หัวข้อ: ❤ STALKER สืบ.สวน.รัก ❤ [ตอนที่ 25]★07/07/19★ P:28

[WilpeR]

ขลุ่ยยังมึนต่อในเรื่องความรัก แต่ได้รู้แล้วว่าไม่ใช่เบล แต่หลินเนี่ยซิน่ากลัวนะ ภายนอกดูสดใสแต่ภายในน่ากลัวมาก

[route rover]

อยากแหวกเล้าเข้าไปจูนสมองขลุ่ยจังเลย บ้าแต่น่ารัก 

/หลินน่าสงสัยสุดละตอนนี้

[kanaDa]

ตอนขลุ่ยรู้ตัวว่าชอบโยธา
จะมีอาการแบบไหนนะ ลุ้นๆ

[miikii]

ค่อยๆคลายผู้ต้องสงสัยไปทีละคน
แต่ขลุ่ยดีเลย์อีกแล้ว 55555555555

[JokerGirl]

  บางทีก็ช้าไปนะขลุ่ย โดนจีบกลางวง

[somberness]

ตอนแรกคิดว่าเป็นเบล20% พอมาตอนนี้ก็ตัดทิ้งไป
กลายเป็นสงสัยหลินไป30%เจ้าของร้านกับอาจารย์สาวคนละ25%
มายด์กับออแกนเผื่อไว้ก่อนคนละ10%
และลูกจันเอาไป100เต็ม10เลยจ้าคำพูดห่ำหั่นมากกก 

[Mariinariiz]

ทำไมฉันต้องรู้สึกเขินด้วย55555555 แต่อิน้องหลินนี่น่าตบ หมั่นมาหลายรอบละ

[kawisara]

ลูกขลุ่ยหนูตกหลุมเขาอีกแล้ว

โยธามันร้าย

ลูกจันทร์ก็ร้าย

[darin]

ตอนที่ 16
งมเข็มในแม่น้ำ

   
เสียงข้อความเข้าเร่งให้ผมสวมเสื้อยืดที่อยู่ในมือให้เสร็จเรียบร้อย  ผมมองกระจกแบบผ่านตา แค่ไม่เผลอใส่เสื้อกลับด้านเป็นอันใช้ได้
   
กำลังไปรับ
   
ข้อความที่ขึ้นบนหน้าจอก่อให้เกิดเสียงถอนหายใจเบาๆ ผมนึกสงสัยว่าโยธารู้จักการถูกปฏิเสธไหม เมื่อคืนผมบอกอีกฝ่ายแล้วว่า ผมจะไปหาที่คอนโดเอง เคยไปแล้ว จำทางได้ พูดไปก็เท่านั้นสินะ ดื้อเป็นที่หนึ่ง
   
ผมทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงเมื่อไม่ต้องเร่งรีบอีกต่อไป ใช้นิ้วกดแอปอินสตาแกรมขึ้นมา เมื่อคืนหลังจากอาบน้ำและเตรียมจะเข้านอน เสียงเตือนจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มันเริ่มต้นในเวลาเที่ยงคืนห้านาทีและยังดังอย่างต่อเนื่อง แม้ผมจะสนใจแค่ไหนยังต้องยอมแพ้ กดปิดแจ้งเตือนและเข้านอนเมื่อเวลาตีหนึ่งสิบนาที
   
00.05 โยธาเป็นของกู
   
00.05 โยธาเป็นของกู

00.06 โยธาเป็นของกู

00.09 ไอ้วิปริต น่าขยะแขยง คนอย่างมึงไม่ควรเกิดมา

00.09 ไอ้วิปริต

00.09 ไอ้วิปริต

00.15 อย่าสะเออะมายุ่งกับโยธาของกู

00.15 อย่ายุ่งกับโยธาของกู

00.15 มึงอย่ายุ่งกับโยธาของกู!!!!

ข้อความสุดท้ายที่ผมได้รับส่งเข้ามาตอนตีสี่สิบเก้านาที

ไปตายซะ!!

ผมวางโทรศัพท์ลงข้างตัว ยกนิ้วขึ้นนวดต้นคอ เพราะจ้องหน้าจอโทรศัพท์นานเกินไป ผมไม่ได้นับว่ามีข้อความเข้ามามากแค่ไหน แต่น่าจะเยอะพอๆ กับที่ผมได้ข้อความจากฝนรวมกันเกือบทั้งเดือน

เมื่อแรกได้รับข้อความ สมองของผมคิดทันทีว่าต้องเป็นคนที่ไปด้วย ออแกน หลิน หรือว่ามายด์ สาเหตุที่ผมคิดแบบนั้นเพราะเงาของคุณรู้ว่าผมไปกับโยธา และข้อความถูกส่งมาหลังจากแยกย้าย แต่แล้วผมก็ได้คำตอบว่ามันอาจจะไม่ใช่แบบนั้น เมื่อลูกจันทักมาบอกผมว่ามายด์เพิ่งลงรูปในอินสตาแกรมเมื่อสิบนาทีที่ผ่านมา เมื่อผมเปิดเข้าไปดูตามลิ้งค์ที่ลูกจันส่งให้ ผมก็ไม่แปลกใจเลยสักนิดที่เงาของคุณโมโหและเกรี้ยวกราดแบบที่แสดงออก ภาพที่เห็นถูกถ่ายในร้านพิงค์มูน ผมกับโยธานั่งอยู่ข้างกัน มือของโยธาพาดลงมาบนพนักเก้าอี้ของผม ร่างสูงเอนตัวเข้ามาใกล้ ดวงตาที่มองกล้องเป็นประกาย ริมฝีปากยกยิ้ม แต่ผมคิดว่าสิ่งที่ไปกระตุ้นเงาของคุณเข้าน่าจะเป็นเพราะคำบรรยายใต้ภาพของมายด์มากกว่า ข้อความเขียนว่า..

ขอบคุณพี่รหัสสุดหล่อมากนะคะที่เป็นเจ้ามือ แต่ทำไมดูมีความสุขกว่าเจ้าของวันเกิดอีกเนี่ย

ผมหยิบสมุดเล่มเล็กออกจากกระเป๋าเป้ที่เตรียมไว้ พลิกไปยังหน้าว่าง ก่อนจรดปากกาลงไป

เหลือใครที่น่าสงสัยบ้าง

ออแกน ผมอยากตัดชื่อนี้ทิ้งแต่ยังคาใจเรื่องการย้ายรถของอีกฝ่าย

หลิน ผมเขียนชื่อเด็กคนนี้เพราะถือว่าเป็นคนหนึ่งที่อยู่ในร้าน และชอบโยธามาก

มายด์ ถึงแม้มายด์จะลงรูปผมกับโยธา และแสดงท่าทางเหมือนสนับสนุนความสัมพันธ์ของเรา แต่พอคิดอีกมุมหนึ่งก็เป็นได้ว่ามายด์ทำเพื่อกลบเกลื่อน และการลงรูปก็เพื่อตัดข้อสงสัยว่าเงาของคุณคือคนที่ไปด้วย ทำให้พวกผมคิดว่าเงาของคุณอาจเป็นใครก็ได้ที่เห็นภาพนี้ ไม่อย่างนั้นทำไมไม่ลงรูปโยธาคนเดียว เลือกลงรูปที่ติดผมด้วยทำไม

อาจารย์นพรดา ผมเจออาจารย์หลายครั้งเวลาไปหาโยธาที่คณะ อาจารย์มักเป็นฝ่ายทักโยธาก่อน แม้จะแค่ประโยคสองประโยคก็ตาม

พี่กานดา เจ้าของร้านกาแฟ ผมเริ่มสงสัยพี่กานดา หลังจากเงาของคุณส่งของไปที่ร้านเป็นครั้งที่สอง เมื่อนับรวมความอยากรู้อยากเห็นเรื่องผมกับโยธาว่าเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็ยิ่งเข้าเค้า บวกกับการที่โยธาไปซื้อกาแฟที่ร้านเกือบทุกวัน ก็เป็นไปได้ว่าพี่กานดาจะได้ยินทุกอย่าง แม้ไม่ใช่เพื่อนในมหา’ลัยก็ตาม

ผมวางปากกาลง พ่นลมหายใจออกมา ตัดจิณณ์กับเบลออกไปได้สองคน แต่ดันเพิ่มเข้ามาอีกสาม มองยังไงการสืบของผมก็ไม่คืบหน้าสักนิด ขืนชักช้าอยู่แบบนี้ไม่เงาของคุณหายไปอย่างไร้ร่องรอย ผมก็คง..

ผมสะบัดศีรษะแรงๆ เก็บสมุดกับปากกาใส่ในกระเป๋าเป้ ดึงผ้าปูที่นอนให้เรียบตึง ลงมือเก็บข้าวของที่วางไม่เป็นระเบียบให้เข้าที่เพื่อฆ่าเวลา

ขืนช้าอยู่แบบนี้ ไม่เงาของคุณหายไปอย่างไร้ร่องรอย ผมก็คงหลงรักโยธาเสียก่อน

ฟุ้งซ่านไปกันใหญ่แล้วสมอง คิดอะไรที่มันเป็นประโยชน์หน่อยเถอะ

• • • • •

“ทั้งหมดนี่เหรอ” ผมชี้มือไปยังข้าวของที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขก โยธาไปรับผมที่หอพัก แวะทานข้าวกันระหว่างทาง ก่อนขับตรงมาที่คอนโดของอีกฝ่าย

“ใช่” โยธาพยักหน้า นั่งลงบนโซฟาตัวยาว ตบมือลงข้างตัวให้ผมนั่งลง ผมมองไปยังโซฟาเดี่ยวที่ตั้งอยู่ข้างกัน แต่มือใหญ่ยื่นมาจับข้อมือของผม ออกแรงดึงเพียงนิดเดียว ผมก็เซไปนั่งข้างโยธาโดยไม่ทันได้ปฏิเสธ ดื้อ ในดื้อ ในดื้อจริงๆ

“ผมไม่คิดว่ามันจะเยอะขนาดนี้” เมื่อเอาชนะอีกฝ่ายไม่ได้ ก็สู้หันมาสนใจสิ่งที่ทำให้ผมลงทุนมาถึงนี้ดีกว่า

“เยอะกว่านี้ แต่หลังๆ ฉันไม่ได้เก็บแล้ว”

ผมเลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งที่โยธาพูด “นานแล้วเหรอผมนึกว่าเพิ่งเกิดเรื่อง”

“ห้าหกเดือนมั้ง น่าจะเป็นช่วงขึ้นปีสองมาได้สองสามเดือน ทีแรกก็เหมือนคนอื่นที่มาชื่นชอบปกติ ส่งข้อความมาทักทาย เอาขนมมาแขวนให้ เอาของขวัญมาฝากให้ แล้วก็กลายมาเป็นแบบนี้”

“มันต้องมีสาเหตุสิว่าทำไมถึงเปลี่ยนท่าที” ผมมองหน้าโยธา ยิ่งอีกฝ่ายทำหน้าเหมือนใครจะไปรู้ล่ะ ผมยิ่งมั่นใจว่าโยธารู้

“ผู้หญิงใช่ไหม คุณมีแฟน”

“แค่ไปไหนมาไหนด้วยกัน ไม่ได้คบ ตอนนี้มีแฟนไปแล้ว” คนตอบเกิดอาการร้อนตัวจนผมขำ

“ผมแค่อยากรู้สาเหตุว่าเงาของคุณเปลี่ยนไปเพราะอะไร ไม่ได้อยากรู้ว่าตอนนี้พวกคุณเป็นยังไงกันแล้ว ตกลงเพราะเรื่องผู้หญิงใช่ไหม”

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ แต่..”

“ที่ว่าเปลี่ยนไปเริ่มจากอันไหนเหรอ” สายตาของผมตกลงมองข้าวของบนโต๊ะ หยิบขึ้นมาดูทีละชิ้นอย่างละเอียด

“สนใจกันบ้างไหม” เสียงพึมพำลอยเข้าหู ผมจึงเงยหน้าขึ้นมอง อีกฝ่ายทำตาใสซื่อแต่ดูก็รู้ว่าแฝงความร้ายกาจเอาไว้ ผมแน่ใจว่าโยธาพูด แค่ไม่รู้ว่าพูดอะไรเท่านั้น
 
“อันไหน?” ผมถามซ้ำ
   
“กล่องสีขาวอันโน้น” โยธาชี้มือไปที่กล่องสีขาวขนาดกลาง ผมหยิบขึ้นมาเปิดดู ด้านในเป็นเสื้อยืดสีขาวแบรนด์ดัง ถูกกรรไกรตัดราวกับผ่านสนามรบมา ผมเลิกคิ้วขึ้น สงสัยว่ามันสื่อถึงอะไร
   
“ฉันชอบเสื้อยืดแบรนด์นี้ ก่อนนี้เคยส่งมาให้ตัวหนึ่ง ฉันไม่อยากรับแต่ไม่รู้จะเอาไปคืนที่ไหน เดาว่าตัวนี้คงตั้งใจซื้อมาให้เหมือนกัน แต่คงโมโหฉันเสียก่อน”
   
“ไม่น่าลงที่เสื้อเลย เสียดาย” ผมนึกออกแค่คำเดียวจริงๆ ดูจากข้าวของคนให้ต้องมีฐานะพอสมควร แต่ข้อมูลนี้ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะทุกรายชื่อถึงไม่รวยก็พอมีพอใช้ เก็บเงินมาซื้อของให้ได้
   
ผมเปิดดูของอย่างอื่นจนครบ ถามโยธาไปด้วยว่าอันไหนส่งมาก่อนมาหลัง มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าทำไมถึงส่งมา หลังจากดูจนครบและฟังจนจบผมฟันธงได้ว่า เงาของคุณมีภาวะทางจิต ไม่ใช่แค่ความหลงใหลคนที่ชอบเท่านั้น
   
“คุณสงสัยใครไหม” ผมเงยหน้าขึ้นมองโยธา หวังจะเอารายชื่อมามาเทียบกับที่ผมคิดไว้
   
“ทีแรกไม่มี” ดวงตาคู่นั้นเต้นระยิบระยับ ผมไม่ต้องเดาให้เสียเวลา
   
“จะบอกว่าผมอีกแล้วใช่ไหม”
   
“หึๆ ก็นายน่าสงสัยที่สุด จู่ๆ ก็เข้ามาป้วนเปี้ยนใกล้ๆ จ้องหน้าตาแทบไม่กะพริบ ไม่สนใจหลบสายตาฉันสักนิด ใครจะไม่คิดบ้าง”
   
“ก็ผมรู้ว่าตัวเองไม่ใช่”
   
“ตอนนี้เชื่อแล้ว”
   
จู่ๆ ก็หัวใจเพิ่มจังหวะการเต้น เมื่อคนที่นั่งข้างกันเลื่อนตัวลง ซบศีรษะกับไหล่ของผม เสียงถอนหายใจดังขึ้นเบาๆ
   
“เหนื่อยใจชะมัด”
   
“....”
   
“ขอบคุณที่ช่วย”
   
“ไม่ต้องขอบคุณ ผมไม่ได้อยากช่วยคุณ ผมแค่อยากรู้อยากเห็น แค่ชอบเรื่องพวกนี้”
   
คนที่นั่งซบไหล่ดันตัวขึ้น สายตาวาวๆ จับจ้องเข้ามาในดวงตาของผม

“งั้นก็ชอบฉันด้วยสิ นายจะได้อยากช่วย”
   
“ทำอย่างกับคุณชอบผมอย่างนั้น อย่าลืมว่าคุณเคยโมโหจนผลักผมกระเด็น”
   
“ฉัน..ชอบนาย”
   
ผมจ้องตากับอีกฝ่ายโดยไม่หลบ “ต้องให้ผมพิสูจน์อีกทีไหม”

ผมยื่นมือไปข้างหน้าแตะลงบนแผ่นอกของอีกฝ่าย “ก็ปกติดี แค่ไม่เกลียดกันมากกว่ามั้ง”
   
ผมกำลังจะเอามือลง แต่มือใหญ่ของโยธาทาบทับลงมาบนมือของผม จังหวะการเต้นภายใต้ฝ่ามือสม่ำเสมอ แตกต่างกับหัวใจของผมที่ตอนนี้เต้นรัวเร็วยิ่งกว่าเดิม
   
“นายไม่รู้เหรอว่า เวลาที่เราอยู่กับใครแล้วสบายใจ หัวใจจะเต้นแบบนี้”
   
“...”
   
“มันผ่อนคลายเพราะคนที่เราอยู่ด้วย คือคนที่ทำให้เรามีความสุข”
   
“...”
   
“ขลุ่ย”
   
“ถ้าหัวใจเต้นสม่ำเสมอแบบนี้แปลว่าได้อยู่กับคนที่ทำให้มีความสุข ผมว่าคุณคงมีสักพันล้านคนหรือมากกว่านั้น”
   
“ฮ่าๆ ฉันชอบนายก็ตรงนี้” โยธาปล่อยมือออก ดวงตาที่มองมาเป็นประกายถูกใจ

ร่างสูงโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ผมกลั้นลมหายใจโดยไม่รู้ตัว
   
“ฉันชักอยากรู้แล้วสิ ว่าอะไรทำให้คนอย่างนายเขินได้”
   
ก็ที่ทำอยู่นี่ไงล่ะ ผมตอบโดยไม่มีเสียง อวัยวะภายในร่างกายทำงานอย่างหนักโดยเฉพาะหัวใจ มันเต้นแรงจนผมกลัวว่ามันจะหยุดเต้นไปเฉยๆ
   
“นายคิดว่าฉันจะหาเจอไหม”
   
“รู้เมื่อไหร่ก็บอกผมด้วย แต่ตอนนี้ผมขอดูข้อความเงาของคุณหน่อย” ผมแบมือออกไปข้างหน้า ปิดบังความปั่นป่วนข้างในใจ
   
“หึๆ” โยธายอมถอยห่าง หยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะส่งให้ผม
   
“นายเปิดเองเลย อยากดูอะไรก็ดู”
   
“ขอบใจ” ผมขอบคุณที่อีกฝ่ายไว้ใจ
   
“แล้วก็ ขลุ่ย..”
   
“หือ” ผมเงยหน้าขึ้นมองเมื่อถูกเรียก
   
“สักวันฉันจะทำให้นายเขินให้ได้”
   
“อืม” ผมควรโต้ตอบบางอย่างออกไป แต่สายตาของโยธาทำให้ผมไม่กล้าสบตาอีกต่อไป
   
“ดูไปนะฉันง่วง ขอพักตาหน่อย”
   
ร่างสูงล้มตัวลงนอนเหยียดยาวบนโซฟา ถึงแม้เจ้าตัวจะดึงหมอนอิงลงมาหนุน แต่มันก็เหมือนวางอยู่บนตักของผม เพราะอีกฝ่ายหันศีรษะมาด้านที่ผมนั่ง
   
“เข้าไปนอนในห้องไม่ดีกว่าเหรอ”
   
“ไม่ล่ะ เผื่อนายมีอะไรอยากถาม”
   
“ใครจะปลุกคนหลับ ไปนอนดีๆ เถอะ”
   
“ไม่ เดี๋ยวนายหนีกลับ ฉันจะไปส่งเอง”
   
“ผมกลับเองได้”
   
“ขลุ่ย” เสียงที่เรียกชื่อนุ่มทุ้ม ดวงตาของโยธาลืมขึ้นช้าๆ สบตากับดวงตาของผมที่ก้มลงมองอีกฝ่ายอยู่ก่อนแล้ว

“ฉันไม่มีทางปล่อยนายไปหรอกนะ ไม่มีวัน”
   
ภายในห้องมีเพียงความเงียบ แต่ทำไมผมเหมือนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น มันดังซ้ำไปซ้ำมา ความร้อนวิ่งขึ้นสู่ใบหน้า จนผมต้องรีบหลบสายตา
   
“ตกลงง่วงหรือไม่ง่วง”
   
“หึ” ร่างสูงยอมหลับตาลงแต่โดยดี เพียงครู่เดียวเสียงหายใจสม่ำเสมอก็ดังขึ้น

ผมอดมองใบหน้าของโยธาไม่ได้ พอมองใกล้ๆ แบบนี้ยิ่งเห็นว่าอีกฝ่ายหน้าตาดีแค่ไหน คิ้วหนา ตายาวเรียว จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากได้รูป ไม่หนาไม่บางจนเกินไป
   
เสียงเตือนดังขึ้นจากโทรศัพท์ของโยธา ผมสะดุ้งเล็กน้อย แต่เจ้าของโทรศัพท์ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมา ผมมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ ทำไมการมองใบหน้าของโยธา ถึงดึงความสนใจผมได้มากกว่าข้อความที่ผมอยากเห็นกับตา อยากอ่านเป็นนักหนา ผมมองเพลินจนลืมว่าตัวเองกำลังจะทำอะไร
   
ผมกลืนน้ำลายลงคอ หลายๆ อย่างทำให้ผมสะดุดใจ มันเกิดอะไรขึ้นกับผม ความรู้สึกที่วิ่งเข้าหาคืออะไร

ผมชอบโยธาอย่างนั้นเหรอ ชอบแบบที่เก้าอี้ชอบพี่คีรินทร์ ฝนชอบเรนอย่างนั้นเหรอ หรือผมแค่เป็นชายหนุ่มที่ไม่รู้อะไรเรื่องความรักเลย จนเผลอคิดไปว่าความรู้สึกตื่นเต้นที่เกิดขึ้นคือความรัก
   
เห็นทีว่าจะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ ก่อนที่จะผมจะตามหาเงาของคุณให้เจอ ผมควรตามหาความจริงก่อนว่าผมรู้สึกอย่างไรกับโยธากันแน่ ผมไม่ชอบความคลุมเครือ จะได้รู้ว่าควรจัดการอย่างไรต่อไป
   
แต่ถ้าความคิดเพี้ยนๆ นี้ดันกลายเป็นความจริงขึ้นมาละก็..

ริมฝีปากของผมยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม อดขำตัวเองไม่ได้ สายตาตกลงมองผู้ชายที่เกือบจะนอนหนุนตักผมอยู่แล้ว มีเพียงหมอนใบเดียวกั้นไว้   
   
ถ้าผมชอบโยธาจริงและและหวังให้อีกฝ่ายชอบตอบ คงเหมือนกับการงมเข็มในมหาสมุทร บางทีการตามหาเงาของคุณอาจจะง่ายกว่าก็เป็นได้

   
“เสร็จแล้วเหรอ” เสียงงัวเงียของโยธาดังขึ้น ผมละสายตาจากหนังสือที่อ่านไปมอง
   
“อืม ดูหมดแล้วทั้งข้อความ ทั้งของ”
   
“หิวหรือยัง” ร่างสูงลุกขึ้นนั่ง สายตาที่มองผมอ่อนโยน มันดูอบอุ่นจนผมไม่อยากเชื่อว่าคือสายตาของโยธา
   
“ไม่ถามเหรอว่าผมได้อะไรบ้าง สงสัยใครบ้าง”
   
“นั่นมันความสนใจของนาย ไม่ใช่ของฉัน”
   
“แล้วไม่อยากให้มันจบไวๆ เหรอ ปล่อยคาราคาซังไว้แบบนี้คุณจะหาแฟนไม่ได้นะ”
   
“หรือไม่ก็..” ดวงตาคู่นั้นหรี่ลง ริมฝีปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “ฉันอาจจะได้แฟนก็ได้”
   
“หมายถึงเงาของคุณเหรอ เพิ่งรู้ว่าคุณชอบอะไรแปลกๆ” ผมตั้งใจแหย่อีกฝ่ายเท่านั้น
   
“นั่นสิ ฉันก็เพิ่งรู้ตัวเหมือนกันว่าชอบคนแปลก”
   
สมองที่เคยคิดอะไรออกมาได้เป็นฉากๆ ขาวโพลน ดวงตาถูกตรึงไว้ด้วยสายตาวาบหวามของโยธา

หรือว่า...

มหาสมุทรจะแคบลงเหลือแค่แม่น้ำกันนะ
   
“ขลุ่ย”
   
“หะ!” ผมเลิกคิ้วขึ้น เกือบเผลอยกมือขึ้นทุบหน้าอก เมื่อหัวใจเริ่มเต้นตึกตัก
   
“หิวหรือยัง”
   
“อ๋อ..อืม” ผมพยักหน้า แม้จะไม่หิวเลยสักนิด

“งั้นรอเดี๋ยว ขอฉันล้างหน้าล้างตาก่อน จะพาไปกินของอร่อย”

“อืม”

ผมมองตามแผ่นหลังกว้างของโยธาด้วยสายตาฉงน นอกจากสงสัยตัวเองแล้ว ตอนนี้ผมยังสงสัยท่าทางแปลกๆ คำพูดแปลกๆ ของโยธาอีกด้วย

แต่เอาเถอะผมควรหาความจริงจากตัวเองก่อน ก่อนจะหาความจริงจากคนอื่น เดี๋ยวก็รู้ว่าโคนันขลุ่ยอย่างผม ต้องงมเข็มในแม่น้ำไหม

:::: ♥ TBC ♥::::
พรุ่งนี้มาดูกันว่าคนกึ่งตรงกึ่งแปลกอย่างโคนันขลุ่ย จะหาความจริงด้วยวิธีไหน บอกเลยว่าสงสารโยธา ><
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[B52]

 

[Al2iskiren]

ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นแหล่ะโคนันขลุ่ย 

[Tiffany]

อยากรู้แล้วค่ะ นักสืบขลุ่ยจะใช้วิธีการแบบไหน

[snowboxs]

หาความรู้สึกตัวเอง แต่คนเขียนบอกว่าสงสารโยธา
อยากรู้ซะแล้วว่าจะใช้วิธีไหน แต่ลึกๆเชื่อว่า เราต้องเขินแน่ๆ

[route rover]

โถ่วววว ขลุ่ยเอ้ยยยย สงสารโยธาเลย 

[gackmanas]

 

[arij-iris]

ชัดขนาดนี้ ไม่ต้องงมก็หาเจอออออ

[Mariinariiz]

ขลุ่ยเอ้ย ระวังหัวใจไว้ด้วยนะ โยธารีบตกหลุมรักเถอะ ลุ้นจะแย่แล้ว

[ืืnanana21]

เข็มมันใส่พานมาอยู่ตรงหน้าแล้วลูก
ไม่ต้องไปงมให้เปียก

เรื่องนี้มันน่ารักจริงๆเลยแม่//ตบเข่าฉาด

[PrimYJ]

 โยธาสู้ต่อไปนะ ขลุ่ยยังไม่รู้ใจตัวเองเลย 555555

[areenart1984]

ขลุ่ย รู้ยังว่าโยจีบ 

[river]

น่ากลัวนะ ดูหลอนๆไงไม่รู้

[van16]

สงสารโยธา 

[O-RA DUNGPRANG]

ขลุ่ยเอ้ยขลุ่ยมองไม่ออกเลยเหรอหรือว่าโยธายังแสดงออกไม่พอ 

[WilpeR]

ขลุ่ยจะทดสอบอะไรโยธาแบบแปลกๆอีกแน่เลย 555+

[่patsaporn]

น่ากลัวนะส่งข้อความมารัวๆ แบบนี้
ขลุ่ยเอ๋ย โดนจีบยังไม่รู้ตัว ปฏิเสธใจตัวเองอีก
เป็รห่วงขลุ่ยง่ะ

ขอบคุณค่ะ

[seaz]

ฮ่า ๆ ชวนไปกินข้าวซะงั้น

[Funnycoco]

 

[ดาวโจร500]

ตามทันแล้วววว

[miikii]

หาเจอแน่นอนขลุ่ย 555555

[HISY]

จะใช้วิธีไหนน้าาา