หลับก่อนเป็นเมีย : บทที่ 27 I’m QUEEN 04/08/62
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: หลับก่อนเป็นเมีย : บทที่ 27 I’m QUEEN 04/08/62  (อ่าน 40489 ครั้ง)

ออฟไลน์ LingLom

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 60
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +71/-1
เก็บกระทู้ไว้ ----โมดุฯ

-----------------------------------------------------------------------------------------
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ





หลับก่อนเป็นเมีย


คำโปรย



   “ควีน”


   ไอ้เวรนั่นท่าจะบ้า อยู่ๆ มาบอกว่าอยากได้ผมเป็นควีน ควีนเหี้ยอะไรล่ะ ใครๆ ก็เรียกกูป๋า!
   วันนั้นแม่งก็คิดอย่างนี้แหละ จนกระทั่ง


   ...


   “ควีนพ่อมึงสิ ได้กันทีเดียวไม่ถือว่าเป็นควีนเว้ย!”





บทนำ

   “ซี้ด! ทำไมไม่ตัดเล็บวะ”


   คนบ่นลูบบ่าที่เต็มไปด้วยร่องรอยจากเมื่อคืน ริ้วแดงๆ ปรากฏขึ้นเต็มหลังบ่งบอกได้ดีว่าแมตช์ที่ผ่านมาสุดเหวี่ยงแค่ไหน แต่ถ้าคุณคิดว่าอีกคนจะต้องนอนจมอยู่บนเตียงด้วยสภาพอ่อนแรงล่ะก็...คุณคิดผิด


   “ใครใช้ให้มึงกระแทกแรงล่ะไอ้ควายกอด” ร่างสูงโปร่งที่เต็มไปด้วยรอยจูบยันตัวขึ้นพร้อมตะโกนด่าด้วยสีหน้าหงุดหงิดเต็มเปี่ยม เพราะศิลปะสีแดงช้ำที่อีกคนแต่งแต้มให้ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ “บอกกี่ครั้งแล้วว่าทำรอยสูง กูยิ่งแต่ขี้ร้อนอยู่ ไม่อยากใส่เสื้อแขนยาวโว้ย!”


   “เอามือมานี่”


   “ไม่!”


   “เอามา! กูจะตัดเล็บให้!”


   คุยกันทีไร เจ็บคอทุกที จะพากันตะโกนทำไมวะ


   “มึงก็ยอมกูดิคืนนี้ เดี๋ยวให้ข่วนคืน”


   “ฝันดิไอ้สัส”


   “เอ้อ! อย่าหลับก่อนละกัน”



.


   จุดเริ่มต้นทั้งหมดมันเกิดขึ้นที่คณะเกษตรศาสตร์


   โรงอาหารอันเป็นแหล่งบรรจุนักศึกษาหลายร้อยชีวิตเอาไว้ซึ่งส่วนใหญ่จะอยู่ในชุดลงแปลงของเด็กเกษตรกับชุดนักศึกษาบ้างประปราย ดูไปแล้วก็แลจะคุมโทนถ้าไม่ติดว่ามีช็อปสีน้ำเงินสว่างยืนตระหง่านท้าสายตาประชาชาติอยู่ตรงนี้


   ครับ พวกผมคือเด็กวิศวะนั่นเอง


   “รีบหาที่นั่งดิวะ หิวจะตายห่าอยู่แล้ว”


   ไอ้ที่ไม่เคยสนใจสายตาใครพูดขึ้นเสียงดัง เรียกสายตาไม่น้อย แต่คนอย่างมันไม่มีอะไรมากระแทกความหนาของหน้าได้


   “เฮ้ยๆ ตรงนั้นว่างแล้ว เร็วๆ”


   ไอ้เพียงหรือเพียงดินชี้ไปโต๊ะที่อยู่ห่างไปราวห้าเมตร เป็นโต๊ะที่เพิ่งมีคนลุกออกนั่นทำให้เห็นเป็นที่หมายตาของนักศึกษาที่ยืนรอเสียบอยู่เช่นกัน อย่างพวกหน้าเถื่อนกลุ่มนั้นที่อยู่ห่างพอๆ กับพวกผม งานนี้เรียกว่าเป็นศึกแห่งศักดิ์ศรี เป็นรู้ดีว่าแต่ก่อนเด็กวิศวะกับเด็กเกษตรไม่ถูกกันสักเท่าไหร่ จริงๆ ใช้คำว่าอริเลยก็ว่าได้ เจอทีไรเป็นได้ไล่แทงกัน แต่นั่นมันก็สมัยหลายสิบปีก่อนนู่น เดี๋ยวนี้ใครเขาจะตีกันแบบนั้น


   เพราะเขา “แทง” กันแบบอื่น หึหึ


   “กูถึงก่อน / กูก่อน!”


   ผมไปซื้อข้าวรอก่อนเลยได้มั้ย ไอ้คู่นี้โคจรมาปะทะกันทีไรกินเวลาไม่ต่ำกว่าสามชั่วโมง (เว่อร์ไป)


   พากษ์ vs เพียง ยกที่หนึ่ง เริ่ม!


   “มือกูวางก่อน” (เพียง)


   “แต่ตีนกูถึงโต๊ะก่อน” (พากษ์)


   “มึงอาจจะเพิ่งขยับมาเมื่อกี้ก็ได้ แต่มือเนี่ยเห็นชัดๆ เลยว่าวางก่อน” (เพียง)


   “มึงมีตาที่ตีนเหรอถึงมากล่าวหากู ตกลงหน้ามึงอยู่ตรงไหนกันแน่ กูจะได้พูดด้วยถูก” (พากษ์)


   “ไอ้พากษ์!”


   เพียงดินเป็นคนอารมณ์ร้อนและมักจะตกเป็นเบี้ยล่างให้ไอ้พากษ์อยู่เสมอ เพราะไอ้พากษ์มีความกวนตีนสูงทะลุเพดาน คนจุดเดือดต่ำอย่างเพื่อนผมเลยเป็นฝ่ายแพ้แทบทุกครั้งที่ต้องเถียงกัน


   “พอแล้วน่า มึงใจเย็นหน่อยเพียง เดี๋ยวก็ได้ไปฉุกเฉินก่อนเรียนจารย์ป้าหรอกไอ้ห่า” เป็นไอ้กั้งที่ทำหน้าที่หยุดศึกอีกตามเคย ผมหันไปคุยกับไอ้ตัวขาวที่สูงพอกันกับตัวเอง มันยืนนิ่งๆ อยู่ด้านหลัง ไม่หือไม่อืออะไรทั้งสิ้น
   “พวกกูขอนั่งด้วยคนสิไอ้กอด”


   กั้งเป็นคนที่เฟรนด์ลี่ที่สุดในกลุ่มเอ่ยถามแก๊งคู่กัด มันไม่ค่อยคิดอะไรมาก เพราะมันไม่เคยแข่งจีบสาวแข่งกับไอ้พวกนี้ ไอ้กอดกวาดตาไปทั่วโรงอาหาร เมื่อเห็นว่าแน่นขนัดทุกพื้นที่จึงยอมพยักหน้า


   “เอาเพื่อนมึงไปนั่งมุมนู้น ส่วนมึงไอ้เพียง ไปนั่งชิดทางนั้นเลย”


   ไอ้พากษ์กับไอ้เพียงยังมีท่าทีฮึดฮัดแต่ก็ยอมทำตามที่ไอ้กั้งกับไอ้กอดตกลงกัน เราไม่ได้มีเวลามากพอที่จะ “คุย” กันในตอนนี้


   แต่หลังจากนี้ก็ไม่แน่


   “มึงมองหน้ากูทำไมไอ้พากษ์”


เป็นเพื่อนผมนี่แหละที่เริ่มก่อน ขนาดนั่งอยู่คนละมุมโต๊ะมันก็ยังอุตส่าห์กัดกันได้
“มองหน้าคนที่เอาเด็กไม่อยู่จนเขาแจ้นมาหากูน่ะสิ”


“มึง!”


เฮ้อ ถ้าได้เถียงกันเรื่องเด็กใครเป็นเด็กใครล่ะก็ไม่มีทางจบลงง่ายๆ จะบอกเล่าถึงความสัมพันธ์ของพวกผมกับพวกมันให้คุณเข้าใจยังไงดี เราไม่ได้เกลียดกันเป็นจริงเป็นจังหรอก เป็นแนวกัดกัน หมั่นไส้กันมากกว่า พวกเรามักจะเอาชนะกันอยู่เสมอ
อย่างเช่นวันนี้


“เออได้ ถ้ามึงแน่จริงคืนนี้เจอกันบีทู สองทุ่ม!”

   
   
   

Linglom : สวัสดีค่ะ เป็นมือใหม่ของที่นี่ ไม่เคยลงที่เล้ามาก่อนเลย ยังไงแนะนำกันได้นะค้า ฝากตัวด้วยค้าบ

Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 19-07-2020 15:36:32 โดย BaoBao »

ออฟไลน์ TheDoungJan

  • ขอบคุณนักเขียนที่คนที่สร้างทุกตัวละครขึ้นมานะคะ(♡˙︶˙♡)
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 682
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
Re: หลับก่อนเป็นเมีย : บทนำ
«ตอบ #1 เมื่อ10-01-2019 22:06:16 »

ชื่อเรื่องน่าสนใจมากค่ะ555555555

อย่าลืมลงกฎเล้านะคะ

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
Re: หลับก่อนเป็นเมีย : บทนำ
«ตอบ #2 เมื่อ11-01-2019 07:19:04 »

น่าสนุก ทะเลาะกันจนได้เรื่องละเซ่   :hao3:

ออฟไลน์ Chompoo reangkarn

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1089
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-0
Re: หลับก่อนเป็นเมีย : บทนำ
«ตอบ #3 เมื่อ11-01-2019 09:31:02 »

 :pig2:to :pig2:

ออฟไลน์ Wordslinger

  • แป้งจี่รีรีข้าวสาร
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2383
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1180/-5
Re: หลับก่อนเป็นเมีย : บทนำ
«ตอบ #4 เมื่อ11-01-2019 10:24:16 »

ขอลงชื่อติดตามเรื่องด้วยคนนะคะ เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่องจั๊กจี้หัวใจจริงๆ ค่ะ ^____^

ออฟไลน์ LingLom

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 60
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +71/-1

บทที่ 1 บีทูซิต บีทูใจ
บีทูซิตจะต้องดีใจที่ผมให้ความสำคัญขนาดนี้

มาตั้งแต่ทุ่มครึ่ง!

“อ้าวน้องโต๊ะ 16 ไปไวจังเลยฮะ วงแรกเพิ่งขึ้นเอง”

พี่นุ้กนักร้องประจำร้านเอ่ยแซวพวกผมที่เปิดโต๊ะดวลกันแต่หัววัน และสภาพก็อย่างที่เห็น ไอ้พากษ์กับไอ้เพียงจากที่ก่อนหน้านี้เถียงกันฉอดๆ กลายเป็นกอดคอกันร้องเพลงเฉยเลย โคตรประสาท

ผมโคลงหัวไล่ความมึนที่กำลังกลืนสติ เสียงชนแก้วดังขึ้นเรื่อยๆ แข่งกับเสียงตะโกนคุยกันเป็นสิ่งที่บอกได้ดีว่าเราทุกคนเมากำลังได้ที่

“ป๋า จะปายหนายอ่า” ไอ้กั้งร้องถาม

“เยี่ยว”

ผมตอบพลางหยิบซองบุหรี่บนโต๊ะมาด้วย เดินเบียดเสียดกับผู้คนมากมายกว่าจะไปถึงห้องน้ำ ผมจัดการทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยก่อนจะออกมายืนพิงผนังหน้าห้องน้ำซึ่งเป็นบริเวณที่เขาใช้สูบบุหรี่กัน ตรงกันข้ามกับที่ผมยืนเป็นกระจกบานใหญ่ มันสะท้อนภาพตัวผมเองในสภาพกรึ่มพอตัว

ถึงจะอย่างนั้นก็พอดูออกว่าสาวๆ หลายคนแอบมองด้วยท่าทีสนใจ รวมถึงเก้งกวางทั้งตัวเล็กตัวใหญ่ ถ้าดึกกว่านี้ผมอาจจะไปต่อกับใครสักคนแถวนี้ก็ได้

“เวรเอ๊ย” ผมสบถออกมาด้วยความเซ็ง เมื่อควานหาไฟแช็กไม่เจอ

ดีจริงกูจะสูบหรี่แม่งก็หยิบมาแต่บุหรี่ ผมไม่อยากยืมไฟแช็กคนที่ไม่รู้จัก เพราะหน้าตาผมค่อนข้างจะเป็นสเป็คตีนของผู้ชายหลายคน กับผู้หญิงก็ยังไม่พร้อมจะสานสัมพันธ์ต่อกับเธอในตอนนี้

ออกมาเสียเที่ยวชะมัด

ขณะที่กำลังจะหมุนตัวกลับไปที่โต๊ะก็มีมือข้างหนึ่งยื่นไฟแช็กมาให้ ไม่ต้องมองก็รู้ว่าเป็นใคร เพราะไอ้รอยสักเลอะเทอะ (ก็มันสักเยอะ แต่ของผมไม่เยอะ) ที่คุ้นเคยทำให้รู้ได้ทันที

ไอ้กอดที่เป็นหัวหน้าไอ้แก๊งเกษตรนั่นไง

ผมรับไฟแช็กมาจุดสูบโดยไม่พูดอะไร มันเองก็เช่นกัน ระหว่างเรามีเพียงควันพิษเท่านั้นที่คั่นกลาง ปราศจากแม้แต่คำพูดและการกระทำ

อย่างที่บอกว่าเราไม่ได้เกลียดกันแต่ก็ไม่ได้รักกันขนาดนั้น

แต่นั่นแหละ จนกว่าบุหรี่จะหมดมวน เราถึงได้แยกจากกัน

.

.

เมาไม่ขับ แล้วจะกลับยังไง

ผมเดินเซนิดหน่อยไปจนถึงลานจอดมอเตอร์ไซค์ที่อยู่ตรงข้าม วันนี้มีสติมากพอที่จะขี่กลับหอเอง เพราะรีบเผาหัวแต่วันก็เลยสร่างไว พวกผมเป็นประเภทรีบเมารีบสร่างจะได้กลับเองได้

บรรดานักท่องราตรีกระจายตัวเต็มถนนแคบๆ บริเวณหลังมอ ผมค่อยๆ ขี่มอเตอร์ไซค์เลาะไปช้าๆ วันนี้ไม่ได้หิ้วใครกลับด้วยเลยมีเวลาชมบรรยากาศหลังร้านเลิกได้เต็มตา ระหว่างทางก็เจอเพื่อนคนนั้นคนนี้ให้ได้ทักทายกันเต็มไปหมด มันก็เพลินไปอีกแบบเหมือนกัน

พอพ้นโซนร้านเหล้า ความมืดก็โรยตัวเข้าปกคลุม คราวนี้ล่ะที่เพิ่งสัมผัสได้ถึงอากาศเย็นยามค่ำคืน ดูเหมือนว่าคืนนี้อุณหภูมิจะลดลงมากกว่าทุกวัน ขณะที่เร่งความเร็วเพื่อหนีความหนาว สายตาก็ปะทะเข้ากับแผ่นหลังคุ้นตาของผู้ชายคนหนึ่ง

“คิง?”

ผมหมายถึงไอ้กอด หรือ King กอด ฉายาที่ใครๆ ชอบเรียกกัน

“หืม ไงป๋าหนาว”

น่าแปลกที่เจอมันเดินคนเดียวหลังร้านเหล้าปิดแบบนี้ จริงๆ มันก็แปลกทั้งผมและมันที่ไม่ได้ไปต่อกับใครเลย ทั้งที่เราออกจะขึ้นชื่อว่าเป็นเสือทั้งคู่

“แปลกว่ะ” ผมอดใจแสดงความสงสัยออกไปไม่ได้

“มึงก็เหมือนกัน” มันเองก็คงไม่ต่าง

เสียงเครื่องยนต์เหมือนเป็นตัวเร้าให้ผมตัดสินใจพูดออกไป

“ขึ้นรถ เดี๋ยวกูไปส่ง”

“สิงห์หรือลีโอ”

“กินเหล้ามาต่อเบียร์เดี๋ยวก็อ้วกหรอก ...ช้าง”

“หึ กวนตีน”

เสียงเครื่องปรับอากาศดังเบาๆ ขับความเงียบของเราสองคนให้น่าอึดอัด รู้ทั้งรู้ว่าถ้าขึ้นห้องตามคำชวนตามมารยาทแล้วจะเจอบรรยากาศแบบนี้แต่ก็ยังตัดสินใจขึ้นมา คงเป็นเพราะความอยากรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนยังไงเวลาไม่ได้อยู่กับเพื่อน อยากจะรู้จักตัวตนของอีกคนให้มากขึ้น

แก๊งผมกับแก๊งมันมักเจอกันอยู่เสมอเวลาไปร้านเหล้า เรามีร้านประจำเป็นร้านเดียวกันจึงไม่แปลกที่เราจะสนิทกันแบบประหลาดๆ ไอ้เพียงเพื่อนผมกับไอ้พากษ์เพื่อนมันชอบแย่งเด็กกัน แล้วก็ชอบท้าดวลกัน สุดท้ายเวลาเมาก็กอดคอร้องเพลงกัน เจอหน้ากันตอนสร่างก็ทะเลาะกันใหม่

 คนที่คอยห้ามปรามไม่ให้มันตีกัน (แบบพอเป็นพิธี) ก็คือไอ้กั้ง (แก๊งผม) กับไอ้แก้ว (แก๊งมัน) ไอ้กั้งมันเป็นคนเฟรนด์ลี่และไม่ได้เจ้าชู้ เพราะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว มันเลยไม่มีปัญหาเรื่องชู้สาวกับใคร ใครๆ ก็เลยชอบที่จะคุยกับมัน ไอ้แก้วก็คล้ายๆ กันแต่ต่างตรงที่ไอ้นั่นก็เป็นเสือตัวท็อปคนหนึ่งเลยล่ะ

และสุดท้ายก็คือผมกับไอ้กอดที่เป็นเหมือนหัวหน้าแก๊งกลายๆ เราไม่ได้สถาปนากันเองหรอกนะ แต่ชาวเน็ตในมอชอบเอารูปพวกเราไปลง แล้วก็จะต่อท้ายชื่อด้วยคำว่า แก๊งคิงกอดกับแก๊งป๋าหนาว อาจจะเป็นเพราะบุคลิกของผมกับมันดูเป็นคนนิ่งๆ เวลาอยู่กับคนอื่น แต่ถ้าอยู่กับคนสนิทผมก็คิดว่าตัวเองพูดมากพอตัวเลยนะ ต่างจากไอ้คิง (เรียกตามเขา) ที่จะดูเงียบตลอด จนผมอยากรู้ว่าเวลามันลากเหยื่อไปกินมันทำยังไง ใช้สายตาสะกดจิตเอาเหรอวะ

เป็นความเงียบที่ทำให้อยากรู้

พื้นฐานครึ่งหนึ่งของวิศวะก็คือวิทยาศาสตร์ การตั้งข้อสังเกตและการหาคำตอบคือคุณสมบัติหนึ่งของศาสตร์นี้ จบไปผมก็ต้องไปเป็นวิศวกร ฉะนั้นการเหลาประสบการณ์ให้แหลมคมคือสิ่งที่ผมควรกระทำ

จริงมั้ย ?

“อยากรู้อะไรก็ถามมา” เสียงทุ้มต่ำทำลายความเงียบ แถมยังถามได้ตรงประเด็นอีกต่างหาก

“เปล่านี่” ผมตอบแบบหยั่งเชิง

“ถ้าไม่อยากรู้ มึงคงไม่ขึ้นมาห้องกูหรอกป๋าหนาว”

เกลียดชะมัดคนรู้ทัน

“มึงล่ะมีอะไรอยากบอกกูมั้ย ถ้าไม่มีก็คงไม่ชวนกูขึ้นห้องเหมือนกัน”

“หึ”

มันเองก็คงจะเกลียดผมเหมือนกัน หึๆ

มีเพียงเสียงกระป๋องเบียร์กระทบกันแทนคำพูด ยังไม่ใช่เวลาที่จะหาคำตอบจริงจังนัก อากาศรอบตัวคลายความกดดันลงไปมาก ระหว่างเราเริ่มมีบทสนทนาเล็กๆ เกิดขึ้น เป็นเรื่องทั่วไปที่ไม่ได้ทำให้อึดอัด กลายเป็นว่าการมาวันนี้ไม่เสียเปล่า ผมพบความจริงข้อหนึ่งว่าคิงไม่ใช่คนเงียบจนไม่น่าคบ แต่ก็ไม่ได้พูดมากเกินความจำเป็น

ด้วยความเมาทำให้ผมเริ่มไถตัวไปตามขอบเตียง ที่นี่เป็นหอพักจึงไม่ได้มีโซฟา เมื่อมึนมากๆ ผมก็เลื้อยขึ้นเตียงโดยที่เจ้าของห้องก็ไม่ได้ว่าอะไร

“จะนอนนี่ ?”

“ได้มั้ยล่ะ”

ผมตอบทั้งที่ยังหลับตาอยู่ เพราะเป็นผู้ชายเลยไม่ต้องห่วงอะไรมาก แล้วการเมาแล้วนอนหอเพื่อนก็ถือเป็นเรื่องปกติ

ผมกับมันคงเป็นเพื่อนกันแล้วล่ะมั้ง

“กูไปส่งได้นะ”

“ขี้เกียจลุกแล้ว นอนไม่ได้เหรอวะ”

“เปล่า”

“...”

“ถ้ามึงโอเค ก็นอน”





#หลับก่อนเป็นเมีย
Twitter @holic199x




Linglom : ป๋าคือคนขี้เสือกดีๆ นี่เอง
บีทูควรให้บัตรวีไอพีฉันเด้อ

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
ป๋าหนาวหลับก่อน??? อิอิ    :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

ออฟไลน์ Bradly

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 200
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-1
น่าสนุกจัง :katai4:

ออฟไลน์ azure

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 772
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-2
สนุกดี ติดตามค่า :mew3:

ออฟไลน์ เสพศิลป์

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 277
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-1
ป๋าพลาดมาก

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ lonesomeness

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 235
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-2
ป๋าๆๆๆๆๆโดนแล้ว

ออฟไลน์ LingLom

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 60
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +71/-1
บทที่ 2 ใครหลับก่อน

สิ่งที่พวกเขาควรได้รับอย่างเร่งด่วนคือบทเรียนที่ชื่อว่าความไม่ประมาท โดยเฉพาะเมื่ออยู่ในป่าที่มีเสือเป็นเจ้าของ

ฟุบ

“อือ”

ร่างสูงที่ผล็อยหลับไปแล้วบนเตียงละเมอถอดเสื้อออกเพราะความร้อนจากแอลกอฮอล์ในร่างกาย หนาวขยับตัวยุกยิกด้วยนอนไม่สบายตัวนัก ไม่นานกางเกงยีนสีเข้มก็ถูกเหวี่ยงตามมาติดๆ

ทุกการกระทำฉายผ่านเจ้าของห้องที่ยืนเลียริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว ร่างกายที่มีขนาดไม่ต่างกัน ไม่มีส่วนเว้าโค้งอย่างผู้หญิง หรือดูนุ่มนิ่มอย่างพวกรับตัวเล็กๆ กลับดึงดูดสายตาได้อย่างน่าประหลาด

อาจจะเป็นเพราะเขาเมา

และคงไม่ใช่แค่เขาที่เมาคนเดียว เพราะไอ้คนบนเตียงที่อยู่ในสภาพเกือบเปลือยบิดเร้าตัวไปมา เพราะกำลังช่วยตัวเองอยู่!

“อา...”

ถ้ารู้ว่าเมาแล้วจะเสี้ยนแบบนี้ก็ไม่ควรนอนห้องคนอื่น

“หึ” เขาหัวเราะในลำคอเพราะนึกตลกที่คนมาดเยอะอย่าง “ป๋าหนาว” กำลังหลุดการควบคุม

ถ้าตื่นมาแล้วรู้ว่าทำแบบนี้ต่อหน้ารุกด้วยกันจะรู้สึกยังไงนะ

“หนาว”

“อืม”

เป็นการตอบรับที่ไม่ได้มีสติร่วมด้วย

“กลับห้องมั้ย กูจะไปส่ง”

นี่เป็นโอกาสสุดท้ายแล้วนะป๋า

“ฮื่อ ไม่ อา...”

หนาวปรือตามองคนถามด้วยสีหน้าติดจะรำคาญเพราะถูกขัดจังหวะ ก่อนจะปฏิเสธออกไป และทันทีที่เขาหลับตาลง คำตอบก็ถูกเฉลย

“มึงเลือกเองนะ”

พลันเสือแห่งเกษตรศาสตร์ก็กระโจนเข้าใส่เสือวิศวะทันที

“อึก อึก”

ช่างเป็นจูบที่ร้อนแรงและแสนเอาแต่ใจ

ปากนุ่มบดเบียดอย่างไม่ลดละ สัญชาตญาณนักล่าของอีกฝ่ายถูกกระตุ้นออกมา แม้ว่าจะยังหลับอยู่ก็ไม่ได้ทำให้รสจูบจืดลงสักนิด รังแต่จะเพิ่มความมอมเมาให้เสียมากกว่า

กอดปล่อยให้หนาวนอนหอบหายใจเอาอากาศเข้าเต็มปอดในขณะที่เขาโน้มตัวไปหยิบถุงยางอนามัยกับเจลหล่อลื่นบนลิ้นชักหัวเตียง ก่อนจะถอดกางเกงตัวเองพร้อมกับชโลมเจลนั้นบนช่องทางของหนาว

เป็นครั้งแรกที่ก้นแน่นๆ เร้าใจกว่าใคร เขาอดฟาดมือลงบนแก้มก้นนั้นไม่ได้ ทำให้คนถูกตีสบถด่าทั้งที่ยังไม่ลืมตา แต่ก็แค่เพียงอึดใจเดียวเท่านั้น เนื่องจากเรียวนิ้วยาวแทรกเข้าไปในช่องทางรวดเดียว เล่นเอาคนถูกบุกรุกดินแดนแอ่นตัวงอ

หน้าตาเหยเกแต่แฝงไปด้วยความเสียวซ่านทำให้กอดสอดนิ้วที่สองกับสามเข้าไปติดๆ เจลหล่อลื่นถูกบีบจนแทบหมดหลอด เปรอะเปื้อนที่นอนเต็มไปหมด

ไม่ไหวแล้ว

กอดกัดปากแทบแตกเมื่อส่งส่วนหัวน้องชายเข้าไปแล้วโดนภายในของหนาวรัดแทบขาดใจ ถึงจะคิดไว้แล้วว่าคงเป็นคนแรกทางด้านหลังของอีกฝ่าย แต่เมื่อถูกหลักฐานกัดกลืนให้เห็นชัดๆ แบบนี้ก็อดใจตื่นเต้นกับมันไม่ได้

สวบ

“อ๊า!”

ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้คนขาดสติ นั่นคือเรื่องจริง อย่างที่ปากบอกว่าไม่แต่ร่างกายกลับประเคนเอวใส่ ไม่มีเสียงกรีดร้องเสียงสูงแสบหู มีเพียงเสียงคำรามต่ำๆ ของเราสอง แม้ร่างกายจะสะเทือนเคลื่อนโยกเพียงใด

   “อา ไม่ไหว...เร็วๆ”

   “ครับ”

   ไม่จบแค่หนึ่ง และไม่ได้หยุดเพียงสอง

   เพราะไม่เคยทำกับใครแล้วมันขนาดนี้มาก่อน!

.

.

   “ซี้ด”

   ความรู้สึกแรกที่เข้ามาทักทายยามเช้าคือสารพัดความปวด ทั้งปวดแปลบแถวๆ ด้านหลัง ทั้งปวดขาเพราะโดนอะไรหนักๆ ทับ สักพักความระบมก็เข้ามาประท้วงขอซีนบ้าง สรุปคือเช้านี้น่วมไปหมดทั้งตัว

เมื่อคืนหนักมาก

ผมหมายถึงเมาหนักมาก มีลูกสอนลูก มีหลานสอนหลาน ไม่แน่จริงอย่ากินเหล้าปนเบียร์ เมื่อคืนภาพตัดตั้งแต่เริ่มกระป๋องสามที่ห้องไอ้คิง หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น ผมก็ไม่รู้ตัวอีกเลย

“ตื่นแล้วเหรอควีน”

“ควีน? เฮ้ย! ไอ้เหี้ย!”

ภาพที่เห็นคือไอ้คิงนอนพิงหัวเตียงเล่นไอแพดในสภาพเปลือยท่อน (ท่อนล่างไม่รู้ ยังไม่ได้ดู) และตัวผมเองที่มีสภาพไม่ต่างกัน

“เก่งนี่ โดนไปขนาดนั้นยังตื่นไหว”

“โดน? นี่มึงเอากูเหรอ”

ผมรู้ดีว่าตัวเองเมาหนัก ไม่มีทางเป็นมันหรอกที่โดน ก็ต้องเป็นตัวผมนี่แหละ ฮะๆ บอกทีว่ามันไม่จริง

หมุดตอกย้ำ ภาพที่เห็นคือฉากหลังเป็นผ้าปูเตียงที่ยับยู่ยี่เสียจนเกือบหลุด เมื่อคืนเรารุนแรงกันขนาดนี้เลยเหรอ

“มึงทำแบบนี้ทำไมไอ้คิง มึงก็รู้ว่ากูรุก”

ผมถามเสียงเรียบ เปล่าประโยชน์ที่จะโวยวายเรียกร้องเหมือนละคร ตอนนี้ผมทำได้เพียงข่มความเจ็บที่เริ่มจะมากขึ้นเรื่อยๆ เอาไว้ พยายามไม่แสดงออกผ่านสีหน้า

แค่เรื่องเมื่อคืนก็ถูกลบเหลี่ยมไปตั้งเท่าไหร่

“กูก็เหมือนมึง”

แค่นั้นก็เข้าใจ ไม่ว่าจะเริ่มต้นจากตรงไหน แต่ถ้าต้องได้กันแล้วผมเองก็ไม่มีทางยอมรับให้แน่นอน หมายถึงถ้าผมมีสติมากกว่านี้

“อยากรู้มั้ยว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง”

ไม่มีเสียงเยาะเย้ย มีเพียงเสียงเรียบๆ ไร้การแอบแฝงความนัย

“ไม่ต้องพูด ให้มันจบไป”

“ไม่จบหรอก”

“หมายความว่าไง”

“ไม่รู้ตัวเลยเหรอว่ามีไข้ แล้วบ่ายนี้มีควิชไม่ใช่รึไง นอนอยู่นี่แหละ เดี๋ยวเที่ยงกูปลุก”

เป็นประโยคแรกที่มันพูดยาวๆ กับผม

“มึงรู้ได้ไง”

คิงลุกขึ้นนั่นทำให้ผ้าที่คลุมเอาไว้ถูกเลิกออก เผยให้เห็นสัดส่วนของอีกคนชัดเจน มันไม่ได้ใส่อะไรไว้เลย แถมยังเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวมาพาดบ่าแต่ไม่ยอมปิดข้างล่าง แล้วหันมาคุยกับผมหน้าตาเฉย

บ้าเอ๊ย! รู้จักอายบ้างสิวะ

“รู้เท่าที่กูอยากรู้”

.

.

.
ห้องเรียน

“มึงหายไปไหนมาไอ้สัดป๋า”

ผัวะ!

“โอ๊ย! ไอ้เหี้ยกั้ง กูเจ็บ”

ไอ้เพื่อนเวรถามแล้วไม่รอคำตอบ มาถึงมันก็ซัดป้าบเข้าที่หลังผม ปกติมันจะไม่เป็นอะไรเลยถ้าไม่ใช่ว่าเมื่อคืนผมเพิ่งเสียเอกราชมาหมาดๆ

“เอ้า เสือกบอบบางขึ้นมาซะงั้น ทำไมอะ คนเมื่อคืนร้อนแรงมากเหรอ”

ไอ้ท่าทางทำตาเล็กตาน้อยล้อเลียนเต็มที่ของมันนี่ทำให้ผมอยากโบกแม่งให้ตาหลุด

“เออ! แรงมาก!”

“วู้ สงสัยจะสุดจริง ถึงขนาดทำป๋าไม่มากินข้าวเที่ยงได้”

ผมเป็นคนที่ต้องกินข้าวถึงจะมีแรงทำอะไร คือเป็นคนอดข้าวไม่เก่ง ฉะนั้นก่อนเข้าเรียนทุกครั้ง แก๊งเราจะต้องมากินข้าวด้วยกันที่โรงอาหารก่อน อย่างวันนี้มีเรียนบ่าย สักเที่ยงก็จะออกมาเจอกันละ

“กูกินมาแล้ว”

“หื้ม กินมาแล้ว? มึงไปกินกับใคร?”

ฉิบหาย

ผมเผลอหลุดปากไปประสาคนลืมยั้งคิด เมื่อสายๆ ไอ้คิงมันออกไปซื้อข้าวต้มมาให้กิน ก็เลยเผลอตอบไปตามจริง ลืมไปว่าไอ้กั้งมันเป็นคนช่างสังเกต เพราะปกติผมมักจะออกมากินกับเพื่อนเป็นประจำ ไม่ค่อยได้ไปต่อกับใคร

“เออ ก็คนเมื่อคืนแหละ”

ผมไม่ได้โกหกนะ ไม่มีพิรุธใช่มั้ย

“อ้อ คงจะเด็ดมากจริงๆ”

“...”

“ถึงขนาดทำรอยไว้ตรงเอวมึงได้นี่กูชักอยากรู้แล้วสิว่าใคร”



Linglom : ฝากด้วยน้า ถ้าชอบช่วยเม้นหน่อยเด้ออ จะได้รู้ว่าแต่งต่อดีมั้ย 5555

ออฟไลน์ papapoope

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 291
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-1
เสือเสร็จเสือ ฮิฮิ

ออฟไลน์ rsmrypngpth

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 65
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
ต่อค่ะ ยาวปายยยย :hao7:

ออฟไลน์ เสพศิลป์

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 277
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-1
ยังไงละป๋าาาา
เวลาเพิ่มตอนใหม่เปลี่ยนหัวข้อ ด้วยจ้าตอนนี้มันยังค้างที่ตอน1อยู่เลย

ออฟไลน์ GBlk

  • ขอให้สรรพสัตว์จงมีความสุข
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1431
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-43
ปกติไม่ตามรุกๆ แต่ขอตามเรื่องน้

ออฟไลน์ LingLom

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 60
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +71/-1

บทที่ 3 ใครเมื่อคืน



“ถึงขนาดทำรอยไว้ตรงเอวมึงได้นี่กูชักอยากรู้แล้วสิว่าใคร”



ผมรีบตะครุบเสื้อที่รั้งขึ้นตามการยกมือ ยิ่งพยายามนิ่งยิ่งเลิ่กลั่ก ไอ้กั้งหรี่ตามองจับผิดอย่างชัดเจน



“ก็ทำนองนั้นแหละ”



“เมื่อวานถ้ากูจำไม่ผิด มึงกลับกับคิงไม่ใช่เหรอ”



“...”



“หรือว่าคนเมื่อคืนคือคิง”



“ไอ้เหี้ย!”



ผมเผลอสบถออกไปเสียงดัง



“เอ้า เกลียดกันขนาดนั้นเลยเหรอ พูดแค่นี้ต้องด่าด้วย”



“เปล่า ไม่ได้เกลียด”



“เออดีแล้ว กูนึกว่ามึงไปฉกเด็กมันแล้วมันก็ตามไปตีมึง”



“ดูละครมากไปแล้วไอ้ห่า”



ผมโบกหัวมันเบาๆ โชคดีที่แฟนมันโทรมาพอดี ผมเลยรอดตัวจากการถูกซักฟอกไป ยิ่งโกหกไม่เก่งอยู่ด้วย ผมยัดเสื้อเข้ากางเกงให้ลึกลง ป้องกันชายเสื้อหลุดออกมาประจารเรื่องเมื่อคืนอีก



ปกติเสือมักไม่ทิ้งร่องรอยไว้ที่เหยื่อ แต่คิงกลับทำมันในที่ที่ไม่มีใครเขาทำกันด้วย แม่งต้องการอะไรจากกูวะ



พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็อดจะรู้สึกเสียดๆ บริเวณตรงนั้นเสียไม่ได้ อุตส่าห์พยายามข่มความปวดเอาไว้ เพราะวันนี้มีควิช แต่ยิ่งไอ้กั้งถามย้ำถึงเรื่องเมื่อคืนอยู่นั่นมันถึงไม่หายเจ็บสักที (โทษไปเรื่อย)



ผมคิดว่าผมต้องกินยาแก้ปวดแล้วล่ะ คงต้องออกไปซื้อที่เซเว่น ดงเถื่อนแบบนี้ไม่มีใครพกยากันหรอก



“เดี๋ยวกูมานะ ขึ้นห้องไปก่อนเลยไม่ต้องรอ”



“เฮ้ย! ไม่ 15 นาทีเองนะเว้ย ไปไหนวะ ด่วนมากเลยอ่อ”



“เออน่ะ แว้นไปแป๊บเดียว



“เออๆ มาให้ทันนะป๋า”



ผมพยักหน้าก่อนจะลุกออกมา ด้วยความที่ขยับตัวในจังหวะปกติทำให้ความรวดร้าวไปถึงก้นจนต้องนิ่วหน้า ดีที่หันหลังให้เพื่อนแล้ว



ผมพยายามเดินให้ปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตอนแรกมันไม่เจ็บเท่านี้นี่หว่า แอบภูมิใจที่ตัวเองแข็งแกร่ง ที่ไหนได้...แม่ง แล้วใครเอารถผมไปจอดไกลกว่าเดิมรึเปล่าเนี่ย ทำไมเดินไม่ถึงสักที



มีถุงยาแขวนอยู่ทีแฮนด์รถ



ถ้าเป็นตอนปีหนึ่ง ผมคงไม่แปลกใจ เพราะด้วยความหน้าตาดี (อ้ะ เพจ Cute Boy เอาผมไปลงบ่อยๆ นะ) ทำให้มีหลายคนแอบเอาของขวัญ ของกิน มาแขวนที่รถอยู่ประจำ แต่พอขึ้นปีสองมาก็เริ่มซา ไม่ก็สาวๆ เปลี่ยนกลยุทธ์เข้าหาผมเวลาอยู่ร้านเหล้าแทน



พาราเซตามอล ซาร่า ไทลินอล



ไม่เคยมีใครให้ของพวกนี้กับผม และที่สำคัญทำไมต้องเป็นยาแก้ปวด



คงไม่ใช่หรอกน่า...



.

.

.



การสอบเป็นไปได้ด้วย D แม่งเอ๊ย ขนาดได้ยาแก้ปวดกดอาการไว้ยังทำข้อสอบไม่ได้เลย แต่มองหน้าเดอะแก๊งแล้วก็สบายใจ ขนาดหัวกะทิประจำกลุ่มยังทำหน้าผะอืดผะอม ผมคงไม่ได้ลงเรียนใหม่คนเดียวแน่ๆ



ไม่มีใครพูดถึงข้อสอบ สภาพทุกคนคือพร้อมทิ้งตัว ผมเองก็เช่นกัน ที่ตรงนั้นเริ่มปวดตุบๆ ประท้วงให้พักผ่อนเสียที คิดถึงคนทำแล้วก็อารมณ์เสีย ถึงจะบอกว่าตอนนั้นเมาเลยเต็มใจก็ไม่ควรทำแรงขนาดนี้ปะวะ ไอ้ห่าแม่ง อย่าให้กูมีโอกาสบ้างนะ ผมไม่ยอมให้เรื่องนี้จบลงแบบนี้แน่ๆ



วิศวะไม่เคยแพ้เกษตรเว้ย



กว่าจะลากสังขารพาตัวเองมาถึงหอ เล่นเอาเกือบแวะเข้าข้างทางอยู่หลายรอบ พอถึงห้องผมก็ลอกคราบออกเหลือแต่บ๊อกเซอร์ตัวโปรด อัดยาแก้ปวดอีกสองเม็ด แล้วถลาลงเตียงอย่างลืมตัว



“อูย”



ผมหน้าแหยเมื่อแรงกระแทกกระเทือนช่วงล่างเข้าอย่างจัง เจ็บจนน้ำตาเล็ด จากที่เคยได้ยินจากเพื่อนที่เป็นรับบอกว่าเวลาที่ผัวทำแรงๆ นี่ต้องกินยาแก้อักเสบ แล้วก็ต้องยาทาภายในด้วย ถ้าอยากหายเร็วคือทาเช้า กลางวัน เย็น มันว่าแล้วก็ขอตัวไปทาที่ห้องน้ำ คณะผมมันเถื่อน ผู้ชายก็เยอะ พวกมันเลยไม่ค่อยอายกัน



แต่มันไม่ควรเกิดขึ้นกับคนที่ใครๆ ก็เรียกว่าป๋าอย่างกูมั้ยวะ



ผมถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ก่อนจะโยนมือถือทิ้ง กะนอนให้ความรู้สึกมันรีเซ็ต



ขณะที่กำลังเคลิ้มอยู่นั้น เสียงมือถือก็แผดขึ้นดังลั่น



“โว้ย!”



แอนนี่



“ผมไม่ว่าง เดี๋ยวโทรหาทีหลัง แค่นี้นะ”



ผมชักสีหน้าหงุดหงิดก่อนจะกดรับแล้วกรอกเสียงลงไปทันทีก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรแล้วปิดเครื่อง ถ้าเป็นคนอื่นผมคงตัดสายทิ้งไปแล้ว แต่แอนนี่คือดาวคณะเภสัชที่ผมคั่วไว้กะใช้ควงไปงานคณะ เลยต้องถนอมน้ำใจเธอนิดนึง



นิดนึงจริงๆ



เวลานอนคือของผม ผมเป็นคนหวงเวลานอนมาก ใครที่ล้ำเส้นเรื่องนี้มักกลายเป็นอดีตเร็วกว่าคนอื่น ผู้หญิงหลายคนชอบเรียกร้องในสิ่งที่ผมหวงมาก



กึกๆ ตุบ!



ไอ้ซัซ!



กำลังจะหลับอยู่แล้วแท้ๆ แต่ไอ้ห้องตรงข้ามดันลากของหนักมาหน้าห้อง แล้วฟางเส้นสุดท้ายของผมก็ขาดทันทีที่เสียงตุ้บดังลั่น



ผมผุดลุกไปเปิดประตูทั้งที่อยู่ในสภาพเกือบเปลือย นาทีนี้ไม่สนอะไรทั้งนั้นนอกจากการระเบิดอารมณ์ใส่คนที่ทำให้ผมหัวเสียอย่างนี้



ผัวะ!



ทว่าเมื่อเห็นคนตรงหน้า ทุกถ้อยคำที่เตรียมไว้สรรเสริญอีกฝ่ายถูกกลืนหายเข้าไปในอากาศ



“คิง!”



“ไง”



ไงอะไรล่ะไอ้เหี้ยย!



ไอ้คิง...ไอ้เวรนั่นมันย้ายมาอยู่ตรงข้ามห้องผม และด้วยความมึนงงจากพิษไข้ น่าจะเป็นเพราะฝืนร่างกายมากไป เลยทำให้ผมปล่อยให้คิงเข้ามาในห้องอย่างงงๆ พอจะไล่มันก็ใช้สายตากดดันให้ผมนอนลง



“ออกไป กูจะนอน”



จริงๆ ตอนนี้ก็นอนอยู่ หมดพลังจะต้านแรงโน้มถ่วงของโลกแล้ว



“ก็นอน”



กวนตีน มานั่งจ้องแบบนี้ใครจะไปนอนหลับลง อีกอย่างมึงไม่ควรมาอยู่ในห้องกูปะวะ



“ก็ออกไปสิ”



“เมื่อคืนก็นอนด้วยกัน”



มันพูดหน้านิ่งแต่คนฟังอย่างผมกำลังจะตาย ทั้งโมโห ทั้งอาย แต่กลับเถียงอะไรไม่ได้ ป่วยการจะเถียงกับคนจริง (มึนจริงๆ) คิงคงตั้งใจจะปักหลักอยู่ที่ห้องผม ต่อให้ไล่แค่ไหนก็คงไม่ไป ผมเลยพลิกตัวหนีเพราะไม่อยากเห็นหน้าให้หงุดหงิด จะหลับก็หลับไม่ลงเลยหยิบมือถือมาเปิดใหม่แล้วเช็คดูสถานการณ์





แก๊งผู้ป่วย

เพียง : เครียดว่ะ แดกเหล้าเหอะ

กั้ง : กูเห็นมึงเพิ่งควงน้องยิ้มไปกินไอติม ดี๊ด๊าๆ



ผม : มึงก็หาเรื่องแดกตลอดอะ

เพียง : เออ กูอยากกินเหล้า จบปะ

กั้ง : ก็แค่เนี่ย งั้น 2 ทุ่มเจอกันที่เดิม



ผม : วันนี้กูขอบายว่ะ ไม่ค่อยสบาย

เพียง : เฮ้ย เป็นไรมากปะวะ กูเห็นมึงสีหน้าไม่ดีตั้งแต่ตอนสอบละ กูพาไปศูนย์สุขภาพปะ

กั้ง : คนดีสุด

เพียง : ป่าว พยาบาลแม่งโคตรน่ารัก



ผม : ถุ้ย!



ยังไม่ทันที่ผมจะตอบอะไรไปมากกว่านี้ มือใหญ่กร้านเพราะจับจอบจับเสียมบ่อยๆ ก็แย่งโทรศัพท์ผมไป ไอ้คิงยึดไว้แล้วมองหน้าผมนิ่งๆ ก่อนจะสั่งให้ผมนอน



“นอนได้แล้ว”



“เฮ้ย! มือถือกู มันจะมากไปแล้วนะ”



ผมจ้องตามันกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ใช้สายตาจริงจังแบบที่ถ้าใครเห็นจะหยุดล้อเล่นทันที



แต่ไม่ใช่กับคิงกอด...



มันเดินถือโทรศัพท์ออกไปยืนริมระเบียง แล้วยื่นมือไปนอกรั้วเป็นสัญลักษณ์ที่ว่าถ้าผมไม่ยอมก็โบกมือลาโทรศัพท์ลูกรักได้เลย



“เออ นอนก็ได้!”







LingLom : ป๋าออกอาการเมียไปปะเนี่ย

มาแล้นน ปิดจ๊อบอีกเรื่องแล้ว ถึงเวลาของสองชายฉะกันแน้วว


ออฟไลน์ nisaday

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 134
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
อู้ววว เคะxเคะ นี่เลิฟมากค่าาา
ทำไมรู้สึกว่าคิงอ่อนโยน

ออฟไลน์ วายซ่า

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-6
ได้กันคืนเดียวติดใจเลยเหรอคิง

ออฟไลน์ LingLom

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 60
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +71/-1




บทที่ 4 เพื่อนร่วมหอ



ปวดท้อง



ผมคู้ตัวนอนขดเนื่องจากปวดท้องเพราะเป็นโรคกระเพาะ ความมืดที่โรยตัวอยู่รอบห้องทำให้เดาได้ไม่ยากว่าผมคงนอนลากยาวจนค่ำ นั่นเป็นเหตุให้โรคกระเพาะที่รักกลับมาทวงถามความสำคัญ



แค่กินช้านิดๆ หน่อยๆ ทำไมต้องประท้วงด้วยวะ โอย ไม่มีเวลาให้คร่ำครวญนานนัก เสียงทุ้มต่ำก็แทรกขึ้นมา



“ปวดท้อง ?”



“นี่มึงยังไม่ไปอีกเหรอ”



ผมหันควับไปหาต้นเสียง คิงเดินเข้ามาจากระเบียงพร้อมกลิ่นนิโคตินจางๆ มันไม่ใช่กลิ่นที่ดีเท่าไหร่นักสำหรับคนที่ไม่สูบ แต่อย่างคนที่อยู่ในวงการสิงห์อมควันเหมือนกันอย่างผมกลับชื่นชอบมัน ไม่อยากจะยอมรับว่ายิ่งกลิ่นควันผสานกับกลิ่นตัวของบางคนที่เคมีเข้ากันยิ่งทำให้ดูมีเสน่ห์ แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคน และหาได้น้อยมาก



แต่คิงคือคนนั้น



“เพ้อพิษไข้ขนาดนั้น ใครจะไปใจดำทิ้งลง”



มันหมุนไฟแช็กในมือเล่นก่อนจะโยนไว้บนโต๊ะหน้าทีวี เหอะ ถ้าลืมไว้ล่ะก็จะไม่ตามเอาไปให้หรอกนะ แบบแพงซะด้วย



“แคร์รึไง”



อย่าลืมว่าผมเองก็เสือนะครับ เรื่องฝีปากแบบนี้มันเป็นไปโดยอัตโนมัติ คือเราจะไม่ยอมจนมุม ถ้ามีโอกาสทำแต้มต่อ เราก็จะทำ



“อืม”



สัตว์ หมดกันที่โม้ไปเมื่อกี้ เจอคำเดียวกูไปไม่เป็นเลย



เราปล่อยให้ความเงียบทำงาน ผมยังมึนงงและรับมือไม่ถูกกับคนคนนี้ เพราะผมป่วยหรอกน่าถึงได้เพลี่ยงพล้ำ รอให้หายดีก่อนเถอะ คิงไม่ได้ชวนคุยอะไรต่อเช่นกัน แต่เอามือถือขึ้นมาเปิดฟังเพลง ด้วยความเงียบทำให้ผมได้ยินเสียงลอดออกมาเบาๆ



มันเป็นเพลงเก่า เพลงที่เคยฮิตสมัยเด็กๆ ผมยึดตัวนั่งพิงหัวเตียงแล้วเขยิบเข้าไปใกล้อีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว ผมชอบความรู้สึกที่จู่ๆ ก็ได้เจอเพลงเพราะๆ ที่เราหลงลืมไปแล้ว เป็นอารมณ์ที่เหมือนไม่ได้ตั้งใจแต่กลับเปิดลิ้นชักเจอของเล่นชิ้นโปรด



ขณะที่แอบฟังเพลินๆ ก็ต้องสะดุ้งเพราะมีอะไรบางอย่างมาแตะที่หู



คิงยื่นหูฟังข้างหนึ่งให้ผม



“อะ...อะไร”



ความเนียนของผมมันหายไปไหนหมดวะ



“เอาไปฟัง”



ในเมื่อไม่เนียนแล้วก็ขอฟังด้วยโต้งๆ ไปเลย ไหนๆ ก็ยื่นมาให้แล้วนี่ คิงโยนโทรศัพท์ลงบนตักผมเบาๆ ตัดขาดบทสนทนาด้วยการนั่งหลับตาจมหายไปในโลกแห่งเสียงดนตรี



“อยากฟังเพลงอะไร เลือกเอา”



“อืม”



ฟังเพลงได้ไม่นาน อาการปวดท้องก็เริ่มขอกลับมามีซีนอีกครั้ง คราวนี้มาพร้อมเสียงท้องร้องด้วย เลยจำต้องฝืนความขี้เกียจลุกขึ้นไปแต่งตัว เพราะอุปกรณ์ยังชีพอย่างพวกขนมปังหรือมาม่าหมดเกลี้ยงไม่มีเหลือ



ผมเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา จังหวะที่กำลังจะเงยหน้าอยู่นั้น สายตาผมประจวบตรงกับหลอดยาบางอย่างที่วางไว้หน้ากระจก ไม่เห็นจำได้เลยว่าใช้ยาหน้าตาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่



ยาทาแก้อักเสบภายใน



ภายในที่ไม่ใช่ทาในช่องปากอย่างยาแก้ร้อนใน แต่เป็นช่อง...



ไอ้คิง! มึงแอบจิ้มตูดกูอีกแล้วใช่มั้ย!



ผมหลับตานับ 1 ถึง 10 เพื่อข่มทั้งความโมโหและความอายเอาไว้ไม่ให้พุ่งเข้าไปต่อยไอ้คนทาให้



การโวยวายเรื่องแบบนี้ก็เหมือนตอกย้ำตัวเอง สิ่งที่ควรทำคือช่างแม่ง!



เราช่างมันได้จริงๆ เหรอวะ แม่งเอ๊ย! โคตรเสียศูนย์เลย



ผมวักน้ำใส่หน้าตัวเองแรงๆ อีก 2-3 ครั้ง ก่อนจะยอมออกมาเผชิญความจริง คิงยังอยู่บนเตียงในท่าเดิมแต่ในมือมีกุญแจคล้องนิ้วไว้อยู่ ผมเลิกสนใจแล้วหันมาใส่เสื้อผ้า (ตอนแรกมีแค่บ๊อกเซอร์) ตอนนี้ผมอยู่ในชุดเสื้อกีฬาสบายๆ ตามสไตล์เด็กผู้ชายขี้เกียจแต่งตัว



“กูจะไปกินข้าว”



ต้องให้พูดนั่นแหละมันถึงยอมขยับตัวลุกขึ้นมา ก่อนจะเดินผ่านผมกลับไปห้องมัน กลัวดอกพิกุลจะร่วงรึไงวะ คืนนั้นยังพูดมากกว่านี้



เหี้ยละ เลิกนึกถึงมันสักทีไอ้หนาว



คลิก



“เฮ้ย!”



ออกจากห้องยังไม่ทันถึงสองก้าวก็ชนเข้ากับเจ้าของห้องตรงข้ามเข้าอย่างจัง จะใครล่ะถ้าไม่ใช่คนที่เพิ่งย้ายมาหมาดๆ อย่างคิง แล้วถ้าคุณคิดว่าจะมีฉากชนแล้วซบอยู่ที่อกอีกฝ่ายล่ะก็...คุณคิดผิด อย่าลืมสิว่าหุ่นเราสองคนเท่าๆ กัน ฉะนั้นการชนในครั้งนี้ก็คือหัวผมกับหัวมัน



“มายืนทำเหี้ยอะไรตรงนี้ เจ็บ”



ตั้งแต่อยู่กับคิง ผมเจ็บตัวมาสองรอบแล้วนะ



“เซ่อเอ๊ย”



“ใครเข้าใช้ให้มายืนหน้าประตูใกล้ๆ แบบนี้ล่ะวะ”



พูดไปก็ยังลูบหัวไม่หยุด อีกหน่อยคงขึ้นรอยช้ำแหง ผิวผมค่อนข้างขาวมาก โดนอะไรนิดหน่อยก็จะเห็นได้ชัด



“ก็กำลังจะเข้าไป”



“จะเข้ามาทำไม ลืมของเหรอ อ้อ ไฟแช็คใช่มั้ย เดี๋ยวไปเอามาให้”



ของแพงนี่หว่า ไม่ใช่อันละห้าบาท ขณะที่หมุนตัวจะไปหยิบของให้ มือของอีกคนก็ดึงข้อศอกผมไว้



“เปล่า เอาไว้นั่นแหละ”



“...”



“ตอนนี้หิวแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ””



.

.



เป็นภาพหาดูยาก...



คิงกอดแห่งเกษตรศาสตร์กับป๋าหนาวของชาววิศวกรรมโยธา นั่งร่วมโต๊ะกินข้าวกันสองคน!



หลายๆ คนอาจเคยเห็นแก๊งของเราสองคนดวลเหล้ากัน แต่นั่นก็เป็นกลุ่มใหญ่ และหัวหน้าแก๊งอย่างผมกับมันก็ไม่เคยนั่งใกล้กัน อยู่กันคนละฟากตลอด แต่วันนี้กลับนั่งด้วยกันแถมยังอยู่ใจกลางศูนย์อาหารหลังมออีกต่างหาก



ตอนแรกผมบอกให้ไปหากินร้านข้างทางเงียบๆ แต่คนซ้อนจะไปบงการอะไรคนขี่ได้เลยมาจบลงที่ U – Center แหล่งรวมอาหารและนักศึกษาทุกคณะ ถ้ามอ’ไซค์ผมไม่เสียล่ะก็ไม่มีทางยอมเสียรู้ให้คิงแน่ๆ แต่ถ้าจะให้ขับรถยนต์ในหลังมอที่ทั้งแคบและแน่นขนัดไปด้วยผู้คนก็จะลำบากลำบนเปล่าๆ



“ป้า เอาเหมือนเดิม”



ผมตรงเข้าสั่งเจ้าประจำ เวลากลับจากร้านเหล้า เรามักจะมาตบท้ายมื้อดึกด้วยโจ๊กในกรณีที่ไม่มีใครอ้วกแตกก่อนอะนะ



“คนนี้หล่อนะเนี่ย เปลี่ยนตลาดไปอีก”



ป้าที่ว่าไม่ใช่ป้าที่หมายถึงหญิงสูงวัยจริงๆ หรอกครับ แต่เป็นสาวสองที่แทนตัวเองอย่างนั้น



“ไม่ใช่แล้วป้า เพื่อนกัน ฟ้าผ่าพอดี”



ผ่ามาแล้วทีนึงด้วย...



“อ้าวเหรอ เห็นนั่งมองกันขนาดนั้น นี่ถ้าไม่ใช่ว่าเห็นเธอควงแต่สาวๆ ไม่ก็พวกรับตัวเล็กๆ มาก่อน นึกว่าเป็น...จึ้กๆ (ทำนิ้วจิ้มกัน)”



“โวะ ป้าพูดไปเรื่อย ขนลุกไปหมดแล้ว เมื่อไหร่จะผัดข้าวให้สักทีเนี่ย”



มัวแต่ชวนกันคุยจนข้าวเคิ้วไม่ได้ทำกันดี ไม่ได้เปลี่ยนเรื่องกลบเกลื่อนเลยนะจริงๆ



กว่าผมได้ข้าว คิงก็กินเสร็จพอดี มันเดินหายไปนอกยูฯ ถ้าให้เดาคงไปเซเว่นที่อยู่ตรงข้าม ผมก็นั่งกินข้าวเพียงลำพังไปเรื่อยๆ กะว่าถ้าคิงรอไม่ไหวก็จะให้เพื่อนมารับแทน จะได้ไปต่อร้านเหล้าที่เรารัก พอได้พักมันก็ชักกระปรี้กระเปร่านี่นา



ปึก



เสียงขวดอะไรบางอย่างวางกระทบโต๊ะ คิงวางถุงเซเว่นกับถุงร้านยาลงแล้วดันมาตรงหน้าเป็นเชิงให้ผมรื้อ อะ จัดให้



“ยาธาตุ มึงเป็นโรคกระเพาะเหรอ มียี่ห้อดีกว่านี้อีก กูแนะนำให้มั้ย กูเซียนโรคนี้”



“กูไม่ได้เป็น”



“แล้วซื้อมาทำไมวะ นี่มันไอเทมคนเป็นโรคกระเพาะเลยนะ ยาธาตุ ขนมปัง นม กับ...ถุงยาง”



“กูซื้อมาให้มึง ป๋าหนาว หึ”



.



Linglom : กรรม กลายเป็นนิยายอ่อนโยนได้ไงวะ ตั้งใจจะฟาดๆๆๆๆ

จะสลับกันได้มั้ยเนี่ย ใจเริ่มเอนเอียงละ


CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ LingLom

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 60
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +71/-1

บทที่ 5 เลิกกันเถอะ



ทำไม ทำไม



ทำไมอยู่ๆ เพื่อน (?) ก็ซื้อถุงยางให้กัน และทำไมกูถึงรับมาด้วยนี่สิ!



เบลอขนาดนั้นเลยเหรอ ตอนนั้นจำได้ว่าอายโคตรๆ เลยรีบรวบถุงมา แต่ตอนนี้กลับเอากล่องถุงยางเจ้าปัญหามาจัดใส่ตู้เสื้อผ้ากับเพื่อนมันซะงั้น



ถ้ากล้าซื้อให้ กูก็กล้ารับวะ



พอเปิดตู้ดูถึงรู้ว่ากางเกงขายาวที่ใช้ใส่ไปเรียนส่งซักยังไม่ได้ไปเอา ดีที่ร้านซักรีดอยู่ล่างหอ ผมรีบตรงปรี่ไปที่ร้านแต่ก็ไม่ทัน ป้าปิดร้านแล้ว วันนี้มันวันบ้าบออะไร



สุดท้ายก็เดินคอตกกลับห้อง ผมไม่ชอบใส่เสื้อผ้าซ้ำ เหงื่อผู้ชายไม่ใช่กลิ่นที่ควรทน สงสัยต้องโทรไปยืมไอ้กั้งไม่ก็ไอ้เพียง แต่ตอนนี้พวกมันคงอยู่ร้านเหล้า ขี้เกียจออกไปโว้ย



พอเปิดเข้าไปในห้องก็เกือบหัวใจวายเพราะเห็นผู้ชายคนนึงนั่งบนราวระเบียงทอดมองออกไปข้างนอก เจอความเฮงซวยในโลกมนุษย์ไม่พอ นี่กูยังต้องเจออะไรในมิติลี้ลับด้วยเหรอ ยังไม่ทันตั้งตัวร่างที่ว่าก็ค่อยๆ หันมา เงาตะคุ่มดำเดินเข้าช้าๆ



“ไปไหนมา”



“ไอ้...ไอ้เหี้ยคิง!”



“ตกใจอะไรขนาดนั้น อย่างกับเห็นผี”



“ก็เออน่ะสิวะ ใครใช้ให้ไปอยู่ตรงนั้นมืดๆ”



“หาสวิตช์ไฟไม่เจอ”



“มันก็ที่เดียวกับห้องมึง”



ผมว่าพลางเดินคุ้ยกางเกงที่ใส่แล้วมาประเมินสภาพ เผื่อว่ายืมเพื่อนไม่ได้จริงๆ คงต้องทนใส่ไป เอาไปผึ่งลมสักหน่อยดีกว่า แล้วไอ้ห่าคิงแม่งนั่งแดกเบียร์สบายใจเฉิบ ในขณะที่วันนี้ผมเจอแต่เรื่องยุ่งยาก



“ยังไม่ได้สำรวจ”



“ก็มาอยู่แต่ห้องกู”



มันยักไหล่แล้วกระดกเบียร์



พอตากกางเกงเสร็จ ผมก็เดินมาหามือกดแชตหาเพื่อน ยังดีที่มีเสื้อช็อปใส่



แก๊งผู้ป่วย



มึง : พวกมึงอยู่ไหน ยืมกางเกงขายาวหน่อยดิวะ



เพียง : ไนยั



เพียง : มรำรอัป้า



ป้าโพ่ง! เมาอย่างหมา ใช้การไม่ได้ ดูแล้วคงคุยกันไม่รู้เรื่องเลยตัดสินใจโทรไป ไม่รู้จะได้ความมั้ย



“อานยองฮาเซโหยวว”



เมาปุ๊บกลายเป็นอปป้าเลยเพื่อนผม เสียงทางนั้นดังมากจนผมต้องตะโกนคุยแข่ง



“เพียง มีเกงขายาวให้ยืมมั้ยวะ”



“อา ..€$|#}%@(... นะ”



“กู - จะ – ยืม - กาง - เกง!”



“/;:฿(&&:”@:”



ไม่น่าโทรหาไอ้เพียงให้เสียอารมณ์เลย แต่พอพยายามโทรหาไอ้กั้งเท่าไหร่ก็ไม่มีคนรับ ให้เดาคงทะเลาะกับแฟนแหงอีหรอบนี้ กั้งรักแฟนมาก แต่ก็มีปัญหากันบ่อยมากเช่นกัน พวกผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากคอยกินเหล้าเป็นเพื่อนปลอบใจ



สรุปคงจะได้ใส่ตัวเก่า ขณะที่กำลังปลงตกจะไปอาบน้ำ เสียงโทรศัพท์ก็ร้องเรียกดังลั่น ด้วยความที่นึกว่าคงเป็นเพื่อนโทรมา ทำให้ผมรีบรับโดยไม่ดูว่าเป็นใคร



“พี่หนาว! หายไปไหนมา กว่าแอนนี่จะติดต่อได้!”



เสียงแว้ดๆ ของดาวคณะเภสัชปีล่าสุดบ่นใส่เป็นชุด จนผมต้องยื่นโทรศัพท์ออกห่างจากหู



“ขอโทษค่ะ พี่ไม่สบายเลยไม่ได้เล่นโทรศัพท์เลย”



“ไม่ต้องมาอ้างเลย แอนนี่เห็นพี่หนาวแวบๆ อยู่หลังมอนะ”



“พี่ก็ต้องออกไปกินข้าวบ้างสิคะ”



“แล้วทำไมไม่ไปกับแอนนี่”



ผมเกาแก้มด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เป็นความรู้สึกที่แบบ WTF อีกแล้วเหรอวะ ต้องเจอแบบนี้อีกแล้ว เป็นทั้งชายทั้งหญิง



“ถ้าพี่หนาวจะไม่สนกันอย่างนี้ เราก็เลิกกันเถอะ!”



ผมตาโตเมื่อเธอตะโกนใส่อย่างนั้น ดูเหมือนว่าคิงที่นั่งแดกเบียร์อยู่เงียบๆ ก็จะได้ยินเหมือนกัน เห็นมันหันมามองนิดหน่อย



“เลิก? ไม่เลิก!”



“คิก พี่หนาวไม่อยากเลิกกับแอนนี่ใช่ม้า”



“จะเลิกได้ยังไง ในเมื่อเรายังไม่ได้คบกันสักหน่อย แอนนี่เข้าใจผิดแล้วล่ะ”



“พี่หนาว! พี่จะทำแบบนี้กับแอ...”



ติ๊ด!



หนวกหูเป็นบ้า



ผมโยนโทรศัพท์ทิ้งด้วยความเซ็ง ก่อนจะได้ฤกษ์อาบน้ำจริงๆ สักที ใช้เวลาอาบน้ำไม่นาน พอออกมาก็ไม่เจอคิงอยู่ในห้องแล้ว คงจะกลับห้องแล้วมั้ง



ช่างเถอะ



.



.



ก๊อกๆ



ปึก!



ผมวาดมือไปที่โต๊ะข้างหัวเตียง ควานหามือถือมาดูเวลา เจ็ดโมงตรง! นี่มันเช้าเกินไปรึเปล่าสำหรับคนที่มีเรียนเที่ยง



ใครวะ! ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญล่ะสวยแน่



ผมตวัดผ้าลงเตียงอย่างหัวเสีย กระชากประตูเปิด ด้วยแรงอารมณ์ทำให้อะไรบางอย่างที่แขวนอยู่ตรงลูกบิดประตูแกว่งมาโดนมือ ความร้อนของมันทำให้ผมสะดุ้งโหยง



โจ๊กกับกางเกงสแล็คสีดำ



ผมละสายตาจากถุงไปที่ประตูฝั่งตรงข้าม รอยรองเท้าเปรอะดินเป็นคำตอบให้อย่างที่ผมคิด จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่คนที่ต้องลงแปลงตอนเช้าอย่างเด็กเกษตร



คิงสายเปย์นั่นไง ไม่ต้องสืบ



ผมกระตุกยิ้มก่อนจะนำโจ๊กเข้ามากิน วันนี้กระเพาะเพื่อนรักไม่ได้แอ้มผมหรอก หึหึ แถมไม่ต้องทนใส่กางเกงเน่าด้วย



เป็นคนดีกว่าที่คิดนะเนี่ย



.



.

โรงอาหารคณะ



“เมื่อคืนมึงโทรหากูเหรอป๋า” (เพียงดิน)



“มึงรับโทรศัพท์กูด้วย”



ไอ้เพียงทำหน้าเหมือนได้รับความรู้ใหม่ ผมเลยโบกมันไปทีนึง



“มีไรวะ โทษที เมื่อคืนกูทะเลาะกับแพน” (กั้ง)



“เปล่าๆ ว่าจะยืมกางเกง แต่ตอนนี้ได้ละ”



“วันนี้มึงจะไปงานกี่โมงวะ ไปพร้อมกูปะกั้ง” (เพียงดิน)



“เออ มารับกูด้วย ซักทุ่มละกัน” (กั้ง)



“งานอะไรวะ”



ผมขมวดคิ้ว พวกมันพูดถึงเรื่องอะไรกัน



“เอ้า! ก็งานเฟรชชี่ไนท์ไง ที่มึงไปเต๊าะน้อง...น้องอะไรนะ ดาวเภสัชอะ” (เพียงดิน)



“แอนนี่”



“เออนั่นแหละ” (กั้ง)



“เทไปแล้วว่ะ”



จำได้แต่ว่าใกล้ๆ นี้ ไม่นึกว่าจะเป็นเย็นนี้ ผมลูบหน้าตัวเองด้วยเซ็ง นี่มันกี่โมงแล้วล่ะ จะไปหาที่ไหนทัน ส่วนใหญ่คืนเดียวก็จบกัน ผมไม่ค่อยคุยกับใครยืดเยื้อ



“เฮ้ย! ไม่ได้นะเว้ย! มึงต้องหาคนที่ทัดเทียมมาแทนให้ได้ ไม่งั้นอายพวกไอ้กายแย่” (เพียงดิน)



ไอ้กาย คือพวกภาคไฟฟ้า รุ่นเดียวกันกับผม ตั้งแต่เข้ามาใหม่ๆ ก็ทำตัวเป็นไม้เบื่อไม้เมากับพวกผมตลอด หาว่าผมไปยาวแฟนมัน คนไหนผมยังไม่รู้เลยเหอะ



“โวะ! กูรำคาญพวกแม่งจริงๆ เลย จะอยากเอาชนะอะไรกูนักหนา กูไม่เห็นมันในสายตาเลยด้วยซ้ำ”



“แต่มึงอยู่ในสายตามันตลอดป๋า” (กั้ง)



ไอ้เพียงพยักหน้าเห็นด้วยกับที่ไอ้กั้งว่า



“กูไม่ได้อะไรหรอกนะ แต่ถ้ามึงไปตัวเปล่า มันคงล้อมึงยันลูกบวชอะ กูได้ข่าวว่าเด็กที่มันควงอะดาวมนุษย์ฯ เลยนะเว้ย!” (เพียงดิน)



เหลือทางเลือกอะไรให้กูบ้าง เกิดเป็นไอ้หนาวนี่มันซวยจริงๆ เลยโว้ย!





Linglom : น้องแอนนี่พูดแบบนี้ ป๋าว่าไม่ถูก ป๋าไม่เคยคยกับเธอโว้ย

ตอนหน้าน่าจะเด็ด บอกไว้แค่นี้ แต่ไม่มีคนอ่าน แง



ออฟไลน์ เสพศิลป์

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 277
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-1
ขอโหวตไม่สลับ

ออฟไลน์ azure

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 772
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-2
ป๋ากนาวเป็นรับไปหน่ะดีแล้ว :hao7:

ออฟไลน์ วายซ่า

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +205/-6
เปลี่ยนตลาดก็เหมาะกะป๋าดีนะ  :hao3:

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7518
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
ชอบบบบบบบ สนุก  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

ให้รู้สึกว่ากาย ชอบหนาวนะ   o18

หนาวจะเอาคืนกอดเหรอ  ยากกกกกกก    :m20: :laugh:
หนาว หนีกอดไม่ทันแล้วล่ะ  :z3:
ก็เล่นย้ายมาอยู่ห้องตรงกันข้ามซะแล้ว  o22
กอด  หนาว   :กอด1: :กอด1: :กอด1:
        :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ meteexp

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 709
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-0
งือออออ

ออฟไลน์ TheDoungJan

  • ขอบคุณนักเขียนที่คนที่สร้างทุกตัวละครขึ้นมานะคะ(♡˙︶˙♡)
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 682
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
ชอบความตรงๆของป๋าหนาวอะ แบบป๋าคะ.... :katai2-1:

ออฟไลน์ LingLom

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 60
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +71/-1
บทที่ 6 เดือนมหา’ลัย



16.00 น.



เป็นเวลากว่าสิบนาทีแล้วที่ผมยืนจ้องเสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงยีนส์สำหรับไว้ไปงานเย็นนี้ สลับกับมองหน้าจอไลน์กลุ่มที่เด้งไม่หยุด หัวข้อสำคัญตอนนี้คือไอ้พวกภาคไฟที่กำลังท้าทายและประกาศศึกกรายๆ เรื่องคู่ควงในคืนนี้



กลายเป็นศึกศักดิ์ศรีระหว่างภาค และความบันเทิงระดับมหา’ลัย เพราะไอ้เพจ XU Cool Boy เอาประเด็นนี้ไปขยี้ซะสนุก ความกดดันจึงตกมาอยู่ที่หัวหน้าของกลุ่ม



กูนี่ไง ฮะๆ ไอ้ซัซ! ถามกูสักคำยังว่าอยากเล่นด้วยมั้ย



เพียง : มึงง วงในกูบอกว่าไอ้กายอาจจะพาน้องน้ำ ไม่ก็น้องข้าวมาว่ะ ยังไม่ชัวร์



xxx : เหยด ดาวแพทย์กับมนุษย์



กั้ง : อือหือ ตัวท็อปทั้งคู่



xxx : ป๋าเอาไงอะ ตอนนี้มึงคั่วใครอยู่วะ กูตามไม่ทัน



เพียง : น้องแอนนี่



xxx : เออได้อยู่ๆ ดาวเหมือนกัน



กั้ง : แต่เทไปแล้ว



xxx : อ้าว ซวยแล้ว



เครียด กูเครียด



ผมทึ้งหัวตัวเองจนยุ่งไม่เป็นทรง คิดไม่ตกว่าจะทำยังไง



ก๊อกๆ



เดินไปเปิดประตูทั้งๆ ที่มีแต่บ๊อกเซอร์นั่นแหละ คงไม่ใช่ผู้หญิงหรอกเพราะผมไม่เคยอนุญาตให้ใครเข้ามาในเวลาปกติ ส่วนใหญ่จะพวกเขาจะรู้กันและเคารพกฎที่ผมตั้งไว้ จะมีบ้างคนที่รั้นแต่นั่นจะเป็นโอกาสสุดท้ายของเธอที่ไม่สวยงามนัก



“คิง”



แล้วนี่เป็นใครวะ เข้าห้องบ่อยยิ่งกว่าคนที่ผมควงนานที่สุดอีก



“ซื้อน้ำปั่นมาฝาก”



“สายเปย์จริงนะ”



ผมยอมให้มันเข้ามา อาจจะเป็นเพราะน้ำปั่นในมือนั่นล่ะมั้ง อยากน้อยก็ช่วยดับความร้อนลุ่มในใจลงได้นิดหน่อย



“นี่มันเจ้าป้าแก้วหนิ”



ป้าแก้ว คือเจ้าของร้านน้ำปั่นยอดฮิตที่อร่อยและราคาถูกในโรงอาหารคณะเกษตร คิวยาวใช้ได้เลยล่ะ



“อือ จำได้ว่าชอบกิน”



ไม่เคยมีใครเข้าหาผมด้วยน้ำปั่นป้าแก้ว กิ๊กกั๊กที่เคยมีชวนแต่ผมเข้าร้านกาแฟหรูในห้าง



หยุดเดี๋ยวนี้ไอ้หนาว นี่มึงคิดอะไรอยู่ คิงไม่ใช่คนที่จะเข้าหามึงสักหน่อย คิอาจจะแค่ใจดี...



เออใจดีนั่นแหละ อย่าเพ้อเจ้อดิวะ ผิดผีหมด



“กูเห็นในเฟซบุ๊ก”



“เออ ตามนั้น กูถึงมายืนเครียดอยู่นี่ไง”



“หึ เล่นอะไรเป็นเด็กๆ”



ฉึก! จุก ตรงประเด็น



“ทำไงได้วะ มันกลายเป็นวาระระดับมอไปแล้วเนี่ยไอ้เหี้ย กูโคตรเซ็งเลย พวกแม่งก็ฝากความหวังไว้ที่กูไง”



“...”



คิงไม่ต่ออะไร แต่ตั้งใจฟังที่ผมพูด ไอ้เราเห็นมีคนฟังก็ใส่ยับเลยครับ



“กูไม่น่าเทแอนนี่เลย อย่างน้อยก็ดาวคณะ”



คิงเคยเจอแอนนี่แล้ว (เสียงแว้ดๆ ของเจ้าประคุณที่ลอดโทรศัพท์มานั่นไง) เลยพยักหน้าทำนองว่าเข้าใจ



“แค่เท่ากับหรือมากกว่าก็พอใช่มั้ย”



“อือ”



“งั้นถ้าเป็นเดือนมหา’ลัยปีที่แล้วพอได้รึเปล่า”



ได้เสียยิ่งกว่าได้ พูดให้เข้าใจง่ายๆ คือได้เหี้ยๆ เลยคร้าบ



ตอนนี้ผมอยู่บนรถบิ๊กไบท์คันใหญ่ของคิง ทันทีที่ผมตอบตกลงใช้บริการเดือนมหา’ลัย คิงก็พาผมกลับไปเอารถที่บ้านทันที ว่าแต่พวกผมเล่นกันเป็นเด็ก เห็นหรอกนะว่าในแววตามันก็ทอประกายสนุกอยู่เหมือนกัน



อ้อ ผมไม่เคยบอกคุณใช่มั้ยว่าเดือนมหา’ลัยก็คือคิงกอดคนนี้ไงล่ะ



เอาจริงๆ ถ้าผมลงประกวดตอนนั้น คิงอาจจะไม่ได้เกิดก็ได้นะ (ยักไหล่)



เอี๊ยดด!



“เฮ้ย!”



แรงเบรกกะทันหันทำให้ผมไถลตัวลงไปแนบกับหลังคนขับ แถมหมวกกันน็อคยังโขกกันอีกต่างหาก



“โทษที ไม่ได้ขี่นาน กะระยะไม่ถูก”



“ถ้าดั้งกูหัก ทำยังไง”



“เดี๋ยวพาไปทำ”



“ไม่เอาเว้ย!”



ผมถอดหมวกส่งให้มัน คิงไม่รับแต่ทำท่าให้ผมถือเอาไว้ คงจะให้เอาไปเก็บบนห้อง เข้าใจได้ครับ เพราะมหา’ลัยเราชอบขโมยของกันแปลกๆ อย่างหมูปิ้งห้อยแฮนด์รถ มันยังขโมยกันอะคิดดู ที่ไม่เอารถมาใช้ก็คงเพราะเหตุนี้



“จริงๆ เราไปรถยนต์กันก็ได้ ทำไมต้องกลับไปเอารถด้วย”



สุดท้ายก็อดถามสิ่งที่คาใจไว้ไม่ได้อยู่ดี แล้วผมกำลังต้องการคำตอบแบบไหนกันนะ



“เดี๋ยวไม่สมศักดิ์ศรีป๋าหนาว EN”

.



.



Magic Night of ENGINEER

มหัศจรรย์สมชื่อ ไม่ใช่แค่ทุกคนในงานที่ประหลาดใจ แม้แต่ตัวผมเองก็ยังแทบไม่เชื่อตัวเอง คนข้างๆ ที่ยอมมาออกงานตามคำท้าบ้าๆ บอๆ ของพวกเด็กวิศวะ คือคนที่ใครๆ ก็เรียกเขาว่า King

คิง ไม่ใช่ชื่อ แต่เป็นฉายาที่คนยอมรับและเรียกจนติดปาก จะด้วยหน้าตา บุคลิก หรือตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัย แต่ทั้งหมดคือสิ่งประกอบสร้างให้ “กอด” กลายเป็น “คิง”

ยิ่งเห็นสายตาไอ้กายที่มองมา ก็รู้แล้วว่ายกนี้ผมชนะขาดลอย

นอกจากงานเกี่ยวกับมหา’ลัยที่เป็นหน้าที่ของดาวกับเดือนโดยตรง คิงก็ไม่เคยออกงานพร่ำเพรื่อ ถ้าให้เดาผมว่ามันโดนบังคับนะ

“มึง เอาเล่นขนาดนี้เลยเหรอวะ” (เพียงดิน)

พอคิงขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ไอ้เพียงก็รีบถลาเข้ามาใกล้ผมทันที ดูท่ามันคงคันปากอยากถามมาก

“กูเพิ่งรู้ว่ามึงสนิทกับคิงขนาดนี้” (กั้ง)

“เออ ก็เพิ่งมาสนิทช่วงหลังๆ นี่แหละ บังเอิญมันย้ายมาอยู่ตรงข้ามห้องกู”

“บังเอิญ ?” (กั้ง)

“แบบนี้ก็เจ๋งเลยดิ สุดยอดไปเลยป๋า เห็นหน้าไอ้กายตอนที่มึงเดินควงคิงมาปะ โคตรเลิ่กลั่กอะ น้องดาวที่มากับมันยังกรี๊ดพวกมึงสองคนเลย กูโคตรฮา” (เพียงดิน)

ไอ้เพียงดี๊ด๊าอย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่ไอ้กั้งขมวดคิ้วสงสัยไม่หาย

“ควงพ่อง กูแค่มาด้วยกัน”

“เออนั่นแหละน่า กูประทับใจคืนนี้มากเลยเพื่อน” (เพียงดิน)

เป็นความคิดที่ผมเห็นด้วยกับมันจนเผลอพยักหน้าตาม ยังไม่ทันได้คุยอะไรกันต่อ ไอ้คู่กรณีต้นเรื่องก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าบึ้งตึงพร้อมกับสาวสวยดาวคณะอะไรสักอย่าง

ไอ้กาย

“มึงขี้โกง”

“โกง? โกงอะไร”

“แพ้แล้วพาลนี่หว่า” (เพียงดิน)

ไอ้เพียงสวนกลับตามประสาคนปากไว จนไอ้กั้งต้องดึงให้ถอยออกมา เดี๋ยวไอ้กายก็หาว่าพวกผมหมาหมู่รุมมันอีก คนแบบมันคิดอะไรแบบนี้ได้เสมอแหละ

“เอาคิงมาได้ไง มึงจ้างมาใช่มะ”

สมองพวกตัวร้ายคิดได้แค่นี้เหรอวะ ถ้ามึงเห็นบิ๊กไบท์ของมัน มึงจะไม่พูดแบบนี้

“ช่วงนี้ติดซีรีส์เหรอ”

“ไอ้หนาว อย่ากวนตีน!”

พอเห็นว่าไอ้กายเริ่มโมโหร้าย น้องดาวก็รีบถอยหลังไปยืนหลบอยู่กับไอ้เพียง ไอ้กั้ง ก่อนที่ผมกับไอ้กายจะได้ปะทะคารมอะไรต่อ คนที่ถูกพาดพิงถึงก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังพร้อมกับวางมือลงบนเอวผม แล้วพูดด้วยเสียงที่สัมผัสได้ถึงพลังอำนาจบางอย่าง

“กูเต็มใจยิ่งกว่าเต็มใจซะอีก”



LingLom : สลับไม่ได้แน่เลยว่ะ ไม่นึกว่าคิงจะมาโพผัวขนาดนี้ อร้อยย แต่งเองละลายเอง คิงของเค้าาา

ช่วงนี้ยุ่งมาก แต่มาต่อได้เร็วนี่แปลว่ายังมีไฟ มาๆ มาสุมไฟให้ฉันหน่อยยย





ออฟไลน์ fullfinale

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 666
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
สลับก็ดีนะ อุอิ ชิงรุกรับกันไป :haun4: 555 คิงนี่อะไร ชอบป๋าแล้วหรอ

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7518
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
เล่นเป็นเด็กจริงๆ...... แข่งกันควงหญิงฮอต  :เฮ้อ:
แต่เข้าทางคิงเลย ได้ควงหนาว อะจ๊ากกกกก   :-[ :-[
กายเงิบเลย........  เห็นคู่ควงหนาว  o22 :a5: :really2:
กอด  หนาว   :กอด1: :กอด1: :กอด1:
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด