หัวข้อ: ❤ คุณคนเดียวกัน ❤ [ตอนที่ 27 End]★06/04/21★ P:19

[Ginny Jinny]

สองคินผู้น่ารัก

[วายซ่า]

มีแฟนความรู้สึกช้าก็ต้องทำใจหน่อยนะคิน 

[PoyPay]

บ้างทีก็สงสัยนะว่าน้องคินไม่รู้จริงๆหรือรู้แต่ไม่สนใจเอ่ย...
ส่วนพี่คินคือแบบ... ละไว้ในฐานที่เข้าใจเนอะ... 555...

[oiruop]

สนุก  รอจ้า

[mamacub]

เขินๆเวลาคินคินคุยกัน

[miikii]

โหดมาก

[mystery Y]

หวงมาก~

[oiruop]

 

[•♀NoM!_KunG♀•]

จ้ารทาาา

[Ac118]

ทั้งรักทั้งหวง ใครก็อย่าได้มาแต่ะ!!
คินเอ้ยย ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยย

[labelle]

จ้าาา พบคนไม่รู้ตัวหนึ่งกับคนหวงเก่งหนึ่ง
คินเอ้ย เรื่องอื่นเก่งนัก จะมาไม่รู้ตัวว่ามีคนมาชอบแบบนี้ไม่ได้
ภาคินก็ออกอาการอยู่น้า เป็นปลื้มความมีอาการนี้
ปายคือผู้รู้ไปทุกสิ่ง

[darin]

​

ตอนที่ 27 [End]

คุณคนเดียวกัน

 

“เอ้า ของที่แม่มึงฝากมา” กล่องกระดาษขนาดกลางถูกวางลงบนโต๊ะตรงหน้าผม โดยเพื่อนที่มาจากจังหวัดเดียวกัน

“ขอบใจมาก” ผมไม่ได้ถามว่าเป็นอะไร เพราะแม่โทรมาบอกเรียบร้อยแล้ว

“ไม่ต้องขอบใจ แม่มึงให้กูมากล่องหนึ่งเหมือนกัน ของอร่อยทั้งนั้น”

“มิน่า มึงกลับบ้านทีไรอาสารับฝากของแม่กูทุกที”

“เพิ่งรู้เหรอ” เพื่อนตัวดียักคิ้วให้ผม

“แต่พูดไปตั้งแต่คราวนั้นกูไม่กล้าฝากของให้มึงอีกเลย เข็ดจริงๆ”

“คราวนั้น?” ผมขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะนึกออกว่าเพื่อนพูดถึงอะไร

“อ๋อ มึงฝากได้ ไม่มีปัญหาอะไร”

“ทำไมวะ หรืออีกคนที่ชื่อเหมือนมึงลาออกไปแล้ว”

“เปล่า” ผมส่ายหน้า ริมฝีปากยกยิ้มโดยไม่รู้ตัว

ไม่ใช่ลาออกไปแล้วแต่เป็นแฟนกันแล้วต่างหาก แน่นอนว่าผมไม่คิดจะบอกเพื่อนในตอนนี้

“เดี๋ยวนี้สนิทกันแล้ว ถ้าส่งผิดคนเดี๋ยวก็เอามาให้กูเอง”

“ก็ดี กูจะได้ไม่ต้องคอยระวัง”

“ที่จริงให้กูเป็นคนไปเอาที่มึงไม่ดีกว่าเหรอ” ผมพูดเพราะรู้สึกเกรงใจที่เพื่อนต้องเอามาให้ที่คณะทุกครั้ง

“ไม่เป็นไรแบบนี้ง่ายกว่า กูไปล่ะ”

“กลับดีๆ ขอบใจมาก” ผมมองส่งเพื่อนจนลับสายตา กำลังคิดจะแกะกล่องปายก็เดินมาพอดี วันนี้ผมกับปายกลับด้วยกันสองคน เนื่องจากคินไปบ้านคุณปู่ตั้งแต่เรียนเสร็จตอนบ่ายสองโมง

• • • • •

ผมนั่งอยู่ในห้องครัว กำลังเอาของออกจากกล่องตอนที่คินเดินเข้ามา ผมหยุดมือและเงยหน้าขึ้นยิ้มให้อีกฝ่าย

“นึกว่าจะกลับดึกกว่านี้”

“คุยกับปู่เสร็จก็กลับมาเลย ไม่ได้อยู่ทานข้าว”

“ทำไมไม่อยู่วะ นานๆ ไปหาที ปู่มึงจะได้ดีใจ”

“พ่อกับครอบครัวมา”

ผมสะท้อนใจทุกครั้งเวลาคินพูดว่า ‘พ่อกับครอบครัว’ ราวกับตนเองไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในนั้น แต่เมื่อมองแววตาของคินและไม่เห็นร่องรอยความผิดปกติใดๆ ผมก็โล่งใจ

“ทำอะไรอยู่เหรอ” คินดึงเก้าอี้ตรงข้ามผมออกนั่ง

“เก็บของที่แม่ฝากมาให้เข้าตู้”

“ฝากใครมา? เพื่อนกลับบ้านอีกแล้วเหรอ”

“ใช่ คนเดิม” ผมสบตากับคิน ก่อนเสียงหัวเราะจะดังขึ้นพร้อมกัน

“มึงจำได้ใช่ไหม” ผมถามคินเพื่อยืนยันว่าเราหัวเราะเรื่องเดียวกันหรือไม่

“จำได้” คินพยักหน้ารับ

“กูถามจริงเถอะ ตอนนั้นมึงรู้หรือเปล่าว่าเป็นของกู หรือคิดว่าเป็นของมึงจริงๆ” ผมจำได้ว่าตอนที่ไปทวงของ คินบอกผมว่ายกให้คนอื่นไปแล้วเพราะไม่คิดจะกิน ตอนนั้นผมคิดเอาเองว่าคินรู้ว่าเป็นของผมแต่ตั้งใจยกให้คนอื่น

“ถามจริงก็ตอบจริงๆ ว่าตอนนั้นคิดว่ามีคนส่งมาให้ผม ไม่ได้คิดว่าเป็นของคุณ”

พอตัดอคติออกเรื่องนี้ก็พอเข้าใจได้ เพราะคินเป็นหนุ่มฮอตของคณะ ได้ของฝากเป็นขนมนมเนยจากสาวๆ เป็นประจำ ถึงของในกล่องจะแตกต่างจากที่เคยได้รับเพราะเป็นอาหารและของแห้ง แต่อย่างมากก็คงคิดว่าคนที่ให้แปลกดี

“ผมมารู้ว่าเป็นของคุณ ก็ตอนที่เห็นเดินหน้าดำคล้ำเครียดเข้ามาหา” คินพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะเมื่อนึกย้อนคิดถึงเรื่องในอดีต

“รู้ก่อนกูพูดอีกเหรอวะ” ผมข้องใจ

“ใช่ พอเห็นคุณเดินมาก็เริ่มเอะใจแล้ว ตอนนั้นยังคิดในใจว่าหมอนี่เอาเรื่องแน่”

“แต่ก็ไม่เห็นมึงกลัวนี่หว่า ยังทำหน้ากวนประสาทกูอีก ตอบแบบไม่ได้เกรงใจกันสักนิดว่ามึงเอาของกูไป”

“นั่นสิ เพราะอะไรนะ” คินมองหน้าผม ริมฝีปากและดวงตาเปื้อนรอยยิ้ม

“อาจเป็นเพราะว่าผมชอบเวลาคุณโมโหมั้ง”

“มึงเป็นมาโซคิสม์หรือไงถึงชอบให้กูโมโหใส่” ผมอดหัวเราะไม่ได้เมื่อได้ยินเหตุผลของอีกฝ่าย

“ไม่รู้สิ ผมก็แค่ชอบแหย่คุณ แต่ถ้ามานึกดูดีๆ อาจเพราะเวลาโมโหคุณดูมีชีวิตชีวา”

“มีชีวิตชีวา?” เป็นคำอธิบายที่ผมยังหาความเกี่ยวข้องกับตัวเองไม่ได้

“ใช่ เอะอะ โวยวาย เสียงดัง เอาแต่โมโห ท้าตีท้าต่อยเป็นที่หนึ่ง”

“มึงไม่ได้หลอกด่ากูอยู่ใช่ไหม” ผมถามด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจทำให้คินขำ

“คุณมีชีวิตชีวา” คินยังย้ำคำเดิม “ผมถึงชอบแหย่คุณ”

“วันหลังมึงบอกกูดีๆ ก็ได้ไม่ต้องแหย่ ถ้าชอบเดี๋ยวกูโวยวายสามวันไม่พักให้หนำใจเลย” ถ้าไม่ติดว่ากลัวเสียมาดหนุ่มสุดเท่ผมจะส่งค้อนวงใหญ่ไปให้

“แต่ความชอบของมึงโคตรแปลก รู้ไหมว่าแบบนั้นเรียกว่าหาตีนให้ตัวเอง” ผมนึกถึงช่วงเวลาที่อยากกระทืบหมอนี่เป็นพันครั้ง โชคดีจริงๆ ที่ไม่ได้ทำ

คินหัวเราะเมื่อได้ยินคำพูดของผม “ว่าแต่คุณเถอะตอนนั้นคิดยังไงกับผม บอกกันบ้างสิ”

“อยากฟังจริงเหรอ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปาก

“คงไม่มีอะไรมากไปกว่าคุณไม่ชอบผมแล้วมั้ง ถ้าอย่างนั้นก็พูดมาเถอะ ผมอยากฟัง”

“อืมม” ผมทำหน้าครุ่นคิด มาถึงตอนนี้เมื่อต้องมองย้อนกลับไป ผมกลับจำไม่ได้ว่าเคยไม่ชอบคินอย่างไร คล้ายกับความรู้สึกเหล่านั้นจางหาย เหลือไว้เพียงภาพเหตุการณ์เท่านั้น

“ถ้าให้กูจำกัดความรู้สึกตอนนั้นออกมาเป็นคำพูด กูว่ามันคือความหมั่นไส้” ในที่สุดผมก็ได้ข้อสรุปให้กับตัวเอง

“หมั่นไส้?”

“ใช่ เมื่อก่อนกูคิดว่ากูเกลียดมึง ไม่ชอบหน้ามึง แต่พอมาย้อนคิดดู กูคิดว่าทั้งหมดเพราะกูหมั่นไส้มึง”

“แล้วทำไมคุณถึงหมั่นไส้ผม”

“เพราะมึงชื่อเหมือนกูไง เพราะมึงหล่อกว่ากู เด่นกว่ากู ดังนั้นเวลามีคนพูดถึงภาคินคณะวิศวะ ทุกคนก็จะนึกถึงมึงก่อนเป็นคนแรก”

ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยวิเคราะห์ความรู้สึกตัวเองเลย พอมาคิดดูถึงเพิ่งรู้ว่า ที่ผมไม่ชอบหน้าคินก็เพราะสาเหตุนี้ ทำให้ไม่ว่าอีกฝ่ายทำอะไรก็ไม่ชอบไปเสียหมด ส่วนคินก็ดันชอบแหย่ให้ผมโมโห เมื่อทั้งสองอย่างมาเจอกันมันก็เลยไปกันใหญ่ นี่จึงเป็นที่มาของการชังน้ำหน้าคินของผม

“ที่จริง..”

ผมหยุดคิดเมื่อคินพูดขึ้นมา

“ผมคิดว่าผมชอบคุณตั้งแต่ตอนนั้น ไม่ใช่แบบคนรักแต่ชอบในสิ่งที่คุณเป็น”

“อย่าบอกว่าคนอย่างมึงอิจฉากูนะ” ผมแกล้งเย้าคินเล่น

“อาจเป็นได้ ผมอาจอิจฉาความมีชีวิตชีวาของคุณจริงๆ”

“เพราะแบบนี้หรือเปล่าวะ มึงถึงตอบรับให้กูมาทำงานที่บ้าน” ผมเริ่มเชื่อมโยงเรื่องราวที่ผ่านมาได้

“ใช่” คินพยักหน้า

“กูไม่รู้เคยว่ามึงเหงา” น้ำเสียงของผมอ่อนลง

“ผมก็ไม่เคยรู้ว่าตัวเองเหงา คิดว่าอยู่ได้ สบายมาก แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่” คินมองผมด้วยสายตาลึกซึ้งมากขึ้น

“ขอบคุณมาก”

“ช่างเถอะ ใครใช้ให้กูชื่อเหมือนมึงวะ” ผมแกล้งบ่นเพื่อปิดบังความเขินที่เกิดขึ้น เวลาหมอนี่ทำซึ้งทีไรผมไปไม่ถูกทุกที

“มึงขึ้นไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวกูจะได้อาบบ้าง” ผมไล่เจ้าของบ้าน

“เขินเหรอ” ดวงตากรุ้มกริ่มฉายแววล้อเลียน

“เออ” เอาสิกล้าถามผมก็กล้าตอบ

“หึๆ” คินลุกขึ้นยืน ผมนึกว่าอีกฝ่ายจะเดินออกไปเลย ที่ไหนได้คินกลับหยุดยืนข้างเก้าอี้ที่ผมนั่งแล้วโน้มตัวลงมาจูบเข้าที่แก้ม

“ไอ้คิน!” ผมร้องโวยวาย แน่นอนว่าเพื่อปิดบังความอาย

“ไปแล้ว” คินยกมือขึ้นโบกโดยไม่หันกลับมา มีเพียงเสียงหัวเราะเท่านั้นที่บอกผมว่า ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน หมอนี่ก็ยังชอบที่จะแหย่ผมอยู่ดี

• • • • •

“ดูอะไรอยู่วะ” ผมเห็นคินนั่งก้มหน้าอยู่บนเตียง สายตามองลงต่ำ จึงเกิดความสงสัยขึ้นมา ผมชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ถึงเห็นว่าคินกำลังมองแหวนที่อยู่บนนิ้วนางข้างซ้าย แหวนที่เหมือนกับแหวนที่คินยกให้ผม แหวนที่ครั้งหนึ่งผมเคยสงสัยว่าคู่ของมันอยู่ที่ไหน

“ดูแหวน” คินยกมือขึ้นให้ผมดู

ผมเดินอ้อมเตียงไปขึ้นจากอีกฝั่ง นั่งขัดสมาธิและพิงหลังกับพนักเตียง หันหน้าไปหาคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว

“คิดอะไรอยู่” ผมสงสัยว่าทำไมคินถึงมองแหวนนิ่งนานขนาดนั้น จนแม้กระทั่งผมเดินออกจากห้องน้ำมาแล้วก็ยังไม่รู้ตัว

“คิดว่าเราจะได้จัดงานแต่งงานไหม แล้วแต่งเมื่อไหร่”

!!!

“เชี่ยคิน! มึงแหย่กูอีกแล้ว” ผมโวยวายเสียงหลงหลังจากนั่งนิ่งไปอึดใจ

“เปล่า” คินส่ายหน้า ดวงตาที่มองมาจริงจังกว่าทุกครั้ง จนผมต้องปรับอารมณ์ตาม

“มึงคิดทำไมวะ”

“คุณไม่อยากรู้เหรอว่าอนาคตของเราจะเป็นยังไง”

“อนาคตเหรอ?” ผมนิ่งคิด ก่อนจะส่งรอยยิ้มสบายอกสบายใจไปหาคิน

“ชื่อของมันก็บอกอยู่แล้วนี่หว่าว่ายังมาไม่ถึง แล้วเราจะรู้ได้ยังไง”

“กังวลหรือเปล่า” น้ำเสียงที่ถามแฝงไว้ด้วยความเป็นห่วง ทำให้ผมเข้าใจในที่สุดว่าทำไมคินถึงคิดเรื่องนี้ขึ้นมา

ผมส่ายหน้า มองเข้าไปในดวงตาของคินด้วยสายตาเชื่อมั่น

“ไม่กังวล กูไม่เคยคิดว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง เราจะยังรักกันอยู่ไหม จะยังอยู่ด้วยกันหรือเปล่า มันเป็นเรื่องไกลตัวเกินไป สำหรับกูแล้วแค่วันนี้ยังดีอยู่ก็พอ”

“ไม่กลัวว่าผมจะเปลี่ยนไปเหรอ”

“ไม่กลัว วันหน้าจะเป็นยังไงก็ช่าง แค่วันนี้มึงดีกับกูก็พอ” ผมสบตากับคิน เพื่อถ่ายทอดความจริงใจทั้งหมดไปให้

“แค่วันนี้” ผมพูดย้ำอีกครั้ง ก่อนที่ดวงตาจะปรากฎรอยยิ้มเจ้าเลห์ ริมฝีปากโค้งขึ้นเล็กน้อย เมื่อคินเห็นอย่างนั้นก็หัวเราะออกมา ส่ายหัวด้วยความรู้สึกอ่อนใจ ยกมือขึ้นวางบนศีรษะของผม ก่อนจะขยี้ผมที่เพิ่งเป่าแห้งจนยุ่ง น้ำเสียงที่พูดรู้ทันผสมกับความเอ็นดู

“พอพรุ่งนี้ตื่นเช้าขึ้นมาก็เป็นวันนี้ใช่ไหม”

“ใช่” ผมยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย “ไม่ว่าอีกกี่ปีก็ยังเป็นวันนี้เสมอไม่ใช่เหรอ”

“หึๆ งั้นก็หมายความว่าคุณอยากให้ผมดีกับคุณตลอดไป”

“เปล่า กูหมายถึง..” ผมยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของคิน

“กูอยากอยู่กับมึงตลอดไป” ผมประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากของคิน

มันแน่นอนอยู่แล้ว ทำไมผมจะไม่อยากอยู่กับคินไปอีกนานเท่านานเล่า ดังนั้นผมจะทำวันนี้ให้ดีต่อไปเรื่อยๆ

วันนี้ของทุกวัน

อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปนานๆ นะภาคิน

คนที่เป็นเหมือนคนคนเดียวกันกับผม

 

- Happy Ending -

• • • • •

PRE-ORDER คุณคนเดียวกัน

 สั่งซื้อได้ที่ : >>กดที่นี่<<

 ระยะเวลา 6-15 เมษายน 2564

- เริ่มส่งสินค้า 16 เมษายน 2564




ฝากคินคินด้วยนะคะ ^^

ขอบคุณค่ะ

-Darin-

 

 

 

 


​

[วายซ่า]

แฮปปี้เอ็นหวานๆ กันเลยจ้า

ขอบคุณค้าบ.   

[DrSlump]

 

[samsung009]

 

[mystery Y]

จบแล้ว~ ฟินมาก

[•♀NoM!_KunG♀•]

งื้ออ จบละ

[songte]

 จบแล้วสองคินผู้น่ารัก

[sugarcane_aoi]

ไม่ว่าเรื่องไหนนิยายของDarinก็สนุกทุกเรื่อง2คินน่ารักทั้งคู่ Happy 

[Freezz]

คู่นี้น่ารักก จริงๆครับ

[seaz]

นั่งอ่านรวดเดียวจนจบเลย ชอบมาก ๆ ครับ
ขอบคุณนักเขียน สำหรับเรื่องนี้ด้วยนะครับ ^^

[lizzii]

เดี๋ยวมาตามอ่านนนน

[Thep503]

ขอบคุณครับ อ่านเพลินดี แต่ละตอนไม่ยาวมาก กำลังดี เป็นเรื่องแรกในช่วงปีที่อ่านได้จนจบ พักหลังๆอ่านได้ไม่กี่ตอนก็เบื่อละ

[airicha]

จบแล้ววว
น่ารักทุกเรื่องจริงๆ ของคุณ Darin
ชอบมากน่ารักๆ Feelgood ทุกเรื่อง

[monoo]

 

[SeventeenCarat]

โอ๊ย บรรยากาศเหมือนมีคนเอาน้ำตาลมาโรยรอบบ้านอ่ะ


 

[Wut_Sv]

สนุกมากครับ แต่ไม่มีเรื่องของปายหรอ เห็นปูเรื่องมานึกว่าจะมีต่อหรือจะเป็นเรื่องแยก

[pogpax]

 

[Eakkadoor]

น่ารักมาก ไม่ไหว เขิน

[KKKwanGGG]

สนุก น่ารักมาก ๆ ครับ   



ขอบคุณครับ