หัวข้อ: ❤ STALKER สืบ.สวน.รัก ❤ [ตอนที่ 25]★07/07/19★ P:28

[arij-iris]

ขี้หวงจริ๊งงงงงงงงงงงงงงง

[t2007]

มีฉากบนเตียงแล่วววว

[HISY]

เอ็นดูขลุ่ย
หมั่นไส้ความขี้หวงของโยธา

[van16]

เอ็นดูความขี้หึงของโยธา 

[sz4music]

พี่กานดาน่าสงสัยสุดอะ

หลินออกแนวนางร้ายวีนๆ มากกว่า ดูร้ายแบบเปิดเผย

[JokerGirl]

มีความหวง

[•♀NoM!_KunG♀•]

อ่อยยยยย

[areenart1984]

จะมีเรื่องอะไรเกี่ยวกับ 2 คนนี้ ขอเป็นเรื่องบนเตียงเท่านั้นนะ 

[WilpeR]

ความขลุ่ยสยบทุกอย่างจริงๆ 5555

[miikii]

ไม่ปลอดภัยเข้าไปทุกที 

[PrimYJ]

โยธาจะขี้หวงอะไรเบอร์นี้ แต่ถ้ารีบจัดการเรื่องเงาของคุณเร็วได้เท่าไหร่ก็ดีเหมือนกันนะ

[seaz]

ความขลุ่ย

[snowboxs]

เขาหวงกันน่ารักเนอะ เราเขินอ่ะ

มายหรือพี่กานดา

[mystery Y]

แบบนี้หึงชัดๆ

[O-RA DUNGPRANG]

ลูกจันจะมีแฟนแล้ว   

[Mariinariiz]

ขลุ่ยกับโยธาจะน่ารักเกินไปแล้วววว แต่ชอบจิณณ์กับลูกจันอ่ะ ลุ้นให้เป็นแฟนกัน 5555

[Al2iskiren]

ผู้ต้องสงสัยเหลือไม่กี่คนแล้ว ลุ้นๆๆๆ

[HanATarO]

โยธา ไปไหนไม่รอดแล้วแบบนี้ 555

ระวังตัวด้วยนะขลุ่ย

[Ginny Jinny]

อยากอ่านคู่ของลูกจัน

[gackmanas]

โยธา ก็เด็กน้อย ขี้หึงขี้หวง เหมือนกันแหะ.. 

[darin]

edit** ทั้งหมดเกิดขึ้นในวันเดียวกันนะคะ เป็นการเล่าย้อนไปย้อนมาค่ะ

ตอนที่ 20 
ความรัก

22.19 น. ผมขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อเมื่อเห็นชื่อไอดีไลน์ที่เด้งขึ้นมา ตามด้วยข้อความสั้นๆ เพื่อให้ผมกดรับ

มายด์นะคะพี่ขลุ่ย คุยได้ไหมคะ

                คุยได้พี่ว่าง

ผมกดรับ และพิมพ์ตอบกลับไป

พรุ่งนี้พี่ขลุ่ยว่างไหมคะ มายด์อยากนัดเจอ

                พี่จะไปหาโยธาที่คณะอยู่แล้ว มายด์มาเจอที่โรงอาหารก็ได้

มายด์ขอเจอพี่ขลุ่ยแค่สองคนได้ไหมคะ ไม่อยากให้คนอื่นรู้

ผมอ่านข้อความจบ นิ้วแตะตัวอักษรได้ไม่ถึงสองตัว ข้อความก็เด้งขึ้นมาเสียก่อน

มายด์สารภาพตามตรงนะคะ

คือหลินอยากให้มายด์ช่วยพูดกับพี่ขลุ่ยเรื่องพี่โยธาค่ะ

มายด์ไม่เห็นด้วย แต่พอปฏิเสธหลินก็โกรธ

อารมณ์เสียทั้งวัน ไม่มีใครเข้าหน้าติดเลย

มายด์เลยรับปากว่าจะพูดให้ พี่ขลุ่ยอย่าโกรธมายด์นะคะ

ผมเคาะปลายนิ้วลงกับโต๊ะ อ่านข้อความที่เข้ามาอย่างต่อเนื่อง จนมั่นใจว่าอีกฝ่ายพิมพ์จบแล้วจึงตอบกลับไป

                ได้สิ นัดมาเลย

ขอบคุณค่า

พี่ขลุ่ยเรียนเสร็จกี่โมงคะ

สี่โมงเย็น

งั้นเจอกันสักสี่ครึ่งดีไหมคะ

                ตามนั้น พี่ไม่ติดอะไร

เอาเป็นที่สวนดีไหมคะ

สวนที่ว่าคือส่วนหย่อมขนาดเล็กอยู่ติดกับมหา’ลัย มีประตูทะลุผ่านไปได้ ไม่ไกลจากคณะของผม

                ตกลง

ขอบคุณนะคะ พี่ขลุ่ยน่ารักที่สุดเลย

ว่าแต่พี่ขลุ่ยไม่บอกพี่โยธาได้ไหมคะ มายด์ไม่อยากโดนพี่โยธาโกรธ

ต้องโกรธมากๆ แน่เลย

                ได้สิ ไม่มีปัญหา

พรุงนี้เจอกันค่า

                           ครับ

ผมวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ถอนหายใจออกมาเบาๆ นับถือความพยายามของหลินจริงๆ
   
• • • • •

“พี่ขลุ่ย” มายด์โบกมือให้ผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ดวงตาสุกใสเป็นประกาย ผมยกมือโบกตอบ ก่อนสาวเท้าเข้าไปมา
   
“มายด์นึกว่าพี่ขลุ่ยไม่มาซะแล้ว”
   
“มาสิ พี่ต้องมาอยู่แล้ว”
   
ผมส่งยิ้มให้มายด์ก่อนกวาดสายตาไปหยุดอยู่ที่หลิน ดวงตาไม่พอใจคู่นั้นจ้องมองผมอยู่ก่อนแล้ว
   
“งั้นไปกันเลยไหมคะ ถึงเร็วหน่อยก็ดี กินข้าวเสร็จแล้วมายด์ว่าจะขอแวบไปดูหนังสือก่อนเข้าโรงหนัง” มายด์หันไปถามร่างสูงที่ยืนอยู่

ผมยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก สบตากับโยธา


8.15 น. เก้าชั่วโมงก่อนหน้า
   
ผมส่งข้อความไปหาโยธา ระหว่างเดินออกจากมหา’ลัยเพื่อไปยังร้านกาแฟของพี่กานดา
   
สักครึ่งชั่วโมงค่อยตามมาที่ร้านพี่กานดานะ เจอกันที่นั่น

   
12.20 น. ห้าชั่วโมงก่อนหน้า
   
“เมื่อกี้หลินมาหาฉัน”
   
ผมตักอาหารเข้าปาก มองโยธาโดยไม่ถามอะไร ปล่อยให้อีกฝ่ายเล่าต่อไป
   
“มาทวงสัญญาเรื่องเลี้ยงหนัง เลยรับปากว่าเย็นนี้จะพาไป เรียนเสร็จแล้วขลุ่ยส่งข้อความมาบอกด้วย ฉันจะขับรถไปรับที่คณะ”
   
“เย็นนี้ผมไม่ว่าง ติดธุระ”
   
“งั้นเหรอ ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันเลื่อนหลินเป็นวันอื่น”
   
“ไม่ต้องเลื่อนก็ได้ รับปากแล้วก็ไปเถอะ”
   
“ไม่หึงเหรอ” โยธามองผมด้วยสายตายั่วเย้า ผมมองตอบด้วยดวงตาสงบนิ่ง
   
“ถ้าโยธาจะชอบหลินคงชอบไปนานแล้ว ไม่น่ารอมาถึงป่านนี้ หรือถ้าไปด้วยกันสองคนแล้วชอบหลินขึ้นมา ก็ดีกับผมเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องเสียเวลา เจ็บตอนนี้น่าจะเล็กน้อย รีบเลิกรีบเจ็บแล้วเอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่า”
   
“กล้ามาก” โยธายื่นมือมาตีหน้าผากผมเบาๆ ด้วยสีหน้ามันเขี้ยว
   
ผมยกมือขึ้นแตะหน้าผาก ขณะที่จิณณ์และออแกนพากันหัวเราะเสียงดัง
   
“แต่พูดก็พูดเถอะ ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลย ก็รู้อยู่ว่าโยธามีแฟนแล้ว”

ผมหันไปมองเบล อีกฝ่ายมีสีหน้าไม่พอใจ
   
“ไม่เป็นไรเบล ผมคิดว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน”


16.20 น. สี่สิบนาทีก่อนหน้า
   
ผมมาถึงก่อนเวลาเล็กน้อย จึงมองหาที่นั่งเพื่อหลบแดด สวนหย่อมในเวลานี้แทบไม่มีคน นักศึกษาส่วนใหญ่มักมานั่งเล่นหลังช่วงแดดร่มลมตกแล้ว

ผมเลือกเก้าอี้ยาวมีพนักพิง ตั้งอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ หยิบหนังสือในกระเป๋าขึ้นมาอ่านเพื่อฆ่าเวลา


16.30 น. สามสิบนาทีก่อนหน้า
   
ผมละสายตาจากหนังสือ เมื่อมีเงามาบังแสงแดด มองปลายเท้าที่หยุดอยู่ตรงหน้าก่อนไล่สายตาขึ้นไป ดวงตาสองคู่สบกัน ก่อนไม้หน้าสามในมืออีกฝ่ายจะยกขึ้นอย่างรวดเร็ว ดวงตาของผมเบิกกว้าง รับรู้ได้ทันทีว่าอะไรจะเกิดขึ้น
   
ตุ๊บ! เสียงร่างกายตกกระทบพื้น ทุกอย่างจบลงอย่างรวดเร็ว


17.00 น. ลาดจอดรถคณะสถาปัตยกรรม

“ว่าไงคะ ไปกันเลยไหม” มายด์กวาดสายตามองทุกคนที่ยื่นอยู่ หลังชวนให้ออกเดินทางแต่ไม่มีใครขยับเขยื้อน
   
“มายด์”
   
“คะพี่ขลุ่ย”
   
“มายด์เกลียดพี่เหรอ”
   
“เปล่านะคะ!” มายด์มองผมหน้าตื่น “มายด์จะเกลียดพี่ขลุ่ยทำไม”
   
“พี่ก็คิดแบบนั้น” ผมส่งยิ้มให้มายด์ สายตาเลื่อนไปหยุดอยู่ที่ใบหน้าของหลิน มองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น
   
“ต้องเกลียดกันขนาดไหนเหรอถึงคิดจะทำร้ายร่างกายกันได้ หลิน”
   
“พี่ขลุ่ยพูดเรื่องอะไรคะ หลินไม่เห็นรู้เรื่อง”
   
“เมื่อวานพี่ได้รับข้อความจากมายด์ ขอนัดเจอพี่เพื่อคุยเรื่องโยธา มายด์บอกพี่ว่าหลินขอให้ช่วย วันนี้พอพี่ไปตามนัดกลับถูกคนมาทำร้ายร่างกาย”
   
“ข้อความอะไรคะ! มายด์ไม่ได้ส่ง มายด์ไม่มีไลน์ไม่มีเบอร์เบอร์ของพี่ขลุ่ยจะส่งได้ยังไง” สีหน้าของมายด์ทั้งตกใจและเป็นกังวล
   
“พี่รู้” ผมยิ้มปลอบใจมายด์ “แต่บางคนไม่รู้ว่าพี่รู้จักไอดีไลน์ของมายด์”
   
ผมหันไปสบตากับโยธา ริมฝีปากยกยิ้มเมื่อเห็นสายตาอบอุ่นของอีกฝ่าย
   
“ก็ต้องขอบคุณที่โยธาชอบโยนโทรศัพท์ให้พี่เปิดดูเอง เลยได้เห็นชื่อไอดีไลน์กับรูปโปรไฟล์ของมายด์”
   
“แล้ว..แล้วมันเกิดอะไรขึ้นคะ ถ้าอย่างนั้นใครเป็นคนส่ง ใครใช้ชื่อมายด์คะ”
   
“อยากเป็นคนตอบเองไหม” ผมหันไปเผชิญหน้ากับหลิน ดวงตาของอีกฝ่ายไม่มีอาการหวั่นวิตกหลุดออกมาให้เห็น
   
“หลินไปเกี่ยวอะไรด้วยค่ะ” ใบหน้าสวยยกยิ้มหวาน “อย่าบอกนะคะว่าพี่ขลุ่ยหึงที่พี่โยธาไปดูหนังกับหลิน จนต้องหาเรื่องใส่ความกันแบบนี้ ไม่เด็กไปหน่อยเหรอคะ ไหนว่าโดนทำร้ายร่างกายไงคะ ก็เห็นปกติดีนี่ หรือไม่..” ดวงตาคู่นั้นกวาดมองผมหัวจรดเท้า
   
“พี่ขลุ่ยไปทำทุเรศใส่ใครไว้หรือเปล่าคะ เขาถึงมาหาเรื่องเอา ไหนบอกว่าไอดีปลอม ถ้าอย่างนั้นใครทำก็ได้ ทำไมต้องมาใส่ร้ายหลินด้วย”
   
“ใส่ร้าย?” ผมพยักหน้าช้าๆ “ก็เป็นไปได้นะ เพียงแต่ว่า..” ผมหมุนตัวหันไปมองพุ่มไม้ใกล้กับมุมตึก เพียงครู่เดียว ฝน เก้าอี้ และลูกจันก็เดินออกมา พร้อมกับเดินขนาบใครบางคนมาด้วย
   
“หลินเหลือจ่ายเงินอีกครึ่งหนึ่งไม่ใช่เหรอ พี่ว่าควรจ่ายให้สองเท่านะ เป็นค่ารักษาตัว พี่ก็ไม่คิดว่าฝนจะหมัดหนักขนาดนั้น”
   
“ก็กูตกใจนี่หว่า กลัวมึงโดนตีตาย” ฝนรีบแก้ตัว
   
“ตีงั้นเหรอ!!”
   
ขนคอผมลุกเกรียวเมื่อโยธาหันมาสบตา ดวงตาคู่นั้นวาวโรจน์ ผมส่งยิ้มแห้งไปให้อีกฝ่าย
   
“บอกไปสิว่าใครจ้างมา” ฝนกระแทกแขนกับแขนของวินมอเตอร์ไซด์ที่ถูกจ้างมาทำร้ายผม
   
“คนนั้น” นิ้วถูกชี้ไปที่หลิน “เขาจ้างผมห้าพัน บอกว่าเอาแค่นอนโรงพยาบาลก็พอ”
   
“นี่ทำกันเป็นกระบวนการเลยเหรอคะ อย่างหลินเนี่ยนะคะจะไปรู้จักคนแบบนี้ พี่โยธาคะ..” หลินหันไปมองโยธา “แฟนพี่ทำกับหลินเกินไปแล้วนะคะ หลินแค่อยากมาดูหนังกับพี่สักครั้งจะได้ตัดใจ ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย”
   
“หลิน” โยธาถอนหายใจเบาๆ ดวงตามองเข้าไปในตาของรุ่นน้อง “พี่ไม่ได้โง่”
   
หลินเบิกตากว้าง เท้าก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว ดวงตายังไม่ละไปจากสายตาของโยธา
   
“พี่โยธา!!”
   
“หรือพี่ควรเรียกหลินว่าเงาของคุณดี”
   
“อะไรนะ!!” เสียงของมายด์ขึ้นสูงจนน่าตกใจ ใบหน้าตื่นตระหนก มองเพื่อนรักด้วยสายตาหวาดหวั่น
   
“พี่โยธาพูดอะไรคะ ทำไมเรียกหลินแบบนั้น!”
   
“แสดงเก่ง” เสียงลูกจันลอยมา
   
ผมสาวเท้าเข้าไปใกล้หลินมากขึ้น มองใบหน้าอีกฝ่าย

“พี่ต้องยอมรับว่าตัวเองโง่กว่าที่คิด ในจำนวนคนทั้งหมด หลินคือคนที่พี่สงสัยน้อยที่สุด เพราะยึดติดกับความเชื่อที่ว่าเงาของคุณต้องเป็นคนเก็บซ่อนอารมณ์ ไม่กล้าแสดงออกว่าชอบโยธาถึงต้องทำแบบนั้นลงไป แต่พี่คิดผิด” ผมจ้องดวงตาแข็งกระด้างของหลิน

“พี่ลืมไปว่ายังมีคนจำพวกหนึ่ง ที่ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม”
   
“พี่ขลุ่ยพูดอะไรหลินไม่รู้เรื่อง” น้ำเสียงอีกฝ่ายสะบัด
   
“ถ้าหลินไม่รู้ก็ไม่เป็นไรพี่จะบอกเอง เรื่องเป็นแบบนี้ใช่ไหม หลินถูกใจโยธา แสดงออกให้รู้ว่าชอบและคิดว่าจะได้มา แต่เมื่อมันไม่เป็นอย่างที่คิด หลินเลยใช้แผนอื่น ส่งของให้ ทำตัวให้ดูลึกลับเพื่อดึงดูดความสนใจของโยธา คงกะจะออกมาบอกว่าเป็นตัวเองทีหลังตอนสารภาพรัก แต่เรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่หลินต้องการ โยธาไม่เคยสนใจ แถมยังมีข่าวกับผู้หญิงคนอื่น ตอนนั้นหลินคงรู้สึกเหมือนถูกฉีกหน้า ทำไมไม่สนใจฉัน ทำไมเห็นคนอื่นดีกว่าฉัน ความโกรธถึงระเบิดออกมา”
   
ผมหยุดหายใจชั่วครู่ สายตายังไม่ละไปจากหลิน
   
“ที่หลินส่งตั๋วหนังมาให้โยธาก็น่าจะมีเหตุผลสองอย่าง หนึ่งคือหลินอยากตัดตัวเองออกจากผู้ต้องสงสัย เพราะตอนนั้นออแกนเอาเรื่องนี้ไปลงโซเชียลจนดังขึ้นมา ใครจะสงสัยคนที่ถูกกระทำใช่ไหม สองพี่คิดว่าหลินอยากเล่นบทคนน่าสงสาร อยากให้โยธาปกป้อง คอยคุ้มครองใกล้ๆ แต่สิ่งที่ได้กลับผิดคาด โยธาใช้วิธีถอยห่าง ซึ่งคนปกติน่าจะคิดได้ว่ามันถูกต้องแล้ว แต่หลินมองมันต่างออกไป มันเลยยิ่งทำให้หลินคุ้มคลั่งที่ไม่ได้ดั่งใจ”
   
ริมฝีปากของหลินเม้มเข้าหากันจนห้อเลือด ดวงตาจ้องมองผมโดยไม่หลบ
   
“แล้วทุกอย่างก็เลวร้ายลงเมื่อพี่เข้ามา ทั้งที่หลินพยายามมานานแต่โยธากลับรักพี่ที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน มันคงทำให้หลินแทบคลั่ง หลินเกลียดความรู้สึกด้อยกว่าคนอื่น เกลียดการถูกปฏิเสธ สิ่งที่หลินอยากได้หลินต้องได้ใช่ไหม”
   
ผมหยุดพูดมองหลินด้วยสายตาสงบนิ่ง
   
“หลินรักโยธาจริงเหรอ พี่ว่าหลินรักแค่ตัวเองเท่านั้น”
   
“พูดซะยืดยาวเลยนะคะพี่ขลุ่ย ไหนล่ะหลักฐาน พี่ขลุ่ยมีหลักฐานเหรอคะว่าหลินคือเงาของคุณ นอกจากข้อความโง่ๆ ที่ใครก็ไม่รู้ส่งมา” หลินมองผมด้วยสายตาท้าทาย
   
“หลิน” เสียงเรียกสั่นเครือ ทำให้ดวงตาของหลินเบิกกว้าง สีหน้าไม่สะทกสะท้านแปรเปลี่ยน
   
“พี่กานดา!”
   
พี่กานดาเดินเข้ามาด้วยดวงตาแดงเรื่อ
   
“หลินทำจริงๆ เหรอ หลินจ้างคนไปทำร้ายขลุ่ยจริงๆ เหรอ”
   
หลินสะบัดหน้าไปมองทางอื่น กัดริมฝีปากตัวเองเอาไว้
   
“หลินตอบพี่สิ หลินทำแบบนั้นทำไม”
   

8.30 น. แปดชั่วโมงสามสิบนาทีก่อนหน้า ร้านกาแฟแก้วกานดา
   
ผมผลักประตูเข้าไปในร้าน เดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ พี่กานดาเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้ผม
   
“เหมือนเดิมนะจ้ะ”
   
“ครับ ผมรบกวนพี่กานดาเอาไปให้ที่โต๊ะได้ไหมครับ”
   
“ได้สิจ้ะ ขลุ่ยไปนั่งเลย”
   
“ขอบคุณครับ”

   
“ได้แล้วจ้ะ” แก้วกาแฟถูกวางลงบนโต๊ะ
   
“ขอบคุณครับ พี่กานดานั่งก่อนได้ไหมครับ ผมมีเรื่องอยากคุยด้วย”
   
“ได้สิ ขลุ่ยอยากคุยเรื่องอะไร” เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามถูกดึงออกนั่ง
   
“พี่กานดาชอบโยธาเหรอครับ” ผมจู่โจมด้วยคำถามอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายตั้งตัว
   
“พี่เหรอ!” พี่กานดาหัวเราะออกมา “เปล่าจ้ะเปล่าขลุ่ยเข้าใจผิดแล้ว”
   
“ถ้าอย่างนั้นพี่กานดากับหลินเป็นอะไรกันครับ”
   
พี่กานดาชะงัก ดวงตาที่มองผมลังเล
   
“เมื่อวันก่อนตอนสองทุ่ม ผมเดินกลับจากห้องเพื่อนในซอยข้างร้าน เห็นพี่กานดากับหลินยืนคุยกันอยู่ในร้าน”
   
เสียงถอนหายใจแผ่วเบา
   
“หลินเป็นลูกพี่ลูกน้องกับพี่ เป็นลูกของคุณอาน้องชายพ่อพี่ ถ้าขลุ่ยกังวลเรื่องที่หลินชอบโยธา ไม่ต้องห่วงนะ พี่บอกให้หลินตัดใจแล้ว”
   
สมองของผมประมวลผลอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง ขาดก็แต่หลักฐานชี้ชัด
   
“พี่กานดา ผมมีเรื่องสำคัญต้องถาม มันสำคัญมาก ผมขอร้องพี่กานดาช่วยตอบผมด้วยนะครับ”

“ได้จ้ะ ถ้าพี่ตอบได้นะ”

“ กล่องของที่มีคนฝากให้โยธาเป็นของหลินใช่ไหมครับ”
   
พี่กานดาเงียบไปนาน ก่อนใบหน้าจะพยักขึ้นลงช้าๆ “ใช่ ของหลิน”
   
“เคยเปิดดูข้างในไหมครับ”
   
“ไม่เคย หลินผูกโบว์มาด้วย แต่ก็บอกพี่ทุกครั้งว่าข้างในเป็นอะไร อย่างวันนั้นที่ขลุ่ยเปิดมาเป็นผ้าเช็ดหน้าพี่ก็รู้อยู่แล้ว”
   
“แล้วอันนี้ละครับพี่กานดารู้หรือเปล่า” ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดรูปที่ถ่ายเสื้อกีฬาถูกเผา เสื้อยืดที่ถูกกรรไกรตัดจนแหว่งวิ่น ภาพอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ถูกส่งมาให้โยธา
   
ดวงตาของพี่กานดาเบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆ เมื่อภาพถูกเลื่อนจากหนึ่งภาพเป็นสองภาพและสามภาพ
   
“นี่มัน! นี่มัน! หลินเป็นคนส่งเหรอ!”
   
“ใช่ครับ” ผมพยักหน้า มือของพี่กานดาสั่นเทา
   
“พี่ไม่รู้มาก่อน”
   
“พี่กานดาเป็นคนบอกหลินใช่ไหมครับว่าผมไปค้างห้องโยธา และผมเป็นแฟนกับโยธา”
   
พี่กานดาพยักหน้า น้ำเสียงแหบแห้ง “หลินมาขอให้พี่ช่วย บอกว่าแอบชอบโยธา เลยขอให้พี่ส่งข่าวให้บ้างถ้าได้ยินอะไรมา พี่คิดว่าหลินคงอยากอยู่ใกล้โยธา เลยคอยบอกว่าโยธาจะไปไหน ทำอะไร เที่ยวที่ไหน เท่าที่พอได้ยิน แต่พอรู้ว่าโยธากับขลุ่ยเป็นแฟนกันพี่ก็บอกหลินแล้วว่าให้ตัดใจ วันนั้นที่ขลุ่ยเห็นก็คุยกันเรื่องนี้”
   
“พี่กานดาเคยได้ยินชื่อเงาของคุณไหมครับ เคยได้ยินโยธาพูดถึงหรือเปล่า”
   
“พี่พอได้ยินบ้างแต่ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ ถ้าไม่เดินมาใกล้โต๊ะก็ไม่ค่อยได้ยินอะไร เสียงเครื่องบดกาแฟ เครื่องทำกาแฟค่อนข้างดัง เว้นเฉพาะเวลาไม่มีลูกค้า แต่ก็ต้องคุยกันเสียงดังมากพอพี่ถึงจะได้ยิน” 
   
“ผมอยากให้พี่กานดาอ่านข้อความพวกนี้” ผมเปิดภาพที่แคปมาจากหน้าจอของโยธาส่งให้พี่กานดาอ่าน รวมทั้งข้อความที่ผมได้รับ
   
“เงาของคุณคือชื่อของคนที่ส่งของและข้อความพวกนี้มาให้โยธากับผม ก่อนหน้านี้ส่งให้ที่มหา’ลัย ตอนหลังถึงเปลี่ยนมาเป็นที่นี่ ถ้าพี่กานดาบอกว่าของเป็นของหลิน หลินก็คือเงาของคุณครับ”
   
“พี่ไม่อยากเชื่อเลยว่าน้องพี่จะทำถึงขนาดนี้ พี่ไม่ได้เอะใจอะไร เพราะเมื่อก่อนตอนหลินเรียนมัธยมปลาย หลินก็เคยจีบรุ่นพี่แบบนี้ แอบส่งขนมให้ ส่งเพลงให้ ส่งของขวัญให้ สารภาพรักแล้วก็ตกลงเป็นแฟนกัน แต่ตอนหลังก็เลิกกัน พอถามก็บอกว่าเบื่อแล้ว หลินเป็นเด็กเอาแต่ใจ เพราะพ่อแม่รักมาก ตามใจมาก ใครขัดใจไม่ได้เลย พี่เลยคิดว่าคงเข้ากันไม่ได้ พอมาถึงโยธาพี่เลยไม่ได้คิดอะไรมาก นึกว่าเหมือนกัน”
   
“หลินเอาแต่ใจมากเหรอครับ”
   
“มาก มากจนถ้าไม่ตามใจจะไม่สบาย ตัวร้อนเป็นไข้ คุณอาพี่เคยพาไปพบหมอ หมอให้พาไปพบจิตแพทย์แต่หลินไม่ยอมไป ขู่จะฆ่าตัวตาย คุณอาพี่ก็เลยไม่รู้จะทำยังไง อีกอย่างอาการของหลินเท่าที่เห็นก็ไม่ได้หนักหนา แค่อย่าขัดใจก็พอ พวกพี่ไม่เคยรู้ว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องเล็กน้อย”
   
ผมมั่นใจว่าเงาของคุณคือหลินตั้งแต่พี่กานดาบอกว่าของพวกนั้นอีกฝ่ายเป็นคนส่งมา แต่เริ่มเข้าใจสาเหตุก็ตอนนี้
   
“พี่กานดาครับ ผมคิดว่าหลินควรได้รับการรักษาก่อนจะสายเกินไป”
   
พี่กานดาพยักหน้าช้าๆ สีหน้าอ่อนแรง “พี่จะคุยกับคุณอาเอง ขอโทษขลุ่ยกับโยธาด้วยนะ พี่ไม่รู้จริงๆ”
   
“ไม่เป็นไรครับ” ผมส่งยิ้มให้กำลังใจอีกฝ่าย


12.55 น. สี่ชั่วโมงก่อนหน้า ทางเดินในมหา’ลัย
   
“วันนี้ทำไมยอมให้มาส่ง” มือใหญ่จับศีรษะผมโยกเบาๆ ใบหน้าที่มองมาติดรอยยิ้ม
   
“ผมมีเรื่องอยากคุยด้วย”
   
“อะไร”
   
“ลองอ่านดู” ผมเปิดข้อความที่ได้รับจากมายด์ ก่อนส่งโทรศัพท์ให้โยธา


17.25 น. ความจริง
   
ดวงตาของหลินค่อยๆ วาวโรจน์ ริมฝีปากที่ถูกฟันขบเม้มปรากฏสีแดงเรื่อของเลือด หลินจ้องมาที่ผม ก่อนเสียงหัวเราะจะหลุดออกมา
   
“ทำทำไมเหรอคะ พี่กานดาน่าจะถามพี่พี่โยธามากกว่า ว่าทำแบบนี้กับหลินทำไม”
   
“พี่มั่นใจว่าพี่ไม่ได้ทำอะไร” โยธาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
   
“ไม่ได้ทำอะไร!” หลินระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “พี่โยธาดีกับหลิน เข้าใกล้หลิน คอยห่วงใยหลิน ทำให้หลินหลงชอบ แบบนี้ยังบอกว่าไม่ได้ทำอะไรอีกเหรอคะ”
   
“หลิน พี่ทำดีกับรุ่นน้องทุกคน หลินเป็นเพื่อนสนิทกับน้องรหัสพี่”
   
“ไม่จริง! พี่โยธาเข้าหาหลิน พี่โยธาไม่เคยสนใจมายด์สักนิด พี่โยธาใช้มายด์เป็นข้ออ้าง”
   
“หลิน” มายด์อุทานชื่อเพื่อนด้วยสายตาไม่เข้าใจ แปลกใจและสับสน
   
“พี่โยธายังจำได้ไหมคะ ตอนรับน้องที่ทะเลหลินถูกเปลือกหอยบาดที่เท้า พี่โยธารีบมาหา มาถึงก่อนใคร จับเท้าหลินวางบนตัก เอาผ้าเช็ดหน้ามากดแผลให้ ดูแลหลิน เป็นห่วงหลิน หลินดูสายตาพี่โยธาก็รู้”
   
ในที่สุดผมก็ได้รู้จุดเริ่มต้นของความรักครั้งนี้ และรู้ความหมายของผ้าเช็ดหน้าที่เงาของคุณส่งมาให้
   
“นั่นมันผ้าของจิณณ์ พี่ไม่เคยพกผ้าเช็ดหน้า แล้วพี่ก็ไม่ใช่คนเห็น จิณณ์เป็นคนเห็นแล้วเรียกให้พี่ไปช่วย ต่อให้รุ่นน้องคนไหนเจ็บพี่ก็ทำให้แบบนั้น”
   
“ไม่จริง! หลินพิเศษกว่าคนอื่น พี่โยธาแค่ไม่รู้ตัวเท่านั้นเอง หลินจะทำให้พี่โยธารู้ตัวว่าพี่โยธารักหลิน รักหลินคนเดียว!” 

“หลินต้องฟังความจริงบ้าง พี่ไม่ได้รักหลิน พี่เห็นหลินเป็นรุ่นน้อง”

“ไม่!! พี่โยธาต้องรักหลินสิ! ต้องรักหลิน!”
   
มายด์ปล่อยโฮออกมา ผมกับลูกจันได้แต่ถอนหายใจ หดหู่กับภาพที่เห็น
   
“พี่โยธารักหลิน พี่โยธาแค่ยังไม่รู้ตัว แต่เพราะไอ้นี้ ไอ้นี้มันเข้ามาแย่งพี่โยธาไปจากหลิน มันก็สมควรแล้ว คราวหน้าจะเอาให้ตาย ตายไปซะ ตายไปซะ!”
   
“หลิน!” พี่กานดาอุทานเสียงหลง
   
“ต่อยผู้หญิงได้ไหมวะ”
   
“”ไอ้ฝน” เก้าอี้ยกมือขึ้นแตะริมฝีปากห้ามไม่ให้ฝนพูดต่อ
   
“เอาเถอะพูดไปหลินก็คงไม่ฟัง เอาเป็นว่าพี่ขอบคุณที่หลินชอบพี่ แต่พี่ก็ไม่ลืมว่าหลินคิดจะทำร้ายขลุ่ย ดังนั้นจากนี้ไปพี่หวังว่าหลินจะไม่มายุ่งกับขลุ่ยอีก เพราะพี่คงไม่อยู่เฉยๆ อีกต่อไป ที่ผ่านมาพี่ยกโทษให้หลิน ไปรักษาตัวเถอะ เรื่องที่เกิดขึ้นจะรู้กันอยู่แค่นี้ แต่ถ้าหลินยังไม่หยุด อย่าหาว่าพี่ใจร้าย เพราะพี่ไม่ได้ใจดีอย่างที่หลินคิด”
   
“พี่โยธา! รักมันมากนักเหรอ รักมันมากใช่ไหม” หลินพุ่งตัวเข้าหาผม
   
“หลิน”
   
“พ่อ!” ดวงตาของหลินเบิกกว้าง หยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียก ชายสูงวัยเดินเข้ามาด้วยสายตาปวดร้าว มีจิณณ์เดินตามมาเงียบๆ
   
“พ่อมาได้ยังไง!”
   
“พี่โทรไปบอกเอง” พี่กานดาพูดเสียงแผ่ว
   
“พอแล้วลูก กลับบ้านกับพ่อ”
   
“ไม่ หลินไม่กลับ”
   
หลินปฏิเสธเสียงแข็งแต่ดูเหมือนผู้เป็นพ่อรู้ว่าควรจะทำอย่างไร เสียงเรียกพี่กานดาจึงดังขึ้น ก่อนสองข้างของหลินจะถูกขนาบจากบิดาและอา
   
พ่อของหลินหันมามองพวกผม “อาขอโทษแทนลูกด้วย ถือว่าอาขอร้องอย่าบอกทางมหา’ลัยเลยนะ อาจะให้หลินดร็อบเรียนและเข้ารักษาตัว จะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก ได้โปรด”
   
“ผมก็ตั้งใจอย่างนั้นอยู่แล้วครับ” ผมบอกพ่อของหลิน ไม่คิดจะเอาผิดเรื่องทำร้ายร่างกาย
   
“ขอบใจมาก”
   
“ไม่!! หลินไม่ได้บ้า หลินไม่ไป”
   
“กานดา” พ่อของหลินเรียกหลานสาว ทั้งสองคนกึ่งลากกึ่งจูงหลินไปที่รถ
   
ผมมองตามด้วยสายตาสงบนิ่ง ในใจไม่ได้โกรธอีกฝ่าย คนป่วยก็ต้องรักษา บางครั้งจิตใจคนเราก็ยากเกินกว่าจะควบคุม
   
“ถูกตีอย่างนั้นเหรอ” เสียงเย็นดังขึ้นด้านหลัง มือใหญ่วางลงต้นคอของผม
   
“กูจะเอาไอ้หมอนี่ไปทิ้งไว้ที่โรงพยาบาล ต่อยมันสมองบวมหรือเปล่าก็ไม่รู้” ฝนชิ่งก่อนเป็นคนแรก
   
“กูไปเป็นเพื่อน พี่คีรินทร์กับเรนรออยู่ เดี๋ยวโดนบ่น” เก้าอี้ตามไปติดๆ
   
“เอ่อ..” ลูกจันยิ้มแหยเพราะหาข้ออ้างไม่ทัน
   
“ผมจะไปหาอะไรเย็นๆ ทาน จะได้เอาเรื่องปวดหัวพวกนี้ออกไป อยากไปไหม”
   
“ไป” ลูกจันรับคำจิณณ์ทันที “มายด์ไปด้วยกันนะ อย่าเพิ่งอยู่คนเดียวเลย” ลูกจันหันไปชวนมายด์

“ค่ะ” มายด์พยักหน้า เพียงครู่เดียวรอบตัวผมก็เงียบสนิท มีเพียงร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลัง
   
“ไหนส่งข้อความมาบอกว่าปลอดภัยดี”
   
“แล้วผมเจ็บตรงไหน” ผมหมุนตัวกลับ อ้าแขนออกกว้างให้อีกฝ่ายดู
   
“บอกแล้วใช่ไหมว่าวิธีนี้มันอันตราย”
   
“ก็ถ้าผมไม่ไปเป็นเหยื่อล่อ คนที่หลินจ้างจะออกมาไหม”
   
“ไม่ออกก็ช่างหัว”
   
“อารมณ์ร้าย” ผมย่นจมูก
   
“ขลุ่ย” เสียงเรียกทุ้มต่ำ ราวกับเจ้าของเสียงกำลัหมดความอดทน
   
“เป็นห่วงผมเหรอ” ผมเงยหน้าขึ้น มองเข้าไปในดวงตาของโยธาด้วยดวงตาเป็นประกาย มันแปลกที่ผมมีความสุข อีกฝ่ายถอนใจยาว
   
“รู้ไหมว่าตอนได้ยินฉันรู้สึกยังไง”
   
“ขอโทษ” ผมยกมือขึ้นแตะแก้มของโยธา
   
“ฝน เรน เก้าอี้ พี่คีรินทร์ ลูกจัน ไปช่วยกันตั้งห้าคน ผมก็บอกโยธาแล้วว่าไม่ต้องเป็นห่วง”
   
“แต่ถ้าฝนเข้าไปไม่ทัน ถ้านายเป็นอะไรไปฉันจะทำยังไง เคยคิดบ้างไหม”
   
“อืมม” ผมทำสีหน้าครุ่นคิด ก่อนยกมือขึ้นนับ “เป็นแฟนกันยังไม่ถึงอาทิตย์ ยังไม่เป็นไรมั้ง ทำใจแป๊บเดียว”
   
“เจ้าเด็กนี่!”
   
ผมหลับตาปี๋เมื่อได้ยินคำนี้ และมันก็ไม่ผิดจากที่คิด ร่างกายของผมถูกดึงเข้าไปกอดไว้แน่นกับอก แต่สิ่งที่ทำให้ดวงตาของผมเบิกกว้าง คืออาการสั่นเทาของร่างกายโยธา
   
“โยธา”
   
“อย่าทำแบบนี้อีก สัญญากับฉันสิ”
   
“ผม..”
   
“ฉันขอร้อง”
   
“ผมสัญญา”
   
เสียงถอนหายใจดังขึ้น ก่อนร่างสูงใหญ่ของโยธาจะสงบลง
   
“มันจบแล้ว” ผมพูดอู้อี้อยู่กับอกของอีกฝ่ายเพื่อปลอบ
   
“ใครบอกนาย”
   
“หือ” ผมผละหน้าออกเพื่อมองใบหน้าของโยธา “มีอะไรอีกเหรอ”
   
“มีสิ มีเรื่องให้นายเรียนรู้อีกเยอะ”
   
ผมมองดวงตาเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่าย ใบหน้าค่อยๆ ขึ้นสีแดงเรื่อ ดูเหมือนมันทำให้โยธาพอใจมาก เพราะรอยยิ้มของอีกฝ่ายกว้างขึ้นทันที
   
“สนใจไหม”
   
“....”
   
“ฉันสอนเก่งนะ”
   
ผมหลุบตาลงต่ำ ใบหน้าร้อนผ่าว กัดริมฝีปากเบาๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นสบตากับโยธา
   
“ว่าไง”
   
ผมไม่ตอบคำถาม แต่เขย่งปลายเท้าขึ้น แตะริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากของอีกฝ่าย ขบเม้มเบาๆ แบบที่อีกฝ่ายชอบทำ ก่อนถอนริมฝีปากออก
   
“ผมอยากรู้มาตั้งนานแล้วว่าถ้าคนแอบจูบกันในมหา’ลัยรู้สึกยังไง ก็ไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่แฮะ”
   
“....”
   
“เร็ว ผมหิวแล้ว ไปหาอะไรกินดีกว่า”
   
โยธาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน สีหน้าโมโหปนเอ็นดู อยากตีพอๆ กับที่ไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรกับผมดี สุดท้ายมีเพียงเสียงหัวเราะที่หลุดออกมา
   
“เร็ว” ผมเร่งอีกฝ่ายด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
   
โยธาจับศีรษะของผมโยกเบาๆ ดวงตาที่มองมาอ่อนโยน
   
“รับทราบครับ จะไปเดี๋ยวนี้แหละครับ”
   
ร่างสูงเดินอ้อมไปขึ้นรถฝั่งคนขับ ผมมองตามหลังไป ริมฝีปากยกยิ้มกว้างโดยไม่รู้ตัว
   
ได้ลองสืบสวนอย่างที่เคยอยากทำ แล้วยังได้แฟนแถมมาอีกคน หนึ่งแถมหนึ่งแฮะ คุ้มค่าดี

:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[B52]

 

[Tiffany]

ได้เป็นนักสืบแล้วยังได้แฟนแถมมาอีก งานนี้คุ้มยิ่งกว่าคุ้มอีกโคนันขลุ่ย

[kunt]

เรื่องนี้คงต้องบอกว่า เอาที่ขลุ่ยสบายใจจ้า 5555 

[Babelilong]

ในที่สุดก็รู้สักทีว่าเป็นใคร โธ่ๆๆๆ

[DominikDemain]

จะมี nc ไหมน้าาาาาาาาา

[Chucream.nabi]

 

[Al2iskiren]

ใจหายวาบตอนมีคนเอาไม้มาฟาด ดีที่โคนันขลุ่ยไม่เป็นอะไร เอาตัวเองไปเสี่ยงให้คนอ่านเป็นห่วงต้องให้โยธาทำโทษซะหน่อยแล้ว

[nut2557]

 

[memozy]

โอยยย ตกใจหมดเลยน้องขลุ่ย
โดนโยธาจับตีสักสองสามทีได้ม๊ะ