หัวข้อ: ❤ STALKER สืบ.สวน.รัก ❤ [ตอนที่ 25]★07/07/19★ P:28

[่patsaporn]

ขลุ่ยน่ารักไปแล้วนะ น่ารักไปแล้ววววว
โยธานี่หลงหนักมาก จีบสิจีบ

ขอบคุณค่ะ

[kawisara]

โอ๊ยขลุ่ยลูก

ป้าจะตีหนูดีใหม

หอบผ้าไปนอนห้องผู้ชาย

แล้วยังไปขอเขาจูบอีก

[kanaDa]

 ขลุ่ยน่ารักจังเลย แอบสงสารโยธาเบาๆ

[Mariinariiz]

อาจจะยิงนกได้หลายตัวก็ได้นะ 5555

[mystery Y]

สงสารโยธาอ่ะ ฮ่าๆ

[areenart1984]

ดูแล้วโคนันขลุ่ยจะชอบนอนกอดหมอนข้าง เลยสบายโยธาไป ถ้าโคนันขลุ่ยนอนท่าแบกเจดีย์ สภาพโยธาจะเป็นอย่างไรนะ 

[วายซ่า]

สงสารโยธา มีลูกกวางน้อยมาล่อเป้าอยู่ตรงหน้า แต่ต้องสะกดใจไว้ เดี๋ยวน้องตกใจหนีไปซะก่อน 

[PrimYJ]

 เป็นวิธีการหาคำตอบที่น่ารักมาก สมกับที่เป็นโคนันขลุ่ยจริงๆเลย หายใจเข้าลึกๆนะโยธา ตั้งสติเข้าไว้

[Babelilong]

อ้ากกกกกกกเขินแรงมากแม่
ตอนแรกที่อ่านคือสงสัยจิณณ์ สักพักออแกน
สักพักก็เบล แต่ตอนนี้สงสัยหลินกับเบลล์
เดายากจังหรือเราโง่ไป55

แต่เราชอบคาร์แรกเตอร์ขลุ่ยมาก แปลกแต่น่าหลงใหล ยิ่งโยธานี่ผัวในอนาคต ชอบหมดเลนทุกอย่างลงตัวไหลลื่นมาก เรื่องน่าติดตาม
ลูกจันคู่กับจิณณ์ใช่มั้ย ดูเคมีเข้ากัน
แต่ลูกจันน่ารักจัง ชอบ ชอบหมดทุกคนเลย55

[WilpeR]

ขลุ่ยน่ารักมากเลย โยธาตกหลุมของตัวเองปีนขึ้นมาน่าจะยากน้า

[memozy]

  ดีต่อใจเมื่ออยู่ใกล้กัน
มาต่อเร็วๆนะ รออยู่นะ

 

[darin]

ตอนที่ 18
คำง่ายๆ

-โยธา-


เสียงเปิดปิดประตูปลุกผมให้ตื่น ดวงตาค่อยๆ ลืมขึ้นเพื่อให้ชินกับแสงสว่างภายในห้อง ขลุ่ยยืนอยู่ปลายเตียงกำลังหาบางอย่างในประเป๋าเป้
   
ร่างผอมใส่กางเกงนักศึกษาสีดำ ท่อนบนเปลือยเปล่า ผมขยับตัวลุกขึ้นนั่งพิงหมอน มองหน้าท้องแบนราบขยับขึ้นลงตามแรงหายใจ ผิวของขลุ่ยเนียนเรียบ จนผมอยากรู้ว่ามันลื่นมือแค่ไหน ผมไล่สายตาขึ้นเรื่อยๆ จนถึงตุ่มไตสีชมพูบนหน้าอก เผลอกลืนน้ำลายลงคอโดยไม่รู้ตัว ตั้งแต่เกิดมาผมเห็นผู้ชายเหมือนกันถอดเสื้อมานับครั้งไม่ถ้วน หรือแม้กระทั่งอาบน้ำพร้อมกันแบบไม่สะทกสะท้าน แต่ร่างผอมของขลุ่ยกลับทำให้ช่องท้องผมปั่นป่วน จนต้องละสายตาขึ้นไปมองใบหน้าแทน
   
“ตื่นนานหรือยัง ทำไมไม่ปลุก”
   
“สักพัก กะว่าแต่งตัวเสร็จแล้วจะปลุก” ขลุ่ยหยิบเสื้อที่วางพาดอยู่บนเตียงขึ้นมาใส่ ผมรู้สึกเสียดายพอๆ กับที่โล่งอก ถ้าจับปล้ำได้คงทำไปแล้ว
   
เสียงเตือนดังขึ้น ผมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของขลุ่ยที่วางไว้ข้างเตียงส่งให้ ขลุ่ยรับไปเปิดอ่าน ริมฝีปากค่อยๆ ยกยิ้ม ดูเหมือนเจ้าตัวกำลังถูกใจบางอย่างมากจนดวงตาเป็นประกาย
   
“ผมยิงนกตัวที่สองได้แล้ว”
   
“นกตัวที่สอง?” ผมไม่เข้าใจเรื่องนกของขลุ่ย เจ้าตัวบอกว่านกตัวแรกคือตัวเอง ถ้าอย่างนั้นนกตัวที่สองเป็นใคร
   
“โยธาไม่ได้บอกใครใช่ไหมว่าผมมาค้างที่นี่” ขลุ่ยเงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นมาถามผม
   
“เปล่า” ผมส่ายหน้า
   
“ดีเลย นึกว่าจะไม่ได้ผลซะแล้ว” ขลุ่ยดูมีความสุขมาก สดใสขึ้นมาทันที

ดวงตาของผมอ่อนแสงลง มองอีกฝ่ายด้วยสายตาเอ็นดู “มีความสุขมากเลยเหรอ”
   
“อืม”

ขลุ่ยยิ้มกว้างจนผมอดยิ้มตามไม่ได้ ผมคิดว่าความสุขเป็นสิ่งที่หาได้ง่ายๆ อย่างเช่นตอนนี้ ผมมีความสุขที่เห็นขลุ่ยมีความสุข

• • • • •

-โคนันขลุ่ย-

   
“เป็นไงบ้างวะ มึงได้คำตอบให้ตัวเองหรือยัง” เก้าอี้มองผมด้วยดวงตาใสแจ๋ว เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นอย่างปิดไม่มิด
   
“ก็ตามนั้น” ผมวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ นั่งลงข้างลูกจัน ฝนกับเก้าอี้นั่งฝั่งตรงข้าม
   
“กูว่าแล้ว” เก้าอี้ตบโต๊ะดังปัง “กูเป็นรุ่นพี่กูดูออก”
   
“รุ่นพี่” ฝนให้รางวัลรุ่นพี่ด้วยการตบหัวเบาๆ หนึ่งที เก้าอี้ยกมือขึ้นลูบหัว แต่ยังไม่วายช่วยเสนอไอเดียให้ผม

“เผด็จศึกเลยมึง”
   
“ไอ้เก้าอี้!” คราวนี้มือที่ตบเพิ่มเป็นสองมือ คือมือของฝนกับมือของลูกจัน
   
“มึงต้องบอกให้เพื่อนเล่นตัวหน่อยสิวะ” ลูกจันบ่นไอเดียที่เข้ากับตัวตนของเก้าอี้เหลือเกิน
   
“มึงไม่ต้องไปฟังมันไอ้ขลุ่ย เชื่อกู เพราะกูเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ยังโสดเหมือนมึง” ลูกจันจับมือผม จ้องเข้ามาในตา
   
“ว่า” ผมมองตอบเพื่อนด้วยสายตาเรียบนิ่ง ไม่มีความคาดหวังอยู่ในนั้น
   
“ก็...ก็ตามนั้นแหละ” ลูกจันยิ้มทะเล้น เก้าอี้ชี้ไม้ชี้มือ หัวเราะเสียงดัง ไม่มีใครกลั้นขำได้สักคนแม้แต่ผม
   
“ว่าแต่ตกลงโยธาเป็นอะไรวะ มหาสมุทรหรือแม่น้ำ” ฝนถามถึงอีกประเด็นหนึ่ง
   
“โยธาเหรอ” ผมทำสีหน้าใช้ความคิด “กูคิดว่า...”
   
“ไอ้ขลุ่ยมึงจะลากเสียงให้พวกกูตื่นเต้นทำไมวะ”
   
“หึ กูคิดว่าเข็มอาจไม่ได้อยู่ในน้ำก็ได้”
   
“เอาแล้ววว” ลูกจันมองผมด้วยสายตาตื่นเต้น ยิ้มจนแก้มปริ ดูเหมือนจะดีใจยิ่งกว่าผมเสียอีก
   
“อย่างนี้มึงก็ยิงปืนได้นกหนึ่งตัวแล้วสิวะ ยินดีด้วย” ฝนยื่นมามาให้ผมจับ ทุกคนในกลุ่มรู้ว่าผมนัดโยธาเพื่อหาความจริงสองข้อ นั่นคือ พิสูจน์ว่าพี่กานดาคือเงาของคุณหรือไม่ กับผมรู้สึกอย่างไรกับโยธากันแน่
   
“เปล่า สอง”
   
คำพูดของผมทำให้ทุกคนอ้าปากค้าง ดูเหมือนเรื่องนี้ทำให้ทั้งกลุ่มตื่นเต้นยิ่งกว่าเรื่องของโยธา
   
“พี่กานดาเหรอวะ” เก้าอี้ถามผมหน้าตาตื่น
   
“กูให้เจ็ดสิบเปอร์เซ็น” ผมหยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดข้อความส่วนตัวระหว่างผมกับiamshadow ให้เพื่อนอ่าน มีแค่คำว่า ‘ไปตายซะ’ เยอะจนผมต้องปิดเสียงแจ้งเตือนเอาไว้
   
“ทีแรกกูคิดว่าคงไม่ใช่แล้วเพราะไม่มีปฏิกิริยาทั้งคืน จนเช้านี้ถึงข้อความส่งเข้ามา ถ้าเป็นพี่กานดาจริง เป็นไปได้ว่าเจ้าตัวก็รู้ว่าไม่ควรทำอะไรน่าสงสัยแต่ก็ทนไม่ไหว หรือไม่ที่ส่งมาตอนเช้าเพราะรอเวลา ให้เรื่องที่กูไปค้างกับโยธาแพร่ออกมาก่อน เพียงแต่โยธาไม่ได้บอกใครแม้แต่เพื่อนสนิทในกลุ่ม ส่วนกูบอกแค่พวกมึง”
   
“งั้นก็ชัดแล้วนี่หว่า ทำไมมึงไม่ฟันธงไปเลยวะ” ฝนข้องใจที่ผมให้เปอร์เซ็นแค่นั้น
   
“เพราะกูไม่อยากให้เหมือนตอนเบล กูคิดว่าเบลใช่เพราะเบลแอบดูกูกับโยธา แต่กลายเป็นว่าไม่ได้มีแค่คนเดียวที่แอบดู กูเลยไม่อยากปักใจร้อยเปอร์เซ็น กะจะวางกับดักอีกที ถ้าเป็นไปตามที่กูคิด พี่กานดาก็คือเงาของคุณ”
   
“ก็ดี มึงไม่ควรปักปรำใครโดยไม่มีหลักฐานชัดเจน” ฝนเห็นด้วยกับผม
   
“อ้อ” ผมหันไปมองลูกจัน “เมื่อวานกูถามโยธาเรื่องออแกนกับอาจารย์นพรดา โยธายืนยันว่าสองคนนี้ไม่ใช่แน่นอน เพราะออแกนมีคนที่ชอบแล้ว กูขอไม่บอกแล้วกันนะว่าเป็นใคร ส่วนอาจารย์นพรดาเป็นแฟนกับเพื่อนสมัยมัธยมของโยธา”
   
“ไหนมึงบอกอาจารย์เขินโยธาไงวะ” เก้าอี้ถามลูกจัน ผู้เปิดตัวผู้ต้องสงสัยรายนี้
   
“ก็กูเห็นอย่างนั้นจริงๆ” ลูกจันรีบแก้ต่างให้ตัวเอง ก่อนพูดต่อเสียงอ่อย “แต่พอฟังแบบนี้ มาคิดดีๆ อาจารย์อาจไม่ได้เขินแต่กำลังประดักประเดิดอยู่ก็ได้”
   
“ประดักประเดิดทำไมวะ แค่มีแฟนอายุน้อยกว่าไม่เห็นเป็นไร” ฝนขมวดคิ้ว ไม่เห็นด้วยกับลูกจัน
   
“ใช่ย่ะมีแฟนอายุน้อยกว่าไม่เห็นเป็นไร เจอเพื่อนแฟนก็ไม่เห็นเป็นไร แต่มึงลองเจอเพื่อนแฟนที่เป็นลูกศิษย์ดูสิ มึงไม่รู้สึกแปลกๆ เหรอวะ แล้วกูเนี่ยยกมือไหว้อาจารย์พร้อมโยธาเลยนะเว้ย มึงคิดว่าอาจารย์จะไม่คิดอะไรเหรอวะ เพื่อนแฟนยกมือไหว้”
   
“กูเห็นภาพเลย” เก้าอี้ส่ายศีรษะ สีหน้าเห็นใจ
   
ผมเพิ่งคิดได้ตอนนี้ มิน่าโยธาถึงไม่ค่อยไหว้อาจารย์นพรดา ส่วนใหญ่จะเป็นการค้อมศีรษะลงเล็กน้อยมากกว่า ครั้งนั้นที่ไหว้เป็นไปได้ว่าเพราะพวกผมอยู่ด้วย และยังไม่สนิทกันเท่าไหร่ จึงต้องให้เกียรติอีกฝ่ายในฐานะอาจารย์
   
“ถ้าอย่างนั้นก็เท่ากับเหลือสามคน” ฝนยกนิ้วขึ้นนับ “เจ้าของร้านกาแฟ น้องรหัสกับเพื่อนน้องรหัส แต่เจ้าของร้านกาแฟเป็นคาดิเดท”
   
“อืม” ผมพยักหน้า
   
“กูว่าเรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ เอาเรื่องมึงดีกว่า จะทำยังไงต่อวะ” เก้าอี้เป็นห่วงความรักของผมในฐานะรุ่นพี่
   
“ไม่เห็นยาก” ผมส่งยิ้มให้เพื่อน อันที่จริงก็เพิ่งคิดตกเมื่อกี้
   
“ยังไงวะ” คำถามถูกถามขึ้นเกือบพร้อมๆ กันจากเพื่อนทั้งสามคน
   
“เดี๋ยวพวกมึงก็รู้เอง”
   
“กูไม่น่าถามมันเล้ย” ลูกจันทำหน้าเซ็ง แต่ครู่เดียวก็ยิ้มออกมา
   
“ไอ้ขลุ่ย”
   
“หือ”
   
“เอาเดือนมหา’ลัยมาเป็นเขยกลุ่มเราให้ได้นะเว้ย กูรออยู่”
   
!!!
   
ผมไม่แน่ใจว่าผมแสดงสีหน้าออกไปอย่างไร เพื่อนทั้งสามคนจึงพากันหัวเราะ ตบโต๊ะกันเสียงดัง
   
“ฉิบหาย! อย่าบอกว่าไอ้ขลุ่ยมันไม่รู้โพสิชันของตัวเองนะเว้ย” ฝนชี้หน้าผม พูดไปหัวเราะไป
   
“กูรู้” ผมหลุบตาลงพูดเสียงเบา เป็นครั้งแรกที่ไม่กล้าสบตากับเพื่อน
   
“ไอ้ขลุ่ยเขิน ฮ่าๆ” เก้าอี้หัวเราะเสียงดังลั่น ผมเกลียดเสียงเพื่อนก็วันนี้
   
ก็บอกว่ากูรู้ไงเล่า แต่กูลืมนึกถึงแค่นั้นเอง ผมแก้ตัวอยู่ในใจ

• • • • •

-โยธา-

   
เจอได้ไหม
   
ผมอ่านข้อความที่ขลุ่ยส่งมาหา ก่อนสายตาจะไปหยุดอยู่ที่งานที่กองอยู่ตรงหน้า ออแกนคิ้วขมวดจนหน้ายุ่งทำไปด้วยบ่นไปด้วย ส่วนเบลเงียบเสียงไปนานแล้ว เพราะสถานการณ์ของทุกคนตอนนี้ ใกล้เคียงกับคำว่าส่งงานไม่ทันเข้าไปทุกที
   
ผมประเมินงานของตัวเองอย่างรวดเร็ว ถ้าคืนนี้ไม่นอนก็น่าจะยังทัน
   
“เดี๋ยวกูมา” ผมบอกเพื่อนสั้นๆ หยิบกระเป๋าสตางค์ที่จมหายไปใต้กองกระดาษขึ้นมา
   
“ไปซื้อของกินหรือเปล่า ฝากด้วย” ออแกนเงยหน้าขึ้นมองผมด้วยสายตามีความหวัง
   
“ถ้าได้ซื้อเดี๋ยวโทรมาถาม”
   
“แล้วนายจะไปไหน”

ผมหันกลับไปมองจิณณ์ สบตากับเพื่อน ยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก “ไปหากำลังใจ”

• • • • •

ขลุ่ยนั่งรออยู่แล้วเมื่อผมเดินไปถึง ขลุ่ยขอให้ผมมาเจอที่นั่งด้านหลังคณะ ใกล้กับลานจอดรถ เป็นบริเวณที่ไม่มีคนเดินผ่านมากนัก
   
“ทำไมนัดตรงนี้” ผมนั่งลงบนม้านั่งหินอ่อน ตัวที่อยู่ติดกับขลุ่ย
   
“มันสะดวกดี เงียบด้วย”
   
“แล้วทำไมถึงอยากเจอ หรือว่า..” ผมยกยิ้มเจ้าเล่ห์ แกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่าย “นายคิดถึงฉัน” 
   
“ไม่ เพิ่งแยกกันจะคิดถึงทำไม” ขลุ่ยส่ายศีรษะ  ผมหัวเราะออกมา ไม่ตรงก็คงไม่ใช่ขลุ่ย
   
“งั้นมีอะไร”
   
“ผมชอบโยธา”
   
“หะ!”
   
ไม่มีการเกริ่นนำ ไม่มีสายตาหวานซึ้งหรือเขินอาย มีเพียงสายตานิ่งๆ ที่มองตรงมายังผม พร้อมคำพูดสามคำที่ดังขึ้น
   
ผมได้แต่จ้องหน้าขลุ่ย โดยไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมา มันคงนานพอให้ขลุ่ยตีความหมายไปทางอื่น
   
“ไม่ชอบผมเหรอ เข้าใจแล้ว” ขลุ่ยพยักหน้า นิ่งไปครู่นหนึ่งก่อนยกมือขึ้นแตะหน้าอก พูดเสียงเบาคล้ายพูดกับตัวเองมากกว่า
“เจ็บกว่าที่คิดแฮะ”

ขลุ่ยปล่อยมือลง เงยหน้าขึ้นยิ้มให้ผม “กลับกันเถอะ ผมไม่อยากให้โยธาอึดอัด”
   
“เดี๋ยว!” ผมเบรกเจ้าเด็กแว่นแทบไม่ทัน จับแขนอีกฝ่ายออกแรงดึงให้นั่งลงเหมือนเดิม
   
“นายพูดใหม่อีกทีสิ”
   
“ผมชอบโยธา”
   
ผมพยายามฝืนแล้วแต่มันอดหัวเราะไม่ได้จริงๆ ทำไมเจ้าเด็กนี่ถึงน่ารักนัก
   
“นายจะบอกชอบฉันแบบนี้เหรอ”
   
“แล้วผมต้องทำยังไง” ขลุ่ยหลุบสายตาลงต่ำ สีหน้าเหมือนเด็กที่ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี ผมใช้ปลายนิ้วดันคางของขลุ่ยให้เงยขึ้น จ้องเข้าไปในดวงตาคู่นั้น
   
“นายชอบฉันเหรอ”
   
“อืม” ขลุ่ยพยักหน้า
   
“มากไหม”
   
“ให้วัดกับอะไร”
   
“หึๆ” รอยยิ้มของผมคลี่ออกกว้าง หลงรักขลุ่ยมากขึ้นทุกที
   
“กับฉันไง”
   
“หมายถึง...” ขลุ่ยมองผมด้วยสายตาลังเล
   
“นายชอบฉัน แต่ฉันรักนาย”
   
ดวงตาของขลุ่ยเบิกกว้าง ริมฝีปากเผยอออกเล็กน้อย สายตาของผมตกลงมอง ต้องเตือนตัวเองว่ายังอยู่ในมหา’ลัย
   
“โยธาไม่ได้อยู่ในน้ำ”
   
“อะไรนะ” ผมพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ ไม่คิดว่านั่นคือประโยคแรกที่ผมได้ยิน หลังจากสารภาพรักกับอีกฝ่าย
   
“ผมบอกว่าโยธาไม่ได้อยู่ในน้ำ” ขลุ่ยยิ้มเขิน ดวงตาเป็นประกาย ผมมองด้วยสายตาเอ็นดู
   
“ฉันไม่ใช่โคนันนะ อธิบายหน่อยสิ”
   
“โยธาเป็นเดือนมหา’ลัย”
   
“แล้วยังไง”
   
“โยธาชอบผู้หญิงมาตลอด ผมเลยคิดว่าถ้าผมชอบโยธาจริง โอกาสจะสมหวังคงเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร”
   
“หึๆ”
   
ผมอดใจไม่อยู่ ชะโงกหน้าไปหอมแก้มของขลุ่ย แม้เจ้าตัวจะชอบทำหน้านิ่งๆ แต่ก็น่ารักไม่แพ้ใคร เจ้าตัวหน้าแดงเล็กน้อยแต่ไม่หลบตาผม
   
“ตกลงฉันเป็นเข็มเหรอ”
   
“ใช่”
   
“หึ” ผมใช้สองมือจับใบหน้าขลุ่ย มองเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย “ถ้าอย่างนั้นฉันคงเป็นเข็มที่ตำนิ้วนายอยู่ เพราะอยากให้นายเห็นเร็วๆ”
   
“แบบนั้นมันทำร้ายร่างกายนะ”
   
“ฮ่าๆ” ผมหัวเราะเสียงดังลั่น ความโรแมนติกปลิวหาย ให้ตายเถอะอยากจับเจ้าเด็กนี่ฟัดจริงๆ
   
“เฮ้อ ทำไมนายถึงต้องมาบอกวันนี้” ผมถอนหายใจยาว
   
“วันนี้ไม่ได้เหรอ”
   
“ฉันอยากได้กำลังใจ ไม่ได้อยากถูกน็อค แล้วแบบนี้ฉันจะเอาสมาธิที่ไหนไปทำงานส่งอาจารย์”
   
“อ๋อ เห็นเขาว่าเด็กสถาปัตย์ไม่ค่อยได้นอนกัน”
   
“ใช่”
   
“แบบนี้ไม่ดีเหรอจะได้ไม่ง่วง”
   
“เจ้าเด็กนี่!” ผมล็อคคอขลุ่ยเข้ามาหา กดศีรษะลงกับอก ใช้มือข้างหนึ่งยีผมของอีกฝ่ายจนยุ่ง

“แว่นผมจะหลุดแล้ว” ขลุ่ยพูดอู้อี้อยู่กับอก ผมยอมปล่อยแต่โดยดี

ขลุ่ยขยับแว่นที่ตกลงมาให้เข้าที่ มองผมผ่านแว่นตากลม ดูเหมือนดวงตาของอีกฝ่ายกำลังยิ้ม

“งั้นโยธากลับไปทำงานเถอะ เดี๋ยวเสร็จไม่ทัน”

“อีกเดี๋ยวก็ได้”

“ไม่เป็นไร ผมเสร็จธุระแล้ว”

ผมเอื้อมมือไปหาแต่คราวนี้เจ้าเด็กแว่นดันรู้ทัน ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว

“ผมกลับก่อนนะ ตั้งใจทำงานเข้า”

“เดี๋ยว ไปด้วยกัน” ผมลุกขึ้นยืนบ้าง

“คนละทาง โยธากลับไปทำงานเถอะ ผมไปแล้ว” ขลุ่ยยกมือขึ้นโบกให้ผม ส่งยิ้มบางมาให้ ก่อนหมุนตัวเดินจากไป

ผมอยากจะจับเจ้าเด็กแว่นมายีหัว พอๆ กับที่นึกขำ สุดท้ายเสียงหัวเราะก็ดังออกมา ขลุ่ยก็ยังเป็นขลุ่ยอยู่วันยังค่ำ ว่าแต่..แบบนี้ผมจะมีสมาธิทำงานไหม โดนเล่นงานเข้าจนได้สิน่า

• • • • •

ผมละมือจากงานตรงหน้าเมื่อเสียงเตือนข้อความเข้าดังขึ้น

ผมลืมถาม เราเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม

เป็นแฟนกันเถอะ

เจ้าเด็กนี่!!

:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[snowboxs]

เย้ๆ มาแล้ว กลับไปอ่านก่อนนะ

ขลุ่ยอย่างตรงอ่ะ ชอบก็บอกชอบ
สมหวังหรือไม่ก็ไม่กลัว ไม่คิดเองเออเอง

[nut2557]

  ตายๆ ตายแน่นๆโยธาเอ๋ย 

[Babelilong]

เขินต่อเนื่องจากตอนที่แล้ว
งุ้ยๆๆ ขลุ่ยน่ารักิ่ะ

[fc_fic]

 

[pimmychu]

  :
ขลุ่ยยยยย ลูกกกกกกกกก จะน่ารักเกินไปแล้ว โดนโยธาจับฟัดแน่ ๆ

[B52]

รวดเร็ว

[lemonphug]

เขินมากน่ารักมาก

[se7enayo]

นี่เขิลแทนขลุ่ยกับโยธาได้ไหมเนี่ย 

[kunt]

โยธาผู้น่าสงสาร 

[arij-iris]

หมดกัน สมาธิโยธาไปหมดแล้วงานนี้ 

[lune]

"โยธาไม่ได้อยู่ในน้ำ" 
 

[river]

ขลุ่ยไม่มีรอ รุกเองเลย

[silverspoon]

ตรงไปตรงมาสมเป็นขลุ่ย

[HISY]

ขลุ่ยลูกก แอ็ทแท็คใจอิแม่ยิ่งนัก

[PrimYJ]

 ขลุ่ยทำสมาธิโยธากระเจิงหนีไปหมดแล้ว

[kanaDa]

ขลุ่ย!!! น่าฟัดจริงๆ 

[Chucream.nabi]

  เอ้ออออออออเอาดิ...บอกชอบแบบโคนันขลุ่ย
 

[O-RA DUNGPRANG]

“ผมชอบโยธา”
   
“หะ!”
   
ไม่มีการเกริ่นนำ ไม่มีสายตาหวานซึ้งหรือเขินอาย มีเพียงสายตานิ่งๆ ที่มองตรงมายังผม พร้อมคำพูดสามคำที่ดังขึ้น
   
ผมได้แต่จ้องหน้าขลุ่ย โดยไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมา มันคงนานพอให้ขลุ่ยตีความหมายไปทางอื่น
   
“ไม่ชอบผมเหรอ เข้าใจแล้ว” ขลุ่ยพยักหน้า นิ่งไปครู่นหนึ่งก่อนยกมือขึ้นแตะหน้าอก พูดเสียงเบาคล้ายพูดกับตัวเองมากกว่า
“เจ็บกว่าที่คิดแฮะ”
 

ไม่รู้จะเขินหรือจะขำดี555ยอมใจโคนันขลุ่ยจริง ๆ  ก็นะเหมาะแล้วที่เป็นรุ่นน้องเก้าอี้