป็นพี่
กอหญ้าหรือข้าวหอมที่เกิดเรื่องคุณแม่ท่านต้องทำอย่างนั้นอยู่แล้ว ไม่คิดมากนะคะ”
ข้าวหอมยิ้มให้พี่ชายที่ดูจากสีหน้าก็เป็นอย่างที่บิดาเล่าว่าเอาแต่โทษตัวเองว่าเป็นต้นเหตุ
“วันนี้หนูจะช่วยดูแลคุณแม่แต่พรุ่งนี้อาจารย์นัดส่งงาน พี่กอหญ้าช่วยอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่ก่อนนะคะ
ถ้าเจอคุณยายพี่ต้องใจเย็นๆ ท่านจะพูดอะไรก็หนักแน่นเข้าไว้ สู้ๆนะพี่ชายของหนู”
ข้าวหอมพูด กอหญ้าฟังน้องและพยักหน้า นาทีนี้เขาทำได้หมดถ้าเพื่อแม่ที่สละะชีวิตเพื่อช่วย
ชีวิตเขาแล้ว…เขายอม
มีเรื่องน่าตกใจอีกเรื่องที่พวกเขาเพิ่งรู้คือนิชามีอาการป่วยทางจิตต้องได้รับการบำบัดรักษา
ผลกรรมจากความริษยาเครียดแค้นและไม่ปล่อยวางของคุณหนูที่เคยใช้ชีวิตอย่างสุขสำราญ
บนกองเงินกองทองมาตั้งแต่เกิดพอเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างหน้ามือเป็นหลังมือแบบนี้
มันเร็วเกินไปที่จะตั้งรับสำหรับนิชาที่ทรัพย์สินถูกตรวจสอบว่าได้มาโดยมิชอบทั้งสิ้น
ตลอดหนึ่งสัปดาห์แผ่นดินเทียวมาเทียวไประหว่างไร่กับโรงพยาบาลเพื่อมาคอยอยู่เป็นเพื่อนคนรัก
และเมื่อหมอให้คนเจ็บกลับบ้านได้ เขาจึงเป็นธุระพาแม่ยายไปส่งบ้าน คุณยายยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย
เมื่อพบเห็นคนรักของเขา ซึ่งแผ่นดินดูแล้วก็เป็นแค่การวางท่าทางไปอย่างนั้นเอง ก็คนเจ้ายศเจ้าอย่าง
และแบกชื่อเสียงเกียรติยศไว้มากก็ย่อมยากที่จะปล่อยวางอะไรง่ายๆ
กอหญ้าดูจะวางตัวได้เนียนเอามากๆก็เห็นไปลามาไหว้อย่างปกติที่ทำ เขาก็ได้แต่หวังว่าไม่นานทิฐิ
และความยึดมั่นถือมั่นของคุณยายคงจะเบาบางลงบ้างตามกาลเวลา
“พี่ดินว่างๆ พากอหญ้าไปเยี่ยมคุณแม่บ้างนะ กว่าท่านจะหายและทำอะไรได้อย่างเดิมก็เป็นเดือนๆ นู้น”
“ได้สิครับ แม่ยายป่วยนี่ไปเยี่ยมได้อยู่แล้ว เรื่องเล็กๆ”
พี่ดินพูดสีหน้าแววตากรุ้มกริ่ม
“พูดเต็มปากเต็มคำเลยเนอะ”
กอหญ้าหยิกที่แขนคนตัวโตไปที
“ทำร้ายร่างกายสามี เดี๋ยวจะโดนทำโทษหนักนะครับ…คืนนี้”
จบคำ มือนุ่มก็ทุบอึ้กที่กล้ามแขนของเขาอีกจนได้
“ที่รัก พี่ไม่ใช่กระท้อนนะครับทุบเอาๆแบบนี้ อย่าดุ…นอกห้องนอน…บอกไม่เคยจำเลยนะ”
กอหญ้าแสร้งทำหน้ามุ่ยแต่แววตาที่แผ่นดินสัมผัสได้คือเจ้าตัวผ่อนคลายตั้งแต่รู้ว่ามารดาได้กลับบ้านแล้ว
เขาสองคนผ่านเรื่องราวความเป็นความตายไปได้อีกครั้ง และครั้งนี้พิสูจน์ได้ดีเลยว่าใครรักเราจริง
กอหญ้าคิดว่าแค่นี้เขาก็มีความสุขแล้ว ต่อแต่นี้เขาไม่ต้องการอะไรอีกแล้วในเมื่อมีผู้ชายที่รักและเป็น
ทุกอย่างอยู่ข้างๆกันตรงนี้…สิ้นสุดแล้วกับการเดินทางอันยาวนาน…เขาข้ามฟ้ามาเพื่อได้พบกับผืนแผ่นดิน
ที่มั่นคงผืนนี้…ที่จะเป็นที่พักพิงสำหรับเขาไปจนวันตาย
***** The end *****
*********************************************************************************
กล่าวลากันตรงนี้เลยนะคะ
ขอบคุณที่ติดตาม
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์
ขอบคุณจากใจ
แล้วพบกันใหม่ในเรื่องหน้านะ
รักคนอ่านทุกคน
...เส้นขอบฟ้า...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
