หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[HanATarO]

หวานกันไม่เกรงใจใครเลย

[love-boy]

โอ้ยยย หวานจนมดยังอายเลยนะะะะ 

[lemonphug]

หึงนิดๆหน่อยๆน่ารักดี

[องศาวาย]

จัจบแล้วหรอออ ไม่อยากให้จบเลย

[JUST_M]

คู่แรกหวานซะ คู่2 พนาคีย์ ตามมาๆ

[arij-iris]

เป็นคู่ที่หวานมากกกกกกกกกกกก

[kawisara]

ต่อตอนของเด็กๆไปเลยก็ดีนะ

[WilpeR]

คู้หลักหึงกันน่ารักจริงๆ ถ้าเป็นคีย์น่าจะอีกอารมณ์หนึ่งอ่ะ

[miikii]

รักกันมากเลยทั้งคู่น่ะ 

[gackmanas]

ละมุน ตัลลอดด.. 

[HISY]

น่ารักกรุบกริบเบาๆ

[snowboxs]

มดกัด

[van16]

 

[kenghan]

น่ารักจริงๆคู่นี้

[darling]

 

[Chucream.nabi]

 
กรีดร้อง และเขิลมาก....

[lizzii]

ขำคุณสาริน

[Chompoo reangkarn]

  :pig4:ตามเก็บเล่มดีกว่า ชอบ

[JokerGirl]

ต่างคนต่างหึง 

[วายซ่า]

วุ้ยๆๆๆ พีสารินไม่รู้ตัวเลยว่าถูกจับจ้อง ต้องให้เพบอก

เพรับสารินเชื่อมเพิ่มไหมคะ   

[mypink801]

งุ้ยยย สองคู่ชูชื่นนนน น่ารักกกกก

[sweetie]

หวานตลอดดด

[mystery Y]

หวานกันจริงๆ

[AkuaPink]

หวานกันซะ
 

[seaz]

หึงกันไป หึงกันมา น่ารักดีนะครับ ^^

[•♀NoM!_KunG♀•]

หึหึ เผลอแปปๆจะจบละ

[areenart1984]

ตอนหน้าเสี่ยโปกับท่านขุนหยุดไปลับฝีปากและฝีมือ ได้ ๆ 

[darin]

ตอนที่ 38
จากนี้และตลอดไป

“ห้ามดื้อนะครับ” คีตกานต์จ้องตาพนา “ห้ามเกเรตอนผมไม่อยู่ด้วย”
   
“พูดถึงพี่หรือพูดถึงตัวเอง”
   
“ไม่รู้ละครับ ห้ามมองสาวที่ไหน ผมจะให้เพคอยคุมทุกฝีก้าวเลย”
   
“เพไม่ทำหรอก”
   
“งั้นผมไม่ไปแล้ว กลับบ้านกัน”
   
“หึๆ พี่รับปาก พอใจหรือยัง”
   
“ผมชักไม่อยากไปแล้วนี่ครับ มันคิดถึง”
   
พนามองคนรักด้วยสายตาอ่อนโยน เขาวางมือลงบนศีรษะของอีกฝ่าย
   
“ไปเถอะ พี่อยากให้คีย์กับพ่อคุยกันให้เข้าใจ อีกอย่าง…พี่อยากให้ท่านรับรู้เรื่องของเราด้วย พี่ไม่อยากคบกับคีย์โดยผู้ใหญ่ไม่รับรู้ ถ้าคีย์ไม่ขอว่าอยากไปคุยกับพ่อคนเดียว พี่คงไปด้วยแล้ว”
   
“ผมไปเองดีแล้วครับ เดี๋ยวทะเลาะกับป๊าขึ้นมา พี่พนารับไม่ได้หนีผมไปจะทำยังไง”
   
“ถ้าอย่างนั้นก็อย่าทะเลาะ พี่อยากให้คีย์คุยกับพ่อดีๆ ถึงยังไงเขาก็เป็นพ่อของคีย์”
   
“เข้าใจแล้วครับ”
   
“ไปเถอะ ถึงแล้วโทร.หาพี่ด้วยพี่จะรอ”
   
“ครับ” คีตกานต์พยักหน้าหงอยๆ รับกระเป๋ามาจากพนา ยังไม่ทันไปเขาก็คิดถึงอีกฝ่ายแล้ว

• • • • • • • •   

“คีย์ยังไม่ติดต่อมาเลยเหรอ”
   
“ใช่” พนาพยักหน้าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขาคุยกับคีตกานต์ครั้งสุดท้ายเมื่อคืน หลังจากอีกฝ่ายกลับถึงบ้านเรียบร้อย แต่เช้านี้จนเย็นคีตกานต์ไม่รับโทรศัพท์และไม่โทร.กลับมาเลย แม้แต่เพทายก็ติดต่อเพื่อนรักไม่ได้
   
“ยังไม่ถึงวันคงไม่มีอะไร อาจจะออกไปตั้งแต่เช้าแล้วลืมมือถือไว้”
   
“ก็หวังให้เป็นอย่างนั้น”
   
“อย่าเพิ่งคิดมาก”
   
“มันอดคิดไม่ได้”
   
“นายกังวลเรื่องอะไร แค่เป็นห่วงหรืออย่างอื่น”
   
“บอกตรงๆ ว่าด้วยฐานะอย่างฉัน ไม่แน่ใจสักนิดว่าพ่อของคีย์รู้เรื่องแล้วจะยอมให้คบกันอยู่ไหม”
   
“ฐานะอย่างนายมันยังไง นายเป็นเพื่อน เป็นคู่คิด เป็นคนที่บุกเบิกให้สวนนี้เป็นอย่างทุกวันนี้ ถ้าไม่ได้นายฉันก็ไม่มีวันนี้ พ่อกับแม่เองก็รักนายมาก อยากยกที่ดินให้ อยากแบ่งกำไรให้ นายก็ไม่เอา”
   
“จะเอาทำไม แค่เงินเดือนทุกวันนี้ก็มากเกินจริงแล้ว”
   
“เพราะมันไม่ใช่เงินเดือนผู้จัดการสวน มันคือเงินเดือนของหุ้นส่วน”
   
พนาสบตากับสาริน เขายิ้มให้เพื่อน ไม่มีใครรู้ว่าเขาได้เงินเดือนมากแค่ไหน เพราะเขาใช้ชีวิตปกติ มีเพียงครอบครัวของสารินเท่านั้นที่รู้ว่าเขาได้เงินเดือนเรือนแสน
   
“ขอบใจนายมาก”
   
“อย่ากังวลไปเลย” สารินตบบ่าเพื่อน “เกิดอะไรขึ้นฉันจะไปเป็นเพื่อนนายเอง ไปฉุดกลับมาดีไหม”
   
“หึๆ”
   
“หรือที่จริง” สารินยิ้มกว้างออกมา “คิดว่าคงไม่ต้องฉุดและไม่ต้องทำอะไรเลย ฉันเชื่อว่าคีย์ต้องหาทางกลับมาหานายได้แน่”
   
“อืม” พนาพยักหน้า เขาเชื่อในตัวคีตกานต์เสมอ แต่ถึงอย่างนั้นก็อดเป็นห่วงไม่ได้


• • • • • • • •

“คีย์”

พนารีบรับโทรศัพท์เมื่อเห็นว่าใครโทร.หา
   
[ขอโทษครับพี่พนา ผมลืมโทรศัพท์เอาไว้ อยากโทร.บอกแต่จำเบอร์ใครไม่ได้เลย]
   
“ไม่เป็นไร พี่แค่เป็นห่วง ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม”
   
[ครับ]
   
พนาสะดุดใจ เมื่ออีกฝ่ายตอบเพียงสั้นๆ
   
“คีย์ยุ่งอยู่หรือเปล่า”
   
[ครับ เอาไว้ผมโทร.หาพี่พนาอีกทีนะครับ]
   
“ได้ คีย์จะกลับตามกำหนดหรือเปล่า”
   
[ผมยังไม่รู้เลยครับ]
   
“อืม พี่...”
   
[ครับ?]
   
“พี่คิดถึงคีย์นะ ขุนก็ด้วย”
   
[ผมก็คิดถึงครับ ต้องไปแล้ว]
   
“อืม ดูแลตัวเองด้วย”
   
[ครับ]
   
คีตกานต์ตัดสายไปแล้ว พนามองโทรศัพท์ในมือนิ่ง ความกังวล ไม่สบายใจถาโถมเข้าหา เขารู้ว่าถ้ามีเรื่องยุ่งยากในการไปครั้งนี้คีตกานต์ไม่ยอมบอกเขาแน่ นั่นยิ่งทำให้พนาเป็นห่วง เขาไม่อยากให้คนรักสู้อยู่คนเดียว

• • • • • • • •
   
พนายิ้มให้ลูกชาย เขาไม่อยากให้ขุนเป็นกังวลที่อาคีย์หายเงียบไป หลังจากได้คุยกันสั้นๆ เมื่อคืน วันนี้คีตกานต์ก็เงียบหาย เขาอยากโทร.ไปสอบถาม แต่ก็ไม่อยากโทร.ไปรบกวน เพราะคีตกานต์บอกว่าสะดวกแล้วจะโทร.กลับมาหาเอง
   
“อาคีย์!” เด็กชายขุนร้องด้วยความดีใจ เมื่อเปิดประตูเข้าบ้านไปเจอคีตกานต์นั่งรออยู่บนโซฟา
   
“คิดถึงอาไหม” คีตกานต์ดึงเด็กชายเข้าไปกอดแน่นๆ ก่อนปล่อย

“คิดถึงครับ” เด็กชายขุนยิ้มทั้งปากและตา คีตกานต์ลูบศีรษะของเด็กชาย

“อาก็คิดถึง รีบทำธุระรีบกลับแทบแย่”
   
“ทำไมไม่โทร.มาบอก พี่จะได้ไปรับ” พนาเดินเข้าไปหา เขามองอีกฝ่ายไม่วางตา ความรู้สึกคิดถึงถาโถมเข้าใส่ แม้คีตกานต์จะนั่งอยู่ตรงหน้าเขาก็ตาม
   
“ก็ผมอยากมาเซอร์ไพรส์นี่ครับ”
   
“เซอร์ไพรส์จริงๆ ครับอาคีย์ ผมตกใจหมดเลย”
   
“ขุน”
   
“ครับพ่อ”
   
“ให้อาคีย์ไปพักก่อน พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน”
   
“ครับ อาคีย์พักผ่อนเยอะๆ นะครับ”
   
“ครับผม” คีตกานต์กอดเด็กชายขุน ไปแค่สองวันคิดถึงเหมือนไปเป็นเดือน
   
“มาเถอะพี่ไปส่งที่บ้าน”
   
“ครับ” คีตกานต์ลุกขึ้นยืน เขาเดินตามพนาออกจากบ้านพัก ลมเย็นพัดโดนใบหน้า คีตกานต์สูดหายใจเข้าลึกๆ  เขาชอบความรู้สึกแบบนี้
   
“คิดถึงผมไหมครับ”
   
“...”
   
คีตกานต์ยิ้มกว้าง เขาไม่ได้ยินเสียงตอบของพนา แต่มือใหญ่สอดเข้าประสานกับมือของเขา ความอบอุ่นแล่นเข้าสู่หัวใจ
   
“พี่เป็นห่วง”
   
“ขอโทษครับ ผมมัวแต่เร่งจัดการทุกอย่างให้เสร็จ อยากกลับมาเร็วๆ”
   
“คุยกับพ่อเข้าใจแล้วใช่ไหม”
   
“อืมมม” คีตกานต์ยิ้มเจ้าเล่ห์
   
“คีย์”
   
“อยากรู้เรื่องไหนก่อนครับ เรื่องที่ผมตีกับพ่อเรื่องเมียใหม่ เรื่องอนาคตของผม หรือเรื่องของพี่พนาดี”
   
“พี่อยากฟังทุกเรื่องถ้ามันเกี่ยวกับคีย์”
   
คีตกานต์ยิ้มกว้าง ความสุขของเขาอยู่ตรงนี้จริงๆ
   
“งั้นผมเล่าเรียงไปเลยนะครับ เรื่องเมียใหม่ของพ่อ ผมตีกับพ่อนิดหน่อย แต่ก็เข้าใจมากขึ้น ผมไม่ได้ห้ามให้มี แต่ห้ามจดทะเบียนสมรส อาจฟังดูโหดไปนิด ยอมรับครับว่าผมปกป้องสิทธิ์ของตัวเอง แต่ถ้าวันหนึ่งป๊าเจอคนที่ดี คนที่รักป๊าจริงๆ คนที่จะอยู่กันไปจนแก่เฒ่าผมอาจจะยอมก็ได้ เราคุยกันแบบนี้ ป๊าพอใจผมพอใจ ส่วนเรื่องอนาคตของผมป๊าอยากให้กลับไปเรียนรู้งาน กลับไปคุมบริษัท แต่ผมปฏิเสธไปแล้ว ผมบอกว่าป๊ายังไม่แก่ และไม่ต้องห่วง พอถึงเวลาผมจะส่งคนที่เก่งที่สุดไปเป็นประธานบริษัทเอง”
   
“คีย์หมายถึงใคร พี่ไม่คิดว่าพี่จะ...”
   
“ไม่ใช่พี่พนาครับ”
   
“หือ? ถ้าอย่างนั้นคีย์หมายถึง...” ดวงตาของพนาหรี่ลงก่อนเบิกกว้างขึ้น “ขุนเหรอ”
   
“ใช่สิครับ ไม่ใช่ขุนแล้วจะเป็นใคร แล้วก็ห้ามบอกว่าไม่ได้นะครับ ขุนเป็นลูกชายผมเหมือนกัน ถ้าไม่ให้ลูกชายผมจะให้ใคร”
   
“คีย์”
   
“แค่นี้ก็สบายหายห่วงครับ ส่วนเรื่องพี่พนาผมคุยกับป๊าแล้วว่าผมรักพี่พนา ถ้าป๊าจะห้ามผม ป๊าก็ต้องห้ามตัวเองด้วย ถ้าคิดว่าเรื่องแบบนี้มันห้ามกันได้ละก็ ป๊าก็ทำให้ผมดูก่อนเลย ทีแรกป๊าก็เหมือนจะไม่ยอม บอกว่ามันไม่เหมือนกัน มันเป็นอนาคตของผม แต่พอคุยกันไปเถียงกันไป จู่ๆ ป๊าก็ยอมเฉยเลย พอผมถามป๊าว่าเพราะอะไร รู้ไหมครับว่าป๊าตอบว่ายังไง”
   
พนาสบตากับคีตกานต์ เขาส่ายศีรษะช้าๆ
   
“ป๊าบอกว่าคนที่ทำให้ผมคิดได้ ใจเย็น มีสติแบบนี้ ต้องเป็นคนที่เก่งและดีมากๆ แน่ ป๊าบอกว่าถ้าอย่างนั้นป๊าก็อุ่นใจที่ให้ดูแลผม”
   
“คีย์”
   
“ป๊าพูดแบบนี้จริงๆ นะครับ ผมคิดว่าผมคงเปลี่ยนไปมากในสายตาของป๊า ไปเที่ยวนี้ผมเถียงกับป๊าแบบใช้เหตุผลมาคุยกัน ไม่ใช่เอาแต่โกรธเอาแต่โมโหเหมือนเดิม การใช้เงินผมก็เปลี่ยนไป ผมสั่งอาหารแค่พอกิน ผมไม่ซื้อของที่ไม่ใช้ ผมบ่นที่ป๊าใช้เงินเปลือง” คีตกานต์หัวเราะเบาๆ “ป๊าบอกว่าป๊ายังสอนผมได้ไม่ดีเท่านี้เลย”
   
“พี่ดีใจที่คีย์กับพ่อเข้าใจกันแล้ว ได้ฟังแบบนี้ก็สบายใจ แต่ไหนๆ ก็เข้าใจกันแล้ว ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คีย์ไม่อยู่กับพ่อต่ออีกนิด”
   
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเดือนหน้าป๊าจะขึ้นมาเที่ยวหา บอกว่าจะมาดูหน้าลูกเขย”
   
“พี่ก็อยากเจอพ่อของคีย์”
   
พนารับกุญแจจากคีตกานต์มาเปิดประตูเรือนเล็กเมื่อเดินถึงพอดี เขานั่งลงบนโซฟาในห้องรับแขก คีตกานต์นั่งลงข้างๆ
   
“คีย์อยากพักไหม”
   
“แบบนี้ก็เรียกว่าพักเหมือนกันครับ”
   
“ถ้าอย่างนั้นพี่อยากคุยเรื่องของเรา”
   
“ได้ครับ”
   
“พี่รู้ว่าบ้านคีย์รวยมาก แต่พี่อยากให้คีย์เก็บเงินของพ่อไว้ พี่อยากให้คีย์ใช้เงินพี่ คีย์คนเดียวพี่เลี้ยงได้สบาย”
   
“ผมคิดอยู่แล้วว่าพี่พนาต้องพูดเรื่องนี้ ตกลงครับ ผมเต็มใจใช้เงินพี่พนา”
   
“หึๆ”
   
“แต่พี่สารินก็พูดถูก ผมจะทำงานเป็นพนักงานร้านดอกไม้อยู่แบบนี้ไม่ได้ ผมก็เลยคุยกับพี่สารินเอาไว้ก่อนไป แต่ยังไม่ให้บอกพี่พนา เพราะผมอยากไปคุยกับพ่อก่อน”
   
“คุยว่า?”
   
“ผมจะขอเช่าที่ตรงที่ติดกับร้านดอกไม้ครับ ผมจะเปิดร้านกาแฟเล็กๆ ตรงนั้น ที่สวนมีนักท่องเที่ยวต่างชาติมาทุกวัน วันเสาร์อาทิตย์คนไทยก็มาเที่ยวเยอะ ไหนจะวันหยุดยาวอีก ผมอยู่ร้านดอกไม้มานาน ผมรู้จำนวนลูกค้าดี ผมมั่นใจว่าร้านจะอยู่ได้ครับ”
   
“...”
   
“พี่พนาคิดว่ายังไงครับ” พออีกฝ่ายเงียบไปคีตกานต์ก็เริ่มไม่แน่ใจ
   
“คิดว่า...” พนามองใบหน้าของคีตกานต์
   
“ครับ?”
   
พนาโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ ทาบทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากของคีตกานต์ “พี่คิดถึงคีย์”

“พี่พนา”

“แค่คีย์อยู่ตรงนี้ก็พอแล้ว”

คีตกานต์โผเข้ากอดพนา หัวใจของเขาเต็มตื้น
   
“ร้องไห้ทำไม” ปลายนิ้วของพนาไล้น้ำตาออกให้แผ่วเบา
   
“ผมคิดถึงพี่พนาครับ”
   
“พี่ก็คิดถึงเรา” พนาลูบหลังให้คนรักเบาๆ พวกเขากอดกันเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร
   
“คีย์”
   
“ครับ”
   
“ไหนๆ คีย์จะออกแบบร้านกาแฟแล้ว ช่วยอะไรพี่อีกอย่างได้ไหม”
   
“อะไรครับ”
   
“ออกแบบบ้านของเราให้พี่ที”
   
“พี่พนา!” คีตกานต์ผละหน้าออก จ้องตาพนาด้วยดวงตาเบิกกว้าง
   
“อยากไปอยู่กับพี่ไหม”
   
“อยากไปครับ ผมไปแน่นอน ไม่ให้ไปก็จะไป”
   
“หึๆ” พนามองคนรักด้วยสายตาเอ็นดู คีตกานต์ยิ้มกว้างแม้ดวงตาจะยังมีหยดน้ำคลอ
   
“มีอะไรอยากเล่าให้พี่ฟังอีกไหม”
   
“เยอะแยะเลยครับ”
   
“งั้นพี่ต้องรอก่อนใช่ไหม” พนาไล้ปลายนิ้วบนริมฝีปากของคีตกานต์
   
“งั้นไม่เล่าแล้วครับ”
   
“หึๆ”

คีตกานต์สบตากับพนา ริมฝีปากของอีกฝ่ายยกยิ้มบาง ดวงตาอ่อนโยน ก่อนที่ใบหน้าจะเคลื่อนเข้าหากัน คีตกานต์หลับตาลงช้าๆ เปิดใจรับความสุขที่เข้ามา การกลับกรุงเทพฯ ครั้งนี้ทำให้เขารู้ว่าที่นี่ต่างหากคือบ้านของเขา คือความสุขของเขา จากนี้และตลอดไป

:::: ♥ TBC ♥::::
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[JUST_M]

โหห วางอนาคตขุนไว้แล้ว

[gackmanas]

คู่นี้ก็ละมุน..คุณพนา..