หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[kawisara]

จัดไป

แบบละมุนๆ

แต่เจ็บแสบ

[arij-iris]

อยากให้ตอกหน้ากลับอีกซักตอนได้มั้ยคะเนี่ย แหมมมม มันอยากให้อิจฉากันนานๆๆๆๆๆๆ เลยอ่ะ แล้วธันกับผิงคือยังไงคะ อยากรู้ความคืบหน้าจังงง

[B52]

 

[labelle]

คือดีมากค่ะ คุณพ่อทำดีมาก ออกหน้าให้กันแบบดีงามมากจ้า
และอาโปก็ทำดีมากด้วยลูก เอ็นดู จับฟัดเลย

เพทายได้แต้มยกนี้ แต่พี่สารินได้ใจน้องนะจ๊ะ

ผิงกับคีย์เป็นเพื่อนที่ดี เข้าใจอารมณ์ผิงนะ
คิดจะคบกัน ก็ต้องบอกให้รู้ไว้
และเพทายก็บอกได้ดีว่าอย่าเหมารวม

[i.am.wee]

พี่สารินทำถูกแล้ว

[mystery Y]

ยังไม่สะใจเลย

[Jibbubu]

อยากรู้ว่าผิงจะบอกพี่ธันยังไง

[•♀NoM!_KunG♀•]

จัดการแบบผู้ดีและมีการศึกษา

[gackmanas]

คุณสาริน พระเอกมากๆคร่าาา.. 

[nolirin]

เชือดนิ่มๆตามสไตส์พระเอกเจ้าเล่ห์ หึหึ

[Chucream.nabi]

  สะใจจุงเบย 5555 เป็นไงละเพ ตอกกลับสะหน้าหงายเลอ

[b2friend]

กามเทพอาโป ช่วยจีบ 

[lizzii]

ชอบมากกกกกกกกก

[aiyuki]

สะใจมากกกกกก แค่นี้ก็สะใจแลเว สองคนนั้น งูพิษชัดๆ

[sweetie]

แบบนี้ก็สะใจแล้วจ้า 

[river]

ศีลเสมอกันไง ได้อยู่ด้วยกัน

[O-RA DUNGPRANG]

เราว่าแค่นี้ต่อมอิจฉาคงทำให้สองคนนั้นทรมานน่าดูแหละ 
ป.ล.ตอนนี้ให้มะลิ10แต้มเลยที่ขัดขืนคำสั่งเพทายบอกอาโปแบบนั้น    ล้ากกานก็ต้องเป็นแฟนกาน หึหึ

[MayuYume]

แขวะมาแขวะกลับแบบนุ่มนวล(แต่หน้าชา)ไม่โกงนะคะ 
สิบ สิบ สิบ ไปเลยคร๊าาาา

[Ginny Jinny]

 

[JustWait]

 

[่patsaporn]

พี่สารินทำดีค่ะ ปรบมืออออ อยากตบหน้าสองคนนั้นจริงๆ ผีเน่าโลงผุที่แท้
เพมีเพื่อนที่ดีมากๆ และกำลังจะมีแฟนที่ดี
อาโปน่ารักกก ฉลาดมาก

ขอบคุณค่ะ

[Chompoo reangkarn]

 

[miikii]

เชือดนิ่มๆ

[kenghan]

สารินสุดยอดค่า

[วายซ่า]

คุณสาริน สุภาพบุรุษ 2019 ประกาศตัวว่าจีบเพกลางโต๊ะอาหาร เอาใจแม่ยกไปเลยจ้า. 

อาโปช่วยคุณพ่อจีบอาเพให้ได้เร็วๆ เลยน้า.  อาโปน่าล้ากที่ฉุดเลยลูก   

[Caramel Syrup]

น้องอาโป เปิดทางให้คุณพ่อเต็มที่เลยนะ   

[areenart1984]

รู้สึกว่าตอนนี้เสี่ยโปพูดน้อยไปหน่อย แต่ว่าประโยคที่พูดออกไป ขอบอกว่า "แซ่บนัวมาก ๆ จ้าาาา" 

[bangkeaw]

ทำแบบนี้สะใจกว่า ไม่ต้องเปลืองแรงด้วย

[seaz]

อยากให้สะใจมากกว่านี้!
แต่เพทายคงไม่ทำแบบนั้นหรอกครับ ^^

[darin]

ตอนที่ 27
ไม่เคย

“คุณเพไม่ออกไปเหรอคะ”
   
“ออกไปไหน” เพทายมองหน้ามะลิ อดขำสีหน้าของเด็กสาวไม่ได้ เพราะทำหน้าเหมือนงอนใครมา
   
“ข้างนอกค่ะ แต่ป่านนี้คงอยู่ในห้องทำงานคุณสารินแล้ว”
   
“หมายถึงใคร” เพทายขมวดคิ้วเข้าหากัน
   
“คุณนีรนุชมาค่ะ ทำตัวอย่างกับเป็นแฟนคุณสาริน คุณเพออกไปเลยค่ะ”
   
“แล้วทำไมพี่ต้องออกไป”
   
“ก็คุณเพเป็นแฟ...” มะลิเม้มปากเข้าหากัน ส่งยิ้มแหยให้เพทาย เมื่อรู้ตัวว่าเกือบหลุดปากพูดออกไป
   
“เป็นอะไรมะลิ” เพทายใช้เสียงดุเพื่อให้เด็กสาวสารภาพ
   
“เป็นแฟน”
   
!!!
   
“อาโปพูดอะไรนะครับ” เพทายหันไปมองเด็กชายอาโป ที่นั่งเล่นรถไฟอยู่ข้างๆ เด็กชายยิ้มหวานให้เขา
   
“เป็นแฟนกาน”
   
“มะลิ!”
   
“หนูไม่ได้พูดนะคะ ป้าสา บัวกับปลาเป็นคนพูด ใครๆ ก็รู้ว่าคุณสารินจีบคุณเพ บัวยังบอกเลยว่าต้องเป็นแฟนกันแล้วแน่ๆ” บัวกับปลาที่มะลิพูดถึงเป็นเด็กในบ้าน มีหน้าที่ช่วยงานป้าสาและดูแลเรือนใหญ่
   
“ดีมาก”
   
“คะ?”
   
“เอ่ยชื่อมาครบๆ แบบนี้พี่จะได้จัดการถูก”
   
“หนูขอโทษค่า” มะลิรีบยกมือไหว้ “ต่อไปหนูไม่พูดอีกแล้ว”
   
“พี่เชื่อมะลิได้ใช่ไหม” เพทายสบตากับมะลิ เขาไม่ดุอีกฝ่ายแต่เลือกใช้คำพูดที่คิดว่าจะทำให้เด็กสาวได้คิด
   
“ได้ค่ะ” มะลิรีบรับคำทันที
   
“เวลาจะพูดอะไรมะลิต้องมั่นใจก่อนว่ามันเป็นเรื่องจริงไหม พูดเรื่องที่ยังไม่แน่ใจออกไปเกิดว่ามันไม่จริงขึ้นมา เราจะกลายเป็นคนโกหก เป็นคนพูดจาไม่น่าเชื่อถือ วันหลังจะไม่มีใครฟังเราอีก”
   
“หนูเข้าใจแล้วค่ะคุณเพ ขอโทษนะคะ”
   
“ไม่เป็นไร”
   
“งั้นหนูออกไปดูข้าวกลางวันก่อนนะคะ ป้าสาน่าจะส่งมาแล้ว”
   
“ไปเถอะ”
   

   
“คุณเพคะ” เสียงเปิดประตูดังขึ้นไม่ถึงห้านาทีหลังมะลิออกไป
   
“มาแล้วเหรอ”
   
“เปล่าคะ หนูมาตามคุณเพออกไป เอ๊ย! ไม่ใช่ค่ะ คุณสารินให้หนูมาตามเพไปหาที่ห้องทำงาน”
   
“แขกกลับหรือยัง”
   
“ยังค่ะ”
   
“อืม งั้นมะลิมาอยู่เป็นเพื่อนอาโปแทนพี่ที”
   
“ค่ะ”
   
เพทายลุกขึ้นยืน อดสงสัยไม่ได้ว่าสารินต้องการพบเขาเรื่องอะไร


เพทายเคาะประตูห้องสองสามครั้งก่อนเปิดเข้าไป หญิงสาวคุ้นหน้านั่งอยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงาน เธอหันมามองเขา เพทายจึงส่งยิ้มให้
   
“พี่สารินอยากพบผมเหรอครับ”
   
“ใช่ พี่จะบอกว่าเที่ยงนี้ออกไปทานข้าวข้างนอกกัน พี่จะพาคุณนุชไปเลี้ยง ถ้าป้าสาส่งกับข้าวมาเพให้มะลิทานไปได้เลย”
   
“ครับ”
   
เพทายสงสัยว่าทำไมสารินไม่ฝากมะลิไปบอกเขา แต่ชายหนุ่มไม่ได้ถามออกมา
   
“คราวก่อนผมยังไม่ได้แนะนำให้รู้จักกันใช่ไหมครับ” สารินเบนสายตาจากเพทายไปมองนีรนุช
   
“หมายถึงแนะนำพี่เลี้ยงอาโปเหรอคะ” ดวงตาคู่สวยเลิกขึ้น
 
“จะเรียกอย่างนั้นก็ได้ครับ แต่ไม่ถูกซะทีเดียว” สารินพูดด้วยใบหน้าติดรอยยิ้ม
   
“เพนี่คุณนีรนุช เป็นนักธุรกิจหญิงคนเก่งของเชียงใหม่”
   
“แหม คุณสารินก็ชมนุชเกินไปค่ะ” คนถูกชมดูอารมณ์ดีขึ้นมาทันที
   
“ผมพูดตามที่เห็นครับ คุณนุชเหมาะสมกับคำนี้แล้ว”
   
“นุชไม่เก่งเท่าคุณสารินหรอกค่ะ ต้องเรียนรู้อีกเยอะ คุณสารินต้องช่วยสอนนุชด้วยนะคะ”
   
“ได้เสมอครับ คุณนุชอยากให้ช่วยอะไรบอกได้เลย”
   
จากที่ฟัง คำว่าสอนของนีรนุชน่าจะกินความหมายมากกว่าสอนธุรกิจ เพทายคิดว่าสารินก็รู้ความนัย เพียงแต่ไม่แสดงออก
   
“ผมขออนุญาตแนะนำคนของผมบ้างนะครับ นี่เพทาย ณ ตอนนี้เป็นเลขาส่วนตัวของผมและช่วยดูแลอาโป”
   
“ณ ตอนนี้? ทำไมคุณสารินพูดแปลกๆ คะ” นีรนุชถามขึ้นมา เพทายเองก็สะดุดหูเช่นกัน
   
“เพราะผมหวังว่า เพทายจะยอมขยับตำแหน่งเร็วๆ นี้ครับ”
   
“ทำไมต้องหวังด้วยคะ คุณสารินสั่งการได้เลยนี่คะ จะให้ไปทำตำแหน่งอะไรก็บอกไป”
   
“สั่งไม่ได้ครับ อืม เอาไว้เดี๋ยวผมบอกคุณนุชดีกว่า บอกตอนนี้อาจจะโดนงอนได้”
   
น้ำเสียงและแววตาวาววับของสารินที่มองมายังเขา มีหรือผู้หญิงฉลาดอย่างนีรนุชจะไม่สะดุดใจ เพราะใบหน้าของอีกฝ่ายตึงขึ้นมาทันที
   
“ไม่เป็นไรค่ะ นุชไม่ได้อยากรู้เรื่องพนักงานของคุณสารินขนาดนั้น” ดวงตาที่ปรายมามองเขา บอกความรู้สึกของอีกฝ่ายชัดเจน
   
“ไม่ใช่พนักงานครับ เป็นคนสำคัญ”
   
“คุณสาริน!” ดวงตาของนีรนุชเบิกกว้าง ดูเหมือนความสงสัยกำลังเล่นงานหญิงสาว
   
“สวัสดีครับคุณนีรนุช” เพทายเลือกใช้ช่วงเวลานี้ทักทายหญิงสาว เพราะตามมารยาทเมื่อสารินแนะนำแล้วเขาควรทักทายอีกฝ่าย แต่ดูเหมือนนีรนุชไม่อยากรู้จักเขาสักเท่าไหร่ เพราะใบหน้าที่หันมามองบึ้งตึง ก่อนจะสะบัดกลับโดยไม่ทักทายตอบแม้แต่คำเดียว
   
“เพไปเตรียมตัวเถอะ ถ้าพร้อมแล้วให้มะลิมาตาม เดี๋ยวพี่ไปอุ้มลูกเอง”
   
“ครับ” เพทายพยักหน้ารับ เขาเห็นสายตาสงสัยปนหวาดระแวงของนีรนุชที่มองมา ชายหนุ่มผงกศีรษะให้หญิงสาว ไม่ใช่แค่นีรนุชที่มีเรื่องต้องคิด เขาเองก็เช่นกัน

• • • • • • • •

“วันนี้เพดูเงียบๆ”   

เพทายหันไปมองหน้าคนขับ สารินกำลังมองเขาอยู่
   
“มองถนนครับ”
   
เจ้าของสายตายอมหันกลับไปมองถนนแต่โดยดี สารินขับรถจากออฟฟิศตรงกลับบ้านหลังจากทานข้าวกลางวันเรียบร้อย พวกเขาไม่ได้ออกไปทานข้างนอก เพราะนีรนุชขอตัวกลับหลังจากเพทายแยกออกมาไม่นาน ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่อยากไปทานข้าวกับพวกเขาแล้ว
   “
ไม่ได้เป็นอะไรครับ” เพทายปฏิเสธ
   
“งอนเหรอ”
   
เพทายหันกลับไปมองสารินอีกครั้ง คิ้วขมวดเข้าหากัน “ใครจะงอนครับ”
   
“เพไง งอนพี่”
   
“อาเพงอนเหลอ” เด็กชายอาโปพูดตามพ่อ “โป้งพ่อเลย”
   
“เดี๋ยวเจ้าตัวยุ่ง จะมายุอาเพโป้งพ่อแบบนี้ไม่ได้”

เด็กชายอาโปหัวเราะคิกคักชอบใจ “ด้าย งอนแล้วโป้งเลย ม่ายพูด”

“หึๆ” เพทายหัวเราะในลำคอ

“เพครับ” น้ำเสียงงอนง้อเอาใจที่ได้ยินทำเอาเพทายใจสั่น แต่เขาแกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจ

“อาโปบอกไม่ให้พูดครับ”

“ทำไมพ่อโดนรุมแบบนี้ละครับ” สารินพูดขึ้นลอยๆ สายตาเหลือบมองคนที่เขาหลงรัก เพทายมองไปข้างหน้า ไม่ยอมหันมามองเขา

“ลุมอาลายคับ” เด็กชายอาโปไม่เข้าใจที่พ่อถาม คิ้วเล็กๆ ขมวดเข้าหากัน

 “คุณพ่ออาโปงอแงเท่านั้นเองครับ ไม่มีอะไร” เพทายหันไปบอกหนูน้อยเพื่อตัดบท ไม่เปิดช่องทางให้คุณพ่อเจ้าเล่ห์ใช้ลูกชาย
พูดถึงเขา

“พ่องอแงเหลอ ม่ายด้ายน้า โตแล้วต้องม่ายงอแง” เด็กชายอาโปรีบบอกผู้เป็นพ่อ ก็ขุนบอกเขาเอง ว่าถ้าอยากโตเหมือนขุนก็ห้ามงอแง

“รับทราบครับ พ่อจะไม่งอแง คุณครูของอาโปจะได้เอ็นดู”

เพทายตวัดตาไปมองคนขับ คิดผิดจริงๆ ที่ให้มะลิกลับไปพร้อมกับสังข์ก่อน ถ้านั่งมาด้วยกันคุณเจ้าของร้านดอกไม้คงไม่กรุ้มกริ่มขนาดนี้

“อาเพ พ่อม่ายงอแงแล้ว”
   
“ครับ ดีแล้ว” เพทายหันไปส่งยิ้มให้เด็กชายอาโป ถ้าไม่ตอบรับเดี๋ยวจะยิ่งยาว
   
“เพ...”
   
“ขับรถครับ”
   
“ครับ” สารินรับคำเสียงหงอยเมื่อโดนดุ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเกรงใจ แต่มันก็เกรงใจไปแล้ว

   

“มะลิพาอาโปขึ้นไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยให้นอนกลางวัน วันนี้เล่นจนเหงื่อเปียกไปทั้งตัว” เพทายบอกมะลิที่ออกมารอรับอยู่ในห้องรับแขก
   
“ค่ะคุณเพ”
   
“อาโปขึ้นไปกับพี่มะลิก่อนนะครับ อามีธุระจะคุยกับคุณพ่อ เสร็จแล้วเดี๋ยวอาตามขึ้นไป”
   
“คับ” เด็กชายอาโปพยักหน้า ก่อนหันไปมองผู้เป็นพ่อ “พ่ออย่าดื้อน้า~ เด๋วอาเพม่ายล้าก”
   
“หึๆ พ่อสัญญาครับ”
   
เพทายเหนื่อยใจกับสองพ่อลูกมาก เขาต้องใช้สายตาปราม ผู้เป็นพ่อถึงยอมเงียบเสียงลง เพทายรอจนมะลิอุ้มเด็กชายอาโปขึ้นบันไดไปแล้ว ถึงหันหน้ากลับมามองคุณเจ้าของสวนดอกไม้
   
“ตามผมมาครับ”

“ครับผม” เสียงตอบรับแข็งขัน เพทายต้องเก๊กหน้าขรึมเพราะกลัวอีกฝ่ายได้ใจ เขาเดินตรงไปยังห้องหนังสือ นั่งลงที่โซฟาตัวยาว รอให้คุณเจ้าของสวนดอกไม้นั่งลง

“เพอยากคุยอะไรกับพี่”

“พี่สารินบอกอะไรคุณนีรนุชเรื่องผมครับ”

“ไม่มีอะไร” คนไม่มีอะไรตาเป็นประกาย

“บอกมาครับ”

“พี่ก็แค่บอกว่ากำลังลุ้นให้เพเลื่อนสถานะขึ้นมาเป็นแฟนเจ้าของสวนดอกไม้”

เพทายถอนหายใจยาว จ้องหน้าสารินด้วยสีหน้าจริงจัง

“พี่สารินไม่ควรพูดกับคุณนีรนุชแบบนั้น”

“เพ” น้ำเสียงและสีหน้าของสารินแปรเปลี่ยนเป็นลังเล ไม่แน่ใจ

“...”

“เพกำลังจะบอกพี่ว่ามันไม่มีทางเกิดขึ้นอย่างนั้นเหรอ”

“ใช่ครับ” เพทายพยักหน้า

“เพ” ใบหน้าของสารินถอดสี เพทายจ้องตาโดยไม่หลบ เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ

“มันจะเป็นจริงได้ยังไงครับ จนป่านนี้ผมยังไม่เคยได้ยินพี่สารินพูดว่าชอบผมเลย”

“เพ!”

“สาม” เพทายยกนิ้วขึ้นมาสามนิ้ว

“สาม? สามอะไรครับ”

เพทายพยายามกลั้นยิ้มจนสุดความสามารถ ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์

 “พี่สารินเรียกชื่อผมสามครั้งแล้วนะครับ ไม่เห็นพูดอะไร”

 “หึๆ ร้ายจริงๆ”

ร่างสูงย้ายตัวเองมานั่งบนโซฟาตัวเดียวกัน ดวงตาคู่คมมองเข้ามาในดวงตาของเขา หัวใจของเพทายเต้นรัว เขาแพ้ดวงตาคู่นี้ มันเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและรักใคร่

“เพ”

“ครับ”

มือใหญ่จับมือของเขาไปลูบเล่น ดวงตาคู่นั้นตกลงมองมือก่อนเงยหน้าขึ้นมองเขา

“ไม่ใช่สามครั้ง”

“อะไรนะครับ” คนรอฟังคำว่ารักแทบทรุด หัวใจที่เต้นตึกตักรอฟังคำสำคัญ ทำให้เขาปรับอารมณ์ไม่ทัน

“พี่บอกว่าไม่ใช่แค่สามครั้ง แต่พี่อยากเรียกชื่อของเพไปทั้งชีวิต”

“พี่สาริน” เพทายเรียกอีกฝ่ายเสียงแผ่วเบา เขายังไม่ได้ยินคำว่ารักแต่หัวใจละลายไปแล้ว

“พี่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะชอบผู้ชายแต่เพราะเป็นเพมันถึงเกิดขึ้น พี่ไม่เคยคิดจะเปลี่ยนสถานะพี่เลี้ยงเป็นแฟน แต่เพราะเป็นเพพี่ถึงเมินกฎของตัวเอง พี่ไม่เคยบอกรักเพแต่พี่กำลังจะบอก พี่รักเพครับ คุณพี่เลี้ยงของอาโป”

เพทายสบตากับสาริน หัวใจของเขาพองโต มีความสุขจนไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ได้

“เพ”

เพทายหลุบตาลงต่ำไม่ยอมสบตากับสาริน

“เพ” น้ำเสียงของคุณเจ้าของสวนดอกไม้กลับมาไม่มั่นคงอีกครั้ง

“...”

“เพครับ บอกพี่ได้ไหมว่าเพคิดอะไรอยู่”

“ผมยังไม่ได้คิดครับ” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบตากับคุณเจ้าของสวนดอกไม้

“ผมแค่อยากได้ยินพี่สารินเรียกชื่อไปเรื่อยๆ”

เพทายค่อยๆ คลี่ยิ้มออกกว้าง ดวงตาของเขาเป็นประกาย “ช่วยเรียกชื่อผมไปทั้งชีวิตได้ไหมครับพี่สาริน”

คำตอบที่ได้คือการถูกสารินดึงเข้าไปกอดไว้แน่นกับอก ริมฝีปากแตะลงบนหน้าผากของเขาแผ่วเบา

“พี่จะเรียกเพทั้งชีวิต”

“ขอบคุณครับ” เพทายปล่อยให้สารินกอด เขารู้สึกอบอุ่นและมีความสุขมากเหลือเกิน

“พูดอีกทีได้ไหมครับ ผมอยากฟัง” เสียงพูดอู้อี้ชิดแผ่นอกกว้าง

“พี่รักเพ พี่รักเพครับ”

“ผมก็...” เพทายลากเสียงยาว ผละหน้าออก แหงนมองใบหน้าของสาริน รอยยิ้มคลี่ออกกว้าง

“ก็อะไร” เสียงพูดกลั้วหัวเราะ

“ก็ชอบพี่สารินครับ”

“หึๆ แค่ชอบก็ยังดี พี่มั่นใจว่าพี่ทำให้เพรักได้แน่นอน”

เพทายหมั่นไส้ความมั่นใจของคนพูดนิดๆ แต่เขาเถียงไม่ได้เพราะรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริง
   
“เพ”
   
“ครับ”
   
“นึกยังไงถึงคุยกับพี่เรื่องนี้ ทำเอาพี่หวั่นๆ กลัวเพขอให้พี่หยุด”
   
“ไม่คิดว่าผมจะกล้าใช่ไหมครับ”
   
“อืม” สารินรับตรงๆ ว่าเขาคิดแบบนั้น ยอมรับว่าเขาแปลกใจที่เพทายพูดออกมาตรงๆ
   
“เพราะมะลิครับ”
   
“มะลิ?”
   
“ใช่ครับ มะลิบอกว่าคนในบ้านพูดกันไปทั่วว่าผมเป็นแฟนกับพี่สาริน”
   
เห็นดวงตาเป็นประกายของคุณเจ้าของสวนดอกไม้ เขาก็รู้ได้ทันทีว่าต้นตอข่าวลือมาจากไหน มันน่าตีจริงๆ
   
“แล้วไหนจะคุณนีรนุชอีก ผมเลยคิดว่าทำให้มันชัดเจนไปเลยดีกว่า ว่าใช่หรือไม่ใช่ คนอื่นจะได้ไม่ต้องสับสน”
   
“พี่ต้องเอาของขวัญไปให้มะลิไหม”
   
“พี่สาริน~”
   
“หึๆ” อ้อมแขนที่กอดเขากระชับขึ้น ต่างฝ่ายต่างตกอยู่ในความเงียบ เพทายฟังเสียงหัวใจของสารินเต้น
   
“เพ”
   
“ครับ”
   
“พี่ไม่ดื้อ”
   
“หือ?” เพทายผละศีรษะออกเพื่อเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาคู่คมของสารินมองเข้ามาในดวงตาของเขา รอยยิ้มที่ติดอยู่บนริมฝีปากอ่อนโยน
   
“อาโปบอกว่าถ้าพี่ไม่ดื้อเพจะรัก”
   
 “โธ่~” เพทายทำได้แค่อุทาน ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาอีก เพราะริมฝีปากของเขาถูกริมฝีปากของสารินทาบทับลงมาอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว ดวงตาที่เบิกกว้างค่อยๆ หรี่ลง หัวใจเต้นรัวเร็ว
   
เพทายนึกไม่ออกว่าเขาอยากพูดอะไร ในหัวของเขาขาวโพลน แข้งขาสั่นเพราะรสจูบของอีกฝ่าย
   
“เพคบกับพี่นะครับ” เสียงพูดแหบพร่าชิดริมฝีปาก ก่อนริมฝีปากร้อนจะบดเบียดลงมาอีกครั้ง

เพทายเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เขาอยากถามสารินว่าเราเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม แต่แบบนี้คงไม่ต้องถามแล้ว
   
เฮ้อ~ ต่อไปมะลิคงพูดถึงสนุกปากแน่ๆ เพราะเขาดันบอกไปแล้วว่าถ้าเรื่องจริงให้พูดได้

:::: ♥ TBC ♥::::
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin