หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[วายซ่า]

งานนี้มะลิต้องได้โบนัสก้อนโตแล้วล่ะจ้า

คุณสารินทำหัวใจละลายแล้ว ละลายอีก.  ตอนบอกรักละมุนไปอีก. 

[gackmanas]

หู้ยยย.. มันจะหวาน ละมุน ทุกตอนม่ายด้ายยยย..

[mypink801]

อาเพกับพ่อเป็นแฟนกันแล้วงับอาโปปปปปป 

[areenart1984]

สมใจอยากเสี่ยโป 

[O-RA DUNGPRANG]

ว้าว ว้าว ว้าว เขาเป็นแฟนกันแล้ว 
ป.ล.วันนี้ก็ให้มะลิอีก10แต้มเลย

[kenghan]

ในที่สุดก็ยอมเลื่อนสถานะ

[mystery Y]

เป็นแฟนกันแล้ว~

[miikii]

คบกันแล้ววววววววว
ไม่แค่ลือแล้วนะมะลิ 

[PrimYJ]

 

[bangkeaw]

มะลิต้องได้รางวัลแล้วงานนี้ ทำให้สองคนได้คืบหน้าเ
ป็นแฟนกันสักที

[aiyuki]

ยอมใจ น่ารักจริงๆๆๆๆ

[darin]

ตอนที่ 28
พ่อ

“อาเพ อาเพคับ”

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างต่อเนื่องพร้อมเสียงของเด็กชายอาโป เพทายรีบเดินไปเปิดประตูให้หนูน้อยเข้ามาในห้อง
   
“ว่ายังไงครับตัวยุ่งของอา” เพทายย่อตัวลงเพื่อให้ใบหน้าอยู่ใกล้เคียงกับเด็กชาย
   
“ปายเที่ยวกาน”
   
“ไปไหนครับ”
   
“ปายหาฉัด”
   
“ไปหาฉัตร? อะไรเหรอมะลิ” เพทายเงยหน้าขึ้นมองมะลิ
   
“คุณสารินจะพาคุณหนูอาโปไปเที่ยวสวนสัตว์ค่ะ”
   
เพทายพยักหน้ารับรู้ “พี่สารินบอกพี่พนาหรือยัง”
   
“บอกแล้วค่ะ พี่พนากับขุนก็จะไปด้วย”
   
“งั้นมะลิพาอาโปไปอาบน้ำเดี๋ยวพี่ตามไปแต่งตัวให้ ขอโทร.ชวนคีย์ก่อน”
   
“ไปค่ะคุณหนู”
   
“อาเพมาเลวน้า~ โปลอ ปายเที่ยวกาน”
   
“ครับผม” เพทายลูบผมเด็กชายอาโป ก่อนปล่อยให้มะลิพาไปอาบน้ำ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร.หาคีตกานต์ ได้รับคำตอบรับว่าจะไปเที่ยวด้วย เสียดายที่ผิงไปด้วยไม่ได้เพราะต้องขับรถพาแม่ไปทำธุระ

• • • • • • • •

“ร้อน”
   
เพทายหันไปมองเพื่อนรัก คีตกานต์ยกมือขึ้นโบกไปมา ซึ่งไม่น่าจะช่วยอะไรได้เท่าไหร่
   
“ไหวไหม” ชายหนุ่มอดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้
   
“ไหวไม่ไหวก็ต้องไหว แต่ไปดูเพนกวินก่อนก็ดีนะ ขอเจอแอร์นิดหนึ่งเถอะ”
   
“อืม เดี๋ยวบอกพี่สารินให้”
   
“พี่สาริน~” คีตกานต์อดล้อเพื่อนรักไม่ได้
   
“ถ้าแซวอีกทีเดียวจะเลิกเรียก พอพี่สารินมาถามจะบอกว่าเพราะคีย์แซว”
   
“ขืนพูดแบบนั้นเราก็โดนไล่ออกจากบ้านสิ”
   
“ยังจะแซวอีกไหม”
   
“ใครจะกล้า เดี๋ยวนี้มีอิทธิพลนะเรา”
   
เพทายอดหัวเราะความเจ้าเล่ห์ของเพื่อนรักไม่ได้ ไม่ได้แซวเรื่องหนึ่งก็เปลี่ยนไปแซวเรื่องอื่นอยู่ดี
   
“แล้วนึกยังไงถึงมา เอาตรงๆ ที่โทร.ไปชวนเพราะขี้เกียจโดนคีย์งอนว่ามาไม่บอก แต่ไม่คิดว่าคีย์จะตกลง ไม่เห็นเคยพิสมัยเที่ยวกลางแดดแบบนี้สักที”
   
“ขี้เกียจอยู่บ้านคนเดียว”
   
เพทายซ่อนยิ้ม อย่างคีย์เหรอจะอยู่บ้านคนเดียวไม่ได้ ถ้าต้องเลือกระหว่างออกแดดกับนอนตากแอร์อยู่บ้าน คีตกานต์เลือกอย่างหลังอยู่แล้ว เว้นแต่จะมีตัวแปรอย่างอื่น เช่น...
   
“อาเพ อาคีย์ครับ ผมอยากไปดูช้างแต่พ่อบอกว่ามันอยู่ไกลจากตรงนี้ ให้มาถามอาเพกับอาคีย์ก่อนว่าจะดูอะไรแถวนี้อีกไหม” เด็กชายขุนเดินย้อนกลับมาถาม พวกเขามัวแต่คุยกันจึงเดินรั้งท้ายกลุ่ม
   
“ไม่มีครับ ไปดูช้างกัน”
   
“งั้นผมไปบอกพ่อกับอาสารินก่อนครับ” สีหน้าของขุนออกอาการดีใจอย่างเห็นได้ชัด เร่งฝีเท้าเดินกลับไปหาผู้เป็นพ่อ
   
เพทายหันไปมองเพื่อนรัก คีตกานต์เลิกคิ้วขึ้น “อะไร ก็เด็กอยากไปเราเป็นผู้ใหญ่ก็ต้องให้เด็กก่อน”
   
“ก็ถูกแล้ว ยังไม่ได้พูดอะไร” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ เรื่องตามใจเด็กก่อนถือว่าถูกต้องแล้ว แต่ถ้าการตามใจเด็กมาพร้อมกับการยอมมาเที่ยวตากแดดของเพื่อนรัก ก็ฟันธงได้เลยว่าขุนคือตัวแปรของคีตกานต์แน่นอน


“จ๊าง” เด็กชายอาโปชี้ไม้ชี้มือ เมื่อช้างตัวใหญ่เดินเข้ามาใกล้
   
“ช้างครับ” เพทายออกเสียงเพื่อให้เด็กชายอาโปพูดตาม
   
“จ๊าง” หนูน้อยยิ้มหวาน เพทายหัวเราะออกมาเบาๆ
   
“จ๊างก็จ๊างครับ”
   
“ตอนเด็กๆ ผมก็พูดไม่ชัดครับอาเพ”
   
เรื่องการออกตัวแทนน้อง ปกป้องน้องต้องยกให้เด็กชายขุน เพราะแบบนี้เพทายถึงเอ็นดูเด็กชายมาก
   
“เด็กเล็กๆ เป็นกันเกือบทุกคนครับ อาไม่ได้กังวลอะไร เพียงแต่เราต้องค่อยๆ ปรับ ค่อยๆ แก้ให้พูดได้ถูกต้อง” เพทายอธิบายให้เด็กชายฟังว่าเขาแก้เพื่อความถูกต้องไม่ใช่เพื่อดุเด็กชายอาโป
   
“ครับ”
   
“ตอนขุนพูดไม่ชัดจะเป็นยังไงนะ อาอยากเห็นจัง ต้องน่ารักมากแน่ๆ”
   
เด็กชายขุนยิ้มอาย “ต้องถามพ่อครับอาคีย์ ผมจำไม่ได้”
   
“น่ารักมากไหมครับพี่พนา” เมื่อเด็กชายขุนให้ถาม คีตกานต์ก็หันไปถามจริงๆ
   
“น่ารัก” ดวงตาที่มองลูกชายอ่อนโยน คีตกานต์เผลอมองดวงตาคู่นั้นอยู่นานโดยไม่รู้ตัว
   
“ขูนน่าล้าก” เด็กชายอาโปยิ้มหวาน ขุนของเขาน่ารักที่สุด
   
“หึๆ รีบพูดเลยนะเจ้าตัวยุ่ง พี่ขุนน่ารักมากไหมครับ” สารินถามลูกชายตัวน้อย
   
เด็กชายอาโปยกนิ้วโป้งขึ้นยื่นไปทางเพื่อนเล่น “ขูนของโป น่าล้ากที่ฉุด”
   
“ตายสิครับ พูดแบบนี้พี่ขุนจะไปไหนรอด” คีตกานต์วางมือลงบนไหล่ของเด็กชายขุน
   
“ม่ายฉิ ขูนม่ายปาย” เด็กชายอาโปรีบบอกอาคีย์
   
“หือ?”
   
“ม่ายปายลอดฉิ โปม่ายห้ายปาย” เขาไม่รู้ว่า ‘รอด’ของอาคีย์อยู่ที่ไหน ทำไมขุนต้องไปไหนรอดด้วย
   
“ฮ่าๆ” คีตกานต์หัวเราะเสียงดัง คนอื่นๆ ยกยิ้มกว้างเอ็นดูความน่ารักของเด็กชายอาโป
   
“ขุนจะอยู่ไหมครับ น้องไม่ยอมให้ไปแล้ว” เพทายก้มลงถามเด็กชายขุน
   
“อยู่ครับ ผมเคยบอกโปแล้วว่าไม่ไปไหน จะอยู่ด้วยกัน”
   
“เย่!” เด็กชายอาโปชูมือขึ้นสูง ส่งยิ้มหวานให้เพื่อนเล่น
   
เพทายมองเด็กชายขุนและเด็กชายอาโปด้วยสายตามีความสุข เขารู้ว่าเด็กทั้งสองคนจะดูแลกันและกันเป็นอย่างดี    
   
“พี่ต้องทำยังไงบ้าง เพถึงจะมองด้วยสายตาแบบนั้น” สารินโน้มหน้าลงมาใกล้ใบหน้าเขา ดวงตาเป็นประกาย เพทายอดหน้าแดงไม่ได้ เขายังไม่ชินจึงมักออกอาการเขินเสมอ
   
“หึๆ”

“ชอบแกล้งผม” เพทายได้แต่บ่นอยู่ในลำคอ เพราะถ้าบ่นออกมาเดี๋ยวอีกฝ่ายจะยิ่งได้ใจ

“ไปดูอะไรต่อดีครับ ใครอยากดูตัวอะไรบอกอาคีย์เร็ว”
   
“เสือครับ”
   
“โน้กกก”
   
“นกครับ”
   
“เฉือออ”
   
สองพี่น้องหันมาสบตากัน เป็นอีกครั้งที่ผู้ใหญ่หัวเราะเสียงดัง เพราะความน่ารักของเด็กชายทั้งสองคน

• • • • • • • •

ไหนๆ ก็เข้าเมืองแล้ว เพทายจึงแวะห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของก่อนกลับบ้าน เขาแวะร้านเครื่องเขียนและหนังสือด้วย เพราะเป็นร้านโปรดของเด็กชายขุนกับเด็กชายอาโป
   
“ใครชอบเล่มไหนหยิบเลยครับ เดี๋ยววันนี้อาคีย์ซื้อให้เอง”
   
“ขอบคุณครับ” เด็กชายขุนยกมือไหว้ เด็กชายอาโปจึงยกมือไหว้ตาม คนพี่จูงมือคนน้องพาไปดูหนังสือนิทาน มีผู้ใหญ่เดินตามหลัง
   
“คีย์”

“ครับ” คีตกานต์หันไปมองร่างสูงของพนา

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่จ่ายเอง”

คีตกานต์ถอนใจยาว หยุดเดินเอาดื้อๆ ยกมือขึ้นกอดอก มองใบหน้าของพนา ทำให้ร่างสูงต้องหยุดตาม
   
“ทำไมผมถึงซื้อไม่ได้ครับ”
   
“เราเคยพูดกันแล้ว”
   
“เปล่าครับ เราไม่เคยคุย พี่พนาบอกผมเรื่องการใช้เงินแก้ปัญหา เรื่องนั้นผมเข้าใจแล้ว และยอมรับด้วยว่าพี่พนาพูดถูก แต่เรื่องซื้อของให้ขุน พี่พนาบอกผมแค่ว่าถ้าจะซื้อก็ต้องให้พี่พนาจ่าย ไม่อย่างนั้นก็ไม่ให้ซื้อ ผมกลัวไม่ได้ซื้อก็เลยยอม แต่แบบนี้มันไม่ถูกต้อง ทำไมผมถึงซื้อให้ขุนไม่ได้ครับ”
   
“นั่นสิพนา ทำไมซื้อไม่ได้” สารินพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ เขาหยุดยืนไม่ห่างจากทั้งสองคน ส่วนเพทายเดินตามเด็กๆ ไปเลือกหนังสือ
   
“ใช่ครับ ทำไมผมถึงซื้อไม่ได้”
   
พนามองใบหน้าดื้อดึงของคีตกานต์ เขาทั้งขำทั้งอ่อนใจ
   
“เพราะพี่เป็นพ่อของขุน ค่าใช้จ่ายของลูกพี่ก็ต้องออกเอง จะรบกวนคนอื่นได้ยังไง”
   
“แต่ผมเป็นอาของขุนนะครับ หรือพี่พนาจะไม่นับญาติกับผม”
   
“หึๆ”
   
พนาเบือนสายตาไปมองเพื่อนรัก ดูเหมือนสารินกำลังสนุกมาก
   
“พี่ไม่ได้หมายถึงแบบนั้น”
   
“แล้วผมใช่หรือไม่ใช่ครับ จะนับญาติกับผมหรือเปล่า”

ดวงตาคู่สวยจ้องเข้ามาในตาเขา ใบหน้าเชิดขึ้นเล็กน้อย สีหน้าเอาเรื่อง จริงจังจนพนาหลุดขำออกมา
   
“ผมไม่ขำนะครับ”
   
“ขอโทษ”
   
เสียงขอโทษทุ้มหู ดวงตาที่มองมาฉายแววเอ็นดู มันทำให้หัวใจของคีตกานต์เต้นแรง จากที่จ้องหน้าอีกฝ่ายเขาก็เบือนสายตาไปมองทางอื่นแทน
   
“คีย์เป็นอาของขุน ข้อนี้ไม่ต้องถามเลย”
   
“แล้วผมจะซื้อของให้หลานได้ไหมครับ”
   
“ซื้อได้”
   
“หึๆ”
   
พนาหันไปมองเพื่อนรัก ออกปากไล่อีกฝ่าย “ฝากนายช่วยดูขุนให้หน่อย”
   
ริมฝีปากของสารินยกขึ้นเป็นรอยยิ้มขำ ดวงตาที่มองเพื่อนเป็นประกายล้อเลียน ก่อนเจ้าของร่างจะหมุนตัว เดินตรงไปหาเพทาย ขุนและอาโป
   
“ตกลงผมซื้อได้ใช่ไหมครับ”
   
“ซื้อได้ พี่ขอโทษ”
   
“ซื้อเสื้อให้ด้วยได้ไหมครับ” คีตกานต์เลือกใช้โทนเสียงงอนเหมือนเดิม เมื่อรู้ว่าได้ผล
   
“ได้” เสียงตอบนุ่มหู
   
“ซื้อรองเท้าด้วยนะครับ”
   
“ได้”
   
“ซื้อจักรยานคันใหม่ด้วยนะ”
   
“อยากโดนพี่ตีไหม”
   
“ชิ!” คีตกานต์ทำเสียงขึ้นจมูก เมื่ออีกฝ่ายไม่หลงกล
   
“พี่อนุญาตให้ซื้อของให้ขุนได้แต่ต้องพอดี ไม่ตามใจจนเกินไป ไม่ซื้อของฟุ่มเฟือย ไม่ซื้อของที่มีอยู่แล้วและยังใช้ได้”
   
“ครับพ่อ รู้แล้วครับ”
   
พนาอดหัวเราะไม่ได้เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย บวกกับสีหน้างอนๆ ยิ่งทำให้คีตกานต์น่าเอ็นดูยิ่งขึ้น
   
“ผมไปได้หรือยังครับ”
   
“เราเป็นคนชวนพี่คุย”
   
“ตลอดอ้ะ ไม่เคยยอมผมเลย” คนพูดเดินหน้าง้ำหน้างอนไปหาเพื่อนรัก พนาได้แต่หัวเราะตามหลัง สมแล้วที่เป็นเด็กคนที่สามของบ้าน น่ารักไม่ต่างจากขุนกับอาโปเลย

• • • • • • • •

“คีย์”
   
“ครับ” คีตกานต์หันกลับไปมองคนเรียก เขากำลังจะแยกไปเรือนเล็ก หลังจากกลับถึงบ้านแล้ว
   
“พี่ให้”
   
คีตกานต์มองของในมือพนา มันคือกล่องช็อกโกแลตยี่ห้อโปรดของเขา ดวงตาของชายหนุ่มเบิกกว้าง
   
“ให้ผมเหรอครับ” เขาถามให้แน่ใจอีกครั้ง
   
“ใช่”
   
“ขอบคุณครับ รู้ได้ยังไงว่าผมชอบยี่ห้อนี้”
   
“พี่ถามเพ”
   
“อ๋อ”
   
“แล้วอยู่ดีๆ ทำไมถึงซื้อให้ผมครับ”
   
“จะได้หายงอน”
   
“หา!?”
   
มือใหญ่วางลงบนศีรษะของเขา สายตาที่มองมาเป็นประกายขำ “โตแล้วอย่างอนให้มากพี่ขี้เกียจง้อ”
   
คีตกานต์ได้แต่ยืนอึ้ง มองรอยยิ้มที่ส่งมาให้ มองแผ่นหลังกว้างที่กำลังเดินจากไป ก่อนก้มลงมองช็อกโกแลตในมือ
   
เดี๋ยวนะ!!! นี่คุณผู้จัดการสวนดอกไม้คิดว่าเขาอายุเท่าไหร่!
   
“แน่จริงกลับมาก่อนสิครับ” คีตกานต์ตะโกนตามหลัง นอกจากร่างสูงจะไม่หันกลับมาแล้ว เขายังได้ยินเสียงอีกฝ่ายหัวเราะดังชัดเจน
   
เหอะ ตัวเองเป็นผู้ใหญ่ตายละ ก็ได้ ถ้าอยากแก่กว่านัก ต่อไปจะเรียกพ่อทุกคำเลยคอยดู!!!

:::: ♥ TBC ♥::::
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[sirin_chadada]

อยากรู้ฝั่งผิงกับธันวา

[darling]

พ่อคุณทูลหัวหรือเปล่าต้องคีย์ 

[New_atcha]

"ครับพ่อ " อิอิ 

[JUST_M]

5555 ความคีย์

[sailom_orn]

  เดี๋ยวจะกลายเป็นพ่อคุณทูลหัว รึเปล่านะคี

[HISY]

แหมๆๆ พ่อทูลหัวหรือเปล่าน้าา

[kaokorn]

 

[iceman555]

 

[O-RA DUNGPRANG]

คีย์อยากให้พนาเป็นพ่อจริงเหรอ  หรือจะเป็นพ่อทูนหัวน้า 

[Yarkrak]

 
พ่อตามลูกครับ

[Chucream.nabi]

 

[arij-iris]

หัวหน้าแก๊งน่ารักอยู่แล้ววววว

[lemonphug]

เรียก daddy ก็ได้จ้า

[fc_fic]

 

[Mitra]

คีย์รักพ่อ
อิอิ  ตามกระแส

[Yara]

ชอบความพนาคีย์ เริ่มมุ้งมิ้งน่ารักมากขึ้นทุกวัน

[•♀NoM!_KunG♀•]

โอ้ยย คนละฟิวเลยเนาะ

[Jibbubu]

อยากรู้ด้านผิงกับธันวาด้วยว่าตอนนี้เป็นยังไง