หัวข้อ: ไม้ I กัน I หมา (ภาคแยกของไอ้เอ๋อค่ะ) ตอนที่ ​21 17/12/62

[สามภพ]

          ผมกลับมาเก็บเสื้อผ้าที่บ้านยัดใส่กระเป๋าเป้อย่างลวกๆ เอาไปได้เท่าที่จำเป็นก่อนจะขี่รถออกไปหาบาสที่สนามบอล ไปถึงมันก็ยืนรออยู่ มันมองที่กระเป๋าของผมแล้วทำหน้าสงสัย

“จะไปไหนเนี้ยะมึง” มันถามพร้อมกับถอดหมวกกันน็อกออกให้

“บาส กูขอไปค้างบ้านมึงสักสองสามวันได้ป่าววะ” ผมขอไปค้างบ้านมัน แต่มันกลับทำหน้าเครียดๆ แล้วมองไปรอบๆ

“ได้สิ แต่กุขอถามอะไรมึงอย่าง มึงทะเลาะกับเขามาเหรอวะถึงได้หอบผ้าหอบผ่อนหนีมาแบบนี้”

“ก็ไม่ได้ทะเลาะ มึงอย่าพึ่งถามกูตอนนี้ได้ป่าววะ พากูไปบ้านมึงก่อนแล้วกูจะเล่าทุกอย่างให้มึงฟัง นะบาสกุขอร้อง”

“เออๆ” พูดจบมันก็บอกเพื่อนๆ มันว่าจะกลับบ้านก่อน มีหลายคนมองมาที่ผมแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มส่งสายตาล้อๆ ให้กับไอ้บาส จนมันต้องทำหน้าดุใส่

“แหม บาสสส พอแฟนมาก็ชิ่งพวกกูเลยน้า” มีคนหนึ่งพูดแซวไอ้บาสมันเลยถวายพระบาทให้

“บ้าไม่ใช่แฟน!! เว้ย.. แต่แบบ ..อีกเดี๋ยวก็เป็น” บาสมันพูดแล้วทำหน้าเขินๆ ผมเงียบไม่ตอบอะไรพวกมัน ได้แต่เดินตามหลังไอ้บาสมันไป เพราะเสียงโห่วแซวของเพื่อนมันดังลั่นสนาม

“มึงอะพูดห่าอะไรก็ไม่รู้ พวกนั้นแมร่งแซวกุใหญ่เลย” ผมตบหลังมันไปทีด้วยความหมั่นไส้

“ช่างพวกมันเห้ออ ว่าแต่มึงอะแน่ใจนะว่าจะไปค้างบ้านกู”

“แน่ใจ ทำไม?” ผมถามมันกลับเผื่อมันไม่สะดวก

“มึงก็รู้นี่ว่ากุชอบมึง แล้วมึงคิดว่าถ้าคนที่ชอบมาอยู่ใกล้กันขนาดนี้ มึงจะรอดไหมไอ้ต้า” มันเริกคิ้วถามผม ทั้งสีหน้าและแววตามันดูจริงจัง ผมหน้าเหวอไปนิดและมองมันอย่างไม่ไว้ใจ

“ฮ่าๆ มึงนี่ตลกดี ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นกูไม่ทำไรมึงหรอกถ้ามึงไม่สมยอม” มันเอามือมายีหัวผม แล้วหัวเราะออกมา ปรกติมันก็เป็นผุ้ชายที่หน้าตาดีอยู่แล้ว ออกจะห้าวๆ นักเลงๆ หน่อยหลายคนเลยกลัวมัน แต่ตอนนี้มันเหมือนหมีตัวใหญ่ที่เจอน้ำผึ้งอะ ผมปัดมือมันออกเพราะไม่ชอบให้ใครเล่นหัว

“หัวกูยุ่งหมด จะไปได้ยังกูร้อนเนี้ยะ”

“ร้อนห่าไร เย็นจนจะมืดแล้ว” มันว่าแล้วพาผมเดินไปที่รถบิ๊กไบท์ของมันส่วนผมก็เดินไปขึ้นคร่อมรถตัวเองไว้รอให้มันขับนำ พอไปถึงก็เจอแม่มันกำลังทำกับข้าวรอพ่ออยู่

“แม่ นี่เพื่อนบาส ชื่อต้า” แม่มันเป็นผู้หญิงร่างท้วมผิวขาวหน้าตาใจดี ชื่อว่า บัว เธอยิ้มกว้างให้ผม ผมรีบยกมือไหว้ทัน

“สวัสดีครับคุณน้า”

“โอ้ยยจะมาน้งมาน้าอะไร เรียกแม่เหมือนตาบาสเขาก็ได้ ว่าแต่พวกเรานะกินอะไรมากันรึยัง ถ้ายังรอแปปนะลูกกับข้าวใกล้จะเสร็จแล้ว อ่อส่วนตาบาสมาช่วยแม่ตั้งโต๊ะ”

“ผมช่วยครับ” ผมรีบเดินไปช่วยไอ้บาสมันหยิบจานหยิบช้อนไปวางไว้ที่โต๊ะกินข้าว ผมรู้สึกเกร็งๆ ยังไงไม่รู้ ไอ้บาสมันมองผมแล้วยิ้มออกมา แม่บัวก็ยิ้มแล้วถามลูกชายตัวเองว่ายิ้มอะไร

“ไม่มีไรแม่ แค่อยากยิ้ม” บาสมันตอบ

“เหรอ ปรกติแกไม่ค่อยจะยิ้ม ทำหน้าเหมือนปวดอึตลอด” แม่บาสพูดเสียงติดตลก อันนี้ผมเห็นด้วย

“ก็มันมีเรื่องให้ยิ้ม แล้วพ่อจะกลับกี่โมงอะแม่”

“น่าจะใกล้ถึงแล้วมั้ง” แม่ชะเง้อผ่านหน้าต่างครัวออกไปมองหน้าบ้าน

“เดี๋ยวบาสโทรถามให้ กับข้าสแม่เหลือกี่อย่างอะ” บาสถามพร้อมกับกดโทรศัพท์หาพ่อตัวเอง

“เหลือเจียวไข่ หนูต้าอยากกินอะไรเพิ่มไหมหลูก แม่จะได้ทำให้” แค่ความใจดีของแม่ไอ้บาสก็กินขาดแล้วเมื่อเทียบกับไปหมาบ้านั่น ผมส่ายหน้าปฏิเสธแค่กับข้าวตรงหน้าก็ไม่รู้ว่าจะกินหมดไหม จัดโต๊ะเสร็จพ่อของบาสก็ขับรถเข้ามาพอดี แม่บัวรีบออกไปเปิดประตูให้ พร้อมกับช่วยถือของ พ่อของบาสเป็นวิศวกรในโรงงานและเป็นหัวหน้าแผนก ส่วนแม่เป็นแม่บ้าน และรับซ่อมแซมเสื้อผ้า ดูเป็นครอบครัวที่อบอุ่นต่างจากผมที่พ่อแม่เอาแต่ทำงานแถมยังคนละที่คนละจังหวัดอีก ดีหน่อยที่ผมโตพอที่จะดูแลได้แล้ว พ่อแม่เลยไม่ค่อยเป็นห่วงเท่าไหร่ ผมยกมือไหว้พ่อของบาสที่เดินเข้ามา แม่แนะนำผมว่าเป็นเพื่อนของไอ้บาส หลังจากทักทายกัน พวกเราก็ทานมื้อเย็นกันเสียงพูดคุยบนโต๊ะอาหารดังไม่หยุด พ่อกับแม่ไอ้บาสเป็นคนตลกและหัวสมัยใหม่ ทั้งๆ ที่พ่อกับแม่ของมันเป็นคนยิ้มง่ายแต่ทำไมไอ้บาสมันถึงได้เป็นคนยิ้มยากก็ไม่รู้ กินเสร็จผมก็อาสาล้างจาน โดยมีไอ้บาสมันมาช่วยด้วย

“ไอ้สัสบาสมือกูไม่ใช่จานไม่ต้องมาจับ” ผมใช้สายตาจิกกัดมันจนมันปล่อยมือแล้วหันมายิ้มหวานให้ผมแทน ถ้าเกิดผมเป็นผู้หญิงป่านนี้คงไปนอนรอมันที่เตียงแล้ว มองตาเชื่อมขนาดนี้

“นิดๆ หน่อยๆ เอง”

“มึงอะเยอะ ไอ้สัส” ผมด่ามันไปเพราะตั้งแต่มันบอกชอบผมมันก็รุกหนักขึ้นทุกวันจนผมหวั่นใจ ทั้งๆ ที่ผมก็ชัดเจนและให้มันอยู่ในเขตแค่เฟรนโซนเท่านั้น ด่ามัน มันก็หัวเราะใส่ กว่าจะล้างจานเสร็จพ่อกับแม่ก็อาบน้ำทาแป้งลงมาดูหนังข้างล่างแล้ว ผมกับบาสของตัวขึ้นไปอาบน้ำบ้าง

“อื้อหือออ ค้าวว ขาว” มันแซวผมตอนที่ถอดเสื้อออก

“โรคจิต!! ” ผมด่าแต่มันก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรมันยังคงมองผมด้วยสายตาลามกๆ จนผมต้องหอบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำ ไม่ได้อายแต่กลัวตัวเองจะไม่รอดมือมัน อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยก็ออกมา เห็นมันนั่งต่อเครื่องps5อยู่กับจอทีวีอยู่ ผมเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งข้างๆ ตู้เสื้อผ้า นั่งลงแล้วค้นหาครีมในกระเป๋ามาทาตัว

“มึงเล่นเป็นไหม?” มันหันมาถามผม

“กูนี่ระดับเซียน เทพฟีฟ่าเลยขอบอก” ผมบอกก่อนจะกระโดดขึ้นไปนั่งบนเตียง มันยื่นจอยมาให้ผม

“สักเกมก่อนกูไปอาบน้ำ”

“มึงไปอาบน้ำได้แล้ว สามเกมแล้วเนี้ยะ”

“เออ อีกแปป”

ครับหมดไปเท่าไหร่แล้วกับคำว่าอีกแปปของมันก็ปาเข้าไปเที่ยงคืนกว่าๆ น้ำท่าไม่ได้อาบนั่งตัวเน่าอยู่ที่พื้น ส่วนผมก็นอนถือจอยจนตาแทบจะปิด รำคาญก็แต่มือถือที่สั่นไม่หยุดแอบหยิบขึ้นมาดู แอบยิ้มสะใจกับร้อยกว่ามิสคอลที่โทรเข้ามา ไอ้บาสมันแหงนหน้าขึ้นมามองแล้วขมวดคิ้วใส่

“ไม่รับเหรอ”

“ไม่อะ วุ่นวาย” ผมวางจอยเกมแล้วพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง

“รับเถอะ เผื่อเขามีเรื่องสำคัญ”

“ไม่ ไม่มีอะไรสำคัญสำหรับมันหรอกนอกจากคนที่ชื่อน้ำ มึงเถอะเมื่อไหร่จะไปอาบน้ำ กูง่วงแล้วเนี้ยะ” ผมหันไปไล่ มันทำปากเบะใส่ก่อนจะลุกไปปิดเครื่องเล่นps5ของมันและเก็บเข้าที่เรียบร้อย ผมมองไปรอบๆ ห้องมัน คือทุกอย่างดูเป็นระเบียบและสะอาดกว่าห้องนอนผมมาก มันเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว แล้วก็ถอดเสื้อผ้าออก

“ไอ้บาสสส ไอ้บ้านี่ทำไมไม่ไปถอดในห้องน้ำวะ!! ” ผมหันหน้าหนีแทบจะไม่ทันตอนมันถอดกางเกง

“เอ้าก็นี่บ้านกู ห้องกู กูถอดแบบนี้ของกูทุกวัน” มันว่าออกมาแล้วหัวเราะขำ

“เอออ รู้แต่แม่งงงง ไปๆ อาบน้ำได้ละ”

“หึหึ หน้าแดงเขินกูอะกิ”

“เขินพ่อง -///- “



พอมันอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยก็พุ่งหลาวลงบนที่นอน ตัวมันกระแทกใส่ผมแทบจะตกเตียง ผมหันไปมองมันตาเขียว แต่มันกลับยิ้มใส่

“ปิดไฟ นอน!! ”

“มึงรีบอ่อ” มันถาม

“เออ กูง่วงเนี้ยะ พรุ่งนี้กูมีเรียนเช้า” ผมบอกแล้วพลิกตัวนอนหันหลังให้ มันไม่ได้ตอบแต่ขยับเข้ามาใกล้ผมแทน

“บาสขยับออกไปหน่อย กูจะตกเตียงแล้ว” ผมบอกมัน แต่มันกลับไม่ขยับ

“กูไม่ทำอะไรมึงหรอกน่า ขอแค่อยู่ใกล้ๆ แค่นี้เอง”

“...” มันใช้น้ำเสียงที่ดูน้อยใจ ผมไม่กล้าหันไปมองมันเลยกลัวใจตัวเอง กลัวว่าจะใจอ่อนให้มัน กลัวว่ามันจะเข้ามาแทรกพื้นที่ของคนๆ นั้น

“ต้า..กูชอบมึงนะ มึงไม่ต้องรีบบอกกูก็ได้ แต่กูขอแค่มึงไม่มองข้ามกูไปก็พอ กูยังรอมึงอยู่ตรงนี้นะ” เสียงของมันดังอยู่ข้างหลังผม ลมหายใจอุ่นๆ ของมันกำลังเป่ารดต้นคอผม ผมหลับตาแน่นและทำเป็นหลับ ไม่กล้าขยับตัวด้วยซ้ำ

“......”

“กูดีใจนะ ที่มึงมีปัญหาแล้วมึงนึกถึงกูเป็นคนแรก กูไม่รู้ว่ามึงเจออะไรมา ไว้ถ้ามึงอยากเล่าเมื่อไหร่มึงก็ค่อยเล่าละกัน กูพร้อมฟังเสมอ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องของคนคนนั้นก็เถอะ ถ้าเค้าทำมึงเจ็บ มึงมาหากูนะเหมือนวันนี้ที่มึงเลือกมาหากู”

ผมเลือกที่ไม่โต้ตอบมัน ได้แต่นอนนิ่งๆ และพยายามปรับลมหายใจให้สม่ำเสมอ บังคับไม่ให้ใจมันสั่นไหว กว่าจะข่มตานอนได้ก็เกือบตีสอง พรุ่งนี้เรียนเช้าอีกตายแน่ๆ ผม



7.20 น.

“ต้า ตื่นนน ต้า มีเรียนเช้าไม่ใช่ไง” เสียงทุ้มๆ ดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท ผมไม่อยากจะลืมตาตื่นเลย ง่วง สัสๆ แต่ก็ต้องจำยอม แต่ยังไม่ทันจะลืมตาจู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่นๆ มาประทับที่แก้ม ผมรีบลืมตาขึ้นมามองก็เห็นหน้าไอ้บาสมันอยู่ใกล้ๆ ผมรีบขยับตัวออกห่าง

“ทำอะไรของมึงบาส” ผมจ้องมันตาดุ

“ก็แค่ปลุกมึง” มันตอบหน้าตาย

“แน่ใจ?”

“อือ”



หลังจากผ่านการอาบน้ำแบบความไวแสงเร็วปานเดอะแฟลชผมกับไอ้บาสก็รีบบึ่งรถมาที่วิทยาลัย เพราะเหลือเวลาแค่หน้านาที ก่อนอาจารย์จะเข้าห้อง ผมไลน์บอกพวกวุ่นไว้ว่าจองที่เผื่อไว้ให้ด้วย เข้าห้องได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปด ผมนั่งหอบอยู่ที่โต๊ะข้างๆ ไอ้ขุนพวกมันมองหน้าผมเหมือนมีคำถามมากมาย แต่คงรอให้ผมพูดก่อน

“กูว่าเรามีเรื่องที่ต้องคุยกันนะไอ้ต้า เรื่องของมึงกับอาจารย์ไม้” วุ่นวายหันมาทางผมแล้วพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“อืม” ผมตอบกลับสั้นๆ เพราะอาจารย์เริ่มที่จะสอนแล้วพอเลิกเรียนพวกมันก็ลากผมไปที่ลานหญ้าหลังตึก ตรงนั้นมีร่มไม้ให้นั่งเล่นแถมยังมีสระน้ำอีก พวกมันดึงให้ผมนั่งลงที่ริมสระ แล้วนั่งล้อมเอาไว้

“อิต้า มึงมีอะไรจะสารภาพกับพวกกูไหม?” วุ่นวายมันจ้องหน้าผมอย่างจับผิด ใจผมเต้นระรัว หรือว่าพวกมันจะรู้แล้ว

“อะ อะไร สารภาพอะไร”

“ก็เรื่องของมึงกับอาจารย์หมอไง”

“...อึก...” ผมกลืนน้ำลายลงคอมือสั่นไปหมด กลัวพวกมันจะรับไม่ได้

“จะพูดออกมาดีๆ หรือต้องให้กูเค้นห๊ะ อินังตัวดี ร้ายนักนะ!! ” วุ่นวายมันขุ่ผม หน้ามันเอาเรื่องสุดๆ เหมือนอยากจะฉีกอกผมให้ได้จนอิฐต้องดึงหลังคอมันไว้

“เยอะไปมึงอะ ต้ามึงมีอะไรก็ปรึกษาพวกกูได้นะเว้ย เรื่องบางเรื่องถ้าเก็บไว้คนเดียวมันไม่โอนะเว้ย พวกกูเพื่อนมึงนะ” อิฐมันพูดขึ้นมา ผมมองหน้าพวกมันทุกคน บอกตามตรงผมกลัว กลัวว่ามันจะรับผมไม่ได้

“มึง คือกู...ถ้ากูบอกพวกมึงจะรังเกียจกูไหมอะ” ผทก้มหน้าไม่กล้าสบตาพวกมันเลย ไม่รู้ว่าพวกมันรู้เรื่องผมเยอะขนาดไหน แต่แบบ คือผมเป็นรุกมาตลอด เป็นผู้ชายที่ชอบผู้หญิงยกเว้นไอ้เอ๋อคนเดียวที่ผมเคยรักกมันจนไม่เหลือให้ใคร

“พูดมา กูรอฟังอยู่”

“ไอ้สัส อย่ากดดันกู คือ มึงกู ฮื่ออออ กูกับไอ้พี่หมอ คือ...”

“เป็นผัว ก็พูดไปสิ”

“!!!!! ”

!!!!!!

!!!!!

!!!!!!

!!!!!!

ไม่ใช่แค่ผมที่ตกใจทุกคนตกใจ เพราะคนที่พูดคือไอ้พี่หมอ พี่มันยืนกอดอกมองผมด้วยสายตาที่กดดัน

“มึง ไม่ใช้ วุ่น อิฐ ขุน”

“ยังจะโกหกอีกเหรอ หรือว่าต้องให้กูใส่ปลอกคอให้?”

“พี่!! มันจะมากไปแล้วนะ” ผมตกใจมากที่เขาพูดแบบนั้นออกมา ผมไม่กล้าสบตาใครเลย ทั้งกลัวทั้งอาย แล้วน้ำตามันก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ฮึก...พูดเหี้ยอะไรไม่นึกถึงใจกูเลย ฮึก...มันมันเห็นแก่ตัว ไอ้พี่หมอ ฮึก...มึงคิดว่าคนอื่นเค้าจะรับเรื่องพวกนี้ได้หมดทุกคนรึไง” ผมตวาดใส่พี่มันเสียงลั่น แล้วหันไปมองคนอื่นๆ ที่มองผมแล้วยิ้มแหยๆ ให้ ใจผมมันแทบแตกสลาย สายตาแบบนั้น สายตาที่ผมไม่อยากโดนมอง

“ฮึกพี่ดูพวกมันมองผม มองผมเหมือนตัวประหลาด สะใจพี่แล้วใช่ไหม!!! ”

“ไอ้ต้า มึงพูดบ้าอะไรของมึงวะ ใครจะไปมองมึงแบบนั้น” ขุนมันหันมาว่าใส่ผม มันมองผมด้วยสายตาตัดพ้อ

“อิต้า มึงกำลังเข้าใจพวกกูผิดนะ พวกกูไม่ได้คิดแบบนั้นนะเว้ย” วุ่นวายมันจับมือผมแล้วบีบแน่น ผมมองพวกมันทีละคนๆ

“มึงคิดมากไอ้ต้า พวกกูรักมึง มึงเป็นเพื่อนกู มึงจะเป็นอะไร หรือชอบอะไรก็ไม่ได้รังเกียจเลยนะเว้ย” อิฐ

“ฮึก กู ฮึกกูกลัว กลัวว่าพวกมึงจะรับไม่ได้ ว่ากูฮึก ชอบผู้ชาย ฮึกกูรักผู้ชาย ฮึก กูอายที่กูกลายเป็นเมียเขา กูอาย” ผมปล่อยโฮออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ พวกมันดึงตัวผมเข้าไปกอด พวกเราร้องไห้ออกมา ผมเข้าใจแล้วตอนนี้ว่าพวกมันคิดยังไง ผมนี่มันโง่มากๆ พอปรับความเข้าใจอะไรๆ มันก็ง่ายขึ้นพวกมันปลอบผมอยู่นานกว่าจะหายสะอื้น โดยที่พวกเราลืมใครอีกคนไป คนที่ยืนค้ำหัวผมอยู่คนที่ยืนจ้องผมตาไม่กะพริบ

“จะไปกับกูได้ยัง กูรอนานแล้ว”



พวกเราทุกคนหันไปมองไอ้คนที่ยืนค้ำหัวเป็นตาเดียว



“ไม่ไป ผมจะไม่ไปไหนกับพี่ทั้งนั้น เชิญพี่กลับไปหาคนของพี่เถอะ” ผมมองเขาด้วยสายตาตัดพ้อ

“คนอะไรของมึงวะ ไปกลับบ้าน”

“ไม่ ผมจะไม่ไปอยู่กับพี่อีก”

“ไม่ได้ มึงต้องไป” พี่เขาจะเข้ามาจับตัวผม แต่ผมสะบัดตัวหนี”

“ต้า กูว่ามึงคุยกับจารย์เค้าเหอะ เขาตามหามึงทั้งคืนเลยนะเว้ย” วุ่นวายจับไหล่ผมไว้ไม่ให้ไปไหน

“แต่กูไม่มีอะไรจะพูดแล้ววุ่น กูพอแล้ว”

“แต่กูมี”

“ผมอยากกลับไปอยู่บ้าน”

“.....”

“กับคนชื่อน้ำ ผมว่พี่ไปจริงจังกับเขาดีกว่านะ อย่ามายุ่งอะไรกับผมเลย”

“ไอ้ต้า!! ” พี่มันขึ้นเสียงใส่ผมจนเพื่อนๆ รีบเดินเข้ามากันเพราะดูท่าพี่มันจะไม่ยอมง่ายๆ

“จารย์ครับผมว่าจารน์อย่าพึ่งไปรบเล้ามันเลย ปล่อยมันไปสักพักเถอะครับ” ขุนมันหันไปบอกอาจารย์

“ผมขอละครับจารย์ ไว้ค่อยคุยกันดีกว่า”

















มาสายยย เลย ทนอีกนิดนะคะ มาม่าจะหมดชามแล้ว อีกนิ๊ดดดดด ให้เฮียแกง้อเมียก่อน

[snowboxs]

ตัวหนีงสือเล็กมากเลยค่ะ
อ่านไปไม่ถึงครึ่ง พักมาเม้นก่อน
ค่อยกลับไปอ่านต่อให้จบ


อ่านจบตอนแล้ว
เมื่อมีความรักก็จะอ่อนโยนขึ้นซินะ
ทั้งพี่หมอ ทั้งต้าเลย

[areenart1984]

เท่าที่อ่าน นังหมอหมาง้อเมียตรงไหนอ่ะ 

[aoihimeko]

มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวหนังสือ

แต่ว่านะ  จริงๆต้าไม่ควรไปหาบาสเพราะเพื่อนตัวเองที่สนิทๆก็มี  แต่เฮ้อ....

หมอก็ใจเย็นๆละกัน

[aoihimeko]

มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวหนังสือ

แต่ว่านะ  จริงๆต้าไม่ควรไปหาบาสเพราะเพื่อนตัวเองที่สนิทๆก็มี  แต่เฮ้อ....

หมอก็ใจเย็นๆละกัน

[สามภพ]

ตอนที่ 13



พูดนะมันง่ายแต่ทำมันยากยิ่งเขาที่เป็นคนใจร้อนยิ่งแล้วใหญ่ ตามหาตั้งแต่เมื่อคืนไม่เจอแถมติดต่อไม่ได้ ทำเอาเขาร้อนรนแทบอยู่ไม่ได้ ขับรถวนเวียนหาแทบจะรอบจังหวัด เขาให้ทั้งวุ่นวายกับเพื่อนพยายามโทรติดต่อแต่ก็ติดต่อไม่ได้ ความคิดไม่ดีเข้ามาในหัวสมองของเขาดังสายน้ำหลาก กังวลจนนอนไม่หลับ จนมาพบกับเจ้าตัวในรั้ววิทยาลัย ขณะที่กำลังโดนเพื่อนเค้นคอ เขาดีใจแทบบ้าอยากจะดึงตัวเข้ามากอดให้จมอก แต่ทุกอย่างมันกลับตรงกันข้าม เพราะแมวดื้อของเขาดันพยศ ปฏิเสธเขาทุกอย่างแถมยังจะตีตัวออกห่างอีก



ไม้เมืองได้แต่มองแผ่นหลังของต้าที่เดินออกไปพร้อมกับเพื่อนๆ ด้วยใจที่แทบจะระเบิด ร่างบางไม่คิดฟังคำอธิบายของเขาเลยสักนิด แน่นอนว่าไม้เมืองจะไม่หยุดแค่นี้แน่ๆ เพราะอาการของต้าบ่งบอกได้ชัดว่ากำลังน้อยใจและหึงหวงเขาอยู่แต่เจ้าตัวไม่พูดออกมาเท่านั้น

เสียงถอนหายใจยาวดังมาจากร่างสูงที่เดินตามก้นแมวดื้อของตัวเองไปห่างๆ รู้ว่ากำลังโกรธกำลังเสียใจ แต่เขากำลังตามง้ออยู่นี่ไง แต่แมวดื้อมันไม่ให้โอกาสเลย



“มึง...คือ อิต้า อิเพื่อนทรยศ ฮรืออ มึงแย่งว่าที่ผัวกู” วุ่นวายหวีดร้องใส่หูของเพื่อนร่างโปร่งจนต้องเอามืออุดหู

“อิวุ่นนนน มึงหยุด!! หยุดเพ้อถึงผู้ชายได้ละ ผัวเพื่อนก็ไม่เว้นนะมึง” อิฐแทบจะยกขาถีบเพื่อนตัวเองต่างกับเมียตัวจริงที่ยังทำหน้ามุ่ยไม่เลิก

“มึงเลิกทำหน้าเหมือนคนปวดขี้สักทีได้ไหมวะ มีอะไรก็พูด” ท่านขุนพูดพลางขมวดคิ้วเข้มๆ ของตัวเอง เห็นหน้าเพื่อนเครียดเขาเองก็เครียดตาม

“ต้ามีอะไรก็ปรึกษาพวกกูได้นะเว้ย มีอะไรก็พูดมันออกมาอย่าเก็บไว้คนเดียว” อิฐพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง เพราะต้าไม่เคยเป็นแบบนี้ มาก่อน ผู้ชายห้าวๆ มีเรื่องชกต่อยได้ไม่เว้นแต่ละวันจะกลายมาเป็นคนที่นั่งร้องไห้ตาบวมแบบนี้

“ต้า เรื่องมึงกับอาจารย์หมอ ตกลงมันเป็นมายังวะ กูเห็นมึงกับเขากัดกันตลอด ไม่คิดว่าจะลงเอยแบบนี้” วุ่นวายเอ่ยถาม

“กูเมา” ใช่เขาเมา ถ้าวันนั้นเขาไม่ขาดสติดื่มเหล้าจนเมามายเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้ทุกคนทำหน้าตกใจ ต้าจึงเล่าทุกอย่างให้เพื่อนๆ ฟังทั้งหมด หลังจากที่โดนซักจนขาวสะอาดพวกเพื่อนๆ ถึงได้ปล่อยตัวเขาให้เป็นอิสระ ดีที่ช่วงบ่ายไม่มีเรียนแล้ว ทั้งสี่คนเลยนัดกันไปกินขนมที่ร้านของฟ้า

(แชท) พี่หมอผัวมโน

วุ่นวายหายห่วง

อิพี่หมอพวกหนูไปกินขนมที่ร้านพี่ฟ้านะ

ไม่ต้องห่วง

ไม้เมือง

เค

ขอบใจมากนะวุ่น

วุ่นวายหายห่วง

ไม่เป็นไรค่ะ

ถ้าอยากตอบแทน

ขอหนูลูบซิกแพคก็พอ

ไม้เมือง

= =

..............................................................

“ไม่เจอนานเลยนะหนุ่มๆ” เสียงของฟ้าเอ่ยต้อนรับเด็กหนุ่มสี่คนที่เดินเข้ามา วันนี้ถือว่าโชคดีของเธอ เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่เด็กกลุ่มนี้เข้าร้านมา เธอจะขายดีเป็นพิเศษโดยเฉพาะสาวๆ ที่จะพากันมาจับจองพื้นที่

“ไม่ค่อยว่างอะพี่ฟ้า ช่วงนี้ใกล้สอบแล้วด้วย” ต้าบอกด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ เขาสบตาเข้ากับใครบางคนที่ทำเป็นไม่เห็นเขา ร่างสูงสั่งขนมกับกาแฟกับพนักงานด้านหน้าแล้วเดินไปนั่งรอที่โต๊ะว่างมีเด็กสาวหลายคนเดินเข้ามาทักไม้เมือง แถมยังขอไลน์อีก ต้ากำหมัดแน่นพร้อมกับจ้องไปยังร่างสูงตาไม่กะพริบ พอเห็นว่าร่างสูงส่งยิ้มหวานให้กับเด็กสาวพวกนั้น อารมณ์เขาก็ลุกโชน

ปัง!!

“แหกก อิต้ามึงตบตะทำไม” ทั้งร้านสะดุ้งโหยง เพราะต้าตบโต๊ะเต็มแรง พร้อมจ้องเขม็งไปยังร่างสูงที่ไม่ได้หันมามอง

“อิต้า จ้องเหมือนจะเข้าไปกัดเขา เป็นอะไรของมึง ดูทำหน้าเข้า”

“ทำไมต้องยิ้มให้ รวยยิ้มรึไง -*-” ต้าไม่ได้สนใจเสียงของเพื่อนที่พูดมาสักนิด เพราะกำลังจดจ้องอยู่กับกลุ่มผู้หญิงที่กำลังรุมล้อมไม้เมืองอยู่

“อิต้า! จะสั่งะไร” ต้าสะดุ้งก่อนจะหันมาตอบ

“เหมือนเดิม เอาเค้กด้วย” สั่งเสร็จก็หันไปมองต่อ แต่ไม้เมืองก็หายไปแล้ว ต้าทำหน้าขัดใจนิดๆ แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา เพราะคิดว่าไม้เมืองคงไปแล้ว เขาถึงได้หันกลับมาสนใจขนมที่วางอยู่ตรงหน้าแทน ระหว่างนั้น ต้าก็คุยกับเพื่อนๆ ทั้งเรื่องของการสอบและเรื่องของไม้เมือง

“คือที่มึงนอยส์มึงโกรธเค้า คือเรื่องคนที่ชื่อน้ำอะไรนั่นใช่ไหม?” วุ่นวายสรุป ต้าพยักหน้า

“อืม”

“มึงชอบอาจารย์เขาแล้วใช่ไหม” วุ่นถามอีก

“อืม ชอบ ชอบมากด้วย กู แมร่งไม่รู้วะ กูชอบเค้าแต่เค้าไม่ได้ชอบกูไง เค้ามีแฟนอยู่แล้ว”

“มึงรู้ได้ไง มะโนเองป่าว” ท่านขุนทำหน้าไม่เชื่อ

“ก็คนที่ชื่อน้ำนั่นแหละ แฟนพี่หมอมัน” ต้าทำหน้าเศร้าลงไปอีก เพราะคิดถึงเรื่องนี้ทีไรใจเขามันเจ็บทุกที

“ถ้านั่นแฟน แล้วอาจารย์จะพูดได้ไงว่ามึงเป็นเมีย ดูจากสายตาอาจารย์เขาไม่ได้โกหกมึงแน่ๆ อีกอย่างมึงกับเขาก็ตัวติดกันตลอดไม่ใช่เหรอวะ” อิฐพูดเสริมขึ้นมาบ้าง เพราะถ้าให้คิดเรื่องคนที่ชื่อน้ำอะไรนั่นดูจะเป็นไปได้ยากมากว่าเพื่อนของเขาอีก

“กูได้ยินพวกที่โรงพยาบาลเค้าพูดกัน แถมกูก็ไปเห็นเองกับตามาแล้วด้วย” ท่านขุน อิฐวุ่นวายมองหน้ากันนิดเหมือนพอจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

“แล้วมึงได้ถามอาจารย์ยัง” เป็นอิฐที่พูดขึ้นมา ต้าชะงักไปนิดก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

“เห้อออมึงนี่นะ” วุ่นวายพลักหัวต้าด้วยความรู้สักหมั่นไส้

“เอาจริงๆ นะ ที่จริงมึงต้องถามอาจารย์ไม่ใช่มานั่งคิดเองเออเองแบบนี้”

“แล้วจะให้กูถามในฐานะอะไร ในเมื่อเขาไม่เคยให้ชัดเจนอะไรกับกูเลย” น้ำเสียงที่เอ่ยมานั้นดูหม่นหมองลงกว่าเดิม ดวงตากลมเอ่อครอไปด้วยน้ำตา ก่อนจะยกมือขึ้นมาปาดเอาความเศร้านั้นออกไป

“กู ไม่รู้ว่ากูจะทนไปทำไม โดนเอาฟรีๆ มันก็ไม่ได้ป่าววะ ฮึก”

“ใจเย็น เพื่อน” วุ่นรีบเอาผ้าซับน้ำตาให้เพื่อนพร้อมกับบีบมือให้กำลังใจ

“แมร่งไม่เคยบอกว่ารักกูสักครั้งเอาแต่บอกว่ากูเป็นเมียๆ แต่พอคนอื่นถามก็บอกลูกศิษย์ๆ ศิษย์พ่อง!! อิสัสหน้ากูมันเขียนไว้รึไงว่าเป็นแค่ลูกศิษย์!! ” ต้าเอานิ้วชี้หน้าตัวเอง

“เอ้าไหนตอนแรกมึงบอกว่าอาย ไม่อยากให้ใครรู้”

“เอ๊ะไอ้ขุน! ถึงกุจะอายแต่กูก็อยากได้สถานะไหม”

“สรุปคือมึงอยากให้พี่หมอมันชัดเจนกับมึงว่างั้น” วุ่นวายถามแล้วทำสีหน้าเจ้าเล่ห์

“อืม กูอยากได้สถานะ อยากรู้ว่าพี่มันชอบกูบ้างไหมรู้สึกยังไงกับกู”

“แล้วมึงไม่บอกพี่มันไปละว่ามึงชอบเค้า” อิฐที่นั่งฟังมานานถามขึ้นมาบ้าง

“จะให้บอกยังไงละ ถ้าพี่มันไม่ได้ชอบกู กูไม่หน้าหงายรึไงแถมยังไปปากดีใส่อีก” ต้าเอ่ยเสียงเครียด พอทุกคนยอมรับตัวเองได้ไม่มีอะไรต้องปิดบัง ไม่ต้องเก็บงำความคิดของตัวเองเอาไว้ เขาเหมือนยกภูเขาออกจากอกมีเพื่อนให้ปรึกษา

“มึงมันโง่! ”

“เออ กูโง่ โง่ที่รักอิพี่มันนี่ไง! ”

“กูว่ากูรู้ละ ว่าจะง้างปากให้อิพี่มันบอกรักมึงได้ยังไง หึหึ J

“มึงมีแผนเหรออิวุ่น”

“มี”



...

หลังจากกลับมาจากร้านของฟ้าพวกเขาก็แยกย้ายกันกลับโดยที่ต้ากลับไปยังบ้านของตัวเอง แม้ในใจจะอยากกลับไปหาร่างสูงมากเท่าไหร่ก็ตาม แต่วุ่นวายบอกให้ใจแข็งเข้าไว้ ต้าเดินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านเพื่อไปอาบน้ำ และเตรียมทำงานส่งอาจารย์ ในระหว่างนั้นยังมีเสียงไลน์เข้ามาไม่ขาดส่วนใหญ่จะเป็นไลน์จากเพื่อนตัวแสบของเขา และก็อีกคนที่เขาทำต้องใจแข็งไม่เปิดเข้าไปอ่าน แต่ก็อดไม่ได้ต้องกดเข้าไปอ่าน

ไอ้หมาบ้า

ไม้เมือง

ต้า

มึง

ทำอะไรอยู่

หิวไหม?

อ่านแล้ว

มึงไม่ตอบก็ไม่เป็นไรนะ

แค่อ่านก็พอ

กูคิดถึงมึง

ออกมาหากูหน่อยได้ไหม?

^{อ่านแล้ว}

กูไม่รู้ว่ามึงโกรธกูเรื่องอะไร

แต่มึงช่วยฟังกูอธิบายหรือบอกกูหน่อยได้ไหม

ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างมันกำลังไปได้ดีไม่ใช่เหรอวะ

อ่านแล้ว

พี่ต้าซอยถี่

แล้วทำไมพี่ไม่ถามตัวเองละว่าทำอะไรไว้

ผมว่าเราจบเรื่องนี้กันดีไหม

ผมรู้สึกว่าตัวเป็นชู้

เป็นคนที่มาทีหลัง

คุณน้ำต่างหากพี่ควรไปจริงจังกับเธอ

มันไม่ใช่ผมหรอก

...





หลังจากที่อ่านข้อความของแมวดื้อ เขาคิดไว้แล้วว่าต้าต้องเห็นว่าเขาอยู่กับน้ำแน่ๆ แต่ไม่รู้อะไรที่ทำให้ต้าคิดไปไกลขนาดนั้น ร่างสูงคว้ากุญแจรถและขับไปหาอีกคนด้วยความกังวล เล่นบอกมาขนาดนี้ แสดงว่าแมวดื้อต้องคิดเรื่องอะไรอยู่แน่ๆ เขาใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็มาถึงหน้าบ้าน ร่างสูงรีบลงจากรถแล้วกดออกที่ประตูรั้วทันที แต่กลับไร้วี่แววทั้งบ้านเงียบเชียบ

ถ้าร่างสูงเงยหน้าขึ้นไปยังชั้นสองเขาจะเห็นดวงตาสั่นคอนที่แอบมองลงมาจากด้านบน เสียงกดออดยังดังอยู่เรื่อยๆ จนมีสายโทรเข้ามา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเพราะเห็นแล้วว่าคนด้านล่างยกโทรศัพท์แนบหูอยู่ ยิ่งเขาไม่รับสายคนด้านล่างยิ่งแสดงท่าทีหงุดหงิด แทบจะปาโทรศัพท์ราคาแพงในมือทิ้ง

“ต้าลงมาเปิดประตู!! ” เสียงเข้มตะโกนขึ้นมา

“ต้า ต้า ลงมาเปิดประตูให้กู กูรู้ว่ามึงอยู่ในบ้าน ออกมา! ”

ไม่ว่าจะเรียกยังไงเจ้าตัวก็ไม่ยอมลงมา ร่างสูงหมดความอดทน เขาขยับถอยหลังไปสองสามก้าว แล้วกระโดดข้ามรั้วไม้เข้ามาในเขตบ้าน ร่างโปร่งที่แอบดูอยู่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกไม่คิดว่าร่างสูงจะบุกเข้ามาแบบนี้

ไม้เมืองเดินมาที่ประตู ไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาใช้เท้าถีบประตูบานนั้นอย่างแรง ดีที่บ้านของต้าอยู่ห่างจากบ้านหลังอื่นๆ พอสมควรไม่อย่างนั้นเขาคงโดนจับขอหาเป็นโจรขโมยของ

ต้าพอได้ยินเสียงดังมาจากด้านล่างก็รีบลงไปดู มันเป็นจังหวะเดียวกันที่ประตูหน้าบ้านเปิดออก ใบหน้าหล่อคมชื้นเหงื่อยืนหอบอยู่ที่ประตูดวงตาดุคมอันเป็นเอกลักษณ์จ้องมองมายังร่างโปร่งสิ่งแรกที่เขาเห็นคือดวงตาบวมเป่งของอีกฝ่าย

“ร้องไห้?”

“.....” ต้าไม่ตอบแต่กลับวิ่งหนีขึ้นไปด้านบนแทน เขายังไม่อยากเจอหน้าไม้เมืองในตอนนี้ มีเหรอที่ไม้เมืองจะยอมง่ายเขารีบวิ่งตามขึ้นไป ขาวยาวๆ ก้าวตามจนทัน ไม้เมืองคว้าเอวบางได้ทันเขารวบตัวต้าเอาไว้

“ปล่อย ปล่อย ฮึก ปล่อยกู” ไม้เมืองพยายามรวบมือรวบแขนของต้าเอาไว้ไม่ให้ดิ้นหนีเขาอีก

“เป็นอะไรต้า เป็นบ้าอะไรถึงไปบอกกับกูแบบนั้น ไปฟังอะไรใครมา” ไม้เมืองพูดเสียงเรียบ พยายามระงับอารมณ์ตัวเองเอาไว้ไม่ให้เสียงดัง

“ต้องฟังจากคนอื่นไง ถึงได้โง่เป็นควายอยู่แบบนี้ ฮึก”

“ไปฟังอะไรมา”

“ฮึก...ที่ผ่านมาเคยรู้สึกอะไรกับกูบ้างไหม”

“....”

“หรือเห็นกูเป็นแค่ที่ระบายตอนเขาไม่อยู่”

“ต้าฟังมึงฟังกู”

“จะให้ฟังอะไรอีก ฮึก ฟังว่ากูอยู่ในฐานะไหนนะเหรอ”

“กูไม่อยากฟังแล้ว”

“แต่มึงต้องฟัง!! ”

“กูกับน้ำ..”

“เป็นแฟนกัน กูรู้”

“รู้?”

“เออกูรู้ มึงไม่ต้องพูดอะไรหรอก กูรู้ดีทุกอย่าง”

“ต้า..” ไม้เมืองเรียกอีกฝ่ายเสียงอ่อน เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายเข้าใจอะไรแบบผิดๆ แบบนี้แต่อีกฝ่ายไม่ยอมจะฟังเขาเลย

“ฮึก...กูเหนื่อยแล้วพี่ เหนื่อยจริงๆ ”

“โอเค ใจเย็นๆ มึงฟัง ฟังให้ดี ฟังให้ชัดๆ”

“....”

“กู ไม่ ได้เป็นอะไรกับน้ำ กูไม่ได้ชอบน้ำ”

“....”

“น้ำเคยเป็นแฟนเก่า แค่แฟนเก่า” เขาบอกเสียงหนักแน่นและจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย

“....ฮึก..แล้วผมละ ผมเป็นอะไรสำหรับพี่”

“ต้องให้กูพูดอีกเหรอ ทุกวันนี้กูดูแลมึงดียิ่งกว่าแม่อีก ตามใจมึงทุกอย่าง อยากไปไหน อยากกินอะไรกูก็ไม่เคยขัด” มันเป็นเรื่องจริงทุกคำพูดที่ไม้เมืองพูดออกมา ต้ากัดปากตัวเองแน่นเพราะเถียงไม่ได้เลย

“กูอยู่กับมึงเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมง เอาก็เอาแค่มึง แล้วมึงยังต้องการอะไรอีก เลี้ยงดีกว่านี้ก็ลูกแล้ว”

“ถ้าไม่พูดไม่บอกใครมันจะไปรู้ ฮึก...” ใบหน้าหวานก้มจนคางชิดอก ใจเต้นแรงเหมือนกลอง เขารู้ความหมายของคำพูดของไม้เมืองดี ว่าตนเองสำคัญขนาดไหน มันดีใจจนเก็บอาการแทบจะไม่อยู่

“มึง...เห้อออ ไอ้แมวโง่เอ๊ยย” ไม้เมืองมองคนตรงหน้าแล้วก็อดที่จะเอ็นดูไม่ได้ เพราะปากเล็กๆ ขยับมุบมิบ เหมือนจะบ่นอะไรออกมา เขาดึงร่างผอมบางเข้ามากอดไว้แนบอกแล้วหอมลงกลุ่มผมนุ่ม

“กู ชอบ มึง ชัดยัง ได้ยินชัดไหม”

“อืออ” ชัดเต็มสองหูเลย

“แค่นี้ กูพูดตั้งเยอะมึงพูดกับกูแค่นี้?”

“แล้วจะให้พูดอะไรละ” ดวงหน้าสวยช้อนตามองคนที่สูงกว่าด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“เอ้า ก็กู สารภาพรักกับมึงแล้วเนี้ยะ มึงก็ต้องบอกกูให้ชื่นใจมั่งดิ” ใบหน้าหล่อขยับเข้ามาใกล้จนปากจะชนกันอยู่แล้ว ต้ามองอีกคนแล้วส่งยิ้มหวานมาให้ ก่อนจะยกแขนขึ้นคล้องคออีกผ่าย พร้อมกับส่งสายตตายั่วๆ ไปให้ ไม้เมืองยิ้มกริ่ม

“ผมยังไม่หายโกรธพี่หรอกนะ” ต้ากระซิบข้างๆ ใบหู

“เอ้า”

“เพราะฉะนั้น มึงต้องซ่อมประตูบ้านให้กู!! อิเหี้ย เป็นหมอหรือเป็นยักษ์ แรงควายมาก!! ถ้าพ่อแม่กูกลับมาเห็นสภาพบ้านแบบนี้กูโดนตีหลังลายแน่ๆ หน้อยยย หน้าตาเหมือนเทพบุตรแต่สันดานโจร ไป ไปซ่อมประตูบ้าน!! ” เสียงหวานตะโกนใส่หน้าเขาเสียงลั่นพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ประตู กลบเกลื่อนความเขินเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่มันกำลังดุนดันหน้าขาของเขาอยู่

“-*- ไอ้เด็กเหี้ย” ไม้เมืองกดเสียงต่ำแล้วลูบหน้าตัวเอง ของเขามาเต็มขนาดนี้ แข็งจนใช้ตอกตะปูได้ขนาดนี้มันยังทำเป็นเมินใส่ สมแล้วที่เขาด่ามันว่าเด็กเหี้ย

กูต้องรอด (4)

[/b]

วุ่นวายหายห่วง

อิต้า!!

จะเช็คชื่อแล้วมึงอยู่ไหน!!

สมพรจะเข้าแล้วอิเหี้ย

It’ s

ไม่ทันละ

เตรียมตัวตายได้เลย

เรียกพี่ขุนสิจ๊ะ

ไม่ตื่นหรอวะ

พี่ต้าซอยถี่

วันนี้ต้าไม่ไปเรียนนะ

ไข้ขึ้น

วุ่นวายหายห่วง

!!!!!!

มันไม่ใช่อย่างที่กูคิดใช่ไหม

It’ s

กูว่าใช่

เรียกว่าพี่ขุนสิจ้ะ

อรุ่มมมมมมมม

กูคิดดีไม่ได้เลย

คริคริ

............................................................................................

มาม่าหมดแยะ ไปแยะ ไปซื้อยาให้น้องต้าก่อน เอ๊ะ!!! หรือไม่ต้อง เพราะน้องมีผัวเป็นหมอ

ปล.อาจจะไม่ถูกใจใคร แต่ไว่ใจเค้าเถอะว่าจบแน่นวลลล

ฝากรีวิว กดไลค์ คอมเม้นให้กำลังใจไรท์แก่ๆ คนนี้ด้วยเน้อออออ

จุ๊บ

















..................................

[Chompoo reangkarn]

  

[TeyJunson]

ขอบคุณนะ ยังรออ่านเสมอ ดีใจที่คนเขียนบอกยังไงก็จบแน่นอน อิๆๆ

[สามภพ]

ตอนที่ 14 (มีฉาก NC18+เด้อ อ่านไม่ไหวกดข้ามเด้อ)



กว่าจะซ่อมประตูเสร็จเหงื่อก็ท่วมตัวจนรู้สึกเหนียวไปหมด ไม้เมืองถอดเสื้อเชิตออกเพื่อคลายร้อน ร่างสูงใหญ่ที่เต็มไปด้วยมวลกล้ามเนื้อไร้ไขมัน กำลังเดินเก็บของที่ตัวเองทำรกไว้ โดยมีต้าที่คอยจับตามองอยู่ แม้จะออกอาการเขินจนหน้าแดงเพราะไม้เมืองเอาแต่เดินโชว์หุ่น

“จะเดินอะไรนักหนา เป็นพวกชอบโชว์รึไง! ”

“ทำมาเป็นพูด กุรู้มึงชอบไอ้ต้า”

“ใครชอบ!! ไม่ได้ชอบ!! ”

“ไม่ชอบแล้วทำไมถึงจ้องกูขนาดนั้นครับ”

“อะ อะไรใครจ้อง มั่ว”

“หึหึ”

พอเถียงไม่ได้ก็ทำปากมุบมิบ จนอีกคนมันเขี้ยวยกมือขึ้นบีบ

“อื้ออ เจ็บ” ต้ามองค้อนผิดกับอีกคนที่ยิ้มจนตาหยี เขาสบายใจที่เห็นว่าแมวดื้อไม่ได้หนีเขาไปไหนอีกสองมือดึงยืดแก้มอวบแล้วยืดออกอย่างอารมณ์ดี

“แก้มอ้วน”

“อ้วนไร!! อย่ามาจับเลยนะ” ต้าปัดมือที่กำลังบีบแก้มตัวเองออก ก่อนจะสะบัดหน้าหนีแล้วเดินขึ้นห้องแต่ว่ายังไม่ทันได้ก้าวขาขึ้นบันไดก็โดนร่างสูงอุ้มขึ้นพาดบ่า

“ปล่อย ทำอะไรของพี่เนี้ย แล้วใครให้ขึ้นมาลงไปเลย กลับบ้านไปเลย” เอ่ยปากไล่ไม่พอยังรัวกำปั้นทุบใส่แผ่นหลังเปลือยไม่หยุด

“ไม่ไปจะอยู่กับเมีย”

“ใครให้อยู่ไปเลย แล้วก็ปล่อยผมลงด้วย”

ตุบ!!

“โอ้ยยย พี่! เจ็บนะเว้ย ทำเบาๆ ไม่เป็นรึไง! ”

“เอ้าก็เห็นว่าชอบให้ทำแรงๆ ไม่ใช่ไง?” ไม้เมืองทำหน้ากวนๆ ในขณะร่างสูงคล่อมตัวทับอีกฝ่ายเอาไว้ ต้าอดไม่ได้ที่จะใช้มือฟาดลงบนบ่าแกร่ง เพราะสายตาที่ดูหื่นกามของอีกฝ่ายทำเอาใจเขาปั่นป่วนไปหมด

“แรงๆ ไรเล่า -///- ลุกไปได้แล้ว” ต้าพยายามใช้มือทั้งสองข้างผลักอีกคนให้ลุกออกไปจากตัวเอง แต่ก็โดนไม้เมืองจับรวบเอาไว้ทั้งสองข้างและกดให้แนบข้างลำตัว ต้าทำสายตาล่อกแล่กเมื่อต้องสบตากับดวงตาคุ่คม

“กูขอจูบได้ไหม” แววตากลมจ้องมองอีกคนด้วยความประหม่า เขาไม่ได้อยากใจง่ายทั้งๆ ที่พึ่งจะคืนดีกัน ความรู้สึกตอนนี้มันตีกันยุ่งไปหมด

“ถ้าบอกว่าไม่ได้ละ” น้ำเสียงหวานลองเอ่ยหยั่งเชิง ร่างสูงยกยิ้มมุมปากนิดๆ ก่อนจะกระซิบบอก

“แน่นอนว่าไม่” ทันทีที่เขาพูดจบ ริมฝีปากหนาก็ประกบเข้ากับอีกฝ่าย เริ่มจากขบเม้มกลีบปากบางนุ่ม ไล่ต้อนจนอีกคนยอมเผยอปากให้ลิ้นร้อนแทรกเข้ามา ต้ากำชายเสื้อตัวเองแน่น ยามที่อีกคนเลื่อนมือสอดเข้ามาใต้ร่มผ้า ฝ่ามือหาบีบเคล้นไปทั่ว ทั้งเอวเล็ก บั้นท้าย หรือแม้กระทั่งเนินอกที่เรียบแบน ไม้เมืองชิมรสหวานจากปากของต้าอย่างกระหายในรสสัมผัส จูบที่ทำให้ต้าอ่อนระทวยไร้แรงต้านทานใดๆ ยอมให้อีหฝ่ายรุกล้ำเข้ามาในอนาเขตหวงห้าม มือหนาค่อยๆ ปลดตะขอกางเกงอย่างไม่รีบร้อน วันนี้เขาจะกินเมียให้อิ่มหนำ ไม้เมืองถอนจูบออกมา แล้วจ้องมองใบหน้าหวานที่กำลังขึ้นสีแดงระเรื่อ

“มึงรู้ตัวไหมว่าสีหน้าของมึงตอนนี้ น่าเอาขนาดไหน” คำพูดหยาบโลนทำเอาต้าหน้าม้าน บวกกับสายตาเร่าร้อนเหมือนไฟนรกแผดเผา ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงจากสองมือที่แนบชิด ต้ายกขึ้นมาคล้องคอหนาเอาไว้ พร้อมกับส่งสายตาเชิญชวน

“น่าเอามากเลยหรอ”

“อืม น่าทำให้ร้องไห้”

“น่าเอามากกว่าผู้หญิงคนนั้นไหม?”

“เทียบมึงไม่ติดเลยต้า” เขาบอกด้วยน้ำเสียงแตกพร่า



ปราการด่านสุดท้ายได้หลุดออกไปแล้ว ไม้เมืองกวาดสายตามองเรือนร่างงดงามของอีกคนด้วยสายตาแพรวพราวเหมือนสิงโตเห็นเนื้อกวางเขาแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเอง อย่างหื่นกระหาย ก่อนจะโถมทับลงมาบนตัวของต้า ร่างสูงกอดจูบอีกฝ่ายอย่างเอาใจในขณะที่มืออีกข้างก็นวดเฟ้นร่างกายของต้าไปด้วย

“อึก..อื้อออ อื้มม” เสียงลมหายใจหนักๆ ดังมาจากคนใต้ร่าง ยามที่อีกฝ่ายลากริมฝีปากไล่ลงไปที่ลำคอ ลงไปที่เนินอก

“อื้ออ อย่ากัด” แม้ปากจะห้ามแต่กลับแอ่นอกให้อีกฝ่ายได้ลิ้มรสอย่างเต็มที่โดยเฉพาะตรงตุ่มเล็กๆ ที่ร่างสูงกำลังละเรงลิ้นลงไป สองมือเล็กยกขึ้นมากดหัวของอีกฝ่ายเอาไว้ พร้อมกับครางเสียว

“อื้มม อื้ออ อื้ออ”

“รู้สึกดีใช่ไหม?” ร่างสูงถามเสียงเย้า

“อื้มม ชอบ ชอบมาก” แมวดื้อของเขาบิดตัวไปมาน้อยๆ พร้อมกับครางเสียงแผ่วเมื่อเขาไล่ริมฝีปากลงไปยังแอ่งน้ำน้อย เขาประทับรอบไว้ทั่วเรือนร่างจนคนที่รับสัมผัสต้องขยุ่มเส้นผมของเขาเบาๆ

“อ๊ะ พี่ อย่ามันสกปรก” ร่างบางร้องห้ามเมื่อไม้เมืองครอบปากลงกับส่วนอ่อนไหวของตน เรียวขาเขาถูกอ้าจนกว้างด้วยสองมือหนา

“อ๊า...อ๊ะ อ๊ะ..อื้ออ พอแล้ว อื้อ จะออก”

เรียวขาขาวพยายามจะหุบเขาหาตัวแต่ก็โดนอีกฝ่ายดันไว้ ต้าตัวสั่นสะท้านกรีดร้องออกมาด้วยความเสียวซ่าน ก่อนจะปลดปล่อยออกมาเต็มโพลงปากอุ่น ไม้เมืองแสยะยิ้มเขาคายน้ำสีขาวขุ่นออกมาป้ายช่องทางสีสวยที่กำลังหุบเข้าออก นิ้วแรกชำแรกผ่านเข้าไปพร้อมกับน้ำหล่อลื่นของต้า ความรู้สึกอึดอัดแล่นปราดเข้ามาก่อนจะแปลเปลี่ยนความรู้สึกอย่างอื่นเข้ามาแทนที่ ยามที่นิ้วที่สองกดเข้าไปเสียงหวานก็ครางผะ แผ่ว ร่างกายบิดเบี้ยว และยิ่งดิ้นหนักเมื่อไม้เมืองจงใจกระแทกให้โดนจุดกระสัน

“อื้ออ อ๊ะ อ๊ะ เสียวไปพี่ อื้มม”

นิ้วที่สามสอดแทรกเข้ามาเป็นนิ้วสุดท้ายเพื่อขยายให้ช่องทางสีสดรองรับตัวตนของเขาได้ ไม้เมืองมองคนใต้ร่างด้วยความหลงใหล แต่เขาอยากเล่นกับแมวขี้ดื้อของเขาอีกสักนิดโดยการขยับนิ้วกระแทกใส่จุดกระสันอย่างถี่รัว ต้าครางไม่ได้ศัพท์ ร่างกายบิดเกร็ง เสียวจนใจจะขาด ใบหน้าหวานสะบัดไปมาจนเส้นผมกระจายไปทั่วหมอน เป็นภาพที่สวยที่สุดที่เขาเคยได้เห็นมา ดวงตากลมฉ่ำปรือ บ่งบอกว่าตนเองทนไม่ไหวอีกต่อไป ร่างสูงเลียริมฝีปากตัวเองพร้อมกับส่งยิ้มร้าย

“พี่ อื้อ ไม่เอานิ้วแล้ว อื้อ ใส่ของพี่เข้ามาในตัวผม ใส่เข้ามา” เมื่อทุกอย่างพร้อม เขาก็ไม่รอช้า ถอนนิ้วของตัวเองออกแล้วใส่ส่วนแข็งขืนของตนเข้าไปแทนที่ทันที

สวบ !!

“อื้ออ”

ตับ ตับ ตับ ตับ

ปึก ปึก ปึก

“อ๊ะ พี่ เร็วไป อื้อ โอ้ยย ใจเย็น อื้ออ”

“อะ ต้า ตอดกูดีจังวะ ซี๊ดดด แมร่งง อื้มม” ร่างสูงสูดปากคราง เพราะช่องทางอ่อนนุ่มบีบรัดรับสัมผัสของเขา มันทั้งจุกทั้งเสียวจนแทบจะยั้งแรงไว้ไม่อยู่

“อื้อ พี่ อ๊า เบาหน่อย”

“แน่ใจว่าจะให้กูทำเบาๆ” ไม้เมืองล็อกเอวแมวดื้อของเขาเอาไว้ก่อนจะกระแทกแก่นกายลงมาไม่ยั้ง จนต้าตัวโยกไปมา เสียงเตียงกระแทกฝาผนังเสียงดังลั่น ดีที่ไม่มีใครอยู่ใกล้บ้าน ไม่อย่างนั้นเขาคงคิดว่ามีการฆ่าตกรรมกันเกิดขึ้นในบ้านอย่างแน่นอน

“เสียวสัส อื้ออ” ร่างสูงกัดปากตัวเองพร้อมกับมองคนที่นอนหลับตารับสัมผัสอันรุนแรงของเขา

ปึก ปึก ปึก

“อื้ออ พี่ พี่ไม้ อ๊ะ อ๊ะ” ต้าละมือออกจากอกแกร่งของอีกฝ่ายก่อนจะเอื้อมมือไปคล้องคอร่างสูง ก่อนจะเหนี่ยวดวงหน้าหล่อเหลากับแววตาที่ร้อนแรงลงมาอยู่ในระดับเดียวกับใบหน้าของเขา ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากลงไปอย่างหนักหน่วง จนอีกคนจูบตอบกลับมาอย่างเร้าร้อน ต่างคนต่างโต้ตอบอย่างไม่มีใครยอมใคร ช่องทางอ่อนนุ่ม ตอดรัดตัวตนอย่างถี่รัวจนร่างสูงต้องสูดปากครางอย่างพอใจ ความคับแน่นจากภายในยิ่งกระตุ้นให้เขากระแทกใส่อย่างรุนแรง

“ต้า มึงนี่ ฮึ่มม ตอดดีจังวะ”

“อ๊ะ อ๊ะ อื้อออ อื้มม พี่ไม้ พี่ อ๊า” ต้าครางลั่นไม่เป็นภาษา จนต้องตวัดแขนโอดรัดอีกฝ่ายเอาไว้แน่น ก่อนจะจิกเล็บลงไปบนแผ่นหลังลากเป็นทางยาว สองขาเรียวเกี่ยวเอวหนาเอาไว้แน่น

เพราะเพลิงรักมันเร้าร้อนจนแผดเผาคนทั้งคู่ให้จมลงลึก ยามสบตากันหวานเชื่อม เสียงครางระงมดังไม่ขาด กายบางถูกอีกฝ่ายจัดท่าทางได้อย่างตามใจชอบ เขาพลิกคนที่หมดแรงให้นอนคว่ำแล้วรั้งเอวขึ้นสูงจนสะโพกมนรอยเด่น

เพี้ยะ เพี้ยะ !! มือหนาฟาดลงบนสะโพกขาวจนเกิดรอยแดง

“อื้อ....อื้ออ” ต้าส่ายสะโพกไปมาอย่างไม่อาย เขารู้สึกดีทุกครั้งที่อีกฝ่ายทำรุนแรงใส่

สวบ!

ร่างสูงกดแก่นกายแข็งขืนเข้าไปในช่องทางจนสุดก่อนจะขยับตัวเข้าออกช้าๆ เพื่อยั่วคนใต้ร่าง

“อื้ออ ขยับเร็วๆ หน่อย”

“มึงพูดว่าไงนะ?” ไม้เมืองแกล้งถาม เขารู้ดีว่าต้าต้องการแบบไหน แต่ที่ทำอยู่เขาแค่อยากจะแกล้งเล่นก็เท่านั้น

“อื้อ แฮกๆ อย่าแกล้ง อ๊ะ “

“อื้ออ กูแกล้งอะไรมึง” ไม้เมืองครางอือในลำคอเมื่อโดนอีกคนขยับบตัวสวนใส่เขาเสียเอง

“เอาแรงๆ”

“อ้อนกูหน่อย แล้วก็จะตามใจมึงทุกอย่าง” น้ำเสีงแหบพร่าเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์

“พี่ไม้ พี่ไม้ครับ ทำต้าแรงๆ ได้ไหม นะ นะครับ” แมวดื้อเอียงใบหน้ายั่วๆ มาหาแล้วขบปากตัวเองเอาไว้

“เชี้ยะเอ้ยย ยั่วฉิบหาย”

“อ๊ะ”

“อย่ามาบ่นกุทีหลังแล้วกัน” ร่างสุงกดสะโพกตอกย้ำความเป็นเจ้าของ อย่างถี่รัว จนอีกคนร้องครางเสียงหวานไม่หยุด ร่างกายขยับโยกไปตามแรงที่ส่งมา ร่างสูงเอื้อมไปจิกผมจนใบหน้าสวยหงายเริดขึ้น อีกมือก็ฟาดลงกับก้นขาวๆ เพื่อระบายอารมณ์ ต้ากัดฟันแน่น เพราะมันทั้งเสียวทั้งเจ็บ แต่ก็ยากที่จะปฏิเสธว่าตนเองชอบความรุนแรงแบบนี้

ปึก ปึก ปึก

“แรงอึก อ๊า...สุดยอดเลย”

ยิ่งได้ยินเสียงหวานสะโพกสอบยิ่งกระแทกเข้ามาแรงๆ จนคนใต้ร่างปลดปล่อยออกมา ต้าร่างกระตุกหายใจหอบ สองมือเหยียดลงกับทีนอนอย่างหมดแรง ผิดกับอีกคนที่ตอนนี้ยังไม่หยุดขยับ ร่างสูงจับแมวดื้อให้นั่งลงบนตักโดยที่แก่นกายยังไม่หลุดออก ใบหน้าหวานซบลงบนบ่าลมหายใจร้อนๆ เป่ารดต้นคอไม้เมือง

“อื้อ อ๊ะ พี่ พี่ อื้มมม” ร่างสุงจับท้ายทอยแล้วจิกเบาๆ บังคับใบหน้าหวานเข้ามารับจูบอีกครั้ง พร้อมกับยกสะโพกมันให้ลอยขึ้นเล็กน้อยก่อนจะกระแทกแก่นกายใหญ่เข้าออกถี่รัว ส่งผลให้ต้าผละตัวออกเล็กน้อยแล้วครางออกมา มือเล็กยกขึ้นคล้องคอหนาเอาไว้แล้วเอนตัวไปด้านหลัง ออกแรงเด้งสะโพกสวนช่วยให้อีกคนได้สุขสม ยิ่ง

ไม้เมืองพรมจูบลงมา ฝากรอยแดงเอาไว้ทั่วอก ก่อนจะเอนกายลงนอนพร้อมกับบอกให้แมวดื้อของตนขยับเอง

“ขยับให้กูหน่อย” ต้าพยักหน้ารับแล้วใช้สองมือยันอกแกร่งเอาไว้ก่อนจะยกสะโพกขึ้นจนเกือบสุดและกดลงมาจนมิดเริ่มจากช้าๆ และเร็วขึ้น แรงขึ้น จนไม้เมืองเอ่ยปากชมไม่ขาด

“ดี ดีมาก อื้ออ แมวดื้อของกู อย่างนั้น อื้ออ”

“ลึกสัส อื้ออ พี่ ผมจะไปอีกแล้ว” ยิ่งใกล้ถึงฝั่งฝันต้ายิ้งขยับรัวเร็วจนไม้เมืองครางซี๊ด

“พร้อมกันนะ” ไม้เมืองบอกเสียงกระเส่า ไม่นานสายธารอุ่นร้อนก็โพยพุ่งเข้าสู่ช่องทางสีช้ำ จนรู้สึกอุ่นร้อนไปทั่วท้อง ต้าปลดปล่อยออกมาพร้อมๆ กับไม้เมือง รหมดแรงนอนซบลงกับอกกว้างทันที ไม้เมืองกอดร่างของต้าเอาไว้อย่างรักใคร่ เขาจูบซับขมับที่เต็มไปด้วยเหงื่อ ก่อนจะอุ้มร่างอันปวกเปียกของต้าขึ้นในท่าลิงอุ้มแตง แน่นอนคนตัวสูงไม่ยอมหยุดเพียงแค่ครั้งแรกแน่ๆ เขาพาต้าไปยืนที่ระเบียงรับลมโดยที่หยิบเนกไทของตัวเองติดมือมาด้วย เขาจับมือต้ามัดกับเสาเหล็กโดยที่ต้าหันหน้าไปยังฝั่งถนน ที่ตอนนี้มันทั้งมืดและเงียบสงัด มีเพียงแสงไฟดวงเล็กจากหลอดไฟตรงประตูรั้วเท่านั้น

“พี่ จะทำอะไร” ต้าปรือตามองการกระทำของแกฝ่ายด้วยความตื่นเต้นปนหวาดกลัว ดวงตากลมมองข้อมือของตนเองที่ถูกมันไว้แล้วใจเต้นแรง เขาหันเสี้ยวหน้ากลับไปมมองคนที่ยืนซ้อนหลังตนเองเอาไว้ ไม้เมืองเลียริมฝีปากตนเอง แล้วขยับเอว

“อื้ออ อ๊ะ พี่ เบาก่อน อ๊า”

ตับ ตับ ตับ

“ออกมารับลม แล้วรู้สึกดีขึ้นไหม” ไม้เมืองครางซี๊ด ก้มมองตัวตนที่กำลังขยับเข้าออกในช่องทางสีช้ำอย่างถูกใจ ต้าซบหน้าลงกับข้อมือที่มัดไว้ กัดปากครางอือ พรางแอ่นสะโพกรับให้อีกฝ่ายได้กระแทกแก่นกายเข้ามาได้ลึกขึ้น สองขาเรียงอ้ากว้างขึ้นอีกเมื่อโดนกระแทกใส่อย่างถี่รัว

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ จะขาดใจแล้วพี่ เสียวมากเลย พี่ เอาผมแรงๆ”

“หึหึ กูชอบเมียร่านๆ แบบมึงที่สุดเลย”



...

(ต้าพาท)

8.30น.

เสียงเตือนข้อความดังเข้ามาในหูไม่หยุดจนผมต้องลืมตาตื่น สองมือพยายามจะควานหาโทรศัพท์ตนเองเพื่อจะกดดู แต่ผมกลับหามันไม่เจอ เมื่อรู้สึกตัวดีอาการปวดเมื่อยมันก็แล่นปราดเข้ามา ผมเจ็บไปหมดทั้งตัวโดยเฉพาะตรงนั้น ตรงที่พี่มันทำรุนแรงใส่เมื่อคืน ผมกัดปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียง

“อื้อ เจ็บ”

“เจ็บก็อยู่นิ่งๆ” เสียงทุ้มอันมีเสน่ห์เอ่ยปรามผม เสียงที่เปร่งอออกมาติดจะดุไปนิดแต่ผมก็จับไปถึงความเป็นห่วงในน้ำเสียงนั้น คนข้างกายผมกำลังจ้องมองหน้าจอมือถือของผมก่อนจะกดข้อความอะไรสักอย่างส่งออกไป

“กี่โมงแล้ววะพี่” ผมเอ่ยถาม พอได้ยินเสียงตัวเอง เท่านั้น ชัดเลย

เสียงกุจะแหบไปไหน!! ผมแอบตกใจกับเสียงตัวเองนิดๆ จะไม่ให้แหบได้ไง ทั้งเล่นตากน้ำค้าง จะแช่น้ำน้ำเกือบเช้า นี่คิดว่าพี่มันจะจบแค่ที่ระเบียงแต่เปล่าเลย มันลากยาวไปที่โซฟา ขอบเตียง ใต้ฝักบัว ก่อนจะจบที่เตียงอีกรอบ ภาพผมมันดับตั้งแต่ถูกโยนลงบนที่นอนแล้วครับ

เยเก่ง!! แต่กูนี่จะตาย เพราะผัวเก่งเหลือเกิน

“แปดโมงครึ่ง”

“ฉิบหาย สายแล้ว” ผมแทบจะกระโดดลงจากที่นอนเพราะวิชาแรกเป็นของ อาจารย์สมพร อาจารย์ปู่สุดโหดแห่งคณะวิศวะ

“ไม่ต้องกูลาให้มึงแล้ว” พี่มันจับหัวผมกดลงกับอกแน่นๆ ของพี่มัน

“....”

“นอนไป” โดนพี่บังคับให้นอนทั้งที่พี่มันกอดผมเอาไว้

“หิว” ใช้ผมหิวมากจนนอนต่อไมไหว พี่ไม้ลืมตาขึ้นมามองผมดุๆ ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เขาขยี้ผมตัวเองแรงๆ สองสามทีแล้วหันมามองผม

“จะกินอะไร”

“อยากกินผัดกะเพราหมูกรอบ” ผมตอบ

“มันเผ็ดเอาอย่างอื่น” เอ้าแล้วจะถามทำไมว่าอยากกินอะไร ผมกลอกตาใส่

“ผัดซีอิ้วกุ้ง”

“อืม แค่นี้?”

“เค้กท็อปฟี่กับขาเชียวปั่น”

“งั้นนอนรออยู่นี่” ผมพยักหน้ารับ พี่ไม้เดินข้าห้องน้ำสักพักก็ออกมา พี่มันไปอาบน้ำแล้วออกมาทั้งอย่างนั้น ออกมาแบบไม่ใส่เสื้อผ้าเดินโชว์จ้อนใหญ่ๆ ต่อหน้าผม

“พี่อุบาศว์ ไม่อายผีสางรึไง” ผมแว๊ดใส่แต่ตาก็ไม่ได้ละไปจากส่วนนั้น

“อุบาศว์แต่ก็มองตาไม่กะพริบ”

“อะไรเล่า!! ” พี่มันเดินไปหยิบชุดเมื่อคืนขึ้นมาใส่อย่างลวกๆ แค่ท่าใส่เสื้อก้เท่จนผมอายแล้ว

“เดี๋ยวกูมา” พูดจบก็เดินไปหยิบกุญแจรถและขับออกไป ผมล้มตัวนอนแล้วรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ผมยังโกรธเขาอยู่เลย ผมไม่คิดว่าพี่มันจะบอกว่าชอบผม ผมไม่คิดว่าผมกับเขาจะลงเอยกันแบบนี้ด้วยซ้ำทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ผมยังรู้สึกรักไอ้เอ๋อแบบที่ผมไม่อาจจะรักผู้ชายคนไหนได้อีก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วตอนนี้ผมรัก” พี่ไม้”

ผมยังจดจำน้ำเสียงและแววตาของพี่ไม้ได้ตอนที่เขาบอกว่าชอบผม มันดีใจจนก้อนเนื้อในอกผมมันจะหลุดออกมา ผมยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองแล้วยิ้มกว้าง เขินครับ เขินมาก

แต่จะว่าไปผมก็ยังไม่ได้หายโกระพี่มันเต็มร้อยหรอกนะ เรื่องของผู้หญิงคนนั้นมันคาใจผมมาก แม้พี่มันจะบอกว่าไม่มีอะไรก็เถอะ ผมดุสายตาของผู้หญิงคนนั้นออก ว่าไม่ได้อยากเป็นแค่แฟนเก่าแน่นอน

ไม่นานพี่มันก็กลับมาพร้อมกับของที่ผมอยากกิน และทุกอย่างถูกจัดใส่จานมาอย่างดีผมส่งยิ้มหวานไปให้คนที่ถือถาดอาหารเข้ามา

“หึหึ เวลามึงไม่ดื้อก็น่ารักดี” พี่มันพูดพร้อมกับก้มลงมาจูบหน้าผากผม ผมยู่หน้าใส่

“ตอดเล็กตอดน้อยตลอด” ผมแกล้งว่า

“ไม่ตอดเมียแล้วจะไปตอดใคร ลุกมานั่งตรงนี้ไหวไหม” พี่มันกางโต๊ะญี่ปุ่นที่ผมไว้ใช้ทำการงานออก แล้วกวักมือเรียกผม

“ไหวดิแค่นี้เอง” ปากเก่งไปอย่างนั้นแหละครับ แค่ผัวเอาจนร่างพังเท่านั้นเอ้งงง ผมยิ้มตอบแล้วขยับตัวช้าๆ แมร่งอย่างระบมเจ็บไปหมด แต่ก็ยังฝืนลุกขึ้นยืนได้ พี่มันคงเห็นว่าผมช้ามันเลยอุ้มผมแล้วเอาไปวางไว้ตรงที่พี่มันเตรียมไว้โดยที่ไม่ลืมหลิบหมอนมารองก้นให้ผมด้วย

“ไม่ไหวอย่าฝืน” พี่มันยิ้มเยาะเย้ย

“เยาะเย้ยผมเหรอ” ผมเบะปากใส่

“เออ มึงมันอ่อน ตายตั้งแต่ยกที่สาม” แน้ ไอ้พี่หมอมึงดูถูกกู

“พี่มันแรงควายไงเลยไม่เหนื่อย”

“เหรอนี่มึงมีผัวเป็นควายเหรอต้า”

“กวนตีน!! ”



สองอาทิตย์ต่อมา



“ต้าวันนี้กลับบ้านก่อนได้เลย วันนี้กูอยู่เวรที่โรงพยาบาล” พี่มันเดินมาบอกผมตอนพักเที่ยงก่อนจะเดินแยกออกไปในมือมีกล่องข้าวที่พี่มันฝากซื้อพร้อมกับกาแฟ แอบสงสารมันนิดๆ เพราะทำงานหนักทั้งงานที่วิทยาลัย ไหนจะที่โรงพยาบาลกลับบ้านดึกแทบจะทุกคืน ใบหน้าหล่อๆ ของพี่มันเริ่มโทรมจนผมอดเป็นห่วงไม่ได้

“อิต้าผัวมึงนี่เหมือนซอมบี้เลยวันนี้” วุ่นวายมันทักพร้อมกับทำสีหน้าสยองๆ ใส่

“อืม ไม่ค่อยได้นอน งานเยอะ” ผมตอบไปตามความจริง อยากจะแบ่งเบาภาระให้บ้างแต่ก็ไม่มีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้เลย อย่างมากก็แค่ส่งข้างส่งน้ำให้ เพราะพี่มันทำงานหนัก เรื่องอย่างว่ามันเลยหดหายไปทำให้ผมได้พักร่างกายบ้าง

ตกเย็นพี่มันก้รีบบ่งรถออกไปโดยที่ไม่ลืมจะจูบผมหนักๆ เหมือนทุกครั้ง

“เติมพลัง ไปละ มึงก็รีบกลับบ้าน อย่าไปมีเรื่องที่ไหน กูหวังว่าเข้าเวรครั้งนี้กูจะไม่ต้องมานั่งเย็บแผลให้เมียตัวเองอีก” พี่มันจ้องผมตาดุ ใช่ครับเมื่อสามวันก่อนพวกผมโดนพวกอริไล่ตีจนเจ็บตัวกันครบทุกคน ผมหัวแตก ไอ้ขุนไหล่หลุด ไอ้อิฐตาเขียวปากแตก วุ่นวายแค่ช้ำที่แก้ม พวกผมคอยกันมันไว้ตลอดเพราะมันตัวเล็กสุดในกลุ่ม

“รู้แล้วน่า จะระวังตัว” ผมยิ้มแห้งรับปากพี่มันไป แต่ใครมันจะไปรู้ว่าไปไอ้พวกเหี้ยๆ พวกนั้นมันจะมาดักตีผมอีกเมื่อไหร่

“เลี่ยงได้เลี่ยง อย่าปะทะ อย่าเลือดร้อน กูไม่อยากเป็นหม้าย” พี่มันยีหัวผมจนยุ่ง

“รู้ ไปได้แล้วเดี๋ยวจะสาย” พอพี่มันไปผมก็เดินไปหาพวกเพื่อนๆ ที่ยืนรออยู่แล้วพากันขี่รถกลับบ้าน ผมกับขุนมาด้วยกันเพราะกลับทางเดียวกัน

“ไอ้ต้า กูจะแวะซื้อของให้แม่มึงจะไปด้วยไหม?” มันตะโกนถามผม ผมพยักหน้า พวกเราเลี้ยวรถเข้าไปในตลาด เพื่อซื้อ ผมเลยหาซื้อขนมกลับไปกินด้วย ระหว่างที่กำลังซื้อลูกชิ้นปิ้งอยู่นั้น จู่ๆ ผมก็รู้สึกถึงของหนักๆ กระแทกเข้าที่แผ่นหลัง

ไอ้สัส ใครถีบกู!!!

“ไอ้ลูกหมา หึหึ เจอตัวจนได้” เสียงของไอ้คิงอริเก่าพันปีของผม ตีกันตั้งแต่ปีหนึ่งจนถึงทุกวันนี้

“ไอ้สัสคิง!! ” ผมลุกขึ้นได้ก็ตรงเข้าถีบมันทันที มันล้มลงผมก็กระโดดขึ้นคร่อมตัวมันแล้วรัวหมัดใส่ แต่ผมลืมคิดไปว่าไอ้คิงมันไม่เคยมาคนเดียว มันมาเป็นสิบ กว่าผมจะคิดได้ร่างผมก็ลอยไปกระแทกเข้ากับฟุตบาทแล้ว ป้าขายลูกชิ้นพอเห็นผมตีกันก็เปิดแนบหนีไปแล้วเหลือแต่รถเข็นเอาไว้ ผมพยายามถอยออกมาห่างๆ จากรถเข็นป้า ข้าวของจะได้ไม่เสียหายมาก แน่นอนพวกเยอะมันก็ยิ่งได้เปรียบ ไอ้ขุนก็หายหัวไปไหนไม่รู้ สิ่งเดียวที่ผมคิดได้ตอนนี้คือวิ่ง

แต่คงคิดช้าไปผมโดนพวกมันซัดจนล้มลงไปอีก และอีกหลายๆ หมัดก็ค่อยๆ ตามา ผมทั้งตั้งรับและสวนกลับไปบ้าง แต่น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ ผมต้องยอมละทิ้งศักดิ์ศรี แล้วหันหลังวิ่ง สวมวิญญาณหมาวิ่งหนีพวกมัน

ระหว่างที่วิ่งผมก็กดส่งข้อความไปหาเพื่อนๆ ว่าตอนนี้กำลังโดนพวกแมร่งตามล่าอยู่ ไอ้ขุนตอบมาเป็นคนแรก มันบอกว่ากำลังมาช่วย และห้ามให้วุ่นวายออกมา ไอ้อิฐกำลังเลี้ยวรถกลับ ผมวิ่งมาแอบอยู่ที่ซอกตึก ใจเต้นแรงเพราะมันเหนื่อย ยืนหอบแฮกๆ อยู่ข้างกำแพง เสียงเอะอะของพวกมันดังอยู่ไม่ไกลจากผมสักเท่าไหร่ ผมเริ่มขยับตัววิ่งอีกครั้ง ไม่นานไอ้ขุนกับอิฐก็มาสมทบ ผมเลือกที่จะไม่ปะทะ เพราะคนมันเยอะกว่ามาก พกวเราเลยต้องถอย

ไม่ได้กลัวนะเว้ย แค่กูไม่พร้อม!!

“หน้าเละเลยมึง พี่หมอเอามึงตายแน่!! ” ไอ้ขุนกำลังใส่ยาที่หน้าให้ผมอยู่

“สัสจะพูดทำไม!! ”

“ก็มันจริง”

“มึงอยากให้กูตายมากใช่ไหม? ห๊ะไอ้เพื่อนชั่ว” ผมยกมือตีหน้าผากมันเบาๆ

“เออ หาตีนเก่งละเกิน” มันบ่น แล้วมันใช่ความผิดผมที่ไหนละ ผมมองดุใบหน้าบวมปูดของตัวเองแล้วต้องถอนหายใจ สภาพนี้กลับบ้านไม่ได้แน่ๆ

“มึงจะค้างบ้านมึงจนกว่าแฟลที่หน้ากูจะหาย” ผมบอกเจ้าของบ้าน

“ขอผัวยังครับ”

“ขอให้โง่ ลองได้ให้พี่มันเห็นหน้ากูตอนนี้สิ หึ กุตายรอบสองแน่ๆ”















...

พี่ดุนะ!! 

[สามภพ]

ตอนที่ 15

“ตายหยังเขียดแน่มึง” ท่านขุนว่าออกมาเขายังจำสายตาของไม้เมืองตอนนั้นได้ดี ตอนที่พวกเขาพากันหามตัวเองเข้ามาในโรงพยาบาลสายของคนที่โกรธจัด พี่มันมองตาดุใส่ทุกคนโดยเฉพาะเพื่อนตัวดีของเขา ที่โดนเทศนาไปสามจบ บอกตามตรงว่าน่ากลัวสุดๆ

“เออน่า กูจะบอกว่ามาทำรายงานบ้านมึง ถ้าพี่มันถามก็ตอบไปแบบนี้”

“แล้วมึงคิดว่าเวลาไปเรียนมึงจะไม่เจอพี่มันรึไง!! อิโง่!! นอกจากจะมีผัวแล้วยังเสือกโง่อีก! ” วุ่นวายว่าใส่

“กูถึงต้องมีมึงนี่ไง เครื่องสำอางจะเยียวยาหน้ากูเอง เพราะอย่างนั้นมึงถึงต้องมาอยู่กับพวกกู!!! มาโมหน้าให้กู!! ”

“มึงจะ เสียงดัง เพื่อ!! เกรี้ยวกราดเกินเบอร์! แล้วทำไมชีวิตกูต้องมาเจอเรื่องเหี้ยๆ พวกนี้ด้วยเนี้ย ผัวก็ยังไม่มี จะมาตายเพราะโดนตีนผู้ชายไม่ได้!! ” วุ่นวายโวยวายลั่นหลังจากที่หนีออกมาตั้งหลักที่บ้านของท่านขุนแล้ว ดีที่พ่อกับแม่ท่านขุนออกไปทำธุระที่ต่างจังหวัดหลายวันไม่อย่างนั้นละก็เรื่องของวันนี้ถึงหู พ่อของต้าแน่นอน เพราะพวกเขาเป็นเพื่อนสนิทกัน

“ใจเย็นอินาก มึงไม่ได้โดนตีนแบบกู อูยย แมร่งเจ็บปากชิบ” ต้าร้องโอดโอยเอามือแตะปากตัวเองเบาๆ

“ก็เพราะไม่ได้โดนไง! พวกเหี้ยนั้นแมร่งจะอะไรนักหนาวะ ตอนท้องแม่มันให้กินระเบิดแทนข้าวรึไง เอะอะหาเรื่องตีกันตลอด ว่างจัดอยากไปเยี่ยมท่านยมบาลกันมั้ง”

“อินากกูหัวร้อนแล่ว” ท่านขุนยกมือขึ้นพัดให้

“นากที่หน้ามึงสิ! มึงดูหนังหนาอิต้า ช้ำขนาดนี้กูจะต้องใช้รองพื้นกี่ขวดไหนบอกกูมาซิ!! ” แม้ปากจะด่าจะว่าแต่แววตากลับตรงกันข้าม วุ่นวายตาแดงนิดๆ เพราะกำลังกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา จนต้องทำเป็นโมโหกลบเกลื่อน

“เออ เอาแค่ให้มันจางๆ พอ เดี๋ยวเอาน้ำแข็งประคบลดอาการบวมเอา เช้ามาน่าจะดีขึ้น” ปากก็พูดไปอย่างนั้น เอาเข้าจริงๆ เขาก็รู้สึกเจ็บไปทั้งตัว คงต้องหายาแก้อักเสบกับยาแก้ไข้กินกันไว้

“แล้วนี่ถ้าพี่หมอเค้ามาตามมึงละ”

“โหยยกว่าจะออกกะ คงดึกอะ ถ้าพี่มันโทรตามก็บอกว่ากุนอนแล้วปิดโทรศัพท์ไว้”

“ที่เรื่องแบบนี้ละฉลาดนัก” อิฐว่าเข้าให้ เอาเป็นว่าวันนี้พวกเขาคงต้องนอนค้างกันที่บ้านท่านขุน หลังจากนั้นก็ส่งข้อความหาคนตัวสูงที่กำลังทำงานหลังขดหลังแข็งอยู่ที่โรงพยาบาล

หมาบ้า

17.45น.

พี่ต้าซอยถี่

พี่วันนี้ไม่กลับบ้านนะ

มีรายงานต้องทำส่งก่อนเที่ยง

พวกผมมานอนค้างบ้านขุน

ไม่ต้องห่วง

รักพี่นะ

21.22น.

อ่านแล้ว

ไม้เมือง

-*-

กลับมานอนบ้าน

เดี๋ยวกูไปรับ

เห้ยย พี่ไม่ต้อง รายงานยังไม่เสร็จ

ไม่ต้องมารับนะ

เข้าใจไหม?

เออ!!

ไม่ไปก็ไม่ไป

ห่า

กูจะนอนหลับไหมคืนนี้

เรื่องของพี่ดิ

ตอนเช้าเจอกันที่โรงเรียน

คงไม่ได้เจอ

กูมีประชุมเช้า

กูถึงบอกให้มึงกลับมานอนบ้านไง!

อ่านแล้ว

00.45.น

นอนรึยัง

กูพึ่งถึงบ้าน

หิวไหม?

ทำไรวะ

ต้า

คนตัวเล็กแอบอ่านไลน์ที่ไม้เมืองไลน์มาหาผ่านหน้าจอ แต่ยังไม่ได้กดเข้าไปเพราะยังไม่อยากให้รู้ว่าตัวเองยังไม่นอนนอนไม่หลับพลิกไปพลิกมาอยุ่หลายครั้งจนวุ่นวายขยับตัวหนีลงไปนอนด้านล่างกับอิฐและท่าน ในหัวคิดหนักจนรู้สึกสับสน อยากเจอหน้าคนพี่แต่ก็กลัวว่าความจะแตก แต่ก็ทนความคิดถึงไม่ไหว กดตอบข้อความกลับไป

แชท

พี่ต้าซอยถี่

แปปนะพี่

หิว อยากกินซาลาเปาไส้หมูสับ

ขนมจีบด้วย

ซื้อมาให้หน่อยสิ

เออๆ รอนั่นเดี๋ยวซื้อไปให้

แล้วคนอื่นละเอาไรไหม

ไม่พี่รีบมานะ

ค ...ถ

หึหึหึ

ไอ้แมวเอ้ย

.................................

พอกดส่งข้อความกลับไปแล้วก็ต้องรีบค้นกระเป๋าวุ่นวาย หารองพื้นมาแต้มกลบรอยเขียวช้ำของตัวเองปากบางร้องซีดออกมาเบาๆ เพราะกลัวเพื่อนจะตื่นมาเห็น ไม่นอนก็ได้ยินเสียงรถเข้ามาจอดหน้าบ้าน ต้าค่อยๆ ย่องออกจากห้องนอนของเพื่อนสนิทอย่างเบาที่สุด และเดินลงมาที่หน้าบ้าน ทันทีที่ร่างสูงเห็นว่าคนรักตัวเองออกมากตัวบ้านก็ยิ้มมุมปากนิดๆ แล้วคว้าตัวเข้ามากอด

“อื้ออ พี่ แน่นไปอึดอัด” เสียงหวานเอ่ยกับร่างสูงเบาๆ ก่อนจะกอดตอบกลับไปบ้าง

“คิดถึงวะ ไม่อยากอยู่ห่างจากมึงเลย” ร่างสูงพูดเสียงอ้อน พร้อมกับก้มมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ซุกอกเขา

“ผมก็คิดถึงพี่ นอนก็ไม่หลับ”

“งั้นกลับไปนอนบ้าน” ร่างสูงเสนอ

“งานยังไม่เสร็จ” เขาอ้างเพราะถ้ากลับบ้านไม้เมืองต้องสังเกตเห็นใบหน้าเขาแน่ๆ ดีที่ตรงที่พวกเขายืนอยู่นั้นค่อนข้างมืด เลยทำให้ไม้เมืองไม่ทันเห็นว่าใบหน้าของเขามันช้ำแค่ไหน รองพื้นที่ปิดแบบลวกนั้นก็ใช่ว่าจะมองไม่เห็นเลย

“เห้ออ” ไม้เมืองถอนหายใจอย่างหน่ายๆ เพราะช่วงนี้เวลาว่างของเขาน้อยมาก เขากลัวคนตรงหน้าจะน้อยใจว่าเขาไม่มีเวลาให้เลย มันเป็นความกังวลที่รบกวนจิตใจเขามาตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา เพราะอย่างนั้นเขาเลยอยากจะใช้เวลากับร่างบางให้มากๆ แค่หนึ่งนาทีก็ยังดี

“เหนื่อยไหม?” น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยถามคนตัวโต

“ไม่เหนื่อยหรอกแค่นี้เอง” ใครบอกไม่เหนื่อย มันโคตรจะเหนื่อยเลยต่างหาก แต่เขาไม่พูด เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องเป็นกังวล

“อื้อ พักบ้างก็ได้นะพี่ หน้าพี่โคตรจะดูไม่ได้เลย”

“ถ้าอยากให้พักมึงก็กลับไปนอนบ้านกับกูดิ”

“หื้อออ ก็บอกว่างานยังไม่เสร็จ” ต้าหัวเราะเบาๆ กับความขี้อ้อนของคนตรงหน้า นานๆ ทีจะเห็นมุมหมาขนปุยตัวโตๆ

“งานของอาจารย์อะไร”

“เอ่ออ งานของ ของ อาจารย์ป้าอะ” ต้าตอบเสียงตะกุกตะกัก เพราะมีชนักติดหลัง

“จารย์ต้องใจ?”

“อ่า อื้อ”

“เดี๋ยวเคลียร์ให้ กลับบ้านกัน” ไม้เมืองทำท่าจะดึงแมวดื้อของตัวเองขึ้นรถ

“เห้ยยพี่ไม่ ได้มันเป็นงานกลุ่ม”

“เอ่อน่า”

“พี่ไม้ครับ ต้าไม่กลับได้ไหม ต้าเกรงใจเพื่อน” จำยอมต้องงัดไม้เด็ดออกมา เริ่มจากพูดเสียงหวานๆ แล้วแทนตัวเองด้วยชื่อ

“ต้า” ทำเป็นพูดเสียงดุ รู้หรอกว่าชอบ ยิ่งเห็นอาการของคนตรงหน้าเขาก็ยิ่งชอบใจ

“พี่ไม้ นะ น้า นะ ให้ต้าอยู่ที่นี่นะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้าก็กลับบ้านแล้ว นะ น้า”

เพียงแค่สบตาทุกอย่างก็เหมือนโดนสะกด แววตาดุคมจ้องมองแมวดื้อที่ตอนนี้แปลเปลี่ยนเป็นแมวอ้อน กำลังถูไถใบหน้าลงกับไหล่กว้างของตนอย่างออดอ้อน เขาไม่รอช้าปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดลอยไป มือแกร่งโอบรัดเอวคอดแล้วดึงให้แนบชิด มืออีกข้างจับต้นคอขาวเอาไว้แล้วดึงเข้ามาหาตัว สองปากนุ่มประกบกันก่อนจะเปลี่ยนเป็นบทจูบที่แสนเร่าร้อน ยามที่ร่างบางเผยอปากตัวเองต้อนรับลิ้นร้อนให้สอดแทรกเข้ามาอย่างเต็มใจ สองลิ้นเกี่ยวกระหวัดรัดกันเหมือนงูในฤดูผสมพันธุ์ ร่างสูงดันร่างผอมให้เอนลงกับฝากระโปรงรถยนต์ราคาแพงก่อนจะรวบมือข้อมือบางทั้งสองข้างเอาไว้เหนือหัวแล้วออกแรงกดลงไปเบาๆ ใบหน้าหล่อคมซุกไซร้ลงกับลำคอขาว พร้อมกับขบเม้มจนเกิดรอยแดงจนทั่วลำคอขาวลากยาวไปถึงไหปลาร้า

“อื้มม พี่ แฮกๆ หยุดก่อน” ต้ารีบห้ามเพราะถ้ามากกว่านี้เขาเองก็จะหยุดไม่อยู่

“ทำไม?”

“ผมต้องทำงานต่อ” ร่างสูงมองคนใต้ร่างอย่างไม่สบอารมณ์

“จิ๊...แมร่งง” ไม้เมืองยกมือขึ้นเสยผมแล้วเดาะลิ้น ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง

“ไหนซาลาเปาผมอะ”

“อยู่ในรถ” ไม้เมืองชี้ไปที่รถต้ายิ้มแล้วเดินเข้าไปนั่งด้านใน ไม้เมืองเดินตามขึ้นมา แล้วเปิดไฟในรถให้เพื่อที่อีกคนจะได้กินอะไรสะดวกๆ แต่สิ่งที่เห็นกลับทำให้ร่างสูงขมวดคิ้วยุ่ง

“ต้า” ไม้เมืองเรียกคนรักเสียงเย็น

“หืม ครับ” ต้าหันไปตอบรับ

“หน้ามึงไปทำเหี้ยอะไรมา” ไม้เมืองกระชากเสียงถามพร้อมกับจับใบหน้าบวมช้ำของต้าเอาไว้ ต้าเบิกต้ากว้างด้วยความตกใจ

ฉิบหาย!!

“กูถาม ตอบ!! ” ต้าสะดุ้งเมื่อโดนอีกฝ่ายถามเสียตะคอก

“อะ เอ่ออ คือ” ต้าอึกอัก ยามที่โดนอีกคนมองด้วยสายตาคาดคั้น

“กูเคยบอกมึงว่ายังไงหะต้า กูบอกวว่าอย่าเจ็บตัวกลับมาแค่นี้มึงทำให้กูไม่ได้เหรอวะ” ร่างสูงมองสำรวจใบหน้าของคนรักด้วยหัวใจที่ปวดร้าว เขาไม่ชอบเลยสักนิดที่เห็นต้าเจ็บตัวแบบนี้

“มันมาหาผมเองปะ ผมไม่ได้หาเรื่องใครก่อนเลยนะพี่” ต้าบอกด้วยน้ำเสียงที่ตัดพ้อเขาไม่เข้าใจทำไมต้องมาโกรธกันแบบนี้ด้วย ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ไปหาเรื่องใครสักหน่อย

“เจ็บไหม?” น้ำเสียงไม้เมืองดูอ่อนลง เขาจับใบหน้าของต้าเบาๆ ตรงรอยช้ำใต้ตา ไม้เมืองขบฟันแน่น เขาอยากจะกระทืบคนที่ทำให้ต้าต้องเกิดรอยพวกนี้

“เจ็บดิ” ต้าตอบ

“มีตรงไหนอีก” เขาถามอีกฝ่ายเป็นเชิงบังคับให้อีกฝ่ายบอก ต้าค่อยๆ ยกชายเสื้อขึ้น เผยให้เห็นรอยช้ำขนาดใหญ่ที่สีข้างด้านซ้าย กับตรงท้องน้อยไม้เมืองหน้าเสีย เขาดึงคนตรงหน้าเขามากอด

“ต้า กลับบ้านกับกูนะ”

“อะ อื้อ กลับก็กลับแต่ผมขอไปบอกเพื่อนก่อนได้ไหม”

“เจ็บกันหมดทุกคนเลยเหรอ” ต้าส่ายหน้า

“ป่าวครับ แค่ผมคนเดียว” หลังจากที่ยอมปล่อยให้ต้ากลับเข้าไปในบ้าน ร่างสูงก็กดโทรศัพหากลุ่มเพื่อนสนิททันที

หมอเหี้ย (6)

ไม้เมือง

พี่มึงกูมีเรื่องให้ช่วย

พลัส

เรื่องอะไร?

พันวา

ไม่หลับไม่นอนนะ ไอ้หมอฟัน

เรื่องไรวะมึงไอ้ไม้

ไม้เมือง

พี่พลัส

ผมขอคนจากบ้านพี่สักสี่ห้าคนสิ

ขอแบบพวกบึ้กๆ แรงเยอะๆ

พลัส

ไม่เอาคนจากบ้านมึงวะ?

เยอะกว่าของบ้านกูอีก

ไม้เมือง

แหม่

เอามาพ่อกับแม่ก็รู้ดิ

พลัส

มึงจะเอาคนของกูไปทำเรื่องชั่วๆ ใช่ไหม?

ไอ้น้องเหี้ย!!

Cha

เกรี้ยวกราด!!

มึงจะเอาคนไปทำอะไรไอ้หน้าหมา

ไม้เมือง

ตื๊บคน

สิงห์ตัวร้าย

ใคร?

ไม้เมือง

ไม่รู้ขอสืบก่อน

มันดักตีพวกไอ้ต้า

หน้าช้ำกลับบ้านสองรอบละ

คิทแคท

หือ?

น้องต้ามีเรื่อง?

แล้วนะโมรู้เรื่องยังว่าลูกพี่น้องมันโดนตีน

สิงห์ตัวร้าย

อย่าให้รู้เลยกูไม่อยากเห็นมันร้องไห้

ไม้เมือง

พักหลังๆ มันไม่ค่อยได้ไปหานะโมเท่าไหร่

เห็นมันบ่นคิดถึงอยู่

แล้วเรื่องคนอะว่าไงวะพี่

พลัส

เออ

เดี๋ยวกูบอกพ่อไว้ให้

จะทำอะไรคิดให้ดีก่อนนะมึง

ระวังน้องมันจะเดือดร้อน

ไม้เมือง

รู้น่า

เมียทั้งคน

สิงห์ตัวร้าย

เมียเต็มปาก

ไหนตอนแรกแค่อยากจะเอาชนะมันไง

อยากปราบพยศแมวดื้อ

ไอ้สัส ห้าหมื่นกูเหมือนให้มันฟรีๆ

แถมเมียให้ด้วย

ไม้เมือง

แหม่

กะน้องกะนุ่ง

ยอมบ้างเห้อออ

นี่อุตส่าเป็นไม้กันหมาให้

ยังไม่สำนึกอีก!!

สิงห์ตัวร้าย

ไอ้สัสกูจ้าง

อิฟายย...

พันวา

ระวังเถอะเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น

ระวังจะเจ็บเอง

ไม้เมือง

สงสัยจะยาก

ไอ้แมวมันรักผมจะตาย

Cha

มันก็ไม่แน่หรอก

มึงก็ระวังไว้ระกันว่าตกลงอะไรกับไอ้สิงห์ไว้

ทำให้มันสำเร็จก่อน

ไม้เมือง

ก็สำเร็จแล้วนี่ไง

มันรักผมแล้ว

ตอนนี้คงไปยุ่งอะไรกับน้องไม่ได้แล้ว

พี่แค่นี้ก่อนจะพาแมวไปรักษา

...



พอเห็นว่าต้าเดินถือของออกมาเขาก็รีบวางโทรศัพท์ลง โดยมีขุนกับวุ่นวายเดินออกมาส่ง ระหว่างนั้นทั้งสองก้ส่งสายตาล้อเรียนไปให้เพื่อนสนิทของตัวเอง ต้าหน้าแดงก่ำ เดินก้มหน้ามาที่รถ

“ไอ้พวกเพื่อนชั่ว!! ” มาถึงก็แวดใส่กระจกรถอย่างคนขี้เขิน เขาจะไม่อะไรถ้าพวกมันแค่แซวเล่นๆ แต่นี่มันเล่นแอบดูเขาตั้งแต่เดินออกจากบ้านมา นับถือในความขี้เสือกของพวกมันจริงๆ ไม้เมืองจับมือเล็กไว้ระหว่างทางกลับบ้าน เขาขับรถโดยใช้มือเดียว ดวงตาจับจ้องไปที่คนข้างกายสลับกับท้องถนนที่ตอนนี้มันโล่งและเงียบสงบ เขาแวะพาต้ามาที่โรงพยาบาล เพื่อตรวจดูภายในอย่างละเอียด

“พี่ต้องตรวจขนาดนี้เลยเหรอ” ต้าอดที่จะแปลกใจไม่ได้ เพราะปรกติแล้วรอยช้ำพวกนี้มันจะหายไปเอง เขาไม่เคยต้องมาตรวจอะไรมากมายขนาดนี้

“มึงโดนมากี่ครั้งแล้วต้า มันอาจจะมีอะไรร้ายแรงก็ได้ กูไม่ได้อยากเป็นหม้ายเมียตายตอนนี้” น้ำเสียงติดดุของไม้เมืองทำเอาต้าใจเต้นแรง เพราะเล่นพูดเสียงดังในแผนก เอ็กส์เร

“จะเสียงดังทำไมวะพี่” ปากบางเม้มแน่นพร้อมกับก้มหน้าหลบสายตาของคนที่อยู่ตรงนั้น

“ไปเข้าห้องตรวจ” ร่างสุงผลักให้อีกคนเดินเข้าไปในห้องเอ็กส์เร พอผลตรวจออกมาไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงมากกว่ารอยช้ำบนร่างกายกับกล้ามเนื่อที่ฉีกขาดเล็กน้อยแล้ว ไม้เมืองถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก จากนั้นก็พากันกลับบ้านโดยที่ไม่ลืมจะจ่ายยาทาและยากินมาให้

บ้านหลังใหญ่ตอนนี้ปิดไฟเกือบหมดแล้ว เหลือแต่เรือนหลังเล็กที่ยังคงเปิดไฟอยู่ บนที่นอนกว้างเสื้อนอนของต้าถูกถอดออก เผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่ตอนนี้กำลังขึ้นสีช้ำอย่างน่ากลัว ไม่เมืองหยิบหลอดยาออกมา แล้วเริ่มป้ายยาอุ่นร้อนลงบนรอยช้ำก่อนจะทาให้อย่างเบามือ

“ซี๊ดดด พี่ โคตรจะเจ็บเลย” ต้าพยายามจะไม่เปร่งเสียงร้องออกไปมากมายเพราะเขาเริ่มจะอายยามที่สบตากับคนตัวโตตรงหน้า เพราะมันจะเปลี่ยนไปทุกครั้งที่มอง เพราะความรู้สึกที่ได้จากสายตาของไม่เมืองมีแต่คำว่า

“อยากกินไปทั้งตัว”

หลังจากทายาเรียบร้อยต้าก็โดนบังคับให้กินยา และล้มตัวลงนอนข้างๆ กายของร่างสูง

“อย่าเจ็บไปมากกว่านี้ได้ไหมวะ”

“.....”

“มันทำให้กูรู้สึกว่ากูไม่สามารถปกป้องมึงได้ กูสัญญากับพ่อแม่มึงไว้ว่าจะดูแลมึงให้ดี”

“.....”

“กูไม่อยากทำให้เค้าผิดหวัง กูเอาลูกเขามาอยู่ด้วย กูก็สมควรจะต้องดูแลเขาให้ดีที่สุดให้สมกับที่เขาไว้ใจกู

“....พี่หมอ..”

“กูหวังว่ามันจะจบ”

“พี่หมอออ” ความตื้นตันมันตีขึ้นจนน้ำตาไหลออกมา ต้ายิ้มหวานมองการกระทำของคนตรงหน้า ปลายจมูกโด่งครอเคลียไปตามพวกแก้มนุ่ม ก่อนจะจบลงที่ริมฝีปากเล็กๆ ต้าเผยอปากตัวเองเล็กน้อยเพื่อรับเอาลิ้นร้อนเข้ามาในปาก

“ต่อจากนี้ให้กุได้ดูแลมึงนะต้า”

“อื้อ ดูแค่ผมนะ ห้ามไปดูคนอื่น” ต้าบอก ไม้เมืองพยักหน้ารับ เขากอดร่างบางไว้แนบอก

“สัญญา”



ตอนเช้าต้ามาวิทยาลัยพร้อมกับไม้เมืองโดยมีปลาสเตอร์ยาที่หางคิว อยู่ที่โรงเรียนพวกเขาไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศให้ใครรู้ว่าเป็นอะไรกัน เพราอาจจะทำให้เกิดเรื่องขึ้นมา เรื่องราวระหว่างครูกับนักเรียน ตอนนี้มันเป็นเรื่องอ่อนไหวเกินไป เกินกว่าที่ใครๆ จะยอมรับได้ ต้าจึงบอกให้ไม้เมืองส่งเขาก่อนที่ลานจอดหลังโรงเรียนแต่ไม้เมืองไม่ยอมจอด ถึงได้โดนบังคับให้นั่งรถเข้ามาจนถึงด้านใน ทุกคนจับจ้องอยู่ที่เขาเป็นตาเดียว เพราะไม้เมืองเล่นเดินลงมาเปิดประตูรถให้เขาต่อหน้าประชาชี

//เขาทำไมต้องจับมือกันเดินด้วยวะ//

//จารย์ไม้เมืองเขา...ชอบผู้ชายเหรอวะ//

//บ้า! เมื่อวันก่อนกูยังเห็นเขาเดินควงผู้หญิงอยู่เลย สงสัยจะตัวจริง// //แค่แฟนเก่าเว้ย ตัวจริงคือกูนี่ //ต้าจะโกนเถียงอยู่ในใจ

“//แถมคุณหมอยังหล่อขนาดนั้น เขาคงไม่ชอบเด็กหรอก คุณหมอชี้รำคาญจะตาย//” //เออขี้รำคาญ กูขี้รำคาญคนขี้เสือกแบบมึงนี่ไง! //ต้าเริ่มทำหน้าบึ้ง ผิดกับอีกคนที่เดินจูงมือเขาอย่างไม่สะทกสะท้าน

“อย่าไปสนใจ ใครเขาจะพูดอะไรยังก็ช่างเราห้ามไม่ได้” เสียงทุ้มเอ่ยเตือนสติ

“......”

“ไปรอในห้องพยาบาลก่อนไปกูจะไปหาอะไรมาให้กิน”

“ไม่ไปที่โรงอาหารละ พวกวุ่นมันรออยู่ที่นั่น” ต้าเอ่ย เพราะพวกนั้นไลน์มาหาแต่เช้าว่าจะมารออยู่ที่โรงอาหาร

“แล้วกูไปนั่งกินด้วยได้ไหมละ” ไม้เมืองเริกคิ้วถาม

“ได้ดิ”

“ไม่รำคาญคนมอง?”

“ก็ไหนบอกว่าอย่าสนใจไง”

“ก็มึงไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตา” ไม้เมืองสังเกตได้ ว่าเวลาพวกเขาอยู่ด้วยกันมักจะมีคนมองแล้วซุบซิบกันตลอด ต้าไม่ได้พูดออกมาว่าอึดอัดกับสายตาของคนพวกนั้นแต่เขาจะทำหน้ายุ่งๆ คิ้วขมวดอยู่ตลอด

“ก็แค่ไม่ชอบที่พวกนั้นมองพี่ แบบจะคาบไปแดก” ต้าทำปากมุบมิบ พร้อมกับมองคนพวกนั้นตาขวางๆ แถมพักหลังๆ เริ่มมีข่าวไม่ดีเกี่ยวกับพวกเขาในหมู่นักศึกษาบ้างแล้ว

“หึง เหรอ” คนตัวสูงยิ้มจนหน้ายับ จนเห็นฟันกระต่าย ซึ่งเป็นเอกลักษณ์อีกอย่างของเขา ไม้เมืองเวลายิ้มจะให้ความรู้สึกเหมือนหมาตัวโตขนปุย อย่างหมาพันธุ์ชามอย เขาเลยไม่ค่อยจะยิ้มเพราะมันขัดกับลุค หมอโหด ผู้โฉดชั่ว แต่พออยู่กับต้าเขาก็เผลอหลุดยิ้มแบบนี้มาหลายครั้งจนต้าเองก็เริ่มจะชอบรอยยิ้มแบบนั้นเข้าให้แล้ว

“เออ หึง มีไรไหม?” ต้าเชิดหน้าใส่นิดๆ พร้อมกับหันหน้าไปอีกด้านเพื่อซ่อนรอยแดงบนใบหน้าของตนเอง

“หึหึ น่ารักจังวะ อยากฟัดเลยเนี้ยะ” ร่างสุงก้มลงต่ำพร้อมกับกระซิบที่ข้างหู

“หื่นอีกแล้ว!! ”

“ก็หื่นกับมึงคนเดียวเนี้ยะ ทั้งหื่นแล้วอยากทำเรื่องหื่นๆ ด้วย”

“อิ๊ ลามก “ต้าทำท่าสะดิ่งใส่จนโดนหมาชามอยลากเข้าซอกตึกแล้วกัดปากจนมันเจ่อแดง

“ไปหาพวกวุ่นได้แล้วไป กูจะรอที่ห้องพยาบาลฝากซื้อกาแฟกับขนมปังให้ด้วย” ร่างสูงยกยิ้มพร้อมกับใช้นิ้วเช็ดคราบน้ำลายที่มุมปากให้

“อะ อื้ออ พี่ก็ไปทำงานได้แล้ว” ก่อนที่จะหันตัวกลับ ต้าก็ฉกหอมแก้มสากอย่างรวดเร็วแล้วทิ้งประโยคบางประโยคเอาไว้ให้คนอย่างไม้เมืองไม่สามารถหุบยิ้มลงได้

จุ๊บ -3-

“ตั้งใจทำงานนะครับพี่หมอของต้า”













































...

[snowboxs]

กอบโกยความสุขไว้ก่อนนะหมอไม้
ความลับแตกเมื่อไรทุกข์ใจคู่ก็คงมา

[areenart1984]

ระวังแมวกลายร่างเด้อ หมอหมา 

[aoihimeko]

รวดเดียวหลายตอน  อิ่มเลย  อิอิ

[สามภพ]

ตอนที่ 16



“อิแรด ยืนจูบกับผู้ชาย อิหน้าไม่อาย!! ” เสียงแหลมของวุ่นวายกรีดร้องลั่นทันทีที่เห็นร่างโปร่งเดินมานั่งที่โต๊ะ เขาโดนเพื่อนๆ รุมล้อมราวกับไปก่อคดีอาชญากรรมร้ายแรงมา ทุกสายตาจับจ้องมาที่เขา และกำลังจะโดนจับผิด

“วุ่น นี่เพื่อนไง เพื่อนเอง” ต้าชี้ที่ตัวเองแล้วทำหน้าอ้อนๆ ใส่

“มึงมันไม่รักดี!! ”

“อะ เอาให้เต็มที่เลยเพื่อนถ้ามึงจะขนาดนี้”

“เหอะ กูไม่อยากจะว่ามึงหรอกนะเห็นแก่ความหล่อของผัวมึง กูจะไม่โทษมึง แต่มึงรู้อะไรไหมว่าเมื่อคืนตากูจะเป็นกุ้งยิง อีกนิด อีกนิดพวกมึงก็จะได้กันบนกระโปรงรถแล้ว!! ” วุ่นวายชี้นิ้วใส่พร้อมท่าจะตีต้าอีก

“มึงอิจฉามันใช่ไหมอิวุ่น” ท่านขุนถาม

“เออ!! กูอิจฉา อิห่างานดีขนาดนี้”

“คึคึ” ต้าหัวเราะใส่

“อิต้า!! ”

วุ่นวายแค่โวยวายไปตามประสาไม่คิดมากเรื่องของต้า เพราะนิสัยขี้บ่นขี้โวยวาย แต่ก็แฝงไปด้วยความใจดีและห่วงใยเสมอ

“มันร้ายนักนะคะหัวหน้า!! ” ท่านขุนดัดเสียงให้ดูร้ายๆเป็นลูกคู่กับวุ่นวาย

“ใช่ มึงมันตัวร้าย!! ” ท่านขุน

“แรด ร่าน!! ” วุ่นวาย

“คือพวกมึงเกลียดกูกันใช่มะ” ต้าถามเสียงขำ เขารู้ดีว่าวุ่นวายไม่ได้จริงจังเรื่องที่เขาคบกับหมอไม้ วุ่นมันแค่ออกอาการอิจฉาเล่นๆ ปนหมั่นไส้นิดๆ

“หยอกๆ กูหยอกค่ะ” วุ่นวายหัวเราะคิกคักใส่เพื่อนของตัวเองอย่างนึกสนุก

“ว่าแต่นะโมเป็นยังไงบ้างวะ มึงได้ไปหาน้องมันบ้างรึเปล่า” อิฐที่นังอ่านหนังสืออยู่เงยหน้าขึ้นมาถาม เพราะช่วงนี้ไม่เห็นต้าไปหาเลย

“ไม่ได้ไป ถึงไปก็ไม่ได้เจอ” ต้าพูดด้วยน้ำเสียงติดจะหงุดหงิดนิดๆ เพราะดันไปนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา สิงห์ แย่ง นะโมไปจากอ้อมอกของเขา จากตอนแรกๆ เขาเจ็บปวดมากตอนที่รู้ว่านะโมไม่มีใจให้แถมยังไปรักไปชอบกับสิงห์ที่พึ่งรู้จักกันแค่ไม่กี่วัน เล่นเอาเขากินไม่ได้นอนไม่หลับไปหลานวัน แต่ตอนนี้ความรู้สึกเหล่านั้นมันไปหายไปแล้ว เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นมันเริ่มหายไปตั้งแต่ตอนไหน หลงเหลือไว้เพียงความรู้สึกเอ็นดูในฐานะน้องชายมากกว่าที่จะเป็นคนรักได้ พอนึกย้อนกลับต้าก็อดที่จะหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้ ดันมาแพ้ทางให้กับแก้งหมอเถื่อนที่ตนเองเกลียดขี้หน้า

หลังจากหมดวิชาในภาคเช้า ช่วงบ่ายก็ว่างแล้ว ต้าเลยถือโอกาสไปหาร่างสูงที่โรงพยาบาล โดยแยกกับเพื่อนๆ ที่ตกลงกันจะไปเล่นเกมกันที่บ้านท่านขุน ต้าเลยแยกออกมา บอกว่าจะแวะเข้าไปตอนเย็นๆ หลังจากไปหาหมอไม้แล้ว ระหว่างทางเขาแวะซื้อกาแฟกับขนมเค้กที่ไม้เมืองชอบติดมือไปด้วย

พอดึงโรงพยาบาลต้าเอารถไปจอดด้านหลัง แล้วเดินขึ้นตึกผู้ป่วยใน เดินลัดไปยังห้องทำงานของไม้เมือง ระหว่างนั้นก็ทักทายพยาบาลสวยๆ ตามนิสัยคนชอบแซว ขณะที่มือบางกำลังจะเปิดประตู หูเจ้ากรรมก็ดันได้ยินบทสนทนาด้านใน ซึ่งเขาจำมันได้ดีว่าเป็นเสียงของใคร ต้าไม่รอช้าเปิดประตูพรวดเขาไป

“อ้าวนี่ น้องนักศึกษาวันนั้นนี่” เสียงหวานๆ ของน้ำร้องทักทันทีที่ต้าโผล่หน้าเข้าไป

“ครับ เอ่อ พี่ไม้” ต้าหันไปสบตากับคนรัก

“หืมว่าไง ทำไมวันนี้ถึงมาหาพี่ได้” ไม้เมืองถามด้วยน้ำเสียงปรกติ เขาเหลือบมองน้ำนิดๆ

“ช่วงบ่ายไม่มีเรียน เลยแวะมา อะนี่ต้าซื้อกาแฟกับเค้กมาฝาก ร่างโปร่งของต้าเดินไปที่โต๊ะแล้ววางแก้วกาแฟกับขนมไว้ ไม้เมืองยิ้มขอบคุณ

“เอ่อ แล้วนี่ขนมของใครเหรอพี่น่ากินจัง” ต้าชี้ไปที่ขนมเค้กน่าตาน่ากินและดูแพงกว่าของตนเองต้าเริกคิ้วเป็นเชิงถาม ไม้เมืองหันไปมองน้ำนิดๆ หญิงส่งยิ้มแล้วพูดกับต้า

“ของพี่เองจ้ะ พี่ซื้อมาฝากไม้เขานะ ของโปรดด้วย แต่ถ้าน้องอยากกินพี่แบ่งให้ก็ได้จ้ะ” น้ำเสียงที่ฟังดูแปร่งๆ เหมือนเธอกำลังไม่พอใจนิดๆ

“เหรอครับ พี่พูดจริงนะ” ต้ายิ้มแล้วหันไปคว้าถุงขนมถุงนั้นขึ้นมา

“พี่ไม่กินใช่ไหมพี่ไม้ ผมขอนะ กำลังหิวเลย” ต้าหันไปส่งยิ้มให้กับน้ำ แต่มันเป็นยิ้มที่ดูล้อเลียนเสียมากกว่า

“อื้อ เอาสิ แล้วมาแค่นี้เหรอหรือจะรอกลับบ้านพร้อมกัน” ไม้เมืองถาม น้ำมองหน้าชายหนุ่มแล้วทำสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะเบนสายตาไม่พอใจไปให้ต้าที่กำลังตักขนมกินอย่างไม่เกรงใจคนซื้อ

“กลับพร้อมพี่ ว่าแต่ขนมนี่อร่อยดี แต่มันเลี่ยนไปนิด” ต้าพูดกับตัวเองลอยๆ แล้วหันไปแกะเค้กที่ตนเองซื้อมาแล้วตักเค้กป้อนไม้เมือง

“ลองกินอันนี้ดู อร่อยมาก น้ำตาลน้อยด้วยนะพี่” ต้าจ่อเค้กไปที่ปากร่างสูง ไม้เมืองอ้าปากงับเค้ก

“อืมจริงด้วย อร่อยซื้อจากที่ไหนหรอ”

“ร้านพี่ฟ้าไง วันหลังจะพาไปกิน ร้านนี้เด็ดรับรองพวกผมไปกินประจำอะ” ต้าพูดพร้อมกับตักเค้กป้อนร่างสูงไปด้วยโดยทำเป็นไม่สนใจใครอีกคนที่นั่งมองคนทั้งคู่อยู่เงียบๆ แต่แอบมองจิกใส่ต้าอยู๋บ่อยๆ เวลาน้ำจะพูดอะไรต้าก็จะแย่งพูดตัดหน้า จนน้ำชักสีหน้าใส่หลายครั้งเธอรู้สึกไม่พอใจต้าเอามากๆ เพราะต้ากำลังแย่งเวลาของเธอกับไม้เมืองไป เธอรู้สึกว่าตัวเป็นธาตุอากาศ เพราะไม้เมืองเอาแต่สนใจเด็กหนุ่มตรงหน้า ไม่สนใจเธอเลย แถมยังทำตัวห่างเหินอีก น้ำนั่งทำหน้าเซ็งๆ จนเวลาล่วงเลยมาถึงตอนเย็น

“ไม้น้ำหิวข้าวแล้วอะ เราไปกินข้าวเย็นกันดีกว่า” น้ำเสียงหวานเอ่ยชวนคนที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ

“อื้อ เอาสิ นี่ก็จะเย็นแล้ว คนไข้ที่นัดไว้ก็หมดแล้ว ต้าเก็บของ” ร่างสูงเรียกคนตัวบางที่นั่งรอเขาอยู่บนโซฟาตัวยาว ตรงข้ามกับน้ำ

“พี่น้ำ ทำไมทำหน้าเหมือนคนปวดท้องเลยครับ” ต้าเอ่ยถามเขาแสร้งทำสีหน้าว่าเป็นห่วง

“ไม่ได้เป็นอะไร ไม้น้ำหิวมากๆ เลย” เธอเดินเข้าไปหาร่างสูงที่ยืนถอดชุดกราวออก แล้วเกาะแขนไม้เมืองทำท่าออดอ้อน ไม้เมืองเหลือบมองต้าที่จ้องเขาตาเขม็ง

“หึหึ” ร่างสูงหัวเราะหึหึในลำคอเพราะอาการของแมวดื้อที่แสดงออกมาให้เห็น

“หัวเราะอะไรไม้” น้ำมองหน้าคนรักเก่าของตัวเอง

“ไม่มีอะไร ไปสิหิวไม่ใช่เหรอ”

“อื้อ พี่ไปก่อนนะน้องต้า” เธอบอกกับต้าที่ยืนรอ แล้วแสยะยิ้มให้ ต้าสูดลมหายใจลึก แรงหึงมันกำลังสูงท่วมหัว

“ครับโชคเลือดนะครับ”

“ห๊ะ ว่าไงนะ”

“โชคเลือดครับ ออกไปก็ระวังเจอหมามันกัดเอา หมาแถวนี้มันดุ มันหวงของ” ต้ากดเสียงลงต่ำ จ้องหญิงสาวตรงหน้าตาดุแล้วหันไปมองมือที่เธอเกาะแขนไม้เมืองอยู่

“พี่ไม้ ต้าอยากกินข้าวที่บ้าน ได้ไหมครับ บ้านเรา” ต้าเน้นคำว่าเราแต่สายตามองไปที่หญิงสาว

“ไม้นี่ไม้สนิทกับเด็กนี่มากเลยเหรอ ถึงพาเข้าบ้านได้” น้ำไม่อยากจะเชื่อขนาดเธอที่เป็นแฟนเก่าเคยอะไรๆ กันมาตั้งสองปีเธอยังไม่เคยได้ไปเหยียบบ้านหลังเล็กของไม้เลย

“ก็สนิท” ไม้เมืองตอบ

“สนิทครับสนิทมากกกกก พี่ไม้ครับต้าหิวแล้ว” ต้าทำหน้าอ้อนๆ หน้าที่ทำเอาใจหมาตัวโตกระตุก

“อะ เอ่อ -///- “

“ไม้เอาไงเนี้ยะ นี่ต้า เธอก้กลับไปกินบ้านเธอสิจะมาบังคับอะไรคนอื่นเขา เสียมารยาท!! ” น้ำเริ่มจะทนไม่ไหว เธอรู้สคกรำคาญต้ามากๆ ที่ขัดเธอไปเสียทุกอย่าง

“คนอื่นที่ไหนครับ ผมไม่ใช่คนอื่นนะ พี่นั่นแหละคนอื่น เอ๊ะ ไม่ใช่สิ พี่แค่คนเก่า” ต้าพูดด้วยน้ำเสียงปรกติ สีหน้าเขายังยิ้ม แต่สายตาบอกให้ไม้เมืองเอามือของน้ำออกจากแขนเดี๋ยวนี้แต่ร่างสูงเอาแต่ยืนอมยิ้มมองดูแมวดื้อที่กำลังหึงตัวเองจนเสียจริต ต่อปากต่อคำกับหญิงสาว

“ไม้ เธอดูลูกศิษย์เธอคนนี้สิ ก้าวร้าว! ไร้มารยาท! ” น้ำเริ่มขึ้นเสียงใส่ต้า

.....หางโผล่มาแล้วสินะ....

“ผมไม่ใช่ลูกศิษย์สักหน่อย” ต้าทำเป็นพูดเสียงอ่อย

“หมายความว่ายังไง ที่บอกไม่ใช่ลูกศิษย์” เธอหวั่นใจกับคำตอบ เธอเคยแอบรู้มาว่าไม้เมืองเป็นไบเช็กชวล ที่ได้ทั้งชายและหญิง นี่ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่เธอเลิกกับเขา เธอรับไม่ได้สักเท่าไหร่

“พี่ไม้บอกเค้าไปสิว่าต้าเป็นอะไรกับพี่” ต้าทำเสียงกระเง้ากระงอดผิดวิสัยของตัวเอง แถมยังเดินมาเบียดน้ำให้ออกจากไม้เมืองอย่างเนียนๆ อีกด้วย ร่างสูงยกยิ้มแอบหันหน้าหนีไปอมยิ้มจนจมูกบานกลั้นความดีใจเอาไว้สุดๆ

ไอ้แมวมันน่าจับมาฟัดอีกแล้วโว้ยยย!! เขาได้แต่ตะโกนก้องอยู่ภายในใจ

“อะ แฮ่ม อื้อต้ามันไม่ใช่ลูกศิษย์ของเราหรอก ตอนนี้เราสองคน กำลัง..”

“คบกันครับ ผมกับพี่ไม่กำลัง คบ กัน อยู่” เป็นต้าที่พูดแทรกขึ้นมา และเน้น คำว่าคบกันอยู่

“ว่าอะไร เมื่อกี้ไม้ว่าอะไรนะ” มือของน้ำสั่นระริกอย่างควบคุมไม่อยู่ ความรู้สึเกลียดชังต้าเริ่มทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ เธอตวัดสายตาไปมองต้า สายตาแบบจิกกัด พอไม่เมืองหันมาคุยกับเธอ เธอก็ปรับสีหน้าใหม่ เธอส่งยิ้มไปให้พร้อมกับทำสีหน้าตกใจ

“เรากำลังคบกับต้านะ” ไม้เมืองย้ำชัดอีกครั้ง

“ตะ..แต่ว่าต้าเป็นลูกศิษย์ สถานะมันไม่แปลกไปเหรอไม้ คือนน้ำก็ไม่ได้อยากจะ ขัดหรอกนะ แต่แบบนี้มันจะดีเหรอ ครอบครัวไม้ คุณลุงคุณป้าจะยอมรับได้เหรอ” น้ำพูดแล้วแกล้งทำสีหน้าเป็นกังวล

“......”

“อีกอย่าง พวกเธอเป็นผู้ชายทั้งคู่ด้วย ไม่กลัวเหรอ ไม้เธอเองก้มีหน้ามีตาในสังคมนะ อย่าหาว่าน้ำยุ่งเลยนะ น้ำเตือนด้วยความหวังดีทั้งนั้น โดยเฉพาะต้า น้องยังเด็กอยู่เลย” น้ำเดินมาจับมือไม้เมืองอีกข้าง

“เรื่องของเรา เราจัดการเองได้น้ำ อีกอย่างถึงไอ้ต้ามันจะเป็นผู้ชาย แต่เรากับมันรักกัน มันเป็นเรื่องระหว่างเรากับต้า ทำไมเราต้องแคร์สายตาคนข้างนอกด้วยล่ะ เขาหาข้าวหาน้ำให้เรากินเหรอ ก็เปล่า” ไม้เมืองพยายามจะไม่ใช่น้ำเสียงที่รุนแรงเกินไป เขารู้เจตนาของน้ำดี รู้ตั้งแต่วันแรกที่กลับมาหาเขาแล้ว ว่าต้องการอะไร น้ำต้องการคืนดีกับเขาเพราะโดนแฟนทิ้งมา ตอนแรกเขาก็รู้สึกดีใจนะที่น้ำกลับมาหาเขา เขายังไม่ลืมน้ำ แต่ว่าไม่ว่าเขาจะคิดอะไรภาพของต้าก็จะเข้ามาแทรกทุกครั้ง ในหัวเขามีแต่เรื่องของต้า ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนในหัวเขามีแต่น้ำ

“แต่ไม้...เห้อเอาเถอะ เราถือว่าเราบอกไม้แล้วนะ” น้ำแกล้งทำเป็นไม่สนใจเรื่องของชายหนุ่มแล้ว เพราะไม่อยากให้ไม้เมืองรำคาญตนและมองตนในแง่ลบ เรื่องนี้เธอจะไม่มีวันยอมแพ้เด็กผู้ชายตรงหน้าเด็ดขาด น้ำหันไปส่งยิ้มแบบจริงใจให้

“ถ้าอย่างนั้นเราว่าเรากลับบ้านเลยดีกว่า ไม้ไปทานข้าวกับแฟนเถอะ”

“ถ้างั้นเราไปส่ง” ไม้เมืองบอกเขาแตะหลังหญิงสาวให้เดินออกจากห้องส่วนอีกมือก็จับมือต้าเอาไว้หลังจากที่ส่งน้ำเรียบร้อย ไม้เมืองก็ลากต้ามาที่รถแล้วจัดการจูบหนักๆ ให้เป็นรางวัล

“อื้ออ อื้มมม พอก่อน อ๊ะ กัดอีกแล้ว คอมีแต่รอยหมดแล้วเนี้ยะ!! ” ปากก็ว่าใส่แต่หน้าตัวเองกลับแดงลามไปถึงหู

“ก็มึงน่ารัก หึงก็น่ารัก แมร่งเอ้ยย” ไม้เมืองโถมตัวเข้าใส่ร่างเล็กที่นั่งอยู่เบาะข้างๆ อีกครั้งก่อนจะจูบลงกับปากนุ่มๆ อยู่นานสองนาน จนคนใต้ร่างครางหนักและดัยไหล่กว้างๆ นั้นออก

“แฮกๆ พี่! มันเหนื่อย ทำเหมือนไม่เคยได้จูบอย่างนั้นแหละ” ต้าประชดพร้อมกับทำปากมุบมิบใส่ ไม้เมืองเห็นแล้วเกิดอาการมันเขี้ยวก็จับปากเล็กๆ นั้นไว้แล้วบีบเบาๆ พอให้อีกคนได้ร้องโวยวายฟาดงวงฟาดงาใส่

“พี่อะ มันเจ็บนะเว้ยย”

“หึหึ กูชอบเวลามึงโวยวาย” ไม้เมืองยกมือขึ้นยีผมอีกฝ่ายแล้วสตาทรถขับกลับบ้านของตนเอง ระหว่างทางกลับบ้านพวกเขาแวะซื้อของสดที่ซูเปอร์ ได้หมูกับเนื้อ แล้วก็ผักอีกหลายอย่าง มื้อเย็นเลยลงเอยที่ชาบูดีที่บ้านไม้เมืองมีหม้อชาบูอยู่เลยไม่ต้องหาซื้อใหม่



Rrrrrrr

เสียงโทรศัพท์ของไม้เมืองดังขึ้นขณะที่เขากำลังกินมื้อเย็น ต้าเหลือบมองชื่อคนโทรเข้าขณะที่ไม้เมืองกดรับสาย

“เออว่าไง ..รอแปปนะ” ไม้เมืองรับสายเพื่อนสนิทของตัวเองที่โทรเข้ามาเรื่องที่เขาให้สืบ ไม้เมืองลุกออกไปคุยโทรศัพท์นอกบ้าน เพราะเขาไม่อยากให้ต้ารับรู้เรื่องนี้ พอพ้นสายตา ไม้เมืองกับแสดงสีหน้าพอใจออกมากับข้อมูลที่เขารับรู้

“มันเป็นลูกหลานบ้านเมียเก่ามึงอะ”

“ใครวะพี่” ไม้เมืองถามเสียงขุ่นๆ

“น้ำ” พลัสตอบกลับมา เขาเองก็ลำบากใจเหมือนกัน เพราะเมื่อก่อนน้ำก็สนิทกับพวกตนพอสมควร น้ำถือเป็นผู้หญิงที่ไม้เมืองคบนานที่สุดและเกือบจะได้แต่งานกันถ้าไม่เลิกกันซะก่อน

“อืม ขอบใจมากนะพี่”

“แล้วมึงจะจัดการพวกมันเมื่อไหร่ อย่าให้เรื่องมันใหญ่โตนะมึง กูขี้เกียจเก็บศพ”

“เรื่องนั้นไม่ต้องถึงมือพี่หลอก พี่ลืมไปแล้วเหรอว่า พ่อไอ้ต้ามันเป็นตำรวจ”

“เอ้ากูจะไปรู้กับมึงได้ยังไง หน้าน้องกูยังไม่ค่อยจะเห็นเลย เมียไอ้สิงห์อีกรายนั้นหวงยิ่งกว่าจงอางหวงไข่ สักวันหนึ่งเถอะกูจะแกล้งให้แมร่งอกแตกตาย” พลัสพูดแล้วหัวเราะใส่ ไม้เมืองส่ายหน้ากับความคิดชั่วๆ ของรุ่นพี่ตัวเอง

“แกล้งเขาระวังเด้อพี่ ไอ้พี่สิงห์แมร่งร้ายจะตาย”

“ร้ายก็ร้ายดิวะ กลัวไร ถ้ามันทำอะไรกูนะ กูจะฟ้องน้องเอ๋อออ”

“เร้อออออพี่เร้อออ” ไม้เมืองทำเสียงกวนๆ ใส่ พอคุยกันเรียบร้อยก็กลับเข้ามาด้านใน เห็นต้านั่งกินชาบูไปพร้อมกับแชทไปด้วย ไม้เมืองเลยย่องไปด้านหลังอย่างเงียบๆ เพื่อจะดุว่าต้าคุยแชทกับใคร

บาส:แล้วนี่มึงไม่กลับมานอนบ้านบ้างเหรอวะ เผื่อพ่อแม่มึงกลับมา

ต้า:ยังอะ อีกสองสามวันค่อยกลับ แล้วนี่มึงแดกไรยัง

บาส:กำลังแดกหม่อมแม่ทำพะโล้หมูสามชั้นให้กิน อร่อยมว๊ากกกก

ต้า:เชี่ยะ อยากกินเลยวะ พรุ่งนี้เอาใส่ถุงมาฝากกูหน่อยแม่มึงทำกับข้าวอร่อย

บาส:เออๆ แม่กูก็บ่นหาอยู่เหมือนกัน ว่าเมื่อไหร่จะมาค้างที่บ้านอีก

ต้า: - -* มึงหรือแม่ที่ถาม?

บาส:รู้มากไอ้สัส แล้วนี่ พี่ไม้ไปไหน มึงมาคุยกับกูแบบนี้เขาไม่ว่าเหรอ

ต้า:พี่มันออกไปคุยโทรศัพท์กับเพื่อน

บทสนทนาที่ไม้เมืองอ่านอย่างตั้งใจทุกบรรทัดทุกประโยค เขาพยายามจะไม่คิดอะไรเรื่องบาสอีกแต่ แต่ แต่ ที่บอกว่าเมื่อไหร่จะไปค้างที่บ้านอีก! เรื่องนี้ที่เขายอมปล่อยผ่านไปไม่ได้ ร่างสูงดึงโทรศัพท์ในมือต้าทันที

“มึงไปนอนบ้านมันต้องแต่เมื่อไหร่?” ไม้เมืองกดเสียงลงต่ำ จนต้ารู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย เรื่องมันก็นานมาแล้วด้วย

“ตั้งแต่ที่ทะเลาะกันครั้งที่แล้ว” ตอบตอบเสียงอ่อย

“มึงก็รู้ว่ามันคิดยังไงกับมึง มึงยังจะไปนอนบ้านมันอีกเหรอต้า! ” ไม้เมืองตะคอกเสียงดุ

“....”

“กูไม่ได้ไม่ไว้ใจมึงนะ แต่กูไม่ไว้ใจมัน! ”

“ผมบอกกับมันแล้วว่าคิดกับมันแค่เพื่อน แค่เพื่อนจริงๆนะพี่...อีกอย่างมันก็บอกเองว่าจะตัดใจ” ต้ารีบบอกให้อีกฝ่ายสบายใจ เขาไม่อยากจะทะเลาะกับไม้เมืองบ่อยๆ ยิ่งตอนนี้เขามีคู่แข่งอีก

“มึงแมร่งงง ” ไม้เมืองลูบหน้าตัวเองแรงๆ เขาพยายามจะไม่สติแตก อีกอย่างส่วนหนึ่งเขาก็เป็นคนผิดด้วยตอนนั้น

“....”

“ทำไมต้องเป็นมันตลอดเลยวะ เป็นมันที่เข้ามาตอนกูกับมึงมีปัญหากันตลอด”

“....”

“กูกลัว กลัวว่าสักวันกูทำให้มึงเสียใจอีก กูแมร่งโคตรกลัว กลัวว่ามึงจะใจอ่อนกับมันเข้าสักวัน”

ต้าไม่ได้ตอบอะไรอีกเขาพยายามจะไม่น้อยใจกับประโยคเมื่อสักครู่ ประโยคที่บ่งบอกว่าเขาจะโลเลเอนไปหาบาส ทั้งๆ ที่ใจของเขาไม่มีที่ว่างให้ใครอีก เพราะให้ร่างสูงตรงหน้าไปหมดเเล้ว

“มากินข้าวเถอะพี่ ผมจะอิ่มแล้ว”

ไม้เมืองสูกลมหายใจลึก และนั้งลงข้างๆ ต้า แล้วดึงตัวต้าเข้ามากอด ใบหน้าหล่อคมซบลงกับไหล่ราดของต้า

“อย่าใจอ่อนกับมันนะ กูรู้ว่าบางเรื่องกูอาจจะสู้มันไม่ได้ กูขอแค่มึงไม่ไปรักมันก็พอ”

ไม้เมืองพูดเสียงจริงจัง แค่ระยะเวลาหนึ่งเดือนกว่าๆ ทำไมต้ามันถึงได้ทำให้เขากลัวได้ขนาดนี้ รักมากได้ขนาดนี้

“มันก็อยู่ที่พี่แล้วละ ว่าจะทำให้ผมไม่อยากไปไหนได้อีกหรือเปล่า ผมให้พี่เต็มร้อยพี่ก็ต้องให้ผมเต็มร้อยเหมือนกัน” ต้าตอบกลับ เขาดันตัวร่างสูงให้นั่งดีๆ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

“ถ้าพี่ไม่นอกใจ ผมก็จะทำตามคำขอของพี่ แต่ถ้าวันไหนพี่ทำลายความเชื่อใจของผม ถึงวันนั้น ผมจะเป็นคนเดินไปหาบาสมันเอง”ต้ากัดปากตัวเองนิดๆเพราะรู้สึกผิดที่ดึงบาสเข้ามาเกี่ยว 

“จุ๊บ...มันจะไม่มีวันนั้น” ไม้เมืองจูบที่หน้าผากของต้าเป็นการให้คำมั่นสัญญา

“อื้อ ผมเชื่อพี่....อ้าปากสิ” ต้าคีบหมูที่ลวกแล้วจ่อที่ปากไม้เมือง ป้อนไปกินจนอิ่ม ก่อนจะช่วยกันเก็บจานชามไปล้าง เสร็จแล้วก็มานั่งดูทีวีจนดึก ต้าลุกออกไปเพื่อเตรียมตัวจะอาบน้ำร่างบางถอดเสื้อนักศึกษาออกตามด้วยกางเกงยีน โดยที่ไม่ทันสังเกตว่าร่างสูงเดินมาซ่อนด้านหลัง แค่เห็นหุ่นบางๆ ผิวขาวเนียนของอีกฝ่าย ไม้เมืองก็แทบจะทนไม่ไหว เขาเกิดอารมณ์ง่ายมากเมื่ออยู่กับต้า ไม้เมืองรีบรวบตัวต้าเอาไว้ทันที

“อาบน้ำด้วยกันเนอะ ประหยัดดี” ไม้เมืองกระซิบเสียงพร่าแล้วขบเม้มใบหูนิ่มเบาๆ

“ประหยัดพ่อง!! อื้อออ อ๊ะ”

คงไม่ต้องบรรยายเนอะว่าหลังจากที่โดนลากเข้าห้องน้ำแล้วจะเกิดอะไรขึ้น

“เอวพี่ดุนะหนูไหวเหรอ”



...............................................................

ไม่มาม่าเด้อพักก่อน

[สามภพ]

ตอนที่ 17



...ไม้เมือง..



เช้าวันนี้ผมตื่นก่อนไอ้แมวดื้อมาได้สักพักแล้วครับ มันนอนหลับสนิทชนิดที่ว่าถ้าไม่ถีบมันตกที่นอนมันคงไม่ตื่น เมื่อคืนผมแกล้งมันหนักไปหน่อยเลยต้องปล่อยให้มันนอนต่ออีกสักพัก ไอ้ต้าเวลามันไม่ดื้อมันก็เป็นเด็กน่ารักคนหนึ่งเลยมันทั้งขี้อ้อน ขี้โวยวาย แถมกวนตีนด้วยยิ่งถ้าวันไหนมันอารมณ์ดีมันจะกลายเป็นเด็กขี้เอาใจ เรียกได้ว่าอยากให้ทำอะไรก็ทำให้หมด อย่างเช่นเมื่อคืน

ผมยอมรับเลยว่าไอ้ต้ามันกินเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ มันเป็นคนที่มีเสน่ห์มากๆ ทั้งรูปร่างหน้าตาและนิสัย เห็นมันห้าวๆ ตีกับเขาไปทั่ว แบบนั้นแต่มันเป็นคนที่มีจิตใจอ่อนโยน รักเด็ก ชอบช่วยเหลือคนอื่น แถมยังชอบกินขนมหวานๆ เป็นชีวิตจิตใจ อาทิตย์หนึ่งต้องได้กินสักสองสามครั้ง พอพอกับการที่มันวิ่งหนีตีนเลย บอกตามตรงว่าผมทั้งหวงทั้งห่วงมันมากกว่าใคร ถึงตัวจะเล็กแต่หมัดมันหนักมาก เพราะผมโดนบ่อยตอนอยู่กับมันแรกๆ ตอนนี้ก็มีบ้างถ้าผมไปแกล้งหรือกวนตีนใส่มันมากๆ

นอนมองหน้ามันได้สักพักก็ต้องลุกเตรียมตัวไปทำงาน ผมชอบมองมันเวลาหลับ ปากแดงๆ แก้มขาวๆ กับจุดสามจุดบนแก้ม ผมชอบครับเรียกได้ว่าหลงมันมากๆ อยากจะกอดมันทั้งวัน แต่ว่าช่วงนี้ผมไม่ค่อยจะมีเวลาให้มันสักเท่าไหร่ผมทำงานหนัก มันเองก็เรียนหนัก ต่างคนก็ต่างมีหน้าที่ของตัวเองมันเลยเข้าใจ

ผมลงไปยังชั้นล่างเปิดตู้เย็นหาอะไรทำง่ายๆ ให้มันกินตอนเช้าก่อนไปเรียน ความจริงผมแค่สั่งให้แม่บ้านทำมาให้ก็ได้จะได้ไม่ต้องเหนื่อย เป็นผมที่ดิ้นรนอยากจะทำให้มันเองเสียมากกว่า ไม่ว่าจะเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยก็ตาม แต่มันไม่ค่อยจะรู้หาว่าผมไม่รักไม่สนใจตลอด ด่ามันโง่อยู่ทุกวันแล้วครับตอนนี้

มื้อเช้าคงได้แค่ข้าวไข่เจียวธรรมดาๆ เพราะในตู้เหลือแค่ไข่กับหมูสับ พอเจียวไข่เสร็จก็เดินไปปลุกมันที่ชั้นบน เข้าห้องมาก็เจอมันนั่งทำหน้ายุ่งๆ ปากบ่นอะไรไม่รู้อยู่คนเดียว พอมันเห็นหน้าผมเท่านั้นแหละ หมอนใบใหญ่ก็ถูกปาอัดเข้าหน้าผมเต็มๆ แล้วมันก็ทำหน้าเบะใส่

“ไปเลยนะ” โอ้โห อารมณ์มาเต็ม หน้าแมวๆ ของมันหันมาขู่ฟ่อใส่ผม

เอ้ากูผิดเชี้ยะไรเนี้ยะ

“เป็นอะไรอีก” ผมเดินเข้าไปใกล้มันก็ยิ่งปาของใส่ทั้งหมอนข้าง ผ้าห่ม

“ทำอะไรไว้ละ เมื่อคืนบอกว่าให้ทำเบาๆ แล้วเคยเบาไหมห๊ะ!! เจ็บไปหมดทั้งตัว” มันบ่นเป็นแมวขาดปลาทู

“เอ้า ก็เห็นว่าชอบให้ทำแรงๆ เวลาทำเบาๆ แล้วมึงชอบทำหน้าไม่พอใจใส่กู ตกลงจะให้กูทำยังไงไหนบอกซิ” ผมว่ามันก็ยิ่งทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ขึ้นมาอีก เดี๋ยวนี้ชักจะงอลเก่งขึ้นทุกวัน

“ก็พี่อะ ทำแรงเกิน-///- “มันก้มแล้วพูดออกมาเสียงเบาๆ ดูก็รู้ว่ามันกำลังอาย ผมเดินไปนั่งลงข้างๆ แล้วดันคางให้มันเงยหน้าขึ้น มันพยายามจะหลบสายตา แต่ผมก็บังคับให้มันหันมามองอยู่ดี

“เป็นอะไร ไหนบอก อย่ามาทำหน้าเป็นแมวงอนใส่แบบนี้” ผมแกล้งทำเสียงดุ

“เจ็บ มันเจ็บ”

“โดนเอาตั้งหลายครั้ง ยังไม่ชินอีกเหรอไง” ผมถามเสียงล้อๆ

“ก็ครั้งนี้มันแรงไปไง พี่เล่นกระแทกใส่ไม่ยั้ง แถมยังไม่เบิกทางให้อีก” มันว่าเสียงกระเง้ากระงอด สงสัยท่าจะเจ็บจริงไม่อย่างนั้นมันไม่มานั่งงอแงใส่ผมหรอก

“ก็มึงแมร่ง โคตรน่าเอา ใครมันจะไปอดใจไหววะ” ผมตอบตามที่คิด และนั่นยิ่งทำให้มันเขินหนักมากขึ้นไปอีกมันเม้มปากตัวเองแล้วหลบตาผม ดูสิครับว่าอาการน่ารักๆ ของมัน มันน่าขย่ำไหมล่ะ

“-////- “

“กูทำข้าวเช้าไว้ให้ ลงไปกินได้แล้วไป หรือจะแปรงฟันก่อน” พอผมถามมันก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วชี้ไปที่ห้องน้ำดีที่ผมทำความสะอาดให้ตั้งแต่เมื่อคืน ไม่อย่างนั้นได้บ่นว่าปวดท้องอีก ผมพยุงให้มันลูกขึ้นยืนแล้วพาเข้าห้องน้ำ หยิบยาสีฟันที่บีบยาสีฟันไว้ให้แล้วยื่นให้ มันรับไปแล้วเริ่มแปรงฟัน ผมยืนมองมันผ่านกระจกแต่มันกลับยักคิ้วกวนตีนใส่ เป็นเมียที่น่าถีบเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ รอจนมันล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ ก็ยื่นผ้าขนหนูให้มันเช็ดหน้า ดูแลดีกว่านี้ไม่มีแล้ว ผมพยุงมันลงมาด้านล่าง พาไปนั่งที่จะกินข้าว

“ไข่เจียว” มันเริกคิ้วถาม

“อืมของในตู้เย็นเหลือแค่นี้” ผมบอกมันก็พยักหน้าเข้าใจก่อนจะตักข้าวเข้าปาก เรานั่งกินข้างเชากันแบบเงียบๆ ครับ เพราะไม่รู้จะคุยอะไร อีกเดี๋ยวก็ต้องไปเข้าเวรแล้ว แอบชำเลืองมองมันนิดๆ เห็นมันทำท่าจะพูดอะไร แต่ก็ไม่ยอมพูด จนผมนึกรำคาญ

“มีอะไรก็พูดมาอมพะนำอยู่นั่น”

“วันนี้พี่ออกเวรกี่โมง” มันเงยหน้ามองผมอย่างลุ่นๆ

“หกโมง มีอะไร”

“อ่อ อืม ไม่มีอะไร” มันตอบแล้วก้มหน้ากินข้าวต่อ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรที่ถามเพราะมันอยากรู้เฉยๆ แหละมั้ง วันนี้มันมีเรียนบ่ายเลยไม่ต้องรอไปส่งที่วิทยาลัย กินข้าวเสร็จก็พามันไปพักที่ห้องนั่งเล่น มันร้องจะเอาโทรศัพท์ผมก็เดินขึ้นไปเอาให้ ไม่วายหาน้ำหาขนมมาประเคนมันอีก หันไปมองดูนาฬิกาใกล้ได้เวลาเข้าเวรแล้วผมเดินไปหยิบกุญแจรถที่ตะกร้าตรงชั้นวางทีวี

“พี่” มันกระดิกนิ้วเรียกผม เหอะให้ตายสิผมแก่กว่ามันตั้งเยอะ ดูมันเรียกผม เรียกเป็นหมาเลย

“มีไร” ผมเดินเข้าไปใกล้ มันก็กระดิกนิ้วเรียกให้เข้าไปใกล้มันอีก ผมขยับเข้าไปอีกนิด ผมก็กระดิกนิ้วอีก อะไรของมัน?

หมับ!!

“ชักช้าวะ” มันโน้มคอผม ไม่สิเรียกว่ากระชากมากกว่า มันกระชากคอผมลงไปจนหน้าชิดกันแล้วมันก็จูบ ครับจูบ ไม่ได้จูบแบบธรรมดานะ มันจูบแบบใช้ลิ้นด้วย เราจูบตอบกลับกันไปมาเหมือนคนโรคจิต นี่มันจงใจจะแกล้งผมชัดๆ ในขณะที่ลิ้นร้อนๆ ของพวกเรากำลังพัวพันธ์กันเหมือนแข่งมาราธอน แก่นกายด้านล่างมันเริ่มมีปฏิกิริยา ตอบสนองจนปวดหนึบ

“อึก อื้มม แฮกๆ พอก่อนไอ้ต้า” ผมดันหน้ามันออก มันยกยิ้มให้แล้วใช้หลังมือเข็ดปากตัวเองนิดๆ

“รีบกลับบ้านนะพี่ อย่าเถลไถลไปไหน อย่าว่อกแว่ก” มันบีบแก้มผมแล้วพูดตามันยิ้มจนเป็นรูปสระอิ

“รู้แล้วครับบบ”

“ไปทำงานได้แล้ว” มันไล่ผมแกจากบ้านแล้วมุ่งตรงไปยังโรงพยาบาล มาถึงผมก็ต้องราวน์ วอร์ด จนเกือบสิบโมง ก่อนจะไปประจำอยู่ที่ห้องทำงานของตัวเอง ซึ่งมีผู้ป่วยมารอพบผมอยู่หลายคิวแล้ว เกิดมาเป็นหมอนี่ก็เหนื่อยเหมือนกันนะครับ เหนื่อยตั้งแต่เรียน จนถึงทำงาน เข้าเวรแต่ละวันเหนื่อยจนยากจะบรรยาย ยิ่งวันไหน อยู่เวรแล้วด้วยละก็อย่าให้พูดเลยครับ แทบหลับกลางอากาศ ทำงานจนลืมเวลา นี่มันเลยเที่ยงแล้ว ผมรีบกดโทรศัพท์หา ไอ้แมวที่เพราะผมกลัวว่ามันจะนอนเพลินแล้วลืมไปเรียน รอสายได้สักพักมันก็รับ เสียงงัวเงียมาเลยครับ

“พึ่งตื่น?” ผมถาม

“อื้อ ดูหนังแล้วเผลอหลับนะ ขอบคุณนะพี่ที่โทรมาปลุก” มันตอบกลับมายาวๆ ผมได้ยินเสียงกุกกัก เหมือนมันกำลังเก็บของ

“แล้วนี่ทำไรอยู่”

“กำลังเก็บหมอนผ้าห่มขึ้นข้างบน พี่อะกินไรยัง หิวไหม” มันถามเหมือนรู้ว่าผมยังไม่ได้กินอะไร

“ยัง ว่าจะไปหาอะไรกินอยู่เหมือนกัน” ผมตอบ

“อื้อ ถ้างั้น...”

//ไม้น้ำซื้อข้าวมาฝาก// เหมือนสวรรคืจงใจจะแกล้งผม ไอ้ต้ามันหยุดพูดทันที

“//แปปนะน้ำ เราติดสายอยู่//”

“เขามาทำไมอะพี่” เอาแล้วครับน้ำเสียงมันเริ่มแข็งใส่ผมแล้ว

“ไม่รู้ไม่ได้เรียกมา” ผมรีบตอบกลับ เพราะกลัวมันจะเข้าใจผิดแล้วพาลโกรธผมอีก

“ไล่เขากลับไป” มันสั่งผมเสียงเข้ม ไอ้ต้ามันคงไม่ชอบเพื่อนผมเอามากๆ แต่ผมคิดว่ามันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องทำแบบนั้น ผมบริสุทธิ์ใจว่าผมกับน้ำเป็นแค่เพื่อนกัน และที่สำคัญ ผมรักมันไม่ได้รักน้ำ

//ไม้น้ำจัดข้าวใส่จานให้เลยนะกำลังร้อนๆ เลย //เสียงของน้ำแทรกเข้ามาอีก

“หน้าด้าน หน้าที่ตัวเองที่ไหนกัน” น้ำเสียงมันเกรี้ยวกราดมากจนผมเองก็ดิที่จะตกใจไม่ได้ มันไม่เคยก้าวร้าวถึงขั้นด่าผู้หญิงแบบนี้ และอีกอย่างน้ำเป็นเพื่อนผม แม้ว่าน้ำจะไม่ได้ยินที่ต้าพูดแต่มันก็ดูไม่ดี ผมไม่อยากให้มันคิดร้ายกับใครแบบนี้

“ต้ามีเหตุผลหน่อย” ผมว่ามันเสียงดุ น้ำเดินมานั่งที่โซฟาแล้วมองหน้าผมนิดเหมือนตกใจที่ผมคุยสายกับมันแล้วตัวเองเข้ามาแทรก ผมส่ายหน้าว่าไม่เป็นไร น้ำเลยไม่ได้สนใจอะไรอีก เธอนั่งเล่นมือถือตัวเองไป กินข้าวของตัวไป

“ไม่รู้แหละถ้าผมรู้ว่าพี่อยู่กับคุณน้ำสองต่อสอง พี่โดนดีแน่!! ” มันแทบจะตวาดใส่ผมแล้วกดตัดสาย ผมสูดลมหายใจลึก แล้วหันไปมองหน้าน้ำอย่างรู้สึกลำบากใจ คนหนึ่งก็เพื่อน อีกคนก็เมีย

....จบพาทหมอไม้...

ร่างบาทแทบจะปาโทรศัพท์ราคาแพงทิ้งเพียงเพราะมีเสียงแสบแก้วหูแทรกเข้ามาในสาย เสียงที่เขารู้สึกสะอิดสะเอียนทุกครั้งที่ได้ยิน ต้าเดินกระฟัดกระเฟียดเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวไปเรียนในช่วงบ่าย ซึ่งมีแค่เขากับวุ่นวายที่มีเรียนคาบบ่าย จึงได้นัดกันไปเจอที่โรงอาหารเลย ระหว่างที่นั่งแต่งตัว มือบางก็ไถหน้าจอมือถือ เข้าไปในแอปพิเคชั่นยอดฮิตอย่าง facebook จนไปสะดุดกับรูปรูปหนึ่งที่แท็กให้ตัวเขาแล้วก็เจ้าของรูป อย่างไม้เมืองเอาไว้ มันเป็นรูปมือที่จับกันไว้ โดยไม่ให้เห็นหน้า แค่แวบแรกเขาก็จำได้ว่ามือนั้นมันเป็นมือของไม้เมือง ต้าเม้มปากจนมันซีด ทั้งโกรธทั้งโมโห ไม่เข้าใจเจตนาของหญิงสาวเลยสักนิด

ต้าเก้บเอาความหงุดหงิดไว้ในใจ แล้วรีบมาที่วิทยาลัยเพื่อมาเจอวุ่นวาย ก่อนจะเอาภาพที่ทำให้เขาต้องหัวร้อนให้วุ่นวายดู ร่างเล็กพอมองรูปนั้นแล้วก็ถึงกับอุทานออกเสียงดังว่า

“เหี้ยยยยยยมาก”

“ใช่ เหี้ยเลยละ กูไม่รู้ว่าแมร่งต้องการอะไรรู้ทั้งรู้ว่าพี่หมอมันเป็นผัวกู” ร่างบางเห็นออกมาอย่างเหลืออด

“มันจงใจให้มึงรู้ไง ว่าผัวมึงอยู่กับมัน อิคุณน้ำนี่มันชะนีจิตสกปรกจริงๆ” วุ่นวายพูดออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร

“กูแมร่งง อยากจะให้พี่ไม้เห็นฉิบหายว่ามันร้ายขนาดไหน มึงต้องเห็นสายตามันที่มองกู อิเหี้ย เหมือนอยากจะฆ่ากูให้ตาย แต่เวลาอยู่ต่อหน้าพี่ไม้นะ อื้อ หือออ นางฟ้ามาเลย” ร่างโปร่งระบายออกมาอย่างออกรสออกชาติพร้อมกับเบะปาก จนวุ่นวายหัวเราะก๊ากกออกมาเพราะไม่เคยเห็นต้าในเวอร์ชันเหม็นเบื่อผู้หญิงแบบนี้

“ใจเย็นมึง แล้วนี่มึงจะทำยังไงต่อ อิคุณน้ำอะไรนั่นมันคงไม่ปล่อยผัวมึงไปง่ายๆ แน่” วุ่นวายถามอีกฝ่ายสองมือเท้าคางมองเพื่อนตัวเองที่กำลังคิดหนัก

“กูจะทำไรได้ละ จะให้กูเดินไปต่อยแล้วบอกว่า อย่ามายุ่งกับผัวกูงี้อ่อเค้าเป็นผู้หญิงมะ” ต้าทำหน้าเซ็งแล้วจิ้มลูกชิ้นทอดเข้าปาก รู้สึกหงุดหงิดแปลกๆ ยิ่งรู้ว่าหญิงสาวอยู่กับไม้เมืองแล้วเขายิ่งไม่สบายใจเวลาร่วงเลยจนเลิกเรียน ต้าขี่รถไปส่งวุ่นวายที่บ้านแล้วกดโทรหาร่างสูง แต่ไม่มีคนรับ เลยขี่รถวนกลับมาที่ซูเปอร์ตั้งใจจะทำมื้อเย็นให้ร่างสูงกิน ระหว่างที่เลือกซื้อของก็กดตอบไลน์เพื่อนบ้าง เลื่อนดูหน้าฟีดข่างเฟสบุคบ้างจนไปเจอ รูปที่น้ำแท็กหาไม้เมือง

“ไปกินข้าวด้วยกันงั้นเหรอ” ต้ากำมือแน่นแล้วชำเลืองมองของที่ซื้อมาในรถเข็นแล้วนึกโมโหร่างสูง

“เหอะถึงว่า ทำไมไม่รับสาย” ต้าเอาของทุกอย่างที่หยิบมาไปคืนบนชั้นจนหมดแล้วขี่รถกลับโมโหจนต้องหาของหวานมาดับร้อนเขาแวะร้านของฟ้า สั่งน้ำกับขนมมากิน จนรู้สึกดีขึ้นแต่ยังไม่อยากกลับบ้าน เขาเลยสั่งเค้กอีกสองชิ้นกะว่าจะเข้าไปหานะโมที่บ้านของสิงห์

“เอ๋อ” ต้าร้องเรียกเบาๆ พอไปถึงร่างบางที่กำลังทำงานบ้านอย่างขะมักเขม้นได้ยินเสียงเรียกตัวเองก็เงยหน้าขึ้นมอง พอเห็นว่าเป็นใครดวงตากลมโตก็เบิกกว้างแล้วเรียกชื่อเขาเสียงดัง ทิ้งไม้กวาดในมือทันทีก่อนจะพุ่งตัวไปกอดเข้าเต็มรัก

“พี่ต้า หนูคิดถึง”

“กูก็คิดถึงมึง แล้วนี่ทำอะไรอยู่”

“งานบ้านให้พี่จ๋า หนูได้เงินเยอะเลย” นะโมยิ้มหวานให้จนต้าต้องยิ้มตาม เขาลุบหัวทุยๆ อย่างเอ็นดู เขาเลี้ยงมันมากับมือถนอมมันจนโต แต่ยังไม่ทันได้บอกความรู้สึกก็โดนแย่งไปเสียแล้ว ต้ายื่นขนมที่ซื้อมาให้คนตรงหน้า

“*0* ขนมเค้กกกกกกกกกกกกก”

“อื้อกูซื้อมาให้ กินสิ” ร่างบางพยักหน้าระรัวก่อนจะแกะเค้กออกจากกล่องแล้วตักกิน ดีที่วันนี้สิงห์ไม่อยู่บ้าน ไม่อย่างนั้นเขาก็คงจะอึดอัด นั่งดูนะโมกินเค้กที่ซื้อมาจนหมด

“อร่อยมากๆ เลยครับ” ต้ายิ้ม เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้เจอนะโม ยิ่งเห็นว่าอีกคนมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นเขาเองก็พอจะปล่อยวางได้บ้าง ไม่นึกห่วงอะไรแล้ว พอกินเค้กเสร็จ คนตัวเล็กก็เริ่มทำงานอีกครั้ง ปากก็ชวนเขาคุยไปเรื่อยบางครั้งที่เขาเหม่อ นะโมก็จะเข้ามายืนดูใกล้ๆ แล้วพ่นลมหายใจใส่ เหมือนแกล้งเขา

“คิกคิก คิดอะไรนานจัง หนูเรียกตั้งนาน”

“เหรอโทษทีวะ แล้ว พี่สิงห์ของมึงจะกลับมากี่โมง”

“เดี๋ยวก็กลับมาแล้วจ้ะ มีอะไรเหรอ”

“ไม่มีไร งั้นกูกลับบ้านก่อนละกันจะมืดแล้ว มึงก็ล็กบ้านดีๆ” เขาบอกลาคนตัวเล็ก

“จ้ะ แล้วพี่ต้าจะมาหาหนูอีกไหม หนูคิดถึง”

“อืม ไว้ว่างๆ จะแวะมาหาใหม่” ก่อนกลับเขากอดมันแน่นๆ ไปทีหนึ่งมันเองก็กอดเขาตอบแล้วหัวเราะ และยืนโบกมือไปมาจนเข้าขี่รถออกไป ต้าแวะไปที่บ้านของตัวเองเพื่อตรวจดูอะไรนิดหน่อยตามประสาคนไม่ได้กลับบ้านมานาน บ้านยังคงเรียบร้อยเป็นปรกติ เพราะไม้เมืองส่งคนมาทำความสะอาดให้อยู่ตลอด ดวงตาคู่สวยกวาดมองไปรอบๆ อย่างรู้สึกเหงา เพราะช่วงนี้พ่อแม่ไม่กลับมาเลย มีติดต่อมาบ้างเป็นบางครั้งบางคราว เวลาส่งเงินมาให้ ทำให้เขาอดที่จะน้อยใจไม่ได้ เพราะต้องอยู่คนเดียวมาตลอดหลายปี เขาคิดถึงรสมือของแม่คิดถึงเสียงดุๆ ของพ่อ บางครั้งเขาก็อยากจะไปมีเรื่องชกต่อย เพื่อเรียกร้องความสนใจ แต่พอทำแล้วมันไม่ได้ดีต่อใครเลยแถมยังทำให้พ่อแม่เสียใจอีก ดังนั้นพักหลังๆ เขาเลยเลี่ยง แต่พอมีครั้งหนึ่งมันก็จะครั้งที่สอง สามตามมาเรื่อยๆ ให้เจ็บตัวกลับบ้านทุกวัน

คิดอะไรเพลินๆ จนลืมเวลา เสียงโทรศัพท์ของเขาแผดดังขึ้นหลายสายแล้ว แต่เขากลับไม่รู้ ในสมองเองก็คิดเรื่องอะไรต่อมิอะไรมากมาย โดยเฉพาะเรื่องของคนตัวสูง ที่ป่านนนี้ไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่กับผู้หญิงคนนั้น จากที่โกรธตอนนี้เริ่มจะน้อยใจขึ้นมาบ้างแล้ว



19.25 น.

“ไปไหนมา” น้ำเสียงเย้นเยียบดังขึ้นทันที ที่เขาก้าวเท้าพ้นธรณีประตู ร่างสูงเดินปรีมาหาเขาแล้วกระชากเข้าหา ใบหน้าหล่อดูดุดัน และจ้องหน้าคนรักเอาไว้

“ไปหาไอ้เอ๋อมา พี่มีอะไร” ร่างโปร่งพยายามจะเบี่ยงตัวออกจากการเกาะกุม

“แล้วทำไมพึ่งกลับ” ร่างสูงถามเสียงดุ เพราะเป็นห่วงว่าจะเกิดอันตรายอะไรขึ้น พอโทรหาก็ไม่รับ เขาเลยโทรหาวุ่นวายเพราะวันนี้มีตารางเรียนที่ตรงกัน แต่คำตอบที่ได้รับคือต้ากลับบ้านมานานแล้ว และนั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกเป็นกังวล พยายามโทรเช็กที่โรงพยาบาลและสถานีตำรวจอยู่เนื่องๆ จนกระทั่งร่างโปร่งเดินเข้าบ้านมา

“คุยเพลิน” ต้าตอบเสียงเหนื่อย และไม่สบตาไม้เมือง

“แล้วเป็นอะไร ถามคำตอบคำ”

“ไม่มีไรแค่หิวข้าว” ต้าตอบ

“แล้วทำไมไม่กิน หิวก็กินสิวะ”

“ก็แค่อยากกินพร้อมพี่ แต่พี่คงอิ่มแล้ว” ครั้งนี่ต้าตวัดสายตาขึ้นมองอีกคน สายตาน้อยใจและตัดพ้อถูกส่งออกไป ไม้เมืองชะงักแล้วเอามือลูบหน้าตัวเองแรงๆ เขาลืมบอกต้าเรื่องนี้ พอรู้ตัวว่าทำอะไรผิดลงไปน้ำเสียงก็อ่อนลงทันที

“พี่ไปกินข้าวกับเขา โดยที่ไม่บอกผม ทั้งๆ ที่ผมบอกแล้วว่าให้รีบกลับบ้าน ผมรออยู่ ถ้าผมไม่เห็นรูป ผมก็คงไม่รู้ว่าพี่กับเขาไปกินข้าวด้วยกัน” ต้าพูดออกมาจนหมดแล้วสะบัดตัวออกจากมือของไม้เมือง

“ไม่ใช่อย่างนั้น วันนี้พ่อของน้ำมาด้วย ท่านเลยชวนไปทานมื้อเย็นด้วยกูปฏิเสธเขาไม่ได้ เพราะเขาเป็นเพื่อนพ่อกู กูรีบกินรีบกลับ ไม่ได้อยู่ต่ออะไร” ร่างสูงพยายามอธิบายให้อีกฝ่ายหายเข้าใจผิด

“เหรอ อืม ช่างเหอะ ผมเหนียวตัวอยากจะอาบแล้ว” ต้าเดินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านโดยมีร่างสูงเดินตามมาติดๆ

“โกรธเหรอครับ ต้าโกรธพี่ใช่ไหม” ร่างโปร่งชะงักเท้าเพราะคำพูดหวานหูแถมยังแทนตัวเองว่าพี่อีก เขาไม่เคยเจอโหมดนี้ของไม้เมืองเลย ร่างโปร่งเริ่มทำตัวไม่ถูกรู้สึกเหมือนกำลังถูกง้อ

“พี่ไม้ขอโทษนะครับ พี่ไม้ผิดเอง” เพราะเสียงที่ดูอ้อนๆ กับสีหน้าที่สำนึกผิด เกือบทำให้หัวใจเขาอ่อนยวบ แต่ความผิดครั้งนี้เขาจะไม่ใจอ่อนง่ายๆ

“ถอยผมจะไปอาบน้ำ” มือบางผลักอกอีกฝ่ายให้หลีกทาง

“เดี๋ยวอาบให้ มาๆ” ร่างสูงดึงอีกคนให้เข้าไปในห้องน้ำพร้อมกันแต่ต้าฝืนไว้

“ผมอาบเองได้ ถอย” ต้าเริ่มใช้น้ำเสียงที่เข้มขึ้น จนไม้เมืองหน้าเสีย

“ต้า ต้าครับ พี่ขอโทษพี่ไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้”

“ผมอยากอยู่คนเดียว” พูดจับก็เดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วปิดประตูเงียบ ไม่นานก็ได้ยินเสียงน้ำจากฝักบัว ร่างสูงไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้อีกฝ่ายหายโกรธตนเอง แต่เหมือนเขาจะนึกอะไรบางอย่างได้ จึงรีบเดินลงไปด้านล่างทันที

“เชี้ยะ ลืมเลยว่าของในตู้เย็นหมด” ร่างสูงสบถออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะวิ่งไปที่บ้านใหญ่ ร้องเรียกหาป้าสมใจให้เตรียมครัวให้เขาจะเข้าครัว

“ป้าสม ไม้จะใช้ครัว ป้าคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบ”

“คุณหนู โอ้ยยย เสียงดังอะไรคะ ป้าตกใจหมดเลย” ป้าสมใจวิ่งกระหืดกระหอบมาจากในห้องนั่งเล่น เพราะกำลังดูละครหลังข่าวกับพี่สาวของเขาอยู่ สายารเองถึงกับเดินมาดูน้องชายตัวแสบด้วย

“เอะอะ อะไรกันตาไม้ เสียงดังจนยัยหนูจะตื่น” สายธารพูดเสียงตำหนิ

“อย่าพึ่งถามมากนะพี่สายธารไม้จะใช้ครัว”

“แล้วไม่ได้ไปทานข้าวกับอาวิรุณเหรอ เห็นว่ายัยน้ำก็ไปด้วย”

“ไป แต่ไม้จะทำกับข้าวง้อเมีย!! เมียงอน!! ”



......................................................................................

รักนะครับ 

ปล.สเปน้องเอ๋อ จะมาในรูปแบบแชทนะคะ ฝากติดตามด้วยน้า

[สามภพ]

ตอนที่ 18

ร่างสูงใหญ่เจ้าของแผ่นหลังกว้างอยู่ในชุดทำงานสีเข้มด้านหน้าผูกผ้ากันเปื้อนลายหมีน้อยสีชมพูขัดกับลุค ใบหน้าหล่อคมกำลังคิ้วขมวดกับเมนูที่ตนเองรังสรรค์ขึ้นมาเพื่อเอาใจคนรักที่กำลังโกรธเขาเป็นฟืนเป็นไฟ ตอนแรกก็ดีใจอยู๋หรอกที่ไอ้แมวดื้อมันแสดงอาการออกมาว่าหึงว่าหวงเขา แต่พอผลที่ได้รับกลับมามันเป็นเอฟเฟคที่เขาไม่ชอบนั่นคือความมึนตึง และความเงียบที่ครอบงำความรู้สึกของเขา เขามีเหตุผลที่ไม่ไม่ได้บอกให้อีกคนได้รับรู้ คือมันกะทันหัน เพราะพ่อของน้ำแวะมาด้วย และเขาก็ไม่ได้จับโทรศัพท์เลย ใจคิดว่าคงกินไม่นาน แต่ที่ไหนได้ฝ่ายนั้นกลับรั้งตัวเขาไว้ยาว และยากที่จะปฏิเสธ เพราะเกรงใจผู้ใหญ่ ที่ถือว่าสนิทกันพอสมควร ร่างสูงลงมือทำอาอาหารอย่างสุดฝีมือ มือหนากำด้ามกระทะแน่นแล้วสะบัดขึ้นลงอย่างชำนาญเม็ดข้าวเรียงตัวสวยยามที่ลอยขึ้นไปบนอากาศ ส่งกลิ่นหอมอบอวล ข้าวผัดอเมริกันสีแดงสดจากซอสมะเขือเทศแต่งแต้มสีเขียวและสีส้มจากถั่วลันเตาและแครอท ไหนจะไข่ดาวสุกกำลังดี แถมด้วยไส้กรอกและเบคอน ร่างสูงจัดจานได้อย่างน่ากินสุดๆ ก่อนจะถอดผ้ากันเปื้อนสีชมพูออกจากตัว

“ขอบคุณครับป้า” พูดจบก็วิ่งแจ้นกลับไปบ้านหลังเล็กที่มีอีกคนรอคอยอยู่ พอมาถึงก็เจอเจ้าตัวนั่งหน้ามุ่ยอยู่บนที่นอนบนหัวมีผ้าผืนเล็กคอยซับน้ำที่หยดลงมา

“พี่ไปทำข้าวมาให้ เรายังไม่ได้กินข้าวนิใช่ไหม” เขาถามเสียงนุ่มแต่คนตรงหน้ากลับทำเพียงร่อนคางใส่เขา พร้อมกับทำเป็นไม่สนใจ ทั้งที่กลิ่นหอมของข้าวผัดอเมริกันมันส่งเสียงเชิญชวนซะขนาดนั้น

หิวว้อยยยย!! เสียงกรีดร้องภายในใจของร่างบางตะโกนก้องอยู่ภายใน ดวงตากลมพยายามจะไม่หันไปหาจานข้าวในมือร่างสูง

“ต้าครับ” อย่าใช้เสียงแบบนั้น อย่า! ร่างบางขยับเพียงเล็กน้อยและไม่ยอมปริปากพูด

“หิวก็มากินครับ พี่ทำมาให้เรา” ร่างสูงใจเย็นและพูดด้วยเสียงโทนนุ่ม

“เห็นผมซื้อด้วยของกินเหรอ! ” แม้จะไม่ได้ตวาดใส่แต่ต้าก็ยังใช้น้ำเสียงที่แข็งกระด้าง

“ไม่ใช้แบบนั้น”

“แล้วยังไง พี่ทำกับผมแบบนี้ตลอดเลย” แมวดื้อของเขาพูดออกมาด้วยน้ำตาคลอหน่วย

“สัญญาไม่ทำแล้ว ครั้งนี้พี่เลี่ยงไม่ได้จริงๆ” เจ้าของแผ่นหลังกว้างเดินมานั่งที่ปลายเตียง เคียงข้างคนหน้าแมว

“หึ” ต้าทำเสียงขึ้นจมูก

“พูดจริงครับ พี่ไม่ได้อยากอยู่กับพวกเขาสักหน่อย พี่อยากกลับมาหาเราจะตาย” ร่างสูงดึงไหล่ให้อีกคนหันมาหา

“เหรอ แล้วทำไมต้องลงรูปจับมือกันด้วย” ต้าพูดออกมา ไม้เมืองขมวดคิ้วนิดๆ

รูปไรวะ? เขายังไม่รู้ว่าน้ำเพื่อนรัก ของตนทำอะไรไว้ เขารีบเดินไปหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาเปิดแอฟตัวเอฟสีฟ้าขึ้นมาทันที ก่อนจะเลื่อนดู ก่อนที่เขาจะถึงบางอ้อ

“แค่รูปเองครับ มันบังเอิญมากกว่า” เขาพยายามจะประนีประนอม ไม่อยากให้อีกคนหัวร้อนไปมากกว่าเดิม

“เหรอ” นั่นไงเสียงแข็งระดับสิบแล้ว ร่างสูงเองก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วตอนนี้

“ต้าครับ ไม่เอา ไม่เป็นแบบนี้สิ”

“เชอะ!! ” ร่อนคางใส่อีกแล้ว ไม้เมืองทนไม่ไหวจับอีกคนนั่งตักโดยที่อีกคนหันนหน้ามาทางเขา

“นี่จะทำอะไร!! ปล่อยผมนะ! ” ต้าทุบไหล่แกร่งดังปัก แต่อีกคนกลับมาสะเทือน แถมปั้นหน้าหมาโหดใส่อีก

“ไม่ปล่อยจนกว่าเราจะคุยกับพี่ดีๆ”

“คุยอะไร?”

“คุย เรื่อง ของ เรา” เขาเน้นที่ละคำพร้อมมองหน้าหวานๆ ของอีกคน ดวงตาที่แผดเผาเขาราวกับไฟที่ลุกโชน มือหนากดเอวอีกฝ่ายให้บดเบียดกับจุดกึ่งกลาง

“พี่ อ๊ะ..จะทำอะไร”

“ทำแบบที่อยากทำ”

“ไม่เอานะ...อื้มม อื้ออ” ร่างสูงกดต้นคออีกฝ่ายให้ก้มต่ำ บดเบียดกลีบปากใส่อีกฝ่ายอย่างเร่าร้อนและรุนแรง ทั้งขบกัดดูดเม้มอย่างคนเอาแต่ใจ

“ในเมื่อง้อ ดีๆ ไม่ ชอบพี่ก็จะง้อในแบบของพี่ เราอย่ามาร้องทีหลังแล้วกัน”

“ไม่ เอานะ เมื่อวานก็ทำไปแล้ว..อ๊า” ต้าร้องเสียงหลงเมื่อถูกมือที่สอดเข้ามาด้านในแล้วบีบตรงจุกเล็กๆ ที่กำลังแข็งเป็นไต

“นั่นมันเมื่อวาน ส่วนวันนี้ก็วันนี้ มันคนละวันกัน”

“แต่ผมไม่ไหว อื้อ อ๊ะ. อื้มมม”

(( (ฮัลโหลล ไม้ว่าไง ไม้ ไม้ โทรมาทำไมไม่พูด) ))

“แต่กูไหว จูบกู”

“อื้ออ พี่ไม้ อ๊ะ อื้มม อย่ากัดสิ”

“ต้า..ตัวมึงโคตรหอมเลย กูโคตรชอบ” ร่างแกร่งซุกไซร้ไปทั่วลำคอขาว พร้อมกับทำรอยเอาไว้

“อื้ออ พี่ไม้ อ๊ะผมเสียวว” ตาครางเสียงกระเส่า

(( (.....กรี๊ดดดดดดดดดดดด...) ))

ดวงตากลมมองเครื่องมือสื่อสารที่ตนเองเองถืออยู่แล้วยกยิ้ม ก่อนจะโยนมันไปไกลๆ โดยที่ไม่ลืมกดวางสาย

“อืมมม ต้า แมร่งง ขอได้ไหมวะตอนนนี้”

“คิกคิก” จู่ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา พร้อมกับรอยยิ้มร้ายที่ไม้เมืองไม่ทันได้สังเกตเห็น แล้วผลักคนตัวโตให้ออกห่างจากตัวด้วยสีหน้าที่ดีกว่าเดิม

“กูไม่ไหวแล้ววะ..”

“ผมก็ไม่ไหวแล้วพี่ ปวดขี้มากเลย..” พูดพร้อมกับยันตัวลุกขึ้นก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไป โดยที่อีกคนได้แต่นั่งนิ่งๆ งงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น มันเร็วมากจนเขาตั้งตัวไม่ทัน กว่าจะร็ตัวว่าโดอนอีกคนเทก็นั่งปวดไม้น้อยไป

“ไอ้ ไอ้ ไอ้ เด็กเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

...................................

หลายวันผ่านไป



“อิต้า มึงจะมาอวดผัวลงโชเชี่ยลแบบนี้ไม่ได้!! ” เสียงแหลมแสบแก้วหูของวุ่นวายดังขึ้นท่ามกลางวงล้อมของเพื่อนๆ ขาดไปแค่ คนต้นเรื่องที่ตอนนี้กำลังสวีตหวานกับ อาจารย์สุขศึกษารูปงามในห้องพยาบาล ในรูปที่ลงไปนั้นคือรูปที่ร่างบางนั่งอยู่บนตักของร่างสูงถ่ายในมุมที่เห็นเพียงเอวบางๆ ที่ถูกท่อนแขนแกร่งโอบเอาไว้อย่างแนบชิด พร้อมกับแคปชั่น

‘อ่อยแทบตายตักก็ไม่เคยได้นั่ง’ พร้อมกับติดแท็กไม้เมืองไปด้วย

“ปล่อยมันไปเถ้อออออ ให้มันขิงข่มชะนีบ้าง” ท่านขุนหันไปบอกเพื่อนตนเองที่นังบิดกับรูปภาพในจอมือถือ วุ่นวายกำลังเขิน เหมือนตัวเองไปนั่งตักไม้เมืองเสียเองยังไงอย่างงั้น

“มึ้งงงงงง ดู ดู ดู ความแรดของมัน นั่งตักผู้บดๆ ยั่วๆ จ้า อินี่!!! กูรับมั่ยได้” ปากก้ว่าแต่ท่านี่คือเลื้อยไปใต้โต๊ะ

“ที่รับไม่ได้คือมึง อิเหรี้ยะ เลื้อยเป็นงูเลย ลุกขึ้นมา!! ” อิฐแทบจะกระชากหัวเพื่อนตัวเองให้ขึ้นมาจากการเลื้อยลงใต้โต๊ะ

“มึงงง ดูดิ งานดี หล่อ รวย โปรไฟล์ดีขนาดนี้ ทำไมกูไม่ได้!!! ” วุ่นวายยังหวีไม้เมืองไม่เลิกจนอิฐนึกรำคาญ ฟาดฝ่ามือลงกับหัวเล็กๆ ไปที

“หยุดเห่าหอนได้แล้วอินาก อาจารย์พี่หมอเค้าชอบคนหน้าแมว ไม่ใช่หน้านากแบบมึง! ” อิฐว่าใส

“อร้ายยย อิอิฐ อิปากเสีย!! หน้ากูคือความสวยงามหนึ่งเดียวขอวิทยาลัยแห่งนี้ให้เกียรติหนังหน้ากูด้วย”

“อื้ออหือออ มั่นหน้ามากอินาก” เป็นท่านขุนที่พูดพร้อมกับส่ายหน้าให้

“ทำแมะ! เดี๋ยวกูก็เอากระทะโคเรียคิงฟาดหน้าเข้าให้ เสือกกับหนังหน้ากูนัก”

“อื้อฮือ เกรี้ยวกราดมาก นี่เพื่อนไงวุ่น เพื่อนที่หน้าตาหล่อๆ เหมือนอูจินวันนาวันไง”

“อิ๊ อูจินไร มึงอะอูรังอูตัง”

“อินาก เพื่อนกูก็ถีบได้นะ” ท่านขุนยกเท้าขึ้มาทำท่าจะง้างใส่วุ่นวายจริงๆ

“อย่านะ กูฟ้องน้องขิมนะว่ามึงอะสร้างภาพ ที่จริงชอบใช้กำลังกับคนอื่น”

“ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ ไอ้ขุนมึงแพ้มันได้ไงวะ” อิฐขำก๊ากกกับท่าทางสงบเสงี่ยมของท่านขุนที่พอพูดถึงสาวสวยจากโรงเรียนฝั่งตรงแล้วหงอขึ้นมาทันที

“อิสัส มันเล่นแม่ทูนหัวกูเลย อย่าให้ถึงทีกูมั่งนะมึง” พูดจบก็ปรายตามองอิฐแบบเหมือนรู้อะไรบางอย่างแต่ไม่พูด

“อะไร” อิฐถาม

“ไม่มีไร ไม่ต้องทำหน้าเลิกลักแบบนั้น”

“เลิกลักไร๊ กูปล๊าวววว”

“เปล่าเสียงสูงเชียวนะมึง”

“นี่มึงคุยซุบซิบอะไรกันสองคนห๊ะ” วุ่นวายที่เงยหน้าจากการไถหน้าฟีดเฟสบุคแล้วเอ่ยถามเพื่อนสนิท

“ไม่เสือกครับ” อิฐหันมาตอบ



...............................

16.45 น.

“ต้า พี่หมอมารอหน้าตึกแล้ว”

“มาเร็วจังวะ กูยังเก็บงานไม่เสร็จเลย มึงออกไปบอกพี่มันทีดิ” ผมเร่งเก็บเศษวัสดุที่ใช้ทำงานอย่างเร่งรีบกลัวพี่หมอจะรอ ดีที่วันนี้ไม่ต้องไปเข้าเวรที่โรงพยาบาล ผมกวาดเศษขยะลงถังแล้วเก็บของใส่กระเป๋า

“ไม่ต้องแล้วมั้งมึงพี่หมอเดินมานู้นแล้ว” วุ่นวายมันชี้ไปทางประตู ร่างสูงๆ เดินมาหาผมพร้อมกับใบหน้านิ่งๆ เพราะยังมีนักศึกษาหลงเหลืออยู่เราจะทำอะไรประเจิดประเจ้อไม่ได้มันไม่ดี เค้าจะเอาไปนินทากัน

“อาจารย์มาทำอะไรครับ” ผมรีบทัก

“มารับ กลัวเธอจะชิ่งหนี เก็บของเสร็จแล้วใช่ไหม?”

“ครับ ไปกันพวกมึง” ผมเดินตามหลังพี่มันไปเงียบ ที่จริงวันนี้พวกเรานัดกันจะไปกินหมูกระทะกันครับ คือแบบอยากไปกินกับกลุ่มเพื่อนบ้างไรบ้าง แต่พี่หมอมันดันไม่ยอมปล่อยให้ไป ทะเลาะกันห้องพยาบาลแทบแตก จนได้ข้อสรุปคือ เขาจะไปด้วย และจะเป็นเจ้ามือให้

“พวกผมจะขี่รถนำไปที่ร้านก่อนแล้วพี่ค่อยขับตามมานะ เดี๋ยวคนอื่นสงสัย ทำแบบว่าบังเอิญมาเจอกันไรอย่างนี้อะ” ต้าบอกกับอีกคนเสียงใส ใบหน้าหวานคล้ายแมวฉีกยิ้มอย่างอารมณ์ดี พอนัดแนะกันเรียบร้อย ต่างก็แยกย้ายกันไป ร่างสูงขับรถตามไปทีหลัง แต่ทว่า คนดวงจะดีแต่กรรมมันมาบัง มาถึงร้านปิด!!

“ร้านปิด!! ” พวกเราต่างคนต่างมองหน้ากันเลิกลัก เพราะตั้งใจมากินที่ร้านนี้ เพราะมันทั้งใหญ่สุดและดีสุดในราคา ร้อยเก้าสิบเก้าบาท

“เอาดีพวกมึง” ต้าหันไปถามความคิดเห็นของเพื่อนๆ ในจังหวะเดียวกันก็มาสายเขาจากโทรศัพท์ของไม้เมือง พอได้ยินว่าปลายสายเป็นใครก็ยกยิ้มขึ้นทันที

“กูรู้ละว่าจะไปกินหมูกระทะที่ไหน”

(ปล.ทามไลน์อาจจะไม่ตรงกับน้องเอ๋อเท่าไหร่นะคะ)



(ต้า)

ทันทีที่รู้ว่าพี่สิงห์โทรมาหาพี่หมอผมก็ยิ้มกริ่ม บอกเพื่อนๆ ว่าหาที่กินหมูกระทะได้แล้ว รอจนพี่มันวางสายแล้วค่อยคุย

“พี่ ไปกินหมูกระทะบ้านพี่สิงห์ก็ได้นะ แค่ซื้อของเข้าไปทำเอง ผมอยากไปหาเอ๋อมันด้วย” ผมรีบลอก

“อืมไอ้สิงห์โทรมาชวนพอดี เพื่อนน้องก้จะมาด้วยเห็นว่ามาเล่นด้วยตั้งแต่เช้าแล้ว”

“ดีเลย ถ้าอย่างนั้นเราไปซื้อของกัน ไหนๆ พี่ก็จะเลี้ยงแล้วนิ” ผมบอกในใจนี่ยิ้มกริ่มเลย ผมหันไปส่งซิกให้พวกที่ยืนอยู่ข้างหลัง งานนี้มีเมา!!!

พวกเราขี่รถมาที่ซูเปอร์ครับ หาซื้อพวกเนื้อหมูสไล เนื้อโคขุน แล้วก็พวกผักสด อันนี้ให้วุ่นมันเลือกครับส่วนผมก็ลากไอ้ขุนไปโซนของมึนเมา มันละลานตาไปหมด หยิบเอาขวดที่แพงๆ มาสองขวดกับโซจูอีกแพค แอบเอาใส่รถเข็นตอนที่พี่หมอมันไปคุยโทรศัพท์แล้วเอาพวกผักมาบังไว้ เดินไปเลือกขนมอีกหลายอย่างแล้วเอามาถมๆ ของมึงเมาไว้ วุ่นวายมันเบะปากใส่ผมทันทีด้วยความหมั่นไส้

“อย่าให้กูเห็นมามึงแดกน้า..” ผมลากเสียงยาวใส่

“เห็นแน่นอนค่ะ ไปๆ จ่ายตัง แล้วผัวกูไปไหนไปเรียกมาจ่ายตังสิ! ” แหม่เรียกผัวได้เต็มปากเต็มคำผมกลอกตาใส่มันแล้วเดินไปเรียกพี่มันที่ยืนคุยโทรศัพท์หน้าเครียดๆ ไม่อยากจะถามหรอกว่าเรื่องอะไรถ้าพี่มันอยากจะบอกมันคงบอกผมเอง เดินไปบอกว่าต้องจ่ายตังแล้ว พี่มันพยักหน้าแล้วล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะหยิบเอาบัตรสีดำๆ มาให้ผมไม่รู้หรอกว่ามันเป็นบัตรอะไร น่าจะเป็นบัตรพวกรูดซื้อของแบบนี้ละมั้ง พอได้มันมาผมก็วิ่งแจ้นไปที่เค้าเตอร์คิดเงินยื่นบัตรใบนั้นให้พนักงาน จู่ๆ วุ่นวายมันก็หวีดร้องออกมา พร้อมกับทำตาลุกวาวใส่ แล้วใช้กำปั้นทุบผมไม่หยุด

“โอ้ย!!! วุ่นกูเจ็บจะตีกูทำไม” ผมปกป้องตัวเองโดยการยกแขนขึ้นมากัน

“อิเหี้ยะ มึง แบล็กกาด โอ๊ยกูจะเป็นลม” วุ่นมันทำท่าจะเป็นลมจริงๆ อะไรจะขนาดนั้นวะ กะอิแค่บัตรรูดซื้อของใบเดียว-*-

“อะไรของมัน วุ่นมึงเป็นอะไร ขาอ่อนแรงกะทันหันเหรอ” อิฐเดินเข้ามาแล้วจับวุ่นวายให้ยืนตรงๆ

“นี่พวกมึงไม่รู้จักแบล็กกาดเหรอ แบล็กกาดอะ” พวกผมทำหน้างงแล้วส่ายหัว

“อิพวกโง่!! มันเป็นบัตเครดิตที่ใช่ว่าทุกคนจะมีได้ มันเป็นบัตรที่ธนาคารเป็นคนเชิญและที่สำคัญมันไม่จำกัดวงเงิน อิเหรี้ยะต้องรวยขนาดไหนถึงจะได้ถือบัตรแบบนี้ กูว่าพี่หมอมึงไม่ใช่แค่หมอกับอาจารย์ธรรมดาแล้วละ รวยเวอร์” ผมนี้อึ้งไปเลยครับ ไม่จำกัดวงเงินคืออะไร้!!! แล้วผมคิดว่าเงินเดือนหมอกับครูมันคงไม่พอต่อการธนาคารจะติดต่อมาแน่นอน

พี่มันทำงานอะไรกันแน่วะ?

พอจ่ายเงินแล้วพี่มันก็เดินมาพอดี ผมก็รีบคืนบัตรไปให้ส่วนวุ่นวายมันก็ทำหน้าเพ้อใส่ ไอ้ขุนมันก็มองแล้วก็ขำใส่จนพี่มันถามแหละว่าเพื่อเป็นอะไร ผมก็บอกว่ามันหลงพี่ มันบอกพี่รวยมาก แล้วรู้ไหมว่าพี่มันตอบมาว่าอะไร

“ก็รวยไง นี่มึงไม่รู้เหรอว่าผัวมึงรวยขนาดไหน?” หมั่นไส้ครับบอกเลย อยากจะเอารองเท้าฟาดหน้า แต่ก็ทำไมได้ กลัวจะโดนเอาคืน พี่มันตีนหนัก ห่วงสุขภาพตัวเองว่าจะเดินไม่ไหวถ้ากวนตีนมันมากๆ หลังจากนั้นเราก็ตรงมาที่บ้านพี่สิงห์เลย มาถึงก็มีพวกน้องๆ นั่งล้อมเตา จัดสถานที่กันอยู่

“ลูกพี่!!!!! ” เสียงหวานตะโกนลงมาจากระเบียงบ้าน หน้าตามันสดใสขึ้น ดูมีน้ำมีนวล ดูแข็งแรงมากขึ้น แค่เห็นหน้ามันปากผมก็ฉีกกว้าง อ้าแขนรอรับมันที่วิ่งลงมา มันโถมเข้าหาผมแบบเต็มตัวจนผมเกือบหงายหลังดีที่พี่หมอมันยืนซ้อนผมอยู่ กลายเป็นว่าผมพิงพี่มันแล้วไอ้เอ๋อมันกอดผมไว้อีกที ใบหน้าน่ารักของมันเงยขึ้นมามองผม แล้วยิ้มหวานให้

น่ารักฉิบหาย!!!

“สวัสดีครับพี่หมอ” มันหันไปยกมือไหว้พี่หมอที่ยืนยิ้มให้ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวไอ้เอ๋อ มันอย่างเอ็นดู ใครเห็นก็รักมันทั้งนั้นแหละไอ้เอ๋อนะ เพราะมันน่ารัก ผมพามันไปรู้จักวุ่นวายกับคนอื่นๆ แน่นอน พวกมันโดนไอ้เอ๋อตกไปเรียบร้อย ส่วนมันก็พาเพื่อนๆ ที่โรงเรียนมาแนะนำ ซีตัส ปิง ส้ม แล้วก็ยิม ทุกคนเรียนที่เดียวกันและห้องเดียวกันยกเว้นยิมที่อยู่ห้องหนึ่ง ดูท่าจะเรียนเก่ง เด็กๆ พวกนั้นดูแลไอ้เอ๋อได้ดีและดูจะเป็นห่วงมันมากด้วย เห็นแบบนี้ผมก็เบาใจไปเยอะ พวกเราช่วยกันขนของเข้าบ้าน รอสักพักพวกพี่ๆ แก้งหมอเถื่อนก็มา เหมือนวันนี้จะเป็นวันมีทติ้งของพวกหมอๆ เขาด้วย รู้แหละครับว่าต้องมีพวกของมึนเมา พี่มันเลยไม่ได้ห้ามอะไรตอนพี่หมอมันเปิดถุงแล้วเจอเหล้า ทำแค่หันมาชี้หน้าคาดโทษ เพราะมีน้องๆ อยู่ด้วย พวกนั้นกินกันไม่ได้อยู่แล้ว โดยเฉพาะไอ้เอ๋อ นี่ตาวาวมากอยากรู้อยากลองไปหมด พวกผมเลยต้องแยกวงหมูกระทะเป็นสองวง นั้นคือของเด็กกับผู้ใหญ่ พอดึกเข้ายุงมันก็เยอะพวกเราเลยย้ายกันไปกินข้างบน พวกไอ้เอ๋อมันก็อิ่มๆ กันแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน โดยที่พี่สิงห์เป็นคนพาไปส่ง ประจวบเหมาะกับ กับแกล้มหมดพอดี แถมไอ้เอ๋อมันดันอยากกินหมูสามชั้นทอด พี่มันเลยจะแวะซื้อให้

อยู่กินกันจนดึก ไอ้เอ๋อมันหลับคาทีวีที่เป็ดหนังแฮร์รี่เอาไว้ ส่วนเพื่อนผมก็แยกย้ายกันกลับ เหลือแต่พวกพี่หมอที่ยังนั่งกินกันอยู่ ผมเองก็เริ่มจะง่วงแล้วเหมือนแถมยังรู้สึกมึนๆ ด้วยกินไปเยอะเหมือนกันดีนะคอแข็งกันหมดไม่งั้นคงได้หามกันกลับ

“ง่วงเหรอ” พี่มันหันมาถาม ตานี่เยิ้มเลย ผมพยักหน้า พวกพี่ๆ ก็ไม่ไหวแล้ว เป็นอันว่าแยกย้ายครับ ผมเดินไปล้างหน้าเพื่อให้สร่างเมา ก่อนจะเดินไปหาไอ้เอ๋อ แล้วแอบจุ๊บแก้มมันไปทีหนึ่ง พี่สิงห์เห็นเข้าพอดี ผมนี่เกือบโดนตีน ดีนะไอ้อ๋อมันปรือตาขึ้นมามองแล้วยิ้มหวานให้ แล้วร้องหาพี่สิงห์ทันที ผมเลยรอด ลงมาผมก็เห็นพี่หมอมันยืนสูบบุหรี่พิงรถคันแพงของมัน

“มึงขี่นำไปเดี๋ยวกูขับตาม อย่าขี่เร็วนะมึง” พี่มันดับบุหรี่ในมือก่อนจะขึ้นรถ ผมเห็นดังนั้นเลยขี่ออกไปก่อน ดีที่ทางมันไม่ไกลมากเลยถึงบ้านไว ผมเอารถเข้าไปจอด ก่อนที่พี่มันจะขับตามมาจอดข้างๆ กัน ยืนรอให้พี่มันล็อกรถเสร็จก็เดินกอดคอกันเข้าบ้าน ยังไม่ทันจะปิดประตูเลยผมก็โดนพี่มันกระชากตัวเข้าไปจูบ แบบจูบดุมาก ไม่รู้ว่ามันเกิดอารมณ์ขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ที่แน่ๆ ไอ้จ้อนตัวเขื่องของพี่มันดันหน้าแข้งผมอยู่ แข็งจนฟาดปากผมแตกได้เลย



.....ตอนหน้า nc เด้อ...

[สามภพ]

ตอนที่ 19



.........

ไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่ตอนไหนกับอารมณ์กรุ่นๆ ที่ผมสัมผัสได้จากตัวพี่ไม้ สัมผัสที่ดูดุดันกว่าปรกติ ไหนจะเสียงลมหายใจฟึดฟัดที่ดังอยู่ไม่ห่าง ปากร้อนๆ ไล่บดริมฝีปากผมราวกับว่ามันเป็นเนื้อชิ้นโต ริมฝีปากร้ายกาจตรงเข้าบดจูบกับปากผมอย่างรุนแรง จนผมเจ็บ เขากดริมฝีปากเข้ามาแรงๆ จนผมรู้สึกได้ถึงรสคาวเลือดที่อยู่ในปาก มืออีกข้างบีบคางผมเอาไว้ บังคับให้ผมรับเอาลิ้นร้อนเข้ามาในปาก

“กูแมร่ง..โคตรอยากเอามึงฉิบหาย” อื้อหือออ แต่ละคำพูดไม่ได้อายฟ้าอายดินเลย ผมจ้องตาพี่มันอยากจะถามเหลือเกินว่าพี่มึงเป็นเหี้ยอะไร แต่ก็กลัวจะโดนถีบเลยต้องเงียบเอาไว้

“อืมมม ต้า ตัวมึงโคตรหอม” พี่มันก้มลงไปสูดดมตรงต้นคอ

“โอ๊ยยย พี่ผมเจ็บ” ยังไม่ทันจะเคลิ้มเลยพี่มันก็กัดลงมาที่ต้นคอผม ร้องจ้ากเลยสิครับ พอผมบอกเจ็บพี่มันเปลี่ยนเป็นดูดแทน ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ไปทั่วคอ ไล่ลงไปที่ไหปลาร้า ระหว่างนั้นเราก็จัดการถอดเสื้อผ้าให้กันอย่างรีบร้อน พี่มันอุ้มผมเข้าเอวขณะที่ปากเรายังไม่ห่างจากกัน เสียงจูบชื้นๆ กับร่างกายเปลือยเปล่าพี่ไม้อุ้มผมขึ้นไปด้านบนห้องก่อนจะโยนผมลงบนที่นอน ดีนะที่ ที่นอนมันนุ่มไม่อย่างนั้นหลังผมหักแน่

จากนั้นพี่ไม้กระโดดขึ้นมาคล่อมทับผมไว้ มือก็บีบเคล้นไปทั่ว เจ็บไปหมดแต่ก็ชอบ อยากหพี่มันทำแรงๆ สองมือผมสอดไปตามไรผมด้านหลังของพี่ไม้ก่อนจะขยุ่มแรงๆ ด้วยความเสียว เพราะพี่มันกำลังละเลงลิ้นกับหัวนมสีน้ำตาลของผมอย่างเมามัน ทั้งดูดทั้งกัดเล่นเอาผมต้องแอ่นหน้าอกเข้าหา พี่มันเล่นอยู่ตรงจุดนั้นไม่นานก็เลื่อนต่ำลงจนผมใจหายวูบ

“อื้มมม พี่ อึก” แค่ปลายลิ้นร้อนแตะลงกับส่วนหัวผมก็ครางหวิวยิ่งพี่มันครอบปากลงไปอย่างไม่นึกรังเกียจ พร้อมกับใช้ลิ้นหยอกล้อกับส่วนปลายหัวที่มีน้ำใสปริ่มออกมาผมก็หวีดร้องไม่ได้ศัพท์

“อ๊ะ พี่ อื้ม ผมไม่ไหว” ผมครางฮือเมื่อพี่มันตวัดปลายลิ้นเข้าที่ส่วนหัวย้ำๆ ก่อนจะขยับหัวขึ้นลง พร้อมกับห่อปากรัดแก่นกายผมเอาไว้แน่น ความเสียวซ่านแร่นปราดขึ้นมาอย่างตั้งรับไม่อยู่จนต้องร่อนสะโพกตอบรับสวนเข้าไปในโพลงปากของพี่มันอย่างไม่อาย ความรู้สึกราวกับนั่งรถไฟเหาะตีลังกาสามตลบจนผมต้องปลดปล่อยออกมาทุกหยาดหยด พี่มันดูดกลnจุดจุดนั้นลงคอไปจนหมด ทำเหมือนว่าน้ำสีขุ่นนั้นมันหวานเหมือนน้ำผึ้ง เขาเงยหน้าขึ้นมามองแล้วส่งยิ้มหวานมาให้ ผมได้แต่หน้าแดงเถือก เวลามองคราบน้ำสีขุ่นที่เลอะใบหน้าเขา อายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี

“หวาน วะ” น้ำเสียงทุ้มต่ำได้อารมณ์ดิบเอ่ยขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ร่างหนาขยับตัวลุกขึ้นยืนแล้วเลียริมฝีปากที่เปรอะเปื้อน กวาดเอาคราบต่างๆ เข้าไปในปากจนเกลี้ยง และนั่นก็ทำให้ใจของผมสั่นไหวอย่างรุนแรง ภาพของผู้ชายตรงหน้ามันเซ็กซี่บาดใจ สายตาของเขา แววตาของเขา น้ำเสียงของเขาเหมือนมนต์สะกดให้ผมยอมสิโรราบ เขากระดิกนิ้วเรียกให้ผมขยับเข้าไปหา สายตาเขาก้มลงต่ำ

“ทำให้กูหน่อย” แค่เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยออกมาก็เหมือนสายจูงให้ผมคลานเข่เข้าไปหา สองมือผมค่อยๆ ประแก่นกายที่แข็งได้ที่ มันผงกหัวนิดๆ เวลาผมลูบไล้มันอย่างแผ่วเบา ผมก้มลงใช้ลิ้นเลียแท่งกายอุ่นร้อนนั้นอย่างช้าเริ่มจากปลายลงสู่โคน ไล่วนไปรอบๆ ก้อนกลมสองใบ พี่หมอครางกระเส่า พี่มันชอบให้ผมเล่นกับจุดจุดนั้น ผมไม่รอช้าตวัดปลายลิ้นละเลง พี่หมอครางไม่ได้ศัพท์ ผมเปลี่ยนจากจุดนั้นไปตรงรอยแยก ดูดกลืนน้ำหวานที่ปริ่มออกมา ไล่ลิ้นวนรอบก่อนจะครอบปากลงไปดูดกินแท่งร้อนจนมิดด้าม

“ซี๊ดดดด ต้า อื้อมม ต้า ต้า” เสียงครางดังออกมาเป็นระยะๆ จนใกล้จะถึงฝั่งฝันพี่มันจับล็อกหัวผมเอาไว้แล้วซอยเอวเขามาถี่ๆ มันเข้ามาลึกจนผมต้องใช้มือดันหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเอาไว้ไม่ให้เข้ามาลึกมากกว่านี้

“อึก อ๊อก..เบาๆ”

“แมร่งเอ๊ยย “เขาสบถหยาบออกมาก่อนจะปลดปล่อยเข้ามาในปากผม น้ำกลิ่นคาวไหลลงคอผมอย่างช้าๆ เป็นครั้งแรกที่ผมได้ลิ้มรสน้ำกามของคนอื่น กลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่วทั้งปาก พี่มันยกยิ้มพอใจก่อนจะดึงผมเข้าไปจูบ ลิ้นร้อนสอดเข้ามากวาดต้อนเกี่ยวพันลิ้นผม ดูดดุนอย่างหื่นกระหาย ผมถูกดันให้นอนลงกับที่นอนโดยที่ปากเรายังเชื่อมต่อกัน พี่มันสอดตัวเข้ามาตรงระหว่างขาแล้วจับ ขาผมแยกออกจนกว้าง มือหยาบกร้านลูบไล้ไปมาบริเวณต้นขาด้านใน ไล้วนรอบๆ ปากทางเขาจนผมเสียวซ่าน มือหนึ่งหันไปคว้าขวดเจลที่วางอยู่ในลิ้นชัก ก่อนจะบีบมนลงกับฝ่ามือจนชุ่ม

พี่หมอทาเจลลงกับแก่นกายที่ปูดโปนจนเห็นเส้นเลือดทั้งๆ ที่พึ่งปลดปล่อยไป ไม่น่าเชื่อว่ามันจะแข็งตัวได้รวดเร็วขนาดนี้ เขาเอาเจลที่เหลือป้ายลงกับช่องทางของผม ไล้วนให้ผมเสียวเล่น และสอดเข้ามาด้านใน ในขณะที่ผมเผลอ

“โอ๊ยย พี่..เจ็บ” นิ้วเย็นๆ สอดไปในช่องทางที่เปียกชื้น ความรู้สึกเสียดเกร็งจนทำให้ผมต้องขมิบตอดรัดสิ่งแปลกปลอมอย่างรัวๆ พี่มันหมุนนิ้วบิดควงจนผมต้องผ่อนลมหายใจตัวเอง ตั้งหน้าตั้งตารอสิ่งที่ใหญ่กว่า พี่มันเพิ่มนิ้วจากสองไปสาม หมุนวนและงอนิ้วให้มันครูดกับผนังด้านใน กระแทกแรงๆ ตรงจุดอ่อนไหว ผมกรีดร้องเสียงหลงทุกครั้งที่พี่มันกดโดนจุดกระสัน ก่อนจะรู้สึกโล่งและถูกเติมเต็มอีกครั้งในเวลาไม่นาน

“อ๊า....!! อึก..อะ...อ๊า” ผมร้องครางออกมาด้วยความเสียวสุดๆ แก่นกายใหญ่ถูกดันเข้ามาจนสุดในครั้งเดียว ก่อนจะกดลงมาเน้นๆ อยุ่หลายครั้ง

“ซี๊ดดด แน่นชิบ กูโคตรชอบเลย” พี่มันครางเสียงต่ำในลำคอ จากนั้นก็เริ่มซอยเอวถี่ๆ แบบไม่ยั้งแรง

ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!

“อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ พี่เบาโอ้ยย อื้อ พี่ไม้” พี่มันกระตุกยิ้มมุมปากเหมือนสะใจที่เห็นเมียเจ็บ ใส่มาแบบไม่ยั้งไม่มีออมแรง ยิ่งเห็นว่าผมร้องก็ยิ่งชอบใจ กระแทกลงมาไม่หยุด สงสัยเสียงครางของผมคงจะไปกระตุ้นต่อมหื่นของพี่มัน กระแทกได้ไม่นานเขาก็จับผมเปลี่ยนท่า ให้นอนคว่ำลงกับที่นอน ใช้มือข้างหนึ่งกดหัวผมให้จมไปในหมอนอีกข้างก็จับเอวผมให้ยกสูง

ปึก ปึก ปึก

“อื้ออ อื้ออ๊ะ อ๊ะ”

“ซี๊ดดด ต้า โคตรดีเลยวะ รัดกูแน่นๆ อื้มม” พี่มันกดหน้าผมไว้นี่กะจะฆ่าผมทางอ้อมใช้ไหม หายใจไม่ออกจนต้องบิดหน้าตัวเองให้ตะแคงข้างแล้วโกยลมหายใจเข้าปอด เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังจนผมตกใจ อะไรมันจะแรงขนาดนั้น แต่บอกเลยยิ่งทำแรงๆ ผมยิ่งชอบ

เพี้ยะ ! เพี้ยะ!

“อื้ออ ซี๊ดด พี่ เอาอีก ตีผมอีก” ผมร้องขอเขาอย่างหน้าไม่อาย ร้องขอในสิ่งที่เขาเองก็ชอบ ฝ่ามือหนาฟาดลงมาไม่ยั้ง เอวสอบก็ยังทำงานไม่หยุดจากมือที่เคยกดหัวผมตอนนี้กลับขยุ่มผมนุ่มๆ ของผมเอาไว้แน่น เรียกได้ว่าอีกนิดหนังหัวผมก็จะหลุดติดมือพี่มันไปแล้ว

“ชอบเหรอ มึงชอบใช่ไหม” ถามไปกระแทกไป เสียวสุดๆ เสียวจนต้องร้องออกมาดังๆ กัดปากจนเจ็บไปหมด

“ชอบ ชอบมาก อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ” ส่งเสียงกระท่อนกระแท่นตอบพี่มันไป อย่าหาว่าผมหื่นเลยนะแต่เสียงครางต่ำของพี่มันทำให้ผมเกิดอารมณ์หนักจนอยากจะควบคุมเกมบ้าง จู่ๆ พี่มันก็แสยะยิ้มเหี้ยมออกมา พลิกตัวให้ผมนอนหงายอีกครั้ง เขาเลื่อนมือไปบีบส่วนหัวของผมเอาไว้ เหมือนรู้ว่าผมกำลังจะปลดปล่อย

“อื้ออ พี่อย่าทำแบบนี้ อ๊ะ อ๊ะ จะไม่ไหวแล้ว หงึ ..อึ๊” เขากำลังแกล้งผม ไม่ยอมให้ผมได้ปลดปล่อย

“ชอบแบบแรงๆ ใช่ไหม ไหนลองอ้อนวอนกูหน่อย เรียกชื่อกูแล้วมึงจะได้ทุกอย่างที่มึงต้องการ”

“ชอบครับ อื้มม พี่ไม้ พี่ไม้ ได้โปรดทำผมแรงๆ เอาผมแรงๆ อะ อะ อื้ออ”

“หึหึ ดีมาก เด็กดีของพี่หมอ จุ๊บ” เข้าก้มลงมาจูบผมแล้วผละออกในขณะที่เอวก็ขยับไม่หยุด

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

“แรงแบบนี้ใช่ไหม? หืมม” เขากระซิบเสียงต่ำ โหมแทงสะโพกเข้ามาจนสุกแล้วดึงออก ทำแบบนี้อยู่หลายครั้ง จนเกิดเสียงเฉอะแฉะตรงช่วงล่างของผม ฟังแล้วมันดูน่าเอายแต่สำหรับผมมันไม่ใช่ ผมชอบฟังเสียงเนื้อของเรากระทบกัน ขอบสีหน้าของเขาที่แสดงออกมา ชอบเห็นเหงื่อที่ผุดขึ้นมาบนใบหน้าหล่อๆ ยิ่งเห็นตาสีนิล กับผมสีเข้มๆ ยิ่งทำให้พี่มันดูมีเสน่ห์ เหมือนเทวาในร่างมนุษย์ มัดกล้ามตรงหน้าท้องบิดเกร็งจนขึ้นเป็นลอนสวย ผมลูบมือไปยังหน้าท้องแข็ง จิกมันเบาๆ เพื่อระบายความซ่านที่พี่หมอมองให้



“อ๊า อ๊ะ อ๊ะ แรงอีก พี่หมอ แรงอีกครับ” ยิ่งพี่มันเริ่มกำรอบคอผมแน่นขึ้นผมก็ยิ่งบอกให้เขา ทำแรงมากขึ้น

“อ๊า อ๊ะ อื้ออ อ๊ะ!!! ”

“รัดโครตแน่น ต้า ซีดดด”

ปึก! ปึก! ตับ! ตับ! ตับ!

“อ๊ะ อื้ออ พี่ไม่ โอ้ยย ผมไม่ไหว ปล่อยมือ ปล่อยผม” ผมร้องขอให้เขาปล่อยมือจากส่วนนั้นของผม ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ เขาแสยะยิ้ม แต่ไม่ยอมปล่อยจนผมต้องเอามือมาปัดมือเขา แต่พี่มันไม่ยอมง่ายๆ มันจับมือผมไว้ทั้งสองข้างแล้วหยิบเอากุญแจมือ

กุญแจมือ!! เชี้ยะ มันมาจากไหนวะ ผมได้แต่งง นอนมองพี่มันล็อกกุญแจใส่มือตัวเองอีก เท่านั้นไม่พอมันเอื้อมไปที่ใต้เตียงหยิบลิบบิ้นอออกมาสองเส้น เส้นหนึ่งรักแก่นกายที่พร้อมจะระเบิดของผมเอาไว้ แล้วจู่ๆ พี่มันถอนแก่นกายออกจากตัวผม จับผมนั่งแล้วเอาลิบบิ้นอีกเส้นมามัตตาผมเอาไว้

“พี่จะทำอะไร พี่ไม้” จู่ๆ ผมก็รู้สึกตื่นกลัว พยายามจะใช้มือดึงผ้าปิดตาออก

“ถ้ามึงดึงผ้าออกกูจะไม่ให้มึงเสร็จ” เขาพูดเสียงดุ ผมชะงักมือทันที ไม้กล้าทำอะไรเลยได้แต่นอนนิ่งๆ หนาวแอร์ก็หนาวจนต้องเอามือซุกไข่ตัวเองไว้ ผมไม่รู้เลยว่าตอนนี้เพี่มันกำลังทำอะไรอยู่ไม่กล้าจะขยับตัวเลย จู่ๆ ก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างถูกยัดเข้ามาในตัวผม มันเหมือนก้อนอะไรสักอย่างทรงรีๆ มันอึดอัด ผมไม่ชอบแบบนี้เลย “อึก พี่เอาออกไป”

“เออ น่า เดี๋ยวมึงก็รู้สึกดีเชื่อกู”

“ไม่เอาได้ไหมพี่ ผมกลัว” เขาไม่ตอบผมแต่กลับลากผมลงจากที่นอน นี่เขาจะพาผมไปไหน บอกตามตรงผมเริ่มไม่สนุกแล้ว ผมถูกพี่มันอุ้มลงบันไดและพาออกมาด้านนอก เขาวางผมลงกับพื้นหินเย็นๆ ท่าเดาไม่ผิดนี่มันบริเวณสวนหลังบ้าน ถ้าตรงไปอีกหน่อยจะมีสระน้ำใว้แช่ตัวคล้ายๆ กับออนเซ็น

“พี่จะพาผมไปไหน อ๊ะ ! อื้อออออ.. ไม่พี่...อ๊า” รู้แล้วครับว่าอะไรอยู่ในตัวผม มันคือไวบอร์ดเต้อ หรือไอ้ไข่สั่น ไอ้ไข่นรก! ไอ้ไข่ที่ทำเอาขาผมสั่นจนแทบจะยืนไม่อยู่ ความเสียวกระสันแล่นเข้าครอบงำแก่กายผมอีกครั้ง มันค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น สติผมเริ่มจะจางหาย สองมือเอื้อมกอดคอร่างสูงไว้แน่น

“อื้อ อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ พี่ พี่ครับ ฮึก ไม่ ไม่ไหว” ผมครางออกมาแทบขาดใจ

“เหรอ หึหึ”

“อ๊า! ...ไม่ฮึก..อื้ออออ อ๊ะ! ” ดูเหมือนคำขอของผมมันจะไม่ได้ผล กลับกันพี่มันกลับเร่งความแรงขึ้นไปอีกครั้งนี้ผมปลดปล่อยออกมาโดยที่ไม่มีใครไปยุ่งกับส่วนนนั้นเลย น้ำรักของผมโพยพุ่งออกมาเป็นสาย เปรอะเปื้อนส่วนล่างอันเปล่าเปือยของเขา ตอนนี้ขาผมทรงตัวไม่อยู่มันอ่อนยวบลงทันที พี่มันคว้าตัวผมไว้ได้ก่อนจะร่วงลงพื้น จากนั้นเขาก็อุ้มผมไปที่สระน้ำ ผมรับรู้ได้ทันทีที่ขาผมสัมผัสกับความเปียกชื้น ผมกอดเขาไว้แน่น เพราะกลัวว่าจะจมน้ำ

“ได้โปรดปิดมันที พี่หมอ อึก พี่ อ๊า” ไอ้เครื่องบ้านั่นก็ทำงานได้ดีซะเหลือเกิน สั่นไม่หยุดเลยแมร่งเอ้ย

“รอเดี๋ยวสิ จะใจร้อนไปไหน” เขาปล่อยผมลงนั่งโดยที่เขาช้อนหลังผมเอาไว้ สองแขนกอดรัดเอวผมเอาไว้แน่น แถมยังเอาจมูกมาคลอเคลียที่คอ

“แต่มันทรมานนะพี่ เอาออกเถอะ” ผมอ้อนอีกครั้งนี้พลิกตัวไปหาเขาพยายามใช้มือคลำบนใบหน้าเขาแล้วจับโน้มลงมาจูบ เริ่มจากอ้อนๆ ขบเม้มเบาๆ จนกลายเป็นดูดดดื่มและรุนแรงตอนนี้ผมนั่งอยู่บนตัวของเขา สองขาตวัดรัดเอวสอบเอาไว้ไม่ให้ตัวเองจม สองมือสอดเข้าไปตามไรผมแล้วจิกขยุ่มมันเบาๆ ลิ้นร้อนของเราเกี่ยวพันกันวุ่นวาย และเป็นผมที่เป็นฝ่านถอนปากออกมา เพราะหายใจไม่ทัน

“หึหึ” เสียงหัวเราของพี่มันไม่น่าไว้ใจสักนิด เขาพรมจูบลงไปตามไหปลาร้า ไล่ลงไปยังเนินอกแบนๆ ของผม พร้อมกับสร้างรอยรักเอาไว้เต็มไปหมดขณะที่ผมกำลังเพลิดเพลินกับสิ่งที่พี่มันปรนเปรอผม กว่าจะรู้ตัว ร่างผมก็ถูกพลิกใช้อกชิดกับขอบบ่อ

หัวถูกกดลงกับพื่อนที่บนขอบอ่าง

บ๊วบบ พี่มันดึงไอ้นั่นออกไปแล้ว ผมรู้สึกโล่งขึ้นมาทันที แต่ยังไม่ทันจะได้พักหายใจ พี่มันก็สวนแก่นกายเข้ามาทันที มันทั้งคับทั้งแน่น แล้วก็จุกสุดๆ เสียวสุดๆ เพราะพี่ไม้เล่นซอยเอวถี่ๆ จนน้ำกระชอกออกจากบ่อ

“อื้อ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อื้มมม พี่อ๊า...แรงๆ ไปอื้อ” ผมครางไม่หยุด เพราะพี่มันใส่มาไม่ยั้ง

ปัป! ปับ! ปับ!

“อะ ฮ๊ะ อ๊ะ อื้อ ซี๊ดดด จะออก แล้วพี่อ๊ะ” ใบหน้าหวานเชิดขึ้นด้วยความเสียวซ่าน

“อย่ารีบสิ”

“แต่ผมไม่ไหว ผมไม่ได้อึด ถึก ทนแบบนี้นี่ อ๊า!!! ” ยิ่งพุดเข้ายิ่งทำ ร่างของผมโยกคอนไปตามแรงที่เขาส่งมา ผมครางระงมจนแทบจะไม่มีเสียง เซ็กของไม้เมืองมันทั้งรุนแรงและดิบเถื่อน เขาจับให้ผมยืนโก้งโค้งโดยใช้มือยันกับขอบสระเอาไว้ เพราะผมไม่เห็นอะไร มือก็โดนใส่กุญแจ เสียงคำรามดังของพี่มันดังอยู่ข้างหู ผมสัมผัสได้ถึงความร้อนตรงแผ่นหลังที่พี่มันโน้มตัวมาทับ ได้ยินเสียงหัวใจเต้นดังแข่งกับเสียงคราง

การที่ผมถูกปิดตาตัดขาดการรับรู้ทางการมองเห็นมันทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นไหนจะโดนใส่กุญแจมือเหมือนตัวเองตกเป็นผุ้ร้ายแล้วพี่มันเป็นตำรวจที่กำลังลงโทษผมอยู่

เพี้ยะ ! เพี้ยะ!

“อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ ตีอีก ตีผมอีก อ๊า” ใช่ครับผมเรียกร้องให้เขาทำรุนแรงกับผมอีก

เพี้ยะ ! เพี้ยะ!

“ตอดกูแรงอีกแล้ว อื้มม ซี๊ดดดต้า”

“อะ อ้า อื้อออ”

ปึก ปึก ปึก!

ตับ ตับ ตับ!

ผมปลดปล่อยออกมาครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ แต่พี่มันยังไม่เสร็จเลย จะอึดอะไรขนาดนั้น ผมเริ่มหนาวและจะทนไม่ไหว ขาเริ่มจะไม่มีแรง ผมโดนยกขาข้างหนึ่งให้พาดกับขอบสระทำให้ช่างทางเปิดโล่งยิ่งกว่าเดิมและสอดใส่เข้ามาได้ลึกมากกว่าเดิม ท่านี้มันเสียงจนผมต้องร้องไห้ออกมา เสียวจนจะขาดใจเพราะมันเข้าลึกแบบสุดๆ แถมพี่มันยังกระแทกโดนจะกระสันของผมตลอด ครั้งนี้ผมก็ปลดปล่อยออกมา ช่องทางอ่อนนุ่มผมตอดรัดของพี่มันระรัว จนพี่มันเองก็ร่างกระตุกครางซีดดออกมา

“อื้ออ ต้า ซีดด” พี่มันเกร็งตัวแล้วกระลงมาถี่ๆ เป็นสัญญาณว่าพี่มันใกล้จะถึงฝั่งฝัน ผมเองก็แอ่นสะโพกรับเพื่อช่วยมันอีกแรง

ปับ ปับ ปับ ปับ ปับ

“อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ พี่ พี่หมอครับ พี่หมอ”

“ซีด...ต้า อ่าห์” พี่หมอร่างกระตุกสองสามครั้งแล้วปลดปล่อยเข้ามาในตัวผม มันอุ่นวาบอยู่ใน พี่มันกอดผมเอาไว้แน่น

“อื้ออ “ผมคราง มันเหนื่อยเต็มที่ ตาผมกำลังจะปิด ทั้งเหนื่อย ทั้งหมดแรง ได้แต่หันไปกอดร่างหนาของพี่มันอาไว้ แล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะจมเข้าสู่ห้วงนิทรา

ตี่มันไม่ไดปล่อยให้ผมหลับสบาย มันลากผมขึ้นมากินต่อที่ห้องนั่งเล่น ลามไปที่ครัว ก่อนจะจบลงในรอบสุดท้ายในห้อง ตอนนั้นผมสลบไปแล้ว เหนื่อครับ ไม่ไหว พี่มันถึกเกิน เอาเก่ง ดุเก่ง อึดเก่ง จนผมนี่กากไปเลย....

 ........................................................

ดุเก่ง ละเกินพ่อคุณ!!!

[สามภพ]

ตอนที่ 20



“พี่วันนี้ผมกลับไปนอนบ้านนะ ไม่ได้กลับมาหลายอาทิตย์แล้วเดี๋ยวคนสงสัย” ผมตะโกนบอกคนที่เดินไปมาอยู่ในบ้าน ไม่ยอมออกมาสักที จะสายอยู่แล้วยังโอ้เอ้อยู่ได้ วันนี้พี่มันไม่มีเวรที่โรงพยาบาล มีแต่สอนพวกผมช่วงบ่าย แต่ผมเรียนเช้าไงเลยออกไปก่อน ผมใส่รองเท้าหยิบเอากระเป๋าที่ใส่เสื้อผ้าไว้ขึ้นสะพายหลัง แล้วเดินไปที่รถตัวเองที่จอดอยู่ข้างๆ กับรถคันหรู ผัวขับเบ้นเมียขี่ฟีโน่ -*- เห็นได้ถึงความแตกต่าง

“เดี๋ยวต้า มานี่ก่อน” กำลังจะตวัดขาคล่อมมอเตอร์ไซน์เบรกกุซะดังเอี๊ยด ผมหันไปตวัดสายตาไม่พอใจใส่

“อะไร คนยิ่งรีบๆ อยู่” แต่ก็เดินไปหาร่างสูงที่ยืนเท้าเอวอยู่ที่หน้าประตู

“นี่เงินของเดือนนี้พ่อมึงเค้าโอนฝากกูมาให้”

“อ่าวไหนเค้าบอกว่าจะกลับบ้าน ก็นึกว่าจะเอาตังมาไว้ให้เลย” ปากก็ถามมือก็นับตังไปด้วย ครบทุกบาททุกสตางค์ไม่ขาดไม่เกิน

“เค้ากลัวมึงเอาไปใช้หมดเลยฝากกุไว้”

“ไม่ใช่พี่เก็บไว้เองเหรอ รู้นะ” ครับช่วงนี้ผมติดซื้อของออนไลน์ ทั้งเสื้อผ้ารองเท้า เรียกได้ว่าอันไหนถูกใจก็กดซื้อมันหมด จนเงินเก็บเริ่มร่อยหรอ ดีที่ค่ากินทุกวันนี้พี่ไม้มันจ่ายให้ ไม่อย่างนั้นนะผมนี่กินแกลบแทนข้าวแน่ๆ

“เออรู้แล้วยังจะถาม ช่วงนี้มึงใช้เงินเก่งนะ เพลาๆ ลงบ้าง”

“บ่นเป็นคนแก่อีกละ” ผมยู่ปากใส่ไม่วายจะโดนเขกหัว พี่มันยกมือขึ้นมาแล้วครับดีที่ชิ่งวิ่งออกมาก่อน ขี่รถออกมาได้สักพัก กำลังเพลินกับอากาศเย็นๆ เลย จู่ๆ ก็เห็นไอ้บาสมันกำลังวิ่งหนีอะไรมาสักอย่าง ผมเลยตะโกนเรียกมันเอาไว้

“เชี่ยะบาส ขึ้นรถ” มันเห็นผมแล้วทำหน้าดีใจเหมือนถูกหวย กระโดดซ้อนมอเตอร์ไซน์ทันที ผมนี้สวมวิญญาณแว้นบอย บิดจนมิด ขอแค่พ้นพวกนั้นมาก่อน เหงื่อนี่แตกพลักๆ ผมเลี้ยวรถเข้ามาในวิทยาลัย เพราะคิดว่าน่าจะปลอดภัยที่สุด พวกนั้นคงไม่ตามมาตีพวกเราถึงข้างในวิทยาลัยหรอก ผมเอารถเข้าไปจอดด้านใน โดยมีไอ้บาสเดินตามติดๆ หน้ามันมีรอบฟกช้ำนิดหน่อย ไม่ได้เยินอะไรมากมาย

“ถามจริงมึงไปมีเรื่องกับใครมาอีกวะ” ผมถามมันด้วยเสียงขุ่นๆ ไม่อยากให้มันมีเรื่องกับใครที่ไหน เพราะอย่างน้อยมันก้เพื่อนผมคนหนึ่งเหมือนกัน มันมองหน้าผมถอนหายใจออกมา

“มึงจำวันที่มึงจะถูกไอ้พวกเหี้ยนั่นข่มขืนได้ปะ” มันเกริ่นนำออกมา ทำไมผมจะจำไม่ได้ว่าไปพวกชั่วนั่นมันทำอะไรผมบ้าง

“จำได้ทำไม?”

“มันจำหน้ากูได้” ครับคำตอบมันก็ทำให้ผมรู้แล้วว่าทำไมมันถึงโดนตีนไล่มา

“แล้วพวกเพื่อนมึงไปไหนกันหมด” ผมถามเพราะหลังๆ มาไม่ค่อยเห็นมันอยู่กับเพื่อนสักเท่าไหร่

“พวกมันไม่ค่อยมาเรียนกัน ไม่รู้แมร่งไปทำห่าไรกัน กูก็ห่วงว่ามันจะโดนแบบกูเนี้ยะ” บาสมันบอกเสียงเครียด จากนั้นผมก็พามันไปทำแผลที่ห้องพญาบาล แล้วพากกันเดินไปกินข้าวที่โรงอาหาร ที่พวกไอ้วุ่นมันนั่งรออยู่ ไปถึงมันก็ทักผมด้วยถ้อยคำที่หน้าถีบ

“อิต้านี่มึงพาชู้มากินข้าวเหรอ” วุ่นวายปากมันนี่นะ ผมมองค้อนมันไปที รู้แหละว่าแค่แซวขำๆ แต่คนอื่นจะมองไม่ได้ไง

“บ้า เอ้ามึงก็นั่งลงสักที” ผมหันไปดึงให้ไอ้บาสนั่งลงข้างๆ สีหน้ามันดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่

“เจ็บแผลเหรอมึง” มันพยักหน้าตอบแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาผมเลยเล่าเรื่องที่เจอเมื่อเช้าให้พวกมันฟัง ตอนแรกก็โดนด่าแหละที่ผมโดนพวกนั้นเล่นงานหาว่าไม่บอก ปกปิดบ้างอะไรบ้าง พวกมันห่วงว่าผมจะโดนดักแบบครั้งที่แล้วอีก ทำไมพักนี้ผมวนเวียนอยู่กับไอ้เรื่องพวกนี้บ่อยจัง บางทีก็ไม่ได้อยากกินตีนทุกวันปะ มันไม่อร่อย

แล้วพอวันนี้บอกว่าจะกลับไปนอนบ้านตัวเองพวกมันก็เฮโลจะไปนอนด้วย ไม่เว้นแม้กระทั่งไอ้บาส เออ เอาเข้าไปก็บอกอยู่ว่าพ่อกับแม่จะกลับมาบ้าน มันยังไม่ยอมจะไปให้ได้ พอเที่ยงไอ้พี่หมอมันก็มาครับมาพร้อมกับชูซิเบนโตะ ลาภปากพวกเพื่อนๆ ผมเลย ผมเองก็ชอบ เลยจัดซะ

“เออ พี่ พวกวุ่นมันจะไปนอนค้างกับผมด้วยนะ คืนนี้พี่ไม่ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนผมก็ได้ คนเยอะละ” ผมหันไปกระซิบเบาๆ เพราะตอนอยู่ที่วิทยาลัยเราเป็นแค่อาจารย์กับลูกศิษย์ ทำตัวปรกติกัน ไม่มีการถึงเนื้อถึงตัว เรียกได้ว่าถ้าไม่บอกก็ไม่มีใครรู้ว่าผมกับพี่หมอเป็นอะไรกัน แต่วันนี้เขาแค่ทำเป็นมานั่งกินข้าวกลางวันด้วย มีหลายคนที่มอง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย มีเพียงไอ้บาสที่มองมาทางผมแล้วทำหน้าเศร้าๆ ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ ชักจะรู้สึกลำบากใจในความหล่อของตัวเองแล้วละ ลำบากใจนะแต่จะให้ทำไง ความรักความชอบมันบังคับกันได้ที่ไหน กินเสร็จก็พากันเข้าเรียนตามปรกติจนกระทั่งพวกผมเลิกเรียนตอนสามโมงกว่าๆ โทรบอกพี่มันว่าจะกลับบ้านแล้ว ก่อนกลับจะแวะซื้อของที่ตลาดไปทำกับข้าวด้วย พี่มันเลยโอนเงินให้อีกห้าร้อย เผื่ออยากกินอะไรจะได้ไม่เปลืองเงิน ดีเหมือนกัน เพราะตอนนี้ผมเหลือเงินไม่มาก ไม่รู้ว่าจะพอใช้ถึงสิ้นเดือนรึเปล่า ถ้าไม่มีก็ไถไอ้พี่หมอมัน ฮ่าๆ

“วุ่นมึงทำนะกับข้าวอะ” ผมบอกมันไว้ก่อน วุ่นมันทำหน้าเอือมใส่ผมทันที

“มีครั้งไหมที่มึงจะทำให้กูแดกบ้าง ขีเกียจตัวเป็นขน! ”

“อื้ออ หืออ นี่เพื่อนไงจำไม่ได้เหรอ เพื่อนต้าเอง ที่หล่อๆ อะ”

“อิวอก! กูไม่มีเพื่อนที่แย่งพี่หมอไปจากกูแบบมึง! ”

“มึงอะแรด อิวุ่น สาระแนเรื่องผัวชาวบ้านเค้าตลอด” ไอ้ขุ่นคู่ไม้เบื่อไม้เมาของวุ่นมัน

“แหม พ่อขุน ทำเป็นพูด อย่างมึงก็ดีแต่แดกเหมือนกันแหละ อิฟายยย” วุ่นวายมันหันไปเถียงกับไอ้ขุนเรียบร้อยส่วนไอ้อิฐรายนั้นมันเอาหูฟังมาใส่ตั้งแต่เดินออกจากห้องเรียนมาละครับ ผมถามว่าฟังเพลงอะไรมันก็ตอบเสียบไว้เฉยๆ กันวุ่นวายมันมาแว๊ดใส่ ถือว่าฉลาดมากครับ พวกเรามาถึงตลาดแวะซื้อของสด เพราะถูกกว่าในห้างอยู่มาก คุณภาพก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่ มื้อนี้เราจะกินสุกี้กันครับ เลยซื้อพวกเนื้อสัตว์ กับผักไปเยอะหน่อย น้ำจิ้มค่อยไปซื้อในเซเว่นเอา

“มึงๆ กูอยากกินหมึกกรอบ” ผมหันไปเห็นแผงขายพวกลูกชิ้นปลา ปลาหมึกกรอบ ที่ตั้งอยู่บนแผง

“ก็ซื้อสิ บอกกูแล้วจะได้กินไหม อิง้าววว” นั่นไง

“มึงจะเกรี้ยวกราดใส่กูเพื่อ”

“เมนส์กูมามีไรไหม?” มันทำหน้าหาเรื่องด้วยครับ อิฐมันเลยตบตัวเรียกสติให้ซะเสียงดัง

เพียะ!!

“มึงเป็นผู้ชาย อย่ามะโนเก่ง”

“เอ๊ะ!! ถ้าใจกูมีมันก็มี มึงจะมายุ่งอะไร ช่วงนี้ฮอร์โมนวัยรุ่นมันพลุ่งพล่าน!! ”

“มีแค่มึงที่พลุ่งพล่านอิวุ่น อิแรด” ไอ้อิฐครับมันด่าไอ้วุ่นแล้วแย่งของในมือไปถือ ก่อนจะเอาขนมเบื้องยัดปากเพื่อไม่ให้มันพูด พวกเราเดินซื้อของกันอีกสักพัก ก็พากันกลับ มาถึงก็จัดแจงเตรียมของเอาไปไว้ที่สนามหญ้าหน้าบ้านติดกับรั้วไม้ ผมเอาเสื่อออกมาปู ไอ้ขุนไปยกเตาอั้งโล่หลังบ้านมาวางไว้ตรงกลางโดยวางทับกับก้อนอิฐที่ผมเตรียมไว้ให้

“จุดเตาด้วยมึงอะ” ไอ้ขุ่นมันสั่ง เพราะมันไม่ชอบจุดเตาครับ มันบอกแสบตา จุดแล้วเหมือนลมจะหมด ผมเลยต้องรับหน้าที่แทนมัน พอจุดเตาเสร็จไอ้วุ่นกับอิฐมันก็ขนของสดที่ล้างหั่นหมักมาอย่างดี ออกมา ผมกับไอ้ขุ่นก็เดินไปขนที่เหลือ ดีที่มีเบียร์ติดตู้ไว้หลายขวดอยู่ เลยเอาออกมาด้วยสองขวด ยกจานชามช้อน ออกไปพร้อม เป็นอันว่าปาร์ตี้หมูกระทะได้เริ่มขึ้นแล้ว กินไปฟังเพลงไป จิบเบียร์ไป โอ้โหหห โคตรฟิน กินได้สักพักก็เห็นว่ามีรถเข้ามาจอดหน้าบ้าน

“ไอ้ต้า พ่อกับแม่มึงมาวะ” ไอ้อิฐเห็นเป็นคนแรกเพราะมันนั่งหันหน้าไปทางหน้าบ้าน ผมกับเพื่อนๆ เลยวิ่งกรูเข้าไปหา

“สวัสดีครับ คุณลุงคุณป้า” พวกเพื่อนยกมือไหว้พ่อกับแม่ส่วนผมพุ่งเข้าไปกอดด้วยความคิดถึง แม่ผมส่งยิ้มหวานมาให้ส่วนพ่อก็เดินไปขนของหลังรถ ผมเลยไปช่วยถือดูๆ แล้วมีแต่ของกินของใช้ของผมทั้งนั้น น่ารักที่สุด

“ทำหมูกระทะกินกันเหรอเด็กๆ” แม่ผมเดินมาดูตรงที่พวกผมนั่งกินกัน

“ครับ แม่จะกินไหมเดี๋ยวต้าย่างหมูเอาเข้าไปให้” ผมถาม

“เอาเลย แม่กับพ่อกินมาแล้ว เรากินกันเถอะ แล้วอย่าอยู่ดึกกันละ”

“คร๊าบบบ เออ แม่คืนพวกวุ่นมันนอนนี่นะ”

“จ้ะ กินเสร็จก็เก็บให้เรียบร้อยละ ไว้ตอนเช้าแม่จะทำของอร่อยให้กิน”

“คร๊าบบบบบบ” ผมขานรับเสียงยาวเลยโดนคุณนายเค้ามองค้อนมาให้หนึ่งที พอแม่เดินเข้าบ้านพวหผมก็นั่งกินกันต่อจนเริ่มจะกินไม่ไหว ส่งข้อความไปบอกไอ้พี่หมอมันว่าพ่อกับแม่กลับมาแล้ว พี่มันตอบกลับมาอย่างไวว่าจะเข้ามาหาพรุ่งนี้ตอนเช้า หลังจากนั้นก็ช่วยกันเก็บของเข้าบ้าน ล้างจานเรียบร้อย ก็ทยอยกันไปอาบน้ำ ผมชิงอาบก่อนเพราะต้องมาต่อสายเกมเพย์ให้พวกมันอีก เดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นพวกมันนอนกลิ้งอยู่ที่พื้น ห้องกว้างๆ ของผมนี่แคบลงไปเลย

“หลบดิ๊ ไอ้ขุน นอนเป็นพยูนเกยตื้นเลยมึง” ผมเอาขาเขี่ยไอ้ขุนที่นอนขวางทางให้ออกไปให้พ้นๆ มันตีขาผมดังเพี้ยะ ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำต่อจากผม

“นี่เอ็งกล้าใช้ตีนกับข้าเชียวรึ อินังไพร่!! ” ผมส่ายหน้ากับความเล่นใหญ่ของมัน

“ใช่เจ้าค่ะ อีไพร่คนนี้จะไม่ใช่แค่ตีนเขี่ยนะเจ้า อิชั้นจะใช้ตีนฟาดหน้าท่านขุนด้วยเจ้าค่ะ เกะกะคนจะเดิน! ” ผมหันไปทำท่าจะถีบมันอีกรอบ มันรีบดีดตัวออก

“รุนแรงละเกิน -3-”

“ไปอิขุน มึง ไปอาบน้ำสักที กูเหนียวตัว” วุ่นวายเอ่ยปากไล่อีกคน

“เอ๊ะ! ไล่เก่งกันละเกิน” ยังจะลีลา-*-

“ไป๊ ลาดน้ำสามขันแล้วยังไม่ไปอีก!! ”

“คนไม่ใช่ขรี้” พูดจบมันก็รีบไสตูดด้านๆ ของมันเข้าห้องน้ำไป และใช้เวลาไม่เกินห้านาทีมันก็โผล่หน้าออกมา

“พวกมึงกูลืมหยิบเสื้อผ้าเข้าด้วย เอามาให้กูหน่อย” เสียงมันตะโกนออกมาอจากประตูห้องน้ำ

“เรื่องของมึง!! ” ผมตะโกนกลับ

“ฮ่าๆ ๆ /ฮ่าๆ” ทุกคนขำรวมถึงผมด้วย พอไอ้ขุนมันคร่ำครวญมากผมถึงยอมเดินเอาเสื้อผ้าไปให้มัน

“ลูกพี่ต้าคนดีที่หนึ่งเลยครับ”

“ตอแหลลลลล เร็วๆ ด้วยกูจะได้อาบมั่ง” วุ่นมันเร่ง หลังจากที่ทุกคนอาบน้ำกันจนเสร้จก็มานั่งรวมตัวกันหน้าทีวีเล่นเกมกันจนดึกดีหน่อยที่ห้องผมมันเก็บเสียงไม่อย่างนั้นพ่อกับแม่คงได้เดินมาด่า เพราะพวกผมเสียงดัง



23.32 น.

ติ้ง ติ้ง ติ้ง เสียงข้อความเรียกให้ผมหันไปมอง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความ

//แชทหมาบ้า//

ไม้เมือง: ทำไรอยู่?

ไม้เมือง : ลงมาหาหน่อย

ไม้เมือง : อยู่ที่หน้าบ้าน

ผมหันไปมองเพื่อน เห็นพวกมันกำลังเมามันกับเกมอยู่ เลยไม่ได้บอกอะไร พอผมลุก อิฐมันก็หันมา

“เอาน้ำขึ้นมาเผื่อพวกกูด้วย” ไอ้อิฐมันสั่งผมแล้วก็หันไปสนใจเกมต่อ ผมเดินออกมาที่หน้าบ้าน แอบมองหน้าต่างห้องพ่อกับแม่ ที่ตอนนี้ปิดไฟนอนกันหมดแล้ว ผมค่อยๆ เปิดประตูออกมาแล้ววิ่งไปที่ประตูรั้วด้วยความดีใจ จนไม่อาจจะเก็บซ่อนรอยยิ้มไว้ได้ ร่างสูงของพี่หมอยืนพิงประตูรถอยู่ในมือมีบุหรี่คีบไว้

เขามองหน้าแล้วยิ้มให้ก่อนจะกระชากผมเข้าไปจูบ เราจูบกันอยู่นานมาก นานจนไม่อยากหยุดอยู่แค่นี้ จนผมต้องผละออกมาจากเขา สีหน้าพี่ไม้ดูไม่พอใจนิดๆ

((แชะ) )

“อะไร?” เขาถามผมเสียงเข้ม

“พอก่อน นี่มันหน้าบ้านผม พ่อแม่ก็อยู่” ผมเตือนแต่ก็นะ มือเขายังรุ่มร่ามอยู่ เขาลูบฝ่ามือไปทั่วๆ เอวผมพร้อมกับบีบเบาๆ มุมปากเขากระตุกยิ้ม ก่อนจะกดริมฝีปากลงมาที่ปากผมแรงๆ พี่มันขบเม้มริมฝีปากผมเบาๆ



((แชะ) ) ( (แชะ) )เสียงกดชัตเตอร์

“ก็คิดถึง”

“พึ่งเจอกันเมื่อกลางวัน จะเอาอะไรอีก” ผมแกล้งเอ็ด เพราะเขินกับคำพูดของเขา

“อยากนอนกอด กลับไปนอนบ้านกูเหอะ” เขาทำหน้าอ้อน

“คึคึ ทำไมทำหน้าเหมือนหมาเลยอะ”

“-*- หน้าผัว! ไม่ใช่หน้าหมา”

“เอาก็มันจริง ทำหน้าอ้อนๆ เหมือนหมาชามอยเลย” ผมบอกเขาแล้วหัวเราะออกมา ยิ่งตอนที่เขาทำหน้างงๆ ยิ่งเหมือน

“หึหึ” เขาหัวเราะออกมาเบาๆ กับการล้อเลียนของผม ก่อนจะยกมือขึ้นมายีหัวผมอย่างเอ็นดู

“พี่กินอะไรมารึยัง”

“ยัง” ดึกป่านนี้ยังไม่ได้กินอะไรอีกเหรอเนี้ย อยากจะด่านะแต่ก็ด่าไม่ลง เกิดเป็นหมอนี่เนอะเวลาว่างไม่ค่อยจะมี ผมมองไปด้านบนที่ห้องพ่อกับแม่ ก่อนจะตัดสินใจ พาเขาออกไปหาอะไรกินในเมือง พี่มันเป็นคนกินง่ายอยู่ง่ายทั้งๆ ที่บ้านรวยเป็นลูกคุณหนูขนาดนั้น เราจอดรถตรงร้านบะหมี่ชื่อดังริมถนน พากันไปนั่งโต๊ะที่ว่างอยู่

“ลุงเอาบะหมี่เกี๊ยวพิเศษหมูแดงเยอะๆ สองชามครับ”

“ได้ๆ รอบแป๊บนะไอ้หนุ่ม” ลุงแกตอบกลับมา ความจริงร้านนี้เมื่อก่อนผมกินบ่อยเวลาหิวตอนดึกมากับพวกวุ่นวายนั่นแหละครับ พอได้บะหมี่มาพี่มันก็โซ้ยกินแบบไม่เงยหน้าขึ้นมาเลยสงสัยจะหิวจัด ไม่พอสั่งมากินอีกชาม ของผมชามเดียวก็จะไม่ไหวแล้วครับจุก ระหว่างรอผมว่าจะเข้าไปซื้อขนมเข้าบ้านไปเผื่อพวกที่บ้านด้วย แต่ว่าดันไม่ได้เอากระเป๋าตังมา เลยแบบมือขอตังพี่มัน

“พี่ผมยืมเงินหน่อย ลืมเอาเป๋าตัวส์มาจะเข้าเซเว่น” พี่มันเงยหน้าขึ้นมามองผมนิดๆ แล้งล้วงมือเข้าไปหยิบเงินในกระเป๋าออกมาให้ห้าร้อย แล้วก้มหน้ากินต่อ ผมลุกออกไป เป้าหมายคือร้านสะดวกซื้อด้านหน้า ผมเดินไปหยิบตะกร้าแล้วเลือกซื้อพวกขนมกับน้ำอัดลม มีชาเขียวของวุ่นวายกับ นมสตอเบอรี่ของไอ้ขุน ส่วนไอ้อิฐ คาพิแลคโตะ ระหว่างที่เดินเลือกขนมใส่ตะกร้าผมรู้สึกถึงสายตาที่จับจ้อง มันรู้สึกแปลกๆรู้สึกเหมือนจะโดนตีนในไม่ช้า เลยรีบเลือกรีบจ่ายตัง แต่พอเดินออกมา ผมก็โดนใครบางคนกระชากผมไปทางด้านหลัง ลับตาคนผมขืนตัวเอาแต่ส็แรงพวกมันห้าคนไม่ไหว แถมมันยังเอามีดมาจี้ผมไว้อีก

“อย่าส่งเสียงนะมึงไม่งั้นกูแทงไส้แตก” พอพ้นสายตาผู้คนมันก็ผลักผมไปด้านหน้าที่เป็นป่ารก พวกมันยืนล้อมผมเอาไว้

“ไงมึง จำพวกกูได้ไหม?” มันถามผมเสียงห้วน ผมส่ายหน้า หน้าเหี้ยแบบนี้ใครมันจะไปจำได้

“อะไรกัน ไม่เจอแค่เดือนสองเดือนทำเป็นลืม” เสียงของอีกคนที่ยืนล้อมผมอยู่เอ่ยขึ้น

“น้องต้าดาว ม.XXX ท่าเค้าว่าเด็ดทั้งหมัด เด็ดทั้งตัว” มันส่งสายตาโลมเลียจนผมรู้สึกขยะแขยง ผมกวาดสายตามองหน้ามันทุกคนอย่างเอาเรื่อง ผมพอจะนึกออกแล้วว่าไอ้พวกนี้มันเป็นใคร มันคือพวกที่จะลุมข่มขืนผมวันนั้น และเป็นพวกเดียวกับที่ไล่ตีไอ้บาสเมื่อวันก่อนด้วย

“พวกสวะแบบพวกมึงกูไม่จำให้รกสมองหรอก ถอยไปกูจะกลับ” ผมเดินชนไหล่พวกมันเพื่อแหวกทางออก

“จะรีบไปไหนละคนสวย ครั้งที่แล้วมึงหนีไปได้ตาครั้งนี้ มึงไม่มีทางหนีกูพ้น”

“จะทำอะไรวะ” ผมตวาดลั่น ใจก็อยากให้พี่ไม้มันเอะใจว่าทำไมผมหายไปนาน

“จะเอามึงทำเมียไง! มาเป็นเมียให้พี่ดีกว่ารับรองว่ามึงจะสุขจนเห็นดาวเห็นเดือนเลยละ” มันพูดด้วยเสียงหื่นกระหาย ผมก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติทันที

“จับมันขึงไว้” มันสั่ง พวกที่เหลือเลยกรูเข้ามาจะจับผม ผมถีบมันล้ม แล้วหันไปต่อยไอ้คนที่จับแขนด้านซ้ายของผม

ผั่วะ

“อย่าเข้ามานะโว้ย”

“มึงจับมันสิวะ แล้วทำให้มันเงียบด้วย” มันกำลังโมโหที่ลูกน้องมันยังไม่สามารถจับตัวผมได้

หมับ!!

ผั่วะ ผั่วะ ผมต่อยทุกคนที่เขาใกล้ผม พวกมันก็ไม่ได้ปล่อยให้ผมต่อยอยู่ฝ่ายเดียว ผมโดนอยู่หลายหมัดขนมที่ซื้อมาหกกระจายเต็มพื้น เห็นทีว่าจะสู้ไม่ไหว ปากผมเลยร้องตะโกนออกไป

“ช่วยด้วย ช่วยด้วยครับ” ผมตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ หวังว่าจะมีใครได้ยิน ตอนนี้ผมไม่เหลือแรงจะสู้แล้ว พวกมันสองคนจับแขนผมไว้ได้แล้วจับผมกดลงกับพื้นผมดิ้นสู้

“ฤทธิ์เยอะนัก ดูสิว่าใครจะมาช่วยมึงได้อีก”

“ปล่อย !! ไอ้สัส ไอ้ชาติหมา ไอ้นรก!! ”

เพี้ยะ!

“ปากดีนักนะมึง อย่างนี้ต้องโดนตบสั่งสอน”

สัส เจ็บ!! ผมตวัดสายตาเคียดแค้นไปให้มัน

“จับมังขึงไว้ คืนนี้แหละ กูจะได้เมียเป็นดาว”

“ใครเมียมึง?” ไม่ใช่เสียงผม แต่เป็นเสียงเย็นๆ ที่ดังมาจากด้านหลังพวกมัน ร่างสูงใหญ่อันคุ้นตา ก้าวอย่างช้ามาทางผม เห็นแค่เงาผมก็รู้ว่าคนคนนั้นเป็นใคร

ไอ้พี่หมอ!!

“แล้วมึงเสือกอะไรด้วยไม่ทราบ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อย่ามายุ่ง! ” พวกนั้นตวาดใส่ และเดินเข้าไปผลักไหล่พี่มัน

“มึงต้องบอกตัวเองว่าอย่าหาเรื่องตายโดยใช่เหตุดีกว่า กูให้เวลามึงคิดหนึ่งนาที ว่าจะปล่อยมันดีๆ หรือต้องให้กูโมโหก่อน” พี่มันพูดเสียงนิ่งๆ

“เห้อออ กูเบื่อฉิบหายเวลามีคนมาขัดวามสุขกู”

“เหรอ งั้นมึงก็ควรจะร็ไว้ว่าเวลากูโมโหมากๆ มันจะเกิดอะไรขึ้น”

ผั่วะ!! ตุบตับ ผั่วะ !

มันเป็นอะไรที่เร็วมากเร็วจนผมกลัว พวกมันที่พุ่งเข้าหาพี่ไม้โดนพี่มันเหวี่ยงหมัดใส่จนร่วงลงพื้นที่ละคน ส่วนไอ้คนที่จับผมไว้ก็ปล่อยผมแล้วลุกไปช่วยเพื่อนของตัวเองตอนนี้พี่มันน่ากลัว ทั้งสีหน้าและแววตา เขาจับพวกนั้นทุ่มลงพื้นแล้วปล่อยหมัดใส่ไม่ยั้งจนผมต้องรีบวิ่งไปดึงเขาไว้

“พี่พอ พอแล้วพี่เดี๋ยวมันก็ตายหรอก ฮึก พอแล้ว” ผมพยายามดึงพี่มันออกจากตรงนั้น

“กูไม่พอ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มึงโดนแบบนี้ใช่ไหม?” เขาหันมาถามผมเสียงดัง เขากำลังโมโหจนฟิวส์ขาด ผมพยักหน้า

“ไอ้พวกเหี้ย! ” พี่มันจะเข้าไปซ้ำแต่พวกนั้นมันสลบไปหมดแล้ว เสียงดังเอะอะของพวกผมคงดังไปถึงถนน มีคนออกมามุงดูและวิ่งเข้ามาช่วย รวมถึงลุงร้านบะหมี่ด้วย

“ไอ้หนุ่มเกิดอะไรขึ้นอ้าวนี่มันลูกผู้ใหญ่สมชาตินี่ พวกมันทำอะไรเอ็งวะ”

“มันจะข่มขืนเมียผม” พี่ไม้พูดโยที่ไม่ได้มองหน้าลุงขายบะหมี่แต่มองไปยังร่างไร้สติของพวกมันด้วยแววตาดุร้าย ก่อนจะกดโทรศัพท์

“ส่งคนมาลากพวกมันไปไว้ที่โกดังเก่า หลังโรงงาน รวมกับไอ้พวกเหี้ยที่เหลือนั่นด้วย”



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

มาแล้ว !! หายป่วยแล้วค่ะ ของคุณทุกความห่วงใยที่มีให้เค้าคนนี้นะคะ เรื่องนี้ไม่มีอะไรมา เน้นทรมานนายเอก 

ปล.น้องไม่ได้โดนพนันนะคะ  พี่สิงห์แกจ้างให้พี่หมอมันมากันน้องให้ออกจากนะโม แต่เรื่องมันเลยเถิดเพราะอิพี่หมอมันชอบคนที่เหมือน แมว !! คือ โดนใจตั้งแต่แรกเห็น 

[O-RA DUNGPRANG]

กว่าจะมีความสุขต้าร์ต้องเจอกับอะไรอีกนะเฮ่อ แล้วเรื่องที่สิงห์จ้างไม้เมืองมากันต้าร์ออกไปล่ะถ้ารู้ความจริงขึ้นมาจะต้องเสียใจและคิดมากอีกไหมแล้วคนที่ถ่ายรูปต้าร์กับไม้เมืองใช่คนของน้ำหรือเปล่า  ต้องเจอกับปัญหาอีกเท่าไรนะต้าร์

[areenart1984]

สงสัยจะได้กินมาม่าหม้อไฟเร็ว ๆ นี้แล้วเรา 

[Piggyyoungy]

หายไปไหนอ่ะคะ เลยเดือนแล้ว

[สามภพ]

​
ตอนที่ 21

 

ผมหอบสังขารกลับมาที่บ้านในมือกำถุงขนมเอาไว้แน่น ขนมที่ผมแอบไปเก็บหลังจากที่เหวี่ยงมันกระจายเต็มพื้น เก็บเอาเท่าที่กินได้ พี่ไม้มันมองค้อนผมนิดๆ หาว่าผมห่วงกิน เอ้า!  ก็เสียตังค์ซื้ออะทิ้งมันก็เสียดายของอีก มันไม่ได้เละจนกินไม่ได้สักหน่อย จะมามองค้อนผมทำไม พี่ไม้จอดรถที่หน้าบ้าน หยิบเอากระเป๋า f.a.k ออกมาจากเบาะด้านหลังที่เขาติดรถเอาไว้ตลอด พี่มันจับหน้าผมสำรวจทั่วๆ แถมยังเริกเสื้อขึ้น พอเห็นว่ามีรอยช้ำเพิ่มขึ้นพี่ไม้มันก็ขบฟันจนเห็นสันกราม คือโมโหมากกว่าเดิม เขาทำแผลให้ผมเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรออกมา ผมมองหน้าเขาคิดว่ากำลังโกรธผมอยู่แน่ๆ ที่ไม่ยอมพูดอะไรออกมา

“โกรธผมเหรอ”

“ปล่าวกูไม่ได้โกรธมึง แต่กูโกรธตัวเอง ที่เรื่องแค่นี้ยังปกป้องมึงไม่ได้” พี่ไม้มันพูดออกมาด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด สายตาที่มองมามีตึความรู้สึกผิดเป็มไปหมด

“เห้ย พี่มันไม่ได้ผิดที่พี่เลยนะเว้ย” ผมพยายามพูดเพื่อไม่ให้เขาคิดมาก เรื่องแบบนี้มันเกิดกับผมบ่อยจะตาย ตีกันแทบทุกวัน

“....”

“อย่าคิดมากหนักกว่าก็เคยมาแล้ว นอนโรงพยาบาลก็เคยมาแล้ว”

“....” พี่มันเงียบไม่พูดอะไรจนทำแผลให้ผมเสร็จ แล้วไล่ผมเข้าบ้าน ก่อนจะลงมีดึงผมเข้าไปจูบแล้วบอกขอโทษ เออขยันทำให้เขิน -///-  ผมทำได้แค่ยิ้มตอบ รู้สึกหน้ามันร้อนๆ ก่อนจะเดินเข้าบ้านแบบเงียบๆ รีบเข้าห้องตัวเอง พวกวุ่นวายมันนั่งรอผม เพราะผมโทนบอกพวกมันก่อนแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น มาถึงก็โดนพวกมันสวดยับ หาว่าไปไหนมาไหนไม่ยอมบอกมัน หนีไปกินข้าวกับผัวจนเจ็บตัวกลับมา ด่าได้เจ็บ

“พรุ่งนี้มึงเตรียมหาวิธีแก้ตัวกับพ่อแม่ไว้ด้วยละกัน” ไอ้อิฐมันบอกเสียงเรียบ ดูจะโกรธผมอยู่ รู้ว่าห่วงแต่ใครมันจะไปคิดว่าจะไปเจอพวกมันเวลานั้นได้

“อืม”

.............................................

เช้าวันต่อมา

ผมตื่นขึ้นมาท่ามกลางความวุ่นวาย เพราะเพื่อนตัวดีทั้งหลายเสียงดังลั่นห้อง วิ่งไปวิ่งมาเหมือนพวกหนูติดท่อ ผมพยายามลุกขึ้นนั่งแต่กลับรู้สึกถึงความหนักอึ้งอยู่ที่หัว มันรู้สึกปวดไปหมดทั้งตัว

“พวก ..มึง เสียงดังจังวะ?”

“อิต้า...ลุกได้แล้วมึง สายแล้วมึง แม่รออยู่”

“เออๆ ขออีกห้านาที” ผมบอกแล้วคว่ำหน้าลงกับหมอนไม่อยากขยับเลย

“ไม่ได้ พี่หมอรออยู่ข้างล่างกำลังคุยเรื่องมึงกับพ่อแม่มึงอยู่ อีกอย่าง เมื่อเช้าแม่เข้ามาปลุกแล้วเห็นแผลที่หน้ามึง กับสภาพของมึงแล้วด้วย! ”

เสมือนท้องฟ้าวิปริตแปรปรวนทันใด!!!  ครับเพลงนี้มันดังขึ้นมาในหัวทันที ผมดีดตัวลุกขึ้นจนลืมไปว่าปวดตัวอยู่ แล้ววิ่งลงจากเตียง กระชากหัวไอ้ขุนที่กำลังเดินเข้าห้องน้ำแล้วพาตัวเองเข้าไปแทน จนได้ยินเสียก่นด่าของมันลอยตามมา แต่ผมไม่สนครับตอนนี้ต้องล้างหน้าแปรงฟัน แล้วรีบลงไปข้างล่าง กลัวเหลือเกิน กลัวว่าพี่มันจะรีบบอกเรื่องผมกับพ่อ ผมยังไม่พร้อมให้พ่อกับแม่รู้ตอนนี้ สำหรับแม่อาจจะง่ายแต่พ่อ ที่เป็นคนหัวโบราณไม่มีทางรับเรื่องแบบนี้ได้แน่ๆ

“เหรอ เจ้าลูกชายผมมันแสบขนาดนั้นเลยหรอหมอ ฮ่าๆ” แต่ผิดคาด พ่อกับพี่หมอคุยกันถูกคอแถมยังนินทาผมด้วย ผมหันไปมองแม่ที่กำลังตั้งโต๊ะ กินข้าวอยู่ ท่านยิ้มหวานแล้วบอกให้ผมตามเพื่อนๆ ลงมากินข้าวได้แล้ว ผมหันไปมองพี่หมอ เขาหันหน้ามามองผมแล้วส่งยิ้มอบอุ่นมาให้จนผมต้องยิ้ม แล้วก็เดินเขินพี่มันขึ้นมาตามพวกเพื่อนๆ

“แหนะ หน้าแดง ร้อนเหรอมึง” ไอ้ขุนมันเริ่มแซว เพราะมันเดินลงมาเห็นตอนที่พี่หมอหันมายิ้มให้ผมพอดี

“เสือก! ” ผมด่ามันเล่นๆ แล้วเดินขึ้นไปข้างบน กำลังจะเรียกวุ่นกับอิฐ แต่ว่าปากผมมันดันไม่ขยับ ไม่รู้ว่าเมาขี้ตา หรือตาผมมันฝาดไป ที่เห็นไอ้อิฐมันล็อกคอวุ่นแล้วจูบปากวุ่นแรงๆ ผมรีบหันหลังกลับลงไปด้านล่างไม่ตามแล้วครับ เช้านี้หัวใจผมทำงานหนักเกินไปแล้ว

เดินกลับมาที่ห้องครัวทุกคนนั่งกันพร้อมหน้าเลยครับ แต่แววตาที่จ้องมาทางผมกลับทำให้ผมรู้สึกขนลุก ขนาดวุ่นกับอิฐที่เดินตามลงมายังรู้สึกได้ สายตาพ่อผมกำลังจ้องผมเหมือนอยากจะด่าแต่เกรงใจพี่หมอ ผมได้แต่แอบกลืนน้ำลาย เพราะกลัวเหลือเดิน

“นั่งข้างหมอเขาสิจะไปแย่งที่เพื่อนทำไม” ครับผมไล่ไอ้ขุนไปนั่งข้างๆ พี่หมอมันเพราะพี่มันนั่งติดกับพ่อ แต่แม่ดันเห็นและเรียกให้ผมไปนั่งข้างๆ พี่หมอแทน พ่อยังไม่ละสายตาจากผม น้ำเสียงแม่เองก็ดูแข็งๆ ผมว่างานนี้ผมไม่รอดแน่ๆ ผมกับเพื่อนๆ แอบสบตากัน อย่างสื่อความหมาย ว่า “ช่วยกูด้วย” แต่พวกมันกลับทำเป็นหลบตาผม เหมือนจะบอกว่า “มึงช่วยตัวเองไปก่อนนะ” -*-

บรรยากาศรอบตัว เริ่มจะอึมครึมเพราะพ่อเอาแต่จ้องหน้าผม ผมหันไปมองแม่ท่านไม่สบตา คือเมินใส่ โอ้โห แม่ แม่ทำไมถึงได้เมินหนูแบบนี้

“ต้า” อื้อหือออ เสียงเข้มมาเชียว

“คะ ครับพ่อ”

“เมื่อคืน ออกไปไหนมา?” ผมนี่หันขวับไปมองหน้าไอ้พี่หมอทันทีเลย นี่คงฟ้องไปแล้วแน่ๆ

“ไป เอ่อ ไป ไป เซเว่นครับ”

“แล้วไปกับใคร?”

“ไปกับพี่หมอ” พ่อหันไปมองหน้าพี่หมอแล้วหันกลับมาทางผม

“แล้วทำไมต้องไปมีเรื่อง ถ้าคุณหมอเขาไปช่วยไม่ทัน ป่านนี้พ่อคงไปต้องไปหาแกที่โรงพยาบาลแล้วมั้ง แล้วไปไหนมาไหนทำไมไม่บอกเพื่อน” โอ้โห มาเป็นชุด ผมหันไปมองจิกใส่พี่หมอ แล้วขยับปากใส่เขา ว่าขี้ฟ้อง พี่มันแค่ยกมุมปากใส่ผม เหอะ!  ไอ้ผัวขี้ฟ้อง ตัวเองเป็นคนพาไปแท้ๆ แล้วนี่ไปพูดอะไรบ้างก็ไม่รู้

“ก็เห็นว่ามันไม่ไกล แล้วอีกอย่างผมไปกับพี่หมอไม่คิดว่าจะมีเรื่องกับใคร ก็แค่ไปกินบะหมี่อะ แค่บะหมี่” ผมทำหน้างอใส่ เพราะพ่อเอาแต่มองผมเหมือนกับว่าผมผิดอยู่ฝ่ายเดียว

“นี่ถ้าคุณหมอเขาไม่มาบอกแกคงปิดพ่ออีกละสิ ว่าไปต่อยตีกับพวกนักเลงมาจนหน้าเละแบบนี้! ” พ่อเริ่มขึ้นเสียงใส่จนผมเกร็งไปหมด แม่เองก็นั่งทำตาดุใส่สมกับเป็นคุณครู

“ผมไม่ได้หาเรื่องพวกมันสักหน่อย พวกมันมาหาผมเอง”

“แล้วแกมีสิทธิ์ไปทำเขาจนเข้าโรงพยาบาลขนาดนั้นเหรอ” อยากจะร้องหา ออกมาดังๆ ผมเนี่ยะนะจัดการพวกมันจนเข้าโรงพยาบาล บ้าไปแล้ว พ่อต้องเข้าใจผิดอะไรสักอย่างแน่ๆ

“พ่อ..หนูว่าพ่อต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ เลย” ผมหันไปหาเพื่อนๆ ที่นั่งอึ้ง แล้วส่ายหน้าว่าไม่ใช่ผมแน่นอน

หมับ! จู่ๆ พี่หมอมันก็จับมือผมไว้ที่ใต้โต๊ะแล้วแบบแรงๆ ไม่ให้ผมพูดอะไร

“ก็หมอเป็นคนบอกว่าแกตีพวกมัน” กูว่าละ

“= =” คือกูที่โดนตี ไม่ใช่พวกมัน

“แล้วเมื่อไหร่แกจะเลิกทำตัวเกเร หาเรื่องตายไปวันๆ สักที ฉันเบื่อที่จะตามล้างตามเช็ดให้แกเต็มที แล้วคราวนี้ถ้าพวกนั้นมันเอาเรื่องแก บอกเลยว่าฉันจะไม่ช่วยแก! ”

เงียบกันทั้งโต๊ะ

“เอาเถอะคุณ เรื่องมันผ่านไปแล้วเรากลับไปแก้อะไรไม่ได้แล้ว กินข้าวกันเถอะเด็กๆ” แม่ผมเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบบนโต๊ะอาหาร ทำให้บรรยากาศมันผ่อนคลายลง พ่อผมทำท่าฟึดฟัดคงไม่กล้าขัดใจแม่เท่าไหร่

“คุณก็ให้ท้ายลูกตลอด” พ่อผมบ่นแต่ก็ยอมที่จะไม่พูดเรื่องนี้อีก ผมกับพวกเพื่อนเลยรีบกินจะได้รีบหนี

“ผมคิดว่าเด็กพวกนั้นคงไม่กล้าทำอะไรแล้วละครับ เห็นว่ามีคดีรออยู่อีกหลายกระทง” จู่ๆ พี่หมอมันก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้ายิ้มๆ แล้วหันมามองผม

หมายความว่ายังไง ไม่กล้าทำอะไรแบบนั้นแล้ว คืออะไร พวกนั้นมันพวกแค้นฝังหุ่นจะตาย เอาอะไรมาแน่ใจ

“เหรอคุณหมอ ดีเหมือนกัน ผมละปวดหัวกับเด็กพวกนี้มากๆ ก่อนที่ผมจะย้ายไปเป็นผู้กำกับที่โน่น ลูกผมมันขึ้นโรงพักเป็นว่าเล่น ปล่อยไปก็แล้ว จับขังก็แล้วไม่เคยเข็ด”

“หึหึครับ”

“โดยเฉพาะ พวกเอ็ง เอ็ง เอ็ง” พ่อผมชี้หน้าครบทุกคนเลยครับ

“u_u” วุ่นมันก้มหน้าเลยครับมันกลัวพ่อผม

“เข้าจนสนิทกับตำรวจคิดดูเอา” แม่ผมพูดเสริม

“น่าอาย มีพ่อเป็นตำรวจ แต่มีลูกเป็นนักเลง” นั่น วกกลับมาที่กูอีกจนได้ -*-

“พ่อออออ พอเถ้ออออ มันเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้ผมไม่ได้เป็นแบบนั้นแล้วไง”

“ดื้อ” ไม่ใช่พ่อที่พูดว่าแต่เป็นคนข้างๆ ที่แอบจับมือผมอยู่ใต้โต๊ะ

“ใช่ดื้อมาก” พ่อผมพูดเสริมแล้วส่ายหน้า

“หัดทำตัวเหมือนหนูวุ่นเค้ามั้ง ไม่ใช่วันๆ หาแต่เรื่อง” พ่อหันไปส่งยิ้มให้วุ่นมันที่ตอนนี้สะดุ้งเบาๆ แล้วยิ้มแห้งๆ ส่งกลับมาให้ ผมละอยากจะขำ มันก็ไม่ได้ต่างจากผมนักหรอก แหมอิหลอกลวง สร้างภาพตอนอยู่กับพ่อกูเท่านั้นแหละ ผมแอบเบะปากใสมัน

“พี่หมอ ไม่ช่วยก็อย่าพูดมากได้ปะ ดูดิพ่อว่าผมอีกแล้ว” ผมหันไปแว๊ดใส่คนข้างกายที่นั่งขำ

“เนี้ยะขี้ดื้อ ขี้เถียง” ยังจะมาพูดอีก เดี๋ยวปัดถีบตกโต๊ะเลย ผมมองเขาตาเขียว

“ต้าพูดกับพี่เค้าดีๆ พี่เค้าอุตส่าห์ดูแลเราแทนพ่อกับแม่นะ ทำงานมาเหนื่อยๆ แล้วจะต้องมาคอยจัดการตัวแสบแบบเราอีก ไม่สงสารเค้าหรอ หรืออยากกลับมาอยู่กับแม่ เอาไหม” แม่ผมหันมาดุผม

“หึ้ย -3- “อะไร อะไรก็พี่หมอๆ เข้าข้างกันดีจริงๆ

 

หลังจากจบมื้อเช้า พวกวุ่นมันก็แยกย้ายบ้านใครบ้านมัน ก่อนกลับแม่ยังตักเอาขนมจีบปูที่ทำไว้ใส่กล่องกลับไปด้วย พอพวกมันกลับผมก็ต้องมานั่งพับเพียบอยู่ตรงหน้าพ่อกับแม่โดยมีพี่หมอนั่งดูอยู่ด้วย

“เป็นไงอะเรา อยู่กับพี่เค้าสบายดีไหม” เปิดประเด็นมาก็ทำเอาผมขนแขนตั้ง

“สะ สบายดี แทบไม่ต้องทำอะไรเลย”

“คุณหมอตามใจเจ้าดื้อมันมากเลยสิท่า” แม่ผมหันไปถาม พี่หมอมันยิ้มรับแล้วพูดว่า

“ถ้าเขาไม่ดื้อผมก็ตามใจเขาครับ”

“ต้ามันเป็นเด็กหัวแข็งไม่ค่อยฟังใครหรอกครับ ยิ่งผมกับภรรยาไม่ค่อยมีเวลาดูเขา ผมก็กลัวว่าเขาจะนอกลู่นอกทาง ดีหน่อยที่มันมีแต่เรื่องต่อยตีตามประสาผู้ชาย” พ่อผมทำหน้าเหมือนเบื่อหน่ายกับพฤติกรรมของผมเต็มที ผมได้แต่ก้มหน้ารับ ไม่รู้

“ครับ”

“ผมดีใจนะครับที่คุณหมออาสาดูแลเจ้าต้ามันให้ นี่ถ้าไม่รู้ว่าคุณเป็นลูกไอ้เจตมันผมคงไม่ไว้ใจคุณขนาดนี้” หืมนี่พ่อรู้จักผู้อำนวยการด้วยเหรอแล้ว อะไรนะลูก ลูกเหรอ!!!!  ผมนี่หันไปมองพี่หมอคอแทบหลุด พี่หมอแอบหลบสายตาผม นี่มันหมายความว่ายังไง!  ลูกผ.อ เหรอ!

“ครับ พ่อผมเค้าถามหาคุณลุงอยู่ ไว้ว่างๆ ท่านจะลงมาเยี่ยม”

“เหรอ ดีเลยงั้นไม่ได้นั่งคุยกับมันนานมาก ไว้ลงมาเมื่อไหร่โทรบอกลุงนะ”

“ครับ  ^^”

“แล้ว วันนี้ไม่มีตรวจคนไข้เหรอคุณหมอ” แม่ผมถาม

“มีคืนนี้ครับ ต้องไปเข้าเวร”

“แล้วไม่ทราบว่าคุณลุงคุณป้าจะมาค้างกี่วันครับ”

“พรุ่งนี้ก็กลับแล้วจ้ะ” แม่ผมบอก

“ห๊า อะไรอะ อยู่กับผมแค่สองวันกลับแล้ว ไม่เอาอะอย่าพึ่งกลับไม่ได้เหรอ” ผมหันไปอ้อนแม่โดยการเอาหน้าไปเกยตัก

“อะไรเจ้าลูกคนนี้มาอ้อนอะไรเป็นเด็กๆ ไม่อายพี่เค้ารึไง?” แม่ผมถามเสียงนุ่ม ผมสั่นหน้าไปมา

“ไม่อายหรอก ไม่มีอะไรให้อายแล้ว” ผมตอบแกมประชดพี่มัน

“ครับไม่มีอะไรให้อายแล้วครับสำหรับผม” เออ ไม่เหลือให้อายแล้วเห็นหมดแล้วนี่!

“แสดงว่าสนิทกันแล้วสิท่า” พ่อผมพูดออกมาเหมือนจะพอใจที่เราสนิทกัน

“ก็พอประมาณ ไม่ได้สนิทอะไรมากหรอกครับ ถ้าสนิทจริงผมก็คงรู้แล้วว่าเขาเป็นลูกผ.อที่วิทยาลัย เป็นเจ้าของวิทยาลัย เหอะ! ” ท้ายประโยคผมหันไปหาพี่หมอที่นั่งอมยิ้มอยู่ หมั่นไส้!  โกรธด้วยบอกเลย

“เอ้า นี่แกไม่รู้เหรอตัวแสบ”

“ไม่รู้ ก็พี่มันไม่เคยบอก” ผมเริ่มงอแงจนแม่ต้องปรามด้วยสายตา

“ก็เราไม่เคยถามพี่นี่ครับ” พี่มันส่งยิ้มแบบกวนๆ มาให้

“-3- “

นั่งคุยกันได้สักพักผมเริ่มจะปวดแผลเลยขอตัวขึ้นไปนอน

“น้องต้ายังไม่ได้ล้างแผลเลย ยาก็ยังไม่ทาน ผมขออนุญาตขึ้นไปทำแผลให้น้องบนห้องนะครับ”

“เอ้าเหรอ ตายจริงลูกคนนี้ เชิญเลยค่ะคุณหมอ”

“ขอบคุณครับ”

 

ผมเดินออกมาจากวงสนทนา เพราะเริ่มปวดหัวแล้วก็ปวดตัว อีกอย่างผมกำลังงอลพี่หมอมันอยู่ไม่อยากเห็นหน้า ก่อนขึ้นมาก็ร่อนคางใส่ไปที หมั่นไส้!! หงุดหงิดคนรวย! แต่หัวยังไม่ทันจะถึงหมอน จู่ๆ ประตูห้องก็เปิดออกแล้วก็ปิดลงพร้อมกับเสียงกดล็อก หันมาก็เจอไอ้หน้าหมายืนยิ้มหวานใส่ เชอะ!

“คิดว่าคลุมโปงแล้วกูจะทำอะไรมึงไม่ได้เหรอต้า” ดูสิครับลับหลังพ่อกับแม่ขึ้นกูขึ้นมึง ที่ต่อหน้าน้องยังนั้นน้องยังนี้ ผมจิ๊ปากใส่ แต่ก็ไม่ยอมออกจากผ้าห่ม ไม่อยากเห็นหน้า

ตุบ!

“โอ้ยยย พี่ อย่ามาทับ อึดอัด” พี่มันคล่อมทับผมทั้งผ้าห่มแถมยังกดผ้าห่มเอาไว้ไม่ให้ผมโผล่หัวออกมาง่ายๆ

“หึหึ ดื้อ ไอ้ดื้อ”

“ลุก มันหนัก หายใจไม่ออก” ผมพยายามจะดันให้เขาลุกออกจากตัวผม แต่กลับเป็นผมที่โดนเขาจับให้พลิกตัวไปค่อมทับเขาไว้แทน

“พี่เล่นบ้าอะไรเนี้ยะ ปล่อยผมมลงเลยนะ” ผมใช้มือค้ำหน้าอกเขาไว้เพราะพี่หมอกำลังจะดึงให้ผมลงไปนอนทับบนตัวเขา

“อย่าดื้อน่า ลงมานอนดีๆ ให้หายคิดถึงหน่อย เมื่อคืนกูนอนไม่หลับเลยรู้ไหม” เขากอดผมแน่นขึ้นจนผมต้องขยับตัวลงนอนบนตัวเขา ผมเงยหน้ามองใบหน้าหล่อที่กำลังหลับตาพริ้ม สีหน้าเขาดูเหนื่อยๆ ผมเลยไม่อยากกวน เอนหัวซบลงกับแผ่นอกกว้างแล้วหลับตามเข้าไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“หมอ ต้า ทำอะไรกันอยู่ ลงมากินข้าวได้แล้วจ้ะ” นั่นเสียงแม่ผม นี่ผมหลับไปนานเท่าไหร่แล้ว งัวเงียตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองยังนอนอยู่บนตัวพี่หมออยู่เลย ผมค่อยขยับลงแล้วไปเปิดประตูให้แม่

“ผมกับพี่หมอเผลอหลับ อะแม่ พี่หมอต้องเข้าเวรเลยขอนอน”

“อย่างนั้นเหรอ งั้นนอนต่อกันก็ได้เย็นๆ แม่จุขึ้นมาปลุก”

“ครับ ขอบคุณนะครับแม่”

“จ้ะ ไปพักเถอะ” รอจนแม่ลงไปผมถึงปิดประตูแล้วปีนขึ้นเตียงนอนต่อ แต่ก้โดนพี่หมอมันดึงเข้าไปนอนกอดเหมือนเดิมอยู่ดี ดิ้นหนีก็ยิ่งกอดแน่น

“ปล่อย อึดอัด” ผมบอกเสียงขุ่น

“โกรธเหรอ” ยังมีหน้ามาถามอีก ผมเงียบไม่ตอบ

“ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบัง แค่ไม่อยากให้ใครในโรงเรียนรู้ว่ากูเป็นใคร”

“กับผมที่เป็นเมียยังจะปิดอีกเหรอ”

“หึหึ เมียรู้โลกรู้เคยได้ยินไหม?”

“โอ้โห....” ผมนี่พูดอะไรไม่ออกเลย

“เอาน่านี่ก็รู้แล้วไง ไม่ดีใจเหรอมี ผัวรวยมากเลยนะ”

“ก็คิดว่าที่บ้านเป็นหมอหมด”

“หมอนะมีแค่กู ส่วนที่เหลือก็เป็นนักธุรกิจกันหมด ทั้งพ่อทั้งพี่สาวแล้วก็พี่เขย”

“ถามได้ไหมว่าทำธุรกิจอะไร”

“รู้จัก เค กรุ๊ปไหม?”

“คุ้นนะ แต่นึกไม่ออก”

“เหรอ หึหึ หัดศึกษาเรื่องครอบครัวผัวไว้บ้างก็ดีนะ” พี่มันพูดยิ้มๆ แล้วก็หลับตานอนต่อ เอ้าทิ้งกูไว้กับความอยากรู้อีกละ

แชทกูต้องรอด (4)

พี่ต้าซอยถี่

พวกมึงมีใครรู้จัก เค กรุ๊บ บ้างป่าววะ

วุ่นวายหายห่วง

เค กรุ๊บ?

รู้ดิ

นี่มึงไม่รู้เหรออิต้า

เรียกพี่ว่าท่านขุน

มันโง่

ไม่รู้มีผัวเป็นหมอได้ไง

อิฐ

ทำไมมีไร

พี่ต้าซอยถี่

ธุรกิจของบ้านพี่หมอ

กูอยากรู้ว่ามันคือธุรกิจอะไร

วุ่นวายหายห่วง

!!!!!

มึงว่าอะไรนะ!!

อิเชี้ย!

เรียกผมว่าท่านขุน

เออแล้วมันคืออะไรวะ

พี่ต้าซอยถี่

อ่าวไอ้ขุน

นึกว่ารู้แล้วทำมาว่ากู

แล้วตกลง เค กรุ๊บมันคืออะไรวะ!!!

...

 

ถ้ามีส่วนไหนผิดพลาดไป ไรท์ขออภัยนะคะ เพราะยังไม่ได้ทวนเนื้อหา ทักท้วงได้เลยค่ะ เนื้อเรื่องอาจจะไม่สัมพันกับน้องนะโมนะคะ แต่พยายามจะให้ทามไลน์จากเรื่องนู้ตรงกับเรื่องนี้อาจจะไม่เป๊ะแต่ไรท์จะพยายาม รักคนอ่านทุกคนเลยะนะที่ยังไม่ทิ้งกัน 

มีคนทักเรื่องแม่ของหมอมาว่าแม่ตายแล้วแต่ไรท์เผลอเขียนถึงอยู่ ต้องอขอภัยด้วยนะคะ เดี๋ยวไรท์จะย้อนอ่านดูอีกว่ามันไปพลาดตรงไหน หรือใครใจดีช่วยบอกหน่อยนะคะ 

อีกเรื่อง เรื่องนี้กินมาม่าไม่เยอะคะ ยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่ต้ายังไม่รู้ ทั้งเรื่องที่บ้านของพี่ไม้แล้วก็เรื่องพี่สิงห์ที่จ้างพี่ไม้ให้มากันน้องต้าออกจากนะโม 

วันนี้พาลงเรือเตรียมล่องแก่งกันตอนหน้าค่ะ............



 


​

[AkuaPink]

 
 

[areenart1984]

"แล้วตกลง เค กรุ๊บมันคืออะไรวะ!!!"   
น่านนะซิ คือไรอ่ะ