หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[river]

ขอบอก พี่แรง

[O-RA DUNGPRANG]

ความสามารถอีกอย่างของสารินคือเต๊าะได้แม้ในยามคับขัน 
ป.ล เราอาจจะไม่ให้ค่าแก่คนบางคนเพราะเขาไม่คู่ควรแต่เราก็หวังว่าคนพวกนี้ต้องได้รับบทเรียน 

[่patsaporn]

ดูนิสัยไม่ดีทั้งคู่เลย อี๋มาก เพสู้ๆ เข้มแข็ง มีคีย์ มีคุณสาริน มีพนาคอยช่วย
ไม่น่ามาเจอกันให้หงุดหงิดเลย ชอบอาการพี่สารินมากจ้า ชัดเจนเสมอ จะไล่แขกแล้ว

ขอบคุณค่ะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

ทำคะแนนกันเก่งงงงง

[seaz]

จะมาสร้างปัญหา ดราม่าอะไรให้เพทายอีกกันแน่? คุณสารินต้องคอยช่วยด้วยนะครับ

[cavalli]

 

[areenart1984]

เรื่องนี้คิดว่ารุ่นใหญ่กับหัวหน้าแก้งค์จัดการไม่ได้ มันต้องให้เสี่ยสายเปย์จัดการ 

[aiyuki]

เพใจดีเกินไปอ่ะ คนทรยศนั่นเยาะเย้ยเพอยู่นะ

[darin]

ตอนที่ 26
อิสระ

“อะไรนะ!”
 
“ใจเย็นๆ นั่งก่อน” กลายเป็นเพทายที่ต้องบอกให้ผิงใจเย็น หลังจากคีตกานต์มาถึงห้องทำงานของสาริน พวกเขาตัดสินใจชวนผิงมาหาที่ออฟฟิศของสวนดอกไม้แทนการพูดคุยทางโทรศัพท์ เพทายไม่อยากให้เพื่อนกังวลว่าเขาคิดมาก หรือกำลังเสียใจอยู่ อย่างน้อยได้เห็นหน้าระหว่างพูดคุยน่าจะดีกว่า

“แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน”

“ในสวน พี่พนาเป็นคนพาไปชมแทน” คีตกานต์เป็นคนตอบ

“ปล่อยให้เหยียบเข้าไปในสวนได้ยังไง ดอกไม้ตายหมด”

อย่าว่าแต่เพทายเลย แม้แต่คีตกานต์ที่กำลังโมโหอยู่เช่นกันยังอดหัวเราะไม่ได้

“ช่างเถอะเดี๋ยวก็กลับแล้ว”

“จะช่างได้ไงเล่า เย็นนี้ผิงมีนัดไปกินข้าวด้วย คุณธันอยากแนะนำรุ่นพี่ให้รู้จัก นี่ชักไม่แน่ใจแล้วนะรุ่นพี่นิสัยเลวแบบนั้นคบกันได้แปลว่าอะไร”

“ผิงอย่าพาล” เพทายต้องรีบห้าม ถึงแม้เขาไม่สนิทกับธันวามาก แต่ก็พอมองออกว่าอีกฝ่ายเป็นคนพอใช้ได้

“ไม่รู้ล่ะ พามาได้ไงคนเลวๆ แบบนั้น โอ๊ยพูดแล้วโกรธตัวเอง ไม่น่าขอให้เพช่วยรับรองเลย ขอโทษนะเพ อย่าโกรธเรานะ”

“จะโกรธทำไม ผิงก็ไม่รู้ คุณธันก็ไม่รู้” เพทายมั่นใจเพราะถ้าธันวารู้คงไม่พามา

“แล้วเย็นนี้ผิงจะไปหรือเปล่า” คีตกานต์เป็นคนถามขึ้น

“ไปทำไมล่ะ เว้นแต่ให้ไปตบ อยากทำมานานแล้ว”

“งั้นไปเลย ฝากด้วย”

“พอเลยทั้งสองคน” เพทายต้องเป็นคนห้าม เมื่อคีตกานต์ยุส่งเพื่อนโดยไม่ห้ามปราม

“ที่ไม่อยากเล่าให้ผิงฟังก็เพราะแบบนี้ ถ้าจะไม่ไปก็หาเหตุผลดีๆ ไปบอกคุณธัน อย่าลืมว่าคุณธันไม่ได้ผิดอะไร อย่าไปใส่อารมณ์ เข้าใจหรือเปล่า” ชายหนุ่มต้องพูดย้ำ เพราะเห็นอาการเพื่อนแล้วเขาไม่ไว้ใจ

“ยังไงก็ต้องรู้ ผิงไม่ได้นัดกินข้าวแค่วันนี้ นี่แค่พามาแนะนำให้รู้จักกัน พรุ่งนี้ก็นัดกันไว้ คุณธันจะพาพวกนั้นไปเที่ยวที่เชียงราย สองวันหนึ่งคืน”

“เอาแล้วไง” คีตกานต์หันมาสบตา เพทายถอนใจยาว แม้อยากปล่อยวางแต่ยังไงเรื่องนี้ก็ส่งผลกระทบอยู่ดี

“ลองหาเหตุผลดีๆ บอกไหม ไม่ต้องเล่าก็ได้ ไม่อยากให้ใส่ใจเรื่องของสองคนนี้”

“อย่าเลยเพ บอกตรงๆ นะ ถ้าคุณธันจะคบกับคนแบบนี้เป็นพี่สนิทเพื่อนสนิทเราก็คงไม่เอาด้วย คบห่างๆ เป็นรุ่นพี่รุ่นน้อง ไม่ต้องพามาเจอเรายังพอไหว”

“ผิงคิดดีๆ นะ ไม่อย่างนั้น...”

“ไม่อย่างนั้นมันจะเป็นยังไงก็ให้เป็นไป จะให้เราทำสนิทสนมกับคนที่ทำเพื่อนเราเจ็บเราขอบาย ตอนนี้ก็ยังไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย หาใหม่ง่ายกว่า”

เพทายถอนใจยาวยิ่งกว่าเดิม เมื่อเห็นว่าปัญหาน่าจะใหญ่กว่าที่คิด

“จริงๆ นะเพ ยังไงเราก็ต้องคุยกับคุณธันเรื่องนี้ เราปล่อยผ่านไม่ได้หรอก บอกตรงๆ ว่าไม่อยากวนกลับมาเจอกันอีก ถ้าไม่บอกก็ต้องโกหกไปตลอดว่าเราติดโน่นติดนี่ พวกเขาคงไม่นัดกันครั้งเดียวในชีวิตมั้ง”

“จริงของผิง” คีตกานต์เห็นด้วย “ควรบอกคุณธันนะ เขาเป็นคนกลาง อย่างน้อยก็ควรรู้ไว้จะได้ทำตัวถูก”

“อืม ถ้าอย่างนั้นก็บอก”

เพทายพยักหน้า อะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิด ต้องขอบคุณสารินที่ทำให้เขารู้ว่าอะไรควรเก็บมาใส่ใจและอะไรที่ไม่ควร

• • • • • • • •

“เพ”

เพทายชะงัก เขาหันกลับไปมอง หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้ายังดูน่ารักไม่เปลี่ยนแปลง แต่ความรู้สึกของเขาเปลี่ยนไปหมดแล้ว

“มิน”

“คุณธันแวะมาคุยกับคุณสารินน่ะ มินจะมาเข้าห้องน้ำ โชคดีได้เจอเพ”

“อืม”

“เพสบายดีไหม เห็นคุณพนาบอกว่ามาเป็นคุณครูให้ลูกคุณสารินเหรอ”

“สบายดี และใช่ ผมเป็นครูพี่เลี้ยงให้ลูกคุณสาริน”

“ดีแล้ว มินเป็นห่วงมาตลอดว่าเพเป็นยังไงบ้าง เห็นแบบนี้ค่อยสบายใจ”

“มินสบายดีใช่ไหม” เพทายถามกลับ เขาไม่ได้อยากรู้แต่คิดว่าควรพูด

“สบายดี เพ มินถามอะไรอย่างได้ไหม”

“ถามมาสิ”

“เพไม่ได้เล่าเรื่องมินให้คุณสารินฟังใช่ไหม”

“ถามทำไม” เพทายหรี่ตาลง

“เปล่าๆ ไม่มีอะไร มินอายน่ะที่ทำไม่ดีกับเพเอาไว้ เพยกโทษให้มินนะ มินผิดไปแล้วจริงๆ”

“ไม่ต้องห่วง ผมไม่คิดจะยุ่งเรื่องของมิน”

“ขอบใจมากนะเพ” ดูเหมือนอีกฝ่ายเข้าใจผิดว่าเขาจะไม่เล่า

“ว่าแต่เพทำงานที่นี่เป็นยังไงบ้าง ดีไหม เห็นว่าคุณสารินรวยมาก เป็นสวนดอกไม้ที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดเลยเหรอ”

“มิน”

“หือ?”

“ผมไม่คิดว่าเราสามารถคุยเล่นกันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ เพราะแบบนั้นผมจะดูโง่เกินไป”

“เพ!!!”

“ทักทายให้สมกับที่เป็นเพื่อนร่วมมหา’กันก็พอ อย่าคาดหวังให้ผมกลับไปเป็นเพื่อนที่ดีของมินเลย ผมว่าแบบนั้นมันเห็นแก่ตัวเกินไป”

“เพ!” ดวงตาของอีกฝ่ายเบิกกว้าง ริมฝีปากสั่นระริก

“สวัสดีครับ”

เพทายออกเดิน มั่นใจว่าเขามีมารยาทกับมินตรามากพอแล้ว โชคดีที่เขาได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของอีกฝ่ายก่อนจะใช้ชีวิตร่วมกัน ต้องขอบคุณยงยศที่ทำให้เขาตาสว่าง และต้องขอบคุณที่ยอมรับกรรมเอาไว้เอง

• • • • • • • •

[เพ]

“ครับ” เพทายแปลกใจเล็กน้อยที่สารินโทร.หา เขากลับมาที่บ้านได้สักพักแล้ว เพิ่งให้เด็กชายอาโปนอนกลางวันไปเมื่อครู่

[ที่เพบอกว่าไม่เป็นไรแล้ว เพหมายความตามนั้นจริงๆ ใช่ไหม]

“หมายถึงอะไรครับ” ชายหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน “เรื่องมินตราเหรอครับ”

[ใช่]

“ครับตามนั้นเลย” หลังจากได้คุยกันอีกครั้ง เขายิ่งมั่นใจว่าไม่รู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว

[ถ้าอย่างนั้นไปกินข้าวเย็นด้วยกันสักมื้อได้ไหม]

“กับมินตราเหรอครับ”

[กับอดีตผู้จัดการเพด้วย]

“ได้ครับ” เพทายไม่ได้ซักถาม เขาเชื่อว่าสารินมีเหตุผล

[เชื่อใจพี่ไหม]

“ครับ”

[งั้นก็เตรียมตัว พี่จะขับไปรับตอนห้าโมงเย็น ฝากบอกผิงกับคีย์ด้วยว่าพี่ชวน]

“ได้ครับ”

เพทายวางสาย เขาโทร.บอกคีตกานต์และผิงก่อนเป็นอันดับแรก โชคดีที่ผิงยังไม่ได้คุยกับธันวา เพราะอยากให้แยกกับรุ่นพี่ก่อน เรื่องทุกอย่างจึงลงตัว

• • • • • • • •

“คุณสารินเป็นเจ้าของร้านนี้เหรอครับ”

ยงยศมองด้วยสายตาพอใจ โชคดีที่ได้มารู้จักอีกฝ่าย การตีสนิทกับคนรวยมีแต่เรื่องดีกับดี

“แค่หุ้นส่วนครับ คนรู้จักกันอยากเปิดร้าน ผมมีที่ดินทำเลดีก็เลยได้เข้ามาหุ้นด้วย”

“ตรงนี้เป็นที่ของคุณสารินเหรอครับ”

“ไม่ใช่แค่ตรงนี้นะครับพี่ยศ ตั้งแต่ทางเข้าติดถนนใหญ่มาจนถึงตรงนี้ของพี่สารินทั้งผืน” ธันวาบอกรุ่นพี่ “เห็นอย่างนี้พี่สารินรวยมากครับ เป็นเศรษฐีอันดับต้นๆ ของเชียงใหม่เลย แถมยังหล่อมากด้วย”

“เกินไป อย่าไปฟังธันเลยครับ” สารินพูดด้วยใบหน้าติดรอยยิ้ม

“คุณสารินเป็นคนที่น่านับถือมากเลยนะคะ รวยขนาดนี้ยังถ่อมตัว” มินตรามองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอด้วยความพึงใจ สารินมีใบหน้าที่หล่อเหลาบวกกับรูปร่างสูงใหญ่ทำให้น่ามอง ไม่รวมถึงฐานะที่ดีกว่ายงยศมาก เรียกว่าเทียบกันไม่ติดฝุ่น ทำให้เธอสนใจชายหนุ่มตรงหน้าขึ้นมา ถ้าจับสารินได้เธอจะสบายไปทั้งชีวิต เพื่อนทุกคนต้องอิจฉาเธอ ดีกว่าควงยงยศเป็นร้อยเท่า
   
“ขอบคุณครับ สั่งอาหารดีกว่าครับ” สารินยื่นเมนูไปให้มินตรา หญิงสาวยื่นมือออกไปรับ แกล้งให้นิ้วแตะโดนมือของอีกฝ่ายโดยบังเอิญ เธอรีบชักเมนูออกจากมือของสาริน ยิ้มเอียงอาย มินตรารู้ดีว่าความน่ารักของเธอดึงดูดคนได้มากแค่ไหน ดูสายตาที่สารินมองเธอสิ เธอมั่นใจว่าเธอมีโอกาส
   
คีตกานต์ใช้เข่ากระแทกขาผิง แอบโบ้ยใบ้ให้ดูสายตาของมินตรา รู้สึกหมั่นไส้จนอยากโพล่งออกมาให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่ก็ทำได้แค่นั่งเงียบ มองมินตราออดอ้อนขอให้สารินช่วยแนะนำอาหารให้ ด้วยน้ำเสียงราวกับเด็กไร้เดียงสา
   
“หน้าตาน่ารักจังเลย น้องอาโปมานั่งกับอามินไหมคะ” สายตาอ่อนหวานมองไปยังเด็กชายอาโป ที่นั่งอยู่ข้างเพทาย วันนี้หนูน้อยเงียบเป็นพิเศษ เพราะมีคนแปลกหน้าหลายคน เด็กชายขุนกับลุงพนาก็ไม่ได้มาด้วย
   
“รายนี้ชอบเด็กครับ” ดูเหมือนยงยศอยากสนิทกับสาริน จนไม่ทันสังเกตอาการของมินตรา
   
“มาไหมคะ เดี๋ยวอาป้อนข้าวหนูเอง”
   
เด็กชายอาโปเงยหน้าขึ้นมอง ส่ายหน้าไปมา “โปโตแล้ว กินเองด้าย”
   
คีตกานต์หลุดเสียงหัวเราะออกมา เด็กชายอาโปได้ยินรีบหันไปส่งยิ้มให้ เข้าใจว่าอาคีย์กำลังชมว่าเขาเก่ง ก็อาเพบอกเขาว่าโตแล้วต้องรู้จักทำอะไรด้วยตัวเอง โปทำด้าย
   
มินตรายิ้มให้เด็กชายแม้ในใจนึกด่าเด็กน้อยที่พูดย้อนเธอ ต้องเป็นเพราะเพทายสั่งสอนให้เกลียดเธอแน่
   
“เก่งจังครับ อามินหลงรักหนูแล้วสิคะ” การจะเข้าหาพ่อให้ง่ายที่สุดก็ต้องแสดงว่าเธอรักลูกชายของเขา
   
“ล้ากม่ายด้ายฉิ โปม่ายลู้จาก”
   
!!!
   
“หึๆ” คีตกานต์ตาเป็นประกาย รู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูก ดีมากครับอาโป เดี๋ยวอาจะพาไปเลี้ยงไอศกรีมถ้วยโตๆ เลย
   
“ขอโทษครับ ผมสอนลูกเองว่าอย่าคุยกับคนแปลกหน้า” สารินพูดยิ้มๆ “อาโปครับนี่คุณลุงยงยศ คุณอามินตรา เป็นเพื่อนกับคุณอาธันวา อาโปจำคุณอาธันวาได้ใช่ไหม”
   
“จามด้ายคับ” เด็กชายพยักหน้า ก่อนรีบเปลี่ยนเป็นยกมือไหว้ เด็กชายตัวน้อยหันไปยิ้มให้เพทาย “โปจามด้าย ต้องว่าย”
   
“เก่งมากครับ” เพทายลูบศีรษะเล็กเบามือ
   
“เพสอนเก่งนะ ผมว่าอย่างเพเหมาะสมกับงานพี่เลี้ยงเด็กแล้ว”

เพทายเงยหน้าขึ้นสบตาเจ้านายเก่า “ครับ ผมก็คิดอย่างนั้น โชคดีที่ได้เจ้านายดีอย่างคุณสาริน ชีวิตก็เลยดีตามไปด้วย” ชายหนุ่มยกยิ้มบาง มองเข้าไปในดวงตาของเจ้านายเก่าโดยไม่หลบ 

“ผมเห็นด้วยกับเพ เขาถึงบอกว่างานดีไม่เท่ากับเจ้านายดี ถ้าเจอเจ้านายเฮงซวยชีวิตก็มีแต่เรื่องซวยตามไปด้วย” คีตกานต์เน้นคำว่าซวยแบบชัดถ้อยชัดคำ

“อาหารมาแล้วค่ะ” มินตรารีบบอกเพื่อยุติหัวข้อสนทนาที่ทำให้อึดอัด  บรรยากาศผ่อนคลายขึ้นมากเมื่อเริ่มลงมือรับประทานอาหาร
   
“พรุ่งนี้คุณธันจะพาไปเที่ยวเชียงราย คุณสารินว่างไหมคะไปเที่ยวด้วยกัน”
   
“นั่นสิครับ ไปหลายคนสนุกดี” ยงยศรีบเห็นด้วย เขาอยากมีเพื่อนเป็นพ่อเลี้ยงใหญ่
   
“พรุ่งนี้เหรอครับ เพอยากไปไหม” สารินหันไปถามเพทาย สายตาที่มองอ่อนโยน
   
“แหม คุณสารินเป็นเจ้านายที่ใจดีจังเลยนะคะ ไปไหนก็ชวนลูกน้องไปด้วย”
   
“มินพูดอะไรแบบนั้น คุณสารินต้องให้เพทายไปด้วยอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นใครจะดูหนูอาโป” ยงยศตั้งใจพูดหักหน้า ลดคุณค่าของเพทาย เขาไม่พอใจมาตั้งแต่แรกแล้วที่สารินชวนลูกน้องมานั่งร่วมโต๊ะด้วย ควรให้ความสำคัญกับแขกอย่างเขามากกว่านี้
   
“ไม่ใช่ทั้งสองเหตุผลครับ”
   
“คะ?” มินตรามองใบหน้ายิ้มๆ ของสาริน
   
“ไม่ใช่เพราะผมใจดีหรือต้องให้เพช่วยดูอาโปครับ ผมชวนเพราะผมกำลังจีบเพทายอยู่”
   
!!!
   
ทั้งโต๊ะเงียบกริบ แม้แต่เพทาย คีตกานต์และผิงยังอึ้ง  คิดไม่ถึงว่าสารินจะพูดออกมา
   
“อะ...อะไรนะคะ!” ดวงตาของมินตราเบิกกว้าง พูดเกือบไม่เป็นคำ
   
“จริงเหรอครับพี่สาริน” ธันวาเป็นคนเดียวที่ออกอาการตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้ยิน
   
“จริง แต่อย่าถามอะไรเยอะเลย เดี๋ยวพี่โดนเพโกรธ ช่วงนี้พี่กำลังทำตัวดีๆ ให้น่าสงสารอยู่”
   
“พี่สาริน ฮ่าๆ ผมไม่คิดเลยนะครับว่าพ่อเลี้ยงใหญ่จะเป็นได้ถึงขนาดนี้”
   
เพทายหน้าแดงซ่าน พูดอะไรไม่ออก เขาไม่แน่ใจว่าเขากำลังเขินหรือโมโหกันแน่
   
“ความรักก็เป็นแบบนี้” เพทายสบตากับดวงตาคมเข้มที่มองมา เขารู้สึกเหมือนเป็นคนสำคัญขึ้นมาทันที ดวงตาคู่นั้นทั้งให้เกียรติและเกรงใจ
   
“ฮ่าๆ ถ้าอย่างนั้นผมขออวยพรให้คุณเพใจอ่อนเร็วๆ ครับ”
   
“ขอบใจ พี่ก็หวังอยู่ ไม่รู้จะขอมากไปไหม”
   
“เพไม่ตอบหน่อยเหรอ” คีตกานต์ใช้แขนกระทุ้งเพื่อน เขามีความสุขมาก รู้สึกเหมือนได้ตบหน้ามินตราทั้งที่ไม่ได้ตบ
   
“นั่นสิ โอ๊ย ถ้าเป็นเราป่านนี้ใจอ่อนตอบรับไปแล้ว” ผิงประสมโรงด้วยอีกคน
   
“อาวเลย เป็นแฟนกาน”
   
!!!
   
“อะไรนะครับ” เพทายหันไปมองเด็กชายอาโปที่เงยหน้าขึ้นยิ้มหวานให้เขา
   
“ลิบอก ล้ากกานต้องเป็นแฟนกาน”
   
“โธ่” เพทายอุทานได้เพียงเท่านั้น นี่ขนาดเปิดการอบรมมะลิไปแล้วหนึ่งรอบ ก็ยังมีศัพท์แปลกๆ มาอีกจนได้สิน่า
   
“หึๆ ลูกพูดถูก พี่เห็นด้วย”
   
“พอแล้วครับ เลิกเล่นได้แล้ว เรามีแขกมาด้วย”
   
“เห็นไหมครับ” สารินหันไปหายงยศ “จีบยากมากจริงๆ ยังไงก็ฝากคุณยงยศกับคุณมินตราเชียร์ผมด้วยนะครับ เห็นบอกว่ารู้จักกัน”
   
“ครับ” ยงยศตอบรับแบบขอไปที
   
“โชคดีของผมที่เพมาเที่ยวเชียงใหม่ ต้องขอบคุณคนที่ทำให้เพมาที่นี่ ถ้าไม่มีคนแย่ๆ พวกนั้นผมก็คงไม่ได้เจอคนดีๆ อย่างเพ”
   
ยงยศเผลอกลืนน้ำลายลงคอโดยไม่รู้ตัว เมื่อสารินจ้องเขาด้วยดวงตาลุ่มลึก เขาบอกไม่ได้ว่าดวงตาคู่นั้นเป็นอย่างไร แต่มันทำให้เขารู้สึกกลัวขึ้นมา ก่อนที่ริมฝีปากของสารินจะยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง
   
“ทานข้าวต่อเถอะครับ ผมพาออกนอกเรื่องไปไกลเลย ตามสบายครับ”
   
“ครับ” ยงยศเบือนหน้าหนีทันทีที่มีโอกาส เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงกลัว รู้แต่ว่าเขาจะไม่ยุ่งกับผู้ชายที่มีดวงตาแบบนี้เป็นอันขาด


   
“ผิดหวังจากมินแค่นี้ เพกลายเป็นกะเทยเลยเหรอ” น้ำเสียงดูถูกเหยียดหยามที่ได้ยิน บ่งบอกว่าอีกฝ่ายผิดหวังมากแค่ไหน นั่นทำให้เพทายนึกขำ เขาเดินมาเข้าห้องน้ำ คิดว่ามินตราคงรอโอกาสนี้อยู่แล้ว ถึงรีบเดินตามมาเร็วขนาดนี้
   
“มิน” เพทายเรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงเรียบออกไปทางเอ็นดู
   
“อะไร”
   
“เขาเรียกว่าเกย์ จบมหา’ลัยแล้วเรียกให้ถูกสิ”
   
“เพ!!!”
   
“ถ้าผมจะเปลี่ยนก็ไม่ใช่เพราะผิดหวังจากมิน อย่าเข้าใจผิดไปเลย ผมเปลี่ยนเพราะเจอคนที่ผมรักจริงๆ”
   
“พูดซะหรู อยากได้เงินเขาก็บอก รวยขนาดนั้นเพเปลี่ยนเพศแทบไม่ทันเลยสิ”
   
“หึๆ มินปรึกษาตัวเองดีๆ ก่อนไหม ตกลงจะให้ผมเปลี่ยนเพราะผิดหวังจากมิน หรือเพราะคุณสารินรวย เลือกสักข้อสิ”
   
“ทำมาเป็นจับผิดมิน กลัวคนจะรู้ใช่ไหมว่าเพคิดจะจับคุณสาริน”
   
“ผมคิดว่าคุณสารินอยากจับผมมากกว่านะ”
   
“กล้าพูดนะ”
   
เพทายยกยิ้ม ยิ่งอีกฝ่ายเดือดดาลเขาก็ยิ่งขำ
   
“ผมว่ามินเห็นนะ เห็นแบบไหนก็แบบนั้น”
   
“ทำอะไรกัน” เพทายเบนสายตาไปมอง ยงยศเดินตรงเข้ามาหาเขาด้วยใบหน้าดุดัน อีกฝ่ายคงรู้ว่ามินตราตามเขาออกมา จึงรีบตามมาด้วยอีกคน
   
“อย่าเป็นห่วงไปเลยครับ ผมกับมินตราไม่ได้มารื้อฟื้นความหลังกัน”
   
“มินมาเข้าห้องน้ำเท่านั้นเองค่ะ” มินตรารีบกอดแขนยงยศ อย่างน้อยเธอก็ไม่ควรทิ้งทุ่นเดียวที่มีตอนนี้
   
“คุณยงยศมาก็ดีครับ ผมจะได้ถือโอกาสขอบคุณทีเดียว” เพทายยกยิ้มมุมปาก เขาเลื่อนสายตาไปมองมินตรา

“ต้องขอบคุณมินที่ทำให้ชีวิตผมดีขึ้น แล้วก็ขอบคุณคุณยงยศด้วยนะครับ” เพทายหันไปมองอดีตเจ้านาย “ขอบคุณที่ช่วยรับช่วงต่อมินตราให้ ขอให้สนุกกับการเสียเงินนะครับ”
   
“เพทาย!”
   
“ผมอยากเข้าห้องน้ำ มีใครอยากพูดอะไรอีกไหมครับ ถ้าไม่มีผมขอตัว”
   
เพทายยิ้มเมื่อไม่มีใครพูดอะไร เขาหันหลังและทิ้งทั้งสองคนเอาไว้ ภายในใจปลอดโปร่ง เขารู้สึกเป็นอิสระจากทั้งสองคน ไม่ใช่เพราะได้เอาคืน หรือพูดให้อีกฝ่ายเจ็บใจ แต่เพราะเขารู้แล้วว่าคนบางคนไร้ค่าเกินกว่าจะนึกถึง อย่างที่สารินพูดไว้ไม่มีผิด

• • • • • • • •

“คุณสารินครับ”

เพทายเรียกสารินไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะเปิดประตูห้องนอน
   
“หือ?” ดวงตาคมเข้มหันมามองเขา
   
“ขอบคุณครับ”
   
“ขอบคุณพี่ทำไม”
   
“คุณสารินรู้ครับว่าผมขอบคุณเรื่องอะไร”
   
“หึๆ ชีวิตเพไม่ได้แย่ลง เขาควรได้รู้เอาไว้”

เพทายพอจะเดาได้แต่ก็เพิ่งชัดเจนตอนนี้ คงมีบางคำพูดของมินตราหรือยงยศทำให้สารินไม่พอใจ จึงเกิดการนัดทานข้าวขึ้นมา สารินไม่ใช่คนอวดรวย ถ้าอยากอวดต้องมีเหตุผล

“ดึกแล้วเพอาบน้ำนอนเถอะ”
   
“ครับ”
   
“ฝันดีนะ”
   
“ครับ” เพทายส่งยิ้มให้สาริน เขาเปิดประตูห้องนอนก้าวเข้าไป ก่อนชะโงกหน้าออกมา
   
“ราตรีสวัสดิ์ครับพี่สาริน”
   
“เพ!”
   
แน่นอนว่าเพทายปิดประตูอย่างรวดเร็ว เขาหันหลังพิงประตูหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงโวยวายด้านนอก

ชักนิสัยไม่ดีแล้วสิเพทาย ติดนิสัยแกล้งคนที่ชอบมาจากไหนกัน


**คุยกันหลังอ่าน
ตัวคนเขียนเองอยากจัดการกับมินตราและยงยศด้วยวิธีที่แสบสันและสะใจกว่านี้ แต่เพราะเป็นเพทาย ด้วยนิสัยของเพทายไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น และไม่ใช่คนที่จะเอาตัวไปผูกติดกับเรื่องที่ไม่มีประโยชน์ จึงออกมาเป็นอย่างที่ได้อ่านกันไป แม้จะขัดใจคนเขียนนิดๆ ก็ตาม ><  ส่วนคีตกานต์เห็นแสบๆ แบบนั้น บางเรื่องก็ไม่กล้ากับเพทาย รู้ว่าเรื่องไหนเพื่อนให้ยุ่งได้ เรื่องไหนยุ่งไม่ได้ ถึงไม่เกิดการฆ่าฟันกันตั้งแต่วันที่รู้เรื่อง

ทุกครั้งที่แต่งจะพยายามคิดว่าถ้าเป็นเพทายจะทำยังไง ถ้าเป็นสารินจะทำยังไง ด้วยลักษณะนิสัย การพูดจาของพวกเขาจะออกมาเป็นแบบไหน ก็ได้ตามที่แต่งให้อ่านกันค่า

:::: ♥ TBC ♥::::
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[snowboxs]

รักกัน ต้องเป็นแฟนกัน อาโปกล่าว

[JUST_M]

แค่นี้ก็สะใจอยุ่นะ 5555555555555555555555555555

[HISY]

คุณสารินมานิ่งๆแต่มาวินไปจ้าาา

[route rover]

เอาคืนด้วยคำพูดและการกระทำอย่างคนเจริญแล้วแบบเพ กะคุณสาริน แค่นี้ก็แสบสะใจมากละ 

[Tiffany]

สะใจมากที่เพได้เอาคืน คนชั่วอย่าปล่อยให้ลอยนวล

[fc_fic]

 

[Al2iskiren]

ไม่ต้องเอาคืนอะไรให้รุนแรงแต่ก็สะใจได้เหมือนกันค่ะ

[HanATarO]

อยากจะลุกขึ้นปรบมือให้คุณสารินจริงๆ

[iceman555]

 

[ommanymontra]

 

 

[lemonphug]

จริงเราไม่ควรให้ราคากับคนที่ไม่มีค่าอะไร

[van16]

เป็นไง ต้องให้ถึงมือพี่สาริน  ทำดีแบบนี้จะเชียร์น้องเพให้ใจอ่อนไวๆ นะ 

[PrimYJ]

เอาคืนแบบนี้ก็สะใจไปอีกแบบนะคะ ให้รู้กันไปเลยว่าไม่มีพวกหล่อนชีวิตฉันดีขึ้นเยอะ

[sailom_orn]

  ลูกไฟเขียวแล้ว สารินจับรวบหัวรวบหางอาเพได้เลย

[Gokusan]

อยากเห็นอีกอย่างค่ะ ว่าผิงจะจัดการความสัมพันธ์กับธันวายังไง
เราเห็นด้วยที่ว่า จะคบหากันต้องมีอะไรสักอย่างที่ไปด้วยกันได้
ดังนั้น ถ้าจะสนิทสนมกับคนแบบไหนก็ควรระวังตัวระวังใจไว้...มองคนที่ศีลเสมอกันสำคัญที่สุด

[Yara]

เป็นทางแก้ที่เหมาะกับเพดี กับคนอย่างมินตรากับยงยศให้อิจฉาจนเป็นบ้าก็เหมาะสมแล้ว 5555

[darling]

สะใจ 

[bpyt]

เพเชิดๆ สวยๆ ทั้งพ่อทั้งลูกจัดการคนเฮงซวยให้แบบสบายๆ 555

[Pithchayoot]

FC อาโปค่ะ

[diltosscap]

ความร้ายของมินตรา โปของอาเพจัดการได้ น่ารักที่สุดเลย

[JokerGirl]

เพตอกกลับแค่นี้ก็เจ็บแล้ว แค่ให้รู้ว่าชีวิตเพอยู่ดีมีสุขแบบนี้สองคนนั่นก็กระอักเลือดแล้ว ไม่ใช่เพราะเพแต่เป็นเพราะความอิจฉาในจิตใจตัวเอง