หัวข้อ: ❤ STALKER สืบ.สวน.รัก ❤ [ตอนที่ 25]★07/07/19★ P:28

[miikii]

ระวังตัวกันให้มากๆนะ

[kawisara]

งานของขลุ่ย

อาจทำให้

ลูกจันทร์มีปั๊ว

555555

[gackmanas]

เรามาลองคิดเล่นๆว่าเป็นใคร โคนันขลุ่ย เข้าสิง
นี้ ก็ คาดว่าเป็นพี่เจ้าของร้านกาแฟ 555+
เดาไปอีกกก.. ไม่ง้้นก็นี้เพื่อนอีกคนอ่ะ.. ชื่อไรนะ ที่ไม่ใช่จิณณ์ 55+

[mystery Y]

สนุกแล้วสิ

[วายซ่า]

น่ากลัวขึ้นทุกวันอ่ะ

[Ginny Jinny]

ตามไปกับขลุ่ย 

[มาดามพีพี]

โอ๊ยยยย ตื่นเต้น ขลุ่ยสืบให้รู้เร็วๆนะ

[Mayana]

 

[labelle]

อื้อหือ มาแรงมากจ้า คือชอบหรือชังน่ะ
ทำกันหลอนขนาดนี้ เป็นโยธานี่ลำบากเกิน

เอ็นดูขลุ่ย กวนประสาทเหลือเกิน และทื่อมากด้วย
จะเป็นอะไรก็ได้ แค่ได้อยู่ใกล้ก็พอ ความอยากรู้นี้

โยธาก็สนุกไปสิ เจอขลุ่ยเป็นแบบนี้ ยิ่งดูสนุก
แล้วดูชอบใจอยู่ไม่น้อยเลย

ยิ่งเห็นขลุ่ยเข้าใกล้โยธา คนนั้นยิ่งเผยตัวแน่นอน

[Dee^daY]

ตอนที่ 3 .. ไม่มี อ่านไม่ได้คับ

[somberness]

ออแกนค่าตัวแพงแต่ตอนนี้เดาว่าจิณณ์ลูกจัน
เอะหรือลูกจันออแกน 

[SuPeRDonGDanG]

มารอโคนันขลุ่ยค่าาาา

[kawisara]

ขลุ่ยหาย

[lune]

 

[darin]

ตอนที่ 6
บททดสอบ (2)

   
“เป็นอะไร” ผมยิ้มขำเมื่อลูกจันทำท่าสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เมื่อเดินถึงตึกคณะสถาปัตย์
   
“มันก็ต้องเรียกพลังกันหน่อย”
   
“จะเรียกทำไม แค่มากินข้าวกลางวัน” ไม่บ่อยหรอกที่ผมจะหัวเราะออกมา แต่ท่าทางเหมือนจะไปออกรบของลูกจันทำให้ผมขำ
   
“ก็นั่นแหละ ถามจริงมึงไม่สงสัยเหรอว่าทำไมโยธาถึงยอมตามใจมึงง่ายๆ เป็นใครก็ต้องแปลกใจหรือเปล่าวะที่มีคนแปลกหน้ามาป้วนเปี้ยน แต่ทำไมนิ่งมากปล่อยให้มึงตาม ไม่สงสัยเหรอวะ”
   
“สงสัยสิใครว่าไม่สงสัย อาจจะกำลังหาคำตอบอยู่ก็ได้”
   
“อ้าว แล้วจะไม่เป็นไรเหรอ” ลูกจันมองผมตาโต
   
“ก็ปล่อยให้หาคำตอบไป กูเองก็มีคำตอบที่ต้องการหาเหมือนกันถึงได้มาที่นี่”
   
“แล้วมึงคิดจะบอกโยธาไหมว่ามึงทำอะไร”
   
“กูไม่ได้คิดจะปิด แต่การเป็นปริศนาแบบนี้ก็สนุกดี”
   
“แล้วแต่มึงละกัน ว่าไงว่าตามกัน”
   
“ขอบใจ”
   
ผมพาลูกจันเดินตรงไปยังโรงอาหาร โยธาส่งข้อความมาบอกว่านั่งอยู่แถวหน้าร้านน้ำปั่น ซึ่งหาไม่ยากนัก ดวงตาของผมสว่างวาบขึ้นเมื่อเห็นออแกนนั่งอยู่ด้วย ได้เจอกันสักที
   
“มาแล้วเหรอ นั่งสิ” โยธาขยับไปนั่งชิดจิณณ์ เหลือที่ด้านข้างให้ผมกับลูกจัน ฝั่งตรงข้ามเป็นออแกนกับผู้หญิงอีกคนที่ผมไม่คุ้นหน้า
   
“ไม่แนะนำหน่อยเหรอ” ออแกนมองผมยิ้มๆ
   
“ขลุ่ยกับลูกจัน เรียนปีเดียวกับเราแต่คนละคณะ สองคนนี้ชื่อออแกนกับเบลเป็นเพื่อนฉัน” โยธาแนะนำทั้งสองฝั่งให้รู้จักกัน
   
“สวัสดีครับ” ผมทักทายทั้งคู่ แอบประเมินด้วยสายตาจากบุคลิกลักษณะภายนอก ออแกนเป็นผู้หญิงรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว ไว้ผมยาว หน้าตาสะสวย พูดจาฉะฉาน มีความมั่นใจเต็มเปี่ยม ส่วนเบลเป็นผู้หญิงรูปร่างหน้าตาธรรมดา ตัดผมสั้น ดูนิ่งๆ ไม่ค่อยพูด มีเพียงรอยยิ้มบางที่ทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายฟังการสนทนาอยู่
   
“ได้ยินชื่อบ่อยๆ อยากเจอมาตั้งนานแล้ว”
   
จากคำพูดของออแกน แสดงว่าไม่โยธาก็จิณณ์ต้องเคยเล่าเรื่องของผมให้ฟัง ผมยังจับไม่ได้ว่าในรอยยิ้มของอีกฝ่ายแฝงไว้ด้วยความรู้สึกเช่นไร
   
“มีคนนินทาผมให้ฟังใช่ไหมครับ” ผมหัวเราะเบาๆ หันไปมองโยธา “คิดถึงผมเหรอ” รอยยิ้มจุดขึ้นที่ริมฝีปากของผม ดวงตาที่มองอีกฝ่ายเป็นประกาย

ร่างสูงชะงัก มองผมด้วยสายตาแปลกใจ ก่อนริมฝีปากจะยกยิ้มขึ้น ดวงตาฉายแววสนุก

“คิดถึงสิ ทำไมจะไม่คิดถึง”

ผมสบตาขบขันของโยธา แต่ไม่ได้สนใจสักเท่าไหร่ หางตามองปฏิกิริยาของหญิงสาวทั้งสองคน ออแกนยังรักษาสีหน้าได้ดี ใบหน้าที่มองมาติดรอยยิ้ม ไม่แสดงอาการใดๆ แต่ช่วงเวลาเดียวกันนั้นผมเห็นร่องรอยความเสียใจในดวงตาของเบล สายตาที่มองมาตัดพ้อก่อนจะจางหายไป ชักน่าสนใจแล้วสิ ว่าระหว่างคนที่แสดงออกชัดเจนแต่อาจซ่อนความรู้สึกเอาไว้ภายใน กับคนนิ่งๆ ไม่ค่อยแสดงออกแต่กลับซ่อนความรู้สึกไว้ไม่มิด คนไหนจะน่ากลัวกว่ากัน

“ไม่กินอะไรเหรอ”

“...”

“ขลุ่ย” ลูกจันสะกิดแขนผม “โยธาถาม”

“อะไรนะ”

“กินข้าวมาแล้วเหรอ”

“ยัง ผมเดินหาก่อนจะได้รู้ว่านั่งตรงไหน  งั้นเดี๋ยวมา ลูกจันไปซื้อข้าวกัน” ผมพยักหน้าให้ลูกจันลุกขึ้น ก่อนเดินตามกันออกมาจากโต๊ะ

“มึงว่าพวกนั้นจะคุยเรื่องเราอยู่หรือเปล่าวะ” ลูกจันหันไปมองโยธากับเพื่อน สีหน้าข้องใจ

“เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ รู้จักกันไม่กี่วันกูก็บุกมาถึงนี่ ต่อให้โยธาเล่าเรื่องกูให้สองคนนั้นฟังแล้ว ก็คงประหลาดใจอยู่ดี”

“ก็จริง”

“อย่าคิดว่านินทาสิ คิดว่ามันคือการทำความเข้าใจ”

“ย่ะ” ลูกจันส่งสายตาค้อนผม “กินข้าวราดแกงละกันนะง่ายดี”
   
“อืม”


ผมวางจานข้าวลงบนโต๊ะก่อนนั่งลง ยังไม่ทันเริ่มทาน ออแกนก็ถามขึ้นด้วยใบหน้าติดรอยยิ้ม

“ตกลงขลุ่ยกับโยธาเป็นอะไรกัน”

ผมสบตาออแกนก่อนหันไปมองโยธา อีกฝ่ายเลิกคิ้วขึ้น ริมฝีปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “ฉันบอกให้นายเป็นคนเลือกเลย”

“โยธาเป็นคนที่ผมอยากอยู่ด้วยมากที่สุดตอนนี้ครับ ผมารู้แค่นั้น”

ผมได้ยินลูกจันหลุดเสียงขำพรืดออกมา ก่อนจะเม้มปากเข้าหากัน เสไปมองทางอื่น

“เห็นไหม เราบอกแล้วว่าอย่าเห็นเป็นเรื่องสนุก ขลุ่ยชอบนายจริงๆ น่ะ ถ้าไม่ได้คิดอะไรก็อย่าเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น”
ผมกำลังสงสัยว่าออแกนเป็นห่วงความรู้สึกของผม หรือต้องการให้โยธาตัดความสัมพันธ์กับผมกันแน่

“ไม่เป็นไรครับ” ผมยกยิ้มมุมปาก “ผมไม่ได้คิดว่าโยธาจะชอบผมอยู่แล้ว”

ออแกนสบตากับผมนิ่งครู่หนึ่ง ก่อนริมฝีปากจะคลี่ออกเป็นรอยยิ้ม ทำให้ใบหน้าของอีกฝ่ายน่ามองยิ่งขึ้น

“ถ้าขลุ่ยพูดแบบนั้นก็จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง แต่ว่านะ..ความสุขที่ได้อยู่ใกล้คนที่รักมันไม่เท่ากับความเจ็บปวดที่ต้องอยู่ใกล้คนที่ไม่รักเราหรอก”

“ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ”
   
“ออแกนก็เป็นแบบนี้ จริงจังเรื่องความรัก อย่าไปถือสาเลย” จิณณ์ชะโงกหน้ามาพูดกับผม
   
“ไม่เป็นไร คุยได้ผมชอบ” ผมเปิดช่องเพราะอยากให้ออแกนคุยมากกว่า
   
“นายไม่ได้ชอบฉันหรอกเหรอ”
   
สายตาและรอยยิ้มที่ส่งมาเข้าข่ายกวนตีนในสายตาของผม ผมยกยิ้มมุมปากอย่างเสียไม่ได้
   
“ไม่กินข้าวกันเหรอ เส้นอืดแล้วออแกน เดี๋ยวไม่อร่อยนะ” เบลพูดเสียงเบา ก้มหน้าตักอาหารเข้าปาก เบลเป็นคนเดียวที่ไม่พูดอะไรเลยเรื่องนี้ แน่นอนว่าการไม่พูดไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะลูกจันก็ไม่พูดเหมือนกัน เพียงแต่สายตาที่เบลลอบมองผมนี่สิแปลก โดยเฉพาะเมื่อผมพยายามสบตา เบลจะหลบตาผมเสมอ ยังไม่รวมจิณณ์ กับความสนิทสนมแบบที่ไม่ค่อยเห็นเพื่อนผู้ชายที่ไหนทำกัน ระหว่างหนึ่งในสามคน จะมีคนที่ใช่หรือเปล่า หรือไม่มีเลย   

   
“เดี๋ยวไปส่ง” ร่างสูงของโยธาเดินขึ้นมาเทียบข้างผม
   
“ไม่ต้อง จะเดินย้อนกลับไปกลับมาทำไม เสียพลังงานโดยเปล่าประโยชน์”
   
“หึ”

ผมหันไปมองใบหน้าของอีกฝ่ายเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะ
   
“ใครจะเดิน ร้อนขนาดนี้ เดี๋ยวขับรถไปส่งที่คณะ”
   
“รถเหรอ?” ลูกจันเผลอออกอาการผวา คิ้วของจิณณ์จึงขมวดเข้ากัน

“มีอะไรหรือเปล่า”
   
“เปล่าค่ะ” ลูกจันรีบส่งยิ้มให้จิณณ์
   
“ไม่ต้อง ใกล้แค่นี้เอง แต่ผมมีเรื่องอยากคุยกับโยธาก่อนกลับ”
   
“เอาสิ พวกนายไปกันก่อนเลนเดี๋ยวฉันตามไป” โยธาบอกคนที่เหลือ จิณณ์พยักหน้า ออแกนกับเบลจึงต้องเดินตามจิณณ์ไป
   
“งั้นกูกลับก่อนนะ จะแวะไปหาเพื่อนด้วย เดี๋ยวเจอกันที่คณะ”
   
“อืม” ผมรู้ดีว่าลูกจันเปิดทางให้ผมคุยกับโยธาสองคน
   
“อย่าลืมเดินกลับนะมึง”

ลูกจันยิ้มแหยเมื่อเห็นคิ้วของโยธาขมวดเข้าหากัน  คือ..ใกล้แค่นี้เอง กูเกรงใจโยธา”
   
“รู้แล้ว” ผมหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นสีหน้าเป็นห่วงของลูกจัน ขำการลืมตัวของเพื่อน แต่ก็ยังหาทางไปจนได้
   
“มีอะไร” โยธาจ้องหน้าผมเมื่อลูกจันแยกออกไปแล้ว ผมมองซ้ายมองขวาหาที่นั่งปลอดคน เมื่อเห็นโต๊ะว่างจึงเดินนำโยธาไปนั่ง
   
“ผมถามได้ไหมว่าที่ร้านกาแฟวันนั้นใครเป็นคนส่งของมา”
   
ดวงตาของอีกฝ่ายหรี่ลง “ถามทำไม”
   
“เพราะสิ่งนี้” ผมเปิดเป้ที่วางอยู่บนเก้าอี้ข้างตัว ส่งซองกระดาษสีน้ำตาลให้กับโยธา
   
“ผมอยากได้กล่อง มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เห็นของข้างใน”
   
โยธาเปิดซองกระดาษหยิบรูปข้างในออกมาดู สายตาของอีกฝ่ายเปลี่ยนเป็นจริงจัง ดูเหมือนโยธาแปลกใจไม่น้อย เพราะมีเสียงพูดหลุดออมาเบาๆ
   
“เล่นขนาดนี้เลยเหรอ”
   
“ผมเดาว่าไม่ใช่การแซวกันขำๆ”

โยธาส่ายหน้าเบาๆ “ถ้าบอกว่าฉันฮอทขนาดมีโรคจิตตามนายจะเชื่อไหม” ริมฝีปากของคนตรงหน้ายกยิ้ม สีหน้าเปลี่ยนเป็นไม่ใส่ใจอีกครั้ง
   
“เห็นรูปแบบนี้ใครจะไม่เชื่อ”
   
“ก็ตามนั้น ไม่มีอะไร”
   
“ตอนอ่านการ์ดคุณไม่สงสัยอะไรเหรอ ถึงไม่เปิดดูของ”
   
“ข้อความน่าเบื่อน่ะ ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันได้การ์ดของประหลาดแบบนี้ เลยคิดว่าไม่สนใจจะดีกว่า”
   
“ใช่คนที่ส่งข้อความให้คุณไหม ข้อความที่คุณคิดว่าผมเป็นคนส่ง” ผมถามเพื่อยืนยันอีกครั้ง เนื่องจากในกล่องไม่มีชื่อคนส่ง แม้จะค่อนข้างแน่ใจก็ตาม
   
“ใช่” โยธาพยักหน้า
   
“ขอผมดูได้ไหม”
   
โยธาหยิบมือถือออกมา เปิดข้อความส่วนตัวในไอจีก่อนส่งโทรศัพท์มาให้
   
ผมพยายามอ่านข้อความให้ได้มากที่สุด เพราะไม่สามารถอ่านทั้งหมดได้ในเวลาอันสั้น จำนวนข้อความในแต่ละวันมีมากจนน่าตกใจ
   
“ทำไมไม่บล็อก”
   
“เพราะฉันเชื่อว่าการหาช่องติดต่อทางอื่นไม่ใช่เรื่องยากน่ะสิ”
   
“อืม” ผมเข้าใจเหตุผลทันที อย่างน้อยช่องทางนี้ก็ยังห่างเหินกันพอสมควร
   
“เรื่องที่จะคุยมีแค่นี้ใช่ไหม”
   
“อืม ” ผมมีอีกหลายอย่างที่อยากถาม แต่คิดว่าควรเอาไว้ก่อน
   
“ขอโทษที่ทำให้ตกใจ”
   
ผมแปลกใจที่โยธาขอโทษ ก็ไม่ใช่ผู้ชายแข็งกระด้างเสียทีเดียว
   
“ไม่ได้ตกใจ แค่อยากรู้”
   
“หึๆ” โยธามองผมด้วยดวงตาคล้ายกับจะเอ็นดู ร่างสูงลุกขึ้นยืน “ไปเถอะ เดี๋ยวขับรถไปส่ง”
   
ดูเหมือนใครบางคนจะดื้อกว่าที่ผมคิด ผมเดินตามโยธาไปโดยไม่ปฏิเสธ เพราะลูกจันไม่อยู่แล้ว
   
   
“ขึ้นรถสิ”
   
“เดี๋ยว” ผมเดินไปรอบๆ รถ ก่อนก้มลงมองใต้ท้องรถ
   
“ทำอะไร”
   
“ดูให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติ ไม่มีน้ำมันเบรกรั่ว ไม่มีระเบิดติดอยู่ ล้อไม่โดนเจาะยาง”
   
“หึๆ อย่าบอกว่านายกลัว  ฉันไม่คิดว่าจะทำจริงแค่ขู่มากกว่า”
   
ผมยืดตัวขึ้น หันไปเผชิญหน้ากับร่างสูง “ขอพูดอะไรตรงๆ อย่างหนึ่งได้ไหม อาจจะหยาบคายไปสักนิด”
   
“ได้สิ” เสียงพูดกลั้วเสียงหัวเราะ ดวงตาที่มองผมเป็นประกายขบขัน
   
“รู้ไหมว่าความคิดแบบนั้นมันโง่มากแค่ไหน”
   
“ฮ่าๆ” แทนที่จะโกรธ โยธากลับหัวเราะเสียงดัง “ฉันเคยเจอแต่คนบอกว่าอย่าประมาทนะ มีแค่นายที่ด่าฉันว่าโง่”
   
“ก็ผมบอกแล้วว่ามันหยาบคาย แต่ผมคิดว่าคำนี้ตรงที่สุด”
   
“นายคิดว่าฉันจะเป็นอันตรายอย่างนั้นเหรอ” โยธาเลิกคิ้วขึ้น
   
“ผมคิดว่าการระวังเอาไว้ก่อนเป็นความคิดที่ดี จิตใจคนเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ ผมไม่คิดว่าคำว่าระวังมีความหมายเท่ากับปอดแหก”
   
“แต่ถ้าไม่ระวังจะมีความหมายเท่ากับโง่ใช่ไหม”
   
ผมพยักหน้า มองอีกฝ่ายด้วยดวงตาจริงจัง “คุณสงสัยใครไหม”
   
ดวงตายาวเรียวของโยธาจ้องเข้ามาในตาผม ดวงตาคู่นั้นเต้นระยิบระยับ ริมฝีปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์

“นาย”
   
ผมถอนหายใจออกมา น้ำเสียงติดเบื่อหน่าย “ถ้าอย่างนั้นผมควรฆ่าคุณตรงนี้เลยไหม ปลอดคนดีด้วย”
   
“หึๆ ที่ผ่านมาดูเหมือนเงาของคุณจะคลั่งไคล้ฉันนะ น่าจะอยากกอดมากกว่ามั้ง”
   
ร่างของผมหมุนคว้างเมื่อโยธากระชากแขนผมเข้าไปกอด ลำตัวของเราแนบชิดกัน ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้ามาใกล้จนเกือบชิด
   
“ได้กอดแล้วยังอยากจะฆ่าฉันอยู่ไหม”
   
“ผมว่าคุณกำลังทำให้บางคนอยากฆ่าผมมากกว่า” ผมสบตาคู่นั้นโดยไม่หลบ
   
“ฮ่าๆ นายนี่มันสุดยอดจริงๆ ไม่สะดุ้ง ไม่สะทกสะท้านเลยเหรอ” โยธายอมปล่อยมือ หัวเราะเสียงดังด้วยท่าทางถูกใจ
   
“ตกลงจะไปส่งผมไหม หรือจะหัวเราะอยู่แบบนี้” ผมเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง มองอีกฝ่ายผ่านกระจก โยธาส่ายศีรษะเบาๆ ก่อนเดินอ้อมรถไปขึ้นฝั่งคนขับ ในจังหวะที่โยธาออกเดิน ผมเห็นเงาวูบไหวจากหลังพุ่มไม้สูง ก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว คิ้วของผมขมวดเข้าหากันทันที
   
ใคร!!
   
 ผมคิดจะเปิดประตูรถเพื่อลงไปดูแต่ก็เปลี่ยนใจ เมื่อคิดได้ว่าป่านนี้เจ้าของเงาคงไปไกลแล้ว และเป็นไปได้ว่าแสงแดดจะทำให้ผมตาฝาด
   
“ขลุ่ย”
   
ผมละสายตาหันกลับมามองโยธา
   
“ถ้าเรื่องนี้ทำให้นายกลัว อย่าเพิ่งเข้าใกล้ฉันจะดีกว่า”
   
“ผมไม่ได้กลัว”
   
“งั้นเหรอ” โยธาหันมามองผมทั้งตัว ด้วยสีหน้าจริงจัง “ถ้าอย่างนั้นถึงคราวฉันจะถามนายตรงๆ บ้าง อย่าโกหก”
   
โยธาสบตากับผมนิ่ง จากสายตาของอีกฝ่ายผมมั่นใจว่า คำถามคือผมตั้งใจเข้าหาโยธาทำไม
   
“ถามมาสิ”
   
“พรุ่งนี้จะมากินข้าวด้วยกันไหม”
   
“หะ!” ดวงตาของผมเบิกกว้างขึ้น เมื่อคำถามผิดจากที่คิดไปมาก ดูเหมือนมันจะทำให้โยธาพอใจ เพราะร่างสูงหัวเราะออกมาเสียงดัง หันกลับไปนั่งตัวตรง ก่อนหมุนพวงมาลัยรถออกจากลานจอด โดยไม่รอเอาคำตอบ
   
“มา”
   
“หือ?” โยธาหันมามองผม
   
“ถามไม่ใช่เหรอ”
   
“หึๆ” เสียงหัวเราะดังในลำคอ ก่อนสายตาคู่นั้นจะหันกลับไปมองถนน
 
“ขลุ่ย”
   
“อะไร”
   
“ฉันชักชอบนายแล้วสิ”
   
ผมมองโยธานิ่ง มองจนอีกฝ่ายต้องหันมา ผมสบตาคู่นั้นก่อนถอนหายใจออกมาเบาๆ
   
“เอาไว้ก่อนเถอะอย่าเพิ่งชอบผมตอนนี้เลย ผมยังไม่อยากถูกใครฆ่า”
   
“ฮ่าๆ”

:::: ♥ TBC ♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[วายซ่า]

ชอบความตรงไปตรงมาของขลุ่ยจริงๆ

[lemonphug]

โคตรทันกัน

[Chucream.nabi]

  ขลุ่ย...

[HanATarO]

สมกับเป็นขลุ่ย

[akashita]

น้องขลุ่ยยย ต้องเริ่มระวังตัวนะลูกกก
จากนี้ท่าจะวุ่นแน่ๆ

[Tiffany]

สมน้ำสมเนื้อนะคู่นี้

[lune]

 
 

[TeyJunson]

5555 ชอบ ขลุ่ยนี่ ชอบจริงๆ ตรงดี อย่าพึ่งชอบตอนนี้ กลัวโดนฆ่า

[mystery Y]

มีแต่คนน่าสงสัย

[•♀NoM!_KunG♀•]

จะไหวมั้ยขลุ่ยยยย

[WilpeR]

คู่นี้ดูทันกันดี เป็นการอ่านที่ทั้งเครียดและฮาไปพร้อมๆกัน

[angelhani]

น่าสงสัยไปหมด ลูกจันน่ารัก

[SuPeRDonGDanG]

นั่นไง เพิ่มผู้ต้องสงสัยขึ้นมาอีก 1 แล้วทีนี้จะเป็นใครเนี่ย เบลก็น่าสงสัยง่ะ

[Al2iskiren]

เป็นคู่ที่ดูไม่เหมือนจะไม่เข้ากัน แต่เคมีเข้ากันสุดๆไปเลย 

[Dee^daY]

ไม่ระวัง จะเป็นภัย