หัวข้อ: ❤ STALKER สืบ.สวน.รัก ❤ [ตอนที่ 25]★07/07/19★ P:28

[Kuayyai]

เรื่องนี้อ่านเพลิน สนุกมาก

เรื่องชวนติดตามด้วย
รอตอน 2 เลย

[Panizzz3838]

 

[se7enayo]

ขลุ่ยมาแล้วววว คิดถึงจัง

[darin]

ตอนที่ 2
เอาที่สบายใจ

   
“ขลุ่ยกูมีข่าวดีมาบอกมึง” ลูกจันทรุดตัวลงนั่งข้างผม กวาดกองข้าวของของเก้าอี้ให้ออกไปพ้นทาง ก่อนวางถุงขนมลงตรงหน้า กวักมือเรียกพวกผมให้ทานด้วยกัน
   
“ข่าวดีอะไรวะ” เก้าอี้หยิบมันทอดจากถุงส่งเข้าปาก
   
“ก็เรื่องโยธาไง”
   
“อย่าบอกว่ารู้ตัวคนตามแล้ว!” เก้าอี้มองลูกจันด้วยสายตาตื่นเต้น สนใจขึ้นมาทันที
   
“ถ้าแบบนั้นคงไม่ใช่ข่าวดี” ผมพูดเสียงเนิบ
   
“ทำไมวะ” เก้าอี้หันมามองหน้าผม
   
“กูยังไม่ได้เริ่ม ถ้ารู้แล้วก็หมดสนุกสิ”
   
“กูชักไม่แน่ใจแล้ววะ ว่าเพื่อนกูน่ากลัวกว่าไอ้คนตามหรือเปล่า”    
   
“มึงเพิ่งรู้เหรอเก้าอี้” ฝนเปิดแต่ละถุงดูเพื่อหาสิ่งที่อยากทาน
   
“ตกลงพวกมึงจะฟังข่าวดีกูไหม” ลูกจันมองหน้าพวกผมสามคนสลับกันด้วยสีหน้าอ่อนใจ
   
“ฟังสิวะ อย่าเพิ่งงอนเป็นผู้หญิงน่า”
   
“อ้าวไอ้เก้าอี้! แล้วมึงเห็นกูเป็นอะไรวะ”
   
ผมกับฝนนั่งมองลูกจันตีกับเก้าอี้ มือก็หยิบขนมเข้าปากไปด้วย รอให้ลูกจันนึกได้ว่าจนป่านนี้พวกผมก็ยังไม่รู้ว่าข่าวดีที่ว่าคืออะไรเดี๋ยวก็คงหยุดเอง
   
“กูวางยี่สิบว่าไม่ทันฟังก่อนขึ้นเรียน” ฝนควักธนบัตรใบละยี่สิบมาวางตรงหน้าผม ลูกจันคว้าหมับก่อนยัดเข้ากระเป๋าตัวเอง
   
“มึงแพ้ เพราะกูกำลังจะเล่าเดี๋ยวนี้”
   
“แม่งอะไรวะ” ฝนส่ายศีรษะ แต่ผมรู้ว่าฝนตั้งใจวางล่อลูกจัน จะได้เลิกตีกันเสียที
   
“พวกมึงรู้จักร้านพิงค์มูนใช่ไหม”
   
“รู้จักสิวะ เข้ายากฉิบหาย” ฝนบ่นเพราะอยากไปมานานแล้วพิงค์มูนเป็นผับที่ขึ้นชื่อว่าดนตรีเจ๋งที่สุดในย่านนี้ ทุกคืนวันศุกร์จะมีปาร์ตี้ บัตรเข้างานหมดเร็วจนฝนเคยสงสัยว่า ล็อคไว้ขายให้แต่พวกหน้าตาดีมีเงินหรือเปล่า
   
“กูหามาได้โต๊ะหนึ่งมีคนจัดการให้ จะไปหรือเปล่า”
   
“ไปสิวะ ลูกจันมึงแม่งสวยที่สุดแล้ว”
   
“กูจะเชื่อมึงดีไหมไอ้ฝน” ลูกจันส่งค้อนวงโตเหมือนเห็นอาการกระดี๊กระด๊าของฝน

“โต๊ะหนึ่งได้หกคน พวกมึงจะชวนพี่คีรินทร์กับเรนไปด้วยก็ได้นะ ครบหกคนพอดี”

“ชวนดีไหมวะ สาวเยอะด้วย” ฝนคิดหนัก ไม่ใช่เพราะกลัวเรนหึงหรือหึงเรน แต่เพราะกลัวสาวจะมองเรนมากกว่าตัวเอง
   
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องของโยธาวะ” เก้าอี้มองหน้าลูกจัน ผมเลยไม่ต้องถามเอง
   
“พวกมึงไม่รู้เหรอ ว่าพิงค์มูนเป็นที่สิงสถิตของกลุ่มโยธา เจอได้ทุกวันศุกร์ที่นั่น เห็นว่าสนิทกับเจ้าของร้าน ถ้ามึงจะตามโยธานอกมหา’ลัย กูว่าก็ต้องที่นี่แหละ กูเคยได้ยินว่ารถของโยธาเคยถูกเขียนที่นั่น”
   
ผมสนใจขึ้นมาทันทีที่ลูกจันพูดจบ ผับเป็นสถานที่ง่ายต่อการติดตาม ยิ่งคนเยอะเท่าไหร่ก็ยิ่งง่ายเท่านั้น เป็นไปได้ว่าผมอาจจะได้เจอกับคนที่ตามหา
   
“กูไป” ผมตกลงทันที
   
“โคนันขลุ่ยยอมเที่ยวผับ กูควรไปขอบคุณใครดีวะ โยธาหรือเงา..เงาอะไรนะกูจำไม่ได้” ฝนหันมามองหน้าผม
   
“เงาของคุณ” ลูกจันช่วยตอบ
   
“เออนั่นแหละ ตั้งชื่อเชยฉิบหาย” ฝนส่ายศีรษะไปมา ก่อนสายตาจะไปสะดุดเข้ากับเก้าอี้ที่เงียบผิดปกติ
   
“ทำอะไรของมึง”
   
“ส่งข้อความไปชวนพี่คีรินทร์” เก้าอี้เงยหน้าขึ้นยิ้มกว้าง เรื่องติดแฟนต้องยกให้
   
“ไอ้เก้าอี้!” ฝนกับลูกจันพูดขึ้นพร้อมกัน ก่อนเสียงหัวเราะจะดังตามมา ผมยกยิ้มมุมปาก งานนี้ชักสนุกแล้วสิ

• • • • •

ผมไม่ชินกับบรรยากาศในผับเท่าไหร่ กลิ่นบุหรี่จางๆ กลิ่นเหล้า กลิ่นเหงื่อ ผมไม่แปลกใจที่คนชอบมา แต่ก็ไม่แปลกใจเช่นกันว่าทำไมตัวเองถึงไม่ชอบ ผมกวาดตามองไปรอบร้าน เริ่มไม่แน่ใจว่าคิดผิดหรือเปล่า ผู้คนหนาตาขนาดนี้ ไม่มีทางหาโยธาเจอง่ายๆ
   
“หาโยธาอยู่หรือเปล่า”
   
ผมหันไปมองลูกจัน พยักหน้าแทนคำตอบ
   
“ยังไม่มา โน่น ตรงโต๊ะที่ว่าง” ลูกจันชี้มือไปยังโต๊ะติดกระจก ไม่ไกลจากที่โต๊ะที่พวกเรานั่งมากนัก

“พี่กูบอกว่าโต๊ะประจำกลุ่มนั้น นี่กูขอให้พี่ช่วยหาโต๊ะใกล้ที่สุดเท่าที่จะหาได้ให้เลยนะเว้ย” ลูกจันพูดด้วยสีหน้าภูมิใจ
   
“ขอบใจมาก” ผมยิ้มให้เพื่อน
   
“มึงๆ” เก้าอี้สะกิดแขนลูกจันเบาๆ
   
“อะไร”
   
“เวลาแอบตามมันต้องนั่งห่างๆ ไม่ให้เขารู้ตัวไม่ใช่เหรอวะ”
   
ลูกจันนิ่งไปสิบวินาที ก่อนเบิกตากว้างหันมามองหน้าผม “จริงด้วยว่ะ!”
   
“แบบนี้ดีแล้ว กูไม่คิดจะแอบ”
   
“ค่อยยังชั่ว” ลูกจันถอนใจโล่งอก
   
“มาแล้ว” ฝนที่นั่งเงียบใช้เท้าเตะขาผม บุ้ยใบ้ไปทางประตูร้าน โยธาเดินเข้ามาพร้อมจิณณ์กับผู้ชายอีกคนหนึ่งที่ผมไม่รู้จัก แต่ผมไม่เห็นออแกน
   
โต๊ะที่ผมนั่งเป็นทางผ่านไปยังโต๊ะของอีกฝ่าย ร่างสูงชะงักเมื่อเห็นผม ดวงตาคู่นั้นหรี่ลง แต่เพียงครู่เดียวก็เดินผ่านไป
   
“ทำไมจ้องเราว่ะ” ลูกจันหันมามองหน้าผม
   
“กูว่าไม่ใช่เรา” ฝนมองผมยิ้มๆ
   
“มึงรู้จักกันแล้วเหรอ”
   
“เปล่า แค่ได้คุยกันนิดหน่อย
   
“อะไรวะไม่เล่าให้ฟังเลย” ลูกจันบ่นที่ผมไม่ยอมบอก
   
“ก็มันไม่มีอะไร โน่นพี่คีรินทร์กับเรนมาแล้ว” ผมเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นแฟนของเพื่อนเดินเข้ามา ทั้งสองคนวนหาที่จอดรถจึงตามเข้ามาทีหลัง
   
ผมยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม ตามองตรงไปยังโต๊ะของโยธา ก่อนกวาดสายตาไปยังโต๊ะรอบๆ เรื่องจริงไม่เหมือนในหนังสือ การจับพิรุธคนไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนที่อ่านมา มีผู้หญิงมากกว่าสี่คนที่มองโยธาเป็นระยะ แต่มองด้วยความสนใจอย่างเปิดเผยมากกว่า ผมจึงไม่แน่ใจนัก เมื่อใช้เวลากับการมองโดยไร้ประโยชน์ไปมากกว่าหนึ่งชั่วโมง ผมจึงตัดสินใจว่า วันนี้ควรเป็นวันนั่งดื่มกับเพื่อนมากกว่า
   
“กูว่ากูไม่ได้คิดไปเองว่ะ โยธามองมึงอีกแล้ว”
   
“ชอบกูมั้ง”
   
“ไอ้ขลุ่ยกูไม่ขำ” ลูกจันกระทืบเท้าผมใต้โต๊ะ ดีที่โดนเท้าฝนแทนเพราะอีกฝ่ายสะดุ้งโหยงจนเรนหันมามองหน้า
   
“กูเห็นโยธาคุยกับเพื่อนด้วย สายตามันบอกว่าคุยเรื่องมึง”
   
“มึงมาสืบกับกูไหม น่าจะเก่ง”
   
“ไอ้ขลุ่ย!”
   
“เออลูกจัน..” ผมขยับเข้าไปใกล้เพื่อน เพราะวงดนตรีขึ้นเล่นแล้ว “รุ่นพี่ที่หาโต๊ะให้เราสนิทกับกลุ่มโยธาหรือเปล่า”
   
“สนิทแต่ไม่มาก ทำไมเหรอ”
   
“กูอยากรู้ว่านอกจากของที่เห็น มีอย่างอื่นที่ส่งมาให้โยธาอีกหรือเปล่า”
   
“ได้ เดี๋ยวกูถามให้”
   
“ขอบใจ” ผมถอยตัวกลับพร้อมกับลุกขึ้น
   
“มึงจะไปไหน”
   
“ไห้องน้ำเดี๋ยวมา” ผมตอบลูกจัน ก่อนเดินตรงไปยังด้านหลังร้านเพื่อจัดการธุระส่วนตัว
   
!!!
   
ผมเกร็งตัวตามสัญชาติญาณเมื่อต้นคอถูกจับจากทางด้านหลัง ผมสะบัดตัวทันทีแต่ไม่หลุด สายตาปะทะเข้ากับใบหน้าบึ้งตึงของโยธา มือที่จับต้นคอออกแรงผลักให้ผมออกเดิน
   
“คุยกันดีๆ ก็ได้” ผมยั้งอีกฝ่ายด้วยคำพูด แต่ไม่ได้พยายามฝืนแรง
   
“เดินไป” เสียงเย็นสั่งผม ผมชั่งใจด้วยความรวดเร็ว ส่วนลึกบอกว่าไม่น่าจะมีอันตรายร้ายแรงอะไร ผมจึงยอมเดินแต่โดยดี
   
ประตูออกหลังร้านถูกเปิด ก่อนร่างแข็งแรงน้อยกว่าของผมจะกระเด็นตามแรงผลัก ชนเข้ากับกำแพงอิฐด้านหลัง
   
“นายตามฉันใช่ไหม!” เสียงพูดคุกคาม แต่ยังน้อยกว่าสีหน้าของอีกฝ่าย ผมตั้งสติ ยืดตัวขึ้นเต็มความสูง เผชิญหน้ากับโยธา
   
ผมสบตากับดวงตาเกรี้ยวกราดของอีกฝ่าย ใช้นิ้วชี้ดันแว่นที่ใส่ขึ้น
   
“ก็ถ้าการที่ผมมาเที่ยวกับเพื่อนอีกห้าคน คุยกันเสียงดังลั่นโต๊ะ แปลว่าผมตามคุณ ผมก็คงตามคุณมั้งครับ” ผมมั่นใจว่าผมไม่ได้โกหก ผมกำลังยอมรับอยู่นี่ไงว่าผมตามอีกฝ่ายจริง
   
“นายจะบอกว่ามันเป็นความบังเอิญอย่างนั้นเหรอ” เสียงหึในลำคอเยาะหยัน
   
“ผมก็อยากบอกว่ามันเป็นพรหมลิขิตระหว่างเรา แต่กลัวคุณจะขนลุก” ผมยิ้มให้อีกฝ่าย
   
“อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยนายไปง่ายๆ” มือข้างหนึ่งกระแทกเข้ากับกำแพง ผมมองแขนที่กางกั้นด้านซ้ายก่อนเงยหน้าขึ้นมองร่างสูง
   
“ทำไมถึงตามฉัน นายคือคนที่ส่งข้อความหาฉันใช่ไหม”
   
“ส่งข้อความ?” ผมเลิกคิ้วขึ้น มือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบโทรศัพท์ออกมาส่งให้อีกฝ่าย
   
“อยากรู้ว่าใช่ไหมก็เปิดดูเอาเองสิครับ”
   
“คิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ ว่านายจะส่งโทรศัพท์เครื่องที่ใช้ให้ฉัน”
   
“ไม่เชื่อครับ เหมือนที่ไม่มีใครยอมรับว่าเป็นคนร้ายถ้าไม่ถูกจับได้คาหนังคาเขา ถามไปก็เท่านั้น ผมยังสงสัยอยู่ว่าคุณจะถามทำไม” ผมจ้องเข้าไปในตาของอีกฝ่าย
   
“ที่ผมไม่ตอบเพราะถึงผมตอบว่าไม่ใช่ คุณก็ไม่เชื่ออยู่ดี พอๆ กับที่ถ้าผมใช่ผมก็ไม่ตอบว่าผมเป็นอยู่ดี ดังนั้นมันจึงเป็นคำถามที่ไร้ประโยชน์”
   
ดวงตาคนตรงหน้าวาวโรจน์ แต่ผมไม่คิดจะหลบสายตา เพราะมันเป็นเรื่องจริง
   
“หมดเรื่องแล้วใช่ไหมครับ” ผมเบี่ยงตัวเพื่อเดินออก แต่ร่างสูงยกแขนขึ้นกั้นกับกำแพง คร่อมผมเอาไว้ไม่ให้ไปไหน
   
“นาย...” ดวงตาคู่นั้นหรี่ลง “ชอบฉันเหรอ”
   
ผมกะพริบตา มองดวงตาคู่นั้นก่อนถอนหายใจเบาๆ “เอาที่สบายใจครับ”
   
“ไอ้เด็กนี่!”
   
“ถ้าเด็กก็ต้องเด็กเหมือนกัน เพราะผมเรียนปีเดียวกับคุณ”
   
“ไหนว่าไม่รู้จักฉัน”
   
“ผมพูดว่าเราไม่รู้จักกัน ไม่ได้หมายถึงผมไม่รู้จักคุณ เราเรียนปีเดียวกันถ้าผมไม่คุ้นหน้าเดือนมหา’ลัย ปีที่ตัวเองเข้าเรียนก็เกินไป”
   
ร่างสูงมองผมด้วยสายตาค้นคว้า คล้ายกับกำลังตัดสินใจว่าจะเชื่อผมได้หรือไม่
   
“ตัดสินใจมาเลยครับครับ ว่าจะชกผมหรือจะปล่อยผมไป เพราะตอนนี้ผมใกล้จะฉี่ราดแล้ว”
   
“หะ!”
   
“คุณอาจจะลืมไปว่าผมมาเข้าห้องน้ำ ผมให้อีกสามสิบวินาที ถ้าคุณไม่ปล่อยผมไปก็คงต้องจัดการตรงนี้”
   
มือทั้งสองข้างปล่อยลงทันที ผมยิ้มให้อีกฝ่าย ก็แค่นั้น
   

-โยธา-

ผมมองตามแผ่นหลังของคนที่กวนได้หน้านิ่งที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา เริ่มมั่นใจว่าคนอย่างหมอนี่ไม่น่าใช่คนที่ส่งข้อความมาหาผม แต่ผมก็มั่นใจอีกเช่นกันว่าหมอนี่ตามผมแน่นอน แค่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ผมจะหาคำตอบนั้นให้เจอ

:::: ♥ TBC ♥::::
ตอนนี้สั้นนิดนะคะ เพราะต้องตัดแยกกับตอนหน้า
สปอย..
.
.
.
ตอนหน้ามาลุ้นกันว่าใครจะเข้าหาใครก่อน ^^
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[เก้าแต้ม]

ติดตามตอนต่อไป

[kunt]

คนเข้าหาก่อนคือเก้าอี้!! แน่นอน

ออ... ขอโทษ เรื่องนี้ของโคนันขลุ่ย 555 ออกมาจกหัวมันก็แสดงตัวตนชัดเจนสุดๆ คนอะไรคีพคาเรคเตอร์เหนียวแน่นจริงๆ

[Chucream.nabi]

 

[van16]

สนุกค่ะ น่าติดตาม สมกับการรอคอย 

[WilpeR]

สนุกมากค่ะ น่าติดตาม จากสปอยเนี่ยจะกลายเป็นโยธาตามขลุ่ยแทนมากกว่าแล้วโรคจิตจะมาทำร้ายขลุ่ยแทนไหมเนี่ย

[HISY]

อภินิหารโคนันขลุ่ยหนึ่งดอกจ้าาา

[soul love]

โอ้ย ทำให้ค้างเลย5555
รออ่านนะคะ

[ก้อนขี้เกียจ]

โยธาต้องจับตาดูขลุ่ยไว้นะคะ ตามติดชีวิตยิ่งดีค่ะ จะได้ตกหลุมรักง่าย ๆ 5555555

[JokerGirl]

โยธาอย่าให้ขลุ่ยตามฝ่ายเดียว เราต้องตามบ้าง

[lemonphug]

โคนันขลุ่ยโคตรคูล

[areenart1984]

กลายเป็นต่างคนต่างตาม ซึ่งกันและกัน 

[arij-iris]

ดีที่เป็นขลุ่ย ถ้าเป็นเก้าอี้คงหลุดไปตั้งแต่ยังไม่เริ่มแล้ววว

[iceman555]

 

[O-RA DUNGPRANG]

เป็นใงล่ะเจอโคนันขลุ่ยเข้าไปโดนไปหลายดอกเลยนะโยธา 

[gackmanas]

ไรท์รีบมา...
ชอบบบบ..
โคนันขลุ่ย แบบกวนๆ

[mystery Y]

สนุกแน่

[kanaDa]

  ลุ้นกับโคนันขลุ่ย แอบปวดหัวแทนโยธาเมื่อเจอคำพูดตรงๆของขลุ่ย

[somberness]

ขลุ่ยอยากรู้อยากเห็นแต่เหมือนไม่ได้อยากอยู่ใกล้หรืออยากคุยด้วย
นี้ว่าโยธาต้องเข้าหาก่อนแน่ๆ 

[miikii]

มวยถูกคู่ 555555555555

[•♀NoM!_KunG♀•]

แหนะเอาแล้ว

[Kuayyai]

เผลอๆ โยธานี่แหละอาจจะตามขลุ่ย 5555
เข้าถึงตัวก่อนตลอด  อิอิ

[Ginny Jinny]

 

[องศาวาย]

มวยดีทั้งคู่555555555 ขลุ่ยกวนหน้าใสดีว่ะ5555

[kawisara]

โยธา นายอย่ามาขู่ ขลุ่ยน้อยของเรานะ

[วายซ่า]

งัยล่ะโยธา เจอคำตอบโคนันขลุ่ย ถึงกับมีอึ้งเลยทีเดียว

[PrimYJ]

 สงสัยอีกไม่นานโยธาคงจะตามขลุ่ยแทน