หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[darin]

ตอนที่ 35
บ้านของเพทาย

เพทายโทร.ขอให้ผิงมาหาที่ออฟฟิศของสวนพัดพารัดชา คราวนี้เขาขอยืมห้องประชุมที่ว่างอยู่เป็นที่พูดคุยปรึกษากับเพื่อนรักทั้งสองคน
   
“เพแน่ใจนะว่าจะจัดแค่นี้” ผิงถามเมื่อเขาเล่าสิ่งที่คิดไว้คร่าวๆ ให้เพื่อนฟัง
   
หลังจากเขากลับมาถึงเชียงใหม่ไม่กี่วัน ทางกรุงเทพฯ ก็ส่งกำหนดการมาให้อย่างรวดเร็ว ว่าจะขึ้นมาเชียงใหม่พร้อมกันในอีกสองอาทิตย์ถัดไป
   
“แน่ใจ” เพทายพยักหน้า สิ่งที่เขาคิดไว้ก็คือ นิมนต์พระมาฉันเพลที่บ้าน จะได้ถือโอกาสทำบุญบ้านไปในตัว ตอนเย็นทานข้าวพร้อมหน้าครอบครัวและเพื่อนฝูงที่สนิทกัน แค่นั้นก็พอ
   
“อ๋อลืมไปอย่างหนึ่ง ตอนเย็นจะเลี้ยงข้าวคนงานในสวนด้วย” ที่เรือนพักคนงานมีโรงครัวอยู่ ทำอาหารให้ทานครบสามมื้อ เป็นสวัสดิการที่สารินให้พนักงานอยู่แล้ว แต่เพทายอยากเลี้ยงเป็นพิเศษหนึ่งวัน ถ้ามีคนที่เขาอยากบอกกล่าวและอยากให้ร่วมแสดงความยินดีในวันพิเศษ ก็คงเป็นคนงานที่อยู่ด้วยกันมากับสาริน
   
“อันนั้นเราเห็นด้วย แต่ที่เพพูดมันไม่ค่อยเหมือนงานแต่งงานเท่าไหร่เลย” ผิงยังไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่
   
“จะเหมือนทำไม ทุกวันนี้ก็อยู่กันแบบครอบครัวอยู่แล้ว” เพทายพูดเองหน้าแดงเอง ตั้งแต่วันที่กลับมาเขาก็ไม่เคยได้กลับไปห้องตัวเองอีกเลย
   
“ฮั่นแน่” ผิงชี้หน้าเพื่อนรัก “พูดแบบนี้ไม่เกรงใจเพื่อนฝูงเลยนะ”
   
“ก็รับรักคุณธันสิเล่นตัวเก่งจริง” คีตกานต์อดขัดไม่ได้

“ถ้าเป็นเราตอบตกลงไปนานแล้ว นี่ก็จ้องจะปล้ำพี่พนาอยู่ เบื่อละไม่ใจอ่อนสักที ไม่จีบก็ได้ รวบหัวรวบหางกินมันทั้งตัวไปเลย”
   
“คีย์” เพทายกับผิงเรียกขึ้นพร้อมกัน คีตกานต์ยักไหล่ ก็มันเรื่องจริง
   
“อย่าสนใจคีย์เลยพูดเรื่องเพดีกว่า”
   
“ก็มีแค่ที่บอกไป  แขกก็ชวนแค่ผิงกับคีย์เพราะไม่มีเพื่อนอยู่ที่นี่เลย พ่อกับแม่ก็ไม่ได้เชิญญาติคนไหนมา บอกว่าเดี๋ยวค่อยไปเล่าให้ฟังว่าแต่งแล้ว ว่างๆ ก็ให้เราพาพี่สารินไปไหว้ที่บ้านแทน คุณพ่อคุณแม่พี่สารินเห็นทางเราไม่ได้เชิญใคร เขาก็ไม่เชิญบ้าง เพราะจะได้เป็นงานในครอบครัวจริงๆ อย่างที่ตั้งใจไว้”
   
“ถ้าเพอยากได้แบบนั้นผิงก็ตามใจ”
   
“แต่ก็ต้องมีอะไรพิเศษหน่อยสิ” ผิงไม่ขัดแต่คีตกานต์อดขัดไม่ได้
   
“พูดถึงมีอะไรพิเศษ คุณสารินได้คุกเข่าขอเพแต่งงานหรือเปล่า” ผิงตาวาว สนใจเรื่องนี้ขึ้นมาทันที
   
“ไม่มี” เพทายหัวเราะขำสายตาอยากรู้อยากเห็นของเพื่อนรัก “จะมีทำไม”
   
“ใครๆ ก็อยากมีโมเม้นท์ถูกขอแต่งงานทั้งนั้น”
   
“ผิง” เพทายเรียกเพื่อนด้วยเสียงเอ็นดู
   
“อะไร”
   
“ผมเป็นผู้ชาย ที่ผ่านมาเคยคิดแต่ว่าตัวเองต้องเป็นคนคุกเข่าขอแต่งงาน ให้โดนขอเองคงพิลึกชอบกล ไม่มีดีแล้ว”
   
“ผู้ชายแล้วยังไง คีย์อยากให้พี่พนาขอไหม”
   
“มันแน่อยู่แล้ว”
   
“เห็นไหม”
   
“หึๆ เอาเป็นว่าผมกับคีย์ไม่เหมือนกัน แบบนี้ดีแล้ว”
   
“เฮ้อ เซ็งเลย” ผิงถอนหายใจยาวแต่ครู่เดียวก็ยิ้มออกมา
   
“งั้นอย่างน้อยก็จัดบ้านจัดสถานที่เพื่อสร้างบรรยากาศหน่อยก็ยังดี อย่าให้เหมือนทานข้าวเย็นมากนักเลย มันเป็นวันพิเศษนะเพ”
   
“อันนี้เห็นด้วย ยกให้เราทำก็ได้รับรองว่าจะจัดให้สวย”
   
“ได้ งั้นก็ฝากคีย์ด้วย” เพทายมั่นใจในรสนิยมของเพื่อน
   
“อ้ออีกเรื่อง ที่บ้านจะขึ้นมาอาทิตย์หนึ่ง พี่สารินจะพาเที่ยว มีไปค้างที่บ้านบนดอยด้วย ผิงไปเที่ยวด้วยกันนะ”
   
“เอาสิ เดี๋ยวขอพ่อกับแม่ไว้”
   
“งั้นก็ตกลงตามนี้ ขอบใจมาก ทั้งผิงทั้งคีย์เลย”
   
“ได้อยู่แล้ว” ผิงยิ้มกว้าง คีตกานต์ก็เช่นเดียวกัน พวกเขาเต็มใจที่สุด และดีใจมากที่สุดที่จะได้เป็นส่วนหนึ่งในวันสำคัญของเพื่อนรัก

• • • • • • • •   

เพทายมองร่างสูงที่ก้าวขึ้นมาบนเตียง สารินเอนตัวลงนอนหนุนตักของเขา จับมือไปลูบเล่น
   
“เพ”
   
“ครับ”
   
“พรุ่งนี้พี่จะพาไปเลือกแหวนแต่งงาน กับซื้อของที่เพต้องใช้วันงาน ฝากอาโปไว้กับมะลิสักวันจะได้คล่องตัว”
   
“ครับ” เพทายพยักหน้า เขาจดรายการของที่ต้องซื้อเอาไว้แล้ว ส่วนใหญ่เป็นของถวายพระ

“แต่แหวนไม่ต้องแพงนะครับ แค่พอใส่ก็พอ”
   
“เรื่องนั้นพี่ตัดสินใจเอง”
   
“พูดแบบนี้แปลว่าแพงใช่ไหมครับ”
   
“หึๆ” ดวงตาที่มองขึ้นมาเป็นประกาย เพทายถอนหายใจยาวแต่ด้วยความสุข สบตากับดวงตาคู่คมด้วยความรักใคร่
   
“สำหรับผมแล้วแหวนไม่สำคัญหรอกครับ สิ่งเดียวที่สำคัญคือพี่สารินอยู่ข้างผม ไม่อย่างนั้นแล้วแหวนก็ไม่มีความหมายอะไร”
   
“มีสิ จะได้ขายเอาเงินไปถลุงเล่นให้สะใจไง”
   
“แปลว่าเรามีโอกาสจะเลิกกันใช่ไหมครับ ถ้าอย่างนั้นผมเลือกเพชรสักสิบกะรัตดีไหม”
   
“พูดแบบนี้เพจะโดนพี่ทำโทษ”
   
“อ้าว” เพทายหัวเราะเมื่อเห็นใบหน้าดื้อของสาริน “พี่สารินเป็นคนพูดก่อนนะครับ”
   
“พี่ไม่ได้พูดคำว่าเลิก ห้ามพูดเด็ดขาด ทำพี่ใจหายแบบนี้เพต้องโดนลงโทษ”
   
เพทายอ่อนใจเมื่อร่างสูงขยับตัวขึ้นนั่ง ร่างกายของเขาถูกเอนลงนอนราบ ก่อนจะถูกทาบทับด้วยร่างสูง
   
“พี่สารินก็หาเรื่องลงโทษผมทุกวันอยู่แล้วนี่ครับ”
   
“ใครว่า พี่หาเรื่องรักเพทุกวันต่างหาก”
   
“รักน้อยๆ ก็ได้ครับ วันนี้ผิงเห็นรอยที่คอผมด้วย ปิดแทบไม่ทัน”
   
“หึๆ”
   
เพทายคิดผิดจริงๆ ที่พูด เพราะยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งยุ เมื่อริมฝีปากของสารินแตะแต้มที่ลำคอของเขาก่อนดูดเบาๆ
   
“แบบนี้เหรอ”
   
“พี่สาริน” เพทายเรียกเสียงอ่อนใจ
   
“หรือว่าแบบนี้” คราวนี้ริมฝีปากเคลื่อนผ่านมาที่กลางอก เสื้อถูกเลิกขึ้นมาไว้ด้านบน ก่อนริมฝีปากหนาจะเข้าครอบครองยอดอกของเขา เพทายได้แต่ครางอืออาอยู่ในคอ หมดแรงทัดทานอีกฝ่าย ลืมไปแล้วว่าพวกเขาพูดเรื่องอะไรกันอยู่ และมาจบที่เรื่องนี้ได้อย่างไร
   
“เพ”
   
“ครับ” เสียงตอบรับแหบพร่า ร่างกายของเขากำลังปั่นป่วน
   
“พี่รักเพนะครับ”
   
“ผมก็รักพี่สารินครับ”
   
สารินจะบอกรักเขาทุกคืน ไม่ว่าจะมีเรื่องทางกายเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยหรือไม่ นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เพทายรู้สึกเป็นคนพิเศษ เขาไม่เคยต้องการอะไรนอกไปจากได้อยู่กับผู้ชายที่เขารักและอยู่กับลูกชายที่น่ารักของเขา คนภายนอกรับรู้ไม่สำคัญเท่าคนสองคนรับรู้ว่าเราต่างรักกันและให้เกียรติกัน เพทายคิดว่าเขาได้รับทุกอย่างที่ต้องการจากสารินแล้ว

• • • • • • • •
   
“เพชอบวงไหน”
   
เพทายหันไปมองสาริน เขาส่ายศีรษะไปมา “ผมเลือกไม่ได้ครับ มันสวยทุกวงเลย”
   
“หึๆ” สายตาที่มองมาเอ็นดู “ค่อยๆ เลือก เรามีเวลา”
   
“พี่สารินเป็นคนเลือกได้ไหมครับ ผมอยากใส่แหวนที่พี่สารินเลือกให้”
   
“ได้สิ”
   
สารินมองแหวนที่เจ้าของร้านเพชรเอามาวางให้เลือก เขาไล่นิ้วไปตามแบบต่างๆ ก่อนหยุดที่แหวนทองคำขาวแบบเรียบ ฝังเพชรตรงกลางหนึ่งเม็ด
   
“แบบนี้ดีไหม”
   
“ครับ”
   
“พี่เลือกแล้วเพก็ต้องชอบด้วย ไม่ใช่ตามใจพี่อย่างเดียว”
   
“ชอบครับ จริงๆ ผมก็มองวงนี้อยู่เหมือนกัน”
   
“งั้นก็เอาแบบนี้ครับ สองวง ขนาดนิ้วของผมกับเพทาย”
   
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”
   
“ครับ”
   
เพทายยิ้มให้สารินเมื่ออีกฝ่ายหันมามอง “เพอยากได้อะไรเพิ่มอีกไหม เลือกดูได้เลยนะ”
   
“แค่นี้ก็พอครับ”
   
“อย่ามักน้อยนักเลย”
   
“ใครว่าครับ ผมไม่อยากได้ของเพราะผมได้เจ้าของเงินมาเป็นของตัวเองแล้วต่างหากครับ” เพทายลดเสียงลง พูดเบาๆ พอให้ได้ยินกันแค่สองคน
   
ดูเหมือนคุณเจ้าของสวนดอกไม้จะชอบใจคำตอบของเขามาก เพราะดวงตาคู่นั้นเป็นประกายวาววับขึ้นมาทันที
   
“นี่ถ้าอยู่กันสองคน เพได้รางวัลจากพี่ไปแล้ว”
   
“พี่สาริน” เพทายเรียกชื่อคนรักด้วยเสียงอ่อนใจ เขาพยายามไม่แสดงอาการเขินออกมา เพราะไม่อยากให้พนักงานในร้านสังเกตเห็น
   
“หึๆ”
   
“ได้แล้วค่ะ”
   
โชคดีที่พนักงานนำแหวนขนาดที่ต้องการมาให้ลอง เพทายจึงรอดจากอาการเขินมาได้ ไม่อย่างนั้นนั่งกันอีกสักพัก หน้าของเขาคงแดงเรื่อ

   
“เรียบร้อย เพจะดูอะไรอีกไหม”

สารินเก็บข้าวของที่ซื้อจากซูเปอร์มาร์เกตไว้ในกระโปรงหลังรถ เพราะของเยอะมากเขาจึงต้องนำมาเก็บก่อน
   
“ไม่มีแล้วครับ”
   
“ถ้าอย่างนั้นก็กลับกันเลย”
   

“เพ”
   
“ครับ” เพทายหันไปมองคนขับ
   
“อยากแวะตลาดไหม”
   
“ดีเลยครับ ผมอยากแวะไปร้านพี่นงค์ด้วย กาแฟที่ห้างเมื่อกี้ไม่อร่อยเลย”
   
“หึๆ พี่บอกแล้วว่าให้เข้าร้านดีๆ ไปเลย”
   
“ไม่เอาครับ ผมว่ามันแพงไป”
   
“เพ”
   
“ครับ?”
   
“เพเป็นแฟนเจ้าของสวนดอกไม้นะ เงินแค่นั้นเพจ่ายได้สบาย”
   
“เพราะผมเป็นแฟนเจ้าของสวนดอกไม้ยังไงละครับ ผมถึงต้องคิดให้รอบคอบ ไม่อย่างนั้นผมจะดูแลสวนของเราได้ยังไง”
   
ดวงตาที่มองมาอ่อนแสง มันบ่งบอกถึงความภูมิใจอยู่ในนั้น เพทายยิ้มตอบอีกฝ่าย เพราะเขาเองก็ภูมิใจในตัวคนรักมากเช่นกัน

• • • • • • • •
   
“ยิ้มอะไร”

สารินมองรอยยิ้มที่มุมปากของคนรัก พวกเขานั่งดื่มกาแฟอยู่ในร้านริมนา ร้านที่พวกเขาเจอกันครั้งแรก
   
“คิดถึงครั้งแรกที่เราเจอกันที่นี่ครับ”
   
“หึๆ”
   
“พี่สารินร้ายมากเลยนะครับที่จับผมเซ็นสัญญาแบบนั้น ตอนผมไปทำงานใหม่ๆ อยากลาออกวันละร้อยรอบแต่ติดสัญญาเลยทำอะไรไม่ได้”
   
“พี่ตาถึง จับเพเซ็นสัญญาคนแรกแล้วก็กลายเป็นคนเดียวไปเลย”
   
“แล้วไหนจะกฎที่บอกว่าห้ามผมวุ่นวายกับชีวิตพี่สาริน ไหนจะบอกว่าห้ามรักกันภายในบ้าน แล้วทำไมผิดกฎซะเองละครับ”
   
“ผิดกฎที่ไหน พี่บอกแล้วว่าถ้ารักชอบกันจริงๆ ก็ไม่เป็นไร พี่ชอบเพจริงๆ รักมากด้วย”
   
“ห้ามเปลี่ยนเรื่องครับ ร้ายกับผมก็ต้องยอมรับว่าร้าย”
   
“เพเป็นคนเก่ง เห็นไหมเอาพี่กับลูกอยู่หมัดเลย”
   
เจอชมแบบนี้เพทายก็ยอมลงให้ทุกที อันที่จริงเขาก็นึกขอบคุณตัวเองที่ตัดสินใจเซ็นสัญญา ไม่อย่างนั้นชีวิตก็คงไม่มีความสุขขนาดนี้
   
“เพดื่มให้เสร็จเถอะจะได้กลับกัน ป่านนี้อาโปงอแงคิดถึงอาเพแล้ว”
   
“ครับ ผมก็คิดถึงลูกเหมือนกัน”
   
“พี่ชอบให้เพเรียกอาโปว่าลูก”
   
“ก็อาโปเป็นลูกของผมจริงๆ นี่ครับ”
   
เพทายสบตากับสาริน พวกเขายิ้มให้กันด้วยความรักและความเข้าใจ


   
“พี่สารินจะไปไหนเหรอครับ”

เพทายถามเมื่อรถเลี้ยวเลาะพื้นที่ของสวนแต่ไปคนละทางกับบ้าน
   
“พี่จะแวะสั่งงานคนงานหน่อย จะได้ไม่ต้องออกมาอีก”
   
“อ๋อครับ” เพทายไม่ติดใจสงสัยอะไร จนเมื่อรถจอดลง เขามองไปยังสวนกุหลาบกว้างสุดลูกหูลูกตา
   
“สวนที่บอกว่าลงพันธุ์ใหม่เหรอครับ”
   
“ใช่ เข้าไปกันเถอะ”
   
เพทายเดินตามสารินเข้าไปด้านในรั้ว เขามองดอกกุหลาบดอกโต กลีบดอกแข็งแรงด้วยสายตาชื่นชม

“สวยจังเลยครับ”

“เพชอบไหม”

“ชอบครับ ต้องขายดีมากแน่เลย”

เพทายไล่สายตาไปตามแปลงดอกไม้ จนสายตาไปหยุดอยู่ที่ป้ายขนาดใหญ่ที่ปักอยู่ เขาชะงักเท้า ดวงตาเบิกกว้าง
   
“พี่สารินครับ”
   
“พื้นที่ทั้งหมดตรงนี้ พี่จะแยกโฉนดออกจากสวนพัดพารัดชา พ่อกับแม่อยากให้เป็นของหมั้นกับเพ”
   
“ผม...ผม...” เพทายพูดไม่ออก
   
“พัดพารัดชาเป็นชื่ออัญมณีที่พ่อพี่ใช้ขอแม่พี่แต่งงาน ส่วนสวนตรงนี้พี่ให้ชื่อว่าสวนเพทาย เพราะมันเป็นชื่อของคนที่พี่รัก และเป็นชื่อของแหวนที่พี่ใช้ขอเพแต่งงาน”
   
เพทายได้แต่ยืนนิ่ง หัวใจของเขาเต้นแรง เมื่อสารินหยิบกล่องแหวนออกมาจากกระเป๋า มันเป็นแหวนแถวครึ่งวง ทำมาจากเพทายสีฟ้าเข้มเรียงเม็ด ด้านหลังเป็นทองคำขาว ดวงตาของเขาพร่าด้วยหยดน้ำตา
   
สารินสวมแหวนเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายของเพทาย ยกหลังขึ้นแตะริมฝีปาก มองเข้าไปในดวงตาของคนรัก
   
“แต่งงานกับพี่นะครับเพ”
   
“ครับ! ครับ แต่งครับพี่สาริน”
   
เพทายโผเข้ากอดสาริน เขาคิดเสมอว่าการขอแต่งงานไม่จำเป็นสักนิด ตอนนี้ถึงรู้ว่ามันมีความหมายกับหัวใจมากแค่ไหน
   
“ขอบคุณครับพี่สาริน”
   
“พี่ก็ขอบคุณเพเหมือนกัน ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตพี่กับลูก อยู่ด้วยกันตลอดไปนะ”
   
“ครับ อยู่ด้วยกันตลอดไป”
   
เพทายเงยหน้าขึ้น เขาเผยอริมฝีปากออกน้อยๆ เมื่อริมฝีปากของสารินทาบทับลงมา ความสุขที่ก่อตัวขึ้นเต็มหัวใจ ทำให้เพทายรู้ว่า เขาได้เจอบ้านของตัวเองแล้ว
   
ไม่ใช่บ้านหลังใหญ่โต ไม่ใช่ตำแหน่งแม่เลี้ยงสวนพัดพารัดชา ไม่ใช่เจ้าของสวนเพทาย แต่เป็นเจ้าของหัวใจของสาริน บ้านที่แสนอบอุ่นและปลอดภัยของเขา

:::: ♥ TBC ♥::::
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[seaz]

งื้อออออ น่ารักมาก ๆ ครับ โมเม้นต์แห่งความสุข ^^

[sailom_orn]

  หวาน อิจฉาอาเพ

[route rover]

หวานเกินหน้าเกินตาน้ำตาล กลูโคส ไร่อ้อย 

[weedear]

 

[fc_fic]

 

[darling]

อิจฉาน้องเพ 

[areenart1984]

เสี่ยโปติดนิสัยเปย์มาจากใครนะ คุ้นๆ นะ

[iceman555]

 

[Billie]

 
ดีใจกับเพ

[Chucream.nabi]

 

[O-RA DUNGPRANG]

ยินดีด้วยน้า

[lemonphug]

รถอ้อยคว่ำทั้งคัน หวานมาก

[Al2iskiren]

คุณสารินนี่โรแมนติกมากๆอ่ะ ขอแต่งงานท่ามกลางสวนกุหลาบ ด้วยแหวนแต่งงานอัญมณีชื่อเดียวกับคนรัก 

[miikii]

ดีอะไรขนาดนี้คุณสาริ๊นนนนนนนนนนนนน
 

[องศาวาย]

น่ารักเกินไปแล้ว

[arij-iris]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยย หวานมากกกกกกกกกกกกกก

[love-boy]

โอ้ยยย ฟินจิกหมอนกระจายเลยจ้าาาา
รอคู่พนากับคีย์นะ เชียร์คีย์ปล้ำพนาเลย อิอิ
 

[Jibbubu]

โอ๊ยยยยยยยยย อิจฉาเพทายอ่ะ

[Yara]

พี่สารินขอแต่งงานได้น่ารักมาก

[HanATarO]

โรแมนติกมาก 

[่patsaporn]

หูย น่ารัก พี่สารินคมคายมาก รักเพมากด้วย ยอมใจ
ขอบคุณค่ะ

[PrimYJ]

เขินพี่สารินมากเลย

[HISY]

หวานมากกก น่ารักมากก

[JUST_M]

หวานไม่ไหวแล้วว ><

[aiyuki]

น่ารักกกก

[WilpeR]

อิจฉาเพมากเลย คุณสารินโรแมนติกมากเลย

[b2friend]

หวานที่สุด

[Dee^daY]

ขอบคุณที่รักกัน

[Sarujang]

หวานละมุนสุดๆ