หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[darin]

ตอนที่ 32
ลงตัว

   
เพทายอดตื่นเต้นไม่ได้เมื่อสารินนัดให้ทั้งสองครอบครัวมาเจอกัน ก่อนที่พวกเขาจะบินกลับเชียงใหม่ในวันพรุ่งนี้ คุณสินทรพ่อของสารินเลือกนัดเจอที่ร้านอาหารแทนที่บ้าน เพื่อไม่ให้พ่อแม่ของเพทายอึดอัดจนเกินไป

การแนะนำตัวผ่านไปด้วยดี มันทำให้เพทายโล่งใจไปได้บ้าง ทั้งสองบ้านคุยกันแบบถ้อยทีถ้อยอาศัย ไม่ถามล้วงลึกเกินไป เน้นคุยเรื่องลูกชายของทั้งสองฝ่าย ทำให้เพทายและสารินได้รับรู้เรื่องราวของกันและกันมากขึ้น

เสียงหัวเราะดังไม่ขาดสาย จนเพทายคิดว่าการพบกันครั้งนี้คงจบลงด้วยไมตรีระหว่างสองบ้าน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะคิดผิด

“ผมอยากปรึกษาพิพัฒน์หน่อย”

“ได้ครับพี่สินทร”

“ผมคุยกับคุณรดาแล้วว่าตอนนี้เพทายใช้ชีวิตอยู่ร่วมบ้านเดียวกันกับสาริน ถึงจะมีตำแหน่งหน้าที่แต่คนก็คงมองไม่ดีอยู่ดี”

“พี่สินทรหมายถึง…”

“ไหนๆ ก็อยู่บ้านเดียวกันแล้ว พี่ว่าก็ตบแต่งกันให้เรียบร้อยไปเลยดีไหม”

เพทายลืมมารยาทอันดีไปสิ้น ช้อนที่เขาถืออยู่ตกกระทบจาน ทำให้ทุกสายตาหันมามอง

“พี่เพตกใจใหญ่แล้วค่ะ” ริสาหัวเราะเบาๆ ยิ่งทำให้เพทายหน้าแดงเพราะความอายที่เผลอแสดงอาการออกไป

“พ่อเอ็นดูเพนะ ถูกชะตาตั้งแต่เจอ อยากให้มาเป็นครอบครัวเดียวกัน เพจะตกลงไหม”

“ผม...ผมแล้วแต่พ่อแม่ครับ”

“พ่อไม่ได้เป็นคนแต่ง จะแล้วแต่พ่อได้ยังไง เพต้องตอบด้วยตัวเอง” พ่อของเขาโยนกลับคืนมา

“ผมเพิ่งคบกับพี่สารินได้ไม่นาน กลัวว่า...”

“นานแล้ว”

เพทายหันไปมองหน้าคนพูด ดวงตาดื้อที่เขาคุ้นเคยมองมา

“นานที่ไหนกันครับ”

“นานสิ พี่รอจะอยู่กับคนที่รักมานานแล้ว ไม่อยากรอแล้ว”

“โอ๊ย นี่พี่ของริสาจริงหรือเปล่าคะ พี่รสินบอกที”

“หึๆ พี่ก็เพิ่งเห็นความแพรวพราวของน้องชายตัวเองวันนี้ สู้ๆ นะเพ พี่เอาใจช่วย”

“ผมไม่เคยเอาชนะได้หรอกครับ” เพทายบ่น เขาเผลอไปย้อนคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา

“คุณพ่อครับเพตกลงแล้วครับ”

“เดี๋ยวครับ!” เพทายตาตั้ง “ผมพูดตอนไหน”

“เมื่อกี้ไง เพบอกว่าไม่เคยเอาชนะพี่ได้เลย แปลว่าคราวนี้ก็ตามใจพี่เหมือนกัน”

“พี่เพขา~ ริสาก็อยากเข้าข้างนะคะ แต่ริสาก็ได้ยินแบบนั้นเหมือนกัน”

“พ่อก็ได้ยิน” คุณสินทรพูดด้วยใบหน้ายิ้ม อารมณ์ดี

“พ่ออีกเสียง ไม่ได้เข้าข้างใครนะ พ่อพูดตามที่ได้ยิน” แม้แต่พ่อของเขาก็ไม่เว้น

“โปก้อด้ายยิน” เด็กชายโปยิ้มหวาน อยากมีส่วนร่วมกับทุกคนด้วย

“ไม่เป็นไรจ้ะเพ ไม่มีใครเข้าข้างแม่เข้าข้างเพเอง” คุณรดาออกตัวเข้าข้างลูกชายคนใหม่ “นิสัยเจ้าเล่ห์แบบนี้ต้องจัดการปราบให้อยู่หมัด”

“ขอบคุณครับ”

“แม่ฝากด้วยนะ”

“ครับ”

“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นอันตกลงกันเรียบร้อยนะคะ เพรับดูแลตาสารินแล้ว” คุณรดาหันไปส่งยิ้มให้คุณนิตยา เพทายได้แต่อ้าปากค้าง ได้ยินเสียงสารินหัวเราะอยู่ในลำคอ ดวงตาที่มองมาเป็นประกายวาววับ

“เพว่าไงลูก” เสียงอ่อนโยนเป็นของมารดา เพทายหยุดคิด เขามองไปรอบๆ โต๊ะ ทุกสายตาที่มองมาบอกให้รู้ว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวใหญ่นี้ โดยเฉพาะสายตาของอาโปและสายตาของสาริน

“ผมปฏิเสธได้ไหมครับ”

“เพ!” ใบหน้าของสารินถอดสี

“ทำไมละลูก” คุณรดาถามด้วยสีหน้าไม่สบายใจ

“ผมหมายถึงไม่จำเป็นต้องมีพิธีตบแต่งอะไรครับ แค่สองครอบครัวรับรู้ร่วมกัน ทำบุญร่วมกัน ทานข้าวร่วมกันที่บ้านสวนก็พอครับ”

“เพพูดแบบนี้พ่อเห็นดีด้วยนะ ชีวิตคู่ไม่ได้อยู่ที่งานแต่ง แต่อยู่ที่คนสองคนว่าพร้อมจะใช้ชีวิตร่วมกันหรือไม่” คุณพิพัฒน์เห็นด้วยกับบุตรชาย

“ครับ อีกอย่าง…อาโปยังเด็ก ผมอยากให้เลยวัยที่อาโปโตรู้ความก่อน ไม่อยากให้ไปโรงเรียนแล้วมีปัญหาเพราะเรื่องนี้”

“แม่เห็นด้วย” คุณนิตยาสนับสนุนลูกชายอีกแรง

“พี่สินทรกับพี่รดาไม่ต้องเป็นกังวลครับว่าจะต้อนรับเพทายไม่ดีพอ สำหรับบ้านเราแล้ว ขอแค่ลูกได้เจอครอบครัวที่ดี ผมกับนิดก็พอใจแล้ว”

“ถ้าทุกคนเห็นตรงกันพี่ก็ตามใจ เอาเป็นว่าเดี๋ยวนัดกันอีกทีว่าทางพิพัฒน์สะดวกวันไหน แล้วขึ้นไปเชียงใหม่พร้อมกัน หยุดไปสักอาทิตย์หนึ่งก็ดีนะ จะได้ให้สารินพาเที่ยว”

“ได้ครับ”

“ส่วนเรื่องทางกฎหมาย เห็นริสาบอกพ่อว่าเร็วๆ นี้จะสามารถจดทะเบียนกันได้ ถึงเวลานั้นก็จัดการให้เรียบร้อย”

“ครับพ่อ เรื่องนั้นผมไม่พลาดแน่นอน”

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้เราฉลองกันสักหน่อยนะพิพัฒน์ รสินสั่งไวน์มาดื่มกันหน่อย”
   
“ครับพ่อ”
   
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนเพทายต้องถามตัวเองว่ามันคือเรื่องจริงใช่ไหม แต่จากสายตาและรอยยิ้มที่สารินส่งมาให้ รวมทั้งมือใหญ่ที่ประสานเข้ากับมือของเขาใต้โต๊ะ ทำให้รู้ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน เขากำลังก้าวไปเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวที่ใหญ่ขึ้น มีคนรักที่ดีและมีลูกชายที่น่ารักเป็นของตัวเอง
   
“อาเพ”
   
“ครับ” เพทายหันไปตามเสียงเรียก
   
“โปน่างด้วย” เด็กชายยื่นสองแขนมาหา เพทายโน้มตัวไปรับ แขนเล็กๆ เอื้อมมาโอบรอบคอให้เขาอุ้มข้ามเก้าอี้มา
   
เพทายยิ้มให้หนูน้อยด้วยสายตาอ่อนโยน เขารู้สึกรักเด็กชายจับใจ แม้พวกเขาเพิ่งจะรู้จักและรักกันไม่นาน แต่ความอบอุ่นและความสุขที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริงทุกอย่าง ดังนั้นเขาควรจะคว้ามันไว้ ไม่ปล่อยให้หลุดมือ ที่ตรงนี้คือครอบครัวของเขา คือความรักของเขา

• • • • • • • •   

เพทายวางเด็กชายอาโปลงบนเตียง เขากลับถึงบ้านสวนในเวลาค่ำ เด็กชายจึงหมดสภาพ ยอมให้อาบน้ำและพาเข้านอนโดยง่ายดาย
   
“ฝากด้วยนะมะลิ” เพทายพูดประโยคเดิมซ้ำๆ เหมือนเช่นทุกคืน
   
“ค่ะคุณเพ”
   
เพทายเดินออกจากห้องของเด็กชายอาโป เขายังไม่มีโอกาสเข้าห้องของตัวเอง มีเพียงมะลิที่เอากระเป๋าเข้ามาเก็บให้
   
???
   
แต่มันอยู่ที่ไหน
   
เพทายกวาดสายตาไปรอบๆ ห้อง นอกจากไม่เห็นกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองแล้ว แม้แต่เตียงก็ถูกคลุมเอาไว้อย่างดี ไม่ได้รับการปูแต่อย่างใด
   
“มะลิ” เพทายเปิดประตูกลับเข้าไปในห้องนอนของอาโป
   
“กระเป๋าเสื้อผ้าพี่อยู่ไหน แล้วมะลิลืมจัดห้องให้พี่หรือเปล่า”
   
“เปล่าคะ กระเป๋ามะลิเอาไปไว้ที่ห้องคุณสาริน ส่วนห้องคุณเพ คุณคีย์บอกว่าไม่ต้องจัดค่ะ”
   
“อะไรนะ!” เพทายเผลอพูดเสียงดัง ก่อนรีบลดลงเมื่อเด็กชายอาโปขยับตัว
   
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
   
“ไม่มีอะไร ขอบใจมาก” เพทายเดินออกจากห้อง เขาปิดประตูให้อย่างเบามือ ก่อนเคาะประตูห้องที่อยู่ติดกัน
   
สารินนั่งอยู่บนเตียง ท่อนบนเปลือยเปล่าใส่เพียงกางเกงผ้านิ่มสีเทาที่แนบชิดไปกับตัว เพทายรีบหันไปมองทางอื่น
   
“ผมมาเอากระเป๋าครับ”
   
“เอาไปไหน”
   
“ก็เอาไปห้องผมสิครับ” เพทายเผลอหันกลับไปมอง ใบหน้าของเขาขึ้นสีแดงเรื่อ เมื่อเห็นมัดกล้ามบนหน้าท้องของอีกฝ่าย
   
“ก็นี่ไงห้องเพ”
   
“ครับ!?”
   
“คีย์จัดให้เราอยู่ห้องเดียวกัน”
   
“แน่ใจนะครับว่าเป็นคีย์ที่จัดการ”
   
“แน่ใจ พี่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ถามมะลิก็ได้”
   
เพทายหรี่ตาลง บอกตรงๆ ว่าเขาไม่ไว้ใจใครสักคน ทั้งเพื่อนรัก ทั้งคนรัก
   
“ผมจะไปนอนห้องเดิมครับ”
   
“ไม่มีอะไรแล้ว หมอนก็ไม่มี คีย์ยึดไปหมด”
   
“เดี๋ยวผมขอให้มะลิเอามาให้ใหม่”
   
“จะรบกวนคนอื่นทำไม นอนกับพี่ก็ได้ รับรองว่าพี่จะเป็นเด็กดี” ดวงตาวาววับของอีกฝ่ายไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด
   
“เพจำได้หรือเปล่า” ร่างสูงเดินเข้ามาหาเขา เพทายหลบไม่ทันเมื่อมือใหญ่ดึงเขาเข้าไปกอดเอวไว้หลวม ๆ
   
“จำอะไรครับ”
   
“พ่อพี่บอกว่าอยู่ที่เดียวกัน ถึงจะนอนแยกห้อง คนก็เข้าใจว่าอยู่ด้วยกันอยู่ดี ถ้าอย่างนั้นเราก็อยู่ด้วยกันเลยดีกว่า”
   
“พี่สาริน” เพทายเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ เขาต้องแพ้ให้กับความเจ้าเล่ห์ของคุณเจ้าของสวนดอกไม้ไปตลอดใช่ไหม
   
“นะครับ พี่ไม่อยากนอนคนเดียวแล้ว”
   
ใบหน้าของเพทายแดงเรื่อเมื่อได้ยินเสียงออดอ้อนของสาริน เขาไม่ชินหูเลย แล้วมันก็ทำให้ใจเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ
   
“ผม...”
   
“พี่รักเพครับ”
   
หัวใจของเพทายอ่อนยวบ ตอนไม่รู้ตัวว่ารักเขายังใจอ่อน แล้วตอนที่รักมากขนาดนี้จะใจแข็งอยู่ได้อย่างไร เพทายพยักหน้ากับอกกว้าง เขาอายเกินกว่าจะสบสายตา
   
“เพ! ตกลงใช่ไหม”
   
“ห้ามพูดครับ ไม่อย่างนั้นผมกลับห้องจริงๆ ด้วย”
   
“หึๆ” แขนที่กอดเขารัดแน่นขึ้น ดวงตาที่มองลงมาเต็มไปด้วยความรัก
   
“ขอบคุณครับ”
   
“ต้องทำตัวดีๆ กับผมด้วยนะครับ ห้ามเกเร”
   
“พี่เป็นเด็กดีของเพ”
   
หัวใจของเพทายพองโต เขามีความสุขจนไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มได้ ไม่รู้เลยว่าริมฝีปากที่คลี่ออกเป็นรอยยิ้มกว้างทำให้ใครบางคนตาพร่า ริมฝีปากร้อนจึงปิดทับลงมาบนริมฝีปากของเขาอย่างรวดเร็ว
   
เพทายตั้งตัวไม่ทัน ดวงตาของเขาจึงเบิกกว้างก่อนที่มันจะค่อยๆ หรี่ลง รสสัมผัสที่ได้รับทำให้เขาเคลิบเคลิ้ม ได้แต่เปิดริมฝีปากให้อีกฝ่ายเข้าไปสำรวจภายใน
   
ขาของชายหนุ่มสั่นจนต้องจับรั้งบ่าของสารินเอาไว้ ริมฝีปากถูกรุกรานไม่หยุด สมองของเขาพร่าเบลอ รู้ตัวอีกครั้งเมื่อร่างกายลอยขึ้นจากพื้น
   
“พี่สาริน” เสียงตกใจของเขากลับแผ่วเบาเมื่อหลุดออกมาจากริมฝีปาก 
   
“ชู่ว”
   
“ไหนบอกจะเป็นเด็กดีไงครับ” เพทายถามเมื่อแผ่นหลังของเขาแตะลงบนผ้าปูที่นอนเนื้อลื่น
   
“พี่เป็นเด็กดีของเพเสมอครับ”
   
เพทายมองใบหน้าคมสันที่อยู่ห่างใบหน้าของเขาเพียงฝ่ามือกั้น มองดวงตาที่ฉายความรักใคร่ มองริมฝีปากที่ทำให้ช่องท้องของเขาปั่นป่วน มองแผ่นอกที่ทำให้หัวใจหวั่นไหว ร่างกายของเขาต้องการอ้อมกอดของสาริน
   
“อนุญาตพี่ไหมครับ” เสียงถามแหบพร่า ดวงตาคู่นั้นหวามไหว
   
เพทายเผยอปากออกน้อยๆ ก่อนหลับตาลง ระหว่างพวกเขาไม่ต้องการคำพูดอีกต่อไป ถ้าเป็นผู้ชายคนนี้ เขาพร้อมจะให้ด้วยความเต็มใจ เขารักสารินและรู้ว่าอีกฝ่ายก็รักเขามากเช่นกัน

:::: ♥ TBC ♥::::
ตอนหน้ามาต่อคู่พนาคีย์ กันค่ะ
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[fc_fic]

 

[seaz]

ครอบครัวอบอุ่น ทั้งสองครอบครัวเข้าใจความรักแบบนี้ก็ค่อยโล่งหน่อย หลังจากนี้จะเจออะไรก็จับมือกันแน่น ๆ ช่วยกันสู้ต่อไปนะครับ

[JUST_M]

แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

[Jibbubu]

แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

ขอแหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ด้วยคนนะคะ อยากจะแหมให้ไปถึงดาวอังคารจริง ๆ

[route rover]

แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ด้วย +1

[miikii]

เจ้าเล่ห์มากคุณพ่ออออออออออออ 

[itsgonnabeme]

แหมมมมมมมมมมมมมมมมม
รีบกว่าพี่สารินไม่มีอีกแล้วเจ้า

พรุ่งนี้เช้าต้องไปดูลูกเน้อ
อย่ารังแกอาเพนานเน้อคุณพ่ออออ หุหุ

[Ginny Jinny]

เกาะขอบเตียงคนเจ้าเล่ห์

[sailom_orn]

  คีเป็นพนักงานที่ดี รู้ใจเจ้าของสวนจริงๆ

[iceman555]

ง่าาาา มี nc ไหมอะ

[darling]

อัยยะ 

[JustWait]

 

[Yara]

เป็นครอบครัวที่น่ารักทั้งคู่ ใครเจอคนแบบเพก็คงอยากรีบจับจองไว้ทั้งนั้น คุณสารินก็เช่นกัน 555

[HISY]

อุ๊ย เขาอุ่นเตียงกัน

[Gokusan]

โอ๊ยยยย สมกับเป็นครอบครัวนักธุรกิจ ปิดดีลได้รวดเร็วทันใจมากค่ะ แต่ละคน
เพทายโดนต้อนให้ต้องรับสารินไปจนได้ 555

สารินจะเว้นให้น้องพักจากการเดินทางซักนิดรึก็ไม่...รีบเหลือเกิน ><

[JokerGirl]

เจ้าเล่ห์จริงคุณพ่อ ต้นแบบคุณลูกเลย เพตามสองพ่อลูกไม่ทันหรอกแพรวพราวเหลือเกิน5555 เสร็จไปหนึ่งเหลืออีกหนึ่ง

[kawisara]

รีบรวบหัว

รวบหาง

กินกลาง

ตลอดตัว

สมเป็นพ่อเลี้ยง

สารินจริงๆ

เจ้าเล่ห์

ตั้งแต่

วันแรกที่เจอ

จนถึงวันนี้

เจ้าแผนการสุดๆ

ใหวใหมอาเพ

[noy]

ครอบครัว​อบอุ่น​

[mystery Y]

เข้าหอกันเหรอ?

[ommanymontra]

 


 

[Al2iskiren]

พูดถึงแต่งงานปุ๊บ กลางคืนเข้าหอปั๊บ
 

[tammyiiii]

แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ไม่ค่อยรีบเท่าไหร่เลยนะคะพ่อเลี้ยงง

[HanATarO]

ไม่รีบเลยนะคะ คุณสาริน

[lemonphug]

เข้าหอรวดเร็วทันใจมาก

[arij-iris]

แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม เด็กดีเหลือเกินนะคะ คุณสาริน 

[sweetie]

จ่ะ เด็กดีจ่ะ

[lizzii]

กรี๊ด เข้าหออย่างรวดเร็ว 555

[labelle]

อยากจะกรีดร้องให้กู่ก้องโลกจ้า
บ้านนี้เค้าดีจังเลยค่ะ มาเป็นทีมไม่มียอมใคร
ชงกันไปมา จนเพทายมึนไปหมดละจ้า

เอ็นดูเพทายมาก ยอมใจพี่สารินคนเจ้าเล่ห์มากด้วย

อาโปน่ารักมากลูก มานิดเดียว แต่ความน่ารักไม่เปลี่ยนเลย

คีย์ร้ายนะ ไม่รู้มีใครวางแผนก่อนกันแน่ 5555
รอคีย์รุกพี่พนาค่ะ ไม่รู้ใครจะแพ้ทางใครก่อน

[mypink801]

ตัดฉับเลยเรอะะะะะะะะะ พี่สารินดูรีบนะคะะะะะะะ