หัวข้อ: Faculty of Love . 2 : เมื่อหินผาจรดสายน้ำ l ครั้งที่ "21" [END] l P.23 07-04-63

[tiger2006]

 

[วายซ่า]

มีความใส่เสื้อคู่แบบบังเอิญ กะเป็นคนบ้านเดียวกันไปอีก 

พี่หินค่าตัวแพงจริงๆ มาแปปๆ ให้น้องใจสั่นเล่นๆ แล้วก็จากไปง่ายๆ เฉยเลย น่าจะถามน้องต่ออีกหน่อยว่าอยู่เชียงใหม่เมื่อไหร่ ยังงัย ชิ!

[•♀NoM!_KunG♀•]

จ้าาา

[areenart1984]

อยากไปกินด้วยจังเลย 

[klaew]

ถ้าบังเอิญบ่อยๆ มันจะกลายเป็นพรหมลิขิตนะจ้ะ

[miikii]

เรียนโรงเรียนเดียวกันมั้ยก่อนน้องจะย้ายไป 

[route rover]

อยู่ รร เดียวกัน รึบ้านติดกันมาก่อนรึป่าว พี่จำน้องไม่ได้หรอ รึน้องเด็กไปตอนนั้น โดมาเลยจำไม่ได้

[ommanymontra]

 

[DrSlump]

 

[labelle]

ปลื้มใจกับสายน้ำ ทำได้ดีมากเลย
แต่กำลังใจใครไม่เท่า พี่หินผามาบอกเนาะ
เอ็นดูสายน้ำ ได้อยู่กับพี่นานๆ พี่โทรหา ก็ดีใจ
ตลกที่เห็นบทบรรยายแล้วสายน้ำไม่รอด
ถ้าเจอของจริง จะไหวหรอ 5555

หินผาค่าตัวแพงจริงค่ะ แต่ออกมาเยอะอยู่
แล้วทำให้น้องดีใจ เราให้อภัยค่ะ

รอหินผารู้ตัวและรอความคืบหน้าของสายน้ำนะ

[Mayana]

ความบังเอิญสินะ  ..ความบังเอิญสินะ  ..ความบังเอิญสินะ...

[DogmaticGoose]

เราจำได้จากเรื่องที่แล้วว่า พี่หินผาบอกว่าไม่ได้ชอบฮาร์ท และมีคนที่ชอบอยู่แล้ว แอบสงสัยตั้งแต่ครั้งนั้นว่าคือใครกัน... จะใช่น้องน้อยของเราไหมน้า

รอติดตามนะคะ

[fangiily]

say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #เมื่อหินผาจรดสายน้ำ ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะ

ครั้งที่ | “6”




FGU CUTE BOY – ได้เพิ่มรูปภาพใหม่ 4 ภาพ

นี่มันคืออะไรคะ!!! ใครรู้ช่วยตอบแอดมินทีเถอะค่ะว่านี่คืออะไร อะไรคือเดือนมหาวิทยาลัยปีล่าสุดใส่เสื้อคู่กับพี่ปีสี่สุดหล่ออย่างพี่หินผาแบบนี้คะ บังเอิญ มีซัมติง หรือว่าอะไรกัน แล้วอะไรคือการที่น้องสายน้ำยืนข้างพี่แล้วดูตะมุตะมิไปหมดแบบนั้นคะ แอดมินรู้ค่ะว่าเขาไปกันหลายคนแต่ใจแอดมินเห็นแค่เขาสองคนเอง ดู ๆ แล้วน่าจะไปฉลองตำแหน่งดาวเดือนให้น้องสายน้ำกับน้องน้ำริน แต่ทำไมพี่หินผาถึงได้ไปอยู่ตรงนั้นได้ แล้วทำไมพี่หินผาถึงได้ขับรถไปส่งน้อง แล้วพี่หินผายื่นถุงอะไรให้น้อง แม้ภาพจะไม่ชัดแต่รอยยิ้มน้องตอนรับของมามันชัดเจนมากเลยนะ ฮือ... แอดมินใจบางมากบอกเลย

#เดือนมหาวิทยาลัย #ผู้ชายหล่อบอกต่อด้วย #น้องสายน้ำ #พี่หินผา



ภาพสามภาพเป็นภาพที่สายน้ำยืนอยู่ข้างหินผาในห้างสรรพสินค้าที่นัดกินข้าวกันตอนเย็น และคนถ่ายภาพคือถ่ายจากด้านหน้าของทั้งคู่เลยเห็นเสื้อที่ทั้งสองคนใส่ชัดเจน แล้วถึงแม้สายน้ำจะหน้าตาหล่อเหลาแต่เจ้าตัวเป็นคนผิวขาวจัด ส่วนสูงไม่มากแต่ก็ไม่น้อย และเพราะไม่ค่อยได้เล่นกีฬาออกกำลังกาย ร่างกายเลยไม่ค่อยมีกล้ามเนื้อ พอยืนข้างหินผาที่ส่วนสูงนำไปหน่อย หุ่นหนากว่าเพราะเล่นทั้งกีฬาทั้งออกกำลังกาย สีผิวที่เข้มกว่าน้อง ก็เลยทำให้สายน้ำกลายเป็นเด็กน้อยน่ารักไปเลย



ส่วนภาพสุดท้ายเป็นภาพตอนที่สายน้ำยืนอยู่ข้างรถแล้วหินผายืนอีกฝั่งชูถุงใส่ช็อกโกแลตให้ดู ไม่รู้ว่าใครเห็นแล้วถ่ายมา แต่ที่สายน้ำงงมากที่สุดทำไมคอมเมนต์ ยอดกดถูกใจแล้วก็ยอดแชร์มันถึงได้เยอะขนาดนี้ กดเข้าไปดูคอมเมนต์เห็นแซนดี้แวนดี้เข้ามาตอบพร้อมแนบรูปอีกเพียบ ไม่รู้ไปถ่ายกันไว้ตอนไหน



แซนดี้ คนสวยเองจ้า – พี่หินผากับพี่แก้มมาช่วยน้อง ๆ สอนรำจ้า เมื่อวานนัดกินข้าวฉลองให้น้อง ๆ พี่ ๆ เขาเลยมาด้วยจ้า *แนบรูปภาพ*



เป็นภาพถ่ายจากกล้องหน้าของแซนดี้เอง ถ่ายตอนที่พวกเขาทุกคนนั่งอยู่ในร้านอาหารญี่ปุ่นเมื่อวาน



Belove Yaoi – ทำไมคู่นี้ดูมีซัมติง ถึงไม่มีแต่คนมองนี่มโนไปแล้วจ้า ขอโดดขึ้นเรือหินผาสายน้ำนะคะ ใครขึ้นเรือนี้บ้างกดไลก์เลยจ้า



คอมเมนต์นี้มีคนกดถูกใจเยอะมาก ๆ จนน่าแปลกใจ ส่วนคนที่นั่งอ่านคอมเมนต์อยู่อย่างสายน้ำก็ได้แต่ทำหน้างง ๆ ว่าเรือหินผาสายน้ำนั้นคือเรืออะไร เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นให้สายน้ำที่กำลังวางโทรศัพท์ชะงักแล้วหยิบขึ้นมาดูใหม่ เป็นแวนดี้แท็กเขาในอัลบั้มภาพอะไรสักอย่าง



แวนดี้ วิ่งเล่น ในทุ่งลาเวนเดอร์ – ได้แท็กคุณในอัลบั้มภาพ “เบื้องหลังความสำเร็จ”

กราบขอบพระคุณพี่หินผา และ พี่แก้ม ผู้อยู่เบื้องหลังความสำเร็จของน้องสายน้ำ และน้องน้ำริน ที่ทำให้น้อง ๆ ได้ตำแหน่งดาวเดือนมหาวิทยาลัยในปีนี้นะคะ ก็จะไม่ให้น้อง ๆ รำดี รำสวยได้อย่างไร ก็พี่เขาสอนดีกันซะขนาดนี้ โน๊ะ... อิอิ



สายน้ำเพิ่งรู้ว่าตลอดการสอบที่ผ่านมาแซนดี้แวนดี้ถ่ายภาพเก็บเอาไว้ด้วยเยอะมาก ๆ มีภาพตอนที่เขาซ้อมรำกับหินผา ภาพของน้ำรินที่ซ้อมรำกับแก้ม ภาพที่พวกเขาซ้อมอยู่ด้วยกัน หรือแม้แต่ภาพนั่งพักเหนื่อยก็มี ปลายนิ้วที่กำลังเลื่อนดูรูปอยู่ชะงักเมื่อปัดมาเจอภาพที่หินผากำลังซ้อมรำให้เขา คนอายุมากกว่ายืนซ้อนด้านหลังเขา มือจับมือของเขาเอาไว้ พอมาดูภาพแบบนี้ก็นึกเขิน แต่ความรู้สึกตอนนั้นเขาไม่มีอารมณ์มาเขินอายอะไรเลย เพราะคนตัวสูงด้านหลังกำลังดุเขาอยู่ที่เขาทำได้ไม่ดี เรียกว่ากลัวมากน่าจะดีกว่า



หินผาเวลาดุไม่ได้ใช้เสียงเข้มหรือพูดกดดันอะไร แต่สายตาอีกฝ่ายจะมองเขานิ่ง ๆ พูดเสียงเรียบ ๆ แต่บรรยากาศรอบตัวหินผานั้นน่ากลัว



นิ้วกดค้างที่หน้าจอจนมันขึ้นให้บันทึกภาพ เจ้าตัวกดเซฟรูปไปไม่รู้กี่รูป ซึ่งที่เซฟไปส่วนใหญ่เป็นรูปของหินผา พอนึกขึ้นได้ก็เลยนั่งไล่เซฟเอาไว้ทุกรูปเผื่อใครบังเอิญมาเห็นรูปในโทรศัพท์จะได้ไม่นึกสงสัยเอาได้



เลื่อนดูภาพที่เซฟมาแล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียวเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขามีภาพของหินผาในเครื่องโทรศัพท์ ตลอดเวลาที่อยู่ที่ต่างประเทศสายน้ำค้นหาเฟซบุ๊กของหินผาจนเจอแต่ไม่กล้าขอเพิ่มเป็นเพื่อน ไม่กล้ากดติดตาม ได้แต่เข้าไปดูการเคลื่อนไหวต่าง ๆ เท่านั้น เขาถึงได้รู้ว่าหินผาเข้ามาเรียนที่คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ จึงได้ตัดสินใจที่จะมาเรียนต่อที่นี้บ้าง แค่อยากมาอยู่ในสถานที่เดียวกันกับหินผาแค่นั้น



“สายน้ำ!” เสียงเรียกชื่อของเจ้าตัวดังขึ้นให้สายน้ำที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ สะดุ้งเงยหน้าขึ้นมอง



“เรียกเราซะตกใจหมดเลยเบล”



อีกฝ่ายหัวเราะก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่โต๊ะตรงข้ามกับสายน้ำ “แล้วแบงก์กับตั้มไปไหนล่ะ”



“ไปซื้อข้าว เรานั่งเฝ้าโต๊ะให้น่ะเพิ่งไปกันเมื่อกี้เอง เบลกินอะไรมาหรือยังไปซื้อได้เลยนะของเรา เราฝากสองคนนั้นซื้อมาแล้ว” สายน้ำตอบคำถามของเพื่อน



“โอเค อย่างนั้นเดี๋ยวเรามานะ” เบลว่าก่อนจะลุกจากโต๊ะเพื่อไปซื้อข้าว ไม่นานทุกคนก็กลับมาที่โต๊ะรวมไปถึงมะนาวที่มาถึงทีหลังด้วย



แบงก์เลื่อนชามก๋วยเตี๋ยวมาให้สายน้ำ เจ้าตัวเอ่ยขอบคุณก่อนจะลงมือจัดการกับอาหารมื้อกลางวันตรงหน้า



“อ่อ! จริงสิ น้ำมึงเห็นโพสต์เรื่องคู่จิ้นของมึงยังวะ” แบงก์ถามขึ้นมาเมื่อนึกขึ้นได้ ซึ่งหัวข้อนี้ไม่ได้เรียกความสนใจจากแค่สายน้ำคนเดียว แต่เรียกความสนใจได้จากทุกคนบนโต๊ะเลยทีเดียว



“อ่อ ๆ กูเห็นแล้ว ๆ” ไม่ใช่สายน้ำที่ตอบแต่เป็นตั้มที่พยักหน้าแทน เบลกับมะนาวเองก็พยักหน้าเหมือนกัน



ส่วนเจ้าของเรื่องยังนั่งทำหน้างงอยู่อย่างเดิม “เดี๋ยวนะ... คู่จิ้นอะไรเหรอ”



“อ้าว มึงยังไม่รู้เหรอ” แบงก์หันมาถาม เมื่อเห็นสีหน้างง ๆ ของเพื่อนก็หยิบโทรศัพท์มากดก่อนจะยื่นให้สายน้ำดู “นี้ไงมึง ตอนนี้กำลังเป็นประเด็นฮิตในเพจเลยนะโว้ย คู่จิ้นระหว่างมึงกับพี่หินผาอ่ะ”



“แล้วคู่จิ้นที่ว่าคืออะไร” สายน้ำยังคงเป็นคนเดียวที่ตามเพื่อน ๆ ไม่ทัน “ที่จริงกูงงตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว เห็นมีเรือหินผาสายน้ำอะไรก็ไม่รู้ มันคือชื่อเรือเหรอหรืออะไร”



“เอ่อ... ลืมไป มึงเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ เลยอาจจะตามไม่ทันภาษาไทยในยุคปัจจุบันนี้” ตั้มพูดอย่างนึกขึ้นได้



“ก็คืออย่างนี้นะ... คู่จิ้นน่ะหมายถึง การที่คนเขาลุ้นกันว่าอยากให้คบกันจริง ๆ แบบดารา นักแสดงที่เคยมีผลงานด้วยกัน หรือมีความสนิทสนมกันเป็นพิเศษอะไรแบบนี้” เบลเป็นคนอธิบายให้สายน้ำฟัง



“เดี๋ยวนะ... แต่เราไม่ใช่ดารา ไม่ใช่นักแสดง แล้วที่สำคัญ...” สายน้ำกำลังนึกตาม “เรากับพี่หินผาเป็นผู้ชายเหมือนกันนะ ทำไมถึงต้องมาลุ้นให้เราคบกับพี่เขาด้วยล่ะ”



ถึงแม้ว่าเขาจะชอบหินผาจริง ๆ ก็เถอะ แต่การที่มีคนมาลุ้นให้เขาคบกับหินผามันก็เป็นเรื่องแปลก ๆ อยู่ดีไม่ใช่เหรอ



“คำว่าคู่จิ้นไม่จำกัดว่าต้องเป็นชายหญิง หรือเป็นแค่ดาราหรอก เดี๋ยวนี้นะจิ้นได้หมดแค่เคมีเข้ากัน โมเมนต์มันได้ อย่างน้ำเนี่ย... เป็นถึงเดือนมหา’ลัย คนในมหา’ลัยก็รู้จักกันอยู่แล้ว ส่วนพี่หินผาก็ค่อนข้างเป็นที่รู้จักเหมือนกัน แล้วนี่ไง เนี่ย ๆ” เบลหยิบโทรศัพท์ของแบงก์มาเปิดรูปแล้วยื่นมาตรงหน้าสายน้ำ “น้ำน่ะเป็นคนหล่อ แต่พอยืนอยู่ข้าง ๆ พี่หินผาแบบนี้อ่ะก็กลายเป็นน่ารักไปเลยเพราะพี่หินผาหล่อกว่า แล้วเคมีมันเข้ากันได้”



“ใช่แล้ว” มะนาวพยักหน้ายืนยันกับคำพูดของเบล “แล้วที่สำคัญโมเมนต์มันได้ บังเอิญใส่เสื้อคู่กัน แถมพี่หินผายังขับรถไปส่งน้ำที่คอนโดอีก มันมีโมเมนต์ไง พอมีโมเมนต์แบบนี้คนเขาก็เลยจิ้นกัน”



“จิ้นแบบ... ให้เราคบกับพี่หินผาอย่างนี้อ่ะเหรอ”



“ใช่แล้ว” ทั้งสี่คนประสานเสียงกัน



“แล้วทำไมวันนั้นถึงได้อยู่กับพี่หินผาเขาได้ล่ะ แถมยังใส่เสื้อคู่กันอีก”



“ก็พอดีว่าวันนั้นพวกพี่ ๆ เขาจะเลี้ยงที่เรากับน้ำรินได้รางวันดาวเดือนไง พี่หินผาเลยแวะมารับที่คอนโดเพราะเป็นทางผ่านพอดี ตอนกลับพี่เขาก็เลยมาส่งที่คอนโดก็แค่นั้นแหละ ที่พี่แวนดี้พี่แซนดี้ลงรูปไง” สายน้ำตอบ “ส่วนเสื้อน่ะแค่บังเอิญ เราซื้อเสื้อแบบเดียวกันกับพี่หินผาตอนวันนั้นที่มาห้าง แล้วดันบังเอิญใส่ไปวันเดียวกันอีกก็แค่นั้นแหละ”



พอรู้แบบนั้นทุกคนก็พยักหน้าแล้วเลิกสนใจจะมีก็แค่เบลที่ยังมองเขาอยู่พร้อมกับยิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่ดูล้อเลียนจนสายน้ำนึกเขินเลยต้องแกล้งเป็นก้มหน้าก้มตากินก๋วยเตี๋ยวในชามของตัวเองไป เพราะเบลเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเขานั้นชอบหินผา



“ไงเด็ก ๆ” เสียงทักทายดังขึ้นให้พวกเขาเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะยากันยกมือไหว้เมื่อเห็นว่าเป็นรุ่นพี่ปีสี่ “นั่งด้วยสิ”



“นั่งเลยครับ” แบงก์พูดพร้อมกับขยับที่ให้พวกพี่ ๆ อีกสามคนนั่งด้วย



“ขอบใจนะ” เดียร์หันมายิ้มหวานให้ก่อนจะหันไปมองเพื่อนอีกสองคนที่ยังยืนอยู่ “ฝากซื้อข้าวหน่อย เอาข้าวมันไก่ เดี๋ยวกูนั่งเฝ้าโต๊ะให้เอง”



“มึงนั่งกับน้องจะนั่งเฝ้าโต๊ะทำห่าอะไร” ทัชว่าเพื่อนตัวเองทันทีที่ได้ยินแบบนั้น



“เออ เดี๋ยวกูเฝ้าที่ตรงนี้ให้ไง ไป ๆ ไปซื้อข้าวมา” ทั้งผลักทั้งไล่เพื่อนตัวเอง จนสุดท้ายทัชก็ต้องส่ายหน้าให้แล้วเดินไปซื้อข้าวกับหินผา เดียร์หันมามองน้อง ๆ แล้วยิ้ม “เรียนอะไรกันมาล่ะ”



“ตอนเช้าไม่มีเรียนค่ะ นี่พวกหนูรอเรียนตอนบ่ายอยู่ค่ะ” มะนาวตอบ



“อ่อ ๆ แล้วเรียนเป็นยังไงกันบ้าง สนุกไหมยากหรือเปล่า” เดียร์ยังคงถามน้อง ๆ เพื่อชวนคุยไม่ให้น้องรู้สึกอึดอัดแล้วก็เกร็งไปด้วย



“ตอนนี้ก็ยังไม่เท่าไหร่หรอกครับ แต่ไม่รู้ว่าอีกหน่อยจะไหวหรือเปล่า” ตั้มตอบ “แล้วตอนพี่เดียร์เรียน พี่คิดว่ายากมากไหมครับ”



“ตอนปีหนึ่งพี่ก็ว่าไม่ยากหรอก แต่พอขึ้นปีสองเท่านั้นแหละรู้เลย... ไม่ยากก็แค่ล้มแปลนใหม่ก็เท่านั้นเอง ดีจะตายไป” เดียร์พูดไปใส่อินเนอร์ไปเหมือนเจ้าตัวเก็บกดมานาน “แต่เอาจริง ๆ ก็ไม่ได้ยากขนาดจนเกินความสามารถของพวกนายกันหรอก”



“โม้อะไรให้น้องฟังอีกมึง” ทัชที่เดินกลับมาจากร้านข้าวร้องทักวางจนข้าวมันไก่ลงตรงหน้าเดียร์ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ เดียร์ ส่วนหินผาที่เดินตามมาทีหลังเลยต้องนั่งฝั่งตรงข้ามซึ่งข้าง ๆ กันคือสายน้ำ



“พี่น่าจะชอบกินผัดพริกแกง ผมเห็นทีไรพี่สั่งแต่เมนูนี้ตลอดเลย” สายน้ำที่หันไปเห็นจานข้าวของคนที่นั่งข้าง ๆ กันก็เอ่ยทัก



“ไม่รู้จะสั่งอะไรกินด้วยแหละ” หินผาตอบพร้อมกับหัวเราะ



“แล้วพอสั่งมาพี่ก็ต้องมั่งเขี่ยถั่วฝักยาวออกตลอดเลย”



“กินไหมล่ะ ร้านนี้ไม่เผ็ดเท่าไหร่หรอก” หินผาตอบพลางตักถั่วฝักยาวผสมข้าวสวยในจานข้าวของตัวเองจ่อปากของสายน้ำ



“ไม่เผ็ดของพี่ก็เผ็ดผมทุกที ไม่เอาด้วยหรอกครับ ผมกินนี่จนอิ่มแล้ว พี่ไม่กินก็แยกเอาไว้เลย” สายน้ำส่ายหน้า เคยโดนหินผาแกล้งบอกว่าอาหารจานนั้นจานนี้ไม่เผ็ดก็ตั้งหลายรอบ แต่พอลองตักเข้าปากไปก็คายทิ้งแทบไม่ทัน เพราะมันเผ็ดมากสำหรับสายน้ำ



หินผาหัวเราะแต่ก็ยอมดึงมือของตัวเองที่กำลังตักข้าวจ่อปากสายน้ำกลับมาแล้วลงมือจัดการกับอาหารของตัวเอง



"เอ่อจริงด้วย” เดียร์พูดขึ้นอย่างนึกขึ้นได้ “พี่ดีใจด้วยนะสายน้ำ กับตำแหน่งเดือนมหา’ลัย”



“เอ่อใช่ ๆ ยินดีด้วยนะโว้ย” ทัชเองก็ยกนิ้วโป้งชูให้ดู สายน้ำเลยได้แต่ยกมือไหว้ขอบคุณกลับไป



“ขอบคุณมากครับ ผมยังงงกับตัวเองว่าได้มาได้ยังไง” พูดไปก็หัวเราะไป เพราะเขาคิดแบบนั้นจริง ๆ



“ไม่ได้สิแปลก รำอย่างสวยเลย ดูดีสุด” ทัชทักท้วงเมื่อได้ยินน้องคิดแบบนั้นก่อนจะหันไปมองหินผาแล้วถาม “ใช่ไหมมึง”



คนที่นั่งกินข้าวอยู่เลิกคิ้วขึ้นมองก่อนจะหันไปมองคนข้าง ๆ แล้วหันกลับมายักคิ้วให้เพื่อนตัวเอง ยกมือกอดคอสายน้ำใช้มือยีผมนุ่ม ๆ ของเดือนมหาวิทยาลัยไปด้วย “แน่นอน เพราะกูสอนมาดี”



“หลงตัวเอง” เดียร์ว่าพลางเบ้ปากใส่เพื่อน เลยโดนหินผาดีดหน้าผากเข้าให้เจ้าตัวเลยร้องโวยวาย “กูจะฟ้องพี่กันต์!”



“นี่เอะอะก็ฟ้องผัว ฟ้อง... ไอ้สัส!” ทัชที่เอ่ยแซวต้องร้องด่าเมื่อเพื่อนตัวเตี้ยยกมือตีปากเขา เดียร์ทำตาโตใส่แต่หน้าแดงก่ำ



ส่วนรุ่นน้องที่นั่งฟังอยู่ด้วยก็ได้แต่ทำตาปริบ ๆ ไม่กล้าพูดอะไรออกมา



“แฮ่ม... น น้อง ๆ กินข้าวกันต่อเลย กินเล้ย” เดียร์หันไปบอกน้อง ๆ



“น้องกินเสร็จกันหมดแล้วไหม เขินละมั่วตลอด” ทัชแซวล็อคคอเพื่อนตัวเองอย่างแกล้ง ๆ ก่อนจะชะโงกหน้าไปพูดกับน้อง ๆ “อย่าสนใจมันเลย อ่อ แต่ฝากกระจายข่าวหน่อยเด็กปีหนึ่งคนไหนที่หลงผิดมาชอบไอ้หน้าละอ่อนนี้ฝากบอกด้วยว่าไม่ต้องเสียเวลาชอบ มันมีพ่อทูนหัวแล้ว พ่อโหดมาก”



“ไอ้ห่านี่นิ!” เดียร์ร้องโวยวายแต่ก็ไม่มีใครสนใจเลยหันกลับมาสนใจข้าวมันไก่ของตัวเองต่อ



เพราะยังมีเวลาก่อนขึ้นเรียนในวิชาถัดไปรุ่นพี่ปีสี่ทั้งสามคนเลยปักหลักนั่งคุยกับน้อง ๆ ไม่ไปไหน เปิดโอกาสให้น้องถามเรื่องเรียนได้อย่างเต็มที่



“หิน สายน้ำมองกล้องหน่อย” ทัชที่นั่งกดโทรศัพท์อยู่เมื่อครู่เงยหน้าพูดกับทั้งสองคนพร้อมกับยกโทรศัพท์ขึ้น



“ทำอะไรของมึง” หินผาขมวดคิ้วมองเพื่อนส่วนสายน้ำก็มองมาอย่างงง ๆ



“ถ่ายรูปพวกมึงไง เร็ว ๆ มองกล้องแล้วยิ้ม ใกล้ ๆ กันหน่อย จะตกขอบละมึง สายน้ำขยับมาเร็ว”



แม้จะยังงง ๆ แต่สายน้ำก็ยอมขยับเข้าไปใกล้ตามคำบอกของรุ่นพี่ หันมองคนข้าง ๆ อีกฝ่ายก็ทำเพียงแค่ยักไหล่เพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่เพื่อนกำลังทำอยู่เหมือนกัน



“เรียบร้อย!” กดถ่ายรูปไปสองสามรูปจนพอใจเจ้าตัวถึงได้ลดโทรศัพท์ลง



“แล้วมึงถ่ายไปทำไม” หินผาถาม เพราะยังไม่ได้รับคำตอบสักที



“โมเมนต์คู่จิ้นไงมึง ที่กูบอกมึงเมื่อเช้า” ทัชเงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นมาตอบ “งานดี แสงดีงามใครถ่ายวะเนี่ย แม่งต้องหล่อมากแน่ ๆ เลย”



หินผาพยักหน้ารับรูป “รูปมันจะดีเพราะนายแบบมันหน้าตาดีหรอกโว้ย ใช่ไหม” หันมาถามสายน้ำอย่างต้องการพวก “ส่งรูปให้กูด้วย”



สายน้ำได้แต่ทำหน้างงมองหินผากับทัชอย่างไม่เข้าใจก่อนจะเอ่ยถามหินผาเสียงเบา “พี่ไม่... โกรธหรืออะไรเหรอครับ ที่มีคนเขา... จับคู่น่ะครับ”



“หือ... ก็ไม่อะไรนะ หรือเราไม่พอใจหรือเปล่าพี่จะได้บอกแอดมินที่ลงให้” หินผาหันมาถาม



สายน้ำส่ายหน้า “ป เปล่าครับไม่ได้ไม่พอใจอะไร ผมแค่ถามพี่ดูเฉย ๆ น่ะครับ”



“อ่อ โอเค” หินผาก้มดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ “อ้าว... ใกล้ได้เวลาเรียนแล้วนี่ ไปเรียนกันได้แล้วเด็ก ๆ”



“จริงด้วย” ปีหนึ่งก้มหน้าดูเวลาทันทีที่ได้ยินแบบนั้น



“อย่างนั้นพวกหนูขอตัวก่อนนะคะ” มะนาวพูดก่อนที่ทุกคนจะลุกขึ้นจากโต๊ะพร้อมยกมือไหว้รุ่นพี่ทั้งสามคน “สวัสดีค่ะ”



“จ้า แล้วเจอกันใหม่น้า” ทัชโบกมือให้น้อง ๆ



“ตั้งใจเรียนล่ะ” หินผาพูดกับทุกคนก่อนจะยกมือวางบนผมของสายน้ำแล้วยีอีกรอบ



“ครับ” สายน้ำรับคำก่อนจะเดินตามเพื่อน ๆ ไป ยกมือขึ้นแตะผมตัวเอง รู้สึกว่ามันยังอุ่น ๆ จากฝ่ามือร้อนของหินผาอยู่เลย และมันไม่ได้อุ่นแค่ที่ผม แต่ที่ใบหน้าแล้วก็หัวใจของสายน้ำก็อุ่นไปหมด



อาการหนักแล้วจริง ๆ นะสายน้ำ


Every time I see you, I fall in love all over again.



ทุก ๆ ครั้งที่ฉันเห็นเธอ ฉันเหมือนตกหลุมรักซ้ำแล้วซ้ำเล่า

❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖

มาอัปแล้วจ้าาาา
เดี๋ยวพระเอกของเราจะออกในช่วงท้ายของตอนนี้ไปเลยจ้า
พี่ใกล้จะออกเยอะแล้ว
ตอนนี้ขอพื้นที่ให้น้องน้ำและคนอื่น ๆ ก่อนนะคะ ฮา
พระเอกฟางนี่... ค่าตัวแพงจริง ๆ
แต่ก็หวังว่าความน่ารักน่าเอ็นดูของจะมาทดแทนกันได้นะคะ

แล้วเจอกันใหม่ครั้งหน้าค่า

#เมื่อหินผาจรดสายน้ำ

[klaew]

อุ้ย....
พี่หินเอ็นดูน้องจังเอะอะก็ยีหัว
นี่จิ้นนะ..จิ้นจริงๆ
น่าร้ากกกก

[route rover]

รอพี่หินค่ะ มาไวๆ นะพี่นะ 

[Al2iskiren]

มียีหัวน้องด้วย 

[areenart1984]

ทำไมเราไม่เจอคนอย่างหินผาบ้างนะ อิจฉาสายน้ำ 

[AkuaPink]

 
 

[tomnub]

รอๆๆๆครับ

[•♀NoM!_KunG♀•]

ตั้ลล้ากกกก

[HanATarO]

หวานกันเบาๆ

[lovejinjunno]

ฮือออออออ
มันดีต่อใจจริงๆค่ะ
น้องน่ารักที่สุด 

[DrSlump]

 

[miikii]

โมเม้นมาอย่างต่อเนื่อง 

[วายซ่า]

น้องใจบางไปหมดแล้วพี่จ๋า

[fangiily]

say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #เมื่อหินผาจรดสายน้ำ ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะ

ครั้งที่ | “6”

❖ ❖ ❖ ต่อค่ะ 70% ❖ ❖ ❖

ภายในห้องสมุดที่เงียบเหงาเพราะเป็นวันหยุดยาวสามวันมีเพียงแค่คนไม่กี่คนที่เข้ามาใช้บริการ มีเพียงเสียงของเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานและเสียงกระดาษถูกพลิกเปิดไปมาแค่นั้น สายน้ำละสายตาจากหน้ากระดาษขึ้นมองบรรยากาศภายนอกหน้าต่าง ยกมือขึ้นเท้าคางแล้วถอนหายใจออกมา



วันหยุดยาวสามวันช่วงสุดสัปดาห์แบบนี้เพื่อน ๆ ในกลุ่มของเขาก็กลับบ้านกันหมด จะมีก็แค่เขาที่ไม่ได้ไปไหน ที่จริงแบงก์กับตั้มก็ชวนไปที่บ้านแต่เขาก็เกรงใจเลยปฏิเสธไป สุดท้ายเลยต้องมานั่งเหงา ๆ เซ็ง ๆ อยู่ที่ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยคนเดียว เพราะไม่อยากอยู่ที่ห้อง



“อ้าว... สายน้ำนี่นา” เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงเรียกตัวเอง เจ้าตัวยกมือไหว้คนที่เดินเข้ามาหา



“พี่ทัช สวัสดีครับ”



“เอ่อ ๆ ทำไมมาอยู่นี่คนเดียวได้ล่ะ” ทัชถามพร้อมกับดึงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามออกแล้วนั่งลง



“พอดีเพื่อน ๆ กลับบ้านกันหมดน่ะครับ ผมอยู่ห้องคนเดียวเบื่อ ๆ ก็เลยออกมาหาหนังสืออ่านที่นี่ แล้วพี่ไม่กลับบ้านเหรอครับ หยุดยาวสามวัน” สายน้ำตอบคำถาม



“พี่ไป ๆ กลับ ๆ อยู่แล้ว นี่เอาหนังสือมาคืนเฉย ๆ แบบนี้ก็ว่างดิ ไปกินข้าวกันเปล่าพี่นัดไอ้หินไอ้เดียร์ แล้วก็พวกรุ่นพี่ที่จบไปแล้วด้วย” ทัชชวน



“ไม่เป็นอะไรพี่ พี่ตามสบายเลย” สายน้ำปฏิเสธ ถ้าหากมีแค่รุ่นพี่ปีสี่เขาอาจจะตกลงแต่เหมือนจะมีคนอื่น ๆ ด้วย กลัวว่าไปแล้วจะอึดอัดเสียเปล่า ๆ



“ไม่เป็นไร ไม่อึดอัดหรอกรับรองได้ ป่ะ ไปด้วยกันอยู่คนเดียวเหงาเปล่า ๆ ไป ๆ เก็บของ”



พอโดนคะยั้นคะยอมาก ๆ สายน้ำเลยพยักหน้าตกลง ทัชนั่งรออีกฝ่ายเอาหนังสือไปเก็บก่อนจะพากันเดินออกจากห้องสมุดไป ทัชเดินนำอีกฝ่ายไปที่รถของตัวเองก่อนจะขับออกจากมหาวิทยาลัย



“ว่าแต่ที่พี่บอกว่ามีรุ่นพี่ที่จบไปแล้วด้วยนี่คือใครบ้างเหรอครับ” สายน้ำถาม อย่างน้อยก็จะได้รู้ข้อมูลเอาไว้บ้าง



“อ่อ... เป็นพี่ที่คณะเรานี่แหละจบไปได้หลายปีแล้วแต่ว่าสนิทกันเพราะมีแฟนไอ้เดียร์ กับพี่ชายไอ้หินอยู่ในกลุ่ม” ทัชหันมาตอบ



“พี่ป่าไม้”



“อ้าว รู้จักด้วยเหรอ”



“หะ... อ่อ ไม่ใช่ครับ คือ... พี่หินผาเคยเล่าให้ฟังเรื่องพี่ชายน่ะครับ”



“อ่อ ๆ ก็นั่นแหละ มีพี่ป่าไม้ พี่กันต์คนนี้แฟนไอ้เดียร์ แล้วก็พี่ไข่เจียว กับพี่ดิว จริง ๆ จะมีพี่ผู้หญิงอีกสองคนแต่วันนี้ไม่ได้มา” ทัชตอบ



“แล้ว... เราจะไปที่ไหนกันเหรอครับ”



“อ่อ บ้านของพวกพี่เขานั่นแหละ” ตอบไปก็ขับรถเลี้ยวเข้าไปในซอย สายน้ำกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แถมนี้มีแต่บ้านหลังใหญ่ ๆ เต็มไปหมด หลังจากขับรถผ่านบ้านหลังใหญ่มาได้ไม่นานก็เจอกับบ้านลักษณะทาวน์โฮมสามหลังติดกัน ซึ่งทั้งสามหลังนั้นอยู่ในรั้วเดียวกัน



ทัชขับรถเข้าไปด้านใน ด้านขวามีโรงจอดรถอยู่ซึ่งตอนนี้ก็มีรถจอดเรียงอยู่หลายคัน ทัชเองก็ขับรถเข้าไปจอดในโรงจอดรถเหมือนกัน



“บ้านนี้พวกพี่ ๆ เขาออกแบบแล้วก็สร้างอยู่ด้วยกันน่ะ มันเลยแตกต่างจากหลังอื่น ๆ แถวนี้” ทัชอธิบายให้สายน้ำฟัง



“สวยดีนะครับ”



บ้านตรงหน้าเป็นทาวน์โฮมสองชั้นสามหลังติดกัน แต่ทั้งความสูงและขนาดใหญ่กว่าทาวน์โฮมของโครงการหมู่บ้านที่เปิดขาย เป็นสไตล์โมเดิร์นที่หน้าตาเหมือนกันหมดทุกหลัง



“มันเหมือนทาวน์โฮมแค่ข้างหน้านั่นแหละ แต่ข้างในฟังก์ชั่นคือบ้านหลังเดียวกันเลย ไม่มีผนังกั้นระหว่างหลัง”



จริงอย่างที่ทัชพูด เพราะพอเข้ามาในบ้านแล้วจากประตูทางเข้าของบ้านหลังกลางแล้ว ที่สิ่งเจอตรงหน้าคือโถงโล่ง ๆ ที่ผนังสองข้างมีตู้ที่เอาไว้สำหรับเก็บรองเท้า เก็บของ พื้นปูด้วยหินอ่อน ตำแหน่งที่ควรเป็นผนังกั้นระหว่างอาคารก็ไม่มี



เสียงดังเฮฮาดังมาให้ได้ยินก่อนที่พวกเขาจะเดินไปถึงห้องนั่งเล่นเสียอีก สายน้ำหันไปมองคนที่เดินอยู่ข้าง ๆ กัน ซึ่งอีกฝ่ายก็ทำเพียงแค่ไหวไหล่เท่านั้นเหมือนกับจะบอกว่าเป็นเรื่องปกติ ธรรมดาที่เกิดขึ้น แต่พอทัชเลื่อนประตูให้เปิดออกเสียงพูดคุยที่ดังอยู่ก็เงียบไป ทุกคนในห้องหันมาให้ความสนใจกับผู้มาใหม่ทันที



ในจำนวนคนทั้งหมดหกคนที่อยู่ในนั้น มีแค่สามคนที่สายน้ำคุ้นหน้าคุ้นตา แต่คนอื่น ๆ นั้นสายน้ำไม่รู้จัก แต่ดูแล้วน่าจะเป็นรุ่นพี่ที่จบไปกันแล้ว



“อ้าวไอ้ทัช พาใครมาด้วยวะ” เสียงทักถามดังขึ้นทันทีที่ทัชกับสายน้ำเดินเข้าไป



“รุ่นน้องที่คณะ เดี๋ยวผมแนะนำก่อน นี่สายน้ำเดือนมหาวิทยาลัยคนล่าสุดด้วยคร้าบ” ทัชแนะนำสายน้ำกับคนอื่น ๆ “ส่วนนี้พี่กันต์ เป็นแฟนกับเดียร์มัน แล้วก็นี่ พี่ไข่เจียว พี่ป่าไม้แล้วก็พี่ดิว”



“สวัสดีครับ” สายน้ำยกมือไหว้สวัสดีทุกคนที่นั่งอยู่



“ถ้าเคยได้ยินสาว ๆ พูดเรื่องเหนือเดือน เหนืออะไรคือนี่เลย พี่กันต์เขานี่แหละคือเหนือเดือน ส่วนพี่ดิวคือเดือนคณะตอนที่พี่เขาอยู่ปีหนึ่ง”



“ไง ยินดีที่ได้รู้จักนะ” พวกพี่ ๆ ทักทายอย่างเป็นกันเอง



“พอดีผมเจอน้องมันอยู่คนเดียวเลยพามาด้วย คงไม่ว่ากันนะ”



“ไม่หรอก คนเยอะ ๆ กินข้าวด้วยกันสนุกดี” ไข่เจียวพูด เดินเข้ามากอดคอของสายน้ำเหมือนกับสนิทสนมกันมานานแล้วพาไปนั่งร่วมวงสนทนาด้วย



สายน้ำนั่งลงข้างหินผาที่เจ้าตัวขยับที่ให้แล้วเอ่ยเรียกเขาไป สายน้ำนั่งฟังรุ่นพี่คุยกันอย่างสนุกสนาน เพราะทุกคนเป็นกันเองมากเขาจึงไม่รู้สึกอึดอัดอะไร ใช้เวลาไม่นานก็สนิทกับทุก ๆ คนได้ เวลาผ่านไปสักพักกันต์กับเดียร์ก็บอกจะไปทำมื้อกลางวันให้ก่อนจะพากันเดินหายไป แต่ละคนก็ขยับย้ายตัวเอง ไปนั่งดูโทรทัศน์บ้าง นั่งเล่นเกมบ้าง นั่งคุยกันบ้าง



“สายน้ำชอบอ่านหนังสือไหม” ป่าไม้หันมาถามรุ่นน้องที่อายุห่างกันหลายปีอย่างกลัวว่าน้องจะเหงาเพราะหินผาลุกเดินไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก



“ครับ ก็ชอบครับ”



“อย่างนั้นไปห้องหนังสือกับพี่ไหม” พออีกฝ่ายชวน สายน้ำก็ยิ้มแล้วพยักหน้ารับทันที เจ้าตัวลุกเดินตามป่าไม้ออกจากห้องนั่งเล่นไป เดินย้อนไปตรงประตูบ้านก่อนจะเดินเลยไปอีกฝั่งซึ่งป่าไม้ก็เล่าให้ฟังว่าทางนี้จะเป็นส่วนของห้องทำงานแล้วก็ห้องหนังสือ



เวลาเดินเข้ามาในบ้าน เจอโถงตรงกลางหากเดินไปทางซ้ายก็จะเป็นในส่วนของห้องนั่งเล่นที่ทัชพาสายน้ำไป ต่อด้วยห้องกินข้าวแล้วก็ห้องครัว ส่วนทางขวาจะเป็นห้องทำงานกับห้องหนังสือตามที่ป่าไม้บอก และชั้นสองจะเป็นในส่วนของห้องนอน



สายน้ำเดินตามป่าไม้เข้าไปในห้องหนังสือ เจ้าตัวมองไปรอบ ๆ ห้องด้วยความสนใจ หนังสือภายในห้องนี้เยอะมากจริง ๆ ผนังสองด้านเป็นตู้หนังสือแบบบิวท์อินสูงจนถึงฝ้าเพดาน มีบันไดที่ติดล้อเลื่อนเอาไว้ปีนขึ้นไปหยิบหนังสือ ฝังอีกฝั่งก็มีตู้หนังสือแต่เป็นตู้แบบเตี้ย ๆ ตรงกลางห้องมีโต๊ะทำงานตั้งอยู่สองตัว แล้วก็มีบีนแบ็กวางเอาไว้ตามหน้าตู้หนังสือ



“สองฝั่งนี้มีหนังสือแทบทุกแนว ทั้งสถาปัตย์ บ้าน สวน พวกหนังสือวิชาการก็มี จิตวิทยาก็มี ประวัติศาสตร์ ส่วนฝั่งตู้เล็ก... เป็นพวกหนังสือนิยายของสองสาวเขา ทั้งนิยายรักโรแมนติก สืบสวนสอบสวน อะไรนักก็ไม่รู้ พี่ก็ไม่แน่ใจ ถ้าชอบก็ลองดูนะ ตามสบายเลย” ป่าไม้หันมาบอกกับรุ่นน้อง



“ขอบคุณนะครับ” เจ้าตัวยิ้มกลับไปให้ก่อนจะเดินดูหนังสือไปเรื่อย ๆ เพราะหนังสือมันเยอะมากจนไม่รู้จะอ่านเล่มไหนดี สายน้ำจึงสุ่มเลือกออกมาหนึ่งเล่ม หันไปมองคนที่พาเขามากำลังยืนดูหนังสืออยู่อีกด้านก็ไม่กล้าส่งเสียงรบกวน



สายน้ำจึงทิ้งตัวลงนั่งบนบีนแบ็กหน้าตู้หนังสือเปิดหนังสืออ่านไปเรื่อย ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเมื่อรับรู้ถึงสายตาที่มองมาที่เขา



“มีอะไรหรือเปล่าครับ” สายน้ำถามพร้อมกับยิ้มให้ป่าไม้



“เราน่ะ...” คนตรงหน้าทำหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่างก่อนจะถามออกมา “เรากับพี่รู้จักกันมาก่อนใช่ไหม เราคือสายน้ำลูกของอาจารย์ไพศาลใช่ไหม”



“ค ครับ...?”



“เราคือน้องน้ำลูกอาจารย์ไพศาลที่พี่กับไอ้หินเคยไปเรียนรำเรียนดนตรีไทยที่บ้านใช่ไหม พี่ว่าพี่จำไม่ผิดนะ” ป่าไม้พูดพลางขมวดคิ้วมองสำรวจใบหน้าของคนตรงหน้าไปด้วย



สายน้ำถอนหายใจออกมาก่อนจะยิ้มกว้างอย่างดีใจ “ครับ น้องน้ำเอง พี่จำผมได้ด้วยดีจัง”



“ใช่จริงด้วย!” ป่าไม้ตีมือตีขาอย่างถูกใจ “พี่ก็ไม่แน่ใจหรอกเราเปลี่ยนไปเยอะผิดกับตอนเด็กเลย แต่พอเห็นเรายิ้มแล้วก็รู้สึกคุ้น ๆ ท่าทางก็ดูคุ้น พอเราบอกว่าเพิ่งย้ายกลับมาจากต่างประเทศพี่ก็คิดว่าไม่น่าใช่ แต่มันคุ้นมาก ๆ เลยลองถามดูนี่แหละ ไอ้หินมันจำเราไม่ได้เหรอ”



“ครับ พี่หินผาจำผมไม่ได้” สายน้ำพูดพร้อมกับหัวเราะ ริมฝีปากยกเป็นรอยยิ้ม “แต่ผมก็ไม่แปลกใจหรอกครับ ก็ผมเปลี่ยนไปมากขนาดนี้นี่ครับ ใช่ไหม”



ป่าไม้พยักหน้ารับ “จริง เราเปลี่ยนไปเยอะมาก ตอนเด็ก ๆ ตัวเล็กนิดเดียวแถมหน้าตาก็น่ารัก แก้มแดงปากแดงอย่างกับเด็กผู้หญิง พี่จำได้... เรายังเคยโดนพวกเด็กผู้ชายแกล้งหยอกอยู่เลยเพราะคิดว่าเราเป็นเด็กผู้หญิง”



“ใช่ครับ เพราะแบบนั้นละมั้งครับพี่หินผาเลยจำผมไม่ได้”



“แต่เราก็จำหินผาได้นี่...” ป่าไม้เลิกคิ้วมองพร้อมกับยิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่ทำเอาสายน้ำชะงักไปต่อไม่ถูก ท่าทางของคนอายุมากกว่าเหมือนจะรู้อะไรดี ๆ อย่างนั้น “ไอ้หินนี่ก็น่าอิจฉาไม่ใช่เล่น”



“...” สายน้ำไม่ได้พูดอะไร เพราะไม่แน่ใจว่าป่าไม้ต้องการอะไรกันแน่



“ตอนเด็ก ๆ มันก็มีเด็กน่ารักตามติดไม่ยอมห่าง โตมาก็ยังมีเด็กบางคนมาหลงรักอีก” ป่าไม้พูดก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อเห็นสีหน้าของสายน้ำ ขยับมานั่งใกล้ ๆ แล้วยกมือกอดไหล่สายน้ำเอาไว้แล้วโยกตัวไปมาเหมือนหยอกเด็กตัวเล็ก ๆ “ตอนเด็ก ๆ เราน่ะอ่านง่ายจะตาย ไม่คิดว่าโตมาถึงตอนนี้ก็ยังอ่านง่าย แค่เห็นสายตาที่เรามองไอ้หินพี่ก็รู้แล้ว”



“พี่ป่าไม้...”



“ไม่ต้องกลัวหรอก พี่ไม่ได้ว่าอะไร พี่ไม่ห้ามหรอกถ้าชอบมันจริง ๆ ก็ลุยเลย” ป่าไม้หัวเราะชอบใจที่ทำให้สายน้ำหน้าแดงได้



“เลิกแกล้งผมเถอะครับ แล้วก็... อย่าบอกพี่หินผานะ”



“ไม่บอกหรอก รับรองได้ แบบนี้สนุกกว่ากันเยอะเลย อยากจะเห็นหน้ามันตอนรู้ว่าเราเป็นใครจริง ๆ คงจะตลกน่าดูเลย” ป่าไม้ว่า “ว่าแต่ว่าช่วงที่ย้ายบ้านไปตอนนั้นเป็นยังไงบ้างคุณน้ากับอาจารย์สบายดีใช่ไหม”



“ก็... ดีครับ ผมย้ายมาอยู่กรุงเทพฯ ตอนขึ้น ม.ต้น พอดี แต่พอ ม.ปลายผมก็ย้ายไปอยู่อเมริกากับแม่แล้วก็พ่อเลี้ยงน่ะครับ” สายน้ำเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟังก่อนจะอธิบายเพิ่มเมื่อเห็นสีหน้าตกใจและลังเลใจของป่าไม้ “ผมเล่าได้ครับ ไม่ได้อะไรแล้ว ตอนช่วง ม.สอง ได้มั้งครับที่พ่อกับแม่แยกทางกัน แล้วผมก็ย้ายไปกับแม่ แต่กับพ่อผมก็ติดต่อตลอด บางทีช่วงปิดเทอมที่นู้นผมก็กลับมาหาพ่อที่นี่”



“อ่อ... แล้วนี่เราย้ายมานี่คุณน้ามาด้วยไหม”



“เปล่าครับ ผมย้ายมาคนเดียว ก็ได้พ่อช่วยหาที่อยู่ให้ ช่วยจัดการเรื่องเรียนให้น่ะครับ”



“แล้ว... พี่ถามได้ใช่ไหม ทำไมถึงย้ายมาล่ะ เรามี... ปัญหากับ...”



สายน้ำส่ายหน้า “ไม่มีครับ ผม แม่แล้วก็แด๊ดรักกันดี แฮปปี้มาก ๆ ครับ แต่ที่ผมย้ายมาก็เพราะ...”



“ไอ้หิน”



“ครับ เพราะพี่หินผา ผมแค่อยากเข้ามาอยู่ใกล้ ๆ พี่เขา แม้จะในฐานะรุ่นน้องก็ตามที อย่างนั้นก็ขออีกสักครั้งในชีวิตที่ผมได้เห็นเขาใกล้ ๆ น่ะครับ”



ป่าไม้ยกมือขึ้นยีผมน้องอย่างเอ็นดู “พี่ชักจะอิจฉามันแล้วนะเนี่ยที่มีคนรักมันมากขนาดนี้ ให้พี่ช่วยไหม ถ้าเป็นเราพี่ไม่มีปัญหา และก็เชื่อว่าพ่อกับแม่ไม่ขัดข้องด้วย บางครั้งแม่พี่ยังพูดถึงเรา ถึงคุณน้ากับอาจารย์อยู่เลย”



“ผมก็คิดถึงน้าเดือนกับลุงพันธ์” สายน้ำตาเป็นประกาศเมื่อนึกถึงผู้ใหญ่ทั้งสองคน



“เอาไว้ว่าง ๆ ไปเที่ยวบ้านพี่ พ่อกับแม่คงดีใจ”



“ครับ” สายน้ำรีบพยักหน้ารับทันที “ดีใจจัง ได้เจอพี่ป่าไม้ ได้คุยแบบนี้”



“เอาเบอร์กับไลน์มา จะได้แอดกันไว้เอาไว้คุยกัน”



สายน้ำรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที พวกเขาแลกเบอร์แลกไลน์กัน กลายเป็นว่าตอนนี้ไม่มีใครนั่งอ่านหนังสือแล้วเพราะเอาแต่คุยเรื่องในอดีต เหมือนกับเพื่อนเก่าที่ไม่เจอกันนานเลยมีเรื่องอยากคุยอยากเล่าเต็มไปหมด



เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกสายตาของทั้งสองคนให้หันไปมองก่อนจะเห็นหินผายืนอยู่ตรงประตูห้อง “คุยกันสนุกเลย เปิดประตูเข้ามายังไม่มีใครรู้เลย”



“อ้าวเหรอ คุยเพลินไปหน่อย” ป่าไม้ตอบน้องชายตัวเอง “ว่าแต่มีอะไร”



“จะมาตามไปกินข้าว”



“โอเค อย่างนั้นไปกันเถอะ ป่ะน้ำไปกินข้าวกัน” ป่าไม้ดันตัวเองลุกขึ้นยืนก่อนจะหันมายื่นมือให้สายน้ำจับเป็นหลักยึด



สายน้ำเดินตามหินผากับป่าไม้กลับไปทางเดิม โต๊ะอาหารตัวยาวเต็มไปด้วยอาหารหน้าตาน่าทานวางเต็มโต๊ะทุกคนจับจองที่นั่งเรียบร้อย เหลือที่นั่งที่เว้นว่างไว้สามที่เรียงต่อกันพอดี หินผากับป่าไม้เลือกเก้าอี้ตัวซ้ายขวาคนละตัว สายน้ำเลยต้องนั่งลงตรงกลางระหว่างทั้งสองคน



บรรยากาศบนโต๊ะอาหารนั้นเป็นกันเองมากจนสายน้ำลดความเกร็งไปได้ทั้งหมด มีแต่นั่งขำจนปวดท้องกับบรรดาสถาปนิกรุ่นพี่ที่แม้จะอายุมากกว่าหลายปีแต่ก็ยังทำตัวเหมือนเป็นเด็ก ๆ นั่งมองไปก็ตลกไป



“มาอยู่กับพวกพี่ก็เหนื่อยหน่อยนะสายน้ำ” เดียร์ชะโงกหน้ามาพูดกับสายน้ำ “เจอแต่คนบ้าน้อยกับคนบ้ามากน่ะ”



สายน้ำหลุดขำตอนได้ยินเดียร์พูดแบบนั้นก่อนจะพยักหน้ารับ “พวกพี่ตลกดีครับ”



“แล้วก็อย่าเอาแต่นั่งขำ กินข้าวด้วยสิเราน่ะ” หินผาที่นั่งอยู่ทางด้านซ้ายของสายน้ำพูดก่อนจะตักทอดมันกุ้งใส่จานของสายน้ำให้ เห็นเจ้าตัวเอาแต่นั่งหัวเราะพี่ ๆ ไม่ตักอะไรเข้าปากสักที



“ขอบคุณนะครับ” สายน้ำหันมายิ้มให้ก่อนจะตักทอดมันในจานขึ้นมากินพลางอมยิ้มจนแก้มแทบจะปริ



หลังจากกินของคาวกันเสร็จกันต์กับเดียร์ก็ลุกไปหยิบของหวานมาเสิร์ฟ สายน้ำมองขนมในแก้วน้ำด้วยความสนใจ เขามั่นใจว่าเขาเคยกินขนมชนิดนี้แต่ที่เห็นตอนนี้มันแตกต่างจากที่เขาเคยกินมาก่อน



“รู้จักไหมเรา” หินผาถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายจ้องขนมหวานไม่วางตา



“น่าจะรู้จักนะครับ” สายน้ำตอบพลางใช้ช้อนตักดู “เขาเรียกว่า... ทับทิมกรอบ... ใช่ไหมครับ”



“ใช่แล้วล่ะ”



“ผมเคยกินตอนเด็ก ๆ แต่... มันไม่ใช่สีนี้นี่นา” สายน้ำเงยหน้าขึ้นมอง



“ปกติคนทำเขามักจะทำเป็นสีแดง สีของทับทิมน่ะ” กันต์เป็นคนตอบคำถามของสายน้ำ “แต่พี่ใช้เป็นสีฟ้าจากสีดอกอัญชันแทน อันนี้เลยเรียกว่าทับทิมกรอบอัญชันมะพร้าวอ่อน”



“อ่อ ครับ ทำสีนี้ก็สวยดีนะครับสีเหมือนน้ำทะเลเลย”



ทับทิมกรอบอัญชันมะพร้าวอ่อนหอมอร่อยถูกปากของสายน้ำมากจนเจ้าตัวขอเติมอีกตอนที่กันต์ถามว่ามีใครอยากจะได้เพิ่มบ้าง ตอนนี้เลยต้องมานั่งย่อยเพราะเขากินไปเยอะมากทั้งของคาวของหวาน



“แล้วสายน้ำกลับยังไง ไอ้ทัชไปส่งเหรอ” เดียร์หันมาถามรุ่นน้องปีหนึ่งคนเดียวในห้องตอนนี้



“เอ่อ... เดี๋ยวกูไปส่งเอง”



“ไม่เป็นไร” ไม่ใช่สายน้ำที่เป็นคนพูดแต่เป็นหินผา “เดี๋ยวกูไปส่งเองเพราะยังไงกูก็ต้องกลับหออยู่แล้ว มึงจะกลับบ้านไม่ใช่เหรอ จะได้ไม่ต้องวนไปวนมา”



“เอาอย่างนั้นเหรอ” ทัชเลิกคิ้วถาม



“อือ ตามนั้นแหละ เราไม่มีปัญหาใช่ไหม” หันมาถามสายน้ำ



“ครับ ผมไม่มีปัญหาอะไรครับ กลับกับพี่ได้”



“อย่างนั้นก็ตกลงตามนี้แหละ กูไปส่งน้องเอง” หินผาหันไปสรุปกับเพื่อน ซึ่งทัชก็ไม่ได้ขัดอะไร พยักหน้าตกลงตามนั้น

❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖

คืออยากจะบอกว่าตอนที่แต่งฉากในวันนี้
แต่งไปก็ขำไป พี่ป่าไม้เพิ่งออกฉากนี้ฉากแรก
แต่บทเยอะกว่าพี่หินผาออกรวมกันตั้งแต่บทแรกเสียอีก
โอ๊ย สงสารพี่หินผา แต่ก็ขำมากค่ะ

ก็เฉลยไปหลายเรื่องแล้วเนอะ น้องน้ำกับพี่ ๆ เขารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วจ้า
แต่ว่าตอนเด็กน้องน่ารักเหมือนผู้หญิง
โตมาหล่อขนาดนี้ พี่หินผาเลยจำไม่ได้ แต่เดี๋ยวจะมีความคิดทางฝั่งพี่ให้ได้อ่านกันจ้า
ยังไงก็เอาใจช่วยน้องสายน้ำด้วยนะคะ

แล้วเจอกันใหม่ครั้งหน้าค่า

#เมื่อหินผาจรดสายน้ำ

[route rover]

นี่ว่าหินผาก็น่าจะจำน้องได้ รึไม่ก็อาจจะคุ้นตา แต่ไม่บอกให้น้องรู้แน่ๆ

[Al2iskiren]

คิดว่าพี่หินผาจำน้องได้นะ แต่ไม่ได้บอกน้อง รออ่านพาร์ทพี่หินผานะคะ

[วายซ่า]

“อย่างนั้นไปห้องหนังสือกับพี่ไหม” พออีกฝ่ายชวน สายน้ำก็ยิ้มแล้วพยักหน้ารับทันที เจ้าตัวลุกเดินตามหินผาออกจากห้องนั่งเล่นไป   
อันนี้จะเป็นน้องเดินตามพี่ป่าไม้หรือเปล่าคะ
 
 น้องต้องแสดงออกมาขนาดไหนนะ พี่ป่าไม้สังเกตุเห็ได้ง่ายๆ ว่าน้องแอบชอบพี่หินผา 

[klaew]

อยากรู้แล้วว่าพี่จะว่ายังไง
จำน้องไม่ได้จริงอ่ะ TOT