หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[lemonphug]

แหมอ่านตอนแรกๆเราก็พลอยหงอยไปกับพนา

[Jibbubu]

โอ๊ยยยยย เธอมันแสบจริงนะคีย์ พี่พนาค่ะพี่คงต้องติดบ่วงนี้ไปนานเลยค่ะ

[gackmanas]

คีย์นี้คือ ตัวแสบ ของแท้.. 55+

[HanATarO]

เจ้าแผนการจริงๆ เลย อาคีย์

[mystery Y]

แผนดักหัวใจ~

[Dee^daY]

ตามทันแล้ว น่ารักทั้งคู่เลย ..

[องศาวาย]

เธอมันแซ่บมากคีย์

[diltosscap]

เด็กแสบของพี่พนา จะได้มีครอบครัวที่อบอุ่นแล้ว

[b2friend]

กามเทพคีย์แผลงฤทธิ์ 

[•♀NoM!_KunG♀•]

ยอมละจ้า

[van16]

หัวหน้าห้องก็คือหัวหน้าห้อง 

[Sarujang]

แสบจริงๆ คีย์ จอมวางแผน แต่อ่านตอนนี้ก็ดีต่อใจจริงๆ

[sweetie]

กะแล้วว่าต้องเป็นแผนของคีย์ 

[PrimYJ]

คีย์เจ้าแผนการจริงๆเลยนะ

[JokerGirl]

คิดว่าพี่สารินรู้ใจตัวเองเพราะใคร55555555 เป็นไงล่ะ เด็กแสบของพี่พนา

[่patsaporn]

ร้ายจริงๆน้องคีย์ คุณสารินเอารางวัลนักแสดวนำไปค่ะ เยี่ยม
ช่วยเพื่อนให้มีความสุขเนอะๆ

ขอบคุณค่ะ

[seaz]

แสบสุดจริง ๆ เลยนะน้องคีย์ เล่นจนพี่พนารุกเข้าหาเอง ^^

[Duangjai]

……



อร้ายยยยย พี่พนาติดกับน้องคีย์ซะแล้วววว

คีตกานต์น่ารักนะ. หาทางจนพี่เขารู้ใจตัวเอง แล้วก้อสมหวังนะคร้าบบบบ


……


                  


……

[วายซ่า]

แสบสุดก็คีย์นี่ล่ะ. แต่ก็ดีใจด้วยที่สมหวังซักทีนะ 

[areenart1984]

อิทธิฤทธิ์หัวหน้าแก๊งค์ทำงานแล้ว 

[lizzii]

สมเป็นคีย์จริงๆ

[darin]

ตอนที่ 37
ทั้งชีวิต

“เพยังไม่ง่วงเหรอ”

สารินนั่งลงข้างคนรัก เขามาตามอีกฝ่ายที่ห้องหนังสือเมื่อเห็นว่าดึกแล้ว
   
"ยังครับ แต่เดี๋ยวคุยเสร็จก็จะไปนอนแล้ว"
   
"คุยกับใคร"
   
"เพื่อนคุณธันครับ"
   
"เพื่อนของธัน เพรู้จักเหรอ"
   
"เปล่าครับ พอดีคุณเต้เพื่อนคุณธันมีปัญหาเรื่องงาน คุณธันรู้ว่าผมทำงานด้านนี้มา เลยมาขอให้ช่วยแนะนำครับ" เพทายส่งโทรศัพท์ให้สารินดู
   
"ทำไมไม่โทร.คุยกัน พี่ว่าส่งข้อความเสียเวลา"
   
"ตอนแรกก็โทร.ครับ ตอนหลังคงกลัวรบกวนผมเลยขอไลน์ไป ถ้าไม่ด่วนมากก็จะส่งข้อความมาถามทิ้งไว้"
   
สารินส่งโทรศัพท์คืนให้เพทายโดยไม่เปิดดู เขาต้องการให้เกียรติคนรัก แค่เพทายส่งโทรศัพท์ให้เขาโดยไม่ต้องขอก็พอแล้ว
   
“วันนี้ยุ่งทั้งวันผมเลยไม่ได้เปิดดู เพิ่งเห็นก็เลยรีบตอบ คุณเต้ยังไม่นอนพอดีเลยได้คุยกัน”
   
“อืม”
   
“เดี๋ยวผมบอกคุณเต้ว่าจะนอนแล้ว จะได้ขึ้นไปพร้อมพี่สาริน”
   
“ไม่ต้องรีบ ถ้ายังคุยไม่เสร็จก็คุยต่อเถอะ”
   
“ไม่เป็นไรครับ ผมตอบคำถามไปหมดแล้ว แค่คุยเรื่องทั่วไปเท่านั้นเอง”
   
“งั้นพี่รอ”
   
“ครับผม”
   
• • • • • • • •
   
“ใครมามะลิ”
   
สารินเพิ่งคุยงานกับพนาและหัวหน้าคนงานเสร็จ เขาได้ยินเสียงคุยลอดเข้ามาในห้องจากทางหน้าต่าง เพราะเพทายไม่ได้เปิดแอร์ แต่ไม่ได้ยินว่าคุยอะไรกัน รู้เพียงว่ามีคนอยู่ในห้องกับเพทายเท่านั้น
   
“คุณธันมาค่ะ พาเพื่อนมาด้วย”
   
“เพื่อน?”
   
“ได้ยินว่าชื่อคุณเต้ค่ะ เอาของขวัญมาขอบคุณคุณเพ”
   
“อืม ไปเถอะ”
   
“ค่ะ”
   
สารินมองประตูห้องเรียนอาโปที่ปิดลง ระยะหลังธันวาสนิทกับพวกเขามากขึ้น แม้ธันวากับผิงยังไม่ประกาศตัวว่าคบกัน แต่เพื่อนในกลุ่มก็รู้สถานะของทั้งสองคนดี เพราะธันวาได้รับเชิญมางานเลี้ยงแต่งงานที่ผ่านมาของเขาด้วย ในฐานะคนสนิทของผิง
   

   
“พี่สารินครับ”
   
สารินเงยหน้าจากเอกสารที่อ่าน เขายิ้มให้เพทายเมื่ออีกฝ่ายเปิดประตูเข้ามา
   
“คุณธันชวนออกไปทานข้าวข้างนอก เห็นว่ามีร้านมาเปิดใหม่ไม่ไกลแถวนี้ครับ”
   
“ธันมาใช่ไหม เมื่อกี้มะลิบอกพี่”
   
“ครับ มากับคุณเต้ ได้เจอตัวจริงกันสักที”

“เจอแล้วเป็นไงบ้าง”
   
“หล่อกว่าที่คิดครับ ดูดีมาก นิสัยก็ดี ผมว่าใช้ได้เลย”
   
“อืม”
   
“ไปไหมครับ”
   
“พี่แล้วแต่เพเลย”
   
“งั้นไปนะครับ คุณธันจะโทร.ชวนผิงไปด้วย เดี๋ยวผมจะโทร.ไปชวนคีย์เหมือนกัน”

“เห็นพนาบอกว่าจะขับรถเข้าไปในเมือง คีย์น่าจะไปด้วย”

“อ๋องั้นก็คงไม่ไป เดี๋ยวผิงมาถึงแล้วผมมาเรียกครับ”
   
“ได้”
   
สารินรอให้ประตูปิดลง คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน ดูดีมากอย่างนั้นเหรอ

• • • • • • • •
   
ธันวาเลือกที่นั่งริมกระจกมองเห็นบึงกว้างที่อยู่ภายนอก สารินนั่งตรงกลาง ด้านในชิดกระจกเป็นเตวิช และด้านนอกเป็นเพทาย ฝั่งตรงข้ามเป็นผิงกับธันวา
   
“พี่สารินเปลี่ยนที่กันครับ ผมจะได้ช่วยผิงดูอาโป”
   
“อืม” สารินลุกขึ้นยืน เขาให้เพทายนั่งกลางและเปลี่ยนมานั่งริมด้านนอกแทน  เด็กชายอาโปนั่งอยู่กับผิง ฝั่งตรงข้ามกับเตวิช กำลังชี้ชวนกันดูนกที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้ริมบึง
   
“เป็นเกียรติมากเลยครับที่ได้มาทานข้าวกับพ่อเลี้ยงสาริน” เมื่อสั่งอาหารเรียบร้อย เตวิชก็หันมาพูดกับเขาโดยมีเพทายนั่งคั่นกลาง
   
“อย่าเรียกพ่อเลี้ยงเลยครับ เรียกพี่สารินเหมือนธันก็ได้”
   
“ขอบคุณครับ ถ้าอย่างนั้นผมขออนุญาตนะครับพี่สาริน”
   
“ครับ” สารินพยักหน้า
   
“เพ พรุ่งนี้ผมส่งไฟล์ไปให้นะ อยากรบกวนให้ช่วยดูให้หน่อย”
   
“ได้ครับคุณเต้ ส่งมาเลยเดี๋ยวผมช่วยดูให้”
   
“เสร็จงานคราวนี้ ผมขอเลี้ยงข้าวเพมื้อใหญ่นะ ไม่ได้เพแย่แน่”
   
“ไม่เป็นไรครับไม่ต้อง ผมเต็มใจช่วย”
   
“ไม่ได้ครับ ต้องยอมให้ผมเลี้ยง ไม่อย่างนั้นผมไม่กล้ารบกวน”
   
“เพ”
   
“ครับ” เพทายหันมามองเขา
   
“พี่ว่าลูกง่วงแล้ว เอามานั่งกับเราดีกว่า เดี๋ยวจะงอแงกับผิง”
   
“ครับ” เพทายพยักหน้า หันไปบอกผิง ธันวาเป็นคนอุ้มอาโปส่งข้ามโต๊ะมาให้ เพทายวางลูกชายลงบนตัก
   
“ง่วงไหมครับ” สารินพาดมือไปบนพนักเก้าอี้ของเพทาย ก้มลงมองลูกชาย ทำให้ใบหน้าของเขากับเพทายอยู่ใกล้กัน
   
“โปม่ายง่วงครับ”
   
“ถ้าอย่างนั้นทานข้าวก่อน ถ้าง่วงบอกพ่อนะ เดี๋ยวพ่อไปเอารถเข็นในรถมาให้”
   
“คับ” เด็กชายอาโปพยักหน้า
   
“ผมไปเอาให้ไหมครับ เอามาวางไว้เลย” เตวิชเสนอตัว
   
“ไม่เป็นไรครับ เอาไว้ให้ง่วงเต็มที่ก่อนก็ได้ เวลาออกมาข้างนอกแบบนี้บางทีอาโปก็สนุกจนไม่ยอมนอน ต้องให้เพช่วยจัดการ คนนี้เก่งกว่าผมเยอะครับ รู้วิธีปราบลูกชาย” สารินมองเพทายด้วยดวงตาอ่อนโยน
   
“เป็นคู่ที่น่าอิจฉาเหมือนที่บอกไหม”
   
“มาก” เตวิชหันไปตอบธันวา “แล้วคุณผิงละเมื่อไหร่จะยอมตกลงกับเพื่อนของผม”
   
“ผิงไม่รีบค่ะ ให้เพกับพี่สารินนำไปก่อนเลย”
   
“พี่นำมาไกลแล้วนะ ไม่ตามมาจริงๆ เหรอ”
   
“พี่สารินก็เอากับเขาด้วยเหรอคะ”
   
“หึๆ” สารินหัวเราะในลำคอ เขามองเพทาย ยกมือขึ้นไล้นิ้วไปบนหน้าผากของอีกฝ่าย
   
“เพเหงื่อออก ร้อนเหรอ”
   
“นิดหน่อยครับ แดดข้างนอกมันแรง ตอนเดินมาก็เลยร้อน เดี๋ยวนั่งไปสักพักก็เย็นเอง”
   
“ผิงกลับเลยได้ไหมคะ ไม่ไหวแล้ว ทำไมวันนี้หวานจังเลยละคะพี่สาริน”
   
สารินยกยิ้มมุมปาก เขามีเหตุผลในการแสดงออกกับเพทาย แม้เขาจะไม่ระแวงแต่ก็ใช่ว่าจะวางใจ อย่างน้อยก็ควรเข้าใจตรงกันว่าเขากับเพทายรักกันดี และจะไม่ยอมให้ใครเข้ามาวุ่นวาย

• • • • • • • •
   
เพทายวางลูกชายตัวน้อยลงบนเตียง เด็กชายอาโปเล่นสนุกจนหมดแรง กลับมาถึงบ้านจึงสลบไสล
   
“เพ”
   
“ครับ” เพทายยิ้มเมื่อสารินเข้ามากอดเขาจากทางด้านหลัง
   
“ถ้าพี่ขอไม่ให้เพไปกินข้าวกับเตวิช เพจะให้พี่ได้ไหม ถ้าพี่ขอให้คุยกันน้อยลง คุยแต่เรื่องงานเท่านั้น เพจะยอมตามใจพี่หรือเปล่า”
   
“ทำไมละครับ พี่สารินไม่ชอบคุณเต้เหรอครับ ผมว่าเป็นคนนิสัยดีใช้ได้เลยนะครับ” เพทายหมุนตัวหันมามองหน้าเขา สีหน้าแปลกใจ
   
“เปล่าไม่ใช่ไม่ชอบ แต่พี่หึง”
   
“หึง!? หึงผมเหรอครับ!”
   
“ใช่”
   
“พี่สารินพูดจริงหรือเปล่า”
   
“ดีเท่าไหร่แล้วที่พี่ยังพูดดีด้วย เอาแต่เรียกเพ เพ อยากลุกขึ้นเตะชะมัด”
   
เพทายหัวเราะขำสีหน้าของคนรัก มันน่าเอ็นดูมากสำหรับเขา
   
“ตกลงว่าไงครับ ให้พี่ได้ไหม”
   
“รู้อะไรไหมครับ” ดวงตาของเพทายเป็นประกาย
   
“อะไร”
   
“คนที่ควรหึงน่าจะเป็นผมมากกว่า”
   
“เพจะหึงพี่ทำไม ไม่มีผู้หญิงเข้าหาสักคน”
   
“แล้วคิดว่าทำไมผมถึงตามประกบคุณเต้ตลอดเวลา ไม่ให้คลาดสายตาละครับ”
   
“หือ?” สารินเลิกคิ้วขึ้น
   
“ไม่รู้เลยใช่ไหมครับว่านั่นน่ะคู่แข่งผม”
   
“เดี๋ยวนะ! เพจะบอกว่า...”
   
“ครับคุณเต้บอกผมเองว่าเป็น เราถึงคุยกันได้สนิทใจ แต่ถึงจะสนิทกันผมก็ไม่ชอบเวลาคุณเต้มองพี่สารินอยู่ดี ถึงจะมองด้วยความชื่นชมก็เถอะ ผมก็หวงก็หึงเป็นนะครับ”
   
“เพ” สารินหัวเราะออกมาเบาๆ เอ็นดูคนรักจนต้องดึงเข้ามากอด และจูบให้รางวัลไปอีกหลายครั้ง
   
“รู้หรือยังครับว่าผมน่ากลัวนะ”
   
“หึๆ รู้แล้วครับ ใครจะกล้าหือกับเมีย”
   
เพทายหน้าแดงก่ำ เขินจนพูดอะไรไม่ออก
   
“แต่เพรู้อะไรไหม”
   
“อะไรครับ”
   
“พี่ว่าพี่ชอบให้เพหึงนะ สงสัยต้องกระตุ้นบ่อยๆ”
   
“พี่สาริน!”
   
“หึๆ” สารินไล้ปลายนิ้วไปตามกรอบหน้าของเพทาย “ขอบคุณครับที่เพทำให้พี่รู้ว่าเพรักพี่มากแค่ไหน”
   
“ถ้าอย่างนั้นผมก็ต้องขอบคุณพี่สารินเหมือนกันครับ ขอบคุณที่หึงผม ที่ทำให้ผมรู้ว่าผมเป็นคนสำคัญของพี่สาริน”
   
“สำคัญที่สุด”
   
“ที่สุดแบบอาโปหรือเปล่าครับ”
   
สารินหัวเราะเสียงดัง ดึงคนรักเข้ามากอดกระชับ ทาบทับริมฝีปากลงไปหาริมฝีปากของอีกฝ่าย เขาคิดว่าควรแสดงให้เพทายเห็นว่าเขารักที่สุดจริงไหม ความรักคือความเชื่อใจ แต่การแสดงออกเล็กๆ น้อยๆ ก็ทำให้ความรักเพิ่มพูน เขารักเพทาย และคงหึงอีกฝ่ายไปทั้งชีวิต

:::: ♥ TBC ♥::::
**อีก 3 ตอนจบแล้วนะคะ แจ้งไว้ว่าเด็กๆ จะโผล่อีกทีตอนที่ 39 นะคะ ขอพื้นที่ให้พ่อแม่บ้าง ><
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[route rover]

อ้าวว ใกล้จบละหรอ ยังอยากอ่านเด็กน้อยอยู่เลย 

[itsgonnabeme]

ใจหายเหมือนกันแฮะ
ต้องคิดถึงเด็กๆมากแน่ๆเลย
อาโปพี่ขุนของยายยายยย(?)

พี่สารินนี่เค้าก็ชัดเป๊ะยิงตรงทุกดอกจริงๆ
น้องเพก็ทันตลอด สมน้ำสมเนื้อจริงๆ น่ารัก

[Jibbubu]

ไม่อยากให้จบเลย คิดถึงเด็ก ๆ แน่ ๆ เลย

[iceman555]

 

[sailom_orn]

     หวานจนน่าอิจฉา

[fc_fic]

 

[O-RA DUNGPRANG]

เดี่ยวเราจะไปรับอาโปมาอยู่กับเราแล้วน้า 

[Yara]

รักกันจนน่าอิจฉา วุ้ยๆ