ตอนที่ 4
ตั้งแต่ก้าวออกจากห้องพยาบาลมาใจผมมันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยด้วยซ้ำในสมองคิดแต่เรื่องจะกำจัดคลิปนั่นยังไงจนเรียนแทบจะไม่รู้เรื่อง วุ่นวายสะกิดเรียกผมอยู่บ่อยครั้ง จนมันนึกรำคาญ ฟาดมือลงบนหัวผม
ผั๊วะ!!
“เหม่อห่าไรนักหนา สมศรีมองมึงตั้งหลายรอบแล้ว” วุ่นวายแยกเขี้ยวใส่ผมพร้อมกับพยักพะเยิดหน้าไปทางหน้าชั้นเรียน เห็นอาจารย์สมศรีมองอยู่ ผมได้แต่ก้มหัวขอโทษแล้วทำสมาธิกับการเรียนตรงหน้าให้มากขึ้น พยายามจะไม่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้
หลังจากจบคลาส วุ่นวายก็หันมาหาผมพร้อมกับตั้งคำถามกับผมทันที อิฐกับท่านขุนก็จ้องมองผมกันเป็นตาเดียว ผมโดนสายตาคาดคั้นหนักแต่เรื่องแบบนี้มันบอกใครได้ที่ไหนกัน ผมได้แต่บอกปัดพวกมันไป ว่าไม่มีอะไร แค่เครียดเรื่องเรียน พวกมันไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไหร่แต่ก็ไม่คาดคั้นอะไรแล้ว พักเที่ยงพวกผมเดินไปที่โรงอาหารกลาง แทนที่จะไปกินข้าวข้างนอกเพราะวันนี้มีเรียนทั้งวัน ออกไปกลัวกลับมาไม่ทัน อีกอย่าง
ติ้ง!
ติ้ง!
ติ้ง!
เสียงข้อความดังเตือนขึ้นมาหลายครั้ง พอเห็นชื่อผมก็ไม่อยากจะหยิบขึ้นมาเปิดอ่านสักนิด
(หมาบ้า: กินข้าวเสร็จแล้ว ให้รีบมาหากู)
(หมาบ้า: ซื้อข้าวขาหมูกับกาแฟมาให้ด้วยแก้วหนึ่ง เอาไม่หวาน)
(หมาบ้า: นะว่าเห็นข้อความแล้ว แต่ไม่อ่าน อยากเจ็บตัวอีกรึไง)
“ไอ้เผด็จการเอ้ย! ” ผมว่าออกมาอย่างอดไม่ได้ ทำไมต้องมาหงุดหงิดอะไรแบบนี้ด้วย ผมนังกำโทรศัพท์ตัวเองแน่น
“เป็นอะไรของมึงไอ้ต้าร์” ไอ้ขุนมันมองหน้าผมด้วยความสงสัย
“ป่าวไม่มีไร เออมึงเดี๋ยวกูมานะ พอดีมีเรื่องต้องไปทำวะ” ผมลุกขึ้นหลังจากที่กินอิ่มแล้ว
“เรื่องไรวะ อย่าบอกนะว่ามึงจะไปหาเรื่องไอ้ต้องมันอีก”
“เออ ไม่ได้ไปหาเรื่องมันหรอก กูจะไปขี้ จบไหม?” ผมพูดตัดบทไปเพราะไม่อยากให้พวกมันมาเซ้าซี้อะไรมาก
“วู้ว ขี้ก็บอกว่าขี้ดิ จะพูดทำไมไปทำธุระ” ขุนมันบอกพร้อมกับทำหน้าเอือมๆ พอพ้นออกมาจากโต๊ะผมก็หลบแอบเข้าไปด้านหลังร้านข้าวขาหมูสั่งให้ไอ้หมอบ้านั่น แล้วเดินถัดไปอีกสองร้านก็จะเป็นร้านน้ำ ผมสั่งแกแฟแบบหวานจัดใส่น้ำตาลยี่สิบช้อน หึเอาให้เบาหวานขึ้นตาไปเลย
“ตายแล้วกินหวานขนาดนี้ เป็นเบาหวานยังหนู” ป้าร้านน้ำถามผมด้วยความตกใจ ผมได้แต่ส่งยิ้มและบอกกับแกไปว่า
“หึหึ ยังครับ แต่ไม่นานหรอก” ผมรับแก้วกาแฟมาถือไว้แล้วจ่ายเงินไปสามสิบบาทก่อนจะเดินย้อนไปที่ร้านข้าวที่สั่งไว้ พอจ่ายเงินเรียบร้อยก็เดินตรงไปยังห้องพยาบาลทันที
“อะ...ข้าวกับกาแฟ” เดินเข้ามาก็เห็นมันนั่งอ่านเอกสาด้วยสีหน้ายุ่งๆ ขนาดผมเข้ามามันยังไม่เงยหน้าขึ้นมามองเลย พอเห็นมามันไม่พูดอะไรก็จะเดินกลับไปหาเพื่อนที่ห้อง แต่ยังไม่ทันไปเปิดประตูมันก็เรียกผมเสียงดังจนสะดุ้ง
“ต้าร์ ! มึง จะไปไหนใครบอกให้ไป?” มันเงยหน้าขึ้นมามอง มือหนึ่งดันแว่นให้เข้าที่ แล้วใช้สายตาดุๆ มองผม
“-*- แล้วไงทำไมต้องขออนุญาตด้วย”
มันไม่ตอบแต่กลับกระดิกนิ้วเรียกผมให้เดินไปหา พอเห็นว่าผมไม่ขยับมันก็ยิ่งใช้สายตาดุๆ บังคับผม ผมทำเป็นไม่สนใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเข้าโปรแกรมแชท
กูต้องรอด (4)
Arthita
“พวกมึง อยู่ไหนกันวะ”
เรียกกูว่าท่านขุน
“อยู่ใต้ตึกB”
“แล้วมึงอะอยู่ไหน”
อย่ามาวุ่นวายกะกู
“นี่กูลืมไปแล้วนะว่ามึงไปขี้อีต้าร์”
อิฐเอง
“นึกว่าตกส้วมตายไปแล้ว”
Arthita
“พวกเหี้ย”
“..เดี๋ยวกูเดินไป”
อย่ามาวุ่นวายกะกู
“มึงกูฝากซื้อนมปั่นแก้วดิ”
“ร้านพี่กุ้งอะนะๆ”
อิฐเอง
“แล้วเมื่อกี้ไมไม่ซื้อ”
อย่ามาวุ่นวายกะกู
เอ๊ะ!
เรียกกูว่าท่านขุน
เอ๊ะ!
กูด้วย กูเอาโกโก่ปั่น”
“ขอบใจมากเพื่อน”
“เดี๋ยวมาเอาเงิน”
Arthita
“กูเป็นเบ้พวกมึงเหรอ
“ไอ้พวกไร้ประโยชน์”
เรียกกุว่าท่านขุน
นี่กูไงกูท่านขุนเพื่อนรักของมึงเอง
อย่ามาวุ่นวายกะกู
มึงมันไม่อ่อนโยน
อิฐเอง
เห้อออ รีบมาต้ารั
อาจารย์จะเข้าแล้ว
Arthita“จ้าพ่อ”
ต้าร์ไม่ได้สนใจกับคำพูดของไม้เมืองเขายังคงคุยแชทกับเพื่อน โดยที่ไม่รู้เลยว่าร่างสูงใหญ่กำลังก้าวเดินมาหา จนกระทั่งต้าร์รับรุ้ได้ถึงความรู้สึกเย็นยะเยือกที่ด้านหลัง
หมับ!
“จะก้มหน้าอีกนานไหม กูเรียกมึงไม่ได้ยินรึไง” ต้าร์ถูกไม้เมืองรวบตัวเอาไว้จากทางด้านหลังพร้อมกับยึดโทรศัพท์ไปด้วย
“นี่! อาจารย์! ปล่อยนะ! เอาโทรศัพท์คืนมา” ต้าร์ร้องโวยวายและพยายามจะดิ้นให้หลุด แต่ยิ่งดิ้นไม้เมืองยิ่งกอดแน่นขึ้น
“แล้วเวลาที่กูเรียกทำไมมึงไม่หัน” ไม้เมืองถามเสียงเข้ม ต้าร์ทำเสียงฮึดฮัดใส่ แต่ก็ไม่ยอมตอบอะไร แถมยังทำหน้าเชิดใส่อีก
“ตอบมาสิ” ไม้เมืองถามย้ำอีกครั้งและเพิ่มแรงกอดมากขึ้นอีก จนต้าร์เรื่มจะทนไม่ไหว
“ก็ไม่อยากหันมีไรไหม” ต้าร์หันไปยักคิ้วให้อย่างกวนๆ ไม้เมืองมองวงหน้าหล่อที่กำลังหันมามองเขาด้วยสีหน้ากวนๆ เขาก็อดที่จะสั่งสอนไม่ได้ ในเมื่อดื้อนักก็ต้องสั่งสอนให้หลาบจำ
“มี” ร่างสุงตอบเพียงประโยคสั้นๆ แล้วจับคางมนให้หงายรับจูบของตนเอง ฟันซี่คมงับเข้ากับริมฝีปากนุ่มอย่างมันเขี้ยว ย้ำๆ อยู่หลายที ก่อนจะบังคับให้อีกคนเปิดปากรับเอาลิ้นร้อนเข้าไปกวาดต้อน เสียงอื้ออึงจากลำคอของต้าร์ดังขึ้นเป็นระยะๆ สลับกับเสียงฮึมฮำของไม้เมืองเมื่อรู้สึกขัดใจ เพราะต้าร์พยายามหลบหนีลิ้นของเขา
“อึก ..อื้ออ พอ แล้ว อื้ออ” เสียงหวานดังกระท่อนกระแท่นเพราะใกล้หมดลมหายใจ ร่างสูงพลิกให้คนในอ้อมกอดหันมาหาตัวเอง ต้าร์ใช้จังหวะนั้นสูดลมหายใจลึก แล้วใช้ฝ่ามือดันปลายคางไม้เมืองเอาไว้
“พอ แล้ว ไอ้เหี้ย แห๊กๆ กูเหนื่อย”
“หึ อ่อนว่ะ แค่นี้ก็เหนื่อย” ไม้เมืองว่าเสียงเยาะ แล้วปัดมือที่ดันคางเขาไว้ออก ทำให้เขาเห้นใบหน้าของคนตรงหน้าได้อย่างชัดเจน ใบหน้าขาวกำลังขึ้นสี ลามไปถึงใบหูและลำคอ ปากเล็กบวมเจ่อจากจูบดุเดือดเมื่อสักครู่ ต้าร์ไม่ยอมสบตากับไม้เมือง เหตุเพราะรู้สึกอายเวลาต้องจ้องตากันในระยะใกล้ๆ แบบนี้ ยิ่งใบหน้าหล่อคมโน้มเข้ามาใกล้มากเท่าไหร่ใจเขายิ่งเต้นแรงมากเท่านั้น ไม้เมืองมองอาการของคนตรงหน้าแล้วนึกอยากจะแกล้งขึ้นมาอีก เขากระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นชนิดที่ไม่มีช่องว่างให้อากาศรอดผ่านไปได้ ต้าร์จึงต้องรีบยกมือขึ้นกันที่หน้าอกเอาไว้ ต้าร์แสดงสีหน้าที่กระอักกระอ่วนใจออกมา และพยายามดันตัวเองออกจากอ้อมกอดแกร่ง
“จะปล่อยได้ยัง อึดอัด” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกอดเขาไม่ยอมปล่อยสักที ก็ต้องเอ่ยคำออกไปให้อีกคนได้รู้ไม่ใช่ยืนกอดเขาหน้าด้านๆ อยู่แบบนี้
“กูไม่เห็นจะอึดอัดเลย” ไม้เมืองว่าตอบ จนต้าร์ต้องช้อนสายตาขึ้นมองอย่างเอาเรื่อง
“จะปล่อยไม่ปล่อย” น้ำเสียงของเขาเริ่มแข็งขึ้น
“หึ ไม่ปล่อย อยากกอดเมีย” ไม้เมืองไม่ได้แกล้งพูด ร่างสูงชอบที่จะกอดแมวขนนุ่มนิ่ม อย่างต้าร์เป็นที่สุด ไม้เมืองยิ้มจนหน้ายับ ผิดกับอีกคนที่ยิ้มเย็นส่งให้
“กูจะถามอีกครั้งว่ามึงจะปล่อยไม่ปล่อย”
“ไม่ปล่อย” ไม้เมืองยังยืนยันคำเดิม เขาไม่ปล่อย แถมยังขโมยหอมแก้มนิ่มๆ ของต้าร์อีกด้วย
“ฟอดดดดด”
“ไอ้คนแวยโอกาส มึงอย่าอยู่เลย! ”
ปัก!!!
“อุ๊ป !!! ไอ้เด็กเหี้ยยย โอ้ยยยย” สิ้นคำต้าร์ก็กระแทกเข่าเข้ากลางลำตัวของไม้เมืองทันที จุดตายที่ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็ต้องยอมสยบ
“สมน้ำหน้า!! ” ต้าร์หัวเราะลั่นด้วยความสะใจ ก่อนจะเดินข้ามร่างสูงที่นอนจุกอยู่บนพื้นไปอย่างไม่ไยดี
“เล่นกับใครไม่เล่น หึ นอนตายให้นอนแดกไปซะ ไอ้คนหื่นกาม” หลังจากที่ได้แก้แค้นจนสมใจนึกแล้วต้าร์ก็เดินไปซื้อนมปั่นกับโกโก้ให้เพื่อน
“กว่าจะเสด็จมาได้ กูหิวนมปั่นจะตายอยู่ละ” มาถึงก็โดนบ่นแต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร ยื่นนมปั่นกับโกโก้ให้เพื่อนพร้อมกับเก็บเงินเข้ากระเป๋าตัวเอง เรื่องเงินเรื่องทองต้าร์ไม่เคยปล่อยผ่านเพราะเขาไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทองใช้จ่ายแต่ละทีต้องคิดให้รอบคอบ
ติ้ง! (หมาบ้า:เลิกเรียนแล้วกูจะไปรับ ห้ามหนี ห้ามปฏิเสธ)
ติ้ง! (หมาบ้า:อย่าอ่านแล้วไม่ตอบ เมื่อกลางวันมึงทำกูไว้แสบมากนะ”)
ติ้ง! (หมาบ้า:กูจะพามึงไปขนเสื้อผ้ากับของใช้ที่บ้าน วันนี้มึงต้องไปอยู่กับกู)
พออ่านข้อความต้าร์ก็กัดปากตัวเองทันทีในใจมันวุ่นวายไปหมด เขาไม่อยากอยู่กับไม้เมือง และวิธีเดียวที่จะไม่ต้องไปเจอไม้เมืองก็คือหนีไปอยู่ที่อื่น
“เออ พวกมึงวันนี้บ้านใครว่างกุไปค้างด้วยดิ อยู่บ้านคนเดียวแมร่งเหงาวะ” ต้าร์หันไปถามเพื่อนๆ ที่กำลังเก็บของกำลังจะกลับบ้านหลังจากเรียนมาทั้งวันแล้ว
“ไปนอนบ้านกูก็ได้งั้น พ่อแม่กูเค้าไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัด กูอยู่คนเดียวพอดี” ขุนเอ่ยชวน เพราะพ่อกับแม่เขาก็ไปหลายวันอยู่ ตนเองจะได้มีเพื่อนด้วย
“เออ ถ้างั้นกูไปบ้านมึงเลยนะ” ต้าร์พูดบอกอีก อิฐขมวดคิ้วนิดๆ
“แล้วมึงไม่กลับไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านไง แล้วคืนนี้จะใส่อะไรนอน ชุดนักศึกษาอีก” อิฐถามออกมาอีก
“เห้ย ไม่เป็นไร กูใส่ของไอ้ขุนก่อนก็ได้ มึงไม่ถือใช่ไหมไอ้ขุน” ต้าร์หันไปถาม
“เออ ไม่ถือหรอกแต่มึงจะใส่ของกูได้เร้อ ตัวแห้งเป็นแมวขาดสารอาหารขนาดนี้”
“ใส่ได้ๆ ไปๆ มึง” ต้าร์พยายามจะเร่งเพื่อนให้ออกจากโรงเรียนไวๆ เพราะเขาไม่อยากเจอไม้เมือง
“รีบเหรอ รีบมากก็วิ่งไปรอที่รถเลยห่า” ขุนส่ายหัวไปมาอย่างหน่ายๆ กับพฤติกรรมแปลกๆ ของเพื่อนตัวเอง พวกเขาเดินไปที่ลานจอดรถมอเตอร์ไซน์ของวิทยาลัยอิฐกับวุ่นวายบ้านอยู่ติดกันเลยไปด้วยกันแต่ต้าร์กับขุนบ้านไปอีกทางเลยต้องแยกกันตั้งแต่ที่วิทลัย บ่อยครั้งที่ต้องพากันไปส่งบ้านเพราะมีคู่อริตามรังควาน
“เออน่า เร็วๆ เข้าเหอะ”
“วู้ ไอ้ห่านิ ไปก่อนนะพวกมึงเจอกันพรุ่งนี้ กลับกันดีๆ ละมีไรโทรหาพวกกู” ขุ่นหันไปว่าให้อีกคนก่อนจะหันไปหาอิฐ อิฐพยักหน้ารับ แล้วขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซน์ หันไปใส่หมวกกันน็อกให้วุ่นที่มือไม่ว่างเพราะช่วยถือกระเป๋าอยู่ มันเป็นภาพที่ชินตาของพวก็ขาไปแล้ว เพราะอิฐมักจะดูแลวุ่นวายเป็นพิเศษ พอถามก็บอกแม่ของวุ่นฝากฝังมันไว้กับตัวเอง ถ้าสังเกตสีหน้าของวุ่นวายดีๆ จะเห็นแววตาตัดพ้ออยู่ในแววตาคู่นั้น
“ไปมึง เดี๋ยวแวะตลาดซื้อกับข้าวด้วย พ่อแม่ไม่อยู่ไม่มีใครทำให้” ขุนบอกพร้อมกับสตาร์ทรถต้าร์เองก็ด้วยพวกเขาขี่มอเตอร์ไซน์ลัดเลาะไปตามซอย เพื่อเลี่ยงถนนใหญ่ เพราะมันมีโอกาสที่พวกเขาจะเจอกับคู่อริ พอถึงตลาดก็พากันเลือกซื้อกับข้าวกับขนมไปกินด้วย โดยทุกอย่างต้าร์จะเป็นคนออกให้เป็นค่าตอบแทนที่ให้เขาค้างคืนด้วย
“เออ ว่าแต่จารย์ไม้เขาเรียกมึงไปทำไรวะ” ขุนถามขณะที่กำลังช่วยกันเอาของเข้าไปเก็บในครัว
“สั่งทำโทษกูไงที่กูโดดเรียนเมื่อวาน ให้ทำความสะอาดห้องพยาบาลอาทิตย์หนึ่ง เซ้งฉิบหาย” ต้าร์โกหกเพื่อนตัวเองหน้าตาย เพราะเขาไม่อยากให้เพื่อนรู้ว่าตัวเองได้เสียกับหมอไม้แล้ว อายที่จะบอกเพราะตัวเองเป็นผุ้ชายแท้ที่ชอบผู้หญิง ชอบหน้าอก ไม่ได้ชอบนมแบนๆ แบบไม้เมือง ส่วนไอ้เอ๋อถือเป็นข้อยกเว้นสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างของเขา
“เออ ช่างแมร่งเหอะแค่อาทิตย์เดียวเอง” ขุนตบบ่าเพื่อนเพื่อให้กำลังใจ แต่ต้าร์ยังคงทำหน้ามุ้ย
“มันไม่ใช่แค่นั้นดิ เวลามันเรียกใช้กูก็ต้องไปไง”
“เห้ย จะกลัวไร แค่อาจารย์ห้องพยาบาล อันไหนไปไม่ได้ก็ไม่ต้องไปไงจะยากไร” ขุนพูดออกมาโดยที่ไม่รู้ว่าไม้เมืองคือเจ้าของวิทยาลัยที่ตนเรียนอยู่
“อืม มึงอะไปอาบน้ำไปกูจะได้อาบต่อ แล้วก็มากินข้าว กูจะได้เล่นเกม”
“เออ กูซื้อแผ่นเกมส์มาใหม่พอดี ว่าจะชวนพวกมึงมาเล่นอยู่”
หลังจากที่จัดการตัวเองเรียบร้อย ทั้งต้าร์และขุนก็จัดการกับอาหารที่ซื้อมาจนเกลี้ยง นั่งพักพอให้หายอิ่มท้องก็จัดการล้างถ้วยชามเก็บแล้วพากันมานั่งเล่นเกมที่ห้องของขุน ระหว่างนั้นไม้เมืองได้ไลน์หาต้าร์อยู่ตลอด แต่ต้าร์ไม่สนใจและกดปิดเสียงไว้เพื่อไม่ให้รบกวนเวลาที่ตัวเองเล่นเกม หลังจากที่เล่นเกมจนดึก พวกเขาก็เข้านอน เพราะต้องไปวิทยาลัยแต่เช้า
7.30น.
“มึงเสร็จรึยัง อิวุ่นมันบ่นแล้วเนี้ยะ” ขุนตะโกนถามเพื่อนรักที่กำลังยัดเสื้อใส่ในกางเกง มือหนี่งหิ้วกระเป๋าอีกมือถือช็อบ
“เออ เสร็จแล้วๆ ไปมึง ออกไปก่อนเลยเดี๋ยวกูล็อกบ้านก่อน” ต้าร์บอกพร้อมกับใส่กุญแจบ้านให้เพื่อน ก่อนที่ทั้งคู่จะขี่รถออกมา พอมาถึงพวกเขาก็ตรงไปที่โรงอาหาร ที่วุ่นกับอิฐนั่งรออยู่
“ช้าอะพวกมึง นี่ข้าวรีบแดกจะได้รีบขึ้นเรียน” วุ่นเลื่อนชามโจ๊กที่ซื้อไว้ให้
“ขอบใจนะจ๊ะ คนสวยยย” ต้าร์จีบปากจีบคอชม
“เออ รีบแดก”
“คร๊าบบแม่ อิเหี้ย ร้อนๆ” เพราะรีบกินมันเลยลวกปากท่านขุนร้องจ๊ากทันที
“โง่นะมึงอะ ทำไมไม่เป่าก่อน” อิฐส่าหน้าก่อนจะก้มลงอ่านหนังสือต่อ
“ก็กูรีบไง”
พอกินข้าวกันเสร็จก็เดินไปหาที่นั่งในชั้นเรียน ต้าร์เดินไปนั่งด้านหลังสุดจังหวะเดียวกับบาสที่เดินมาถึงพอดี
“อะไรของมึงไอ้แห้ง นี่ที่กู” บาสเป็นเด็กก่อสร้างที่ชอบมาหาเรื่องต้าร์อยู่เป็นประจำทั้งที่อยู่คนละภาคตึกเรียนก็ห่างกัน แต่บาสก็ขยันมาหาเรื่องต้าร์ได้ตลอด อย่างวันนี้ เป็นวิชาที่เรียนรวม บาสเห็นกลุ่มต้าร์เดินมาแล้ว ถึงได้มาดักทางแบบนี้
“มึงเขียนชื่อจองไว้เหรอ หรือว่าพ่อมึงซื้อเก้าอี้ตัวนี้ไว้ กูมาก่อนก็ต้องได้นั่ง” ต้าร์พูดออกไปย่างไม่ยอม ดวงตากลมจ้องเขม็งไปที่บาส
“เหอะ แต่มือกูจับได้ก่อน มึงนั่นแหละที่ต้องไปนั่งที่อื่น” บาสทำท่ายียวนใส่และพูดเสียงดังขึ้น ขุน อิฐ วุ่นวายเดินมาสมทบทันที ส่วนเพื่อนของบาสที่มาด้วยก็คอยดูอยู่ข้างๆ นักศึกษาคนอื่นๆ ทยอยเข้ามากันแล้วแต่ยังไม่มีใครจับจองที่นั่ง เพราะกลุ่มคนด้านหลัง ที่ทำเหมือนจะมีเรื่องกัน
“มึงอย่ามากวนตีนได้ปะ กูมาก่อน”
“แต่มือกูจับได้ก่อนไง มึงนั่นแหละที่จะต้องไสหัวไป” บาสลากเก้าอี้ตัวนั้นออกแล้วทำท่าจะนั่ง ต้าร์เลยยกขาขึ้นถีบบาสทันทีแล้วทุกอย่างก็ชุนลมุนไปหมด ทั้งพวกของต้าร์และพวกของบาสต่างสาวหมัดใส่กันอย่างไม่มียั้ง วุ่นวายที่ตัวเล็กสุดอาสัยความปราดเปรียวของตัวเอง ถีบเข้าสีข้างของผู้ชายตัวโตคนหนึ่งอย่างแรงจนล้มหงาย แต่ไม่ทันจะวิ่งไปซ้ำก็โดน อีกคนล็อกเอาไว้
“ไงอิตุ๊ด แรงเยอะดีกูชอบ” ไอ้คนที่จับวุ่นวายเอาไว้ก้มลงมาหอมแก้ม วุ่นตาลุกวาว แล้วร้องกรี๊ดออกมาเสียงดัง อิฐที่มองหาวุ่นวายพอได้ยินเสียงก็รีบวิ่งมาช่วยทันที ด้านของต้าร์ ตอนนี้เขาคล่อมอยู่บนตัวของบาสแล้วสาวหมัดใส่ไม่ยั้งด้วยความดมโห แต่อีกคนที่ตัวใหญ่กว่าจับหมัดของเขาไว้ได้แล้วพลิกตัวขึ้นคล่อมต้าร์แทน
ตุบ ตุบ แรงหมัดของบาสทำเอาต้าร์มึน จนแทบเห็นดาว ขุนก็กำลังรับหมัดและสู้ตอบกับอีกคนอย่างสูสี เสียงทะเลาะกันของพวกต้าร์ทำเอาโต๊ะเรียนล้มระเนระนาดไปหมด จนกระทั่งมีคนไปบอกอาจารย์
“พวกเธอทำอะไรกัน!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ ผมบอกให้หยุด!! ” เสียงเข้มตวาดลั่นชั้นเรียน ทุกอย่างหยุดชะงัก หมัดหยุดค้างกลางอากาศ และหันสายตาไปทางหน้าประตูห้องเรียน
“อาจารย์หมอไม้” ขุนครางออกมา
“พวกเธอเห็นสถานที่เรียนเป็นอะไร สะพานลอยข้างถนนเหรอ ถึงได้กัดกันเป็นหมาแบบนี้ พวกเธอทุกคนที่มีเรื่องตามไปพบผอ.ที่ห้องกับผมด้วย” ไม้เมืองตวาดใส่อีก เขาหันมาสบตากับต้าร์ที่นอนอยู่กับพื้น ไม้เมืองเดินเข้ามาหาต้าร์ แล้วกระชากบาสออกจากตัวต้าร์ทันที
“ลุกขึ้น” ไม้เมืองดึงแขนต้าร์ให้ลุก ต้าร์รับรู้ได้ถึงแรงบีบหนักๆ ที่ข้อมือ
“พวกคุณทุกคนตามผมไปที่ห้องผ.อ” ไม้เมืองเดินนำโดยที่ยังไม่ปล่อยมือต้าร์เขากระชากให้ต้าร์เดินตาม ทุกคนมีสีหน้าที่วิตกกังวล เพราะถ้าเรื่องถึงผ.อ พวกเขาทุกคนมีสิทธิ์โดนไล่ออกแน่
“จารย์ครับ จารย์ เดี๋ยวก่อนครับ พวกผมไม่ผิดนะครับ ไอ้ต้าร์มันถีบผมก่อน” บาสรีบพูดแก้ตัว เพื่อให้ตัวเองได้พ้นผิด
“เห้ย ทำไมมึงพูดหมาๆ แบบนี้วะ มึงไม่ใช่เหรอที่มาหาเรื่องพวกกูก่อน” ต้าร์สะบัดมือออกจากไม้เมืองแล้วชี้หน้าบาสอย่างเอาเรื่อง
“นี่! นายอาทิตย์ ต่อหน้าผมคุณไม่ควรแสดงความก้าวร้าวออกมาแบบนี้” ไม้เมืองว่าเสียงดุ
“แต่มัน- “ต้าร์กลืนคำพูดของตัวเองลงท้องทันทีที่เห็นสายตาของไม้เมือง
“ผมไม่รู้หรอกว่าใครจะถูกจะผิดแต่การที่พวกคุณมาก่อความวุ่นวายในรั้ววิทยาลัยของผมแบบนี้ผมไม่ชอบ พวกคุณทุกคนจะต้องถูกทำโทษ”
“แต่ จารย์ครับ พวกผมไม่ผิดนะ” บาสยังคงเถียง
“อันนี้ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่รับรู้” ไม้เมืองตอบด้วยเสียงนิ่งๆ
“อาจารย์ ผมขอได้ไหมครับอย่าให้เรื่องถึง ผ.อเลย” วุ่นวายพูดขอเสียงอ่อย
“นะครับ จารย์ พวกผมยังไม่อยากถูกไล่ออกตอนนี้” อิฐช่วยพูดอีกแรง ทุกคนต่างอ้อนวอนยกเว้นคนเดียวในกลุ่มที่ยืนนิ่งไม่พูดอะไร
“เห้อออแล้วพวกคุณจะให้ผมยังไง พวกคุณทำผิดกฎวิทยาลัย ทำลายทรัพย์สินของวิทยาลัยด้วย” ไม้เมทองถอนหายใจออกมาแรงๆ เขายังไม่เคยรับมือกับสถานการณ์แบบนี้เด็กพวกนี้มันห้าวเกินไป หัวร้อนง่ายเกินไป เอะอะใช้แต่กำลัง เขาหันไปสบตาคนที่ตัวเองจับมือเอาไว้ ใบหน้าหวานติดหล่อตอนนี้เอาแค่ทำหน้าเครียด คิ้วพันกันยุ่ง
“นะครับอาจารย์ พวกผมขอร้อง อาจารย์จะลงโทษพวกเรายังไงก็ได้ ถ้าเรื่องนี้ถึง ผอ พวกผม โดนไล่ออกแน่ๆ เลย” บาสพูดเสริมขึ้นมาอีก
“แล้วทีตอนทำ ทำไมไม่คิด”
“ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้วครับ” ทุกคนยกมือไว้ ยกเว้นต้าร์ ไม้เมืองไม่ได้สนใจในเรื่องนั้นสักเท่าไหร่ ถึงต้าร์จะไม่พูดอะไรต้าร์ก็ต้องโดนเขาทำโทษอยู่ดี
“แต่เรื่องที่มันเกิดขึ้น มันร้ายแรงมากนะที่สำคัญอาจารย์ท่านอื่นคงรู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว ผมคงช่วยอะไรพวกคุณไม่ได้” ไม้เมืองตอบตามความจริง ทุกคนทำหน้าสลด และต่างก็โทษกันเองไปมา
“เพราะมึงเลยไอ้เหี้ยบาส” ต้าร์กระซิบด่าแล้วชี้หน้าบาสอย่างเอาเรื่อง
“มึงก็ด้วยแหละไอ้ควาย”
“พวกมึงหุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ” วุ่นวายเอ็ดใส่
พอทุกคนทำหน้าเครียด
“แต่ว่ามันก็มีวิธีอยู่นะ” ไม้เมืองกอดอกมองหน้าทุกคนนิ่งๆ แล้วมาหยุดอยู่ที่ต้าร์
“อะไรครับจารย์ ผมยอมทำทุกอย่างบาสพูดออกมา เขาพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่ต้องถูกทำโทษ
“เดี๋ยวผมจะไปคุยกับผ.อ ให้ แต่ว่า พวกคุณคนต้องรับผิดและยอมโดนลงโทษให้ช่วยบำเพ็ญประโยชน์ต่อสาธารณะ เว้นเธอ นายอาทิตย์ กับ นายนิวัต”
“ดะ ได้ครับ ได้ทุกอย่างเลย”
เพียงมองสายตาก็รู้ว่าไม้เมืองกำลังคิดอะไรที่ไม่ดีอยู่ ต้าร์รู้สึกขนลุกแปลกๆ มีลางสังหรณ์ว่าตัวเองจะต้องโดนอะไรสักอย่างแน่ๆ และการที่บาสต้องโดนด้วยไม้เมืองแค่เอามาเป็นข้ออ้างเพื่อที่ใครจะได้ไม่ต้องสงสัยหรือถามอะไรมาก
“หึหึ เตรียมตัวไว้ให้ดีละมึง” ไม้เมืองกระซิบข้างๆ หูของต้าร์โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
“.....”
++++++++++++++++++++++
ฝากติดตามน้องต้าร์ด้วยน้าาาาา
หัวข้อ: ไม้ I กัน I หมา (ภาคแยกของไอ้เอ๋อค่ะ) ตอนที่ 21 17/12/62 (อ่าน 9965 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก