หัวข้อ: ❤ STALKER สืบ.สวน.รัก ❤ [ตอนที่ 25]★07/07/19★ P:28

[kaokorn]

ไม่คิดว่าเรื่องของขลุ่ยจะสนุกและตลกหน้าตายได้ขนาดนี้ 5555+
ชอบมากฮะ รออ่านๆๆๆๆๆๆๆๆ
 

[darin]

ตอนที่ 3
Iulhknanoc

   
ร่างสูงของโยธาเดินเข้ามาในร้านกาแฟ ผมมองนาฬิกาที่ข้อมือ เลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นว่าเวลาเกือบเท่ากับวันก่อน ทำอะไรเป็นกิจวัตรประจำวันแบบนี้ถึงง่ายต่อการติดตาม
   
ผมละสายตาจากร่างสูงหันไปมองนอกร้าน ไม่มีใครเดินตามเข้ามา และไม่มีใครด้อมๆ มองๆ อยู่ด้านนอก ผมเคาะปลายปากกากับโต๊ะ เริ่มคิดว่าหรือเพราะมีคนเอาไปลงโซเชียลเรื่องถึงเงียบไป ถ้าเกิดหายไปเลยล่ะ ผมชักไม่มั่นใจแล้วว่าผมจะหาอีกฝ่ายเจอไหม
   
เสียงของบางอย่างกระทบโต๊ะดึงสายตาของผมให้หันกลับมามอง เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามถูกดึงออกก่อนเป้าหมายของเป้าหมายผมจะนั่งลง
   
“ไง”

ผมมองใบหน้าของโยธาด้วยสายตาสงบนิ่ง มองรอยยิ้มร้ายๆ ที่ยกขึ้นมุมปาก

“ชื่อขลุ่ยใช่ไหม”
   
ผมแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็พอเดาได้ว่าน่าจะได้ยินพวกผมคุยกัน อย่างน้อยก็ตอนที่เก้าอี้ทักผม
   
“ใช่”
   
“เรียนคณะอะไร”
   
ผมมองตาอีกฝ่าย
   
“แค่นี้บอกไม่ได้” คิ้วข้างหนึ่งเลิกขึ้น ดวงตาตรงหน้าท้าทาย
   
ผมเลือกที่จะไม่ตอบ ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาเปิด วางบัตรนักศึกษาลงตรงหน้าอีกฝ่าย ตามด้วยบัตรประชาชน บัตรสมาชิกร้านหนังสือ และบัตรสมาชิกคอร์ทแบด
   
“เอาอะไรอีกไหม” ผมถามอีกฝ่ายเสียงเรียบ
   
ดวงตายาวเรียวก้มลงมองบัตรบนโต๊ะก่อนเงยหน้าขึ้นมองผม “แล้วนายล่ะอยากได้อะไร ทำไมถึงตามฉัน”
   
ตาของผมตกลงมองโทรศัพท์มือถือของอีกฝ่ายที่วางอยู่บนโต๊ะ อยากเห็นข้อความในนั้น อยากรู้ว่าเงาของคุณพิมพ์อะไรมาบ้าง ผมชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่จึงเงยหน้าขึ้น

“ถามจริงๆ ใช่ไหม”

“ใช่”

“ผมอยากให้คุณช่วยย้ายไปนั่งโต๊ะอื่น” ขืนโยธานั่งโต๊ะเดียวกับผม ผมก็มาเสียเที่ยวเปล่า ใครจะโผล่หน้ามาให้เห็น
   
“ไล่กันเหรอ” รอยยิ้มเยาะผุดขึ้นที่ริมฝีปาก
   
“เรียกว่าขอความร่วมมือดีกว่าครับ”
   
ดวงตาครู่นั้นหรี่ลง “ถ้านายคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะสนใจ นายก็เก่งใช้ได้ทีเดียว”
   
“นั่นผมก็ขอ”
   
“อะไร”
   
“คุณไม่ต้องสนใจผม ทำเป็นไม่เห็นผมไปเลยก็ได้ ผมไม่มีพิษมีภัยกับคุณร้อยเปอร์เซ็น เชื่อเถอะ”
   
“นายยอมรับแล้วว่าตามฉัน”
   
“ขึ้นอยู่กับว่าจะตีความคำพูดผมยังไง ผมบอกแล้วว่าเอาที่สบายใจ”
   
“หึๆ” สีหน้าของโยธาผ่อนคลายขึ้น “เคยมีคนบอกไหมว่านายแปลก”

“ใช่คำว่าประหลาดก็ได้ ผมไม่ถือ” ผมขยับแว่นขึ้นเมื่อมันตกลงมา สายตาอดจ้องไปยังโทรศัพท์มือถือของอีกฝ่ายไม่ได้

“หน้าตานายเหมือนเด็กเรียนไม่น่ากวนตีน”

“ถ้าชมก็ขอบคุณ”  ผมไม่ได้ให้ความสำคัญกับการตอบ เพราะสมองกำลังคิดหาวิธีดูมือถือของอีกฝ่ายอยู่
   
โทรศัพท์ถูกหยิบออกจากโต๊ะ ผมได้แต่มองตาม อีกฝ่ายหย่อนมันลงในกระเป๋ากางเกงก่อนลุกขึ้นยืน

“ฉันคิดถูกไหมว่าเดี๋ยวเราก็ได้เจอกันอีก”
   
“มหา’ลัยมันแคบครับ”
   
 “หึ” โยธาทำเสียงในลำคอ ดวงตาที่มองมาเป็นประกายวาววับ ก่อนร่างสูงจะหันหลังให้ผม เดินออกจากร้านไป ดวงตาของผมตกลงมองแก้วกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะ มันยังไม่พร่องเลยสักนิด แต่เจ้าของกลับไม่คิดจะหยิบติดมือไป
   
ผมเก็บบัตรประชาชน บัตรสมาชิกร้านหนังสือ และบัตรสมาชิกคอร์ทแบดที่วางอยู่บนโต๊ะเข้ากระเป๋า มองช่องหนึ่งในกระเป๋าที่ว่างเปล่า ก่อนรอยยิ้มจะคลี่ออกช้าๆ นึกถึงดวงตาร้ายกาจของอีกฝ่าย
   
บัตรนักศึกษาหนึ่งใบจะทำอะไรได้บ้าง ผมก็อยากรู้เหมือนกัน
   
• • • • •

“ข่าวร้อนๆ มาแล้ว” ลูกจันยิ้มร่ามาแต่ไกล หลังจากหายหน้าไปตั้งแต่หมดคาบเรียน
   
“ร้อนเท่าอากาศเมืองไทยไหม” เก้าอี้ขยับตัวเพื่อแบ่งที่นั่งให้
   
“อยากรู้ก็ต้องถามขลุ่ย ข่าวนี้ของมัน”
   
“อะไรวะ” เก้าอี้สนใจแม้ว่าจะเป็นข่าวของผมก็ตาม
   
“ก็เรื่องที่มันให้กูไปสืบไง กูถามพี่ให้แล้ว ข้อความยังส่งมาทุกวันแต่โยธาเปิดอ่านบ้างไม่อ่านบ้าง  ส่วนของนอกจากเส้นผมแล้ว เคยได้เสื้อยืดมีกลิ่นเหงื่อมาตัวหนึ่ง ได้สมุดที่เขียนคำว่าชอบโยธาทั้งเล่มด้วยปากกาสีแดง แต่ของที่ได้ยังไม่เด็ดเท่ากับของที่หาย ชุดกีฬาของโยธาถูกขโมยจากล็อกเกอร์”

“ขโมยได้ไงวะพังกุญแจเหรอ ถ้างั้นน่าจะเป็นเรื่องใหญ่ ไม่เห็นเคยได้ยินเรื่องนี้” ฝนขมวดคิ้วเข้าหากัน

“เปล่า เห็นว่าโยธาไม่เคยล็อคล็อกเกอร์เพราะไม่เคยเอาของสำคัญไว้ แต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น” ลูกจันกวาดสายตามองพวกผม

“ประเด็นมันอยู่ที่วันดีคืนดีมีข่าวโยธากับสาวคนหนึ่งออกมา อีกวันมีกล่องของขวัญมาวางที่หน้ารถ รู้ไหมว่าเป็นอะไร”
   
“เล่ามาเถอะ กูขี้เกียจเล่นยี่สิบคำถาม” ฝนที่ฟังอยู่เบรกลูกจันไม่ให้ชักช้า
   
“มึงนี่ไม่ให้ความร่วมมือกูเลย เออเล่าก็ได้ มันคือเศษเสื้อกีฬาของโยธาเว้ย แต่เป็นเศษของเสื้อที่ถูกเผาแล้วน่ะ”
   
“น่ากลัวฉิบ” เก้าอี้ทำท่าสยอง
   
“นั่นดิ ตอนฟังพี่เล่ากูขนลุกเลย”
   
“มีรูปไหมกูอยากเห็น” ผมถามลูกจัน
   
“ไม่มีอะ พี่กูเล่าให้ฟังเฉยๆ”
   
“ไม่เป็นไร มีอย่างอื่นอีกไหม”
   
“พี่กูรู้มาแค่นี้ ไม่รู้ว่าหมดหรือยัง ไม่ได้ถามจากโยธาโดยตรง ถามจากจิณณ์เพราะสนิทกันมากกว่า”
   
“พี่นี่ใครวะ กูข้องใจตั้งแต่หาโต๊ะที่พิงค์มูนมาให้ได้แล้ว” ฝนหรี่ตามองลูกจันเมื่ออีกฝ่ายไม่เคยเอ่ยชื่อแหล่งข้อมูล
   
“หรือว่ามาจีบมึงวะ! ถึงเอาใจขนาดนี้ให้ถามก็ถาม ให้ทำอะไรก็ทำ” เก้าอี้เบิกตากว้าง สีหน้าตื่นเต้น
   
ลูกจันยิ้มหวาน ทำหน้าเหนียมอายเล็กน้อย แต่ดวงตาเจ้าเล่ห์
   
“พี่ชัยชนะ เป็นญาติกับลูกจันเรียนคณะสถาปัตย์เหมือนกัน สาขาเดียวกับกลุ่มโยธา เป็นพี่รหัสของจิณณ์ เดาว่าโต๊ะขอให้จิณณ์หาให้”
   
“ไอ้โคนันขลุ่ย!” ลูกจันเรียกชื่อผม สีหน้าเซ็งขั้นสุด
   
“ฮ่าๆ นี่มึงกะรับสมอ้างไอ้เก้าอี้ใช่ไหม จะให้พวกกูคิดว่ามีคนมาจีบล่ะสิ” ฝนหัวเราะเสียงดัง
   
“เออ กูไม่อยากแห้งเหี่ยวหัวโตอยู่คนเดียวนี่หว่า” ลูกจันบ่น ถอนหายใจดังๆ ด้วยความเซ็ง
   
“คนเดียวที่ไหน ไอ้ขลุ่ยไง” เก้าอี้ชี้มาที่ผม
   
“อย่างมันนับด้วยเหรอ มันสนใจเรื่องความรักที่ไหน ขนาดกูสวยขนาดนี้มันยังไม่มองเลย”
   
“มึงก็ตายก่อนดิ โดนฆ่ายิ่งดี รับรองไอ้ขลุ่ยสนใจมึงขึ้นมาทันที”
   
“ไอ้ฝน!”
   
“ฮ่าๆ” ฝนหัวเราะเสียงดัง ลูกจันเก๊กท่าโกรธอยู่ได้ไม่นานก็หัวเราะตาม พร้อมกับพูดว่า “ก็จริง”
   
ผมเคาะนิ้วกับโต๊ะขณะที่สมองกำลังใช้ความคิด ผมยังไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเงาของคุณเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย เพราะความรักแรงเกลียดแรงแบบนี้มีได้ทั้งสองเพศ โดยเฉพาะคนที่ต้องเก็บกดตัวเองเอาไว้ ไม่สามารถแสดงความรู้สึกหรือสิ่งที่เป็นออกมาได้ พฤติกรรมถึงรุนแรงกว่าคนอื่น
   
คนที่รู้ว่าโยธาไม่ล็อคกุญแจล็อกเกอร์ คนที่รู้กิจกรรมของโยธาเป็นอย่างดี ยิ่งคิดผมก็ยิ่งมั่นใจว่าเงาของคุณคือคนที่อยู่ใกล้ตัวอีกฝ่าย ใกล้พอจะรู้ความเคลื่อนไหวทุกอย่าง ใบหน้าของออแกนและจิณณ์ผุดขึ้นมาในหัวผม ยังก่อนอย่าเพิ่งตัดสิน คนร้ายมักโผล่มาทีหลังเสมอ
      
• • • • •

ผมยืนอยู่หน้าห้องสมุดของมหา’ลัย ถอนใจออกมาเบาๆ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าบัตรนักศึกษาไม่ได้อยู่ที่ผม ความคิดที่จะยืมหนังสือกลับไปอ่านที่ห้องเป็นอันต้องพับเก็บ ผมควรติดต่อขอคืนดีไหมหรือควรปล่อยจนกว่าอีกฝ่ายจะพอใจ แต่อันที่จริงส่งข้อความไปหาก็น่าสนเหมือนกัน ผมจะได้ใช้เป็นเหตุกดติดตามอินสตาแกรมของอีกฝ่าย
   
ผมหยิบมือถือขึ้นมา เข้าแอปอินสตาแกรมที่แทบจะไม่ได้แตะต้องมันเลย แอดเค้าท์ของผมเกือบว่างเปล่า ไม่มีการเคลื่อนไหวและอัปเดตเหมือนใครเขา มีเพียงรูปที่เคยลงไว้นานแล้วสามสี่รูป
   
ผมเริ่มจากการค้นหาอินสตาแกรมของโยธา กดติดตาม และกดส่งข้อความส่วนตัว
   
iulhknanoc : จะยืมหนังสือห้องสมุด
   
ผมส่งข้อความสั้นๆ ไปหา รอพักใหญ่ถึงมีข้อความเข้ามา
   
yotha2412 : ใคร?
   
ผมอ่านข้อความที่ตอบกลับมา ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม
   
iulhknanoc : คนที่หน้าเหมือนผู้ชายในบัตรนักศึกษา ที่ไม่ใช่บัตรของคุณ
   
ข้อความที่สองตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว
   
yotha2412 : อยู่ไหน
   
iulhknanoc : หน้าห้องสมุด
   
yotha2412 : กลับได้เลย ไม่ได้ยืมแน่
   
ริมฝีปากของผมยกยิ้ม ไม่มีความรู้สึกหงุดหงิดหรือโมโหแต่กลับสนุก หมอนี่ทำให้ผมสนุก
   
ผมเก็บโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋ากางเกงไม่คิดจะตอบโต้ หยิบสมุดที่ใช้จดรายละเอียดต่างๆ ขึ้นมา เปิดดูตารางเรียนของโยธาที่ผมหามาได้
   
พรุ่งนี้มีเรียนเช้า ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าโยธาจะแวะร้านกาแฟไหม ถ้าคิดว่าผมจะแวะไป

• • • • •

-โยธา-

ผมมองไปรอบๆ ร้าน ขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อไม่เจอคนที่คิดว่าจะเจอ ผมค่อนข้างมั่นใจว่าวันนี้เจ้าเด็กใส่แว่น หน้าตาไร้อารมณ์ต้องมารอเอาบัตรนักศึกษาคืนจากผมแน่ แต่กลับผิดคาด
   
“มองอะไรวะ”
   
ผมหันกลับไปมองหน้าจิณณ์ ส่ายศีรษะแทนคำตอบ
   
“นายเอาเหมือนเดิมใช่ไหม”
   
“อืม สั่งให้ด้วย”

ผมเดินไปนั่งโต๊ะตัวเดียวกับที่เจ้าของบัตรนักศึกษานั่งเมื่อวาน ยิ่งคิดผมก็ยิ่งไม่เข้าใจ หมอนั่นตั้งใจตามผมแน่ๆ แต่กลับไม่อยากเข้าใกล้ผม ไม่มีท่าทางอยากรู้จักหรืออยากเสวนาด้วย สายตาที่มองมามีความเบื่อหน่ายอยู่ในนั้น แต่มันกลับวาวขึ้นมาเมื่อมองโทรศัพท์มือถือของผม
   
ผมหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า พลิกมันไปมา ผมไม่คิดว่าหมอนั่นอยากขโมย แต่มีบางอย่างที่ทำให้หมอนั่นสนใจ
   
“จ้องโทรศัพท์ทำไมวะ ฉันว่าวันนี้นายดูแปลกๆ” จิณณ์วางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ นั่งลงตรงข้ามผม
   
“ไม่มีอะไร” ผมหยิบกาแฟที่จิณณ์ส่งให้ขึ้นดื่ม
   
“ว่าแต่โรคจิตนั่นหายไปแล้วใช่ไหม ไม่เห็นนายพูดถึง”
   
“ยังส่งข้อความมาแต่ฉันไม่ได้เปิดอ่าน เสียเวลา”
   
“ทำให้โกรธจะดีเหรอวะ”
   
“แล้วจะให้ตอบเหรอ”
   
“ไม่รู้เหมือนกัน ฉันแค่เป็นห่วง”
   
“กับคนที่ไม่กล้าแม้แต่จะสู้หน้า ฉันไม่คิดจะใส่ใจ”
   
“อืม” จิณณ์หยิบกาแฟขึ้นดื่มบ้าง

“โยธา จิณณ์มาแล้วเหรอ ดีนะพี่กลับมาทัน”
   
ผมหันไปมองเจ้าของร้าน เพราะมาบ่อยจึงสนิทสนมกันระดับหนึ่ง
   
“พี่กานดามีอะไรหรือเปล่าครับ”
   
“พี่ไม่มี แต่เมื่อเช้ามีน้องนักศึกษาคนหนึ่งบอกว่าทำบัตรนักศึกษาตกไว้เมื่อวานแล้วโยธาช่วยเก็บไว้ให้ นัดกันว่าจะเอามาให้วันนี้ แต่น้องเค้าติดธุระด่วนต้องรีบไป เลยขอให้พี่เก็บไว้ให้เดี๋ยวจะแวะมาเอา โยธาฝากพี่ไว้ได้เลยจ้ะ”
   
“อ๋อครับ” ผมหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา ส่งบัตรนักศึกษาของเด็กแว่นให้เจ้าของร้าน
   
“น้องเค้าฝากขอบคุณโยธาด้วย ขอบใจมากนะจ๊ะ”
   
“ไม่เป็นไรครับ”
   
จิณณ์มองหน้าผมเมื่อเจ้าของร้านเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์แล้ว
   
 “บัตรใครวะ น้องไหน”
   
“ชื่อขลุ่ย”
   
“ไม่คุ้น รู้จักกันเหรอ”
   
“ก็คนที่ฉันคิดว่าตาม ที่เจอในผับ”
   
“อ๋อเด็กคนนั้น แล้วรู้ได้ไงวะว่านายเก็บบัตรให้ มีเบอร์ติดต่อเหรอ”
   
“หึ” ผมหัวเราะในลำคอเมื่อคิดถึงอีกฝ่าย แสบจริงๆ มัดมือชกผมให้คืนบัตรชัดๆ
   
“ว่าไงวะ”
   
“กำลังจะเล่า ใจเย็นๆ”    
   
ผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้จิณณ์ฟัง ดวงตาของเพื่อนค่อยๆ เบิกกว้างขึ้นก่อนเสียงหัวเราะจะหลุดลอดออกมา
   
“แสบใช้ได้เลยนี่หว่า”
   
“มาก” ผมเห็นด้วยกับเพื่อน
   
“ฉันชักอยากรู้แล้วสิว่าเด็กนั่นเข้ามาป้วนเปี้ยนใกล้นายทำไม”
   
“ฉันกำลังหาคำตอบ”
   
“รู้แล้วบอกด้วย”
   
“อืม”
   
ผมพยักหน้า อดนึกไปถึงเจ้าของแว่นกลมไม่ได้ จะว่าไปแล้วผมอยากรู้เรื่องของหมอนั่นมากกว่าเรื่องของคนที่ตามผมอยู่เสียอีก ไม่ใช่คนเดียวกัน เข้ามาด้วยคนละวัตถุประสงค์ แต่คนหนึ่งกลับดึงดูดความสนใจผมได้มากกว่าอย่างไม่น่าเชื่อ
   
ว่าแต่ชื่อแอดเคาน์อินสตาแกรมหมอนั่นอ่านว่าอะไร ตั้งชื่อได้พิลึกสมตัวจริงๆ
   
:::: ♥ TBC ♥::::
** iulhknanoc : conan khlui

Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[cross]

555555555555 สมเป็นขลุยมาก ชอบอะ

[kunt]

ขนาดชื่อแอคเคาท์ยังต้องอัญเชิญองค์โคนันเข้าประทับกันเลยทีเดียว แกงค์นี้มีคนธรรมดาบ้างไหม 5555

[Funnycoco]

สนุกๆ  ไม่ทีใครธรรมดาสักคน

[HISY]

ตอนเห็นชื่อตอนก็งง คืออะไร
ตอนท้ายนี่บรรลุเลยจ้า สมเป็นโคนันขลุ่ย

[route rover]

ขลุ่ย 

[ก้อนขี้เกียจ]

เสียเวลาอ่านชื่อแอคตั้งนาน555555 ก็ว่าทำไมอ่านไม่ออกว้าาา ที่แท้ต้องสะกดจากหลังมาหน้านี่เอง โถ่เอ๊ยยยย

[lemonphug]

ขลุ่ยกวนทีนมากเลยจ้า

[O-RA DUNGPRANG]

555เราพยายามอ่านชื่อตอนเท่าไรก็อ่านไม่ออกสุดท้ายได้รู้ก็เพราะเฉลยนี่แหละ 

[Al2iskiren]

ชอบความโคนันขลุ่ย 

[Cupcake]

ถึงว่าคบกันได้ 555+ (กับเก้าอี้)

[arij-iris]

หลอนกับสตอลเกอร์มากอ่ะ

[Tiffany]

รู้แล้ว โยธาสนใจขลุ่ยเพราะความแปลกนี่เอง

[•♀NoM!_KunG♀•]

ความขลุ่ย

[WilpeR]

กลุ่มนี้จะได้แฟนเพราะความแปลกจริงๆ 5555+

[areenart1984]

ไม่เม้นต์มาก เจ็บคอ "เสร็จขลุ่ยจนได้"

[Amikim]

 

[angelhani]

ถ้าไม่เฉลยไม่รู้จริงๆนะคะว่าไอจีอะไร 555

[kungverrycool]

 ถ้าไม่เฉลยชื่อไอจีขลุ่ยตอนท้าย
บอกเลยว่า ....อ่านไม่ออกเหมือนกัน5555
 

[องศาวาย]

เอาอีกกกก

[Ginny Jinny]

ขลุ่ยๆๆๆ 

[วายซ่า]

ตอนแรกก็งงชื่อตอน แต่เพิ่งจะอ๋อ ก่อนเฉลยนิดนึง สมเป็นขลุ่ย น่าสนใจจริงๆ 

[NOO~KUNG]

ชอบความเป็นโคนันขลุ่ย

[sz4music]

ชอบขลุ่ย เท่ดีอะะ

[mystery Y]

โยธาสนใจขลุ่ยแล้ว

[t2007]

ยธ 2412 สนใจคนประหลาดแบบขลุ่ย

[kawisara]

ชอบความขลุ่ย

ชอบความไม่ป๊อด

ชอบความฉลาด

[MayuYume]

อยากพิมพ์ตั้งแต่เมื่อวานแต่ลืม
แบบรอพี่คนแต่งมาอัพพออัพบทที่ 1 นี่ตกใจกรี๊ดเลย ดีใจได้อ่านน้องขลุ่ยทำคดีแล้ว 
ขอบคุณพี่คนแต่งมากเลยค่ะ  แต่น้องขลุ่ยยิ่งไม่สนใจโยธานางก็ยิ่งสนใจน้องขลุ่ยนะนี่ ใครจะโดนจับได้ก่อนน๊าาาา----

[PrimYJ]

ขนาดชื่อแอคยังต้องอ่านกลับหลัง สมเป็นโคนันขลุ่ยจริงๆ