-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะ ครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรัก ชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้าม แจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะ ปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของ แต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้าม จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิด เดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การ พูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอม ให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้าม ลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อ ขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ด นิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยาย ที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยาย เรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วน หรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมด ออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้าม แจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใคร จะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
(https://www.img.in.th/images/e6e845a9a358f23ded3dc1f92102c72b.jpg)
(https://www.img.in.th/images/26ca6c6034191d7c1bb8c233e8e5a2c9.jpg)
(https://www.img.in.th/images/6b9b8e98ec45033203b1ff07edb9e970.jpg)
(https://www.img.in.th/images/5109f9031faa1a42fe4df99ab36f02d0.jpg)
(https://www.img.in.th/images/c1a0a0ccf0795b40d95424b20b47b9f0.jpg)
ไม้ กัน หมา
“เห้ย !! หยุดนะเว้ย” เสียงดังเอะอะโวยวายของนักเรียนสองกลุ่มที่วิ่งไล่กันมาตั้งแต่หน้าวิทยาลัยการช่าง
“หยุดให้โง่ ไอ้ ควายยยยย”
“เมื่อไหร่ชีวิตกูแมร่งจะเป็นสุขสักทีวะ วันๆเจอแต่ตีน”เสียงทุ้มเข้มเอ่ยอย่างหัวเสียขณะที่วิ่งหนีอริต่างสถาบัน สองขายาวสับถี่ๆเพื่อให้ตัวเองรอด วันนี้พวกน้อยไม่ขอสู้ เขาพาร่างอันสูงโปร่งของตัวเองวิ่งลัดเลาะไปตามตรอกซอกซอยอย่างชำนาน ในใจก็นึกถึงแต่หน้าคนที่อยากเจอมาทั้งวัน
“กูต้องมีชีวิตรอดกลับไปหามึงให้ได้ไอ้เอ๋อ”เขาตั้งมั่นไว้แบบนั้น ก่อนที่จะพาตัวเองเข้ามาหลบที่ข้างรถยนต์คันหรูที่จอดอยู่ข้างทาง รถติดเครื่องยนต์เอาไว้ แต่ไม่มีคนขับ เขานั่งพักให้เหนื่อยได้ไม่นาน เสียงนรกก็ดันมาดังอยู่ใกล้ๆ
“มันหายไปไหนแล้ววะ กูเห็นมันวิ่งมาทางนี้นี่หว่า”เสียงตะโกนของอริดังอยู่ใกล้ๆ ร่างสูงยกมือเช็ดเหงื่อที่ตอนนี้มีเลือดปนออกมาด้วย
“สัส คิ้วแตกตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” ทั้งที่มั่นใจแล้วตัวเองไม่ได้เจ็บอะไรแท้ๆ ปากบางร้องซีดขึ้นมาทันที่เหงื่อไหลลงมาโดน สายตาคมกวาดมองไปทั่วอย่างหวาดระวัง
แกรก ปัง!..เสียงปิดประตูรถดังขึ้นขณะเดียวกันรถที่เขาใช้หลบอยู่นั้นก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออก
“เชี้ยะละ” เพราะเสียงปิดประตูรถทำให้พวกที่ตามมาหันมามองและเห็นตัวเขาในทันที ร่างโปร่งตัดสินใจเปิดประตูรถอีกข้างแล้วกระโดขึ้นรถ
“ไปๆๆๆๆ พี่ไปเลย พี่ไปเลย”ร่างโปร่งเร่งพร้อมกับโบกมือเร่งให้เจ้าของรถที่กำลังตกใจอยู่ให้ออกรถ
“เห้ยมันอยู่นั้น เร็ว!!”
“พี่เหยียบคันเร่ง!!!”ร่างโปร่งตะโกนสุดเสียงถ้าไม่เหยียบตอนนี้ เขานี่แหละจะโดนเหยียบจมดิน
“อะ ...”ร่างสูงตกใจกับเสียงตะโกนและได้สติเห็นกลุ่มนักศึกษาที่ใส่ช็อปต่างสถาบันกับคนบนรถก็เข้าใจได้ในทันที เขาเหยียบคันเร่งจนมิด พอพ้นออกมาไกล คิดว่าคงตามไม่ทันแล้ว ทั้งคู่ถอนหายใจออกมาพร้อมกัน
“ขอบคุณมากพี่ เห้ย!!”พอหายตกใจก็หันมาขอบคุณแต่ทว่าคนตรงหน้าทำให้เขาตกใจมากกว่าเดิม
“ว่าไงครับ นักศึกษา ^^”
“ไอ้พี่หมอ!!”ใครจะไปคิดว่าจะหนีเสือปะจระเข้แบบนี้
“คิ้วแตกมาเชียว ให้พี่เย็บให้ไหม”หมอไม้เมืองยิ้มกวนๆ
“ไม่ต้องเสือกครับ แล้วก็จอดรถตรงนี้แหละผมจะลง”ใบหน้าหล่อเหลาชักสีหน้าใส่
“ไม่ครับ^^”
“ไอ้พี่หมอ ก็บอกให้จอด!!”
“ไปโรงพยาบาลกับพี่ดีกว่า”
“ไม่ไป จะกลับบ้าน”
“ไม่ดื้อนะครับเด็กดี”
“เด็กดีพ่อง!!”
เอี๊ยดดดด
“ทำอะไรของมึงวะพี่ เบรกทำห่าอะไร!!” ไปตวาดใส่ทั้งๆที่ไม่เห็นสีหน้าของหมอไม้ว่าตอนนี้เป็นเช่นไร
“ปากดีแบบนี้สินะ”
“ปากดีอะไร –ว อุ๊บ” ริมฝีปากร้อนบดลงปากของอีกคนอย่างอุกอาจ และรุนแรงมือหนาตะปบลงกับต้นคอสวยแล้วยึดไว้แน่นไม่ให้ขยับ ต้าร์ดีดดิ้น แต่ก็สู้แรงความอย่างหมอไม้ไม่ไหว อีกมือที่ว่างก็จับมือที่เอาแต่ผลักเขา กดลงบนเบาะ หมอเถื่อนโน้มกายกดอีกคนให้จมกับเบาะนั่ง
“อะ อื้ม หยุด !! ปล่อย” โดนทั้งดูดทั้งกัดจนปากเจ่อเลือดซึมก็ยังไม่หยุดพยศ ร่างสูงเลยเปลี่ยนจากยึดต้นคอมาบีบปากแทน ก่อนจะสอดลิ้นตัวเองเข้าไป ต้าร์ ยังไปก็ยังเป็นต้าร์ อยู่วันยังค่ำ ร่างโปร่งไล่ต้อนลิ้นที่สอดเข้ามาโดยการกัด แต่ก็ยังไม่ไวเท่าคนที่ประสบการณ์เยอะกว่า ต้าร์หมดแรงไปกับการต่อสู้ระหว่างลิ้นกับฟัน จนหอบ ใบหน้าขาวๆโกรธจนหน้าแดง มองคนตัวสูงตาขวาง
“ยอมรึยัง?”
“ทำแบบนี้ทำไม กูถามว่ามึงทำแบบนี้ทำไม!!”ต้าร์ตวาดลั่นรถด้วยความโมโห
“ก็เก็บค่าทำสีรถ”หมอไม้ตอบหน้าตาย
“ความจริงน้องต้องจ่ายพี่ด้วยร่างกายถึงจะถูกต้อง ^^ แต่พอดีพี่ยังไม่ว่างเก็บ ตอนนี้ ไอ้ที่ทำไปมันแค่ดอกเฉยๆเตรีมตัวเตรียมใจไว้ด้วยละ”
“นะ นี่มึง..”ต้าร์ชี้หน้า นิ้วเรียวสั่นไปหมด
“ชี้หน้าพี่พี่คิดดิกเพิ่มนะครับ”หมอไม้ยิ้มกว้างกับชัยชนะของตัวเอง
“กูไม่จ่ายอะไรให้มึงทั้งนั้น”ต้าร์พูดออกมาอีกครั้ง
“อ่า ถ้าอย่างนั้นพี่ไปเก็บกับแม่น้องก็ได้ ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม”
“มะ ไม่ได้ ไม่ได้ อย่าทำแบบนั้นนะเว้ย ไอ้พี่หมอ”
“ ถ้าอย่างนั้นก็อย่าดื้อกับพี่”
“-*-“
“ทำหน้าแบบนั้น ไม่พอใจ?”
“ใครมันจะไปพอใจวะ!!”
“เห็นทีพี่คงต้องจัดการกับน้องแบบจริงๆจังๆสักทีนะครับ^^”-
“มะ ไม่ อื้ออ”
-
เนียลอง....กรี๊ดดดด ติดตามเลยค่ะ
-
ตอนที่ 1
“เอาจริงเหรอพี่มึง”
“อืม คนนี้กูจริงจัง”
“แต่นั่นเด็กอายุแค่ 19นะเว้ย แถมยัง...”
“เออน่า มึงทำตามที่กูบอกก็พอ ไอ้เด็กช่างนั่นมันตามติดน้องแจ ไม่ยอมห่างเลย”
“จะให้กูกันมันออกจาก น้องนะโม งานยาก อีกอย่างกูก็ไม่ค่อยจะถูกกับเด็กปากหมาด้วยนะพี่มึง”
“แค่แยกมันออกไปไงเพราะมันเป็นเด็กในโรงเรียนที่มึงสอน”
“วู้พี่มึงนี่ขยันหาเรื่องมาให้อยู่เรื่อยเลยวะ”
“จะทำไม่ทำ ไม่ทำก็เอาเงินคืนกูมาครับไอ้หมอ”
“อะ เรื่องไร ให้แล้วให้เลย ไม่คืนเว้ย”
“หึ อย่าลืมละกัน กันมันออกจากนะโม ถ้ามันดื้อมึงก็จัดการเลย งานถนัดอยู่แล้วนี่” ร่างสูงยกยิ้มนิดๆ
“ผมถนัดแต่ตัวเล็กน่ารัก แต่ใหญ่ถึกแบบมันเห็นแล้วสยอง” หมอคนทำท่าสยองๆ
“เชื่อเถอะ ไอ้ต้าร์นะแมวเชื่อง”
“เชื่องห่าไรละพี่ แมวดื้อมากกว่า แสบฉิบหาย”
นั่นคือบทสนทนาระหว่างผมกับรุ่นพี่ ที่ชื่อสิงห์ คุณชายผู้เพียบพร้อมไปหมดทุกอย่าง ผู้ที่ได้ฉายาว่า ราชสีผู้เย็นชา ราชาผู้มีใจเหี้ยมโหด ตอนนี้พ่ายแพ้ให้กับน้องนะโม ชาวองค์ผู้น่ารักไปแล้ว แต่การจะงาบน้องมันพี่มันลงทุนรับเลี้ยง สลัดคราบเสือตัวร้ายเป็นแมวหนุ่มผู้อบอุ่น ผมละกลัวจริงๆ ว่าน้องจะช้ำเอาเวลาพี่แกเผยตัวตนออกมา
ผับ xx
“คุณ! กอดผมหน่อย ได้ไหม?” เสียงเมาอ้อแอ้ของเด็กหนุ่มวัยยี่สิบสองปีคนหนึ่งบอกให้ผมกอดเขาหน่อย มันจะไม่ใช่อะไรถ้าตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์แบบนั้น ผมมองใบหน้าของคนตรงหน้าในที่มีดๆ ภายในผับแห่งหนึ่ง เขาเดินตรงดิ่งมาหาผมแล้วขอให้ผมกอดเขา ดูก็รู้ว่าพึ่งอกหักมา
“นะกอดหน่อย กอดกูหน่อย เด้” เสียงหวานเรียกร้องอย่างคนเอาแต่ใจ
“เมาแล้วก็ควรจะกลับบ้านนะน้อง” ผมบอกเสียงดุๆ มันคงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าผมจะทำอะไรไม่ดีกับคนที่ไม่ได้สติแบบนี้
“ไม่อยากกลับ อึก ไอ้เอ๋อมึงกล้าทิ้งกูไปกับมันได้ยังไง อึก” เด็กนั่นมันเริ่มจะเพ้อมันกอดแขนผมแน่นไม่ยอมปล่อยตัวมันก็ไม่ใช่เบาๆ
“คุณ คุณ ผมฮึก ผมไม่หล่อหรอ ผมไม่รวยเท่าไอ้พี่สิงห์หรอ หรือผมมันเป็นแค่ลูกครู มันเลยไม่รักผม” อ่า เด็กคนนี้เอง มันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่เขาต้องมาเจอกับผมในตอนนี้ แต่มันเร็วกว่าที่คิดเอาไว้นิดหน่อย พอรู้ตัวเป้าหมายที่ผมจะต้องจัดการ มือผมก็โอบเอวเขาไว้อย่างอัตโนมัติ ตัวมันสูงเท่าๆ กับผม แต่เอวมันเล็กมากแถมผมตัวใหญ่กว่าเกือบเท่า
“แน่ใจว่าจะให้กอด” มันมองผมด้วยสายตาหยาดเยิ้มจากฤทธิ์ของแอลกอฮอที่กินเข้าไป
“อื้อ กอดเลย ตอนนี้เวลานี้ อยากลืม” มันคงรักน้องนะโมมากถึงได้เมาไม่ได้สติแบบนี้ ผมก็ไม่ได้อยากรับรู้ว่ามันไปเจออะไรมา
“ลืมง่ายขนาดนั้น จะไม่เสียใจทีหลังแน่นะ”
“มีอะไรจะเสียอีกไหมล่ะ ใจก็เสียไปแล้ว เหลือแต่ตัวนี่แหละ” มันพูดประชด
“ที่พูดมานี่ รู้ตัวไหม ว่าจะโดนอะไรบ้าง”
“ไม่รู้ ไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว เสียใจ”
“หึหึ..จะมาโวยวายทีหลังไม่ได้แล้วนะ”
“เออ!! พูดมากวะ” มันตะคอกใส่ผมอย่างไม่กลัว ผมโอบเอวมันแล้วพาออกจากร้าน พามันขึ้นรถและขับมาที่บ้านของตัวเอง บ้านหลังเล็กที่ปลูกอยู่ด้านหลัง บ้านหลังใหญ่ที่พ่อกับแม่ผมอยู่ ดังนั้นความเป็นส่วนตัวจึงสูงไม่มีใครมารบกวนผมกับมันแน่ๆ
“เคยทำกับผู้ชายไหม?” ผมถาม มันส่ายหน้าไปมา
“จะผู้ชายผู้หญิงมันก็เหมือนกันนั่นแหละ” มันบอกเสียงอ้อแอ้ ผมวางมันลงบนที่นอน สำรวจมันทั่วตัว ต้าร์เป็นเด็กมีความ sex appeal ในตัวสูง ทั้งสีหน้าแววตา แม้แต่รูปร่างของมัน คนแบบนี้นะเหรอที่ชอบน้อง คนแบบมันนะเหรอที่คิดจะเป็นผัวน้อง ผมว่ามันเหมาะที่จะเป็นเมียมากกว่า โดยเฉพาะ เป็นเมียผม มันมีทุกอย่างตรงตามที่ผมชอบ โดยเฉพาะ เวลาที่มันทำหน้าแมวใส่
“แล้วรู้ได้ไงว่าเหมือนกัน” ผมเริกคิ้วถาม
“เสียบได้เหมือนกัน อึก อีกอย่างมึงนั่นแหละเคยโดนเสียบรึเปล่า ของกูใหญ่นะ “มันตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มที่น่าถีบให้ตกเตียง แต่ผมจะเอาอะไรกับคนเมาแบบมันอีกอย่างมันคงสับสนว่ามันอยู่โพไหน เดี๋ยวมันจะได้รู้ถึงสถานะของมันในไม่ช้า
“บอกตามตรงนะ มึงที่ตรงไทป์กูทุกอย่าง”
“ก็แค่เอากันมันจะสนใจเรื่องอื่นทำไม อีกอย่างแบบมึง อึก ก็ไม่ได้มีส่วนไหนที่กุชอบเลยเหอะ” มันพูดออกมาพร้อมกับยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งโดยใช้สองแขนเท้าไปด้านหลัง มันมองผมด้วยสายตาไม่ชอบใจเท่าไหร่ หน้ามันดูเหมือนแมวโกรธ เสื้อที่มันใส่มาไหล่มันล่นลงจนเห็นว่าข้างในมันขาวมากแค่ไหน
“หึหึ อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน”
“พูดมาก ไม่ทำแมร่ง!!” มันโวยวายแล้วทำท่าจะลุกหนี หึคิดว่าจะรอดออกไปได้ง่ายๆ เหรอ ผมไม่ปล่อยให้มันได้กลับไปตอนนี้อยู่แล้ว เนื้อเข้าปากเสือแล้วมันคงไม่คายทิ้งหรอก
“จะมาป๊อดตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วหนู” ผมจับมันเหวี่ยงลงบนที่นอน แบบไม่ต้องถนอม เพราะถึงยังไงผมกับมันก็ไม่มีทางที่จะมาลงเอยด้วยกันอยู่แล้ว อีกอย่างมันคือก้างชิ้นโตของพี่สิงห์ เป็นก้างที่ผมต้องกำจัด
“อ๊ะ มึงบ้าปะเนี้ยะ จะเหวี่ยงกูทำไม อื้ออ” ผมไม่รอให้มันได้โวยวายใส่
ริมฝีปากนุ่มถูกบดเบียดด้วยแรงอันมหาศาล ร่างบางออกแรงต่อต้านโดยการผลักและดันอกแกร่งให้ถอยออกแต่ แรงมดแบบนั้นคงสู้แรงควายอย่างไม้เมืองไม่ไหว เสื้อชิ้นบางถูกกระชากออกอย่างไร้เยื่อใย ปลิวลงไปกองกับพื้น จนผิวขาวเนียนเกิดริ้วรอยแดง ร่างสูงชะงักนิ่ง ตะลึงงันราวกับถูกสะกด กับผิวน้ำนมตรงหน้า ก้มสูดกลิ่นกายหอมตามซอกคอ ไล่ไปตามแนวไหปลาร้า กลิ่นหอมเย้ายวนของคนใต้ร่างทำเอาเขาแทบคลั่ง นิ้วเรียวค่อยๆ ลากไปตามสัดส่วนต่างๆ ของร่างกาย ยิ่งแวะสะกิดตรงจุดเล็กทั้งสองข้าง ยิ่งส่งเสียงร้องออกมาเบาๆ ทำให้อารมณ์เขาพลุ่งพล่านจนอยากจะใส่ตัวตนเข้าไปข้างในให้รู้แล้วรู้รอด อยากแต่สงสาร เขาเลยได้แต่สัมผัสให้อีกคนได้ผ่อนคลาย รู้ว่านี่เป็นครั้งแรกของแมวพยศแต่ใครมันจะอดใจไหว ฟันซี่คมกัดลงบนตุ่มไตสีเข้ม จนอีกคนร้องสะดุ้งฟาดฝ่ามือลงบนแผ่นหลังเขาดังเพี้ยะ เจ็บจนแสบแต่ก็ไม่แคร์ ร่างสูงเลื่อนมือไปกอบกุมสะโพกมนก่อนจะบีบมันด้วยความมันเขี้ยว เขากวาดนิ้วไล้วนรอบบริเวณทางเข้าอย่างใจเย็นแต่ยังไม่ทันที่จะสอดนิ้วเข้าไปสำรวจ เจ้าแมวตัวจุ้นก็เอ่ยถามในสิ่งที่เขาไม่คิดว่าจะได้จากคนใต้ร่าง
“นี่..มีเจลไหม? เท่าที่รู้มาถ้าไม่ใช้ คุณจะเจ็บเอานะ” ปากบางเอ่ยออกมา นี่เขายังไม่รู้ตัวสินะ ว่าตัวเองนั่นแหละที่จะเจ็บ
“หึหึมีสิ ชอบกลิ่นไหนละ?”
“อะ อื้มม มันมีกลิ่นด้วยเหรอ” เพราะไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อนถึงได้ถามออกไปแบบนั้น
“มีสิ”
“แล้วคุณชอบกลิ่นไหนละ” สายตามันหาจุดโฟกัสไม่ได้จำต้องเบนหน้าไปทางอื่น ต้าร์รู้สึกขวยเขินจะมาทำเขาแท้ๆ แต่กลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“ได้ทุกกลิ่น โดยเฉพาะกลิ่นแมว”
“มะ มีด้วยเหร-..อื้มมมม แฮกๆ” จบประโยคไม้เมืองก็ประทับฝีปากลงไปยังกลีบปากนุ่ม ขบเม้มทั้งและดูดดุนริมฝีปากบนและล่างอย่างหื่นกระหาย ดูดดุนจนอีกคนยมอเปิดปากไม้เมืองไม่รอช้าเขาสอดลิ้นเข้าไปกวาดต้อนให้อีกคนตอบสนอง ใช้เวลาเพียงไม่นานเจ้าของร่างนุ่มนิ่มก็ตามเขาได้ทัน ต่างคนต่างผลัดกันต้อน เสียงจูบชื้นแฉะดังแข่งกับเสียงเครื่องปรับอากาศ จนกระทั่ง ไม้เมืองเป็นฝ่ายผละออก ให้ต้าร์ได้กอบโกยลมหายใจ
“เก่งเหมือนกันนี่..”
“อื้อ ...อย่าพูดมากได้ไหม รีบทำ” เพราะต้าร์รู้สึกร้อนจากข้างในจนแทบจะทนไม่ไหว สมองเขาเริ่มจะเบรอ และมองเห็นอะไรไม่ชัดแล้ว แถมยังถูกปั่นอารมณ์จากจูบแบบดิฟคิสอีก
ต้าร์ต้องยอมรับว่าคนตรงหน้าจูบเก่งเสียจนเขาทนไม่ไหว เขาพยายามจะพลิกให้อีกคนลงมานอนใต้ร่างแต่ทำไมถึงทำไมไม่ได้สักที มีแต่อีกคนที่กำลังหยอกล้อร่างกายของเขาอย่างเมามัน ลิ้นร้อนลากผ่านที่ใดไม้เมืองอดไม่ได้ที่จะสร้างรอยประทับเอาไว้
“อะ อ๊ะ ..เจ็บ อย่ากัด” ปากก็บอกว่าเจ็บแต่ร่างกายกลับตอบสนองอย่างเต็มที่ เขาแอนอกบางรับอย่างไม่รู้ตัว
“ไหนบอกเจ็บ” นานๆ จะเจอคนแบบนี้ คนที่ตอบสนองแรงอารมณ์ของเขา
“อย่าพูดมาก!! ลงไปนอนได้แล้ว วันนี้คนจะได้ผัวเตรียมใจไว้ให้ดีละ”
“หึหึหึ ที่พูดมานะทำได้แน่เหรอ” ไม้เมืองหัวเราะขำ พร้อมกับใช้มือบดคลึงแก่นกายที่กำลังขยายตัวของคนใต้ร่างไปด้วย ดวงตาหวานฉ่ำปรือมองหน้าเขาแล้วยิ้มยั่ว ไม้เมืองสบตาแล้วค่อยยกยิ้ม เขากำลังอยากเล่นกับลูกแมวดื้อ ร่างสูงค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของตัวเองอย่างใจเย็น สุดท้ายร่างกำยำสมชายก็เปลือยเปล่าต่อหน้า กล้ามท้องเรียงตัวเป็นลอนสวยงาม เขาคล่อมทับต้าร์เอาไว้ พร้อมกับใช้สายตาโลมเลีย ผิวขาวเนียนสะท้อนกับแสงสีนวลยิ่งทำให้เขาอยากจะขย่ำ ร่างสูงเลียริมฝีปากตัวเองเล็กน้อย
“อึก อืออ...คิดว่าตัวเองหล่อนักรึไง” ริมฝีปากบางขยับด่าก่อนจะกระชากคนตัวสูงลงมาบดจูบ เหตุเพราะมัวแต่ลีลา ไม่ทันใจ ร่างบางบังคับให้อีกคนส่งจูบกลับมาอย่างเร่าร้อน
ต้าร์ คราง เสียง ผะ แผ่วยามที่ลิ้นร้องลากผ่านหน้าท้อไปยังแอ่งสะดือ ก่อนที่ร่างสูงจะยืดตัวตรงชักนำแก่นกายที่ตั้งตระหง่าน เขาเอื้อมมือไปหยิบของป้องกันจากหัวเตียงพร้อมกับขวดเจลสีใส ไม้เมืองกระตุกยิ้มนิดๆ เมื่ออีกคนผงกหัวขึ้นมาดู
“ต้องเตรียมร่างกาย ผมรู้ คุณนอนลงสิ ผมจะได้ทำให้” มือบางยื่นไปรับขวดเจลแต่ไม่เมืองยกหลบพร้อมกับส่ายหน้านิ่ง
“สงสัยจะเข้าใจอะไรผิดๆ จากนี้ไปก็จำเอาไว้ว่ามึงมีสิทธิ์ได้แค่อยู่ข้างล่างเท่านั้น”
“อะไร? หมายความว่ายังไง”
“หึหึ”
ไม้เมืองชโลมเจลจนชุ่มแก่นกาย แล้วเอาส่วนที่เหลือไปป้ายที่ช่องทางรักที่ไม่เคยมีใครได้ลุกล้ำ นิ้วเรียวค่อยกดเข้าไปอย่างช้าๆ
“อึก อะไร โอ้ยยย เจ็บ มันเจ็บ” ตกใจจนต้องถดตัวหนี ไม้เมืองรีบคว้าเอวเล็กแล้วล็อกเอาไว้
“ใจเย็นสิ เดี๋ยวก็หาย” เพียงแค่นิ้วแรกก็ทำเอาต้าร์แทบสร่าง มันทั้งเจ็บแล้วก็อึกอัด ไม้เมืองยกสะโพกลมให้เกยตักเขาก่อนจะบังคับให้อีกคนอ้าขาออก
“ไม่เอาแล้ว เจ็บ ปล่อยกูนะ อะโอ้ยย” ร่างบางดิ้นหนีอีกครั้ง แต่ก็ไม่พ้นเงื้อมมือมัจจุราชอย่างไม้เมืองไปได้ ตอนนี้ต้าร์ตาสว่างเต็มที่ ดวงตากลมรื้นไปด้วยน้ำตา ไม่อยากแล้ว เขาไม่อยากทำแล้ว ใจดวงน้อยเต้นเร็วด้วยความตื่นกลัว ยามจ้องตากับคนที่จับเขาเอาไว้
“หนีไม่รอดหรอก” ไม้เมืองบอกเสียงพร่า
“ปล่อยกู..ปล่อยสิวะ!!”
ผั๊ว!! หมัดลุ่นๆ ของต้าร์ซัดเข้าที่ข้างแก้มของอีกฝ่าย จนหน้าสะบัด
“นี่มึงกล้าต่อยกูเลยเหรอ!” ไม้เมืองตวาด
“เออ!! กูจะต่อย มึงจะทำไม กูจะกลับบ้าน!” ต้าร์พยายามถีบตัวเองออกจากกรงแขนแกร่ง ไม้เมืองรีบรวบข้อมือบางเอาไว้ก่อนจะกดลงที่เหนือหัว เขาตวัดตัวคล่อมทับแมวดื้อเอาไว้
“กูบอกแล้วว่ามึงหนีไม่รอดหรอก อยากนักไม่ใช่เหรอ เสนอกูมากูก็จะสนองให้นี่แล้วไง!” ไม้เมืองพูดเสียงตะคอกเขาเสียแรงไปเยอะแล้วกับการจัดการคนตรงหน้าให้อยู่หมัด
“ปล่อยกูนะ ปล่อ-..อื้อมม อื้อออ” ไม้เมืองก้มลงฉกความหวานจากปากของอีกคน จูบที่เหมือนดั่งทะเลเพลิงที่กำลังเผาไหม้ทุกสิ่งที่ขวางหน้า มันทั้งดุและดิบเถื่อน ไล่ชิมทั้งปากบนปากล่าง ก่อนจะขบกัดจนเลือดซิบ
“อื้ออ เจ็บ..ปล่อย” แม้พยายามจะสะบัดหน้าหนี แต่ก็ไม่รอด ไม่เมืองเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดตัวเองออกแล้วใช้มัดมือของแมวพยศไว้
“ปล่อยกูนะ ไม่ อย่ามัด ไม่เอา กูไม่ชอบแบบนี้” ต้าร์น้ำตาครอ แบบนี้มันไม่ต่างอะไรกับการข่มขืน แม้ว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายเสนอก่อนก็ตาม ร่างบางดิ้นพล่านด้วยความหวาดกลัว
“มึง อย่าทำ กูขอร้อง...”
“มันสายไปแล้ว” ไม้เมืองผูกข้อมมือของต้าร์ติดไว้กับหัวเตียง
“ตัวมึงโคตรขาว หอมด้วย” ไม้เมืองกมลงสูดดมไปที่ซอกคอขาว ไล่ลงไปที่ยอดอก ก่อนจะตวัดลิ้นเลียสลับกับขบเม้ม
“โอ้ยย อื้อ จะกัด หาพ่อง! อ๊า”
“หึหึ ปากด่ากุแต่หัวนมมึงเนี้ยสู้มือกูเหลือเกินนะ”
“สัส อย่าพูดมาก อื้อออ มึง อะ อ๊า” ยิ่งเล่นตรงจุดน้อยๆ นี่มากเท่าไหร่ แก่นกลางกายของต้าร์ก็ยิ่งขยายตัวมากขึ้น เสียงร้องครางดังออกมาเป็นระยะๆ ฝ่ามือหนาปีนป่ายเค้นคลึงจนผิวขาวแดงช้ำ
แม้จะรู้สึกเจ็บแต่ในห้วงความคิดหนึ่งมันก็ทำให้เขารู้สึกดี จนไม่อาจจะทำใจยอมรับว่า ชอบให้อีกฝ่ายบีบแรงๆ ไม้เมืองชันตัวให้กึงนั่ง จับอีกคนให้พลิกคว่ำลงกับที่นอน ร่างเปลือยเปล่านอนตัวสั่น ไม้เมืองดึงเอวอีกคนให้ยกขึ้นสูง จนสะโพกกลมลอยเด่นอยู่ตรงหน้า ก่อนจะบีบเจลใช่ปากทางสีสวยจนชุ่ม ต้าร์สะดุ้งรู้สึกได้ถึงความเย็นที่ราดลงมา
“กูจะใจดีกับมึงหน่อยก็แล้วกัน เห็นว่าเป็นครั้งแรก”
“อะ อื้อ จะทำอะไร เอา ออกไปนะ โอ้ยย เจ็บ มึงกูเจ็บ!! อึก อื้ออ” นิ้วเรียวยาวกดลึกลงไปด้านในจนเกิดแรงบีบรัดจนขยับนิ้วไม่ได้ เพราะเจ้าตัวเกร็ง
“อย่าเกร็ง ถ้ามึงไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้”
“อึก ก็กูเจ็บ มึงปล่อยกูไปเถอะนะ กูผิดเองที่มาขอร้องมึง จะให้กูชดใช้ยังไงก็ได้”
“หึหึ กูไม่ต้องการ กูต้องการแค่เอามึงตอนนี้” ไม้เมืองไม่สนใจแล้วว่าคนตรงหน้าจะทนได้ไหม เขาเพิ่มนิ้วเข้าไปอีกนิ้วแล้วขยับมันเข้าออก
“อื้ออ มัน โอ้ยย พอแล้ว เจ็บ อึดอัด เอาออกไปนะ” เขาเจ็บจนน้ำตาไหล ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเอาไอ้นั่นยัดเข้ามามันจะขนาดไหน ไม้เมืองขยับรูดรั้งแก่นกายตัวเองไปด้วย เขามองก้นขาวๆ ที่พยายามจะส่ายหลบหนีเขาด้วยความสนุก ยิ่งต้าร์ร้องมากเท่าไหร่เขายิ่งอยากทำมากขึ้นเท่านั้น
“อ๊ะ..อื้ออ ไม่เอาตรงนั้น อย่าโดนมันนะ อื้ออ” เพียงแค่ปลายนิ้มสัมผัสโดนจุดอ่อนไหว ต้าร์ก็สิ้นแรง ครางเสียงหวานออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ สองมือจิกผ้าปูเอาไว้แน่น
“อ้อ ตรงนี้สินะ ตรงนี้ไม้เมืองแกล้งกดย้ำๆ ตรงจุดเดิมหลายครั้งจนต้าร์ทนไม่ไหว ปลดปล่อยออกมาจนเลอะที่นอน
“อะ อ๊า แฮกๆ พอได้แล้ว พอเถอะ” ขาเรียวเทรุดลงกับที่นอนแล้วทำท่าจะคลานหนี แต่โดนจับข้อเท้าเอาไว้เสียก่อน
“มันไม่จบง่ายๆ หรอก” ร่างสูงถอนนิ้วออก ทำให้อีกคนรู้โล่งหายอึดอัด แต่ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวอะไร ไม้เมืองก็จับคนใต้ร่างให้พลิกหงายใบหน้าหล่อออกหวานแดงซ่าน ไม่ยอมสบตากับเขา
“หึหึ เขินเหรอ ไม่ต้องเขินหรอก เพราะต่อไปมึงจะต้องเจออะไรอีกเยอะ” ไม้เมืองบอกแล้วเอื้อมมือไปหยิบถุงยาง เขาใช้ปากฉีกซองถุงยางก่อนจะสวมมันเข้ากับแท่งร้อนที่พร้อมรบเต็มที่ ตอนนี้ต้าร์ได้แต่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ กลัวสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
“คุณ ฮึก อย่าทำเลยนะ ผมขอโทษ”
“ไม้เมือง กูชื่อไม้เมือง ครางชื่อกูเยอะๆ แล้วกูจะทำให้มึงถึงสวรรค์”
สวบ!!
“อื้ออออ อะ..อึก..มันเจ็บ” ใช่เจ็บเหมือนโดนม้าสีตัวกระชากร่างกายออกเป็นชิ้นๆ เจ็บจนต้องกัดปากตัวเองจนเลือดซิบ
“อ่าส์ โคตร แน่นเลยวะ รู้สึกดีฉิบหาย” เพียงแค่ลุกล้ำเข้าไปด้านในต้าร์ก็ตอดเข้าไม่หยุด ไม่เมืองไม่ได้ให้ต้าร์ได้ปรับตัวอะไรมากมายเมื่อเขาเริ่มขยับใบหน้าหวานก็เหยเก อ้าปากหายใจหอบ
“มันเจ็บ ไม้เมือง อย่าขยับ อื้ออ อะ”
“ซี๊ดดด ต้าร์กูโคตรชอบ อืมม”
“อื้ออ มันเร็วไป อ้ะ อ้ะ อื้ออ ไม้เมือง ระ เร็วไป..ช้าหน่อย”
ฝ่ามือหนาจับกระชับเอวคอดเอาไว้แล้วขยับกระแทกอีกฝ่ายจนตัวคลอน หมอหนุ่มโน้มตัวลงไปกัดแรงๆ ตรงซอกคอขาว ขอณะที่รัวบั้นเอวสอบใส่คนใต้ร่างไม่ยั้ง ราวกับกำลังบ้าคลั่ง เขาโถมกายใส่เอวเล็กจนเหมือนจะหัก ฝ่ามือหนาบีบเคล้นจนเกิดรอยแดงทั่วตัว ยิ่งเห็นผิวขาวเนียนไม้เมืองก็ยิ่งอยากจะทำรอยให้มากขึ้น
ตอนนี้อะไรก็มาฉุดรั้งเขาไม่อยู่ ร่างกายของต้าร์มันพิเศษเกินไป มันดีสำหรับเขา เพราะไม่ว่าจะทำอะไร ร่างกายของต้าร์ก็ตอบสนองเขาไปหมด ยิ่งทำรุนแรงต้าร์ยิ่งตอดรัดเขา แม้ปากจะก่นด่า หรือ บอกให้พอ แต่ร่างกายกลับทำตรงกันข้ามหมดทุกอย่าง ต้าร์มีอารมณ์ร่วมจนไม้เมืองแปลกใจ หรือที่จริงแล้วต้าร์จะเป็นพวก sm แบบเดียวกับไม้เมือง
“อ๊า..เจ็บ อ้ะ อื้ออ” ถ้าบอกว่าเจ็บนั่นหมายถึงให้ทำแรงๆ อีก ไม้เมืองยันมือไว้กับพนังตรงหัวเตียง แล้วเด้งสะโพกสวนถี่ยิบ ต้าร์กำเข็มขัดเอาไว้แน่น จนเจ็บไปหมดทั้งข้อมือ
“ซี๊ดดด โครตแน่น อื้มมม อื้ออ ต้าร์” เสียงเรียกแหบพร่าทำเอาต้าร์ตัวสั่นระริก เสียงที่ทำให้หัวใจเขาเต้นระรัว
ปักๆ ๆ ๆ ๆ ตับ ๆ ๆ ๆ
เพี๊ยะ!! ไม้เมืองฟาดมือลงกับต้นขาเรียว เขาจับต้าร์ให้พลิกคว่ำหน้าลงกับที่นอนกดหัวต้าให้ต่ำแต่รั้งสะโพกกลมให้สูงขึ้น ก่อนจะขยับเอวแรงและถี่มากขึ้น
ตับ ๆ ๆ ๆ ๆ
ร่างกายของทั้งคู่ชื้นไปด้วยเหงื่อไหลย้อยลงไปที่ปลายจมูก ต้าร์ครางไม่ได้ศัพท์ จิกหมอนจนแทบจะขาดคามือด้วยความเสียวกระสัน ร่างกายสั่นเกร็งเพราะใกล้แตะจุดสูงสุด
“อ๊า..ไม่ไหม จะไม่ไหวแล้ว” ต้าร์ร้องบอกเขาอยากจะปลดปล่อยติดอยู่ที่มือโดนมัดเอาไว้
“อึก อ้อนวอนกูสิ แล้วกูจะแก้มัดให้” ไม่เมืองแสยะยิ้ม
“อึก อื้ออ ไม้เมือง อ๊า.. ขอร้องแก้มัดให้ ..อ๊ะ อ๊ะ..ต้าร์หน่อย” ต้าร์กัดฟันกรอดอย่างนึกโมโห ก่อนจะตัดสินใจพูดพร้อมกับช้อนตามอง ร่างสูงยกยิ้มพอใจก่อนจะเอื้อมมือไปแก้มัดให้ ไม่รอช้าต้าร์รีบใข้มืดรูดรั้งแก่นกายของตัวเองทันที
“อะ อ๊า..” ต้าร์ออกมาด้วยความเสียดเสียว นี่เขาต้องทำใจยอมรับแล้วใช่ไหมว่าตัวเองก็รู้สึกดีกับเซ็กครั้งนี้
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังยังดังแข่งกับเสียงครางของคนทั้งสอง เอวสอบกระแทกลงมาไม่หยุดพัก จนต้ารืต้องใช้มือดันหน้าท้องของไม้เมืองเอาไว้ เพื่อยั้งแรง แต่ก็โดนอีกคนปัดมือออก พร้อมกับโหมแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อื้อออ แฮกๆ”
และเพียงไม่นานเขาก็ปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง ต้าร์ครางเสียงหวาน ร่างกายบิดเกร็ง
“อื้ออ ต้าร์ ตอดแรงๆ โอ้ยย แมร่ง เสียวสัด” สิ้นเสียงร่างสูงก็ชิดหน้าครางซี๊ดพร้อมกับปลดปล่อยออกมา ร่างหนากระตุกนิดๆ
“พอได้รึยัง อึก เอามันออกไปจากตัวกูด้วย” ต้าร์เบือนหน้าหนีไม่อยากสบตา ไม่อยากเห็นหน้า เสียใจกับการกระทำโง่ๆ ของตัวเอง เรื่องถึงได้ลงเอยแบบนี้ ร่างกายของต้าร์บอบช้ำไปหมด โดยเฉพาะช่องทางด้านหลัง เพราะครั้งแรก มันไม่ได้อ่อนโยน ต้าร์จับข้อมือที่มีรอยแดงของตัวเองไว้ ข่มความเจ็บปวดเอาไว้ใต้ดวงตาแห่งความขุ่นเคือง
“หันมามองหน้ากู” เสียงทุ้มบังคับให้ต้าร์หันไปหา แต่ต้าร์ยังนิ่งเฉย ไม้เมืองเลยจับให้หันมามอง ใบหน้าหล่อคมคิ้วเข้ม จมูกโด่งสันรับกับโครงหน้า ไม้เมืองดูหล่อจนเขาอิจฉา ไหนจะรูปร่างที่ใครเห็นก็ต้องพากันร้องว้าว กล้ามท้องเรียงตังสวยตั้งแต่ใต้ราวนมลงมา บอกได้เลยว่าผู้ชายคนนี้ไม่เคยขาดการออกกำลังกาย ไหนจะไหล่ที่กว้างราวหกสิบนั่นอีก ต้าร์ไม่อาจจะทำใจยอมรับได้ว่าคนตรงหน้าหล่ออย่างเหลือร้าย แถมยังจูบเก่งจนตัวเองยังเผลอเคลิ้มไปด้วย
“รู้ไหมว่าตอนนี้กูชักจะติดใจมึงเข้าแล้ววะ” ไม้เมืองใช้สายตาโลมเลียอย่างไม่มีปิดบัง สายตาที่ไม่ว่าใครได้สบ ก็ต้องตกเป็นทาสของเขา ยกเว้น
“ถุ้ย!! ไอ้โรคจิต ถ้ามึงคิดจะทำอะไรกูอีกละก็กูไม่ปล่อยมึงไว้แน่!” ต้าร์ถ่มน้ำลายใส่อย่างไม่เกรงกลัว แม้จะส่งเสียงขู่แต่ไม้เมืองก็ไม่ได้เกรงกลัวอะไร ออกจะขำเสียด้วยซ้ำ เพราะทั้งเสียงทั้งหน้าที่ขู่มามันเหมือนแมวที่กำลังโกรธมากกว่า แต่ไอ้ที่กล้าถ่มน้ำลายใส่เขานี่ถือว่าข้ามเส้นมาเยอะแล้ว
“มึงนี่มันแสบจริงๆ เลยนะ รู้ไหมคนสุดท้ายที่มันถุยน้ำลายใส่กู สภาพมันเป็นยังไง” ไม้เมืองแสยะยิ้ม ใช้มือลูบแก้มที่โดนน้ำลายออก
“....”
“หึหึ ตอนเช้ามึงก็จะรู้เองว่ามันจะมีสภาพแบบไหน”
“อ๊ะ ไม่ อย่า...ไม่เอ- อื้อออ”
...
“นี่มันเหี้ยอะไรกันวะ” ผมตื่นมาในตอนสายของอีกวัน บนเตียงขนาดคิงไซต์
“อะ โอ้ย” แค่ขยับร่างก็ร้าวไปหมด เสียงร้องของผมคงทำให้ไอ้คนข้างๆ มันตื่นและพลิกตัวลุกขึ้นมา
“นี่ไงสภาพของคนที่มันกล้าถือดีกับกู” ไอ้นรก! ผมอยากจะบีบคอมันให้ตายตรงนี้ อยากจะกระทืบมันให้จมดิน ให้สมกับที่มันทำให้ผมอยู่ในสภาพแบบนี้ ผมเจ็บไปหมดทั้งตัวโดยเฉพาะช่วงล่าง ผมตวัดสายตาเคืองๆ ไปให้มัน
ไม้เมืองมองหน้าต้าร์แล้วยิ้มเยาะ ตื่นมาก็พยศ ปากงุยๆ นั่งขมุบขมิบด่า แบบไม่ออกเสียง ไม้เมืองเห็นแล้วรู้สึกหมันไส้ เลยจับปากงุยนั่นมาจูบสั่งสอน ทั้งขบกัดจนปากบางของต้าร์เจ่อแดง
“อื้ออ! ทำบ้าอะไรวะ!! ทุเรศ!”
“หึหึ ปากมึงนี่หวานใช่ได้เลย” ไม้เมืองบีบปลายคางของต้าร์เอาไว้ ดวงตาเรียวจ้องไปยังอีกคน ต้าร์จ้องตอบอย่างไม่ยอม
“กูเกลียดมึง!”
“หึ เกลียดลงเหรอ นี่ผัวนะ เมื่อคืนไม่เห้นจะพูดแบบนี้เลย เห็นเอาตาครางเรียกแต่ชื่อกู”
“เหอะ! จะคิดซะว่าทำบุญให้หมามัน กูจะกลับบ้าน ปล่อย! กูจะไปเข้าห้องน้ำ” ต้าร์สะบัดมือที่จับต้นแขนเขาไว้ออก
“ลุกไหวเหรอ เมื่อคืนทำไปตั้งหลายรอบ” ไม้เมืองยักคิ้วใส่อย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า
เออ! ไม่ต้องย้ำ สัสเอ้ย ต้าร์โกรธจนหูแดงไปหมด แต่ก็ไม่เอยขอความช่วยเหลือจากอีกคนที่นอนมองดูเขาอยู่ด้วยสายตานิ่งๆ ต้าร์ขยับตัวเองทีละนิดๆ เจ็บจนร้าวไปทั้งตัว ก้มมองคราบน้ำสีขาวที่ไหลเปรอะต้นขาตัวเอง นึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่เขาเสร็จสมครั้งแล้วครั้งเล่า บอกตรงๆ เขายังรับไม่ได้ กับเรื่องที่เกิดขึ้น
“ทำไมดื้อ” ไม้เมืองจับแขนต้าร์ทำท่าจะอุ้มไปห้แงน้ำแต่ต้าร์ก็ดิ้นสู้
“ดื้อ พ่อง ปล่อยกูจะไปอาบน้ำ!” พูดจบก็ไม่สนอะไรทั้งนั้นรีบสะบัดตัวออกจากไม้เมืองทันที เจ็บนะ เจ็บไปหมดโดยเฉพาะตรงนั้น ตลอดระยะทางที่เดินไป ห้องอยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าวแต่ทำไมมันเหมือนยาวเป็นกิโลก็ไม่รู้ อายก็อายเจ็บก็เจ็บ ชีวิตน้อชีวิต จะมีอะไรที่มันจะซวยมากกว่านี้ไหม เอามาให้หมดเลยนะไม่ต้องกั๊ก ต้าร์ได้แต่บ่นอยู่ในใจ พอเข้าห้องน้ำไป
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก นี่มันรอยเหี้ยไรเนี้ย”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ลงใหม่ เพราะข้ามทามไลน์ไป
-
ทำไมคุณหมอทำแรงจังเลย น่นพี่ต้าร์ของนะโมเชียวนะ :a5:
ว่าแต่ว่า ลืมลงกฏของเวปหรือเปล่า :m26:
-
ต้าร์อยู่ดีไม่ชอบดันประชดชวนหมอไม้กอดทีนี้ล่ะซวยเลยหมอคุมทุกฝีก้าวแถมโหด้วยถ้ายังนอกลู่กับนะโมเมียพี่สิงห์ +1 อย่าลืมแปะกฎเล้าด้วยนะคะ
-
:L2: :pig4:
อย่าลืมลงกฎนะ
ลุ้นไปกับต้า
-
ตามมา อย่าได้ขาดตอน o13
-
ตอนที่2
ผมแทบบ้าเมื่อเห็นสภาพตัวเองในกระจก เนื้อตัวผมมีแต่รอยกัดรอยดูด ไปทั้งตัว นี่มันเข้าข่ายโรคจิตชัดๆ ผมทนมองสภาพตัวเองไม่ได้แน่ๆ รอยเยอะขนาดนี้ผมจะออกไปไหนได้ ควันแทบออกหู โกรธจนมือสั่น
“ไอ้เหี้ย ไม้เมืองง! ไอ้สันขวาน ไอ้โรคจิต” ต้าร์ด่าอีกคนลั่นห้องน้ำ ไม้เมืองนั่งฟังอยู่บนเตียงก็หัวเราะชอบใจ
“เรียกผัวให้มันเพราะๆ หน่อยยย” ไม้เมืองจงใจกวนประสาทต้าร์ เขาชักจะถูกใจต้าร์ขึ้นมาแล้วสิ
“ไปตายซะ! ไอ้โรคจิต” ต้าร์ตะโกนด่าออกจากห้องน้ำใบหน้าสวยงอง้ำเป็นปลาทูแม่กลอง นึกโมโหจนอยากจะฆ่าคนข้างนอกให้ตายคามือ หลังจากพาตัวเองไปอยู่ใต้ฝักบัวได้ก็รีบอาบน้ำล้างคราบต่างๆ ที่อีกคนหลงเหลือไว้จนหมด ต้าร์พยายามจะเอาสิ่งที่ค้างคาออกจากด้านหลังอย่างยากลำบาก นิ้วเล็กควานเอาน้ำสีขุ่นออกมาจนหมด
“เจ็บชิป” ต้าร์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะหยิบเอาผ้าเช็ดตัวมาห่อร่างกายช่วงล่างของตัวเองไว้แล้วเดินออกจากห้องน้ำ ออกมาก็เห็นอีกคนนอนมองจากเตียงที่เคยเป็นสมรภูมิรบเมื่อคืน ที่ตอนนี้ถูกเปลี่ยนผ้าปูที่นอนเรียบร้อย ไม้เมืองยกยิ้มนิดๆ กับภาพที่เห็นตรงหน้า ร่องรอยที่เขาเป็นคนทำยังปรากฏชัดอยู่บนตัวของต้าร์
“มองเหี้ยอะไร” ต้าร์ตวัดมองไม้เมืองตาเขียว ก่อนจะก้มเก็บเศษเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาแล้วหยิบใส่อย่างลวกๆ
“จะรีบใส่ไปไหน กูสั่งให้คนเอาเสื้อผ้ามาให้แล้ว” ไม้เมืองบอกย่างใจเย็น เขาเดินไปหาต้าร์ที่กำลังใส่กางเกงอยู่
“ตัวมึงห๊อมหอม”
“อ๊ะ มึงจะมาหอมกูทำไม ออกไป” ต้าร์ผลักอีกคนออกอย่างแรงเมื่อโดนขโมยหอมที่หัวไหล่ ไม้เมืองใช้สายตาโลมเลียอีกฝ่ายไม่หยุด
“หยุดมองกูแบบนั้นได้แล้ว! โรคจิตเหรอมุงนะ” ต้าร์ตวาดใส่อย่างเหลืออด เขาไม่ชอบ
“ไม่มองเมีย แล้วจะให้มองใคร” ไม้เมืองยิ้มกริ่ม เขาถูกใจต้าร์เป็นพิเศษ และไม่คิดจะปล่อยต้าร์ไปในตอนนี้ด้วย
“เมียพ่อง! ไอ้สัส โรคจิตมากไหมมึงนะ” ต้าร์ด่าให้อีกแต่ไม้เมืองไม่สะทกสะท้าน เขายิ้มกริ่ม
“ขู่เป็นแมวคิดว่ากูจะกลัวเหรอ”
“เอาตรงๆ เลยนะ คือ เรื่องเมื่อคืนถือว่า วินๆ ทั้งสองฝ่าย จบตรงนี้แล้วแยกทางกัน ตกลงไหม” หลังจากที่ยืนเงียบอยู่นานต้าร์ก็พูดโพลงออกมา โดยที่ไม่หันไปมองหน้าไม้เมือง
“คิดว่าจะจบง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ” ไม้เมืองลุกขึ้นนั่งแล้วจ้องมองแผ่นหลังบางเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
“เออ ให้มันจบเหอะ”
“อืมก็ได้ แต่ก่อนไปกูขออีกรอบแล้วกัน”
“!!!!! ”
...
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
หลังจากวันที่ไม้เมืองพาต้าร์มาส่งที่บ้าน ต้าร์ก็ไม่ได้เจอกับไม้เมืองอีกเลย ต้าร์เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง ไม่ยอมออกไปไหน
“ผมมาถึงแล้วครับพ่อ ครับ ได้ครับ แหมพ่อ จะกลัวอะไรครับวิทยาลัยพ่อมีแต่ผู้ชาย”
“ (นั่นแหละที่กลัว อย่าให้มีเรื่องอื้อฉาว) ”
“รู้แล้วละน่า ผมไม่นิยมกินเด็กครับ”
“ (ให้มันจริง เห็นที่ผ่านๆ มาก็เด็กทั้งนั้น”)
“อย่าเอาเรื่องจริงมาพูดสิครับ พ่อเห็นผมเป็นคนยังไง”
“ (คนอย่างแกมันกินไม่เลือกไง วันแรกก็ทำตัวดีๆ หน่อย แล้วอย่าให้ใครรู้ละว่าแกเป็นลูกชั้น) ”
“ค๊าบบพ่อค๊าบบ ไม้จะไม่ดื้อไม่ซนเลยค๊าบ”
“ (ให้มันจริง!! ) ”
หลังจากวางสายของผู้อำนวยการ ไม้เมืองสืบจนรู้ว่าต้าร์เรียนอยู่ที่ไหนและโชคก็ดันเข้าข้างเขา เพราะวิทยาลัยที่ตาร์เรียนอยู่นั้นเป็นวิทยาลัยของพ่อตัวเอง จากที่เป็นหมออยู่โรงพยาบาล เขาก็ขอพ่อให้ได้เข้ามาสอนในวิทยาลัย โดยอ้างว่าอยากจะลองสืบกิจการที่บ้านดู
หลังจากจัดการเรื่องตำแหน่งการสอนแล้ว เขาก็ได้คุยกับสิงห์เรื่องก้างชิ้นโตที่สิงห์ให้เขามาจัดการโดยบอกแค่ว่าเจอตัวแล้ว ไม้เมืองเดินมาที่ลานกว้างที่ลานประชุม โดยที่เขาตั้งใจจะยืนใกล้ๆ กลุ่มของต้าร์เป็นพิเศษ ร่างสูงมองไปยังกลุ่มของต้าร์ที่ไม่ได้สนใจฟังคำพูดของอาจารย์ที่ยืนพูดหน้าเวทีเท่าไหร่นัก มือขาวๆ ยกขึ้นเช็ดเหงื่อที่เริ่มไหลย้อยลงมา อากาศเมืองไทยไม่ได้ใจดีกับเขาทุกวัน ปากบางขยับบ่นว่าร้อนพร้อมกับแย่งสมุดในมือเพื่อมาพัดให้ตัวเอง ไม้เมืองมองอยู่นานจนคนถูกมองเริ่มรู้สึกตัว พอหันมาไม้เมืองก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว
ร่างสูงเดินขึ้นไปบนแท่นพิธี ทันทีที่เสียงประกาศต้อนรับครูคนใหม่ดังขึ้นก็เกิดเสียงฮือฮาไปทั่วทั้งบริเวณ ต้าร์เงยหน้าขึ้น ก่อนจะมีสีหน้าที่ซีดเผือด มือไม้สั่นไปหมดใจหัวใจบีบรัดจนแทบจะหายใจไม่ออก คนที่เขาพยายามลบออกจากสมองตอนนี้กลับมายืนอยู่ตรงหน้า แถมยังมองมาที่เขาอีก
“!! ” ต้าร์กำหมัดแน่น เขาสบตากับคนบนเวที ไม้เมืองยกยิ้มนิดๆ เมื่อได้สบตากับแมวพยศ
เลิกแถว ก็เหมือนมดแตกรังต่างคนต่างแยกย้ายกันเข้าเรียน กลุ่มของต้าร์มีกันอยู่สี่คนรวมตัวเองด้วยทั้งหมดเรียนเรียนอยู่สาขาเดียวกันนั่นคือช่างยนต์ ที่มักจะมีเรื่องชกต่อยกับเด็กต่างสถาบันอยู่เป็นประจำ และกลุ่มของต้าร์ถือว่าเก่งพอตัว โดยเฉพาะต้าร์ที่ถนัดเรื่องชกต่อยมากกว่าวิชาที่เรียน ไม้เมืองไม่ได้ตามต้าร์ตลอดทั้งวันเขาแค่เฝ้าสังเกตอยู่เท่านั้น
“ไอ้ต้าร์ไปแดกข้าวกัน กูหิวฉิบหาย” วุ่นวายเป็นหนึ่งเดียวที่ดูจะเรียบร้อยสุด ออกสาวนิดๆ แต่หมัดหนักมาก ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวันพวกเขาเลิกเรียนแล้วและกำลังจะไปกินอาหารกลางวันกันที่โรงอาหารกลาง
“หิวข้าวหรือหิวผู้อิวุ่น กูรู้นะ” ต้าร์พูดขัดขึ้นมาแทบจะทันที วุ่นวายเบะปากใส่นิดๆ
“เบื่อพวกรู้มาก จะไปไม่ไป”
“ไปดิ หิวจนจะแดกควายได้ทั้งตัว” ร่างสูงพูดอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับกอดคอวุ่นเดินนำออกไป
“รอพวกกูด้วย!! ” ขุนตะโกนออกมาจากตัวตึกเรียนเพราะมัวแต่เข้าห้องน้ำกับอิฐ
“ชักช้าอะพวกมึง” วุ่นหันไปว่าใส่ขุน
“พูดมากอิวุ่น กูรู้มึงรีบเพราะอะไร” อิฐพูด
“เสือกอีกคนละ”
“ไปๆ เดี๋ยวโต๊ะเต็ม” ต้าร์เร่งขณะที่ยืนรอสองคนนั้น สายตาเขาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนที่กำเดินมาทางนี้ ชายหนุ่มในชุดกาวน์ของหมอมือข้างหนึ่งหนีบกระเป๋าสีดำใบใหญ่เอาไว้ดูสะดุดตาที่สุด มุมปากหยักยกขึ้นนิดเมื่อพวกเขาสบตากัน ต้าร์ทำเมินใส่อย่างจงใจ ทั้งที่ใจตัวเองกระตุกเบาๆ เหมือนมีชนักติดหลัง
“เอ๊ะนั่น อาจารย์คนใหม่นี่หว่า มาทำอะไรที่นี่วะ หรือเขาเห็นเราสูบบุหรี่วะ” ขุ่น เด็กหนุ่มผู้มีวาจาเป็นอาวุธ ปากหาตีนมาให้เพื่อนๆ ตลอด เป็นคนใจร้อนขี้เหวี่ยง แต่ถ้าสำหรับเพื่อนแล้วขุนเต็มที่เสมอ มีร้อยให้ร้อย เทหมดหน้าตักตลอด กับแฟนก็เช่นกัน เพราะฉะนั้น เวลาอกหักขุนจะน่าสงสารที่สุด
“เงียบปากไปมึงนะ” ต้าร์เอ็ดใส่
“อาจารย์เขาเดินมาทางนี้ด้วยมึง อ่อร่าความหล่อพุ่งทะลุแดดมาก” วุ่นวายทำหน้าเพ้อ
“แรด !! กูก็หล่อไม่เห็นมึงจะชมจะไปชมมันทำไม หน้าหล่อแต่ใจร้ายเหมือนผี” ต้าร์เห็นละขัดใจ
“แหม อิต้าร์ กูอยู่กับมึงมาตั้งแต่ หมอ..อ้อยยังไม่ขึ้น จะให้กูคิดอะไรอีก แล้วมึงจะอะไรกับจารย์เขา รู้จักเขาแล้วเหรอถึงไปว่าเขาร้าย” วุ่นวายแขวะใส่ จนกระทั่งไม้เมืองเดินมาถึง เขาส่งยิ้มให้กับเด็กตรงหน้าอย่างเป็นมิตร ทุกคนยิ้มตอบยกเว้น
“มาทำไม! ” มันไม่ใช่คำทักทายของคนที่พึ่งรู้จักกัน ต้าร์ดูอารมณ์เสียผิดปรกติ
“หึ ทำไมทักทายกันแบบนี้ละครับ” ไม้เมืองยกยิ้มนิดๆ พร้อมกับจ้งอคนตรงหน้าไม่วางตา
“เรื่องของกู! ” ต้าร์แทบจะตะบันหน้าไม้เมืองที่กำลังยิ้มกวนใส่
“ไอ้ต้าร์ มึง อย่าหาเรื่องในวิทลัย นี่อาจารย์นะเว้ย” วุ่นกระซิบเสียงเครียด เพราะคดีเก่ายังไม่หมดทัณฑ์บนเลย
“เออกูรู้น่า” ต้าร็บอกอย่างเสียมิได้ เพราะคดีเก่ายังค้างคาเขาเลยไม่อยากมีคดีเพิ่ม
“นี่อาจารย์กับไอ้ต้าร์รู้จักกันด้วยเหรอครับ” ขุนถามออกมาอย่าง งงๆ เพราะไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ต้าร์กัดฟันกรอดเมื่อเห็นไม้เมืองส่งยิ้มมาให้
“ก็พอจะรู้จัก เอ หรือว่ารู้จักดีเลยนะ ใช่ไหมต้าร์” ไม้เมืองพูดจายียวน
“หุบปาก! ” ต้าร์กัดฟันพูด อิฐกระทุ้งสีข้างใส่ทันทีที่ต้าร์พูดจาไม่ดีกับไม้เมือง
“ต้าร์นั่นอาจารย์ ใจเย็นดิวะ ทำเหมือนเคยมีเรื่องกันมาก่อน” อิฐพูดเตือน วุ่นจับแขนต้าร์เอาไว้กันเพื่อนพุ่งเข้าหาอาจารย์คนใหม่
“เออ มึง แค่นี้ป๊ากูก็จะสั่งฆ่าตัดหัวกูแล้ว อย่าหาเรื่องเลย” วุ่นกระซิบ
“เออ ก็ได้ จะไปแดกข้าวไม่ใช่ไปดิยืนรอแบบนี้ เมื่อไหร่จะได้กิน” ต้าร์ส่งเสียงฮึดฮัดก่อนจะเดินกระแทกไหล่ไม้เมือง เดินออกไป
“หึ ดื้อฉิบหาย” ไม้เมืองพึมพำ
“จารย์ครับ อย่าไปโกรธต้าร์มันเลยนะครับ เมนส์มันไม่มา” ขุนพูดติดตลก
“อืม ไม่เป็นไรผมไม่โกรธหรอก ก็แค่แมวดื้อ”
“หืม? อะไรนะคับ”
“ไม่มีอะไร พวกเธอไปทานข้าวเถอะ ผมก็จะไปทานข้าวด้วยเหมือนกัน”
“งั้นผมไปก่อนนะครับ” พูดจบขุนก็วิ่งตามหลังเพื่อนๆ ไป ไม้เมืองมองตามแผ่นหลังของต้าร์แล้วคิดอะไรบางอย่างออก เขาเดินไปซื้อข้าวที่ร้านค้าแล้วเดินไปที่โต๊ะของกลุ่มต้าร์ทันที
“วันนี้กูจะได้แดกไหมข้าวเนี้ยะ” เสียงของวุ่น เอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิด เขาหิวข้าว
“มันจะตามมาทำไมวะ?” ร่างโปร่งแอบชำเลืองมองไปด้านหลัง เห็นว่าไม้เมืองยังเดินตามมา
“กูจะรู้ไหมล่ะ ก็เดินมาด้วยกัน” ขุนพูดพร้อมกับหันไปมองไม้เมืองที่เดินตามมาจากด้านหลัง
“พวกมึงไปซื้อข้าวนะ เดี๋ยวกูจองโต๊ะไว้ให้” วุ่นบอกพร้อมกับวางกระเป๋าแล้วนั่งลง
“อืม แล้วมึงจะเอาไรอิวุ่น” อิฐมาถึงโต๊ะคนสุดท้ายถามพร้อมกับวางของตัวเองลงบนตะเช่นเดียวกัน ถึงแม้จะมีเพียงสมุดกับปากกาแท่งเดียวก็ตาม
“เตี๋ยวเรือ พิเศษลูกชิ้น”
“ตังอะ?”
“มึงก็ออกให้กูก่อนไม่ได้”
“มึงก็แบบนี้ทุกครั้งอะ กูออกก่อนตลอด” อิฐพูดไปอย่างนั้นเพราะเขาเต็มใจออกให้อยู่แล้ว
“แค่นี้ทำให้กูไม่ได้?” วุ่นเริกคิ้วถาม อิฐถอนหายใจออกมาอย่างหน่ายๆ ก่อนจะพยักหน้า
“แล้วทำไมกุต้องยอมมึงทุกครั้งด้วยวะเนี้ยะ” แม้ปากจะบ่นแต่วุ่นรู้ว่าอิฐเต็มใจที่จะทำให้
“อย่าบ่น รีบไปซื้อดิเดี๋ยวหมด” พอทุกคนออกไปซื้อข้าวของตัวเอง ไม้เมืองเดินกลับมาที่โต๊ะของพวกเขาพร้อมกับจานข้าวที่พึ่งจะซื้อมา
“ขอนั่งด้วยคนสิ ที่อื่นเต็มหมดแล้ว อีกอย่างผมยังไม่ได้สนิทกับใครในโรงเรียนเลย” ไม้เมืองเอ่ยด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร
“ไปนั่งที่อื่น! กูไม่ให้นั่ง”
“เป็นอะไรของมึงอิต้าร์ จะตวาดใส่อาจารย์เขาทำไม” วุ่นวายแทบจะอยากตบปากเพื่อนที่เสียมารยาทใส่
“เชิญนั่งเลยค่ะ เอ้ย ครับอาจารย์” วุ่นขยับไปนั่งอีกฝั่งทำให้นั่งตรงข้างๆ ต้าร์ว่างทันที ไม้เมืองทำท่าจะนั่ง แต่ต้าร์ก็เอากระเป๋าตัวเองขึ้นมาวาง
“ไม่ให้นั่ง ไปกินที่อื่น” ต้าร์ยังคงเอ่ยปากไล่
“แต่พผมอยากกิน กับ เราที่นี่” ไม้เมืองเน้นคำว่าเราใส่ตาร์
“แต่กูไม่อยากกินกับมึง! ”
“ไอ้ต้าร์มึงจะเกี้ยวกราดใส่จารย์แบบนี้ไม่ได้! ” ขุนปรามเพื่อนเสียงหลง เพราะเพื่อนตัวเองตอนนี้มีสีหน้าพร้อมบวกกับ อาจารย์คนใหม่เต็มที่
“ใครอนุญาตให้นั่ง”
“กูเอง มึงอย่าพึ่งเกรี้ยวกราดสิ” วุ่นรีบบอก เพราะไม่อยากให้ทะเลาะกันในนี้
“แต่กูไม่ชอบมัน” ต้าร์พูดอย่างเอาเรื่อง ร่างโปร่งแทบจะปาจานข้าวใส่หน้าไม้เมือง
“อย่าเรื่องมากได้ป่าววะไอ้ต้าร์นั่งๆ ไปเถอะ กูหิวข้าว” อิฐนั่งลงข้างๆ กับวุ่นวาย
“แต่มัน...”
“นั่งครับคุณต้าร์ผมหิวข้าว ถ้าช้าอีกนิดผมจะไล่คุณไปนั่งที่อื่นนะครับ” ท่านขุนเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ ก่อนจะกดไหล่ของต้าร์ให้นั่งลงแล้วตัวเองก็นั่งลงตาม
“งั้นมึงมาแลกที่กับกู” ต้าร์จ้องหน้าคนฝั่งตรงข้ามตาไม่กะพริบ หัวร้อนพร้อมบวกเต็มที่
“ยังโกรธเรื่องวันนั้นอยู่อีกเหรอ ก็บอกแล้วไงว่าจะรับผิดชอบ”
“หุบ ปาก แล้วแดก ข้าวไปเงียบๆ” ต้าร์กดเสียงลงต่ำ พร้อมกับจ้องหน้าหมอไม้เมืองด้วยแววตาขุ่นเคือง เรื่องคืนนั้น เรื่องคืนนั้น!! มันทำให้เขาแทบจะกระเดือกข้าวไม่ลง ไหนจะเพื่อนๆ ที่มองเขาเหมือนมีเรื่องอยากจะถามอีก
+++++++++++++++++++++
หลังจากแยกกับเด็กปากดี ผมเดินกลับมาที่ห้องทำงานของตัวเองคือห้องพยาบาลหลังตึกสหกรณ์ มีนักเรียนแอบมานอนพักบ้างแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร เด็กพวกนี้มันทำแบบนี้ประจำอยู่แล้ว ผมเดินเข้าไปในห้องกระจก ซึ่งเป็นห้องทำงานและพื้นที่ส่วนตัวของผม ไขกุญแจเข้าไปแล้วปิดล็อก บนโต๊ะทำงาน มีเพียงโน้ตบุ๊คหนึ่งเครื่อง กับแฟ้มงานอีกสองสามเล่ม ผมล้มตัวลงกับเก้าอี้ อย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะเริ่มทำงานแบบจริงๆ จังๆ
วิทยาลัยเทคโนโลยีชื่อดังที่ผลิตนักศึกษาหัวกะทิออกไปสู่โลกภายนอกมากมายวิทยาลัยแห่งนี้เน้นเรื่องการปฏิบัติ ไม่เน้นทฤษดี เน้นเรียนรู้ไม่เน้นท่องจำ วิทยาลัยแห่งนี้มีอุปกรณ์การเรียนที่ครบครันและทันสมัย มีห้องปฏิบัติการมากมาย และหลากหลายสาขาการเรียน ทำให้วิทยาลัยแห่งนี้เป็นที่ใฝ่ฝันของใครหลายๆ คน การจะเข้าเรียนที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ต้องสอบวัดระดับความรู้ ถึงจะผ่านเข้ามาเรียนได้ ดังนั้นเด็กที่จบจากวิทยาลัยจากที่นี่ไป คือเด็กที่มีคุณภาพทุกคน
อวยมากไปก็กลัวจะรำคาญ เพราะวิทยาลัยนี้มีพ่อผมเป็นเจ้าของ ความจริงผมควรจะเรียนสายที่ตรงกับธุรกิจของครอบครัวที่มีทั้งกิจการโรงแรมและวิทยาลัยแห่งนี้ แต่ผมเลือกที่จะเรียนหมอ เรียนเพื่อที่ตัวเองจะได้ดูแลครอบครัวเวลาที่ป่วย ครอบครัวที่เหลือเพียงผมกับพ่อและพี่สาว ที่ตอนนี้แต่งงานมีลูกไปเรียบร้อย เพราะพ่อผมทำแต่งาน แม่ก็ทำแต่งานจนล้มป่วยและจากผมไป ดังนั้นผมถึงได้เลือกเรียนหมอ ผมนั่งดูข้อมูลต่างๆ ในระบบ ค้นหาตารางเรียนของไอ้เด็กปากหมาคนนั้น ก่อนจะพริ้นมันออกมาแล้วเก็บไว้ในกระเป๋า ดูข้อมูลทางบ้านของมันอีกนิดหน่อย มันไม่ได้มาจากครอบครัวที่ร่ำรวย แต่ก็ไม่ได้ยากจน พ่อแม่รับราชการทั้งคู่ แม่เป็นครู ส่วนพ่อเป็นตำรวจ แต่ลูกมีเรื่องชกต่อยแทบทุกวัน มิน่าถึงได้หลุดรอดมาบ่อยๆ
นอกจากประวัติคร่าวๆ แล้วผมยังเห็นคะแนนของเทอมที่แล้วๆ มาของมัน เรียกได้ว่าเกือบห่วย แต่ก็ไม่ได้แย่ขนาดจะเกินเยียวยา มันก็เด็กวัยรุ่นทั่วๆ ไปที่ชอบเล่นมากกว่าเรียน เพื่อนมันก็เหมือนกัน เห็นแต่จะมีแค่วุ่นวายที่ดีกว่าใครเพื่อน ผมพักสายตาจากหน้าจอ รีบเครียงานที่เหลือ เพราะอีกครึ่งชั่วโมงผมมีเคสผ่าตัดที่โรงพยาบาล ยอมรับว่าเหนื่อยสายตัวแทบขาด ไม่ค่อยได้พักผ่อน ยังดีที่มีวันหยุดให้ทั้งโรงพยาบาลกับที่วิทยาลัย ผมจะจัดการกับเด็กที่เป็นก้างให้ไอ้สิงห์ยังไงดี
14.30.น
การผ่าตัดอันยาวนานเสร็จไปได้ด้วยดี ผมล้างมือแล้วเดินไปเปลี่ยนชุดเพื่อที่จะออกไปหาอะไรกินที่ตลาด ไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอนะโมกับพี่สิงห์ที่ร้านอาหารตามสั่งและที่สำคัญเจอไอ้เด็กปากหมานั่งอยู่ที่โต๊ะอีกฝั่งหนึ่งด้วย
พวกเพื่อนๆ ของมันทักผมกันทุกคนยกเว้นมันที่เอาแต่นั่งทำหน้าบูดจ้องเพื่อนผมตาเขม็งแสดงออกทันว่ากำลังหึงแต่ทำอะไรไม่ได้ ผมเลยแกล้งมันด้วยการจีบน้อง และมันก็ได้ผล
ไอ้ต้าร์มันหัวร้อนเดินออกจากร้านไปเลย ผมเลยรีบกินและเลี้ยงข้าวพวกเด็กๆ มันด้วย ก่อนจะเดินตามไอ้เด็กหัวร้อนนั่นออกไป
“ไง ถึงกับทนดูไม่ได้เลยรึไง”
“-*- อะไรของมึงอีก อย่ามายุ่งได้ปะ” นี่มันไม่รุ้เลยหรือไงว่าเวลาพูดกับคนที่อายุมากกว่าต้องพูดยังไง คิ้วผมขมวดลงนิดๆ เพราะไม่ค่อยชอบเด็กที่ปีนเกลียวสักเท่าไหร่ แต่กับมัน มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกไม่ชอบ แต่รู้สึกอยากแกล้งเสียมากกว่า
“ก็ไม่ได้อยากจะยุ่งสักเท่าไหร่หรอกนะ แต่ว่ากูมีเรื่องจะคุยด้วย”
“กูไม่มีอะไรจะคุยกับมึง อย่ามายุ่ง ไปไกลๆ ตีนเลยไป” มันไล่ผมเหมือนผมเป็นตัวอะไรสักอย่าง สีหน้ามันกำลังหงุดหงิด และมองผมด้วยสายไม่พอใจ หน้าตามันตอนนี้เหมือนแมวที่กำลังโกรธ อยากจะยั่วให้มันโมโห
“หงุดหงิดที่เห็นเขารักกันงั้นสิ” จี้จุดจนมันชักสีหน้าใส่
“อย่าเสือกได้ปะ ! เลิกตามสักทีเหอะ ว่างมากไง” มันหยุดเดินแล้วหันมาตะโกนใส่ผมอีกครั้ง ก็อย่างว่านะ เห็นอะไรที่มันจี้ใจตัวเองก็ย่อมหงุดหงิดเป็นธรรมดา
“ก็ว่างพอจะหาอะไรทำสนุกๆ กับเมียอย่างมึงไง”
“กูไม่ได้สนุกด้วย ขอร้องเหอะเลิกตามมายั่วโมโหกูสักทีได้ปะ ฮึก ไอ้เหี้ย โตกว่า รวยกว่ากูแล้วไงวะ มีสิทธิอะไรมาแย่งมันไปจากกูวะ กูดูแลมันมาตั้งนาน แล้วมันเป็นใคร!! ถึงมาแย่งมันไปจากกู ฮึก..มึงก็อีกคนได้กูแค่ครั้งเดียวจะอะไรนักหนา มาวุ่นวายกับกูอยู่ได้ กูก็เสียใจเป็นเหมือนกันนะโว้ย ฮึก แมร่ง..” เหมือนภูเขาไฟที่มันปะทุขึ้นมาเพราะผมไปยั่วอารมณ์ มันตะโกนใส่ผม ทั้งน้ำเสียงทั้งสีหน้าดูออกเลยว่ามันกำลังเสียใจ มันพยายามใช้มิอเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา แต่ยิ่งเช็ดมันยิ่งไหล มันมองผมด้วยสายตาที่ตัดพ้อ โกรธ โมโหและน้อยใจ มันสับสนไปหมด
ไอ้ต้าร์เดินทิ้งผมที่ยืนอึ้งอยู่ ใช่ผมใจกระตุกเพราะเห็นแววตาคู่นั้นของมัน แววตาของคนแพ้แล้วพาล หน้ามันเหมือนแมวพยศ เห็นแล้ว รู้สึกอยากจะจับมันมากอดอีกครั้ง แต่ผมก็ปล่อยให้มันเดินหนีไป จากตอนแรกแค่อยากจะแกล้งมันเฉยๆ ตอนนี้ อยากจะปราบพยศมันขึ้นมาจริงๆ อยากจะรู้ว่าหน้าแมวๆ แบบมัน แมวที่คิดว่าตัวเองเป็นเสือ คอยดูเถอะผมจะทำให้มันคลานเป็นแมวมาอ้อนผมอีกครั้งให้ได้เลย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฝากพี่ต้าร์ด้วยน้าาาาาาาาาา
(https://www.img.in.th/images/98ce68580a2e90992f233db91f1d8f24.jpg)
(https://www.img.in.th/images/2960080ecb563f9a22fcb6344732a63f.jpg)
-
:pig4:ต้าร์ช่างเกรี้ยวกราด
-
:L2: :pig4:
-
ไม้เมืองนิสัยไม่ดี ใช้อำนาจหน้าที่ในทางที่ผิด ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูนะโม ระวังไปก็เท่านั้น นะโมจะทำอะไรได้ นอกจากฟ้องพี่สิงห์ :laugh:
-
ชอบ ๆๆ รออ่านอยู่นะคะ :L1:
-
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/03/03/t7jEN2.jpg)
ตอนที่3
ร่างสูงโปร่งเดินทิ้งคนที่ชอบยั่วโมโหออกมาด้วยความหงุดหงิด หงุดหงิดตัวเองที่ดันไปหลงติดกับของร่างสูง ทำไมเขาถึงได้ด้อยไปกว่าคนคนนั้นแบบเทียบไม่ติดแบบนี้ ภาพของนะโมที่กำลังยิ้มให้กับสิงห์ ภาพที่มองดูก็รู้ว่า ไอ้เอ๋อของเขากำลังมีใจให้กับอีกคน อีกคนที่ไม่ใช่ตัวเอง
“ทำไมกูต้องช้ากว่าเขาทุกทีเลยวะ” ร่างโปร่งตัดพ้อกับโชคชะตาของตัวเอง ท้องก็หิว เลยแวะคาเฟ่นั่งกินขนมดับความหงุดหงิดของตัวเอง ใครจะไปคิดว่าเด็กช่างอย่างเขาจะชอบกินขนมหวานๆ โดยเฉพาะเค้กท๊อฟฟี่ ของโปรดและจะกินที่ร้านนี้เท่านั้น
“อ้าว..น้องต้าร์วันนี้ลมอะไรหอบมาที่ร้านพี่แต่หัววัน?” เจ้ฟ้า หรืออิงฟ้า เจ้าของคาเฟ่เล็กๆ หนึ่งเดียวในย่านวิทยาลัยและโรงเรียนชื่อดัง เดินเข้ามาทัก ชายหนุ่มที่ใส่เสื้อชอบนั่งทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่ที่โต๊ะประจำ
“เจ้ฟ้า.. เห้อออ ผมเอาชามะลิกับเค้กท๊อฟฟี่ครับ วันนี้ขอสิงอยู่ที่ร้านพี่ทั้งวันเลยได้มะ” ต้าร์เอ่ยขอด้วยเสียงหน่ายๆ
“ได้สิถ้าน้องไม่เอาตีนเข้ามาในร้านพี่” ฟ้าพูดขำๆ
“เดี๋ยวต้าร์ถอดช็อบ ถอดเข็มขัดออกให้”
“จ้ะ เอาที่เราสบายใจ แล้วเป็นอะไร หน้าตาไม่รับแขกเลย” ฟ้าเอ่ยถามเพราะถือว่าต้าร์เป็นรุ่นน้องที่สนิทคนหนึ่ง อาจจะเป็นเพราะว่าฟ้าจบมาจากวิทยาลัยเดียวกับต้าร์ เลยทำให้สนิทกันเร็ว
“ต้าร์ ..อกหักอะพี่ มีคนแย่งนะโมของต้าร์ไป” ดวงตากลมฉายแววความเศร้าออกมา
“อ่าว ไหง เป็นงั้น” ฟ้าที่เคยได้ฟังเรื่องของนะโมมาบ้างเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ก็คนนั้นเขาโตกว่า รวยกว่า อนาคตดีกว่าผม” ต้าร์ตัดพ้อ เพราะคิดๆ ดูแล้วมันก็จริงอย่างที่เขาพูด ไม่มีอะไรที่เขาจะสู้คนนั้นได้เลยจริงๆ
“อย่าคิดมาก บางทีเราแค่อาจจะผูกพันกับนะโมแค่พี่น้องก็ได้ อาจจะไม่ใช่แบบคนรักก็ได้” ฟ้าพูดไปตามที่ตนเองคิด
“ไม่รู้วะพี่ ผมหวงมัน ไม่อยากให้มันใกล้ใคร ผมหงุดหงิดตลอดที่เห็นว่ามันสนิทกับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม ผมพยายามทำให้ผมติดผม ซึ่งมันก็ติดผม แต่ว่ามีไอ้บ้านั่นเข้ามาในชีวิตมัน ดูเหมือนไอ้เอ๋อมันจะลืมผมไปแล้วอะพี่”
“....”
“ผมว่าผมรักมัน” ต้าร์เอ่ยออกด้วยเสียงที่แผ่วเบา
“เห้ออ อันนี้พี่ก็ไม่รู้หรอกนะ คงต้องให้เวลาเป็นตัวตัดสิน เราไม่ลองคบใครดูสักคน”
“ผมเคยลองแล้วมันได้ผลอะ แล้วนี่ไอ้เอ๋อมันเหมือนจะไม่เลือกผมอีก กลุ้มวะพี่” ร่างโปรงไถลตัวเองไปกับโต๊ะแล้วใช้หัวหนุนแขนตัวเองมองออกไปด้านนอกร้าน ด้วยสายตาเศร้าๆ ไหนจะเรื่องของไม้เมืองที่ชอบแวบเข้ามากวนใจเขาอีก
“อะเลิกทำหน้าแบบนั้นเถอะ พี่เห็นแล้วใจไม่ดี นี่ขนมที่เราสั่ง กินซะจะได้อารมณ์ดีๆ” ฟ้าตบบ่ารุ่นน้องแล้วกลับไปทำงานต่อทิ้งให้ต้าร์ใช้เวลาอยู่กับตัวเองต่อ
“ของหวานจะเยียวยาทุกสิ่ง” ต้าร์ครางออกมาอย่างเหนื่อยล้า ก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วตักเค้กของโปรดเข้าปาก ใช่ของหวานจะเยียวยาทุกสิ่ง ทันทีที่รสหวานๆ ของเค้กแตะลงบนลิ้น ต้าร์ก็รู้สึกเหมือนขึ้นสวรรค์ ใบหน้าหล่อเหลากลายเป็นหน้าน้องแมวขึ้นมาทันที ยิ่งกินยิ่งหยุดไม่ได้ กินจนท้องจะแตก แถมยังซื้อกลับไปกินต่อที่บ้านอีก ใจจริงอยากจะเอาไปฝากคนตัวเล็กที่ป่านนี้คงนั่งยิ้มให้คนอื่นแล้ว ต้าร์เดินออกจากร้านแล้วเดินกลับไปรถมอเตอร์ไซที่จอดทิ้งไว้ที่ร้านข้าว ป่านนี้พวกเพื่อนๆ ของเขาคงกลับกันไปหมดแล้ว และก็จริงดั่งที่คิดไม่มีใครอยู่รอ ร่างโปร่งก้าวขาค่อมมอเตอร์ไซตัวด้วยความรู้สึกเหนื่อยๆ เขากะว่าจะไม่เข้าเรียนช่วงบ่ายอยากกลับไปนอนพักมากกว่า
8.45 น.
“นาย อาทิตย์ บวรเวช นศ ชั้นปีที่3 เชิญพบ อาจารย์ไม้เมืองที่ห้องพยาบาล ด้วยค่ะ” เสียงประกาศเรียกชื่อของคนที่พึ่งก้าวเท้าเข้ามาในวิทยาลัยดังก้องไปทั่วบริเวณ ร่างโปร่งชะงักพร้อมกับทำหน้ายุ่งๆ
“มีเรื่องให้กูหงุดหงิดแต่เช้า” เขาบ่นก่อนจะกดเข้าโปรแกรมแชทไลน์เพื่อบอกให้เพื่อนซื้อข้าวไว้ให้ ก่อนจะเดินไปยังห้องพยาบาล ด้วยสีหน้าเซ็งๆ
ไม่อยากจะเห็นหน้าแมร่ง!!!
“มีไร” ต้าร์เปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของไม้เมืองพร้อมกับถามเสียงแข็ง เขาไม่ยอมสบตากับร่างสูงที่นั่งไขว่ห้างอารมณ์ดีอยู่
“นั่งก่อนสิ” ไม้เมืองชีไปที่โซฟากลางห้อง
“มีอะไรก็พูดมา” ต้าร์รู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ กับรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อของอาจารย์ตำแหน่งหมอในห้องพญาบาล รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มของวายร้าย รอยยิ้มที่ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ
“เมื่อวานโดดเรียน?” ไม้เมืองพูดด้วยน้ำเสียงเข้มๆ พร้อมกับจ้องหน้าไปด้วย
“แล้วไง จะหักคะแนนก็หักไป” ต้าร์พูดอย่างไม่รู้สึกอะไร เพราะเขาตั้งใจโดด และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาโดดเรียน
“ตั้งใจจะหลบหน้ากูมากกว่าใช่ไหม?” ไม้เมืองเอนหลังพิงโซฟาพร้อมกับยกขาขึ้นมาไขว่ห้าง ดวงตาคมกริบจ้องมองเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างพิจารณา
น่าจับมาฟัด
“จะเอาไงก็ว่ามาดิจารย์ ลีลาอะ ผมรีบไปกินข้าว” ร่างโปร่งเอ่ยออกมาด้วยเสียงแข็งๆ
แต่พยศแบบนี้ เขาทางเขาล่ะ ของชอบบอกเลย
“เอาแบบคืนนั้น”
“จารย์! ”
“หึ อยู่กันสองคนไม่ต้องเรียกว่าอาจารย์หรอก เรียกผัวดีกว่า”
“เป็นบ้ารึไง! อย่ามาทำตัวทุเรศๆ ในโรงเรียนแบบนี้นะ” ต้าร์ทำท่าเหมือนแมวขู่ ไม้เมืองไม่ได้โกรธที่อีกคนจะพูดจาไม่ไดใส่เขา
“แล้วไง ผัวเมียจะคุยกันคนอื่นเกี่ยวอะไรด้วย?” ไม้เมืองยักไหล่ใส่ พร้อมกับมองต้าร์ไปด้วย แต่สายตาที่มองนั้น มันเป็นสายตาของหมาป่าที่กำลังจะออกล่าเหยื่อ
“แกกูไม่ใช่เมียมึง! ” ต้ารร์กัดฟันพูดใส่พร้อมกับก้าวถอยหลัง
“หรือจะต้องให้ทบทวนอีกสักรอบสองรอบ จะได้จำได้” ต้าร์รับรู้ได้ถึงความไม่ปลอดจากสายตาของคนตรงหน้า เขารีบหันหลังและวิ่งหนี แต่ไม้เมืองไวกว่า คว้าแขนของต้าร์เอาไว้ได้แล้วกระชากเข้าหาตัว จนต้าร์เซถลามาหา ไม้เมืองรีบกอดรัดเอวบางเอาไว้ ใบหน้าหล่อคมยื่นเข้ามาใกล้ใบหน้าเนียน ต้าจ้องตาเขม็ง
“จะทำอะไร ปล่อย! ”
“อย่าดื้อให้มากนักถ้าไม่อยากเจ็บตัว” ไม้เมืองพูดเสียงเข้ม เขาไม่เข้าใจว่าทำไมต้าร์ถึงได้ดื้อขนาดนี้ ปรกติเวลาเขาได้ใครหรือแค่ใช่สายตามองทุกคนก็ต้องยอมสยบให้กับเขาแล้ว แต่กับต้าร์มันตรงข้ามกันทุกอย่าง
“ปล่อย! ” ต้าร์ดิ้น
“อยู่นิ่งๆ สิวะ! จะดิ้นทำไมนักหนา” ไม้เมืองใช้น้ำเสียงที่เข้ากว่าเดิม
“ก็ปล่อยสิวะ จะกอดไว้ทำไม อึดอัด! ” ต่างคนต่างไม่ยอม อีกคนดิ้นอีกคนก็รัดแน่นไม่ยอมปล่อย อ้อมแขนแกร่งเหมือนคีมเหล็กล็อกต้าร์เอาไว้ไม้ให้ดิ้นหนี ยิ่งกอดยิ่งได้รับรู้ว่าแท้จริงแล้วต้าร์ตัวบางกว่าเขามากทั้งที่ความสูงนั้นก็พอๆ กัน ตอนที่มีอะไรกันก็คิดว่า คิดไปเองแต่มาวันนี้เขาถึงได้แน่ใจ แถมต้าร์ยังตัวหอมอีกต่างหาก
“ไม้เมือง! ” ต้าร์เริ่มโวยวายใส่เมื่อรับรู้ได้ถึงลมหายใจร้อนที่กำลังสูดดมอยู่ที่ซอกคอของตัวเอง
“เรียกทำไม” ไม้เมืองพูดยั่วก่อนจะก้มลงประกบริมฝีปากบางที่กำลังจะอ้าปากด่า ลิ้นร้อนแกเข้ามาในดพรงปากนุ่มก่อนจะตะวัดลิ้นเกี่ยวพันลิ้นเล็กเอาไว้
“อื้ออออออออออ” ต้าร์ครางประท้วงออกมาจากลำคอ ก่อนออกแรงผลักอีกฝ่ายอย่างแรงจนหลุดออก ต้าร์ไม่รอช้าเหวี่ยงหมัดใส่ไม้เมืองทันที
ผัวะ!!
“ไอ้ชั่ว! เป็นบ้าหรอ ถุย! ” ต้าร์รีบเช็ดปากตัวเองด้วยแขนเสื้อ ทำเหมือนขยะแขยงจูบของไม้เมืองเต็มที่ ต้าร์มองไม้เมืองด้วยสายตาอาฆาต ผิดกับอีกคนที่ตีหน้านิ่งแสยะยิ้มร้ายๆ ใส่ นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ต้าร์ต่อยเขา ไม้เมืองใช้ลิ้นดุนริมฝีปากตัวเองแล้วเลียเลือดที่ติดอยู่ที่มุมปาก
“สองครั้งแล้ววนะที่มึงต่อยกู” ไม้เมืองบอกเสียงเครียดๆ ร่างสูงสาวเท้าเข้าหาอีกคนโดยที่ต้าร์ไม่ทันได้ตั้งตัว ต้าร์ผงะถอยหลังแต่ก็โดนไม้เมืองกระชากคอเสื้อเอาไว้ ก่อนจะเหวี่ยงร่างของต้าร์ไปที่เตียงนอน
“อั๊ก!! เชี้ยย ทำไรของมึงวะ” ไม้เมืองรีบคล่อมทับอีกฝ่ายเอาไว้เพื่อไม่ให้หนีไปไหนได้อีก เขารวบมือทั้งสองข้างของต้าร์เอาไว้เหนือหัวทันแล้วกดมันไว้
“เมียดื้ออย่างมึงคงชอบความรุนแรงสินะได้” ไม้เมืองยิ้มกริ่ม เขาไม่ยอมเจ็บตัวฟรีๆ แน่
“จะทำอะไร! ไอ้หมอไม้ ปล่อยนะ”
“หึ” ไม้เมืองร้องหึในลำคอ เขาไม่คิดว่าการที่ได้เห็นสีหน้าตกใจของต้าร์จะทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นแบบนี้ ยิ่งคนใต้ร่างดิ้นมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งอยากจะเอาชนะ
“ลุกกูหนัก นะเว้ย!! พูดไม่รู้เรื่องรึไงวะ ลุก! ไอ้ควายไม้เมือ--อุ๊บ ” ยังไม่ทันได้จบประโยคไม้เมืองก็โน้มตัวลงไปจูบที่กลีบปากนุ่มของต้าร์อย่างรุนแรงต้าร์พยายามสะบัดหน้าหนี
กึก!
“โอ้ยย! ” ไม้เมืองร้องพร้อมกับผละออกมาเพราะต้าร์กัดปากเขาอย่างแรงจนได้กลิ่นคาวเลือด
“หึ..สม มึงมันโรคจิต! ” ต้ามองด้วยความสะใจ ไม้เมืองมองต้าด้วยสายตาที่แข็งกร้าวขึ้น
“มึงกล้ากัดปากกูเลยเหรอต้าร์ มึงอยากจะลองดีมากนักใช่ไหม วันนั้นยังขาถ่างไม่พอสินะมึงถึงได้กล้าทำแบบนี้” ไม้เมืองถามเสียงเข้ม
“ขาถ่างพ่อง! ปล่อย! ” ต้าร์โวยวายหน้าแดงก่ำเมื่อไม้เมืองพูดถึงเรื่องคืนนั้นขึ้นมา
“อยากจะโดนอีกรอบไหมห๊ะ! ” ไม้เมืองถามเสียงตะคอก
“......” ต้าร์รู้สึกถึงแรงบีบที่ข้อมือหนักขึ้นและสายตาของไม้เมืองไม่ได้พูดเล่น จนต้าร์เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา
“หึ ต้องให้กุใช้กำลังก่อนใช่ไหมมึงถึงจะนิ่งได้”
“ทำแบบนี้ทำไมวะ ถามจริงเหอะจะติดใจอะไรกูนักหนา ปล่อยๆ ไปไม่ได้รึไง” ต้าร์จ้องตาอีกฝ่ายเพื่อหาคำตอบ
“เออ กูติดใจมึง เหตุผลแค่นี้พอไหม พอใจรึยัง” ไม้เมืองพูดเสียงราบเรียบ เขาไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าต้าร์จะแสดงสีหน้าแบบไหนออกมา ร่างบางแค่นหัวเราะ ออกมาอย่างนึกสมเพชตัวเอง
“ไปหาคนนอื่นง่ายกว่าปะ ทำไมต้องเป็นกูวะ”
“อย่ารู้เลย รู้แค่ว่าต้องเป็นมึงเท่านั้น อีกอย่างนะ ถ้ามึงคิดจะหนีกูละก็” ไม้เมืองหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา แล้วกดอะไรบางอย่างให้ต้าร์ดู
“นี่มึง!! ” ร่างบางจ้องไปยังภาพในโน้ตบุคตาค้าง ลำคอแห้งผาก หาเสียงตัวเองไม่เจอ
“ถ้าคิดจะหนี หรือหลบหน้ากูละก็ คลิปที่กุมีมันจะว่อนไปทั่วอินเทอร์เน็ตแน่ๆ ” ไม้เมืองยิ้มอย่างผู้ชนะ ผิดกับอีกคนที่ใบหน้าซีดเผือด หายใจติดขัด
“......”
“มึงมันเหี้ย ไอ้พี่หมอ”
“หึหึ มึงก็ดื้อ”
“กูเกลียดมึง! ”
“หึหึหึ”
“เกลียดผัวได้ลงก็เอา” ไม้เมืองก้มลงซุกไซ้ซอกคอขาวพร้อมกับสร้างรอยเอาไว้
“อ๊ะ .. ไอ้ นรก!! ไปตายซะ” ร่างโปร่งตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง ทั้งโกรธทั้งอาย แล้วก็กลัว กลัวว่าอีกคนจะทำเรื่องชั่วๆ ใส่เขา โกรธแต่ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา ทำได้แค่กัดปากตัวเองไว้จนเลือดมันออก
“ฮึก..” เสียงสะอื้นของคนใต้ร่างทำให้เขาชะงักและเงยหน้าขึ้นมามอง
“ร้องไห้?”
“อึก..ฮึก..มึงมันเลว” ต้าร์กัดฟันพูดดวงตากลมหลับลงเพราะไม่อยากจะเห็นหน้าของอีกคน
“เออ..ก็ไม่เคยบอกว่ากูเป็นคนดีสักหน่อย” เขาคลายมือที่ล็อกแขนต้าร์เอาไว้แต่ก็ไม่ลุกออกจากตัว
“.....”
“เอาเป็นว่าเรามาตกลงอะไรนิดๆ หน่อยกันดีกว่า” ไม้เมืองเริ่มอ่อนลง เขาใช้นำเสียงที่นุ่มขึ้นจนทำให้ต้าร์เริ่มแปลกใจ ดวงตาคู่สวยลืมตาขึ้นมามอง สายตาของคนทั้งคู่ประสานกันแค่ชั่วแวบเดียวเท่านั้นก่อนที่ต้าร์จะเป็นฝ่ายเบนสายตาไปทางอื่น
ตึก ตึก
(จะเต้นแรงทำพ่อมึงเหรอ)
“ตะ ตกลงอะไร”
“มาเป็นเมียกู” ไม้เมืองยิ้มเจ้าเล่ห์
“ห๊ะ!! มึงจะบ้าเหรอ กูเป็นผู้ชาย อีกอย่างกูมีคนที่กูชอบแล้ว” ต้าร์ร้องเสียงหลง
“แต่มึงก็เป็นเมียกูแล้วไง จำไม่ได้? อีกอย่างนะคนที่มึงชอบนะเค้าไม่ได้ชอบมึง มึงก็รู้” คำว่าเขาไม่ได้ชอบมึงทำเอาต้าร์เจ็บจนจุก เพราะมันเป็นเรื่องจริง เขาพอจะรู้มาสักพักแล้วว่าสายตาที่นะโมมองสิงห์นั้นมันไม่ใช่สายตาที่นะโมมองมาที่ตนเองเลยมันเป็นสายตาเดียวกันกับที่เขาใช้มองนะโม นั้นก็คือ สายตาของความรัก
“คะ..ครั้งนั้นไม่นับ กูเมา อีกอย่างกูกับมึงก็ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน รักก็ไม่ได้รัก จะไปเป็นผัวเมียกันได้ไง” ต้าร์ยังคงปฏิเสธและไม่ยอมรับ
“เหรอก็ดี งั้นคลิปมึงนี้ก็เอาไปขายให้พวกเว็บโป๊คงได้เงินดี เสียงครางของมึงนี้ยังติดหูกูอยู่เลย เสียงโคตรหวาน เอวโคตรดี หึหึ” ไม้เมืองทำหน้าหื่นใส่
“มึง!! ” ร่างโปร่งพยายามจะแย่งมือถือของอีกฝ่ายแต่ไม้เมืองไวกว่าเขาโยนโทรศัพท์ไปไว้ที่โซฟาฝั่งตรงข้าม
“เอาตกลงไม่ตกลง เวลากูมีไม่มากนะ”
“แล้วกูเลือกอะไรได้บ้างวะ!! ” ต้าร์สบถออกมาอย่างหงุดหงิด
“มึงไม่มีสิทธิ์เลือกตั้งแต่มาขอให้กูกอดมึงแล้วต้าร์ หึ เพราะฉะนั้น เป็นเด็กดีของพี่หมอนะครับน้องต้าร์” ไม้เมืองลุกขึ้นแล้วตบหน้าหล่อของต้าร์เบาๆ เขาแสยะยิ้มออกมา แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน
“ข้อตกลงกูง่ายๆ ไม่กี่ข้อ” ไม้เมืองใช้น้ำเสียงเนิบนาบไม่รีบร้อน เขาจ้องมองไปที่อีกฝ่ายด้วยสายตาที่นิ่งๆ มองดูท่าทีของต้าร์ไปด้วย
“หนึ่ง เวลากูเรียกหามึงต้องมา ห้ามปฏิเสธ ไม่ว่าจะกรณีใดๆ”
“ไม่มีทาง! กูก็ต้องมีเวลาเป็นส่วนตัวบ้าง”
“หึ กูคิดไว้อยู่แล้วว่ามึงต้องพูดแบบนี้ งั้นก็ดีในเมื่อกูเสนอทางเลือกที่ดีทุ่ดให้แล้วมึงไม่เอา มึงก็เตรียมตัวเตรียมใจไว้เลย” ไม้เมืองไม่ยอกบอกอะไรเพิ่มเติม
“มึงจะทำอะไร?” ต้าร์มองไปที่คนตัวสูงที่กำลังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาใครบางคน
“สวัสดีครับ คุณดนัย คุณเป็นผุ้ปกครองของนาย อาทิตย์ บวรเวช รึเปล่าครับ..ครับพอดีน้องมีปัญหาเรื่องการเรียน..ครับ ผมเป็นครูที่ปรึกษาของน้องเลยจะมาปรึกษาเรื่องนี้อยู่พอดีครับ ...ครับ ก็พอมีทางนะครับเรื่องแบบนี้คงต้องแก้กันที่พฤติกรรม” เพียงแค่ชื่อที่ไม้เมืองเรียกก็ทำเอาหน้าของต้าร์ซี๊ดลงไปกว่าเดิมต้าร์กำลังจะพูดแทรกแต่ก็ดดนสายตาดุๆ ของไม้เมืองห้ามไว้
“ ((มึงจะทำบ้าอะไร คุยอะไรกับพ่อกูห๊ะ!!! ) )ต้าร์กระซิบเสียงเครียด
“ครับคุณดนัย ถ้าให้น้องมาอยู่กับผม ผมจะคุมน้องได้ง่ายกว่า พวกคุณก็ไม่ค่อยมีเวลาด้วยผมพูดถูกใช่ไหมครับ.” อีกฝ่ายเงียบไปเพราะดนัยต้องออกนอกพื้นที่อยู่บ่อยไม่ค่อยได้อยู่บ้านส่วนภรรยาที่เป็นครู ก็ไม่ได้อยู่บ้านเช่นเดียวกันเพราะโรงเรียนที่สอนอยู่อีกตัวเมืองหนึ่งทำให้ต้องพักที่บ้านพักครูแทน ต้าร์เลยต้องอยู่บ้านคนเดียว นานๆ ครั้งจะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา
“ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายไม่ต้องห่วงครับผมไม่เดือดร้อนอะไร ส่วนเงินเดือนที่คุณส่งให้น้องก็ส่งตามปรกตินั่นแหละครับเผื่อเขาอยากได้อะไร.ครับ ครับไม่ต้องห่วงนะครับ ผมเห็นว่าน้องกำลังมีปัญหาจริงๆ ผมเลยอยากช่วย ผมเต็มใจครับ” ไม้เมืองยิ้มให้กับคนตรงหน้าที่ตอนนี้มีสีหน้าที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก มันมึนงงไปหมด งงกับสกิลการตอแหล ของคนตรงหน้า
“หึเย็นนี้ไปขนสื้อผ้ากับของใช้ที่จำเป็นที่บ้านมึงกับกู มึงจะต้องย้ายไปอยู่กับกูที่คอนโด”
“ไม่ไป!! ”
“มึงไม่มีสิทธิ์จะปฏิเสธอะไรทั้งนั้น” ไม้เมืองบกกับต้าร์เสียงแข็งๆ เด็กดื้อแบบนี้เขาจะใจอ่อนไม่ได้ ต้าร์มองหน้าไม้เมืองนิ่งๆ มันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ต้าร์รู้สึกว่าไม้เมืองน่ากลัวภายใต้ใบหน้าที่ยิ้มแย้มและมีเสน่ห์นั่น ต้าร์เผลอกลืนน้ำลายตัวเองดังอึก ในขณะที่ไม้เมืองมองเขาตาไม่กะพริบ
“มอง มองอะไรนักหนา”
“มองเมียตัวเองไม่ได้?” ไม้เมืองพูดเสียงยียวน เ
“เมียพ่อง!! ” ต้าร์เผลอตะโกนใส่เลยเจอสายตาดุๆ ของไม้เมือง
“พูดจาให้มันดีๆ หน่อย ไหนลองแทนตัวเองว่าต้าร์แล้วเรียกกูว่าพี่หมอซิ” ไม้เมืองสั่ง
“เรื่องอะไร กูไม่เรียกไม่อะไรทั้งนั้น”
“ดื้อจังวะ”
“ไม่ใช่พ่อจะได้อ้อนใส่” ต้าร์ยิ้มเยาะ
“เออ กูไม่ใช่พ่อ แต่เป็นผัว!! ”
“ไอ้...กูไม่อยากคุยกับมึงแล้ว กูเกลียดมึง!! ”
................................................................
อยากจะเกลียดก็เกลียดไปเขาไม่ได้แคร์อะไรอยู่แล้ว ยิ่งพยศเขายิ่งชอบ ไม้เมืองมองดูต้าร์ที่เดินออกจากห้องเขาไป เขายกยิ้มนิดๆ ก่อนจะกลับไปสนใจงานที่กองพะเนินอยู่ อย่างอารมณ์ดี
“หึหึ ไอ้หน้าแมวเอ้ยย”
.........................................................
ให้กำลังใจหนูต้าร์เยอะๆนะคะ เจ้ากรรมนายเวรของน้อง บางที่ก็อาจจะเป็นพี่หมอเถื่อนของเราก็เป็นได้
sm ชิกกาด่าวๆๆๆ แน่นวลลล ตบจูบ ถีบปล้ำนะคะบอกไว้ก่อนเลย
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/03/03/t7jbry.jpg)
-
ผัวร้ายเมียแสบ รอตอนต่อไป ชอบคู่นี้ จบแล้วอยากอ่านหมอกาแฟด้วยรู้สึกว่าร้ายใช่ย่อยเหมือนกัน +1
-
+1 o13 ขอบคุณครับ :pig4: :katai5:
-
วิธีเอาเมียเข้าบ้าน o13
-
ตอนที่ 4
ตั้งแต่ก้าวออกจากห้องพยาบาลมาใจผมมันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยด้วยซ้ำในสมองคิดแต่เรื่องจะกำจัดคลิปนั่นยังไงจนเรียนแทบจะไม่รู้เรื่อง วุ่นวายสะกิดเรียกผมอยู่บ่อยครั้ง จนมันนึกรำคาญ ฟาดมือลงบนหัวผม
ผั๊วะ!!
“เหม่อห่าไรนักหนา สมศรีมองมึงตั้งหลายรอบแล้ว” วุ่นวายแยกเขี้ยวใส่ผมพร้อมกับพยักพะเยิดหน้าไปทางหน้าชั้นเรียน เห็นอาจารย์สมศรีมองอยู่ ผมได้แต่ก้มหัวขอโทษแล้วทำสมาธิกับการเรียนตรงหน้าให้มากขึ้น พยายามจะไม่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้
หลังจากจบคลาส วุ่นวายก็หันมาหาผมพร้อมกับตั้งคำถามกับผมทันที อิฐกับท่านขุนก็จ้องมองผมกันเป็นตาเดียว ผมโดนสายตาคาดคั้นหนักแต่เรื่องแบบนี้มันบอกใครได้ที่ไหนกัน ผมได้แต่บอกปัดพวกมันไป ว่าไม่มีอะไร แค่เครียดเรื่องเรียน พวกมันไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไหร่แต่ก็ไม่คาดคั้นอะไรแล้ว พักเที่ยงพวกผมเดินไปที่โรงอาหารกลาง แทนที่จะไปกินข้าวข้างนอกเพราะวันนี้มีเรียนทั้งวัน ออกไปกลัวกลับมาไม่ทัน อีกอย่าง
ติ้ง!
ติ้ง!
ติ้ง!
เสียงข้อความดังเตือนขึ้นมาหลายครั้ง พอเห็นชื่อผมก็ไม่อยากจะหยิบขึ้นมาเปิดอ่านสักนิด
(หมาบ้า: กินข้าวเสร็จแล้ว ให้รีบมาหากู)
(หมาบ้า: ซื้อข้าวขาหมูกับกาแฟมาให้ด้วยแก้วหนึ่ง เอาไม่หวาน)
(หมาบ้า: นะว่าเห็นข้อความแล้ว แต่ไม่อ่าน อยากเจ็บตัวอีกรึไง)
“ไอ้เผด็จการเอ้ย! ” ผมว่าออกมาอย่างอดไม่ได้ ทำไมต้องมาหงุดหงิดอะไรแบบนี้ด้วย ผมนังกำโทรศัพท์ตัวเองแน่น
“เป็นอะไรของมึงไอ้ต้าร์” ไอ้ขุนมันมองหน้าผมด้วยความสงสัย
“ป่าวไม่มีไร เออมึงเดี๋ยวกูมานะ พอดีมีเรื่องต้องไปทำวะ” ผมลุกขึ้นหลังจากที่กินอิ่มแล้ว
“เรื่องไรวะ อย่าบอกนะว่ามึงจะไปหาเรื่องไอ้ต้องมันอีก”
“เออ ไม่ได้ไปหาเรื่องมันหรอก กูจะไปขี้ จบไหม?” ผมพูดตัดบทไปเพราะไม่อยากให้พวกมันมาเซ้าซี้อะไรมาก
“วู้ว ขี้ก็บอกว่าขี้ดิ จะพูดทำไมไปทำธุระ” ขุนมันบอกพร้อมกับทำหน้าเอือมๆ พอพ้นออกมาจากโต๊ะผมก็หลบแอบเข้าไปด้านหลังร้านข้าวขาหมูสั่งให้ไอ้หมอบ้านั่น แล้วเดินถัดไปอีกสองร้านก็จะเป็นร้านน้ำ ผมสั่งแกแฟแบบหวานจัดใส่น้ำตาลยี่สิบช้อน หึเอาให้เบาหวานขึ้นตาไปเลย
“ตายแล้วกินหวานขนาดนี้ เป็นเบาหวานยังหนู” ป้าร้านน้ำถามผมด้วยความตกใจ ผมได้แต่ส่งยิ้มและบอกกับแกไปว่า
“หึหึ ยังครับ แต่ไม่นานหรอก” ผมรับแก้วกาแฟมาถือไว้แล้วจ่ายเงินไปสามสิบบาทก่อนจะเดินย้อนไปที่ร้านข้าวที่สั่งไว้ พอจ่ายเงินเรียบร้อยก็เดินตรงไปยังห้องพยาบาลทันที
“อะ...ข้าวกับกาแฟ” เดินเข้ามาก็เห็นมันนั่งอ่านเอกสาด้วยสีหน้ายุ่งๆ ขนาดผมเข้ามามันยังไม่เงยหน้าขึ้นมามองเลย พอเห็นมามันไม่พูดอะไรก็จะเดินกลับไปหาเพื่อนที่ห้อง แต่ยังไม่ทันไปเปิดประตูมันก็เรียกผมเสียงดังจนสะดุ้ง
“ต้าร์ ! มึง จะไปไหนใครบอกให้ไป?” มันเงยหน้าขึ้นมามอง มือหนึ่งดันแว่นให้เข้าที่ แล้วใช้สายตาดุๆ มองผม
“-*- แล้วไงทำไมต้องขออนุญาตด้วย”
มันไม่ตอบแต่กลับกระดิกนิ้วเรียกผมให้เดินไปหา พอเห็นว่าผมไม่ขยับมันก็ยิ่งใช้สายตาดุๆ บังคับผม ผมทำเป็นไม่สนใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเข้าโปรแกรมแชท
กูต้องรอด (4)
Arthita
“พวกมึง อยู่ไหนกันวะ”
เรียกกูว่าท่านขุน
“อยู่ใต้ตึกB”
“แล้วมึงอะอยู่ไหน”
อย่ามาวุ่นวายกะกู
“นี่กูลืมไปแล้วนะว่ามึงไปขี้อีต้าร์”
อิฐเอง
“นึกว่าตกส้วมตายไปแล้ว”
Arthita
“พวกเหี้ย”
“..เดี๋ยวกูเดินไป”
อย่ามาวุ่นวายกะกู
“มึงกูฝากซื้อนมปั่นแก้วดิ”
“ร้านพี่กุ้งอะนะๆ”
อิฐเอง
“แล้วเมื่อกี้ไมไม่ซื้อ”
อย่ามาวุ่นวายกะกู
เอ๊ะ!
เรียกกูว่าท่านขุน
เอ๊ะ!
กูด้วย กูเอาโกโก่ปั่น”
“ขอบใจมากเพื่อน”
“เดี๋ยวมาเอาเงิน”
Arthita
“กูเป็นเบ้พวกมึงเหรอ
“ไอ้พวกไร้ประโยชน์”
เรียกกุว่าท่านขุน
นี่กูไงกูท่านขุนเพื่อนรักของมึงเอง
อย่ามาวุ่นวายกะกู
มึงมันไม่อ่อนโยน
อิฐเอง
เห้อออ รีบมาต้ารั
อาจารย์จะเข้าแล้ว
Arthita
“จ้าพ่อ”
ต้าร์ไม่ได้สนใจกับคำพูดของไม้เมืองเขายังคงคุยแชทกับเพื่อน โดยที่ไม่รู้เลยว่าร่างสูงใหญ่กำลังก้าวเดินมาหา จนกระทั่งต้าร์รับรุ้ได้ถึงความรู้สึกเย็นยะเยือกที่ด้านหลัง
หมับ!
“จะก้มหน้าอีกนานไหม กูเรียกมึงไม่ได้ยินรึไง” ต้าร์ถูกไม้เมืองรวบตัวเอาไว้จากทางด้านหลังพร้อมกับยึดโทรศัพท์ไปด้วย
“นี่! อาจารย์! ปล่อยนะ! เอาโทรศัพท์คืนมา” ต้าร์ร้องโวยวายและพยายามจะดิ้นให้หลุด แต่ยิ่งดิ้นไม้เมืองยิ่งกอดแน่นขึ้น
“แล้วเวลาที่กูเรียกทำไมมึงไม่หัน” ไม้เมืองถามเสียงเข้ม ต้าร์ทำเสียงฮึดฮัดใส่ แต่ก็ไม่ยอมตอบอะไร แถมยังทำหน้าเชิดใส่อีก
“ตอบมาสิ” ไม้เมืองถามย้ำอีกครั้งและเพิ่มแรงกอดมากขึ้นอีก จนต้าร์เรื่มจะทนไม่ไหว
“ก็ไม่อยากหันมีไรไหม” ต้าร์หันไปยักคิ้วให้อย่างกวนๆ ไม้เมืองมองวงหน้าหล่อที่กำลังหันมามองเขาด้วยสีหน้ากวนๆ เขาก็อดที่จะสั่งสอนไม่ได้ ในเมื่อดื้อนักก็ต้องสั่งสอนให้หลาบจำ
“มี” ร่างสุงตอบเพียงประโยคสั้นๆ แล้วจับคางมนให้หงายรับจูบของตนเอง ฟันซี่คมงับเข้ากับริมฝีปากนุ่มอย่างมันเขี้ยว ย้ำๆ อยู่หลายที ก่อนจะบังคับให้อีกคนเปิดปากรับเอาลิ้นร้อนเข้าไปกวาดต้อน เสียงอื้ออึงจากลำคอของต้าร์ดังขึ้นเป็นระยะๆ สลับกับเสียงฮึมฮำของไม้เมืองเมื่อรู้สึกขัดใจ เพราะต้าร์พยายามหลบหนีลิ้นของเขา
“อึก ..อื้ออ พอ แล้ว อื้ออ” เสียงหวานดังกระท่อนกระแท่นเพราะใกล้หมดลมหายใจ ร่างสูงพลิกให้คนในอ้อมกอดหันมาหาตัวเอง ต้าร์ใช้จังหวะนั้นสูดลมหายใจลึก แล้วใช้ฝ่ามือดันปลายคางไม้เมืองเอาไว้
“พอ แล้ว ไอ้เหี้ย แห๊กๆ กูเหนื่อย”
“หึ อ่อนว่ะ แค่นี้ก็เหนื่อย” ไม้เมืองว่าเสียงเยาะ แล้วปัดมือที่ดันคางเขาไว้ออก ทำให้เขาเห้นใบหน้าของคนตรงหน้าได้อย่างชัดเจน ใบหน้าขาวกำลังขึ้นสี ลามไปถึงใบหูและลำคอ ปากเล็กบวมเจ่อจากจูบดุเดือดเมื่อสักครู่ ต้าร์ไม่ยอมสบตากับไม้เมือง เหตุเพราะรู้สึกอายเวลาต้องจ้องตากันในระยะใกล้ๆ แบบนี้ ยิ่งใบหน้าหล่อคมโน้มเข้ามาใกล้มากเท่าไหร่ใจเขายิ่งเต้นแรงมากเท่านั้น ไม้เมืองมองอาการของคนตรงหน้าแล้วนึกอยากจะแกล้งขึ้นมาอีก เขากระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นชนิดที่ไม่มีช่องว่างให้อากาศรอดผ่านไปได้ ต้าร์จึงต้องรีบยกมือขึ้นกันที่หน้าอกเอาไว้ ต้าร์แสดงสีหน้าที่กระอักกระอ่วนใจออกมา และพยายามดันตัวเองออกจากอ้อมกอดแกร่ง
“จะปล่อยได้ยัง อึดอัด” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกอดเขาไม่ยอมปล่อยสักที ก็ต้องเอ่ยคำออกไปให้อีกคนได้รู้ไม่ใช่ยืนกอดเขาหน้าด้านๆ อยู่แบบนี้
“กูไม่เห็นจะอึดอัดเลย” ไม้เมืองว่าตอบ จนต้าร์ต้องช้อนสายตาขึ้นมองอย่างเอาเรื่อง
“จะปล่อยไม่ปล่อย” น้ำเสียงของเขาเริ่มแข็งขึ้น
“หึ ไม่ปล่อย อยากกอดเมีย” ไม้เมืองไม่ได้แกล้งพูด ร่างสูงชอบที่จะกอดแมวขนนุ่มนิ่ม อย่างต้าร์เป็นที่สุด ไม้เมืองยิ้มจนหน้ายับ ผิดกับอีกคนที่ยิ้มเย็นส่งให้
“กูจะถามอีกครั้งว่ามึงจะปล่อยไม่ปล่อย”
“ไม่ปล่อย” ไม้เมืองยังยืนยันคำเดิม เขาไม่ปล่อย แถมยังขโมยหอมแก้มนิ่มๆ ของต้าร์อีกด้วย
“ฟอดดดดด”
“ไอ้คนแวยโอกาส มึงอย่าอยู่เลย! ”
ปัก!!!
“อุ๊ป !!! ไอ้เด็กเหี้ยยย โอ้ยยยย” สิ้นคำต้าร์ก็กระแทกเข่าเข้ากลางลำตัวของไม้เมืองทันที จุดตายที่ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็ต้องยอมสยบ
“สมน้ำหน้า!! ” ต้าร์หัวเราะลั่นด้วยความสะใจ ก่อนจะเดินข้ามร่างสูงที่นอนจุกอยู่บนพื้นไปอย่างไม่ไยดี
“เล่นกับใครไม่เล่น หึ นอนตายให้นอนแดกไปซะ ไอ้คนหื่นกาม” หลังจากที่ได้แก้แค้นจนสมใจนึกแล้วต้าร์ก็เดินไปซื้อนมปั่นกับโกโก้ให้เพื่อน
“กว่าจะเสด็จมาได้ กูหิวนมปั่นจะตายอยู่ละ” มาถึงก็โดนบ่นแต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร ยื่นนมปั่นกับโกโก้ให้เพื่อนพร้อมกับเก็บเงินเข้ากระเป๋าตัวเอง เรื่องเงินเรื่องทองต้าร์ไม่เคยปล่อยผ่านเพราะเขาไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทองใช้จ่ายแต่ละทีต้องคิดให้รอบคอบ
ติ้ง! (หมาบ้า:เลิกเรียนแล้วกูจะไปรับ ห้ามหนี ห้ามปฏิเสธ)
ติ้ง! (หมาบ้า:อย่าอ่านแล้วไม่ตอบ เมื่อกลางวันมึงทำกูไว้แสบมากนะ”)
ติ้ง! (หมาบ้า:กูจะพามึงไปขนเสื้อผ้ากับของใช้ที่บ้าน วันนี้มึงต้องไปอยู่กับกู)
พออ่านข้อความต้าร์ก็กัดปากตัวเองทันทีในใจมันวุ่นวายไปหมด เขาไม่อยากอยู่กับไม้เมือง และวิธีเดียวที่จะไม่ต้องไปเจอไม้เมืองก็คือหนีไปอยู่ที่อื่น
“เออ พวกมึงวันนี้บ้านใครว่างกุไปค้างด้วยดิ อยู่บ้านคนเดียวแมร่งเหงาวะ” ต้าร์หันไปถามเพื่อนๆ ที่กำลังเก็บของกำลังจะกลับบ้านหลังจากเรียนมาทั้งวันแล้ว
“ไปนอนบ้านกูก็ได้งั้น พ่อแม่กูเค้าไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัด กูอยู่คนเดียวพอดี” ขุนเอ่ยชวน เพราะพ่อกับแม่เขาก็ไปหลายวันอยู่ ตนเองจะได้มีเพื่อนด้วย
“เออ ถ้างั้นกูไปบ้านมึงเลยนะ” ต้าร์พูดบอกอีก อิฐขมวดคิ้วนิดๆ
“แล้วมึงไม่กลับไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านไง แล้วคืนนี้จะใส่อะไรนอน ชุดนักศึกษาอีก” อิฐถามออกมาอีก
“เห้ย ไม่เป็นไร กูใส่ของไอ้ขุนก่อนก็ได้ มึงไม่ถือใช่ไหมไอ้ขุน” ต้าร์หันไปถาม
“เออ ไม่ถือหรอกแต่มึงจะใส่ของกูได้เร้อ ตัวแห้งเป็นแมวขาดสารอาหารขนาดนี้”
“ใส่ได้ๆ ไปๆ มึง” ต้าร์พยายามจะเร่งเพื่อนให้ออกจากโรงเรียนไวๆ เพราะเขาไม่อยากเจอไม้เมือง
“รีบเหรอ รีบมากก็วิ่งไปรอที่รถเลยห่า” ขุนส่ายหัวไปมาอย่างหน่ายๆ กับพฤติกรรมแปลกๆ ของเพื่อนตัวเอง พวกเขาเดินไปที่ลานจอดรถมอเตอร์ไซน์ของวิทยาลัยอิฐกับวุ่นวายบ้านอยู่ติดกันเลยไปด้วยกันแต่ต้าร์กับขุนบ้านไปอีกทางเลยต้องแยกกันตั้งแต่ที่วิทลัย บ่อยครั้งที่ต้องพากันไปส่งบ้านเพราะมีคู่อริตามรังควาน
“เออน่า เร็วๆ เข้าเหอะ”
“วู้ ไอ้ห่านิ ไปก่อนนะพวกมึงเจอกันพรุ่งนี้ กลับกันดีๆ ละมีไรโทรหาพวกกู” ขุ่นหันไปว่าให้อีกคนก่อนจะหันไปหาอิฐ อิฐพยักหน้ารับ แล้วขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซน์ หันไปใส่หมวกกันน็อกให้วุ่นที่มือไม่ว่างเพราะช่วยถือกระเป๋าอยู่ มันเป็นภาพที่ชินตาของพวก็ขาไปแล้ว เพราะอิฐมักจะดูแลวุ่นวายเป็นพิเศษ พอถามก็บอกแม่ของวุ่นฝากฝังมันไว้กับตัวเอง ถ้าสังเกตสีหน้าของวุ่นวายดีๆ จะเห็นแววตาตัดพ้ออยู่ในแววตาคู่นั้น
“ไปมึง เดี๋ยวแวะตลาดซื้อกับข้าวด้วย พ่อแม่ไม่อยู่ไม่มีใครทำให้” ขุนบอกพร้อมกับสตาร์ทรถต้าร์เองก็ด้วยพวกเขาขี่มอเตอร์ไซน์ลัดเลาะไปตามซอย เพื่อเลี่ยงถนนใหญ่ เพราะมันมีโอกาสที่พวกเขาจะเจอกับคู่อริ พอถึงตลาดก็พากันเลือกซื้อกับข้าวกับขนมไปกินด้วย โดยทุกอย่างต้าร์จะเป็นคนออกให้เป็นค่าตอบแทนที่ให้เขาค้างคืนด้วย
“เออ ว่าแต่จารย์ไม้เขาเรียกมึงไปทำไรวะ” ขุนถามขณะที่กำลังช่วยกันเอาของเข้าไปเก็บในครัว
“สั่งทำโทษกูไงที่กูโดดเรียนเมื่อวาน ให้ทำความสะอาดห้องพยาบาลอาทิตย์หนึ่ง เซ้งฉิบหาย” ต้าร์โกหกเพื่อนตัวเองหน้าตาย เพราะเขาไม่อยากให้เพื่อนรู้ว่าตัวเองได้เสียกับหมอไม้แล้ว อายที่จะบอกเพราะตัวเองเป็นผุ้ชายแท้ที่ชอบผู้หญิง ชอบหน้าอก ไม่ได้ชอบนมแบนๆ แบบไม้เมือง ส่วนไอ้เอ๋อถือเป็นข้อยกเว้นสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างของเขา
“เออ ช่างแมร่งเหอะแค่อาทิตย์เดียวเอง” ขุนตบบ่าเพื่อนเพื่อให้กำลังใจ แต่ต้าร์ยังคงทำหน้ามุ้ย
“มันไม่ใช่แค่นั้นดิ เวลามันเรียกใช้กูก็ต้องไปไง”
“เห้ย จะกลัวไร แค่อาจารย์ห้องพยาบาล อันไหนไปไม่ได้ก็ไม่ต้องไปไงจะยากไร” ขุนพูดออกมาโดยที่ไม่รู้ว่าไม้เมืองคือเจ้าของวิทยาลัยที่ตนเรียนอยู่
“อืม มึงอะไปอาบน้ำไปกูจะได้อาบต่อ แล้วก็มากินข้าว กูจะได้เล่นเกม”
“เออ กูซื้อแผ่นเกมส์มาใหม่พอดี ว่าจะชวนพวกมึงมาเล่นอยู่”
หลังจากที่จัดการตัวเองเรียบร้อย ทั้งต้าร์และขุนก็จัดการกับอาหารที่ซื้อมาจนเกลี้ยง นั่งพักพอให้หายอิ่มท้องก็จัดการล้างถ้วยชามเก็บแล้วพากันมานั่งเล่นเกมที่ห้องของขุน ระหว่างนั้นไม้เมืองได้ไลน์หาต้าร์อยู่ตลอด แต่ต้าร์ไม่สนใจและกดปิดเสียงไว้เพื่อไม่ให้รบกวนเวลาที่ตัวเองเล่นเกม หลังจากที่เล่นเกมจนดึก พวกเขาก็เข้านอน เพราะต้องไปวิทยาลัยแต่เช้า
7.30น.
“มึงเสร็จรึยัง อิวุ่นมันบ่นแล้วเนี้ยะ” ขุนตะโกนถามเพื่อนรักที่กำลังยัดเสื้อใส่ในกางเกง มือหนี่งหิ้วกระเป๋าอีกมือถือช็อบ
“เออ เสร็จแล้วๆ ไปมึง ออกไปก่อนเลยเดี๋ยวกูล็อกบ้านก่อน” ต้าร์บอกพร้อมกับใส่กุญแจบ้านให้เพื่อน ก่อนที่ทั้งคู่จะขี่รถออกมา พอมาถึงพวกเขาก็ตรงไปที่โรงอาหาร ที่วุ่นกับอิฐนั่งรออยู่
“ช้าอะพวกมึง นี่ข้าวรีบแดกจะได้รีบขึ้นเรียน” วุ่นเลื่อนชามโจ๊กที่ซื้อไว้ให้
“ขอบใจนะจ๊ะ คนสวยยย” ต้าร์จีบปากจีบคอชม
“เออ รีบแดก”
“คร๊าบบแม่ อิเหี้ย ร้อนๆ” เพราะรีบกินมันเลยลวกปากท่านขุนร้องจ๊ากทันที
“โง่นะมึงอะ ทำไมไม่เป่าก่อน” อิฐส่าหน้าก่อนจะก้มลงอ่านหนังสือต่อ
“ก็กูรีบไง”
พอกินข้าวกันเสร็จก็เดินไปหาที่นั่งในชั้นเรียน ต้าร์เดินไปนั่งด้านหลังสุดจังหวะเดียวกับบาสที่เดินมาถึงพอดี
“อะไรของมึงไอ้แห้ง นี่ที่กู” บาสเป็นเด็กก่อสร้างที่ชอบมาหาเรื่องต้าร์อยู่เป็นประจำทั้งที่อยู่คนละภาคตึกเรียนก็ห่างกัน แต่บาสก็ขยันมาหาเรื่องต้าร์ได้ตลอด อย่างวันนี้ เป็นวิชาที่เรียนรวม บาสเห็นกลุ่มต้าร์เดินมาแล้ว ถึงได้มาดักทางแบบนี้
“มึงเขียนชื่อจองไว้เหรอ หรือว่าพ่อมึงซื้อเก้าอี้ตัวนี้ไว้ กูมาก่อนก็ต้องได้นั่ง” ต้าร์พูดออกไปย่างไม่ยอม ดวงตากลมจ้องเขม็งไปที่บาส
“เหอะ แต่มือกูจับได้ก่อน มึงนั่นแหละที่ต้องไปนั่งที่อื่น” บาสทำท่ายียวนใส่และพูดเสียงดังขึ้น ขุน อิฐ วุ่นวายเดินมาสมทบทันที ส่วนเพื่อนของบาสที่มาด้วยก็คอยดูอยู่ข้างๆ นักศึกษาคนอื่นๆ ทยอยเข้ามากันแล้วแต่ยังไม่มีใครจับจองที่นั่ง เพราะกลุ่มคนด้านหลัง ที่ทำเหมือนจะมีเรื่องกัน
“มึงอย่ามากวนตีนได้ปะ กูมาก่อน”
“แต่มือกูจับได้ก่อนไง มึงนั่นแหละที่จะต้องไสหัวไป” บาสลากเก้าอี้ตัวนั้นออกแล้วทำท่าจะนั่ง ต้าร์เลยยกขาขึ้นถีบบาสทันทีแล้วทุกอย่างก็ชุนลมุนไปหมด ทั้งพวกของต้าร์และพวกของบาสต่างสาวหมัดใส่กันอย่างไม่มียั้ง วุ่นวายที่ตัวเล็กสุดอาสัยความปราดเปรียวของตัวเอง ถีบเข้าสีข้างของผู้ชายตัวโตคนหนึ่งอย่างแรงจนล้มหงาย แต่ไม่ทันจะวิ่งไปซ้ำก็โดน อีกคนล็อกเอาไว้
“ไงอิตุ๊ด แรงเยอะดีกูชอบ” ไอ้คนที่จับวุ่นวายเอาไว้ก้มลงมาหอมแก้ม วุ่นตาลุกวาว แล้วร้องกรี๊ดออกมาเสียงดัง อิฐที่มองหาวุ่นวายพอได้ยินเสียงก็รีบวิ่งมาช่วยทันที ด้านของต้าร์ ตอนนี้เขาคล่อมอยู่บนตัวของบาสแล้วสาวหมัดใส่ไม่ยั้งด้วยความดมโห แต่อีกคนที่ตัวใหญ่กว่าจับหมัดของเขาไว้ได้แล้วพลิกตัวขึ้นคล่อมต้าร์แทน
ตุบ ตุบ แรงหมัดของบาสทำเอาต้าร์มึน จนแทบเห็นดาว ขุนก็กำลังรับหมัดและสู้ตอบกับอีกคนอย่างสูสี เสียงทะเลาะกันของพวกต้าร์ทำเอาโต๊ะเรียนล้มระเนระนาดไปหมด จนกระทั่งมีคนไปบอกอาจารย์
“พวกเธอทำอะไรกัน!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ ผมบอกให้หยุด!! ” เสียงเข้มตวาดลั่นชั้นเรียน ทุกอย่างหยุดชะงัก หมัดหยุดค้างกลางอากาศ และหันสายตาไปทางหน้าประตูห้องเรียน
“อาจารย์หมอไม้” ขุนครางออกมา
“พวกเธอเห็นสถานที่เรียนเป็นอะไร สะพานลอยข้างถนนเหรอ ถึงได้กัดกันเป็นหมาแบบนี้ พวกเธอทุกคนที่มีเรื่องตามไปพบผอ.ที่ห้องกับผมด้วย” ไม้เมืองตวาดใส่อีก เขาหันมาสบตากับต้าร์ที่นอนอยู่กับพื้น ไม้เมืองเดินเข้ามาหาต้าร์ แล้วกระชากบาสออกจากตัวต้าร์ทันที
“ลุกขึ้น” ไม้เมืองดึงแขนต้าร์ให้ลุก ต้าร์รับรู้ได้ถึงแรงบีบหนักๆ ที่ข้อมือ
“พวกคุณทุกคนตามผมไปที่ห้องผ.อ” ไม้เมืองเดินนำโดยที่ยังไม่ปล่อยมือต้าร์เขากระชากให้ต้าร์เดินตาม ทุกคนมีสีหน้าที่วิตกกังวล เพราะถ้าเรื่องถึงผ.อ พวกเขาทุกคนมีสิทธิ์โดนไล่ออกแน่
“จารย์ครับ จารย์ เดี๋ยวก่อนครับ พวกผมไม่ผิดนะครับ ไอ้ต้าร์มันถีบผมก่อน” บาสรีบพูดแก้ตัว เพื่อให้ตัวเองได้พ้นผิด
“เห้ย ทำไมมึงพูดหมาๆ แบบนี้วะ มึงไม่ใช่เหรอที่มาหาเรื่องพวกกูก่อน” ต้าร์สะบัดมือออกจากไม้เมืองแล้วชี้หน้าบาสอย่างเอาเรื่อง
“นี่! นายอาทิตย์ ต่อหน้าผมคุณไม่ควรแสดงความก้าวร้าวออกมาแบบนี้” ไม้เมืองว่าเสียงดุ
“แต่มัน- “ต้าร์กลืนคำพูดของตัวเองลงท้องทันทีที่เห็นสายตาของไม้เมือง
“ผมไม่รู้หรอกว่าใครจะถูกจะผิดแต่การที่พวกคุณมาก่อความวุ่นวายในรั้ววิทยาลัยของผมแบบนี้ผมไม่ชอบ พวกคุณทุกคนจะต้องถูกทำโทษ”
“แต่ จารย์ครับ พวกผมไม่ผิดนะ” บาสยังคงเถียง
“อันนี้ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่รับรู้” ไม้เมืองตอบด้วยเสียงนิ่งๆ
“อาจารย์ ผมขอได้ไหมครับอย่าให้เรื่องถึง ผ.อเลย” วุ่นวายพูดขอเสียงอ่อย
“นะครับ จารย์ พวกผมยังไม่อยากถูกไล่ออกตอนนี้” อิฐช่วยพูดอีกแรง ทุกคนต่างอ้อนวอนยกเว้นคนเดียวในกลุ่มที่ยืนนิ่งไม่พูดอะไร
“เห้อออแล้วพวกคุณจะให้ผมยังไง พวกคุณทำผิดกฎวิทยาลัย ทำลายทรัพย์สินของวิทยาลัยด้วย” ไม้เมทองถอนหายใจออกมาแรงๆ เขายังไม่เคยรับมือกับสถานการณ์แบบนี้เด็กพวกนี้มันห้าวเกินไป หัวร้อนง่ายเกินไป เอะอะใช้แต่กำลัง เขาหันไปสบตาคนที่ตัวเองจับมือเอาไว้ ใบหน้าหวานติดหล่อตอนนี้เอาแค่ทำหน้าเครียด คิ้วพันกันยุ่ง
“นะครับอาจารย์ พวกผมขอร้อง อาจารย์จะลงโทษพวกเรายังไงก็ได้ ถ้าเรื่องนี้ถึง ผอ พวกผม โดนไล่ออกแน่ๆ เลย” บาสพูดเสริมขึ้นมาอีก
“แล้วทีตอนทำ ทำไมไม่คิด”
“ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้วครับ” ทุกคนยกมือไว้ ยกเว้นต้าร์ ไม้เมืองไม่ได้สนใจในเรื่องนั้นสักเท่าไหร่ ถึงต้าร์จะไม่พูดอะไรต้าร์ก็ต้องโดนเขาทำโทษอยู่ดี
“แต่เรื่องที่มันเกิดขึ้น มันร้ายแรงมากนะที่สำคัญอาจารย์ท่านอื่นคงรู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว ผมคงช่วยอะไรพวกคุณไม่ได้” ไม้เมืองตอบตามความจริง ทุกคนทำหน้าสลด และต่างก็โทษกันเองไปมา
“เพราะมึงเลยไอ้เหี้ยบาส” ต้าร์กระซิบด่าแล้วชี้หน้าบาสอย่างเอาเรื่อง
“มึงก็ด้วยแหละไอ้ควาย”
“พวกมึงหุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ” วุ่นวายเอ็ดใส่
พอทุกคนทำหน้าเครียด
“แต่ว่ามันก็มีวิธีอยู่นะ” ไม้เมืองกอดอกมองหน้าทุกคนนิ่งๆ แล้วมาหยุดอยู่ที่ต้าร์
“อะไรครับจารย์ ผมยอมทำทุกอย่างบาสพูดออกมา เขาพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่ต้องถูกทำโทษ
“เดี๋ยวผมจะไปคุยกับผ.อ ให้ แต่ว่า พวกคุณคนต้องรับผิดและยอมโดนลงโทษให้ช่วยบำเพ็ญประโยชน์ต่อสาธารณะ เว้นเธอ นายอาทิตย์ กับ นายนิวัต”
“ดะ ได้ครับ ได้ทุกอย่างเลย”
เพียงมองสายตาก็รู้ว่าไม้เมืองกำลังคิดอะไรที่ไม่ดีอยู่ ต้าร์รู้สึกขนลุกแปลกๆ มีลางสังหรณ์ว่าตัวเองจะต้องโดนอะไรสักอย่างแน่ๆ และการที่บาสต้องโดนด้วยไม้เมืองแค่เอามาเป็นข้ออ้างเพื่อที่ใครจะได้ไม่ต้องสงสัยหรือถามอะไรมาก
“หึหึ เตรียมตัวไว้ให้ดีละมึง” ไม้เมืองกระซิบข้างๆ หูของต้าร์โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
“.....”
++++++++++++++++++++++
ฝากติดตามน้องต้าร์ด้วยน้าาาาา
-
คิดถึงแก๊งองครักษ์พิทักษ์น้องเอ๋อ :mew1:
แอบรอคู่ตัสปิง..เผื่อคนเขียนใจดีเปิดคู่นี้เพิ่ม :hao3: พร้อมแถมคู่กัดที่มีซัมติงอย่างยิมส้มด้วยนะคะ :pig4:
-
บทลงโทษคงพิศดารจนต้าร์ผวาต้องมีอะไรแน่ รอๆๆ.
-
ต้า ซวยจนได้ :เฮ้อ:
-
o13 :really2:
-
ไม้ต้าร์ที่รอคอยยย โอยยยยยย สมกับที่รอมากๆ ชอบมากๆค่ะ หมอแม่งดุมากจรอวๆ พี่ต้าร์ก็โคตรแสบ ขอบคุณนะคะ สนุกมากๆเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เกลียดเวลามีหมามาหาเรื่อง
พอเราตอบโต้กลายเป็นเราผิด
เกลียดอิไม้เมืองมากกว่าเกลียดอิบาสอีก
ต้าสู้ๆ
อย่าไปอ่อนข้อให้มัน
เมื่อไรที่มีจังหวะเอาคืน
จัดมันให้หนัก
-
ตอนที่ 5
ร่างโปร่งในสภาพที่ดูไม่ได้เสื้อผ้าเต็มไปด้วยรอยเปื้อนเลือดใบหน้าบวมช้ำ มุมปากแตก กำลังนั่งตัวลีบอยู่ในห้องผุ้อำนวยการพร้อมกับบาส เด็กหนุ่มสาขาช่างก่อสร้าง ที่สภาพไม่ได้แตกต่างอะไรกันมากนัก ตรงหน้าของเด็กทั้งสองคือชายวัยห้าสิบกว่าๆ รูปร่างสูงสมส่วนคิ้วเข้ม โครงหน้าเด่นชัดจมูกโด่งสัน ดวงตาดุคมภายใต้กรอบแว่นสีทอง ต้าร์เงยหน้าขึ้นสบตา
(ทำไมเหมือนเคยเห็นหน้าแบบนี้ที่ไหนเลย) น้อยครั้งที่ต้าร์จะได้เห็นผู้อำนวยการ เพราะท่านมีงานยุ่งอยู่ตลอดต้องดูวิทยาลัยและโรงเรียนเอกชนที่อยู่ในกรุงเทพไปพร้อมๆ กัน โชคร้ายของต้าร์ที่วันนี้ผ.อ. เข้ามาตรวจงานพอดี ไม้เมืองยืนอยู่ด้านหลังของทั้งสองคน เขาสบตากับผู้เป็นพ่อเล็กน้อย ก่อนจะพิมพ์ข้อความส่งให้
“ (ไม้เมือง: พ่อ ไอ้คนตัวผอมๆ หน้าแมวๆ เดี๋ยวไม้จัดการเอง)
ดร.สมพงษ์ มองเลยไปยังลูกชายคนเล็กที่ส่งซิกขยิบตาให้เขารัวๆ
“มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นไหนอธิบายให้ผมฟังหน่อยสิคุณไม้” คนเป็นพ่อหันไปถามบุตรชาย
“คือเด็กสองคนนี้เขามีเรื่องชกต่อยกันในห้องเรียนครับท่านผ.อ” ไม้เมืองทำเสียงขรึมตีสีหน้าเข้ม
“แล้วพวกเธอทำไมต้องมาชกต่อยกันในห้องเรียน มีเรื่องอะไรกัน”
“....../......” ต่างคนต่างเงียบไม่ยอมพูดอะไร ใครมันจะไปกล้าบอกว่าที่ต่อยกันเพราะเรื่องแย่งเก้าอี้
“เอ้า อธิบายมาสิ ยืนเงียบอยู่แบบนี้วันนี้ผมจะรู้เรื่องไหม?” ดร.สมพงษ์มองหน้าเด็กทั้งคู่ ด้วยสายตาดุๆ บาสและต้าร์รู้สึกกลัวขึ้นมา
“เอ่ออ คือ ว่า ผมกับเขามีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยครับ” ต้าร์เอ่ยพูดด้วยเสียงสั่นๆ เขาก้มหน้าหลบสายตา ยอมรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิด เพราะดูจากสีหน้าแล้ว ผ.อ คงไม่พอใจกับคำอธิบายของเขาสักเท่าไหร่
“พวกเธอรู้ใช้ไหมว่ากฎขอโรงเรียนมีไว้ว่ายังไง พวกเธอยังฝ่าฝืน แล้วแบบนี้ถ้าเกิดไปอยู่ในสังคมที่ใหญ่กว่าเธอจะอยู่ร่วมกับคนอื่นๆ เขาได้ไหม ขนาดกฎของโรงเรียนมีแค่ไม่กี่ข้อเธอยังรักษากันไม่ได้เลย เธอ ชื่ออาทิตย์ใช่ไหม” ดร.สมพงษ์เรียกชื่อต้าร์เสียงเข้ม
“คะ ครับ”
“เธอมีทัณบนติดตัวอยู่ใช่ไหม?”
“ครับ” ต้าร์พยักหน้ารับ ใจเสียไปแล้วครึ่ง ถ้าโดนอีกนี่คือโดนไล่ออกสถานเดียว
“ดี งั้น คุณไม้เมืองผมให้คุณจัดการลงโทษนายอาทิตย์ ตามเห็นสมควรละกัน ถือว่าผมให้โอกาสคุณนะคุณอาทิตย์ ต่อไปคุณต้องทำตัวให้ดีขึ้น ส่วน เธอ นายศักรินทร์ ผมจะให้ครูอังคณา อ.ฝ่ายปกครอง จัดการ ไปได้แล้ว อ่อ คุณไม้อยู่คุยกับผมก่อน”
“ครับ ท่านผ.อ” ไม้เมืองรับคำ ต้าร์กับบาสถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตากลมสบกับคนตัวสูง มีอยู่แวบหนู่ที่ต้าร์คิดว่าดวงตาของไม้เมืองมีความรู้สึกคล้ายกับท่านผ.อ. จากต้าร์กับบาสยกมือไหว้ลา ผ.อ. แล้วเดินแยกกันออกไป
(ด๊อก.สมพงษ์ : คิดจะทำอะไรอีก ไอ้หมา เอ็งจะมากินเด็กนักเรียนพ่อไม่ได้นา)
(ไม้เมือง: พ่อก็ว่าไปนั่น เอาเป็นว่าผมขอจัดการเด็กคนนี้เอง)
(ด๊อก สมพงษ์ : จะทำอะไรก็คิดให้ดีนะไอ้เสือ หน้าแมวของชอบเลย แต่อย่าลืมนั่นเด็กนักเรียนเรานะ)
(ไม้เมือง : คร๊าบบรู้แล้วคร๊าบบบ)
ในห้องพยาบาล
เหอะ!! ห้องเชือดมากกว่า มั้งผมว่า มองดูรอบๆ แล้วก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ มันจะพาผมมาที่นี่ทำไม ทั้งที่ผมบอกแล้วว่ามีเรียน แต่มันก็ยังดื้อด้านลากผมมาที่จนได้ มันจับผมนั่งลงบนเตียงคนไข้ แล้วหันไปค้นหาอุปกรณ์ทำแผลออกมา มันมองผมด้วยสีหน้านิ่งๆ ดวงตาดุๆของมันกำลังตำหนิผม ขายาวใต้กางเกงยีนสีซีด ก้าวเข้ามาหาผมพร้อมกับสำลีและยาทาแผล
“ชอบความรุนแรงเหรอ” ใบหน้าหล่อของมันขยับเข้ามาใกล้ผมแล้วถามเสียงเรียบ พร้อมกับเท้าแขนกั้นผมเอาไว้และขยับเข้ามาใกล้จนผมได้กลิ่นน้ำหอมแบบผู้ใหญ่ มันลอยเตะจมูกผม กลิ่นหอมแบบชวนให้หลงใหล จนอยากจะยื่นจมูกเข้าไปดม อืมม หอมดี
เชี้ยะ!! ผมรีบดึงหน้าตัวเองกลับมา ดีที่ห้ามตัวเองทัน แต่พอหันไปสบตามันเท่านั้นแหละไอ้หมาบ้ามันยกยิ้มใส่ แล้วจับคางผมหมุนไปมา
“ซ่าจนหน้ายับ” มันว่าใส่ผม แล้วก็เอาแอลกอฮอล์ชุบสำลีมาเช็ดที่รอยถลอกข้างๆ แก้ม
“อู้ยยยย แสบ พอเลยไม่เอา ไม่ต้องใส่ยา” ผมปัดมือของมันออกอย่างเร็ว
“เป็นเมียกูต้องอดทนสิ เจ็บแค่นี่ร้องเหมือนโดนเชือด”
“ก็มันแสบ! ” ผมแว๊ดใส่มันเสียงดัง และพยายามจะลุกหนี
“นั่งเฉยๆ ดิ”
“ไม่เอาไม่ต้องทำแล้ว”
“ต้าร์” จู่ๆ ก็น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นดุ
“ก็มันแสบเจ็บด้วย” ผมบอกตามความจริง อันที่จริงผมกลับไปทำแผลเองที่บ้านก็ได้ แค่ปากแตกกับหนังถลอก แล้วก็แค่รอยฟกช้ำ
“เห้ออ ก็ได้ กูจะทำเบาๆ มึงก็อยู่นิ่งๆ ละ”
นิ่งสิ อิสัส จังหวะนี้ จะให้ผมดิ้นไปไหน ในเมื่อไอ้หมอบ้านี่มันยื่นหน้าเข้ามาแทบจะชิดหน้าผม ดวงตามันจ้องมองแผลบนหน้าผม นี่ถ้ามันสิงได้มันคงจะสิงไปแล้ว มือหนาของมันค่อยๆ แต้มยาลงบนปากผมเบาๆ เบาจริงครับ มือมันเบามาก แต่ผมก็ยังรู้สึกเจ็บอยู่ดี ได้แต่ร้องซีดเบาๆ จนมันทำเสร็จ พอได้เห็นหน้ามันระยะประชิดแบบนี้ มันก็หล่อดี หน้าขาวใสไม่มีสิวสักเม็ด แถมยังมีไฝเม็ดเล็กๆ ตรงใต้ตาซ้ายอีก ไม่รู้ว่าผมมองหน้ามันานเท่าไหร่ รู้ตัวอีกทีมือมันก็ยกขึ้นมาลูบแก้มผมแล้ว นิ้วมันเกลี่ยลงบนกลุ่มดาวสามดวงของผม มันมองแล้วก็ยิ้ม
ท่าจะเพี้ยน ผมว่ามันในใจ แล้วเบี่ยงตัวหลบมือมัน
“เสร็จแล้วก็ถอยสิจะได้กลับไปเรียน” ผมบอกมันเสียงแข็งๆ
“วันนี้ไม่ต้องเรียน เริ่มใหม่พรุ่งนี้เอา” มันตอบแล้วเดินไปเก็บกล่องยาเข้าที่
“ทำไม? อะ”
“ก็มึงต้องถูกทำโทษไง ลืมไปแล้วเหรอ”
“อืม” ความจริงก็เตรียมใจมาบ้างแหละว่าถ้าต้องมาเจอไอ้ผู้ชายเฮงซวยนี่ทำโทษละก็ไม่มีทางที่ผมจะสบายแน่ๆ
“ถ้าอย่างนั้นตั้งแต่วันนี้ เป็นต้นไป มึงจะต้องมาเป็นผู้ช่วยกูที่ห้องพยาบาล เช้ามาให้มาทำความสะอาด กับจัดเตรียมอุปกรณ์ให้พร้อมใช้งาน กลางวันมาช่วยกูทำแผล ตอนเย็นทำรายงานประจำวัน แล้วกลับบ้านพร้อมกู” ไอ้หมอบ้ามันบอก
“ทำไมต้องกลับบ้านพร้อมกันด้วย บ้านกูกับบ้านมึงไม่ได้หลังเดียวกันสักหน่อย” ผมว่าออกไปเรื่องอะไรต้องกลับด้วยกัน แค่อยู่กับมันสองต่อสองก็อันตรายถึงชีวิตแล้ว เรื่องอะไรผมจะต้องเอาขาตัวเองหย่อนลงนรกด้วย
“ลืมแล้วเหรอว่าตอนนี้พ่อมึงเข้าให้กูคอยดูแลมึงอย่างใกล้ชิด” พี่มันแสยะยิ้มร้าย นี่กะให้ผมอยู่ด้วยตลอดยี่สิบสี่ขั่วโมงเลยรึไง!
“ไม่ไป ยังไงกูก็ไม่ไป” ผมบอกออกไปอย่างไม่ยอม
“ได้แล้วแต่นะ คลิปนี่มึงคงไม่สนแล้วใช่ไหม? งั้นกุเอาไปปล่อยขายนะ ครั้งแรกของมึง ลีลาเด็ดใช้ได้” พี่มันว่าพร้อมกับแสยะยิ้มใส่
ไอ้ชั่วเอ้ยยย!!
“คิดให้ดีนะ ชีวิตมึง พ่อแม่มึงเค้าจะว่ายังไง ถ้าเห็นว่าลูกชายได้ผัว แทนที่จะมีเมีย” ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงบอกให้ผมรู้ว่าคนตรงหน้าเอาจริงแน่ถ้าผมไม่ยอมทำตามที่มันพูด ....
ร่างบางยืนนิ่งกัดปากตัวเองแน่นอย่างคนที่กำลังจะสงบสติอารมณ์ สมองกำลังประมวลผลถ้าหากตัวเองไม่ยอมทำตาม ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างคนปลงตก ในเมื่อเขาทำอะไรไม่ได้ในตอนนี้ ก็คงต้องยอมรับชะตากรรม
“จ้องอยู่ได้น่ารำคาญ” พอโดนสายตากดดันมากๆ ก็โวยวาย
“ดื้อ” ร่างแกร่างอดที่จะว่าไม่ได้
“หึ ตัวเองไม่ดื้อเลยมั้ง” ต้าร์บ่นเสียงงึมงำ
ติ้ง!
แชทเราต้องรอด (4)
เรียกกูว่าท่านขุน
ต้าร์อยู่ไหน?
ไอ้บาสมันเข้าเรียนแล้ว
อิฐ
แค้นแมร่งฉิบหาย
หาเรื่องแต่กับมึง
พวกหัว โคย
อย่ามาวุ่นวายกะกู
ใจเย็นอิเหี้ย ปากกุยังไม่หายเจ็บ
อย่ารีบ
Artitar
กูโดนกักตัว
วันนี้คงไม่ได้เรียน
ฝากพวกมึงเก็บงานด้วย
เรียกกูว่าท่านขุน
มึงโดนหนักเลยอ่อวะ
แล้วจารย์ไม้เค้าได้ว่าอะไรมึงไหม?
อย่ามาวุ่นวายกะกู
มึงมีไรให้ช่วยบอกนะเว้ย
ความจริงพวกกูก็มีส่วนผิดด้วย
จะให้มึงรับผิดชอบคนเดียวได้ไง
Arttita
เออไม่เป็นไรหรอก
แค่นี้เอง
พวกมึงต้องมาเจ็บตัวเพราะกูอีก
ขอโทษนะเว้ย
กูไม่น่าใจร้อน
อิฐ
เรื่องมันผ่านไปแล้วมึงไม่ต้องเก็บมาคิด
แล้วมึงอะเจ็บตรงไหนบ้าง
กูเห็นเลือดเต็มเสื้อ
เรียกกูว่าท่านขุน
เออ ตัวแห้งเป็นกุ้งแล้วยังเสือกซ่า
อย่ามาวุ่นวายกะกู
มึง! อิขุน อย่ามาว่าลูกกู!
เรียกกูว่าท่านขุน
ต้าร์มันเป็นคน
ไม่ใช่ไข่สองใบในกางเกงมึง อิวุ่น
อิฐ
-*-
เปรียบซะกูเห็นภาพ เลย อิเหี้ย!!
Arttita
กูปวดหัวเลย
-*-
กูไปก่อนนะมึง
ไอ้หมาบ้าแมร่งเรียกแล้ว
อย่ามาวุ่นวายกับกู
อิต้าร์ มึงจะมาเรียกว่าที่ผัวกูแบบนั้นไม่ได้!
ถอนคำพูด!!
มึงต้องเรียกอาจารย์ว่าเทพบุตร
Arttita
ไม่มีทาง!!!!
อย่ามาวุ่นวายกับกู
Arttita
ไม้เมืองนั่งมองคนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาตอบแชทเพื่อนๆ ด้วยสีหน้าคิ้วขมวด ก่อนจะเรียกชื่ออีกคนเสียงเข้ม
“ต้าร์ มาช่วยกูแยกเอกสารพวกนี้หน่อย” บอกพร้อมกับชี้ไปที่กองเอกสารที่ตู้ด้านหลัง
“กูเรียนช่างไหม ไม่ได้เรียนบัญชี หรือพวกการตลาด เรียงเป็นหรอก”
“งานง่ายๆ แค่นี้ยังทำไม่ได้ แล้วต่อไปจะทำมาหาแดกอะไรได้” ไม้เมืองว่าเสียงเยอะ
“แค่เรียงเอกสารไหม ด่ากูเหมือนกูไปฆ่าใครตาย” ต้าร์ประชด
“เรียงตามวันที่ ตามหมวดหมู่ แค่นี้ทำได้ไหม”
“เออ ทำได้” ต้าร์ตอบเสียงติดรำคาญ ก่อนจะขนเอกสาร ออกมาวางไว้ที่โต๊ะรับแขก ต้าร์นั่งลงกับพื้นแล้วเอาแผ่นหลังพิงกับโซฟา ก่อนจะค่อยๆ ลื้อเอกสารออกมาแยกตามหมวดหมู่จะได้ทำงานได้ง่าย ต่างคนต่างทำงานไม่มีใครพูด จนห้องทั้งห้องเงียบ ได้ยินแต่เสียงแอร์กับเสียงลมหายใจของคนทั้งคู่ มีบ้างที่ต้าร์แอบคุยแชทกับเพื่อนๆ แต่ก็โดนสายตาดุๆ ของไม้เมืองปรามไว้ตลอด
เวลาผ่านล่วงไปหลายชั่วโมง ไม้เมืองเงยหหน้าขึ้นจากเอกสาร เพื่อพักสายตา เขาเหลือบมองไปยังคนที่นั่งทำงานเงียบๆ ตรงหน้า แต่ทว่าบัดนี้ แมวพยศของเขาหลับคาโต๊ะไปแล้ว
“ตอนหลับก็น่ารักดีอยู่หรอก หึหึ” ร่างสูงถอดเสื้อแขนยาวของตัวเองออกแล้วห่มให้กับคนที่หลับสนิท ต้าร์ขยับเพียงเล็กน้อย ก่อนจะกอดกระชับเสื้อตัวหนาเพื่อหาไออุ่น แล้วหลับต่อ ไม่เมืองมองต้าร์อยู่นาน ก่อนจะอมยิ้ม และยกมือถือตัวเองขึ้นมาถ่ายรูปต้าร์เอาไว้
แช๊ะ
ได้เวลาเลิกงาน ไม้เมืองเดินไปปลุกต้าร์ที่หลับอยู่ ใบหน้าที่ดูคล้ายแมว กำลังหลับตาพริ้มดูมีความสุขกับการนอน ไม้เมืองมองกลุ่มดาวสามจุดบนใบหน้าขาวใส มุมปากบางยกยิ้มนิดๆ ท่าทีสบายๆ แบบนี้ละมั้งที่เขาได้เห็นในเช้าวันแรกที่ได้เจอกัน ใบหน้าที่มันยังติดตาเขา มองได้สักพักก็ตัดสินใจเขย่าตัวอีกคนให้รู้สึก
“ต้าร์ ตื่นได้แล้ว จะพากลับบ้าน”
“งืมมมม อย่ายุ่งคนจะนอน” มือบางปัดไปมาอย่างนึกรำคาญ
“ตื่นได้แล้ว นอนตอนเย็นจะปวดหัวเอา ลุก”
“งือออ ง่วงอะ ง่วง ไม่รุ้จักไง” ดวงหน้าขายเงยขึ้นมาพูดปาวๆ ใส่ทั้งๆ ที่ตายังไม่ลืม
“-*- เออรู้ อยากนอนก็กลับไปนอนที่บ้าน” ไม้เมืองดึงแขนอีกคนให้ลุกตาม แน่นอนว่าคนง่วงลุกตามแรงดึงที่มีมากว่าอยู่แล้ว ต้าร์ลุกขึ้นแต่ตาไม่ลืม
ยืนหลับ
ไม้เมืองค่อยจูงต้าร์ไปที่รถของตัวเองที่จอดอยู่ไม่ไกล และพาขึ้นรถก่อนจะขับออกไป ต้าร์ยังคงหลับอยู่และไม่มีทีท่าว่าจะตื่นแต่อย่างใด อาจจะเป็นเพราะเจ้าตัวออกแรงไปวันนี้ก็ได้แถมยังเจ็บตัวอีก ไม้เมืองขับรถมาที่บ้านของต้าร์ ก่อนจะแอบหยิบเอากุญแจบ้านของต้าร์จากกระเป๋าเสื้อ ไม้เมืองใช้เวลาไม่นานในการเก็เสื้อผ้าของต้าร์ใส่กระเป๋า รวมถึงของใช้ที่จะเป็น พอแน่ใจว่าทุกอย่างครบถ้วนก็กลับมาที่รถ แล้วขับกลับบ้านของตนเองทันที
“ต้าร์ตื่นได้แล้ว” ครั้งนี้ต้องปลุกให้ตื่นจริงๆ เพราะเย็นมากแล้ว
“....”
“ต้าร์ ไอ้ต้าร์ ตื่น” ไม้เมืองเขย่าต้าแรงๆ สองสามทีก่อนที่ตากลมจะค่อยๆ เปิดขึ้น ต้าร์ยังงง อยู่ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน หัวทุยๆ หันมองไปรอบๆ ทุกอย่างไม่มีอะไรที่คุ้นตาเลย
“ที่นี่ที่ไหน”
“บ้านกูเองลงมาได้แล้ว” ไม้เมืองเดินไปหยิบกระเป๋าสำภาระของต้าร์จากเบาะหลังมาถือไว้ ต้าร์ยังไม่ยอมขยับ
“แล้วกุมาอยู่ที่นี่ได้ไง! มึงลักพาตัวกูมาเหรอ! ” ต้าร์โวยวายทันทีที่ตั้งสติได้ใบหน้าหวานดูตื่นตระหนก
“ลักพาตัวบ้าอะไร มึงอะเดินตามกูมาเอง ไปตื่นแล้วก็ลง” ไม้เมืองดึงต้าร์ให้ลงจากรถแล้วลากเข้าบ้านหลังเล็กที่อยู่ด้านหลังของบ้านหลังใหญ่อีกที ต้าร์ขืนแรงจนเหนื่อย พอเข้ามาในบ้าน ไม้เมืองก็สั่งให้ต้าร์ไปอาบน้ำอาบท่า แน่นอนว่าคนหัวดื้ออย่างต้าร์ไม่ยอมทำตามแน่นอน
“พากูกลับบ้าน” ต้าร์บอกเสียงเครียด เขาไม่ได้อยากอยู่ที่นี่ ไม่ได้อยากให้ใครมาดูแล หรือมารับผิดชอบอะไร กับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ไม้เมืองกลับบังคับ เอาคลิปที่เขามีอะไรกันมาขู่ ใจหนึ่งก็กลัวว่าไม้เมืองจะทำอะไรเขาอีก
“นี่ไงบ้าน”
“ที่นี่ไม่ใช้บ้านกู”
“หึ” ไม้เมืองเดินเข้ามาประชิดแล้วบีบคางเล็กเอาไว้ บังคับให้หันมามองหน้าตนเอง
“เจ็บ ปล่อย! ”
“ไหนลองพูดจาให้มันเพราะๆ กูเป็นพี่มึงหลายปีอย่าปีนเกลียวให้มันมาก” ไม้เมืองกดเสียงต่ำจนอีกคนทำหน้าเสีย เพราะไม้เมืองดูน่ากลัวกว่าปรกติ
“แทนตัวเองว่าต้าร์แล้วเรียกกูว่าพี่ไม้ ถ้ามึงยังดื้อกูจะจับมึงมัดแบบคืนนั้นอีก” ไม้เมืองไม่ได้แค่ขู่ ถ้าต้าร์ดื้อเขาก็คิดจะทำจริงๆ
“อึก..”
“เข้าใจที่กูพูดไหม?”
“อึก ขะ..เข้าใจ”
“ดี ที่นี้ก็ไปอาบน้ำเดี๋ยวจะได้กินข้าว” ไม้เมืองสั่งเสียงเข้ม
“แต่ กู เอ้ย ผมไม่มีเสื้อผ้า”
“ต้าร์” ไม้เมืองย้ำ
“ต้าร์ไม่มีเสื้อผ้า แล้วจะอาบน้ำยังไง” ต้าร์จำใจต้องพูดแทนตัวเองด้วยชื่อ ซื่อเค้าคิดว่ามันดูหน่อมแน้ม ดูน่ารักเกินไป มันไม่เหมาะกับเขาเลยสักนิด แต่นั้นมันเป็นเพียงความคิดของต้าร์ ไม่ใช่กับไม้เมือง
“เสื้อผ้าอยู่ในกระเป๋านั่น กูไปเก้บมาให้หมดแล้ว ถ้าขาดเหลืออะไรพรุ่งนี้ค่อยไปขนมาไว้” ร่างสุงชี้ไปที่โซฟา กระเป๋าเสื้อกับของใช้วางอยู่ตรงนั้น
“แล้วห้องน้ำ อยู่ตรงไหน”
“เดินตรงไป เลี้ยวซ้าย อาบเสร็จแล้วก็มานั่งรอตรงนี้ จะไปสั่งแม่บ้านทำกับข้าวมาให้”
“อืม” ต้าร์รับคำเบาๆ ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้า กับผ้าเช็ดตัว เดินเข้าห้องน้ำไป พอเห็นว่าอีกคนเข้าห้องน้ำไปแล้ว เขาก็เดินไปที่บ้านใหญ่สั่งให้แม่บ้านทำ แกงจืดไข่เจียวกุ้ง กับผัดผักมาให้ พอสั้งเรียบร้อยก็เดินกลับมาที่บ้านหลังเล็กของตัวเอง บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่เขาปลูกแยกออกมาเพราะต้องการความเป็นส่วนตัว เวลากลับบ้านดึก หรือมีเพื่อมาบ้าจะได้ไม่รบกวน พ่อกับแม่มาก แต่ช่วงหลังๆ พ่อกับแม่ไม่ค่อยได้อยู่สักเท่าไหร่ บ้านใหญ่เลยดูเงียบๆ มีแค่พี่ต้นน้ำกับลูกชายวัยสี่ขวบอาศัยอยู่ สามีพี่ต้นน้ำเป็นนักบินนานๆ จะกลับบ้านที บ้านสองชั้นที่มีระเบียงเป็นชั้นลอย เชื่อมต่อกับห้องนอน ชั้นล่างเป็นห้องครัวและห้องนั่งเล่น ด้านหน้า รายล้อมไปด้วยแปลงดอกไม้ที่จัดไว้อย่างสวยงาม เดินมาหน่อยจะเป็นลานนั่งเล่นที่ปูพื้นด้วยไม้สีน้ำตาลอ่อน และมีบ่อปลาอยู่ด้านข้าง มีต้นไม้ใหญ่บดบังแสงแดด ทำให้บริเวณนี้ดูร่มรื่นและเย็นสบาย
ต้าร์ที่เดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพหัวเปียกเพราะพึ่งสระผม เดินใส่เสื้อยืดกับกางเกงบ็อกเซอร์ มานั่งรอไม้เมืองตามที่โดนสั่งไว้ ไม้เมืองดินเข้ามาเห็นต้าร์นั่งทำหน้าง่วงๆ อยู่
“ทำไมไม้เช็ดผมให้แห้ง” ไม้เมืองถาม ต้าร์เอามือจับหัวตัวเอง
“เดี๋ยวมันก็แห้งเองแหละ” ต้าร์ตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“แต่มันจะไม่สบายไงไม้เมืองส่ายหัวแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาแล้วเดินอ้อมไปทางด้านหลัง
“ทำอะไร” พออีกคนวางมือลงบนหัวก็รีบขยับหนี
“อยู่นิ่งๆ สิวะ” ไม้เมืองใช้เสียงตะคอก แล้วจับหัวของต้าร์เอาไว้ก่อนจะเช็ดผมให้ อย่างเบามือ ต้าร์นั่งนิ่งรู้สึกแปลกๆ ในใจ แต่ก็ไม่ได้ขยับหนีอีก ปล่อยให้คนตัวสูงเช็ดผมให้ตัวเองจนแห้งสนิท พร้อมกับแม่บ้านเอากับข้าวมาให้
“อ้าวคุณหนูมีแขกเหรอคะ” ป้านวลแม่บ้านคนเก่าคนแก่เอ่ยทัก ไม้เมืองด้วยรอยยิ้ม
“ครับป้านวล พอดี น้องจะมาอยู่กับผมสักพักนะครับ พอดีที่บ้านน้องมีปัญหา” ไม้เมืองตอบพร้อมกับรอยยิ้ม
“เหรอ คะ คุณหนูของป้าใจดีตลอดเลยนะคะ” ป้านวลแกหันไปยิ้มให้กับต้าร์ ร่างบางยิ้มรับด้วยความเขินๆ เกร็งๆ
“ทานข้าวเถอะค่ะคุณๆ เดี๋ยวป้าจะให้ตองมันยกบัวลอยมาให้” ป้านวลบอกทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป
“เหอะที่บ้านน้องมีปัญหา ตอแหลชัดๆ คุณหนูของป้าใจดีตลอดเลย” ต้าร์เลียนเสียงประชดใส่ ด้วยความหมันไส้ เขาละอยากจะตะโกนบอกว่า มันบังคับเขามาต่างหาก แถมยังจะแบล็กเม เขาอีก ไอ้คุณคนดีของป้าเนี่ยะ ต้าร์เบะปากใส่
“ให้มันน้อยๆ หน่อย อยากโดนตบรึไง” ไม้เมืองยกมือทำท่าจะตบหัว ต้าร์โยกหลบทันที
“เหอะ แล้วใครกันละที่มันพูดตอแหล รับไม่ได้รึไง?” ต้าร์พูดเสียงเยาะ
“หึ ปากดีจริงๆ สงสัยไม่อยากแดกข้าว” ไม้เมืองจ้องคนตรงหน้าเขม็ง เด็กอะไรกวนตีนฉิบหาย เขามองหน้าแมวๆ ที่ขู่เหมือนตัวเองเป็นเสือ แล้วรู้สึกมันเขี้ยว ไม่อยากกินข้าวแล้ว ตอนนี้เขาอยากกินแมวมากกว่า ยิ่งได้กลิ่นหอมจากตัวอีกคนเขาอีกอยาก ไม้เมืองแสยะยิ้มร้าย ก่อนจะพุ่งเข้าใส่ต้าร์ อุ้มร่างบางที่ร้องแง้วๆ พาดบ่าแล้วพาเข้าห้องนอนบนชั้นสองทันที
ไม้เมืองโยนต้าร์ลงบนที่นอนขนาดคิงไซต์ ชุดผ้าปูสีดำสกรีนลายท้องฟ้ายามค่ำคืน กำลังยับยู่ยี่ เพราะคนสองคนที่กำลังปล้ำกันไปมา อีกคนถีบอีกคนก็จับขา อีกคนเหวี่ยงหมัดอีกคนก็จับล็อก ตอนนี้ต้าร์ถูกไม้เมืองจับกดไว้กับเตียง หมดทางสู้ ใบหน้าหล่อติดสวยแดงซ่าน เพราะความเหนื่อย เสียงหอบกระเส่าของต้าร์เป็นตัวปลุกอารมณ์ดิบเถื่อนของไม้เมืองให้ปะทุขึ้นมา
“อย่านะ จะทำอะไร! ” ต้องหลับตาแน่นเมื่ออีกฝ่ายโน้มหน้าเข้ามาใกล้
“อะ อื้ออ”
............................ตัดฉับ เหมือนตัด กล้วยยยย..... ว้ายย....
พี่ไม้ไม่อ่อนโยนเบยยย
+++++
-
:pig2:
o13
:L1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:m22: หาาาาาา ต้าโดนตัดดดดดดดดดดด :a5:
-
ตอนที่ 6
ร่างบางต่อต้านคนตัวโตกว่าอย่างสุดกำลัง และแน่นอนว่าคนที่ตัวเล็กกว่าย่อมแพ้เป็นธรรมดา ต้าร์นอนหอบหายใจรวยริน สองมือจิกแน่นไปบนไหล่กว้าง ยามที่อีกฝ่ายลากลิ้นเลียไปที่จุดเล็กๆ สองจุดบนหน้าอก
“อื้ออ ซี๊ดด เจ็บ! ” ต้าร์ร้อง เพราะโดนไม้เมืองกัดจนจมเขี้ยว แปลกที่เจ็บแต่กลับรู้สึกดี ใจมันเต้นแรง จนอยากจะร้องขอให้ทำอีก
ไม้เมืองขยับมือลงไปกอบกุมแก่นกายที่ค่อยๆ ขยายตัวขึ้นอย่างช้าๆ บีบเคล้นจนอีกคนครางเสียงต่ำ ต้าร์กัดปากตัวเองแน่น เพราะไม่อยากส่งเสียงให้อีกคนได้ใจ
“อืมม อืออ อ๊ะ”
“ชอบใช่ไหม หืมม” ยิ่งอีกคนมีอาการมากเท่าไหร่ ไม้เมืองยิ่งอยากจะแกล้ง ต้าร์ตัวสั่นงกงั่น พยายามจะระงับอารมณ์ของตัวเอง แต่ก็เป็นไปได้ยากเหลือเกิน เมื่อโดนไม้เมืองจู่โจมจุดอ่อนไหวซ้ำแล้วซ้ำเล่า จุดตายของต้าร์ที่มีแต่ไม้เมืองเท่านั้นที่รู้
“อ๊า...อ๊ะ...” ฟันซี่คมงับลงตรงเนื้ออ่อนด้านในโคนขา พลันเรี่ยวแรงที่มีก็หายไปหมด เหมือนโดนสูบออกไป
ปรี๊ดดดด
“อื้ออออออออ”
“หึหึ” เสียงหัวเราะในลำคอของไม้เมืองทำเอาอีกคนหน้าม้าน ด้วยความอับอาย เพราะแค่กัด ต้าร์ก็ปลดปล่อยออกมา
“-////- “
“น่ารักจังวะ ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ” เขาไม่ได้หัวเราะเยาะเย้ย แต่หัวเราะเพราะสีหน้าที่ต้าร์แสดงออกมาต่างหาก สีหน้าของแมวที่เหมือนเมาแคทนิบ ใบหน้าของต้าร์แดงซ่าน มือไม้อ่อนไปหมด
“อึก อื้อ...” พอเห็นอีกฝ่ายถึงฝั่งแล้ว ก็ถึงคิวของตัวเอง ไม้เมือง หยิบเจลในลิ้นชักตรงหัวนอนที่ซื้อเตรียมไว้ก่อนหน้านี้ออกมา ก่อนจะชโลมแก่นกายที่ขยายใหญ่ของตัวเองจนเปียกชุ่ม แล้วกวาดเอาน้ำรักของต้าร์ ป้ายลงตรงทางเข้า ไม้เมืองไม่ขยายช่องทางให้ เขาค่อยๆ กดแก่นกายเข้าไปอย่างช้าๆ ต้าร์ร้องครางด้วยความเจ็บ
“โอ๊ยย อื้อ เจ็บ”
“อดทนดิวะ เดี๋ยวก็เสียวแล้ว” ไม้เมืองกัดฟันกรอดเมื่อผนังนุ่มด้านในบีบรัดตัวตนของเขาจนแทบจะไม่ขยับ
“ต้าร์ ซี๊ดดดดด มึงผ่อนคลายดิวะ กูเข้าไม่ได้”
“อื้อ ใครมันจะไปมีอารมณ์ผ่อนคลายวะ สัสเบิกทางให้ก็ไม่มี เจ็บชิปหาย” ต้าร์ตะคอกเสียงลั่น พร้อมกับผ่อนลมหายใจเข้าออก พยายามให้ตัวเองรู้สึกผ่อนคลาย
“มึงนี่แมร่ง” ไม้เมืองโน้มตัวลงไปบดจูบกับริมฝีปากนุ่ม ขบเม้มดูดดุนกลับปากนุ่มทั้งบนและร่าง ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นเล็กด้านในให้อีกคนได้ผ่อนคลาย ต้องยอมรับว่าไม้เมืองจูบเก่งชิป พอต้าร์เริ่มเคลิ้มตาม จากมือที่คอยดันหน้าอกแกร่งเอาไว้ตอนนี้กลับยกขึ้นคล้องคอหนาเอาไว้ มือเล็กสอดขยุ้มผมนุ่มแล้วทึ้งมันเบาๆ สองขาอ้าออกกว้างเพื่อรับตัวตนที่กำลังขยับเข้ามาอย่างช้าๆ เสียงครางอือดังในลำคอสวย ไม้เมืองขบริมฝีปากบางอย่างรู้สึกมันเขี้ยว
“อ๊า ...” ต้าร์ครางลั่นเมื่อยามที่แก่นกายใหญ่ดันเข้ามาจนสุด ไม้เมืองไม่ได้เว้นช่วงให้หายใจ เพราะในตัวต้าร์มันร้อนและตอดเขาไม่หยุด
“อื้ออ ซี๊ดดด ต้าร์ มึงจะตอดกูดีไปถึงไหนวะ เดี๋ยวกูก็ไม่ออมแรงให้หรอก”
สวบ สวบ สวบ
“อ๊ะ อ๊ะ อื้อออ มันห้ามได้ที่ไหนเล่า อื้ออ “ร่างสูงขยับเข้าออกช้าๆ แต่เน้นหนัก จนต้าร์กัดปากแน่น มันทั้งจุกทั้งเสียวในเวลาเดียวกัน จนต้าร์เริ่มจะปรับตัวได้
“หายเจ็บยัง หึหึ หายแล้วสิ ถ้าอย่างนั้นกูไม่ถนอมมึงแล้วนะ” ร่างสูงจับขาขาวอ้าออกจนกว้าง ก่อนจะกระหน่ำเอวใส่คนใต้ร่างจนเตียงขยับกระทบผนังเสียงดัง จากมือที่เคยคล้องคอหนาตอนนี้ต้องยกขึ้นมาดันหัวเตียงเอาไว้
“โอ้ยย อื้ออ ไอ้หมาบ้า เบา อื้ออ อื้มม อ๊ะ” ไม้เมืองใส่ไม่ยั้งแม้ว่าต้าร์จะเอามือหนึ่งมาดันหน้าท้องแกร่งเอาไว้ เขาเสียวจนแทบขาดใจ
“อืมม ต้าร์ รัดกูอีก ฮึ่มม ซี๊ดดด แน่นสัด” ไม้เมืองครางต่ำ แลบริ้นเลียริมฝีปากที่ห้างผากของตัวเอง ดวงตาคมมองไปยังคนใต้อานัต ร่างกายขาวสะอาดมีกล้ามท้องน้อยๆ พอดูเซ็กซี่ ดวงหน้าหล่อติดหวานดึงดูดสายตา ปลายจมูกโด่งรั้นบอกนิสัยที่ไม่ยอมคนและขี้ดื้อ ดวงตากลมแวววับเหมือนแมว ไหนจะจุดดาวสามจุดบนแก้มซ้ายที่เป็นเอกลักษณ์ ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อน่าจูบ รวมๆ แล้ว ต้าร์คือแมวตัวร้าย ที่เขาเฝ้าค้นหา เป็นไทป์ที่เขาต้องการมากที่สุด ไม้เมืองมองร่างบางอย่างโลมเลีย และหิวกระหาย เขาไม่อาจจะปล่อยให้คนตรงหน้าห่างกายไปไหนได้
ตับ ตับ ตับ
อื้อ อ๊ะ อ๊ะ
ไม่นานร่างหนาก็จับอีกคนให้เปลี่ยนท่า ไม้เมืองจับขาเรียวลาลงมาที่ปลายเตียงเพียงครึ่งตัว ยกสะโพกให้สูงแต่อกแนบกับที่นอน ไม้เมืองสอดแก่นกายเข้าไปอีกครั้งอย่างรวดเร็ว
ปึก !
อ๊า...
ตอนนี้สติของต้าร์แตกกระจ่าย ออกเป็นเสี่ยงๆ ทุกอย่างตรงหน้าคือความใคร่และเขาก็ต้องการที่จะสนองตัณหาของตัวเอง ปล่อยให้ร่างกายเป็นไปตามกลไกธรรมชาติ ต้าร์ไม่อาจจะปฏิเสธได้ว่าตัวเองก็พึงพอใจในรสเซ็กที่ไม้เมืองมอบให้ ยิ่งอีกฝ่ายกระทำรุนแรง เนื้อในอกมันก็ยิ่งเต้นแรง มันยิ่งตื่นเต้น จนแทบจะออกปากร้องขอให้ร่างสูงทำแรงๆ
เพี๊ยะ!!
“อ๊า...อื้อ” แรงฝาดจากมือของไม้เมืองทำให้ผิวขาวเนียนขึ้นสี เกิดรอยแดงขึ้นห้านิ้วที่แก้มก้น เท่านั้นยังไม่พอ ร่างสูงยังดึงผมบริเวณท้ายทอยของต้าร์ไปด้านหลังจนอกแอ่นลอยขึ้นใบหน้าหงายเชิด ต้าร์ไม่ร้องออกมาสักคำ แต่กลับแสดงสีหน้าที่พึงพอใจสุด สองมือจิกลงตรงข้อมือแกร่งเพื่อระบายความรู้สึก ในขณะที่แก่นกายใหญ่ยังสอดใส่เข้าออกไม่หยุด เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสม่ำเสมอ เสียงหอบเหนื่อยและเสียงครางดังระงมไปทั้งห้องกว้าง ไม้เมืองกระชากร่างบางขึ้นมาจนแผ่นหลังบางชิดติดอกเขา มือใหญ่จับใบหน้าของอีกคนให้หันมารับจูบดิบเถื่อน ต้าร์ไม่ขัดขืนแต่กลับตอบสนองอีกคนได้อย่างดีเยี่ยม ดวงตาหลับพริ้มรับทุกสัมผัส ที่อีกคนมอบให้ โดยไม่ค้านอีกต่อไป
“อื้มม อื้อออ ซี๊ดดด ต้าร์ ครางชื่อกู ครางมันออกมา”
“อ๊ะ อื้ออ ไม้เมือง อื้มม ไม้ .มะ- อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ” เสียงครางกระท่อนกระแท่นเพราะอีกฝ่ายเอาแต่กระแทกตัวลงมา
“ดี อืม ดีมาก ตอดกูอีก ซี๊ดด แมร่งเอ้ยย มึงนี่ร่านชิป ตอดกูไม่เลย” ร่างสูงสบถ
“สัส พูดมาก อ๊า..”
ตับ ตับ ตับ ตับ
ปึก ปึก ปึก
“อื้อ อ๊ะ อื้ออ อื้มมม แรงอีก มึงทำได้เท่านี้หรือ” ต้าร์เอ่ยคำผรุสวาท ด้วยสีหน้าที่ท้าทายและแสนจะยั่วยวน ไม้เมืองแทบคลั่งเมื่อเห็นสายตาเว้าวอนของแมวตัวขาวตรงหน้า
“อย่ามาร้องขอชีวิตที่หลังแล้วกัน”
หลังจากหน้ามืดตามัวกับไอ้แมวดื้อที่นอนนิ่งเป็นแมวขาดน้ำ บอกตามตรงไม่มีใครให้เขาได้เต็มอิ่มเท่าต้าร์อีกแล้ว ไม่ว่าหญิงหรือชายที่ผ่านมาก็สู้ต้าร์ไม่ได้สักคน ไม่ใช่ว่าต้าร์จะเก่งหรืออะไรหรอกนะ แต่เพราะต้าร์ทนไม้ทนมือ แถมยังตอบสนองความรุนแรงของเขาได้ดี เพราะคู่นอนที่ผ่านมาๆ มักจะไม่ร้องขอในสิ่งที่ไม้เมืองต้องการ บางคนแค่รอบเดียวก็วิ่งหนีแล้ว แต่กับผู้ชายตรงหน้า ไอ้หน้าแมวคนนี้ กลับตรงกันข้ามทุกอย่าง ใส่ไปเท่าไหร่มันก็สู้ตาย ดูจากสภาพต้าร์ตอนนี้ ไม่มีแม้กระทั่งแรงจะยกมือขึ้นมาตีไม้เมืองที่นั่งแสยะยิ้มให้อย่างน่าหมั่นไส้
“มองอะไร! ” ดวงตากลมใกล้จะปิดเอ่ยถามด้วยความขุ่นเคือง ตอนนี้ปวดไปหมดทั้งตัว หิวข้าวก็หิว
“มองเมียน่ารัก”
“รักที่หน้ามึงสิ” ขนาดตัวยังจะขยับไม่ได้แต่ปากนี่หาเรื่องได้ตลอด
เพี้ยะ!!
“โอ้ยยย ตบปากกูทำไมเนี้ยะ! ”
“ยังไม่รู้ตัวอีก เดี๋ยวก็โดนอีกอีกสักป๊าบ” ไม้เมืองทำท่าจะยกมือขึ้นตี ต้าร์รีบเอาหัวมุดใต้ผ้าห่มเพราะกลัวจะโดนตีปากอีก ไม้เมืองขยับตัวขึ้นนั่งเอนหลังพิงหัวเตียง แล้วดึงอีกคนให้มาอยู่ในอ้อมกอด ต้าร์ไม่ได้ขัดขืนเพราะยังรู้สึกเจ็บที่ด้านหลังอยู่ หัวทุยนอนหนุนไหล่หนาเอาไว้ ต้าร์ทำหน้ายู่เพราะขยับตัว ไม้เมืองนอนมองแล้วแอบอมยิ้มนิดๆ
“หิว” จู่ๆ ต้าร์ก็พูดขึ้นมา แถมด้วยเสียงท้องที่ร้องโครกคราก ไม้เมืองเหลือบมองนาฬิกา สี่ทุ่มกว่าแล้ว ป่านนี้กับข้าวที่แม่บ้านเตรียมไว้คงเย็นชืดหมดแล้ว
“ลุกไหวไหม?”
“คิดว่าไหวไหมล่ะ เอากูเหมือนไม่เคยเอาใครมาก่อน อดอยากปากแห้งมากไงมึงอะ” ต้าร์มองค้อนนิดๆ
“เออ ไม่ไหวก็ไม่ไหว นอนรอยู่นี่แหละเดี๋ยวกูมา” ไม้เมืองบอกก่อนจะหยิบกางเกงขึ้นมาใส่อย่างลวกๆ แผ่นหลังกว้างเปลือยเปล่าเดินออกไปแล้ว ต้าร์รีบมุดตัวเองไว้ใต้ผ้าห่ม ยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเอง อยากจะร้องกรี๊ดให้มันเสียจริต เขารู้สึกอายจนหน้าแทบไหม้ นี่มันอะไรกัน ทำไมครั้งนี้เขาถึงได้ยอมง่ายๆ แถมยังเรียกร้องให้ไม้เมืองทำไม่หยุดอีก แล้วแบบนี้เขาจะต้องทำยังไง
“รึว่ากูจะต้องเป็นเมียมันจริงๆ วะ” ต้าร์บ่นกับตัวเองภายใต้ผ้าห่ม ผืนหนา
“....”
“ถ้าเป็นเมียมันแล้วต้องยอมให้มันเอาแบบนี้เหรอวะ ไม่อะ ไม่มีทางแค่ครั้งนี้พอ”
“.....”
“หิว ...ฮือออ”
“หิวก็ลุกขึ้นมากิน! ”
“เฮือก!! มาตั้งแต่เมื่อไหร่” ต้าร์สะดุ้งแล้วดึงผ้าห่มออก แต่เพราะขยับตัวเร็วไปทำให้รู้สึกเจ็บ
“อ๊ะ !!! ”
“หึหึหึ”
“หัวเราะไร หน้ากูเหมือนตลกอ่อ”
“อย่าปากดี นั่งอยู่เฉยๆ ก่อน” ไม้เมืองเดินอ้อมไปอีกทางหยิบเสื้อยืดในตู้ออกมาแล้วโยนใส่คนที่นั่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่บนที่นอน
หมับ
“ใส่ซะ” ต้าร์หยิบเสื้อยืดสีดำมาใส่อย่างจำใจ ดีกว่านอนโป้ไม่ใส่อะไรอยู่แบบนี้ พอใส่เสื้อเรียบร้อย ต้าร์ก็ถามหากางเกงใน
“ไม่ต้องใส่หรอก”
“ไม่ได้! มันโล่งไป ขอกางเกงก็ได้”
“อย่าเรื่องมากได้ไหมวะ” พูดจบไม้เมืองก็ช้อนตัวแมวดื้อขึ้นมาจากที่นอน
“เหวอออออ!! ” เพราะไม่ทันได้ตั้งหลักต้าร์เลยรีบกอดคอไม้เมืองไว้เพราะกลัวตก ในจังหวะนั้นใบหน้าของคนทั้งคู่อยู่ห่างกันเพียงขนตากั้น ทั้งคู่มองตากันโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ ต่างคนต่างมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้น เพื่อหาอะไรบางอย่างของตัวเอง จนกระทั่ง ต้าร์เป็นฝ่ายเอียงหน้าหนีก่อน ใบหน้านวลขึ้นสีแดงลามไปถึงใบหู ปากบางเม้มเข้าหากันนิดๆ
“หึหึ” ไม้เมืองอุ้มต้าร์ลงมาที่ชั้นล่างของบ้านและพาไปที่โต๊ะอาหารในครัว
“นั่งนี่ก่อน เดี๋ยวไปเอาหมอนมาให้” พอวางต้าร์ลงเขาก็เดินไปที่ห้องนั่งเล่นหยิบเอาหมอนมารองก้นของต้าร์เอาไว้
“ขอบคุณ” ต้าร์พูดเสียงอ้อมแอ้ม พร้อมกับหลบสายตาของไม้เมืองไปด้วย
“หึหึ” ร่างสูงเดินไปหยิบกับข้าวที่อุ่นไว้ในโมดครเวฟออกมา กลิ่นหอมของต้มจืดเรียกน้ำย่อยในกระเพาะให้เริ่มทำงาน ต้าร์มองตามจานอาหารที่ไม้เมืองถือมาด้วยความหิว
“อะ กินซะจะได้มีแรง” ไม้เมืองตักข้าวใส่จานให้จนพูน
“งั่ม ๆ ๆ อื้ออ อร่อยย” พอข้าวเข้าปากก็พูดงึมงำอยู่คนเดียว ไม้เมืองปรายตามองต้าร์นิดๆ ก่อนแล้วจัดการกับอาหารตรงหน้า เสียพลังงานกับคนตรงหน้าไปเยอะ
“อิ่มรึยัง?” เสียงทุ้มเอ่ยถามขณะต้าร์ตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก
“ก็อิ่ม” ตอบแบบไม่เต็มปากสักเท่าไหร่ ไม้เมืองเองก็พอจะดูออกว่าคนตรงหน้ายังไม่อิ่ม ร่างสูงเดินกลับเข้าไปในครัวอีกครั้ง แล้วหยิบ บัวลอยไข่เค็มออกมาสองถ้วย
“อะ บัวลอย” พอเห็นว่าไม้เมืองยกขนมมาให้ดวงตากลมก็ลุกวาวทันที ไม้เมืองลอบสังเกตต้าร์อยู่เงียบๆ โดยที่ไม่พูดว่าหรือเอ่ยแซวอะไรออกไป
พอกินจนอิ่มไม้เมืองก็เอาจานไปเก็บ ตอนเช้าจะมีแม่บ้านมาทำความสะอาดให้เอง ต้าร์ค่อยๆ ลุกจากเก้าอี้อย่างช้าๆ เพราะกลัวเจ็บ พอเท้าลงน้ำหนัก ใบหน้าหวานก็เหยเก
“อูยยยย โคตรเจ็บ” ต้าร์ร้องออกมาเบาๆ พร้อมกับเก้าอี้ไว้เพื่อพยุงตัว ไม้เมืองมองว่าต้าร์จะทำยังไงต่อ
“...”
“อึก ...ไม่เจ็บ ไม่เจ็บ ก็เหี้ยแล้ว ฮืออออ” เพราะก้าวต่อไปไม่ไหวเลยค่อยๆ ย่อขาลงในท่าคลานเข่า ดวงตากลมเหลือบมองคนที่ยืนกอดอกมองอยู่ไม่ไกลอย่างเคืองๆ
“หึหึหึ”
“ขำหา พ่องงง!! เจ็บ มาช่วยหน่อยดิพี่! ”
“นึกว่าจะไม่ขอ” ไม้เมืองเดินมาช้อนตัวต้าร์ในท่าเจ้าสาว ต้าร์ยกแขนขึ้นคล้องกับต้นคอหนา เอาไว้ ทำให้ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้กับใบหน้าของไม้เมืองเพียงแค่เสี้ยวลมหายใจ จู่ๆ ต้าร์ก็เกิดใจเต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุ ใบหน้าขาวแดงซ่านจนถึงใบหู
พอถึงห้องร่างสูงวางต้าร์ไว้บนที่นอน ส่วนตัวเองก็เดินไปที่หน้าตู้เสื้อผ้า หยิบผ้าเช็ดตัวออกมาสองผืน แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปสักพักก็ออกมา
“ทำอะไร?” จู่ๆ ก็เดินมาอุ้มเขาอีกรอบ
“จะพาไปอาบน้ำ ไม่เหนียวตัวรึไง อีกอย่างน้ำกูยังอยู่ในตัวมึงอยู่เลย”
“-////- พูดบ้าอะไรของพี่มึงวะ! ไม่อายบ้างไง” จะด่า ก็ด่าได้ไม่เต็มปากเพราะรู้สึกอาย
“หน้ากูหนาเป็นคอนกรีตไม่อายหรอก” ไม้เมืองตอบเสียงเรียบๆ แล้วอุ้มต้าร์เดินเข้าห้องน้ำไป ไม้เมืองจับต้าร์ลงอ่างที่เขาเปิดน้ำอุ่นใส่ไว้ ก่อนที่ตัวเองจะลงไปนั่งด้วยโดยที่เขานั่งซ้อนหลังต้าร์เอาไว้
“อะ อะไร ลงมาทำไม” ต้าร์ถามเสียงตะกุกตะกัก รู้สึกไม่ปลอดภัยเพราะไม้เมืองโอบเอวเขาเอาไว้ พร้อมกับลูบเอวเขาไปด้วย
“อาบน้ำไง” ไม้เมืองกระซิบข้างๆ หูด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า มือร้อนก็ลูบวนไปทั่วร่างกายของต้าร์
“อะ ...อื้ออ ก็อาบสิ แล้วจะมาลูบเอว อ๊ะ” ต้าร์ร้องเสียงหลงเพราะโดนไม้เมืองกัดลงที่ต้นคอของตัวเอง
“กูอยากอีกแล้ววะ” ไม้เมืองกระซิบ
“มึงจะหื่นแบบนี้ไม่ได้ อื้อออ ไอ้พี่ หมอ”
“อย่าพูดมาก”
หลังจากนั้นต้าร์ก็ไม่ได้พูดอีกเลย เพราะเอาแต่ร้องครางเสียงหวานให้คนตัวสูงได้ฟัง จนเต็มอิ่ม ต้าร์ที่ทนไม่ไหว ร่างกายเหนื่อยล้าหลับคาอกไม้เมืองไปในที่สุด ร่างสูงจัดการทำความสะอาดให้จนหมดจด มีบ้างที่ต้าร์สะดุ้งปรือตามองแต่เพราะความง่วงและเหนื่อยล้าเลยไม่มีแรงที่จะมาโวยวายใส่อีกคน ไม้เมืองพาต้าร์ออกจากห้องน้ำแล้วใส่เสื้อผ้าให้ พอจัดการแมวดื้อเสร็จเขาก็ไปแต่งตัว ก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วดึงอีกคนเข้าสู่อ้อมกอด
ร่างโปร่งถูกปลุกขึ้นในตอนเช้าของอีกวัน ต้าร์รู้สึกปวดหัวอย่างหนักแต่ก็ฝืนลุกขึ้น ร่างกายที่โดนใช่งานอย่างหนักเริ่มประท้วง อาการปวดแปลบแล่นร้าวไปทั้งตัว โดยเฉพาะตรงช่องทางด้านหลัง ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ก่อนจะกวาดสายตามองหาตัวการที่ตอนนี้ไม่อยู่ให้เห็นหน้า
“หน้อยยย ไอ้หื่นกาม ทำกูเจ็บเจียนตายแล้วไม่มาดูแล มันหน้าต่อยให้คว่ำ” ต้าร์บ่นอุบ พร้อมกับล้มตัวนอน อีกครั้ง
“ไหนใครจะต่อยกูให้คว่ำ” ร่างสูงที่เดินเข้ามาได้ยินพอดีเอ่ยถามด้วยสีหน้าขรึมๆ
“....” ต้าร์ไม่ตอบ
“กินข้าวแล้วก็กินยาซะ” ไม้เมืองวางชามข้าวต้มไว้ตรงโต๊ะเล็กๆ ตรงหัวนอนพร้อมกับยาแก้ไข้ แก้อักเสบ ต้าร์มองค้อนนิดๆ แล้วเอื้อมหยิบชามข้าวต้มมาวางไว้บนตักก่อนจะตักเข้าปากทีละคำๆ แต่กินไปได้นิดเดียวก็วางชามกลับที่เดิม เพราะรู้สึกเจ็บคอ ไม้เมืองที่ยืนดูอยู่ก็สั่งให้กินอีก แต่ต้าร์บอกว่ากินไม่ไหว เจ็บคอ ไม้เมืองไม่ได้เซ้าซี้ เขายื่นยาพร้อมกับน้ำให้ต้าร์ พอกินยาเสร็จก็ทำท่าจะลุกขึ้น
“จะไปไหน?”
“อาบน้ำ จะไปเรียน”
“ไม่ต้องไป วันนี้หยุดไปก่อน”
“-*- ทำไม” ต้าร์ถามด้วยความข้องใจ
“เดินไหวรึไง เจ็บขนาดนั้น ถ้าเดินไหวก็จะพาไปส่ง” ต้าร์เถียงไม่ออกเพราะที่ไม้เมืองบอกมันเป็นเรื่องจริง พอรู้ว่าทำอะไรไม่ได้เจ้าตัวก็ล้มตัวลงนอน ดวงตากลมพับปิดอีกครั้ง ไม้เมืองนั่งลงข้างๆ
“เดี๋ยวกูต้องไปทำงาน มึงก็นอนพักอยู่นี่ เที่ยงๆ แม่บ้านจะเอาข้าวเอายามาให้ ตื่นขึ้นมากินด้วย”
“....”
“ต้าร์ได้ยินที่กูพูดไหม?” ร่างสูงถามเสียงเข้ม
“อืมม รู้แล้วน่า” ต้าร์ตอบแบบปัดๆ เพราะตอนนี้ง่วงนอนมากจนไม่อยากจะพูดอะไรอีก
“กูจะโทรมาถามป้านวลว่ามึงกินข้าวกินยารึเปล่า” พูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ ออกมาก็เห็นว่าต้าร์หลับไปแล้วเลยไม่ได้กวนอะไร ร่างสูงเดินไปแต่งตัว เขาใส่เสื้อเชริทแขนยาวสีดำ กับกางเกงแสลกสีเดียวกัน ก่อนจะคลุมทับด้วยเสื้อกาวน์สีขาว ร่างสูงหยิบของใช้ของตัวเอง และกุญแจรถออกไป
ต้าร์ตื่นขึ้นมาอีกครั้งในช่วงสาย เพราะรู้สึกหิวน้ำ ร่างโปร่งพยายามขยับตัวเบาๆ เพื่อที่จะได้รู้สึกสะเทือนน้อยที่สุด ขายาวพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน พอปรับตัวได้เขาจึงก้าวเท้าออกจากห้องนอน เสื้อตัวโคร่งที่เจ้าตัวสวมอยู่ยาวเลยต้นขามาแค่คืบ ทำให้รู้สึกโล่งๆ ดีที่ไม้เมืองใจดีใส่ชั้นในไว้ให้ พอเดินมาถึงชั้นล่าง ก็เดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหาน้ำกิน ยามที่น้ำเย็นไหลผ่านลำคอที่แห้งผาก ทำให้เขารู้สึกสดชื่นขึ้นมาไม่น้อย
“อึก..ทำไมกูต้องมาอยู่ในสภาพนี้ด้วยวะ” พอดื่มน้ำเสร็จแล้วรู้สึกเหนียวตัวเลยไปอาบน้ำโดยใช้น้ำอุ่น พอเห็นสภาพตัวเองในกระจกก็ทำใจยอมรับไม่ค่อยได้ เพราะตามเนื้อตัวมีแต่รอยแดงรอยกัดจนดูน่ากลัว ที่จะเห็นได้ชัดสุดก็ตรงต้นคอ รอยกัดที่มีฟันครบทุกซี่ทั้งบนและล่าง ต้าร์ยกมือขึ้นลูบมันเอาๆ นึกถึงเซ็กส์อันเร่าร้อนเมื่อคืนแล้ว หน้าก็ร้อนขึ้นมาทันที เขายอมรับว่าไม้เมืองชำชองและเก่งมากในเรื่องอย่างว่า เมื่อคืนเขาก็เต็มอิ่มอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ใช่ว่าต้าร์ไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อน ต้าร์มีผุ้หญิงมาติดพันเยอะ แต่ไม่เคยมีแฟน เพราะต้าร์เทหัวใจให้กับ ไอ้เอ๋อ หรือนะโมไปหมดแล้วแม้ตัวเองจะต้องผิดหวังก็ตาม กับไม้เมืองถือได้ว่าเป็นผู้ชายคนแรกที่ต้าร์มีอะไรด้วย
หลังจากชำระล้างร่างกายเรียบร้อย ต้าร์ก็ออกมาแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่มิดชิดเพื่อปกปิดร่องรอยของตัวเอง ระหว่างนั้นก็หยิบโทรศัพท์มาเช็ก ทั้งไลน์ เฟสบุ๊ค มีข้อความจากเพื่อนที่ส่งมาถามไถ่ว่าตนเองเป็นยังบ้าง เพราะรู้ข่าวมาจากอาจารย์ไม้เมืองที่ไปลาอาจารย์แต่ละวิชาให้
เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพราะไม่อยากโดนซักฟอกเงียบไว้จะดีกว่า ตกเที่ยงป้านวลก็ยกอาหารมาให้พร้อมกับยืนรอ เป็นเชิงบังคับให้ต้าร์กินข้าวกินยาให้หมด ป้านวลที่อาบน้ำร้อนมาก่อนพอจะมองออกว่าต้าร์โดนอะไรบ้างเมื่อคืน แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่เธอจะเห็นว่าคุณหนูแสนดีของเธอจะเอาคู่นอนมาที่บ้าน เพราะไม้เมืองเป็นคนที่หวงพื้นที่ส่วนตัวมาก ขนาดตัวเธอเองถ้าไม่ได้รับคำอนุญาตหรือโดนเรียกใช้ ก็จะถูกสั่งห้ามไม่ให้เข้ามาในบริเวณนี้เลย รวมถึงคนอื่นๆ ด้วย ต้าร์เป็นคนแรกที่เธอเห็นว่าไม้เมืองอนุญาต แถมยังได้นอนห้องนอนของไม้เมืองอีก ส่วนใหญ่เพื่อนหรือแขก ก็ไม่มีสิทธ์ได้นอนในห้องของไม้เมืองทั้งนั้น
“คุณคงสำคัญกับคุณหนูมาก เธอถึงให้คุณนอนในห้องแบบนี้” นวลยกยิ้มนิดกับท่าทางที่ลำบากใจของต้าร์
“ไม่หรอกครับ ผมไม่ได้สำคัญขนาดนั้น”
“หึหึ เชื่อป้าเถอะค่ะว่าคุณนะสำคัญ” นวลยิ้มรับ ก่อนจะเก็บจากที่ต้าร์กินเสร็จแล้วออกไป เพราะหมดหน้าที่เธอแล้ว
“สำคัญตัวผิดนิสิ” ต้าร์ไม่อยากคิดไปเอง เลยได้แต่บอกปัดออกไป
นั่งคิดอะไรได้ไม่นานหนังตาก็เริ่มหนัก เพราะฤทธิ์ยา ทำให้ต้ารเผลอหลับไปอีกครั้ง
หลังจากทำงานเสร็จร่างสุงก็รีบขับรถกลับบ้านเพราะเป็นห่วงคนที่นอนซมพิษไข้อยู่ที่บ้าน มาถึงเขาก็เดินตรงไปยังห้องนอนของตัวเองทันที พอเห็นว่าร่างโปร่งยังนอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหน้า เขาก็เดินไปนั่งเคียงข้างก่อนจะใช้มือแตะลงบนหน้าผากสวยเพื่อวัดไข้ ต้าร์ขยับหนีเมื่อถูกรบกวน
“ตัวร้อน” ร่างสูงพูดกับตัวเองแล้วลุกไปหยิบกระเป๋ายาของตัวเองออกมา ในนั้นมีแผ่นเจลลดไข้อยู่ เขาแกะและแปะมันไว้บนหน้าผากสวย ต้าร์ขยับเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่ตื่น ต้ารถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้งเพื่อกินข้าวกินยา และนอนต่อ ไม้เมืองเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนแล้วเดินเข้าห้องทำงานเพื่อเคลียงานอีกหน่อย และกลับมาในช่วงดึกๆ เขาจัดการเช็ดตัวและเปลี่ยนแผ่นเจลลดไข้ให้ต้าร์อีกครั้ง ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ กัน
“หายไวๆ นะไอ้แมวดื้อ”
-
:oo1: :pighaun: เริ่มจะรักพี่ไม้เมืองแล้วสินะน้องตาร์. 55556 :mew2:
-
เล่นเอาไข้ขึ้นเลยหรอเนี่ย หื่นตัวพ่อเลยนะ ไม้เมือง :hao3:
-
:pig4: :pig4:
-
ตอนที่ 7
ร่างสูงตื่นในตอนเช้าตรู่ เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนเพราะแมวดื้อของเขาไข้ขึ้นทั้งคืน เขาต้องคอยเช็ดตัวตลอดทั้งคืนกว่าไข้จะลดก็ป่าไปเกือบตีสอง ต้าร์นอนขดเป็นกุ้งอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา พอแสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามา ร่างบางก็กะพริบตาถี่ๆ ก่อนเปลือกตาบางจะพับเปิดขึ้น อาการวิงเวียนยังคงมีอยู่แต่ก็ดีขึ้นมากว่าเมื่อคืน พอลืมตาก็ไม่พบคนที่นอนอยู่ข้างกาย ใบหน้าหล่อสวยทำคิ้วขมวดนิดๆ
“หายไปไหนวะ” เสียงแหบแห้งเอ่ยถามกับตัวเอง ก่อนจะก้าวขาลงจากที่นอน เดินไปทำธุระในห้องน้ำแล้วออกมา ก็เจอสายตาของเจ้าของบ้านมองมา ต้าร์ทำเป็นไม่สนใจเดินไปหยิบชุดนักศึกษาออกมา แขวนไว้ไม้เมืองมองทุกการกระทำของต้าร์อย่างเงียบๆ จนกระทั่งเจ้าตัวทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย
“ลงไปกินข้าว” ไม้เมืองพูดเสียงเรียบ ต้าร์ทำเพียงพยักหน้าแล้วเดินตามร่างสูงลงไป มื้อเช้าเป็นข้าวต้มกุ้ง แค่กลิ่นท้องต้าร์ก็ร้องแล้ว ทั้งคู่ลงมือทานอาหารเช้ากันเงียบๆ ไม่มีใครพูดหรือถามอะไรกัน จนต้าร์เริ่มอึดอัด เขาปรายตามองคนตรงหน้านิดๆ
“มึง..เอ้ยพี่ผมขอกลับไปนอนบ้านได้ไหม?” ต้าร์ลองร้อง ไม้เมืองเงยหน้าขึ้นมาสบตาแล้วส่ายหัวเป็นคำตอบ
“ผมนอนไม่ค่อยหลับ”
“เมื่อคืนเห็นกรนแข่งกับแอร์ เนี้ยะนะนอนไม่หลับ?” ไม้เมืองกดเสียงลงต่ำ
“ผมไม่อยากนอนที่นี่”
“ทำไม?” ไม้เมืองชักจะหงุดหงิด
“ผม ผมกลัว” ต้าร์กลั้นใจตอบ ใช้ตอนนี้เขากลัว กลัวไม้เมืองจะทำอะไรตัวเองอีก แค่นี้มันก็เกินจะรับไหวแล้ว
“กลัว? กลัวอะไร” เขาแทบจะตวาดใส่ แต่ยั้งอารมณ์เอาไว้
“กลัวพี่มึงไงวะ!! ไม่รู้ตัวเลยรึไง” ต้าร์ระเบิดโพลงออกมาอย่างเหลืออด
“ฮ่าๆ มึงบ้าปะเนี้ยะ จะกลัวผัวตัวเองทำไม แปลกคน” ร่างสูงหัวเราะร่วนพร้อมกับผลักหัวต้าร์เบาๆ ต้าร์มองตาขวาง เพราะไม่ชอบให้ใครเล่นหัว หลังจากนั้นเขาก็พากันไปวิทยาลัย จ้าร์บอกให้ไม้เมืองจอดก่อนถึงวิทยาลัยเพราะไม่อยากให้ใครเห็นว่าเขาทั้งสองคนมาด้วยกัน ไม้เมืองเลยจอดรถตรงหน้าเซเว่นตรงปากซอยให้
“รีบเข้ามาละ อย่าเถลไถล”
“รู้แล้วแล้วนี่ไม่ใช่เด็ก” ต้าร์ลงจากรถแล้วปิดประตูใส่เสียงดัง ก่อนจะเดินอ้อมไปอีกทางเพื่อไม่ให้มีใครสังเกตเห็นระหว่างนั้นก็มีไลน์กลุ่มดังขึ้นมาเป็นระยะๆ ส่วนมากจะคุยกันเรื่องไร้สาระมากกว่า วุ่นวายฝากต้าร์ซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้ง คนอื่นๆ เลยฝากด้วย ระหว่างรอหมูปิ้ง บาสก็เดินเข้ามาหาต้าร์ บาสเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ผิวสีน้ำผึ้งหน้าตาดี แต่ติดที่มีนิสัยกวนตีน โดยเฉพาะเวลาเจอกับต้าร์มันมักจะพูดจาแทะโลมและหาเรื่องเขาเป็นประจำ
“ว่าไง โดนลงโทษสนุกไหมวะ ฮ่าๆ ดีนะที่พ่อกูเค้ารู้จักจารย์อัง กูเลยไม่ต้องทำอะไรมาก” พูดจบแล้วมันก็หัวเราะเยาะ ต้าร์กำมือแน่นพยายามจะไม่หัวร้อนตามเกมของคนตรงหน้า ร่างโปร่งรับเอาหมูปิ้งพร้อมกับจ่ายเงิน โดยที่ไม่สนใจบาสที่ยืนทำหน้ากวนๆ ใส่ พอก้าวเดินก็โดนกระชากจากด้านหลัง ต้าร์รีบสะบัดตัวออก แล้วตวัดสายตาอาฆาตใส่
“อะไรของมึงอีกไอ้บาส เลิกตอแยกุสักทีเถอะ รำคาญ!!” ต้าร์ตวาดใส่อย่างหงุดหงิด
“อะไรวะ กูคุยกับมึงดีๆ นะเนี้ยะ” บาสทำเสียงยียวน ต้าร์พ่นลมหายใจออกมา พยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง เพราะถ้าเกิดต่อยกับบาสตอนนี้เขาเองจะเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบ เพราะยังเจ็บช่วงล่างอยู่
“อย่ามายุ่งกับกู มึงมาทางไหนก็กลับไปทางนั้น” ต้าร์กัดฟันพูด ก่อนจะก้าวขาเดินเลี่ยงออกมา
“ถ้ากูจะยุ่งมึงจะทำไม?” บาสเดินตามหลังมาพร้อมกับโอบไหล่ต้าร์ ต้าร์รีบสะบัดออก เหมือนโดนของร้อน ก่อนจะส่งสายตาเขียวปั๊ดไปให้ อีกคนที่ยืนยิ้มหน้าระรื่น ระหว่างนั้นก็มีเสียงไลน์เข้ามาไม่หยุดต้าร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูมีทั้งหมอไม้กับกลุ่มเพื่อนที่เร่งเขา ต้าร์ไม่ได้พิมพ์ตอบแต่หันมาทำหน้าเอาเรื่องกับบาส
“กู เตือนมึงเป็นครั้งที่สอง ว่าอย่ามายุ่งกับกู” ต้าร์ชี้หน้าใส่ บาสยักไหล่ใส่อย่างไม่หยีระ
“จะเตือนกูอีกกี่ครั้งกูก็ไม่สนใจหรอก”
“-*- “ต้าร์ชักสีหน้าใส่อย่างไม่พอใจ ขืนเถียงกันอยู่แบบนี้วันนี้เขาคงไม่ได้เข้าเรียน ต้าร์หันหลังเดินอีก
(ต้าร์)
หมับ!! บาสคว้าข้อแขนผมเอาไว้
“ปล่อย! ” ผมตวาดเสียงลั่นจนหลายคนหันมามอง
“ใจเย็นดิวะ กุแค่อยากคุยด้วย” มันบอกคนอย่างมันนะเหรอจะอยากคุยกับผม มันมาหาเรื่องผมมากกว่า
“แต่กูไม่มีอะไรจะคุยกับมึงไง” ผมจะเดินหนีแต่ก้โดนดึงไว้อีก มันบีบข้อมมือผมจนรู้สึกเจ็บ และมันกำลังจะลากผมออกไปนอกเขตโรงเรียน
“มีอะไรกัน” น้ำเสียงเย็นดังมาจากด้านหลังของผม น้ำเสียงที่ผมคุ้นเคยดี นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกดีใจที่ได้ยินเสียงเขา ไอ้พี่หมอมันยืนทำตาดุ พร้อมกับจ้องหน้าไอ้เหี้ยบาส
“ไม่มีอะไรครับ ผมแค่มีเรื่องจะคุยกับต้าร์มันเฉยๆ ครับ” อื้อหือ ตอแหลสัสๆ ผมตวัดสายตาขุ่นๆ ไปมองมัน ไอ้พี่หมอมันหันมามองหน้าผมอย่างเอาคำตอบ
“ผมไม่มีอะไรจะคุยกับเค้าครับ”
“ดี ถ้างั้นก็ตามผมมา ยังมีงานรอคุณอยู่อีกเยอะ” ไอ้พี่หมอมันเดินมาดึงแขนผมออกจากมือไอ้บาสแล้วลากผมเข้าโรงเรียน ตาแรงบีบมันไม่ได้คลายลง ดูเหมือนเขากำลังโกรธ ผมขืนตัวเองเอาไว้
“ปล่อยได้แล้วมั้ง พี่ ผมเจ็บ” พอได้ยินคำว่าเจ็บไอ้พี่หมอมันก็คลายมือออกแต่ยังไม่ปล่อย มีหลายคนมองมาที่เรา เหมือนสงสัยอะไรบางอย่าง ผมโดนลากมาที่ห้องพยาบาล เข้าผลักผมเข้าไปแล้ว กดล็อกประตู ก่อนจะหันหน้ามามองผมด้วยสายตาที่ไม่พอใจสักเท่าไหร่
“ทำไมถึงปล่อยให้มันมาวุ่นวาย” น้ำเสียงติดเข้มเอ่ยถามผม
“แล้วจะให้ทำไง ก็พยายามเลี่ยงแล้วปะ ไม่ได้อยากมีเรื่องสักหน่อย” ผมตอบ
“เห้อออ” เสียงถอนหายใจยาวๆ ของเขาทำเอาผมรู้สึกไม่ดี เหมือนเขากำลังไม่พอใจผม แต่ผมอาจจะคิดผิดเขาเดินเข้ามาหาผมแล้วยกมือขึ้นลูบหัวเบาๆ
“กูแค่ไม่อยากให้มึงเจ็บตัวหรือมีเรื่องอะไรอีก” สัมผัสอุ่นๆ ลูบลงตรงรอยช้ำที่มุมปากผม เราสบตากัน เขาจ้องผมก็จ้อง แต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ไม่รุ้ว่าใบหน้าของเราเคลื่อนเข้าหากันตอนไหน มารู้ตัวอีกที เราก็จูบกันเรียบร้อยแล้ว จูบครั้งนี้มันไม่ป่าเถื่อนเหมือนที่ผ่านๆ มา ผมร็สึกได้ว่าจูบของเขามันมีแต่ความนุ่มนวล เราจูบกันนานกว่าจะผละออกจากกัน
“อะ เอ่ออคือ” เสียงของผมหายไปชั่วขณะ ใจผมมันเต้นแปลกๆ นี่ผมเป็นอะไร
“ไปเรียนได้แล้ว” ไอ้พี่หอมมันยกยิ้ม ก่อนจะจูงผมไปที่ประตูแล้วปลดล็อก
“เดี๋ยวไลน์หา” พี่มันบอกผมเสียงนุ่ม ผลักผมออกไปด้านแล้วปิดประตู กว่าผมจะตั้งสติได้ก็ตอนมีเสียงโทรเข้ามา มันเป็นเบอร์ของไอ้ขุน ผมกดรับทันที แต่ยังไม่ทันจะอ้าปากพูด
“มึงไปฆ่าหมูอยู่เหรอไอ้เหี้ยยยยยย!! ”
.............................
หลังจากนั้นผมก็ต้องนั่งเล่าให้พวกมันฟังว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เว้นช่วงที่อยู่ห้องพยาบาลเอาไว้ พวกมันแสดงอาการไม่พอใจโดยเฉพาะไอ้ขุนสายบวก
“ไอ้ห่าพวกแมร่งนี่ จะไม่ให้มึงอยู่สงบๆ เลยรึไงวะ” ขุนมันบ่น
“เส้นแมร่งใหญ่ไง”
“ใหญ่พอๆ กับพ่อไอ้คต้าร์นะแหละ” วุ่นวายมันมองหน้าผมเหมือนกับจะบอกว่าทำไมไม่พ่อมึงจัดการมันบ้าง ผมได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ ไปให้ แค่มีเรื่องจนต้องขึ้นโรงพักเป็นว่าเล่นพ่อผมก็แทบจะจับผมส่งไปอยู่กับย่าที่เชียงใหม่ เรื่องพวกนี้คงร้องถึงหูพ่อไม่ได้ ยิ่งแม่แล้วด้วย รายนั้นคงฟาดผมเละ นี่ไม่รู้ว่าพ่อบอกเรื่องผมที่ไอ้พี่หมอมันพาผมมาอยู่บ้านแล้วรึยัง
“คดีเยอะจนพ่อมันจะตัดหางอยู่แล้ว” อิฐส่ายหน้าแล้วหัวเราะขำ เพราะเวลาที่พวกเขามีเรื่อง ก็พ่อของต้าร์นี่แหละเป็นคนมาเอาตัวออกไป แถมโดนสวดยับกันถ้วนหน้า
“พูดมากไอ้อิฐ อยากกลายเป็นศพเหรอ กูนะลูกรักพ่อกูรู้เอาไว้” ผมแกล้งขู่
“เร้ออ กูมีเบอร์พ่อมึงนะอย่าลืม” มันชูโทรศัพท์ให้ผมดู ไอ้ห่านิเอาพ่อมาขู่ตลอด
“ว้ายแพ้” มันยังมีหน้ามาหัวเราะเยาะใส่ผมอีก
พอถึงเวลาพักเที่ยงเสียงเตือนจากข้อความก็ดังขึ้น ผมกดเข้าไปดู
(หมาบ้า : อยากกินผัดกระเพราหมูกรอบไข่ดาว กับชามะนาวหวานน้อย) ผมมองข้อความแล้วก็ลอบถอนหายใจ เมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากมันสักที
(ต้าร์ : รู้แล้ว จ่ายตังมาด้วย!! )
(หมาบ้า : อืม ถ้าอย่างนั้น เอาลูกชิ้นปิ้งมาให้อีกห้าสิบบาท แยกน้ำจิ้มมานะ เอาแตงกวาด้วย) สั่งมาเป็นชุดมึงคิดว่ากูเป็นไลน์แมนเหรอ ผมด่ามันผ่านหน้าจอมือถือ ก่อนจะบอกเพื่อนๆ ว่าต้องไปทำงานที่ห้องพยาบาล
“พวกกูไปช่วยไหมมึง” อิฐถามพร้อมกับเก็บกระเป๋า
“ไม่ต้องหรอกงานไม่ได้หนักอะไร แค่เรียงเอกสาร” ผมตอบปัดมันไป เพราะไม่อยากให้มันว่าผมโดนทำอะไรบ้าง
ระหว่างที่ก้มเก็บอุปกรณ์ ไม่รู้ว่าเพราะตาท่านขุนมันดีหรือความซวยชองผม ไอ้ขุนมันดึงคอเสื้อผมลงอย่างแรงแล้วแหกปากร้องออกมาเสียงดัง
“ไอ้เชี้ยะ ต้าร์มึงไปฟัดกับสาวที่ไหนมาวะ รอยเต็มตัวเลย” มันแหกปากดีนะที่ตอนนั้นเหลือแค่พวกเรา ไม่อย่างนั้นละก็...
“สาวมหาลัย” ผมโกหกใครจะกล้าบอกว่าโดนไอ้ผู้ชายเฮงซวยมันข่มขืน
“เชี้ยยยยยยยย ร้อนแรงขนาดไหนวะถึงได้รอยเยอะขนาดนี้” อิวุ่นมันส่องดูพร้อมกับทำหน้าสยอง
“ฮอตหยั่งกะไฟเย้ออออ เลยมึง อย่าถามกูไปมากกว่านี้ เพราะกูจะไม่ตอบอะไรพวกมึงอีก” ผมบอกพวกมันไปแบบนั้นเพราะไม่อยากโดนซัก ปรกติก็จะมีผู้หญิงเข้ามาหาผมแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว พวกมันเลยไม่สงสัยอะไรมาก พอเก็บของเสร็จผมก็แยกกับพวกเพื่อนๆ ไปซื้อข้าวตามที่ไอ้หมาบ้ามันสั่งโดยที่ไม่ลืมสั่งเผื่อตัวเองด้วย พอได้ของครบก็เดินไปที่ห้องพยาบาล เห็นร่างสูงนอนเหยียดกายอยู่บนโซฟา ผมเปิดประตูกระจกเข้าไป ในห้องทำงานของเขา แล้ววางของทุกอย่างลงตรงโต๊ะกระจกตรงหน้าเขา ไอ้พี่หมอมันลืมตาขึ้นมา พร้อมกับทำหน้ายุ่งๆ ก่อนจะแกะกล่องพลาสติกกินข้าวของตัวเอง ไปอย่างเงียบๆ ผมเองก็ด้วย ยกน้ำลำไยขึ้นดูดดับความเผ็ดร้อนของผัดกะเพรา
“เดี๋ยวกูจะต้องไปโรงพยาบาลช่วงบ่าย มีเคสผ่าตัด” จู่ๆ ก็พูดขึ้นมาผมเงยหน้าขึ้นมามอง
“แล้วไง?” ผมถาม
“กลับไปรอกูที่บ้าน เอ้านี่กุญแจ” ไอ้พี่หมอมันยืนกุญแจบ้านให้พร้อมกับเงินหนึ่งพัน ผมขมวดคิ้วนิดๆ
“ไม่มีทอนหรอกนะแบ้งค์พันอะ” ผมบอก
“ก็ไม่ได้บอกให้ทอน เก็บไว้กับตัวนั่นแหละ” พี่มันบอกอีกแล้วก้ก้มหน้ากินข้าวต่อ
“.....”
“ถ้ากูกลับไปถึงบ้านแล้วมึงไม่ได้อยู่ที่นั่น คลิปจะส่งตรงถึงพ่อกับแม่มึงทันที เข้าใจที่กูพูดใช่ไหม?” น้ำเสียงเย็นๆ ดังมาจากปากของไอ้หมอบ้า มันขู่ผมด้วยคลิปเหี้ยๆ นั่น ผมกำหมัดแน่น จ้องมันจนเลือดตาแทบกระเด็น อยากจะเอาข้าวยีหน้ามันแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ มันมองผมแล้วแสยะยิ้มให้
“ถ้ากล้าขัดคำสั่งกูมึงคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับมึงบ้าง” ผมได้แต่กล้ำกลืนก้อนสะอื้นตัวเองลงคอ เจ็บใจมันฉิบหาย!!
“เตะบอลกันไหมมึง กูเสี้ยนวะ” ไอ้อิฐมันเดินมาเกาะไหล่ผม
“เอาดิไม่ได้เตะนานละ จะไปสนามหญ้าเทียมหรือสนามในวิทลัยอะ”
“เดี๋ยวกูถามพวกไอ้โยแปป” อิฐบอกแล้วไลนฺหาเพื่อนต่างคณะทันที
“มันบอกสนามหญ้าเทียมในซอยร้านพี่ฟ้าวะ” อิฐบอก
“เอาไงอิวุ่นจะไปกับพวกกูหรือจะกลับบบ้าน” ขุนถามวุ่นที่นั่งทำหน้าคิด
“ไปด้วยกันนี่แหละกูขี้เกียจขี่รถไปส่งมันก่อน” อิฐเป็นคนตัดสินใจให้ วุ่นมันเลยไม่พูดอะไร ก็คงต้องตามน้ำ พวกเราออกจากวิทยาลัยมุ่งตรงไปยังสนามหญ้าเทียมที่นัดกันไว้ พมมาถึงไอ้โยก็ยืนรอพร้อมกับเพื่อนมันอีกสามคน
“เห้ยมึง ไม่เจอนานเป็นไงบ้างวะ” โยมันทักผมพร้อมกับยิ้มขำกับรอยช้ำบนใบหน้าของผม
“อย่างที่เห็นไงไอ้สัส แล้วนี่จะเล่นกันธรรมดาหรือแข่งกินตังกันวะ” ขุนถามเสียงเย้า เพราะปรกติพวกเราก็จะแข่งกินตังอยู่แล้ว แพ้ชนะมันก็แค่เกมกีฬา ถ้าชนะก็ถือว่าเป็นกำไรเวลาผมลงแข่งถ้าชนะเงินที่ได้ก็จะเอาไปซื้อพวกขนมให้ไอ้เอ๋อมัน แต่เดี๋ยวนึคงไม่ต้องแล้วมั้ง พวกไอ้อิฐมันก็ถามผมว่าเดี๋ยวนี้ทำไมไม่ไปหาไอ้เอ๋อมัน แต่ก่อนต้องรีบกลับไปดูมันตลอดไม่มีเวลามาเที่ยวเล่น
แบ่งทีมกันเรียบร้อยพวกเราก็พร้อมลงแข่ง หลังจากวอร์มร่างกายแล้ว ผลที่ออกมาทีมผมชนะ ได้เงินมาหลายร้อย
“จะกลับกันเลยหรือว่าจะแวะไปร้านพี่น้ำก่อน” ไอ้อิฐมันถามความเห็น
“แวะร้านพี่น้ำก่อนก็ได้ กูอยากกินเค้กท๊อฟฟี่” ผมบอกเพราะดูจากสีหน้าวุ่นมันแล้วมมันคงอยากกินขนมแต่ไม่กล้าบอกไอ้อิฐมัน เพราะอิฐมันจะต้องรอมันอีก พอวุ่นมันได้ยินที่ผมบอกหน้ามันก็บานเป็นกระด้ง เราพากันไปร้านพี่น้ำที่อยู่ไม่ไกลจากสนามฟุตบอลสักเท่าไหร่ พอเห็นว่าเราสี่คนเข้าร้านพี่ฟ้าก็ยิ้มรับ และลากพวกเราเข้าไปที่ด้านใน
“แหมกว่าจะมาหากันได้” พี่ฟ้าว่ายิ้มๆ พวกเราค่อนข้างจะสนิดกับพี่ฟ้า เพราะเคยช่วยงานเวลาพี่ฟ้าขาดคนแล้วก็พี่ฟ้าเป็นศิษย์เก่าที่วิทยาลัยเราด้วย
“ไม่ค่อยว่างเลยพี่ช่วงนี้”
“จร้ะ แล้วจะสั่งอะไร หรือเอาเหมือนเดิม” พี่ฟ้าถาม
“เหมือนเดิมแหละพี่ อ่อ แล้วเอาเค้กกาแฟอัลมอนล์ใส่กล่องให้ผมสองชิ้นด้วย” พี่ฟ้าจดออเดอร์ตามที่สั่งก่อนจะแยกออกไป
“จะเอาไปฝากไอ้เอ๋ออะรของมึงนั่นอะหรอ”
“อืม ไม่เจอมันานละ” ผมบอกไปแบบนั้นเพราะไม่อยากให้มันสงสัยอะไร แม้ว่าตอนนี้ผมจะรู้สึกคิดถึงมันน้อยลงก็ตาม
เวลาล่วงเลยมาจนฟ้ามืดต้าร์รอส่งเพื่อนๆ กลับจนครบส่วนตัวเองก็โบกวินนั่งเข้าไปบ้านของไม้เมือง มาถึงลุงยามก็เปิดรั้วให้
“อ่าวคุณหนูทำไมวันนี้กลับค่ำละครับ” ลุงยามถาม
“ผมไปเตะบอลมาครับลุง” ผมตอบสั้นๆ ก่อนจะเดินเลาะไปด้านหลังเพื่อไปยังบ้านหลังเล็กของไอ้พี่หมอมัน ผมแอบมองไปที่โรงจอดรถ ไม่มีรถของพี่มันจอดอยู่เลยโล่งใจไปเปราะ เดินเข้ามาก็เปิดไฟจนสว่าง ผมเอาเค้กไปแช่ตู้เย็นไว้แล้วขึ้นไปอาบน้ำ เปิดแอร์จนเย็นฉ่ำแบบไม่เกรงใจเจ้าของบ้าน ระหว่างนั้นก็นั่งเช็ดผมที่ปลายเตียง กดรีโมทเปิดหนังดู พอเจอแอร์ หนังตาผมก็หย่อน เหนื่อยจากการใช้แรงเตะบอลด้วย เลยเผลอหลับไป กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็รู้สึกถึงความแฉะบนหน้าท้อง และความอึดอัดปนเสียวที่ด้านหลัง พอลืมตาขึ้นมาก็เจอภาพใบหน้าของไอ้พี่หมอ ใบหน้าหล่อคมมีเหงื่อชื้น กำลังจ้องมองผมด้วยสายตาที่ลามก มันครางเสียงกระเส่าใส่ผม และผมเองก็รุ้ว่าตัวเองกำลังโดนทำอะไร
“มึงลักหลับกูเหรอ ไอ้พี่หมอ อื้ออ อ๊ะ” ผมตวาดมันเสียงลั่นก่อนจะหลุดครางออกมาตอนพี่มันกระแทกตัวลงมาแรงๆ
“อยากมานอนให้ท่ากูเอง ช่วยไม่ได้” มันตอบหน้าตาย ผมนี่อยากจะเอามีดแทงแมร่งให้ยับ สักร้อยแผล
ไอ้เหี้ยเอ้ยยยย!!!!!
-
น้องไม่ได้ให้ท่าค่ะแค่นอนพักเหนื่อยจากเตะบอลแต่พี่หมอหื่นลักหลับน้อง :oo1:
-
นี่แค่ท่าเพลียจนหลับยังเร้าอารมณ์หมาบ้าแบบนี้ :hao6:
-
:haun4:หื่นตลอดเล๊ย คุณหมอไม้เมือง แต่ก็ชอบนะ. 5555 :oo1:
-
พี่หมอออออออออ อรื้ออออออ พี่หมอหื่นจัง แต่หนูชอบบบบ5555
-
08
ร่างกายขาวเนียนนอนหลับตาพริ้มอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาที่คนตัวสูงจัดแจงห่มให้หลังจากผ่านกิจกรรมเข้าจังหวะ จนเวลาร่วงเลยขึ้นวันใหม่ ตอนนี้ตีหนึ่งกว่าๆ ไม้เมืองเดินออกมาที่ระเบียงห้องแล้วหันหลังพิงราวระเบียงโดยหันหน้าไปยังห้องนอน ดวงตาสีเข้มจ้องมองคนที่นอนหลับไปด้วยความเพลีย ใบหน้าแมวโผล่พ้นผ้าห่มมาเพียงคืบ ยิ่งมองยิ่งรู้สึกไม่อยากปล่อยให้อีกคนหายไปไหน ยิ่งวันนี้เขาได้เห็นสายตาของบาสเขารู้เลยว่า ต้าร์ไม่ได้มีเสน่ห์ดึงดูดแค่เพศตรงข้าม แต่เพศเดียวกันนี่ถือว่ารุนแรงมาก
ร่างสูงยืนสูดอากาศสักพักก็เดินกลับเข้าไปในห้อง ก่อนจะมุดตัวลงไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับต้าร์แล้วดึงร่างนั้นเข้ามาสู่อ้อมกอด ต้าร์พลิกตัวเข้าหาไออุ่นทันทีที่ไม้เมืองกอดเอาไว้ ไม่นานเขาก็จมสู่ห้วงนิทรา
วันนี้ต้าร์ตื่นมาก็ไม่เจอไม้เมืองแล้ว เหลือไว้เพียงโน้ตที่แปะอยู่บนหน้าผาก
“กูมีเคสด่วนที่โรงพยาบาล ตื่นแล้วโทรหาด้วย ข้าวอยู่ในไม่โครเวฟ อย่าลืมกินละ”
ดวงตากลมไล่อ่านข้อความจนครบแล้วนั่งถอนหายใจ รู้สึกใจมันหวิวๆ ชอบกล หลังจากอาบน้ำแต่งตัว ร่างโปร่งเดินลงมาที่ชั้นล่าง เปิดไม่โครเวฟดูก็เจอกับอาหารเช้าแบบอเมริกันสไตร์ ไข่ดาว เบค่อนขนมปังปิ้ง ต้าร์จัดการอุ่นมันและลงมือกิน จากนั้นก็เก็บจานไปล้าง เดินออกมาที่หน้าบ้าน เห็นรถมอเตอร์ไซของตัวเองจอดอยู่
“อ้าวคุณหนูต้าร์จะไปเรียนแล้วเหรอครับ” ลุงยามเอ่ยทักขณะที่เขากำลังเสียบกุญแจรถมอเตอร์ไซอยู่
“ครับ ผมไปก่อนนะลุง สวัสดีครับ” ต้าร์ขี่มอเตอร์ไซร์ออกไปโดยที่มีลุงยามคอยเปิดประตูให้ พอมาถึงวิทยาลัย เขาก็ไปรวมกลุ่มกับพวกเพื่อนๆ ที่โต๊ะประจำกลุ่ม
“เชี้ยะต้าร์ ทำไมหน้ามึงเหนื่อยๆ แบบนั้นวะ” ขุนทักทันที่เห็นหน้าของเพื่อน
“ก็เหนื่อยอะ แล้วนี่อิวุ่นมันไปไหน” เพราะไม่เห็นเพื่อนร่างเล็กในกลุ่ม
“ไปซื้อของกิน” อิฐตอบก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือการ์ตูนต่อ ส่วนตัวเองก็กดส่งข้อความหาร่างสูง ว่าตัวเองถึงวิทยาลัยแล้ว แต่ก็ไม่มีข้อความใดๆ ตอบกลับมา จนกระทั่งพวกเขาเข้าเรียน ต้าร์คอยดูแต่โทรศัพท์จนวุ่นวายบ่นใส่
จนถึงพักกลางวัน ต้าร์ลองส่งไปอีกแต่ก็ไร้การตอบรับเหมือนเดิมจนทำให้ต้าร์รู้สึกหงุดหงิด วันนี้ทั้งวันเขายังไม่ได้รับข้อความตอบกลับจากไม้เมืองเลย ตกเย็นเขาเลยแวะร้านเกมเพื่อผ่อนคลายสมองกับท่านขุนส่วนอิฐกับวุ่นวายแม่ตามให้กลับบ้าน
“ไอ้ต้าร์ ไอ้กาก แท้งห่าไรอยู่หลังอิ้นวะ!! ” เสียงท่านขุนตวาดใส่เพื่อนลั่นร้าน
“เอ้าแล้วอิ้นมึงไปอยู่หน้าทำห่าไรละ” ต้าร์เถียงพร้อมกับกดแป้นรัวๆ ระหว่างที่ต้องปกป้องป้อมปราการอย่างเอาเป็นเอาตายจู่ๆ ก็มีคนโทรเข้ามา ต้าร์เหลือบมองเห็นเป็นชื่อไม้เมืองก็กดปิดเสียงทันที ขุนหันมามองหน้าเพื่อนตัวเองว่าทำไมไม่รับสาย
“ไม่รับสายวะ”
“เด็กเก่าอะ ชอบตามตื๊อกู กูรำคาญ”
“อ่อ” ขุนเห็นแล้วว่าเพื่อนไม่ได้สนใจตัวเองก็ไม่ใส่ใจอะไร ไม้เมืองโทรหาต้าร์หลายสิบสายจนแบตหมดต้าร์ยังไม่สนใจอะไร พวกเขาเล่นเกมเพลินจนลืมดูเวลา สี่ทุ่มกว่าๆ แล้วขุนเลยชวนเลิกเพราะไม่ได้บอกแม่ไว้ว่าจะกลับบ้านดึก
“กลับบ้านเหอะมึงแม่กูโทรตามละเน้ย”
“เออๆ มึงกลับไปก่อนเลยกูจะแวะกินหมี่เกี๊ยวก่อน หิวข้าว”
“อืม ถึงบ้านแล้วโทรบอกกูด้วย” ขุนมันโบกมือให้แล้วขี่รถออกไปเหลือไว้เพียงร่างโปร่งที่ค่อยๆ หุบยิ้มลง ดวงตาที่เคยสดใสตอนนี้มันดูหม่นหมอง ใจหนึ่งก็ไม่อยากกลับไปที่บ้านหลังนั้น แต่อีกใจก็อยากจะเจอหน้าใครบางคนที่ทำให้ตัวเองว้าวุ่นใจ
ต้าร์ตัดสินใจเดินไปที่ร้านขายบะหมี่ข้างทางระหว่างที่รอข้ามถนน สายตาก็สะดุดเข้ากับรถยนต์คันคุ้นตาที่กำลังจะแล่นผ่านเขาไป หัวใจดวงน้อยเต้นระทึก เหมือนว่ากำลังดีใจ แต่ทว่ารถคันงามกลับแล่นผ่านเขาไป สายตาที่ปะทะเข้ากับบุคคลภายในรถที่ไม่ได้มีแค่คนเดียวในนั้น ใบหน้าสวยหวานกำลังหัวเราะให้กับชายหนุ่มที่ยิ้มรับจนตาปิด ภาพที่เห็นมันบีบหัวใจเขาจนรู้สึกอึดอัด รู้สึกเจ็บไปทั้งอก ทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย อาการแบบนี้มันเรียกว่าอะไร ต้าร์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะก้าวข้ามถนนไปยังอีกฟาก ราวกับไม่มีไรเกิดขึ้น
“ลุง เอาหมี่เกี๊ยวพิเศษสอง” ปากบางขยับสั่งก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ มือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแต่ก็ต้องเก็บเข้ากระเป๋าเหมือนเดิมเพราะแบตมันหมดนั่งรอสักพักบะหมี่หอมๆ ก็วางอยู่ตรงหน้า แต่ยังไม่ทันจะคีบเส้นเข้าปาก เขาก็ต้องชะงักมือเพราะจู่ๆ ก็มีคนมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขาแล้วยกยิ้มกวนๆ ใส่
“ลุงเอาแบบมันชามหนึ่ง” บาสหันไปสั่งก่อนจะหันกลับมาส่งยิ้มให้อีกฝ่าย
“ไปนั่งโต๊ะอื่น” ต้าร์สั่งเข้มจ้องคนตรงหน้าด้วยดวงตาแข็งกร้าว
“โต๊ะอื่นเต็ม” บาสมันตอบกลับมา ต้าร์กวาดสายตาดูทั่วๆ แต่ก็เป็นอย่างที่มันว่าไม่มีโต๊ะว่างเลย
“.....”
“กินสิจะมานั่งจ้องหน้ากูทำไม?” คนถูกถามชักสีหน้าใส่ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินโดยไม่สนใจใครอีก แต่เพราะกินเร็วกินไปทำให้เขาสำลัก
“แค๊กๆ ๆ ๆ ๆ อึก”
“โว๊ะ มึ่งนี่เดี๋ยวก็ได้ตายห่าตรงนี้หรอก” บาสลุกขึ้นไปตักน้ำมาให้ต้าร์จำใจยอมรับน้ำแก้วนั้นมาดื่มจนหมด
“ขอบใจที่หลังไม่ต้อง” ต้าร์กระแทกเสียงใส่ บาสทำแค่ส่ายหน้าไปมาเท่านั้น ทั้งคู่นั่งกินบะหมี่ไปเงียบๆ จนอิ่มต้าร์เรียกเก็บเงิน
“ทั้งหมดเท่าไหร่ลุง”
“4ชาม สองร้อยพอดี”
“เห้ย กูจ่ายของกูเองมึงไม่ต้องเสือก” ต้าร์รีบผลักมือบาสออก
“กูเลี้ยง ถือเป็นคำขอโทษที่กูแกล้งมึงวันนั้น” ต้าร์มองหน้าอีกคนอย่างไม่ไว้ใจ
“ไม่ต้องหรอกกูไม่ถือ เอาเงินของมึงคืนไป” ต้าร์ยัดเงินค่าบะหมี่คืนให้บาส แล้วเดินออกมาเพื่อที่จะข้ามถนนกลับไปเอารถที่จอดไว้หน้าร้านเกม บาสเดินตามเขามาด้วยสีหน้ายิ้มๆ
“แล้วนี่มึงจะกลับบ้านเลยเหรอ” บาสเอ่ยถาม
“ตามมาทำไมวะ?” ต้าร์ถามเสียงขุ่น บาสยักไหล่
“กูไม่ได้ตามมึง กูจะเข้าร้านเกม”
“ก็เข้าไปดิ” ต้าร์พยักหน้าไปทางร้านเกม บาสยกยิ้มแล้วเดินเข้าไป พอบาสเดินหายเข้าไปในร้านเกมต้าร์ถึงได้ขึ้นรถและขี่ออกมา ร่างโปรงจอดรถตรงริมแม่น้ำใหญ่ติดกับสวนสาธารณะเพื่อพักสูบบุหรี่ ในหัวคิดอะไรวุ่นวายจนตีกันมั่วไปหมด เขายังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ เพราะกลัวจะเจอภาพบาดตา นั่งสูบได้สัดพักเขาก็ได้ยินเสียงเอะอะอยู่ใกล้ๆ ต้าร์เลยรีบดับบุหรี่แล้วขี่รถออกมาจากที่ตรงนั้น
เพราะมันอันตรายยิ่งเขามาแค่คนเดียวยิ่งแล้วใหญ่แต่ว่า ยังไม่ทันที่จะรถออกตัว ก็มีใครบางคนวิ่งมาขวางรถเอาไว้
“อ้าววว นี่มันน้องต้าร์ดาวร้ายแห่งวิทยาลัย xx นี่หว่า” น้ำเสียงกวนบาทาเอ่ยขึ้นมา ต้าร์ขมวดคิ้วยุ่งกับสิ่งที่ได้ยิน
“จะรีบไปไหนจ้ะ อยู่คุยเป้นเพื่อนพี่ก่อน” และอีกสองสามคนก็ตามมาพวกมันยืนล้อมรถเอาไว้ พวกนั้นแสดงสีชัดออกมาเลยว่าต้องการอะไรจากร่างโปร่งตรงหน้า ต้าร์กัดฟันกรอด เขาไม่น่าชะล่าใจเลย
“อย่ามายุ่งกับกู” ต้าร์บอกเสียงเย็นมือกำคันเร่งไว้แน่น
“นี่ อย่าทำเป็นเล่นตัวหน่อยเลย” มีคนหนึ่งมาจับแขนต้าร์แล้วดึงเข้าหาตัวต้าร์รีบสะบัดทิ้งทันที
“เห้ย!! กูแค่หยอกไหมไอ้สัส ทำเป็นสะดีดสะดิ้ง”
“ถอยไป กูจะกลับบ้าน! ” ต้าร์ตะคอกใส่พร้อมกับเร่งเครื่องใส่
“เห้ยพวกมึงอะจับมันลงจากรถแล้วลากไปตรงป่าริมแม่น้ำ” เสียงทุ้มใหญ่สั่งให้พวกลูกกระจีอกลากเขาลงจากรถมอเตอไซน์ ต้าร์ดิ้นแรงทั้งถีบทั้งเตะ แต่ก็สู้พวกนั้นไม่ไหว ใบหน้าสวยโดนไปหลายหมัดจนมึน
“ปล่อยกู ไอ้เหี้ย!! ไอ้สัสนรก ปล่อยสิวะ ช่วยด้วย ช่วยด้วย!! ” ต้าร์ตะโกนร้องให้คนช่วย อย่างบ้าคลั่ง
ผั๊วะ!! ต้าร์โดนต่อยที่หัว จนรู้สึกมึน ดวงตาพร่าลาย เจ็บไปหมดทั้งตัว แต่ก้ยังพยายามเอาตัวให้รอด โดยการกัดแขนคนที่ล็อกเขาไว้อย่างแรง
“โอ้ยยย ไอ้สัส กัดกู” พอหลุดจากการกักขึ้งเขาก้สับเท้าวิ่ง แต่เพราะร่างกายที่บอบช้ำทำให้วิ่งได้ไม่สะดวกนัก
หมับ!!
“ฤทธิ์เยอะนักนะมึง” ต้าร์โดนกระชากหัวแล้วต่อยจนหน้าสะบัด ล่วงลงไปกองกับพื้นหญ้า ระหว่านั้นก็มีหนึ่งในพวกมันขึ้นคล่อมตัวต้าร์ไว้
“ฤทธิ์เยอะแบบนี้กูชอบ พวกมึงจับมันขึงไว้ กูเอามันเสร็จพวกมึงค่อยต่อ” คนที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มเหี้ยม ต้าร์สบถด่าใส่ไม่ยั้งจนโดนตบเลือดกบปาก
“ได้เลยพี่ก้อง พวกผมรอได้” คนชื่อก้องหัวเราะลั่น มันกระชากเสื้อนักศึกษาของต้าร์ออกอย่างแรงจนขาด เผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่แต่งแต้มด้วยรอยสีกุหลาบทั้วตัว
“อื้อ หืออออ ขาวฉิบหาย แต่เสียดายแมร่งมีแต่รอย มึงไปฟัดกับใครมาวะ ฮ่าๆ ๆ”
“เสือก! คนอย่างมึงอะไม่ตายดีแน่” ต้าร์ถ่มน้ำลายใส่
“หึ ตายไม่ตายไม่รู้แต่ที่รู้ๆ ก็จะได้ขึ้นสวรรค์และมึงต้องเป็นบันไดให้กูได้ขึ้นไป” มันบอกเสียงเหี้ยมก่อนจะก้มลงซุกซอกคอขาวของต้าร์ สัมผัสดิบเถื่อนที่ทำให้รู้สึกพะอืดพะอม และขยะแขยง ตีแล่นไปทั่วทั้งสรรพยางค์กาย ต้าร์พยายามดิ้นหนีจากการจับกุมทั้งแขนและข้าแต่ก็ไม่เป็นผล เขาหลับตานิ่งได้แต่ภาวานาให้ใครสักคนผ่านมาทางนี้ ใครก็ได้ที่จะช่วยเขาได้ในตอนนี้ น้ำตาแห่งความหวาดกลัวค่อยๆ ไหลออกมาจากหางตา กลัวไปหมดต้าร์พยายามปิดการรับรู้ทั้งหมด ในหัวสมองมันตื้อไปหมด
ผลั๊ก!!!!
“เห้ยอะไรวะ” คนที่คร่อมอยู่บนร่างของต้าร์ถูกถีบจนหงายหลัง ก่อนทุกอย่างจะชุลมุน ต้าร์รับรู้ได้ถึงแรงกระชากพร้อมกับเสียงตะหวาดใส่ ดวงตากลมลืมตาขึ้นมอง
“ไอ้บาส! ”
“เออสิวะ จะนอนเป็นเมียไอ้พกวเหี้ยนี่อยู่ตรงนี้รึไง” บาสตะคอกใส่อย่างโมโห พอมองไปรอบๆ ต้าร์ก็เห็นเพื่อนขอบาสประมาณสามสี่คนกำลังตะลุมบอนกับพวกบ้าพวกนั้นอยู่
“มึงมาได้ไง” ต้าร์มองอีกคนอย่างอึ้งๆ
“เออ อย่าถามมากตอนนี้รีบหนีเหอะ พวกมันมีเยอะกว่า” บาสรีบบอก ต้าร์เห็นด้วย เขารีบวิ่งไปที่มอเตอร์ไซต์ของตัวเองทันที
“เห้ย ไปไอ้แก้ววถอยโว้ยยยย” เสียงบาสตะโกนลั่นบอกเพื่อนให้ถอย ต้าร์ขี่มอไซต์มารับบาสก่อนจะเร่งเครื่องขี่หนีไป เพื่อนๆ ที่เหลือเองก็เช่นกัน
“มึงเป็นไงบ้างวะ” บาสถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง
“เจ็บดิถามได้” ต้าร์ตอบ
“เออ พวกมันยังไม่ได้..เอ่อ” จู่ๆ ก็ดันพูดไม่ออกซะอย่างนั้น บาสทำเสียงอึกอัก
“ยังเว้ย มันยัไงไม่ได้ทำอะไรกู”
“แต่รอยพวกนี้” บาสแตะมือไปที่หลังคอของต้าร์
“ไม่ใช่รอยของพวกมัน มึงอย่าสนใจเลย มาสนใจบอกทางกูดีกว่า ว่าบ้านมึงอยู่ไหนกูจะไปส่ง” ต้าร์บอก
“อ่อ เอ่อหมุบ้านข้างหน้านี่แหละ ซอยเจ็ด”
“อืม” ต้าร์ตอบในลำคอรู้สึกอายนิดๆ ที่คนอื่นเห็นร่องรอยสีกุหลาบบนตัวเขา ต้าร์เลี้ยวรถเข้ามาในซอยที่บาสบอกแต่ไม่รู้ว่าหลังไหน
“แล้วบ้านมึงไหนวะกูจะได้ไปถูก” เสียงของต้าร์เรียกให้บาสออกจากภวังค์
“อ้อ เอ่อ หลังสีฟ้าๆ รั้วสีเขียวอะ” บาสบอก ต้าร์ขี่รถไปยังบ้านของบาสแล้วจอด บาสลงจากรถแล้วหันมามองหน้าต้าร์ ก่อนจะยกยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นสีหน้าที่ดีกว่าเก่าของต้าร์เวลามองเขา ทั้งคู่มองหน้ากันเงียบๆ ต้าร์เหมือนมีอะไรที่อยากจะพูดแต่ปากหนักบาสเองก็รู้สึกประหม่าเวลาอยู่ใกล้ต้าร์มากๆ ต่างคนต่างเงียบ จนบาสคิดว่าตัวเองต้องเข้าบ้านแล้ว เขากำลังจะหันหลังให้
“มึง ไอ้บาส เรื่องวันนี้กูขอบใจมึงมากนะ ถ้ามึงไม่มาช่วยกูคงเป็นเมียไอ้เหี้ยพวกนั้นแน่ๆ” ในที่สุดต้าร์ก็พูดออกมา บาสหันมาสบตาแล้วยิ้มให้
“อืม ไม่เป็นไรหรอก ถือว่าไถ่โทษกับทุกเรื่องที่ผ่านมา” ต้าร์พยักหน้าเบาๆ อย่างยอมรับ
“อืม งั้นกูก็ต้องขอโทษกับทุกเรื่องที่ผ่านมาแล้วก็ขอบใจวะ”
“หึหึ ต่อจากนี้ไปกูกับมึงจะเป็นเพื่อนกันใช่ไหม” บาสถาม
“อืม เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน” ต้าร์ยื่นมือไปด้านหน้าบาสหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยื่นมือไปจับ ถือว่าเขากับต้าร์เริ่มต้นกันใหม่แล้ว รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเขาทั้งคู่ ต่างคนต่างหัวเราะ ก่อนจะแยกกันกลับบ้านใครบ้านมัน
ต้าร์ขี่รถกลับมาที่บ้านของไม้เมือง และจอดรถที่ริมประตูรั้ว ก่อนจะลงไปเรียกลุงยามให้เปิดประตูให้
“ลุงครับลุง ผมเองครับ เปิดประตูให้หน่อย” ต้าร์ตะโกนเรียก ไม่นานก็มีคนมาเปิดประตูให้
“อ่าวคุณหนู ทำไมกลับมาดึกขนาดนี้ครับ รู้ไหมว่าคุณไม่เธอโมโหใหญ่ที่กลับมาไม่เจอคุณหนูนะ แล้วทำไมถึงกลับมาสภาพดูไม่ได้แบบนี้ละครับ หรือว่า ไปมีเรื่องมา” ลุงยามแทบจะกระโดดกอดเขาเพราะในบ้านกำลังลุกเป็นไฟ เพราะเขาหายตัวไปติดต่ออะไรก็ไม่ได้ แถมยังตกใจกับสภาพบอบช้ำของเขาอีก
“อ่า ครับเดี๋ยวผมไปหาเขาเอง ลุงเปิดประตูให้หน่อยครับผมจะเอารถเข้าบ้าน”
“ได้ครับได้” ลุงยามเปิดประตูให้ต้าร์เข็นรถเข้ามา เขาเอารถเข้าไปจอดในโรงจอดรถและย่องเข้าบ้านหลังเล็กไม่อยากให้ไม้เมืองเจอเขาในสภาพเละเทะแบบนี้ ในบ้านยังเปิดไฟครับทุกดวงแสดงว่าไม้เมืองยังไม่นอน ต้าร์กลืนน้ำลายลงคอ เขาแอบย่องเข้าทางหลังบ้าน ค่อยๆ เปิดประตูอย่างเบามือที่สุด เพื่อไม่ให้เกิดเสียง ต้าร์บิดลูกบิดช้าๆ แต่ยังไม่ทันที่มันจะปลดล็อก ประตูบานนั้นก็เปิดพรวด จนเขาที่เอาตัวแนบติดกับประตูถึงกับผงะถอยหลัง พอประตูเปิด เขาก็ต้องเบิกตากว้าง เพราะคนที่มาเปิดประตูนั้นคือคนที่เขาไม่อยากเจอมากที่สุด
“มึงหายไปไหนมาไอ้ต้าร์!!!! ” เสียงไม้เมืองตวาดใส่ดังลั่น จนต้าร์สะดุ้งตกใจ ใบหน้าหล่อเหลาดูโกรธขึ้งจนน่ากลัว
“คือ คือ กู “ต้าร์พูดไม่ออกเขากำลังกลัว กลัวคนตรงหน้าจะทำร้ายเขา
เพี้ยะ!!
“อึก..มึง..ตบกูทำไม” ต้าร์หน้าหันเพราะแรงตบมือบางกุมแก้มของตัวเองเอาไว้ ไม้เมืองมือสั่นรู้สึกเจ็บที่หัวใจ เมื่อเห็นอีกคนส่งสายตาตัดพ้อมาให้ ไม้เมืองกระชากเขาเข้ามาข้างใน พอเจอแสงสว่างเขาถึงได้เห็นสภาพของต้าร์เต็มตา
เสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ยใบหน้ามีแต่รอยฟกช้ำมุมปากแตก แขนขามีแต่รอยถลอก ร่างสูงอึ้งไปพักเขาจ้องหน้าคนที่ตัวเองพึ่งทำร้ายไป ด้วยความรู้สึกผิด
“ทำไม มึง”
“ไม่ต้องถามถ้ามึงจะไม่ฟังกูตั้งแต่แรก ตบกูแล้วก็ถือว่าจบกันไป หลีกกูจะอาบน้ำ” ต้าร์กลืนก้อนสะอื้นลงคอ พยายามจะไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา สองมือกำเข้าหากันแน่นจนเส้นเลือดขึ้น
“เดี๋ยว..” ไม้เมืองไม่ได้รั้งเอาไว้เพราะถ้าคุยอะไรตอนนี้กํมีแต่จะแย่ลง เข้าก้มมองมือข้างที่ใช้ตบหน้าของต้าร์ ก่อนจะกำมันแน่น
หลังจากคืนนั้น ตาร์ไม่คุยกับไม้เมืองอีกเลยถามคำตอบคำสั่งอะไรก็ทำไม่ขัด ทำตามหน้าที่ของตัวไม่ปริปากบ่น ผ่านมาสามวันแล้วที่ต้าร์เฉยเมยใส่ ไม้เมืองเองก็ไม่มีเวลามากเพราะเรื่องงานที่บีบรัดตัว จนมาวันนี้ ไม้เมืองหมดความอดทน กระชากต้าร์ที่กำลังเดินเข้าห้องเรียนท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆ ที่จ้องมอง ไม้เมืองลากต้าร์ขึ้นรถและขับออกไป เขาไม่อยากให้เรื่องมันคาราคาซังแบบนี้
“มึงเป็นเหี้ยอะไรวะต้าร์ ตึงใส่กูมาหลายวันแล้วนะ” ไม้เมืองจอดรถข้างทางแล้วหันไปถามต้าร์ที่นั่งเงียบไม่ยอมพูดอะไร
“จะให้กูเป็นอะไร กูก็เป็นกู”
“เหรอต้าร์ แล้วที่มึงไม่ยอมคุย ถามคำตอบคำแบบนี้มันหมายความว่าอะไร” ไม้เมืองถามเสียงหงุดหงิด เขาขบกรามแน่นพร้อมกับยกมือขึ้นเสยผมอย่างลวกๆ เพราะต้าร์ยังไม่มีทีท่าจะอ่อนให้เขา ใบหน้าหล่อสวยยังเชิดขึ้น ไม่มีแม้จะหันมามองหน้าเขา บริเวณแก้มขวายังมีรอยแดงจางๆ ให้เห็น ไม้เมืองกำมือทันความรู้สึกผิดเริ่มกัดกินหัวใจเขา
“ถ้ามึงยังคิดไม่ได้ มึงก็ไม่ต้องมาถามคำถามโง่ๆ แบบนี้กับกูอีก” ต้าร์สูกลมหายใจลึกรู้สึกจุกไปหมด
Rrrrrrrrr (บาส) ไม้เมืองเห็นชื่อสายที่โทรเข้ามาหาต้าร์คิ้วก็ขมวดยุ่ง ต้าร์กดรับแล้วกรอกเสียงใสๆ ลงไป
“เออว่า อืม เดี๋ยวกูกลับไป มึงรออยู่นั่นแหละ อืม อืม”
“นี่มึงคุยกับมันเหรอ มึงไม่รู้รึไงว่ามันคิดอะไรกับมึง” ไม้เมืองแทบอยากจะใส่ปลอกคอให้คนตรงหน้า บาสเขามองแวบเดียวก็รู้ว่ามันต้องการอะไร
“แล้วมึงยุ่งอะไรด้วย” ต้าร์ถามพร้อมกับทำหน้าหงุดหงิด
“ทำไมกูจะยุ่งไม่ได้ กูเป็นใครแล้วมันเป็นใคร! ” ไม้เมืองแทบจะตวาดใส่ด้วยความโมโหเขาบีบต้นแขนเรียวอย่างแรง
“มึงเป็นใครละ ผัวเหรอ? เหอะถ้ากูไปเอากับคนอื่นคนคนนั้นก็ผัวกุด้วยสิงั้น” ต้าร์ตอบหน้าตาย
“มึงว่าอะไรนะ!! ” ไม้เมืองบีบแก้มนวลบังคับให้หันมามองที่ตัวเอง มือที่เหมือนคีมเหล็ก กำลังทำให้ต้าร์เจ็บ มือบางพยายามจะแกะมือหนาออกแต่ก็ไม่มีผลไม้เมืองบีบแรงมากกว่าเก่า ตอนนี้เหมือนมีไฟมาสุมอกเขา มันร้อนรุ่มไปหมดตอนเห็นว่าใครโทรเข้ามาหาคนของตัวเอง
“ปล่อยกู!! ” ต้าร์จ้องตาดุใส่อีกคนอย่างไม่กลัวเกรงใดๆ
“ร่านมากนักเหรอ อยากมีผัวหลายๆ คน?”
“เออ! ผัวคนอื่นมันก็ดีกว่าผัวอย่างมึง ไอ้สัส!! ไม่เคยจะเห็นหัวกู ไม่สนว่ากูจะรู้สึกยังไงด้วยซ้ำมึงเห็นกูเป็นตัวอะไร”
“หึ อย่างมึงก็เป็นแค่ที่ระบายน้ำกามกูเท่านั้นแหละ”
“......” ประโยคที่ทำให้ต้าร์รู้สึกเหมือนมีดกรีดหัวใจ เหมือนคนกำลังจมน้ำ มันหายใจไม่ออกจุกไปหมด น้ำตาที่เคยกั้นไว้ก็ค่อยๆ ลงมา
“อืม ดีที่มึงเห็นกูเป็นแค่ที่ระบายความใคร่ เพราะมึงกับกูจะไม่มีอะไรมากไปกว่านี้อีก” ต้าร์เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ร่างสูงที่อยู่ในอารมณ์กรุ่นโกรธไม่ทันได้เห็นแววตาตัดพ้อของอีกคนด้วยซ้ำ เพราะต้าร์ไม่อยากแสดงให้อีกคนได้รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอ่อนแอแค่ไหน....
.........................
ขอกำลังใจโหน่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ฮรึกหนูต้าร์ของเพ่!!!
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :hao5:
-
ใจเย็นๆพี่หมอไม้ :mew6:
-
ใจเย็นค่ะ เฮ้อ สงสารน้องตาร์
-
:hao5:
-
ไม้เมือง นายนี่สมกับเป็นหมอหมาจริง ๆ เลย หมากระทั่งปาก :fcuk:
-
ตอนที่ 9
“เหรอถ้าจะคิดอย่างนั้นก็แล้วแต่มึงเลย เพราะกูก็ไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้ว อยากจะไปนอนอ้าขาให้ใครก็เชิญ ถ้ามึงไม่กลัวว่าคลิปร่านๆ ของมึงจะลงแผงขายในตลาดก็ลองดู” ไม้เมืองยิ้มเยาะ จ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตาที่แข็งกร้าว
“มึงนี่แมร่ง กูไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่ามึงแล้ว ฮึก ทุกวันนี้กูมีรู้ว่ากูอยู่ในฐานะอะไร ต้องทำตัวแบบไหน มึงบอกว่ากูอยู่ในฐานะตัวบำบัดความใคร่ ได้กูจะเป็นให้ เป็นอีตัวให้มึงเอาจนเบื่อ กูขออย่างเดียว ปล่อยกูไปได้ไหม ฮึก กูไม่อยากอยู่แบบนี้” ต้าร์พูดออกมาอย่างเหลืออด เขาเหนื่อยแล้วที่จะเถียง น้ำตามันไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ต้าร์มองหน้าอีกคนด้วยสายตาแดงก่ำ ปากบางเม้มแน่น จุกจนพูดไม่ออก
“ต่อให้กูเบื่อกูก็ไม่มีทางปล่อยมึงไปไหน นอกจากกรงนรกของกูเท่านั้นจำเอาไว้” มือหนาบีบสันกรามของร่างโปร่งไว้แน่นราวกับคีมเหล็ก เขารู้สึกโมโหทุกครั้งที่ต้าร์บอกว่าจะไปจากเขา ต้าร์ไม่ขัดขืน ไม่ร้องหรืออ้อนวอนให้อีกฝ่ายคลายมือออก และนั่นนิ่งทำให้ไม้เมืองเดือดยิ่งกว่าเดิม ร่างสูงดึงร่างโปร่งเข้ามาบดจูบอย่างดิบเถื่อน ไม่มีความอ่อนโยนใดๆ มอบให้ พร้อมกับบีบบังคับให้อีกฝ่ายอ้ารับเอาลิ้นร้อนของตัวเองเข้าไป ยิ่งพยายามกวาดต้อน ต้าร์ก็ยิ่งไม่ตอบสนอง จนไม้เมืองระบายความหงุดหงิดด้วยการกัดเข้าที่ริมฝีปากของต้าร์อย่างแรง ต้าร์ทนเก็บเสียงร้องของตัวเองเอาไว้ เพื่อยั่วโมโหอีกฝ่าย
“ต้าร์!!! ” เขาตวาดเสียงลั่นด้วยความโมโห
“ฮึก..”
“ลืมตาขึ้นมามองกู”
“ฮึก..”
“กูบอกให้ลืมตา!! ”
“ฮึก..”
“มึงนี่แมร่ง” ไม้เมืองสบถอย่างหัวเสียเพราะไม่ว่ายังไงต้าร์ก็ไม่ยอมลืมตาดูอะไรทั้งสิ้น มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาเท่านั้น ไม้เมืองพาต้าร์กลับมาที่บ้านแล้วลากลงจากรถพาเข้าไปในห้องนอน แล้วกดให้อีกคนนอนลงกับเตียงนุ่มต้าร์ไม่ได้ขัดขืนเขาเอนตัวลงนอนเหมือนยอมรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิด ไม้เมืองจ้องหน้าคนที่หลับตาพริ้ม
“เลิกร้องไห้เป็นผู้หญิงสักที กูไม่ชอบเห็นน้ำตามึง” คำพูดที่ต่างจากการกระทำร่างสูงเท้าแขนลงกับที่นอนแล้วใช้มืออีกข้างเกลี่ยน้ำตาออกจากพวงแก้มขาวอย่างเบามือ สัมผัสอ่อนโยนค่อยๆ เกิดขึ้นอย่างช้าๆ บริเวณเปลือกตาก่อนจะไล่ลงมาที่จุดสามจุดบนใบหน้า
“เราเลิกทะเลาะกันไม่ได้เหรอวะกูไม่ชอบที่มึนตึงใส่กู” ไม้เมืองพยายามพูดดีๆ กับอีกฝ่าย
“แล้วใครทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ไม่ใช่เพราะมึงเหรอ” ต้าร์บอกออกไปพร้อมกับยกแขนมาปิดดวงตาของตัวเองเอาไว้
“มึงก็ด้วย” ไม้เมืองสวนต้าร์ทันควัน ก่อนจะก้มลงประทับจูบอีกคนโดยที่ไม่ทันตั้งตัว ไม้เมืองกดเบาๆ ไม่ได้รุกล้ำอะไร ซึ่งมันสร้างความแปลกใจให้ต้าร์เป็นอย่างมากผิดวิสัยคนหื่นอย่างไม่เมือง ต้าร์ยกมือออกเพื่อจะดูสีหน้าของอีกคน ดวงตากลมบวมช้ำกำลังจ้องมองคนที่กำลังจูบตนเอง ใบหน้าสวยดูเรียบนิ่งแต่ในใจมันกลับเต้นโครมคราม ไม่มีหยุด
“อย่าดื้อกับกูให้มาก กูไม่ได้จะใจดีกับมึงตลอดหรอกนะ” เขาดึงต้าร์เข้าสู่อ้อมกอดกดหัวทุยให้จมลงกับอก ต้าร์รู้สึกเหมือนโดนตบหัวแล้วลูบหลัง
งั่ม!!
“อึก...แค่ครั้งนี้เท่านั้นนะต้าร์” คนในอ้อมกอดฝังเขี้ยวลงกับแผ่นอกที่เต็มไปด้วยมวลกล้ามเนื้ออย่างแรง ใส่ความรู้สึกทั้งหมดที่มีลงไปทั้งโกรธ ทั้งโมโห ทั้งแค้น แล้วก็... กัดจนพอใจก็ค่อยๆ ปล่อยก้อนเนื้อออกอย่างช้า ไม้เมืองยังกอดเขาเอาไว้แน่นแถมยังนอนลูบหัวเขาไว้อีกต่างหาก ความรู้สึกที่มีเหมือนภูเขาน้ำแข็งที่โดนพระอาทิตย์แผดเผาจนละลาย ความรู้สึกน้อยอกน้อยใจมันค่อยๆ หายไปพร้อมกับความอ่อนโยนที่ได้รับ ความรู้สึกผิดในสายตา และความอบอุ่นจากฝ่ามือที่กำลังลูบลงบนหัว
“มึงมีเรียนอีกทีกี่โมง” หลังจากที่เงียบกันไปสักพักไม้เมืองก็เอ่ยถามคนที่ตนเองนอนกอด
“....”
“ต้าร์กูถามว่ามีเรียนอีกทีกี่โมง” ไม้เมืองถามย้ำด้วยน้ำเสียงเข้มๆ
“....”
“ไอ้ห่า หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เห้ออ” เพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักทำให้ต้าร์อ่อนเพลียจนผล็อยหลับคาอกร่างสูงไป ไม้เมืองยกยิ้มบางออกมา เขาลูบหัวอีกฝ่ายเล่นพร้อมกับส่งข้อความไปบอกรอง ผ.อว่าเขาเอาตัวต้าร์มาทำงานให้ลงเวลาเรียนให้ต้าร์ด้วย ระหว่างนั้นก็มีเสียงเตือนข้อความดังขึ้นหลายครั้งจากเครื่องของต้าร์ ไม้เมืองแอบหยิบมันขึ้นมาแต่ปลดล็อกไม่ได้ ได้แต่ดูผ่านโนติว่าใครแชทมาหาบ้างส่วนใหญ่จะเป็นแก้งเพื่อนแต่มีอีกแชทที่ทำเอาคิ้วไม้เมืองกระตุก
“ไอ้สัสนี่ วอนตายซะแล้วมึง” ไม้เมืองสบถออกมาเบาๆ เขารุ้สึกหงุดหงิดที่มีคนมายุ่งกับคนของตัวเอง ร่างสูงรีบติดต่ออทจารย์อังคณาเพื่อขอไลน์และเบอร์ของบาส
(แชท) บาส
กูไม้เมืองผัวไอ้ต้าร์อย่าเสือกกับเมียกู
อ่านชื่อไลน์กูแล้วใช้สมองคิดเอาว่าควรอยู่ตรงไหน
อย่าให้กูต้องออกแรง
BasS
......
มึงเป็นใครเนี่ย
กูไม้เมืองผัวไอ้ต้าร์อย่าเสือกกับเมียกู
พ่อมึงมั้งไอ้ควาย
BasS
…..
กูไม้เมืองผัวไอ้ต้าร์อย่าเสือกกับเมียกูBlock คุณ
(ต้าร์พาร์ท)
ไม่รู้ว่าผมหลับไปนานเท่าไหร่ สิ่งแรกที่สัมผัสได้คือความอบอุ่นที่ที่โอบอุ้มร่างกายเอาไว้กับกลิ่นกายหอมเฉพาะตัวที่คุ้นเคยผมขยับตัวเขาหาไออุ่นอีกครั้งอย่างลืมตัว จนรู้สึกได้ว่าอีกคนกระชับกอดให้แน่นขึ้น จมูกผมฝังลงกับอกแกร่ง ในใจอยากอยู่แบบนี้นานๆ แต่ว่าผมยังน้อยใจมันอยู่ ไอ้ห่าพี่หมอมันเป็นคนอารมณ์ร้อน และผมก็รับมือกับมันยากมาก ไหนจะคำพูดร้ายๆ ของมันอีก ผมไม่รู้ว่าจะทนมันได้นานแค่ไหน สิ่งเดียวที่จะทำให้ผมหลุดพ้นจากสภาพนี้ได้คือต้องทำลายคลิปนั่น แต่ผมไม่รู้ว่ามันเก็บเอาไว้ที่ไหน ผมพยายามหาตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา หายังไงก็หาไม่เจอ บางทีมันอาจจะซ่อนไว้ที่บ้านหลังใหญ่ หรือไม่ก็ตู้เซฟของมัน ไว้มีโอกาสผมจะต้องไปหามันให้เจอให้ได้ ผมเงยหน้าขึ้นจากอกกว้างๆ แล้วดันตัวเองออกจากอ้อมกอด ทำให้พี่มันลืมตา
“หิวรึยัง” คำแรกที่มันเอ่ยทักตอนเห็นหน้าผม คิดว่าผมเป็นคนเห็นแก่กินขนาดนั้นเลยรึไง-*-
“หิว” ผมตอบสั้นๆ พี่มันยันตัวลุกขึ้นนั่งเอามือขยี้หัวตัวเองสองสามทีแล้วเดินหายออกไป
ด้วยความสงสัยผมเลยลุกตาม พี่มันเดินเข้าไปในครัวหยิบของในตู้เย็นออกมาวางไว้ ด้วยท่าทีที่คล่องแคล่ว ทั้งจับมีดหั่น ทั้งการสะบัดกระทะ ผมแอบมองแผ่นหลังกว้างที่สวมผ้ากันเปื้อนทับเสื้อเชิตแขนยาวสีดำพับแขนมาถึงข้อศอก พี่มันดูดี ดูมีเสน่ห์มากหุ่นเหมือนนายแบบหน้าตาก็ดีถ้าไม่ติดว่ามันเป็นคนโรคจิตอารมณ์ร้อน ขี้โมโหปากหมา มันคงจะดีกว่านี้ พี่มันใช่เวลาไม่นานผมก็ได้กลิ่นหอมๆ ลอยมาเตะจมูก แค่นี้ท้องมันก็ส่งเสียงร้องออกมาประท้วง ผมยืนลูบท้องตัวเองแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวอย่างเงียบๆ รออาหารที่พี่มันทำให้ไม่นานพี่มันก็หันมาหา
“อะกินซะ” เขาวางจานข้าวผัดง่ายๆ ไว้ตรงหน้าผม
“ทำไมมีจานเดียว” ผมถามเพราะไม่เห็นจานของพี่มันเลย ไอ้คนตัวสูงมันยกมือเกาท้ายทอยนิดๆ
“กูไม่ค่อยหิว” พี่มันตอบแต่ผมไม่เชื่อ เพราะเสียงท้องร้องที่ได้ยินไม่ใช่แค่ของผมคนเดียวแน่นอน
“ตอแหล” ผมว่าพร้อมกับเบะปากใส่
“เดี๋ยวจะโดน” นิ้วเรียวชี้หน้าผม
“หิวแล้วทำไมไม่กิน” ผมถาม
“เออ น่าเรื่องของกูกินๆ ไปสักที” ถึงจะตอบแบบขอไปทีก็เหอะ ผมลุกขึ้นเดินไปที่หม้อหุงข้าวแล้วเปิดฝาดู เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ด้วย ผมหันไปมองหน้าหมาๆ นั้นแล้วแสยะยิ้มใส่ ดีเหมือนกันในเมื่อมันทำให้ผมกินคนเดียวผมก็จะกินคนเดียว
“แน่ใจนะว่าไม่กิน” ผมแกล้งถาม พร้อมกับตักข้าวผัดเข้าปาก แค่คำแรกผมก็ไม่อยากจะวางช้อนแล้วจริงๆ
แมร่งอร่อยเหี้ยๆ !!
“งั่มๆ ๆ ดีกว่าข้าวหมานิดหน่อย” ผมบอกแต่ก็ไม่ยอมวางช้อนลงสักที เห็นพี่มันชะเง้อมองตามช้อนกินข้าวแบบ เมื่อไหร่มึงจะวางช้อนลงสักทีวะ! กับลูกกระเดือกที่ขยับขึ้นลงตอนที่พี่มันกลืนน้ำลาย ผมต้องกลั้นขำ พยายามนึกถึงเรื่องเครียดๆ และไม่มองหน้าพี่มันด้วย กลั้นขำจนจมูกบาน แทบจะสำลักพ้นข้าวใส่หน้า กินจนหมดจานก็ยกจานไปล้าง
แอบได้ยินพี่มันด่าผม ว่า “ไอ้เด็กเหี้ย” แต่ก็ช่างเถอะหนักกว่านี้ก็โดนมาแล้ว ในเมื่อไม่มีอะไรทำ แล้วผมก็พาตัวเองไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นเปิดทีวีดู สักพักพี่มันก็เดินตามออกมาในมือถือเบียร์ติดมาด้วยหนึ่งกระป๋อง ผมจ้องของในมือแล้วรู้สึกเปรี้ยวปาก แอบมองตามเวลาพี่มันยกเบียร์จรดปาก มุมด้านข้างแมร่งทำผมใจสั่นอีกแล้ว ร้อนไปทั้งหน้าจนต้องหันหน้าหนีไปซบหมอนอิง เหนื่อยใจกับหัวใจตัวเองฉิบหายขยันหาเรื่องจริงๆ !
“ขยับมานั่งนี่” พี่มันตบมือลงตรงระหว่างขาผมมองตรงพื้นที่เล็กๆ สลับกับหน้าหมาๆ ของพี่มัน
“เร็วดิวะ! ” พี่มันเล็กพร้อมกับตบมือลงตรงพื้นที่ว่าง
“ไม่ตวาดใส่สักวันมันจะตายไหมห๊ะ! ” ร็สึกขัดใจแต่ก็ยอมขยับไปนั่งตรงนั้น ไอ้พี่หมอมันดึงผมเขาไปกอดจนแผ่นหลังผมชิดกับอกกว้างๆ มือมันข้างกอดเอวผมไว้หลวมๆ อีกมือก็ถือกระป๋องเบียร์เอาไว้ มันเอาคางมาเกยไหล่ผม ลมหายใจร้อนๆ กำลังเป่าใส่หู
“ตัวมึงนี่หอมดีเนอะ” มันพูดออกมาลอยๆ พร้อมกับกดจมูกลงกับซอกคอผม
“อื้ออ อย่าดิวะ จะดูหนัง” ผมเบี่ยงตัวหลบจนมันส่งเสียงจี๊กจั๊กในลำคอ
“ต้าร์จูบหน่อย” จู่ๆ มันก็ขอผมจูบทั้งๆ ที่เมื่อก่อนไม่เคยคิดที่จะขอ ผมหันหน้าไปมองมัน ดวงตาเรียวมีเสน่ห์กำลังมองมาที่ผม มันกำลังอ้อนขอ
ตึก ตึก ๆ เสียงหัวใจผมมันเต้นแรงมาก เมื่ออีกคนโน้มหน้าเข้ามาหา และก่อนที่ริมฝีปากของมันจะแตะกับปากของผม
Rrrrrr
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น พอพี่มันมองที่หน้าจอด้วยสีหน้าที่หงุดหงิด ก่อนจะยกยิ้มนิดๆ แล้วหันมามองผม พี่มันกดรับสายต่อหน้าผม
“ว่าไงครับน้ำ” น้ำเสียงอ่อนโยนต่างจากที่คุยกับผมลิบลับ ผมแอบเบะปากใส่อย่างหมั่นไส้
“ (พี่ไม้ทำไมเดี๋ยวนี้เราไม่ค่อยได้เจอกันเลยละคะ” น้ำเสียงหวานที่ฟังดูช่างกระเง้ากระงอดเล็ดลอดออกมา ทำเอาใจผมรู้สึกหวิวนิดๆ
“พอดีพี่ไม่ค่อยว่างเลยครับ” พี่มันตอบไปยิ้มไป คงชอบพวกพูดจาหวานๆ สินะถึงได้ยิ้มหน้าระรื่นแบบนั้น ผมพยายามจะลุกออกจากตรงนั้นแต่ก็โดนมันกอดเอาไว้แน่น มันบีบมือลงกับเอวผมแรงๆ จนผมเบ้หน้าด้วยความเจ็บ
“โอ้ยย เจ็บ” ผมร้องออกมา
(เสียงใครนะพี่ไม้) ปลายสายร้องถามออกมาเมื่อได้ยินเสียงร้องของต้าร์
“เสียงแมวครับ แมวตัวดื้อ” ไม้เมืองตอบด้วยน้ำเสียงขี้เล่น
(ใช่หรอพี่ไม้แต่น้ำได้ยินเสียงเหมือนผู้ชายเลย”) รู้มากฉิบหาย ต้าร์แอบด่าในใจ
“อื้อครับ แมวพี่เป็นคน พี่พึ่งได้มากำลังพยศเลย พี่ขอตัวไปปราบพยศแมวก่อนนะครับ” พูดจบก็กดวางสายทันที ต้าร์มองค้อนร่างสูงด้วยความหงุดหงิดใจ
“แมว พ่องมึงอะไอ้พี่ไม้ เลิกกอดสักทีรำคาญ!!! ” ทำไมผมต้องรู้สึกคันยุบยิบที่หัวใจด้วย
“แน่ใจนะว่ารำคาญกู” พี่มันยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมเชิดหน้าใส่
“เออรำคาญ กอดอยู่ได้” ผมบอก
“งั้นกูไม่กอดมึงก็ได้” พี่มันขยับตัวออกจากผมแล้วทำท่าจะลุก
“จะไปไหน?”
“ไปกอดน้ำ” พี่มันตอบเสียงเรียบ พอได้ยิน ใจผมยิ่งสั่น มือสั่น ตามันร้อนผ่าวๆ ปาดเม้มแน่น ยิ่งเห็นว่าพี่มันจะไปจริงๆ ผมก็เบือนหน้าไปทางอื่น
“หึ คืนนี้ก็ไม่กลับล็อกบ้านให้ด้วยละ” ยิ่งเห็น สีหน้าดูมีความสุขของไอ้หมาบ้านั่นยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดมากขึ้น
“เออ กูจะพาพวกมายกเค้าบ้านมึงให้เกลี้ยง ไม่ต้องรีบกลับใสละ” ผมว่าประชดก่อนจะกระแทกเท้าเดินขึ้นไปยังขั้นสอง แอบหวังว่าพี่มันจะเดินตามขึ้นมา ป่าวเลย ผมได้ยินเสียงรถขับออกไป แค่นั้นจู่ๆ น้ำตาผมมันก็ไหลออกมา
“นี่มึงร้องไห้เหรอวะ เหอะน่าสมเพชชะมัด” ผมยิ้มเยาะให้กับตัวเองที่จัดการความรู้สึกบ้าๆ นี่ออกไปไม่ได้สักที
ผมนอนร้องไห้ไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่ามีแรงกอดรัดจากทางด้านหลัง ผมจึงหันไปมอง ก็เห็นใครบางคนนอนหลับตาพริ้ม
“ไหนว่าไม่กลับไงวะ?” ผมอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าพี่มันกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เหลือบมองไปยังนาฬิกาบนหัวนอน พึ่งจะหกโมงครึ่ง ผมรีบผลักตัวหนาๆ ของพี่มันออก
“ไหนว่าไม่กลับ?” ผมถาม
“กลัวคนแถวนี้ร้องไห้คิดถึงผัว” มันตอบกลับเสียงกวนๆ
“คิดถึงผัวบ้าอะไรกูผู้ชาย!! ”
“ผู้ชายที่มีกูเป็นผัวไง หรือจะให้กูไปหาเมียใหม่?”
“ก็ลองดูสิ” ผมกัดฟันพูด
“หึหึ หึง พูดงี้ ไหนลองพูดซิ” ผมได้ยินเสียงหัวเราะจากพี่มันแล้วรู้สึกหงุดหงิด แถมยังเผลอพูดอะไรแบบนั้นไปอีก บ้าบอ ฉิบหายเลยกู ยกมือขึ้นตีปากตัวเองเบาๆ แล้วมุดตัวลงใต้ผ้าห่มไม่อยากเห็นหน้าหมาๆ ของพี่มัน
“นี่...หึงก็บอกว่าหึง หวงก็บอกว่าหวง ไม่ใช่แอบมานอนร้องไห้”
เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมพี่มันถึงรู้ว่าผมแอบมานอนร้องไห้
“ไอ้พี่ไม้ มึงรู้ได้ไงว่ากูแอบมานอนร้องไห้” มันพลิกตัวหันไปเผชิญหน้า พี่มันเท้าแขนนอนมองผมแล้วยิ้มจนตาหยี
“ก็กูไม่ได้ออกไปไหน กูแค่ให้คนเอารถไปล้างเฉยๆ” มันตอบ
“อะ อะไรนะ = = “
“เห้อ ไม่คิดไม่ฝันว่าเมียแมวมันจะแอบมานอนร้องไห้ น้อยใจกลัวผัวไม่รัก” พี่มันทำหน้ายียวนกวนบาทา แต่มือมันกลับยกขึ้นมาลูบหัวผม ย้อนแย้งชิบ ผมมองพี่มันอย่างอึ้งๆ นี่มันแกล้งผมเหรอ มันมีอิทธิพลกับความรู้สึกของผมขนาดนี้เลยเหรอ ผมเม้มปากเข้าหากัน
“อย่าเม้มปากแบบนั้น”
“ยุ่ง! ”
“หึหึ”
หัวเราะหาพ่อง!! กูเขินอยู่เห็นไหมเนี่ยะ -////-
เกือบหนึ่งเดือนกับการอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน มันก็ไม่ได้แย่ไปหมดซะทุกอย่าง ต้าร์ก็ยังเป็นต้าร์ที่ยังดื้อกับไม้เมืองอยู่ตลอด โดนทำโทษจนขาถ่างก็ไม่เคยเข็ดมีแต่จะหาเรื่องใส่ตัวได้ไม่เว้นแต่ละวัน
“โอ๊ยยย พี่จะอะไรนักหนา ไอ้บาสมันเพื่อนผมนะ” ร่างโปร่งโวยวายเมื่อโดนคนตัวสูงคว้าเอาโทรศัพท์ไปจากมือ แล้วกดอ่านข้อความที่บาสส่งมา สาเหตุที่เขาหงุดหงิดไม่ใช่อะไร เพราะไอ้ตัวดื้อมันเอาแต่หัวเราะกับข้อความที่อีกฝ่ายทักมาหา
“เพื่อนที่คิดจะเป็นผัวมึงไง กูบอกให้บล็อกมันๆ มึงไม่เคยจะฟัง ต้องให้กูบล็อกเองใช่ไหมมึงถึงจะพอใจ”
“ไอ้พี่ไม้ หยุดนะ ห้ามบล็อก!!! ”
“อ๋อออ นี่มึงอยากคุยกับมันใช่ไหม -*- “ร่างสูงทำเสียงไม่พอใจ
“มันชักจะไปกันใหญ่แล้ว ไอ้พี่หมอ เอาคืนมา” ต่างคนต่างยื้อแย่งกันไปมา จนเรื่องราวมันชักจะใหญ่โต ทะเลาะกันจนบ้านแทบพัง ตีกันจนหัวยุ่งเสื้อผ้าหายออกจากตัว (เอ๊ะ!! ยังไง?)
“อื้ออ แฮกๆ ไม่เอาแบบนี้ อ๊ะ” กายบางบิดเร้าด้วยความกระสัน เพราะช่องทางอ่อนนุ่มกำลังถูกเติมเต็มด้วยวัตถุขนาดเล็กทรงรี อัตตราการสั่นสะเทือนอยู่ที่ระดับห้า เป็นระดับสูงสุด ของเล่นที่เขาสั่งซื้อมาเพื่อลงโทษแมวดื้อของเขาโดยเฉพาะ ร่างกายขาวราวน้ำนมกำลังออกสีแดง มือคือสวยถูกมัดเอาไว้กับขาเตียงด้วยเชือกสีดำมีความยาวพอแค่ได้ขยับไปมา สองขาเรียวถีบตัวเองไปมาอย่างทรมาน
“จะเลิกคุยกับมันไหม?” ไม้เมืองถามอย่างคนใจเย็น เพราะมีสิ่งสวยงามตรงหน้าให้มอง
“อ๊า พี่มึงไม่มีเหตุผล อื้ออ เอามันออกไป! ” ต้าร์ตะคอกเสียงกระเส่า น้ำตาไหลออกมา
“มึงอยากได้เหตุผล? หึ ได้กูจะบอกให้ก็ได้ ว่าทำไม”
“อ๊า อ๊ะ พี่มันอึดอัด อา อื้ออ”
“เพราะมึงเป็นของกู เป็นสมบัติ ของกู เป็นเมียกูเหตุผลแค่นี้พอไหม?” ร่างสูงบอกเสียงเหี้ยม
พรวด!!
“อื้อออออออออ” ต้าร์ครางลั่นเมื่ออีกฝ่ายดึงของที่อยู่ภายในกายออกอย่างแรง ก่อนจะเอาแท่งยางซิลิโคนชโลมด้วยเจลใสจนชุ่ม ต้าร์เห็นของที่อยู่ในมือของร่างสูงแล้วถึงกับเบิกตากว้าง ส่ายหน้าไม่เอาทันที
“ไม่เอา พี่ ไม่เอา ฮึก”
“หึ” ไม้เมืองร้องหึแล้วค่อยๆ ดันแท่งซิลิโคนเข้าไปในกายของอีกฝ่าย อย่างช้าๆ จนสุกความยาว ต้าร์นอนนิ่งเพราะทั้งจุกทั้งอึดอัด ไม้เมืองไม่ยอมขยับให้เขาปล่อยให้อีกฝ่ายรอคอยอย่างทรมาน
“อึก อึดอัด ขะ ขยับให้หน่อย” ต้าร์ร้องขอ
“ไหนลองบอกมาซิว่ามึงเป็นของใคร”
“อื้ออ อึก กูไม่ได้เป็นของใครทั้งนั้น”
“เหรอ” ไม้เมืองกดเปิดสวิสของแท่งซิลิโคน
“อื้ออ อะ อื้ออ ฮึก พออแล้ว อ๊ะ อ๊า เอามือออก” ต้าร์ยิงทรมานเพราะไม่อาจจะปลดปล่อยออกมาในเมื่อโดนอีกฝ่ายปิดกันตรงยอดหัวป้านเอาไว้
“กูให้มึงตอบใหม่ ว่ามึงเป็นของใคร ไม่งั้นกูก็จะปล่อยให้มึงทรมานอยู่แบบนี้แหละ” ไม้เมืองไม่ได้ขู่ต้าร์รู้
“อึก อื้ออ เป็นคนของพี่หมอ เป็นของพี่มึงคนเดียว..อื้ออ “พอได้รับคำตอบที่ตัวเองพอใจก็ปล่อยมือออกจากแก่นกายสีสวย สายธารอุ่นร้อนสีขาวขุนก็โพยพุ่งออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่จนเลอะหน้าท้องของตัวเอง ร่างโปร่งนอนหอบฮักอย่างหมดแรง นอนได้สักพักก็รู้สึกความโล่งที่ช่องทางอ่อนนุ่มให้ได้หายใจหายคอ แต่ก็แค่อึดใจเดียว ความคับแน่นก็เข้ามาแทนที่ แท่งร้อนขยายตัวเพิ่มขึ้นอีกยามโดนอีกฝ่ายตอดรัดไม่หยุด
“อืมมม แมร่งโคตรดี ข้างในตัวมึง แมร่งสุดยอดไม่เคยเปลี่ยน” ไม้เมืองสูดปากคราง ออกปากชมอีกฝ่าย เขาจับอีกคนให้พลิกคว่ำ ใบหน้าหวานซบลงกับขอบที่นอน
“อื้อ อื้ออ”
เพี๊ยะ!! เสียงฝ่ามือที่ฟาดลงบนแก้มก้นขาวเนียน จนขึ้นริ้วแดงครบทั้งหน้านิ้ว ต้าร์สะดุ้งเฮือก ด้วยความเจ็บ
“มันเจ็บ!! ไอ้เหี้ยยย” ต้าร์น้ำตาเล็ด แต่ก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ ใจของเขาสั่น
“กูรู้ว่ามึงชอบ ไม่อย่างนั้น มึงจะตอดกูแรงแบบนี้เหรอ”
เพี้ยะ! เพี้ยะ ! เพี้ยะ!
ปึก ! ปึก ! ปึก!
กายผอมบางโยกคอนไปตามแรงกระแทกที่อีกฝ่ายมอบให้ เหงื่อกายไหลอาบไปทั่วร่าง แผ่นหลังบางแอ่นโค้งยามอีกคนกระชากผมด้านหลังให้อีกคนแหงนหน้าไปรับจูบดุเดือด สะโพกสอบทำงานไม่หยุด
“อ่าส์” ไม้เมืองส่งเสียงคำรามอย่างพึงพอใจ ยิ่งทำแรงเท่าไหร่ ร่างกายของต้าร์ก็ตอบสนองเขาได้ดีเท่านั้น ยิ่งยามที่ช่องทางอันคับแคบโอบรัดตัวตนของเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อยยิ่งทำให้เขาแทบคลั่ง ไม่มีการออมแรง ไม่มีการหยุดพัก เมื่อได้เสพสมกับกายขาว กลิ่นของต้าร์ น้ำเสียงของต้าร์ แววตาเว้าวอนมากด้วยเสน่ห์หาของต้าร์ ทุกๆ อย่างที่เป็นต้าร์มันเหมือนเฮโรอีนในร่างมนุษย์ ที่ไม่ว่าเขาจะเสพสมมันมากเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ
แต่เขาอาจจะลืมไปว่า เฮโรอีน มีโทษต่อร่างกาย โดยเฉพาะ ตรง “หัวใจ”
...
(https://www.img.in.th/images/5f7dc2909733de66a621dd2525f07091.jpg)
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ(เครดิต กูเกิล)
-
ช่างเป็นบทลงโทษทรมานคาเตียงจริงๆ :haun4: :haun4: :jul1:
-
ขัดใจ หมอหมาไม่อ่อนโยน :o7:
-
รออยู่นะจ๊ะ :mew1: ตอนที่10
-
***ยังไม่ได้ทวนนะครัชอาจจะตกหล่นไปบ้าง***
ตอนที่ 10
กายบางนอนหลับตาพริ้มอยู่บนที่นอนกว้างข้างกายมีร่างสูงนอนกอดก่ายไม่ห่างกาย หลังจากบทลงโทษที่แสนจะเร่าร้อน ต้ารหมดเรี่ยวแรงหลังจากปลดปล่อยไปหลายครั้ง เพราะตนเองเรียกร้องให้อีกฝ่ายทำทุกอย่างอย่างที่ใจต้องการ บทรักที่เต็มไปด้วยราคะและท่วงท่าที่ดุดัน ทำให้ต้ารู้สึกเต็มอิ่มทุกครั้ง ไม่ต่างกันกับไม้เมืองเขาลุ่มหลงและมัวเมากับร่างกายขอต้า เขากัดกินราวกับเป็นเนื้อรสเริศระดับห้าเอ
เพราะความเคยชินของร่างกายที่มักจะตอบโต้ไปแบบอัตโนมัติ ยามที่อีกคนกอดแนบกาย ใบหน้าหวานๆ ก็รีบซุกเข้ากับแผ่นอกกว้างทันที มันจะเป็นเช่นนี้แทบทุกคืน หลายวันหลายสัปดาห์ ผ่านไป ต้ารักษาความลับของตนเองไว้เรื่องเขากับไม้เมืองได้เป็นอย่างดี จนบางครั้งความเกือบแตกเพราะความอยากรู้อยากเห็นของวุ่นวายที่มักจะเห็นเขาอยู่กับหมอไม้ตามลำพังอยู่บ่อยๆ
“อืออออ” เสียงครางอือเบาๆ ของร่างบางดังอยู่ในลำคอก่อนจะพลิกกายหันหนีสิ่งรบกวนเวลานอนของตนเองอย่านึกรำคาญ
“แมวดื้อเอ้ยย” ร่างหนาตื่นมาได้สักพักแล้วแต่ที่ไม่ยอมลุกไปไหนเพราะมัวแต่มองคนที่นอนหลับสนิทจนเพลิน เขายกมือขึ้นเขี่ยแก้มนวลเบาๆ จนอีกคนขยับตัวหนี ไม้เมืองหัวเราะหึหึแล้วถดกายลุกจากที่นอน ก้มลงไปกดจมูกลงกับแก้มนุ่มแล้วผละออก เขาทำแบบนี้ทุกวันถ้าตื่นก่อนแมวขี้เซา
ยามที่อีกคนออกไปจากห้องดวงตากลมก็ปรือขึ้นอย่างช้าๆ สัมผัสชื้นที่อยู่บนพวงแก้มนั้นทำเอาเขาหัวใจสั่นไหว ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากันพลันใบหน้าหวานก็เห่อร้อนขึ้นมา
“คนบ้า” พูดว่าอีกฝ่ายออกมาด้วยรอยยิ้มก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง ดีที่วันนี้ไม่มีเรียนไม่อย่างนั้นคงจะลำบากเดินสะโพกครากไปเรียนแน่ๆ เมื่อคืนไม้เมืองไม่ออมแรงให้เลย ดุเหมือนหมา!
ระหว่างที่นอนคิดอะไรเพลินๆ ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับร่างหนาที่เดินเข้ามา ในมือมีแก้วกาแฟส่งกลิ่นหอมยั่วยวน
“หิวรึยัง” ไม้เมืองถามเสียงนุ่ม ต้าพยักหน้า เพราะเมื่อคืนเสียพลังงานไปเยอะ
“ลุกไปอาบน้ำล้างหน้าไหวไหม? หรือจะให้กูอุ้มไป”
“ไหวแค่นี้จิ๊บๆ” ปากเก่งไปอย่างนั้นที่จริงแทบจะคลานเข้าห้องน้ำเสียด้วยซ้ำ ไม่เมืองส่ายหน้านิดๆ กับความดื้อรั้น เขาวางแก้วกาแฟลงกับโต๊ะอ่านหนังสือก่อนจะก้าวดุ่มๆ ไปช้อนตัวอีกคนขึ้น
“อ๊ะ พี่” อีกคนผวากอดคอคนอุ้มเอาไว้แน่นด้วยความตกใจ
“ชักช้า” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะวางร่างนั้นลงกับพื้น หยิบแปรงสีฟันส่งให้พร้อมกับบีบหลอดยาสีฟันป้ายลงไปให้ด้วย การกระทำเล็กๆ น้อยๆ ที่ต้าร์ไม่เคยสังเกตตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาอยู่ร่วมชายคา คือ ไม้เมืองจะบีบยาสีฟันใส่แปรงไว้ให้เขาทุกวัน ทำมื้อเช้าให้ก่อนไปทำงานแทบทุกวัน แอบซื้อขนมเค้กมาใส่ไว้ในตู้เย็นไม่เคยขาดเพราะรู้ว่าอีกคนชอบ เขาทำมันตลอดแม้ว่าอีกคนจะไม่เคยรับรู้ กระทั่งบางครั้งเสื้อผ้าชุดนักเรียนเขาก็เป็นคนลงมือรีดให้เองและเอาไปแขวนไว้ให้
ต้าร์ยืนแปรงฟันด้วยสีหน้าง่วงๆ มีแอบชำเลืองมองร่างสูงนิดๆ
“อืน อำ ไอ” (ยืนทำไร)
“มองเมีย”
“-///- เอีย อ้อ อึง อะ” (เมียพ่องมึงอะ)
“นั่นแม่กู ไอ้สัส”
“คึคึ” ต้าร์บ้วนปากแล้วหันมาหัวเราะใส่คนที่ยืนทำหน้ายุ่งๆ
หมับ!
จุ๊บ!!
“อื้อ พี่ไม้ อะ พออ”
“ปากเก่งดีนัก”
“-////- “
โดนจูบจนปากเจ่อคงไม่กล้าอีก โดนดึงออกจากห้องน้ำลงไปที่ห้องครัวมื้อเช้าง่ายๆ ถูกจัดขึ้นโต๊ะ อย่างขนมปังปิ้งไข่ดาว กับแฮมและไส้กรอกทอด ข้างๆ กันมีนมวางไว้ ต้าทำตาโตๆ แล้วหันไปมองคนที่นั่งทำหน้านิ่งๆ สายตาเขาเหลือบไปมองในครัวที่ผ่านการใช้งานมาไม่นาน กระทะยังตั้งอยู่บนเตา นั่นแสดงว่า คนตรงหน้าเป็นคนลงมือทำให้แน่นอน
“พี่ทำเองหรอ”
“อืม”
“ทำไมไม่ให้แม่บ้านทำให้?”
“กูอยากทำมีไรไหม รีบๆ กินเข้า”
“อื้อ”
วันนี้ทั้งวันพวกเขาขลุกอยู่แต่ในบ้าน นอนดูหนังกันที่ห้องนั่งเล่นจนกระทั่งมีสายเข้าจากโรงพญาบาลเรียกตัวตัวด่วน ไม้เมืองรีบลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า คว้ากุญแจรถ ก่อนออกเขาเดินมาจูบหน้าผากคนที่นอนดูหนังอย่างตั้งใจ แล้วรีบขับรถมุ่งตรงไปยัง โรงพญาบาลทันที
กูต้องรอด (4)
พี่ต้าร์ซอยถี่
ทำไรกันวะ?
กูเบื่อวะ
วุ่นวายหายห่วง
อยู่บ้านสวยๆ
เบื่อไรของมึง
เรียกพี่ขุนซิจ้ะ
กูก็เบื่อ
ไปดูหนังกันมะ
It ‘s
นี่คือพร้อมใจกันเปลี่ยนชื่อหรอวะ
55555+
วุ่นวายหายห่วง
เอออ พึ่งสังเกต
พี่ต้าร์ซอยถี่
อยากกินชาบู
อยากไปหาเอ๋ออ
กูเหงา
อิเหี้ยยย
วุ่นวายหายห่วง
เดี๋ยวกูไปหาที่บ้าน
วุ่นวายนัก
เตรียมเตาปิ้งไว้ด้วย
กูจะไปทำหมูกระทะ
It ‘s
ถามพวกกูยังครับ
อิห่า
พี่ต้าร์ซอยถี่
เห้ยยไม่ได้!!
วันนี้บ้านกูรก!!
กูยังไม่ได้ทำความสะอาดเลย!!
ไปกินที่ร้านดีกว่า!!
เรียกพี่ขุนสิจ้ะ
ดูมึงรกๆ นะต้าร์
ใส่!!! มาซะกูนึกว่าจะตีอิวุ่นมัน
วุ่นวายหายห่วง
เออ มีพิรุธนะมึง
ซ่อนใครไว้ที่บ้าน
พี่ต้าร์ซอยถี่
เห้ยย
บ้า
ไม่มี้
It ‘s
กูว่ามี
ช่วงนี้มึงรีบกลับบ้าน
กูขอไปเล่นบ้านมึง มึงก็บ่ายเบี่ยง
เรียกพี่ขุนซิจ้ะ
แน้
อิต้าร์ บอกมาว่ามึงซ่อนใครไว้!!
พี่ต้าร์ซอยถี่
พวกเหี้ย
หาเรื่องกู
ไม่แดกก็ได้!!
วุ่นวายหายห่วง
อิสัส เรื่องมาก!!!
ไปแดกอาป๋าหมูกระทะ จบ!!
อย่าเรื่องมาก วันนี้กุต้องได้แดก!!
it's
เค เจอกัน4โมงที่ร้านเลย
………
คนที่มีชนักติดหลังเริ่มลนลาน เพราะตัวเองไม่ได้อยู่บ้านมาพักใหญ่แล้ว แถมยังหมดข้ออ้างที่ใช้แก้ตัวกับเพื่อนๆ แล้วด้วย ร่างโปร่งกดออกจากหน้าแชทของกลุ่มเพื่อน แล้วหันมาสนใจหนังในจอทีวีต่อ
ติ้ง!
“อะไรอีกวะ พวกนี้” พอหยิบมือถือขึ้นมาดู ก็พบว่าข้อความไม่ได้มาจากเพื่อนตัวแสบทั้งสาม แต่เป็นคนที่ออกจากบ้านไปได้สักพักต่างหาก
หมาบ้า
ไม้เมือง
วันนี้อาจจะกลับดึก มึงหาข้าวกินเองไปก่อนนะ
อย่าดื้อ อย่าหนีเที่ยว
ถ้ากูรู้มึงโดนดีแน่
พี่ต้าร์ซอยถี่
รู้แล้ว!!
บังคับอยู่ได้
คนนะไม่ใช้ทาสในเรือนเบี้ย
ไม้เมือง
อย่าปากดี
มีไรก็ไลน์ทิ้งไว้
กูอาจจะไม่ว่างตอบ
พี่ต้าร์ซอยถี่
เออ
...
...
...
15.00น
รีบกลับมานะ
พี่ๆ
ผมไปกินหมูกระทะกับเพื่อนได้ป่าว
กับพวกวุ่นวายอะ
ผมไปนะ
ถือว่าบอกแล้ว
ขอบคุณครับ
หลังจากทิ้งข้อความเอาไว้ต้าร์รีบไปอาบน้ำแต่งตัว เตรียมออกไปกินหมูกระทะ กับพวกเพื่อนๆ พอใกล้ถึงเวลาเข้าก็ลากมอเตอร์ไซออกจากโรงจอดรถ เจอน้องยี่หวาหลานสาวของไม้เมืองวัยหกขวบที่ยืนเล่นกับพี่เลี้ยงอยู่
“ยี่หวาจ๋า” ต้าเรียกเสียงหวานพร้อมกับวางหมวกกันน็อกแล้วเดินไปหาใบหน้าน่ารักของเด็กหญิงตัวเล็กๆ กำลังวิ่งมาทางเขา
“อาต้า จะไปไหนคะ” ยี่หวาเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มใบหน้าของยี่หวาชื้นเหงื่อจากการวิ่งเล่น ต้ายกมือขึ้นเช็ดให้
“อาจะไปหาเพื่อนค่ะ ยี่หวาละคะทำอะไรอยู่”
“ยี่หวากำลังรอคุณแม่กลับบ้านค่ะ”
“หรอคะ พี่จ๋าอีกนานไหมว่าพี่ต้นน้ำจะกลับ”
“คงอีกสักพักค่ะคุณต้า” จ๋าพี่เลี้ยงของยี่หวาตอบ
“พี่จ๋าผมบอกว่าอย่าเรียกผมว่าคุณไง เรียกน้องต้าๆ อะพี่” ต้าเกรงใจเพราะเขาไม่ได้เป็นเจ้านายหรือมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับคนบ้านนี้
“คร้าๆ”
“เห้อ งั้นผมรอฝากดูน้องด้วยนะพี่ ยี่หวา อาไปก่อนนะคะ” ต้าจูบบนเรือนผมนุ่มของเด็กน้อย
“ค้า*0*”
ต้าขี่รถออกมาจากตัวบ้าน แล้วมุ่งหน้าไปที่ร้านหมูกระทะแถวๆ วิทยาลัย จุดนัดหมายของพวกเขา ระหว่างทางเขาเจอบาสที่กำลังเดินอยู่ริมฟุตบาท
“ไอ้บาสสสสส” ต้าจอดรถเทียบข้าง บาสที่เกินกินลูกชิ้นอยู่ก็หยุดชะงัก ชายหนุ่มยกยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นว่าต้าเป็นฝ่ายทักตนเองก่อน
“อ่าวมึง จะไปไหนวะ”
“ไปกินหมูกระทะกับพวกวุ่นอะ แล้วมึงอะจะไปไหนกูไปส่งมะ?” ต้าร์ยื่นหมวกกันน็อกให้
“ไม่รู้วะกูออกมาหาไรกินเฉยๆ” บาสยกถุงลูกชิ้นขึ้นโชว์
“งั้นไปแดกหมูกระทะกับพวกกูไหมล่ะ” ต้าร์ชวน
“เออ ๆ ไปก็ไป” บาสตกลงที่จะไปกินด้วยต้าร์ยื่นหมวกกันน็อกให้อีกคนสวม
“มึงขี่แข็งรถป่าวเนี่ยะ ไม่พากูไปนอนคุยกับถนนแน่นะ” บาสเอ่ยแซวต้าไปงั้นแหละ เพราะเขารู้ว่าต้าขี่รถได้ดีอยู่แล้ว
“ปากเหรอนะ-*- “
“หึหึ”
พอไปถึงร้านต้าร์ก็โทรหาอิฐถามว่านั่งอยู่ตรงไหน
“มึง นั่งอยู่ตรงไหนวะ?” ต้าถาม
“อยู่ตรงโซนของทะเลอะมึง”
“เออ กูอยู่หน้าร้านละ ไอ้บาสมันมาด้วยนะมึง”
“อ่าว เออๆ” พอวางสายก็เดินไปยังโซนของทะเล วุ่นวายโบกมือเรียกทันทีที่เห็นทั้งสองคน
“ไงมึงทำไมวันนี้ถึงฉายเดี่ยววะ” ท่านขุ่นเอ่ยถามบาสทันทีที่ก้นแตะเก้าอี้ บาสยักไหล่
“กูแค่ออกมาหาไรกินเฉยๆ แล้วบังเอิญเจอไอ้ต้ามัน” บาสตอบพร้อมกับหันไปมองคนข้างกายแล้วยกยิ้มกวนๆ ให้ หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันไปตักของกิน โดยที่บาสกับต้าไปด้วยกัน ร่างโปร่งมุ่งตรงไปยังถาดใส่ไข่นกกระทากับปูอัดสีส้มของโปรด ตักมาเต็มจาน
“มึงตักหมูบะช่อให้กูหน่อยดิ” ต้าหันไปบอกบาสที่เดินถือจานตามหลัง บาสไม่ได้อยากกินอะไรเป็นพิเศษเขาแค่อยากมาช่วยต้าถือของเท่านั้น พอได้ยินอีกอยากจะกินหมูบะช่อเขาก็จ้วงตักใส่จานให้จนพูน
“เอาสาหร่ายด้วย”
“...”
“มึงๆ เต้าหู้หลอดด้วย”
“....”
“มึงๆ เห็ดๆ”
“นี่มึงจะแดกหมูกระทะหรือต้มจืดกันแน่ห๊ะ” บาสถามเพราะของที่ต้าเอามามีแต่ของทำต้มจืด
“ก็กูสะดวกแบบนี้ มึงจะทำไมมีหน้าที่ตักก็ตักไปสิ”
“-*- “
“บาสมึงเลิกแกะกุ้งให้มันแดกได้ละ มึงอะกินเองบ้าง ร้อยเก้าห้าต้องกินให้คุ้มสิ” วุ่นวายเอ่ยปากห้ามมือที่กำลังแกะกุ้งย่างให้ต้า
“อิวุ่นมึงนี่ขัดความสบายกุจริง จิ๊” วุ่นวายทำปากคว่ำใส่อย่างหมั่นไส้ที่เพื่อนมีคนเอาใจ
“มึงเป็นง่อยรึไง?”
“เสือก!! ” ต้าว่าใส่อย่างไม่จริงจังนัก บาสเองก็ไม่ได้ทำตามที่วุ่นวายบอกสักเท่าไหร่ยังคงแกะกุ้งแกะปูใส่จานให้ต้าอยู่เรื่อยๆ โดยที่ต้าเองก็คีบเนื้อย่างใส่จานบาสด้วยเช่นกัน
“มึงอะ แดกเยอะๆ จะได้คุ้มๆ” ต้าร์คีบหมูสามชั้นเกรียมๆ ให้กับบาส
“กูจุก พอก่อน” บาสรีบยกมือขึ้นห้าม
“ไรวะ อิ่มง่ายจัง?” ต้าถาม
“ถ้ามึงป้อนกู กูว่ากูแดกได้อีกหน่อย” คำตอบของบาสเล่นเอาเงียบกันทั้งโต๊ะ มีแต่บาสเท่านั้นที่นั่งยิ้มหวานส่งให้ต้า
“บะ บ้า มีมือก็แดกเองดิ” ต้ารู้สึกเขินเมื่อโดนสายตาล้อๆ ของเพื่อนที่มองมา
“หึหึ มึงนี่น่ารักดีเนอะ” บาสเอ่ยออกมาโดยไม่สนว่าเพื่อนที่นั่งอยู่จะคิดอย่างไร เพราะเขาตั้งใจแล้วว่าจะจีบต้า วันนี้ถือว่าโชคดีมากที่เขามาเจอกับต้าโดยบังเอิญ
“พูดอะไรขะ ขะ ของมึงวะ มาน่าลงน่ารัก ขนลุก” ต้าลูบแขนตัวเองแรงๆ เขาไม่ชินกับการที่ถูกชมว่าน่ารัก
“ก็น่ารักไง”
“วู้ว พูดไรของมึง เมาหมูสามชั้นเหรอ?” ต้ายกมือขึ้นเกาแก้มข้างขวาเกาตรงจุดสามจุดแก้เขิน
“มั้ง สงสัยเมาหมูสามชั้น”
“อะ แฮ่ม !! คือ พวกกูนั่งอยู่ตรงนี้ ข้างๆ มึงสองตัว ช่วยหันมาดูเบ้าหน้ากูด้วย” วุ่นวายแขวะใส่
“อย่ามาจีบกันต่อหน้าคนโสดแบบพวกกู ไอ่สัส สะเทือนหัวใจ” อิฐพูดบอก ท่านขุนเองก็ทำหน้าเหม็นเบื่อใส่
“จีบไร? ใครจีบ” ต้าถามออกมา ท่านขุนเบะปากคว่ำใส่ โง่กว่าควายก็ไอ้ต้าเพื่อนเขานี่แหละ ที่ไอ้บาสมันเทียวไล้เทียวขื่ออยู่ก็เพราะมันตั้งใจจะจีบเพื่อนเขา แต่ไอ้ต้ามันดันไม่รู้เรื่องห่าอะไรเลย
“อิโง่! ” วุ่นวายด่าใส่เพื่อนหน้าซื่อ
“เอ้า ด่ากูเพื่อ”
“ไอ้บาสมึงทำใจไว้บ้างก็ดีนะ เพื่อกูมันโง่อะ” ท่านขุนตบบ่าบาสอย่างให้กำลังใจ
“หึหึ กูอดทนรอมาตั้งปีกว่าๆ แค่นี้สบายมาก” บาสบอกยิ้มๆ แถมทิ้งคำปริศนาไว้ให้คิดอีก
ต้าเริ่มรู้สึกกระอักกระอ่วนใจนิดๆ เลยต้องเปลี่ยนเรื่องคุย กินไปคุยไปจนเวลาล่วงเลย สองทุ่มเกือบสามทุ่มเป็นเวลาที่เขาควรอิ่ม พอเรียกเก็บตังทุกคนก็ใช้ระบบอเมริกันแชร์หารจ่ายเท่าๆ กันพอจ่ายเงินเรียบร้อย ก็พากันเดินตัวงอเพราะจุกออกมาที่นอกร้าน
“กลับกันดีๆ พวกมึง ปะไอ้บาสกูไปส่งบ้าน” บาสพยักหน้าแล้วขึ้นค่อมรถมอเตอร์ไซของต้า พอต่างคนต่างแยกย้าย เหลือแค่สองคน จู่ๆ บาสก็พูดขึ้นมาระหว่างทางกลับบ้าน
“ต้า มึงมีแฟนรึยัง?” ต้ากำเบรกรถหัวแทบทิ่ม เพราะตกใจที่บาสถามแบบนั้น
“มะ ไม่มีหรอก แฟนนะ”ต้าตอบเพราะสถานะตอนนี้ของเขากับไม้เมืองมันยังคลุมเครือไม่ไปทางไหนสักทางบางครั้งก็ทำเป็นเจ้าข้าวเจ้าของบางครั้งก็ทำเหมือนแค่ศิษย์กับอาจารย์ กับเพื่อนของหมอไม้ หมอไม้ยังไม่บอกว่าเขาเป็นอะไรกันเลย
“เหรอ แล้วทำไมมีคนบอกว่ามึงเป็นเมียเขาละ ต้าตกใจอีกครอบครั้งนี้ทำเอารถแถบตกถนน
“เห้ย ไปเอามาจากไหนใครบอก?”
“ช่างเถอะ ในเมื่อมึงบอกว่าไม่มีคือไม่มี กูก็จะเชื่อมึง” บาสบอกด้วยเสียงเข้มๆ ต้าใจเต้นตุ๊บๆ ต่อมๆ เขากลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าเขาไม่ได้เป็นพี่ต้าเสือรุกที่ได้สาวๆ มานับไม่ถ้วน ตอนนี้ต้องตกมาเป็นเมียคนอื่น ทั้งที่เขาเป็นผู้ชาย ยอมรับว่ารู้สึกอายและไม่มั่นใจว่าคนอื่นจะรับได้หรือไม่
พอถึงหน้าบ้านของบาสต้าก็จอดให้ลง บาสถอดหมวกกันนอ็กส่งคืนให้ เขาส่งยิ้มให้ต้า
“กูพูดจริงนะเว้ย ว่ากูจะจีบมึงแบบจริงๆ จังๆ สักที กูทำเล่นๆ มานาน จนจะโดนคนอื่นแย่งมึงไปแล้ว” บาสมองหน้าต้า เขาทำสีหน้าสจริงจังจนต้าเองก็ไปไม่เป็น
“มึง บ้า กูผู้ชาย!! ” ต้าตกใจ
“กูเข้าใจ ว่ามึงคือผู้ชาย ผู้ชายแล้วไง รักกันไม่ได้?”
“.....”
“โลกมมันมาไกลแล้วต้า ถ้ามึงเปิดใจ” ต้ากัดปากตัวเองนิดๆ แล้วมองหน้าบาสอย่างลำบากใจ
“ถ้าตอนนี้มึงยังไม่มีใคร มึงลองเปิดใจให้กูหน่อย ให้กูได้ทำให้มึงสนใจในตัวกู จนอยากจะคบกับกู กูไม่ได้บอกให้มึงตอบตกลงตอนนี้ แค่อยากให้มึงลองเก็บไปคิดดู
“.....”
“ที่จริงมีเรื่องที่กูอยากบอกมานานแล้ว” บาสเว้นช่วงเขาสูดลมหายใจลึก ต้าเองก็แทบจะกลั้นใจ ใบหน้าหล่อคมของบาสขึ้นสีนิดๆ แล้วพูดประโยคที่เก็บเอาไว้มาแรมปี
“กูชอบมึงวะ ชอบมานานแล้ว ที่ทำเป็นหาเรื่องแกล้งมึงแค่อยากให้มึงหันมาสนใจกูบ้าง มึงรู้ไหมกูดีใจแทบตายที่มึงยอมเป็นเพื่อนกับกู ...อึก...กูอยากบอกมึงแค่นี้แหละ กูเข้าบ้านละ มึงเองก็กลับดีๆ อ่อ แล้วไลน์อะเลิกบล็อกกูได้ละ” บาสรีบเดินเจ้าบ้าน เพราะถ้าอยู่นานกว่านี้เขาคงห้ามตัวเองไม่ให้จูบอีกฝ่ายไม่ได้ ต้ายืนอึ้งไปพัก เพราะเขาไม่เคยโดนสารภาพรักจากผู้ชายมาก่อนใบหน้าหวานขึ้นสีนิดๆ พอตั้งสติได้ก็สตาทรถขี่ออกไป
“บะ บ้าไปแล้ว” ต้าส่ายหัวเบาๆ เพื่อไล่ความคิดของตัวเอง จนกระทั่งนึกถึงร่างสูงที่ไม่ติดต่อมาเลยก็นึกเป็นห่วง เลยแวะร้านกระเพาะปลาเจ้าดังซื้อแบบพิเศษเครื่องตั้งใจจะเอาไปให้ที่โรงพยาบาล พอขี่รถมาถึงเขาก็เดินเข้าไปด้านในมุ่งตรงไปยังห้องทำงานของหมอไม้ แต่ยังไม่ทันจะเข้าไป ร่างโปร่งก็ต้องรีบหลบเข้าหลังเสา สายตาเขาเห็นไม้เมืองเดินมากับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นคนคนเดียวกับผู้หญิงคนนั้นคนที่เขาเคยเห็นกับไม้เมือง ทั้งคู่พูดคุยกันอย่างสนิทสนม มีการหยอกล้อกันไปมา สายตาของไม้เมืองที่ทอดมองไปยังผู้หญิงคนนั้นมันช่างอ่อนโยนผิดกับเขา ต้ารู้สึกเจ็บแปลบๆ ที่อกด้านซ้าย
“นี่ๆ แกเห็นแฟนหมอไม้รึยัง วันนี้เค้ามาหากันด้วย” เสียงของนางพยาบาลคนหนึ่งเอ่ยถามเพื่อนที่เดินมาด้านหลังของต้า ต้าชะงักและฟัง
“อ้อ คุณน้ำนะเหรอ เห็นว่าคบกันตั้งแต่เรียนมหาลัยแล้วนี่”
“หรอ ทำไมไม่เห็นหมอพามาแนะนำบ้างเลย”
“คนสองคนเค้าคบกันจำเป็นต้องป่าวประกาศเหรอยะ รู้แค่ว่ารักก็พอมั้งอีกอย่างหอมไม้ก็ดูจะถนอมคุณน้ำมากๆ คุณน้ำเธอดังจะตายมีแต่คนมารุมจีบ สวยก็สวย บ้านก็รวย แถมชาติตระกูลดี” คนที่ยืนฟังนิ่งๆ แล้วรู้สึกอยากจะหนีไปจากที่ตรงนี้ ขอบตาของต้าร้อนผ่าวใจมันชาไปหมด
“อึก...เจ็บอะไรของมึงวะ มึงไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย จะรู้สึกอะไร ต้า” มือบางยกขึ้นทุบอกตัวเอง เพื่อให้หัวใจมันหยุดสั่น และก่อนที่นางพยาบาลสองคนนั้นจะเดินผ่านไปต้าเลยเรียกเอาไว้
“พี่ครับ ผมฝากกระเพาะปลานี่ให้หมอไม้ทีนะครับ พอดีแกฝากซื้อ ฮึก ผมเขาไม่เจอ..ผม ฮึก ฝากเอาไปให้เขาหน่อยนะครับ” ต้าสะอื้นพยายามจะไม่ให้น้ำตามันไหล เขายัดถุงกระเพาะปลาใส่มือของนางพยาบาลแล้ววิ่งออกมาทันที
“เพราะแบบนี้เองสินะ ฮึก”
หมาบ้า
ไม้เมือง
มึงซื้อกระเพาะปลามาให้กูเหรอ?
ทำไมไม่เอาเข้ามาให้ฝากคนอื่นมาทำไม?
แล้วกลับบ้านรึยัง
คิดถึงมึงวะแมวดื้อ
?
?
?
ต้า?
อ่านแล้ว
พี่ต้าซอยถี่
อืม
เอ่อพี่วันนี้ขอนอนบ้านผมนะ
เพื่อนมันเริ่มสงสัยแล้ว
ไว้เจอกันนะพี่
คิดถึงเหมือนกันครับ
ไม้เมือง
อืม
เดี๋ยวไปหาที่บ้าน
พี่ต้าซอยถี่
เห้ยพี่ไม่ต้อง
ไอ้วุ่นมันมาค้างด้วย
เดี๋ยวมันสงสัย
ไม้เมือง
อืม
กูทำงานก่อน
พี่ต้าซอยถี่
ครับทำงานให้สนุกนะ
ไม้เมือง
สนุกห่าไร เหนื่อยจะตาย
อยากกลับไปกอดมึงฉิบหาย
พี่ต้าซอยถี่
เหรอครับ
....
...
แค่นี้ก่อนนะพี่
วุ่นมันมองตาขวางแล้ว
.........................................................
ร่างโปร่งล้มตัวนอนหงายกับที่นอนปล่อยให้น้ำตามันไหลลงมาอย่างช้าๆ เขาโกหกว่าวุ่นวายมานอนด้วย เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องมาเจอไม้เมืองตอนนี้
“ฮึก...กูก็แค่ที่ระบาย มึงเป็นแค่ที่ระความใคร่ให้เขา มึงจะมาร้องไห้เสียใจทำเหี้ยอะไร ฮึก”
.....ใช่จะเสียใจทำไมในเมื่อไม่ได้รักกัน.....
-
ใจเย็นๆต้าร์อาจไม่ใช้อย่างที่เห็นก็ได้
-
ดูซิว่า หมอหมาจะจับผิดความผิดปกติของตาร์ได้บ้างไหม :hao3:
-
:o12: หมอไม้นี่ไม่เคยจะรู้ถึงความรู้สึกของตาร์หรอก โกรธอย่างเดียว เฮ้อ!
-
ตามมาจากเอ๋อนั่นแหละ แต่ไม่คิดว่าของต้าจะมีเรื่องชวนปวดตับขนาดนี้ อีพี่หมอออออ :z3:
-
o22 o22 o22
-
หายไปนานแล้วอ่ะ อยากรู้ว่าไม้จะรุ้ไหมว่าต้าร์น้อยใจ
-
ตอนที่ 11
“ฮึก...ฮึก...” เสียงสะอื้นที่ดังออกมาจากร่างบางที่นอนขดอยู่บนที่นอนกว้าง ข้างกายไร้ไออุ่นที่เคยไปสัมผัส สองมือกอดตัวเองไว้แน่นราวกับว่ามันกำลังจะแตกสลาย ไหล่มนขยับทุกครั้งที่ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา ร้องไห้จนหลับ
ร่างสูงหลังจากส่งน้ำกลับบ้านเสร็จก็กลับมายังบ้านของตนเองทันที อยากจะแวะไปหาแมวดื้อแต่ก็ไม่อยากไปรบกวนเพราะมันดึกมาแล้ว แถมเจ้าตัวยังอยู่กับวุ่นวายอีก ไม้เมืองรีบอาบน้ำเพื่อที่จะได้ส่งข้อความหาคนที่กำลังคิดถึง
แมวดื้อ
[/b]
ไม้เมือง
นอนรึยัง
ทำอะไรอยู่
คิดถึงมึงวะ
อยากกอด
กูไปหาได้ไหมวะ
....
....
...หลับแล้วหรอวะ?
งั้นก็ฝันดีนะไอ้แมวดื้อ
1.15น
มึง
มึง
มึง
กูนอนไม่หลับวะ
ทำไงดีวะ
ไอ้แมว
แมว
ห่าเอ้ยย
3.00น
อ่านแล้ว
พี่ต้าซอยถี่
[/b]
ผมก็คิดถึงพี่
แต่พี่คงคิดถึงคนอื่นมากกว่าคิดถึงผม
อ่านแล้ว
ไม้เมือง
มึงเมาแป้งแคร์เหรอ
สัส ตี3 กูต้องมาอ่านข้อความสิ้นคิดของมึงนี่นะ
กูจะคิดถึงใครได้นอกจากมึงวะ!
พี่ต้าซอยถี่
เหรอ^^
เดี๋ยวพรุ่งนี้กลับแล้ว
อยากกินไข่เจียวปูทำให้กินหน่อย
ไม้เมือง
อืมเดี่ยวมึงกลับมาแล้วจะทำ
ผมง่วงแล้วอะ
งั้นมึงนอนเถอะ
ฝันดีนะแมว
ฝันดีนะไอ้หมาบ้า
ข้อความต่างๆ ที่คุยกันนั้นร่างสูงไม่ได้เอะใจอะไรสักนิดว่าอีกฝ่ายกำลังอยู่ในสภาวะแบบไหน เพราะที่ผ่านมามันดีมาตลอดความสัมพันธ์ระหว่างเขากับต้าค่อยๆ ดีขึ้นตามลำดับเขาเองก็รู้สึกดีที่กับสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ผิดกับอีกคนที่กำลังทุกข์ใจ
ต้านอนกอดหมอนสะอื้นออกมาเบาๆ เขากลายเป็นคนอ่อนแอแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาปล่อยให้ไม้เมืองมามีอิทธิพลต่อหัวใจเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งๆ ที่ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่มีทางรู้สึกกับอีกฝ่ายเกินคำว่าคู่นอนโดยเด็ดขาด แต่ทำไมแค่เห็นเขายิ้มให้คนอื่น หัวเราะกับคนอื่น ทำไมเขาต้องมานอนร้องไห้ปวดใจขนาดนี้
6.45น.
ติ้งต่องๆ เสียงออดดังปลุกให้คนที่พึ่งหลับไปไม่นาน ต้องลุกขึ้นมาเปิดประตูให้ ร่างโปร่งงัวเงียลุกจากที่นอน เดินลงเปิดประตูด้วยสภาพที่ดวงตาบวมช้ำทั้งสองข้าง
“ต้า” เสียงเรียกอันคุ้นเคยดังขึ้นในโสตประสาท ร่างโปร่งช้อนตาขึ้นมอง
“ครับ”
“ทำไมตาบวม ร้องไห้เหรอ” ร่างสูงถามพร้อมกับดึงตัวไปมองใกล้ๆ ยามที่สบตากับดวงตาคู่กลมเขาเห็นร่องรอยความเศร้าอยู่ในดวงตาคู่นั้น
“เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม?”
“ไม่มีไร เมื่อคืนดูหนังเศร้าแล้วร้องไห้” ต้าโกหก
“แล้ววุ่นวายละ”
“กลับไปตั้งแต่เช้ามืดแล้วครับ”
พออีกฝ่ายไม่ได้ถามอะไรอีก ต้าเลยเดินกลับมานั่งที่โซฟารับแขกเอียงหัวซบกับพนักพิง ดวงตาคู่สวยพับปิดลงอย่างอ่อนล้า ร่างสูงเดินมานั่งข้างๆ แล้วดึงให้อีกคนที่นอนนิ่งมาซบที่ไหล่พร้อมกับลูบหัวไปด้วย เมื่อคืนเขาเองก็นอนไม่ค่อยจะหลับ พลิกไปพลิกมาหลายตลบ เพราะเคยชินกับการนอนกอดร่างบางไปแล้ว ไม้เมืองก้มลงสูดดมกลุ่มผมนุ่มด้วยความโหยหา ต้านอนหลับตานิ่งทั้งๆ ที่ความจริงแล้วเขาไม่ได้หลับสักนิด การกระทำเพียงเล็กน้อยของไม้เมืองกลับทำให้อีกฝ่ายหัวใจพองโตขึ้นมาได้ ต้าขยับตัวซุกลงแผ่นอกหนาคลายแขนที่กอดตัวเองออกแล้วสอดเข้าไปกอดเอวไม้เมืองเอาไว้
“อ้อนเหรอ”
“ป่าว” ร่างโปร่งตอบเสียงแผ่ว
“แล้วเป็นอะไรอยู่ดีๆ มากอด ปรกติเอาแต่ถีบกู”
“แค่อยากกอด”
“หึหึ มึงนี่ชักจะเหมือนแมวขึ้นทุกวัน” ไม้เมืองยิ้มมุมปากแล้วกอดตอบอีกฝ่ายเอาไว้
“พี่มีอะไรจะบอกผมไหม” จู่ๆ ต้าก็ถามออกไป
“จะให้กูบอกอะไรละ?”
“ไม่รู้สิ พี่มีอะไรปิดบังผมหรือเปล่าละ” ต้าไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาสบตา เพราะกำลังอดกลั้นอะไรบางอย่างอยู่
“ไม่มีหนิ”
“อืม งั้นก็แล้วแต่”
“.....”
“หิวแล้ว”
“งั้นรอแปป” ไม้เมืองลุกขึ้นเดินไปที่ครัว เขาตื่นแต่เช้าเพื่อไปตลาดซื้อเนื้อปูสดๆ เพื่อมาทำไข่เจียวปูให้แมวดื้อกิน ยังดีที่เขาส่งคนมาทำความสะอาดบ้านให้บ่อยๆ ไม่อย่างนั้นต้องเสียเวลาทำความสะอาดครัวอีก เข้าใช้เวลาไม่นานในการทอดไข่เจียวปู ดีที่ซื้อข้าวถ้วยเข้ามาด้วยกับกับข้าวอีกสองอย่าง ต้าเดินตามกลิ่นหอมเข้ามาในครัว
“จัดโต๊ะที เอากับข้าวในถุงแกะให้ด้วย” พอเห็นว่าอีกคนเดินเข้ามาก็เอ่ยปากใช้ให้จัดโต๊ะ ต้าพยักหน้า เดินไปหยิบจานชามมาแกะกับข้าวใส่ ร่างโปร่งแอบมองแผ่นหลังกว้างอยู่เป็นระยะ จู่ๆ เขาก็ใจเต้นแรงขึ้นมาซะอย่างนั้น
“อะ เสร็จละ” ไม่นานไข่เจียวหอมๆ ก็วางลงตรงหน้า ถึงแม้ว่ามันจะไม่เหมือนไข่เจียวปูเจ้ไฝก็เถอะ แต่มันกทำให้เขายิ้มออกมา ไม้เมืองเฝ้าสังเกตสีหน้าของแมวดื้อ พอเห็นว่าอีกคนระบายยิ้มออกมาเขาก็พอใจ
“อร่อยอะ” ต้าพูด
“....”
“วันหลังทำให้กินอีกได้ปะ”
“ถ้าทำตัวดีๆ ก็จะทำให้กิน”
“ต้องดีให้เท่าใครอะ ถึงจะพอใจพี่^^” แม้น้ำเสียงฟังดูเหมือนไม่คิดอะไรแต่ต้าจงใจใช้ประโยคนี้ประชดร่างสูง ต้ารยิ้มขื่นๆ ก่อนจะเก็บจานไปล้าง ไม้เมืองมองตามแผ่นหลังเล็กไป เขารู้สึกว่าช่วงนี้ต้าพูดจาแปลกๆ ชอบพูดประชดประชันใส่เขา
พอล้างจานเสร็จก็เดินไปนั่งที่ห้องรับแขกเปิดหนังดูไม่สนใจร่างแกร่งที่เดินมานั่งด้วย ดวงตากลมเอาแต่จดจ้องแต่หน้าจอที่กำลังฉายหนัง ไม้เมืองเลยล้มตัวลงนอนหนุนตัก ขายาวเหยียดเลยขอบโซฟาไปเล็กน้อย ต้าสะดุ้งมองคนที่หลับตาพริ้มด้วยใจที่เต้นระส่ำ เกิดอาการทำตัวไม่ถูกขึ้นมาเสียอย่างนั้น จากมือที่เคยอยู่ข้างกายก็ไม่รู้จะเอาไปวางไว้ตรงไหน ระหว่างที่กำลังคิดว่าจะทำยังไง ดวงตาดุคมก็เปิดขึ้นพร้อมกับมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยก่อนจะโน้มคออีกฝ่ายลงมาประกบจูบริมฝีปากร้อนลากลิ้นไล้เลียบังคับให้อีกฝ่ายเผยอปากอย่างเอาแต่ใจก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปตวัดเกี่ยวจนเกิดเสียงชื้นแฉะน่าอาย
“อึ๊ก อ๊ะ..พี่ไม้” ริมฝีปากบางถูกดูดดึงเสียงดังจ๊วบ
“อืออ ต้า”
“อื้อออ เจ็บนะ” ร่างโปร่งร้องเสียงหลงเมื่อโดนอีกคนกัดที่มุม ต้ามองค้อนด้วยใบหน้าขึ้นสี
“หึหึ ขอนอนแบบนี้สักพัก ง่วงฉิบหาย” พอได้จูบก็ปล่อยอีกคนให้เป็นอิสระ
“อื้ออ” ต้าขานรับในลำคอ ไม้เมืองดึงมือเล็กมาจับไว้แนบกับอก
“น่ารักนะมึงเนี่ย”
“อะไรเล่า จู่ๆ ก็มาชม -////- “
ไม่นานคนตัวโตก็เข้าสู่ห้วงนิทรา ต้ามองดูใบหน้าอันหล่อเหลาที่กำลังหลับสนิท สลับกับดูหนังไปด้วย เขาชอบช่วงเวลาแบบนี้ไม่อยากให้มันหายไปไหน อยากเห็นแก่ตัว อยากให้ไม้เมืองเลือกเขาไม่ได้เลือกคนที่ชื่อน้ำ นั่งดูหนังได้สักพักหนังตาก็เริ่มหย่อน ก่อนจะค่อยๆ พับปิดลงช้าๆ และเข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด
13.20น.
ผมเริ่มรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อมีใครบางคนมากอดจากทางด้านหลังผมพลิกตัวกลับไปหาคนที่นอนกอดอยู่นึกว่าเขาจะหลับแต่ปล่าวเลยเขานอนลืมตามองดูผมอยู่ ใบหน้าหล่อๆ ของพี่มันใกล้ผมจนปลายจมูกชิด
“หิวยัง เดี๋ยวออกไปหาอะไรกินของนอก”
“อื้ออ พี่ อยากดูหนัง” ผมบอกเสียงอ้อน เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกัน ผมไม่ได้ออกไปใช้ชีวิตที่ไหนเลย ต่างจากเมื่อก่อนลิบลับที่อยากจะไปไหนก็ได้ไป อยากไปหาไอ้เอ๋อก็ได้ไป รึอยากจะไปกินเค้กร้านพี่ฟ้า ตอนไหนก็ได้ ดีอยู่อย่างเดียว คือไม่ต้องวิ่งหลบตีนไปพวก วิทยาลัย xx ผมขยับตัวลุกขึ้นถึงได้รู้ว่าผมนอนหนุนแขนพี่มันไว้ อีกอย่างผมมานอนในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมกะพริบตาปริบๆ คนอย่างไม้เมืองนะเหรอจะอุ้มเขามานอนในห้อง ไม่มีทาง!!
“วันนี้เหรอ ไว้วันหลังได้ไหมวะ วันนี้กูมีเวรที่ร.พ” พี่มันบอก ผมอยากดูหนัง เพราะมันจะออกโรงแล้ว แถมยังเป็นหนังที่ผมชอบสุดๆ
“อ่า ก็ได้” ผมตอบแต่ผมจะไปดูเย็นนี้ เพราะพี่มันไม่อยู่ หลังจากนั้นผมก็ถูกไล่ให้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พี่มันก็อาบเพราะเอาเสื้อผ้าติดมาด้วย เหมือนจะมีเตรียมไว้ในรถอยู่ตลอด เราขับรถออกมาหาร้านข้าวตามสั่งกินง่ายๆ ผมสั่งผัดกะเพราไข่ดาว พี่มันกินผัดพริกแกงไก่ไข่ดาว ร้านนี้ดีอย่างเพราะมีห้องแอร์ให้บริการผมเลยไม่ต้องทนกับสภาพอากาศที่ร้อนเหมือนพระอาทิตย์อยู่ใกล้แค่มือเอื้อม
ผมเดินไปตักน้ำซุปที่ร้านมีให้บริการฟรีมาสองถ้วย ส่วนไอ้พี่หมอมันก็รู้หน้าที่ เดินไปตักน้ำลอยดอกมะลิใส่อุทัยทิปมาสองแก้ว ผมชอบมากินข้าวที่ร้านนี้ก็เพราะมีของให้กินฟรี แบบนี้แหละ ดีหน่อยที่ช่วงนี้คนไม่เยอะเท่าช่วงเที่ยงวัน ถ้ามาตอนนั้นมีหวังได้นั่งรอจนไส้ขาด
รอได้ประมาณสิบกว่านาที อาหารที่สั่งถูกนำมาเสิร์ฟให้ที่โต๊ะ กลิ่นหอมน่ากินมาก ผมรีบโซ้ยเข้าปาก ไม่ต่างกับอีกคนมากนัก เห็นที่จานเดียวคงไม่พอยาไส้คุณพี่เข้าเล่นสั่งเบิลมาอีกสองจาน เป็นข้าวหน้าเนื้อกับกะเพราน่องไก่ทอด กินดุมากกกกกก!! กินเสร็จก็จ่ายตัง เดินออกมาเจอรถไอติมกะทิโบราณปั่นผ่านมาพอดีผมรีบเรียกไว้
“ติมมมมม จอดก่อน” โบกมือจนแขนแทบหลุดลุงยังไม่หันมามอง ผมรีบตะโกนเรียกให้ลุงแกจอด แต่ลุงไม่มองผมเลย
“ลู้งงงงงงงงงงงงงงงงงง จ๊อดดดดก้อนนนน” เรียกไปก็เท่านั้นเพราะลุงแกขี่เลยไปซะไกล ผมยู่ปากใส่อย่างขัดใจ หงุดหงิดอะ ร้อนๆ แบบนี้ก็อยากได้อะไรเย็นๆ มาดับกระหาย ยืนเอามือเท้าเอวอย่างหัวเสีย หันมาอีกทีไอ้พี่หมอมันก็หายไปแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องตกใจ เพราะอีกฝ่ายไม่ได้หายไปไหน แต่พี่มันวิ่งตามรถไปติมไป ไม่คิดว่าจะทำแบบนั้น
“พี่วิ่งตามลุงขายไอติมทำไม ไม่เหนื่อยไงวะ” ขนาดผมที่วิ่งตามยังเหนื่อยแถมจุกอีก
“ก็เห็นมึงอยากกิน” คำตอบง่ายๆ แต่เล่นเอาหัวใจผมเต้นแรงไม่หยุด เพราะพี่มันเป็นแบบนี้ไงผมถึงได้ใจอ่อนทุกที ผมมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อจนอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นเช็ดให้ พี่มันผงะไปนิดแต่ก็ยอมให้ผมเอาซับเหงื่อโดยไม่อิดออด
ก่อนกลับเราเลยได้ไอติมมากินกันอีกคนละถ้วย ไอ้พี่หมอขับรถพากลับมาที่บ้านของผมก่อน เพราะต้องเก็บเสื้อผ้าที่ใส่แล้วกลับไปซักที่บ้านใหญ่ ระหว่างนั้นก็มีสายโทรศัพท์โทรเข้ามา
ผมไม่รู้ว่าปลายสายเป็นใครแต่พี่มันเดินเลี่ยงออกไปคุยข้างนอก พอกลับมาก็บอกว่าจะไปทำธุระ ให้ผมรอที่นี่เย็นๆ จะกลับมารับไปนอนที่บ้านใหญ่ ผมพยักหน้ารับไม่อยากถามหรอกว่าธุระที่ว่ามันคืออะไร ไม่อยากจะรู้เพราะถ้ารู้แล้วมันทำให้ใจผมเจ็บปวด สู้ผมไม่รู้ซะยังดีกว่า พอพี่มันออกไปผมก็ไลน์ถามเพื่อนๆ ว่ามีใครอยากดูหนังไหมพวกมันเห็นด้วยและนัดเจอกันที่ห้างเลย ผมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ เป็นเสื้อยืดสีขาวสวมทับด้วยแจ็กเกทยีนสีฟ้ากางเกงสกินนี่สีดำขาดๆ ตามแฟชั่น เช็ตผมอีกนิดหน่อย ก่อนจะขี่รถคู่ใจออกไปผมต้องออกไปรับไอ้ขุนก่อนเพราะรถมันน้องชายมันเอาไป พอไปถึงมันก็ยืนรอหน้าบ้านแล้ว
“มึงกูอยากกินกินติมอะ ไปซื้อกัน” วุ่นวายมันร้องหาไอติมชื่อดัง ผมเองก็อยากกินด้วย ระหว่างที่กำลังซื้อไอติม ผมก็เหลือบไปเห็นแผ่นหลังกว้างๆ ที่คุ้นตา เดินมากับผู้หญิงเข้าร้านเสื้อผ้าไป ผมพยายามมองว่าใช่คนที่ผมคิดไหม แต่ก็โดนเพื่อนๆ ลากออกไปเสียก่อน พวกเราเดินไปซื้อตั๋วหนังกับป๊อปคอน รอเวลาเข้าโรงหนัง พอได้เวลาก็พากันเข้าไปดู และแน่นอนหนังเรื่องนี้ไม่เคยทำให้ผมผิดหวัง มันทั้งสนุกและเศร้าไปในเวลาเดียวกัน เพราะมีตัวละครบางตัวตาย ผมแอบน้ำตาซึม เพราะมันสะเทือนใจผมมาก เพื่อนๆ ก็เอาแต่ล้อผมกัน พวกเราเดินหยอกล้อกันออกมาจากโรงหนัง
“เห้ยนั่น อาจารย์หมอไม้นี่หว่า มากะสาวที่ไหนวะนั่น” ไอ้ขุนมันชี้ให้พวกผมดูแน่นอนว่าพี่มันก็ต้องเห็นผม เพราะไอ้อิฐกับวุ่นวายมันเดินตรงไปหาแล้วดูเหมือนว่าพวกเขาก็มาดูหนังด้วยกันและน่าจะโรงเดียวกับพวกผม พอพี่มันเห็นผมสีหน้ามันก็เปลี่ยนจากที่ยิ้มแย้มกลายเป็นสีหน้าเครียดทันที ผมเองก้เช่นกัน
“สวัสดีครับจารย์ โหยวันนี้มากับสาวสวย แฟนหรอครับ” ไอ้ขุนมันเอ่ยแซวทันที ผมได้แต่เงียบไม่ทักทาย และไม่อยากจะอยู่ที่นี่ด้วย
“คึคึคึ ลูกศิษย์เธอหรอไม้ มีแต่หน้าตาดีๆ ชักจะอิจฉาแฮะ” ผู้หญิงคนนั้นพูดพร้อมด้วยรอยยิ้ม เธอยิ้มแล้วน่ารัก พอมอฃใกล้ๆ แล้วเธอสวยมาก
“อืมลูกศิษย์ที่วิทยาลัย แล้วนี่พวกเธอมาดูหนังกันเหรอ”
“ใช่ครับ นี่ก็ว่าจะแวะกินข้าวแล้วก็กลับนะครับ”
“เหรอ งั้นไปด้วยกันเลยสิ ผมกำลังจะไปกินพอดี เดี๋ยวเลี้ยงเอง” ไอ้พี่หมอมันหันมาสบตากับผมเป็นเชิงบังคับไม่ให้ผมปฏิเสธ
“จะดีหรอครับ อิอิ” วุ่นวายยิ้มกริ่มทันทีเพราะได้ทั้งกินฟรีแล้วก็ได้ใกล้พี่มันด้วย
“ดีสิ ถ้าอย่างนั้นก็เลือกเลยว่าอยากกินอะไร ต้า นายอยากกินอะไรไหม?” ทำไมต้องหกันมาถามผม
“ผมไม่ค่อยหิว พวกมึงไปกินกับจารย์เค้าเหอะ กูมีธุระไปที่อื่นต่อด้วย” ผมรีบบอกปัด
“แค่กินข้าวใช้เวลาไม่นานหรอกเดี๋ยวผมไปส่ง” ไอ่พี่หมอมันพูดขัดขึ้นมา ผมหันไปมองเขาด้วยแววตาน้อยใจและตัดพ้อ ก่อนจะยิ้มให้
“ผมไม่รบกวนเวลาของจารย์ดีกว่า พวกมึงกูไปก่อนนะ”
“เห้ยเดี๋ยวไอ้ต้า เห้ยย อะไรของมันวะ” เสียงไอ้อิฐตะโกนไล่หลังมา ผมก้าวขายาวๆ เพื่อที่จะได้ไปให้พ้นๆ ไปจากความอึดอัดตรงหน้า มันจุกแน่นไปหมดทั้งใจ น้ำตาผมไหล และผมก็พยามจะเช็ดมันออก
ติ้ง ติ้ง ติ้ง
เสียงเตือยข้อความดังขึ้นถี่ๆ จนผมต้องกดปิดเครื่อง เดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา เดินออกมาเอารถที่จอดไว้ แล้วขี่กลับบ้าน
แชท บาส
[/b]
พี่ต้าซอยถี่
มึง บาส
อยู่ไหนวะ
บาสครับ
อยู่สนามบอล
มีไรวะ
ต้าซอยถี่
อืมเดี๋ยวกูไปหา
บาสครับ
อืม
กูรอ
...
อย่าเกลียดพระเอกเค้ามากเด้อออ สงสาร
-
:3123:
:pig4:
-
ต่อเลยได้ไหม อยากรู้ต้าร์ไปหาบาส แล้วหมอไม้จะด่าจะรุนแรงกับต้าร์อีกป่ะ
-
ถ้าหมอไม้รู้ต้าร์อยู่กับบาสได้ทะเลาะกันอีก ทีตัวเองอยู่หญิง น้องได้แต่เงียบน้อยใจไม่ชวนทะเลาะ
-
นังหมอไม้ ขยันทำใจน้องร้าวรานเก่งจริงนะ :katai1:
-
:เฮ้อ:
-
อย่างจุก
-
ผมกลับมาเก็บเสื้อผ้าที่บ้านยัดใส่กระเป๋าเป้อย่างลวกๆ เอาไปได้เท่าที่จำเป็นก่อนจะขี่รถออกไปหาบาสที่สนามบอล ไปถึงมันก็ยืนรออยู่ มันมองที่กระเป๋าของผมแล้วทำหน้าสงสัย
“จะไปไหนเนี้ยะมึง” มันถามพร้อมกับถอดหมวกกันน็อกออกให้
“บาส กูขอไปค้างบ้านมึงสักสองสามวันได้ป่าววะ” ผมขอไปค้างบ้านมัน แต่มันกลับทำหน้าเครียดๆ แล้วมองไปรอบๆ
“ได้สิ แต่กุขอถามอะไรมึงอย่าง มึงทะเลาะกับเขามาเหรอวะถึงได้หอบผ้าหอบผ่อนหนีมาแบบนี้”
“ก็ไม่ได้ทะเลาะ มึงอย่าพึ่งถามกูตอนนี้ได้ป่าววะ พากูไปบ้านมึงก่อนแล้วกูจะเล่าทุกอย่างให้มึงฟัง นะบาสกุขอร้อง”
“เออๆ” พูดจบมันก็บอกเพื่อนๆ มันว่าจะกลับบ้านก่อน มีหลายคนมองมาที่ผมแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มส่งสายตาล้อๆ ให้กับไอ้บาส จนมันต้องทำหน้าดุใส่
“แหม บาสสส พอแฟนมาก็ชิ่งพวกกูเลยน้า” มีคนหนึ่งพูดแซวไอ้บาสมันเลยถวายพระบาทให้
“บ้าไม่ใช่แฟน!! เว้ย.. แต่แบบ ..อีกเดี๋ยวก็เป็น” บาสมันพูดแล้วทำหน้าเขินๆ ผมเงียบไม่ตอบอะไรพวกมัน ได้แต่เดินตามหลังไอ้บาสมันไป เพราะเสียงโห่วแซวของเพื่อนมันดังลั่นสนาม
“มึงอะพูดห่าอะไรก็ไม่รู้ พวกนั้นแมร่งแซวกุใหญ่เลย” ผมตบหลังมันไปทีด้วยความหมั่นไส้
“ช่างพวกมันเห้ออ ว่าแต่มึงอะแน่ใจนะว่าจะไปค้างบ้านกู”
“แน่ใจ ทำไม?” ผมถามมันกลับเผื่อมันไม่สะดวก
“มึงก็รู้นี่ว่ากุชอบมึง แล้วมึงคิดว่าถ้าคนที่ชอบมาอยู่ใกล้กันขนาดนี้ มึงจะรอดไหมไอ้ต้า” มันเริกคิ้วถามผม ทั้งสีหน้าและแววตามันดูจริงจัง ผมหน้าเหวอไปนิดและมองมันอย่างไม่ไว้ใจ
“ฮ่าๆ มึงนี่ตลกดี ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นกูไม่ทำไรมึงหรอกถ้ามึงไม่สมยอม” มันเอามือมายีหัวผม แล้วหัวเราะออกมา ปรกติมันก็เป็นผุ้ชายที่หน้าตาดีอยู่แล้ว ออกจะห้าวๆ นักเลงๆ หน่อยหลายคนเลยกลัวมัน แต่ตอนนี้มันเหมือนหมีตัวใหญ่ที่เจอน้ำผึ้งอะ ผมปัดมือมันออกเพราะไม่ชอบให้ใครเล่นหัว
“หัวกูยุ่งหมด จะไปได้ยังกูร้อนเนี้ยะ”
“ร้อนห่าไร เย็นจนจะมืดแล้ว” มันว่าแล้วพาผมเดินไปที่รถบิ๊กไบท์ของมันส่วนผมก็เดินไปขึ้นคร่อมรถตัวเองไว้รอให้มันขับนำ พอไปถึงก็เจอแม่มันกำลังทำกับข้าวรอพ่ออยู่
“แม่ นี่เพื่อนบาส ชื่อต้า” แม่มันเป็นผู้หญิงร่างท้วมผิวขาวหน้าตาใจดี ชื่อว่า บัว เธอยิ้มกว้างให้ผม ผมรีบยกมือไหว้ทัน
“สวัสดีครับคุณน้า”
“โอ้ยยจะมาน้งมาน้าอะไร เรียกแม่เหมือนตาบาสเขาก็ได้ ว่าแต่พวกเรานะกินอะไรมากันรึยัง ถ้ายังรอแปปนะลูกกับข้าวใกล้จะเสร็จแล้ว อ่อส่วนตาบาสมาช่วยแม่ตั้งโต๊ะ”
“ผมช่วยครับ” ผมรีบเดินไปช่วยไอ้บาสมันหยิบจานหยิบช้อนไปวางไว้ที่โต๊ะกินข้าว ผมรู้สึกเกร็งๆ ยังไงไม่รู้ ไอ้บาสมันมองผมแล้วยิ้มออกมา แม่บัวก็ยิ้มแล้วถามลูกชายตัวเองว่ายิ้มอะไร
“ไม่มีไรแม่ แค่อยากยิ้ม” บาสมันตอบ
“เหรอ ปรกติแกไม่ค่อยจะยิ้ม ทำหน้าเหมือนปวดอึตลอด” แม่บาสพูดเสียงติดตลก อันนี้ผมเห็นด้วย
“ก็มันมีเรื่องให้ยิ้ม แล้วพ่อจะกลับกี่โมงอะแม่”
“น่าจะใกล้ถึงแล้วมั้ง” แม่ชะเง้อผ่านหน้าต่างครัวออกไปมองหน้าบ้าน
“เดี๋ยวบาสโทรถามให้ กับข้าสแม่เหลือกี่อย่างอะ” บาสถามพร้อมกับกดโทรศัพท์หาพ่อตัวเอง
“เหลือเจียวไข่ หนูต้าอยากกินอะไรเพิ่มไหมหลูก แม่จะได้ทำให้” แค่ความใจดีของแม่ไอ้บาสก็กินขาดแล้วเมื่อเทียบกับไปหมาบ้านั่น ผมส่ายหน้าปฏิเสธแค่กับข้าวตรงหน้าก็ไม่รู้ว่าจะกินหมดไหม จัดโต๊ะเสร็จพ่อของบาสก็ขับรถเข้ามาพอดี แม่บัวรีบออกไปเปิดประตูให้ พร้อมกับช่วยถือของ พ่อของบาสเป็นวิศวกรในโรงงานและเป็นหัวหน้าแผนก ส่วนแม่เป็นแม่บ้าน และรับซ่อมแซมเสื้อผ้า ดูเป็นครอบครัวที่อบอุ่นต่างจากผมที่พ่อแม่เอาแต่ทำงานแถมยังคนละที่คนละจังหวัดอีก ดีหน่อยที่ผมโตพอที่จะดูแลได้แล้ว พ่อแม่เลยไม่ค่อยเป็นห่วงเท่าไหร่ ผมยกมือไหว้พ่อของบาสที่เดินเข้ามา แม่แนะนำผมว่าเป็นเพื่อนของไอ้บาส หลังจากทักทายกัน พวกเราก็ทานมื้อเย็นกันเสียงพูดคุยบนโต๊ะอาหารดังไม่หยุด พ่อกับแม่ไอ้บาสเป็นคนตลกและหัวสมัยใหม่ ทั้งๆ ที่พ่อกับแม่ของมันเป็นคนยิ้มง่ายแต่ทำไมไอ้บาสมันถึงได้เป็นคนยิ้มยากก็ไม่รู้ กินเสร็จผมก็อาสาล้างจาน โดยมีไอ้บาสมันมาช่วยด้วย
“ไอ้สัสบาสมือกูไม่ใช่จานไม่ต้องมาจับ” ผมใช้สายตาจิกกัดมันจนมันปล่อยมือแล้วหันมายิ้มหวานให้ผมแทน ถ้าเกิดผมเป็นผู้หญิงป่านนี้คงไปนอนรอมันที่เตียงแล้ว มองตาเชื่อมขนาดนี้
“นิดๆ หน่อยๆ เอง”
“มึงอะเยอะ ไอ้สัส” ผมด่ามันไปเพราะตั้งแต่มันบอกชอบผมมันก็รุกหนักขึ้นทุกวันจนผมหวั่นใจ ทั้งๆ ที่ผมก็ชัดเจนและให้มันอยู่ในเขตแค่เฟรนโซนเท่านั้น ด่ามัน มันก็หัวเราะใส่ กว่าจะล้างจานเสร็จพ่อกับแม่ก็อาบน้ำทาแป้งลงมาดูหนังข้างล่างแล้ว ผมกับบาสของตัวขึ้นไปอาบน้ำบ้าง
“อื้อหือออ ค้าวว ขาว” มันแซวผมตอนที่ถอดเสื้อออก
“โรคจิต!! ” ผมด่าแต่มันก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรมันยังคงมองผมด้วยสายตาลามกๆ จนผมต้องหอบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำ ไม่ได้อายแต่กลัวตัวเองจะไม่รอดมือมัน อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยก็ออกมา เห็นมันนั่งต่อเครื่องps5อยู่กับจอทีวีอยู่ ผมเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งข้างๆ ตู้เสื้อผ้า นั่งลงแล้วค้นหาครีมในกระเป๋ามาทาตัว
“มึงเล่นเป็นไหม?” มันหันมาถามผม
“กูนี่ระดับเซียน เทพฟีฟ่าเลยขอบอก” ผมบอกก่อนจะกระโดดขึ้นไปนั่งบนเตียง มันยื่นจอยมาให้ผม
“สักเกมก่อนกูไปอาบน้ำ”
“มึงไปอาบน้ำได้แล้ว สามเกมแล้วเนี้ยะ”
“เออ อีกแปป”
ครับหมดไปเท่าไหร่แล้วกับคำว่าอีกแปปของมันก็ปาเข้าไปเที่ยงคืนกว่าๆ น้ำท่าไม่ได้อาบนั่งตัวเน่าอยู่ที่พื้น ส่วนผมก็นอนถือจอยจนตาแทบจะปิด รำคาญก็แต่มือถือที่สั่นไม่หยุดแอบหยิบขึ้นมาดู แอบยิ้มสะใจกับร้อยกว่ามิสคอลที่โทรเข้ามา ไอ้บาสมันแหงนหน้าขึ้นมามองแล้วขมวดคิ้วใส่
“ไม่รับเหรอ”
“ไม่อะ วุ่นวาย” ผมวางจอยเกมแล้วพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง
“รับเถอะ เผื่อเขามีเรื่องสำคัญ”
“ไม่ ไม่มีอะไรสำคัญสำหรับมันหรอกนอกจากคนที่ชื่อน้ำ มึงเถอะเมื่อไหร่จะไปอาบน้ำ กูง่วงแล้วเนี้ยะ” ผมหันไปไล่ มันทำปากเบะใส่ก่อนจะลุกไปปิดเครื่องเล่นps5ของมันและเก็บเข้าที่เรียบร้อย ผมมองไปรอบๆ ห้องมัน คือทุกอย่างดูเป็นระเบียบและสะอาดกว่าห้องนอนผมมาก มันเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว แล้วก็ถอดเสื้อผ้าออก
“ไอ้บาสสส ไอ้บ้านี่ทำไมไม่ไปถอดในห้องน้ำวะ!! ” ผมหันหน้าหนีแทบจะไม่ทันตอนมันถอดกางเกง
“เอ้าก็นี่บ้านกู ห้องกู กูถอดแบบนี้ของกูทุกวัน” มันว่าออกมาแล้วหัวเราะขำ
“เอออ รู้แต่แม่งงงง ไปๆ อาบน้ำได้ละ”
“หึหึ หน้าแดงเขินกูอะกิ”
“เขินพ่อง -///- “
พอมันอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยก็พุ่งหลาวลงบนที่นอน ตัวมันกระแทกใส่ผมแทบจะตกเตียง ผมหันไปมองมันตาเขียว แต่มันกลับยิ้มใส่
“ปิดไฟ นอน!! ”
“มึงรีบอ่อ” มันถาม
“เออ กูง่วงเนี้ยะ พรุ่งนี้กูมีเรียนเช้า” ผมบอกแล้วพลิกตัวนอนหันหลังให้ มันไม่ได้ตอบแต่ขยับเข้ามาใกล้ผมแทน
“บาสขยับออกไปหน่อย กูจะตกเตียงแล้ว” ผมบอกมัน แต่มันกลับไม่ขยับ
“กูไม่ทำอะไรมึงหรอกน่า ขอแค่อยู่ใกล้ๆ แค่นี้เอง”
“...” มันใช้น้ำเสียงที่ดูน้อยใจ ผมไม่กล้าหันไปมองมันเลยกลัวใจตัวเอง กลัวว่าจะใจอ่อนให้มัน กลัวว่ามันจะเข้ามาแทรกพื้นที่ของคนๆ นั้น
“ต้า..กูชอบมึงนะ มึงไม่ต้องรีบบอกกูก็ได้ แต่กูขอแค่มึงไม่มองข้ามกูไปก็พอ กูยังรอมึงอยู่ตรงนี้นะ” เสียงของมันดังอยู่ข้างหลังผม ลมหายใจอุ่นๆ ของมันกำลังเป่ารดต้นคอผม ผมหลับตาแน่นและทำเป็นหลับ ไม่กล้าขยับตัวด้วยซ้ำ
“......”
“กูดีใจนะ ที่มึงมีปัญหาแล้วมึงนึกถึงกูเป็นคนแรก กูไม่รู้ว่ามึงเจออะไรมา ไว้ถ้ามึงอยากเล่าเมื่อไหร่มึงก็ค่อยเล่าละกัน กูพร้อมฟังเสมอ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องของคนคนนั้นก็เถอะ ถ้าเค้าทำมึงเจ็บ มึงมาหากูนะเหมือนวันนี้ที่มึงเลือกมาหากู”
ผมเลือกที่ไม่โต้ตอบมัน ได้แต่นอนนิ่งๆ และพยายามปรับลมหายใจให้สม่ำเสมอ บังคับไม่ให้ใจมันสั่นไหว กว่าจะข่มตานอนได้ก็เกือบตีสอง พรุ่งนี้เรียนเช้าอีกตายแน่ๆ ผม
7.20 น.
“ต้า ตื่นนน ต้า มีเรียนเช้าไม่ใช่ไง” เสียงทุ้มๆ ดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท ผมไม่อยากจะลืมตาตื่นเลย ง่วง สัสๆ แต่ก็ต้องจำยอม แต่ยังไม่ทันจะลืมตาจู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่นๆ มาประทับที่แก้ม ผมรีบลืมตาขึ้นมามองก็เห็นหน้าไอ้บาสมันอยู่ใกล้ๆ ผมรีบขยับตัวออกห่าง
“ทำอะไรของมึงบาส” ผมจ้องมันตาดุ
“ก็แค่ปลุกมึง” มันตอบหน้าตาย
“แน่ใจ?”
“อือ”
หลังจากผ่านการอาบน้ำแบบความไวแสงเร็วปานเดอะแฟลชผมกับไอ้บาสก็รีบบึ่งรถมาที่วิทยาลัย เพราะเหลือเวลาแค่หน้านาที ก่อนอาจารย์จะเข้าห้อง ผมไลน์บอกพวกวุ่นไว้ว่าจองที่เผื่อไว้ให้ด้วย เข้าห้องได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปด ผมนั่งหอบอยู่ที่โต๊ะข้างๆ ไอ้ขุนพวกมันมองหน้าผมเหมือนมีคำถามมากมาย แต่คงรอให้ผมพูดก่อน
“กูว่าเรามีเรื่องที่ต้องคุยกันนะไอ้ต้า เรื่องของมึงกับอาจารย์ไม้” วุ่นวายหันมาทางผมแล้วพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง
“อืม” ผมตอบกลับสั้นๆ เพราะอาจารย์เริ่มที่จะสอนแล้วพอเลิกเรียนพวกมันก็ลากผมไปที่ลานหญ้าหลังตึก ตรงนั้นมีร่มไม้ให้นั่งเล่นแถมยังมีสระน้ำอีก พวกมันดึงให้ผมนั่งลงที่ริมสระ แล้วนั่งล้อมเอาไว้
“อิต้า มึงมีอะไรจะสารภาพกับพวกกูไหม?” วุ่นวายมันจ้องหน้าผมอย่างจับผิด ใจผมเต้นระรัว หรือว่าพวกมันจะรู้แล้ว
“อะ อะไร สารภาพอะไร”
“ก็เรื่องของมึงกับอาจารย์หมอไง”
“...อึก...” ผมกลืนน้ำลายลงคอมือสั่นไปหมด กลัวพวกมันจะรับไม่ได้
“จะพูดออกมาดีๆ หรือต้องให้กูเค้นห๊ะ อินังตัวดี ร้ายนักนะ!! ” วุ่นวายมันขุ่ผม หน้ามันเอาเรื่องสุดๆ เหมือนอยากจะฉีกอกผมให้ได้จนอิฐต้องดึงหลังคอมันไว้
“เยอะไปมึงอะ ต้ามึงมีอะไรก็ปรึกษาพวกกูได้นะเว้ย เรื่องบางเรื่องถ้าเก็บไว้คนเดียวมันไม่โอนะเว้ย พวกกูเพื่อนมึงนะ” อิฐมันพูดขึ้นมา ผมมองหน้าพวกมันทุกคน บอกตามตรงผมกลัว กลัวว่ามันจะรับผมไม่ได้
“มึง คือกู...ถ้ากูบอกพวกมึงจะรังเกียจกูไหมอะ” ผทก้มหน้าไม่กล้าสบตาพวกมันเลย ไม่รู้ว่าพวกมันรู้เรื่องผมเยอะขนาดไหน แต่แบบ คือผมเป็นรุกมาตลอด เป็นผู้ชายที่ชอบผู้หญิงยกเว้นไอ้เอ๋อคนเดียวที่ผมเคยรักกมันจนไม่เหลือให้ใคร
“พูดมา กูรอฟังอยู่”
“ไอ้สัส อย่ากดดันกู คือ มึงกู ฮื่ออออ กูกับไอ้พี่หมอ คือ...”
“เป็นผัว ก็พูดไปสิ”
“!!!!! ”
!!!!!!
!!!!!
!!!!!!
!!!!!!
ไม่ใช่แค่ผมที่ตกใจทุกคนตกใจ เพราะคนที่พูดคือไอ้พี่หมอ พี่มันยืนกอดอกมองผมด้วยสายตาที่กดดัน
“มึง ไม่ใช้ วุ่น อิฐ ขุน”
“ยังจะโกหกอีกเหรอ หรือว่าต้องให้กูใส่ปลอกคอให้?”
“พี่!! มันจะมากไปแล้วนะ” ผมตกใจมากที่เขาพูดแบบนั้นออกมา ผมไม่กล้าสบตาใครเลย ทั้งกลัวทั้งอาย แล้วน้ำตามันก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ฮึก...พูดเหี้ยอะไรไม่นึกถึงใจกูเลย ฮึก...มันมันเห็นแก่ตัว ไอ้พี่หมอ ฮึก...มึงคิดว่าคนอื่นเค้าจะรับเรื่องพวกนี้ได้หมดทุกคนรึไง” ผมตวาดใส่พี่มันเสียงลั่น แล้วหันไปมองคนอื่นๆ ที่มองผมแล้วยิ้มแหยๆ ให้ ใจผมมันแทบแตกสลาย สายตาแบบนั้น สายตาที่ผมไม่อยากโดนมอง
“ฮึกพี่ดูพวกมันมองผม มองผมเหมือนตัวประหลาด สะใจพี่แล้วใช่ไหม!!! ”
“ไอ้ต้า มึงพูดบ้าอะไรของมึงวะ ใครจะไปมองมึงแบบนั้น” ขุนมันหันมาว่าใส่ผม มันมองผมด้วยสายตาตัดพ้อ
“อิต้า มึงกำลังเข้าใจพวกกูผิดนะ พวกกูไม่ได้คิดแบบนั้นนะเว้ย” วุ่นวายมันจับมือผมแล้วบีบแน่น ผมมองพวกมันทีละคนๆ
“มึงคิดมากไอ้ต้า พวกกูรักมึง มึงเป็นเพื่อนกู มึงจะเป็นอะไร หรือชอบอะไรก็ไม่ได้รังเกียจเลยนะเว้ย” อิฐ
“ฮึก กู ฮึกกูกลัว กลัวว่าพวกมึงจะรับไม่ได้ ว่ากูฮึก ชอบผู้ชาย ฮึกกูรักผู้ชาย ฮึก กูอายที่กูกลายเป็นเมียเขา กูอาย” ผมปล่อยโฮออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ พวกมันดึงตัวผมเข้าไปกอด พวกเราร้องไห้ออกมา ผมเข้าใจแล้วตอนนี้ว่าพวกมันคิดยังไง ผมนี่มันโง่มากๆ พอปรับความเข้าใจอะไรๆ มันก็ง่ายขึ้นพวกมันปลอบผมอยู่นานกว่าจะหายสะอื้น โดยที่พวกเราลืมใครอีกคนไป คนที่ยืนค้ำหัวผมอยู่คนที่ยืนจ้องผมตาไม่กะพริบ
“จะไปกับกูได้ยัง กูรอนานแล้ว”
พวกเราทุกคนหันไปมองไอ้คนที่ยืนค้ำหัวเป็นตาเดียว
“ไม่ไป ผมจะไม่ไปไหนกับพี่ทั้งนั้น เชิญพี่กลับไปหาคนของพี่เถอะ” ผมมองเขาด้วยสายตาตัดพ้อ
“คนอะไรของมึงวะ ไปกลับบ้าน”
“ไม่ ผมจะไม่ไปอยู่กับพี่อีก”
“ไม่ได้ มึงต้องไป” พี่เขาจะเข้ามาจับตัวผม แต่ผมสะบัดตัวหนี”
“ต้า กูว่ามึงคุยกับจารย์เค้าเหอะ เขาตามหามึงทั้งคืนเลยนะเว้ย” วุ่นวายจับไหล่ผมไว้ไม่ให้ไปไหน
“แต่กูไม่มีอะไรจะพูดแล้ววุ่น กูพอแล้ว”
“แต่กูมี”
“ผมอยากกลับไปอยู่บ้าน”
“.....”
“กับคนชื่อน้ำ ผมว่พี่ไปจริงจังกับเขาดีกว่านะ อย่ามายุ่งอะไรกับผมเลย”
“ไอ้ต้า!! ” พี่มันขึ้นเสียงใส่ผมจนเพื่อนๆ รีบเดินเข้ามากันเพราะดูท่าพี่มันจะไม่ยอมง่ายๆ
“จารย์ครับผมว่าจารน์อย่าพึ่งไปรบเล้ามันเลย ปล่อยมันไปสักพักเถอะครับ” ขุนมันหันไปบอกอาจารย์
“ผมขอละครับจารย์ ไว้ค่อยคุยกันดีกว่า”
มาสายยย เลย ทนอีกนิดนะคะ มาม่าจะหมดชามแล้ว อีกนิ๊ดดดดด ให้เฮียแกง้อเมียก่อน
-
ตัวหนีงสือเล็กมากเลยค่ะ
อ่านไปไม่ถึงครึ่ง พักมาเม้นก่อน
ค่อยกลับไปอ่านต่อให้จบ
อ่านจบตอนแล้ว
เมื่อมีความรักก็จะอ่อนโยนขึ้นซินะ
ทั้งพี่หมอ ทั้งต้าเลย
-
เท่าที่อ่าน นังหมอหมาง้อเมียตรงไหนอ่ะ :m28:
-
มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวหนังสือ
แต่ว่านะ จริงๆต้าไม่ควรไปหาบาสเพราะเพื่อนตัวเองที่สนิทๆก็มี แต่เฮ้อ....
หมอก็ใจเย็นๆละกัน
-
มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวหนังสือ
แต่ว่านะ จริงๆต้าไม่ควรไปหาบาสเพราะเพื่อนตัวเองที่สนิทๆก็มี แต่เฮ้อ....
หมอก็ใจเย็นๆละกัน
-
ตอนที่ 13
พูดนะมันง่ายแต่ทำมันยากยิ่งเขาที่เป็นคนใจร้อนยิ่งแล้วใหญ่ ตามหาตั้งแต่เมื่อคืนไม่เจอแถมติดต่อไม่ได้ ทำเอาเขาร้อนรนแทบอยู่ไม่ได้ ขับรถวนเวียนหาแทบจะรอบจังหวัด เขาให้ทั้งวุ่นวายกับเพื่อนพยายามโทรติดต่อแต่ก็ติดต่อไม่ได้ ความคิดไม่ดีเข้ามาในหัวสมองของเขาดังสายน้ำหลาก กังวลจนนอนไม่หลับ จนมาพบกับเจ้าตัวในรั้ววิทยาลัย ขณะที่กำลังโดนเพื่อนเค้นคอ เขาดีใจแทบบ้าอยากจะดึงตัวเข้ามากอดให้จมอก แต่ทุกอย่างมันกลับตรงกันข้าม เพราะแมวดื้อของเขาดันพยศ ปฏิเสธเขาทุกอย่างแถมยังจะตีตัวออกห่างอีก
ไม้เมืองได้แต่มองแผ่นหลังของต้าที่เดินออกไปพร้อมกับเพื่อนๆ ด้วยใจที่แทบจะระเบิด ร่างบางไม่คิดฟังคำอธิบายของเขาเลยสักนิด แน่นอนว่าไม้เมืองจะไม่หยุดแค่นี้แน่ๆ เพราะอาการของต้าบ่งบอกได้ชัดว่ากำลังน้อยใจและหึงหวงเขาอยู่แต่เจ้าตัวไม่พูดออกมาเท่านั้น
เสียงถอนหายใจยาวดังมาจากร่างสูงที่เดินตามก้นแมวดื้อของตัวเองไปห่างๆ รู้ว่ากำลังโกรธกำลังเสียใจ แต่เขากำลังตามง้ออยู่นี่ไง แต่แมวดื้อมันไม่ให้โอกาสเลย
“มึง...คือ อิต้า อิเพื่อนทรยศ ฮรืออ มึงแย่งว่าที่ผัวกู” วุ่นวายหวีดร้องใส่หูของเพื่อนร่างโปร่งจนต้องเอามืออุดหู
“อิวุ่นนนน มึงหยุด!! หยุดเพ้อถึงผู้ชายได้ละ ผัวเพื่อนก็ไม่เว้นนะมึง” อิฐแทบจะยกขาถีบเพื่อนตัวเองต่างกับเมียตัวจริงที่ยังทำหน้ามุ่ยไม่เลิก
“มึงเลิกทำหน้าเหมือนคนปวดขี้สักทีได้ไหมวะ มีอะไรก็พูด” ท่านขุนพูดพลางขมวดคิ้วเข้มๆ ของตัวเอง เห็นหน้าเพื่อนเครียดเขาเองก็เครียดตาม
“ต้ามีอะไรก็ปรึกษาพวกกูได้นะเว้ย มีอะไรก็พูดมันออกมาอย่าเก็บไว้คนเดียว” อิฐพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง เพราะต้าไม่เคยเป็นแบบนี้ มาก่อน ผู้ชายห้าวๆ มีเรื่องชกต่อยได้ไม่เว้นแต่ละวันจะกลายมาเป็นคนที่นั่งร้องไห้ตาบวมแบบนี้
“ต้า เรื่องมึงกับอาจารย์หมอ ตกลงมันเป็นมายังวะ กูเห็นมึงกับเขากัดกันตลอด ไม่คิดว่าจะลงเอยแบบนี้” วุ่นวายเอ่ยถาม
“กูเมา” ใช่เขาเมา ถ้าวันนั้นเขาไม่ขาดสติดื่มเหล้าจนเมามายเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้ทุกคนทำหน้าตกใจ ต้าจึงเล่าทุกอย่างให้เพื่อนๆ ฟังทั้งหมด หลังจากที่โดนซักจนขาวสะอาดพวกเพื่อนๆ ถึงได้ปล่อยตัวเขาให้เป็นอิสระ ดีที่ช่วงบ่ายไม่มีเรียนแล้ว ทั้งสี่คนเลยนัดกันไปกินขนมที่ร้านของฟ้า
(แชท) พี่หมอผัวมโน
วุ่นวายหายห่วง
อิพี่หมอพวกหนูไปกินขนมที่ร้านพี่ฟ้านะ
ไม่ต้องห่วง
ไม้เมือง
เค
ขอบใจมากนะวุ่น
วุ่นวายหายห่วง
ไม่เป็นไรค่ะ
ถ้าอยากตอบแทน
ขอหนูลูบซิกแพคก็พอ
ไม้เมือง
= =
..............................................................
“ไม่เจอนานเลยนะหนุ่มๆ” เสียงของฟ้าเอ่ยต้อนรับเด็กหนุ่มสี่คนที่เดินเข้ามา วันนี้ถือว่าโชคดีของเธอ เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่เด็กกลุ่มนี้เข้าร้านมา เธอจะขายดีเป็นพิเศษโดยเฉพาะสาวๆ ที่จะพากันมาจับจองพื้นที่
“ไม่ค่อยว่างอะพี่ฟ้า ช่วงนี้ใกล้สอบแล้วด้วย” ต้าบอกด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ เขาสบตาเข้ากับใครบางคนที่ทำเป็นไม่เห็นเขา ร่างสูงสั่งขนมกับกาแฟกับพนักงานด้านหน้าแล้วเดินไปนั่งรอที่โต๊ะว่างมีเด็กสาวหลายคนเดินเข้ามาทักไม้เมือง แถมยังขอไลน์อีก ต้ากำหมัดแน่นพร้อมกับจ้องไปยังร่างสูงตาไม่กะพริบ พอเห็นว่าร่างสูงส่งยิ้มหวานให้กับเด็กสาวพวกนั้น อารมณ์เขาก็ลุกโชน
ปัง!!
“แหกก อิต้ามึงตบตะทำไม” ทั้งร้านสะดุ้งโหยง เพราะต้าตบโต๊ะเต็มแรง พร้อมจ้องเขม็งไปยังร่างสูงที่ไม่ได้หันมามอง
“อิต้า จ้องเหมือนจะเข้าไปกัดเขา เป็นอะไรของมึง ดูทำหน้าเข้า”
“ทำไมต้องยิ้มให้ รวยยิ้มรึไง -*-” ต้าไม่ได้สนใจเสียงของเพื่อนที่พูดมาสักนิด เพราะกำลังจดจ้องอยู่กับกลุ่มผู้หญิงที่กำลังรุมล้อมไม้เมืองอยู่
“อิต้า! จะสั่งะไร” ต้าสะดุ้งก่อนจะหันมาตอบ
“เหมือนเดิม เอาเค้กด้วย” สั่งเสร็จก็หันไปมองต่อ แต่ไม้เมืองก็หายไปแล้ว ต้าทำหน้าขัดใจนิดๆ แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา เพราะคิดว่าไม้เมืองคงไปแล้ว เขาถึงได้หันกลับมาสนใจขนมที่วางอยู่ตรงหน้าแทน ระหว่างนั้น ต้าก็คุยกับเพื่อนๆ ทั้งเรื่องของการสอบและเรื่องของไม้เมือง
“คือที่มึงนอยส์มึงโกรธเค้า คือเรื่องคนที่ชื่อน้ำอะไรนั่นใช่ไหม?” วุ่นวายสรุป ต้าพยักหน้า
“อืม”
“มึงชอบอาจารย์เขาแล้วใช่ไหม” วุ่นถามอีก
“อืม ชอบ ชอบมากด้วย กู แมร่งไม่รู้วะ กูชอบเค้าแต่เค้าไม่ได้ชอบกูไง เค้ามีแฟนอยู่แล้ว”
“มึงรู้ได้ไง มะโนเองป่าว” ท่านขุนทำหน้าไม่เชื่อ
“ก็คนที่ชื่อน้ำนั่นแหละ แฟนพี่หมอมัน” ต้าทำหน้าเศร้าลงไปอีก เพราะคิดถึงเรื่องนี้ทีไรใจเขามันเจ็บทุกที
“ถ้านั่นแฟน แล้วอาจารย์จะพูดได้ไงว่ามึงเป็นเมีย ดูจากสายตาอาจารย์เขาไม่ได้โกหกมึงแน่ๆ อีกอย่างมึงกับเขาก็ตัวติดกันตลอดไม่ใช่เหรอวะ” อิฐพูดเสริมขึ้นมาบ้าง เพราะถ้าให้คิดเรื่องคนที่ชื่อน้ำอะไรนั่นดูจะเป็นไปได้ยากมากว่าเพื่อนของเขาอีก
“กูได้ยินพวกที่โรงพยาบาลเค้าพูดกัน แถมกูก็ไปเห็นเองกับตามาแล้วด้วย” ท่านขุน อิฐวุ่นวายมองหน้ากันนิดเหมือนพอจะเข้าใจอะไรบางอย่าง
“แล้วมึงได้ถามอาจารย์ยัง” เป็นอิฐที่พูดขึ้นมา ต้าชะงักไปนิดก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“เห้อออมึงนี่นะ” วุ่นวายพลักหัวต้าด้วยความรู้สักหมั่นไส้
“เอาจริงๆ นะ ที่จริงมึงต้องถามอาจารย์ไม่ใช่มานั่งคิดเองเออเองแบบนี้”
“แล้วจะให้กูถามในฐานะอะไร ในเมื่อเขาไม่เคยให้ชัดเจนอะไรกับกูเลย” น้ำเสียงที่เอ่ยมานั้นดูหม่นหมองลงกว่าเดิม ดวงตากลมเอ่อครอไปด้วยน้ำตา ก่อนจะยกมือขึ้นมาปาดเอาความเศร้านั้นออกไป
“กู ไม่รู้ว่ากูจะทนไปทำไม โดนเอาฟรีๆ มันก็ไม่ได้ป่าววะ ฮึก”
“ใจเย็น เพื่อน” วุ่นรีบเอาผ้าซับน้ำตาให้เพื่อนพร้อมกับบีบมือให้กำลังใจ
“แมร่งไม่เคยบอกว่ารักกูสักครั้งเอาแต่บอกว่ากูเป็นเมียๆ แต่พอคนอื่นถามก็บอกลูกศิษย์ๆ ศิษย์พ่อง!! อิสัสหน้ากูมันเขียนไว้รึไงว่าเป็นแค่ลูกศิษย์!! ” ต้าเอานิ้วชี้หน้าตัวเอง
“เอ้าไหนตอนแรกมึงบอกว่าอาย ไม่อยากให้ใครรู้”
“เอ๊ะไอ้ขุน! ถึงกุจะอายแต่กูก็อยากได้สถานะไหม”
“สรุปคือมึงอยากให้พี่หมอมันชัดเจนกับมึงว่างั้น” วุ่นวายถามแล้วทำสีหน้าเจ้าเล่ห์
“อืม กูอยากได้สถานะ อยากรู้ว่าพี่มันชอบกูบ้างไหมรู้สึกยังไงกับกู”
“แล้วมึงไม่บอกพี่มันไปละว่ามึงชอบเค้า” อิฐที่นั่งฟังมานานถามขึ้นมาบ้าง
“จะให้บอกยังไงละ ถ้าพี่มันไม่ได้ชอบกู กูไม่หน้าหงายรึไงแถมยังไปปากดีใส่อีก” ต้าเอ่ยเสียงเครียด พอทุกคนยอมรับตัวเองได้ไม่มีอะไรต้องปิดบัง ไม่ต้องเก็บงำความคิดของตัวเองเอาไว้ เขาเหมือนยกภูเขาออกจากอกมีเพื่อนให้ปรึกษา
“มึงมันโง่! ”
“เออ กูโง่ โง่ที่รักอิพี่มันนี่ไง! ”
“กูว่ากูรู้ละ ว่าจะง้างปากให้อิพี่มันบอกรักมึงได้ยังไง หึหึ J
“มึงมีแผนเหรออิวุ่น”
“มี”
...
หลังจากกลับมาจากร้านของฟ้าพวกเขาก็แยกย้ายกันกลับโดยที่ต้ากลับไปยังบ้านของตัวเอง แม้ในใจจะอยากกลับไปหาร่างสูงมากเท่าไหร่ก็ตาม แต่วุ่นวายบอกให้ใจแข็งเข้าไว้ ต้าเดินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านเพื่อไปอาบน้ำ และเตรียมทำงานส่งอาจารย์ ในระหว่างนั้นยังมีเสียงไลน์เข้ามาไม่ขาดส่วนใหญ่จะเป็นไลน์จากเพื่อนตัวแสบของเขา และก็อีกคนที่เขาทำต้องใจแข็งไม่เปิดเข้าไปอ่าน แต่ก็อดไม่ได้ต้องกดเข้าไปอ่าน
ไอ้หมาบ้า
ไม้เมือง
ต้า
มึง
ทำอะไรอยู่
หิวไหม?
อ่านแล้ว
มึงไม่ตอบก็ไม่เป็นไรนะ
แค่อ่านก็พอ
กูคิดถึงมึง
ออกมาหากูหน่อยได้ไหม?
อ่านแล้ว
กูไม่รู้ว่ามึงโกรธกูเรื่องอะไร
แต่มึงช่วยฟังกูอธิบายหรือบอกกูหน่อยได้ไหม
ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างมันกำลังไปได้ดีไม่ใช่เหรอวะ
อ่านแล้ว
พี่ต้าซอยถี่
แล้วทำไมพี่ไม่ถามตัวเองละว่าทำอะไรไว้
ผมว่าเราจบเรื่องนี้กันดีไหม
ผมรู้สึกว่าตัวเป็นชู้
เป็นคนที่มาทีหลัง
คุณน้ำต่างหากพี่ควรไปจริงจังกับเธอ
มันไม่ใช่ผมหรอก
...
หลังจากที่อ่านข้อความของแมวดื้อ เขาคิดไว้แล้วว่าต้าต้องเห็นว่าเขาอยู่กับน้ำแน่ๆ แต่ไม่รู้อะไรที่ทำให้ต้าคิดไปไกลขนาดนั้น ร่างสูงคว้ากุญแจรถและขับไปหาอีกคนด้วยความกังวล เล่นบอกมาขนาดนี้ แสดงว่าแมวดื้อต้องคิดเรื่องอะไรอยู่แน่ๆ เขาใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็มาถึงหน้าบ้าน ร่างสูงรีบลงจากรถแล้วกดออกที่ประตูรั้วทันที แต่กลับไร้วี่แววทั้งบ้านเงียบเชียบ
ถ้าร่างสูงเงยหน้าขึ้นไปยังชั้นสองเขาจะเห็นดวงตาสั่นคอนที่แอบมองลงมาจากด้านบน เสียงกดออดยังดังอยู่เรื่อยๆ จนมีสายโทรเข้ามา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเพราะเห็นแล้วว่าคนด้านล่างยกโทรศัพท์แนบหูอยู่ ยิ่งเขาไม่รับสายคนด้านล่างยิ่งแสดงท่าทีหงุดหงิด แทบจะปาโทรศัพท์ราคาแพงในมือทิ้ง
“ต้าลงมาเปิดประตู!! ” เสียงเข้มตะโกนขึ้นมา
“ต้า ต้า ลงมาเปิดประตูให้กู กูรู้ว่ามึงอยู่ในบ้าน ออกมา! ”
ไม่ว่าจะเรียกยังไงเจ้าตัวก็ไม่ยอมลงมา ร่างสูงหมดความอดทน เขาขยับถอยหลังไปสองสามก้าว แล้วกระโดดข้ามรั้วไม้เข้ามาในเขตบ้าน ร่างโปร่งที่แอบดูอยู่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกไม่คิดว่าร่างสูงจะบุกเข้ามาแบบนี้
ไม้เมืองเดินมาที่ประตู ไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาใช้เท้าถีบประตูบานนั้นอย่างแรง ดีที่บ้านของต้าอยู่ห่างจากบ้านหลังอื่นๆ พอสมควรไม่อย่างนั้นเขาคงโดนจับขอหาเป็นโจรขโมยของ
ต้าพอได้ยินเสียงดังมาจากด้านล่างก็รีบลงไปดู มันเป็นจังหวะเดียวกันที่ประตูหน้าบ้านเปิดออก ใบหน้าหล่อคมชื้นเหงื่อยืนหอบอยู่ที่ประตูดวงตาดุคมอันเป็นเอกลักษณ์จ้องมองมายังร่างโปร่งสิ่งแรกที่เขาเห็นคือดวงตาบวมเป่งของอีกฝ่าย
“ร้องไห้?”
“.....” ต้าไม่ตอบแต่กลับวิ่งหนีขึ้นไปด้านบนแทน เขายังไม่อยากเจอหน้าไม้เมืองในตอนนี้ มีเหรอที่ไม้เมืองจะยอมง่ายเขารีบวิ่งตามขึ้นไป ขาวยาวๆ ก้าวตามจนทัน ไม้เมืองคว้าเอวบางได้ทันเขารวบตัวต้าเอาไว้
“ปล่อย ปล่อย ฮึก ปล่อยกู” ไม้เมืองพยายามรวบมือรวบแขนของต้าเอาไว้ไม่ให้ดิ้นหนีเขาอีก
“เป็นอะไรต้า เป็นบ้าอะไรถึงไปบอกกับกูแบบนั้น ไปฟังอะไรใครมา” ไม้เมืองพูดเสียงเรียบ พยายามระงับอารมณ์ตัวเองเอาไว้ไม่ให้เสียงดัง
“ต้องฟังจากคนอื่นไง ถึงได้โง่เป็นควายอยู่แบบนี้ ฮึก”
“ไปฟังอะไรมา”
“ฮึก...ที่ผ่านมาเคยรู้สึกอะไรกับกูบ้างไหม”
“....”
“หรือเห็นกูเป็นแค่ที่ระบายตอนเขาไม่อยู่”
“ต้าฟังมึงฟังกู”
“จะให้ฟังอะไรอีก ฮึก ฟังว่ากูอยู่ในฐานะไหนนะเหรอ”
“กูไม่อยากฟังแล้ว”
“แต่มึงต้องฟัง!! ”
“กูกับน้ำ..”
“เป็นแฟนกัน กูรู้”
“รู้?”
“เออกูรู้ มึงไม่ต้องพูดอะไรหรอก กูรู้ดีทุกอย่าง”
“ต้า..” ไม้เมืองเรียกอีกฝ่ายเสียงอ่อน เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายเข้าใจอะไรแบบผิดๆ แบบนี้แต่อีกฝ่ายไม่ยอมจะฟังเขาเลย
“ฮึก...กูเหนื่อยแล้วพี่ เหนื่อยจริงๆ ”
“โอเค ใจเย็นๆ มึงฟัง ฟังให้ดี ฟังให้ชัดๆ”
“....”
“กู ไม่ ได้เป็นอะไรกับน้ำ กูไม่ได้ชอบน้ำ”
“....”
“น้ำเคยเป็นแฟนเก่า แค่แฟนเก่า” เขาบอกเสียงหนักแน่นและจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย
“....ฮึก..แล้วผมละ ผมเป็นอะไรสำหรับพี่”
“ต้องให้กูพูดอีกเหรอ ทุกวันนี้กูดูแลมึงดียิ่งกว่าแม่อีก ตามใจมึงทุกอย่าง อยากไปไหน อยากกินอะไรกูก็ไม่เคยขัด” มันเป็นเรื่องจริงทุกคำพูดที่ไม้เมืองพูดออกมา ต้ากัดปากตัวเองแน่นเพราะเถียงไม่ได้เลย
“กูอยู่กับมึงเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมง เอาก็เอาแค่มึง แล้วมึงยังต้องการอะไรอีก เลี้ยงดีกว่านี้ก็ลูกแล้ว”
“ถ้าไม่พูดไม่บอกใครมันจะไปรู้ ฮึก...” ใบหน้าหวานก้มจนคางชิดอก ใจเต้นแรงเหมือนกลอง เขารู้ความหมายของคำพูดของไม้เมืองดี ว่าตนเองสำคัญขนาดไหน มันดีใจจนเก็บอาการแทบจะไม่อยู่
“มึง...เห้อออ ไอ้แมวโง่เอ๊ยย” ไม้เมืองมองคนตรงหน้าแล้วก็อดที่จะเอ็นดูไม่ได้ เพราะปากเล็กๆ ขยับมุบมิบ เหมือนจะบ่นอะไรออกมา เขาดึงร่างผอมบางเข้ามากอดไว้แนบอกแล้วหอมลงกลุ่มผมนุ่ม
“กู ชอบ มึง ชัดยัง ได้ยินชัดไหม”
“อืออ” ชัดเต็มสองหูเลย
“แค่นี้ กูพูดตั้งเยอะมึงพูดกับกูแค่นี้?”
“แล้วจะให้พูดอะไรละ” ดวงหน้าสวยช้อนตามองคนที่สูงกว่าด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“เอ้า ก็กู สารภาพรักกับมึงแล้วเนี้ยะ มึงก็ต้องบอกกูให้ชื่นใจมั่งดิ” ใบหน้าหล่อขยับเข้ามาใกล้จนปากจะชนกันอยู่แล้ว ต้ามองอีกคนแล้วส่งยิ้มหวานมาให้ ก่อนจะยกแขนขึ้นคล้องคออีกผ่าย พร้อมกับส่งสายตตายั่วๆ ไปให้ ไม้เมืองยิ้มกริ่ม
“ผมยังไม่หายโกรธพี่หรอกนะ” ต้ากระซิบข้างๆ ใบหู
“เอ้า”
“เพราะฉะนั้น มึงต้องซ่อมประตูบ้านให้กู!! อิเหี้ย เป็นหมอหรือเป็นยักษ์ แรงควายมาก!! ถ้าพ่อแม่กูกลับมาเห็นสภาพบ้านแบบนี้กูโดนตีหลังลายแน่ๆ หน้อยยย หน้าตาเหมือนเทพบุตรแต่สันดานโจร ไป ไปซ่อมประตูบ้าน!! ” เสียงหวานตะโกนใส่หน้าเขาเสียงลั่นพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ประตู กลบเกลื่อนความเขินเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่มันกำลังดุนดันหน้าขาของเขาอยู่
“-*- ไอ้เด็กเหี้ย” ไม้เมืองกดเสียงต่ำแล้วลูบหน้าตัวเอง ของเขามาเต็มขนาดนี้ แข็งจนใช้ตอกตะปูได้ขนาดนี้มันยังทำเป็นเมินใส่ สมแล้วที่เขาด่ามันว่าเด็กเหี้ย
กูต้องรอด (4)
[/b]
วุ่นวายหายห่วง
อิต้า!!
จะเช็คชื่อแล้วมึงอยู่ไหน!!
สมพรจะเข้าแล้วอิเหี้ย
It’ s
ไม่ทันละ
เตรียมตัวตายได้เลย
เรียกพี่ขุนสิจ๊ะ
ไม่ตื่นหรอวะ
พี่ต้าซอยถี่
วันนี้ต้าไม่ไปเรียนนะ
ไข้ขึ้น
วุ่นวายหายห่วง
!!!!!!
มันไม่ใช่อย่างที่กูคิดใช่ไหม
It’ s
กูว่าใช่
เรียกว่าพี่ขุนสิจ้ะ
อรุ่มมมมมมมม
กูคิดดีไม่ได้เลย
คริคริ
............................................................................................
มาม่าหมดแยะ ไปแยะ ไปซื้อยาให้น้องต้าก่อน เอ๊ะ!!! หรือไม่ต้อง เพราะน้องมีผัวเป็นหมอ
ปล.อาจจะไม่ถูกใจใคร แต่ไว่ใจเค้าเถอะว่าจบแน่นวลลล
ฝากรีวิว กดไลค์ คอมเม้นให้กำลังใจไรท์แก่ๆ คนนี้ด้วยเน้อออออ
จุ๊บ
..................................
-
:pig4: :pig4: :L1:
-
ขอบคุณนะ ยังรออ่านเสมอ ดีใจที่คนเขียนบอกยังไงก็จบแน่นอน อิๆๆ
-
ตอนที่ 14 (มีฉาก NC18+เด้อ อ่านไม่ไหวกดข้ามเด้อ)
กว่าจะซ่อมประตูเสร็จเหงื่อก็ท่วมตัวจนรู้สึกเหนียวไปหมด ไม้เมืองถอดเสื้อเชิตออกเพื่อคลายร้อน ร่างสูงใหญ่ที่เต็มไปด้วยมวลกล้ามเนื้อไร้ไขมัน กำลังเดินเก็บของที่ตัวเองทำรกไว้ โดยมีต้าที่คอยจับตามองอยู่ แม้จะออกอาการเขินจนหน้าแดงเพราะไม้เมืองเอาแต่เดินโชว์หุ่น
“จะเดินอะไรนักหนา เป็นพวกชอบโชว์รึไง! ”
“ทำมาเป็นพูด กุรู้มึงชอบไอ้ต้า”
“ใครชอบ!! ไม่ได้ชอบ!! ”
“ไม่ชอบแล้วทำไมถึงจ้องกูขนาดนั้นครับ”
“อะ อะไรใครจ้อง มั่ว”
“หึหึ”
พอเถียงไม่ได้ก็ทำปากมุบมิบ จนอีกคนมันเขี้ยวยกมือขึ้นบีบ
“อื้ออ เจ็บ” ต้ามองค้อนผิดกับอีกคนที่ยิ้มจนตาหยี เขาสบายใจที่เห็นว่าแมวดื้อไม่ได้หนีเขาไปไหนอีกสองมือดึงยืดแก้มอวบแล้วยืดออกอย่างอารมณ์ดี
“แก้มอ้วน”
“อ้วนไร!! อย่ามาจับเลยนะ” ต้าปัดมือที่กำลังบีบแก้มตัวเองออก ก่อนจะสะบัดหน้าหนีแล้วเดินขึ้นห้องแต่ว่ายังไม่ทันได้ก้าวขาขึ้นบันไดก็โดนร่างสูงอุ้มขึ้นพาดบ่า
“ปล่อย ทำอะไรของพี่เนี้ย แล้วใครให้ขึ้นมาลงไปเลย กลับบ้านไปเลย” เอ่ยปากไล่ไม่พอยังรัวกำปั้นทุบใส่แผ่นหลังเปลือยไม่หยุด
“ไม่ไปจะอยู่กับเมีย”
“ใครให้อยู่ไปเลย แล้วก็ปล่อยผมลงด้วย”
ตุบ!!
“โอ้ยยย พี่! เจ็บนะเว้ย ทำเบาๆ ไม่เป็นรึไง! ”
“เอ้าก็เห็นว่าชอบให้ทำแรงๆ ไม่ใช่ไง?” ไม้เมืองทำหน้ากวนๆ ในขณะร่างสูงคล่อมตัวทับอีกฝ่ายเอาไว้ ต้าอดไม่ได้ที่จะใช้มือฟาดลงบนบ่าแกร่ง เพราะสายตาที่ดูหื่นกามของอีกฝ่ายทำเอาใจเขาปั่นป่วนไปหมด
“แรงๆ ไรเล่า -///- ลุกไปได้แล้ว” ต้าพยายามใช้มือทั้งสองข้างผลักอีกคนให้ลุกออกไปจากตัวเอง แต่ก็โดนไม้เมืองจับรวบเอาไว้ทั้งสองข้างและกดให้แนบข้างลำตัว ต้าทำสายตาล่อกแล่กเมื่อต้องสบตากับดวงตาคุ่คม
“กูขอจูบได้ไหม” แววตากลมจ้องมองอีกคนด้วยความประหม่า เขาไม่ได้อยากใจง่ายทั้งๆ ที่พึ่งจะคืนดีกัน ความรู้สึกตอนนี้มันตีกันยุ่งไปหมด
“ถ้าบอกว่าไม่ได้ละ” น้ำเสียงหวานลองเอ่ยหยั่งเชิง ร่างสูงยกยิ้มมุมปากนิดๆ ก่อนจะกระซิบบอก
“แน่นอนว่าไม่” ทันทีที่เขาพูดจบ ริมฝีปากหนาก็ประกบเข้ากับอีกฝ่าย เริ่มจากขบเม้มกลีบปากบางนุ่ม ไล่ต้อนจนอีกคนยอมเผยอปากให้ลิ้นร้อนแทรกเข้ามา ต้ากำชายเสื้อตัวเองแน่น ยามที่อีกคนเลื่อนมือสอดเข้ามาใต้ร่มผ้า ฝ่ามือหาบีบเคล้นไปทั่ว ทั้งเอวเล็ก บั้นท้าย หรือแม้กระทั่งเนินอกที่เรียบแบน ไม้เมืองชิมรสหวานจากปากของต้าอย่างกระหายในรสสัมผัส จูบที่ทำให้ต้าอ่อนระทวยไร้แรงต้านทานใดๆ ยอมให้อีหฝ่ายรุกล้ำเข้ามาในอนาเขตหวงห้าม มือหนาค่อยๆ ปลดตะขอกางเกงอย่างไม่รีบร้อน วันนี้เขาจะกินเมียให้อิ่มหนำ ไม้เมืองถอนจูบออกมา แล้วจ้องมองใบหน้าหวานที่กำลังขึ้นสีแดงระเรื่อ
“มึงรู้ตัวไหมว่าสีหน้าของมึงตอนนี้ น่าเอาขนาดไหน” คำพูดหยาบโลนทำเอาต้าหน้าม้าน บวกกับสายตาเร่าร้อนเหมือนไฟนรกแผดเผา ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงจากสองมือที่แนบชิด ต้ายกขึ้นมาคล้องคอหนาเอาไว้ พร้อมกับส่งสายตาเชิญชวน
“น่าเอามากเลยหรอ”
“อืม น่าทำให้ร้องไห้”
“น่าเอามากกว่าผู้หญิงคนนั้นไหม?”
“เทียบมึงไม่ติดเลยต้า” เขาบอกด้วยน้ำเสียงแตกพร่า
ปราการด่านสุดท้ายได้หลุดออกไปแล้ว ไม้เมืองกวาดสายตามองเรือนร่างงดงามของอีกคนด้วยสายตาแพรวพราวเหมือนสิงโตเห็นเนื้อกวางเขาแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเอง อย่างหื่นกระหาย ก่อนจะโถมทับลงมาบนตัวของต้า ร่างสูงกอดจูบอีกฝ่ายอย่างเอาใจในขณะที่มืออีกข้างก็นวดเฟ้นร่างกายของต้าไปด้วย
“อึก..อื้อออ อื้มม” เสียงลมหายใจหนักๆ ดังมาจากคนใต้ร่าง ยามที่อีกฝ่ายลากริมฝีปากไล่ลงไปที่ลำคอ ลงไปที่เนินอก
“อื้ออ อย่ากัด” แม้ปากจะห้ามแต่กลับแอ่นอกให้อีกฝ่ายได้ลิ้มรสอย่างเต็มที่โดยเฉพาะตรงตุ่มเล็กๆ ที่ร่างสูงกำลังละเรงลิ้นลงไป สองมือเล็กยกขึ้นมากดหัวของอีกฝ่ายเอาไว้ พร้อมกับครางเสียว
“อื้มม อื้ออ อื้ออ”
“รู้สึกดีใช่ไหม?” ร่างสูงถามเสียงเย้า
“อื้มม ชอบ ชอบมาก” แมวดื้อของเขาบิดตัวไปมาน้อยๆ พร้อมกับครางเสียงแผ่วเมื่อเขาไล่ริมฝีปากลงไปยังแอ่งน้ำน้อย เขาประทับรอบไว้ทั่วเรือนร่างจนคนที่รับสัมผัสต้องขยุ่มเส้นผมของเขาเบาๆ
“อ๊ะ พี่ อย่ามันสกปรก” ร่างบางร้องห้ามเมื่อไม้เมืองครอบปากลงกับส่วนอ่อนไหวของตน เรียวขาเขาถูกอ้าจนกว้างด้วยสองมือหนา
“อ๊า...อ๊ะ อ๊ะ..อื้ออ พอแล้ว อื้อ จะออก”
เรียวขาขาวพยายามจะหุบเขาหาตัวแต่ก็โดนอีกฝ่ายดันไว้ ต้าตัวสั่นสะท้านกรีดร้องออกมาด้วยความเสียวซ่าน ก่อนจะปลดปล่อยออกมาเต็มโพลงปากอุ่น ไม้เมืองแสยะยิ้มเขาคายน้ำสีขาวขุ่นออกมาป้ายช่องทางสีสวยที่กำลังหุบเข้าออก นิ้วแรกชำแรกผ่านเข้าไปพร้อมกับน้ำหล่อลื่นของต้า ความรู้สึกอึดอัดแล่นปราดเข้ามาก่อนจะแปลเปลี่ยนความรู้สึกอย่างอื่นเข้ามาแทนที่ ยามที่นิ้วที่สองกดเข้าไปเสียงหวานก็ครางผะ แผ่ว ร่างกายบิดเบี้ยว และยิ่งดิ้นหนักเมื่อไม้เมืองจงใจกระแทกให้โดนจุดกระสัน
“อื้ออ อ๊ะ อ๊ะ เสียวไปพี่ อื้มม”
นิ้วที่สามสอดแทรกเข้ามาเป็นนิ้วสุดท้ายเพื่อขยายให้ช่องทางสีสดรองรับตัวตนของเขาได้ ไม้เมืองมองคนใต้ร่างด้วยความหลงใหล แต่เขาอยากเล่นกับแมวขี้ดื้อของเขาอีกสักนิดโดยการขยับนิ้วกระแทกใส่จุดกระสันอย่างถี่รัว ต้าครางไม่ได้ศัพท์ ร่างกายบิดเกร็ง เสียวจนใจจะขาด ใบหน้าหวานสะบัดไปมาจนเส้นผมกระจายไปทั่วหมอน เป็นภาพที่สวยที่สุดที่เขาเคยได้เห็นมา ดวงตากลมฉ่ำปรือ บ่งบอกว่าตนเองทนไม่ไหวอีกต่อไป ร่างสูงเลียริมฝีปากตัวเองพร้อมกับส่งยิ้มร้าย
“พี่ อื้อ ไม่เอานิ้วแล้ว อื้อ ใส่ของพี่เข้ามาในตัวผม ใส่เข้ามา” เมื่อทุกอย่างพร้อม เขาก็ไม่รอช้า ถอนนิ้วของตัวเองออกแล้วใส่ส่วนแข็งขืนของตนเข้าไปแทนที่ทันที
สวบ !!
“อื้ออ”
ตับ ตับ ตับ ตับ
ปึก ปึก ปึก
“อ๊ะ พี่ เร็วไป อื้อ โอ้ยย ใจเย็น อื้ออ”
“อะ ต้า ตอดกูดีจังวะ ซี๊ดดด แมร่งง อื้มม” ร่างสูงสูดปากคราง เพราะช่องทางอ่อนนุ่มบีบรัดรับสัมผัสของเขา มันทั้งจุกทั้งเสียวจนแทบจะยั้งแรงไว้ไม่อยู่
“อื้อ พี่ อ๊า เบาหน่อย”
“แน่ใจว่าจะให้กูทำเบาๆ” ไม้เมืองล็อกเอวแมวดื้อของเขาเอาไว้ก่อนจะกระแทกแก่นกายลงมาไม่ยั้ง จนต้าตัวโยกไปมา เสียงเตียงกระแทกฝาผนังเสียงดังลั่น ดีที่ไม่มีใครอยู่ใกล้บ้าน ไม่อย่างนั้นเขาคงคิดว่ามีการฆ่าตกรรมกันเกิดขึ้นในบ้านอย่างแน่นอน
“เสียวสัส อื้ออ” ร่างสูงกัดปากตัวเองพร้อมกับมองคนที่นอนหลับตารับสัมผัสอันรุนแรงของเขา
ปึก ปึก ปึก
“อื้ออ พี่ พี่ไม้ อ๊ะ อ๊ะ” ต้าละมือออกจากอกแกร่งของอีกฝ่ายก่อนจะเอื้อมมือไปคล้องคอร่างสูง ก่อนจะเหนี่ยวดวงหน้าหล่อเหลากับแววตาที่ร้อนแรงลงมาอยู่ในระดับเดียวกับใบหน้าของเขา ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากลงไปอย่างหนักหน่วง จนอีกคนจูบตอบกลับมาอย่างเร้าร้อน ต่างคนต่างโต้ตอบอย่างไม่มีใครยอมใคร ช่องทางอ่อนนุ่ม ตอดรัดตัวตนอย่างถี่รัวจนร่างสูงต้องสูดปากครางอย่างพอใจ ความคับแน่นจากภายในยิ่งกระตุ้นให้เขากระแทกใส่อย่างรุนแรง
“ต้า มึงนี่ ฮึ่มม ตอดดีจังวะ”
“อ๊ะ อ๊ะ อื้อออ อื้มม พี่ไม้ พี่ อ๊า” ต้าครางลั่นไม่เป็นภาษา จนต้องตวัดแขนโอดรัดอีกฝ่ายเอาไว้แน่น ก่อนจะจิกเล็บลงไปบนแผ่นหลังลากเป็นทางยาว สองขาเรียวเกี่ยวเอวหนาเอาไว้แน่น
เพราะเพลิงรักมันเร้าร้อนจนแผดเผาคนทั้งคู่ให้จมลงลึก ยามสบตากันหวานเชื่อม เสียงครางระงมดังไม่ขาด กายบางถูกอีกฝ่ายจัดท่าทางได้อย่างตามใจชอบ เขาพลิกคนที่หมดแรงให้นอนคว่ำแล้วรั้งเอวขึ้นสูงจนสะโพกมนรอยเด่น
เพี้ยะ เพี้ยะ !! มือหนาฟาดลงบนสะโพกขาวจนเกิดรอยแดง
“อื้อ....อื้ออ” ต้าส่ายสะโพกไปมาอย่างไม่อาย เขารู้สึกดีทุกครั้งที่อีกฝ่ายทำรุนแรงใส่
สวบ!
ร่างสูงกดแก่นกายแข็งขืนเข้าไปในช่องทางจนสุดก่อนจะขยับตัวเข้าออกช้าๆ เพื่อยั่วคนใต้ร่าง
“อื้ออ ขยับเร็วๆ หน่อย”
“มึงพูดว่าไงนะ?” ไม้เมืองแกล้งถาม เขารู้ดีว่าต้าต้องการแบบไหน แต่ที่ทำอยู่เขาแค่อยากจะแกล้งเล่นก็เท่านั้น
“อื้อ แฮกๆ อย่าแกล้ง อ๊ะ “
“อื้ออ กูแกล้งอะไรมึง” ไม้เมืองครางอือในลำคอเมื่อโดนอีกคนขยับบตัวสวนใส่เขาเสียเอง
“เอาแรงๆ”
“อ้อนกูหน่อย แล้วก็จะตามใจมึงทุกอย่าง” น้ำเสีงแหบพร่าเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์
“พี่ไม้ พี่ไม้ครับ ทำต้าแรงๆ ได้ไหม นะ นะครับ” แมวดื้อเอียงใบหน้ายั่วๆ มาหาแล้วขบปากตัวเองเอาไว้
“เชี้ยะเอ้ยย ยั่วฉิบหาย”
“อ๊ะ”
“อย่ามาบ่นกุทีหลังแล้วกัน” ร่างสุงกดสะโพกตอกย้ำความเป็นเจ้าของ อย่างถี่รัว จนอีกคนร้องครางเสียงหวานไม่หยุด ร่างกายขยับโยกไปตามแรงที่ส่งมา ร่างสูงเอื้อมไปจิกผมจนใบหน้าสวยหงายเริดขึ้น อีกมือก็ฟาดลงกับก้นขาวๆ เพื่อระบายอารมณ์ ต้ากัดฟันแน่น เพราะมันทั้งเสียวทั้งเจ็บ แต่ก็ยากที่จะปฏิเสธว่าตนเองชอบความรุนแรงแบบนี้
ปึก ปึก ปึก
“แรงอึก อ๊า...สุดยอดเลย”
ยิ่งได้ยินเสียงหวานสะโพกสอบยิ่งกระแทกเข้ามาแรงๆ จนคนใต้ร่างปลดปล่อยออกมา ต้าร่างกระตุกหายใจหอบ สองมือเหยียดลงกับทีนอนอย่างหมดแรง ผิดกับอีกคนที่ตอนนี้ยังไม่หยุดขยับ ร่างสูงจับแมวดื้อให้นั่งลงบนตักโดยที่แก่นกายยังไม่หลุดออก ใบหน้าหวานซบลงบนบ่าลมหายใจร้อนๆ เป่ารดต้นคอไม้เมือง
“อื้อ อ๊ะ พี่ พี่ อื้มมม” ร่างสุงจับท้ายทอยแล้วจิกเบาๆ บังคับใบหน้าหวานเข้ามารับจูบอีกครั้ง พร้อมกับยกสะโพกมันให้ลอยขึ้นเล็กน้อยก่อนจะกระแทกแก่นกายใหญ่เข้าออกถี่รัว ส่งผลให้ต้าผละตัวออกเล็กน้อยแล้วครางออกมา มือเล็กยกขึ้นคล้องคอหนาเอาไว้แล้วเอนตัวไปด้านหลัง ออกแรงเด้งสะโพกสวนช่วยให้อีกคนได้สุขสม ยิ่ง
ไม้เมืองพรมจูบลงมา ฝากรอยแดงเอาไว้ทั่วอก ก่อนจะเอนกายลงนอนพร้อมกับบอกให้แมวดื้อของตนขยับเอง
“ขยับให้กูหน่อย” ต้าพยักหน้ารับแล้วใช้สองมือยันอกแกร่งเอาไว้ก่อนจะยกสะโพกขึ้นจนเกือบสุดและกดลงมาจนมิดเริ่มจากช้าๆ และเร็วขึ้น แรงขึ้น จนไม้เมืองเอ่ยปากชมไม่ขาด
“ดี ดีมาก อื้ออ แมวดื้อของกู อย่างนั้น อื้ออ”
“ลึกสัส อื้ออ พี่ ผมจะไปอีกแล้ว” ยิ่งใกล้ถึงฝั่งฝันต้ายิ้งขยับรัวเร็วจนไม้เมืองครางซี๊ด
“พร้อมกันนะ” ไม้เมืองบอกเสียงกระเส่า ไม่นานสายธารอุ่นร้อนก็โพยพุ่งเข้าสู่ช่องทางสีช้ำ จนรู้สึกอุ่นร้อนไปทั่วท้อง ต้าปลดปล่อยออกมาพร้อมๆ กับไม้เมือง รหมดแรงนอนซบลงกับอกกว้างทันที ไม้เมืองกอดร่างของต้าเอาไว้อย่างรักใคร่ เขาจูบซับขมับที่เต็มไปด้วยเหงื่อ ก่อนจะอุ้มร่างอันปวกเปียกของต้าขึ้นในท่าลิงอุ้มแตง แน่นอนคนตัวสูงไม่ยอมหยุดเพียงแค่ครั้งแรกแน่ๆ เขาพาต้าไปยืนที่ระเบียงรับลมโดยที่หยิบเนกไทของตัวเองติดมือมาด้วย เขาจับมือต้ามัดกับเสาเหล็กโดยที่ต้าหันหน้าไปยังฝั่งถนน ที่ตอนนี้มันทั้งมืดและเงียบสงัด มีเพียงแสงไฟดวงเล็กจากหลอดไฟตรงประตูรั้วเท่านั้น
“พี่ จะทำอะไร” ต้าปรือตามองการกระทำของแกฝ่ายด้วยความตื่นเต้นปนหวาดกลัว ดวงตากลมมองข้อมือของตนเองที่ถูกมันไว้แล้วใจเต้นแรง เขาหันเสี้ยวหน้ากลับไปมมองคนที่ยืนซ้อนหลังตนเองเอาไว้ ไม้เมืองเลียริมฝีปากตนเอง แล้วขยับเอว
“อื้ออ อ๊ะ พี่ เบาก่อน อ๊า”
ตับ ตับ ตับ
“ออกมารับลม แล้วรู้สึกดีขึ้นไหม” ไม้เมืองครางซี๊ด ก้มมองตัวตนที่กำลังขยับเข้าออกในช่องทางสีช้ำอย่างถูกใจ ต้าซบหน้าลงกับข้อมือที่มัดไว้ กัดปากครางอือ พรางแอ่นสะโพกรับให้อีกฝ่ายได้กระแทกแก่นกายเข้ามาได้ลึกขึ้น สองขาเรียงอ้ากว้างขึ้นอีกเมื่อโดนกระแทกใส่อย่างถี่รัว
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ จะขาดใจแล้วพี่ เสียวมากเลย พี่ เอาผมแรงๆ”
“หึหึ กูชอบเมียร่านๆ แบบมึงที่สุดเลย”
...
(ต้าพาท)
8.30น.
เสียงเตือนข้อความดังเข้ามาในหูไม่หยุดจนผมต้องลืมตาตื่น สองมือพยายามจะควานหาโทรศัพท์ตนเองเพื่อจะกดดู แต่ผมกลับหามันไม่เจอ เมื่อรู้สึกตัวดีอาการปวดเมื่อยมันก็แล่นปราดเข้ามา ผมเจ็บไปหมดทั้งตัวโดยเฉพาะตรงนั้น ตรงที่พี่มันทำรุนแรงใส่เมื่อคืน ผมกัดปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียง
“อื้อ เจ็บ”
“เจ็บก็อยู่นิ่งๆ” เสียงทุ้มอันมีเสน่ห์เอ่ยปรามผม เสียงที่เปร่งอออกมาติดจะดุไปนิดแต่ผมก็จับไปถึงความเป็นห่วงในน้ำเสียงนั้น คนข้างกายผมกำลังจ้องมองหน้าจอมือถือของผมก่อนจะกดข้อความอะไรสักอย่างส่งออกไป
“กี่โมงแล้ววะพี่” ผมเอ่ยถาม พอได้ยินเสียงตัวเอง เท่านั้น ชัดเลย
เสียงกุจะแหบไปไหน!! ผมแอบตกใจกับเสียงตัวเองนิดๆ จะไม่ให้แหบได้ไง ทั้งเล่นตากน้ำค้าง จะแช่น้ำน้ำเกือบเช้า นี่คิดว่าพี่มันจะจบแค่ที่ระเบียงแต่เปล่าเลย มันลากยาวไปที่โซฟา ขอบเตียง ใต้ฝักบัว ก่อนจะจบที่เตียงอีกรอบ ภาพผมมันดับตั้งแต่ถูกโยนลงบนที่นอนแล้วครับ
เยเก่ง!! แต่กูนี่จะตาย เพราะผัวเก่งเหลือเกิน
“แปดโมงครึ่ง”
“ฉิบหาย สายแล้ว” ผมแทบจะกระโดดลงจากที่นอนเพราะวิชาแรกเป็นของ อาจารย์สมพร อาจารย์ปู่สุดโหดแห่งคณะวิศวะ
“ไม่ต้องกูลาให้มึงแล้ว” พี่มันจับหัวผมกดลงกับอกแน่นๆ ของพี่มัน
“....”
“นอนไป” โดนพี่บังคับให้นอนทั้งที่พี่มันกอดผมเอาไว้
“หิว” ใช้ผมหิวมากจนนอนต่อไมไหว พี่ไม้ลืมตาขึ้นมามองผมดุๆ ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เขาขยี้ผมตัวเองแรงๆ สองสามทีแล้วหันมามองผม
“จะกินอะไร”
“อยากกินผัดกะเพราหมูกรอบ” ผมตอบ
“มันเผ็ดเอาอย่างอื่น” เอ้าแล้วจะถามทำไมว่าอยากกินอะไร ผมกลอกตาใส่
“ผัดซีอิ้วกุ้ง”
“อืม แค่นี้?”
“เค้กท็อปฟี่กับขาเชียวปั่น”
“งั้นนอนรออยู่นี่” ผมพยักหน้ารับ พี่ไม้เดินข้าห้องน้ำสักพักก็ออกมา พี่มันไปอาบน้ำแล้วออกมาทั้งอย่างนั้น ออกมาแบบไม่ใส่เสื้อผ้าเดินโชว์จ้อนใหญ่ๆ ต่อหน้าผม
“พี่อุบาศว์ ไม่อายผีสางรึไง” ผมแว๊ดใส่แต่ตาก็ไม่ได้ละไปจากส่วนนั้น
“อุบาศว์แต่ก็มองตาไม่กะพริบ”
“อะไรเล่า!! ” พี่มันเดินไปหยิบชุดเมื่อคืนขึ้นมาใส่อย่างลวกๆ แค่ท่าใส่เสื้อก้เท่จนผมอายแล้ว
“เดี๋ยวกูมา” พูดจบก็เดินไปหยิบกุญแจรถและขับออกไป ผมล้มตัวนอนแล้วรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ผมยังโกรธเขาอยู่เลย ผมไม่คิดว่าพี่มันจะบอกว่าชอบผม ผมไม่คิดว่าผมกับเขาจะลงเอยกันแบบนี้ด้วยซ้ำทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ผมยังรู้สึกรักไอ้เอ๋อแบบที่ผมไม่อาจจะรักผู้ชายคนไหนได้อีก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วตอนนี้ผมรัก” พี่ไม้”
ผมยังจดจำน้ำเสียงและแววตาของพี่ไม้ได้ตอนที่เขาบอกว่าชอบผม มันดีใจจนก้อนเนื้อในอกผมมันจะหลุดออกมา ผมยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองแล้วยิ้มกว้าง เขินครับ เขินมาก
แต่จะว่าไปผมก็ยังไม่ได้หายโกระพี่มันเต็มร้อยหรอกนะ เรื่องของผู้หญิงคนนั้นมันคาใจผมมาก แม้พี่มันจะบอกว่าไม่มีอะไรก็เถอะ ผมดุสายตาของผู้หญิงคนนั้นออก ว่าไม่ได้อยากเป็นแค่แฟนเก่าแน่นอน
ไม่นานพี่มันก็กลับมาพร้อมกับของที่ผมอยากกิน และทุกอย่างถูกจัดใส่จานมาอย่างดีผมส่งยิ้มหวานไปให้คนที่ถือถาดอาหารเข้ามา
“หึหึ เวลามึงไม่ดื้อก็น่ารักดี” พี่มันพูดพร้อมกับก้มลงมาจูบหน้าผากผม ผมยู่หน้าใส่
“ตอดเล็กตอดน้อยตลอด” ผมแกล้งว่า
“ไม่ตอดเมียแล้วจะไปตอดใคร ลุกมานั่งตรงนี้ไหวไหม” พี่มันกางโต๊ะญี่ปุ่นที่ผมไว้ใช้ทำการงานออก แล้วกวักมือเรียกผม
“ไหวดิแค่นี้เอง” ปากเก่งไปอย่างนั้นแหละครับ แค่ผัวเอาจนร่างพังเท่านั้นเอ้งงง ผมยิ้มตอบแล้วขยับตัวช้าๆ แมร่งอย่างระบมเจ็บไปหมด แต่ก็ยังฝืนลุกขึ้นยืนได้ พี่มันคงเห็นว่าผมช้ามันเลยอุ้มผมแล้วเอาไปวางไว้ตรงที่พี่มันเตรียมไว้โดยที่ไม่ลืมหลิบหมอนมารองก้นให้ผมด้วย
“ไม่ไหวอย่าฝืน” พี่มันยิ้มเยาะเย้ย
“เยาะเย้ยผมเหรอ” ผมเบะปากใส่
“เออ มึงมันอ่อน ตายตั้งแต่ยกที่สาม” แน้ ไอ้พี่หมอมึงดูถูกกู
“พี่มันแรงควายไงเลยไม่เหนื่อย”
“เหรอนี่มึงมีผัวเป็นควายเหรอต้า”
“กวนตีน!! ”
สองอาทิตย์ต่อมา
“ต้าวันนี้กลับบ้านก่อนได้เลย วันนี้กูอยู่เวรที่โรงพยาบาล” พี่มันเดินมาบอกผมตอนพักเที่ยงก่อนจะเดินแยกออกไปในมือมีกล่องข้าวที่พี่มันฝากซื้อพร้อมกับกาแฟ แอบสงสารมันนิดๆ เพราะทำงานหนักทั้งงานที่วิทยาลัย ไหนจะที่โรงพยาบาลกลับบ้านดึกแทบจะทุกคืน ใบหน้าหล่อๆ ของพี่มันเริ่มโทรมจนผมอดเป็นห่วงไม่ได้
“อิต้าผัวมึงนี่เหมือนซอมบี้เลยวันนี้” วุ่นวายมันทักพร้อมกับทำสีหน้าสยองๆ ใส่
“อืม ไม่ค่อยได้นอน งานเยอะ” ผมตอบไปตามความจริง อยากจะแบ่งเบาภาระให้บ้างแต่ก็ไม่มีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้เลย อย่างมากก็แค่ส่งข้างส่งน้ำให้ เพราะพี่มันทำงานหนัก เรื่องอย่างว่ามันเลยหดหายไปทำให้ผมได้พักร่างกายบ้าง
ตกเย็นพี่มันก้รีบบ่งรถออกไปโดยที่ไม่ลืมจะจูบผมหนักๆ เหมือนทุกครั้ง
“เติมพลัง ไปละ มึงก็รีบกลับบ้าน อย่าไปมีเรื่องที่ไหน กูหวังว่าเข้าเวรครั้งนี้กูจะไม่ต้องมานั่งเย็บแผลให้เมียตัวเองอีก” พี่มันจ้องผมตาดุ ใช่ครับเมื่อสามวันก่อนพวกผมโดนพวกอริไล่ตีจนเจ็บตัวกันครบทุกคน ผมหัวแตก ไอ้ขุนไหล่หลุด ไอ้อิฐตาเขียวปากแตก วุ่นวายแค่ช้ำที่แก้ม พวกผมคอยกันมันไว้ตลอดเพราะมันตัวเล็กสุดในกลุ่ม
“รู้แล้วน่า จะระวังตัว” ผมยิ้มแห้งรับปากพี่มันไป แต่ใครมันจะไปรู้ว่าไปไอ้พวกเหี้ยๆ พวกนั้นมันจะมาดักตีผมอีกเมื่อไหร่
“เลี่ยงได้เลี่ยง อย่าปะทะ อย่าเลือดร้อน กูไม่อยากเป็นหม้าย” พี่มันยีหัวผมจนยุ่ง
“รู้ ไปได้แล้วเดี๋ยวจะสาย” พอพี่มันไปผมก็เดินไปหาพวกเพื่อนๆ ที่ยืนรออยู่แล้วพากันขี่รถกลับบ้าน ผมกับขุนมาด้วยกันเพราะกลับทางเดียวกัน
“ไอ้ต้า กูจะแวะซื้อของให้แม่มึงจะไปด้วยไหม?” มันตะโกนถามผม ผมพยักหน้า พวกเราเลี้ยวรถเข้าไปในตลาด เพื่อซื้อ ผมเลยหาซื้อขนมกลับไปกินด้วย ระหว่างที่กำลังซื้อลูกชิ้นปิ้งอยู่นั้น จู่ๆ ผมก็รู้สึกถึงของหนักๆ กระแทกเข้าที่แผ่นหลัง
ไอ้สัส ใครถีบกู!!!
“ไอ้ลูกหมา หึหึ เจอตัวจนได้” เสียงของไอ้คิงอริเก่าพันปีของผม ตีกันตั้งแต่ปีหนึ่งจนถึงทุกวันนี้
“ไอ้สัสคิง!! ” ผมลุกขึ้นได้ก็ตรงเข้าถีบมันทันที มันล้มลงผมก็กระโดดขึ้นคร่อมตัวมันแล้วรัวหมัดใส่ แต่ผมลืมคิดไปว่าไอ้คิงมันไม่เคยมาคนเดียว มันมาเป็นสิบ กว่าผมจะคิดได้ร่างผมก็ลอยไปกระแทกเข้ากับฟุตบาทแล้ว ป้าขายลูกชิ้นพอเห็นผมตีกันก็เปิดแนบหนีไปแล้วเหลือแต่รถเข็นเอาไว้ ผมพยายามถอยออกมาห่างๆ จากรถเข็นป้า ข้าวของจะได้ไม่เสียหายมาก แน่นอนพวกเยอะมันก็ยิ่งได้เปรียบ ไอ้ขุนก็หายหัวไปไหนไม่รู้ สิ่งเดียวที่ผมคิดได้ตอนนี้คือวิ่ง
แต่คงคิดช้าไปผมโดนพวกมันซัดจนล้มลงไปอีก และอีกหลายๆ หมัดก็ค่อยๆ ตามา ผมทั้งตั้งรับและสวนกลับไปบ้าง แต่น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ ผมต้องยอมละทิ้งศักดิ์ศรี แล้วหันหลังวิ่ง สวมวิญญาณหมาวิ่งหนีพวกมัน
ระหว่างที่วิ่งผมก็กดส่งข้อความไปหาเพื่อนๆ ว่าตอนนี้กำลังโดนพวกแมร่งตามล่าอยู่ ไอ้ขุนตอบมาเป็นคนแรก มันบอกว่ากำลังมาช่วย และห้ามให้วุ่นวายออกมา ไอ้อิฐกำลังเลี้ยวรถกลับ ผมวิ่งมาแอบอยู่ที่ซอกตึก ใจเต้นแรงเพราะมันเหนื่อย ยืนหอบแฮกๆ อยู่ข้างกำแพง เสียงเอะอะของพวกมันดังอยู่ไม่ไกลจากผมสักเท่าไหร่ ผมเริ่มขยับตัววิ่งอีกครั้ง ไม่นานไอ้ขุนกับอิฐก็มาสมทบ ผมเลือกที่จะไม่ปะทะ เพราะคนมันเยอะกว่ามาก พกวเราเลยต้องถอย
ไม่ได้กลัวนะเว้ย แค่กูไม่พร้อม!!
“หน้าเละเลยมึง พี่หมอเอามึงตายแน่!! ” ไอ้ขุนกำลังใส่ยาที่หน้าให้ผมอยู่
“สัสจะพูดทำไม!! ”
“ก็มันจริง”
“มึงอยากให้กูตายมากใช่ไหม? ห๊ะไอ้เพื่อนชั่ว” ผมยกมือตีหน้าผากมันเบาๆ
“เออ หาตีนเก่งละเกิน” มันบ่น แล้วมันใช่ความผิดผมที่ไหนละ ผมมองดุใบหน้าบวมปูดของตัวเองแล้วต้องถอนหายใจ สภาพนี้กลับบ้านไม่ได้แน่ๆ
“มึงจะค้างบ้านมึงจนกว่าแฟลที่หน้ากูจะหาย” ผมบอกเจ้าของบ้าน
“ขอผัวยังครับ”
“ขอให้โง่ ลองได้ให้พี่มันเห็นหน้ากูตอนนี้สิ หึ กุตายรอบสองแน่ๆ”
...
พี่ดุนะ!!
-
ตอนที่ 15
“ตายหยังเขียดแน่มึง” ท่านขุนว่าออกมาเขายังจำสายตาของไม้เมืองตอนนั้นได้ดี ตอนที่พวกเขาพากันหามตัวเองเข้ามาในโรงพยาบาลสายของคนที่โกรธจัด พี่มันมองตาดุใส่ทุกคนโดยเฉพาะเพื่อนตัวดีของเขา ที่โดนเทศนาไปสามจบ บอกตามตรงว่าน่ากลัวสุดๆ
“เออน่า กูจะบอกว่ามาทำรายงานบ้านมึง ถ้าพี่มันถามก็ตอบไปแบบนี้”
“แล้วมึงคิดว่าเวลาไปเรียนมึงจะไม่เจอพี่มันรึไง!! อิโง่!! นอกจากจะมีผัวแล้วยังเสือกโง่อีก! ” วุ่นวายว่าใส่
“กูถึงต้องมีมึงนี่ไง เครื่องสำอางจะเยียวยาหน้ากูเอง เพราะอย่างนั้นมึงถึงต้องมาอยู่กับพวกกู!!! มาโมหน้าให้กู!! ”
“มึงจะ เสียงดัง เพื่อ!! เกรี้ยวกราดเกินเบอร์! แล้วทำไมชีวิตกูต้องมาเจอเรื่องเหี้ยๆ พวกนี้ด้วยเนี้ย ผัวก็ยังไม่มี จะมาตายเพราะโดนตีนผู้ชายไม่ได้!! ” วุ่นวายโวยวายลั่นหลังจากที่หนีออกมาตั้งหลักที่บ้านของท่านขุนแล้ว ดีที่พ่อกับแม่ท่านขุนออกไปทำธุระที่ต่างจังหวัดหลายวันไม่อย่างนั้นละก็เรื่องของวันนี้ถึงหู พ่อของต้าแน่นอน เพราะพวกเขาเป็นเพื่อนสนิทกัน
“ใจเย็นอินาก มึงไม่ได้โดนตีนแบบกู อูยย แมร่งเจ็บปากชิบ” ต้าร้องโอดโอยเอามือแตะปากตัวเองเบาๆ
“ก็เพราะไม่ได้โดนไง! พวกเหี้ยนั้นแมร่งจะอะไรนักหนาวะ ตอนท้องแม่มันให้กินระเบิดแทนข้าวรึไง เอะอะหาเรื่องตีกันตลอด ว่างจัดอยากไปเยี่ยมท่านยมบาลกันมั้ง”
“อินากกูหัวร้อนแล่ว” ท่านขุนยกมือขึ้นพัดให้
“นากที่หน้ามึงสิ! มึงดูหนังหนาอิต้า ช้ำขนาดนี้กูจะต้องใช้รองพื้นกี่ขวดไหนบอกกูมาซิ!! ” แม้ปากจะด่าจะว่าแต่แววตากลับตรงกันข้าม วุ่นวายตาแดงนิดๆ เพราะกำลังกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา จนต้องทำเป็นโมโหกลบเกลื่อน
“เออ เอาแค่ให้มันจางๆ พอ เดี๋ยวเอาน้ำแข็งประคบลดอาการบวมเอา เช้ามาน่าจะดีขึ้น” ปากก็พูดไปอย่างนั้น เอาเข้าจริงๆ เขาก็รู้สึกเจ็บไปทั้งตัว คงต้องหายาแก้อักเสบกับยาแก้ไข้กินกันไว้
“แล้วนี่ถ้าพี่หมอเค้ามาตามมึงละ”
“โหยยกว่าจะออกกะ คงดึกอะ ถ้าพี่มันโทรตามก็บอกว่ากุนอนแล้วปิดโทรศัพท์ไว้”
“ที่เรื่องแบบนี้ละฉลาดนัก” อิฐว่าเข้าให้ เอาเป็นว่าวันนี้พวกเขาคงต้องนอนค้างกันที่บ้านท่านขุน หลังจากนั้นก็ส่งข้อความหาคนตัวสูงที่กำลังทำงานหลังขดหลังแข็งอยู่ที่โรงพยาบาล
หมาบ้า
17.45น.
พี่ต้าซอยถี่
พี่วันนี้ไม่กลับบ้านนะ
มีรายงานต้องทำส่งก่อนเที่ยง
พวกผมมานอนค้างบ้านขุน
ไม่ต้องห่วง
รักพี่นะ
21.22น.
อ่านแล้ว
ไม้เมือง
-*-
กลับมานอนบ้าน
เดี๋ยวกูไปรับ
เห้ยย พี่ไม่ต้อง รายงานยังไม่เสร็จ
ไม่ต้องมารับนะ
เข้าใจไหม?
เออ!!
ไม่ไปก็ไม่ไป
ห่า
กูจะนอนหลับไหมคืนนี้
เรื่องของพี่ดิ
ตอนเช้าเจอกันที่โรงเรียน
คงไม่ได้เจอ
กูมีประชุมเช้า
กูถึงบอกให้มึงกลับมานอนบ้านไง!
อ่านแล้ว
00.45.น
นอนรึยัง
กูพึ่งถึงบ้าน
หิวไหม?
ทำไรวะ
ต้า
คนตัวเล็กแอบอ่านไลน์ที่ไม้เมืองไลน์มาหาผ่านหน้าจอ แต่ยังไม่ได้กดเข้าไปเพราะยังไม่อยากให้รู้ว่าตัวเองยังไม่นอนนอนไม่หลับพลิกไปพลิกมาอยุ่หลายครั้งจนวุ่นวายขยับตัวหนีลงไปนอนด้านล่างกับอิฐและท่าน ในหัวคิดหนักจนรู้สึกสับสน อยากเจอหน้าคนพี่แต่ก็กลัวว่าความจะแตก แต่ก็ทนความคิดถึงไม่ไหว กดตอบข้อความกลับไป
แชท
พี่ต้าซอยถี่
แปปนะพี่
หิว อยากกินซาลาเปาไส้หมูสับ
ขนมจีบด้วย
ซื้อมาให้หน่อยสิ
เออๆ รอนั่นเดี๋ยวซื้อไปให้
แล้วคนอื่นละเอาไรไหม
ไม่พี่รีบมานะ
ค ...ถ
หึหึหึ
ไอ้แมวเอ้ย
.................................
พอกดส่งข้อความกลับไปแล้วก็ต้องรีบค้นกระเป๋าวุ่นวาย หารองพื้นมาแต้มกลบรอยเขียวช้ำของตัวเองปากบางร้องซีดออกมาเบาๆ เพราะกลัวเพื่อนจะตื่นมาเห็น ไม่นอนก็ได้ยินเสียงรถเข้ามาจอดหน้าบ้าน ต้าค่อยๆ ย่องออกจากห้องนอนของเพื่อนสนิทอย่างเบาที่สุด และเดินลงมาที่หน้าบ้าน ทันทีที่ร่างสูงเห็นว่าคนรักตัวเองออกมากตัวบ้านก็ยิ้มมุมปากนิดๆ แล้วคว้าตัวเข้ามากอด
“อื้ออ พี่ แน่นไปอึดอัด” เสียงหวานเอ่ยกับร่างสูงเบาๆ ก่อนจะกอดตอบกลับไปบ้าง
“คิดถึงวะ ไม่อยากอยู่ห่างจากมึงเลย” ร่างสูงพูดเสียงอ้อน พร้อมกับก้มมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ซุกอกเขา
“ผมก็คิดถึงพี่ นอนก็ไม่หลับ”
“งั้นกลับไปนอนบ้าน” ร่างสูงเสนอ
“งานยังไม่เสร็จ” เขาอ้างเพราะถ้ากลับบ้านไม้เมืองต้องสังเกตเห็นใบหน้าเขาแน่ๆ ดีที่ตรงที่พวกเขายืนอยู่นั้นค่อนข้างมืด เลยทำให้ไม้เมืองไม่ทันเห็นว่าใบหน้าของเขามันช้ำแค่ไหน รองพื้นที่ปิดแบบลวกนั้นก็ใช่ว่าจะมองไม่เห็นเลย
“เห้ออ” ไม้เมืองถอนหายใจอย่างหน่ายๆ เพราะช่วงนี้เวลาว่างของเขาน้อยมาก เขากลัวคนตรงหน้าจะน้อยใจว่าเขาไม่มีเวลาให้เลย มันเป็นความกังวลที่รบกวนจิตใจเขามาตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา เพราะอย่างนั้นเขาเลยอยากจะใช้เวลากับร่างบางให้มากๆ แค่หนึ่งนาทีก็ยังดี
“เหนื่อยไหม?” น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยถามคนตัวโต
“ไม่เหนื่อยหรอกแค่นี้เอง” ใครบอกไม่เหนื่อย มันโคตรจะเหนื่อยเลยต่างหาก แต่เขาไม่พูด เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องเป็นกังวล
“อื้อ พักบ้างก็ได้นะพี่ หน้าพี่โคตรจะดูไม่ได้เลย”
“ถ้าอยากให้พักมึงก็กลับไปนอนบ้านกับกูดิ”
“หื้อออ ก็บอกว่างานยังไม่เสร็จ” ต้าหัวเราะเบาๆ กับความขี้อ้อนของคนตรงหน้า นานๆ ทีจะเห็นมุมหมาขนปุยตัวโตๆ
“งานของอาจารย์อะไร”
“เอ่ออ งานของ ของ อาจารย์ป้าอะ” ต้าตอบเสียงตะกุกตะกัก เพราะมีชนักติดหลัง
“จารย์ต้องใจ?”
“อ่า อื้อ”
“เดี๋ยวเคลียร์ให้ กลับบ้านกัน” ไม้เมืองทำท่าจะดึงแมวดื้อของตัวเองขึ้นรถ
“เห้ยยพี่ไม่ ได้มันเป็นงานกลุ่ม”
“เอ่อน่า”
“พี่ไม้ครับ ต้าไม่กลับได้ไหม ต้าเกรงใจเพื่อน” จำยอมต้องงัดไม้เด็ดออกมา เริ่มจากพูดเสียงหวานๆ แล้วแทนตัวเองด้วยชื่อ
“ต้า” ทำเป็นพูดเสียงดุ รู้หรอกว่าชอบ ยิ่งเห็นอาการของคนตรงหน้าเขาก็ยิ่งชอบใจ
“พี่ไม้ นะ น้า นะ ให้ต้าอยู่ที่นี่นะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้าก็กลับบ้านแล้ว นะ น้า”
เพียงแค่สบตาทุกอย่างก็เหมือนโดนสะกด แววตาดุคมจ้องมองแมวดื้อที่ตอนนี้แปลเปลี่ยนเป็นแมวอ้อน กำลังถูไถใบหน้าลงกับไหล่กว้างของตนอย่างออดอ้อน เขาไม่รอช้าปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดลอยไป มือแกร่งโอบรัดเอวคอดแล้วดึงให้แนบชิด มืออีกข้างจับต้นคอขาวเอาไว้แล้วดึงเข้ามาหาตัว สองปากนุ่มประกบกันก่อนจะเปลี่ยนเป็นบทจูบที่แสนเร่าร้อน ยามที่ร่างบางเผยอปากตัวเองต้อนรับลิ้นร้อนให้สอดแทรกเข้ามาอย่างเต็มใจ สองลิ้นเกี่ยวกระหวัดรัดกันเหมือนงูในฤดูผสมพันธุ์ ร่างสูงดันร่างผอมให้เอนลงกับฝากระโปรงรถยนต์ราคาแพงก่อนจะรวบมือข้อมือบางทั้งสองข้างเอาไว้เหนือหัวแล้วออกแรงกดลงไปเบาๆ ใบหน้าหล่อคมซุกไซร้ลงกับลำคอขาว พร้อมกับขบเม้มจนเกิดรอยแดงจนทั่วลำคอขาวลากยาวไปถึงไหปลาร้า
“อื้มม พี่ แฮกๆ หยุดก่อน” ต้ารีบห้ามเพราะถ้ามากกว่านี้เขาเองก็จะหยุดไม่อยู่
“ทำไม?”
“ผมต้องทำงานต่อ” ร่างสูงมองคนใต้ร่างอย่างไม่สบอารมณ์
“จิ๊...แมร่งง” ไม้เมืองยกมือขึ้นเสยผมแล้วเดาะลิ้น ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง
“ไหนซาลาเปาผมอะ”
“อยู่ในรถ” ไม้เมืองชี้ไปที่รถต้ายิ้มแล้วเดินเข้าไปนั่งด้านใน ไม้เมืองเดินตามขึ้นมา แล้วเปิดไฟในรถให้เพื่อที่อีกคนจะได้กินอะไรสะดวกๆ แต่สิ่งที่เห็นกลับทำให้ร่างสูงขมวดคิ้วยุ่ง
“ต้า” ไม้เมืองเรียกคนรักเสียงเย็น
“หืม ครับ” ต้าหันไปตอบรับ
“หน้ามึงไปทำเหี้ยอะไรมา” ไม้เมืองกระชากเสียงถามพร้อมกับจับใบหน้าบวมช้ำของต้าเอาไว้ ต้าเบิกต้ากว้างด้วยความตกใจ
ฉิบหาย!!
“กูถาม ตอบ!! ” ต้าสะดุ้งเมื่อโดนอีกฝ่ายถามเสียตะคอก
“อะ เอ่ออ คือ” ต้าอึกอัก ยามที่โดนอีกคนมองด้วยสายตาคาดคั้น
“กูเคยบอกมึงว่ายังไงหะต้า กูบอกวว่าอย่าเจ็บตัวกลับมาแค่นี้มึงทำให้กูไม่ได้เหรอวะ” ร่างสูงมองสำรวจใบหน้าของคนรักด้วยหัวใจที่ปวดร้าว เขาไม่ชอบเลยสักนิดที่เห็นต้าเจ็บตัวแบบนี้
“มันมาหาผมเองปะ ผมไม่ได้หาเรื่องใครก่อนเลยนะพี่” ต้าบอกด้วยน้ำเสียงที่ตัดพ้อเขาไม่เข้าใจทำไมต้องมาโกรธกันแบบนี้ด้วย ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ไปหาเรื่องใครสักหน่อย
“เจ็บไหม?” น้ำเสียงไม้เมืองดูอ่อนลง เขาจับใบหน้าของต้าเบาๆ ตรงรอยช้ำใต้ตา ไม้เมืองขบฟันแน่น เขาอยากจะกระทืบคนที่ทำให้ต้าต้องเกิดรอยพวกนี้
“เจ็บดิ” ต้าตอบ
“มีตรงไหนอีก” เขาถามอีกฝ่ายเป็นเชิงบังคับให้อีกฝ่ายบอก ต้าค่อยๆ ยกชายเสื้อขึ้น เผยให้เห็นรอยช้ำขนาดใหญ่ที่สีข้างด้านซ้าย กับตรงท้องน้อยไม้เมืองหน้าเสีย เขาดึงคนตรงหน้าเขามากอด
“ต้า กลับบ้านกับกูนะ”
“อะ อื้อ กลับก็กลับแต่ผมขอไปบอกเพื่อนก่อนได้ไหม”
“เจ็บกันหมดทุกคนเลยเหรอ” ต้าส่ายหน้า
“ป่าวครับ แค่ผมคนเดียว” หลังจากที่ยอมปล่อยให้ต้ากลับเข้าไปในบ้าน ร่างสูงก็กดโทรศัพหากลุ่มเพื่อนสนิททันที
หมอเหี้ย (6)
ไม้เมือง
พี่มึงกูมีเรื่องให้ช่วย
พลัส
เรื่องอะไร?
พันวา
ไม่หลับไม่นอนนะ ไอ้หมอฟัน
เรื่องไรวะมึงไอ้ไม้
ไม้เมือง
พี่พลัส
ผมขอคนจากบ้านพี่สักสี่ห้าคนสิ
ขอแบบพวกบึ้กๆ แรงเยอะๆ
พลัส
ไม่เอาคนจากบ้านมึงวะ?
เยอะกว่าของบ้านกูอีก
ไม้เมือง
แหม่
เอามาพ่อกับแม่ก็รู้ดิ
พลัส
มึงจะเอาคนของกูไปทำเรื่องชั่วๆ ใช่ไหม?
ไอ้น้องเหี้ย!!
Cha
เกรี้ยวกราด!!
มึงจะเอาคนไปทำอะไรไอ้หน้าหมา
ไม้เมือง
ตื๊บคน
สิงห์ตัวร้าย
ใคร?
ไม้เมือง
ไม่รู้ขอสืบก่อน
มันดักตีพวกไอ้ต้า
หน้าช้ำกลับบ้านสองรอบละ
คิทแคท
หือ?
น้องต้ามีเรื่อง?
แล้วนะโมรู้เรื่องยังว่าลูกพี่น้องมันโดนตีน
สิงห์ตัวร้าย
อย่าให้รู้เลยกูไม่อยากเห็นมันร้องไห้
ไม้เมือง
พักหลังๆ มันไม่ค่อยได้ไปหานะโมเท่าไหร่
เห็นมันบ่นคิดถึงอยู่
แล้วเรื่องคนอะว่าไงวะพี่
พลัส
เออ
เดี๋ยวกูบอกพ่อไว้ให้
จะทำอะไรคิดให้ดีก่อนนะมึง
ระวังน้องมันจะเดือดร้อน
ไม้เมือง
รู้น่า
เมียทั้งคน
สิงห์ตัวร้าย
เมียเต็มปาก
ไหนตอนแรกแค่อยากจะเอาชนะมันไง
อยากปราบพยศแมวดื้อ
ไอ้สัส ห้าหมื่นกูเหมือนให้มันฟรีๆ
แถมเมียให้ด้วย
ไม้เมือง
แหม่
กะน้องกะนุ่ง
ยอมบ้างเห้อออ
นี่อุตส่าเป็นไม้กันหมาให้
ยังไม่สำนึกอีก!!
สิงห์ตัวร้าย
ไอ้สัสกูจ้าง
อิฟายย...
พันวา
ระวังเถอะเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น
ระวังจะเจ็บเอง
ไม้เมือง
สงสัยจะยาก
ไอ้แมวมันรักผมจะตาย
Cha
มันก็ไม่แน่หรอก
มึงก็ระวังไว้ระกันว่าตกลงอะไรกับไอ้สิงห์ไว้
ทำให้มันสำเร็จก่อน
ไม้เมือง
ก็สำเร็จแล้วนี่ไง
มันรักผมแล้ว
ตอนนี้คงไปยุ่งอะไรกับน้องไม่ได้แล้ว
พี่แค่นี้ก่อนจะพาแมวไปรักษา
...
พอเห็นว่าต้าเดินถือของออกมาเขาก็รีบวางโทรศัพท์ลง โดยมีขุนกับวุ่นวายเดินออกมาส่ง ระหว่างนั้นทั้งสองก้ส่งสายตาล้อเรียนไปให้เพื่อนสนิทของตัวเอง ต้าหน้าแดงก่ำ เดินก้มหน้ามาที่รถ
“ไอ้พวกเพื่อนชั่ว!! ” มาถึงก็แวดใส่กระจกรถอย่างคนขี้เขิน เขาจะไม่อะไรถ้าพวกมันแค่แซวเล่นๆ แต่นี่มันเล่นแอบดูเขาตั้งแต่เดินออกจากบ้านมา นับถือในความขี้เสือกของพวกมันจริงๆ ไม้เมืองจับมือเล็กไว้ระหว่างทางกลับบ้าน เขาขับรถโดยใช้มือเดียว ดวงตาจับจ้องไปที่คนข้างกายสลับกับท้องถนนที่ตอนนี้มันโล่งและเงียบสงบ เขาแวะพาต้ามาที่โรงพยาบาล เพื่อตรวจดูภายในอย่างละเอียด
“พี่ต้องตรวจขนาดนี้เลยเหรอ” ต้าอดที่จะแปลกใจไม่ได้ เพราะปรกติแล้วรอยช้ำพวกนี้มันจะหายไปเอง เขาไม่เคยต้องมาตรวจอะไรมากมายขนาดนี้
“มึงโดนมากี่ครั้งแล้วต้า มันอาจจะมีอะไรร้ายแรงก็ได้ กูไม่ได้อยากเป็นหม้ายเมียตายตอนนี้” น้ำเสียงติดดุของไม้เมืองทำเอาต้าใจเต้นแรง เพราะเล่นพูดเสียงดังในแผนก เอ็กส์เร
“จะเสียงดังทำไมวะพี่” ปากบางเม้มแน่นพร้อมกับก้มหน้าหลบสายตาของคนที่อยู่ตรงนั้น
“ไปเข้าห้องตรวจ” ร่างสุงผลักให้อีกคนเดินเข้าไปในห้องเอ็กส์เร พอผลตรวจออกมาไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงมากกว่ารอยช้ำบนร่างกายกับกล้ามเนื่อที่ฉีกขาดเล็กน้อยแล้ว ไม้เมืองถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก จากนั้นก็พากันกลับบ้านโดยที่ไม่ลืมจะจ่ายยาทาและยากินมาให้
บ้านหลังใหญ่ตอนนี้ปิดไฟเกือบหมดแล้ว เหลือแต่เรือนหลังเล็กที่ยังคงเปิดไฟอยู่ บนที่นอนกว้างเสื้อนอนของต้าถูกถอดออก เผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่ตอนนี้กำลังขึ้นสีช้ำอย่างน่ากลัว ไม่เมืองหยิบหลอดยาออกมา แล้วเริ่มป้ายยาอุ่นร้อนลงบนรอยช้ำก่อนจะทาให้อย่างเบามือ
“ซี๊ดดด พี่ โคตรจะเจ็บเลย” ต้าพยายามจะไม่เปร่งเสียงร้องออกไปมากมายเพราะเขาเริ่มจะอายยามที่สบตากับคนตัวโตตรงหน้า เพราะมันจะเปลี่ยนไปทุกครั้งที่มอง เพราะความรู้สึกที่ได้จากสายตาของไม่เมืองมีแต่คำว่า
“อยากกินไปทั้งตัว”
หลังจากทายาเรียบร้อยต้าก็โดนบังคับให้กินยา และล้มตัวลงนอนข้างๆ กายของร่างสูง
“อย่าเจ็บไปมากกว่านี้ได้ไหมวะ”
“.....”
“มันทำให้กูรู้สึกว่ากูไม่สามารถปกป้องมึงได้ กูสัญญากับพ่อแม่มึงไว้ว่าจะดูแลมึงให้ดี”
“.....”
“กูไม่อยากทำให้เค้าผิดหวัง กูเอาลูกเขามาอยู่ด้วย กูก็สมควรจะต้องดูแลเขาให้ดีที่สุดให้สมกับที่เขาไว้ใจกู
“....พี่หมอ..”
“กูหวังว่ามันจะจบ”
“พี่หมอออ” ความตื้นตันมันตีขึ้นจนน้ำตาไหลออกมา ต้ายิ้มหวานมองการกระทำของคนตรงหน้า ปลายจมูกโด่งครอเคลียไปตามพวกแก้มนุ่ม ก่อนจะจบลงที่ริมฝีปากเล็กๆ ต้าเผยอปากตัวเองเล็กน้อยเพื่อรับเอาลิ้นร้อนเข้ามาในปาก
“ต่อจากนี้ให้กุได้ดูแลมึงนะต้า”
“อื้อ ดูแค่ผมนะ ห้ามไปดูคนอื่น” ต้าบอก ไม้เมืองพยักหน้ารับ เขากอดร่างบางไว้แนบอก
“สัญญา”
ตอนเช้าต้ามาวิทยาลัยพร้อมกับไม้เมืองโดยมีปลาสเตอร์ยาที่หางคิว อยู่ที่โรงเรียนพวกเขาไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศให้ใครรู้ว่าเป็นอะไรกัน เพราอาจจะทำให้เกิดเรื่องขึ้นมา เรื่องราวระหว่างครูกับนักเรียน ตอนนี้มันเป็นเรื่องอ่อนไหวเกินไป เกินกว่าที่ใครๆ จะยอมรับได้ ต้าจึงบอกให้ไม้เมืองส่งเขาก่อนที่ลานจอดหลังโรงเรียนแต่ไม้เมืองไม่ยอมจอด ถึงได้โดนบังคับให้นั่งรถเข้ามาจนถึงด้านใน ทุกคนจับจ้องอยู่ที่เขาเป็นตาเดียว เพราะไม้เมืองเล่นเดินลงมาเปิดประตูรถให้เขาต่อหน้าประชาชี
//เขาทำไมต้องจับมือกันเดินด้วยวะ//
//จารย์ไม้เมืองเขา...ชอบผู้ชายเหรอวะ//
//บ้า! เมื่อวันก่อนกูยังเห็นเขาเดินควงผู้หญิงอยู่เลย สงสัยจะตัวจริง// //แค่แฟนเก่าเว้ย ตัวจริงคือกูนี่ //ต้าจะโกนเถียงอยู่ในใจ
“//แถมคุณหมอยังหล่อขนาดนั้น เขาคงไม่ชอบเด็กหรอก คุณหมอชี้รำคาญจะตาย//” //เออขี้รำคาญ กูขี้รำคาญคนขี้เสือกแบบมึงนี่ไง! //ต้าเริ่มทำหน้าบึ้ง ผิดกับอีกคนที่เดินจูงมือเขาอย่างไม่สะทกสะท้าน
“อย่าไปสนใจ ใครเขาจะพูดอะไรยังก็ช่างเราห้ามไม่ได้” เสียงทุ้มเอ่ยเตือนสติ
“......”
“ไปรอในห้องพยาบาลก่อนไปกูจะไปหาอะไรมาให้กิน”
“ไม่ไปที่โรงอาหารละ พวกวุ่นมันรออยู่ที่นั่น” ต้าเอ่ย เพราะพวกนั้นไลน์มาหาแต่เช้าว่าจะมารออยู่ที่โรงอาหาร
“แล้วกูไปนั่งกินด้วยได้ไหมละ” ไม้เมืองเริกคิ้วถาม
“ได้ดิ”
“ไม่รำคาญคนมอง?”
“ก็ไหนบอกว่าอย่าสนใจไง”
“ก็มึงไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตา” ไม้เมืองสังเกตได้ ว่าเวลาพวกเขาอยู่ด้วยกันมักจะมีคนมองแล้วซุบซิบกันตลอด ต้าไม่ได้พูดออกมาว่าอึดอัดกับสายตาของคนพวกนั้นแต่เขาจะทำหน้ายุ่งๆ คิ้วขมวดอยู่ตลอด
“ก็แค่ไม่ชอบที่พวกนั้นมองพี่ แบบจะคาบไปแดก” ต้าทำปากมุบมิบ พร้อมกับมองคนพวกนั้นตาขวางๆ แถมพักหลังๆ เริ่มมีข่าวไม่ดีเกี่ยวกับพวกเขาในหมู่นักศึกษาบ้างแล้ว
“หึง เหรอ” คนตัวสูงยิ้มจนหน้ายับ จนเห็นฟันกระต่าย ซึ่งเป็นเอกลักษณ์อีกอย่างของเขา ไม้เมืองเวลายิ้มจะให้ความรู้สึกเหมือนหมาตัวโตขนปุย อย่างหมาพันธุ์ชามอย เขาเลยไม่ค่อยจะยิ้มเพราะมันขัดกับลุค หมอโหด ผู้โฉดชั่ว แต่พออยู่กับต้าเขาก็เผลอหลุดยิ้มแบบนี้มาหลายครั้งจนต้าเองก็เริ่มจะชอบรอยยิ้มแบบนั้นเข้าให้แล้ว
“เออ หึง มีไรไหม?” ต้าเชิดหน้าใส่นิดๆ พร้อมกับหันหน้าไปอีกด้านเพื่อซ่อนรอยแดงบนใบหน้าของตนเอง
“หึหึ น่ารักจังวะ อยากฟัดเลยเนี้ยะ” ร่างสุงก้มลงต่ำพร้อมกับกระซิบที่ข้างหู
“หื่นอีกแล้ว!! ”
“ก็หื่นกับมึงคนเดียวเนี้ยะ ทั้งหื่นแล้วอยากทำเรื่องหื่นๆ ด้วย”
“อิ๊ ลามก “ต้าทำท่าสะดิ่งใส่จนโดนหมาชามอยลากเข้าซอกตึกแล้วกัดปากจนมันเจ่อแดง
“ไปหาพวกวุ่นได้แล้วไป กูจะรอที่ห้องพยาบาลฝากซื้อกาแฟกับขนมปังให้ด้วย” ร่างสูงยกยิ้มพร้อมกับใช้นิ้วเช็ดคราบน้ำลายที่มุมปากให้
“อะ อื้ออ พี่ก็ไปทำงานได้แล้ว” ก่อนที่จะหันตัวกลับ ต้าก็ฉกหอมแก้มสากอย่างรวดเร็วแล้วทิ้งประโยคบางประโยคเอาไว้ให้คนอย่างไม้เมืองไม่สามารถหุบยิ้มลงได้
จุ๊บ -3-
“ตั้งใจทำงานนะครับพี่หมอของต้า”
...
-
กอบโกยความสุขไว้ก่อนนะหมอไม้
ความลับแตกเมื่อไรทุกข์ใจคู่ก็คงมา
-
ระวังแมวกลายร่างเด้อ หมอหมา o18
-
รวดเดียวหลายตอน อิ่มเลย อิอิ
-
ตอนที่ 16
“อิแรด ยืนจูบกับผู้ชาย อิหน้าไม่อาย!! ” เสียงแหลมของวุ่นวายกรีดร้องลั่นทันทีที่เห็นร่างโปร่งเดินมานั่งที่โต๊ะ เขาโดนเพื่อนๆ รุมล้อมราวกับไปก่อคดีอาชญากรรมร้ายแรงมา ทุกสายตาจับจ้องมาที่เขา และกำลังจะโดนจับผิด
“วุ่น นี่เพื่อนไง เพื่อนเอง” ต้าชี้ที่ตัวเองแล้วทำหน้าอ้อนๆ ใส่
“มึงมันไม่รักดี!! ”
“อะ เอาให้เต็มที่เลยเพื่อนถ้ามึงจะขนาดนี้”
“เหอะ กูไม่อยากจะว่ามึงหรอกนะเห็นแก่ความหล่อของผัวมึง กูจะไม่โทษมึง แต่มึงรู้อะไรไหมว่าเมื่อคืนตากูจะเป็นกุ้งยิง อีกนิด อีกนิดพวกมึงก็จะได้กันบนกระโปรงรถแล้ว!! ” วุ่นวายชี้นิ้วใส่พร้อมท่าจะตีต้าอีก
“มึงอิจฉามันใช่ไหมอิวุ่น” ท่านขุนถาม
“เออ!! กูอิจฉา อิห่างานดีขนาดนี้”
“คึคึ” ต้าหัวเราะใส่
“อิต้า!! ”
วุ่นวายแค่โวยวายไปตามประสาไม่คิดมากเรื่องของต้า เพราะนิสัยขี้บ่นขี้โวยวาย แต่ก็แฝงไปด้วยความใจดีและห่วงใยเสมอ
“มันร้ายนักนะคะหัวหน้า!! ” ท่านขุนดัดเสียงให้ดูร้ายๆเป็นลูกคู่กับวุ่นวาย
“ใช่ มึงมันตัวร้าย!! ” ท่านขุน
“แรด ร่าน!! ” วุ่นวาย
“คือพวกมึงเกลียดกูกันใช่มะ” ต้าถามเสียงขำ เขารู้ดีว่าวุ่นวายไม่ได้จริงจังเรื่องที่เขาคบกับหมอไม้ วุ่นมันแค่ออกอาการอิจฉาเล่นๆ ปนหมั่นไส้นิดๆ
“หยอกๆ กูหยอกค่ะ” วุ่นวายหัวเราะคิกคักใส่เพื่อนของตัวเองอย่างนึกสนุก
“ว่าแต่นะโมเป็นยังไงบ้างวะ มึงได้ไปหาน้องมันบ้างรึเปล่า” อิฐที่นังอ่านหนังสืออยู่เงยหน้าขึ้นมาถาม เพราะช่วงนี้ไม่เห็นต้าไปหาเลย
“ไม่ได้ไป ถึงไปก็ไม่ได้เจอ” ต้าพูดด้วยน้ำเสียงติดจะหงุดหงิดนิดๆ เพราะดันไปนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา สิงห์ แย่ง นะโมไปจากอ้อมอกของเขา จากตอนแรกๆ เขาเจ็บปวดมากตอนที่รู้ว่านะโมไม่มีใจให้แถมยังไปรักไปชอบกับสิงห์ที่พึ่งรู้จักกันแค่ไม่กี่วัน เล่นเอาเขากินไม่ได้นอนไม่หลับไปหลานวัน แต่ตอนนี้ความรู้สึกเหล่านั้นมันไปหายไปแล้ว เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นมันเริ่มหายไปตั้งแต่ตอนไหน หลงเหลือไว้เพียงความรู้สึกเอ็นดูในฐานะน้องชายมากกว่าที่จะเป็นคนรักได้ พอนึกย้อนกลับต้าก็อดที่จะหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้ ดันมาแพ้ทางให้กับแก้งหมอเถื่อนที่ตนเองเกลียดขี้หน้า
หลังจากหมดวิชาในภาคเช้า ช่วงบ่ายก็ว่างแล้ว ต้าเลยถือโอกาสไปหาร่างสูงที่โรงพยาบาล โดยแยกกับเพื่อนๆ ที่ตกลงกันจะไปเล่นเกมกันที่บ้านท่านขุน ต้าเลยแยกออกมา บอกว่าจะแวะเข้าไปตอนเย็นๆ หลังจากไปหาหมอไม้แล้ว ระหว่างทางเขาแวะซื้อกาแฟกับขนมเค้กที่ไม้เมืองชอบติดมือไปด้วย
พอดึงโรงพยาบาลต้าเอารถไปจอดด้านหลัง แล้วเดินขึ้นตึกผู้ป่วยใน เดินลัดไปยังห้องทำงานของไม้เมือง ระหว่างนั้นก็ทักทายพยาบาลสวยๆ ตามนิสัยคนชอบแซว ขณะที่มือบางกำลังจะเปิดประตู หูเจ้ากรรมก็ดันได้ยินบทสนทนาด้านใน ซึ่งเขาจำมันได้ดีว่าเป็นเสียงของใคร ต้าไม่รอช้าเปิดประตูพรวดเขาไป
“อ้าวนี่ น้องนักศึกษาวันนั้นนี่” เสียงหวานๆ ของน้ำร้องทักทันทีที่ต้าโผล่หน้าเข้าไป
“ครับ เอ่อ พี่ไม้” ต้าหันไปสบตากับคนรัก
“หืมว่าไง ทำไมวันนี้ถึงมาหาพี่ได้” ไม้เมืองถามด้วยน้ำเสียงปรกติ เขาเหลือบมองน้ำนิดๆ
“ช่วงบ่ายไม่มีเรียน เลยแวะมา อะนี่ต้าซื้อกาแฟกับเค้กมาฝาก ร่างโปร่งของต้าเดินไปที่โต๊ะแล้ววางแก้วกาแฟกับขนมไว้ ไม้เมืองยิ้มขอบคุณ
“เอ่อ แล้วนี่ขนมของใครเหรอพี่น่ากินจัง” ต้าชี้ไปที่ขนมเค้กน่าตาน่ากินและดูแพงกว่าของตนเองต้าเริกคิ้วเป็นเชิงถาม ไม้เมืองหันไปมองน้ำนิดๆ หญิงส่งยิ้มแล้วพูดกับต้า
“ของพี่เองจ้ะ พี่ซื้อมาฝากไม้เขานะ ของโปรดด้วย แต่ถ้าน้องอยากกินพี่แบ่งให้ก็ได้จ้ะ” น้ำเสียงที่ฟังดูแปร่งๆ เหมือนเธอกำลังไม่พอใจนิดๆ
“เหรอครับ พี่พูดจริงนะ” ต้ายิ้มแล้วหันไปคว้าถุงขนมถุงนั้นขึ้นมา
“พี่ไม่กินใช่ไหมพี่ไม้ ผมขอนะ กำลังหิวเลย” ต้าหันไปส่งยิ้มให้กับน้ำ แต่มันเป็นยิ้มที่ดูล้อเลียนเสียมากกว่า
“อื้อ เอาสิ แล้วมาแค่นี้เหรอหรือจะรอกลับบ้านพร้อมกัน” ไม้เมืองถาม น้ำมองหน้าชายหนุ่มแล้วทำสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะเบนสายตาไม่พอใจไปให้ต้าที่กำลังตักขนมกินอย่างไม่เกรงใจคนซื้อ
“กลับพร้อมพี่ ว่าแต่ขนมนี่อร่อยดี แต่มันเลี่ยนไปนิด” ต้าพูดกับตัวเองลอยๆ แล้วหันไปแกะเค้กที่ตนเองซื้อมาแล้วตักเค้กป้อนไม้เมือง
“ลองกินอันนี้ดู อร่อยมาก น้ำตาลน้อยด้วยนะพี่” ต้าจ่อเค้กไปที่ปากร่างสูง ไม้เมืองอ้าปากงับเค้ก
“อืมจริงด้วย อร่อยซื้อจากที่ไหนหรอ”
“ร้านพี่ฟ้าไง วันหลังจะพาไปกิน ร้านนี้เด็ดรับรองพวกผมไปกินประจำอะ” ต้าพูดพร้อมกับตักเค้กป้อนร่างสูงไปด้วยโดยทำเป็นไม่สนใจใครอีกคนที่นั่งมองคนทั้งคู่อยู่เงียบๆ แต่แอบมองจิกใส่ต้าอยู๋บ่อยๆ เวลาน้ำจะพูดอะไรต้าก็จะแย่งพูดตัดหน้า จนน้ำชักสีหน้าใส่หลายครั้งเธอรู้สึกไม่พอใจต้าเอามากๆ เพราะต้ากำลังแย่งเวลาของเธอกับไม้เมืองไป เธอรู้สึกว่าตัวเป็นธาตุอากาศ เพราะไม้เมืองเอาแต่สนใจเด็กหนุ่มตรงหน้า ไม่สนใจเธอเลย แถมยังทำตัวห่างเหินอีก น้ำนั่งทำหน้าเซ็งๆ จนเวลาล่วงเลยมาถึงตอนเย็น
“ไม้น้ำหิวข้าวแล้วอะ เราไปกินข้าวเย็นกันดีกว่า” น้ำเสียงหวานเอ่ยชวนคนที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ
“อื้อ เอาสิ นี่ก็จะเย็นแล้ว คนไข้ที่นัดไว้ก็หมดแล้ว ต้าเก็บของ” ร่างสูงเรียกคนตัวบางที่นั่งรอเขาอยู่บนโซฟาตัวยาว ตรงข้ามกับน้ำ
“พี่น้ำ ทำไมทำหน้าเหมือนคนปวดท้องเลยครับ” ต้าเอ่ยถามเขาแสร้งทำสีหน้าว่าเป็นห่วง
“ไม่ได้เป็นอะไร ไม้น้ำหิวมากๆ เลย” เธอเดินเข้าไปหาร่างสูงที่ยืนถอดชุดกราวออก แล้วเกาะแขนไม้เมืองทำท่าออดอ้อน ไม้เมืองเหลือบมองต้าที่จ้องเขาตาเขม็ง
“หึหึ” ร่างสูงหัวเราะหึหึในลำคอเพราะอาการของแมวดื้อที่แสดงออกมาให้เห็น
“หัวเราะอะไรไม้” น้ำมองหน้าคนรักเก่าของตัวเอง
“ไม่มีอะไร ไปสิหิวไม่ใช่เหรอ”
“อื้อ พี่ไปก่อนนะน้องต้า” เธอบอกกับต้าที่ยืนรอ แล้วแสยะยิ้มให้ ต้าสูดลมหายใจลึก แรงหึงมันกำลังสูงท่วมหัว
“ครับโชคเลือดนะครับ”
“ห๊ะ ว่าไงนะ”
“โชคเลือดครับ ออกไปก็ระวังเจอหมามันกัดเอา หมาแถวนี้มันดุ มันหวงของ” ต้ากดเสียงลงต่ำ จ้องหญิงสาวตรงหน้าตาดุแล้วหันไปมองมือที่เธอเกาะแขนไม้เมืองอยู่
“พี่ไม้ ต้าอยากกินข้าวที่บ้าน ได้ไหมครับ บ้านเรา” ต้าเน้นคำว่าเราแต่สายตามองไปที่หญิงสาว
“ไม้นี่ไม้สนิทกับเด็กนี่มากเลยเหรอ ถึงพาเข้าบ้านได้” น้ำไม่อยากจะเชื่อขนาดเธอที่เป็นแฟนเก่าเคยอะไรๆ กันมาตั้งสองปีเธอยังไม่เคยได้ไปเหยียบบ้านหลังเล็กของไม้เลย
“ก็สนิท” ไม้เมืองตอบ
“สนิทครับสนิทมากกกกก พี่ไม้ครับต้าหิวแล้ว” ต้าทำหน้าอ้อนๆ หน้าที่ทำเอาใจหมาตัวโตกระตุก
“อะ เอ่อ -///- “
“ไม้เอาไงเนี้ยะ นี่ต้า เธอก้กลับไปกินบ้านเธอสิจะมาบังคับอะไรคนอื่นเขา เสียมารยาท!! ” น้ำเริ่มจะทนไม่ไหว เธอรู้สคกรำคาญต้ามากๆ ที่ขัดเธอไปเสียทุกอย่าง
“คนอื่นที่ไหนครับ ผมไม่ใช่คนอื่นนะ พี่นั่นแหละคนอื่น เอ๊ะ ไม่ใช่สิ พี่แค่คนเก่า” ต้าพูดด้วยน้ำเสียงปรกติ สีหน้าเขายังยิ้ม แต่สายตาบอกให้ไม้เมืองเอามือของน้ำออกจากแขนเดี๋ยวนี้แต่ร่างสูงเอาแต่ยืนอมยิ้มมองดูแมวดื้อที่กำลังหึงตัวเองจนเสียจริต ต่อปากต่อคำกับหญิงสาว
“ไม้ เธอดูลูกศิษย์เธอคนนี้สิ ก้าวร้าว! ไร้มารยาท! ” น้ำเริ่มขึ้นเสียงใส่ต้า
.....หางโผล่มาแล้วสินะ....
“ผมไม่ใช่ลูกศิษย์สักหน่อย” ต้าทำเป็นพูดเสียงอ่อย
“หมายความว่ายังไง ที่บอกไม่ใช่ลูกศิษย์” เธอหวั่นใจกับคำตอบ เธอเคยแอบรู้มาว่าไม้เมืองเป็นไบเช็กชวล ที่ได้ทั้งชายและหญิง นี่ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่เธอเลิกกับเขา เธอรับไม่ได้สักเท่าไหร่
“พี่ไม้บอกเค้าไปสิว่าต้าเป็นอะไรกับพี่” ต้าทำเสียงกระเง้ากระงอดผิดวิสัยของตัวเอง แถมยังเดินมาเบียดน้ำให้ออกจากไม้เมืองอย่างเนียนๆ อีกด้วย ร่างสูงยกยิ้มแอบหันหน้าหนีไปอมยิ้มจนจมูกบานกลั้นความดีใจเอาไว้สุดๆ
ไอ้แมวมันน่าจับมาฟัดอีกแล้วโว้ยยย!! เขาได้แต่ตะโกนก้องอยู่ภายในใจ
“อะ แฮ่ม อื้อต้ามันไม่ใช่ลูกศิษย์ของเราหรอก ตอนนี้เราสองคน กำลัง..”
“คบกันครับ ผมกับพี่ไม่กำลัง คบ กัน อยู่” เป็นต้าที่พูดแทรกขึ้นมา และเน้น คำว่าคบกันอยู่
“ว่าอะไร เมื่อกี้ไม้ว่าอะไรนะ” มือของน้ำสั่นระริกอย่างควบคุมไม่อยู่ ความรู้สึเกลียดชังต้าเริ่มทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ เธอตวัดสายตาไปมองต้า สายตาแบบจิกกัด พอไม่เมืองหันมาคุยกับเธอ เธอก็ปรับสีหน้าใหม่ เธอส่งยิ้มไปให้พร้อมกับทำสีหน้าตกใจ
“เรากำลังคบกับต้านะ” ไม้เมืองย้ำชัดอีกครั้ง
“ตะ..แต่ว่าต้าเป็นลูกศิษย์ สถานะมันไม่แปลกไปเหรอไม้ คือนน้ำก็ไม่ได้อยากจะ ขัดหรอกนะ แต่แบบนี้มันจะดีเหรอ ครอบครัวไม้ คุณลุงคุณป้าจะยอมรับได้เหรอ” น้ำพูดแล้วแกล้งทำสีหน้าเป็นกังวล
“......”
“อีกอย่าง พวกเธอเป็นผู้ชายทั้งคู่ด้วย ไม่กลัวเหรอ ไม้เธอเองก้มีหน้ามีตาในสังคมนะ อย่าหาว่าน้ำยุ่งเลยนะ น้ำเตือนด้วยความหวังดีทั้งนั้น โดยเฉพาะต้า น้องยังเด็กอยู่เลย” น้ำเดินมาจับมือไม้เมืองอีกข้าง
“เรื่องของเรา เราจัดการเองได้น้ำ อีกอย่างถึงไอ้ต้ามันจะเป็นผู้ชาย แต่เรากับมันรักกัน มันเป็นเรื่องระหว่างเรากับต้า ทำไมเราต้องแคร์สายตาคนข้างนอกด้วยล่ะ เขาหาข้าวหาน้ำให้เรากินเหรอ ก็เปล่า” ไม้เมืองพยายามจะไม่ใช่น้ำเสียงที่รุนแรงเกินไป เขารู้เจตนาของน้ำดี รู้ตั้งแต่วันแรกที่กลับมาหาเขาแล้ว ว่าต้องการอะไร น้ำต้องการคืนดีกับเขาเพราะโดนแฟนทิ้งมา ตอนแรกเขาก็รู้สึกดีใจนะที่น้ำกลับมาหาเขา เขายังไม่ลืมน้ำ แต่ว่าไม่ว่าเขาจะคิดอะไรภาพของต้าก็จะเข้ามาแทรกทุกครั้ง ในหัวเขามีแต่เรื่องของต้า ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนในหัวเขามีแต่น้ำ
“แต่ไม้...เห้อเอาเถอะ เราถือว่าเราบอกไม้แล้วนะ” น้ำแกล้งทำเป็นไม่สนใจเรื่องของชายหนุ่มแล้ว เพราะไม่อยากให้ไม้เมืองรำคาญตนและมองตนในแง่ลบ เรื่องนี้เธอจะไม่มีวันยอมแพ้เด็กผู้ชายตรงหน้าเด็ดขาด น้ำหันไปส่งยิ้มแบบจริงใจให้
“ถ้าอย่างนั้นเราว่าเรากลับบ้านเลยดีกว่า ไม้ไปทานข้าวกับแฟนเถอะ”
“ถ้างั้นเราไปส่ง” ไม้เมืองบอกเขาแตะหลังหญิงสาวให้เดินออกจากห้องส่วนอีกมือก็จับมือต้าเอาไว้หลังจากที่ส่งน้ำเรียบร้อย ไม้เมืองก็ลากต้ามาที่รถแล้วจัดการจูบหนักๆ ให้เป็นรางวัล
“อื้ออ อื้มมม พอก่อน อ๊ะ กัดอีกแล้ว คอมีแต่รอยหมดแล้วเนี้ยะ!! ” ปากก็ว่าใส่แต่หน้าตัวเองกลับแดงลามไปถึงหู
“ก็มึงน่ารัก หึงก็น่ารัก แมร่งเอ้ยย” ไม้เมืองโถมตัวเข้าใส่ร่างเล็กที่นั่งอยู่เบาะข้างๆ อีกครั้งก่อนจะจูบลงกับปากนุ่มๆ อยู่นานสองนาน จนคนใต้ร่างครางหนักและดัยไหล่กว้างๆ นั้นออก
“แฮกๆ พี่! มันเหนื่อย ทำเหมือนไม่เคยได้จูบอย่างนั้นแหละ” ต้าประชดพร้อมกับทำปากมุบมิบใส่ ไม้เมืองเห็นแล้วเกิดอาการมันเขี้ยวก็จับปากเล็กๆ นั้นไว้แล้วบีบเบาๆ พอให้อีกคนได้ร้องโวยวายฟาดงวงฟาดงาใส่
“พี่อะ มันเจ็บนะเว้ยย”
“หึหึ กูชอบเวลามึงโวยวาย” ไม้เมืองยกมือขึ้นยีผมอีกฝ่ายแล้วสตาทรถขับกลับบ้านของตนเอง ระหว่างทางกลับบ้านพวกเขาแวะซื้อของสดที่ซูเปอร์ ได้หมูกับเนื้อ แล้วก็ผักอีกหลายอย่าง มื้อเย็นเลยลงเอยที่ชาบูดีที่บ้านไม้เมืองมีหม้อชาบูอยู่เลยไม่ต้องหาซื้อใหม่
Rrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ของไม้เมืองดังขึ้นขณะที่เขากำลังกินมื้อเย็น ต้าเหลือบมองชื่อคนโทรเข้าขณะที่ไม้เมืองกดรับสาย
“เออว่าไง ..รอแปปนะ” ไม้เมืองรับสายเพื่อนสนิทของตัวเองที่โทรเข้ามาเรื่องที่เขาให้สืบ ไม้เมืองลุกออกไปคุยโทรศัพท์นอกบ้าน เพราะเขาไม่อยากให้ต้ารับรู้เรื่องนี้ พอพ้นสายตา ไม้เมืองกับแสดงสีหน้าพอใจออกมากับข้อมูลที่เขารับรู้
“มันเป็นลูกหลานบ้านเมียเก่ามึงอะ”
“ใครวะพี่” ไม้เมืองถามเสียงขุ่นๆ
“น้ำ” พลัสตอบกลับมา เขาเองก็ลำบากใจเหมือนกัน เพราะเมื่อก่อนน้ำก็สนิทกับพวกตนพอสมควร น้ำถือเป็นผู้หญิงที่ไม้เมืองคบนานที่สุดและเกือบจะได้แต่งานกันถ้าไม่เลิกกันซะก่อน
“อืม ขอบใจมากนะพี่”
“แล้วมึงจะจัดการพวกมันเมื่อไหร่ อย่าให้เรื่องมันใหญ่โตนะมึง กูขี้เกียจเก็บศพ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องถึงมือพี่หลอก พี่ลืมไปแล้วเหรอว่า พ่อไอ้ต้ามันเป็นตำรวจ”
“เอ้ากูจะไปรู้กับมึงได้ยังไง หน้าน้องกูยังไม่ค่อยจะเห็นเลย เมียไอ้สิงห์อีกรายนั้นหวงยิ่งกว่าจงอางหวงไข่ สักวันหนึ่งเถอะกูจะแกล้งให้แมร่งอกแตกตาย” พลัสพูดแล้วหัวเราะใส่ ไม้เมืองส่ายหน้ากับความคิดชั่วๆ ของรุ่นพี่ตัวเอง
“แกล้งเขาระวังเด้อพี่ ไอ้พี่สิงห์แมร่งร้ายจะตาย”
“ร้ายก็ร้ายดิวะ กลัวไร ถ้ามันทำอะไรกูนะ กูจะฟ้องน้องเอ๋อออ”
“เร้อออออพี่เร้อออ” ไม้เมืองทำเสียงกวนๆ ใส่ พอคุยกันเรียบร้อยก็กลับเข้ามาด้านใน เห็นต้านั่งกินชาบูไปพร้อมกับแชทไปด้วย ไม้เมืองเลยย่องไปด้านหลังอย่างเงียบๆ เพื่อจะดุว่าต้าคุยแชทกับใคร
บาส:แล้วนี่มึงไม่กลับมานอนบ้านบ้างเหรอวะ เผื่อพ่อแม่มึงกลับมา
ต้า:ยังอะ อีกสองสามวันค่อยกลับ แล้วนี่มึงแดกไรยัง
บาส:กำลังแดกหม่อมแม่ทำพะโล้หมูสามชั้นให้กิน อร่อยมว๊ากกกก
ต้า:เชี่ยะ อยากกินเลยวะ พรุ่งนี้เอาใส่ถุงมาฝากกูหน่อยแม่มึงทำกับข้าวอร่อย
บาส:เออๆ แม่กูก็บ่นหาอยู่เหมือนกัน ว่าเมื่อไหร่จะมาค้างที่บ้านอีก
ต้า: - -* มึงหรือแม่ที่ถาม?
บาส:รู้มากไอ้สัส แล้วนี่ พี่ไม้ไปไหน มึงมาคุยกับกูแบบนี้เขาไม่ว่าเหรอ
ต้า:พี่มันออกไปคุยโทรศัพท์กับเพื่อน
บทสนทนาที่ไม้เมืองอ่านอย่างตั้งใจทุกบรรทัดทุกประโยค เขาพยายามจะไม่คิดอะไรเรื่องบาสอีกแต่ แต่ แต่ ที่บอกว่าเมื่อไหร่จะไปค้างที่บ้านอีก! เรื่องนี้ที่เขายอมปล่อยผ่านไปไม่ได้ ร่างสูงดึงโทรศัพท์ในมือต้าทันที
“มึงไปนอนบ้านมันต้องแต่เมื่อไหร่?” ไม้เมืองกดเสียงลงต่ำ จนต้ารู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย เรื่องมันก็นานมาแล้วด้วย
“ตั้งแต่ที่ทะเลาะกันครั้งที่แล้ว” ตอบตอบเสียงอ่อย
“มึงก็รู้ว่ามันคิดยังไงกับมึง มึงยังจะไปนอนบ้านมันอีกเหรอต้า! ” ไม้เมืองตะคอกเสียงดุ
“....”
“กูไม่ได้ไม่ไว้ใจมึงนะ แต่กูไม่ไว้ใจมัน! ”
“ผมบอกกับมันแล้วว่าคิดกับมันแค่เพื่อน แค่เพื่อนจริงๆนะพี่...อีกอย่างมันก็บอกเองว่าจะตัดใจ” ต้ารีบบอกให้อีกฝ่ายสบายใจ เขาไม่อยากจะทะเลาะกับไม้เมืองบ่อยๆ ยิ่งตอนนี้เขามีคู่แข่งอีก
“มึงแมร่งงง ” ไม้เมืองลูบหน้าตัวเองแรงๆ เขาพยายามจะไม่สติแตก อีกอย่างส่วนหนึ่งเขาก็เป็นคนผิดด้วยตอนนั้น
“....”
“ทำไมต้องเป็นมันตลอดเลยวะ เป็นมันที่เข้ามาตอนกูกับมึงมีปัญหากันตลอด”
“....”
“กูกลัว กลัวว่าสักวันกูทำให้มึงเสียใจอีก กูแมร่งโคตรกลัว กลัวว่ามึงจะใจอ่อนกับมันเข้าสักวัน”
ต้าไม่ได้ตอบอะไรอีกเขาพยายามจะไม่น้อยใจกับประโยคเมื่อสักครู่ ประโยคที่บ่งบอกว่าเขาจะโลเลเอนไปหาบาส ทั้งๆ ที่ใจของเขาไม่มีที่ว่างให้ใครอีก เพราะให้ร่างสูงตรงหน้าไปหมดเเล้ว
“มากินข้าวเถอะพี่ ผมจะอิ่มแล้ว”
ไม้เมืองสูกลมหายใจลึก และนั้งลงข้างๆ ต้า แล้วดึงตัวต้าเข้ามากอด ใบหน้าหล่อคมซบลงกับไหล่ราดของต้า
“อย่าใจอ่อนกับมันนะ กูรู้ว่าบางเรื่องกูอาจจะสู้มันไม่ได้ กูขอแค่มึงไม่ไปรักมันก็พอ”
ไม้เมืองพูดเสียงจริงจัง แค่ระยะเวลาหนึ่งเดือนกว่าๆ ทำไมต้ามันถึงได้ทำให้เขากลัวได้ขนาดนี้ รักมากได้ขนาดนี้
“มันก็อยู่ที่พี่แล้วละ ว่าจะทำให้ผมไม่อยากไปไหนได้อีกหรือเปล่า ผมให้พี่เต็มร้อยพี่ก็ต้องให้ผมเต็มร้อยเหมือนกัน” ต้าตอบกลับ เขาดันตัวร่างสูงให้นั่งดีๆ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
“ถ้าพี่ไม่นอกใจ ผมก็จะทำตามคำขอของพี่ แต่ถ้าวันไหนพี่ทำลายความเชื่อใจของผม ถึงวันนั้น ผมจะเป็นคนเดินไปหาบาสมันเอง”ต้ากัดปากตัวเองนิดๆเพราะรู้สึกผิดที่ดึงบาสเข้ามาเกี่ยว
“จุ๊บ...มันจะไม่มีวันนั้น” ไม้เมืองจูบที่หน้าผากของต้าเป็นการให้คำมั่นสัญญา
“อื้อ ผมเชื่อพี่....อ้าปากสิ” ต้าคีบหมูที่ลวกแล้วจ่อที่ปากไม้เมือง ป้อนไปกินจนอิ่ม ก่อนจะช่วยกันเก็บจานชามไปล้าง เสร็จแล้วก็มานั่งดูทีวีจนดึก ต้าลุกออกไปเพื่อเตรียมตัวจะอาบน้ำร่างบางถอดเสื้อนักศึกษาออกตามด้วยกางเกงยีน โดยที่ไม่ทันสังเกตว่าร่างสูงเดินมาซ่อนด้านหลัง แค่เห็นหุ่นบางๆ ผิวขาวเนียนของอีกฝ่าย ไม้เมืองก็แทบจะทนไม่ไหว เขาเกิดอารมณ์ง่ายมากเมื่ออยู่กับต้า ไม้เมืองรีบรวบตัวต้าเอาไว้ทันที
“อาบน้ำด้วยกันเนอะ ประหยัดดี” ไม้เมืองกระซิบเสียงพร่าแล้วขบเม้มใบหูนิ่มเบาๆ
“ประหยัดพ่อง!! อื้อออ อ๊ะ”
คงไม่ต้องบรรยายเนอะว่าหลังจากที่โดนลากเข้าห้องน้ำแล้วจะเกิดอะไรขึ้น
“เอวพี่ดุนะหนูไหวเหรอ”
...............................................................
ไม่มาม่าเด้อพักก่อน
-
ตอนที่ 17
...ไม้เมือง..
เช้าวันนี้ผมตื่นก่อนไอ้แมวดื้อมาได้สักพักแล้วครับ มันนอนหลับสนิทชนิดที่ว่าถ้าไม่ถีบมันตกที่นอนมันคงไม่ตื่น เมื่อคืนผมแกล้งมันหนักไปหน่อยเลยต้องปล่อยให้มันนอนต่ออีกสักพัก ไอ้ต้าเวลามันไม่ดื้อมันก็เป็นเด็กน่ารักคนหนึ่งเลยมันทั้งขี้อ้อน ขี้โวยวาย แถมกวนตีนด้วยยิ่งถ้าวันไหนมันอารมณ์ดีมันจะกลายเป็นเด็กขี้เอาใจ เรียกได้ว่าอยากให้ทำอะไรก็ทำให้หมด อย่างเช่นเมื่อคืน
ผมยอมรับเลยว่าไอ้ต้ามันกินเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ มันเป็นคนที่มีเสน่ห์มากๆ ทั้งรูปร่างหน้าตาและนิสัย เห็นมันห้าวๆ ตีกับเขาไปทั่ว แบบนั้นแต่มันเป็นคนที่มีจิตใจอ่อนโยน รักเด็ก ชอบช่วยเหลือคนอื่น แถมยังชอบกินขนมหวานๆ เป็นชีวิตจิตใจ อาทิตย์หนึ่งต้องได้กินสักสองสามครั้ง พอพอกับการที่มันวิ่งหนีตีนเลย บอกตามตรงว่าผมทั้งหวงทั้งห่วงมันมากกว่าใคร ถึงตัวจะเล็กแต่หมัดมันหนักมาก เพราะผมโดนบ่อยตอนอยู่กับมันแรกๆ ตอนนี้ก็มีบ้างถ้าผมไปแกล้งหรือกวนตีนใส่มันมากๆ
นอนมองหน้ามันได้สักพักก็ต้องลุกเตรียมตัวไปทำงาน ผมชอบมองมันเวลาหลับ ปากแดงๆ แก้มขาวๆ กับจุดสามจุดบนแก้ม ผมชอบครับเรียกได้ว่าหลงมันมากๆ อยากจะกอดมันทั้งวัน แต่ว่าช่วงนี้ผมไม่ค่อยจะมีเวลาให้มันสักเท่าไหร่ผมทำงานหนัก มันเองก็เรียนหนัก ต่างคนก็ต่างมีหน้าที่ของตัวเองมันเลยเข้าใจ
ผมลงไปยังชั้นล่างเปิดตู้เย็นหาอะไรทำง่ายๆ ให้มันกินตอนเช้าก่อนไปเรียน ความจริงผมแค่สั่งให้แม่บ้านทำมาให้ก็ได้จะได้ไม่ต้องเหนื่อย เป็นผมที่ดิ้นรนอยากจะทำให้มันเองเสียมากกว่า ไม่ว่าจะเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยก็ตาม แต่มันไม่ค่อยจะรู้หาว่าผมไม่รักไม่สนใจตลอด ด่ามันโง่อยู่ทุกวันแล้วครับตอนนี้
มื้อเช้าคงได้แค่ข้าวไข่เจียวธรรมดาๆ เพราะในตู้เหลือแค่ไข่กับหมูสับ พอเจียวไข่เสร็จก็เดินไปปลุกมันที่ชั้นบน เข้าห้องมาก็เจอมันนั่งทำหน้ายุ่งๆ ปากบ่นอะไรไม่รู้อยู่คนเดียว พอมันเห็นหน้าผมเท่านั้นแหละ หมอนใบใหญ่ก็ถูกปาอัดเข้าหน้าผมเต็มๆ แล้วมันก็ทำหน้าเบะใส่
“ไปเลยนะ” โอ้โห อารมณ์มาเต็ม หน้าแมวๆ ของมันหันมาขู่ฟ่อใส่ผม
เอ้ากูผิดเชี้ยะไรเนี้ยะ
“เป็นอะไรอีก” ผมเดินเข้าไปใกล้มันก็ยิ่งปาของใส่ทั้งหมอนข้าง ผ้าห่ม
“ทำอะไรไว้ละ เมื่อคืนบอกว่าให้ทำเบาๆ แล้วเคยเบาไหมห๊ะ!! เจ็บไปหมดทั้งตัว” มันบ่นเป็นแมวขาดปลาทู
“เอ้า ก็เห็นว่าชอบให้ทำแรงๆ เวลาทำเบาๆ แล้วมึงชอบทำหน้าไม่พอใจใส่กู ตกลงจะให้กูทำยังไงไหนบอกซิ” ผมว่ามันก็ยิ่งทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ขึ้นมาอีก เดี๋ยวนี้ชักจะงอลเก่งขึ้นทุกวัน
“ก็พี่อะ ทำแรงเกิน-///- “มันก้มแล้วพูดออกมาเสียงเบาๆ ดูก็รู้ว่ามันกำลังอาย ผมเดินไปนั่งลงข้างๆ แล้วดันคางให้มันเงยหน้าขึ้น มันพยายามจะหลบสายตา แต่ผมก็บังคับให้มันหันมามองอยู่ดี
“เป็นอะไร ไหนบอก อย่ามาทำหน้าเป็นแมวงอนใส่แบบนี้” ผมแกล้งทำเสียงดุ
“เจ็บ มันเจ็บ”
“โดนเอาตั้งหลายครั้ง ยังไม่ชินอีกเหรอไง” ผมถามเสียงล้อๆ
“ก็ครั้งนี้มันแรงไปไง พี่เล่นกระแทกใส่ไม่ยั้ง แถมยังไม่เบิกทางให้อีก” มันว่าเสียงกระเง้ากระงอด สงสัยท่าจะเจ็บจริงไม่อย่างนั้นมันไม่มานั่งงอแงใส่ผมหรอก
“ก็มึงแมร่ง โคตรน่าเอา ใครมันจะไปอดใจไหววะ” ผมตอบตามที่คิด และนั่นยิ่งทำให้มันเขินหนักมากขึ้นไปอีกมันเม้มปากตัวเองแล้วหลบตาผม ดูสิครับว่าอาการน่ารักๆ ของมัน มันน่าขย่ำไหมล่ะ
“-////- “
“กูทำข้าวเช้าไว้ให้ ลงไปกินได้แล้วไป หรือจะแปรงฟันก่อน” พอผมถามมันก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วชี้ไปที่ห้องน้ำดีที่ผมทำความสะอาดให้ตั้งแต่เมื่อคืน ไม่อย่างนั้นได้บ่นว่าปวดท้องอีก ผมพยุงให้มันลูกขึ้นยืนแล้วพาเข้าห้องน้ำ หยิบยาสีฟันที่บีบยาสีฟันไว้ให้แล้วยื่นให้ มันรับไปแล้วเริ่มแปรงฟัน ผมยืนมองมันผ่านกระจกแต่มันกลับยักคิ้วกวนตีนใส่ เป็นเมียที่น่าถีบเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ รอจนมันล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ ก็ยื่นผ้าขนหนูให้มันเช็ดหน้า ดูแลดีกว่านี้ไม่มีแล้ว ผมพยุงมันลงมาด้านล่าง พาไปนั่งที่จะกินข้าว
“ไข่เจียว” มันเริกคิ้วถาม
“อืมของในตู้เย็นเหลือแค่นี้” ผมบอกมันก็พยักหน้าเข้าใจก่อนจะตักข้าวเข้าปาก เรานั่งกินข้างเชากันแบบเงียบๆ ครับ เพราะไม่รู้จะคุยอะไร อีกเดี๋ยวก็ต้องไปเข้าเวรแล้ว แอบชำเลืองมองมันนิดๆ เห็นมันทำท่าจะพูดอะไร แต่ก็ไม่ยอมพูด จนผมนึกรำคาญ
“มีอะไรก็พูดมาอมพะนำอยู่นั่น”
“วันนี้พี่ออกเวรกี่โมง” มันเงยหน้ามองผมอย่างลุ่นๆ
“หกโมง มีอะไร”
“อ่อ อืม ไม่มีอะไร” มันตอบแล้วก้มหน้ากินข้าวต่อ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรที่ถามเพราะมันอยากรู้เฉยๆ แหละมั้ง วันนี้มันมีเรียนบ่ายเลยไม่ต้องรอไปส่งที่วิทยาลัย กินข้าวเสร็จก็พามันไปพักที่ห้องนั่งเล่น มันร้องจะเอาโทรศัพท์ผมก็เดินขึ้นไปเอาให้ ไม่วายหาน้ำหาขนมมาประเคนมันอีก หันไปมองดูนาฬิกาใกล้ได้เวลาเข้าเวรแล้วผมเดินไปหยิบกุญแจรถที่ตะกร้าตรงชั้นวางทีวี
“พี่” มันกระดิกนิ้วเรียกผม เหอะให้ตายสิผมแก่กว่ามันตั้งเยอะ ดูมันเรียกผม เรียกเป็นหมาเลย
“มีไร” ผมเดินเข้าไปใกล้ มันก็กระดิกนิ้วเรียกให้เข้าไปใกล้มันอีก ผมขยับเข้าไปอีกนิด ผมก็กระดิกนิ้วอีก อะไรของมัน?
หมับ!!
“ชักช้าวะ” มันโน้มคอผม ไม่สิเรียกว่ากระชากมากกว่า มันกระชากคอผมลงไปจนหน้าชิดกันแล้วมันก็จูบ ครับจูบ ไม่ได้จูบแบบธรรมดานะ มันจูบแบบใช้ลิ้นด้วย เราจูบตอบกลับกันไปมาเหมือนคนโรคจิต นี่มันจงใจจะแกล้งผมชัดๆ ในขณะที่ลิ้นร้อนๆ ของพวกเรากำลังพัวพันธ์กันเหมือนแข่งมาราธอน แก่นกายด้านล่างมันเริ่มมีปฏิกิริยา ตอบสนองจนปวดหนึบ
“อึก อื้มม แฮกๆ พอก่อนไอ้ต้า” ผมดันหน้ามันออก มันยกยิ้มให้แล้วใช้หลังมือเข็ดปากตัวเองนิดๆ
“รีบกลับบ้านนะพี่ อย่าเถลไถลไปไหน อย่าว่อกแว่ก” มันบีบแก้มผมแล้วพูดตามันยิ้มจนเป็นรูปสระอิ
“รู้แล้วครับบบ”
“ไปทำงานได้แล้ว” มันไล่ผมแกจากบ้านแล้วมุ่งตรงไปยังโรงพยาบาล มาถึงผมก็ต้องราวน์ วอร์ด จนเกือบสิบโมง ก่อนจะไปประจำอยู่ที่ห้องทำงานของตัวเอง ซึ่งมีผู้ป่วยมารอพบผมอยู่หลายคิวแล้ว เกิดมาเป็นหมอนี่ก็เหนื่อยเหมือนกันนะครับ เหนื่อยตั้งแต่เรียน จนถึงทำงาน เข้าเวรแต่ละวันเหนื่อยจนยากจะบรรยาย ยิ่งวันไหน อยู่เวรแล้วด้วยละก็อย่าให้พูดเลยครับ แทบหลับกลางอากาศ ทำงานจนลืมเวลา นี่มันเลยเที่ยงแล้ว ผมรีบกดโทรศัพท์หา ไอ้แมวที่เพราะผมกลัวว่ามันจะนอนเพลินแล้วลืมไปเรียน รอสายได้สักพักมันก็รับ เสียงงัวเงียมาเลยครับ
“พึ่งตื่น?” ผมถาม
“อื้อ ดูหนังแล้วเผลอหลับนะ ขอบคุณนะพี่ที่โทรมาปลุก” มันตอบกลับมายาวๆ ผมได้ยินเสียงกุกกัก เหมือนมันกำลังเก็บของ
“แล้วนี่ทำไรอยู่”
“กำลังเก็บหมอนผ้าห่มขึ้นข้างบน พี่อะกินไรยัง หิวไหม” มันถามเหมือนรู้ว่าผมยังไม่ได้กินอะไร
“ยัง ว่าจะไปหาอะไรกินอยู่เหมือนกัน” ผมตอบ
“อื้อ ถ้างั้น...”
//ไม้น้ำซื้อข้าวมาฝาก// เหมือนสวรรคืจงใจจะแกล้งผม ไอ้ต้ามันหยุดพูดทันที
“//แปปนะน้ำ เราติดสายอยู่//”
“เขามาทำไมอะพี่” เอาแล้วครับน้ำเสียงมันเริ่มแข็งใส่ผมแล้ว
“ไม่รู้ไม่ได้เรียกมา” ผมรีบตอบกลับ เพราะกลัวมันจะเข้าใจผิดแล้วพาลโกรธผมอีก
“ไล่เขากลับไป” มันสั่งผมเสียงเข้ม ไอ้ต้ามันคงไม่ชอบเพื่อนผมเอามากๆ แต่ผมคิดว่ามันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องทำแบบนั้น ผมบริสุทธิ์ใจว่าผมกับน้ำเป็นแค่เพื่อนกัน และที่สำคัญ ผมรักมันไม่ได้รักน้ำ
//ไม้น้ำจัดข้าวใส่จานให้เลยนะกำลังร้อนๆ เลย //เสียงของน้ำแทรกเข้ามาอีก
“หน้าด้าน หน้าที่ตัวเองที่ไหนกัน” น้ำเสียงมันเกรี้ยวกราดมากจนผมเองก็ดิที่จะตกใจไม่ได้ มันไม่เคยก้าวร้าวถึงขั้นด่าผู้หญิงแบบนี้ และอีกอย่างน้ำเป็นเพื่อนผม แม้ว่าน้ำจะไม่ได้ยินที่ต้าพูดแต่มันก็ดูไม่ดี ผมไม่อยากให้มันคิดร้ายกับใครแบบนี้
“ต้ามีเหตุผลหน่อย” ผมว่ามันเสียงดุ น้ำเดินมานั่งที่โซฟาแล้วมองหน้าผมนิดเหมือนตกใจที่ผมคุยสายกับมันแล้วตัวเองเข้ามาแทรก ผมส่ายหน้าว่าไม่เป็นไร น้ำเลยไม่ได้สนใจอะไรอีก เธอนั่งเล่นมือถือตัวเองไป กินข้าวของตัวไป
“ไม่รู้แหละถ้าผมรู้ว่าพี่อยู่กับคุณน้ำสองต่อสอง พี่โดนดีแน่!! ” มันแทบจะตวาดใส่ผมแล้วกดตัดสาย ผมสูดลมหายใจลึก แล้วหันไปมองหน้าน้ำอย่างรู้สึกลำบากใจ คนหนึ่งก็เพื่อน อีกคนก็เมีย
....จบพาทหมอไม้...
ร่างบาทแทบจะปาโทรศัพท์ราคาแพงทิ้งเพียงเพราะมีเสียงแสบแก้วหูแทรกเข้ามาในสาย เสียงที่เขารู้สึกสะอิดสะเอียนทุกครั้งที่ได้ยิน ต้าเดินกระฟัดกระเฟียดเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวไปเรียนในช่วงบ่าย ซึ่งมีแค่เขากับวุ่นวายที่มีเรียนคาบบ่าย จึงได้นัดกันไปเจอที่โรงอาหารเลย ระหว่างที่นั่งแต่งตัว มือบางก็ไถหน้าจอมือถือ เข้าไปในแอปพิเคชั่นยอดฮิตอย่าง facebook จนไปสะดุดกับรูปรูปหนึ่งที่แท็กให้ตัวเขาแล้วก็เจ้าของรูป อย่างไม้เมืองเอาไว้ มันเป็นรูปมือที่จับกันไว้ โดยไม่ให้เห็นหน้า แค่แวบแรกเขาก็จำได้ว่ามือนั้นมันเป็นมือของไม้เมือง ต้าเม้มปากจนมันซีด ทั้งโกรธทั้งโมโห ไม่เข้าใจเจตนาของหญิงสาวเลยสักนิด
ต้าเก้บเอาความหงุดหงิดไว้ในใจ แล้วรีบมาที่วิทยาลัยเพื่อมาเจอวุ่นวาย ก่อนจะเอาภาพที่ทำให้เขาต้องหัวร้อนให้วุ่นวายดู ร่างเล็กพอมองรูปนั้นแล้วก็ถึงกับอุทานออกเสียงดังว่า
“เหี้ยยยยยยมาก”
“ใช่ เหี้ยเลยละ กูไม่รู้ว่าแมร่งต้องการอะไรรู้ทั้งรู้ว่าพี่หมอมันเป็นผัวกู” ร่างบางเห็นออกมาอย่างเหลืออด
“มันจงใจให้มึงรู้ไง ว่าผัวมึงอยู่กับมัน อิคุณน้ำนี่มันชะนีจิตสกปรกจริงๆ” วุ่นวายพูดออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร
“กูแมร่งง อยากจะให้พี่ไม้เห็นฉิบหายว่ามันร้ายขนาดไหน มึงต้องเห็นสายตามันที่มองกู อิเหี้ย เหมือนอยากจะฆ่ากูให้ตาย แต่เวลาอยู่ต่อหน้าพี่ไม้นะ อื้อ หือออ นางฟ้ามาเลย” ร่างโปร่งระบายออกมาอย่างออกรสออกชาติพร้อมกับเบะปาก จนวุ่นวายหัวเราะก๊ากกออกมาเพราะไม่เคยเห็นต้าในเวอร์ชันเหม็นเบื่อผู้หญิงแบบนี้
“ใจเย็นมึง แล้วนี่มึงจะทำยังไงต่อ อิคุณน้ำอะไรนั่นมันคงไม่ปล่อยผัวมึงไปง่ายๆ แน่” วุ่นวายถามอีกฝ่ายสองมือเท้าคางมองเพื่อนตัวเองที่กำลังคิดหนัก
“กูจะทำไรได้ละ จะให้กูเดินไปต่อยแล้วบอกว่า อย่ามายุ่งกับผัวกูงี้อ่อเค้าเป็นผู้หญิงมะ” ต้าทำหน้าเซ็งแล้วจิ้มลูกชิ้นทอดเข้าปาก รู้สึกหงุดหงิดแปลกๆ ยิ่งรู้ว่าหญิงสาวอยู่กับไม้เมืองแล้วเขายิ่งไม่สบายใจเวลาร่วงเลยจนเลิกเรียน ต้าขี่รถไปส่งวุ่นวายที่บ้านแล้วกดโทรหาร่างสูง แต่ไม่มีคนรับ เลยขี่รถวนกลับมาที่ซูเปอร์ตั้งใจจะทำมื้อเย็นให้ร่างสูงกิน ระหว่างที่เลือกซื้อของก็กดตอบไลน์เพื่อนบ้าง เลื่อนดูหน้าฟีดข่างเฟสบุคบ้างจนไปเจอ รูปที่น้ำแท็กหาไม้เมือง
“ไปกินข้าวด้วยกันงั้นเหรอ” ต้ากำมือแน่นแล้วชำเลืองมองของที่ซื้อมาในรถเข็นแล้วนึกโมโหร่างสูง
“เหอะถึงว่า ทำไมไม่รับสาย” ต้าเอาของทุกอย่างที่หยิบมาไปคืนบนชั้นจนหมดแล้วขี่รถกลับโมโหจนต้องหาของหวานมาดับร้อนเขาแวะร้านของฟ้า สั่งน้ำกับขนมมากิน จนรู้สึกดีขึ้นแต่ยังไม่อยากกลับบ้าน เขาเลยสั่งเค้กอีกสองชิ้นกะว่าจะเข้าไปหานะโมที่บ้านของสิงห์
“เอ๋อ” ต้าร้องเรียกเบาๆ พอไปถึงร่างบางที่กำลังทำงานบ้านอย่างขะมักเขม้นได้ยินเสียงเรียกตัวเองก็เงยหน้าขึ้นมอง พอเห็นว่าเป็นใครดวงตากลมโตก็เบิกกว้างแล้วเรียกชื่อเขาเสียงดัง ทิ้งไม้กวาดในมือทันทีก่อนจะพุ่งตัวไปกอดเข้าเต็มรัก
“พี่ต้า หนูคิดถึง”
“กูก็คิดถึงมึง แล้วนี่ทำอะไรอยู่”
“งานบ้านให้พี่จ๋า หนูได้เงินเยอะเลย” นะโมยิ้มหวานให้จนต้าต้องยิ้มตาม เขาลุบหัวทุยๆ อย่างเอ็นดู เขาเลี้ยงมันมากับมือถนอมมันจนโต แต่ยังไม่ทันได้บอกความรู้สึกก็โดนแย่งไปเสียแล้ว ต้ายื่นขนมที่ซื้อมาให้คนตรงหน้า
“*0* ขนมเค้กกกกกกกกกกกกก”
“อื้อกูซื้อมาให้ กินสิ” ร่างบางพยักหน้าระรัวก่อนจะแกะเค้กออกจากกล่องแล้วตักกิน ดีที่วันนี้สิงห์ไม่อยู่บ้าน ไม่อย่างนั้นเขาก็คงจะอึดอัด นั่งดูนะโมกินเค้กที่ซื้อมาจนหมด
“อร่อยมากๆ เลยครับ” ต้ายิ้ม เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้เจอนะโม ยิ่งเห็นว่าอีกคนมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นเขาเองก็พอจะปล่อยวางได้บ้าง ไม่นึกห่วงอะไรแล้ว พอกินเค้กเสร็จ คนตัวเล็กก็เริ่มทำงานอีกครั้ง ปากก็ชวนเขาคุยไปเรื่อยบางครั้งที่เขาเหม่อ นะโมก็จะเข้ามายืนดูใกล้ๆ แล้วพ่นลมหายใจใส่ เหมือนแกล้งเขา
“คิกคิก คิดอะไรนานจัง หนูเรียกตั้งนาน”
“เหรอโทษทีวะ แล้ว พี่สิงห์ของมึงจะกลับมากี่โมง”
“เดี๋ยวก็กลับมาแล้วจ้ะ มีอะไรเหรอ”
“ไม่มีไร งั้นกูกลับบ้านก่อนละกันจะมืดแล้ว มึงก็ล็กบ้านดีๆ” เขาบอกลาคนตัวเล็ก
“จ้ะ แล้วพี่ต้าจะมาหาหนูอีกไหม หนูคิดถึง”
“อืม ไว้ว่างๆ จะแวะมาหาใหม่” ก่อนกลับเขากอดมันแน่นๆ ไปทีหนึ่งมันเองก็กอดเขาตอบแล้วหัวเราะ และยืนโบกมือไปมาจนเข้าขี่รถออกไป ต้าแวะไปที่บ้านของตัวเองเพื่อตรวจดูอะไรนิดหน่อยตามประสาคนไม่ได้กลับบ้านมานาน บ้านยังคงเรียบร้อยเป็นปรกติ เพราะไม้เมืองส่งคนมาทำความสะอาดให้อยู่ตลอด ดวงตาคู่สวยกวาดมองไปรอบๆ อย่างรู้สึกเหงา เพราะช่วงนี้พ่อแม่ไม่กลับมาเลย มีติดต่อมาบ้างเป็นบางครั้งบางคราว เวลาส่งเงินมาให้ ทำให้เขาอดที่จะน้อยใจไม่ได้ เพราะต้องอยู่คนเดียวมาตลอดหลายปี เขาคิดถึงรสมือของแม่คิดถึงเสียงดุๆ ของพ่อ บางครั้งเขาก็อยากจะไปมีเรื่องชกต่อย เพื่อเรียกร้องความสนใจ แต่พอทำแล้วมันไม่ได้ดีต่อใครเลยแถมยังทำให้พ่อแม่เสียใจอีก ดังนั้นพักหลังๆ เขาเลยเลี่ยง แต่พอมีครั้งหนึ่งมันก็จะครั้งที่สอง สามตามมาเรื่อยๆ ให้เจ็บตัวกลับบ้านทุกวัน
คิดอะไรเพลินๆ จนลืมเวลา เสียงโทรศัพท์ของเขาแผดดังขึ้นหลายสายแล้ว แต่เขากลับไม่รู้ ในสมองเองก็คิดเรื่องอะไรต่อมิอะไรมากมาย โดยเฉพาะเรื่องของคนตัวสูง ที่ป่านนนี้ไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่กับผู้หญิงคนนั้น จากที่โกรธตอนนี้เริ่มจะน้อยใจขึ้นมาบ้างแล้ว
19.25 น.
“ไปไหนมา” น้ำเสียงเย้นเยียบดังขึ้นทันที ที่เขาก้าวเท้าพ้นธรณีประตู ร่างสูงเดินปรีมาหาเขาแล้วกระชากเข้าหา ใบหน้าหล่อดูดุดัน และจ้องหน้าคนรักเอาไว้
“ไปหาไอ้เอ๋อมา พี่มีอะไร” ร่างโปร่งพยายามจะเบี่ยงตัวออกจากการเกาะกุม
“แล้วทำไมพึ่งกลับ” ร่างสูงถามเสียงดุ เพราะเป็นห่วงว่าจะเกิดอันตรายอะไรขึ้น พอโทรหาก็ไม่รับ เขาเลยโทรหาวุ่นวายเพราะวันนี้มีตารางเรียนที่ตรงกัน แต่คำตอบที่ได้รับคือต้ากลับบ้านมานานแล้ว และนั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกเป็นกังวล พยายามโทรเช็กที่โรงพยาบาลและสถานีตำรวจอยู่เนื่องๆ จนกระทั่งร่างโปร่งเดินเข้าบ้านมา
“คุยเพลิน” ต้าตอบเสียงเหนื่อย และไม่สบตาไม้เมือง
“แล้วเป็นอะไร ถามคำตอบคำ”
“ไม่มีไรแค่หิวข้าว” ต้าตอบ
“แล้วทำไมไม่กิน หิวก็กินสิวะ”
“ก็แค่อยากกินพร้อมพี่ แต่พี่คงอิ่มแล้ว” ครั้งนี่ต้าตวัดสายตาขึ้นมองอีกคน สายตาน้อยใจและตัดพ้อถูกส่งออกไป ไม้เมืองชะงักแล้วเอามือลูบหน้าตัวเองแรงๆ เขาลืมบอกต้าเรื่องนี้ พอรู้ตัวว่าทำอะไรผิดลงไปน้ำเสียงก็อ่อนลงทันที
“พี่ไปกินข้าวกับเขา โดยที่ไม่บอกผม ทั้งๆ ที่ผมบอกแล้วว่าให้รีบกลับบ้าน ผมรออยู่ ถ้าผมไม่เห็นรูป ผมก็คงไม่รู้ว่าพี่กับเขาไปกินข้าวด้วยกัน” ต้าพูดออกมาจนหมดแล้วสะบัดตัวออกจากมือของไม้เมือง
“ไม่ใช่อย่างนั้น วันนี้พ่อของน้ำมาด้วย ท่านเลยชวนไปทานมื้อเย็นด้วยกูปฏิเสธเขาไม่ได้ เพราะเขาเป็นเพื่อนพ่อกู กูรีบกินรีบกลับ ไม่ได้อยู่ต่ออะไร” ร่างสูงพยายามอธิบายให้อีกฝ่ายหายเข้าใจผิด
“เหรอ อืม ช่างเหอะ ผมเหนียวตัวอยากจะอาบแล้ว” ต้าเดินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านโดยมีร่างสูงเดินตามมาติดๆ
“โกรธเหรอครับ ต้าโกรธพี่ใช่ไหม” ร่างโปร่งชะงักเท้าเพราะคำพูดหวานหูแถมยังแทนตัวเองว่าพี่อีก เขาไม่เคยเจอโหมดนี้ของไม้เมืองเลย ร่างโปร่งเริ่มทำตัวไม่ถูกรู้สึกเหมือนกำลังถูกง้อ
“พี่ไม้ขอโทษนะครับ พี่ไม้ผิดเอง” เพราะเสียงที่ดูอ้อนๆ กับสีหน้าที่สำนึกผิด เกือบทำให้หัวใจเขาอ่อนยวบ แต่ความผิดครั้งนี้เขาจะไม่ใจอ่อนง่ายๆ
“ถอยผมจะไปอาบน้ำ” มือบางผลักอกอีกฝ่ายให้หลีกทาง
“เดี๋ยวอาบให้ มาๆ” ร่างสูงดึงอีกคนให้เข้าไปในห้องน้ำพร้อมกันแต่ต้าฝืนไว้
“ผมอาบเองได้ ถอย” ต้าเริ่มใช้น้ำเสียงที่เข้มขึ้น จนไม้เมืองหน้าเสีย
“ต้า ต้าครับ พี่ขอโทษพี่ไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้”
“ผมอยากอยู่คนเดียว” พูดจับก็เดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วปิดประตูเงียบ ไม่นานก็ได้ยินเสียงน้ำจากฝักบัว ร่างสูงไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้อีกฝ่ายหายโกรธตนเอง แต่เหมือนเขาจะนึกอะไรบางอย่างได้ จึงรีบเดินลงไปด้านล่างทันที
“เชี้ยะ ลืมเลยว่าของในตู้เย็นหมด” ร่างสูงสบถออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะวิ่งไปที่บ้านใหญ่ ร้องเรียกหาป้าสมใจให้เตรียมครัวให้เขาจะเข้าครัว
“ป้าสม ไม้จะใช้ครัว ป้าคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบ”
“คุณหนู โอ้ยยย เสียงดังอะไรคะ ป้าตกใจหมดเลย” ป้าสมใจวิ่งกระหืดกระหอบมาจากในห้องนั่งเล่น เพราะกำลังดูละครหลังข่าวกับพี่สาวของเขาอยู่ สายารเองถึงกับเดินมาดูน้องชายตัวแสบด้วย
“เอะอะ อะไรกันตาไม้ เสียงดังจนยัยหนูจะตื่น” สายธารพูดเสียงตำหนิ
“อย่าพึ่งถามมากนะพี่สายธารไม้จะใช้ครัว”
“แล้วไม่ได้ไปทานข้าวกับอาวิรุณเหรอ เห็นว่ายัยน้ำก็ไปด้วย”
“ไป แต่ไม้จะทำกับข้าวง้อเมีย!! เมียงอน!! ”
......................................................................................
รักนะครับ
ปล.สเปน้องเอ๋อ จะมาในรูปแบบแชทนะคะ ฝากติดตามด้วยน้า
-
ตอนที่ 18
ร่างสูงใหญ่เจ้าของแผ่นหลังกว้างอยู่ในชุดทำงานสีเข้มด้านหน้าผูกผ้ากันเปื้อนลายหมีน้อยสีชมพูขัดกับลุค ใบหน้าหล่อคมกำลังคิ้วขมวดกับเมนูที่ตนเองรังสรรค์ขึ้นมาเพื่อเอาใจคนรักที่กำลังโกรธเขาเป็นฟืนเป็นไฟ ตอนแรกก็ดีใจอยู๋หรอกที่ไอ้แมวดื้อมันแสดงอาการออกมาว่าหึงว่าหวงเขา แต่พอผลที่ได้รับกลับมามันเป็นเอฟเฟคที่เขาไม่ชอบนั่นคือความมึนตึง และความเงียบที่ครอบงำความรู้สึกของเขา เขามีเหตุผลที่ไม่ไม่ได้บอกให้อีกคนได้รับรู้ คือมันกะทันหัน เพราะพ่อของน้ำแวะมาด้วย และเขาก็ไม่ได้จับโทรศัพท์เลย ใจคิดว่าคงกินไม่นาน แต่ที่ไหนได้ฝ่ายนั้นกลับรั้งตัวเขาไว้ยาว และยากที่จะปฏิเสธ เพราะเกรงใจผู้ใหญ่ ที่ถือว่าสนิทกันพอสมควร ร่างสูงลงมือทำอาอาหารอย่างสุดฝีมือ มือหนากำด้ามกระทะแน่นแล้วสะบัดขึ้นลงอย่างชำนาญเม็ดข้าวเรียงตัวสวยยามที่ลอยขึ้นไปบนอากาศ ส่งกลิ่นหอมอบอวล ข้าวผัดอเมริกันสีแดงสดจากซอสมะเขือเทศแต่งแต้มสีเขียวและสีส้มจากถั่วลันเตาและแครอท ไหนจะไข่ดาวสุกกำลังดี แถมด้วยไส้กรอกและเบคอน ร่างสูงจัดจานได้อย่างน่ากินสุดๆ ก่อนจะถอดผ้ากันเปื้อนสีชมพูออกจากตัว
“ขอบคุณครับป้า” พูดจบก็วิ่งแจ้นกลับไปบ้านหลังเล็กที่มีอีกคนรอคอยอยู่ พอมาถึงก็เจอเจ้าตัวนั่งหน้ามุ่ยอยู่บนที่นอนบนหัวมีผ้าผืนเล็กคอยซับน้ำที่หยดลงมา
“พี่ไปทำข้าวมาให้ เรายังไม่ได้กินข้าวนิใช่ไหม” เขาถามเสียงนุ่มแต่คนตรงหน้ากลับทำเพียงร่อนคางใส่เขา พร้อมกับทำเป็นไม่สนใจ ทั้งที่กลิ่นหอมของข้าวผัดอเมริกันมันส่งเสียงเชิญชวนซะขนาดนั้น
หิวว้อยยยย!! เสียงกรีดร้องภายในใจของร่างบางตะโกนก้องอยู่ภายใน ดวงตากลมพยายามจะไม่หันไปหาจานข้าวในมือร่างสูง
“ต้าครับ” อย่าใช้เสียงแบบนั้น อย่า! ร่างบางขยับเพียงเล็กน้อยและไม่ยอมปริปากพูด
“หิวก็มากินครับ พี่ทำมาให้เรา” ร่างสูงใจเย็นและพูดด้วยเสียงโทนนุ่ม
“เห็นผมซื้อด้วยของกินเหรอ! ” แม้จะไม่ได้ตวาดใส่แต่ต้าก็ยังใช้น้ำเสียงที่แข็งกระด้าง
“ไม่ใช้แบบนั้น”
“แล้วยังไง พี่ทำกับผมแบบนี้ตลอดเลย” แมวดื้อของเขาพูดออกมาด้วยน้ำตาคลอหน่วย
“สัญญาไม่ทำแล้ว ครั้งนี้พี่เลี่ยงไม่ได้จริงๆ” เจ้าของแผ่นหลังกว้างเดินมานั่งที่ปลายเตียง เคียงข้างคนหน้าแมว
“หึ” ต้าทำเสียงขึ้นจมูก
“พูดจริงครับ พี่ไม่ได้อยากอยู่กับพวกเขาสักหน่อย พี่อยากกลับมาหาเราจะตาย” ร่างสูงดึงไหล่ให้อีกคนหันมาหา
“เหรอ แล้วทำไมต้องลงรูปจับมือกันด้วย” ต้าพูดออกมา ไม้เมืองขมวดคิ้วนิดๆ
รูปไรวะ? เขายังไม่รู้ว่าน้ำเพื่อนรัก ของตนทำอะไรไว้ เขารีบเดินไปหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาเปิดแอฟตัวเอฟสีฟ้าขึ้นมาทันที ก่อนจะเลื่อนดู ก่อนที่เขาจะถึงบางอ้อ
“แค่รูปเองครับ มันบังเอิญมากกว่า” เขาพยายามจะประนีประนอม ไม่อยากให้อีกคนหัวร้อนไปมากกว่าเดิม
“เหรอ” นั่นไงเสียงแข็งระดับสิบแล้ว ร่างสูงเองก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วตอนนี้
“ต้าครับ ไม่เอา ไม่เป็นแบบนี้สิ”
“เชอะ!! ” ร่อนคางใส่อีกแล้ว ไม้เมืองทนไม่ไหวจับอีกคนนั่งตักโดยที่อีกคนหันนหน้ามาทางเขา
“นี่จะทำอะไร!! ปล่อยผมนะ! ” ต้าทุบไหล่แกร่งดังปัก แต่อีกคนกลับมาสะเทือน แถมปั้นหน้าหมาโหดใส่อีก
“ไม่ปล่อยจนกว่าเราจะคุยกับพี่ดีๆ”
“คุยอะไร?”
“คุย เรื่อง ของ เรา” เขาเน้นที่ละคำพร้อมมองหน้าหวานๆ ของอีกคน ดวงตาที่แผดเผาเขาราวกับไฟที่ลุกโชน มือหนากดเอวอีกฝ่ายให้บดเบียดกับจุดกึ่งกลาง
“พี่ อ๊ะ..จะทำอะไร”
“ทำแบบที่อยากทำ”
“ไม่เอานะ...อื้มม อื้ออ” ร่างสูงกดต้นคออีกฝ่ายให้ก้มต่ำ บดเบียดกลีบปากใส่อีกฝ่ายอย่างเร่าร้อนและรุนแรง ทั้งขบกัดดูดเม้มอย่างคนเอาแต่ใจ
“ในเมื่อง้อ ดีๆ ไม่ ชอบพี่ก็จะง้อในแบบของพี่ เราอย่ามาร้องทีหลังแล้วกัน”
“ไม่ เอานะ เมื่อวานก็ทำไปแล้ว..อ๊า” ต้าร้องเสียงหลงเมื่อถูกมือที่สอดเข้ามาด้านในแล้วบีบตรงจุกเล็กๆ ที่กำลังแข็งเป็นไต
“นั่นมันเมื่อวาน ส่วนวันนี้ก็วันนี้ มันคนละวันกัน”
“แต่ผมไม่ไหว อื้อ อ๊ะ. อื้มมม”
(( (ฮัลโหลล ไม้ว่าไง ไม้ ไม้ โทรมาทำไมไม่พูด) ))
“แต่กูไหว จูบกู”
“อื้ออ พี่ไม้ อ๊ะ อื้มม อย่ากัดสิ”
“ต้า..ตัวมึงโคตรหอมเลย กูโคตรชอบ” ร่างแกร่งซุกไซร้ไปทั่วลำคอขาว พร้อมกับทำรอยเอาไว้
“อื้ออ พี่ไม้ อ๊ะผมเสียวว” ตาครางเสียงกระเส่า
(( (.....กรี๊ดดดดดดดดดดดด...) ))
ดวงตากลมมองเครื่องมือสื่อสารที่ตนเองเองถืออยู่แล้วยกยิ้ม ก่อนจะโยนมันไปไกลๆ โดยที่ไม่ลืมกดวางสาย
“อืมมม ต้า แมร่งง ขอได้ไหมวะตอนนนี้”
“คิกคิก” จู่ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา พร้อมกับรอยยิ้มร้ายที่ไม้เมืองไม่ทันได้สังเกตเห็น แล้วผลักคนตัวโตให้ออกห่างจากตัวด้วยสีหน้าที่ดีกว่าเดิม
“กูไม่ไหวแล้ววะ..”
“ผมก็ไม่ไหวแล้วพี่ ปวดขี้มากเลย..” พูดพร้อมกับยันตัวลุกขึ้นก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไป โดยที่อีกคนได้แต่นั่งนิ่งๆ งงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น มันเร็วมากจนเขาตั้งตัวไม่ทัน กว่าจะร็ตัวว่าโดอนอีกคนเทก็นั่งปวดไม้น้อยไป
“ไอ้ ไอ้ ไอ้ เด็กเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
...................................
หลายวันผ่านไป
“อิต้า มึงจะมาอวดผัวลงโชเชี่ยลแบบนี้ไม่ได้!! ” เสียงแหลมแสบแก้วหูของวุ่นวายดังขึ้นท่ามกลางวงล้อมของเพื่อนๆ ขาดไปแค่ คนต้นเรื่องที่ตอนนี้กำลังสวีตหวานกับ อาจารย์สุขศึกษารูปงามในห้องพยาบาล ในรูปที่ลงไปนั้นคือรูปที่ร่างบางนั่งอยู่บนตักของร่างสูงถ่ายในมุมที่เห็นเพียงเอวบางๆ ที่ถูกท่อนแขนแกร่งโอบเอาไว้อย่างแนบชิด พร้อมกับแคปชั่น
‘อ่อยแทบตายตักก็ไม่เคยได้นั่ง’ พร้อมกับติดแท็กไม้เมืองไปด้วย
“ปล่อยมันไปเถ้อออออ ให้มันขิงข่มชะนีบ้าง” ท่านขุนหันไปบอกเพื่อนตนเองที่นังบิดกับรูปภาพในจอมือถือ วุ่นวายกำลังเขิน เหมือนตัวเองไปนั่งตักไม้เมืองเสียเองยังไงอย่างงั้น
“มึ้งงงงงง ดู ดู ดู ความแรดของมัน นั่งตักผู้บดๆ ยั่วๆ จ้า อินี่!!! กูรับมั่ยได้” ปากก้ว่าแต่ท่านี่คือเลื้อยไปใต้โต๊ะ
“ที่รับไม่ได้คือมึง อิเหรี้ยะ เลื้อยเป็นงูเลย ลุกขึ้นมา!! ” อิฐแทบจะกระชากหัวเพื่อนตัวเองให้ขึ้นมาจากการเลื้อยลงใต้โต๊ะ
“มึงงง ดูดิ งานดี หล่อ รวย โปรไฟล์ดีขนาดนี้ ทำไมกูไม่ได้!!! ” วุ่นวายยังหวีไม้เมืองไม่เลิกจนอิฐนึกรำคาญ ฟาดฝ่ามือลงกับหัวเล็กๆ ไปที
“หยุดเห่าหอนได้แล้วอินาก อาจารย์พี่หมอเค้าชอบคนหน้าแมว ไม่ใช่หน้านากแบบมึง! ” อิฐว่าใส
“อร้ายยย อิอิฐ อิปากเสีย!! หน้ากูคือความสวยงามหนึ่งเดียวขอวิทยาลัยแห่งนี้ให้เกียรติหนังหน้ากูด้วย”
“อื้ออหือออ มั่นหน้ามากอินาก” เป็นท่านขุนที่พูดพร้อมกับส่ายหน้าให้
“ทำแมะ! เดี๋ยวกูก็เอากระทะโคเรียคิงฟาดหน้าเข้าให้ เสือกกับหนังหน้ากูนัก”
“อื้อฮือ เกรี้ยวกราดมาก นี่เพื่อนไงวุ่น เพื่อนที่หน้าตาหล่อๆ เหมือนอูจินวันนาวันไง”
“อิ๊ อูจินไร มึงอะอูรังอูตัง”
“อินาก เพื่อนกูก็ถีบได้นะ” ท่านขุนยกเท้าขึ้มาทำท่าจะง้างใส่วุ่นวายจริงๆ
“อย่านะ กูฟ้องน้องขิมนะว่ามึงอะสร้างภาพ ที่จริงชอบใช้กำลังกับคนอื่น”
“ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ ไอ้ขุนมึงแพ้มันได้ไงวะ” อิฐขำก๊ากกกับท่าทางสงบเสงี่ยมของท่านขุนที่พอพูดถึงสาวสวยจากโรงเรียนฝั่งตรงแล้วหงอขึ้นมาทันที
“อิสัส มันเล่นแม่ทูนหัวกูเลย อย่าให้ถึงทีกูมั่งนะมึง” พูดจบก็ปรายตามองอิฐแบบเหมือนรู้อะไรบางอย่างแต่ไม่พูด
“อะไร” อิฐถาม
“ไม่มีไร ไม่ต้องทำหน้าเลิกลักแบบนั้น”
“เลิกลักไร๊ กูปล๊าวววว”
“เปล่าเสียงสูงเชียวนะมึง”
“นี่มึงคุยซุบซิบอะไรกันสองคนห๊ะ” วุ่นวายที่เงยหน้าจากการไถหน้าฟีดเฟสบุคแล้วเอ่ยถามเพื่อนสนิท
“ไม่เสือกครับ” อิฐหันมาตอบ
...............................
16.45 น.
“ต้า พี่หมอมารอหน้าตึกแล้ว”
“มาเร็วจังวะ กูยังเก็บงานไม่เสร็จเลย มึงออกไปบอกพี่มันทีดิ” ผมเร่งเก็บเศษวัสดุที่ใช้ทำงานอย่างเร่งรีบกลัวพี่หมอจะรอ ดีที่วันนี้ไม่ต้องไปเข้าเวรที่โรงพยาบาล ผมกวาดเศษขยะลงถังแล้วเก็บของใส่กระเป๋า
“ไม่ต้องแล้วมั้งมึงพี่หมอเดินมานู้นแล้ว” วุ่นวายมันชี้ไปทางประตู ร่างสูงๆ เดินมาหาผมพร้อมกับใบหน้านิ่งๆ เพราะยังมีนักศึกษาหลงเหลืออยู่เราจะทำอะไรประเจิดประเจ้อไม่ได้มันไม่ดี เค้าจะเอาไปนินทากัน
“อาจารย์มาทำอะไรครับ” ผมรีบทัก
“มารับ กลัวเธอจะชิ่งหนี เก็บของเสร็จแล้วใช่ไหม?”
“ครับ ไปกันพวกมึง” ผมเดินตามหลังพี่มันไปเงียบ ที่จริงวันนี้พวกเรานัดกันจะไปกินหมูกระทะกันครับ คือแบบอยากไปกินกับกลุ่มเพื่อนบ้างไรบ้าง แต่พี่หมอมันดันไม่ยอมปล่อยให้ไป ทะเลาะกันห้องพยาบาลแทบแตก จนได้ข้อสรุปคือ เขาจะไปด้วย และจะเป็นเจ้ามือให้
“พวกผมจะขี่รถนำไปที่ร้านก่อนแล้วพี่ค่อยขับตามมานะ เดี๋ยวคนอื่นสงสัย ทำแบบว่าบังเอิญมาเจอกันไรอย่างนี้อะ” ต้าบอกกับอีกคนเสียงใส ใบหน้าหวานคล้ายแมวฉีกยิ้มอย่างอารมณ์ดี พอนัดแนะกันเรียบร้อย ต่างก็แยกย้ายกันไป ร่างสูงขับรถตามไปทีหลัง แต่ทว่า คนดวงจะดีแต่กรรมมันมาบัง มาถึงร้านปิด!!
“ร้านปิด!! ” พวกเราต่างคนต่างมองหน้ากันเลิกลัก เพราะตั้งใจมากินที่ร้านนี้ เพราะมันทั้งใหญ่สุดและดีสุดในราคา ร้อยเก้าสิบเก้าบาท
“เอาดีพวกมึง” ต้าหันไปถามความคิดเห็นของเพื่อนๆ ในจังหวะเดียวกันก็มาสายเขาจากโทรศัพท์ของไม้เมือง พอได้ยินว่าปลายสายเป็นใครก็ยกยิ้มขึ้นทันที
“กูรู้ละว่าจะไปกินหมูกระทะที่ไหน”
(ปล.ทามไลน์อาจจะไม่ตรงกับน้องเอ๋อเท่าไหร่นะคะ)
(ต้า)
ทันทีที่รู้ว่าพี่สิงห์โทรมาหาพี่หมอผมก็ยิ้มกริ่ม บอกเพื่อนๆ ว่าหาที่กินหมูกระทะได้แล้ว รอจนพี่มันวางสายแล้วค่อยคุย
“พี่ ไปกินหมูกระทะบ้านพี่สิงห์ก็ได้นะ แค่ซื้อของเข้าไปทำเอง ผมอยากไปหาเอ๋อมันด้วย” ผมรีบลอก
“อืมไอ้สิงห์โทรมาชวนพอดี เพื่อนน้องก้จะมาด้วยเห็นว่ามาเล่นด้วยตั้งแต่เช้าแล้ว”
“ดีเลย ถ้าอย่างนั้นเราไปซื้อของกัน ไหนๆ พี่ก็จะเลี้ยงแล้วนิ” ผมบอกในใจนี่ยิ้มกริ่มเลย ผมหันไปส่งซิกให้พวกที่ยืนอยู่ข้างหลัง งานนี้มีเมา!!!
พวกเราขี่รถมาที่ซูเปอร์ครับ หาซื้อพวกเนื้อหมูสไล เนื้อโคขุน แล้วก็พวกผักสด อันนี้ให้วุ่นมันเลือกครับส่วนผมก็ลากไอ้ขุนไปโซนของมึนเมา มันละลานตาไปหมด หยิบเอาขวดที่แพงๆ มาสองขวดกับโซจูอีกแพค แอบเอาใส่รถเข็นตอนที่พี่หมอมันไปคุยโทรศัพท์แล้วเอาพวกผักมาบังไว้ เดินไปเลือกขนมอีกหลายอย่างแล้วเอามาถมๆ ของมึงเมาไว้ วุ่นวายมันเบะปากใส่ผมทันทีด้วยความหมั่นไส้
“อย่าให้กูเห็นมามึงแดกน้า..” ผมลากเสียงยาวใส่
“เห็นแน่นอนค่ะ ไปๆ จ่ายตัง แล้วผัวกูไปไหนไปเรียกมาจ่ายตังสิ! ” แหม่เรียกผัวได้เต็มปากเต็มคำผมกลอกตาใส่มันแล้วเดินไปเรียกพี่มันที่ยืนคุยโทรศัพท์หน้าเครียดๆ ไม่อยากจะถามหรอกว่าเรื่องอะไรถ้าพี่มันอยากจะบอกมันคงบอกผมเอง เดินไปบอกว่าต้องจ่ายตังแล้ว พี่มันพยักหน้าแล้วล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะหยิบเอาบัตรสีดำๆ มาให้ผมไม่รู้หรอกว่ามันเป็นบัตรอะไร น่าจะเป็นบัตรพวกรูดซื้อของแบบนี้ละมั้ง พอได้มันมาผมก็วิ่งแจ้นไปที่เค้าเตอร์คิดเงินยื่นบัตรใบนั้นให้พนักงาน จู่ๆ วุ่นวายมันก็หวีดร้องออกมา พร้อมกับทำตาลุกวาวใส่ แล้วใช้กำปั้นทุบผมไม่หยุด
“โอ้ย!!! วุ่นกูเจ็บจะตีกูทำไม” ผมปกป้องตัวเองโดยการยกแขนขึ้นมากัน
“อิเหี้ยะ มึง แบล็กกาด โอ๊ยกูจะเป็นลม” วุ่นมันทำท่าจะเป็นลมจริงๆ อะไรจะขนาดนั้นวะ กะอิแค่บัตรรูดซื้อของใบเดียว-*-
“อะไรของมัน วุ่นมึงเป็นอะไร ขาอ่อนแรงกะทันหันเหรอ” อิฐเดินเข้ามาแล้วจับวุ่นวายให้ยืนตรงๆ
“นี่พวกมึงไม่รู้จักแบล็กกาดเหรอ แบล็กกาดอะ” พวกผมทำหน้างงแล้วส่ายหัว
“อิพวกโง่!! มันเป็นบัตเครดิตที่ใช่ว่าทุกคนจะมีได้ มันเป็นบัตรที่ธนาคารเป็นคนเชิญและที่สำคัญมันไม่จำกัดวงเงิน อิเหรี้ยะต้องรวยขนาดไหนถึงจะได้ถือบัตรแบบนี้ กูว่าพี่หมอมึงไม่ใช่แค่หมอกับอาจารย์ธรรมดาแล้วละ รวยเวอร์” ผมนี้อึ้งไปเลยครับ ไม่จำกัดวงเงินคืออะไร้!!! แล้วผมคิดว่าเงินเดือนหมอกับครูมันคงไม่พอต่อการธนาคารจะติดต่อมาแน่นอน
พี่มันทำงานอะไรกันแน่วะ?
พอจ่ายเงินแล้วพี่มันก็เดินมาพอดี ผมก็รีบคืนบัตรไปให้ส่วนวุ่นวายมันก็ทำหน้าเพ้อใส่ ไอ้ขุนมันก็มองแล้วก็ขำใส่จนพี่มันถามแหละว่าเพื่อเป็นอะไร ผมก็บอกว่ามันหลงพี่ มันบอกพี่รวยมาก แล้วรู้ไหมว่าพี่มันตอบมาว่าอะไร
“ก็รวยไง นี่มึงไม่รู้เหรอว่าผัวมึงรวยขนาดไหน?” หมั่นไส้ครับบอกเลย อยากจะเอารองเท้าฟาดหน้า แต่ก็ทำไมได้ กลัวจะโดนเอาคืน พี่มันตีนหนัก ห่วงสุขภาพตัวเองว่าจะเดินไม่ไหวถ้ากวนตีนมันมากๆ หลังจากนั้นเราก็ตรงมาที่บ้านพี่สิงห์เลย มาถึงก็มีพวกน้องๆ นั่งล้อมเตา จัดสถานที่กันอยู่
“ลูกพี่!!!!! ” เสียงหวานตะโกนลงมาจากระเบียงบ้าน หน้าตามันสดใสขึ้น ดูมีน้ำมีนวล ดูแข็งแรงมากขึ้น แค่เห็นหน้ามันปากผมก็ฉีกกว้าง อ้าแขนรอรับมันที่วิ่งลงมา มันโถมเข้าหาผมแบบเต็มตัวจนผมเกือบหงายหลังดีที่พี่หมอมันยืนซ้อนผมอยู่ กลายเป็นว่าผมพิงพี่มันแล้วไอ้เอ๋อมันกอดผมไว้อีกที ใบหน้าน่ารักของมันเงยขึ้นมามองผม แล้วยิ้มหวานให้
น่ารักฉิบหาย!!!
“สวัสดีครับพี่หมอ” มันหันไปยกมือไหว้พี่หมอที่ยืนยิ้มให้ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวไอ้เอ๋อ มันอย่างเอ็นดู ใครเห็นก็รักมันทั้งนั้นแหละไอ้เอ๋อนะ เพราะมันน่ารัก ผมพามันไปรู้จักวุ่นวายกับคนอื่นๆ แน่นอน พวกมันโดนไอ้เอ๋อตกไปเรียบร้อย ส่วนมันก็พาเพื่อนๆ ที่โรงเรียนมาแนะนำ ซีตัส ปิง ส้ม แล้วก็ยิม ทุกคนเรียนที่เดียวกันและห้องเดียวกันยกเว้นยิมที่อยู่ห้องหนึ่ง ดูท่าจะเรียนเก่ง เด็กๆ พวกนั้นดูแลไอ้เอ๋อได้ดีและดูจะเป็นห่วงมันมากด้วย เห็นแบบนี้ผมก็เบาใจไปเยอะ พวกเราช่วยกันขนของเข้าบ้าน รอสักพักพวกพี่ๆ แก้งหมอเถื่อนก็มา เหมือนวันนี้จะเป็นวันมีทติ้งของพวกหมอๆ เขาด้วย รู้แหละครับว่าต้องมีพวกของมึนเมา พี่มันเลยไม่ได้ห้ามอะไรตอนพี่หมอมันเปิดถุงแล้วเจอเหล้า ทำแค่หันมาชี้หน้าคาดโทษ เพราะมีน้องๆ อยู่ด้วย พวกนั้นกินกันไม่ได้อยู่แล้ว โดยเฉพาะไอ้เอ๋อ นี่ตาวาวมากอยากรู้อยากลองไปหมด พวกผมเลยต้องแยกวงหมูกระทะเป็นสองวง นั้นคือของเด็กกับผู้ใหญ่ พอดึกเข้ายุงมันก็เยอะพวกเราเลยย้ายกันไปกินข้างบน พวกไอ้เอ๋อมันก็อิ่มๆ กันแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน โดยที่พี่สิงห์เป็นคนพาไปส่ง ประจวบเหมาะกับ กับแกล้มหมดพอดี แถมไอ้เอ๋อมันดันอยากกินหมูสามชั้นทอด พี่มันเลยจะแวะซื้อให้
อยู่กินกันจนดึก ไอ้เอ๋อมันหลับคาทีวีที่เป็ดหนังแฮร์รี่เอาไว้ ส่วนเพื่อนผมก็แยกย้ายกันกลับ เหลือแต่พวกพี่หมอที่ยังนั่งกินกันอยู่ ผมเองก็เริ่มจะง่วงแล้วเหมือนแถมยังรู้สึกมึนๆ ด้วยกินไปเยอะเหมือนกันดีนะคอแข็งกันหมดไม่งั้นคงได้หามกันกลับ
“ง่วงเหรอ” พี่มันหันมาถาม ตานี่เยิ้มเลย ผมพยักหน้า พวกพี่ๆ ก็ไม่ไหวแล้ว เป็นอันว่าแยกย้ายครับ ผมเดินไปล้างหน้าเพื่อให้สร่างเมา ก่อนจะเดินไปหาไอ้เอ๋อ แล้วแอบจุ๊บแก้มมันไปทีหนึ่ง พี่สิงห์เห็นเข้าพอดี ผมนี่เกือบโดนตีน ดีนะไอ้อ๋อมันปรือตาขึ้นมามองแล้วยิ้มหวานให้ แล้วร้องหาพี่สิงห์ทันที ผมเลยรอด ลงมาผมก็เห็นพี่หมอมันยืนสูบบุหรี่พิงรถคันแพงของมัน
“มึงขี่นำไปเดี๋ยวกูขับตาม อย่าขี่เร็วนะมึง” พี่มันดับบุหรี่ในมือก่อนจะขึ้นรถ ผมเห็นดังนั้นเลยขี่ออกไปก่อน ดีที่ทางมันไม่ไกลมากเลยถึงบ้านไว ผมเอารถเข้าไปจอด ก่อนที่พี่มันจะขับตามมาจอดข้างๆ กัน ยืนรอให้พี่มันล็อกรถเสร็จก็เดินกอดคอกันเข้าบ้าน ยังไม่ทันจะปิดประตูเลยผมก็โดนพี่มันกระชากตัวเข้าไปจูบ แบบจูบดุมาก ไม่รู้ว่ามันเกิดอารมณ์ขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ที่แน่ๆ ไอ้จ้อนตัวเขื่องของพี่มันดันหน้าแข้งผมอยู่ แข็งจนฟาดปากผมแตกได้เลย
.....ตอนหน้า nc เด้อ...
-
ตอนที่ 19
.........
ไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่ตอนไหนกับอารมณ์กรุ่นๆ ที่ผมสัมผัสได้จากตัวพี่ไม้ สัมผัสที่ดูดุดันกว่าปรกติ ไหนจะเสียงลมหายใจฟึดฟัดที่ดังอยู่ไม่ห่าง ปากร้อนๆ ไล่บดริมฝีปากผมราวกับว่ามันเป็นเนื้อชิ้นโต ริมฝีปากร้ายกาจตรงเข้าบดจูบกับปากผมอย่างรุนแรง จนผมเจ็บ เขากดริมฝีปากเข้ามาแรงๆ จนผมรู้สึกได้ถึงรสคาวเลือดที่อยู่ในปาก มืออีกข้างบีบคางผมเอาไว้ บังคับให้ผมรับเอาลิ้นร้อนเข้ามาในปาก
“กูแมร่ง..โคตรอยากเอามึงฉิบหาย” อื้อหือออ แต่ละคำพูดไม่ได้อายฟ้าอายดินเลย ผมจ้องตาพี่มันอยากจะถามเหลือเกินว่าพี่มึงเป็นเหี้ยอะไร แต่ก็กลัวจะโดนถีบเลยต้องเงียบเอาไว้
“อืมมม ต้า ตัวมึงโคตรหอม” พี่มันก้มลงไปสูดดมตรงต้นคอ
“โอ๊ยยย พี่ผมเจ็บ” ยังไม่ทันจะเคลิ้มเลยพี่มันก็กัดลงมาที่ต้นคอผม ร้องจ้ากเลยสิครับ พอผมบอกเจ็บพี่มันเปลี่ยนเป็นดูดแทน ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ไปทั่วคอ ไล่ลงไปที่ไหปลาร้า ระหว่างนั้นเราก็จัดการถอดเสื้อผ้าให้กันอย่างรีบร้อน พี่มันอุ้มผมเข้าเอวขณะที่ปากเรายังไม่ห่างจากกัน เสียงจูบชื้นๆ กับร่างกายเปลือยเปล่าพี่ไม้อุ้มผมขึ้นไปด้านบนห้องก่อนจะโยนผมลงบนที่นอน ดีนะที่ ที่นอนมันนุ่มไม่อย่างนั้นหลังผมหักแน่
จากนั้นพี่ไม้กระโดดขึ้นมาคล่อมทับผมไว้ มือก็บีบเคล้นไปทั่ว เจ็บไปหมดแต่ก็ชอบ อยากหพี่มันทำแรงๆ สองมือผมสอดไปตามไรผมด้านหลังของพี่ไม้ก่อนจะขยุ่มแรงๆ ด้วยความเสียว เพราะพี่มันกำลังละเลงลิ้นกับหัวนมสีน้ำตาลของผมอย่างเมามัน ทั้งดูดทั้งกัดเล่นเอาผมต้องแอ่นหน้าอกเข้าหา พี่มันเล่นอยู่ตรงจุดนั้นไม่นานก็เลื่อนต่ำลงจนผมใจหายวูบ
“อื้มมม พี่ อึก” แค่ปลายลิ้นร้อนแตะลงกับส่วนหัวผมก็ครางหวิวยิ่งพี่มันครอบปากลงไปอย่างไม่นึกรังเกียจ พร้อมกับใช้ลิ้นหยอกล้อกับส่วนปลายหัวที่มีน้ำใสปริ่มออกมาผมก็หวีดร้องไม่ได้ศัพท์
“อ๊ะ พี่ อื้ม ผมไม่ไหว” ผมครางฮือเมื่อพี่มันตวัดปลายลิ้นเข้าที่ส่วนหัวย้ำๆ ก่อนจะขยับหัวขึ้นลง พร้อมกับห่อปากรัดแก่นกายผมเอาไว้แน่น ความเสียวซ่านแร่นปราดขึ้นมาอย่างตั้งรับไม่อยู่จนต้องร่อนสะโพกตอบรับสวนเข้าไปในโพลงปากของพี่มันอย่างไม่อาย ความรู้สึกราวกับนั่งรถไฟเหาะตีลังกาสามตลบจนผมต้องปลดปล่อยออกมาทุกหยาดหยด พี่มันดูดกลnจุดจุดนั้นลงคอไปจนหมด ทำเหมือนว่าน้ำสีขุ่นนั้นมันหวานเหมือนน้ำผึ้ง เขาเงยหน้าขึ้นมามองแล้วส่งยิ้มหวานมาให้ ผมได้แต่หน้าแดงเถือก เวลามองคราบน้ำสีขุ่นที่เลอะใบหน้าเขา อายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี
“หวาน วะ” น้ำเสียงทุ้มต่ำได้อารมณ์ดิบเอ่ยขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ร่างหนาขยับตัวลุกขึ้นยืนแล้วเลียริมฝีปากที่เปรอะเปื้อน กวาดเอาคราบต่างๆ เข้าไปในปากจนเกลี้ยง และนั่นก็ทำให้ใจของผมสั่นไหวอย่างรุนแรง ภาพของผู้ชายตรงหน้ามันเซ็กซี่บาดใจ สายตาของเขา แววตาของเขา น้ำเสียงของเขาเหมือนมนต์สะกดให้ผมยอมสิโรราบ เขากระดิกนิ้วเรียกให้ผมขยับเข้าไปหา สายตาเขาก้มลงต่ำ
“ทำให้กูหน่อย” แค่เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยออกมาก็เหมือนสายจูงให้ผมคลานเข่เข้าไปหา สองมือผมค่อยๆ ประแก่นกายที่แข็งได้ที่ มันผงกหัวนิดๆ เวลาผมลูบไล้มันอย่างแผ่วเบา ผมก้มลงใช้ลิ้นเลียแท่งกายอุ่นร้อนนั้นอย่างช้าเริ่มจากปลายลงสู่โคน ไล่วนไปรอบๆ ก้อนกลมสองใบ พี่หมอครางกระเส่า พี่มันชอบให้ผมเล่นกับจุดจุดนั้น ผมไม่รอช้าตวัดปลายลิ้นละเลง พี่หมอครางไม่ได้ศัพท์ ผมเปลี่ยนจากจุดนั้นไปตรงรอยแยก ดูดกลืนน้ำหวานที่ปริ่มออกมา ไล่ลิ้นวนรอบก่อนจะครอบปากลงไปดูดกินแท่งร้อนจนมิดด้าม
“ซี๊ดดดด ต้า อื้อมม ต้า ต้า” เสียงครางดังออกมาเป็นระยะๆ จนใกล้จะถึงฝั่งฝันพี่มันจับล็อกหัวผมเอาไว้แล้วซอยเอวเขามาถี่ๆ มันเข้ามาลึกจนผมต้องใช้มือดันหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเอาไว้ไม่ให้เข้ามาลึกมากกว่านี้
“อึก อ๊อก..เบาๆ”
“แมร่งเอ๊ยย “เขาสบถหยาบออกมาก่อนจะปลดปล่อยเข้ามาในปากผม น้ำกลิ่นคาวไหลลงคอผมอย่างช้าๆ เป็นครั้งแรกที่ผมได้ลิ้มรสน้ำกามของคนอื่น กลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่วทั้งปาก พี่มันยกยิ้มพอใจก่อนจะดึงผมเข้าไปจูบ ลิ้นร้อนสอดเข้ามากวาดต้อนเกี่ยวพันลิ้นผม ดูดดุนอย่างหื่นกระหาย ผมถูกดันให้นอนลงกับที่นอนโดยที่ปากเรายังเชื่อมต่อกัน พี่มันสอดตัวเข้ามาตรงระหว่างขาแล้วจับ ขาผมแยกออกจนกว้าง มือหยาบกร้านลูบไล้ไปมาบริเวณต้นขาด้านใน ไล้วนรอบๆ ปากทางเขาจนผมเสียวซ่าน มือหนึ่งหันไปคว้าขวดเจลที่วางอยู่ในลิ้นชัก ก่อนจะบีบมนลงกับฝ่ามือจนชุ่ม
พี่หมอทาเจลลงกับแก่นกายที่ปูดโปนจนเห็นเส้นเลือดทั้งๆ ที่พึ่งปลดปล่อยไป ไม่น่าเชื่อว่ามันจะแข็งตัวได้รวดเร็วขนาดนี้ เขาเอาเจลที่เหลือป้ายลงกับช่องทางของผม ไล้วนให้ผมเสียวเล่น และสอดเข้ามาด้านใน ในขณะที่ผมเผลอ
“โอ๊ยย พี่..เจ็บ” นิ้วเย็นๆ สอดไปในช่องทางที่เปียกชื้น ความรู้สึกเสียดเกร็งจนทำให้ผมต้องขมิบตอดรัดสิ่งแปลกปลอมอย่างรัวๆ พี่มันหมุนนิ้วบิดควงจนผมต้องผ่อนลมหายใจตัวเอง ตั้งหน้าตั้งตารอสิ่งที่ใหญ่กว่า พี่มันเพิ่มนิ้วจากสองไปสาม หมุนวนและงอนิ้วให้มันครูดกับผนังด้านใน กระแทกแรงๆ ตรงจุดอ่อนไหว ผมกรีดร้องเสียงหลงทุกครั้งที่พี่มันกดโดนจุดกระสัน ก่อนจะรู้สึกโล่งและถูกเติมเต็มอีกครั้งในเวลาไม่นาน
“อ๊า....!! อึก..อะ...อ๊า” ผมร้องครางออกมาด้วยความเสียวสุดๆ แก่นกายใหญ่ถูกดันเข้ามาจนสุดในครั้งเดียว ก่อนจะกดลงมาเน้นๆ อยุ่หลายครั้ง
“ซี๊ดดด แน่นชิบ กูโคตรชอบเลย” พี่มันครางเสียงต่ำในลำคอ จากนั้นก็เริ่มซอยเอวถี่ๆ แบบไม่ยั้งแรง
ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!
“อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ พี่เบาโอ้ยย อื้อ พี่ไม้” พี่มันกระตุกยิ้มมุมปากเหมือนสะใจที่เห็นเมียเจ็บ ใส่มาแบบไม่ยั้งไม่มีออมแรง ยิ่งเห็นว่าผมร้องก็ยิ่งชอบใจ กระแทกลงมาไม่หยุด สงสัยเสียงครางของผมคงจะไปกระตุ้นต่อมหื่นของพี่มัน กระแทกได้ไม่นานเขาก็จับผมเปลี่ยนท่า ให้นอนคว่ำลงกับที่นอน ใช้มือข้างหนึ่งกดหัวผมให้จมไปในหมอนอีกข้างก็จับเอวผมให้ยกสูง
ปึก ปึก ปึก
“อื้ออ อื้ออ๊ะ อ๊ะ”
“ซี๊ดดด ต้า โคตรดีเลยวะ รัดกูแน่นๆ อื้มม” พี่มันกดหน้าผมไว้นี่กะจะฆ่าผมทางอ้อมใช้ไหม หายใจไม่ออกจนต้องบิดหน้าตัวเองให้ตะแคงข้างแล้วโกยลมหายใจเข้าปอด เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังจนผมตกใจ อะไรมันจะแรงขนาดนั้น แต่บอกเลยยิ่งทำแรงๆ ผมยิ่งชอบ
เพี้ยะ ! เพี้ยะ!
“อื้ออ ซี๊ดด พี่ เอาอีก ตีผมอีก” ผมร้องขอเขาอย่างหน้าไม่อาย ร้องขอในสิ่งที่เขาเองก็ชอบ ฝ่ามือหนาฟาดลงมาไม่ยั้ง เอวสอบก็ยังทำงานไม่หยุดจากมือที่เคยกดหัวผมตอนนี้กลับขยุ่มผมนุ่มๆ ของผมเอาไว้แน่น เรียกได้ว่าอีกนิดหนังหัวผมก็จะหลุดติดมือพี่มันไปแล้ว
“ชอบเหรอ มึงชอบใช่ไหม” ถามไปกระแทกไป เสียวสุดๆ เสียวจนต้องร้องออกมาดังๆ กัดปากจนเจ็บไปหมด
“ชอบ ชอบมาก อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ” ส่งเสียงกระท่อนกระแท่นตอบพี่มันไป อย่าหาว่าผมหื่นเลยนะแต่เสียงครางต่ำของพี่มันทำให้ผมเกิดอารมณ์หนักจนอยากจะควบคุมเกมบ้าง จู่ๆ พี่มันก็แสยะยิ้มเหี้ยมออกมา พลิกตัวให้ผมนอนหงายอีกครั้ง เขาเลื่อนมือไปบีบส่วนหัวของผมเอาไว้ เหมือนรู้ว่าผมกำลังจะปลดปล่อย
“อื้ออ พี่อย่าทำแบบนี้ อ๊ะ อ๊ะ จะไม่ไหวแล้ว หงึ ..อึ๊” เขากำลังแกล้งผม ไม่ยอมให้ผมได้ปลดปล่อย
“ชอบแบบแรงๆ ใช่ไหม ไหนลองอ้อนวอนกูหน่อย เรียกชื่อกูแล้วมึงจะได้ทุกอย่างที่มึงต้องการ”
“ชอบครับ อื้มม พี่ไม้ พี่ไม้ ได้โปรดทำผมแรงๆ เอาผมแรงๆ อะ อะ อื้ออ”
“หึหึ ดีมาก เด็กดีของพี่หมอ จุ๊บ” เข้าก้มลงมาจูบผมแล้วผละออกในขณะที่เอวก็ขยับไม่หยุด
พั่บ! พั่บ! พั่บ!
“แรงแบบนี้ใช่ไหม? หืมม” เขากระซิบเสียงต่ำ โหมแทงสะโพกเข้ามาจนสุกแล้วดึงออก ทำแบบนี้อยู่หลายครั้ง จนเกิดเสียงเฉอะแฉะตรงช่วงล่างของผม ฟังแล้วมันดูน่าเอายแต่สำหรับผมมันไม่ใช่ ผมชอบฟังเสียงเนื้อของเรากระทบกัน ขอบสีหน้าของเขาที่แสดงออกมา ชอบเห็นเหงื่อที่ผุดขึ้นมาบนใบหน้าหล่อๆ ยิ่งเห็นตาสีนิล กับผมสีเข้มๆ ยิ่งทำให้พี่มันดูมีเสน่ห์ เหมือนเทวาในร่างมนุษย์ มัดกล้ามตรงหน้าท้องบิดเกร็งจนขึ้นเป็นลอนสวย ผมลูบมือไปยังหน้าท้องแข็ง จิกมันเบาๆ เพื่อระบายความซ่านที่พี่หมอมองให้
“อ๊า อ๊ะ อ๊ะ แรงอีก พี่หมอ แรงอีกครับ” ยิ่งพี่มันเริ่มกำรอบคอผมแน่นขึ้นผมก็ยิ่งบอกให้เขา ทำแรงมากขึ้น
“อ๊า อ๊ะ อื้ออ อ๊ะ!!! ”
“รัดโครตแน่น ต้า ซีดดด”
ปึก! ปึก! ตับ! ตับ! ตับ!
“อ๊ะ อื้ออ พี่ไม่ โอ้ยย ผมไม่ไหว ปล่อยมือ ปล่อยผม” ผมร้องขอให้เขาปล่อยมือจากส่วนนั้นของผม ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ เขาแสยะยิ้ม แต่ไม่ยอมปล่อยจนผมต้องเอามือมาปัดมือเขา แต่พี่มันไม่ยอมง่ายๆ มันจับมือผมไว้ทั้งสองข้างแล้วหยิบเอากุญแจมือ
กุญแจมือ!! เชี้ยะ มันมาจากไหนวะ ผมได้แต่งง นอนมองพี่มันล็อกกุญแจใส่มือตัวเองอีก เท่านั้นไม่พอมันเอื้อมไปที่ใต้เตียงหยิบลิบบิ้นอออกมาสองเส้น เส้นหนึ่งรักแก่นกายที่พร้อมจะระเบิดของผมเอาไว้ แล้วจู่ๆ พี่มันถอนแก่นกายออกจากตัวผม จับผมนั่งแล้วเอาลิบบิ้นอีกเส้นมามัตตาผมเอาไว้
“พี่จะทำอะไร พี่ไม้” จู่ๆ ผมก็รู้สึกตื่นกลัว พยายามจะใช้มือดึงผ้าปิดตาออก
“ถ้ามึงดึงผ้าออกกูจะไม่ให้มึงเสร็จ” เขาพูดเสียงดุ ผมชะงักมือทันที ไม้กล้าทำอะไรเลยได้แต่นอนนิ่งๆ หนาวแอร์ก็หนาวจนต้องเอามือซุกไข่ตัวเองไว้ ผมไม่รู้เลยว่าตอนนี้เพี่มันกำลังทำอะไรอยู่ไม่กล้าจะขยับตัวเลย จู่ๆ ก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างถูกยัดเข้ามาในตัวผม มันเหมือนก้อนอะไรสักอย่างทรงรีๆ มันอึดอัด ผมไม่ชอบแบบนี้เลย “อึก พี่เอาออกไป”
“เออ น่า เดี๋ยวมึงก็รู้สึกดีเชื่อกู”
“ไม่เอาได้ไหมพี่ ผมกลัว” เขาไม่ตอบผมแต่กลับลากผมลงจากที่นอน นี่เขาจะพาผมไปไหน บอกตามตรงผมเริ่มไม่สนุกแล้ว ผมถูกพี่มันอุ้มลงบันไดและพาออกมาด้านนอก เขาวางผมลงกับพื้นหินเย็นๆ ท่าเดาไม่ผิดนี่มันบริเวณสวนหลังบ้าน ถ้าตรงไปอีกหน่อยจะมีสระน้ำใว้แช่ตัวคล้ายๆ กับออนเซ็น
“พี่จะพาผมไปไหน อ๊ะ ! อื้อออออ.. ไม่พี่...อ๊า” รู้แล้วครับว่าอะไรอยู่ในตัวผม มันคือไวบอร์ดเต้อ หรือไอ้ไข่สั่น ไอ้ไข่นรก! ไอ้ไข่ที่ทำเอาขาผมสั่นจนแทบจะยืนไม่อยู่ ความเสียวกระสันแล่นเข้าครอบงำแก่กายผมอีกครั้ง มันค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น สติผมเริ่มจะจางหาย สองมือเอื้อมกอดคอร่างสูงไว้แน่น
“อื้อ อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ พี่ พี่ครับ ฮึก ไม่ ไม่ไหว” ผมครางออกมาแทบขาดใจ
“เหรอ หึหึ”
“อ๊า! ...ไม่ฮึก..อื้ออออ อ๊ะ! ” ดูเหมือนคำขอของผมมันจะไม่ได้ผล กลับกันพี่มันกลับเร่งความแรงขึ้นไปอีกครั้งนี้ผมปลดปล่อยออกมาโดยที่ไม่มีใครไปยุ่งกับส่วนนนั้นเลย น้ำรักของผมโพยพุ่งออกมาเป็นสาย เปรอะเปื้อนส่วนล่างอันเปล่าเปือยของเขา ตอนนี้ขาผมทรงตัวไม่อยู่มันอ่อนยวบลงทันที พี่มันคว้าตัวผมไว้ได้ก่อนจะร่วงลงพื้น จากนั้นเขาก็อุ้มผมไปที่สระน้ำ ผมรับรู้ได้ทันทีที่ขาผมสัมผัสกับความเปียกชื้น ผมกอดเขาไว้แน่น เพราะกลัวว่าจะจมน้ำ
“ได้โปรดปิดมันที พี่หมอ อึก พี่ อ๊า” ไอ้เครื่องบ้านั่นก็ทำงานได้ดีซะเหลือเกิน สั่นไม่หยุดเลยแมร่งเอ้ย
“รอเดี๋ยวสิ จะใจร้อนไปไหน” เขาปล่อยผมลงนั่งโดยที่เขาช้อนหลังผมเอาไว้ สองแขนกอดรัดเอวผมเอาไว้แน่น แถมยังเอาจมูกมาคลอเคลียที่คอ
“แต่มันทรมานนะพี่ เอาออกเถอะ” ผมอ้อนอีกครั้งนี้พลิกตัวไปหาเขาพยายามใช้มือคลำบนใบหน้าเขาแล้วจับโน้มลงมาจูบ เริ่มจากอ้อนๆ ขบเม้มเบาๆ จนกลายเป็นดูดดดื่มและรุนแรงตอนนี้ผมนั่งอยู่บนตัวของเขา สองขาตวัดรัดเอวสอบเอาไว้ไม่ให้ตัวเองจม สองมือสอดเข้าไปตามไรผมแล้วจิกขยุ่มมันเบาๆ ลิ้นร้อนของเราเกี่ยวพันกันวุ่นวาย และเป็นผมที่เป็นฝ่านถอนปากออกมา เพราะหายใจไม่ทัน
“หึหึ” เสียงหัวเราของพี่มันไม่น่าไว้ใจสักนิด เขาพรมจูบลงไปตามไหปลาร้า ไล่ลงไปยังเนินอกแบนๆ ของผม พร้อมกับสร้างรอยรักเอาไว้เต็มไปหมดขณะที่ผมกำลังเพลิดเพลินกับสิ่งที่พี่มันปรนเปรอผม กว่าจะรู้ตัว ร่างผมก็ถูกพลิกใช้อกชิดกับขอบบ่อ
หัวถูกกดลงกับพื่อนที่บนขอบอ่าง
บ๊วบบ พี่มันดึงไอ้นั่นออกไปแล้ว ผมรู้สึกโล่งขึ้นมาทันที แต่ยังไม่ทันจะได้พักหายใจ พี่มันก็สวนแก่นกายเข้ามาทันที มันทั้งคับทั้งแน่น แล้วก็จุกสุดๆ เสียวสุดๆ เพราะพี่ไม้เล่นซอยเอวถี่ๆ จนน้ำกระชอกออกจากบ่อ
“อื้อ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อื้มมม พี่อ๊า...แรงๆ ไปอื้อ” ผมครางไม่หยุด เพราะพี่มันใส่มาไม่ยั้ง
ปัป! ปับ! ปับ!
“อะ ฮ๊ะ อ๊ะ อื้อ ซี๊ดดด จะออก แล้วพี่อ๊ะ” ใบหน้าหวานเชิดขึ้นด้วยความเสียวซ่าน
“อย่ารีบสิ”
“แต่ผมไม่ไหว ผมไม่ได้อึด ถึก ทนแบบนี้นี่ อ๊า!!! ” ยิ่งพุดเข้ายิ่งทำ ร่างของผมโยกคอนไปตามแรงที่เขาส่งมา ผมครางระงมจนแทบจะไม่มีเสียง เซ็กของไม้เมืองมันทั้งรุนแรงและดิบเถื่อน เขาจับให้ผมยืนโก้งโค้งโดยใช้มือยันกับขอบสระเอาไว้ เพราะผมไม่เห็นอะไร มือก็โดนใส่กุญแจ เสียงคำรามดังของพี่มันดังอยู่ข้างหู ผมสัมผัสได้ถึงความร้อนตรงแผ่นหลังที่พี่มันโน้มตัวมาทับ ได้ยินเสียงหัวใจเต้นดังแข่งกับเสียงคราง
การที่ผมถูกปิดตาตัดขาดการรับรู้ทางการมองเห็นมันทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นไหนจะโดนใส่กุญแจมือเหมือนตัวเองตกเป็นผุ้ร้ายแล้วพี่มันเป็นตำรวจที่กำลังลงโทษผมอยู่
เพี้ยะ ! เพี้ยะ!
“อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ ตีอีก ตีผมอีก อ๊า” ใช่ครับผมเรียกร้องให้เขาทำรุนแรงกับผมอีก
เพี้ยะ ! เพี้ยะ!
“ตอดกูแรงอีกแล้ว อื้มม ซี๊ดดดต้า”
“อะ อ้า อื้อออ”
ปึก ปึก ปึก!
ตับ ตับ ตับ!
ผมปลดปล่อยออกมาครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ แต่พี่มันยังไม่เสร็จเลย จะอึดอะไรขนาดนั้น ผมเริ่มหนาวและจะทนไม่ไหว ขาเริ่มจะไม่มีแรง ผมโดนยกขาข้างหนึ่งให้พาดกับขอบสระทำให้ช่างทางเปิดโล่งยิ่งกว่าเดิมและสอดใส่เข้ามาได้ลึกมากกว่าเดิม ท่านี้มันเสียงจนผมต้องร้องไห้ออกมา เสียวจนจะขาดใจเพราะมันเข้าลึกแบบสุดๆ แถมพี่มันยังกระแทกโดนจะกระสันของผมตลอด ครั้งนี้ผมก็ปลดปล่อยออกมา ช่องทางอ่อนนุ่มผมตอดรัดของพี่มันระรัว จนพี่มันเองก็ร่างกระตุกครางซีดดออกมา
“อื้ออ ต้า ซีดด” พี่มันเกร็งตัวแล้วกระลงมาถี่ๆ เป็นสัญญาณว่าพี่มันใกล้จะถึงฝั่งฝัน ผมเองก็แอ่นสะโพกรับเพื่อช่วยมันอีกแรง
ปับ ปับ ปับ ปับ ปับ
“อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ พี่ พี่หมอครับ พี่หมอ”
“ซีด...ต้า อ่าห์” พี่หมอร่างกระตุกสองสามครั้งแล้วปลดปล่อยเข้ามาในตัวผม มันอุ่นวาบอยู่ใน พี่มันกอดผมเอาไว้แน่น
“อื้ออ “ผมคราง มันเหนื่อยเต็มที่ ตาผมกำลังจะปิด ทั้งเหนื่อย ทั้งหมดแรง ได้แต่หันไปกอดร่างหนาของพี่มันอาไว้ แล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะจมเข้าสู่ห้วงนิทรา
ตี่มันไม่ไดปล่อยให้ผมหลับสบาย มันลากผมขึ้นมากินต่อที่ห้องนั่งเล่น ลามไปที่ครัว ก่อนจะจบลงในรอบสุดท้ายในห้อง ตอนนั้นผมสลบไปแล้ว เหนื่อครับ ไม่ไหว พี่มันถึกเกิน เอาเก่ง ดุเก่ง อึดเก่ง จนผมนี่กากไปเลย....
........................................................
ดุเก่ง ละเกินพ่อคุณ!!!
-
ตอนที่ 20
“พี่วันนี้ผมกลับไปนอนบ้านนะ ไม่ได้กลับมาหลายอาทิตย์แล้วเดี๋ยวคนสงสัย” ผมตะโกนบอกคนที่เดินไปมาอยู่ในบ้าน ไม่ยอมออกมาสักที จะสายอยู่แล้วยังโอ้เอ้อยู่ได้ วันนี้พี่มันไม่มีเวรที่โรงพยาบาล มีแต่สอนพวกผมช่วงบ่าย แต่ผมเรียนเช้าไงเลยออกไปก่อน ผมใส่รองเท้าหยิบเอากระเป๋าที่ใส่เสื้อผ้าไว้ขึ้นสะพายหลัง แล้วเดินไปที่รถตัวเองที่จอดอยู่ข้างๆ กับรถคันหรู ผัวขับเบ้นเมียขี่ฟีโน่ -*- เห็นได้ถึงความแตกต่าง
“เดี๋ยวต้า มานี่ก่อน” กำลังจะตวัดขาคล่อมมอเตอร์ไซน์เบรกกุซะดังเอี๊ยด ผมหันไปตวัดสายตาไม่พอใจใส่
“อะไร คนยิ่งรีบๆ อยู่” แต่ก็เดินไปหาร่างสูงที่ยืนเท้าเอวอยู่ที่หน้าประตู
“นี่เงินของเดือนนี้พ่อมึงเค้าโอนฝากกูมาให้”
“อ่าวไหนเค้าบอกว่าจะกลับบ้าน ก็นึกว่าจะเอาตังมาไว้ให้เลย” ปากก็ถามมือก็นับตังไปด้วย ครบทุกบาททุกสตางค์ไม่ขาดไม่เกิน
“เค้ากลัวมึงเอาไปใช้หมดเลยฝากกุไว้”
“ไม่ใช่พี่เก็บไว้เองเหรอ รู้นะ” ครับช่วงนี้ผมติดซื้อของออนไลน์ ทั้งเสื้อผ้ารองเท้า เรียกได้ว่าอันไหนถูกใจก็กดซื้อมันหมด จนเงินเก็บเริ่มร่อยหรอ ดีที่ค่ากินทุกวันนี้พี่ไม้มันจ่ายให้ ไม่อย่างนั้นนะผมนี่กินแกลบแทนข้าวแน่ๆ
“เออรู้แล้วยังจะถาม ช่วงนี้มึงใช้เงินเก่งนะ เพลาๆ ลงบ้าง”
“บ่นเป็นคนแก่อีกละ” ผมยู่ปากใส่ไม่วายจะโดนเขกหัว พี่มันยกมือขึ้นมาแล้วครับดีที่ชิ่งวิ่งออกมาก่อน ขี่รถออกมาได้สักพัก กำลังเพลินกับอากาศเย็นๆ เลย จู่ๆ ก็เห็นไอ้บาสมันกำลังวิ่งหนีอะไรมาสักอย่าง ผมเลยตะโกนเรียกมันเอาไว้
“เชี่ยะบาส ขึ้นรถ” มันเห็นผมแล้วทำหน้าดีใจเหมือนถูกหวย กระโดดซ้อนมอเตอร์ไซน์ทันที ผมนี้สวมวิญญาณแว้นบอย บิดจนมิด ขอแค่พ้นพวกนั้นมาก่อน เหงื่อนี่แตกพลักๆ ผมเลี้ยวรถเข้ามาในวิทยาลัย เพราะคิดว่าน่าจะปลอดภัยที่สุด พวกนั้นคงไม่ตามมาตีพวกเราถึงข้างในวิทยาลัยหรอก ผมเอารถเข้าไปจอดด้านใน โดยมีไอ้บาสเดินตามติดๆ หน้ามันมีรอบฟกช้ำนิดหน่อย ไม่ได้เยินอะไรมากมาย
“ถามจริงมึงไปมีเรื่องกับใครมาอีกวะ” ผมถามมันด้วยเสียงขุ่นๆ ไม่อยากให้มันมีเรื่องกับใครที่ไหน เพราะอย่างน้อยมันก้เพื่อนผมคนหนึ่งเหมือนกัน มันมองหน้าผมถอนหายใจออกมา
“มึงจำวันที่มึงจะถูกไอ้พวกเหี้ยนั่นข่มขืนได้ปะ” มันเกริ่นนำออกมา ทำไมผมจะจำไม่ได้ว่าไปพวกชั่วนั่นมันทำอะไรผมบ้าง
“จำได้ทำไม?”
“มันจำหน้ากูได้” ครับคำตอบมันก็ทำให้ผมรู้แล้วว่าทำไมมันถึงโดนตีนไล่มา
“แล้วพวกเพื่อนมึงไปไหนกันหมด” ผมถามเพราะหลังๆ มาไม่ค่อยเห็นมันอยู่กับเพื่อนสักเท่าไหร่
“พวกมันไม่ค่อยมาเรียนกัน ไม่รู้แมร่งไปทำห่าไรกัน กูก็ห่วงว่ามันจะโดนแบบกูเนี้ยะ” บาสมันบอกเสียงเครียด จากนั้นผมก็พามันไปทำแผลที่ห้องพญาบาล แล้วพากกันเดินไปกินข้าวที่โรงอาหาร ที่พวกไอ้วุ่นมันนั่งรออยู่ ไปถึงมันก็ทักผมด้วยถ้อยคำที่หน้าถีบ
“อิต้านี่มึงพาชู้มากินข้าวเหรอ” วุ่นวายปากมันนี่นะ ผมมองค้อนมันไปที รู้แหละว่าแค่แซวขำๆ แต่คนอื่นจะมองไม่ได้ไง
“บ้า เอ้ามึงก็นั่งลงสักที” ผมหันไปดึงให้ไอ้บาสนั่งลงข้างๆ สีหน้ามันดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่
“เจ็บแผลเหรอมึง” มันพยักหน้าตอบแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาผมเลยเล่าเรื่องที่เจอเมื่อเช้าให้พวกมันฟัง ตอนแรกก็โดนด่าแหละที่ผมโดนพวกนั้นเล่นงานหาว่าไม่บอก ปกปิดบ้างอะไรบ้าง พวกมันห่วงว่าผมจะโดนดักแบบครั้งที่แล้วอีก ทำไมพักนี้ผมวนเวียนอยู่กับไอ้เรื่องพวกนี้บ่อยจัง บางทีก็ไม่ได้อยากกินตีนทุกวันปะ มันไม่อร่อย
แล้วพอวันนี้บอกว่าจะกลับไปนอนบ้านตัวเองพวกมันก็เฮโลจะไปนอนด้วย ไม่เว้นแม้กระทั่งไอ้บาส เออ เอาเข้าไปก็บอกอยู่ว่าพ่อกับแม่จะกลับมาบ้าน มันยังไม่ยอมจะไปให้ได้ พอเที่ยงไอ้พี่หมอมันก็มาครับมาพร้อมกับชูซิเบนโตะ ลาภปากพวกเพื่อนๆ ผมเลย ผมเองก็ชอบ เลยจัดซะ
“เออ พี่ พวกวุ่นมันจะไปนอนค้างกับผมด้วยนะ คืนนี้พี่ไม่ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนผมก็ได้ คนเยอะละ” ผมหันไปกระซิบเบาๆ เพราะตอนอยู่ที่วิทยาลัยเราเป็นแค่อาจารย์กับลูกศิษย์ ทำตัวปรกติกัน ไม่มีการถึงเนื้อถึงตัว เรียกได้ว่าถ้าไม่บอกก็ไม่มีใครรู้ว่าผมกับพี่หมอเป็นอะไรกัน แต่วันนี้เขาแค่ทำเป็นมานั่งกินข้าวกลางวันด้วย มีหลายคนที่มอง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย มีเพียงไอ้บาสที่มองมาทางผมแล้วทำหน้าเศร้าๆ ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ ชักจะรู้สึกลำบากใจในความหล่อของตัวเองแล้วละ ลำบากใจนะแต่จะให้ทำไง ความรักความชอบมันบังคับกันได้ที่ไหน กินเสร็จก็พากันเข้าเรียนตามปรกติจนกระทั่งพวกผมเลิกเรียนตอนสามโมงกว่าๆ โทรบอกพี่มันว่าจะกลับบ้านแล้ว ก่อนกลับจะแวะซื้อของที่ตลาดไปทำกับข้าวด้วย พี่มันเลยโอนเงินให้อีกห้าร้อย เผื่ออยากกินอะไรจะได้ไม่เปลืองเงิน ดีเหมือนกัน เพราะตอนนี้ผมเหลือเงินไม่มาก ไม่รู้ว่าจะพอใช้ถึงสิ้นเดือนรึเปล่า ถ้าไม่มีก็ไถไอ้พี่หมอมัน ฮ่าๆ
“วุ่นมึงทำนะกับข้าวอะ” ผมบอกมันไว้ก่อน วุ่นมันทำหน้าเอือมใส่ผมทันที
“มีครั้งไหมที่มึงจะทำให้กูแดกบ้าง ขีเกียจตัวเป็นขน! ”
“อื้ออ หืออ นี่เพื่อนไงจำไม่ได้เหรอ เพื่อนต้าเอง ที่หล่อๆ อะ”
“อิวอก! กูไม่มีเพื่อนที่แย่งพี่หมอไปจากกูแบบมึง! ”
“มึงอะแรด อิวุ่น สาระแนเรื่องผัวชาวบ้านเค้าตลอด” ไอ้ขุ่นคู่ไม้เบื่อไม้เมาของวุ่นมัน
“แหม พ่อขุน ทำเป็นพูด อย่างมึงก็ดีแต่แดกเหมือนกันแหละ อิฟายยย” วุ่นวายมันหันไปเถียงกับไอ้ขุนเรียบร้อยส่วนไอ้อิฐรายนั้นมันเอาหูฟังมาใส่ตั้งแต่เดินออกจากห้องเรียนมาละครับ ผมถามว่าฟังเพลงอะไรมันก็ตอบเสียบไว้เฉยๆ กันวุ่นวายมันมาแว๊ดใส่ ถือว่าฉลาดมากครับ พวกเรามาถึงตลาดแวะซื้อของสด เพราะถูกกว่าในห้างอยู่มาก คุณภาพก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่ มื้อนี้เราจะกินสุกี้กันครับ เลยซื้อพวกเนื้อสัตว์ กับผักไปเยอะหน่อย น้ำจิ้มค่อยไปซื้อในเซเว่นเอา
“มึงๆ กูอยากกินหมึกกรอบ” ผมหันไปเห็นแผงขายพวกลูกชิ้นปลา ปลาหมึกกรอบ ที่ตั้งอยู่บนแผง
“ก็ซื้อสิ บอกกูแล้วจะได้กินไหม อิง้าววว” นั่นไง
“มึงจะเกรี้ยวกราดใส่กูเพื่อ”
“เมนส์กูมามีไรไหม?” มันทำหน้าหาเรื่องด้วยครับ อิฐมันเลยตบตัวเรียกสติให้ซะเสียงดัง
เพียะ!!
“มึงเป็นผู้ชาย อย่ามะโนเก่ง”
“เอ๊ะ!! ถ้าใจกูมีมันก็มี มึงจะมายุ่งอะไร ช่วงนี้ฮอร์โมนวัยรุ่นมันพลุ่งพล่าน!! ”
“มีแค่มึงที่พลุ่งพล่านอิวุ่น อิแรด” ไอ้อิฐครับมันด่าไอ้วุ่นแล้วแย่งของในมือไปถือ ก่อนจะเอาขนมเบื้องยัดปากเพื่อไม่ให้มันพูด พวกเราเดินซื้อของกันอีกสักพัก ก็พากันกลับ มาถึงก็จัดแจงเตรียมของเอาไปไว้ที่สนามหญ้าหน้าบ้านติดกับรั้วไม้ ผมเอาเสื่อออกมาปู ไอ้ขุนไปยกเตาอั้งโล่หลังบ้านมาวางไว้ตรงกลางโดยวางทับกับก้อนอิฐที่ผมเตรียมไว้ให้
“จุดเตาด้วยมึงอะ” ไอ้ขุ่นมันสั่ง เพราะมันไม่ชอบจุดเตาครับ มันบอกแสบตา จุดแล้วเหมือนลมจะหมด ผมเลยต้องรับหน้าที่แทนมัน พอจุดเตาเสร็จไอ้วุ่นกับอิฐมันก็ขนของสดที่ล้างหั่นหมักมาอย่างดี ออกมา ผมกับไอ้ขุ่นก็เดินไปขนที่เหลือ ดีที่มีเบียร์ติดตู้ไว้หลายขวดอยู่ เลยเอาออกมาด้วยสองขวด ยกจานชามช้อน ออกไปพร้อม เป็นอันว่าปาร์ตี้หมูกระทะได้เริ่มขึ้นแล้ว กินไปฟังเพลงไป จิบเบียร์ไป โอ้โหหห โคตรฟิน กินได้สักพักก็เห็นว่ามีรถเข้ามาจอดหน้าบ้าน
“ไอ้ต้า พ่อกับแม่มึงมาวะ” ไอ้อิฐเห็นเป็นคนแรกเพราะมันนั่งหันหน้าไปทางหน้าบ้าน ผมกับเพื่อนๆ เลยวิ่งกรูเข้าไปหา
“สวัสดีครับ คุณลุงคุณป้า” พวกเพื่อนยกมือไหว้พ่อกับแม่ส่วนผมพุ่งเข้าไปกอดด้วยความคิดถึง แม่ผมส่งยิ้มหวานมาให้ส่วนพ่อก็เดินไปขนของหลังรถ ผมเลยไปช่วยถือดูๆ แล้วมีแต่ของกินของใช้ของผมทั้งนั้น น่ารักที่สุด
“ทำหมูกระทะกินกันเหรอเด็กๆ” แม่ผมเดินมาดูตรงที่พวกผมนั่งกินกัน
“ครับ แม่จะกินไหมเดี๋ยวต้าย่างหมูเอาเข้าไปให้” ผมถาม
“เอาเลย แม่กับพ่อกินมาแล้ว เรากินกันเถอะ แล้วอย่าอยู่ดึกกันละ”
“คร๊าบบบ เออ แม่คืนพวกวุ่นมันนอนนี่นะ”
“จ้ะ กินเสร็จก็เก็บให้เรียบร้อยละ ไว้ตอนเช้าแม่จะทำของอร่อยให้กิน”
“คร๊าบบบบบบ” ผมขานรับเสียงยาวเลยโดนคุณนายเค้ามองค้อนมาให้หนึ่งที พอแม่เดินเข้าบ้านพวหผมก็นั่งกินกันต่อจนเริ่มจะกินไม่ไหว ส่งข้อความไปบอกไอ้พี่หมอมันว่าพ่อกับแม่กลับมาแล้ว พี่มันตอบกลับมาอย่างไวว่าจะเข้ามาหาพรุ่งนี้ตอนเช้า หลังจากนั้นก็ช่วยกันเก็บของเข้าบ้าน ล้างจานเรียบร้อย ก็ทยอยกันไปอาบน้ำ ผมชิงอาบก่อนเพราะต้องมาต่อสายเกมเพย์ให้พวกมันอีก เดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นพวกมันนอนกลิ้งอยู่ที่พื้น ห้องกว้างๆ ของผมนี่แคบลงไปเลย
“หลบดิ๊ ไอ้ขุน นอนเป็นพยูนเกยตื้นเลยมึง” ผมเอาขาเขี่ยไอ้ขุนที่นอนขวางทางให้ออกไปให้พ้นๆ มันตีขาผมดังเพี้ยะ ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำต่อจากผม
“นี่เอ็งกล้าใช้ตีนกับข้าเชียวรึ อินังไพร่!! ” ผมส่ายหน้ากับความเล่นใหญ่ของมัน
“ใช่เจ้าค่ะ อีไพร่คนนี้จะไม่ใช่แค่ตีนเขี่ยนะเจ้า อิชั้นจะใช้ตีนฟาดหน้าท่านขุนด้วยเจ้าค่ะ เกะกะคนจะเดิน! ” ผมหันไปทำท่าจะถีบมันอีกรอบ มันรีบดีดตัวออก
“รุนแรงละเกิน -3-”
“ไปอิขุน มึง ไปอาบน้ำสักที กูเหนียวตัว” วุ่นวายเอ่ยปากไล่อีกคน
“เอ๊ะ! ไล่เก่งกันละเกิน” ยังจะลีลา-*-
“ไป๊ ลาดน้ำสามขันแล้วยังไม่ไปอีก!! ”
“คนไม่ใช่ขรี้” พูดจบมันก็รีบไสตูดด้านๆ ของมันเข้าห้องน้ำไป และใช้เวลาไม่เกินห้านาทีมันก็โผล่หน้าออกมา
“พวกมึงกูลืมหยิบเสื้อผ้าเข้าด้วย เอามาให้กูหน่อย” เสียงมันตะโกนออกมาอจากประตูห้องน้ำ
“เรื่องของมึง!! ” ผมตะโกนกลับ
“ฮ่าๆ ๆ /ฮ่าๆ” ทุกคนขำรวมถึงผมด้วย พอไอ้ขุนมันคร่ำครวญมากผมถึงยอมเดินเอาเสื้อผ้าไปให้มัน
“ลูกพี่ต้าคนดีที่หนึ่งเลยครับ”
“ตอแหลลลลล เร็วๆ ด้วยกูจะได้อาบมั่ง” วุ่นมันเร่ง หลังจากที่ทุกคนอาบน้ำกันจนเสร้จก็มานั่งรวมตัวกันหน้าทีวีเล่นเกมกันจนดึกดีหน่อยที่ห้องผมมันเก็บเสียงไม่อย่างนั้นพ่อกับแม่คงได้เดินมาด่า เพราะพวกผมเสียงดัง
23.32 น.
ติ้ง ติ้ง ติ้ง เสียงข้อความเรียกให้ผมหันไปมอง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความ
//แชทหมาบ้า//
ไม้เมือง: ทำไรอยู่?
ไม้เมือง : ลงมาหาหน่อย
ไม้เมือง : อยู่ที่หน้าบ้าน
ผมหันไปมองเพื่อน เห็นพวกมันกำลังเมามันกับเกมอยู่ เลยไม่ได้บอกอะไร พอผมลุก อิฐมันก็หันมา
“เอาน้ำขึ้นมาเผื่อพวกกูด้วย” ไอ้อิฐมันสั่งผมแล้วก็หันไปสนใจเกมต่อ ผมเดินออกมาที่หน้าบ้าน แอบมองหน้าต่างห้องพ่อกับแม่ ที่ตอนนี้ปิดไฟนอนกันหมดแล้ว ผมค่อยๆ เปิดประตูออกมาแล้ววิ่งไปที่ประตูรั้วด้วยความดีใจ จนไม่อาจจะเก็บซ่อนรอยยิ้มไว้ได้ ร่างสูงของพี่หมอยืนพิงประตูรถอยู่ในมือมีบุหรี่คีบไว้
เขามองหน้าแล้วยิ้มให้ก่อนจะกระชากผมเข้าไปจูบ เราจูบกันอยู่นานมาก นานจนไม่อยากหยุดอยู่แค่นี้ จนผมต้องผละออกมาจากเขา สีหน้าพี่ไม้ดูไม่พอใจนิดๆ
((แชะ) )
“อะไร?” เขาถามผมเสียงเข้ม
“พอก่อน นี่มันหน้าบ้านผม พ่อแม่ก็อยู่” ผมเตือนแต่ก็นะ มือเขายังรุ่มร่ามอยู่ เขาลูบฝ่ามือไปทั่วๆ เอวผมพร้อมกับบีบเบาๆ มุมปากเขากระตุกยิ้ม ก่อนจะกดริมฝีปากลงมาที่ปากผมแรงๆ พี่มันขบเม้มริมฝีปากผมเบาๆ
((แชะ) ) ( (แชะ) )เสียงกดชัตเตอร์
“ก็คิดถึง”
“พึ่งเจอกันเมื่อกลางวัน จะเอาอะไรอีก” ผมแกล้งเอ็ด เพราะเขินกับคำพูดของเขา
“อยากนอนกอด กลับไปนอนบ้านกูเหอะ” เขาทำหน้าอ้อน
“คึคึ ทำไมทำหน้าเหมือนหมาเลยอะ”
“-*- หน้าผัว! ไม่ใช่หน้าหมา”
“เอาก็มันจริง ทำหน้าอ้อนๆ เหมือนหมาชามอยเลย” ผมบอกเขาแล้วหัวเราะออกมา ยิ่งตอนที่เขาทำหน้างงๆ ยิ่งเหมือน
“หึหึ” เขาหัวเราะออกมาเบาๆ กับการล้อเลียนของผม ก่อนจะยกมือขึ้นมายีหัวผมอย่างเอ็นดู
“พี่กินอะไรมารึยัง”
“ยัง” ดึกป่านนี้ยังไม่ได้กินอะไรอีกเหรอเนี้ย อยากจะด่านะแต่ก็ด่าไม่ลง เกิดเป็นหมอนี่เนอะเวลาว่างไม่ค่อยจะมี ผมมองไปด้านบนที่ห้องพ่อกับแม่ ก่อนจะตัดสินใจ พาเขาออกไปหาอะไรกินในเมือง พี่มันเป็นคนกินง่ายอยู่ง่ายทั้งๆ ที่บ้านรวยเป็นลูกคุณหนูขนาดนั้น เราจอดรถตรงร้านบะหมี่ชื่อดังริมถนน พากันไปนั่งโต๊ะที่ว่างอยู่
“ลุงเอาบะหมี่เกี๊ยวพิเศษหมูแดงเยอะๆ สองชามครับ”
“ได้ๆ รอบแป๊บนะไอ้หนุ่ม” ลุงแกตอบกลับมา ความจริงร้านนี้เมื่อก่อนผมกินบ่อยเวลาหิวตอนดึกมากับพวกวุ่นวายนั่นแหละครับ พอได้บะหมี่มาพี่มันก็โซ้ยกินแบบไม่เงยหน้าขึ้นมาเลยสงสัยจะหิวจัด ไม่พอสั่งมากินอีกชาม ของผมชามเดียวก็จะไม่ไหวแล้วครับจุก ระหว่างรอผมว่าจะเข้าไปซื้อขนมเข้าบ้านไปเผื่อพวกที่บ้านด้วย แต่ว่าดันไม่ได้เอากระเป๋าตังมา เลยแบบมือขอตังพี่มัน
“พี่ผมยืมเงินหน่อย ลืมเอาเป๋าตัวส์มาจะเข้าเซเว่น” พี่มันเงยหน้าขึ้นมามองผมนิดๆ แล้งล้วงมือเข้าไปหยิบเงินในกระเป๋าออกมาให้ห้าร้อย แล้วก้มหน้ากินต่อ ผมลุกออกไป เป้าหมายคือร้านสะดวกซื้อด้านหน้า ผมเดินไปหยิบตะกร้าแล้วเลือกซื้อพวกขนมกับน้ำอัดลม มีชาเขียวของวุ่นวายกับ นมสตอเบอรี่ของไอ้ขุน ส่วนไอ้อิฐ คาพิแลคโตะ ระหว่างที่เดินเลือกขนมใส่ตะกร้าผมรู้สึกถึงสายตาที่จับจ้อง มันรู้สึกแปลกๆรู้สึกเหมือนจะโดนตีนในไม่ช้า เลยรีบเลือกรีบจ่ายตัง แต่พอเดินออกมา ผมก็โดนใครบางคนกระชากผมไปทางด้านหลัง ลับตาคนผมขืนตัวเอาแต่ส็แรงพวกมันห้าคนไม่ไหว แถมมันยังเอามีดมาจี้ผมไว้อีก
“อย่าส่งเสียงนะมึงไม่งั้นกูแทงไส้แตก” พอพ้นสายตาผู้คนมันก็ผลักผมไปด้านหน้าที่เป็นป่ารก พวกมันยืนล้อมผมเอาไว้
“ไงมึง จำพวกกูได้ไหม?” มันถามผมเสียงห้วน ผมส่ายหน้า หน้าเหี้ยแบบนี้ใครมันจะไปจำได้
“อะไรกัน ไม่เจอแค่เดือนสองเดือนทำเป็นลืม” เสียงของอีกคนที่ยืนล้อมผมอยู่เอ่ยขึ้น
“น้องต้าดาว ม.XXX ท่าเค้าว่าเด็ดทั้งหมัด เด็ดทั้งตัว” มันส่งสายตาโลมเลียจนผมรู้สึกขยะแขยง ผมกวาดสายตามองหน้ามันทุกคนอย่างเอาเรื่อง ผมพอจะนึกออกแล้วว่าไอ้พวกนี้มันเป็นใคร มันคือพวกที่จะลุมข่มขืนผมวันนั้น และเป็นพวกเดียวกับที่ไล่ตีไอ้บาสเมื่อวันก่อนด้วย
“พวกสวะแบบพวกมึงกูไม่จำให้รกสมองหรอก ถอยไปกูจะกลับ” ผมเดินชนไหล่พวกมันเพื่อแหวกทางออก
“จะรีบไปไหนละคนสวย ครั้งที่แล้วมึงหนีไปได้ตาครั้งนี้ มึงไม่มีทางหนีกูพ้น”
“จะทำอะไรวะ” ผมตวาดลั่น ใจก็อยากให้พี่ไม้มันเอะใจว่าทำไมผมหายไปนาน
“จะเอามึงทำเมียไง! มาเป็นเมียให้พี่ดีกว่ารับรองว่ามึงจะสุขจนเห็นดาวเห็นเดือนเลยละ” มันพูดด้วยเสียงหื่นกระหาย ผมก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติทันที
“จับมันขึงไว้” มันสั่ง พวกที่เหลือเลยกรูเข้ามาจะจับผม ผมถีบมันล้ม แล้วหันไปต่อยไอ้คนที่จับแขนด้านซ้ายของผม
ผั่วะ
“อย่าเข้ามานะโว้ย”
“มึงจับมันสิวะ แล้วทำให้มันเงียบด้วย” มันกำลังโมโหที่ลูกน้องมันยังไม่สามารถจับตัวผมได้
หมับ!!
ผั่วะ ผั่วะ ผมต่อยทุกคนที่เขาใกล้ผม พวกมันก็ไม่ได้ปล่อยให้ผมต่อยอยู่ฝ่ายเดียว ผมโดนอยู่หลายหมัดขนมที่ซื้อมาหกกระจายเต็มพื้น เห็นทีว่าจะสู้ไม่ไหว ปากผมเลยร้องตะโกนออกไป
“ช่วยด้วย ช่วยด้วยครับ” ผมตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ หวังว่าจะมีใครได้ยิน ตอนนี้ผมไม่เหลือแรงจะสู้แล้ว พวกมันสองคนจับแขนผมไว้ได้แล้วจับผมกดลงกับพื้นผมดิ้นสู้
“ฤทธิ์เยอะนัก ดูสิว่าใครจะมาช่วยมึงได้อีก”
“ปล่อย !! ไอ้สัส ไอ้ชาติหมา ไอ้นรก!! ”
เพี้ยะ!
“ปากดีนักนะมึง อย่างนี้ต้องโดนตบสั่งสอน”
สัส เจ็บ!! ผมตวัดสายตาเคียดแค้นไปให้มัน
“จับมังขึงไว้ คืนนี้แหละ กูจะได้เมียเป็นดาว”
“ใครเมียมึง?” ไม่ใช่เสียงผม แต่เป็นเสียงเย็นๆ ที่ดังมาจากด้านหลังพวกมัน ร่างสูงใหญ่อันคุ้นตา ก้าวอย่างช้ามาทางผม เห็นแค่เงาผมก็รู้ว่าคนคนนั้นเป็นใคร
ไอ้พี่หมอ!!
“แล้วมึงเสือกอะไรด้วยไม่ทราบ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อย่ามายุ่ง! ” พวกนั้นตวาดใส่ และเดินเข้าไปผลักไหล่พี่มัน
“มึงต้องบอกตัวเองว่าอย่าหาเรื่องตายโดยใช่เหตุดีกว่า กูให้เวลามึงคิดหนึ่งนาที ว่าจะปล่อยมันดีๆ หรือต้องให้กูโมโหก่อน” พี่มันพูดเสียงนิ่งๆ
“เห้อออ กูเบื่อฉิบหายเวลามีคนมาขัดวามสุขกู”
“เหรอ งั้นมึงก็ควรจะร็ไว้ว่าเวลากูโมโหมากๆ มันจะเกิดอะไรขึ้น”
ผั่วะ!! ตุบตับ ผั่วะ !
มันเป็นอะไรที่เร็วมากเร็วจนผมกลัว พวกมันที่พุ่งเข้าหาพี่ไม้โดนพี่มันเหวี่ยงหมัดใส่จนร่วงลงพื้นที่ละคน ส่วนไอ้คนที่จับผมไว้ก็ปล่อยผมแล้วลุกไปช่วยเพื่อนของตัวเองตอนนี้พี่มันน่ากลัว ทั้งสีหน้าและแววตา เขาจับพวกนั้นทุ่มลงพื้นแล้วปล่อยหมัดใส่ไม่ยั้งจนผมต้องรีบวิ่งไปดึงเขาไว้
“พี่พอ พอแล้วพี่เดี๋ยวมันก็ตายหรอก ฮึก พอแล้ว” ผมพยายามดึงพี่มันออกจากตรงนั้น
“กูไม่พอ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มึงโดนแบบนี้ใช่ไหม?” เขาหันมาถามผมเสียงดัง เขากำลังโมโหจนฟิวส์ขาด ผมพยักหน้า
“ไอ้พวกเหี้ย! ” พี่มันจะเข้าไปซ้ำแต่พวกนั้นมันสลบไปหมดแล้ว เสียงดังเอะอะของพวกผมคงดังไปถึงถนน มีคนออกมามุงดูและวิ่งเข้ามาช่วย รวมถึงลุงร้านบะหมี่ด้วย
“ไอ้หนุ่มเกิดอะไรขึ้นอ้าวนี่มันลูกผู้ใหญ่สมชาตินี่ พวกมันทำอะไรเอ็งวะ”
“มันจะข่มขืนเมียผม” พี่ไม้พูดโยที่ไม่ได้มองหน้าลุงขายบะหมี่แต่มองไปยังร่างไร้สติของพวกมันด้วยแววตาดุร้าย ก่อนจะกดโทรศัพท์
“ส่งคนมาลากพวกมันไปไว้ที่โกดังเก่า หลังโรงงาน รวมกับไอ้พวกเหี้ยที่เหลือนั่นด้วย”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาแล้ว !! หายป่วยแล้วค่ะ ของคุณทุกความห่วงใยที่มีให้เค้าคนนี้นะคะ เรื่องนี้ไม่มีอะไรมา เน้นทรมานนายเอก
ปล.น้องไม่ได้โดนพนันนะคะ พี่สิงห์แกจ้างให้พี่หมอมันมากันน้องให้ออกจากนะโม แต่เรื่องมันเลยเถิดเพราะอิพี่หมอมันชอบคนที่เหมือน แมว !! คือ โดนใจตั้งแต่แรกเห็น
-
กว่าจะมีความสุขต้าร์ต้องเจอกับอะไรอีกนะเฮ่อ แล้วเรื่องที่สิงห์จ้างไม้เมืองมากันต้าร์ออกไปล่ะถ้ารู้ความจริงขึ้นมาจะต้องเสียใจและคิดมากอีกไหมแล้วคนที่ถ่ายรูปต้าร์กับไม้เมืองใช่คนของน้ำหรือเปล่า :เฮ้อ: ต้องเจอกับปัญหาอีกเท่าไรนะต้าร์
-
สงสัยจะได้กินมาม่าหม้อไฟเร็ว ๆ นี้แล้วเรา :hao4:
-
หายไปไหนอ่ะคะ เลยเดือนแล้ว
-
ตอนที่ 21
ผมหอบสังขารกลับมาที่บ้านในมือกำถุงขนมเอาไว้แน่น ขนมที่ผมแอบไปเก็บหลังจากที่เหวี่ยงมันกระจายเต็มพื้น เก็บเอาเท่าที่กินได้ พี่ไม้มันมองค้อนผมนิดๆ หาว่าผมห่วงกิน เอ้า! ก็เสียตังค์ซื้ออะทิ้งมันก็เสียดายของอีก มันไม่ได้เละจนกินไม่ได้สักหน่อย จะมามองค้อนผมทำไม พี่ไม้จอดรถที่หน้าบ้าน หยิบเอากระเป๋า f.a.k ออกมาจากเบาะด้านหลังที่เขาติดรถเอาไว้ตลอด พี่มันจับหน้าผมสำรวจทั่วๆ แถมยังเริกเสื้อขึ้น พอเห็นว่ามีรอยช้ำเพิ่มขึ้นพี่ไม้มันก็ขบฟันจนเห็นสันกราม คือโมโหมากกว่าเดิม เขาทำแผลให้ผมเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรออกมา ผมมองหน้าเขาคิดว่ากำลังโกรธผมอยู่แน่ๆ ที่ไม่ยอมพูดอะไรออกมา
“โกรธผมเหรอ”
“ปล่าวกูไม่ได้โกรธมึง แต่กูโกรธตัวเอง ที่เรื่องแค่นี้ยังปกป้องมึงไม่ได้” พี่ไม้มันพูดออกมาด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด สายตาที่มองมามีตึความรู้สึกผิดเป็มไปหมด
“เห้ย พี่มันไม่ได้ผิดที่พี่เลยนะเว้ย” ผมพยายามพูดเพื่อไม่ให้เขาคิดมาก เรื่องแบบนี้มันเกิดกับผมบ่อยจะตาย ตีกันแทบทุกวัน
“....”
“อย่าคิดมากหนักกว่าก็เคยมาแล้ว นอนโรงพยาบาลก็เคยมาแล้ว”
“....” พี่มันเงียบไม่พูดอะไรจนทำแผลให้ผมเสร็จ แล้วไล่ผมเข้าบ้าน ก่อนจะลงมีดึงผมเข้าไปจูบแล้วบอกขอโทษ เออขยันทำให้เขิน -///- ผมทำได้แค่ยิ้มตอบ รู้สึกหน้ามันร้อนๆ ก่อนจะเดินเข้าบ้านแบบเงียบๆ รีบเข้าห้องตัวเอง พวกวุ่นวายมันนั่งรอผม เพราะผมโทนบอกพวกมันก่อนแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น มาถึงก็โดนพวกมันสวดยับ หาว่าไปไหนมาไหนไม่ยอมบอกมัน หนีไปกินข้าวกับผัวจนเจ็บตัวกลับมา ด่าได้เจ็บ
“พรุ่งนี้มึงเตรียมหาวิธีแก้ตัวกับพ่อแม่ไว้ด้วยละกัน” ไอ้อิฐมันบอกเสียงเรียบ ดูจะโกรธผมอยู่ รู้ว่าห่วงแต่ใครมันจะไปคิดว่าจะไปเจอพวกมันเวลานั้นได้
“อืม”
.............................................
เช้าวันต่อมา
ผมตื่นขึ้นมาท่ามกลางความวุ่นวาย เพราะเพื่อนตัวดีทั้งหลายเสียงดังลั่นห้อง วิ่งไปวิ่งมาเหมือนพวกหนูติดท่อ ผมพยายามลุกขึ้นนั่งแต่กลับรู้สึกถึงความหนักอึ้งอยู่ที่หัว มันรู้สึกปวดไปหมดทั้งตัว
“พวก ..มึง เสียงดังจังวะ?”
“อิต้า...ลุกได้แล้วมึง สายแล้วมึง แม่รออยู่”
“เออๆ ขออีกห้านาที” ผมบอกแล้วคว่ำหน้าลงกับหมอนไม่อยากขยับเลย
“ไม่ได้ พี่หมอรออยู่ข้างล่างกำลังคุยเรื่องมึงกับพ่อแม่มึงอยู่ อีกอย่าง เมื่อเช้าแม่เข้ามาปลุกแล้วเห็นแผลที่หน้ามึง กับสภาพของมึงแล้วด้วย! ”
เสมือนท้องฟ้าวิปริตแปรปรวนทันใด!!! ครับเพลงนี้มันดังขึ้นมาในหัวทันที ผมดีดตัวลุกขึ้นจนลืมไปว่าปวดตัวอยู่ แล้ววิ่งลงจากเตียง กระชากหัวไอ้ขุนที่กำลังเดินเข้าห้องน้ำแล้วพาตัวเองเข้าไปแทน จนได้ยินเสียก่นด่าของมันลอยตามมา แต่ผมไม่สนครับตอนนี้ต้องล้างหน้าแปรงฟัน แล้วรีบลงไปข้างล่าง กลัวเหลือเกิน กลัวว่าพี่มันจะรีบบอกเรื่องผมกับพ่อ ผมยังไม่พร้อมให้พ่อกับแม่รู้ตอนนี้ สำหรับแม่อาจจะง่ายแต่พ่อ ที่เป็นคนหัวโบราณไม่มีทางรับเรื่องแบบนี้ได้แน่ๆ
“เหรอ เจ้าลูกชายผมมันแสบขนาดนั้นเลยหรอหมอ ฮ่าๆ” แต่ผิดคาด พ่อกับพี่หมอคุยกันถูกคอแถมยังนินทาผมด้วย ผมหันไปมองแม่ที่กำลังตั้งโต๊ะ กินข้าวอยู่ ท่านยิ้มหวานแล้วบอกให้ผมตามเพื่อนๆ ลงมากินข้าวได้แล้ว ผมหันไปมองพี่หมอ เขาหันหน้ามามองผมแล้วส่งยิ้มอบอุ่นมาให้จนผมต้องยิ้ม แล้วก็เดินเขินพี่มันขึ้นมาตามพวกเพื่อนๆ
“แหนะ หน้าแดง ร้อนเหรอมึง” ไอ้ขุนมันเริ่มแซว เพราะมันเดินลงมาเห็นตอนที่พี่หมอหันมายิ้มให้ผมพอดี
“เสือก! ” ผมด่ามันเล่นๆ แล้วเดินขึ้นไปข้างบน กำลังจะเรียกวุ่นกับอิฐ แต่ว่าปากผมมันดันไม่ขยับ ไม่รู้ว่าเมาขี้ตา หรือตาผมมันฝาดไป ที่เห็นไอ้อิฐมันล็อกคอวุ่นแล้วจูบปากวุ่นแรงๆ ผมรีบหันหลังกลับลงไปด้านล่างไม่ตามแล้วครับ เช้านี้หัวใจผมทำงานหนักเกินไปแล้ว
เดินกลับมาที่ห้องครัวทุกคนนั่งกันพร้อมหน้าเลยครับ แต่แววตาที่จ้องมาทางผมกลับทำให้ผมรู้สึกขนลุก ขนาดวุ่นกับอิฐที่เดินตามลงมายังรู้สึกได้ สายตาพ่อผมกำลังจ้องผมเหมือนอยากจะด่าแต่เกรงใจพี่หมอ ผมได้แต่แอบกลืนน้ำลาย เพราะกลัวเหลือเดิน
“นั่งข้างหมอเขาสิจะไปแย่งที่เพื่อนทำไม” ครับผมไล่ไอ้ขุนไปนั่งข้างๆ พี่หมอมันเพราะพี่มันนั่งติดกับพ่อ แต่แม่ดันเห็นและเรียกให้ผมไปนั่งข้างๆ พี่หมอแทน พ่อยังไม่ละสายตาจากผม น้ำเสียงแม่เองก็ดูแข็งๆ ผมว่างานนี้ผมไม่รอดแน่ๆ ผมกับเพื่อนๆ แอบสบตากัน อย่างสื่อความหมาย ว่า “ช่วยกูด้วย” แต่พวกมันกลับทำเป็นหลบตาผม เหมือนจะบอกว่า “มึงช่วยตัวเองไปก่อนนะ” -*-
บรรยากาศรอบตัว เริ่มจะอึมครึมเพราะพ่อเอาแต่จ้องหน้าผม ผมหันไปมองแม่ท่านไม่สบตา คือเมินใส่ โอ้โห แม่ แม่ทำไมถึงได้เมินหนูแบบนี้
“ต้า” อื้อหือออ เสียงเข้มมาเชียว
“คะ ครับพ่อ”
“เมื่อคืน ออกไปไหนมา?” ผมนี่หันขวับไปมองหน้าไอ้พี่หมอทันทีเลย นี่คงฟ้องไปแล้วแน่ๆ
“ไป เอ่อ ไป ไป เซเว่นครับ”
“แล้วไปกับใคร?”
“ไปกับพี่หมอ” พ่อหันไปมองหน้าพี่หมอแล้วหันกลับมาทางผม
“แล้วทำไมต้องไปมีเรื่อง ถ้าคุณหมอเขาไปช่วยไม่ทัน ป่านนี้พ่อคงไปต้องไปหาแกที่โรงพยาบาลแล้วมั้ง แล้วไปไหนมาไหนทำไมไม่บอกเพื่อน” โอ้โห มาเป็นชุด ผมหันไปมองจิกใส่พี่หมอ แล้วขยับปากใส่เขา ว่าขี้ฟ้อง พี่มันแค่ยกมุมปากใส่ผม เหอะ! ไอ้ผัวขี้ฟ้อง ตัวเองเป็นคนพาไปแท้ๆ แล้วนี่ไปพูดอะไรบ้างก็ไม่รู้
“ก็เห็นว่ามันไม่ไกล แล้วอีกอย่างผมไปกับพี่หมอไม่คิดว่าจะมีเรื่องกับใคร ก็แค่ไปกินบะหมี่อะ แค่บะหมี่” ผมทำหน้างอใส่ เพราะพ่อเอาแต่มองผมเหมือนกับว่าผมผิดอยู่ฝ่ายเดียว
“นี่ถ้าคุณหมอเขาไม่มาบอกแกคงปิดพ่ออีกละสิ ว่าไปต่อยตีกับพวกนักเลงมาจนหน้าเละแบบนี้! ” พ่อเริ่มขึ้นเสียงใส่จนผมเกร็งไปหมด แม่เองก็นั่งทำตาดุใส่สมกับเป็นคุณครู
“ผมไม่ได้หาเรื่องพวกมันสักหน่อย พวกมันมาหาผมเอง”
“แล้วแกมีสิทธิ์ไปทำเขาจนเข้าโรงพยาบาลขนาดนั้นเหรอ” อยากจะร้องหา ออกมาดังๆ ผมเนี่ยะนะจัดการพวกมันจนเข้าโรงพยาบาล บ้าไปแล้ว พ่อต้องเข้าใจผิดอะไรสักอย่างแน่ๆ
“พ่อ..หนูว่าพ่อต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ เลย” ผมหันไปหาเพื่อนๆ ที่นั่งอึ้ง แล้วส่ายหน้าว่าไม่ใช่ผมแน่นอน
หมับ! จู่ๆ พี่หมอมันก็จับมือผมไว้ที่ใต้โต๊ะแล้วแบบแรงๆ ไม่ให้ผมพูดอะไร
“ก็หมอเป็นคนบอกว่าแกตีพวกมัน” กูว่าละ
“= =” คือกูที่โดนตี ไม่ใช่พวกมัน
“แล้วเมื่อไหร่แกจะเลิกทำตัวเกเร หาเรื่องตายไปวันๆ สักที ฉันเบื่อที่จะตามล้างตามเช็ดให้แกเต็มที แล้วคราวนี้ถ้าพวกนั้นมันเอาเรื่องแก บอกเลยว่าฉันจะไม่ช่วยแก! ”
เงียบกันทั้งโต๊ะ
“เอาเถอะคุณ เรื่องมันผ่านไปแล้วเรากลับไปแก้อะไรไม่ได้แล้ว กินข้าวกันเถอะเด็กๆ” แม่ผมเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบบนโต๊ะอาหาร ทำให้บรรยากาศมันผ่อนคลายลง พ่อผมทำท่าฟึดฟัดคงไม่กล้าขัดใจแม่เท่าไหร่
“คุณก็ให้ท้ายลูกตลอด” พ่อผมบ่นแต่ก็ยอมที่จะไม่พูดเรื่องนี้อีก ผมกับพวกเพื่อนเลยรีบกินจะได้รีบหนี
“ผมคิดว่าเด็กพวกนั้นคงไม่กล้าทำอะไรแล้วละครับ เห็นว่ามีคดีรออยู่อีกหลายกระทง” จู่ๆ พี่หมอมันก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้ายิ้มๆ แล้วหันมามองผม
หมายความว่ายังไง ไม่กล้าทำอะไรแบบนั้นแล้ว คืออะไร พวกนั้นมันพวกแค้นฝังหุ่นจะตาย เอาอะไรมาแน่ใจ
“เหรอคุณหมอ ดีเหมือนกัน ผมละปวดหัวกับเด็กพวกนี้มากๆ ก่อนที่ผมจะย้ายไปเป็นผู้กำกับที่โน่น ลูกผมมันขึ้นโรงพักเป็นว่าเล่น ปล่อยไปก็แล้ว จับขังก็แล้วไม่เคยเข็ด”
“หึหึครับ”
“โดยเฉพาะ พวกเอ็ง เอ็ง เอ็ง” พ่อผมชี้หน้าครบทุกคนเลยครับ
“u_u” วุ่นมันก้มหน้าเลยครับมันกลัวพ่อผม
“เข้าจนสนิทกับตำรวจคิดดูเอา” แม่ผมพูดเสริม
“น่าอาย มีพ่อเป็นตำรวจ แต่มีลูกเป็นนักเลง” นั่น วกกลับมาที่กูอีกจนได้ -*-
“พ่อออออ พอเถ้ออออ มันเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้ผมไม่ได้เป็นแบบนั้นแล้วไง”
“ดื้อ” ไม่ใช่พ่อที่พูดว่าแต่เป็นคนข้างๆ ที่แอบจับมือผมอยู่ใต้โต๊ะ
“ใช่ดื้อมาก” พ่อผมพูดเสริมแล้วส่ายหน้า
“หัดทำตัวเหมือนหนูวุ่นเค้ามั้ง ไม่ใช่วันๆ หาแต่เรื่อง” พ่อหันไปส่งยิ้มให้วุ่นมันที่ตอนนี้สะดุ้งเบาๆ แล้วยิ้มแห้งๆ ส่งกลับมาให้ ผมละอยากจะขำ มันก็ไม่ได้ต่างจากผมนักหรอก แหมอิหลอกลวง สร้างภาพตอนอยู่กับพ่อกูเท่านั้นแหละ ผมแอบเบะปากใสมัน
“พี่หมอ ไม่ช่วยก็อย่าพูดมากได้ปะ ดูดิพ่อว่าผมอีกแล้ว” ผมหันไปแว๊ดใส่คนข้างกายที่นั่งขำ
“เนี้ยะขี้ดื้อ ขี้เถียง” ยังจะมาพูดอีก เดี๋ยวปัดถีบตกโต๊ะเลย ผมมองเขาตาเขียว
“ต้าพูดกับพี่เค้าดีๆ พี่เค้าอุตส่าห์ดูแลเราแทนพ่อกับแม่นะ ทำงานมาเหนื่อยๆ แล้วจะต้องมาคอยจัดการตัวแสบแบบเราอีก ไม่สงสารเค้าหรอ หรืออยากกลับมาอยู่กับแม่ เอาไหม” แม่ผมหันมาดุผม
“หึ้ย -3- “อะไร อะไรก็พี่หมอๆ เข้าข้างกันดีจริงๆ
หลังจากจบมื้อเช้า พวกวุ่นมันก็แยกย้ายบ้านใครบ้านมัน ก่อนกลับแม่ยังตักเอาขนมจีบปูที่ทำไว้ใส่กล่องกลับไปด้วย พอพวกมันกลับผมก็ต้องมานั่งพับเพียบอยู่ตรงหน้าพ่อกับแม่โดยมีพี่หมอนั่งดูอยู่ด้วย
“เป็นไงอะเรา อยู่กับพี่เค้าสบายดีไหม” เปิดประเด็นมาก็ทำเอาผมขนแขนตั้ง
“สะ สบายดี แทบไม่ต้องทำอะไรเลย”
“คุณหมอตามใจเจ้าดื้อมันมากเลยสิท่า” แม่ผมหันไปถาม พี่หมอมันยิ้มรับแล้วพูดว่า
“ถ้าเขาไม่ดื้อผมก็ตามใจเขาครับ”
“ต้ามันเป็นเด็กหัวแข็งไม่ค่อยฟังใครหรอกครับ ยิ่งผมกับภรรยาไม่ค่อยมีเวลาดูเขา ผมก็กลัวว่าเขาจะนอกลู่นอกทาง ดีหน่อยที่มันมีแต่เรื่องต่อยตีตามประสาผู้ชาย” พ่อผมทำหน้าเหมือนเบื่อหน่ายกับพฤติกรรมของผมเต็มที ผมได้แต่ก้มหน้ารับ ไม่รู้
“ครับ”
“ผมดีใจนะครับที่คุณหมออาสาดูแลเจ้าต้ามันให้ นี่ถ้าไม่รู้ว่าคุณเป็นลูกไอ้เจตมันผมคงไม่ไว้ใจคุณขนาดนี้” หืมนี่พ่อรู้จักผู้อำนวยการด้วยเหรอแล้ว อะไรนะลูก ลูกเหรอ!!!! ผมนี่หันไปมองพี่หมอคอแทบหลุด พี่หมอแอบหลบสายตาผม นี่มันหมายความว่ายังไง! ลูกผ.อ เหรอ!
“ครับ พ่อผมเค้าถามหาคุณลุงอยู่ ไว้ว่างๆ ท่านจะลงมาเยี่ยม”
“เหรอ ดีเลยงั้นไม่ได้นั่งคุยกับมันนานมาก ไว้ลงมาเมื่อไหร่โทรบอกลุงนะ”
“ครับ ^^”
“แล้ว วันนี้ไม่มีตรวจคนไข้เหรอคุณหมอ” แม่ผมถาม
“มีคืนนี้ครับ ต้องไปเข้าเวร”
“แล้วไม่ทราบว่าคุณลุงคุณป้าจะมาค้างกี่วันครับ”
“พรุ่งนี้ก็กลับแล้วจ้ะ” แม่ผมบอก
“ห๊า อะไรอะ อยู่กับผมแค่สองวันกลับแล้ว ไม่เอาอะอย่าพึ่งกลับไม่ได้เหรอ” ผมหันไปอ้อนแม่โดยการเอาหน้าไปเกยตัก
“อะไรเจ้าลูกคนนี้มาอ้อนอะไรเป็นเด็กๆ ไม่อายพี่เค้ารึไง?” แม่ผมถามเสียงนุ่ม ผมสั่นหน้าไปมา
“ไม่อายหรอก ไม่มีอะไรให้อายแล้ว” ผมตอบแกมประชดพี่มัน
“ครับไม่มีอะไรให้อายแล้วครับสำหรับผม” เออ ไม่เหลือให้อายแล้วเห็นหมดแล้วนี่!
“แสดงว่าสนิทกันแล้วสิท่า” พ่อผมพูดออกมาเหมือนจะพอใจที่เราสนิทกัน
“ก็พอประมาณ ไม่ได้สนิทอะไรมากหรอกครับ ถ้าสนิทจริงผมก็คงรู้แล้วว่าเขาเป็นลูกผ.อที่วิทยาลัย เป็นเจ้าของวิทยาลัย เหอะ! ” ท้ายประโยคผมหันไปหาพี่หมอที่นั่งอมยิ้มอยู่ หมั่นไส้! โกรธด้วยบอกเลย
“เอ้า นี่แกไม่รู้เหรอตัวแสบ”
“ไม่รู้ ก็พี่มันไม่เคยบอก” ผมเริ่มงอแงจนแม่ต้องปรามด้วยสายตา
“ก็เราไม่เคยถามพี่นี่ครับ” พี่มันส่งยิ้มแบบกวนๆ มาให้
“-3- “
นั่งคุยกันได้สักพักผมเริ่มจะปวดแผลเลยขอตัวขึ้นไปนอน
“น้องต้ายังไม่ได้ล้างแผลเลย ยาก็ยังไม่ทาน ผมขออนุญาตขึ้นไปทำแผลให้น้องบนห้องนะครับ”
“เอ้าเหรอ ตายจริงลูกคนนี้ เชิญเลยค่ะคุณหมอ”
“ขอบคุณครับ”
ผมเดินออกมาจากวงสนทนา เพราะเริ่มปวดหัวแล้วก็ปวดตัว อีกอย่างผมกำลังงอลพี่หมอมันอยู่ไม่อยากเห็นหน้า ก่อนขึ้นมาก็ร่อนคางใส่ไปที หมั่นไส้!! หงุดหงิดคนรวย! แต่หัวยังไม่ทันจะถึงหมอน จู่ๆ ประตูห้องก็เปิดออกแล้วก็ปิดลงพร้อมกับเสียงกดล็อก หันมาก็เจอไอ้หน้าหมายืนยิ้มหวานใส่ เชอะ!
“คิดว่าคลุมโปงแล้วกูจะทำอะไรมึงไม่ได้เหรอต้า” ดูสิครับลับหลังพ่อกับแม่ขึ้นกูขึ้นมึง ที่ต่อหน้าน้องยังนั้นน้องยังนี้ ผมจิ๊ปากใส่ แต่ก็ไม่ยอมออกจากผ้าห่ม ไม่อยากเห็นหน้า
ตุบ!
“โอ้ยยย พี่ อย่ามาทับ อึดอัด” พี่มันคล่อมทับผมทั้งผ้าห่มแถมยังกดผ้าห่มเอาไว้ไม่ให้ผมโผล่หัวออกมาง่ายๆ
“หึหึ ดื้อ ไอ้ดื้อ”
“ลุก มันหนัก หายใจไม่ออก” ผมพยายามจะดันให้เขาลุกออกจากตัวผม แต่กลับเป็นผมที่โดนเขาจับให้พลิกตัวไปค่อมทับเขาไว้แทน
“พี่เล่นบ้าอะไรเนี้ยะ ปล่อยผมมลงเลยนะ” ผมใช้มือค้ำหน้าอกเขาไว้เพราะพี่หมอกำลังจะดึงให้ผมลงไปนอนทับบนตัวเขา
“อย่าดื้อน่า ลงมานอนดีๆ ให้หายคิดถึงหน่อย เมื่อคืนกูนอนไม่หลับเลยรู้ไหม” เขากอดผมแน่นขึ้นจนผมต้องขยับตัวลงนอนบนตัวเขา ผมเงยหน้ามองใบหน้าหล่อที่กำลังหลับตาพริ้ม สีหน้าเขาดูเหนื่อยๆ ผมเลยไม่อยากกวน เอนหัวซบลงกับแผ่นอกกว้างแล้วหลับตามเข้าไป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“หมอ ต้า ทำอะไรกันอยู่ ลงมากินข้าวได้แล้วจ้ะ” นั่นเสียงแม่ผม นี่ผมหลับไปนานเท่าไหร่แล้ว งัวเงียตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองยังนอนอยู่บนตัวพี่หมออยู่เลย ผมค่อยขยับลงแล้วไปเปิดประตูให้แม่
“ผมกับพี่หมอเผลอหลับ อะแม่ พี่หมอต้องเข้าเวรเลยขอนอน”
“อย่างนั้นเหรอ งั้นนอนต่อกันก็ได้เย็นๆ แม่จุขึ้นมาปลุก”
“ครับ ขอบคุณนะครับแม่”
“จ้ะ ไปพักเถอะ” รอจนแม่ลงไปผมถึงปิดประตูแล้วปีนขึ้นเตียงนอนต่อ แต่ก้โดนพี่หมอมันดึงเข้าไปนอนกอดเหมือนเดิมอยู่ดี ดิ้นหนีก็ยิ่งกอดแน่น
“ปล่อย อึดอัด” ผมบอกเสียงขุ่น
“โกรธเหรอ” ยังมีหน้ามาถามอีก ผมเงียบไม่ตอบ
“ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบัง แค่ไม่อยากให้ใครในโรงเรียนรู้ว่ากูเป็นใคร”
“กับผมที่เป็นเมียยังจะปิดอีกเหรอ”
“หึหึ เมียรู้โลกรู้เคยได้ยินไหม?”
“โอ้โห....” ผมนี่พูดอะไรไม่ออกเลย
“เอาน่านี่ก็รู้แล้วไง ไม่ดีใจเหรอมี ผัวรวยมากเลยนะ”
“ก็คิดว่าที่บ้านเป็นหมอหมด”
“หมอนะมีแค่กู ส่วนที่เหลือก็เป็นนักธุรกิจกันหมด ทั้งพ่อทั้งพี่สาวแล้วก็พี่เขย”
“ถามได้ไหมว่าทำธุรกิจอะไร”
“รู้จัก เค กรุ๊ปไหม?”
“คุ้นนะ แต่นึกไม่ออก”
“เหรอ หึหึ หัดศึกษาเรื่องครอบครัวผัวไว้บ้างก็ดีนะ” พี่มันพูดยิ้มๆ แล้วก็หลับตานอนต่อ เอ้าทิ้งกูไว้กับความอยากรู้อีกละ
แชทกูต้องรอด (4)
พี่ต้าซอยถี่
พวกมึงมีใครรู้จัก เค กรุ๊บ บ้างป่าววะ
วุ่นวายหายห่วง
เค กรุ๊บ?
รู้ดิ
นี่มึงไม่รู้เหรออิต้า
เรียกพี่ว่าท่านขุน
มันโง่
ไม่รู้มีผัวเป็นหมอได้ไง
อิฐ
ทำไมมีไร
พี่ต้าซอยถี่
ธุรกิจของบ้านพี่หมอ
กูอยากรู้ว่ามันคือธุรกิจอะไร
วุ่นวายหายห่วง
!!!!!
มึงว่าอะไรนะ!!
อิเชี้ย!
เรียกผมว่าท่านขุน
เออแล้วมันคืออะไรวะ
พี่ต้าซอยถี่
อ่าวไอ้ขุน
นึกว่ารู้แล้วทำมาว่ากู
แล้วตกลง เค กรุ๊บมันคืออะไรวะ!!!
...
ถ้ามีส่วนไหนผิดพลาดไป ไรท์ขออภัยนะคะ เพราะยังไม่ได้ทวนเนื้อหา ทักท้วงได้เลยค่ะ เนื้อเรื่องอาจจะไม่สัมพันกับน้องนะโมนะคะ แต่พยายามจะให้ทามไลน์จากเรื่องนู้ตรงกับเรื่องนี้อาจจะไม่เป๊ะแต่ไรท์จะพยายาม รักคนอ่านทุกคนเลยะนะที่ยังไม่ทิ้งกัน
มีคนทักเรื่องแม่ของหมอมาว่าแม่ตายแล้วแต่ไรท์เผลอเขียนถึงอยู่ ต้องอขอภัยด้วยนะคะ เดี๋ยวไรท์จะย้อนอ่านดูอีกว่ามันไปพลาดตรงไหน หรือใครใจดีช่วยบอกหน่อยนะคะ
อีกเรื่อง เรื่องนี้กินมาม่าไม่เยอะคะ ยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่ต้ายังไม่รู้ ทั้งเรื่องที่บ้านของพี่ไม้แล้วก็เรื่องพี่สิงห์ที่จ้างพี่ไม้ให้มากันน้องต้าออกจากนะโม
วันนี้พาลงเรือเตรียมล่องแก่งกันตอนหน้าค่ะ............
-
:pig4:
:3123:
-
"แล้วตกลง เค กรุ๊บมันคืออะไรวะ!!!" :m28:
น่านนะซิ คือไรอ่ะ :m21: